Istorijski revizionizam ostrašćen najgorim nazadnim uverenjima, nastoji da iz korena izmeni svest i istinu o ulozi našeg naroda u pobedi nad fašizmom. Herojski podvig pobednika i junaka, boraca NOR-a, se u interpretaciji revizionista nipodaštava, dok se kvislinški elementi glorifikuju i prikazuju kao stradalnici. Od restauracije kapitalizma u Srbije ne prestaju pokušaji da se deo naroda identifikuje s najvećim kukavicama i izdajnicima svoga roda, poput četnika, koji ni jednu značajnu borbu nisu imali s okupatorom. S druge strane, počinili su nebrojene svirepe ratne zločine nad civilima i nejači, i ostali po zlu upamćeni i poznati.
U isto vreme, partizanima, istinskim borcima protiv fašizma, oduzimaju se zasluge, revidira se i minimalizuje njihova herojska i veličanstvena uloga u ovoj istorijskoj epizodi. To se između ostalog uradilo i radi oduzimanjem naziva ulica, izmeštanjem i vandalizovanjem spomenika i spomen obeležja. U pitanju su sistematski, nikako spontani nasrtaji, s manje ili više otvorenom podrškom svih buržoaskih vlada u Srbiji. I sudske rehabilitacije služe toj svrsi. Najsramnija je rehabilitacija Draže Mihailovića, ali to je samo jedna od stotinu rehabilitacija koje je izvršila sadašnja Republika Srbija.
Među tim slučajevima je i postupak rehabilitacije koji je još u toku, pukovnika i komandanta četničkoga Rasinskog korpusa Dragutina Keserovića. Jedinice pod vođstvom Keserovića su tokom čitavog rata, glavnu borbu vodili protiv partizana, i pritom činili i neke svirepe i jezive zločine. Keserović je 1945. godine osuđen na kaznu smrti streljanjem. On nije bio nikakva žrtva, kako pristalice rehabilitacije pokušavaju da pokažu, već svirepi i mučki ubica. Nikakav antifašista, već ulizica okupatora.
Ovih dana, iako Keserović još nije rehabilitovan, ponovo je pokrenut postupak za podizanje spomen crkve njegovim jedinicama na planini Goč, a koje su bile pod komandom četničkog kapetana Nikole Gordića. Pojedinci iz lokalne vlasti u Vrnjačkoj Banji na različite načine afirmišu ovu inicijativu i blagonaklono se odnose prema četničkim crnkošuljašima koji su ovih dana održali pomen četnicima ove jedinice na Goču.
Koliko god se oni iz petnih žila napinjali da izmene istinu o kukavičkom i kvislinškom karakteru četnika mi im kratko poručujemo – neće proći!
Smrt revizionizmu!
Pobeda je naša!
Smrt fašizmu, sloboda narodu!
Sekretarijat NKPJ,
Beograd,
08. 05. 2021.
Pre svega bih se zahvalio svim govornicima za njihove doprinose, a takođe bih se jako zahvalio organizaciji Coordinamento Nazionale per la Jugoslavija za gostoprimstvo.
Kao jedina omladinska organizacija sa konzistentnom linijom u skladu sa Marksizmom-Lenjinizmom u Srbiji sa jugoslovenskim karakterom, mi iz SKOJ-a (i NKPJ) smo dosledno osuđivali reviziju istorije u Srbiji i bivšoj Jugoslaviji i protivili se istoj. S obzirom da trenutno radimo prvobitno u Srbiji, dozvolite mi da ukratko ocrtam trenutno stanje legalnog i istorijskog revizionizma u toj zemlji, koje naravno postoji u kontekstu šireg evropskog antikomunizma, jednačenja komunizma sa fašizmom i lažiranja istorije.
Trenutno postojeća težnja k reviziji istorije je osnovana na liberalnoj i antikomunističkoj ideologiji koja potiče iz kasnog jugoslovenskog perioda, koju su predvodile ličnosti poput Vojislava Koštunice, Koste Čavoškog (kasnije lideri vladajućih liberalnih partija u Srbiji) i članova Srpske akademije nauka i umetnosti (SANU). Svaki navodno pro-srpski element u istoriji Balkana je počeo da privlači novu pažnju i poštovanje, što je još više važilo zbog bratoubilačkih ratova 90. godina i obnove etnonacionalizma. Među pokretima koji su se tako smatrali su bili i kolaboracionistički četnici i njihov vođa Dragoljub Draža Mihajlović, rojalisti i srpski nacionalisti koji su učestvovali u Drugom svetskom ratu. Uprkos raznovrsnoj kolaboraciji ne samo sa nacističkim okupatorom nego i sa genocidnim režimom NDH, oni su izjednačeni sa antifašističkim partizanima u zakonu usvojenom u Srbiji 22. decembra 2004. godine. Po mnogim srpskim nacionalistima, oni su nacionalno svesni protivotrov za kosmopolitske partizane, pretežno komuniste, koji su predstavljeni kao počinioci ogromnih ratnih i posleratnih zločina nad srpskim narodom.
Zakon o rehabilitaciji iz 2004. godine je bio logični ishod pobede takozvanih „demokratskih“ stranaka na srpskoj političkoj sceni 2000. godine, kada je Milošević svrgnut a SPS počela da igra pozadinsku ulogu u politici. Posle tog zakona se javio niz bizarnih nametanja pre-socijalističke simbolike, kao što su teistička i monarhistička himna „Bože Pravde“, uvedena 2006. godine, koja veliča Boga kao zaštitnika srpskog naroda (iako je Srbija oduvek plurietnička zemlja), i grb sa kraljevskom krunom, što je naročito smešno jer je Srbija od kraja Drugog svetskog rata republika.
Dok takve simbolike pomažu u menjanju ideološke paradigme, što je potrebno da bi se normalizovala monarhistička i desničarska stanovišta a s time i revizija istorije, teže pitanje je naravno direktna rehabilitacija fašističkih kolaboracionista. Na tom polju je zakon jednčenja četnika i partizana iz 2004. godine praćen Zakonom o pravnoj rehabilitaciji 2006. godine, koji je proširen 2011. Ovaj zakon su ponovo predvodile demokratske stranke koje su u to vreme činile vlast, kao i Socijalistička partija Srbije, koja u svom programu veliča antifašističku i partizansku prošlost Srbije. Putem ovog zakona je rehabilitovano preko 3000 osoba u Srbiji, mnogi uz znatne „reparacije“ isplaćene njihovim potomcima. Velike ličnosti koje su se u prošlosti smatrali izdajnicima, poput kraljevske porodice Karađorđević i Dragiše Cvetkovića, koji je potpisao stupanje Kraljevine Jugoslavije u Trojni pakt, su rehabilitovane. Ali nisu samo kraljevska porodica i političari ti koji su dobili privilegiju rehabilitacije; mnogi od njih su jednom osuđeni kao počinioci najstrašnijih ratnih zločina tokom Drugog svetskog rata. Članovi Nedićeve kvislinške milicije, članovi Srpskog dobrovoljačkog korpusa, koje je vodio srpski fašista Dimitrije Ljotić, kao i članovi SS divizije Princ Eugen i razne Ustaše, čiji je pokret počinio genocid nad Srbima, Jevrejima i Romima, su rehabilitovani. Bilo je i pokušaja da se Milan Nedić, srpski Kvisling, rehabilituje, ali to je očigledno bilo preko svake mere – čak i za jednu državu koja je bez problema rehabilitovala ličnosti kakve sam upravo pomenuo. Trebalo bi ovde i da podvučem da je Evropska unija više puta podsticala Srbiju da u potpunosti sprovede Zakon o pravnoj rehabilitaciji i sve katastrofe do kojih je on doveo.
Ali to nije sve. U skorijim vremenima nismo videli zastoj revizije istorije putem rehabilitacije. Prošle godine su Četnici i njihov vođa Draža Mihajlović imali čast da ih predsednik Srbije, Aleksandar Vučić, veliča kao antifašističke heroje pred delegatima SAD, Kanade, Italije, Poljske, Francuske i Velike Britanije. To se dogodilo na spomenu operacije Haljard, a predstavljalo je prvi put da je predsednik Srbije tako odao čast Draži Mihajloviću i Četnicima.
Ana Brnabić, premijerka Srbije i saradnica predsednika Vučića, je na sličan način digla prašinu prošle godine u poseti Argentini, gde je posetila grob Milana Stojadinovića i hvalila istog. Stojadinović, nekada premijer Kraljevine Jugoslavije, je bio posvećeni antikomunista. Godine 1954. se sastao u Buenos Airesu sa Antom Pavelićem, hrvatskim Hitlerom, kako bi razradili raznorazne nacionalističke ideje: podela Jugoslavije u nezavisnu Hrvatsku i nezavisnu Srbiju, obe žestoko naspram progresivne Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije.
Sva ova normalizacija abnormalnosti je ozbiljno uticala na intelektualne i političke rasprave u Srbiji. Knjige koje brane „Đenerala Milana Nedića“ kao čoveka koji je samo želeo da spase svoj narod iz iskušenja, ili koje brane „antifašistički“ karakter Četnika, su u izobilju. Uz njih ide široka nacionalistička i pseudo-naučna literatura koja od srpske istorije čini mitologiju, pa čak i trvdi da je srpska ćirilica najstarije pismo na svetu i da su praistorijski Evropljani svi bili Srbi. Takav diskurs se u potpunosti toleriše i jednači sa istinitim naučnim istraživanjima, i tako svakome ko nije ekspert oduzima sposobnost da istinu odvoji od laži. Ovo postčinjeničko stanje znači da više nema pravila i da se bilo koja agenda lako progura uz dovoljno finansiranja.
U svom ovom haosu se pokreti ekstremne desnice preporađaju među ljudima koji iz očaja traže put iz zvaničnog političkog cirkusa. Kao odličan primer toga služi skorašnji povratak u Srbiju Gorana Davidovića, vođe neonacista i počinioca zločina iz mržnje, koji je prošle godine oslobođen od optužbi i kome je ponovo dozvoljeno da učestvuje u politici Srbije. Mi biti protivotrov za ovakve poruke, da se borimo za socijalnu pravdu i nastavimo da razbijamo iluzije u sferi istorijskog revizionizma.
Otkako je osnovana 1990. godine, Nova Komunistička Partija Jugoslavije se, zajedno sa omladinskim savezom SKOJ, direktno protivila reviziji istorije svim stredstvima, ma koliko ograničenim, koji su joj na raspolaganju. Krajnje je važno da nastavimo i pooštrimo svoje delatnosti u sferi odbrane istorije u perspektivi, jer će to sigurno biti potrebno kako se protivrečnosti kapitalizma i klasni antagonizmi intenziviraju. Stoga nam je blagoslov što nam se organizacije šire, a naročito SKOJ, gde omladina otvara mnoge nove oblasti delatnosti i produbljuje druge. Takođe bismo rado nastavili internacionalističku saradnju u oblasti revizije istorije i oberučke prihvatamo bilo koji doprinos u toj oblasti naših drugova iz Italije, koji se takođe suočavaju sa sličnim problemima.
Hvala vam puno
Dušan Milenković
SKOJ - Savez komunističke omladine Jugoslavije