Informazione
http://www.beoforum.rs/forum-prenosi-beogradski-forum-za-svet-ravnopravnih/622-nato-je-razbio-jugoslaviju.html
НАТО ЈЕ РАЗБИО ЈУГОСЛАВИЈУ
Волфганг Ефенбергер
Генерални секретар НАТО Хавиер Солана и командант НАТО снага амерички генерал Весли Кларк објавили су 24. Марта 1999. увече почетак ваздушног напада на Савезну Републику Југославију. Припреме овог напада биле су у пуном јеку још у лето 1998. иако је ситуација била стабилна. На овај дан, вредан озбиљног размишљања, ваздушне снаге НАТО су, противно међународном праву, у 20 часова отпочеле ваздушне ударе на циљеве српске ваздушне одбране у Панчеву, Београду, Приштини, Новом Саду и Подгорици. Ове нападе су подупрлибомбардери Б-52 и крстареће ракете, лансиране са подморница, стационираних у Јадранском мору.
Непуна 24 часа пре тога председник САД Бил Клинтон разјаснио је представницима синдиката позадину овог рата: ”Ако хоћемо да имамо јаке привредне везе, које ће укључивати и нашу способност пласирања робе широм света, Европа ће бити кључ. И, ако хоћемо да неки са нама деле терет вођства и све оне проблеме који ће нужно искрсавати, Европа мора да буде наш партнер. И то је смисао приче о Косову.”
Крајем прве ратне недеље бивши канцелар Хелмут Шмит је неувијено изјавио: ” Зауздани одстране САД, ми нисмо поштовали међународно право и Повељу Уједињених Нација” и предвиђајући будућностнаставио:”Безобзирност, у највећој мери мотивисана унутрашњом политиком, којом је Вашингтон спровео своје интересе, ићи ће Европљанима све више на нерве.”
Аамерички политолог Данијел Колко писао је у листу Berliner Tegesspiegel: ”Специјална ситуација на Косову имала је другостепени значај у одлуци Американаца да поведу рат. Америци је било далеко важније да демонстрира војну моћ и да изгради своју превласт у НАТО.”
И док је НАТО бомбардовао српску телевизијску станицу и индустријску зону у Нишу у Вашингтону се срела водећа елита западног света да обележи 50-годишњи јубилеј оснивања НАТО.
Након медијски ефектног пријема у НАТО три чланице Источног блока председник Клинтон је представио нову стратегију НАТО: улога НАТО у интервенцијама у кризама треба да буде трајно устоличена, а мандат УН више не мора да буде предуслов. Тако је НАТО савез напустио своју историјску самодефиницију као строго дефанзивне коалиције.Од тада НАТО брани изван територијалних граница својих чланица непрецизно дефинисане безбедносне интересе свих врста у које, гле!, сасвим експлицитно спада и ”приступ сировинама”.
Ови ”интереси” се сада офанзивно бране од Каспијског мора, преко Персијског залива, Северне Африке до Атлантика. При томе, НАТО је, као и у случају Косова, приграбио право да сам себи да мандат за војне интервенције. По америчком председнику Клинтону НАТО којим доминирају САД надаље треба да утврђује критеријуме по којима ће УН доносити одлуке, а не обрнуто.
Тиме је Клинтон остварио стратешке циљеве које је зацртала америчка влада 30. октобра 1998.: јачање безбедности САД, подизање благостања и ширење демократије и мира диљем света. Даље је зацртано да се ”ови циљеви могу остварити само америчким ангажовањем и водећом улогом САД у светској политици.” А амерички сенатор Ричадр Лугар је открио још један мотив: ”НАТО су неопходни задаци изван његовог дефинисаног поља деловања, иначе је излишан. Out of area or out of business. ”
Имајући у виду историју Балкана Хелмут Шмит је био скептичан према овом покушају ”да ће се тамо успоставити стабилан мир иједном формом војне интервенције”. Он је слутио да неки утицајни политичари и њихови саветници у НАТО виде у рату користан инструмент да се ”обезбеде дугорочни глобални интереси Америке.”
Рат, изнуђен једном лажи, сменио је ”силу права” ”правом силе”. Зато је овај рат нанео огроману штету међународном праву. ”Ваздушни удари” – реч рат су стриктно избегавли – били су фактички генерална проба нове НАТО стратегије, односно, били су копирани план на пауспапиру будућих ратова.
Југославија је 78 дана бомбардована у складу са стратегијом ескалације америчког генерала Џона Вордна (John. A. Worden). Ова и данас важећа доктрина следи стратешки циљ да што брже сломи отпор противника. Том циљу служи превасходно напад на инфраструктуру од виталног значаја и на становништво. Управо овиме се изврће и крши важеће међународно право. Међународно право забрањује нападе на цивиле и разарање електрана, рафинерија, мостова и болница. Масивно коришћење 30 тона пројктила са осиромашеним ураном од стране НАТО довело је до несагледивих последица по животну средину и пораста обољевања од канцера.
82 године након Крфске декларацијеЕнглеска је уз помоћ НАТО и САД разбила Југославију коју је сама подигла из крстионице. Шта је био њен мотив? Да ли је крња Југославија била на путу ширења НАТО ка Истоку? Или се исувише везала за Кину на шта указује бомбардовање кинеске амбасаде?
Према Кристоферу Кларку НАТО је у пролеће 1999. вршио много већи притисак на Србију него што је то чинила Аустроугарска јула 1914. Он се пита: ”Није ли то због тога што је Русија као велика сила била избачена из игре?” Према Кларку постоји колерација између фаза руске слабости и времена бржих промена у Европи: ”Када је мачка ван куће, мишеви играју на столу! Спрега клијентела и политичке везе су 1991. биле потпуно исте као 1914. Руси су још увек подржавали Београд ротив НАТО. Али, они нису учинили нешто друго: нису послали авионе МИГ, нити су лансирали своје ракете.”
9. јуна 1999. потписан је прекид ратних дејстава. Овај документ послужио је као подлога за Резолуцију УН 1244 коју је Савет безбедности усвојио 10. јуна. Следећег дана је председник САД Клинтон прилагодио мотиве свог деловања току рата. За разлику од његове изјаве синдикалцима сада је изјавио: ”Када сам заповедио нашим оружаним снагама борбу имали смо три циља:
1. повратак у сигурност свих народа Косова и њихову самоуправу;
2. повлачење српских снага са Косова;
3. заштиту и Срба и Албанаца.”
Данас знамо да су ови циљеви темељно изневерени. Пред очима заштитнихснага НАТО нови властодршци Косова спровели су свеобухватно етничко чишћење Срба, Рома и Јевреја. Допуштање једностраног проглашења независности Косовапре више од годину дана довели су Клинтонове ратне циљеве ad absurdum. Скоро десет година западне владе и косовско-албански политичари су успешно радили на одвајању ове провинције од Србије.Сада је ”суверено” Косово на јаслама Запада и њиме се управља као међународним протекторатом.
9. априла 2008. је у Приштини ратификован незнатно измењен Ахтисријев план као устав Косова. То се десило иако је овај план одбила Русије. Заобиђено је и гласање у Савету безбедности УН. Пример Косова могао би да охрабри тежње ка независности у самој Европској Унији и НАТО и да се развије у експлозивну направу. Интересантно је да је након годину дана 60 земаља признало Косово. Притиску да признају Косово одупрле су се Шпанија, Грчка, Румунија, Кипар и Словачка. То даје наду да би се дух саморазарајућег уситњавања државa могао вратити у флашу.
17. априла 2009. Србија је пред Међнародним судом правде у Хагу изнела своје аргументе против једностраног проглашења независности Косова. Пре него што је петнаест судија најважнијег суда УН могло да створи јасну представу о томе који статус Косово у ствари има и да ли има право да прогласи независност, заменик председника Америке Бајден је 21. Маја 2009. приликом посете Косову изјавио да је независност Косова ”неповратна”. Најкасније овог тренутка требало је свакомеда постане јасно да је рат на Косову представљао одлучујући историјски обрт. Постало је очигледно да УН немају никакву важност за Вашингтон!
Америчка база ”Бондстил” на Косову се може упоредити са две групе носача борбених авиона и све се више дограђује као истурена тачка за операције на Блиском Истоку. ”Бондстил” теба да добије писту за слетање борбених авиона, укључујући и бомбардере Б-52. Не постоји конкретан датум повлачења америчких трупа. Чак постоји намера закупа на 99 година.
У лето 2001. председник Буш је приликом посете бази Бондстил нагласио њене задатке : ”Тежимо ка свету толеранције и слободе. Од Косова до Кашмира, од Блиског Истока до Северне Ирске слобода и толераницја са дефинисани циљ нашег света. А ваша служба овом циљу је за пример целом свету.”
---
1 Royal Air Forces, Hitory Operation Allied Force 1999
2 Упореди CNN. 30. Mart 1999, Go along on a B/52 mission
3 Helmut Schmidt у Frankfurter Rundschau од 3./4. априла 1999
4 Helmut Schmidt у Die Zeit od 22. Aprila 1000
5 Daniel Kolko у Berliner Tagesspiegel od 8. маја 1999
6 Helut Schmidt у Die Zeit од 22. априла 1999
7 На једној од свечаних седница поводом 50-годишњице оснивања НАТО председници држава и влада НАТО чланица потписали су ”Нове стратешке концепте” за НАТО.
8 Monitor, WDR, 22. април 1999
9 исто
10 Der Spiegel, Nr. 17/1999, s. 199
11 Helmut Schmidt, цитирно према Die Zeit, Nr. 17, 1999
12 Frankfurter Allgemeine Zeitung од 29.септембра 2013
13 исто
14 Bil Clinton, http://millercenter.org/president/clinton/speeches/speech-3933
15 Од 1995. до 2000 влада САД платила је фирмама Kellogg, Brown&Root 2,2 милијарди долара за логистичку подршку на Косову што је најскупљи уговор у исотрији САД. Трошкови чине скоро једну шестину укупних издатака за операције на Балкану.
16 www://whitehouse.gov/news/releases/2001/07/20010724-1.html од 23. јула 2008
Разговор са Вили Вимером о геополитичким интересима САД-а у Европи, о Хелмуту Колу и нападу на парламентарну демократију
Томас Вагнер
Вили Вимер је 33 године био у Бундестагу. Између 1985. и 1992. био је најпре војнополитички споукмен ЦДУ/ЦСУ-а, а затим парламентарни државни секретар у Савезном министарству одбране. Од 1994. до 2000. године био је потпредседник Парламентарне скупштине Организације за европску безбедност и сарадњу (ОЕБС).
Ви сте после 1989. године као парламентарни држани секретар у Савезном министарству одбране увели Националну народну армију (НВА) ДДР-а у Бундесвер и развили концепт са којим је ујдињена Немачка ушла у НАТО. Упркос томе, убрзо сте од стране америчких представника оптужени за „комунизам“
Најпре је било питање како остварити уједињење, а да се сачува мир у Европи.. Али , ми парламентарци, који смо радилли на иностраним пословима – са нама је тада била и тадашња председница Бундестага Рита Зисмут, желели смо да се бавимо и привредним и друштвено-политичким питањима. Британци и Американци, који су преферирали чисту форму капитализма, спречили су то. Они су одбацили концепт социјалне тржишне привреде, који смо ми заступали, и оптужили нас да смо комунисти.
То нас је изненадило и претстављало је знак да ће се свет прекомпоновати на неслућени нацин. Ми смо тада полазили од тога да ће опстати форуми за преговоре и споразумевање као сто је Конфернција за европску безбедност и сарадњу (КЕБС), из кога је касније настао ОЕБС. Са настанком КЕБС-а је било повезано да се концептуално могло размишљати о три ствари: спољна и унуташња политика, људска права. Трећа од ових трију корпи није коришћена у време хладног рата: привреднополитицка сарадња. Континентали Европејци су хтели да је оживе, али не и САД, Британци а делимично, ни Канађани. Коначно су Американци преузели трећу корпу и напунили је са “Схарехолдер Валуе”.
Ми смо остали са насим концептом о социјално-тразисној привреди на споредном колосеку, цак и у својој партији. 2002. године, на тзв. Лајпциском конгресу партије, ЦДУ се представила као предимензионирана ФДП. У то спада и идеја господје Меркел да се развије “трзисноконфорна демокраија”.
У медјународним форумима се вец од раније назирао такав развој, тако да нисмо били изненадјени. Али, то нисмо могли једноставно да убедимо насе колеге, који су се кретали у тим форумима. Они су зивели у сасвим другом свету. То исто вази и за синдикате. Морали смо да констатујемо да САД нису биле спремне да наставе КЕБС као успесан преговарацки форум. Хенри Кисиндзер, који је по том питању заступао америцку позицију, пледирао је средином 1990-тих година, да се укине постојећи медјународни правни систем и да се уместо њега уведе правни поредак, који је у инстересу САД-а. То је подразумевало да се укину испробани преговорацки форуми за мирољубиво ресавање сукоба. Када се Хелмут Кол у то време вратио са пута у САД, увек се је у фракцији љутио сто у америцком конгресу превладава мисљење: „Треци светски је заврсен и ми смо га добили“. Трада нам је рекао.“Рат није нестао из Европе“. Те 1994. гподине му ни у сопственим редовима, медјутим, то нико није веровао.
Ви оцигледно веома цените Хелмута Кола, кога сте јос 2004. г. пратили на једном путовању у Кину. За разлику од Вас, он није задњих година подигао глас протеста против тенденција што смо ми Вама предлагали у вези са медјународном безбеднсоном политиком.
За такав развој платио је веома високу цену. Нема сумње да 1998. вецина становниства није била за наставак његовог канцеларовања. Друго је питање како се то одиграло унутар ЦДУ-а. Хелмут Кол је био изрицити заговорник идеје да се мора прици и другим народима у Европи. То се односи на Русе, Пољаке, али и на Србе. Ја сам по његовом налогу преговарао са Слободаном Милошевицем да би се сукоби на Балкану ресили мирним путем. То је било противно америцким интересима. Било је снага и у властитим редовима, Волфганг Сојбле и Волкер Рие на целу, који су гурали ЦДУ у том смеру. Посто он није зелео да води рат против Југославије, нису га висе зелели на целу неке будуце савезне владе. Али, његова намера да ојаца постојеце механизме медјународне сарадње, била је исправна. Због тога не правим питање од тога, да ли ми се тај цовек допада.
Године 2000. уцествовали сте у Братислави на једној конферецији коју је организовало америцко Министарство спољних послова, на којој се сасвим отоврено говорило о стратегији Васингтова?
То ме је изнендаило. Код нас се водила кампања за кампањом за рат против Југослалвије: са Аусвицом и са ко зна с ким. У Братислави је, медјутим, заступано мисљење са позиције силе. Претставници америцког Минстарства спољних послова су изјавили да се код овог рата ради о томе да се исправи погресна одлука генерала Ајзенхауера из 1944. године. Он је тада пропустио да на Балкану стационира америцке копнене трупе. Ово је био неуобицајено да се пред сефовима дрзава и влада, минситрима спољних послова и одбране тако несто оворено изјави. Претставници америцког Минстарства спољних послова (Државног секретаријата) су јасно изнели да зеле да се wихов правни систем примењује и на односе са насим суседима у Европи, на решавање имовиснких питања и вођење кривицних поступака. Носиоци тога би били Медјународни кривицни суд у Ден Хагу и Суд за ратне злоцине.
Осим тога, објаснили су како замисљају будуцу Европу.. Хтели су да повуку једну линију која би исла од Балтицког до Црног мора, а одатле све до Анадолије. Све сто је западно од те ллиније сматрали су утицајном сфером САД-а. Руска Федерације је требало да се искљуци из развоја Европе. Садасњи догадјаји у Украјини су за мене потврда да ти људи тада нису „гледали у месец“. 2006. године током самита НАТО у Риги могли смо да видимо (амерички) покусај да се Грузија и Украјина приме у Савез. То је спрецено из једног врло вазног разлога: Западно-Еврпиејци нису били одусвељени тиме. Јер, ако би се повукла та лимес-линија од Балтицког мора до Анадолије, онда Немци, Французи, Италијани и Спанци не би требало да размисљају о томе како це се даље одвијати wихови односи са Руском федерацијом. Они би могли, зависно од америцких интереса, да се прекину у сваком тренутку. Тада би могли да развијају сарадњу са истоцно-европским дрзавама : од Балтика до Румуније. САД би предузела све потребно да се тај циљ оствари. Тако треба схватити и њихво понасање у вези са Украјином.
Америцка обавестајна агенција Стратфор је поцетком ове године покренула на размисљање о томе да успостављањем посебних односа са истоцневропским земљама створе полугу помоцу које би могли да НАТО помере на лево.
То је логицна послелдица тога сто сам управо рекао. Ових дана балтицке земље и Пољска постављају захтеве да се ракетни стит који планира НАТО усмери ка Русији. Ако Васингтону подје за руком да успостави посебне односе са дотицним дрзавама истоцне и југоистоцне Европе, онда ми висе нецемо играти никакву улогу. Ми цемо се тада наци иза лимеса под америцком контролом. Вест да неутралне дрзаве Финска и Сведска тразе теснију везу са НАТО-м, нузно указује на реалне промене снага у Европи.
Како у вези са тим оцењујете тренутне преговоре у циљу закљуцивања Споразума о слободној трговини ТТИП измедју САД и Европске уније?
Код ТТИП се ради о покусају САД-а да област иза лимеса потцини свом интересу. Притом се на ради о много дискутоаној предности, вец о слабљењу парламентарне демократије. Ако ми као високо развијена правна дрзава добијемо судове, у којима це се донсити одлуке о разликама у вези са инвестицијама, ста це јос остати од насих парламената и насих влада. Ако би наса стампа имала слободу да информише, онда би се у медијима могло расправљатии о размисљањима такве врсте. Али, слободно информисање из области спољнополитицког и безбедносног опуса висе не постоји.
Како долази до такве једностраности?
Овим стварима се мозете приблизити само преко индиција. Разнолицита мисљења која постоје у јавности не долазе до изражаја медијима. Могу само да потсестим на једнан дуги разговор са једним сарадником ФАЗ-а (Франкфуртски велика новена И једна од највецих у Немацкој, пр. Милановиц) кога познајем деценијама. Он је јасно рекао да кад Стате Депермент повремено пре поцетка стампања телефонира ноцу, онда це зељени цланак вец следецег јутра бити у новинама.
Када сам 1985. године постао споукмен (ЦДУ фракције у Бундестагу), упозоро ме је један водеци сарадник одељења за стампу ЦДУ/ЦСУ-а на мрезу НАТО-а у немацкој стампи. Ако се данас иста мозе коментарисати у вези са развојем унутар Руске федерације, у то се одмах укљуцују америцке институције са седистем у Москви. Из Москве нецете цути ни један глас који је руски.
Предјимо са медија на Бундестаг. Тренутно постоји једна коалициона група, која се бави ограницењима парламента. О цему се ту ради?
У вези са парлааментарним ограницењима ради се о томе да немацки Бундестаг одлуцује о томе да ли це немацки војници бити ангазовани у иностранству. И то, пре него сто буду тамо послани. Према насем уставу армија има задатак да брани своју земљу. Петер Гаувајлер је пре неколико месеци одзао један ватрени говор на Војној високој сколи у Хамбургу у коме је изнео погреске које се вец деценијама с тим у вези праве. У ЦДУ/ЦСУ након рата против Југославије (агресија НАТО 1999, прим.прев.) постоје снаге које висе не зеле да се у Бундестагу води дебата у вези таквог ангазвоања армије. Они су се изборили у новој коалицији за једну радну групу, која се бави питањима парламентарних ограницења. Зелело се постици да се позив за насе ангажовање у оквиру интегрисаних војних фомрација, на пример код АWАЦС-авиона, мора аутоматски изврсити када то НАТО затрази. Бундестаг би тада јос имао само могуцност да их у нузном слуцају врати назад.
Мене то подсеца на Бринову уредбу о нузности из задње фазе Вајмарске Републике. Уколико се то спроведе, тада цемо добити безбедносно-политицке уредбе о нузности. Не могу замислити да би Бундестаг тада могао да опозове донету НАТО-одлуку.
Уз то јос иде да би влада на тај нацин ограницила свој спољнополитицки простор деловања, који за сада јос увек има преко парламента. Уколико се данас определи против неког ангазовања војне силе у иностранству, онда то мозе да образлози својим савезницима недобијањем сагласности од стране парламента. То је уобицајено у парламентарним системима. Цак и америцки председник упуцује на Конгрес ако несто не зели. Ако сада Бундестаг отпадне, онда фактицки влада висе не одлуцује о ангазовању орузаних снага у иностранству, вец НАТО. С тим у вези треба критицки посматрати и паралелни развој у орузаним снагама. Увек постоје настојања да се генералном иснпсектору савезне армије да фактицки улога врховног команданта. Трентуно он је потцињен министарки одбране и дрзавним секретарима. Оваква настојања постоје јос од поновног уједињења. Јос у Бонско време је на пр. тразено да само генерал са цетири зевиздице мозе да постане министар одбране. Покусај Теодора Гутенберга да генералног инспектора изједнаци по рангу са дрзавним секретаром био је спрецен. Тада су покусали привредно повезани кругови и армија да врате војном руководству оне вазне функције које су имали у време немацког рајха. Одредјени кругови у савезној армији Немацке покусавају да уз помоц НАТО-а остваре то исто.
Ви зелите да казете: Ако парламентарно ограницавање пропадне и генерални иснпсектор постане врховни командант, онда це о ангазовању немацких орузаних снага у будуцности одлуцивати НАТО?
Или Европска унија.
Да ли се прибојавате да би се тада савезна армија могле употребити и против свог народа?
Да. У јуну је Европска унија донела калузулу о солидарности у којој се говори у том правцу. Према њој би била допустена употреба војске и на унутарполитицком плану. У слуцају катастрофа, али и у слуцају социјалних немира. Ми у Савезној Републици имамо цитав низ одлука Савезног уставног суда против корисцења савезне армије у унутрасње ствари. То треба да се спроведе заобилазно, преко европске компоненте или НАТО-а, сто је апсурдно. Ми смо вец видели приликом доносења Лисабонских закона да се влада слозила са тиме. Само уз помоц одлуке Савезног уставног суда, коју су затразили Грегор Гизи и Петар Гаувајлер, немацки парламент је успео да обори ову одлуку Савезне владе.
Када се радило о улози орузаних снага, Ви сте у парламенту у висе наврата заступали мисљење мањине. Како то објасњавате?
Разлози су комплексни. Када сам у Бону политицки социјализиран као парламентарац имали смо у управи, такодје у Минстарству одбране, избор таквих водецих људи, да је просто било свеједно ко је био на власти. Свако мени познато министарство је било тада у стању да само припреми нацрте закона за одлуцивање владе. Данас то цине адвокатске канцеларије.
Слабљење јавних слузби после 1990-тих било је працено умнозавањем саветницких група, које су, уз плацање или бесплатно, све висе и висе утицале на политицке одлуке.
Председница Савезне скупстине Рита Зисмут је крајем 1990. „певала“ тузбалице о томе колики се притисак врсио на парламент да би се ове надлелзности комерцијализовале. Уз то јос долази да напред поменута трансатлантска мреза, наравно, такодје делује и у парламенту. Радо се бива у савету за ово или у савету за оно. На пример, Никола Бегргрунен одрзава свој властити Тхинтанк.
Милијардер трпа такозване Елдер дрзавнике и привредне представнике у Гоогле-централу у Калифорнији.
Ту су и актривни политицари: На пример Урсула фон Лајен. Име Бергуен слузи као пример за процесс, да се одстране етаблиране институције, које треба да репрезентују народну вољу, у корист саветницких група које врсе фактицки утицај. У релевантним радним групама фракција немацког парламента висе и не знају како настаје папир који им се доставља на разматрање и ко је на њему сарадјивао. То долази са најаразлицитијих страна.
И засто то прихватају парламентарци?Јер се не могу свиме бавити?
Не, јер се зели градити каријера. Не мали број колега ми је реакао: „ Ја сам уствари твог мисљења, али ја могу само уз помоц листе да поново додјем у парламент“.
Ви дакле не рацунате висе на велики отпор цак ни опозиције у вези са милитаризацијом спољне политике. У такву оцену укљуцујете и фракцију левих. Како долазите до такве оцене?
На основу дугих и интензивних разговора.
Са ким?
Боље да то не казем. Поред тога јос и на основу працења развоја ситуације од просле јесени. Зелени су вец на одвратан нацин постали ратна пратија . Задња партија у немацком парламенту која се томе јос супротстваља јесте Левица. Али није само мени пало у оци да се у концептуалном раду установе за науку и политику по први пут ангазују и посланици Левице.
У Васој књизи „Повратак хасардера: дрзавни стратези, ратохускаци, тихи профитери 1914. и данас“ коју сте заједно напислаи са Волфгангом Ефенбергом, изразавате бојазан да се налазимо на путу у треци светски рат. Како то образлазете?
Ако не зелим да се спорна питања ресвају мирним путем, онда ми преостааје само војна компонента. На њу рацунају Американци сиром света. Талилбани, против којих се наси војници боре вец дванаест година у Авганистану, јесу америцки продукт, који финансирају Саудијци, исто као и Исламска држава (Исламиц Стате) у Сирији и у Ираку. То исто видимо и у слуцају Украјине. Ту немацки министар спољних послова и његове пољске и француске колеге праве папире о разумевању , сави се слазу са тим, а затим десне снаге, у интересу САД, саботирају на Мајдану свако ресење. Ми у Немацкој и Европи морамо да се поставимо „на задње ноге“ да се не иузгубимо у том опстем тренду. Оно сто нам је потребно, јесте повратак на опробана дипломатска средства споразумевања, која смо вец имали са КЕБС-у, а која су унистена.
https://it.groups.yahoo.com/neo/groups/crj-mailinglist/conversations/messages/8171
L'Anti-antifascismo di UE e USA
https://it.groups.yahoo.com/neo/groups/crj-mailinglist/conversations/messages/8166
L’ascesa dell’imperialismo tedesco e la pretesa “minaccia russa”
Il principio ideologico di base che assicurò al nazismo il massiccio supporto politico-finanziario da parte dei maggiori comparti industriali tedeschi, fu la minaccia comunista e sovietica. Il maggiore impegno militare nazista, in cui furono impiegati i due terzi delle truppe migliori a disposizione, fu diretto a oriente verso la conquista e la distruzione della Russia. La “minaccia russa” giustificò la conquista e l’occupazione tedesca dell’Ukraina, dei Balcani, dell’Europa dell’Est e dei Paesi Baltici, anche con l’aiuto considerevole di collaboratori nazisti locali. Dopo la sconfitta, la divisione e il disarmo della Germania, e in seguito all’espansione del potere sovietico, gli USA reinstallarono al loro posto gli industriali nazisti e le grandi banche, come pure gli ufficiali e gli operativi dell’intelligence e dei servizi segreti del passato regime nazista. In una prima fase del dopoguerra, tutte queste forze furono utilizzate per ricostruire l’economia nazionale e nel consolidare il potere politico in collaborazione con le forze di occupazione americane.
Alla fine degli anni ’60, la Germania riconquistò il primato economico in Europa e si pose in prima linea nel processo di integrazione Europea insieme alla Francia e all’Inghilterra. In breve tempo giunse a dominare lo stesso processo decisionale che portò alla formazione dell’Unione Europea (EU). La EU in definitiva è servita alla Germania come strumento nascosto di conquista. Anno dopo anno, attraverso gli “aiuti” e i prestiti agevolati, la EU ha facilitato la penetrazione capitalistica tedesca e la sua espansione finanziaria nei mercati dell’Europa meridionale e centrale. La Germania ha dettato l’agenda dell’Europa Occidentale, guadagnando supremazia economica e beneficiando della strategia di accerchiamento e sovversione dell’Europa dell’Est, della Russia e dei Paesi Baltici e Balcanici messa in atto dagli Stati Uniti.
Il Grande Salto in Avanti Tedesco: l’annessione della Germania Est e la dismissione dell’URSS
La velleità tedesca di un potere su scala mondiale non sarebbe stato possibile se la Germania Est non fosse stata annessa. Nonostante le dichiarazioni sulla “beneficenza” e gli aiuti all’est, il regime di Bonn si assicurò nel processo l’acquisizione di diverse migliaia di ingegneri molto preparati, di operai e tecnici specializzati, di fabbriche ancora attive, di azienda agricole produttive e – cosa più importante – si assicurò l’accesso diretto ai mercati dell’Est Europa e della Russia per prodotti industriali del valore di miliardi di dollari. La Germania fu trasformata così da un influente paese europeo emergente, nel più dinamico potere europeo in espansione, specialmente nei confronti dei paesi dell’Ex patto di Varsavia.
L’annessione della Germania Est e il rovesciamento dei regimi comunisti nell’Europa dell’Est consentì ai capitalisti tedeschi di dominare i mercati del blocco orientale. Come primo partner commerciale, la Germania assunse progressivamente il controllo delle maggiori imprese industriali est-europee attraverso privatizzazioni corrotte portate a termine dai nuovi regimi clientelari e neo-capitalistici. Nel momento in cui Repubblica Ceca, Polonia, Slovacchia, Ungheria, Bulgaria e i Paesi Baltici “privatizzavano” e “de-nazionalizzavano” i settori strategici dell’economia, commercio, media e servizi sociali, la “Germania Unita” era in condizione di occuparne i luoghi chiave. E quando la Russia cadde nelle mani dei gangster, degli oligarchi emergenti e dei sodali politici dei capitalisti occidentali, la sua intera infrastruttura industriale fu decimata e convertita in un gigantesco serbatoio per l’esportazione di materie prime. A questo punto la Germania convertì le sue relazioni con la Russia da un rapporto fra eguali a un modello di tipo “coloniale”: la Germania esportava prodotti industriali ad alto valore tecnologico e importava dalla Russia gas, petrolio e materie prime.
La potenza tedesca si è dunque ampliata esponenzialmente con l’annessione “dell’altra Germania”, la restaurazione del capitalismo nell’ Europa orientale e l’ascesa dei nuovi regimi clientelari liberisti entusiasti e disposti a sottomettersi a una Unione Europea dominata dalla Germania e da un comando militare NATO diretto dagli Stati Uniti.
L’espansione politico-economica tedesca via “rivolte popolari” fu presto accompagnata da un’offensiva militare statunitense innescata dai movimenti separatisti. La Germania intervenne in Jugoslavia, appoggiando i separatisti in Slovenia e Croazia. Sostenne poi il bombardamento USA-NATO della Serbia e ha sostenuto infine l’esercito di liberazione del Kosovo (KLA) – organizzazione paramilitare di estrema destra – impegnato in una guerra terroristica in Kosovo. Belgrado fu così sconfitta e il cambio di regime portò alla formazione di uno stato clientelare di tipo neo-liberale, gli Stati Uniti hanno costruito in Kosovo la più grande base militare in Europa, il Montenegro e la Macedonia sono diventati satelliti della EU. Mentre la NATO ampliava e rafforzata la presenza militare degli Stati Uniti fino ai confini della Russia, la Germania diventava la potenza economica predominante in Europa.
La Germania e il Nuovo ordine Mondiale
Mentre i presidenti Bush e Clinton annunciavano un “nuovo ordine mondiale” sulla base della loro unipolare supremazia militare, la Germania avanzava verso il suo nuovo ordine imperiale, esercitando le sue leve politiche ed economiche nel vecchio continente. Ciascuno dei due centri di potere, la Germania e gli Stati Uniti, condividevano la ricerca comune di una rapida integrazione dei nuovi regimi capitalistici nelle loro rispettive organizzazioni regionali – l’Unione Europea (UE) e la NATO – ed estendere in questo modo la loro portata globale. Date le origini reazionarie e la naturale vocazione al vassallaggio degli Stati Orientali, Baltici e Balcanici, e date anche le loro paure di una eventuale reazione popolare alla perdita di posti di lavoro, di garanzie sociali e dell’indipendenza tout-court, derivante dalla attuazione delle selvagge politiche d’assalto neoliberiste, i governanti dei nuovi regimi immediatamente si proposero per l’adesione come membri subordinati della UE e della NATO, smerciando la sovranità, i mercati e la titolarità nazionale dei mezzi di produzione in cambio di prebende economiche e del libero movimento della forza lavoro, una valvola di sfogo questa per i milioni di lavoratori neo disoccupati dei loro rispettivi Paesi. Il grande capitale tedesco e inglese ne ricavò nuova forza lavoro sotto forma di milioni di lavoratori immigrati qualificati e pagati al di sotto dei salari medi del mercato del lavoro europeo, e il libero accesso alle risorse e ai mercati di origine. Gli Stati Uniti assicurarono altre basi militari alla NATO e reclutarono forze militari per le guerre imperiali in Medio Oriente e nell’Asia meridionale. La dominazione economico-militare tedesco-americana in Europa era basata in definitiva sul ritenere la Russia un paese debole e quasi vassallo e sulla continua crescita economica della loro economie che aveva seguito il saccheggio iniziale delle economie ex comuniste. Per gli Stati Uniti, la incontrastata supremazia militare in tutta Europa è stata il trampolino di lancio per la quasi simultanea espansione imperiale in Medio Oriente, Asia meridionale, Africa e America Latina. La NATO è stata ‘internazionalizzata’ in un’alleanza militare globale di carattere offensivo: prima in Somalia e Afghanistan, poi in Iraq, Libia, Siria e Ukraina.
L’Ascesa della Russia, La Resistenza islamica e la Nuova Guerra Fredda
Durante la ‘decade dell’infamia’ (1991-2000 ) le estreme misure di privatizzazione da parte dei governanti russi per conto degli investitori europei e statunitensi e dei gangster oligarchi russi, si sommarono al vasto saccheggio di tutta l’economia, del tesoro pubblico e del patrimonio nazionale russo. L’immagine e la realtà di un gigante stato vassallo prostrato, incapace di portare avanti una politica estera indipendente, incapace di fornire la parvenza minima di una moderna economia funzionante e di mantenere lo stato di diritto, era diventato il panorama entro il quale la EU e gli USA definivano la Russia. La Russia post-comunista, uno stato fallito sotto ogni aspetto, fu denominata una “democrazia liberale” da ogni politico capitalista occidentale e così era ripetuto da tutti i loro accoliti e dai mezzi di comunicazione di massa. L’ascesa al potere di Vladimir Putin e la graduale sostituzione di alcune delle più eclatanti figure di funzionari-liquidatori neo-liberali e, più importante ancora, la ricostruzione dello Stato russo con un adeguato budget e il ritrovato funzionamento delle istituzioni nazionali, è stato immediatamente percepito come una minaccia alla supremazia militare degli Stati Uniti e all’espansione economica tedesca. La transizione della Russia da una condizione di vassallaggio occidentale verso la riconquista del suo status di nazione indipendente e sovrana ha messo in moto un’aggressiva controffensiva da parte USA-EU. Questi hanno allora incominciato col finanziare un’opposizione politica sostenuta da una oligarchia neo-liberale nel tentativo di ripristinare il vassallaggio della Russia attraverso manifestazioni di piazza e scadenze elettorali. I loro sforzi per cacciare Putin e ristabilire uno stato vassallo dell’occidentale sono però stati vani. Ciò che aveva funzionato nel 19991 con la presa del potere di Eltsin contro Gorbaciov, era ora inefficace contro Putin. La stragrande maggioranza dei russi non ha voluto un ritorno al decennio dell’Infamia.
All’inizio del nuovo secolo, Putin e la sua squadra stabilirono nuove regole di base, secondo le quali gli oligarchi avrebbero potuto mantenere la loro ricchezza illecita e i loro conglomerati industriali, a condizione che non avrebbero utilizzato le loro leve economiche per impadronirsi del potere. In secondo luogo, Putin fece rivivere e restaurò le istituzioni scientifiche, tecniche, militari, industriali e culturali, e riportò il centro decisionale del commercio e degli investimenti all’interno di una vasta cerchia di manager pubblici e privati non legati ai politici occidentali. In terzo luogo iniziò a rivalutare e riformare le agenzie della sicurezza nazionale con particolare attenzione a quanto riguardasse le minacce provenienti da movimenti separatisti sponsorizzati dall’Occidente nel Caucaso, in particolare in Cecenia, e dall’inizio delle ‘rivoluzioni colorate’ sostenute dagli USA in Ucraina e in Georgia. In una prima fase, Putin aveva ottimisticamente ipotizzato che, essendo la Russia uno Stato capitalista, e senza alcuna ideologia antagonista nei confronti dell’Occidente, la normalizzazione e la stabilizzazione dello stato russo sarebbe stato accolto con favore dagli Stati Uniti e dall’Unione Europea. Aveva anche previsto che questi avrebbero accettato la Russia come partner economico, politico, e perfino come possibile membro della NATO. Putin aveva anche fatto le prime aperture volte a avvicinarsi a cooperare con la NATO e l’UE. L’Occidente non ha cercato di dissuadere Putin delle sue illusioni. In realtà lo hanno incoraggiato anche quando intensificavano il loro sostegno all’opposizione politica interna e preparavano una serie di guerre imperiali in Medio Oriente destinate a colpire gli storici alleati russi in Iraq, Siria e Libia. Nel momento in cui la strategia eversiva ‘interna’ non riusciva però a rimuovere il Presidente Putin e lo Stato russo finiva col prevalere sui neo-vassalli, la demonizzazione di Putin è diventata una costante e stridula tiritera. L’Occidente passò quindi con decisione ad una strategia “non convenzionale” finalizzata ad isolare, circondare e indebolire lo Stato russo, minando alla base i suoi alleati e i suoi partner commerciali.
USA e Germania affrontano la Russia: la fabbricazione della “minaccia russa”
La Russia fu invitata a sostenere le guerre degli Stati Uniti e della NATO in Iraq, Afghanistan e Libia in cambio della promessa di una più profonda integrazione nei mercati occidentali. Gli Stati Uniti e l’UE accettarono la cooperazione russa, che includeva l’accesso a rotte di approvvigionamento e l’uso di basi militari per la loro invasione e per l’occupazione dell’Afghanistan. Le potenze della NATO si assicurarono anche il sostegno russo sulle sanzioni contro l’Iran. Le stesse potenze anno sfruttato infine l’ingenuo sostegno della Russia nella “no-fly zone” sulla Libia al fine di lanciare una guerra aerea totale in quel paese. Gli Stati Uniti hanno poi palesemente finanziato le cosiddette “rivoluzioni colorate” in Georgia e in Ucraina, prova generale – quest’ultima – per il colpo di stato del 2014. Ogni presa violenta del potere ha permesso alla NATO di imporre governanti anti-russi desiderosi e disponibili di servire come vassalli la Germania e gli Stati Uniti.
La Germania da parte sua ha guidato l’avanzata imperiale europea nei Balcani e in Moldavia, paesi con forti legami economici con la Russia. Alti funzionari tedeschi “hanno visitato” i Balcani per rafforzare i loro legami con i regimi vassalli in Slovenia, Bulgaria, Slovacchia e Croazia. Sotto la direzione tedesca, l’Unione Europea ha ordinato al regime bulgaro di Boyko “booby” Borisov di bloccare il passaggio del gasdotto di proprietà russa South Stream in Serbia, Ungheria, Slovenia e oltre. La Bulgaria ha perso in questo modo 400 milioni di dollari di entrate annue. La Germania e gli Stati Uniti hanno messo a libro paga i politici filo NATO e UE in Moldavia – assicurandosi l’elezione di Iurie Leanca alla carica di primo ministro. Il risultato della pedissequa inclinazione al vassallaggio di Leanca, ha portato la Moldavia a perdere 150 milioni di dollari di esportazioni verso la Russia. Le politiche pro UE di Leanca vanno in netto contrasto con il punto di vista della maggior parte dei moldavi, il 57% dei quali vede la Russia come il partner economico più importante del paese. Quasi il 40% della popolazione moldava in età lavorativa è impiegata in Russia e il 25% degli otto miliardi di dollari del PIL moldavo è dovuto alle rimesse dall’estero.
I costruttori dell’Impero tedesco- statunitense hanno annichilito le voci di dissenso levatesi in Ungheria, Serbia e Slovenia, nonché in Moldova e Bulgaria, le cui popolazioni soffrono a causa del blocco del gasdotto e del flusso del petrolio russo. Ma la guerra economica della Germania contro la Russia ha la precedenza rispetto agli interessi degli stati vassalli: spetta a loro sacrificarsi per il ‘Bene Maggiore’ del nascente impero economico tedesco e dell’accerchiamento militare della Russia ad opera di USA e NATO. I crudeli diktat della Germania – articolati attraverso l’Unione Europea – e la volontà dei regimi balcanici e baltici di sacrificare i propri interessi economici fondamentali, sono i migliori indicatori del nascente impero tedesco in Europa.
Parallelamente alla rabbiosa campagna economica anti-russa della Germania, gli Stati Uniti tramite la NATO sono impegnati in una vasta operazione di concentrazione militare lungo tutta la frontiera russa. Il fantoccio degli Stati Uniti, il capo della NATO Jens Stoltenberg, si vanta del fatto che nell’anno in corso la NATO ha aumentato di cinque volte il numero degli aerei da guerra e dei bombardieri che pattugliano le frontiere marittime e terrestri russe, e che questi effettuano esercitazioni militari ogni due giorni e che – come se non bastasse – è notevolmente aumentato il numero di navi da guerra della Nato nel Mar Baltico e nel Mar Nero.
Conclusioni
Quello che è assolutamente chiaro è che gli USA e la Germania vogliono fare ritornare la Russia allo stato di vassallaggio degli anni ’90. Dal momento in cui Putin si è mosso per restaurare lo stato russo e la sua economia, i poteri occidentali si sono gettati in una serie di interventi politici e militari, eliminando ad uno ad uno gli alleati russi, i partner commerciali e gli stati indipendenti vicini alle frontiere russe. L’emergere dei regimi estremisti e visceralmente anti-russi in Polonia, Lettonia, Estonia e Lituania è servito da scudo per l’avanzamento della Nato e per l’occupazione economica tedesca. Il sogno di Hitler di conquistare l’Est europeo attraverso l’invasione militare ha ora preso la forma, sotto il Primo Ministro Merkel, di una conquista nascosta nell’Europa centrale e settentrionale, del ricatto economico nei Balcani e dei colpi di stato violenti in Ukraina e Georgia. La classe dirigente tedesca è divisa fra un settore dominante pro-USA che è propensa a sacrificare il pur profittevole commercio con la Russia di oggi nella speranza di dominare e saccheggiare l’intera economia di una Russia post-Putin (controllata dai rinati cloni di Yeltsin), e un settore minoritario dell’industria che vuole la fine delle sanzioni e il ritorno ad una normale relazione fra eguali con la Russia. La Germania teme che i suoi governanti fantocci –specie nei Balcani – diventino vulnerabili a causa degli sconvolgimenti sociali dovuti ai sacrifici economici imposti alla popolazione. E’ per questo che la Germania è completamente a favore della nuova forza di dispiegamento rapido della Nato apparentemente progettata per contrastare l’inesistente “minaccia russa”, ma utile in realtà per sostenere i vacillanti regimi vassalli.
La ‘Minaccia Russa’, l’ideologia che sta guidando l’offensiva tedesca e nordamericana in tutta l’Europa e nel Caucaso, è una replica della stessa dottrina che Hitler aveva usato per ottenere a suo tempo il sostegno dei banchieri e degli industriali nazionali e dei conservatori e collaboratori stranieri delle destre radicali estreme in Ucraina, Ungheria, Romania e Bulgaria. La presa del potere USA-EU attraverso politici vassalli sostenuti da oligarchi corrotti e combattenti di strada nazisti in Ucraina ha fatto esplodere la crisi attuale. La presa del potere in Ucraina rappresenta una minaccia per la sicurezza e per l’esistenza stessa della Russia come stato indipendente. Dopo la presa del potere, la NATO ha spinto il suo regime fantoccio di Kiev in una guerra civile al fine di eliminare militarmente le regioni autonome del sud-est e occupare la Crimea, eliminando così totalmente la posizione strategica della Russia nel Mar Nero. La Russia, vittima della presa del potere della NATO, è stata etichettata come “l’aggressore”. L’intero apparato ufficiale e i mezzi di comunicazione di massa ha ripetuto all’infinito la Grande Bugia. Due decenni di progressi militari USA-NATO ai confini della Russia e l’espansione economica tedesco-EU nei mercati russi sono stati vanificati. L’Ucraina è la più importante piattaforma strategica militare da cui gli Stati Uniti e la NATO possono lanciare un attacco al cuore della Russia e il singolo più grande mercato per la Germania dai tempi dell’annessione della Germania Est. Gli Stati Uniti e la Germania vedono la conquista dell’Ucraina di estremo valore in sé, ma anche come la chiave per lanciare un’offensiva a tutto campo per strangolare l’economia russa attraverso le sanzioni e la caduta del prezzo del petrolio oltre che minacciare militarmente la Russia. L’obiettivo strategico è quello di ridurre la popolazione russa alla povertà, riattivare la quasi moribonda opposizione per rovesciare il governo di Putin e riportare la Russia ad una condizione di vassallaggio permanente. Ma le elite imperiali tedesco-statunitensi guardando anche oltre la Russia, ritengono che se controlleranno la Russia, potranno circondare, isolare e attaccare la Cina da Ovest oltre che da East. Non sono questi politici fanatici dagli occhi selvaggi. Ma in quanto sostenitori rabbiosi di una guerra permanente che ha lo scopo di eliminare la presenza della Russia in Europa e di minare l’emergere della Cina come potenza mondiale, essi sono disposti ad arrivare sull’orlo di una guerra nucleare. Il fulcro ideologico dell’espansione imperiale US-Germania e della conquista in Europa e nel Caucaso è la “Minaccia Russa”. Essa è la pietra di paragone che definisce oggi amici e nemici. I paesi che non rispettano il diktat delle sanzioni diventano a loro volta possibili bersagli. I mass media dal canto loro ripetono la menzogna. La “Minaccia Russa” è diventato il grido di guerra di petulanti vassalli – la giustificazione fasulla per imporre sacrifici terribili nel servire i loro “padroni” di Berlino e Washington – temendo la ribellione della popolazione ormai allo stremo. Non c’è dubbio che, sotto assedio, la Russia sarà costretta a fare sacrifici. Gli oligarchi fuggiranno in occidente, i liberali dovranno strisciare a nascondersi sotto il letto. Ma proprio come i sovietici cambiarono le sorti della guerra a Stalingrado, il popolo russo, passati i primi due anni di assedio, riuscirà a sopravvivere e diventerà ancora una volta un faro di speranza per tutti i popoli che cercano di liberarsi della tirannia del militarismo USA-NATO e della dittatura economica tedesco-europea.
*****
Traduzione a cura di Pi per Vineyardsaker.it
Articolo di James Petras del 07 Dicembre 2014
L'episodio è sicuramente grave. Ma è anche una lezione da imparare. Ci aiuta a capire che razza di Europa è quella che ci troviamo davanti ora. E che battaglia dovremo fare per cambiarla, per rovesciarla come un calzino. Se non vogliamo che questa gente rovesci noi.
AUDIO: https://www.youtube.com/watch?v=hpAjblGDp5k
Giulietto di nuovo libero, ma il Cuore Nero dell'Occidente non vuole spiegare l'arresto in Estonia. Un'Europa da rovesciare usando di nuovo i diritti
«Mi rendevo conto, nonostante fossi lontano, che si stava preparando un focolaio, che avrebbe presto potuto trasformarsi in un incendio. E avvertivo anche che l'informazione che arrivava da Tallinn era - per usare un eufemismo - incompleta, inadeguata, e che, per capirci qualche cosa, si doveva integrarla con le notizie che venivano da Mosca. L'esperienza mi diceva che le crisi non nascono per caso. Anche se appaiono all'improvviso, hanno sempre una gestazione lunga ed è quella che bisogna scandagliare. Sono come corsi d'acqua, che escono dagli argini all'ultimo momento. Ma è evidente che la questione non è soltanto se gli argini siano sufficientemente alti; bisogna capire perché tanta acqua sia scesa dai monti».
Prima che sia troppo tardi.
La redazione di Marx21.it
EUROFASCISMO: LA CONVERGENZA TRA NAZISMO STORICO, RUOLO ATTUALE DELLA GERMANIA, E AGGRESSIVO IMPERIALISMO DELL'UNIONE EUROPEA
di Rolando Dubini
“Nonostante la sua cronica debolezza a livello di movimenti parlamentari ed extra parlamentari, la vitalità del fascismo come forza ideologica e come fomentatore di odio razziale non mostra segni di declino”“Griffin, A fascist century” pag 175.
"L'esistenza oggi giorno, di una vasta area di consenso accademico, un'area con confini dichiaratamente molto confusi, ci porta a dire che il miglior approccio al Fascismo consiste nel considerarlo una forma di Nazionalismo antiliberale e, in ultima analisi anticonservatore, genuinamente rivoluzionario e interclassista. Come tale è un'ideologia profondamente legata alla modernizzazione e alla modernità, che ha assunto una considerevole varietà di forme esterne per adattarsi al particolare contesto storico e nazionale in cui è apparsa e che per articolare il suo corpo di idee, i suoi slogan e la sua dottrina ha attinto da una vasta gamma di correnti politiche e intellettuali, di destra e di sinistra, antimoderne e promoderne. Nel periodo fra le due guerre esso si è manifestato soprattutto nella forma di un “partito armato” guidato da un elitè che cercava, per lo più senza riuscirvi, di creare un movimento populista di massa attraverso uno stile politico liturgico e un programma di politiche radicali che prometteva di superare la minaccia del socialismo internazionale, di porre fine alla degenerazione che affliggeva la nazione a causa del liberalismo e di determinare un rinnovamento radicale della sua vita sociale, politica e culturale come parte di quella che molti immaginavano fosse, per la civiltà occidentale, l'inizio di una nuova era. Il principale mito mobilitante del Fascismo, destinato a condizionare la sua ideologia, la sua propaganda, il suo stile politico e le sue azioni, è la visione dell'imminente rinascita della nazione dalla decadenza.”Roger Griffin “Il nucleo palingenetico dell'ideologia del"Fascismo generico"“ in A. Campi “che cosa è il Fascismo?”(Ideazione, Roma,2003, pag. 97 e segg.)
Nella prefazione a “A fascist Century” un altro noto storico dei fascismi Stanley G.Payne così esplica la posizione del Griffin (XVIII): “Fin da quando emerse nell' onda della prima guerra mondiale, il fascismo può venire con profitto, concettualizzato come una forma specificatamente moderna di “millenarismo”secolare, edificato culturalmente e politicamente,non religiosamente,come un movimento rivoluzionario centrato sulla “rinascita” di un determinato popolo (sia che esso venga percepito sul piano nazionale,etnico culturale o religioso) tramite il riordino totale di tutte le energie collettive ritenute “pure” verso la meta di una utopia di cui la realizzazione è possibile;un nucleo ideologico implacabilmente ostile al sistema rappresentativo democratico e al materialismo socialista, all’egualitarismo e all’individualismo oltre e qualsiasi specifico nemico visto come estraneo o in opposizione a tale programma».
L'euro fascista P.Drieu La Rochelle così scrisse, anticipando quel che sta diventando l'Unione Europea a livello ideologico, guidata dal Quarto Reich tedesco e alimentata dai nazismi dei micro stati baltici, dell'Ucraina sotto la dittatura euronazista, la Polonia, ma anche gli altri stati dell'Unione, in misura diversa complici del cementarsi dell'europascismo oggi: “Sono diventato fascista perché ho misurato i progressi della decadenza in Europa, ho visto nel fascismo il solo strumento capace di frenare e di contenere questa decadenza”(“Bilancio”in N.R.F. genn.1943, citato in “Idee per una Rivoluzione degli Europei”Volpe, Roma, 1969, pag.67.
L'Eurofascista Adriano Romualdi così invece si esprimeva “Il fascismo nel suo significato europeo fu. la coscienza profonda della decadenza cui andava incontro l’Europa e la volontà di porvi rimedio con mezzi totali e violenti”(“Julius Evola,l’uomo e l’opera”Volpe,Roma,1968,pag.26
L'Eurofascismo è oggi sia il movimento obiettivo dell'Unione Europea nella sua politica internazionale imperialista di concerto con gli Usa, e liberticida all'interno degli stati membri, sia la consapevelozze che hanno gli odierni eredi del fascismo storico di questa evoluzione che si sposa con i loro ideali reazionari, razzisti, e fondamentalmente criminali: “L’Eurofascismo è una dottrina moderna, nata nel XX Secolo che si oppone a ideologie legate a fasi storiche ben circoscritte e superate: Il marxismo è ottocentesco, la liberaldemocrazia americana addirittura settecentesca. Mentre il fascismo è per contro una dottrina che per un verso rivendica le radici del passato europeo, anche le più antiche, per un altro cerca soluzioni nuove e più moderne per proiettare la civiltà europea nel futuro: il fascismo è insieme tradizionalista e futurista e la liberaldemocrazia ingessata sulle elaborazioni scaturite dalle rivoluzioni massoniche americana e francese, non può tollerarlo.”Marzio Gozzoli “I legionari della Fortezza Europa” (Ass. Arcangelo Michele, Borghetto Lodigiano, 2010).
Questo europeismo fascista emerge in modo chiaro anche dalle analisi di Erik Norling “Eurofascismo” (Nueva Republica, Spagna.2006) dove a pag.135 leggiamo”Sebbene nel periodo tra le due guerre, le forme dominanti del Fascismo e del Nazismo, entrambe forme di un nazionalismo mirante alla rinascita di una nazione, perseguirono interessi nazionali a scapito di quelli internazionali, nulla nell’ideologia fascista, vietava, come principio, la possibilità di alleanze con altre nazioni con analoghe aspirazioni palingenetiche. In effetti,…, alcun filoni del fascismo tra le due guerre erano attivamente interessati a sormontare la decadenza causata dallo status quo nel suo insieme, non solo in una singola nazione, ma attraverso un processo di rinascita in termini pan europei o anche occidentali. In effetti, dal 1945, questo fascismo ecumenico, o”Eurofascismo” lungi dal rimanere marginalizzato, è confluito nel nucleo centrale del pensiero della destra estrema”.
La tendenza europeista del fascismo è dentro anche il disegno razzista: “ il fascismo … sembrava salvaguardare la sua precedente impostazione nazionalistica, ma la collegava comunque a una strategia politica che si decantava in una prospettiva internazionale e di ben più ampio respiro, in cui la politica era declinata in termini di razza: una volta salvata la nazione dalla decadenza, compito ulteriore del fascismo diveniva quello di fare in modo che la nazione rinnovata agisse da punto di partenza per un rinnovamento appunto razziale del continente europeo .” [“Fascismo e antisemitismo-progetto razziale e ideologia totalitaria” (Laterza, Bari, 2009, pag67) ].
A pag.140 il Griffin scrive, riferendosi ad un altro importante storico. “Anche James Gregor ) sottolinea l’importanza della dimensione internazionale della “Terza Roma”mussoliniana nel suo “The Ideology of Fascism” ricordando che già nel 1935 dei teorici del Fascismo vagheggiavano una “federazione pan europea di nazioni fasciste” che avrebbe dovuto funzionare --tramite un “direttorio poliarchico; e che nel 1942 l’idea di un “consorzio” europeo di nazioni fasciste unite in un “Regime europeo di unione federale”era diventato un luogo comune della Letteratura politica fascista.”
Sul piano delle “internazionali nere”,per quanto riguarda là Germania nazista si può citare dallo studio di Erik Norling “Eurofascismo” (pag.45):”Uno dei primi tentativi tedeschi di propaganda europeista prima dello scoppio della guerra,fu attuato dal Ministero della Propaganda, che finanziò la organizzazione di ……. Hans Keller,la Internationale Arbeitsgemeinschaft der Nationalisten o Comunirà di Lavoro Internazionale dei Nazionalisti..”.
D’altra parte “… soprattutto i movimenti fascisti stessi avevano una sensibilità fortissima per i vicendevoli legami di parentela, ed erano inseriti in un molteplice rapporto di mutua assistenza, di reciproca influenza e di dipendenza.” (Ernst Nolte “I tre volti del Fascismo”Sugar, Milano, 1966, pag.28).
Dunque l'eurofascismo ha solide basi ideologiche: “…l’universalismo fascista non fu mera propaganda, né un semplice episodio, dal momento che unì i singoli movimenti e regimi fascisti europei soprattutto nel rifiuto comune del liberalismo, della democrazia e del comunismo. Nonostante i contrasti che derivavano soprattutto dal nazionalismo radicale e dalle diverse radici autoctone dei singoli movimenti fascisti, la pretesa di creare in Europa una nuova civiltà influenzò la percezione di sé e lo stile politico del fascismo” A.Bauerkamper “Il Fascismo in Europa 1918-1945”Ombre Corte, Verona, 2009 pag.125.
99, pag.80 .)
Lo stesso Eatwell in “Fascism a History” (Pimplico, London, 2003) pag188 ha scritto“Vi era sempre stato nel Nazismo un filone che era europeo più che nazionale, sebbene in un certo senso, tale antitesi sia falsa dato che molti nazisti vedevano la Germania come il leader naturale dell’Europa. Ma vi era anche un aspetto più genuino dell’europeismo nazista…” Pag. 193 Hitler “….mirava a un nuovo ordine europeo più che alla rinascita della Germania- Una Europa Ariana che sarebbe stata in grado di superare i mali gemelli del comunismo sovietico e del capitalismo americano”.
nel suo”secondo libro”(riproposto come “Politica Nazional socialista” Ed.Thule Italia, Avellino 2010) “il futuro Fuhrer sottolineava la necessità per l’Europa di diventare un baluardo contro la penetrazione degli Stati Uniti, già visti da lui nel duplice aspetto di super-potenza e di cittadella della decadenza ebraica, in questo, in ultima analisi, Hitler si dimostrava un europeista…”.Vari ideologi del nazional socialismo ritenevano che il loro movimento possedesse la chiave per superare una crisi che riguardava non solo la Germania, ma tutta l’Europa. Nell’inverno 1925-1926 Gregor Strasser, Joseph Goebbels e altri esponenti elaborarono una bozza di programma (peraltro respinta da Hitler alla conferenza di Bamberga del 1926) che, nel campo della politica estera, auspicava “gli Stati Uniti di Europa come lega delle nazioni europee con uno stesso sistema di misura e di moneta”.D’altra parte in quel periodo Gregor Strasser indicava la minaccia che incombeva sull’Europa da parte del mondo negro africano e della Cina. Lo stesso Rosenberg indicava al Nazional Socialismo la missione di salvare l’Europa “da se tessa”. Alcuni storici non mancano di riconoscere (pag.153) che “molti dei più alti gerarchi del Nazionalsocialismo credevano sinceramente che la rigenerazione della Germania fosse indissolubilmente legata a quella dell’intera Europa. Essi si vedevano come” i portatori dell’ordine e dell’armonia in un continente sprofondato nel caos e nella decadenza e come gli instauratori di un ordine post-liberale”. Che tutto ciò non fossero solo parola lo dimostra la trasformazione della Waffen SS in un vero esercito europeo.
Scrive H.W Neulen “L’Eurofascismo e la Seconda Guerra Mondiale “(Volpe ed. Roma, .1982) a pag.7 si può leggere;“Dal 1940 in poi il piccolo nazionalismo statale della maggior parte dei fascismi si trasformò progressivamente in un nazionalismo pluralista dai grandi spazi e pertanto, soprattutto a partire dal 1943, il nazionalfascismo si convertì in Eurofascismo “
parlando della “dottrina dei grandi spazi” elaborata nella Germania nazional socialista scrive Mario G.Losano in “La geopolitica del Novecento”(B.Mondadori, Milano, 2011, pag.63 che essa può venire interpretata anche “come teoria continentale in vista di una possibile unificazione europea, quasi antesignana dell’Unione Europa, ma sottoposta all’egemonia della Germania.” Si parlò anche, allora, di una “dottrina Monroe”per l’Europa.
“Riorganizzata su base razziale e dominata dalla Germania, l’Europa sarebbe diventata lo strumento della volontà nazionalsocialista di dominare il mondo. Tutte le scelte d’ordine tattico e persino le soluzioni di carattere provvisorio, come il mantenimento delle nazionalità europee, la divisione dell’URSS in territori coloniali da adibire a questo e quello scopo e la delimitazione delle rispettive sfere d’influenza dell’Italia e della Germania, restarono subordinate al concetto fondamentale di un’Europa, nuova potenza mondiale di fronte alla quale agli Stati Uniti non sarebbe rimasto altro da fare che dichiararsi vinti” AA VV “Dizionario dei Fascismi” (Bompiani, Milano, 2002, pag. 460.)
Comunque “Occorrerà dirlo: sotto la svastica, nella fornace della guerra, aveva cominciato a nascere un’Europa diversa. Quisling, il capo del governo fascista di Norvegia, la prefigurò in un discorso del 1942 “L’Europa, stretta fra i due colossi che le sono cresciuti accanto, si troverà in pericolo se non sarà unita in una stabile federazione di libere nazioni.”Un’Europa “di libere nazioni”, però “unita”. Ovviamente, Quisling è divento sinonimo della vergogna collaborazionista” Maurizio Blondet”Complotti II”(Il Minotauro, Milano, 1996, pag. 44.), e però il collegamento del vergognoso collaborazionista dei nazisti Quisling e l'attiale Europa di Angela Merkel è assai più forte di quel che si può pensare.
alle ore 20.00 presso la Sede ANPI, via Valentinis, 84
Appuntamenti di INformazione Storica: Fascismo di confine, foibe, esodo e controesodo
Intervengono:
• Piero Purini autore di 'Metamorfosi etniche'
• Claudia Cernigoi autrice di 'Operazione Foibe tra storia e mito'
• Sandi Volk autore di 'Esuli a Trieste'
• Marco Puppini curatore di 'Il mosaico giuliano' che contiene un suo intervento sul “controesodo” monfalconese in Jugoslavia tra Trattato di Pace e Risoluzione del Cominform'
Organizza l'ANPI Provinciale di Gorizia
evento FB: https://www.facebook.com/events/916793598371896/
CONTRO LA GUERRA IMPERIALISTA
CON L'UCRAINA ANTIFASCISTA
La resistenza nel Donbass non è una storia solo ucraina
Le elezioni tenutesi in Ucraina il 26 ottobre e quelle del 2 novembre nel Donbass.hanno di fatto sancito una situazione di guerra civile. Nel Donbass le elezioni, svolte letteralmente sotto le cannonate dell'esercito ucraino, hanno visto un'affluenza di oltre il 60% della popolazione e proclamato vincitori Alexandr Zakharcenko e Igor Plotnitskij, leader delle repubbliche di Donetsk e Lugansk, a capo di coalizioni eterogenee, ma che vedono la presenza di ampi settori di sinistra (in cui la rivendicazione nazionale si associa ad una prospettiva di governo popolare) e la marginalizzazione dei movimenti panslavisti, non estranei a influenze di destra. Per quanto riguarda l'Ucraina occidentale le elezioni (che hanno registrato un'affluenza del 52.42%, molto disomogenea nelle zone del paese in cui vivono popolazioni di origine non “ucraina”) hanno premiato il presidente Poroshenko, incline ad un rapporto privilegiato con l'Unione europea e in particolare con Berlino, e il premier Yatseniuk, più in linea con Washinghton e ferocemente antirusso.
È, però, la composizione del governo varato lo scorso 2 dicembre a restituirci l'immagine più nitida del genere di democrazia a cui ha condotto la presunta “rivolta antioligarchica” di Euromaidan e delle potenze occidentali che l'hanno sostenuta. Tre ministeri chiave (Finanze, Economia e Sanità) sono stati attribuiti a esponenti stranieri, rispettivamente la statunitense Natalia Jaresko (di origine ucraine, amministratore delegato di un fondo di investimenti del gruppo Horizon Capital), il banchiere lituano Aivaras Abromavicius (in passato membro del Dipartimento di Stato americano e partner della società di investimenti East Capital), il georgiano Alexander Kvitashvili (ex ministro della Salute e del Lavoro nel governo di Tbilisi ai tempi del presidente Mikhail Saakhasvili, oggi sotto processo in patria e rifugiato negli Usa). A questi tre personaggi (a cui Poroshenko ha concesso immediatamente la cittadinanza ucraina, così come ha promesso di fare anche per gli stranieri che combattono nel sud-est al fianco delle truppe di Kiev), vanno aggiunti altri funzionari qualificati (circa 25), tutti individuati da due società di selezione del personale straniere, la Pedersen & Partners e la Korn Ferry, con il sostegno e la supervisione della Fondazione “Renaissance”, “network globale di consulenza politica” al servizio del miliardario statunitense di origini ungheresi George Soros. Un governo fantoccio nelle mani degli Usa e del grande capitale finanziario, dunque, ma con la particolarità di essere sostenuto, oltre che dal il “Blocco” di Poroshenko e dal “Fronte Popolare” di Yatseniuk, da una coalizione nazionalista che comprende il partito “Samopomich” di Andrei Sadovy, il “Partito radicale” di Oleg Lyashko e “Patria” di Yulia Tymoshenko. Tutto questo mentre il governo di Kiev non cessa di appoggiarsi, nella repressione della resistenza nel Donbass e delle forze di sinistra in Ucraina, a gruppi apertamente neonazisti (di cui alcuni rappresentanti - come Dmitro Yarosh e Borislav Bereza di Pravyi Sektor o Andriy Biletsky comandante del battaglione Azov- sono riusciti, nonostante lo scarso risultato nelle elezioni, ad entrare in parlamento). Un'ulteriore riprova, qualora ce ne fosse bisogno, del carattere subalterno dell'attuale nazionalismo di destra nei confronti di alta finanza, neoliberalismo ed egemonia Usa.
Elementi contraddittori e potenzialmente esplosivi, dunque, caratterizzano – come sempre avviene in una profonda frattura nazionale collocata all'interno di uno scontro geopolitico più vasto – sia i risultati emersi nel Donbass sia quelli in Ucraina. È però impossibile non cogliere la differenza di prospettiva, politica e sociale, da essi rappresentata per l'Ucraina e per l'intera Europa. Questa differenza è, del resto, pienamente compresa dalle grandi potenze imperialiste. Non solo Usa, Unione europea e naturalmente il servile governo italiano (nella persona del neo ministro degli Esteri, Filippo Gentiloni) non hanno esitato a gettare fango sulla legittimità del voto nel Donbass (mentre la Russia ha riconosciuto entrambi i risultati elettorali), ma una recente risoluzione all'Onu di condanna del nazifascismo e di “ogni forma di negazione dei crimini nazisti” (presentata, in modo strumentale fin che si vuole, dalla Russia) ha visto il voto contrario di Usa (e dei rappresentanti ucraini) e l'incredibile astensione dell'Unione europea. Si tratta di una svolta ideologica di primaria importanza rispetto non solo al quadro politico e culturale del dopoguerra, ma anche rispetto alla retorica delle guerre “democratiche” e “umanitarie” degli ultimi decenni (quando i nemici dell'Occidente – da Saddam, a Milosevic, a Ahmadinejad, a Gheddafi, persino a Chavez - venivano prontamente associati a Hitler e al “male assoluto” del nazismo).
Questo slittamento nella propaganda imperialista si inserisce in un quadro geopolitico in fase di rapida trasformazione e che vede l'allargamento a est della NATO, la destabilizzazione della fascia mediterranea e del medioriente (tribalizzazione del territorio libico, attacco israeliano a Gaza, l'espandersi dell'ISIS, ecc.), la creazione di trattati internazionali di commercio (TTIP, TISA, TPP, ecc.) volti all'esclusione dei BRICS (Brasile, Russia, India, Cina, Sud Africa) come “player” internazionali. La situazione in ucraina è parte importante ed estremamente delicata delle alleanze e degli scontri che si stanno delineando, come dimostrato anche dalle sanzioni economiche contro la Russia agite congiuntamente da USA e Ue, ma fortemente volute dal governo degli Stati Uniti (come recentemente ammesso dal vicepresidente americano Joe Biden).
Sono però proprio i paesi dell'Unione Europea a subire pesanti ripercussioni a causa del restringimento dello scambio commerciale con la Russia. In Francia è già esplosa la rabbia degli agricoltori, che a Morlaix in Bretagna hanno addirittura dato fuoco all'agenzia delle entrate, per contestare l'impossibilità di esportare i loro prodotti in Russia. In Germania la diminuzione del volume delle esportazioni verso Mosca ha raggiunto il 26,3% rispetto all’anno precedente (-2,3 miliardi di euro in numeri assoluti), toccando settori cruciali come macchinari industriali, auto e componentistica, prodotti chimici. Per quanto riguarda l'Italia il settore maggiormente penalizzato è quello agroalimentare, con perdite di quasi 200 milioni di euro, mentre si prevede una riduzione compresa tra 0,9 e 2, 4 miliardi di euro per l'insieme delle esportazioni italiane nell'anno 2014-2015. Nuovi sacrifici per i popoli europei vanno così ad aggiungersi a quelli già imposti dalle politiche di austerità e di precarizzazione del lavoro, mentre l'Unione europea, insieme al Fondo monetario internazionale, ha siglato accordi per fornire copertura finanziaria (3 miliardi) al governo di Kiev per permettergli di usufruire comunque del gas russo.
In questo contesto l'alleanza realizzatasi a Kiev tra violenza nazifascista e commissariamento diretto di un'intera nazione da parte del grande capitale finanziario e del binomio Usa-Ue disegna un modello che oltrepassa i confini dell'Ucraina e che dovrebbe parlare a tutti i popoli, in primo luogo a quelli europei. Così la resistenza del Donbass, per quanto non immune da contraddizioni, assume un significato nettamente più ampio rispetto agli obiettivi delle singole forze in essa coinvolte e al vantaggio che potrebbero trarne attori esterni, Russia compresa: il significato di un ostacolo al realizzarsi dei progetti imperialisti e, forse, il germe di una possibile alternativa ad essi.
È dunque il momento di prendere posizione:
CON LE FORZE ANTIFASCISTE E ANTIMPERIALISTE DEL DONBASS!
FUORI L'ITALIA DALLA NATO! FUORI LA NATO DALL'EUROPA!
RSS Feed
CNJ Feed
VOCE JUGOSLAVA 
JUGOSLAVENSKI GLAS
L'annuncio ed alcune registrazioni nella vecchia sezione del nostro sito
