Jugoinfo

 
Inizio messaggio inoltrato:

Da: Partigiani jugoslavi nella Resistenza italiana <partigiani7maggio @ tiscali.it>
Oggetto: Auguri e aggiornamenti
Data: 25 dicembre 2018 20:22:55 CET
 
Nel rivolgere i migliori auguri di 
 
Buone Feste e Sereno Anno Nuovo

cogliamo l'occasione per un breve aggiornamento sulla campagna "Rete della memoria e dell'amicizia per l'Appennino centrale".

La Assemblea dei Soci 2018 di Jugocoord Onlus, riunitasi all'inizio di dicembre, preso atto della mancata erogazione di fondi per i nostri progetti da parte della Tavola Valdese, ha stabilito lo stanziamento di somme comunque rilevanti rispetto al bilancio della associazione, finalizzate alla prosecuzione dei progetti stessi previa verifica di alcune condizioni, e precisamente per:
Acquasanta Terme (AP): rifacimento integrale lapidi Cimitero Partigiano Internazionale;
Valle Castellana (TE): allestimento Biblioteca Comunale e apposizione di una lapide commemorativa in località Morrice.
Comunicazione formale su tali stanziamenti è già stata data ai Sindaci interessati.

Una somma più contenuta è stata messa a disposizione per le altre località individuate nell'ambito della campagna, vale a dire Monte Cavallo (MC – ex base partigiana dell'Eremo della Romita), Altamura-Gravina (BA – ex campo di addestramento NOVJ/EPLJ) e Colfiorito di Foligno (PG – ex campo di concentramento delle "Casermette"). 
L'obiettivo per le prime due località è quello di spronare i rispettivi Comuni alla riscoperta del significato storico dei siti e alla progettazione di interventi di messa in sicurezza e valorizzazione, eventualmente organizzando "campi di lavoro" volontari per la pulizia e la apposizione di protezioni e/o cartellonistica di carattere storico-escursionistico, nonché dibattiti e celebrazioni.
Per Colfiorito, invece, sono stati intrapresi passi formali concreti per la realizzazione di un monumento-memoriale che finalmente "segni" la memoria del luogo. Tali passi, dei quali daremo conto nei prossimi mesi, fanno seguito alla iniziativa pubblica tenuta nel 75.mo Anniversario della Grande Fuga dal campo, sulla quale ha recentemente scritto anche V. Kapuralin per il sito del SRP di Croazia (Svečanost obilježavanja bijega iz logora u Italiji).

Segnaliamo infine l'appello pubblicato sul sito Jugocoord, rivolto a chiunque possa dare notizie sul luogo in cui furono scattate alcune fotografie del "battaglione Tito" della brigata Gramsci dell'Umbria: si tratta forse della casa di famiglia del partigiano Otello Loreti, sulla montagna sopra Spoleto?
(italiano / english)
 
Strategic disinformation – they call it 'fake news'
 
1) AskPinocchio, il software sponsorizzato dall'Unione Europea (F. Santoianni)
2) Der Spiegel's Claas Relotius' Scandal:
– The Relotius Case. Answers to the Most Important Questions (Der Spiegel)
– Il giornalista di Der Spiegel oltre a falsificare le notizie ha sottratto le donazioni agli "orfani" siriani
– Fraud ‘on grand scale’: Top journalist at reputable German magazine faked his stories for YEARS (RT)
– Game of deception: How a fraudster who faked his stories for years got to be Germany’s top reporter (RT)
– Tanks on Maidan, president’s gold bath & more outrageous Ukraine fakes by disgraced Spiegel reporter (RT)
3) All corrupt on the Western front? Der Spiegel latest to fall from media mountaintops (R. Bridge)
 
 
=== 1 ===
 
 
AskPinocchio, il software sponsorizzato dall'Unione Europea che spaccia per buone le bufale del mainstream
 
di Francesco Santoianni
23/12/2018
 
Una volta, lanciai in Rete due miei personalissimi software per imparare le lingue straniere. Il primo si chiamava “Amigos della lingua spagnola”: aggiungeva automaticamente una “s” a tutte le parole; il secondo era “Tovarish della lingua russa”: aggiungeva una “ov”. Insomma, come software non erano un granché, anche se fui tentato di mettere su una Startup per arricchirmi rifilando, una “sola”.
 
Ben altre prospettive si direbbero abbiano i promotori del “Progetto Fandango”: una partnership, benedetta dall’Unione Europea e che vede, tra gli altri, il coinvolgimento dell’ANSA. Una iniziativa già osannata dai media mainstream) in quanto promette: “…grazie all'intelligenza artificiale, una lotta senza quartiere alle Fake News (…) fornendo agli stakeholder del settore giornalistico degli indici di affidabilità della notizia, basati su una combinazione di elementi che aiutino a rivelarne la verità.”

Si, ma come fa la tecnologia DS4biz, cuore del software, a discernere le notizie “vere” dalle Fake News? Attraverso “algoritmi in grado di riconoscere e identificare le relazioni che sussistono all’interno del testo e del titolo della notizia, nelle frasi e nelle relazioni che si instaurano tra le parole e la loro frequenza.”

Sbalordito di questa magia (che, tra l’altro, fa piazza pulita di tre millenni di considerazioni filosofiche) e confortato da un articolo del Il Sole 24 Ore, ho voluto provare Askpinocchio il software front-end del Progetto Fandango, che discerne le notizie “vere” dalle Fake News semplicemente dal link di un articolo “sospetto” incollato in un modulo. Dunque: per, ben, trenta dei miei articoli su l’Antidiplomatico la risposta è stata sempre la stessa: “Non sono sicuro di questa notizia... Potrebbe trattarsi di una fake news il contenuto della notizia contiene elementi particolarmente bufalosi.” Elementi bufalosi?! Prostrato per l’essere stato smascherato; sperando che, per errore, analogo trattamento fosse stato riservato anche a blasonati giornalisti, ho inserito il link dell’articolo: “Juncker al vertice Nato non era ubriaco: barcollava per un problema di salute”; poi dell’articolo “Sono i russi Alexander Petrov e Ruslan Boshirov i sospettati dell’avvelenamento di Sergei e Yulia Skripal”; poi dell’articolo “Ora gli sgherri di Maduro uccidono indios per l'oro. I raid con gli elicotteri governativi”. Risultato del software anti Fake News? “Credo che la notizia sia vera!”

Che altro dire davanti a questo Prodigio dell’Intelligenza Artificiale? Quasi quasi, vado anche io a chiedere finanziamenti all’Unione Europea per i miei due software.

 

 
=== 2 ===
 
 
The Relotius Case. Answers to the Most Important Questions
 
December 19, 2018
 
In recent years, DER SPIEGEL published just under 60 articles by reporter and editor Claas Relotius. He has now admitted that, in several instances, he either invented stories or distorted facts...
 
or
 
---
 
 
Il giornalista di Der Spiegel oltre a falsificare le notizie ha sottratto le donazioni agli "orfani" siriani
 
Fonte: Der Spiegel – Notizia del: 24/12/2018
 

Il giornalista ha incoraggiato i lettori a fare donazioni per due bambini siriani, che sono stati costretti a fuggire in Turchia. Si ritiene che uno dei presunti beneficiari non sia mai esistito.


Claas Relotius, giornalista di Der Spiegel, che ha falsificato molte delle suoi reportage strazianti, ora affronta un'indagine criminale sulle donazioni di denaro per i bambini siriani. La rivista tedesca ha presentato una denuncia penale contro Relotius dopo che si è saputo che il giornalista non solo ha inventato protagonisti e citazioni nei suoi racconti, ma avrebbe anche potuto ingannare i suoi lettori.
 
"I figli del re"
 
I lettori hanno informato i media che il giornalista ha usato la sua e-mail privata per organizzare una campagna di raccolta fondi per gli orfani siriani che vivono in Turchia. La storia è stata pubblicata nell'articolo di Relotius del 2016 intitolato "Children of the King".
 
Tale relazione ha raccontato la storia di Ahmed Alin e suo fratello, che sono stati costretti a fuggire in Turchia dopo che i suoi genitori sono morti nella città siriana di Aleppo. Per sopravvivere, i bambini lavoravano per lunghe ore e vivevano in condizioni terribili. Relotius sosteneva di aver parlato con entrambi i bambini, che vivevano a 300 chilometri di distanza, nelle città turche di Mersin e Gaziantep.
 
Storia "falsificata e fortemente drammatizzata"
 
Tuttavia, Der Spiegel ha riferito che il minore apparentemente non è mai esistito. Il fotografo turco Emin Ozmen, che ha accompagnato il giornalista tedesco durante il suo viaggio, ha raccontato di aver visto solo il ragazzo, la cui storia è stata "falsificata e fortemente drammatizzata", riporta la rivista.
 
Inoltre, si è appreso che i bambini (nel caso ce ne fossero due) non erano orfani, dal momento che la loro madre era viva e lavorava in un negozio di mobili a Gaziantep. Der Spiegel continua la sua indagine sulla storia, ma deve ancora trovare qualcuno che corrisponda alla descrizione della presunta sorella di Ahmed.
 
Il giornalista ha affermato di essere riuscito a portare i bambini in Germania, dove sono stati adottati da un medico e dalla sua famiglia. Tuttavia, questo "è apparentemente finzione", secondo la rivista. Steffen Klusmann, redattore capo di Der Spiegel, ha affermato che i fondi "probabilmente non hanno mai raggiunto quelli per cui erano destinati".
 
I media hanno dichiarato di non essere a conoscenza dello schema usato da Relotius, poiché nessun lettore l'aveva segnalato al momento della raccolta fondi. Non è ancora chiaro cosa sia successo alle donazioni ricevute.
 
---
 
 
Fraud ‘on grand scale’: Top journalist at reputable German magazine faked his stories for YEARS
Published time: 19 Dec, 2018
 
One of Germany’s most popular papers, Der Spiegel, has found itself at the center of a scandal involving one of its top reporters who was caught fabricating elements of his stories.
Claas Relotius, who worked at Der Spiegel as a freelancer for 6 years until receiving a staff position in 2017, seemed to be a paragon of modern journalism. The 33-year-old has received numerous prestigious journalism awards, both in Germany and abroad.
Just this December he was awarded a prize by the German reporter’s association for his story about the life of a child in Syria. In 2014, Relotius was warmly welcomed by CNN who named him ‘Journalist of the Year.
However, his seemingly brilliant career has turned out to be a house of cards that is now falling apart, just as it had with Stephen Glass, a former staff writer at the New Republic who authored one of the most spectacular fabrication campaigns in the history of American journalism.
It was recently revealed that Relotius literally made up details in his stories and even “invented protagonists” – people he had never met in person.
One of his colleagues who was working with Relotius on a story about the situation on the US-Mexican border grew suspicious of some of the details in the journalist’s report. The man then tracked down two alleged sources Relotius quoted extensively in his text, only to find out that none of them ever actually met him.
The subsequent investigation by Der Spiegel into Relotius’ activities also uncovered that he fabricated details in another story including a claim that he had seen a sign in a US town that read: “Mexicans keep out.” When faced with the incriminating evidence, the journalist confessed to faking elements of his texts – not just in one story, but in a number of them.
So far, at least 14 stories out of almost 60 pieces the journalist wrote for Der Spiegel’s print and online editions turned out to contain fake details, the magazine said, adding that that figure might potentially be higher, and warning that other media outlets might also be affected.
Over the years, Relotius worked for about a dozen German news outlets, including the well-known Die Welt, Die Zeit and Financial Times Germany. Notably, the list of his stories that were proven to be at least partially fake included several pieces that had won journalism awards, including stories about Iraqi children kidnapped by Islamic State and prisoners in Guantanamo.
In a lengthy article which serves as both a clarification of the case and an apology, Der Spiegel said it was “shocked” by the discovery and offered an apology to its readers along with all those affected by Relotius’ articles. It also described the situation as "a low point in Der Spiegel's 70-year history."
Relotius, who resigned after the fraud came to light, told Der Spiegel that he regretted his actions and felt “deeply ashamed.” Meanwhile, the magazine’s management has set up a special investigative commission consisting of what it calls “experienced internal and external persons” to look through all of the journalist’s pieces and prepare recommendations to improve “safety mechanisms.”
 
---
 
 
Game of deception: How a fraudster who faked his stories for years got to be Germany’s top reporter
Published time: 21 Dec, 2018
 
Germany has been rocked by a scandal involving one of the top reporters writing for the reputable Der Spiegel magazine, who turned out to be a fraudster. What made a fabulst into a star? Let’s look at some of his stories.
Claas Relotius, the ‘brilliant reporter’-turned-fabricator, carved his way to pages of some of the most prestigious German newspapers with curious, sentimental and touching human stories from everyday life. Although, some of these intimate private stories clearly had some political angle.

Syrian ‘Resistance’ hero

The piece that brought him his latest (and probably the last) journalist award delved into a much more high-profile and much more politicized topic – the Syrian crisis. The article centers around the plight of a Syrian teenager living in the city of Deraa, who stood against the Syrian President Bashar Assad, using graffiti as a tool to express himself.
Written in summer 2018, when the city was still at the hands of the militants, the piece calls Deraa the last “resistance” stronghold and the start of the Syrian conflict a “revolution” while the teenager himself is described as “Syria’s liberator” and a “legend” to “thousands.” Now, Der Spiegel has to embarrassingly admit that this story that so vividly depicted the rebels’ selfless fight against their supposed oppressors was mostly fabricated and many details described in the articles were just made up by the author.

Children ‘orphaned’ by Assad

Another report Relotius dedicated to the dire plight of Syrians tells the readers about a heartbreaking story of two Syrian siblings. “They had lost everything – their parents, their house and their country” at the hands of “dictator”Assad and his soldiers, the article says, inconspicuously interweaving the two orphans’ personal story with that of the battle for the Syrian city of Aleppo.
The piece also puts the blame for the tragedy of the Aleppo residents almost entirely on the Assad government and the Syrian Army, missing on the many extremists, who kept the city hostage.

Death threats over joke

Sometimes, the journalist also entertained his readers with the reports from a little bit more exotic corners of Earth. One particularly eyebrow-raising story recounts a haunting experience of a Scotsman, who was mercilessly chased and almost killed by the people of an entire country – Kyrgyzstan – just for a low joke about their food.

Trump’s ‘border hunters’

Notably, Relotious also often wrote about the US but apparently could not stay unbiased here as well. One of his latest pieces, which became a starting point of Spiegel’s investigation against him, used made up details to play to the popular anti-Trump angle in the complicated situation on the US-Mexico border. It tells the readers about a group of self-styled “border hunters” militia.
Its somewhat unlikeable members praise President Donald Trump and viciously hate all illegals seeking to come to the US. One of the supposed group members, who goes in the story by the imposing alias ‘Pain’, says “he wants to kick the devils, who are running into America, out just like Donald Trump.”
This man, however, turned out to be nothing but a phantom born in the fraudster’s inventive mind as the story turned out to be made up as well. Now, Der Spiegel has announced it established a special commission to investigate all Relotius’ works and develop recommendations to help it improve its control mechanisms..
However, it also admitted that “even with the sincerest of intentions, it is impossible to fully rule out” such incidents in the future as their causes lie in “human frailty” and journalists are just as “fallible” as any other people. So what made it so difficult for Der Spiegel and other reputable media outlets to see that Relotius was a fraudster?
Maybe, he just was that good at delivering the German media what they themselves craved for so much. His pieces seem to be a blend of heartbreaking personal stories perfectly fitted into the ‘liberal’ narrative touted by the Western media. An ideal deception.
Kirill Kuznetsov, RT
 
---
 
 
Tanks on Maidan, president’s gold bath & more outrageous Ukraine fakes by disgraced Spiegel reporter
Published time: 22 Dec, 2018
 
One wonders just how outrageous ‘fake news’ must be in order to get busted, but Der Spiegel's ex-star reporter Claas Relotius got away with it all while writing for several outlets – maybe because it was about places like Ukraine.
Titled ‘Bribing prohibited’ Relotius’ piece on the new Ukrainian police has all the elements of his trademark style: dramatic narrative, likeable heroes – and entirely made-up ‘facts’.
The ‘report’, published by the Swiss magazine Reportagen in June 2016, tells a tale of two young people – Dimitri and Valeria – who became members of the rebranded police force of post-Maidan Ukraine. Given the recent revelations over his fictional reporting, it's now unclear whether Relotius met the duo in reality, but the story makes for a very compelling read indeed.
It states that each day before going on patrol, Dimitri and Valeria have been coming to the center of Kiev to pray near the “altar” erected in memory of those who died during the 2014 Euromaidan unrest. The two were among the protesters back then, it reveals, describing how they recall burning buildings, the “smell of corpses,”a man “with a child in his arms” shot dead beside an old well – and a ruined wall, where dozens were “slayed by snipers” and “rolled over by tanks.”
Wait, what? Given that the majority of victims in Kiev – both protesters and law enforcement officers – were killed over two days of murky clashes in February 2014, the “smell” of dead bodies appears to be a little of an exaggeration. No “old wells” could immediately be found in central Kiev, and there's nothing to back up the story about a “man with a child” either.
But most glaring of all, no “tanks” were ever deployed to curb the city unrest, so the “ruined wall” part was made up in its entirety. In reality, the police unsuccessfully tried to use light APCs to storm some barricades, but the vehicles were pelted with Molotovs and burnt down.. At least the “burning buildings” part holds some water, as some central Kiev sites, including the Trade Unions Building, were indeed put to the torch.
It's not much of a surprise that the rest of the article is riddled with inconsistencies and false statements. Notably, it claims that the ousted President of Ukraine, Viktor Yanukovych, had a mansion where he “lived like a pharaoh, with banisters and baths made of pure gold.” The claim appears to be based on the long-debunked rumor that the protesters who stormed the president's lavish residence discovered a golden toilet.
Incumbent president of the country – Petro Poroshenko – is also described, for some reason, as a “billionaire praline manufacturer from Odessa.” Poroshenko has held several top government posts since the early 2000s, but this fact is not even mentioned in the article. He was indeed born in the Odessa region in the Soviet Union, yet the image of a “successful businessman from Odessa” seems to be quite a stretch.
Describing the old bribery mindset the new police officers have been supposedly battling, Relotius managed to make another, quite outlandish, mistake. The article says that the new police force was in use not only in the capital city of Kiev, but in other major cities, namely “in Kharkiv and Donetsk, in Lviv and in Odessa.”
The problem is, at the time of publication, the eastern city of Donetsk had for two years been under the control of anti-Kiev rebels, who rejected the Euromaidan coup, proclaimed their own republic, and had actual tanks and warplanes sent to crash them into submission – with only limited success.
It doesn't seem probable that the new Ukrainian police force would have been welcome there – a fact that may have eluded the disgraced Der Spiegel reporter. Just as it, sadly, would go over the head of many of his readers, submerged in the MSM reporting on Ukraine – a narrative often fed from the Kiev government's POV – and with little fact-checking.
 
 
=== 3 ===
 
 
All corrupt on the Western front? Der Spiegel latest to fall from media mountaintops
 
by Robert Bridge, 21 Dec, 2018
 
Once again, a reporter has been accused of writing fake stories – over a span of years – reinforcing the suspicion that we are living in a post-truth world where words, to paraphrase Kipling, “are the most powerful drug.”
This week, Der Spiegel, the German news weekly, was forced to admit that one of its former star reporters, the award-winning Claas Relotius, “falsified his articles on a grand scale.”
Indeed, it seems the disgraced journalist was motivated more by fiction writers John le Carre and Tom Clancy than by any media heavyweights, like Andrew Breitbart and Walter Cronkite.
Relotius, who just this month took home Germany’s Reporterpreis (‘Reporter of the Year’) for his enthralling tale of a Syrian teenager, “made up stories and invented protagonists,” Der Spiegel admitted.
There is a temptation to rationalize Relotius’s multiple indiscretions, not to mention the failure of his fastidious employer to unearth them for so long, as an unavoidable part of the dog-eat-dog media jungle. After all, journalists are not robots – at least not yet – and we are all humans prone to poor judgment and mistakes, perhaps even highly unethical ones.
That explanation, however, falls short of explaining the internal forces battering away at the foundation of Western media, an institution built on the shifting sand of lies, disinformation and outright propaganda. And what is readily apparent to those outside of the Western media fortress is certainly even more apparent to those inside.
A good example is Russiagate. This elaborate myth, which has been peddled repeatedly and without an ounce of 100-percent real beef since the US election of 2016, goes like this: A group of Russian hackers, buying a few hundred social media memes for just rubles to the dollar, were able to do what all the Republican campaign strategists, and all the special interests groups, with all of their billions of dollars in their massive war chest, simply could not: keep Democratic voters at home on the couch come Election Day – a tactic now known as “voter suppression operations” – thereby handing the White House to Donald Trump on a silver platter. Or shall we say ‘a Putin platter’?
Don’t believe me? Here’s the opening line of a recent Washington Post article that should be rated ‘R’ for racist: “One difference between Russian and Republican efforts to quash the black vote: The Russians are more sophisticated, insidious and slick,” wailed Joe Davidson, who apparently watched too many Hollywood films where the Russkies play all of the villains. “Unlike the Republican sledgehammers used to suppress votes and thwart electorates’ decisions in various states, the Russians are sneaky, using social media come-ons that ostensibly had little to do with the 2016 vote.”
Meanwhile, Der Spiegel, despite being forced to come clean over the transgressions of Claas Relotius, will most likely never own up to its own factual shortcomings with regards to their dismal reporting on Russia.
For example, in an article published last year entitled ‘Putin’s work, Clinton’s contribution,’ the German weekly lamented that “A superpower intervenes in the election campaign of another superpower: The Russian cyber-attack in the US is a scandal.” Just like their fallen star reporter, Der Spiegel regurgitated fiction masquerading as news.
However, there is no need to limit ourselves to just media-generated Russian fairytales. The Western media has contrived other sensational stories, with its own cast of dubious characters, and with far greater consequences.
Consider the reporting in the Western media prior to the 2003 Iraq War, when most journalists were behaving as cheerleaders for military invasion as opposed to conscientious objectors, or at least objective observers. In fact, two reporters with the New York Times, Michael Gordon and Judith Miller, arguably gave the Bush administration and a hardcore group of neocons inside Washington, which had been pushing for a war against Saddam Hussein for many years, the barest justification it required for military action.
Just six months before the bombs started dropping on Baghdad, Gordon and Miller penned a front-page article in the Times that opened with this stunning claim: “Iraq has stepped up its quest for nuclear weapons and has embarked on a worldwide hunt for materials to make an atomic bomb, Bush administration officials said today.”
The article in America’s ‘paper of record’ then proceeded to build the case for military action against Iraq by quoting an assortment of anonymous senior administration officials, anonymous Iraqi defectors, and anonymous chemical weapons experts. In fact, much of the story was based on comments provided by one ‘Ahmed al-Shemri,’ a pseudonym for someone purported to have been connected to Hussein’s chemical-weapons program. The authors quoted the mystery man as saying: “All of Iraq is one large storage facility.”
Gordon and Miller also claimed their source had said that “he had been told that Iraq was still storing some 12,500 gallons of anthrax.”Several months later, just weeks before the US invasion of Iraq commenced, US Secretary of State Colin Powell invited the UN General Assembly to imagine what a “teaspoon of dry anthrax”could do if unleashed on the public.
Powell, who later said the testimony would be a permanent “blot” on his record, even shook a tiny faux sample of the deadly biological agent in the Assembly for maximum theatrical effect.
Shortly after the release of the Times piece, top Bush officials appeared on television and alluded to Miller’s story in support of military action. Meanwhile, UN inspectors on the ground in Iraq never found chemical weapons or the materials needed to build atomic weapons. In other words, the $1-trillion-dollar war against Iraq, which led to the deaths of tens of thousands of innocent civilians, was a completely senseless act of aggression against a sovereign state, which the US media helped perpetrate.
Aside from the question of whether readers really put much faith in these fantastic media stories, complete with pseudonymous characters and impossible to prove claims; there remains another question. Does the Western media itself believe its own stories?  The answer seems to be no, at least not always.
With regards to the Russiagate story, for example, an investigative journalism outfit, Project Veritas, caught a few Western journalists off-guard about their true feelings in relation to the claims against Russia, and their feelings in general about the state of the media.
“I love the news business, but I’m very cynical about it – and at the same time so are most of my colleagues,” CNN Supervising Producer John Bonifield admitted, unaware he was being secretly filmed.
When pushed to explain why CNN was beating the anti-Russia drum on a daily basis, things became clearer: “Because it’s ratings,”Bonifield said. “Our ratings are incredible right now.”
In the same media sting operation, Van Jones, a prominent CNN political commentator who has pushed the anti-Russia position numerous times on-air, completely changed his tune when caught off-air and off-guard. “The Russia thing is just a big nothing burger,” he remarked.
This brings us back to the story of the fallen Der Spiegel journalist. It seems that a deep cynicism has taken hold in at least some parts of the Western media establishment. Journalists seem increasingly willing to produce extremely tenuous, fact-challenged stories, many of which are barely held together by a rickety composite of anonymous entities.
And why not? If their own media bosses are permitting gross fabrications on a number of major issues, not least of all related to Russia, and further afield in Syria, why should the journalists be forced to play by the rules?
Under such oppressive conditions, where the media appears to be merely the mouthpiece of the government’s position on a number of issues, those working inside this apparatus will eventually come around to the conclusion that truth is not the main priority. The main priority is hoodwinking the public into believing something even when the facts – or lack of them – point to other conclusions.
Thus, it is no surprise when we find Western reporters imitating the greatest fiction writers, because in reality that is what they have already become.  
 
 
Robert Bridge is an American writer and journalist. Former Editor-in-Chief of The Moscow News, he is author of the book, 'Midnight in the American Empire,' released in 2013.
 
 
Nuova operazione di propaganda fascista
 
1) Parma 17/12: Assemblea pubblica della Officina Popolare sul film "Red Land – Rosso Istria"
2) Claudia Cernigoi: Recensione del film "Red Land – Rosso Istria"
3) Alessandra Kersevan: Recensione del film "Red Land – Rosso Istria"
4) Gli sceneggiatori del film “Red Land – Rosso Istria” (di Claudia Cernigoi)
(srpskohrvatski / english / italiano)
 
Cronache dal XX Incontro Internazionale dei Partiti Comunisti e Operai
 
1) Intervista a Francesco Maringiò [della Direzione PCI] al XX incontro internazionale dei Partiti Comunisti e Operai di Atene
 
2) Комунисти Србије на 20. МСКРП (Међународном Састанку Комунистичких И Радничких Партија) у Атини
SUPPORT FOR KOSOVO AS AN INTEGRAL PART OF THE REPUBLIC OF SERBIA / KOMUNISTIČKE I RADNIČKE PARTIJE SVETA DALE PODRŠKU PARTIJI „KOMUNISTI SRBIJE“ DA JE KOSOVO I METOHIJA SASTAVNI DEO REPUBLIKE SRBIJE / KOMUNISTIČKA PARTIJA RUSKE FEDERACIJE IZDALA KNJIGU: OKTOBARSKA ZNAMENJA KOMUNISTIČKE PLANETE / ИЗВЕШТАЈ СА 20.МЕЂУНАРОДНОГ САСТАНКА КОМУНИСТИЧКИХ И РАДНИЧКИХ ПАРТИЈА У АТИНИ / РЕФЕРАТ НА 20. МЕЂУНАРОДНОМ САСТАНАКУ КОМУНИСТИЧКИХ И РАДНИЧКИХ ПАРТИЈА У АТИНИ
 
3) SRP Hrvatske na XX. IMCWP i obilježavanje 100-te godišnjice osnivanja KKE 
VIDEO i FOTO / ODRŽAN XX. IMCWP I OBILJEŽAVANJE 100-te GODIŠNJICE OSNIVANJA KKE / SPEECH BY SRP REPRESENTATIVE VLADO KAPURALIN

 
Sul XX Incontro dei P.C.O. (Atene, 23-25 novembre 2018) si vedano anche:
 
* Appello del 20° Incontro Internazionale dei Partiti Comunisti e Operai
ORIG.: 20 IMCWP, Appeal of the 20th International Meeting of Communist and Workers’ Parties
* 20° IMCWP: Lista dei Partiti Comunisti e Operai partecipanti
 
Sulla situazione del movimento comunista internazionale segnaliamo anche:
 
* l'Appello "Solidarietà al Partito Comunista Polacco!"
sulle recenti persecuzioni anticomuniste in Polonia
https://www.ilpartitocomunistaitaliano.it/2018/12/03/solidarieta-al-partito-comunista-polacco-le-prime-adesioni-allappello/
 
* Il Forum Internazionale del Partito Comunista di Ucraina (Kiev 12 luglio 2018)
http://www.marx21.it/index.php/comunisti-oggi/in-europa/29191-il-forum-internazionale-del-partito-comunista-di-ucraina

 
=== 1 ===
 
 
Intervista a Francesco Maringiò 
[della Direzione PCI] al XX incontro internazionale dei Partiti Comunisti e Operai
30 Novembre 2018
 
da amna.gr

Pubblichiamo un'intervista che Francesco Maringiò ha rilasciato in occasione del XX incontro internazionale dei Partiti Comunisti


A più di 100 anni della rivoluzione di ottobre ci sono persone che ritengono il comunismo una cosa del passato. Lei è d'accordo? Cosa significa essere comunista nel 21° secolo?

Chi considera il comunismo una cosa del passato commette due errori principali. Il primo è quello di aver creduto alla campagna mediatica occidentale che ha cercato di far passare l’idea che la fine dell’esperienza sovietica coincidesse con la fine del comunismo nel mondo.
Non è così: il Novecento è il secolo dove il movimento comunista internazionale è nato ed ha mosso i primi passi e quell’esperienza, dopo grandi traguardi e straordinari successi, accanto ad alcuni errori, ha lasciato una traccia indelebile che è oggi seguita dalle organizzazioni comuniste di tutto il mondo, a partire dai paesi socialisti che, con la Cina (ma non solo), hanno assurto ad un ruolo di grande protagonismo sul piano politico. Alla luce di questo, parlare di comunismo come di un’esperienza del passato, significa - come diciamo noi italiani - mettersi il prosciutto davanti gli occhi per non vedere la verità. Al contrario, come recitava uno slogan della KNE di alcuni anni fa, il comunismo è la gioventù del mondo. Il secondo errore è quello di non aver imparato nulla dalla storia e di considerare immortale questo ordinamento sociale e politico capitalistico, dimostrando la stessa superstizione degli uomini del medioevo che consideravano quel sistema sociale immodificabile ed immortale. Nulla è immodificabile, neanche questo sistema che genera guerra, povertà, insicurezza sociale e sfruttamento. Pertanto essere comunista nel XXI secolo significa riproporre un nuovo e più razionale sistema sociale che rompe con lo sfruttamento dell’uomo sull’uomo. Nulla di più attuale e necessario per il futuro dell’umanità.

I partiti comunisti sono sempre stati in prima linea contro la soppressione dei diritti sociali e del lavoro. Tuttavia l'attacco neoliberista sferrato contro i diritti del popolo è molto vasto. Quale deve essere la risposta dei comunisti?

L’attacco ai diritti dei popoli e ai diritti sociali è aumentato in questi anni, parallelamente all’aumento della crisi organica del capitalismo, che si è manifestata chiaramente in tutto il mondo. Aumenta la crisi ed aumenta la repressione, come la storia ci ha già insegnato nel passato. I comunisti sono chiamati ad un doppio compito: da un lato lottare al fianco della classe operaia nella difesa dei suoi diritti, organizzare la lotta e sostenere le mobilitazioni popolari e, dall’altro, portare un contributo unificante nelle lotte e nella coscienza generale. Perché non c’è soluzione a questa situazione, se ciascuno lotta solo per il miglioramento della propria condizione, senza una visione generale e, soprattutto, non c’è soluzione senza avanzare una proposta alternativa a questo sistema sociale, che alimenta la repressione al fine di perpetrare lo sfruttamento di classe..

Ovunque testimoniamo l'ascesa delle forze populiste di destra, accompagnata da un forte revisionismo della storia e delle condizioni sociopolitiche. Come devono reagire i comunisti a questa situazione?

Come dicevo precedentemente il mondo è grande e le idee del socialismo si stanno rafforzando e crescendo. Questo non avviene in Europa, dove invece aumenta il revisionismo storico ed il malessere sociale è attratto dalle posizioni della destra o del populismo di destra. Anche questo, purtroppo, è già avvenuto in passato, aprendo pagine drammatiche della storia europea e mondiale. Ma la storia non si ripete mai uguale a sé stessa, per cui i comunisti sono chiamati ad un lavoro di resistenza per difendere le grandi conquiste della lotta della classe operaia ed un pensiero critico, capace di aprire un percorso diverso nella storia dell’umanità.

In Italia, il Partito Comunista non è più quello degli anni in cui esercitava la massima influenza politica e sociale. Nonostante sia andato al governo dopo la sua trasformazione, esso non rappresenta più l’anima della sinistra nel paese. Crede che esistano prospettive di un cambiamento in senso comunista nel suo paese e quali sono le sfide che il Partito deve affrontare?

Se si riferisce al Partito Democratico, evoluzione delle trasformazioni che ha avuto il PDS nato dallo scioglimento del vecchio Partito Comunista Italiano, non solo esso non rappresenta le istanze della sinistra, ma è evidente che rappresenta gli interessi del grande capitale finanziario internazionale nel nostro paese. Hanno appoggiato tutte le politiche antipopolari e di austerity imposte dall’Ue e sono stati in prima linea ad appoggiare le missioni di guerra, come nel caso della Libia. E’ un esempio fulgido di come nell’ultima fase il PCI, oramai corrotto nel suo orientamento ideologico, abbia venduto la sua anima per poter andare al governo, senza neanche riuscirci mai realmente. E’ stato usato dalle classi dominanti per sconfiggere le istanze comuniste e popolari e poi oggi viene scaricato e vive una condizione di sostanziale crisi. Certo, servirebbe un cambio di rotta nella politica italiana, in direzione della lotta per il socialismo, ma è ancora un percorso lungo, che chiede tutto il nostro impegno e, soprattutto, impone a tutti i militanti di non perdere la fiducia in questi tempi drammatici che viviamo. La sfida maggiore è quella di riuscire a vincere la battaglia per la sopravvivenza.

La Grecia è stata negli ultimi anni il campo di battaglia dell'attacco neoliberista contro la sovranità degli stati nazionali e del popolo. Quale messaggio volete trasmettere al partito comunista greco e ai greci in generale?

La Grecia è stato il banco di prova delle politiche neoliberiste e della sottrazione della sovranità popolare da parte delle istituzioni europee e dei loro alleati nel paese. Il risultato è drammatico ed il popolo greco conosce meglio di chiunque altro questa situazione, che ha sofferto in prima persona. Il Partito Comunista Greco ha scelto la strada coraggiosa di organizzare la lotta sociale e la coscienza del popolo, senza illuderlo che la soluzione fosse rientro l’angolo. Abbiamo tanto da imparare da questo punto di vista e voglio sfruttare l’occasione di questa intervista per porgere a tutti i suoi militanti ed alla sua leadership il mio saluto militante per il centesimo anniversario della sua fondazione.
 
 
=== 2 ===
 
Isto pročitaj: 
 
* SUPPORT FOR KOSOVO AS AN INTEGRAL PART OF THE REPUBLIC OF SERBIA / KOMUNISTIČKE I RADNIČKE PARTIJE SVETA DALE PODRŠKU PARTIJI „KOMUNISTI SRBIJE“ DA JE KOSOVO I METOHIJA SASTAVNI DEO REPUBLIKE SRBIJE
http://www.komunistisrbije.rs/komunisticke-i-radnicke-partije-sveta-dale-podrsku-partiji-komunisti-srbije-da-je-kosovo-i-metohija-sastavni-deo-republike-srbije/
Na 20. Međunarodnom sastanku Komunističkih i Radničkih partija Sveta koji je održan u Atini od 23-25.Novembra 2018. Godine, Partija „Komunisti Srbije“ pokrenula je inicijativu za podršku da je Kosovo i Metohija sastavni deo Republike Srbije.
U prilogu je prikazan spisak KP i RP koje su svojim potpisom dale podršku za ovu inicijativu. Ovi podaci su dostupni javnosti i na web sajtu
solidneta: www.solidnet.org

* KOMUNISTIČKA PARTIJA RUSKE FEDERACIJE IZDALA KNJIGU: OKTOBARSKA ZNAMENJA KOMUNISTIČKE PLANETE
 
 
http://www.komunistisrbije.rs/извештај-са-20-међународног-састанка-ко/

ИЗВЕШТАЈ СА 20.МЕЂУНАРОДНОГ САСТАНКА КОМУНИСТИЧКИХ И РАДНИЧКИХ ПАРТИЈА У АТИНИ

[ SLIKE: Hаша делегација са Владимиром Карченком из одељења за интернационалну сарадњу КПРФ

SLIKE: Наша делегација са Андреасом Бруксом генералним секретаром и Питером Хендy чланом ЦК Нове Комунистичке партије Британије

SLIKE: Наша делегација са другом Куцумбасом председником КПГ ]

Од 23. до 25. 11. 2018. године у Атини одржан је 20.МСКРП у организацији КП Грчке која је обележила 100.годишњи јубилеј свог историјског пута. Тема МСКРП је била: „Савремена Радничка класа и њен савез; Задаци њене политичке авангарде-комунистичких и радничких партија у борби против експлоатације и империјалистичких ратова, за права радника и народа за мир, за социјализам. Биле су присутне делегације из 90 земаља са свих конитината.

Делегати су осудили догађаје на међународном, регионалном и националном нивоу. Резмењена су мишљења и искуства стечена као резултат борбе партија у својим земљама заједнчким акцијама у претходном периоду, класној борби у својим срединама, њиховим напорима за зближавање радничке класе са другим народним и антимонополским слојевима.

У току рада било је објављено низ изјава солидарности са прогресивним снагама целога света. Наша делегација поднела је иницијативу да се пружи подршка Србији везано за Косово као саставни део Србије. Солиднет је подржао нашу иницијативу. Комунистичке и радничке партије дале су иницијативу за акције у наредном периоду:

  • Против империјалистичких ратова, интервенција и милитаризације,
  • У одбрани историје комунистичког покрета и вредности пролетерског интернационализма,
  • За учвршћивање интернационалне солидарности са народима који се боре против окупације империјалистичких претњи и интервенција,
  • Свеобухватна класна солидарност са борбом радника за радна, социјална, синдикална права и против агресивног капитала,
  • За права и еманципацију жена,
  • Борбу за политичку и синдикалну слободу и демократска права против фашистичких сила, реакционарних режима, расизма и ксенофобије, религиозне затуцаности и социјалног угњетавања.

КП Грчке је низом манифестација обележила свој јубилеј. Издвајамо изложбу историјског пута КПГ преко разних архивских материјала као и митинг у дворани „Мира и пријатељства“ у Атини коме је присуствовало 40 000 комуниста. На митингу је била присутна и наша делегација са својим партијским обележијима.

---
 
http://www.komunistisrbije.rs/20-међународни-састанак-комунистичких/

20. МЕЂУНАРОДНИ САСТАНАК КОМУНИСТИЧКИХ И РАДНИЧКИХ ПАРТИЈА У АТИНИ

У периоду од 23. до 25. новембра ове године наша делегација у саставу другарица Аријана Колунџић и друг Дејан Јовановић заједно са још 90 делегација КП и РП из читавог света учествовали су на 20.МСКРП. Домаћин састанка била је КП Грчке (ККЕ) која је овом приликом обележила и 100 година од свог оснивања. Том приликом наша делегација поднела је следећи реферат:

Драги другови и другарице,

Велико ми је задовољство да у име партије “Комунисти Србије” и у име наше делегације поздравим учеснике 20.састанка Комунистичких и радничких партија. Желим посебно да се захвалим Комунистичкој партији Грчке и другу Димитросу Куцумбасу на инзваредним напорима које су уложили током припреме овог састанка и на свему што су учинили да се пријатно осећамо у Атини и честитам вам јубилеј 100 година од оснивања велике Комунистичке партије Грчке.

У дугој историји ККЕ наша партија изражава најискреније поштовање према комунистима Маркосовим партизанима који су се борили и гинули за слободу и социјализам. Колико су грчки партизани били уважавани показује друштвена организација села Буљкес, у Југославији. Кроз Буљкес је прошло 50 000 партизана углавном рањеника и њихових фамилија. У селу је важила грчка монета, имали су своју општинску управу, позориште, школе и новине, а Југословенска власт им је обезбеђивала квалитетније животне услове него својим грађанима. Солидарност међу комунистима некад је била на много већем нивоу него данас.

Тема даншњег састанка је веома важна за интересе и права радничке класе и комуниста као њихове авангарде. Она укључује и потребу остварења револуционарних, стратешких и тактичких активности на остваривању циљева и интереса радничке класе, а то је насилно рушење капитализма.

Савремена радничка класа подразумевајући целу њену структуру (раднике у производњи, промету, пољопривреди, образовању, здравству, науци и др.) је организована у бројне субјекте који не чине довољно напора за усклађивање активности ради остваривања циљева од интереса за припаднике радничке класе. За разлику од ње припадници капиталистичког система остварују висок степен јединства у супротстављању интересима рада, мира, а у интересу експлоатације, империјализма и против настојања за остваривање социјалистичког друштва и система.

На међународној сцени, у интересу капитала, присутно је непоштовање права на којем се заснива организација УН што је за последицу имало уништавање некад стабилних држава као што су биле Ирак, Либија, Сирија и др. у и-ме “демократије” при чему су прави интереси били експлоатација нафтних извора и других богатстава а у Европи разарање Југославије, а затим ради наводно “заштите” људских права и бомбардовање Србије без одлуке Савета безбедности.

На српској политичкој сцени присутан је велики број тзв. невладиних организација од којих је већина у функцији страног капитала и од њих финансирано.

Велики  је и број, за наше услове, регистрованих, искључиво буржоаских политичких партија (преко 90) од којих је више од половине партија националних мањина, што још више компликује јединственост радничке класе у остваривању њених интереса.

Власт је у име потенцијалног чланства у неофашистичкој ЕУ, а ради испуњења тражених елемената реализовала елиминисање друштвене својине предузећа (пљачкашким приватизацијама) и извшила укидање права радника, а све у интересу капитала. Раслојавање становништва на веома богате и већину сиромашних без постојања средње класе реализовано је и враћањем национализоване имовине.

Обједињеним послодавцима у јединствена удружења треба да парира организованост радника у комунистичке организације ради остваривања својих права, пошто су синдикалне организације у данашњим условима поткупљене са недовољно координације у активностима што такође одговара интересима капитала.

Велики проблем представља и информативна блокада у обавештавању о активностима наше партије што је производ приватизације  средства информисања које у највећем броју случајева такође делују по профитном систему.

Сложену ситуацију у нашим условима чини и то што под називом социјалистичких, комунистичких и радничких партија делују и један број организација које су у служби буржоазије и немају интерес за уједињавањем.

Авангарда своје активности мора базирати на стратешком циљу дефинисаном поставкама научног социјализма, марксизма и лењинизма што подразумева оружану револуцију, а после тога и диктатуру пролетеријата.

Следеће године у Београду заједно са комунистичким и радничким  партијама из Координационог одбора са простора Југославије обележићемо 100 година од оснивања славне Комунистичке Партије Југосалвије. Само 26 година од оснивања КПЈ са Маршалом Јосипом Брозом Титом на челу је сопственим снагама поразила фашисте, срушила капитализам и почела изградњу најхуманијег социјализма на свету. У револуцији је погинуло 50 000 чланова партије, 70 000 скојеваца и исто толико кандидата за партију. Једини критеријум за пријем у партију била је храброст у борбама. Ти комунисти су наши узори. Ми у Србији већ 28 година живимо у капитализму али због својих слабости и тешких услова у којима делујемо, ни данас ни у блиској будућности, нећемо имати снаге да поведемо народ у оружану револуцију. Зато нас је срамота. Међутим никада нећемо бити фалсификатори Марксизма-Лењинизма и нећемо лагати народ да се изборима може срушити капитализам. Све земље социјализма настале су у оружаним револуцијама. Оружана револуција је једини пут за праве комунисте. Сви они који нису за тај пут су или незналице или кукавице или отворено раде за интерс буржоазије. Очистимо своје редове од квазикомуниста. Подсетимо се Лењиновог става из “Државе и револуције”: “Смена буржоаске државе пролетерском немогућа је без насилне револуције”.

ЖИВЕО СВЕТСКИ КОМУНИСТИЧКИ ПОКРЕТ !

По повратку наше делегације из Атине објавићемо детаљан извештај са састанка.

Партија „Комунисти Србије“
 

=== 3 ===

 
VIDEO 
 
 
 
ODRŽAN XX. IMCWP I OBILJEŽAVANJE 100-te GODIŠNJICE OSNIVANJA KKE

29. studenoga 2018. / SRP
 
U Ateni je od 23. do 25. studenog održana 20. Konferencija komunističkih i radničkih partija, organiziranih u SOLIDNET-u.
Domaćin je bila Komunistička partija Grčke, koja je obilježila 100-tu godišnjicu osnivanja. Događaju se odazvalo 172 predstavnika 90 partija iz 71 zemlje. S jugoslavenskog prostora bili su predstavnici KP Makedonije, Komunista Srbije, NKPJ iz Srbije i Socijalističke radničke partije iz Hrvatske.
Konferenciju, radnog naziva: Suvremena radnička klasa i njeni savezi; zadaci njene političke avangarde – komunističke i radničke partije – u borbi protiv imperijalističkih ratova, za radnička i ljudska prava, za mir, za socijalizam, u prostorijama partije otvorio je drug Dimitris Koutsoumpas, generalni sekretar CK Komunističke partije Grčke. U dva dana, predstavnici svake od prisutnih partija imali su na raspolaganju 9 minuta da iznesu referat.. Intervencije su dostupne na web stranici SOLIDNET. SRP su predstavljali Vladimir Kapuralin i Kristofor Štokić. Intervencija SRP-a je u prilogu. 25. studenog je proslavljena 100. godišnjica osnivanja Komunističke partije Grčke KKE, koja je inicijalno do 1924. godine nosila ime Socijalistička radnička partija Grčke. Zvuči poznato.
Na početku radnog dijela proslave, odana je minutom šutnje počast kubanskom revolucionaru, političaru i predsjedniku Fidelu Castru, povodom dvije godine od odlaska sa životne scene. Poslije podne, gosti su razgledali bogatu izložbenu postavu koja je kronološki obuhvatila razdoblje koje je prethodilo osnivanju partije, osnivanje, period između dva svjetska rata, razdoblje građanskog rata 1946. – 1949. godine, poslijeratno doba progona i ilegale, situacija za vrijeme vladavine vojne hunte 1967. – 1974. godine i razdoblje nakon legalizacije 1974. godine. Jedan pano posvećen je demonstracijama grčkih komunista u Solunu za vrijeme NATO agresije na SR Jugoslaviju 1999. godine. Solunska luka je u to vrijeme korištena za dopremu vojnih oruđa i logistike, a grčki su komunisti vršili ometanja tokom transporta.
Navečer, održana je glavna političko-kulturna izvedba u Pireju, gdje je partija i osnovana. Manifestacija je održana u višenamjenskoj mega-dvorani „Mira i prijateljstva“, koju zbog njene veličine nazivaju Stadion. Pretpostavlja se da je u punoj dvorani predstavu s tribina i iz partera pratilo oko 20.000 prisutnih.
 
Zaključak

U vrijeme kada su velike komunističke partije zapada: KP Italije, Francuske i Španjolske, imale uticaj među radnicima i imale veliki broj članova, sljedbenika i simpatizera, a komunističke partije istoka započinjale socijalističku izgradnju ratom razorenih vlastitih država, grčki su komunisti i njihove porodice bili zatvarani, maltretirani, ili su spas morali potražit u emigraciji.
U vrijeme nakon dobrih startnih pozicija nakon završetka II sv rata, kad su spomenute partije zapada počele gubiti snagu i uticaj među radnicima, rastakane napuštanjem revolucionarnog puta, prihvaćanjem reformizma, dijaloga s građanskim partijama i kretanjem putem tzv.. Eurokomunizma, KKE je tek izlazila iz ilegale 1974. godine. Sve nakon toga je dobro poznata novija povijest.
KKE se poput mitske ptice Feniks uzdigao, savladao prepreke i danas slovi kao respektabilan politički subjekt na domaćoj političkoj sceni. Grčke komuniste ni tektonski kontrarevolucionarni društveno-politički procesi 90-ih godina prošlog stoljeća, kada su Komunističke partije socijalističkih zemalja mahom napuštale revolucionarni put i nestajale s političke scene, nisu skrenuli s revolucionarnog puta. Stoga mnogi grčku komunističku partiju na evropskom, a i širem, prostoru doživljavaju kao Pijemont komunističkog i radničkog pokreta. Ispravnost ili ne takve percepcije, potvrdit će povijest.
Bez ulaska u dublju analizu razloga zbog čega je to tako, već samo letimičan pregled događanja u svijetu govori o dosljednosti KKE kao političkog subjekta socijalističkoj ideji, odustajanja od svakog kompromisa s reformizmom i socijaldemokratskim natruhama i ustrajnom ostajanju na revolucionarnom putu. Sve to ne bi bilo dovoljno bez podrške narodnih i radničkih masa, koji nisu napustili klasnu viziju.
 
 
20. MEĐUNARODNA KONFERENCIJA KOMUNISTIČKIH I RADNIČKIH PARTIJA
IMCWP, ATENA 23.-25. XI. 2018.

http://www.solidnet.org/article/20-IMCWP-Written-Contribution-of-SWP-of-Croatia/

Dragi drugovi i prijatelji,

u ime Socijalističke radničke partije Hrvatske, u ime onih članica koordinacije komunističkih i radničkih partija s jugoslavenskog prostora koje nisu ovdje prisutne i u svoje lično ime, upućujem drugarski pozdrav svim prisutnima. Našim domaćinima, Komunističkoj partiji Grčke, upućujem izraze zahvalnosti za organizaciju ovog skupa koji nam omogućava da iznesemo svoja razmišljanja o aktualnoj situaciji i da zajedničkim snagama doprinesemo rješavanju problema koji nas okružuju. Posebno želim čestitati domaćinima, KKE, na jubilarnoj 100-toj godišnjici osnivanja Komunističke partije Grčke.

Frustrira saznanje da na početku XXI. Stoljeća, usprkos enormnom razvoju proizvodnih sredstava, tehnike i tehnologije, koja bi trebala omogućit dostojan život stanovnicima širom svijeta, mi smo još duboko ukopani u rovovima klasne podjele. Razlike između onih koji imaju previše i onih koji nemaju dovoljno za dostojan život, pa i osnovne životne potrebe, danas su veće od onih na početku XX. stoljeća. Iako je to posljedica nametanja hegemonije svjetskih financijskih centara moći predvođenih SAD-om, EU i NATO-om nad svima koji ne prihvaćaju njihovu imperijalnu dominaciju, to ne negira argument o evolucijskom zastoju ljudske svijesti u odnosu na druge osobine i čovjeku kao predatoru.

Urušavanjem socijalizma u Istočnoj Evropi, nestale su mnoge energije iz kojih je snagu i ideje crpio radnički i sindikalni pokret evropskog zapada pa su stečena prava i standard radnika niža. Osim toga, restrukturiranjem privrede, sve većim udjelom servisnog udjela rada u odnosu na onaj proizvodni, nepovoljno utiče na nivo revolucionarne svijesti zaposlenih. Rast nezaposlenosti, pad broja zaposlenih, sve veći udio zapošljavanja na određeno radno vrijeme u odnosu na neodređeno, obnavljanje radnih ugovora, često i na vrlo kratke intervale, uzrokuje trajnu nesigurnost radnika i dovodi do neprestanog smanjenja broja organiziranih radnika. Društvene mreže i spontane, često vrlo masovne, akcije radnika i nezadovoljnih građana nisu dovoljna zamjena za nedostatak svijesti i radničke solidarnosti, koji su danas, na puno nižoj razini od one prije jednog stoljeća. Radnici se sve manje identificiraju kroz klasni argument, a sve više kroz nacionalni i građanski. Za posljedicu imamo pojavu i jačanja ekstremističkih grupa, sve do eksplicitno fašističkih.

Socijalistička ideja se stigmatizira na svim razinama, u tome prednjače zemlje nekadašnjeg istočnog bloka, dodvoravajući se svojim novim gospodarima.

Evropa, Azija i Afrika poprišta su permanentnih ratnih sukoba i imperijalističkih agresija: Jugoslavija, Afganistan, Irak, Libija, Sirija, državni udar u Ukrajini od strane nacističkih organizacija direktno podržanih od Amerike i zapada. U svim tim slučajevima radi se o klasičnoj borbi za prostor s ciljem osvajanja tuđih teritorija na kojima se, po ustaljenom postupku, obara postojeća vlast i uspostavljaju podanički protektorati u kojima novopostavljena marionetska vodstva omogućavaju eksploataciju prirodnih resursa i infrastrukture, ali i korištenje novoosvojenog prostora u strateškom nadmetanju.

Sve te agresije ostavile su iza sebe enormna civilna stradanja i infrastrukturna razaranja koja su nagnala milione ljudi da napuste svoje domove i pokušaju naći spas u emigraciji. Ogroman broj njih je na tom putu stradao, dok je većina preživjelih upotrebljena u određenom vremenskom trenutku za proizvodnju najveće izbjegličke krize u Evropi, kojom se manipulira i koristi za političku trgovinu i ustupke.

Evropa nema pravo da se proglašava žrtvom terorističkih napada ili poplavom izbjeglica. To joj se samo poput bumeranga vraća ono u čijem stvaranju je i sama sudjelovala. Vjerno je izvršavala volju Amerike i podržavala i učestvovala u većini prljavih ratova protiv suverenih država, a prije toga je stoljećima kao kolonijalna sila izrabljivala širom Afrike, Bliskog istoka, Azije i obiju Amerika.

Već sam spomenuo jačanje radikalne desnice u Evropi. Ta je pojava postala dio svakodnevnice i u Hrvatskoj. I dok se ona u nekim evropskim zemljama pojavila kao odgovor na izbjegličku krizu i migracijske tokove ili kao izraz nezadovoljstva vazalnim odnosom matičnih država u odnosu prema Americi, u Hrvatskoj ima potpuno različito ishodište.

U Hrvatskoj afirmacija radikalne klerofašističke desnice nije posljedica protoka izbjeglica, on je protekao uglavnom bez većih potresa, nego je posljedica pobjede kontrarevolucije i secesije 90-ih godina prošlog stoljeća, posvemašnje revizije povijesti i restauracije slijednika poražene politike kolaboracionista u II. svjetskom ratu. Drugim riječima, malo blaži oblik događaja u Ukrajini.

Dakle, kapitalizam, koji je ispunio svoju povijesnu misiju, ne nudi više odgovore na potrebe čovječanstva i on stvara sve dublje društvene, političke, ali i ekološke krize, čime se određuje kao destruktivan poredak. Analiza te destrukcije nameće potrebu pomaka težišta akcije iz esencijalne sfere u egzistencijalnu. Kapitalizam je jedini sistem u ljudskoj povijesti koji je u stanju uništit čovječanstvo i to ne samo vojnim sredstvima, on uništava životvornost prirode i čovjeka. Ne uspije li čovječanstvo ukinuti kapitalizam, ukinut će on čovječanstvo. Naime, još pred jednim stoljećem Rosa Luxemburg je ustvrdila da je budućnost čovječanstva socijalizam ili barbarstvo.

Pred sobom imamo jedan vrlo organizirani stroj s jako dobro osmišljenom tehnologijom vladanja ljudima i borba protiv njega ne može biti stihijska nego organizirana.

Budući da su kritika i samokritika ugrađeni u same temelje djelovanja revolucionarne klasne ljevice, moramo pogledat istini u oči i ocijeniti naš udio odgovornosti za postojeće stanje. Sveprisutna nesloga, rivalstvo, personalne ambicije, fragmentacija do atomizacije na ljevici, multipliciranje broja organizacija s malobrojnim članstvom, oportunizam, skretanje s revolucionarnog puta i priklanjanje reformizmu i socijaldemokraciji, uz eksplicitnu podršku pojedinih komunističkih partija vojnim intervencijama, čini nas nepouzdanim i neozbiljnim osloncem za široke mase. Time direktno radimo u korist vlastite štete i pomažemo svojem klasnom neprijatelju. Condicio sine qua non bilo kakvog pomaka u toj borbi je prevladavanje postojećih podijeljenosti na klasnoj osnovi.

Uvjereni smo da će i izlaganja ostalih sudionika konferencije ukazati na probleme s kojima se naše partije susreću i da ćemo iz tih činjenica odredit pravce naših budućih djelovanja, a ono mora biti usmjereno ka jačanju međusobne suradnje. Raduje me da vas mogu obavijestiti da na području nekadašnje Jugoslavije od 2011. godine djeluje Koordinacija komunističkih i radničkih partija, koju trenutno čine po jedna partija iz svake nekadašnje republike.

Hvala na pažnji!

Vladimir Kapuralin

Atena, 23.-25. XI. 2018.