|
EKOLOŠKE POSLEDICE NATO BOMBARDOVANjA NAŠE
ZEMLjE
Dr Mirjana
Andjelković Lukić
|
Beograd, 04. oktobar 2004. god.
|
(izvor)
Tokom agresije NATO alijanse na Saveznu
Republiku Jugoslaviju korišcena je municija
sa osiromašenim uranom. Upotreba zapaljive
municije sa osiromašenim uranom 238 je vid
vodenja radiološkog, nuklearnog rata sa svim
njegovim posledicama po živi svet naše
zemlje. Bombardovanje u toku agresije NATO
alijanse izazvalo je požare na hemijskim
postrojenjima, rezervoarima sa naftom i
rafinerijama. Produkti sagorevanja su
izuzetno otrovni sa osobinama bojnih otrova,
kao što je fozgen ili hlorovodonik. Pored
ovog, oslobadaju se gasoviti oksidi
ugljenika, azota i cijano-jedinjenja, kao i
velika kolicina cadi. Tako je voden hemijski
rat protiv SRJ.Prilikom sagorevanja, a
posebno detonacije energetskih materijala
eksploziva i baruta nekontrolisano se
oslobada velika kolicina gasova - produkata
sagorevanja i detonacije. Imajuci u vidu da
je na SRJ baceno preko 40 000 tona raznih
razornih projektila, bombi i raketa,
oslobodena kolicina gasova na relativno
malom prostoru je ogromna i štetna U radu su
prikazane reakcije sagorevanja pri kojima se
oslobadaju navedeni otrovni produkti i
njihov negativan uticaj po covekovu okolinu,
kao i rezultati proracuna gasovitih
produkata za rakete i bombe korišcene tokom
bombardovanja SRJ.
Srbija je pre NATO bombardovanja bila jedna
od najcistijih zelenih oaza Evrope. Dobro,
postojale su odredene crne tacke, ali je u
velikoj vecini Srbija bila cista sredina, sa
mogucnošcu proizvodnje zdrave hrane. Posle
bombardovanja, ostale su zuagadene velike
površine oko industrijskih zona, kao što su
Pancevo, Novi Sad, Kragujevac, Beograd, i
druga mesta širom Srbije u kojima su bombe
NATO alijanse pogadale naftne rezervoare,
elektricne transformatore, rezervoare sa
hemijskim jedinjenjima koja su bila sirovine
za hemijsku industriju, kao što su razne
organske i neorganske kiseline, monomeri za
proizvodnju plasticnih masa, živa i živina
jedinjenja, sirovine za proizvodnju
pesticida i fungicida, itd. Namernim
bombardovanjem ovih rezervoara NATO alijansa
je Srbiji nanela ogromne štete po njen
eko-sistem.
U Srbiji postoji više staništa koja su
zašticena na nivou Evrope. To su Fruška
gora, planina Tara, Zlatibor, Deliblatska
pešcara, koja je redak endemski primer
pustinje u Evropi. Na ovim podrucjima, ali
ne samo na njima, žive retke vrste ptica,
životinja i biljaka, kojima je pretilo
nestajanje za vreme agresije. Svaki rat
svojim destruktivnim delovanjem narušava
covekovu sredinu i prirodna staništa biljaka
i životinja.
Moram nerado da priznam da ne spadamo u
društva koja se sa posebnom brigom stara o
prirodi i svojim rekama. Danas se pojedini
entuzijasti okupljaju u ekološka udruženja i
deluju uglavnom lokalno u svojoj užoj
sredini. Jedno od takvih je i udruženje
''Vlasina'' koje se bori sa surovim
profiterima i pljackašima prirodnih
bogatstava eko-sistema jedinstvenog
Vlasinskog jezera.
Navešcu i primer reke Lepenice, koja protice
kroz Kragujevac, reke i u pesmi opevane, a u
ovom našem vremenu obojene, cas plavo, cas
crveno ili crno, u zavisnosti šta se tog
dana u nju ispušta. Mene kao inženjera
tehnologije ovakav odnos prema našim rekama
i okolini dovodi do ocajanja i pokušavam da
se zajedno sa ostalim entuzijastima borim
protiv toga. Ali, ukoliko ne postoji
osmišljena, organizovana, materijalno
obezbedena i pre svega nezavisna
organizacija, ne može nešto bitnije da se
ucini.
Bombardovanje je mnogo oštetilo naše ciste
ekološke sisteme i narušilo krhku ravnotežu
koja se godinama i godinama uspostavljala.
Posebno su osetljiva vodena staništa i šume,
one reaguju na svako zagadenje tako što
umiru. Na njihovom mestu izrastaju druge,
prostije zajednice drveca, a one koje su
nestale, nikad se više ne obnavljaju.
Municija sa osiromašenim uranom najviše se
koristila na Kosmetu, što je vrlo perfidno,
jer se na toj teritoriji nalaze izvorišta
reka koje su pritoke Zapadne i Južne Morave,
te je agresor tako želeo da dugorocno zagadi
naše vodotokove preko Velike Morave sve do
Save i Dunava, dakle kroz celu Srbiju. To je
eklatantan primer genocida i radiološkog
rata protiv naše zemlje. Sva korišcena
municija sa osiromašenim uranom na našim
prostorima je americkog porekla, a neka
novija saznanja ukazuju da su se proizvodnje
municije sa osiromašenim uranom, vecih
kalibara, (120 milimetara), latili i
Francuzi. I oni imaju ogromne kolicine
radioaktivnog otpada.
NATO alijansa je na našim prostorima
izvršila eksperiment in vivo kako bi
ispitala rušilacko dejstvo svog oružja i
njegov uticaj na zdravstveno stanje ljudi u
toku i posle bombardovanja. Protiv nas je
voden specijalni rat koji je imao za cilj
uništenje ljudi i njihovih dobara i prikaz
efikasnosti, pre svega americkog naoružanja,
kako bi njihovo oružje imalo prednost pri
prodaji u svetu. Cela naša zemlja je za
vreme sedamdesetosmodnevnog bombardovanja
bila poligon za ispitivanje efikasnosti
najsavremenije elektronske tehnike i novog
oružja; neko je prvi put upotrebljeno nad
našim prostorima.
Na teritoriju SR Jugoslavije tokom 78 dana
agresije baceno je više od 40 000 tona
razlicitog eksploziva. Baceni su
najsavremeniji projektili, ali i oni ciji je
rok upotrebe davno istekao, pa je naš
prostor iskorišcen i kao svojevrsno
smetlište.
Bombardovanjem projektilima ciji je vek
upotrebe davno prošao, pražnjena su
skladišta municije, koja bi inace morala da
se uništava na nekom za to posebno
izgradenom poligonu , što košta i pri tom
zagaduje zemlju i vazduh.
Rizikujuci cak i živote svojih pilota, NATO
agresori bacali su projektile stare i po
trideset godina. Projektili koji nisu
delovali usled starosti, padali su na zemlju
i obicno se lomili na dva ili više delova,
pri cemu je ispadao eksploziv iz metalne
obloge i zagadivao vodu i tlo. Uništenje
ovakve ''ranjene'' municije veoma je opasno
i neretko odnosi i ljudske žrtve.
Svi projektili koji su baceni na našu zemlju
tokom agresije NATO alijanse, po svojoj
razornosti i nameni, mogu se svrstati u tri
opšte grupe:
" razorni, vodeni i nevodeni, razlicitih
kalibara, (rakete, bombe, kasetne bombe)
" protivoklopni i protiv betonskih
utvrdenja, punjeni osiromašenim uranom, i
" razne vrste takozvanih ''mekih'' bombi,
koje ne deluju razorno, ali prave velike
štete.
Tokom agresije NATO saveznika ( njih
devetnaest najrazvijenijih zemalja Evrope i
Amerike, SAD) na SR Jugoslaviju bacane su i
zabranjene kasetne bombe. Kasetne bombe su
smeštene u veliki kontejner u vidu rakete,
koji nosi avion bombarder. U svakom
kontejneru se nalazi oko 200 manjih bombi,
tzv. kasetnih, (jer su smeštene u
kontejneru, odnosno kaseti). Kada se
kontejner sa kasetnim bombama približi
cilju, on se na poseban nacin otvara kao
kišobran i izbacuje svoj smrtonosni teret u
krugu od više kilometara, zavisno od visine
na kojoj se kontejner otvorio. Kasetnih
bombi, koje se na zemlju spuštaju uz pomoc
padobrana ima dve vrste: a) za probijanje
metalnih oklopa (protivtenkovske), sa
kumulativnim dejstvom, i b) razorne, sa
parcadnim dejstvom; koje imaju ugradene
metalne kuglice u metalnoj oblozi bojne
glave, i deluju protiv žive sile, kako se uz
vojnicku terminološku anesteziju, naziva
ubijanje ljudi.
Kasetne bombe koje nisu odmah pri
prizemljenju eksplodirale, veoma su opasne
jer imaju upaljace koji mogu da se
aktiviraju usled nagle promene osvetljenosti
(senka prolaznika, napr.) ili pri pomeranju
i nagazu na njih. Takode mogu i same da se
aktiviraju posle odredenog vremenskog
perioda, koji može da varira izmedu par sati
do par dana i meseci. Od ovakvih izuzetno
nehumanih projektila stradala su uglavnom
radoznala deca. Eksplozije ovih bombi,
ukoliko dete ne bi usmrtile na licu mesta,
ostavljaju teške povrede na njegovom telu,
cime ga cine doživotnim teškim invalidom.
Poneka vest u novinama nas opomene da još
uvek postoje aktivne kasetne bombe A
upotreba kasetnih bombi je zabranjena
Ženevskom konvencijom. Da li to nešto znaci
svetskim mocnicima i proizvodacima smrti,
posebno SAD?
U toku agresije NATO-a na naše elektricne
sisteme i dalekovode bacane su i takozvane
'''meke bombe''. Prvi put su isprobane na
našim prostorima. To su kasetni projektili
tipa CBU-102 (V) 2/B, u kojima se nalaze
kasete napunjene kalemovima sa namotanim
staklenim nitima presvucenim molekulskim
slojem aluminijuma. Debljina pojedinacnih
niti je oko 30 µm.
Pri padu na visokonaponske vodove
elektroenergetskog sistema ti kalemovi
ispadaju iz kaseta, razmotavaju se i
obrazuju džinovske, superprovodljive
''paucine'', koje prekrivaju strujne vodove
i izazivaju kratke spojeve uz ogromna,
munjama slicna elektricna pražnjenja.
Razmotane niti imaju dužinu oko 150 metara.
Pri padu dolazi do raspredanja osnovne niti
na veci broj tanjih i pri tom se na mestu
udara stvara mreža koja pokriva velike
površine i ima vecu cvrstocu od pojedinacnih
niti.
Dejstvujuci na visokonaponske vodove
elektroenergetske mreže, ova vlakna dovode
do kratkih spojeva i do raspada
elektroenergetskog sistema. Posle takvih
dejstava citava Srbija je bila u mraku.
Uništavanje elektricnih postrojenja direktno
je uticalo na povecanje patnji civilnog
stanovništva, jer je sa nestankom struje ,
nestajalo i vode u pojedinim delovima
gradova. Kada su naši strucnjaci brzo i
uspešno rešili problem ''paucine'',
ostrašceni agresori su poceli da gadaju
elektricne transformatore razornim
projektilima. Goreli su transformatori,
curelo je transformatorsko ulje - piralen-
polihlorovani bifenil sa 54% hlora,
sinteticki proizvod, koji traje koliko i
transformator. Takode su bacani projektili
sa osiromašenim uranom.
NATO alijansa je priznala da je na SRJ
baceno 30 000 projektila sa osiromašenim
uranom Imajuci u vidu njihovu sklonost ka
izbegavanju tacnih podataka, sumnja se da je
taj broj mnogo veci. (Vojska ima podatke da
je baceno oko 50 000 projektila). Bacanjem
projektila sa osiromašenim uranom protiv SRJ
se vodio pored hemijskog i specijalni
radiološki (nuklearni rat), uz dugorocno
zagadivanje eko- sistema, i pokušaj
zatiranja života na ovim prostorima, koje ce
imati nesagledive posledice po sav živi
svet, ne samo kod nas, vec i u Evropi.
Uran spada u teške metale, koji je u
periodnom sistemu elemenata svrstan u grupu
aktinoida, sa rednim brojem 92 i atomskom
masom 238. Radioaktivni je elment i koristi
se u nuklearnim reaktorima za proizvodnju
atomske energije. Odlikuje se izuzetnom
lepotom, srebrnim sjajem i da nije
radioaktivan verovatno bi se koristio kao
nakit. Otuda se ponegde naziva i ''srebrni
metak''. Osiromašeni uran je ustvari
''izradeni'', energetski osiromašeni ali i
dalje radioaktivni metal U238 iz koga je
utrošen izotop U235, koji predstavlja
nuklearno gorivo u reaktorima. Osiromašeni
uran je ustvari nuklearni otpad. Naravno,
otpad predstavlja veliki problem razvijenih
zemalja, jer je njegovo odlaganje veoma
skupo, ali i neizvesno, jer se nikad sa
sigurnošcu ne može tvrditi da neki od
kontejnera nece da ''procuri'' i ispusti
radioaktivni gas u okolinu. SAD su našle
''idealno rešenje'' za svoj nuklearni otpad:
strpali su ga u protivtenkovsku municiju i
rešili na vrlo ''koristan i ekonomican''
nacin pitanje njgovog odlaganja.
Procenjuje se da samo SAD imaju najmanje 500
000 tona osiromašenog urana, odnosno
radioaktivnog otpada. Uran 238 emituje alfa
cestice i gama zracenje. Zbog velike
gustine, koristi se za izradu jezgra
protivoklopnih projektila. Armija SAD
razvila je municiju sa osiromašenim uranom
za top 25 mm (85 grama urana), avionski top
30 mm (272 grama urana) i tenkovske topove
105 i 120 mm ( od 2,2 do 4,9 kilograma
urana). Pri udaru uranskog projektila u
cvrstu prepreku stvara se visoka temperatura
i oko 10% urana sagoreva u uranoksid, a 70%
prelazi u stanje aerozola . Velicina
aerozolnih cestica urana je oko 5µm. Ove
cestice kontaminiraju okolnu sredinu mogu se
uneti u organizam udisanjem ili hranom, a
zavisno od meteoroloških uslova, mogu se
raznositi na vece udaljenosti (do 40 km).
Oksidi urana su delimicno rastvorljivi u
vodi, pa mogu kontaminirati podzemne vode, i
dospeti u lanac ishrane ljudi.
Osiromašeni uran se uglavnom koristi u
protivtenkovskoj municiji kalibra 30
milimetara, koja se ispaljuje sa aviona
A-10. Prvi put je korišcena u Vijetnamu,
zatim u Zalivskom ratu protiv Iraka, (gde je
ispaljeno približno milion projektila),
potom u Republici Srpskoj i u toku agresije
na SRJ, posebno na Kosmetu. U poslednjoj
agresiji na Irak, SAD su priznale da je
baceno preko 500 000 komada ovih projektila.
Postoje indikcije da se osiromašeni uran
nalazio i u bojnim glavama raketa velikih
kalibara, namenjenih za uništavanje
armiranih betonskih utvrdenja i bunkera
kojim je dejstvovano po našim prostorima.
Municija sa osiromašenim uranom ima trajne
posledice po stanovništvo i posle prestanka
ratnih dejstava, jer vreme poluraspada
nukleida (radioaktivnih produkata
sagorevanja osiromašenog urana) na terenu
iznosi 4,5 milijarde godina. Otuda je ova
municija zabranjena rezolucijom Podkomisije
za prevenciju diskriminacije i zaštitu
manjina komisije UN za ljudska prava iz 1996
i 1997 godine.
Koliko je osiromašeni uran opasan po ljudsko
zdravlje, govori i podatak da je u februaru
1980 godine sudskim nalogom države Njujork,
zabranjen rad fabrike za proizvodnju
penetratora od osiromašenog urana National
Lead Industries jer je emitovana
radioaktivnost bila iznad 150 µCi. Ova
vrednost odgovara kolicini od 387 grama
osiromašenog urana. Bez obzira na ovu
zabranu, vlada SAD i dalje tvrdi da
osiromašeni uran nije štetan po ljudsko
zdravlje i dozvoljava njegovu primenu
prilikom ratnih dejstava. Medutim, po
propisima nuklearne komisije u SAD, vojska
mora da prijavi svoja skladišta sa municijom
od osiromašenog urana, kao zone sa
radioaktivnim materijalom.
U izveštaju Instituta za nuklearne nauke
Vinca, nalazi se sledeca konstatacija:
''Imajuci u vidu brzinu kojom se municija
ispaljuje, odnosno procenjene kolicine pri
dejstvima, visoku verovatnocu
samozapaljenja, kao i izmerene aktivnosti
koje su nekoliko stotina puta vece nego kod
prirodnog sadržaja urana u zemljištu (10-50
Bq/kg), može se zakljuciti da primena
navedene municije dovodi do kontaminacije
životne sredine sa dugorocnim posledicama po
životnu sredinu i lokalno stanovništvo'' što
ukazuje na opasnost od radijacijske bolesti
i od mogucnosti povecanog rizika za
kancerogena oboljenja. Deca su posebno
osetljiva na zracenje jer se njihove celije
vrlo brzo dele u toku rasta.
Osiromašeni uran, a posebno njegovi oksidi,
su hemijski i radiološki veoma toksicna
jedinjenja, koja bitno narušavaju ekološku
ravnotežu na terenima pogodenim
radioaktivnom municijom. Merenjem je
utvrdeno da je gama zracenje koje se emituje
pri udaru projektila od osiromašenog urana
0,1 mGy/h. Ova velicina ukazuje da je takav
materijal radioaktivan i da se može
primenjivati samo uz posebne mere zaštite,
kako je regulisano propisom Medunarodne
agencije za atomsku energiju iz Beca od 1996
godine.
Upotrebom osiromašenog urana u municiji,
NATO alijansa je ugrozila civilno
stanovništvo i njegovo potomstvo. Ugroženo
je i zemljište, koje je zagadeno hiljadama
godina unapred. Ovo nisu nepoznate cinjenice
ratnim stratezima, što jasno ukazuje da je
NATO namerno koristio osiromašeni uran kako
bi dugorocno zagadio životnu sredinu u našoj
zemlji. Medutim, sa sigurnošcu se može
tvrditi da se zagadenje životne sredine nije
lokalizovalo samo na našim prostorima, vec
je došlo do zagadenja sredine na širem
podrucju jugoistocne Evrope.
Pored direktnih šteta izazvanih eksplozijama
bacenih bombi i raketa, na teritoriji SRJ se
vodio specijalan rat, koji po svojim
efektima spada u hemijske ratove. NATO
alijansa nije direktno koristila hemijska
sredstva (bojne otrove) u napadu na našu
zemlju, ali je bombardovanjem ciljanih meta
- industrijskih postrojenja i skladišta
hemijskih sirovina, kao i paljenjem naftnih
rezervoara i naftnih postrojenja, posredno
izazivala efekte po posledicama veoma bliske
efektima hemijskog rata.
Planski i smišljeno su gadana postrojenja i
skladišta hemijske industrije. Bombardovani
su objekti u Pancevu, Novom Sadu, Lucanima,
Prahovu, Boru, Baricu. Usled eksplozije i
požara u vazduh, zemljište i vodotokove
dospele su ogromne kolicine vrlo otrovnih i
po zdravlje opasnih materija :
hlorovodonicna i sumporna kiselina, azotna
kiselina, hlor, monomer vinilhlorid,
etilendihlorid, živa, piralen, amonijak, i
mnogi drugi, takode otrovni.
Tako je namerno, u pancevackoj
''Petrohemiji'' gadan rezervoar sa monomerom
vinilhloridom, jedinjenjem koje se koristi
za izradu plasticnih masa i koje je vrlo
otrovno i kancerogeno. Sagorevanjem
vinilhlorida u vazduhu, uz nepotpunu
oksidaciju, osim oksida ugljenika, i cadi,
nastaje hlorovodonicna kiselina i veoma
opasno jedinjenje hlora , fozgen, poznato
kao bojni otrov. Medusobnim reagovanjem ovih
produkata, a u manjku kiseonika i pod
uticajem svetlosti, nastaje fozgenoksim,
takode vrsta bojnog otrova, ali još
otrovnijeg od fozgena. Nad Pancevom se tri
dana vio gust oblak zagušljivog i otrovnog
cadavog dima, sve dok vetar nije promenio
pravac i poterao oblak preko cele srednje
Evrope, cak do Švedske i Norveške, o cemu su
obavestili ruski izvori.
Ekološku katastrofu je izazvalo gorenje
rezervoara sa naftom u Pancevu , Novom Sadu,
na Cukarici u Beogradu. Gorenje nafte
oslobada razlicita ciklicna jedinjenja, koja
su takode veoma štetna, a pod dejstvom
sunceve svetlosti i drugih faktora,
oslobadaju se i dioksini, koji su
kancerogeni. Posle tih požara nad Srbijom su
padale ''biblijske'' kiše pracene neobicnim
elektricnim pražnjenjem u atmosferi, a padao
je i grad neuobicajene velicine, veoma
cudnih, coškastih oblika, koji se teško
topio, što je izazvalo sumnju da se
koristilo neko sredstvo za uticaj na klimu.
Naravno, koristila su se halogena
jedinjenja, srebrojodid i hlorid, kako bi se
nebo nad Srbijom razvedrilo zbog bolje
vidljivosti. Bilo kako bilo, kiše koje su
padale posle tih požara , bile su kisele,
crne, muljevite, ostavljale su mastan crn
talog pun cadi i raznih kiselih otrovnih
produkata gorenja.
NATO je agresijom na našu zemlju i namerno
izazivajuci ekološku katastrofu, ugrozio
podrucje sa izvorima nezagadene vode,
(Srbija je podrucje sa najvecim brojem
mineralnih lekovitih izvora u Evropi) i
zdrave hrane, cime je direktno ugroženo
podrucje celog Balkana, ali i Evrope.
Velika kolicina oslobodenog ugljendioksida i
ugljenika u atmosferi izaziva efekat
lokalnog zagrevanja, poremecaj mikroklime
regije i pojacavanje efekta staklene bašte.
Oslobodeni azotni oksidi tokom
bombardovanja, pod uticajem uv zracenja
reaguju sa kiseonikom stvarajuci ozon koji u
nižim slojevima atmosfere deluje kao jako
oksidaciono sredstvo. Reakcija je
katalizovana prisustvom azotovih oksida koji
sa atmosferskom vlagom obrazuju oblake
kiselih kiša. One predstavljaju veliki
problem, ne samo na našim prostorima; od
njih sve više šuma umire po celoj Evropi.
Posle bombardovanja, kiseli oblaci su
prekrivali našu zemlju, i izrucivali kisele
kiše na naše ali i na prostore Evrope od
kojih se menja kvalitet zemljišta. Usled
pogubnih posledica bombardovanja, ali i
hiljada i hiljada preleta i naleta aviona u
toku bombarderskih akcija, alarmantno je
istanjen ozonski omotac nad Evropom. Nestaje
koristan ozon u stratosferi (na 12 000
metara baš na visini leta aviona NATO), ali
se istovremeno povecavala koncentracija
štetnog ozona u nižim delovima atmosfere,
kao direktna posledica zagadivanja raznim
gasovima nastalim sagorevanjem i
eksplozijom. Ozon nastaje delovanjem sunceve
svetlosti na odredene okside i prilikom
velikih elektricnih pražnjenja u atmosferi.
On je u malim kolicinama koristan, ali u
velikim štetan - korozivan i eksplozivan.
Cela zapadna Evropa ubire plodove svojih
bombarderskih akcija na Srbiju, njeno
stanovništvo udiše velike koncentracije
štetnog ozona koji je nastao od onog što su
nam bacali, ali se i razboljeva, mada manje
nego naš narod na koji su zdušno bacali
smrtonosni i otrovni bombaški tovar.
Istovremeno se u višim slojevima atmosfere
(stratosfera) smanjuje debljina ozonskog
sloja zbog ogromne potrošnje kiseonika u
toku preleta velikog broja aviona. Dnevno je
preko teritorije SRJ za vreme 78 dana
agresije preletalo prosecno 500 aviona, što
cini ukupno 39 000 preleta aviona na
visinama stratosfere, izmedu 12 i 20
kilometara.
Postoje odredene indikacije, u javnosti
nedovoljno precizne, da postoji procenat
povecanja teških oboljenja, posebno
karcinomskih. Naravno, sva ta istraživanja
su još uvek nedovoljno pouzdana zbog navodno
kratkoce vremena, prošlo je samo cetiri
godine, a to je kratak period da bi se
dobili pouzdani pokazatelji. Medutim, iz
zemalja NATO pakta, Italije i Belgije stižu
alarmantne vesti o primetnom porastu
karcinomskih oboljenja (rec je o leukemiji)
medu vojnicima koji su bili na položajima u
vreme bombardovanja, ali i u blizini
radioaktivne municije.
Priroda ima svoje mehanizme kojim se brani
od otrova. Biljke su veoma izbirljive, ne
prihvataju iz zemlje jedinjenja urana; neka
otrovna jedinjenja se pod dejstvom vlage i
sunceve svetloati razlažu i vremenom postaju
bezopasna. Ali ni priroda nije svemoguca.
Postoje jedinjenja koja trajno ostaju u tlu
i trajno ga zagaduju. To su pre svega
radionukleidi, hlorovani polifenoli,
piralen, dioksini, jedinjenja teških metala,
žive, arsena, olova, koji prodiru do
podzemnih voda i zagaduju ih, kao i druga
organska jedinjenja koja se teško razlažu.
Dekontaminacija tla je skup postupak i
mukotrpan posao. Zbog toga se ne sme povuci
tužba protiv NATO pakta, za koju su njegovi
celnici nadmeno rekli da ih ne interesuje.
(Pa kad ih ne interesuje, zbog cega im
smeta?)
Teren se istražuje, po tlu se traže i
skupljaju ostaci košuljica municije sa
osiromašenim uranom, kontaminirana zemlja se
uklanja i odlaže u zašticene kontejnere. Kod
nas je detaljno ocišceno poluostrvo Arza na
Luštici, ostali lokaliteti cekaju bolja
vremena, ali su oznaceni i ogradeni.
Podrucja oko Vranja, Borovac kod Bujanovca,
Pljackovica, brdo iznad Vranja, Bratoselce,
su markirana kao kontaminirana podrucja sa
konstatovanom radijacijom (radijacija iznad
200 Bq/kg je uzeta kao granica
kontaminacije) od 1800-24 000 Bq/kg.
Ocigledno je da je minuli rat imao više
ciljeva za agresora jednakih po važnosti,
ali je za nas najstravicniji onaj koji se
odnosi na uništenje citavog jednog naroda na
ovim prostorima. Bombardovanje SRJ,
divljacko, surovo i nehumano, prouzrikovalo
je velike patnje i pogibelj naroda, rušenje
i uništavanje materijalnih i kulturnih
dobara i proizvelo jednu od najvecih
ekoloških katastrofa dvadesetog veka na
prostorima Evrope, cije ce posledice osecati
i sledece generacije.
Sve što smo doživeli za vreme 78 dana
besomucnog bombardovanja i divljanja tzv
civilizovanih i demokratskih država nad
našim prostorima, ne može da stane na dve
stranice jednog iontervjua. Tema je tek
naceta. A inicijalna kapisla ove agresije,
bila je dr Ranta, patolog, koja je zarad
svog kukavicluka i sebicne brige za svojim
malim životom, sakrila istinu da u Racku
nije bilo masakra i osudila citav narod na
stravicnog ''Milosrdnog andela''. Bešcašce
''civilizovanog sveta'' je zaista beskrajno.
ARTEL GEOPOLITIKA je privatan, nezavisan i
nelukrativan web site koji se izdražava od
volonterskog rada nekolicine entuzijasta.
Ukoliko vam se informacije koje ARTEL
GEOPOLITIKA objavljuje dopadaju bili bismo
zahvalni da nas podržite bilo kojom
finansijskim doprinosom ili kroz
reklamiranje na našem web site-u. Vaša pomoć
biće upotrebljena za još kvalitetnije
selektiranje informacija, njihovo brže
postavljanje na site i, što smatramo možda i
najvažnijim, prevodjenje najkvalitetnijih
tekstova i na druge jezike.
Za dinarske uplate: Rade Drobac-
Postanska stedionica-, žiro račun br.
908-20001-18-8888-47712653
Za devizne uplate: Rade Drobac-
Nacionalna [tedionica- Devizni ra~un br.:
00-305-0002922.2
Postanske uputnice slati na : Rade Drobac,
Siva stena 9, 11010 Beograd, SCG
Preuzimanje teksta, bilo u celosti ili
delimicno, dozvoljeno je pod uslovom da
izvor bude citko naveden.
The total or
partial reproduction of this text is allowed
only if the source is mentioned fully.
|
|
|
(izvor)
Bombardovanje Savezne Republike Jugoslavije, koje je
pocelo pre šest godina, 24 marta 1999 godine i
trajalo neprekidno 78 dana, uz velike ljudske žrtve i
velika razaranja zemlje, nanelo je ogromne,
neprocenjive i nepopravljive štete našem eko- sistemu,
koji je važio za jedan od najcistijih u Evropi.
Narušeno je buduce zdravlje našeg stanovništva sa
nesagledivim posledicama po zdravlje i našeg potomstava.
NATO agresija na SR Jugoslaviju predstavlja jednu od
najsramnijih stranica u istoriji medunarodnih odnosa
i sunovrat savremene civilizacije u drugoj polovini HH
veka. Brutalna agresija najmocnije vojne alijanse na
svetu predvodene SAD nije bila samo nasrtaj na
teritorijalni integritet i suverenost jedne
nezavisne države, vec je predstavljala najveci
udarac Ujedinjenim Nacijama i Savetu Bezbednosti kao
najvišim autoritetima za ocuvanje mira i bezbednosti
u svetu.
Treba jasno i nedvosmisleno istaci da je NATO
alijansa na našim prostorima izvršila eksperiment in vivo,
kako bi ispitala rušilacko dejstvo svog (novog)
oružja i njegov uticaj na zdravstveno stanje ljudi u
toku i posle bombardovanja. Protiv nas je voden
specijalni hemijski i radiološki rat koji je imao za
cilj uništenje ljudi i njihovih dobara. Municija sa
osiromašenim uranom zaprljanim plutonijumom,
korišcena je na prostorima gde živi uglavnom srpski
narod.
Korišcenjem municije od osiromašenog urana,
niskoenergetskog nuklearnog otpada, ugroženo je zdravlje
ne samo pripadnika MUP-a i Vojske Jugoslavije, (SCG)
vec i stanovništva u neposrednoj okolini operacija
dejstva i trajno je kontaminirana životna sredina. U svemu
tome nisu zanemarljivi ni efekti psihološkog
pritiska koji je u javnosti uvek prisutan kada se radi
o nuklearnom zracenju. Posle ratnih dejstava ovakva
nastala situacija se može deklarisati kao radiološki
udes.
Povecanje broja obolelih od raznih malignih bolesti,
teškoce u zacecu, povecanje broja spontanih
pobacaja, povecan broj dece astmaticara, ali i
starijih osoba, dramaticno su svedocanstvo
''humanitarnog'' delovanja bombarderske NATO misije,
''Milosrdnog andela'' posle 6 godina.
Armija SAD razvila je municiju sa osiromašenim
uranom (OU) za top 25 mm (85 grama urana), avionski top 30
mm (298 grama urana) i tenkovske topove 105 i 120 mm
( od 2,2 do 4,9 kilograma urana). Pri udaru uranskog
projektila u cvrstu prepreku stvara se visoka temperatura
i oko 10% urana sagoreva u uranoksid, a 70% prelazi
u stanje aerozola. Velicina aerozolnih cestica urana
je oko 5µm. Ove cestice kontaminiraju okolnu sredinu, mogu
se uneti u organizam udisanjem ili hranom, a zavisno
od meteoroloških uslova, mogu se raznositi na vece
udaljenosti (do 40 km). Oksidi urana su delimicno
rastvorljivi u vodi, pa mogu da kontaminiraju
podzemne vode, a preko biljaka da dospeju u lanac
ishrane ljudi.
Municija sa osiromašenim uranom ima trajne posledice
po stanovništvo i posle prestanka ratnih dejstava, jer
vreme poluraspada nukleida (radioaktivnih produkata
sagorevanja osiromašenog urana) na terenu iznosi 4
milijarde godina. Otuda je ova municija zabranjena
rezolucijom Podkomisije za prevenciju diskriminacije
i zaštitu manjina pri Komisiji UN za ljudska prava
iz 1996 i 1997 godine. Kada je 2001. godine
razmatran predlog u Ujedinjenim nacijama da se
municija sa osiromašenim uranom zabrani za korišcenje, naš
ambasador pri UN, gospodin Šahovic bio je uzdržan i
naravno nije ni rec prozborio o užasnim posledicama
takve municije po narod zemlje koju predstavlja.
Komandant NATO snaga, Džordž Robertson je izjavio
2000 god. da je na Kosmetu, na lokacijama prema
Albaniji gadano 112 lokacija, a van Kosmeta 89 lokacija.
Po lokaciji je palo 15 - 396 kilograma urana.
Na jugu Srbije prema podacima vojske Jugoslavije,
koje je potvrdio i ekološki tim Ujedinjenih nacija,
postoji šest zona uranske radioaktivnosti koje su
raketirane tokom NATO bombardovanja. Na podrucju
bujanovacke opštine registrovane su cetiri takve zone, a u
opštinama Vranje i Preševo po jedna.
Dekontaminacija tla je mukotrpan, spor i skup posao,
što sprovode ABHO specijalizovane jedinice VJ (SCG),
uz saradnju sa Institutom iz Vince. Dekontaminacija tla je
pored velikog napora izuzetno skup posao. Za
cišcenje zemljišta na koje je baceno preko 30 tona
osiromašenog urana potrebno je 4 do 5 milijarde
dolara. Za dekontaminaciju cetiri lokaliteta oko
Vranja potrebno je obezbediti oko milijardu dolara.
Prvo se detektuje tle i proverava se da li je
kontaminirano. Zatim se pažljivo sakupljaju delovi
od metaka: košuljice, koje su od duraluminijuma, ostaci
penetratora, ili pak ceo neoštecen metak, ako je
probio meku podlogu i zadržao se na dubini do 1
metra. Sav izvadeni radioaktivni materijal se brižljivo
sakuplja, kao i zemlja oko njega, stavlja u burad
specijalno napravljenu za tu namenu i odlaže se na
za to predvideno mesto (u ovom slucaju u Vinci). Medutim,
zapaženo je da je metak izuzetno podložan koroziji,
mrvi se i njegovi delovi prodiru duboko u zemlju
cime opasno ugrožava podzemne vode. Ukoliko udari u
tvrdu podlogu, dolazi do fragmentacije, paljenja
penetratora, nastajanja aerozola i vece kontaminacije.
Pljackovica, brdo iznad Vranja na kome se nalazi
repetitor, gadano je velikim brojem metaka sa OU.
Podloga na brdu je kamenita i omogucavala je paljenje
metka u kontaktu sa cvrstom površinom i raspršavanje
radioaktivnog aerosola na velike udaljenosti.
Obradeno je 1500m2 prostora, na kome je izmerena
radioaktivnost iznad 200Bq/kg. Ispod 200Bq/kg se
smatra da tlo nije kontaminirano. U blizini Vranja je
gadano Bratoselce i Borovac blizu Bujanovca. Na ovom
prostoru kontaminacija je iznosila 1800 do 24300
Bq/kg. U toku leta 2004. godine, na ovom podrucju je
vojska SCG u saradnji sa strucnjacima iz Vince
otpocela dekontaminaciju tla. Iz okoline Bratoselca,
koje je imalo veliku kontaminaciju, uklonjeno je 324
penetratora, 304 košuljice; ukupno oko 40 kilograma
materijala i prikupljeno je 2800 kilograma
kontaminirane zemlje, što je sve odloženo u deponiju
u Vinci. Ocišceno je takode i brdo Pljackovica kod
Vranja i uklonjeni su svi potencijalni izvori opasnosti od
zracenja i moguceg zagadenja zemljišta i podzemnih
voda.
Potpuno je ocišcen rt Arza u Crnoj Gori, gde je
kontaminiranost na ocišcenih 7800 m2 iznosila 2350
Bq/kg. Na Luštici, vojnom poligonu, izmerena je
radioaktivnost 7000 Bq/kg. Sa Luštice je otklonjeno
258 penetratora, 78 košuljica, i 75 kilograma zemlje.
Prilikom kontrole posle bombardovanja, kod 29 ljudi
iz sela Bratoselce pronadeno je nekoliko stotina puta veca
koncentracija urana u organizmu od normale. U 90%
kontrolisanog stanovništva primecene su promene na
genetskom materijalu s tim što se ne mogu sa sigurnošcu
pripisati posledicama urana.
Na ispitivanju bioloških aspekata delovanja uranske
municije, na Vojnomedicinskoj akademiji u Beogradu, radi
se sistematski (prakticno od završetka bombardovanja
do danas). Cinjenice su eksperimentalno i naucno
potvrdene, ali je vreme od kontaminacije i broj obolelih
od malignih bolesti još uvek nedovoljno za
statisticku obradu podataka, s obzirom na to da se
radi o bolestima sa dugotrajnim vremenom razvoja. Ipak,
primecen je porast broja obolelih od raznih vrsta
karcinoma. Ni strucnjaci iz SAD ne znaju šta tacno
izaziva u živim bicima municija od osiromašenog urana.
Posle akcije na Irak konstatovano je da je oružje od
osiromašenog urana vojnicki gledano, efikasno, ali
opasno. Ne mogu da se do kraja definišu štetni
efekti osiromašenog urana, odnosno da se svrstaju -
ili u samo hemotoksicne ili samo radiotoksicne, jer je
uran, pored radioaktivnosti, i veoma toksican,
narocito njegova šestovalentna jedinjenja. Cestice
urana su a emiteri, što je, ukoliko dospeju u organizam,
veoma štetno i opasno po zdravlje. Izvori
kontaminacije posle delovanja municije sa OU su : iz
podzemnih voda, iz vazduha, jer vetar prenosi cestice
aerosola posle paljenja, ali ih takode ima i u
prašini na gadanim prostorima.
Jedinjenja urana mogu dospeti u organizam coveka
inhalacijom i digestivno. Ranjavanje vojnika sa U238
izaziva kontaminaciju preko rane. Ingestijom (gutanjem)
manje od 5% unetih cestica aerosola se resorbuje, a
95% se eliminiše kroz bubrege. Ukoliko se cestice
radioaktivnog aerosola udahnu, dospevaju u pluca, vezuju
se za krv, deo se izluci preko bubrega, a deo se
taloži u bubrezima, kostima, jetri. Uran se nikad ne
eliminiše u potpunosti iz organizma. Ostaje u
organizmu veoma dugo, a kod dece se sporije
eliminiše i time je mnogo štetniji. Delovanje urana u
organizmu izaziva bubrežnu insuficijenciju. Posle
veoma dugog perioda (20-25 godina), nastaju kasne
posledice- maligne promene, najcešce karcinomi
bronha, osteosarkomi, leukoze, tumori jetre.
Efekti primene i delovanja na živu silu i civilno
stanovništvo su fatalni, jer dolazi do dugogodišnjih
genetskih i kancerogenih promena prouzrokovanih
radioaktivnom kontaminacijom. U kontaktu sa ostacima
projektila od strane neupucenog staovništva, usled
prisutne radioaktivnosti, promene na koži vidno se
manifestuju za manje od 80 sati. U Republici Srpskoj je
posle bombardovanja osiromašenim uranom došlo do
povecanja broja obolelih od kancera, o cemu postoje
zvanicni medicinski podaci iz UN misija.
Vazdušne snage SAD zajedno sa drugim NATO clanicama
su koristile osiromašeni uran protiv srpskih vojnika
u Republici Srpskoj u avgustu i septembru 1995. godine.
Prema NATO izvorima od 5-11 septembra 1995. godine
njihovi avioni su ispalili 5 800 granata sa
osiromašenim uranom u blizini Han Pijeska i Hadžica. Više
od 90% ukupne takve municije ispaljeno je po srpkim
položajima. NATO alijansa je ispalila 2400 metaka sa
osiromašenim uranom na vojne baze u Han Pijesku i njegovoj
bližoj okolini, a 1500 komada ispaljeno na tenkove
blizu Grivca .
Merenjem kontaminiranosti tla, istraživaci pri
Ujedinjenim nacijama ekološkog programa (UNEP), su
konstatovali prisustvo osiromašenog urana u uzorcima vode,
vazduha i zemlje uzetih iz Hadžica i Han Pijeska
2002. godine. Nadena je prašina od osiromašenog
urana, kao i zaostala municija sa OU, koja se nalazila u
pogodenim kucama u Hadžicima. U Hadžicima su takode
nadena 2 bunara cija je voda sadržavala male kolicine
OU i to 10 godina posle konflikta. U Han Pijesku u
kasarnama vojske RS nadena je prašinu OU u zgradama
i tenkovima, kao i na ostaloj vojnoj opremi. Ovo znaci
da je zagadenje i dalje prisutno i da je trajno,
ukoliko se ima u vidu period poluraspada urana i
njegovih izotopa. Na ovim prostorima je povecan broj
malignih oboljenja.
Nezvanicno se saznaje da je i kod nas zabeležen
porast broja obolelih od leukemije kod mladih ljudi,
što se dovodi u vezu sa bombardovanjem osiromašenim
uranom. Posebno zabrinjavajuci porast je na
teritoriji vranjske opštine, gde je oboljevanje povecano
Konacnu rec o tome imace medicinski strucnjaci, koji
rade na obradi podataka o oboljenjima prouzrokovanim
radioaktivnim projektilima.
Razlozi bombardovanja SRJ ne mogu se smatrati
''humanim'', niti radi ''spasa'' albanskog
stanovništva. Jer da je tako, ne bi se žestoko
bombardovale osiromašenim uranom baš one teritorije
na Kosmetu na kojima najviše žive Albanci, i rejoni
Bujanovca i Podujeva, gde takode živi veliki broj
albanskog stanovništva. Ovo izaziva sumnju za
pokušaj sistematskog uništenja buducih generacija
albanskog stanovništva, ciji je priraštaj medu
najvecim u svetu. Pogubne posledice ovakvog nauma (ukoliko
je i postojao), vec su vidljive: veliki broj
albanskog stanovništva je oboleo od karcinoma, a
potomstvo se rada sa velikim deformitetima. Svaka cetvrta
žena na Kosmetu je primorana da izvrši pobacaj, zbog
sumnji na deformitet ploda, što je do sada bilo
nezabeleženo.
Podrucje Srbije je pre bombardovanja spadalo u cista
staništa, nezagadene prirode i cistih i nezagadenih
izvora vode. Tokom ratnih dejstava NATO alijanse, ekološka
slika u Srbiji se promenila na gore.
Biodiverzitet u Srbiji je tokom ratnih dejstava bio
posredno i neposredno izložen višestrukim negativnim
fizickim radiološkim i hemijskim efektima. Vršena je
obimna i kontinuirana destrukcija kopnenih i vodenih
staništa. Gadani su pored ostalih delova Srbije i
njeni nacionalni parkovi i zašticeni prirodni
lokaliteti.
U njima su jedinke, delovi populacije i delovi
staništa, masovno uništavani. Ugrožene su retke vrste
ptica, jer je bombardovanje bilo u vreme njihovog
izleganja, šumskim požarima izazvanim bombardovanjem
ugrožene su šumske zajednice, jer na takvim mestima
nestaju složenije vrste i ustupaju mesto
jednostavnijim, prostijim oblicima. Neposrednim ratnim
efektima poremecena je populaciona struktura vrsta
(biljaka, retkih ptica, šumskih životinjskih vrsta).
Biodiverzitet kao fenomen ukljucuje raznovrsnost ekoloških
interakcija koji su se u dugogodišnjoj evoluciji
uspostavljale izmedu razlicitih organskih vrsta i
koje cine osnovu postojanja složenosti, stabilnosti i
funkcionisanja, kako svakog pojedinacnog
eko-sistema, tako i opstanka buducnosti i evolucije svake
organske vrste, pa i homo sapiensa. Efekti ratnih
dejstava na ekosistemskom biodiverzitetu Srbije su
napravili veliku štetu, cije ce posledice dugo da se
ispoljavaju na sav živi svet na našim prostorima.
Svet se nije uznemirio zbog ucestalih oboljenja
stanovništva cija je teritorija bombardovana
osiromašenim uranom, ali se veoma uznemirio na vest
da je medu francuskim i italijanskim vojnicima koji
su boravili na teritoriji Republike Srpske i Kosmeta posle
dolaska snaga Kfora, mnogo obolelih od leukemije,
hodžkinovog sindromaa, malignih tumora.
Bombardovanje vojnih i civilnih ciljeva 1994 i 1995
godine u Republici Srpskoj i 1999. godine u Srbiji
osiromašenim uranom, prouzrokovalo je smrt 34 vojnika
oružanih snaga Italije i 38 francuskih vojnika kao i
stotine umrlih civila, Srba, Muslimana i Albanaca.
Oboleli su i vojnici iz Holandije i Nemacke. Amerikanci su
svoje trupe smestili na najmanje zagadenu
teritoriju, jer su znali tacno koja su mesta gadana
municijom od OU.
Medutim, u Italiji i Francuskoj ovaj zdravstveni
skandal se zataškava. U Francuskoj je najveci broj umrlih
vojnika, ali se o tome ne govori u medijiima jer je
Francuska jedina zemlja u EU koja proizvodi municiju
od osiromašenog urana i to kalibre za topovsku municiju,
od 105 do 155 mm.
U odnosu na period od pre deset godina i kod nas je
registrovan porast malignih oboljenja kao i veci procenat
dece koja se radaju sa urodeim anomalijama. Da li je
to poosledica delovanja osiromašenog urana teško je
dokazati jer u našoj zemlji ne postoje fini i precizni
uredaji koji mogu da detektuju veoma male doze
zracenja ni da utvrde vrstu radioaktivnog zracenja:
alfa, gama, ili beta.
U Vojvodini se takode beleži rast malignih bolesti,
ali kako isticu lekari Instituta za onkologiju u
Sremskoj Kamenici, u ocekivanim razmerama. Situacija
nije alarmantna, kažu lekari iz ovog Instituta.
Poredenjem rezultata od 1989 do 2001. godine, tim koji
vodi akademik dr Vojin Šulovic potvrdio je da je
reproduktivno zdravlje u Srbiji zaista ugrožeeno. U
anketi od 38 velikih centara sa porodilištima u Srbiji
ucestvovalo je 30 ustanova. Registrovano je
povecanje zapaljenskih procesa, malignih bolesti grlica i
tela materice, više dobrocudnih tumora materice i
jajnika. Takode je zapaženo da opada broj porodaja,
a sve ucestaliji su spontani pobacai ili radanje dece sa
malformacijama
Upotreba municije sa osiromašenim uranom predstavlja
povredu osnovnih principa medunarodnog humanitarnog
prava. Ti principi se odnose na zabranu korišcenja oružja
kojim se nanose nepotrebna razaranja ili suvišne
patnje stanovništva, koja izazivaju neselektivna
dejstva, odnosno dejstva protiv lica koja ne ucestvuju u
ratnim operacijama, ugrožavanje teritorija
neutralnih zemalja, koje nisu u sukobu. Takode je
zabranjena upotreba zagušljivih, otrovnih, i slicnih
supstanci, ukljucujuci i biološka sredstva i onu
municiju koja prouzrokuje opsežna, dugotrajna i ozbiljna
oštecenja prirodne okoline. Ovi principi
medunarodnog humanitarnog prava su definisana pocetkom
HIX i XX veka sledecim dokumentima: Haškim
konvencijama iz 1899. i 1907., Ženevskim
konvencijama iz 1923, 1925 i 1945. godine i Statutom
Medunarodnog vojnog suda u Nirnbergu. Kasnije su ove
konvencije dopunjene zabranom korišcenja nagaznih
mina, (Ženevska konvencija 1998. god.) kao i zabranom
upotrebe kasetnih bombi.
Bombardovanjem naše zemlje koje je izvršio NATO
savez kome tako zdušno stremimo, svi navedeni principi su
pogaženi. Na našoj teritoriji se odvijao monstruozni
ratni zlocin i eksperiment u kome su, pored bombi sa
osiromašenim uranom, korišceni požari na hemijskim
postrojenjima, usled kojih su nastajala otrovna
hemijska jedinjenja slicna bojnim otrovima, ali sa
produženim dejstvom. Pogubne posledice eksperimenta
"in vivo" civilizovanog evroatlantskog pakta bice
nažalost sve prisutnije i sve teže po zdravlje našeg
stanovništva.
by Mirjana Andjelkovic
Lukic
You cannot talk about Serbia without mentioning the
recent bombings, which are the cause of all our current
problems.
Exactly 13 years ago, on 24 March 1999 at 8:45 pm the
bombing of Serbia began. The first return of the NATO
aircraft to Aviano in Italy was accompanied by a festive
mood in Europe. The pilots were praised for having hit
their targets with surgical precision. Pictures of
villages and towns full of smoke, destroyed homes and
crying people as the first victims of war were shown.
Germany’s role
In the twentieth century, the Serbs
have been attacked 3 times. Enormous human suffering and
material damage was inflicted to them. As in 1941, when
on 6 April Germany bombed Belgrade without any
declaration of war very early in the morning, the forces
of the North Atlantic Treaty Organization attacked
Serbia again without prior notice. This time there were
Germans among the ranks of NATO forces. Once again they
flew over the land, which they knew well from two
previous world wars. Belgrade is the only capital that
has been bombed more than 40 times since it came into
existence.
The reason for the war was worked out under the
government of Schröder, Fischer and Scharping in
Germany. Lacking the real reasons for an attack, they
made use of big lies, such as a massacre of civilians in
Racak. Another one was the supposedly massive expulsion
of the Albanian population, which was actually on the
run, because they had been informed by the Western
countries about the attack on our country.
In order to justify the longed-for war, Scharping
claimed the Serbs had turned the soccer stadium in
Pristina into a concentration camp. This allegation has
never proven right.
Apart from these lies, they also spoke about the alleged
plan of the Serbs to torture the Albanian population and
expulse them. Scharping was handed out this plan in
Serbian language. He ignored, however, that this
document with the name “Horseshoe Plan” was written in
the Croatian language. In Serbia, the document was known
to nobody. Moreover, a Serb never writes in Croatian.
The reports of German officers, and many witnesses who
tried to tell that this was a lie, were also ignored.
Helena Ranta, the Finnish member of the commission
investigating the events in Racak, was also involved in
the network of lies. In her biography she later admitted
to having worked under great pressure from the Finnish
foreign ministry and the then head of the Kosovo
mission, William Walker. They searched and ordered
hard-hitting facts about Serbian crimes. Since Walker
was not satisfied with her coverage, he broke a pencil
and threw it at Mrs Ranta, from whom he demanded a more
convincing account of the Serbian crimes which they
needed to be able to start the war.
“It started with a lie”
Only a few years later, German media
revealed that story about the alleged crimes was false.
“It started with a lie” was the title of the TV program
in which Scharping was confronted with his lies. He
played the innocent ignorant.
Another one who has also spoken, but too late, was Carla
del Ponte in her book “The Hunt” in which she revealed
the awful truth that during the KFOR occupation organs
of kidnapped Serbs and other non-Albanians were
harvested and sold in Europe. There are indications that
this is still being carried out today. The Italian
journalist Marilina Veca also wrote about these facts.
The entire Italian public was therefore in a state of
turmoil.
Dick Marty, politician in Switzerland, member of the
Council of Europe and member of the Commission on Human
Rights in the OSCE, also reported on this issue.
On 14 December 2010, he published a report for the
Council of Europe in which he confirmed that Hashim Taci
and other leaders of the UÇK were involved in the sale
of organs of Serb prisoners, in many contract killings
as well as in various other crimes.
Everything was too late for the Serbian people
None of the people responsible for
this manipulation and war propaganda was made liable for
the crimes that have cost thousands of lives. For all
this, a culprit was needed. They found it in Miloševic,
the democratically elected president of Serbia, who had
been the only serious interlocutor for the West for a
long time. With the change of Western targets, he became
the worst dictator in Europe overnight. These methods
were also used for other statesmen.
The fruitful fantasy of the West reached its peak in
denouncing this personality. He was compared to Hitler –
it was even claimed that he was worse than this and that
he had created a new Auschwitz. So the Germans succeeded
in removing their Auschwitz to Serbia. In the Western
media we could only hear the respective country’s own
comments, not the original words of Miloševic, by which
all people would have been able to make their own
judgment.
The trial in The Hague was to bring the truth to light.
But even there all the news came from only one
direction. The indictment was presented by Carla del
Ponte, who had collected a lot of evidence. What really
happened in court was not shown – not in the Western
media – for example, that she could not prove one single
charge. Usually, the Serbian politicians and generals
lost their lives in this situation. However, nobody
cared about this.
Audiatur et altera pars – listen to the other side as
well
In every conflict there are at least
two sides. To get to know the truth – which would be
essential with damage of such magnitude – you must
listen to both sides. This is the only prerequisite for
the understanding among the peoples, and the only way to
peace.
A source of Serbian crimes was created from many
constructed lies. These lies shook the whole world. NATO
had long been ready for action. The aircraft engines
were already running. The war had to be started.
With their aggression on Serbia, all NATO countries
violated many international conventions, protocols and
resolutions of the UN, among others against:
• the United Nations Framework
Convention on Climate Change from 1997 [Kyoto Protocol],
• the “Convention Concerning the
Protection of the World Cultural and Natural Heritage”
from 1972 (World Heritage Convention),
• the “Protocol Additional to the
Geneva Conventions of 12 August 1949, and relating to
the Protection of Victims of International Armed
Conflicts (Protocol I), 8 June 1977”
• the “Convention on Prohibitions or
Restrictions on the Use of Certain Conventional Weapons”
from 1980 (UN weapons ban convention)
• the UN Human Rights Commission’s
resolutions for the prevention of discrimination and the
protection of minorities from 1996 to 1997 and many
others.
By ignoring many international conventions, the NATO
alliance has committed the greatest crime against peace
in the area of Europe. The bombing of Serbia with
depleted uranium, but also with newly developed weapons,
has contaminated the areas on Serbian territory forever,
because the half life of DU [depleted uranium] is 4.5
billion years. The increasingly larger number of people
with cancer nowadays bears witness to this fact.
Despite all these findings, the German Chancellor Angela
Merkel recently said on television that she was happy
that there have been no more wars in Europe since the
Second World War. The processes in Serbia used to be
called a “humanitarian intervention” by the mainstream.
Whatever the future of Serbia will be, no one will ever
be able to justify NATO’s war against this small country
and the participation of Germany, Ralph Hartmann wrote.
Alastair Campbell on the other hand, the second most
powerful man in the UK and the first press secretary to
Tony Blair, stated the following in an interview for the
newspaper “Novosti” in Belgrade: He did not feel sorry
that NATO had bombed the Federal Republic of Yugoslavia.
Without batting an eyelid, he admitted to having been
one of the strategists of the propaganda war against
Serbia. (Source: “Vecernje novosti” dated 01/21/2011)
Gifts of the Good Angel
As they “have endowed us from a
humanitarian point of view with bombs, I called my book
in which all aspects of the bombing and its aftermath
are published, “Gifts of the Good Angel”.
In the US, this operation was known as “Operation Noble
Anvil” whereas in Serbia it was called “Merciful Angel”.
The bombing of Serbia lasted for 78 days, from 24 March
to 10 June 1999. In this act of aggression 1,031
soldiers were killed, 5,173 soldiers and policemen were
wounded, 2,500 civilians were killed, including 78
children, and more than 6,000 civilians were wounded.
Particularly memorable is the tragic fate of the three
year old Milica Rakic from Batajnica. She was hit by a
NATO bomb on 14 April 1999 at 21:45 in the bathroom
while she was sitting on her potty.
At the beginning of the bombings 370 planes flew over
Serbia daily. In the end, the number rose to 1,200 a
day.
Apart from the projectiles with depleted uranium on the
territory of Serbia, other explosive combinations and
rocket fuels with certain chemical compounds have been
used in the bombings, whose explosive effects are very
toxic and cause cancer.
NATO has admitted 30,000 bullets; the military of Serbia
speaks of 50,000, the Russians of 90,000. About 200
targets were hit, mainly in Kosovo. Against us a very
special chemical and radiological war was waged with the
aim of destroying both the people and their property.
Although no chemical weapons were used, the NATO war
against Serbia has also chemical aspects. They refer to
the bombing of transformer stations, electric power
plants, chemical factories, oil refineries and their oil
depot. This way the combustion products, various cyclic
compounds, cancerous dioxins, but also phosgenes were
blown into the atmosphere.
The transformer station that had been hit released the
toxic Pyralene [French trade name for polychlorinated
biphenyls]. The Pyralen oils are genotoxic and should
not come into contact with the environment. They are
highly carcinogenic and mutagenic. Since 2001, these
oils have been prohibited in Europe.
My husband and his team visited the destroyed objects
during the war to study the effect of explosive
projectiles in laboratories. He has also studied the
effect of the electrically conductive fibers, which were
thrown on electrical systems, substations and
transmission lines. These fibers have caused a short
circuit that led to power failure in all districts and
knocked them out. These systems were applied in our
country for the first time ever.
They are commonly called “soft” or “graphite bombs”,
although they are not. They were part of the so-called
CBUs, i.e. cluster bombs produced in the US. A CBU
contains 202 clusters with a mass of electro-permeable
fibers of 1 kg each. During the fall, these fibers wound
on bobbins unfold like a spider’s web, cover power lines
and cause short circuits making them useless.
The fibers are very light and the wind blows them in all
directions. If they fall off the lines, they often rise
up and cause damage once again. The professionals in my
husband’s team managed to neutralize them, so they stuck
to the ground and could not rise again. Therefore, our
transformer stations were later attacked with real
bombs, which was much more difficult to repair. My
husband paid for such actions and the desire to help his
people with his life. 36 young people paid with their
lives in similar actions.
In addition to these objects, hospitals, TV stations,
bridges, children’s nursery homes and many neighborhoods
were attacked, in which innocent civilians lived. Even
travelers were not spared: trains were bombed, in which
not a single soldier but only civilians were traveling.
The entire war damage was estimated at 120 billion
dollars.
Environmental and health effects of war
It is hard to describe what we have
witnessed during these 78 days. Only after several years
we have become aware of the environmental, health and
political consequences. The use of uranium 238 and other
weapons tells us that a radioactive and nuclear war has
been waged with terrible aftermaths for people and
nature.
In Kosovo the watershed of three river sources was also
bombed – although there were neither soldiers nor
civilians:
• Sitnica – Ibar – Morava – Danube – Black Sea
• Pinja – Vardar – Aegean Sea
• Crni and Beli Drim – Skadarsko Jezero [Lake
Skadar] – Bojana – Adriatic Sea.
The goal was the contamination of rivers and the people
on their banks.
The Geneva Convention has also been obviously violated
by the use of cluster bombs. They were dropped twice on
Nis – on the market and the hospital – on Valjevo,
Kraljevo, on the oil refineries in Novi Sad and other
cities such as Pancevo, Pe and Prizren in Kosovo and
Metohija and many more areas. 93 targets on the
territory of Serbia were hit by cluster bombs where they
have caused great damage among the population. Besides
many deaths there is an even greater number of wounded
with dilacerated body parts who are now invalids. People
are still dying today from leftover bombs.
Before the bombing Serbia was a green oasis in Europe,
famous for the production of organic products that were
exported to large parts of Europe. Many places were
protected, the mountains of Fruska Gora, Tara, Zlatibor,
as well as the Deliblatska Pescara [Banat Sand Desert],
a rare example of a dry landscape in Europe. Large areas
around industrial zones such as Pancevo, Novi Sad and
Kragujevac, Nis, Belgrade and other cities are
contaminated.
In the south of Serbia, alongside Kosovo and Metohija,
where yet no decontamination has taken place, mainly the
areas around Vranje, Bujanovac and Presevo were
attacked. In his film “Deadly Dust”, Frieder Wagner
described similar situations, with precise explanations
by Dr Günther. The number of cancer patients is growing
from year to year.
The aftermath of the bombing is best seen in the
newborn. According to doctors from the hospital in
Vranje, 21 children were brought there with deformities
in 1998. With a constant birth rate of between 800 and
1,000 births per year, the number rose to 73 children in
2008 [an increase of 248%].
The physician Dr. Nebojsa Srbljak from Kosovska
Mitrovica stated that by 1998 one out of 1,000 children
suffered from leukemia. By 2008 this number had risen to
10 to 15 children. In Vranje, it is impossible to buy
the expensive equipment needed for the blood test to
identify the traces of uranium. The doctors from Vranje
hope to be able to use the experience of Japanese
experts after the bombing of Hiroshima and Nagasaki.
In addition to the increase of cancer patients, the
number of malformed newborns is also growing. The father
of one child was involved in the decontamination of DU
near Vranje. It is not only in children but also in
animals that an increase in deformities is being
observed.
The tragic aftermath of this war is clearly visible in
Nikola Jovi, a 10-year boy from Kosovska Mitrovica. As a
baby he had cancer of the eyes. The eyes were then
removed and replaced with artificial eyes. For a time he
attended the school for the blind in the Belgrade suburb
of Zemun. Since his parents live in Kosovska Mitrovica,
Nikola was very unhappy. Later he was in a normal fourth
grade class in Kosovska Mitrovica and was greatly helped
by his school friends. He uses Braille.
The Petkovic family, which survived all the bombing in
Kosovo, fled to Bor in northeastern Serbia. A few years
later, her daughter Nikolina was born without eyes.
Later, she received artificial eyes. The parents are
very poor and cannot help her much. We do not have
institutions that can take care of such children.
The town of Leposavi in Kosovo was also bombed heavily
during the war. Kristina Milutinovic lives with her
parents in Leposavi. [we reported about Kristina 6
February].
In Serbia, more than 33,000 cancer cases are registered
every year, with about 21,000 people dying each year. In
the last 10 years the number of patients has increased
constantly (see charts below). Serbia has now the
largest cancer rate in Europe.
Serbia today
Serbia has now changed from a
socialist system to liberal capitalism, suffering
economic, moral, cultural and every other form of
damage. In Serbia today, there is poverty, and the
social culture of its people is getting worse.
10,000 companies have been closed, and 60,000 are
blocked or face extinction. The closed companies include
mainly crafts, trades, dental and veterinary offices and
agencies for various purposes. The most important
companies in the country are being sold to foreign
companies. Some of them work well, thanks to cheap
labour from Serbia, because the products are sold at
high prices abroad.
Other companies were bought and then closed to prevent
competition with the buyer’s own products on the market.
That was the case with the Zastava car factory in
Kragujevac, which before the war employed 50,000
workers, and was bought by Fiat. Today, only a small
part of the plant is working, where our politicians like
to be photographed and thereby deceive the people about
the productivity of this factory. Fiat cars are
available on the market in Serbia, but only available to
a small proportion of the population.
Sugar factories, brick plants, breweries and cement
plants have been sold. Our cigarette factory in Nis was
bought by Philip Morris. In five years they transferred
about 10 billion euro out of Serbia, but paid hardly any
taxes to the Serbian budget! A large number of workers
became unemployed. All these companies have been sold to
foreign investors at a price far below their value.
The number of unemployed in Serbia has reached a
historic high. According to the national employment
office, there are 730,000 people unemployed. According
to unofficial sources in Serbia more than 1 million
people are unemployed.
According to the Statistical Office, the number of
people living below the poverty line in Serbia grew to
700,000, i.e. 9.2% of the population, between 2008 and
2010. In 2010 the minimum salary was 8500 dinars or 85
euro.
The number of soup kitchens has increased. Every day
30,000 people queue up for a loaf of bread and a hot
meal in Serbia, which in itself represents an increase
of 50% over the past year. According to alarming data
from the Red Cross, 6,000 children need these meals,
2500 of them younger than 10.
For 2012, a minimum income of 19,500 dinars is predicted
(195 euro), but prices have already reached the level of
European countries, where salaries are much higher.
The territory of Serbia is rich in water, medicinal
herbs and spas. As far as the amount of water is
concerned, we are in 40th place in the world.
Today, we do not even own all the springs. The best
known mineral springs are in the hands of foreign
companies. The Knjaz Milos mineral water and juice
factory in Arandjelovac has been bought by the Dutch
company Clates Holding.
The Rosa natural mineral water spring is at 1550 meters
above sea level in the pristine nature reserve of
Vlasina. The water is bottled at optimum temperature
while maintaining natural properties directly by the
spring. Because of its low mineral content, especially
sodium, it is good for daily use. It is owned entirely
by Coca-Cola.
Mivela mineral water is owned by the Croatian Agrokor
company. The spring is located in the village of Veluce
near Trstenik. The Mivela mineral water contains about
330 mg of magnesium per litre, which covers the body’s
daily requirements.
The banks
Of the Serbian banks only three are
still existing, the Serbian Bank, the Komercijalna banka
and the Postbank. There is talk that these banks are to
be sold as well.
Kosovo – Serbia deprived of a part of his country
The greatest injustice, however, was
afflicted on Serbia in Kosovo. There is talk of many
aspects, here are only two of them:
The robbery began with the greatest mine Trepca,
situated in the North and the South of Kosovska
Mitrovica. It had contributed to Serbian export with a
major part before and had employed 23,000 workers. In
late 2008 the lead reserves alone had been
estimated to b e 425,000 tons, those of cink 415,000
tons, of silver 800 tons, of nickel 185,000 tons and of
cobalt 6,500 tons. In the mine Grbenik, also situated in
Kosovo, there are reserves of one million and 700,000
tons of bauxite, from which about 425,000 tons of
aluminum could be produced. The export of ore is growing
steadily. Only in the period between 2009 and 2010 it
rose to an amount worth 557 million dollar. Almost the
complete Serbian area covers brown coal, the value of
which has been estimated to be 1000 billion dollar. No
wonder, Soros visited Kosovo several times and tried to
buy all of that for just 300 million dollar.
The Hashim Taci government promised US state secretary
Hilary Clinton, US companies were to be the main buyers
of these riches. Bill Clinton, former US president, was
the initiator of the Kosovo war. The depletion is worked
with Serbian infra-structure for which we are still
paying off the debts, today.
Camp Bondsteel: Little Guantánamo?
It is not by accident that Camp
Bondsteel, the biggest American military base outside
the USA is situated in Kosovo. That is a town of its
own. The food is taken there from the USA, the water is,
too, and everything that might protect the soldiers from
contamination. All the same the West is pretending that
the poisons that they threw onto our country are not
dangerous. You need not talk about the importance of
strategic aims either. They are well-known.
Alvaro Gil-Robles, former Commissioner for Human Rights
in the Council of Europe visited the prison of Camp
Bondsteel in 2002, but he talked about it only in 2005.
In an interview with the Spanish newspaper “El País” he
said that he had seen a miniature Guantánamo there. He
had found that KFOR had been authorized to arrest people
without any previous judicial examination in court
before.
The Serbs would never have agreed to that, under no
circumstances. Neither would they admit that their
property was robbed. Therefore reasons were invented to
expel them. Here is but one of them: German sources
pretended that the Serbs were massively expelling
Albanian people. In reality the following happened:
during the Second World War 10,000 Serbs were killed in
Kosovo although no essential fights against the
occupying forces (Germany, Italy, who were supporting
the Albanians) had taken place. Between the Second World
War and 1999 in total 200,000 Serbs were expelled
several times. Their houses were used to lodge Albanian
people coming in from Albania.
The biggest expulsion took place in 1999, when Kosovo
became a protectorate of UNO (KFOR). Around 300,000
Serbs and inhabitants of Montenegro left their
territory. So you see very well who expelled whom. The
West knew all this, it is for that reason that they had
to use lies.
As in many other European countries, more people die in
Serbia than are born. According to a census there were
300,000 less people living in Serbia. This amounts to
the size of a town as Cacak.
Since in Serbia people cannot find any work because of
the ruined economy our young people go to the USA, to
Canada or to European countries after finishing their
studies.
A great number of medical students, of IT specialists,
of electric engineers and other very highly qualified
people are leaving Serbia after Serbia has given them
education and instruction. They are in search of a
better life.
On 1st March Serbia gained the status of a candidate to
EU access. The commitment of Serbia with respect to
their candidate status is considerable.
Nobody has made his people believe more seriously that
Kosovo is still a part of their country, i.e. Serbia’s
integrity than the present government with Boric Tadic.
The Serbian leaders did not focus on the integrity of
Serbia which has been destroyed just by its deprivation
of Kosovo. Today both are orienting themselves towards
Europe, are going in that direction, but as two separate
states. Serbia is expected to maintain peaceful
relations with her neighbors. It is only on this basis
that they will be able to fly the blue flag with the
little stars.
The Serbs will remember President Tadic as a person who
served everyone except his own people. The EU promised
Serbia payments totaling 60 million euro, which need not
be given back. Serbia could easily earn this amount
through her own mineral resources which have been taken
away from her. The amount of 60 million does not even
cover part of the interests on all the treasures which
have been taken away.
After they have renounced everything so carelessly, not
only me, but many Serbs are afraid that the future
Serbia will look as the one shown in a commercial by the
US firm Calgon on our TV channels: the Vojvodina is
lacking. •
(Translation Current
Concerns)
Mirjana Andjelkovic Lukic studied
in Belgrade at the faculty of technology and
metallurgy, where she met her husband Mirko Lukic.
After he finished his studies at the Army High School
in Paris both received their doctorate in the field of
technology applied to explosives and later became
research assistants at the institute of military
technology for research and processing of explosives.
During the war professor Mirko Lukic visited some of
the bombed areas in Belgrade and its surroundings. As
a result he developed cancer and died in 2003.
Mirjana Lukic paid particular attention to the
ecological affects of the bombings. After her husband
had died she continued the activities she had
previously shared with him which were the
investigation of the bombings’ chemical and
radiological effects on the citizens of Serbia.
Besides numerous publications about politics and
ecology she worked as judicial consultant in the field
of technology applied to explosives. She also
published a book which deals with her investigations
into the ramifications of the Nato-war: “The presence
of the merciful angle” (Serbian: Darovi milosrdnog
andjela).
---
“Emotional Charge“
– “a great bluff“
The
campaign, which Ruder Finn set in motion in August
1992, had particularly grave consequences on the
perception and assessment not only of the Bosnian
war, but later on the conflict in Kosovo, when first
Western media reports about prisoner camps in Bosnia
were published. According to James Harff the PR
agency then succeeded in engaging Jewish circles in
the United States for the Bosnian issue, and thus
brought about the comparison of events in the
Bosnian war with the Holocaust against the Jews.
James
Harff described as his greatest PR success that
during the war in Bosnia he had succeeded
“masterfully […]. We outwitted three Jewish
organizations” (quoted according to Merlino 1999,
155). And in fact, three of the largest Jewish
organizations in the US published a full-page
protest ad in the “New York Times” in August 1992,
in which the Serbs were equated with the Nazis and
the Bosnians with the Jews. According to Harff, the
following happened after that:
“That was a tremendous coup. When the Jewish
organizations entered the game on the side of the
[Muslim] Bosnians we could promptly equate the Serbs
with the Nazis in the public mind. […] Almost
immediately there was a clear change of language in
the press, with the use of words with high emotional
content such as ethnic cleansing, concentration
camps, etc, which evoke images of Nazi Germany and
the gas chambers of Auschwitz. The emotional charge
was so powerful that no one risked to contradict, to
avoid of being accused of revisionism. We had hit
the mark.”
Source: Jörg
Becker/Mira Beham. Operation Balkan: Werbung für
Krieg und Tod. ISBN 978-3-8329-3591-7.
(English quotation
see: http://www.antipasministries.co/html/file0000059.htm)
---
Charter of the
United Nations
Preamble
We the peoples of the
United Nations determined
to
save succeeding generations from the scourge of war,
which twice in our lifetime has brought untold
sorrow to mankind, and
to
reaffirm faith in fundamental human rights, in the
dignity and worth of the human person, in the equal
rights of men and women and of nations large and
small, and
to
establish conditions under which justice and respect
for the obligations arising from treaties and other
sources of international law can be maintained, and
to
promote social progress and better standards of life
in larger freedom,
and for these ends
to
practice tolerance and live together in peace with
one another as good neighbours, and
to
unite our strength to maintain international peace
and security, and
to
ensure, by the acceptance of principles and the
institution of methods, that armed force shall not
be used, save in the common interest, and
to
employ international machinery for the promotion of
the economic and social advancement of all peoples,
have
resolved to combine our efforts to accomplish these
aims [...].
Extracts from the
Charter of the United Nations
Article 41
The
Security Council may decide what measures not
involving the use of armed force are to be employed
to give effect to its decisions, and it may call
upon the Members of the United Nations to apply such
measures. These may include complete or partial
interruption of economic relations and of rail, sea,
air, postal, telegraphic, radio, and other means of
communication, and the severance of diplomatic
relations.
Article 51
Nothing
in the present Charter shall impair the inherent
right of individual or collective self-defence if an
armed attack occurs against a Member of the United
Nations, until the Security Council has taken
measures necessary to maintain international peace
and security. Measures taken by Members in the
exercise of this right of self-defence shall be
immediately reported to the Security Council and
shall not in any way affect the authority and
responsibility of the Security Council under the
present Charter to take at any time such action as
it deems necessary in order to maintain or restore
international peace and security.
Source:
www.un.org/en/documents/charter/index.shtml
---
“Nuremberg
Principles”
1.
Principles of International Law Recognized in the
Charter of the Nuremberg Tribunal and in the Judgment
of the Tribunal, adopted by the International Law
Commission, 29 July 1950:
Nuremberg Principles
Principle
I. Any person who commits an act which constitutes a
crime under international law is responsible therefor
and liable to punishment.
Principle
II. The fact that internal law does not impose a
penalty for an act which constitutes a crime under
international law does not relieve the person who
committed the act from responsibility under
international law.
Principle
III. The fact that a person who committed an act which
constitutes a crime under international law acted as
Head of State or responsible Government official does
not relieve him from responsibility under
international law.
Principle
IV. The fact that a person acted pursuant to order of
his Government or of a superior does not relieve him
from responsibility under international law, provided
a moral choice was in fact possible to him.
Principle
V. Any person charged with a crime under international
law has the right to a fair trial on the facts and
law.
Principle
VI. The crimes hereinafter set out are punishable as
crimes under international law:
(a)
Crimes against peace:
–
Planning, preparation, initiation or waging of a war
of aggression or a war in violation of international
treaties, agreements or assurances;
–
Participation in a common plan or conspiracy for the
accomplishment of any of the acts mentioned under (i).
(b)
War crimes:
Violations
of the laws or customs of war which include, but are
not limited to, murder, ill-treatment or deportation
to slave-labour of for any other purpose of civilian
population of or in occupied territory; murder or
ill-treatment of prisoners of war, of persons on the
Seas, killing of hostages, plunder of public or
private property, wanton destruction of cities, towns,
or villages, or devastation not justified by military
necessity.
(c)
Crimes against humanity:
Murder,
extermination, enslavement, deportation and other
inhuman acts done against any civilian population, or
persecutions on political, racial or religious
grounds, when such acts are done or such persecutions
are carried on in execution of or in connection with
any crime against peace or any war crime.
Principle VII. Complicity in the commission of a crime
against peace, a war crime, or a crime against
humanity as set forth in Principle VI is a crime under
international law.
2012 © Current
Concerns. All rights reserved
ЛЕТ
''МИЛОСРДНОГ АНЂЕЛА''
четрнаест година после
понедељак, 18 март 2013
Др Мирјана Лукић Анђелковић – СПЕЦИЈАЛНО
ЗА БЕОФОРУМ
И овог пролећа 2013. године сећамо се једног другог,
самртног, из 1999. године кад је на наше просторе са
својим отровним даровима слетео ''милосрдни анђео''. Од
тог кобног 24. марта те 1999. године, за нас годишњица
бомбардовања траје непрекидно, и тако ће трајати све док
постојимо и ми и наши будући потомци.
Током 78 дана бомбардовања, у Србији су страдали многи
градови и села. По броју страдалих у односу на укупан број
становника, највише је страдала варошица на југоистоку
Србије, мој завичајни град, Сурдулица, место са десетак
хиљада становника. По броју жртава то је наша Герника.
Прве бомбе на Сурдулицу су пале 30 марта после поноћи. У
нападима авијације 5, 25 и 27 априла 1999. године,
разорена је и оштећена четвртина стамбених објеката у
граду. У подруму породичне куће Милића тражећи заклон од
НАТО бомбардера, 27. априла у подне страдало је деветоро
људи, од тога троје деце. Поводом тог страшног злочина
италијански дневник „Манифесто“ изашао је 29. априла 1999.
године са потпуно белом насловном страном у знак протеста
због масакра који су учинили НАТО злочинци у Сурдулици. У
ноћи између 30 и 31 маја 1999. године, НАТО авијација је
гађала Специјалну болницу за плућне болести „Санаторијум“,
павиљон у коме су биле смештене избеглице из Републике
Хрватске и старачки дом. Погинуло је тринаесторо људи, 5
се воде као нестало, а рањено је 35 људи. У бомбардовању
Сурдулице у периоду од 30 марта до 31 маја 1999. године,
на овај градић је пало 62 пројектила, a на шире подручје
око 200 веома разорних пројектила, од којих је погинуло 33
цивила, од тога дванаесторо деце. На ратишту на просторима
Косова и Метохије убијена су четворица младих војних лица
из Сурдулице.
НАТО се правдао да је морао да бомбардује Сурдулицу јер је
у њој смештена значајна војна формација. Бомбардовали су
празне касарне, знали су да се војска склонила, али циљ им
је био да убију што више цивила. Цивили су били њихове
„колатералне“ штете.
Трагови крвавих стопа НАТО алијансе видљиви су још увек у
селу Биновце у близини Сурдулице. У дворишту једног
сељака, Трифуна Митића и данас постоји дубоко заривена у
земљи разорна НАТО бомба која није експлодирала. Тражио је
старина да неко дође да извади бомбу из његовог дворишта,
али нико не долази јер је вађење бомбе скупо. „Од 29 маја
1999. године живим као у паклу. И ја и моје комшије. Тада
је НАТО испалио две бомбе на наше село. Једна је
експлодирала, а друга је ова око које ја помало
„мајсторишем“ сваког дана. Изем ти живот, ако нико не сме
да прекорачи мој праг!“ жали се овај времешни човек.
Његово „мајсторисање“ је уствари копање око бомбе не би ли
је некако откопао и позвао надлежне да је изнесу из
његовог дворишта. А она и даље, ево већ четрнаест година
лежи у његовом дворишту и мирује, питање је докле. Плаши
околне сељане и не дозвољава никоме да му уђе у двориште.
Снимљен је чак и филм о њему, Трифуну бомбашу.
Време пролази, сазидале су се и поправиле разрушене куће у
Сурдулици, али изгубљене животе, поготову дечје, нико не
може да врати. Српска Герника сваког пролећа са пијететом
и тугом сећа се својих жртава, чији животи нису морали да
се на тако суров начин угасе.
У овом ненајављеном рату против СР Југославије, погинуло
је 3799 људи, од тога 1031 војник, и 78 деце. Рањено и
повређено је 5173 војника и полицајаца, око 6000 цивила је
рањено.
''Милосрдни анђео'', затровао нас је стотинама година
унапред, погађајући наша хемијска постројења, наше
резервоаре нафте и бензина, наше трафостанице, гађајући
нас осиромашеним ураном, мини атомским бомбама пуњеним
плутонијумом, смећем из својих нуклеарних постројења.
Бомбардовање наших простора муницијом са осиромашеним
ураном допринело је повећању радиоактивности не само код
нас већ и у свим земљама Југоисточне Европе. Повећање
радиоактивности на територији Србије, Црне Горе,
Македоније, а поготову Косова и Метохије, настало је услед
деловања крилатих ракета ''Томахавк'' и пројектила од 30
милиметара, који улазе у комплет наоружања америчких
јуришних авиона А-10. У пробојним главама крилатих ракета
''Томахавк'' налази се око 3 килограма осиромашеног урана.
Против-оклопна језгра крилате ракете и метка од 30
милиметара састоје се од отпада нуклеарног горива које
садржи осиромашени уран -238 (96-99%), уран-235
(3,5-0,71%), а негде се налази и плутонијум. Кад удари у
чврсту подлогу, пирофорни уран сагорева и 80% прелази у
облак аеросола и прашине ураноксида, који се могу ширити
десетинама километара унаоколо. Врло отровне паре аеросола
и прашине урановог оксида изазивају неповратна оштећења
унутрашњих органа и доводе до настајања рака. Професор др
Слободан Чикарић упозорава да су леукемије и лимфоми, који
чине пет одсто свих тумора, у драстичном повећању: „Од
2001. до 2010. године њихова учесталост је повећана за 110
одсто, а смртност од ових болести чак за 118 одсто. То
значи да годишње бележимо пораст оболевања од леукемија и
лимфома за 11 одсто, а пораст морталитета за 12 одсто.
Њихова експанзија је почела 2006. године, значи седам и по
година после бомбардовања, а пораст оболевања се и даље
бележи. До ових података нисмо дошли напамет, већ на
основу озбиљног истраживања на узорку од 5,5 милиона
становника централне Србије“.
Овако велики проценат оболевања од разних врста карцинома
упозорава да нас НАТО бомбардери нису гађали само
муницијом са осиромашеним ураном већ и нечим много
прљавијим, као плутонијум или према тврдњи немачког
професора из Хајделберга др Габријела, и мини атомским
бомбама.
У овим данима подсећања увек се треба сетити и оних који
су својим директним учешћем и помагањем у агресији на нашу
земљу допринели овако драматичном погоршању здравља наших
људи и пре свега наше деце. То су Белгија, Холандија,
Данска, Чешка, Француска, Немачка, Мађарска, Италија,
Шпанија, Турска, Канада, Велика Британија, Норвешка,
Пољска, Португал, Луксембург и Сједињене Америчке Државе.
Бомбардовањем Југославије проузрокована је еколошка
катастрофа великих размера, која се прелила преко граница
наше земље. Радиоактивно загађење нашег тла трајаће
вековима.
Употреба муниције са осиромашеним ураном представља
повреду основних принципа међународног хуманитарног права.
Ти принципи се односе на забрану коришћења оружја којим се
наносе непотребна разарања или сувишне патње становништва,
која изазивају неселективна дејства, односно дејства
против лица која не учествују у ратним операцијама,
угрожавање територија неутралних земаља, које нису у
сукобу. Такође је забрањена употреба загушљивих, отровних,
и сличних супстанци, укључујући и биолошка средства и ону
муницију која проузрокује опсежна, дуготрајна и озбиљна
оштећења природне околине. Ови принципи међународног
хуманитарног права су дефинисана почетком ХIX и XX века
следећим документима: Хашким конвенцијама из 1899. и
1907., Женевским конвенцијама из 1923, 1925 и 1945. године
и Статутом Међународног војног суда у Нирнбергу. Касније
су ове конвенције допуњене забраном коришћења нагазних
мина, (Женевска конвенција 1998. год.) као и забраном
употребе касетних бомби.
Бомбардовањем Југославије САД су испробале своје ново
прецизно оружје. Показало се на нашем тлу да је ово оружје
способно да изазове техногене катастрофе великих размера
погађајући одређене објекте који су еколошки опасни. У
такве објекте спадају сви типови електричних централа,
постројења за производњу нуклеарног горива и атомске
муниције, хемијска, петрохемијска, металуршка и
биотехнолошка постројења, рафинерије, складишта за њихове
сировине и производе, цевоводи за транспорт нафте, гаса и
амонијака, као и војни објекти који садрже опасне
материје.
Систем прецизног оружја представља офанзивни систем
наоружања развијене државе (или коалиције НАТО) намењеног
за оружано решавање конфликтне ситуације између ривалских
држава. Агресија НАТО на Југославију, према мишљењу руског
војног стручњака Малишева, професора на руској Војној
академији, имала је за циљ, прво, да нанесе економску,
социјалну и еколошку штету непослушној држави Југославији,
и друго, да да психолошку лекцију другим сувереним
државама шта ће им се десити уколико се не потчине диктату
силе САД.
После завршетка агресије, много људи је оболело и напрасно
умирало. Тако сам сазнала да је 36 младих радника
елекродистрибуције, који су механички, метлама, чистили
мрежу од електропроводљивих влакана са наших далековода,
умрло врло брзо после престанка бомбардовања. Овај податак
ми је дао тадашњи директор српских електрана. Случај који
лично знам је и мој комшија из Сурдулице, заставник у
пензији, који је одмах после бомбардовања стамбене куће у
Сурдулици у којој је погинуло тринаесторо људи, сишао у
кратер и нашао метални део од стабилизатора ракете. Лечен
је на ВМА, умро је септембра 2001. године од карцинома
плућа. Мој супруг пуковник др Мирко Лукић је све време
бомбардовања био на терену, извиђао бомбардована места у
околини Београда и умро је од карцинома плућа 2003.
године. Његова двојица колега инжењери, су такође били на
истим задацима али на различитим локацијама у широј
околини Београда и они су преминули од злоћудих болести;
један од галопирајуће леукемије а други од неуролошке
болести такође 2003. године.
Свако од нас сигурно познаје бар две младе жене које имају
проблема са изношењем трудноће до краја. Све више је
младих људи који тешко долазе до потомства. И то је један
од дарова ''милосрдног анђела''.
Узроци разних болести и здравствених тегоба код нашег
становништва нису искључиво последица радиолошке болести,
које се повезују са осиромашеним ураном. Великог удела у
погоршању здравља имају и хемијски продукти сагоревања,
који су се ослобађали у атмосферу услед великих пожара у
хемијским складиштима и нафтним резервоарима, од којих
многи спадају у кумулативне отрове. Таложе се у организму
и то најчешће у јетри.
Бомбардовањем СР Југославије НАТО алијанса је прекршила
све међународне конвенције и без одобрења Савета
безбедности УН и без најаве рата отпочела у пролеће 1999.
године агресију на СРЈ. Ову бомбардерску акцију челници
НАТО савеза назвали су "хуманитарном кампањом'' с циљем
заштите албанског становништва на Косову и Метохији код
нас познату под именом ''Милосрдни анђео''.
Наш геостратешки војни стручњк, генерал др Радиновић
сматра да је та агресија 19 најразвијенијих земаља Запада
на једну малу земљу, која није била претња ниједној од
њих, имала све карактеристике свеобухватног терористичког
насиља у основи кога је било кажњавање и одмазда према
једном малом слободоумном народу, промовисање доктрине
новог интервенционизма изван граница НАТО земаља и рушење
међународног правног и политичког система.
Ратни губици Алијансе у људству и техници никад до краја
неће бити обелодањени, али се зна да су материјални губици
били велики и да су имали и људске жртве. После завршетка
агресије, 10 јуна 1999. године, Србија је постала тек
једна од 130 земаља у свету на чијој се територији налазе
амерички војници.
Бомбардовањем наше земље на нашој територији се одвијао
монструозни ратни злочин и експеримент у коме су, поред
бомби са осиромашеним ураном, коришћени пожари на
хемијским постројењима, услед којих су настајала отровна
хемијска једињења слична бојним отровима, али са
продуженим дејством. Погубне последице експеримента “in
vivo” цивилизованог евро-атлантског пакта биће нажалост
све присутније и све теже по здравље нашег становништва.
Директни кривци за то су сви они који су нас бомбардовали.
Ми немамо право да им то заборавимо, нити било ко из ове
земље има права да им то опрости.
Београд
08. март 2013.
др Мирјана Анђелковић Лукић, виши научни сарадник
|