Informazione
----- Original Message -----
From: Ivan P. Istrijan
To: Redazione Primapagina
Sent: Saturday, April 25, 2009 8:53 AM
Subject: All' attenzione di P. Sansonetti
Signor Sansonetti,
Ho notato che le sue ultime parole oggi sono state un elogio grandissimo agli americani "liberatori" ! Le ricordo che gli anglo-americani hanno saputo prevalentemente bombardare e bombardare. Monte Cassino, San Lorenzo a Roma, Napoli, etc. Inoltre le ricordo che gli anglo-americani hanno bombardato la mia citta' di Pola e le isole di Brioni, maggio 1945 (!), Zara... a ormai guerra finita. A Pola c'erano 4, ma prorio "4 gatti" tedeschi, spaesati. Bombardato perche'? Per dire che ci hanno loro liberati?!
Sansonetti, i punti strategici si conquistano lottando corpo a corpo, come fecero i polacchi sotto il comando di Anders per Monte Cassino. E poi tra le nazionalita' dei combattenti non ha citato i partigiani jugoslavi. Per dimenticanza? Eppure in Italia ci sono 4 - 5 monumenti-sacrari dedicati ai partigiani jugoslavi!
Ivan Pavicevac
nel 90. anniversario della costituzione del Partito Comunista della Jugoslavia,
al quale hanno partecipato un gran numero di formazioni comuniste jugoslave delle varie repubbliche)
90. godišnjica Komunističke pokreta u Jugoslaviji
U Beogradu je u nedelju 19. aprila, u organizaciji KS Komunista Srbije, održana svečanost, povodom 90-e godišnjice osnivanja Socijalističke Radničke Partije Jugoslavije-Komunista, koja se na kongresu u Vukovaru preimenovala u KPJ Komunističku Partiju Jugoslavije. Svečanost je održana na Slaviji, na mjestu gdje je partija i osnovana.
Osim domaćina, Komunista Srbije, koji su također obilježili prvu godišnjicu ujedinjenja triju komunističkih frakcija, na svećanost su se odazvali i predstavnici: SKJ Saveza Komunista Jugoslavije, organizacije Saveza Boraca iz Srbije, društva Tito. Od predstavnika komunističkih i radničkih partija, sa jugoslavenskog prostora, prisustvovali su predstavnici: SRP-a Socijalističke Radničke Partije iz Hrvatske, KPM Komunističke Partije Makedonije, Komunističke Reformističke Partije Makedonije i Savez Komunista Jugoslavije-Komunisti Crne gore. U nemogućnosti da se odazovu pozivu pozdravna pisma su uputili iz Komunističke Radničke Partije Bosne i Hercegovine i Komunističkog Odbora Slovenije. Skupu se nisu odazvali predstavnici NKPJ Nove Komunističke Partije Jugoslavije, male, ali trenutno najjače od osam komunističkih partija u Srbiji.
Prvi dio svečanog skupa posvećen je podsjećanju na povjesnu ulogu koju je komunistički pokret ostvario na jugoslavenskom prostoru od svoga osnivanja, u predratnom razdoblju, organizaciji i uspješnom vođenju Narodno oslobodilačkog Rata i socijalističke revolucije i poslijeratne izgradnje modernog društva, na principima samoupravljanja, nesvrstanosti i punog suvereniteta. Po završetku prvog dijela, položen je vijenac na spomen ploču na mjestu gdje je kongres ujedinjenja održan.
Predviđeno je bilo i polaganje vjenca u Kući cvijeća, ali je to moralo biti odgođeno, zbog praznika, na prvi slijedeći radni dan.
U Drugom dijelu održan je sastanak predstavnika partija koje su se odazvale, o načinima i oblicima čvršće i sistematičnije suradnje u budućnosti. Predloženo je osnivanje izvršnog koordinacionog odbora sa prostora Jugoslavije, kojeg bi činila po dva predstavnika iz svake republike. A pravnici trebaju osmislit formu dokumenta.
Sa zadovoljstvom je primljena informacija, da je u Crnoj Gori zaključena integracija dviju tamošnjih komunističkih partija, a u Makedoniji su krenuli razgovori, da učinu isto i tamošnje dvije partije.
Vladimir Kapuralin
---
DEVEDESETOGODIŠNJICA KONGRESA UJEDINJENJA SOCIJALISTIČKE RADNIČKE PARTIJE JUGOSLAVIJE (KOMUNISTA)I GODIŠNJICA KONGRESA UJEDINJENJA PARTIJE “KOMUNISTI SRBIJE” Uvaženi gosti, drugarice i drugovi ! Danas svečano obeležavamo devedesetogodišnjicu Kongresa ujedinjenja Socijalističke radničke partije Jugoslavije (komunista), dan kada je nastao jugoslovenski komunistički pokret, odnosno KPJ, kao i godišnjicu Kongresa ujedinjenja partije “Komunisti Srbije”. Danas nije prilika da opširno i sveobuhvatnogovorimo o devedesetogodišnjoj istorijskoj prošlosti komunističkog i radničkog pokreta u Jugoslaviji. Biće uspeh ako nam pođe za rukom da napravimp paralelu između nekoliko važnijih događaja iz prošlosti i vremena sadašnjeg i da iz toga, možda, izvučemo i poneku korisnu pouku. Verujem da bi bilo dobro da komunističke i radničke partije sa prostora Jugoslavije, udruženim snagama, budu organizatori skupova na kojima bi bila izvršena ozbiljna kritička analiza delovanja jugoslovenskog komunističkog pokreta, a naročito KPJ/SKJ u nešto bližoj prošlosti, u kojoj je bilo veličanstvenih pobeda ali i poraza sa tragičnim posledicama. To bi bilo korisno radi utvrđivanja objektivnih i usaglašenih ocena o tome šta su najznačajnija pozitivna a šta negativna iskustva KPJ/SKJ koja bi mogla biti od koristi za naš budući rad. Jugoslovenski komunistički i radnički pokret se razvijao pod snažnim uticajem revolucionarnih gibanja u Evropi, a naročito na revolucionarnim idejama Velike oktobarske socijalističke revolucije u Rusiji. Čitav svet, u okviru koga i mlada radnička klasa i napredni studentski pokret tadašnje tek stvorene Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca su bili zahvaćeni idejama Velikog Oktobra. Shvatajući istorijske zadatke i značaj ujedinjenja kao preduslova za jačanje revolucionarne klasne borbe protiv tadašnje buržoaske klase, 432 delegata koji su predstavljali organizovane pripadnike klasnog radnčkog pokreta Jugoslavije, okupili su se na KONGRESU UJEDINJENJA, održanom u Beogradu od 20 do 25 Aprila 1919 godine u neposrednoj blizini mesta na kome se danas nalazimo. Treba podsetiti da je SRPJ(k) na istorijskom Kongresu ujedinjenja, pored usvajanja niza važnih dokumenata značajnih za organizovanje klasne borbe, donela i odluku o pristupanju TREĆOJ KOMUNISTIČKOJ INTERNACIONALI, čime je sasno zacrtan revolucionarni klasni karakter i razvojni put jugoslovenskog komunističkog pokreta. Revolucionarna orjentacija Kongresa bila je više izraz borbenog raspoloženja mlade i neiskusne radničke klase i uticaja velikih pobeda proletarijata Rusije i Mađarske, nego poznavanja Marksistišo-Lenjinističkog učenja i njegove primene na jugoslovenske uslove. No, bez obzira na izuzetno teške uslove ilegalnog rada, proganjanja komunista od strane buržoaske vlasti ( Obznana, Šestojanuarska diktatura itd. ), povremene zastoje, kolebanja i frakcionaške borbe unutar partije, jugoslovenski komunistički pokret se, iako mukotrpno, uspešno razvijao. Dolaskom druga Tita na čelo KPJ 1937 godine otpočinje period snažne konsolidacije partije. Omasovljenje partije proverenim kadrovima, idejno i organizacijono jašanje, predvođenje radnika u klasnoj sindikalnoj borbi, organizovanje mladih u SKOJ i priprema za antifašističku NOB i socijalističku revoluciju, bili su težišni zadatci koje je KPJ, očišćena od frakcionaša, kolebljivaca i nosilaca nejedinstva, uspešno izvršila. Organizovanje i predvođenje patriotskih antifašističkih snaga u NOB i socijalističkoj revoluciji, monolitna KPJ je izvršila veličanstveno, ne samo zato što je pobedonosno okončala NOR i postavila temelje nove socijalističke vlasti, već i zato što je iz rata izašla sa ogromnom političkom i moralnom snagom, ugledom u narodu i velikim brojem u ratu prekaljenih boraca i komunista snažno nadahnutih idejama socijalizma i komunizma, bratstva i jedinstva i jugoslovenskog patriotizma. Svojom antifašističkom borbom služili smo za primer drugim porobljenim narodima Evrope i sveta. Pod rukovodstvom KPJ jednovremeno je izvedena i AUTENTIČNA SOCIJALISTIČKA REVOLUCIJA, u kojoj su bile poražene sve desne,gražanske, monarhističke, klerikalne i nacionalističke snage, koje su u visokom procentu bile na strani okupatora, a danas te povampirene snage krivotvore istoriju, okreću mladim generacijama pamet naopako , rehabilituju saradnike okupatora i ratne zločince i proglašavaju ih za pripadnike antifašističkog pokreta ?! Po završetku Drugog svetskog rata bili smo svedoci i sudionici ogromnog poleta, entuzijazma i pregalaštva, naročito mladih generacija predvođenih SKOJ-em u obnovi i četrdesetogodišnjoj izgradnji socijalizma i prosperiteta SFRJ u svim oblastima života. Ishodište svih naših pobeda i uspeha bili su:monolitno jedinstvo Partije, tekovine antifašističke NOB i socijalističke revolucije, ravnopravnost naroda i narodnosti, bratstvo i jedinstvo i jugoslovenski patriotizam. Međutim, paralelno sa pozitivnim dostignućima, u partijskim i državnim rukovodstvima i u društvu, postepeno su uzimale maha i razne negativne pojave kao što su:karijerizam, separatizam i nacionalizam, šro je narušavalo principe demokratskog centralizma i jedinstvo Partije, čime se postepeno podsticala konfederalizacija i dezintegracija celog jugoslovenskog društva. Sve češće dolazi do otvorenih političkih sukomba koji su dostigli kulminaciju na 14 Kongresu, kada je pod naletom separatističkih i nacionalističkih snaga, snažno podržanih od spoljnjih neprijatelja Jugoslavije SKJ konačno razbijen. Dalji tok kontrarevolucionarnih događaja, uključujući i krvavi građanski rat sa tragičnim posledicama, dobro su nam poznati. Naravno, znamo da je razbijanje Jugoslavije došlo na talasima antikomunizma, odnosno kao posledica promene globalnog odnosa snaga u Evropi na štetu socijalizma, ali i kao posledica brojnih unutrašnjih slabosti. Pored spoljnjih faktora i povampirenih snaga građansko-liberalne, klerikalne i nacionalističke desnice i pseudolevice, značajnu negativnu ulogu u razbijanju Jugoslavije su imali, što bi rekao drug Lenjin i “mangupi iz naših redova” kojih je bilo dosta u saveznim i republičkim rukovodstvima Partije i Države. Zato je izuzetno važno za naš budući rad da nađemo usaglašen odgovor na pitanje: Kako je bilo moguće da se u jednom odsudnom istorijskom trenutku u rukovodećim organima Partije i Države nađe tako malo iskreno i čvrsto jugoslovenski opredeljenih ljudi, odnosno da separatisti, nacionalisti i kolebljivci dobiju prevagu u rukovodećim organima ? Da bi se dobio prihvatljiv odgovor na postavljeno pitanje, treba analizirati mnoge stvari iz naše bliže prošlosti, od kojih se dva pitanja izdvajaju kao najznačajnija:1. Kadrovska politika i 2. Nacionalna politika Partije. Slabosri kadrovske politike su se ogledale u činjenici da SKJ šesto nije uspevao da ostane čvrsto vezan za političko-klasno biće radničke klase, već se postepeno birokratizovao, odvajao od klase koju je trebalo da predvodi i dopustio prodor u partiska u partijska i državna rukovodstva raznim vrstana antijugoslovena i antikomunista. Najbolji dokaz za iznetu tvrdnju je činjenica da je, posle razbijanja SKJ i SFRJ, bivših partijskih u državnih rukovodilaca prešao na sranu kontrarevolucije. Osnovni principi nacionalne politike KPJ/SKJ su bili dobri. Međutim, ono što je bila slaba strana nacionalne politike, jeste činjenica da Partija nije imala valjane odbrambene mehanizme protiv razornog delovanja separatista, nacionalista i drugih vrsta antijugoslovena i antikomunista koji su zloupotrebom principa ravnopravnosti, koristeći samo negativna istorijska nasleđa u odnosima među našim narodima i narodnostima, manipulišući sa nacionalnim osećanjima građana, organizovano radili na razbijanju Jugoslavije. Prvi ohrabrujući politički događaj za komuniste Jugoslavije, nakon razbijanja SKJ na 14 Kongresu, desio se u Januaru 1990 godine kada je bio formiran SK-PJ. Cilj je bio okupiti jugoslovenski opredeljene komuniste kako bi se ujedinjenim snagama suprotstavili kontrarevoluciji i sprečili građanski rat.Nažalost, naša radost je bila kratkog veka jer su se nesporazumi i podele među komunistima nastavile i traju do danas, čime smo doprineli da naš poraz bude još veći od onog koji je prouzrokovan nepovoljnim spoljnjim okolnostima na koje nismo mogli uticati. Drugi ohrabrujući politički događaj za komuniste u Srbiji bio je Kongres ujedinjenja u partiju “Komunisti Srbije”, održan 19. Aprila.2008 godine u Beogradu. Namera je bila da Kongres ujedinjenja označiistorijski početak kraja nesporazuma i podela među komunistima u Srbiji. Nažalost, pozitivni rezultati su, za sada, vlo skromni u odnosu na očekivane. Kažemo vrlo skromni zato što danas u Srbiji još uvek imamo ukupno 8 komunističkih i radničkih partija. Ni manje Države ni većeg broja komunističkih i radničkih partija ?! Kako reče jedan naš drug: Blago imperijalistima, oni će vladati još 1000 godina ako mi komunisti i dalje ostanemo ovako razdrobljeni. Pored toga komunisti su već godinama izloženi snažnoj antikomunističkoj propagandi, satanizaciji, totalnoj medijskoj blokadi, nena ih na javnoj političkoj sceni i deluju u izuzetno teškim materijalno-finansijskim uslovima. Posledica takvog stanja je činjenica da nema ni jednog jedinog komuniste u republičkom parlamentu Srbije niti u lokalnim organima vlasti, a slična ili identična situacija je i u drugim bivšim republokama SFRJ. Pod naletom divljeg liberalnog kapitalizma i globalizma privreda je u totalnom kolapsu, nezaposlenost i socijalna beda su dostigli zabrinjavajuće razmere, kriminalizacija društva je u punom zamahu, okupacija Kosova i Metohije od strane NATO, porast nasilja i dtugih oblika društvene patologije ozbiljno ugrožava normalan život građana, koji su opsednuti egzistencijalnim problemima. To ima za posledicu gubljenje moralne smage, entuzijazma, samopouzdanja i dostojanstva Naroda i Države. Dok porobljivački i zločinački NATO proslavlja šezdesetogodišnjicu svog formiranja, čiju “mirotvoračku ulogu” su građani Jugoslavije, a naročito građani Srbije, dobro osetili na sopstvenoj koži, antiglobalisti u svetu organizuju proteste, a mi komunisti Jugoslavije i Srbije, zbog razjedinjenosti još uvek nemamo snage da makar organizujemo javne proteste. Organizovana politička snaga koja bi trebalo da povede nezadovoljne građane u političku borbu za promenu katastrofičnog stanja u zemlji treba da postanu ujedinjeni komunisti kao što su to postali pre 90 godina nakon KONGRESA UJEDINJENJA, baš na ovom istorijskom mestu. To bi danas trebalo da bude najvažnija istorijska pouka i poruka iz naše proslosti. Samo ujedinjeni komunisti mogu uspešno organizovati KONTRANAPAD protiv KONTRAREVOLUCIJE koja je u punom zamahu, a ne kolebljivci, kompromiseri i štetočinska pseudolevica koja i danas, kao i uvek u prošlosti, igra ulogu “Trojanskg konja” u radničkom pokretu. Za kontranapad su nam potrebni mladi ljudi kojih još uvek nema dovoljno među komunistima. Partija “Komunisti Srbije” uvažava realnost u kojoj danas živimo i od koje moramo polaziti kada utvrđujemo prioritete našeg političkog delovanja, od kojih danas ističemo dva kao najvažnija i najaktuelnija: 1. Jačanje saradnje komunističkih i radničkih partija na prostorima Jugoslavije i 2. UJEDINJENJE komunističkih i radničkih partija u svim novostvorenim državama na jugoslavenskim prostorima, što je imperativ vremena u kome živimo ! Bez sprovođenja u život istaknuta dva prioriteta, koji predstavljaju nezaobilazne preduslove za naš uspešniji rad, neće biti moguć čak ni ozbiljniji pokušaj da se ojača uticak komunista na društvene tokove na prostorima Srbije i Jugoslavije, kao ni naš uticaj na širim balkanskim i evropskim prostorima. Ključno je pitanje pod kojim uslovima i na kojim idejnim osnovama je danas moguće pristupiti ujedinjenju komunističkih i radničkih partija u Srbiji i u drugim novostvorenim državama na jugoslovenskim prostorima ? 1. Političke, ekonomske i socijalne prilike u kojima se danas nalazimo upućuju na zaključak da ujedinjenje treba izvršiti na aktuelnim zadatcima komunista vezanim za sadašnjost i neposrednu budućnost,oko čega u Programima postojećih partija postoji dovoljan stepen podudarnosti i komplementarnosti, što predstavlja dobru osnovu za otvaranje puta ka ujedinjenju; 2. Polazeći od KOMUNISTIČKOG MANIFESTA, pozitivnih iskustava međunarodnog komunističkog i radničkog pokreta, a naročito od pozitivnih iskustava KPJ/SKJ, koja su vezana za periode u kojima je Partija bila jedinstvena, treba povući jasnu liniju idejnog razgraničenja sa svima onima koji su, manje ili više, na antikomunističkim pozicijama i idejno se jasno profilisati na izvornim načelima Marksizma-Lenjinizma, izbegavajući i dogmatska i revizionistička zastranjivanja; 3.Obzirom da je ZAKON o preregistraciji političkih partija u Srbiji već gotova stvar, po kome je predviđeno da se čitav posao mora okončati najdalje za 6 meseci, počev od dana stupanja na snagu pomenutog Zakona, uz obavezu prikupljanja 5000 (10000 ?) sudski overenih potpisa, bilo bi izuzetno važno da komunističke i radničke partije u Srbiji tu okolnost najozbiljnije uzmu u obzir, pri odlučivanju da li su za ujedinjenje ili protiv ujedinjenja ? Ako rukovodstva i najodgovorniji ljudi u rukovodstvima komunističkih i radničkih partija ne budu svesni izazova pred kojima se danas nalazimo, onda ćemo zbog nejedinstva doživeti još veći poraz, kao što smo u prošlosti uvek trpeli poraze kada smo bili nejedinstveni, a ostvarivali veličanstvene pobede kada smo bili jedinstveni. AKO I DALJE OSTANEMO ZAROBLJENICI PROŠLOSTI i nastavimo da se sporimo oko nekih značajnih događaja i uloge istaknutih ličnosti u tim događajima, TO ĆE BITI NAJBOLJI DOKAZ DA NISMO DORASLI ULOZI KOJU JE ISTORIJA DODELILA KOMUNISTIMA DANAS. ZATO, KOMUNISTI U PAMET SE ! Beograd, SLOVENSKI KOMUNISTIČKI ODBOR SVEČANOM SKUPU KOMUNISTA JUGOSLAVIJE, POVODOM 90-to GODIŠNJICE UJEDINJENJA KOMUNISTIČKOG POKRETA JUGOSLAVIJE – B E O G R A D P O R U K A Drugarice i drugovi, Slovenski komunistički odbor srdačno pozdavlja učesnike današnjeg uzvišenog skupa i zahvaljuje na pozivu za učešće u radu skupa. Izražavamo dužno priznanje organizatorima skupa, za uloženi trud na organizovanju ovog višestrano korisnog susreta, razmene mišljenja i dogovora. U nemogućnosti da pošaljemo naše delegate, želimo porukom doprineti uspešnom radu skupa. Smatramo da je Dan ujedinjenja Jugoslovenskog komunističnog pokreta, ne samo prilika za sećanje i zaštita od zaborava tog značajnog događaja, nego i obaveza da sa svih vidika i vremenskih distanci ocenimu značaj i uticaj koji je imao i može imati na pozitivna socijalistička kretanja, u prošlosti, sadašnjosti i budućnosti. Potreba za ujedinjenjem radničke klase, nastala je kada je nastala klasna podela i eksploatacija – prisvajanje plodova tuđeg rada. Naročito, kad su kapitalisti radnike, lišene sredstava za proizvodnju, izbacivali na ulice, kada je nastao i proleterijat,- osiromašena radnička klasa, bez ikakvih sredstava za život-. Uspešan otpor bezočnoj eksploataciji,a posebno uspešno otimanje vlasti od kapitalista, nije se moglo vršiti pojedinačno, nego ujedinjenim snagama radnika – proletera, Poznate su zasluge i doprinos klasika socijalističkih ideja, Marksa i marksista, za ujedinjavanje radničke klase, za nastank parole »Proleteri svih zemalja ujedinite se«, za stvaranje oblika ujedinjavnja: I., II. i III. Internacionale, a kasnije Infomacionog biroa istočno evropskih država. Naročito, za organizovanje rukovodećeg oblika radnika, formiranje Komunističke partije, bez koje radnička klasa ne može pobeđivati i preuzimati vlast od buržoazije. Klasici su odredili i izvorna načela - uslove, bez čije dosledne primene, radnička klasa i progresivne socijalističke snage ne mogu izvršiti radikalne društvene promene, osvojiti i održati vlast, Ta poznata načela su: osvajanje vlasti, podruštvljavanje sredstava za proizvodnju i povećavanje proizvodnje materijalnih sredstva za solidan životni standard građana. Osnovne predpostavke za realizaciju načela su da na najodgovornija rukovodeća mesta budu izabrani ljudi potpuno odani socijalističko-komunističkoj ideologiji. Zatim, izgradnja čvrstog odbrambenog mehanizma sistema, među kojima je diktatura proleterijata namenjena da onemogući restauraciju svrgnute buržoazije. Tu su i druga načela: slobode, opšte i nacionalno-verske ravnopravnosti, socijalne zaštite, prosvetno-kulturnog razvoja, nagrađivanja na osnovi društveno korisnog rada. Odstupanja od navedenih načela su prouzrokovala sadašnje slabo i teško stanje međunarodnih socijalističkih snaga. Snage koje su odstupale od izvornih načela, razorale su napred navedena ujedinjenja i razbile socijalističke države. Potrebno ih je svakom prilikom fiksirati i ukazivati na težinu i oblike njihovog delovanja. To su najteži i najčešći: frakcijske borbe, oportunizam, apsolutizam, karijerizam, liderstvo, neravnopravnost velikih i malih, jačih i slabijih, paktiranje sa buržoazijom, izdaja kao najteži oblik sa krvavim tragovima, nacionalizam, separatizam i druge destruktivne aktivnosti. Osnovni uzrok tih negativnosti je biološki INSTINKT individue, koji se imenuje egoizam - ego, a manifestuje se - izražava u znamenju: »meni pa tebi«, »ja pa ti«, suprotno od »nami« i »mi«.. Današnji razgovor i obraćanja posvećena 90-to godišnjici temeljnog ujedinjenja Socijalističke radničke partije (komunista) (SRPJ(k), izvršenom na Kongresu ujedinjenja, 20. do 23. aprila 1919. godine, potrebno je, pored ocena o rezultatima i uspesima prethodnih komunističnih snaga, oceniti sadašnju stvarnost tih snaga, na prostorima nedavne zajedničke SFRJ-e: gde su, kolike su, kakva im je aktivnost, mogućnosti, u sadašnjosti i u budućnosti? Važno je to učiniti što objektivnije i jedinstvenije i što prihvatljivije od strane progresivnih snaga, kojima je namenjeno. Poznato je da pravilna ocena prošlosti, utiče na kretanja i uspehe u budućnosti. Smatramo da su Programi SRPJ (k), KPJ-e i SKJ-e bili zasnovani na marksističkoj ideologiji i u skladu sa navedenim izvornim ideološkim principima. Takvo opredelenje, omogućilo je aktivnosti i uspehe delovanja, kao i savlađivanje prepreka, manjih i većih kriza, na borbenom putu, od ujedinjenja do 90-ih godina prošlog veka. Pridobita su poverenje i podrška većine radnih ljudi, naročito radničke klase i siromašnog seljaštva, Bio je uspešan otpor nenarodnom buržujskom režimu u Kraljevini Jugoslaviji. Zatim, uspešna priprema za borbu protiv fašističke okupacije i uspešan ishod NOB-e i revolucije. Uspešna obnova zemlje i stalni ekonomski napredak, odlučno kretanje na putu izgradnje istinskog socijalističkog samoupravnog društva. Uspešno su savlađivani otpori protiv socijalističkih snaga i pojedine unutrašnje suprotnosti, posebno otpori u komunističkim redovima. Najvažnije je oceniti: Zašto je proces zaustavljen, zašto je izgubljeno poverenje , razbijeno jedinstvo i socijalistička zajednica? Zašto s radnici i drugi, koji su verovali u socijalizam, krenuli protiv ličnih interesa, otišli za nacionalistima, separatistima i drugim neprijateljima socijalizma, podržali, a mnogi učestvovali u nacionalno-verskim sukobima, ubijali jedni druge i uništavali sve što su svojim radom stvarali? Da li ih je na takvo opredelenje potstakla nacionalna i verska neizživljenost ili nešto drugo? Kako je bilo moguće da se brzo razbiju i onesposobe glavni integracioni faktori socijalističke države, čiju je namensku ulogu garantovao ustav države? najviši organi federacije, JNA, posebno, da se ukine SKJ. Sve to je učinjeno bez pitanja građana, referenduma i anketnih provera. Kako su kompletna rukovodstva nekih republika, takoreći u jednom danu, prešli na stranu imperijalista i uključili se u kapitalistički eksploatatorski sistem? Kako su pojedini oficiri i generali JNA, koji su odgajani u duhu vernosti socijalizmu, pristupili nacionalističkim pobunjenim oružanim formacijama i u njima učestvovali u razbijanju države i vršenju zločina nad do tada bratskim narodima? Zašto je general, nekada na najvećem komandnom položaju vojske (prvi do sekretara NO), izjavljivao da se nije borio za nikakvu revoluciju, nego samo za oslobođenje okupirane zemlje? Zašto potpresednik Saveza boraca Slovenije savetuje komunistima Slovenije da se ne zalažu za obnavljanje Jugoslavije, odbija saradnju sa njima i izjavljuje, kako boračka organizacija ima »neutralan« odnos do svih partija? Neophodno je tražiti i odgovor, zašto na aktuelnim izborima za Radničko-komunističke partije glasa jedva 1- 2 ili 3% birača, dok su u Kraljevini Jugoslaviji komunisti pobeđivali na izborima, a u SFRJ uživali podršku apsolutne većine građana? U objavljivanim anketama režimskih medija, gotovo u svim bivšim republikama, polovina ili 2/3 gradjana izjavljuju da su bolje živeli u socijalizmu, nego što danas žive. U vezi navedenih pitatanja, zašto i kako su nastajale negativnosti, smatramo da treba tražiti što potpunije odgovore, kako bi se lakše i uspešno borili protiv ponavljanja negativnosti. O svemu već ima raličitih i međusobno suprotnih ocena, prihvatljivih i neprihvatljivih. Treba se nadati da će potpunije ocene dati objektivni istoričari. Smatramo da je apsolutno neprihvatljiva ocena izdajnika socijalizma, da samoupravni sistem nije mogao preživeti i da se sam sasuo.To je lažna propaganda, prikrivanje izdaje socijalizma! .Smatramo, takođe, da nisu bile ostvarene predpostavke u vezi sa izvornim načelima, biranje na vodeće položaje socijalizmu odanih kadrova i izgradnja čvrstih odbranbenih mehanizimi. U suprotnom, ne bi se moglo dogoditi da predsednik Predsedništva države,i vrhovni komandant njene vojske, Stipe Mesić, tajno putuje preko Slovenije i Austrije u Bon i Vatikan, na dogovore o razbijanju države koju je predstavljao i da predaje državne vojne planove imperijalistima. Takav primer je nepoznat u istoriji nastanka i postojanja država sveta. U odbranbenim merama sistema, trebalo je formirati radnički organ, Veće ili slično, i njemu dati pravo na primenu VETA, po svim ključnim pitanjima. Nažalost, takvo pravo je, ustavom iz 1974. bilo dato republičkim birokratijama, koje su ga zloupotrebile za razbijanje države i za odcepljenje. Jedna od samoupravnih zaštitnih mera bila je institucija Radničkih kontrola u preduzećima, sankcionisana ustavom i zakonom o udruženom radu..Na drugoj strani, članove kontrole mogli su progoniti i otpuštati sa posla tehnokrati i direktori u preduzećima. Na kraju, šta je neophodno činiti u sadašnjem vremenu? Smatramo, da sa našim ocenama događanja u prošlosti, našim Programom i merama koje treba da spreče ponavljanje negativne prošlosti, treba preko mogućih sredstava informisanja, upoznati javnost, posebno, radničku klasu i tražiti poverenje i podrušku u borbi za osvajanje vlasti. Što ocene budu konkretnije i realnije, biti će ubedljivije i prihvatljivije. Istovremeno, omogućit će da na eventualnim izborima većina koja izražava nostalgiju za socijalizmom, glasa za naše Programe. Predpostavka i uslovi za naše jedinsto su delovanje u skladu sa izvornim socijalističkim načelima. Odstupanje od načela, za sigurno vodi neuspelim ishodima. Napominjemo, da su slovenski komunisti dali konkretan predlog za nepriznavanje razbijanja SFRJ-e, po uzoru na Odluku II. Zasedanja AVNOJ, o nepriznavanju komadanja Jugoslavije od strane fašističkih okupatorskih država. Zajednička Odluka komunista o nepriznavanju, doprinela bi jedinstvu komunista. Bila bi i podrška očuvanja Kosova u sastavu Srbije. Ne prihvatanje predloga neki obrazlažu da nije u skladu sa realnošću vremena. Možda je više u skladu sa oportunizmom, nega sa revolucionarnim stavovima komunista.. Slovenski komunisti čvrsto veruju da će jačati jedinstvo radničko-komunističkih snaga i pozicije za postizanje pobeda u daljem radu, na prostorima nedavno zajedničke države SFRJ-e. Sa optimizmom nas ohrabruje ostvarivanje i realizacija zakonitosti o krizi i propasti kapitalizma, što se danas događa, u skladu sa Marksovim otkrićem i objašnjenjem.
19.Aprila.2009. godine.
Svetozar Markanović
Još jednom pozdravljamo sve prisutne i želimo skupu uspešan rad.
Sul caso Losurdo/Liberazione
di
su altre testate del 23/04/2009
Una lettera di personalità e intellettuali italiani e stranieri, non pubblicata da Liberazione
«E' ancora troppo presto per dare un giudizio definitivo sulla Rivoluzione Francese» (Zhou Enlai)
Il 10 aprile il quotidiano "Liberazione" pubblica una recensione critica di Guido Liguori sul libro di Domenico Losurdo Stalin. storia e critica di una leggenda nera (Carocci, Roma 2009). Nei giorni successivi appaiono sul quotidiano una lettera di 20 redattori e altri interventi contrari alla pubblicazione della recensione. Le motivazioni? Il solo parlare del libro di Losurdo, messo tout court sullo stesso piano dei negazionisti dell'Olocausto, significherebbe riabilitare Stalin, che non solo è stato
un «dittatore feroce e brutale», protagonista di una «storia fatta [..] di mostri e orrori», ma è anche figura di fronte alla quale «non c'è interpretazione storica che tenga». Quindi, bando ad «inaccettabili riletture degli anni Trenta-Quaranta»: su Stalin e lo stalinismo «abbiamo dato molti anni fa risposte nette senza equivoci. Perché dunque tornarci sopra?». Perché in altre parole proseguire la ricerca storica?
Al centro di queste accuse c'è il «fatale (e letale) giustificazionismo» di Losurdo, imputato di praticare una forma di «storicismo assoluto» e di proporre una «deterministica concatenazione di cause ed effetti». E però all'autore del libro, al quale non si contestano tesi specifiche ma che viene attaccato per l'impostazione generale del suo lavoro di ricerca, è stato sino ad oggi negato lo spazio di una risposta e di un chiarimento.
Qual è il crimine di cui è imputato Domenico Losurdo? Quello di "storicizzare" il fenomeno dello stalinismo. Quello cioè di ritornare a lavorare sui documenti per analizzarli filologicamente e contestualizzarli nella totalità della storia mondiale dei popoli, delle classi, degli stati, piuttosto che limitarsi alla demonizzazione, alla rimozione e, in altre parole, a quella "storiografia dell'ineffabile" oggi così in voga.
Un quotidiano che voglia svolgere la funzione di educare al libero esercizio della critica, fondamentale per la crescita culturale e politica dei suoi lettori, non ha nulla da temere da interventi seri e ragionati, argomentati e documentati, sulla storia del movimento operaio del '900.
La memoria e la ricerca storica non si possono soffocare in nome di tabù, dogmi e verità che si ritengono accertate una volta per tutte. Abbiamo oggi il problema di comprendere la storia del movimento operaio e della tradizione rivoluzionaria nella sua genesi, nei suoi processi contraddittori, negli enormi problemi che si posero a quei ceti subalterni che per la prima volta si erano trovati di fronte al difficilissimo compito di divenire classe dirigente.
E di studiare questa storia senza apologia acritica e senza anatemi, con grande libertà di ricerca e di pensiero.
Enzo Apicella, vignettista, Londra
Stefano Azzarà , docente di sociologia, Università di Urbino
Maurizio Belligoni, primario di psichiatria, criminologo, Ancona
Wilfredo Caimmi, partigiano, medaglia d'argento al valor militare nella lotta di Liberazione
Maria Rosa Calderoni, redazione di “Liberazione”
Sergio Cararo, direttore di "Contropiano", Roma
Andrea Catone, Centro Studi sulla transizione al socialismo, Bari
Marcos Del Roio, professore di Scienze Politiche, Universidade Estadual
Paulista, Brasile
Manlio Dinucci, saggista, collaboratore de " Il Manifesto", Firenze
Orestis Floros, medico, dipartimento di Neuroscienze, Istituto Karolinska, Stoccolma
Gianni Fresu, storico del movimento operaio, Università di Cagliari
Ruggero Giacomini, storico della Resistenza e del Movimento per la Pace, Ancona
Vladimiro Giacché, saggista, Roma
Renato Guimarães, editore, Rio de Janeiro
Jurgen Harrer, editore, Colonia
Alessandro Hobel, storico del movimento operaio, Napoli
Hans Heinz Holz, filosofo, Università di Groningen
Federico Martino, Docente di Storia del Diritto, Università di Messina
Fabio Minazzi, ordinario di Filosofia teoretica, Università degli Studi dell'Insubria
Aymeric Monville, Editions Delga, Parigi
Domenico Moro, economista
José Barata Moura, già Rettore dell’Università di Lisbona
Oscar Niemeyer, architetto, Rio de Janeiro
Guido Oldrini, docente di Filosofia, Università di Bologna
Nico Perrone, docente di Storia dell'America, Università di Bari
Sergio Ricaldone, partigiano – Consiglio Mondiale per la Pace
Alessandra Riccio, docente Università Orientale di Napoli, Condirettrice
di "Latino America
Tom Rockmore, filosofo, Duquesne University (USA)
Bassam Saleh', giornalista palestinese, Roma
Luigi Alberto Sanchi, professore Associato CNRS, Parigi
Salvatore Tinè , storico del movimento operaio - Catania
Delfina Tromboni, femminista, storica del movimento delle donne, Ferrara
Luciano Vasapollo, economista, Università "La Sapienza", Roma
Gianni Vattimo, filosofo, Università di Torino
Stellina Vecchio Vaia, deputata Prima Legislatura della Repubblica,
partigiana, Milano
Mario Vegetti, docente di Filosofia, Università di Pavia
---
IL CASO LOSURDO – “ LIBERAZIONE”
“Liberazione” pubblica (lo scorso 10 Aprile) una recensione al libro di Domenico Losurdo su Stalin e il direttore si prende i rimproveri della propria stessa redazione. Intervengono a più riprese i giornalisti, il direttore, il recensore e anche altre persone non direttamente coinvolte. L'unico a non poter intervenire sulle pagine di “Liberazione” è proprio l'autore del libro, che è, in ultima istanza, il vero bersaglio di questa polemica.
Ed è un peccato (oltre che una censura grave e inaccettabile) , perché questo dibattito - oltre a mettere in evidenza i danni devastanti che certe impostazioni liquidatorie e semplicistiche della storia del ‘900 hanno avuto sul piano culturale - solleva alcune questioni molto rilevanti.
La prima è di natura epistemologica e riguarda i compiti e il metodo della storiografia. E' legittimo storicizzare ogni evento e indagare senza fermarsi davanti a nulla oppure ci sono dei territori della storia che sono per loro natura ineffabili e sui quali bisogna limitarsi a confermare l'opinione comune o addirittura i dogmi sanciti da un Comitato Politico Nazionale? E ancora: cosa significa giustificazionismo e che rapporto c'è tra comprensione della realtà in termini storico-materialist ici e apologia di questa realtà stessa? Si tratta della stessa cosa?
La seconda questione riguarda le forme di coscienza oggi diffuse nel movimento comunista e tra gli stessi quadri dirigenti di questo movimento. Qui, quel grandioso e faticoso processo culturale che nel corso di oltre un secolo era riuscito a costruire una visione del mondo autonoma rispetto alle idee dominanti (che sono sempre quelle delle classi dominanti) sembra essere del tutto naufragato. Gran parte degli stessi comunisti - e persino degli intellettuali che al comunismo si richiamano - pensano e nominano oggi il mondo con le parole e le idee dell'avversario e non esitano perciò a ribadirne i luoghi comuni.
La terza questione è più elementare e riguarda la libertà di ricerca e di espressione. Sono libertà minime, che vengono però di fatto azzerate da chi del cosiddetto “stalinismo” sembra aver ereditato soltanto la parte peggiore.
---
La lettera rifiutata da "Liberazione"
giovedì 16 aprile 2009
Ma almeno lo hanno letto?
Un gruppo di redattori di «Liberazione» inserisce un mio libro nell'Indice dei libri proibiti, senza neppure averlo letto! Senza apportare alcuna prova, ma sulla base solo di una sua (avventurosa) supposizione, Bonanni mi accusa di aver giustificato «molti anni fa» - ma non ha un suono sinistro questa formulazione? - la distruzione dei «monasteri tibetani» a opera delle «Guardie Rosse». In realtà, come risulta dai miei scritti, considero tale distruzione (alla quale hanno partecipato anche Guardie Rosse tibetane) come una delle pagine più nere della Rivoluzione Culturale, una pagina fortunatamente superata dalla successiva evoluzione della Cina, che ha restituito al loro antico splendore i monasteri devastati. Della mostra rievocata da Bonanni ho criticato piuttosto la trasfigurazione del Tibet lamaista, di una società che condannava la stragrande maggioranza della popolazione alla schiavitù, al servaggio e a una morte assai precoce: «l'età media dei tibetani è di trent'anni» - riferisce Harrer, istruttore e amico del Dalai Lama. Abbellire questa società e tacere sulle sue infamie: in questo caso chi sono i «negazionisti» ?
Dino Greco e Guido Liguori mi rimproverano invece uno «storicismo giustificatorio» . E' una critica ovviamente legittima, ma è fondata? A proposito di Katyn, il mio libro parla di «crimine» e precisa che questo crimine è «ingiustificabile» (p. 259). Si aggiunge soltanto che gli Usa non possono ergersi a maestri di moralità per il fatto che, nel corso della guerra di Corea, si sono resi responsabili di una Katyn su scala più larga. E' lecito smascherare l'ipocrisia dei vincitori?
Più in generale, dopo aver sottolineato l'influenza dello stato d'eccezione nella tragedia della Russia sovietica, il mio libro osserva che «indubbio è anche il ruolo svolto dall'ideologia» e dai «ceti intellettuali e politici» espressi dal bolscevismo (pp. 104-5). Solo che l'ideologia da me presa di mira è l'«utopia astratta», e cioè l'attesa messianica del dileguare dello Stato, della religione, della nazione, del mercato, della moneta (si pensi al peso funesto che la pretesa di cancellare ogni forma di mercato e di circolazione della moneta ha avuto nella Cambogia di Pol Pot). Liguori difende invece l'utopia da me criticata in quanto «astratta» e prende di mira altri bersagli, ma non spiega perché il mio approccio critico dovrebbe essere più «giustificatorio» del suo.
In realtà, viene agitata contro di me una categoria di cui non è mai chiarito il senso. Gramsci «giustifica» il giacobinismo; su «il manifesto» e su «Liberazione» spesso è stata «giustificata» la Rivoluzione culturale: darebbe prova di dogmatismo chi, senza entrare nel merito dei capitoli di storia di volta in volta discussi, attribuisse a se stesso lo storicismo autentico e lo «storicismo giustificatorio» a coloro che non sono d'accordo con lui!
Certo, il mio libro respinge l'immagine di Stalin oggi propagandata sui grandi mezzi di informazione, ma questa immagine è ben diversa a sua volta da quella che emerge dalle grandi opere della cultura occidentale. Per fare solo un esempio, secondo il grande storico inglese A. Toynbee, a rendere possibile Stalingrado e la disfatta inflitta alla barbarie nazista fu il percorso compiuto dall'Urss «dal 1928 al 1941».
Restano fermi gli angosciosi dilemmi morali che caratterizzano le grandi crisi storiche. Ma essi non si pongono solo per l'Urss di Stalin. Vediamo in che modo un eminente filosofo statunitense, M. Walzer, giustifica i bombardamenti terroristici degli angloamericani nel corso della seconda guerra mondiale, pur riconoscendone il carattere criminale: il pericolo di trionfo del Terzo Reich determina un'«emergenza suprema», uno «stato di necessità»; ebbene, occorre prendere atto che «la necessità non conosce regole». Certo, bombardamenti che mirano a uccidere e terrorizzare la popolazione civile del paese nemico sono un crimine, e tuttavia: «Oso dire che la nostra storia verrebbe cancellata, e il nostro futuro compromesso, se non accettassi di assumermi il peso della criminalità qui e ora»; i dirigenti di un paese «possono sacrificare se stessi al fine di difendere la legge morale, ma non possono sacrificare i propri connazionali» . Walzer è citato con favore e spesso intervistato su «il manifesto»: perché, nella loro campagna contro lo «storicismo giustificatorio» , i miei critici non se la prendono in primo luogo con il filosofo statunitense?
Come ricorda il mio libro, nel 1929 Goebbels individua in Trotskij colui che «forse sulla sua coscienza ha il numero di crimini più alto che mai abbia pesato su un uomo» (p. 231); più tardi, nell'ideologia dominante Stalin diventa il mostro gemello di Hitler, mentre oggi riscuote un enorme successo il libro (di Chang e Halliday) che bolla Mao Zedong come il più grande criminale di tutti i tempi! E basta leggere la stampa statunitense per rendersi conto che analoghi capi d'accusa vengono costruiti nei confronti di Tito, Ho Chi Minh, Castro ecc. Per essere al riparo dall'accusa di «negazionismo» ovvero di «storicismo giustificatorio» dovremmo sottoscrivere questi «bilanci»? E' contestando la criminalizzazione della storia del movimento comunista nel suo complesso, ma sviluppando al tempo stesso una doverosa riflessione autocritica a proposito sia dell'Urss che della Cina e dell'Indocina, che io ho scritto Stalin. Storia e critica di una leggenda nera.
Domenico Losurdo
Per destinare il 5 per mille al CNJ ONLUS è sufficiente compilare lo spazio riservato al cinque per mille sulle dichiarazioni dei redditi (CUD, 730, Unico) nel seguente modo:
- apporre la propria firma nel riquadro "Sostegno delle organizzazioni non lucrative di utilità sociale, delle associazioni di promozione sociale, delle associazioni riconosciute che operano nei settori di cui all'art. 10, c.1, lett a), del D.Lgs. n. 460 del 1997 e delle fondazioni nazionali di carattere culturale";
- riportare il codice fiscale del CNJ - 97479800589 - nello spazio collocato subito sotto la firma.
Il cinque per mille non è una tassa in più. Semplicemente, il contribuente decide come deve essere utilizzata una parte delle tasse che già deve pagare. Se non decide nulla, il suo cinque per mille rimane a disposizione dello Stato; se lo destina al CNJ ONLUS, quella somma verrà impiegata per l'affermazione dei valori e degli obiettivi descritti nello Statuto associativo: https://www.cnj.it/documentazione/documento_costitutivo.htm#statuto
La disponibilità di denaro della nostra ONLUS è scarsissima. Eppure, per ogni iniziativa che organizziamo, e per poter comunicare le nostre idee e speranze verso il pubblico, le spese ci sono e pesano. Se non hai ancora deciso come destinare il 5x1000 ti invitiamo perciò a considerarci come possibili beneficiari.
Ulteriori informazioni al nostro sito: https://www.cnj.it/coordinamentos.htm#005
