Informazione
http://www.beoforum.rs/forum-prenosi-beogradski-forum-za-svet-ravnopravnih/622-nato-je-razbio-jugoslaviju.html
НАТО ЈЕ РАЗБИО ЈУГОСЛАВИЈУ
Волфганг Ефенбергер
Генерални секретар НАТО Хавиер Солана и командант НАТО снага амерички генерал Весли Кларк објавили су 24. Марта 1999. увече почетак ваздушног напада на Савезну Републику Југославију. Припреме овог напада биле су у пуном јеку још у лето 1998. иако је ситуација била стабилна. На овај дан, вредан озбиљног размишљања, ваздушне снаге НАТО су, противно међународном праву, у 20 часова отпочеле ваздушне ударе на циљеве српске ваздушне одбране у Панчеву, Београду, Приштини, Новом Саду и Подгорици. Ове нападе су подупрлибомбардери Б-52 и крстареће ракете, лансиране са подморница, стационираних у Јадранском мору.
Непуна 24 часа пре тога председник САД Бил Клинтон разјаснио је представницима синдиката позадину овог рата: ”Ако хоћемо да имамо јаке привредне везе, које ће укључивати и нашу способност пласирања робе широм света, Европа ће бити кључ. И, ако хоћемо да неки са нама деле терет вођства и све оне проблеме који ће нужно искрсавати, Европа мора да буде наш партнер. И то је смисао приче о Косову.”
Крајем прве ратне недеље бивши канцелар Хелмут Шмит је неувијено изјавио: ” Зауздани одстране САД, ми нисмо поштовали међународно право и Повељу Уједињених Нација” и предвиђајући будућностнаставио:”Безобзирност, у највећој мери мотивисана унутрашњом политиком, којом је Вашингтон спровео своје интересе, ићи ће Европљанима све више на нерве.”
Аамерички политолог Данијел Колко писао је у листу Berliner Tegesspiegel: ”Специјална ситуација на Косову имала је другостепени значај у одлуци Американаца да поведу рат. Америци је било далеко важније да демонстрира војну моћ и да изгради своју превласт у НАТО.”
И док је НАТО бомбардовао српску телевизијску станицу и индустријску зону у Нишу у Вашингтону се срела водећа елита западног света да обележи 50-годишњи јубилеј оснивања НАТО.
Након медијски ефектног пријема у НАТО три чланице Источног блока председник Клинтон је представио нову стратегију НАТО: улога НАТО у интервенцијама у кризама треба да буде трајно устоличена, а мандат УН више не мора да буде предуслов. Тако је НАТО савез напустио своју историјску самодефиницију као строго дефанзивне коалиције.Од тада НАТО брани изван територијалних граница својих чланица непрецизно дефинисане безбедносне интересе свих врста у које, гле!, сасвим експлицитно спада и ”приступ сировинама”.
Ови ”интереси” се сада офанзивно бране од Каспијског мора, преко Персијског залива, Северне Африке до Атлантика. При томе, НАТО је, као и у случају Косова, приграбио право да сам себи да мандат за војне интервенције. По америчком председнику Клинтону НАТО којим доминирају САД надаље треба да утврђује критеријуме по којима ће УН доносити одлуке, а не обрнуто.
Тиме је Клинтон остварио стратешке циљеве које је зацртала америчка влада 30. октобра 1998.: јачање безбедности САД, подизање благостања и ширење демократије и мира диљем света. Даље је зацртано да се ”ови циљеви могу остварити само америчким ангажовањем и водећом улогом САД у светској политици.” А амерички сенатор Ричадр Лугар је открио још један мотив: ”НАТО су неопходни задаци изван његовог дефинисаног поља деловања, иначе је излишан. Out of area or out of business. ”
Имајући у виду историју Балкана Хелмут Шмит је био скептичан према овом покушају ”да ће се тамо успоставити стабилан мир иједном формом војне интервенције”. Он је слутио да неки утицајни политичари и њихови саветници у НАТО виде у рату користан инструмент да се ”обезбеде дугорочни глобални интереси Америке.”
Рат, изнуђен једном лажи, сменио је ”силу права” ”правом силе”. Зато је овај рат нанео огроману штету међународном праву. ”Ваздушни удари” – реч рат су стриктно избегавли – били су фактички генерална проба нове НАТО стратегије, односно, били су копирани план на пауспапиру будућих ратова.
Југославија је 78 дана бомбардована у складу са стратегијом ескалације америчког генерала Џона Вордна (John. A. Worden). Ова и данас важећа доктрина следи стратешки циљ да што брже сломи отпор противника. Том циљу служи превасходно напад на инфраструктуру од виталног значаја и на становништво. Управо овиме се изврће и крши важеће међународно право. Међународно право забрањује нападе на цивиле и разарање електрана, рафинерија, мостова и болница. Масивно коришћење 30 тона пројктила са осиромашеним ураном од стране НАТО довело је до несагледивих последица по животну средину и пораста обољевања од канцера.
82 године након Крфске декларацијеЕнглеска је уз помоћ НАТО и САД разбила Југославију коју је сама подигла из крстионице. Шта је био њен мотив? Да ли је крња Југославија била на путу ширења НАТО ка Истоку? Или се исувише везала за Кину на шта указује бомбардовање кинеске амбасаде?
Према Кристоферу Кларку НАТО је у пролеће 1999. вршио много већи притисак на Србију него што је то чинила Аустроугарска јула 1914. Он се пита: ”Није ли то због тога што је Русија као велика сила била избачена из игре?” Према Кларку постоји колерација између фаза руске слабости и времена бржих промена у Европи: ”Када је мачка ван куће, мишеви играју на столу! Спрега клијентела и политичке везе су 1991. биле потпуно исте као 1914. Руси су још увек подржавали Београд ротив НАТО. Али, они нису учинили нешто друго: нису послали авионе МИГ, нити су лансирали своје ракете.”
9. јуна 1999. потписан је прекид ратних дејстава. Овај документ послужио је као подлога за Резолуцију УН 1244 коју је Савет безбедности усвојио 10. јуна. Следећег дана је председник САД Клинтон прилагодио мотиве свог деловања току рата. За разлику од његове изјаве синдикалцима сада је изјавио: ”Када сам заповедио нашим оружаним снагама борбу имали смо три циља:
1. повратак у сигурност свих народа Косова и њихову самоуправу;
2. повлачење српских снага са Косова;
3. заштиту и Срба и Албанаца.”
Данас знамо да су ови циљеви темељно изневерени. Пред очима заштитнихснага НАТО нови властодршци Косова спровели су свеобухватно етничко чишћење Срба, Рома и Јевреја. Допуштање једностраног проглашења независности Косовапре више од годину дана довели су Клинтонове ратне циљеве ad absurdum. Скоро десет година западне владе и косовско-албански политичари су успешно радили на одвајању ове провинције од Србије.Сада је ”суверено” Косово на јаслама Запада и њиме се управља као међународним протекторатом.
9. априла 2008. је у Приштини ратификован незнатно измењен Ахтисријев план као устав Косова. То се десило иако је овај план одбила Русије. Заобиђено је и гласање у Савету безбедности УН. Пример Косова могао би да охрабри тежње ка независности у самој Европској Унији и НАТО и да се развије у експлозивну направу. Интересантно је да је након годину дана 60 земаља признало Косово. Притиску да признају Косово одупрле су се Шпанија, Грчка, Румунија, Кипар и Словачка. То даје наду да би се дух саморазарајућег уситњавања државa могао вратити у флашу.
17. априла 2009. Србија је пред Међнародним судом правде у Хагу изнела своје аргументе против једностраног проглашења независности Косова. Пре него што је петнаест судија најважнијег суда УН могло да створи јасну представу о томе који статус Косово у ствари има и да ли има право да прогласи независност, заменик председника Америке Бајден је 21. Маја 2009. приликом посете Косову изјавио да је независност Косова ”неповратна”. Најкасније овог тренутка требало је свакомеда постане јасно да је рат на Косову представљао одлучујући историјски обрт. Постало је очигледно да УН немају никакву важност за Вашингтон!
Америчка база ”Бондстил” на Косову се може упоредити са две групе носача борбених авиона и све се више дограђује као истурена тачка за операције на Блиском Истоку. ”Бондстил” теба да добије писту за слетање борбених авиона, укључујући и бомбардере Б-52. Не постоји конкретан датум повлачења америчких трупа. Чак постоји намера закупа на 99 година.
У лето 2001. председник Буш је приликом посете бази Бондстил нагласио њене задатке : ”Тежимо ка свету толеранције и слободе. Од Косова до Кашмира, од Блиског Истока до Северне Ирске слобода и толераницја са дефинисани циљ нашег света. А ваша служба овом циљу је за пример целом свету.”
---
1 Royal Air Forces, Hitory Operation Allied Force 1999
2 Упореди CNN. 30. Mart 1999, Go along on a B/52 mission
3 Helmut Schmidt у Frankfurter Rundschau од 3./4. априла 1999
4 Helmut Schmidt у Die Zeit od 22. Aprila 1000
5 Daniel Kolko у Berliner Tagesspiegel od 8. маја 1999
6 Helut Schmidt у Die Zeit од 22. априла 1999
7 На једној од свечаних седница поводом 50-годишњице оснивања НАТО председници држава и влада НАТО чланица потписали су ”Нове стратешке концепте” за НАТО.
8 Monitor, WDR, 22. април 1999
9 исто
10 Der Spiegel, Nr. 17/1999, s. 199
11 Helmut Schmidt, цитирно према Die Zeit, Nr. 17, 1999
12 Frankfurter Allgemeine Zeitung од 29.септембра 2013
13 исто
14 Bil Clinton, http://millercenter.org/president/clinton/speeches/speech-3933
15 Од 1995. до 2000 влада САД платила је фирмама Kellogg, Brown&Root 2,2 милијарди долара за логистичку подршку на Косову што је најскупљи уговор у исотрији САД. Трошкови чине скоро једну шестину укупних издатака за операције на Балкану.
16 www://whitehouse.gov/news/releases/2001/07/20010724-1.html од 23. јула 2008
Разговор са Вили Вимером о геополитичким интересима САД-а у Европи, о Хелмуту Колу и нападу на парламентарну демократију
Томас Вагнер
Вили Вимер је 33 године био у Бундестагу. Између 1985. и 1992. био је најпре војнополитички споукмен ЦДУ/ЦСУ-а, а затим парламентарни државни секретар у Савезном министарству одбране. Од 1994. до 2000. године био је потпредседник Парламентарне скупштине Организације за европску безбедност и сарадњу (ОЕБС).
Ви сте после 1989. године као парламентарни држани секретар у Савезном министарству одбране увели Националну народну армију (НВА) ДДР-а у Бундесвер и развили концепт са којим је ујдињена Немачка ушла у НАТО. Упркос томе, убрзо сте од стране америчких представника оптужени за „комунизам“
Најпре је било питање како остварити уједињење, а да се сачува мир у Европи.. Али , ми парламентарци, који смо радилли на иностраним пословима – са нама је тада била и тадашња председница Бундестага Рита Зисмут, желели смо да се бавимо и привредним и друштвено-политичким питањима. Британци и Американци, који су преферирали чисту форму капитализма, спречили су то. Они су одбацили концепт социјалне тржишне привреде, који смо ми заступали, и оптужили нас да смо комунисти.
То нас је изненадило и претстављало је знак да ће се свет прекомпоновати на неслућени нацин. Ми смо тада полазили од тога да ће опстати форуми за преговоре и споразумевање као сто је Конфернција за европску безбедност и сарадњу (КЕБС), из кога је касније настао ОЕБС. Са настанком КЕБС-а је било повезано да се концептуално могло размишљати о три ствари: спољна и унуташња политика, људска права. Трећа од ових трију корпи није коришћена у време хладног рата: привреднополитицка сарадња. Континентали Европејци су хтели да је оживе, али не и САД, Британци а делимично, ни Канађани. Коначно су Американци преузели трећу корпу и напунили је са “Схарехолдер Валуе”.
Ми смо остали са насим концептом о социјално-тразисној привреди на споредном колосеку, цак и у својој партији. 2002. године, на тзв. Лајпциском конгресу партије, ЦДУ се представила као предимензионирана ФДП. У то спада и идеја господје Меркел да се развије “трзисноконфорна демокраија”.
У медјународним форумима се вец од раније назирао такав развој, тако да нисмо били изненадјени. Али, то нисмо могли једноставно да убедимо насе колеге, који су се кретали у тим форумима. Они су зивели у сасвим другом свету. То исто вази и за синдикате. Морали смо да констатујемо да САД нису биле спремне да наставе КЕБС као успесан преговарацки форум. Хенри Кисиндзер, који је по том питању заступао америцку позицију, пледирао је средином 1990-тих година, да се укине постојећи медјународни правни систем и да се уместо њега уведе правни поредак, који је у инстересу САД-а. То је подразумевало да се укину испробани преговорацки форуми за мирољубиво ресавање сукоба. Када се Хелмут Кол у то време вратио са пута у САД, увек се је у фракцији љутио сто у америцком конгресу превладава мисљење: „Треци светски је заврсен и ми смо га добили“. Трада нам је рекао.“Рат није нестао из Европе“. Те 1994. гподине му ни у сопственим редовима, медјутим, то нико није веровао.
Ви оцигледно веома цените Хелмута Кола, кога сте јос 2004. г. пратили на једном путовању у Кину. За разлику од Вас, он није задњих година подигао глас протеста против тенденција што смо ми Вама предлагали у вези са медјународном безбеднсоном политиком.
За такав развој платио је веома високу цену. Нема сумње да 1998. вецина становниства није била за наставак његовог канцеларовања. Друго је питање како се то одиграло унутар ЦДУ-а. Хелмут Кол је био изрицити заговорник идеје да се мора прици и другим народима у Европи. То се односи на Русе, Пољаке, али и на Србе. Ја сам по његовом налогу преговарао са Слободаном Милошевицем да би се сукоби на Балкану ресили мирним путем. То је било противно америцким интересима. Било је снага и у властитим редовима, Волфганг Сојбле и Волкер Рие на целу, који су гурали ЦДУ у том смеру. Посто он није зелео да води рат против Југославије, нису га висе зелели на целу неке будуце савезне владе. Али, његова намера да ојаца постојеце механизме медјународне сарадње, била је исправна. Због тога не правим питање од тога, да ли ми се тај цовек допада.
Године 2000. уцествовали сте у Братислави на једној конферецији коју је организовало америцко Министарство спољних послова, на којој се сасвим отоврено говорило о стратегији Васингтова?
То ме је изнендаило. Код нас се водила кампања за кампањом за рат против Југослалвије: са Аусвицом и са ко зна с ким. У Братислави је, медјутим, заступано мисљење са позиције силе. Претставници америцког Минстарства спољних послова су изјавили да се код овог рата ради о томе да се исправи погресна одлука генерала Ајзенхауера из 1944. године. Он је тада пропустио да на Балкану стационира америцке копнене трупе. Ово је био неуобицајено да се пред сефовима дрзава и влада, минситрима спољних послова и одбране тако несто оворено изјави. Претставници америцког Минстарства спољних послова (Државног секретаријата) су јасно изнели да зеле да се wихов правни систем примењује и на односе са насим суседима у Европи, на решавање имовиснких питања и вођење кривицних поступака. Носиоци тога би били Медјународни кривицни суд у Ден Хагу и Суд за ратне злоцине.
Осим тога, објаснили су како замисљају будуцу Европу.. Хтели су да повуку једну линију која би исла од Балтицког до Црног мора, а одатле све до Анадолије. Све сто је западно од те ллиније сматрали су утицајном сфером САД-а. Руска Федерације је требало да се искљуци из развоја Европе. Садасњи догадјаји у Украјини су за мене потврда да ти људи тада нису „гледали у месец“. 2006. године током самита НАТО у Риги могли смо да видимо (амерички) покусај да се Грузија и Украјина приме у Савез. То је спрецено из једног врло вазног разлога: Западно-Еврпиејци нису били одусвељени тиме. Јер, ако би се повукла та лимес-линија од Балтицког мора до Анадолије, онда Немци, Французи, Италијани и Спанци не би требало да размисљају о томе како це се даље одвијати wихови односи са Руском федерацијом. Они би могли, зависно од америцких интереса, да се прекину у сваком тренутку. Тада би могли да развијају сарадњу са истоцно-европским дрзавама : од Балтика до Румуније. САД би предузела све потребно да се тај циљ оствари. Тако треба схватити и њихво понасање у вези са Украјином.
Америцка обавестајна агенција Стратфор је поцетком ове године покренула на размисљање о томе да успостављањем посебних односа са истоцневропским земљама створе полугу помоцу које би могли да НАТО помере на лево.
То је логицна послелдица тога сто сам управо рекао. Ових дана балтицке земље и Пољска постављају захтеве да се ракетни стит који планира НАТО усмери ка Русији. Ако Васингтону подје за руком да успостави посебне односе са дотицним дрзавама истоцне и југоистоцне Европе, онда ми висе нецемо играти никакву улогу. Ми цемо се тада наци иза лимеса под америцком контролом. Вест да неутралне дрзаве Финска и Сведска тразе теснију везу са НАТО-м, нузно указује на реалне промене снага у Европи.
Како у вези са тим оцењујете тренутне преговоре у циљу закљуцивања Споразума о слободној трговини ТТИП измедју САД и Европске уније?
Код ТТИП се ради о покусају САД-а да област иза лимеса потцини свом интересу. Притом се на ради о много дискутоаној предности, вец о слабљењу парламентарне демократије. Ако ми као високо развијена правна дрзава добијемо судове, у којима це се донсити одлуке о разликама у вези са инвестицијама, ста це јос остати од насих парламената и насих влада. Ако би наса стампа имала слободу да информише, онда би се у медијима могло расправљатии о размисљањима такве врсте. Али, слободно информисање из области спољнополитицког и безбедносног опуса висе не постоји.
Како долази до такве једностраности?
Овим стварима се мозете приблизити само преко индиција. Разнолицита мисљења која постоје у јавности не долазе до изражаја медијима. Могу само да потсестим на једнан дуги разговор са једним сарадником ФАЗ-а (Франкфуртски велика новена И једна од највецих у Немацкој, пр. Милановиц) кога познајем деценијама. Он је јасно рекао да кад Стате Депермент повремено пре поцетка стампања телефонира ноцу, онда це зељени цланак вец следецег јутра бити у новинама.
Када сам 1985. године постао споукмен (ЦДУ фракције у Бундестагу), упозоро ме је један водеци сарадник одељења за стампу ЦДУ/ЦСУ-а на мрезу НАТО-а у немацкој стампи. Ако се данас иста мозе коментарисати у вези са развојем унутар Руске федерације, у то се одмах укљуцују америцке институције са седистем у Москви. Из Москве нецете цути ни један глас који је руски.
Предјимо са медија на Бундестаг. Тренутно постоји једна коалициона група, која се бави ограницењима парламента. О цему се ту ради?
У вези са парлааментарним ограницењима ради се о томе да немацки Бундестаг одлуцује о томе да ли це немацки војници бити ангазовани у иностранству. И то, пре него сто буду тамо послани. Према насем уставу армија има задатак да брани своју земљу. Петер Гаувајлер је пре неколико месеци одзао један ватрени говор на Војној високој сколи у Хамбургу у коме је изнео погреске које се вец деценијама с тим у вези праве. У ЦДУ/ЦСУ након рата против Југославије (агресија НАТО 1999, прим.прев.) постоје снаге које висе не зеле да се у Бундестагу води дебата у вези таквог ангазвоања армије. Они су се изборили у новој коалицији за једну радну групу, која се бави питањима парламентарних ограницења. Зелело се постици да се позив за насе ангажовање у оквиру интегрисаних војних фомрација, на пример код АWАЦС-авиона, мора аутоматски изврсити када то НАТО затрази. Бундестаг би тада јос имао само могуцност да их у нузном слуцају врати назад.
Мене то подсеца на Бринову уредбу о нузности из задње фазе Вајмарске Републике. Уколико се то спроведе, тада цемо добити безбедносно-политицке уредбе о нузности. Не могу замислити да би Бундестаг тада могао да опозове донету НАТО-одлуку.
Уз то јос иде да би влада на тај нацин ограницила свој спољнополитицки простор деловања, који за сада јос увек има преко парламента. Уколико се данас определи против неког ангазовања војне силе у иностранству, онда то мозе да образлози својим савезницима недобијањем сагласности од стране парламента. То је уобицајено у парламентарним системима. Цак и америцки председник упуцује на Конгрес ако несто не зели. Ако сада Бундестаг отпадне, онда фактицки влада висе не одлуцује о ангазовању орузаних снага у иностранству, вец НАТО. С тим у вези треба критицки посматрати и паралелни развој у орузаним снагама. Увек постоје настојања да се генералном иснпсектору савезне армије да фактицки улога врховног команданта. Трентуно он је потцињен министарки одбране и дрзавним секретарима. Оваква настојања постоје јос од поновног уједињења. Јос у Бонско време је на пр. тразено да само генерал са цетири зевиздице мозе да постане министар одбране. Покусај Теодора Гутенберга да генералног инспектора изједнаци по рангу са дрзавним секретаром био је спрецен. Тада су покусали привредно повезани кругови и армија да врате војном руководству оне вазне функције које су имали у време немацког рајха. Одредјени кругови у савезној армији Немацке покусавају да уз помоц НАТО-а остваре то исто.
Ви зелите да казете: Ако парламентарно ограницавање пропадне и генерални иснпсектор постане врховни командант, онда це о ангазовању немацких орузаних снага у будуцности одлуцивати НАТО?
Или Европска унија.
Да ли се прибојавате да би се тада савезна армија могле употребити и против свог народа?
Да. У јуну је Европска унија донела калузулу о солидарности у којој се говори у том правцу. Према њој би била допустена употреба војске и на унутарполитицком плану. У слуцају катастрофа, али и у слуцају социјалних немира. Ми у Савезној Републици имамо цитав низ одлука Савезног уставног суда против корисцења савезне армије у унутрасње ствари. То треба да се спроведе заобилазно, преко европске компоненте или НАТО-а, сто је апсурдно. Ми смо вец видели приликом доносења Лисабонских закона да се влада слозила са тиме. Само уз помоц одлуке Савезног уставног суда, коју су затразили Грегор Гизи и Петар Гаувајлер, немацки парламент је успео да обори ову одлуку Савезне владе.
Када се радило о улози орузаних снага, Ви сте у парламенту у висе наврата заступали мисљење мањине. Како то објасњавате?
Разлози су комплексни. Када сам у Бону политицки социјализиран као парламентарац имали смо у управи, такодје у Минстарству одбране, избор таквих водецих људи, да је просто било свеједно ко је био на власти. Свако мени познато министарство је било тада у стању да само припреми нацрте закона за одлуцивање владе. Данас то цине адвокатске канцеларије.
Слабљење јавних слузби после 1990-тих било је працено умнозавањем саветницких група, које су, уз плацање или бесплатно, све висе и висе утицале на политицке одлуке.
Председница Савезне скупстине Рита Зисмут је крајем 1990. „певала“ тузбалице о томе колики се притисак врсио на парламент да би се ове надлелзности комерцијализовале. Уз то јос долази да напред поменута трансатлантска мреза, наравно, такодје делује и у парламенту. Радо се бива у савету за ово или у савету за оно. На пример, Никола Бегргрунен одрзава свој властити Тхинтанк.
Милијардер трпа такозване Елдер дрзавнике и привредне представнике у Гоогле-централу у Калифорнији.
Ту су и актривни политицари: На пример Урсула фон Лајен. Име Бергуен слузи као пример за процесс, да се одстране етаблиране институције, које треба да репрезентују народну вољу, у корист саветницких група које врсе фактицки утицај. У релевантним радним групама фракција немацког парламента висе и не знају како настаје папир који им се доставља на разматрање и ко је на њему сарадјивао. То долази са најаразлицитијих страна.
И засто то прихватају парламентарци?Јер се не могу свиме бавити?
Не, јер се зели градити каријера. Не мали број колега ми је реакао: „ Ја сам уствари твог мисљења, али ја могу само уз помоц листе да поново додјем у парламент“.
Ви дакле не рацунате висе на велики отпор цак ни опозиције у вези са милитаризацијом спољне политике. У такву оцену укљуцујете и фракцију левих. Како долазите до такве оцене?
На основу дугих и интензивних разговора.
Са ким?
Боље да то не казем. Поред тога јос и на основу працења развоја ситуације од просле јесени. Зелени су вец на одвратан нацин постали ратна пратија . Задња партија у немацком парламенту која се томе јос супротстваља јесте Левица. Али није само мени пало у оци да се у концептуалном раду установе за науку и политику по први пут ангазују и посланици Левице.
У Васој књизи „Повратак хасардера: дрзавни стратези, ратохускаци, тихи профитери 1914. и данас“ коју сте заједно напислаи са Волфгангом Ефенбергом, изразавате бојазан да се налазимо на путу у треци светски рат. Како то образлазете?
Ако не зелим да се спорна питања ресвају мирним путем, онда ми преостааје само војна компонента. На њу рацунају Американци сиром света. Талилбани, против којих се наси војници боре вец дванаест година у Авганистану, јесу америцки продукт, који финансирају Саудијци, исто као и Исламска држава (Исламиц Стате) у Сирији и у Ираку. То исто видимо и у слуцају Украјине. Ту немацки министар спољних послова и његове пољске и француске колеге праве папире о разумевању , сави се слазу са тим, а затим десне снаге, у интересу САД, саботирају на Мајдану свако ресење. Ми у Немацкој и Европи морамо да се поставимо „на задње ноге“ да се не иузгубимо у том опстем тренду. Оно сто нам је потребно, јесте повратак на опробана дипломатска средства споразумевања, која смо вец имали са КЕБС-у, а која су унистена.
https://it.groups.yahoo.com/neo/groups/crj-mailinglist/conversations/messages/8171
L'Anti-antifascismo di UE e USA
https://it.groups.yahoo.com/neo/groups/crj-mailinglist/conversations/messages/8166
L’ascesa dell’imperialismo tedesco e la pretesa “minaccia russa”
Il principio ideologico di base che assicurò al nazismo il massiccio supporto politico-finanziario da parte dei maggiori comparti industriali tedeschi, fu la minaccia comunista e sovietica. Il maggiore impegno militare nazista, in cui furono impiegati i due terzi delle truppe migliori a disposizione, fu diretto a oriente verso la conquista e la distruzione della Russia. La “minaccia russa” giustificò la conquista e l’occupazione tedesca dell’Ukraina, dei Balcani, dell’Europa dell’Est e dei Paesi Baltici, anche con l’aiuto considerevole di collaboratori nazisti locali. Dopo la sconfitta, la divisione e il disarmo della Germania, e in seguito all’espansione del potere sovietico, gli USA reinstallarono al loro posto gli industriali nazisti e le grandi banche, come pure gli ufficiali e gli operativi dell’intelligence e dei servizi segreti del passato regime nazista. In una prima fase del dopoguerra, tutte queste forze furono utilizzate per ricostruire l’economia nazionale e nel consolidare il potere politico in collaborazione con le forze di occupazione americane.
Alla fine degli anni ’60, la Germania riconquistò il primato economico in Europa e si pose in prima linea nel processo di integrazione Europea insieme alla Francia e all’Inghilterra. In breve tempo giunse a dominare lo stesso processo decisionale che portò alla formazione dell’Unione Europea (EU). La EU in definitiva è servita alla Germania come strumento nascosto di conquista. Anno dopo anno, attraverso gli “aiuti” e i prestiti agevolati, la EU ha facilitato la penetrazione capitalistica tedesca e la sua espansione finanziaria nei mercati dell’Europa meridionale e centrale. La Germania ha dettato l’agenda dell’Europa Occidentale, guadagnando supremazia economica e beneficiando della strategia di accerchiamento e sovversione dell’Europa dell’Est, della Russia e dei Paesi Baltici e Balcanici messa in atto dagli Stati Uniti.
Il Grande Salto in Avanti Tedesco: l’annessione della Germania Est e la dismissione dell’URSS
La velleità tedesca di un potere su scala mondiale non sarebbe stato possibile se la Germania Est non fosse stata annessa. Nonostante le dichiarazioni sulla “beneficenza” e gli aiuti all’est, il regime di Bonn si assicurò nel processo l’acquisizione di diverse migliaia di ingegneri molto preparati, di operai e tecnici specializzati, di fabbriche ancora attive, di azienda agricole produttive e – cosa più importante – si assicurò l’accesso diretto ai mercati dell’Est Europa e della Russia per prodotti industriali del valore di miliardi di dollari. La Germania fu trasformata così da un influente paese europeo emergente, nel più dinamico potere europeo in espansione, specialmente nei confronti dei paesi dell’Ex patto di Varsavia.
L’annessione della Germania Est e il rovesciamento dei regimi comunisti nell’Europa dell’Est consentì ai capitalisti tedeschi di dominare i mercati del blocco orientale. Come primo partner commerciale, la Germania assunse progressivamente il controllo delle maggiori imprese industriali est-europee attraverso privatizzazioni corrotte portate a termine dai nuovi regimi clientelari e neo-capitalistici. Nel momento in cui Repubblica Ceca, Polonia, Slovacchia, Ungheria, Bulgaria e i Paesi Baltici “privatizzavano” e “de-nazionalizzavano” i settori strategici dell’economia, commercio, media e servizi sociali, la “Germania Unita” era in condizione di occuparne i luoghi chiave. E quando la Russia cadde nelle mani dei gangster, degli oligarchi emergenti e dei sodali politici dei capitalisti occidentali, la sua intera infrastruttura industriale fu decimata e convertita in un gigantesco serbatoio per l’esportazione di materie prime. A questo punto la Germania convertì le sue relazioni con la Russia da un rapporto fra eguali a un modello di tipo “coloniale”: la Germania esportava prodotti industriali ad alto valore tecnologico e importava dalla Russia gas, petrolio e materie prime.
La potenza tedesca si è dunque ampliata esponenzialmente con l’annessione “dell’altra Germania”, la restaurazione del capitalismo nell’ Europa orientale e l’ascesa dei nuovi regimi clientelari liberisti entusiasti e disposti a sottomettersi a una Unione Europea dominata dalla Germania e da un comando militare NATO diretto dagli Stati Uniti.
L’espansione politico-economica tedesca via “rivolte popolari” fu presto accompagnata da un’offensiva militare statunitense innescata dai movimenti separatisti. La Germania intervenne in Jugoslavia, appoggiando i separatisti in Slovenia e Croazia. Sostenne poi il bombardamento USA-NATO della Serbia e ha sostenuto infine l’esercito di liberazione del Kosovo (KLA) – organizzazione paramilitare di estrema destra – impegnato in una guerra terroristica in Kosovo. Belgrado fu così sconfitta e il cambio di regime portò alla formazione di uno stato clientelare di tipo neo-liberale, gli Stati Uniti hanno costruito in Kosovo la più grande base militare in Europa, il Montenegro e la Macedonia sono diventati satelliti della EU. Mentre la NATO ampliava e rafforzata la presenza militare degli Stati Uniti fino ai confini della Russia, la Germania diventava la potenza economica predominante in Europa.
La Germania e il Nuovo ordine Mondiale
Mentre i presidenti Bush e Clinton annunciavano un “nuovo ordine mondiale” sulla base della loro unipolare supremazia militare, la Germania avanzava verso il suo nuovo ordine imperiale, esercitando le sue leve politiche ed economiche nel vecchio continente. Ciascuno dei due centri di potere, la Germania e gli Stati Uniti, condividevano la ricerca comune di una rapida integrazione dei nuovi regimi capitalistici nelle loro rispettive organizzazioni regionali – l’Unione Europea (UE) e la NATO – ed estendere in questo modo la loro portata globale. Date le origini reazionarie e la naturale vocazione al vassallaggio degli Stati Orientali, Baltici e Balcanici, e date anche le loro paure di una eventuale reazione popolare alla perdita di posti di lavoro, di garanzie sociali e dell’indipendenza tout-court, derivante dalla attuazione delle selvagge politiche d’assalto neoliberiste, i governanti dei nuovi regimi immediatamente si proposero per l’adesione come membri subordinati della UE e della NATO, smerciando la sovranità, i mercati e la titolarità nazionale dei mezzi di produzione in cambio di prebende economiche e del libero movimento della forza lavoro, una valvola di sfogo questa per i milioni di lavoratori neo disoccupati dei loro rispettivi Paesi. Il grande capitale tedesco e inglese ne ricavò nuova forza lavoro sotto forma di milioni di lavoratori immigrati qualificati e pagati al di sotto dei salari medi del mercato del lavoro europeo, e il libero accesso alle risorse e ai mercati di origine. Gli Stati Uniti assicurarono altre basi militari alla NATO e reclutarono forze militari per le guerre imperiali in Medio Oriente e nell’Asia meridionale. La dominazione economico-militare tedesco-americana in Europa era basata in definitiva sul ritenere la Russia un paese debole e quasi vassallo e sulla continua crescita economica della loro economie che aveva seguito il saccheggio iniziale delle economie ex comuniste. Per gli Stati Uniti, la incontrastata supremazia militare in tutta Europa è stata il trampolino di lancio per la quasi simultanea espansione imperiale in Medio Oriente, Asia meridionale, Africa e America Latina. La NATO è stata ‘internazionalizzata’ in un’alleanza militare globale di carattere offensivo: prima in Somalia e Afghanistan, poi in Iraq, Libia, Siria e Ukraina.
L’Ascesa della Russia, La Resistenza islamica e la Nuova Guerra Fredda
Durante la ‘decade dell’infamia’ (1991-2000 ) le estreme misure di privatizzazione da parte dei governanti russi per conto degli investitori europei e statunitensi e dei gangster oligarchi russi, si sommarono al vasto saccheggio di tutta l’economia, del tesoro pubblico e del patrimonio nazionale russo. L’immagine e la realtà di un gigante stato vassallo prostrato, incapace di portare avanti una politica estera indipendente, incapace di fornire la parvenza minima di una moderna economia funzionante e di mantenere lo stato di diritto, era diventato il panorama entro il quale la EU e gli USA definivano la Russia. La Russia post-comunista, uno stato fallito sotto ogni aspetto, fu denominata una “democrazia liberale” da ogni politico capitalista occidentale e così era ripetuto da tutti i loro accoliti e dai mezzi di comunicazione di massa. L’ascesa al potere di Vladimir Putin e la graduale sostituzione di alcune delle più eclatanti figure di funzionari-liquidatori neo-liberali e, più importante ancora, la ricostruzione dello Stato russo con un adeguato budget e il ritrovato funzionamento delle istituzioni nazionali, è stato immediatamente percepito come una minaccia alla supremazia militare degli Stati Uniti e all’espansione economica tedesca. La transizione della Russia da una condizione di vassallaggio occidentale verso la riconquista del suo status di nazione indipendente e sovrana ha messo in moto un’aggressiva controffensiva da parte USA-EU. Questi hanno allora incominciato col finanziare un’opposizione politica sostenuta da una oligarchia neo-liberale nel tentativo di ripristinare il vassallaggio della Russia attraverso manifestazioni di piazza e scadenze elettorali. I loro sforzi per cacciare Putin e ristabilire uno stato vassallo dell’occidentale sono però stati vani. Ciò che aveva funzionato nel 19991 con la presa del potere di Eltsin contro Gorbaciov, era ora inefficace contro Putin. La stragrande maggioranza dei russi non ha voluto un ritorno al decennio dell’Infamia.
All’inizio del nuovo secolo, Putin e la sua squadra stabilirono nuove regole di base, secondo le quali gli oligarchi avrebbero potuto mantenere la loro ricchezza illecita e i loro conglomerati industriali, a condizione che non avrebbero utilizzato le loro leve economiche per impadronirsi del potere. In secondo luogo, Putin fece rivivere e restaurò le istituzioni scientifiche, tecniche, militari, industriali e culturali, e riportò il centro decisionale del commercio e degli investimenti all’interno di una vasta cerchia di manager pubblici e privati non legati ai politici occidentali. In terzo luogo iniziò a rivalutare e riformare le agenzie della sicurezza nazionale con particolare attenzione a quanto riguardasse le minacce provenienti da movimenti separatisti sponsorizzati dall’Occidente nel Caucaso, in particolare in Cecenia, e dall’inizio delle ‘rivoluzioni colorate’ sostenute dagli USA in Ucraina e in Georgia. In una prima fase, Putin aveva ottimisticamente ipotizzato che, essendo la Russia uno Stato capitalista, e senza alcuna ideologia antagonista nei confronti dell’Occidente, la normalizzazione e la stabilizzazione dello stato russo sarebbe stato accolto con favore dagli Stati Uniti e dall’Unione Europea. Aveva anche previsto che questi avrebbero accettato la Russia come partner economico, politico, e perfino come possibile membro della NATO. Putin aveva anche fatto le prime aperture volte a avvicinarsi a cooperare con la NATO e l’UE. L’Occidente non ha cercato di dissuadere Putin delle sue illusioni. In realtà lo hanno incoraggiato anche quando intensificavano il loro sostegno all’opposizione politica interna e preparavano una serie di guerre imperiali in Medio Oriente destinate a colpire gli storici alleati russi in Iraq, Siria e Libia. Nel momento in cui la strategia eversiva ‘interna’ non riusciva però a rimuovere il Presidente Putin e lo Stato russo finiva col prevalere sui neo-vassalli, la demonizzazione di Putin è diventata una costante e stridula tiritera. L’Occidente passò quindi con decisione ad una strategia “non convenzionale” finalizzata ad isolare, circondare e indebolire lo Stato russo, minando alla base i suoi alleati e i suoi partner commerciali.
USA e Germania affrontano la Russia: la fabbricazione della “minaccia russa”
La Russia fu invitata a sostenere le guerre degli Stati Uniti e della NATO in Iraq, Afghanistan e Libia in cambio della promessa di una più profonda integrazione nei mercati occidentali. Gli Stati Uniti e l’UE accettarono la cooperazione russa, che includeva l’accesso a rotte di approvvigionamento e l’uso di basi militari per la loro invasione e per l’occupazione dell’Afghanistan. Le potenze della NATO si assicurarono anche il sostegno russo sulle sanzioni contro l’Iran. Le stesse potenze anno sfruttato infine l’ingenuo sostegno della Russia nella “no-fly zone” sulla Libia al fine di lanciare una guerra aerea totale in quel paese. Gli Stati Uniti hanno poi palesemente finanziato le cosiddette “rivoluzioni colorate” in Georgia e in Ucraina, prova generale – quest’ultima – per il colpo di stato del 2014. Ogni presa violenta del potere ha permesso alla NATO di imporre governanti anti-russi desiderosi e disponibili di servire come vassalli la Germania e gli Stati Uniti.
La Germania da parte sua ha guidato l’avanzata imperiale europea nei Balcani e in Moldavia, paesi con forti legami economici con la Russia. Alti funzionari tedeschi “hanno visitato” i Balcani per rafforzare i loro legami con i regimi vassalli in Slovenia, Bulgaria, Slovacchia e Croazia. Sotto la direzione tedesca, l’Unione Europea ha ordinato al regime bulgaro di Boyko “booby” Borisov di bloccare il passaggio del gasdotto di proprietà russa South Stream in Serbia, Ungheria, Slovenia e oltre. La Bulgaria ha perso in questo modo 400 milioni di dollari di entrate annue. La Germania e gli Stati Uniti hanno messo a libro paga i politici filo NATO e UE in Moldavia – assicurandosi l’elezione di Iurie Leanca alla carica di primo ministro. Il risultato della pedissequa inclinazione al vassallaggio di Leanca, ha portato la Moldavia a perdere 150 milioni di dollari di esportazioni verso la Russia. Le politiche pro UE di Leanca vanno in netto contrasto con il punto di vista della maggior parte dei moldavi, il 57% dei quali vede la Russia come il partner economico più importante del paese. Quasi il 40% della popolazione moldava in età lavorativa è impiegata in Russia e il 25% degli otto miliardi di dollari del PIL moldavo è dovuto alle rimesse dall’estero.
I costruttori dell’Impero tedesco- statunitense hanno annichilito le voci di dissenso levatesi in Ungheria, Serbia e Slovenia, nonché in Moldova e Bulgaria, le cui popolazioni soffrono a causa del blocco del gasdotto e del flusso del petrolio russo. Ma la guerra economica della Germania contro la Russia ha la precedenza rispetto agli interessi degli stati vassalli: spetta a loro sacrificarsi per il ‘Bene Maggiore’ del nascente impero economico tedesco e dell’accerchiamento militare della Russia ad opera di USA e NATO. I crudeli diktat della Germania – articolati attraverso l’Unione Europea – e la volontà dei regimi balcanici e baltici di sacrificare i propri interessi economici fondamentali, sono i migliori indicatori del nascente impero tedesco in Europa.
Parallelamente alla rabbiosa campagna economica anti-russa della Germania, gli Stati Uniti tramite la NATO sono impegnati in una vasta operazione di concentrazione militare lungo tutta la frontiera russa. Il fantoccio degli Stati Uniti, il capo della NATO Jens Stoltenberg, si vanta del fatto che nell’anno in corso la NATO ha aumentato di cinque volte il numero degli aerei da guerra e dei bombardieri che pattugliano le frontiere marittime e terrestri russe, e che questi effettuano esercitazioni militari ogni due giorni e che – come se non bastasse – è notevolmente aumentato il numero di navi da guerra della Nato nel Mar Baltico e nel Mar Nero.
Conclusioni
Quello che è assolutamente chiaro è che gli USA e la Germania vogliono fare ritornare la Russia allo stato di vassallaggio degli anni ’90. Dal momento in cui Putin si è mosso per restaurare lo stato russo e la sua economia, i poteri occidentali si sono gettati in una serie di interventi politici e militari, eliminando ad uno ad uno gli alleati russi, i partner commerciali e gli stati indipendenti vicini alle frontiere russe. L’emergere dei regimi estremisti e visceralmente anti-russi in Polonia, Lettonia, Estonia e Lituania è servito da scudo per l’avanzamento della Nato e per l’occupazione economica tedesca. Il sogno di Hitler di conquistare l’Est europeo attraverso l’invasione militare ha ora preso la forma, sotto il Primo Ministro Merkel, di una conquista nascosta nell’Europa centrale e settentrionale, del ricatto economico nei Balcani e dei colpi di stato violenti in Ukraina e Georgia. La classe dirigente tedesca è divisa fra un settore dominante pro-USA che è propensa a sacrificare il pur profittevole commercio con la Russia di oggi nella speranza di dominare e saccheggiare l’intera economia di una Russia post-Putin (controllata dai rinati cloni di Yeltsin), e un settore minoritario dell’industria che vuole la fine delle sanzioni e il ritorno ad una normale relazione fra eguali con la Russia. La Germania teme che i suoi governanti fantocci –specie nei Balcani – diventino vulnerabili a causa degli sconvolgimenti sociali dovuti ai sacrifici economici imposti alla popolazione. E’ per questo che la Germania è completamente a favore della nuova forza di dispiegamento rapido della Nato apparentemente progettata per contrastare l’inesistente “minaccia russa”, ma utile in realtà per sostenere i vacillanti regimi vassalli.
La ‘Minaccia Russa’, l’ideologia che sta guidando l’offensiva tedesca e nordamericana in tutta l’Europa e nel Caucaso, è una replica della stessa dottrina che Hitler aveva usato per ottenere a suo tempo il sostegno dei banchieri e degli industriali nazionali e dei conservatori e collaboratori stranieri delle destre radicali estreme in Ucraina, Ungheria, Romania e Bulgaria. La presa del potere USA-EU attraverso politici vassalli sostenuti da oligarchi corrotti e combattenti di strada nazisti in Ucraina ha fatto esplodere la crisi attuale. La presa del potere in Ucraina rappresenta una minaccia per la sicurezza e per l’esistenza stessa della Russia come stato indipendente. Dopo la presa del potere, la NATO ha spinto il suo regime fantoccio di Kiev in una guerra civile al fine di eliminare militarmente le regioni autonome del sud-est e occupare la Crimea, eliminando così totalmente la posizione strategica della Russia nel Mar Nero. La Russia, vittima della presa del potere della NATO, è stata etichettata come “l’aggressore”. L’intero apparato ufficiale e i mezzi di comunicazione di massa ha ripetuto all’infinito la Grande Bugia. Due decenni di progressi militari USA-NATO ai confini della Russia e l’espansione economica tedesco-EU nei mercati russi sono stati vanificati. L’Ucraina è la più importante piattaforma strategica militare da cui gli Stati Uniti e la NATO possono lanciare un attacco al cuore della Russia e il singolo più grande mercato per la Germania dai tempi dell’annessione della Germania Est. Gli Stati Uniti e la Germania vedono la conquista dell’Ucraina di estremo valore in sé, ma anche come la chiave per lanciare un’offensiva a tutto campo per strangolare l’economia russa attraverso le sanzioni e la caduta del prezzo del petrolio oltre che minacciare militarmente la Russia. L’obiettivo strategico è quello di ridurre la popolazione russa alla povertà, riattivare la quasi moribonda opposizione per rovesciare il governo di Putin e riportare la Russia ad una condizione di vassallaggio permanente. Ma le elite imperiali tedesco-statunitensi guardando anche oltre la Russia, ritengono che se controlleranno la Russia, potranno circondare, isolare e attaccare la Cina da Ovest oltre che da East. Non sono questi politici fanatici dagli occhi selvaggi. Ma in quanto sostenitori rabbiosi di una guerra permanente che ha lo scopo di eliminare la presenza della Russia in Europa e di minare l’emergere della Cina come potenza mondiale, essi sono disposti ad arrivare sull’orlo di una guerra nucleare. Il fulcro ideologico dell’espansione imperiale US-Germania e della conquista in Europa e nel Caucaso è la “Minaccia Russa”. Essa è la pietra di paragone che definisce oggi amici e nemici. I paesi che non rispettano il diktat delle sanzioni diventano a loro volta possibili bersagli. I mass media dal canto loro ripetono la menzogna. La “Minaccia Russa” è diventato il grido di guerra di petulanti vassalli – la giustificazione fasulla per imporre sacrifici terribili nel servire i loro “padroni” di Berlino e Washington – temendo la ribellione della popolazione ormai allo stremo. Non c’è dubbio che, sotto assedio, la Russia sarà costretta a fare sacrifici. Gli oligarchi fuggiranno in occidente, i liberali dovranno strisciare a nascondersi sotto il letto. Ma proprio come i sovietici cambiarono le sorti della guerra a Stalingrado, il popolo russo, passati i primi due anni di assedio, riuscirà a sopravvivere e diventerà ancora una volta un faro di speranza per tutti i popoli che cercano di liberarsi della tirannia del militarismo USA-NATO e della dittatura economica tedesco-europea.
*****
Traduzione a cura di Pi per Vineyardsaker.it
Articolo di James Petras del 07 Dicembre 2014
L'episodio è sicuramente grave. Ma è anche una lezione da imparare. Ci aiuta a capire che razza di Europa è quella che ci troviamo davanti ora. E che battaglia dovremo fare per cambiarla, per rovesciarla come un calzino. Se non vogliamo che questa gente rovesci noi.
AUDIO: https://www.youtube.com/watch?v=hpAjblGDp5k
Giulietto di nuovo libero, ma il Cuore Nero dell'Occidente non vuole spiegare l'arresto in Estonia. Un'Europa da rovesciare usando di nuovo i diritti
«Mi rendevo conto, nonostante fossi lontano, che si stava preparando un focolaio, che avrebbe presto potuto trasformarsi in un incendio. E avvertivo anche che l'informazione che arrivava da Tallinn era - per usare un eufemismo - incompleta, inadeguata, e che, per capirci qualche cosa, si doveva integrarla con le notizie che venivano da Mosca. L'esperienza mi diceva che le crisi non nascono per caso. Anche se appaiono all'improvviso, hanno sempre una gestazione lunga ed è quella che bisogna scandagliare. Sono come corsi d'acqua, che escono dagli argini all'ultimo momento. Ma è evidente che la questione non è soltanto se gli argini siano sufficientemente alti; bisogna capire perché tanta acqua sia scesa dai monti».
Prima che sia troppo tardi.
La redazione di Marx21.it
EUROFASCISMO: LA CONVERGENZA TRA NAZISMO STORICO, RUOLO ATTUALE DELLA GERMANIA, E AGGRESSIVO IMPERIALISMO DELL'UNIONE EUROPEA
di Rolando Dubini
“Nonostante la sua cronica debolezza a livello di movimenti parlamentari ed extra parlamentari, la vitalità del fascismo come forza ideologica e come fomentatore di odio razziale non mostra segni di declino”“Griffin, A fascist century” pag 175.
"L'esistenza oggi giorno, di una vasta area di consenso accademico, un'area con confini dichiaratamente molto confusi, ci porta a dire che il miglior approccio al Fascismo consiste nel considerarlo una forma di Nazionalismo antiliberale e, in ultima analisi anticonservatore, genuinamente rivoluzionario e interclassista. Come tale è un'ideologia profondamente legata alla modernizzazione e alla modernità, che ha assunto una considerevole varietà di forme esterne per adattarsi al particolare contesto storico e nazionale in cui è apparsa e che per articolare il suo corpo di idee, i suoi slogan e la sua dottrina ha attinto da una vasta gamma di correnti politiche e intellettuali, di destra e di sinistra, antimoderne e promoderne. Nel periodo fra le due guerre esso si è manifestato soprattutto nella forma di un “partito armato” guidato da un elitè che cercava, per lo più senza riuscirvi, di creare un movimento populista di massa attraverso uno stile politico liturgico e un programma di politiche radicali che prometteva di superare la minaccia del socialismo internazionale, di porre fine alla degenerazione che affliggeva la nazione a causa del liberalismo e di determinare un rinnovamento radicale della sua vita sociale, politica e culturale come parte di quella che molti immaginavano fosse, per la civiltà occidentale, l'inizio di una nuova era. Il principale mito mobilitante del Fascismo, destinato a condizionare la sua ideologia, la sua propaganda, il suo stile politico e le sue azioni, è la visione dell'imminente rinascita della nazione dalla decadenza.”Roger Griffin “Il nucleo palingenetico dell'ideologia del"Fascismo generico"“ in A. Campi “che cosa è il Fascismo?”(Ideazione, Roma,2003, pag. 97 e segg.)
Nella prefazione a “A fascist Century” un altro noto storico dei fascismi Stanley G.Payne così esplica la posizione del Griffin (XVIII): “Fin da quando emerse nell' onda della prima guerra mondiale, il fascismo può venire con profitto, concettualizzato come una forma specificatamente moderna di “millenarismo”secolare, edificato culturalmente e politicamente,non religiosamente,come un movimento rivoluzionario centrato sulla “rinascita” di un determinato popolo (sia che esso venga percepito sul piano nazionale,etnico culturale o religioso) tramite il riordino totale di tutte le energie collettive ritenute “pure” verso la meta di una utopia di cui la realizzazione è possibile;un nucleo ideologico implacabilmente ostile al sistema rappresentativo democratico e al materialismo socialista, all’egualitarismo e all’individualismo oltre e qualsiasi specifico nemico visto come estraneo o in opposizione a tale programma».
L'euro fascista P.Drieu La Rochelle così scrisse, anticipando quel che sta diventando l'Unione Europea a livello ideologico, guidata dal Quarto Reich tedesco e alimentata dai nazismi dei micro stati baltici, dell'Ucraina sotto la dittatura euronazista, la Polonia, ma anche gli altri stati dell'Unione, in misura diversa complici del cementarsi dell'europascismo oggi: “Sono diventato fascista perché ho misurato i progressi della decadenza in Europa, ho visto nel fascismo il solo strumento capace di frenare e di contenere questa decadenza”(“Bilancio”in N.R.F. genn.1943, citato in “Idee per una Rivoluzione degli Europei”Volpe, Roma, 1969, pag.67.
L'Eurofascista Adriano Romualdi così invece si esprimeva “Il fascismo nel suo significato europeo fu. la coscienza profonda della decadenza cui andava incontro l’Europa e la volontà di porvi rimedio con mezzi totali e violenti”(“Julius Evola,l’uomo e l’opera”Volpe,Roma,1968,pag.26
L'Eurofascismo è oggi sia il movimento obiettivo dell'Unione Europea nella sua politica internazionale imperialista di concerto con gli Usa, e liberticida all'interno degli stati membri, sia la consapevelozze che hanno gli odierni eredi del fascismo storico di questa evoluzione che si sposa con i loro ideali reazionari, razzisti, e fondamentalmente criminali: “L’Eurofascismo è una dottrina moderna, nata nel XX Secolo che si oppone a ideologie legate a fasi storiche ben circoscritte e superate: Il marxismo è ottocentesco, la liberaldemocrazia americana addirittura settecentesca. Mentre il fascismo è per contro una dottrina che per un verso rivendica le radici del passato europeo, anche le più antiche, per un altro cerca soluzioni nuove e più moderne per proiettare la civiltà europea nel futuro: il fascismo è insieme tradizionalista e futurista e la liberaldemocrazia ingessata sulle elaborazioni scaturite dalle rivoluzioni massoniche americana e francese, non può tollerarlo.”Marzio Gozzoli “I legionari della Fortezza Europa” (Ass. Arcangelo Michele, Borghetto Lodigiano, 2010).
Questo europeismo fascista emerge in modo chiaro anche dalle analisi di Erik Norling “Eurofascismo” (Nueva Republica, Spagna.2006) dove a pag.135 leggiamo”Sebbene nel periodo tra le due guerre, le forme dominanti del Fascismo e del Nazismo, entrambe forme di un nazionalismo mirante alla rinascita di una nazione, perseguirono interessi nazionali a scapito di quelli internazionali, nulla nell’ideologia fascista, vietava, come principio, la possibilità di alleanze con altre nazioni con analoghe aspirazioni palingenetiche. In effetti,…, alcun filoni del fascismo tra le due guerre erano attivamente interessati a sormontare la decadenza causata dallo status quo nel suo insieme, non solo in una singola nazione, ma attraverso un processo di rinascita in termini pan europei o anche occidentali. In effetti, dal 1945, questo fascismo ecumenico, o”Eurofascismo” lungi dal rimanere marginalizzato, è confluito nel nucleo centrale del pensiero della destra estrema”.
La tendenza europeista del fascismo è dentro anche il disegno razzista: “ il fascismo … sembrava salvaguardare la sua precedente impostazione nazionalistica, ma la collegava comunque a una strategia politica che si decantava in una prospettiva internazionale e di ben più ampio respiro, in cui la politica era declinata in termini di razza: una volta salvata la nazione dalla decadenza, compito ulteriore del fascismo diveniva quello di fare in modo che la nazione rinnovata agisse da punto di partenza per un rinnovamento appunto razziale del continente europeo .” [“Fascismo e antisemitismo-progetto razziale e ideologia totalitaria” (Laterza, Bari, 2009, pag67) ].
A pag.140 il Griffin scrive, riferendosi ad un altro importante storico. “Anche James Gregor ) sottolinea l’importanza della dimensione internazionale della “Terza Roma”mussoliniana nel suo “The Ideology of Fascism” ricordando che già nel 1935 dei teorici del Fascismo vagheggiavano una “federazione pan europea di nazioni fasciste” che avrebbe dovuto funzionare --tramite un “direttorio poliarchico; e che nel 1942 l’idea di un “consorzio” europeo di nazioni fasciste unite in un “Regime europeo di unione federale”era diventato un luogo comune della Letteratura politica fascista.”
Sul piano delle “internazionali nere”,per quanto riguarda là Germania nazista si può citare dallo studio di Erik Norling “Eurofascismo” (pag.45):”Uno dei primi tentativi tedeschi di propaganda europeista prima dello scoppio della guerra,fu attuato dal Ministero della Propaganda, che finanziò la organizzazione di ……. Hans Keller,la Internationale Arbeitsgemeinschaft der Nationalisten o Comunirà di Lavoro Internazionale dei Nazionalisti..”.
D’altra parte “… soprattutto i movimenti fascisti stessi avevano una sensibilità fortissima per i vicendevoli legami di parentela, ed erano inseriti in un molteplice rapporto di mutua assistenza, di reciproca influenza e di dipendenza.” (Ernst Nolte “I tre volti del Fascismo”Sugar, Milano, 1966, pag.28).
Dunque l'eurofascismo ha solide basi ideologiche: “…l’universalismo fascista non fu mera propaganda, né un semplice episodio, dal momento che unì i singoli movimenti e regimi fascisti europei soprattutto nel rifiuto comune del liberalismo, della democrazia e del comunismo. Nonostante i contrasti che derivavano soprattutto dal nazionalismo radicale e dalle diverse radici autoctone dei singoli movimenti fascisti, la pretesa di creare in Europa una nuova civiltà influenzò la percezione di sé e lo stile politico del fascismo” A.Bauerkamper “Il Fascismo in Europa 1918-1945”Ombre Corte, Verona, 2009 pag.125.
99, pag.80 .)
Lo stesso Eatwell in “Fascism a History” (Pimplico, London, 2003) pag188 ha scritto“Vi era sempre stato nel Nazismo un filone che era europeo più che nazionale, sebbene in un certo senso, tale antitesi sia falsa dato che molti nazisti vedevano la Germania come il leader naturale dell’Europa. Ma vi era anche un aspetto più genuino dell’europeismo nazista…” Pag. 193 Hitler “….mirava a un nuovo ordine europeo più che alla rinascita della Germania- Una Europa Ariana che sarebbe stata in grado di superare i mali gemelli del comunismo sovietico e del capitalismo americano”.
nel suo”secondo libro”(riproposto come “Politica Nazional socialista” Ed.Thule Italia, Avellino 2010) “il futuro Fuhrer sottolineava la necessità per l’Europa di diventare un baluardo contro la penetrazione degli Stati Uniti, già visti da lui nel duplice aspetto di super-potenza e di cittadella della decadenza ebraica, in questo, in ultima analisi, Hitler si dimostrava un europeista…”.Vari ideologi del nazional socialismo ritenevano che il loro movimento possedesse la chiave per superare una crisi che riguardava non solo la Germania, ma tutta l’Europa. Nell’inverno 1925-1926 Gregor Strasser, Joseph Goebbels e altri esponenti elaborarono una bozza di programma (peraltro respinta da Hitler alla conferenza di Bamberga del 1926) che, nel campo della politica estera, auspicava “gli Stati Uniti di Europa come lega delle nazioni europee con uno stesso sistema di misura e di moneta”.D’altra parte in quel periodo Gregor Strasser indicava la minaccia che incombeva sull’Europa da parte del mondo negro africano e della Cina. Lo stesso Rosenberg indicava al Nazional Socialismo la missione di salvare l’Europa “da se tessa”. Alcuni storici non mancano di riconoscere (pag.153) che “molti dei più alti gerarchi del Nazionalsocialismo credevano sinceramente che la rigenerazione della Germania fosse indissolubilmente legata a quella dell’intera Europa. Essi si vedevano come” i portatori dell’ordine e dell’armonia in un continente sprofondato nel caos e nella decadenza e come gli instauratori di un ordine post-liberale”. Che tutto ciò non fossero solo parola lo dimostra la trasformazione della Waffen SS in un vero esercito europeo.
Scrive H.W Neulen “L’Eurofascismo e la Seconda Guerra Mondiale “(Volpe ed. Roma, .1982) a pag.7 si può leggere;“Dal 1940 in poi il piccolo nazionalismo statale della maggior parte dei fascismi si trasformò progressivamente in un nazionalismo pluralista dai grandi spazi e pertanto, soprattutto a partire dal 1943, il nazionalfascismo si convertì in Eurofascismo “
parlando della “dottrina dei grandi spazi” elaborata nella Germania nazional socialista scrive Mario G.Losano in “La geopolitica del Novecento”(B.Mondadori, Milano, 2011, pag.63 che essa può venire interpretata anche “come teoria continentale in vista di una possibile unificazione europea, quasi antesignana dell’Unione Europa, ma sottoposta all’egemonia della Germania.” Si parlò anche, allora, di una “dottrina Monroe”per l’Europa.
“Riorganizzata su base razziale e dominata dalla Germania, l’Europa sarebbe diventata lo strumento della volontà nazionalsocialista di dominare il mondo. Tutte le scelte d’ordine tattico e persino le soluzioni di carattere provvisorio, come il mantenimento delle nazionalità europee, la divisione dell’URSS in territori coloniali da adibire a questo e quello scopo e la delimitazione delle rispettive sfere d’influenza dell’Italia e della Germania, restarono subordinate al concetto fondamentale di un’Europa, nuova potenza mondiale di fronte alla quale agli Stati Uniti non sarebbe rimasto altro da fare che dichiararsi vinti” AA VV “Dizionario dei Fascismi” (Bompiani, Milano, 2002, pag. 460.)
Comunque “Occorrerà dirlo: sotto la svastica, nella fornace della guerra, aveva cominciato a nascere un’Europa diversa. Quisling, il capo del governo fascista di Norvegia, la prefigurò in un discorso del 1942 “L’Europa, stretta fra i due colossi che le sono cresciuti accanto, si troverà in pericolo se non sarà unita in una stabile federazione di libere nazioni.”Un’Europa “di libere nazioni”, però “unita”. Ovviamente, Quisling è divento sinonimo della vergogna collaborazionista” Maurizio Blondet”Complotti II”(Il Minotauro, Milano, 1996, pag. 44.), e però il collegamento del vergognoso collaborazionista dei nazisti Quisling e l'attiale Europa di Angela Merkel è assai più forte di quel che si può pensare.
alle ore 20.00 presso la Sede ANPI, via Valentinis, 84
Appuntamenti di INformazione Storica: Fascismo di confine, foibe, esodo e controesodo
Intervengono:
• Piero Purini autore di 'Metamorfosi etniche'
• Claudia Cernigoi autrice di 'Operazione Foibe tra storia e mito'
• Sandi Volk autore di 'Esuli a Trieste'
• Marco Puppini curatore di 'Il mosaico giuliano' che contiene un suo intervento sul “controesodo” monfalconese in Jugoslavia tra Trattato di Pace e Risoluzione del Cominform'
Organizza l'ANPI Provinciale di Gorizia
evento FB: https://www.facebook.com/events/916793598371896/
CONTRO LA GUERRA IMPERIALISTA
CON L'UCRAINA ANTIFASCISTA
La resistenza nel Donbass non è una storia solo ucraina
Le elezioni tenutesi in Ucraina il 26 ottobre e quelle del 2 novembre nel Donbass.hanno di fatto sancito una situazione di guerra civile. Nel Donbass le elezioni, svolte letteralmente sotto le cannonate dell'esercito ucraino, hanno visto un'affluenza di oltre il 60% della popolazione e proclamato vincitori Alexandr Zakharcenko e Igor Plotnitskij, leader delle repubbliche di Donetsk e Lugansk, a capo di coalizioni eterogenee, ma che vedono la presenza di ampi settori di sinistra (in cui la rivendicazione nazionale si associa ad una prospettiva di governo popolare) e la marginalizzazione dei movimenti panslavisti, non estranei a influenze di destra. Per quanto riguarda l'Ucraina occidentale le elezioni (che hanno registrato un'affluenza del 52.42%, molto disomogenea nelle zone del paese in cui vivono popolazioni di origine non “ucraina”) hanno premiato il presidente Poroshenko, incline ad un rapporto privilegiato con l'Unione europea e in particolare con Berlino, e il premier Yatseniuk, più in linea con Washinghton e ferocemente antirusso.
È, però, la composizione del governo varato lo scorso 2 dicembre a restituirci l'immagine più nitida del genere di democrazia a cui ha condotto la presunta “rivolta antioligarchica” di Euromaidan e delle potenze occidentali che l'hanno sostenuta. Tre ministeri chiave (Finanze, Economia e Sanità) sono stati attribuiti a esponenti stranieri, rispettivamente la statunitense Natalia Jaresko (di origine ucraine, amministratore delegato di un fondo di investimenti del gruppo Horizon Capital), il banchiere lituano Aivaras Abromavicius (in passato membro del Dipartimento di Stato americano e partner della società di investimenti East Capital), il georgiano Alexander Kvitashvili (ex ministro della Salute e del Lavoro nel governo di Tbilisi ai tempi del presidente Mikhail Saakhasvili, oggi sotto processo in patria e rifugiato negli Usa). A questi tre personaggi (a cui Poroshenko ha concesso immediatamente la cittadinanza ucraina, così come ha promesso di fare anche per gli stranieri che combattono nel sud-est al fianco delle truppe di Kiev), vanno aggiunti altri funzionari qualificati (circa 25), tutti individuati da due società di selezione del personale straniere, la Pedersen & Partners e la Korn Ferry, con il sostegno e la supervisione della Fondazione “Renaissance”, “network globale di consulenza politica” al servizio del miliardario statunitense di origini ungheresi George Soros. Un governo fantoccio nelle mani degli Usa e del grande capitale finanziario, dunque, ma con la particolarità di essere sostenuto, oltre che dal il “Blocco” di Poroshenko e dal “Fronte Popolare” di Yatseniuk, da una coalizione nazionalista che comprende il partito “Samopomich” di Andrei Sadovy, il “Partito radicale” di Oleg Lyashko e “Patria” di Yulia Tymoshenko. Tutto questo mentre il governo di Kiev non cessa di appoggiarsi, nella repressione della resistenza nel Donbass e delle forze di sinistra in Ucraina, a gruppi apertamente neonazisti (di cui alcuni rappresentanti - come Dmitro Yarosh e Borislav Bereza di Pravyi Sektor o Andriy Biletsky comandante del battaglione Azov- sono riusciti, nonostante lo scarso risultato nelle elezioni, ad entrare in parlamento). Un'ulteriore riprova, qualora ce ne fosse bisogno, del carattere subalterno dell'attuale nazionalismo di destra nei confronti di alta finanza, neoliberalismo ed egemonia Usa.
Elementi contraddittori e potenzialmente esplosivi, dunque, caratterizzano – come sempre avviene in una profonda frattura nazionale collocata all'interno di uno scontro geopolitico più vasto – sia i risultati emersi nel Donbass sia quelli in Ucraina. È però impossibile non cogliere la differenza di prospettiva, politica e sociale, da essi rappresentata per l'Ucraina e per l'intera Europa. Questa differenza è, del resto, pienamente compresa dalle grandi potenze imperialiste. Non solo Usa, Unione europea e naturalmente il servile governo italiano (nella persona del neo ministro degli Esteri, Filippo Gentiloni) non hanno esitato a gettare fango sulla legittimità del voto nel Donbass (mentre la Russia ha riconosciuto entrambi i risultati elettorali), ma una recente risoluzione all'Onu di condanna del nazifascismo e di “ogni forma di negazione dei crimini nazisti” (presentata, in modo strumentale fin che si vuole, dalla Russia) ha visto il voto contrario di Usa (e dei rappresentanti ucraini) e l'incredibile astensione dell'Unione europea. Si tratta di una svolta ideologica di primaria importanza rispetto non solo al quadro politico e culturale del dopoguerra, ma anche rispetto alla retorica delle guerre “democratiche” e “umanitarie” degli ultimi decenni (quando i nemici dell'Occidente – da Saddam, a Milosevic, a Ahmadinejad, a Gheddafi, persino a Chavez - venivano prontamente associati a Hitler e al “male assoluto” del nazismo).
Questo slittamento nella propaganda imperialista si inserisce in un quadro geopolitico in fase di rapida trasformazione e che vede l'allargamento a est della NATO, la destabilizzazione della fascia mediterranea e del medioriente (tribalizzazione del territorio libico, attacco israeliano a Gaza, l'espandersi dell'ISIS, ecc.), la creazione di trattati internazionali di commercio (TTIP, TISA, TPP, ecc.) volti all'esclusione dei BRICS (Brasile, Russia, India, Cina, Sud Africa) come “player” internazionali. La situazione in ucraina è parte importante ed estremamente delicata delle alleanze e degli scontri che si stanno delineando, come dimostrato anche dalle sanzioni economiche contro la Russia agite congiuntamente da USA e Ue, ma fortemente volute dal governo degli Stati Uniti (come recentemente ammesso dal vicepresidente americano Joe Biden).
Sono però proprio i paesi dell'Unione Europea a subire pesanti ripercussioni a causa del restringimento dello scambio commerciale con la Russia. In Francia è già esplosa la rabbia degli agricoltori, che a Morlaix in Bretagna hanno addirittura dato fuoco all'agenzia delle entrate, per contestare l'impossibilità di esportare i loro prodotti in Russia. In Germania la diminuzione del volume delle esportazioni verso Mosca ha raggiunto il 26,3% rispetto all’anno precedente (-2,3 miliardi di euro in numeri assoluti), toccando settori cruciali come macchinari industriali, auto e componentistica, prodotti chimici. Per quanto riguarda l'Italia il settore maggiormente penalizzato è quello agroalimentare, con perdite di quasi 200 milioni di euro, mentre si prevede una riduzione compresa tra 0,9 e 2, 4 miliardi di euro per l'insieme delle esportazioni italiane nell'anno 2014-2015. Nuovi sacrifici per i popoli europei vanno così ad aggiungersi a quelli già imposti dalle politiche di austerità e di precarizzazione del lavoro, mentre l'Unione europea, insieme al Fondo monetario internazionale, ha siglato accordi per fornire copertura finanziaria (3 miliardi) al governo di Kiev per permettergli di usufruire comunque del gas russo.
In questo contesto l'alleanza realizzatasi a Kiev tra violenza nazifascista e commissariamento diretto di un'intera nazione da parte del grande capitale finanziario e del binomio Usa-Ue disegna un modello che oltrepassa i confini dell'Ucraina e che dovrebbe parlare a tutti i popoli, in primo luogo a quelli europei. Così la resistenza del Donbass, per quanto non immune da contraddizioni, assume un significato nettamente più ampio rispetto agli obiettivi delle singole forze in essa coinvolte e al vantaggio che potrebbero trarne attori esterni, Russia compresa: il significato di un ostacolo al realizzarsi dei progetti imperialisti e, forse, il germe di una possibile alternativa ad essi.
È dunque il momento di prendere posizione:
CON LE FORZE ANTIFASCISTE E ANTIMPERIALISTE DEL DONBASS!
FUORI L'ITALIA DALLA NATO! FUORI LA NATO DALL'EUROPA!
Momir Bulatović explains how Federal Reserves are destroying USA and how that will start world war 3.
ЕКСКЛУЗИВНО - МОМИР БУЛАТОВИЋ: Необјављени Светски рат и ружно лице Америке (1) | СРБИН.ИНФО
SRBIN.INFO
„Ја сам најнесретнији човјек. Ја сам нехотично уништио моју земљу. Некад велика индустријска земља је сада контролисана кредитима.
Раст нације као и свих наших активности је у рукама пар људи. Ми смо постали једна од најгорих и најконтролисанијих влада у свијету.
Ми више нисмо влада слободног мишљења, увјерења и гласова већине, већ влада мишљења и присиле мале групе доминантних људи“.
Вудро Вилсон
предсједник САД 1913-1921.
(поводом стварања Федералних резерви, као конзорцијума приватних банака које контролишу издавање новца у САД).
Сажетак или резиме рада
Данас, на стогодишњицу Првог/Великог рата, свијет се налази усред новог планетарног сукоба. У овој фази, ради се о финансијском, као виду економског рата који може (али и не мора) да претходи стварном оружаном сукобу. Истина, овај рат још увијек није објављен на начин шватљив најширој свјетској јавности, мада то не умањује његову оштрину и обухватност, као и све опасније и нарастајуће посљедице.
Коријени овог рата леже у истим економским и социјалним разлозима који су довели до Првог свјетског рата. Наиме, када глобално доминатан постане модел либералног капитализма у којем апсолутну превагу узима финансијски капитал, законито нарастају унутрашње неједнакости и социјалне тензије које, у крајњем, резултирају ратовима између држава. Прецизније, упоређивање садашњег и стања од прије једног вијека може лако доказати тврдњу да се ради о једном јединственом процесу који (погубно) траје, са већим или мањим прекидима.
Увод
Предмет овог рада су глобални економски токови који законито (дакле, независно од било чије добре или лоше воље) стварају услове за сукоб планетарних размјера. Разумије се да овакав увид не претендује на предоминацију економских над разлозима политичке, историјске, социјалне или духовне природе.
Ипак, ми економисти (што је природна професионална деформација) сматрамо да анализа токова новца – због снаге његовог утицаја на све остале друштвене сфере, представља први корак у одгонетању кризе која се неумитно претвара у општи сукоб. Сукоб између појединих држава и нација (и њихових савеза), односно социјалних слојева унутар њих самих.
Финансијски, односно економски рат не мора нужно да прерасте у стварни, али уколико се анализи његових узрока и посљедица не приђе са пуном озбиљношћу, шансе за тако неповољан развој општих прилика бивају многоструко веће.
Изазивач овог рата су САД, држава која готово деведесет посљедњих година има привилегију да је њена национална валута – долар у улози свјетског новца. Захваљујући својој енормној економској моћи, Америка је изградила и спровела (што милом, што силом) систем односа у свијету који апсолутно фаворизује интересе њене елите (најбогатијих један одсто Американаца), а остварује се дипломатским и војним средствима свуда на планети.
Тај систем је исцрпио своје унутрашње гориво, а противурјечности које је створио свуда у свијету, настоје и хоће да буду разријешене у корист других држава и нација. Када империја пропада, она се са тим не мири. Привилегије које су прегажене од стране цивилизацијског развоја свака је умирућа империја бранила ратовима, чинећи бројна зла, али никада не успијевајући да заустави и врати назад точак развоја људске врсте.
Ружно лице Америке
Америка своју економску моћ деценијама заснива на једној простој економској чињеници. Долар је неприкосновени свјетски новац који сви користе, а само Америка одлучује о његовој количини („штампању“), односно вриједности. Постоје поудане проћене да се само на томе заснива око двадесет пет одсто прихода Америке. (1)
Почетком септембра 2014. год. Обавјештајна заједница САД (мисли се на свих шеснаест појединачних обавјештајних служби) издала је изненађујући и шокантан извјештај. (2)
Њихова процјена је да ће посљедице губљења статуса свјетског новца, за долар и Америку бити једнако погубне као што су биле за Велику Британију у времену послије Другог свјетског рата.
Прије него ли се назначе аргументи који поткрепљују оваква предвиђања, корисно је указати на веома посебан феномен. Наиме, ове Службе су задужене да брину о безбједности своје земље, прије свега у односу на спољње опасности, тј. непријатељско понашање других држава или терористичких организација. Али, када су дошле до закључка да највећа опасност Америци пријети од њеног највећег добра – долара, просто нису знале шта им ваља чинити. Апсурдно, зар не? Изгледа да је управо долар извршио одлучујући напад на САД.
Како је, уопште, могуће да долар постане највећа пријетња по саму Америку? Ријечи Вудро Вилсона, које су узете за мото овог рада, дају најбоље објашњење. Америка је штампање своје националне валуте препустила конзорцијуму приватних банкара, а сав новац који јој је потребан за функционисање, позајмљује од њих уз камату. Створен је застрашујући систем капиталистичке привреде и државе која, стално и изнова, функционише на дугу према банкарима. Да би ствар била опасна по остали дио планете, Америка је, користећи своју енормну економску и војну моћ, овај систем наметнула огромном броју држава у свијету, будући да је управо на прихватању оваквог система, сама могла да санира негативне посљедице све већег унутрашњег дуга.
Али, народна мудрост коју је записао Балтазар Богишић („Што се грбо роди, вријеме не исправи“) ни овај пут није оманула. Почетак краја оваквог пута се десио 2008.године са финансијском кризом изазваном у САД везаном уз тржиште финансијских деривата. Федералне резерве (ФЕД) су реаговале политиком „лаког новца“. Није то, дакле, била одлука америчке владе или њеног министарства финансија. Одлуку је донио конзорцијум највећих приватних банкара, а влада и Конгрес су је тек слијепо и немушто слиједили.
„Лаки новац“ је згодан еуфемизам за штампање новца и његову поделу банкарима уз камату која је близу нулте стопе. Идеја је била, чисто монетаристичка, да ће банке, будући да имају доста новца одобравати нове кредите домаћинствима и привреди, усљед чега ће се повећати потрошња и производња, одакле ће резултирати привредни раст и излазак из кризе. Огромна већина монетаристичких идеја је погрешна, а ова се показала грандиозно таква.
Подаци које износи заједница обавјештајних служби, дакле јавни и неспорни, показују да је у ту сврху ФЕД креирао 3,1 трилион (хиљада милијарди) долара. Резултат? Јавни (државни) дуг САД прелази 17,5 трилиона долара. Дугови парадржавних институција (здравственог система, социјалне сигурности, студентски кредити, осигурање кућа и станова од стране агенција иза којих стоји држава) износе преко 127 трилиона и одавно су се винули у зону вјечне ненаплативости.
Током педесетих и шездесетих година прошлог вијека, један долар новог новца, имао је ефекат од 2,41 долара економског раста. Тада је, разумије се, вођена сасвим другачија кредитна и каматна политика. Када је, током стагфлације крајем седамдесетих и почетком осамдесетих година истог стољећа примијењен исти лијек, ефекат је био другачији. Један нови долар је допринио расту БДП од тек 41 доларски цент. Током ове кризе и сталног упумпавања новца, један нови долар је резултирао само са три цента раста економије. Остатак од 97 одсто одлазио је у шпекулативне намјене, чиме је тзв.“болест финансијализације“(3) америчке економије доведена до крајности.
Као резултат таквог економског модела, стварна незапосленост у Америци је достигла рекордан ниво и износи 23 одсто. По званичним подацима (који се вјешто и упорно штимују) она је нешто изнад шест одсто. Независни експерти су је проћењивали на дупло већи износ да би, коначно, обавјештајна заједница изнијела управо ову цифру. Људи који немају посао, или основано страхују да би га могли изгубити, смањују своју потрошњу. Усљед тога, брзина оптицаја новца, као један од показатеља здравља неке економије, у Америци је на рекордно ниском нивоу, испод величине из времена Велике депресије (1929-33.год.).
Слично је и са показатељем који се назива „Индекс биједе“. Он представља збир стопе незапослености и реалне стопе инфлације у одређеном периоду. У вријеме Велике депресије која је готово уништила саму Америку, овај индекс је износио 27 поена. Данас је 32,89. Овакво стање може веома брзо да створи прави унутрашњи социјални колапс о чему треба да брину сви, не само обавјештајне службе које су алармирале америчку јавност.
Посебно јасну слику о стању америчке економије даје податак да једна шестина становништва (47 милиона људи)(4) прима државну помоћ у храни, будући да није у стању да елементарно прехрани себе и своје породице. Када се узме у обзир да толики број људи није у стању да се прехрани без државне помоћи, једва да има смисла питање у каквом се стању економија те земље налази.
Наредни податак показује да 53 досто америчких домаћинстава живе на дуг (годишње троше више него што зарађују). Американци су банакама по основу кредита за куповину кућа и станова дужни невјероватних 13,1 трилион долара. Просјечни дуг по једној кредитној картици у Америци износио је у јануару 2014.год. 15.270 долара. По УС Ценсус Буреау просјечни приход по домачинству у Америци је 9 одсто нижи данас, него 1999.године.
Америчке корпорације су презадужене, отварају све мање радних мјеста и, правдајући се високим трошковима пословања на тлу Америке и њених савезних држава, своје активности селе у инострантсво. По изјавама већине њихових директора, домаћи услови пословања су крајње дестимулативни.
Због економске кризе (прецизније, због економског модела који је довео до ње) јавне службе су пред физичким колапсом. Велики број градова је банкротирао, или се налази на ивици на којој је присиљен да грађанима ускраћује бројне основне комуналне, социјалне, безбједносне или друге услуге. Исто важи за администрацију савезних држава. Будући да само Савезна влада (односно ФЕД) има право да се непосредно и неометано задужује код банака, једино она и има неограничену количину долара на располагању. Резултат је видљив на графикону.
Поставља се суштинско економско питање које је, у крајњем, и основни изазивач текућег свјетског економског рата: Да ли Централна банка може да буде неликвидна? Јер, ако свака централна банка издаје („штампа“) новац онда она може да сваку недостајућу количину просто „створи“, па би одговор морао бити негативан.
ФЕД је објавио да је износ његових капиталних резерви у 2014. години био 56,2 милијарде долара. Импресивна цифра сама за себе. Али, потпуно безначајна када се узме у обзир да овим капиталом ФЕД гарантује за 4,3 трилиона долара које је креирао од 2008. год. до данас. На почетку кризе левериџ ФЕЂа је износио 22 напрема 1, да би ове (2014.год) он био 77 напрема 1. (5)
Штампање новца у тако огромним количинама мора, ипак, да произведе економске посљедице. Тај новац долази из банкарског система и (као дуг) се враћа у њега. Он не служи за подстицај материјалној производњи и свијету стварних услуга, већ прије свега као средство за финансијске шпекулације. Укупан износ дуга у америчком банкарском систему превазилази 60 трилиона долара. Стопа раста банкарских средстава већ годинама вишеструко надмашује (сиромашне) стопе раста америчке економије што је резултирало податком да се банкарски систем развијао тридесет пута брже од реалне економије Америке.
Новац је, дакле, ишао у шпекулативне намјене, а то је резултирало општим растом цијена акција. Такву нелогичност (привреда биљежи све лошије резултате а цијене акција компанија које су презадужене и неефикасне расту) законито производи политика „лаког новца“. О томе убједљиво свједочи показатељ који ставља у однос укупну тржишну вриједност акција и БДП државе .(6) Прије спектакуларног слома берзе и Велике депресије (1929-33.г.) цијена укупних акција је износила 183 одсто ондашњег БДП Америке. Ове године она износи 203 одсто. Стога је савим реална проћена да су цијене акција на берзама „пренадуване“ за најмање седамдесет одсто и да такво стање нужно води до слома берзе, као и у свим сличним историјским приликама.
Надаље, овако високе цијене акција стварају привид богатства и сигурности. На њиховом основу банке су развиле тржиште финансијских деривата, управо оних софистицираних, а дубоко лажних хартија од вриједности које су довеле до избијања кризе 2008.године. „Лаки новац“ ствара „лажне хартије од вриједности“.
Свјетско тржиште финансијским дериватима, упркос свим настојањима и закљињањима да ће бити обуздано, незаустављиво – попут канцера, расте и уништава свјетску економију. Ове године је достигло износ од 710 трилиона долара, што је готово десет пута више од свјетског БДП који је био 72,6 трилиона. На основу тога американци проћењују да ће штета од неизбјежног финансијског слома бити на нивоу од сто трилиона долара.
У свијету реалне економије ствари стоје потпуно обрнуто. Повећана количина новца, иако је у сфери финансијских шпекулација, утиче на осцијалције цијена реалних добара.
Огромна већина Американаца (њих деведесет девет одсто) суочена је са неизвјесношћу и сиромаштвом. Над њих се надвила она чувена јеврејска клетва: „Дабогда имао па немао“. Кога ће окривити за такво стање? Своју владу или ће некога из остатка свијета прогласити непријатељем и припремити се за обрачун са њим?
УПУТНИЦЕ:
(1) Write Down This date…, Stransberry&Associates Investment Reaearch, Peter Stransberry, February 2014.
(2) Види: The Money Morning Exclusive Interview with Jim Richards, the CIA,s Financial Threath and Asymetric Warfare Advisor, www. money morning.com
(3) Под појмом – болест финасијализације подразумијева се стање једне економије у којој доминантна профитна оријенатација јесте трговање вриједносним папирима, а не стварање реалних добара и услуга.
(4) Други извори баратају цифром од 50 милиона Американаца.
(5) Левериж (полуга) представља цифру коју банке произвољно утврде и са којом помноже свој капитал како би добиле износ новца који могу „безбједно“ да позајме својим клијентима. Ако је, напримјер, леверож десет, онда бака која има милион долара сасвим регуларно даје кредите до износа од десет милиона долара, иако сама нема толико новца.
(6) На берзама, кроз продају и куповину акција котира се тек манји број предузећа неке привреде.Значи, податак говори о вриједности која се добија на основу тржишне вриједности (цијене акција) само оних компанија које котирају на берзи и не односи се на огромни број других привредних субјеката.
(Србин.инфо; фото: Србин.инфо – Ненад Златановић)
Момир Булатовић је бивши председник Црне Горе и премијер савезне владе СРЈ.
Perché dobbiamo uscire dalla NATO / Why we must get out of NATO (Appello)
https://www.cnj.it/INIZIATIVE/usciredallanato2014.htm
La “globalizzazione” – termine che, già noto prima, viene abbondantemente utilizzato a partire dagli anni ‘90, dopo il crollo dell’URSS e l’apertura alle potenze capitaliste occidentali di un vasto mercato in aree che in precedenza erano controllate e regolate da un potere politico orientato al socialismo – non è neutrale, non significa la libera espansione del mercato mondiale su una base di parità, ma è essenzialmente una “globalizzazione imperialista”, che intende imporre in tutto il mondo il modello capitalista neoliberista, gli interessi dei grandi monopoli occidentali, privando molti paesi delle loro risorse. E quando alcuni paesi hanno resistito, cercando il proprio percorso di auto-sviluppo, le potenze occidentali, guidate dagli Stati Uniti, hanno fatto ricorso all’aggressione militare (Iraq, Serbia, Libia, Siria …), come al tempo del grande Lenin (in quest’anno ricordiamo il 90° anniversario della sua morte), quando ha elaborato la categoria scientifica di “imperialismo”…
SCARICA IN FORMATO PDF: http://www.marx21.it/documenti/catone_fronteunito.pdf
L'invio in Iraq di una squadriglia di aerei da combattimento, come i Tornado, fa entrare l'Italia di nuovo in guerra dopo quelle contro la Libia e quella ancora in corso in Afghanistan.
Inoltre assai ambigue ed oscure risultano essere le reali finalità di questa guerra. La motivazione ufficiale è quella di partecipare ad una coalizione che combatte l'ISIS, coalizione di cui però fanno parte stati, come l'Arabia Saudita il Qatar e gli USA, che hanno in passato creato e finanziato l'ISIS e altre formazioni estremiste e terroristiche, o che continuano a finanziare e sostenere tali formazioni, apertamente come la Turchia, o sotto banco come l’Arabia Saudita.
Ben fondata è l'ipotesi che il vero scopo di questa operazione sia interferire pesantemente nella politica interna di stati sovrani come Iraq e Siria e sabotare e porre ostacoli alle uniche forze che finora hanno combattuto efficacemente l'ISIS e gli altri gruppi estremisti, come il Governo e l'Esercito Nazionale della Siria e le formazioni kurde affiliate o simpatizzanti del PKK (considerate invece da USA e UE come "terroriste").
Per sconfiggere i terroristi non serve bombardare. Devono invece essere eliminate le complicità e chiusi i canali – peraltro già ben noti - attraverso cui l’ISIS e altre formazioni estremiste ricevono armi e rifornimenti e vendono il petrolio dei pozzi occupati. Di fatto finora i bombardamenti sono serviti sostanzialmente solo a distruggere importanti infrastrutture in Siria ed Iraq, essenziali per la sopravvivenza stessa di quei paesi.
La Rete No War invita tutti i parlamentari amanti della legalità e della pace ad opporsi a questo ulteriore disegno bellico dalle ambigue finalità, come sembra sia stato fatto finora solo dai parlamentari di 5Stelle, cui va in questo caso tutto il nostro sostegno.
Il rinnovo e il potenziamento della flotta da guerra della Marina Militare ha ottenuto il via libera definitivo dal Parlamento. Entrambe le commissioni Difesa – oggi (giovedì 4 dicembre) anche quella della Camera – hanno dato parere favorevole, con il solo voto contrario di Sel e Cinquestelle, al programma ventennale da 5,4 miliardi di euro già stanziati dalla legge di stabilità dell’anno scorso per la costruzione di una nuova portaerei, dieci pattugliatori/lanciamissili (destinati a diventare sedici), una gigantesca nave appoggio e due piccole unità veloci da assalto. Il finanziamento del programma, non a carico della Difesa ma del ministero dello Sviluppo Economico, aumenterà progressivamente di anno in anno: 140 milioni nel 2015, 470 milioni nel 2016, 690 milioni nel 2017 e così via.
Non è chiaro se all’ammodernamento della flotta sia destinato anche il contributo del ministero dello Sviluppo economico da 770 milioni (53 ogni anno, ex comma 38 dell’articolo 1 della legge n. 147 del 2013) che compare nella Tabella E della legge di stabilità attualmente in fase di approvazione. Se così fosse, il costo complessivo del programma navale supererebbe i 6 miliardi. Stando a questo documento parlamentare (leggi) sembrerebbe proprio così: “Ulteriori contributi ventennali nel settore navale sono stati autorizzati dal successivo comma 38 dell’articolo 1 della legge n. 147 del 2013”. Abbiamo chiesto chiarimenti allo Stato Maggiore della Marina, ma non ne abbiamo ancora ricevuti. Se questi soldi non fossero destinati al programma navale, sarebbe interessante capire a cosa serviranno.
La nuova campagna acquisti della Marina, fortemente voluta dal capo di Stato Maggiore, ammiraglio Giuseppe de Giorgi, appare molto ambiziosa, soprattutto considerando che va a completare l’ammodernamento della flotta già avviato con le portaerei Cavour (1,5 miliardi), le dieci fregate Fremm (5,7 miliardi, le ultime due dovrebbero essere finanziate entro aprile), le due fregate Orizzonte (1,5 miliardi), i quattro nuovi sommergibili U212 (1,9 miliardi), la nuova nave supporto forze speciali (finanziata pure con 50 milioni del ministero dell’Istruzione via Cnr), più ottanta nuovi elicotteri da assalto NH90 e EH101 (3 miliardi) e, almeno nelle intenzioni, quindici cacciabombardieri F35B (2/3 miliardi almeno).
“La Marina ha presentato al Parlamento informazioni limitate e riduttive su queste nuove navi”, denuncia Luca Frusone, membro Cinquestelle della commissione Difesa della Camera, spiegando che i dettagli tecnici sono stati forniti alla stampa specializzata ma non al Parlamento. “Lo Stato Maggiore ha parlato di una portaelicotteri tipo la Garibaldi ma, in realtà, per stazza si tratta di una seconda portaerei tipo Cavour, che potrà anche imbarcare aerei a decollo verticale come gli F35 visto che una delle cinque piattaforme di atterraggio è stata appositamente studiata a questo scopo. E i quattro pattugliatoti polivalenti in versione ‘full combat’ saranno dotati di un arsenale missilistico degno di una fregata. Ma chi dobbiamo invadere con tutte queste navi da guerra?”.
Anni fa altri ammiragli chiesero e ottennero la poderosa portaerei Cavour sostenendo che fosse indispensabile per la difesa dei nostri interessi nazionali. Da quando è entrata in servizio, cinque anni fa, questo costosissimo mastodonte è rimasto inutilizzato perché la Marina non può permettersi il suo esorbitante costo di esercizio (circa 200 mila euro al giorno): finora, quindi, è stata utilizzata solo per due missioni di promozione commerciale spesate dalle aziende italiane (Fincantieri, Finmeccanica, Eni) che se ne sono servite come fiera galleggiante del ‘made in Italy’ una prima volta in Brasile nel 2010 (con una puntata umanitaria ad Haiti) e recentemente in Medio Oriente e in Africa.
L'Italia non ripudia.... La Commissione esteri del Senato si schiera per l'intervento. Nel silenzio generale
http://ilmanifesto.info/roma-si-accoda-alla-guerra-contro-lo-stato-islamico-in-siria/
Il Senato autorizza l'intervento militare italiano in Siria
http://contropiano.org/internazionale/item/27972-il-senato-autorizza-l-intervento-militare-italiano-in-siria
di Manlio Dinucci | da il manifesto, 7 dicembre
La Commissione esteri del Senato, in una risoluzione sulla Siria (Doc. XXIV, n. 43), ha impegnato il governo a «sostenere in tutti i modi, incluso quello militare, l’azione della coalizione internazionale»: in altre parole, ha autorizzato (con voto favorevole PD-Pdl e contrario di Sel e 5Stelle) un intervento militare diretto dell’Italia in Siria.
La crisi siriana – sostiene la premessa approvata invece anche da Sel e con l’astensione di 5Stelle – si è trasformata in guerra civile «per la chiara e riconosciuta responsabilità del regime del presidente Assad», creando «il terreno ideale per il rafforzamento dell’estremismo fondamentalista armato, in particolare di quello del Daesh» (Isis) che costituisce oggi «una minaccia all’integrità territoriale dei paesi dell’area, oltre che una delle maggiori sfide contemporanee alla sicurezza, alla democrazia e alla libertà».
Sono stati in realtà gli Usa e i maggiori alleati Nato a finanziare, armare e addestrare in Libia nel 2011 gruppi islamici fino a poco prima definiti terroristi, tra cui i primi nuclei del futuro Isis; a rifornirli di armi attraverso una rete organizzata dalla Cia (documentata da un’inchiesta del New York Times nel marzo 2013) quando, dopo aver contribuito a rovesciare Gheddafi, sono passati in Siria per rovesciare Assad; sono stati sempre gli Usa e la Nato ad agevolare l’offensiva dell’Isis in Iraq (nel momento in cui il governo al-Maliki si allontanava da Washington, avvicinandosi a Pechino e a Mosca).
Vi sono su questo molte prove. Ad esempio la foto del senatore Usa John McCain, in missione in Siria per conto della Casa Bianca, che incontra nel maggio 2013 Ibrahim al-Badri, il «califfo» a capo dell’Isis. O il servizio televisivo trasmesso pochi giorni fa dalla tedesca Deutsche Welle, che mostra come centinaia di tir attraversano ogni giorno senza alcun controllo il confine fra Turchia e Siria, trasbordando carichi diretti a Raqqa, base delle operazioni Isis in Siria.
La Commissione del Senato sostiene inoltre che l’intervento militare in Siria, effettuato dalla coalizione internazionale di cui fa parte l’Italia, è autorizzato dalle risoluzioni 2170 e 2178 del Consiglio di sicurezza dell’Onu. Mentre in realtà esse stabiliscono solo l’obbligo dei paesi membri dell’Onu di prevenire il reclutamento, l’organizzazione, il trasporto e l’equipaggiamento di individui che si recano in altri Stati allo scopo di attuare atti terroristici (cosa che fanno proprio Usa e Nato).
L’intervento militare degli Stati uniti e di loro alleati in Siria non è quindi autorizzato dal Consiglio di sicurezza. E, incentrato apparentemente sull’Isis (in realtà funzionale alla strategia Usa/Nato), esso mira alla completa demolizione della Siria, finora impedita dalla resistenza interna e dalla mediazione russa in cambio del disarmo chimico di Damasco, e alla rioccupazione dell’Iraq. In questa guerra può entrare ora anche l’Italia.
Pare proprio che qualsiasi tentativo di modifica, che sia per inserire nuovamente anche il Senato nella decisione o quantomeno per innalzare il quorum necessario alla dichiarazione, verrà respinto dal Governo Renzi alla Camera, dove la discussione giace attualmente in Commissione Affari Costituzionali, come già successo al Senato. Il risultato, per certi versi paradossale, sarebbe quello di avere un accesso più facile ad una decisione grave come questa, addirittura rendendola meno difficile da prendere della già nominata elezione del Capo dello Stato. Inoltre l’effetto combinato con la riforma della legge elettorale, anch’essa sul tavolo parlamentare, ci potrebbe proiettare in una situazione per cui una minoranza non solo dell’elettorato ma anche del totale dei voti espressi, grazie al premio di maggioranza, potrebbe permettersi una dichiarazione di guerra in assoluta autonomia rispetto al resto del Paese.
Chiaramente non stiamo dicendo che la riforma istituzionale attualmente in discussione abbia come obiettivo principale quello di permettere ad un prossimo governo di poter andare a far la guerra facilmente in giro per il mondo… Ed oltretutto è ormai passato il tempo in cui i conflitti bellici venivano dichiarati formalmente dagli ambasciatori, con una sorta di antico galateo tra Stati. Ormai viviamo in un mondo dalla conflittualità liquida e diffusa, in cui la parola d’ordine per le frizioni politico-economiche è «bassa intensità» con il minore coinvolgimento possibile degli apparati pubblici e statali. Eppure dal punto di vista squisitamente politico si tratta di un passaggio problematico e non banale. Perché ancora una volta, come accade per molte altre questioni fondamentali nella vita del Paese e dei suoi Cittadini, si impoverisce il confronto politico riducendo la questione ad una decisione presa in ambiti ristretti e con una estremizzazione dell’idea di «vertice». Si continua insomma verso quella vocazione leaderistica che ha drogato la politica italiana negli ultimi anni per cui tutto appare sacrificato all’altare della cosiddetta «governabilità» o meglio ancora del decisionismo. Anche su un tema, come quello della guerra e della pace, in cui invece la riflessione calma e approfondita dovrebbe essere naturale ed imprescindibile.
Una modifica di prospettiva che sta avvenendo ad un secolo esatto di distanza dal primo conflitto mondiale: la sanguinosa Grande Guerra di cui tutti oggi ricordano orrori e distruzioni. Ma forse questo ricordo è celebrato solo perché siamo (solo in Italia) tranquillamente lontani nel tempo da morti, sangue, fame e conseguenze negative. Vogliamo davvero un modello di società in cui le decisioni più gravi ed importanti vengano prese in poco tempo e sulla base di un mandato conferito da una minoranza del Paese? Speriamo proprio di no. Ed anche per questo sarà opportuno che il mondo della Pace e della nonviolenza si faccia sentire con forza su questo ennesimo tentativo pasticciato di indebolire i capisaldi della nostra Carta Costituzionale.
Il Senato degli Stati Uniti ha accolto con favore la ratifica dell'”Ukraine Freedom Support Act”. L’atto, che deve ancora essere autorizzato dalla Casa Bianca, prevede la fornitura di servizi di sorveglianza, armi radar e anti-carro per l’esercito ucraino. L’aiuto militare degli Stati Uniti sarà del valore di 350 milioni di dollari.
http://www.ilfarosulmondo.it/usa-il-senato-approva-fornitura-di-armi-allesercito-ucraino/
13/12/2014: Jatsenjuk a Bruxelles per concordare l’avvicinamento di Kiev alla NATO
http://comunicati.russia.it/jazenjuk-e-andato-a-bruxelles-per-concordare-l-avvicinamento-di-kiev-alla-nato.html
By Prof Michel Chossudovsky – Global Research, December 05, 2014
NUOVA LEGISLAZIONE AMERICANA PREPARA IL TERRENO PER LA GUERRA ALLA RUSSIA?
- di prof. Michel Chossudovsky -
L’America è in marcia verso la guerra. Se è vero che uno scenario di terza guerra mondiale è stato nei piani del Pentagono per più di 10 anni, ora però le azioni militari contro la Russia vengono contemplate sul “piano operativo”.
Allo stesso modo, sia il Senato che la Camera hanno introdotto nuova legislazione che legittima la condotta di guerra contro la Russia. Non abbiamo a che fare con una “guerra fredda”. Non prevale nessuna delle salvaguardie in vigore in quell’epoca. Si è verificata una rottura diplomatica tra Oriente e Occidente, abbinata a un’estesa propaganda bellica. A loro volta, le Nazioni Unite hanno chiuso gli occhi di fronte ai crimini di guerra commessi dall’alleanza militare occidentale.
L’adozione di un’importante legge da parte della Camera statunitense, avvenuta il 4 dicembre, fornirà (qualora venga approvata in Senato) al presidente e comandante supremo il via libera per iniziare, senza approvazione del congresso, un processo di confronto militare con la Russia.
E’ in questione la sicurezza globale. Questo voto storico, che potrebbe influenzare le vite di centinaia di milioni di persone in tutto il mondo, quasi non è stato riportato dai media.
Il mondo è a un bivio pericoloso. Mosca ha risposto alle minacce di USA e NATO. I suoi confini sono minacciati. Il 3 dicembre, il ministro della difesa della Federazione Russa ha annunciato l’inaugurazione di un nuovo ente politico-militare che assumerebbe il potere nel caso di guerra. (Vedi: Russia launches ‘wartime government’ HQ in major military upgrade ).
Cronologia dei preparativi di guerra
A maggio 2014 è stato introdotto al Senato l’Atto di Prevenzione dell’Aggressione Russa (RAPA, S 2277) che invoca la militarizzazione dell’Europa orientale e degli stati baltici e lo stazionamento permanente di truppe USA e NATO sulle soglie della Russia.
Se è vero che la risoluzione S 2277 è all’esame del Comitato per le Relazioni Estere del Senato, le sue premesse essenziali sono però già in corso d’implementazione. In luglio, il comandante della NATO in Europa, generale Philip Breedlove, ha richiesto di “rifornire una base in Polonia con abbastanza armi, munizioni e provviste da supportare un rapido schieramento di migliaia di soldati contro la Russia” (RT, 24 luglio) […]
In ottobre si sono svolte esercitazioni USA-NATO negli stati baltici. All’inizio di novembre si è tenuto un secondo round di esercitazioni sia negli stati baltici che in Europa orientale. Tra queste, le esercitazioni NATO “Spada di ferro” in Lituania, a cui hanno partecipato 9 stati membri.
Secondo Mosca le esercitazioni servivano ad “aumentare la prontezza operativa” e a trasferire infrastrutture militari NATO ai confini russi. In risposta a tale schieramento NATO, anche la Russia ha condotto ad inizio novembre estese esercitazioni nel Mare di Barents per testare tutta la sua triade nucleare composta di bombardieri strategici, sottomarini e missili balistici intercontinentali.
La risoluzione H.Res. 758
Il 18 novembre è stata introdotta alla Camera l’importante risoluzione H.Res. 758, il cui nocciolo consiste nel dipingere la Russia come un aggressore che ha invaso l’Ucraina e nell’invocare contro di essa l’azione militare. ( https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=VptXR5bPNe4 )
[…] Se la risoluzione 758 dovesse diventare legge, di fatto fornirebbe al presidente degli Stati Uniti il via libera per dichiarare guerra alla Federazione Russa senza l’autorizzazione formale del Congresso. In questo senso potrebbe essere interpretata come “lievemente incostituzionale”, in quanto contravviene alla sostanza dell’articolo 1, sezione 8 della Costituzione statunitense, che assegna “il potere di dichiarare guerra” al Congresso.
La risoluzione sollecita il presidente degli Stati Uniti, in consulta con il Congresso, a:
“condurre una revisione della forza, prontezza e responsabilità delle forze armate statunitensi e delle forze di altri membri NATO, per stabilire se i contributi e le azioni di ciascuno siano sufficienti ad assolvere gli obblighi di difesa collettiva previsti dall’articolo 5 del Trattato Nord-Atlantico, e di specificare le misure necessarie a rimediare eventuali deficienze.”
Questo suggerisce che gli USA stiano contemplando l’uso della dottrina di sicurezza collettiva della NATO (art. 5) in vista dello scatenamento di un confronto militare con la Federazione Russa. L’articolo 5 è un meccanismo imposto dagli USA all’Europa occidentale. Esso costringe gli stati membri della NATO, in gran parte europei, a muovere guerra per conto di Washington.
Inoltre si sta prendendo in considerazione un referendum sull’adesione dell’Ucraina alla NATO. Nel caso l’Ucraina ne diventasse membro e/o ridefinisse i suoi accordi di sicurezza con la NATO, potrebbe venire invocato l’articolo 5 per giustificare una guerra contro la Russia.
Legislazione rapida
La velocità con cui questa legislazione è stata adottata è insolita nella storia del Congresso statunitense. La risoluzione 758 è stata introdotta il 18 novembre, passata in gran fretta al Comitato Affari Esteri e tornata subito all’intera Camera per il dibattito e l’adozione. Appena 16 giorni dopo essere stata introdotta dal deputato Kinzinger (Illinois) è stata adottata con 411 voti favorevoli e 10 contrari nella mattinata del 4 dicembre. I membri del Congresso sono burattini. Il loro voto è controllato dalle lobby di Washington. Per gli appaltatori della difesa, Wall Street e i magnati del petrolio texani, “la guerra fa bene agli affari”. […]
Il blackout dei media
Uno si aspetterebbe che questa decisione storica sia stata ampiamente trattata dai media. Al contrario c’è stato un totale blackout: i media nazionali non hanno parlato della risoluzione 758. Nessuno ha osato riflettere sulle sue drammatiche implicazioni, il suo impatto sulla “sicurezza globale”. La terza guerra mondiale non è notizia da prima pagina.
E, senza copertura mediatica delle preparazioni belliche, il pubblico resta ignaro dell’importanza di tale decisione del Congresso.
Passate parola. Invertite la rotta verso la guerra. […]
Fonte: Global Research
Traduzione: Anacronista
L'arte della guerra. La rubrica settimanale di Manlio Dinucci
In tal modo la risoluzione cancella tutta la storia della penetrazione Usa/Nato in Ucraina, fino al putsch di piazza Maidan organizzato per suscitare la reazione dei russi di Ucraina e della Federazione Russa, riportando l’Europa a una nuova guerra fredda. La risoluzione chiama quindi il Presidente a fornire al governo ucraino armi, addestramento e intelligence, e contemporaneamente a rivedere «lo stato di prontezza delle forze armate Usa e Nato».
Accusando la Russia di violare il Trattato Inf, che nel 1991 ha eliminato in Europa i missili nucleari a gittata intermedia lanciati da terra (tra cui quelli Usa schierati a Comiso), la risoluzione sollecita il Presidente a «rivedere l’utilità del Trattato Inf per gli interessi degli Stati uniti» con la possibilità di «ritirarsi dal Trattato» (non a caso nel momento in cui gli Usa ammodernano le armi nucleari che mantengono in Europa, Italia compresa). La risoluzione sollecita inoltre il Presidente a verificare se ciascun alleato è in grado di contribuire all’«autodifesa collettiva in base all’articolo 5 del Trattato nord-atlantico».
Tale articolo, che obbliga tutti i membri dell’Alleanza a intervenire se uno di loro è attaccato, viene esteso di fatto oggi anche all’Ucraina, pur non essendo ancora ufficialmente membro della Nato. Gli alleati vengono direttamente sollecitati, nella risoluzione, a «fornire la loro piena quota di risorse necessarie alla difesa collettiva», cioè ad accrescere la spesa militare in base all’impegno preso di portarla come minimo al 2% del pil. Il che implica per l’Italia un aumento dagli attuali 52 milioni di euro al giorno, secondo i dati ufficiali della Nato (72 secondo il Sipri [ http://www.ilmanifesto.info/cento-milioni-di-euro-al-giorno-in-armi/ ]), a oltre 100 milioni di euro al giorno.
Sul piano economico, per «ridurre la capacità della Russia di usare le forniture energetiche quale mezzo di pressione», la risoluzione chiama l’Unione europea a «sostenere le iniziative di diversificazione energetica» intraprese dagli Usa, in particolare «l’aumento delle esportazioni di gas naturale e altri tipi di energia dagli Stati uniti» verso la Ue, l’Ucraina e altri paesi europei. In altre parole, chiama la Ue a rinunciare all’importazione di gas russo (e per questo gli Usa hanno affossato il gasdotto «South Stream») per importare quello liquefatto (tra l’altro molto più caro) fornito dalle multinazionali statunitensi.
La risoluzione infine chiama il Presidente a sviluppare una strategia per «produrre e diffondere informazioni in lingua russa in paesi con significativi settori di popolazione che parlano russo», massimizzando l’uso delle emitenti «Voce dell’America» e «Radio Europa Libera/Radio Libertà» attraverso «partnership pubblico-private» con media nazionali. Rilanciando così in Europa l’isterismo propagandistico della guerra fredda.
Questo, in sintesi, il contenuto della Risoluzione 758 che, dopo che sarà stata approvata anche dal Senato, diverrà una vera e propria legge per l’attuale e le future amministrazioni. E allo stesso tempo una dichiarazione ufficiale di guerra alla Russia che, attraverso la Nato, riporta l’Europa in prima linea di un nuovo pericoloso confronto militare.
https://www.cnj.it/INIZIATIVE/usciredallanato2014.htm
Roman Herzog, Antje Vollmer, Wim Wenders, Gerhard Schröder und viele weitere fordern in einem Appell zum Dialog mit Russland auf. ZEIT ONLINE dokumentiert den Aufruf… (5. Dezember 2014)
In Germania ex presidenti, politici, artisti, industriali lanciano un potente appello per la distensione in Europa. I loro colleghi italiani tacciono (di Pino Cabras, 8 dicembre 2014)
http://www.german-foreign-policy.com/de/fulltext/59015
Џорџ Ф. Кенен, један од твораца спољне политике САД је након Другог светског рата још 1948. године написао: ”Морамо бити крајње опрезни када говоримо о нашој водећој улози у Азији… Ми поседујемо око 50% богатстава овог света, али чинимо само 6,3% светског становништва… Наш стварни задатак у следећој декади се састоји у изналажењу такаве форме односа која ће нам допустити да задржимо ову разлику у благостању, и да при томе значајније не умањимо нашу националну безбедност…Мораћемо да свудa усредсредимо пажњу на апсолутно своје националне циљеве… Треба да прекинемо са праксом да говоримо о нејасним, нереалним циљевима као што су људска права, подизање животног стандарда и демократизацији. Није далеко дан када ће наше деловање усмеравати трезвена идеја моћи.”
У апсолутне националне циљеве САД спада и обезбеђивање сировина и тржишта. Сједињене Америчке Државе су, додуше супротно Кененовом савету, многе ратове које су водиле после Другог светског рата оправдавале причом о људским правима и демократизацији, али се у стварности увек радило и још увек се ради о тржиштима и изворима сировина. Како би оставриле своје интересе и војним путем, САД располажу највећом војном силом света. Према подацима Штокхолмског института за мир СИПРИ за 2013. годину, САД су су са својих 685 милијарди долара војних издатака евидентно испред Кине са њених 188 милијарди и Русије са 88 милијарди долара. НАТО чланице заједно располажу са 1000 милијарди долара за војни сектор, а ипак се осећају да их Русија са својих 88 милијарди веома угрожава. Овом претњом се, као и у доба Хладног рата, оправдава кампања за повећање издатака за наоружање која се тренутно води у немачким медијима.
И у сукобу у Украјини ради се о сировинама и тржиштима
Барак Обама је на заседању Скупштине УН 24. септембра 2014. изјавио да конфликт у Украјини доказује колико је Русија велика опасност за Европу. Некадашњи државни секретар владе Роналда Регана, Пол Крег Робертс, коментарисо је овај говор овако: ”Апсолутно је непојмљиво да председник Сједињених Америчких Држава стаје пред целокупну светску заједницу да прича о стварима за које сви знају да су еклатантне лажи... Када Вашингтон баца бомбе и током тринаест година без објаве рата напада седам земаља онда то није агресија. У питању је агресија тек онда када Русија усвоји петицију Крима о уједињењу са Русијом за коју је гласало 97 процената становништва.”
И у конфликту у Украјини ради се о сировинама и тржиштима. Тако је примерице амерички концерн „Шеворн“ добио право да експлоатише гас добијен фрекингом, а Хантер Бајден, син америчког заменика председника Џоа Бајдена, члaн je директоријума једне украјинске корпорације за производњу гаса. У процесу ширења НАТО ка Истоку Киев је изостао из сфере утицаја Сједињених Држава, а то више није смело да остане тако.
Овакву спољну политику коју Америка спроводи десетинама година Вили Вимер, државни секретар парламента у Министарству одбране владе Хелмута Кола и дугогодишњи заменик председника ОЕБС-а, коментарише на следећи начин: ”Прво су Сједињене Америчке Државе приморале Уједњене Нације да прихвате НАТО као војни сервис који спроводи њихове безбедносно-политичких мере. Али, даљи циљ који је следила Америка ишао је и иде у другом смеру. Уједињене Нације је требало да буду до те мере маргинализоване да би убрзо могло да се догоди да НАТО, којим доминирају САД, заузме глобалну позицију коју имају Уједињене Нације.”
НАТО нема будућност као пуки инструмент наметања америчких интереса
Хелмут Шмит је, према Теу Зомеру, некадашњем руководиоцу Штаба за планирање у Министарству одбране, пре неког времена, размишљајући на сличан начин, на питање шта су данас смисао и сврха НАТО одговорио: ”У стварности НАТО је излишан.” Објективно гледано, у случају западног савеза ради се у крајњој линији о чистом инструменту америчке глобалне стратегије. Као пуки инструмент наметања америчких интереса НАТО нема будућност. Глобални интервенционизам не може бити његов имепратив.
И на Блиском Истоку су већ деценијама у питању искључиво сировине и тржишта. Све владе Сједињених Државо су покушавале да, у различитим формама, Америци обезбеде премоћ у Југозападној Азији када је у питању било обезбеђивање приступа изворима нафте. Као што знамо, оне нису биле нарочито скрупулозне приликом избора својих средстава. Оне су наоружале талибане, диктатора Садама Хусеина или ИДИЛ да би на крају водиле ратове против њих. Када данас заменик председника САД Џо Бајден оптужује савезнике Америке на Блиском Истоку да су наоружали ИДИЛ и кривицу сваљује на Турску, Саудијску Арабију и Уједињене Арапске Емирате, прећуткује чињеницу да су ови савезници САД уствари деловали као продужена рука америчке политике.
Они који данас својим трупама или испорукама оружја подржавају војне интервенције Сједињених Држава везују се за ону америчку спољну политику која је од Другог светског рата до данас око целе земаљске кугле за собом оставила траг милиона мртвих. У дискусијама око учешћа Бундесвера у војним интервенцијама последњих година не ради се у првој линији о томе да се спасу људски животи, већ суштински о питању не подржава ли Бундесвер ову америчку политику обезбеђивања сировина и тржишта.
Спрега партија система и немачких медија
До сада је немачка партија ЛЕВИЦА одбијала да буде учесник овакве политике. Због тога је партије система ЦДУ, ЦСУ, СПД, ФДП и Зелени, скупа са немачким медијима, годинама нападају, захтевајући да коначно почне да води ”одговорну” спољну политику. Петер Шол-Латур у својој посмртно објављеној књизи ”Проклетство злог дела” пише о улози медија: ”Глобална кампања дезинформисања америчких пропагандних института, којој је успело да најтемељније изманипулише европску медијску сцену, може некоме да изгледа сасвим оправданом, ако се ради о томе да се превари непријатељ... Али, она постаје кобна када се њени аутори запетљају у мрежу сопствених лажи и опсесивних представа, када потпадну под сопствене фантазме.”
Аргумент који се увек потура како не смемо да пасивно гледамо како људи пате или умиру лицемеран је и лажан. Западна заједница негованих вредности пасивно посматра мање више сваки дан како људи умиру од глади и болести. Избеглице се утапају, заразе попут еболе се шире, док индустријске земље ни у назнакама не размишљају о томе да за спас ових људи дају бар приближно онолико новца колико га годишње дају за војни комплекс. Просто нас изненади када видимо како се изненада пробуди сажаљење политичара и политичарки, када им се пружи прилика да се заложе за војну инервенцију, оставши при томе потпуно неосетљиви док гледају свакодневну глад, смрт и болест или дављење избеглица у светским морима.
Политичка левица у Европи могла је да одахне када је папа Фрања установио: ”Оваква привреда убија.” Ту привреду ЛЕВИЦА назива капитализмом. Пре скоро једног столећа француски социјалиста Жан Жорес је написао: ”Капитализам носи у себи рат као што облак носи кишу.” Другачије формулисано: Да би се обезбедиле сировине и тржишта у оваквом привредном систему ће увек бити употребљена војна сила.
Савремени француски социјалисти су из свог сећања протерали Жана Жореса исто онако као што су немачке социјалдемократе протерале Вилија Бранта чија је одлучујућа реченица у његовом говору приликом доделе Нобелове награде за мир гласила: ”Рат није ultima ratio већ ultima irratio.” У међувремену су војне интервенције постале неодвојив део спољне политике СПД.
”ЛЕВИЦА је интернационалистичка странка мира”
Седиште ЛЕВИЦЕ је у Дому Карла Либкнехта. Њени чланови осећају дуг према наслеђу Карла Либкнехта: ”Крај ратовима!” ЛЕВИЦА себе види као део ове традиције, уневши у свој програм став: ”ЛЕВИЦА је интернационалистичка странка мира која се бори против насиља.”
Meђутим, Грегор Гизи и још неколико политичара ЛЕВИЦЕ, које медији славе као ”реформаторе”, покушавају да се реше наслеђа Карла Либкнехта у програму ЛЕВИЦЕ. При томе они су бацили око на учешће у влади црвено-црвено-зелене коалиције. СПД и Зелени су условили састављање такве заједничке савезне владе одустајањем ЛЕВИЦЕ од њених миротворних политичких принципа.
Међутим, самосвесна политика изгледа другачије. Захтевима попут оног ”Напоље из Авганистана!” и ”Не извозу оружја!” ЛЕВИЦА је добила на изборима. И данданас већина грађана Савезне Републике одбија извоз оружја и војне интервенције Бундесвера у иностранству. ЛЕВИЦА има бољи одговор на питање: ”Хоћете ли да пасивно посматрамо како људи умиру?” Помозите, шаљите лекаре и болничарке уместо војника, храну и лекове уместо оружја. То је миротворна алтернатива војсци која ратује.”
То је и понуда ЛЕВИЦЕ СПД-у и Зеленим за формирање заједничке савезне владе. Ако би се социјалдемократе вратиле на пут Вилија Бранта, ништа не би било на путу сарадњи на пољу спољне политике. Таква спољна политка би, у духу политике попуштања затегнутости, била у споразумевању са Русијом које је у елементарном интересу Немаца. Одустајање од примене силе, добросуседски односи, попуштање затегнутости, заједничка безбедност су увек примеренији у обезбеђивању мира него што су то извоз оружја, интервенционистички ратови, кршење међународног права или санкције.
На хиљаде убистава дроновима да би се осигурали геостратешки интереси САД империје
Чак и када би све наведено и било тачно, зар не постоји обавеза да се помогне, ако треба и оружјем, људима попут Јесида, Курда или многих других народа којима је последњих година претило уништење? Само, коју војну интервенцију је могла да наложи Организација Уједињених Нација да би заштитила становништво Вијетнама од рата, када су Сједињене Америчке Државе користиле напалм бомбе и када су страдали милиони људи? Коју војну интервенцију је она могла да нареди у циљу заштите становништва у Ираку чији број жртава једна америчка студија процењује на пола милиона?
Само у случају када би се САД потчиниле одлукама реформисане ОУН – а оне су тренутно од тога удаљене светлосне године - могли бисмо да замислимо формирање светске полиције која би могла да спречи насиље на начин како то раде полиције у националним државама. Све док САД имају освајање извора сировина и тржишта за циљ своје спољне политике, сва размишљања да се светски мир и право могу поново успоставити војним средствима не спадају у домен реалне политике. То су сањарије људи који нису у стању да анализирају светске структуре моћи или неће да виде да најмоћнију војну силу на кугли земаљској води председник који је, да би осигурао геостратешке интересе имерије САД, наредио на хиљаде смакнућа дроновима и који је о себи изјавио: ”Добар сам у убијању људи.”
Kaнтов категорички императив: ”Делај само у складу са оном максимом чије придржавање омогућава твоје хтење да она постане општи закон” је прикладано упутство за делање када светске државе желе да живе у миру једне са другима. Придржавање међународног права, одрицање од силе, разоружање, заједничка безбедност и добросуседство следе овај императив, док спољна политика која има за циљ да освоји сировине и тржишта, ако сама оцени да треба, и војним средствима увек води у нове ратове.
Аутор је бивши председник СПД-а, касније странке ЛЕВИЦА. Данас је вођа фракције ЛЕВИЦЕ у Сарланду.
Превод са немачког: Бранка Јовановић
Una recensione da “Il Manifesto” del 17 settembre 2014 di Simone Pieranni
Saggi. «Se dici guerra…», un volume collettivo per le edizioni Kappa Vu. I mutamenti geopolitici testimoniano il declino dell’impero Usa e l’incapacità dell’Europa di una propria politica estera autonoma
Il recente vertice Nato a Newport, in Galles, considerato il più importante dalla costituzione dell’Alleanza Atlantica, ha confermato in modo clamoroso molte delle riflessioni e analisi contenute in Se dici guerra… basi militari, tecnologie e profitti (a cura di Gregorio Piccin, edizioni Kappa Vu, 12 euro).
Il volume è una raccolta di interventi sui conflitti bellici inanellati da un filo conduttore, la totale subalternità di Italia ed Europa alla Nato e agli Stati uniti. Si tratta di un dato confermato, del resto, anche nell’ultimo meeting «atlantico». Dovendo occuparsi di Ucraina e di Isis, a fare la parte del padrone è stato Barack Obama, capace di dettare la linea tanto sull’Ucraina, quanto sulla «coalizione» extra Nato che dovrà annientare la nuova organizzazione islamista che imperversa nelle regione tra Iraq e Siria (creata però proprio da chi ha finanziato «i ribelli» contro Assad in Siria). Ci sono molti punti che il libro coglie in pieno. In primo luogo, la subalternità italiana alla Nato.
Come scrive Giuseppe Casarrubea, nel capitolo «La Nato e gli eserciti Stay behind in Italia», la situazione italiana «è caratterizzata dall’assenza di una precisa identità democratica e dal suo perfetto allineamento strategico militare con la visione statunitense del mondo» Per quanto l’idea di un fronte comune europeo, «non c’è chi non veda come l’attuale concezione di questa idea sia progressivamente decaduta, supposto che abbia mai avuto una sua consistente forza reale».
Come spiega bene Manlio Dinucci, una firma presente in tema di armi, guerre e Alleanza Atlantica sul manifesto, nel capitolo «Il riorientamento strategico della Nato dopo la guerra fredda» la scomparsa dell’Urss e del suo blocco di alleanza ha creato un primo momento di svolta, dando vita nella regione europea ed euroasiatica «ad una situazione completamente nuova». La Nato amplia la propria concezione si sicurezza, muta i suoi concetti strategici, puntando a coinvolgere altri paesi oltre quelli nord atlantici. Si comincia così a delineare la «Grande Nato». L’Italia, naturalmente, par tecipa. «Tale strategia — scrive Dinucci — è fatta propria anche dall’Italia quando sotto il sesto governo Andreotti partecipa alla guerra del Golfo: i Tornado dell’Aeronautica italiana effettuano 226 sortite per complessive 589 ore di volo».
Sembra una vita fa. C’era l’America dei Bush; Washington era uscita vincitrice dal confronto con l’Unione Sovietica e poteva ancora affermare l’unilateralità imperiale degli Usa. Da allora, molta acqua è passata sotto i ponti. L’impero americano è in declino, mentre altri stati affermano la propria politica di potenza. Il mondo è cioè diventato multipolare. In mezzo ci sono state le guerre jugoslave, l’11 settembre, le primavere arabe. E oggi, l’Ucraina, rappresenta in pieno i cambiamenti epocali del mondo e la volontà statunitense nel perseguire la sua politica di potenza, utilizzando come pedine in una scacchiera tanti altri paesi, compresa l’Europa, compresa l’Italia. Secondo Dinucci, «l’operazione condotta dalla Nato in Ucraina inizia già nel 1991». Non riuscendo l’operazione di adesione dell’Ucraina nell’Alleanza atlantica, gli Stati uniti hanno iniziato a tessere quelle reti di collaborazione militare, teste di ponte per agenti Cia e un lavorio ben più denso di natura politica.
La nuova strategia Usa è spiegata dal segretario della difesa americana Chuckel Hagel. Le operazioni americane, spiega Hagel, «non intendono più essere coinvolte in grandi e lunghe operazioni di stabilità oltremare, come in Iraq o Afghanistan». Ormai la guerra si fa con squadre speciali, con droni, con la creazione di quelle condizioni «per destabilizzare i paesi e preparare successivamente attacchi militari mirati». Nel volume ci sono altri spunti di riflessione, ad esempio il ruolo dei sindacati all’interno dell’economia della spesa militare, che come richiesto da Obama a Newport aumenterà anche in Italia.
Gianni Alioti scrive sul ruolo del sindacalismo italiano, che per l’autore si è «più volte messo in gioco sulle contraddizioni di natura etica e politica, alla base della produzione e del commercio di armamenti. Lavorando, insieme ai movimenti pacifisti e antimilitaristi, sui temi del disarmo e del controllo dell’export e agendo in molti casi per la diversificazione e riconversione nel civile delle industrie a produzione militare». Argomento più che mai attuale, dato il previsto aumento delle spese militari in Italia. La guerra è un evento nefasto, come abbiamo appreso dai racconti dei nostri nonni, padri e madri. Guerra è fame, sofferenza e morte: una terribile realtà che le moderne armi provano invece ad annullare, riducendo i conflitti bellici a un buon business o a una lotta di civiltà.
Come specifica nell’introduzione Tommaso Di Francesco, «è nato un nuovo giornalismo embedded, al seguito collaterale degli eserciti sul campo, una generazione di inviati di guerra, come se la guerra fosse un evento naturale oggettivo e non un evento umano sulq uale avere un punto di vista contrario». Questi sono i meccanismi da sradicare e di cui invece «avere cura». Perché, si chiede Di Francesco, «non c’è ancora una generazione che rivendichi «il ruolo di inviati «contro» la guerra?».
It was the prospect of Ukraine being drawn into the western military alliance that triggered conflict in the first place…
http://www.theguardian.com/commentisfree/2014/sep/03/nato-peace-threat-ukraine-military-conflict
di Seumas Milne
Per i guerrafondai occidentali è un buon momento per stare in Galles. Un'alleanza militare che per anni ha lottato per giustificare la sua stessa esistenza ha preparato una fitta agenda per il suo vertice a Newport. La Nato può anche non essere al centro dei piani diBarack Obama e David Cameron per far decollare l'intervento in Medio Oriente e cancellare il cosiddetto pericolo dello Stato islamico ma dopo 13 anni di sanguinosa occupazione dell'Afghanistan e un nefasto intervento militare in Libia, l'alleanza occidentale ha finalmente un nemico che sembra adattarsi perfettamente alle sue strategie. Passando per l'ex repubblica sovietica dell'Estonia di oggi, il presidente degli Stati Uniti ha dichiarato che la Nato è pronta a difendere l'Europa da una "aggressione russa".
Il segretario generale della Nato, Anders Fogh Rasmussen - che nel 2003 dichiarò, così come il primo ministro danese, che "l'Iraq possiede armi di distruzione di massa ... lo sappiamo" - ha rilasciato le immagini satellitari che dimostrerebbero la supposta invasione dell'Ucraina da parte della Russia. Per non essere da meno, il primo ministro britannico ha paragonato Vladimir Putin a Hitler.
Il vertice ha in programma la costituzione di una forza di reazione rapida da dispiegare in Europa orientale per scoraggiare Mosca. La Gran Bretagna sta inviando truppe in Ucraina per esercitazioni militari. A Washington, i falchi del Congresso stanno chiedendo a gran voce una pacificazione e un intervento per dare all'Ucraina "una forza combattente più capace di resistere" alla Russia.
Ogni speranza per un accordo su il cessate il fuoco venuto dal presidente dell'Ucraina come via per porre fine al conflitto è naufragata nel momento in cui il suo primo ministro, Arsenij Yatseniuk - un favorito americano a Kiev - ha descritto la Russia come uno "stato terrorista" e, incoraggiato da Rasmussen, ha chiesto che all'Ucraina sia consentito di aderire alla NATO. Ma fu proprio la minaccia che l'Ucraina potesse entrare in un'alleanza militare ostile alla Russia, e nonostante l'opposizione della maggior parte degli ucraini e del governo da essi eletto, che innescò questa crisi.
Invece di mantenere la pace, è stata proprio la Nato la causa dell'escalation delle tensioni e della guerra. Che è quanto la Nato fa da quando è stata fondata nel 1949, al culmine della guerra fredda, sei anni prima del Patto di Varsavia, come un trattato di difesa contro la minaccia sovietica. Si è spesso affermato che l'alleanza ha mantenuto la pace in Europa per 40 anni, quando in realtà non c'è la minima prova che l'Unione Sovietica abbia mai pensato di attaccare.
Dopo il crollo dell'URSS, il Patto di Varsavia è stato debitamente sciolto. Lo stesso non è accaduto per la NATO, pur essendo venuta meno la ragione apparente per la sua esistenza. Se la pace fosse stata veramente il suo fine, si sarebbe potuto utilmente trasformarla in un accordo di sicurezza collettiva a cui far partecipare anche la Russia, sotto l'egida delle Nazioni Unite.
La NATO si è posta invece nuovamente "out of area" assegnandosi il mandato a fare la guerra unilaterale, dalla Jugoslavia in Afghanistan e in Libia, come avanguardia di un nuovo ordine mondiale dominato dagli Stati Uniti. In Europa ha gettato le basi per la guerra in Ucraina rompendo l'impegno tra Stati Uniti e Mosca eprocedendo inesorabilmente verso un'espansione ad Est: prima nei paesi dell'ex Patto di Varsavia, poi nei territori della ex Unione Sovietica.
Ma il "grande premio", come il capo della fondazione statunitense National Endowment for Democracy ha ammesso l'anno scorso, è stato la divisione etnica dell'Ucraina. Dopo che l'Unione Europea siglò un trattato militare unilaterale con l'Ucraina che escludeva un accordo coi russi - che il corrotto ma regolarmente eletto presidente dell'Ucraina rifiutò di firmare e per questo fu rovesciato da un vero e proprio colpo di stato sostenuto dagli Stati Uniti - divenne quasi paranoico per la Russia vedere l'acquisizione dello stato confinante come una minaccia ai suoi interessi fondamentali.
Sei mesi dopo, nell'Ucraina orientale la resistenza filorussa alle forze nazionaliste di Kiev appoggiate dalla Nato è diventata una guerra su vasta scala. Ci sono stati migliaia di morti e violazioni dei diritti umani da entrambe le parti, mentre le truppe governative e i loro ausiliari irregolari bombardano aree civili e rapiscono, detengono e torturano in massa i sospetti separatisti.
Le forze ucraine sostenute dai governi occidentali sono gruppi come ilbattaglione neo-nazista Azov, il cui simbolo è il "dente di lupo" usato dagli assaltatori di guerra nazisti. Il regime di Kiev, sempre più repressivo, sta ora tentando perfino di vietare il partito comunista ucraino, che ha ottenuto il 13% dei voti alle ultime elezioni parlamentari.
D'altronde la Nato, che spesso in passato ha avuto tra i suoi membri anche governi fascisti, non è mai stata troppo esigente in fatto di democrazia. Le prove portate a sostegno delle sue affermazioni sull'invasione dell'Ucraina orientale da parte delle truppe russe sono inconsistenti. Le forniture di armi e gli interventi segreti a sostegno dei ribelli del Donbass - comprese le forze speciali e irregolari - sono un'altra cosa.
Ma questo è esattamente ciò che le potenze della NATO, come Stati Uniti, Gran Bretagna e Francia sono state impegnate a fare in tutto il mondo per anni, dal Nicaragua alla Siria e in Somalia. L'idea poi che la Russia abbia inventato una nuova forma di "guerra ibrida" in Ucraina è quanto meno bizzarra.
Ciò non vuol dire che la guerra per procura tra la Nato e la Russia in Ucraina non sia brutta e pericolosa. Ma non è necessario avere alcuna simpatia per l'autoritarismo oligarchico di Putin per riconoscere che la NATO e l'UE, non la Russia, hanno scatenato questa crisi e che sono le stesse potenze occidentali che resistono alla soluzione negoziata che è l'unica via d'uscita, per paura di apparire deboli.
Tale soluzione dovrà includere come minimo l'autonomia federale, la parità di diritti per le minoranze e la neutralità militare, in altre parole, no Nato. Con l'aumento dello spargimento di sangue e il centro di gravità politico di Kiev spostato sempre più a destra l'economia dell'Ucraina sta implodendo, solo i suoi sponsor occidentali possono fare qualcosa. L'alternativa, dopo la Crimea, è l'escalation e la disintegrazione.
La Nato ama considerarsi come una comunità internazionale. In realtà si tratta di un club militare interventista ed espansionista degli stati ricchi del mondo e i loro satelliti sono utilizzati per far rispettare gli interessi strategici ed economici occidentali.
(3 settembre 2014)
Link articolo originale: http://www.theguardian.com/commentisfree/2014/sep/03/nato-peace-threat-ukraine-military-conflict
Traduzione di Pier Francesco De Iulio per Megachip.info
© Illustration: Matt Kenyon.
НАТО НИЈЕ ЧУВАР МИРА
Међународна федерација отпора и антифашиста ФИР, са седиштем у Берлину, чији је агилни и угледни члан СУБНОР Србије, упутила је апел светској јавности.
„Поводом 100-годишњице почетка Првог светског рата и 75. годишњице агресије хилеровске Немачке на Пољску 1. септембра 1939. године као почетак Другог светског рата, Међународна федерација бораца отпора (ФИР), кровна асоцијација организација некадашњих бораца отпора, партизана, чланица антихитлеровске коалиције, прогањаних од нацистичког режима, и данашњи антифашисти из 25 европских земаља и Израела – позива мировне покрете, политичке групе и владе на заједничке активности за нову међународну политику мира.
Ратови од 1914-18. и 1939-45. нису били резултат ни „месечара“ нити „коалиције тоталитарних режима“, него доказ о битки за империјалистичке интересе, за моћ и утицај у Европи и свету.
После ослобођења од фашизма 1945. године, антихитлеровска коалиција је покушала да одлукама Потсдамске конференције и стварањем ОУН изгради нове међународне односе и искључи рат из живота народа. Потсећамо да је задњих 40 година, кроз политичке активности народа и држава ОЕБС-а, успешан био процес елиминисања опасности од рата у Европи.
Од времена рата у Југославији и грађанског рата у Украјини, можемо видети да је опасност у садашњој Европи реална. Мада се чују другачији гласови од оних 1914. и 1939. године, ипак су присутни и нарастајући интереси за продор силе и утицаја у регионе са природним ресурсима и сировинама.
НАТО присваја себи право за утицај и активности на глобалном нивоу, наводно ради „одбране западних вредности“, док су повреде људских права и масовна убијања у току због материјалног богатства. Игнорише се и право на самоопредељење народа.
Као „Весник мира“, добитник великог признања светске заједнице народа, позивамо ОУН, међународне организације и друштвене снаге да подрже иницијативе за нову политику мира.То укључује признавање права на егзистенцију свих земаља и примену равноправног међународног поретка. Посебан допринос би могле да пруже земље ЕУ ако одбаце милитантну спољну политику.
У том смислу позивамо снаге мира, партије, синдикате и критичаре глобализације да буду активни у акцији, у гласањима и објашњавањима нове међународне политике мира.
ФИР позива своје чланице да учествују у таквим иницијативама с обзиром на своја историјска искуства“ – стоји у поруци Извршног комитета Међународне федерације отпора и антифашиста.
2) Trieste: i “boia” ucraini della Risiera di San Sabba / Demjanjuk condannato: «Contribuì allo sterminio»
http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/11/17/london-antifascists-gather-to-protest-remembrance-of-ukrainian-war-time-nazi-collaborators/
http://www.civg.it/index.php?option=com_content&view=article&id=488:il-tragico-anniversario-di-talerhof&catid=2:non-categorizzato
- Scritto da Georgij Poljakov
"Il passato non è mai morto. Non è nemmeno passato ".
William Faulkner, Requiem per una monaca
Sono passati un centinaio di anni da quando è stato creato il primo campo di concentramento in Europa (1): in Galizia, destinato ai russi e ai credenti ortodossi.
Il 4 Settembre 2014 ha segnato il centenario della tragedia dei campi di concentramento di Talerhof [Thalerhof] e Terezin [Theresienstadt], dove decine di migliaia di vittime hanno trovato una morte violenta, martirizzati per la loro fede ortodossa, per il rifiuto di tradire le proprie convinzioni, per il rifiuto di chiamarsi ucraini.
L'Anno 2014 – carico di presentimenti e di violenza – coincide in modo molto simbolico con due anniversari tragici della nostra storia; cento anni dall'inizio della prima guerra mondiale, e cento anni da quando il sangue dei martiri è stato versato nei campi di concentramento di Terezin e Talerhof. Sì, il 4 settembre 1914, quando cancelli dell'inferno di Talerhof si sono spalancati, è diventato un giorno di dolore, non solo per i russini ortodossi della Transcarpazia, vittime di una tirannia orribile per mano dei servi del Vaticano, ma per l'intero universo russo nel suo complesso. Non è un puro caso che la prima mega-guerra e il primo campo di concentramento abbiano contaminato contemporaneamente la nostra esistenza, come due corna di Satana: l'improvviso attacco infido che ha portato allo sterminio di creature di Dio su scala inimmaginabile. La guerra e il campo – creati nella stessa fabbrica, con sede negli inferi, sono divenuti i principali strumenti di annientamento della razza umana nell'era industriale.
Nel 1914-1917 il governo dell'Austria-Ungheria, con il sostegno esplicito della Germania e con la partecipazione diretta della Polonia, si è impegnato nello sterminio sistematico delle popolazioni ortodosse di Transcarpazia, Galizia e Bucovina. I ricercatori hanno stimato che la popolazione russina dell'Impero austro-ungarico contrava tra 3,1 e 4,5 milioni di persone all'inizio del XX secolo. Queste persone sono state sottoposte alle peggiori persecuzioni, scherni, umiliazioni, torture e orribili stragi. Decine di migliaia di russini hanno pagato con la vita la loro fedeltà alla loro fede e al loro patrimonio, per il loro diritto a rimanere russi.
La seconda metà del XIX secolo aveva visto la rinascita della cultura russina in Austria-Ungheria. Il popolo ancora una volta divenne consapevole del proprio posto in una cultura pan-russa, di appartenere a un indivisibile universo – dalla Kamchatka alle montagne dei Carpazi russi. In realtà, la leadership delle organizzazioni nazionali russine in Bucovina, Galizia e Transcarpazia era nelle mani dei partigiani dell'idea di una "grande" Russia unita. Chiamare se stessi o altri "ucraini" non era un dato etnico, ma piuttosto una sorta di etichetta politica, che descriveva la minoranza anti-russa.
I governanti dell'impero austro-ungarico, profondamente preoccupati da un'improvvisa rinascita dell'Ortodossia, risposero con arresti di massa tra i russi di Transcarpazia e Bucovina. Come antidoto ai sentimenti filo-russi il governo imperiale aveva creato, e quindi incoraggiato, la crescita della cosiddetta "scoperta etnica di sé" – le nozioni di etnicità "ucraina" e di nazione ucraina tra le parti della popolazione sensibili a tale sovversione. Gli "ucraini" sono stati così creati da menti polacche e austriache come mezzo per spostare i fedeli ortodossi verso una variante artificiale del cattolicesimo e un nuovo linguaggio "ucraino" creato artificialmente. Ma i campi di concentramento di Terezin e Talerhof hanno mostrato il vero volto della '"illuminata" reazione cattolica europea alla rinascita della fede ortodossa nel loro cortile. Questa è stata la reazione del prototipo della moderna Unione Europea, non ancora coperta dalla foglia di fico della "tolleranza" e simili inutili verbosità, contro la rinascita dell'universo russo, la Terza Roma scelta da Dio, la Santa Rus'.
Nel libro scritto da Javorskij, dal titolo "Il terrore in Galizia nel 1914-15", leggiamo questa terribile testimonianza: "Arrestavano chiunque, senza un giusto processo, chiunque si definiva russo, che portava un nome russo; chiunque teneva, anche in segreto, un giornale russo, un libro, un'icona o addirittura una cartolina. Hanno arrestato allo stesso modo intellettuali o contadini, uomini o donne, anziani o bambini, malati o sani. I loro obiettivi principali erano, ovviamente, i chierici ortodossi, i sacerdoti – quei capi disinteressati di congregazioni, "il sale della terra", l'essenza delle terre galiziano-russe. Hanno sostenuto il peso della crudeltà – tormentati, torturati, derisi, incessantemente inviati di prigione in prigione, a morire di fame e di sete, picchiati fino a quando perdevano i sensi, incatenati, giustiziati per fucilazione o per impiccagione... innumerevoli vittime innocenti, sofferenze senza limiti, il martirio di bagni di sangue, fiumi di lacrime degli orfani".
Questo è stato un genocidio, una pulizia etnica diretta ai russi, agli ortodossi. Avevano luogo su base regolare rastrellamenti di interi villaggi, uomini, donne, anziani, bambini... Oltre 100.000 russini etnici sono stati fisicamente sterminati dall'Impero. È un fatto significativo che, fino all'inverno del 1915, il campo di concentramento di Talerhof non aveva caserme. I detenuti hanno vissuto i loro ultimi giorni a cielo aperto, con sole, pioggia o neve. Sono stati impiccati, fucilati o uccisi a colpi di baionetta. Prima delle esecuzioni sono stati sottoposti a orribili torture - dita, labbra, orecchie tagliate. Altri 150.000 sono morti negli stessi campi – non per le esecuzioni, ma di malattia, freddo e fame. Centinaia di migliaia sono riusciti a fuggire andando in esilio. L'unico "crimine" di chi era perseguitato: il rifiuto di diventare "ucraini", il rifiuto di riconoscere il papa come loro sovrano, il rifiuto di tradire la loro fedeltà alla fede ortodossa, all'etnia e alla lingua russa.
Questo terribile crimine non è qualcosa che all'Europa moderna piace ricordare. Uno dei pochi memoriali, una lapide nel cimitero Lichakovskij a Leopoli, ha inciso sulla pietra: "Alle vittime di Talerhof – Rus' galiziana". Allora, la Russia non era intervenuta per salvare la vita dei propri fratelli in Ucraina occidentale. Ora, un secolo dopo, la storia si ripete; gli eventi seguono il vecchio scenario familiare di un'imminente tragedia. La guerra e i campi [di filtrazione], come due corna, puntano ancora una volta su vittime familiari, identificate da due tratti – russi e ortodossi. Nei mille anni del permanente stato di guerra tra ortodossia e cattolicesimo, Oriente e Occidente, Cristo e Anticristo, il secolo scorso è stato il più sanguinoso di tutti. Mentre scriviamo queste righe, orde di nuovi Cainsi, ucraini fratricidi e posseduti, stanno versando il sangue dei loro fratelli nel Donbass, e nuovi campi di filtraggio sono in costruzione a Zhdanovka (regione di Donetsk) e Martynovka (nei pressi di Nikolaev). Secondo le dichiarazioni ufficiali, queste allusive strutture, circondate da alte mura e filo spinato, sono destinate a "ospitare temporaneamente gli immigrati clandestini." Ma Mikhail Koval, un generale di alto rango dell'esercito ucraino, ha dichiarato pubblicamente un obiettivo diverso: "Effettueremo una filtrazione completa della popolazione. Dovremo utilizzare alcune tecniche di filtrazione per assicurarci che nessuno, comprese le donne, che nutra simpatie separatiste rimanga... Naturalmente separeremo gli uomini e le donne per il trattamento .... Dopo la filtrazione re-insedieremo quelli ritenuti affidabili in regioni remote... Daremo un'occhiata da vicino anche a tutti i partecipanti alla "guerra delle informazioni". Le nostre forze speciali compiranno la ricerca dei computer, dei collegamenti telefonici, degli amici ... "
Così il 1914 si ripete. La Russia troverà questa volta la forza spirituale e il coraggio di alzarsi e fermare l'attacco da parte delle forze delle tenebre? Il giorno del nostro giudizio dipende dal risultato.
Nota
(1) In Europa, ma non nel mondo: i primi 'campi di concentramento' moderni sono stati stabiliti dagli inglesi durante la seconda guerra boera.
Traduzione Padre Ambrogio - da ortodossiatorino
Da Mosca La Voce della Russia. La campagna di Russia di Mussolini. Italiani, brava gente? Prima puntata. Il 10 luglio del 1941 Mussolini invia in Russia il Corpo di spedizione italiano. Questa e’ la data ufficiale, ma dalla stampa sovietica emerge una realta’ alquanto diversa.
Per saperne di più: http://italian.ruvr.ru/radio_broadcast/53659446/53659702/
Ephraim Zuroff principale cacciatore di criminali nazisti, getta una grave accusa sulla nuova dirigenza ucraina
Il regime nazionalista e russofobo installatosi a Kiev con il golpe di febbraio continua la sua opera di revisione della storia dell'Ucraina cancellando feste e celebrazioni ereditate dall'epoca sovietica ed improntate ad un sentimento antifascista e sostituendole con nuove giornate dedicate ai leader e ai movimenti ultranazionalisti che negli anni '40 del secolo scorso collaborarono attivamente con gli invasori tedeschi e sparsero il terrore nel paese dando la caccia a comunisti, antifascisti, russi ed esponenti delle minoranze. Naturalmente il sistema d'istruzione ucraino non poteva rimanere immune da quest'ondata revisionista, con il governo che ha deciso di cancellare la dizione di 'grande guerra patriottica' in riferimento alla resistenza dei popoli dell'Unione Sovietica - Ucraina compresa - contro i nazifascisti. Di seguito la notizia per come è stata riportata dall'agenzia di stampa Interfax:
Il Ministero dell'Istruzione e della Scienza dell'Ucraina appoggia pienamente l'idea dell'Istituto della Memoria Nazionale di sostituire la dizione "Grande Guerra Patriottica" con "Seconda Guerra Mondiale", ha detto il Ministro dell'Istruzione Sergej Kvit.
"Personalmente lo sostengo, perché il mondo intero lo considera una tragedia. Si tratta della Seconda guerra mondiale. Per l'Ucraina quella non fu una Grande Guerra Patriottica. L'Ucraina fu vittima di una contesa tra stati totalitari. Naturalmente, i libri di testo attuali, quelli che sono, sono. Stiamo parlando dei nuovi libri di testo. E' una questione che riguarda gli storici; non si tratta del fatto che un funzionario incarica un altro di non far menzione. E' una questione che pongono gli storici. Verranno organizzati concorsi e ne usciranno i libri di testo", ha detto Kvit ai giornalisti, mercoledì, prima di iniziare la riunione di governo.
Alla vigilia il direttore dell'Istituto ucraino della Memoria Nazionale Vladimir Vyatrovic ha detto all'ucraina "Vesti", che dai libri di testo scolastici saranno rimosse "tutte le conseguenze della propaganda sovietica" e, soprattutto, "il mito della Grande Guerra Patriottica".
"Per noi, la seconda guerra mondiale è iniziata il 1 settembre 1939, e non abbiamo alcun diritto di restringerla alla Grande Guerra Patriottica – essa è stata molto peggiore e più tragica di quanto abbia cercato di dimostrare la propaganda sovietica" - ha detto Vyatrovic.
Una fonte del Ministero della Pubblica Istruzione ha dichiarato che "i programmi stanno già cambiando, ma per i nuovi libri di testo per ora non ci sono i sono soldi."
"Vesti" ricorda che con il presidente Viktor Yushchenko, il termine "Grande Guerra Patriottica" era già stato abolito, ma con Viktor Yanukovic era di nuovo comparso nei libri di testo.
fonte: Interfax.ru (Traduzione di Fabrizio Poggi)
In Ucraina occidentale esortano a non frequentare la Chiesa del Patriarcato di Mosca
http://comunicati.russia.it/in-ucraina-occidentale-esortano-a-non-frequentare-la-chiesa-del-patriarcato-di-mosca.html
7/10/2014 – Nella regione di Rivne nel quadro della campagna anti-russi i radicali stanno iniziando un’azione punitiva contro il clero.
Studenti ed insegnanti dell’Università nazionale ucraina "Accademia Ostrozhkij" hanno distribuito volantini che invitavano a non visitare le chiese sono la giurisdizione della Chiesa ortodossa russa. I radicali stanno preparando un'azione punitiva diretta contro questi rappresentanti del clero.
- Ogni centesimo lasciato alla Chiesa del Patriarcato di Mosca è una pallottola per un soldato ucraino! Ucraina! Ogni candela accesa in una chiesa di Mosca è un bruciato vivo come tuo marito, fratello o sposo! viene detto in un volantino.
I radicali hanno avvertito i fedeli che il 14 ottobre nella regione si terranno azioni punitive contro il clero delle chiese del Patriarcato di Mosca. Tra l'altro, in quel giorno i cristiani ortodossi celebrano la grande festa della Protezione del Velo della Santa Vergine. Nelle chiese della Chiesa ortodossa russa e in tutto il mondo tradizionalmente si svolgo funzioni religiose pubbliche e processioni.
Ricordiamo come in Ucraina ci sono tre Chiese ortodosse, di cui solo una è canonica, la Chiesa ortodossa ucraina del Patriarcato di Mosca. Le altre due la Chiesa del Patriarcato di Kiev e la Chiesa ortodossa autocefala ucraina da quasi 30 anni chiedono il riconoscimento ufficiale in tutto il mondo cristiano.
FONTE: http://lifenews.ru/news/142197
---
Indottrinamento razzista dei bambini da parte della parlamentare Irina Farion
19/ott/2014 – Irina Farion, membro del parlamento ucraino e del partito filo nazista "Svoboda", entra in una scuola materna di Leopoli ed esorta i bambini di 3/4 anni ad usare i loro nomi in un modo "ucraino". "Tu sei Olena, non Aliona. Se vuoi essere Aliona, dovresti preparare le valigie ed andartene in Russia" - Dice la Farion ad una bambina. A marzo 2014, la nazista Farion è stata presa in considerazione per l'incarico di Ministro degli Affari Culturali dell'Ucraina.
Bandera, uno dei leader del movimento ultra-nazionalista Ucraino durante la seconda guerra mondiale, i cui membri collaborarono con i nazisti ed "operarono" nel campo di concentramento "Babi Yar" di Kiev, viene adesso chiamato "Eroe dell'Ucraina".
https://www.facebook.com/ucrainaantifascista/posts/712083102206280
Gorlovka 1941-2014
Fonte: pagina FB "Con l'Ucraina antifascista", 15/11/2014
https://www.facebook.com/ucrainaantifascista/posts/725213800893210
<< Continua la "tregua" nel Donbass, e con essa la strage dei bambini: a Gorlovka, nella Rep. Popolare di Donetsk, in seguito ai bombardamenti con i mezzi di artiglieria pesante GRAD, ieri sera sono state uccise sei persone, tra cui una bambina di quattro anni e un ragazzino di nove anni.
I fascisti ucraini hanno come sempre accade preso di mira quartieri residenziali, per contrinuare a disseminare morte e terrore tra la popolazione civile.
Per chi sottovaluta o irride il riferimento all'antifascismo della resistenza del Donbass, ricordiamo che queste zone furono teatro di durissimi combattimenti tra i sovietici e le truppe nazifasciste. Nel dettaglio, proprio la città di Gorlovka nell'autunno del 1941cadde sotto l'occupazione del Corpo di Spedizione Italiano in Russia, poi confluito nell'ARMIR, nella scellerata e criminale operazione di Mussolini contro l'URSS. >>
Fonti: http://itar-tass.com/mezhdunarodnaya-panorama/1574330
TESTO E VIDEO: http://www.tribunaitalia.it/2014/11/15/ucraina-donbass-bombardamenti-a-gorlovka-nuovi-morti-a-nord-di-donetsk-video-foto/
---
Kiev distrugge intenzionalmente le chiese ortodosse del Donbass
29/11/2014 – Gli occupanti ucraini distruggono in modo mirato le chiese ortodosse del Donbass. Di questo informa, parlando in una conferenza stampa a Donezk, il vice-presidente del Supremo Consiglio della Repubblica popolare Denis Pushilin
Il vice presidente ha sottolineato che, dall'inizio delle operazioni punitive sul territorio del Donezk sono state distrutte, in tutto o in parte, 62 chiese di proprietà della Chiesa Ortodossa Ucraina del patriarcato di Mosca.
Pushilin ha sottolineato come questi dati il governo della RPD li abbia forniti al Metropolita di Donezk e Mariupol Ilarion, che si è rivolto alla dirigenza della RPD con la richiesta di evacuazione delle campane.
In precedenza, in rete, con riferimento a fonti presso la sede della «ATO» si ha avuto informazioni sull’ordine di distruzione delle chiese nel Donbass, allo scopo di costringere gli abitanti locali a sentire la loro «natura sbagliata» e sentirsi «abbandonati da Dio», ricorda il sito antifashist.com.
Fonte: http://novorossia.su/ru/node/10227
---
Speciale Pandora TV (9/12/2014)
La sconcertante educazione al patriottismo in una scuola a Mykolaïv, Ucraina occidentale. Con il commento di Giulietto Chiesa.
http://www.pandoratv.it/?p=2461
VIDEO: https://www.youtube.com/watch?v=TXhI0My9CSY
Secondo gli impegni assunti dal governo nel quadro dell’Alleanza, la spesa militare italiana dovrà essere portata a oltre 100 milioni di euro al giorno.
È un colossale esborso di denaro pubblico, sottratto alle spese sociali, che potrebbe essere fortemente ridotto se l’Italia uscisse dalla Nato.
L’Alleanza Atlantica persegue una strategia espansionistica e aggressiva.
Dopo la fine della guerra fredda, ha demolito con la guerra la Federazione Jugoslava; ha inglobato tutti i paesi dell’ex Patto di Varsavia, tre dell’ex Urss e due della ex Jugoslavia; ha occupato militarmente l’Afghanistan; ha demolito con la guerra la Libia e tentato di fare lo stesso con la Siria.
Ha addestrato forze neofasciste e neonaziste ucraine, organizzando il putsch di piazza Maidan che ha riportato l’Europa a una situazione analoga a quella della guerra fredda, provocando un nuovo pericoloso confronto con la Russia.
Ha iniziato a proiettare le sue forze militari nell’Oceano Indiano nel quadro di una strategia che mira alla regione Asia-Pacifico, provocando un confronto militare con la Cina.
In tale quadro, le forze armate italiane vengono proiettate in paesi esterni all’area dell’Alleanza, per missioni internazionali che, anche quando vengono definite di «peacekeeping», sono guerre finalizzate alla demolizione di interi Stati (come già avvenuto con la Federazione Jugoslava e la Libia).
Uscendo dalla Nato, l’Italia si sgancerebbe da questa strategia di guerra permanente, che viola la nostra Costituzione, in particolare l’Art. 11, e danneggia i nostri reali interessi nazionali.
L’appartenenza alla Nato priva la Repubblica italiana della capacità di effettuare scelte autonome di politica estera e militare, decise democraticamente dal Parlamento sulla base dei principi costituzionali.
La più alta carica militare della Nato, quella di Comandante supremo alleato in Europa, spetta sempre a un generale statunitense nominato dal presidente degli Stati uniti. E anche gli altri comandi chiave della Nato sono affidati ad alti ufficiali statunitensi. La Nato è perciò, di fatto, sotto il comando degli Stati uniti che la usano per i loro fini militari, politici ed economici.
L’appartenenza alla Nato rafforza quindi la sudditanza dell’Italia agli Stati uniti, esemplificata dalla rete di basi militari Usa/Nato sul nostro territorio che ha trasformato il nostro paese in una sorta di portaerei statunitense nel Mediterraneo.
Particolarmente grave è il fatto che, in alcune di queste basi, vi sono bombe nucleari statunitensi e che anche piloti italiani vengono addestrati al loro uso. L’Italia viola in tal modo il Trattato di non-proliferazione nucleare, che ha sottoscritto e ratificato.
L’Italia, uscendo dalla Nato, riacquisterebbe la piena sovranità: sarebbe così in grado di svolgere la funzione di ponte di pace sia verso Sud che verso Est.
Sostieni la campagna per l'uscita dell'Italia dalla NATO.
LA PACE HA BISOGNO ANCHE DI TE.
Manda la tua adesione a comitatononato@...
inviando nel contempo la tua mail se vuoi essere contattato/a per aggiornamenti e iniziative.
(VERSIONE IN INGLESE)
Why we must get out of NATO
Italy, as part of NATO, must allocate an average of $65 million a day to military spending, according to official NATO data, although the number according to SIPRI is $90 million per day. According to the commitments made by the government in the framework of the Alliance, Italian military spending will increase to over $120 million per day (100 million euro). This is a huge outlay of public funds that decreases funds available for social services. This loss could be greatly reduced if Italy were to get out of NATO.
The Atlantic Alliance pursues an expansionist and aggressive strategy. After the end of the Cold War, NATO led a war that demolished the Yugoslav Federation; it has incorporated all the countries of the former Warsaw Pact, three from the former Soviet Union and two from the former Yugoslavia; it has militarily occupied Afghanistan; and NATO has waged a war that demolished Libya and tried to do the same with Syria.
NATO has trained Ukrainian neo-fascist and neo-Nazi forces, while organizing the Maidan Square putsch that brought Europe to a situation similar to that of the Cold War, causing a new dangerous confrontation with Russia. NATO started to project its military forces in the Indian Ocean as part of a strategy aimed at the Asia-Pacific, provoking a military confrontation with China.
In this framework, the Italian armed forces are deployed to countries outside the Alliance for international missions. Even when these are defined as “peacekeeping,” they are wars aimed at the demolition of entire states (as was the case with the Yugoslav Federation and Libya).
If Italy gets out of NATO, it would extract itself from this strategy of permanent war, which violates our Constitution — in particular Art. 11 — and damages our real national interests.
NATO membership deprives the Italian Republic of its ability to make autonomous choices for foreign and military policy, democratically adopted by Parliament on the basis of Constitutional principles. The highest military post of NATO, that of Supreme Allied Commander in Europe, is always filled by a U.S. general appointed by the president of the United States. And the other key NATO commands are entrusted to senior U.S. officials. Thus NATO is under the command of the United States, which uses it for its own military, political and economic ends.
NATO membership reinforces Italy’s subjection to the United States, exemplified by the network of U.S./NATO military bases in our country that has turned our country into a U.S. aircraft carrier in the Mediterranean. Particularly serious is the fact that, on some of these bases there are U.S. nuclear bombs and that Italian pilots are also trained how to use them. Italy thus violates the Non-Proliferation Treaty, which it has signed and ratified.
By getting out of NATO, Italy would regain its full sovereignty: it would then be able to act as a bridge of peace both to the South and toward the East.
Support the campaign to get Italy out of NATO.
PEACE NEEDS YOU, TOO.
Register your support in an email to: comitatononato@...
(Translation: John Catalinotto)
PASSATO, presente e futuro del movimento CONTRO LA GUERRA
EDT | solidarite-internationale-pcf.fr
Traduzione per Resistenze.org a cura del Centro di Cultura e Documentazione Popolare
02/12/2014
Il 2 dicembre 1914, Karl Liebknecht, deputato socialdemocratico (SPD), è l'unico a votare contro i crediti di guerra al Reichstag, il Parlamento tedesco.
Il 4 agosto precedente, si era levato per la prima volta contro questi prestiti denunciando il carattere imperialista della guerra iniziata. Ma, conformandosi alla disciplina del gruppo socialdemocratico, non aveva votato contro.
Dopo 4 mesi di macelleria, Liebknecht supera l'ostacolo ed esprime il suo voto contrario, con un atto di grande coraggio che diventa storico. Egli rompe con la Sacra Unione tedesca e smentisce la SPD, unendosi al Partito socialdemocratico russo, guidato da Lenin, e ad alcuni dirigenti di partiti socialisti europei nel rifiuto e nella denuncia della guerra imperialista, conformandosi alle risoluzioni, calpestate dagli apparati riformisti dell'Internazionale socialista, tra cui quelle del Congresso straordinario di Basilea del novembre 1912 in cui si legge:
"Se viene minacciata una guerra, è un dovere della classe operaia dei paesi coinvolti, è un dovere dei loro rappresentanti in Parlamento, con l'assistenza dell'Ufficio internazionale, di compiere ogni sforzo per impedire la guerra con tutti i mezzi che si ritengono più opportuni e che variano naturalmente dall'acutezza della lotta di classe e dalla situazione politica generale. Qualora la guerra scoppiasse comunque, essi hanno il dovere di interferire per farla cessare rapidamente e usare con tutta la loro forza la crisi politica ed economica creata dalla guerra, per mobilitare gli strati popolari più profondi e affrettare la caduta del dominazione capitalista".
Riportiamo nel seguito la traduzione dell'intervento Karl Liebknecht nel Reichstag il 2 dicembre 1914. Nel 1916 fu imprigionato. Con Rosa Luxemburg e altri, il 1° gennaio 1919 Liebknecht stava per fondare, e diventare dirigente, del Partito comunista tedesco (KPD). Il 15 gennaio 1919, saranno entrambi vilmente e brutalmente assassinati durante la rivolta Spartachista dalle forze di repressione guidate dal socialdemocratico Noske.
Dichiarazione di Karl Liebknecht al Reichstag il 2 dicembre 1914
"Motivo il mio voto al progetto che ci è oggi sottoposto nel modo seguente.
"Questa guerra, che nessuna delle popolazioni coinvolte ha voluto, non è scoppiata per il bene del popolo tedesco o di altri popoli. Questa è una guerra imperialista, una guerra per la dominazione capitalista del mercato mondiale e per il dominio politico dei paesi importanti per portarvi il capitale industriale e bancario. Dal punto di vista del rilancio degli armamenti, è una guerra preventiva causata congiuntamente dai partiti della guerra tedeschi e austriaci nella oscurità del semi-assolutismo e della diplomazia segreta.
"E' anche un'impresa di carattere bonapartista tendente a demoralizzare, a distruggere il movimento operaio in crescita. E' quello che hanno dimostrato, con chiarezza sempre maggiore e, nonostante una cinica messa in scena destinata ad indurre in errore le coscienze, gli eventi degli ultimi mesi.
"La parola d'ordine tedesca: 'contro lo zarismo', proprio come la parola d'ordine inglese e francese: 'contro il militarismo', è servita come mezzo per attivare gli istinti più nobili, le tradizioni e le speranze rivoluzionarie del popolo a vantaggio dell'odio contro i popoli. Complice dello zarismo, la Germania, fino a ora modello della reazione politica, non ha nessuna qualità per svolgere il ruolo di liberatrice dei popoli.
"La liberazione del popolo russo, come del popolo tedesco deve essere l'opera di questi popoli stessi.
"Questa guerra non è una guerra difensiva per la Germania. Il suo carattere storico e la sequenza degli avvenimenti ci vietano di fidarci di un governo capitalista, quando dichiara di chiedere i crediti per la difesa della patria.
"Una pace rapida e che non umili nessuno, una pace senza conquiste, questo è quello che bisogna esigere. Ogni sforzo diretto in questo senso deve essere ben accolto. Solo l'affermazione continua e simultanea di questa volontà in tutti i paesi belligeranti potrà fermare il sanguinoso massacro prima del completo esaurimento di tutte le popolazioni interessate.
"Solo la pace basata sulla solidarietà internazionale della classe operaia e sulla libertà di tutti i popoli può essere una pace duratura. E' in questo senso che il proletariato di tutti i paesi deve compiere, anche durante la guerra, uno sforzo socialista per la pace.
"Acconsento ai crediti fin tanto che siano richiesti per opere capaci di superare la miseria esistente, anche se li trovo del tutto inadeguati.
"Sono anche d'accordo con tutto ciò che è fatto in favore della sorte dei nostri fratelli sui campi di battaglia, in favore dei feriti e dei malati per i quali io sento la più ardente compassione. Anche in questo caso, niente che venga chiesto sarà troppo ai miei occhi.
"Ma la mia protesta va contro la guerra, contro quelli che ne sono responsabili, quelli che la dirigono; va alla politica capitalistica che l'ha generata; la mia protesta è diretta contro i fini capitalisti che la guerra persegue, contro i piani di annessione, contro la violazione della neutralità del Belgio e del Lussemburgo, contro la dittatura militare, contro l'oblio completo dei doveri sociali e politici di cui si rendono colpevoli, anche oggi, il governo e le classi dominanti.
"Ed è per questo che respingo la richiesta dei crediti militari."
Karl Liebknecht
Berlino, 2 dicembre 1914
La quantità di appelli e documenti che si stanno moltiplicando sin dalle prime settimane di settembre, appena alla ripresa dell'ordinaria attività politica, sulle questioni della guerra e della pace, colpisce per molti motivi. Innanzitutto, la reciproca auto-referenzialità: una tale quantità di prese di posizione corrisponde ad una analoga mole di sigle, reti e tavoli, che lasciano l'impressione di una fatica ad incontrarsi davvero, sul terreno dell'analisi e della sintesi e di conseguenza a confrontare le reciproche differenze, di orientamenti e proposte, e tentare una efficace convergenza. Poi, non secondaria per importanza, la ricerca della via breve: il tentativo cioè di scavalcare le differenze mantenendo sul generico le prese di posizione e di giudizio, con l'obiettivo di offrire un ambiente accogliente per il numero più ampio di soggetti, evitando però, al tempo stesso, la fatica di confrontarsi nel merito e la chiarezza delle posizioni da assumere e da proporre pubblicamente.
Queste contraddizioni possono certo essere il prodotto dell'ambizione di conciliare le differenze e di costruire reti inclusive, con l'obiettivo di ricomporre ad unità, quanto più larga e rappresentativa possibile, le forze, ampiamente divise e frammentate, di quello che una volta chiamavamo “movimento per la pace e contro la guerra” o, più chiaramente, “contro la guerra senza se e senza ma”. Obiettivo giusto e necessario, per una ricomposizione strategica ed inderogabile. L'interrogativo che nasce è piuttosto se questa strada, oltreché percorribile, sia anche efficace: se serva cioè evitare il confronto nel merito, la fatica dell'approfondire e dell'argomentare, e mettere tra parentesi differenze talvolta sostanziali, per conseguire lo scopo del “tutti in piazza, tutti insieme”. Gli esempi, d'altro canto, non mancano. Ha sollevato molta discussione, all'interno del movimento per la pace, l'appello che promuove la prossima “Marcia della Pace” Perugia-Assisi (19 ottobre) che, pur ponendo alcuni obiettivi chiari (il riconoscimento del diritto umano alla pace, la risoluzione pacifica dei conflitti, il rafforzamento democratico delle istituzioni internazionali), non menziona nessuno degli scenari di guerra in corso e non esprime nessuna valutazione sul ruolo delle potenze occidentali, non ultima l'Italia, nei fronti di guerra aperti.
La manifestazione di Firenze “Un Passo di Pace” (21 settembre), nel suo appello, ha il merito di segnalare il no alla guerra e la difesa delle vittime come prioritari, insieme con gli obiettivi storici delle campagne nonviolente (soluzione politica dei conflitti, disarmo e difesa civile non armata e nonviolenta), ma basta scorrere l'elenco dei soggetti animatori per intravedere differenze non da poco sulla valutazione della situazione nei diversi fronti della nuova guerra mondiale, dalla Siria all'Ucraina.
A sinistra, sul versante politico, si riflettono tutte queste incertezze e contraddizioni. Il documento del gruppo di lavoro «Mediterraneo, Pace, Migranti, Relazioni Europee» de “L'Altra Europa” verso la manifestazione del 21 settembre, da una parte riconosce il ruolo nefasto delle potenze imperialiste e delle petro-monarchie del Golfo nell'addestrare e finanziare, in Siria e in ogni dove, ogni sorta di banda, dall'altra, si attarda nel rammarico per il «mancato appoggio ai democratici in Siria», senza specificare in cosa sarebbe dovuto consistere questo appoggio e quali forze democratiche si sarebbe dovuto appoggiare. Non di rado, anche le forze reputate “moderate” nell'opposizione al governo siriano hanno invocato l'intervento armato per scalzare l'odiato Assad, mentre oggi sembrano del tutto ai margini, specie all'indomani della saldatura tra diversi fronti jihadisti e dello sfaldamento della Coalizione Nazionale Siriana, eterogenea galassia, ben poco non-violenta, finanziata dagli Stati Uniti e dagli “Amici della Siria”, che come afferma, addirittura, “Repubblica” «si è rivelata incapace di rappresentare un'alternativa al governo di Damasco, anche soltanto dall’esilio».
Il doppio standard della politica euro-atlantica impedisce, purtroppo, di riconoscere che, in Siria, alle ultime elezioni parlamentari (maggio 2012) ha votato il 51% degli aventi diritto, mentre alle ultime elezioni presidenziali (giugno 2014) ha votato il 73%, di cui l'89% per il presidente uscente. Tutti “al soldo del regime”?
Occorrerebbe forse un minimo di attenzione e un minimo di coraggio in più, nell'approfondire le questioni collegandosi ai popoli che resistono all'aggressione dell'imperialismo, e nel sottrarsi ad un giudizio mainstreaming che, seppure comodo e confortante, quasi mai centra il punto e riesce a cogliere nel segno.
Gianmarco Pisa
Si fanno poi solo delle chiacchiere banali sul controllo del commercio degli armamenti. L'unico punto di una certa rilevanza all'interno di un documento – ripetiamo: sciatto e generico – è una presa di posizione contro il MUOS.
(Message over 64 KB, truncated)
Entro pochi giorni la decisione sul trasferimento in Italia del Memoriale di Auschwitz
Pubblichiamo integralmente il testo di un comunicato diffuso nella tarda mattinata del 21 ottobre 2014 dall'ANED.
La direzione del Museo statale del Lager di Auschwitz ha disposto dal luglio 2012 la chiusura del Blocco 21 del Lager che ospita il Memoriale ai deportati italiani realizzato per conto dell’Associazione degli ex deportati nel 1979 rendendolo inaccessibile al pubblico, e oggi ne ha ordinato lo smantellamento. Si tratta di un’eccezionale e innovativa opera d’arte, forse la prima multimediale contemporanea, frutto dell’ingegno e della passione di uomini di indiscusso valore internazionale, come Primo Levi, Lodovico Belgiojoso, Luigi Nono, Nelo Risi, Pupino Samonà e altri.
L’Associazione che riunisce gli ex deportati, i familiari dei deportati uccisi e chi intende salvaguardare la memoria della deportazione denuncia che nessuno dei governi che si sono succeduti dal 2008 a oggi ha ottemperato all’elementare dovere di difendere quell’opera d’arte, rilevante bene culturale che ha onorato l’Italia nel mondo, dal tentativo di una prevaricazione politica su un’opera di cultura. Una prevaricazione tanto più grave, in quanto attuata da un paese nostro partner nell'Unione Europea.
La libertà di pensiero e di espressione di cui godiamo nel nostro paese e in Europa discendono anche dal sacrificio e dal martirio degli 8000 ebrei e dei 32000 uomini e donne italiani deportati perché oppositori del fascismo e del nazismo, ma l’Italia nulla ha fatto contro una violazione dell’espressione artistica e della verità storica proprio là dove tanti deportati hanno sofferto e sono stati uccisi.
L’ANED, proprietaria esclusiva del Memoriale, ha rigettato e rigetta con riprovazione ogni tentativo di riscrivere la storia e ogni ipotesi di censura dell’opera, che va salvaguardata nella sua integrità, nel rispetto del progetto originario.
Preso atto con indignazione ed enorme rammarico dell’impossibilità indisponibilità della Direzione del Museo di Auschwitz di continuare a accogliere il Memoriale italiano proprio mentre si preparano le celebrazioni del 70° della liberazione, l’ANED ha in corso avanzati negoziati con la Presidenza del Consiglio, con la Regione Toscana e con alcuni Comuni per salvare il Memoriale trovandogli una nuova dignitosa collocazione in Italia, dove possa continuare a testimoniare la Memoria della Deportazione ed essere meta di pellegrinaggi, soprattutto da parte di scuole di ogni ordine e grado.
Rispettando i tempi imposti dalla direzione del Museo, che ha disposto lo smantellamento dell’opera entro il prossimo mese di novembre, l’ANED conferma che entro fine ottobre deciderà tra le diverse opzioni, con l’obiettivo di riallestire ed esporre nuovamente al pubblico l’opera al più presto, e comunque entro il 2015.
L’Aned rivendica il diritto dell’Italia a mantenere anche in avvenire una propria installazione al Blocco 21 del campo di Auschwitz e conferma il proprio inalienabile diritto di concorrere alla progettazione e alla realizzazione del nuovo allestimento, nel ricordo di tutti i deportati italiani.
La Presidenza Nazionale dell’ANED
http://www.adnkronos.com/fatti/cronaca/2014/11/18/shoah-appello-dei-ricercator-salviamo-memoriale-italiano-auschwitz-foto_pQgervAmqE7YFDOvz0y96L.html?refresh_ce
No alla rimozione del memoriale italiano dal campo di sterminio di Auschwitz. A schierarsi senza mezzi termini per il mantenimento del Memoriale italiano nel Blocco 21 "elemento integrante dell'opera, che rischia di essere trasferito dalla sua sede naturale per volontà e decisione del Museo di Auschwitz, del governo Polacco e per il disinteresse del governo Italiano" l'Associazione Gherush92, Committee for Human Rights, organizzazione di ricercatori e professionisti che gode dello status di consulente speciale per il consiglio Economico e Sociale delle nazioni Unite e che svolge progetti di educazione allo sviluppo, diritti umani e risoluzione dei conflitti.
Secondo l'Associazione la rimozione del Memoriale "è un crimine contro l’umanità, una violazione del diritto internazionale e dei diritti umani". "Il Memoriale Italiano - spiega all'Adnkronos Valentina Sereni, presidente di Gehrush92 - è la più importante e rappresentativa opera d’arte italiana del Novecento, il cui valore è riconosciuto, fra gli altri, dall’Accademia di Brera. E’ realizzato contestualmente alla dichiarazione di Auschwitz sito Unesco 1979, ne fa parte integrante e, pertanto, è patrimonio mondiale dell’umanità".
"Non è un’istallazione museale temporanea - sottolinea - ma un’opera d’arte monumentale di importanza internazionale, plastica, pittorica, musicale, testuale ideata e realizzata da artisti di attestata esperienza e comprovata celebrità. Il suo contesto naturale, il Blocco 21 e il campo di Auschwitz, è parte dell’opera d’arte così come i testi, le pitture, la musica, l’architettura del monumento".
Il Memoriale in onore degli Italiani caduti nei campi di sterminio nazisti, voluto dall’Associazione nazionale ex deportati politici nei campi nazisti, è stato realizzato grazie alla collaborazione di alcuni importanti nomi della cultura italiana del Novecento. Il progetto architettonico è dello studio BBPR e inserisce nelBlocco 21 di Auschwitz I una lunga spirale all’interno della quale il visitatore cammina come in un tunnel. La spirale è rivestita all’interno con una tela composta da 23 strisce dipinte da Pupino Samonà seguendo la traccia di un testo scritto da Primo Levi. Dalla passerella lignea che conduce il visitatore nel tunnel sale la musica di Luigi Nono, Ricorda cosa ti hanno fatto in Auschwitz. Nelo Risi contribuì alla realizzazione con la sua competenza di regista.
Secondo l'Associazione "l’idea stessa che il Museo di Auschwitz desideri rimuovere l’opera perché a suo avviso sarebbero oggi da privilegiare installazioni di natura descrittiva o pedagogica non dovrebbe entrare in conflitto con le installazioni del passato. Si rischia - avverte Sereni - di sconfinare in una deriva ideologica mai palesata a parole. Se la presenza della falce e martello nel Memoriale danno fastidio così come l’immagine di Antonio Gramsci lo si dicesse apertamente aprendo un dibattito sulla storia".
"Un dibattito - conclude Sereni - che potrebbe essere chiuso subito da due considerazioni che prescindono da qualsiasi valutazione sul socialismo reale: è innegabile che Auschwitz sia stato liberato dall’Armata Rossa e che Antonio Gramsci sia stato un perseguitato politico e uno dei principali intellettuali europei del ‘900".
La rimozione dell’opera d’arte dal suo naturale contesto, quindi, secondo l'Associazione, "equivale alla distruzione dell’opera stessa, creata per aggiungere ad un luogo della memoria l’ulteriore e dolorosa diretta testimonianza di artisti deportati nei campi di sterminio. Come si può ipotizzare di sfrattare le parole di Primo Levi da quel luogo? Come si può concepire che un capolavoro dell’arte contemporanea, il cui valore potrebbe essere paragonato alla Guernica di Picasso, possa essere estirpato dal solo e unico luogo in cui la sua efficacia artistica, storica, emotiva può essere esercitata?".
"Dal 2011 - ricorda la presidente di Gherush92 che nei giorni scorsi ha incontrato rappresentanti del governo polacco per bloccare la rimozione del Memoriale e ottenere la sua immediata riapertura al pubblico - è impedito l’accesso del pubblico all’opera. Tale inspiegabile censura - evidenzia Sereni - costituisce una forma di revisionismo storico di base politico-ideologica in un luogo dedicato alla memoria e il governo polacco dovrebbe tenere in considerazione che impedire l’accesso e la fruibilità dell’opera è una conclamata violazione dei Diritti Umani così come sanciti dalla Dichiarazione dei Diritti dell’Uomo".
Dicendosi "sconcertati dalla leggerezza con cui il governo Italiano sta gestendo la situazione" l'associazione chiede "che tutti i governi e le organizzazioni internazionali interessate si adoperino per l’immediata riapertura del Memoriale Italiano con la garanzia che l’installazione non sia rimossa ma al contrario sia considerata ciò che è: un’inestimabile opera della memoria patrimonio dell’umanità". Gherush92 si appella quindi al Consiglio per i Diritti Umani delle Nazioni Unite, alla Corte Penale Internazionale, alla Corte Internazionale di Giustizia, all’Unesco, al Governo Polacco e al Governo Italiano affinché il Memoriale Italiano non venga rimosso dal Blocco 21 del Campo di Sterminio di Auschwitz
INVIA CON LA TUA FIRMA E I TUOI DATI ISTITUZIONALI IL SEGUENTE MESSAGGIO IN CHIARO (cioè come A), ai seguenti indirizzi: segrmin.gentiloni@...; centromessaggi@...; ambaroma@...
gherush92@... , Stefania.Quaglio@... , redazione.internet@... , erica.dadda@...
***
On.le Paolo Gentiloni
Ambasciatore della Repubblica di Polonia in Italia
ambaroma@...
Premesso che:
- il Memoriale Italiano di Auschwitz ricorda e celebra tutti gli italiani, donne e uomini ebrei, rom, omosessuali, dissidenti politici, deportati nei campi di concentramento nazisti, fra i quali gli stessi autori dell’opera d’arte;
- il Memoriale, e la sua collocazione nel Blocco 21, possiede un alto valore artistico, educativo e di testimonianza diretta;
- il Memoriale è stato ideato e realizzato contestualmente alla dichiarazione di Auschwitz sito UNESCO 1979, e, facendone parte integrante, va considerato patrimonio mondiale dell’umanità;
- strappare il Memoriale dal suo contesto naturale, il campo di sterminio di Auschwitz, per trasferirlo altrove coincide con la distruzione dell’opera e del suo significato;
- i motivi ideologici e politici, che hanno portato alla censura e alla chiusura del Memoriale e che spingono verso la sua rimozione, sono anacronistici ed inammissibili: con essi si cancellano dati e responsabilità storiche, incontrovertibili, dello sterminio e della liberazione, di cui il Memoriale stesso è un documento;
- ravvedo nella rimozione del Memoriale violazioni dei Diritti Umani, del Diritto Internazionale, del Diritto di Proprietà Intellettuale e della Dichiarazione Universale dei Diritti dell’Uomo nonché una violazione della Convenzione Internazionale per la Salvaguardia del Patrimonio Culturale dell’UNESCO e un crimine di distruzione di beni culturali ed artistici.
Chiedo che:
il Memoriale non venga rimosso dal Blocco 21 del Campo di Sterminio di Auschwitz, sua parte integrante, e che venga immediatamente riaperto al pubblico, restaurato e integrato con apparati didattici esplicativi e congrui.
VIDEO: http://www.youtube.com/watch?v=JPt7cpIwWkM
Sabato 22 novembre, in collaborazione con il Partito Comunista (PC) e l'Ambasciata della Repubblica Democratica Popolare di Corea, si è svolta a Roma una conferenza-seminario internazionale sul tema “RDPC, politica di pace e proposte”.
Oltre al PC italiano e ai rappresentanti dell'ambasciata della RDPC, all'incontro ha partecipato un imponente numero di rappresentanti di organizzazioni che coltivano l'amicizia tra i propri paesi di origine e la Corea; i rappresentanti del GAMADI (Gruppo Atei Materialisti Dialettici); e i rappresentanti dei partiti di sinistra europei.
La prima parte della conferenza è stata dedicata all'operato del dirigente nordcoreano Kim Jong Il, in occasione del terzo anniversario della sua scomparsa, che si compie il 17 dicembre. Gli interventi hanno voluto delineare la sua vita, le qualità di statista e la dedizione all'idea dello Juche.
La seconda parte è stata dedicata alla situazione attuale del paese, nel contesto delle costanti aggressive pressioni, minacce e provocazioni da parte degli USA. Nonostante le conseguenze derivanti da tale situazione, la RDPC è oggi un paese in intensa edificazione, che si è impossessato della tecnologia nucleare e che sviluppa un programma spaziale. Queste conquiste sono possibili grazie alla forte solidarietà e amore per l'indipendenza, formatisi attraverso lo Juche.
Un dettaglio interessante menzionato: il Partito Comunista Coreano è stato il primo a porre sulla propria bandiera, accanto alla falce e martello, una penna, simbolo di scienza e cultura.
Gli intervenuti sono stati unanimi nel riconoscere la RDPC come paese socialista con economia pianificata, adattata alle esigenze della popolazione e ideata con una regolamentazione legale in difesa della salute, dell'ambiente e dell'acqua.
Particolarmente interessante è stata la testimonianza dei molti presenti che hanno visitato il paese, anche più volte. Tutti hanno parlato della dinamica e ampiezza dell'edificazione notata. Hanno testimoniato dell'aumento di appartamenti, scuole, asili, stabili industriali, enti sanitari, e delle centinaia di edifici in costruzione, nel periodo trascorso tra due o più visite. Hanno evidenziato anche l'ampiezza dell'osservazione, consentita dal trasporto garantito in qualsiasi località abbiano voluto visitare, con scorta governativa, inclusa l'escursione dedicata al programma nucleare, privilegio garantito all'ingegnere nucleare Massimo Zucchetti, membro del Comitato Scienziate e Scienziati contro la guerra.
I presenti hanno attribuito questa dinamica di sviluppo a due parametri: l'idea dello Juche, che promuove l'autosufficienza con l'obiettivo di mantenere la vera indipendenza, senza però rifiutare la cooperazione e lo scambio di beni su un piano di parità; e lo stato dell'esercito. Oltre alla funzione primaria di difesa dei confini e sovranità del paese, l'esercito partecipa attivamente a tutti i progetti di edificazione.
Il messaggio fondamentale della conferenza si potrebbe riassumere con l'aver presentato in modo argomentato, in base alle proprie testimonianze oculari, un segmento della situazione nella RDPC che si differenzia radicalmente dallo stereotipo inoltrato dai media "mainstream" in mano ai centri finanziari del grande capitale.
Vladimir Kapuralin (presidente SRP – Partito Socialista dei Lavoratori, Croazia)
http://www.nkpj.org.rs/clanci-sr/tekst157.php
ДЕЛЕГАЦИЈА ИЗ ДНР КОРЕЈЕ У ПОСЕТИ НКПЈ
20. новембра 2014. делегација Демократске Народне Републике Кореје и Радничке партије Кореје боравила је у званичној посети Новој комунистичкој партији Југославије (НКПЈ).
Састанку у седишту НКПЈ присуствовали су са стране корејске делегације амасадор ДНР Кореје у Букурешту друг Ким Сон Гјонг и секретар амбасаде друг Ким Џон Селунд, док је са стране НКПЈ делегацију предводио Генерални секретар друг Батрић Мијовић уз Извршног секретар друга Александра Бањанца, члана Секретаријата НКПЈ Живомира Станковића и Првог секретара СКОЈ-а друга Александра Ђенића.
Састанак је представљао добру прилику да се стекне увид у различите видове империјалистичких махинација, лажи и интензивирања атака на ДНР Кореју, земљу која не пристаје да функционише по диктату империјалиста, у првом реду америчких империјалиста. Другови из амбасаде ДНР Кореје су пренели делегацији НКПЈ своја гледишта на те притиске које су довели у везу с актуелним дешавањима у свету, у Украјини, на Блиском Истоку, у Курдистану, Либији... Упркос тешким околностима ДНР Кореја остаје самоуверена у исправност свог пута и изградње социјализма, од чега не одустаје ни ново руководство предвођено Ким Џонг Уном. Руководство партије и државе је посвећено усавршењу и расту животног стандарда свог народа, посвећено је развоју економије и одрбрани земље, свесни да од њих данас не би остао ни камен на камену да нису изградили моћни одбрамбени систем и моћну армију.
У настојањима да се успешно одбрани од насртаја империјалиста који постоје од оснивања ове социјалистичке републике, ДНР Кореја велику захвалност дугује и својим искреним пријатељима у свету који је подржавају и солидаришу се с њом. На састанку је посебно истакнута улога НКПЈ у том погледу, као и генерално велика солидарност с народом Србије. Поновљено је да ДНР Кореја с гнушањем одбацује тзв. независност Косова, пројекат империјалиста за дестабилизацију и тлачење региона, наше државе и свих народа који живе на овом подручју.
Како је ово био уједно и опроштајни састанак с амбасадором Ким Сон Гјонгом који прелази на нове задатке, делегација НКПЈ му је пожелела нове бројне успехе у раду у циљу прогреса и солидарности народа који се боре против империјализма. Наставак успешне сарадње између наших партија ће се наставити посредством амбасаде ДНР Кореје која је, подсећамо, после пуча 2000. године измештена из Србије, и тренутно је амбасада у Букурешту надлежна и за територију Србије.
Секретаријат НКПЈ,
Београд,
21.11.2014
RSS Feed
CNJ Feed
Još novih članaka
-
Capodimonte (VT) 25.7.2024: DRUG GOJKO
(Cultura)
In concomitanza con la tradizionale "pastasciutta antifascista"
-
[9395] Rivoluzioni colorate
(Jugoinfo)
Testi di Laura Ruggeri e dal Simposio internazionale tenuto a Banja Luka nel 2014
-
[9394] G. Merlicco: Una passione balcanica
(Jugoinfo)
Calcio e politica nell’ex Jugoslavia dall’era socialista ai giorni nostri
-
[9393] Videointervista ad A. Martocchia per La Città Futura [VIDEO]
(Jugoinfo)
Temi trattati: intervista al presidente serbo Vučić del settimanale svizzero Die Weltwoche /...
-
[9392] Aspettando Davor [Čekajući Davora, nestalog na Kosovu]
(Jugoinfo)
[srpskohrvatski / italiano] VIDEO sulla storia di Davor Ristic e la questione dei rapiti nel...
-
Roma 28.6.2024: DRUG GOJKO
(Cultura)
Con l'associazione Bosna u srcu / La Bosnia nel cuore
-
[9391] Vučić: la UE entrerà in guerra con la Russia “tra non più di tre o quattro mesi”
(Jugoinfo)
[deutsch / english / italiano] Aleksandar Vučić - intervista al quotidiano svizzero Die Weltwoche - 8...
-
22nd Annual Jasenovac Research Institute Conference
(Documentazione online)
Si è tenuta domenica 19 maggio 2024 in Canada la 22ma Conferenza sulla memoria dello sterminio...
-
[9390] Srebrenica "genocidio" a tutti i costi
(Jugoinfo)
[english / deutsch / srpskohrvatski / français / italiano] Giovedì 23 maggio 2024 si è svolta la...
-
[9389] Re: Jugoslavia e Israele
(Jugoinfo)
[srpskohrvatski / english / italiano] ПОРУКА СОЛИДАРНОСТИ СА НАРОДОМ ПАЛЕСТИНЕ / A LETTER OF...
-
[9388] Serbia–Cina [VIDEO]
(Jugoinfo)
[english / italiano] Xi: la Cina “non dimenticherà mai” il bombardamento Nato della sua ambasciata a...
-
[9387] Jugoslavia e Israele
(Jugoinfo)
[srpskohrvatski / italiano] Dačić: “Siamo sinceri, ISRAELE HA RICONOSCIUTO IL KOSOVO... LA...
-
[9385] Due parole sulla Brigata Ebraica
(Jugoinfo)
1) I millantati crediti della “Brigata Ebraica”. Un po’ di storia che va conosciuta (Alberto...
-
Michel Chossudovsky: The US-NATO War of Aggression against Yugoslavia
(Documentazione online)
Il libro di Michel Chossudovsky The US-NATO War of Aggression against Yugoslavia, edito in lingua...
-
Blair’s secret invasion plot to ‘topple Milosevic’ revealed
(Documentazione online)
[lo stesso articolo in lingua italiana] Top secret papers reviewed by The Grayzone reveal Tony...
-
[9383] Michel Chossudovsky: The US-NATO War of Aggression against Yugoslavia
(Jugoinfo)
[Il libro di Michel Chossudovsky, edito in lingua inglese e serbocroata a cura del Forum di...
-
[9380] Il problema russo non è sconfiggere l’Occidente ma cosa farne dopo
(Jugoinfo)
La Russia potrebbe dover affrontare le stesse questioni che gli USA hanno affrontato al momento...
-
[9379] Nord Stream sabotage acts committed by Anglo-Saxons
(Jugoinfo)
[italiano / english. Un ricercatore indipendente che scrive sotto lo pseudonimo di "Mortymer"...
-
[9378] Dieci anni dopo: Come la CIA ha preso possesso dell'Ucraina golpista
(Jugoinfo)
[ ORIGINAL ARTICLE: The Spy War: How the C.I.A. Secretly Helps Ukraine Fight Putin by Adam Entous and Michael...
-
[9377] 1994: Mit Bosnien-Einsatz wird NATO zu Weltpolizei
(Jugoinfo)
[Quest'anno 2024 cade non solo il venticinquesimo anniversario della aggressione della NATO contro la RF...
Dal giugno 2023 Jugocoord è Ente del Terzo Settore (ETS)
IL COMITATO SCIENTIFICO E ARTISTICO
Jugocoord su Telegram
Jugocoord su Facebookoperazione trasparenza: IL BILANCIO DI JUGOCOORD
attenzione! i trasferimenti di denaro via Paypal sono soggetti a commissioni salate! per evitarle usate piuttosto il CCP indicato in fondo a questa pagina!
info sulla deduzione o detrazione dei versamenti a Jugocoord