Informazione
5) Pro-memoria: The Helsinki Final Statement on the issue of "Non-intervention in internal affairs"
In the late 1990s NATO dropped bombs and supported armed insurgencies in Yugoslavia while insisting that its motives were purely humanitarian and that its only goal was peace. However, George Szamuely argues that NATO interventions actually prolonged conflicts, heightened enmity, increased casualties, and fueled demands for more interventions.
Eschewing the one-sided approach adopted by previous works on the Yugoslavian crisis, Szamuely offers a broad overview of the conflict, its role in the rise of NATO’s authority, and its influence on Western policy on the Balkans. His timely, judicious, and accessible study sheds new light on the roots of the contemporary doctrine of humanitarian intervention.
“This book is an important reanalysis of the propaganda and self-serving deceptions that were used by NATO governments and major human rights organizations during the Yugoslav conflicts.”
(Robert M. Hayden University of Pittsburgh)
About the Author
George Szamuely is a senior research fellow in the Global Policy Institute at London Metropolitan University. He has worked as an editor and editorial writer at the Times(UK), the Times Literary Supplement, and the National Law Journal.
Објављено 5. фебруар 2014. | Од СУБНОР
АГРЕСОРИ ЗА ПАМЋЕЊЕ
У Тимочкој крајини, у Неготину, борачка организација се припрема да на достојан начин обележи петнаестогодишњицу мучке агресије НАТО трупа на нашу земљу.
Према плану, који је под председништвом Драгољуба Филиповића усвојио Општински одбор СУБНОР-а, организоваће се низ манифестација да се не заборави недело агресора током бомбардовања 1999.године.
Предвиђена је, поред осталог, изложба ликовних и литералних радова ученика месних основних школа, а посебно трибина о последицама ракетирања и уопште о светској ситуацији – о чему ће, према жељи Неготинаца, говорити и представници Републичког одбора СУБНОР-а, Београдског форума за свет равноправних и Клуба генерала и адмирала Србије.
У Неготину, у борачкој организацији, нису заборавили ни стогодишњицу почетка Првог светског рата, па ће у том смислу, окупљајући ширу популацију и посебно школарце, организовати разговоре у коме ће учествовати и еминетне личности образлажући поводе, узроке и последице једне од највећих страдија човечанства, а посебно у светлу тренутних фалсификата историјске истине.
Law of the jungle cannot last forever
by Willy Wimmer, retired State Secretary of the Federal Ministery of Defence
Denying the responsibility for the caused disaster, and refusing the necessary reparation is a prominent feature of the NATO countries’ law of the jungle.
To this day, the mixture of lies, threats, and the willingness to pursue power politics in violation of any law defines the policies of the NATO countries. That will only come to an end, if more forces will support, what Willy Wimmer demands: putting an end to the law of the jungle and a renewed commitment to international law.
Those who, in violation of applicable international law and in a flagrant violation of the Charter of the United Nations, used the NATO military machine against the Federal Republic of Yugoslavia from 28 March 1999, driven by their mere political and especially economic power, want to enforce the acceptance of their aggression’s
consequences by those who were attacked. Their purpose is to achieve a delayed and subsequent legitimation of their bellicose aggression. In this effort they even willingly accept to compel certain NATO and EU Member States, who are particularly affected by the extorted resolution of disputes concerning the territory of the former Federal Republic of Yugoslavia. What they demand from the aggression’s victims on the territory of the former Federal Republic of Yugoslavia, strikes at the very heart of certain NATO and EU Member States and is sowing new
hatred.
In order to avoid any doubt on the occasion of the 15th NATO-war anniversary against the former Federal Republic of Yugoslavia: to consider a domestic threat to NATO and the EU, to even commence a still refused relentless investigation of this war by all parliaments of NATO and the EU, are not at all sufficient. Who, if not those who, in violation of applicable international law, did wage a crude war of aggression against the former Federal Republic of Yugoslavia, should be punished by the War Crimes Tribunal in The Hague? Who, if not those who, in violation
of applicable international law, did wage war against the former Federal Republic of Yugoslavia, must restore the Republic‘ s status as it had existed before the outbreak of this war?
Who, if not those who, in violation of international law, have invaded a United Nations Member State in peace-time, must provide compensation for the damages to life and limb and infrastructure that were caused by their acts of aggression?
The damages to life and limb are sufficiently known. Estimates of the extent of damage to infrastructure as well. Damages caused by using uranous munition can only be estimated.
• Approximately 4,000 people have lost their lives as a result of the NATO aggression.
• About 10,000 people were among those injured as a result of the NATO aggression.
• The amount of damage to any form of infrastructure is over 100 billion dollars.
Today, it is clearer than ever, what led to this European disaster, for the war against the former Federal Republic of
Yugoslavia is nothing else. Europe was full of hope, when the consequences of 1945 seemed to have been
overcome with the national unification of Germany in 1990. Above all, the Soviet Union and the United States of America stood for the success of the Helsinki process.
The Helsinki Charter of 1975 did not only help to overcome the division of Germany and thus of Europe. The peoples of Europe could breathe again, and they cherished the well-founded hope to see that even the long-term consequences of the alleged peace conferences at the end of the First World War were solved by the scales and diplomatic means of the so-called Helsinki process.
Together with Mikhail Gorbachev – and as a close friend of George W. Bush – Helmut Kohl wanted to open a new
chapter in the German-Russian history of the 20th century, which had been determined by immense suffering. He
also had in mind this target with respect to the relations between the Germans and Serbs. At the same time he had in
mind the history since 1914. Only this way you can understand that he had already scheduled a visit to Belgrade in
the summer of 1999, and immediately after the completion of the internationally illegal war against the former Federal Republic of Yugoslavia. The Honorary Citizen of Europe, Helmut Kohl in Belgrade – and that, after the NATO bombs had wiped out not only lives in Belgrade – it would have been a visible sign that there had existed – and still exists – a different Europe than a Europe of aggression. It is part of the tragedy of those years that it had been Henry Kissinger of all people, the so highly esteemed Henry Kissinger who – after Helsinki and its successes
– had not called for the further development of the valid international law, but had championed the destruction and
elimination of international law that had continuously been developed since the Thirty Years’ War and even before, and that his own government had followed him on this path. The law of the jungle – the power of the strongest – was to set the tone, exercised by the „indispensable nation“ as Mrs Albright had postulated. Not only that henceforth no peace dividend should be paid any longer in Europe and other parts of the world after the end of the Cold War; a war in Europe, in total disregard of international law, was the rejection of international law and the postulated
return to the law of the jungle that had always brought nothing but misery to the people.
It is now – after the wars against the Federal Republic of Yugoslavia up to the war against Iraq – almost general understanding that there is no end of history, but there is a limitation to the time of the ruling fist law, such as the international treaties on the Syrian chemical weapons or the interim agreement with Iran demonstrate. Here we must understand that a number of questions from the period between Belgrade and Tehran shine through and demand
our answer:
1. Where were the United States as the haven of freedom and justice in the period from 1999 to 2013?
2. Can there be a prosperous world with international law as the backbone of the international community, without a
Russia that is capable of acting?
3. Is Europe more than the brat, with which everyone do as he likes? •
(Current Concerns, No 1, 26 January 2014)
Are we the last generations? Radioactivity as the gradual extinction of life
Original-text of the interview with
Dr. ROSALIE BERTELL in 2010
Interviewer: I think you did a lot of research about the radiation, even when it is a low radiation where usually it is said: “Don’t worry, no problem at all”. What have you found out about the effects of low radiation in the long run?
Bertell: Well, my background is as a researcher. And I started by studying the effects
of medical diagnostics x-ray, dental x-ray and chest x-ray. We had a huge population that was
followed over three years. So we had about 64 million person years in the study, it is very big.
If you have a big population like that and you have measurable x-ray exposures, you can see
what happens in the population. I am coming from looking at medical x-rays, and then seeing
environmental pollution as bigger. With many other researchers studied the atomic bomb and
they go down to these low levels and I said: Oh it´s not anything! So a lot depends on your
perspective. So when you look at a large population and you start saying and you ask what
happens when they were exposed to radiation, I think generally the question has been wrong.
People ask: How many cancers does it cost. I don’t think that is the answer. Because if you
look at live in general, the most obvious thing is we grow old. And we grow old in a kind of
systematic way and even the cancers are old age diseases. So what I did was to change the
question. And I said: How much medical x-ray would you need to be exposed to so that you
get the equivalent of one year of natural aging. That is a very different research question. In
order to measure natural aging I use the non-lymphatic leukaemia. They go up in a large
population like compound interest, ranging from about age 15 every year there is a 3% to 4 %
increase in the rate of the non-lymphatic leukaemia. It is just when you have money in the
bank that interest is not very big when you are 16 or 20 years old, but by the time you get to
60 that is a large amount of money, it is also a large rate of this cancer. That is why they come
at the end.
So I used that as my measuring stick and asked: how much medical x-ray would be
the equivalent? I actually measured the aging effect of having dental x-rays or chest x-ray.
What was surprising to me: It’s the same amount as you would get background in a year. So it
didn’t make any difference if you got that radiation exposure very fast, because you got a
chest x-ray or whether you had it slowly over a year. You still in terms of vulnerability you
were aged. What that means then practically: If you are in your 20s or 30s and you have an
accident and need extensive x-rays probably you won’t feel much in terms of the difference.
However if you are vulnerable like 60, 70 years old, the annual level of what you experience,
you will experience more vulnerability from the x-rays because it is a percentage and a higher
rate if incidents. So you are more vulnerable as you get older.
And so I started looking at young people who got leukaemia and I mean the cases
under 45 years of age. And I found within certain groups they are something like six times as
likely to get leukaemia in that younger age group. And if you have young people with things
like diabetes arthritis, often we associate them with old age. There it is 12 times as likely to be
in a young group to have leukaemia. So there are some signals to us that a person is
prematurely aged and those people are more vulnerable to radiation exposure. It’s like they
have already moved further on the list. And it’s not exactly medical x-ray, because for
example with people who have heart-disease, some are treated more aggressively with respect
to x-ray. Some people with heart-disease are x-rayed every year. Other have an x-ray may be
five or six years and it was the once who had the x-rays more frequently that came up with the
leukaemia. So I started moving people at the age line according to their own personal record
of medical diagnostic x-ray. And it explains very many biological phenomena. There seems to
be a whole lot of aging processes connected with this.
One of the most remarkable things is very often in radiation studies that men and
women radiation measurements are different. I put them on the exposure age which was your
ordinary age plus your medical exposure. When I did them with exposure age many women
were the same and I found that it had much to do with the cultural difference in the use of xrays.
Many young men had x-rays because of sports. They had all these sport injuries. Women
don’t start to get x-rays until they are pregnant. And then it is mostly dental. And then you get
to the midlife-crisis. So where is a difference in the way we treat men and women and boys
and girls with x-rays.
Interviewer: Could this relate also to this kind of radioactive radiation which we have through atomic testing or Chernobyl?
Bertell: When we get into the nuclear industry whether it is uranium mining or milling
or the reactors or use of weapons or even the radioactive waste, you are into particular
radiation which we can either breathe in or take in in water and food. It can stay in the body
and differentially expose some organs and not other organs. So, you get these small amounts
of radiation operating in the body, and you get what I would call „differential aging“. So
many of the problems we see come from who long this material stays in the body and where it
goes.
Interviewer: So would you say these general reactions of the governments if there is any accident that there is no danger for the citizens, that this is basically wrong?
Bertell: It is basically wrong. It is basically wrong because this particles release energy.
The DNA that carries all your genetic material or the RNA which are the messenger
molecules which run our body, which make our body work. So we have to ask: how much
energy will it take to break them? It only takes 6 to 10 electron-volts of energy to break these
big molecules. If you take something like uranium, which is not considered very radioactive,
just one atom and one event releasing an alpha-particle is over 4 million electron-volts. You
cannot release that in tissue that is living and not do damage. So when you talk probabilities,
you are moving from the fact that you break DNA, you break RNA, you can destroy the
membrane of a cell, you can break things like the mitochondria that can do the energy of the
cell.
You can say, we do not care about all the damage, we only care if this damage leads to a
fatal cancer. So that is the only one will count. You can start making the probability smaller if
you make the end point more particular and say: I don´t care if I get diabetes, I don´t care if
my immune system is down, I don´t care for all these other things.
Interviewer: Iraq DU (Depleted Uranium) Can you say something about DU in weapons as they were used during the Iraq war?
Bertell: Depleted uranium is the waste from the uranium enrichment process, which is a
process needed both for a nuclear reactor and for nuclear weapons. In term for the United
States the greatest amount of waste is depleted uranium. If it is radioactive, it requires a
licence to be able to even handle it. And when they do the tests of these weapons in the
United States they do it in a superbox, which is totally sealed, in the same way they would
experiment with biological warfare, chemical warfare agents. So it is a level for high
protection for even to test it.
It is chemical warfare, because uranium is a heavy metal, a very toxic heavy metal, and
it is also radiological warfare, because these things are radioactive. Something special
happens to it in the field. It is not just like radioactive dust in a mine or a mill. Because if you
put it in a bullet or a missile and it hits the target this friction is enough to set it on fire and it
goes to very high temperature. What happens is it forms an aerosol, which is ceramic or glass.
It is like pottery and putting it in an oven it becomes ceramic. So what you have are very
small particles of glass which are radioactive, which can be breathed, which are light, so they
can move a great distance from the point of impact. It is easily measured 40 kilometers from
impact.
Because of being glass they are highly insoluble in water and that is very important,
because it means they stay in the body longer. To understand that: If you sit in the sun for 15
minutes is not same as if you sit there for 12 hours. So if you take very soluble uranium it can
pass through the body in 12 hours and be gone. Some of the more insoluble may take to years.
But this stuff looks like it is taking 10 years or more. So right now the veterans from the gulf
war – they were exposed in 1991, this is 1999 (in the research) and they are still excreting
between 4 and 5 microgram of this depleted uranium every day in urine. That is totally
unacceptable. It is no wonder they have medical problems. It does damage to the blood, the
bone, the lever, the spleen, the lymph-knots, the kidney. You got this material which is
radioactive inside the body for nine years, ten years. That is why you are dealing with such a
massive and such a mysterious kind of medical syndrome.
According to the Pentagon 400.000 of the American veterans where exposed with
depleted uranium: on the map is the whole southern part of Iraq. So you had 400.000 exposed.
They say 200.000 have sought medical care through the veterans-administrations since they
are home. Of that a 115.000 have been diagnosed with gulf war syndrome, which means these
man are unable to work. Many have died. I have had various estimates that the number of
those that have died reaches upwards 8000 to 10.000. The others can’t work. They have
chronic fetite (fatigue?), vomiting, blinding, headache, inability to sleep, respiratory
problems, various kinds of pain, cramps – just general disability. They also had an abnormal
number of deformed children. And this depleted uranium has been found in seminal fluid. So
it is a very serious problem. If I have to say how much of the gulf syndrome would be due to
depleted uranium, I would guess about 50% of the damage. (.....)
What they like about the uranium is it is free. They get it free because it is radioactive
waste. And it saves the company money because they would have to properly keep it away
from the biosphere. They like it because it is free. (...) 600) It is very much like landmines,
because it will continue to kill long after the war is over. It differentially will kill the women
and the children, because women have high risk tissue, breast and uterine tissue which are
more radiation sensitive. Children are growing so they incorporate more in bones and will
have the long term cancer effects. It is also a violation of the international law because it has
very broad pollution effect that will go across national boundaries. It also makes the
„precision-bombing“ lutecrice (ridiculous?). It is not precision bombing. And I think it also
undermines NATO’s claim of this being a humanitarian war, because what they are doing it
terms of poisoning the land and the people and the water and the food is certainly not
humanitarian. So it is a complete contradiction to everything they claim to be standing for.
I understand from international lawyers that we do not even need a new convention for
it, it is already condemned under international law. The opinion of the human rights tribunal
in Geneva (it is in Strasbourg) is that it is a weapon of „mass and indiscriminate destruction
and therefore it is unlawful“. The United Nations has appointed a reporter for this issue and
they are going to present their brief in August this summer. The World Health Organisation is
trying to set up an Investigative Committee to look at Iraq´s claim, because they now have six
times the rate of childhood cancer and some of the Iraqi Veterans, that were exposed now
have between five and six times the lymphomia and leukaemia rate of veterans that where not
exposed. So the World Health Organisation has asked for funding and volunteers and wants to
do a three year study in Iraq. All of that supportive information is not in, but it is already clear
that it violates the international laws and it certainly violates the public relations material
coming out on this war.
Interviewer: …Severe consequence for future generations?
Bertell: It will have consequences. I have done a lot of work on the Marshall Islands where
they got the fallout from the weapon testing. And the Rongalap people are people that are
dying out, that whole clan.
Interviewer: …Marshall Islands- example
Bertell: It increases infertility and inability to have children. They went for about five
years without even being able to get pregnant. Then they started having spontaneous
abortions, what they call jelly-fish-babies. It is a pregnancy of something like a tumour, a
child is not formed. It is a molar pregnancy. Then they started having deformed birth. But the
birth rate is dramatically down at this whole clan of people and there next generation is
physically less fit. Their birth rate is down, they die younger, in the 30s and 40s. So it is
obvious that this whole line of people is dying, it is not going to survive. What I think we are
doing is that our generation is making a decision on how many future generations there will
be. How much in shorted depends on how careless we are. So we already shortened future
generations because whenever you introduce genetic defect then this line will eventually die
out. But some will go two generations, some will go seven generation.
When you are talking about constant low radiation exposure, what you are doing is
introducing mistakes into the gene-pool. And those mistakes will eventually turn up by killing
that line, that cell line, that species line. The amount of damage determines whether this
happens in two generations or in seven generations or 10 generations. So what we are doing
by introducing more mistakes into the DNA or the Gene pool is we are shortening the number
of generations that will be viable on the planet.
We have shortened the number of generations that will follow us. We have
shortened that already. So we reduced the viability of living systems on this planet,
whether it can recover or not. We don’t have any outside source to get new DNA. So
have the DNA we have, whoever will live on this planet in the future is present right now
in the DNA. So if we damage it we don’t have another place to get it.
There will be no living thing on earth in the future that is not present now in a seed, in
a sperm and the ovum of all living plants and animals. So it is all here now. It is not going to
come from Mars or somewhere. Living things come from living things. So we carry this very
precious seed for the future. And when you damage it you do two things. You produce a less
viable harmonized organism with the environment; at the same time we are leaving the toxic
and radioactive waste around. So you are going to have a more hazardous environment and a
less capable organism. That is a death syndrome for the species, not only for the individual. It
is going to be harder to live. And the body will be less able to take stress and you are
increasing the stress at the same time.
We are responsible for what we turn over to the next generation. It is amazing to me
because I am the daughter of people that came from Europe, migrated to Canada and the
United States for a better life for their children. And it seems that our generation does not care
for the future. It is not our heritage. Our heritage was to give something better to our children,
than we received. And we seem not to care. I find these very strange and I think most of our
grandparents would turn over in their graves, if they would know what we are doing.
Yes we certainly have to chance our heads and there are very good ways to carry this
message. I think we even need a legal protection. We are thinking in terms of a „Seven
Generations Law“, which means that everything that is passed through legislation, you have
to answer the question what is the impact of this to our great grandchildren´s great
grandchildren. You have to be asked an answer this question before you take any major
planning or major changes or major laws. It is the North American indigenous peoples´ rule
that it has to (be) safe for grandchildren´s grandchildren. Otherwise it is not acceptable.
There is no real protection from it but you can reduce the effects by some things.
Certainly stay in the house with windows closed during these bombing episodes and as long
afterwards as possible. But your main concern will be getting it through the food chain. They
are same key-leading agents. They take inorganic material out of living tissues. One very
simple key-leading agent and a mild one is distilled water. You can use distilled water to cook
your vegetables. If there were any uranium in the vegetables it will go out with the liquid.
You can also drink the distilled water instead of either bottled or filtered or regular water.
Distilled water will do the same thing in the body. It will tend to take out the unwanted
inorganic chemicals. Another thing that available generally is „spirulina“, which is a bluegreen
algae you can usually get in a health-food-store. That is also mild key-leading agent and
will help to rid the body of some of these toxins, included the depleted uranium.
Or try to get rid of it through sweat respiration: Saunas. If you get it out through the skin
you save the kidneys. The idea is to get it out of the tissue and out of the blood and then out of
the body instead of going back into storage.
We need to learn to get along with each other, because we live on a small planet. If we
fight over it nobody is going to have it. Another thing is: We are straining the natural ability
of the earth to generate itself. The earth can usually take it back within a year. But when we
measure what we now take out (as) resources (fish, food, iron, coal, oil), all these resources
which we take for our lifestyle. We are now taking out about 1.33 times what the earth can
replenish in a year. So we are running an ecological deficit. In 1992 we were at 1.25, so is
going up. People worry about financial deficit, but that is nothing compared to an ecological
deficit. It means constantly reducing the carrying power of the globe. At the same time we are
increasing in the number of people. If we don’t do something this will be a global dimension
crisis. That´s the reason to say: the most important thing to do is to eliminate the military
globally. The military is one of the most rapid consumer of resources. If you got rid the
military globally you would immediately get rid of the ecological deficit, that we are running
up every year. This is buying us time to set up a better way to live on this planet. Yes, we
need globalisation in the heads. We don’t need Mono-culture, but we need to learn how to
live together on this earth, how to use conflict resolution in place of military, yes we need a
police-force, yes we need laws and courts and that sort of thing. But we don‘t need military.
Military is an abnormality. It is destroying our culture, it is destroying our environment, it is
destroying everything we want. And it is time to get rid of it.
Interviewer: 7 Generations?
Bertell: I would maximize the health of this beautiful living planet as much as I could
and I would say: I give you this with love. Keep it and give it to as many generations as you
can. Life can be good. And live is really a beautiful gift. Not of us has asked for it. None of us
deserves it. It shouldn’t be something that is a disaster for everybody. It should be something
enjoyable and that means that we have to do it differently from the way we are doing it now.
For most people live is a terrible thing. People are committing suicide, because it is so ugly
for them. That is not life. That is not the way it should be. No other species is going around
committing suicide like humans. So there is something very radically wrong with the way we
are behaving.
http://www.beoforum.rs/en/comments-belgrade-forum-for-the-world-of-equals/340-non-in-tervention-in-interal-affairs.html
NON-INTERVENTION IN INTERNAL AFFAIRS
The participating States will refrain from any intervention, direct or indirect, individual or collective, in the internal or external affairs falling within the domestic jurisdiction of another participating State, regardless of their mutual relations.
They will accordingly refrain from any form of armed intervention or threat of such intervention against another participating State. They will likewise in all circumstances refrain from any other act of military, or of political, economic or other coercion designed to subordinate to their own interest the exercise by another participating State of the rights inherent in its sovereignty and thus to secure advantages of any kind. Accordingly, they will, inter alia, refrain from direct or indirect assistance to terrorist activities, or to subversive or other activities directed towards the violent overthrow of the regime of another participating State.”
la Redazione di www.diecifebbraio.info,
il Coordinamento Antifascista di Trieste,
del Partito della Rifondazione Comunista
e del Partito dei Comunisti Italiani
promuovono il convegno
LA CATTIVA MEMORIA.
Le falsificazioni storiche
attorno ai giorni
della Memoria e del Ricordo
martedì 18 febbraio 2014 ore 18
via Tarabocchia 3, sala PRC primo piano.
La memoria di Trieste e l’amnesia sulla sede dell’Ispettorato Speciale; la recensione dello spettacolo Magazzino 18 e la costruzione di una finta memoria; il linguaggio delle cerimonie e degli articoli; le ripercussioni internazionali; il recentissimo video curato dalla Guardia di Finanza.
Partecipano:
Vincenzo CERCEO, Claudia CERNIGOI,
Claudio COSSU, Alessandra KERSEVAN,
Samo PAHOR, Federico TENCA MONTINI.
Seguirà dibattito.
per contatti: Claudia Cernigoi <nuovaalabarda @ gmail.com>
evento Facebook: https://www.facebook.com/events/1466236380264774/
Caro amico romano, ecco il mio augurio per il Giorno del Ricordo
Bene. A questo punto, io di solito prendo un bel respiro, e racconto la mia storia. La storia del mio essere italiana. Che però è molto diversa da quella che si aspetta il mio interlocutore. Racconto che i miei nonni paterni, sloveni, erano commercianti: avevano una bottega di alimentari in via San Lazzaro. E che durante il fascismo erano stati “invitati” – diciamo così – a rinunciare alla loro nazionalità, perché a Trieste in quel periodo bisognavaessere italiani. E quindi, per evitare ritorsioni, per non subire violenze, mio nonno, che si chiamava “Ivan Zelen”, aveva accettato che il suo nome venisse trasformato in “Giovanni Seleni”, ed aveva abbandonato lo sloveno per l’italiano. La rinuncia alla sua identità gli era valsa, in quel frangente, di aver salva l’attività commerciale… ma i miei nonni avrebbero vissuto la snazionalizzazione con un senso di colpa che li avrebbe accompagnati per tutta la vita, portandoli quasi alla follia.
Poi, c’erano stati anche degli slavi che non si erano piegati, per quieto vivere, a questo tipo di ricatti. Oddio, non solo slavi, eh? Era un gruppo di persone eterogeneo, di nazionalità, appartenenza politica e credo religioso diversissimi, accomunate solo dall’aver partecipato alla resistenza al nazi-fascismo. Resistenza ad un mostro che ti ringhiava contro: “non puoi essere ebreo, non puoi essere omosessuale, non puoi essere questo e non puoi essere quello!”. Dalle mie parti, ringhiava pure “non puoi essere slavo”. Molte delle persone che fecero resistenza per poter essere slave, pagarono un prezzo ben più alto dei sensi di colpa che tormentarono i miei nonni fino alla morte. E a me piace che queste persone vengano ricordate molto bene, quando si parla della mia terra.
Così, finisco di raccontare la storia della mia famiglia al mio interlocutore romano. E sapete che cosa accade a questo punto? Accade che il malcapitato mi guarda stordito, senza parole… senza capire bene quello che io gli stia dicendo. Forse, gli sta addirittura frullando per la testa il dubbio che io sia una violenta slavo-comunista che mangia i bambini.
Perché?
Ecco, il punto è questo. Ogni 10 febbraio, quando nel resto d’Italia si parla della storia della Venezia Giulia, i riflettori vengono puntati quasi esclusivamente sui drammi dell’Esodo e delle Foibe. E questo, soprattutto laddove lo strumento utilizzato sia una rappresentazione artistica destinata al pubblico di massa (mi vengono in mente certe fiction televisive o opere teatrali), rischia di creare fraintendimenti. Credo infatti che certi spettacoli, che magari non hanno la pretesa di sostituirsi a documenti storici, ma si propongono di suscitare nel pubblico emozioni forti, possano confondere le idee a chi non conosce la storia della Venezia Giulia.
Il ricordo dei drammi dell’Esodo e delle Foibe è sacrosanto. Per questo, caro amico romano, se desideri conoscere la storia della mia terra, ti invito a guardare i programmi che le reti televisive vorranno oggi dedicare all’argomento. Ma ti prego di considerarli per quello che sono: solo uno spunto di riflessione, da cui partire per una ricerca più completa.
A mio avviso, infatti, per capire davvero bene la storia della Venezia Giulia, bisognerebbe parlare anche della persecuzione nazi-fascista nei confronti della popolazione slava. Credo che questo pezzo di storia non possa essere ignorato (o sintetizzato frettolosamente in cinque minuti di orologio), da chi decide di divulgare in Italia rappresentazioni artistiche sull’argomento. E credo anche che queste rappresentazioni non dovrebbero ignorare il ricordo della lotta partigiana, compiuta da slavi ed italiani, per la liberazione dal mostro del nazi-fascismo nelle nostre terre.
La legge istitutiva del Giorno del Ricordo prevede che il 10 febbraio vadano approfondite, oltre alla questione dell’Esodo e delle Foibe, “le più complesse vicende del confine orientale”. Il mio augurio, caro amico romano, è che lo si inizi a fare per davvero. E che, magari, lo si faccia basandosi su solide fonti storiche, piuttosto che sull’emozione che può suscitare uno sceneggiato TV o una canzonetta più o meno orecchiabile.
Da: Vladimir Kapuralin (SRP)Oggetto: Izjava povodom događaja u BosniData: 13 febbraio 2014 14:14:10 CET
KONFERENCIJA ZA MEDIJE SRP-a
Mjesto održavanja: Pula
Vrijeme održavanja: 13. II 2014.
Tema: Pobuna naroda u Bosni i Hercegovini
Opravdani razlozi za nemire u BiH su svima razumljivi i oni ne začuđuju, a njihov zajednički nazivnik je teško socijalno stanje koje pogađa sve slojeve stanovništva. Ono je posljedica kontrarevolucije kao integralnog dijela secesije 90-ih godina prošlog stoljeća, čime je ukinuto socijalističko društveno-ekonomsko uređenje na osnovama samoupravljanja i stečena socijalna prava radnih ljudi. Slijedila je pljačke društvene imovine i restauracija sirovog kapitalizma na razini prvobitne akumulacije. Tome treba dodati ljudske gubitke i materijalna razaranja tokom međuetničkog i međukonfesionalnog sukoba sa elementima građanskog rata 90-ih.
Iako su razlozi svima jasni, sam povod i događaji koji su uslijedili obiluju pitanjima koja su u ovom trenutku bez odgovora i koja pobuđuju niz pretpostavki, poput:
Tko stoji iza pobune naroda, koji su ciljevi demonstranata, tko je sve uključen, dali su uključene i međunarodne institucije i dali je moguć ukrajinski sindrom.
Ono što mi u SRP-u u ovom trenutku podržavamo je da su se ljudi uopće pobunili i da traže rješenje za svoje probleme i da su se pri tome oslonili na sebe. Dobro je i to što do sada pokret nije skliznuo na teren nacionalne diferencijacije, barem ne javno.
Manje smo zadovoljni ciljevima koji su se našli na meti demonstranata, poput kolateralne štete koja je nastala na arhivskoj građi u Sarajevu, iako je kako stvari stoje na sreću nastala šteta puno manja od onoga kakvom je na početku prikazana.
Također smatramo nedovoljnim i nepotpunim zahtjeve za smjenom postojeće garniture političke elite, jer su političari samo činovnici jednog sistema. Samom smjenom jedne garniture političara i njenom zamjenom drugom garniturom , unutar istog sistema ne daje klasni rezultat i ne mijenja bit ni tok stvari.
Ne podržavamo posjetu hrvatskog premijera Zorana Milanovića i turskog ministra vanjskih poslova Bosni i Hercegovini. Osim što je to uplitanje i miješanje u unutrašnje stvari druge države. Prvi ima dovoljno razloga da brine o situaciji u svojoj zemlji, koja se bitno ne razlikuje od one u BiH i koja će se dodatno pogoršati izglasavanjem predloženog novog zakona o radu, kojime se drastično ukidaju radnička prava i svode na razinu onih prije 1886. godine. Drugi nije kompetentan da smiruje pobunu u Bosni, obzirom da je ona po intenzitetu, na razini igrokaza dječjeg vrtića za roditelje, u usporedbi sa krvavim sukobima demonstranata i policije sa ljudskim žrtvama, koji su se održavali širom Turske tokom prošle godine. Osim toga postavlja se pitanje u kojoj funkciji je turski ministar došao u Bosnu u ovom trenutku izrazit svoju zabrinutost, ako to nije u funkciji predstavnika bivše višestoljetne okupacione sile, koja time pokazuje možebitne aspiracije.
Bez jasno definiranog cilja i organizacije koja bi se temeljila na postavkama naučnog socijalizma, životne prilike ovih ljudi neće se bitno promijeniti. To pokazuju i pokušaji neformalnih grupa da preuzmu vodstvo bez "vodstva" pokreta.
O tome svjedoči i fijasko jučer održanog tzv. Plenuma u Sarajevu, čime bi na anarhističkim zabludama pobornici anarhističkih struja na društvenim mrežama htjeli nadomjestit radničko samoupravljanje kao izraz neposredne demokracije.
Međutim bez obzira na ishod pobune, koji nažalost neće biti spektakularan, on će poslužiti učesnicima za sticanje neophodnog revolucionarnog iskustva i ukazat će na put kojime obespravljeni trebaju ići do konačnog oslobođenja.
Kapuralin Vladimir
Itar-Tass - February 12, 2014
Foreign factor behind events in Bosnia and Ukraine - expert
MOSCOW: Dismissal of the prime minister and all federal authorities as well as early elections are ultimatums put forward by participants in massive protests staged in a country situated in Central Europe. This is not Ukraine, but a small country of the Federation of Bosnia and Herzegovina. However, events in these two countries are almost identical.
As in Ukraine, protesters in Bosnia accuse authorities of corruption, illegal privatization of enterprises and impoverishment of local residents. According to different estimates, the unemployment rate in the country with a population of four million people makes from 27% to 44%.
The rresidential building, the supreme executive authority in Bosnia and Herzegovina, in the city of Sarajevo was damaged in the fire, 348 people were wounded in clashes continuing in many cities between demonstrators and police. Several officials were fired in several cities across the country.
Protests have engulfed only Muslim-Croatian part of the country that is one of two political entities of the federation. But authorities of neighboring Serbia are afraid that riots may spread on Republika Srpska within Bosnia and Herzegovina.
Such common foreign factor as interests of the European Union is behind dramatic events in Bosnia and Herzegovina and Ukraine, head of the Center for Studies of Modern Balkan Crisis of the Russian Academy of Sciences Yelena Guskova, who worked as an expert in the UN peacekeeping mission in Bosnia and Herzegovina in 1994, believes.
“By their pledges to Kiev to make the country an EU member, the West actually pursues a goal of alienating Ukraine from cooperation with Russia. The EU has similar plans for Republika Srpska,” Guskova told Itar-Tass.
“Destabilization of situation in the region has a strategic goal to make Bosnia an integral country without Republika Srpska. Republika Srpska President Milorad Dodik is the main mouthpiece of Serbian idea in the Balkans that is an idea of unifying Serbian space in cultural and national terms that the West opposes,” Doctor of Historical Sciences Guskova noted.
“In October 2014 elections of central authorities are to be held in Bosnia and Herzegovina, and the EU seeks to oust Dodik from power in all possible ways. As in the case with Ukraine, the West cannot mainly accept Republika Srpska’s orientation towards Russia,” the expert believes.
“Current massive protests in Bosnia certainly have social underpinning caused by economic reasons. But politicians take up a banner of social protest always in their interests of the struggle for power,” Guskova recalled.
“The West has already responded to events in Bosnia with their intention to put the situation under their control to attain their goal. EU High Representative for Bosnia and Herzegovina from Austria Valentin Inzko proposed to bring peacekeeping troops in the region,” Guskova added.
Bosnia: una lotta operaia contro il modello Dayton
Quanto sta avvenendo in questi ultimi giorni in diversi centri della Bosnia-Herzegovina è importante e (ci si augura) denso di conseguenze per il futuro.
Dopo due decenni di sanguinosi scontri fratricidi, istanze di classe infiammano l'intero paese, liberando bisogni reali, fuori dalla morsa nazionalista.
Proponiamo qui di seguito un'intervista realizzata questa mattina da un nostro redattore su Radio Blackout e alcuni link di approfondimento.
Da diversi giorni la Bosnia Herzegovina è attraversata da imponenti manifestazioni contro il peggioramento delle condizioni di vita: Sarajevo, Tuzla, Zenica, Mostar, Brčko, Orašje, Bugojno, Zavidovići, Livno, e altri centri minori il teatro di una protesta che, per la prima volta da 20 anni, non vede tra i propri contenuti le rivendicazioni nazionali, etnico-identitarie.
La protesta nasce come espressione di esplicite rivendicazioni operaie nella cittadina di Tuzla – importante centro industriale fin dal periodo jugoslavo - dove migliaia di persone sono scese in piazza per chiedere il pagamento dei contributi previdenziali e pensionistici e per protestare contro la privatizzazione delle industrie del territorio: Konjuh, Polihem, Dita e Resod-Gumig, principali fonti di reddito per la città e per la sua popolazione.
La polizia ha attaccato i blocchi dei manifestanti a Tuzla ma la risposta è stata determinata, producendo un dilagare della rivolta in altri centri urbani. Venerdì le manifestazioni sono sfociate in attacchi contro le sedi governative nella capitale, Sarajevo.
Dopo la fiammata del week-end le mobilitazioni non sono rientrate e i dimostranti si stanno ora organizzando in Forum civici nei diversi centri coinvolti dalle proteste. Per la prima volta dalla fine delle guerre jugoslave, una protesta di massa ha visto cittadini croati, musulmani e (più raramente) serbi manifestare insieme contro il governo centrale, all’insegna di rivendicazioni sociali ed economiche che il corrotto regime della Bosnia-Herzegovina non sembra più in grado di contenere entro il paradigma delle nazionalità. Un dettaglio significativo è dato dalla presenza di manifesti inneggianti al vecchio presidente Tito, da non leggersi tanto come testimonianza yugo-nostalgica ma come rifuto delle linee di faglia nazionaliste su cui il paese è stato diviso e governato dagli accordi di Dayton.
Sulle dinamiche e i contenuti della protesta abbiamo realizzato un’intervista con Andrea Oskari Rossini dell’Osservatorio Balcani e Caucaso
Обојена револуција која се већ преко годину дана у Босни очекује најзад је почела. Али фундаментална чињеница која се мора истаћи је то да, насупрот очекивањима аналитичара, „промена режима“ није предвиђена само за Републику Српску. У току је пуч на територији целе државе, који ће обухватити и Федерацију БиХ и Републику Српску.
Ово је врло значајна чињеница зато што сугерише да западне обавештајне службе и, подразумева се, њихове владе желе да очисте политички терен у читавој земљи. План је да се растуће незадовољство друштвеним приликама – за које има више него довољно оправдања – искористи за изазивање општег хаоса. Тај хаос, и илузија „бољег живота“ коју ће западни медији и пропагандни центри подстицати у свести широке јавности, затим ће бити искоришћени да би се инсталирала нова екипа марионета, не само на ентитетском већ и на централном нивоу.
Основни циљ и даље остаје скидање са власти председника Милорада Додика и пресецање независне политике коју он води у Републици Српској, да би се у Бања Луци на његово место поставио колаборационистички тим који ће омогућити утапање аутономног српског ентитета у централизовану босанску државу. Даљњи циљеви су увођење целовите Босне и Херцеговине у НАТО пакт и њено потпуно уклапање у западне евроатлантске структуре. По важећем уставу то није могуће без сагласности владе Републике Српске. Зато је први корак да се таква кооперативна влада доведе на власт. Убрзо, данашњи протекторат – који ту и тамо, у скромној мери, ужива локалну аутономију – претвориће се у колонију под потпуном контролом Запада.
Протестанти у Босни, као и у Кијеву, мотивисани су илузијом да само треба да „отерају неваљалце“ да би постигли магловито замишљени и нимало јасно одређени „бољи живот“. Међутим, то се неће догодити никада ако ће посао бити поверен марионетама које жели да инсталира Запад. Као што смо видели у Украјини, у овом тренутку само Русија има материјални капацитет да допринесе побољшању њиховог животног стандарда. Европска Унија је јасно ставила до знања да не располаже средствима која би омогућила реконструкцију Украјине, мада, наравно, располаже довољном сићом да плати за услуге уличних руља. Оно што важи за Украјину, важи и за Босну и Републику Српску.
Нереди који се распламсавају, и који су пре неколико дана почели у Федерацији БиХ у Тузли, а одатле се шире на Сарајево у друге градске центре у Федерацији, обележени су од самог почетка коришћењем крајњег насиља са стране демонстраната. Пошто се операција „промене режима“ генерално оркестрира у складу са сценаријем „ненасилног отпора“ који је зацртао Џин Шарп, може да делује помало чудно да се у Босни ненасилна фаза бесцеремонијално прескаче. У почетној фази, уобичајени образац „провокација – ескалација,“ напротив, предвиђа навођење органа власти да нападају мирне протестанте да би се оруђа преврата могла приказати као невине жртве. Међутим, у овом случају западни диригенти су можда нестрпљиви да без одлагања заврше посао у обе таргетиране земље, у Украјини и Босни и Херцеговини. Можда су зато донели одлуку да убрзају процес инсталирања својих марионета, док је још могуће одржавати илузију „бољег живота“ под патронатом Запада и пре него што разочаравајућа вест о дубокој кризи у којој су западне земље заглибљене не допре до узнемирених маса на Истоку.
Начин како се руководи побуном у Босни и Херцеговини сажето је представљен на слици [1] која се може видети на једном од интернет сајтова што подржавају опозициону мрежу:
Ова сугестивна слика показује најмање три ствари. Прво, ниво уличне агресивности коју практикују демонстранти, што укључује и паљење аутомобилских гума. Друго, стари, познати симбол „Отпора,“ стиснута песница, који карактерише све операције ове врсте, од прве успешно изведене обојене револуције под западним руководством у Београду у октобру 2000. године, што убедљиво указује на покретачку снагу иза догађаја који су у току. Најзад, донекле депласирани текст на енглеском језику, на наводно босанској плакати. То је јасан лапсус који ће несумњиво временом морати да буде отклоњен зато што врло тачно открива ко се налази иза целе шараде.
Поред овога, присутни су и сви остали класични показатељи операције у стилу Џина Шарпа. Инфраструктура за промену режима, коју западни специјалисти у Босни већ две године стрпљиво изграђују, најзад је добила сигнал да се активира. Сада смо сведоци деловања одлично увезане мреже која прекрива Федерацију и Републику Српску и која удружено делује на постизању идентичних циљева, уз коришћење свих расположивих справа савремене технологије. Демагогија је прикладно магловита и бави се неодређеним циљевима, као „поштовање права“ и „боље сутра,“ што несумњиво ужива широку подршку у Босни као што би „зауставити нуклеарно зрачење“ вероватно било врло популарна крилатица у Фукушими. Али зачудо, конкретне политичке мере које би погодовале остварењу ових узвишених идеала нико од бунтовника не нуди. Међутим, позив полицајцима да се придруже демонстрантима је преузет право из Шарповог приручника. Анонимни организатори нереда у Тузли се представљају под акронимом „УДАР“, што очигледно евоцира назив политичке организације Виталија Кличка у Украјини.
Власти у оба босанскохерцеговачка ентитета су очигледно неспремне да се суоче са судбином која им се спрема. У Федерацији, муслимански политичари су досадашњу тактичку подршку Запада будаласто протумачили као трајну гаранцију, чинећи исту грешку у коју је упао египатски председник Мубарак пре њих, сматрајући свој положај безбедним док су у Сједињеним Државама активисти „Покрета 6. април“ били обучавани да га свргну. У Републици Српској, не само да је владајућа коалиција пропустила да донесе благовремену процену ситуације и да предузме ефикасне противмере, већ је и опозиција изгледа направила погрешан прорачун. Вође опозиције ће се, можда, једног дана пробудити и тада ће схватити да су и њих западни ментори изиграли са искључивим циљем да их искористе за подривање председника Додика, али да ће једна потпуно нова екипа протежеа, коју је Запад дискретно истренирао, бити уместо њих инсталирана на власт.
http://www.wsws.org/en/articles/2014/02/14/bosn-f14.html
Calls for expanded European Union intervention in Bosnia
By Ognjen Markovic and Paul Mitchell
14 February 2014
The United States, European Union (EU), local politicians and middle class groups are seeking to channel these protests against austerity, unemployment of 40 percent and rampant poverty behind calls for the restructuring of government institutions and economic “reforms.”
Ever since the war in Bosnia and Herzegovina (BiH) was ended by the 1995 US-brokered Dayton agreement, the country has been divided into two semi-independent entities each with its own president, government, parliament and police. The Federation of Bosnia and Herzegovina (FBiH), which comprises 10 administrative regions called cantons, is inhabited mainly by Bosnian Muslims and Bosnian Croats, and the Republika Srpska (RS) is mainly Serb. The country is overseen by an unelected United Nations-appointed High Representative with semi-dictatorial powers, currently the Austrian Valentin Inzko.
Both Inzko and the EU as a whole have come in for increasing criticism from the US for failing to end the deadlock between the two entities and move towards a more unified state.
Shortly after becoming US Assistant Secretary for Europe last October, Victoria Nuland warned Bosnian politicians, “It is well past time for leaders to demonstrate courage and vision, to move past the petty power interests and to build a modern, unified nation worthy of the talents and aspirations of all three communities.
“If these leaders continue to block their country’s path to the EU and to NATO membership, Bosnia’s international partners, the US included, should seriously re-evaluate our approach.”
One newspaper reported how “officials, diplomats and observers in Sarajevo readily say, US officials—chief among them Nuland—are deeply frustrated with the EU’s diplomacy in Bosnia.”
The protests, nearly all of which occurred in FBiH, have led to the resignation of four cantonal government heads and various other officials, but the FBiH federal government and FBiH Prime Minister Nermin Niksic remain in office despite demands they resign. Niksic announced that elections planned for October will be brought forward.
The FBiH political elite are so badly discredited that the police reportedly cannot even guarantee their safety. FBiH presidency members Zeljko Komsic and Bakir Izetbegovic were advised on Monday morning, when they appeared for work in the badly damaged presidency building in Sarajevo, to return home before the new protest scheduled for noon that day started.
The protests in Bosnia have stunned the EU. Talks between the bloc’s 28 foreign ministers in Brussels on Monday were forced to include them in the discussion, even though it was not on the original agenda.
“What happened in Bosnia is a wake-up call,” British Foreign Secretary William Hague told reporters. “We need to focus more efforts on helping Bosnia towards the EU, towards NATO membership.”
The European Parliament’s lead negotiator on Bosnia and Herzegovina, German Christian Democrat MEP Doris Pack, said the failure of Bosnia to develop a common state had helped fuel unrest. EU foreign policy chief Catherine Ashton said, “There are many leaders in Bosnia-Herzegovina and it is time that they demonstrate leadership, and we will support them in that.”
An EU political delegation will visit Bosnia within a week.
High representative Inzko declared, “If it comes to escalation we would have to consider the intervention of EU forces. Currently, we do not have such intention.” He later backtracked, claiming he was speaking hypothetically.
However, Inzko’s outburst suggests this option is being seriously deliberated. Himzo Selimovic, director of Directorate for Coordination of Police Bodies, speaking after last Friday’s protests said, “The international community and the EU should consider [deploying] international military forces in BiH if this occurs again.”
Leading Bosnian politicians have claimed that protests were imported and instigated from the outside, and aim to destabilize only the Bosnian Muslim part of the country. Niksic said it was “obvious someone is orchestrating, directing and ordering the demonstrators what to do.”
An announcement by the Association of War Veterans, published and obviously endorsed by Niksic’s Social Democratic Party, declared, “These are no spontaneous protests of socially endangered categories of people, but well-thought-out operations against the BiH state. In this case, the orders come from SANU [Serbian Academy of Science and Arts] and the Serbian government.”
In reply, the RS president said, “It is obvious that the economic and social problems in the Federation were not the only reason the buildings of three cantonal governments were set on fire, but that this is a political project intended to transfer the escalation of events in the Federation to Republika Srpska.”
Protests have continued this week. On Monday, in Sarajevo, demonstrators carried banners that read, “You have been stealing from us for 20 years and now it is over,” “Courts, police, all protecting the gang in power,” “Gang, resign,” and “We want the names of billionaires.” In other cities they declared, “No more luxury at the people’s expense,” “Hooligans are in power,” “Employer – slaveholder, worker – slave.” There are reports of villas and residences of the politicians and the rich having been set fire to.
Middle-class groups with semi-anarchist conceptions and generally reformist agendas are dominating the “citizens’ plenums” that have emerged such as that in Tuzla, the former industrial town in the north where the protests originated. On February 11, the fifth session of the Tuzla plenum was held in the People’s Theater and was filled to overflowing by workers and youth seeking a political solution to the crisis in Bosnia.
Much as was the case with the Occupy Movement internationally, or the Spanish Indignados, these forums are used to stifle political discussion in order to prevent the working class from turning consciously to socialism. They use the deep hatred of all bourgeois political parties to exclude any political tendency, in effect acting as the last line of defence for capitalist rule. A call for the first meeting of the Sarajevo plenum held on February 12 stated at the outset, “Everyone is welcome, EXCEPT MEMBERS OF POLITICAL PARTIES” (original caps).
In questi giorni la Bosnia, uno dei paesi più poveri di tutto il continente europeo con la disoccupazione reale tra il 40 e il 50%, un abitante su 5 al di sotto della soglia di povertà e i salari medi che si aggirano sui 300/400 euro, ha colto tutti di sorpresa.
La scorsa settimana le proteste popolari contro i governi locali e quello federale, originate dalla rabbia di migliaia di operai lasciati senza lavoro, senza sussidio e senza pensione da un truffaldino processo di privatizzazione delle aziende pubbliche che le ha mandate in malora, aveva assunto una forma durissima e violenta: assalti e incendi di sedi istituzionali e governative e scontri con la polizia in decine di città di tutta la federazione.
Calate di intensità e anche in termini di partecipazione, comunque le proteste popolari contro privatizzazioni, povertà e corruzione della classe politica sono continuate anche negli ultimi giorni in diversi centri della Bosnia, in alcuni dei quali i dimostranti stanno costituendo le ‘assemblee dei cittadini’.
Ieri A Tuzla, l’ex città industriale del nord dove ha preso avvio la protesta, mentre i rappresentanti dell'assemblea stavano discutendo con il consiglio cantonale le proposte per la formazione di nuovo esecutivo di carattere ‘tecnico’ oltre 300 operai delle aziende privatizzate e poi fatte fallire da manager incompetenti e corrotti hanno manifestato davanti al Tribunale. Tra i dimostranti circolavano denunce sulle privatizzazioni criminali, sulle connivenze tra la 'mafia dei fallimenti' e la giustizia, e anche sul ruolo avuto dai politici nelle privatizzazioni illegali. In seguito, i manifestanti sono andati a protestare davanti alla sede dei sindacati per criticarne l’assenza dalle lotte e la complicità con governi e classe imprenditoriale.
Manifestazioni ieri si sono svolte anche in altre località della Federazione Bh (entità a maggioranza croato musulmana di Bosnia) come Zivinice, Kalesija, Kakanj, Cazin, mentre a Bihac le proteste si sono placate da quando, tre giorni fa, si è dimesso il premier del cantone Hamdija Lipovaca.
Alcune centinaia di persone hanno manifestato invece a Zenica, invitando i cittadini a partecipare all'assemblea convocata per oggi mentre assemblee di cittadini sono state convocate per il pomeriggio di ieri a Bugojno, Mostar e a Sarajevo, dove circa duecento dimostranti hanno manifestato sotto la pioggia e su uno degli striscioni si leggeva "Non c'è la neve, avete rubato pure quella".
Recita il manifesto reso noto dall'assemblea dei cittadini di Brcko martedì sera: "Dietro di noi non c'è nessun partito od organizzazione, ma le umiliazioni di anni, fame, impotenza e disperazione".
Tra lunedì e martedì a migliaia i manifestanti sono scesi in piazza in parecchie città della Bosnia Erzegovina per chiedere la liberazione degli arrestati negli scontri della scorsa settimana, la dimissione dei vari governi e la cancellazione di tutte le privatizzazioni che in questi anni hanno portato allo smantellamento del patrimonio industriale del paese governato da un fiduciario della Nato. "Avete rubato per vent'anni, ora basta" e "Tribunali e polizia proteggono i banditi al potere", erano gli slogan più ricorrenti su cartelli e striscioni esposti a Sarajevo davanti al palazzo del governo della Federazione, in parte incendiato durante una delle manifestazioni del finesettimana. Nella capitale federale ai manifestanti si sono uniti anche molti lavoratori della locale azienda dei trasporti pubblici, anch’essa al collasso.
Interessante segnalare che una cinquantina di persone hanno manifestato nel centro di Belgrado, capitale della Serbia, per esprimere solidarietà e sostegno alla protesta popolare in corso nella confinante Bosnia. 'Coraggio Bosnia, siamo con te', 'Oggi Tuzla, domani Belgrado', 'Stop alla repressione', 'Il capitalismo é in crisi - la repressione poliziesca non lo può salvare' erano alcuni degli slogan gridati o scritti sui cartelli. In una dichiarazione letta ai dimostranti da uno degli organizzatori del presidio è stato sottolineato come i problemi della Bosnia siano comuni a tutti i Paesi dei Balcani, e come sia per questo necessaria una 'alleanza di tutti contro il nemico comune'. 'La lotta comune del popolo é l'incubo dei governi', 'Abbasso l'Unione europea e i loro regimi di tycoon. Abbasso il capitalismo e la privatizzazione. Viva la lotta dei popoli dei Balcani' ha concluso l’appello letto in piazza mentre a poca distanza manifestavano gruppi di ultranazionalisti serbi.
SAOPŠTENJE
povodom masovnih demonstracija u BiH
Savez komunista Bosne i Hercegovine smatra da su protesti započeli i da se nastavljaju zbog nezadovoljstva velike većine građana ekonomskim i socijalnim stanjem u zemlji. Iz tog razloga SK BiH podržava proteste i smatra ih opravdanima. Istovremeno, ukazujemo na nedovoljnu organizovanost koja je dovela do uplitanja u proteste huligana i onih kojima nije stalo do socijalne pravde i blagostanja naroda. Smatramo da plenumi građana, kao poželjna forma neposredne demokratije, treba da iznjedre konkretne zahtijeve čije ispunjenje demonstranti treba da zahtijevaju. Pozivamo građane da ne vjeruju konstruisanim tezama bošnjačkih, srpskih i hrvatskih nacionalista kojima žele da uguše proteste, zadrže vlast i onemoguće utvrđivanje njihove odgovornosti. Pogubno je isticanje političkih zahtijeva poput ukidanja kantona i entiteta, jer se time onemogućava da protesti dobiju opštenarodni karakter, zato se treba ograničiti na ekonomske i socijalne zahtijeve. Međunarodna zajednica koja do sada nije rješavala probleme nego ih je stvarala, ni sada ih neće riješiti, zato treba prestati sa naivnom vjerom u prijateljsku ulogu Međunarodne zajednice.
Davno je primijećeno da nagomilavanje socijalnih nepravdi i zala i uporno odbijanje da oni budu riješeni, na kraju dovodi do eksplozije nezadovoljstva. To se upravo događa u Bosni i Hercegovini. Predugo odlaganje rješavanja ekonomskih i socijalnih problema, uz njihovo stalno umnožavanje, preko noći je dovelo do eksplozije bunta kojoj se niko nije nadao i niko je nije mogao predvidjeti. Nasilje je postalo jedini izduvni ventil. U tom smislu, za njega su suštinski krive političke elite, koje su, zadovoljne postignutim i osvojenim, zatvarale oči pred katastrofalnom ekonomsko-socijalnom slikom društva. S te strane, nasilje koje se događalo nije prosto rezultat djelovanja huligana, kako neki govore, nego je samo materijalizacija dubokih antagonizama u društvu.
Na koncu, i ti huligani, kojih je očigledno bilo među demonstrantima, nisu postali huligani rođenjem, nego ih je društvo takvim načinilo. Dakle, uzroci su opet dublji. Neki kažu da su se u proteste upetljale navijačke grupe i drugi nasilnici. Pa, ako i jesu, sasvim sigurno oni nisu organizovali i osmislili proteste, niti samo oni u njima učestvuju. Osim toga, ako oni pribjegavaju nasilju, mora se postaviti pitanje zašto se ponašaju na takav način. Teško da bi iko smio tvrditi da je to zato što su ti ljudi prosto skloni nasilju, po svojoj prirodi ili porodičnoj istoriji. Prije će biti da ih je društvo učinilo takvima, a da je pribjegavanje nasilju odraz nekih neriješenih životnih problema.
Kad bi problem bili samo huligani, sve bi bilo jednostavno. Ali, zašto se huligani nisu okupili prije mjesec ili dva dana, pa počeli rušiti i paliti? Zar su oni to igdje tako radili? Prosto se dogovorili da se okupe i krenuli u rušenje? Smiješno. Huligani su samo iskoristili situaciju. Oni su se priključili masi demonstranata koji nisu huligani i nemaju nikakve nasilničke porive. Ne treba zaboraviti ono što je bilo prije samo par dana – značajan dio protestanata u Tuzli činili su radnici a ne huligani. Pa i danas i juče, demonstracije se nikako nisu svodile na nasilje huligana. Oni su se prosto umiješali u masu naroda, koja je imala do kraja opravdane porive da učestvuje u demonstracijama.
Ali, sad tu dolazimo do problema spontanosti. Lijepo je kad se narod počne spontano buniti i okupljati, samo je pitanje koliko to može trajati. Upravo je odsustvo vođstva protesta, bilo kakve organizacije koja ih osmišljava, dovelo do toga da se protesti odvijaju stihijno, da u njima prevlada element neosmišljenog, nesvrsishodnog nasilja. Da su protesti imali svoje vođstvo, ono bi ih usmjeravalo i sprečavalo nasilje, ili ga barem ne bi bilo u ovolikoj mjeri.
Dvije kantonalne vlade su pale upravo zato što su se stvari odvijale ovako kako su se odvijale. Mirni protesti ne bi primorali dva kantonalna premijera da se povuku. Oni su to učinili iz straha da se situacija ne zaoštri još više. Tako su protesti postigli vrlo opipljiv uspjeh. I tu dolazimo do ključnog pitanja: šta dalje? Moraće se formirati nove kantonalne vlade.
Ali, njih će formirati predstavnici starih stranaka. Tako, ispada da je jedna vlada samo zato da bi je zamijenila ista takva. Doduše, nove kantonalne vlade će možda promijeniti frazeologiju, možda čak najaviti neke nove mjere. Ali, pošto protesti ne mogu stalno trajati, neće biti nikoga da kontroliše te nove vlade. Sistem je ostao. On čak nije ni reformisan. Samo su promijenjeni njegovi nosioci. I to promijenjeni samo u personalnom smislu. Promijenili su se ljudi, ali su ostale politike. Naravno, ni to nije beznačajno, ako znamo da su vlade dosad bile potpuno neodgovorne i nesmjenjive, osim voljom stranačkih centrala.
U Republici Srpskoj skoro da nije bilo protesta. Nešto malo u Banjoj Luci i još manje u Prijedoru.
To možemo smatrati samo simboličnim. Ipak, premijerka je našla za shodno da izjavi da ne bi bilo dobro da se protesti preliju u Republiku Srpsku. Kao da postoji opasnost da proteste neko uveze u Republiku Srpsku, a građani treba da budu mudri i da tome ne nasjednu. Drugim riječima, premijerka poručuje da nema razloga za proteste u Republici Srpskoj. Međutim, dobro je poznato da u Republici Srpskoj postoje potpuno isti razlozi za proteste i da oni uopšte ne bi bili ni „uvezeni“ ni „preliveni“, već bi predstavljali odraz autentičnog neraspoloženja naroda. Ali, nije ih bilo iz više razloga. Prvi i osnovni je srpski nacionalizam, koji narod u Republici Srpskoj drži u svojevrsnom grču, jer se plaši da ne nasjedne na neku ujdurmu iz Federacije.
Drugo, suviše jaka entitetska i etnička barijera dovodi do toga da se nema u dovoljnoj mjeri osjećaj zajedničkih patnji, zajedničkih problema i, prema tome, zajedničke borbe. Treće, u Republici Srpskoj postoji tiranska vlast, koja drži pod svojom kontrolom i u strahu veliku većinu građana, pa i strah igra značajnu ulogu. Apsolutna dominacija SNSD-a učinila vlast još nedogovornijom nego u Federaciji, u kojoj nijedna partija nema toliku moć da može sama kontrolisati narod.
Kulminacija je prošla, nastupa oseka. To je neminovno iz više razloga. Prvo, neki demonstranti se plaše da i dalje učestvuju u protestima, bilo iz straha za sebe, bilo zato što ne žele da ih neko identifikuje sa nosiocima nasilja. Drugo, dio protestanata može smatrati da su se protesti oteli kontroli i da se mogu pretvoriti u svoju suprotnost ako se nastave odvijati na isti način. Treće, dio demonstranata ne vidi pozitivan ishod koji priželjkuje. Kako proteste dalje razvijati i šta u njima tražiti, to još niko nije definisao, a malo ko to i zna. Nema nikoga ko bi te zahtjeve definisao, a zatim ih saopštio javnosti.
Propuštena je prva prilika, kada protesti još nisu bili začinjeni nasiljem i kada se moglo vidjeti da radnici, pa i sindikalni aktivisti iz baze, kao i pripadnici različitih organizacija, učestvuju u protestima. Oni su morali formirati to aktivističko jezgro protesta, a potom se obratiti i ljudima van svoje sredine, za koje pretpostavljaju da im mogu pomoći u promišljanju zahtjeva protesta. Tako je protest od samog početka mogao biti jasno uobličen.
To ne znači da proteste treba okončati. Njih treba nastaviti, ali bez dosadašnjeg nasilja i sa jasno definisanim zahtjevima. Proteste treba da vodi određeno tijelo, koje će donositi odluke o sadržaju i pravcu protesta, koje će održavati red na protestima i imati svog glasnogovornika.
Prema posljednjim vijestima, protestanti u Tuzli su istakli nekoliko zahtjeva. Dobro je da su zahtjevi istaknuti, mada sa nemalim zakašnjenjem. Čitajući ih, vidimo da se radi o zahtjevima koji su ekonomsko-socijalne prirode, da se traži poštovanje radničkih prava, vraćanje fabrika radnicima i poništenje određenog broja privatizacija. Takođe, vidimo da se te privatizacije odnose na tuzlanska preduzeća, što znači da nema nikoga ko koordinira proteste u više gradova i osmišljava zajedničke zahtjeve. Treba primijetiti da su istaknuti zahtjevi suviše uopšteni i da ni samim protestantima nije sasvim jasno šta i kako treba raditi. Ovo će posebno dočekati političke elite, koje će zahtjeve proglasiti demagoškim.
Što se tiče zahtjeva, neki od njih bi mogli glasiti:
1. Uvođenje progresivnih poreza na svim nivoima na kojima se vrši oporezivanje;
2. Uvođenje diferencirane stope PDV-a, uz nultu stopu za određene proizvode;
Tommaso di Francesco
Dobro došla klasna borbo
Već cijeli tjedan šire se protesti radnika u Bosni i Hercegovini, značajno, baš u onim istim mjestima, počevši od Sarajeva, koja su prije malo više od 20 godina doživjela divljanje međuetničkog rata, koji je u krvi pocijepao Jugoslovensku federaciju. To je dovoljno da se učnie neka pormišljanja, koji se ne odnose samo na evropski jugoistok, koji tko zna zašto uporno smatramo vrlo dalekim. Jer ovo što se događa vjerojatno dovodi u pitanje historijsku i političku paradigmu.
Sve je počelo s ekonomskom krizom
Sa socijalnim protestom raširenim cijelim Balkanom – samo u mjesecu januaru ponovio se protest srpskih radnika protiv drakonskog zakona o radu, koji je zahtijevao Beograd, a de se i ne govori o protestima u Hrvatskoj, u Crnoj Gori, u Makedoniji i na samom Kosovu, oko koga se još uvijek otimaju - svuda se prisustvuje nekoj vrsti »povratka u budućnost«. Kriza Jugoslavije bila je u prvom redu ekonomska i socijalna kriza, a tek se kasnije razvio rak separatističkih nacionalizama, zahvaljujući i slabosti Titovog i Kardeljevog Ustava iz 1974, koji je dozvoljavao pravo veta institucionalnim predstvništvima pojedinih republika, iako su republičke institucije bile pravično raspoređene.
Kad je započela ekonomska kriza, sredinom osamdesetih godina, počela se osipati solidarnost među različitim republikama (i autonomnim pokrajinama), koje su tvorile osjetljiv jugoslavenski mozaik. Bogate „regije“, bile su spremne da brane vlastite građane, ali im je bilo mrsko pomagati zaostalijim krajevima, odnosno onim regijama koje su često strukturalno odgovarale jednakom broju institucionalnih i političkih čvorova, vezanih za prava manjina, što su u tim regiijama živjele. Takav je bio slučaj Kosova. Kako se to sada može jasno shvatiti, bila je to skoro pa anticipacija međuevropskog konflikta, koji danas suprotstavlja različite zemlje Evropske Unije, koje su u paritetnoj ravnoteži jedino u slučaju, kad na njih dođe red da predsjedavaju EU. Baš kako je to bilo i u Jugoslaviji.
U okviru tog društvenog konflikta, čiji je cilj bio sačuvati položaj radnika i socijalna prava, a ona su bila minimalna, nevelika ali itekako značajan, umjesto autonomne i nezavisne akcije sindikata i presudne uloge institucije samoupraljanja – budući da su obje ove realnosti u suštini bile marginalne, bez stvarne moći i u podređe u odnosu na rastuče inzistiranje na nacionalnim pravima – razvilo se i sazrelo nacionalističko vođenje opčeg nezadovoljstva u zemlji. To se dogodilo s agro-industrijskim kompleksom Agrokomercom u Bosni, tako je bilo i sa fabrikama u Hrvatskoj, Sloveniji i u Srbiji, tako je bilo i sa rudnicima na Kosovu i sa brodogradilištima u Crnoj Gori. Još jednom su nad klasnm borbom odnijeli prevagu, više ili manje zakamuflirani, identitarni interesi. Pogubno se pokazalo vođenje ove situacije od strane EU (u to vrijeme se još zvala EEZ- Evropska ekomska zajednica prim prev.), koja je umjesto da sačuva i spašava jedinstvo Jugoslavenske federacije proglasila legitimnim rat, koji je u međuvremenu buknuo, priznavanjem Slovenije i Hrvatske za suverene nacije, nakon njihovog samoproglašenja za autonomne države, na osnovi etničkog kjuča »slovenstva« ili »hrvatstva«. Pripremajuči tako otvaranje bezdana tragičanog sukoba u Bosni, koja je bila satavljena od različitih nacionalnosti, kultura i religija.
Ta uloga Bruxellesa – ali i Ntoa, a tu smo već u 1992, tri godine nakon 1989 – pokazala je kakva je u tom času bila i kakva će nadalje biti uloga Evropske Unije. Sa fantasmagorijom primanja u EU, ponuđenom novim nacionalnim državama, EU je suštinski postala suučesnikom u ratu, sve to uz međusobno grabljenje za suprotstavljane interesne zone: Francuska je postala filosrpska, Velika Britanija filobosanska, Njemačka filohrvatska i dalje tim putem. A sve to uz ulazak u tu zonu »diplomacije« Sjedinjenih Država. A ova je na kraju odigrala presudnu ulogu, bilo za rješavanje rata u Bosni sa mirom na papiru iz Daytona krajem 1995, te nakon toga sa avionskom vojnom intervencijom NATO-a za „rješavanje“ nerazrješene kosovske krize 1999 godine.
Zapadno prisilno ponavljanje
Kakve to veze ima sa protestima u toku? Vrijedi zamisliti se nad činjenicom, kako je jedini odgovor ovih dana koji je došao sa Zapada, na radničke nemire i na socijalne proteste po cijelom Balkanu, počevši od Bosne, bio još jednom prijetnja upotre sile. Evropska Unija, čini se da se iz toga može zaključiti, ne može sebi dozvoliti propast lažne sigurnosti na jugoistoku – u prekomorskim kolonijama? – u kojima postoje prave pravcate vojne okupacije, i to upravo sada, kad se i ona sama bori sa krizom smisla i sa solidarnošću u odnosu na njen fundativni status. I što onda ona čini? Visoki predstavnik Međunarodne zajednice u Bosni i Hercegovini Valentin Inzko, zahvaćen napadom prisilnog ponavljanja, prijeti »Ukoliko bi se stanje pogoršalo, morat ćemo pristupiti slanju trupa Evropske Unije«.
»Jugoslavenski prostor«
Ono što svi vide jest da se upravo zahvaljujući raširenim radničkim protestima ponovo vraća »jugoslavenski prostor«. Jer ukoliko je sve započelo ekonomskom krizom osamdesetih godina, nju zacijelo nije riješio međuetnički rat. Štaviše, rat je krizu još pojačao, siromšni su postali još siromašniji, a obogatile su se sve mafije, koje su željele i pothranjivale rat. Masa, koja je vodila rat je ranjena, osakaćena i nema nikakve podrške, plaće jamče izgladnjavanje, a nezaposlenost sve više raste i zahvaća gotovo polovicu stanovništva. Stanje je, ukoliko je to moguće, još gore nego u Grčkoj. Na stogodišnjicu Prvog svjetskog rata, koji je službeno, započeo upravo u Sarajevu, grad ostaje, kako je to i onda bilo, razapet između strategija velesila. Jučer je „slučajno“ stigao u posjetu turski ministar vanjskih poslova Davutoglu.
Evropska Unija, kako bi dala legitimitet ulasku balkanskih zemalja, odnosno legitimitet svojem „proširenju“ na njih, insisira da s njima upravlja preko Međunarodnog Monetarnog Fonda, koji je već odavna počeo sa mega-privatizacijama svega, od usluga do industrijskih kompleksa. Koji sada propadaju, nakon što su obogatili lokalne elite i lokalne mafije. I budi se socijalni bunt.
Putem dezinformacije režimčići i ultranacionalistički lešinari pokušavaju instrumentalizirati protest te im ovladati,od Mostara, perko Banja Luke sve do Sarajeva, pri tom protesi izražavaju i generacijsku promjenu. Javljaju nam iz Sarajeva, kako su mnogi građani zgranuti i s bolom primjećuju: »Predsjedničku smo palaču oružjem branili od četnika, a sad su je zapalili naši sinovi... što se to događa?«. U Tuzli radnici pet propalih fabrika izjavljuju: »Vratite fabrike radnicima«, a prvog su dana protesta napisali na zidovima grada: »Smrt nacionalizmu«. Nema problema. To je zaista dobra vijest. Dobro došla klasna borbo.
L’analisi. In Bosnia Erzegovina, nei luoghi della sanguinosa guerra interetnica degli anni Novanta, torna la protesta dei lavoratori. E l’Occidente minaccia «l’invio di truppe»
Da una settimana ormai dilaga la protesta dei lavoratori in Bosnia Erzegovina, significativamente nelle stesse località, a partire da Sarajevo, che poco più di 20 anni fa hanno visto lo scatenarsi della guerra interetnica che dissolse nel sangue la Federazione jugoslava. Ce n’è abbastanza ormai per trarne alcune considerazioni che non riguardano solo il sud-est europeo che, chissà perché, ci ostiniamo a considerare lontano. Perché quel che accade rimette probabilmente in discussione un paradigma storico e politico.
Tutto iniziò con la crisi economica
Con la protesta sociale diffusa in tutti i Balcani — solo a gennaio è ripresa l’iniziativa dei lavoratori serbi contro una draconiana legge sul lavoro voluta dal governo di Belgrado, per non parlare di altre proteste in Croazia, Montenegro, Macedonia e nello stesso ancora conteso Kosovo — assistiamo ad una sorta di «ritorno al futuro». La crisi dell’ex Jugoslavia fu infatti prima di tutto crisi economica e sociale e poi arrivò il cancro dei nazionalismi separatisti, anche grazie alla debolezza della Costituzione di Tito e Kardelj del 1974 che autorizzava il diritto di veto delle rappresentanze istituzionali delle varie Repubbliche anche equamente ripartite. Quando la crisi economica irruppe, a metà degli anni 80, cominciò a sgretolarsi il sistema della solidarietà tra le varie Repubbliche (e regioni autonome) che componevano il delicato mosaico jugoslavo. Con le regioni più «ricche» pronte a difendere i propri cittadini, ma invise a soccorrere le aree più arretrate, regioni che spesso corrispondevano quasi strutturalmente ad altrettanti nodi istituzionali e politici legati ai diritti delle minoranze che lì vivevano. Come fu il caso del Kosovo. Come si può capire, fu quasi un anticipo del conflitto inter-europeo che contrappone oggi i vari paesi dell’Unione in equilibrio paritetico di poteri solo nella rappresentanza di turno nella presidenza Ue. Proprio come fu per la Jugoslavia.
A quel conflitto sociale che puntava a salvaguardare la condizione dei lavoratori e il welfare garantito, minimo, infimo ma importante, invece che un’azione autonoma e indipendente dei sindacati e un ruolo decisivo dell’istituzione dell’autogestione — entrambe realtà sostanzialmente marginali, senza poteri effettivi e subalterne rispetto all’emergere dei diritti nazionali — maturò una gestione nazionalista della protesta diffusa. Fu così per il complesso agroindustriale dell’Agrokomerc in Bosnia, così per le fabbriche in Croazia, Slovena e Serbia, così per le miniere in Kosovo e per i cantieri montegrini. Alla fine più che la lotta di classe contò ancora una volta lo scontro tra interessi identitari più o meno mascherati. Esiziale fu la gestione dell’Unione europea (allora si chiamava ancora Cee) quando, piuttosto che salvaguardare l’unità della Federazione jugoslava, legittimò la guerra, intanto esplosa, con il riconoscimento di Slovenia e Croazia come nazioni sovrane dopo la loro autoproclamazione in stati autonomi sulla base etnica della «slovenicità» e della «croaticità». Preparando il baratro del conflitto in Bosnia dove ogni nazionalità, lingua e religione erano rappresentate.
Questo ruolo di Bruxelles — ma anche della Nato, siamo nel 1992 a tre anni dall’89 — mostra quale fu da quel momento in poi il ruolo dell’Unione europea. Con il miraggio dell’ingresso nell’Ue offerto a questi nuovi stati nazionali, fu di sostanziale compartecipazione alla guerra, con l’accaparramento di influenza contrapposte: la Francia diventava filo-serba, la Gran Bretagna filo-bosniaca, la Germania filo-croata e via dicendo. Il tutto con l’avvento nell’area della «diplomazia» statunitense. Alla fine decisiva, sia per la risoluzione della guerra in Bosnia con la pace di carta di Dayton a fine 1995, e in seguito con l’intervento armato aereo della Nato per la «risoluzione» dell’irrisolta crisi kosovara nel 1999.
La coazione a ripetere occidentale
Che c’entra tutto questo con la protesta sociale in corso? Varrà la pena riflettere sul fatto che l’unica risposta che è venuta in questi giorni dall’Occidente sulle agitazioni dei lavoratori e le proteste sociali in tutti i Balcani, a cominciare dalla Bosnia, sia stata ancora una volta la minaccia dell’uso della forza. L’Unione europea, pare di capire, non può permettersi di veder fallire la finta sicurezza definita nel sud-est — colonie d’oltremare? — con vere e proprie occupazioni militari, proprio ora che è alle prese con la crisi di senso e di solidarietà del suo status fondativo. E allora che fa? L’Alto rappresentante della Comunità internazionale in Bosnia Erzegovina Valentin Inzko, preso da un attacco di coazione a ripetere, minaccia: «Se la situazione dovesse peggiorare dovremmo ricorrere all’invio di truppe dell’Unione europea».
Lo «spazio jugoslavo»
Quel che è sotto gli occhi di tutti è il fatto che, proprio grazie alla protesta diffusa dei lavoratori, sta tornando lo «spazio jugoslavo». Perché se tutto è nato dalla crisi economica degli anni Ottanta, non fu certo la guerra interetnica a risolverla. Anzi, la guerra l’ha aggravata, i poveri sono diventati più poveri e ad arricchirsi sono state tutte le mafie che la guerra hanno voluto e alimentato. La massa che la guerra ha combattuto è ferita, mutilata e senza nemmeno sostegni, i salari sono di fame, la disoccupazione vale per metà della popolazione. Una situazione se possibile peggiore della Grecia. E nel centenario della Grande guerra che ebbe origine, ufficialmente, proprio a Sarajevo, mentre la città resta, come allora, sospesa tra le strategia delle grandi potenze dell’area. Ieri è «occasionalmente» arrivato in visita anche il ministro degli esteri turco Davutoglu.
L’Unione europea per legittimare l’ingresso degli stati balcanici nel suo «allargamento» insiste ad amministrarli con il Fondo monetario internazionale che ha avviato da tempo mega-privatizzazioni di tutto, servizi e complessi industriali. Che ormai falliscono, dopo avere arricchito élite e mafie locali. E si accende la rivolta sociale. Già la disinformacjia dei regimetti e i corvi ultranazionalisti arrivano per riproporre l’ennesima strumentalizzazione della protesta, pronti ad impadronirsene, a Mostar, a Banja Luka, a Sarajevo, dove emerge anche una rottura generazionale. Ci raccontano da Sarajevo che molti cittadini restano sgomenti e dolorosamente ammettono: «Il palazzo della presidenza noi l’abbiamo difeso con le armi dai cetnik, ora i nostri figli lo bruciano…che sta accadendo?». In piazza a Tuzla gli operai delle cinque fabbriche fallite dopo la privatizzazione dichiarano: «Restituite le fabbriche ai lavoratori» e il primo giorno hanno scritto sui muri della città «Morte al nazionalismo». Nema problema, è davvero una buona notizia. Bentornata lotta di classe.
