Informazione
VIDEO: https://www.facebook.com/piattaformaeurostop/videos/2027196877546243/
Rusi otkrili gubitke NATO pakta tokom bombardovanja 1999. godini (4 novembra 2017)
Forum di Belgrado per un Mondo di Eguali | wpc-in.org
Traduzione per Resistenze.org a cura del Centro di Cultura e Documentazione Popolare
23/03/2018
Ancora una volta questo marzo, il Forum di Belgrado per un Mondo di Eguali, il Club dei generali e degli ammiragli di Serbia e altre associazioni indipendenti non partitiche della Serbia rendono omaggio alle vittime dell'aggressione NATO del 1999 contro la Serbia (Repubblica Federale di Jugoslavia).
Questa aggressione si è presa le vite di più di mille difensori, fra militari e poliziotti e loro ufficiali, oltre che di migliaia di civili, inclusi 87 bambini. Purtroppo, l'elenco definitivo delle vittime civili non è stato ancora stilato, sebbene il numero stimato sia superiore a 3.000. Circa 10.000 persone sono state ferite. Tuttavia, il numero di coloro che hanno perso la vita dopo la fine dell'aggressione a causa delle gravi ferite riportate, delle bombe a grappolo inesplose, dell'avvelenamento chimico causato dalla distruzione di raffinerie, stazioni di trasformazione, impianti chimici e, in particolare, a causa degli effetti ritardati dell'utilizzo di missili all'uranio impoverito, molto probabilmente non saranno mai determinati con precisione. C'è la certezza, comunque, di una grande numero di vittime di cancro mai avuto prima dell'aggressione, con una sofferenza senza fine delle persone colpite. Si stima che il danno diretto causato dalla devastazione dell'industria, delle infrastrutture, degli edifici residenziali e delle strutture di rilevanza pubblica superi i 100 miliardi di dollari
Quest'anno, il 21 marzo, il Club centrale militare di Serbia a Belgrado ha ospitato la conferenza intitolata "Aggressione della NATO 19 anni dopo: l'aggressione continua". Tra gli ospiti c'erano il generale Aleksandar Živković, il segretario di Stato al ministero della Difesa, il colonnello Iriškić, lo stato maggiore dell'esercito serbo, gli ambasciatori di Bielorussia Valery Brilov e Palestina Muhammad Nabhan, il rappresentante dell'ambasciata della Federazione Russa, il colonnello Koronyenko, così come rappresentanti di altre ambasciate di paesi amici e colleghi del Montenegro, della Repubblica Srpska, della Germania, della Macedonia e altri.
I relatori della conferenza includevano il prof. dr.. Momir Bulatović, ex presidente del governo Federale della Repubblica di Jugoslavia, il sig. Nikola Šainović, ex presidente del governo serbo e vicepresidente del governo federale della RFJ, il generale Milomir Miladinović, in congedo, presidente del Club dei generali e ammiragli di Serbia, Živadin Jovanović, presidente del Forum di Belgrado per un Mondo di Eguali, il generale Slobodan Petković, in congedo, il prof. dr. Milovaninović, presidente dell'Organizzazione degli alti ufficiali dell'esercito della Repubblica Srpska, Simo Spasić, presidente dell'Associazione delle famiglie delle persone rapite, scomparse e uccise in Kosovo e Metohija e altri.
Alla Conferenza hanno partecipato anche circa 150 membri e amici del Forum di Belgrado per un Mondo di Eguali e del Club dei generali e degli ammiragli di Serbia, tra cui tre ex capi di stato maggiore dell'esercito, il generale Branko Krga, il generale Dragoljub Ojdanić e il generale Miloje Miletić.
Omaggio alle vittime: fermare le esercitazioni militari con la NATO del 2019
I partecipanti alla Conferenza hanno approvato all'unanimità due appelli. Il primo è stato inviato alle autorità statali perché venga dichiarata la moratoria su tutte le esercitazioni militari di Serbia e NATO nel 2019, anno in cui ricorre il ventesimo anniversario dell'aggressione, rendendo così omaggio ai caduti in difesa della madrepatria e alle vittime civili di questa aggressione NATO. Il secondo invita tutte le organizzazioni, i movimenti e gli individui impegnati per la pace a lavorare allo scopo di arrestare l'ulteriore aumento delle tensioni e l'approfondimento della sfiducia nelle relazioni globali, di fermare la corsa agli armamenti e l'espansione delle basi militari straniere, di promuovere il dialogo, la partnership e l'uguaglianza come l'unica base delle normali relazioni tra i paesi, la stabilità e lo sviluppo nel mondo, in modo da eliminare le cause del crescente pericolo di un conflitto globale.
"I processi politici precedenti l'aggressione della NATO del 1999 non sono ancora conclusi", ha dichiarato il primo oratore, Momir Bulatovic, il primo ministro durante la guerra. "Per giustificare l'atto criminale di aggressione e preservare la credibilità dell'Alleanza hanno inventato i nostri presunti crimini. Hanno creato l'esodo degli albanesi falsificando la giustificazione dei bombardamenti. Per coloro che sono aperti a vedere la verità questo è stato provato anche dal tribunale dell'Aja", ha aggiunto Bulatovic.
La presentazione professionale del generale Slobodan Petković sulle conseguenze catastrofiche dell'uso di missili riempiti di uranio impoverito sulla salute umana e sull'ambiente ha attirato grande attenzione. Ha rivelato che l'uso massiccio dei missili con uranio impoverito è da collocarsi negli ultimi giorni dell'aggressione, quando era diventato chiaro che l'accordo sulla cessazione delle ostilità era imminente. Quindi, si può dedurre che i principali paesi della NATO avessero fretta di sbarazzarsi di tali missili contenenti rifiuti nucleari, prima che l'opportunità svanisse.
Colpo al sistema di sicurezza europeo
Il presidente del Forum di Belgrado, Živadin Jovanović, ha affermato che parlare di aggressione della NATO oggi significa parlare di gravi violazioni delle leggi internazionali, della Carta delle Nazioni Unite, dell'atto finale di Helsinki e della Carta di Parigi. Eludendo il Consiglio di sicurezza dell'ONU, la NATO ha creato un precedente che userà in seguito per una catena di altre aggressioni in Afghanistan, Iraq, Libia, Mali e altri paesi. Tale pratica ha portato alla globalizzazione dell'interventismo e alla destabilizzazione dell'intero pianeta. Questo è stato il colpo più grave per il sistema di sicurezza europeo e globale, da cui né l'Europa né il mondo sono riusciti a recuperare fino ad oggi.
Parlare di questa aggressione ci ricorda inevitabilmente l'alleanza tra la NATO e il terrorista UCK che ha portato alla pulizia etnica di oltre 250.000 serbi della provincia serba del Kosovo e Metohija, i quali stanno ancora aspettando di tornare liberamente e in sicurezza nelle loro case e campi. Oltre 150 chiese serbe e monasteri medievali, alcuni dei quali appartengono al patrimonio mondiale sotto la tutela dell'UNESCO, sono stati distrutti durante e dopo l'aggressione. L'aggressione continua nel finora occupato e derubato Kosovo e Metohija, con la secessione unilaterale del 2008 nonostante il mandato delle Nazioni Unite, unicamente con il sostegno e il riconoscimento di tale atto illegale da parte dei governi della maggior parte dei paesi membri della NATO e dell'UE. Questo è inoltre un precedente invocato in una serie di altri casi e che sarà invocato ancora più frequentemente in futuro.
Al vertice di Washington dell'aprile 1999, in occasione del 50° anniversario della sua fondazione, i leader della NATO abbandonarono la strategia difensiva e adottarono quella offensiva dell'espansione verso l'Oriente, di fatto, verso i confini occidentali russi. Ad oggi, la NATO persegue la stessa strategia anche se in una distribuzione globale della potenza del tutto diversa. Attualmente, le cause alla base del pericolo per la pace si trovano nella negazione di un nuovo equilibrio di poteri che è indice di multi-polarità, e nella convinzione che i privilegi dei membri della NATO hanno acquisiti negli ultimi decenni possano essere difesi dalla forza militare, cioè dalle armi nucleari, sostiene Jovanović. Ha proseguito dicendo che l'Occidente sta avendo grandi difficoltà ad adattarsi alle nuove realtà di un mondo multipolare. L'unico modo per riportare il mondo alla stabilità, alla pace e allo sviluppo è di rispettare i principi di uguaglianza, collaborazione e rispetto reciproco.
Kosovo - Sudetenland
Ha inoltre aggiunto che, a 19 anni dall'aggressione, i principali membri della NATO cercano di rivendicare questo crimine contro la pace e l'umanità. A tal fine, stanno tentando di costringere la Serbia a partecipare al disegno dei nuovi confini internazionali in quella parte d'Europa, alla creazione di un altro stato fantoccio criminale che ruba parte del territorio statale della Serbia. Secondo il parere di Jovanović, il calendario e la soluzione imposti si adeguano agli obiettivi geopolitici di qualcun altro e non possono portare a una soluzione pacifica e sostenibile, ma piuttosto a un ulteriore rafforzamento del potenziale di conflitto nei Balcani. La posizione presa dall'Europa, in particolare dalla Germania e dal Regno Unito, nonché dagli Stati Uniti, su come risolvere la questione dello status della provincia serba del Kosovo e Metohija, rivelerà se l'Europa è sulla via della stabilizzazione e dello sviluppo, o se invece resta irrimediabilmente impantanata sulla strada di un ulteriore approfondimento dell'instabilità, dell'indebolimento identitario e delle mancate opportunità di sviluppo. Tutto ciò ricorda la situazione del 1938, quando alcuni leader europei si incontrarono a Monaco credendo ingenuamente che sacrificare i Sudeti cecoslovacchi avrebbe portato pace e stabilità. E in effetti, essi rimasero invischiati nella guerra, avverte Jovanović. Egli ha sottolineato come solo un compromesso equilibrato, basato sulla Risoluzione 1244 del Consiglio di sicurezza delle Nazioni Unite, abbinato all'osservanza della sovranità e dell'integrità territoriale della Serbia, è in grado di garantire la sostenibilità della pace e la stabilità nei Balcani e in Europa.
Jovanović ha osservato che, nel frattempo, l'aggressione della NATO si è evoluta dal suo formato militare ad altre forme, tutte con gli stessi obiettivi: rubare il Kosovo e Metohija alla Serbia, disegnare nuovi confini internazionali, creare un nuovo stato albanese su una parte del territorio statale della Serbia, dividere il popolo serbo fra quello a sud di questo presunto nuovo confine, facendolo diventare l'ennesima minoranza nazionale, e quello a nord del confine rimasto nella Serbia centrale. Sono in corso tentativi per costringere la Serbia, con pressioni e minacce, a collaborare a questo progetto geopolitico, astenendosi dall'opporsi all'ammissione di questo soggetto illegale fra i membri delle Nazioni Unite. La forma è quella della firma di un "documento completo giuridicamente vincolante" particolarmente caldeggiato dalla Germania. L'aggressione continua anche dicendo a Belgrado che "nessuno ha il diritto di porre il veto sulla creazione delle forze armate del Kosovo", a prescindere dal fatto che il territorio della provincia del Kosovo e Metohija sia ancora sotto il mandato delle Nazioni Unite. La scadenza biennale per la "consegna" stata recentemente fissata per la Serbia dalla Commissione europea dell'UE, mentre gli Stati Uniti l'hanno successivamente ridotta a un anno, dimostrando così la loro insoddisfazione non solo per i tempi della "consegna", ma anche per l'inefficienza dell'Unione.
La Serbia ha scelto la neutralità
La posizione pubblica degli alti vertici della NATO è che nessuno stia costringendo la Serbia ad accettare l'adesione, che la Serbia da sola ha il diritto di valutare le sue priorità e interessi, anche se la NATO rimane aperta. Ai livelli più bassi e attraverso il cosiddetto settore non governativo finanziato dai fondi provenienti dagli stati membri, tuttavia, i punti sollevati sono che l'adesione alla NATO non è che un risultato naturale dell'opzione europea (UE) della Serbia, che la Serbia è circondata dai membri della NATO, e che tale appartenenza conferisce enormi vantaggi ma non implica la partecipazione a tutti gli interventi della NATO poiché ciò è a discrezione di ciascun membro, e così via. Sta diventando sempre più evidente che la NATO è disturbata dall'opinione pubblica anti-NATO in Serbia, che circa l'85% della popolazione totale è contraria all'adesione. Questa preoccupante realtà spinge la NATO a impegnare grandi energie ed enormi risorse finanziarie per dipingere sé stessa come una promettente, democratica alleanza per la costruzione della pace. Basandosi sull'IPAP (Individual Partnership Action Plan - Piano d'azione per partenariati individuali), la NATO si aspetta che le strutture ufficiali e non ufficiali serbe contribuiscano a diffondere un'immagine positiva e amichevole della NATO fra il pubblico serbo.
Jovanović ha ricordato che ci sono altri paesi neutrali in Europa circondati dalla NATO e che tuttavia non si sentono minacciati, né costretti a prendere in considerazione l'adesione formale ad essa. Ha citato gli esempi di Austria, Svizzera e Svezia. Laddove un paese confina con diversi stati membri della NATO, questo non dovrebbe implicare che, in virtù di ciò, la NATO costituisca per esso una minaccia, ha continuato Jovanović. I paesi che hanno aderito in breve tempo alla NATO nel periodo successivo all'aggressione della Serbia (RFJ), hanno esperienze storiche diverse, non sono alieni all'appartenenza a trattati militari, non sono stati neutrali o non allineati e nessuno di loro ha realmente sperimentato il vero significato del carattere offensivo della strategia NATO approvata nel vertice del 1999 a Washington. Dopotutto, ha sottolineato Jovanović, ogni paese ha il diritto di scegliere liberamente. La scelta della Serbia è la neutralità militare e intende confermarla. Essa dovrebbe coltivare questa neutralità, affermarla e rafforzarla, riconoscendo le esperienze passate, le alleanze sperimentate e le amicizie. La Serbia è un paese aperto e pacifico e non desidera entrare in un'alleanza militare dal carattere offensivo, ha concluso Jovanović.
Profondamente preoccupati dalla tendenza in atto di approfondire le tensioni e la sfiducia nelle relazioni mondiali,
Considerando la diffusione crescente di basi militari straniere, l’enorme crescita della spesa militare e la mancanza di rispetto per gli accordi sul controllo degli armamenti,
Notando la mancanza di un dialogo significativo tra gli attori globali, da un lato, con la pratica dell’espansionismo e dell’interventismo militare, dall’altro con le minacce dell’uso della forza, incluse le minacce dell’uso di armi nucleari,
Particolarmente allarmati dall’accumulo di dotazioni belliche e di truppe in Europa, e dalla militarizzazione dei processi decisionali politici, dello sviluppo economico, del sistema educativo e dei mass media,
Condannando la pratica dell’uso della forza, che elude il Consiglio di sicurezza dell’ONU e viola la Carta delle Nazioni Unite, l’Atto finale di Helsinki dell’OSCE, la Carta di Parigi e altri principi fondamentali delle relazioni internazionali,
Profondamente preoccupati dai crescenti rischi dell’esplosione accidentale di un conflitto globale,
In opposizione alle politiche di doppio standard nei confronti del separatismo e del terrorismo, che provocano la destabilizzazione e i conflitti globali,
– Affrontare tutte le crisi e i problemi internazionali con mezzi politici pacifici, nel rispetto dei principi basilari del Diritto Internazionale e dei legittimi interessi delle parti coinvolte
– Rafforzare il dialogo politico e le relazioni di partenariato basate sulla sovranità dell’uguaglianza, e bloccare la tendenza di approfondire la sfiducia nei rapporti tra gli attori globali nelle relazioni internazionali. Fondandosi sull’ordinamento giuridico internazionale e rafforzando il ruolo e l’autorità delle Nazioni Unite e in particolare del ruolo insostituibile del Consiglio di sicurezza nel mantenimento della pace e della sicurezza
– Rinunciare all’uso delle armi nucleari e all’avviamento di negoziati sul disarmo nucleare sotto l’egida dell’ONU
– Combattere efficacemente e sradicare le cause profonde del terrorismo internazionale e delle migrazioni di massa, sotto l’egida dell’ONU
– Riportare tutte le questioni di guerra e pace a istituzioni democratiche, in modo da impedire il dominio dei gruppi di lobby dei settori industriali e finanziari militari, sui processi decisionali.
Club di Generali e Ammiragli della Serbia
APPELLO PER UNA MORATORIA SULLE ESERCITAZIONI MILITARI DELLA SERBIA CON LA NATO NEL 2019
Ricordando il fatto che la NATO ha gravemente violato la Carta delle Nazioni Unite, l’Atto finale di Helsinki dell’OSCE, la Carta di Parigi e altre norme internazionali legalmente vincolanti,
Sancendo la responsabilità della NATO per la morte di migliaia di cittadini serbi, soprattutto civili, tra cui molti bambini, per l’utilizzo di missili con uranio impoverito, che hanno provocato conseguenze permanenti e incalcolabili per la salute dei cittadini e dell’ambiente in Serbia e nella regione,
Rimembrando che l’anno 2019 segnerà il 20° anniversario dell’aggressione armata della NATO,
Facciamo appello alle istituzioni e alle autorità statali competenti della Repubblica di Serbia, in conformità con i rispettivi poteri ai sensi della Costituzione e delle leggi, in un gesto che sappia onorare i soldati, i poliziotti e i loro comandanti caduti in difesa del paese dall’aggressione della NATO e del cosiddetto UCK nel 1999.
TUTTE LE INFO:
Appello in formato .PDF
http://www.forumpalestina.org/news/2018/Maggio18/Appello%2012%20maggio.pdf
Manifesto in formato .PDF
http://www.forumpalestina.org/news/2018/Maggio18/Manifesto_HD_12Maggio.pdf
Esiste un rapporto molto stretto tra lingua e cultura. Già dalla definizione di “lingua” proposta da Ferdinand de Saussure, il padre della linguistica, nell’opera Corso di linguistica generale, si evince lo stretto legame tra lingua, cultura e popolo: «Per noi [la lingua] non si confonde col linguaggio; essa non ne è che una determinata parte, quantunque, è vero, essenziale. Essa è al tempo stesso un prodotto sociale della facoltà del linguaggio ed un insieme di convenzioni necessarie, adottate dal corpo sociale per consentire l’esercizio di questa facoltà negli individui».
Per questo, nell'ambito del nostro corso di lingua serbocroata, abbiamo deciso di proporre una giornata di formazione e di abbandonare per un attimo la grammatica per concentrarci sulla storia, sulla musica, sulla cinematografia e sulla letteratura jugoslava e post-jugoslava. Parleremo del regista Goran Marković, del film cult Varljivo leto, della musica new wave a Zagabria, Belgrado e Sarajevo, del gergo giovanile, della città di Krk e di quella di Novi Sad. Poi mangeremo e converseremo. Vi aspettiamo domenica 13 maggio 2018 dalle h 15,30 presso l'associazione Red House, via Bendini 11, Collegno. Alle 19 circa terminerà il momento di formazione e inizieremo a banchettare con quello che porterete....
Per aggiornamenti si veda anche il gruppo facebook del corso
Wien, 24. März 2018
Aus Wien, wo heute die alljährliche Kundgebung zum Gedenken an die NATO-Aggression 1999 stattfindet, senden wir solidarische Grüße an unsere Freunde des „Beoforums“ in Belgrad:
Für die Völkerfreundschaft- Gegen Interventionismus
Heute jährt sich der völkerrechtswidrige Überfall der NATO-Allianz auf die Bundesrepublik Jugoslawien zum 19. Mal. Vor 19 Jahren begannen die mächtigsten westlichen Mächte ihre Kampagne gegen Staaten, die sich nicht dem neoliberalen Diktat und Interventionismus von NATO, IWF und EU unterwerfen wollten. Jugoslawien war ein Beispiel eines Landes in Europa, das seine Souveränität und seinen eigenständigen Entwicklungsweg zwischen Ost und West bewahren wollte. Dafür gab es im „neuen Europa“ nach 1989/91 aus Sicht der westlichen Eliten keinen Platz mehr. Alle Mittel wurden angewandt um den Widerstand zu brechen: Es wurde ein Krieg in dieses Land hineingetragen. Sanktionen, Dämonisierung, die offene militärische Aggression und der Raub des Kosovo. Milica Rakic und Sanja Milenkovic sind nur 2 bekannte Namen der tausenden Opfer dieses Krieges für eine „neue Weltordnung“. In den letzten Jahren wurde das Konzept der Staatszerstörung gegen weitere missliebige Länder angewandt: Irak, Libyen und aktuell gegen Syrien und die Ukraine. Das serbische Volk hat einen hohen Preis gezahlt. Heute herrschen Armut, Arbeitslosigkeit und in weiten Teilen der Bevölkerung Perspektivenlosigkeit. Trotzdem gibt es mehr und mehr Menschen, die sich mit dieser „neuen Ordnung“ nicht abfinden wollen. Das gibt Hoffnung. Wir, die hier in Österreich für Neutralität, Frieden, soziale Gerechtigkeit und Völkerverständigung kämpfen, stehen solidarisch mit den vielen Menschen in Serbien, die genau dasselbe in ihrem Land wollen. Milica Rakic und Sanja Milenkovic sollen uns mahnen und sie sind unser Auftrag gemeinsam für diese bessere Welt zu kämpfen. Wir sind es ihnen schuldig.
Angelehnt an die alte Losung der jugoslawischen Partisanen im 2. Weltkrieg sagen wir heute:
„Tod dem Imperialismus- Freiheit dem Volke!“
David Stockinger
Vorstandsmitglied der „Solidarwerkstatt Österreich- Initiative für ein freies, neutrales und solidarisches Österreich“
Funktionär der Sozialdemokratischen Partei Österreichs
Za prijateljstvo naroda - protiv intervencionizma
Danas obeležavamo napad pripadnika NATO saveza koja je napala Savezne Republike Jugoslavije pre 19 godina suprotnosti sa međunarodnim pravom. Pre 19 godina najmoćniji zapadne sile su počeli svoju kampanju protiv zemalja koje ne tvrdimo diktatu neoliberalizma i intervencionizma NATO-a, MMF-a i EU. Jugoslavija je bila primer zemlje u Evropi koja je želela da očuva suverenitet i svoju nezavisnu razvojni put između Istoka i Zapada. Za to nemao je vise mesta u "novoj Evropi" posle 1989/91 sa stanovišta zapadnih elita. Sva sredstva se koriste za merenje otpora da se probije: Rat je sprovrden u ovoj zemlji. Sankcije, satanizacija, otvorena vojna agresija i plen Kosova. Milica Rakić i Sanja Milenković su samo 2 poznata imena hiljada žrtava ovog rata za "novog svetskog poretka". U poslednjih nekoliko godina, koncept državne destrukcije je izrečena protiv više opozicionih zemalja: Irak, Libiju i trenutno protiv Sirije i Ukrajine. Srpski narod je plaćao visoku cenu. Danas, postoji siromaštvo, nezaposlenost i veliki deo stanovništva nema perspektive. Ipak toga, postoje više i više ljudi koji ne žele da trpe ova "novom poretku". To daje nadu. Mi koji se borimo ovde u Austriji za neutralnost, mir, socijalne pravde i međunarodnog razumijevanja su, u znak solidarnosti sa mnogim ljudima u Srbiji koji žele istu stvar upravo u njihovoj zemlji. Milica Rakić i Sanja Milenković treba da nas podseti i oni su naša misija da se zajedno bore za bolji svet. Dugujemo to im.
Na osnovu starom parolom jugoslovenskih partizana tokom Drugom Svetskog rata mi danas kažemo: "Smrt imperijalizmu - sloboda narodu!"
David Stockinger
član upravnog odbora "Solidarwerkstatt Österreich - Inicijativa za slobodnu, neutralnu i solidarnu Austriju"
Funkcioner Socijaldemokratske Partije Austrije
By Jan Oberg
March 24, 2018, marks the 19th anniversary of NATO illegal and illegitimate bombing of Yugoslavia, Serbia and its Kosovo, province during 78 days. It has – one is tempted to say: of course – been conveniently forgotten by the West itself.
It was masterminded by the United States under Bill Clinton and Secretary of State Madeleine Albright after the so-called negotiations between Serbs and Albanians in Rambouillet outside Paris (the parties never met face-to-face)
While Clinton may be best remembered for his relations with Monica Lewinsky and his wife, Hillary Clinton, some of us also remember him (and Albright) for bombing Afghanistan, Sudan, Bosnia-Hercegovina and contributions to the proportionately largest ethnic cleansing in Yugoslavia – of Croatian Serbs out of Croatia’s Krajina, Eastern and Western Slavonia where they had lived for about 400 years, in Operations “Storm” and “Flash” in 1995.
Clinton was also the President who started the expansion of NATO against assurances about never doing so given by leading NATO politicians to Mikhael Gorbachev and former Yugoslav republics are now NATO members (Slovenia, Croatia and Montenegro) and upheld the sanctions on Iraq’s innocent citizens even after 500 000 had died.
By an objective analysis of the contemporary history of interventionism and militarism, Russia’s response to the de facto coup d’etat in Kiev by annexing Crimea would, one should expect, be compared with such fundamentally important and international law-violating policies and, likely, found to be minor in comparison. But that, naturally, is impossible for those who have reasons to be in denial of their own wrongdoings and large parts, therefore, of the post-Cold War history.
With a history like that – and more since then – it is no wonder that the NATO/West must blame everything evil on virtually everybody else: Russia, Syria, Iran, North Korea and China in particular. In psycho-political terms, it’s called projection while others might call it amnesia or attention-diversion that fit new crimes.
• •
Yugoslavia’s dissolution was surely caused by internal dynamics accumulating over a decade after Josip Broz Tito’s death. But the international so-called community’s involvement could, in the macro-historical perspective, be viewed as at least as destructive, if not more. The understanding of the hugely complex conflict formations in the Yugoslav space was unknown to 99% of the Western governments and their diplomats – having no other mental patterns than the Cold War and, thus, casting the Serbs as the evil, expansive Orthodox Russians and the rest as freedom-seeking peoples who ought to belong to “us”.
They thought it was about ethnicity while ethnicity was just a vehicle for mobilisation of warfighting energies and exploitation of traumas from the Second World War. They thought that conflict-resolution was about reducing complexity down to two parties, one good and one evil and that peace-making would succeed if they supported the former and punish the latter.
With such a deficient intellectual toolbox, with such amateurish Diagnosis of Yugoslavia’s problems, it shouldn’t surprise anyone that the Prognosis was wrong too and that the kind of final Solution – dissolution, split-and-rule and rewarding extremist nationalism and humiliating Russia – turned out catastrophic.
A good doctor causes as little pain and blood loss. Western conflict doctors, accompanied by their arms traders, spilt as much blood as possible, on top of what the various domestic governments, private warlords and paramilitaries of Yugoslavia were able and willing to do to each other.
• •
To make this Western – remember, Russia was on its knees and could play no role – quackery succeed, at least in their own eyes, the self-appointed peacemakers of our world had to produce a number of novel tricks – all of which makes the longterm effects of this Yugoslavia’s dissolution more significant than the fall of The Wall.
Among such politico-military inventions on would perhaps in particular point to these:
• Since this was the first larger conflict after the dissolution of the Soviet Union and the Warsaw Pact, everything seemed possible, no need to take into account what Russia might do because it could do virtually nothing.
• Splitting with violent means an existing founding member state of the Non-Aligned Movement and of the UN;
• Bombing without a UN Security Council mandate (and where there were one, making it blurred and never finding the funds for the UN to succeed);
• Recognising Slovenia and Croatia out of Yugoslavia against while the criteria for declaration of independence (such as control over a territory) were not met;
• Recognising these two republics out of Yugoslavia while not having the slightest idea about what to do with Rest-Yugoslavia and, thereby, making the war in Bosnia-Hercegovina impossible to avoid.
• Inventing the peace enforcement idea in the UN Agenda for Peace report that contravened everything the UN stood for and enabled one-sided military action by outsiders;
• Inventing the idea of humanitarian intervention – and using it there where there were no genocide (or plan of it, certainly not in Kosovo either) or other historically, uniquely huge, humanitarian catastrophe while never since contemplating such interventions to really stop such mass-killing calamities elsewhere;
• Bombing relentlessly and shamelessly over 78 days one country, Serbia, in order to create a new state out of it, Kosovo – the second Albanian state in Europe;
• And threaten the destruction of the capital, Belgrade, unless President Slobodan Milosevic withdrew from Kosovo;
• Establishing a special Tribunal in the Hague for only this conflict and Rwanda, a tribunal which, to the very end, was marked by strange procedures and biases that, hardly surprisingly, fit the political patterns and deficient conflict diagnosis practised by the West.
• While one can certainly argue that the UN was undermined by many other wars before those in Yugoslavia, Vietnam not the least, it can be argued that it was here the UN became a victim of systematic marginalisation and accused of being useless and even complicit in its policies and on-the-ground missions – to the extent that the UN has not been thought of as a central peacekeeper, – maker and -builder in any of the large conflict zones since 1999..
• And it is, finally, the conflict in which commercial marketing companies – such as Ruder Finn – were brought in to secure an advantageous but deceptive global image of Croatia, Bosnian Muslims and Kosovo-Albanians. Powerful narratives that serve certain interests but not truth in any sense didn’t start with Syria. Neither did mainstream media’s loyalty to their governments and addiction to simplifying two-party narratives that were particularly misleading here, in one of the world’s most complex conflict formations.
Those of us who were more or less permanently on the ground in all parts of Yugoslavia – had been there decades before and followed it closely after, tended to see things in rather different perspectives and would maintain that the outside “help” Yugoslavia received from the international so-called community was a kind of cynical euthanasia rather than a genuine help to recover.
• •
Kosovo and TFF’s mediation and peace plan
This author served as goodwill mediator/adviser to three governments in Belgrade and to the non-violent leadership team of Dr Ibrahim Rugova in Kosovo. They wanted an independent state but only through non-violent means – and therefore soon marginalised by the West which, with the particular contribution of the German intelligence service BND and the American CIA instead invested in the darkest and most criminal circles in Kosovo and set up the Kosovo Liberation Army (KLA/UCK) which later served as a kind of army on the ground for NATO’s bombing raids.
We developed a plan for a negotiated solution to the conflict based on a total ceasefire, UN presence and monitoring and a three-year negotiation process. It was shaped like an international law document. As far as we know, it is the only plan that was widely discussed and presented in in details in both Serbian and Albanian media.
It turned out soon to be all in vain. The US and NATO allies had other plans – and they were not about peace. The Rambouillet meetings were totally fake, meant only to secure that Belgrade would say No and the Albanian Yes. Then Assistant Secretary of State, James Rubin, formulated it so well – people thought: Today the Serbs have chosen war and the Albanians peace. He said it to his wife, Christiane Amanpour on CNN – State war policies and mainstream media already then in symbiosis.
How was it done? Well, in the first round of talks the Albanians had stalled while the Serb team went along with a plan presented by Madeleine Albright. That was not what they wanted, so she later produced an Appendix to the text – to be used to turn the talk results around 180 degrees: The Appendix stipulated that NATO forces should be deployed to Serbia, should not be legally responsible for damage it may cause to Serbian property and not pay for the use of harbours and airfields.
Who would not have smelled a rat here? Either NATO could then have started a war from inside Serbia itself, having already a first contingent on the ground. Or they could move to arrest President Milosevic at some point. Surprise, surprise: The Serbs said no and the Albanians were enthusiastic.
That was the pretext to NATO bombings 19 years ago. Plus the – presumably nicely staged – massacre in the village of Racak. A US head of the OSCE-related KVM monitoring mission, Mr William Walker, with a less than clean-handed past in the CIA, arrived immediately and, before any analyses had been made, declared it the work of the Serbian government.
• •
TFF’s team of Yugoslavia experts, psychologists, media people, peacemakers etc. was on the ground everywhere, conducted interviews on all sides (some 3000) and roamed around with flak jackets also where no embassies were found. No Western government ever took any interest, except former US Secretary of State, Cyrus Vance and his team whom we had a long conversation with in a late evening at his hotel suite. A delightful intellectual with a heart, a moral man – who was quickly sidelined by the Clinton administration and one of the students Vance had taught diplomacy – Warren Christopher.
TFF’s first report, After Yugoslavia – What? in September 1991 was published at the same time as Vance’s team was working on the idea to deploy UN peacekeeping missions in Croatia. That was also a central proposal of the mentioned report.
Over the years, three TFF Associates – Johan Galtung, Hakan Wiberg and Jan Oberg who in total had about 130 man-years of experience with Yugoslavia – wrote the equivalent of about 2000 A4 pages – main comprehensive conflict analyses and peace proposals and some debate articles and press releases. They’re all gathered – as they were written at the time – in the blog (1) report “Yugoslavia – What Should Have Been Done” which is not only the largest peace research publication about Yugoslavia but also a frontal criticism – with alternatives point by point – of how the West practised what must be termed peace prevention.
Yes, there were alternatives.
But those who mastermind wars are not exactly the best listeners.
Back then as today, somebody else paid a high price.
We don’t want to contribute to the special war crimes amnesia of the West.
And we want to remind our audiences that there are always alternatives to warfare.
Note 1
There are only three cases in the 20th century where dividing states were done without bloodshed: Norway from Sweden in 1905; Singapore from Malaysia in 1965 and the division of Czechoslovakia in 1993. All others were violent. Where those who advocated that Yugoslavia be divided by force unaware of history or just cynical?
Note 2
The advantage of a blog, compared with a book or a series of volumes as this would have been, is that it lasts much longer in the public domain, being available to concerned citizens, students and researcher everywhere. Sadly, academic books today mostly end up in libraries (and photocopiers), too expensive for students to acquire. A blog is also much handier for students with a search engine instead of the notes and index at the end of a book (which often doesn’t have that detail you’re looking for…).
Некадашњи француски мајор Пјер Анри Бинел познат по томе што је нашој војсци предао планове НАТО бомбардовања и тиме одложио почетак агресије, упутио је јавно писмо српском народу. Због подршке Србима остао и без признања Легије части.
Бинел је пред судом осуђен на 5 година затвора, а како је рекао он се не каје и то би урадио опет. Погледајте шта је Француз поручио нашем грађанима Србије поводом приближавања Србије злочиначком НАТО пакту. Пре седамнаест година почела је Нато агресија против једног поносног и слободног народа, српског народа. Саучесници ове драме налазили су се и у великом делу јавног мњења злоупотребљеног пропагандом НАТО-а и његових сателита. Будући да сам учествовао у покушају да ово зло спречим, све те догађаје који ће запечатити кривце за будућност и историју, био сам приморан да пратим из мог француског затвора. А када је тај злочин био најављен, ја сам осетио стид помешан са поносом и чашћу. Најпре, стид јер сам видео своју земљу како добровољно улази у издајство. Било је то у ствари издајство самога себе, јер разлози за бомбардовање нису постојали, јер учешће у таквом безчашћу није могло да служи француском народу, и , најзад, оно најгоре, наши политичари тиме су издали традиционално пријатељство исковано историјским наслеђем. Тако су „савезници" бомбардујући Београд, као некада, у другом светском рату нацисти, сами себе оцрнили у будућности. Али, ја сам осетио и понос. Још за време мог ангажовања у Босни и Херцеговини, почео сам да упознајем српски народ. Иако је стање Срба у Босни и Херцеговини било јако тешко, Срби су увек држали реч када би нешто рекли, чак и према тим окупационим снагама . То није била сарадња, него, просто, поштовање дате речи онога што је потписано Дејтонским диктатом. У ово неславно време НАТО-а и његових саучесника, једино су Срби показивали храброст и часност. Служећи казну у париском затвору, све време сам осећао пријатељство према неправедно бомбардованим Србима. Бомбардовани сте зато што сте хтели да браните своје постојање, своју културу и своју слободу. Углавном, зато што сте бранили своја основна права. Био сам поносан гледајући како се ваши родољуби под бомбама окупљају на мостовима, као живе мете које желе да спасу отаџбину коју воле. У току мог робијања, добио сам много поздрава од Срба из Француске, али и из Србије. У мојој радној соби, ја чувам једну разгледницу на којој су српски и француски војници из времена ратова на Балкану 1918.године. На њој на српском језику пише: српски и француски официри у првом светском рату, а на француском је додато: „Хвала мој команданте Пјер Анри Бинел ! Србија се моли за тебе овог марта 1999." То је разгледница број 188, франкофилско издање 1999., са потписом проф. Бранка Васиљевића. Где год сам се селио, носио сам ту разгледницу са собом. Када сам, најзад, тог 29. августа 1999. изашао из затвора, ви сте већ били однели победу. Ударци ваших непријатеља нису вам сломили отпор, нису се више чули, ни америчка секретарка, нити брбљиви Холбрук. Сви ти брбљивци уступили су тада место једном финском преговарачу. Наравно, мојој драгој Србији причињена је огромна штета, али ви тада нисте били устукнули и чували сте још увек вашег председника. Када су ме 2003. позвали моји пријатељи Мила Алечковић и Ив Батај, а затим и издавачка кућа „Гутембергова Галаксија" (и њен директор Миле Баврлић) који је прихватио да на српском језику штампа моју књигу „Злочини Нато", најзад ми се пружила прилика да посетим земљу коју сам толико волео и да сретнем хероје који су издржали под убилачким бомбама. Прешао сам Ибар у Косовској Митровици под погледима Албанаца готово пуним мржње, али и под заштитом Срба са северне обале. Тада сам тек схватио колико је мој родни крај Аријеж, у планинама јужне Француске, сличан тој јужној српској покрајини. Сличан по планинама, сличан по народу који је исто тако навикнут на тежак рад на планинској земљи и на оштре зиме. И народ из мог родног краја такође је морао да се бори против освајача који су долазили са севера и за нас , пореклом са Пиринеја, високи Монсегур исто је што и Косово Поље за српски народ. Али, политичка злоупотреба се наставила, као и признање независности српског Косова и Метохије од стране вашингтонских сателита.
Француска је, такође, пролазила кроз мрачне периоде своје историје. И њој је био отет Алзас и Мозел од стране немачких хорди. Од 1940.до 1945. и она је била поробљена. На крају смо из тога ипак изашли. Наравно, и данас се може рећи да смо пред опасношћу. Али, и Француској, као и Србији, остаје нада. Исте оне снаге које су довеле до сакаћења Србије и које су довеле до сакаћења Француске, довешће и до устанка наша два народа. Зато је потребно да српска и француска омладина одоле лукавствима и чарима потрошачког друштва. Народи који немају историју, немају будућност. Насупрот томе, они који знају да сачувају своју традицију, узевши из модернизма оно што је добро, они који знају да очувају свест о томе ко су, о томе како су их стварали њихови очеви, ти народи имају будућност. Развој нашег човечанства показује да су узори које шире наши непријатељи у ствари крхки, јер почивају на млитавости и лењости. У свету који настаје, будућност припада онима који су вични тешкоћама и који не траже много. Дужност нас одраслих је да нашој деци покажемо прав пут. Вођени нашим светим очевима и нашом личном снагом, на нама је, зато, да преузмемо узде сопствене судбине. Срби су храбри. То су показали током историје, барем од времена Косовске битке, наовамо. И , најзад, ви нисте сами , чак и ако су ваша будућа браћа по борби, тренутно још увек осуђена на тишину. Вера у Бога, вера у своју земљу и у своју традицију је извор ваше славе у будућности. На ову седамнаесту годишњицу несреће која ће се једном завршити, желео сам да свима вама кажем да за вас, у себи носим пријатељство и љубав. Нека је слава и дуг живот српском народу !
Ваш пријатељ и ваш брат: Пјер Анри Бинел
Nineteen Years Ago: NATO’s War of Aggression against Yugoslavia: Who are the War Criminals?
By Prof Michel Chossudovsky
Nineteen years ago in the early hours of March 24, 1999, NATO began the bombing of the Federal Republic of Yugoslavia. “The operation was code-named “Allied Force ” – a cold, uninspired and perfectly descriptive moniker” according to Nebosja Malic.
This article was first written in May 1999 at the height of the bombing of Yugoslavia.
The causes and consequences of this war have been the object of a vast media disinformation campaign, which has sought to camouflage NATO and US war crimes.
It is important to note that a large segment of the “Progressive Left” in Western Europe and North America were part of this disinformation campaign, presenting NATO military intervention as a necessary humanitarian operation geared towards protecting the rights of ethnic Albanians in Kosovo.
The intervention was in violation of international law. President Milosevic at the Rambouillet talks had refused the stationing of NATO troops inside Yugoslavia.
The demonization of Slobodan Milsovic by so-called “Progressives” has served over the years to uphold the legitimacy of the NATO bombings. It has also provided credibility to “a war crimes tribunal” under the jurisidiction of those who committed extensive war crimes in the name of social justice.
The Just War thesis was also upheld by several prominent intellectuals who viewed the Kosovo war as: “a Just War”.
In turn the Kosovo Liberation Army (KLA) was upheld by several “Leftists” as a bona fide liberation movement rooted in Marxism.
The KLA –whose leader Hachim Thaci is now president of Kosovo– was a paramilitary army supported by Western intelligence, financed and trained by the US and NATO. It had ties to organised crime. It also had links to Al Qaeda, which is supported by US intelligence.
Michel Chossudovsky, March 2006, updated March 2018
* * *
NATO’s War of Aggression against Yugoslavia: Who are the War Criminals?
by Michel Chossudovsky, 15 May 1999
Low Intensity Nuclear War
With NATO air-strikes entering their third month, a new stage of the War has unfolded. NATO’s “humanitarian bombings” have been stepped up leading to mounting civilian casualties and human suffering. Thirty percent of those killed in the bombings are children.1 In addition to the use of cluster bombs, the Alliance is waging a “low intensity nuclear war” using toxic radioactive shells and missiles containing depleted uranium. Amply documented, the radioactive fall-out causes cancer potentially affecting millions of people for generations to come. According to a recent scientific report, “the first signs of radiation on children including herpes on the mouth and skin rashes on the back and ankles” have been observed in Yugoslavia since the beginning of the bombings.2
In addition to the radioactive fall-out which has contaminated the environment and the food chain, the Alliance has also bombed Yugoslavia’s major chemical and pharmaceutical plants. The bombing of Galenika, the largest medicine factory in Yugoslavia has contributed to releasing dangerous, highly toxic fumes. When NATO forces bombed plants of the Pancevo petrochemical complex in mid-April “fire broke out and huge quantities of chlorine, ethylene dichloride and vinyl chloride monomer flowed out. Workers at Pancevo, fearing further bombing attacks that would blow up dangerous materials, released tons of ethylene dichloride, a carcinogen, into the Danube.”3
Nato to the “Rescue of Ethnic Albanians”
Ethnic Albanians have not been spared by NATO air raids. Killing ethnic Albanians in Kosovo is said to be “inevitable” in carrying out a “humanitarian operation on behalf of ethnic Albanians”. In addition to the impacts of the ground war between the KLA and the Yugoslav Armed Forces, the bombings and the resulting radioactive fall-out in Kosovo have been more devastating than in the rest of Yugoslavia.
Presented as a humanitarian mission, the evidence amply confirms that NATO’s brutal air raids of towns and villages in Kosovo have triggered the exodus of refugees. Those who have fled their homes to refugee camps in Macedonia and Albania have nothing to return to, nothing to look forward to… An entire country has been destroyed, its civilian industry and public infrastructure transformed into rubble. Bridges, power plants, schools and hospitals are displayed as “legitimate military targets” selected by NATO’s Combined Air Operations Centre (CAOC) in Vicenza, Italy and carefully “validated prior to the pilot launching his strike.”
With the “diplomatic shuttle” still ongoing, the Alliance is intent on inflicting as much damage on the Yugoslav economy (including Kosovo) as possible prior to reaching a G8 brokered “peace initiative” which will empower them to send in ground troops. “Allied commanders have steadily widened their list of economic targets… Increasingly, the impact of NATO air strikes has put people out of work… causing water shortages in Belgrade, Novi Sad and other Serbian cities. … [T]he effect was to shut down businesses, strain hospitals’ ability to function and cut off water…”4. Some 115 medical institutions have been damaged of which several have been totally demolished. And hospital patients –including children and the elderly– are dying due to the lack of water and electricity…5
General Wesley Clark, NATO’s Supreme commander in Europe, confirmed in late May that “NATO’S air campaign has not reached its peak yet and the alliance should be prepared for more civilian casualties.”6. General Clark also confirmed that “he would be seeking to increase the number of air strikes in Kosovo and expand the range of targets.7 As the bombings entered their third month, there was also a noticeable change in “NATO rhetoric”. The Alliance had become increasingly unrepentant, NATO officials were no longer apologising for civilian casualties, claiming that the latter were contributing to “helping Milosevic’s propaganda machine.”
Extending the Conflict Beyond the Balkans
Drowned in the barrage of media images and self-serving analyses, the broader strategic interests and economic causes of the War go unmentioned. The late Sean Gervasi writing in 1995 had anticipated an impending War. According to Gervasi, Washington’s strategic goals stretched well beyond the Balkans. They largely consisted in “installing a Western-style regime in Yugoslavia and reducing the geographic area, power and influence of Serbia to a minimum….”8
In this context, the installation of American power in Southern Europe and the Mediterranean also constitutes a step towards the extension of Washington’s geopolitical sphere of influence beyond the Balkans into the area of the Caspian Sea, Central Asia and West Asia.
In this regard, NATO’s military intervention in Yugoslavia (in violation of international law) also sets a dangerous precedent. It provides “legitimacy” to future military interventions. To achieve its strategic objectives, national economies are destabilised, regional conflicts are financed through the provision of covert support to armed insurgencies… In other words, the conflict in Yugoslavia creates conditions which provide legitmacy to future interventions of the Alliance into the “internal affairs of sovereign nations”.
The consolidation of American strategic interests in Eastern Europe, the Balkans (and beyond) was not only marked by the enlargement of NATO (with the accession of Hungary, Poland and the Czech Republic as NATO members) barely two weeks before the beginning of the bombings, the War in Yugoslavia also coincided with a critical split in geopolitical alignments within the Commonwealth of Independent States (CIS).
In late April, Georgia, the Ukraine, Uzbekistan, Azerbaijan and Moldava signed a pact in Washington, creating GUUAM, a regional alliance which lies strategically at the hub of the Caspian oil and gas wealth, “with Moldava and the Ukraine offering [pipeline] export routes to the West”.9 This geopolitical split bears a direct relationship to the crisis in Yugoslavia. The region is already unstable marked by nationalist conflicts and separatist movements.
The members of this new pro-NATO political grouping not only tacitly support the bombings in Yugoslavia, they have also agreed to “low level military cooperation” with NATO while insisting that “the group is not a military alliance directed against any third party, namely Moscow.”10
Dominated by Western oil interests, the formation of GUUAM is not only intent on excluding Russia from the oil and gas deposits in the Caspian area but also in isolating Moscow politically thereby potentially re-igniting Cold War divisions…
The War Has Stalled Nuclear Arms Controls
In turn, the War in Yugoslavia has significantly stalled nuclear arms-control initiatives leading to the cancellation of an exchange program “that would have had US and Russian nuclear weapons officers in constant contact at year’s end to prevent any launches as a result of Year 2000 computer troubles.”11
Moreover, Russia’s military has also voiced its concern “that the bombing of Yugoslavia could turn out in the very near future to be just a rehearsal for similar strikes on Russia.”12.
According to Dr. Mary-Wynne Ashford, co-president of the Nobel Peace Prize winning International Physicians for the Prevention of Nuclear War (IPPNW), the impact of NATO bombings of Yugoslavia “on nuclear weapons policy is an extremely serious development… Russians feel a sense of betrayal by the West… because NATO took this action outside the UN.”13
Aleksander Arbatov, deputy chairman of the Defence Committee of the Russian State Duma U.S.-Russian relations describes the War in Yugoslavia as the “worst most acute, most dangerous juncture since the U.S.-Soviet Berlin and Cuban missile crises.”14 According to Arbatov:
“START II is dead, co-operation with NATO is frozen, co-operation on missile defence is out of the question, and Moscow’s willingness to co-operate on non-proliferation issues is at an all-time low. Moreover, anti-U..S. sentiment in Russia is real, deep and more wide-spread than ever, and the slogan describing NATO action – “today Serbia, tomorrow Russia,” is “deeply planted in Russian’s minds.”…15 Mary-Wynne Ashford also warns that whereas Russia was moving towards integration with Europe, they [the Russians] now:
“…. perceive their primary threat from the West. Officials in [Russia’s] Foreign Affairs (Arms Control and Disarmament) told us that Russia has no option but to rely on nuclear weapons for its defence because its conventional forces are inadequate…. Even if the bombings stop now, the changes in Russia’s attitude toward the West, its renewed reliance on nuclear weapons with thousands on high alert, and its loss of confidence in international law leave us vulnerable to catastrophe…. This crisis makes de-alerting nuclear weapons more urgent than ever. To those who say the Russian threat is all rhetoric, I reply that rhetoric is what starts wars”.16
The Media War: “Silencing the Silent Majority”
This war is also “a War against the Truth”.. With protest movements developing around the World, NATO has reinforced its clutch over the mass media. In a stylised (“wag the dog”) media mascarade, the Alliance is relentlessly portrayed as “the saviour of ethnic Albanian Kosovars”. A full-fledged “cover-up operation” has been set in motion with a view to thwarting public debate on the War. The hidden agenda is to “silence the silent majority.” The Western media heeding to the Alliance’s demands has blatantly misled public opinion. Casually portrayed on TV screens, civilian deaths are justified as inevitable “collateral damage”. According to the Pentagon, “there is no such thing as clean combat.”17
Meanwhile, anti-war commentators (including former ambassadors and OSCE officials) have been carefully removed from mainstream public affairs programmes, TV content is closely scrutinised, the images of civilian deaths and destruction relayed from Belgrade are seldomly and selectively displayed, journalists are under tight supervision. While the media does not hesitate to criticize NATO for having committed “errors” and “tragic mistakes”, the legitimacy of the military operation and its “humanitarian mandate” are not questioned:
“Public opinion is confronted with a loaded question which allows only one answer. In the present war, that question is, “Doesn’t ethnic cleansing have to be stopped?” This simplification allows the media to portray Yugoslavia rather than NATO as the aggressor. The alliance, in a complete inversion of reality, is presented as conducting an essentially defensive war on behalf of the Kosovar Albanians…” when in fact ethnic Albanians are the principle victims of NATO’s “humanitarian bombings.”18
According to NATO’s propaganda machine, “ethnic Albanians do not flee the bombings” and the ground war between the KLA and the Yugoslav Army. According to Diana Johnstone this makes them “nearly unique [because] throughout history, civilians have fled from war zones…. No, as we have heard repeatedly from NATO spokesmen and apologists, Kosovo Albanians run away from only one thing: brutal ethnic cleansing carried out by Serbs.”19
The refugee crisis we are told by NATO is limited to Kosovo. Yet the evidence (withheld by the Western media) confirms that people throughout Serbia are fleeing major cities:
Reliable estimates put the number of refugees who have left Belgrade to escape the bombing at 400,000. Most are women and children, as with the Kosovo Albanians. At least another 500,000 have left Serbia’s other cities, notably Novi Sad and Nish, where NATO bombing has caused air pollution, cut the water supply, and struck purely civilian targets such as market squares. Altogether, according to the Italian daily “Il Manifesto”, the NATO bombing has produced at least a million refugees in Serbia. Predrag Simic, foreign policy adviser to Serbian opposition leader Vuk Draskovic, told a Paris conference [in late May] that Kosovo was being so thoroughly devastated by NATO bombing that nobody, neither Albanians nor Serbs, would be able to go back and live there”.20
Who is Responsible for War Crimes?
Public “disapproval” of NATO bombings is immediately dismissed as “Serb propaganda”. Those who speak out against NATO are branded as “apologists of Milosevic”. While most anti-War critics in NATO countries are not defenders of the Milosevic regime, they are nonetheless expected to be “balanced” in their arguments. “Looking at both sides of the picture is the rule”: anti-war commentators are invited to echo NATO’s fabricated media consensus, to unequivocally “join the bandwagon” against Milosevic. Under these circumstances, an objective understanding and analysis of the role of the Milosovic government since the civil War in Bosnia and in the context of the present crisis in Kosovo has been rendered virtually impossible.
Media double standards? Whereas President Milosevic and four members of his government were indicted by the Hague International Criminal Tribunal (ICTY) (late May) for organising a policy of “ethnic cleansing” in Kosovo, the news media failed to mention that several parallel law suits were launched at The Hague Tribunal (ICTY), accusing NATO leaders of “crimes against humanity.”21
It is also worth mentioning that the UK government (whose Prime Minister Tony Blair is among the list of accused in one of the parallel law suits) has provided The Hague Tribunal with “intelligence on the situation within Kosovo” since the beginning of the bombings.22 Part of this intelligence material was relayed by the KLA with which British Foreign Secretary Robin Cook has been in frequent contact as well as through British Special Forces (SAS) directly collaborating with the KLA.
Law Suit Directed Against Nato Leaders
In May, a group of 15 Canadian lawyers and law professors together with the American Association of Jurists (with members in more than 20 countries) launched a suit against NATO leaders at the ICTY in the Hague.23 The suit points to “open violation” of the United Nations Charter, the NATO treaty, the Geneva Conventions and the “Principles of International Law Recognized by the Nuremberg Tribunal”. The latter makes: “planning, preparation, initiation or waging of a war of aggression or a war in violation of international treaties, agreements or assurances” a crime.24
The list of crimes allegedly committed by NATO leaders includes:
“wilful killing, wilfully causing great suffering or serious injury to body or health, extensive destruction of property,… employment of poisonous weapons [implying radioactive fall-out] or other weapons to cause unnecessary suffering, wanton destruction of cities, towns, or villages, or devastation not justified by military necessity,… “25
Under the terms of reference of the ICTY “a person who planned, instigated, ordered, committed or otherwise aided and abetted in the planning, preparation or execution of a crime shall be individually responsible for the crime” and “the official position of any accused person, whether as Head of State or Government or as a responsible Government official, shall not relieve such person of criminal responsibility or mitigate punishment.”26
United Nations High Commissioner for Human Rights Mary Robinson (and former President of Ireland) confirmed in Geneva on 30 April that the Prosecutor of the War Crimes Tribunal (ICTY) has the mandate not only to prosecute Serb forces but that the Kosovo Liberation Army (KLA) and NATO may also come under scrutiny, “if it appears that serious violations of international humanitarian law have occurred.”
According to Walter J. Rockler, former prosecutor of the Nuremberg War Crimes Trials:
“The bombing war also violates and shreds the basic provisions of the United Nations Charter and other conventions and treaties; the attack on Yugoslavia constitutes the most brazen international aggression since the Nazis attacked Poland to prevent “Polish atrocities” against Germans. The United States has discarded pretensions to international legality and decency, and embarked on a course of raw imperialism run amok.”27
Shaky Evidence of a “Humanitarian Catastrophe” Prior to the Bombings
In the course of “covering-up” the real motivations of NATO in launching the War, the international media has also failed to mention that an official intelligence report of the German Foreign Ministry (used to establish the eligibility of political refugees from Kosovo) confirmed that there was no evidence of “ethnic cleansing” in Kosovo in the months immediately preceding the bombings. Who is lying? German Foreign Minister Joschka Fischer had justified NATO’s intervention pointing to a “humanitarian catastrophe”, yet the internal documents of his own ministry say exactly the opposite:
“Even in Kosovo an explicit political persecution linked to Albanian ethnicity is not verifiable. The East of Kosovo is still not involved in armed conflict. Public life in cities like Pristina, Urosevac, Gnjilan, etc. has, in the entire conflict period, continued on a relatively normal basis. The actions of the security forces [were] not directed against the Kosovo-Albanians as an ethnically defined group, but against the military opponent [KLA] and its actual or alleged supporters.”… “29
[W]ith an agreement made with the Serbian leadership at the end of 1998 … both the security situation and the conditions of life of the Albanian-derived population have noticeably improved… Specifically in the larger cities public life has since returned to relative normality.”29
The above assessments are broadly consistent with several independent evaluations of the humanitarian situation in Kosovo prior to the onslaught of the bombing campaign. Roland Keith, a former field office director of the OSCE Kosovo Verification Mission (KVM), who left Kosovo on March 20th reported that most of the violence in Kosovo was instigated by the Kosovo Liberation Army (KLA):
“Upon my arrival the war increasingly evolved into a mid intensity conflict as ambushes, the encroachment of critical lines of communication and the [KLA] kidnapping of security forces resulted in a significant increase in government casualties which in turn led to major Yugoslavian reprisal security operations… By the beginning of March these terror and counter-terror operations led to the inhabitants of numerous villages fleeing, or being dispersed to either other villages, cities or the hills to seek refuge… The situation was clearly that KLA provocations, as personally witnessed in ambushes of security patrols which inflicted fatal and other casualties, were clear violations of the previous October’s agreement [and United Nations Security Council Resolution 1199]. The security forces responded and the consequent security harassment and counter-operations led to an intensified insurrectionary war, but as I have stated elsewhere, I did not witness, nor did I have knowledge of any incidents of so-called “ethnic cleansing” and there certainly were no occurrences of “genocidal policies” while I was with the KVM in Kosovo. What has transpired since the OSCE monitors were evacuated on March 20, in order to deliver the penultimate warning to force Yugoslavian compliance with the Rambouillet and subsequent Paris documents and the commencement of the NATO air bombardment of March 24, obviously has resulted in human rights abuses and a very significant humanitarian disaster as some 600,000 Albanian Kosovars have fled or been expelled from the province. This did not occur, though, before March 20, so I would attribute the humanitarian disaster directly or indirectly to the NATO air bombardment and resulting anti-terrorist campaign.”30
Chronology of Nato Planning
Carefully removed from the public eye, preparations for both “the air campaign” and “the ground War” have been ongoing for almost a year prior to the beginning of NATO’s “humanitarian bombings” on March 24th 1999.
Responding to broad strategic and economic objectives, the Alliance’s first priority was to secure the stationing of armed combat troops in Macedonia on the immediate border with Kosovo. US Secretary of Defense William Cohen had travelled to Skopje in late December 1997 for discussions with the Macedonian government and Military. These high levels talks were followed a few months later by the visit of Macedonia’s Defense Minister L. Kitanoski to Washington for meetings at the Pentagon. On the agenda: the establishment of a NATO base in Macedonia.31
No time was lost: on May 6, 1998, the NATO Council met “to review alliance efforts” in the region; a major military exercise entitled “Cooperative Best Effort” was slated to take place in Macedonia in September. NATO nonetheless “reassured the international community” that the military exercise was not meant to be “a rehearsal”, rather it was to enable “NATO military authorities to study various options. Decisions on whether to execute any of those options would be a matter for future decision.”32
Largely the consequence of KLA terrorism, the deterioration of the security situation in Kosovo conveniently provided NATO with a pretext to build up its ground forces in Macedonia (composed largely of British and French troops). According to NATO, it was therefore necessary to envisage “a more complicated and ambitious [military] exercise [in Macedonia] to send a clear political signal [to Belgrade] of NATO’s involvement”.33
The Role of the Kosovo Liberation Army
In parallel with the setting up of its military operations in Albania and Macedonia, NATO had established direct links with the Kosovo Liberation Army (KLA). A US Department of Defense briefing confirms in this regard that “initial contacts” between the KLA and NATO had taken place by mid-1998:
“…the realization has come to people [in NATO] that we [NATO] have to have the UCK [acronym for KLA in Albanian] involved in this process because they have shown at least the potential to be rejectionists of any deal that could be worked out there with the existing Kosovo parties. So somehow they have to be brought in and that’s why we’ve made some initial contacts there with the group, hopefully the right people in the group, to try and bring them into this negotiating process. 34
While these “initial contacts” were acknowledged by NATO officially only in mid-1998, the KLA had (according to several reports) been receiving “covert support” and training from the CIA and Germany’s Bundes Nachrichten Dienst (BND) since the mid-nineties.35
The concurrent building up of KLA forces was part of NATO planning. By mid-1998 “covert support” had been gradually replaced –despite the KLA’s links to organised crime– by official (“overt”) support by the military Alliance in violation of UN Security Council Resolution UNSCR 1160 of 31 March 1998 which condemned: “…all acts of terrorism by the Kosovo Liberation Army or any other group or individual and all external support for terrorist activity in Kosovo, including finance, arms and training.”
On 24 September 1998, another key UN Security Council Resolution (UNSCR 1199) was adopted which called “upon the authorities in Belgrade and the leadership of the Kosovar Albanian community urgently to enter without preconditions into a meaningful dialogue on political status issues.” It also required Belgrade to withdraw its troops from Kosovo.
Following a renewed wave of KLA terrorism, the Yugoslav authorities were blamed for the “crackdowns on ethnic Albanians” providing NATO defense ministers meeting in Vilmoura Portugal (September 24th on the same day as the adoption of UNSCR 1199) with the “justification” to issue an “activation warning” for a campaign of air strikes against Serb positions. The Vilmoura statement called upon Belgrade to “take immediate steps to alleviate the humanitarian situation…, stop repressive actions against the population and seek a political solution through negotiations with the Albanian majority”.36
This so-called “activation warning” was followed in mid-October by “an activation order” by the North Atlantic Council authorising NATO’s Supreme Commander for Europe General Wesley Clark to initiate “limited air strikes” and a “phased air campaign” … should the Yugoslav authorities refuse to comply with UNSCR 1199.37
Under the impending threat of air strikes, a partial withdrawal was carried out by Belgrade (following the adoption of UNSCR 1199) creating almost immediately conditions for the KLA to occupy positions previously held by retreating Serb forces.. In turn, the strengthening of the KLA was accompanied by renewed terrorist activity and a consequent “worsening of the security situation”. NATO’s hidden objective, in this regard, was to use the KLA insurgency to further provoke ethnic tensions and generate social strife in Kosovo.
In the meantime, US envoy Richard Holbrooke had entered into discussions with President Milosovic. Forged under the threat of NATO air strikes, negotiations on Kosovo’s political status had also been initiated in Pristina between a Serbian delegation led by President Milan Milutinovic and Ibrahim Rugova, President of the Democratic League (DLK) representing ethnic Albanians. While Mr Christopher Hill, the US envoy had been invited as an observer to these meetings, Milutinovic had insisted that the negotiations (which proceeded from UNSCR 1199) were an internal matter.
Following the agreement between US envoy Richard Holbrooke and President Slobodan Milosevic, Yugoslavia was to complete negotiations on “a framework for a political settlement” by the 2nd of November 1998. Moreover, a Verification Mission to establish compliance with resolutions UNSCR 1160 and UNSCR 1199, was put in place in Kosovo under the auspices of the Organization for Security and Cooperation in Europe (OSCE). A parallel NATO air verification mission (complementing the OSCE verification mission) was established following an agreement signed in Belgrade on 15 October 1998 by the Yugoslav Chief of General Staff and NATO Supreme Allied Commander for Europe, General Wesley Clark.
The terms of both the OSCE and NATO verification agreements were subsequently embodied in UNSCR 1260 of October 24th. Whereas Belgrade was given a 96 hour “deadline for compliance”, the Alliance decided to postpone the initiation of air strikes following talks in Belgrade (October 25-26) between President Slobodan Milosevic and General Wesley Clark. According to the Alliance statement: “NATO will remain prepared to carry out air operations should they be necessary” 38. In the meantime, NATO launched Operation Eagle Eye using unarmed aircraft and unmanned predator aerial vehicles (UAVs). Eagle Eye surveillance activities were coordinated with the “ground verification” mission conducted by OSCE observer teams and by the Kosovo Diplomatic Observer Mission (KDOM).
A Former “Iran-Contragate” Official Heads the OSCE Verification Mission
In the meantime, a career US diplomat, Ambassador William G. Walker was appointed Head of the OSCE Kosovo Verification Mission (KVM). A tailor-made assignment: Walker was well-known for his role in the “Iran-Contragate” scandal during the Reagan administration. The KLA insurgency was in many regards a “carbon copy” of the Nicaraguan Contras which had also been funded by drug money with covert support from the CIA.
Well documented by court files, William G. Walker –in association with Oliver North– played a key role in channelling covert funding to the Nicaraguan Contras while serving as Deputy Assistant Secretary of State for Inter-American Affairs in the Reagan Administration. In this capacity, he became a special assistant to Assistant Secretary of State Elliot Abrams, “a figure whose name would soon be making its way into the headlines on a daily basis in connection with … the “Iran-Contra” affair.”39
William G. Walker had been involved in the so-called Nicaraguan Humanitarian Assistance Office (“NHAO”) in the State Department which was a cover-up fund whereby covert military aid was supplied to the Contras. The objective was to circumvent the so-called “Boland Amendments”, –ie.. “riders” to the Department of Defense Appropriation Act, “which prohibited the [US] government from spending money for the purpose of overthrowing the government of Nicaragua”. 40 Confirmed by files of the US Court of Appeal (District of Columbia), “Walker attended some meetings of the Restricted Interagency Group for Central America, of which Oliver North was a member”.41
Walker was never indicted for criminal wrong-doings in the Iran- Contragate scandal.. Upon completing his work with Oliver North, he was appointed US Ambassador to El Salvador. His stint in El Salvador coincided with the rise of the death squadrons and a period during which the country was virtually “under the grip of US sponsored State terror.”42
In Kosovo, William G. Walker applied his skills in covert operations acquired in Central America. As head of the Kosovo Verification Mission (KVM), Walker maintained close links to the KLA military command in the field.43 From the outset of his mission in Kosovo, he used his position to pursue the interests of the Alliance.
“The Racak Massacre”
The so-called “Racak massacre” occurred shortly before the launching of the Rambouillet “peace initiative”. although it turned out to be a fake, the Racak massacre nonetheless played a key role in “setting the stage” for NATO’s air raids. William Walker declared (in his capacity as head of KVM) that the Yugoslav police had carried out a massacre of civilians at Racak on January 15th. The Yugoslav authorities retorted that local police had in fact conducted an operation in this village against the Kosovo Libration Army and that several KLA soliders had died in cross-fire. As later reported by several French newspapers (Le Monde, Le Figaro and Liberation), it was confirmed that the “Racak massacre” was indeed a fake put together with a view to discrediting Belgrade:
“Eventually, even the Los Angeles Times joined in, running a story entitled “Racak Massacre Questions: Were Atrocities Faked?” The theory behind all these exposs was that the KLA had gathered their own dead after the battle, removed their uniforms, put them in civilian clothes, and then called in the observers.”44.
The Rambouillet Process
On January 22, senior officials of the so-called “Contact Group” of six countries (including the US, Russia, Britain, France, Germany and Italy) meeting in London called for a peace conference which would bring together the Yugoslav government and “representatives of ethnic Albanians.” In turn, NATO warned that it was “ready to act” if the peace plan to be finalised by the Contact Group were rejected. United Nations Secretary General Kofi Annan concurred during a visit to NATO headquarters in Brussels that the threat of force was “essential” to press both sides into a settlement.45
In the meantime, while supporting the KLA insurgency on the ground, the Alliance had also contributed to spearheading KLA leader Hashim Thaci (a 29 year “freedom fighter”) into heading the Kosovar delegation to Rambouillet, on behalf of the ethnic Albanian majority. The Democratic League headed by Ibrahim Rugova had been deliberately side-stepped. The Alliance was relying on its KLA puppets (linked to organised crime) to rubber-stamp an agreement which would have transformed Kosovo into an occupied territory under NATO military rule.
While negotiations were ongoing in Rambouillet, NATO decided to increase the readiness of its assigned forces “so as to make them able to execute the operation within 48 hours”.46 In other words, “peace negotiations” had been initiated in Rambouillet (contrary to the Vienna Convention) under the threat of impending air strikes. NATO had granted a three weeks period to the parties meeting in Rambouillet to conclude negotiations.
On February 19, one day prior to the deadline, NATO Secretary General Javier Solano reaffirmed that, “if no agreement is reached by the deadline set by the Contact Group, NATO is ready to take whatever measures are necessary to avert a humanitarian catastrophe”.47 And on 22 March 1999, NATO’S North Atlantic Council authorised”the Secretary General to decide, subject to further consultations, on a broader range of air operations if necessary.”48 And on 23 March 1999, NATO’s Secretary General directed the Supreme Allied Commander in Europe General Wesley Clark to initiate air operations in the Federal Republic of Yugoslavia. Air operations commenced on 24 March 1999 under the nickname “Operation Allied Force.”49
Sending in Ground Troups Under a G-8 “Peace Plan”
Since the brutal onslaught of the air campaign on March 24, the Alliance has continued to build up its ground combat troops on the Macedonian border in anticipation of an impending military invasion. Initially NATO had envisaged a Kosovo occupation force of 50,000 troops which could be increased to 60,000 with a larger US share than the 4,000 initially envisaged under Rambouillet.
In other words, the proposed invasion force was to be more than double that under Rambouillet (28,000 troops) while also enforcing all the normative clauses of the initial Rambouillet agreement including the “free movement” of NATO combat units throughout Yugoslavia.
In the meantime, NATO’s military establishment was forcing the pace of international diplomacy. The Alliance hinted in May that a ground offensive could be launched prior to reaching a “peace agreement” sanctioned by the G8 and ratified by the United Nations Security Council.
In addition to the 16,000 ground troops already stationed (well before the beginning of the bombings) in Macedonia (of which almost half are British), some 7000 NATO troops and “special forces” were also present in Albania, not to mention the NATO troops stationed in Bosnia-Herzegovina under Operation Joint Endeavour:
“We’ve already put quite a lot of troops in Macedonia as the nucleus of that operation”, said British Foreign Secretary Robin Cook. “There are over 12,000 there already… and last weekend [14-15 May] we committed another two and a half thousand to go there. We need to build up – actually we need to build up now…”50.
In late May, the 60,000 troops target was revised to 150,000. Alliance officials estimating that “if the alliance later decides to mobilize for a land attack … an invasion force could number more than 150,000 soldiers.”51 Prime Minister Tony Blair in a separate statement had (without any form of parliamentary debate) confirmed the sending of 50,000 British troops as part of the 150,000 invasion force.
In early June, a NATO led invasion under a bogus G8-UN peace initiative was put forth. While the latter served to appease and distract public opinion, it usefully provided the Alliance with a semblance of legitimacy under the UN Charter. It also purported to overcome the hesitation of elected politicians including German Chancellor Gerhard Schroeder and Italian Prime Minister Massimo D’Alema. The US Administration also required the “rubber stamp” of the United Nations Security Council so as to acquire the assent of the Republican dominated Congress:
“House and Senate Democrats agree there is little support at this point for launching ground troops… even if Clinton and other NATO leaders could reach a consensus on such a dramatic shift in tactics. For now, Clinton has said he is opposed to ground troops.”52
The US House of Representatives (in what appeared to be a partisan “anti-Clinton” vote) has declined to even endorse the air campaign while signifying its refusal to authorize a “ground war” without congressional approval. In early April, Republicans and Democrats joined hands in the House and threw out a proposed “declaration of war on Yugoslavia” by an overwhelming 427-2 vote.
In late May, seventeen members of Congress launched a suit against President Clinton pointing to the blatant breach of the US Constitution:
“that the Defendant, the President of the United States, is unconstitutionally continuing an offensive military attack by United States Armed Forces against the Federal Republic of Yugoslavia without obtaining a declaration of war or other explicit authority from the Congress of the United States as required by Article I, Section 8, Clause 11 of the Constitution, and despite Congress’ decision not to authorize such action.” 53
The law suit launched in District Court (District of Columbia) also pointed to the violation of the War Powers Resolution of 1973, a Vietnam War-era legislation which requires “the sitting President congressional approval for the “introduction into hostilities” of the U.S. armed forces for longer than 60 days”:
Plaintiffs also seek a declaration that a report pursuant to Section 1543(a)(1) of the War Powers Resolution was required to be submitted on March 26, 1999, within 48 hours of the introduction into hostilities in the Federal Republic of Yugoslavia of United States Armed Forces. Additionally, Plaintiffs seek a declaration that, pursuant to Section 1544(b) of the Resolution, the President must terminate the use of United States Armed Forces engaged in hostilities against the Federal Republic of Yugoslavia no later than sixty calendar days after March 26, 1999. The President must do so unless the Congress declares war or enacts other explicit authorization, or has extended the sixty day period, or the President determines that thirty additional days are necessary to safely withdraw United States Armed Forces from combat.54
NATO as “Peace-keepers”
Echoing the barrage of self-serving NATO propaganda, the media scam now consists in skilfully portraying Alliance ground troops as bona fide “peace-keepers”. Public opinion should not be deluded as to the meaning of a G8-UN brokered diplomatic solution.
An “international presence” consisting largely of NATO troops under the G8 proposal (ratified by the Serbian Parliament in early June) could include a token participation of “non-NATO forces” including Russia and the Ukraine. While Moscow agreed in early June that all Yugoslav forces be withdrawn from Kosovo alongside the disarmement of the KLA, Russian envoy Viktor Chernomyrdin nonetheless insisted that the command structure of the proposed international force be under the control and jurisdiction of the United Nations.
Despite his perfunctory condemnation of NATO bombings, Russian President Boris Yeltsin is a Western puppet. Chernomyrdin writing in the Washington Post had earlier warned that a continuation of the air raids could hurt US-Russian relations: “The world has never in this decade been so close as now to be on brink of nuclear war…” adding that “Russia would pull out of the negotiating process if NATO bombing, which started March 24, doesn’t stop soon.”55
In the meantime, the Alliance, however, had persisted in maintaining a unified NATO command structure (which was unacceptable to Moscow and Belgrade). NATO has also stepped up the bombings as a means of pressuring Belgrade into accepting (without prior negotiation) NATO’s “five conditions”.
If the G-8 proposal were to be ratified, NATO would first send in US Marines into Kosovo from the 26th Marine Expeditionary Unit in the Adriatic Sea. The Marines would be part of a so-called “Enabling Force” prior to the moving in of a force of 50,000 troops.
A G-8 “peace proposal” (implying a de facto military occupation of Kosovo) could be formally ratified at the Cologne G7-G8 Summit in mid-June. All G7 heads of government and heads of State together with President Boris Yeltsin will be in attendance at Cologne in what is hoped to be a highflown display of unity in favour of a (G8 sanctioned) NATO led invasion. NATO nonetheless warned in early June that should the diplomatic initiative not succeed, the Alliance would proceed with a ground invasion involving 150,000 troops….
The Sending in of “Special Forces”
In the meantime, an incipient undeclared ground War has already commenced: special British, French and American forces were reported to be advising the KLA in the conduct of ground combat operations against regular units of the Yugoslav Army. To support this initiative, a Republican sponsored bill was launched in the US Congress to provide direct military aid to the KLA.
These “special forces” are “advising the rebels at their strongholds in northern Albania, where the KLA has launched a major recruitment and training operation. According to high-ranking KLA officials, the [British] SAS is using two camps near Tirana, the Albanian capital, and another on the Kosovar border to teach KLA officers how to conduct intelligence-gathering operations on Serbian positions”.56 In May, three French special forces officers wearing uniforms of the French Armed Forces (“Parachutistes”) were reported killed on the Albania-Yugoslavia border by the Yugoslav daily Vecernje Novosti. According to the French daily Libration, the three men were allegedly “instructors in charge of coordinating ground war activities by the KLA…”57.
An Unholy “Marriage of Convenience”
In addition to the dispatch of Western special forces, Mujehadeen mercenaries and other Islamic fundamentalist groups (financed inter alia by Iran and Saudi financier Osmane Bin L
(Message over 64 KB, truncated)
In questa puntata si parla di: Šešelj, Vulin, desaparecidos in Kosovo, Haradinaj-Kandić, opposizione montenegrina, dilemmi croati...
da wpered.su
Traduzione dal russo di Mauro Gemma
“Il Partito Comunista si pronuncia per un rapido riconoscimento internazionale della Repubblica Popolare di Donetsk e aspira a stabilire stretti contatti con i partiti fratelli di tutto il mondo. I comunisti di Donetsk hanno conquistato un alto prestigio al momento della creazione della Repubblica. Che crescerà considerevolmente se il KPDNR contribuirà direttamente alla causa del riconoscimento della Repubblica da parte della comunità internazionale. Il primo passo per ottenere ciò è quello di allacciare relazioni bilaterali di collaborazione con i partiti comunisti degli altri paesi, in primo luogo, l'Unione dei Partiti Comunisti–PCUS (SKP-KPSS)”
In relazione alla guerra
I comunisti della Repubblica Popolare di Donetsk si schierano contro la guerra civile nel Donbass ed esigono l'immediata cessazione delle azioni militari, di cui porta la colpa l'attuale regime di Kiev, instaurato da un colpo di stato e dai suoi sostenitori occidentali. Due anni fa, il fascismo ucraino ha iniziato le operazioni punitive contro la popolazione civile del Donbass, che aveva rifiutato di obbedire al governo illegittimo di Kiev e che nel referendum dell'11 maggio 2014 aveva fermamente deciso di scegliere un cammino comune con la sorella Russia.
Noi comunisti dichiariamo che dietro i battaglioni punitivi neonazisti, che terrorizzano i civili, ci sono gli interessi del grande capitale. Gli oligarchi ucraini hanno considerato e continuano a considerare il Donbass come un proprio feudo, e i suoi cittadini come loro schiavi. Con questo gli abitanti del Donbass non sono mai stati d'accordo, dal momento che migliaia di loro hanno dato il bene più prezioso, la vita, per la libertà. Il capitale è la forza materiale che assicura tutto ciò, e per questa ragione deve essere contrastato da una forza corrispondente, vale a dire il proletariato organizzato guidato dal partito Comunista, che opera in base alle idee del marxismo-leninismo. Come conferma l'esperienza delle precedenti generazioni di comunisti durante la guerra civile in Russia e la Grande Guerra Patriottica.
Il movimento proletario è un movimento internazionale, a cui è del tutto estranea l'ideologia del nazionalismo borghese. A questo proposito dichiariamo il nostro deciso sostegno ai nostri fratelli ucraini nella loro lotta contro gli oppressori e con i nostri sforzi congiunti ci proponiamo di fermare la carneficina nel Donbass.
In relazione alla Repubblica Popolare del Donbass (DNR)
Il KPDNR opera per la costruzione della Repubblica Popolare di Donetsk come stato sovrano con successiva integrazione nell'Unione economica eurasiatica (di cui fanno parte Russia, Bielorussia e Kazakhstan, ndt.). I comunisti sostengono anche la partecipazione della DNR alle organizzazioni interstatali di amicizia con la Russia.
In relazione all'attuale dirigenza della DNR
Il Partito Comunista appoggia la dirigenza della Repubblica nella realizzazione dei punti della Dichiarazione di sovranità della DNR e dell'Atto sull'indipendenza statale della DNR.
Il ruolo dei comunisti negli eventi del Donbass e la loro posizione nella DNR
Nella notte del 22 febbraio 2014 decine di patrioti del Donbass sono intervenuti in difesa del monumento a Vladimir Lenin, simbolo dei lavoratori di Donetsk, e non hanno consentito ai fascisti ucraini di portare a compimento la demolizione della statua. Insieme ai difensori del monumento c'erano anche i comunisti, che per primi avevano organizzato e allestito una tendopoli. Vicino al monumento decine di migliaia di persone hanno organizzato manifestazioni di condanna del colpo di stato a Kiev. I partecipanti all'azione hanno avanzato alle autorità la richiesta di svolgere un referendum sulla struttura federale dell'Ucraina, che permettesse di garantire un corso di politica estera basato sulla collaborazione con i paesi della CSI, e in primo luogo con la Federazione Russa. Ma Kiev e la dirigenza della regione di Donetsk non hanno voluto ascoltare la richiesta del popolo. Si era giunti, come ha insegnato anche Vladimir Lenin, a una situazione rivoluzionaria: le classi subalterne (il popolo) non volevano più vivere come in passato, mentre i vertici (l'élite al potere) non erano più in grado di gestire la nuova situazione.
Il 7 aprile i rappresentanti delle comunità territoriali, dei partiti politici e delle organizzazioni sociali della regione hanno proclamato la creazione di uno stato sovrano – la Repubblica Popolare di Donetsk. I comunisti hanno svolto un ruolo di primo piano nella preparazione della Dichiarazione sulla sovranità della DNR e dell'Atto sull'indipendenza statale della DNR, e hanno preso parte attiva alla preparazione e allo svolgimento del referendum dell'11 maggio 2014.
In questo momento, i comunisti difendono la giovane Repubblica imbracciando le armi e sono impegnati nel processo pacifico della sua costruzione. Il KPDNR ha realizzato e continua a realizzare progetti umanitari, destinati ad alleviare le sofferenze del popolo del Donbass, e che soffrono per le azioni del criminale regime di Kiev. Assistenza fraterna ci è venuta dal Partito Comunista della Federazione Russa, che spedisce convogli umanitari.
Il sostegno sociale dei comunisti
Il risveglio delle grandi masse nell'attività sociale rappresenta il risultato più importante degli eventi nel Donbass. In prospettiva la nostra regione potrebbe diventare un centro rivoluzionario della CSI e di tutta l'Europa. Per ottenere questo è necessaria prima di tutto la base sociale: il proletariato industriale. In secondo luogo, i lavoratori del Donbass acquisiscono esperienza militare nella lotta contro gli aggressori ucraini. Il proletariato armato diretto dal partito rivoluzionario dei comunisti rappresenta il necessario prerequisito per la rivoluzione socialista. Raggiungere l'unità del partito e della classe non è possibile senza l'introduzione della coscienza di classe negli ambienti operai. Per ottenere questo i comunisti hanno intensificato l'attività di agitazione e propaganda attraverso la creazione di un “giornalismo di partito”, vale a dire proprie pubblicazioni cartacee ed elettroniche, forum di discussione, canali radiofonici e televisivi.
La questione delle nazionalizzazioni
Oggi il Donbass si trova sull'orlo della catastrofe economica, che si è profilata in conseguenza della guerra. Per riportare il potenziale industriale della regione al livello di prima della guerra, è necessario nel più breve tempo possibile liquidare gli effetti distruttivi delle azioni militari. Noi crediamo che ciò non si possa raggiungere se non in presenza di due condizioni essenziali:
1) l'instaurazione del controllo statale sui settori strategici e sulle risorse naturali;
2) la formazione di un sistema di controllo e di contabilità.
Il sistema bancario
Il KPDNR accoglie con favore la creazione di una Banca centrale repubblicana, che si trova sotto il controllo dello Stato, e ritiene necessario creare un proprio sistema finanziario.
Le relazioni dei comunisti di Donetsk con il movimento comunista mondiale
Il Partito Comunista si pronuncia per un rapido riconoscimento internazionale della Repubblica Popolare di Donetsk e aspira a stabilire stretti contatti con i partiti fratelli di tutto il mondo.. I comunisti di Donetsk hanno conquistato un alto prestigio al momento della creazione della Repubblica. Che crescerebbe considerevolmente se il KPDNR contribuisse direttamente alla causa del riconoscimento della Repubblica da parte della comunità internazionale. Il primo passo per ottenere ciò è quello di allacciare relazioni bilaterali di collaborazione con i partiti comunisti degli altri paesi, in primo luogo, l'Unione dei Partiti Comunisti–PCUS (SKP-KPSS).
Unendo i nostri sforzi dobbiamo cercare di ottenere la fine della guerra civile nel centro dell'Europa, sanzioni contro i crimini del fascismo ucraino nel Donbass, il riconoscimento del diritto degli abitanti della DNR all'autodeterminazione. Allo stesso tempo, sosteniamo i nostri fratelli in tutto il mondo nella loro lotta contro il fascismo, l'imperialismo, l'oppressione di classe e tutte le forme di discriminazione.
Proletari di tutti i paesi, unitevi!
http://www.rifondazione.it/primapagina/?p=33355
Il Donbass tra l'Ucraina e la Russia
Intervento del segretario del Comitato centrale del KPDNR (Partito Comunista della Repubblica Popolare di Donetsk), Stanislav Retinskiy, in occasione del viaggio in Italia di marzo 2018
Il viaggio, organizzato dal PRC (Partito della Rifondazione Comunista), si è articolato in diverse tappe tra Roma, Mestre, Milano, Napoli, Bologna. In occasione dell'appuntamento di Bologna (15 marzo 2018) il locale Comitato Ucraina Antifascista ha curato la traduzione scritta dell'intervento introduttivo, che riproduciamo di seguito (fonte):
GLOSSARIO
KPDNR = Partito Comunista della Repubblica Popolare di Donetsk (pagina internet)
KPLNR =Partito Comunista della Repubblica Popolare di Lugansk
KPRF = Partito Comunista della Federazione Russa
KPU = Partito Comunista di Ucraina
DNR = Repubblica Popolare di Donetsk
LNR = Repubblica Popolare di Luhansk
KPS-KPSS = Unione dei Partiti Comunisti, Partiti Comunisti dell’Unione Sovietica
PSU = Partito socialista di Ucraina
Quando 4 anni fa, nel febbraio 2014, a Kiev era in atto un colpo di Stato, sono stati proprio i militanti di base del KPU (Partito Comunista di Ucraina) a scendere per primi in piazza a difendere il monumento di Lenin e a partecipare in maniera attiva a numerose manifestazioni. Nel frattempo, la dirigenza del comitato del Partito Comunista di Ucraina della regione di Donetsk, non solo dimostrava di non aver capito l’essenza del momento storico, ovvero la necessità di agire con le masse e di chiarire al proletariato il proprio interesse di classe, al contrario, apertamente, sabotava il lavoro dei militanti di base comunisti. Il Comitato regionale del Partito Comunista di Ucraina ha dato l'ordine di fermare tali attività e di prepararsi alle elezioni di Ucraina. A questo punto, i quadri intermedi (dirigenti dei comitati cittadini e di distretto), hanno deciso di assumersi la responsabilità per il destino del partito e della Regione. Il Primo Segretario del comitato del distretto di Kirov del Partito Comunista di Ucraina, attuale Primo Segretario del Comitato centrale del Partito comunista della Repubblica Popolare di Donetsk, Boris Litvinov, è autore dell’Atto e della Dichiarazione di Indipendenza della DNR. Il Primo Segretario del comitato cittadino di Slavjansk del Partito Comunista di Ucraina, attuale Secondo Segretario del Comitato centrale del Partito comunista della Repubblica Popolare di Donetsk, Anatoliy Hmelevoi, ha preso parte alla battaglia di Slavjansk. Il referendum del 11.05.2014,con la creazione delle commissioni elettorali su tutto territorio della ex regione di Donetsk, è avvenuto anche per merito dei comunisti e della loro attività. Più di 20 deputati, tra i 98 nell'Alto Consiglio della DNR (Parlamento), erano comunisti. Numerosi membri del partito facevano e fanno parte delle forze armate della DNR.
La storia del partito comunista della DNR inizia l’8 giugno 2014, quando si è svolto il congresso di fondazione. La maggioranza dei delegati erano rappresentanti del Partito Comunista di Ucraina. Ma se prima i comunisti erano coinvolti attivamente nella vita politica della Repubblica, adesso se ne sono un po’ allontanati. Per esempio, nel Consiglio Popolare della DNR i deputati comunisti non sono presenti. Ma questo in generale non significa che il Partito Comunista della DNR sia diventato meno attivo. I comunisti hanno fatto molto per la causa della costituzione della Repubblica. Attualmente, parte rilevante del nostro lavoro, è il riconoscimento internazionale della Repubblica. Raggiungere questo obiettivo è possibile, in particolare, grazie all’instaurazione di legami internazionali tra i partiti. Ed è per questo che non perdiamo il contatto con il KPU, con i nostri compagni nella lotta antifascista. Nonostante il fatto che il KPDNR sia stato formato contro la volontà del comitato regionale di Donetsk del KPU, nel complesso consideriamo il KPU un partito fratello. Nel momento attuale il KPU sta attraversando un periodo difficile, a causa non solo della situazione politica del paese, ma anche per la crisi interna: si è in una fase di "purificazione" dagli elementi estranei alla linea del partito. Il fatto è che dirigenti del comitato regionale di Donetsk, i quali ci hanno proibito di organizzare e svolgere manifestazioni a sostegno dell’ autodeterminazione del Donbass, hanno poi preso posizioni contro il KPU. Quando il KPU era sul punto di essere messo al bando, i suoi militanti di base presero subito le distanze da coloro che perseguivano solo interessi di arricchimento personale. Se il KPU riuscirà a superare la crisi, allora diventerà sicuramente più forte. La cosa principale è giungere alle giuste conclusioni rispetto alla situazione attuale. In primo luogo, il marxismo è l'unica arma teorica dei comunisti.. Il suo rifiuto porta inevitabilmente alla sconfitta. Senza una teoria della rivoluzione non ci può essere una pratica rivoluzionaria, diceva Lenin. Di conseguenza, il rifiuto del marxismo conduce prima a una sconfitta teorica, e poi a una sconfitta pratica. Il secondo luogo: i comunisti dovrebbero essere pronti a condurre non solo una lotta parlamentare, ma anche al di fuori del parlamento, pronti per il lavoro non solo legale, ma anche illegale. Senza questo è impossibile fornire una degna resistenza al nazionalismo. Siamo uniti da un nemico comune : l'imperialismo. Nell’area post - sovietica lo spazio politico di aggregazione è il KPS-KPSS, che include i partiti comunisti dell'ex Unione Sovietica, compresi Moldova e Trasnistria , Georgia e Obkhasia. In altre parole, la divisione su base nazionale non influisce in alcun modo sulla solidarietà comunista. Come è noto, nel KPS-KPSS, è incluso anche il KPU. Inoltre il KPDNR e il KPLNR (Partito comunista della Repubblica popolare di Lugansk),nonostante siano stati fondati relativamente di recente, sono già osservatori di questa unione di partiti comunisti. Nell’ ambito dei lavori del KPS-KPSS, vi è uno scambio di opinioni sull'attuale situazione politica in Ucraina e nel Donbass. Il nucleo del KPS-KPSS, ovviamente è il KPRF (Partito Comunista della Federazione Russa ), il quale promuove attivamente i nostri sforzi. I membri del KPDNR hanno l'opportunità di partecipare alla formazione al centro studi politici del Comitato centrale del KPRF, di svolgere stage presso i Media comunisti, partecipare a eventi di partito, plenum, congressi, raduni. Si instaurano contatti non solo tra le direzioni dei partiti, ma anche tra i comitati regionali. E’ promossa inoltre la cooperazione tra le organizzazioni giovanili. Grazie al KPRF il nostro partito è diventato osservatore nel KPS-KPSS I comunisti russi hanno riconosciuto i risultati del referendum dell’11 maggio 2014 e regolarmente prestano assistenza umanitaria al Donbass. Prima dei combattimenti a Donetsk e Lugansk furono consegnati 70 convogli umanitari. Questo è l'unico partito in Russia che fornisce assistenza sistematica al Donbass. Il KPRF ha intrapreso una missione per aiutare le truppe interne della DNR, dove ci sono i nostri sostenitori, in primo luogo l'ospedale militare, il teatro drammatico, la biblioteca Krupskaya. Inoltre i comunisti russi hanno patrocinato numerose strutture sociali nel distretto di Telmanovsky, restaurato la scuola e l'ospedale. Su richiesta dei comunisti di Donetsk, il KPRF ha fornito regolarmente assistenza mirata a coloro che ne avevano bisogno : veterani, disabili, famiglie numerose. Una parte sostanziale degli aiuti umanitari viene raccolta nella fattoria statale V. Lenin, il cui direttore Pavel Grudinin è candidato alla presidenza della Russia dal Partito Comunista. Come sappiamo, Grudin non è solo per il riconoscimento delle Repubbliche, ma anche per la loro inclusione nella Federazione Russa.. Il primo Segretario del comitato centrale del KPDNR Boris Litvinov ha preso parte ai lavori del congresso del KPRF , in cui Pavel Grudinin è stato nominato. Boris Litvinov lo ha ringraziato per l'assistenza umanitaria e ha augurato la vittoria alle elezioni. Anche allora Pavel Grudinin ha sottolineato che la questione del riconoscimento delle Repubbliche sarebbe stata inclusa nel suo programma elettorale.
Il KPRF è alla ricerca di nuove forme di lotta e la candidatura di Pavel Grudinin lo testimonia. Ciò rappresenta una parte della strategia dei comunisti russi che riguarda lo sviluppo delle imprese popolari nel novero delle quali rientra il sovcos Lenin nei dintorni di Mosca. Nel suo insieme tale strategia si è rivelata popolare nella società e questo è testimoniato dalle alte percentuali di voto stimate per il candidato del KPRF. Le idee socialiste in Russia sono anche ora attuali ed è per questa ragione che, secondo la nostra previsione, per Pavel Grudinin voterà un gran numero di elettori. I comunisti di DNR fanno propaganda elettorale per il candidato del KPRF sia dentro i confini del Donbass che fuori delle sue frontiere. Di recente i membri del KPRF hanno preso parte ad un incontro di Pavel Grudinin con gli elettori di Rostov-sul-Don. Altra cosa, tuttavia, è affermare che le imprese popolari possano costituire la base per il passaggio al socialismo. Già Karl Marx e Friedrich Engels scrissero che “ogni allargamento delle relazioni sopprimerebbe il comunismo locale”. In questo modo essi valutavano i tentativi dei socialisti-utopisti di costruire il comunismo su imprese isolate. Come esempio appunto si può citare il tentativo fallito di Robert Owen a New-Lanark. Criticò il socialismo “cooperativo” lo stesso Lenin, che lo definiva“fantasticheria”. Secondo il pensiero della guida dei bolscevichi la trasformazione della società capitalista in socialista è impossibile senza la lotta di classe. A suo tempo anche le forze Ucraine di sinistra hanno puntato sulle imprese popolari. Si tratta del complesso industriale “Il’ich”(Ильич) a Maryiupol, il cui pacchetto maggioritario era in possesso del collettivo lavorativo. I lavoratori dello stabilimento ricevevano degli stipendi abbastanza alti e la sfera sociale era sviluppata. Il direttore del complesso industriale,Vladimir Boico,non era iscritto al partito (a questo proposito come anche Pavel Grudinin) ma sosteneva il Partito Socialista. Nella lista elettorale del PSU (Partito socialista di Ucraina) è stato eletto un deputato alla Suprema Rada. “Il socialismo di Maryiupol” ha avuto termine con l’inizio della crisi economica mondiale,che ha condotto verso un notevole abbassamento del profitto del complesso industriale. In conclusione il complesso industriale “Il’ich”fu assorbito dal “Metinvest”- una struttura dell’oligarca ucraino Rinat Ahmetov. E la minaccia di venire assorbiti dal grande capitale pende sopra ogni impresa popolare. Il successo della nostra lotta per il socialismo dipende molto dal successo della lotta dei comunisti russi. Ed è per questo che noi auguriamo solo la vittoria ai nostri fratelli in Russia. Inoltre le difficoltà che noi incontriamo sono della stessa natura anche per il Partito Comunista del la LNR. Noi cerchiamo di risolverle con degli sforzi comuni. Nella fase attuale, la nostra collaborazione,consiste fondamentalmente nello scambio di informazioni e di esperienza. I rappresentanti del KPDNR partecipano alle iniziative politiche dei comunisti di Lugansk e viceversa. Noi cerchiamo di concordare le nostre azioni riguardo i principali problemi nell’ambito della politica interna, dei rapporti internazionali e dei problemi di carattere umanitario. I nostri partiti, KPDNR e KPLNR, sono diventati ambedue osservatori nel KPS-KPSS. In prospettiva, noi e i comunisti di Lugansk, speriamo in un riconoscimento anche da altre organizzazioni internazionali comuniste.
Svjedok vremena: Partizansko spomen groblje u Mostaru
U Bosni i Hercegovini su i spomenici žrtve specifičnog uređenja ove države. A kad se birokratski cinizam upari s povijesnim revizionizmom njihova sudbina postaje krajnje porazna.
“Mnoge od memorijalnih građevina kojima sam posvetio svoje najbolje umne i fizičke snage, danas više ne postoje ili su, bar kako sada stvari stoje, osuđene na neprimetno fizičko degradiranje i nestajanje. Osećao bih se bedno, kad bih ma i u magnovanju, dozvolio sebi da zažalim, na primer, za najraskošnijim delom svoje graditeljske mladosti – za Partizanskim spomenikom u Mostaru, danas kad više nema ni pravog, starog Mostara, ni mnogih mostarskih starih familija, čija su deca počivala na ovom časnom ratničkom groblju. Objašnjavajući nekad svoju zamisao, često sam zahvalnim slušaocima pričao priču kako će se jednog dana, i zauvek, “dva grada” gledati licem u lice, oči u oči – grad mrtvih antifašističkih junaka, uglavnom mladića i devojaka – ratnika i grad živih, za koji su oni položili živote… sve što je ostalo od mog prvobitnog obećanja to je da se bivši grad mrtvih i bivši grad živih ipak gledaju, ali se gledaju praznim, crnim, izgorelim očima.”
Dio je ovo autorskog teksta “Mostarski grad mrtvih” Bogdana Bogdanovića napisanog neposredno nakon rata, 1997. godine. Dvadeset godina nakon, Bogdanovićeve riječi gotovo proročanski lebde nad Mostarom, gradom čije se postojanje i bivanje možda najbolje i može sagledati kroz odnos prema Partizanskom spomen groblju. Taj monument sagrađen da bude replika grada u malom i njegov idealni dijagram, danas je ogledalo od kamena na čijim se krhotinama iscrtavaju obrisi politika i ideologija koje su uništile i grad, i njegov spomenik, i njegove ljude.
Uništavanje Partizanskog spomen groblja u Mostaru gotovo da više i nije vijest, posebno ne u mejnstrimu. Skoro po pravilu, neposredno prije ili na sam dan kada Mostar obilježava jedan od najvažnijih datuma u svojoj povijesti – 14. februar, Dan oslobođenja od fašizma, Partizansko groblje postaje poprište destrukcije gdje se obično pod okriljem noći uništavanju i posljednji očuvani ostaci nadgrobnih ploča, ispisuju fašističke parole na njegovim zidovima, pale čak i čempresi i šuma koji čine neraskidivi element Bogdanovićevog jedinstvenog arhitektonskog i pejzažnog ostvarenja. Upravo takva slika dočekala je nekolicinu onih koji su prije 10-tak dana na Partizansko groblje došli obilježiti 73. godine od dana kada su dalmatinske i hercegovačke divizije oslobodile Mostar od fašističke vlasti.
Obnova, rušenje, floskula
Za one koje je obradovala vijest o akciji čišćenja i uređenja ovog spomenika kao prvog koraka u njegovoj obnovi krajem prošle godine, zatečeno stanje na Partizanskom groblju od prije nekoliko dana poslužilo je kao svojevrsni reality check – nikakve akcije čišćenja, uređivanja i pošumljavanja niti različite inicijative o njegovoj obnovi, neće spriječiti njegovo daljnje uništavanje i propadanje. Razlog tomu, između ostalog, leži u činjenici da se mostarske gradske vlasti, ni ove sada, a ni one prije, nikada nisu “obračunale” s onima koji sustavno i godinama nastoje ovaj spomenik izbrisati s mape grada, istorije i sjećanja njegovih stanovnika, jer bi to značilo obračunati se i vlastitim legitimiranjem takvog odnosa i politikama koje su do njega dovele. U praksi to znači da MUP Hercegovačko-neretvanskog kantona nikada nije imao niti jednog osumnjičenog za ova kaznena djela, pa samim time niti Tužilaštvo ovog kantona nije imalo koga da osudi. Stoga logično djeluje da su se ovakvi i slični vandalski napadi kroz godine samo intenzivirali, a svaki pokušaj obnove spomenika služi gotovo kao poziv na novu destrukciju sa zagarantiranom amnestijom.
Prvi konzervatorsko-restauratorski radovi na kompleksu Partizanskog spomen groblja nakon rata, u kojem je pretrpio značajna razaranja, rađeni su 2005. godine donatorskim sredstvima Vlade Nizozemske i Kraljevine Norveške, uz sufinanciranje grada i Federacije. Djelomična obnova spomenika sastojala se od rekonstrukcije nekolicine elemenata samog kompleksa (primjerice grobnih obilježja), čišćenju zelenih površina, sanaciji vodovodne i kanalizacione mreže, te postavljanju nove rasvjete. No, već se u izvještaju sa sjednice Komisije za očuvanje nacionalnih spomenika BiH, održane od 19. do 23. siječnja 2006. godine, kada je donesena Odluka o proglašenju Graditeljske cjeline – Partizansko spomen-groblje u Mostaru nacionalnim spomenikom BiH – navodi da su brojni obnovljeni elementi na spomeniku pretrpjeli ponovna oštećenja, te da je potrebno pristupiti hitnoj zaštiti i sanaciji. Dakle, svega nekoliko mjeseci bilo je potrebno da se ovaj spomenik dovede u isto stanje kakvo je bilo prije obnove, a takav se odnos nastavio i godinama poslije, bez izuzetaka..
Danas je Partizansko spomen groblje u gorem stanju nego što je to bilo neposredno nakon ratnih razaranja i sve to zahvaljujući činjenici da o njemu nitko ne brine niti želi preuzeti odgovornost za njegovu zaštitu. U slučaju ovog spomenika tim i više, jer nadležne su sve razine vlasti – država i entitet FBiH budući da je riječ o Nacionalnom spomeniku – ali i Grad Mostar jer je u njegovom vlasništvu. Država i FBiH godinama svojom šutnjom i nereagiranjem šalju vrlo jasnu poruku o tome koji je njihov stav: dovoljno se sjetiti slučaja Zemaljskog muzeja BiH, jedne od sedam institucija od državnog značaja, koji je tri godine bio zatvoren zbog činjenice da država nije bila u stanju da omogući redovno financiranje Muzeja niti da riješi njegov pravni status. Sudbina državnih institucija i spomenika kulture tako već godinama ovisi o tome iz koje stranke dolazi ministar i njegovih preferencija i stavova. Partizansko spomen groblje kao nacionalni spomenik pod administrativnom je zaštitom FBiH, no i entitetske vlasti nisu ništa poduzele u prevenciji daljnjeg uništavanja ovog spomenika. Njihovo se djelovanje uglavnom svodi na isprazne reakcije i floskule o značaju spomenika i potrebi njegove obnove, te pozivima gradskim vlastima Mostara da se uključe u rješavanje problema.
Ping-pong birokracija
Tako je bilo i početkom novembra kada su premijer FBiH Fadil Novalić i predsjedavajući Vijeća ministara BiH Denis Zvizdić posjetili Partizansko spomen groblje. „Odmah nakon današnje posjete mi ćemo s nadležnom agencijom poduzeti sve mjere fizičke zaštite ovog lokaliteta. Dalje, dogovorit ćemo dinamiku njegove rekonstrukcije. Partizanskom groblju moramo vratiti njegov dignitet i to mora biti naš prioritet”, izjavio je Novalić tom prilikom. Nekoliko dana nakon posjete, dva mostarska komunalna preduzeća, JP Parkovi i JP Komos, izvršili su radove na čišćenju i odvozu smeća s lokaliteta te kultiviranju vegetacije. Tri mjeseca kasnije spomenik je ponovo pretrpio znatna oštećenja jer nažalost “sve fizičke mjere zaštite” očigledno nisu podrazumijevale i stvarnu zaštitu.
Mostarski gradonačelnik Ljubo Bešlić, koji je na čelu grada od 2004. godine1, sastanku sa Zvizdićem i Novalićem nije prisustvovao. On je pak u više navrata izjavljivao kako smatra da je Partizansko spomen groblje i nemoguće zaštiti jer ga je nemoguće zatvoriti, kao i da su njegova rekonstrukcija i obnova u nadležnosti FBiH s obzirom na to da se radi o Nacionalnom spomeniku. Kao dokaz svoje posvećenosti rješavanju ovog problema, Bešlić često ističe da je upravo on osobno bio pokretač inicijative za uređenje Partizanskog spomen groblja 2003. godine, kada je i uspostavljen Odbor za podršku obnovi ovog kompleksa, te kako je u suradnji s Bogdanom Bogdanovićem i tadašnjim Federalnim ministrom kulture i sporta Gavrilom Grahovcem dogovorio sve faze i pripremne radnje za obnovu spomenika, ali da nakon djelomične rekonstrukcije koja se dogodila 2006. godine, izostaje financijska potpora federalnih vlasti. Svoju odgovornost za stanje u kojem se nalazi Partizansko Ljubo Bešlić amnestira isticanjem da se čak i u današnjoj situaciji, kada Mostar već skoro cijelu deceniju nema lokalne izbore, iz godišnjeg budžeta grada (koji donose Bešlić i njegov pomoćnik za financije) izdvaja 30.000 KM za njegovo održavanje. Postoje i trenuci kada gradonačelnik Mostara javno konstatira da je kompleks ipak vlasništvo Skupštine Općine grada i da on kao gradonačelnik Mostara ipak ima određene ingerencije kada je ovaj spomenik u pitanju.
Naime, Bešlić je sredinom oktobra prošle godine odbio dati suglasnost na odluku Agencije Stari Grad2, o imenovanju Odbora za obnovu Partizanskog spomen groblja i novog predsjednika ovog Odbora Sergeja Šotrića. U pismu upućenom direktoru ove Agencije, Bešlić je naveo kako “članove Odbora ne može imenovati Agencija bez da prethodno uputi inicijativu gradonačelniku sa zahtjevom za održavanje sastanka” koji će organizirati Gradska uprava ili delegirati obavezu Agenciji, kako bi se upražnjeno mjesto predsjednika i pojedinih članova Odbora “moglo obaviti u zakonitoj proceduri”. Istaknuo je da je to u nadležnosti Grada Mostara koji je i pomenuti Odbor prvi put imenovao 2003. godine.
Deklarativne vrijednosti
U mostarskom Udruženju antifašista i boraca NOR-a, koji je nešto ranije formirao svoj Odbor za obnovu i revitalizaciju Partizanskog spomen groblja i na čijem je čelu Raif Dizdarević, ovu Bešlićevu odluku podržavaju iako ističu da se u mnogočemu već godinama s gradonačelnikom ne slažu. Zaslugu za formiranje Odbora za obnovu 2003. godine pripisuju vlastitoj inicijativi, te tvrde da je Odbor svoj zadatak završio izradom projekta obnove koja je potom i uslijedila. Gradonačelniku Bešliću podnijeli su inicijativu da se nekadašnji Odbor upotpuni nedostajućim članovima ili da se formira novi Odbor koji bi pristupio što hitnijoj izradi projekta sanacije i zaštite spomenika. Ulogu Odbora čijeg su osnivači i koji broji na desetine članova, vide u stalnom lobiranju i vršenju pritiska na sve nivoe vlasti u BiH da preuzmu odgovornost koja im zakonom i pripada. S druge strane, Sergej Šotrić koji je bio domaćin Zvizdiću i Novaliću u nedavnoj posjeti Mostaru, ističe kako Odbor kojim predsjedava ima podršku federalnih i državnih vlasti, koji su izrazili punu spremnost da sudjeluju u svim etapama rekonstrukcije spomenika koje su već definirane. Tako je grad koji je gotovo u svemu djeljiv s dva, dobio i dva Odbora za obnovu Partizanskog spomen groblja i možda treći u nastajanju. Promatrajući iz tog konteksta moglo bi se pomisliti da je obnovu Partizanskog spomen groblja žele svi i da je na sceni otimačina za glavnu ulogu u tom procesu.
No, stvarnost i stanje u kojem se nalazi Bogdanovićev spomenik jasno odražavaju stav dviju dominantnih političkih stranaka u Mostaru i Federaciji, koje godinama oblikuju neke nove službene narative i zvanične kulture sjećanja, u kojima su antifašističke vrijednosti ili samo nominalne i deklarativne ili otvoreno revizionističke. Dovoljno je prisjetiti se da u Mostaru i danas postoje ulice s imenima ustaških ministara i zapovjednika ili da je u Sarajevu nedavno jedna osnovna škola dobila ime po ustaškom kolaboratoru. U takvom okruženju Partizansko spomen groblje dijeli sudbinu brojnih antifašističkih spomenika širom BiH i bivše Jugoslavije za čiju je valorizaciju, revitalizaciju i obnovu potrebno izgraditi neko novo društvo i izmijeniti dominantne narative, a ne umnožavati nove Odbore i inicijative koje u startu nemaju gotovo pa nikakve šanse.
proiezione del documentario “Nicola Grosa Moderno Antigone” (2012) regia di Mario Garofalo
a seguire aperitivo russo a cura di SaporeCritico
Per i testi precedenti si vedano:
https://it.groups.yahoo.com/neo/groups/crj-mailinglist/conversations/messages/8811 (fino a dicembre 2017)
https://it.groups.yahoo.com/neo/groups/crj-mailinglist/conversations/messages/8791 (fino a novembre 2017)
https://it.groups.yahoo.com/neo/groups/crj-mailinglist/conversations/messages/8741 (fino a luglio 2017).
Per altri testi di e su Mira Marković si veda alla nostra pagina https://www.cnj.it/MILOS/miramarkovic.htm .
(A cura di I. Slavo)]
KO JE I ZBOG ČEGA UBIO MOG SLOBODANA? Mira Marković ekskluzivno otkrila DO SADA NEPOZNATE DETALJE (FOTO)
- Svetlosti i senke koje povremeno i na smenu stižu iz Haškog tribunala nemaju ozbiljnu težinu. Tamo, kao i na mestu nadležnom za Haški tribunal, savršeno dobro znaju da Slobodan Milošević ne snosi nikakvu odgovornost za bilo kakvo nasilje u ratovima u Bosni i Hercegovini, Hrvatskoj i na Kosovu. Naprotiv. Mir nije odgovarao onima koji su rat izazvali. A nasilje na Kosovu i finansirali. Slobodan Milošević je svojim zalaganjem za pravedan mir i protiv svakog nasilja doživljen kao nelojalan pravilima igre od sveta koji je sebe smatrao nadležnim za sve na svetu.
Ko nije završio u Hagu, a trebalo je tamo da se nađe?
- Niko. Sud u Hagu je savremeni Gestapo. A zatvor njegova robijašnica. U tom zatvoru su za vreme Drugog svetskog rata bili zatvarani holandski rodoljubi, borci protiv fašizma.
- Imao je apsolutno drugačiji tretman. U njegovoj ćeliji su mesecima bila upaljena svetla noću i neprekidno su radile kamere. Svetla su povremeno isključivana, pa opet uključivana. Ali kamere nisu nikad prestale da rade. Bile su prisutne i u prostoriji u kojoj je primao posete. Kad sam ja dolazila, uvek je našim susretima bio prisutan neko od službenika Tribunala. Samo sam ja imala pravo da dođem u posetu na tri dana. Svi drugi su imali pravo na mnogo više dana. Poklone koje sam mu odnosila, na primer, za rođendan, preuzimali su i njemu ih predavali posle nekoliko dana, ali pošto su za polovinu procenili da ne odgovaraju pravilima koja važe za zatvor. Mada sam se ja tih pravila strogo držala. Ne zbog poštovanja zatvorskih pravila, već iz želje da on dobije sve što sam sa sobom ponela. Novine, knjige i diskove sa muzikom koje sam mu donosila dobijao je tek pošto su novine i knjige pročitali, a diskove sa muzikom preslušali. Takav tretman nije imao niko osim njega.
- Ne, naravno. Ako mislite na nekakve nagodbe, šefovi Alijanse su znali da on nije partner za tu vrstu pregovora.
- Ne sumnjam u takav predlog. To liči na sud u Hagu i na kancelariju čiji je on ispostava. Ko svog protivnika ne može da pobedi viteški i javno, pokušava da ga se reši niskim udarcima, iz potaje, u mraku. Otrovi, crne mantije, maske na licu... kao u najgorim danima srednjeg veka.
S vremena na vreme se aktuelizuje i priča da je Milošević prodat Hagu, i to, kako neki čak tvrde, za deset miliona dolara. Imate li vi nekakvih saznanja o tome?
- U svojim memoarima Karla del Ponte opisuje svoj susret sa Đinđićem, sa kojim se pogađala o odlasku Slobodana Miloševića u Hag i ceni za njega: „Sećam se Đinđićevog glasnog smeha kad je rekao: ‚Dajte mi milijardu i vaš je!‘“
Vi i danas ostajete pri tvrdnjama da je vaš suprug ubijen u Hagu?
- Slobodan je u Hagu ubijen. U Hag je došao bolestan od srca. Nije lečen, osim što ga je povremeno pregledao lekar opšte prakse, zaposlen u zatvoru, i davao mu kao terapiju lek protiv gripa - paracetamol. Vremenom se osećao sve gore. Dva puta je bio na pregledu u bolnici u Hagu na svoj zahtev. Na odgovor za zahteve da ode tamo dugo je čekao, a zatim je još duže čekao na izveštaj iz bolnice - dijagnozu i moguću terapiju. U međuvremenu je bio sve više bolestan, ali se i dalje pripremao za suđenje i svakodnevno odlazio na sud kao da je najzdraviji na svetu. Na raspolaganju mu je bilo tri i po miliona stranica na engleskom jeziku, za koje bi mu bilo potrebno više od dvadeset godina da ih pročita i na srpskom. O lekovima koje je dobijao nije znao ništa. Donosio bi mu ih zatvorski čuvar i morao je da ih popije u njegovom prisustvu. Svaki put mu je od tih lekova bilo sve gore. Kad je konačno 2006. došla ekipa međunarodnog konzilijuma da ga pregleda, ustanovili su da je njegovo zdravlje teško oštećeno i da je neophodno lečenje u bolnici. Vlada Ruske Federacije dala je saglasnost za njegovo lečenje u Moskvi. Ali je sud taj zahtev odbio 24. februara 2006.
Kazati da je Milošević ubijen u Sheveningenu su ozbiljne optužbe. Koji bi motiv Tribunal imao za to?
- Pošto je prva faza suđenja - tužba, u kojoj je ispitao 296 svedoka, uglavnom albanskih lažova i nekih srpskih ulizica, prošla trijumfalno, čak i po pisanju svih svetskih medija bilo je jasno da će tek sledeća faza - odbrana, kad sagovornici budu drugačiji ljudi, biti definitivan debakl suda. Da do toga ne bi došlo, preduzete su mere dodatnog iscrpljivanja. Za pripremu odbrane dobio je tri meseca. Tužbu je protiv njega pripremalo mnogo slobodnih i zdravih ljudi bar od 1999, a po nekim izvorima i od 1994, a on je svoju odbranu spremao sam, bolestan i u zatvoru. I spremio je. I odbrana je bila superiorna, kao što su svi znali da će biti. Do kraja odbrane i završetka suđenja ostalo je još samo trideset sati. Bilo je jasno da ne mogu da ga osude ni po kojoj osnovi, ali je bilo jasno i da ne mogu da ga oslobode. Zato su morali da ga ubiju. Izbegavanjem lečenja, trovanjem lekovima i beskrajnim iscrpljivanjem okončao se njegov život 11. marta 2006, u zoru.
- On je uhapšen sa ciljem da bude osuđen. A ne da bude ubijen. Ali kad su videli da ne mogu da ga osude, odlučili su da ga ubiju. Donošenje takve odluke bilo je znak slabosti, a ne snage. Da su imali snagu veću od njegove, oni bi ga pobedili na sudu, a ne otrovali u zatvoru. Na fizičko likvidiranje političkog protivnika iz potaje odlučuje se slabija strana da bi izbegla javno priznanje da je u političkoj borbi inferiornija, da nije dorasla svom protivniku.
A da li vam je nekada lično govorio o tome da ga truju ili da hoće da ga ubiju?
- Da ga truju, rekao je meni. Napisao je to i u pismu kojim se obratio za pomoć Ministarstvu inostranih poslova Ruske Federacije, koje je 10. marta, samo jedan dan pre smrti, advokat Zdenko Tomanović pročitao novinarima i predao u ambasadu Ruske Federacije u Hagu.
Posle svega kako će, prema vašoj oceni, ostati u istoriji upamćen sud u Hagu?
- Kao imperijalno sredstvo nasilja nad protivnicima neokolonijalizma.
Pređimo na devedesete. Kako je Milošević od „faktora mira i stabilnosti na Balkanu“ lako stigao do „balkanskog kasapina“?
- Početkom devedesetih godina on je bio najautoritativnija politička ličnost na prostoru nekadašnje Jugoslavije i Balkanu. Svako van Balkana ko je hteo da vodi politiku na Balkanu i smatrao da ima uslova za to razume se da je za saradnika u tome tražio nekog sa autoritetom i odgovarajućim uticajem u javnom životu. Pa je logično bilo da kandidata za takvu saradnju traži u Slobodanu Miloševiću. On saradnju ni sa kim ne bi odbio, pod uslovom da ona ne bude na štetu njegovog naroda. U tom smislu, pokazao je apsolutnu i pritom nedopustivu nekooperativnost. Tako je potencijalni saradnik od faktora stabilnosti postao njegov antipod.
- On u Srbiji nije vođen. U ratovima koji su vođeni u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini Srbija je plebiscitarnom voljom srpskog naroda materijalno i moralno pomagala Srbe, kao što je Hrvatska pomagala Hrvate, a islamske zemlje muslimane.
A sankcije?
- Sankcije su Srbiji uvedene zbog te materijalne i moralne pomoći Srbima u ratovima izvan Srbije. To je bilo zvanično obrazloženje međunarodne zajednice za uvođenje sankcija. U Srbiji je tada dominiralo raspoloženje - pomoći ćemo braći preko Drine uprkos sankcijama. Doduše, tada se niko u Srbiji nije setio da pita međunarodnu zajednicu zašto nije uvela sankcije Hrvatskoj, koja je pomagala Hrvate u tim ratovima, i nekim islamskim zemljama koje su pomagale muslimane u ratu u Bosni i Hercegovini.
- Bombardovanje nismo mogli da izbegnemo jer delegacija Srbije na pregovorima u Rambujeu nije mogla da potpiše dokument koji je predlagao da NATO dobije kontrolu nad celom teritorijom SRJ. Takav je bio i stav Skupštine Srbije, koja je na sednici od 23. marta, dan pred bombardovanje, skoro jednoglasno odbila da prihvati prisustvo stranih vojnih trupa na svojoj teritoriji. Sto devedeset jedan glas bio je „za“. Osam poslanika nije glasalo. Niko nije bio uzdržan i niko nije bio protiv.
Vidite li u svemu tome i deo sopstvene odgovornosti?
- I u dobroj i prilično nelogičnoj nameri da vam izađem u susret u pogledu svoje odgovornosti za ratove izvan Srbije, sankcije koje je međunarodna zajednica uvela Srbiji zbog tih ratova, te bombardovanja koje je bilo odmazda za nesaglasnost srpske delegacije u Rambujeu i Skupštine Srbije za prisustvo stranih vojnih trupa na teritoriji SRJ, dakle, uprkos svim naporima sa svoje strane da u tome nađem deo svoje odgovornosti, nisam uspela da je vidim.
Šta odgovarate na tvrdnje da ste imali presudan uticaj na Miloševića i da ste zapravo vi vodili državu?
- Mi smo u najranijoj mladosti formirali zajednički pogled na svet, imali smo iste ili veoma slične etičke, političke i estetske vrednosti. Imali smo isti selektivan odnos prema prošlosti, iz istih razloga smo želeli da budemo prisutni u sadašnjem vremenu, u istu smo budućnost verovali. Svesti to na banalnost „Mira je uticala na njega“, mada bi taj uticaj mogao da bude i obratan - više degradira onoga ko taj odnos među nama tako vidi nego što degradira stvaran odnos među nama. Ja sam pred tom banalizacijom nemoćna. Sve što mogu da kažem jeste da nije bilo tako. Ko hoće - neka mi veruje, ko neće ili ne može, neka ostane pri slici koja je nemaštovita simplifikacija stvarnosti koja se zasniva na krhkim i neozbiljnim pretpostavkama.
- Naravno da nisu. Bez obzira na sve političke i lične razlike koje ih dele, obojica su obrazovani i ozbiljni ljudi. Tako politiku i političke razgovore zamišljaju oni koji o njima razmenjuju mišljenja u kafanama. Taj kafansko-dućandžijski pogled na politiku prisutan je u svim vremenima, i najburnijim. Oni tu buru i, kad je najburnija, vide kao vodvilj.
Šta vidite kao svoju najveću grešku u politici tokom devedesetih?
- To je bila lakovernost. Muž i deca su mi to prebacivali oduvek, ali ja sam to odbijala da vidim. Pretpostavljam da sam takva i danas.
A Miloševićevu?
- Strpljenje i tolerantnost prema nekim usijanim glavama u rukovodstvu preko Drine devedesetih godina, koji su i najbolju volju međunarodne zajednice, kada bi bila ispoljena, odbijali, rukovođeni iracionalnom zabludom o sigurnoj pobedi, na koju su, međutim, računali oslanjajući se na njega.
Прогнана и неизгубљена
28.април 2018
Уметности имају према њима негативан или позитиван однос. У том смислу имају активну друштвену улогу.
Ако је однос уметности према тим приликама позитиван, доприносе афирмацији вредности за које се друштво залаже и подстицајно доприносе разлозима да их прихвате будуће генерације.
Ако имају негативан однос према текућој стварности, допирносе разлозима да се она мења, да се креира другачија будућност.
Наравно, и степен развоја уметности и њихова активна улога у развоју друштва, зависе од услова, односно од слободе коју за то имају.
Сви друштвени системи су по правилу подржавали оне уметности које су имале позитиван однос према њима и вредностима за које се тај систем залагао. И са нетрпрељивошћу су се односили према уметностима које су имале критичан однос према текућој стварности. Некад је исход те нетрпељивости био окрутан – рад је таквим уметницима забрањиван, уметничка дела су уништавана, а многи уметници су били изложени животној опасности, коју нажалост неки нису могли да избегну.
Ако су неки уметници и њихов рад иако крајње критични према стварности, режиму и његовим недостатцима преживели, то је често било зато што их они који су одлучивали о уметничким делима нису разумели. Нису срећом, видели опасност за своју политику или су је само потценили.
Да није било тако не би Балзак, највећи критичар ране фазе француског капитализма, написао „Људску комедију“, нити би Емил Зола написао књиге у којима је оптуживао сваки а не само рани и француски капитализам.
Да није тако не би Толстој изразио сумњу у праведност царске Русије у којој је живео. Истина, опрезну. Та опрезност га је заштитила од судбине коју због своје неопрезности није могао да избегне Достојевски. Али је сумња у праведност феудално – монархистичке збиље ипак остала присутна за будућа поколења.
Од текуће одговорности, срећом, је био заштићен и Џон Голсворди. Његова породично-љубавна прича у наставцима „Сага о форсајтима“ остала је жива и инспиративна литература за генерације образованих али и мање образованих читалаца после њега, мада је у њеној суштини садржан његов негативан однос према власништву на чијим је темељима обликован свет у коме је живео – у оно време недодирљиви енглески капитализам.
Ни „Плодови гнева“ Џона Стајнбека нису доживљени од стране америчког естаблишмента као левичарска и побуњеничка литература, па је његов роман остао у наслеђе будућим побуњеницима.
Нушићеве књиге су власти у ондашњој Србији ипак у целини доживљавале као духовиту литературу, па је његова критика ондашњег друштва опстала до данас, да и данас буде платформа ругању моралној изопачености и глупости.
Најбоље су у сваком смислу пролазиле уметности које су подржавале текући систем, а нарочито оне које су га глорификовале. Подршку су у свим временима имале уметности, нарочито књижевност, које су се бавиле далеком прошлошћу и то са аспекта који није могао индиректно да нанесе штету садашњости, а често је некако успевао да јој буде од користи.
У земљама транзиције у Источној Европи, где су се религија и црква на велика врата вратиле у живот као политички субјект, књига о животу неког свеца из четрнаестог века је литература која ће имати материјалну, финансијску, медијску, чак и стручну подршку без обзира на њену вредност. Као да је четрнаести век од значаја за ново доба и да подржава духовни раст двадесет првог века. Четрнаести век, наравно, нема значај за ново доба и не доприноси духовном развоју двадесет првог века. Али, таква литература може тренутно да скрене пажњу јавности са текућих проблема, па чак, ако су велики, да их учини тривијалним у односу на тобожњу библијску драматичност из далеке прошлости.
Култура једног народа је одраз стања у друштву у коме тај народ тренутно живи, али је то одражавање било кроз историју различито испољено.
У развијеном Средњем веку у великим европским монархијама висока уметничка дела су постојала и била су доступна класној елити. Музика Баха и Бетовена је могла да се чује у царским и краљевским палатама, у црквама, али и у аристократским салонима. Народу је био доступан фолклор. Сиротињи, ваљда, ништа.
Буржоаско друштво је било демократичније, нарочито је то постајало временом. Књиге, музика и слике постале су масовније, присутније све већем броју људи, владајућа класа је била распрострањенија, мање изолирана од аристократије, комуникативнија, ишла је у позориште, касније у биоскоп, на музичке концерте и фестивале, на изложбе, читала књиге које је куповала у књижарама .... Али су то могли и многи други, скромније образовани и сиромашнији - службеници и радници - али не тако необразовани и сиромашни као што су својевремено били кметови.
Ко је знао да чита могао је да чита Виктора Игоа, Стендала, Золу. Женски читаоци су, рецимо, могли да читају „Мадам Бовари“ и „Воденицу на Флоси“. Али није било јефтине литературе.
Није постојало културно тржиште, односно није постојало тржиште уметности. Тржиште на коме су се налазили материјални производи, није се још, бар не у почетку грађанског друштва, појавило и као тржиште духовних вредности. Уметност још није постала роба.
Тада, уосталом, писци, композитори, сликари (осим понеки) нису радили због новца. Није Емил Зола написао „Жерминал“, једну од најснажнијих побуњеничких књига на свету, да би на њој зарадио, већ да би отворио очи француској и европској сиротињи. Није Клод Моне сликао локвање на површини плаве воде да би се помоћу тих слика обогатио, већ да би на нови, другачији начин приказао не само лепоту, него и стварност. Као што је из сличних разлога Клод Дебиси компоновао „у то време Вртове под месечином“.
Временом ће раст капитала и апсолутна надмоћ тржишта освојити сферу културе. Скромно образовање било је препрека која је лишавала велики део популације и у најразвијенијим земљама Европе да читају, а поготово да разумеју Анатола Франса, па чак и Флобера. Да слушају Баха, Вивалдија и Менделсона.
Али су људи имали потребу за књигама, музиком и сликама. Тако је почело да се рађа тржиште, које ће им у том погледу изаћи у сусрет. Које је знало за границе широке популације. Па су тако на тржишту почеле да се пласирају одговарајуће књиге, слике и музика. Почело је да се „производи“ оно за чиме се претпостављало да има потребе. А кад се показало да је та веза успостављена родиле су се понуда и потражња, тржиште је освојило зону духовног, интелектуалног живота. У том процесу освајања жртва је био тај живот. Јер су се у њему нашли нижи степен књижевности, сликарства и музике у односу на дотадашњи. Намењен онима који је висок степен уметничких дела био недоступан, додуше не њиховом кривицом.
Како време буде пролазило та ће се моћ овог тржишта увећавати и ширити. Па ће тако временом доминацију стећи низак и све нижи ниво.
Јефтине и лаке књиге, таква иста музика и слике, привући ће пажњу и оних који због вишег образовног нивоа иначе нису на њих били принуђени.
Јер је лакше читати лаку него тешку литературу. Банална љубавна прича или кратки криминални роман не ангажују ни интелектуалне, ни етичке, ни естетске ресурсе.
То се исто догађало и са сликарством, можда, највише са музиком.
Лакше је, пријатније гледати слику вазне са цвећем скоро исту као што је она која је послужила као модел него Пикасову „Гернику“ – неестетску кубистичку евиденцију фашистичког масакра; пријатније од импресинистичке кише која непрекидно пада на париске булеваре крајем деветнаестог века. Пријатније, чак и од „Колибе“ Мориса Вламанка – тамну, плавичасту усамљеност пре него што падне ноћ.
За разлику од симфоније песмица коју може да запамти па и да отпева скоро свако не захтева никакво музичко образовање, чак ни општу културу. А поготово не рафинирану потребу за лепотом, која без те рафинираности не би била лепа.
Антивредност, при том комерцијализована, то је друго име за кич у култури.
Ето, тако се родио.
Он је класни одговор буржоаске епохе културним потребама свих социјалних слојева који нису спадали у владајућу класу.
Те потребе су биле ниске. Али су као такве, ниске, и требало да буду сачуване.
Пре свега зато што је њихово стицање и одржавање било јефтино. Стицање и неговање виших културних потреба је скупо. Да би могао да се слуша Вивалди, допадне Мондијани и разуме Андрижит потребно је дуго, сложено и скупо школовање за које владајућа класа нема никакав интерес да даје новац. Напротив.
Има интерес да га сви остали, осим њих на власти, никад не стекну.
Јер би стицање вишег образовања изменило слику света онима који је виде као једину и себе у њој као осуђене на њу. Сваки корак ка вишем образовању претворио би те осуђенике у побуњенике.
И учинио их способним да промене стварност, да укину стварност у којој су сиромашни и немоћни.
Кич је моћан чувар класног света. Докле год је новогодишња разгледница парадигма ликовне лепоте а мексичке серије ризница етичко-педагошких поука, одолеваће времену социјална пирамида чији су темељи постављени пре више од пет хиљада година.
Правила класне игре која негују кич нису мотивисана страхом да ће захваљујући вишем и високом масовном образовању већина почети да слуша Вивалдија, већ страхом да ће се већина трансформисати у цивилизоване и слободне људе. И укинути свет који их је те позиције лишавао. И детронизовати његове творце и чуваре.
Степен развоја друштва, његову хуманизацију и еманципацију у целини, не показују само величина бруто производа, ни број незапослених, ни висина просечне плате, ни социјална сигурност .... То су, наравно, најбитнији параметри развоја и индикатори напретка.
У те параметре спада и сфера културног живота.
У високо развијеним друштвима у ниво хуманизације и еманципације спада и висок степен уметничког стваралаштва, али и доступност резултата тог стваралаштва све већем броју људи.
Не може се у савременом свету сматрати високо развијеним друштвеним системом онај у коме нису исто, као и материјална достигнућа, све већем броју људи доступне и научне и уметничке тековине. То значи, не само да људи имају централно грејање и купатило, већ и да могу да слушају лепу музику и да читају књиге које имају уметничку вредност.
Али, низак ниво културних потреба у масовним размерама, бар у развијеним земљама, није увек само резултат класне опрезности, оправданог страха да би њена хијерархијска позиција могла да буде угрожена.
Може да буде и последица небриге од стране естаблишмента, бахатост власти која занемарује више од две хиљаде година старо искуство да су народу потребне и хлеб и игре. Нуди му само хлеб.
Додуше, има и игара. Али, оне, за разлику од хлеба, не кооренспондирају са овим веком. Из оне су прошлости у којој већина добија само оно што јој је неопходно да би била способна да служи мањини.
МУКЕ ПРОВИНЦИЈСКОГ КАПИТАЛИЗМА
Пише: МИРА МАРКОВИЋ
У социјалистичким земљама, али и у круговима свих напредних људи у Европи, таква америчка збиља била је предмет супериорног ругања прилично огољеној слици диктатуре капитала, која суспендује све друге димензије власти и политике, односно, која их све своди на једну, себе саму.
Сав остали капиталистички свет, и европски, који је уосталом његова постојбина, био је дистанциран од таквог америчког испољавања апсолутизма капитала, или је бар веровао да се од њега дистанцирао, наглашавајући аутономност законодавне и извршне власти и на Уставу заснован легитимитет председничке.
Ако је после Другог светског рата амерички капитализам изгледао капиталистичкије од европског то није било зато што је такав био, већ зато што му је економска и војна експанзија и на њој заснована доминација САД снизила праг цивилизацијске уљудности, укинула разлоге за прикривање стварног лица капитала као апсолутног и јединог владара.
Али временом то лице је губило на својој прекоокеанској „ексклузивности“, све се мање и на другим адресама прикривало да финансијски и други капитали креирају политику на свим нивоима и у свим равнима.
Тај вертикални и хоризонтални свет до краја двадесетог века био је у надлежности капитала у друштвена која су била заснована на карактеру његове својине.
Да би у следећем, овом веку, тај принцип владавине почео да буде примењиван и пирмењен и у новоформираним, такозваним транзиционим друштвима.
Тај провинцијски капитализам у свом неартикулисаном друштвеном и државном бићу ипак испољава битна својства матичног играча – између осталог и она својства да приватни капитал, без обзира на порекло и старост, финансира одлуке које треба да буду донесене у његовом интересу.
Све мање прикривена очигледност те стварности (истине) у овим срединама није прихваћена као логичан поредак ствари, као нужност која произилази из природе капитала.
Трагови претходног некапиталистичког живота још су жива инерција по којој политика на сваком, а нарочито на највишем нивоу, мора да буде вођена у општем, заједничком и равноправном интересу свих грађана.
Та инерција је разлог који провинцијском, транзиционом капитализму отежава приближавање капиталистичкој метрополи. Овде грађани, и образовани и необразовани подједнако, остају згранути над могућношћу да се иза неких одлука власти налазе интереси неког од припадника половине процената тек формиране нове капиталистичке класе, или можда свих припадника те половине процента.
Капиталистички начин производње, ма како дефектан, с обзиром на дужину свог живота и с обзиром на историјски дисконтинуитет који га је вратио на друштвену сцену пошто је са ње једном сишао, реанимирао је своје механизме, успоставио је своје власништво као једино или као доминантно.
Али из њега још није репородукована одговарајућа свест, ни друштвена, ни групна, ни индивидуална.
Капиталистичко биће је успостављено, какво такво, провинцијално, адолесцентно, али је успостављено.
Свест која треба да буде генерисана, заснована на том бићу, не може да то постане аутоматски. Не може ни брзо, ни лако.
Биће потребно да прође неко време док се грађанска јавност не привикне и не помири са чињеницом да парламентарна демократија не функционише у њиховом интересу већ у здруженом, кооперативном, финансијско-политичком интересу чије лице капитал нема намеру да обелодани не из моралних скрупула, већ из оправданог уверења да се та симбиоза никога не тиче, осим њених учесника. То није сукобљено са моралом. Напротив. То је природа морала чији је карактер креирао капитал.
Према томе, од тек успостављеног периферног-провинцијалног капитализма до одговарајуће свести, проћи ће неко и не баш кратко време.
Не, дакле, само зато што ниједно ново друштвено-историјско биће не прати аутоматски одређена свест, већ и из неких других разлога.
Један је колебљива, неариткулисана природа новог друштвено-историјског бића (у лицу транзиционог капитализма).
А други је сукобљеност тог бића са историјским континуитетом. У овим друштвима, текући историјски тип друштва се успоставља по други пут. Једном је био, сменио га је следећи, његово враћање представља антиисторијску појаву, историјски ексцес и као такав додатно отежава формирање друштвене свести о логичности и нужности друштвеног система који је актуелан.
Онолико дуго колико то биће буде друштвено-економски, политички и културно-конфузно, толико ће га дуго, односно, још дуже, пратити не само слично конфузна, већ још конфузнија свест.
ЕХО СТАРЕ МУЗИКЕ
Пише: Мира Марковић
16.април 2018
Остала је на власти дванаест година.
Док је вршила власт имала је сву подршку међународне заједнице, пре свега влада неких западних земаља. То јест, оних западних влада уз чију је финансијску, политичку и медијску помоћ и дошла на власт.
Та њихова подршка је подразумевала поштовање њихових правила игре. Економска, социјална и културна политика су вођене у договору са америчком администрацијом, Европском унијом, Светском банком и Међународним монетарним фондом. Додуше, те су адресе биле комплементарне. Деловале су углавном као једна.
Тако је власт у Београду дванаест година функционисала као марионетска.
Њене тековине су биле следеће.
- Почело је са насиљем.
Сутрадан после пуча почео је политички масакр. Формирани су такозвани кризни штабови који су, примењујући физичку силу, смењивали стотине руководилаца у државним службама, здравству, образовању, јавним установама, на свим нивоима и у свим срединама.
Дотадашњи истакнути руководиоци су хапшени, чланови претходно владајућих партија су пребијани на улицама, у неким случајевима психичком и физичком насиљу су била изложена њихова деца у школама, чак су из обданишта избацивана деца ако су им родитељи припадали претходној власти.
Када су неколико месеци касније новог председника Владе убили криминалци са којима је био финансијски и лично близак, то убиство је послужило као повод за увођење ванредног стања за време кога је ухапшено дванаест и по хиљада људи, тобоже осумњичених за убиство и криминал уопште. А радило се о хапшењу преко давнаест хиљада неистомишљеника. То је био монструозан начин да се уклоне из политичког и друштвеног живота, а да се неухапшеним неистомишљеницима и осталим грађанима поручи шта их чека у тек успостављеној демократији уколико покушају, не само да буду критични, већ уколико не буду манифестно лојални и крајње покорни.
- А затим се десила територијална ампутација.
Косово је, уз индиректну сагласност нове власти, предато албанској мањини да на српској земљи формира своју државу. До 2008. године косовска држава је стекла све атрибуте државности, имала је свог Председника, Скупштину, Владу и све остале институције власти. И призната је од великог, највећег дела међународне заједнице.
- Економска деградација је почела брзо.
У процесу приватизације била је укинута друштвена својина и на минимум сведена државна. Скоро сва материјална добра (фабрике, рудници, пољопривредна добра, енергетски ресурси, банке, угоститељски објекти) купили су странци по повољним ценама, чиме је земља остала не само без свог богатства већ и без економског, па према томе, и без националног и државног суверенитета.
Оно што нису купили странци купили су домаћи купци, такође по ниским ценама.
Поставши власници значајних материјалних добара стекли су и логично право да врше утицај на политички живот. Отоврен је пут билатералног споразума нових капиталиста и власти. Домаћи купци којима је власт омогућила да јефтино купе скупа добра персонално су подржавали власт, а у наставку стекли услове да захваљујући тој подршци своје богатство увећавају и постепено утичу на доношење одлука које је требало да буду у њиховом интересу.
За то време спољни дуг Србије је са 6,4 милијарде евра, какав је био пре пуча, порастао на 46,3 милијарде евра, док је број незапослених порастао у односу на време пре пуча за сто одсто. Србија се са око милион незапослених нашла по незапослености у врху Европе.
- У тим околностима почиње драматично социјално раслојавање.
Иако су земљи укинуте санкције после пуча, иако је имала помоћ Међународног монетарног фонда, према подацима Светске статистичке организације, социјално раслојавање је на самом почетку нове власти било највеће у Европи или на другом месту после Турске.
Осамдесет одсто становништва живело је са мање прихода од просечне плате, а педесет одсто са примањима мањим од 212 евра. С тим што је просечна плата била то само фиктивно, јер су на њено формирање утицала енормно висока примања изузетно мале мањине. Један посто становништва имао је плату од хиљаду евра, а половину једног процента представљали су приходи нових богаташа.
Реанимиран је социјални образац по коме је функционисао рани капитализам, али са препрекама које су стигле са првим знацима антикапиталистичких протеста и са одговарајућим променама већ у деветнаестом веку.
На почетку двадесет првог века тих препрека у Србији није било.
- Вишестраначки систем се манифестовао као присуство великог броја партија које се међусобно нису битно разликовале, разлика између деснице и левице се свела на минимум, некад ни њега није било.
Скоро све партије су биле дисциплиноване испоставе глобалног колонијализма. Оне су међусобно успостављале коалиције на принципу оне прагматичности која им је после избора обезбеђивала власт.
- Војска је такорећи укинута са образложењем да Србија више нема непријатеље, па јој у размерама у којима је раније постојала војска више није потребна. Почиње смањивање трошкова за војску, нарочито за ПВО, а увођење цивилног војног рока имало је за циљ да број војника смањи. Истовремено су са високих војних функција удаљени најистакнутији војни руководиоци. Децембра 2001. године догодила се „сеча генерала“. У једном дану их је пензионисано 44, а радило се о најзалужнијим у борби против албанског тероризма и сепаратизма. И при том није им још било време за пензију.
Рука која је извела реформу војске је био министар одбране, а мозак НАТО.
Српском војском, као и српском државом, су тако управљали они који су Србију бомбардовали, али коју у том рату нису победили. Оно што нису успели у рату, постигли су после пуча, у миру, кад су на власт довели своју власт.
- Бесплатно образовање је практично било укинуто.
Основно и средње образовање су формално били бесплатни, али су стварно постали скупи, а високо образовање је постајало све мање доступно сиромашној омладини. То образовно раслојавање је драстично расло са отварањем приватних школа и приватних факултета који су постали привилегија богатих. Они су одиграли додатну улогу у деградацији образовног система у целини јер су се одвијали изван сваке државне и друштвене контроле, не само кад је у питању садржај образовања, већ и његова цена. Приватне школе, нарочито приватни факултети ће дипломе продавати а по потреби и поклањати.
А цео систем образовања добиће задатак да цивилизацијски потцени националну историју, од омаловажавања борбе српског народа за слободу у протеклим вековима и успеха у тој борби, преко минимизирања националног доприноса ослободилачким тековинама балканских и европских народа, до карикирања националне традиције и изругивања националним успоменама и навикама. Нарочито је на свим нивоима образовања дошло до фалсификовања најновије историје којим је требало да се сарадници фашистичких окупатора у Другом светском рату изједначе са ослободиоцима од фашиста и окупатора. У неким приликама се у тим фалсификовању ишло и даље па су се борци против фашиста покушали да компромитују а сарадници фашиста глорификују. - Здравство је било једна од највећих жртава неолибералне политике. Демонтирање државног власништва у сфери материјалне производње и многих институција манифестовало се у сфери здравства као пад медицинских и етичких стандарда. Умножавање приватних здравствених услуга, пре свега преко болница и поликлиника, повећало је ниво медицинског комфора, често и квалитета услуга, али је истовремено лишило могућности огромну већину грађана да им буду доступни. - Еколошка политика две године после бомбардовања земље осиромашеним уранијумом изгледала је као гротеска. У поређењу са земљама у којима је еколошка брига била колико издувни гасови из градског саобраћаја загађују ваздух у некој стамбеној четврти или колико отпадне воде из неке фабрике оштећују воду у најближој реци, у поређењу са тим земљама, дакле, брига о води, ваздуху и тлу на које је пало петнаест тона осиромашеног уранијума није више била еколошке природе већ ствар голе егзистенције. Већ две године после бомбардовања Србија се нашла на врху оболелих од канцера у Европи. - Али, истовремено у тој истој години Србија је срдачно угостила генералног секретара НАТО-а у Београду и суспендовала оптужнице најодговорнијих личности за одлуку о бомбардовању и само бомбардовање које је преходна власт после бомбардовања против њих подигла. Тако је на готово директан начин оправдала бомбардовање. - У прилог тог оправдања налази се и чињеница да је у тој истој години испоручила мимо Устава и закона, самовољом марионетске власти, политичком суду НАТО у Хагу дотадашњег председника држава и врховног команданта Војске Југославије која се борила против агресије на њу. А, затим две године касније и сав државни, војни и политички врх који је то био у претходној власти и који се заједничким напорима, на челу са шефом државе, опирао, не само насиљу НАТО, већ и колонизацији земље у читавој преходној деценији. Да би та политика марионетске власти добила легалитет и легитимитет 2009. године је у Скупштини Србије, чију су већину представљали посланици коалиције Демократске странке и Социјалистичке партије Србије, донесена одлука о сарадњи са хашким трибуналом. У складу са том одлуком, односно, у складу са том политиком, требало је да у Хаг буду испоручени сви које је хашки суд тражио на основу одговорности за ратне злочине према Хрватима у Хрватској, према Хрватима и Муслиманима у Босни и Херцеговини и према Албанцима на Косову. Резултат те одлуке, односно те политике коалиције Демократске странке и Социјалистичке партије Србије, су сва друга изручења Срба у Хаг. А затим, и све вишегодишње робије и смрти које су им се тамо догодиле. Срби у затвору у Шевенингену осуђени су на суду у Хагу на хиљаду година робије. Хашку Ћеле кулу будућа поколења Срба нека памте по новим јаничарима, као што су ону на југу Србије вековима памтили по Турцима. После више од једне деценије, такву власт је 2012. године на изборима сменила друга. Од онда до данас, 2018. године, међусобно издељени и посвађани остаци те претходне, смењене власти, у свим изборним приликама покушавају да се врате на власт. У изборним кампањама критикују и оптужују постојећу власт за недостатке које су им сами оставили у наслеђе. А нудећи при том себе као решење занемарују детаљ – да су на власти били дванаест претходних година и да су у тих дванаест година показали све своје способности и резултате тих способности. Нормалном човеку остаје да се запита и зачуди, не из моралних разлога, већ из здраворазумских – како преко тих дванаест година прелазе као да нису ни постојале. И нуде себе као ново (боље) решење. И како било ко може да прихвати нуђење услуга старих играча који се нису снашли у игри иако су им музику за њу написали најбољи евроатлански композитори. Могуће је да се због одсуства смисла за музику не би снашли ни у моравском фолклору. Али, ко зна. Можда је музичка несналажљивост последица њиховог духовног раста – моравски фолклор им је био прост, евроатлански марш сложен. Па ипак, они се нуде да опет играју. Може и без музике. Само да су на позорници и да им се из партера диве. Или бар да их гледају са локације која искључује могућност учешћа. Али ако има оних који би да им се врате ови неталентовани плесачи, треба да знају, да ако би им се вратили, ризикују да их ујутру баш не буди песма.
СУДБИНА МОРАЛНОГ ДУГА
Пише: Мира Марковић
5.април 2018
Наредна поколења ће им за њих бити захвална, цениће и славити и њих и оно што су им у наслеђе оставили.
Извесност таквог исхода резултата свог рада и патњи поднесених у ратовима, један је од моћних и вечних мотива којима су припадници сваке генерације били руковођени радећи и ратујући. Тај мотив је обележио њихов труд, њихова одрицања, њихове патње, њихове жртве. Ни једна генерација није живела само за себе, или то бар нису најбољи у њој. Свака је имала пред собом и животе своје деце, и њихове деце, будуће људе, будућност која ће бити срећнија од садашњости у којој они живе.
Али је у свакој генерацији један њен део, онај који је остао жив, имао прилику да се разочара. Многи од оних на које су мислили радећи и ратујући нису резултате тог рада и те борбе умели да цене, ретко су настављали рад и борбу тамо где су њихови очеви стали. Па се поставља питање да ли су уопште били вредни мотива којим су њихови преци били руковођени.
Та комбинација наде и разочарења понављаће се из генерације у генерацију, обележиће сваку епоху, човеков живот.
Из ње човек нажалост неће извући никакву поуку. Свака ће генерација радити и жртвовати се за своје потомке, од којих ће их многи разочарати, али ће и ти потомци такође радити и жртвоваће се за своје сличне потомке, и тако заувек, до вечности.
Човек се од кад постоји, развијајући себе и свет у коме је живео, ослобађао временом многих својих заблуда. Неких брже, неких спорије. А неке трају још увек.
Ова, о оправданости и нужности етичког дуга је једна од тих.
Сваки пут кад се човек разочара у другог човека, поготово у оног најближег, верује да је то последњи пут. И свако поколење које разочарају потомци, делимично или у целини, склоно је да верује да је то изузетак континуитета који је иначе неизбежан.
Породица, домовина и човечанство би требало да су симбиозно повезана целина чији егзистенцијални опстанак зависи од њене способности да успостави морални и цивилизацијски континуитет између својих делова.
Шансе за стицање такве способности од стране садашње цивилизације су још увек мале.
Ако би се узео у обзир процес дехуманизације човека, односно његове денатурализације ступањем на сцену робота који преузима човекове функције и најављује се као постчовек, онда степен реалности за те шансе не би више имао разлога.
Свет измештен из зоне хуманог у зону машинског, за сада може бити само предмет футуристичке имагинације. И то је све.
И природне и друштвене науке, а поготово у свом комплементарном анализирању садашњости и предвиђању будућности, за сада су без одговора на питање каква ће бити будућност у којој не би било човека.
Прогнана и неизгубљена
ИСТОРИЈСКИ КОРЕНИ И ЦИВИЛИЗАЦИЈСКЕ ПЕРСПЕКТИВЕ
Пише: Мира Марковић
27.март 2018
Односно, о балансу који између њих треба да постоји.
Услове за налажење оптималног односа нарушавају, или само отежавају, периоди криза и дестабилности, који су се свим друштвима догађала у свим временима.
У таквим околностима конзервативизам налази у историјским коренима оптималан и стабилан ослонац који друштво суочено са кризом штити од великих невоља, хаоса и неизвесне будућности.
У оквиру тог конзервативизма, таквом односу према значају историјских корена за садашњости и будућност, нарочито је склон национализам.
Он би да до даљег затвори врата или их само делимично отвори свему што није национално, поготово космополитском, мондијалистичком, светском.
Супротно од њих, конзервативизма и национализма, друга крајност је актуелни цивилизацијски тренд који обично налаже, често диктира најразвијенији део света, са нескривеном тенденцијом да му се потчини сав остали мање развијен или неразвијен свет. Његова суштина би могла да се сведе на деградацију суверенитета (националног и државног) као цивилизацијски превазиђених вредности у прилог универзалности као нужног исхода текућих економских, политичких и културних веза међу народима и људима.
Идентификација са овим процесом, лојалност параметрима ове империјално дириговане оптималне и извесне будућности, у мање развијеном свету често доводи до крајности која рађа апатриде.
Текућу кризу у друштву решиће бескомпромисна интеграција у будућност, чију је слику креирала довољно моћна моћ да не сумња у своју универзилану надлежност и одговарајућу способност.
Између лењог конзервативизма и тобожњег универзализма, између националиста и апартирида, налази се простор у коме треба да се тражи и налази оптималан однос између прошлости и будућности, штитећи садашњост од историјског баласта и од футуристичког опсенарства, истовремено и подједнако.
Историјски корени морају да буду селективни, на принципу доприноса прогресивном развоју, и националној и општој еманципацији. Треба да су континуирано ненаметљиви и са достојанством присутни, треба да су заштићени од злоупотребе и компромитације, од вулгарнизације и манипулације.
Та заштита спада у обавезу науке, образовања, и цивилизацијски и национално одговорне политике.
А цивилизацијска перспектива подразумева концепцију развоја интегрисану креативно и равноправно у глобане еманципаторске напоре.
Ни једно друштво у савременом свету не може ни свој текући ни сутрашњи живот да организује и планира независно од свог окружења, од целине цивилизацијског доба у коме се налази, од динамике којом се то доба креће ка својим ближим и даљим циљевима, поготово ако су они у сагласности са историјским континуитетом.
Та перспектива може понекад да има, на први поглед, утопистички карактер.
Циљеви који су на први поглед деловали нерелано пратили су човечанство кроз читаву његову историју и увек су били остваривани.
Нереалност њиховог почетка, пут сав од препрека којим су „утописти“ кренули и дужина тог пута нису угрозили његове циљеве. Да такав однос према сутрашњем дану човек није имао не би било ни њега ни цивилизације. И прва варта и космичка достигнућа били су претходно подједнако нереалне могућности, шансе које се рађају и завршавају у имагинацији.
И сада, дакле, као и увек пре сада, оно што је данас утопистичко већ сутра може да буде реално, а прекосутра обично.
Шпански песник Мигел де Унамуно није био ни историчар, ни социолог. Али као да је био. Иначе не би храбро и тачно написао: „Само са немогућим циљем човек стиже до могућег.“
1. O marksizmu / 2. Što je socijalizam? / 3. Čime je socijalizam zamijenjen? / 4. Socijalizam – ljevica / 5. O samoupravljanju / 6. O demokraciji / 7. Cinizam kapitalizma / 8. Bit „etičkog“ kapitalizma / 9. Kapitalizam / 10. Međunarodni monetarni fond – neoliberalizam / 11. Pravo lice zlobe NATO-a / 12. Kako zemlje Zapadne Evrope tajno krše ljudska prava
Tribina “Tko je Karl Marx?”
Što je u interesu društva – znati ili ne znati tko je Karl Marx?
U Zagrebu smo 26. 4. održali tribinu povodom 200. obljetnice rođenja Karla Marxa.
Prvo smo pogledali pripremljeni video materijal. Intervjuirali smo studente pojedinih fakulteta da provjerimo kako se Marx doživljava danas u Hrvatskoj, posebno u mlađoj populaciji koja je još u procesu obrazovanja. Da li se tijekom obrazovanja može nešto naučiti o pravima radnika i o važnosti sindikalnog organiziranja? Može li se nešto naučiti o Marxu i marksizmu? Da li je to poželjno i potrebno? Da li je marksizam aktualan i relevantan?
Video smo komentirali i o temi razgovarali s Anjom Grgurinović, Karlom Jurakom i Nikolom Tomašegovićem, mladim ljudima koji su nedavno diplomirali na Filozofskom fakultetu u Zagrebu. O Karlu Marxu smo razgovarali iz perspektive mladih ljudi.
TRIBINA: MARKSIZAM – MISAO SUVREMENE EPOHE
U povodu 200. godišnjice rođenja Karla Marxa, u Split je 23. 04. 2018. održana tribina pod nazivom „Marksizam – misao suvremene epohe“.
O životu, a napose o djelu Karla Marxa, njegovom utjecaju na formiranje i razvoj radničkog pokreta te društvena zbivanja kroz 19. i 20. stoljeće sve do današnjih dana, govorili su istaknuti splitski znanstvenici i ljevičari dr. Zoran Radman, dr. Pavle Vukčević, mr. Damir Pilić i dr. Dragan Markovina
KOMUNIZAM ĆE TEK DOĆI
napisali: prof. dr. sc. Milan Kangrga i dr. sc. Saša Blagus
„Bauk kruži Europom – bauk komunizma. Sve sile stare Europe sjedinile su se u svetu hajku protiv tog bauka…“
Početna rečenica iz „Komunističkog manifesta“ aktualnija je nego ikad. Pa premda je trijumfalnim činom usvajanja rezolucije br. 1481., kojom je parlamentarna skupština Vijeća Europe, na inicijativu desnice, osudila zločine počinjene za vrijeme vladavine „totalitarnih komunističkih režima“ u zemljama centralne i istočne Europe, stvoren dojam o konačnoj pobjedi desnice na globalnom planu, riječ je, zapravo, o notornom strahu.
Kakav svijet jest, opisao je već Marx inspiriran Hegelom. On je razotkrio samu bit (a ta se sastoji u postizanju profita i superprofita po svaku cijenu, a cijena može biti i propast svijeta u ozonskoj ili nekoj drugoj rupi, svejedno) produkcije i reprodukcije cjelokupnog čovjekova života na osnovama kapitalističkog, ekonomskog i društvenog sistema koji je danas postao globalan. Unatoč ponešto drukčije pojavnosti, bit je i do danas ostala ista. A da je imao pravo, evidentno govori današnji zastrašujući trend globalizacije nasilja nad čovjekom kako bi ga se „dresiralo“ i tako prisililo na stav „Homo homini lupos“. Zaista, svjedoci smo eskalacije globalnog širenja desnog totalitarizma uz posvemašno pervertiranje pojmova slobode, demokracije i svakog poimanja ljudskih prava i pravde posebno. Na djelu su novi oblici pokoravanja i osvajanja svijeta bez otpora, a faktička redukcija slobode prezentira se kao dolazak nove slobode. Pri tom sve veći broj ljudi, naroda i država postaje neslobodniji, a moć korporacije nameće cijelom svijetu modele reprodukcije, načina života, vjere, kulture, politike, ekonomije i prava. Na djelu je liberalno jednoumlje kao svojevrstan sociocid: prihvaćanje globalnog kapitalizma kao jedino mogućeg načina opstanka čovječanstva i prihvaćanje liberalno–demokratskog sistema pervertiranog u socijaldemokratizam kao konačno pronađene optimalne političke organizacije društva (tzv. „prirodni“ režim društva). Bijeg od slobode modus je vivendi velikog djela ljudske populacije, otpor je umrtvljen, a čovjek uspješno promijenjen nametnutim sindromom pristanka na ropstvo. Hegemonija je totalna, no pobjeda je Pirova,jer je plaćena najužasnijom cijenom: potpunom imobilizacijom svih ljudskih potencijala, ubijanja nade i zabranom utopije. Time je negirana sama bit čovjeka kao jedinog bića mogućnosti, odnosno revolucionarnog (što znači stvaralačkog) bića prakse, dakle i čovjek kao slobodno biće. „Pobjeda“ je rezultirala nevjerojatnim patnjama većine stanovništva svijeta podvrgnutog brutalnoj represiji, besprizornoj eksploataciji i beznadnoj bijedi. Svijet se našao zarobljen u horizontu izvanpovijesnog događanja, toj svojevrsnoj zoni sumraka ljudske civilizacije. Reperkusije na naše domaće prilike evidentne su.
RUNDAMENTIRANI ZAČETAK SOCIJALIZMA
Gledana u tom svjetlu, cijela storija oko „osude“ nema nikakve veze sa žrtvama bezumnih staljinističkih režima, već je u funkciji zastrašivanja i onemogućivanja bilo kakvog otpora uspostavljanju „novog poretka“. To je jasno već iz same sintagme koja se koristi. Naime, govori se o „totalitarnom komunističkom režimu“, ali bez onog nužnog dodatka: “takozvani“ (a kod nas se, na tragu recidiva ustaštva i dezavuiranja antifašizma, govori o „komunističkim zločinima“). Pritom se pojam staljinizma uopće i ne spominje. To dakako nije slučajno jer je, čini se, veoma važno zanemariti bitnu razliku između staljinizma i komunizma.
Sad treba reći da socijalističko/komunističko društvo, kako ih misli Marx, nigdje do danas nije ostvareno (jer nije socijalizam/komunizam ono što se hoće tako zvati). Jedino je u našim uvjetima postojao rundamentarni začetak socijalizma zahvaljujući uvođenju radničkog i društvenog samoupravljanja, što je bio revolucionaran akt bez premca u povijesti klasne borbe. Kako socijalističko, odnosno komunističko, društvo nigdje do danas nije ostvareno, onda mu se ne mogu imputirati zločini pa je spominjanje „žrtava komunizma“ obični falsifikat. No, moguće je i mora se govoriti o žrtvama staljinizma.
Većina staljinističkih režima više ne postoji i dobro je da je tako jer su ti režimi, nazivajući se komunističkim ili socijalističkim, što nikako nisu bili, predstavljali najgori mogući balast koji su zlonamjernici vješali oko vrata Marxu, Blochu, Marcuseu, Lukasu i našim praksisovcima i, da dalje ne nabrajamo, samom Hegelu. Kod staljinističkih i srodnih režima i ideologija nije se radilo ni o kakvim deformacijama koje bi imale korijene u Marxovoj (ili čak Hegelovoj) filozofiji, već je tu riječ o eklatantnoj negaciji same biti Marxove filozofije. I upravo su ti i takvi režimi krivci što se danas antikomunističkim floskulama može manipulirati masama, a na Marxovu epohalnu misao bacati anatema kao na ideologiju koja je uzrokovala patnje milijuna.
PAKLENSKA PODVALA DESNICE
Danas tih režima više nema pa nije moguće na njih upirati prstom i plašiti radničku klasu zapada: „Hoćete socijalizam? Pa evo vam ga tamo, izvolite“. Situacija se izmijenila jer posljedice globalizacije kapitala počinju pritiskati radničku klasu razvijenih država zapada. Počeo je proces seljenja kapitala na Istok, gdje su troškovi rada daleko manji, uz posljedicu otpuštanja desetaka tisuća radnika iz tvornica koje se na zapadu zatvaraju. I zato je, možda više nego ikad prije, potrebno dezavuirati pojam komunizma: „Da se Vlasi ne dosjete.”
Staljinistički režimi pali su ne zato što su se ljudi pobunili protiv komunizma, već zato što su se razočarali u tvorevine koje su im podvaljene pod komunizmom. „Liberalna“ desnica je tu bila spretna i dovoljno pokvarena za paklensku podvalu. Naime, milijune ljudi su staklenim perilicama kapitalizma uvalili u još veću bijedu, poniženje i bezizlaznost. Prava je tragedija što su ljudi, pritisnuti „samoskrivljenom nezrelošću“, pristali na takozvanu tranziciju iz ničega u ništa, a nisu imali snage ni motiva za istinski revolucionarni akt na putu k općeljudskoj emancipaciji.
Kvaziintelektualni estabišment bezobrazno uporno uvijek iznova pokušava „dokazivati“ kako se izvorište totalitarizma, diktature i gulaga imaju tražiti ne samo u Marxovoj misli, nego da je u tom smislu opasan i sam Hegel. Pri tom se podastiru kao svjedoci ljudi poput Kolakowskog, Popera, Havela, Đilasa, Gotovca… No, zaboravlja se da je taj isti Kolakowski u jednom svom kratkom napisu od prije 45. godine, nabrajajući što sve socijalizam nije, a pri tome je istaknuo sve ono bitno za staljinizam, na svoje pitanje „A što onda socijalizam jest?“, odgovorio „Socijalizam je nešto dobro.“
KAKVA FILOZOFIJA, TAKAV ČOVJEK
„Putujući cirkus“ opskurnih tipova, koji amoralno koriste moć svojih profesorskih titula i inih društvenih položaja, „kruži“ po tribinama, okruglim stolovima, novinarskim kolumnama i, s trona samoproglašenih moralnih vertikala, bljuju otrov. U istupima tih regenata, slugana i servisera „novog poretka“ razotkriva se do same srži sva bijeda negiranja Marxove filozofije, odnosno komunizma kao humanizma u praksi, na temelju „kritike“ koja je isključivo politikantsko–ideološka, a najviši joj je „misaoni domet“ poistovjećivanje Marxove filozofije (i socijalizma, odnosno komunizma) sa staljinizmom, odnosno birokratskom politikom i praksom u nekadašnjim takozvanim socijalističkim državama. Ponekad se čak izjednačuju komunizam i nacifašizam! Misle da je dovoljno reći „Komunizam je zlo“ i staviti točku. Lažima nastoje dezavuirati svakog tko u Marxovoj utopijskoj (ne utopističkoj, jer to nije isto) misli vidi mogućnost za izlazak čovjeka iz pretpovijesti, odnosno izlaz iz dihotomije egzistencije i esencije. Na djelu je notorno nadmetanje neistine i istrajanje na njoj, što pak nije ništa drugo nego htijenje neslobode. Fichte je s pravom osobe takvih namjera „počastio“ rečenicom: „Svako odabire takvu filozofiju kakav je čovjek.“
Komunizam, kako ga misli Marx, zasnovan je na europskoj duhovnoj, kulturnoj i demokratskoj tradiciji i počiva na svim onim pozitivnim tekovinama koje je proklamiralo građansko društvo u trenucima svog revolucionarnog poleta u smislu parole „Sloboda, jednakost, bratstvo“. Ta parola pak seže mnogo dalje od onog što je ikoje građansko ili pak „socijalističko“ društvo do danas ostvarilo. Marxove filozofije ne bi ni bilo bez klasične njemačke filozofije koja je upravo izraz tog građanskog moderniteta. Tako je, na primjer, Marxov stav iz „zloglasnog Komunističkog manifesta“ koji glasi „Slobodni razvitak svakog pojedinca uvjet je slobodnog razvitka za sve“, upravo najdublje građansko-humanistički utemeljen. Danas se ne može odustati od inspiracije duhom Marxizma jer je taj duh, kao nasljednik prosvjetiteljskog duha, ugrađen u same temelje našeg svijeta, ono najvrjednije u tom duhu jest emancipatorsko–utopijska afirmacija na principima radikalne kritike kao i spremnost na vlastitu samokritiku.
TOTALNA EMANCIPACIJA ČOVJEKA
Komunizam nije neko stanje koje treba kao ideal uspostaviti. On je tek prvi korak u procesu općeljudske emancipacije, odnosno prvi iskorak iz postojećeg antihumanog svijeta kapitalizma, kao sistema eksploatacije tuđeg rada i života u cjelini. Taj prvi korak znači kritiku takvog sistema i borbu za bolji život za sve. Oblici te borbe traže se i nalaze u samom društvenom životu svake zemlje posebno, iz njezinih historijskih postojećih uvjeta. Oni ne mogu biti dogmatski propisani, a ta se borba javlja kao jedinstvo stremljenja čovjeka, kako prema materijalnom blagostanju i sreći, tako i prema slobodi i ljudskom dostojanstvu. To stremljenje izvan „horizonta bitka“ i jest pravi smisao čovjeka kao bića mogućnosti, odnosno slobodnog bića prakse. Po tome čovjek i jeste povijesno biće. Bit Marxove misli nije apologetstvo niti jedne klase (pa niti proleterske), već se sastoji u dokidanju bilo koje klase, bilo koje vlasti i bilo koje države (uključivši tu i takozvanu narodnu vlast i narodnu državu) kao reprezententa svake vladajuće klase, a kao mišljenje revolucije, ona ima za cilj ni manje ni više nego moguću totalnu emancipaciju čovjeka. Marxova je filozofija jedinstvena, ako ni zbog čega drugoga (ili upravo zbog toga), a ono zbog XI. teze o Feuerbachu: „Filozofi su svijet samo različito interpretirali, radi se o tome da se on izmjeni“. Dakako, tu se ne radi o bilo kakvoj izmjeni svijeta, već o revolucionarnoj izmjeni svijeta.
Nije točno da je Marxov pojam revolucije ono što može navesti na činjenje zla. Zao je bitak, a za dobro se tek moramo izboriti i to revolucijom kao najradikalnijom kritikom bitka (to jest onog što jest). No, da bi uopće bila, ona mora transcendirati, nadrasti, prevladati… i upravo pobijediti svaku prethodnu revoluciju, jer prošlost nikako ne može biti nadahnuće revolucije. Ta privilegija pripada samo budućnosti čiji se začeci, odnosno tendencije, uvijek naziru kao mogućnost već u sadašnjosti kao negacija starog, preživjelog i još ne ljudskog. Danas postoji duboka potreba revolucionarne promjene postojećeg svijeta. Dapače, ona je nužna ako čovjek uopće želi biti i opstati. Pritom je bit revolucije najmanje građanski rat, ulične barikade ili nasilno preuzimanje političke vlasti. Njena je bit čovjek kao samosvrha.
Što se pak tiče straha od povratka komunizma kod nas, oni „strašljivi“ mogu mirno spavati jer se ne može „vratiti“ nešto čega nikad nije ni bilo. Komunizam će tek doći, no na ovim prostorima to neće biti tako brzo (osim ako nas „europski duh“ ne natjera na nešto takvo), a bit će to i nešto sasvim drugačije nego što zluradi misle. A bojati bi se trebalo činjenice da na ove naše prostore još nije kročio ni Kant, a Hegel i, pogotovo, Marx morat će još dobrano počekati. Toga se treba bojati, jer ako uskoro ne dođe barem Kant „izlaza nam nema“.
Dr. prof. Milan Kangrga rodio se u Zagrebu, 1. svibnja 1923.godine, a umro
25. travnja 2008. godine. Filozof, sveučilišni profesor etike, jedan od osnivača
časopisa „Praxis“ i Korčulanske škole.
Dr. sc. Saša Blagus, kao fizičar dugo godina radio je u Institutu Ruđer Bošković, autor knjige “Gađanin Blagus”.
Током састанка друг Леонид је, на основу инструкција које је добио од председника ЦК КПРФ друга Генадија Зјуганова и његовог заменика Димитрија Новикова, посебно објаснио догађања везана за минуле председничке изборе у Руској федерацији. Овом приликом је указао на неравноправан третман КПРФ у медијима и у свим осталим сферама у односу на владајућу партију и десничарске председничке кандидате. Нагласио је да њихов кандидат није имао приступ државним медијима, а све са жељом да резултати комуниста буду испод 5%. Упрокос свему, кандидат КПРФ, друг Павел Грудинин је освојио 12% (око 15 милиона)гласова изашлих бирача, што је куди камо више од трећепласираног, Владимира Жириновског који је имао подршку власти. Такође, указао је на катастрофално социјално стање у РФ, које је последица мера које предузима актуелна власт. Поред тога, друг Леонид је исказао посебно поштовање према НОБ и Народноослободилачкој војсци Југославије на челу са Маршалом Титом, као јединој снази у поробљеној Европи, која је поред Црвене армије водила оружану борбу против фашиста и у многоме допринела победи антифашистичке коалиције у Другом светском рату. Нагласио је да у својим предавањима студентима универзитета „Ломоносов“ ову чињеницу редовно наглашава и подстиче их да то посебно памте.
Друг Дејан Јовановић је информисао политичког саветника председника ЦК Комунистичке партије Руске Федерације о ситуацији на Косову и Метохији, а посебно о чињеници да западне неофашистичке земље упорно покушавају да озаконе нелегално отцепљење неоспорно српске аутономне покрајине, Косова и Метохије. Такође изнео је да се наша партија налази у још горем медијском мраку и блокади.
Закључено је да је обавеза наших партија да се сарадња подигне на виши ниво, а све у циљу јачања међународног комунистичког и радничког покрета, који је једина противтежа ретроградним либерално-буржоаским снагама.
VERUJEM U OŽIVLJAVANJE SOCIJALISTIČKE JUGOSLAVIJE
Predsednik beogradskog gradskog komiteta Partije „Komunisti Srbije“ Dejan Jovanović odgovara na pitanja novinarke „Pravde“ Elene Morozove.
- Koje mesto u političkom sistemu zemlje zauzima vaša partija?
„Komunisti Srbije“ su revolucionarna marksističko-lenjinistička partija Jugoslovenske orijentacije, čvrsto se držimo Lenjinovog stava, da stvaranje proleterske države umesto buržoaske nije moguće bez nasilne revolucije. Mi ne priznajemo raspad SFRJ, borimo se za njeno obnavljanje i smatramo se sledbenicima Komunističke Partije Jugoslavije, koja je na čelu sa Maršalom Titom posle oslobođenja zemlje od fašizma izvršila socijalističku revoluciju. Na žalost, zbog jake antikomunističke propagande, razjedinjenosti samih komunista (podela na Titoiste, Staljiniste itd.), značajnog nedostatka materijalno-finansijskih sredstava uticaj komunista na društveno-politički život u Srbiji je praktično nestao.
- Koji su ciljevi i zadaci „Komunista Srbije“ danas?
Mi smo mala partija, nažalost, još uvek nemamo kapacitet da ispunimo svoj osnovni zadatak-srušiti kapitalizam, povesti narod i inspirisati ga za novu socijalističku revoluciju. Na srpskoj političkoj sceni ne postoji jaka komunistička partija koja je u mogućnosti da povede nezadovljne narodne mase u otvorenu borbu protiv kapitalizma. Mi pozivamo naše sunarodnike da se ne mire sa postojećim sistemom, da se bore za svoja prava i da ne nasedaju na priče da pod određenim uslovima u kapitalizmu može da se javi „ljudsko lice“. Naša partija je odana principima Lenjinizma, mi ne idemo ni na kakvu saradnju sa buržoazijom. Mi se zalažemo za novi socijalistički preobražaj na celom postjugoslovenskom prostoru.
- Kako vi objašnjavate sadašnju političko-ekonomsku situaciju u Srbiji?
Nju sa punim pravom možemo nazvati vladavinom haosa. Postoji sistematsko podrivanje državnog i društvenog sistema zemlje pomoću prikrivenog uticaja vodećih kapitalističkih država. Zapadu ne odgovara jaka, na Rusiju orijentisana preporođena Jugoslovenska republika. Zbog toga oni destabilizuju socijalni i duhovni život u Srbiji, usađuju ideje liberalne demokratije a u isto vreme ekonomiju izgrađenu na čistoj tržišnoj osnovi. Moram da konstatujem: Preko sadašnjeg menjanja istorijskih činjenica, filmske industrije, društvenih mreža zamagljuje se istorijska istina o srpskom društvu idejnih i moralnih vrednosti, dezorijentacija omladine, promena pogleda na svet i ideološki stavovi.
U pozadini ogromne spoljašnje zaduženosti u zemlji je ekonomski kolaps: Pljačkaška privatizacija, uništena vodeća industrijska preduzeća koja su stvorila armiju nezaposlenih, koji stalno, ali uzalud štrajkuju. U pogledu razvoja zdravstva, obrazovanja, kulture i nauke Srbija je unazađena u poređenju sa SFRJ, zato stalno raste kriminal i nasilje, alkoholizam, narkomanija itd.
- I prirodno, socijalno raslojavanje…
Nesporno, ono je dostiglo čudovišne razmere: nasuprot prosperiteta 10% populacije, 90% vegetiraju u siromaštvu.
- Nekoliko bivših jugoslovenskih republika-Slovenija, Hrvatska, Crna Gora su postale članice NATO, a prve dve su ušle u sastav Evropske Unije. Preti li Srbiji „perspektiva“ popunjavanja redova tih organizacija i kako se prema tim problemima odnosi vaša partija?
Mi jednoglasno ne podržavamo slične težnje i više puta smo demonstrirali protiv toga, izvodeći svoje pristalice na akcije protesta. Srbija je potrebna NATO-u samo zato, da bi SAD mogle proširiti svoje prisustvo na Balkanu, postavaljajući tamo nove baze. Većina Srba je protiv ulaska u EU i Severnoatlanski pakt. Istovremeno najveći deo parlamentarnih i vanparlamentarnih partija se bori za ulazak Srbije u ove organizacije. Od 1.marta 2012.godine naša zemlja je zvanično dobila status kandidata za članstvo u EU.
- Da li je vaša partija predstavljena u parlamentu?
Ne, i u skorije vreme situacija će se malo je verovatno promeniti: sve političke partije, zastupljene u parlamentu-kako one koje podržavaju vlast, tako i opozicione- su na antikomuističkim pozicijama i pristalice su kapitalističkih društveno-ekonomskih odnosa.
- Vlast u Srbiji na putu u NATO i EU ometa nerešen Kosovski problem. Beograd još uvek odbija da prizna suverenitet svoje pokrajine?
Kosovo je najočigledniji primer kursa zapada po razbijanju mnogonacionalnih država. Autonomna pokrajina Kosovo je neotuđiv deo naše zemlje, drsko otet od strane albanskih terorista pod rukovodstvom NATO. Naime, Vašington je podstrekivao vladu tzv. Kosova ka jednostranom proglašenju nezavisnosti 17.februara 2008.godine. Važan trenutak: otcepljenje od Srbije je izvedeno silom, bez referenduma. Mi smo zahvalni Rusiji što nije priznala kvazi državu Kosovo i na podršci Srbiji po tom pitanju.
- Vi ste govorili o razjedinjenosti levih snaga u Srbiji. Evo i na međunarodnom forumu „Oktobar 1917.god-proboj ka socijalizmu“ u Moskvi vašu zemlju predstavljaju dve partije: „Komunisti Srbije“ i „Nova komunistička partija Jugoslavije“. Postoji li kod njih interakcija?
Mi se zalažemo za saradnju svih levih partija i pokreta u Srbiji. Prirodno, sarađujemo i sa NKPJ.
- Da li razmišljate o ujedinjenju vaših partija?
Danas je to malo verovatno: u ovom trenutku postoje nepremostiva organizaciona i politička neslaganja. Mi smo privrženi strategiji Josipa Broza Tita, dok su NKPJ poklonici Josifa Staljina. Međutim, to nas ne sprečava da održavamo zajedničke proteste, posebno, protiv ulaska Srbije u NATO i EU.
- Posle raspada SSSR-a i pratećeg raspada Socijalističkog lagera u mnogim evropskim zemljama, posebno u Poljskoj, Estoniji, Letoniji, Litvaniji, počeo je „Rat sa spomenicima“, tokom kojeg su varvarski uništavani monumenti Sovjetskim političarima i kulturnim ličnostima, vojnicima Crvene Armije. Kakva je situacija u Srbiji po ovom pitanju?
Ovaj razarajući trend nije uticao na našu zemlju i nadam se, da mi nikada nećemo imati armiju nezahvalnih vandala, i pored prekrajanja svetske istorije. Srbi su beskrajno zahvalni Sovjetskim vojnicima, koji su učestvovali u oslobođenju zemlje od fašističkih zavojevača, i poštuju sećanje na njih. Dvadeseti oktobar-Dan oslobođenja Beograda-jedan je od važnijih nacionalnih praznika u Srbiji. Svake godine na taj dan naša partija učestvuje u ceremoniji polaganja venaca na spomenike Crevnoarmejaca.
- Učemu je za vašu partiju značaj Velike Oktobarske socijalističke revolucije u savremenim uslovima?
Velika Oktobarska socijalistička revolucija je eliminisala najveću nepravdu koja je postojala u odnosima među ljudima: eksploataciju čoveka od strane čoveka. Zato na kraju našeg razgovora ja, kao i svi prisutni povodom proslave 100.godišnjice Velikog Oktobra u Lenjingradu i Moskvi, hoću da uzviknem:“Da dugo živi ideja Velike Oktobarske socijalističke revolucije! Da dugo živi svetski komunistički pokret!“
http://mfa.gov.az/folder/file/Baku%20NAM%20Declaration%20Final%20(1)%202.pdf
Una voce, dal Sud del mondo, per la pace
Rispetto dei diritti umani e dei principi e degli scopi della Carta delle Nazioni Unite. Rispetto della sovranità e della integrità territoriale di tutti gli Stati. Uguaglianza tra tutte le nazioni, piccole o grandi esse siano. Rifiuto di ogni intromissione o interferenza negli affari interni di altri Paesi. Rispetto del diritto di autodifesa di ciascuna nazione, in conformità con la Carta delle Nazioni Unite. Rinuncia a esercitare pressione su altri Paesi. Astensione da qualsiasi minaccia di aggressione o uso della forza ai danni dell’integrità territoriale e dell’indipendenza politica di qualsivoglia nazione. Risoluzione di tutte le controversie internazionali con mezzi pacifici – e si elencano alcuni di questi strumenti politici a disposizione della diplomazia internazionale quali il negoziato, la conciliazione, l’arbitrato, il dialogo politico, la composizione giudiziale, in conformità con la Carta delle Nazioni Unite. Infine, promozione dei mutui interessi e della reciproca cooperazione, e rispetto della giustizia e degli obblighi internazionali, anche questi in conformità con i principi dell’ONU.
Sono questi i dieci principi della «Dichiarazione di Bandung», o, più precisamente, della “Dichiarazione per la promozione della pace e della cooperazione internazionale”, adottata all’unanimità in occasione della storica Conferenza di Bandung della quale ricorre, in questi giorni, il 63° anniversario (18-24 aprile 1955). Non possono non essere letti con emozione e con rispetto da quanti e quante sinceramente si sentono impegnati nella promozione di un mondo più giusto e solidale, e nella lotta per la pace e contro la guerra.
La Conferenza di Bandung fu infatti un tentativo, storico e importante, di costruire, su basi solide e istituzionali, rapporti di collaborazione tra popoli e stati nel Sud del mondo e rappresentò una delle prime occasioni in cui si affermò un protagonismo da parte di nazioni che da poco avevano conquistato la propria indipendenza, che si erano liberate dal giogo coloniale e cominciavano ad agire come soggetti e non come oggetto sullo scenario internazionale. Quella conferenza rappresentava, nel mondo di allora, poco meno di un quarto della superficie complessiva degli stati, e ben più della metà dell’intera popolazione mondiale.
Concepita per rafforzare il partenariato tra i paesi del Sud, quella che in termini odierni definiremmo la «cooperazione Sud-Sud», e partecipata da grandi stati, dall’India alla Cina, dal Sudan al Pakistan, fu una tappa importante per affermare l’uguaglianza di popoli e nazioni e, come si disse, per «condannare il colonialismo in ogni sua forma». Essa gettò le basi, di lì alla Conferenza di Belgrado (1961), per la costituzione del NAM, il Movimento dei Non-Allineati, oggi rappresentativo di ben 120 Paesi. Anch’essa si basava sui cosiddetti «principi fondamentali della coesistenza pacifica» (1954): rispetto della sovranità e della integrità territoriale; non-aggressione; non-ingerenza; cooperazione paritaria; convivenza pacifica.
Nella sua più recente riunione di alto livello, il 18° Vertice dei Ministri degli Esteri dei Paesi Non Allineati, svoltosi a Baku (3-6 Aprile 2018) appena una settimana prima dell’aggressione missilistica degli Stati Uniti, insieme con Gran Bretagna e Francia, contro la Siria, il Documento Finale e la «Dichiarazione di Baku» hanno ribadito i principi fondamentali della pacifica coesistenza, sollecitato la fine dell’occupazione israeliana dei Territori Palestinesi, oltre che del Golan Siriano, condannando l’uccisione di «civili palestinesi durante la commemorazione della Giornata della Terra, a Gaza, il 30 marzo 2018» e confermato che «la cooperazione Sud-Sud è un fattore importante della cooperazione internazionale per lo sviluppo sostenibile dei popoli».
Il documento, al paragrafo 268, ribadendo che l’uso di armi chimiche è sempre e comunque inaccettabile e del tutto contrario a norme e standard della comunità internazionale, riconosce l’avvenuta eliminazione dell’arsenale chimico siriano (l’Organizzazione per la Proibizione delle Armi Chimiche, OPAC, ha annunciato la completa distruzione delle armi chimiche della Siria il 18 agosto 2014); e ai paragrafi 528-530 esprime «profonda preoccupazione in merito all’imposizione, da parte degli USA, di misure coercitive unilaterali contro la Siria, che minacciano le condizioni di vita dei siriani», condanna tali atti di ingerenza e aggressione «come una grave violazione del diritto internazionale e della sovranità della Siria» e richiama le parti ad impegnarsi «per una soluzione politica pacifica della crisi siriana, attraverso un processo politico inclusivo, nelle mani dei siriani, basato sulla Risoluzione 2254 (2015) del Consiglio di Sicurezza». Una voce per la diplomazia di pace e la fine della violenza, dal Sud, di cui anche nel Nord sarebbe bene tenere conto.
POKRET NESVRSTANIH ZEMALJA: VRIJEME PONOSA – VRIJEME MIRA
Prije 56 godina, točnije 1. 9. 1961., u Beogradu je velikom zaslugom J. B. Tita održana prva konferencija Pokreta nesvrstanih zemalja na kojoj su bili predstavnici 25 država. Bio je to prvorazredni svjetski politički događaj koji je okupio gotovo sve predstavnike sedme sile.
I upravo na današnji dan 1. 9. i velikog uspjeha Tita i naše zemlje u stvaranju „trećeg“ bloka, sramnom odlukom Gradske skupštine Zagreba uklonjeno je ime Tita, simbola antifašizma i nesvrstanosti, pred začuđenim svijetom, naročito nesvrstanima koji Tita još poštuju kao svog prvog predsjednika.
Pokret nesvrstanih nastajao je u dužem vremenskom periodu, opterećenom blokovskim podjelama, hladnim ratom među antagonistički suprotstavljenim supersilama te s dva ratna žarišta, arapsko-izraelskim i indijsko-pakistanskim sukobom. Termin „nesvrstani“ prvi je uporabio predsjednik Indije Džavaharlal Nehru još 1954. u Colombu (Šri Lanka) gdje je postavio „pet principa miroljubive koegzistencije“, a koji su kasnije preuzeti kao temeljni principi Pokreta nesvrstanih zemalja.
1. Uzajamno poštovanje teritorijalnog integriteta i suvereniteta
2. Uzajamno nenapadanje
3. Uzajamno nemiješanje u unutrašnje poslove
4. Jednakost i uzajamna korist
5. Miroljubiva koegzistencija
Već na slijedećoj sjednici u Bandungu (Indonezija) 1955. godine, stvaraju se prve konture političke grupacije Pokreta od zemalja koje nisu pristajale na blokovsku podjelu kroz NATO i Varšavski ugovor, ideološke sukobe Istoka – Zapada te politiku „hladnog rata“. Sljedeće 1956. godine, potpisivanjem Brijunske deklaracije od strane tada već vodećih lidera, Tita, Nassera i Nehrua, pokret i službeno postaje svjetska organizacija.
Pokret nesvrstanih je do danas održavao samite svake tri godine, što je do sada 17 samita, narastao na 120 zemalja članica, 16 promatrača te 8 isključenih članica, među njima i Jugoslavija nakon raspada od 1995. godine.
Josip Broz Tito je izabran za prvog predsjednika, pod nazivom Generalni tajnik, dok su kasnije bili, uz navedene, i lideri poput Kennetha Kaunde (Zambija), Indire Gandi (Indija), Houarija Boumedienea (Alžir), Fidela Castra (Kuba), Roberat Mugabea (Zimbabve), Nelsona Mandele (Južnoafrička republika) i drugi, kao i tri iz Jugoslavije u periodu od 1989. – 1991. godine, i to: Janez Drnovšek, Borisav Jović i Stjepan Mesić – po godinu dana. Zadnji samit održan je prošle godine u Venecueli, kojim je predsjedavao predsjednik Nicolas Maduro.
Pokret nesvrstanih odigrao je značajnu ulogu u sprečavanju globalnog blokovskog sukoba, znatno ubrzao procese dekolonizacije Afrike, zalagao se za opće razoružanje, napose potpisivanjem sporazuma između supersila SAD-a i SSSR-a o smanjenju, neširenju i uništenju nuklearnog oružja te stvaranje bezatomskih zona, podržavajući detant – zabranu nuklearnih pokusa pod vodom, u atmosferi i svemiru; uklanjanju raketnih sistema srednjeg i kraćeg dometa u Evropi, smanjenje konvencionalnog oružja i zabrani kemijskog i mnogo drugog čime je bitno doprinio svjetskom miru, smanjenju vojne i političke napetosti, uz porast povjerenja i suradnje.
Pokret je kroz desetljeća djelovanja povezao male narode i njihove ekonomije čime su se oslobađale dominacije velikih i moćnih. Pokret je također doživljavao uspone i padove, ovisno o političkoj i ekonomskoj situaciji u svijetu. Bio je niz godina u krizi identiteta, naročito u vrijeme naftne krize, kao i nastojanja jedne grupe zemalja da se približe sovjetskom bloku pod izlikom stvaranja antiimperijalističke alijanse. Zadnjih godina, njihov utjecaj je sve manji navodnim prestankom politike hladnog rata, jer je na djelu politika vrućeg mira – stari antagonizmi i imperijalistička želja za dominacijom su i dalje prisutni.
Josip Broz Tito i naša zemlja, kao lideri Pokreta, politikom miroljubive koegzistencije ostvarili su golemi ugled u svijetu, poštovanje i znatni utjecaj na političku scenu svijeta. Nakon raspada Jugoslavije, nijedna novonastala državica nije te sjajne diplomatske i državničke pozicije koristila, nije ni pristupila Pokretu nesvrstanih. Neke su već, poput Hrvatske, Slovenije i, nedavno, Crne Gore, članice NATO saveza, a neke, kao Makedonija i BiH, planiraju to postati u doglednom vremenu – bez obzira na opći prezir i neslaganje većine svojih građana s takvom politikom kojom partitokracija ne dopušta referendumsko izjašnjavanje – politikom dijametralno suprotnom onoj koja je plijenila svjetske simpatije, otvarala mnoga vrata suradnji i povoljnim ekonomskim interesima te zemlju činila politički, ekonomski i vojno neovisnom.
Split, 01. 09. 2017.
Predsjednik GO SRP-a Split
Ranko Adorić, dipl. ing.