Informazione
VENERDI 10 MAGGIO ore 17.30
presentazione del libro di Domenico Moro
Sarà presente l'autore
c/o Libreria Odradek, via Banchi Vecchi 57 (Rione Ponte)
organizzano:
Centro Studi Gramsci, Ass. Politico-Culturale Marx21, Ass. Culturale Puntorosso
seminarimarxisti@...
Imposimato, in base a documenti, mette sul banco degli imputati il gruppo Bilderberg. Nato nel 1954 per iniziativa di «eminenti cittadini» statunitensi ed europei, esso ha svolto un ruolo fondamentale nelle operazioni segrete in Europa durante e dopo la guerra fredda. «Il gruppo Bilderberg – conclude il magistrato – è uno dei responsabili della strategia della tensione e quindi anche delle stragi» a partire da quella di Piazza Fontana nel 1969. Di concerto con la Cia e i servizi segreti italiani, con Gladio e Stay Behind, con la P2 e le logge massoniche Usa nelle basi Nato, con i gruppi neofascisti e le gerarchie vaticane.
In questo prestigioso club è stato ammesso Mario Monti che, cinque mesi dopo aver partecipato al meeting Bilderberg del giugno 2011, è stato nominato senatore a vita dal presidente della repubblica e incaricato di formare il governo.
Nello stesso club esclusivo, che ha la regola del silenzio (gli atti degli incontri sono segreti), è stato ammesso Enrico Letta. Nel giugno 2012, dopo aver partecipato al meeting Bilderberg, ha confermato che «la discussione era a porte chiuse» (alla faccia della declamata «trasparenza») e che all’incontro c’erano «rappresentanti dell’opposizione siriana e russa». Per concordare che cosa è facilmente immaginabile.
Monti e Letta sono stati chiamati anche nella Trilaterale, la commissione creata nel 1973 da Rockfeller e Brzezinski, che riunisce «esperti leader del settore privato» di Nordamerica, Europa e Asia su «questioni di interesse globale».
Riunisce cioè le più potenti oligarchie economiche e finanziarie che, assieme a servizi segreti e capi militari, concordano le strategie su scala globale: le grandi operazioni speculative per attaccare monete ed economie nazionali, le campagne mediatiche per demonizzare i nemici, le guerre aperte e segrete per disgregare interi paesi e impadronirsi delle loro risorse. Non a caso Mario Monti – consulente del gruppo bancario Goldman Sachs, uno dei maggiori artefici della crisi finanziaria che dagli Usa ha investito l’Europa – è stato presidente europeo della Trilaterale.
Ne fa parte anche Marta Dassù, prima consigliere del premier D’Alema durante la guerra alla Jugoslavia, poi viceministro degli esteri nei governi Monti e Letta, attiva nel gruppo intergovernativo «Amici della Siria» che arma i «ribelli». Quelli che – ha appurato la commissione Onu di Carla Del Ponte – hanno usato anche armi chimiche.
Enrico Letta ha detto alla Camera che il suo è «il linguaggio “sovversivo” della verità». Il termine «sovversivo», in realtà, è più appropriato (senza virgolette) per definire quanto sta accadendo alla democrazia italiana.
Secondo alcune fonti l’archivio accumulato da Giulio Andreotti nei suoi sessanta anni di frequentazione del potere è depositato in un appartamento discreto in via delle Coppelle, secondo altre in un caveau blindato dell'Istituto Don Sturzo a Roma. In questa sede i principali esponenti della Dc hanno lasciato molte delle loro carte. Si tratterebbe di quasi 3.500 grandi faldoni conservati in due stanze dei sotterranei dell'Istituto che già accoglie le 1.400 faldoni di Luigi Sturzo, l'intero archivio della Dc, quello di Flaminio Piccoli, i trecento di Giovanni Gronchi e i 350 di Mario Scelba. Ma i faldoni più delicati, quelli per i palati più difficili, starebbero altrove.
L'Archivio Andreotti nel 2007 era stato definito di "interesse storico particolarmente importante". Chi lo ha visto quello all'Istituto Don Sturzo, descrive che sulle singole scaffalature di due grandi armadi scorrevoli compaia una semplice sigla "G.A." e alcune sezioni recano la scritta "riservato" per le carte di natura personale.
Nei faldoni risultano esserci ritagli di giornali, appunti personali, documenti. alcune foto, testi dei discorsi pronunciati. Le schede sintetizzate sono collocate in due grandi classificatori tematici e legati a fatti storici rilevanti (Alleanza Atlantica, comunismo, De Gasperi ecc.). Ci sono poi 80 fascicoli dedicati agli Usa e 200 al Vaticano. Ci sono fascicoli archiviati sulla base degli anni, in particolare dovrebbe essere interessante quello sul 1978, l'anno del sequestro e dell’uccisione di Aldo Moro, del governo di solidarietà nazionale con il PCI e della elezione di ben due pontefici dopo la morte prioma di Paolo VI e poi di Papa Luciani. Sarebbe interessante sapere se ci sono anche gli accordi bilaterali tra Italia e Usa del 1953 e poi del 1970, accordi secretati anche per il Parlamento, con i quali l’Italia ha ceduto parti del proprio territorio alle basi militari USA, inclusa la presenza di armi nucleari, accordi nei quali la funzione di Andreotti è stata decisiva e onnipresente.
Sin dal 1952, con uno dei primissimi accordi bilaterali segreti, i servizi americani ed italiani si accordarono per la costruzione della base della Gladio di Capo Marargiu in Sardegna. Si trattava "ufficialmente" di una base italiana, tuttavia progettata e pagata dagli Usa, che avrebbe ospitato, in caso di colpo di Stato (auspicato per evitare l'ingresso del PCI nell'area di governo) i personaggi considerati politicamente pericolosi (i cosiddetti enucleandi). La lista di questi "deportabili", circa seicento fra personalità della cultura e politici soprattutto vicini al partioto comunista e socialista, esiste tuttora, ma nessuno si è mai fatto carico di renderla pubblica. In maniera più che esplicita, nell'accordo italo-statunitense del cosiddetto piano Demagnetize (smagnetizzare i comunisti) si può leggere: "I governi italiano e francese non devono essere a conoscenza, essendo evidente che l'accordo può interferire con la loro rispettiva sovranità nazionale".
L’accordo principale rimane comunque il Bilateral Infrastructure Agreement(BIA) firmato il 20 ottobre 1954 dal ministro Scelba e dall’ambasciatrice statunitense Clare Booth Luce. Al governo c’era Fanfani ed Andreotti era il Ministro degli Interni. Un testo mai ratificato dal Parlamento, in palese violazione della Costituzione, e probabilmente destinato a rimanere segreto dal momento che non può essere desecretato unilateralmente dal governo italiano.
C’è poi quello firmato l’accordo bilaterale firmato il 16 settembre 1972 dal governo Andreotti a proposito della base navale statunitense sull’isola di Santo Stefano, nell’arcipelago de La Maddalena in Sardegna. Relativamente al dispiegamento delle armi nucleari Usa in Italia, esiste un accordo – segreto e mai sottoposto all’esame del Parlamento – chiamato Stone Ax(Ascia di Pietra) che è stato firmato tra gli anni Cinquanta e Sessanta. Lo Stone Ax è stato rinnovato nel 2001, ma la sua esistenza è venuta alla luce solo nel 2005.
Oppure sarebbero interessanti i documenti riservati e archiviati da Andreotti sugli anni tra il 1966 e il 1980, quando venne dichiarata dagli Usa e dai loro complici “atlantici” italiani la guerra a bassa intensità contro la sinistra che ha provocato molti morti, feriti, prigionieri politici, violenza di stato. Una guerra sulla quale la DC si spaccò profondamente tra chi diceva “guerra fredda si, ma guerra civile no” come Taviani e quelli che invece volevano un Italia con un regime forte come nella Spagna franchista, la Grecia dei Colonnelli o il Portogallo di Salazar. Andreotti era aperto a tutte le soluzioni, prevalse la prima ma non senza le contraddizioni che vennero alla luce con il sequestro Moro.
Obiettivamente avere la possibilità di scartabellare gli armadi con gli archivi di Andreotti potrebbe essere il desiderio di tutta una vita per molti di noi. Il rischio è quello di non trovare quello che si cerca veramente, magari contenuto in altri armadi, magari come quello con le ante semplicemente rivolte verso il muro situato nei sotterranei del Ministero degli Interni con i dossier sulle stragi e i criminali nazisti insabbiati ... un armadio chiuso per non creare imbarazzo nelle relazioni con la Germania.
===
Coordinamento Nazionale per la Jugoslavia - ONLUS
https://www.cnj.it/
http://www.facebook.com/cnj.onlus/
=== * ===
Invita i tuoi amici e Tiscali ti premia! Il consiglio di un amico vale più di uno spot in TV. Per ogni nuovo abbonato 30 € di premio per te e per lui! Un amico al mese e parli e navighi sempre gratis: http://freelosophy.tiscali.it/
Piše: Paulina Arbutina
Na zahtjev Ministarstva branitelja, nalog za šestodnevnu ekshumaciju u Zadru potpisao je istražni sudac tamošnjega Županijskog suda Boris Babić, a prisustvuju joj i pomoćnik hrvatskog ministra branitelja pukovnikIvan Grujić, predstavnica Komisije za nestale Vlade Srbije Zorica Avramović te zamjenik županijskoga državnog odvjetnika Slobodan Denona. Po protokolima koje je još 1996. Hrvatska predala Srbiji, od 59 osoba pokopanih na zadarskom groblju 15 je bilo pod imenom, a ostale pod oznakom NN. Očekuje se da će se na zadarskom groblju ekshumirati 44 tijela, a razloge za to tumači Ivan Grujić.
- Tek kada sve iskopamo, vidjet ćemo što se tu zaista dogodilo. Obitelji su same pokušavale riješiti problem i preko sanitarnih inspekcija ishoditi dozvole za pojedinačna iskapanja, što je moguće, ali ne u slučajevima gdje postoji sumnja u počinjenje kaznenog djela. Pojedinačna iskapanja rađena su mimo nas, bez poštivanja procedure, i moguće je da je došlo do određenih zamjena – kaže Grujić.
Dodaje da je dosad ekshumirano tijelo 941 osobe ubijene 1995, od čega je identificirano njih 585.
- Moram reći da su i neidentificirana tijela obrađena klasičnom sudsko-medicinskom metodom i metodom DNA, samo što ne postoje referentni uzorci krvi najbližih članova obitelji s kojima bismo mogli usporediti izdvojene genotipe i konačno potvrditi identifikaciju. I dalje pozivamo obitelji nestalih da našim stručnjacima na zagrebačkoj Šalati daju svoje krvne uzorke i tako ubrzaju rješavanje jednog od najosjetljivijih pitanja koje nas opterećuje – apelira Grujić.
- Napraviti ekshumaciju radi same ekshumacije, a bez podataka pomoću kojih biste utvrdili identitet žrtve, nema smisla. Pošto su stvoreni preduvjeti koji omogućuju obradu ekshumiranih tijela, krećemo u proces koji je na početku nužno bio vezan uz određene istrage koje je provodio Međunarodni kazneni sud, što znači da su oni određivali i dinamiku i termine provođenja ekshumacija. Evidentno je da je dulje vrijeme postojalo određeno nepovjerenje prema hrvatskim institucijama, no to se, zahvaljujući novom zamahu suradnje Hrvatske i Srbije i jačoj diplomatskoj aktivnosti, sada promijenilo – ističe Grujić, koji smatra da je potraga za nestalima ponajprije humanitarno pitanje, ali i dalje neodvojivo od politike.
- Ako je iskazana politička volja, onda tu odluku treba implementirati tako da je nadležna tijela počnu provoditi i otvarati postupke za rješavanje sudbine nestalih. Od početka hrvatsko-srpske suradnje 1992. imali smo različite uspone i padove, ali ipak je mnogo urađeno. Predajom dokumentacije o stradalima u “Bljesku” i “Oluji” osigurali smo temelje današnjim ekshumacijama i od druge strane dobili 1.100 protokola za ekshumaciju Novog groblja u Vukovaru. Otvoreni su i procesi na području Srbije, gdje je ekshumirano 300 tijela, od čega je Hrvatska tražila i preuzela sto. Bitno je da postoji obostrani dogovor oko statusa promatrača. Naš prioritet je rješavanje ugroženih grobnica, bez obzira na pripadnost i kategoriju žrtve, a sve ostalo ide u skladu s planom i dinamikom identifikacije – dodaje Grujić.
Međutim, identifikacijom žrtve porodica ne dobiva i istinu o njezinoj sudbini i stradanju. Premda svjetski priznati stručnjaci, forenzičari sa Šalate u najvećem broju slučajeva ne mogu utvrditi uzrok smrti ako nije riječ o prostrijelnoj ili eksplozivnoj ozljedi kostiju ili glave. Ne mogu se, dakle, utvrditi slučajevi davljenja, gušenja, silovanja, klanja, odnosno činjenice bitne u eventualnom sudskom postupku.
- Kako vrijeme prolazi, forenzički su nalazi sve slabiji zbog propadanja tkiva na osnovi kojeg bi se moglo dokazati kako je došlo do ubojstva. Važno je da se rezultati identifikacija povezuju s osobnim svjedočenjima, odnosno priznanjima. Nažalost, u Hrvatskoj uglavnom nema priznanja iz redova počinitelja, a s obzirom na to da su obitelji ubijenih rasute po svijetu ili jednostavno nema živih svjedoka, sudbinu ubijenih jedino je moguće ustanoviti istraživanjem dostupne dokumentacije – ističe Sven Milekić, voditelj Programa tranzicijske pravde Inicijative mladih za ljudska prava.
Proceduru otkrivanja istine o stradanju, od ekshumacije i identifikacije do sudnice, objašnjava zamjenik županijskog državnog odvjetnika Slobodan Denona.
- Ne možemo istraživati smrt pojedinih osoba ako ne znamo o kome se radi. Ukoliko se žrtva identificira, u razgovoru s obitelji i susjedima mogu se potvrditi približne okolnosti stradanja. Na temelju nalaza patologa i nekih drugih dokaza mogu se eventualno utvrditi počinitelj i relevantne okolnosti – ističe Denona i dodaje da je nemoguće procijeniti koliko je vremena potrebno od identifikacije do pokretanja sudskog postupka. Moraju se, objašnjava, ustanoviti brojne okolnosti i na temelju njih doći do zaključka koji ukazuje na konkretno kazneno djelo i počinitelja kojeg bi trebalo procesuirati.
Ivan Grujić kaže da ne može govoriti o tome jesu li pokrenute i dokle su stigle neke istrage i sudski postupci, ali da je sva dokumentacija vezana uz ekshumacije i identifikacije predana nadležnim tijelima. Porodicama žrtava sa zadarskog groblja dosadašnja iskustva ne ulijevaju nadu da će uskoro biti pokrenuti odgovarajući postupci. Podsjetimo, za dviju ekshumacija na Baniji – 2007. u Petrinji i 2009. u Dvoru – pronađena su 224 tijela osoba stradalih u “Oluji”, no nijedan sudski postupak još nije pokrenut.
Lo riferisce il ministro croato per i Veterani di Guerra, Predrag Matic.
I cadaveri delle 56 vittime sono stati esumati da una fossa comune nel cimitero civico di Zara: erano stati seppelliti in fretta e furia lì alla conclusione dell’offensiva croata. Si suppone che le vittime provenissero dalla zona circostante alla città dalmata, fino al 1995 sotto controllo delle milizie serbe, e morte in operazioni belliche. Ora gli esperti tenteranno di identificare le vittime, affinché possano essere notificate alle famiglie.
Alcune settimane fa erano stati esumati i resti di 10 civili croati, uccisi nel 1991 nei pressi di Vukovar, all’Est del Paese, dalle forze di Belgrado all’inizio del conflitto. A queste esumazioni si è potuto procedere grazie a una collaborazione tra le autorità giudiziarie serbe e croate che viene interpretata come un importante passo in avanti nella piena normalizzazione dei rapporti tra i due Paesi.
La guerra in Croazia (1991-1995) causò la morte di circa 20 mila tra civili e militari. Tutt’ora 1700 persone, di cui 700 di etnia serba, sono considerate disperse o non se ne conosce il luogo di sepoltura.
Crimes de guerre en Croatie : des casques bleus danois ont fermé les yeux sur une tuerie à Dvor
« C’est la première fois que des représentants du parquet serbe et du parquet croate vont entendre ensemble des témoins pour déterminer ce qui c’est vraiment passé là-bas. » a déclaré Vladimir Vukčević, le procureur serbe pour les crimes de guerre, à la radio-télévision serbe (RTS).
Les témoignages de quatre casques bleus danois et d’un journaliste ayant révélé les faits seront considérés comme des preuves valides sur la base desquelles les justices serbe et croate pourraient ou non décider d’une inculpation. Pour l’instant, Zagreb et Belgrade ne ont désigné des suspects dfférents.
Selon une enquête menée par le Centre de documentation et d’information Veritas, une ONG qui cherche à établir la vérité sur les victimes serbes pendant la guerre en Croatie, neuf handicapés serbes ont été transférés d’une institution de la ville de Petrinja vers une école de Dvor où ils ont été exécutés le 8 août 1995.
Le journaliste danois qui doit être auditionné a révélé le témoignage de casques bleus danois qui avaient rapporté que douze soldats, portant des uniformes sans insignes avaient tué de sang-froid plusieurs civils sans défense, dont certains en fauteuils roulants.
La question de la responsabilité du crime avait été soulevée le 23 avril 2011 par BT TV, une chaîne danoise. Selon ces informations, la tuerie a eu lieu devant 200 soldats des forces onusiennes de maintien de la paix, stationnés à quelques mètres à peine de l’école. Ils ne l’ont pas empêchée parce qu’ils avaient reçu l’ordre de ne pas intervenir.
L’arcivescovo di Zagabria, il cardinale Josip Bozanic, in un’omelia pronunciata ieri a Vukovar, città martire della guerra in Croazia, si è espresso a favore di una proposta di esonerare la città dall’applicazione della legge sul bilinguismo e i diritti delle minoranze etniche che prevede l’introduzione nell’uso pubblico della lingua serba e della scrittura cirillica, con targhe bilingui.
«Vukovar merita una particolare sensibilità che dovrebbe essere espressa in un quadro normativo speciale per alcune questioni delicate», ha detto il cardinale, appoggiando indirettamente in questo modo l’iniziativa di una coalizione di associazioni di veterani di guerra e di alcuni gruppi di destra che insistono per una moratoria di 30 o 50 anni sull’applicazione nella municipalità di Vukovar della legge sul bilinguismo. «Ci sono forze nella società croata che vorrebbero negare la particolarità di questo luogo, come se si trattasse di qualsiasi altro posto, come se qui non fosse successo niente di particolare», ha affermato Bozanic, in una chiara critica alla posizione del governo di centro-sinistra che ha più volte detto che la legge sulle minoranze etniche va rispettata, anche nella città rasa al suolo nel 1991 dalle forze di Belgrado e i paramilitari secessionisti serbi dopo mesi di assedio e migliaia di vittime.
L’ipotesi di istituzionalizzare l’uso della lingua serba, quasi identica a quella croata, e dell’alfabeto cirillico, si è posta alcuni mesi fa visti i risultati del censimento del 2011 che mostrano in città la presenza di 57,4 per cento di croati e 34,9 per cento di serbi. La Legge costituzionale per i diritti delle minoranze etniche prevede l’istituzione obbligatoria del bilinguismo nel caso un gruppo etnico conti più del 33 per cento della popolazione di un comune o città. Contro il bilinguismo sono finora state organizzate due manifestazioni di protesta, una a Vukovar e una a Zagabria, che hanno visto la partecipazione di decine di migliaia di persone.
(fonte ANSAMED 30 aprile 2013)
Sulla tua Dichiarazione dei Redditi puoi indicare il nostro
Codice Fiscale: 97479800589
... Grazie in anticipo!
Per maggiori informazioni consulta: https://www.cnj.it/coordinamentos.htm#005
... e ricorda anche che i versamenti effettuati direttamente a favore di CNJ-onlus (o equivalentemente JUGOCOORD onlus) - sottoscrizioni annuali, elargizioni e donazioni volontarie - sono deducibili o detraibili, purchè siano stati effettuati:
a) sul conto direttamente intestato al nostro Coordinamento, tramite versamento postale o bancario o tramite carte di credito, debito, o prepagate (in questo caso bisogna conservare l'estratto conto), oppure
b) con assegni bancari o circolari intestati al nostro Coordinamento.
Per i dettagli: https://www.cnj.it/coordinamentos.htm#deduci
Живадин Јовановић, Београдски форум за свет равноправних
Учесници саветовања истичу да се територија Косова и Метохије и даље налази под мандатом СБ УН. У складу са Резолуцијом 1244, Савет безбедности и даље сноси пуну одговорност за безбедност и поштовање основних људских права свих припадника српског народа у Покрајини, за њихову заштиту од терористичких аката и било каквог угрожавања њихове физичке безбедности и имовине.
Влада Србије има обавезу да својим сталним деловањем и иницијативама према СБ УН, обезбеди извршавање мандата у погледу пуне заштите безбедности Срба и свих других грађана на Косову и Метохији.
Заштита виталних државних и националних интереса на Косову и Метохији налаже да се државни органи и сви њихови представници изричито позивају на Резолуцију СБ УН 1244, да у свим приликама захтевају поштовање свих њених одредби и оквира.
Београдски форум за свет равноправних и сродна нестраначка, независна удружења изражавају пуну солидардност и подршку српском народу на Косову и Метохији у њиховим мирним настојањима и решености да заштите своја људска и грађанска права као грађани Републике Србије, као и подршку ставовима израженим у Декларацији усвојеној на народном Сабору у Косовској Митровици од 22. априла 2013. године.
Београдски форум за свет равноправних
Београд, 23. април 2013.
L’ accordo di Bruxelles viola la Costituzione della Serbia e la Risoluzione ONU 1244 - Forum Belgrado per un Mondo di Eguali
Il Forum di Belgrado per un mondo di Eguali associazione apartitica ed indipendente dopo una consultazione urgente il 23 Aprile 2013, ritiene che il testo dell'accordo tra Belgrado e Pristina inserisce nel sistema giuridico illegale della "Repubblica del Kosovo", il Nord del Kosovo in violazione della Costituzione della Repubblica di Serbia e la Risoluzione del Consiglio di sicurezza dell'ONU 1244. Esso minaccia gli interessi vitali e nazionali della Repubblica di Serbia ed i diritti inalienabili del popolo serbo nel Kosovo e Metoija. Interpretazioni successive o nuove documentazioni legali circa tali validità, non possono essere legalizzate a posteriori. Esso significa anche riconoscere di fatto l'autoproclamata "Repubblica del Kosovo", e, tra l'altro, ne favorisce il riconoscimento e danneggia i paesi che hanno finora rifiutato di farlo. E’ un “ …prezzo troppo alto ed inaccettabile, qualsiasi siano state le promesse…”.
I membri dell’assemblea del Forum, sottolineano inoltre che il territorio del Kosovo e Metohija è ancora sotto il mandato del Consiglio di sicurezza dell'ONU; in conformità con la risoluzione 1244, il Consiglio di sicurezza rimane interamente responsabile per la sicurezza e il rispetto dei diritti umani fondamentali di tutti i membri del popolo serbo in provincia, per proteggerli da atti di terrorismo, o minacce alla loro sicurezza fisica e delle loro proprietà.
Il governo serbo ha l'obbligo di continuare tutte le azioni e iniziative verso il Consiglio di Sicurezza delle Nazioni Unite, al fine di garantire l'esecuzione del mandato, circa la piena tutela della sicurezza dei serbi e degli altri cittadini in Kosovo e Metohija.
La difesa e la protezione degli interessi vitali e nazionali della Serbia in Kosovo, richiede che tutte le autorità pubbliche ed i loro rappresentanti facciano specifico riferimento alla Risoluzione 1244 nella sua interezza, richiedendone l’osservanza e l’applicazione delle sue diposizioni in tutte le occasioni richieste.
Il Forum di Belgrado per un Mondo di Eguali Associazione apartitica ed indipendente, esprime la sua Solidarietà ed il suo pieno sostegno al popolo serbo in Kosovo e Metohija, nei suoi sforzi pacifici e determinati per proteggere i propri diritti umani e civili, come cittadini della Repubblica di Serbia, oltre a sostenere le posizioni espresse nella Dichiarazione adottata dall’Assemblea Nazionale del Nord del Kosovo a Kosovska Mitrovica il 22 Aprile 2013.
Traduzione a cura del Forum Belgrado Italia
Anche il Forum di Belgrado Italia si associa interamente a questa Risoluzione di urgenza di Belgrado, e rinnova e rafforza, da un lato un impegno di informazione dando voce al popolo serbo del Kosmet, e dall’altro sostenendo il lavoro di Solidarietà con il Kosovo Metohija, delle strutture da anni impegnate concretamente e riconosciute, come l’Associazione SOS Kosovo Metohija-SOS Yugoslavia ed i suoi Progetti solidali. Forum Belgrado Italia, 5 Maggio 2013
Сабор српског народа Косова и Метохије
1. Сабор одлучно и неопозиво одбија Споразум од 15 тачака који су власти Србије парафирале у Бриселу са представницима албанских институција у Покрајини 19. априла ове године (а потврдиле на данашњи дан). Имајући у виду да овај Споразум крши Устав Републике Србије и укида њене институције на северу Косова и Метохије, народ Србије који живи у овом делу земље неће допустити његово спровођење, јер би тиме потпао под власт лажне државе Косово.
2. Пошто се читав преговарачки процес, заједно са парафирањем и потврђивањем Споразума одвијао мимо воље српског народа са севера Косова и Метохије на који се Споразум односи, Сабор га сматра нелегитимним и неважећим. Сабор изражава огорчење на чињеницу да су највиши представници власти Републике Србије предали део Покрајине под српском управом онима који су извршили насилни чин отимања Косова и Метохије
3. Чином потписивања овог Споразума Србија се одриче не само својих институција на северу Косова и Метохије него и свог права, како домаћег тако и међународног, на своју јужну Покрајину. Они који су то учинили заслужују сваку осуду, јер нису добили мандат ни од кога да предају свету српску земљу и српски народ, материјална добра и духовне светиње, а све зарад својих уских политичких интереса.
4. Због свега овог, српски народ са севера Косова и Метохије неће допустити примену овог срамног Споразума. Имамо у виду и светињу Косова коју својим живљењем чувамо, али и нашу егзистенцију и судбину које се доводе у питање ако потпаднемо под власт Албанаца на шта нас овај Споразум тера.
5. Наш непосредан одговор на штетност изнуђеног Споразума јесте поступање по Уставу наше државе Републике Србије који је потврђен од стране народа на референдуму. Ми грађани, као носиоци суверенитета према члану 2. Устава, ћемо поштовати и примењивати Устав Републике Србије.
6. Полазећи од Устава Републике Србије Сабор закључује да је дошло време за оснивање Скупштине Аутономне Покрајине Косова и Метохије.
Скупштина АП Косова и Метохије имаће привремени карактер због околности у којима се оснива. Скупштину ће у почетку чинити одборници – делегати Скупштина општина Косовска Митровица, Звечан, Зубин Поток и Лепосавић. Њој ће моћи да приступе делегати свих скупштина српских општина у Покрајини, као и скупштина општина националних заједница.
7. Током свог привременог заседања Скупштина АП Косова и Метохије обављаће надлежности из круга уставних надлежности аутономних покрајина имајући у виду ванредне околности њеног оснивања и деловања.
Сва питања у вези надлежности, организације, органа и служби, као и питање првих избора делегата ове Скупштине, уредиће се привременим Статутом. Овај акт, као и други акти неопходни за рад Скупштине АП Косова и Метохије, биће донети на оснивачкој седници овог представничког тела српског народа на Косову и Метохији. Ови привремени акти важиће до доношења посебног закона о суштинској аутономији АП Косова и Метохије по поступку предвиђеном за промену Устава.
8. Сабор је чврстог уверења да грађани Србије треба још једном, као и када је био усвајан важећи Устав Републике Србије, да на референдуму потврде своју вољу да Косово и Метохија треба да остану у саставу Србије.
Пре оцене о уставности бриселског Споразума и његовог евентуалног потврђивања на референдуму, исти се не може примењивати.
Нисам, ваљда ја, одговоран за то што је Србија увек водила кратковиду политику, што је непотребно подносила толике људске жртве од Косовског боја, преко Балканских ратова, Првог и Другог светског рата, од буне на дахије и Ћеле-Куле, од Јасеновца и Сајмишта, све до агресије НАТО 1999. године. Крајње је време да схватите, са овом Владом почиње нова, европска историја Србије!
Заборавите на прошлост, окрените се будућности!
Дејтон којим је створена Република Српска и резолуција Савета безбедности УН 1244 којим је свет загарантовао суверенитет и интгегритет Србије а Косову и Метохији аутономију – нису ништа наспрам удружења српских општина које гарантује лично Хашим Тачи!
О чему ви причате!
Нећете ваљда мене, позивати на одговорност за сеобе Срба са Косова и Метохије под Патријархом Арсенијем Чарнојевићем у XVII веку, као да Вам није познато да сам се на свет појавио тек у другој половини XX века.
Ко је одговоран што је Никола Пашић 1908. године прихватио анексију Босне и Херцеговине од стране Аустро-Угарске?! Какве везе има то што је потом 1914. Аустро-угарска извршила агресију против Србије! И Хитлер је узео Чехословачкој Судете у којима су кршена људска права немачке националне мањине, Чешка је данас нормална европска држава и, што је најважније, пуноправна чланица ЕУ!
Јесам ли сам ли ја одговоран што неки робују косовском миту, што су окренути историји и прошлости. Ја водим Србију у Европу, у нормалност, а не у Африку колонија, у прошлост тла и крви. Косово је само једна етапа у маратону ка Европској унији. Биће још много сличних.
Нисам ја одговоран што Србија нема војну силу, што нема економију, што је презадужена, подељена, што је ослоњена на оне који су је убијали, разарали и тровали. То је зато што Србија нема времена за чекање, зар не схватате!
Ви којима је пречи Устав Србије него напредак ка Европској унији, немате осећај за реалност. Ставите Устав под мишку па прошетајте Косовом и Метохијом! Нисам ја одговоран што Ештонова, Рикер, Филе и Тачи не могу све вас да просветле!
Нисам ја одговоран што је српски народ чудан, лаковеран и суицидан кроз историју (све до избора ове владе). Доста је молебана за изгинуле, хоћу весељa за младе и новорођене! Такав сам, шта могу!
Нећете ваљда рећи да је књегиња Милица, удовица Кнеза Лазара, била издајица зато што је после Косовског боја удала кћерку за непријатеља Бајазита! И ја чиним све што је у мојој моћи!
Нисам ја одговоран што су нам Косово узели ови који сада притискају Тачија и пружају нам руку спаса – донације, инвестиције и благостање.
Не могу ја бити одговоран што је Србија све изгубила и што више нема шта да бранимо мирним и дипломатским средствима (на Косову и Метохији, а и иначе). Шта ви, уствари, хоћете: инвестиције, пуну запосленост, 200 милиона евра донација ЕУ, приступне фондове, веће и редовне плате, бољи живот, или - санкције, несташице, нередовне плате и пензије, изолацију, сукоб са целим светом!
Докле ће Србија заостајати за суседима! Ни Румунији и Бугарској није било лако да уђу у ЕУ, како то да има оних који очекују да Србији буде лакше, а добро се зна да је у Рамбујеу одбила да прихвати окупацију НАТО!
Да се не обмањујемо, недавно самоспаљивање људи у Софији није конструктивно, нити је одраз напретка те земље после учлањења у ЕУ!
Нисам ја одговоран што је српски народ, наиван и поводљив па је 2006. године, на референдуму изгласао лажни Устав. Зна се да је наш народ склон самообмањивању, митовима, а не реалностима. Срећом, први пут у историји има шансу коју му је створила ова влада, да из заблуда изађе на прави пут!
Нисам ја одговоран што ме независне америчке НВО пореде са Черчилом и Де Голом, али, морамо се суочити са истином.
Нисам ја одговоран за пљачкашку приватизацију и што је Србија у глади и жеђи за страним донацијама и инвестицијама. Везивање преговора у Брислу са датумом је штетно и опасно. Надамо се да ће Брисел уважити наш допринос преговорима са Приштином (и реформама).
Како ја могу бити одговоран зато што је Европској унији, датум за преговоре са Србијом постао опсесија за коју би дала све што се од ње тражи и не тражи?! Уствари, то и нису преговори. То је диктат шта све морамо да добијемо.
Нисам ја дговоран што је претходни режим одустао од Резолуције СБ УН 1244 и решавање питања Косова и Метохије пренео Европској унији. То што сам био неопходан као најважнији партнер у том режиму само доказује моју политику реализма, а неко би хтео и да сам одговоран његове, у суштини, ипак реалистичне одлуке.
Како ја могу бити одговоран за ултиматуме које Европске уније Влади Србије? Не одлучујем ја о испостављању ултиматума. Ја их само прихватам, иако се интимно са њима не саглашавам јер знам да су против Србије.
Нисам ваљда ја одговоран што Европска унија понижава Србију и делегацију Владе Србије. Уствари, хоћу да кажем, Запад први пут у новијој историји уважава Србију.
Људи, о чему ви говорите, зар не схватате, ја уопште нисам одговоран!
Ви сте ме изабрали да одлучујем?! Немојте ме у томе ометати.
Званична верзија текста парафираног 19. априла 2013. године у Брислу, познатог као Први споразум о принципима који се тичу нормализације односа још увек није званично представљена у Београду. Ипак, у медијима круже незванични текстови на енглеском и преводи на српски језик који нису демантовани. Могуће да језванично представљање изостало и због поштовања примата Народне скупштине, као највишег органа власти, која тек треба да се упозна и да га одобри .
Шта текст парафиран у Брислу садржи ипак је доступно и, у принципу, може се разумети, иако не сасвим и не без ризика. Ризици настају због различитих тумачења непрецизних формулација и због чињенице да преводи оваквих текстова , не ретко, доносе изненађујуће разлике и неспоразуме. С друге стране, оно чега у тексту нема, што, бар на први поглед, није видљиво, често може бити веома значајно за оцену документа.
Дакле, чега у тексту из Брисла нема?
Прво, у тексту из Брисла, заиста, нема декларације о признавању независности самопроглашене „Републике Косово“. У том смислу, званичници су у праву када изјављују да у Брислу нису признали независност . Али, текст представља de iure повлачење законског и уставног система Србије, признавање увођења закона и устава „Републике Косова“ на север Покрајине од стране Републике Србије. Институције Републике Србије (скупштине општина, судство, полиција и др.) се изричито de iure интегришу у правни систем «Републике Косово». Неки западни аналитичари су то већ сажели у закључку да је споразумом из Брисла „извршена реинтеграција севера у уставни и правни поредак Републике Косово“. Текстом из Брисла припадници српског народа постају припадници „српске заједнице“, односно, српске националне мањине и држављани „Републике Косово“. Како српски званичници тумаче споразум то је познато. Међутим, реално је очекивати да ће међу земљама које су до сада одбијале да признају независност бити подоста и оних које ће бриселски споразум протумачити као признање „Републике Косово“ од стране Републике Србије и да ће је, сходно томе, и саме признати. Уколико се таква могућност покаже као реалност, онда би се у великој мери обезвредила „главна карта“ у рукама Србије – да неће допустити да Косово икада уђе у Уједињене нације.
Друго, у тексту из Брисла нема помињања Устава Србије, ни резолуције Савета безбедности УН 1244 (1999) док се изричито успоставља правни и уставни систем Косова тамо где до сада није био на снази (тач. 2). С тим у вези, постављају се два питања: Прво, зашто се у том делу не уважава принцип реалности ситуације на северу Покрајине где су се до сада важили и примењивали се правни и уставни поредак Републике Србије и где су функционисале институције Србије? И друго, ако Србија потписује да прихвата повлачење (поништавање) свог правног и уставног поретка и укидање сопствених институција и уместо свега тога потписује да прихвата успостављање страног правног и уставног поретка и страних институција - није ли то уступање свог суверенитета и признавање суверенитета друге државе?
Резолуција СБ УН 1244 је одлука најшире међународне заједнице, међународно-правни докуменат највеће обавезујуће правне снаге и, како је то са разлогом, много пута истицано, најпоузданији ослонац за правну заштиту интереса Србије када је реч о Покрајини Косово и Метохија. Није јасно, поготову, није логично, то што Влада Србије исказује већи респект и већу обавезу према техничкој, правно необавезјућој резолуцији Генералне скупштине УН о посредничкој улози ЕУ (коју је иницирао претходни режим), него према суштинској, правно обавезујућој резолуцији Савета безбедности, којом се гарантује суверенитет и територијални интегритет Србије! За поштовање одлуке СБ УН Србија има постојану подршку Русије и Кине, као сталних чланица СБ. Ако земље Запада не поштују гаранције суверенитета и територијалног интегритета Србије које су дале гласајући за резолуцију СБ 1244, на основу чега Србија данас може веровати да ће те исте земље поштовати било коју нову гаранцију или обећање?
Треће, у тексту се не помиње основно нерешено питање – статус Косова и Метохије. Ако је то питање као најспорније и најсложеније остављено за крај преговора било би нормално и у складу са опште-прихваћеном преговарачком праксом, да се на почетку, или на крају, сваког постигнутог парцијалног договора који претходи главном, основном, понавља клаузула резерве - „Договорено без прејудицирања решења за статус у складу са резолуцијом СБ УН1244“. Било би нормално да и једна страна која за тим ма посебан интерес, у овом случају представник Србије, допише такву клаузулу на крају сваког сепаратног договора (споразума). Без тога, као што се већ испоставило, сепаратни договори предодређују да Србија, корак по корак, пристаје на одузимање њене државне територије и признаје тај чин иако је нелегалан и нелегитиман.
Четврто, у тексту не постоје одредбе о извршним овлашћењима (надлежностима) Заједнице српских општина иако је то у јавним иступањима чланова преговарачке делегације редовно истицано као битан резултат преговора и основа самосталности Заједнице. Могуће је да ће се тако нешто остварити током разраде парафираних принципа. Међутим, у тачки 4 Принципа се каже: „Удружење/Заједница ће имати пун преглед (overview) у областима економског развоја, образовања, здравља, урбаног и руралног планирања». Треба констатовати да «преглед», «увид» па чак и «надзор», уз појачање изразом «пун», није исто што и «извршна функција», «аутономија», или «самосталност». Јасно је да би, свако желео да се разрадом постигне потпуна надлежност Заједнице српских општина и општина, као таквих. Али, полазна основа у наведеној формулацији није обећавајућа. Што се тиче надлежности општина, то тек није предмет «Првог споразума». Све што би се подразумевало, а није изричито записано, као «извршна овлашћења» општина, или Заједнице српских општина, је ризично, нека врста, рачуна без крчмара.
Пето, у „првом споразуму“ нема помена права на слободан, безбедан и достојанствен повратак у своје домове око 250.000 Срба и других неалбанаца протераних из Покрајине откако је она 1999. године предата на управу Ујединјеним нацијама. Ако је реч о првом, основном договору тај проблем је, због своје хуманитарне природе, размера и глобалног значаја, свакако требало да се нађе бар регистрован као једна од најважнијих за решавање током наредних рунди преговарања.
Када чланови делегације Владе Србије бриселски договор , без основа и уз много претеривања, пореде са Дејтоном, истине ради, треба подсетити да је право избеглица и расељених лица на слободан, безбедан и достојанствен повратак било једно од најважнијих на дневном реду дејтонских преговора. О изузетном значају који је дат остваривању права на слободан, достојанствен и безбедан повратак избеглица и расељених лица сведоче чињенице да је у Општем оквирном споразуму за мир у БиХ, који је први и најважнији, од укупно 11 чланова, два члана (6. И 7.) су посвећена правима избеглица и расељених лица. Поређења ради, треба констатовати да у „први споразум“ из Брисла има укупно 15 чланова, али ни један није посвећен праву око 250.000 прогнаних Срба и других неалбаснаца на слободан и безбедан повратак. Поред тога, у Дејтону су постигнута и два посебна споразума, позната као Анекс 6. (Споразум о људским правима) и Анекс 7 (Споразума о избеглицама и расељеним лицима) у којима су детаљно регулисана сва права избеглица и расељених лица укључујући и њихово право на слободан и безбедан повратак, односно, имовину. Нема сумње да је у Брислу учињен велики пропуст што у „првом споразуму“ нема ни помене бар начелне сагласности страна да овај прворазредни хуманитарни и безбедносни проблем реше.
У реаговањима на оправдане критике празнина и нејасноћа у „првом споразуму“ из Брисла, чланови делегације Владе Србије признају неке недостатке. Објашњавају их, прво, тиме да је су постигли „максимум могућег у овом тренутку и овим условима“, и друго, да је то „први споразум“, да је он привремен, да је прелазни (bypass). Таква објашњења су неоснована и неуверљива. Што се тиче оцене да је постигнут «максимум могућег» за то нису дати никакви конкретни аргументи, поготову, не уверљиви, па остаје да се ауторима таквих оцена верује на реч. Уосталом, један члан преговарачке делегације Владе, шеф Канцеларије за Косово и Метохију, Александар Вулин да је оставку управо зато што сматра да није било оправдања за журбу у преговорима и да је делегација Владе могла више да постигне од оног што је записано у «првом споразуму». Затим, у «првом споразуму» нема ни назнакер да је он привременог, или прелазног карактгера. Ако у њему нема такве одртедбе, на основу чега се тврди да је привремени, или прелазни. Ако је то део некаквог усменог договора, онда народу то треба јасно рећи. Још је фрапантније то што се не објашњава колико дуго ће та привремена важност споразума трајати и шта је предвиђено као трајно решење по истеку прелазног периода? Дакле, прелаз, или bypass ка чему? Да ли је то јасно преговарачима из Београда? Ако јесте, зашто не саопште јавности, ако није, коме ће и када бити јасно? Није тачно ни то што текст из Брисла носи званични назив «Први споразум». А шта су договори шефа преговарачког тима претходне владе, Борка Стефановића о успоствљању граничних прелаза са албанском царином и полицијом? Није ли се и садашња влада јавно правдала да јој је маневарски простор ограничен догов орима и аранжманима претходне владе?
Било би логичније када би се први споразум могао назвати основним. Међутим, пошто је свима јаџно да су њиме наметнута решења неких конкретних питања за које су, пре свега, заинтересовани Приштина и њени патрони – САД и Немачка («реинтеграција севера»), пошто у тексту нису записане основе за решавање суштинских проблема у складу са резолуцијом СБ УН 1244 (статус, неизмељивост међународно-признатих граница, аутономија у оквиру Србије, право на слободан и безбедан повратак свих избеглица и расељених лица, гарантовање основних људских права, имовине и др.) – архитекте текста из Брисла нису такав текст ни могле назвати « основним», већ само «првим», што је такође нетачно. Да ли је смисао назива можда, у томе, да се очекиване критике и негативне реакције ослабе индиректном поруком јавности у стилу – можда парафирани текст и није добар, али то је тек први, биће и других, можда бољих. Таква порука и нада, ако игде постоји, нема основа у «првом споразуму».
Преговарачи су обавестили јавност и о «аранжману» са руководством НАТО да Алијанса буде гарант да на север Покрајине «неће крочити албанска чизма». Текст тог аранжмана није предочен јавности. Највиши представници НАТО-а, медјутим, изјављују да ће «подржати остваривање (примену) споразума» у складу са мандатом који има на Косову и Метохији. НАТО, дакле, најављује своју генералну надлежност, подршку у примени бриселског договора у целини, а не само да спречи да «албанска чизма» не крочи на север Покрајине, како истиче српски преговарачки тим. Да ли је ова очигледна разлика случајна? Од многих предпоставки и питања која отвара разлика у изјавама из Београда и седишта НАТО-а у Брислу, нав едимо само два: Прво, уколико би Срби са севера Покрајине остали одлучни при ставу да не прихватају «реинтеграцију» у уставно-правни систгем «Републике Косово», да желе по сваку цену сачувати своје институције и припадност Републици Србији, да ли постоји неки план за њихово дисциплиновање и ко би га и каквим методама спровео? Друго, да ли је и аранжман са НАТО-ом о томе да не дозволи да «албанска чизма не крочи на север Покрајине» такође привременог карактера, као што представници Владе истичу за «први споразум» из Брисла, и шта се дешава по истеку времена те гаранције НАТО-а? И треће, није ли се Србија, молећи НАТО за ову посебну гаранцију, задужила код Алијансе дајући јој нову меницу, без покрића и плана раздуживања? Да ли се искључује могућност да нека нова влада, за годину две, правда промену статуса неутралности слично као што ова правда преношење преговарачког процеса из УН у ЕУ?
У споразуму, наравно, нема објашњења грубих притисака, журбе и понижавајућих услова у којима је до њега дошло. Рокови за «историјски споразум» у завршној фази нису се изражавали само данима, већ и сатима. Чланови делегације Владе јавно истичу да у седишту ЕУ где су вођени преговори није имала нормалне услове за одмор и исхрану, да су представници ЕУ настојали да изазову раздор унутар српске делегације, да је члановима делегације прећено да, уколико не прихвате понуђене ставове, могу довести у питање своје каријере, да је шеф делегације увек када је након пауза одлазио на наставак преговора, имао осећај као да одлази на стрељање.Могу ли фамозни датум за почетак преговора о приступању Европској унији и обећања бити покриће за све то? Како је и зашто делегација Владе смела да прихвати сва та понижавања јер то нису била понижавања на личној основи, већ понижавања државе и нације. Најзад, каква је правна снага документа парафираног под наведеним условима?
Noam Čomski nije samo najvažniji i nauticajniji svetski intelektualac, kako ga naziva Njujork Tajms. Niti je samo najpoznatiji disident Sjedinjenih Američkih Država, kako o njemu govore drugi svetski mediji. Nije samo ni lingvista, iako mu je to struka, i to struka kojoj je dao revolucionarne rezultate.
Čomski je mnogo više od toga - simbol otpora, inspiracija milionima obespravljenih, neprocenjivi pogled na ono što bi pravi intelektualizam trebalo da bude. Profesor Masačusetskog instituta za tehnologiju, čuvenog MIT-a, poseduje enciklopedijsko znanje o političkim, filozofskim i ekonomskim pitanjima, koje jednostavno oduzima dah.
Zato ima mnogo protivnika: još od Vijetnamskog rata on je na udaru zvanične američke politike jer kritikuje njihovu doktrinu - njihovo mešanje u unutrašnje stvari drugih država, njihovu bezrezervnu podršku Izraelu (iako je Jevrejin), njihovo igranje šerifa pred čitavom planetom. Tako je stao 1999. i u odbranu Srbije, pobunivši se javno protiv NATO bombardovanja. Ne zato što oseća neku ničim izazvanu ljubav prema Srbima, već zato što ima nepogrešiv osećaj za (ne)pravdu.
Čomski je otelotvorenje hrabrosti, analitičnosti, društvene i političke kritike, čovek koji ni u 85. godini života ne odustaje od svojih moralnih i političkih načela. A ona su oduvek bila utemeljena u borbi protiv koncentrisane vlasti, elitizma, onog arkanskog u politici, borbi protiv otrova koje nam serviraju masovni mediji, za račun velikih sila.
I uz sve to - vrlo je zahvalan sagovornik. Jedan od onih s kojim vam ne vrede unapred smišljena pitanja. I to je dobra stvar.
Do njega nije bilo lako doći - intervjue daje samo odabranim medijima, a i tada bira kad će to biti. Posle nekoliko meseci koje je Nedeljnik proveo "na čekanju" - uz obećanja profesora, jer je bio svestan da nam je "dužan" intervju - u januaru ove godine stiglo je zeleno svetlo: 12. marta u 12.30 časova (po vremenu istočne obale SAD) imate pola sata, telefonom, s profesorom Čomskim.
Pola sata, i ni sekund više.
Tih pola sata se - možda i zato što smo iz Srbije - pretvorilo u nekih četrdesetak minuta, ali je lični asistent Noama Čomskog potom bio nepokolebljiv.
Šteta, ali premalo je ceo jedan dan za sveobuhvatni razgovor s profesorom. Nismo, recimo, u razgovoru stigli da se dotaknemo ni da li su nam se u vladajućoj doktrini liberalne demokratije obistinile Ničeove reči da "država laže na svim jezicima dobra i zla, i ma šta da govori - laže, i ma šta da ima - ukrala je". Niti zašto su u osnovi svetske nestabilnosti i stvaranja novog poretka sada, umesto religije i nacionalizma, Mister Dolar i Mister Evro. Niti kako se, verovali ili se, pojavio u parodiji na "Gangnam Style" nastaloj na njegovom MIT-u.
Nisam stigao ni da ga podsetim na članak koji sam pronašao, a koji je 1970. godine napisao za New York Review of Books, prvi njegov članak kojem je tema Jugoslavija. Pisao je tada o studentskim protestima u Beogradu, o Vladimiru Mijanoviću (Vladi Revoluciji), o "savesti Jugoslavije", male zemlje koja se borila protiv imperijalizma. A setio bi se, sigurno...
Zato je profesor Čomski bez dlake na jeziku govorio o problemu Kosova i Metohije, o svojoj prepisci s Dobricom Ćosićem, o tome zašto Zapadu odgovara što je Vlada Srbije sastavljena od "nacionalista", o američkim imperijalnim ambicijama, o Slobodanu Miloševiću i etničkom čišćenju Krajine, o licemerju Haškog tribunala, o Ugu Čavezu i Moameru Gadafiju...
Krenimo od Kosova. Srpski političari - predsednik, premijer, zamenik premijera - prošle nedelje su u Briselu, a potom i u Beogradu, pred predstavnicima Evropske unije pregovarali s Prištinom o formiranju i nadležnostima zajednice srpskih opština. Ovo je još jedan korak ka praktičnom - mada ne i formalnom - priznavanju nezavisnosti Kosova. To će predstavljati finale procesa koji je počeo još devedesetih godina, a kulminirao i NATO bombardovanjem tadašnje Savezne Republike Jugoslavije, kojem ste se te 1999. žustro usprotivili. Da li ste tada, kada je NATO intervenisao zbog Kosova, predvideli da će Srbija jednog dana biti dovedena u situaciju da prizna nezavisno Kosovo?
— Taj sporazum o kojem govorite, kojim Srbija praktično priznaje Kosovo, izvestan je?
Pa kažu da jeste, da je ostalo samo, kako kažu ovdašnji političari, da se usaglase sitni detalji.
— Pa, nisam to mogao da predvidim. Ali ne mogu da kažem da sam iznenađen. Mogu da razumem pritiske pod kojima se nalazi Srbija, i jedino što nisam znao jeste kada ćete popustiti pred tim pritiscima. Pa, je li onda priča oko Kosova gotova?
Ne formalno. U Ustavu Srbije i dalje postoji preambula po kojoj je Kosovo i dalje sastavni deo Srbije. Ali, iz Evropske unije stižu nedvosmisleni signali da će Srbija morati da se povinuje i da prećutno dozvoli nezavisnost Kosova ako namerava da nastavi put ka Evropskoj uniji, što nas dovodi do sledećeg pitanja: Da li je to dobra pogodba za Srbiju - Kosovo za Evropu?
— Postoje pozitivni i negativni aspekti. Srbija, naravno, ima svoja prava na Kosovu, kojih će se sada očigledno odreći, ali pristupanje Evropskoj uniji je u ovom trenutku prilično dubiozan potez. Čak i pod uslovom da će vas Evropa prihvatiti, što ni u kom slučaju nije izvesno. Znate, Evropa je veoma rasistički nastrojena prema ideji da u Uniju uđu Srbi, tako da to neće biti tako jednostavno. Evo, Turska pokušava da uđe već godinama. A s druge strane, nije ni očigledno da je to prava stvar koju treba da radite. Evropa trenutno srlja u jednom samoubilačkom pravcu. U poređenju s njom, američka finansijska politika izgleda veoma progresivna. Sama ideja da nametnete mere štednje državama predstavlja ekonomsku katastrofu, i sada vidimo šta se događa. Svaki normalan ekonomista to vidi, a čak i Međunarodni monetarni fond više ne nameće štednju. To uništava siromašne zemlje, periferne zemlje Evropske unije, poput Grčke, Španije, Irske, Portugala, Italije - koja je sledeća. To ih prosto satire, za razliku od bogatih zemalja, koje krizu toliko i ne osećaju. A ako bi Srbija ikada ušla u Evropsku uniju, bila bi deo periferije. Zato je to vrlo ozbiljan problem. Evo, Španija je dobar primer. Išlo im je prilično dobro sve do početka krize, nisu imali veliki budžetski deficit. Nisu imali ni preveliku javnu potrošnju, to su uglavnom mitovi koje plasiraju banke. A banke su odgovorne za krizu. Španske banke, nemačke banke...
A vrlo je lako prebaciti krivicu na ljude, reći da mi južnjaci ne radimo dovoljno naporno kao ljudi u severnim zemljama Evrope...
— Što uopšte nije tačno. Grci imaju duže radno vreme od Nemaca. Postoji mnogo problema u svim ovim zemljama, ali ništa zbog čega bi trebalo pogoršavati situaciju. A to je upravo ono što mere štednje donose.
Da li vas iznenađuje što su u tu poziciju oko Kosova i EU dovedeni ljudi koji su iz ugla zapadnih medija bili viđeni kao nacionalisti. To su članovi bivše Srpske radikalne stranke i stranke Slobodana Miloševića. Sada naš premijer iz SPS-a govori da je Kosovo izgubljeno, i traži podršku Zapada...
— Da, ali to nije ništa novo. Ako pogledate nešto ranije, kad ste ga već pomenuli, Milošević je osamdesetih godina bio takođe veliki favorit Zapada, jer je podržavao neoliberalnu politiku koja je, praktično, pocepala Jugoslaviju na sitne delove. To je jedan deo bekgraunda za ono što će doći posle. To što se dogodilo u Jugoslaviji dogodilo se i na drugim mestima, da su neoliberalna ekonomija i strukturalne promene uništile čitave države i čitava društva time što su predstavljale početak divljanja etničkih tenzija i etničkih konflikata. Jugoslavija nije usamljen primer. Ruanda je drugi. Masovni zločini koji su započeti neoliberalnim programima i koji su potpuno devastirali veći deo stanovništva. To se dogodilo i u Indiji. Tako da Jugoslavija i Srbija upadaju potpuno u taj šablon, da će Zapad podržavati vlast, kakva god da je, dokle god ona ispunjava njihove zamisli. Milošević je podržavao tu ekonomsku politiku, privatizaciju, i zato ga je Zapad podržavao sve do devedesetih.
A kad kažemo Zapad i Milošević, uglavnom mislimo na Ameriku...
— I na Nemačku. Čak i Francusku. Na sve zemlje koje predvode NATO savez.
Jasno. I sada, zahvaljujući njima, u srcu Evrope imamo praktično nezavisno Kosovo koje je, po vašoj terminologiji, "neuspela država" - jer im je neuspela vlast, jer imaju kriminalnu ekonomiju, loše odnose sa susedima. Kosovo se pretvorilo u evropski bastion kriminala i trgovine ljudima, da i ne govorimo o tome da preostali Srbi, Romi i drugi ne-Albanci žive u enklavama, u veoma teškim uslovima...
— Da.
A opet, kad prošetate Prištinom, svuda vidite američke zastave, spomenike Bilu Klintonu i Džordžu V. Bušu. Zašto je Amerika toliko stala iza priče o nezavisnom Kosovu? Da li je jedan od razloga u vestima koje su se pojavile prošle godine, da kompanije iza kojih stoje Medlin Olbrajt, bivša američka državna sekretarka, ili Džejms Perdju, bivši savetnik državnog sekretara za Balkan, žele da kupe telekomunikacione firme i državne rudnike na Kosovu? Ili je Kosovo samo dobar kamen temeljac za američku dominaciju nad Evropom?
— Ima i toga o čemu govorite, tih kompanija, ali ne zaboravimo ni onu veliku vojnu bazu. Ona je, na primer, korišćena za bombardovanje Libije pre dve godine. A Sjedinjenim Državama je mnogo stalo da zadrže svoje vojne baze u mnogim delovima sveta. Iz nekih zemalja su već proterani, i zato im je važno Kosovo. "Bondstil" je značajno usmeren i prema Bliskom istoku. Treba se setiti da su Grčka i Balkan, pa čak i Italija, posmatrani kao periferija Bliskog istoka tokom četrdesetih i pedesetih godina, u planu koji je trebalo da obezbedi kontrolu nad Mediteranom, kako bi energetske zalihe slobodno putovale iz glavnih energetskih centara koje je Amerika počela da kontroliše. Tako da iza te američke podrške nezavisnom Kosovu stoji dugotrajno geopolitičko promišljanje. Primera radi, Grčka je bila u odseku Bliski istok Stejt dipartmenta sve do 1974. godine, kad je tamo ukinuta diktatura i kad im je, na neki način, dozvoljeno da budu deo Evrope. I Balkan je posmatran tako.
Šta je sa uticajem na Evropu?
— Kosovo je jedina američka vojna baza u regionu, i jeste dobar način da SAD održe uticaj na Zapadnu Evropu. To je jedan dugi tinjajući konflikt... Evo, NATO je odličan primer. Zvanična propaganda je govorila da je NATO osnovan kako bi branio Zapadnu Evropu od Rusa. U tome se krije samo trunka istine. Ali, najveći deo smisla postojanja NATO pakta jeste da obezbedi kontrolu SAD nad Evropom. Zato je i Nemačka, tek što je bila poražena, ponovo naoružavana. Francuzima se to nije dopadalo, ali su Amerikanci bili sigurni da će se Nemačka potčiniti. Zato im je, u stvari, veoma smetala i politika Vilija Branta, koji se otvarao prema Istoku i koji je težio poboljšanju odnosa prvo sa Istočnom Nemačkom a potom i s Rusijom. "Ostpolitik" je predstavljala pretnju Americi, i NATO je morao da se osigura da sve države budu pod njegovom dominacijom. Vidite to i po onome što se desilo na kraju, kad je Sovjetski Savez kolabirao: da ste poverovali propagandi, zaključili biste da razloga za postojanje NATO pakta više nema, i da će on biti rasformiran sada kad nema Rusije da preti Zapadu. A dogodilo se upravo suprotno. NATO je proširen, i to proširen na Istok, čime su prekršena obećanja data Mihailu Gorbačovu. A inicijativa Amerike usmerena ka Jugoslaviji i posebno Kosovu, upravo su to: održavanje i proširenje američke moći u onome što se geostrateški posmatra kao prilično krucijalan region. Delom zbog Evrope, a delom zbog Bliskog istoka.
Kad govorimo o problemu Kosova i onome što se događalo devedesetih, sećam se vaše prepiske s Dobricom Ćosićem od pre nekoliko godina. On vam je tada napisao da je 20. vek doneo - ili, kako je on kazao, obnovio - srbofobiju u Evropi. Srbi se osećaju poniženima, smatra on, jer smo bili na istoj strani kao Sjedinjene Američke Države, Francuska i Velika Britanija u dva svetska rata. Za razliku od, recimo, Hrvata i Albanaca, koji su bili potčinjeni silama osovine i nacistima. Šta je, po vama, koren te srbofobije?
— Nije to samo srbofobija. Fobije su svuda po Evropi. Neofašističke partije sve su jače - posebno u Mađarskoj i Austriji, ali i u drugim državama. Evropa je veoma rasističko društvo. Oni ne žele različitost, oni žele homogena društva. Setite se govora Angele Merkel od pre nekoliko godina o Turcima. Ona je tada kazala da je multikulturalnost mrtva, da Turci ne postaju pravi Nemci. Nije baš rekla da je najveći problem što oni ne mogu odjednom da imaju plavu kosu i plave oči, ali to je, otprilike, bila poruka. A to se događa širom Evrope. U Francuskoj se, recimo, poslednjih godina događaju groteskne stvari - oni proteruju Rome u Istočnu Evropu. To je pravi progon. Romi su bili žrtve nacista, i tokom Holokausta su imali isti tretman kao i Jevreji, a sada ih Francuska proteruje, dokazujući time da nije bolja od nacista.
To im je dozvoljeno. Baš kao i sa Srbima. Mi ovde imamo utisak da je zapadni poredak baziran na tim dvostrukim standardima. Hrvatsku raširenih ruku dočekuju u Evropskoj uniji, čiji će član postati 1. jula ove godine. Niko skoro da ne pominje prava izbeglica. A od Srbije se traži da se odrekne dela teritorije, i to dela na koji Srbi smatraju da polažu istorijsko pravo.
— Ali to nije dvostruki standard. To je jedan standard. Nemačka, koja je postala apsolutno središte Evrope, oduvek je imala bliske odnose s Hrvatskom. Nemačkom inicijativom je započeo raspad Jugoslavije. Nemačka je priznala nezavisnost Hrvatske bez ikakvog obzira prema međunarodnom pravu i bez ikakve brige za srpsku manjinu u Hrvatskoj. Naravno da je Jugoslovenska narodna armija priskočila u pomoć srpskoj manjini. Tako da je nemačka inicijativa predstavljala odlučujući korak koji je doneo taj ogromni sukob. Nemačka sada želi da rekonstituiše svoje dugoročno dobre odnose sa Hrvatskom, i to što ih je uvela i u NATO savez i u Evropsku uniju deo je toga.
Što nas opet vraća na priču o dvostrukim aršinima.
— I tu niste posebni, i to se događa svuda, istorijski. U Vijetnamu se Ho Ši Min borio zajedno sa saveznicima protiv Japanaca, a svega nekoliko godina kasnije Francuska i Amerika su krenule u rat protiv Vijetnamaca. To se događa stalno. Tokom Drugog svetskog rata, grčki i italijanski partizani su beležili mnogo uspeha u borbi protiv Nemaca. U Italiji, partizani su uspeli da praktično isteraju Nemce iz zemlje. U Grčkoj, držali su šest nemačkih divizija...
Kao i u Jugoslaviji.
— Za Jugoslaviju važi isto. A Amerika i Velika Britanija su se već 1943. okrenule protiv partizana, kada su se iskrcali u južnoj Italiji. Jedna od njihovih prvih odluka bila je da vrate delove starog režima - među njima čak i neke osvedočene ratne zločince - da unište pokret otpora, čak i da ubijaju partizane. U Grčku su Britanci stigli godinu dana kasnije, i pamti se Čerčilovo naređenje da njegova vojska posmatra Atinu kao neprijateljski grad, jer je on bio pod kontrolom grčke levice. Krajem četrdesetih tamo je, uz obilatu pomoć Amerike, vođen krvavi rat u kojem je stradalo i do 150.000 civila.
Sličan primer je i savezničko bombardovanje srpskih gradova.
— To je ista stvar. Njihova ideja je uvek da uspostave stari, tradicionalni poredak, i da se pobrinu da taj režim bude pod američkom kontrolom. Partizani i levičari su se borili i za prava radnika, a to Amerika nije želela. Tako da to nije dvostruki aršin, nego jedan jedini: vrati tradicionalnu vladavinu i samo se uveri da je na američkoj strani, a ne protiv. Isto se dogodilo i u Japanu, gde su ponovo uspostavili režim i podrivali demokratiju, uništili sindikate, vratili na vlast neke fašističke elemente.
Kad ste pomenuli srpsku manjinu u Hrvatskoj, ne znam da li ste upoznati sa činjenicom da je Haški tribunal prošle godine oslobodio dvojicu hrvatskih generala, Gotovinu i Markača, donevši odluku da oni nisu odgovorni za zločine u Krajini, iz koje je skoro 200.000 Srba proterano 1995. godine. Prošlog novembra radio sam intervju s Piterom Galbrajtom, bivšim američkim ambasadorom u Hrvatskoj. On je tada za Nedeljnik rekao da su "Amerikanci dozvolili Hrvatima da očiste Krajinu zbog onoga što su Srbi ranije te godine (1995) uradili u Srebrenici". Za Srebrenicu će neko odgovarati, ali za Krajinu neće niko?
— Siguran sam da znate šta se dogodilo u tom sudu kad je grupa zapadnih advokata, među kojima su prednjačili Kanađani, podnela optužnicu protiv NATO pakta zbog bombardovanja Srbije. Tada je predsednik suda Luiz Arbur kazala da sud neće razmatrati nikakve tužbe protiv NATO-a. Eto, to vam je neutralnost tog suda. On je iznad svega politički. A nije u tome usamljen. I prvi posleratni tribunal, Nirnberški proces, bio je takav, a on je od svih tribunala koji su došli kasnije mogao da tvrdi za sebe da je autentičan i fer.
Saveznički tužioci u Nirnbergu su govorili o tome da je "počinjanje agresivnog rata najveći zločin". A zar nije ono što je NATO radio u Iraku i Jugoslaviji upravo agresivni rat?
— To je savršen primer. Primer iz udžbenika. Nirnberški proces je morao da definiše ratni zločin, jer pre njega nije postojala ta definicija, a on ga je definisao vrlo eksplicitno kako bi se isključili zločini koje su počinili saveznici. Primera radi, teško bombardovanje urbanih centara u Nirnbergu nije proglašeno za ratni zločin, jer smo mi to radili mnogo više nego nacisti. Nacistički ratni zločinci mogli su samo da iznesu odbranu da su Britanci i Amerikanci radili iste ili slične stvari. Dakle, svetom suštinski, fundamentalno upravlja sila. Ne zakon, niti sentimentalnost. Tako da, ponovo se vraćam na to, činjenica da su srpski partizani bili toliko hrabri i toliko delotvorni u borbi protiv nacista nema apsolutno nikakav značaj za Britaniju i Ameriku posle rata. Baš kao ni u Vijetnamu, Italiji, Grčkoj, bilo gde drugde. Oni prate svoje interese, interese moći. Nema osećajnosti, nema pravne odgovornosti. Tako funkcioniše svet.
Onda je potpuno apsurdno, kad se vratimo na pitanje nezavisnosti Kosova i međunarodno pravo, da uopšte govorimo o tom pravu ili nekoj međunarodnoj pravdi. Sistem ne da ne funkcioniše, nego i ne postoji?
— Meni je, recimo, drago što postoji Povelja Ujedinjenih nacija, i to je odlična stvar. Dobro je i što imamo univerzalnu deklaraciju o ljudskim pravima. Ali moramo da shvatimo da moćni ne haju za to, da ih je baš briga. Oni su savršeno voljni da iskoriste međunarodno pravo kao oružje protiv drugih. Ne samo to, ovo je i zvanično. Kad je Savezna Republika Jugoslavija želela da zbog bombardovanja tuži NATO Međunarodnom krivičnom sudu, Amerika se povukla iz postupka na veoma interesantan način, koji je Sud prihvatio. Deo jugoslovenske tužbe bio je genocid, je l' tako? A kada su Sjedinjene Američke Države potpisale konvenciju o genocidu - četiri godine pošto je ona sastavljena - u nju su ubacili odredbu po kojoj SAD ne mogu da budu njoj podvrgnute. To znači da je Americi, po američkom zakonu, dozvoljeno da vrši genocid. Sud je to prihvatio, jer su takva pravila. Države - osim poraženih država - ne mogu da budu podvrgnute bilo kom međunarodnom zakonu sem ako se slože s tim, a Amerika se nije složila. Amerika je pomogla da se ustanovi Međunarodni sud pravde, ali je u isto vreme oduvek rezervisana, jer se Americi ne može suditi po bilo kom međunarodnom ugovoru. Što znači da je Americi dozvoljeno da krši Povelju Ujedinjenih nacija.
Napokon, to znači da nije uopšte važno ko sedi u Beloj kući. Jednom ste izjavili - i time izazvali gnev mnogih u vašoj zemlji - da Džordž Buš nije bio mnogo bolji od Bin Ladena. Mnogi van Amerike, kao i u njoj, mislili su da će Obama doneti neke promene, ali se to nije dogodilo. I dalje imamo napade zbog "predviđene samoodbrane", napade bespilotnih letelica, američke vojnike svuda po svetu... Jeste li mislili da će biti bolji, ili ste očekivali da će vladati po istoj doktrini o kojoj je zvanično govorio Henri Kisindžer?
— Nije da nema promena. Primera radi, teroriste i druge ljude koji se ne sviđaju američkoj vladi, po Bušovom programu trebalo je hvatati i mučiti. Okej, to je bio Buš - uhvati i muči. Obama je drugačiji. Kod njega je - ubij ih.
Bespilotnim letelicama, ako možeš.
To je promena. To je baš promena.
Pre dve nedelje preminuo je predsednik Venecuele Ugo Čavez, koji je bio vaš veliki poštovalac - iako ste ga javno kritikovali što je imao previše vlasti u svojim rukama, što je postao autokrata. Šta će se dogoditi s Latinskom Amerikom koja je, zbog lidera kao što su Čavez, Evo Morales, Rafael Korea, počela da se okreće sama sebi, i zauzvrat okrenula leđa Sjedinjenim Američkim Državama? Da li će Amerika pokušati ponovo da potčini kontinent?
— Ne, mislim da su promene preduboke. Predsednici Brazila - najvažnije zemlje južne hemisfere, najveće i najbogatije, s najboljom privredom - Luiz Injasio Lula, i njegova naslednica Dilma Rusef, davali su veliku podršku Čavezu. Lula je neposredno po smrti Uga Čaveza napisao članak u kojem je veličao njegovu vladavinu. Taj raskid Latinske Amerike od američke dominacije jeste jedna spektakularna stvar. Pre samo nekoliko nedelja dogodila se sjajna ilustracija toga: fondacija Otvoreno društvo, koju sponzoriše Džordž Soroš, objavila je studiju o mučenju zatvorenika na globalnom nivou. Proučavali su mnoge zemlje - među njima je bio veći deo Evrope, Bliski istok, naravno, gde se događa mnogo mučenja, Azija, Afrika. Ali, među učesnicima, ni na listi, nije bilo niti jedne države Latinske Amerike. Niti jedna jedina država nije želela da učestvuje u kampanji koju su predvodile Sjedinjene Američke Države. To je dvostruki uspeh. Pre samo dvadeset godina Latinska Amerika je bila potpuno u džepu SAD, a zemlje Južne Amerike bile su, uz to, glavni globalni centar mučenja zatvorenika. To je bilo dok su bili pod američkom kontrolom. Sad je sve drugačije. Čavez je imao veliki uticaj na to, ali nije samo on jedini zaslužan.
Jednom prilikom ste rekli da bi države poput Srbije trebalo da krenu putem Latinske Amerike... Šta ste pod tim podrazumevali?
— Svaka mala zemlja ima probleme. A u Latinskoj Americi bilo je drugačije. Ekvador i Rafael Korea nisu to mogli da urade sami, recimo, već je sve bilo deo velikih promena koje su se događale u čitavoj hemisferi. Srbija je u izolovanoj poziciji, i pred njom su veoma teška pitanja. To je kao Grčka. Možete da kažete da bi Grcima bilo bolje da nisu u evrozoni, da imaju kontrolu nad sopstvenom valutom. Ali, oni ne mogu to tako jednostavno da urade - ulozi su veliki a posledice još veće. Ništa nije jednostavno. U slučaju Latinske Amerike, ono što je toliko dramatično i toliko uzbudljivo jeste što je čitav jedan kontinent rekao "dosta". Kad pogledate zapadnu hemisferu, Sjedinjene Države i Kanada su u njoj prilično izolovani. Pre oko godinu dana u Kolumbiji je održana konferencija zemalja zapadne hemisfere, ali na njoj nije doneta konačna deklaracija jer nije bilo konsenzusa. A nije ga bilo oko dva pitanja: prvi je bio prijem Kube u tu organizaciju, a drugi je dekriminalizacija droga. U ta dva pitanja Amerika i Kanada su ostale potpuno na jednoj strani. Već na sledećoj konferenciji, ako do nje dođe, možda te dve zemlje budu i isključene. Ovo je enormna promena u globalnom sistemu.
Čavezova smrt onda neće zaustaviti taj proces?
— Sumnjam da hoće. Mislim da je on jednostavno previše jak. Čak je i Kolumbija, zemlja koja je najviše pod američkom kontrolom, odbacila američke vojne baze, a predsednik Santos je takođe održao jedan veoma topao govor posle Čavezove smrti. Ovo je veoma dubok fenomen, koji je obuzeo čitav kontinent. I drugi regioni u svetu mogu da krenu u istom pravcu. Arapsko proleće je zato bilo veoma zastrašujuće za Ameriku i njene saveznike.
Ali su ipak podržavali borbu protiv Gadafija i njegovo smaknuće?
— Vidite, to je drugačije. Britanija i Amerika su veoma snažno podržavale Gadafija gotovo do samog kraja. Ali, u ovom konkretnom slučaju, mislili su da bi mogli da dobiju vladu koja će biti još bolja za njih, koja će biti još više pod njihovom kontrolom. Gadafija nisu potpuno kontrolisali. On je radio mnoge stvari koje im se nisu dopadale. Bio je, između ostalog, i glavni finansijer Afričkog nacionalnog kongresa (Nelsona Mandele) u ono vreme kad su Amerika i Britanija otvoreno podržavale aparthejd u Južnoj Africi. Bio je nestalan, plahovit, nije ga bilo lako staviti pod šapu. Oni su ugledali šansu da u Libiji dobiju vladu na koju bi više mogli da se oslone, i odlučili su da iskoriste tu šansu.
I pogrešili. Čak je i američki ambasador u Libiji ubijen u tom novom režimu.
— Pa, da. Da li su bili u pravu ili ne, to će se videti uskoro. Trenutno je Libija u potpunom haosu, ali videćemo šta će se dogoditi. Ako obratite pažnju na druge države u regionu, Amerika i njeni saveznici su pokušali da spreče bilo kakve značajne pomake prema demokratizaciji tih "naftnih diktatura". Oni su otvoreno podržavali represivne mere u Egiptu i Tunisu, i čak i sada pokušavaju da restauriraju stari režim ili njegove delove što više mogu.
Da ne pominjemo podršku Saudijskoj Arabiji, državi za koju se ne može reći da se baš dobro kotira na polju ljudskih prava...
— Ali je tamo najviše nafte. Saudijska Arabija ima vrlo represivni režim, koji ne preza od nasilja da spreči bilo kakve pokušaje da se osvoji deo ljudskih prava. A Zapad ga otvoreno podržava.
Vratimo se, na kraju razgovora, na Srbiju. Pre nekoliko godina ste napisali pismo tadašnjem predsedniku Srbije Borisu Tadiću, u kojem ste ga pozvali da pomogne radnicima fabrike "Šinvoz" u Zrenjaninu. Od tada se nije mnogo stvari promenilo nabolje u našoj zemlji - žive rane koje je donela nakaradna privatizacija (i čije je razrešenje jedan od uslova koje nam je postavila Evropska unija) nikako da zacele, nezaposlenost je ogromna, korupcija je i dalje jedan od glavnih problema... I sve to u zemlji koja se do pre samo dve-tri decenije ponosila onim neuspelim eksperimentom zvanim "radničko samoupravljanje", o kojem ste mnogo pisali i za koji ste, na primeru Argentine i njenog izlaska iz krize, rekli da je budućnost.
— Sistem koji ste imali je razmontiran već osamdesetih godina prošlog veka. Mnogo toga je bilo pogrešno u vezi s bivšom Jugoslavijom, ali bilo je nekih pozitivnih stvari, kao ideja o samoupravljanju. Naravno, teško da bi iko kod vas danas mogao da pomisli da ga ponovo uspostavi. Bilo bi to gotovo nemoguće. Ali, sve to morate da rešite sami sa sobom. Evropska unija vam neće pomoći.
Kratka biografija
Avram Noam Čomski rođen je u Filadelfiji, država Pensilvanija, 7. decembra 1928. godine. Otac mu je bio Vilijem Čomski, jevrejski naučnik i član "Industrijskih radnika sveta", koji je poticao iz Ukrajine. Njegova majka, Elzi Čomski, došla je iz današnje Belorusije. Prvi članak napisao je kad mu je bilo deset godina. Bio je to tekst o pretnjama širenja fašizma, praćenim padom Barselone u Španskom građanskom ratu. Od 13. godine potpuno se poistovetio s anarhističkom politikom.
Kad je završio Centralnu visoku školu u Filadelfiji 1945, započeo je studije filozofije i lingvistike na Univerzitetu u Pensilvaniji učeći od filozofa Vesta Čerčmena i Nelsona Gudmena i lingviste Zeliga Herisa. Predavao je na Harvardu do 1951, da bi prešao na Institut za tehnologiju u Masačusetsu, gde neprekidno predaje od 1955. godine. Iako su njegove lingvističke teorije revolucionarne, tek će ga Vijetnamski rat vinuti u sam vrh svetske javnosti. Njegov esej "Odgovornost intelektualaca" iz 1967. postao je bestseler.
Uprkos svojoj kritičnosti, Čomski je nastavio i dalje da živi u SAD, zato što i dalje veruje da je to "najveća država na svetu". Ovaj komentar je kasnije objasnio govoreći: "Procenjivanje zemlje je besmisleno i ja nikad ne bih koristio takve reči, ali to je jedan od američkih uspeha, posebno na području slobodnog govora, što je postignuto posle viševekovne borbe, čemu se treba diviti."
Noam Čomski ima počasne diplome 37 univerziteta širom sveta, među kojima su i Kembridž i Harvard. Član je dve američke akademije nauka i umetnosti, ali i Srpske akademije nauka i umetnosti, u Odeljenju društvenih nauka.
Autor je više od stotinu knjiga iz polja lingvistike, politike, filozofije i društvenog aktivizma.
Supruga Kerol, takođe lingvista, preminula je 2008. godine. S njom ima troje dece: Avivu, Harija i Dijanu.
===
Coordinamento Nazionale per la Jugoslavia - ONLUS
https://www.cnj.it/
http://www.facebook.com/cnj.onlus/
=== * ===
Invita i tuoi amici e Tiscali ti premia! Il consiglio di un amico vale più di uno spot in TV. Per ogni nuovo abbonato 30 € di premio per te e per lui! Un amico al mese e parli e navighi sempre gratis: http://freelosophy.tiscali.it/
- Prevoz
- Prisustvovanje manifestaciji proslave Dana Mladosti u Kumrovcu 25. maja 2013. godine
- Obilazak spomen - kompleksa logora Jasenovac tokom povratka za Beograd
Osoba a kontakt i organizator puta je drug Goran Miladinovic zamenik predsednika Jugoslovenskog Centra Tito.
Mobilni telefoni: +38164/2106952 i +38164/2940148
La Slovenia si veste di rosso
La Slovenia riscopre la resistenza
Via Janša, finite le proteste
Il primo ministro canta “Bandiera rossa”?
Sub, 04/05/2013 - Kolone građana iz svih krajeva bivše SFRJ, počele su od jutros da stižu na grob nekadašnjeg predsednika SFRJ Josipa Broza Tita, obeležavajući 33 godine od njegove smrti. Doživotni predsednik SFR Jugoslavije, preminuo je 4. maja 1980. godine, a njegovoj sahrani u Beogradu prisustvovalo je više od 200 visokih ličnosti iz čak 127 zemalja. Tito se na čelu Jugoslavije nalazio punih 35 godina i imao je izuzetan ugled u svetu. Posebno je veliki značaj, u međunarodnim odnosima, imala njegova uloga kao jednog od osnivača Pokreta nesvrstanih, što je u tadašnjim međunarodnim okolnostima imalo veliki značaj.
I cittadini alla tomba di Josip Broz Tito
Una marea di cittadini di tutte le parti dell’ex Jugoslavia è iniziata stamane ad arrivare alla tomba del presidente della Jugoslavia, Josip Broz Tito, segnando il suo 33° anniversario di morte. Il presidente della Jugoslavia a vita, morì il 4 maggio del 1980, e al suo funerale svoltosi a Belgrado parteciparono più di 200 alti funzionari di quasi 127 paesi. Tito fu a capo della Jugoslavia per ben 35 anni ed ebbe rispetto da tutto il mondo. Per quanto riguardo i rapporti internazionali, molto importante fu il suo ruolo nella creazione del Movimento dei non-allineati, cosa che in quei tempi fu una cosa di notevole importanza.
STOTINE U BEOGRADU POVODOM GODIŠNJICE SMRTI J. BROZA TITA
Putovali cijelu noć da prvi dođu na Titov grob
Vihore se zastave SFRJ i Saveza komunista Jugoslavije, mnogi od njih nose kape s petokrakama, bedževe, i parole na kojima je ispisano: "Živio Tito", "Tito je naš" i gotovo svi kažu da su Jugoslaveni
Povodom 33. godišnjice smrti Josipa Broza Tita nekoliko stotina ljudi okupilo se jutros na njegovom grobu u Beogradu, a prva je vijenac položila Titova udovica, Jovanka Broz, javlja B92.
Izvjestitelj B932 s mjesta događaja javlja kako su neki od posjetitelja, a ima ih iz cijebivše države, putovali cijelu noć da bi bili u 8 sati među prvima koji će položiti cvijeće na Titov grob, no najviše je Slovenaca i Makedonaca.
Vihore se zastave SFRJ i Saveza komunista Jugoslavije, mnogi od njih nose kape s petokrakama, bedževe, i parole na kojima je ispisano: "Živio Tito", "Tito je naš" i gotovo svi kažu da su Jugoslaveni, javio je novinar B92 svojoj redakciji i zapaža kako je među onima koji su odali počast Titu, i oni koji su rođeni nakon njegove smrti, a "posjetitelji su još jednom pokazali kako kult ličnosti Josipa Broza Tita ne nestaje".
Ce dimanche, un leader de l'opposition "syrienne" dénommé Hassan Rastanaoui est apparu en direct depuis Homs sur la deuxième chaîne israélienne.
Il était l'invité surprise du journaliste israélien Yaari Ehud.
Rastanaoui a été présenté sur le site Internet de la chaîne israélienne comme un leader de la rébellion "syrienne" ( http://www.mako.co.il/news-world/arab/Article-bfd61e1daa57e31004.htm&sCh=3d385dd2dd5d4110&pId=1575680455 )
Répondant à une question du journaliste relative aux bombardements effectués ces derniers jours par l'aviation israélienne à Damas, Hassan Rastanaoui a exprimé sa joie et sa gratitude ( http://www.youtube.com/watch?v=sSszn81qiyE ).
D'après lui, les bombardements de l'aviation israélienne visaient des caches d'armes appartenant à l'armée arabe syrienne mais aussi aux milices du Hezbollah et à la Garde républicaine iranienne qu'il qualifie de "plus grands dangers terroristes".
Cette nouvelle attaque de l'ennemi israélien, dixit Rastanaoui, "emplit le coeur du peuple et des révolutionnaires syriens".
La complicité entre la rébellion syrienne et l'armée israélienne n'est pas un scoop.
L'an dernier, la même chaîne israélienne avait interviewé le cheikh Abdallah Tamimi, un leader salafiste originaire de Homs très Israel-friendly.
Usurpant l'identité sunnite et insultant des millions de Syriens sunnites patriotes, Tamimi déclarait que "pour les citoyens syriens sunnites, Israël n'est pas et n'a jamais été leur véritable ennemi (...) Nous (les sunnites) sommes dans le même camp que celui d'Israël" ( http://www.youtube.com/watch?v=9Xbu864lfwg ).
D'autre part, de nombreux combattants de l'ASL sont hébergés et se font soigner par l'armée israélienne (AFP, 16 février 2013 et Marc Henry, Le Figaro, 29 mars 2013)
Ils reçoivent des armes israéliennes ( http://www.youtube.com/watch?v=qgznlLHb-44 ), accueillent des journalistes et des agents israéliens dans leurs rangs (http://www.france24.com/fr/20121220-syrie-israel-armee-syrienne-libre-itai-anghel-amir-tibone-television-israelienne-idlib-khirbet-joz ) renseignent les services secrets israéliens sur la localisation des rampes de lancement des missiles balistiques syriens et des dépôts d'armes et promettent que la Syrie "libre" normalisera ses relations avec Israël.
Malgré l'abondance de preuves sur les collusions entre Israël et les rebelles syriens, dans les médias mainstream mais aussi dans certains milieux soi-disant alternatifs et propalestiniens, on trouve encore quelques conspirationnistes frustrés qui défendent la thèse selon laquelle la Syrie et Israël seraient des pays amis, arguant que depuis la guerre de Tichrine (désigné que par son nom hébreux -Yom Kippour- dans les médias occidentaux), Damas a renforcé sa frontière la séparant d'Israël ainsi que ses lignes de défense dans le Golan.
Cette théorie est pourtant aussi absurde que de soupçonner une complicité entre les Etats-Unis et Cuba au motif que La Havane n'a toujours pas reconquis la baie de Guantanamo, un territoire cubain sous occupation militaire étasunienne depuis 1898.
N'en déplaise à certains spécialistes de l'enfumage, l'insoumission du gouvernement de Damas face à Israël et à ses vassaux wahhabites, le soutien politique et militaire qu'il apporte aux résistances libanaise et palestinienne, son alliance stratégique avec l'Iran, telles sont les raisons objectives qui poussent les Etat-Unis, l'Europe et Israël à faire durer la guerre de Syrie autant que faire se peut.
A la veille de la guerre contre l'Iran, la mission accomplie par les djihadistes syriens arrange Israël tout comme les opérations menées par Israël contre le gouvernement syrien sont du pain béni pour les djihadistes syriens. Et ce, de l'aveu même d'un chef rebelle.
Giuliano Mattiassi per il padre Fortunato (residente a Pisino fu li fucilato il 4 ottobre dalle truppe tedesche per rappresaglia sulla popolazione a seguito della precedente occupazione titina)
Sempre colpa dei titini... non ci fossero stati loro, i nazifascisti non avrebbero avuto bisogno di fare rappresaglie...
9. MAJ - DAN POBEDE – KOMUNISTI JEDINI OSLOBODIOCI
NKPJ i SKOJ vas pozivaju da se i ove godine pridružite svečanom obeležavanju 9. maja – Dana pobede, u 11 časova na Groblju oslobodilaca Beograda.
9. maj, Dan pobede nad fašizmom u Drugom svetskom ratu, važan je datum za čitavo progresivno i slobodoljubivo čovečanstvo. Drugi svetski rat bio je i posledica ciklične krize kapitalizma koja izaziva najoštrije globalne konflikte, društveno-političke potrese i osvajačke ratove.
Po broju država, kao i ljudi koji su u njemu učestvovali, ali i broju ljudskih žrtava i stepenu materijalnog razaranja, Drugi svetski rat predstavlja najveći oružani sukob u istoriji čovečanstva. Tokom ratnih godina, život je izgubilo oko 50 miliona ljudi, među kojima 30 miliona civila. Da bi bila pobeđena nacistička Nemačka, Sovjetski Savez je podneo najveće ljudske žrtve izgubivši 28 miliona građana i vojnika. Najveće ljudske gubitke u odnosu na ukupan broj stanovnika pretrpela je Poljska, koja je izgubila šest miliona stanovnika, a više od 95 odsto stradalih bili su civili. Jugoslavija sa milion i 800 hiljada žrtava bila je treća zemlja po broju stradalih tokom Drugog svetskog rata u Evropi. Stravični prizori koncentracionih logora širom Evrope ostavili su neizbrisiv trag, jer je do kapitulacije Nemačke u tim fabrikama smrti ubijeno više od šest miliona Jevreja.
Rat na prostoru Jugoslavije počeo je 6. aprila 1941. godine napadoma sila Osovine na Jugoslaviju. Jugoslavija je bila rasparčana od strane okupacionih armija, dok je na značajnom delu njene teritorije uspostavljena marionetska Nezavisna država Hrvatska čije su vlasti već u aprilu 1941. godine otpočele sa organizovanim zločinima nad Srbima, Jevrejima, Romima i antifašistima. U Srbiji formirana je kvislinška vlada Milana Nedića koja je prihvatila okupaciju i opredelila se za sramnu saradnju sa Nemcima. Masovna stradanja civila u Kraljevu, Kragujevcu, Jajincima, Novom Sadu, Nišu i drugim naseljima i stratištima širom Srbije, ostala su zastrašujuća karakteristika rata na njenom tlu. Oružani otpor tada najvećoj oružanoj sili u Evropi pružili su rodoljubi svesni svih vrednosti slobode i dostojanstvenog života, koji su odbacili svaki oblik saradnje sa okupatorima i latili se oružja. Na prostoru Jugoslavije partizanski pokret predvođen KPJ, stao je na čelo antifašističke borbe, stekao naklonost saveznika i ugled kao jedan od najvećih antifašističkih pokreta u Evropi. Rat na prostoru Jugoslavije završen je 15. maja 1945. a kao pobednik iz rata izašli su partizanski odredi – NOVJ (Narodnooslobodilačka vojska Jugoslavije) predvođeni Komunističkom partijom Jugoslavije.
Zato mi i ove godine podsećamo da je važno naglasiti da drugih pobednika, i da druge domaće antifašističke snage koja se borila za pravedne ciljeve slobode, nezavisnosti i mira u Jugoslaviji nije bilo osim pripadnika Partizanskog pokreta predvođenog Komunističkom partijom Jugoslavije. Komunisti su naši jedini oslobodioci, zato je 9. maj kod nas dan kada se pre svega sećamo i odajemo počast tim velikim ljudima i rodoljubima, njihovom slavnom i herojskom delu i podvigu. To podrazumeva i dizanje glasa 9. maja protiv korenitog istorijskog revizionizma i falsifikata u službi vladajuće klase koja želi da na svaki način izbriše neospornu činjenicu da su samo komunisti narodni oslobodioci.
Važno je da 9. maja u što većem broju poručimo da dela naših partizana ima ko da slavi, da smo istrajni u borbi protiv fašizma i istorijskog revizionizma, da 9. maj predstvlja opomenu i primer kako se protiv fašizma treba boriti, kao i da se solidarišemo sa čitavim progresivnim čovečanstvom koje slavi pobedu nad najvećim zlom u istoriji ljudske civilizacije koje je porodio kapitalizam.
Bergamo, Giovedì 9 maggio 2013
ore 20.30, presso la Sala del Mutuo Soccorso di via Zambonate
LE FOIBE E IL CONFINE ORIENTALE FRA STORIA E MITO
Ne parliamo con Sandi Volk e Alessandra Kersevan
Non è semplice affrontare la questione delle Foibe: stereotipi consolidati ed interessi politici contingenti invadono il terreno della ricerca storica. Negli ultimi anni in Italia si è sollevato un acceso dibattito pubblico attorno alla costruzione di una verità ufficiale che ha dato il via ad un walzer di commemorazioni, monumenti, lapidi, intitolazioni di strade. Grazie al contributo di Alessandra Kersevan e di Sandi Volk, attraverso un esercizio di rigorosa contestualizzazione storica, ci proponiamo di individuare e discutere quelli che appaiono elementi di mistificazione, falsificazione e propaganda.
Perchè dalle diverse ricerche emergono numeri tanto discordanti sul numero degli infoibati? E’ possibile parlare di “pulizia etnica” nei confronti della popolazione italiana? Che ruolo hanno giocato le politiche del fascismo in quei territori? Quali sono le effettive responsabilità dei partigiani comunisti di Tito? Queste alcune delle domande su cui ci confronteremo.
* Sandi Volk si occupa di storia contemporanea della Venezia Giulia, in particolare di Trieste e della storia degli sloveni della regione. Ha svolto ricerca sulla nascita del movimento operaio sloveno a Trieste, sul movimento nazionale sloveno nel periodo precedente alla prima guerra mondiale, sulla seconda guerra mondiale nella memoria degli sloveni di Trieste e sulla storia del lager nazista della Risiera di S. Sabba. Ha lavorato e collaborato con numerosi istituti e musei italiani e sloveni, tra cui l’Istituto Regionale per la Storia del Movimento di Liberazione nel Friuli-Venezia Giulia di Trieste. È inoltre membro della Commissione consultiva del Comune di Trieste per il Civico Museo della Risiera di S. Sabba – Monumento nazionale. Oltre a numerosi saggi e articoli, in italiano e sloveno, sul problema degli esuli istriani e dalmati ha già pubblicato anche due libri, sul tema dell’esodo delle popolazioni dalmate ed istriane nel dopoguerra.
* Alessandra Kersevan,storica, insegnante ed editrice, da parecchi anni si dedica allo studio della storia e della cultura della sua regione, il Friuli Venezia Giulia.
Nel 2003 ha pubblicato la prima edizione della presente ricerca sul campo di Gonars e nel 2005, per il Comune di Gonars e la Commissione Europea, ha realizzato il video documentario “The Gonarsmemorial – il simbolo della memoria italiana perduta”.
Nel 2008, per la casa editrice Nutrimenti di Roma, ha pubblicato “Lager italiani – pulizia etnica e campi di concentramento fascisti per civili jugoslavi 1941-1943″.
Grazie al suo percorso di ricerca storica è in grado oggi di illustrare la realtà del sistema repressivo fascista, spesso allo stesso livello, in termini di brutalità, del ben più indagato sistema concentrazionario nazista. I campi di Chiesanuova, Arbe, Monigo, Gonars e Visco, i numerosi campi del centro Italia: lo stato fascista italiano si è avvalso di diversi strumenti e luoghi per imprigionare, segregare e deportare popolazioni straniere, oppositori politici, ebrei, omosessuali e rom. Dai campi di concentramento per i civili sloveni e croati, a quelli dove furono deportati migliaia di eritrei, etiopi e libici, dalle località di internamento per ebrei stranieri, fino ai luoghi di confino per oppositori politici.
Alle 20:30 presso la Sala del Mutuo Soccorso di via Zambonate, Bergamo
Ingresso libero
locadina: http://www.diecifebbraio.info/wp-content/uploads/2013/05/295383_306648959466214_519874028_n.jpg
evento Facebook: https://www.facebook.com/events/445027358916186/
INCONTRO COMMEMORATIVO NAZIONALE
Sabato 11 maggio 2013
Con il patrocinio del Comune di Muggia e la partecipazione della Vice Sindaco Laura Marzi, si aprirà un incontro/conferenza con le storiche Anna Di Gianantonio e Marina Rossi, Adriano Sincovich, Segretario Generale della CGIL Trieste, Gianni Peteani, Presidente Comitato permanente Ondina Peteani ed Ester Pacor, storica UDI Trieste.
L’agguato ad Alma Vivoda avvenne a Trieste. La Vivoda non raggiungerà mai la Peteani che aveva fissato l’appuntamento clandestino in sommità al colle del Boschetto. Verrà infatti trucidata, colpita alla testa, dal fuoco di Antonio Di Lauro. Pierina Chinchio che l’accompagnava, ferita, si salverà, divenendo testimone dell’efferata aggressione. Per quest’azione, Di Lauro verrà insignito di medaglia di bronzo al valore militare.
Anche a risarcimento morale di questa paradossale attribuzione del 1958, emanata non sotto dittatura, bensì nella consolidata Repubblica Italiana, propriamente nata dalla Resistenza, l’evento ambisce a onorare questa giovane Donna, carismatica esponente nazionale della lotta di liberazione e dell’emancipazione femminile, attraverso visuali e testimonianze che partendo dal prestigioso pionierismo resistenziale della nostra Regione, concorreranno a farne conoscere lo straordinario profilo, lo spirito di sacrificio e l’altruismo che la distinsero. Celebreremo con passione e partecipazione la grande Alma Vivoda, spietatamente trucidata il 28 giugno 1943, agli albori della Resistenza.
L’attrice/regista Marta Cuscunà presenterà lo stralcio della sua portentosa interpretazione scenica di Alma Vivoda, tratto dal lavoro teatrale “E’ bello vivere liberi!” con cui ha esportato in tutto il Paese, in centoquaranta repliche, la vicenda umana e storica di questa meravigliosa e coraggiosa protagonista della Storia italiana.
Stanka Hrovatin Presidente provinciale ANPI
===
Coordinamento Nazionale per la Jugoslavia - ONLUS
https://www.cnj.it/
http://www.facebook.com/cnj.onlus/
=== * ===
Non hai più spazio in casa? Svuota la mansarda, la cantina o il garage delle cose che non utilizzi.
Pubblica un annuncio gratuitamente e prova a venderle su Tiscali Annunci!
Vladimir Putin - Interview to the German ARD
The interview was recorded on April 2, 2013 in Novo-Ogaryovo.
JÖRG SCHÖNENBORN (retranslated): Good evening, Mr President,
Germany and Russia enjoy special relationship and, economically speaking, they are a good match. However, there exist certain difficulties from the political viewpoint. Quite a number of Germans keep track of the raids in the Russian offices of German funds with great concern. The Russian public must be frightened. Why do you act like this?
PRESIDENT OF RUSSIA VLADIMIR PUTIN: It is you who are scaring the German public instead. There is nothing like this going on here, do not scare the public, please. The media should cover the events objectively. And what does it mean, objectively? The new law adopted late last year in Russia stipulates that non-governmental organisations engaged in Russia's internal political processes and sponsored from abroad must be registered as foreign agents, that is organisations which participate in our country's political life at the expense of foreign countries. This is not an innovation in international politics. A similar law has been in force in the United States since 1938.
If you have any additional questions, I would be pleased to answer them in order to clarify the situation to you and your or, in this case, our viewers.
JÖRG SCHÖNENBORN: Mr President, I am not aware of any similar confiscations or raids carried out in the United States. In our opinion, the term ‘foreign agent’, as these organisations are to be called, sounds something like cold war.
VLADIMIR PUTIN: Then let me explain. First of all, the United States adopted a similar law, which has been in effect ever since. And our, Russian, organisations have followed the same practice that was established in that country decades ago.
I am going to show you a paper in which, not long ago, the United States Department of Justice requested a non-governmental organisation to submit documents confirming that its activities were to be financed from abroad; the list is very long.
We have adopted a similar law that prohibits nothing; let me stress it, the law does not prohibit anything, nor does it limit or close down anything. Organisations financed from abroad are not forbidden to carry out any type of activities, including internal political activity. The only thing we want to know is who receives the money and where it goes. I repeat: the law is not some sort of innovation of our own.
Why do we consider it so important today? What do you think is the number of Russia-sponsored non-governmental organisations functioning in Europe? Any ideas?
JÖRG SCHÖNENBORN: I am afraid I cannot assess the situation, Mr President.
VLADIMIR PUTIN: Let me tell you. One such organisation operates in Paris, another one – in North America, it is registered in the USA. And this is it. There are only two of them – one in the United States and another one in Europe.
There are 654 non-governmental organisations operating in the Russian Federation, which are funded, as it has turned out, from abroad. 654 organisations make quite a network nationwide, the Russian regions included.
Over the four months alone that followed the adoption of the law in question, the accounts of these organisations augmented by… How much money do you think they received? You can hardly imagine; I did not know the figure myself: 28.3 billion rubles, which is almost $1 billion. 855 million rubles via diplomatic missions.
These organisations are engaged in internal political activity. Should not our society be informed of who gets the money and for what purposes?
I would also like to stress – and I want you to know this, I want people in Europe, including Germany, to know this – that nobody bans these organisations from carrying out their activities. We only ask them to admit: “Yes, we are engaged in political activities, and we are funded from abroad.” The public has the right to know this.
There is no need to scare anyone saying that people here get rounded up, arrested, have their property confiscated, although confiscations could be a reasonable thing if those people break the law. Some administrative sanctions are envisaged in these cases, but I think all this falls under rules commonly accepted in a civilised society.
Now let us look at the documents that our organisations in the US are required to provide. Note who asks for these documents, signed at the bottom of the page. The Counterespionage Section. Not the Office of Attorney General, but the Counterespionage Section of the US Department of Justice. This is an official document that the organisation received. And note the number of questions they pose. Is this democratic?
JÖRG SCHÖNENBORN: Mr President, we will examine this document. I do not know if any such searches took place in the US.
I would like to ask you once again: we understand democracy as the coexistence of the state and opposition. Political competition is an integral part of it. Does Russia need a strong opposition?
VLADIMIR PUTIN: Certainly. We do need it to say the least. I believe that without competition no development in either economy, or in politics is possible today, and we want to ensure this development for our country and our people. Without this competition we would not be able to make effective, sound and justified decisions. Which is why we will undoubtedly strive to make the competition a cornerstone of every sphere of our society's life, including politics.
But this does not mean that opposition should be financed from abroad, don’t you think? Or do you have a different opinion?
JÖRG SCHÖNENBORN: Does this imply that the opposition can freely participate in demonstrations?
VLADIMIR PUTIN: Absolutely, as long as they abide by the law. There are certain rules that provide for various forms of political activity. Voting means publicly expressing your opinion, as does participating in demonstrations. There is law. Good or bad, it can be changed democratically, but it must be abided by. Ordnung muss sein. It is a well-known rule. It is universal and applicable in any country. There must be order, and there must be no chaos. Northern Africa is a vivid example of what chaos leads to. Does anybody want that?
As for the activities of the opposition, I would like to draw your attention to the following fact. Just recently, a political party was required to have at least 50 thousand members to be registered. We have radically reduced this number: now one only needs 500 members to register a party and engage in legal political activities. 37 parties have already been registered, and, I think, several dozen more have filed their applications. This is how it is going to be, we will encourage this political competition.
We have changed the procedure for the election of members of the upper chamber of the Russian Parliament, the Federation Council; now they are elected by secret ballot by citizens of corresponding regions. By the way, I do not think that the upper chamber of the German Parliament is elected this way: if I am not mistaken, its members are elected by their respective landtags.
In this regard, we have gone further; I refer to the election of heads of the Russian regions that I reintroduced. We have returned to direct voting by secret ballot. Germany elects heads of its regions through landtags. Many of our political actors thought that we should go back to forming the Parliament through a mixed election system with simple majority rule nominations and strict party-list nominations. We have arrived at this mixed system, so we are moving, we are looking for those forms of our society’s political organisation that would be most suitable for us at this stage and would satisfy the requirements and aspirations of our people. This, of course, concerns political parties as well. Naturally, we want competition.
JÖRG SCHÖNENBORN: You are going to Germany for a major trade fair. The economic relations between our countries are important for you, I believe. Are you worried that the issues we have just discussed may cast a shadow over your visit?
VLADIMIR PUTIN: No, on the contrary, I am very glad about it. And I am glad about our today's interview too because this gives us an opportunity to clarify the situation, to explain what is actually happening and what guides us. Now, what was your first question? About searches and arrests. What searches? What arrests? Who has been arrested? Can you give me at least one name? This is not true. Don’t make anything up.
JÖRG SCHÖNENBORN: I didn't say anything about arrests. I spoke about searches.
VLADIMIR PUTIN: It sounds alarmist: "Hey everyone! Look! Terrible things are happening here!" Well, yes, there is the Prosecutor General’s Office of the Russian Federation that is obliged to ensure that the laws adopted in the Russian Federation are respected. And all the citizens, all organisations, all individuals and legal entities operating in Russia must take this into account and have due respect for Russian law.
JÖRG SCHÖNENBORN: What are you expecting from your visit to Germany in terms of economy? I assume you are going to encourage the Germans to invest. What exactly are you expecting?
VLADIMIR PUTIN: Russia and Germany are very important partners for each other. This is really so. The EU countries and the EU itself are our major commercial partners. They account for over 50 percent of our turnover. Well, the figure can fluctuate a bit: a little over 50, a little under 50 percent due to the economic difficulties faced by the Eurozone and the EU. It is under 50 at the moment, I believe, but it is still a lot. In absolute numbers it amounts to over $430‑450 billion. We are EU's third major commercial partner after the US and China, and the difference is not very big. If our total turnover with Europe amounts to some $430-450 billion, the turnover for the US is a little over $600 billion and $550 billion for China. So as you can see, not that big of a difference.
Germany is our primary European partner. Our turnover amounts to $74 billion and it continues to grow no matter what difficulties there might be. To make it clear for both Russian and German citizens, I need to say that these are not just numbers; there are jobs behind these numbers, there are cutting edge technology behind them, moving in both directions.
By the way, as far as Germany is concerned, the trade pattern is not only in line with its economic capabilities but also in line with its interests since the emphasis in trade and economic cooperation with Germany is put on the industrial production. And behind this – let me stress this once again – there are thousands if not tens of thousands of jobs, and the incomes of Russian and German families. Besides, Russia supplies 40 percent of all natural gas and 30 percent of all oil consumption in Germany.
We are expanding our cooperation in high technology sectors, aviation, engineering, including transport engineering, nanotechnologies, and next-generation physics engineering. This is a very diverse, interesting and promising cooperation.
Germany is one of our major investors with $25 billion in accumulated investments. Last year alone their amount increased by as much as $7.2 billion. This means that Germany invests rather actively in the Russian economy. I would like to stress again that all this is important, interesting and promising.
We are going to have six pavilions [at the trade fair], large ones. They are all united by a single slogan – the industrial production, in which Germany has always been strong, and which is of interest to us. Over a hundred large Russian companies will be exhibiting in those pavilions.
I invite you and all our friends in Germany to visit the 2013 Hannover Messe and Russia’s pavilions there.
JÖRG SCHÖNENBORN: You've spoken about 27 billion of German direct investment in Russia. I would now like to touch upon the Cyprus issue. A lot of Germans realised for the first time how much Russian money is there in Cypriot banks and are now wondering why German businesses have to make investments while you pull your money out of Russia?
VLADIMIR PUTIN: Don't you see all the absurdity of your question? Just please don't get me wrong. What does Russia have to do with Russian investors in one of the EU countries? The more you "pinch" foreign investors in the financial institutions of your countries, the better for us because the affected, offended and frightened (not all of them but many) should, so we hope, come to our financial institutions and keep their money in our banks.
Why, at some point, many Russian investors moved their funds to zones such as Cyprus? Because, frankly speaking, they did not feel they could rely on the Russian financial system. And, indeed, it was not reliable. Just recall the year 1998 – an economic collapse, or the year 2000 (and that was already our common problem) – again there were widespread fears regarding the future of the financial system. But in 2008, when the new crisis hit, we not only managed to preserve the integrity of our financial system, we strengthened it without letting a single financial institution collapse. There were problems, of course, but we did not allow any of the financial institutions to abandon their customers. Of course, people went through a lot of hardships during the crisis but we arranged the work of our banking system in a way that made it possible not only to support but also to strengthen it while taking some measures to carefully restructure it, again in order to strengthen it. And I hope that people today will understand that.
Forfeiture of investors' funds, including of Russian origin, wherever it happens, in Cyprus or in other places, undermines credibility of the banking system of the entire Eurozone.
Now regarding the issue of whether to provide support or not and who is to blame. Is that fair, that people invested their funds, merely deposited their money with banks without breaking any laws, whether the laws of Cyprus or those of the European Union, just to see 60 percent of their deposits forfeited? They did not violate any rules. As to the allegations that Cyprus was, as they say in the financial community, a laundry for dirty money, they have to be supported with hard facts. One of the basic rules that we all are supposed to know and observe is the rule of the presumption of innocence. A person is presumed to be innocent until proven guilty. How can we ignore that? How can we accuse all people concerned of being crooks? Then anybody can be declared a crook.
Did we create that offshore zone? No, we didn’t. It was the European Union that created it. Or, rather, it was created by the Cyprus authorities with the connivance of the European Union. And is it the only such zone created by countries of the European Union? Are we not aware of offshore island zones in Great Britain or of other such zones? They do exist. If you consider such zones a bad thing, then close them. Why do you shift responsibility for all problems that have arisen in Cyprus to investors irrespective of their nationality (British, Russian, French or whatever else).
I have met with senior officials of the European Commission. We have very good personal relations, though we disagree on many issues. Is it Russia's fault that Cyprus is now facing problems? Indeed, incoming investors are a positive factor as they support the banking system and the entire economy of the host country with their funds and their trust.
JÖRG SCHÖNENBORN: You are angry that the European Union did not ask you for help and that many Russian nationals were affected, are you?
VLADIMIR PUTIN: Of course, not. On the contrary I am even glad, to some extent, because the events have shown how risky and insecure investments in Western financial institutions can be. By the way, our tax regime in that context is also more favourable than yours. The income tax rate for individuals in Russia is only 13 percent. What about Germany? How much do you pay?
JÖRG SCHÖNENBORN: It would be great if we paid only 13 percent. Of course, it would be great. Fight against tax increases is a hot topic during the election campaign.
VLADIMIR PUTIN: So, fight for tax cuts.
JÖRG SCHÖNENBORN: Mr President, I would like to touch upon the issue of euro. You spoke about the European financial system. Russia holds more than 40 percent of its currency reserves in euro, which makes you keenly interested in euro. Do you still trust euro?
VLADIMIR PUTIN: First, I would like to say it outright: yes, we trust euro. We also trust the economic policy of major European countries, including, in the first place, the economic policy of the government of the Federal Republic of Germany. We are fully aware of various opinions on that issue, including on aspects, such as economic development, maintenance of economic growth and ensuring monetary stability. I agree with the opinion that, before pumping liquidity, it is necessary to address the root causes of crises.
But I wouldn't like to go into detail now and discuss the issue that has no direct bearing on us as that is the prerogative of the leaders of the European countries themselves.
However, judging by what we hear and see, what our colleagues are doing in the leading economies of the Eurozone, what the European Commission itself is doing, – and I would like to repeat that we do not agree on many issues and we do argue – we believe that fundamentally they are moving in the right direction. It gives us confidence that we have made the right choice having decided to keep such a large share of our gold and currency reserves, of our reserves in general in the European currency. I am confident that if the situation continues to develop the same way, our colleagues and friends in Europe will overcome the difficulties they are facing today.
And our reserves are rather substantial: the Central Bank reserves worth $534 billion, another $89 billion representing one of the Russian Government’s reserve funds, another $87 billion (a third fund) representing the second government fund, the National Welfare Fund. So, this is a rather substantial amount of money.
JÖRG SCHÖNENBORN: Mr President, our time is almost up, but I would like to draw your attention to another crisis area that raises great concerns in Germany – that is Syria. Hundreds of people die there every day. Your stance and the stance of the West in the UN Security Council obviously differed.
I would like to ask you the following. How do you see the opportunities for stopping the bloodshed? What are the Russian authorities doing, what is the Russian Government doing to finally put an end to this bloodshed?
VLADIMIR PUTIN: I think that we should seek an immediate cessation of hostilities, of shelling from both sides, and a cessation of arms supplies.
We often hear: "Russia is supplying arms to Assad." First of all, there are no bans on arms supplies to incumbent legitimate governments. Secondly, only recently the opposition has received 3.5 tons of arms and munitions through the airports near Syria. This is the information published by the American media, I believe, by The New York Times. It has to be stopped.
However, – I would like to stress once again and I believe it is extremely important, – there is international law. There are international legal norms stating that it is inadmissible to supply arms to the armed groups that strive to destabilise the situation in a certain country with the use of arms. Such norms exist and they remain in force; nobody abolished them. So, when they say that Assad is fighting against his own people, we need to remember that this is the armed part of the opposition. What is going on is a massacre, this is a disaster, a catastrophe. It has to be stopped. It is necessary to bring all the warring parties to the negotiation table. I believe that this is the first step that has to be done, and then it is necessary to elaborate further steps during a discussion, which is important in our view.
I have already said it in public and I would like to tell you this, so that your viewers also know about our real position. We do not think that Assad should leave today, as our partners suggest. In this case, tomorrow we will have to decide what to do and where to go. We have done it in many countries. To be precise, our Western partners have. And it is unclear where Libya will go. In fact, it has already split into three parts. We do not want to have the situation of the same difficulty as we still have in Iraq. We do not want to have the situation of the same difficulty as in Yemen, and so on.
Therefore, we believe that it is necessary to bring everyone to the negotiation table so that all warring parties could reach an agreement on how their interests will be protected and in which way they will participate in the future governance of the country. And then they will work together on the implementation of this plan with due guarantees of the international community.
By the way, at the recent forum in Geneva (a few months ago) an agreement was reached on this issue, but later our Western partners unfortunately went back on these agreements. We believe that it is necessary to work hard and search for mutually acceptable solutions.
Recently, we have received Mr Hollande, President of the French Republic. I think he has some interesting ideas that can be implemented, but it requires some diplomatic work. We are ready to support these ideas. We need to try and put them into practice.
JÖRG SCHÖNENBORN: Mr President, at the end of our interview I would like to go back to the topic that we have started with. Democracy is a very controversial issue. I would like to quote your Prime Minister. Mr Medvedev said that the democratic changes in Russia can be assessed only in 100 years. In our view, this is not very ambitious.
VLADIMIR PUTIN: It may be a translation issue. Could you tell me again what he said exactly?
JÖRG SCHÖNENBORN: In essence, Russia's Prime Minister Dmitry Medvedev said that "development of democracy in Russia can be assessed no earlier than in 100 years." My question is whether there are truly no ambitions about it.
VLADIMIR PUTIN: To be honest, I have not seen or heard of Prime Minister saying that, and it is always necessary to consider the context which I am lacking now.
It is obvious that we have made a decisive choice for democracy and we cannot imagine any other way of development. It is also obvious that certain standards used in some countries are difficult to implement or apply elsewhere. I think it is quite clear. We need to develop tools based on the fundamental principles of democracy that would allow for the vast majority of people in our country to influence domestic and foreign policy. It is the majority that must have such an influence, but the majority should also respect the opinion of the minority and consider it. If our domestic policy and public institutions are fully based on such fundamental principles, then it seems to me, we will be able to talk about the success of democracy in Russia. Nevertheless, it is obviously the path that Russia has chosen, the path that it follows. Just compare the situation in the Soviet Union and in modern Russia in terms of development of economy, political sphere, and all other areas associated with democracy. There is a very significant difference. It took other countries 200, 300, 400 years to achieve this goal. Do you expect us to cover this distance within two decades? Of course, we are gradually taking all the necessary steps. We know our destination, and will not abandon this path.
JÖRG SCHÖNENBORN: In conclusion, I shall try to ask you a personal question.
You were President for eight years, and then you became Prime Minister. You will be President for the next six years. Do you have a personal plan? Do you want to be President as long as you are elected? Or may be you have some plans about your life afterwards?
VLADIMIR PUTIN: Every normal person tries to look some distance ahead. Moreover, I am far from being the longest serving politician. There are people in leading positions in European politics who have worked there much longer than me, both in Europe and in North America, Canada actually. However, I do expect that after my retirement from political life and public service I will have an opportunity to busy myself with other things and challenges. I like jurisprudence and literature, and I do hope I will have a chance to occupy myself with these without any link to my public service duties. May be, I will look into other issues. It can be social life, sports, etc.
JÖRG SCHÖNENBORN: Thank you very much for the interview, Mr President.
Oggetto: Ritagli dai periodici Panorama e Patria Indipendente, 1971-1975
Data: 27 aprile 2013 14.39.30 GMT+02.00
Storie e memorie di una vicenda ignorata
La pagina Facebook: http://www.facebook.com/partigianijugoslavi.it
Si tratta di articoli pubblicati tra il 1971 ed il 1974, tutti riguardanti le vicende e le memorie dei partigiani jugoslavi nella Resistenza italiana.
Ecco un indice degli articoli nel dettaglio (cliccando sui link gli articoli si aprono come files PDF e sono così integralmente leggibili):
| Riferimento | Titolo | Autore | Serie | Parole chiave | Personaggi |
| Panorama, ?? nov. 1971, n.??, pp.5--8 | Hanno combattuto in Umbria, si sono incontrati a Nikšić | Oscar Pilepić | -- | Brigata Gramsci, raduno di Nikšić | Svetozar Laković, Giulio Mazzon, Bogdan Pešić, Vero Zagaglioni ... |
| Patria, 28 nov. 1971, n.6, pp.?? | Dopo ventisette anni un incontro di partigiani montenegrini e italiani che combatterono insieme nell'Umbria | Bruno Zenoni, Remo Righetti | -- | Brigata Gramsci, raduno di Nikšić | Svetozar Laković, Giulio Mazzon, |
| Patria, 12 dic. 1971, n.10, pp.?? | Ad Anghiari e Micciano un centinaio di tombe di deportati jugoslavi | -- | -- | Anghiari / La Motina, elenco Micciano | -- |
| Panorama, 31 ott. 1971, n.20, pp.12-13 | Anghiari non dimentica gli internati | Giorgio Caputo | Combattenti jugoslavi in Italia / 1 | Anghiari / La Motina, Micciano | Adamo Luzzi |
| Panorama, 15 nov. 1971, n.21, pp.10-11 | Arso il corpo del medico Bulatović | Giorgio Caputo | Combattenti jugoslavi in Italia / 2 | Anghiari / La Motina, Cantiano | Dušan Bordon, Batrić Bulatović, Radovan Bulatović, Mario Depangher, Djuro Franisić, Juliji Kačić, Zoran Kompanjet, Nazzareno Lucchetta, Giuseppe Mari, Giuseppe Panico, Poldo Vrbovšek ... |
| Panorama, 30 nov. 1971, n.22, pp.12-13 | Da solo Milan sparò per ultimo | Giorgio Caputo | Combattenti jugoslavi in Italia / 3 | Acqualagna, Battaglione Stalingrado, Fossombrone, Dalmazia | Milan ??, Luca Carvisiglia, Giuseppe Mari, Milutin Pavličić, Marko Petrović, Osvaldo Rabascini, Poldo Vrbovšek ... |
| Panorama, 15 dic. 1971, n.23, pp.12-13 | In tre il temerario colpo di mano a Cagli | Oscar Pilepić | Combattenti jugoslavi in Italia / 4 | Cagli, Cantiano | Poldo Vrbovšek ... |
| Panorama, 31 dic. 1971, n.24, pp.10-11 | Dieci partigiani formavano il "battaglione" | Oscar Pilepić | Combattenti jugoslavi in Italia / 5 | Battaglione Stalingrado, elenco Micciano | Matija Čujović, Poldo Vrbovšek |
| Panorama, 15 gen. 1972, n.1, pp.?? (*) | N.D. | N.D. | Combattenti jugoslavi in Italia / 6 | N.D. | N.D. |
| Panorama, 31 gen. 1972, n.2, pp.8-9 | La fraternità non è solamente un ricordo | Giorgio Caputo | Combattenti jugoslavi in Italia / 7 | Battaglione Stalingrado | Giuseppe Mari |
| Panorama, 15 feb. 1972, n.3, pp.10-11 | Scompare la pariglia del comandante nazista | Giorgio Caputo | Combattenti jugoslavi in Italia / 8 | Etiopia, Vernet, Genova, VI Zona op. ligure | Ilio Barontini, Grga Čupić, Bruno Rolla, Krešimir Stojanović, Anton Ukmar, ... |
| Patria, 14 ott. 1973, n.14, pp.?? | Macerata e la lotta partigiana [recensione di Pantanetti 1973] | ?? (incompleto) | -- | Gruppo Bande Nicolò | Augusto Pantanetti, Sandro Pertini, ... |
| Panorama, 15 dic. 1974, n.23, pp.16-17 | Quindici tedeschi uccisi quindici fucili conquistati | Jovan Dujović | Il contributo dei Montenegrini alla resistenza italiana / 1 | Brigata Gramsci, raduno di Nikšić | Svetozar Laković, Boro Mečikukić ... |
| Panorama, 31 dic. 1974, n.24, pp.16-17 | Denudato dalle raffiche di mitra | Jovan Dujović | Il contributo dei Montenegrini alla resistenza italiana / 2 | Brigata Gramsci, Monte Cavallo | Alfredo Filipponi, Svetozar Laković, Boro Mečikukić, ... |
| Panorama, 15 gen. 1975, n.1, pp.16-17 | Rivoltella alla gola e l'uomo si arrese | Jovan Dujović | Il contributo dei Montenegrini alla resistenza italiana / 3 | Brigata Gramsci, Battaglione Peko Dapčević, raduno di Nikšić, Camerino, offerte tedesche | Gojko Bojičić, Vasko Čokorila, Gojko Davidović, Svetozar Laković, Boro Mečikukić, ... |
| Panorama, 31 gen. 1975, n.2, pp.?? (*) | N.D. | N.D. | Il contributo dei Montenegrini alla resistenza italiana / 4 | N.D. | N.D. |
| Panorama, 15 feb. 1975, n.3, pp.16-17 | Battaglione Tito missione finita | Jovan Dujović | Il contributo dei Montenegrini alla resistenza italiana / 5 | Brigata Gramsci, raduno di Nikšić, raduno di Terni, Norcia, Gravina | Bogdan Pešić, Ilija Radulović, Kosta Vujović |
| Patria, ?? ?? 1974, n.??, pp.?? | Sui Monti di Acquasanta dell'Ascolano un incontro internazionale di pace | -- | -- | Pozza, Umito e Pito | Vinko Antić, Novita Lasik ??, Rajko Neradović, Milan Novaković, Djoko Pejović, Vujadin Vujović |
| Panorama, ?? ?? 1975, n.??, pp.?? | Partigiani jugoslavi nella Resistenza Teramana. Un contributo di 24 caduti | Riccardo Cerulli | -- | Bosco Martese, ... | Riccardo Cerulli, Spiro, ... |
(*) Saremo grati a coloro i quali potessero reperire e fornirci gli articoli mancanti delle serie:
Combattenti jugoslavi in Italia / 6, uscito su Panorama (Fiume) del 15 gen. 1972, n.1, pp.??, autore presunto: Oscar Pilepić o Giorgio Caputo
Il contributo dei Montenegrini alla resistenza italiana / 4, uscito su Panorama (Fiume) del 31 gen. 1975, n.2, pp.??, autore presunto: Jovan Dujović
Une mise au pas pour Chypre et la Syrie, un grand pas pour le droit d'ingérence.
Pierre Lévy: “I dirigenti europei non sopportano più la democrazia”
di Grégoire Lalieu
Grégoire Lalieu è un assiduo collaboratore di Investig’Action, un gruppo di giornalisti con sede a Brussels, diretto da Michel Collon, con l’obiettivo di investigare sulle notizie in modo indipendente.
(Traduzione di Curzio Bettio di Soccorso Popolare di Padova)
25 aprile 2013
Che cosa ci riserva l’Unione europea? Ex sindacalista in una grande azienda, oggi giornalista, Pierre Levy, in particolare, ha cercato di rispondere a questa domanda attraverso il suo ultimo libro, “L’Insurrection”. Un libro fortemente politico che spazia nei campi dell’economia, del sociale e della geopolitica.
Il sottotitolo del libro, “il favoloso destino dell’Europa all’alba dell’anno di grazia 2022”, non è un puro prodotto della fantasia di Pierre Lévy, ma ci rinvia ad una inquietante attualità e solleva una questione: bisogna restare nell’Unione europea? L’argomento è tabù, tuttavia merita un vero dibattito che viene aperto su Investig'Action.
Il suo romanzo ci fa piombare nel 2022, e dalle prime righe questo futuro non troppo lontano ci appare insieme assurdo e spaventoso. Ma, cosa ancora più spaventosa, ci si accorge subito che questo mondo non è puro frutto della sua immaginazione, ma si basa su elementi attuali decisamente realistici…
Questo è lo spirito del libro. Anche se questo è un libro molto politico, ho preferito una forma insolita per un saggio. Volevo ridere di cose che non sono affatto divertenti, portando all’assurdo ed estremizzando le logiche attuali. L’idea era quella di capire cosa sta succedendo oggi in campo economico, politico, sociale e geopolitico, andare fino in fondo. Sperando che tutto ciò faccia riflettere.
La grande paura, in ultima analisi, è che la realtà raggiunga la finzione. A Cipro, per esempio, la BCE e il FMI avevano previsto di attingere direttamente dai risparmi dei cittadini, compresi anche i più modesti. Alla fine sono stati costretti a rivedere parzialmente i loro piani. Ma abbiamo assistito a qualcosa che difficilmente si poteva immaginare solo qualche mese fa. Tutto ciò dimostra che può accadere di tutto, anche molto velocemente.
Il suo lavoro spazia efficacemente su molti temi. Dal punto di vista socio-economico, il futuro è poco divertente. Ad esempio, lei immagina un mercato del lavoro totalmente privo di regole, con situazioni a volte assurde. In buona sostanza, quali sono le dinamiche attuali che l’hanno ispirata?
A volte è difficile distinguere tra finzione e realtà. Ogni giorno, gli ultraliberisti ci spiegano che avere un impiego è un privilegio. Bisogna perfino meritarselo! D’altronde, nel linguaggio corrente, si parla di “conseguire” un lavoro. Come se fossimo in un’arena e i più meritevoli si battessero per conseguire la coda di Topolino.
Allora, nel libro spingo questa logica all’estremo. Se il lavoro è un privilegio, non è possibile pretendere di essere pagati, avendolo conseguito. Al contrario, sarebbe opportuno acquistare questo privilegio. Quindi, i posti di lavoro vengono messi all’asta e sono “conseguiti” dai migliori offerenti.
I funzionari pubblici non sono risparmiati ...
Assolutamente. Oggi, essi sono l’obiettivo privilegiato dei nostri economisti di riferimento. È ben noto, i dirigenti funzionari sono pagati per non fare nulla! Quindi immagino una sorta di gioco alla Koh- Lanta [Koh-Lanta, versione francese, ambientata in Cambogia, del “Survivor” americano, un format diffuso in tutto il mondo e approdato anche in Italia nella variante con sedicenti celebrità come protagoniste: “L'isola dei famosi”,… appunto], dove le telecamere sono disseminate in tutte le sedi del servizio pubblico. E spetterebbe agli utenti internauti monitorare di continuo i funzionari e decidere quali di costoro dovrebbero essere licenziati prioritariamente.
Deve essere chiaro che, al di là di una ironica strizzatina d’occhio, esiste una realtà terribile. Penso a paesi come la Grecia, la Spagna o il Portogallo. E in Francia e in Belgio, il rischio di andare in quella direzione, purtroppo, non si discosta molto dalla fantasia.
Nel testo si capisce che, nel 2022, il neoliberismo è re. Inoltre, lei immagina la privatizzazione delle istituzioni che avevano fino ad allora resistito.
Sì, per esempio questo è il caso della Giustizia. Nel libro, i tribunali sono direttamente sottoposti a criteri di produttività e competitività. E per i “clienti”, coloro che avranno più soldi potranno scegliersi le corti più clementi.
Lei esplora in modo largo il terreno socio-economico. Un settore che lei dovrebbe ben conoscere visti i suoi trascorsi da sindacalista?
In effetti sono stato per tanto tempo un attivista sindacale in una grande impresa metallurgica.
Un settore particolarmente in crisi in questo momento! Lei, come spiega questo tracollo?
Sì, quello che sta succedendo oggi con Mittal riguarda Belgi, Francesi, Lussemburghesi e, in generale, tutti coloro a cui era stato promesso che la creazione di un colosso europeo ci avrebbe aiutato ad “affrontare i paesi emergenti”.
[N.d.tr.: La ArcelorMittal è un colosso industriale mondiale, leader nel settore dell’acciaio, nato dalla fusione di due tra le più grandi aziende del settore, la Arcelor e la Mittal Steel Company, avvenuta nel 2006. Il quartier generale si trova nella capitale del Lussemburgo. Oltre a essere il più grande produttore d’acciaio, la ArcelorMittal è anche leader di mercato nella fornitura di acciaio per l’industria automobilistica e per i settori delle costruzioni, degli elettrodomestici e degli imballaggi.]
Per creare questo gigante, l’ArcelorMittal, si sono fatte scomparire le imprese nazionali. Alcune erano anche imprese pubbliche. Poi, abbiamo visto quello che abbiamo visto!
Il “gigante europeo” è stato riacquistato dal gruppo indiano. Mittal (l’uomo chiave della compagnia è il multimiliardario indiano Lakshmi Mittal) aveva promesso di salvare il settore, ma ora attacca con brutalità insolita non solo i lavoratori e l’impresa, ma anche intere regioni. Devono svilupparsi delle resistenze per arginare questo disastro industriale!
Tuttavia, ci sono personaggi nel suo libro che non si sarebbero tanto impegnati per evitare questa catastrofe industriale. Penso ad una certa tendenza ecologista su cui lei all’occasione ironizza.
Sì, anche se io ne faccio una caricatura, non mi invento nulla, purtroppo.
Un discorso attuale denuncia fabbriche che inquinano, sporcano, ecc. Quindi, immagino un Premio Nobel della de-industrializzazione, per premiare le aziende più meritevoli per il “futuro del pianeta”.
Nel mio libro, gli impianti vengono trasformati gradualmente in musei, diventano più redditizi.
E i lavoratori vengono in qualche modo trasformati in operatori saltuari nel settore dello spettacolo. Costoro testimoniano alle giovani generazioni come si viveva, pochi anni fa, in un “terrificante passato industriale”.
Il mio obiettivo è quello di sottolineare un discorso che alcuni leader ambientalisti effettivamente ci propugnano, che in buona sostanza, la cosa importante è “non avere, ma essere”. Quindi, ci viene intimato di andare verso una maggiore “sobrietà”, cosa che potrebbe in realtà giustificare le politiche di austerità che attualmente ci vengono imposte.
Lei ci rammenta quello che Jean Bricmont ha scritto nella postfazione, vale a dire che una larga parte della “sinistra” negli ultimi anni ha abbandonato la lotta contro il capitalismo per cavalcare altri cavalli di battaglia ...
…come l’ecologia, i diritti umani, la criminalizzazione del socialismo ... In realtà, il mio romanzo è proiettato verso il futuro, laddove Jean Bricmont contestualizza tutto ciò, ricordando alcuni eventi politici di questi ultimi anni. Ed egli menziona questo fatto che merita un vero dibattito. Molte persone, che fanno appello alla sinistra, ora conducono lotte che non solo non contraddicono il capitalismo, ma per giunta lo confermano. Questo vale per l’ecologia, ma anche sul piano geopolitico, con questi leader della “sinistra” che giustificano gli interventi militari della NATO o europei.
D’altra parte, questo tipo di ingerenze non è scomparso nel 2022…
Effettivamente, ho preso come bersaglio anche questo Nuovo Ordine Mondiale, che d’altra parte era stato pensato dai dirigenti occidentali. Il libro immagina che a questo orizzonte le Nazioni Unite appartengono al passato. Il mondo “ideale” è composto da grandi regioni continentali e/o da regioni etniche, sovrastate da una sorta di direttorio globale. Naturalmente, questo esecutivo rispetta i costumi degli uni e degli altri. Ma quando si tratta di prendere importanti decisioni politiche, tutto deve “armonizzarsi” a livello mondiale.
Anche adesso, a livello europeo, questa “armonizzazione” delle decisioni politiche si applica sempre più. È questo che ha contribuito ad ispirarla?
Sì, e ritengo che l’idea riposta non sia altro che quella di fare sparire i popoli. Nel mio romanzo, i leader lo dichiarano apertamente. Ma questi argomenti sono già oggi di stretta attualità: sarebbe irragionevole permettere a popoli o governi legittimi di agire di testa loro, se ciò dovesse comportare lo scompiglio dell’equilibrio sovranazionale ...
E se questo equilibrio viene minacciato, l’uso della forza rimane necessario,… anche nel 2022?
Sicuramente. D’altro canto, questo richiama la formula usata da Hillary Clinton poche settimane dopo le prime manifestazioni di protesta in Siria: “Il Presidente siriano non è più necessario”.
È stata lei a guidare la carica del campo occidentale. Bisognava sbarazzarsi del Presidente siriano e l’obiettivo era ormai palese. Questo era stato confessato già da subito, ben prima degli eventi drammatici che conosciamo oggi.
Nel libro perseguo questa logica. Un leader africano che impieghi più di un’ora a riconoscere la vittoria del suo avversario in una elezione vede il suo paese invaso da truppe d’assalto, le “forze di stabilità globale”. Queste truppe intervengono per ripristinare i “diritti umani” su richiesta di internauti e di alcuni uomini d’affari, che non possono sopportare di vedere la democrazia calpestata. Ma nei nostri paesi, tuttavia, si stima che le elezioni siano pericolose, perché potrebbero interferire con i piani in corso e perturbare l’equilibrio mondiale. Perciò, le elezioni sono sostituite da sondaggi...
[N.d.tr.: da Wikipedia, l’enciclopedia libera.
Con il termine internauta si designa il navigatore della Rete. L’internauta si muove nel ciberspazio, ambiente elettronico in cui le distanze sembrano azzerarsi e il tempo pare unico in tutto il globo (si può ricorrere all’ora universale, la cosiddetta “internet time”).
Il fatto di partecipare – ognuno di fronte al proprio schermo – a un’unica realtà interconnessa ha fatto venire in mente di proporre il concetto di cittadinanza digitale.
Ciò che è chiaro è che i “cittadini” del cosiddetto “villaggio globale” (Marshall McLuhan) di un’ipotetica repubblica virtuale sono chiamati sempre più a partecipare e a diventare protagonisti.
Non a caso la rivista Time ha scelto come uomo-tipo dell’anno (fine del 2006) proprio l’internauta, ossia chi ha contribuito all’“esplosione della democrazia digitale”.
Questa sorta di rivoluzione pacifica si sta ripercuotendo anche sul modo in cui funzionano i mass media tradizionali: si tende a passare da un modello di tipo passivo (utente che guarda immagini o ascolta la radio, sulla base di palinsesti prefissati) a una modalità interattiva (scelta dei palinsesti, anche via internet), con l’esito più recente di un’informazione fatta dagli internauti stessi: è il cosiddetto citizen-journalism, ossia il giornalismo dei cittadini che inviano immagini e scrivono nei blog, oppure inseriscono le proprie opere e il proprio vissuto in siti fai-da-te, tipo MySpace o YouTube (il cui numero di contatti sta crescendo molto rapidamente).]
La democrazia e la sovranità sono due concetti che lei ha fatto sparire dal futuro. Perché?
In buona sostanza, Democrazia e Sovranità rinviano allo stesso concetto, come noi lo abbiamo ereditato in particolar modo dagli Illuministi, dopo secoli di lotte: ogni popolo è sovrano, non devono esistere potenze che lo sovrastano per intimargli ciò che deve fare. Ma questa filosofia politica avanzata è diventata estremamente fastidiosa per i sostenitori della globalizzazione e di questa governance globale, che cancellerebbe la sovranità dei popoli.
Oggi, i leader europei non supportano la democrazia.
Abbiamo avuto un esempio paradigmatico con i referendum irlandesi nel 2001 e nel 2008: la risposta non era soddisfacente per l’Unione europea, dunque i cittadini sono stati costretti a tornare alle urne. Un altro esempio è stato il referendum del 2005 in Francia. Nonostante la massiccia opposizione al Trattato costituzionale, i leader europei sono riusciti a rifilare il contenuto del testo sotto un’altra forma.
La democrazia è stata strapazzata, per esempio, anche in Portogallo, dove, nel 2011, il governo di José Socrates ha chiesto un piano di salvataggio europeo in cambio di misure drastiche. Ma questo governo è stato costretto alle dimissioni e si sono svolte elezioni anticipate. Allora, senza tante storie la Commissione europea ha avvertito i Portoghesi: “Voi avete il diritto di voto, naturalmente. Tuttavia, qualunque sia l’esito del voto, l’accordo sottoscritto tra il governo in uscita e la Troika non potrà essere oggetto di revisione!”
Questi referendum e questa elezione rasentano l’assurdo e sembrano direttamente ricavati dal suo romanzo. Eppure questa è la realtà!
La democrazia è diventata un concetto totalmente adulterato dall’Unione europea. Certo, possiamo scegliere il colore dei marciapiedi. Ma è chiaro che le decisioni più importanti devono essere messe al riparo dai “capricci popolari”. La novità è che i dirigenti europei lo dichiarano apertamente.
Dovremmo accettare tutto ciò, o varrebbe la pena di tentare di mettersi di traverso a questo processo? Questa è la domanda posta dal libro in filigrana, attraverso un umorismo nero. Comunque, mi sono divertito molto a scrivere il libro e, per i riscontri che ho ricevuto, le persone hanno cominciato a leggerlo. Ma evidentemente si ride amaro, perché si riconosce una situazione drammatica.
Se vale la pena di mettere fine a questa follia, secondo lei cosa possiamo fare?
Esistono le condizioni per mettersi insieme, per non finire triturati dalla macchina.
La principale condizione, e a questo proposito non si parte dal nulla, consiste nell’organizzare grandi dibattiti popolari sulla natura stessa delle decisioni assunte dai nostri dirigenti.
Prendiamo per esempio le pensioni. Non credo che i nostri politici siano cattivi per natura, e né che Sarkozy prima, e Hollande poi, siano diventati pazzi. Invece, possiamo constatare che le “riforme” in materia pensionistica sono in corso anche negli altri paesi dell’Unione europea, e che ad ogni vertice europeo si raccomanda la loro applicazione.
I nostri leader non sono né pazzi né malvagi. Semplicemente, hanno deciso collettivamente per una camicia di forza, e di questo ne fanno un punto irremovibile.
Inoltre, questo giogo è molto coerente. Dunque, la prima condizione è di prendere coscienza della coerenza della camicia di forza imposta dall’Europa. Ma, disgraziatamente temo che molte forze politiche, che si dicono situarsi a sinistra, e allo stesso modo alcuni sindacati, stanno imbrogliando sulla camicia di forza rappresentata dall’Unione europea.
Come funziona questa camicia di forza imposta dall’Europa?
L’Unione europea non è responsabile per tutto. Ogni governo è in grado di prendere misure anti-sociali. Ma la specificità della camicia di forza europea consiste in ciò che viene chiamato nel gergo di Bruxelles una “cultura acquisita comunitaria”.
In realtà, i “progressi europei” - vale a dire, nello specifico, i regressi sociali - sono irreversibili, secondo il meccanismo dei Trattati. In modo che, se domani, un governo progressista venisse eletto in Belgio, e il suo desiderio fosse quello di perseguire importanti riforme, verrebbe bloccato dagli impegni presi dai governi precedenti, impegni che sono incisi nel marmo dei Trattati.
Io sono redattore capo del mensile “Bastille-République-Nations”. Il nostro obiettivo è di dimostrare che i meccanismi stessi dell’Unione europea sono progettati per soggiogare i popoli. La nostra non è una dimostrazione astratta o dogmatica. Questo è ciò che verifichiamo costantemente nell’attualità. Questo viene dimostrato, per esempio, dalla “governance economica europea”, secondo cui ogni governo è tenuto a fare convalidare il suo progetto di bilancio dalla Commissione europea, prima di sottoporlo all’approvazione del Parlamento nazionale.
Bisogna lacerare la camicia di forza e uscire dall’Unione europea?
So che la questione è tabù, ma penso che questa sia la seconda condizione per non trovarci schiacciati dalla macchina.
È possibile ancora nutrire l’illusione di essere in grado di cambiare le cose dal di dentro, come alcuni pretendono di tentare da oltre 50 anni, (il famoso minuetto dell’“Europa sociale”, per esempio ...), dopo che da allora la situazione è andata sempre peggiorando? O è meglio spezzare queste catene?
Questo non verrà deciso a livello dei Ventisette membri dell’Unione, ma alcuni popoli potrebbero dare l’abbrivio per l’uscita dalla UE, in modo che ciascuno possa riprendere il controllo del potere decisionale. Ovviamente, questo va in senso contrario a tutto ciò che è sancito dai Trattati: “Sarebbe necessaria un’“unione sempre più stretta” per modellare il “destino” europeo”.
Non si parla nemmeno più di avvenire, ma di “destino”, un concetto quasi religioso che è fuori dalla portata umana!
Il lessico europeo è molto istruttivo, e anche nel libro mi diverto a giocare con questi modi di espressione. Ma è un vocabolario viziato e scorretto. Quando i nostri avversari arrivano a farci pensare con i loro stessi concetti, spossessandoci delle nostre idee, allora siamo fottuti!
Lei non pensa che un’altra Europa sia possibile?
Ogni architetto sa che un carcere non può diventare una scuola, visto che i carcerati dovrebbero essere sostituiti da studenti. L’architettura dell’edificio non è concepita per questo. Allo stesso modo, se per caso i capi della mafia venissero toccati dalla grazia, e improvvisamente decidessero di riconvertirsi per aiutare gli indigenti, la struttura della loro organizzazione impedirebbe tale conversione ...
Per l’Unione europea, non si tratta solo di una questione del perseguimento di cattive politiche. Sono gli stessi meccanismi dell’Unione che costituiscono una sorta di leva per fare in modo che l’azione collettiva della classe dominante venga potenziata e presentata come irreversibile.
Questo può essere verificato empiricamente. Già nel 1982, Mitterrand, pochi mesi dopo la sua elezione, dichiarava: “L’Europa sarà sociale, o non sarà”. Abbiamo visto cosa ne è stato.
Negli anni ‘90, i tre quarti dei governi dell’Europa dei Quindici facevano appello alla “sinistra” con diverse motivazioni. Ad un congresso dei Socialisti europei, a cui ho partecipato come giornalista, i dirigenti ribadivano di avere un’opportunità unica per costruire l’Europa sociale, e che i popoli non li avrebbero perdonati se non avessero afferrato questa opportunità.
Ancora una volta, abbiamo visto il risultato.
Si potrebbe affermare che questi dirigenti erano dei traditori. Ma il fatto è che la pressione a cui sarebbero stati sottoposti questi leader nei loro rispettivi paesi veniva controbilanciata dai meccanismi del sistema dell’Unione europea.
Quindi, questi dirigenti non hanno alcuna responsabilità?
Sì, naturalmente. Le loro responsabilità sono enormi, in quanto collettivamente possono determinare i grandi orientamenti. Ma dopo ogni vertice, dove sono passate misure antisociali, ognuno può ritornare a casa e dire ai cittadini: “Oh, mi dispiace, ma c’è l’Europa!”
Allora, i paesi europei non hanno alcun interesse ad unirsi?
Naturalmente, essi hanno tutto l’interesse a mantenere e sviluppare buoni rapporti. Ma perché dovrebbero vivere con delle istituzioni integrate che lasciano fuori i paesi di altri continenti?
Ho grande simpatia per i Lettoni o gli Sloveni, ma mi sembra che i Francesi abbiano più legami - culturali, storici, geografici, linguistici, perfino famigliari - con i Senegalesi o gli Algerini, per esempio.
Contrariamente a quanto sostenuto, l’Unione europea non ci permette di aprirci, ci contiene.
Inoltre, sicuramente deve essere costruita una solidarietà nelle lotte a livello europeo, ma non solo. La solidarietà deve stabilirsi con tutti i popoli e con tutte le lotte. Si dovrebbe, per esempio, costruire decise convergenze delle lotte con i paesi latino-americani.
Giustamente, i più progressisti fra questi paesi si sono uniti mediante ALBA…
Questi paesi plaudono ad una più stretta cooperazione, ma allo stesso tempo insistono sul fatto che ogni paese deve mantenere e rafforzare la porpria sovranità nazionale. La solidarietà e la sovranità non sono in contraddizione, la sovranità è essa stessa un prerequisito necessario per la solidarietà.
[N.d.tr.: L’Alleanza bolivariana per le Americhe (ALBA) (in spagnolo Alianza bolivariana para América Latina y el Caribe) è un progetto di cooperazione politica, sociale ed economica tra i paesi dell’America Latina e i paesi caraibici, promossa dal Venezuela e da Cuba in alternativa all’Area di libero commercio delle Americhe (ALCA) voluta dagli Stati Uniti. L’aggettivo “bolivariana” si riferisce al generale Simon Bolivar, l’eroe della liberazione di diversi paesi sudamericani dal colonialismo spagnolo.
Il progetto ALBA è una proposta di integrazione differente dall’ALCA. Mentre l’ALCA risponde agli interessi del capitale transnazionale e persegue la liberalizzazione assoluta del commercio dei beni e dei servizi, l’ALBA pone enfasi alla lotta contro la povertà e l’esclusione sociale, e pertanto esprime gli interessi dei popoli latinoamericani.
ALBA è basata sulla creazione di meccanismi finalizzati alla creazione di vantaggi cooperativi fra le nazioni che permettano di compensare le asimmetrie (sociali, tecnologiche, economiche, sanitarie, etc.) esistenti tra i paesi dell’emisfero.
Si basa sulla cooperazione tramite fondi di compensazione destinati alla correzione delle disparità che pongono in posizione di svantaggio i paesi deboli rispetto alle potenze economiche. Perciò la proposta dell’ALBA dà priorità all’integrazione latinoamericana e privilegia la negoziazione tra i blocchi sub-regionali, aprendo nuovi spazi di consultazione con l’intento di approfondire la conoscenza della posizione dei paesi membri e di identificare ambiti di interesse comune che consentano di costruire alleanze strategiche e assumere posizioni comuni nei processi di negoziazione. L’obiettivo è impedire la dispersione nella negoziazione, evitando che le nazioni aderenti si contrappongano e siano assorbite nella voragine delle pressioni per la rapida costituzione dell’ALCA.]
L’uscita dall’Unione europea non rischia di favorire i nazionalismi cari all’estrema destra?
Stiamo attenti alle parole che usiamo. Difendere il quadro nazionale e rivendicare il nazionalismo, non è la stessa cosa. In francese, il nazionalismo rinvia ad una concezione aggressiva e imperialista della nazione. Per contro, la difesa del quadro nazionale non è un’idea di estrema destra, anzi.
La giunzione tra i concetti di nazione e di sovranità dei popoli è stata effettuata dai rivoluzionari del 1789 e soprattutto del 1792. Durante la battaglia di Valmy, l’esercito rivoluzionario ha bloccato la coalizione delle aristocrazie europee che volevano riportare i Borboni sul trono. Dopo l’esito di questa battaglia, fu proclamata la Repubblica. Goethe, il celebre poeta tedesco, scriveva: “Questo giorno e questo luogo segnano una nuova era nella storia del genere umano”. Per la prima volta, un popolo affermava la propria sovranità collettiva sul proprio futuro.
Jaurès ha anche affermato: “Un po’ di internazionalismo allontana dal concetto di patria, molto lo ripristina e lo consolida.” Inoltre, sottolineava che la nazione è “l’unica risorsa dei poveri”.
La difesa del quadro nazionale resta più che mai una idea fondamentalmente progressista, in quanto rinvia alla necessità che le persone possano decidere del loro futuro. In Francia, questa difesa è stata a lungo sostenuta dalla sinistra, specialmente dal movimento comunista e dalla Resistenza, che coniugavano le lotte sociali con la difesa del quadro nazionale.
E poiché abbiamo accennato poco fa all’America Latina, bisogna ancora ricordare che la parola d’ordine della Rivoluzione cubana proclamava: “Patria o muerte, venceremos!”. Allora, il Che e Fidel, agenti dell’estrema destra?
Tuttavia, se noi ora andiamo a vedere quali sono i partiti politici che sostengono l’uscita dall’Unione europea, la maggior parte sono classificati a destra dello spettro politico.
Ma di chi è la colpa? Chi ha abbandonato incolto questo terreno, sacrificando il concetto di sovranità in nome della costruzione e dell’integrazione europea?
A questo livello si è prodotto un vuoto, tanto che altre forze, che hanno chiaramente sentito il sentimento popolare, hanno recuperato e stanno ancora recuperando questo terreno abbandonato dalla sinistra. Questa situazione richiede appunto il reinvestimento in questo campo, piuttosto che abbandonarlo all’attenzione di soggetti che non hanno assolutamente in testa la difesa dei lavoratori.
Lei non teme che una rottura dell’Unione europea possa condurre a conflitti come quelli che abbiamo già conosciuto tra i diversi paesi del continente?
In sé e per sé non sono state le nazioni, ma sono stati gli scontri tra interessi imperialisti all’origine delle due guerre mondiali.
Quando ha dovuto confrontarsi con il suo stesso popolo, la borghesia francese ha più volte tentato di fare affidamento sulla grande borghesia tedesca. Alla fine degli anni 1930, la borghesia francese proclamava “piuttosto Hitler che il Fronte Popolare!”, ben prima di sguazzare nella collaborazione con le forze di occupazione per difendere i propri interessi di classe. E non era una novità. L’aristocrazia francese aveva chiamato in suo soccorso gli aristocratici europei durante la Rivoluzione. Allo stesso modo, Adolphe Thiers invocò l’aiuto di Bismarck per schiacciare la Comune di Parigi.
È una costante. Non solo le borghesie nazionali ricercano diversivi nelle guerre tra nazioni quando i movimenti popolari diventano più profondi. Ma sono anche disposte a sacrificare gli interessi della nazione a tutto vantaggio dei propri interessi di classi dominanti.
Quindi, l’Unione europea non offrirebbe alcuna garanzia di pace fra i popoli?
Basta guardare cosa succede. Laddove popoli sovrani, liberi e uguali dovrebbero essere in grado di sviluppare fra di loro la cooperazione, succede il contrario. Si cerca di imporre loro le stesse regole, gli stessi modi di comportarsi e, soprattutto, le stesse battute d’arresto sul terreno.
Per questa cosiddetta pace tra i popoli, i risultati sono disastrosi. Infatti, abbiamo potuto vedere la grande stampa tedesca rappresentare i Greci come profittatori, pigri e parassiti. D’altra parte, è tale il risentimento, che nei giornali greci non si vede altro che Angela Merkel conciata in foggia hitleriana!
Sotto l’apparenza di sviluppare stretti legami, i popoli vengono posti in opposizione gli uni contro gli altri. Questo è terribile!
Il primo ministro lussemburghese Jean-Claude Junker, che è stato fino a poco tempo fa il presidente dell’Eurogruppo, in marzo ha dichiarato a Der Spiegel: “I demoni che hanno condotto allo scoppio della Prima Guerra mondiale forse sono in sonno, ma non sono scomparsi, e penso che le tensioni che conosciamo oggi ci ricordano quelle che hanno prevalso nel 1913.”
Jean-Claude Junker, tuttavia, è uno di coloro che ci hanno raccontato che l’Europa è la pace. Costoro cominciano a preoccuparsi. Il modo in cui i dirigenti europei, in particolare i Tedeschi, hanno preso possesso di Cipro è sintomatico. Loro, nemmeno vanno tanto per il sottile, e spiegano molto chiaramente che metteranno il paese sotto il giogo. Con la speranza che, se saranno in grado di dominare in tal modo un piccolo paese, l’esempio sarà dato.
Lei stesso ha affermato che ogni governo è in grado di prendere misure antisociali al di fuori dell’Unione europea. Uscire dalla camicia di forza europea basterà a proteggerci da queste politiche? Non è meglio aggredire il problema alla radice, attaccando il capitalismo?
Sono convinto anch’io che la questione fondamentale sia la logica del capitalismo. Ciò che è nuovo, sono le armi di cui il capitalismo si è dotato per meglio sottomettere i popoli. Se domani l’Unione europea non esistesse più, per questo i problemi non scomparirebbero. Non verrebbe eliminato lo sfruttamento dell’uomo sull’uomo, e si dovrebbe continuare a combattere il capitalismo.
Ma quando si arriva a mettere fuori uso l’arma più efficace del proprio avversario, si è già fatto un grande passo in avanti.
Dobbiamo quindi dare priorità alla battaglia di oggi, che consiste nel far saltare le catene e le camice di forza. Quando le forze progressiste rimettono in causa l’Unione europea, questo offre delle opportunità. Ma quando delle forze presumibilmente progressiste continuano a ripetere “abbiamo bisogno di un’altra Europa”, sono queste forze molto meno simpatiche che si impossessano delle lotte nazionali. Con tutti i pericoli che possiamo immaginare ...
Fonte : Investig'Action
===
Coordinamento Nazionale per la Jugoslavia - ONLUS
https://www.cnj.it/
http://www.facebook.com/cnj.onlus/
=== * ===
Non hai più spazio in casa? Svuota la mansarda, la cantina o il garage delle cose che non utilizzi.
Pubblica un annuncio gratuitamente e prova a venderle su Tiscali Annunci!
Jugocoord su Telegram
Jugocoord su Facebook