Informazione

(srpskohrvatski / english / italiano)

24 MARZO 1999--2018
XIX Anniversario della aggressione NATO contro la RF di Jugoslavia

1) PROGRAM 2018: Деветнаест година од почетка агресије / Nineteen years ago the start of the aggression
* 21.3.: НАТО-АГРЕСИЈА КОЈА ТРАЈЕ (Конференција); 24.3.: DA SE NE ZABORAVI
* АПЕЛ: Мораторијум на војне вежбе Србије са НАТОМ 2019.
* CONFERENCE REPORT: Continuing Aggression

2) FLASHBACK 2017:
* APPEAL of the Conference titled “NATO Aggression, 18 years on – where do we stand today?” (Belgrade 23.3.2017.)
* АПЕЛ са конференције ,,Агресија НАТО 18. година после – где смо данас?'' (Beograd 23.3.2017.)
* 18. годишњица рушења Варваринског моста у агресији НАТО


Sulla aggressione della NATO si veda anche la sezione dedicata sul nostro sito internet:


=== 1: PROGRAM 2018 ===


XIX Anniversario della aggressione NATO contro la RF di Jugoslavia


24. 3. 1999. – 2018. 19. godišnjica od NATO-agresije protiv SR Jugoslavije / 19th Anniversary of the NATO aggression against the FR of Yugoslavia

 

L'annuncio delle iniziative che si terranno a Belgrado nel 19.mo Anniversario della aggressione della NATO:

 

Деветнаест година од почетка агресије

НАТО-АГРЕСИЈА КОЈА ТРАЈЕ (Конференција)

DA SE NE ZABORAVI

PROGRAM (Izvor)

Sreda 21.3.2018.

11:00 Konferencija ha temu: DEVETNAEST GODINA OD POCETKA AGRESIJE NATO. AGRESIJA KOJA TRAJE
Dom Vojske Srbije, svecana sala, Brace Jugovica 19, Beograd
Govore: Momir Bulatovic, Milomir Miladinovic, Nikola Sajnovic, Zivadin Jovanovic, Slobodan Petkovic

Subota, 24.3.2018.

11:00 Polaganje cveca kod spomenika Deci-zrtvama agresije NATO, park Tasmajdan
12:00 Polaganje cveca kod spomenika zrtavama agresie NATO "Vecna vatra", park "Usce", Novi Beograd



---


19-ТА ГОДИШЊИЦА АГРЕСИЈЕ НАТО НА СРБИЈУ (СРЈ)

среда, 21 март 2018 

МОРАТОРИЈУМ НА ВОЈНЕ ВЕЖБЕ СРБИЈЕ СА НАТОМ 2019. - АПЕЛ

И овог марта Београдски форум за свет равноправних, Клуб генерала и адмирала Србије и друга независна нестраначка удружења одају почаст жртвама агресије НАТО. У тој агресији пало је преко хиљаду бранилаца, војника, полицајаца и њихових старешина, као и више хиљада цивила међу којима и 87-ро деце. Списак цивилних жртава, нажалост, још увек није утврђен иако се њихов број процењује на око 3000. Колико је људи изгубило животе по окончању оружане агресије због тешких рањавања, неексплодираних касетних бомби, тровања хемијским супстанцама услед разарања рафинерија, трафо станица и фабрика хемијских производа, а посебно услед закаснелих последица коришћења оружја са осиромашеним уранијумом, тешко да ће икада бити прецизно утврђено. Штета од разарања индустрије, инфраструктуре, стамбених и објеката од јавног значаја процењена је на преко 100 милијарди долара.
Тим поводом, у Дому Војске Србије, 21. марта је одржана конференција са темом „19 година од почетка агресије НАТО – агресија која се наставља“ којој су присуствовали генерал Александар Живковић, државни секретар у Министарству одбране, пук.. Иришкић, представник ГШ ВС, амбасадори Белорусије Валериј Бриљов и Палестине Мухамед Набхан, представник Амбасаде Руске федерација пуковник Короњенко, као и представници других амбасада пријатељских земаља, гости из Црне Горе, Републике Српске, Немачке, Македоније и други.

На Конференцији су говорили Проф. Др Момир Булатовић, ранији председник Савезне владе СРЈ, Мр. Никола Шаиновић, ранији председник владе Србије и потпредседник Савезне владе СРЈ, Миломир Миладиновић, генерал у пензији, председник Клуба генерала и адмирала Србије, Живадин Јовановић, председник Београдског форума за свет равноправних, Слободан Петковић, генерал у пензији, проф. Др Милован Милутиновић, председник организације старешина Војске Републике Српске, Симо Спасић, председник Удружења породица отетих, несталих и убијених на Косову и Метохији, гости из Немачке и други.
Конференцији је присуствао велики број чланова и пријатеља Београдског форума и Клуба генерала и адмирала Србије, међу којима су била и три ранија наћелника Генералштаба ВС, генерали – Бранко Крга, Драгољуб Ојданић и Милоје Милетић.

Учесници Конференције су једногласно усвојили два апела, први је иницијатива државним органима да се поводом 20-те годишњице агресије, 2019. година прогласи годином мораторијума на војне вежбе Србије са НАТО-м како би се и на тај начин одала почаст палим браниоцима отаџбине и цивилним жртвама агресије НАТО и други, да се све мирољубиве организације, покрети и појединци ангажују са циљем да се заустави даљи раст напетости и продубљивање неповерења у глобалним односима, да се заустави трка у наоружавању и ширење страних војних база, да се унапреди дијалог, партнерство и равноправност као основа односа међу великим силама и светског поретка како би се отклонила растућа опасност од глобалне конфронтације и конфликта. 
Велику пажњу изазвало је излагање генерала Слободана Петковића о катастрофалним последицама коришћења пројектила са осиромашеним уранијумом по здравље људи и природну околину. Он је навео да су пројектили са осиромашеним уранијумом масовно кроишћени тек у завршници агресије када је било јасно да предстоји договор о прекиду агресије што упућује на закљућак да су водеће земље чланице НАТО показале да журе да се ослободе тоих пројектила, односно, нуклеарног отпада, пре него што им се та прилика ускрати. 

Председник Београдског форума Живадин Јовановић је рекао да говорити о агресији НАТО данас значи говорити о грубом кршењу међународних закона, Повеље ОУН, Завршног документа ОЕБС из Хелсинкија и Париске повеље. Заобилажењем Савета безбедности НАТО је 1999. направио преседан који ће касније користи за глобализацију интервенционизма и дестабилизацију целе планете. То је био најозбиљнији ударац Европском и светском систему безбедности од којег се Европа и свет нису опоравили до данас. НАТО је на свом самиоту априла 1999. године у Вашингтону своју јубиларну 50. годишњицу обележио напуштањем дефанзивне и усвајањем офанзивне стратегију експанзије на Исток коју следи и данас у посве другачијем распореду снага на глобалном плану. Извор опасности по мир данас лежи превасходно у немирењу са новим односом моћи карактеристичном за мултиполарност и у илузијама да се привилегије водећих чланица НАТО стечене у ранијим деценијама могу одбранити војном силом, односно, нуклеарним оружјем – сматра Јовановић. Он је рекао да 19 година после агресије водеће чланице НАТО покушавају да оправдају тај злочин против мира и човечности. У том циљу настоје да принуде Србију да учествује у исцртавању нових међународних граница и стварању још једне државице на делу српске државне територије коју они зову «Република Косово». Наметнути рокови и решење по мери геополитичких циљева, сматра Јовановић, не могу довести до мирног и одрживог решења већ искључиво воде гомилању конфликтног потенцијала на Балкану. На односу Европе, а пре свега, Немачке и Велике Британије, као и САД, према начину решавања питања статуса српске Покрајине Косово и Метохија, показаће се да ли је Европа на путу стабилизације и развоја или је безнадежно на колосеку даљег продубљивања нестабилности, слично стању 1938. када је наивно веровала да Судете жртвује ради мира а добила је рат – упозорио је Јовановић. Он је подвукао да једино уравнотежени компромис на основу резолуције СБ УН 1244, уз поштовање суверенитета и територијалног интегритета Србије, гарантују одрживост мира и стабилности на Балкану и у Европи.

У суботу, 24. марта Београдски форум и Клуб генерала и адмирала Србије организују полагање цвећа код споменика деци - жртвама агресије, Парк „Ташмајдан“ (11ч.) и код споменика жртвама агресије НАТО у парку „Ушће“, Нови Београд (12ч.).


--- 


CONTINUING AGGRESSION

19 years since the start of the NATO military aggression on Serbia (FRY)

Once again this March, the Belgrade Forum for a World of Equals, the Club of Generals and Admirals of Serbia and other independent non-party associations in Serbia pay tribute to the victims of NATO 1999 aggression on Serbia (FRY). This aggression took lives of more than thousand defenders, military and the police and their officers, and also of thousands of civilians, including 87 children. Regrettably, the final list of the civilian casualties has not been determined as yet, although the number is estimated to stand at over 3,000. About 10.000 people were wounded. However, the number of those who lost their lives after the end of the aggression due to sustained heavy injuries, or from unexploded cluster bombs, chemical poisoning that resulted from the destruction of refineries, transformer stations, chemical factories and, in particular, due to the delayed effects of the use of missiles with depleted uranium, most likely, will never be precisely determined. There is a certainty, though, of a large scale of victims of the cancerous diseases never heard of before the aggression, with no end of the suffering of the people at sight. The direct damage from the devastation of the industry, infrastructure, residential buildings and facilities of public importance, was estimated to exceed $ 100 billion.
This year, March 21st the Central Military Club of Serbia in Belgrade served as the venue for the Conference titled “NATO Aggression 19 Years On - Aggression Continues”. Among the guests were General Aleksandar Živković, State Secretary in the Ministry of Defense, Colonel Iriškić,  of the General Staff of the Serbian Army, Ambassadors of Belarus Valery Brilov and of Palestine Muhammad Nabhan, representative of the Embassy of the Russian Federation Colonel Koronyenko, as well as representatives of other embassies of friendly countries, and coleagues from Montenegro, the Republic of Srpska, Germany, Macedonia, and others.
The Conference speakers included Prof. Dr. Momir Bulatović, former President of the Federal Government of the FR of Yugoslavia, mr. Nikola Šainović, former President of the Government of Serbia and Deputy-President of the Federal Government of the FRY, General Milomir Miladinović, retired, President of the Club of Generals and Admirals of Serbia, Živadin Jovanović, President of the Belgrade Forum for a World of Equals, General Slobodan Petković, retired, Prof. Dr. Milovan Milutinović, President of the Organization of Senior Officers of the Army of Republic of Srpska, Simo Spasić, President of the Association of Families of the Abducted, Missing and Killed Persons in Kosovo and Metohija, and others.
The Conference was also attended by about 150 members and friends of the Belgrade Forum for a World of Equals and of the Club of Generals and Admirals of Serbia, including three former Chiefs of Staff of the Army General Branko Krga, General Dragoljub Ojdanić and General Miloje Miletić

 
Tribute to the victims - stop military exercises with NATO in 2019

The participants of the Conference unanimously endorsed two appeals.  The first addressed to the state authorities to declare moratorium on all military exercises of Serbia and NATO in 2019, as the year marks the 20th anniversary of the aggression, and thus pay tribute to the fallen defenders of the motherland and the civilian victims of this NATO aggression. The second is to invite all peace-dedicated organizations, movements and individuals to engage with a view to halting further rise of tensions and the deepening of mistrust in global relations, to stop the arms race and expansion of foreign military bases, to promote dialogue, partnership and equality as the only basis of normal relations between the countries, stability and development in the world, so to eliminate causes of the growing danger of a global conflict. 
“Political processes preceding the 1999 NATO aggression has not been finished as yet” - said the first speaker Momir Bulatovic, the war Prime minister. He said: “In order to justify criminal act of aggression and preserve Alliance’s credibility they invented our apparent crimes. They created exodus of Albanians falsifying justification for the bombardment. For those who are open to see the truth this has been proved even in Hague tribunal”- said Bulatovic. 
The professional presentation of General Slobodan Petković on the catastrophic consequences of the use of missiles filled with depleted uranium on human health and the environment has attracted great attention. He revealed that a massive use of the missiles with depleted uranium began in the final days of the aggression when it became clear that the agreement on termination of the aggression was impending. Hence, it may be inferred that the leading countries of NATO were in a hurry to get rid of such missiles containing nuclear waste, before the opportunity would disappear. 

 
Blow to the European security system

President of the Belgrade Forum, Živadin Jovanović, said that to talk about NATO aggression today means to talk about gross violation of the international laws, the UN Charter, the Final Act from Helsinki, and the Paris Charter. By circumventing the UN Security Council, NATO has created a precedent using it later on for a chain of other aggressions in Afghanistan, Iraq, Libya, Mali and other countries. Such a practice has led to the globalization of interventionism and destabilization of the entire planet. This was not the most severe blow to the European and the global security system, from which neither Europe nor the world managed to recover to this day. 
Speaking about this aggression inevitably reminds us on the alliance between NATO and the terrorist KLA which led to the ethnic cleansing of over 250.000 Serbs from the Serbian province of Kosovo and Metohija who still are waiting to return freely and safely to their homes and fields. Over 150 Serbian churches and medieval monasteries a number of which belong to the world heritage under UNESCO custody had been destroyed during and in the aftermath of the aggression.   The Aggression continues in so far occupied and stolen Kosovo and Metohija has proclaimed unilateral secessions in 2008 in spite of being under UN mandate, solely by support and recognition of that illegal act by the governments of the most of NATO and EU member countries. This is also precedent which has been invoked in a number of other cases and will be invoked even more frequently in the future.  
At the April 1999 Washington Summit marking 50th anniversary of its foundation NATO leaders abandoned the defensive and adopted offensive strategy of expansion to the East, in fact, to the Russian western borders. To date, NATO pursues the same strategy even if in a quite different global distribution of might. Presently, the root causes of the danger for peace are to be found in the denial of a new balance of power that is indicative of multi-polarity, and in the delusions that the privileges of the leading NATO members acquired over the past decades may be defended by military force, that is, by nuclear weapons – contends Jovanović. He went on to say the West is having great difficulties in adapting to the new realities of a multi-polar world. The only way to bring the world back to stability, peace and development is to abide with the principles of equality, partnership and mutual respect.

 
Kosovo - Sudetenland

He added that, 19 years since the aggression, the leading members of NATO seek to vindicate this crime against the peace and humanity. To that end, they are attempting to coerce Serbia to participate in drawing of the new international borders in the part of Europe, in creation of another puppet criminalized state stealing the part of the Serbia’s state territory. The imposed timetable and solution fitting someone else’s geopolitical goals, in the opinion of Jovanović, cannot result in a peaceful and sustainable solution, but will rather lead to further build-up of conflict potential in the Balkans. The position taken by Europe, most notably by Germany and the United Kingdom, as well as the USA, on how to resolve the matter of status of the Serbia’s Province of Kosovo and Metohija, will reveal whether Europe is on the course of stabilization and development, or is hopelessly stuck on the path to further deepening of instability, weakening of identity and missing development opportunity. This is reminiscent of the situation in 1938, when some European leaders met in Munich naively believing that sacrificing the Czechoslovakian Sudetes would bring peace and stability. In fact, they become entangled in war – warned Jovanović. He emphasized that only a balanced compromise based on the UN SC Resolution 1244, coupled while observance of the sovereignty and territorial integrity of Serbia, is capable of guaranteeing the sustainability of peace and the stability in the Balkans and in Europe.
Jovanović pointed out that, in the meantime, the NATO aggression has evolved from its military format into other forms, all having the same goals: stealing Kosovo and Metohija from Serbia, drawing new international borders, creating a new Albanian state on a part of the state territory of Serbia, and dividing the Serbian people to those south of this presumed new border making them to be yet another national minority, and to those north of the border remaining in the central Serbia. Attempts are underway to coerce Serbia, with pressures and threats, into collaboration in this geopolitical project by having her refrain to oppose the admission of this illegal construct in the membership of the United Nations. The form is - signing a “comprehensive legally binding document” particularly advocated by Germany.  The aggression continues also by telling Belgrade that “none has the right to veto the creation of the armed forces of Kosovo”, regardless of the territory of the Province of Kosovo and Metohija still being under the UN mandate. The two-year timeline for the ‘delivery’ recently set for Serbia by the EU European Commission, the USA has subsequently reduced to a year, thus demonstrating its dissatisfaction not only with the pace of ‘delivery’ but also with the inefficiency of the European Union.

 
Serbia has chosen - neutrality

The public position of senior NATO echelons is that none is forcing Serbia to accept membership, that Serbia alone is entitled to assess her priorities and interests, though NATO remains open. At lower levels and through the so-called non-governmental sector financed by the funds originating from the member states, however, the points made are that joining NATO is but a natural result of the Serbia’s European (EU) option, that Serbia is encircled by NATO members, that membership bestows huge advantages but does not imply participation in all NATO interventions since this is the matter of own discretion of each member, and so on. It is becoming ever more apparent that NATO is disturbed by anti-NATO public opinion in Serbia whose some 85% of the total population are against membership. This worrying reality prompts NATO to invest great efforts and huge financial resources into portraying NATO as promising, democratic, peace building alliance. Relying on the IPAP (Individual Partnership Action Plan), NATO expects that Serbian official and unofficial structures do contribute to a positive, friendly image of NATO in the public of Serbia. 
Jovanović recalled that there are other neutral countries in Europe which are surrounded by NATO and yet do not feel threatened nor forced to consider formal accession to it. He cited examples of Austria, Switzerland, and Sweden.  Where a country borders with several member states of NATO, this should not imply that, by virtue, NATO poses a threat to the same – said Jovanović. The countries which joined NATO in the period following 1999 aggression on Serbia (FRY) at a short notice,  have different historic experiences, they were no strangers to affiliation in military treaties, have not been neutral or non-aligned and, none of them has genuinely experienced the true meaning of the offensive character and strategy of NATO endorsed at the 1999 Summit in Washington. After all, pointed Jovanović, each country is entitled to own free choice. Serbia’s choice is military neutrality and let it stay so.. She should nurture this neutrality, affirm and strengthen it, by acknowledging the past experiences, tested alliances, and friendships. Serbia is an open, peaceful country and does not fit in a military alliance of an offensive character – concluded Jovanović.



=== 2: FLASHBACK 2017 ===


APPEAL of the Conference titled “NATO Aggression, 18 years on – where do we stand today?”

The participants of the Conference titled “NATO Aggression, 18 years on – where do we stand today?”, held on 23 March 2017, in the House of the Army of Serbia, Belgrade, concluded the following:

- that NATO Aggression of 1999 against Serbia (the FRY) was executed in a gross violation of the UN Charter, the role of the United Nations Security Council, the fundamental principles of the international relations, and of the NATO Founding Act of 1949;
- that NATO Aggression of 1999 constitutes a crime against peace and humanity;

Consequently, the participants of the Conference determine decided to submit to the state institutions of the Republic of Serbia the following:

APPEAL

1.    To compile the list of all civilian victims of NATO Aggression of 1999. This is a moral debt whose observance should not be delayed. 
2.    To establish a state commission tasked with finding out the consequences of the use of weapons filled with depleted uranium and of the destruction of chemical facilities and power stations in terms of repercussions on human health and the environmental damage.
3.    To initiate, ex officio, the matter of reparation for the inflicted war damages, on the basis of the irrefutable fact that NATO committed an armed aggression of 1999 in violation of the UN Charter, of the fundamental principles of the international relations, and of the NATO Founding Act of 1949. This was publicly corroborated by representatives of NATO and by several leaders of NATO Member States who had served at the time of aggression.
4.    To legalize and repair the “Eternal Flame” Monument dedicated to the victims of NATO aggression of 1999, located in the “Ušće” Park in Novi Beograd, which had, during its 18 years of existence, garnered a general affirmation and public appreciation. This includes the carving of the names of all victims of NATO aggression onto the plates surrounding this Monument, and the instalment of the “eternal flame”.
5.    To declare 24 March as the Day of Remembrance of Serbian victims, on which would the national flag be lowered on half-mast on the buildings of all state institutions, establishments and publicly-owned enterprises.
6.    To conduct an expert analysis of the representation and the contents of the subject on NATO aggression of 1999 in curricula and textbooks for the primary and the secondary education, in order to remove any potential gaps, one-sided and/or politicised views, and to enable the young generation to form their judgment on the basis of verifiable facts.

On behalf of the participants, the Conference organizers:

Belgrade Forum for a World of Equals            Club of Serbian Generals and Admirals
Živadin Jovanović, President                                Milomir Miladinović, President          
             
 SUBNOR of Serbia                                          Association of Serbian Hosts
Dušan Čukić, President                                      Nićifor Aničić, President                       

An appeal is delivered to the following address:

Mr Tomislav Nikolić
President of the Republic of Serbia

His Holiness Mr Irinej 
Patriarch of Republic of Serbia

Mr Aleksandar Vučić
Prime Minister of the Republic of Serbia

Mrs Maja Gojković
President of the National Assembly of Serbia

Mr Ivica Dačić
Minister of Foreign Affairs of the Republic of Serbia

Mr Nebojša Stefanović
Minister of Internal Affairs of the Republic of Serbia

Mr Zoran Đorđević
Minister of Defence of the Republic of Serbia

Mr Aleksandar Vulin
Minister of Labour, Employment, Veteran and Social Policy

Mr Vladan Vukosavljević
Minister of Culture and Information

Mr Siniša Mali
Mayor of Belgrade

Mr Mladen Šarčević
Minister of  Education, Science and Technological Development

Prof. Vladimir Kostić Ph.D.
President of Serbian Academy of Sciences and Arts

Prof. Branislav Đorđević Ph.D.
Director of Institute of International Politics and Economics


---


АПЕЛ са конференције ,,Агресија НАТО 18. година после – где смо данас?''

Учесници Конференције ,,Агресија НАТО 18. година после – где смо данас?'',  одржане 23. марта 2017. године у Дому војске Србије, Београд, констатовали су

- да је агресија НАТО 1999. против Србије (СРЈ) извршена грубим кршењем Повеље УН, улоге СБ УН, основних принципа међународних односа, као и Оснивачког акта НАТО од 1949.;
- да агресија НАТО 1999. представља злочин против мира и човечности;

Сагласно томе, учесници Конференције су закључили да државним институцијама  Републике Србије упуте следећи:

А П Е Л

1.    Да се у што краћем року утврди листа свих цивилних жртава агресије НАТО 1999. године. То је морални дуг чије извршење не треба одлагати. 
2..    Да се формира Државна комисија за утврђивање последица коришћења оружја са осиромашеним уранијумом, уништавања хемијских постројења и трафо станица, по здравље људи и природну околину.
3.    Да се званично покрене питање накнаде ратне штете полазећи од тога да је неоспорна чињеница да је оружана агресија НАТО извршена 1999. године кршењем Повеље УН, основних принципа међународног парава као и оснивачког акта НАТО-а од 1949. године. Ове чињенице јавно су потврдили и представници НАТО као и више лидера земаља чланица НАТО-а из времена агресије.
4..    Да се изврши легализација и поправка Споменика ,,Вечна ватра'' жртвама агресије НАТО 1999. године, у парку ,,Ушће'', на Новом Београду, који је током осамнаестогодишњег периода постојања доживео афирмацију и поштовање јавности. То укључује урезивање имена свих жртава агресије НАТО на плочама око споменика и активирање ''вечног пламена''.
5.    Да се 24. март прогласи Даном сећања на српске жртве и да се тог дана на свим државим институцијама, установама и јавним предузећема државна застава спусти на пола копља.
6.    Да се изврши стручна анализа заступљености и садржине теме о агресији НАТО 1999. године у наставним плановима и уџбеницима основног и средњег образовања како би се отклониле све, евентуалне празнине, једностраности, или политизација, а младим нараштајима омогућило формирање свести на поузданим чињеницама.

У име учесника Конференције , организатори:

Београдски форум за свет равноправних            Клуб генерала и адмирала Србије
Живадин Јовановић, председник                              Миломир Миладиновић, председник
СУБНОР Србије                                                               Друштво српских домаћина
Душан Чукић, председник                                            Нићифор Аничић, председник



---



Београдски форум за свет равноправних традиционално је учествовао у обележавању годишњице злочина НАТО пакта у коме је срушен мост на обали Велике Мораве у Варварину. Поред Спомен обележја жртвама НАТО агресије 1999. године, одржан је комеморативни скуп у знак сећања на осамнаест година од НАТО бомбардовања варваринског моста када је погинуло 10 цивила, 17 тешко рањено, а 70 лакше..
Комеморацији су присуствовали представници Војске Републике Србије, Општине Варварин, града Крушевац, као и представници више десетина удружења, установа, политичких странака, предузећа и стотине грађана ове општине.

Напад на варварински мост догодио се 30. маја 1999, на Свету Тројицу, у 13.05 сати, у време када је у малом градићу био свети дан. Око цркве, у близини Велике Мораве, и на мосту било је на стотине грађана. Два НАТО бомбардера, са неколико пројектила, срушила су челични мост. Многи грађани и верници одмах су потрчали како би помогли онима који су имали снаге да запомажу. Али, пет минута после првог уследио је други напад. Морава је тога дана била црвена од крви убијених грађана Варварина.

Присутнима су се обратили Председник општине Варварин Војкан Павић и Председник Скупштине општине Варварин Драгољуб Станојевић истичући да овај трагичан злочин  Варварин никада неће и не може заборавити. “Једна мала и мирна варош, без икаквих војних циљева постала је мета која је подмукло, у два наврата, погођена тог мајског дана 1999. године. Овим речима господин Станојевић указао је апсурд злочина у Варварину, граду у чијој близини није било нити једног војног возила.

Делегација Београдског форума за свет равноправних, коју су чинили Драгутин Брчин, директор, као и Сандра Давидовић, Славољуб Матић и Никола Чубрић, чланови Управног одбора Београдског форума, положили су цвеће на спомен обележје и одали почаст невино страдалима.




(english / italiano)

Ben poco da festeggiare in Kosovo

Lo scorso 18 febbraio gli ambienti nazionalisti e terroristi pan-albanesi, accompagnati dall'orchestra e dalle majorettes del capitale monopolistico transnazionale, hanno "festeggiato" dieci anni di "indipendenza". Di tutt'altro tenore la realtà dei fatti e l'umore della gente comune, di cui ritorneremo a parlare. In questo post riportiamo alcuni documenti sulla occupazione militare USA/NATO e sulla pulizia etnica perpetrata in un ventennio.

1) CHIUDERE CAMP BONDSTEEL! CLOSE BONDSTEEL! (Belgrade Forum, 2018)
2) Illegal Occupation Of Southern Serbia: Kosovo – Analysis (Parasaran Rangarajan / SAAG, 2015)
3) “We Have the Right to Live”: NATO’s War on Yugoslavia and the Expulsion of Serbs from Kosovo (Gregory Elich, 2015)


=== 1 ===

(messaggio di saluto del Forum di Belgrado alla conferenza nazionale USA contro le basi all'estero, Baltimore, Maryland, 12-14 gennaio 2018)


BONDSTEEL BASE TO BE CLOSED


MESSAGE TO THE USA PEACE MOVEMENT AND WORLD PEACE COUNCIL


Dear friends,

We congratulate you on holding National Conference against US foreign military bases, to be held in Baltimore, Maryland, from 12-14 January 2018.

The Belgrade Forum for a World of Equals fully supports your initiative for convening a GLOBAL CONFERENCE AGAINST U.S. FOREIGN MILITARY BASES. Rising tensions in the global relations and hot beds of old and new crisis call for unity and efforts of all peace forces for closing foreign military bases, particularly U.S. and NATO foreign military bases, around the globe.. The peace forces are obligated to send clear message that U.S. and NATO foreign military bases represent the tools of hegemonism, aggression, occupation, and that as such must be closed.

Peace and inclusive development, elimination of hunger and misery require redistribution of spending for maintence of military bases in favor of development needs, education and heath services. After the end of the Cold War the whole humanity expected stability, peace and justice in the world of equal states and nations. Such expectations, however, turned to be futile beliefs.

In the last two decades, instead of closing U.S. and NATO military bases in Europe, the continent has been interneted by new U.S. military bases. As a consequence there are today more U.S. military bases in Europe than at the pick of the Cold War. Peace and security have become more fragile and quality of life jeopardized.

This dangerous development was triggered in 1999 by NATO- US led aggression against Serbia (FR Yugoslavia). At the end of the aggression US established military base in zhe occupied part of the Serbian territory Kosovo and Metohija, called Bondsteel, which is one of the most expensive and the largest military bases, established after Vietnam War It was not only an illegal, but brutal act disrespect sovereignty of Serbia and basic principles of international law. Now, there is even plan to expand the base Bondsteel and to turn it into a permanent location of American troops and into a hub of U.S. military presence in South East Europe.

We strongly oppose such belicions plans, being contrary to the interests of the peoples of the region and source of further rising tensions between East and West. We demand that the Bondsteel military base be closed as well as all other U.S.  military bases in Europe and in the World. Preparations for war are sensless waste of money, energy and development opportunities.

The Belgrade forum  as integral part of the world peace movement headed by the WPC, stands firmly by the initiative to close all  military bases in the world and direct resources to development and better life of people.

We express our solidarity with efforts of the COALITION AGAINST U.S. FOREIGN MILITARY BASES and wish the Baltimore conference full success.

Friendly yours,
Zivadin Jovanovic
President of the Belgrade Forum for a World of Equals


---


CLOSE BONDSTEEL!


Rising tensions in the global relations and hot beds of old and new crisis call for unity and efforts of all peace forces for closing foreign military bases, particularly U.S. and NATO foreign military bases, around the globe. The peace forces are obligated to send clear message that U.S. and NATO foreign military bases represent the tools of hegemonism, aggression, occupation, and that as such must be closed.

    Peace and inclusive development, elimination of hunger and misery require redistribution of spending for maintence of military bases in favor of development needs, education and heath services. After the end of the Cold War the whole humanity expected stability, peace and justice in the world of equal states and nations. Such expectations, however, turned to be futile beliefs.

    In the last two decades, instead of closing U.S. and NATO military bases in Europe, the continent has been interneted by whole chain new U.S. military bases in Bulgaria, Rumania, Poland, Baltic states. As a consequence there are today more U.S. military bases in Europe than at the pick of the Cold War. Peace and security have become more fragile and quality of life jeopardized.

    This dangerous development was triggered in 1999 by NATO-US led aggression against Serbia (FR Yugoslavia). At the end of the aggression US established military base in the occupied part of the Serbian territory Kosovo and Metohija, called Bondsteel, which is one of the most expensive and the largest USA military bases, established after the Vietnam War. It was not only an illegal, but brutal act of disrespect of sovereignty and territorial integrity of Serbia and other basic principles of international law. Now, there is even plan to expand the base Bondsteel trabsforming it into a permanent location of American troops and a hub of U.S. military presence in South East Europe for geostrategic purposes and conmfrontations.

We demand that the Bondsteel military base be closed as well as all other U.S.  military bases in Europe and in the World. Preparations for furthering confrontation and new wars are sensless waste of money, energy and development opportunities.

    The Belgrade forum  as an integral part of the world peace movement, stands firmly by the initiative to close all  military bases in the world and redirect resources to rising development needs and people yearnings for better life.

THE BELGRADE FORUM FOR A WORLD OF EQUALS

Belgrade, January 12, 2018


--- TRAD.:

Kosovo: CHIUDERE CAMP BONDSTEEL!

Le crescenti tensioni nelle relazioni globali e le infuocate barriere delle vecchie e nuove crisi internazionali, richiedono l'unità e gli sforzi di tutte le forze di pace per chiudere le basi militari straniere, in particolare le basi militari straniere degli Stati Uniti e della NATO, in tutto il mondo. Le forze di pace devono essere impegnate a inviare un chiaro messaggio: le basi militari straniere degli Stati Uniti e della NATO rappresentano gli strumenti di egemonismo, aggressione, occupazione, e che come tali devono essere chiuse.

La pace e lo sviluppo inclusivo, l'eliminazione della fame e della miseria richiedono la ridistribuzione delle spese per la manutenzione delle basi militari a favore dei bisogni di sviluppo, dell'istruzione e dei servizi sanitari. Dopo la fine della Guerra Fredda l'intera umanità si aspettava stabilità, pace e giustizia in un mondo di stati e nazioni uguali. Tali aspettative, tuttavia, si sono rivelate mere illusioni.

Negli ultimi due decenni, invece di chiudere le basi militari degli Stati Uniti e della NATO in Europa, il continente è stato ricoperto interamente di nuove basi militari statunitensi in Bulgaria, Romania, Polonia e Stati baltici. Di conseguenza ci sono oggi più basi militari statunitensi in Europa, che nella prima guerra fredda. La pace e la sicurezza sono diventate più fragili e la qualità della vita è stata messa a repentaglio.

Questo pericoloso sviluppo è stato avviato nel 1999 dall'aggressione NATO-USA contro la Serbia (FR Jugoslavia). Alla fine dell'aggressione, una base militare statunitense, si stabilì nella parte occupata del territorio serbo di Kosovo e Metohija, chiamata Bondsteel, che è una delle basi militari USA più costose e più grandi fondata dai tempi della guerra del Vietnam. Non era solo un atto illegale, ma brutale, di mancanza di rispetto della sovranità e dell'integrità territoriale della Serbia e degli altri principi basilari del diritto internazionale. Ora, c'è anche un piano per espandere la base Bondsteel trasformandola in una posizione permanente di truppe americane e un snodo della presenza militare degli Stati Uniti nel Sud-Est Europa per scopi geostrategici e di confini.

Chiediamo che la base militare di Bondsteel sia chiusa così come tutte le altre basi militari statunitensi in Europa e nel mondo. I preparativi per favorire lo scontro e le nuove guerre sono sprechi di denaro, energia e opportunità di sviluppo.

Il Forum di Belgrado come parte integrante del movimento per la pace mondiale, sostiene fermamente l'iniziativa di chiudere tutte le basi militari nel mondo e riorientare le risorse per soddisfare le crescenti esigenze di sviluppo e i popoli che desiderano una vita migliore.

IL FORUM BELGRADO PER UN MONDO DI UGUALI

Belgrado, gennaio 2018

Traduzione a cura di Forum Belgrado Italia


=== 2 ===


Illegal Occupation Of Southern Serbia: Kosovo – Analysis

By SAAG [South Asia Analysis Group]

Thursday, September 3rd, 2015


By Dr. Parasaran Rangarajan*

Serbia today is a member-State of United Nations (U.N.), after the Socialist Federal Republic of Yugoslavia was split into several nations during the early 1990’s when war broke out between Serbian General Milosevic and neighboring nations. After partition, Serbia is still the most powerful “state” of the former Yugoslavia.

“Kosovo”, the term used for the territory of southern Serbia, is de-jure recognised as a “state” by over 110+ “states”, but is not a “state” itself, as per the Montevideo Convention on the Rights and Duties of States (1933), and is not a “state” at the U.N. where 2/3rd positive vote is required by the U.N. General Assembly for “statehood”.

Article 1 of the Montevideo Convention on the Rights and Duties of States (1933) requires that a “state” must have the “capacity to enter into relations with other states” and be a “government”. The entity of the self-termed “government of Kosovo” has neither. The “Declaration of Independence” of “Kosovo” was upheld by an “advisory opinion” at the International Court of Justice (ICJ) in 2010, but an ICJ “advisory opinion” is not legally binding upon any member-State.

ICJ “advisory opinion” on “Kosovo” expressly states that the Court has not made any determination on whether “Kosovo” is a “state”, within the definition of international law or at the U.N., as stated in paragraphs 49-56 of the ICJ advisory opinion.

Furthermore, a “Declaration of Independence” does not mean that the entity has legal rights to exercise control over the territory it claims or even the self-termed “Islamic Emirate of Afghanistan”, or the Afghan Taliban’s “Declaration of Independence” would be valid for control of the nation today, since the U.N. General Assembly passed a resolution to assist the Afghan Taliban in 1992, for state-building, when they were controlling Afghanistan.

Since “Kosovo” is not a “state” at the U.N. as it does not have the required 2/3rd majority diplomatic recognition, it is in direct violation of Article 49 of the Fourth Geneva Conventions (1949), Article 8 (b) (viii) of the Rome Statute (2002), as well as Article 85 (4) of the Additional Protocol I (1977) since Serbia is a “state” and “Kosovo” is conducting:

“The transfer, directly or indirectly, by the Occupying Power of parts of its own civilian population into the territory it occupies, or the deportation or transfer of all or parts of the population of the occupied territory within or outside this territory”

Therefore, the self-termed “government of Kosovo” is not a “government” for the purpose of being a “state” as per the Montevideo Convention on the Rights and Duties of States (1933), but an “Occupying power” of Serbia. The entity of “Kosovo” does not have the “capacity to enter into relations with other states” as only “governments” do, in most cases.

Key word here proving that “Kosovo” does not meet the qualifications for a “state” as per the Montevideo Convention on the Rights and Duties of States (1933), as mentioned in Article 1 is it mentions “other states”, implying that “Kosovo” must be a “state” itself to enter into relations with “other states”.

“Kosovo” is not allowed to sign any international treaties and conventions, due to the fact that an entity needs to be a “state”, so they have not even signed the Geneva Conventions (1949); one of the most basic conventions of international law, since it is based on many other conventions which preceded in relation to international humanitarian law (IHL) from the 1800’s.

Nevertheless, the entity of “Kosovo” was established by a U.N. Military Observers including the U.N. Protection Force (UNPROFOR) in 1991, U.N. Transitional Administration for Eastern Slavonia, Baranja and Western Sirmium (UNTAES), etc, which were tasked with restoring peace, as well as law and order, without hindering “political independence” in the former Yugoslavia.

The principle of “political independence” was mentioned in one of the first U.N. Peacekeeping Resolutions in 1991 for the former Yugoslavia, as the U.N. Security Council Resolution which “dispatched small group of personnel (Croatia)” stated that:

“…the people of peoples of Yugoslavia to decide upon and to construct their future Yugoslavia, in liaison with the International Committee of the Red Cross”.”

The Geneva Conventions (1949) were in large, drafted by members of the International Committee of the Red Cross (ICRC), which “Kosovo” is not a signatory to, as it cannot sign without “statehood”.

Since Serbia is a member-State of the International Criminal Court (ICC) and “Kosovo” is not a “state”, as per international law; Serbia may file a complaint against the “Occupying power” of “Kosovo” by a “Referral of a situation by a State Party” allowed via Article 14 of the Rome Statute (2002), referring to the “situation” of the war crime of illegal occupation of southern Serbia.

The war crime of illegal occupation is being aided and abetted, in violation of Article 25 of the Rome Statute (2002), by the military alliance of the North Atlantic Treaty Organization’s (NATO) division for “Kosovo”, also committing the “crime of aggression” since it does not have any U.N. Authorisation to be in Serbia.

This division is called “NATO-KFOR”, which is composed of mostly of United States (U.S.) Armed Forces which are to be prosecuted in an International Criminal Tribunal for the United States of America for crimes against humanity, war crimes, violations of the Geneva Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide (1948), violation of the Chemical Weapons Convention (1997), as well as other serious violations of international law in the near future, as it committed these violations on its own territory as well as territories of many other nations, and where Israel, Canada, including nations are complicit in these violations.

Despite the fact that the ICC has jurisdiction on crimes from 2002 onwards, the bombings by NATO in the 1990’s against civilian targets are not to be taken lightly and can be introduced as evidence, if it is relevant to NATO-KFOR’s war crimes in Serbia today.

Serbia also has the option of charging these individuals at the International Court of Justice (ICJ), which is not a criminal court to issue arrest warrants, but can issue an order for the illegal war criminals of the war criminal entity of the “government of Kosovo”, the Occupying power, to evacuate the war criminal entity of the “government of Kosovo” of what is considered Serbia for all legal purposes.

This is a comparatively easy case, since the area “Kosovo” is claiming, is still part of southern Serbia. In addition, “Kosovo” has self-admitted to committing “crimes against humanity” as part of an “ethnic cleansing” campaign of Serbians, so many of the belligerent “Kosovo Liberation Army” officials are to face trial in a European Union (E.U.) Tribunal for the same..

Self-admission of “ethnic cleansing” by “Kosovo” only leads us to the human rights violations being committed in southern Serbia today, such as the continuing of the “genocide” against Serbians since there are attacks including disappearances with “discriminatory intent” against Serbians by this war criminal entity; which Serbia can also prosecute at the ICC, as documented by human rights organisations such as Amnesty International.

“Discriminatory intent” is the main criteria distinguishing “crimes against humanity” from “genocide”, and this mens rea or mindstate is easier to prove when there is continuing occurrences of these crimes, especially if it is part of a “policy”.

The ICC is “complimentary” to other national courts, so cases can proceed against this entity at the European Courts and the ICC at the same time, for the same crimes, such as the “ethnic cleansing” against Serbians; a watered-down term for “genocide” against Serbians, for which a case can be made for, against “Kosovo”, at the ICC.

Kosovo is not depicted as a separate “state” on the U.N. World Map (Today), issued by the U.N. Secretariat, nor the U.N. Educational, Scientific, and Cultural Organisation (UNESCO)’s yearly “World Heritage Maps”. Since Kosovo is not a “state” under international law, “Kosovo” is an Occupying power, committing the war crime of illegal occupation against a “state”; Serbia, as per international law.

Superpower alliance of BRICS (Brasil, Russia, India, China, and South Africa) and most of its allies do not recognise this war criminal entity.

Despite the fact it is the prerogative of states to recognise other states, it can be argued that the “other states” that have recognised this illegal war criminal entity, have done so under false pretext, thinking it was a “state” as per the Montevideo Convention on the Rights and Duties of States (1933).

Once there is “knowledge”, as stated in the Rome Statute (2002), of a war crime, those who continue to supply arms or defence equipment, etc, are “aiding and abetting” those war crimes so therefore; can be held for complicity for the same crime as per Article 25 of the Rome Statute (2002).

Those who recognise “Kosovo” as a separate entity can also be held accountable under Article 25 (3) (d) (i) (ii) since recognition can be considered as an act to:

  1. Be made with the aim of furthering the criminal activity or criminal purpose of the group, where such activity or purpose involves the commission of a crime within the jurisdiction of the Court;
  2. Be made in the knowledge of the intention of the group to commit the crime;

The presence of NATO-KFOR in “Kosovo”, which consists of mostly U.S. Armed Forces, with the knowledge war crimes are occurring, makes the contingent complicit if it goes to trial at the ICC.

“Kosovo” is a rouge regime committing the war crime of illegal occupation can be prosecuted at the ICC, and should be brought to the attention of the public as well as the concerned, so no further recognitions or aid can be given to the war criminals; “the government of Kosovo” and “NATO-KFOR”, in the absence of any legal authorisation from the U.N. or a bi-lateral treaty with the “state”, which is required to be in southern Serbia, as per international law.

These persons will not be able to travel to any other member-State of the ICC, which is most of Europe, South America, and Africa, or they will be arrested for extradition, for prosecution at the ICC.

The E.U. insisting on Serbia recognising Kosovo as a separate “state”, as a pre-condition for membership, will have to retract this pre-condition, as it is requesting Serbia to recognise war criminals.

If this “situation” is referred to the ICC, Serbia will be able to regain its land back, hold war criminals accountable for serious violations of international human rights law against Serbians, and join the E.U. on new terms.


*Dr. Parasaran Rangarajan is the President of the South Asian Association for Regional Cooperation in Law’s Mission to the United Nations (SAARCLAW-UN). First President in history representing the governments of 9 nations in South Asia — 30% of the world’s population — in international law and to the United Nations. Counsellor [Sixth Committee] for the Permanent Mission of India to the United Nations, Consultant for SAAG, Editor-in-chief for the International Law Journal of London.


=== 3 ===


“We Have the Right to Live”: NATO’s War on Yugoslavia and the Expulsion of Serbs from Kosovo

Sixteenth Anniversary of the NATO Attack 

By Gregory Elich
Global Research, August 31, 2015

In the period before the 1999 NATO attack on Yugoslavia, the Kosovo Liberation Army (KLA) waged a campaign to secede and establish an independent Kosovo dominated by Albanians and purged of every other ethnic group. In October 1998, KLA spokesman Bardhyl Mahmuti spelled the KLA’s vision: “We will never change our position. The independence of Kosovo is the only solution…We cannot live together [with Serbs]. That is excluded.”

Once NATO’s war came to an end, the KLA set about driving out of Kosovo every non-Albanian and every pro-Yugoslav Albanian it could lay its hands on. The KLA left in its wake thousands of looted and burning homes, and the dead and dying.

Two months after the end of the war, I visited Hotel Belgrade, located on Mt. Avala, a short distance outside of Belgrade. Those who had been driven from their homes in Kosovo were housed in hotels throughout Yugoslavia, and in this one lived Serbian refugees.

The moment I entered the hotel, the sense of misery overwhelmed me. Children were crying, and the rooms were packed with people. The two delegation members who accompanied me and I were shown all three floors, and the anger among the refugees was so palpable I felt I could reach out in the air and touch it. Nearly everyone here had a loved one who had been killed by the Kosovo Liberation Army. All had lost their homes and everything they owned.

Initially, many of them refused to talk with us, and one refugee demanded of me in a mocking tone, “Can you get my home back?” It was not until a while later that we discovered that due to a misunderstanding, some of the refugees thought the NATO commander of the attack on Yugoslavia, Wesley Clark, had sent us there. We were quick to correct that misapprehension, and then people were more inclined to talk with us. There was still, however, some residual reluctance based on three prior experiences these refugees had with Western visitors, all of whom had treated them with arrogance and contempt. A reporter from the Washington Post was said to have been particularly abusive and insulting.

Several refugees were too upset to talk. The eyes of one woman and her son still haunt me. I could see everything in their eyes – all that they had suffered.

We climbed the stairs to the third floor and began our interviews there. A family of seven people were crowded into the first room we stopped at. We were told that five of them slept at night on the two beds, and the other two on the floor. Goran Djordjevich told us his family left Kosovo on June 13. “We had to leave because of the bandits. They threatened to kill us, so we had to leave. The moment NATO came we knew that we would have to leave.” After having talked with Roma and pro-Yugoslav Albanian refugees on earlier occasions, his family’s story was a familiar one to us by now, in that threats from KLA soldiers had prompted a hasty departure.

“We not only had a house, but also our farm and our property,” Djordjevich continued. “We just let the cattle free and we fled. I drove the tractor from our village to Belgrade for four nights and five days. When our army withdrew and NATO came in, we followed the army. You know, the Albanian bandits were there all the time in the surrounding forest and the moment NATO advanced, they just joined them and started terrorizing us. They were shooting at us but we were the lucky ones because we were with the army; so we were safer, but the ones who left later were in jeopardy. Very soon after we left our house they came to the village and burned the whole village, razing it to the ground. They were firing and burning everything.”

One young man who appeared to be about twenty years-old would not give his name, but spoke to us in halting English. “The American leader is very bad. He killed too many children. Too many bombs. Too many old men. He’s guilty for too much death. I was in Kosovo when the American Air Force bombed and killed our children. They wanted to kill our children; not just our soldiers. They wanted to kill our people. For them it was just a game”

The young man witnessed a startling development when he encountered NATO’s Kosovo Force (KFOR). “When our soldiers, our boys, started to withdraw from Kosovo, KFOR came in. The first soldiers were American soldiers and German soldiers. They took the weapons from the Serbian people, and in front of our eyes, gave them to the Albanian people to kill the Serbian people. We saw that.” I asked, “You saw KFOR turning arms over to the KLA?” The youth replied, “Yes. And giving them to KLA terrorists.”

At the end of the hall, a family of eight was packed into a single room, their mattresses arranged side-by-side from one end of the room to the other. An eighty year-old man reclined on a mattress, his cane nearby. His silence conveyed an aura of deep sorrow. Mitra Dragutinovich said they left Kosovo on June 11. “We knew that the moment the army left Kosovo, then the KLA would take over. The terrorists started threatening, killing, and shooting. Many people were wounded. Our cousin is a pediatrician, and an Albanian woman came to his office with a child and took a gun from her trousers and wounded him, He lost a kidney. Pointing to the eighty year-old man, she said, “The pediatrician who was wounded is his grandson.”

A woman approached, and with rising emotion addressed us in a sharp tone. “Why did the Americans and the Germans come? Why did they come? Did they come to protect us, or did they come to massacre us, to drive us from our homes, to violate our women, and to kill our children? I can’t believe that someone who had first bombed you for three months, every day and for 24 hours, that after that he will come to protect you. I wonder how [US President] Clinton can’t be sorry for the children at least. Are there children in your country? Does he know what it means to be a child? You know, we could retaliate. We could also organize terrorist actions and kill your children in the United States. But we are people with a soul. We would never, never, do that to any American child, because we are people with a soul.”

I asked what life had been like in her village during the bombing, and she answered, “It was awful. We were frightened. We were in our country. We were on our soil. But now, we are no longer on our soil, because we are occupied down there. Whoever they are, be they Americans, British, Germans, French, let them take care of their own problems at home and we shall deal with our problems here, in our country, because this is our country.”

We returned to the first floor, where we found a small crowd gathered in the lobby. Nikola Cheko was from Velika Hocha, near Orahovac.. He had a strikingly expressive manner of speaking that I found quite moving, injecting each word with intense and sincere feeling. “We were surrounded from the very beginning of the aggression on March 24. We were surrounded by the Albanians. No electricity. No water. No bread. None of the conditions necessary for life. No one is taking care of us. KFOR: Nothing! They couldn’t care less for poor Serbs. They think we are stupid farmers; we’ll survive somehow and no one needs us, so KFOR simply forgets us. It’s a shame. It’s a shame for KFOR, for the United States, for Great Britain, for France, for Germany, for NATO, and all the big powers of the world. We are all human beings. We have the right to live. The nationality, the race and the religion are not important at all. A human being should first be a human being. A true human being is the one who is ready to help the victim in need. I think that KFOR should open its eyes and see what’s going on down there and behave according to Resolution 1244 and the documents signed by our Yugoslav representatives and the UN representatives in Kumanovo. In Kosovo, it’s not only Velika Hocha that is in trouble. There are many, many villages where people are absolutely in great need and dying. It’s high time that we become human beings and behave like human beings in the first place.”

Emotions in the room were running quite high and it took considerable prodding and encouragement to get anyone else to talk. My entreaties were met with silent rejection and it was at this point that our translator discovered that everyone thought that NATO general Wesley Clark had sent us. Once our translator cleared up that matter, the people were still disinclined to speak.

A woman in her thirties shouted out, “I don’t want to talk because no one will help. Two of my brothers have been kidnapped.” It was an opening, and I explained that the American people were unaware of what was happening, and that is why we wanted these interviews. Her name was Biljana Lazich, from Sopin, and pretty soon she began to talk more freely. “You know, we are all dressed in black [for mourning]. When Kosovo was part of Serbia and when our army was there, the KLA took my brothers prisoner. They were farmers and they were kidnapped from their homes. We didn’t hear anything from them for a whole year. My mother did everything possible and impossible, through the tracing service of the Yugoslav Red Cross and International Red Cross. The International Red Cross informed us that my brothers were alive and that they would be exchanged. It was in July last year, ten days after they had been taken prisoner.”

But nothing happened. Months passed and one day Lazich’s mother visited William Walker, who had been installed at U.S. insistence as head of the OSCE Kosovo Verification Mission. The ostensible purpose of the OSCE mission was to reduce the level of conflict between the Yugoslav security forces and the KLA, but the signed agreement applied only to Yugoslavia. The KLA was not part of the agreement, and was free to run wild. Walker packed the mission with CIA agents, who were busy marking targets for the impending NATO attack and providing military training to the KLA. Shortly before departing Kosovo, they handed communications and satellite global positioning equipment to the KLA.

Walker was unresponsive to the pleas, Biljana Lazich told us, and “didn’t say anything.” He was just “beating around the bush,” and “nothing happened.”

Life during the bombing was “awful, awful,” she continued. “We were frightened, both of the bombs coming from the sky and of the KLA. Before the war and the bombing, we had good relations with our neighbors. But when the bombing started, we knew what was in store for us, because we knew the intent of the KLA. We were afraid of the KLA and we wouldn’t allow our kids to leave our houses. They were all locked inside. We didn’t allow the children to play outside at all. We were particularly afraid for the children. The situation was unbearable! We had to flee, to save the children at least.”

Lazich introduced her mother-in-law, Dobrila Lazich, who told us what the KLA had done to her brother’s 13-year-old son in September 1998. The boy “came to see his relatives. First, he came to see one aunt and uncle and then he went to visit the other aunt and uncle, and between the two houses he was kidnapped and killed.” The boy’s mother was reluctant to talk to us, but her relatives pushed her forward and she spoke in a barely audible voice. Her name was Stana Antich and she told us how she sought help from William Walker, but he would not do anything.

At this point, Biljana stepped forward and interjected, “The boy was only 13-years-old. How could he be guilty to anyone? He’s just 13. I have a brother-in-law who was beaten to death, in Dragobilje.” The OSCE Kosovo Verification Mission “knew they were taken prisoner and they communicated to us that they were alive and well, but finally we got their dead bodies.” A third man “was returned alive, but unconscious and very severely beaten.”

Despite some honest members, as a general rule nothing could have been expected from the leadership of an OSCE mission that was riddled with CIA agents. I asked the question that I already could guess the answer to. What did the OSCE Verification mission do in response to these murders? “Nothing,” Biljana responded. “Nothing. They were just sitting idle, waiting for them to beat them to death. They didn’t intervene. They didn’t come to help us. They just came to help the KLA.” Biljana spoke of how people disappeared or were killed outright. “The whole world knew that, but no one wanted to condemn the KLA for these crimes. They put all blame on the Serbian police, constantly accusing them of persecuting the Albanians.”

Dostena Filipovich appeared to be in her sixties and wore a scarf over her head. She told us how she had sent her three children out of Kosovo to ensure their safety. “My husband and I, as elderly people, stayed back to protect and defend the house. Since there were few Serbs who stayed behind in our village, some Albanians started molesting us, threatening and firing guns in front of our windows, so we decided to leave our village. We took only hand luggage and our cow and went to a neighboring village. We have only what we are wearing. We had a lot of poultry. We had a lot of cattle. We didn’t let them loose. We just locked them in the stable and the chicken coop, expecting to return. You remember I said that we decided to go to another Serbian village, but when we arrived there, the people were also fleeing. Since the roads were jammed, we couldn’t move fast and we wanted to go to Brecovica but the roads were so jammed we couldn’t move from Prizren. Even though KFOR was in Prizren, the KLA attacked us in Prizren, firing on our column.” I asked, “And KFOR did nothing?” The tone of Filopovich’s response indicated that she was still astonished to that day. “Nothing! Nothing! Just watching and laughing, watching and laughing.”

The column of refugees eventually made their way to another Serbian village to stay overnight, but at 3:00 AM they heard gunfire in the surrounding area and decided to leave. They arrived at another village, populated by both Serbs and Albanians. “When we arrived in that village, three KLA soldiers wearing different colors of caps came, together with KFOR.” Never

(Message over 64 KB, truncated)


(english / italiano)

La NATO in Italia diventa nervosa

1) Nuove piccole atomiche crescono (omaggio a VITO FRANCESCO POLCARO)
2) I nuovi articoli di MANLIO DINUCCI e la reazione scomposta della NATO


Altri link segnalati:

LA TEMPESTA CHE SI AVVICINA (di Jorge Cadima, da "O Militante", rivista teorica del Partito Comunista Portoghese, n° 353 marzo-aprile 2018)
... Ci sono episodi di preparazione psicologica delle popolazioni per una guerra. Il 13 gennaio, l'Agenzia di emergenza del governo delle Hawaii ha inviato un falso allarme a tutti i telefoni cellulari di un attacco missilistico balistico in corso che avrebbe colpito lo stato americano. Dopo 38 minuti (!) di panico generalizzato, la smentita è arrivata (New York Times, 13.1.2018). Tre giorni dopo, l'episodio è stato ripetuto in Giappone, dall'emittente nazionale NHK (NYT, 16.1.2018)...

SOCORRO GOMES: RAFFORZARE LA LOTTA DEI POPOLI CONTRO LE ARMI NUCLEARI (Consiglio Mondiale della Pace * | wpc-in.org)
Ignorando decenni di lotte dei popoli contro le armi di distruzione di massa, le potenze imperialiste riunite nell'Organizzazione del Trattato Nord Atlantico (NATO) con alla testa gli Stati Uniti, non rinunciano a porre le armi nucleari al centro della loro politica... (Traduzione per Resistenze.org a cura del Centro di Cultura e Documentazione Popolare, 04/03/2018)

ALLA GUERRA NUCLEARE DALLA BASE USA DI SIGONELLA (di Antonio Mazzeo | antoniomazzeoblog.blogspot.it – Articolo pubblicato in Casablanca, n. 52, gennaio-febbraio 2018.)
Follie criminali. Segretamente a Sigonella sta per entrare in funzione la Joint Tactical Ground Station (JTAGS), la stazione di ricezione e trasmissione satellitare del sistema di pronto allarme USA per l'identificazione dei lanci di missili balistici con testate nucleari, chimiche, biologiche o convenzionali. Nell'area 465 della base sorgerà il nuovo sito di guerra missilistico e nucleare. Della nuova "ricollocazione" a Sigonella grande felicitazione del Presidente del Consiglio Renzi e della Ministra Pinotti. Il governo italiano pare non abbia ritenuto doveroso informare il Parlamento e l'opinione pubblica...

NO US FOREIGN BASES – A CALL FOR PEACE FROM A NEW COALITION (Michael Byrne, January 16, 2018)
... This past weekend in Baltimore, I had the honor of being part of a conference that set out to not only criticize the US war machine, but put an end to the foreign military bases the United States has planted all over the world. The Coalition Against U.S. Foreign Military Bases hosted a conference that was attended by antiwar groups from all over the world...


=== 1 ===

Sulla figura di Vito Francesco Polcaro, antimilitarista, scienziato, intellettuale, militante politico, si veda anche il ricordo di Andrea Martocchia:
QUANDO UN INSOSTITUIBILE VIENE A MANCARE (28 Febbraio 2018)



Nuove piccole atomiche crescono


Vito Francesco Polcaro, GIOVEDÌ 22 FEBBRAIO 2018

L’ultimo scritto del grande scienziato, antifascista e nostro valentissimo collaboratore. Gli USA delineano una nuova strategia: sì all’uso di armi nucleari per rispondere a una vasta gamma di attacchi devastanti ma non nucleari alle infrastrutture americane

Il 12 febbraio Vito Francesco Polcaro ci ha lasciato, dopo un’inesorabile patologia. 
L’Italia perde un grande scienziato, l’Anpi perde un militante e un dirigente di straordinario valore, questo periodico perde un collaboratore ed un caro amico. 
Poco prima di morire, Vito Francesco ci ha inviato questo suo articolo, l’ultimo, in cui denuncia i rischi di “il mondo ancora meno sicuro di quanto sia ora”, a testimonianza del suo impegno scientifico, civile, sociale e morale per la pace, la libertà e la giustizia.

Una delle ragioni principali per la quale nessuna delle pur gravissime crisi internazionali del secondo dopoguerra è sfociata in una catastrofica guerra nucleare è che tutte le parti sapevano che un primo attacco nucleare avrebbe causato una ritorsione altrettanto distruttiva.
Per decenni quindi, i presidenti americani hanno minacciato il “primo uso” delle armi nucleari solo in circostanze gravissime e molto limitate, ad esempio in risposta all’uso di armi biologiche o chimiche contro gli Stati Uniti. In particolare, il Presidente Obama aveva ripetutamente dichiarato che gli Stati Uniti “considererebbero solo l’uso di armi nucleari in circostanze estreme per difendere gli interessi vitali degli Stati Uniti o dei suoi alleati e partner”.
Le cose potrebbero però cambiare a breve: il Pentagono ha infatti preparato per il Presidente Trump un documento che delinea una nuova strategia nucleare degli Stati Uniti, che permetterebbe l’uso di armi nucleari per rispondere a una vasta gamma di attacchi devastanti ma non nucleari alle infrastrutture americane. Il documento, intitolato “Nuclear Posture Review” e liberamente scaricabile in rete in una versione dalla quale sono state ovviamente tolte le informazioni classified, secretate, è stato approvato da parte della Casa Bianca ed è ormai operativo.
Questo documento delinea un quadro strategico molto negativo per gli Stati Uniti, citando non solo i progressi nucleari russi e cinesi, ma anche quelli compiuti dalla Corea del Nord e, potenzialmente, dall’Iran. Il documento quindi dichiara testualmente che “Dobbiamo guardare la realtà negli occhi e vedere il mondo così com’è, non come vorremmo che fosse” ed invoca una iniziativa dell’Amministrazione che “riallinea la nostra politica nucleare con una valutazione realistica delle minacce che affrontiamo oggi e delle incertezze riguardo al futuro ambiente della sicurezza”.
Il documento conferma la modernizzazione degli arsenali nucleari che continuerà a basarsi sulla triade: missili balistici intercontinentali (Icbm) lanciati da terra; bombe sganciate da bombardieri strategici e missili intercontinentali (Slbm) lanciati da sottomarini, il dispiegamento dei quali era stato sospeso da Bush senior. È prevista la modifica delle atomiche nelle basi all’estero (incluse quelle nelle basi italiane di Ghedi ed Aviano), nuove piccole atomiche e la possibilità del primo uso dell’arma nucleare da parte degli USA.
Non è per ora chiaro quali siano le circostanze nelle quali si consideri la possibilità di primo uso da parte statunitense delle armi nucleari. Secondo il New York Times però verrebbero messi in particolare evidenza gli attacchi cibernetici, destinati a distruggere infrastrutture cruciali, come la rete elettrica o le comunicazioni, con mezzi informatici.
Infatti, tre attuali ed ex alti funzionari del governo intervistati in forma anonima dal New York Times hanno dichiarato che grandi attacchi informatici contro gli Stati Uniti e i loro interessi sarebbero stati inclusi nel tipo di aggressione straniera che potrebbe giustificare una risposta nucleare, pur avendo sottolineato che ci sarebbero state altre opzioni più convenzionali di rappresaglia. Tra le giustificazioni di un primo uso delle armi nucleari sarebbero anche inclusi “significativi attacchi strategici non nucleari” e “attacchi agli Stati Uniti e alleati, alla popolazione e alle infrastrutture civili, attacchi a forze nucleari statunitensi o alleate, ai loro centri di comando e controllo ed alle relative capacità di avvertimento e di valutazione degli attacchi”.
Il documento di revisione scaricabile in rete manifesta comunque “particolare preoccupazione” per “l’espandersi delle minacce nello spazio e nel cyberspazio” al sistema di comando e controllo dell’arsenale nucleare americano che il documento ritiene un antiquato “retaggio della Guerra Fredda”.
Effettivamente, ormai da diverso tempo circolano studi che dimostrano come le reti di risposta nucleare potrebbero essere disabilitate con un attacco informatico.
D’altra parte, tutti i principali avversari degli Stati Uniti – Russia, Cina, Corea del Nord e Iran – sono stati accusati di avere in qualche modo attaccato le reti di comunicazione statunitensi ma, vere o false che fossero queste accuse, questi azioni si sono fermate ben al di sotto del tipo di attacchi informatici che potrebbero scatenare una risposta più ampia e violenta.
I russi sono stati ad esempio accusati di avere inserito il malware chiamato “Black Energy” nelle reti americane, ma sicuramente non hanno mai provato a causarvi un grave blackout. La Russia ha anche messo in linea sottomarini capaci di tagliare i cavi lungo il percorso delle linee in fibra ottica sottomarina che collegano i continenti, ma non li ha mai tagliati. La Corea del Nord ha attaccato aziende come la Sony, ed è stata accusata di avere usato procedure informatiche per causare il caos nel sistema sanitario britannico, ma non ha mai preso di mira direttamente negli Stati Uniti.
Tuttavia, il documento del Pentagono riconosce che le strategie americane, russe e cinesi sono state tutte aggiornate negli ultimi anni per tenere conto del fatto che ogni futuro conflitto inizierebbe con un blitz su sistemi spaziali e di comunicazione. Ad esempio, durante l’amministrazione Obama, era stato sviluppato un programma segreto, chiamato in codice “Nitro Zeus”, per un attacco cibernetico contro l’Iran nel caso in cui i negoziati sul suo programma nucleare fossero falliti e Washington si fosse trovata in guerra con Teheran.
La revisione della strategia nucleare USA prevede poi anche la produzione di una nuova generazione di piccole armi nucleari a bassa potenza, alcune delle quali erano per altro già in fase di sviluppo durante l’amministrazione Obama, anche di un solo kilotone (17 volte meno potente della bomba sganciata il 6 agosto 1945 su Hiroshima) per effettuare attacchi “chirurgici” con numero ridotto di vittime, con l’obiettivo di danneggiare il nemico senza per forza innescare una rappresaglia termonucleare da “fine di mondo”.
In definitiva, l’aumento dei casi nei quali si considera la possibilità di primo uso delle armi nucleari, così come lo sviluppo di armi più piccole, che possono offuscare la distinzione tra armi nucleari e non nucleari e quindi renderne più probabile l’uso, sono una chiara indicazione del fatto che negli Stati Uniti sta prendendo piede negli ambienti militari e politici un’opinione che non vede più nelle armi nucleari solo una possibilità di ritorsione e quindi una difesa contro un’aggressione nucleare.
È purtroppo evidente che se gli USA proseguiranno su questa strada tutte le altre potenze nucleari faranno inevitabilmente lo stesso, rendendo il mondo ancora meno sicuro di quanto sia ora.
Vito Francesco Polcaro, scienziato dell’Istituto di Astrofisica e Planetologia spaziale (Istituto Nazionale di Astrofisica) e membro del Centro per l’astronomia e l’eredità culturale dell’Università di Ferrara

Per saperne di più:
  • David E. Sanger And William J. Broad, Pentagon Suggests Countering Devastating Cyberattacks With Nuclear Arms, NY Times, Jan. 16, 2018:
  • US Dept. of Defence “Nuclear posture review”, Jan 2018:


=== 2 ===

Si vedano anche i precedenti articoli e video di Manlio Dinucci, in ordine cronologico:


NATO E NUCLEARE NON SONO TEMI ELETTORALI (DI MANLIO DINUCCI, su Il Manifesto del 06.02.2018)
L’arte della guerra. Il Governo, che nel periodo elettorale resta in carica per il «disbrigo degli affari correnti», sta per assumere altri vincolanti impegni nella Nato per conto dell’Italia....


A CHI SONO UTILI LE «INUTILI GUERRE» (DI MANLIO DINUCCI, su Il Manifesto del 13.02.2018)
L’arte della guerra. La canzone meritoriamente vincitrice del Festival di Sanremo è accompagnata da un videoclip che mostra drammatiche scene di guerra e attentati in un mondo in cui la vita, nonostante ciò, deve andare avanti «perché tutto va oltre le vostre inutili guerre». Proviamo a sostituire al videoclip un docufilm degli ultimi fatti....
HA GIÀ VOTATO LA NATO PRIMA DI NOI (DI MANLIO DINUCCI, su Il Manifesto del 20.02.2018)
L'arte delle guerra. In piena campagna elettorale, i principali partiti hanno tacitamente accettato gli ulteriori impegni assunti dal governo nell’incontro dei 29 ministri Nato della Difesa (per l’Italia Roberta Pinotti), il 14-15 febbraio a Bruxelles...
https://ilmanifesto.it/ha-gia-votato-la-nato-prima-di-noi/  oppure

TORNA L’INCUBO DEI MISSILI A COMISO (DI MANLIO DINUCCI, su Il Manifesto del 27.02.2018)
L’arte della guerra. Il piano fu preannunciato tre anni fa, durante l’amministrazone Obama, quando funzionari del Pentagono  dichiararono che «di fronte all’aggressione russa, gli Stati uniti stanno considerando lo spiegamento in Europa di missili da crociera con base a terra»...


L’AVVERTIMENTO NUCLEARE DI PUTIN (DI MANLIO DINUCCI, su Il Manifesto del 09.03.2018)
L’arte della guerra. Il discorso del presidente russo Putin sullo stato della nazione, dedicato alle questioni interne e internazionali, ha suscitato in Italia scarso interesse politico-mediatico e qualche commento ironico. Eppure dovrebbe essere ascoltato con estrema attenzione...


---

Si veda l'articolo originale: L’ITALIA NELLA MORSA USA/NATO (DI MANLIO DINUCCI, su Il Manifesto del 13.03.2018)
Sono in corso simultaneamente, nella prima metà di marzo, due grandi esercitazioni di guerra – l’una nel Mediterraneo di fronte alle coste della Sicilia, l’altra in Israele – ambedue dirette e supportate dai comandi e dalle basi Usa/Nato in Italia...



La Nato in Italia diventa nervosa. Botta e risposta con Manlio Dinucci


di Redazione - Gen. W. Haupt - Manlio Dinucci, 17 marzo 2018

Manlio Dinucci, su Il manifesto del 13 marzo https://ilmanifesto.it/litalia-nella-morsa-usanato/ , ha scritto un articolo che ha fatto imbizzarrire il Comando Nato in Italia (sede a Lagopatria vicino Napoli). Tant’è che la stessa Nato ha scritto alla direttrice de Il manifesto per contestare quanto scritto da Manlio Dinucci e chiedere addirittura di modificare l’articolo. Delle due l’una: o la Nato ha avviato insospettabilmente un soft power nelle relazioni pubbliche, oppure stanno diventando decisamente nervosi.

Qui di seguito la lettera inviata dalla Nato e la replica di Manlio Dinucci

Gentile Sig.ra Rangeri,

La prego di notare che l’articolo intitolato “L’ltalia nella morsa USA/NATO”, pubblicato il 13 marzo 2018, a firma di Manlio Dinucci, contiene delle informazioni imprecise e fuorvianti.

Capoverso 3:

È falso che: “L’esercitazione sia diretta dal Comando NATO di Lago Patria (JFC Naples), agli ordini dell’ammiraglio statunitense James Foggo”.

È vero che: II Comando Marittimo della NATO (MARCOM), con sede a Northwood, in Gran Bretagna, detenga il comando e controllo dell’esercitazione alla cui guida si trova l’Ammiraglio Clive Johnstone.

Capoverso 4:

È falso quanto segue: “A cosa serva la Dynamic Manta 2018 lo spiega lo stesso ammiraglio Foggo: è iniziata la “Quarta battaglia dell’Atlantico”, dopo quelle delle due guerre mondiali e della Guerra fredda”.

È vero che: Nel suo articolo dal titolo “La quarta battaglia dell’Atlantico”, pubblicato nel 2016, l’Ammiraglio Foggo fornisse indicazioni circa la visione NATO/U.S. Questa stessa visione, tuttavia, non può essere utilizzata per “spiegare” la Dynamic Manta del 2018. La rimando a quanto pubblicato da MARCOM a proposito della Dynamic Manta 2018 sui proprio sito web mc.nato.int.

Capoverso 6:

È falso dire che: L’ammiraglio Foggo, mentre col cappello di comandante NATO prepara in Italia le forze navali contro la Russia, col cappello di comandante delle forze navali USA in Europa invia dall’ltalia la Sesta Flotta alla Juniper Cobra 2018, esercitazione congiunta USA Israele diretta principalmente contro l’Iran.

È vero che: L’ammiraglio Foggo guida il JFC Naples nella “preparazione, pianificazione e conduzione di operazioni militari finalizzate a preservare la pace, la sicurezza e I’integrità territoriale degli stati membri dell’Alleanza …. “. Per maggiori dettagli, può consultare il sito web dell’ Allied Joint Force Command Naples, alla voce “mission statement”. Inoltre, nella versione inglese del’articolo è improprio usare la parola “captain”. È, invece, appropriato I’utilizzo della parola “Commander”. Sulle competenze nazionali dell’Ammiraglio potrà giovare la consultazione del sito web www.c6f.navy.mil/.

Volevo sottoporre alla sua attenzione anche un’altra imprecisione nell’articolo in questione relativo all’ultimo paragrafo dove l’autore dice che “Poiché Scaparrotti è anche Comandante Supremo alleato in Europa (carica che spetta sempre a un generale USA), il piano prevede una partecipazione Nato, soprattutto italiana, a sostegno di Israele in una guerra su larga scala in Medioriente”.

Il concetto vero è che: La Juniper Cobra è un’esercitazione bilaterale Israelo-Statunitense. Inoltre, qualunque intervento della NATO necessita dell’approvazione incondizionata del Consiglio Atlantico. Questo è un aspetto importante che l’autore tralascia completamente.

Pur apprezzando, complessivamente, l’articolo pubblicato, La prego di rettificare la sua versione online con le modifiche di cui sopra e spero vivamente che la nostra reciproca collaborazione duri nel tempo.
Cordiali saluti

Richard W. Haupt
Capitano della Marina statunitense, Capo Servizio Relazioni Pubbliche del comando Nato di JFC Naples con sede a Lago Patria, Napoli

La replica di Manlio Dinucci

Apprezziamo l’attenzione che la Nato rivolge al nostro giornale. Il manifesto e io personalmente prendiamo atto della rettifica – la sola doverosa, ma francamente un dettaglio – sul comando specifico della Dynamic Manta 2018.

Per il resto, rimane comunque centrale il ruolo del JFC-Naples di Lago Patria, uno dei due comandi permanenti della Forza congiunta Nato a livello operativo, agli ordini dell’ammiraglio statunitense James Foggo.

Egli comanda allo stesso tempo le Forze navali Usa per Europa-Africa/Sesta Flotta Usa, la cui area di responsabilità copre metà dell’Oceano Atlantico e i mari adiacenti compreso il Mediterraneo.

A un seminario in Norvegia il 26 febbraio, l’ammiraglio ha parlato di «Quarta battaglia dell’Atlantico» contro «sottomarini russi sempre più sofisticati che minacciano le linee di comunicazione marittima fra Stati uniti ed Europa».

Poiché esse passano anche attraverso il Mediterraneo, la Dynamic Manta 2018 rientra in questa «visione Nato/Usa». Visione falsa: quali prove ci sono che sottomarini russi siano in agguato, pronti ad affondare le navi sulle rotte fra Europa e Stati uniti?

È falso inoltre che il JFC-Naples abbia quale missione la «preparazione, pianificazione e conduzione di operazioni militari finalizzate a preservare la pace, la sicurezza e l’integrità territoriale degli stati membri dell’Alleanza». Basti ricordare le guerre con cui la Nato ha demolito due Stati, la Jugoslavia e la Libia, da cui non proveniva alcuna minaccia ai membri dell’Alleanza.

Riguardo alla presenza del generale Scaparrotti alla esercitazione Israele-Usa (a cui Foggo ha inviato l’ammiraglia della Sesta Flotta), sarebbe ingenuo ignorare che egli è non solo comandante del Comando Europeo degli Stati uniti, ma allo stesso tempo Comandante supremo alleato in Europa.

Una curiosità: in base a quale norma deve essere sempre «tradizionalmente un comandante Usa»?

Ancora grazie per l’attenzione al nostro lavoro.

Manlio Dinucci



(english / deutsch / italiano)

Troppi finti tonti

1) Troppi finti tonti sul clima di guerra in Europa (di Sergio Cararo, 20 febbraio 2018)
2) Unione Europea, spostarsi a destra e preparare la guerra (Doug Nicholls, 03/03/2018)
3) La militarizzazione dell'Unione europea mina la pace e la sicurezza (CPPC, 24/02/2018)


Si vedano anche:

GERMANIA, AUSTERITÀ + NUOVO AVVENTURISMO MILITARE: CRONACA DI UN FALLIMENTO ANNUNCIATO (di Federico Nero, 13/03/2018)
...  i nomi, le date e il luogo sperduto in cui sono morti i 109 soldati spediti all’estero da un governo che, come vedremo, ha tradito la loro lealtà e il loro impegno. Tutti questi soldati sono morti in una delle missioni che dal Kosovo all’Afghanistan hanno visto un coinvolgimento sempre maggiore della nuova Germania... La Bundeswehr oggi è impegnata in una dozzina di paesi...

WILLING TO GO TO WAR (GFP, 21.2.2018) 
The Munich Security Conference, which ended yesterday, was marked by appeals for "Europe" to be more willing to go to war and have a resolute EU "global projection of power." In addition to a significant arms buildup, the EU needs a "common desire to actually use its military weight," German Defense Minister Ursula von der Leyen admonished. German Foreign Minister Sigmar Gabriel warned that Europe's future "projection of power" cannot "do without" military force. Currently, this is not yet possible without the involvement of NATO or US armed forces; however, cooperation with Washington should be "on a par" and "not as deputies." In the foreseeable future, the EU will be able to buildup its arms to such an extent that it will no longer need US support. Gabriel branded Russia and China - current "rivals" to the Western "system" - as "autocracies." ...
https://www.german-foreign-policy.com/en/news/detail/7539/
ORIG.: DER WILLE ZUM KRIEG (GFP, 21.2.2018) 
https://www.german-foreign-policy.com/news/detail/7536/


=== 1 ===


Troppi finti tonti sul clima di guerra in Europa


di Sergio Cararo, 20 febbraio 2018

“Se l’Europa non si interessa alla guerra, questa non mancherà di interessarsi all’Europa”. A dirlo così esplicitamente è stato due giorni fa, alla annuale Conferenza sulla Sicurezza di Monaco, il primo ministro francese Edouard Philippe chiedendo ai principali alleati un “impegno operativo” con un calendario ben preciso in materia di politica militare europea. Entro pochi anni «l’Europa dovrà disporre di una forza d’intervento, un bilancio per la difesa e una dottrina strategica», ha aggiunto Philippe..

A fargli da spalla è arrivato il sostegno scontato del ministro degli Esteri tedesco Sigmar Gabriel che ha evocato “la necessità per la Ue di disporre di una propria proiezione di potere nel mondo”. Per essere compreso meglio il ministro degli esteri tedesco Sigmar Gabriel ha sottolineato come l’Europa ha bisogno di un “progetto di potenza” comune per evitare di rimanere un “vegetariano con molti problemi in un mondo di carnivori”.

Commentando l’annuale Conferenza sulla Sicurezza di Monaco, la Stampa parla di “strappo di Parigi e Berlino per una difesa europea comune” e della piccata replica del segretario della Nato secondo cui “contro la Russia avete bisogno di noi”.. “Dal crollo dell’Unione sovietica a oggi, mai il rischio di un conflitto tra grandi potenze è stato così elevato”, ha ammesso il presidente della Conferenza Wolfgang Ischinger, ex alto diplomatico tedesca. “Sembra che la diplomazia sia arrivata alla fine della strada”, ha evocato Matthias von Hein in un editoriale sul Deutsche Welle che riprende un analogo concetto espresso dall’analista della Bloomberg.

Su diversi aspetti della Conferenza sulla Sicurezza di Monaco, in particolare sullo scontro dentro e intorno all’Ucraina, ha già scritto ampiamente ieri su Contropiano il nostro Fabrizio Poggi

Commentando la conferenza di Monaco, il New York Times, segnala il crescente nervosismo degli Stati Uniti per il rafforzamento della politica militare europea “indipendente” dagli Usa, e riferisce che il ministro della Difesa tedesco, Ursula von der Leyen, ha dichiarato che: “Vogliamo rimanere transatlantici ma anche più europei in materia di difesa, affinché gli europei possano dare forma all’ordine internazionale”.  “Il contesto è cambiato rispetto a qualche anno fa”, ha ammesso il commissario Ue al Bilancio, Günther Oettinger: “Vogliamo mantenere intatto l’asse (con gli Stati Uniti, ndr)”, ma “la loro posizione sull’Iran e la decisione sull’ambasciata a Gerusalemme” testimoniano che “c’è un alto livello di nervosismo”.

Insomma è questo il clima che si è respirato in una Conferenza sulla Sicurezza, nata per “attenuare le tensioni” ma che invece le ha rappresentate pienamente, e non solo per il ripetuto show di Netanyahu, lo stesso che sei anni fa esibì il disegno di una bomba pronta ad esplodere come “linea rossa” nelle tensioni con l’Iran.

Ma se questo è il clima che ormai si respira a pieni polmoni, per ora solo nelle diplomazie europee, sul piano concreto continua a rafforzarsi quello che possiamo definire il complesso militare-industriale europeo. Un complesso con un fortissimo e determinante nucleo intorno a Francia e Germania, ma che attrae intorno a sé anche le aziende strategiche italiane come Leonardo (ex Finmeccanica).

E proprio Francia e Germania stanno pianificando uno dietro l’altro progetti militari rilevanti. Ad esempio quello di un nuovo aereo da combattimento che vada a sostituire i Rafale e gli Eurofighter. Venerdì scorso Dirk Hoke, l’amministratore delegato della Airbus Difesa e Spazio, branca militare del colosso franco-tedesco, ha detto alla Reuters che nella seconda metà dell’anno verranno resi noti i “contorni iniziali” del programma del nuovo aereo da caccia destinato a entrare in servizio non prima del 2035 e verrà valutata l’adesione di altri Stati..

Hoke ha sostenuto che Airbus appoggia l’ingresso di nuovi partner sottolineando che altri paesi potrebbero portare la loro esperienza in diversi segmenti ma precisando che molto dipenderà dal livello di investimenti dei Paesi che vorranno aderire al programma.

Il Sole 24 Ore di ieri riferisce poi che il nuovo cacciabombardiere “è solo il primo di una serie di programmi militari varati da Berlino e Parigi le cui industrie realizzeranno insieme anche nuovi elicottero da attacco, artiglierie, carri armati, munizioni guidate e missili anche se su quest’ultimo fronte la Francia è già impegnata in una serie di nuove armi sviluppate congiuntamente con la Gran Bretagna nell’ambito del gruppo MBDA (di cui è azionista anche l’italiana Leonardo col 25%) con programmi varati prima della Brexit”.

Il 6 febbraio Stéphane Mayer, amministratore delegato di Nexter e copresidente della KNDS, il colosso dell’industria militare terrestre nato dall’unione tra la francese Nexter e la tedesca Krauss-Maffei Wegmann, ha annunciato che Francia e Germania hanno un “calendario condiviso” per lo sviluppo di un nuovo carro armato teso a sostituire i Leclerc francesi e i Leopard 2 tedeschi. «Prevediamo di costruire un prototipo nel 2020», ha detto Mayer, che stima per il 2030 le prime consegne del nuovo tank. Oltre allo sviluppo di mezzi militari per entrambi gli eserciti Mayer ha esortato Parigi e Berlino «a mettersi rapidamente d’accordo per una politica di esportazione comune». Aspetto che completerebbe quella saldatura tra le due principali potenze economiche e militari dell’Unione europea che non nascondono l’obiettivo di esercitare un’egemonia continentale nel campo della politica militare e della relativa industria

“Parigi e Berlino del resto corrono anche sul fronte della politica di difesa, complementare e trainante rispetto al comparto industriale, come confermano le dichiarazioni rilasciate alla Conferenza sulla Sicurezza di Monaco” sottolinea l’esperto militare del Sole 24 Ore Gianandrea Gaiani. Si tratta di una “Integrazione industriale e intesa sull’export militare supportate da programmi comuni, bilanci della Difesa in crescita oltre i 40 miliardi di euro annui (quasi il triplo dell’Italia) e soprattutto una visione politica congiunta e basata su aspirazioni da “grande potenza” tracciano la rotta franco-tedesca che costituisce al tempo stesso una minaccia e un’opportunità per l’Italia”. Il quotidiano della Confindustria non evita si rammentare l’importanza di questa opportunità (sic!), “Il Fondo europeo per la difesa offre qualche opportunità e negoziare coi franco-tedeschi un ruolo di rilievo nei nuovi programmi non dovrebbe essere impossibile per la terza economia dell’Unione” scrive Gaiani “È però necessario già da oggi prevedere gli investimenti da cui dipenderà il peso politico e industriale di Roma nella difesa europea”.

Le poche o tante righe di questo articolo descrivono fatti, cose reali che avvengono mentre in molti, troppi, si mostrano distratti o furbetti sull’aria di guerra che tira nel mondo ed anche in Europa. Appare piuttosto evidente come la politica militare e la sua proiezione globale sia diventata una priorità per le classi dominanti nell’Unione Europea. Forse l’illusione che lo “spirito europeo” sia immune dalle ambizioni di potenza e dal militarismo, continua a giocare brutti scherzi, a destra come a sinistra. Ed è opportuno che qualcuno suoni l’allarme, come sta cercando di fare da tempo la Piattaforma Eurostop cercando di amplificarne l’eco anche dentro una esperienza importante come Potere al Popolo, unica forza politica, finora, ad avere un punto specifico contro la Nato e l’Esercito Europeo e per il disarmo nucleare nel suo programma.



=== 2 ===


Unione Europea, spostarsi a destra e preparare la guerra 

L’UE ha acuito la propria aggressività e il proprio militarismo allo scopo di meglio difendere i propri piani per quanto riguarda il “mercato unico” e le sempre maggiori spese per gli armamenti.

Doug Nicholls
 
 03/03/2018

La struttura organizzativa dei vertici UE è stata fin dall’inizio profondamente antidemocratica e legata a doppio filo con gli interessi dei circa trentamila lobbisti “di stanza” permanente a Bruxelles. Ad affiancare questi personaggi nella determinazione delle politiche militari comunitarie sono i vari gruppi di interesse facenti capo alle varie industrie che si occupano della produzione di armamenti. Questi piani sono balzati agli onori della cronaca durante la campagna per il referendum circa la possibilità di rimanere o meno all’interno dell’UE. Ovviamente da parte di coloro che premevano per il “remain” c'è stato un atteggiamento di assoluto silenzio circa la conferma o meno di queste voci.

Una volta passato l’uragano-referendum i vertici europei sono tornati a battere sui tamburi di guerra. Come detto dai portavoce della Campagna Contro il Commercio delle Armi (CAAT) “la macchina UE si è progressivamente adattata al ruolo di sostegno agli interessi del complesso industriale militare”. Pertanto nei tempi più recenti si è assistito alla sempre maggiore militarizzazione dell’Unione Europea.

Nel 2016 è stato varato il Piano Europeo di Azione Difensiva (EDAP), seguito da un Programma di Ricerca (EDRP) con l’intento lucrativo di spendere circa tre miliardi e mezzo di euro nel periodo 2021 – 2027. Dopo un investimento pilota di circa novanta milioni di euro provenienti dai Fondi Comuni Europei per il periodo 2017 – 2019 la Commissione sta proponendo una spesa di cinquecento milioni per il biennio 2019 – 2020.

Tale cifra potrebbe salire a un miliardo e mezzo di euro entro il 2021.

Questo si aggiunge alle precedenti decisioni di creare un singolo canale per le operazioni di addestramento alle missioni militari all’estero oltre a un fondo di cinque miliardi e mezzo di euro volto a garantire per i vari stati membri la possibilità di acquistare gli armamenti più all’avanguardia.

Le esportazioni di armi sono cresciute di pari passo con le sempre più concilianti politiche UE nei confronti di alcuni tra i peggiori tiranni del mondo.

Tuttavia i riflettori si sono puntati più intensamente su queste politiche quando è tornata a balenare nell’aria la proposta di creare un esercito comune tra i vari paesi membri. Ventitré dei ventotto stati componenti l’UE hanno sottoscritto a Bruxelles un documento il giorno 13 novembre 2017 (un martedì) prima di effettuare una dichiarazione ufficiale in seno ad un recente summit europeo. Sigmar Gabriel, Ministro degli Esteri UE, ha chiamato tutto questo “una pietra miliare negli sviluppi dell’UE futura”. Gran Bretagna, Danimarca, Irlanda, Malta e Portogallo hanno per ora rifiutato di sottoscrivere il documento lasciando però intendere una possibile modifica di tale comportamento in futuro.

Gli accordi sulla difesa conosciuti come Cooperazione Strutturata Permanente (PESCO) vedranno la partecipazione di stato che stanno sviluppando nuove tipologie di armamenti difensivi come carri armati e droni. Sembra anche che si intenda creare a livello europeo singoli canali per la logistica ed il supporto medico. Si tratta di politiche volte a svolgere una funzione ausiliaria nei confronti delle missioni militari a guida UE presenti e future. L’oscuro piano originario dei Federalisti Europei riguardo un’unica politica monetaria, agricola e migratoria oltre che un unico Parlamento controllato da istituzioni corporative ed un unico mercato protetto da una altrettanto unica politica militare e di difesa è divenuto realtà ed è positivo per le forze socialiste mondiali che almeno la Gran Bretagna abbia mangiato la foglia ed abbia optato per l’uscita dall’UE.

L’inizio del cataclisma è ufficiale: il Parlamento Europeo, nel mese di novembre, ha detto come le Politiche Comuni Europee sulla Sicurezza e sulla Difesa “dovrebbero portare alla creazione delle Forze Armate Europee”. Da allora si sta operando su più livelli per tradurre queste parole in realtà.

Il Servizio di Azione Esterna UE ha anche prodotto il suo Piano di Implementazione di Sicurezza e Difesa con l’intento di utilizzare le strutture difensive europee per le proprie strategie di politica estera. Una veloce occhiata a queste posizioni in politica estera appunto renderà immediatamente chiara la direzione sulla quale si intenda proseguire. L’imposizione di sanzioni nei confronti del Venezuela e l’aiuto dato all’opposizione antidemocratica all’interno del paese dovrebbero far capire come gli intenti siano tutt’altro che buoni.

Ma queste istanze sono tutto fuorché sconosciute.

È noto come ai tempi i vertici UE abbiano fatto finta di niente quando la Germania decise di riconoscere il governo ribelle croato dando inizio al conflitto interno alla Jugoslavia. In egual modo il sorgere della minaccia fascista in Ucrainae i consistenti spostamenti di popolazione conseguenti alle migrazioni provenienti dai paesi dell’Europa Orientale entrati nell’UE hanno ulteriormente favorito la Germania nel proseguimento della propria strategia. I vertici europei, senza farne mistero, vorrebbero caldamente l’ingresso della Turchia nell’Unione. Nemmeno le attuali politiche di Erdogan volte allo sterminio della minoranza curda sembrano costituire un impedimento al coronamento di questo disegno.

Una sorta di infatuazione per l’Unione Europea ha portato a sottovalutare le sue mire di stampo quasi coloniale. I vertici UE con l’appoggio del governo tedesco e dei circoli militari si sono impadroniti della Grecia e tengono tuttora in scacco i governi dell’Europa Meridionale che non possono o non vogliono sottostare senza batter ciglio alle politiche di austerità imposte da Bruxelles..

Ugualmente, la strenua difesa del mercato unico da parte di esponenti del nostro stesso “lato” politico può portare le future generazioni ad una strenua lotta intestina per accaparrarsi le briciole di un sistema produttivo controllato da pochi eletti che continuano a reggerne le redini al sicuro da qualsiasi rischio di capovolgimento dei rapporti di forza attuali.

Le stesse tensioni diplomatiche tra stati che al momento si affacciano sullo scenario internazionale possono portare in futuro a vere e proprie guerre.. Perché quindi i vertici UE intendono perseguire nel disegno di implementare una politica di difesa comune?

C'è da pensare che essi intendano arrivare a porsi come ulteriore polo di potere internazionale in rivalità con gli Stati Uniti, la Russia e la Cina. Gli stessi paesi che basano una parte consistente della propria economia sulle esportazioni possono trovarsi un domani nella condizione di obbedire forzatamente ai dettami europei dietro la minaccia di vedersi chiuso ogni accesso commerciale a questo immenso mercato per i loro prodotti. L’adesione di alcuni paesi africani ai dettami della corrente agenda economica UE ha portato a una situazione problematica dal punto di vista del poter far fronte alle esigenze alimentari interne.

Come forze socialiste mondiali è opportuno anche denunciare il furto delle risorse dei paesi africani ed asiatici da parte europea con lo scopo di soddisfare la sempre crescente domanda interna mentre andrebbero adottate politiche volte a garantire che questi stessi paesi possano impiegare le proprie ricchezze naturali al fine di sviluppare maggiormente le proprie economie.

Si può dire che l’UE piuttosto che adottare una nuova politica economica volta a garantire uno sviluppo futuro solido e sostenibile ai propri paesi membri sia perlopiù interessata a proseguire nell’attuazione di una serie di politiche di stampo neoliberista, le stesse messe in atto dai vari governi negli ultimi trent’anni. Tutto ciò non farà altro che avvantaggiare le multinazionali a scapito dei diritti dei lavoratori di tutto il mondo.

I difensori del progetto europeo sembrano dimenticare come le forze politiche dominanti all’interno del Parlamento di Bruxelles siano proprio quelle espressione dell’agenda economica neoliberista. Dei settecentocinquanta deputati componenti il Parlamento UE solo una cinquantina fanno riferimento a compagini politiche socialiste o comunque di sinistra.

Si tratta di una cifra molto minore di quella relativa non solo alle forze politiche di destra, ma anche a quelle del gruppo politico dominante nell’assemblea (facente capo al Partito Popolare Europeo) e al numero dei singoli deputati di provenienza tedesca. In un altro contesto, se fosse varata una proposta per l’abrogazione delle correnti politiche economiche e militari dell’Unione Europea, sarebbe opportuno supporre come solo un centinaio di deputati (in regime di voto libero) si esprimerebbero in favore del mantenimento di queste ultime. Volendo essere particolarmente generosi nelle stime, includendo cioè tra i voti contrari anche quelli degli appartenenti al gruppo Alleanza Progressista dei Democratici e dei Socialisti (PASD) di cui fa parte anche la quota di deputati del Partito Laburista di Gran Bretagna, si otterrebbe una cifra di circa centonovanta voti contrari a fronte di circa cinquecentosessantuno favorevoli all’abrogazione.

La natura eminentemente reazionaria dell’UE si evince dalla crescente presa di potere delle forze di destra in molti paesi membri, inclusi quelli dell’area scandinava. Con il proseguimento di scelte in politica economica che si sono finora rese responsabili della perdita per circa venti milioni di lavoratori dei loro rispettivi posti i vertici UE sono sicuramente una delle cause principali della crescente forza di queste compagini politiche.

Le forze politiche socialiste e i sindacati devono sostenere la posizione del “leave” al referendum che avrà luogo in via formale il giorno 29 marzo 2019, impegnandosi a ricordare che quando ci si appresta a trattare con il diavolo bisogna essere pronti a rifiutare qualunque proposta agli faccia, per quanto allettante possa essere.


Doug Nicholls è portavoce di Sindacalisti Contro l’Unione Europea, una rete di sindacalisti britannici che ha fatto campagna per l’uscita e che ora sostiene un programma progressista incentrato sul lavoro. L’articolo ci è arrivato in inglese ed è stato tradotto da Fabio Martoccia



=== 3 ===

www.resistenze.org - osservatorio - lotta per la pace - 05-03-18 - n. 664

La militarizzazione dell'Unione europea mina la pace e la sicurezza

Consiglio Portoghese per la Pace e la Cooperazione  | wpc-in..org
Traduzione per Resistenze.org a cura del Centro di Cultura e Documentazione Popolare

24/02/2018

È con grande preoccupazione che il Consiglio Portoghese per la Pace e la Cooperazione (CPPC) affronta la continua progressione del processo di militarizzazione dell'Unione europea (UE). Il militarismo è, insieme alla riduzione della sovranità degli Stati da parte delle istituzioni sovranazionali dominate dalle grandi potenze e dalla promozione delle politiche neoliberali che attaccano i diritti economici e sociali, uno dei pilastri dell'UE. La creazione di un futuro esercito europeo, nonostante le persistenti contraddizioni, è un obiettivo perseguito da lungo tempo dalle maggiori potenze europee.

Questo processo di militarizzazione - sebbene faccia parte di una complessa relazione che include la collaborazione e la rivalità tra Stati Uniti e maggiori potenze europee - è confluito e determinato nel quadro della NATO, con l'UE come pilastro europeo di questo blocco politico-militare.

Il più recente passo nella militarizzazione dell'UE è stato compiuto lo scorso 13 novembre, con la firma di 23 Stati membri della notifica congiunta sulla Cooperazione strutturata di difesa e sicurezza permanente (PESCO) nella sfera militare, elemento previsto dal Trattato di Lisbona che contempla la possibilità di una maggiore integrazione tra i paesi membri dell'UE.

Le istituzioni dell'UE assumono PESCO come "quadro giuridico ambizioso, vincolante e inclusivo per gli investimenti in materia di sicurezza e difesa" e definiscono tra i suoi obiettivi lo sviluppo comune della "capacità di difesa", l'investimento in "progetti condivisi", il miglioramento della "Prontezza operativa" e l'aumento dei budget militari in ogni paese al servizio di questa cosiddetta cooperazione.

Sebbene il Portogallo non sia tra questi 23 paesi, il governo ha dimostrato la sua intenzione di associare il paese a questo processo di integrazione militarista, che inizierà l'11 dicembre prossimo. Irlanda, Malta, Danimarca e Regno Unito - paese prossimo all'uscita dall'UE - non hanno ancora firmato la dichiarazione di intenti.

L'associazione del Portogallo a questo processo militarista significherebbe un ulteriore passo avanti nella subordinazione e nel condizionamento della politica di difesa nazionale, ponendo le forze armate portoghesi al servizio di interessi, priorità e opzioni politiche estranee al paese e ai principi costituzionali che dovrebbero definire la nostra politica estera e di difesa e il ruolo delle forze armate portoghesi.

La formalizzazione della PESCO segue la creazione, nel giugno di quest'anno, del Fondo europeo di difesa, che mira a coordinare, integrare e ampliare gli investimenti nella ricerca militare, nello sviluppo di prototipi e nell'acquisizione di attrezzature e tecnologie militari. Al vertice del tavolo ci sono anche proposte come il Programma europeo di sviluppo industriale della difesa, con l'obiettivo di sviluppare l'industria degli armamenti e nuove iniziative per garantire il finanziamento dei cosiddetti gruppi di risposta rapida dell'UE..

La reazione della NATO alla creazione di PESCO, espressa lo stesso 13 novembre dal suo Segretario generale, Jens Stoltenberg, indica chiaramente la falsità della tesi secondo cui la militarizzazione dell'UE servirebbe da contrappeso al potere unipolare degli Stati Uniti e del suo strumento militare, La NATO: "La difesa europea che fa bene all'Europa, ma anche alla NATO. Una più forte capacità di difesa europea ha il potenziale per aiutarci ad aumentare la spesa per la difesa, fornire nuove opportunità e anche a migliorare la condivisione degli oneri all'interno dell'Alleanza. Quindi questo è un modo per rafforzare il pilastro europeo all'interno della NATO".

Come denuncia da tempo il CPPC e come afferma lo stesso Trattato di Lisbona, la militarizzazione dell'UE è coordinata con la NATO, in armonia con i suoi obiettivi. Sempre il 13 novembre, tra le varie dichiarazioni, il Segretario generale della NATO parla di "cooperazione" e "complementarietà" tra quella che definisce difesa europea e NATO.

Ricordiamo che dalla sua creazione, nel 1949, ma con una maggiore virulenza da inizio secolo, la NATO è un'organizzazione aggressiva al servizio della politica estera degli Stati Uniti e costituisce una delle più grandi minacce per la pace nel mondo. La NATO e i suoi membri - in particolare gli Stati Uniti e le principali potenze dell'UE - sono responsabili di guerre di aggressione contro paesi come la Jugoslavia, l'Afghanistan, l'Iraq e la Libia, con una lunga lista di morti, sofferenze, distruzione e milioni di sfollati e rifugiati; sono i principali promotori dell'aumento delle spese militari in tutto il mondo; sono responsabili di accrescere le tensioni internazionali, installando forze e mezzi militari in basi e flotte in tutto il mondo, brandendo minacce di aggressione e promuovendo operazioni di destabilizzazione, di intervento, di aggressione, blocchi economici e sanzioni contro stati sovrani. Il fatto che la NATO ammetta, nella sua dottrina, la possibilità di usare un'arma nucleare in caso di primo attacco è particolarmente rivelatore della sua natura guerrafondaia.

Durante gli ultimi decenni, l'UE ha sostenuto o è stata complice delle aggressioni militari e delle operazioni di destabilizzazione contro la sovranità e l'indipendenza di diversi Stati, condotte dalla NATO o dai suoi membri.

La militarizzazione dell'UE, in cooperazione con la NATO, non costituisce un passo verso la difesa della pace. Al contrario, rappresenta più militarismo, maggiori spese militari, maggiore interventismo e minacce di guerra.

L'opzione militarista, con l'aumento delle spese militari, è accompagnata dall'attacco ai diritti sociali da parte dell'UE. Il Consiglio Portoghese per Pace e la Cooperazione rifiuta la militarizzazione dell'UE, in complemento o meno con la NATO, e considera urgente la richiesta di sciogliere la NATO e creare un sistema di sicurezza collettiva che rispetti i principi sanciti dalla Carta delle Nazioni Unite e spiani la strada a un altro ordine mondiale, votato alla pace, al disarmo, al rispetto della sovranità, al progresso e alla cooperazione tra i popoli del mondo.

Il CPPC ribadisce il suo impegno per la causa della pace, per il disarmo universale, simultaneo e controllato, per la dissoluzione dei blocchi politico-militari, la soluzione pacifica dei conflitti internazionali, la non interferenza negli affari interni degli Stati, l'abolizione di ogni forma di aggressione, oppressione e dominio nelle relazioni internazionali: principi importanti sanciti nella Costituzione della Repubblica portoghese.



 
[Altri nuovi testi di Mira Marković, pubblicati sul sito della Associazione SloboDA.
Per i testi precedenti si vedano: 
 
 
Novi članci Mire Marković

1) 
ТАБЛОИДНЕ МЕЦЕНЕ (1.јануар 2018)
2) ХИТНА ЉУБАВ (08.јануар 2018)
3) КО ЈЕ ОСУДИО ГЕНЕРАЛА МЛАДИЋА НА ДОЖИВОТНУ РОБИЈУ (15. јануар 2018)
4) НЕПОЗНАТИ СВИХ ЗЕМАЉА .... (25.јануар 2018)
5) ЦИВИЛИЗАЦИЈСКА РАЗГЛЕДНИЦА ДВАДЕСЕТ ПРВОГ ВЕКА (3. фебруар 2018)
6) „БЕЗ АЛТЕРНАТИВЕ“ (17.март 2018)
 
 
=== 1 ===
 
http://www.sloboda.org.rs/komentar18.html

Прогнана и неизгубљена

ТАБЛОИДНЕ МЕЦЕНЕ 

Пише: Мира Марковић, 1.јануар 2018

Кредибилитет, легалитет и легитимитет жутој штампи, такозваним таблоидима, дају они који би требало да је, с обзиром на одговорност коју имају у друштву и држави, суспендују или бар за почетак њено присуство у јавном и медијском животу ограниче.

Њихово понашање, међутим, представља подршку таблоидној штампи. Не само индиректну већ и директну. 

Док дају интервјуе и изјаве медијима који су представници контракултуре и субкултуре те ће се културе ширити, стабилизовати, добити право грађанства. Без добровољног прилога политичара и неких интелектуалаца ванбрчани живот глумаца и јеловник певачица не би био довољан материјал за престижни тираж таблоида, не био био довољан ослонац за његов тржишни просперитет.

 Једини мотив којим су јавне личности мотивисане за присуство у жутој штампи је таштина. Мада, колика мора да је та таштина, колика потреба за присуством у јавности, када они који знају да се ради о друштвеној, етичкој и естетској антивредности пристају да јој дају легитимитет ако ће то бити начин за макар и краткорочну промоцију. Та таштина афирмише „вредности“ против којих се њени носиоци дневно боре. Тако се креира лицемерна збиља која представља плодно тло из кога расте агресивни цивилизацијски коров који гуши племените врсте и прети да их сасвим истреби.  

Тако су стварни заступници контракултуре и субкултуре они који би требало да заступају најбоље националне вредности и најбоље вредности савременог света, да у јавном животу, и у медијској сфери, настоје да се афирмишу највеће еманципаторске тековине. 

Слобода штампе као мантра коју изговара свако ко се бави политиком или намерава да се бави политиком, многе личности из јавног живота и нарочито неки интелектуалци, није слобода за лаж, вулгарност, деструкцију, кукавичлук, мржњу, дискриминацију .... 

Пласирање и афирмација тих „вредности“ затвара врата оним вредностима на којима се заснива права слобода. Она слобода која човеку пружа могућност да се ослободи материјалне и духовне беде и заосталости, која је услов за виши егизстенцијални ниво у сваком погледу, за етички и естетски развој, за достојанство личног и колективног живота ....  

Слобода медија треба да ствара услове да се човек као појединац и друштво у коме живи приближе највишим, најхуманијим друштвеним, етичким и естетским достигнућима савременог доба. Тако би требало да изгледа заклетва овој слободи. 

У противном, у име тобожње слободе штампе афиримисаће се ниски ударци еманципацији човека, његовој стварној, истинској слободи. 

Онај ко то сме да каже ризикује да се замери мизантропској моћи која се генерише из индивидуалног кукавичлука, колективног конформизма, академске неодговорности и политичког колаборационизма.  

Цена тог замерања може да буде реваншистичка, резултат губитнички. Али не обавезно. Док се не покуша, исход тог покушаја не може да се унапред зна. 

Али без тог покушаја таблоидни поход на слободу, морал и лепоту неће имати препреке. И зауставиће се пред планираном глобалном идиотизацијом. Тамо где је требало да се оствари глобална еманципација тријумфоваће њен антипод. 

Али осим политичара и интелектуалаца и једног броја јавних личности, за присуство таблоидне штампе у извесној и не баш малој мери одговорност сносе и сами читаоци. Односно, они читаоци који знају да се ради о етичком и естетском отпаду, али се не труде да га избегну. Напротив.  

Препуштају му се (као лошој храни и лошем пићу) из пуког комформизма; из духовне тромости; из одсуства способности да се одоли најнижој радозналости; из амнестиране генеричке лењости; из заблуде да је у питању глупост а не опасност; из распрострањене слабости према јефтиној роби; из самообмањивања да се после времена проведеног на послу, било каквом, окончавају озбиљност и одговорност, њихова доза је исцрпљена радом који је неопходан за живот и евентуално каријеру; из подилажења самима себи – да слободно време подразумева све што је лако, односно искључује све што је сложено. 

За виталност таблоидне штампе и медија ниског ранга уопште одговорни су таштина јавних личности и слабост према најнижој радозналости образованих читалаца.  

Мада, истини за вољу, постоји један додатни разлог који делимично оправдава присуство неких јавних личности у таблоидној штампи. Који није последица њихове таштине. 

Ради се о једном броју интелектуалаца из области науке, уметности и политике који сматрају да би са својим разумевањем прилика у друштву, научним и уметничким сазнањима и искуствима, могли да буду корисни, да би са њима требало да упознају ширу јавност, а да им прилику за то, нажалост, може да пружи само таблоидна штампа јер је она високо тиражна. 

Спремни су да занемаре њену сензационалистичку и трачерску природу ако преко ње могу да афирмишу своја научна, уметничка и уопште интелектуална мишљења, верени при том да та мишљења могу да буду занимљива и корисна широкој јавности. 

Нетаблоидна штампа, које је све мање, чији је тираж мали и све мањи, није адреса која може у те сврхе да послужи. 

Високо тиражна таблоидна гласила радикално су снизила све вредносне, сазнајне и лингвистичке критерије, па је и међу веома образованим људима све мање оних који читају нетаблоидне новине. 

Додуше, и оне су постале полутаблоидне, па ако је већ до таблоида онда читаоци вероватно иземђу жуте и полужуте штампе бирају прву.  

Метафорички речено - жута штампа не крије свој пол. Нуди га без скрупула. Тобоже нежута, напротив. Од њеног хермафродитског бића све их је више који беже. Чак и међу онима који су јој дуго остајали верни затварајући очи пред њеним таблоидним испадима и надајући се да ће се временом вратити информативном приједесталу на коме је некад била. 
 
 
=== 2 ===
 
http://www.sloboda.org.rs/komentar19.html

Прогнана и неизгубљена

ХИТНА ЉУБАВ 

Пише: Мира Марковић, 08.јануар 2018

Године 1948., у време Инфорбироа, када је дошло до сукоба југословенске и совјетске Комунистичке партије захледнели су односи између две државе.  

То захлађење се односило на све сфере друштвеног живота – економске, финансијске, политичке, културне, спортске ...  

Интензивна хладноћа је трајала до 1955. године када су у посету Југославији дошли Хрушчов и Булгањин. Велики број Београђана их је дочекао на улицама, али без еуфорије, без аплауза и без и најмањег скандирања.  

То је било и логично. Седам година љути на СССР нисмо одмах могли да се разљутимо.  

Надаље су односи између две државе, партије и два народа обновљени и функционисали су пријатељски, без нарочитих осцилација.  

И даље су постојале разлике у политичком мишљењу.  

Југословени су градили демократски, самоуправни социјалистички систем према коме су Совјети били крајње суспектни и званично су га сматрали ревизионизмом, у бољем случају тихом колаборацијом са западном демократијом, а у најбољем случају политичким авантуризмом југословенске власти.  

Совјети су остали при свом првобитном избору – такозваном реалном социјализму. Са државном својином као јединим обликом својине, са одлучујућом улогом Комунистичке партије у функционисању државе и друштва, суспектни према добрим намерама капиталистичког света, са прилично израженом петрификацијом културног живота.  

У Југославији је шездесетих и седамдестих година дошло до значајних резултата у економском развоју, до повећања стандарда, до либерализације политичког живота, до интензивне социјалне динамике, до међународних успеха у уметничком и научном свету, и тако даље.  

Иако иза такозване гвоздене завесе, један део совјетске јавности је био упознат са усепсима југословенског друштва и угледом који су ти успеси у свету имали, и прећутно је, не само подржавао те успехе, већ се и потајно надао да ће југословенска стварност подстаћи совјетске власти на потезе који ће бити слични југословенској политици.  

Југословенске власти и многи интелектуалци у земљи су знали за наклоност дела совјетске јавности према југословенском моделу социјализма, али нису никада настојали да у том смислу прибегну било каквој политичкој и друштвеној пропаганди. Југословенски политички врх, али и Југословени уопште, нису имали ни потребу ни намеру да утичу на совјетску свест и политику, али јесу показали те потребе и намере када је био у питању западни свет. Имали смо жељу њих да мењамо, да на њих утичемо. Из данашње перспективе то изгледа претенциозно, утопистички.  

Али онда то није било тако. Шездесетих и седамдесетих година прошлог века Југословени су имали високо мишљење о себи, својој земљи и њеној улози у међународној заједници. А том је мишљењу допринела и сама међународна заједница. Односила се према Југославији и њеном друштвеном систему са наглашеним респектом. Југословени су средином прошлог века мислили да мање-више сви на свету желе да личе на њих. Били смо инспиративна адреса.  

После пада социјализма у Источној Европи и СССР-у и распада самог СССР-а однос Југославије према Руској Федерацији је наставио да буде мање-више онакав какав је био и према СССР-у. Такав је однос задржала и Савезна Република Југославија која је наставила југословенски живот после распада велике Југославије.  

Додуше, надала се већој подршци Русије у време када је дошло до демонизације Србије и Срба уопште од стране Запада и НАТО, али до те подршке није дошло. Санкције су Савезној Републици Југославији уведене уз сагласност Руске Федерације, и суд у Хагу је такође подржан са те стране.  

Кад је дошло до бомбардовања 1999. године Срби су се масовно надали помоћи од Русије, не само политичкој, већ и војној. Нису се надали, наравно, руској војсци на својој територији али су се надали бар оном оружју које је могло да нас заштити од националне катастофе.  

До тога није дошло, али када су после бомбардовања, у оквиру мировних снага УН на Косову почеле да стижу прво руске јединице, Срби на Косову су из доживели као ослободиоце, као гаранцију своје безбедности и правде уопште.  

У првој деценији овог века власт у Србији је водила прозападну политику дозирајући однос према Руској Федерацији у складу са њеном улогом у свету. Како је тај углед растао тако је и српска власт настојала да успостави ближе и чвршће контакте са Руском Федерацијом. Истина, водећи строго рачуна да то буде у складу са мером коју допуштају западни интереси.  

Нагло избијање Руске Федерације у сам врх светске политике, трансформисањем Руске Федерације у одлучујући субјект међународних односа, довело је до интензивног активирања свих контаката са њом – економских, финансијских, политичких, привредних, културних и тако даље. То активирање је било мотивисано потребом за приближавањем моћној политичкој сили на чију се политичку и осталу подршку могло рачунати. Уз очување постојећих односа са западним владама, са истим мотивом, разуме се.  

Притом се приближавање руској држави и политици тумачило као обнављање занемарених словенских и православних веза. Као да та словенска и православна блискост није постојала и раније, свих претходних година и векова.  

Као по команди, за политичарима су кренули глумци, певачи, спортисти, разни уметници, трговци, бизнисмени ... У свима су се одједном пробудили интересовање и љубав према манастирима и црквама, свима је постала част да се појаве на неком фестивалу, концерту, изложби, радију, утакмици. Ко од њих има прилику да се домогне медија, од два дана у Москви и једног сата на Црвеном тргу објављује мини мемоаре а ко проведе недељу дана на фестивалу документарног филма постаје стручњак за руску историју, познавалац руске културе, кухиње и политике.  

Међу тим „поштоваоцима и обожаватељима“ руске земље и руског народа препознајем лица која су се у медијима 1994. године ругала мојим честим гостовањима на Универзитету Ломоносов и Руској Академији друштвених наука чији сам била редовни члан, мојој ондашњој присутности у руској научној интелектуалној јавности. Са крајњим потцењивањем су о мени говорили и писали као о „руском академику“. То је требало отприлике да подразумева академски статус нижег и најнижег ранга.  

Те 1994. године и читаве последње децецније двадесетог века Руска Федерација није била значајан фактор на међународној политичкој сцени. У свему се, као што је познато, одлучивало на Западу, у САД и касније у Европској унији. Али је и тада руски народ био словенски и православни. Тада, међутим, то словенство и то православље нису били респектабилни мотив за политичко, економско, културно и спортско зближавање. Никоме нису ни падали на памет.  

Зато нису ни сада мотив словенство и православље у које се дневно куну трговци, глумци, певачи. Мотив је шанса за медијским и материјалним профитирањем, ослоњена на политику, такође мотивисану текућим интересима.  

Политика је мање-више увек заснована на интересима. Некад само текућим, прагматичним, а некад и визионарским. Али би свака, и прагматична и визионарска, требало да прави отклон од компромитације коју могу да јој нанесу поклепни медиокритети, малограђанске улизице, разметљиви снобови и профитери свих профила – од ситних шверцера до „великих бизнисмена“.  

Интерес сваке земље, а поготово мале и прилично сиромашне каква је Србија данас, треба да буде у успостављању свих корисних економских, политичких и културних веза са свима на свету. Највише са онима са којима су те везе реалне и оправдане. Али би свака политика на свету у том процесу требало да заштити дигнитет својих намера од „пословних“ и „уметничких“ џепароша којима општи интерес служи као платформа за намирење грамзивих потреба за које у матичним околностима нису имали довољно прилика. 
 
 
=== 3 ===
 
 
Прогнана и неизгубљена

КО ЈЕ ОСУДИО ГЕНЕРАЛА МЛАДИЋА НА ДОЖИВОТНУ РОБИЈУ 

Пише: Мира Марковић, 15.јануар 2018
 
Данима се домаћа, а и део светске штампе, баве пресудом која је изречена пре неколико дана генералу Ратку Младићу на суду у Хагу. 

Доживотна робија је изазвала бурне реакције и оних који су на њу огорчени али и оних који су њом задовољни. 

Први генерала Младића сматрају националним херојем, или бар храбрим борцем за ствар српског народа у грађанском рату у Босни и Херцеговини. Други га сматрају зликовцем који је одговоран за смрт недужних Хрвата и Муслимана, нарочито жена и деце, за време док су вођене борбе између три народа у Босни и Херцеговини. 

Они који су огорчени на суровост пресуде гневни су на хашке судије, на суд у Хагу, на НАТО коме приписују надлежност за тај суд. Гневни су на администрацију САД, чија је негативна улога у догађајима у некадашњој Југославији била активна и позната. Гневни су наравно и на Уједињене нације које су у крајњој линији избегле да помогну да до рата не дође, избегле да помогну да се оконча када је рат већ почео, допустиле да се формира међународни суд за ратне злочине изван земље у којој су се догодили и тако даље. 

На све и на свакога су љути и гневни само не на оне који су генерала Ратка Младића послали у Хаг. Они који су га послали у Хаг 2011. године су у ствари они који су га осудили на доживотну робију. Да се није нашао у затвору и на суду не би био осуђен. Да буде осуђен, на суду изван своје земље за догађаје у рату који је вођен у његовој земљи, макар и на један једини дан није ни логично није ни етично. 

Они који су га послали на суд у Хагу знали су да неће бити ослобођен од одговорности која му се приписује. Да ли мера те одговорности заслужују три месеца робије или доживотну робију није у етичком смислу примарно. Није наравно неважно, уосталом већ је пре пресуде шест година провео у затвору и на суду, и при том тешко болестан. 

Власт која је 2011. године послала генерала Младића у Хаг учинила је то у складу са одлуком донесеном на Скупштини Србије 2009. године о потреби сарадње са Хашким трибуналом. У складу са том политиком и одлуком требало је да у Хаг буду испоручени сви које је хашки суд тражио на основу одговорности за ратне злочине у Хрватској и Босни и Херцеговини и за злочине према албанској мањини који су српски народ и српска власт извршили на Косову. 

Такав закон у Скупштини Србије су изгласали посланици владајуће већине 2009. године коју је представљала коалиција Демократске странке и Социјалистичке партије Србије. 

Демократска странка као најјача партија у оквиру некадашњег ДОС-а је од почетка подржавала онај став међународне заједнице у вези са ратовима у СФРЈ који је за ратове приписивао примарну одговорност Србима. Демократска странка је од свог почетка до данашњег дана сматрала да су Срби у Босни најодговорнији за рат и да су их на тај рат подстакле власти у Београду. Па је онда и логично да њихови посланици у Скупштини Србије гласају да се сви српски „зликовци“ из Хрватске и из Босне и Херцеговине и из Србије нађу у затвору и на суду у Хагу. 

Али Социјалистичка партија Србије је била у својој десетогодишњој присутности у Србији носилац патриотске, моралне и политичке подршке борби српског народа и у Хрватској и у Босни и Херцеговини и заступник српских инетереса у Хрватској и Босни и Херцеговини и у миру и у рату, и тумач истине пред међународном заједницом о узроцима рата и о току рата. Уосталом, међународна заједница и цео свет су признали 1995. године председнику Социјалистичке партије Србије и председнику Србије одлучујућу одлуку у Дејтону у о окончавању рата и успостављања мира у Босни и Херцеговини. 

Тешко је, дакле, и са логичке и са моралне тачке гледишта, објаснити и разумети чињеницу да се таква Социјалистичка партија Србије 2009. године нашла на заједничкој платформи са партијом која је заступала супротну политику, односно са тачке гледишта СПС-а колаборационистичку политику. 

При том је та платформа написана руком Демократске странке без и једног јединог реда чије би ауторство припадало СПС-у. 

Мада те 2009. године Социјалистичка партија Србије више није била она која је у десетогодишњем периоду, од када је формирана па до пуча, била носилац патриотске, ослободилачке, антиколонијалне политике. Ту је политику после пуча заступала још неко време, али без нарочите температуре, а када је успоставила коалицију са Демократском странком ту је политику сасвим напустила. 

На тој заједничкој платформи у Хаг су испоручени 2008. године Караџић, а 2011. године Горан Хаџић и Ратко Младић. 

Али на тој платформи већ после пуча, а затим и на основу одлуке Савезне Скупштине 11. априла 2002. године о сарадњи са Хашким трибуналом, у хашки затвор и на хашки суд је испоручен цео државни, политички и војни врх Србије и СРЈ. Учинила је то власт ондашњег ДОС-а у којој су одлучујућу улогу имале Демократска странка Србије на челу са Коштуницом и Демократска странка на челу са Ђинђићем док је био жив, а после са његовим наследником.

 Године 2002. у Хаг су испоручени генерал Ојданић и Никола Шаиновић, када је председник СРЈ био Коштуница а председник Владе Србије Ђинђић. Године 2003. у Хаг је испоручен Милан Милутиновић када је председник Владе Србије био Ђинђић, а године 2005. у Хаг су испоручени генерал Небојша Павковић и генерал Лазаревић када је председник Србије био Борис Тадић а предсеник Владе Србије Војислав Коштуница. 

Сви који су се нашли у хашком затвору и на суду у Хагу, живи и мртви, нашли су се тамо одлуком српских власти или представника Србије у савезној држави. 

Али не само власти, већ и оних који су за те власти гласали. Који су их властима учинили. Без којих они не би били власт, па не би ни доносили одлуке које су послале државни врх што у смрт, што на робију. 

А ти који су их на изборима, гласајући за њих, довели на власт, било је много, подршка је била велика и еуфорична. 

Ослањајући се на ту подршку водили су сву политику, па и ону која се тицала Хага. Није било протеста кад су људе одводили као животиње на клање. 

Јавност Србије која се љути на Уједињене нације, на америчку администрацију, на британску обавештајну службу, на суд у Хагу, и тако даље, нека се прво суочи сама са собом. Колико је сама одговорна за доживотну робију генерала Ратка Младића, за смрти и робије, велике и мале, амнестирајући одлуке оних који су их у смрт и на робију послали.   
 
 
=== 4 ===
 
http://www.sloboda.org.rs/komentar21.html

Прогнана и неизгубљена

НЕПОЗНАТИ СВИХ ЗЕМАЉА ....

Пише: Мира Марковић, 25.јануар 2018

Најпопуларније и најпродаваније новине свуда у свету су таблоиди који се баве животом естрадних личности, познатих богаташа, спортиста, чланова краљевских породица, глумаца ....  

Ти текстови се углавном односе на баналности из њиховог личног живота – какву храну једу, како се облаче, где се фризирају, која козметичка средства користе, где проводе одмор и слободно време, са ким се друже, какве таленте имају њихова трогодишња деца, код ког ветеринара лече мачке ....  

Кад је реч о богаташима, осим ових података, нарочито кад је реч о богаташима из такозваних транзиционих земаља, они настоје да најшира јавност, и домаћа и страна, буде обавештена о величини њиховог богатства и о структури његове потрошње.  

Њихове капиталистичке колеге на Западу, у земљама развијеног капитализма, одавно немају те потребе. Напротив. Имају прилично супротне – да себе прикажу као грађане који су у добрим односима са законима своје земље, који поштују друге људе, васпитавају децу да буду хумана бића и да живе од свог рада, и тако даље.  

Разметљивост и наметљивост деце транзиционих богаташа превазилазе те особине њихових родитеља. Њихови родитељи код своје мале и одрасле деце подстичу наметљивост и разметљивост својим примером али и индиректно.  

Таква разметљивост и наметљивост присутна је и код чланова неких европских династија. Иако су монархије на чијем се челу налазе то одавно само фиктивно, они настоје да емитују монархистичку слику о себи више него што су то чинили многи монарси пре њих. Можда зато што су они пре њих то заиста и били па нису морали поданике свакодневно да подсећају на своју улогу. Ови садашњи својом наметљивошћу у ствари компензирају одсуство сваке државне и друштвене улоге осим естрадне.  

Све у свему, писани медији који се баве животима познатих, од којих се неки медији тако и зову, имају за тему мањину националне или светске популације.  

Преостали део, у националним или светским оквирима, изван је сваке писане пажње осим статистичке.  

Њиховим радом, слободним временом, образовањем, здрављем, породичним животом, личним склоностима, нико се не бави.  

Та милионска популација, у својим вертикалним и хоризонталним равнима, прилично је савесно статистички евидентирана, књижевно је све мање занимљива, генерацијски издиференцирана се користи у војне, раферендумске и изборне сврхе, радно способни и активни живе од свог рада али од њиховог рада зависи укупан живот и на микро и на макро нивоу, и на националном и на планетарном нивоу.  

Та већина не би никад стигла да буде медијски представљена, ни персонално ни представнички. А и животи те већине не би били предмет интересовања савремених писаних медија, односно, њихових читалаца.  

Читаоци су већ одавно навикнути да их више интересује коју крему за лице употребљава нека певачица него која су све знања, труд и одрицања потребна да би човек постао пилот или хирург. Ни колико деце има, како их школује и васпитава рибар са Камчатке.  

Њихов је рад, наравно, друштвено користан, али се сматра да није интересантан.  

Мада, живот и рад ловца на животиње са топлим крзном са Аљаске и из Сибира, објективно је занимљивији од рада и живота украјинске манекенке привремено запослене у Паризу. Али манекенка је постала позната захваљујући медијима макар њена караијера и популарност трајали шест месеци. После шест месеци на ред ће доћи друга са истим, или краћим роком трајања, али поларни ловац, и сви као што је он, неће никад бити познати ни ужој, ни широј, никаквој јавности.  

Ваљда зато што је његов живот лишен скандала на територији где се скандали догађају а извештаји о њима доносе профит онима који о њима пишу, али индиректно, нешто касније и учесницима скандала. Ако су скандали донели профит писцима о скандалима, онда ће ти писци подстаћи њихове учеснике на нове сличне догађаје ради свог профита, а учесници нових догађаја постаће популарни и додатно тражени на естрадном тржишту.  

Тако се креира један свет егоистичан и аутистичан који је родно место најниже врсте радозналости, који ту ниску радозналост храни, чува и временом унапређује у доминантну.  

Све друге радозналости губе у конкурентности са тривијалним, баналним, интригантним.  

Лепа, здрава, креативна, уметничка, научна радозналост предмет је све мањег интересовања и пажње. Тај тренд није ни спонтан ни привремен. Он је циљан и са намером да буде дугог века.  

Његов циљ је да се помоћу секундарног и баналног скрене пажња са примарних вредности – егзистенцијалних интереса, цивилизацијске дисхармоније, социјалних неправди, моралних порока, еколошке драме, класног масакра, демографске неизвестности ....  

Ако би медијски тренд, у чијем се неприкосновеном центру налазе тривијално и банално дуже трајао имао би шансе да буде постигнут циљ цивилизацијске трагичне инверзије – да секундарно и банално веже руке којима би човек у свом интересу решио примарно и егзистенцијално.  

При том, медији, писани и неписани, нису креатори те идеологије. Као што то уосталом нису ни особе са естраде жељне медијског експонирања.  

Сви су они само инструменти те идеологије.  

Њен креатор је владајућа мањина на свету која своју статусну и материјалну позицију гради на бар одложеним, ако не може на укинутим, шансама већине (човечанства) да оствари своје примарне и егзистенцијалне интересе.  

Иза неостварених егзистенцијалних интереса већине налази се егзистенцијална надмоћ мањине.   
 
 
=== 5 ===
 
 
Прогнана и неизгубљена

ЦИВИЛИЗАЦИЈСКА РАЗГЛЕДНИЦА ДВАДЕСЕТ ПРВОГ ВЕКА 

Пише: Мира Марковић, 3.фебруар 2018
 
 
Женева

Господствена антиципација нереалне дипломатске будућности. Атоксична, инперсонална, пацифистичка, цивилизацијски софистицирана и моћна моћ 

Неутралност швајцарске државе води порекло из високог степена рафиниране и национално неиритантне кооперативности са сезонски доминантном вољом. 

Лугано 

Ако је Швајцарска, као што многи мисле, најлепша европска земља, онда је она најлепша у Лугану.  

Романтична, блага зима, романтично, благо лето – готово племенита климатска хармонија, она целина која омогућава лепоти природе да то непрекидно буде.  

Урбана култура у својој најлепшој слици, цивилизацијски развој још увек без слабих тачака предозиране технолошке принуде.  

Италијански језик и трагови артистичког италијанског бића на Југу штите Швајцарску од организационог германског апсолутизма на Северу, као што то чини и инерција суптилне раскоши француске културе на Истоку, од Евијана до Лозане.   

Цирих  

Цирих је друго име за Швајцарску. У њему се налази све што Швајцарска представља – комплементарност између природне лепоте и естетске креативности, софистициране зграде банака и раскошни хотели, безбедне и уредне улице са отменим стамбеним зградама, најорганизованији начин живота на планети, финансијски планетарни трезор, гаранција монетарне културе, стабилност грађанског живота, слика готово савршене аутентичности.  

Цирих, као и Швајцарска, има само то једно лице. За разлику од других градова на свету, нема сумње да је ово швајцарско лице баш такво и само такво.  

Осим мале сумње да јој је да га креира омогућио неко други, неко изван ње.    

Давос  

Тиха цитадела, отпорна на време на први поглед, али адаптивна на други, финансијско – политички услужна моћи која јој није неопходна, али је према њој хијерархијски респектабилна.

Гармиш Партенкирхен  

Способност суптилног комерцијализма да изађе у сусрет псеудодекаденти полуурбаних пробисвета и паразитских потомака давно оцвалих монархија.  

Беч  

Он је достојанствена успомена на највећу европску монархију деветнаестог века у чијем је знаку једно време протицао тај век.  

Мала, углавном туристичка Аустрија, зна да неће бити више никад велика европска земља. Али њен главни град ће још дуго бити велика европска престоница. Упркос најезде економских емиграната са Југа чија неевропска нарав прети да детронизује једну од европских каријатида.    

Париз  

И даље „покретни празник“ као што га је у својим књигама назвао Хемингвеј.  

Плафон романске цивилизације упркос технолошко-електронске намере да доведе у питање све што не спада у њу.  

Али и поприште могућег демографског масакра који му прети умножавањем обојене популације пристигле са северноафричких и блискоисточних обала.  

Кан  

И без најчувенијег филмског фестивала на свету био би драги камен медитеранске цивилизације.  

Фестивал чини тај драги камен доступним и очима које га без тог фестивала не би виделе.  

Тако Кански фестивал није само летња позорница филмске креативности у протеклој години, већ и континуирана прилика да и најдаљи свет дотакне дах раскошне лепоте медитеранског живота. 

Довил 

Европској финансијској, индустријској, трговачкој и технолошкој елити стоје на располагању за одмор све монденске адресе на планети. 

Па ипак, неки од њих бирају Довил, иако је по климатско-географским параметрима на доњој лествици престижних локација. 

То је делимично инерција из деветнаестовековног евроцентризма заснована на уверењу да све што није у Европи има мању вредност. 

А и да све што се налази на њеном Северозападу има једину. 

Тако Довил одолева карипским плажама, чак и грчим острвима. 

Мадрид 

Из њега се запутио шпански колонијализам у Јужну Америку, у њему је инаугурисана инквизиција, из њега се огласио фашизам 

Ка њему су кренуле интернационалне бригаде 1938. године да помогну шпанској сиротињи, омладини и интелектуалцима у борби против фашизма и за републику.

Пале су многе жртве а борба за републику и против фашизма није добијена. Трајали су још дуго и фашизам и монархија. 

Онда је остала само монархија.  

А оне републике, због које је стрељан Лорка пошто је претходно написао „Крваве свадбе“, због које је Пикасо насликао Гермику и због које је Унамуно написао „Ви можете победити, али не можете убедити“, те републике још нема, жива је рана на срцу народа за чију су се слободу борили и изгинули шпански камаради. 


Брисел 

Дуго је био главни град двојезичне и двоетничке државе, престоница белгијских колонијалних тековина у Африци, али већ неко време више то није или је то секундарно.  

Сада је седиште европске наддржаве која има за циљ да на принципу прилично понижавајуће хијерархије у свој састав укључи све европске државе. 

И седиште је имепријалног војног џина чија милитаристичка експанзија, осим што је планетарна, има тенденцију да буде и космичка 

Монако 

Гротескна слика државе које нема. И још гротескнија слика монархије која никада није ни постојала. 

Тобожњи монарх и његова фамилија, вајна војска и неколико хиљада грађана, живе од коцкарница, туриста, финансијских прилога глумаца, певача, модних креатора, трећеразредних политичара и понеког богаташа и користи које Монако има као административно склониште за богаташе који у својој земљи избегавају да плаћају порез. 

Та комбинација кича, лицемерја и подвале има виталност паразита који у флори и фауни опстају захваљујући неоправданој великодушности, простој пасивности и неразборитој попустљивости окружења у коме се налазе.  


Рим 

Он је вечан јер је ризница највећег и најлепшег цивилизацијског богатства. Док оно постоји постоји и Рим. 

Али од дужине живота тог богатства зависи лепота Италије и супериорност Европе. 

То богатство не испирише живот на Аљасци и на Ускршњим острвима, али на њему се темељи европска уметност, нешто од европске мисли, много од европског духа, а прилично и од европског оптимизма. Заједно, они доприносе животу на континенту који је врт наше цивилизације. 

Напуљ 

На Југу Европе једна раскошна виталност, отпорна на стварност – религија и атеизам, богатство и беда, дисциплина и анархизам, традиција и нихилизам, лојалност закону и фетишизација безакоња. 

Напуљ је испостава начина живота који би хтео да се промени али оставља да то почне сутра.  


Венеција 

Крхка али и даље жива способност да сачува комбинацију млетачких и ренесансних векова захваљујући туристичкој радозналости, снобовској таштини и романтичном ходочашћу. Све заједно чува оронуле виле, похабане чамце и суморне канале.

И илузију да на том простору не постоји врем 

Атина 

Успомена на једну од престоница античке цивилизације и престоница модерне државе са континуираном и не нереалном надом да је способна да чува своју прошлост и националну нарав. 

Ту, под атинским кровом је све из чега се састоји Грчка – оданост православљу, елитни и популистички туризам, једва сачувани скромни трагови хеленске прошлости, страсне левичарске демонстрације без утицаја на неклевичарску стварност, приврженост језику који не личи ни на један на свету а из чијих корена воде порекло многи европски језици, трговачка нарав и са њом комплементарна комуникативност – не баш сигуран али могућ траг експанзионистичке радозналости прехришћанске Хеладе која је њену војску и културу довела до северноафричких обала 

Дубровник 

Медитеранска култура је и даље средиште европске цивилизације. Са тачке гледишта евроцентриста она је и средиште светске цивилизације. 

Дубровник је њен део. Али он није само део лепоте те цивилизације. Лепши је од ње. Јер се осим медитеранске лепоте састоји и од словенске. 

Те две лепоте – медитеранска и словенска – у свом јединству чине га најлепшим градом на обалама свих топлих европских мора. 

Лондон 

Лондон је прва постојбина, прапостојбина револуције. Али Кронвелов покушај био је кратког даха. Монархија је однела победу над републиком. Чак и када је одлучила да буде парламентарна. Чак и кад јој је остало само име. 

Лингвистички и протоколарни континуитет – све што је од монархије остало, трајаће још неко време и спонтано ће и тихо, еволутивно ишчезнути. 

Револуција није у природи енглеског бића. Зато није чудо што је Енглеска родно место еволуцији. Зато је логично што је њен творац Дарвин био Енглез, а не Француз или Шпанац. Природа енглеског бића чува монархију и кад јој више није потребна и кад је више нема. 

Може се међутим лако десити да Лондон и Енглеска, пре него што изгубе формалну монархију, почну да губе стваран национални идентитет – армада арапских лумперпролетера и индијских бескућника стиже незвана домаћинима који су својевремено такође незвани на неколико векова свратили код њих.   


Берлин 

Најпопуларнији и најзначајнији симбол краја двадесетог века. 

Рушењем зида који је делио Немачку на две државе – социјалистичку и капиталистичку (Источну и Западну) окончан је дугогодишњи Хладни рат између капиталистичког Запада и социјалистичког Истока.  

Победу је однео капиталистички Запад. 

Социјалистички Исток је сада само Исток. Налази се у транзицији ка циљу који још није друштвено – историјски дефинисан. Под будним оком неоколонијализма и тамо где је могуће под његовом контролом. 

Берлин се осећа боље без зида. Немачка, не само боље, већ поново и супериорно.  


Београд 

Тврђава у којој је лоцирана балканска нарав. Блиска Истоку, још ближа Југу, далека од Севера, загледана у Запад.

Београд – неснађен између оцвалног конзервативизма, културног авангардизма, континуираног левичарства, демографске дисхармоније, националног ината, анационалне агресивности, селективног памћења и виталног еманципаторског оптимизма.  

Осло 

Урбано и социјално високо стилизована цивилизацијска слика. 

У том смислу европски Север је аутономан и аутентичан свет. 

Упркос глобалном животу који повезује и инетгрише културе, на Северу Европе нити се труде да личе на друге, нити нуде другима да личе на њих. Нису аутистични. Напротив. 

Само су ненаметљиво цивилизовани.  

Истанбул 

Могуће је да је тамо лоцирана једна безизлазна нада. 

Али јер оно царство неће бити обновљено. 

Упркос демографске експанзије, дипломатске еквилибристике и глорификације прошлости. Било једном – сабље, харач и јаничари. 

Она прошлост је прошла.  

Буенос Ајрес 

Национални и расни конгломерат под патронатом католичке цркве, под утицајем старих европских колонизатора и нових имиграната који и даље, мада све мање, одолева јужноамеричкој нарави. Да ли ће потомци шпанских конквискадора, одбеглих немачких нациста и преживелих Индијанаца једног дана формирати неко ново аргентинско биће, тешко је да се сада процени. 

Мада танго играју сви. Морнари на кратком одмору после дугих путовања по далеким морима, девојке из сиромашних предграђа, власници плантажа и коорпоративних царства ... Танго је њихов интегративни фактор као што су то мирис палми и цвећа, влага и сунце изнад мора.  

Хавана 

Национално јединство да се сачува социјалистички живот у земљи и способност да се постигне поштовање тих напора и од стране оних који историјском избору Кубе нису склони. 

Она још увек није историјски подстицај новим левичарима али јесте лекција бившим.  

Рио де Жанеиро 

Куба је превише мала и усамљена да би била планетарна инспирација новом животу, али Бразил није ни мали, ни сам, ако буде решио да буде оно што није могла Куба – биће. 

Највећа плажа на свету и највећи карневал на свету одавно су живописне глобалне адресе, могле би тај живописни глобализам да прошире и на друге адресе на својој територији ако велики народ, жртва старих, нових и будућих конквискадора, одлучи да их буде сит.  

Сантјаго де Чиле 

Сви су заборавили да је прва жртва антисоцијализма био Чиле. Да је тамо могао да се наслути исход Хладног рата. 

Честа је склоност да се почетак краја социјализма види у Гдањску, у Пољској 1982. године. 

Због паузе од десет година свет је заборавио да је агресивни антисоцијализам почео у Чилеу 1973. године.  

Вашингтон 

Отмено седиште неоимперијализма са нескромно испољеном намером да оправдано треба да буде центар креирања планетарног живота. 

И у њему Пентагон. Картографски центар двадесет првог века под претпоставком да се не огласе конкурентске адресе. 

Картографија је тиха дисциплина, док се надлежности за њу не сукобе. 

Њујорк 

Већ неколико деценија он је неименована престоница модерног доба. 

Колико ће то још бити зависи од степена цивилизацијске амбиције источног дела планете. 

За сада тамо су лоциране најмодернија архитектура и литература, ресторани и администрација, и најмодерније искуство планетарне колонизације. 

Холивуд 

Готово савршена лабораторија неоимперијализма, коорпоративног капитализма, нихилистичког антихуманизма, моралног атеизма и биолошке кастрације. 

Без наде да ће у скорије време бити затворена као таква, односно трансформисана у кинематографски центар бар лаке и лепе забаве ако још нема довољно креативног потенцијала за филмску уметност.  

Торонто 

Ако буде будућности можда ће личити на Торонто. 

Тамо је степен интеграције индивидуалног, социјалног, еколошког и технолошког живота на до сада вероватно највишем степену.

При том су све димензије те интеграције на највишем нивоу који је овај век постигао. 

И то је једно од ретких места на планети на којима савремена цивилизација има лепо лице у свим својим вертикалним и хоризонталним равнима.  

Санкт Петербург 

Духовна позиција Санкт Петербурга има готово челичне темеље који воде порекло из свих епоха руске историје. 

Москва је из много разлога престоница, амбициозна и динамична, на средњем и далеком Истоку рађају се и рађаће се нови, модерни градови, прве урбане странице руске будућности, али ће Санкт Петербург и даље, још дуго бити светилиште руског бића.  

Москва 

Она је престоница највеће земље на свету која због своје историје и географије живи у више векова истовремено – понекад у осамнаестом, често у деветнаестом, и даље у двадесетом, у научно-истраживачкој области у двадесет првом и пре двадесет првог века. 

Централне урбане адресе су амбициозна комбинација архитектонског футуризма, европске хортикултуре, азијске гастрономије, православних цркава, руских свечаности и модерне музике. 

Сама Москва је идеолог тог новог и динамичног живота који је понекад бржи од оних који су се у њему нашли.  

Сочи

 Тамо је Руска федерације одлучила да уведе своју земљу у наредну деценију пре него што та деценија стигне. 

У свим епохама сви развијени народи су правили цивилизацијске кораке који су их измештали из постојеће стварности. Тако су некад брже некад спорије убрзавали време. 

А, осим тога, у Сочију зима није руска. Црноморска је, топлија је, мада ни море није црно, само се тако зове.  

Кијев 

Бар петнаест година траје неоколонијални поход на Украјину који се политичко – медијски устоличио у престоници једне од најстаријих и највећих словенских земаља са циљем да се Украјинци дистанцирају од словенства да би се у неком анемичном анационалном облику прикључили фиктивној заједници европских народа у којој би о томе како ће да живи четрдесет пет милиона Украјинаца одлучивале немачке власти.  

Одеса 

Она је била и у царска и у совјетска времена песничка инспирација. 

У својој чувеној поеми „Облак у панталонама“ Мајаковски је позорницу за обрачун са малограђанским ништавилом поставио у Одесу. 

Како оно беше ... „Било је то у Одеси. Доћи ћу у четири рекла је Марија ...“ Марија је закаснила. Задржале су је малограђанске обавезе, а немалограђански свет у Одеси и свуда на свету још није савладао свог жилавог и распрострањеног противника.  


Токио 

Будућност је двадесет година после Другог светског рата почела у Токију. 

Додуше, не као целина. Само делимично. Да би била целина, тој будућности, која се манифестовала као урбани технолошки футуризам, недостајала је од самог почетка социјална димензија. 

Технолошка стварност се мање прилагођавала човеку, више се он прилагођавао њој. 

Кад се нађу, и ако се нађу, технологија и човек, Јапан ће бити можда лепо место за живот, само мало тесно и мало нестабилно. 

Можда ће Јапан, технолошка перјаница модерног доба, захваљујући научно – технолошким напорима успети да прошири своју територију мелиорационим радовима (пацификујући своју континуирану склоност ка експанионизму) и да стабилизује своје тло контролом земљотреса или чак амортизацијом његових разорних моћи.  

Шангај 

Он је резултат мултинаучно креиране целине. Ако се тај резултат буде показао као позитиван, а већ јесте, та мултинационална креација би могла да има примену на националном нивоу.  

Пекинг 

Седиште кинеског погледа на свет. 

За разлику од других погледа на свет који су били универзалне природе, општег карактера, овај кинески се односи само на живот Кинеза. 

Ако је у периоду од само сто година једна од најсиромашнијих земаља на свету постала друга по реду економска сила на свету, онда тај поглед на свет има разлога да му се припише шири значај иако сама Кина нема жељу за идеолошким експанзионизмом. 

Сиднеј 

Неидеолошки образац енглеско – европског друштвеног система, организације економије и администрације, примене политике и начина живота на најмањем и најновијем континенту који је цео држава и који је цео сублимиран у његовој престоници. 

Заштићен великим водама од осталог света и континент и престоница креирали су специфичност која делује све више аутономно док се та аутономност не нађе у прилици да буде тестирана од стране уверене да је за то надлежна и да је за то способна.  

Багдад 

Тамо где је цивилизација почела и где су дуго трајала њена звездана времена, град који је у ново доба ушао креирајући га и сам, а при том сачувао најбоље из свих својих прошлости, сада је рушевина на чијим се остацима води реанимирани етничко – верски рат, империјална освета за некооперативност ирачког естаблишмента који је сматрао да су нафта и остала богатства, као и сама ирачка територија, искључиво у власништву народа 

Њу Делхи 

Њу Делхи је главни град једне цивилизације којој географија и историја нису ишле на руку. Није без значаја за њен развој ни величина и сложеност њене популације. 

Можда ће научна активност лоцирана у Силиконској долини на Југу Индије решити неке проблеме који су резултат географских, историјских и демографских траума. 

Али то неће бити брзином која би у првој половини овог века радикално изменила живот у Индији.  

Триполи 

На време разрушена престоница земље, као и цела земља, да не би свој политички и цивилизацијски живот почела идеја уједињења арапског света, односно уједињења свих афричких држава у заједницу народа. 

Са том заједницом народа био би окончан живот Африке као извора богатства од кога су живели други континенти, друге државе и други народи.  

Кувајт 

Примат материје над духом који не уземирава ни један дух који иначе себи приписује да га има. Напротив. Са задовољством га на топлом асфалту прелепог града нуди материји на располагање. 

Јоханесбург 

Дуготрајна и недовршена борба за слободу шаролике већине чије је једино заједничко својство што је у надлежности једнобојне, похлепне, имигрантско-окупаторске мањине. 

Дамаск 

Тешко успостављање етничке, националне и верске стабилности претворило је Дамаск и његову вековима стару и лепу земљу у погодно тло за ломачу у којој треба да изгоре све етничке, националне и верске страсти и да се смањи број њихових заступника да би се на рашчишћеној територији успоставила контрола над материјалним и нематеријалним добрима измореног и десеткованог становништва, преосталог сиријског народа.  
 
 
=== 6 ===
 
 
Прогнана и неизгубљена
 
„БЕЗ АЛТЕРНАТИВЕ“

Пише: Мира Марковић, 17.март 2018
 
С времена на време у политичком животу се чује прилично колеричан, апсолутистички необразложен аргумент да је неко опредељење у друштвеном и државном животу тако оптимално или тако нужно да за њега у ствари нема, осим тог, ни једног другог решења. 
То безалтернативно решење има две слабе тачке које га суспендују.
Прва је да све на свету има алтернативу. Све, осим смрти. Мада, и у том случају човек одавно налази алтернативу у нади, или у уверењу, да се после смрти живот наставља на неком другом, ванземаљском месту и на неки други ванземаљски начин. Та нада је, наравно, само нада, али и као таква не ставља тачку на крај који би без ње био дефинитиван. 
Друга слаба тачка тог безалтернативног става је да он укида право на слободу. Јер суштина слободе, додуше између осталог, је у могућности избора. Тамо, дакле, где нема избора не може да буде ни слободе. 
Могућност избора, наравно, није неограничена. Она се налази у приликама које пружа стварност, друштвена реалност.  
У том смислу избор може да буде велики и мали, препознатљив и скривен, раскошан и скроман, тешко и лако доступан ... 
Али избор постоји, никад се не ради о само једној алтернативи. 
Наравно, могућност избора зависи у великој мери и од креативности онога ко бира. Та способност не само што олакшава избор, већ га и увећава. Као што смањена креативна способност сужава изборне могућности, а поготово их чини скромнијим него што јесу. У том смислу избор може да буде не само скроман већ и погрешан. 
Али оптималан, скроман, погрешан, њихова комбинација – повремена, сукцесивна или њено одсуство, све долази у обзир, али се све догађа у слободи. 
Безалтернавни приступ је аргумент који је могућ само у одсуству слободе. Међутим, склоност ка таквој аргументацији често је присутна у системима који се декларишу као демократски.  
У тим приликама протагонисти такве аргументације некад јој прибагавају из интелектуалне лењости, из политичке немаштовитости или необавештености, из склоности ка пасивном конзервативизму, и тако даље. Протагонисти безалтернативне политике, односно њене аргументације, нису то, дакле, због лимита који је наметнуло одсуство демократије већ због особина своје личности. 
Али је таква аргументација, нажалост, честа у срединама које је одредило управо то одсуство демократије. 
Одсуство демократије, бар у оној мери у којој је она присутна у савременом свету. Она није, наравно, онаква каквом се представља, а поготово није онаква каква би требало да буде и каква ће једнога дана можда бити, али и таква каква је она пружа могућност за избор, односно, она га не искључује, намећући само једно решење, чиме се, уз све своје недостатке, разликује од апсолутистичке бахатости која јој је претходила и чијих се трагова још увек није могла да ослободи.  
У те виталне трегове спада, између осталог, и та депресивна, демобилизаторска, монархистичка аргументација о безалтернативности. 


 
Il logo del PC della DNR

Intervento del segretario del Comitato centrale del KPDNR (Partito Comunista della Repubblica Popolare di Donetsk), Stanislav Retinskiy, in occasione del viaggio in Italia di marzo 2018

[Ricorre oggi l\'anniversario della morte di Karl Marx. Ricordiamo che nel 2018 cade anche, il prossimo 5 maggio, il 150.mo anniversario della sua nascita.]


KARL MARX U GALERIJI VELIKANA

(rođen 5. 5. 1818. godine – umro 14. 3. 1883. godine)

 
Umjesto uvoda, a povodom godišnjice smrti
 

Čovječanstvo je dalo u 19. stoljeću mnogo velikih imena i zaslužnih ljudi na polju nauke, ali ličnost koja je širinom i dubinom svog pogleda oplodila nekoliko naučnih područja, revolucionirajući iz temelja filozofiju, sociologiju i političku ekonomiju, bila je samo jedna, a to je Karl Marx.

Kada se pridoda tome njegovo nesebično, samoprijegorno i plemenito zalaganje u praktičnim borbama za novog čovjeka, tada njegova ličnost postaje još veća, još svjetlija.

Ostavljajući svoju revolucionarnu dijalektiku – ne kao gotovo misaono oružje, već oružje koje će se vječno razvijati koliko će i čovjek biti vječan – u nasljeđe pokoljenjima, kojima će progres i oslobođenje čovjeka postati ne samo stvar uma nego i stvar srca, Marx je dao blistav primjer onog načina mišljenja koji je isto toliko neophodan za temeljnu preobrazbu svijeta i oslobođenje čovjeka koliko je neophodna i čovjekova revolucionarna stvaralačka praksa.

Životni put Karla Marxa je put ne samo jedne genijalne ličnosti koja je otvarala nove vidike ljudskoj spoznaji kroz mnoštvo tadašnjih teorija, mišljenja i strujanja, nego i čovjeka koji je još u mladim danima spoznao da je i on sam, kao i svaki čovjek, povezan bezbrojnim nitima sa životima ostalih ljudi; da je pojedinac bez njih nemoćan i nezamisliv i da se sva veličina čovjeka očituje tek u njegovu pravilnom odnosu prema društvenoj zajednici, u njegovoj borbi protiv svega nazadnog i u zajedničkom koračanju prema sve višoj slobodi i svjesnosti.

Krajem drugog milenijuma, 1998. godine, ugledni je tjednik „The European“ objavio otvoreno pismo Marxovim sljedbenicima pod simptomatičnim naslovom: „Marksisti, ujedinite se! Vaš je čovjek dijelom bio u pravu. Zajedno s Adamom Smithom, Einsteinom i drugima pripada mu mjesto u galeriji velikana.“

Autor pisma nastavlja: „Marx je bez okolišanja odbacivan kao lažan i opasan prorok“. Spomenuti mu ugledni tjednik priznaje „da je čovjek čije misli odbijaju umrijeti“, da je imao „zastrašujući osjećaj budućnosti“ i da je nedvojbeno pripadao „vodećim misliocima posljednjih dvjesto godina“. U rujnu 1999. godine nakon provedene ankete, BBC proglašava Marxa „najvećim misliocem drugog milenijuma“.

Cijenjeni „The New Yorker“ predviđa da će Marx biti najvažniji mislilac prve polovine 21. stoljeća, tekućeg povijesnog razdoblja u kojem će se u potpunosti ostvaiti njegova smjela predviđanja komunističke budućnosti. Marxa preporučuju i istaknuti poznavaoci sveukupne znanosti ističući kako „svatko tko ozbiljno pokušava razumijeti društveni položaj čovječanstva mora proučiti misao Karla Marxa i pri tome će osjetiti njenu neprolaznu intelektualnu privlačnost“.

 
Marxove misli odbijaju umrijeti
 

U Marxovim djelima dominira metoda totaliteta, istraživanja međusobno povezane uzročno-posljedične cjeline odnosa društvene proizvodnje, a to su:

  • povezanost prošlosti, sadašnjosti i budućnosti;
  • istraživanje njihovih umreženih odnosa;
  • poznavanje njihova sveobuhvatnog središnjeg i stoga najvažnijeg odnosa proizvodnje koji sve određuje.

Stajao je na stanovištu da stari svijet (prapovijesti) treba znanstvenom kritikom do kraja razgolititi u svoj njegovoj bijedi i nemoći te predvodničkim istraživanjem pozitivno izgraditi novi (povijest).

Odbacio je svaku socijalističku i komunističku sentimentalnost te zauzeo čvrst stav da je svakoj političkoj revoluciji prijeko potrebno novo utemeljenje društva – nova materijalna osnova – razvojem i svrsishodnim revolucioniranjem tehnike i tehnologije proizvodne i svake druge društvene djelatnosti.

Da bi znanost doista bila istinska, mora istraživanjem zahvatiti prisutne ostatke prošlosti, vladajuću sadašnjost i u zametcima skrivenu budućnost te prema tome geslo mora biti reforma svijesti, ali ne pomoću dogme, već pomoću analize mistične, samoj sebi nejasne svijesti – „ništa parcijalno nije istinito, samo je cjelina istinita“ – suprotstavljajući se klasičnoj političkoj ekonomiji, što proučava i objašnjava samo „polovicu problema“ – kapitalističko društvo u njegovu usponu i njegovoj zrelosti – a posve zanemaruje „drugu polovicu problema“, tj. korijene, zametke, klice i početne oblike budućeg društva koji ga nasljeđuje.

Otuđena djelatnost eksploatiranog proletera, njegov najamni rad temeljni je odnos proizvodnje kapitalističkog društva. Marx dokazuje da se taj odnos između radnika i kapitalista ostvaruje prodajom robe – radne snage. Iz kapitalističkog načina proizvodnje se izlazi tek ukidanjem te specifične robe – što znači ukidanje klase najamnih radnika koji kapitalistima prodaju radnu snagu.

Subjektivna suština klasnog privatnog vlasništva čini rad, shvaćen kao otuđena čovjekova djelatnost motivirana vanjskim interesima i podređena vanjskim ciljevima, dakle otuđeni rad. Djelatnost je to na koju je radnik prisiljen radi svoje životne egzistencije, a kapitalista ga na to tjera radi svog privatnog bogaćenja. Za razliku od njega, subjektivnu suštinu zajedničkog komunističkog vlasništva čini unutrašnjim interesima i ciljevima motivirana i vođena čovjekova samodjelatnost. Tako tekuće postindustrijsko doba ima najvažniji povijesni zadatak – ukidanje svake otuđene djelatnosti, dakle ukidanje rada (otuđenog djelovanja) i pretvaranje sveukupnog ljudskog stvaralaštva u privlačnu i kreativnu samodjelatnost socijalne emancipacije individue.

Taj prirodni univerzalni zaokret čovječanstva Marx naziva „oslobođenjem rada“ i redovito upozorava proleterijat kako bez te socijalne emancipacije nema prave i potpune slobode čovjeka. Prema tome, oslobođenje rada je elementarna pretpostavka svjetskog komunističkog zajedništva u kojem su – čitamo u Njemačkoj ideologiji – svi članovi društva podjednako zaokupljeni „proizvodnjom samog oblika komuniciranja“, gdje se i naglašava kako je za uspostavljanje komunističkog dividualizma prijeko potrebno novo utemeljenje društva.

U „Ekonomsko-filozofskim rukopisima“, Marx naglašava da je „pozitivno ukidanje privatnog vlasništva kao prisvajanje čovjekova života, pozitivno ukidanje svakog otuđenja, dakle povratak čovjeka iz religije, obitelji, države, itd. u svoje ljudsko, tj. društveno prisvajanje… …čovjek prisvaja svoje svestrano biće na svestran način, dakle kao totalan čovjek… …prisvajanje čovjekove zbiljnosti, njeno odnošenje prema predmetu jest potvrđivanje čovjeka i ono je zato tako mnogostrano kao što su mnogostrana otuđenja čovjekova bića i djelatnosti“.

Prateći Marxov pristup emancipaciji čovjeka, dolazimo do spisa „Prilog jevrejskom pitanju“ u kojem se opravdava stav da nije dovoljna politička emancipacija nego ljudska emancipacija u oslobođenju čovjeka od svakog otuđenja svoje ljudske biti unutar društva, što znači da je svaka emancipacija svođenje čovjekova svijeta, čovjekovih odnosa na samog čovjeka. Politička emancipacija je, s jedne strane, redukcija čovjeka na člana građanskog društva, na egoističkog nezavisnog individuuma, a, s druge strane, na građanina, na moralnu osobu. Hoće se reći da je zbiljski čovjek priznat tek kod egoističnog individuuma, istinski čovjek tek u obliku apstraktnog čovjeka, a to znači da tek kada zbiljski individualan čovjek vrati u sebi apstraktnog čovjeka i kao individualni čovjek postane rodno biće, u svom individualnom radu, u svojim individualnim odnosima, tek kada čovjek spozna i organizira svoje vlastite snage i stoga više ne bude od sebe dijelio društvenu snagu u obliku političke snage, tek tada će čovjekova emancipacija biti dovršena.

Tek s cjelovitom političkom, ekonomskom i socijalnom emancipacijom, čovjek stiže do potpune slobode. Tada individua živi društvenim životom u zajednici jednakih i ravnopravnih individua.

 
Umjesto zaključka
 

U napornom neposrednom djelovanju u borbi za revolucionarne principe proleterskog pokreta, prolaze posljednji dani Marxova života, iako mu zdravlje sve više i više onemogućuje kontinuirani i naporniji rad.

Potkraj 1881. godine, umire Marxova žena Yenny. Kroz tolike naporne godine emigrantskog života, kroz najgoru bijedu i oskudicu, progone i diskriminaciju, klevete i podvale kojima je bio obasipan Marx, umna i plemenita stajala je ona nepokolebljivo uz njega kao dostojan suborac. Bila je to žena koja je nesebično dijelila patnje i teškoće svoga muža i time olakšavala dugogodišnje mučno probijanje najvećeg borca za socijalizam kroz nesmiljenost i nehumanost buržoaskog društva, čovjeka koji je uvijek bio spreman da se tom društvu odupre, a nikako da poklekne.

Gubitak svoje žene Marx nije mogao prežaliti. Boravak u Alžiru i Monte Carlu radi oporavka zdravlja, kronične glavobolje, nije mu mnogo pomogao. 14. 3. 1883. godine, zaspao je vječnim snom u svom radnom naslonjaču.

Veliki je i plodan bio Marxov život. Samo za neke doprinose koje je izvršio, dovoljan bi bio jedan ljudski život.

 

doc. dr. sc. Pavle Vukčević


\n

(français / italiano)


La sveglia perde colpi? Tutta «colpa» della tensione politica tra Serbia e Kosovo 

La disputa tra i due paesi ha creato un deficit energetico che ha alterato l’equilibrio della rete che tocca 25 Paesi europei. E gli orologi da comodino hanno subito un malfunzionamento

di Redazione Online, 7 marzo 2018

La sveglia sul comodino è indietro di qualche minuto? La colpa è di uno scontro politico tra Kosovo e Serbia. Anche se sembra strano è tutto credibile. E tutto nasce dalla “geografia” dell’energia elettrica in Europa. Venticinque Paesi europei sono collegati tra loro da una rete elettrica che corre dalla Spagna alla Turchia, dai Paesi Bassi alla Polonia. Tra questi ci sono anche la Serbia e il Kosovo. 
Secondo l’Entsoe, l’organismo che rappresenta gli operatori di trasmissione di questa rete elettrica, gli orologi da comodino, ma anche quelli dei forni o dei termostati, hanno subito un rallentamento di sei minuti da gennaio. Un problema che non ha coinvolto computer o smartphone ma che, secondo proprio l’Entsoe, sarebbe stato causato da una discussione politica. Il Kosovo non ha generato abbastanza elettricità per soddisfare il proprio fabbisogno e la Serbia avrebbe dovuto per legge coprire la necessità del Kosovo, ma per una tensione politica strutturale nata dalla proclamazione di indipendenza 10 anni fa non è intervenuta. 
Gli operatori sono stati così costretti a deviare la rete elettrica e questo imprevisto ha interessato il funzionamento degli orologi, che hanno cominciato ad “arrancare”, perdendo sei minuti negli ultimi mesi. L’Entsoe ha fatto sapere che nelle prossime ore introdurrà nella rete una ulteriore dose di energia per far tornare l’equilibrio nei 25 Paesi interessati. 

---


Votre four ou votre radio-réveil ne sont plus à l’heure ? C’est la faute du Kosovo

par Hervé Hillard, 8.3.2018

Vous avez des pendules, des horloges, branchées sur le réseau électrique ? Depuis la mi-janvier, elles retardent de plusieurs minutes ? C’est normal. Enfin… presque. C’est comme ça dans toute l’Europe. Et la faute en revient au Kosovo. Explications.

Votre montre est à l’heure. De même que votre téléphone portable, votre ordinateur ou votre bonne vieille horloge mécanique. Mais votre radio-réveil, lui, retarde. De près de six minutes. La petite pendule de votre four électrique aussi. Bizarre. Leur point commun ? Ils sont branchés sur le secteur. Alimentés par le réseau électrique, donc. Et c’est de là que vient votre souci.
Car ce problème est général - il touche plusieurs centaines de millions d’Européens. Voici pourquoi : pour se maintenir à l’heure, toutes ces horloges, ces pendules se calent sur la fréquence du courant électrique, en l’occurrence 50 hertz (ou, si vous préférez, 50 impulsions par seconde). Souvenez-vous : ce sont les premières montres à quartz qui nous ont familiarisés avec cette notion. Le quartz vibre, oscille, à une certaine fréquence (32 kHz, précisément 32 768 fois par seconde) et c’est cette oscillation qui permet à ces montres de fonctionner et de garder un rythme régulier, en lieu et place d’un ressort, des rouages et des balanciers auparavant utilisés.

Un retard cumulé jusqu’à 6 minutes

Or, depuis la mi-janvier, selon Entso-E, la puissante association des fournisseurs d’électricité de 25 pays (y compris hors UE), la fréquence du courant domestique a baissé. Elle est passée de 50 à 49,996 Hz.
Sur le papier, ça n’a l’air de rien. Mais cette baisse de fréquence diminue mathématiquement le rythme de vos pendules et horloges électriques. Donc elles retardent. Et ce retard cumulé peut aller jusqu’à six minutes.
Mais pourquoi cette baisse de fréquence du courant en Europe ? À cause du Kosovo. Ce petit pays des Balkans ne produit pas assez de courant. Volontairement, semble-t-il. Il ne veut pas injecter son électricité dans le réseau européen, refusant ainsi de contribuer à l’effort général. Objectif : faire pression sur l’Entso-E pour pouvoir rejoindre ce club fermé.
De son côté, la Serbie, son puissant voisin, est responsable de la production d’électricité dans les Balkans. Elle devrait donc compenser les manques du Kosovo. Mais, les relations entre les deux États étant pour le moins tendues, elle s’y refuse. Tout comme les autres grandes nations énergétiques, dont la France et l’Allemagne, qui ne veulent pas non plus pallier le manque et en supporter le coût.
Du coup, la production de courant européen subit une baisse légère de fréquence. Reste à l’Entso-E de convaincre le Kosovo de réajuster sa production, et la Serbie d’aider au rétablissement de ce niveau dans la région. Bref, de rendre l’ambiance moins électrique. Et de remettre les pendules à l’heure.



\n

(srpskohrvatski / english / deutsch / italiano)

March 11, 2006--2018

Nel 12.mo Anniversario dell\'assassinio di Slobodan Milošević da parte del \"Tribunale ad hoc\" dell\'Aia

0) LINKS
1) Slobi ulica ili spomenik (S.J. Matić, Novosti 9. mart 2018)
2) Der Tod von Milosevic und die Verantwortung der NATO (Christopher Black, 2015)


=== 0: LINKS ===

ARCHIVIO MILOSEVIC. Le pagine dedicate sul nostro sito:
https://www.cnj.it/MILOS/index.htm
in particolare: L\'ASSASSINIO IN CARCERE. 2011: Le rivelazioni Wikileaks
https://www.cnj.it/MILOS/morte.htm#wikileaks

---

2016–2017, POST-MORTEM IL \"TRIBUNALE\" SCAGIONA MILOSEVIC DALLE ACCUSE...

... NEL 2016, negli incartamenti della sentenza contro Radovan Karadzić:

ICTY Exonerates Slobodan Milosevic for War Crimes (rassegna JUGOINFO del 28.7.2016)
1) Hague Tribunal Exonerates Slobodan Milosevic for Bosnia War Crimes Ten Years Too Late (by Andy Wilcoxson)
2) Момир Булатовић: ВЕЛИЧИНА СЛОБОДАНА МИЛОШЕВИЋА
3) Madeleine Albright\'s Criminal Enterprise (by William Dorich)

Milosevic innocente (rassegna JUGOINFO 12.8.2016)
1) Milosevic innocenté par le tribunal pénal international pour l’ex-Yougoslavie (Initiative Communiste)
2) Telesur : Milosevic innocenté par le tribunal pénal international pour l’ex-Yougoslavie: les médias silencieux (Telesur)
3) Milosevic exonerated, as the NATO war machine moves on (Neil Clark)
4) Milosevic Exoneration: Radio Free Europe\'s Clumsy Attempt at Damage Control (Andy Wilcoxson)

Defamation and Murder of Slobodan Milosevic  (rassegna JUGOINFO 18.8.2016)
1) The ICTY Karadzic Judgement and Milosevic: Victims of “Fascist Justice” – by Christopher Black
2) FLASHBACK: The Murder of Slobodan Milosevic – by Peter Robert North (2006)

Una delle tante ignominie del \"Tribunale ad hoc\" dell’Aja (rassegna JUGOINFO 24.8.2016)
1) Verità e giustizia per Slobodan Milosevic (di Michele Franco, Rete dei Comunisti)
2) Il Tribunale dell’Aja, dopo averlo ucciso in carcere, scagiona il Presidente jugoslavo e serbo (di Enrico Vigna, Civg.it)

Хашки Трибунал: Слободан Милошевић Није Крив, Нема Удруженог Злочиначког Потхвата (Sloboda.org, 2016)
Међународни кривични суд за бившу Југославиуу у Хагу једногласном одлуком од 24 марта ове године утврдио је да покојни Председник СРЈ и Србије Слободан Милошевић није учествовао у „удруженом злочиначком потхвату“ у циљу прогона Мислимана и Хрвата током рата у БИХ у периоду 1992- 1995 године...  

... NEL 2017, negli incartamenti della sentenza contro Ratko Mladić:

Hague Tribunal Exonerates Slobodan Milosevic Again  (rassegna JUGOINFO 27.12.2018)
by Andy Wilcoxson, November 30, 2017 – Eleven years after his death, a second trial chamber at the UN War Crimes Tribunal in The Hague has concluded that Slobodan Milosevic was not responsible for war crimes committed in Bosnia and Herzegovina...

---

Documentary - President Slobodan Milošević (In English, 1:23:00)
VIDEO: https://www.youtube.com/watch?v=jEwlbTpZNfQ
ORIG.: Документарац - Председник Слободан Милошевић (1:23:00)
VIDEO: https://www..youtube.com/watch?v=3GAgyTew0RE

President Slobodan Milošević declares victory over NATO aggressors, 1999. (Председник СРЈ Слободан Милошевић командант ВЈ, 11/nov/2014)
President of the Federal Republic of Yugoslavia (Serbia and Montenegro) and Supreme Commander of Yugoslav Army Slobodan Milošević declares victory over US-NATO imperialists who failed to force Serbia to accept Kosovo\'s independence and impose Rambuye ultimatum on Yugoslavia which meant complete military, economical and political capitulation...
VIDEO: https://www.youtube.com/watch?v=VPyMaLdftRU

Qualcuno sarà processato per la morte di Milošević? (PandoraTV, 23 mar 2017)
E\' uscito in questi giorni in Russia il libro inchiesta di Andrich Vukasin, medico di Slobodan Milošević. Nel suo lavoro Vukasin ricostruisce la vicenda dell\'ex presidente serbo, provando che la sua morte sarebbe avvenuta e seguito di un avvelenamento. D\'altra parte, rivela Giulietto Chiesa, leggendo il verdetto della Corte Penale Internazionale, si evince che i giudici non avevano riscontrato prove che permettessero di condannare Milošević... (Dal programma \"Post-Scriptum\". Ttraduzione a cura di PandoraTV.it, DTK - Generaldin)

ГЕН МИЛОШ ЂОШАН, ПОТПРЕДСЕДНИК УДРУЖЕЊА СЛОБОДА У ЕМИСИЈИ ТВ МОСТ (Gnosa / TVMost Novi Sad, 7 feb 2017)


=== 1 ===


Slobi ulica ili spomenik 

S. J.. MATIĆ | 09. mart 2018. 12:33 > 21:45 | Komentara:  102
Aktivisti SPS i udruženje \"Sloboda\" predali zahtev Skupštini grada Beograda i Vučiću. Ivica Dačić: Podržavam ideju, odlučiće skupština

SLOBODAN Milošević mogao bi da dobije spomenik, ulicu ili trg u Beogradu! Na inicijativu počasnog predsednika SPS Milutina Mrkonjića, u petak su grupa od dvadesetak mladih stranačkih aktivista i predstavnici udruženja građana \"Sloboda\" na pisarnici Skupštine grada predali upravo takav zahtev.

Ovu inicijativu, uoči godišnjice smrti bivšeg predsednika Srbije i SRJ u nedelju, razmatraće nova Komisija za spomenike i nazive ulica i trgova, koja će biti formirana nakon konstituisanja novog saziva Skupštine Beograda. Podmladak socijalista u petak je ovaj predlog predao i u Predsedništvo kako bi sa njim upoznali i šefa države Aleksandra Vučića.

Ovu inicijativu podržava i predsednik SPS Ivica Dačić:

- Slažem se sa idejom, ali će konačnu reč imati novi saziv Skupštine grada - rekao je Dačić za \"Novosti\".

Kako smo saznali, zamisao je da se spomenik napravi u prirodnoj veličini, ali još nije razrađeno da li bi bio kameni ili izliven u bronzi. Zasada je i tajna ko će biti autor, a u predlogu nije sugerisano ni gde bi spomenik bio, niti koja ulica bi mogla da ponese Miloševićevo ime. To je ostavljeno Komisiji da proceni.

Kako su podnosioci zahteva obrazložili, ovaj čin je moralna obaveza i ljudski dug prema čoveku, političaru i državniku koji se dosledno do kraja života borio za nacionalni integritet.

- Želimo da na ovaj način očuvamo vrednosti za koje se on zalagao do smrti - kazala nam je Jovana Dimitrijević, koja je i formalno na šalteru skupštinske pisarnice predala inicijativu. - Tri krucijalne činjenice mu se ne mogu osporiti: sklapanje Dejtonskog sporazuma, koji je doneo mir u BiH i stvaranje Republike Srpske, Rezolucija 1244 kojom je KiM zadržan u sastavu Srbije i herojska odbrana srpskog naroda pred Haškim tribunalom.

Podršku prilikom predaje inicijative dao je bivši ministar spoljnih poslova i funkcioner SPS Živadin Jovanović.

- Milošević je bez sumnje jedan od najvećih državnika moderne Srbije. Zahtevao je samo uvažavanje dostojanstva srpskog naroda i nije dopuštao da ga bilo ko ponižava. On je simbol zalaganja za ravnopravnost. Uveo je višestranačje u Srbiji.

Jovanović smatra da je inicijativa za spomenik i ulicu možda malo i zakasnila:

- Ona je dug i prema Srbiji. Milošević nije ratovao da pobedi NATO, već je branio zemlju od njihovih napada.

Predsednik UO udruženja \"Sloboda\" Slobodan Lazarević naglasio je da se podizanjem spomenika ili davanjem imena trgu vraća dug naroda prema bivšem predsedniku, jer niko neće poštovati Srbiju sve dok bude vladalo uverenje da su ga Srbi prodali:

- Verujem da će većina građana ovo podržati i da će se ideja realizovati. Time će se dokazati da su Miloševića prodale garniture koje su iz toga izvlačile neke poene.


=== 2 ===

ORIG.: The Death of Milosevic and NATO Responsibility (by Christopher Black – first appeared in Izvestia in March of 2015)
https://christopher-black.com/the-death-of-milosevic-and-nato-responsibility/
NA S-H-om: Смрт Милошевића и одговорност НАТО (Кристофер Блек, адвокат, Канада, 2015)



Zehn Jahre nach dem Tod von Milosevic

Der Tod von Milosevic und die Verantwortung der NATO

Von Christopher Black

\"Das ist eine Form von Mord, und es ist fahrlässige Tötung im juristischen Sinne.\" Vor zehn Jahren, am 11.03.2016 verstarb Präsident Milosevic im Scheveninger Untersuchungsgefängnis.. Am 20.08.2016 hätte er seinen 75. Geburtstag gefeiert. Viele Fragen sind immer noch ungeklärt. Der kanadische Rechtsanwalt Christopher Black fasst die Ereignisse von damals zusammen. Er macht deutlich: Die Todesumstände von Präsident Milosevic sind \"aufzuklären, nicht nur für ihn oder seine Witwe Mira Markovic und seinen Sohn, sondern für uns alle, die ständig mit der aggressiven Politik und Propaganda der NATO-Mächte konfrontiert sind. Das Recht erfordert es. Internationaler Frieden und Sicherheit verlangt es.\"

Am 11. März 2016 starb Präsident Slobodan Milosevic im einem NATO-Gefängnis. Niemand wurde für seinen Tod zur Verantwortung gezogen. In den 10 Jahren seit dem Ende seines einsamen Kampfes, um sich selbst und sein Land gegen die erfundenen Anklagen der NATO-Mächten zu verteidigen, war Russland das einzige Land, das eine öffentliche Untersuchung über seine Todesumstände einforderte, indem der russische Außenminister Serge Lavrov erklärte, dass Russland die Ablehnung der Verantwortung des Haager Tribunals nicht akzeptieren könne und eine unparteiische und internationale Ermittlung einforderte. Das NATO-Tribunal machte seine eigene Untersuchung, bekannt als Parker-Bericht, und wie erwartet, entlastet der Bericht das Tribunal von jeglicher Schuld.

Sein Tod kann nicht ununtersucht bleiben, zu viele Fragen sind unbeantwortet und die Verantwortlichen wurden nicht zur Rechenschaft gezogen. Die Welt kann nicht weiterhin akzeptieren, dass Krieg und Brutalität als Frieden und Diplomatie ausgegeben werden. Wir können nicht länger akzeptieren, dass Regierungen Frieden, Humanität, das Selbstbestimmungsrecht der Völker und alle Rechtsgrundsätze verachten. 

Der Tod von Slobodan Milosevic war offenkundig der einzige Ausweg aus dem Dilemma, dass die Verantwortlichen der NATO nicht selbst vor dem Haager Tribunal angeklagt wurden.. Die Propaganda gegen Präsident Milosevic war von einem nie dagewesenen Ausmaß. Das Verfahren wurde in den Medien als das größte Drama der Welt dargestellt, als ein Welttheater, indem ein böser Mann sich für seine Verbrechen verantworten muss. Allerdings gab es keine Verbrechen, außer denen des NATO-Bündnisses, und den Versuch daraus einen Fall zu konstruieren, was in einer Farce endete. 

Der Prozess war notwendig aus Sicht der NATO, um die Aggression gegen Jugoslawien zu rechtfertigen, sowie den von der NATO unterstützten Putsch der DOS-Kräfte bei der die Demokratie in Jugoslawien endgültig zerstört und Serbien auf ein NATO-Protektorat mit einem Quisling-Regime reduziert wurde. Seine illegale Verhaftung durch NATO-Kräfte in Belgrad, sein illegaler Arrest im Belgrader Zentralgefängnis, seine illegale Auslieferung an das frühere Gestapo-Gefängnis in Scheveningen in der Nähe von Den Haag, der darauf folgende Schauprozess, waren alles Akte eines Dramas, das vor der Weltöffentlichkeit aufgeführt wurde und für das Finale waren nur zwei Möglichkeiten vorgesehen, die Verurteilung oder der Tod von Präsident Milosevic. 

Nachdem die Verurteilung von Präsident Milosevic nach der Beweisaufnahme offensichtlich nicht möglich war, wurde sein Tod der einzige Ausweg für die NATO-Kräfte. Sein Freispruch hätte die komplette Konstruktion des Propaganda-Geflechts der NATO-Kriegsmaschine und der westlichen Interessen zerstört.

Die NATO hatte offensichtlich nicht damit gerechnet, dass sich Präsident Milosevic selbst verteidigen, noch, dass er es mit solchem Mut und solcher Entschlossenheit tun würde. Die mediale Begleitung war am Anfang des Prozesses regelmäßig und fand auf den Titelseiten statt. Es wurde der Prozess des Jahrhunderts angekündigt. Jedoch schon kurz nach Beginn des Prozesses begann die Medienmaschine zu stottern und die Berichterstattung verschwand auf die hinteren Seiten. Etwas musste für die NATO von Beginn an schief gelaufen sein. Der Schlüssel zum Verständnis liefert der folgende Auszug aus einer Stellungnahme, die Präsident Milosevic an die Richter des Tribunals richtete: 

“Das ist ein politisches Verfahren. Was hier verhandelt wird, ist mitnichten, ob ich eine Straftat begangen habe. Vielmehr werden mir hier gewisse Bestrebungen unterstellt und daraus Folgerungen abgeleitet, die jenseits der Kompetenz jedes Juristen sind. Der Punkt ist, dass die Wahrheit über die Ereignisse im früheren Jugoslawien hier auf den Tisch kommen müssen. Offenbar wird hier keine Verfahrensfrage verhandelt, weil ich nicht hier sitze, um mich wegen eines bestimmten Verbrechens zu verantworten. Ich sitze hier, weil ich angeklagt werde, eine Politik verfolgt zu haben, die gegen die Interessen der einen oder anderen Partei verstiess.” 

Die Ankläger, das sind die USA und ihre Verbündeten, hatten nicht erwartet, dass eine wirkliche Verteidigung stattfinden würde. Das wird augenscheinlich durch die unbeholfenen und verworrenen Anklagen und der Unfähigkeit nur einen Beweis zu erbringen, der einer einfachen Überprüfung stand hält. Die Anklage fiel von Beginn an in sich zusammen. Aber einmal gestartet, mussten sie weiter machen. Die NATO war gefangen in ihrem selbst gemachten Konstrukt. Ein Einstellen der Verhandlung oder ein Freispruch für Präsident Milosevic hätte enorme politische und geostrategische Auswirkungen. Die NATO müsste die wirklichen Gründe ihrer Aggression gegen Jugoslawien offen legen und die führenden Politiker würden sich selbst auf der Anklagebank finden. Der Verlust an Ansehen wäre unkalkulierbar gewesen. Präsident Milosevic wäre erneut ein populärer Politiker auf dem Balkan. Für die NATO war die Beendigung des Verfahrens der einzige Weg aus diesem Dilemma, aber ohne Milosevic freizulassen bzw. die Wahrheit über diesen Krieg zu gestehen. Die Situation erforderte seinen Tod im Gefängnis und den Abbruch des Verfahrens. 

Der Parker-Bericht enthält zumindest Fakten, die darauf aufmerksam machen, dass das NATO-Tribunal, welches die Fürsorgepflicht für seine Gefangenen hat, bezüglich seiner Behandlung fahrlässig handelte, was zu seinem Tode führte. Das Tribunal wurde immer wieder darauf aufmerksam gemacht, dass er ernsthaft an Herzproblemen erkrankt ist, was eine sorgfältige Untersuchung, Behandlung und vollständige Erholung notwendig machte, bevor der Prozess fortgeführt wird. Indes ignorierte das Tribunal fortwährend den Ratschlag der Ärzte und sie zwangen ihn weiter an dem Verfahren teilzunehmen – wohl wissend, dass der Stress des Verfahrens ihn umbringen würde. 

Das Tribunal lehnte die empfohlene medizinische Behandlung in Russland ab, anscheinend aus politischen Gründen, und stellte wiederholt die Interessen des Tribunals, was immer sie sein sollen, über Milosevics Gesundheit. Mit anderen Worten: sie verweigerten absichtlich notwenige medizinische Behandlung, was schließlich zu seinem Tod führte. Das ist eine Form von Mord, und es ist fahrlässige Tötung im juristischen Sinne. 

Weiterhin finden sich einige ungeklärte Fakten im Parker-Bericht, welche weitere Untersuchungen erfordern, bevor man Gifte oder Arzneimittel ausschließen kann, die seine Gesundheit schädigten: Die beiden bei ihm festgestellten Arzneimittel Rifampicin und Droperiol sind der Schlüssel dazu. Keine Untersuchung hat geklärt, wie diese Arzneimittel in seinen Körper gekommen sind. Es wurden keine Betrachtungen über die Auswirkungen angestellt. Die festgestellten Arzneimittel in seinem Körper und die ungeklärte Verspätung, mit der sein Körper einer medizinischen Untersuchung unterzogen wurde, werfen schwerwiegende Fragen auf, die beantwortet müssen, die aber bis zum heutigen Tage unbeantwortet geblieben sind. 

Der Parker-Bericht entlastet die NATO nicht und seine unlogischen Schlussfolgerungen erfordern eine längst überfällige öffentliche Untersuchung der Todesursache von Slobodan Milosevic. Hinzu kommt, dass der Kommandant des UN-Gefängnis, in dem Präsident Milosevic gefangen gehalten wurde, Mc Fadden, gemäß von Wikileaks veröffentlichten Dokumenten, Informationen über die Haft und das Verfahren von Milosevic ständig an US-Behörden weitergab. Weiterhin schrieb Milosevic kurz vor seinem Tod einen Brief an die russische Botschaft, in dem er die Befürchtung äußerte, dass er vergiftet werde. Unglücklicherweise starb er, bevor der Brief zugestellt werden konnte.

All diese Fakten verlangen nach einer öffentlichen internationalen Untersuchung, um alle Todesumstände von Präsident Milosevic aufzuklären, nicht nur für ihn oder seine Witwe Mira Markovic und seinen Sohn, sondern für uns alle, die ständig mit der aggressiven Politik und Propaganda der NATO-Mächte konfrontiert sind. Das Recht erfordert es. Internationaler Frieden und Sicherheit verlangt es. 


Weiterführende Informationen: 

1) Slobodan Miloševic: Die Zerstörung Jugoslawiens. Slobodan Miloševic antwortet seinen Anklägern. Mit einem Vorwort von Klaus Hartmann. Zambon-Verlag, Frankfurt am Main, 2006, ISBN 3-88975-135-0
2) Germinal Civikov: Der Milosevic-Prozess. Bericht eines Beobachters. Promedia, Wien 2006, ISBN 3-85371-264-9 
3) Ralph Hartmann: Der Fall Miloševic. Ein Lesebuch. Dietz, Berlin 2002, ISBN 3-320-02034-X 

4) »Das war der Türöffnerkrieg«
Cathrin Schütz - interviewt von Arnold Schölzel - anlässlich des 10. Todestages von Slobodan Miloševic
NRhZ 553 vom 16.03.2016
http://www.nrhz.de/flyer/beitrag.php?id=22620

5) Für immer mundtot gemacht
Fotogalerie zur Protestmahnwache in Den Haag am 10. Todestag von Slobodan Miloševic
NRhZ 553 vom 16.03.2016
http://www.nrhz.de/flyer/beitrag.php?id=22617

6) http://www.free-slobo.de/
7) http://milosevic.co/



\n


L\'uomo che credeva alle f**be


Fonte: profilo FB di Marco Rizzo, 11 febbraio 2018 (1): 
<< #foibe 2, ci fosse qualcuno che, al di là delle esagerazioni propagandistiche, raccontasse l\'unica verità storica: le foibe non sono state raccontate in Italia perché la DC di De Gasperi (e gli USA) appoggiavano Tito nella lotta a Stalin. >>


Benché il segretario del PC Marco Rizzo su questa questione abbia già esternato in identico modo in passato (2), non c\'è mai sembrato uno tanto sprovveduto da credere davvero alle f**be. 
Se dunque non ci crede, ma fa solo finta di crederci, bisogna interrogarsi sul perché.
L\'unica risposta possibile è che lo fa alla ricerca di legittimazione \"nazionale\" per il suo partito. Come da triste tradizione di partiti in piena deriva revisionista, da Togliatti a Bertinotti (3).

Se poi volessimo scendere sul terreno di Rizzo, facendo finta che lui davvero creda a quello che dice, e dunque se davvero dovessimo entrare nel merito e giudicare l\'operato della Democrazia Cristiana, non potremmo far altro che stigmatizzare Rizzo, il quale attacca la DC su una tra le poche cose giuste che quel partito seppe fare: e cioè una politica estera equilibrata e di distensione nel quadro fosco della Guerra Fredda. Quella saggia politica non fu una costante – ad esempio, non era tale nel periodo in cui Andreotti con il suo Ufficio per le Zone di Confine contribuiva (4) alla propaganda psicologica antijugoslava ed al conseguente esilio di decine di migliaia di italiani da Istria e Dalmazia. Fu reale, però, soprattutto nella gestione di Aldo Moro, momento felice della collaborazione tra i popoli sulle due sponde dell\'Adriatico, culminato nella stipula del Trattato di Osimo. Che, speriamo, almeno Rizzo non intenda rimettere in discussione.

Andrea Martocchia


NOTE
(2) Addirittura nel corso di una trasmissione di Bruno Vespa, dove Rizzo ha sempre un posto assicurato. VIDEO: https://www.youtube.com/watch?v=SYDFWFogw-Y .
(3) Si veda TERRE IRREDENTE, sezioni \"Destra-sinistra-destra-sinistra\" e \"Dalle divisioni tra comunisti alla distruzione della Jugoslavia\": https://www.cnj.it/documentazione/irredente.htm .
(4) Si veda SPIE E PROPAGANDA A RADIO VENEZIA GIULIA di Pietro Spirito, su Il Piccolo del 2 febbraio 2013, che recensisce un saggio di Roberto Spazzali su questo tema



\n


ORIG.: O čemu govorimo kad pričamo o Jugoslaviji (Filip Švarm, Vreme Br.1408-1409, 28.12.2017.)
INTERVJU – RADINA VUČETIĆ, ISTORIČARKA – „Ma iz kojih pozicija i ma s kakvim namerama razmišljamo o Jugoslaviji, neizbežan je zaključak da je ona, u oba svoja života, bila okvir za emancipaciju i modernizaciju svih jugoslovenskih naroda i da su se u okviru nje konstituisale buduće republike, danas države, kao i da su najveći uzleti svih pojedinačnih naroda ostvareni upravo u toj zemlji. Kako kaže Mari Žanin Čalić, Jugoslavija je bila najozbiljniji modernistički poduhvat na ovim prostorima, a sve što se dešavalo od kraja osamdesetih i što se dešava i danas, u svojoj suštini je antimodernističko i vraća nas čitav vek unazad\"...



Cosa intendiamo quando parliamo di Jugoslavia

Cos\'è stata la Jugoslavia? Qual è l\'eredità jugoslava nelle repubbliche sorte dopo la sua dissoluzione? Che memoria si ha in queste repubbliche della Jugoslavia? Sono alcune delle domande a cui risponde in questa intervista la storica Radina Vučetić

09/02/2018 -  Filip Švarm Belgrado 

(Originariamente pubblicato dal settimanale Vreme  il 28 dicembre 2017)


Con l’approssimarsi del centenario della nascita della Jugoslavia, che ricorre nel dicembre 2018, ci si chiede se qualcuno, e come, celebrerà questo anniversario. Della presunta artificiosità della Jugoslavia, dei suoi più grandi risultati, le sue debolezze, il suo lascito, e di molte altre questioni legate ad un paese che non c’è più abbiamo parlato con Radina Vučetić, docente di Storia presso la Facoltà di Filosofia dell’Università di Belgrado e autrice dei libri “Koka-kola socijalizam” [Coca-Cola socialismo] e “Monopol na istinu” [Monopolio sulla verità].

Alla vigilia delle guerre balcaniche, la Serbia e il Montenegro erano due stati indipendenti, la Macedonia e il Kosovo inglobati nell’Impero Ottomano, mentre la Slovenia, la Croazia e la Bosnia Erzegovina facevano parte dell’Impero Austro-Ungarico. Quale ruolo rivestivano questi paesi nel contesto internazionale dell’epoca? È possibile fare un parallelo con le loro posizioni attuali?

Indipendenti o all’interno di grandi imperi, ovvero ai loro confini, questi paesi non erano grandi attori della politica europea, tanto meno di quella internazionale. Avevano lo status di province, sia nel senso letterale sia in quello più profondo del termine. Solo con la Jugoslavia, crebbe la loro importanza. Nacque uno stato relativamente grande, più grande di tutti i suoi vicini, tranne l’Italia, e conosciuto in tutto il mondo, soprattutto se parliamo della seconda Jugoslavia. Riconoscibile sulla mappa, la Jugoslavia era ancora più riconoscibile per i suoi valori in diversi campi. Dove si collocano oggi i paesi nati dalla dissoluzione di quella Jugoslavia? Come sono solita dire, da un paese sensato è sorto un gran numero di paesi insensati, per quanto tremendo possa suonare. Persino i paesi ex jugoslavi che oggi fanno parte dell’Unione europea hanno scarsa rilevanza nel contesto internazionale, tanto che anche chi dovrebbe intendersi di politica e di Balcani, come ad esempio Serge Brammertz, arriva a dire che Kolinda Grabar Kitarović è presidente della Serbia. O come quando all’estero vi chiedono da dove venite, alla vostra risposta “dalla Serbia” spesso segue la domanda “Lì fa freddo?”, perché confondono la Serbia con la Siberia. Tutti questi neonati paesi sono tuttora noti, purtroppo, soprattutto per essere stati teatro delle sanguinose guerre degli anni Novanta o, se guardiamo il lato positivo, per la bravura dei loro atleti e squadre sportive. Già che abbiamo menzionato lo sport, se le squadre nazionali dei paesi ex jugoslavi sono così forti, come sarebbe la nazionale della Jugoslavia, se quel paese esistesse ancora?

Che cosa ha significato per i popoli jugoslavi l’idea dell’unificazione?

A prescindere da quale posizione e con quale intenzione ci si addentra nella riflessione sulla Jugoslavia, non si può non constatare che questo paese, in entrambe le sue vite, fungeva da cornice per l’emancipazione e modernizzazione di tutti i popoli jugoslavi, una cornice entro la quale si sono costituite le future repubbliche, odierni stati indipendenti, e ogni singolo popolo jugoslavo ha raggiunto momenti del suo più grande slancio.

Come afferma Marie-Janine Čalić, nota storica tedesca, la Jugoslavia è stata il più importante progetto modernista mai realizzato nei Balcani, mentre tutto quello che è accaduto a partire dalla fine degli anni Ottanta, compreso quello che sta accadendo oggi, è nella sua essenza antimodernista, e ci riporta indietro di un intero secolo. Questo ritorno ai ristretti limiti nazionali rispecchia un oscurantismo ottocentesco ed è in totale contrapposizione con quello che ha rappresentato la Jugoslavia. Dopo aver fatto tante salite, alla fine siamo scesi praticamente in fondo alla scala del progresso, o meglio siamo precipitati giù. Tutti i popoli che facevano parte della Jugoslavia proprio all’interno di essa hanno raggiunto il loro massimo in termini storici e culturali..

D’altra parte, se guardiamo al modo in cui la Jugoslavia viene percepita dai nuovi stati sorti dalla sua dissoluzione, vediamo che questi ultimi tendono a rinnegare tutto quanto di positivo aveva portato l’unificazione, interpretando la creazione della Jugoslavia come una sorta di “soluzione per necessità”, un intervallo fino al raggiungimento dell’indipendenza nazionale. La vita comune, a prescindere che fosse percepita come un’esigenza o una necessità, era appesantita da numerosi problemi, tra cui il più grande quello legato alla mancata risoluzione della questione nazionale e di quella di (dis)uguaglianza tra i paesi che si unificarono nel Regno di Jugoslavia, facendo successivamente parte della Jugoslavia socialista. Il costante conflitto tra centralismo e federalismo, e la sostanziale incapacità di dar vita a un vero dialogo, hanno fatto sì che le questioni di cui sopra rimanessero irrisolte in entrambe le Jugoslavie. Parallelamente allo sviluppo economico e culturale, in Jugoslavia rimase preponderante, fin dall’adozione della prima costituzione, conosciuta come la Costituzione di Vidovdan, la concezione centralista e unitarista dello stato, intorno alla quale giravano tutte le polemiche, finché non si infuocarono.

Tuttavia, se mettiamo a confronto l’emancipazione e la visibilità internazionale raggiunte dai popoli jugoslavi grazie all’unificazione in un unico stato, con costanti scontri interni ad esso, si impone la domanda se il crollo della Jugoslavia fosse inevitabile. Credo di no. Gli antagonismi ci sono sempre, ma là dove esiste la possibilità di far combaciare i traguardi collettivi con quelli dei singoli popoli, di far progredire l’intera società e al contempo ogni sua parte – e in Jugoslavia questa possibilità esisteva – gli antagonismi non devono necessariamente rappresentare un serio ostacolo al progresso. Progredendo economicamente e culturalmente, la Jugoslavia faceva progredire ogni sua parte, ponendo in tal modo le fondamenta, in tutti gli ambiti, dei nuovi stati indipendenti nati dalla sua dissoluzione. Molto di ciò che oggi viene ritenuto proprio del popolo serbo, croato, bosgnacco, sloveno, macedone, montenegrino o albanese, è in realtà jugoslavo, persino in senso materiale. Lo conferma anche la famosa “successione” [dell’eredità jugoslava, ndt]. I figli in lite dividono quello che i genitori hanno lasciato loro dopo averli abbandonati. Investendo su se stessa – in senso metaforico, ma anche letterale – , la Jugoslavia investiva in Serbia, Croazia, Slovenia, Montenegro, Bosnia Erzegovina e Macedonia. Le tracce di questo passato comune esistono e persistono. Per riassumere, l’idea dell’unificazione non era soltanto un’idea costitutiva dello stato. Era molto di più, ragione per cui ha lasciato dietro di sé tante cose che sono ancora vive, e continueranno a vivere, non solo sul piano sentimentale e emotivo.

In quale misura la creazione della Jugoslavia, sia la prima che la seconda, può essere considerata come frutto di un autentico desiderio di unificazione dei popoli jugoslavi, e in quale misura invece rappresenta una conseguenza del sovrapporsi delle dinamiche internazionali? O meglio, è lecito parlare di Jugoslavia come una creazione artificiale?

In nessun modo si può parlare né di prima né di seconda Jugoslavia come creazioni artificiali. Le cose non sono mai così semplici, e proprio la tesi che considera la Jugoslavia come una creazione artificiale è servita per negare quella che era la realtà, ovvero il desiderio dei popoli jugoslavi di unirsi in un unico stato. Questa tesi ignora completamente tutte quelle istanze che iniziarono a emergere a partire dalla seconda metà dell’Ottocento, ma le cui radici affondano in un passato assai più remoto. Gli indizi del desiderio di unificazione sono riscontrabili non solo in determinate idee politiche, ma anche nella quotidianità e nella vita culturale.

Di questo argomento si è occupata, relativamente alla Serbia, la mia collega Dubravka Stojanović, che ha dimostrato come le prime collaborazioni teatrali tra Zagabria e Belgrado risalgano al 1841, intensificandosi a partire dagli anni Sessanta del XIX secolo, mentre all’inizio del XX secolo ebbero luogo la Prima mostra d’arte jugoslava, il Primo congresso della gioventù jugoslava, il Primo congresso degli scrittori jugoslavi; le vacanze estive si trascorrevano ad Abbazia (Opatija) e Fiume (Rijeka), mentre nell’estate 1910, come adesso per Capodanno, un gruppo di sloveni visitò Belgrado.

Quindi, la Jugoslavia non nacque per caso nel 1918, né come frutto delle dinamiche della politica internazionale, bensì come risultato delle aspirazioni dei popoli jugoslavi. Ma siccome noi siamo inclini alle teorie del complotto – non solo per quel che riguarda la nascita della Jugoslavia, ma anche la sua dissoluzione – , tendiamo sempre a dare la colpa ad altri, senza cercare di identificare i problemi esistenti in entrambe le Jugoslavie che hanno portato alla sua dissoluzione. Resta il fatto che quasi tutti gli ambienti politici e intellettuali dell’ex Jugoslavia, a prescindere dalla nazionalità dei loro esponenti, erano intrisi di jugoslavismo. Perciò in nessun modo si può parlare di Jugoslavia come “una creazione di Versailles”, una creazione artificiale, nonostante il fattore internazionale avesse giocato un certo ruolo, che però non fu decisivo per la nascita della Jugoslavia.

A Belgrado non c’è nessuna via intitolata al re Aleksandar Karađorđević né tanto meno un monumento che lo ricorda, mentre invece esiste un monumento dedicato allo zar russo Nikolaj II. Secondo lei, questo è dovuto al fatto che il re Aleksandar fu fondatore della prima Jugoslavia, ovvero è dovuto alla sua politica di jugoslavismo integrale?

A Belgrado ci sono soltanto alcuni busti del re Aleksandar Karađorđević, di cui uno si trova davanti all’ingresso dell’Archivio della Jugoslavia e un altro nell’atrio della Casa dell’Esercito serbo. La domanda sul perché non esista alcun monumento dedicato al re Aleksandar è davvero interessante e importante, e ci sono più risposte possibili. Una è che gli anni immediatamente successivi all’assassinio del re Aleksandar furono molto turbolenti, contrassegnati da forti tensioni e dall’allontanamento dalla Francia e da altre democrazie liberali, nonché dall’abbandono della politica di jugoslavismo integrale.

A seguito dell’attentato, l’immagine del re Aleksandar rimase viva nell’opinione pubblica, ma quest’ultima cambiava continuamente e non c’era più alcuna forza politica disposta a continuare a perseguire la politica del re. D’altra parte, bisogna tenere conto del fatto che, quando si parla di leader assassinati, deve passare un po’ di tempo prima che vengano loro dedicati monumenti. Il principe Mihailo fu ucciso nel 1868 e il primo monumento in sua memoria fu eretto nel 1882, quindi 14 più tardi. È la stessa cosa con Zoran Đinđić, che è stato assassinato nel 2003, ma l’idea di dedicargli un monumento si sta concretizzando solo ora.

Quando si tratta di monumenti, oltre alle persone a cui vengono dedicati, è importante anche chi li erige, per cui spero che il monumento alla memoria di Zoran Đinđić non venga eretto nelle circostanze attuali. Spero anche che Mrđan Bajić e Biljana Srbljanović [vincitori del recente concorso per la realizzazione di un monumento a Zoran Đinđić, ndt], nei cui confronti nutro una grande stima, riflettano ancora una volta su tutto ciò che comporta la costruzione di un tale monumento, e se davvero vogliono partecipare al tentativo di Aleksandar Vučić di ripulire il suo passato politico. Non vi è alcun dubbio che dedicare un monumento a Zoran Đinđić sarebbe nell’interesse comune e avrebbe una portata storica, e per quanto riguarda eventuali aspetti controversi legati alla sua costruzione, da quelli estetici a quelli politici, saranno l’opinione pubblica e il tempo a giudicare.

Quanto invece al monumento mancato al re Aleksandar, sembra che oggi meno che mai qualcuno lo voglia, perché l’ideologia dello jugoslavismo, con tutto ciò che ha rappresentato, evidentemente per noi non ha più alcun significato, di fronte all’ondata di zar e coristi russi, o di dittatori azeri.

In quale misura Tito aveva fatto proprie e perseguito le istanze della politica estera del re Aleksandar, nel contesto balcanico ed europeo del primo dopoguerra?

Eviterei di fare paragoni tra la politica estera del re Aleksandar e quella di Tito: dopo il 1945, il mondo, segnato dalla guerra fredda, era completamente diverso da quello ai tempi di Aleksandar Karađorđević. Forse un elemento di similitudine tra le loro politiche estere potrebbe essere rintracciato nella consapevolezza dell’importanza di contatti e alleanze regionali, come uno scudo contro avversari molto più potenti. Per il re Aleksandar lo era Mala Antanta [Piccola Intesa], e per Tito il Patto balcanico [del 1953]. Tuttavia, si tratta di situazioni e momenti storici completamente diversi tra loro, e quello che, in una certa misura, accomuna il re Aleksandar e Tito è la considerazione che la politica è l’arte del possibile, un motto a cui si attenevano né più né meno degli altri leader europei e mondiali.

Il re Aleksandar e Tito furono entrambi comandanti supremi delle forze armate, vincitori della guerra, capi di stato della Jugoslavia. È possibile tracciare un parallelo tra i loro stili politici e personali?

Tali paralleli sarebbero da evitare, perché si tratta di un monarca e un presidente di una repubblica socialista, e di due stati per molti aspetti diversi tra loro.. È interessante, tuttavia, osservare lo stile e il culto della personalità dei due leader, perché sia il re Aleksandar sia Tito avevano una personalità forte e governarono incontrastati fino alla morte.I due sistemi politici erano simili dal punto di vista formale, anche se la sostanza era completamente diversa. Non solo Tito fu chiamato “il più grande figlio del nostro popolo”, ma anche il re Aleksandar. Non solo nella Jugoslavia socialista, ma anche nel Regno di Jugoslavia le strade e diverse istituzioni venivano intitolate al capo di stato. Anche la morte dei due leader fu un’occasione per rafforzare il loro culto. Il culto della personalità di Tito emergeva soprattutto in occasione del suo compleanno, celebrato come la Giornata della gioventù, e anche nel Regno di Jugoslavia era molto forte il culto del compleanno sia del re Aleksandar sia di suo figlio, erede al trono, Petar Karađorđević.

Di esempi del genere ce ne sono davvero tanti, e queste caratteristiche formali che il comunista Tito aveva preso in prestito da un re servivano per facilitare la presa del potere e la legittimazione del nuovo regime. Anche oggi esiste questo tipo di idolatria nei confronti dei capi di stato, sia che si tratti di un re, presidente di una repubblica socialista, oppure presidente o premier di un paese democratico.

Quindi, è del tutto irrilevante se parliamo di uno stato nazionale o plurinazionale, di una monarchia o repubblica, di comunismo o post-comunismo, di una dittatura monopartitica o pluripartitica – pare che abbiamo sempre bisogno di culti della personalità, ovvero di leader. Questo è solo un altro indicatore del fatto che la nostra società è ancora profondamente patriarcale e conservatrice, priva di qualsiasi cultura politica, una società in cerca del suo Cristo Salvatore, pur non sapendo nulla o quasi di religione.

Quali furono le linee rosse della politica estera di Tito e quale posto occupa la sua rottura con Stalin nella storia politica contemporanea?

La rottura delle relazioni con l’Unione Sovietica fu l’evento più importante della storia della Jugoslavia socialista. Dire “no” a Stalin e all’URSS presupponeva un grande coraggio e, come si è dimostrato successivamente, fu la decisione più saggia che Tito avesse mai preso. Parliamo di un atto politico di immensa portata, che segnò la vita dei cittadini jugoslavi fino alla dissoluzione del paese. Dopo la rottura del 1948, la Jugoslavia rimase un paese socialista, in cui però vigevano notevoli libertà, incomparabilmente maggiori rispetto a quelle esistenti nei paesi del blocco sovietico. Inoltre, Tito seppe valutare bene la situazione di guerra fredda e trarre i maggiori vantaggi possibili dai buoni rapporti con l’Occidente. Contemporaneamente, al fine di preservare la neutralità della Jugoslavia, stabilì contatti con i paesi del cosiddetto “Terzo mondo” e divenne uno dei leader del Movimento dei non-allineati, riuscendo a imporsi come personaggio politico di spessore internazionale.

Oggi l’importanza della figura di Tito viene contestata in mille modi, ma sta di fatto che il suo ruolo nella politica internazionale fu davvero notevole. Studiando il materiale archivistico relativo ad alcuni grandi eventi storici – dai conflitti in Medio Oriente all’invasione della Cecoslovacchia – , mi è capitato di imbattermi in lettere rivolte a Tito da diversi presidenti statunitensi e altri leader mondiali per chiedere una sua opinione o la disponibilità a fare da tramite. Perciò mi stupisce come certe persone, soprattutto quelle con aspirazioni politiche, (s)valutino con nonchalance la figura di Tito, senza comprendere a fondo la sua reale importanza nel contesto internazionale, un’importanza riconosciuta dai massimi storici contemporanei. È certo che la sua rottura con Stalin ha avuto, oltre a quelli dichiarati, anche molti oppositori nascosti. È curiosa, in questo senso, la battuta secondo cui alcuni eventi politici turbolenti, compresa l’Ottava seduta della Lega dei Comunisti, furono una “rivincita” per il 1948. Ma può anche darsi che non sia solo una battuta.

Per quanto riguarda le linee rosse, esse esistono sempre, ma gli uomini politici saggi sanno riconoscere il momento giusto e la necessità storica di spostare queste linee. Fino a pochi mesi, o forse anche il giorno prima della rottura con Stalin, il sostegno a Mosca era la linea rossa più ferma della politica estera jugoslava, e poi sparì in un attimo. Anche De Gaulle aveva cancellato, da un giorno all’altro, la linea rossa della politica francese – l’idea che l’Algeria fosse parte integrante della Francia e che lo sarebbe rimasta per sempre. L’assolutizzazione delle linee rosse in politica, come del resto anche nella vita, suona come una cosa buona e giusta, ma spesso arreca danni. Anche Tito, come molti altri politici prima e dopo di lui, ne era perfettamente consapevole.

Il presidente Aleksandar Vučić ha dichiarato che il governo serbo, con lui come primo ministro, ha svolto più attività diplomatica, e di più grande rilievo, di quanta ne avesse svolta la Jugoslavia di Tito nei suoi cinque anni migliori. Si è inoltre vantato di aver fatto in tre anni quanto aveva fatto Tito per tutto il tempo in cui era stato presidente della Jugoslavia, e recentemente ha annunciato che nel corso del 2018 visiterà quindici paesi africani. Gli attuali presidenti dei paesi sorti dalla dissoluzione della Jugoslavia possono in qualche modo essere paragonati a Tito?

Nessun presidente di un paese ex jugoslavo in nessun modo può essere paragonato a Tito. Tuttavia, sembra che Aleksandar Vučić vorrebbe fortemente essere la risposta a quel dilemma sorto alla fine degli anni Ottanta: Srbija se pita ko će nama da zameni Tita [la Serbia si chiede chi prenderà il posto di Tito]. Da qualche tempo osservo attentamente come il nostro presidente stia cercando di seguire le orme di Tito in politica estera. Tuttavia, Vučić non capisce che i tempi che viviamo non sono più quelli della Guerra fredda e che la Serbia non è la Jugoslavia.

È curioso come un personaggio, formatosi politicamente nel partito che voleva trafiggere Tito con una lancia di biancospino e spostare la sua tomba dalla Casa dei fiori, improvvisamente voglia diventare il nuovo Tito. Ciò si evince da molte sue mosse, anche se penso che Vučić, a differenza di Tito, non sia molto abile nel perseguire una politica di bilanciamento tra Russia e Occidente. Una di queste mosse è senz’altro l’annunciata tournée africana.

D’altra parte, questa sua ossessione di contare quante volte ha stretto la mano a qualcuno e quante volte si è recato da qualche parte è davvero ridicola, perché questi numeri di per sé non significano niente. Quello che conta sono i risultati degli incontri diplomatici, non il loro numero. Chissà quante volte Tito aveva stretto la mano a Stalin, ma l’unica che conta è quella volta in cui si è rifiutato di farlo.

Per quanto riguarda l’improvviso interesse di Vučić nei confronti dell’Africa, ne sono particolarmente incuriosita perché in questo periodo sto studiando i legami tra la Jugoslavia socialista e l’Africa. Mi chiedo come mai Vučić abbia deciso di visitare solo 15 paesi africani, visto che vuole superare Tito in tutto, e Tito, se ricordo bene, ne aveva visitati 16. Se Vučić avesse deciso di recarsi in 17 paesi, mi risulterebbe più comprensibile perché sarebbe davvero “la prima volta nella storia”.

Va inoltre ricordato che il più lungo viaggio politico compiuto da Tito risale al 1961 quando, a bordo della nave “Galeb” (Gabbiano), intraprese uno dei suoi “viaggi della pace”, che durò ben 72 giorni e durante il quale visitò sette paesi africani. Certo che visitando quindici paesi in un solo viaggio Vučić avrebbe superato Tito, solo gli manca sia “Galeb” sia un nuovo Dobrica Ćosić che lo accompagni nel viaggio. E ormai non c’è più neanche Danilo Kiš a descrivercelo con acuta ironia [il riferimento è alla nota poesia di Kiš intitolata “Il poeta della rivoluzione sulla nave del presidente”].

Come commenta il fatto che, stando a un sondaggio effettuato l’anno scorso da Demostat [uno dei principali istituti demoscopici serbi, ndt], Tito è “il leader più popolare” tra i cittadini serbi?

Non mi sorprende più di tanto. Questo fatto è in parte legato alla jugonostalgia e titonostalgia, ma non rispecchia tanto il nostro atteggiamento nei confronti del passato quanto piuttosto nei confronti del presente. Nulla abbellisce il passato in modo più efficace che un brutto presente. Questo è in parte dovuto al fatto che noi, semplicemente, amiamo i leader, figure forti e autoritarie, ma d’altra parte vi è anche la consapevolezza di ciò che fu la Jugoslavia e di quanta fosse la sua importanza sul piano internazionale. In fin dei conti, si è ben consapevoli di come si viveva ai tempi della Jugoslavia, e si viveva – se parliamo di gente comune che deve arrivare a fine mese con il proprio stipendio, che vorrebbe poter portare i figli al mare e avere garantita un’adeguata assistenza sanitaria – sicuramente meglio di come si vive oggi.

Com’è la vita oggi in qualsiasi repubblica ex jugoslava? Enorme disoccupazione, stipendi troppo bassi, grande povertà e miseria, una transizione semi-riuscita o malriuscita, privatizzazioni scandalose, gare d’appalto truccate, furto di risorse pubbliche, corruzione, smantellamento dello stato di diritto… In questo senso non stupisce che i ricordi legati alla Jugoslavia e a Tito suscitino emozioni confuse, tanto che si è arrivati a considerare Tito un famigerato dittatore comunista e, al contempo, il più popolare tra i leader politici. Le graduatorie di popolarità in qualsiasi ambito, compresa la politica, non sempre rispecchiano fedelmente la scala valoriale della società, ma sono sempre un riflesso della “collettivizzazione” del soggettivo che, il più delle volte, è un misto di attualità, gusti e emozioni.

Già che abbiamo toccato il tema della memoria collettiva e della vita nell’ex Jugoslavia, quali ritiene siano i più grandi risultati raggiunti dalla società jugoslava?

Da qualsiasi parte si guardi, i risultati erano davvero impressionanti, soprattutto se paragonati all’attuale stato di cose. Se guardiamo alla politica estera della Jugoslavia socialista, vediamo che un paese relativamente piccolo godeva di una reputazione internazionale di gran lunga superiore a quanto ci si aspetterebbe date le sue dimensioni. Se poi guardiamo ad altri ambiti, come arte, architettura, istruzione, scienza, sanità, economia, infrastrutture, vediamo che la società jugoslava aveva compiuto un incredibile balzo in avanti su tutti i fronti. Le condizioni di vita erano incomparabilmente migliori non solo di quelle attuali ma anche di quelle nel Regno di Jugoslavia, e quest’ultimo, a differenza della Jugoslavia socialista, viene glorificato, idealizzato e romanticizzato. La risoluzione della questione abitativa, l’istruzione gratuita, un incredibile aumento del tasso di alfabetizzazione, il riconoscimento del diritto di voto alle donne e la loro emancipazione, urbanizzazione, industrializzazione – tutto ciò è stato raggiunto, facendo grossi passi in avanti, nella SFRJ.

Grazie alla rottura con l’Unione sovietica, anche la stessa Lega dei comunisti della Jugoslavia aveva subito profondi cambiamenti, democratizzandosi insieme all’intera società. Fu instaurata una forma di democrazia socialista apartitica, ovvero monopartitica, che si mantenne fino all’inizio degli anni Settanta quando, con il ritorno alla linea dura della Lega, la Jugoslavia perse l’occasione di uscire dal comunismo come un paese leader, invece che come un perdente della transizione. Certo, nella memoria collettiva non sono rimaste impresse solo cose positive – i ricordi inevitabilmente determinano e trasformano il modo di percepire non solo la dissoluzione della Jugoslavia, ma anche i numerosi problemi che erano parte integrante della realtà jugoslava.

La Jugoslavia aveva due facce: politicamente era un paese collocato tra Oriente e Occidente, ovvero sia ad Oriente che ad Occidente; sul versante della quotidianità e delle libertà, era un paese dove le pellicole hollywoodiane circolavano liberamente, mentre al contempo venivano censurati i film di Crni talas; un paese che ospitava spettacoli teatrali d’avanguardia presentati al Bitef, mentre dai programmi dei teatri nazionali venivano cancellati spettacoli come Kad su cvetale tikve [Quando fiorivano le zucche], basato sull’omonimo romanzo di Dragoslav Mihailović, o drammi di Aleksandar Popović; un paese che sbandierava il suo liberalismo con “Playboy” in edicola e, al contempo, dimostrava tutta la sua rigidità vietando le pubblicazioni come StudentPraxisNaši dani; un paese di supermercati all’americana dove si potevano acquistare prodotti importati, ma anche un paese di voucher per l’acquisto di farina, zucchero e olio, e di restrizioni delle forniture elettriche. In fin dei conti, è stato un paese fondato sugli ideali di fratellanza e unità, scomparso in una sanguinosa guerra fratricida.

Tuttavia, per una corretta interpretazione della storia della Jugoslavia socialista, bisogna, innanzitutto, inquadrarla in un contesto più ampio: la Jugoslavia era un paese socialista ai tempi della Guerra fredda. Come tale – grazie alla rottura con l’URSS e alla presa di distanza dal blocco orientale, – era riuscita a compiere uno straordinario progresso, diventando agli occhi dell’Est una sorta di vetrina dell’Occidente.

Oggi la Jugoslavia, con l’intero suo lascito, sia positivo che negativo, viene cancellata dalla memoria collettiva. Rigettare completamente un qualsiasi periodo della propria storia è un lusso, soprattutto per un piccolo paese e un piccolo popolo. Spesso si sente dire che il passato è quello che ci definisce, ma noi il nostro passato lo interpretiamo in modo selettivo, in base alle esigenze e agli interessi del momento. Gli aspetti negativi del regime comunista sono ormai comunemente noti, ma ci sono davvero molti indicatori dell’esistenza di un lascito positivo del socialismo jugoslavo.

Tuttavia, sembra che da queste parti tutto quello che c’era di buono nell’epoca jugoslava sia stato cancellato o intenzionalmente spinto nell’oblio, mentre sono state preservate molte caratteristiche negative del comunismo: un modo di governare autoritario, l’uniformità del pensiero, il controllo esercitato dal partito al potere su ogni aspetto della vita sociale. Basta che non si chiami più comunismo, bensì democrazia. Cambiando terminologia, “l’adeguatezza etico-politica” è diventata “l’appartenenza partitica”, l’intoccabile “potere della classe operaia” oggi è l’intoccabile “potere del partito”, ecc. In sostanza, di cose negative ne abbiamo cambiate poche, mentre alcune le abbiamo fatte “progredire”.

Come giudica l’attuale produzione artistica e culturale nello spazio post-jugoslavo a confronto con quella jugoslava, soprattutto quella ai tempi della seconda Jugoslavia?

Nonme la sento di dare giudizi in merito, essendo storica di professione, ma posso dire cosa ne penso come cittadina. Sta di fatto che la nostra cultura è sempre più parrocchiale e sempre meno visibile – per non dire invisibile – nel contesto internazionale. Se guardiamo sia al Regno di Jugoslavia sia alla Jugoslavia socialista, vediamo che lo sviluppo della cultura jugoslava andava di pari passo con tendenze europee e mondiali. I surrealisti jugoslavi, per la maggior parte schierati su posizioni di sinistra, erano degli artisti autentici e facevano parte del movimento surrealista internazionale. il valore del surrealismo jugoslavo è testimoniato anche dal fatto che ad esso è stata dedicata una parte dell’esposizione permanente del Museo d’arte contemporanea di Belgrado. Ivan Meštrović è un altro artista jugoslavo la cui fama ha superato di gran lunga i confini jugoslavi. Anche il modernismo socialista jugoslavo ha rivestito un’importanza che oltrepassava i ristretti confini locali, e ne andavamo fieri.

Inoltre, è impressionante constatare quanto la Jugoslavia socialista fosse consapevole dell’importanza della diplomazia culturale, mandando i maggiori esponenti dell’arte jugoslava a rappresentarla nel mondo – sia che si trattasse di artisti figurativi, membri di Crni talas (che, tra l’altro, furono molto critici nei confronti del sistema socialista), artisti teatrali o musicisti. Pur considerando “scomodi”, sul piano interno, gli artisti come Živojin Pavlović, Dušan Makavejev, Aleksandar Petrović, Želimir Žilnik la Jugoslavia seppe approfittare dei loro successi internazionali. Là dove al posto del fanatismo c’è saggezza politica, un gol viene celebrato anche quando lo segna qualcuno per cui non si parteggia. La Serbia di oggi non ne è capace. Ciò non significa che non ci siano grandi artisti, ma piuttosto che non vi è alcuna politica culturale né tolleranza politica. Come cittadina, sono rimasta delusa dal Padiglione della Serbia all’ultima Biennale di Venezia. Ho l’impressione che ci stiamo chiudendo sempre più in noi stessi e che il mondo, anche per quanto riguarda l’arte e la cultura, ci sia sempre più lontano.

La Jugoslavia socialista ha lasciato dietro di sé un impressionante patrimonio monumentale e architettonico. Cosa ne pensa del progetto “Belgrado sull’acqua” e della recente tendenza del governo serbo a erigere monumenti, da quelli dedicati a Borislav Pekić e Nikola Testa fino all’annunciato monumento a Zoran Đinđić?

Durante il periodo socialista venivano costruiti monumenti modernisti, basti pensare a quelli progettati da Bogdan Bogdanović, Vojin Bakić, Dušan Džamonja, per citare solo alcuni tra i più noti esponenti del modernismo socialista. All’epoca ne eravamo fieri, e dovremmo esserlo anche oggi. Se mettiamo a confronto i monumenti e memoriali dedicati alla Lotta popolare di liberazione con recenti monumenti allo zar russo Nikolaj II e a Nikola Tesla, fontane e šedrvani [termine di origine turca che indica una struttura architettonica con funzione decorativa, avente una fontana nel suo centro, ndt] costruiti con marmo di bassa qualità, nei posti sbagliati; lampade multicolore che illuminano le principali istituzioni statali – facendo apparire il palazzo del Parlamento come un hotel di Las Vegas - , possiamo avere un quadro preciso dello stato di salute della cultura nella Jugoslavia socialista e nella Serbia di oggi. Dal modernismo socialista siamo arrivati a una specie di socrealismo progressista [il riferimento è al partito al governo, il Partito progressista serbo, ndt]. Sembra che oggi in Serbia i monumenti pubblici vengano ideati in modo da soddisfare il gusto di coloro che amano decorare i propri giardini con statue di leoni in gesso.

Basta guardare al caso di Novi Beograd, che è stato definito un miracolo dell’architettura modernista e oggi viene studiato nelle facoltà di architettura di tutto il mondo, ma dove ultimamente, tra i blocchi dei palazzi moderni, sorgono chiese copie di Ravanica e Gračanica, e questo non dovrebbe succedere nemmeno nella provincia più remota e arretrata, figuriamoci a Belgrado. Nelle principali metropoli mondiali, dove esistono cattedrali e moschee risalenti al lontano passato, costruite nello stile dell’epoca, le nuove cattedrali e moschee vengono costruite nello spirito dell’architettura del nostro tempo. Oggi Belgrado – con tutta questa quantità di marmo di bassa qualità, blocchi di cemento, lampade multicolore – sta attraversando, invece che una nuova fase di modernizzazione, una sorta di skopjeizzazione. Ci vorrà molto tempo, una volta finito tutto questo, per riprendere il cammino di pari passo con tendenze europee e mondiali.

Spesso si parla di Jugoslavia, soprattutto quella seconda, come di un paese antidemocratico e autoritario. In quale misura, tenendo presente il contesto internazionale dell’epoca, ciò corrisponde alla realtà dei fatti?

Risponderei citando l’esempio della censura nella Jugoslavia socialista, un argomento di cui mi sono occupata nel libro “Monopol na istinu” e che si presta bene per fare un paragone con la situazione attuale e per riflettere sull’autoritarismo. Oggi la questione della censura nella Jugoslavia socialista quasi sempre viene considerata in un’ottica revisionista e la Jugoslavia viene percepita esclusivamente come un paese repressivo in cui non esisteva alcuna libertà, tralasciando fatti che indicano che, in molti ambiti, esistevano libertà considerate impensabili per una società socialista, soprattutto se parliamo degli anni Sessanta e di arte, media e scienza.

Il regime di allora veniva apertamente criticato sui giornali, nelle università, attraverso la produzione cinematografica e teatrale, in occasione di incontri pubblici. Fu un periodo di accesi dibattiti tra sostenitori di idee opposte, tra cui vanno ricordati gli incontri organizzati dalla Società filosofica serba, ma anche le discussioni che ospitava il giornale di partito Borba. Diverse riviste, come Student, Praxis, Vidici pubblicavano importanti testi critici nei confronti del regime; esisteva la Scuola estiva di Korčula, Crni talas,… Il sistema jugoslavo veniva criticato senza reticenza, ma non in modo superficiale, bensì profondamente.

Con l’inasprimento della censura, a cavallo tra gli anni Sessanta e Settanta, divenne chiaro che il potere stava perdendo legittimità, e di conseguenza si registrava un numero crescente di casi di divieti e azioni giudiziarie nei confronti dei media e degli artisti. Proprio l’inasprimento della censura, in qualsiasi tempo e qualsiasi regime, testimonia, meglio di qualunque altra cosa, che chi sta al potere non è più sicuro di sé, e l’esempio della censura messa in atto in Jugoslavia a cavallo tra gli anni Sessanta e Settanta dimostra che ogni potere politico, in questo caso la Lega dei comunisti, arreca a se stesso il danno più grande soffocando libertà, media ed espressione artistica. Censurando molti artisti e voci dissenzienti, la Lega – che dopo la rottura con l’URSS aveva mostrato una notevole apertura verso posizioni liberali e correnti moderniste e di avanguardia – ha dimostrato di non avere né la forza né la capacità, e probabilmente nemmeno la voglia di sottoporsi a cambiamenti indispensabili.

Dal momento che mi sono occupata della censura nella Jugoslavia socialista e ho sperimentato il regime di Milošević, non posso astenermi dall’osservare che oggi la censura in Serbia, specie se accompagnata da autocensura, è molto più pericolosa e perfida. Sia nell’epoca socialista sia ai tempi di Milošević esisteva uno spazio di dibattito, mentre oggi le voci dissenzienti quasi non si sentono. Negli orribili anni Novanta c’erano la Radio B92, la tv Studio B, la trasmissione “Utisak nedelje”, il settimanale Vreme, il quotidiano Naša borba, diversi giornali di opposizione, ecc. Oggi non c’è niente. Le trasmissioni critiche nei confronti del governo sono state cancellate, molti giornalisti si sono ritirati o sono stati licenziati. Siamo giunti al punto in cui la nostra scena mediatica rappresenta un orribile ibrido tra reality “Grande Fratello” e Grande Fratello di Orwell. Gli ultimi media indipendenti stanno scomparendo, uno dopo l’altro, ed è ora di cominciare a lottare apertamente per le libertà che ci appartengono. Da quando esiste la censura, e esiste, in una forma o nell’altra, praticamente da sempre, è stata la peggiore là dove i centri di potere sostenevano con insistenza che non vi fosse alcuna censura, proprio come succede oggi in Serbia.

Secondo lei, come verrà celebrato il centenario della nascita della Jugoslavia?

È un anniversario importante, un momento in cui dovremmo riflettere seriamente sulla storia della Jugoslavia, sia la prima che la seconda, ma anche sulla sua dissoluzione. L’ultimo libro sulla storia della Jugoslavia scritto da uno storico serbo è quello di Branko Petranović, pubblicato nel 1988, quando c’era ancora la Jugoslavia. A trent’anni di distanza, la storiografia serba ancora non ritiene opportuno occuparsi della Jugoslavia, né tanto meno della sua dissoluzione. Stiamo entrando nel 2018 e non è ancora stata annunciata nessuna conferenza, nessun grande evento per celebrare questo anniversario, e questo non solo in Serbia ma, per quanto ne so, nemmeno a Sarajevo né a Zagabria. L’unico evento di cui ho sentito parlare è una mostra sulla nascita della Jugoslavia che dovrebbe essere allestita nel Museo della Jugoslavia di Belgrado.

Se tutto dovesse ridursi ai media, potrebbe succedere, visto lo stato di salute di questi ultimi, che questa ricorrenza venga strumentalizzata per diffondere tutte le possibili teorie revisioniste sulla Jugoslavia e affermazioni che si è trattato di una prigione dei popoli, di uno stato totalitario, che Tito fu un dittatore, mentre le guerre sono semplicemente successe. Per cui temo che la celebrazione del centenario sarà caratterizzata da una retorica acritica e revisionista nei confronti della Jugoslavia e dello jugoslavismo, piuttosto che da una profonda riflessione su di essi, fondata su studi scientifici seri. Penso che molti preferirebbero dimenticare sia questa ricorrenza sia la Jugoslavia, perché è da anni che viene alimentata la percezione che tutti noi che viviamo sul territorio dell’ex Jugoslavia siamo vittime dell’idea jugoslava, anche se sta diventando sempre più evidente che siamo vittime dell’uccisione di quella idea.

Le fondamenta della Jugoslavia socialista poggiavano su un autentico antifascismo. Da dove viene allora questo revisionismo storico di cui siamo ultimamente testimoni in Serbia? 

Il revisionismo e la negazione dell’antifascismo a cui assistiamo oggi rappresentano una macchia nella recente storia serba e un atto contrario alla civiltà. L’attuale tendenza a riabilitare i collaborazionisti ha gravi ripercussioni sulla società nel suo complesso, perché implica la riabilitazione del fascismoe la negazione della nostra tradizione antifascista, che è l’eredità più preziosa lasciataci dalla Jugoslavia. È difficile dare una risposta al quesito sulle ragioni alla base di questa tendenza, ma devo dire che gran parte della responsabilità grava sulla mia professione, come anche sulla magistratura, tanto che si è arrivati alla situazione in cui sono i giudici a scrivere la storia della Seconda guerra mondiale e del periodo immediatamente successivo.

Siamo di fronte a un vero e proprio paradosso: mentre tutti i paesi che durante la Seconda guerra mondiale stavano dalla parte giusta, oggi si vantano del loro antifascismo, noi ce ne vergogniamo e glorifichiamo l’altra parte. È un chiaro indicatore del fatto che stiamo andando verso l’autodistruzione. Inoltre, così facendo, lasciamo intendere che non siamo adatti per entrare a far parte dell’Unione europea, perché le sue fondamenta poggiano sull’antifascismo. Tutto questo non è che un tassello della nostra nuova politica dello stare seduti contemporaneamente non su due, ma su 22 sedie. Desideriamo sia il Kosovo sia l’Unione europea, buoni rapporti sia con la Russia sia con l’Occidente, l’antifascismo e i cetnici, l’anticomunismo e la saggia politica estera di Tito. Questa strategia è profondamente schizofrenica e rappresenta un ostacolo alla costruzione dell’identità sia individuale che nazionale. Quel vecchio detto Dobro jutro, čaršijo, na sve četiri strane [Buongiorno a tutte e quattro le parti del mondo] che si riferisce al comportamento delle persone inaffidabili e volubili, oggi viene assunto come una filosofia e prassi politica vincente.

Il binomio fratellanza e unità, così come lo jugoslavismo integrale, è stato sconfitto. Perché secondo lei? 

Perché vi era molta più retorica che sostanza; perché entrambi i sistemi – uno basato sulla politica dello jugoslavismo integrale e l’altro su quella di fratellanza e unità – credevano di poter realizzare l’unificazione dei popoli jugoslavi in modo costrittivo e meramente dichiarativo, invece che attraverso un dialogo e una lungimirante e ben pensata politica di tolleranza. Sia la prima che la seconda Jugoslavia sono crollate sotto il peso dei conflitti interni, seppure in circostanze diverse: la prima è crollata durante la Seconda guerra mondiale, la seconda con il crollo del comunismo, ma non a causa del crollo del comunismo, perché quel crollo non l’ha nemmeno sfiorata. I conflitti interni sono, di regola, il paravento di certi interessi, vengono combattuti per interessi, e l’epilogo vede quasi sempre, come nel caso di entrambe le Jugoslavie, gli interessi particolaristici sopprimere quelli collettivi.

Riassumendo, quale fu l’importanza dell’unificazione dei popoli jugoslavi in uno stato comune? Nonostante la scomparsa della Jugoslavia, pensa che il suo spirito continui a vivere in qualche modo?

Benché la SFRJ si sia dissolta oltre un quarto di secolo fa, l’identità jugoslava è tuttora viva, almeno tra coloro che sono nati in quel paese. Ma anche tra le generazioni più giovani, che non ricordano la Jugoslavia né si riconoscono nella sua identità collettiva, e non provano alcuna emozione, né positiva né negativa, nei confronti di quel paese, vi è la consapevolezza dell’esistenza di uno spazio culturale comune. Tra i giovani vi è anche una certa confusione rispetto al passato jugoslavo, perché sono esposti a narrazioni contraddittorie e non hanno alcuna esperienza della vita in Jugoslavia, né tanto meno un’adeguata conoscenza di essa. Tuttavia, sembra che l’interesse dei giovani verso la Jugoslavia, paese dei loro genitori di cui sentono continuamente parlare, stia crescendo. Lo vedo anche tra i miei studenti: da un lato sono imbevuti di stereotipi sull’epoca buia del comunismo, mentre dall’altro sentono sempre più spesso i loro genitori parlare di aspetti positivi della vita in Jugoslavia. È irragionevole chiudersi entro ristretti confini nazionali, quando quasi tutta l’Europa si è unita, abolendo frontiere.

La consapevolezza dell’esistenza di uno spazio comune e di interconnessioni reciproche prima o poi dovrà in qualche modo materializzarsi. Siamo legati tra di noi, e non c’è futuro per nessuna delle repubbliche ex jugoslave senza cooperazione regionale. In questo senso è particolarmente significativa la scena culturale e intellettuale, è lì che vive quello “spirito (jugo)slavo”. Prendiamo l’esempio del teatro, che illustra bene la forza dei legami ininterrotti. Perché che cos’è la nostra scena teatrale oggi? Sono gli spettacoli brillanti di Oliver Frljić, Dino Mustafić, András Urbán, Aleksandar Popovski, Jagoš Marković, il prematuramente morto Tomaž Pandur, Tomi Janežič. Ecco, dalle prime collaborazioni teatrali tra Zagabria e Belgrado, risalenti al 1841, fino ad oggi vi è una certa continuità e la Jugoslavia continua a vivere nel teatro, così come una delle poche istituzioni che ha mantenuto nel suo nome il prefisso “jugo” è lo Jugoslovensko dramsko pozorište [uno dei principali teatri belgradesi].

Per ricorrere ancora alla terminologia teatrale, ricordando un brillante spettacolo di Slobodan Unkovski, non credo che si tratti di illusioni teatrali, bensì della realtà post-jugoslava. In arte e cultura la presenza di questo tipo di collaborazioni è ben evidente, ma esse esistono anche in altri ambiti, compreso quello economico, poggiando sia sui vecchi principi jugoslavi sia su quelli che caratterizzano la nuova realtà post-jugoslava.

Per concludere, qual è il suo atteggiamento personale nei confronti della Jugoslavia?

Lo illustra, forse meglio di qualsiasi altra cosa, il fatto che ogni volta che parto per uno dei paesi ex jugoslavi dimentico di portarmi il passaporto. La Jugoslavia fa parte della mia identità. Ho vissuto quasi metà della mia vita in quel paese. Trascorrevo le mie vacanze estive a Dubrovnik; durante una gita scolastica in Slovenia, nel villaggio di Brežice, ero fuggita insieme ad alcune mie compagne di classe a Zagabria, per cercare luoghi citati nelle canzoni di Džoni Štulić; il mio primo ragazzo era di Sarajevo; seguivo la scena musicale di Zagabria e Fiume; frequentavo la Cineteca e la Scena aperta “Obala” di Sarajevo,… Potrei andare avanti a elencare fino a domani. Quindi, al pari di tutti quelli che ricordano la propria infanzia e giovinezza con molta nostalgia, così anch’io ricordo la Jugoslavia, l’ambiente sociale e culturale della mia infanzia e adolescenza, e ritengo che l’interculturalismo e la ricchezza di quel paese ci abbiano permesso di avere larghe vedute non solo su quello che ci circondava, ma sull’intero mondo. C’è un’altra cosa che associo alla Jugoslavia. Quando mi viene posta una domanda sulla Jugoslavia, la prima cosa che mi viene in mente è il titolo di un libro di Raymond Carver, “Di cosa parliamo quando parliamo d’amore”. È un libro di racconti meravigliosi, semplici che parlano di persone comuni; vi è bellezza, pesantezza, felicità, dolore; alcune storie sono piene di tristezza, altre piene di amore… Ecco, per me la Jugoslavia è un carveriano Cosa intendiamo quando parliamo d’amore.




\n

(srpskohrvatski / italiano)

Nella Unione Europea l\'apologia del nazismo è lecita

1) Protuustavna legalizacija ustaštva (SRP)
2) Fascismo, la Cassazione: “Saluto romano non è reato se ha intento non violento e commemorativo”. Due assoluzioni (Il Fatto Quotidiano)
3) Lituania: \"Il terrore fascista lo viviamo sulla nostra pelle” (Fronte Popolare Socialista / Marx21.it)


NOSTRO COMMENTO – In Croazia una sentenza recente, salutata dai giornalisti di regime come \"antifascista\" e \"antirevisionista\" perché ne circoscrive la legittimità, in realtà mira a legalizzare definitivamente il saluto-slogan ustascia \"Za dom spremni!\" (\"Pronti per la patria!\") ammettendolo \"in occasioni commemorative\" [vedi ARTICOLO N.1]. 
La sentenza assomiglia paurosamente a quella della Corte di Cassazione italiana, secondo cui il saluto romano non è reato \"se ha intento non violento e commemorativo\" [vedi ARTICOLO N.2]. 
Danno da pensare la coincidenza temporale delle sentenze nei due paesi e, per l\'Italia, l\'intempestività per cui un pronunciamento simile è stato fatto cadere proprio nel momento più rovente della campagna elettorale, caratterizzata dalla presenza di due liste neonaziste in lizza le cui manifestazioni pubbliche sono state difese con imponente schieramento di forze dell\'ordine causando scontri di piazza, mentre al tentativo di strage razzista da parte di un giovane fascista a Macerata si è risposto cercando di vietare la mobilitazione nazionale indetta dagli antifascisti. 
C\'è da stare certi che l\'unico effetto di tali sentenze, in Croazia come in Italia, sarà quello di ulteriormente scoraggiare chi volesse anche solo provare a denunciare l\'apologia di reato commessa da militanti neofascisti e neonazisti nel corso delle loro manifestazioni; manifestazioni che nella Unione Europea attuale sono oramai all\'ordine del giorno ovunque e fanno il paio con il rovescismo storico di Stato: un esempio eclatante si ha in Lituania [vedi ARTICOLO N.3].  (A cura di Italo Slavo)


=== 1 === 


PROTUUSTAVNA LEGALIZACIJA USTAŠTVA

Socijalistička radnička partija (SRP) najodlučnije odbacuje protuustavnu, skandaloznu i štetnu preporuku Vijeća za suočavanje s prošlošću kojom se legalizira ustaški pozdrav „Za dom spremni“, navodno „samo u iznimnim situacijama“, jer je u koliziji s Ustavom i Kaznenim zakonom koji propisuje kažnjavanje veličanja takvih pokreta i stavova, duboko vrijeđa sve borce NOR-a i antifašiste, dovodi do nove eskalacije sukoba u društvu, kao i pitanje navodno dobrih namjera Vijeća kako će „smanjiti antagonizaciju u društvu i strasti, ne da razjedini nego više da ujedini narod“!

Nemušto objašnjenje da paravojna formacija HOS, stavljajući ovaj pozdrav na svoj službeni znak, nije imala namjeru slijediti ustaške simbole i ideologiju je notorna laž i podvala, jer je kristalno jasno da im je upravo to bila namjera, na što ukazuju sve njihove izjave i autentična ikonografija, čime su, kao aktivni učesnici tzv. domovinskog rata, tom sukobu dali profašistički karakter. Ni Franjo Tuđman ih nije htio uz tvrdnju da Hrvatskoj rade veliku političku štetu u svijetu i da mnogi kompromitirajući događaji nisu istraženi. Međutim, grb sa spornim fašističkim simbolom je protuustavno legaliziran u Ministarstvu uprave baš u vrijeme Tuđmana kroz registraciju Skupštine udruge u Zagrebu održane 14. studenog 1998., a koji je potvrđen četiri godine kasnije 2003., prilikom zahtjeva za promjenu osobe zadužene za zastupanje i adrese sjedišta u Registar udruga Republike Hrvatske, što znači da je grb ostao isti, na što je premijer netočno tvrdio da ga je legalizirala Račanova vlada. Njen krimen je što ga nije zabranila. Povjerenstvo, osnovano prošle godine, je u osnovi imalo isti zadatak: osigurati kontinuitet ovih protuustavnih odluka.

Time je ovaj zabranjeni fašistički simbol podignut iznad Ustava!

Nespremna da se sama obračuna s marginalnim, ali sve agresivnijim fašizoidnim elementima, kojima je data nevjerojatna sloboda djelovanja čime su gotovo stekli pravo građanstva i iznimni društveni utjecaj, Vlada je nepotrebno osnovala povjerenstvo kao alibi za donošenje nepopularnih odluka.

SRP smatra da nikakvo Vijeće ili bilo tko drugi danas, nakon više od pola stoljeća stručno utvrđenih historijskih činjenica na temelju autentičnih dokumenata, uvažavajući Ustav, zakone i podzakonske akte, nema potrebe za novim tumačenjem jer bi sve drugo bilo namjerno revidiranje, falsificiranje, i relativiziranje povijesti, što se u ovom slučaju pokazalo točnim, a događa se u Hrvatskoj još od 90-tih do današnjih dana.

Ovo je još jedan dokaz da su članovi Vijeća amoralno koristili svoju moć profesorskih i akademskih titula i drugih društvenih položaja za iskazivanje mržnje prema antifašizmu i, s druge strane, iskazivanje otvorene podrške zločinima i davanje potpore za daljnju dominaciju prijetnje, nasilja i mržnje. Dakle, dotični antiintelektualci zagovaraju otvoreno vraćanje građana Hrvatske u barbarizam, vraćanje u pretpovijest. Svako pozivanje na Ustav je neprimjereno i beskorisno – Ustav jeste pravni, moralni i etički akt, ali ako se smjeste društveni odnosi u kontekst prava, etike i morala, vidjet će se da za takvo nešto nema osnove pa ni sama odluka Vijeća.

Već i naziv – Vijeće za suočavanje s posljedicama vladavine nedemokratskih režima – u sebi nosi licemjernu podvalu izjednačavanja izdajničkog i krvavog fašističkog ustaškog režima s progresivnim socijalističkim sistemom vođenog komunistima. Upravo su pozitivni rezultati samoupravnog socijalizma u mnogim segmentima života, te širenje utjecaja po svijetu, bili glavna smetnja imperijalistima i vodilja u diskreditaciji i socijalizma i komunista dovođenjem u isti raz s fašističkim režimima proglašavajući nedemokratskim i totalitarnim sve one koji ne slijede njihov model zapadne demokracije.

Zahtijevamo od vlasti RH da se u ime istine i pravde, stotine hiljada stradalih boraca NOR-a i civilnih žrtava rata,antifašista i velike većine naših građana, fašistički simbol koji podsjeća na krvavo razdoblje ustaške strahovlasti u potpunosti zabrani.

SOCIJALISTIČKA RADNIČKA PARTIJA HRVATSKE


=== 2 === 


Fascismo, la Cassazione: “Saluto romano non è reato se ha intento non violento e commemorativo”. Due assoluzioni

Il gesto era valso a due manifestanti un’imputazione per \"concorso in manifestazione fascista\", reato previsto all’articolo 5 della legge Scelba. Avevano alzato il braccio destro durante una manifestazione organizzata a Milano, nel 2014, da esponenti di Fratelli d\'Italia

di F. Q. | 20 febbraio 2018

Il saluto romano non è reato se il suo intento è commemorativo e non violento. Può insomma essere considerato una libera “manifestazione del pensiero” e non un attentato concreto alla tenuta dell’ordine democratico.

Lo ha stabilito la Cassazione in una sentenza di assoluzione nei confronti di due manifestanti, che durante una commemorazione organizzata da esponenti di Fratelli d’Italia a Milano nel 2014 aveva risposto alla “chiamata del presente” alzando il braccio destro come nella tradizione fascista.

Il gesto era valso ai due un’imputazione per “concorso in manifestazione fascista”, reato previsto all’articolo 5 della legge Scelba. Ma i giudici della Suprema corte hanno respinto il ricorso del procuratore generale di Milano contro le decisioni del giudice per l’udienza preliminare e della Corte d’appello di Milano, che si era espressa il 21 settembre 2016.


La Cassazione ha condiviso il percorso che ha portato alle decisioni di merito: la legge non punisce infatti “tutte le manifestazioni usuali del disciolto partito fascista, ma solo quelle che possono determinare il pericolo di ricostituzione di organizzazioni fasciste” nonché e i gesti e le espressioni “idonei a provocare adesioni e consensi”.


=== 3 ===


Lituania: \"Il terrore fascista lo viviamo sulla nostra pelle” (con un nota redazionale)

1 Marzo 2018

di Giedrius Grabauskas, presidente del Fronte Popolare Socialista della Lituania

“Pravda”, organo del Partito Comunista della Federazione Russa

da kprf.ru

Traduzione dal russo di Mauro Gemma

Omicidi di oppositori politici, persecuzioni brutali, carcere per i militanti comunisti e della sinistra, sequestri di materiali antifascisti e rimozione di libri di contenuto antifascista dalle biblioteche e dai negozi da parte delle forze di sicurezza. E\' un clima di riabilitazione del fascismo, di glorificazione dei criminali nazisti e di “caccia alle streghe” anticomunista quello che viene promosso delle autorità di uno stato, la Lituania, che fa parte dell\'Unione Europea: tutto ciò nell\'indifferenza assoluta di governi, forze politiche e opinione pubblica del resto dell\'UE, in particolare in Europa occidentale.

Di fronte a questo quadro drammatico, non resta che augurarsi che qualche deputato e senatore, nel parlamento che uscirà dalle elezioni del 4 marzo, abbia la curiosità di informarsi, leggendo quanto scrive il leader del Fronte Popolare Socialista della Lituania, e il coraggio di alzare la voce contro i crimini commessi dai filo-nazisti al potere in un paese nel cuore dell\'Europa, coperti e protetti dall\'imperialismo USA e dai suoi alleati della NATO (compresa l\'Italia) che stanno usando la Lituania come piattaforma per le loro azioni aggressive nei confronti della Federazione Russa.

Nel frattempo, auspichiamo che le organizzazioni antifasciste, a cominciare dall\'ANPI, e i singoli militanti che in questi giorni si sono mobilitati contro le manifestazioni di fascismo nel nostro paese, contribuiscano finalmente a rompere l\'agghiacciante silenzio in merito a questa vicenda.

Possiamo contare sul loro impegno e sulla loro mobilitazione? (Marx21.it)

Ciò che abbiamo perso e ciò che abbiamo ottenuto in cambio (dopo la dissoluzione dell\'URSS, NdT), si può giudicare dalla situazione che si è sviluppata nella Lituania post-sovietica. Il famigerato “paradiso della democrazia” in Lituania è tale che in un paese, dalla natura incontaminata e con molte persone competenti, ormai da molti anni continuano le persecuzioni di attivisti di sinistra, di giornalisti, di difensori dei diritti umani. Le vittime sono moltissime. Probabilmente molti hanno sentito parlare del procedimento penale contro Algirdas Palecki e di altri leader del Fronte Popolare Socialista.

Contro di me sono state fabbricate accuse per presunti crimini: la prima per una petizione, la seconda per un articolo sui crininali nazisti. Dai servizi di sicurezza sono state avanzate le accuse, ma poi i casi sono stati chiusi prima ancora di arrivare in tribunale. Ma nel gennaio del 2015 una nuova accusa è stata avanzata nei confronti miei e di un gruppo di miei compagni: sarà un procedimento molto lungo, dal momento che è in corso da quasi tre anni. Le caratteristiche della vita sociale nel paese la dicono lunga sulla ragione dell\'avvio di questi casi. Questa volta il caso è stato aperto per la stesura e la diffusione di volantini per la pace, contro la NATO e contro l\'introduzione dell\'euro in Lituania. Dall\'aprile del 2017 questo processo politico si svolge nel tribunale della città di Klaipeda. Sul banco degli accusati insieme a me ci sono i compagni Oleg Titarenko e Zhilvinas Razminas. In sei anni, probabilmente ho già visitato tutte le strutture di sicurezza della Lituania: la polizia, la procura, i servizi speciali e altri organismi inquisitori.

I comunisti e i socialisti lituani hanno combattuto a lungo per la libera Lituania Sovietica. Subito dopo la rivoluzione del 1917 non solo in Russia, ma anche in Lituania ebbero inizio importanti eventi storici. Nell\'ottobre del 1918 si tenne il 1° congresso del Partito Comunista della Lituania e già nel dicembre dello stesso anno iniziò il processo di formazione del potere sovietico in Lituania. Ma le forze di estrema destra insieme agli occupanti tedeschi repressero brutalmente i Soviet lituani. Dall\'agosto del 1919 in Lituania venne instaurato un brutale regime borghese.

Nel giugno del 1926 fu eletto presidente della Lituania Kazis Grinyus che avviò riforme in senso progressista, suscitando il malcontento delle forze di estrema destra. Nel dicembre del 1926 ci fu un colpo di Stato militare e il potere venne assunto da Antanas Smetona e dai suoi sodali. Il regime filo-fascista di Smetona represse brutalmente l\'opposizione, furono aperti campi di concentramento e vennero compiuti omicidi politici.

Nel 1940 si crearono le condizioni per potere rovesciare il regime di Smetona. Nel giugno-luglio del 1940 furono create le strutture del potere sovietico, e Antanas Snechkus e i suoi compagni divennero i nuovi dirigenti della Lituania. Dal giugno del 1941, quando gli occupanti tedeschi si impadronirono della Lituania, ebbe inizio la lotta clandestina contro di loro. In questa lotta caddero Juozas Vitas e molti altri militanti del Partito Comunista della Lituania.

Dal giugno del 1941 ebbe inizio anche l\'Olocausto. In Lituania venne annientato il 95% degli ebrei. Si tratta di 220.000 persone. L\'antisemitismo imperversa anche nella Lituania di oggi. Nel settembre 2015 dopo una sua iniziativa pubblica è stato arrestato il leader della comunità ebraica di Kaunas Haim Bargmann. Nel 2007 erano iniziati procedimenti penali contro cittadini di Israele – lo scrittore e il giornalista Yitzhak Arad e Josif Memomeda. Questi casi vennero chiusi dopo un anno. Nel marzo 2017 a Vilnius, durante la parata fascista sono risuonati slogan, del tipo “Brintzovskaya alla forca!”. Così i neofascisti hanno manifestato il loro odio verso la combattente del reparto partigiano sovietico, Faina Brintzovskaya, che vive a Vilnius.

Nella Lituania di oggi sono diventati norma la repressione, la violazione dei diritti umani, l\'incitamento alla russofobia e la rinascita del fascismo. Per l\'opinione che egli aveva espresso sugli avvenimenti del 13 gennaio 1991 (“hanno sparato sui loro”) è stato condannato Algirdas Paleckis a pagare una multa di 3.000 euro. L\'attivista del Fronte Socialista della Lituania Dangule Raugalene è stata condannata a una multa di 1.800 euro. Anche l\'attivista per i diritti umani Donatas Schultzas è stato condannato: ha trascorso due mesi in prigione per avere scritto una petizione che metteva sotto accusa influenti politici corrotti.

Nel 2017 è stato condannato il giornalista Vaidas Lekstutis per un articolo sul partito dei conservatori. La punizione: un anno con la condizionale e 100 ore di lavoro forzato. L\'8 marzo 2017 è stata attuata la perquisizione della casa editrice di Povilas Masilenis. Sono state confiscate 500 copie del libro di recente pubblicazione “Il prezzo del tradimento” di Galina Zapozhnikova.

Quattro dei miei amici, colleghi stretti, sono stati uccisi alla fine di settembre del 2017 nella loro residenza. E\' stato ucciso il giornalista Prantsishkus Shlyuzas. Nel febbraio 2017, dopo una brutale persecuzione, è morta l\'attivista del Fronte Socialista Skaysta Rakauskene. Era stata incarcerata per circa un anno, per avere contrastato attivamente il narcotraffico.

Il 28 gennaio 2017 era stata rilasciata, ma è morta dopo 8 giorni: il cuore di una donna di 70 anni non è stato in grado di superare la prova. Nel dicembre 2013, un attivista del Fronte Popolare Socialista, Igor Klinitsky aveva subito un\'aggressione. E\' morto un mese dopo essere stato picchiato duramente. Il 21 gennaio 2014 è stato trovato impiccato l\'attivista di sinistra Zhilvinas Shumskis.

A tutto ciò dobbiamo aggiungere che in Lituania è stato introdotto un vero e proprio culto dei criminali nazisti, come il sadico Jonas Noreika e altri simili a lui. In loro onore sono stati innalzati monumenti, e in diverse città della Lituania a costoro sono state intitolate strade, piazze e scuole. I libri di contenuto antifascista vengono sequestrati. Recentemente i libri di Ruta Vanagaite sono stati rimossi da biblioteche e negozi. A tale scopo sono stati mobilitati anche i militari.

Il Fronte Popolare Socialista della Lituania, insieme ad altre forze di sinistra e antifasciste, è attivamente impegnato in azioni contro la guerra e contro il fascismo. Diffondiamo appelli per la pace, per i diritti dell\'uomo, contro la NATO, contro l\'incitamento alla russofobia in Lituania.

Noi, rappresentanti delle forze di sinistra, dichiariamo apertamente: siamo per la pace e l\'amicizia tra i popoli, contro l\'isteria militarista e la violazione dei diritti umani. Siamo per la vittoria del socialismo in Lituania e in tutto il mondo!



\n