Informazione


http://www.beoforum.rs/en/comments-belgrade-forum-for-the-world-of-equals/546-germany-and-kosovo-precedent.html

GERMANY AND KOSOVO PRECEDENT

https://www.globalresearch.ca/the-war-on-yugoslavia-kosovo-self-determination-and-eu-nato-support-of-kla-terrorists/5623143

The War on Yugoslavia, Kosovo “Self-Determination” and EU-NATO Support of KLA Terrorists

Dietmar Hartwig’s warning letters to Angela Merkel

By Živadin Jovanović
Global Research, December 19, 2017

It seems that the recent developments in Europe, and in particular the rising secessionism (Catalonia, Flandreau, Corsica, Veneto, Scotland), rings a bell, or rather is reminiscent of certain events. The ensuing ones are shedding more light on the roles of the EU (EEC), the USA, Great Britain and Germany. One wonders to what extent those democracies have been guided by the principles of international law and democracy pertaining to the Kosovo crisis. 

How much did they appreciate the reports of their (expensive) missions in Kosovo and Metohija (КDОМ, КVМ, ЕCMM) depicting the realities on the ground? 

To what extent have they been defending the right to self-determination and human rights and to what extent using separatism for expansion of their geopolitical interests?

As strategies are slow to evolve, recollections of the past may help better understanding of the interests and roles of the USA, Germany, NATO, EU and other geopolitical players in the ongoing Kosovo negotiations in Brussels paired with Serbia’s accession to the EU.

Over a longer period of time, the leading members of both, NATO and the EU, have been supporting the terrorist KLA[1] by political, financial and logistic means. This was particularly visible in 1998. In June that year USA abandoned previous position that KLA was terrorist organization and proclaimed it as liberation force[2]. OSCE Kosovo Verification Mission (KVM) with personnel of about 1.300[3], from October 1998 to March 1999 was just an imposed and imported umbrella for preparation of the ensuing military aggression. This period was particularly exploited for recuperation and equipping KLA with modern NATO equipment. Subsequently, NATO treated KLA as its ground force in launching military aggression against Serbia (FRY), country which in no way was threatening any other country or organization.

The aggression in clear breach of the UN Charter, without even trying to get consent of the UN Security Council, was a turning point in the world relations towards globalization of the interventionism without authorization of UN SC. To sum it up, the countries and integrations whose highest representatives swear that they have always been upholding the principles and rule-based policies, back in 1999 had provoked the strongest blow to the global legal order and to the United Nations since the end of World War II.

The policies pursued by governments of those countries and by integrations thereof during the Yugoslav and the Kosovo crises have provoked the spread of secession movements, expansion of Islamic extremism and terrorism. Double standards policy toward separatism and terrorism backfire today in Europe and beyond.

By violating the basic principles enshrined in the Helsinki Final Act, in the UN Charter and in international conventions and treaties, NATO and EU member countries have induced a lasting instability in the Balkans as the most vulnerable part of Europe. Siding with the extremist, terrorist and criminals of KLA, in one hand, and condemning, satanizing and even bombing Serbia, in other hand,  had been anything but token of democratic, humanistic, law based, anti extremist or anti terrorist policy. Such EU and NATO key members’ policy ought to be invoked today if we have a will and courage to explain at least some causes of the current spread of extremism, terrorism, organized crimes and separatism in Europe and beyond. If we are ready to face extremists and terrorist in proper way.

Presently, USA, Germany and Great Britain are exerting pressure against Serbia, the one they have been demolishing, deceiving and humiliating by recognizing the forcible capture of her state territory in the form of an engineered unilateral and illegal secession of Kosovo, and requesting that Serbia erases it all from track-record and forgets it all “for the sake of her European future”! What kind of future could it possibly be built upon such foundations!?

The separatist and terrorist genie that the leading countries of NATO and the EU have unleashed from the battle in Kosovo and Metohija back in 1998/99 for the purpose of furthering the geopolitical goals of the USA, Germany and the UK keeps spreading over Europe, while the EU and NATO believe they would be able to push it back into the bottle clearing they names and revive their dented unity by scarifying once again (interests of) Serbia! The real tragedy for Europe is the reasoning that truth is only what the EU commissioners declare to be the truth! The dominance of such reasoning is preventing the genuine understanding of historical maelstrom that has engulfed the Old Continent!

“War on the FRY was waged to rectify an erroneous decision of General Eisenhower from the Second World War. Therefore, due to strategic reasons, the U.S. soldiers have to be stationed there.” This was the explanation given by American representatives at a NATO conference held in late April 2000 in Bratislava, noted by Willy Wimmer, former State Secretary in the German ministry of Defense, in his report to Chancellor Gerhard Schroeder dated 2 May 2000.

The first point in this report is an explicit U.S. request that NATO members and candidate members recognize ‘independent state of Kosovo’ as soon as possible, whereas the tenth, last point, reads that ‘the right to self-determination takes precedence over all others”. Should one be surprised now by the present referendum on secession of Catalonia? Or, to save their faces, Europeans should continue to keep repeating USA false, shortsighted claim that “Kosovo is unique case”?

Wimmer’s report also notes the U.S. declared position at the Bratislava Conference was that the 1999 NATO attack on Yugoslavia without UN SC authorization is “a precedent to be invoked by anyone at any time, and which is going to be invoked”. This renders any allegations of a principled and rule-based policy utterly dubious: if the military aggression launched in violation of the UN Charter is declared to be a precedent then unilateral secession being direct result of such aggression can hardly be claimed “unique case”! Normally, if the logic and principles have any place in NATO&EU geo-policies!

In the eve of NATO 1999 aggression on Yugoslavia two major international missions had been actively engaged in the Province of Kosovo and Metohija. One under auspices of OSCE known as Kosovo Verification Mission (KVM), headed by American diplomat William Walker and the other under the auspices of EEC (EU) known as European Community Monitoring Mission (ECMM), headed by German diplomat and army officer Dietmar Hartwig. The author had opportunity to meet Mr. Hartwig in 2002 in Belgrade, on his request. This was about three years following the end of his EU assignment in Kosovo and Metohija. He demanded consultations on his intention to be witness in ICTY process against former President Slobodan Milosevic. In the prolonged talks during his stay in Belgrade, Mr. Hartwig stated several times that during his assignment in Kosovo and Metohija before the NATO attack his KVM counterpart ambassador Walker surprised him by his harsh, highly provocative behavior and aggressive instructions to his subordinates. “You should all know that there is no such thing as high cost to deploy NATO in Kosovo. Any cost is acceptable” – was one of apparently Walker’s typical instruction to his subordinates before the aggression started on March 24rth, 1999, according to Hartwig.

NATO aggression – illegitimate act

After Kosovo Albanian leadership declared unilateral illegal secession in 2006, Dietmar Hartwig in 2007 sent four letters to the German Chancellor Angela Merkel urging her that Germany should not recognize such unilateral illegal act. In his letter of October 26, 2007 Hartwig says:

“Not a single report (of ЕCMM) submitted from late November 1998 up to the evacuation (of ЕCMM, KVM) just before the war broke out (March 24rth, 1999), contains any account of Serbs having committed any major or systematic crimes against Albanians, and not a single report refers to any genocide or similar crimes… Quite the contrary, my (ECMM) reports have repeatedly communicated that, considering the increasingly more frequent KLA attacks against the Serbian executive authorities, their law enforcement kept demonstrating remarkable restraint and discipline. This was a clear and persistently reiterated goal of the Serbian administration – to abide to the Milošević-Holbrooke Agreement (of October 13, 1998) to the letter so not to provide any excuse to the international community for an intervention. In the phase of taking over the Regional Office in Priština, colleagues from various other missions – KDOM, U.S., British, Russian, etc. – confirmed that there were huge ‘discrepancies in perception’ between what said missions (and, to a certain degree, embassies as well) have been reporting to their respective governments and what the latter thereafter chose to release to the media and the public of their respective countries. This discrepancy could, ultimately, only be understood as an input to general preparations for war against Kosovo/Yugoslavia. The fact is that, until the time of my departure from Kosovo, there has never happened anything of what have been relentlessly claimed by the media and, with no less intensity, the politics, too. Accordingly, until 20 March (1999) there was no reason for military intervention, which renders illegitimate any measures undertaken thereafter by the international community.”

“Kosovo place of restlessness”

“The collective behavior of the EU Member States prior to, and after the war broke out, certainly gives rise to a serious concern, because the truth was lacking, and the credibility of the international community was damaged. However, the matter of my concern is exclusively the role of the FR of Germany and its role in this war and its political objective to separate Kosovo from Serbia…”

“The daily political news reporting over the previous months (before October 2007) made it progressively more evident that Germany not only supports the American desire to see Kosovo independent, but also actively engages on its own in dividing the Serbs…You are to be considered responsible for this. The same goes for your foreign minister, in particular, who knows perfectly well what is going on in Kosovo, and is presently pursuing your political directives by tirelessly advocating Kosovo’s independence and, thus, its secession from Serbia. Instruct him, rather, to promote a durable solution for the Kosovo issue which is in line with the international law… It is only if all states choose to observe the applicable rights, we can have the foundations for the common life of all nations. Should Kosovo become independent, it will be perpetuated as the place of restlessness… Contribute to achieving the solution for Kosovo on the basis of the endorsed UNSC Resolution 1244 pursuant to which Kosovo remains a province of Serbia. American wishes and active efforts to see Kosovo secede from Serbia and see Kosovo and Kosovo Albanians achieve full independence, are contrary to the international law, politically deprecated and, on top of all, irresponsibly expensive…”

Others to claim “Kosovo solution”

“Kosovo’s secession from Serbia guided by ethnic criterion would constitute a dangerous precedent and a signal for other ethnic communities in other countries, including in EU Member States, who could rightfully request the ‘Kosovo solution’” – says Dietmar Hartwig in concluding his letter to Chancellor Merkel.

Enough said about the ‘humanitarian intervention’ and the concerns for the protection of rights of the Albanian population as the features of the “uniqueness of the Kosovo case”. American Military base “Bondsteel” in the vicinity of the town of Uroševac, surely by a pure chance, happens to be among the largest U.S. military bases outside the USA! Perhaps their anxiety over being potentially spied on from the Serbian-Russian Humanitarian Center in the City of Niš uncovers awareness that “Bondsteel”  is illegally built there?!

It was the U.S.A, the EU and NATO, not Serbia, who froze the conflict following the armed aggression of 1999. They and kept it frozen for the past 18 years by not allowing complete implementation of UN SC resolution 1244. They pressed Serbia to fulfill all its commitments insisting on the legally obliging character of the resolution while exempting them and the Albanians from any obligation therein. They realized that full implementation of UNSCR 1244 means preservation of sovereignty and integrity of Serbia, values which do not suit their geopolitical objective of expanding to the East (Russia) and South-East (Mediterranean).

At present the West, primarily Germany, insist that Serbia ‘unfreezes’ Kosovo “independence process”. How? By compelling Serbia to sign a ‘legally binding agreement’ with Pristine, to recognize a illegal unilateral secession, legalize illegal 1999 aggression, permanently accept over 250.000 dislocated Serbs and other non-Albanians from Kosovo and Metohija and essentially assume responsibility for all what has happened or may happen in the future!

The German case

French General Pierre Marie Galois, close assistant to the late French President General De Gaulle, is very interesting and reliable witness of the Germany’s politics toward Yugoslavia, particularly toward Serbia and Serbs. In his address to the Belgrade Forum for a World of Equals on occasion of the 10thanniversary of NATO aggression he recalls that “dismantling of Yugoslavia was an operation that had been planned in Germany for a long time. They were not just waiting for the death of President Tito in 1980, but were preparing succession and profiting from his departure by reorganizing this territory[4].” To explain and support this assessment, General Galois considers three key motives behind such German geopolitics:

First, “there was obvious (Germany’s, aut.) desire to exert revenge on the Serbs who twice, from 1914 to 1918 and from 1939 to 1945 joined with allies against Germany”…“Second, Germans wanted to reward the Croats and the Bosnian Moslems who had joined Nazi Germany”…Third, they wanted Slovenia and Croatia in the sphere of Germany’s interests (EEC) as well as access to the Mediterranean via Adriatic.

Historians will certainly judge objectively the validity of General Galois’ arguments, but it is beyond any doubt that he was exceptionally capable and highly respected military and political strategist in the post WWII France, with access to very important sources of information. Also, his assessment does not contradict other available information. Let it be noted, for instance, that in the eve of civil wars in Croatia and Bosnia and Herzegovina at the beginning of 90-ies of the last Century thousands of tones of military hardware from former GDR was illegally exported from Germany to Croatia arming its paramilitary forces. In addition, Germany was the first country to recognize unilateral secessions of Slovenia and Croatia. It was done December 23rd, 1991 by Minister Hans Dietrich Genscher who disregarded call of UN SG Perez de Cuellar who urged Germany to wait for recognition to be part of the peace plan. The rest of the 12 EEC members followed Genscher’s step.

In the period of 90-es of the last Century Germany was the source of financing separatists and terrorists in Kosovo and Metohija (KLA). So called “Kosovo government in exile” headed by Bujar Bukosi had an office and network of collecting funds in Germany and other West European countries (Belgium, Switzerland, Italy) for recruiting, training and arming the terrorists. In various occasions and on various diplomatic levels this problem was presented to German authorities in order that they stop anti Serbian (FRY) activities from their territory and comply with the diplomatic rules, national and international laws, including specific decisions of the UN Security council. Unfortunately, these interventions had no effects.

On December 9-10th, 1997,the  Council of the Peace Implementation in Bosnia and Herzegovina was convened in Bon (Dayton-Paris Peace Agreement). The Yugoslav Delegation, headed by Political Director of the Federal Ministry for Foreign Affairs, Ambassador Dragomir Vucicevic was well prepared for participation, particularly having regard that FR of Yugoslavia was one of the guarantors of the Dayton-Paris Peace Agreement. However, German Minister for Foreign Affairs Claus Kinkel,after opening the Conference, insisted that the agenda of the Conference be expanded to include consideration of the issue of Kosovo and Metohija which had no relevance to the Dayton-Paris Peace Agreement. Kinkel’s method of fait-a-complie, naturally, was unacceptable from the point of the framework of the Conference, practice applied at the preceding conferences and principle of transparent preparations. In addition, Serbia (FRY) had maintained position that Kosovo and Metohija is an issue of internal nature which will be resolved by political methods respecting territorial integrity and sovereignty of Serbia (FRY). Therefore Yugoslav Delegation abandoned Bon Conference.

Unitarization of Bosnia and fragmentation of Serbia

Interestingly, Bon’s final document is one of the most extensive of all Council’s documents and so called “Bon’s Full Powers” made the High Representative the ultimate legislative and executive authority in Bosnia and Herzegovina – above the Parliamentary Assembly, Presidency, governments. So called Bon’s 1997 principles made the whole Dayton-Paris system deformed, non-functional, non-delivering, and so up today. If there is a single or key cause for Bosnia and Herzegovina being dysfunctional and unstable today, than it is Bon’s “Full Powers” originating from Germany’s Foreign Ministry and its geopolitics. Using and abusing Bon’s “Full Powers” the High Representative had been imposing laws systematically curbing authority of the entities and transferring the power to Sarajevo thus reopening process of centralization and unitarization, destabilizing political system as laid down in Dayton. This process has been particularly directed to deprive the powers of Serbian entity Republica Srpska entrusted to it by Deyton-Paris Peace Agreement.

Aforesaid, perhaps, would not be of much use if today we wouldn’t be faced with similar German geopolitics and demands. Serbia, naturally, does not recognize illegal unilateral secession of its Province. Under UNSCR 1244 and under current Constitution Kosovo and Metohija makes integral part of sovereign Serbian state territory. Nevertheless, Germany insists that Serbia signs “legally binding document on normalization and good neighborliness” with Kosovo! In fact, such “legally binding” document would equal recognition of the illegal secession. This would also mean that Serbia will not object Kosovo’s membership to the UN, UNESCO, OSCE, CE and other international organizations. Finally, by signing such a document, Serbia would “a posteriori” grant amnesty to NATO for its 1999 military aggression, i.e. for all human victims, enormous destruction and war damages. Interestingly, German diplomats have already prepared the draft of such an agreement which most likely will be presented in the way “take it or leave”. Perhaps, the authors of the draft agreement are the same who in 1997 drafted Bon’s “full powers” for High Representative in Bosnia and Herzegovina? The same ones who initiated Kosovo and Metohija to be part of Agenda of the Bon’s Peace Implementation Council’s meeting convened to consider implementation of the Dayton Peace Agreement on Bosnia and Herzegovina, in December 1997?

Objective – to bind Serbia only

UNSCR 1244 (1999) is legally binding document of the highest rank in the hierarchy of international public law. It provides guaranty for sovereignty and territorial integrity of Serbia as well as substantial autonomy for the Province of Kosovo and Metohija within Serbia. Serbia has long ago fulfilled all her obligations from this legally binding document. The others, including UNMIK, KFOR and particularly Kosovo Albanian leaders have not. For example, about 250.000 of displaced Serbs and other non-Albanians from Kosovo and Metohija 18 years after have no possibility as yet to freely and safely return to their homes and lands in the Province! Why? Many Serbs, including school children, harvesters, bus passengers and others have been abducted, or killed in the period since the Province got under the UN mandate. Nobody has been found guilty. Why?

In the Brussels negotiations process under EU auspices in the last several years a number of agreements have been reached. Again, Serbia has fully complied with all its obligations, the others have not.

So, even if Serbia would sign any new legally binding document which what in the opinion of the author Serbia should not do, it would bind only Serbia, not anybody else. All who supposedly would offer guaranty that this time it would be different have lost their credibility long ago, EU including.

Accepting legally binding agreement with Kosovo Serbia would be permitted to come to the door step of EU by 2025. Mere signature would not be enough for EU membership. Full implementation is required before. What happens if Serbia signs such an agreement and EU, or any of 27 member countries come with new demands and preconditions which Serbia would not be able to fulfill? Let us not be mistaken – the history of Serbia’s relations with EU and with a number of neighboring countries abound such examples. Who is enough credible to guaranty to Serbia that this is excluded? Is it possible that Serbia delivers everything that she is required now and finally gets nothing?

Kosovo and Metohija, birthplace of Serbian state, culture, religion, and identity should not be considered commodity to exchange for EU membership.                                     

German diplomacy evokes “Germany’s case” wherein both, West and East Germany (GDR) had been UN members while not formally recognizing each other. This reference is meant to be only face saving for the government in Belgrade, which keeps giving in substantial concessions and at the same time declaring it will never recognize Kosovo as sovereign state. It is, however, quite clear that there are no similarities to compare between FR Germany and GDR, in one hand, and Serbia and Kosovo, on the other.

On April 12, 2007, German ambassador to Serbia Andreas Coble at the European Forum’s conference in Belgrade stated that “if Serbian Government continues to insist that Kosovo is integral part of Serbia, it is possible that the question of Vojvodina[5] may be opened. Hungary might insist on Vojvodina. And not only that. There would be possibility for opening of the question of Sandzak (Raska)”[6]. Could really such elaborated statement be just of personal invention of visionary, well-intended diplomat, or perhaps he has learned about those “possibilities” in the course of preparations for his Belgrade ambassadorial post?

His successor Ambassador Andreas Mass in December 2011 gave astonishing public advice to Serbian nation to teach their children to love NATO because NATO bombed Serbia in 1999 for good of Serbia. Mass did not comment 4000 Serbian citizens killed by NATO, including by German bombers, killing children, train passengers, hospital patients. He did not mention use of missiles with depleted uranium, destroyed schools, hospitals, monuments. Nevertheless he was certain that Serbia will be member of NATO anyway.

“The question is not whether but when Serbia will become NATO member” – said Mass.

Present German ambassador Aksel Ditman in the interview to the Belgrade weekly “NIN” on November 11th, 2017, stated that Germany supports membership of unilaterally conceded Kosovo to the UN and other international organizations. In fact, Ambassador does not even pretend to respect the territorial integrity and sovereignty of the receiving country which is all but diplomatic.

It is long time since Dietrich Genscher and Claus Kinkel were ministers of foreign affairs of Germany. But the same “good geopolitics” concerning the Balkans and especially Serbs and Serbia, remain firmly implanted in Berlin.

Notes

[1] Federal Minister for Foreign Affairs of FR of Yugoslavia 1998-2000. Chairman of the Belgrade Forum for a World of Equals

[2] Head of EU  (EEC) Monitoring Mission in Kosovo and Metohija (ECMM) from 1998 until March 20th, 1999

[3] Kosovo Liberation Army

[4] Special USA representative Richard Holbrook met KLA commanders June 20th, 1998, in Junik, Kosovo and Metohija, Serbia

[5] Of 2000 planned

[6] Message au People Serbe, Belgrade Forum for a World of Equals, p. 36, Belgrade 2009

[7] Another Autonomous Province of Serbia partially populated by members of Hungarian national minority

[8] Populated by Moslems (Bosniaks) ethnic community

The original source of this article is Global Research
Copyright © Živadin Jovanović, Global Research, 2017



\n

 

[ srpskohrvatski / english.
La testimonianza su Srebrenica di Carlos Martins Branco, ex osservatore militare dell\'ONU in Bosnia, è reperibile anche in lingua italiana:
https://www.cnj.it/documentazione/srebrenica.htm#branco 
oltreché nell\'originale inglese: Was Srebrenica a Hoax? Eye-Witness Account of a Former United Nations Military Observer in Bosnia
by Carlos Martins Branco (Srebrenica, 4 March 1998 / www.globalresearch.ca 20 April 2004)
http://globalresearch.ca/articles/BRA403A.html ] 
 
 
Carlos Martins Branco on \"Srebrenica\" and more
 
1) Portugalski general šokirao zapad (Kurir.rs 29.05.2017.)
 
2) «War in the Balkans» – the Memoirs of a Portugese Peacekeeper (I+II) (S. Karganović, July 2017)


Sull\'attacco all\'unitarietà della lingua serbocroata, sferrato per ragioni politiche, si veda anche la nostra pagina dedicata: https://www.cnj.it/CULTURA/jezik.htm
---

http://ilpiccolo.gelocal.it/trieste/cronaca/2017/12/14/news/podgorica-vince-la-battaglia-della-lingua-1.16238663 

Podgorica vince la battaglia della lingua

Il montenegrino riconosciuto come idioma dall’organizzazione che ha sede negli Usa
di Stefano Giantin, 14 dicembre 2017
 

BELGRADO. La frammentazione è completa. Dopo quella politica, con l’implosione della Jugoslavia, non poteva che compiersi anche quella di una lingua comune, con poche differenze, che oggi si declina in tanti nomi diversi. E dopo croato, bosniaco, serbo è arrivato anche, ufficialmente, il montenegrino. Così ha deciso il comitato Iso 639-2 dell’Organizzazione internazionale per la normazione, con quartier generale nella Biblioteca del Congresso Usa, istituzione che si occupa di catalogare le lingue parlate nel mondo. E il montenegrino è una lingua a tutti gli effetti, distinta dal serbo, ha deciso il comitato.

La battaglia, iniziata quasi un decennio fa, è dunque finita. Con la vittoria di Podgorica. Ad annunciare il successo è stato il direttore della Biblioteca nazionale di Cetinje, Bogic Rakocević, che dal 2008 ha condotto la guerra per il riconoscimento: «Il Montenegro ha ricevuto il codice internazionale Iso per la lingua montenegrina, la richiesta è stata approvata», ha informato. Il codice “Cnr” sarà inserito a breve nella lista ufficiale Iso e rappresenta un «altro importante fattore per l’identità» nazionale, ha aggiunto. Questo perché «il comitato non solo ha riconosciuto l’esistenza del montenegrino, ma ha anche comprovato che esso non è una variante del serbo».

Si risolve così, «dopo l’indipendenza del 2006, un altro dubbio storico» e il codice Cnr e il montenegrino saranno «riconoscibili in tutto il pianeta», ha esultato ieri il presidente del Parlamento, Ivan Brajović. È un momento talmente importante, ha proposto invece lo studioso Adnan Cirgic, che si dovrebbe inserire in calendario la “Giornata della lingua montenegrina”.

Lingua che ha avuto però qualche problema di \"riconoscimento\", almeno in passato, anche all’interno dei confini del piccolo Stato, indipendente dalla Serbia dopo il referendum del 2006, che ha portato alla nuova Costituzione in cui il montenegrino è definito «lingua ufficiale», con gli alfabeti «latino e cirillico considerati alla pari». E «serbo, bosniaco, albanese e croato» definite lingue spendibili «per usi ufficiali».

Secondo il censimento del 2011, malgrado il 45% abbia dichiarato di sentirsi montenegrino contro un 29% che si sente ancora serbo, solo un 37% della popolazione ha però dichiarato di parlare montenegrino, mentre il 43% ha specificato che la sua lingua madre è il serbo. Percentuali che indicano un certo grado di confusione identitaria, comprensibile visti gli intrecci nella storia di Serbia e Montenegro. E che spiegano le polemiche interne tra chi ancora rimpiange l’unione con la Serbia e chi la rigetta, oltre a complicate dispute sulla denominazione della lingua, sul suo insegnamento nelle scuole, sull’esistenza del montenegrino, da alcuni considerato una “variante” del serbo. Una versione controversa, ribadita ieri dai quotidiani belgradesi: su “Politika” è stata citata una linguista che ha parlato di «violenza sul serbo». E “Novosti” ha suggerito addirittura si tratti di un «riconoscimento politico» deciso dagli Usa.





Con Mobile Open 7 GB a 9 euro/4 sett navighi veloce con 7 GB di Internet e hai 200 minuti ed SMS a 12 cent. Passa a Tiscali Mobile! http://tisca.li/OPEN7GBFirma


\n

 

[Alcuni nuovi testi di Mira Marković, pubblicati sul sito della Associazione SloboDA.
Per i testi precedenti si vedano: 
https://it.groups.yahoo.com/neo/groups/crj-mailinglist/conversations/messages/8791 (fino a novembre 2017)
https://it.groups.yahoo.com/neo/groups/crj-mailinglist/conversations/messages/8741 (fino a luglio 2017).
Per altri testi di e su Mira Marković si veda alla nostra pagina https://www.cnj.it/MILOS/miramarkovic.htm .  
(A cura di I. Slavo)]
 
 
Još novih tekstova Mire Marković
 
1) НАЈНОВИЈЕ ОРУЖЈЕ (23.децембар 2017)
2) ПСИХИЈАТРИЈА УМЕСТО РЕВОЛУЦИЈЕ (15.decembar 2017)
3) НЕДИЛЕМА (5.decembar 2017)
4) ГЛУПОСТ, АЛИ НЕ НЕДУЖНА (25.novembar 2017)
5) АУТИСТИЧНИ ПРОВИНЦИЈСКИ ПСЕУДОПАТРИОТИЗАM (18.novembar 2017)
 
 
=== 1 ===
 
http://www.sloboda.org.rs/komentar17.html
 
Прогнана и неизгубљена

НАЈНОВИЈЕ ОРУЖЈЕ 

Пише: Мира Марковић
23.децембар 2017
 
У оквиру климатског рата у чијем знаку, између осталог, протиче и друга деценија двадесет првог века централно место заузима радиоактивни уређај Хаарп инсталиран на Аљасци који има импресивну способност да изазива не само климатске промене већ и земљотресе, поплаве, олује, суше ... снажну противавионску способност, односно јачи је од сваке ракете. Може да угрози и да ликвидира и сваку другу летелицу. Истраживања су показала да има негативни утицај на психу, да може да изазове снажне промене у понашању људи.  

При том треба имати у виду да дејство овог радиоактивног уређаја није лимитирано искључиво локацију на коју је упућен. Све то што прети тој локацији може на сличан начин да прети и њеном најближем окружењу. Земљотрес који је изазван на одређеној територији може изазвати сличне промене тла и у њеном окружењу. Исто важи и за вулкане, олује, суше, и тако даље.  

Све у свему, сматра се да Хаарп има рушилачку моћ неколико хиљада пута већу од атомске бомбе.  

Најшира светска јавност није упозната са глобалном опасношћу која прети од овог најновијег оружја.  

Али политичка јавност у развијеним земљама јесте. Владе многих земаља знају више детаља у вези са Хаарпом од оног што је до јавности дошло, чак више него и што се може наћи у неким стручним часописима који су имали услова да се обавесте о овом најновијем америчком оружју.  

Неке од влада су покушале да подстакну Уједињене нације да се питање Хаарпа стави на дневни ред са циљем да се његова употреба ограничи, стави под контролу, да се заштити свет бар делимично од опасности која му са те стране прети.  

До скоро није било резултата у том смислу.  

Али и да их је било не би ништа помогло људима, не би био заштићен живот на Планети који Хаарп угрожава. Јер није решење да се употреба ове радиоактивне немани ограничи, стави под контролу, већ да се искључи из уоптребе. Њена делимична употребе не угрожава живот делимично, већ шире.  

Али и кад би то делимично било строго лоцирано и фиксирано, одкуд било коме на свету право да легализује макар и делимичну, локалну употребу цивилизацијског Франкештајна као што је Хаарп. Које су то околности под којима би његова употреба била оправдана и дозвољена.  

Владе и свет који се залажу за ограничење Хаарпа немају, дакле, ништа против да он постоји и да се користи. Само им је стало да то коришћење буде ограничено и под контролом.  

А тамо где се ограничено и под контролом користи, тамо је значи опасност за живот допуштена.  

При том нико се не бави тиме ко ће одлучивати где је та опасност за људски живот допуштена а где није.  

Уједињене нације, због све своје ненадлежности за све битне ствари на планети, избећи ће такву одлуку.  

Остаје, дакле, да се дипломатски замоли дотична влада да буде милосрдна, увеђавна колико може и да има у виду људе који живе у суседству територије на којој дејствује Хаарп и да према томе можда мало прилагоде дозу радиоактивног материјала њиховом недужном присуству.  

А што се тиче оних на које радиоактивност циљано упућена, то је ок. Тамо може, они су заслужили са аспекта власника Хаарпа. У то се светске владе, међународна заједница и Уједињене нације не мешају. То је унутрашња ствар власника оружја и његове примене.  

То што важи за Хаарп важи и за исто или слично оружје ако такво постоји на неком другом месту. То што се за њега не зна не значи да је „заштићено“ од одговорности за судбину оних за које је употребљено или за које тек треба да буде употребљено.  

Климатски рат је у току. Све локације његовог оружја нису познате као што нису познати ни његови стратези.  

Одсуство тачних информација као и крхке претпоставке не треба да везују руке онима који тврде да желе добро човечанству и који истовремено том добру могу да допринесу. Напротив.  

Треба да их учине одговорним за живот на планети коме прети опасност да буде угрожен или окончан – старе несавладане мржње стекле су прилично апокалиптично оружје.
 
 
=== 2 ===
 
http://www.sloboda.org.rs/komentar16.html

Прогнана и неизгубљена

ПСИХИЈАТРИЈА УМЕСТО РЕВОЛУЦИЈЕ 

Пише: Мира Марковић
15.decembar 2017

Неолиберализам као империјални капитализам, највиши ниво капиталистичког начина производње и одговарајућег грађанског друштва, данас је планетарно доминантан друштвени процес, егзистенцијално највиталнији и идеолошки најактивнији. 

Са окончањем Хладног рата 1989. године у коме је капиталистички Запад однео победу над социјалистичким Истоком западно капиталистички победник није се пасивизирао у посттријумфалном периоду. 

Разуме се да је нешто мање активан него што је био док је рат трајао, само је, као и сваки победник, заслужио да се одмори. 

Али је његова имеперијална нарав и даље жива. Њом руковођен настоји да укине и теоријске и практичне и симболичке трагове левичарско-социјалистичке идеје и њене примене у деветнаестом и двадесетом веку. 

Суштина те идеје је укидање класног друштва које егзистира на институцији експлоатације већине од стране мањине. 

Та њена симплифицирана суштина обележила је време од када су формиране прве радничке, социјалистичке и комунистичке партије, преко првих социјалистичких држава до пада источноевропског социјалистичког корупса са центром у Москви 1989. године. Тај чин је увео у кризу читав левичарски свет - његову мисао и његову егзистенцију. 

Класе, то јест два егзистенцијално и антагонистички супростављена корпуса на принципу експлоатације једног од стране другог, искључене су из теоријског мишљења и теоријско-политичког вокабулара. Класна борба је уступила место КОНФЛИКТУ а положај експлоатисаног, искоришћеног, без обзира да ли се ради о колективном или индивидуалном субјекту, као НЕЛАГОДНОСТ. 

Та НЕЛАГОДНОСТ се одувек, и пре Марксовог учења о друштву, решавала колико се могло, побунама и револуцијама, без обзира какав им је исход био. Сиромашна и обесхрабљена већина се кроз историју борила против оних које је сматрала одговорним за неправду, иако није знала да је класа и да је та побуна вид прве, пионирске класне борбе. 

Већ више од једног века, скоро два века, та сиромашна и обесправљена већина зна да је класа и да је њена побуна кроз штрајкове, демонстрације, устанке и револуције класна борба као и да победа у тој класној борби укида сиромаштво и обесправљеност. 

Да би шансе за ту побуну биле могуће упркос слома социјализма у Москви 1989. године, победници са Запада су се потрудили да их минимизирају, маргинализују, такорећи укину. 

Могући побуњеници и победници су преведени у НЕАДАПТИРАНЕ, НЕПРИЛАГОЂЕНЕ, које организовано и хумано друштво не сме да игнорише. Напротив. Треба да учини све да им се олакша прилагођавање. У те сврхе постоје многобројне стручне службе – психолошке, психијатријске, уопште медицинске, које су способне да им омогуће прилагођавање стварности. 

Осим медицинских установа на располагању су и многобројна саветовалишта, рубрике у женским часописима, могуће да ту извесну улогу могу да имају и свештеници. 

Стварност је таква каква јесте. И задатак је сваког паметног, одраслог, озбиљног и реалног човека да јој се прилагоди, да је такву прихвати и да на тај начин отклони тензију, фрустрацију и уопште осећање нелагодности у коме се налази. 

Дакле, уместо класа постоје инсоцијални субјекти, уместо класне борбе КОНФЛИКТИ, уместо класног гнева НЕЛАГОДНОСТ, а уместо револуције саветница за писма уредништву из женских часописа. 

Средином деветнаестог века, када је Карл Маркс писао о класној борби као суштини резумевања друштва и примарном односу између људи, његов савременик, отац социологије Огист Конт је класну борбу сврставао у социопатолошке појаве као што су криминал, проституција, алкохолизам и тако даље, сматрајући да као таква треба да буде третирана у оквиру психијатрије и социјалне психијатрије. 

Скоро два века касније неолиберални теоретичари немају тај увредљиви, понижавајући однос према класној борби. Напротив. Односе се према њој крајње хумано. Третирају је као субјективни конфликт који се лечи код психолога, у израженијој форми код психијатра. 

Кад се излечи, а има услова, медицина и све њене гране, па и психијатрија, су напредовале, кад се излечи, дакле, неће бити протеста, устанака и револуција. 

Неоколонијализам може да буде спокојан. Потенцијалне и текуће побуњенике ће психолози, психијатри и саветнице из женских часописа лековима и одговарајућим упутствима успети да прилагоде стварности у којој су сиромаштво, обесправљеност, беда. Па се неће више осећати нелагодно међу њима. Напротив. Прилагодиће им се. 

Уместо да носе устаничке, побуњениче и револуционарне заставе против неправде као што су чинили некад, потенцијалним побуњеницима данас, док иду у апотеку, у рукама ће им се налазити рецепти за лекове који треба да им омогуће прилагођавање неправди. 

Неокапитализам је хумано друштво. Неприлагођени ће добити рецепте за најбоље лекове. Али је и реално друштво – мораће сами да их плате. 

Они што су својевремено протествовали, дизали устанке и револуције, чинили су то, између осталог, и зато да не би плаћали лекове. И неки су успели у томе. А лекови су били не за прилагођавање друштвеној стварности, већ за неприлагођавање болестима. 

Постојало је време и постојала су друштва у којима се сматрало да прилагођавање постојећој стварности није у интересу човека. Напротив. Сматрало се да постојећа стварност треба да се непрекидно мења и поправља у његовом интересу. 


=== 3 ===

http://www.sloboda.org.rs/komentar15.html

Прогнана и неизгубљена

НЕДИЛЕМА 

Пише: Мира Марковић
5.decembar 2017

Већ годинама политички живот у Србији се одвија у знаку дилеме – Европска унија или Русија. То преведено на банално одприлике треба да значи - којој се страни света и каквој политици треба приклонити.  

Не на коју би се од те две стране света, односно две политичке оријентације, требало оријентисали, већ коју би смо ми од те две адресе одабрали да такорећи буде и наша.  

Прикључивање Европској унији би то, разуме се, и подразумевало. Економски, политички, социјални и културни живот у земљи би био усклађен са правилима игре која важе за Европску унију. То је и нормално. Адреса би била једна. И присталице те политике, у власти али и у јавности, би били задовољни.
                                 
Они који подржавају Руску федерацију као адрасу на коју треба да се држава и друштво оријентишу доживљавају на сличан начин ту оријентацију. И у том случају би све сфере друштвеног живота биле усклађене са политиком која се тамо води.   

.На известан начин та дилема и та атмосфера подсећају на не предалеку прошлост – на прилике најпре у Србији, после ослобођења од Турака, када је формирана држава, а касније и на сличне прилике у Југославији између два рата.  

Две династије су се међусобно разликовале по избору патроната над земљом који су бирале.  

Једна је бирала Беч за политичког мецену, друга Москву (кад је била престоница Руска царевина). Док су биле живе те две царевине неко од та два царства било је надлежно за нашу земљу. Или Аустро-угарска или Руска царевина, али никад српско, односно југословенско краљевство. 
                                                                                         
 Народ је надлежност за земљу изван земље сматрао такорећи подразумевајућим стањем. И сам се делио по избору надлежности. Интелектуалци, али и шира јавност, испољавали су јавно та два афинитета.     

 Једни су били склонији Аустро-угарској, односно европској организацији државе као модерном виду друштвеног живота. Давали су у сваком погледу предност европској култури у коју су спадала германска и романска државна и друштвена искуства.                                                                                                                                          

Други су налазили да је Русија земља на коју се могу и ослонити и угледати, ближа због словенства и православља који су нам заједнички и да та блискост представља темељ подршке и заштите моћног царства и темељ друштвеног обрасца по коме треба да живимо .
Када су комунисти 1941. године дигли устанак против фашизма међу народом који се прикључио устанку била је присутна и жеља за подршком совјетској земљи због њене социјалистичке оријентације и грандиозне антифашистичке борбе.

После кратке идеолошке и политичке блискости социјалистичке Југославије са СССР-ом која је окончана 1948. године у наредним деценијама социјалистичка Југославија је водила светску спољну политику. Светска – значи срдачна и рационална сарадња са свим земљама. И на Истоку, и на Западу, и на Северу, и на Југу. Није се прикључила ни једном од два моћна блока који су владали светом, односно који су поделили свет и увели га у Хладни рат који је трајао скоро четрдесет година.

А сама Југославија је била иницијатор за окупљање свих земаља изван ова два блока на платформи мирољубиве и равноправне сарадње у интересу свих земаља и свих људи. 

У последње време у Србији је активирана дилема о избору - Европска унија или Руска федерација, у бољем испољавању те дилеме као о избору између Запада и Истока. У интересу превазилажења те дилеме често се ипак истиче потреба за равноправном сарадњом и са једном и са другом страном, и са Бриселом и са Москвом, позивајући се притом на Титову политику која је на исти начин балансирала. 

Међутим, та политика није ни на који начин балансирала између Вашингтона и Москве. Та међународна политика је била светска у најбољем смислу и у великој мери антиципаторска. Ако човечанство преживи фазу текуће малограђанске ускогрудости, империјалне халапљивости и левичарског кукавичлука, сви ће народи и њихове државе сарађивати између себе настојећи да граде заједнички свет.
                               
А што се тиче дилеме - Европска унија или Руска федерација, она је крхка и неоснована.
                                  
Свет се не састоји само од те две адресе, нити те две адресе једине гарантују мир и просперитет Србији (иако се у Србији сматра да могу бити угрожене без једне од тих адреса).

Као што нису ни једине адресе са којима се може успоставити економска, технолошка, научна и културна сарадња у нашем интересу, али и у заједничком интересу.  

Чак ни улазак Србије у Европску унију не би смео да јој апсолутно веже руке за све те сарадње. То јест, ако би та могућност као опасност постојала, онда Европска унија не би ни требало да буде адреса ка којој се Србија упутила. 

Од блиске сарадње са Руском федерацијом таква опасност Србији не би могла да прети, не постоји никаква организациона форма у том односу која би Србији ограничавала контакте са осталим светом, бар не радикално, бар не на штету економског развоја и друштвеног стандарда.
                                  
У савременом свету мале и сиромашне земље, а поготово мале као што је Србија, не могу постићи апслолутну аутономност, независност, не узимајући у обзир мишљења и интересе великих сила, па чак ни мишљења и интересе најближег окружења.
                                  
О приликама у свету и односима међу државама и народима се, нажалост, не одлучује у Уједињеним нацијама. О тим приликама одлучује се у билатералним односима између великих и моћних земаља какве су у овом тренутку САД, Руска федерација и Кина. (Извесну улогу у том смислу има и други ешалон у који спадају неке од земаља Европске уније, Јапан, Индија, Иран, Бразил, ...) 
                                 
Мале земље треба да имају у виду ту стварност, али због тога не морају нужно да се приклоне ни једном царству. Уважавајући сваку добру намеру и настојећи да избегну лоше, могу да постигну економски и културни развој, али и да сачувају национално и државно достојанство.
                                  
Таква политика је наравно веома тешка, али је могућа. Она је изводљива са протагонистима који су за њу опредељени и који су способни да је заступају.  

То би требало да је заједничка платформа малих и сиромашних земаља. Али и обавеза прогресивних људи у великим, развијеним и моћним земљама - на њима је да подстакну ограничење државног и националног егоизма у сопственој земљи у интересу општечовечанског прогреса и мира.  

Јер, у крајњем случају, ако би општечовечански мир и прогрес били угрожени, онда би у том случају били угрожени сви, и они који су их угрозили.
                                  
Жртве имепријалног егоизма, ма са које стране долазио, били би и његови заступници. У својој егоистичној заслепљености не виде да би на ломачи коју су запалили за друге горели и сами. 
 
 
=== 4 ===
 
http://www.sloboda.org.rs/komentar14.html

Прогнана и неизгубљена

ГЛУПОСТ, АЛИ НЕ НЕДУЖНА 

Пише: Мира Марковић
25.novembar 2017

Стручњак за комуникације, тако себе представља, а тако га и новине представљају, хвали своју струку, једну од парадигми приватног бизниса, па онда, под брзоплетим, кратковидим и егоманским ентузијазмом, глорификује и сам приватни бизнис као оптималан вид егзистенције, тврдећи, између осталог, да је приватни бизнис доступан сваком човеку и ако би се свако за њега определио могао би да се нада најбољем личном просперитету – само би му „небо била граница“. 
Биће, дакле, по овом „стручњаку“, да су милиони људи, од прошлости до данас, пропустили срећу само зато што се нису сетили да се баве приватним бизнисом. 
Трансгенерацијска глад, сиромаштво у чијем знаку живи човечанство од кад као такво постоји, старе и нове болести којима нема лека, сви ратови и свако насиље .... све је то, значи, могло да се избегне, да човек није због своје необавештености, ускогрудости, глупости, лењости, инертности, и тако даље, пропустио да се бави приватним бизнисом па је тако лишио себе и свој род среће у коју спадају, пре свега, мир и благостање. А онда, ваљда самим тим је лишио себе и других пратећих добара као што су, на пример, солидарност, алтруизам, кооперативност, ... 
Дивинизација приватне својине, а нарочито у обличју приватног бизниса, има виталну способност континуитета. Ово је њено олимпијско доба, њени протагонисти су жилав народ, у својим елитним врховима и историјски надахнут и интелектуално респектабилан. На нижим хијерархијским лествицама, са мање дара, а понекад и са мање жара, налазе се заступници приватне бизнис „цивилизације“ који само изражавају лојалност стварности која им омогућава да живе боље од других и да у том животу налазе инстант сигурност. Нијх не краси нарочита интелигенција али ни нарочита глупост. Има је ту и тамо, као и у свему другом на свету. 
Али ретко је има у концентрацији садржаној у интелигенцији овог стручњака за комуникације. 
Доступност приватног бизниса није ограничена само знањем, даром, интересовањем, способностима, интелигенцијом, она је искључиво лоцирана у зонама приватног власништва. А његова успешност која допире до небеских висина има још селективнију локацију – налази се на ретким ексклузивним адресама ограђеним најагресивнијим класним, готово мизантропским егоизмом. 
Те, дакле, небеске висине нису доступне ни сваком приватном бизнисмену – власници бутика који продају чарапе и мануфактуре које производе торбе за пијацу, не само што су далеко и од најближих облака, већ су само неколико корака испред статистички неидентификоване и цивилизацијски занемарене армије невласника. 
Приватни бизнис, дакле, није доступан сваком, већ, посматрано у глобалним размерама, доступан је само понеком. 
А што се тиче неба као такорећи подразумевајуће границе за сваког ко се приватним бизнисом бави, па на тој се граници зауставило до сада један до два одсто становника планете Земље. Оних деведесет осам одсто, укључујући у њих и власнике приватне својине и невласнике било какве својине и често невласнике било каквих материјалних добара, сви они заједно из свог земаљског живота гледају на небо као на територију за коју су надлежни њима недостижни неки други. Али не недостижни по материјалном богатству, већ по интелектуалном, стваралачком, визионарском доприносу општечовечанском развоју и прогресу. 
Међу њима се налазе и они који су и фигуративно и буквално дотакли небо – научници који истражују Свемир и његови први путници. 

Приватни бизнисмени, чак и они који спадају у оних један одсто, једном ће се можда запутити ка небу, али тај пут ће, кад то буде, бити могућ не захваљујући њиховом богатству, већ захваљујући раду, стваралаштву и храбрости других људи. Оних који нису располагали никаквим власништвом, само ретким стваралачким даром, а често и са њим паралелним одсуством потребе да тај дар материјализују и медијализују. 
Иначе, ово мишљење „стручњака за комуникације“ не би било вредно пажње а поготово не би било вредно реаговања да не постоји опасност да буде инспирација заблуди да се не ради о глупости него о истини. И да у ту „истину“ могу да поверују млади, необразовани, наивини људи. Популација која је изложена тој опасности је велика и рањива.
 Они који би могли да је заштите од такве „истине“ уздржавају се, култ приватног власништва влада планетом. Нелојалност том култу, а не дај Боже, сумњичавост у погледу његове сакралности, у најбољем случају представља опасност за способност разумевања и интегрисања у савремени свет, а у горем случају представља утопистичку странпутицу која привремено може да нанесе штету магистралном путу. 
Не може трајно да га угрози, приватно власништво ће трајати колико и вечност, али треба га, кад год се може, заштитити од тих повремених и привремених колективистичких испада. 
Мада, деси се понекад да се магистрални пут временом истроши, а нека пречица, дојучерашња странпутица такорећи, преузме његову улогу. 
Знају то у народу, одавно, не знају само у највећим градовима, па би се могло десити да их промене на главном путу изненаде.


=== 5 ===

http://www.sloboda.org.rs/mm/komentar13.html

Прогнана и неизгубљена

АУТИСТИЧНИ ПРОВИНЦИЈСКИ ПСЕУДОПАТРИОТИЗАM 

Пише: Мира Марковић
18.novembar 2017

Недавно сам прочитала са пребацивањем изражену опсервацију једног познатог патриоте да на демонстрацијама, којих је у Србији подледњих година било много, нема скоро ни једне протестне пароле у вези са Косовом. 
Предмет простеста су били разни поводи – нешто што људима недостаје, нешто са чим се не слажу, нешто што их вређа, нешто у чему су преварени, и тако даље. 
Као уосталом свуда у свету крајем прошлог века и у овом садашњем протести на улицама су добили право грађанства. Додуше, негде само формално, али све више и стварно. 
Стварно, кад учесници демонстрација протестују, на пример због карактера матуре. Те демонстрације нико не спречава, а често донесу и резултате. Само формално право грађанства имају протести кад демонстранти траже, на пример одцепљење дела територије. Тада се често не поштује право на демонстрације, примени се насиље, а до резултата углавном не дође. 
У претходне две деценије у Србији је мање демонстрација него у последњој деценији двадесетог века. Углавном су мирне и тичу се текућих социјалних и материјалних прилика. 
Тачно је – нема протеста посвећених Косову, односно чињеници да већ седамнаест година не припада Србији. А ако би се и појавила и нека анемична парола у том смислу, прошла би незапажено. 
Патриота је, дакле, у праву. Али само на први поглед. Већ на други поглед није у праву. 
Јер Косово је пучистичка власт 2000. године на челу са Коштуницом, предала албанској мањини. Тада је на Косову легализована америчка војна база Бондстил, највећа у Европи. Власт СРЈ на челу са Коштуницом и власт у Србији на челу са Ђинђићем подржале су изборе на Косову на којима је легализована косовска држава. 
Према томе, године 2000., кад је требало протестовати због губитка Косова, до протеста није дошло. Не само што су грађани ћутали кад је реч о Косову, већ су подржали Коштуницу за председника иако је тада за губитак Косова био одговоран он. 
Подржавајући га за председника имали су у виду само то да се на тај начин ослобађају претходне власти и диктатора. Сви остали разлози за и против Коштунице били су изван очију српске јавности. 
Јавност је тада превидела чињицу да је за време те диктатуре Косово било у саставу Србије и да се за такав његов статус диктатур залагао свих шеснаест година његове „владавине“, као и да се за такво Косово и за такву Србију залагао и тешко болестан у затвору и на суду у Хагу до последњег дана свог живота и до последњег даха. 
А тамо се, у затвору и на суду, нашао због своје шеснаест година дуге одбране Косова од албанског сепаратизма и тероризма. А и од последица траљаве бриге за прилике на Косову од стране српских власти седамдесетих и осамдесетих година прошлог века. 
Српски народ ту борбу није уважио. 
Нови председник Коштуница доведен од стране НАТО одмах је предао Косово, додуше зато је и доведен. Своју марионетску улогу је одиграо брзо и ефикасно. 
Године 2000. јавност није видела да се на власти налзио као једнократна експозитура Вашингтона, ваљда и Брисела. Веровала је његовом „патриотизму“ у који се кичерски клео тада и касније, из пензије. Успео је касније да превари део јавности, да наведе један број наивних људи да поверују у његове родољубиве жалопојке над Косовом, као што их је преварио 2000. године па су му поверовали да је победио на изборима народном вољом. Међутим, победио је вашингтонском вољом. 
Тај једнократни играч НАТО и ондашње америчке администрације се сада повремено слика на петоразредним „патриотским“ приредбама, настојећи да емитује слику скромног интелектуалца коме ето није ни до каквих материјалних и медијских интереса, већ само или углавном само до српске среће и враћања Косова Србији. 
Он се, о темпора о морес, залаже да се сада врати оно што је он својевремено сам и широке руке дао. 
Његов патриотски протест је фингиран, он би иза тог фингираног патриотског протеста да сакрије истину – Косово за председничку функцију, макар и на кратак рок. 
Али народ нема потребу за фингирањем. Може бити да не зна чијом је заслугом изгубио део своје територије и државе, али бар зна да је изгубљен, па нема разлога да се пренемаже на демонстрацијама. 
Косово је као држава то постало незванично одмах после пуча, а званично је постало држава 2008. године када га је као државу велики део међународне заједнице признао. Већ тада је Косово увелико располагало за државу потребним атрибутима – председник, скупштина, влада, министри, полиција, чак и филхармонија. 
Према томе, патетично пребацивање народу да не протестује због Косова представља у ствари јефтино подилажење и улагивање патриотизму и ствари Србије. 
И при том од стране човека која би требало да зна како је и када Косово предато у руке албанске мањине да од њега направи своју државу. 
Додуше, можда човек о коме је реч и не зна. Или је заборавио с обзиром на то да је у одмаклим годинама. Мада, упркос годинама, није пропустио да заборави да пребаци народу небригу за Косово. 
Народ није недужна адреса када је реч о Косову, наравно. Али није једина, ни најглавнија адреса. 
Главну је или заборавио, или неким чудним случајем није разумео да је она главна. 
Па зато ваљда, из забораности или незнања, недужно на патетичним „патриотским“ приредбама истомишљенички тапше по рамену бившег председника за једнократну употребу. Анемична провинцијска кич слика два псеудопатриотизма. 
                                                                                                 ***
А у пост скриптуму и једна заблуда – да је псеудопатриотизам био и остао реткост.  
Није реткост. У ДОС-у, и око ДОС-а, оних година и касније, сви из те приче, сви су тврдили и сви би тврдили и данас да је сарадња са НАТО-ом у интересу Србије. 
Тако разумевајући ствари је и Коштуница својевремено предао Косово албанској мањини. Данас је супротног уверења. Оно претходно му више није у интересу па га одавно више не заступа. Просто је заборавио своју некадашњу улогу (платформу) аутистично се надајући да су је заборавили сви. 
Али, нису. Ето, нису. Бар не сви. 
 

[[ https://it.groups.yahoo.com/neo/groups/crj-mailinglist/conversations/messages/8811 ]]

 

Abruzzo, ex campo di concentramento di CASOLI (CH) - Nekdanje taborišče v Abrucih (Primorski Dnevnik, 23.1.2018.)

Locandina della iniziativa che si terrà a Parma venerdì 9 febbraio 2018 (tredicesima edizione)

Inizio messaggio inoltrato:
Da: Partigiani jugoslavi nella Resistenza italiana <partigiani7maggio@...>
Oggetto: Rete della memoria e dell\'amicizia per l\'Appennino centrale
Data: 21 dicembre 2017 20:51:33 CET

View this email in your browser
 

* Con la presentazione – il 30 novembre scorso – di una Domanda di cofinanziamento, a valere sul Bando 2018 Progetti Italiani della Tavola Valdese, per interventi nei Comuni di Acquasanta Terme (AP) e Valle Castellana (TE), siamo passati alla fase concreta/operativa della campagna \"Rete della memoria e dell\'amicizia per l\'Appennino centrale\" avviata tramite la associazione Coordinamento Nazionale per la Jugoslavia (Jugocoord) Onlus.

La campagna è stata concepita a seguito del recente sciame sismico (2016-2017) che ha duramente colpito un\'area, a cavallo tra Abruzzo, Marche, Umbria e Lazio, in cui durante la II Guerra Mondiale trovarono rifugio e spesso si impegnarono nella lotta partigiana numerosi antifascisti montenegrini e altri jugoslavi, ex-prigionieri nei campi di concentramento della nostra penisola. Per questo motivo si è ritenuto giusto esprimere concretamente solidarietà ai territori colpiti, stanziando fondi per il recupero di beni culturali e storici come segno della collaborazione fra i popoli. Per questo primo anno si è dovuta procrastinare la fase operativa relativamente agli altri due Comuni finora sollecitati – Monte Cavallo (MC) e Foligno (PG); d\'altronde, la campagna ha la potenzialità di coinvolgere un numero ben maggiore di realtà locali: sviluppi in tal senso possono venire solo dalla attiva collaborazione di tutte le persone e realtà coinvolte e sensibili a questi temi. Per dettagli si veda la pagina dedicata alla campagna \"Rete della memoria e dell\'amicizia per l\'Appennino centrale\".

 

\"\"
 

** Solo pochi giorni dopo, mentre correva il terzo anniversario della sua morte, il fondo archivistico di Drago Ivanović ha trovato appropriata collocazione nel Centro di Documentazione \"Giuseppe Torre\" di Jugocoord Onlus a Bologna.

I materiali, costituiti da memorie degli anni della Resistenza e dell\'internamento e dagli appunti e documenti su cui Drago ha basato la scrittura delle sue numerose opere, erano stati affidati dai figli agli Autori del libro I partigiani jugoslavi nella Resistenza italiana ed alla associazione Jugocoord onlus, cui lo stesso Drago aveva aderito all\'inizio del 2014. Ci si ripromette di far classificare i documenti secondo criteri professionali non appena sarà possibile; nel frattempo si dispone di un catalogo provvisorio, compilato dalla stessa famiglia Ivanović: per questo e per eventuali richieste di consultazione e copia di documenti si veda alla pagina dedicata al fondo archivistico. 


** Il 2017 è stato dunque per noi un anno intenso, ed alla sua conclusione possiamo dire che il nostro lavoro, di ricerca e sensibilizzazione sull\'impegno degli antifascisti jugoslavi in Italia, ha dato frutti importanti. Auguriamoci allora che anche l\'Anno Nuovo 2018 sia proficuo per tutte le persone interessate e sensibili a questi temi... ed aggiungiamo un caloroso augurio, non rituale visti i tempi che corrono, di pace e fratellanza fra i popoli.
 

\"\"
=== * ===  I PARTIGIANI JUGOSLAVI NELLA RESISTENZA ITALIANA Storie e memorie di una vicenda ignorata  Roma, Odradek, 2011 pp.348 - euro 23,00  Per informazioni sul libro si vedano: Il sito internet: http://www.partigianijugoslavi.it La scheda del libro sul sito di Odradek: http://www.odradek.it/Schedelibri/partigianijugoslavi.html La pagina Facebook: http://www.facebook.com/partigianijugoslavi.it  Ordina il libro: http://www.odradek.it/html/ordinazione.html  === * ===

Copyright © 2016 I partigiani jugoslavi nella Resistenza italiana, All rights reserved.
Questa è la lista di contatti in lingua italiana degli Autori del libro. Altre info: http://www.partigianijugoslavi.it

Our mailing address is:
I partigiani jugoslavi nella Resistenza italiana
c/o JUGOCOORD ONLUS, C.P. 13114 (Uff. Roma 4)
Rome, Rm  00100
Italy



\n

Esattamente nel terzo anniversario della morte di Drago Ivanović (12/12/2014) il suo fondo archivistico ha trovato appropriata collocazione nel Centro di Documentazione "Giuseppe Torre" di Jugocoord Onlus a Bologna.


I Balcani scacchiere della guerra della NATO contro la Russia

1) Gli avvoltoi atlantici tornano a volteggiare sui Balcani (di A. Fazolo)
Sul convegno \"I Balcani occidentali ad un bivio\" organizzato dalla NATO a Roma il 6-7/12 u.s.

2) I piani di Washington per i Balcani (di Luca Susic)
Sullo studio pubblicato dall\' Atlantic Council (AC) intitolato “Balkans Forward. A new US strategy for the region”

3) La ricetta choc Usa: «I confini di Tito da ridisegnare» (di Mauro Manzin)
L’analista Schindler sul New York Observer, quotidiano del genero e consigliere di Trump, vuole cancellare Dayton 


Sulle incessanti sollecitazioni eversive angloamericane verso i Balcani si veda anche, ad esempio:
British diplomat [Timothy Less] advocates reshaping of Balkan boundaries (Dic. 2016)
https://it.groups.yahoo.com/neo/groups/crj-mailinglist/conversations/messages/8642


=== 1 ===

http://www.lantidiplomatico.it/dettnews-gli_avvoltoi_atlantici_tornano_a_volteggiare_sui_balcani/82_22455/

Gli avvoltoi atlantici tornano a volteggiare sui Balcani

di Alberto Fazolo*, 12/12/2017


Dai primissimi anni \'90 la Jugoslavia si trasformò in un laboratorio per le ingerenze occidentali, vi vennero sperimentate tutte le tecniche di destabilizzazione che poi abbiamo visto applicate nel resto del mondo per un quarto di secolo. Dapprima ci si adoperò per smembrare lo Stato fomentando l\'odio etnico (da cui venne coniato il neologismo \"balcanizzazione\") poi si scatenarono sanguinose guerre fratricide. Dove la NATO non riuscì ad arrivare con le bombe, arrivò con la guerra non convenzionale, varando il modello di regime change chiamato \"rivoluzioni colorate\". Gli avvoltoi atlantici hanno divorato il cadavere della Jugoslavia causando danni immani.

I Balcani si trovano in una fase più avanzata rispetto ai paesi che successivamente subirono la stessa ingerenza, anche per questo è d\'interesse studiare la loro storia e scrutarne il futuro prossimo. A Roma il 6 e 7 dicembre 2017 si è tenuta una conferenza pubblica organizzata dal NATO Defence College dal titolo \"I Balcani occidentali ad un bivio\". Questa è stata l\'occasione per capire quali siano le intenzioni della NATO e cosa potrebbe succedere a breve.

Il dramma dei Balcani sono le tensioni etniche, tuttavia ci sono anche dei problemi consolidati relativi alla criminalità che in particolare si dedica a traffici di droga, sigarette, armi, esseri umani, ecc. In questa fase la NATO individua ulteriori e più pericolose minacce (almeno dal suo punto di vista), rappresentate dall\'azione di tre entità: Russia, Cina e paesi arabi.

La NATO si lamenta dell\'efficace penetrazione russa tra le popolazioni d\'etnia Serba, questa azione si attuerebbe prevalentemente attraverso la cooperazione e l\'informazione. In questo quadro, la NATO è molto allarmata dal fatto che la Serbia abbia deciso di comprare degli aerei da combattimento e dei carri armati di produzione russa. Il timore della NATO è che la penetrazione russa si rafforzi sul piano politico arrivando a trasformarsi in una presenza militare, teme cioè che la Russia possa costruire una \"testa di ponte\" all\'interno della UE: cosa che la NATO impedirà ad ogni costo.

La penetrazione cinese nei Balcani è solo di tipo commerciale, con investimenti in impianti industriali e in infrastrutture. La NATO e la UE vogliono impedire che la Cina diventi un competitor nella regione, non ammettono cioè che altri si intromettano in quello che considerano un terreno di conquista esclusivo.

Più particolare è la minaccia rappresentata da alcuni paesi arabi, nello specifico monarchie del Golfo e Turchia, che stanno promuovendo la radicalizzazione religiosa in Bosnia, Kosovo e Albania.

Si stima che in Siria attualmente combattano circa 800 integralisti islamici balcanici che con l\'imminente capitolazione del Califfato potrebbero tornare nelle proprie terre. La NATO teme che questi possano compiere attentati terroristici in Europa. La vicenda ha degli aspetti grotteschi, infatti da un lato ci si lamenta che alcuni di questi combattenti dell\'ISIS in precedenza lavoravano per la NATO, dall\'altro non ci si interroga su chi sia a sostenere la radicalizzazione: la Turchia è uno dei più importanti membri della NATO e le monarchie del Golfo sono degli stretti alleati degli USA. Se solo lo volessero, gli USA sarebbero in grado d\'arrestare il fenomeno, ma non lo stanno facendo; la cosa è molto interessante, perché potrebbe essere la manifestazione di qualcosa di diverso dalle apparenze.

La Bosnia, la Serbia e il Kosovo non sono né nella UE, né nella NATO, e probabilmente non vi entreranno mai, sono tre distinte testimonianze del fallimento delle ingerenze. La Bosnia non ha risolto gli scontri etnici, vive in un equilibrio estremamente fragile. La Serbia non si doma e non perdona. Il Kosovo è un narco-Stato che non sarà mai presentabile e soprattutto non si sa autorganizzare. In queste tre entità regna un caos che determina un vuoto politico in cui si può inserire l\'azione di Russia, Cina e paesi arabi. L\'unica soluzione che la NATO ha per scongiurare questa evenienza è di andare contro la volontà dei popoli e imporre l\'integrazione, magari ricorrendo anche a qualche forma di commissariamento (andrebbe insediato un plenipotenziario che possa essere espressione della NATO o dell\'OSCE). La NATO è pronta a forzare la mano, i Balcani sono di nuovo ad un bivio: o la sudditanza, o la guerra.

La crisi tra EU e USA non è un mistero, si era già manifestata in molte occasioni (come in Libia e poi in Ucraina), ma forse ora si potrebbe acuire. Facendo la forzatura d\'imporre l\'ingresso di Serbia, Bosnia e Kosovo nella UE si crea una contraddizione che potrebbe far crollare tutti gli equilibri del continente. Dopo aver infiammato il Medioriente con la provocazione di Gerusalemme, ancora una volta gli USA accenderebbero un fuoco nella polveriera balcanica destabilizzando l\'Europa.

Forse il cadavere che gli avvoltoi atlantici vogliono divorare non è solo quello dell\'ex-Jugoslavia.
 

*Articolo esce in contemporanea Contropiano e Antidiplomatico


=== 2 ===

http://www.analisidifesa.it/2017/12/i-piani-di-washington-per-i-balcani/

I piani di Washington per i Balcani (secondo l’Atlantic Council)

di Luca Susic, 10 dicembre 2017
 

Nel mese di novembre, il think tank statunitense Atlantic Council (AC) ha pubblicato uno studio di 20 pagine intitolato “Balkans Forward. A new US strategy for the region”, partendo dal presupposto che “mentre gli Stati Uniti e l’Europa sono concentrati sui propri problemi interni, la Russia e altri paesi stanno ridisegnando il paesaggio geopolitico della regione”. Gli autori, infatti, hanno evidenziato quelle che a loro modo di vedere sono le principali azioni con cui Mosca tenta di far precipitare la regione verso uno stato di caos (indebolendo così sia Bruxelles che Washington), nonché le possibili soluzioni per contrastare questa “influenza maligna”.

Per comprendere il testo è innanzitutto fondamentale notare come secondo l’AC lo scopo finale della politica statunitense verso i Balcani dovrebbe essere quello di giungere all’integrazione euroatlantica dell’area, facendo quindi entrare quanto prima nella NATO e nella UE gli Stati non ancora membri. Questa tesi viene ritenuta in linea con lo sforzo intrapreso in seguito agli accordi di Ohrid del 2001, quando emerse l’idea che la partecipazione all’Alleanza Atlantica avrebbe garantito i confini allora esistenti, mentre la possibilità di accedere ai mercati europei avrebbe spinto i governi locali a intraprendere con decisione la via delle riforme interne e ad abbandonare le tradizionali divisioni.

L’insuccesso della politica appena menzionata, viene però fatta dipendere non tanto dagli errori commessi dai cosiddetti policymakers o dagli atteggiamenti spesso paternalistici con cui Bruxelles e Washington si relazionano con gli attori ex – jugoslavi, ma alla combinazione di diversi fattori quali l’influenza russa (Mosca viene apertamente accusata del presunto tentativo di golpe in Montenegro), la Brexit e il referendum olandese sull’Ucraina, nonché le dichiarazioni di Trump sulla politica estera statunitense.

Il risultato di ciò, sempre secondo gli autori, è che “i Balcani occidentali sono diventati un posto molto più pericoloso”, mentre la credibilità dell’Unione Europea, soprattutto dopo la moratoria sull’allargamento imposta da Juncker, è rimasta intatta solo grazie al ruolo della Germania, che ha creato una sua politica indipendente verso l’area sud-orientale del continente.

Partendo quindi da questi presupposti, vengono sviluppate una serie di altre considerazioni, che per semplicità del lettore verranno riassunte nell’ordine in cui compaiono nel paper.

  • LE DIVISIONI ABBONDANO: in questo primo capitolo, grande attenzione viene data all’ascesa al potere di Aleksandar Vucic e alla sua promessa iniziale di avvicinarsi alla UE e trovare una soluzione accettabile per la Serbia sulla questione kosovara. In particolare il presidente serbo viene criticato per aver cercato il supporto della Russia, vista come un possibile appoggio nel caso in cui il progetto europeo dovesse continuare ad affondare. Mosca, dal canto suo, viene attaccata a causa dei suoi stretti rapporti con Milorad Dodik (presidente della Rep. Srpska), ossia il leader che assieme ai suoi più stretti collaboratori avrebbe “speso un decennio a cercare di distruggere le fragili strutture della Bosnia”. Sorprendentemente, però, nell’ambito della crisi del Paese viene anche riconosciuta una certa responsabilità alla comunità croata di Bosnia e, in misura minore, a quella musulmana. La responsabilità del Cremlino, comunque, secondo l’AC si estende ulteriormente al Kosovo, in cui viene accusato di aver realizzato “fake news” per aizzare i serbi contro gli albanesi, al Montenegro e, soprattutto, alla Macedonia. Proprio quest’ultima è l’oggetto di un lungo approfondimento, nel quale, viene elogiato il nuovo Primo Ministro Zoran Zaev, capace di spodestare il VRMO-DPMNE, ossia il partito dell’ex premier Gruevski, considerato troppo vicino alla Russia. Ciò che stupisce di più, però, è l’ammissione che anche in Kosovo il nazionalismo spinto rappresenti una preoccupazione, nonostante Pristina venga spesso rappresentata come un alleato di ferro degli USA e la dimostrazione più chiara del successo della politica estera americana nell’area.
  • COSA VUOLE LA RUSSIA? Si tratta del passaggio probabilmente più controverso dell’intero studio, in quanto, più che di un’analisi, assume i toni di un vero e proprio attacco nei confronti di Mosca. Questa, infatti, viene accusata di condurre una politica distruttiva incentrata sull’ottenimento di 3 obiettivi separati:
    1. Distrazione: ossia la creazione di confusione nell’area balcanica allo scopo di spostare il focus euro-atlantico dalle zone di maggiore interesse (come l’Ucraina) ai Balcani;
    2. Minaccia: destabilizzare scientemente l’ex-Jugoslavia, in quanto un’eventuale escalation (viene fatto esplicito riferimento ad una nuova guerra civile) rappresenterebbe appunto una minaccia diretta all’Europa;
    3. Precedente: mettere cioè in discussione i confini post-Dayton per modificare anche quelli della Crimea, del Donbass e delle Repubbliche Baltiche.

Come già avvenuto nel caso delle simulazioni della Rand e di altri think-tank su un’ipotetica invasione russa del Baltico, emerge qui l’idea che Mosca rappresenti ormai un chiaro nemico non solo dell’Occidente, ma anche delle stesse popolazioni destinate ad essere vittime della Sua politica estera. Proprio l’aspetto relativo alla volontà di queste nazioni assume una notevole importanza in quanto, contrastando parzialmente con quanto scritto nelle pagine precedenti, l’AC evidenza come “la popolazione della regione sa che non c’è futuro assieme alla Russia” che “rimane un attore relativamente debole nella regione”. Questi aspetti, quindi, vengono usati in quella che sembra essere a tutti gli effetti la riproposizione della missione universalistica americana per la liberazione dei popoli oppressi da regimi o influenze non democratiche.

  • SOTTO I RIFLETTORI: CORRUZIONE, NON “ODI ANTICHI”: abbandonando per un attimo il ruolo “malefico” di Mosca, in questa sezione l’accento viene messo sulle ragioni che hanno portato le diverse etnie a combattersi nel corso dei secoli. Secondo gli autori, la causa scatenante di questo fenomeno è da ricercare nella presenza di stati disfunzionali, corrotti e frutto di una scarsa esperienza nell’autogoverno. Conseguenza di ciò sarebbe l’affermazione costante, negli ultimi anni, di uomini forti, attorno ai quali si concentra l’intero potere istituzionale. A sostegno di tale tesi vengono portati i casi di Milo Đukanović (Montenegro), Hashim Thaçi (Kosovo) e Milorad Dodik (Rep. Sprska), ma anche di Aleksandar Vučić (Serbia), Dragan Ćović (Croati di Bosnia) e Bakir Izetbegović (comunità bosgnacca).

Il ragionamento, per quanto sensato, incontra però un grosso limite nel momento in cui ci si accorge che alcuni di questi “big men” sono stati e sono tutt’ora dei partner fondamentali per Washington e Bruxelles, nonché che la loro stessa ascesa al potere è stata fortemente caldeggiata dagli Stati Occidentali. Lo stesso procedimento è infatti attualmente in atto con Zoran Zaev, che sta lentamente sostituendo Gruevski nel ruolo di “uomo forte” della Macedonia. Infine, non va neppure dimenticato che buona parte della politica europea dell’ultimo secolo è stata, nel bene e nel male, dettata e plasmata da singoli leader carismatici o “illuminati”.

  • UNA SVEGLIA PER GLI STATI UNITI: partendo dall’assioma secondo cui i Balcani rappresentano il “ventre molle dell’Europa”, l’Atlantic Council ritiene che la chiave della sicurezza e di conseguenza dell’instabilità dell’area, sia rappresentata dalla Bosnia Erzegovina, la cui unità è messa a repentaglio da quello che viene definito “settarismo” (il nazionalismo). A questa considerazione vengono affiancati anche un approfondimento sulla cosiddetta “rotta balcanica” dell’immigrazione e una breve descrizione del fenomeno dell’estremismo islamico.Lo scopo è quello di evidenziare gli ambiti su cui la Russia (sempre lei) ha investito maggiormente per seminare discordia nella regione. Proprio in risposta a questo sforzo nemico, l’AC ritiene sia fondamentale che gli USA riprendano il proprio ruolo di stabilizzatori, il che sarebbe possibile attraverso 3 azioni potenzialmente in grado di mutare l’intero scenario locale:
  1. Stabilire una presenza militare permanente nell’Europa sud-orientale, partendo chiaramente dalla base di Bondsteel, già in grado di ospitare un contingente di 7000 uomini. Il tutto potrebbe essere facilitato dalla fine della missione KFOR, a cui dovrebbe seguire un crescente impegno militare statunitense nell’area. Come è facile immaginare, infatti, il Kosovo sarebbe ben felice di poter ospitare altri soldati statunitensi, mentre la popolazione serba non avrebbe altra scelta che affidarsi alle truppe straniere per veder garantita la propria sopravvivenza e permanenza. Un contingente “sostanzioso”, inoltre, garantirebbe gli attuali confini degli alleati e permetterebbe di accreditare gli USA come potenza realmente interessata alla difesa dello status quo. Secondo gli autori, inoltre, a ciò dovrebbe essere affiancata la proposta di fornire supporto agli “amici” nelle operazioni di controspionaggio, spingendoli magari proprio a richiedere un tale intervento.
  1. Perseguire uno “storico” riavvicinamento con la Serbia, ossia convincere Vučić ad annacquare i legami con Mosca e i media locali a dare “un’adeguata copertura mediatica” a quelli che sarebbero i risultati (positivi) di un avvicinamento agli USA. Quest’ultimo aspetto, in particolare, è interessante, in quanto evidenzia una parziale verità. Infatti, sebbene il Presidente sia in grado di influenzare pesantemente quotidiani e televisioni, non va dimenticato che una buona fetta dei media locali sono di proprietà straniera (soprattutto tedesca, americana e turca).
  1. Riguadagnare la reputazione statunitense di onesto intermediario, ossia sfruttare le debolezze europee per guadagnare terreno. Nella prima parte di questo paragrafo, infatti, viene ribadita l’attitudine (sbagliata) che ha portato l’Europa a credere che qualsiasi problema potesse essere risolto con la semplice promessa di entrare a far parte dell’unione, usando cioè una leva prettamente burocratica. Nella più classica versione dell’eccezionalismo statunitense, quindi, risulterebbe compito di Washington correggere la miopia di Bruxelles, soprattutto attraverso una diversa gestione del rapporto con gli uomini forti locali.
  • DALLA SICUREZZA ALLA PROSPERITÀ: l’ultimo capitolo, forse quello più politico e meno tecnico, può essere riassunto con una semplice frase: “dovrebbe essere reso chiaro ai Russi che stanno solo perdendo tempo e denaro cercando di spargere caos nella regione”.

Alla luce di quanto sopra, è ora possibile fare una serie di commenti tecnici sul paper. Il primo aspetto da portare all’attenzione è certamente che non si tratta di un lavoro qualitativamente interessante, quanto piuttosto di un manifesto programmatico che risponde ad una serie di esigenze.

La più importante è quella di dare una giustificazione al perseguimento di una politica anti-russa nei Balcani. Nonostante lo sforzo di inserire dei sondaggi relativi al supporto di cui godono gli USA nell’area, però, questa sembra essere motivata più da una chiara ostilità nei confronti del Cremlino unita ad una sorta di “fardello dell’uomo bianco” che da una reale paura delle popolazioni locali per quanto sia in grado di fare Mosca.

Inoltre, risulta anche peculiare il fatto che ad una presunta minaccia asimmetrica, l’Atlantic Council proponga di rispondere nel modo più convenzionale che gli USA conoscono, ossia mettendo sulla bilancia il peso delle proprie forze armate e della propria economia.

Oltre a ciò, emerge con chiarezza la sottovalutazione del pericolo rappresentato dall’estremismo islamico rafforzatosi lungo l’asse Bosnia-Sangiaccato-Kosovo-Albania, il che però non stupisce, in quanto il think tank gode di forte supporto proprio in alcuni dei paesi che hanno maggiormente investito per “reislamizzare” i Balcani. Questo “omissis” è particolarmente grave, in quanto si inserisce in quella diffusa tendenza a sottostimare il ruolo imperialista di alcuni stati musulmani per ragioni economiche e politiche.

Il terzo punto che colpisce è la totale assenza di fonti in lingua locale e la presenza di pochi riferimenti a studiosi o esperti provenienti dall’area. Se ciò è da un lato giustificato dall’oggettiva difficoltà del mondo accademico locale di realizzare opere di qualità, dall’altro finisce per limitare notevolmente le fonti e orientarle inevitabilmente in senso-filo occidentale, dato che solitamente i grandi network in lingua inglese non danno troppo spazio alle voci più critiche delle politiche euro-atlantiche.

Infine, sebbene vi siano numerosi riferimenti al ruolo complementare di USA e UE, il documento sembra tracciare piuttosto le linee guida per sostituire Bruxelles in loco, un’ambizione non esagerata visto che, come sottolineato in precedenza, a causa della debolezza italiana e del disinteresse francese, la politica europea nei Balcani si limita alle azioni tedesche e agli spunti individuali di Federica Mogherini.

Quanto sopra, sebbene non rifletta in pieno la linea dell’attuale amministrazione americana, deve rappresentare un campanello d’allarme per tutti quei paesi (Italia in primis) che hanno forti interessi nell’area e che rischierebbero seriamente di trovarsi “fuori dai giochi” qualora anche solo alcune delle linee guida proposte dovessero essere messe in pratica. In aggiunta a ciò, grande attenzione e cautela dovrebbe essere applicata anche alla tendenza di alcuni ambienti interventisti presenti fra i democratici e i conservatori americani a interpretare qualunque sfida geopolitica con il prisma dello scontro fra Est e Ovest, sia perché ci farebbe nuovamente finire sulla linea di fuoco, sia perché ci impedirebbe di prestare le dovute attenzioni ai competitors più attivi, come Turchia, monarchie del Golfo e Cina.

Foto: Reuters, EPA, KFOR e RT


=== 3 ===

http://ilpiccolo.gelocal.it/trieste/cronaca/2017/05/15/news/la-ricetta-choc-usa-i-confini-di-tito-da-ridisegnare-1.15340982

La ricetta choc Usa: «I confini di Tito da ridisegnare» 

L’analista Schindler sul New York Observer, quotidiano del genero e consigliere di Trump, vuole cancellare Dayton 

di Mauro Manzin, 15 maggio 2017


TIRANA Tirana strizza l’occhio al Kosovo per creare la Grande Albania, la Republika srpska non ha mai nascosto le sue ambizioni di diventare parte integrante della Serbia, in Bosnia-Erzegovina i croati chiedono di diventare entità come i serbi e i bosgnacchi. Insomma, tutti contro tutti. In mezzo un’Unione europea che rischia di fare la fine del vaso di coccio tra i due giganti mondiali d’acciaio: Usa e Russia. Lo scenario balcanico anche in vista del Summit di Trieste, prolungamento naturale del Processo di Berlino è decisamente oscuro e pieno di nubi.

A ulteriormente complicare le cose ci mette lo zampino anche la nuova amministrazione a stelle e striscie capitanata da Donald Trump. Il messaggio arriva chiaro dalle righe del New York Observer, il quotidiano è di proprietà di Jared Kushner, genero e consigliere del presidente Usa e reca la firma di John Schindler, esperto di difesa ed ex analista dell’agenzia per la sicurezza nazionale (Nsa) e riprese dal Delo di Lubiana. Ebbene, secondo Schindler, quanto sta succedendo ora nei Balcani altro non è se non il frutto del peccato mortale messo in atto dall’Occidente, Ue e Nato su tutti, che ha accettato le vecchie frontiere comuniste di Tito quali confini delle repubbliche nate sulle ceneri di quella che fu la Repubblica federativa socialista di Jugoslavia. Non è stato capito che quei confini, tra le repubbliche della Federativa, sostiene Schindler, altro non erano se non un capriccio dei funzionari comunisti e non rispecchiavano la realtà etnica del Paese.

Per l’analista americano la Ue e la Nato hanno con cocciutaggine predicato l’illusione di una convivenza interetnica che presupponesse che nella regione fosse possibile vivere nell’unità e nella fratellanza (guarda caso uno dei concetti fondamentali di Tito ndr.).

È una triste realtà, invece, obietta Schindler, che Tito ha preservato la Jugoslavia con una combinazione fatta di carisma personale, saggezza politica e di una sgradevole polizia segreta. L’Occidente, ribadisce l’analista Usa, ha con insuccesso cercato di mantenere i confini comunisti. In Bosnia e in Kosovo poi, continua Schindler, le minoranze che sono fuggite di fronte alla guerra non vogliono tornare nei loro luoghi d’origine. Forse per paura o forse per una sorta di particolarismo etnico. Sta di fatto che non tornano.

Quindi, e qui c’è veramente da aver paura, l’analista statunitense propone di ridisegnare i confini della ex Jugoslavia. Su tutto va, per Schindler, “rettificata” la Bosnia-Erzegovina permettendo che la Republika srspka si unisca alla Serbia e che l’Erzegovina occidentale si riunisca alla Croazia visto anche in quell’area la stragrande maggioranza dei cttadini ha già oggi il passaporto croato. Schindler definisce l’architettura istituzionale degli Accordi di Dayton del 1995 «grottesca» che impedisce il funzionamento di qualsivoglia istituzione statale, e, in effetti, la crisi politica e lo stallo istituzionale permanente a Sarajevo lo sta ampliamente dimostrando.

Ma non finisce qui. Schindler invita la Serbia a riconoscere il Kosovo non prima di aver ottenuto in cambio la regione di settentrionale (serba) e della valle di Preševo. L’analista poi giudica «irrevocabile» la futura unione di Kosovo e Albania nella cosiddetta Grande Albania che comprenderebbe però anche parti della Macedonia. Perché lasciare che ciò avvenga autonomamente e quindi con un conflitto e non pilotare meglio il tutto a livello di mediazione internazionale dando alla Russia lo status di Paese equivalente a quello degli altri attori occidentali? Come contropartita ci sarebbe l’ingresso nell’Ue dei nuovi Balcani occidentali che otterrebbero anche una buona iniezione di finanziamenti. Una compensazione che dovrebbe giungere soprattutto alla Macedonia che in questo processo avrebbe il ruolo di agnello sacrificale.

Diverso però è l’approccio russo. Jelena Ponomarjova, una dei principali esperti di Mosca per i Balcani sostiene che la crisi politica in Macedonia e l’idea di Grande Albania sono strumenti degli Usa per destabilizzare l’Europa e, contemporaneamente, per cercare di togliere l’area dall’influenza russa. Ponomarjova non esclude neppure una guerra civile in Macedonia che spezzerebbe il Paese in due.

Insomma, dipinto da Washington o da Mosca lo scenario balcanico minaccia nuovamente di grondare sangue. Sangue di innocenti nel nome della nuova Guerra fredda.



\n

(italiano / serbocroato)

Solidarietà / Solidarnost s palestinskim narodom

1) Zajednička deklaracija komunističkih i radničkih partija u znak solidarnosti s palestinskim narodom
2) SRP: A proposito del riconoscimento di Gerusalemme quale capitale di Israele / Povodom priznanja Jeruzalema za glavni grad Izraela
3) NKPJ: Stop zločinina nad narodom Palestine
4) Comitato Contro La Guerra Milano: PER IL RISPETTO DELLA CAUSA PALESTINESE


=== 1 ===

http://www.srp.hr/zajednicka-deklaracija-komunistickih-i-radnickih-partija-u-znak-solidarnosti-s-palestinskim-narodom/

Zajednička deklaracija komunističkih i radničkih partija u znak solidarnosti s palestinskim narodom

15. prosinca 2017.

Komunističke i radničke partije koje potpisuju ovu zajedničku deklaraciju:

1. Oštro osuđuju neprihvatljiv stav predsjednika SAD-a, Donalda Trumpa, putem kojeg SAD priznaju Jeruzalem kao glavni grad Izraela.

2. Ova odluka snažno potkopava pravednu borbu palestinskog naroda protiv izraelske okupacije i za stvaranje i priznanje palestinske države u granicama iz 1967. godine, s Istočnim Jeruzalemom kao glavnim gradom. Štoviše, ova odluka, koja predstavlja opasnu provokaciju protiv naroda Bliskog istoka, ide u smjeru povećanja sukoba u regiji radi omogućavanja američkih imperijalističkih planova.

3. EU i općenito vodstvo njenih država članica također snose odgovornosti za takvu odluku, budući da produbljuju svoje odnose s izraelskom državom u isto vrijeme kada izraelska država tlači i ubija palestinski narod.

4. Pozivamo radnike i sve narode svijeta da ojačaju svoju solidarnost s palestinskim narodom kako bi oslobodili tisuće političkih zatvorenika iz izraelskih zatvora; razbili zid sramote; prisilili na povlačenje izraelsku vojsku sa svih okupiranih područja od 1967. godine, uključujući i Golansku visoravan (Siriju) i farme Šeba (Libanon); okončaju sve blokade palestinskog naroda na Zapadnoj obali i Pojasu Gaze; kampanju za povratak palestinskih izbjeglica na svoja ognjišta, u temeljem relevantnih rezolucija UN-a; nastaviti borbu za priznavanje neovisne, suverene i održive palestinske države unutar granica 1967. s Istočnim Jeruzalemom kao glavnim gradom.

 

Komunistička partija Albanije
PADS, Alžir
Komunistička partija Australije
Partija rada Austrije
Komunistička partija Azerbajdžana
Progresivna tribina u Bahreinu
Komunistička partija Bangladeša
Komunistička partija Wallonije – Bruxelles
Radnička partija Belgije
Brazilska komunistička partija
Komunistička partija Brazila
Socijalistička radnička partija Hrvatske
AKEL
Komunistička partija Češke i Moravske
Komunistička partija u Danskoj
Komunistička partija Estonije
Komunistička partija Ekvadora
Komunistička partija Finske
Njemačka komunistička partija
Ujedinjena komunistička partija Gruzije
Komunistička partija Grčke
Mađarska radnička partija

Komunistička partija Indije
Komunistička partija Indije (marksista)
Partija Tudeh  Irana
Iračka komunistička partija
Komunistička partija Irske
Radnička partija Irske
Komunistička partija (Italija)
Socijalistički pokret Kazahstana
Korejska radnička partija

Socijalistička partija Latvije
Komunistička partija Luksemburga
Komunistička partija Malte
Komunistička partija Meksika
Narodna Socijalistička partija Meksika
Nova komunistička partija Nizozemske
Komunistička partija Norveške
Palestinska komunistička partija

Palestinska narodna partija

Paragvajska komunistička partija
Filipinski komunistička partija [PKP 1930]
Portugalska komunistička partija
Rumunjska Socijalistička partija

Komunistička partija Ruske Federacije
Ruska komunistička radnička partija

Savez komunista – KPSS
Komunistička partija Sovjetskog Saveza
Nova komunistička partija Jugoslavije
Partija komunista Srbije
Južnoafrička komunistička partija
Komunistička partija naroda Španjolske
Komunistička partija Šri Lanke
Sirijska komunistička partija
Komunistička partija Turske
Komunistička partija Ukrajine
Savez komunista u Ukrajini
Komunistička partija SAD


=== 2 ===

DICHIARAZIONE DEL PARTITO SOCIALISTA DEI LAVORATORI DELLA CROAZIA (SRP) 
A PROPOSITO DEL RICONOSCIMENTO DI GERUSALEMME QUALE CAPITALE DI ISRAELE

Il riconoscimento e la dichiarazione del presidente USA Donald Trump, per cui Gerusalemme sarebbe la capitale di Israele, secondo uno schema già noto e tradizionale di sostegno alla aggressiva politica israeliana, non conduce ad alcuna soluzione che soddisfi le parti in conflitto bensì intensifica la crisi nel Vicino Oriente.
Gli USA, con le loro attività nella zona menzionata, proseguono con una furia imperialista e sostengono vergognosamente il regime politico, logistico e militare che da decenni opprime il popolo palestinese, il quale per la sua lotta merita l\'appoggio di tutti gli individui progressisti e amanti della libertà. I grotteschi rapporti degli USA con il governo israeliano e con i regimi reazionari arabi che interloquiscono con il governo statunitense, mettono direttamente in discussione il diritto del popolo palestinese alla autodeterminazione con obiettivo la fondazione di uno Stato palestinese con Gerusalemme Est come capitale, in base alla Risoluzione ONU ed ai confini stabiliti prima del 4 giugno 1967, data in cui ebbe inizio l\'occupazione. Tale decisione calpesta tutte le vittime che il popolo palestinese ha sacrificato dall\'inizio del conflitto e porterà sicuramente a nuove impennate di violenza, di cui siamo già testimoni.
Il presidente americano, con i suoi fedeli alleati, chiarisce che non gli interessano la pace e la giustizia, bensì, deluso per la sconfitta dello Stato Islamico e dalla politica americana in Iraq e Siria, ostinatamente dimostra al mondo la continuità dell\'imperialismo americano con l\'interferenza non richiesta nella politica interna di paesi sovrani ovunque nel mondo.
SRP condanna con la massima decisione la politica imperialista degli USA e delle loro diramazioni nel mondo. Ci battiamo per la fine della occupazione fino alla creazione di uno Stato di Palestina con Gerusalemme Est capitale come base della coesistenza per il bene dei popoli arabo ed ebraico.

11 dicembre 2017
Kristofor Štokić a nome del SRP


ORIG.: http://www.srp.hr/izjava-srp-a-povodom-priznanja-jeruzalema-za-glavni-grad-izraela/

IZJAVA SRP-a POVODOM PRIZNANJA JERUZALEMA ZA GLAVNI GRAD IZRAELA

Priznanje i objava američkog predsjednika Donalda Trumpa da je Jeruzalem glavni grad Izraela, u već poznatoj i tradicionalnoj maniri podrške agresivnoj izraelskoj politici, ne dovodi do rješenja koje će zadovoljiti sukobljene strane, već produbljuje sukob na Bliskom Istoku.
SAD, u svojem djelovanju u navedenom području, nastavlja s imperijalističkim divljanjem i besramno podržava politički, logistički i vojni režim koji desetljećima ugnjetava palestinski narod koji u svojoj borbi zaslužuje podršku svih progresivnih i slobodoljubivih ljudi. Nakaradna suradnja SAD-a s izraelskom vladom i reakcionarnim arapskim režimima, koji surađuju s vladom SAD-a, direktno osporavaju pravo palestinskog naroda na samoopredjeljenje u vidu stvaranja palestinske države s Istočnim Jeruzalemom kao glavnim gradom, sukladno rezoluciji UN-a i u granicama utvrđenim prije 4. lipnja 1967. od kada traje okupacija. Ovakva odluka direktno je gaženje svih žrtava koje je palestinski narod podnio od početka sukoba i sigurno će dovesti do nove eskalacije nasilja, čemu smo već i svjedoci.
Američki predsjednik, sa svojim vjernim saveznicima, potvrđuje da mu nije stalo do mira i pravde, već, razočaran propašću Islamske države i uloge američke politike u Iraku i Siriji, nepomirljivo pokazuje svijetu kontinuitet američkog imperijalizma nepozvanim uplitanjem u unutrašnje politike suverenih država diljem svijeta.
SRP najenergičnije osuđuje imperijalističku politiku SAD-a i njegovih ekspozitura u svijetu. Zalažemo se za završetak okupacije te za formiranje palestinske države s Istočnim Jeruzalemom kao glavnim gradom kao temeljem suživota na dobrobit arapskog i židovskog naroda.

11. XII. 2017.

u ime SRP-a,
Kristofor Štokić


=== 3 ===

http://www.nkpj.org.rs/clanci-la/clanak_id=408.php

STOP ZLOČININA NAD NARODOM PALESTINE

Nova komunistička partija Jugoslavije izražava najoštriji protest povodom cinične odluke SAD-a da prizna Jerusalim kao glavni grad države Izrael.

Ovo je još jedan pokazatelj aktivne imperijalističke podrške Izraelu i njihovoj krvavoj politici nastavka okupacije Palestine, nasilja protiv palestinskog naroda, stotine ubistva civila, političkih progona, hapšenja i uskraćivanja elementarnih prava palestinskom narodu.

Potez aktuelnog predsednika Donalda Trampa vodi ceo region Bliskog istoka u pravcu jedne nove eskalacije sukoba i ratnih dejstava i direktno je u suprotnosti sa rezolucijom Saveta bezbednosti UN o statusu grada Jerusalima.

NKPJ polazi od jasnog stava koji je izrečen mnogo puta - postizanje pravičnog i održivog rešenja koje podrazumeva okonačanje okupacije Palestine od strane Izraela i uspostavljanje međunarodno priznate države Palestine u granicama od pre 4. juna 1967. godine sa Istočnim Jerusalimom kao svojim glavnim gradom, uz pravo na povratak palestinskih izbeglica i oslobađanje svih palestinskih političkih zatvorenika iz izraelskih zatvora. Ujedno zahtevamo priznanje Palestine kao punopravne članice UN-a!

Sekretarijat NKPJ, 08. 12. 2017.


=== 4 ===

https://comitatocontrolaguerramilano.wordpress.com/2017/12/12/per-il-rispetto-della-causa-palestinese/

Per il rispetto della causa palestinese

Il Comitato Contro La Guerra Milano si riconosce nel comunicato del PCPS (https://comitatocontrolaguerramilano.wordpress.com/2017/12/11/comunicato-del-pcps-comitato-palestinese-per-la-pace-e-la-solidarieta), membro del World Peace Council (Consiglio Mondiale per la Pace).

E’ dunque imbarazzante per noi vedere come, in occasione del presidio tenutosi a Milano il 9 dicembre contro la decisione degli Stati Uniti di riconoscere Gerusalemme come capitale di Israele, si possano mostrare le bandiere di presunti “eserciti liberi” addestrati proprio dagli USA e che hanno goduto del sostegno di guerrafondai come il senatore John McCain nonché del supporto di Israele, che ha curato nei propri campi ospedalieri, nel Golan occupato, i cosiddetti “ribelli siriani” feriti in battaglia.

Ciò costituisce una grave provocazione contro il codice di onestà e coerenza a cui dovrebbero ispirarsi tutti i sinceri progressisti che sono in difesa dell’emancipazione della Palestina.

A più riprese, dal 2013, la causa palestinese è stata strumentalizzata da organizzazioni vicine al Free Syrian Army, esercito mercenario formato nel 2011 per combattere il governo siriano, e i cui miliziani sono spesso confluiti tra le fila di al-Nusra, di ISIS e poi all’interno delle forze curde nel Nord della Siria, a seconda della convenienza strategica di fronte ai meriti ottenuti dall’Esercito Arabo Siriano nella lotta contro il terrorismo.

Permettere che certe bandiere compaiano ancora nelle mobilitazioni pro-palestinesi significa non voler comprendere che l’eventuale disgregazione di Paesi come la Siria, così come l’Iran, da parte dell’alleanza tra Stati Uniti, Israele e Arabia Saudita, sarebbe disastrosa per la stessa Palestina.

Le organizzazioni più coerenti, come il Fronte Popolare per la Liberazione della Palestina (FPLP), si sono espresse più volte sulla questione e sanno bene da che parte stare: con l’Asse della Resistenza, che comprende la Siria nella sua integrità e la rispettiva bandiera panaraba con le due stelle verdi.

Comitato Contro La Guerra Milano




\n

(srpskohrvatski / italiano)

Tribunale di guerra

1) Izjava Socijalističke Radničke Partije povodom donošenja pravomoćne presude BiH šestorki / Dichiarazione del SRP in occasione della sentenza definitiva contro i sei accusati per crimini di guerra in Bosnia-Erzegovina

2) Rusija je danas u Savetu bezbednosti UN ocenila da je Haški tribunal \"diskreditovao celu ideju međunarodne pravde / Al Consiglio di Sicurezza delle Nazioni Unite la Russia denuncia che il Tribunale dell\' Aia \"ha completamente discreditato l\'idea della giustizia internazionale\"

3) INTERVJU: Nikola Šainović
 

=== 1 ===

DICHIARAZIONE DEL PARTITO SOCIALISTA DEI LAVORATORI DI CROAZIA IN OCCASIONE DELLA SENTENZA DEFINITIVA CONTRO I SEI ACCUSATI PER CRIMINI DI GUERRA IN BOSNIA ED ERZEGOVINA

Non c\'è dubbio che il Tribunale internazionale per i crimini commessi sul territorio dell\'ex Jugoslavia durante il suo lavoro ha emesso anche decisioni condizionate politicamente. Non c\'è dubbio che questo Tribunale ha esercitato la giustizia, in relazione alle tre parti in causa nei crimini commessi, con il criterio dei \"due pesi e due misure\". È evidente che il Tribunale ha emesso alcune sentenze favorevoli alla parte croata ed è indiscutibile che molti dei crimini commessi non sono stati processati, il che significa che dopo le sentenze dei processi, durati per quasi un quarto di secolo, le vittime non sono state formalmente risarcite né puniti gli artefici.

In casi come questi non ci sono e non possono esserci parti soddisfatte e le loro lamentele sono naturali e comprensibili, ma l\'esplosione di rabbia dei media e delle istituzioni della Croazia, iniziata il 29 novembre, dopo la lettura della condanna dei 6 croati bosniaco-erzegovesi incriminati, mentre uno di loro si è tolto la vita pubblicamente e teatralmente, esula da ogni comportamento normale e civile.

Non abbiamo il diritto né la competenza per mettere in discussione le decisioni del Tribunale ed ancora meno per replicare come sta facendo la presidente croata, ma abbiamo il diritto ed il dovere di indicare e condannare gli aspetti risultanti, e questa unità quasi plebiscitaria della politica croata, fino ai più alti incarichi di governo, che vorrebbe amnistiare i sei condannati per crimini di guerra e celebrare loro e le loro azioni. Contemporaneamente, la stessa retorica è utilizzata da quasi tutti i media croati, con poche eccezioni.

Tale clima ad altro non serve che ad aizzare la pubblica opinione in una atmosfera di linciaggio, con esplicite minacce alla vita di quelli che vogliono esaminare tutto l\'insieme in modo critico – al che il Governo è rimasto indifferente e sordo.

Non vogliamo occuparci dei casi singolarmente, ma ci interessa il merito delle cose, e questo è che il Tribunale \"un attimo prima\" della sua fine ha confermato quello che sapevamo e sapevano sin dall\'inizio quelli aperti al dialogo – cioè che gli stessi vertici di governo di allora, con a capo il partito HDZ [fondato da Tudjman, ndt], dettero inizio e furono profondamente coinvolti nei fatti che si svolgevano in Bosnia ed Erzegovina, e che questa politica dura tuttora. La reazione collerica del governo croato, dei media e della pubblica opinione sulla questione che riguarda il vicino Stato non giova alla reputazione della Croazia, viceversa evidenzia il suo autismo politico.

Questo, assieme tante altre cose ben note, rafforza la conclusione per cui nelle guerre civili ci sono tante verità quante sono le parti in causa.

A Zagabria, 2 dicembre 2017
La Presidenza del SRP di Croazia


ORIG.: http://www.srp.hr/izjava-socijalisticke-radnicke-partije-povodom-donosenja-pravomocne-presude-bih-sestorki/

IZJAVA SOCIJALISTIČKE RADNIČKE PARTIJE POVODOM DONOŠENJA PRAVOMOĆNE PRESUDE BiH ŠESTORKI

Nije sporno da je Međunarodni sud za zločine počinjene na području bivše Jugoslavije tokom svog rada donosio i politički uvjetovane odluke. Nije sporno da je taj sud primjenjivao i nejednakomjerne kriterije u odnosu na učesnike triju strana u počinjenim zločinima. Nije sporno da je taj sud donio i neke vrlo povoljne odluke za hrvatsku kvotu u postupku, a najmanje je sporno da je ogromna količina počinjenih zločina ostala neprocesuirana, što znači da žrtve nisu formalno obeštećene, a počinioci kažnjeni, nakon suđenja koja su trajala skoro četvrt stoljeća.

U slučajevima poput ovoga, nema niti može biti zadovoljnih strana i njihovo lamentiranje je prirodno i razumljivo, ali erupcija bijesa koja je 29. novembra krenula u hrvatskim medijima i institucijama, nakon što je tokom čitanja presuda zadnjoj grupi haških optuženika, šestorici bosansko-hercegovačkih Hrvata, u javnom nastupu na teatralan način jedan od pravomoćno osuđenih sam sebi oduzeo život, izvan je uzanci normalnog i civiliziranog ponašanja.

Nemamo pravo ni kompetencije da propitujemo odluku suda, a još manje da sudu dociramo kao što to čini hrvatska predsjednica, ali imamo pravo i dužnost da ukažemo i osudimo nastale pojave, a to je skoro pa plebiscitarno jedinstvo hrvatske politike i najviših vlasti u pokušaju amnestiranja „šestorke“ pravomoćno osuđene za ratne zločine i uzdizanje njih i njihovih djela. Istovremeno, s istom retorikom krenuli su i gotovo svi mediji u Hrvatskoj, uz nekolicinu izuzetaka.

Takva klima bila je samo podsticaj naelektriziranoj ulici da pokrene atmosferu linča s eksplicitnim prijetnjama prema životu onih koji su imali potrebu da kritički sagledaju ukupnost stvari – na što je vlast ostala indiferentna i gluha.

Mi se ne želimo baviti pojedinim slučajevima, već nam je bitan meritum stvari, a to je da je sud u svojoj završnici, „tik pred ciljem“, potvrdio ono što smo znali od početka, ali i drugi slobodnomisleći pojedinci – da je sam tadašnji vrh hrvatske države, s HDZ-om na čelu, inicirao i bio duboko involviran u procese koji su se odvijali u Bosni i Hercegovini i ta politika traje i danas. Kolerično reagiranje hrvatskih vlasti, medija i ulice, koje se odnosi na predmet iz susjedne države, neće doprinijeti ugledu Hrvatske, nego naprotiv – podcrtava njen politički autizam.

To, uz sva ostala saznanja, potkrepljuje stav da u građanskim ratovima ima onoliko istina koliko je strana u njima.

U Zagrebu, 2. XII. 2017.
Predsjedništvo Socijalističke radničke partije Hrvatske


=== 2 ===

Russia: Chi sono i colpevoli dei feroci crimini commessi contro i serbi
Al Consiglio di Sicurezza delle Nazioni Unite la Russia denuncia che il Tribunale dell\' Aia \"ha completamente discreditato l\'idea della giustizia internazionale\"

http://mondo.rs/a1062822/Info/Srbija/Rusija-zlocini-nad-Srbima-Haski-Tribunal.html

Rusija: Ko je kriv za varvarske zločine nad Srbima

Autor: MONDO/Agencije
Rusija je danas u Savetu bezbednosti UN ocenila da je Haški tribunal \"diskreditovao celu ideju međunarodne pravde\".
06.12.2017.

Na sednici o poslednjem izveštaju o radu Tribunala, ruski ambasador rekao je da je taj sud primenjivao \"dvostruke aršine\" u svom radu jer niko nije osuđen za \"varvarske\" zločine nad Srbima.

Rusija je ocenila da je Tribunal \"potkopao napore\" da se u bivšoj Jugoslaviji \"uspostavi mir postizanjem pravde\" time što su njegove presude izazivale nove sporove među državama i narodima u regionu.

\"Tribunal će ostati zabeležen u istoriji kao sud koji je Vojislava Šešelja držao 11 godina u pritvoru\", kazao je zastupnik Rusije.

Prema njegovim rečima, Tribunal nije optuženima pružao primerenu zdravstvenu negu, sve vreme tvrdeći suprotno.

Ruski ambasador rekao je da je bivši predsednik Srbije Slobodan Milošević 2006. umro u pritvoru, pošto je sud odbio da ga pusti na lečenje u Rusiju.

\"Ljudi nisu mogli biti lečeni u Rusiji, uprkos našim garancijama\", rekao je ruski predstavnik, aludirajući i na generala Ratka Mladića, koga Tribunal, takođe, nije pustio na lečenje u Rusiju.

Rusija je podvukla i da samoubistvo Slobodana Praljka u sudnici Haškog tribunala prošle srede, dovodi u pitanje bezbednosne procedure u tom sudu.


=== 3 ===

http://www.kurir.rs/vesti/politika/2955375/hag-mi-nudio-promenu-identiteta-ako-optuzim-milosevica-sokantna-ispovest-nikole-sainovica

INTERVJU NEDELJE

HAG MI NUDIO PROMENU IDENTITETA AKO OPTUŽIM MILOŠEVIĆA: Šokantna ispovest Nikole Šainovića!

Razgovarao Boban Karović
POLITIKA 10.12.2017.

Ponudili su da svedočim protiv Miloševića i da onda „nestanem“, da se moja porodica i ja sklonimo u neku zemlju po izboru, da dobijem novi identitet... Očekivali su da ću to da prihvatim, a ja to nisam ni uzimao u razmatranje. Milošević zaslužuje spomenik u Beogradu. On je veliki državnik iz teškog vremena, ogromna je njegova uloga u odbrani interesa srpskog naroda
Nikola Šainović, bivši premijer Srbije i potpredsednik vlade Jugoslavije, iz Haga se vratio pre dve godine i taj dan, kako kaže u intervjuu za Kurir, slavi kao novi rođendan.

Ovih dana je izabran za člana najvišeg rukovodstva SPS, ali ističe da ne vidi sebe u parlamentu i Vladi, već da će se angažovati u rešavanju sudbine RTB „Bor“. Uz to, nastaviće da mladima govori o onome što je naša država prošla burnih devedesetih.
- Mi, učesnici svega toga, dužni smo da mladim generacijama kažemo celu težinu drame kroz koju smo prošli. Naravno, uvek uz vođenje računa o žrtvama, istorijskim elementima i o neizazivanju novih konflikata. Ključno je da govorimo istinu i da idemo ka pomirenju - kaže Šainović. On za Kurir otkriva i kako su izgledali njegovi haški susreti sa Slobodanom Miloševićem, kakvu ponudu je dobio od Haga, ali se priseća i kako su devedesetih izgledali susreti s američkom državnom sekretarkom Madlen Olbrajt.

Na čiji predlog ste izabrani u vrh SPS?
- Ivica Dačić je predložio Glavnom odboru, koji je to jednoglasno prihvatio. Meni je drago, jer je to poštovanje od onih koji su meni najdraži - moji drugovi. To je pažnja prema jednom dugogodišnjem radu i naporu.

Neki su se pobunili i kritikovali vaše ponovno političko angažovanje nakon povratka iz Haga?
- Hag je međunarodni sud. Sa svim svojim manama. On me je optužio, ja sam pred sud izašao. Branio sam se koliko god sam znao i umeo. Sud je odlučio svoje, nigde mi nije zabranjeno ljudsko pravo na resocijalizaciju, koja podrazumeva i političko delovanje. Niko nema selektivno pravo da zatvara usta bilo kome.

Da li Dačić sluša savete stare garde socijalista?
- Dačić je vrlo dostupan za razgovor. Posebno cenim njegov napor da sačuva partiju u vremenu kad je sve bilo predodređeno i organizovano da partija nestane. To ne sme da se zaboravi. Pozivam svoju generaciju članova SPS da pomognu borbi stranke u jačanju međunarodnog položaja Srbije, koji se postiže, pre svega, jačanjem unutrašnje stabilnosti i delovanjem prema svetu na bazi naših starih dubokih ubeđenja.

Jeste li se privikli na slobodu nakon povratka iz Haga?
- Sad već mogu da kažem da jesam. Obeležio sam drugi rođendan, taj povratak računam kao rođendan. Nije nimalo bilo jednostavno 12 godina živeti u izolaciji, i to pod strahovitim optužbama i pritiscima. Ljudi me obično pitaju kakav je zatvor. Zatvor je u Hagu manji problem. Problem je sud. U zatvoru znate neka pravila, dok ih na sudu ne znate. Ja sam to obeležio sa tri N - neizvesnost, nesigurnost i nemoć. To je strahoviti psihološki pritisak koji ne može da ne ostavi trag. Ali, evo, sloboda je lek, kao i porodica i drugovi. Takođe, polako se vraćam i u svoju profesionalnu sferu, nikada se nisam odvojio od rudarstva, metalurgije i energetike... Pokušavam da malo pomognem u rešavanju sudbine RTB „Bor“.

Koliko vam je bilo teško po povratku iz zatvora?
- Ilustrovaću vam - vežbao sam da sam prođem pešice preko Terazija. Godinu dana mi je trebalo da neke za ljude obične stvari i meni postanu obične.

Haški tribunal je završio s radom ovog meseca. Kako biste oceniti njegov rad?
- Ogromna ratna drama na prostoru bivše Jugoslavije donela je ogromne nepravde i ogromnu glad za pravdom. Haški tribunal je na to trebalo da odgovori. Imao je istorijsku šansu za to, ali mislim da je nije na pravi način iskoristio. Umesto da odabere poznati pravni mehanizam, on je izmislio svoj, koji ga je odveo u selektivnu pravdu i kod tuženja i kod suđenja, i kod primene od slučaja do slučaja... A selektivna pravda odmah asocira na nepravdu. On nije doneo efikasnu pravdu. Bilo bi najbolje da je Hag sve žrtve na prostoru Jugoslavije tretirao kao jednu oštećenu stranu, a sve odgovorne stavio na jednu optuženičku klupu i sudio im ravnopravno.

Hrvatski general Slobodan Praljak se, pred kamerama i sudijama, ubio nakon osuđujuće presude. Kako vidite taj čin?
- On mi je bio sused u Hagu. Znam ga godinama, to je čovek duboko posvećen svojim ubeđenjima. Bio sam tamo kada mu je izrečena prvostepena presuda, on je bio duboko nezadovoljan, nije mogao da se pomiri s tim da je zločinac... Bilo mi je predvidivo da će napraviti jedan dramatičan gest protivljenja ako mu se potvrdi presuda, ali nisam očekivao ovako nešto. Pitaju se kako je uneo otrov... Pustite tehnička pitanja. Kako je mogao to da odluči? Kad takav čovek donese takvu odluku, on će je i izvršiti. To je treće samoubistvo u Hagu, to sud nosi kao deo svog nasleđa.

O čemu ste razgovarali s njim?
- Haški način komunikacije podrazumeva da prvo ustanovite pitanja o kojima ne možete da razgovarate jer se ne slažete potpuno. Kad to ustanovite, onda možete o svemu. Razgovarali smo o istoriji, tehničkim pitanjima, porodičnim problemima...

Vi ste jedan od retkih koji za sebe govori da nije baš nevin robijao?
- Kad je čovek na odgovornom položaju, odgovoran je i za dobro i za zlo. Desila su se ogromna stradanja, velike žrtve na svim stranama i, nažalost, neki naši ljudi su počinili zločine. Nekima je suđeno, nekima neće biti suđeno. Svestan sam da neko to mora da plati. Palo je na mene i ja nosim taj deo tereta. Nije sve bilo onako kako me je osudio sud, ali nije da nisu mogli da me osude.

Šta vam je nudio haški tužilac?
- Ponudili su mi da svedočim protiv Slobodana Miloševića i da onda „nestanem“, da se moja porodica i ja sklonimo u neku zemlju po izboru, da dobijem novi identitet... Očekivali su da ću to da prihvatim, a ja to nisam ni uzimao u razmatranje. Smatrao sam da nemam pravo da se sklonim. A pretnja, ako ne prihvatim, bila je - doživotna robija. Međutim, mislio sam da je ta alternativa gora doživotna robija.

Kako su izgledali vaši haški susreti i razgovori s Miloševićem?
- Mi smo bili dugo bliski i ranije, znali smo se još dok je on radio u banci. On me je u Hagu stavio na spisak svojih svedoka, a pošto se sam branio, to smo koristili da se srećemo češće, radi konsultacija. Bio je potpuno posvećen odbrani i svom nastupu u sudnici. Osim o tome, razgovarali smo i o zdravlju, porodici... Poslednji put smo se videli prilikom mog puštanja na privremenu slobodu, kad mi je rekao da me u to vreme neće pozivati za svedoka. Kazao je: „Videćemo se posle.“ Nažalost, on je umro u međuvremenu..

S vremena na vreme se aktuelizuje pitanje njegove smrti u Hagu... Je li on ubijen, kako to neki tvrde?
- Objavljena je knjiga dr Vukašina Andrića, koji je bio njegov lekar, i sada je poznat ceo Miloševićev zdravstveni dosije. Tu ima veoma dramatičnih upozorenja da je Miloševićevo zdravlje bilo ugroženo neadekvatnim lečenjem. Sud ga je pritiskao da se odrekne da se sam brani i taj pritisak se odrazio i na odlaganje njegovog lečenja, što nije smelo da se desi.

Oštra je polemika i o predlogu za podizanje spomenika Miloševiću u Beogradu.
- Da li će se podići spomenik je uvek političko pitanje, a ja lično mislim da on to zaslužuje. Milošević je veliki državnik iz teškog vremena, ostavio je trag u istoriji koji različiti ljudi vide na različite načine, ogromna je njegova državnička uloga u odbrani interesa srpskog naroda...

Presuda Ratku Mladiću, odnosno fusnota iz tog dokumenta, pokazala je da Milošević nije bio član udruženog zločinačkog poduhvata u BiH. Kako to vidite?
- Ta fusnota prvo razbija krajnje pojednostavljeno tumačenje da se cela jugoslovenska drama objašnjava Miloševićem. Zatim, ta fusnota pokazuje da je borba i potreba za državnošću i slobodom srpskog naroda u Bosni autentično njihova. Drama i zločini koji su se tu desili su odvojeni od onoga što je bila uloga Srbije. A uloga Srbije je bila samo da im pomogne u borbi za slobodu.

Hrvatski predsednik Franjo Tuđman, međutim, jeste bio kreator zločinačkog poduhvata u Bosni?
- Tuđman je imao jedan jedinstveni poduhvat, koji obuhvata i Bosnu i Hrvatsku i definisanje Herceg-Bosne i progon Srba iz Hrvatske. U haškoj dokumentaciji je to očigledno, jer je on za sobom ostavio sve snimljeno i zabeleženo. A za Miloševića se ne može vezati ideja o velikoj Srbiji. I haški tužilac Džefri Najs je u sudnici, pred živim Miloševićem, povukao optužnicu za veliku Srbiju.

Da li vas je iznenadila doživotna robija za Mladića?
- Nije me, nažalost, iznenadila, jer su neke prethodne presude presudile sve elemente koji su se našli i u Mladićevoj presudi. Ne znam dovoljno srebreničku dramu, te ne mogu da sudim o tome. Međutim, u presudi se ne vidi direktna Mladićeva odgovornost. Srebrenica je veliki zločin, ali i u tim prethodnim presudama piše da su taj zločin izvršili delovi vojske i delovi MUP. Dakle, ni vojska kao celina, ni MUP kao celina, pogotovo ne Republika Srpska i srpski narod. Zato u oceni Srebrenice ne treba da budemo gori Hag od Haga. Dovoljan je jedan Hag.

Zašto Srbija nikako ne može da reši pitanje Kosova? Vi ste i devedesetih to pokušavali...
- Devedesetih smo imali jednu dramatično nepovoljnu međunarodnu situaciju za nas - nemamo Rusiju na političkoj sceni. Odnosno, još gore, imamo Rusiju koja glasa ili se uzdržava za sve ono nepovoljno - od sankcija do Haškog tribunala. Danas se ta pozicija razlikuje za celog jednog Putina i za novu poziciju Rusije. Milošević je 1998, posle naše antiterorističke operacije, otišao kod Jeljcina za podršku da možemo da kažemo da je uspostavljen mir, koji želimo da se međunarodno potvrdi. Od njega je pak dobio zahtev da prihvati Misiju OEBS i Vokera. Ova Rusija je sada drugačija.

A šta sad s Kosovom?
- Ovde je sada ključno pitanje vojne neutralnosti, pa tek onda druga pitanja poput suvereniteta, svetinja... Put ka EU treba usmeriti ka modelu onih zemalja koje su deo Unije, a vojno su neutralne. To je ključno kako bi prestala borba za vojnu dominaciju nad Srbijom. Onda se kosovskom pitanju pristupa kao pitanju stabilnosti na Balkanu, a ne kao oružju koje velike sile koriste za ostvarivanje svoje dominacije. Očigledno je da nas Zapad putem Kosova pritiska..

Ali čekajte, Milošević je nudio predsedniku SAD Klintonu da Srbija uđe u NATO, a da zauzvrat Kosovo dobije autonomiju, bez nezavisnosti?
- Krajem devedesetih smo bili svesni da je Amerika toliko pritisla pitanje Kosova, a da mi nemamo nikakvu odstupnicu, zaleđinu, saveznika... Ta ponuda je bila krajnji pokušaj da sačuvamo Kosovo u sastavu Srbije. Milan Milutinović je to preneo američkom diplomati Kristoferu Hilu, koji mu odgovara: „To sad nije tema.“

Vi ste 1999. učestvovali u pregovorima u Rambujeu kako bi se kosovska kriza rešila mirnim putem. Zašto je zapravo to propalo?
- Svaki pokušaj da se otvori neki dijalog sa albanskom stranom je slomljen novim pritiskom na vojno pitanje, vojno prisustvo... Na kraju smo dobili dokument koji je podrazumevao okupaciju cele Jugoslavije - da dolaze snage NATO, da njihovi vojnici nose oružje po svom nahođenju, da mogu da liše slobode koga oni hoće i da ga izvedu pred odgovarajućeg službenika. Klasična okupaciona ponuda za koju su znali da ćemo odbiti. A pošto smo odbili - evo bombardovanje. To su otvoreno govorili. Najtvrđi „savet“ nam je saopštila američka državna sekretarka Madlen Olbrajt, i to na srpskom jeziku. Rekla je da je jedini spas srpskog naroda da prihvati to iz Rambujea. To je bila direktna pretnja.

Po čemu pamtite Olbrajtovu?
- Bila je u Rambujeu tri dana, što je ogromno angažovanje za jednog državnog sekretara. Ona je smrknuta, žena ledenih očiju, govori brutalno....

---

Milošević znao šta ga čeka
SPASAO BULATOVIĆA HAGA

Milošević je krajem devedesetih znao da ga čeka Hag?
- Mi smo bili svesni da se moramo odupreti nekim stvarima. A kad se odupremo, onda nam preti Hag. On je bio potpuno svestan šta sledi. I Momir Bulatović je, kao predsednik savezne vlade, leta 1998. predlagao neko svoje angažovanje u vezi sa Kosovom. Milošević je rekao: „Momo, nemoj ti u to da se uključuješ, jer mi koji se bavimo Kosovom završićemo u Hagu, sa mnom na čelu.“ Eto, recimo, da ga je spasao Haga.

---

O dejtonskoj Bosni i Hercegovini
BOLJE KOMPLIKOVANO FUNKCIONISANJE NEGO RAT

Sprovodili ste Dejtonski mirovni sporazum. Da li on funkcioniše u praksi?
- Bosni veliku štetu nanose oni koji olako pričaju o nekom mogućem „Dejtonu 2“. To su mnogo neozbiljne stvari. Ovo je ozbiljan međunarodni sporazum i treba ga čuvati. Svaka ideja o prepravci tog sporazuma je opasna. Dejtonska BiH funkcioniše. Funkcionisanje je komplikovano, ali to je mnogo lakše nego rat.

U Dejtonu se odlučivalo o Bosni, ali je izaslanik SAD Voren Kristofer želeo tada da s Miloševićem reši i pitanje Kosova?
- Amerikanci su mu, pre rasprave o Bosni, ponudili da se reši i Kosovo. On je pitao kako. Rekli su mu da iz zapadne Slavonije potpuno treba da se povučemo do kraja 1996, a do kraja 1997. s Kosova. Milošević je rekao da o tome nema razgovora, na šta su Amerikanci odgovorili da onda nema ni razgovora o Bosni. Milošević na to kaže: „Nek nema.“ I naredi da se delegacija spremi za povlačenje. Onda su Amerikanci rekli da će se ipak govoriti samo o Bosni.



\n


Fascismo e antifascismo dei padroni

1) Antifascismo padronale: Quant’è fasullo l’antifascismo recitato dal Pd (Contropiano)
2) Fascismo padronale: Un’altra piccola storia ignobile di servi e servizi (Militant Blog)


Sulla responsabilità del PD nella instaurazione di un regime neonazista in Ucraina si veda ad esempio:
https://www.cnj.it/documentazione/ucraina.htm#pittella
Sulla responsabilità del PD nello smantellamento del Memoriale delle vittime italiane ad Auschwitz si veda ad esempio:
https://www.cnj.it/INIZIATIVE/Auschwitz.htm#franceschini2015
Sulla astensione dell\'Italia a governo PD alla votazione delle Risoluzioni ONU sul neonazismo si vedano ad esempio:
https://it.groups.yahoo.com/neo/groups/crj-mailinglist/conversations/messages/8796
https://it.groups.yahoo.com/neo/groups/crj-mailinglist/conversations/messages/8183


=== 1 ===

http://contropiano.org/news/politica-news/2017/12/10/quante-fasullo-lantifascismo-recitato-dal-pd-098618

Quant’è fasullo l’antifascismo recitato dal Pd

di Redazione Contropiano, 10 dicembre 2017

“Il fascismo c’è ancora? C’è, esso si annida nei centri studi e nei consigli di amministrazione delle banche e della grande industria (e.. delle multinazionali), nelle cattedre universitarie, nelle aule dei tribunali……”.
“Ha il viso della conservazione (e.. dello sfruttamento..) affinché il poco fascismo visibile mascheri meglio il molto fascismo invisibile…“

Franco Fortini, commentando il film documento “Allarmi siam fascisti..” (1962)

Che la gente scenda in piazza contro il fascismo è un bene. Semmai il problema è che lo si fa troppo poco, in modo occasionale, solo quando dall’alto arriva l’invito a farlo.

Peggio ancora. In Italia vendiamo ogni giorno che ai fascisti dichiarati è consentito di tutto, mentre agli antifascisti veri che contrastano il tentativo dei fascisti di infiltrarsi nei quartieri e nelle scuole lo Stato riserva abitualmente manganellate, cariche, denunce, arresti, fogli di via…

C’era insomma – e fin da subito – puzza di imbroglio nella “chiamata antifascista” arrivata dal Pd e dai vertici istituzionali.

Certo, il gruppetto di skinhead veneti in trasferta a Como solo per intimidire un’associazione (cattolica, peraltro) impegnata nell’accoglienza ai migranti meritava risposte all’altezza. Sia di massa che istituzionali.

Purtroppo, agli studenti antifascisti comaschi è stato vietato di manifestare in corteo. Il che appare quantomeno singolare. Dà insomma la sensazione che il Pd doveva avere il monopolio del tema…

Certo, gli episodi di provocazione o aperta aggressione neofascista sono numerosi e sempre più frequente.

Ma c’è qualcosa che non convince…

Le manifestazioni e i cortei sono un modo della “società civile” di richiamare l’attenzione dei governanti su certi temi. Si manifesta contro la riforma delle pensioni (con molti ostacoli polizieschi) per pretendere che il governo smetta di allungare l’età pensionabile e di ridurre gli assegni. Si manifesta contro il razzismo e per i diritti ai migranti. Si manifesta per l’occupazione e contro i licenziamenti (sempre più ostacolati dalle “forze dell’ordine”). E si manifesta contro i fascisti che ci sono, qui e ora, non soltanto contro una parola infame.

In tutti i casi è una parte di popolo che fa vedere di non essere d’accordo col potere, col suo modo di affrontare e risolvere i più vari problemi.

In piazza, ieri, si sono presentati ministri in carica, segretari di partiti di governo, alte cariche istituzionali, oltre a molta gente che aveva molte ragioni per manifestare contro i fascisti. Comprendiamo le persone, ma i governanti perché?

Se un ministro – o il segretario del partito principale del governo – vuol far vedere di essere davvero preoccupato per il pericolo rappresentato dai fascisti ha tutti i poteri per agire e risolvere il problema.

Ci sono infatti numerose leggi che vietano la ricostituzione del partito fascista, che definiscono reato l’apologia di fascismo, che permettono insomma di confinare le nostalgie mussoliniane alle cantine maleodoranti da cui certi esseri provano a venir fuori. I ministri agiscono contro i pericoli, non manifestano per dire che ci sono.

E invece no. Il governo, lo Stato, il partito principale del governo, la Rai (che è statale), i grandi media mainstream, fa anni rifocillano amorosamente le scarse milizie fasciste attive in questo paese. Invece di reprimerle – come Costituzione e leggi prescrivono – le coccolano, le giustificano, le portano in televisione a spiegare cosa vogliono fare e come, ne condividono le pulsioni razziste e le propongono come accordi internazionali con qualche milizia libica “di fiducia”.

E poi lamentano che il fenomeno cresce, conquista (scarso, ma comunque troppo) consenso.

O sono scemi, o mentono. E a noi non sembrano davvero scemi…

E allora la conclusione può essere soltanto una. La manifestazione di ieri – al netto della brava gente che vi ha partecipato perché preoccupata – è uno spot elettorale di una classe dirigente in affanno, che sente avvicinarsi il momento della propria individuale defenestrazione. 

L’ha lanciata, come idea, quello stesso Walter Veltroni che da sindaco ha regalato a CasaPound un palazzo nel centro di Roma. Ha fatto le sue brave dichiarazioni il ministro che per primo avrebbe dovuto attivare gli anticorpi antifascisti istituzionali, ossia quel Marco Minniti che invece – come ministro ora, come delegato al controllo dei servizi segreti prima (con Renzi premier) – accettava e accetta senza fiatare relazioni semestrali dei Servizi come questa, del 2016, che così descrivevano le attività della microgalassia neofascista:

“Il quadro della destra radicale ha continuato ad evidenziare divisioni interne e dinamiche competitive, che hanno precluso una più incisiva azione comune, nonostante l’esistenza di alcuni condivisi orientamenti sulle tematiche di maggiore attualità. 

Le formazioni più rappresentative, che ambiscono a un accreditamento elettorale, hanno incentrato l’attività propagandistica, rivolta soprattutto ai contesti giovanili e alle fasce sociali più disagiate, su argomenti di richiamo come la sicurezza nelle periferie degradate dei centri urbani, le problematiche economico-abitative “degli italiani” e l’occupazione, nonché la critica nei confronti del sistema bancario e dell’Unione Europea. 

In particolare l’emergenza migratoria, ritenuta tra i temi più remunerativi in termini di visibilità e consensi, ha ricoperto un ruolo centrale nelle strategie politiche delle principali organizzazioni che, nel tentativo di cavalcare in modo strumentale il fenomeno, facendo leva sul malessere della popolazione maggiormente colpita dalla congiuntura economica e dalla contrazione del welfare, hanno sviluppato un’articolata campagna propagandistica e contestativa (manifestazioni, presidi, attacchinaggi, flash mob) contro migranti e strutture pubbliche e private destinate all’accoglienza, influenzando indirettamente anche la costituzione di “comitati cittadini” di protesta. 

Dei “bravi ragazzi”, insomma, “impegnati nel sociale” (certo, un tantino strumentalmente) per soffiare sul fuoco delle difficoltà economiche e trasformarle in guerra tra poveri.

Sono utili, indubbiamente. Per questo i ministri “manifestano” con una faccia, e li promuovono con un’altra. Per questo, questi ministri e questo partito “Ha il viso della conservazione (e.. dello sfruttamento..) affinché il poco fascismo visibile mascheri meglio il molto fascismo invisibile…“



=== 2 ===

http://www.militant-blog.org/?p=14966

Un’altra piccola storia ignobile di servi e servizi

da Militant Blog, 13 dicembre 2017

Che i fascisti fossero manipolati dello stato è cosa nota, almeno tra i compagni, ma che a confermarlo siano loro stessi rappresenta davvero una divertente novità. Poche ore fa Repubblica ha pubblicato ( http://roma.repubblica.it/cronaca/2017/12/13/news/fiore_servizi_dietro_militia_casapound_e_con_la_lega_ci_ha_lavorato_delle_chiaie_-183971971/ ) alcuni stralci delle intercettazioni del 2014 di Roberto Fiore nell’ambito dell’inchiesta sui cosiddetti “Banglatour”. Il capo di FN parlando di Maurizio Boccacci ha definito il camerata testualmente, un uomo “a libro paga dei servizi”, mentre Alessio Costantini (fino a qualche settimana fa leader romano di FN) definiva lo stesso Boccacci, Castellino e il sempiterno Delle Chiaie “un gruppo di merde”. A rendere la cosa ancora più interessante è che tutti i protagonisti di questa vicenda si sono poi ritrovati dopo qualche anno riuniti dentro “Roma ai Romani” nel tentativo di rilanciare FN sulla piazza romana. Fiore, Boccacci e Castellino avevano addirittura sottoscritto con sprezzo del ridicolo un “patto d’acciaio” con tanto di foto e comunicato sui social ( http://www.fascinazione.info/2017/09/il-patto-boccaccicastellino-fiore.html ), un sodalizio talmente “forte” da andare in pezzi dopo solo qualche settimana spingendo Boccacci a ritirarsi a vita privata ( http://www.fascinazione.info/2017/11/dopo-il-blitz-montecitorio-boccacci.html?m=1 ) accusando Fiore di essere un pavido. E così finisce un’altra piccola storia ignobile di servi e servizi.





\n

Potkategorije

Jugoinfo

Voce jugoslava / Jugoslavenski glas