|
Sulle attivitŕ del
Forum di Belgrado per un mondo di eguali
/ Beogradski Forum za svet
ravnopravih /
incluse analisi ed interviste di
Živadin Jovanović
presidente del Forum di Belgrado ed
ex Ministro degli Esteri della Jugoslavia nel
governo presieduto da Milosević
A
partire dalla metŕ del 2018
gli aggiornamenti sulla figura di Živadin
Jovanović e sulle attivitŕ del Beogradski Forum
za svet ravnopravih
si trovano nella nuova
sezione del nostro sito internet, con i tag
beogradski
forum oppure zivadin
jovanović
|
- In questa pagina potete anche leggere:
Живадин
Јовановић: 1244
КЉУЧ МИРА У ЕВРОПИ
(Beoforum, 2018)
СВЕДОЧИМ
О ИСКУСТВИМА. Живадин Јовановић
Одговори на питања новинара „Политике“
Дeјана Спаловића, о дипломатији (1
август 2018)
[intervista
al noto diplomatico, ex Ministro
degli Esteri della Jugoslavia
federale e attuale presidente del
Forum di Belgrado per un Mondo di
Eguali, Z. Jovanović]
CHINA+16CEEC
COOPERATION – HISTORIC ACHIEVEMENTS
Zivadin Jovanovic' Interview to Xinhua,
July 5th, 2018
OPENESS
INSTEAD OF PROTECTIONISM (Friday, 20
April 2018)
Zivadin
Jovanovic' Interview to the
“Peoples’ Daily”, Europe
Correspondent Dr Ren Yan, Brussels
ZIVADIN
JOVANOVIC FOR PEOPLE’S DAILY (April
2018.)
THE
TWO SESSIONS – IMPLEMENTING 19TH CPC
CONGRESS GUIDELINES (Thursday, 15
March 2018)
Zivadin Jovanovic' Interview to
the “Peoples’ Daily”, Europe
Correspondent Dr Ren Yan, Brussels
КОЛИКО
СРБИЈА ТРЕБА ДА БУДЕ МАЛА ДА БИ СЕ У ЊОЈ
ЖИВЕЛО БОЉЕ? (четвртак, 15 март 2018)
Изјаве Живадина Јовановића у ,,Јутарњем
програму'' телевизије ,,Хепи''
Србија
је ту где је, ни на Истоку ни на Западу
(Живадин Јовановић о посети господина Веса
Мичела, помоћника државног секретара САД, у
Београду, 14 март 2018.)
”Istina
je, varaju nas”. Изјаве Живадина
Јовановића за Тањуг (недеља, 11
март 2018): ВИДЕО
1 ; ВИДЕО
2
Dačićeva izjava je istina, uveren
je nekadašnji ministar spoljnih poslova
Jugoslavije Živadin Jovanović, koji
ističe da je to tačna definicija odnosa
međunarodne zajednice prema Srbiji po
pitanju Kosova i Metohije...
АУДИО: Интервју
Живадина Јовановића у емисији Новости
дана РТБ, 10 марта 2018-те
КО
ЈЕ ЗА БУДУЋНОСТ А КО ЗА ПРОШЛОСТ?
(Живадин Јовановић, Београдски форум за свет
равноправних, среда, 31 јануар 2018)
ЈАПАН
ПРИМЕР КАКО СЕ ЧУВАЈУ ТРАДИЦИЈЕ И
РАЗВИЈАЈУ МОДЕРНЕ ТЕХНОЛОГИЈЕ
(Интервју Живадина Јовановића Радио
Београду, 15. JAN 2018): AUDIO
Novo poglavlje u tradicionalno
prijateljskim i sadržajnim odnosima
Srbije i Japana i to u ovoj 136. godini
od uspostavljanja srpsko-japanskih
diplomatskih odnosa koje je inicirao
srpski kralj Milan Obrenović, a
prihvatio japanski car Mejiđiju.
Istorija beleži da je jedan od
najpoznatijih lidera 20. veka predsednik
Socijalističke Federativne Republike
Jugoslavije Josip Broz Tito 1968. godine
posetio Japan i da je u tom periodu
Jugoslavija bila na drugom mestu u
svetu, iza Japana, po stopi rasta
društvenog bruto proizvoda...
CLOSE
BONDSTEEL! / MESSAGE
TO THE USA PEACE MOVEMENT AND
WORLD PEACE COUNCIL
(messaggio
di saluto del Forum di Belgrado alla
conferenza nazionale USA contro le basi
all'estero, Baltimore, Maryland, 12-14
gennaio 2018)
Community
of Shared Future of
Mankind (By Živadin
Jovanović, China
Investment, January 1,
2018)
GERMANY
AND KOSOVO PRECEDENT (By
Živadin Jovanović, Global
Research, December 19, 2017)
The War on Yugoslavia, Kosovo
“Self-Determination” and EU-NATO
Support of KLA Terrorists.
Dietmar Hartwig’s warning
letters to Angela Merkel
It seems that the
recent developments in Europe, and
in particular the rising
secessionism (Catalonia,
Flandreau, Corsica, Veneto,
Scotland), rings a bell, or rather
is reminiscent of certain events.
The ensuing ones are shedding more
light on the roles of the EU
(EEC), the USA, Great Britain and
Germany. One wonders to what
extent those democracies have been
guided by the principles of
international law and democracy
pertaining to the Kosovo crisis...
PORT
CITIES ALONG THE BELT AND ROAD
(Monday, 25 December 2017)
Živadin Jovanović,
President of the Belgrade Forum for a
World of Equals, took part in the
conference on cooperation of port cities
in the implementation of Chinese
President Xi Jinping’s Belt and Road
Initiative, held on December 5-9, 2017,
in the port city of Tianjin, in the
northeast of China...
ГРАДОВИ
- ЛУКЕ НА ПОЈАСУ И ПУТУ (среда,
20 децембар 2017)
Председник
Београдског форума за свет
равноправних Живадин Јовановић
учествовао је на конференцији о
сарадњи градова-лука на остваривању
Иницијативе Појаса и Пута кинеског
председника Си Ђинпинга, одржаној
5.-9. децембра 2017. године, у
граду-луци Тијенцин, на североистоку
Кине...
PARTNERSHIP
– THE BASIS OF SUCCESS OF THE BELT AND
ROAD INITIATIVE (THE SILK ROAD
CONNECTIVITY RESEARCH CENTER, 2 December
2017)
ПАРТНЕРСТВО
- ОСНОВ УСПЕХА ИНИЦИЈАТИВЕ ПОЈАСА И
ПУТА (ЦЕНТАР ЗА ИСТРАЖИВАЊЕ
ПОВЕЗИВАЊА НА ПУТУ СВИЛЕ, Београд, 2.
12. 2017.)
VIDEO: Srbija
Online - Zivadin Jovanovic - (TV KCN
26.10.2017) (TVKopernikus, 27 ott
2017)
CHINA
TO STAY THE PILLAR OF PEACE AND
DEVELOPMENT (Zivadin Jovanovic, President of the
Belgrade Forum for a World of Equals /
President of the Silk Road Connectivity
Research Center, 13 October 2017)
In the eve of the 19th CPC
Congress
AUDIO: Српска
дипломатска офанзива на Ист Риверу [Offensiva
diplomatica della Serbia alla recente sessione
ONU]
Живадин Јовановић, Ана
Томашевић, Стеван Гајић и Милан Крстић
(уторак, 26 септембар 2017)
Унутрашњи
дијалог о Космету -
зашто се западу жури? [Dialogo
sul Kosmet]
Београд, 22. септембар
2017.
AUDIO/VIDEO: Ни
нуклеарна бомба не може да заустави пад
Запада (видео) [Nemmeno
la bomba nucleare puň arrestare il declino
dell'Occidente]
понедељак, 11 септембар
2017 [intervista a Sputnik]
Interview: BRICS
– TURNING POINT TO THE NEW WORLD
ECONOMIC SYSTEM (Zivadin Jovanovic –
Belgrade Forum for a World of Equals, Silk
Road Connectivity Research Center,
11.8.2017)
In the eve of BRICS Summit,
Xiamen, 3-5 September, an Interview to
the Peoples Daily
Five
years after inception of China-CEEC
Cooperation - REMARKABLE ACHIEVEMENTS
(Zivadin Jovanovic – Belgrade Forum
and Connectivity Research Center, 23 June
2017)
... In 2012 then Prime-minister of
the People’s Republic of China Wen Jibao
presented to the first summit of prime
ministers of China +16 CEE countries in
Warsaw, Poland, the document titled
“China’s Twelve Measures for Promoting
Friendly Cooperation with Central and
Eastern European Countries. The document
known as “Warsaw Initiative” symbolizes
the beginning and foundation of
multitier, long-term, strategic
cooperation between China and 16 CEE
countries (1+16), based on sovereign
equality, mutual trust and benefits, in
win win mode...
WIN
WIN SUMMIT (Zivadin
Jovanovic, "China Investment"
9.5.2017.)
CHINA'S
MAGAZINE 'CHINESE INVESTMENTS' HAS
PUBLISHED THE ARTICLE 'WIN-WIN
SUMMIT' DEVOTED TO THE SILK ROAD
FORUM SUMMIT, HELD RECENTLY IN
BEIJING, BY ZIVADIN JOVANOVIC
ЗА
РАЗВОЈ ПОТРЕБНИ НОВИ
ПОДСТИЦАЈИ, НОВЕ СТРУКТУРЕ И
НОВИ ПОРЕДАК
(1.6.2017.)
Шангајски
форум је и ове, као и претходних
11 година, одржан крајем маја и
био посвећен економско-технолошком
развоју Азије и света.
THE
BRI SUMMIT FORUM IN
BEIJING – GREAT SUCCESS
(Zivadin Jovanovic,
15.5.2017.)
... In
the field of people to people
exchange, Serbia received a
package of 1.000 scholarships,
100 per year for the next 10
years. The perspective to have
direct air-flights
Belgrade-Beijing (Shanghai) is
expected to start functioning
before the end of this year
thus complimenting no visa
regime which started to
function from January this
year contributing to doubling
of tourists’ visits to Serbia
in the first three months of
this year compared to the same
period of the last
year...
Interview:
Serbian
expert speaks highly of upcoming
Belt & Road forum in Beijing
(by Wang Huijuan, Xinhua 2017-05-07)
The
upcoming Belt and Road forum in
Beijing will be one of the most
important, constructive and
productive international conferences
reflecting global economic changes
and challenges. "It will demonstrate
strong political will in favor of
win-win cooperation, innovative,
inclusive and sustainable
development, as well as be in favor
of peace and stability," said
Zivadin Jovanovic...
Interview: CHINA - WELL OF
INSPIRATIONS (2.3.2017.)
The
BRI Summit Forum in Beijing was the
great success of President Xi
Jinping, Chinese leadership and
China. It gathered many world
leaders, heads of states,
governments and international
organizations as well as other
government representatives from all
over the world...
Interview:
FOSTERING
CONNECTIVITY AND
COMPATIBILITY
(27.2.2017.)
Zivadin
Jovanovic's interview to
the Xinhua News Agency
Verso
il Summit del SilkRoad a Pechino:
incoraggiando la connessione e la
compatibilitŕ (Belgrado, 27
Febbraio 2017 – Traduzione di Giulia B. per
civg.it)
Intervista di Z. Jovanović
all'agenzia di stampa Xinhua
Живадин Јовановић: СРБИЈА
КУПУЈЕ ВРЕМЕ ЕВРОПИ
(28.12.2016.)
интервјуу Радио Београду
– In Serbia "la neutralitŕ dovrebbe
assurgere a principio costituzionale". Lo
afferma l'ex Ministro degli Esteri
jugoslavo Z. Jovanovic in una intervista a
Radio Belgrado, analizzando la crisi nei
rapporti UE-Russia
SUSRET
SA FIDELOM KASTROM (Živadin
Jovanović – i
na JUGOINFO-u)
ПУТИН
ЈЕДИНСТВЕН ДРЖАВНИК (Живадин
Јовановић, петак, 4 новембар 2016)
Текст који следи представља
редиговано и проширено излагање Живадина
Јовановића председника Београдског форума
за свет раноправних и некадашњи министар
за иностране послове СРЈ, на промоцији
књиге ,,Путин снага Србије'', аутора
Драгомира и Богољуба Карића, 23. октобра
2016., на Међународном сајму књига, у
Београду
... Погоршање односа између Русије и
Запада отпочело је управо после агресије
НАТО на Србију, подсетио је Председник
Путин током недавног самита земаља
БРИКС-а у Њу Делхију... Нико да се
забрине због чињеница да је Запад
разорио бившу СФРЈ, да је потом разорио
бившу СРЈ, да је западна алијанса
- НАТО, на челу са САД, 1999. извршила
илегалну оружану агресију силом отевши
покрајину Косово и Метохија, изазивајући
хиљаде људских жртава, сејући
осиромашени уранијум чије се погубне
последице прећуткују. Нико званично да
покрене питање накнаде ратне штете од
преко 100 милијарди САД долара, да се
забрине што је Запад и данас увелико на
послу разарања суверенитета и
територијалног интегритета Србије, да је
приграбио све важније економске
потенцијалне земље, да је преко својих
западних банака од 2001. до данас исисао
из Србије бар 60 милијарди УСД. Као да
је нормално да слушамо и читамо како су
све наше владе од 2000. године
прозападно оријентисане!... Говор
Владимира Владимировича Путина у Минхену
2007. године има историјску вредност.
Тада је, поред осталог, рекао: „Нема
уникалних случајева, Косово није
уникални случај.“ Западни партнери му
тада нису веровали. Било је и у Београду
људи који су се залагали за ту
уникалност. Не, агресијом НАТО 1999.
године прекршена су основна правила
повеље Уједињених нација и међународних
односа. Направљен је преседан од кога је
заболела глава многе земље на свету, али
се бојим да тешке последице тек
предстоје...
БЕОФОРУМ НА АНТИ-НАТО
СКУПУ У ВАРШАВИ: By
destabilizing Balkans USA and NATO are
destabilizing Europe (8.-9.
July 2016. – also on
JUGOINFO)
Serbia e Cina
2016
Alcuni testi di Zivadin Jovanović,
presidente del Forum di Belgrado per
un Mondo di Eguali, sui rapporti tra
i due paesi
Interview: Democracy
means freedom, equality and
solidarity (20.12.2016.)
Zivadin Jovanovic's
interview to the “People`s
Daily” (Zhenminzhibao)
Innovazione:
un fattore chiave
della crescita mondiale
(Živadin Jovanović, 14 settembre
2016)
La
visione, l'integrazione,
l'apertura e inclusivitŕ sono
le caratteristiche principali
del Hangzhou Consensus del
G20.
Sia nel Comunicato che
nel Piano d'Azione adottati in
occasione del vertice del G20,
tenutosi a Hangzhou (4-5
settembre) le innovazioni sono
percepite come il fattore
chiave per lo sviluppo globale
sostenibile...
ORIG.:
INNOVATION
– KEY DRIVER OF THE GLOBAL
GROWTH (Živadin Jovanović,
14 September 2016)
Interview: NATO`S
“Saint Trinity” – liberal
capitalism, privileges of the West
and uni-polar world (24 August
2016)
Zivadin
Jovanovic's interview to the
“People`s Daily”
(Zhenminzhibao) – also on
JUGOINFO
Interview: Belt
& Road Initiative to foster
China-Serbia win-win cooperation
(17 August 2016)
Economia
e sicurezza: due problemi
interconnessi
Intervista al "People's
Daily" di Zivadin Jovanović,
alla vigilia del G-20 in Cina
ECONOMIC
AND SECURITY PROBLEMS
INTERCONNECTED
Zivadin Jovanovic's
interview to the “People`s
Daily” (Zhenminzhibao) in the
eve of G-20 Summit in China,
9.8.2016
ASIA
BELONGS TO PEOPLES OF ASIA. The
Shanghai Forum 2016, View from
Serbia (July 2016)
Lo
Sviluppo della Cina č
ispirazione per il mondo intero
/ WIN
WIN COOPERATION SYMBOL OF CHINA
(30 June 2016 – also on
JUGOINFO)
<< Siamo grati
alla Cina che non votň a favore
delle sanzioni contro la Serbia
nel Maggio 1992, per il fatto che
condannň fortemente l’aggressione
alla Serbia nel 1999, e per il
fatto che rifiutň l’illegale,
unilaterale secessione della
provincia Serba del Kosovo e
Metohija... >>
China
and Serbia Expanding
Cooperation / Cina
e Serbia espandono la
cooperazione strategica ed
economica (26 maggio 2016 –
anche su
JUGOINFO)
На међународној конференцији о
иницијативи „Појас и пут“, одржаној
23. и 24. фебруара 2016. у Шенжену,
Кина:
ADDRESS
of Zivadin Jovanovic at the
Think Tank International
conference / Говор
Председника Беофорума
господина Живадина Јовановића
на конференцији у Кини
КИНЕСКИ
НОВИ ПУТ СВИЛЕ 21. ВЕКА / SILK
ROAD OF 21st CENTURY
Shenzhen
Declaration (Silk Road
Think Tank Association – Feb
23rd, 2016 Shenzhen, China) / Шенжен
Декларација (Тинк Танк
међународна асоцијација Пута
свиле)
VIDEO: Živadin
Jovanović za kineske medije /
Zivadin Jovanovic for China's
media (beoforum, 4 mar
2016)
VIDEO AND TEXT:
China
launches cross-border think
tank (CCTV.com, 2-23-2016)
|
Живадин
Јовановић
Агресија НАТО пакта 1999.
ПОЧЕТАК ГЛОБАЛИЗАЦИЈЕ НЕСТАБИЛНОСТ
Реч на
Трибини одржаној 23. марта 2016. Године,
у Београду
Агресија НАТО пакта 1999. године против
Србије (СРЈ), како је развој у међувремену
јасно показао, била почетак ланца агресија и
интервенционизма који је постао глобална
појава праћена великим проблемима као што су
разарање суверених држава, масовно
избеглиштво, ширење тероризма, милитаризација
међународних односа. Ако се томе додају
продужена економска криза, непрекидно
продубљивање јаза између развијених и
неразвијених делова света, између богатих и
сиромашних делова друштва, растуће неповерење
и конфронтација -резултат је глобална
нестабилност или, како неки аналитичари
закључују, нови хладни рат.
После агресије на СРЈ, уследио је напад
„коалиције вољних“, углавном, чланица НАТО, и
окупација Авганистана 2001. године, а потом
оружана агресија против Ирака. „Вољни“ су, под
вођством САД, окупирали Авгнистан да би
уништили Ал Каиду и одговорне за напад на
Светски трговински центар у Њујорку и Пентагон
у Вашингтону. Борба против тероризма,
паралелно је проширивана на територије других
држава, у првом реду на територију суседног
Пакистана, затим, на Ирак, Јемен, Сомалију и
друге земље. Колико је та борба била успешна
сведочи досад незабележена експанзија
тероризма, како на Блиском и Средњем Истоку,
тако у Африци и, нарочито, његово преливање у
Европу – од Турске, преко Француске и Белгије,
до Шпаније и Велике Британије. Од напада
„вољних“ у Авганистну су страдале хиљаде и
хиљаде цивила, жена, деце, сватова, лекара и
болничког особља, а производња хероина у тој
земљи под окупацијом је порасла за преко 40
пута. Што се тиче самог Пакистана,
становништво је страдало како од терориста
тако и од „вољних“ који су се борили против
терориста.
Када је реч о Ираку, подсетимо се још, да је
то била агресија, такође, без одобрења Савета
безбедности, под лажним, измиошљеним изговором
- трагања за оружјем за масовно уништење.
Злочини у Абу Граибу, Басри и стотине хиљада
убијених цивила, међу њима и огромног броја
деце, хладно су проглашени као жртве „вредне
циљева“! Ни Клинтон, ни Медлин Олбрајт, ни
Тони Блер никада нису објаснили – који су то
циљеви који се могу мерити стотинама хиљада
убијених цивила, жена и деце!
Затим су уследили напади појединих чланица
НАТО на Либију, кршењем мандата Савета
безбедности УН, који трају до данашњих дана.
Током недавних напада оружаних снага САД на
Либију убијено је и двоје службеника српске
дипломатије. Наше мисли данас једнако су
усмерене и према њима и њиховим породицама,
према српској дипломатији јер су жртве
глобализованог интервенционизма, као и жртве
агресије НАТО 1999. године. Под овим или оним
изговором, у овој или оној форми, спољне
агресије и крвави пучеви незадрживо су се
ширили - у Јемену, Малију, Сомалији, Сирији,
све до преврата у Кијеву. Модел за то је
успостављен 1999. и 2000. у Србији, односно,
бившој СРЈ.
Нови «демократски» стандард: сила изнад права
Војни интервенционизам НАТО, на челу са
САД, постао је глобална појава. Циљ је,
такође, глобални – успоставити силом пуну
контролу над важнијим потенцијалима на
Планети, од геополитичких, инфраструктурних и
економских до природних и људских, кршењем
свих норми међународних односа и разарањем
међународних институција на путу
безобзирне похлепе и експанзије.
Силу права замењује право силе - постало је
гесло НАТО после агресије на Србију (СРЈ)
1999. „Сила треба да буде изнад права“ –
пренео нам је Вили Вимер детаљ из стратегије
САД изложене у кратком писму Канцелару
Герхарду Шредеру, од 2. маја 2000. године.
[Актуелна питања спољне политике, стр. 75,
Београдски форум за свет равноправних, 2007.]
Пут глобализације ауторитаризма је поплочан.
Додуше, у одори демократије.
А шта су за собом остављали „борци“ за
демократију, цивиле, људска права, права
националних мањина, или штитоноше заштите
самопрокламованих „националних интереса“?
Најкраће речено – хаос; милионе убијених и
рањених; десетине милиона избеглица и
расељених; сукобљене нације, племена,
религије; разорена друштва и растргане државне
територије; Исламску државу и глобализовани
тероризам; милитаризацију; трку у наоружању;
глобално неповерење и конфронтацију.
Равноправност без ратова?
Овде смо чули и од нашег пријатеља Захари
Захаријева упозорење о опасности од
глобалног конфликта. Ми се надамо и, колико
можемо, боримо да до тога не дође. Наша нада и
очекивања заснивају се на дубоким променама у
глобалном распореду снага у корист снага мира,
равноправне сарадње, поштовања међународног
права, посебно принципа суверене
равноправности и на обнови улоге Уједињених
нација како кровне организације светске
заједнице народа. Епоха униполарнонг светског
поретка и систем либералног корпоративног
капитализма неповратно одлази у историју, а са
њом, надамо се и верујемо, одлази и НАТО као
њихова главна полуга и реликт хладног рата.
Међутим, и поред тога, не смемо превидети да у
главама идеолога „изузетности“ и „мисионарске
улоге“ мисоани процеси не функционишу као код
других људи. Судећи по њиховим класификацијама
„добра“ и „зла“, „пријатеља“ и „непријатеља“,
„правде“ и „неправде“, „терориста“ и „умерене
опозиције“, или „бораца за слободу и
демократију“ – још увек није мали број
„стратега“ који сматрају да је у одбрани
привилегија у међународним односима свако
средство допуштено.
Најопасније су структуре «из сенке» и моћници
који сматрају да се историја, ако већ није
добровољно прихватила свој крај, може
уништити, казнити или бар зауставити. Не
прихватају ништа и никога који представљају
препреку безакоњу и слепом егоизму на који су
се навикли током протеклаих деценија и векова.
Постаје им јасно да на привилегије и
„изузетност“ у светским односима даље не могу
рачунати, добровољно их се не желе одрећи.
Русија, Кина, друге земље БРИКС-а, већина
земаља у светској заједници не прихвата туђу
вољу као своју, још мање, туђе интересе као
своје. Хоће ли заступници теорије
„изузетности“ прихватити равноправност и
партнерство у светским односима, или ће
посегнути за оружјем, можда, чак и нуклеарним
да сачувају старе и освајају нове привилегије?
Хоће ли признати шта су стварни циљеви њихове
континуиране војне експанзије на Исток од
1999. и „Бондстила“, до „ротирајућих команди“
и тзв. антиракетних штитова на руским
границама? Од одговора на ова и слична питања
зависе будући мир и стабилност.
Велике опасности милитаризације
Ко дуго, без последица, гази основне
принципе Повеље УН, ко производи хаос и
„сукобе ниског интензитета“, ко обара и
поставља лидере других народа, ко нема обзира
за легитимне интересе других народа и држава,
ко је навикао да промашаје своје политике
преваљује на плећа других, ко се саживео са
праксом да његова увек буде последња па чак и
онда када очигледно обмањује и свој народ и
читави свет, тај свакако није имун ни на
хазардерске потезе! И у томе је извор велике
опасности.
Након НАТО агресије 1999. Изграђена је највећа
америчка база у Европи, а према некима,
највећа и у свету, изван територије САД, то је
база „Бондстил“, на српској територији, код
Урошевца.
То је била прва у ланцу америчких војних база
које су се потом множиле као печурке после
кише. Прве три, после „Бондстила“, добила је
суседна Бугарска а следеће четири
Румунија. И тако, све до такозваних
анти-ракетних система у Пољској, Румунији, и
низу других земаља, све ближе руским
границама.
Данас у Европи има више америчких и НАТО
војних база него на врхунцу Хладног рата!
Одавно већ нема ни Берлинског зида, ни
Варшавског пакта, ни СССР-а, ни два
супротстављена друштвена система, ни „осовине
зла“. Шта је онда циљ енормног раста броја
страних вопјних база у Европи, гомилања трупа
и технике на њеном тлу, милитаризације процеса
политичког одлучивања, милитаризације медија,
раста војних буџета? Има ли уверљивог
одговора?
Будући да смо под доминацијом НАТО медија у
читавом свету а посебно Европи, укључујући
Србију, све мање имамо времена, нарочито
опхрвани растућим социјално економским
проблемима, размислимо да ли је све то баш
тако као што гласе поруке са телевизија, из
НАТО редакција и других места у којима
доминира милитаризација.
Шта значи успостављање контроле ваздушног
простора од Балтичког мора до Анадолије,
линије која подсећа на доба римске империје.
То су неки нови моменти о којима треба
размишљати.
Као последица агресије НАТОпротив Србије (СРЈ)
1999. дошло је до милитаризације не само у
смислу физичког гомилања оружја и трупа, већ и
до милитаризације процеса политичког
одлучивања. Институције у Европи, националне и
оне регионалне, све више, постају покриће за
одлучивање у уским круговима о таквим питањима
као што су - санкције, војни издаци, нове
стране базама, привилегије и имунитети трупа
НАТО, све до питања чланства у војним савезима
и питања рата и мира. Својевремено је Споразум
о транзиту НАТО трупа преко српске, односно
југсловенске територије, јавно брањен као
чисто технички споразум, који није од интереса
за јавност, за народ! У уставу који је
претходио садашњем, о чланству земље у
међународним организацијама (на пример у НАТО)
одлучивао је парламент (Скупштина). У важећем
Уставу те одредбе више нема! Да ли је и то
знак напретка демократије? Сваки помен
референдума о најважнијим питањима од
„демократских промена“ 2000. до данас извргава
се руглу. Зашто? Одбојност према
референдуму о најважнијим питањима
унутрашње и спољне политике тешко да се може
објаснити одговорношћу институција, поверењем
грађана добијеним на изборима, или бригом за
напредак и бољи живот. Победа на изборима, па
ни предстојећим, не може се третирати ка „карт
бланш“ ни за тоталну распродају преосталих
потенцијала јавног сектора, ни за потписивање
„правно обавезујућег документа“ са Приштином,
ни за потпуну предају у наручје НАТО-у, ни за
федерализацију Србије под видом
децентрализације.
Издваја се на оружје а милиони људи напуштају
своје домове са Блиског истока тражећи
запослење у Европи. Нису то ленштине како се
злонамерно приказују, који су у потрази за
лагодним животом, или који желе да поремете
благостање Европљана. То су људи силом Запада
и њихових арапских савезника, протерани с
својих огњишта, људи који чувају голи живот и
егзистенцију, идући трбухом за крухом. За
разлику од лидера Запада, ти људи једноставно,
немају алтернативе да преживе. Зато се и не
могу зауставити ни оградама, ни патролама, ни
на копну, ни на мору. Кључеви су у рукама
запада – нека зауставе агресије, ратове,
интервенције. Пре свега, нека зауставе рат у
Сирији прекидом финансирања, наоружавања и
обучавања терориста, завртањем свих славина
снабдевања ИДИЛ-а. Уместо «дилова» са Турском,
нека се окрену инвестицијама и развоју земаља
Блиског и Средњег Истока који ће младим
нараштајима дати другу, бољу алтернативу ономе
што нуде идеолози џихада.
Треба констатовати да су Русија и Кина, већ
постали глобални фактори међународних
економских и политичких односа. Формирање
Азијске банке за развој инфраструктуре са око
60 земаља чланица, Развојне банке БРИКС-а и
других, потпуно нових институција и пројеката
глобалног значаја (Нови Пут Свиле 21. века)
говоре да је време монопола у уређивању
светских односа завршено.
Нема више озбиљнијих међународних проблема
који се могу решавати без равноправног учешћа
Русије и Кине. Верујем да је то предпоставка и
за праведно и одрживо решење за питање статуса
Косова и Метохије, у складу са резолуцијом
Савета безбедности УН 1244. «Дилови»
које нуде бриселски и вашингтонски комесари по
којима Србија, у име «реализма» и «европског
пута» мора да се одрекне свог уставног
поретка, своје постојбине, историјског
идентитета и резолуције СБ УН 1244, тешко да
могу бити нешто више од провидне симулације и
привида тобожњег решења.
НАТО верзија историје
Ревизија историје не почиње агресијом
НАТО, али од ње добија убрзање. У том процесу
инволвирано је много интереса и учесника, али
је посебна улога додељена Хашком трибуналу. То
је механизам који поред осталог има за циљ да
замени историчаре и да издиктира своју,
уствари, НАТО верзију историје, посебно, оног
дела који се односи на подручје бивше СФРЈ. За
велику већину народа Србије Хашки трибунал је
продужена рука НАТО пакта, који не дели
правду, већ изриће пресуде и то, превасходно,
припадницима српског народа.
На сутрашњи дан, кад се навршава 17 година од
почетка агресије, испланирано је изрицање
казне Радовану Караџићу, бившем првом
председнику Републике Српске. Нисмо присталице
теорија завере, али сматрамо да није случајно
што је изрицање пресуде Радовану Караџићу
предвиђено на дан почетка агресије НАТО на
Србију (СРЈ). Некоме одговара да се пажња
јавности са НАТО злочина почињених пре 17
година против српског народа и грађана Србије,
преусмери на изрицање пресуде Радовану
Караџићу. Очекују да сутра и наредних дана,
будемо заузети тумачењима и спорењима у
региону око те пресуде, а да се не види и не
чује одавање поштве хиљадама жртава у Србији и
Црној гори, да се не чује шта народ мисли о
разарању цивилних објеката, коришћењу оружја
са осиромашеним уранијумом, касетних,
графитних и свакојаких других бомби, да се не
чује и не види каква је зла починио НАТО пакт,
не само Србији и Региону, већ и целој Европи и
систему међународних односа.
Статистика говори да је, од 89 лица осуђених у
судницама Хашког трибунала на укупно 1.380
година, 67 Срба, што је више од 2/3 укупног
броја осуђених, са укупно 1.125 година
затвора; четрнаесторица су Хрвати осуђени на
183 године, петорица су Бошњаци осуђени на 41
годину, двојица Албанци осуђени на 19 година,
и један Македонац на 12 година затвора. Да ли
је то одраз оне стварности у којој су започети
и вођени грађански ратови и БиХ и Хрватској?
Где је ту одраз злочина према српском народу у
Сарајеву, Источној Босни, „Бљеску“, „Олуји“ и
многим другим местима и атничким прогонима!?
Злочине према српском народу у Хрватској,
Босни и Херцеговини и на Косову и Метохији,
њихове извршиоце Трибунал није нашао!
Реформа Војске по мери агресора
Посебна заслуга припада нашој војсци,
њеним борцима и генералима који су
професионално и патриотски бранили земљу и
народ. У тој борби животе је изгубило 1.008
војника и полицајаца. Њима, као и преко 2.500
погинулих цивила, међу којима је и преко
80-торо деце, данас одајемо пошту и саосећамо
са њиховим породицама. Само годину, две после
агресије, током тзв. реформе војске, готово
сви генерали, руководиоци одбраном од агресије
НАТО послати су у пенѕију. А ко је спровео
такву „реформу“? Били су то генерали НАТО,
међу којима, британски генерал Бик и француски
генерал Оланд, у својству саветника тадашњег
министра одбране Бориса Тадића!
И шта смо добили од реформе, то најбоље знају
припадници Војске Србије. Тенкове, хаубице,
тешко наоружање уопште, у Смедервској
железари, претопила је америчка фирма УС Стил
(US Steel) добивши тако најјевтинијио и
најквалитетнији челик. Кад су то завршили,
Американци су рекли да им се више не исплати
да остану у Смедереву, запаковали се о
напустили Србију!
А шта је био циљ агресије? Распоређивање
америчке војске на Балкану, односно, на
територији Србије, као прва карика у ланцу,
распоређивања америчких војних потенцијала ка
руским границама. Скок на Исток. Ново издање
познате доктрине“Drang nach Osten“. У име
ширења демократије и људских права. НАТО је
уједно обезбедио образац за нове војне походе
у другим деловима света, не обазирући се на
принципе међународних односа, Повељу УН, или
Савет безбедности као најважнији орган за
питања мира и безбедности. Међутим,
статистичари и аналитичари су саопштили да је
само у периоду од 2001. до 2011. године из
Србије, такве каква је остала разорена током
агресије НАТО, извучено 50 милијарди долара
преко тзв. приватизације, посебно
приватизацијом банкарског и финансијског
сектора. Највредније компаније на Косову и
Метохији, изграђене средствима Србије и бивше
Југославије, пале су у руке америчких и
компанија из земаља чланица НАТО. Првао
првенства у приватизацији у Покрајини, гле
чуда, имали су и неки истакнути функционери
Администрације Била Клинтона.
Да ли је то случајно?
Да се подсетимо: Силвио Берлускони је јавно
рекао да му се француски председник поверио да
је Француска војно интервенисала у Либији, јер
и она има права да се домогне неког либијског
извора нафте! Какав алтруизам у борби за
заштиту цивила, што је био званично
прокламовани циљ војне интервенције у Либији!
Неко може рећи – Берлускони је свашта причао,
био је овакав или онакав? У реду, али он је
био демократски изабран премијер једне
демократске земље. Један од њих. Макар у по
нечему и нетипичан.
Замислите цинизам којим политичари обмањују
своје народе наводним праведним мотивима
војних интервенција! У позадини су редовно
голи егоизам, грабеж, незаситост.
Весли Кларк, главнокомандујући НАТО 1999.,
изјавио је једној америчкој телевизији да је у
Пентагону добио списак земаља које ће САД
бомбардовати у наредном периоду. На питање
водитеља зна ли због чега, Кларк је одговорио
да му то нису прецизирали, али да он
претпоставља да је због
нафте.
Где је излаз?
Излаз је у прихватању нових реалности у
светским односима где не може бити надређених
и подређених, привилегованих и обесправљених,
„изузетних“ и хендикипираних. Излаз је у
враћању поштовању основних принципа
међународних односа и међународног права, а
пре свега, у поштовању принципа суверене
равноправности. У ширем смислу, излаз је у
јачању улоге Уједињених нација и поштовању
Савета безбедности као најодговорнијег органа
за мир и безбедност. У схватању да је
мултиполаризација светских односа процес који
се ничим не може зауставити, или прекинути,
јер је у светлости нараслих моћи Русије, Кине
и БРИКС-а, неминовност. У оријентацији на
демократизацију међународних односа што у
суштини значи – признавање права средњим и
малим земљама на сопствене интересе. У
одрицању од злоупотребе борбе против тероризма
за ширење и наметање ужих геополитичких
интереса великих сила, у прекиду финансирања,
наоружавања, обучавања и слања терориста у
кризна жаришта.
Тренутно је за мир и безбедност најважније
пронаћи мирно, политичко решење за рат у
Сирији уз уважавање интереса свих унутрашњих
политичких фактора, не рачунајући терористе
било које феле у политичке факторе.
Тероризам је постао глобални проблем због
двоструких стандарда, злоупотреба и
манипулација тероризмом. Ми то знамо од
грађанског рата у Босни и Херцеговини када су
западне силе, посебно СДАД, директно и
индиректно помагала премештање терориста са
Блиског Истока, из Чеченије и Магреба, њихову
обуку, наоружавање и организовање у јединице
које су се бориле на страни снага Алије
Изетбеговића. Ко се још не сећа бригаде „Ел
Муџахедин“ чији су припадници позирали на
фотографијама са одсеченим главама Срба!
Касније су се Муџахедини, поново, уз подршку
одређених земаља чланица НАТО, из БиХ
преместили на Косово и Метохију ојачавајући
снаге терористичке ОВК. А сама тзв. ОВК била
је савезник, пешадија НАТО током агресије
1999.
Може ли онда бити изненађујуће што се дуже
време из БиХ и са Косова и Метохије регрутује
највећи број бораца ИДИЛ-а? Шта рећи за делове
БиХ који нису под контролом званичних власти
Федерације БиХ, већ под контролом
вехабистичких вођа? Преко 60 исламских верских
установа у Сарајеву и Федерацији БиХ такође је
одметнуто од званичне исламске верске
заједнице?
Предлажемо да се одржи светска конференција
под окриљем Уједињених нација о борби против
тероризма. Пошто је то комплексно питање које
захтева пуно времена, деценије а можда и више,
таква конференција треба да буде само
инициајтор једног процеса стварања светске
конвенције о борби против тероризма. Лидер и
покровитељ борбе против тероризма морају да
буду Уједињене нације ако хоћемо да се спасимо
од нових убистава и даљег ширења тероризма у
Европи и другим деловима света.
За Србију је излаз у успопстављању и
учвршћивању стварне, пуне неутралности и
подизање тог опредељења на ниво једног од
основних уставних принципа. По угледу на
Аустрију и друге неутралне земље Европе које
су чланице ЕУ. У вођењу уравнотежене спољне
политике и отворености за равноправну сарадњу,
без једностраних концесија или привилегија за
било коју земљу, или групацију. То није само
могуће већ је егзистенцијална потреба и
дугорочни интерес Србије. У поштовању
достојанства и историјских искустава Србије. У
бржем ослобађању комплекса инфериорности према
Западу чије руке и историја односа према
Србији нису чисти. У моралној обнови,
усправљању и самопоуздању. У окретању себи,
својим људским, научним, културним,
геополитичким, природним и економским
ресурсима као предпоставци за равноправну
сарадњу са другима.
Живадин Јовановић
Председник Београдског форума за свет
равноправних
Извештај
са годишње скупштине Беофорума 23.1.2016 [resoconto della
Assemblea annuale 2016 del Forum di
Belgrado]:
ФОРУМ НЕЗАВИСНЕ МИСЛИ. Сеоба
народа последица незајажљивости и
интервенционизма богатих
FORUM OF INDEPENDENT
THOUGHT: Migration
of peoples is the consequence of
voracity and interventionism
Nova knjiga: Радован
Радиновић, Карактер ратова за
разбијање Југославије
(Београдски Форум 2016.)
Conferenza
internazionale: “Yalta,
Potsdam, Helsinki, Beograd: alla
ricerca di un ordine mondiale
sicuro"
Belgrado, 24–25 Novembre 2015
Tensioni
e scontri – Conseguenza delle
strategie occidentali (Živadin
Jovanović – anche su
JUGOINFO)
|
Међународна
научна конференција „Јалта-Потсдам-Хелсинки-Београд:
у трагању за безбедним светским
поретком“
одржана у Сава Центру,
23-25. новембра 2015-те у
Београду
ЗАОШТРАВАЊЕ
И СУКОБИ – ПОСЛЕДИЦА СТРАТЕГИЈЕ
ЗАПАДА (Живадин Јовановић i na
JUGOINFO-u)
Предлози
(i na
JUGOINFO-u)
НОВО
НИЈЕ ЗАБОРАВ СТАРОГ
(SUBNOR - i na
JUGOINFO-u)
VIDEO:
Јалта-Потсдам-Хелсинки-Београд:
у потрази за безбедним светским
поретком (PLAYLIST)
Финални
документ конференције, амандмани
и предлози - В. И. Јакуњин
Уводна
реч Залине Медојеве на
Омладинском округлом столу
Омладински округли сто: "Улога
младих у јачању мира, безбадности
и сарадње"
Залина Медојева је потпредседница
Центра националне славе и Фонда
Андреја Првозваног (РУСИЈА)
Поздравна
реч на конференцији - М. И.
П. Ивица Дачић
Свечано
отварање српско-руске изложбе
докумената у Сава Центру
Београдски форум за свет
равноправних – 23.11.2015,
Београд, Сава Центар
|
International
Science and Public Conference Yalta-Potsdam-Belgrade:
In Search of Secure World Order
Belgrade 24-25
November 2015
INSTABILITY
AND CONFLICTS – OUTCOME OF THE
STRATEGY OF THE WEST
(Živadin Jovanović - also on
JUGOINFO)
Propositions
of the Conference (also on
JUGOINFO)
Yalta,
Potsdam, Helsinki, Belgrade. How
can we build a more secure world
order? (also on
JUGOINFO)
VIDEOS:
Youth
Round Table
|
Уместо
вербалне – стварна сувереност
(1 новембар 2015) Договорена је
војно-техничка сарадња без које Србија
не би имала одбрану одговарајућег
квлаитета нити војну неутралност. Ова
сарадња ће помоћи да Србија изађе из
превелике везаности за НАТО и да
уравнотежи међународне односе...
RT
Interview: ‘Migrant
crisis: Result of EU blindly
joining US strategy’ – ex Yugoslav
FM / L’ex ministro degli
esteri jugoslavo: la
crisi dei migranti č il risultato
della fedeltŕ cieca dell’UE alle
strategie americane
(22.9.2015. – anche su
JUGOINFO)
ОПАСНО
ОМАЛОВАЖАВАЊЕ ДЕЈTОНСКОГ СПОРАЗУМА.
Живадин Јовановић na Новинскoj
агенцијi СРНА, 5. августа 2015. (Z. Jovanovic sulla
instabilitŕ della Bosnia di Dayton – i
na
JUGOINFO-u)
Не
отуђујте Телеком / Зна
ли ико шта у Србији није за продају?
(Il Forum di Belgrado contro la
privatizzazione di Telekom Srbija – јули 2015
– i na
JUGOINFO-u)
Годишњица
злочина у Варварину (2
јун 2015)
Cosa puň portare
alla Serbia la visita della
Sig.ra Merkel a Belgrado?
(Dragomir Vučićević, 28/5/2015 – anche su
JUGOINFO)
What
does dr. Angela Merkel’s visit to
Belgrade bring? / Шта
доноси др Ангела Меркел у Београд?
(Dragomir Vučićević, retired Ambassador,
President of Assembly of the Belgrade
Forum – 28 мај 2015 – i preko
JUGOINFO-u)
Offener
Brief an die deutsche Bundeskanzlerin
Frau Dr. Angela Merkel / Отворено
писмо канцеларки Ангели Меркел (Живадин
Јовановић, 26 мај 2015 – i preko
JUGOINFO-u /
auch ueber der jungen
Welt)
Може
ли Србија да испоручи све а не добије
ништа? Шта су САД добиле санкцијама
против Русије (Живадин
Јовановић, 25 мај 2015 – i preko
JUGOINFO-u)
Албанија
и Бугарска желе делове македонске
територије, може се умешати и Турска
(Живадин Јовановић / Први канал руске
државне телевизије о америчком подривању
Македоније, 25 мај 2015 - i preko
JUGOINFO-u i Fakti.org)
Шта
су САД и ЕУ добиле санкцијама Русији
(Живадин Јовановић, 14 мај 2015)
Изводи из одвојених изјава листовима
Франкфуртске „Всти“ и „Дневник“ - i
preko JUGOINFO-u
Србију
трајно држати изван европског развоја
(Живадин Јовановић / Вили Вимер, недеља, 17
мај 2015)
15 година једног писма Вилија Вимера
канцелару Герхарду Шредеру - i
preko JUGOINFO-u
(in
english: SERBIA
SHOULD STAY NEUTRAL, AWAY FROM NATO
Zivadin Jovanovic
on Fifteen Years of Belgrade Forum –
Tuesday, 27 January 2015)
LA
SERBIA DEVE RIMANERE NEUTRALE
Zivadin
Jovanovic, Presidente del Forum di
Belgrado – 27 gennaio 2015
Il
Forum di Belgrado per un Mondo di
Eguali, č un’associazione libera,
indipendente fondata 15 anni fa. Era
il marzo del 2000, quando il Forum
ospitň un importante convegno
internazionale che commemorava le 4000
vittime dell’intervento NATO del 1999,
contro la Repubblica Federale di
Jugoslavia.
Il
Forum crede e lotta per l’eguaglianza
e la sovranitŕ di tutti gli Stati e di
tutti i popoli come fondamento per una
cooperazione equa, per la pace,
stabilitŕ e sviluppo. Libertŕ di
scelta sulle politiche di sviluppo per
ogni paese, non ingerenza negli affari
interni e soluzione di tutti i
conflitti e questioni internazionali
con mezzi pacifici, sono i principali
punti per cui il Forum si batte.
Eguaglianza e sovranitŕ degli stati e
delle nazioni, come stabilito nella
carta delle Nazioni Unite, sono una
condizione essenziale per la
promozione dei diritti umani intesi
nella sua completezza, che comprendono
diritti politici, economici, sociali,
culturali, i diritto al lavoro,
all’istruzione, alla salute,
all’informazione e altri ancora. Il
Forum č per il rispetto dei principi
del diritto internazionale, specie per
il rispetto della Carta dell’ONU e
degli accordi di Helsinki del 1975.
Il
Forum coopera con molte associazioni
di simile orientamento in Serbia,
nelle altre repubbliche ex Jugoslave,
in Europa e nel mondo. E’ membro del
Consiglio Mondiale per la Pace che ha
base ad Atene, in Grecia.
Dalla
sua fondazione, il Forum ha pubblicato
piů di 150 volumi, ospitato molte
conferenze nazionali e internazionali,
tavole rotonde, conferenze stampa,
performance e altri eventi pubblici. I
suoi rappresentanti hanno preso parte
a molte conferenze organizzate in vari
paesi del mondo. Solo nell’ultimo
anno, il Forum ha pubblicato 6 nuovi
libri (7000 copie), tre dei quali sono
stati tradotti in varie lingue e
distribuiti in tutto il mondo.
Il
libro “La Serbia nella grande guerra
1914-1918”, scritto dal Professor Mira
Radojevic e Ljubodrag Dimic, č stato
stampato in due edizioni in Serbo, e
una in Russo, Tedesco e Inglese. Sono
in preparazione altre edizioni in
Cinese e in Slovacco. Tutto ciň č un
eccezionale contributo per la difesa
della veritŕ contro la sistematica, e
politicamente pilotata revisione della
storia del 20mo secolo.
Il
libro “La nuova guerra fredda”
contiene gli atti della Conferenza
Internazionale tenuta dal 22 marzo al
23 marzo 2014, in occasione del 15mo
anniversario dell’aggressione NATO
contro la Repubblica Federale di
Jugoslavia, č stato giŕ presentato
all’assemblea annuale del Forum
tenutosi a Belgrado il 24 gennaio
2015.
Nell’ultimo
anno, il Forum ha ospitato tre
conferenze internazionali e due tavole
rotonde che sono state seguite da
circa 2000 Serbi e da circa 200
scienziati ed esperti provenienti da
piů di 50 paesi.
Zivadin
Jovanovic, presidente del Forum, nel
suo intervento nell’ultima Assemblea
ha presentato le posizioni del Forum
su alcune questioni nazionali e
internazionali cruciali. Ha sostenuto
che una soluzione duratura e giusta
per la questione delle province del
Kosovo e della Metohija possono essere
cercate solo nelle risoluzioni numero
1244 del 1999 delle Nazioni Unite, e
nella Costituzione della Serbia. I
diktat di NATO/USA/UE imposti nei
cosidetti “negoziati di Bruxelles” non
sono una valida soluzione per un
durevole accordo-ha detto. “I
Negoziati” di questo tipo non sono
legali, gli interessi legittimi della
Serbia sono stati ignorati. Questi
paesi che hanno bombardato la Serbia
nel 1999 in combutta coi terroristi
dell’ UCK, oggigiorno continuano a
inseguire gli stessi obiettivi
strategici appoggiando gli ex
terroristi kosovari che nel frattempo
hanno smesso le divise militari per
mettersi in abiti civili.
Jovanovic
ha criticato la “sudditanza
psicologica nei confronti degli
emissari di UE/NATO”. Ritiene
inoltre che i rappresentanti del
governo soffrano del “complesso
d’inferioritŕ nei confronti dei loro
vicini, sebbene costoro abbiano
sputato, insultato, citato in
giudizio, calunniato e apertamente
avanzato rivendicazioni territoriali
in violazione dei diritti umani
fondamentali dei Serbi”. Tutto questo
perché alcuni di questi paesi sono
diventati dei membri della NATO e
dell’UE.
Jovanovic
si appella al governo affinché “non
venda aziende pubbliche come la
Telecom, la Compagnia Elettrica
(EPS), la ‘Danube insurance’,
terreni agricoli, acqua e miniere.
Se le principali risorse del paese
finiscono in mano straniera, come
potremmo sperare di vivere in una
libera ed indipendente patria”,
si domanda Jovanovic.
I
partecipanti del Forum hanno
fortemente appoggiato l’idea che la “Serbia
debba aderire costantemente al
principio di neutralitŕ”, e
che la Serbia “come piccolo e
pacifico paese non debba aderire
alla NATO, che č un’alleanza
militare aggressiva”. Ha
inoltre ribadito che la guerra in
Ucraina č la conseguenza della
strategia di allargamento ad Est della
NATO. La Serbia deve rimanere neutrale
resistendo a tutte le pressioni che
vorrebbero che applicasse le sanzioni
contro la Russia. Le sanzioni non
aiutano la pace, ma solo i mercanti di
guerra. Queste sanzioni non sono state
decise in sede di Nazioni Unite, ma
dagli USA/NATO/UE cui la Serbia non ha
aderito.
La
realizzazione della rinnovata
strategia “DRANG NACH OSTEN” iniziata
nel Marzo 1999 dall’aggressione
militare della NATO contro la
Repubblica Federale di Jugoslavia.
Questo portň lo scippo con la forza
del Kosovo e della Metohija ai danni
della Serbia. Questo precedente č
stato compiuto in violazione dei
principi della Carta dell’ONU (1945) e
dei principi dell’OSCE sanciti dagli
accordi di Helsinki del 1975.
Questa
pratica ha incoraggiato i movimenti
separatisti in varie parti d’Europa
dando allo stesso tempo impulso sia al
terrorismo che al crimine organizzato.
La posizione di USA/NATO/UE che vuole
il Kosovo come “caso unico” prova
quanto sia di corto respiro la loro
propaganda. Le tendenze separatiste in
vari stati europei sono in espansione,
cosě come il terrorismo.
Oggigiorno
i principali rappresentanti di
USA/NATO/UE si pronunciano
pubblicamente per il rispetto della
sovranitŕ territoriale, denunciando la
“politica di cambiamento dei confini
internazionali in Europa”, ma da che
pulpito! Solo pochi intellettuali
hanno pubblicamente ricordato i
precedenti misfatti che hanno visto la
distruzione della Jugoslavia,
l’aggressione NATO alla Bosnia
Erzegovina (1995) e Serbia (1999),
volte appunto a ridisegnare i confini
internazionali in Europa. Perché?
Memoria corta? Miopia?
Non
dovremmo almeno, per amor di
cronaca, dire che foste voi cari
leader di USA, NATO e Unione Europea
che voi per primi violaste i
principi cardine della sovranitŕ ed
integritŕ territoriale della
Jugoslavia prima e della Serbia poi;
non foste voi, o parte di voi, che
impediste la realizzazione di una
soluzione pacifica in Bosnia, basata
sul piano di Jose Cutiliearo del
1992; non foste voi, o parte di voi
che aiutaste e armaste i mujaheddin
dalla Cecenia, dal Medio Oriente e
dal Nord Africa per farli arrivare
in Bosnia (1992-1995). Ora
sembrate piuttosto spaventati per il
crescere di formazioni wahabite (corrente
dell’islamismo radicale cui fa
riferimento AL Qaida, ndt) ed
estremiste in Bosnia perché hanno
sotto controllo villaggi, cittŕ, e
interi territori in Bosnia. Non avete
violato il principio base degli
accordi di Helsinki, che prevede il
consenso unanime dei paesi aderenti,
escludendo dalle vostre decisioni la
Jugoslavia che era uno degli Stati
fondatori dell’OCSE, favorendo cosě i
separatisti; non avete fatto niente
per fermare il finanziamento,
l’addestramento e l’armamento dei
terroristi albanesi dell’UCK. Non era
un atto in preparazione alla guerra
per la separazione? Alla vigilia
dell’aggressione della NATO, foste voi
che rimoveste l’UCK dalla lista delle
organizzazioni terroristiche e
mettendola nella lista dei movimenti
di liberazione. Non fu un passo
conseguente all’alleanza volta ad
attaccare la Serbia - Montenegro nel
1999?!
Ora
sembrate tanto spaventati perché
molti giovani Albanesi dal Kosovo e
dalla Metohija combattono con l’ISIS
nel Medio Oriente! Ora in migliaia
da quei paesi si riversano nei
vostri paesi. Siete stati voi a
ridisegnare i confini internazionali
violando non solo i principi base
del diritto internazionale, ma
altresě le risoluzioni dell’ONU;
foste voi ad impedire una soluzione
pacifica della questione del
Kossovo-Metohija chiedendo
all’ultimo momento la totale
occupazione del territorio della
Repubblica Federale di Jugoslavia, a
Rambouillet, esattamente 15 anni fa;
foste voi a violare le vostre stesse
costituzioni nazionali lanciando
l’aggressione alla Serbia (1999);
siete i responsabili della morte di
4000 persone in Serbia Montenegro,
per l’uso di missili con l’uranio
impoverito che continua a seminare
morte per questa e per le future
generazioni. Non sareste obbligati a
pagare compensazioni per danni di
guerra per un totale di 100 miliardi
di dollari?
I
primi passi dopo il 1999, furono la
costruzione della base militare
americana di “BONDSTEEL” in Kosovo
Metohija, una delle piů grandi del
mondo. Come poi il corso degli eventi
ha confermato, “Bondsteel” fu solo il
primo anello di una catena di basi
americane dislocate in Bulgaria,
Romania, Polonia, Stati Baltici…Circa
30000 truppe di rapido intervento
della NATO, oltre che materiale
bellico sono stati messi a
disposizione nell’espansione verso la
Russia. La nuova cortina di ferro
viene disposta per dividere l’Europa
dalla Russia, e per escludere la
Russia dall’Europa.
E’
questa la nuova visione per la
sicurezza e la cooperazione
dell’anno del quarantesimo
anniversario degli accordi di
Helsinki?
Traduzione di Pacifico S. per Forum
Belgrado Italia e civg.it
Vedi anche / see also / isto pogledaj:
VIDEO: Беофорум
- Отварање фото изложбе
поводом 15 год. рада
Поводом обележавања
15 година рада Београдског
форума за свет
равноправних, 23.3.2015. у
Сава Центру u Beogradu је
отворена фото изложба о
досадашњем раду
Беофорума...
VIDEO: Беофорум
- Фото изложба поводом 15
год. рада
Поводом обележавања
15 година рада Београдског
форума за свет
равноправних, 23.3.2015. у
Сава Центру u Beogradu је
приказана фото изложба о
досадашњем раду Беофорума.
Пред вама су снимци свих
изложених паноа...
15
ГОДИНА РАДА БЕОГРАДСКОГ ФОРУМА
(уторак, 27 јануар 2015)
Извештај
на Скупштини Форума одржаној 24.
јануара 2015. / PHOTOS,
VIDEOS
(Jovanovic, Bulatovic, Dzenadija)
Живадин Јовановић: Србија
купује време Европи
ИНТЕРВЈУ (Љиљанa Бегенишић | 09.
новембар 2014.) – Дипломата за
Новости говори о односима са Русијом и
западом, левици у данашњој Србији,
Милошевићевом времену: Амерички
хегемонизам уцењује Брисел због
партнерства са Русијом. Запад данас
нема довољно капитала ни за себе, а
камоли за Србију...
NATO
moving east, building 'Roman Empire' in
Europe
Interview to The Voice of Russia, 21
February 2014 - PART 1 (also on
JUGOINFO) / Download
AUDIO file
NATO
expansion a new ‘Drang Nach Osten’
Doctrine
Interview to The Voice of Russia, 21
February 2014 - PART 2 (also on
JUGOINFO) / Download
AUDIO file
PROVIDING
MERCENARIES AND ROBBING NOT THE WAY TO
BETTER LIFE
15 years since NATO aggression
against Serbia and Montenegro, Interview
with David Stockinger, editor of
„Werkstatt Blatt“, Austria - February,
2014 - i
na JUGOINFOu
NATO
SHOULD BE DESBANDED
Address to the ROSA LUXEMBURG
CONFERENCE, Berlin, January 11th, 2014 - i
na JUGOINFOu
LA
NEUTRALITŔ Č LA MIGLIORE OPZIONE PER LA
SERBIA
Intervista a «Junge Welt», 6 gennaio
2014 - anche
su JUGOINFO
Der Originaltext: »Neutralität
ist beste Option«. Ein Gespräch mit
Zivadin Jovanovic
von Klaus Hartmann, "junge Welt", Berlin -
auch
in JUGOINFO
Prevod na
srpskohrvatskom: Neutralnost
je najbolja opcija za Srbiju
Zivadin Jovanovic, Intervju za „junge
Welt“, Berlin - i
na JUGOINFOu
English translation: NEUTRALITY
IS THE BEST OPTION FOR SERBIA
by Zivadin Jovanovic, Interview to"Junge
Welt", Berlin
Da: "Zivadin Jovanovic"
Oggetto: Emailing: ZJ, English
Data: 20 ottobre 2014 17:26:30 CEST
Zivadin Jovanovic,
president of the Belgrade Forum for a World
of Equals
GLOBAL JUSTICE OR GLOBAL DOMINATION [i]
Some lessons of the First World War
History is a teacher of life, says
the old proverb. Hence, it should be
regarded as a part of life and future, not
only a part of the past.
We recall that the drive for redrawing the
borders was one of the key objectives of
aggressors in the First World War. The
revision of history and results of the
First and Second World Wars could prove to
be but a front for the revision of borders
The Great War began following the
Austro-Hungarian ultimatum, one that
everyone clearly knew that Serbia could
not have possibly accepted. At the end of
that same, 20th century, Serbia (the
Federal Republic of Yugoslavia) was given
A similar ultimatum by NATO in
Rambouillet, also one that obviously could
not be accepted. The request contained
therein was: either accepting
unconditional occupation of the entire
country, or having war. NATO aggression
against Serbia (the FRY) of 1999 was the
turning point in global relations, marking
the transition from the relative peace and
a sort of observance of the UN system,
towards the global interventionism and
violation of the basic principles of the
international relations. Many
intellectuals, including the speakers at
this Conference, believe that this has
triggered the Third World War.
The post-2008 period is marked by a
serious global economic crisis. The
military spending in the world is heading
to reach two trillion US dollars. Step by
step, the world has entered a new spiral
of arms race. Are we going to respond to
it by launching initiatives and activating
mechanisms to put it to an end, or are we,
just like on the eve of the World War I,
going to let this race throw all of us
once again into the chasm of disaster?
A short period of global partnership is
being replaced by an increasing global
distrust. Is there any readiness to seek
just compromises in resolving outstanding
problems and revert to general interests
of the humanity, as embodied in peace and
progress for all peoples and nations?
The narrow circles of the privileged ones
are amassing enormous wealth. In a stark
contrast, misery, poverty, illnesses,
extremism and terrorism are on the rise.
How can we possibly seek to develop and
spread human and civilization values and
rights against the backdrop of such
misery, poverty, illnesses, extremism and
terrorism? Do we realize the danger
entailed by the boiling social discontent?
Are we ready to concede that the
previously applied methods of combating
international terrorism exclusively by
military force, have instead been actually
powering its further strengthening and
dissemination?
The poverty suffered by a major share of
human kind is not a mere result of the
growing population, but rather an outcome
of the increasing iniquity in distribution
of assets, within the system that defends
the privileges of the rich and prevents
development of the poor. The roads to both
First and Second World Wars were paved by
egotism, denial of equality, and trampling
the interest of other nations. The ball is
in our court. Shall we continue to speak
up and fight for a just international
order, or shall we assert that the era of
liberal capitalism aggression is not the
right moment for such an action? Are we
aware that external and forcible
imposition of internal systems in target
countries, pursuant to the "one-for-all"
model, gradually emerges as the foundation
of global domination, interventionism, and
neo-fascism?
The question at hand is, do we opt for the
global domination of “exceptional” ones,
or for the multi-polarity and a democratic
world order of all equal sovereign
nations?
What is left out of the UN's and the
OSCE's functions of preventive action and
peaceful resolution of disputes? Should
we, really, consent that the policies of
force and of double standards have become
legitimate or we should oppose it and
struggle for civilization of peace,
dignity and freedom for all?
There is growing evidence that we have
entered the age of hybrid democracy and
ersatz civic values and human rights.
Institutions of democratic state became
the service of the most powerful
corporations possessing
military-industrial and financial capital.
Although the institutional formations
persevere, an even the new ones are being
created in the international domain, the
true power is steadily shifting into the
narrow and usually informal groups,
councils or commissions directly
influenced by such military-industrial and
financial capital. Issues of war or peace
are rarely discussed in parliamentary
proceedings; at best, they are being
decided in a summary procedure. Democratic
public debates on vital issues have
definitely become a rarity.
The tangible aspect of militarization is
expressed in rapid growth in numbers of
foreign bases, especially on the European
soil. Presently, Europe hosts more foreign
military bases that at the peak of the
Cold War. Why?
After the USA Military base Bond-steel,
erected in Kosovo and Metohija in 1999,
there mushroomed four more USA bases in
Bulgaria, additional four in Romania, and
so on. Pre-1999 existing bases are being
upgraded, either by anti-missile shields,
or by new facilities for revolving
rapid-response task forces. All are
creeping closer to the borders of Russia.
We are witnessing a new edition of the
old, almost forgotten doctrine, "Drang
nach Osten". In parallel, the media,
including even in countries of the oldest
democratic traditions, are having
increasingly less freedom.
Is it possible to maintain THIS unipolar
world and privileges by inciting wars,
fratricidal conflicts, coups, or colored
revolutions?
On the eve of the First World War, it was
obvious that certain countries were
rapidly arming, and, in parallel, that
their appetites for territories and
resources were growing. The true meaning
of these trends was played down. This
illusion was, alas, paid dearly, in
millions of human lives. The "September
Program", authored by that-time German
Chancellor von Bethmann-Hollweg, dated 9
September 1914, hundred years ago, openly
stated German territorial pretensions
aimed at neighbors, customs union in the
form of an expanded market, and "German
colonial Africa", as considered by Franz
Fischer, a prominent German historian.
Hollweg's "September Program" had a
clearly invading, expansionist character.
Hollweg's plan triggers various
reminiscences, such as this one:
In April 2000, ten months after the end of
NATO's armed aggression against Serbia
(the Federal Republic of Yugoslavia),
Bratislava hosted a summit of heads of
governments and states, and ministers of
foreign affairs and of defense of
that-time candidate states for joining
NATO, and senior public officials of the
USA. At this Summit, the American
representatives presented their plan for
rearranging the relations in Europe. Willy
Wimmer, Germany’s State Secretary in the
Ministry of Defense, and at that time
Vice-President of the OSCE Parliamentary
Assembly, who was present at the Summit,
wrote about this "April Plan":
"European legal order is an obstacle for
implementation of NATO plans. For this
purpose is much more convenient to also
apply American legal order in Europe.
During the expansion (towards the East,
added by Z.J.), it is necessary to
reinstate the same spatial situation
between the Baltic Sea and Anatolia (in
Turkey, added by Z.J.), as existed at the
heyday of the Roman Empire expansion. This
is why Poland has to be encircled from the
north and the south by democratic states
as neighbors. Romania and Bulgaria have to
ensure land connection to Turkey, whereas
Serbia has to be permanently excluded from
the European development. North of Poland,
a complete control over the Sanct
Petersburg access to the Baltic Sea must
be ensured."
(Published in: Actual Issues of Foreign
Policy, the Belgrade Forum for the World
of Equals, Belgrade, 2006, pages 73-77).
Almost imperceptibly, the war marketing
evolved into a new discipline. It seems
that we got accustomed to that "science"
very quickly and underestimating the
risks. At present, even the
non-professionals can easily recognize the
pattern of preparing, propagating, and
justifying all kinds of aggressions and
instigating civil wars. The process
comprises these steps: choosing the
target; demonizing its legitimate
leadership via the media; promises of
democracy and fast "better life" that
serve to disorientate the public; funding
and, as necessary, arming the
"pro-democratic" opposition;
intensification of destabilizing actions
of the NGOs; staging massacres/poisoning
by chemical warfare/humanitarian
disasters, i.e.: event brands like
"Markale" in Sarajevo, "Racak" in Kosovo
and Metohija, "Majdan" in Kiev; then
follows instigating civil wars or armed
aggression; toppling legitimate
authorities; installing "pro-democratic"
opposition in power; and, finally,
assuming the target country's natural and
economic resources by the corporations and
even by individuals from administrations
of the aggressor countries by the
so-called transition, also known as the
predatory privatizations.
One of disturbing contemporary phenomena
is a very extensive interpretation of the
notion of national interests. The USA was
the first to appropriate the right to
proclaim its national interests in
practical terms, in any corner of the
Planet, and to defend them by armed force.
European partners followed suite.
Particular attention provoke statements of
Joachim Gauck, President of Germany, that
Germany must be ready to defend its
national interests abroad by force, if
needed. State sovereignty over its natural
resources is derogated. Brzezinski and
Albright openly claim that natural
resources in Siberia cannot belong to
Russia only, but rather to the so-called
international community! The claims for
redistribution of natural wealth of the
planet are clearly articulated. Here, one
may recall the consequences the humanity
suffered owing to German ambitions for
redistribution of colonies in the run-up
to the World War I.
Back in 1914, that-time aggressors solely
relied on brute force. Austro-Hungary
sought to halt its declining power and
decreasing control over other nations'
territories, whereas Germany wanted to
effect its burgeoning economic and
military might by invading neighbors'
territories, and by imposing its control
over the Berlin-Bagdad route and,
eventually, over the entire Europe and
Africa. The lessons from World War I show
that reliance on force exclusively,
coupled with arrogance and disregard for
the rights and interests of other nations
are not advantage but rather a major
weakness.
Another great danger for the contemporary
world stems from the presence of power
centers which believe they are destined to
govern the word, and entrusted with this
mission by providence. They hold anyone
else in the planet to be handicapped and
obliged to do as told and obey directives
of the "exceptional” ones. Such centers do
not recognize profound changes bringing
new distribution of global power. They
apply the logic of uni-polar world order
not recognizing that this concept is gone
and that the history cannot be stopped.
Therefore, having regard to the lessons of
history, we may conclude, that it is not
the time to seek privileges and domination
by force; it is in the interest of
humanity to accommodate to the new
multi-polar reality, to accept righteous
compromises and work for peace.
[i] Address at the International
Conference "World War I - Messages to
Humanity", Belgrade, 17 September 2014
Beogradski
Forum za svet
ravnopravih:
Why
Serbia Should Not Join
NATO / ЗАШТО
СРБИЈИ НИЈЕ МЕСТО У НАТО (2013)
ГЛОБАЛНИ
ИНТЕРВЕНЦИОНИЗАМ МОЖЕ ДОВЕСТИ ДО ГЛОБАЛНЕ
КОНФРОНТАЦИЈЕ
СТАТУС КОСОВА И МЕТОХИЈЕ – САМО У
СКЛАДУ СА РЕЗОЛУЦИЈОМ СБ УН 1244
излагање Живадина Јовановића на редовној
годишњој скупштини Београдског форума за
свет равноправних, одржаној 14. децембра
2013. у Београду.
1999.
ОТИМАЊЕ - 2013. ЛЕГАЛИЗОВАЊЕ
Живадин Јовановић - Завршна реч на
Округлом столу „Од агресије до сецесије“,
23. марта 2013. године
(Intervento di chiusura alla Tavola Rotonda
"Dall'aggressione alla secessione", tenuta a
Belgrado il 23/3/2013)
(in english:
«The
Nato-aggression against Yugoslavia from
1999 was a model of the new wars of
conquest»
“Humanitarian interventions” as a pretext
for deployment of US-troops - Interview with
Živadin Jovanovic, Former Minister of
Foreign Affairs of the Federal Repbulic of
Yugoslavia, presently Chairman of the
Belgrade Forum for a World of Equals
auf deutsch:
«Die
Nato-Aggression gegen Jugoslawien von 1999
war ein Modell der neuen Eroberungskriege»
«Humanitäre Interventionen» als Vorwand für
Stationierung von US-Truppen - Interview mit
Živadin Jovanovic, ehemaliger Aussenminister
der Bundesrepublik Jugoslawien, heute
Präsident des Belgrade Forum for a World of
Equals
en francais:
«L’agression
de l’OTAN contre la Yougoslavie en 1999
était un modčle des nouvelles guerres de
conquęte»
«Interventions humanitaires» – prétexte pour
le stationnement de troupes américaines -
Interview de Živadin Jovanovic, ancien
ministre des Affaires étrangčres de la
République fédérale de Yougoslavie )
Živadin Jovanovic: «L’aggressione
NATO contro la Jugoslavia del 1999 fu
un modello delle nuove guerre di
conquista»
da www.horizons-et-debats.ch
| Traduzione
di Anna Migliaccio per Marx21.it
(2013)
«Interventi umanitari: pretesti per
lo stazionamento delle truppe americane».
Intervista a Živadin Jovanovic, giŕ
ministro degli Affari Esteri della
Repubblica federale di Jugoslavia, oggi
presidente del Belgrade Forum for a
World of Equals.
In senso lato, si deve considerare come
l’aggressione della NATO abbia segnato un
cambiamento strategico nell’essenza
dell’Alleanza atlantica: essa ha abbandonato la
politica di difesa ed ha introdotto una politica
offensiva (aggressiva), autorizzando sé stessa
ad intervenire in qualunque momento ed in
qualunque punto del globo. L’ONU e il suo
Consiglio di sicurezza sono stati
cortocircuitati, il diritto internazionale e la
giustizia violate.
Horizons et débats: Signor
Jovanovic, potrebbe presentarsi brevemente ai
nostri lettori e dirci qualcosa di sé stesso e
della sua carriera?
Živadin Jovanovic: Nel 1961, ho terminato i miei
studi alla Facoltŕ di Diritto dell’Universitŕ di
Belgrado, dal 1961 al 1964 ero
nell’Amministrazione del distretto della cittŕ
di Novi Belgrade; dal 1964 al 2000 ho servito
presso il servizio diplomatico della Repubblica
Federale socialista di Yougoslavie (a partire
dal 1992 Repubblica federale di Yugoslavia, dal
1988 al 1993 sono stato ambasciatore a
Luanda/Angola, dal 1995 al 1998 ministro degli
affari esteri supplente e dal 1998 al 2000
ministro degli affari esteri). Dal 1996 al 2002
sono stato vice presidente dl Partito socialista
della Serbia per gli affari esteri; nel 1996
membro del Parlamento serbo e nel 2000 del
Parlamento della Repubblica federale di
Yugoslavia. I libri che ho scritto sono: «The
Bridges» (2002); «Abolishing the State» (2003);
«The Kosovo Mirror» (2006).
Dopo aver lasciato il Ministero degli affari
esteri nel 2000, siete stato legato al
«Belgrade Forum for a World of Equals».
Attualmente siete il Presidente di questa
associazione. Quali sono i vostri obiettivi
essenziali?
Gli obiettivi essenziali sono il contributo alla
pace, alla tolleranza e la collaborazione sulla
base dell’eguaglianza tra gli individui, le
nazioni e gli Stati. Noi ci impegniamo per il
rispetto del diritto internazionale. Dei
principi alla base della relazioni
internazionali e del ruolo delle Nazioni Unite.
Il ricorso alla violenza o la minaccia di
utilizzarla non sono affatto mezzi appropriati
per la soluzione dei problemi internazionali.
Siamo dell’avviso che non esistono guerre
“umanitarie”. Tutte le aggressioni a cominciare
da quella della NATO contro la Serbia (RFY) del
1999 furono, a prescindere dalle dichiarazioni
formali ed ufficiali, delle guerre di conquista,
condotte per ragioni geo -strategiche altre per
profitti economici. Noi sosteniamo i diritti
dell’uomo secondo la Carta dell’ONU – ivi
compresi i diritti sociali economici e culturali
e i diritti alla salute, al lavoro, e altri
diritti umani.
Cerchiamo di raggiungere i nostri obiettivi per
mezzo di dibattiti pubblici, conferenze, e
tavole rotonde, seminari su scala nazionale e
internazionale. Il Forum coopera con diverse
associazioni che perseguono obiettivi simili –
in Serbia, nella regione e a livello mondiale.
Abbiamo visto qualche libro molto
interessante edito dal Belgrado Forum. Come
fate a sostenere la vostra attivitŕ di
editori?
Il Forum ha pubblicato circa 70 libri su diversi
argomenti, nazionali ed internazionali, sulla
politica dello sviluppo nelle condizioni di
crisi, sullo statuto di Kosovo e Métochie e sul
tribunale dell’Aia concernente la politica NATO
nei Balcani, sulla politica estera della Serbia,
sul terrorismo internazionale e sul ruolo degli
intellettuali. Alcuni nostri libri sono stati
diffusi in un gran numero di paesi su tutti i
continenti. C’é, per esempio: «Nato Aggression –
the Twilight of the West». A causa degli scarsi
mezzi finanziari purtroppo solo pochi dei nostri
libri sono apparsi in altre lingue. .
Solo in quest’ultimo mese abbiamo pubblicato tre
nuovi libri – uno dedicato al grande filosofo e
membro dell’Accademia Mihailo Marcovic, che č
stato uno dei cofondatori del Belgrade Forum; il
secondo reca il titolo di «Da Norimberga a La
Haye» e il terzo «Dall’aggressione alla
secessione».* La presentazione dei libri nelle
diverse cittŕ della Serbia ed hanno avuto
notevole successo.Tutte le nostre attivitŕ di
scrittura e pubblicazione poggiano su lavoro
volontario. Non abbiamo mai avuto e non abbiamo
nessuno che sia remunerato tra i quadri del
Forum. L’auto finanziamento dei membri e le
donazioni dopo la diaspora serba sono le ricette
principali del Forum.
Avete citato la promozione della pace come
uno dei vostri temi principali. Ma i popoli
della vostra regione sono stati vittime di
guerre nell’ultimo decennio del XX secolo.
E’ vero. I popoli dell’ex –Yugoslavia hanno
sofferto enormemente, prima per le guerre civili
in Bosnia e in Croazia (dal 1992 al 1995), poi
seguite dall’aggressione della NATO (1999),
seguita dalle sanzioni e dall’isolamento ecc.
Gran parte della popolazione soffre tutt’oggi.
Pensate per esempio alla vita di quasi mezzo
milione di rifugiati ed espatriati che vivono
solo in Serbia ai quali non č consentito tornare
alle loro case in Croazia o in Kosovo e
Métochie. Le conseguenze sono tutt’ora dolorose
e lo saranno ancora in futuro. Che dire delle
conseguenze delle bombe con proiettili
all’uranio impoverito che la NATO ha utilizzato
nel 1999 e mietono ancora numerose vittime e le
mieteranno ancora nei secoli. La storia ci darŕ
la prova che i popoli della ex - Yugoslavia sono
stati le vittime della concezione del Nuovo
ordine mondiale che poggia in realtŕ sul potere
e l’espansione.
Pensa esistano fattori locali frammisti ad
altri venuti dall’esterno responsabili della
frammentazione della Yugoslavia?
L’influenza delle popolazioni locali non puň
essere trascurata. Queste hanno evidentemente le
loro responsabilitŕ di essersi prestate a
compromessi. Ma le analisi dominanti paiono non
prestare alcuna attenzione al ruolo negativo dei
fattori esterni Abbiamo oggi sufficienti prove
che certe potenze avevano progetti fin dal 1976
e 1977 su come i territori della Repubblica
federata socialista di Yugoslavia dovevano
essere riorganizzati, in altri termini
smantellati e spartiti in funzione dei loro
interessi. Dopo la morte di Tito hanno
incoraggiato nazionalismo e separatismo tra le
diverse Repubbliche Yugoslave, ma anche il
separatismo e il terrorismo nella provincia
serba del Kosovo e Métochie, politicamente,
finanziariamente e con la logistica e la
propaganda. Piů tardi certe potenze sono
intervenute nelle guerre civili, sostenendo una
parte contro l’altra. Questi paesi hanno
sostenuto apertamente la separazione della
Slovenia e della Croazia e hanno armato la
Croazia e la Bosnia anche durante l’embargo
dell’ONU e hanno favorito l’ingresso di
mercenari tra cui i Moudjahidin. D’altra parte
la Serbia e il Monténégro sono stati isolati,
sanzionati e stigmatizzati. Li hanno trattati
come se fossero i soli responsabili della guerra
civile. Ciň non č fondato sui fatti ed č stato
propizio ad estendere il conflitto.
Le conseguenze? Invece di uno Stato ne hanno
sei, non certo solidi dal punto di vista
economico. Degli Stati marionette ed un settimo
che sarŕ creato a breve. 18 governatorati, sei
eserciti sei servizi diplomatici etc. La spesa
pubblica nel 1990 per tutta la RFSY era di 13,5
miliardi č aumentata fino al 2012 a oltre 200
miliardi di euro! Alcuni di tali stati sono
divenuti totalmente dipendenti dal punto di
vista finanziario. A chi giova tutto questo?
Fino al 1990, non esisteva nella regione una
sola base militare straniera.. Oggi ne esistono
una serie, tutte degli USA delle quali Camp
Bondsteel č la piů grande d’Europa.2 Per che
farne? A che servono? A 18 anni dagli accordi di
Dayton, la Bosnia non č tutt’ora in grado di
funzionare; l’antica Repubblica yugoslava di
Macedonia (FYROM, Former Yugoslav Republic of
Macedonia) non č in grado di funzionare, dieci
anni dopo gli Accordi quadro di Ohrid e continua
ad essere attraversata da divisioni e tensioni
etniche profonde. 14 anni dopo la Risoluzione
1244 del Consiglio di sicurezza dell’ONU, lo
statuto di Kosovo e Métochie č senza soluzione.
Sali Berisha di Tirana e Hashim Thaci di
Pristina applaudono pubblicamente alla creazione
di una cosě detta Grande Albania. Altri problemi
pressanti sono la disoccupazione tra il 30% e il
70%, la povertŕ di centinaia di migliaia di
rifugiati e di espatriati, la criminalitŕ
organizzata internazionale, fondata sul
commercio di organi umani, le droghe, le armi,
gli immigrati, dando un’immagine di insicurezza
della Yugoslavia. Chi dunque ha tratto profitto
dalla sua frammentazione?
Ha menzionato l’intervento della NATO. Che
opinione se ne č fatta a distanza di 14 anni?
La mia opinione non č mutata. E’ stato un
attacco criminale, illegale, immorale, contro
uno Stato europeo sovrano. Illegale, perché ha
violato tutti i principi fondamentali del
diritto internazionale, tanto della Carta
dell’ONU, quanto degli Accordi di Helsinki e
molte altre convenzioni internazionali. E’ stata
eseguita senza il mandato del Consiglio di
sicurezza. Criminale perché si č abbattuto
anzitutto sulle popolazioni e le infrastrutture
civili e con armi vietate come quelle chimiche,
le bombe caricate con sotto munizioni di
proiettili di uranio impoverito. Immorale perché
fondata su pretesti falsi e faziosi. I dirigenti
della NATO sono responsabili della morte di
4.000 persone e 10000 feriti civili. I danni
materiali ammontano a 100 miliardi di dollari.
L’aggressione della NATO non ha portato
soluzioni ma ha creato nuovi problemi. E’ stata
una guerra di conquista e non un “intervento
umanitario”.
Potrebbe precisare?
Ho giŕ menzionato alcune conseguenze dirette. In
senso piů ampio occorre considerare che
l’aggressione della NATO segna un cambiamento
strategico nell’essenza dell’alleanza: essa ha
abbandonato la sua politica di difesa ed ha
introdotto una politica offensiva (aggressiva)
autorizzandosi ad intervenire in ogni momento su
ogni punto del globo. L’ONU, piů precisamente il
Consiglio di sicurezza, č stato corto circuitato
e il diritto internazionale e la giustizia
violati. 3 E’ stata la prima guerra lungamente
preparata sul suolo europeo dopo la Seconda
Guerra mondiale. E’ stata la dimostrazione del
potere degli Stati Uniti in Europa, l’espansione
verso l’Est, una giustificazione per le
ambizioni della NATO, anche dopo la fine del
Patto di Varsavia ed un precursore di interventi
futuri (Afghanistan, Iraq, Libia). E’ stata una
guerra orchestrata e diretta da una potenza
extra europea con la conseguenza che essa
resterŕ a lungo sul suolo europeo. L’aggressione
ha inoltre segnato un cambiamento della politica
tedesca dopo la Seconda Guerra Mondiale.
Partecipando attivamente all’aggressione della
NATO contro la Serbia, la Germania si č
allontanata dalla propria Costituzione ed ha
aperto le porte per facilitare la
militarizzazione e giocare un ruolo nei
conflitti che si svolgono ben lontano dal suo
territorio.
Oggi abbiamo sul suolo europeo un numero di basi
militari molto maggiore che durante la Guerra
fredda. Dopo l’aggressione della NATO contro la
Serbia le basi militari sono sorte ovunque. Come
si spiega l’esportazione della democrazia e nel
contempo l’esportazione delle basi militari?
Fino ad ora non ho trovato spiegazioni
convincenti e mi pare che qualcosa non quadra.
Qual č la sua opinione sul futuro della
Bosnia?
La Bosnia Herzégovina in quanto era una tra le
dieci repubbliche RFSY, fu basata
sull’eguaglianza costituzionale di tre popoli
avendo ciascuno un diritto di veto – Musulmani ,
les Serbi e Croati. E’ la ragione per cui si
chiamava la «Piccola Yougoslavia». Quando nel
1992 il principio costituzionale del consenso č
stato violato perché musulmani e croati si sono
pronunciati a favore della separazione hanno
ignorato l’opzione dei serbi di restare
nell’alveo della Yugoslavia, la guerra civile č
scoppiata. L’accordo di pace di Dayton non č
stato un successo semplicemente perché ha
confermato nuovamente quel principio di
eguaglianza dei tre popoli costituenti,
l’uguaglianza delle due unitŕ (la Fédérazione
musulmano-croata e la Répubblica Srpska) e il
principio del consenso.4 > Questi principi
fondamentali sono stati inscritti nella
Costituzione che rappresenta parte integrale
dell’Accordo.
La fonte principale della crisi attuale č nello
sforzo dei dirigenti musulmani di Sarajevo di
abolire il principio del consenso e creare uno
Stato unitario sotto la loro supremazia.
Inoltre, essi vogliono cambiare la ripartizione
ddel territorio garantita dalla’accordo di
Dayton secondo il quale la Fédérazione
musulmano-croata controlla il 51% e la
Répubblica Srpska il 49% di tutto il territorio.
Per render il problema ancora piů difficile, i
musulmani continuano a beneficiare per le loro
esigenze, evidentemente contenute negli Accordi
di Dayton, del sostegno di qualche centro
decisionale, in primo luogo di Washington e
Berlino. Sul perché vogliano indebolire la
Répubblica Srpska e rafforzare i Musulmani,
preferisco non fare commenti. Questi centri
mettono del pari sotto pressione i dirigenti
serbi affinché essi disciplinino I dirigenti di
Banja Luka affinché essi accettino contro il
proprio interesse una revisione di Dayton e
della Costituzione. La Serbia, come garante
degli Accordi di Dayton non ha affatto il potere
di influenzare i dirigenti della Répubblica
Srpska e secondariamente non č interesse della
Serbia destabilizzare la Répubblica Srpska
provocando cosě tensioni interne ed una nuova
spirale etniche o anche conflitti armati nel suo
vicinato. Credo si debba lasciare alla Bosnia
Herzégovina il compito di trovare una soluzione
politica che corrisponda agli interessi dei tre
popoli costitutivi e delle due unitŕ eguali nei
diritti. L’Accordo di Dayton non č perfetto. Ma
probabilmente non esiste un compromesso
migliore. Bruxelles ritiene che una
centralizzazione del potere a Sarajevo
migliorerebbe l’efficacia dell’amministrazione
statale. I sostenitori di tale opinione paiono
non vedere che č il principio del consenso e
della decentralizzazione che hanno condotto al
ristabilirsi della pace e al mantenimento
dell’integritŕ statale e che ha rianimato un
sentimento di libertŕ e di democrazia.
Finalmente, ritengo, l’Ufficio dell’Alta
Rappresentanza dopo avere accentrato in sé per
17 anni potere legislativo, esecutivo e
giudiziario č diventato un anacronismo che deve
essere dissolto. La Bosnia Herzégovina č il solo
membro dell’ONU (e nel contempo del Consiglio di
sicurezza) de l’OSCE e di altre organizzazioni
dove l’Alta Rappresentanza legifera e nomina
Presidenti, Primi ministri e Ministri. La Serbia
č un piccolo paese che ama la pace e non ha una
storia imperiale né ambizioni imperialiste, e
deve a nostro avviso restare neutrale come la
Svizzera. Per quanto concerne i diritti umani,
lottiamo per la Dichiarazione universale dei
diritti dell’uomo dell’ONU del 1948, la quale
esige il rispetto di tutti i diritti incluso
quello alla cooperazione.
I miei colleghi di «Horizons et débats» hanno
dichiarato un giorno che la Serbia č stata una
spina nella coscienza di tutto il mondo
occidentale. Che ne pensa?
Ciň che posso dire č che i dirigenti e i
politici di certi paesi europei sono stati lungi
dall’essere neutrali, costruttivi e moralmente
corretti durante la crisi yugoslava e kosovara.
Qualcuno ha partecipato attivamente
all’aggressione della NATO, e ha provocato seri
problemi per tutta l’Europa. Come gli Stati
Uniti, conoscevano il finanziamento, il traffico
d’armi dei terroristi albanesi e dei separatisti
del Kosovo e Métochie da parte dei loro Stati.
Documenti del Consiglio di sicurezza lo
confermano.5 Nemmeno io sono imparziale, ma sono
certamente sincero. A mio avviso di poche cose
del loro ruolo in Europa possono andare fieri la
Serbia e i serbi negli ultimi vent’anni. Sono
stato sorpreso dall’ampiezza delle deformazioni,
dei doppi standard e delle prese di posizione
immorali da parte di certi politici europei che
rappresentano i valori e la civiltŕ europea.
Oggi sarebbe superfluo parlarne se non si
potessero trarre lezioni dal passato.
Sfortunatamente, i nuovi politici di questi
paesi perseguono la medesima politica e con gli
stessi metodi disonesti verso la Serbia. I
Governi dei grandi paesi occidentali iniziano
una campagna di propaganda abominevole contro la
Serbia fondata su pregiudizi, invenzioni
menzognere o banali menzogne. Mi riferisco per
esempio all’invenzione di sana pianta del cosě
detto «Piano a Ferro di cavallo» del ministro
tedesco della difesa Rudolf Scharping.6 Il cosě
detto massacro di civili di Raçak, che servě da
giustificazione all’inizio dell’aggressione
militare che si rivelň falso. Il rapporto
stilato da un’equipe internazionale di esperti
di medicina legale sotto la direzione del medico
finlandese, Helen Ranta, la quale agiva sotto il
controllo dell’UE non č mai stato pubblicato.
Pare si sia smarrito da qualche parte a
Bruxelles!7
Quali lezioni puň trarre, per sé, e per il
mondo dall’aggressione della NATO?
L’aggressione della NATO contro la Repubblica
federale di Yugoslavia del 1999 č stato un
modello di nuova guerra di conquista sotto lo
slogan di «intervento umanitario». E’ stata una
guerra di conquista per prendere alla Serbia le
sue province del Kosovo e Métochie e per
stazionare, per ragioni strategiche, delle
truppe degli Stati Uniti. E’ stato un
precedente, cui sono seguiti altri. A mio avviso
č attualmente del tutto inaccettabile esportare
il sistema della societŕ capitalista fiondato
unicamente sulla dottrina di Washington, comme
quella che nel corso degli anni 1960 concerneva
l’esportazione del sistema socialista, fondato
sulla dottrina di Mosca. La libertŕ di scelta
dovrebbe essere sovrana in ogni paese. Non č
giusto dividere i popoli, come se Dio avesse
donato a qualcuno l’arbitrio di decidere ciň che
č bene per tutte le nazioni del mondo. La storia
ci insegna, almeno in Europa, che una simile
ideologia č fonte di enormi danni.
I problemi del Kosovo e Métochie sono vecchi
come il mondo e profondamente radicati. Le
province dello stato Serbo sono la culla della
cultura serba cosě come della religione e della
sua identitŕ nazionale. Vi si trovano ancora
circa 1300 conventi e chiese medievali alcune
dichiarate patrimonio dellumanitŕ dall’UNESCO.
Oltre 150 sono state distrutte dai vandali e
dagli estremisti. Sarebbe troppo semplice
pretendere che I problemi di fondo si situassero
nel dominio dei diritti umani degli albanesi.
Per risolvere i problemi essenziali, che stanno
a mio avviso nella volontŕ di espansione
territoriale degli albanesi sostenuta dai paesi
occidentali – in primo luogo gli Stati Uniti, la
Germani e la Gran Bretagna –occorrerebbe qualche
saggezza da parte degli attori politici, ma
anche una visione a lungo termine e della
pazienza, qualitŕ particolarmente deficitarie.
Resto persuaso che esiste una soluzione fondata
su un compromesso basato sulla Risoluzione 1244
del Consigli odi sicurezza del 10 giugno 1999.
Questa risoluzione, come altre precedenti,
garantisce la sovranitŕ e l’integritŕ della
Repubblica federale yugoslava (distaccata dalla
Serbia) e l’autonomia del Kosovo e Métochie in
seno alla Federazione yugoslava e della Serbia.
Nel tempo sono stati commessi numerosi fatti
gravi, da parte di quel che chiamiamo comunitŕ
internazionale, ivi compresa l’UE, come da parte
delle autoritŕ serbe. Si possono considerare
questi errori come gravi deviazioni dalla
Risoluzione 1244 del Consiglio di sicurezza
dell’ONU. Nel marzo 2008, i dirigenti albanesi a
Pristina hanno dichiarato la secessione
unilaterale ed illegale della provincia dalla
Serbia ed hanno proclamato la pretesa Répubblica
del Kosovo. Mentre la provincia si trova
tutt’ora sotto il mandato del Consiglio di
sicurezza dell’ONU, quest’ultimo non ha reagito.
Gli Stati Uniti, la Germania, la Turchia, e la
Gran Bretagna hanno riconosciuto immediatamente
la separazione. Presenti 22 dei 27 membri
dell’UE8 hanno seguito il movimento. La Serbia
non ha riconosciuto la separazione del 17% del
proprio territorio, e ritengo non lo farŕ in
futuro. La gran parte dei membri dell’ONU, dei
quali due dei cinque membri permanenti del
Consiglio di sicurezza, la Russia e la Cina, non
l’hanno riconosciuta. L’anno scorso un dialogo
tra rappresentanti di Belgrado e Pristina
concernente qualche aspetto concreto che tocca
la vita quotidiana della popolazione č stato
avviato sotto l’egida dell’UE. Puň essere un
bene, nella misura in cui non costituisca
pregiudizio negativo per il problema principale
– le statuto della provincia come previsto nella
Risoluzione 1244. Personalmente auspico che il
dialogo verta su un calendario che assicuri il
libero ritorno dei 250’000 Serbi e gli altri
Non-Albanesi nelle loro terre, poiché vivono
attualmente in condizioni miserevoli in diverse
cittŕ di Serbia e Monténégro. Sfortunatamente
tale questione non trova posto nell’ordine del
giorno vuoi per l’assenza di interesse da parte
di Pristina, ma anche a causa della politica dei
due pesi e due misure dell’Occidente. Una
soluzione imposta alla Serbia con la forza o
l’inganno non č possibile. Io credo che “il
mercato” di cui parlano certi paesi occidentali
non abbia diritto di cambiare il territorio
(Kosovo) contro l’adesione all’UE (della Serbia)
a svantaggio di investimenti stranieri – che
sarebbe logico, visto lo stato di degradazione
dell’economia serba – si avviasse. Sarebbe
disonesto, non equilibrato, inaccettabile per i
serbi, conoscendone la storia e la fierezza.
Quali sono le relazioni tra Serbia e l ’UE?
L’UE č tradizionalmente il principale partner
economico della Serbia. Le relazioni storiche
sociali e culturali restano molto forti.
Centinaia di migliaia di serbi e loro
discendenti vivono e lavorano nei paesi membri
del’UE. La Serbia č candidata per l’adesione
all’UE. Questo si riflette nella politica “del
bastone e della carota” nei confronti della
Serbia in una lista infinita di condizioni mai
poste ai candidati. L’UE esige che «la Serbia
normalizzi le sue relazioni con il Kosovo».
Finché Belgrado reagisce, dichiarando di non
accettare di riconoscere il Kosovo, i commissari
di Bruxelles pretendono che l’UE non chieda che
il sistema di controllo delle frontiere
integrato (Integrated Border Management IBM) ai
confini del, la sigla di un accordo di buon
vicinato, il cambio delle diplomazie, che la
Serbia non impedisca l’adesione del Kosovo
all’ONU, etc.! Rimarchiamo la portata di tale
ipocrisia. Si esige attraverso note diplomatiche
o altre prese di posizione scritte concernenti
un riconoscimento, ma delle relazioni tali e
quali tra stati sovrani! Io sostengo una stretta
cooperazione tra la Serbia e l’UE in tutti i
campi ove siano interessi comuni, senza
ostacoli: la libera circolazione delle merci dei
capitali delle persone e delle informazioni.
Considerato il fatto che l’UE non tratta la
Serbia come un partner sovrano, la Serbia
dovrebbe adottare una politica di buon vicinato
con l’UE e mettere da parte la politica attuale,
che definisce adesione all’UE come unica
soluzione. Non č nell’interesse della Serbia
lasciare troppo per ricevere meno. Uno spirito
di apertura e cooperazione senza ostacoli
amministrativi, invece che relazioni di buon
vicinato tra Serbia e UE sarebbero una base
sensata per il futuro a medio termine.
Come la Germania, la Svizzera e altri paesi
europei potrebbero contribuire a migliorare le
sorti del vostro popolo?
La via migliore per sostenere la Serbia ma
insieme la mutua assistenza in Europa e
addivenire ai veri valori della nostra civiltŕ,
consiste nel dire sempre la veritŕ, opponendosi
ad ogni forma di deformazione, di mezze veritŕ e
immoralitŕ. La Serbia e la nazione serba sono
parte integrante dell’Europa, della sua cultura
e del suo sviluppo e civilizzazione. E’ cosě e
resterŕ cosě in futuro. I popoli hanno radici
profonde ed una statura che non puň trasformarsi
dalla mattina alla sera. Dal canto mio sarei
felice si smettesse di considerare la Serbia
attraverso i pregiudizi e le caratterizzazioni
parziali e rimpiazzarle con analisi equilibrate
ed imparziali.
Abbiamo appreso che il «Belgrado Forum» sarŕ
parte di una importante conferenza
internazionale a Belgrado nel marzo prossimo.
Questo forum ed altre associazioni indipendenti
e prive di pregiudizi in Serbia organizzano una
conferenza internazionale sotto il titolo
«Aggressione, militarizzazione e crisi
planetaria» che avrŕ luogo il 22 e 23 marzo 2014
a Belgrado. Questa conferenza ed altri eventi
dello stesso tipo celebrano il 15° anniversario
del’attacco della NATO contro la Serbia e
servirŕ ad onorare la memoria delle vittime. Ci
prefiggiamo di invitare scienziati ed
intellettuali d’Europa ma anche di altri paesi
che tratteranno di interventi militari aumento
delle spese militari e militarizzazione delle
decisioni politiche e della crisi nel mondo, che
non č a nostro avviso solo una crisi finanziaria
ed economica ma una crisi dell’ordine mondiale.
Signor Jovanovic, La ringraziamo di questo
incontro.
Note
1 Solo la Bosnia e l’Herzégovina hanno un
governo centrale, due governi, uno per
ciascuna entitŕ, e 10 governi cantonali in
seno alla Federazione della
Bosnia-Herzégovina.
2 «La guerra contro la Repubblica Federale di
Yugoslavia fu condotta per correggere un
errore strategico del generale Eisenhower
durante la Seconda Guerra mondiale. Per
ragioni strategiche, occorreva stabilizzare lo
stazionamento delle truppe americane in quella
regione.» citazione dalla lettera di Willy
Wimmer, indirizzata al cancelliere tedesco
Gerhard Schröder il 2 maggio 2000.
3 «La forza deve primeggiare sul diritto. Lŕ
dove il diritto internazionale sbarra la
strada, occorre eliminarlo.» ibidem.
4 L’Accordo di Dayton mette in campo
simultaneamente due entitŕ – la Federazione
della Bosnia Herzégovina (Musulmani e Croati)
e la Repubblica Srpska – rimettendo loro ogni
diritto costituzionale ed ogni responsabilitŕ
fondamentale.
5 Il Consiglio di sicurezza «decide che tutti
gli Stati devono interdire il possesso di armi
a fini terroristici nella regione» (Kosovo e
Métochie, precisazione dell’autore); cfr.
risoluzione del Consiglio di sicurezza
dell’ONU n. 1160 del 31 marzo 1998. Il
medesimo Consiglio di sicurezza «prega gli
Stati di assumere tutte le misure conformi al
proprio diritto interno e alle disposizioni
pertinenti al diritto internazionale, per
impedire che dei fondi raccolti sul loro
territorio servano a scopi contrari alla
risoluzione 1160 (1998)»; cfr. Risoluzione del
Consiglio di sicurezza dell’ONU del 23
settembre 1998, art. 12.
6 Il ministro della difesa tedesco
Rudolf Scharping presenta durante una
conferenza stampa il 7 aprile 1999 il presunto
piano delle forze armate yugoslave per la
pulizia etnica degli albanesi in Kosovo e
Métochie. I servizi segreti tedeschi non hanno
affatto confermato l’esistenza di un simile
piano e finalmente hanno affermato che era un
falso.
7 E’ accaduto qualcosa di simile con il
rapporto di Yasushi Akashi, rappresentante
speciale per la Bosnia ed Herzégovina del
maggio 1992. Quel rapporto metteva in evidenza
due aspetti importanti: principalmente che la
gran parte dell’esercito yugoslavo era stata
ritirata e che, secondariamente, l’immagine
che la Bosnia offriva dell’esercito croato non
era mai esistita. Tuttavia quel rapporto non
fu distribuito ai membri del Consiglio di
sicurezza fino al 30 maggio 1992, giorno in
cui la risoluzione n. 757 del Consiglio di
sicurezza decideva gravi sanzioni contro la
Répubblica fédérale yugoslava (cfr.rapporto
del segretario generale S24049 del 30 maggio
1992, paragrafi 6 e 9)
8 La Spagna, la Romania, la Repubblica
slovacca, la Grecia e Cipro non l’hanno
riconosciuto.
* «De Nuremberg ŕ La Haye» ISBN
978-86-83965-7-3 [en serbe]
«De l’agression ŕ la sécession» ISBN
978-86-83965-9-7 [en serbe]
www.resistenze.org
- popoli resistenti - serbia -
31-01-12 - n. 394
I
diritti umani dei serbi nella
provincia del Kosovo e Metohija
di
Zivadin Jovanovic, Presidente del
Forum Belgrado per un Mondo di
Eguali, Serbia
Relazione presentata al
Convegno internazionale "Diritti Umani
al fine di costruire una cultura di
pace", tenutosi a San Paolo del
Brasile, il 2 e il 3 dicembre 2011
Traduzione
a cura del Forum Belgrado Italia
Se č vero che la lotta per la pace e
la lotta per il pieno rispetto dei
diritti universali dell’uomo, come
definito dalla Dichiarazione delle
Nazioni Unite sulla protezione dei
diritti umani, sono interdipendenti e
non separabili; le minacce alla pace,
le violazioni della sovranitŕ e
dell'integritŕ territoriale, gli
interventi militari, le aggressioni e
le occupazioni vanno di pari passo con
massicce violazioni dei diritti umani
fondamentali.
E 'chiaro che non ci sono interventi
militari umanitari.
L’aggressione militare della NATO
contro la Jugoslavia (Serbia) nella
primavera del 1999, č stata lanciata
per proteggere i presunti diritti
umani degli albanesi del Kosovo. Era
il primo di questo genere e senza
l'approvazione del Consiglio di
sicurezza dell'ONU. Il precedente č
stato poi utilizzato in diverse altre
parti del mondo, ogni volta che
serviva agli interessi degli USA e
della NATO: Afghanistan, Iraq e Libia.
Ora ci sono le minacce contro la
Siria, l'Iran o qualunque altro paese.
L’aggressione della NATO contro la
Jugoslavia (Serbia e Montenegro) nel
1999, ha provocato 4000 morti e oltre
10. 000 feriti, due terzi dei quali
civili, tra cui quasi un centinaio di
bambini. Le forze della NATO usano
missili con uranio impoverito, che
provocano malattie di massa come il
cancro, deformazioni di bambini prima
sconosciute; inquinano il suolo,
l’acqua e il cibo per un periodo
incredibile di 4. 000 bilioni di anni.
I danni economici provocati dall’
aggressione sono stati stimati per un
importo di oltre cento miliardi di
dollari.
Subito dopo la fine dell'aggressione,
gli USA hanno costruito sul suolo
serbo in Kosovo e Metohija la piů
grande base americana del mondo,
conosciuta come Bondsteel. Questo č
stato l'inizio della proliferazione di
basi militari USA e NATO in tutti i
Balcani e nell'Europa dell'Est.
Oggi ci sono piů basi militari USA e
NATO in Europa che in qualsiasi
momento durante la Guerra Fredda.
Perché proprio adesso?
Il Patto di Varsavia č stato sciolto.
Non ci sono sistemi politico-sociali
avversari, a quanto pare tutti sono
democratici. Chi ha da difendere e da
chi, con i razzi balistici a lungo
raggio che trasportano testate
nucleari?
La generale crisi economica,
finanziaria, politica e morale dei
principali paesi dell'Occidente
potrebbe portare ad ulteriori
interventismi in un totale disprezzo
dei principi fondamentali delle
relazioni internazionali. Le crisi
hanno giŕ causato le violazioni piů
massicce dei diritti umani come il
diritto al lavoro, all'istruzione,
alla salute, all'informazione.
Poco dopo l'aggressione "umanitaria"
della NATO contro la Jugoslavia
(Serbia), č diventato chiaro che
l'intervento ha di fatto portato a un
livello senza precedenti di violazione
dei diritti umani dei serbi e non
albanesi della provincia del Kosovo e
Metohija. L’alleanza tra la NATO e i
terroristi e separatisti albanesi
dell’UCK durante l'aggressione
militare, cominciata allora, ha
raggiunto il suo picco nel mese di
febbraio 2008 con la proclamazione
unilaterale di secessione illegale
della provincia dalla Serbia. Questo
atto non sarebbe stato possibile senza
l'aggressione della NATO ed il suo
sostegno. Ha violato i principi di
base delle leggi nazionali ed
internazionali, la Carta delle Nazioni
Unite e la risoluzione 1244 (1999) del
Consiglio di sicurezza dell'ONU, che
garantisce la sovranitŕ e l'integritŕ
territoriale della Serbia.
Le conseguenze sono che il Kosovo e
Metohija dopo 12 anni sotto mandato
delle Nazioni Unite, continua ad
essere fonte di instabilitŕ,
criminalitŕ organizzata internazionale
e trampolino per l’estremismo ed il
terrorismo verso il resto d'Europa.
La provincia del Kosovo e Metohija č
luogo di nascita della nazione serba,
della sua cultura, religione e del
primo stato serbo. Migliaia di
monumenti medievali serbi sono
testimoni di questo. Ci sono due
grandi comunitŕ che vivono nella
provincia: i Serbi del Kosovo, che
sono cristiani ortodossi e gli
albanesi del Kosovo, la grande
maggioranza dei quali sono musulmani.
Prima dell'inizio della Seconda Guerra
Mondiale la popolazione serba nella
provincia era la maggioranza. Oggi, i
serbi sono meno del 10 per cento della
popolazione totale della provincia. Il
drastico cambiamento nella struttura
nazionale č dovuto alla politica di
pulizia etnica dei serbi, nel corso di
decenni se non secoli: prima
dall'Impero turco che ha occupato la
provincia per circa 500 anni, poi
dalla politica anti serba di Tito, poi
dalle forze di occupazione
nazi-fasciste (1941 - 1945) di
Mussolini e Hitler e, infine,
dall'aggressione da parte della NATO e
l'occupazione che continua fino ai
nostri giorni.
La risoluzione 1244, del 10 giugno
1999 del Consiglio di sicurezza
dell'ONU, mise fine all’ aggressione
della NATO, ma ha introdotto
l'occupazione militare della
provincia, formalmente da parte delle
forze internazionali delle Nazioni
Unite, sotto mandato (KFOR), in realtŕ
da parte delle forze della NATO. Fin
dal giugno 1999, siamo stati testimoni
di violazioni su larga scala, dei
diritti umani fondamentali e delle
libertŕ dei serbi del Kosovo,
individualmente e anche
istituzionalmente pianificate. Ciň č
continuato, a dispetto di qualsiasi
nuova normativa adottata, che ha
approvato e reso applicabile in Kosovo
tutti gli strumenti internazionali sui
diritti umani.
Ecco alcuni esempi di gravi violazioni
dei diritti umani:
Nessun ritorno libero e sicuro per i
250. 000 serbi sfollati dal Kosovo e
Metohija:
Dopo il giugno 1999, la Croce Rossa
Internazionale ha registrato circa
250. 000 serbi e altri non-albanesi
che erano stati espulsi dal terrore,
dall'intimidazione e dalla pulizia
etnica, costretti a lasciare i loro
luoghi di nascita e le loro case in
Kosovo e Metohija. Dati correnti
dell’UNHCR dicono del ritorno di circa
18. 000 serbi, ma in realtŕ questo
numero č di circa 6. 000, pari al 2,
1%. La missione delle Nazioni Unite e
di altre parti internazionali ha
organizzato il processo del ritorno,
ma senza nessun risultato. Pertanto,
la Serbia rimane il paese con il piů
alto numero di rifugiati e sfollati in
tutta Europa.
Nessuna giustizia per le vittime:
Dopo il giugno 1999, oltre 1. 000
civili serbi e non albanesi sono stati
rapiti e poi uccisi. Molti di loro
sono stati rapiti nei loro luoghi di
lavoro. Nel luglio 1999, 14 persone,
compresi i bambini, nel villaggio di
Staro Gracko sono stati uccisi durante
i lavori nei campi. Durante l'inverno
2002, una bomba era stata collocata
sotto un autobus passeggeri, uccidendo
molti passeggeri serbi. Nell'agosto
del 2003 un gruppo di bambini serbi
andati a bagnarsi nel fiume, nel
villaggio di Gorazdevac: due sono
stati uccisi ed altri due gravemente
feriti. Migliaia di altri crimini
contro i serbi sono stati commessi
nella provincia e nessuno dei
colpevoli sono mai stati assicurati
alla giustizia, anche se la giustizia
e la polizia sono gestiti direttamente
dalle Nazioni Unite e dalle varie
missioni UE (UNMIK, EULEX).
Traffico di organi umani:
Nel dicembre 2010, il relatore
speciale dell'assemblea parlamentare
del Consiglio d'Europa, il deputato
svizzero Dick Marty, pubblica una
Relazione sul traffico di organi umani
dei serbi rapiti nel 1999. L'Assemblea
parlamentare ha adottato la relazione
e ha approvato la Risoluzione che
esigeva un inchiesta internazionale
indipendente. Finora nessun risultato,
perché le persone coinvolte in questo
crimine organizzato sono politici
albanesi del Kosovo molto in alto, ex
leader dei terroristi dell'UCK. Godono
di sostegno e protezione da
Washington, Londra e Berlino.
C'č grande bisogno di fare pressioni
dell’opinione pubblica affinchč
l'indagine sul traffico di organi
umani in Kosovo e Metohija, sia
condotta sotto l'egida del Consiglio
di sicurezza dell'ONU, senza ulteriori
indugi.
Occupazione illegale di proprietŕ
serbe:
Dopo il giugno 1999, gli albanesi del
Kosovo hanno semplicemente occupato e
preso possesso di tutti gli immobili e
terre dei 250. 000 serbi che hanno
lasciato il Kosovo, ma anche di serbi
che sono rimasti. Spesso, i
proprietari sono stati uccisi o
espulsi con la forza dalle loro
proprietŕ. Nel settembre 1999, le
Nazioni Unite hanno fondato un ente
che avrebbe dovuto facilitare il
ritorno alla proprietŕ dei legittimi
proprietari, la definizione di
alloggio e di proprietŕ, ma non ci
sono risultati.
L'insicurezza generale:
Dal giugno 1999 non c'č quasi nessuna
libertŕ di movimento al di fuori delle
cosiddette enclavi in cui i serbi
hanno trovato una loro sicurezza,
tranne con convogli protetti dai
militari. I Serbi ancora oggi non
possono accedere alle loro attivitŕ e
terre senza il rischio di essere
attaccati e persino uccisi. Ancora non
si puň andare nelle chiese e cimiteri
senza la scorta militare della KFOR.
Riscrivere la storia:
Dall'aggressione della NATO nel 1999,
c'č stata distruzione sistematica di
ogni traccia di monumenti serbi e
della cristianitŕ in Kosovo. Circa 150
chiese serbo-ortodosse e monasteri
sono stati distrutti, costruiti fin
dai secoli 13° e 14°, inclusi alcuni
della lista dei Patrimoni dell'Umanitŕ
dell'UNESCO. Inoltre, vi č stato un
esercizio diffuso di rinominare
rimanenti chiese e monasteri come
"bizantini" o "albanesi", o "castelli
e torri albanesi". C'č una battaglia
diplomatica in corso presso l'UNESCO,
dove gli albanesi del Kosovo cercano
di presentare questo patrimonio
culturale come patrimonio del Kosovo,
ciň č assurdo.
Violazione del diritto alla salute:
Le autoritŕ albanesi del Kosovo hanno
continuamente impedito e anche
sequestrato spedizioni di attrezzature
mediche e farmaci destinati a
strutture sanitarie nelle enclavi
serbe. Inoltre, hanno volontariamente
e intenzionalmente cercato di
peggiorare la situazione delle aree
abitate dai serbi, tagliando
l'alimentazione elettrica. Per tre
anni di fila, negli inverni del 2005,
2006 e 2007, c’č stato il taglio
dell’alimentazione nelle enclavi
serbe, con il pretesto di pagamenti,
ecc. Sono state rifiutate le offerte
del governo serbo di forniture
umanitarie dell’elettricitŕ, esponendo
cosě la popolazione a rischi per la
salute. Nel 2009, essi hanno
interrotto l’alimentazione per
l'enclave serba di Strpce nella parte
piů meridionale del Kosovo per tre
mesi, ricattando la popolazione locale
per fargli firmare nuovi contratti.
Purtroppo, nessuno dei soggetti
internazionali ha espresso sensibilitŕ
su questi atti.
Violazione del diritto all'istruzione:
Dal giugno 1999, tutte le cittŕ e
cittadine in Kosovo, tranne Mitrovica
nel nord, furono oggetto di pulizia
etnica e sono diventate
mono-etnicamente albanesi. Serbi ed
altri gruppi etnici sono stati
scacciati dai loro villaggi. Le
strutture scolastiche sono
inaccessibili per gli studenti serbi,
hanno dovuto ricorrere a locali
inadatti come scuole. Tuttavia, la
situazione piů drastica č per la
comunitŕ dei Gorani; il gruppo Gorani
sono serbi del luogo che hanno fede
musulmana, essi sono stati esposti a
tentativi continui di assimilazione e
spinti ad accettare la lingua ed i
costumi albanesi. Questa pressione
continua tuttora.
Lasciatemi riassumere quanto č stato
detto
La lotta per la pace e la lotta per i
diritti umani, sociali, economici,
politici e culturali sono compiti
inderogabili di movimenti per la pace
e di tutte le forze amanti della pace.
Libertŕ, uguaglianza nei diritti e
nelle opportunitŕ, l'indipendenza
degli stati e delle nazioni sono
presupposti per il pieno rispetto dei
diritti umani, come previsto nella
Dichiarazione ONU sui diritti umani.
Il sistema liberal capitalistico nella
sua fase imperialista č la principale
fonte di violazione massiccia dei
diritti umani fondamentali del genere
umano.
L’economia globale, la crisi
finanziaria, politica e morale della
societŕ occidentale, č accompagnata
dalla piů massiccia violazione dei
diritti umani fondamentali dopo la
fine della seconda guerra mondiale.
L’interventismo globale, le guerre e
le violazioni dei diritti umani, la
mancanza di rispetto del diritto
internazionale e l'abuso delle Nazioni
Unite sono caratteristiche congenite
del capitalismo corporativo.
Non esistono interventi umanitari
militari di sorta.
La NATO č diventato lo strumento piů
pericoloso per la violazione massiccia
dei diritti umani nella seconda metŕ
del XX e del primo decennio del XXI
secolo. Quindi la NATO come residuo
della guerra fredda, dovrebbe essere
smantellata, comprese tutte le sue
basi militari in tutto il mondo.
Il calpestamento dei diritti umani per
diffondere il dominio
dell'imperialismo č inammissibile e
deve essere fermato.
L'integritŕ territoriale e la
sovranitŕ di ogni paese devono essere
pienamente rispettati nell'interesse
della pace e della stabilitŕ. Sulle
risorse naturali ed economiche devono
essere fatti salvi i diritti ed il
controllo esclusivo da parte dei paesi
sovrani e non ci puň essere alcuna
giustificazione per qualsiasi
intervento negli affari interni di
ciascun paese.
Il ruolo delle Nazioni Unite, il
rispetto della Carta dell'ONU e delle
Nazioni Unite, della Dichiarazione sui
diritti umani, la loro protezione deve
essere ribadita e rinforzata.
La sovranitŕ e l'integritŕ
territoriale della Serbia deve essere
rispettata, e la risoluzione ONU 1244
(1999) pienamente attuata.
La secessione unilaterale della
provincia serba del Kosovo e Metohija
non č accettabile e non deve essere
riconosciuta. Chiediamo una soluzione
pacifica della questione dello status,
il rispetto della risoluzione ONU 1244
e pari diritti umani di tutti gli
abitanti della Provincia.
A tutti i serbi e gli altri
non-albanesi espulsi dalla provincia
dopo l'aggressione della NATO, devono
essere date, tutte le condizioni
necessarie per il ritorno libero e
sicuro alle loro case nella provincia.
L'uso dei missili con uranio
impoverito deve essere formalmente
vietato dalle convenzioni
internazionali.
|
Belgrade
Forum for a World of Equals
Human
rights of Serbs in the Province of
Kosovo and Metohija
Zivadin
Jovanovic,
President
of the Belgrade Forum for a World of
Equals, Serbia
Revised paper
presented at the International
Conference “Human Rights with the
view to building a Culture of
Peace”, held in Sao Paolo , Brazil
, on 2nd and 3rd of December 2011
The struggle
for peace and the struggle for full
respect of universal human rights, as
defined by UN Declaration on
protection of human rights, are
interdependent and non-separable.
Violations of sovereignty and
territorial integrity, military
interventions, aggressions and
occupations go hand in hand with
massive violations of the basic human
rights.
It is clear that there are no
humanitarian military interventions.
NATO military aggression against
Yugoslavia ( Serbia ) which started
March 24rth, 1999 was launched to
allegedly protect human rights of
Kosovo Albanians. It was carried out
in blatant violation of the basic
principals of International Law and
without approval of UN Security
Council. The precedent was used later
in various other parts of the world
whenever it suited the interests of
USA and NATO: Afghanistan , Iraq , and
Libya . There are threats that it may
be used against other countries like
Syria, Iran, North Korea or any other
country.
NATO aggression against Serbia (FR
ofYugoslavia) in 1999 left close to
4000 dead and more tan 10.000 wounded,
two thirds of whom where civilians
including close to 1 hundred children.
NATO forces were using missiles with
depleted uranium, causing massive
cancer disease, deformation of
newly-born babies unknown before. NATO
polluted soil, water and food
production for unbelievable period of
four billion years. Direct economic
damage caused by aggression was
estimated to an amount of over one
hundred billion dollars.
Immediately after the end of the
aggression, USA constructed on Serbian
soil in Kosovo and Metohija the
biggest American base in the world
known as Bondsteel. This was the
beginning of mushrooming of USA and
NATO military basis all over the
Balkans and Eastern Europe .
Today there are more USA and NATO
military basis in Europe than any time
during the Cold War Era.
Why?
Warsaw Pact has been disbanded. There
are no confronting socio-political
systems; all European countries
apparently enjoy free market economies
and multi-party parliamentary
democracy. What and who to defend and
where from by so many military bases
and long range ballistic rockets
carrying nuclear warheads? From
international terrorism? Cyber
attackers? International organized
crime groups? Rogue states?
The overall economic, financial,
political and moral crises of the
leading countries of the West will
probably lead to further spreading of
interventionism, militarization and
total disregard of the basic
principles of international relations.
Cover up justifications will not be a
problem. So far there has been
abundance of “positive” experiences of
“humanitarian interventions”,
“protection of civilians” from
dictatorial regimes etc. The richest
and militarily the strongest are not
ready to carry alone the burden of the
crises that they have caused
themselves. Their might is serving
them to transfer the burden of the
crises to the weaker, especially, if
the weaker happen to have oil, gas, or
strategic minerals.
The crises have already caused the
most massive violation of human rights
such as the right to employment,
education, health, information,
privacy.
Shortly after NATO “humanitarian”
aggression on Yugoslavia (Serbia), it
became clear that intervention
actually resulted in an unprecedented
scale of violation of human rights of
Serbs and non-Albanians of Kosovo and
Metohija Province. Alliance between
NATO and the Albanian terrorists and
separatists during the military
aggression (KLA), continued ever since
and reached its peak in February 2008
by unilateral proclamation of illegal
secession of the province from Serbia
. This act would never be possible
without NATO aggression, occupation
and support. It, again, violated the
basic principles of the national and
international laws, UN Charter and UN
Security Council’s resolution 1244
(1999) which guaranties sovereignty
and territorial integrity of Serbia.
The consequences are that Kosovo and
Metohija after 12 years of being under
UN mandate continues to be the source
of instability in the Balkans,
organized international crime and
spring board of extremism and
terrorism toward the rest of Europe.
The Province of Kosovo and Metohija is
the birth place of Serbian nation,
culture, religion and state. Thousands
of Serbian medieval monuments witness
to this. There are two large
communities living in the Province -
Kosovo Serbs, who are Orthodox
Christians, and Kosovo Albanians, the
great majority of whom are Moslems.
Before the beginning of the Second
World War Serbian population in the
Province were majority. Today, Serbs
make less than 10 percent of the total
population of the Province. The
drastic change in national structure
was due to the policy of ethnic
cleansing of Serbs occupation for
about 500 years, then by fascist-Nazi
occupation forces (1941 – 1945) of
over decades if not centuries - first
by Turkish Empire which kept the
Province under Mussolini and Hitler
and finally by NATO aggression and
occupation which continues up to these
days.
UN Security Council Resolution 1244,
of June 10, 1999 put the end of the
NATO aggression but introduced
military occupation of the Province,
formally by international UN mandated
forces (KFOR), in reality by NATO
forces. Ever since June 1999, we have
been witnessing large scale of
individual and even
institutionally-sponsored violation of
basic human rights and freedoms of
Kosovo Serbs and other non-Albanians.
Here are some examples of major human
rights violations:
No free and safe return for 250,000
displaced Serbs from Kosovo and
Metohija
After June 1999, International Red
Cross noted some 250,000 Serbs and
other non-Albanians who had been
expelled by terror, intimidation and
ethnic cleansing leave their birth
places and homes in Kosovo and
Metohija. Current UNHCR data show
return of some 18,000 Serbs, but in
reality this number is some 6,000, or
2.1%. UN Mission and other
international stakeholders organized
the process of the return, but no
results. Therefore, Serbia remains the
country with the highest number of
refugees and displaced persons in the
whole of Europe.
No justice for the victims
After June 1999, close to 1,000
Serbian and other non-Albanian
civilians have been abducted and
eventually killed. In July 1999, 14
people, including children, in the
village of Staro Gracko were killed
while harvesting in the field. In the
winter 2002, a bomb was planted and
set-off under a passenger bus killing
many Serb passengers. In August 2003 a
group of Serbian children playing by
the river in village of Gorazdevac ,
were killed. Thousands of other crimes
against Serbs in the Province have
been committed and none of the
culprits brought to justice although
justice and police are directly
managed by UN and EU missions (UNMIK,
EULEX).
Human organs trafficking
In December 2010, Special Rapporteur
of the Parliamentary Assembly of the
Council of Europe, Swiss MP Dick Marty
, published Report on trafficking of
human organ of abducted Serbs in 1999.
The Parliamentary Assembly adopted the
Report and passed Resolution demanding
independent international
investigation. So far no results
because the people involved in this
organized crime are Kosovo Albanian
top politicians, former leaders of the
terrorist KLA (UCK). They enjoy
support and protection from
Washington, London and Berlin.
We demand that the investigation in
the human organs trafficking in Kosovo
and Metohija be conducted under
auspices of UN Security Council
without further delay.
Illegal occupation of Serbian-owned
property
After June 1999, Kosovo Albanians
simply occupied all immovable and
movable possessions of 250,000 Serbs
who left Kosovo, but also of Serbs who
remained there. Often, owners were
either killed or expelled by force
from their properties. In September
1999, the UN founded a body that was
supposed to facilitate the return of
property to legal owners, the Housing
and Property Directorate, but there
are no results.
General insecurity
Since June 1999, there was almost no
freedom of movement outside the
so-called enclaves in which Serbs
found their safety. Today Serbs still
cannot access their businesses and
land without risk of being attacked
end even killed. They still cannot go
churches and cemeteries without KFOR
military escort. Some of Serbian
enclaves even today continue to be
fenced by barbed wire and their
inhabitants living in ghetto-like
conditions.
Rewriting history
Ever since NATO aggression in 1999,
there has been systematic destruction
of any traces of Serbian monuments and
Christianity in Kosovo. Some 150
Serbian Orthodox churches and medieval
monasteries have been destroyed,
originating from as early as 13th and
14th centuries, including some from
the UNESCO List of World Heritage. In
addition, there has been a wide-spread
exercise to rename remaining churches
and monasteries as “Byzantine” or
“Albanian”, or “Albanian castles and
towers.
Violation of right to health
Kosovo Albanian authorities have been
stopping and seizing shipments of
medical equipment and medical drugs
intended for medical facilities in
Serbian enclaves. In addition, they
have been willfully and intentionally
trying to worsen situation for Serbian
populated areas, by cutting the
electric power supply. For three years
in the row, in winter time they have
been cutting power supply to Serbian
enclaves.
Violation of right to education
Since June 1999, all cities and towns
in Kosovo except Mitrovica in the
north were ethnically cleansed and
became mono-ethnically Albanian. Serbs
and other ethnic groups were driven to
villages. School facilities were
inaccessible for Serbian
schoolchildren. They had to resort to
inadequate premises for schools.
However, most drastic situation is in
Gorani community. The Goranis are
local Serbian speaking ethnic group of
Muslim belief, who have been exposed
to incessant assimilation attempts and
forced to accept Albanian language and
Albanian curriculum. This pressure
still goes on.
Struggle for peace and struggle for
social, economic, political and
cultural human rights are the duty of
peace movements and all peace loving
forces.
Freedom, equality in rights and
opportunities and sovereignty of
states and nations are preconditions
for full respect of human rights as
provided for in the UN GS Declaration
on human rights.
Liberal corporate capitalism in its
imperialistic stage is the chief
source of massive violation of the
basic human rights of the mankind.
Global economic, financial, political
and moral crisis of the western
societies is accompanied by the most
massive violation of the basic human
rights after the end of the Second
World War.
Global interventionism, wars and
violations of human rights, disrespect
of the international law and abuse of
United Nations, are immanent features
of corporate capitalism.
As the NATO aggression against Serbia
(FRY) 13 years ago had shown there are
no humanitarian military interventions
whatsoever.
NATO has become the most dangerous
tool for massive violation of human
rights in the second half of XX and
first two decades of XXI centuries.
Therefore NATO as remnant of the cold
war area should be abolished and its
entire military bases, as well as
military bases of member countries all
over the world, should be dismantled.
The use of the missiles with depleted
uranium should be formally banned by
international convention.
Abuse of human rights for spreading
domination of imperialism is
impermissible and should be stopped
forthwith.
All Serbs and other non-Albanians
expelled from the Province after NATO
aggression 13 years ago are entitled
to free and safe return to their homes
in the Kosovo and Metohija Province.
Territorial integrity and sovereignty
of each country should be fully
respected in the interest of peace and
stability. Natural and economic
resources, including oil and natural
gas reserves, are subject to sovereign
control and exploitation by concrete
countries and can not be excuse for
any interference or intervention from
abroad.
The role of the UN, respect of the UN
Charter and UN GS Declaration on
protection human rights should be
reaffirmed and reinforced.
The sovereignty and territorial
integrity of Serbia should be
respected and UN SC resolution 1244
(1999) fully implemented.
Unilateral secession of Serbian
Province of Kosovo and Metohija is not
acceptable and should not be
recognized. We call for peaceful
solution of the issue of the status
respecting UN SC resolution 1244 and
equal human rights of all inhabitants
of the Province.
All pressures and blackmails against
Serbia to trade its sovereignty over
the Province of Kosovo and Metohija in
exchange for candidacy or membership
in European Union are neocolonial
methods which should be condemned and
rejected as absolutely unacceptable.
|
AUDIO: Zivadin
Jovanovic on Serbia's foreign policy (December
2012)
transcript: Интервју
са Живадином Јовановићем: Косово у Метохија
вредност изнад сваке друге вредности
(trascrizione intervista a Z. Jovanovic,
pres. del Forum di Belgrado, ad una emittente
serbo-canadese)
LINK: Zivadin
Jovanovic' Address at the World Peace
Council meeting in Bruxelles, October 17-18,
2011 (also on
JUGOINFO)
(intervento di Zivadin Jovanovic,
presidente del Forum di Belgrado, al meeting
del Consiglio
Mondiale per la Pace svoltosi a
Bruxelles il 17-18 ottobre u.s. - vedi anche /
isto
procitaj: http://www.beoforum.rs/saopstenja-beogradskog-foruma-za-svet-ravnopravnih/263-svetski-savet-za-mir-podrska-srbima-na-kosovu-i-metohiji.html
)
LINK: Jovanović
Interview to “Danas” Daily on the
occasion of receiving a high recognition from
the Russian Federation, Russian Honorary
Medal, on February
7, 2011, by Russian Ambassador in
Belgrade, H. E. Aleksandar Konuzin, in a
ceremony in Russian Home, in marking the 75th
anniversary of the beginning of fighting
against fascism, and 65 years since the Allies
victory in World War II... “I am deeply
honored to receive this recognition from the
country who suffered the biggest human
sacrifices and gave the greatest contribution
to combating fascism”, said Jovanović / Živadin
Jovanović govori za Danas povodom
dobijanja počasne medalje Rusije
Con la Conferenza
internazionale "Mondo senza nazismo: Obiettivo
globale di tutta l'umanitŕ",
il 17 dicembre 2010 si č chiusa a Mosca la
serie di iniziative promosse dalla Federazione
Russa nel 65.mo anniversario della vittoria
sul nazifascismo. Per le repubbliche jugoslave
hanno partecipato rappresentanti di Serbia e
Montenegro. Di seguito riportiamo l'intervento
di Živadin Jovanović.
Un report č disponibile anche in lingua
serbocroata: Свет
без
нацизма, основни задатак човечанства
No
to
rewriting the history
by Živadin Jovanović
Moscow, December 17th, 2010.
Mr. Chairman,
Dear Friends,
First of all, I would like to thank the
organizers of this extremely important
Conference for the kind invitation and
worm hospitality. It is indeed great
honor to participate in the final events
dedicated to the 65th anniversary of the
Victory over Fascism and Nazism, under
auspices of Federal Council of the
Federal Assembly of the Russian
Federation. Heroic City of Moscow,
symbolizes the greatest contribution of
the former Soviet Union to the victory
over Fascism and Nazism.
***
The Belgrade Forum for a World of
Equals, an independent, non-party and
non-profit organization, as well as the
general public in Serbia, are profoundly
worried by continued attempts of
rewriting the history of the 20th
century, distortion of the outcome of
the Second World War and undervaluation
of historic importance of the verdicts
of the Nuremberg Trial., While appearing
in various forms, fields and degrees,
depending on the concrete circumstances,
this process seems to be encompassing
the whole of Europe and beyond, thus
becoming global phenomena. It is
necessary to note that it is progressing
in parallel with some other processes
such as transition of the former
socialist countries and global economic
crises compared by many scholars with
the crises of the 30-ties of the last
century. Another simultaneous process,
worth mentioning is degradation of the
role of United and the international Law
Order established after the Second World
War.
At the same time Europe and the world
are undergoing the process of
militarization, expansion of military
installations towards East Europe is
cross-netted by more foreign military
basis today than at the time of the
highest Cold War confrontation. World
arms’ expenditure has risen to
unprecedented 1.5 trillion USD per year,
while military-industrial complex is
privileged in decision making process
and regarded as savor from further
economic downfall.
Current world economic crises has
already led to further widening of the
gap between rich and poor,
internationally and within individual
countries, including reachest ones. High
unemployment, misery and discontent have
become worldwide reality causing deep
social, political and moral problems,
xenophobia and racism, including. From
time to time, the public is told that
certain nations have missionary role to
“help” other nations to “democratize”,
to adopt their system and values even by
use of force if they deem it necessary.
These developments and practices
represent very fertile soil for revival
of ideologies of Nazism and Fascism,
falsification of history, rehabilitation
of those responsible for atrocities and
war crimes during the Second World War
undervaluation of the liberation
struggle against Fascist
occupiers.
Attempts to revise the outcome of the
Second World War can be traced, with
different extent and forms, in various
fields, but first of all, in mass-media,
education and history-science. They are
also present in arts (films), TV series,
sports, popular music. Some political
parties in various European countries,
as well as some national and
international institutions, one way or
the other, do contribute to revision of
history, rehabilitation of
collaborators, quislings’ formations and
their leaders. In some instances,
national and international judiciary is
manipulated and abused for the same
purposes.
Having regard aforesaid, revival of the
Nazi and Fascist ideologies on such
large scale can hardly be considered
spontaneous. Therefore, it would be
useful to explore and answer some
questions, such as – what are the
sources of financing of the revival of
Nazi and Fascist ideologies? Then, is
there a political will to adopt global
response to the process of revival of
these ideologies, or how to come to such
a response?
Rehabilitation of Nazism and various
quislings’ formations is particularly
disturbing in the Balkans where the
crimes of Fascist occupiers and their
helpers were horribly cruel setting up
death camps, encouraging civil war,
redrawing state borders to install
satellite states (“Independent State of
Croatia”, “Greater Albania” from
1941-1945). Particularly worrying are
false interpretations that the current
attempts to rehabilitate quisling
formations and downplay the role of
anti-Nazi and anti-Fascist movements and
Liberation struggle are part and parcel
of democratization, reconciliation and
modern, future oriented policies.
Yugoslav crisis of the 90-es gave a rise
to revision of history. In fact,
destruction of Yugoslavia was revision
of the results not only of the Second,
but also of the First World War, even of
the Balkan wars.
Serbia has particular reasons to be
worried about rewriting the history.
First, Serbia, within Yugoslavia, gave
great contribution to the victory over
Nazism and Fascism. However, people’s
liberation struggle against occupying
Fascist forces, close cooperation with
other allied forces, particularly with
Red Army of USSR, is often undervalued,
neglected or distorted in mass media,
education and political practice.
Second, Serbia suffered enormous human
losses, far the most of 1.7 million of
human losses of Yugoslavia. In fact,
Serbs were the victim of genocide. Only
in the concentration camp of Jasanovac,
located in the Hitler’s puppet state
“Independent State of Croatia” about
700.000 of Serbs, Jews and Gypsies were
killed. There is a tendency to neglect,
downplay, or distort real proportions of
enormous human losses, in one hand and
to downplay responsibility for
unprecedented crimes against humanity,
opn the other hand.
Third, attempts to rewrite the history
concerns the results of the First World
War, the set of Versailles agreements
(Trianon). These attempts sometimes go
thus far as to even accuse Serbia for
the outbreak of the First World War as
Richard Holbrook did in his book on
Dayton!
And forth, during the last twenty years
Serbia has been experiencing “in vivo”
the revision of history of the 20-th
century, the results of the two World
Wars and even, results of the Balkan
Wars: the second and third Yugoslavia
has been destroyed in coordination of
internal separatist forces and their
foreign protectors, through the bloody
civil wars. The role of neo-Nazi
ideologies and its followers in
separatists movements in this regard
should not be neglected (“Ustashi” and
others).
Kosovo and Metohija, the symbol of
Serbia’s statehood, religion and
culture, has been occupied through
brutal 1999 NATO military aggression.
While
under UN mandate and contrary to the UN
SC resolution 1244 this Serbian
territory has been stolen from Serbia
and handed over to the leaders of
international organized crimes, who are
responsible, inter alia, for massive
abduction of human beings and sale of
human organs .
Serbian nation which had lived in
Yugoslavia for over 70 years has been
fragmented – part turned into refugees,
part into new, openly discriminated
national minorities, and part still
remains deprived of the basic human
rights in Kosovo and Metohija. Some
Serbs are living in 21-rst century
barbed-wired ghettos. Monuments of
Serbian culture, 150 medieval
monasteries and churches, even centuries
old graveyards, have been destroyed
while the Province has been under UN
mandate. About 500.000 Serbian refugees
and displaced persons are still in
Serbia without the right to safe return
to their ancestral homes in Croatia and
Kosovo and Metohija.
In spite of all this, in the course of
the last 20 years major western powers
and huge propaganda machinery have been
portraying Serbia as the culprits of the
outbreak of civil wars in Croatia and
Bosnia, for 1999 NATO aggression, for
unilateral, illegal secession of Kosovo
and Metohija 2008 - even for ethnic
cleansing of Serbs from their homes and
for genocidal crimes committed against
them. The corporate capital dominated
mass media attributed collective
responsibility to Serbs and portrayed
the late president Slobodan Milosevic as
a dictator worse then Adolf Hitler
himself. Hague tribunal established
without legal basis in the UN Charter,
in practice, turned into a political
instrument of condemning Serbia’s civil
and military leadership, rewriting the
history of the Balkan, justifying NATO
military aggression which led to
unilateral secession of 15 per cent of
Serbia’s state territory.
Support to the secessionist forces in
former Yugoslav republics, in Kosovo and
Metohija and satanization of Serbia and
Serbs, is perceived by major part of
Serbian public, by many other friendly
nations, by independent-minded scholars
in Europe, USA and the world, unjust,
imperial practice in line with the
slogan “divide et impera”, as revenge,
be it for resisting to globalist
hegemony, be it for Serbia’s
historically verified contribution to
the victory of Allies in both World
Wars.
Nowadays, Serbia is undergoing blackmail
to accept loosing Kosovo and Metohija in
exchange for membership to EU!
Apparently, in the interest of p
eace and stability! It should be noted
however, that this is not immoral and
illegal only, but dangerously
counterproductive in relation to the
peace and stability. It seems as if the
1938 Sudetes lesson has been
forgotten.
Our priorities should be:
Creative and active position in
defending results of the two World Wars
through encouraging historians, writers,
journalists, schools in preserving
the truth and resisting all kind of
distortions and falsifications of the
history;
Government agencies should provide all
necessary conditions for scientific
institutions and civic organizations
willing to engage in realization of
concrete projects for uncovering the
roots and objectives of falsification of
history;
Active role in all governmental and
non-governmental forums, especially
within the system of United Nations
(ECOSOC, UNRESCO), through IPU and other
parliamentary assembles;
Upgrading awareness of the youth and
students on the crucial importance of
safeguarding the truth of the past and
tragic consequences of Fascism and
Nazism;
Examining the role of education and
viability of channeling certain
initiatives through UNESCO;
Strengthening the basic principles of
the International World and Law Order
established after the Second World
Order, especially, reinforcing the prime
role of UN Security Council,
notwithstanding necessity for further
development and adjustments of
international institutions
Dear Friends,
Let me conclude, that Serbia and Russia
have shared, more or less, the same
ideals of freedom, independence and
dignity, same destiny throughout the
history, always being allies and never
enemies one to the other. I am sure that
this historic experience will be
guiding our peoples in the future
in common endeavors for Europe and
the World without Nazism and Fascism.
Thank you.
1) Address at the International
Conference “World without Nazism:
Global Goal of the entire Humanity”,
held in Moscow on December 17th, 2010,
under auspices of Federation
Council of the Federal Assembly of the
Russian Federation
2) Report of Hon. Dick Marty, Reporter
of the Board for legal issues of the
Parliamentary Assemble of the Council
of Europe submitted to the Assembly in
December 2010 for consideration and
adoption at the session convened for
January 25th, 2011.
|
www.resistenze.org
- popoli resistenti - serbia - 21-12-10
- n. 345
da Forum di Belgrado per un Mondo di
Eguali - www.en.beoforum.rs
Traduzione dall'inglese a cura del Forum
Belgrado per un Mondo di Eguali - Italia
Un mondo senza nazismo
Discorso alla Conferenza internazionale
[1]
Mosca, 17 Dicembre 2010
di Zivadin Jovanovic, Presidente del
Forum di Belgrado per un Mondo di Eguali
***
Il Forum di Belgrado per un Mondo di
Eguali, una organizzazione indipendente,
apartitica e senza scopo di lucro, cosě
come l'opinione pubblica in Serbia, sono
profondamente preoccupati per gli
incessanti tentativi di riscrittura
della storia del XX secolo, per lo
stravolgimento degli esiti della Seconda
guerra mondiale e per la minimizzazione
dell'importanza storica delle sentenze
del processo di Norimberga.
Manifestandosi sotto varie forme, campi
e gradi d'intensitŕ, a seconda delle
concrete circostanze, questo fenomeno
sembra coinvolgere l'intera Europa e
oltre, diventando cosě un problema
globale. E' necessario notare che esso
avanza in parallelo con alcuni altri
processi come la transizione dei paesi
ex socialisti e la crisi economica
mondiale, paragonata da molti studiosi
con la crisi degli anni '30 del secolo
scorso. Un altro processo contemporaneo
degno di nota č il degrado del ruolo
delle Nazioni Unite e dell'ordinamento
del Diritto internazionale istituito
dopo la Seconda guerra mondiale.
L'attuale crisi economica mondiale ha
giŕ portato all'ulteriore ampliamento
del divario tra ricchi e poveri, a
livello internazionale come all'interno
dei singoli paesi, compresi quelli piů
ricchi. L'elevata disoccupazione, la
miseria e il malcontento sono diventate
realtŕ globali, causando profondi
problemi sociali, politici e morali,
incluse la xenofobia e il razzismo. Di
volta in volta, viene affermato
all'opinione pubblica che alcune nazioni
possiedono il ruolo messianico di
"aiutare" le altre nazioni a
"democratizzarsi", per adottare il
proprio sistema di valori anche con
l'uso della forza se lo ritengono
necessario. Allo stesso tempo, l'Europa
e il mondo stanno subendo un processo di
militarizzazione; l'espansione delle
installazioni militari verso l'Europa
orientale forma un reticolo comprendente
piů basi militari straniere oggi che
durante la Guerra fredda nel momento di
piů alto dello scontro. Le spese
mondiali per armamenti sono salite alla
cifra senza precedenti di 1.500 miliardi
di dollari l'anno, mentre il complesso
militare-industriale č privilegiato nel
processo decisionale e salvaguardato da
ulteriori crolli economici.
I tentativi di revisionare gli esiti
della Seconda guerra mondiale possono
essere ricondotti, con misura e forme
diverse, a vari ambiti ma, prima di
tutto, nel campo dei mass-media,
dell'istruzione e della scienza storica.
Sono presenti anche nelle arti (cinema),
serial televisivi, sport e musica
popolare. Alcuni partiti politici nei
vari paesi europei, cosě come alcune
istituzioni nazionali e internazionali,
in un modo o nell'altro, contribuiscono
alla revisione della storia, alla
riabilitazione dei collaborazionisti,
dei governi fantoccio e dei loro leader.
In alcuni casi, il sistema giudiziario
nazionale ed internazionale č manipolato
e abusato per gli stessi scopi.
Detto ciň, la rinascita delle ideologie
nazista e fascista su cosě larga scala
non puň essere considerata spontanea.
Pertanto, sarebbe utile analizzare e
rispondere ad almeno due domande. In
primo luogo, quali sono le fonti di
finanziamento della rinascita delle
ideologie nazista e fascista? E in
secondo luogo, esiste una volontŕ
politica di adottare una risposta
globale al processo di rilancio di
queste ideologie, o il modo di pervenire
a tale risposta?
La riabilitazione del nazismo e dei
diversi governi collaborazionisti č
particolarmente preoccupante nei
Balcani, dove i crimini degli occupanti
fascisti e dei loro sodali furono
estremamente crudeli, creando di campi
di concentramento, incoraggiando la
guerra civile, ridisegnando confini e
formando stati satelliti ("Stato
Indipendente di Croazia", "Grande
Albania " nel 1941-1945).
Particolarmente preoccupanti sono le
false interpretazioni che i tentativi in
corso per la riabilitazione dei governi
collaborazionisti e la minimizzazione
del ruolo dei movimenti antinazista e
antifascista e della lotta di
Liberazione sono presentati come parte
integrante del processo di
democratizzazione, riconciliazione e
delle politiche moderne e orientate al
futuro.
La crisi jugoslava degli anni '90 ha
dato origine alla revisione della
storia. Infatti, la distruzione della
Jugoslavia č stata la revisione dei
risultati, non solo della Seconda ma
anche della Prima guerra mondiale e
persino delle Guerre balcaniche.
In primo luogo, la Serbia, all'interno
della Jugoslavia, forně un grande
contributo alla vittoria sul nazismo e
il fascismo. Tuttavia, la lotta di
liberazione popolare contro le forze di
occupazione fasciste, in stretta
collaborazione con le altre forze
alleate, in particolare con l'Armata
Rossa dell'Unione Sovietica, č spesso
sottovalutata, trascurata o distorta dal
sistema mediatico, educativo e politico.
In secondo luogo, la Serbia subě perdite
umane enormi, la parte di gran lunga
maggiore delle 1,7 milioni di vittime
della Jugoslavia. In realtŕ, la Nazione
serba č stata vittima di un genocidio.
Nel solo campo di concentramento di
Jasanovac, situato nell'hitleriano
"Stato Indipendente di Croazia", furono
uccisi circa 700.000 fra serbi, ebrei e
zingari. C'č la tendenza a trascurare,
minimizzare o falsare le reali
proporzioni delle enormi perdite umane e
di sminuire le responsabilitŕ per i
crimini senza precedenti contro
l'umanitŕ.
In terzo luogo, i tentativi di
riscrivere la storia non si limitano
solo ai risultati della Seconda guerra
mondiale, ma anche a quelli della Prima
guerra mondiale, in relazione agli
accordi di Versailles (Trianon). Questi
tentativi a volte vanno cosě in lŕ che
giungono al punto di accusare la Serbia
anche per lo scoppio della Prima guerra
mondiale!
E cosě, nel corso degli ultimi venti
anni la Serbia sta vivendo "in vivo" la
revisione della storia del XX secolo,
gli esiti delle due Guerre mondiali e
attualmente i risultati delle Guerre
balcaniche: la seconda e la terza
Jugoslavia sono state distrutte in modo
coordinato dalle forze separatiste
interne e dai loro protettori stranieri,
attraverso le sanguinose guerre civili.
In questo senso, il ruolo delle
ideologie neonaziste e dei loro seguaci
nei movimenti separatisti non deve
essere trascurato ("Ustascia" e altri).
Il Kosovo e Metohija, simbolo della
sovranitŕ, della religione e della
cultura serba, č stato occupato
attraverso la brutale aggressione
militare della NATO nel 1999. Mentre era
sotto mandato delle Nazioni Unite e in
contrasto con la risoluzione 1244 del
Consiglio di sicurezza dell'ONU, questo
territorio serbo č stato rubato alla
Serbia e consegnato ai capi della
criminalitŕ organizzata internazionale,
che sono responsabili, tra l'altro, del
rapimento di massa di esseri umani e
della vendita di organi umani [2].
La nazione serba, che aveva vissuto in
Jugoslavia per oltre 70 anni č stata
frammentata: una parte trasformata in
rifugiati, una parte tramutata in nuove
e palesemente discriminate minoranze
nazionali e una parte in Kosovo e
Metohija ancora privata dei diritti
umani fondamentali. Alcuni serbi vivono
nei ghetti di filo spinato del XXI
secolo. I monumenti della cultura serba,
150 monasteri e chiese medievali,
finanche i cimiteri secolari, sono stati
distrutti mentre la provincia era sotto
mandato delle Nazioni Unite. Circa
500.000 profughi e sfollati serbi sono
ancora in Serbia senza il diritto al
ritorno sicuro nelle loro case
ancestrali in Croazia e in Kosovo e
Metohija.
A dispetto di tutto ciň, nel corso degli
ultimi 20 anni le grandi potenze
occidentali e l'enorme macchina
propagandistica hanno raffigurato la
Serbia come la colpevole per lo scoppio
delle guerre civili in Croazia e Bosnia,
per l'aggressione del 1999 della NATO,
per l'unilaterale e illegale secessione
del Kosovo e Metohija del 2008; anche
per la pulizia etnica dei serbi dalle
loro case e per i crimini di genocidio
commessi contro di loro. I mass-media
dominati dal capitale societario hanno
attribuito la responsabilitŕ collettiva
ai serbi e raffigurato il defunto
presidente Slobodan Milosevic come un
dittatore peggiore dello stesso Adolf
Hitler. Il Tribunale dell'Aia, istituito
senza un fondamento giuridico della
Carta delle Nazioni Unite, si č in
pratica trasformato in strumento
politico di condanna della dirigenza
civile e militare della Serbia,
riscrivendo la storia dei Balcani,
giustificano l'aggressione militare
della NATO che ha portato alla
secessione unilaterale del 15% del
territorio dello Stato della Serbia.
Il sostegno alle forze secessioniste
nelle ex repubbliche jugoslave, in
Kosovo e Metohija, e la demonizzazione
della Serbia e dei serbi, č percepita da
gran parte dell'opinione pubblica serba,
da molte altre nazioni amiche, da
studiosi indipendenti in Europa, Stati
Uniti e nel mondo come ingiusta, come
una pratica imperiale in linea con il
motto "divide et impera", come vendetta
sia per resistere all'egemonia
globalista, sia per il contributo
storicamente accertato della Serbia alla
vittoria degli alleati nelle due Guerre
mondiali.
Oggi, la Serbia sta subendo il ricatto
di accettare la perdita del Kosovo e
Metohija, in cambio dell'adesione
all'UE! Apparentemente, nell'interesse
della pace e della stabilitŕ! Va notato
tuttavia che questo non č solo immorale
e illegale, ma pericolosamente
controproducente per la pace e la
stabilitŕ. Sembra che la lezione dei
Sudeti del 1938 sia stata dimenticata.
Le nostre prioritŕ devono essere:
- Una posizione attiva e creativa nella
difesa dei risultati delle due Guerre
mondiali, incoraggiando storici,
scrittori, giornalisti e scuole a
preservare la veritŕ e resistere a tutti
i tipi di distorsioni e falsificazioni
della storia;
- Le agenzie governative dovrebbero
fornire tutte le condizioni necessarie
alle istituzioni scientifiche e alle
organizzazioni civiche che vogliano
impegnarsi nella realizzazione di
progetti concreti per evidenziare le
radici e gli obiettivi di falsificazione
della storia;
- Il ruolo attivo in tutte le sedi
governative e non governative, in
particolare nel sistema delle Nazioni
Unite (ECOSOC, UNESCO), attraverso
l'Unione interparlamentare (IPU) e altre
assemblee parlamentari;
- Il rafforzamento della consapevolezza
nei giovani e negli studenti
dell'importanza fondamentale di
salvaguardare la veritŕ del passato e le
conseguenze tragiche del fascismo e del
nazismo;
- Esaminare il ruolo dell'istruzione e
la possibilitŕ di canalizzare alcune
iniziative attraverso l'UNESCO;
- Rafforzare i principi di base del
Diritto internazionale istituito dopo la
Seconda guerra mondiale, in particolare,
rafforzando il ruolo primario del
Consiglio di sicurezza dell'ONU,
nonostante le necessitŕ di un ulteriore
sviluppo e adeguamento delle istituzioni
internazionali.
Note
[1] Discorso alla Conferenza
internazionale "Mondo senza nazismo:
Obiettivo globale di tutta l'umanitŕ",
tenutasi a Mosca il 17 dicembre 2010,
sotto gli auspici del Consiglio della
Federazione dell'Assemblea Federale
della Federazione Russa
[2] Relazione dell'On. Dick Marty,
relatore della Commissione per le
questioni giuridiche dell'Assemblea
parlamentare del Consiglio d'Europa,
presentato all'Assemblea nel dicembre
2010 per l'esame e approvazione nella
seduta convocata per il 25 gennaio
2011.
|
Il Beogradski
Forum al Congresso degli antimilitaristi
tedeschi
A Kassel (Germania) il movimento antimilitarista
tedesco ha appreso della "situazione esplosiva"
in Kosovo attraverso l'intervento di Zivadin
Jovanovic del Forum di Belgrado
PHOTOS
Космет
извор
дугорочне нестабилности - На 17. конгресу
Савета за мир Немачке говорио председник
Београдског форума Живадин Јовановић
Kosovo
the
prime cause of instability in the
Balkans - by Živadin Jovanović
Thursday, 09 December 2010 14:59
On 17. Congress of German Peace Council:
Mr. Chairman,
Ladies and Gentlemen,
Dear Friends,
Allow me, first of all, to thank you for
your kind invitation and for the warm
hospitality accorded to me by your leaders
and activists. I am honored indeed by the
opportunity to speak to this friendly
audience on the issues of common interest.
As this is my first opportunity to address
delegates of German Peace Council from the
whole of Germany, I would like also to thank
you for your enormous efforts in spreading
the truth about real causes and consequences
of the Yugoslav crisis and real objectives
of 1999 NATO aggression.
Belgrade Forum for a World of Equals is an
independent, nonpartisan and non-profit
association founded eleven years ago. We
share similar values and objectives: we are
devoted to peace, justice and truth. We want
Europe of peace and stability, Europe of
equal nations, equal human beings, and equal
opportunities, Europe without nuclear
armament and foreign military bases,
Continent of justice and prosperity for all.
We strive against militarization and any
kind of hegemony. So called new concept of
the NATO strategy adopted at the recent
Lisbon Summit new one. It is only
codification of precedent of NATO aggression
on Serbia (Yugoslavia) in 1999, Afghanistan
of 2001, Iraq of 2003. So called new
strategy is new attempt military complex to
justify expansion of a war machinery.
NATO is imposing itself as a global
aggressive Alliance ready to engage its war
machinery any time, in any corner of the
globe, contrary to the basic principles of
the international law and the role of the UN
Security Council. Instead of removing
military arsenal, especially nuclear, NATO
has adopted plans to develop and deploy the
new ones in Europe and elsewhere.
Implementation of such plans would
undoubtedly provoke a new arms race
depriving peoples of decent life and
jeopardizing peace and stability. We are
disturbed by the fact that there are more
military bases in Europe today, than at the
peak of the Cold War era.
Dear Friends,
Stable and prosperous Balkan is of the
paramount interest of the Balkan peoples as
well as of Europe. The situation in the
region, however, remains complex with
political, security and socio-economic
problems which, least in carry potential for
new problems and even conflicts.
It should be noted that in the period of the
last twenty years the Balkan has been
testing ground for new doctrines, the region
of the most dramatic changes and precedents
in international relations:
- Second Yugoslavia (SFRY) was destroyed in
1992, the third Yugoslavia in 2006, both in
conjunction of internal an external factors;
- NATO aggression against Serbia
(Yugoslavia) in 1999 was the first war on
Europe’s soil after the Second World War,
presented as “humanitarian intervention”,
contrary to basic principles of
International Law, without approval of UN
SC,
- Unilateral proclamation of Independence of
Kosovo and Methija in 2008, while the
Provence was under UN mandate, again,
without UN SC approval, and contrary to the
Constitution of Serbia;
Seven new hardly sustainable states have
been created, some even through severe civil
wars consequences of which will be felt over
decades to come 1. In spite of some progress
in the process of normalization of
relations, mistrust is still there limiting
the efforts to revive economic, social,
cultural and other links. After over 70
years of common life, these links were
abruptly cut during the secessions and
conflicts. There is great need to remove all
politically motivated obstacles and
encourage widest possible cooperation based
on recognition of mutual interests. Free
flow of goods, people, ideas, culture and
capital would certainly push ahead overall
development, diminish dependence on foreign
assistance and help dealing with
consequences of the global economic and
financial crisis.
New international borders while not general
problem, in a number of instances are still
to be defined, including parts of
Serbia-Croatian border on Danube and
Serbia-Bosnian border on the Drina River.
The best way in resolving these issues is to
apply international standards.
New national minorities have appeared in
addition to old ones. Balkan renown through
history as mixture of nations, cultures and
religions and conflicts, of course, after
further territorial fragmentation during the
last two decades, has “enriched” itself by
producing even more national minorities,
more languages, and even more religions. For
good? It is doubtful. Standards of their
human, political and national rights in a
number of instances are not respected.
Serbia is still hosting about 220.000
displaced persons from Kosovo and Metohija,
mainly Serbs, and about 300.000 Serb
refugees from Croatia and Bosnia and
Herzegovina. This is the highest figure of
refugees and displaced persons in one
European country. This causes not only
serious socio-economic but political
problems, too. Members of neither of the two
groups are permitted to return to places of
their origin freely and safely. Serbs in
Croatia although promised territorial
autonomy, are deprived even of some basic
individual rights such as right to private
ownership of their houses, apartments and
farms.
One of the potential sources of
destabilization is Bosnia and Herzegovina
which is occasionally termed “failed state”.
Constitutional set up of Bosnia and
Herzegovina is defined by the Dayton-Paris
Peace Agreement (1995) guaranteeing
sovereign equality of the three constituent
peoples (Moslems, Serbs and Croats) and
equality of the two entities – Bosnia and
Herzegovina federation (Moslems and Croats)
and Republika Srpska. Attempts, channeled
through High Representative, to change the
con-federal and impose unitary system
contrary to what was established by
Dayton-Paris Peace Agreement, to annul
consensus in decision making and introduce
majorization are counter productive, to say,
at least. They tend to return the
stabilization process back to the beginning
of 90-ies and, therefore, are very dangerous
for the very existence of Bosnia and
Herzegovina as a state. In closing this
chapter of my speech, I would like to draw
your attention to the fact that after the
recent elections in Bosnia and Herzegovina
Croat Community came to openly ask for
creation of own, third entity. This reveals
that both, Serbs and Croats have same fear –
of being discriminated Moslems dominated
Bosnia.
In my opinion, Serbia does not and cannot
recognize illegal secession of Kosovo and
Metohija. Therefore, this remains an open
issue yet to be resolved. Solution should be
sought respecting basic principles of the
international law, UN decisions and
Constitution of Serbia as a sovereign state.
Such a position is supported by major part
of International community, including some
of the permanent members of UN SC (Russia
and China) as well as some members of EU
(Spain, Greece, Romania, Slovak Republic and
Cyprus). New negotiations on the status seem
to be unavoidable. Any expectation on
further softening the official Serbia
Government’s position could turn to be
counterproductive. Perhaps not so much
because of the Government’s firmness in
defending territorial integrity and
sovereignty, but first of all because
compromise is the only away to to guarantee
Serbia’s internal stability which, in turn,
is important for the lasting peace and
stability of the Balkan.
It has been repeatedly noted that the future
of the Balkan lies in the hands of the
Balkan countries. This is true, but mainly
theoretically. In real life one of the
general problems in the region is excessive
involvement of out-of-the-region power
centers. Considering that Bosnia and
Herzegovina and the Province of Kosovo and
Metohija continue to be international
protectorates, that the governments in the
most of the countries in the region owe
their loyalty to the West which helped them
various ways to come to power (“colored
revolutions”), it is rather unclear what the
regional factors can do themselves, what are
real margins for them to work out needed
compromises.
International community, essentially being
limited to NATO and EU, lacks capacity and
political will for compromised solutions and
continue to impose own solutions which,
sooner or later, appear not to be
sustainable. This, perhaps explains, why
NATO and EU maintain substantial military,
police and civil presence in Bosnia and
Herzegovina, FYR Macedonia and particularly
in the Province of Kosovo and Metohija where
about 10.000 NATO troops are deployed
including one of the biggest military base
in the world (Bondstil).
No doubt that the key source of
destabilization of the Balkan today remains
Kosovo and Metohija. Aparent massive
violation of human rights of Albanians in
Kosovo and Metohija was just excuse for NATO
aggression against Serbia. In my opinion,
NATO aggression in 1999, was a historic
mistake of the West, especially of Western
Europe and Germany. It was a precedent,
first ring in a chain of aggressions and
occupations which ensued after. Ever since
Europe has been obliged to take part in
other military interventions away of its
zone of defense. With recent Lisbon
documents such a practice has been codified
and formalized. The aggression was a blunder
towards the United Nations particularly
towards Security Council and its role in
maintaining peace in the world. It gave a
push to separatist tendencies in the region,
Europe and the World. New military bases
mushroomed from Kosovo to Bulgaria, Rumania,
Baltic states. Economic destructions,
including some of the strategic European
corridors, have been valued over 100
billions of US dollars.
Unilateral secession of Kosovo and Metohija
in February this year was also a dangerous
precedent. As to whether it encouraged
independence of Abkhazia and South Ossetia
may be disputable, but the general effect of
Kosovo’s “unique case” should not be
disputable.
Last month, representatives of Albanians
from Kosovo and Metohija, FYROM, Greece,
Montenegro and three southern districts of
Serbia (Presevo, Bujanovac and Medvedja)
gathered in Tirana to announce their
devotion to the “natural Albania”. This
gathering was preceded by repeated
declarations of highest Albanian officials
that Albanians have the right to live
together and followed by the declaration of
former chief of OSDE Kosovo Verification
Mission, American ambassador William Walker
that Albanians have the right to unite.
“Side” effects of Prishtina’s unilateral
secession may be summed up in one word -
divisions – divisions within EU, UN, OSCE,
between EU/NATO – Russia, divisions in the
Balkan and divisions within Serbia itself.
Appart from the fact that the Province is
faced with dramatic socio-economic problems,
unemployement at the same time, it is a safe
heaven and a jumping board for extremists
and clans of organized crimes whose real aim
is to operate in the EU area. It is assesed
that over 60 percent of the total marketing
of heroin in Europe is controlled by
Albanian mafia. Trafiking of human beings,
their vital organs and smugling of armaments
is also under their control.
Putting an end to the protectorate status of
Bosnia and Herzegovina would be important
step in good direction. After 15 years of
peace and international governance, local
institutions and politicians must be given a
chance of working together, compromising and
running the country without almighty so
called High Representative. Reopening
negotiations on the status of Kosovo and
Metohija after the opinion of the
International Court of Justice is announced
later this year is quite reasonable
expectation. Compromise based on the respect
of International Law, particularly. The UN
SC resolution 1244 (1999) must be considered
a lasting legal document, starting point and
coroner stone of any future solution for
Kosovo and Metohija problem. This is the
most important precondition to peace and
stability in the Balkan. Foreigners come and
go, their interests vary but the Balkan
nations will stay here for ever. For this
reason they should relay on compromises of
their long term interests.
EU appears to be key partner of the Balkan
states. How long will last the current
financial, economic and institutional crisis
in EU? What conclusions Brussels drew from
up to now enlargements of the EU membership?
Answering these questions would certainly
help to asses realistically prospects for EU
membership of a number of Balkan countries.
To continue submitting to endless demands of
Brussels bureaucracy in exchange for
repeated promises of “European
perspectives”, may turn to be loss of time
and vital interests.
Democratization and transition has left,
among others, profound social divisions and
tensions, extremely high rate of
unemployment, corruption, and organized
crime. These tendencies are not assets for
peace and stability. To alleviate the roots
of these tendencies require political will,
strategies, recourses, including financial,
and – time.
Western benevolence towards obvious rise of
separatism and territorial fragmentation,
especially affecting Serbia and Serbian
nation, in one hand, and clear support for
centralization, unitarization of certain
other countries, notably Bosnia and
Herzegovina, are examples of double
standards policy. Putting aside motives and
interests of the West, it must be noted that
such a policy would definitely hinder
prospects of peace and stability today, up
to 2020 and beyond.
Proliferation of puppet sates with
unsustainable economies, national minorities
with uneven level of their rights, political
parties based on ethnic and religious
criteria and refugees and displaced persons
with the lack of political will to scure
conditions for free and safe return to their
homes;
Expansion of Islamism not as a religion or
culture, but as overall social and
governmental system. Some Islamite leaders
do consider Balkan as a spring board for
further expansion. (Vehabist groups, Islamic
extremist organizations have been uncovered
recently in a number of Balkan countries);
In my opinion, Serbia with its geostrategic
position and resources is capacitated and
willing to play its role in achieving
sustainable stability, peace and development
in the Balkans. But Serbia is faced with
serious problems. First of all, stagnation
of the socio-economic development, about one
million of unemployed, 700.000 people billow
the bottom line of poverty, disregard of her
legitimate national interest.
Serbia’s territorial integrity and
sovereignty is not jeopardized by illegal
unilateral secession of Kosovo and Metohija
only, but such tendencies are present in
some other parts (Vojvodina, Raska, Southern
districts).
Recently “The Group of Friends of Sandzak”
(Raska) was established in Belgrade composed
of the ambassadors of USA, Germany, Britain
and Italy! What would be real political
objective of such a move? These ambassadors
surely have been welcomed to Belgrade as
friends of Serbia and they are expected to
behave as such. Forming “Group of friends”
of same states is known practice at the UN
Headquarters in New York, usually, to show
strong support to a country with certain
problems usually pending consideration
within UN. But, forming a “Group of Friends”
of any particular part (region) of a
sovereign country by diplomats accredited to
such a country is neither diplomatic nor
respecting partnership nor hospitality of
particular country and nation.
Serbian public and civic society should like
to see everybody investing into mutual
understanding and respect so that the Balkan
becomes region of integration, peace and
stability leaving behind divisions, distrust
and confrontation.
Dear friends,
I am aware that aforesaid is more a list of
open problems, with some suggestions, than a
list of solutions. Our answers should be
close cooperation and coordination, , to
find ways to mass media – conventional and
new ones, ability to foresee developments.
In closing, let me congratulate you for
great success of your Congress.
Thank you.
Zivadin
Jovanovic
President of the Belgrade Forum for a
World of Equals,
Former Federal Minister of Foreign
Affairs of FR of Yugoslavia
1) Kosovo and Metohija’s
self-proclaimed secession from Serbia has
not been recognized in the region by
Serbia, Bosnia and Herzegovina, Greece,
Cyprus
(Di seguito il testo di un intervento sulla
politica estera della Serbia, tenuto da Z.
Jovanovic del Forum di Belgrado per un Mondo di
Eguali ad una tavola rotonda nella capitale
serba lo scorso 8.12.2009)
Живадин
Јовановић, председник Београдског форума за
свет равноправних
Прилог
стратегији спољне политике Србије
(*)
У Београдском форуму као и у широком кругу
независних, слободно мислећих људи, како унутар
Србије тако и у српском расејању, постоји
сагласност да је Србији потребна стратегија
дугорочне спољне политике. Oва потреба
произилази из дубоких промена у региону током
протекле две деценије, нових трендова у Европи и
на глобалном плану. Вреднујући објективно
историјска искуства и штитећи национални,
културни и духовни идентитет као
приоритетне вредности, стратегијом треба
пројектовати дугорочне циљеве, путеве и ослонце
за њихово остваривање. Сагласност постоји и у
оцени да су у најбољем, дугорочном интересу
Србије уравнотежении односи са свим важнијим
европским и ваневропским чиниоцима и партнерима,
без везивања за било који војни блок или савез.
Неутралност дефинисану Резолуцијом Народне
скупштине Србија треба да учврсти усвајањем овог
опредељења као уставног принципа. Израда
стратегије је обавеза надлежних државних
институција, док научним, стручним и другим
организацијама, као и удружењима грађана, треба
пружити могућност да том важном државном и
националном пројекту дају свој допринос.
Београдски форум је, у складу са својим
могућностима, заинтересован и отворен за сарадњу
у томе.
Односи
Србије са суседима имају стратешки значај. То је
природно и објективно, у интересу свих народа и
држава у региону. Да би се велики потенцијал
добро-суседске сарадње остварио неопходно је да
се односи поставе на јасне и здраве основе. То,
пре свега, значи - поштовање принципа
суверенитета и интегритета, неповредивости
међународно признатих граница, немешања у
унутрашње послове других и, посебно, уважавања
узајамних интереса, или принципа реципроцитета.
Досадашња пракса једностраних концесија
Хрватској и Словенији била је врло штетна за
Србију, за њене економске и политичке интересе.
Уколико Србија жели да заштити и реализује своје
легитимне интересе, она мора обезбедити
реципрочно уважавање њених интереса од стране
свих суседа.
Србија,
као матична држава, има обавезу да се суштински,
а не само вербално, бави озбиљним проблемима
систематске дискриминације делова свог народа у
окружењу, посебно у Хрватској, Словенији, и
Црној Гори. Опортунизам и небрига према деловима
српског народа којима се крше основна права не
доприносе добросуседству, још мање уважавању
Србије и путу ка чланству у ЕУ. Потребно је да
се Влада и државно руководство суоче са
чињеницом да су припадници српског народа у
поменутим државама дискриминисани и да им је
неопнодна делотворне политичка подршка Србије
као матичне државе да би несметано остваривали
своја људска и национална права у складу са
европским стандардима.
Посебан
је проблем обесправљост Срба у покрајини Косово
и Метохија. Српска влада није нашла начина да
заштити елементарна права свог народа на делу
своје територије под управом УН, нити да се
отвори процес за слободно и безбедно враћање
расељених. Досадашња политика, укључујући
прихватање ЕУЛЕКС-а, као наводно «статусно
неутралног» - нису дале резултате у погледу
заштите права Срба и других неалбанаца на Косову
и Метохији.
Петнаест година после Дејтона и Ердута,
једанаест година после резолуције СБ 12
44, Србија је и даље земља са далеко
највећим бројем избеглица и расељених лица у
Европи. Само са Косова и Метохије има 220 000
расељених лица. Десетине, ако не и стотине
хиљада избеглица из Крајине, Западне и Источне
Славоније и даље не могу слободно и безбедно да
се врате на своја вековна огњишта. Стотинама
хиљада људи - расељених лица и избеглица српске
националности ускраћују се основна људска права
на слободан и безбедан повратак на имовину, на
слободу кретања, образовање, вероисповедање.
Запад јавно изражава комплименте политичарима у
Београду а истовремено показује
незаинтересованост и дволичност у односу на
проблем српских иѕбеглица и расељених лица.
На односу ЕУ и САД према праву на слободан и
безбедан повратак расељених лица и српских
избеглица одражава стратегија тих земаља и
интеграција према Србији и српском народу у
целини.
Србија има дужност да на озбиљан и достојантвен
начин захтева прекид дискриминације делова
српског народа у суседним државама, посебно у
Хрватској, Словенији и Црној Гори, као и
ефикасно остваривање права на слободан,
достојанствен и безбедан повратак свих избеглица
и расљених лица на њихова вековна огњишта. Не
може бити у интересу Србије мирење са
неодговорним односом односних држава и политиком
различитих стандарда међународних чинилаца.
Став представника српске владе да ће питање
Косова и Метохије као спорно у односима са
Америком, Немачком и другим земљама Запада
држати по страни од текућег политичког дијалога
(«успешно смо изоловали то питање») да би се
сарадња раѕвијала у областима у којима нема
разлика је, у најмању руку, проблематичан. Такав
став произилази из схватања да је проблем Косова
и Метохије само једно од многих питања у
односима са САД и другим ѕемљама и
организацијама Запада. То је погрешан
прилаз. Однос САД и већине других ѕемаља Запада
према Косову и Метохији представља суштину
њиховог односа према Србији као држави и према
целом српском народу, према њиховом националном,
културном и духовном идентитету, према њиховој
садашњости и будућности, према њиховом месту у
Европи.
Проблем
Косова и Метохије не сме се гурати под тепих,
поготову се не сме проглашавати за успех
«изоловање проблема Космета» из агенде дијалога
са најутицајнијим земљама и организацијама.
Прихватање
„изоловања“, односно изостављања, проблема
Космета“ из редовног дијалога у суштини би
значило прихватања једностране обавезе Србије да
њени представници неће то питање покретати. Јер,
потпуно је извесно да САД, од посете
потпредседника Џозефа Бајдена Србији на даље,
траже „конструктивност“ и „кооперативност“
Србије бар око четири, ако не и знатно више,
питања везаних за Косово и Метохију: прво, од
Србије се тражи да допринесе укидању
„паралелних“ институција српског народа на
(северу) Покрајине; друго, да прихвати учешће
Тачијеве „владе“ у регионалној сарадњи; треће,
да призна резултате локалних избора у
организацији Хашима Тачија, који су против
интереса српског народа; и, четврто, да прихвати
директни дијалог са „косметским институцијама“ о
решавању „практичних, свакодневних“ питања.
Очигледно је да би изоловање овог питања ставило
Србију у пасиван, подређен положај, што би било
врло штетно.
Зато,
Србија, зависно од прилика и конкретних
околности, треба да држи сталну политичку и
дипломатску иницијативу у вези са проблемом
Косова и Метохије, укључујући и у дијалогу са
САД, чланицама Европске уније и НАТО, не
пропуштајући ни једну прилику да нагласи да је
питање статуса за њу отворено и да се може
решити компромисом поштујући резолуцију СБ УН
1244, принципе Повеље УН и Хелсиншког документа
ОЕБС-а. Потребно је да адекватно и јасно реагује
на све кораке и потезе било које државе или
међународне организације којима се крши
резолуција СБ УН 1244. Ни чекање на мишљење
Међународног суда правде не сме да ослаби
принципијелни и активни однос Србије према свим
важнијим чиниоцима међународних односа.
Када
је реч о стубовима спољне политике Србије, њих
не би требало мешати са приоритетима. Логично је
да развој добрих односа са Бриселом, Москвом,
Пекингом и нормализација односа са Вашингтоном,
поред односа са суседима, буду међу
приоритетима спољне политике Србије. Али, ако је
реч о стубовима, није логично да се они траже
изван Србије, поготову, не на начин који
сугерише исту „носивост“, исти и значај и
допринос тих тзв. стубова виталним интересима
Србије и српског народа. Стубови сваке
стратегије па и стратегије спољне политике,
налазе се унутар Србије.
Једноставно,
нема стубова изван Србије који могу обезбедити
кредибилитет спољне политике, уважавање њених
интереса и углед државе као што су – унутрашња
политичка и социјална стабилност, привредна моћ,
националне оружане снаге довољно опремљене и
оспособљене за функцију одвраћања и култура и
наука. Окретање унутрашњим ресурсима избавило би
Србију из психологије немоћи и политичке
трговине по принципу: бирократска уцена –
стратешка концесија. Србија је заиста суочена са
великим социјалним проблемима. То, ипак, не
значи да ради тзв. бољег живота, после
распродаје привреде и тржишта, треба прећи на
распродају виталних државних и националних
интереса.
Нормализација
односа са САД је важна за међународни положај
и интересе Србије. Једнострано сврставање
САД на страну противника Србије током протекле
две деценије, водећа улога у агресији НАТО 1999.
и одлучујући допринос илегалној
независности Косова и Метохије оставили су и још
увек повећавају оптерећење у међусобним
односима. Зато, процес нормализације захтева
време, обазривост Србије и обострана
прилагођавања. Журба и лакомисленост, чему је
склон, утицајни део српске политичке елите,
тешко да у том процесу могу бити корисни
за Србију.
Није
природно да се односи са САД форсирају, поготову
да војни буду испред политичких. Војни односи и
сарадња увек долазе као природни израз високог
међусобног поштовања и дубоког поверења у
политичким односима. Другачији редослед није
познат, ако уопште постоји, у пракси
међународних
односа.
Питања
војне сарадње морају се третирати као усклађени,
интегрални део спољне политике, а не као ствар
ресорског или паралелног одлучивања. Политичка и
војна дипломатија Србије треба да се ускладе.
Унутар
Форума, а како анализе расположења јавности
показују, и најшире у друштву, постоји
сагласност да Србији није место у НАТО-у. За то
су, по свему судећи, најбитнија два разлога:
први, јер је НАТО 1999. године извршио оружану
агресију на Србију (СРЈ) грубо кршећи
међународно право и основне принципе
међународних односа, заобилазећи Савет
безбедности, разоривши читву земљу и изазвавши
ненадокнадиве људске жртве; и други, јер је НАТО
управо агресијом на Србију (СРЈ) променио
своју суштину, прелазећи од одбрамбеног у
офанзивни, освајачки војни савез. То ће касније
бити потврђено окупацијом Ирака, под лажним
изговором трагања за оружјем за масовно
уништавање. Србији као мирољубивој европској
земљи која никада у прошлости није припадала ни
једном војном пакту, тешко да може бити у
интересу да буде чланица савеза који крши
међународно право, окупира туђе територије и, уз
то, подржава илегално оптцепљење српске
постојбине Косова и Метохије.
Србија
је суочена са тактиком да Влада, формално
поштујући војну неутралност и одлуку Народне
скупштине о томе, корак по корак, уводи Србију у
НАТО, ка тачки без повратка када ће бити потпуно
неважно да ли Србија каже ДА или НЕ уласку у
НАТО. Представници Владе Србије су већ до сада
прихватили низ обавеза и самоограничења државе
према НАТО-у него што их има већи број
пуноправних чланица НАТО. Док се у јавности води
полемика да ли је покретање референдума
преурањено или није, иза завесе, одвија се
процес интеграције земље у НАТО, без увида
јавности и стварне контроле Народне скупштине.
На
Републику српску врши се снажан притисак да
прихвати ревизију Дејтонско-париског споразума
на сопствену штету. САД и ЕУ траже од Србије да
се, у суштини, придружи том притиску. Србија не
би смела да то прихвати, не само зато што је
потписница и гарант тог Споразума, већ
првенствено зато што би ревизија
Дејтонско-париског споразума била на штету
виталних интереса Републике српске и српског
народа на Балкану. За Србију не може постојати
никаква корист на путу ка ЕУ која би оправдала
стратешки губитак услед даљег развлашћивања РС.
Прихватамо
став доајена југословенске и српске дипломатије,
амбасадора Ђере Петровића у вези са новим
системом безбедности у Европи. Треба рећи
да је Европа дуже време без свеобухватног,
демократски изграђеног и ефективног система
безбедности који гарантује једнаку безбедност
свим државама на континенту. Таква стварност
коштала је СФР Југославију разбијања 1992, СРм
Југославију агресије НАТО 1999. а Србију
одузимања Косова и Метохије 2008. ОЕБС је на
примерима СФРЈ, СРЈ и Србије показао удаљавање,
па чак и отворено кршење, неких од основних
принципа свог сопственог устава – Завршног
документа из Хелсинкија. Насупрот универзалности
норме о консенсусу, СФРЈ је 1992. суспендована
из ОЕБС-а по систему «косензус минус један».
Идеје које полазе од тога да ОЕБС треба да
позајми своју универзалност НАТО-у, а да за
узврат, НАТО буде гарант безбедности на
Континенту, нису логичне јер је НАТО ужа,
регионална организација, са ужим интересима. Уз
то НАТО је постао офанзивни војни, агресивни
војни савез. То није прихватљиво за низ
европских земаља које су чланице ОЕБС, али не и
НАТО-а, а које су, и те како релевантне за
безбедност на евро-азијском простору.
Дакле, потребно је подржати иницијативе за
разматрање успостављања новог система
евро-азијске безбедности који ће реафирмисати
равноправност и једнаку безбедност свих држава
без обзира да ли су чланице неког војног савеза
или нису. У том смислу, иницијатива руског
председника Дмитрија Медведева за закључивање
новог уговора о евро-азијској безбедности, коју
је на Округлом столу Београдског форума
образложио амбасадор Русије Александар Конузин,
по нашем уверењу, заслужује озбиљан прилаз и
подршку.
Однос
према српском расејању је стратешка тема. Не
само због тога што између 4 и 5 милиона
Срба и њихових потомака живи у окружењу и
расејању, што је то огроман политички и
економски потенцијал за будућност, него и због
прагматских разлога. Захваљујући расејању Србија
лакше савладава трговински дефицит, лакше
одржава девизне резерве. Захваљујући дијаспори
Србија још увек нема свеопшту
социјално-економско драму какву би, иначе,
имала. Расејање је деценијама највећи
појединачни донатор Србије. Из дијаспоре у 2009.
години је стигло око 4 милијарди евра. Истина,
не толико за развој колико за куповину
социјалног мира. Шта би Србија да тога нема –
тешко је и замислити. Србија се према расејанју
мора односити као према стратешкој компоненти
свог међународног положаја, економског и
политичког развоја.
(*) Завршна реч на округлом столу о спољној
политици Србије одржаном 8.12.2009. у
Етнографском музеју у Београду у организацији
Београдског форума за свет равноправних.
Зборник саопштења очекује се из штампе крајем
фебруара 2010. године.
(Una analisi di Zivadin Jovanovic,
esponente del "Forum di Belgrado per un mondo
di eguali" e giŕ ministro degli Esteri
jugoslavo ai tempi del governo delle sinistre,
a nove anni dalla aggressione della NATO - marzo 2008)
Живадин
Јовановић
БЕОГРАДСКИ
ФОРУМ ЗА СВЕТ РАВНОПРАВНИХ
АГРЕСИЈА
НАТО – ДЕВЕТ ГОДИНА ПОСЛЕ
---
ШИРЕЊЕ НАТО НА
ИСТОК – ПРАВИ ЦИЉ АГРЕСИЈЕ И ОДУЗИМАЊА КОСМЕТА
ОД СРБИЈЕ
Данас је потпуно јасно да за агресију НАТО
против Србије (СРЈ) пре девет година нису
постојали никакви оправдани разлози и да је теза
о наводном спречавању «хуманитарне катастрофе»
била велика обмана ратне пропаганде САД чији је
искључиви задатак био придобијање јавности у
прилог напада. Само неколико месеци по окончању
агресије, већ крајем априла 2000. на
конференцији НАТО савезниика у Братислави
званичници САД су потврдили да је «рат против
Југославије вођен да би се исправила једна
погрешна одлука генерала Ајзенхауера донета
током Другог светског рата. Отуда је из
стратешких разлога било потребно да се тамо
накнадно стационирају америчке снаге». Већ тада
је изнет амерички став да САД не умањују
важност «легалистичке интерпретације
Европљана да се код ширења задатака НАТО
изван граница уговорног подручја у рату против
Југославије радило само о изузетку, јасно је да се ради
о преседану на који се свако може позвати у
свако доба и да ће се позивати».
На конференцији НАТО у Братислави крајем априла
2000. предсставници САД су упознали своје
европске савезнике са својим стратешким циљем -
да се ширењем НАТО-а на Исток «успостави таква
просторна ситуација између Балтика и Анадолије
(у Турској, прим.аут.) каква је постојала у
време када је Римска империја била на врхунцу
своје моћи». Амерички званични представници су
ближе образложили улоге које у остваривању тог
плана треба да имају Пољска, Румунија, Бугарска
и Турска. Што се тиче Србије они су изнели став
да «Србију треба трајно држати изван европског
развоја». Све ово, као низ других одредница
америчке стратегије пажљиво је записано у писму
Вилија Вимера[1], познатог
немачког политичара, упућеног канцелару Герхарду
Шредеру 2. маја 2000. године.
Војна база «Бондстил» код Урошевца, највећа
америчка војна база на свету изван САД, говори о
начину на који САД исправљају «грешку» генерала
Ајзенхауера од пре шест и по деценија. Као што
је агресија НАТО 1999. године била корак
ка распоређивању америчких војника на Косову и
Метохији, тако је и «Бондстил» био први
корак ка ширењу мреже америчких војних база
према Истоку. Током 2007. перфектуирани су
споразуми са Румунијом и Бугарском о отварању по
4 америчке војне базе у свакој од тих земаља. У
близини познате бугарске луке Бургас која ће, по
сада расположивим информацијама, бити рачва бар
два европска гасовода, САД ће имати две војне
базе. Преговори САД у току са са Пољском и
Чешком о отварању противракетних база, напори за
пријем Украјине и Грузије у чланство и друге
активности САД и Алијансе - воде комплетирању
плана о «просторној ситуацији» из времена Римске
империје. Остаје питање – која је сврха и где је
крај војне експанзије САД и НАТО? У сваком
случају, тешко је доћи до логичног и
прихватљивог објашњења зашто је данас у Европи
више америчких војних база него што их је икада
било, више него у периоду када је хладни рат био
најближи глобалној конфронтацији. Да ли се то
може објаснити опасношћу од међународног
тероризма? Утолико пре, што данас у Европи не
постоји глобални противник ни САД-а ни НАТО-а
као што је својевремено био Варшавски пакт и што
уместо две различите идеологије и два
супротстављена система, данас постоји само једна
владајућа идеологија – капиталистичка и један
систем – демократски.
ЕУ одговорна зато што је изостала истина о
Косову 1998. и 1999.
У свом писаном сведочењу Хашком трибуналу јуна
2006. британски пуковник, Џон Кросланд, војни
аташе Велике Британије у Београду у периоду од
1996. до 1999. износи:
«Међународна заједница је подржавала
КЛА/ОВК и они су то знали. Бил Клинтон, Ричард
Холбрук, Мадлен Олбрајт су одлучили да дође до
промена режима у Србији и да КЛА/ОВК треба да
буде једно од оруђа да се то спроведе. Имајући
то у виду, све резерве које сам ја, или било ко
други, имао против КЛА/УЧК биле су без значаја.
Став који је међународна заједница заузела у
Рамбујеу 1999. био је усклађен са таквом
политиком».
Овде треба подсетити да се КЛА/ОВК све до јуна
1998. година налазила на листи терористичких
организација Државног секретаријата САД. А онда,
24. јуна 1998. у Косовском селу Јуник специјални
представник америчког председника за Балкан,
Ричард Холбрук, срео се са наоружаним вопђама
терориста чиме их је де факто «преместио» на
листу ослободилачких, партнерских организација.
Други, познати западни дипломата у свом писму
упућеном 2007. године садашњем немачком
канцелару Ангели Меркел, поводом политике
одузимања Косова и Метохије од Србије коју
спроводе Запад, Европска унија и сама Немачка,
поред осталог, каже:
«Ни у једном извештају (са Космета, прим. аут.)
између краја новембра 1998. и евакуације КВМ
непосредно пред избијање рата (март 1999) не
помиње се да су Срби вршили веће или систематске
злочине над Албанцима, нити се макар у једном
једином случају говори о геноциду, или
инцидентима/злочинима који су слични геноциду...
Насупрот томе, стално се понављало да, с обзиром
на све учесталије нападе УЧК/ОВК на српске
извршне власти, њихове безбедносне и снаге реда
показују изванредну уздржаност и дисциплину. То
је био јасан и изнова подвлачен циљ српске
администрације – да се што прецизније придржава
одредаба споразума Милошевић – Холбрук и тако
међународној заједници не пружи разлог за
интервенцију.» И даље у истом писму:
«Постојале су велике 'разлике у перцепцији'
између онога што су дипломатске мисије јављале
својим владама/главним градовима и онога што су
ове прослеђивале медијима, односно, јавности. Та
неусклађеност може се разумети једино као део
припрема рата против Југославије. Јер, није
постојало оно што су неуморно тврдили особито
медији, али са ништа мањим интензитетом и
политика. Сходно томе, до 20. марта 1999. није
било повода за војну интервенцију, те су тако
све мере међународне заједнице које су тамо
уследиле биле нелегитимне.
«Колективно понашање земаља чланица ЕУ пре и
након избијања рата (агресије НАТО, прим. аут.)
свакако даје повода за озбиљну забринутост, зато
што је истина изостала, а веродостојности
међународне заједнице нанета штета».
Сваки покушај да се на основу изложеног извуку
закључци био би сувишан и сиромашан.
Однос према пријатељима и противницима
Када је реч о односу према пријатељима, вреди се
подсетити да је утицајни лидер Шредеровог СПД-а,
Оскар Лафонтен одлучно иступао против агресије
НАТО-а, посебно, против уласка Немачке у рат
против Југославије и то када је било најтеже
1999, када је било мало званичника влада чланица
који су се јавно дистанцирали или успротивили
агресији НАТО-а. Лафонтен је, међутим, због
неслагања са Шредером, Јошком Фишером и
Бундесвером који су у учешћу Немачке у агресији
видели шансу да Немачка збаци тесно одело које
су јој победницу скројили после Другог светског
рата и да на велика врата изађе на светску
политичку сцену, жртвовао место министра
финансија и поднео оставку на чланство у влади.
Касније је напустио и сам СПД и основао Партију
левице, заједно са Гизијем, лидером левице из
бивше НДР. Ипак, одређени лидери Србије су
после октобра 2000. позивали и указивали почасти
лидеру агресије Герхарду Шредеру, а не Оскару
Лафонтену. Шредсер, наводни левичар, борац за
мир и владавину права, срцем и душом био је за
напад НАТО-а на Србију. То не само да није
сметало појединим српским лидерима да га
дочекују, угошћавају и обожавају, већ и да га
представљају као свој узор и надахнуће на путу
за «европске (моралне) вредности» и «европску
опцију». Без алтернатива. А Лафонтен, који
је због принципа жртвовао једно од највреднијих
места у влади, који је био и остао доследан
борац против агресивног концепта НАТО-а, који
данас као булдожер осваја политичку сцену
Немачке утерујући страх у кости СПД-у и другим
партијама, ево, пуних девет година није посетио
Србију. Да ли зато што нема ко да га позове,
зато што је за укус српске левице и оних који се
тако представљају, постао сувише лево
оријентисан? Или можда зато, што сам Лафонтен
сматра да би у Београду тешко нашао достојне
саговорнике? Или је то једноставно због манира
савремених београдских лидера да пријатеље
предају забораву а да се грле и љубе са онима
који су разарали и убијали. Што рече Арчибалд
Рајс давне 1928:
«И док ваши некадашњи џелати наилазе код вас на
најлепши дочек, правите све могуће тешкоће
припадницима пријаељских народа који су показали
делотворно пријатељство у вашој несрећи. Верне
пријатеље из тешких дана ваше вође су ћушиле
ногом. Безмало, рекло би се, управљачка класа
ваше земље мрзи оне који су учинили услуге вашој
отаџбини».
Шта тек рећи о односу српских лидера према
Хавијеру Солани, бившем генералном секретару
НАТО-а, који је дао наређење за почетак
бомбардовања Србије (СРЈ) 1999. Солану, а не
осведочене пријатеље Србије, дочекују, слушају и
цитирају. Њему се клањају, с њим се грле и љубе,
њега обожавају као свог анђела чувара. Лидере
српског народа који су бранили земљу од агресије
и тероризма хватају, хапсе и испоручују
НАТО-овом суду у Хагу, а повлаче тужбе против
злочинаца према српском народу! Прелажење преко
злочина, није само срамно, већ такође злочин.
Србија прва жртва ширења НАТО
Агресија НАТО, предвођена САД-ом, пслужила је
као покриће за «накнадно распоређивање америчких
војника на територији Србије, односно СР
Југославије, из стратешких разлога». Да се НАТО
запосли и ојача у складу са «новом стратегијом»
усвојеном априла 1999 на Самиту у Вашингтону
поводом 50. годишњице оснивања Алијансе.
«Американци су испланирали сукоб на Балкану са
циљем да одврате Европљане од помисли да НАТО
више није потребан» - рекао је Вили Вимер још
2001. у свом интервјуу немачким медијима. Он
такође сматра да су САД својом политиком на
Балкану, пре свега, подршком Муслиманима у
Босни, а потом и Албанцима на Косову и Метохији,
настојали да понуде муслиманском свету врсту
накнаде због произраелске политике на Блиском
Истоку.»Они користе Балкан да надокнаде неуспехе
у арапско-израелском сукобу» - каже Вили Вимер.
Но, Све то без обзира што је
Варшавски пакт као главни супарник нестао са
политичке сцене и што ни борба против
међународног тероризма не оправдава ширење
НАТО-а и милитаризацију Европе који су уследили
после агресије на Југославију. Таквом новом
политиком НАТО-а финансијски и
војно-индустријски комплекс су добили нови
замајац. Да ли се он током ових девет година од
брзине само загрејао, или и прегрејао, време ће
показати. Али америчком интервенционизму
започетом 1999. агресијом против Југославије, не
иде сјајно – ни у Авганистану, ни у Ираку,
Блиском Истоку - ни другде. А, колико
информације показују – ни америчким финансијама,
ни економији.
И
тзв. преговори у Рамбујеу били су организовани у
истом смислу – ставити Србију на стуб срама,
придобити јавност на Западу против «тврдокорног»
и «некооперативног» Слободана Милошевића и
обезбедити подршку те исте јавности за оружану
интервенцију (агресију) «као једини начин».
Србија, је дакле, прва жртва политике ширења
НАТО на Исток и претварања НАТО-а у инструмент
глобалне доминације САД. Зато познати руски
аналитичар међународних односа и публициста
Тетјокин, рече недавно у Кијеву на међународној
конференцији о ширењу НАТО-а на Исток – «Србија
је 1999. године примила војни удар НАТО-а
намењен Русији».
Војне акције НАТО-а током агресије биле су
превасходно усмерене против цивилних објеката и
становништва. Хуманитарне, еколошке, економске и
безбедносне последице имају трајни карактер.
Број људских жртава агресије је око 3.500, број
рањених око 10.000. Три четвртине убијених и
рањених су цивили, укључујући старе, пацијенте у
болницама и преко 80-торо деце. Број умрлих по
окончању агресије до данас од последица
агресије, посебно од последица употребе
забрањених оружја као што су пројектили са
осиромашеним уранијумом и касетних бомби, далеко
је већи. Било би неопходно да се с тим у вези
формира државна комисија која би, ослоњена на
тимове стручњака, у догледно време утврдила све
закаснеле последице агресије по животе и здравље
грађана. Комисија Савезне Владе формирана одмах
после агресије са задатком да испита и објави
свој налаз о последицама употребе оружја са
осиромашеним уранијумом, убрзо после промена
2000. године практично је престала са радом.
Тзв. Демократске власти након октобра 2000.
практично су наметнуле «уранијумску тишину» да
не би иритирале своје подржаваоце у САД и
НАТО-у. Њима је очигледно, важније да и на тај
начин исказују своју лојалност агресорским
земљама, него да брину о здрављу своје нације и
будућих поколења.
Агресија НАTО пакта против Србије (СРЈ) 1999.
представља злочин против мира човечности.
Она је извршена кршењем Повеље Уједињених
нација, многих међународних конвенција и без
одобрења Савета безбедности као најважнијег
органа за одговорног за очување међународног
мира и безбедности. Данас нема дилеме, да је
поред стварања услова за ширење НАТО на Исток и
излазак на руске границе, циљ агресије против
Југославије био да се дестабилизују како
европско-руски односи, тако и читав међународни
правни поредак изграђен после Другог светског
рата и заснован на Повељи Уједињених нација. САД
су као једина супер сила јасно показале да не
трпе правна ограничеља у спровођењу свог «новог
светског поретка». Право и Уједињене нације све
више виде као ограничење и препреку.
То је био први рат у Европи после Другог
светског рата, први рат НАТО-а изван територија
држава чланица. Агресија је извршена кршењем
оснивачког акта Алијансе из 1949. године и
кршењем устава земаља чланица, укључујући кршење
устава САД и Устава Немачке. Без обзира на то,
владајућа гарнитура у Немачкој 1999. Герхард
Шредер –Јошка Фишерје успела је да прогура кроз
Бундестаг прво ратно ангажовање немачких трупа
од пропасти нацистичког Хитлеровог режима 1945,
што је засебан преседан. Да то постигне
покренула је невиђену анти-српску пропаганду у
којој је оптужба тадашнјег министра одбране о
наводном «плану потковица» Слободана Милошевића,
била само једна од многих лажи и конструкција.
САД наоружавају «владу» терориста и криминалаца
САД, НАТО и најутицајније земље Запада током
агресије биле су у савезништву са терористичком
ОВК/УЧК. Данас, те исте земље које се наводно
широм глобуса боре против међународног тероризма
и организованог криминала, промовишу озлоглашене
терористе и криминалаце у своје партнере и
лидере лажне државе. И не само то. Пошто су им
под кишобраном НАТО-а поклонили део најстарије
државне територије Србије, која се не зове Стара
Србија без разлога, сада им јавно обећавају
испоруке модерног оружја. Колико је то опасно и
апсурдно да се озлоглашеним криминалцима и
терористима дају модерна оружја и техника
НАТО-а, не треба ни упозоравати. Треба ли
подсећати на доказане везе врхушке ОВК са Ал
Каидом и самим Осама Бин Ладеном! Осим ако
Председник Џорџ Буш и Пентагон и сами нису
импресионирани углађеним изгледом бивших
терориста, убица и нарко-дилера преобученим у
модерна одела «Арманија»!
Позиције САД у вези са Косовом и Метохијом,
њихова улога у насилном наметању илегалне
независности Покрајине, игнорисање званичних
ставова Србије, говоре о озбиљном дефициту
размишљања унапред, о последицама. О последицама
не само по Србију и Балкан, већ и по америчке
интересе. За њих је готово све једно, што је, на
пример, један од руководилаца ОВК, Рамуш
Харадинај, одговоран за масовна убиства Срба на
Космету, ослобођен одговорности у тзв. Хашком
трибуналу и то након што је 10-так сведока
оптужбе, међу којима и оних «под заштитом»,
ликвидирано! А он, је нажалост, само један од
терориста и ноторних криминалаца у приштинској
врхушки којој је на тацни НАТО-а предата лажна
држава Косово. Одговорни, бар у
Пентагону ако не у Белој кући, имали су довољно
разлога да се присете - да Космет са преко пола
милиона илегалних дугих цеви и арсенала
свакојаког оружја, представља највеће складиште
илегалног наоружања и убојних средстава на
планети! Од те чињенице стрепе многе државе на
Балкану, укључујући Грчку, на пример, чији је
министар за иностране послове још пре три године
упозорио да огромна количина илегалног оружја на
Косову и Метохији угрожава стабилност читавог
Балкана. Од тада, ситуација је још гора, јер је
у међувремену и знатан део оружја и опреме
КФОР-а криминалним путем дошао до руку
терориста. Одлуком о ослобађању Хашима Тачија
одговорности и поред необоривих доказа о
масовним злочинима над Србима, само је потврђено
да је Хашки трибунал институција под контролом
НАТО-а чији је основни циљ осуда српског народа
и ослобађање сваке одговорности НАТО-а и његових
савезника, као што је то терористичка ОВК/УЧК за
злочине против грађана Србије.
НАТО чини главнину КФОР-а, међутим Срби на
Косову и Метохији нису добили одговарајућу
заштиту. Неодговорност КФОР-а, односно, НАТО-а
посебно је дошла до изражаја током терористичког
погрома 17. до 19. марта 2004. године када је
већи број Срба био убијен, а више хиљада
протерано. НАТО није осигурао безбедно окружење
и услове за повратак око 250.000 протераних Срба
и других неалбанаца, нити је дозволио враћање
контигената Војске и полиције Србије иако је то
уговорено Кумановским; споразумом и потврђено
резолуцијом СБ УН 1244. Очигледно је да у
руководству НАТО-а и владама земаља чланица није
постојала, нити данас постоји политичка воља да
се спроведе резолуција СБ УН 1244. Та политичка
воља не постоји ни од тзв. Демократских промена
у Србији октобра 2000. Она је и даље на страни
сепаратистичко-терористичке врхушке у Приштини,
а не на страни Србије и српског народа. То је
очигледно, само је делу српскоког државног
руководства тешко да то призна јер је свој
опстанак на власти везало за подилажење САД-у,
НАТО-у и политичкој бирократији у Брислу. Како
другачије разумети тезу која се, у једној или
другој форми, пласира од таквих политичара - да
независно од решавања питања статуса Косова и
Метохије Србија мора наставити (!) досадашње
односе и сарадњу са САД, НАТО и ЕУ. Један од
војних руководилаца је недавно, ваљда по
повратку из посете Пентагону, изјавио да се
војна сарадња Србије и САД нормално наставља!
Охладите, господине Рупел
НАТО и ЕУ су подржали тзв. план Мартија
Ахтисарија о „надгледаној независности“ који
није прихваћен у Савету безбедности УН.
Најутицајније чланице НАТО-а и ЕУ признале су
лажну независност проглашену у Приштини 17.
фебруара 2008. игноришући ставове Србије и рушћи
њен суверенитет и територијални интегритет. ЕУ
је још 17. децембра 2007. године на највишем
нивоу опдлучила да пошаље своју мисију од око
2.000 полицајаца, судија и другог персонала
(ЕУЛЕКС), на Косово и Метохију. Лидерима ЕУ било
ј добро познато да се Косово и Метохија у
резолуцији СБ 1244 третира као део суверене
територије Србије, као «суштинска аутономија»
унутар Србије. Не обазирући се на то, они чак
нису ни консултовали Србију, поготову нису
затражили сагласност Србије за тако нешто. Шта у
светлости таквих одлука које прејудицирају
судбину Србије као државе, значе изјаве
појединих европских лидера и високих бирократа
из Брисла да они, богзна колико цене Србију,
признају њену централну улогу на Балкану, или
Западном Балкану, све једно, шта значе обећања
ружичастих перспектива на европском путу,
тапшања по раменима наших лидера и министара као
да су још у пубертету па од тапшања добијају на
самопоуздању!
Шта значи недавна изјава словеначког министра
Рупела у Вашингтону да «у Србији имамо изборе и
с тим у вези још неколико адута»! Чији су то
избори, господине председавајући ЕУ - ваши,
словеначки, бриселски, вашингтонски, или избори
у Србији! Говорите о адутима «из рукава». Какво
поистовећење са наредбодавцима! То и није одлика
човека са чврстим тлом под ногама. Нисте ли,
ипак, претерали са јавним третирањем Србије као
земље под вашим старатељством! Не дајте да вам
функција председавајућег превише помути
расуђивање. Србија никоме није замена за
комплекс малог међу великима. У Нарочито након
лекције из Косова коју су им одржали ваши
предпостављени. Ваши војаци у српској покрајини
Косово и Метохија јавно се хвале да су тамо да
би штитили словеначке економске интересе! Пошто
сте председавајући ЕУ, да ли то значи да су
војни контигенти и других чланица ЕУ такође тамо
да би штитили економске интересе својих
земаља-чланица ЕУ? Да ли би то био и смисао
ЕУЛЕКС-а? А шта је са циљевима записаним у
документима УН, са људским правима Срба и других
неалбанаца, са безбедним окружењем и слободним
враћањем стотине хиљада Срба? Вероватно сте то
оставили да Београд и Приштина накнадно реше у
директним преговорима? Само, о томе је Савет
безбедности УН другачије одлучио, да се не
чека.Србији постоје и њени грађани који су и
моћније и вештије од вас прочитали и којима је
досадио положај лаковерних
понављача!
ЕУЛЕКС ради на црно
ЕУ је, по свему судећи, рачунала да ће од УН,
ако не од Савета безбедности онда бар од
Генералног секретара Бан Ки Муна, добити некакву
«правну основу» за размештање свог ЕУЛЕКС-а.
«Креативним тумачењем» резолуције СБ 1244,
бирократе су измислиле да за замену УНМИК-а и
предају дужности ЕУЛЕКС-у није потребна одлука
Савета безбедности где би се таква иницијатива
суочила са неприхватањем Русије (и Србије), већ
би био довољан позив Генералног секретара Бан Ки
Муна да се ЕУЛЕКС распореди на Космету и преузме
дужност од УНМИК-а. Међутим, чак је и тај флуид,
привид основа каквог у резолуцији 1244 нема НИ У
ТРАГОВИМА, изостао. Да ли је то «креативно»
багателисање Савета безбедности и здраве памети
смислио неко у америчком Стејт департменту па
је, као и толико пута раније, продао бирократији
у Брислу, а ова брже боље то подигла на ниво
шефова држава и влада ЕУ, није познато, а није
ни толико битно.
Неко је, ипак, био «креативнији» па је Бан Ки
Муну посаветовао да је ипак боље да се држи
своје улоге и да не посеже за искључивим
надлежностима Савета безбедности. Тако,
резолуција СБ 1244 важи, УНМИК и КФОР раде, како
и сами кажу, у складу са тим документом, али се
у све то, без основа и било чијег позива, гура и
персонал ЕУЛЕКС-а. Ко му и на основу чега, даје
задатке код живог УНМИК-а, није јасно. Можда ту
лежи објашњење на питање откуда напрасна
«флексибилност» господина Фејта после седнице
«управног тела вољних» у Бечу који јавно
изражава спремност на преговоре. С ким, о чему?
О запошљавању ЕУЛЕКС-а који је «на црно» упао у
систем УН? О легализацији «плана Ахтисари»,
заобилазном прихватању прокламације Приштине од
17. фебруара, од страане Србије?
ЕУЛЕКС је у ћорсокаку, као уљез који без
радне визе УН почиње да ради туђе послове. Зна
се ко га шаље, али не и то како може да преузме
посао УНМИК-а јер послодавац - Савет
безбедности - није разрешио УНМИК од првобитно
датих обавеза, нити је изгледно да ће то у
догледно време учинити.
Процес признавања, са становишта главних
спонзора, такође је у ћорсокаку. То потврђује и
већ поменути председавајући Рупел кад каже да су
у Вашингтону од њега тражили резолутније
деловање према онима који доносе одлуке у вези
са Косовом. Тешко да се то односи на Бан Ки Муна
где су словеначке могућности утицања врло
скромне, ако уопште постоје. Или се можда
америчко очекивање да Рупел буде енергичнији
односи на оних 7 чланица ЕУ које нису признале и
тешко да ће признати, дивљу прокламацију
Приштине од 17. фебруара.
Потребне иницијативе Србије
Таква ситуација објективно отвара неке
могућности за активније постављање српске
политике и дипломатије. Оне су истина ограничене
како пропустима и кашњењем до сада тако и
чињеницом да се изборна кампања ближи свом
врхунцу потискујући у страну све што није
директно с тим повезано.
Уместо да сама иде одлучније, селективним,
асиметричним потезима према свима који су
признали поменуту проикламацију Приштине, наша
дипломатија и одређени политичари
непотребно се баве објашњавањем зашто је неко од
страних фактора урадио ово, или оно. Веома је
штетан став који се са државног врха понавља –
да НАТО и ЕУ нису државе и да, наводно зато, не
могу ни признати нити одбити да признају неку
новопрокламовану творевину попут лажне државе
Косово. Такве изјаве Србији наносе штету, а
веома годе челницима НАТО и бирократији ЕУ јер
им користе. Таква објашњења-наклапања нису израз
голог формализма и навике да се сопствена
јавност «едукује», већ представљају забијање
главе у песак и бег од суштине.
Суштина је, господо, да су НАТО и ЕУ кључни
механизми за отимање Косова и Метохије од
Србије, дакле, за разбијање њеног суверенитета,
целовитости и уставног поретка. Без тих
механизама ни једна земља, ни група земаља, па
чак ни свемоћне САД, не би биле у стању да
изведу то што су Србији направили НАТО и ЕУ. Да
ли бисте то могли да поновите?
Наша дипломатија такође јавно објашњава да су
неке суседне земље биле под снажним притиском
САД и да су зато признале дивљу прокламацију
Приштине од 17. фебруара. То и ништа томе
слично, није посао наше дипломатије јер, треба
ли рећи, олакшава позицију оних суседа који су
признавањем илегалног чина сецесије нанели
директну штету Србији. То, да ли их је и ко
притискао, то је њихов проблем. Они су Србији
нанели велику штету. Преко тога се не прелази.
То се памти. И
тачка.
Србија има све разлоге да буде обазрива према
Фејтовом залагању за преговоре. Можда управо
сада Србија треба да обнови сопствене
иницијативе за преговоре не обазирући се на
Фејтове. Али, за преговоре о статусу, а не о
техникалијама и изведеним питањима, уз
резолуцију СБ 1244 као основу и оквир и
искључиво под окриљем Савета безбедности УН.
Србија је прогласила ништавим све једностране
декларације Приштине и других и не треба да се
обазире на заступнике става о «новим
реалностима» у које убрајају илегалну
прокламацију, илегална признавања и другде
сличне потезе. Србија не може на себе примати
последице незаконитог и насилничког понашања
других, нити да повлађује «апелима» да
испољи «кооперативност», смисао за
уважавање «реалности» и слично.
Активна неутралност и уравнотежена спољна
политика
Имајући у видуукупно искуство у протеклој
деценији, намеће се потреба преиспитивања
политике, посебно спољне, како би она била
прилагођена новим сазнањима и усклађена са
националним и државним приоритетима. Било би, по
нашем мишљењу, потребно размотрити разне
иницијативе и предлоге који су, мање или више
присутни у нашопј јавности, а у том склопу и
ове:
1. Да Србија промени досадашње једнострано
везивање за САД и НАТО, јер се та политика у
протеклих осам година показала као
неодговарајућа за остваривање основног државног
и националног интереса – очувања Косова и
Метохије као интегралног дела Србије. Суоучена
са односом САД, НАТО-а и кључних чланица ЕУ
према суверенитеу и територијалном интегриету
Србије, односно, њиховим формалним признавањем
илегалне независности покрајине Косово и
Метохија, неопходно је да Србија успостави
уравнотежене односе са свим важним међународним
чиниоцима. У том смислу, неопходно је да
интензивира сарадњу посебно са оним земљама и
организацијама које подржавају суверенитет и
територијални интегритет Србије, да прихвати
политику активне неутралности и да се врати у
пуноправно чланство Покрета несврставања као
један од његових оснивача. Теза о „бољем животу“
преко блиских односа и ширења сарадње са земљама
и организациијама које су подржавале сецесију и
признале илегалну независност Приштине супротна
је здравом разуму и погубна за Србију.
2. Да замрзне војну сарадњу са НАТО-ом и
САД и успостави мораторијум на даљу примену
потписаних споразума као што су Споразум о
транзиту трупа НАТО кроз Србију (Вук Драшковић –
Јап де Хоп Схефер) и СОФА споразум (Борис Тадић
– Кондолиза Рајс). Војна сарадња између озбиљних
држава увек долази природно као круна
пријатељства и дубоког међусобног поверења што
тешко да може постојати у односима Србије са
земљама и организацијама које су признале и
подржавају лажну независност Приштине и које
обећавају да ће наоружати бивше руководство
терористичке ОВК. Наоружати – за које циљеве,
против кога?
Зашто Србији није место у НАТО
Србија нема потребе да улази у чланство НАТО-а
из више разлога. Прво јер је НАТО одговоран за
агресију и злочине против мира и човечности
почињене на тлу Србије, за велике људске жртве,
трајно загађење природе и угрожавање здравља
многих генерација, као и за огромна разарања.
Друго, НАТО је преко КФОР-а држао под војном
окупацијом Косово и Метохију. Није извршио
обавезу гарантовања безбедног окружења,
слободног и безбедног враћања око 270.000
протераних Срба и других неалбанаца. Спречавао
је Србију да врши минимум својих уставних
надлежности док је истовремено обезбеђивао
услове да терористичко-сепаратистичко
руководство, у координацији са Вашингтоном и
Брислом, припреми илегално проглашење
независности. Треће, Србија нема шта да добије
од чланства у НАТО-у, осим задуживања у недоглед
за замену оружја војне технике по стандардима
НАТО.
Четврто, НАТО је од агресије против Србије (СРЈ)
1999, од одбрамбеног прешао у агресивни војни
савез за интервенције на читавом глобусу,
искључиво у интересу САД, често под лажним
изговорима као што је био напад на Србију
(1999), затим на Ирак (2003). Србија је
мирољубива земља и не треба да се придружује,
или учлањава у агресивне војне савезе. Пето,
НАТО се шири на Исток, чему се Русија противи
видећи у томе угрожавање њених легитимних
интереса, укључујући њене границе. Иако нико не
жели, то у будућности не искључује и
конфронтацију НАТО - Русија. За Србију би
било неприродно да буде део таквог Савеза.
Природно је и морално да поштује пријатељство,
савезништво и милионске жртве дате у заједничкој
борби српског у руског народа, од борбе за
слободу од Отоманске империје до борбе за
ослобођење Београда и победе против наци-фашизма
у Другом светском рату.
Покренути преговоре о ратној штети
3. Предложити НАТО-у отпочињање предлоговора о
накнади ратне штете изазване агресијом 1999. и
посебно употребом забрањених оружја као што су
пројектили са осиромашеним уранијумом, касетне и
графитне бомбе. Материјална штета, као што је
познато, процењена је на око 100 милијарди
америчких долара.
4. С обзиром да резолуција СБ УН 1244 (1999) има
трајни значај и да њену важност нико не доводи у
питање, потрено је Савету безбедности УН што пре
поднети Меморандум са аргументованим оценама
које обавезе УНМИК-а и КФОР-а утврђене том
резолуцијом и Кумановским споразумом још увек
нису извршене и затражити да се те обавезе
изврше.
5. Да оснује Документационо истраживачки
центар за изучавање узрока, правих циљева и
последица агресији НАТО-а против Србије (СРЈ)
1999. Центар би сакупљао, обрађивао и чувао
документацију о људским жртвама и другим
последицама агресије. Цkтнтар би имао библиотеку
са књигама и другим публикацијама на српском и
страним језицима, видеотеку, фототеку као и
другу грађу о агресији НАТО пакта. Све то било
би на располагању домаћим и страним
истраживачима.
Поштовати пријатеље
6. Да се разраде мере и иницијативе у циљу
измене досадашњег односа немарности и
неодговорности према пријатељима у свету –
државама, народима и појединцима. Ако би Србија
наставила да више пажње исказује према владама,
организацијама и појединцима који су одговорни
за људске жртве у Србији, за разарања и
понижавање, ако би своје економске, природне и
људске ресурсе поклањала онима који су такорећи
јуче просипали бомбе и отрове по Србији, шта
онда може очекивати од своје будућности! Ако
простире црвене тепихе онима који су одговорни
за злочине против српског народа, ако непрекидно
понавља да су управо њихови политички и морални
стандарди «једина алтернатива» за Србију, а
истовремено осведочене пријатеље и савезнике
држи на дистанци, или у некаквој «резерви» -
онда се намеће питање има ли Србија зрело
државно вођство и каква је њена будућност у
ослонцу на агресоре и отимаче државне
територије. Шта значи снисходљив однос и толико
повереље наших лидера у Хавијера Солану који је
наредио почетак агресије и разарања Србије?
Какву је поруку свом народу желело да пренесе
државно руководство које је позвало у госте
америчке пилоте који су бацали бомбе,
осиромашени уранијум и друге отрове по Србији,
да ли је то део подизања морала и самопоуздања
народа, или то Србији није потребно, већ
сервилност, осећање немоћи, самооптуживање!
Будућност Србије захтева да почне да прави
разлику између пријатеља и оних који то нису.
Први корак – да се припреми и објави Књига
пријатеља Србије у свету. Београдски форум је
спреман да буде носила ц овог
пројекта.
7. Да Влада припреми и поднесе Извештај нацији о
последицама употребе оружја са осиромашеним
уранијумом током агресије НАТО-а 1999. и План за
спречавање последица по здравље нације у
будућности. Потребно је да се коначно прекине
«уранијумска тишина» којом је досадашње државно
руководство штитило агресоре, а пре свега, САД
које су се пројектилима са осиромашеним
уранијумом, уствари, ослобађале опасног отрова
са своје територије, користећи га за бомбе
коришћене у нападима на Србију и Републику
Српску. Мора се изаћи пред јавност и са анализом
колико је грађана Србије умрло у протеклих 9
година од последица озрачености осиромашеним
уранијумом, колико се повећао број оболелих од
рака, леукемије, колико се повећао број
новорођенчади са деформацијама које нису биле
познате пре агресије НАТО и шта се предузима да
се последице спрече у будућности.
[1]
У ТО ВРЕМЕ Вили Вимер је био члан Бундестага,
портпарол ЦДУ за питања одбране и
потпредседник Парламентарне скупштине ОЕБС-а.
Данс је цлан Бундестага и члан
Спољно-политичког одбора Бундестага
|
|
http://www.artel.co.yu/en/izbor/jugoslavija/2004-04-07.html
Interview
with ex-foreign minister of Yugoslavia
Journalist:
Noah Tucker
Friday, 26th
March 2004
Zivadin
Jovanovic, former Foreign Minister of
Yugoslavia (in the Milosevic government)
interviewed by Noah Tucker
Why was Yugoslavia singled out for special
treatment by the West?
Mainly because of the geo-political interests of
NATO and especially the USA. The former
Yugoslavia is situated in an extremely important
position in Europe. It is on the bridgehead to
the Middle East and Caspian regions – I don’t
need to speak of why these are so important. I
believe that NATO considered Yugoslavia to be a
stumbling block in its eastward expansion and
strategic control of Eurasia. So it was in their
interests to weaken and fragment Yugoslavia in
order to gain easier control and access.
Also, global changes in Europe made American
troops and NATO bases in Central Europe
unnecessary. There was no more danger from the
Warsaw Pact and Russia. So it was understandable
that NATO was trying to find a new role, and
looking for locations for new bases, more in
line with the new situation and new strategic
objectives.
Now they have Camp Bondsteel in Kosovo and
Mitohija, Krivolak in Macedonia, and Tusla in
Bosnia, near the border with Serbia. The
Americans would also like to have bases in inner
Serbia, including one on our highest mountain,
Kapaonik.
The USA has been building a network of bases in
the Balkans - as well as Greece, they have
Romania, Croatia and Albania, which are members
of the ‘Partnership for Peace’ and candidate
members of NATO.
Why did Yugoslavia stay out of NATO? Will Serbia
apply to join NATO?
Yugoslavia was never the same as the other
Eastern European countries. From the beginning
of World War 2 we were part of the Allied
forces, unlike Hungary, Romania, Bulgaria and
Albania which did not join the Allies until the
end of the war. We liberated ourselves, rather
than being liberated by the Red Army. Also we
resisted Stalin. We had a position which was
between Warsaw and Brussels, independent of
Moscow and Washington. So for historical reasons
we are different from the rest and have to be
treated differently.
We have to have a dialogue, even some
co-operation with NATO. But we were victims of
NATO aggression only five years ago, which has
had a terrible effect on our economy, our
society, and people’s health. There are two
points in my opinion-
Firstly, any strategic change, for instance
entering the ‘Partnership for Peace’ or NATO,
could only be decided by a referendum.
Secondly, Serbia and Montenegro should pursue
its own security within the European security
concept, or by seeking recognition for a
position of active neutrality.
Could you explain two tactical decisions by the
government of which you were a member – the
agreement to the ceasefire in Kosovo in October
1998, under which the Kosovo Liberation Army
greatly strengthened its positions with US
assistance, and the agreement with NATO in June
1999 which allowed NATO to claim victory even
though the Yugoslavian Armed Forces were
apparently still capable of fighting?
On the so-called ceasefire in 1998 - the
Yugoslavian government always wanted to be
co-operative in achieving stability. In
accepting the demand for the ceasefire in Kosovo
and Mitohija, Yugoslavia respected the fact that
the USA had overall influence over the UCK
(KLA). Their terrorism was like a cancer for
Serbia. The government hoped that the United
States would exercise control over them.
Was that not naive?
We had the experience of the Dayton agreement.
Peace was reached in Bosnia, however
unfavourable that was to Serbians, and it
resulted in some stability. So in 1998, the
Yugoslavian Government counted on a reasonable
possibility that the USA would hold to their
part of the agreement.
On the end of the bombing in 1999 – it is a
historical fact that NATO and US generals
miscalculated about the strength of the
Yugoslavian defence. Recall the statements that
in three days, seven days, fourteen days and so
on, Serbia will kneel. That is the case in spite
of the fact that the military power of NATO was
without comparison to Yugoslavian military
equipment and potential.
The war had to be ended at some stage. It ended
at a point when the Yugoslavian military
equipment and manpower was not too badly
affected by the 78 days of continuous
bombardment. But NATO had started widely and
massively to attack civilian targets – cities,
television stations, markets, trains, hospitals,
schools, bridges, electricity transformers, and
so on.
The bombing ended by an agreement which placed
responsibility for Kosovo and Metohija in the
hands of the United Nations Security Council
rather than NATO. Putting aside the abuses of
the Security Council – we are talking of the
right moment to reach agreement.
And finally, it is my understanding that our
military reserves, of petrol, ammunition etc
were by then rather exhausted. Sanctions, lack
of foreign currency, almost an iron curtain
erected around us by neighbouring countries
under very strong American pressure, made it
very difficult, nearly impossible, to replenish
our reserves. The Yeltsin government in Russia,
instead of helping us to make these pressures at
least sustainable, was transmitting American
pressures to us.
Can you explain something about the transfer of
power in Yugoslavia and Serbia in the year 2000?
This had many characteristics of American
pressure and interference, including
interference in the electoral process. This was
contrary to basic international principles and
UN resolutions.
According to official US Congress records, the
USA poured in over $100 million for
‘democratisation’ in Serbia. This went to the
DOS ‘Democratic Coalition’ parties, opposition
media and some NGOs. This is not to mention the
money from George Soros. That degree of
interference, unimaginable in any Western
country, led to a deformation of the will of the
electorate in the September and December 2000
elections.
Personally, I think that the consequences of
this change – which essentially was the result
of Western interests rather than the result of
real freedom of citizenship – are still felt in
Serbia. Everyone was surprised at how the
Radicals gained such popularity in Serbia. The
explanation is that the most recent election
results, of 28th December 2003, were a reaction
against the artificial results in 2000.
What about the Socialist Party?
The Socialist Party suffered badly because it
was considered the only real danger for the DOS.
So combined pressures from inside and abroad led
to fractionalization of the party, with part of
it in practice joining the DOS coalition.
These pressures continue. The Americans would
like the Socialist Party to become
anti-Milosevic. But I think they may also prove
to be counterproductive, not helpful for
political stability and relationships with the
West. A country with such huge economic
problems, an explosive social situation, an
undefined state, calls for a very strong
socialist party, and there is no chance to
invent a better one than the Socialist Party of
Serbia that already exists. So the next general
elections may be even more of a disappointment
for the West than the results of December 2003.
“For
every dollar that the West 'gives' to
Yugoslavia, we must pay back ten!"
Last
week, “Solidaire” interviewed two activists
of Otpor, the anti-Milosevic student
movement. Today, it is Zivadin
Jovanovic, Yugoslav Foreign Affairs
Minister, and also one of the most important
leaders in Milosevic's SPS party. This
party, having held onto its share of the
electorate, remains the most important
political party in the country. In these
troubled days, hundreds of international
journalists have sought to interview a
socialist leader. The honor went to
“Solidaire's” special correspondent.
MICHEL
COLLON
Tuesday,
October 11, 2000, 11:30 a.m.
I entered the
grand oval office of Zivadin Jovanovic,
Minister of Foreign Affairs. It is probably
one of the last times that he will be found
here. Some people say that it's "the
end of a reign." "An eclipse before a
likely return," answer those who emphasize
the fact that with 40 percent of the
electorate (a fixed number), the SPS
(Milosevic's Socialist party) remains the
most important party in the country, while
the present DOS coalition is quite
fragile: 18 parties whose programs
contradict one another, and whose electoral
promises will be impossible to
fulfill. Jovanovic, who is quite
jovial and quick to smile, also has a number
of questions to ask himself. The
impassioned interview lasted three hours.
How
are you?
Jovanovic:
I'm surviving! In spite of a very
unpleasant visit paid to me this morning by
a DOS “troika”. They introduced themselves
as members of the “Crisis Committee
responsible for institutions” and demanded
that I submit forthwith resignation on the
post of the Federal Minister. They act
apparently on the instructions of the
President of FRY Vojislav
Kostunica.
I responded
that Mr. Kostunica had just sworn his
allegiance to the Constitution and, after
that, I called to their attention that,
according to the Constitution, it is
not the President of the Republic but the
Prime Minister who names and discharges
ministers. However they refused my
argument. In public, DOS leaders claim to
respect the law and normal functioning of
institutions, but in reality, they are doing
everything in their power to destroy
them! They are creating chaos in the
country.
The
DOS leaders claim that it is "the workers
who are spontaneously ousting managers and
taking over control of factories and
institutions. DOS apparently does not have
anything to do with massive purges of
directors and managers."
Jovanovic:
The period when this country practiced
"workers self-management” DOS leaders
describe as “era of communist
dictatorship”. In reality, today, it
is Zoran Djindjic, the executive head of DOS
and, I might add, its true master [Editor's
note: Djindjic is a right-wing
politician who is extremely unpopular for
having supported 1999 NATO aggression], who
is in a hurry to seize everything. They are
stampeding like hungry jackals. These
politicians are not the people. They
want to seize absolute control of everything
right away in order to start selling off the
country to their western masters.
One could see
on television the Customs Chief chased out
of his office and replaced, under threat of
arms by a certain "Captain Dragan," who was
the leader of a Serbian militia that was
active during the war in Croatia. This
was a scene that shook public opinion.
Jovanovic:
The man whom Djindjic placed as the new
Customs Chief had been in charge of customs
before. He was fired because of
mismanagement and police record. Now,
he comes back by force and takes his old
position back! Is this a "spontaneous”
move of masses, or workers!? People
were so infuriated. DOS is quite aware that
it was an illegal action, that it is not DOS
competence to do install by force new
Custom`s director. It is under the
jurisdiction of the Federal Government which
is still in office.
Little by
little, the people are going to understand
true nature and the real role
DOS. There are honest people who
disapprove. But they are unnoticeable
and without meaningful
influence. President Kostunica,
whose moral reputation is impeccable, ought
to be concerned about what is going
on. He took an oath of loyalty to the
Constitution. These people are
scoffing at it now.
But
for the moment, most of the population is
very happy about the "change."
Jovanovic:
They will understand what really took place
when they find themselves without a job,
when they see the stores filled with western
products which they cannot buy, when
they submit to a system where they can be
arbitrarily deprived of jobs, and when they
have to pay enormous sums of money for
education, health care and so on. They will
get sober though it will be late.
Our stores do
not look very impressive. There are
few German, French or English
products. But most of the people can
buy whatever is essential for them, even
modern household appliances. It will
be a rude awakening.
The West
promises to provide Yugoslavia with
financial aid.
Jovanovic:
A little money will come from Europe, and
the DOS will present it as huge "aid from
friendly countries." In reality, it
will be a down payment of the West on the
purchase of our entire country. For
every dollar received in aid, we will have
to pay back ten!
In fact,
dollars have already found their way into
Yugoslavia.
Jovanovic:
Yes, the United States publicly acknowledged
having spent $77.2 million dollars in order
to help the opposition overturn the
legitimate Yugoslav government.
And on September 25, the U.S. Congress voted
a new “soft“ credit of $105 million dollars.
Have
you lodged a protest with the UN against
this interference in elections?
Jovanovic:
Of course. Systematic destabilization
of our country was directed firstly from
special US office in Budapest, in addition
to their special offices established in
Sofia, Skoplje and elsewhere around our
country. They have been manned with CIA
agents, subversive propaganda and other
specialists. The Vienna Conventions
forbid such activities but USA do not care,
they behave like being exempted from any
international laws. Look at what's
happening today. The American
ambassador to Budapest, [William]
Montgomery, is coming to Yugoslavia to pay a
visit to his subordinates at the DOS! To
instruct, to coordinate.
But the United
States and Great Britain, who control the
UN, have denied all evidence on this.
Some other countries understand what's
happening here under US guidance but we
can't even get a debate on blatant meddling
in internal affairs of our country.
The United
States has spent considerable sums of money
for the DOS electoral campaign.
Jovanovic:
Yes. And how would they react if this
sort of meddling was done in the United
States?
In
short, "do as I say, not as I do."
Jovanovic:
(Laughing) Yes, exactly! For them
"democracy" is merely a key to open the gate
to dominate the world. Take another
example: they want to impose an ad hoc
International tribunal in order to put only
Serbs on trial. At the same time they
refuse to accept a universal war crimes
tribunal, which would put all responsible,
Americans included, on trial for the war
crimes. They know all too well that
they would be convicted for what they have
done in Vietnam, Panama, Haiti, Nicaragua
and elsewhere!
In 1995, in
the Assembly General of the United Nations,
they voted against a resolution that forbade
intervention in the domestic affairs,
particularly in electoral processes of other
countries. This resolution was voted
in despite American opposition, so they
ought to follow the rules of the democratic
majority! "Two weights, two measures"
- that's how American-style "democracy"
should be understood.
Is
Yugoslavia lone targeted, or does this
announce other offensives by the United
States and NATO?
Jovanovic:
Whatever they have been doing against
Yugoslavia is only part of their global
strategy. It is not merely the problem of
one country whatever importance of its
geostrategic position. They want to
put Yugoslavia under total control. If they
allow Yugoslav resistance to last much
longer, they reason, it would become a
dangerous example to be followed by other
countries. We were in the process of
acquiring growing support from the Third
World and they decided to stop it by all
means.
Is
Russia the next step?
Jovanovic:
If so much energy has been concentrated
against Yugoslavia, then it is not merely to
gratify the immediate interests of the
United States and NATO in our country, nor
in the Balkans. In order to
understand, it is necessary to consider it
within their global aspirations towards
Europe and East. Whatever United
States and NATO are doing is always a
function of their global interests.
First of all,
they want to destroy any will to
independence and resistance to their
domination of the entire world. Secondly,
they want to send the message that not a
single country is allowed to disobey the
will of USA/NATO or invoke principles;
everybody must follow perceptions and
interests of United States. Thirdly,
NATO is thus drawing closer to the borders
of Russia and China, both, from the west and
from the east. Washington is working toward
breaking them up while planting the seeds of
separatism and manipulating Islamic
fundamentalism.
All of
this while they are massacring people in
Iraq and Palestine.
Jovanovic:
Exactly! On one hand they are deceiving the
Muslims in making them believe that they are
their friend. And on the other hand, they
are looking for a way to rob Muslim
countries of their mineral and energy
resources. At the same way they want to
control the new markets which are opening up
to the east of our country: the
Caucasus, Caspian Basen, Middle East…
Having established their control over
Western Europe, the United States now wants
to control all the territory of Eurasia as
decisive global factor of the development in
the 21st Century.
By resisting
for ten years, we have provided time for
other countries to understand the dangers of
USA and NATO strategy of global domination
and to prepare to prevent the worse.
Some countries have been awakened but it not
enough. No doubt [there was a melancholic
note in his voice], the burden Yugoslavia
had to carry as the first victim of the so
called New World Order, was too heavy.
We have received some support, but far from
necessary, most notably from countries that
we were counting on.
Are
you thinking of Russia?
Jovanovic:
[He did not reply, but merely nodded his
head.] Nothing is forever. Including
the present situation in Yugoslavia. I
am convinced that, just as certain people
who voted for the DOS are going to regret
it, certain European countries will regret
for having not supported Yugoslavia more
efficiently, in fact, for understanding
their own interests too late. [Smiling
again]
And
from your point of view, do you think
you've made some mistakes?
Jovanovic:
Yes. I don't want to evade any of our
responsibilities. We did not
realistically evaluate the domestic and
international situations. We did not
take into consideration the negative
factors.
For
example?
Jovanovic:
Domestically, we did not realistically
consider the feelings of the people.
We should have paid closer attention to the
effects of ten years long sanctions.
The people survived destruction of previous
Yugoslavia (SFRY), civil wars in the
neighborhood, hundreds of thousands of
refugees, severe sanctions, and on top of
all these - NATO military aggression. All
this seriously deteriorated their living
conditions.
Secondly, after
the aggression, we put a great deal of
effort and financial resources into
reconstruction of the country.
Schools, hospitals, roads, bridges, homes,
factories… This demanded a lot of
capital and we had to levy an assessment on
salaries and pensions. The
reconstruction was important for the future
of the country, but it could not directly
improve the quality of life. We should
have been more realistic as far as
investments were concerned, and we should
have paid higher attention to improving the
living condition of the people.
Thirdly, we did
not succeed in controlling commerce.
We gave too much latitude to greedy people
who stockpiled merchandise, like oil and
sugar, which resulted in prices increases
before the market was resupplied. They
sometimes sold goods at two or three times
higher of the real prices! Imagine the
fortunes they accumulated!
I talked about
this situation with my colleagues from the
economics sectors of the Government. We have
done too little, too late to change the
situation and mood of the people. Now,
we will all suffer from the consequences.
Translated
by Milo Yelesiyevich
Michel
Collon is an author of two books on the
Balkan crisis and a resolute anti-war and
anti-NATO activist.
|
|