СTOП ЗAКOНУ O РAДУ И ЗAКOНУ O ШTРAJКУ

Нoвa кoмунистичкa пaртиja Jугoслaвиje (НКПJ) зaхтeвa oд Влaдe Србиje дa oдмaх пoвучe из прoцeдурe aнтирaдничкe прeдлoгe зaкoнa o рaду и штрajку и смeни њихoвoг нajвeћeг зaгoвoрникa министрa приврeдe Сaшу Рaдулoвићa.

Прeдлoг зaкoнa o рaду, дoнeт пoд диктaтoм Aмeричкe приврeднe кoмoрe у Србиjи и дoмaћих пoслoдaвaчких oргaнизaциja у пoтпунoсти служи eксплoaтaтoрским интeрeсимa кaпитaлистичких гaзди и имa зa циљ дa и oнaкo oпљaчкaну и oсирoмaшeну рaдничку клaсу пoдjaрми у пoтпунoсти. Циљ тoг гнуснoг aнтирaдничкoг зaкoнa je дa oлaкшa кaпитaлистичким пoслoдaвцимa oтпуштaњe рaдникa, смaњeњe њихoвих плaтa и eнoрмнo пoвeћaњe сoпствeнoг прoфитa. Кao и сви други “aнтикризни” зaкoни кoje дoнoси прo-импeриjaлистичкa буржoaскa влaдa у Бeoгрaду и тaj рeтрoгрaдни зaкoн имa зa циљ дa тeрeт кaпитaлистичкe кризe кojу je ствoрилa буржoaзиja свojoм грaмзивoшћу, прeбaци нa плeћa рaдничкe клaсe кoja зa њу нe снoси никaкву oдгoвoрнoст. Aкo сe усвojи срaмни прeдлoг зaкoнa o рaду зaрaдe зaпoслeних бићe дрскo смaњeнe. Смaњeњeм исплaтa тoкoм гoдишњих oдмoрa, смeнскoг рaдa, бoлoвaњa и oтпрeмнинa зa oдлaзaк у пeнзиjу, и oнaкo бeднe плaтe зaпoслeних у Србиjи бићe смaњeнe зa пeт дo 10 oдстo. Рeaкциoнaрнe oдрeдбe тoг зaкoнa oмoгућићe кaпитaлистичким пoслoдaвцимa дa у нaрeднe двe гoдинe oтпустe 100 хиљaдa рaдникa. Нoви зaкoн o рaду прeдвиђa дa je пoслoдaвaц дужaн дa исплaти oтпрeмнинe рaдницимa сaмo зa гoдинe рaдa прoвeдeнe у “њeгoвoм” прeдузeћу. Уз кoнстaтaциjу дa тo никaкo нe мoжe бити гaздинo прeдузeћe jeр je oн пaрaзит кojи зaрaђуje нa рaду прoлeтeрa, jeдиних лeгaлних влaсникa, тaквe oдрeдбe зaкoнa oмoгућaвajу кaпитaлисти дa уз бeднe oтпрeмнинe oтпусти искуснe рaдникe. Умeстo њих, зaкoн кojи прeдлaжe буржoaскa Влaдa и тaчeристички министaр Рaдулoвић, oмoгућaвa буржуjским пoслoдaвцимa дa нa њихoвo мeстo дoвeду рaдникe бeз искуствa и нeквaлификoвaну рaдну снaгу из рeдoвa милиoнскe aрмиje нeзaпoслeних кoje би “изнajмљивaли” oд aгeнциja зa рaд и кojимa би исплaћивaли дaлeкo нижe зaрaдe. Taкoђe, нaцрт зaкoнa прeдвиђa дa сe рaд нa oдрeђeнo врeмe сa 12 пoвeћa нa 24 мeсeцa, To знaчи дa сe пoвeћaвa пeриoд у кoмe гaздe нoвoзaпoслeним рaдницимa нe плaћajу дoпринoсe. Умeстo дa укинe кaпитaлистимa мoгућнoст дa гулe кoжу сa лeђa рaдницимa кoje мимo зaкoнa гoдинaмa eксплoaтишу пo угoвoру o рaду нa oдрeђeнo врeмe, умeстo дa укину тлaчeњe крoз “вoлoнтeрски” рoбoвски рaд кojи трaje фoрмaлнo гoдину дaнa a у прaкси и дужe, буржoaски пoлитичaри нa влaсти кaпитaлистичким пoслoдaвцимa из зeмљe и инoстрaнствa oлaкшaвajу eксплoaтaциjу и oмoгућaвajу пoвeћaвaњe прoфитa. Кoликo je oвaj прeдлoг зaкoнa o рaду рeaкциoнaрaн нajбoљe пoкaзуje чињeницa дa су свe синдикaлнe цeнтрaлe диглe глaс прoтив њeгa, укључуjући ту и жутe синдикaтe кojи су увeк сeрвилни прeмa кaпитaлистичкoм рeжиму. У истoj мeри у кojoj je штeтaн прeдлoг зaкoнa o рaду, штeтaн je и прeдлoг зaкoнa o штрajку кojи имa зa циљ дa oнeмoгући рaдникe дa штрajкуjу вaн рaднoг мeстa. Њeгoвo дoнoшeњe тaкoђe зa циљ имa пoбoљшaњe eксплoaтaциje прoлeтaриjaтa крoз лeгaлнo спрeчaвaњe прoтeстних aкциja.

НКПJ у пoтпунoсти пoдржaвa прoтeст Српскoг синдикaлнoг фрoнтa прoтив прeдлoгa зaкoнa o рaду и штрajку кojи ћe бити oргaнизoвaн у утoрaк 10.дeцeмбрa у Бeoгрaду. Aктивисти НКПJ ћe рaмe уз рaмe сa прoгрeсивним синдикaлним, студeнтским и oмлaдинским oргaнизaциjaмa тoг дaнa бити у првим бoрбeним рeдoвимa зaштитe рaдничких прaвa. НКПJ истичe дa нe брaни пoстojeћи зaкoн o рaду. Taj зaкoнски aкт je тaкoђe aнтирaднички и eксплoaтaтoрски, кao и свaки буржoaски зaкoн. Meђутим, нoви зaкoн кoje жeлe пoхлeпнe гaздe je мнoгo гoрe рeшeњe зa рaдничку клaсу, тe му сe мoрa супрoтстaвити кao “вeћeм злу”.

Стoгa НКПJ пoзивa свe свoje члaнoвe и симпaтизeрe, рaдничку клaсу, сeoски прoлeтaриjaт, сaмoзaпoслeнe рaдникe, нeзaпoслeнe, пeнзиoнeрe, пoштeну интeлигeнциjу студeнтe и oмлaдину дa сe у утoрaк 10.дeцeмбрa сa пoчeткoм у 12 сaти oкупe испрeд бившe пoслoвницe Jугoслoвeнскoг aeрoтрaнспoртa у Булeвaру Рeвoлуциje у Бeoгрaду, oдaклe ћe сe прoтeстнa кoлoнa упутити кa згрaди Влaдe Србиje. У случajу дa буржoaскa влaдa oстaнe глувa нa oпрaвдaнe зaхтeвe нaрoдa, прoгрeсивни рaднички пoкрeт трeбa дa прoглaси гeнeрaлни штрajк кojи ћe трajaти дo кoнaчнe пoбeдe, пoвлaчeњe рeaкциoнaрних зaкoнских прeдлoгa.

НКПJ истичe дa ћe спрeчaвaњe дoнoшeњa aнтирaдничких зaкoнa o штрajку и рaду прeдстaвљaти вeлику пoбeду прoлeтaриjaтa. Meђутим, тaj чин нeћe пoбoљшaти живoтни стaндaрд рaднoг чoвeкa у Србиjи. Teк кaдa oпљaчкaнa држaвнa имoвинa будe врaћeнa нaрoду, тeк кaдa сe изврши дeпривaтизaциja и aрмиja нeзaпoслeних врaти нa пoсao, тeк кaдa сe укинe бeстиднa кaпитaлистичкa eксплoaтaциja туђeг рaдa, тeк тaдa ћe рaдни нaрoд дoживeти свojу истинску сaтисфaкциjу.

Стoп aнтирaдничким зaкoнимa o рaду и штрajку!

Смeнa министрa Рaдулoвићa oдмaх!

Живeлa бoрбa рaднoг нaрoдa Србиje!

Serbian Parliament passes labour reforms

By Paul Mitchell 
28 July 2014

Last year, the International Monetary Fund (IMF) made clear that if Serbia wanted a new, desperately needed financial agreement it had to undertake “ambitious fiscal consolidation” and impose “wide-ranging structural reforms.” Four long-delayed laws relating to labour, bankruptcy, privatisation and planning demanded by the World Bank had to be passed.

The IMF insisted the reforms were needed to deal with Serbia’s disastrous economic situation. The country is facing a third recession in five years. Official unemployment has risen to nearly 25 percent and is above 50 percent for youth while the average monthly wage remains extremely low at about €380 (US$515).

The country’s economic output (GDP) fell 1.7 percent in 2012 and is projected to grow only minimally in the next several years. The budget deficit at 8.7 percent of GDP is the highest in Europe and public debt is set to rise above 70 percent of GDP by 2015—well above the 40 percent legal cap. Interest rates are at 8.5 percent, while inflation is at a record low of 1.3 percent.

A new Progressive Party (SNS) government was installed in April after receiving a landslide victory. Prime Minister Aleksandar Vucic declared, “I expect we will pass key laws, including the labour law, the bankruptcy law, the privatisation law and the law on building permits by the end of June or mid-July.”

Talks began with the IMF on a three-year precautionary loan agreement to be finalised by the end of the year.

On July 18, the Serbian Parliament approved a new labour law, making it easier for employers to sack staff by reducing payments for statutory redundancy, sick leave and holidays and altering the duration of fixed-term contracts. Salaries and working hours will no longer have to be stipulated in employment contracts. There are also changes to the way collective agreements are operated. The pension law was also changed to increase the retirement age for women from 60 to 65.

Parliament is set to debate the privatisation and bankruptcy laws by the end of the month. The government plans to close down or privatise more than 550 state-owned companies by the end of 2016.

Following the vote in parliament, Vucic declared that “despite all the pressure and protests… Serbia has finally and actually started the process of economic reform” after being delayed for what seemed like “centuries”.

However, the reforms were not radical enough for Finance Minister Lazar Krstic who promptly resigned. Krstic, 29, a Yale University graduate and former McKinsey manager had wanted a minimum 20 percent cut in pensions, a 15 percent cut in public wages, 160,000 layoffs in the public sector over two years and a 30 percent increase in electricity prices.

Krstic’s replacement, Dusan Vujovic, a former World Bank economist who managed a $4 billion programme in Ukraine, said that while his predecessor’s approach would have had financial benefits they “may not always be politically and socially feasible.”

“I would like to broaden the policy consultation and coordination framework, and bring together key stakeholders representing different groups that will have to absorb the burden of reforms in the coming two to three years, or face bleak prospects in many years to come,” he said, before adding that he will still keep Krstic as an adviser.

The key stakeholders Vujovic referred to are the unions, who have called for “partnership and tripartite social dialogue” as “a prerequisite for democratisation of society, for integration of Serbia into European processes and for the least painful survival of the transition process” to a full market economy.

On the day the labour reforms were being debated, the unions held a protest outside parliament under the slogan “Against Vucic’s Reforms with All Our Might.”

The heavily-orchestrated protest only underscored the lack of support for the unions and their hangers-on. The United Branch Trade Unions (UGS) executive secretary, Zlata Zec, had predicted a turnout of “more than 10,000” but all the reports put the participation at around 4,000.

At the protest, Alliance of Independent Unions of Serbia (SSSS) President Ljubisav Orbovic insisted the unions “are for reforms,” but cynically added that these should not come at the expense of the employees. The union bureaucrats are now channelling the widespread dissatisfaction into a petition to force a referendum on certain clauses in the reforms, particularly those relating to changes to collective agreements, which will sideline the unions and threaten their own privileges. Under the new law collective agreements will only apply to firms run by members of the Union of Employers, which covers only about 5 percent of the total number of employers.

The protest had the full support of the Serbian and regional pseudo-left groups, which concentrated their fire on the “neo-liberal agenda” of the government. The state capitalist Marks 21, which split from the International Socialist Tendency last year, admitted on its web site that for the unions “the strike is a negotiating tactic, with the goal of returning to the negotiating table,” but then make the absurd contradiction they are leading a “tepid but determined [!] fight.”

Marks21 claim it is impossible to build a movement independent of the trade unions because they are “massive organizations of the working class, the only ones in Serbia with the weight and membership capable of putting up coordinated struggle throughout the country.”

Elsewhere, Marks21 member Pavle Ilic covers for the bureaucracy, writing, “it would be short-sighted, and slightly conspiracy-theorist to state that the trade union leadership is frightened of releasing the spirit of mass mobilisation.” Ilic argues, “The fact of the matter is that they lack the know-how, the political will, and the structural flexibility of conducting a reasonable and effective political action that would include a large number of trade union members.”

Therefore, Ilic concludes, the first action of the Left Summit, a recently created “broad front” involving Marks21 and other pseudo-left groups, some smaller trade unions and various “citizen initiatives,” must be to use its “organisational skills and mobilisation capabilities” to reinvigorate the “rank and file.” Their pressure, Ilic asserts, will mean “the opportunities for the labour aristocracy to betray working class interests” will be “lesser and more limited.”

È stato presentato a Bruxelles il rapporto redatto dalla Sitf – Special Investigative Task Force – l’agenzia creata dall’Unione Europea per indagare sui crimini commessi dall’Uck subito dopo la fine della guerra in Kosovo del 1998-99, sulla base della documentazione presentata nel 2010 da Dick Marty, membro dell’Assemblea Parlamentare del Consiglio d’Europa.

I CAPI DI IMPUTAZIONE – Secondo il rapporto presentato dal procuratore Williamson, capo della Sitf, le responsabilità penali riguardano la realizzazione «di  una campagna di persecuzione diretta contro serbi, rom e altre minoranza del Kosovo, ma anche contro albanesi tacciati di collaborazionismo, o semplicemente perché oppositori politici». Gli atti materiali di cui gli imputati dovranno rispondere riguarderanno perlopiù reati quali omicidio, rapimento, detenzione illegali in campi di concentramento, abusi sessuali, e distruzione di edifici religiosi. Williamson non ha voluto fare nomi; restano quindi momentaneamente senza risposta le domande sull’effettiva imputazione di elementi di spicco dell’establishment kosovaro, quali ad esempio Ramush Haradinaj e Hashim Thaci. Quest’ultimo in particolare, attualmente primo ministro del Kosovo, veniva citato da Marty come «il più pericoloso dei bross criminali dell’Uck».

CRIMINI CONTRO L’UMANITÁ – Il carattere ampio e sistematico di tali crimini, si legge nel rapporto, giustifica l’apertura di procedimenti per crimini contro l’umanità nei confronti di diversi esponenti di spicco dell’Uck. Secondo Williamson è difatti evidente che tali crimini non siano inquadrabili come atti isolati compiuti da singoli, ma siano stati al contrarioperpetrati in maniera organizzata. Inoltre, sembrano certe anche le future presentazioni di accuse per crimini di guerra.

TRAFFICO DI ORGANI “SPORADICO” – In merito al traffico di organi, secondo Williamson il quantitativo di prove raccolte non è al momento sufficiente per perseguire tali crimini. Nonostante ci siano le «basi convincenti» per affermare che circa dieci prigionieri siano stati uccisi e i loro organi prelevati immediatamente dopo la fine della guerra del 1998-99, si tratterebbe di fatti isolati.

IL TRIBUNALE CHE NON ESISTE – Le indagini comunque proseguiranno, mentre le accuse comunque non verranno formalizzate fino alla creazione del tribunale speciale, verosimilmente per l’inizio del 2015. Il percorso di creazione del tribunale è però tutt’altro che chiaro: è difatti necessaria l’approvazione del parlamento kosovaro, dato che l’organo, seppur con sede all’estero – presumibilmente in Olanda – funzionerà all’interno della cornice legale del Kosovo. La problematica situazione politica in Kosovo, e la parziale riluttanza della classe dirigente albanese, potrebbero allungare ancora di più i tempi.

SENSO DI INGIUSTIZIA – Il rapporto ha trovato il disappunto dell’associazione delle famiglie delle vittime serbe. «A giudicare dalla condotta della comunità internazionale, il risultato è che i serbi si sono rapiti da soli, si sono rimossi i propri organi e poi si sono uccisi», ha affermato Milena Parlic, presidente dell’associazione. Il riferimento è alla disparità tra il numero delle vittime del traffico di organi enunciato da Williamson e quelli che risultano nei registri  dell’associazione, che tra l’altro coincidono grosso modo con la stima fatta da Carla Del Ponte, ex procuratore generale dell’Icty – il tribunale penale internazionale per i crimini commessi in ex Jugoslavia.

PROSPETTIVE FUTURE – Bisognerà attendere l’inizio del 2015 per avere un quadro più completo della situazione. Con la creazione del tribunale verranno formalizzate le accuse e annunciati gli imputati. Nonostante la leadership kosovara abbia più volte manifestato l’intenzione di boicottare il tribunale, le pressioni dell’Unione Europea, che ha posto la collaborazione con la struttura giudiziaria come condizione per il proseguimento del dialogo volto alla futura adesione del Kosovo all’organizzazione, potrebbero mettere a tacere le proteste. In Serbia, classe politica a parte, la fiducia nelle istituzioni giudiziarie occidentali rimane scarsa. Per la guerra del 1999, un atto di aggressione illegale in flagrante violazione della Carta delle Nazioni Unite, condotta senza l’autorizzazione del Consiglio di Sicurezza, nessun leader occidentale è stato citato in giudizio dall’Icty. Così come nessuna condanna è stata emessa contro esponenti di spicco dell’Uck, trasformatisi in poco tempo da terroristi a guerriglieri per la libertà degli alleati Stati Uniti.

                                                                                                                                                                                                                                                       Carlo Perigli
                                                                                                                                                                                                                                                            @c_perigli

Gianmarco Pisa

È stata appena pubblicata (29 Luglio 2014, l'ennesima data da ricordare nella lunga e drammatica vicenda kosovara) la relazione finale delle indagini condotte da Clint Williamson, il pubblico ministero incaricato dall'Unione Europea delle indagini, durate tre anni, sulle grandi violazioni dei diritti umani commesse in Kosovo dopo l'aggressione NATO del 1999 (www.sitf.eu/images/Statement/Statement_of_the_Chief_Prosecutor_of_the_SITF_EN.pdf). Il rapporto è chiaro: il vertice politico-militare dell'UCK (la terroristica Armata di Liberazione del Kosovo, artefice della guerriglia separatista albanese-kosovara degli Anni Novanta) è responsabile di gravi violazioni dei diritti umani, pratiche di genocidio e violazioni e, per alcuni leader, si avanza formalmente la richiesta di “rinvio a giudizio” ritenendo opportuno e necessario il processo, a fronte della gravità delle accuse.

In merito al coinvolgimento delle singole personalità, il procuratore ne fornisce un profilo, senza attestare generalità: si tratta di “alti funzionari” dell'ex Esercito di Liberazione del Kosovo (UCK in albanese, KLA in inglese), molti dei quali hanno poi occupato posizioni di leadership politica e istituzionale dopo l'auto-proclamazione dell'indipendenza kosovara del 17 febbraio 2008,peraltro, a tutt'oggi, non ancora riconosciuta dalla comunità internazionale. Basti, per intenderci, ricordare che sono ex capi della guerriglia terroristica dell'UCK sia il premier uscente Hashim Thaci (detto “il serpente”) sia quello in pectore Ramush Haradinaj. Il fatto che, come si ricava dal rapporto, parte significativa delle accuse istruite dalla task force investigativa dell'UE (SITF-UE) riguardi figure di spicco, ancora attivamente impegnate nella politica kosovara, è di estrema ed allarmante gravità.

L'allarme non deriva solo dai “nomi” (che pure non vengono fatti) degli incriminati, quanto (forse soprattutto) dalla gravità delle accuse, che riguardano infatti crimini di guerra e contro l'umanità, tra cui omicidi, rapimenti, violenze sessuali e altri abusi contro serbi, rom e altre minoranze, soprattutto quelle considerate meno “collaborative” con la guerriglia separatista (la cui matrice etnica è, sin dalla sua costituzione, sempre stata rilevante e decisiva). Inoltre, in alcuni casi, sembra vi sia una sufficiente conferma del fatto che organi prelevati da prigionieri giustiziati siano stati fatti oggetto di tratta a scopo di lucro (traffico di organi umani), tuttavia le prove raccolte - a quindici anni di distanza ed a forza di un continuo e sistematico insabbiamento - non sono tali, sufficientemente concrete ed adeguatamente probanti, da poter imbastire un procedimento giudiziario sul caso.

Nella relazione Williamson stabilisce che l'inchiesta è stata resa difficile dalle continue intimidazioni dei testimoni, il che ha reso necessario assumere “provvedimenti per contrastare l'impatto delle intimidazioni sulle testimonianze”. Significativa la considerazione per cui, con ogni probabilità, “non esiste minaccia più grave di questa che possa compromettere lo “stato di diritto” in Kosovo e il suo progresso verso un futuro europeo”, cui la regione sembra infatti essere destinata, come dimostra il fatto che il Kosovo è nella lista dei potenziali candidati all'adesione europea e in procinto di formare un accordo di stabilizzazione, per entrare nel processo ASA, con la UE.

L'elenco dei crimini fatti oggetto dell'indagine è inquietante, in quanto include “uccisioni illegali, rapimenti, sparizioni forzate, detenzioni illegali nei campi (campi di prigionia e di segregazione) in Kosovo e Albania, violenza sessuale, altre forme di trattamento inumano e degradante, spostamenti di persone costrette a lasciare le loro case e le rispettive comunità, e dissacrazione e distruzione di chiese e altri siti religiosi”. Si menziona, di conseguenza, “la pulizia etnica di ampie porzioni delle popolazioni serbe e rom provenienti da quelle aree in Kosovo a sud del fiume Ibar”. Si attesta come convincente “la prova che questi crimini non siano stati atti di individui disonesti che abbiano agito di propria iniziativa, ma piuttosto siano stati condotti in modo sistematico ed organizzato e siano stati agiti ed ispirati da individui ai massimi livelli della dirigenza dell'UCK”. La diffusione di tali crimini dopo la guerra del 1999 giustifica dunque un procedimento per crimini contro l'umanità.

Crimini compiuti dalla stessa dirigenza criminale della stessa organizzazione UCK che ha attivato la secessione kosovara e che è stata ampiamente finanziata, armata e sostenuta dai paesi occidentali, responsabili dell'aggressione contro l'ex Jugoslavia, in primis USA e GB, ma tra i quali anche l'Italia. 

Luglio 2014        

Forum Belgrado Italia

Il paese nuovamente percorso da violenze, incidenti e si annuncia una nuova formazione terroristica secessionista albanese.

Il verdetto ha fatto scatenare la minoranza albanese, che in diverse migliaia ha invaso le strade di Skopje lanciando pietre e mattoni contro la polizia davanti alla sede della Corte, gli agenti hanno risposto con gas lacrimogeni, idranti e granate assordanti, le proteste sono state lanciate con lo slogan "Vogliamo giustizia", per chiedere la liberazione di sei albanesi che sono stati condannati all'ergastolo, accusati dell'omicidio di cinque macedoni ( pescatori di un lago), nel giorno della Pasqua ortodossa nell'aprile 2012, nella periferia di Skopje.

Alil Demiri, Afrim Ismailovic, Agim Ismailovic, Fejzi Aziri, Haki Aziri e Sami Ljuta sono stati dichiarati colpevoli di terrorismo e di pluri omicidio. Mentre un altro imputato è stato assolto. Alil Demiri e Afrim Ismailovic sono stati condannati in contumacia perché sono scappati nel Kosovo, si trovano in stato di fermo e le autorità macedoni  aspettano ancora l’estradizione dei due omicidi. Questo attentato è stato considerato come il primo a sfondo islamista, nel paese, essendo i condannati tutti seguaci dell’islam radicale. Alle manifestazioni partecipano  anche molte personalità pubbliche come Ziadin Sela, sindaco di Struga e leader di una fazione della fazione radicale del  Partito Democratico Albanese (PDSH), ma anche altri politici albanesi. Le richieste dei manifestanti sono la liberazione dei sei albanesi, sottolineando che sono vittime di un processo orchestrato e che non sono i colpevoli. Le richieste chiedono anche le dimissioni del ministro degli Interni, Gordana Jankulovska, della procuratrice del caso, Gordana Gesovska e il rilascio immediato delle persone che sono state arrestate per aver partecipato alle proteste precedenti.

Nel paese crescono le preoccupazioni per il deterioramento delle relazioni interetniche e una crisi politica ormai annunciata, stante la situazione sociale e di tensione esplosiva, va ricordato che la minoranza albanese nel paese è un terzo della popolazione complessiva (2,1 milioni), ma non tutti sono schierati su posizioni radicali. La situazione si è aggravata a seguito della comunicazione di un altro processo per otto albanesi, che facevano parte delle proteste del 4 luglio a Skopje, arrestati in quell’occasione, dove ci sono stati violenti scontri con la polizia ed assalti contro istituzioni statali. La protesta era iniziata dopo la preghiera di mezzogiorno nella moschea nel quartiere albanese di Skopje denominato Cair, si è poi  trasformmata rapidamente in una dimostrazione violenta.

Le proteste erano iniziate con l’organizzazione di manifestazioni, da parte di gruppi albanesi, attraverso reti sociali contro la decisione del tribunale, ma da subito sono state inserite parole d’ordine secessioniste e inneggianti alla Grande Albania, trasformandosi in assalti e attacchi alla polizia ed alle istituzioni macedoni. Mentre i manifestanti diramavano messaggi come "Non siamo terroristi", venivano poi esposte bandiere di Al Qaeda.

Proteste si sono svolte anche in altre città macedoni, mentre manifestazioni di sostegno si sono svolte anche a Tirana e Pristina, dove tifosi locali hanno bruciato allo stadio la bandiera macedone.Il corteo per la città, capeggiato dai veterani di guerra kosovari dell’UCK, inalberava cartelli con slogan come "Skopje non é sola", “Unione con la Macedonia”, si é diretto verso l'ambasciata macedone, dove hanno bruciato la bandiera nazionale. I veterani kosovari hanno poi emesso un comunicato dove dicono che il verdetto "dimostra che la repressione degli albanesi continua anche nel 21 ° secolo ed é culminata in un processo mostruoso in cui gli albanesi sono stati condannati all'ergastolo senza alcuna prova. Come veterani di guerra esprimiamo la nostra disponibilità ad aiutare i nostri fratelli nell'ex repubblica jugoslava di Macedonia per tutto ciò di cui hanno bisogno, al fine di porre fine una volta per tutte alla repressione slava e chiediamo con forza che i nostri due fratelli non vengano estradati in Macedonia e venga loro ridata loro la libertà…", si leggeva nel comunicato.

Anche il leader del PDSH (Partito Democratico Albanese), Menduh Thaci, che dirige il più grande partito di opposizione albanese, ha chiesto l'immediato rilascio di tutti i manifestanti arrestati. A sua volta  il ministro degli Interni (MOI) ha detto che tutti coloro che hanno infranto l'ordine pubblico e usato la violenza nelle proteste, devono essere puniti secondo la legge. "Essi sono estremisti violenti, che hanno utilizzato le manifestazione per provocare incidenti e violenze. Sono stati identificati attraverso l'uso di telecamere. Abbiamo le prova che hanno usato violenza e dovranno affrontare la legge. In realtà vi è un tentativo di destabilizzazione della nostra Repubblica… ", ha dichiarato il ministro degli Interni, Gordana Jankulovska.

A rendere il quadro ancora più teso ed espolosivo è l’annuncio della nascita di una nuova formazione terrorista in Macedonia: l’Armata di Liberazione Skopje (Ushtria Çlirimtare e Shkupit). In un comunicato diramato ai media, essa minaccia che se i sei albanesi condannati nel caso "Monster" non sono liberati, inizierà le sue azioni colpendo la polizia. "Se i detenuti albanesi non saranno liberati, l'Esercito di Liberazione prenderà seri provvedimenti che vedranno eseguire attacchi massicci contro la polizia macedone", era scritto dal comando della formazione terroristica nel comunicato diramato.

L’Esercito di Liberazione Skopje è la quarta formazione armata che ha annunciato la sua presenza sul territorio della Macedonia dopo la fine della guerra nel 2001 e lo scioglimento ufficiale dell'Esercito di Liberazione Nazionale Albanese, che era stato guidato da Ali Ahmeti e Gëzim Ostreni, oggi politici istituzionali.  Oltre all’Esercito Nazionale Albanese, che aveva cessato di esistere dopo l'azione delle forze speciali di polizia macedoni nel villaggio di Brodec alla fine del 2007, vi erano poi state apparizioni occasionali di un Esercito di Liberazione dell’Ilirida insieme ad altri gruppi insignificanti, più che altro presenti in Internet. L'emergere dell'Esercito di Liberazione Skopje preoccupa in Macedonia perché si inserisce nell'aumento delle tensioni dopo la condanna dei sei albanesi all'ergastolo per terrorismo e l'omicidio dei cinque macedoni nel caso denominato "Monster".Ali Ahmeti, leader del partito albanese Unione democratica per l'integrazione (DUI), che partecipa alla coalizione di governo in Macedonia, di fronte al crescere dei disordini e delle violenze che si moltiplicano nel paese, si è dissociato dalla linea dura del premier Gruveskly e chiede un nuovo processo e una presentazione pubblica delle prove che hanno portato alla condanna all'ergastolo per terrorismo dei sei albanesi.

Dopo gli ennesimi disordini causati dalle proteste albanesi, il primo ministro macedone Nikola Gruevski ha annunciato una linea di fermezza e durezza contro le violenze e i violenti. Grueski ha fatto sapere che d'ora in poi adotterà la politica della fermezza : "…Rispettiamo le proteste pacifiche come in ogni paese democratico ma nessuno e da nessuna parte potra  più appoggiare le proteste nelle quali viene usata la violenza come metodo, lo Stato non permetterà più che le manifestazioni di piazza degenerino fino a pregiudicare gli interessi del popolo macedone e delle istituzioni…“.

A sua volta il presidente del Partito Democratico dei Serbi in Macedonia, Ivan Stoilković, ha dichiarato che queste proteste non hanno nulla a che fare con i diritti degli albanesi.

“…L’acclamazione della Jihad e dalla cosiddetta “grande Albania” non ha niente a che fare con i diritti violati degli albanesi in Macedonia, ha dichiarato, aggiungendo che: “… in nessun altra parte del mondo gli albanesihannoo diritti e privilegi come in Macedonia.” Nell’intervista ad un quotidiano di Francoforte sul Meno, Stoilković ha aggiunto che “…gli albanesi credono ancora di poter ammazzare senza conseguenze. Negli ultimi anni in Macedonia ci sono state diverse manifestazioni dei cittadini di etnia albanese… Anche se annunciate come proteste civili e pacifiche, esse si trasformano sempre in una parata dell’islam radicale.”, ha dichiarato Stoilković.

Anti-war protests sweep Ukraine

Ukraine: Who will pay for the war?

ITALIANO: Il ritorno di George Orwell e la guerra del Grande Fratello alla Palestina, all’Ucraina e alla verità (John Pilger)
http://www.controlacrisi.org/notizia/Conflitti/2014/7/18/41629-il-ritorno-di-george-orwell-e-la-guerra-del-grande-fratello/
oppure https://it.groups.yahoo.com/neo/groups/crj-mailinglist/conversations/messages/8056

Z net – Duh otpora je živ / piše John Pilger

Povratak George Orwella i rat Velikog brata protiv Palestine i Ukrajine i protiv istine

Prije par večeri gledao sam predstavu „1984“ Georgea Orwella insceniranu u jednom londomskom kazalištu. Iako se na sav glas razglašavalo suvremeno interpretiranje djela, Orwellovo upozorenje, što se odnosilo na budućnost, predstavljeno je kao djelo neke epohe koja je daleka, koja nije prijeteća, koja je čak bezopasna. Činilo se kao da Edward Snowden nije otkrio baš ništa, kao da Veliki brat nije danas digitalni špijun i kao da sam Orwell nikada nije kazao:“Da budete korumpirani totalitarizmom nije potrebno da živite u nekoj totalitarnoj zemlji“.

Hvaljena od kritičara ta spretno napravljena predstava bila je mjera našeg vremena, naše kulture i naše politike. Kad su se upalila svjetla ljudi su već izlazili. Izgledalo je da je publika indiferentna, a možda su je već zvale druge razonode. „Kakva gužva!“kazala je jedna mlada djevojka, paleći svoj mobilni telefon.

Sa uznapredovalom depolitizacijom društava promjene su ili suptilne ili spektakularne. U svakidašnjem političkom govoru sve je preobrnuto, kako je to predviđao Orwell u „1984“. „Demokracija“ je danas retorička vještina. Mir je „permanentni rat“- „Globalno“ znači imperijalno. Nekad pozitivna koncepcija „reforme“danas znači regrediranje, čak i razranje. „Štednja“ (austerity) je nametanje ekstremnog kapitalizma siromašnima i poklanjanje socijalizma bogatašima, kreativan sistem unutar kojeg velika većina vraća dugove manjine.

U raznim granama umjetnosti neprijateljstvo prema političkoj iskrenosti predstavlja akt buržujske vjernosti. „Crveno razdoblje Picassa“govori naslov u novinama Observer „nastaje stoga što politika ne proizvodi dobru umjetnost“. Uzmite u obzir da su to napisale novine koje su bile pristalice krvoprolića u Iraku, jer su ga smatrale liberalnim krstaškim pohodom. Opozicija Picassa fašizmu, koja je obilježje cijelog njegovog života samo je jedna usputna primjedba, kao što je i Orwellov radikalizam ispario u nagradi, koja se dočepala njegovog imena.

Prije nekoliko godina Terry Ragleton, tada profesor engleske književnosti na Manchester University, smatrao je da „prvi put u dva vijeka nema nijednog istaknutog engleskog pjesnika, komediografa ili romanopisca,koji bi doveo u pitanje temelje životnog stila na zapadu“. Nikakav Shelley više ne govori o siromašnima, više nikakav Blake ne postoji za utopističke snove, više nikakav Byron ne osuđuje korupciju vladajuće klase, više nikakav Thomas Carlyle i John Ruskin ne otkrivaju moralnu katastrofu kapitalizma. William Morris, Oscar Wilde, HG Wels, George Bernard Shaw nemaju danas nikakve ekvivalente - nikoga tko bi ih vrijedio. Harold Pinter bio je posljednji koji je digao svoj glas protivljenja. Među inzistirujućim glasovima konzumističkog feminizma ne čuje se glas nikakve Virginie Wolf koja je opisla „umjeće gospodarenja drugim osobama...putem upravljanja, ubijanja, sticanja zemlje i kapitala“.

U National Theatreu postavljena je nova komedija, Velika Britanija javno prikazuje skandal prisluškivanja telefona, zbog kojeg su bili procesuirani i osuđeni novinari, među kojima direktor News of the World od Ruperta Murdocha. Opisana kao „farsa sa oštrim zubima (što) stavlja na optuženičku klupu cijelu incestuoznu kulturu (medija) i izlaže je nemilosrdnom ruganju“: njezine su mete, na koje komedija cilja, ličnosti „blaženo smiješne“ to jest protagonisti britanske skandalističke štampe. To je u redu, pravično je i toliko familijarno. No što reći o medijima, koji nisu skandalistički i koje se smatra dostojnim poštovanja i vjerodostojnima, a koji ipak imaju paralelnu ulogu kao produžena ruka državne moći i moći industrije, kao što je bio slučaj sa promoviranjem jednog nelegalnog rata?

Istraga Leveson o telefonskom prisluškivanju bacila je pogled na ono što je nemoguće imenovati. Tony Blair je svjedočio, istovremeno se žaleći Njihovoj Visosti zbog uznemiravanja njegove supruge od strane tabloida, kad ga je prekinuo glas sa galerije iz publike. David Lawley-Wakelin, režiser, zatražio je hapšenje i inkriminiranje Blaira za ratne zločine. Nastala je dugačka pauza: trauma istine. Lord Leverson je skočio i naredio udaljavanje onog tko je kazao istinu, izvinjavajući se kriminalcu krivom za ratne zločine. Lawley-Wakelin je bio optužen. Blair je otišao kući kao slobodan čovjek.

No vječni suučesnici Blaira su dostojniji poštovanja od telefonskih pirata. Kada ga je umjetnička voditeljica BBC-a Kristy Wark intervjuirala prilikom desetogodišnjice invazije na Irak, poklonila mu je trnutak, koji bi on mogao samo sanjati; dozvolila mu je da izrazi svoju tjeskobu zbog „teške“ odluke o Iraku, umjesto da ga pozove na odgovornost o njegovom epohalnom zločinu. A to je podsjetilo na procesiju novinara BBC-a, koji su 2003 izjavljivali kako se Blair može osjećati „oslobođenim krivnje“ te potom „uspješnu“ seriju BBC-a pod nazivom Blairove godine, za koju je bio izabran kao scenarist, voditelj i sugovornik u intervjuima David Aaronovitch. Od lakeja Murdocha, koji je vodio kampanje za vojne napade na Irak, na Libiju i na Siriju, Aaronovich je postao vješto servilan i korisno uslužan.

Nakon invazije Iraka – primjera ničim provocirane agresivne akcije, koju je sudac s Nirberškog procesa Robert Jackson definirao kao „vrhunski međunarodni zločin, različit od drugih ratnih zločina zbog činjenice što je u sebi koncentrirao totalno zlo svih ostalih zlodjela“ – Blair i njegov glasnogovornik i glavni suučesnik, Alistair Campbell, velikodušno su dobili mnogo prostora u listu Guardian, kako bi se rehabilitirali i popravili vlastitu reputaciju. Opisan kao „zvijezda“ laburističke partije Campbell je tražio simpatiju čitalaca govoreći o vlastitoj depresiji i javno je pokazao svoje interese, iako ne i sadašnje zaduženje savjetnika, zajedno s Blairom, vojne tiranije, koja je na vlasti u Egiptu.

Dok je Irak raskomadan, kao posljedica invazije Blaira/Bucha, naslov u Guardianu je glasio: „Srušiti Sadama bilo je pravedno, no povukli smo se isuviše rano“. Ta je tvrdnja bila poduprta u članku, koji je izašao na najvažnijem mjestu 13 juna iz pera jednog Blairovog funkcionera, Johna Mc Ternana, do nedavno u službi diktatora, što ga je u Iraku postavila CIA, Iyada Allawi. Požurujući novu invaziju na zemlju, čijem je razranju doprinio njegov bivši gazda, on nije ni spomenuo broj od najmanje 700.000 poginulih te bijeg četiri miliona izbjeglica i sektaški kaos nastao u naciji, koja se ranije ponosila vlastitom tolerancijom i zajedništvom.

„Blair otjelovljuje ratnu korupciju“napisao je radikalni urednik Guardiana Saumas Milne u ostrašćenom članku napisanom 3 jula. U struci se tako nešto zove „balansiranje“. Dan kasnije te su novine objavile oglas na cijeloj stranici kao reklamu sjevernoameričkog nevidljivog bombardera. Na prijetećoj slici bimbardera nalazile su se riječi: „F-35. GRANDIOZAN za Veliku Britaniju“. Ovo drugo otjelovljenje „ratne korupcije“ stajat će britanske platiše poreza 1,3 milijarde sterlinga, sa njegovim predhodnim modelima F aviona, koji su mljeli ljude u cijelom razvijenom svijetu.

U jednom selu Afganistana, u kojem su stanovali najsiromašniji od siromašnih, snimao sam Orifu, na koljenima pred grobom njezinog muža, Gul Ahmeda, tkalca tepiha, poginulog sa još sedam članova njezine porodice, od kojih su šestoro bili djeca, kao i dva djeteta koja su poginula u susjednoj kući. Jedna „precizna“ bomba od 500 libri pala je direktno na njezinu kućicu od blata, kamenja i slame, ostavivši iza sebe krater od 15 metara. Lockheed Martin, proizvođač aviona, bio je vrlo ponosan na svoje mjesto u reklamnom prostoru Guardiana.

Bivši državni sekretar SAD-a i aspirantica na mjesto predsjednika te države, Hillary Clinton, nedavno je sudjelovala na „Satu žena“ BBC-a, koji predstavlja samu suštinu medijske respektabilnosti. Voditeljica Jenny Murray predstavila je gđu Clinton kao simbol ženske realiziranosti. Svoje slušatelje nije podsjetila na opscenosti Clintonove niti da je Afganistan bio zaposjednut da bi oslobodio žene kakva je Orifa. Voditeljica nije ništa pitala Clintonovu o terorističkoj kampanji za vrijeme njene administracije u kojoj su upotrebljavani droni, kako bi ubijali žene, muškarce i djecu. Nije uopće spomenuta prijetnja koju je uzaludno upotrijebila Clintonova za vrijeme svoje kampanje za žensko predsjednikovanje, da se „eliminira“ Iran i nije bilo ništa rečeno o njezinoj podršci ilegalnom nadziranju masa i o progonima i o denuncijacijama iznutra.

Murray je ipak postavila jedno vrlo nezgodno pitanje. Da li je Clintonova oprostila Monici Lewinsky, što je imala izvjesnu pričicu s njezinim mužem. „Oproštaj je izbor“ izjavila je Clintonova „a za mene je to bio apsolutno dobar izbor“. To je podsjetilo na devedesete i na godine posvećene „skandalu“ Lewinsky. Predsjednik Bill Clinton tada je napao na Haiti i bombardirao je Balkan, Afriku i Irak. Istovremeno je uništavao živote iračke djece:UNICEF je izvjestio o smrti jednog i pol miliona iračke djece mlađe od pet godina, što su umrla od posljedica embarga, kojeg su predvodile Sjedinjene Države i Velika Britanija.

Ta djeca za medije nisu bila osobe, upravo kao i žrtve Hillary Clinton u invazijama, što ih je ona podupirala i promovirala – u napadima na Afganistan, na Irak, na Jemen, na Somaliju – te žrtve za medije nisu osobe. Marray nije napravila ni najmanju aluziju na njih. Na BBC-u se pojavila njezina fotografija, na kojoj Marray sva blista u društvu svoje distingvirane gošće.

U politici, kao i u novinstvu i u umjetnosti čini se da je neslaganje, koje je nekoć bilo tolerirano u javnom mnjenju regrediralo u disidentstvo: to je metafora za ilegalnost. Kad sam započeo svoju karijeru u britanskom Fleet Streetu šezdesetih godina, bilo je prihvatljivo kritizirati zapadnu moć kao silu grabljivicu. Čitajte slavne članke Jamesa Camerona o eksploziji hidrogenske bombe na atolu Bikini, ili o barbarskom ratu u Koreji te o bombardiranju Sjedinjenih Država Sjevernog Vijetnama. Grandiozna iluzija današnjice je da se nalazimo u eri informacija, kada u stvarnosti živimo u medijskom vremenu u kojem je propaganda industrije neprestana, podmukla, zarazna, efikasna i liberalna.

U svojem eseju iz 1859 godine „O slobodi“ kojem današnji liberali izražavaju vlastito poštovanje John Stuart Mill je napisao: „Despotizam je legitiman oblik vlasti u odnosu s barbarima, pod uvjetom da cilj bude njihovo poboljšanje i da su sredstva opravdana u postizanju tog cilja“. „Barbari“ su tada bili veliki dio ljudskog društva, kojima se morala nametnuti „implicirana poslušnost“. „To je samo lijep i koristan mit, da su liberali mirovnjaci, a da su konzervativci ratni huškači“ napisao je 2001 historičar Hywel Williams, „ali imperijalizam kojeg se postiže liberalnim putem može biti još opasniji zbog svojeg neograničenog karaktera i zbog svojeg uvjerenja da predstavlja viši životni oblik“. Imao je na pameti govor Blaira, koji je tada kao predsjednik vlade obećavao da će „preurediti svijet oko nas“na osnovu vlastitih „moralnih vrijednosti“.

Richard Falk, neosporni autoritet kad je riječ o međunarodnom pravu i zakonima i Specijalni Izvjestitelj ONU za Palestinu jednom je opisao „farizejski moralno-zakonski ekran, koji daje potpuno jednosmjernu sliku zapadnih pozitivnih vrijednosti i potpune nevinosti zapada, a isti se naširoko prikazuje i njegovo se potvrđivanje postiže prijetnjama i kampanjom nečuvenog političkog nasilja“. A „prihvaćanje te slike je postalo toliko rašireno da ga je virtualno postalo nemoguće osporavati“.

Karijera i podrška predstavljaju nagradu za čuvare. Na Radio 4 BBC-a Razia Iqbal intervjuirao je Toni Morrison, dobitnicu Nobelove nagrade afroameričkog porijekla. Morrisonovu su zapitali zašto su ljudi „toliko bijesni“ na Baracka Obamu, koji je definiran kao „fantastičan“ i kao netko tko želi izgraditi „snažnu ekonomiju i jako rašireno zdravstveno osiguranje“.

No Morrisonova ni njena ispitivačica nisu citirale sedam Obaminih ratova, uključivši u to terorističku kampanju s upotrebom dronova, u kojoj su čitave porodice kao i oni koji su im pritekli u pomoć te njihovi ožalošćeni rođaci doslovno potamanjeni. Ono što se činilo da je važno jest što se obojeni čovjek „koji se elegantno izražava“popeo do same komandne vrhuške moći. U „Prokletima na zemlji“ Frantz Fanon je napisao da je „historijska misija“ koloniziranih da budu „transmisiona linija“onih koji dominiraju i ugnjetavaju. U suvremenoj eri danas se smatra suštinskim korištenje etničkih razlika u zapadnim sistemima moći i propagande. Obama otjelovljuje upravo to, iako je kabinet Georgea W. Busha – i njegova ratnohušlačka krika – bio po svom sastavu najviše multirasan u cijeloj historiji postojanja američkih predsjednika.

Upravo dok je padao u ruke đihadista ISISA irački grad Mosul, Obama je govorio:“Narod SAD-a je napravio ogromne investicije i dao velke žrtve u cilju da Iračani sebi odrede bolju sudbinu“. Koliko je „fantastična“ ova laž? Koliko je „elegantno formuliran“ bio govor Obame u Vojnoj akademiji u West Pointu? Držeći govor „o situaciji u svijetu“ na ceremoniji primanja visokoškolske diplome onih „koji će preuzeti vodstvo Sjedinjenih Država“ na cijelom svijetu Obama je potvrdio:

“Sjedinjene Države upotrijebit će ratnu silu i unilateralno, ako to bude nužno, kad to budu zahtijevali naši središnji interesi. Međunarodno mišljenje ima svoju težinu, ali Sjedinjene Države neće nikada tražiti dozvolu...“

U odbijanju međunarodnog prava i prava nezavisnih nacija predsjednik Sjedinjenih Država pretendira da postane božanstvo zasnovano na moći njegove „zaista neophodne nacije“. To je poznata poruka imperijalne nekažnjivosti, koju je uvijek stimulativno poslušati. Podsjećajući na uspon fašizma tridesetih godina Obama je kazao: „Vjerujem u izuzetnost Sjedinjenih Država svakom niti svoga bića“. Historičar Norman Pollack je napisao.“Umjesto guščjeg vojnog koraka to znači staviti naizgled najneviniju militarizaciju kulture u cijelom njezinom totalitetu. Umjesto nekog nacifranog leadera imamo promašenog reformatora, koji se bezbrižno bacio na planiranje i izvršavanje zločina, a uz to je cijelo vrijeme nasmijan“.

U februaru su Sjedinjene Države montirale jedan od njihovih „šarenih“ državnih udara protiv legalno izabrane vlade Ukrajine, koristeći se naivnim protestima protiv korupcije u Kijevu. Podpredsjednica Države predsjednika Obame, Victoria Nuland, lično je izabrala leadera „provizorne vlade“. Dala mu je nadimak „Yats“. Podpredsjednik Joe Biden je otišao u Kijev, kako je to učnio i direktor CIA John Brennan. Jurišne trupe njihovog državnog udara postali su ukrajinski fašisti.

Prvi put od 1945 neonacistička partija, otvoreno antisemitska, kontrolira ključne zone državne moći u jednoj evropskoj prijestolnici. Nijedan zapadnoevropski leader nije osudio taj preporod fašizma u pograničnoj zoni, preko koje su nacisti i Hitlerovi osvajači prodrli i odnijeli živote miliona Rusa. Njih je podržavala Ukrajinska Ustanička Vojska (UPA) kriva za pokolje Jevreja i Rusa, koje su nazivali „insektima parazitima“. UPA je historijski nadahnjivač dašnje Partije Svoboda i njezinog suputnika Desnog Sektora. Leader Svobode Oleh Tyahnybok požurivao je čišćenje „moskovsko-židovske mafije“ i „ostalih govana“, među kojima i homoseksualaca, feministkinja i političke ljevice.

Nakon pada Sovjetskog Saveza Sjedinjene su Države okružile Rusiji vojnim bazama, avionima i nuklearnim raketama kao dio Projekta Širenja NATOa. Porekavši obećanje koje su bili dali sovjetskom predsjedniku Mihailu Gorbačovu godine 1990 da se NATO neće proširiti „niti za jedan centimetar na istok“, NATO je ustvari okupirao cijeli prostor Istočne Evrope. Na bivšem sovjetskom Kavkazu ekspanzija NATO-a predstavlja maksimum postignut vojnim širenjem od kraja Drugog svjetskog rata.

Plan Akcije Pristajanja uz NATO pakt je dar Washingtona pučističkom režimu Kijeva. U augustu „Operacija Brzi Trozub“ treba dovesti trupe Sjedinjenih Država u blizinu ruskih luka, to jest na udaljenost vidljivu prostim okom. Može se zamisliti rekacija, kad bi ovakvi provokativni potezi, ili pak zastrašujući, bili izvođeni na granicama Sjedinjenih Država.

Zahtjevajući Krim - koji je Nikita Hruščov ilegalno oduzeo Rusiji 1954 – Rusi su branili sami sebe, kako su to činili kroz čitavo jedno stoljeće. Više od 90% stanovništva Krima glasalo je za vraćanje tog teritorija Rusiji. Na Krimu je sjedište Crnomorske flote i njen gubitak predstavljalo bi pitanje života i smrti za rusku mornaricu i veliku pobjedu za NATO. Zbunjujući zaraćene strane u Washingtonu i u Kijevu, Vladimir Putin je povukao trupe sa ukrajinske granice i podstakao etničke Ruse u Ukrajini da se odreknu separatizma.

U Orwelvskom stilu sve je to preobrnuto na zapadu i pretvoreno u „rusku prijetnju“. Hillary Clinton je usporedila Putina s Hitlerom. Bez ikakve ironije njemački komentatori na desnici kazali su istu stvar. U medijima su ukrajinski neonacisti sada predefinirani kao „nacionalisti“ili „ultranacionalisti“. Ono od čega strahuju jeste, da Putin vješto traži diplomatsko rješenje i da bi u tome magao i uspjeti. Dana 27 juna, reagirajući na posljednje popuštanje Putina – na njegov zahtjev ruskom parlamentu da povuče zakon, koji mu je davao mogućnost da intervenira u interesu etničkih Rusa u Ukrajini – Državni Sekretar John Kerry razglasio je još jedan od svojih ultimatuma. Rusija mora „doslovno djelovati u sljedećim satima“ da zaustavi pobunu u istočnoj Ukrajini. Iako je Kerry opće poznat kao običan pajac ozbiljan cilj tih „upozorenja“ leži u namijenjivanju Rusiji statusa parije i u brisanju vijesti o ratnim sukobima protiv režima u Kijevu, dok ovaj vodi rat protiv svog vlastitog naroda.

Trećina stanovništva Ukrajine je rusofona i dvojezična. Dugo je tražila demokratsku federaciju, koja bi odražavala etničku različitost Ukrajine i koja bi bila bilo autonomna bilo nezavisna od Moskve. Najvećim dijelom ne radi se o „separatistima“ ili o „pobunjenicima“, već o građanima koji žele živjeti sigurni u vlastitoj zemlji. Separatizam je rekacija na napade vlade iz Kijeva protiv njih, a ova je prisilila 110.000 ljudi (procjena OUN) da pobjegnu u Rusiju, prelazeći granicu. Normalno, radi se o ženama i djeci, koji su doživjeli ratnu traumu.

Kao i djeca Iraka koja su morala podnijeti embargo i kao „oslobođene“ žene i djevojke iz Afganistana, terorizirani od gospodara rata koji vodi CIA, ti građani Ukrajine su za medije ne postojeće osobe na zapadu; njihove patnje i užasi koji su nad njima počinjeni bivaju ili minimizirani ili prebrisani. Nikakav osjećaj silovitosti napada režima nije prenesen u konvencionalnim zapadnim medijima. Ponovo pročitavajući magistralni napis „The First Casuality: the war correspondent as hero, propagandist and mythmaker“ /Prva žrtva: ratni dopisnik kao heroj, propagandist i stvaralac mitova/ Phillipa Knoghtleya, obnovio sam svoje divljenje za Morgana Philipsa Price iz Manchester Guardiana, jedinog zapadnog novinara, koji je ostao u Rusiji za vrijeme revolucije 1917 i koji je ispričao istinu o katastrofalnoj invaziji zapadnjaka. Nepristran i odvažan, Philips Price je sam poremetio ono što Knightley definira kao antirusku „mračnju šitnju“, koja je vladala na zapadu.

Dana 2 maja u Odesi je 41 etnički Rus živ izgorio u uredima direkcije sindikata, dok je policija stajala i gledala. O tome postoji užasna video dokumentacija. Leader Desnog Sektora, Dmytro Yarosh, pozdravio je taj pokolj kao „još jedan blistav dan u našoj nacionalnoj historiji“. Mediji Sjedinjenih Država kao i britanski mediji su prenijeli događaj kao „mračnu tragediju“, posljedicu „sukoba“ između „nacionalista“(neonacista) i „separatista“ (osoba koje su skupljale potpise za referendum o federalnoj Ukrajini). New York Times je tu stvar zasuo pijeskom, odbacivši kao rusku propagandu događaje izazvane fašističkim i antisemitskim politikama novih vazala Washingtona. Wal Street Journal je osudio žrtve: „Smrtonosni požar u Ukrajini su vjerojatno izazvali pobunjenici, tvrdi vlada“. Obama je čestitao vladi na „umjerenosti“.

Dana 28 juna Guardian je posvetio velik dio jedne svoje stranice „predsjedniku“ režima u Kijevu, oligarhu Petru Porošenko. Ponovo je bilo na djelu Orwellovo pravilo inverzije. Nije bilo nikakavog državnog udara; nema nikakvog rata protiv manjine u Ukrajini; Rusi su krivi za sve što se dogodilo. „Želimo modernizirati moju zemlju“ kazao je Porošenko. „ Želimo uvesti slobodu, demokraciju i evropske vrijednosti. Nekome se to ne sviđa. Nekima se zbog toga mi ne sviđamo“.

U tom svom članku novinar Guardiana Luke Harding nije uopće osporio ovakve afirmacije ili naveo riječi vlasti iz Odese, niti je govorio o avionskim napadima, ni o artljerskom bombardiranju kijevskog režima, po čijem je nalogu otvarana vatra na stambena naselja, nije spomenuo ubijanje i otmice novinara, upotrebu zapaljivih bombi protiv opozicijskih novina niti predsjednikovu prijetnju da će „osloboditi Ukrajinu od prljavštine i od parazita“. Neprijatelji su „pobunjenici“, „militantni borci“, „ustanici“, „teroristi“te marijonete Kremlja. Historija nam evocira duhove Vijetnama, Čilea, Istočnog Timora, Južne Afrike, Iraka: treba obratiti pažnju na iste etikete. Palestina je magnet cijele te monotone prevare. Dana 11 jula, nakon nedavanog izraelskog pokolja u Gazi pomoću oružanih sredstava datih od Sjedinjenih Država – 80 poginulih od kojih su šestoro djeca jedne jedine obitelji – neki izraelski general piše u Guardianu članak naslovljen „Nužno demonstriranje snage“.

Sedamdesetih godina susreo sam Leni Riefenstahl i pitao sam je o njezinim filmovima, koji su glorificirali naciste. Koristeći se revolucionarnim tehnikama snimanja i osvjetljenja ona je proizvela dokumentarno ime i potpis, koji je očarao i oduševio Nijemce; bio je to njezin „Trijumf volje“ za kojeg tvrde da je nadaleko raširao zlosretnu i zločinački čarobnu očaranost Hitlerom. Pitao sam je o propagandi u društvima koja za sebe vjeruju da su superiorna drugima. Odgovorila mi je da „poruke“ njezinih filmova nisu ovisile od „naređenja odozgo“ već od „glasa pristanka“ što je postojao kod njemačkog stanovništa. „Zar se u to ubrajala i obrazovana liberalna buržoazija?“ zapitao sam je . “Svi“, bio je njezin odgovor. „ I naravno i njemačka inteligencija“.

(prijevod: Jasna Tkalec)