SLOBODAN MILOŠEVIĆ (1941-2006):
UN LEADER JUGOSLAVO
Il Presidente Milosevic si rivolge alla Nazione Belgrado, 2 ottobre 2000 - (Tanjug) - Il Presidente della R.F.J. Slobodan Milosevic lunedì 2 ottobre 2000 si è rivolto alla nazione attraverso la radiotelevisione serba: --- Cari concittadini, nell'attesa del secondo turno delle elezioni colgo l'occasione per esporvi la mia opinione sulla situazione politica ed elettorale nel nostro Paese, e in special modo in Serbia. Come voi sapete, da dieci anni sono in corso manovre per porre tutta la penisola balcanica sotto il controllo di alcune potenze occidentali. Buona parte di questo lavoro è stato compiuto mediante l’insediamento di governi fantoccio in alcuni paesi, trasformati in paesi a sovranità limitata, cioè privati a tutti gli effetti di sovranità. A causa della resistenza opposta dal nostro Paese a una tale sorte, siamo stati sottoposti a tutte le forme di pressione alle quali un popolo può essere sottoposto nel mondo contemporaneo. Queste pressioni sono andate via via crescendo in quantità ed intensità. Tutta l'esperienza accumulata dalle grandi potenze nel corso della seconda metà del XX secolo nell'arte di rovesciare governi, provocare disordini, fomentare guerre civili, screditare o liquidare coloro che lottano per la libertà nazionale, ridurre le nazioni e gli stati sull'orlo della miseria - tutto ciò è stato applicato contro il nostro Paese e il nostro popolo. Tutto quello che è stato organizzato attorno a queste elezioni fa parte quindi della persecuzione organizzata contro il nostro Paese e il nostro popolo, perchè il nostro Paese e il nostro popolo costituiscono una barriera contro lo stabilirsi di un dominio totale nella penisola balcanica. Da molto tempo è presente in mezzo a noi un raggruppamento che, con il pretesto di orientare i partiti politici di opposizione, rappresenta gli interessi di quei governi che sono stati protagonisti delle pressioni contro la Jugoslavia e specialmente contro la Serbia. Questa lobby si è presentata a queste elezioni sotto il nome di Opposizione Democratica Serba (D.O.S.). Il suo vero capo non è il suo candidato alla presidenza. Da molti anni il suo capo è il presidente del Partito Democratico, collaboratore dell'allenza militare che ha scatenato la guerra contro il nostro Paese. Egli non ha neanche potuto nascondere la sua collaborazione con quelsta alleanza. Nei fatti, tutto il nostro popolo è al corrente del suo appello alla NATO perchè continuasse a bombardare la Serbia per tutto il tempo necessario a spezzarne la resistenza. Il cartello che si è così organizzato per le elezioni rappresenta gli eserciti e i governi che hanno appena condotto la guerra contro la Jugoslavia. Rappresentando quegli interessi, ha lanciato alla opinione pubblica il messaggio che, con loro al potere, la Jugoslavia sarebbe uscita da ogni pericolo di guerra e di violenza, sarebbe riavviata la prosperità economica, il tenore di vita sarebbe migliorato visibilmente e rapidamente, la Jugoslavia sarebbe reintegrata nelle istituzioni internazionali, e via dicendo. Cari concittadini, è mio dovere mettervi pubblicamente in guardia e per tempo sulla falsità di queste promesse e sul fatto che la situazione è ben diversa. E’ proprio la nostra politica che garantisce la pace, mentre la loro provoca conflitti incessanti e violenza e vi dirò perchè. Con l’instaurazione di un governo appoggiato o direttamente insediato dalla comunità dei paesi riuniti nella NATO, la Jugoslavia diventerebbe inevitabilmente un Paese il cui territorio verrebbe rapidamente smembrato. Queste non sono soltanto le intenzioni della NATO. Queste sono le promesse pre-elettorali della Opposizione Democratica Serba. Noi l'abbiamo ascoltato dalla bocca dei suoi stessi rappresentanti: - il Sangiaccato otterrebbe l'autonomia che un membro della coalizione, leader di un'organizzazione separatista musulmana, Suleiman Ugljanin, reclama da dieci anni- e che significherebbe, nei fatti, la separazione definitiva del Sangiaccato dalla Serbia. - Le loro promesse comprendono anche l'ottenimento da parte della Vojvodina di un'autonomia che non soltanto la separerebbe dalla Serbia e dalla Jugoslavia, ma la trasformerebbe nei fatti in parte integrante della vicina Ungheria. - Nello stesso modo, altre regioni sarebbero separate dalla Serbia, e anche alcune zone di frontiera. La loro annessione da parte degli Stati confinanti costituisce da lungo tempo un imperativo per questi paesi, che continuano ad incitare le loro minoranze presenti in Jugoslavia a contribuire all'integrazione di queste parti del nostro Paese negli Stati vicini. - Nel quadro di questa politica di smembramento della Jugoslavia, il Kosovo sarebbe la prima vittima. Il suo status attuale sarebbe dichiarato legale e definitivo. Questa sarebbe la prima parte del suo territorio cui la Serbia dovrebbe dire addio, senza poter neanche sperare che questa parte della sua terra le possa mai essere restituita. - Il resto del territorio che continuerà a chiamarsi Serbia verrebbe occupato da forze militari internazionali, USA o comunque straniere, che tratteranno il nostro territorio come loro zona di esercitazioni militari e loro proprietà, da controllare secondo gli interessi della potenza che disloca il proprio esercito di occupazione. Abbiamo visto casi di controllo simili, e le loro conseguenze, negli scorsi decenni, e specialmente negli ultimi dieci anni in molti paesi nel mondo e ultimamente purtroppo anche in Europa, per esempio nel Kosovo, nella Repubblica Serba di Bosnia, in Macedonia, per restare intorno a noi. Il popolo della Serbia subirebbe la stessa sorte dei Kurdi, con la prospettiva di essere sterminato ben più rapidamente dei Kurdi, essendo meno numeroso e muovendosi su un territorio assai più ristretto del loro. - Quanto al Montenegro, il suo destino sarebbe lasciato nelle mani della mafia le cui regole del gioco i cittadini dovrebbero conoscere: ogni infrazione alla disciplina e soprattutto ogni opposizione agli interessi mafiosi è punita con la morte, senza alcun diritto di appello. Vi ho descritto il destino della Jugoslavia in caso di accettazione dell’opzione NATO per il nostro paese, con l'intento di mettervi in guardia che oltre e più della perdita territoriale e all’umiliazione del popolo, noi ci troveremo tutti a vivere in un clima di continue violenze. I nuovi proprietari degli antichi territori dello Stato di Jugoslavia e gli occupanti del restante territorio serbo terrorizzerebbero, come è nella natura delle cose, le popolazioni dei territori che andrebbero ad occupare. Nello stesso tempo, il popolo serbo stesso si batterebbe continuamente per ristabilire uno Stato serbo nel quale potersi riunire. Queste potenze non vogliono la pace e la prosperità nei Balcani. Esse vogliono che questa sia una zona di conflitti permanenti e di guerre che servano da alibi a far perdurare la loro presenza. Un governo fantoccio è una garanzia certa di violenze, forse anche di molti anni di guerra. Di tutto salvo che di pace. Solo il nostro governo indipendente può garantire la pace. Non solo questo. Tutti i paesi che si sono trovati in condizioni di sovranità limitata e con governi sotto l'influenza di potenze straniere si sono rapidamente impoveriti in misura tale da distruggere ogni speranza di relazioni sociali più giuste e umane. La divisione radicale tra una maggioranza povera e una minoranza ricca: questo è il quadro che l’Europa orientale ci presenta da diversi anni ormai, come tutti possono constatare. La stessa cosa accadrebbe anche a noi. Anche noi, una volta sottoposti al comando e al controllo di quelli che dominerebbero il paese, avremo in breve un'immensa maggioranza di gente nella più estrema povertà, con una prospettiva di uscirne molto, molto incerta e lontana. La minoranza ricca sarebbe composta da un’elite di profittatori del mercato nero, cui sarà concesso di arricchirsi solo a patto di sottostare ciecamente al potere di chi deciderebbe del destino del nostro Paese. La proprietà sociale e pubblica sarebbe rapidamente privatizzata, ma i nuovi padroni, come l’esperienza dei paesi vicini dimostra, sarebbero di regola stranieri. Tra le rare eccezioni figureranno coloro che avranno acquistato il loro diritto di proprietà con la loro obbedienza e sottomissione, cosa che porterà alla scomparsa di ogni più elementare dignità, nazionale e umana. In queste circostanze, le principali ricchezze della nazione diverrebbero proprietà straniera, e coloro che le già amministravano normalmente continuerebbero a farlo nella nuova situazione ma come impiegati di società straniere nel loro paese. L'umiliazione nazionale, la frammentazione dello Stato e la povertà sociale condurrebbero necessariamente a ogni tipo di patologia sociale, di cui il crimine sarà il primo. Questa non è una supposizione: è l'esperienza vissuta da tutti i Paesi che hanno preso il cammino che noi cerchiamo di evitare a tutti i costi. I centri del crimine non sono più nell'Europa occidentale, si sono spostati verso l'Europa dell'Est da una decina d'anni. Il nostro popolo ha già dovuto mal sopportare l'incidenza criminale attuale, perchè noi abbiamo vissuto a lungo, dalla Seconda guerra mondiale agli anno '90, in una società che non conosceva quasi per niente il crimine. La criminalità a grande scala, che non potrebbe essere evitata nel tipo di società che diverrebbe la nostra in caso di perdita della nostra sovranità e di una parte del nostro territorio, sarebbe tanto pericolosa per la società e i cittadini e per il nostro piccolo popolo, che non vi è abituato, quanto può esserlo la guerra. Uno degli obiettivi e compiti essenziali di un governo fantoccio, non importa in quale Paese, compreso il nostro se noi dovessimo avere un tale governo, è la perdita di identità nazionale. I Paesi sotto potere straniero si separano velocemente dalla loro storia, dal loro passato, dalle loro tradizioni, dal loro stile di vita, e spesso anche dal loro idioma letterario. Ciò sarà invisibile all'inizio, ma una selezione molto efficace e senza pietà dell'identità nazionale la ridurrà a qualche pietanza locale, qualche canzone e danza folcloristica, ed al nome di qualche eroe nazionale utilizzato come marca di cosmetici o di prodotti alimentari. Nel XX secolo, una delle più evidenti conseguenze dell'usurpazione dei territori nazionali da parte delle grandi potenze è l'annichilimento dell'identità di popolo di questi paesi. L'esperienza delle altre nazioni mostra che le persone possono difficilmente sopportare la velocità alla quale esse devono cominciare a servirsi di una lingua straniera come fosse la loro, ad identificarsi in figure storiche straniere dimenticando le loro, ad avere più familiarità con la letteratura dei loro occupanti che con la loro, a glorificare la Storia degli altri sminuendo la loro, ad assomigliare agli altri e non a sè stessi. La perdita dell'identità nazionale è la più grande sconfitta che una nazione possa conoscere, ed essa è inevitabile nella forma moderna di colonialismo. Inoltre, questa nuova forma di colonizzazione mette fuori norma, per sua stessa natura, ogni possibilità di libertà di parola e di decisione, e soprattutto ogni forma di creatività. Quando un Paese non è libero, esso rifiuta ai popoli che vivono nel suo seno il diritto di esprimere liberamente le proprie opinioni, perchè queste opinioni rischiano di trovarsi in conflitto con l'assenza di libertà. E' per questo che la tortura del pensiero è la forma più essenziale ed efficacie in un paese che ha perduto la libertà. Quanto ad esercitare il proprio libero arbitrio, è naturalmente fuori di discussione. La libertà di decisione non è permessa che illusoriamente. Essa è accordata solo ai lacchè dei dominatori stranieri, perchè la loro sedicente lobertà serve agli occupanti per proclamare di avere instaurato la Democrazia, nel nome della quale avevano preso possesso del Paese di un altro popolo. Io vorrei sottolinearlo particolarmente all'attenzione dei giovani, intellettuali o sapienti: è di regola che i Paesi privati di sovrantà nazionale siano privati del diritto al lavoro creativo, e specialmene al lavoro creativo in campo scientifico. Sono i centri di potere e le grandi potenze che finanziano il lavoro scientifico, controllano i suoi risultati e decidono della loro applicazione. Negli Stati dipendenti, i laboratori di ricerca e gli istituti scientifici non sono indipendenti ma operano in qualità di branche controllate da un centro. Le loro realizzazioni devono restare entro dei limiti che non rischino di introdurre nei Paesi e nei popoli occupati un seme di ribellione o di emancipazione. Al momento in cui vi parlo, siccome l'Opposizione Democratica Serba non è sicura di raggiungere i risultati che le sono necessari, i leader del DOS stanno accettando, con il denaro introdotto nel paese, di far ricattare e logorare i cittadini, di organizzare degli scioperi, di creare un clima di insicurezza e di violenza, con l'intento di arrestare la produzione, ogni lavoro e ogni attività. Tutto ciò ha lo scopo evidente di arrestare la vita in Serbia, e di affermare che essa riprenderà con successo e benessere solo quando sarà organizzata da coloro che tra noi rappresentano le intenzioni, i piani e gli interessi degli occupanti. Il nostro Paese è uno Stato sovrano. Ha le sue leggi, la sua Costituzione e le sue istituzioni. La Serbia ha il dovere e il diritto all'autodifesa dall'invasione che è stata preparata contro di essa attraverso diverse forme di sovversione. E i cittadini devono sapere che partecipando ad una sovversione il cui obiettivo è la dominazione straniera o l'occupazione del loro Paese, essi portano la responsabilità storica di privare il loro Paese del diritto all'esistenza, così come la responsabilità di perdere il controllo sulla propria esistenza. Abandonando il loro Paese in mano ad altri, a degli stranieri, essi stanno per mettere nelle mani dello straniero la loro vita, la vita dei loro figli e di molte altre persone. Io ho ritenuto mio dovere mettere in guardia i cittadini della nostra patria sulle conseguenze di queste attività, finanziate e sostenute dai governi dei paesi NATO. I cittadini possono credermi, ma non ne sono obbligati. Mi auguro soltanto che non si ricredano quando sarà troppo tardi, che non si avvedano di questa realtà quando sarà difficile correggere gli errori fatti per ingenuità, o per errore o indifferenza, perchè quegli errori avranno prodotto situazioni difficili e forse impossibili da raddrizzare, e certamente non avranno mai una riparazione. Nel dire queste cose non ho motivazioni di carattere personale. Sono stato eletto due volte presidente della Serbia e una volta presidente della Jugoslavia. Dovrebbe essere chiaro a tutti, dopo questi dieci anni, che non attaccano la Serbia perchè c’è Milosevic, ma attaccano Milosevic per attaccare la Serbia. La mia coscienza al riguardo è assolutamente tranquilla. Ma non lo sarebbe del tutto se io non dicessi al mio popolo, dopo tutti questi anni trascorsi alla sua guida, quella che io penso sarà la sua sorte, sia che il suo destino gli sia imposto da altri, sia che ciò significhi dire al popolo che questo destino se lo sta scegliendo con le sue stesse mani. L'errore di giudizio che consiste nello scegliere ciò che è stato scelto da altri è il più pericoloso degli errori di giudizio, e questa è essenzialmente la ragione della mia decisione di rivolgermi pubblicamente ai cittadini della Jugoslavia. Vi ringrazio. Presidente Slobodan Milosevic --- en francais: http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/567 http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/565 in english: http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/494 |
AUDIO (MP3): Говор Слободана Милошевића 02.10.2000. Обраћање грађанима 2. октобра 2000. године Слободан Милошевић субота, 02. октобар 2010. Поштовани грађани, пред други круг избора желим да вас на овај начин упознам са својим виђењем изборних и политичких прилика у нашој земљи, посебно у Србији. Као што и сами знате, пуну деценију трају напори да се Балканско полуострво стави под контролу неких западних сила. Велики део тог посла је обављен успостављањем марионетских влада у неким земљама, претварањем тих земаља у земље ограниченог суверинитета или лишене сваког суверенитета. Због нашег отпора таквој судбини за нашу земљу, ми смо били изложени свим притисцима којима у савременом свету људи могу бити изложени. Број и интезитет тих притисака умножавао се како је време пролазило. Своје искуство у другој половини двадесетог века које велике силе имају у рушењу влада, изазивању немира, подстицању грађанских ратова, компромитовању и ликвидирању бораца за националну слободу, довођења држава и народа на руб сиромаштва – све је то примењено на нашу земљу и народ. Догађаји који су организивани за наше изборе су, такође, део организоване хајке на земљу и народ, зато што су наша земља и народ баријера успостављању потпуне доминације на Балканском полуострву. У нашој јавности је већ дуго присутна групација која, под именом опозиционе политичке партије демократске оријентације, заступа интересе влада које су носиоци притиска на Југославију, а посебно на Србију. Та групација се на овим изборима појавила као Демократска опозиција Србије. Њен стварни шеф није њихов кандидат за председника државе. Њен дугогодишњи шеф је председник Демократске странке и сарадник војне алијансе која је ратовала против наше земље. Он своју сарадњу са том алијансом није могао ни да сакрије. Уосталом, читавој нашој јавности је познат његов апел НАТО да се Србија бомбардује онолико недеља колико је неопходно да би се њен отор сломио. На челу тако организоване групације на овим изборима налази се, дакле, заступник војске и влада које су недавно ратовале против Југославије. Заступајући те интересе, из ове групације су нашој јавности послате поруке – да ће са њима на челу Југославија бити изван сваке опасности од рата и насиља, да ће доћи до економског просперитета, видно и брзог оствареног вишег стандарда, такозваног повратка Југославије у међународне институције, и тако даље. Поштовани грађани, моја је дужност да вас јавно и на време упозорим да су та обећања лажна. И да ствари стоје обрнуто, јер управо наша политика гарантује мир – а њихова само трајне сукобе и насиље. А ево зашто. Успостављањем власти коју подржава, односно коју инсталира заједница земаља окупљених у НАТО алијанси, Југославија би неизбежно постала земља чија би се територија брзо распарчала. То нису само намере НАТО, то су и предизборна обећања Демократске опозиције Србије. Од њихових представника смо чули да ће Санџак добити аутономију за коју се члан њихове коалиције Сулејман Угљанин, вођа сепаратистичке муслиманске организације, залаже већ десет година и која фактички дефинитивно издваја Санџак из Србије. Њихова су обећања такође везана за давање аутономије Војводини која је таква да је не само издваја из Србије и Југославије, већ је, по свему, чини саставним делом Мађарске. На сличан начин би се одвојила од Србије и друга подручја, нарочито нека њена рубна подручја. Њихово припајање суседним државама одавно је врућа тема тих држава, а које стално подстичу припаднике мањина тих држава у Југославији да дају свој допринос присаједињењу делова наше земље суседним државама. У склопу те политике распарчавања Југославије, Косово би била прва жртва. Његов садашњи статус би се прогласио за легалан и дефинитиван. То је први део Србије са којим би се она морала да опрости, не изражавајући, при томе, чак ни наду да ће јој тај део њене земље једном моћи да буде враћен. Територија која би престала да носи име Србија била би окупирана од стране међународних, америчких или неких трећих војних снага коју би ту територију третирале као војни полигон и као власништво којим се располаже у складу са интересима силе чија се војска на њој налази. Слику тог располагања и последице тог располагања гледали смо већ деценијама, а нарочито, у овој деценији у многим земљама широм света, нажалост последњих година и у Европи, на пример на Косову, Републици Српској, Македонији, у нашем непосредном окружењу. Српски народ би снашла судбина Курда, са перспективом да буду истребљени брже јер их је мање од Курда и јер би им кретање било ограничено на мањи простор него што је онај на коме се Курди већ деценијама налазе. Што се тиче Црне Горе, њена судбина би била препуштена мафији чија би правила игре грађани требало добро да знају. Свака недисциплина, а поготово свако противљење интересима мафије ставља вас на листу за одстрел која искључује право на свако помиловање. Дао сам свој проказ о судбини Југославије у случају да се прихвати избор НАТО за нашу земљу, са циљем да упозорим и на то да би у том случају осим губитка земље и понижавања њених грађана, сви живели под неприкидним насиљем. Нови власници државне територије некадашње Југославије као и окупатори преостале српске територије вршили би, по природи ствари, терор над становништвом, чију су територију окупирали. Сам српски народ би истовремено водио непрекидну борбу за поново успостављање српске државе и за своје поновно укупљање и њој. Они не желе мир и благостање на Балкану, они желе да ово буде зона сyкоба и ратова који би им пружили алиби за трајно присуство. Марионетска власт, дакле, гарантује насиље, могући дугогодишњи рат, све само не мир. А само наша сопствена власт гарантује мир. Затим, све земље које су се нашле у статусу ограниченог суверенитета, са владама под утицајем страних сила, вртоглавом брзином су постојале сиромашне. И то на начин који искључује наду у праведније и хуманије социјалне односе. Велика подела на већину сиромашних и мањину богатих – то је слика Источне Европе већ неколико година и њу сви можемо да видимо. Та слика не би мимоишла ни нас. И ми бисмо, под командом и контролом власника наше земље, брзо стекли огромну већину веома сиромашних чија је перспектива да из тог сиромаштва изађу веома неизвесна и далека. Мањина богатих била би састављена од шверцерске мањине, којој би било допуштено да буде богата само под условом да буде у сваком погледу лојална команди која одлучује о судбини њихове земље. Јавна и друштвена својина би се брзо трансформисале у приватну, али власници те својине, из досадашњег искуства наших суседа, би по правилу били странци. Мали изузеци би били искључиво они који би право на власништво куповали лојалношћу у покорношћу која из измешта из сфере елемнтарног, и националног и људског, достојанства. Највећа национална добра у тим приликама постају власништво странаца, а они који су да сад њима управљали, чинили би то, у овим измењеним приликама, као службеници страних фирми у сопственој држави. Уз национално понижење, растурање државе и социјалну беду, нужно би морало да дође до многих облика социјалне патологије, међу којима би криминал био први. То није пука претпоставка већ искуство свих земаља које су прошле тај пут који ми избегавамо по сваку цену. Престонице европског криминала већ скоро деценијама нису на Западу, као што је некада било, већ на Истоку Европе. Нашем народу и овај садашњи криминал тешко пада јер смо дуго, од Другог светског рата до деведдесетих година, живели у друштву које за криминал тако рећи није знало .А неки већи криминал који се не може избећи у друштву које бисмо постали губљењем суверенитета и великог дела територије, тај већи криминал би био за наш мали и на криминал ненавикнути народ опасан као што је за друштво и његове грађане опасан рат. Неслободне земље укидају право грађана који у њима живе да слободно изразе своје мишљење, јер би се то мишљење, пре свега, сукобило са неслободом. А о испољавању воље, разуме се, тек о томе нема ни говора. Манифестовање воље допуштено је само у виду фарсе, испољавају га само скутоноше страних газда. А њихова симулација слободе воље служи као покриће окупатору да је успоставио демократију у чије име је запосео и територију туђе земље. Нарочитом желим да нагласим, због младих људи, интелектуалаца, научних радника, да су земље лишене суверенитета по правилу лишене и права на стваралаштво, а нарочито на стваралаштво у области науке. Велики центри, велике моћи, финансирају научно стваралаштво, контролишу домашаје и одлучују о примени његових резултата. Зависне државе, уколико имају научне лабораторије и научне институте, немају их као самосталне субјекте, већ као испоставе централе која им контролише све, а нарочито домашаје у ставаралачком мишљењу и раду. Ти домашаји се морају кретати у границама које у окупирану земљу и окупирани народ неће унети семе побуне или еманципације. У овом тренутку, пред други круг избора, због сумње Демократске опозиције Србије да може да оствари резултат који им је потребан, припадници врха ДОС-а, новцем унесеним у земљу поткупљују, уцењују и застрашују грађане и организују штрајкове, немире и насиље, не би ли зауставили производњу, сваки рад и сваку активност. Све, разуме се, са циљем да у Србији стане живот и са образложењем да тај живот може поново да почне и да се одвија успешно и добро, кад почну да га организују они који овде заступају окупаторске намере, планове и интересе. Наша је земља суверена држава, имa свој закон, свој Устав, своје институције. Србија је дужна а и заслужила је да се одбрани од инвазије која јој је препремљена кроз разне облике субверзије. А грађани су дужни да знају да учешћем у субверзији којој је циљ спољна доминација над њиховом земљом, односно окупација њихове земље, сносе историјску одговорност за укидање права својој земљи да постоји, али сносе одговорност и за губљење контроле над сопственим животом и живот своје деце. И многе друге људе. Сматрао сам као своју дужност да упозорим грађане наше земље на последице активности које финансирају и подржавају владе НАТО алијансе. Грађани могу да ми верују а и не морају да ми верују. Моја је жеља да се у моја упозорења не увере касно, да се не увере тек онда када буде тешко да се исправе грешке које су грађани у својој наивности, површности или заблуди сами учинили. Па ће се те грешке тешко отклањати, а неке можда неће моћи никада да се отклоне. Мој мотив да изразим своје мишљење на овај начин није уопште личне природе. Два пута сам биран за председника Србије и једном за председника Југославије. Ваљда би сваком после ових десет година требало да буде јасно да они не нападају Србију због Милошевића, него нападају Милошевића због Србије. Моја савест у том погледу је савршено мирна. Моја савест, међутим, не би била ни најмање мирна ако свом народу не бих, после свих ових година на његовом челу, рекао шта мислим о његовој судбини ако би му ту судбину наметнуо неко други, макар и тако што би народу објашњавао како је такву судбину изабрао сам. Та заблуда да бира сам оно што за њега бира неко други, најопаснија је заблуда и главни је разлог моје одлуке да се обратим грађанима Југославије. Хвала. Izvor: NSPM latinicom |
pagine a cura di
in collaborazione con