Informazione
SocDem Head Says Slovenian Right Switching towards Pro-Fascism
Mémoire de la Seconde Guerre mondiale en Slovénie : la droite flirte avec les extrêmes
Igor Lukšič, le président du parti social-démocrate (SD), a vertement critiqué la présence de Janez Janša, l’ancien Premier ministre devenu chef de l’opposition, à la commémoration du 70ème anniversaire du mouvement pro-nazi des Domobranci. Igor Lukšič a déclaré que la droite slovène avait franchi la ligne rouge, qu’elle était passée de l’anti-communisme au fascisme.
Le 23 août a été choisi à l’échelle européenne pour devenir la journée en souvenir des victimes des régimes totalitaires. En 2012, le gouvernement de Janez Janša avait célébré cette date. Mais pour Igor Lukšič, cette journée est devenue un anniversaire pour la droite slovène, qui ne se contente plus de dénoncer le communisme. « Le problème de la droite slovène, c’est qu’elle est devenue fasciste. Rendre hommage aux Domobranci, c’est aller trop loin. Cet acte doit être dénoncé par les démocrates de Slovénie et de l’Union européenne ». Selon Igor Lukšič, c’est la première fois qu’un parti parlementaire célèbre la mémoire des Domobranci.
Le SDS de Janez Janša a répondu sur Twitter qu’il ne célébrait pas la mémoire des Domobranci mais de ceux « qui sont tombés sous les coups de l’Étoile rouge et de la Svastika ». Le SDS a également rappelé que les partis de gauche rendaient hommage aux régimes totalitaires, en montrant une photo d’Igor Lukšič à un concert du Pinko Tomažič Partisan Choir - un orchestre créé en Italie, près de Trieste, par d’anciens partisans yougoslaves - dans la Stožice Arena de Ljubljana, avec en toile de fond le drapeau des Partisans.
« Cette question n’est pas une simple bataille idéologique », poursuit Igor Lukšič, « les formations de droite soutiennent une partie de l’armée qui a collaboré avec l’occupant nazi et trahi le peuple slovène », avant d’appeler le SDS de Janez Janša à ne pas répéter en 2013 les erreurs de 1941. Pour Igor Lukšič, dont le parti est issu de l’ancienne Ligue des communistes, le SDS de Janša se radicalise car la droite perd du pouvoir en Europe.
Pour les autres partis, cette polémique est vaine et sans intérêt. Franc Bogovič, le président du Parti populaire (SLS) n’y voit qu’une partie de ping-pong idéologique entre le SD et le SDS. Le parti d’opposition Nouvelle Slovénie (NSi) a déclaré que le 23 août devrait être un jour pour condamner tous les crimes commis par les trois régimes totalitaires. « C’est la seule façon d’avancer vers la compréhension de notre histoire et la réconciliation nationale », soutient le NSi, qui demande aux autorités d’assurer de vraies sépultures aux victimes de tous les totalitarismes.
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/7710
Serge Brammertz still won’t comment on Judge Harhoff letter controversy, but says court decision to acquit Serbian secret service officers was “unjust”.
The Hague tribunal prosecutor has announced that his office is to appeal against the recent acquittal of Serbian intelligence officials Jovica Stanisic and Franko Simatovic, and may also request a review of the appeals judgement that acquitted Croatian general Ante Gotovina last year...
"By any standard of due process of law... I would be entitled to have my views considered" – Judge Frederik Harhoff
Judge Frederik Harhoff has questioned last week’s decision to disqualify him from the Hague trial of Serbian nationalist politician Vojislav Seselj...
https://www.cnj.it/MILOS/testi.htm
Judge claims US and Israel pressed for release of Yugoslav war criminals
By Paul Mitchell
8 July 2013
A top Danish judge sitting on the International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia (ICTY), Frederik Harhoff, claims that the US and Israel pressed for the release of top-ranking Croatian and Serbian officers accused of war crimes.
Harhoff alleges that ICTY President Theodor Meron, a former legal counsel to the Israeli Foreign Ministry and former Counsellor on International Law in the US State Department, exerted “persistent” and “intense” pressure on other judges to recently acquit Croatian general Ante Gotovina and Assistant Interior Minister Mladen Markac, Yugoslav general Momcilo Perisic and Serbian intelligence officials Jovica Stanisic and Franko Simatovic. Harhoff said their release was contrary to the tribunal’s standard practice of holding military commanders responsible for crimes committed by their subordinates.
Western powers are concerned that if the standard became enshrined in international law, future military operations would be put in jeopardy and commanders would run the risk of being hauled in front of human rights courts accused of war crimes.
In a private memo addressed to 56 people, published in the Danish newspaper BT last month, Harhoff explained that the ICTY had created a “fairly firm legal practice” in relation to the responsibilities of top military chiefs.
“Right up until autumn 2012, it has been a more or less set practice at the court that military commanders were held responsible for war crimes that their subordinates committed during the war in the former Yugoslavia from 1992-95, when the Dayton Agreement brought an end to the war in December 1995.”
“Now apparently the commanders must have had a direct intention to commit crimes—and not just knowledge or suspicion that the crimes were or would be committed,” he continued.
“It would seem that the military establishment” in leading states such as Israel and the US “felt that the tribunal was getting too close to top-ranking military commands.”
Harhoff pondered, “Has an Israeli or American official influenced the American President of the tribunal to effect a change of course?”
“I am left with the distinctly unpleasant impression that the tribunal has shifted course as a result of the pressure from ‘the military establishment’ of certain powerful countries.”
By authorising the release of convicted criminals it would “in future and in the majority of cases allow the top-ranking person to go free. This means that American (and Israeli) commanders in chief can breathe a sigh of relief…”
Harhoff concluded, “The latest judgements here have brought me before a deep professional and moral dilemma, not previously faced. The worst of it is the suspicion that some of my colleagues have been behind a short-sighted political pressure that completely changes the premises of my work in my service to wisdom and the law.
US diplomatic cables from 2003 published by WikiLeaks appear to support Harhoff’s claims. They show that Meron was in constant contact with Pierre-Richard Prosper, who served as Ambassador-at-Large for War Crimes Issues under President George W. Bush from 2001 to 2005, discussing in depth the work of the ICTY and handing over confidential tribunal documents.
One describes Meron as “the tribunal’s pre-eminent supporter of United States government efforts,” and how he “responded positively to Prosper’s detailed explanation of US policy”. Meron was particularly critical of Chief Prosecutor Carla del Ponte, who had condemned recent statements made by US officials as “a direct interference in the work of the Tribunal and unacceptable,” and was asking US help in preventing her reappointment.
In another cable, the US was concerned that del Ponte was intending to indict 30 individuals, “all at the highest levels,” meaning that “that the indictees will be at the general or ministerial level or their equivalents (i.e. with respect to the KLA).” The CIA and European intelligence agencies backed the KLA and used it as a proxy to facilitate the plans of the US, using NATO as its military umbrella, to complete the dismemberment of Yugoslavia.
The publication of Harhoff’s email has created a crisis in the ICTY.
Last week, current ICTY chief prosecutor Serge Brammertz declared, “I understand the disappointment felt by many, especially survivor communities following the series of recent acquittals mentioned in Judge Harhoff’s letter. My office shares that disappointment.” Brammertz announced that his office is to appeal against the acquittal of Stanisic and Simatovic, and may also request a review of the Gotovina and Markac cases. He refused to comment on Harhoff’s email, saying he was “concerned about the destructive elements in the debate that has followed the letter’s publication” and that “it is not appropriate or helpful for this office to enter into the debate.”
Harhoff’s revelations have also led lawyers for the deceased Bosnian army commander Rasim Delic to request that his three-year jail sentence for the cruel treatment of Serb prisoners be “revised”. They said, “The publication of Judge Harhoff’s letter has unilaterally brought the reputation of the tribunal into significant disrepute and risks losing public confidence in the tribunal’s work…It is therefore the responsibility of the appeal’s chamber to rectify the fallout committed as a result of Judge Harhoff’s appearance of bias.”
A number of Balkan human rights organisations have also written to United Nations General Secretary Ban Ki-moon calling for an investigation into Harhoff’s claims, declaring, “Without such an enquiry... doubts about the fairness of ICTY judgments will permanently mar the work of this important institution of international law.”
Back in 2001, the WSWS warned, “The attempt to present the ICTY as a ‘first step’ towards a permanent court to punish the perpetrators of war crimes and human rights abuses does not stand up to examination.” It explained that the main instigator of the ICTY was the US, which consistently opposed the universal application of human rights laws, refusing to recognise the creation of the International Criminal Court unless its military forces were exempted from the jurisdiction of the proposed body.
It explained how US and European policy of dismembering Yugoslavia set the stage for a series of bloody civil wars, whose legacy was the creation of a series of mini-states, in which the Western powers exercise untrammelled economic and political control. The function of the ICTY was to provide a legal veneer for this predatory imperialist policy.
The author also recommends:
Croatian war criminals released after appeal by Western military chiefs
[11 December 2012]
Tribunale dell'Aja: il fattore Harhoff
Una lettera incendiaria
Uno scenario imbarazzante
Un tribunale è soltanto un tribunale
Aus Erfahrung mit NATO-Bomben
IMPERIJALISTI DALJE RUKE OD SIRIJE
Nova komunistička partija Jugoslavije (NKPJ) najoštrije osuđuje nove imperijalističke pritiske zapadnog imperijalizma na čelu sa SAD koji imaju za cilj pokretanje vojnih operacija protiv Sirije.
NATO pritisci i zveckanje oružjem uvod su u novu imperijalističku intervenciju zapadnog imperijalizma na čelu sa SAD-om. NATO pod komandom SAD davno je srušio međunarodni pravni poredak izgrađen posle Drugog svetskog rata i učinio OUN beznačajnom organizacijom. Optužbe i izgovori koji SAD koriste protiv Sirije tragično nas podsećaju na izgovore koji su predhodili monstruoznoj NATO agresiji protiv SR Jugoslavije 1999. godine. Isti model korišćen je i u slučajevima Avganistana, Iraka i Libije. Dosadašnji zapadni planovi imperijalističkih sila oko Sirije doživeli su poraz. Sirijska vojska nije poražena, a do nikakve pobune naroda Sirije nije došlo. SAD sada zbog neuspeha svojih planova i propasti scenarija destabilizacije i okupacije Sirije primorani su da se direktno umešaju. Za imperijalističke sile sada više nema drugog rešenja osim da izvedu direktne vojne napade na položaje sirijske vojske kako bi spasili svoje militantne saveznike, gomilu terorista, koji se gotovo svugde nalaze u obruču i preti im potpuni slom.
Napad na Siriju biće još jedan kriminalni akt koji krši međunarodni zakon.
Imperijalizam je najviši stadijum kapitalizma, izopačene anti-ljudske ekonomske doktrine koja sve svodi isključivo na brutalno ostvarenje profita. On punom snagom stupa na scenu onda kada se kapitalistički sistem već toliko proširio da dolazi do svojih krajnjih granica izdržljivosti.
Verujemo da će Sirija u slučaju agresije zapadnog imperijalizma predvođenog SAD biti novi Vijetnam, nova grobnica američkog imperijalizma.
NKPJ na predlog Komunističke partije Grčke potpisala je zajedničko saopštenje komunističkih i radničkih partija sveta protiv imperijalističke intervencije na Siriju.
NKPJ izražava punu podršku narodu Sirije u borbi za očuvanje svoje slobode i nezavisnoti i prava na izbor svog puta.
Sekretarijat NKPJ,
Beograd,
01.09.2013
Intervju s ambasadorom Sirije u Beogradu: "Sirija je socijalistička zemlja i kao takva je trn u oku ne samo zapadu, već i svim reakcionarnim i fundamentalističkim islamskim režimima"
V.R.:
Poštovani gospodine ambasadore, Vaša Ekselencijo, čast nam je što ste u ovom trenutku našli vremena da napravimo ovaj intervju. Voljeli bismo da nam nešto kažete o povijesti Sirije, jer malom broju ljudi je poznato da je sa teritorije današnje Sirije potekla ljudska civilizacija.
Sulejman Abu Dijab:
Da, Sirija je izvorište ljudske civilizacije. Prvo pismo u povijesti ljudske civilizacije je nastalo na teritoriju Sirije. Oko Alepa je prije više od 10 000 godina stvoren prvi silos za čuvanje pšenice. Prvi kotač je napravljen u Siriji, kao i prva glazba koja je nastala na instrumentima koje su stvorili preci današnjih Sirijaca. Damask je najstariji grad na svijetu. Također i prvo željezo je izliveno na teritoriju današnje Sirije. Mnogi smatraju da je i Isus Krist porijeklom iz Sirije, jer on nije govorio židovskim jezikom, već je govorio aramejskim jezikom koji se i danas koristi u mnogim mjestima oko Damaska. Također i veliki prorok Muhamed potječe iz plemena Kuraiši koje je obitavalo u blizini Damaska. Upravo zato svaki Sirijac je prije svega čovjek, a potom kršćanin, musliman ili židov. Sirijci, duboko svjesni svog porijekla i povijesti, nikada nisu bili niti ekstremisti, niti agresori i više od svega su cijenili mir i slogu.Poznato je da je sveti Pavao osnovao prvu kršćansku crkvu u Siriji i da su tada svi Sirijci bili pravoslavci, i sada je Sirija konglomerat više religija i da to mnogima smeta. Britanski znanstvenik Durant koji je autor knjige "Historija civilizacije " je rekao da svaki civiliziran čovjek ima dvije domovine. Jednu, svoju vlastitu i drugu Siriju. Upravo zbog toga su svi neprijatelji Sirije u isto vrijeme neprijatelji čovječanstva.
V.R.:
Vaša Ekselencijo, kakva je trenutna situacija u Siriji?
Sulejman Abu Dijab:
Narod Sirije je potpuno jedinstven sa svojom vojskom i rukovodstvom na čelu sa Bašarom al-Asadom. Prošlo je 2,5 godina kako zapad i ekstremni arapski režimi pod kontrolom zapada pokušavaju uništiti Siriju. Potrošili su više od 100 milijardi dolara, angažirali su preko 100 000 dobro opremljenih i obučenih ekstremista, terorista, plaćenika i patoloških ubojica iz cijelog svijeta. Pokrenuli su ogromnu propagandnu mašineriju protiv Sirije, tako da više od 150 tv kanala vrši neprekidnu kampanju protiv naše zemlje. Teroristi dobivaju svu moguću pomoć od strane zapada i reakcionarnih arapskih režima, ali nisu uspjeli poraziti sirijski narod i njegovu vojsku. Naprotiv, nalaze se pred slomom i zato ih je zapad morao spašavati od propasti izmišljajući da je sirijska vojska koristila bojne otrove. Čudno je da ti 'bojni otrovi' selektivno djeluju. Ne djeluju ni na sirijske vojnike, ni na ptice ni na životinje, djeluju samo na civile koji su pod okupacijom terorista. Ovo je samo jedna od već provjerenih laži koje se koriste da bi se napala neka zemlja. Isti scenarij po kojem je napadnuta Srbija, Irak, Afganistan, Libija, sada se primjenjuje prema Siriji. Naknadna 'pamet' zapada i priznanje da su 'pogrešno' obavješteni, ništa ne mijenja. Nevini stradaju.
V.R.:
Zbog čega su neki arapski režimi, Turska i Izrael protiv Sirije?
Sulejman Abu Dijab:
Sirija je socijalistička zemlja i kao takva je trn u oku ne samo zapadu, već i svim reakcionarnim i fundamentalističkim islamskim režimima. Što se tiče Izraela, sve ovo što se dešava, dešava se u korist Izraela. Izrael ne želi mir, ma koliko se u njega zaklinjao, a ni zapad ne želi mir na Bliskom istoku. Da SAD i ostale zapadne zemlje žele mir, onda bi natjerale Izrael da prihvati mir, kao i da poštuje Rezoluciju UN br.242 koja poziva Izrael da se povuče s okupiranih teritorija i da omogući formiranje Palestinske države. To bi i po Izrael bilo optimalno rješenje, jer bi se time omogućio mir cijeloj regiji Bliskog istoka. Međutim, to ne odgovara ni zapadu, ni Izraelu. Sve zemlje i sve organizacije Palestinaca koje su rekle NE zapadu i Izraelu moraju biti eliminirane i zato zapad i Izrael traže glavu predsjednika Sirije Bašara al-Asada, ali ne shvaćaju da Sirija nije samo Bašar, već da je to cijeli sirijski narod.
V.R:
Tko podržava teroriste unutar Sirije?
Sulejman Abu Dijab:
Na početku svih ovih događanja prije dvije i pol godine to su bile nenasilne demonstracije i zahtjevi jednog dijela sirijskog naroda za većom demokratizacijom društva, što je od rukovodstva Sirije prihvaćeno i stvoren je novi Ustav Sirije, reformirani mediji i pozvani su svi građani Sirije da daju prijedloge za razvoj Sirije. Time su demonstracije prestale, ali zapadu to nije bio cilj. Cilj je bio rušenje Sirije i dovođenje nekog podobnog režima, što je u jednom govoru predsjednik Bašar jasno sagledao. Pošto su samo neki marginalci i neke fundamentalističke grupe bile za to da oružjem ruše legitimne predstavnike naroda, zapad je iskoristio njih, ali pošto takvih u Siriji nije bilo mnogo, poslao im je pomoć od preko 100 000 terorista iz cijelog svijeta, a naročito terorista iz islamskih zemalja. Materijalnu pomoć i plaćanje teroristima su na sebe preuzeli reakcionarni fundamentalistički islamski režimi. Da nema moći novca zbog koga su plaćenici došli u Siriju, ne bi bilo ni rata u Siriji.
V.R.:
Da li vidite neke sličnosti između scenarija napada zapada na SR Jugoslaviju, odnosno Srbiju 1999. god. i sada na Siriju?
Sulejman Abu Dijab:
Kakva je razlika? Scenarij je potpuno isti. Montira se nekakva providna laž i onda se to iskoristi kao povod da se uništava zemlja. U slučaju Sirije izgleda da su bojni otrovi tako 'dobro i savršeno' napravljeni da djeluju selektivno. Slike koje su obišle svijet pokazuju amaterizam onih koji su montirali laži o upotrebi bojnih otrova.
V.R.:
Što će se desiti ako zapad napadne Siriju?
Sulejman Abu Dijab:
Branit ćemo se svim sredstvima. Naši nas prijatelji podržavaju u svemu, ali mi ne želimo da do takvog napada dođe, jer je regija Bliskog istoka već bačva baruta koja bi eksplodirala. Mi, Sirijci, smo bili uvijek za mir i nismo željeli nikakvo zlo bilo kome. Molimo Boga da do napada ne dođe, ali ako se moramo suočiti s napadom, mi ćemo se obraniti i pobjediti.
www.kps.rs
petak, 30 avgust 2013 23:00
Dolazeći sirijski rat donosi toliko novih momenata u odnosu na prethodne da nam analogije neće biti od velike pomoći
1.
U novi rat Ameriku će uvesti predsednik koji je na to mesto došao predstavljajući se kao antipod svog ratobornog prethodnika i udahnjujući Americi nadu, izrečenu kao obećanje dubokih promena pred zidom do koga je zemlju doveo Buš mlađi sa svojim “ratovima protiv terorizma“. Danas rečenicu da “nije pitanje hoće li Sirija biti bombardovana, već kad će biti” izgovara čovek kome je, ne tako davno, Nobelova nagrada za mir dodeljena kao avans za ogromna očekivanja od njega. Istovremeno, ministarstvo vojske u novom američkom ratu vodiće Čak Hejgel, jedan od najubedljivijih kritičara Bušovih ratova u Avganistanu i Iraku, redak tip u vašingtonskom establišmentu koji se odvažio da kritikuje Izrael, gotovo jedini tamošnji zagovornik dijaloga sa Iranom – rečju, možda najneratoborniji šef Pentagona otkad Amerika ratuje izvan svojih granica. Diplomatsku podršku američkim raketama i avionima predvodiće vijetnamski veteran i protivnik intervencionističke politike Džon Keri, koji je prošle zime, dolazeći na čelo Stejt departmenta, uneo nešto nade u miran rasplet sirijskog konflikta kao čovek sa solidnom ličnom vezom sa Bašarom al Asadom. Konačno, na čelu generalštaba američke armije u sirijskom ratu biće general sa četiri zvezdice Martin Dempsi, koji je, protiveći se direktnom mešanju u rat, dao zabrinjavajući predračun, tvrdeći da će za tu avanturu trebati „stotine scenarija, hiljade vojnika i milijarde dolara“.
Nikad više golubova na vrhu Amerike, nikad manje podrške za neki rat među Amerikancima, i nikad ratobornija Amerika. Kako je to moguće?
2.
Odgovoru bi se mogao obradovati samo neko poput Ivice Dačića, kome se ne može prigovoriti da manje vodi Srbiju nego što Obama i njegovi izabranici vode SAD. Radi se o tome da Ameriku u novi veliki rat i novi veliki zločin manje nego ikad vodi njen politički vrh, što, naravno, ne umanjuje njegovo učešće i u ratu i u zločinu, pa samim tim ne umanjuje ni njegovu odgovornost. Vidljivije nego ikad pre, Ameriku u rat vodi njena mračna moć, centri odlučivanja kojima taj mandat nije dao američki narod.
Čitalac će reći da to i nije toliko novo i da je ta mračna moć – koju neki nazivaju vojno-industrijskim kompleksom iako je to malo redukovano gledanje na stvari – Ameriku, po svooj prilici, vodila i u prethodne ratove. To je tačno onoliko koliko je tačno da smo za američke zločine u Avganistanu i Iraku negde znali i pre Vikiliksa, ali nam ih je Džulijan Asanž učinio vidljivim, kao što smo slutili razmere kontrole interneta i rađanje jedne totalitarne sile i pre Edvarda Snoudena, ali nam je samo on to učinio jasno vidljivim. Jednako tome, sirijski rat čini vidljivijim onih američkih “jedan odsto”, koji i započinju ratove i istovremeno čiste račune svojih građana. I čini ih vidljivijim ne samo nama već i za tih američkih “99 odsto”, omraženijih u ostatku sveta više nego ikad u istoriji te države.
Ta vidljivost jeste važan aspekt produbljivanja zapadne krize, koja zbog Sirije postaje jasnija čak i pre prve rakete koja je pala na tu nesrećnu zemlju. Ta kriza danas se očituje i u pobuni britanskog parlamenta, koji je odbacio predlog Dejvida Kamerona za učešće u ratu te zemlje, koja je od 90-tih do danas češće nagovarala Ameriku da uđe u ratove nego što je pokušavala da je od njih odgovori, a da je dezertirala, kao sada, nije nikad. Iako nisam siguran da će London ostati na toj poziciji, iako je Olandu pošlo za rukom da bude veći Sarkozi od Sarkozija, Amerika je na vratima Sirije usamljenija nego ikad. I to u pošto je u Libiji Obama pronašao čarobnu formulu kako da u isto vreme bude i mirotvorac i ratonosac, tako što njegova zemlja, bar za onaj varljivi utisak oka nije bila u prvim redovima agresije, nego su tamo za nju trčali drugi. Naravno, i ovaj put Obama će pokušati da pronađe “srednje rešenje” planirajući organičene udare, koji bi trebalo da preokrenu stanje na terenu u korist sirijskih pobunjenika. Ali kao što ne može da zna gde će stvar otići posle prve rakete na Damasku, još manje može da zna gde će otići posle pethiljadite, dok mu situacija posle prvog oborenog američkog aviona može biti samo u mrklom mraku.
A sve to jeste jedna sasvim nova situacija, koja upućuje na to da će unutrašnji otpori na Zapadu agresiji na Siriju imati potencijal da budu najveći još od Vijetnamskog rata, i to sa veoma nepredvidivom političkom artikulacijom, konsekvencama i raspletima.
3.
Drugi novi momenat jeste taj što je sve prethodne američke ratove – od Pustinjske oluje do Libije –američka mračna moć vodila uz čisto osećanje sopstvene superiornosti, koje se na terenu pretvaralo u neku vrstu izrazitog misionarskog kompleksa. Taj kompleks biće prisutan i u ratu u Siriji, ali ovaj put nečist, prvi put kontaminiran samosvešću o američkoj slabosti ili, bolje rečeno, opadajućoj snazi.
Jer, dok pritiskaju Obamu da upali motore nad Sirijom, američki senatori glasaće o zakonu kojim će još jednom povećati dozvoljenu visinu ogromnog američkog duga. Ta kontradikcija misionara opadajuće snage sužava američke opcije, makar utoliko što Vašingtonu nameće svest o tome da, ako ne udari danas, sutra već može biti kasno jer će se klatno američke nemoći još više približiti svojoj amplitudi.
Zašto je to novo i važno? Zato što, ulazeći u sukobe vođeni svešću o sopstvenoj superiornosti, pred sobom možemo da vidimo granice dokle je moguće i dokle je smisleno ići. Sukobi u koje nas vode i slabost i saznanje da ćemo sutra biti još slabiji čine od nas neku vrstu Pepeljuge – koja ima svest o svojoj čaroliji, ali i svest da u jednom času od te čarolije neće ostati ništa, i da princa može osvojiti do ponoći ili nikad. Taj raskorak jeste neka vrsta panike koja nagriza našu trenutnu superiornost i, smanjujući racionalnost naših procena, pretvara nas u krčag koji ide na vodu dok se ne razbije.
Taj dualizam redukuje i najosnovnije američke opcije – ona više ne može nazad, i ona mora napred do kraja – i na Siriju, i na Iran, i na Kinu, i na Rusiju. Onaj koji ne može nazad i koji ne može da stane, nije vođen idejom o dobitku, već prokletstvom; taj nije pobednik ni kad je najjači jer taj sam sebi dolazi glave. I po tome je Sirija nešto novo, kao stanica sa koje povratka neće biti.
4.
Onaj ko, vođen prokletstvom a ne racionalnom procenom, ne može nazad, taj svojim protivnicima šalje jednostavnu i jasnu poruku: da, sklanjajući se, ništa neće izbeći.
Otuda je Srbe, pretučene i bombardovane, bilo lako ubediti da će, sklanjajući se, živeti bolje. Pa i Libijce, svet gotovo genetskog siromaštva koji se domogao pristojnog života, još je bilo moguće ubediti da će im bez Gadafija biti dobro. Ali ko danas u to može da ubedi Sirijce? Ko može da im obeća išta više od temeljnog pokolja ako polože oružje pred bašibozukom “Sirijske oslobodilačke armije”? Ima li glasa tog Alaha kome će Iranci poverovati da nisu oni na redu? Postoji li ijedan Kinez koji ne zna da će se američki finansijski minus zakrpiti samo ako on za svaki proizvedeni čip sebi odvoji za prinač, a ostatak šalje JP Morganu? Ima li nekog Rusa a da nije Navaljni koji ne zna da je rupa američkog duga tolika da ga može začepiti samo jedan Sibir sa svim svojim resursima?
Iako će svaka od tih zemalja koje su se našle na američkom putu bez povratka, u zavisnosti od svojih procena snage i taktičkih postavki, odabrati model svog učešća u sirijskom ratu, ne može biti nikakve sumnje da će svaka od njih uzeti svoje učešće. I to će biti sledeća novost sirijskog rata.
I zato će taj rat, ako dovoljno potraje, postati kao rat iz stripa: rat Sublimiranog Zla, koje se u tom obliku pojavilo prvi put posle sloma nemačkih nacista, i rat Sila Ujedinjenog Dobra, koje se od tog zla brane. A, ako potraje još više, tada će se i zapadna civilizacija, svet mnogostrukih identiteta, sve više redukovati na identitet pljačkaške civilizacije i totalitarnog poretka. Taj momenat će ključno doprineti da će otpor Americi, čak i ako ne bude vidljiv onoliko koliko bismo možda želeli, biti organiizovaniji nego ikad pre. Pred porukama sirijskog rata i najavom duge ledene globalne noći i pas i mačka počeće zajedno da spavaju. Ako se razumemo.
5.
Šta će Sirija značiti za Srbiju? Mnogo više nego što se može pročitati u srpskim medijima, neuporedivo više od ćutanja srpskih političara o Siriji. Možda će se veći deo srpske sudbine odlučivati pod Damaskom nego što se odlučivalo pod Carigradom 1453. Šta mi možemo tu da uradimo? Ne više od toga da se molimo za Sile Dobra protiv Sila Zla, živo strepeći zbog toga što deo granica između tih sila prelazi posredi nas.
Šira verzija teksta objavljenog u “Novinama Novosadskim”
Objavljeno 31/08/2013
16.30 – Tači: Akcija u Siriji neophodna
Međunarodna vojna intervencija u Siriji je neophodna, ocenio je danas u pisanom saopštenju kosovski premijer Hašim Tači. „Rat u Siriji, u kojoj je samo tokom poslednjih nekoliko dana izgubilo živote više od hiljadu ljudi, među kojima i stotine dece, najbolje ukazuje na potrebu za međunarodnom intervencijom u toj zemlji. Iako su Kosovo i Sirija dva različita slučaja, humanitarna intervencija se pokazuje kao jedinstveno, pravedno, humano rešenje kojim se podržava demokratija u svetu“, smatra kosovski premijer.“Intervencija, kojom bi se sprečili napadi (sirijskog predsednika) Bašara el-Asada na sopstveni narod je neophodna, kao pružanje podrške sirijskom narodu u njegovoj borbi za slobodu, demokratsko društvo, vladavinu zakona i zaštitu ljudskih prava“, naveo je Tači u saopštenju koje je prenela agencija MIA.
20.46 – Vlada Crne Gore najoštrije osudila hemijski napad u Siriji!
Vlada Crne Gore najoštrije je osudila „upotrebu hemijskog naoružanja koju je počinio sirijski režim“, za šta, kako se navodi u saopštenju, postoje osnovane indicije. Upotreba te vrste naoružanja predstavlja “užasavajući zločin protiv čovečnosti, usmeren protiv civila”, navodi se u saopštenju, koje prenose Vijesti. U potpunosti podržavamo stavove članica Saveta bezbednosti Ujedinjenih nacija, zemalja članica Evropske unije i drugih najvažnijih centara međunarodne zajednice da je neophodno što pre okončati istragu o ovom slučaju, te da se nasilje i ispaštanje nevinih civila moraju obustaviti”, navodi se u saopštenju. Crna Gora je, kako se navodi, bila jedna od 37 zemalja kosponzora koje su podržale inicijativu Velike Britanije upućenu Generalnom sekretaru UN sa zahtevom da inspektori UN obave istragu, kako bi se došlo do pouzdanijih saznanja o karakteru i počiniocima zločina. Crna Gora se nada da će se u nastavku razgovora u Savetu bezbednosti i drugim centrima međunarodne politike što pre doći do odgovarajućeg, na međunarodnom pravu zasnovanog i, po mogućnosti, usaglašenog odgovora međunarodne zajednice na necivilizacijski čin upotrebe hemijskog naoružanja, kako bi oni koji su odgovorni snosili odgovarajuće posledice za taj čin, navodi se u saopštenju Vlade Crne Gore.
1. I cadaveri mutilati
Cos’era avvenuto in realtà? Avvalendosi dell’analisi di Debord relativa alla «società dello spettacolo», un illustre filosofo italiano (Giorgio Agamben) ha sintetizzato in modo magistrale la vicenda di cui qui si tratta:
«Per la prima volta nella storia dell’umanità, dei cadaveri appena sepolti o allineati sui tavoli delle morgues [degli obitori] sono stati dissepolti in fretta e torturati per simulare davanti alle telecamere il genocidio che doveva legittimare il nuovo regime. Ciò che tutto il mondo vedeva in diretta come la verità vera sugli schermi televisivi, era l’assoluta non-verità; e, benché la falsificazione fosse a tratti evidente, essa era tuttavia autentificata come vera dal sistema mondiale dei media, perché fosse chiaro che il vero non era ormai che un momento del movimento necessario del falso. Così verità e falsità diventavano indiscernibili e lo spettacolo si legittimava unicamente mediante lo spettacolo.
Timisoara è, in questo senso, l’Auschwitz della società dello spettacolo: e come è stato detto che, dopo Auschwitz, è impossibile scrivere e pensare come prima, così, dopo Timisoara, non sarà più possibile guardare uno schermo televisivo nello stesso modo» (Agamben 1996, p. 67).
Il 1989 è l’anno in cui il passaggio dalla società dello spettacolo allo spettacolo come tecnica di guerra si manifestava su scala planetaria. Alcune settimane prima del colpo di Stato ovvero della «rivoluzione da Cinecittà» in Romania (Fejtö 1994, p. 263), il 17 novembre 1989 la «rivoluzione di velluto» trionfava a Praga agitando una parola d’ordine gandhiana: «Amore e Verità». In realtà, un ruolo decisivo svolgeva la diffusione della notizia falsa secondo cui uno studente era stato «brutalmente ucciso» dalla polizia. A vent’anni di distanza lo rivela, compiaciuto, «un giornalista e leader della dissidenza, Jan Urban», protagonista della manipolazione: la sua «menzogna» aveva avuto il merito di suscitare l’indignazione di massa e il crollo di un regime già pericolante (Bilefsky 2009). Qualcosa di simile avviene in Cina: l’8 aprile 1989 Hu Yaobang, segretario del PCC sino al gennaio di due anni prima, viene colto da infarto nel corso di una riunione dell’Ufficio Politico e muore una settimana dopo. Dalla folla di piazza Tienanmen il suo decesso viene collegato al duro conflitto politico emerso anche nel corso di quella riunione (Domenach, Richer 1995, p. 550); in qualche modo egli diviene la vittima del sistema che si tratta di rovesciare. In tutti e tre i casi, l’invenzione e la denuncia di un crimine sono chiamate a suscitare l’ondata di indignazione di cui il movimento di rivolta ha bisogno. Se consegue il pieno successo in Cecoslovacchia e Romania (dove il regime socialista aveva fatto seguito all’avanzata dell’Armata Rossa), questa strategia fallisce nella Repubblica popolare cinese scaturita da una grande rivoluzione nazionale e sociale. Ed ecco che tale fallimento diviene il punto di partenza di una nuova e più massiccia guerra mediatica, che è scatenata da una superpotenza la quale non tollera rivali o potenziali rivali e che è tuttora in pieno svolgimento. Resta fermo che a definire la svolta storica è in primo luogo Timisoara, «l’Auschwitz della società dello spettacolo».
2. «Reclamizzare i neonati» e il cormorano
Due anni dopo, nel 1991, interveniva la prima guerra del Golfo. Un coraggioso giornalista statunitense ha chiarito in che modo si è verificata «la vittoria del Pentagono sui media» ovvero la «colossale disfatta dei media a opera del governo degli Stati Uniti» (Macarthur 1992, pp. 208 e 22).
Nel 1991 la situazione non era facile per il Pentagono (e per la Casa Bianca). Si trattava di convincere della necessità della guerra un popolo su cui pesava ancora il ricordo del Vietnam. E allora? Accorgimenti vari riducono drasticamente la possibilità per i giornalisti di parlare direttamente coi soldati o di riferire direttamente dal fronte. Nella misura del possibile tutto dev’essere filtrato: il puzzo della morte e soprattutto il sangue, le sofferenze e le lacrime della popolazione civile non devono fare irruzione nelle case dei cittadini degli USA (e degli abitanti del mondo intero) come ai tempi della guerra del Vietnam. Ma il problema centrale e di più difficile soluzione è un altro: in che modo demonizzare l’Irak di Saddam Hussein, che ancora qualche anno prima si era reso benemerito, agli occhi degli USA, aggredendo l’Iran scaturito dalla rivoluzione islamica e antiamericana del 1979 e incline a far proseliti nel Medio Oriente. La demonizzazione sarebbe risultata tanto più efficace se al tempo stesso si fosse resa angelica la vittima. Operazione tutt’altro che agevole, e non solo per il fatto che dura o impietosa era in Kuwait la repressione di ogni forma di opposizione. C’era qualcosa di peggio. A svolgere i lavori più umili erano gli emigrati, sottoposti a una «schiavitù di fatto», e a una schiavitù di fatto che assumeva spesso forme sadiche: non suscitavano particolare emozione i casi di «serbi scaraventati giù dal terrazzo, bruciati o accecati o picchiati a morte» (Macarthur 1992, pp. 44-45).
E, tuttavia... Generosamente o favolosamente ricompensata, un’agenzia pubblicitaria trovava un rimedio a tutto. Essa denunciava il fatto che i soldati irakeni tagliavano le «orecchie» ai kuwaitiani che resistevano. Ma il colpo di teatro di questa campagna era un altro: gli invasori avevano fatto irruzione in un ospedale «rimuovendo 312 neonati dalle loro incubatrici e lasciandoli morire sul freddo pavimento dell’ospedale di Kuwait City» (Macarthur 1992, p. 54). Sbandierata ripetutamente dal presidente Bush sr., ribadita dal Congresso, avallata dalla stampa più autorevole e persino da Amnesty International, questa notizia così orripilante ma anche così circonstanziata da indicare con assoluta precisione il numero dei morti, non poteva non provocare una travolgente ondata di indignazione: Saddam era il nuovo Hitler, la guerra contro di lui era non solo necessaria ma anche urgente e coloro che a essa si opponevano o recalcitravano erano da considerare quali complici più o meno consapevoli del nuovo Hitler! La notizia era ovviamente un’invenzione sapientemente prodotta e diffusa, ma proprio per questo l’agenzia pubblicitaria aveva ben meritato il suo denaro.
La ricostruzione di questa vicenda è contenuta in un capitolo del libro qui citato dal titolo calzante: «Reclamizzare i neonati» (Selling Babies). Per la verità, a essere «reclamizzati» non furono soltanto i neonati. Proprio agli inizi delle operazioni belliche veniva diffusa in tutto il mondo l’immagine di un cormorano che affogava nel petrolio sgorgante dai pozzi fatti saltare dall’Irak. Verità o manipolazione? A provocare la catastrofe ecologica era stato Saddam? E ci sono realmente cormorani in quella regione del globo e in quella stagione dell’anno? L’ondata dell’indignazione, autentica e sapientemente manipolata, travolgeva le ultime resistenze razionali.
3. La produzione del falso, il terrorismo dell’indignazione e lo scatenamento della guerra
Facciamo un ulteriore salto in avanti di alcuni anni e giungiamo così alla dissoluzione o piuttosto, allo smembramento della Jugoslavia. Contro la Serbia, che storicamente era stata la protagonista del processo di unificazione di questo paese multietnico, nei mesi che precedono i bombardamenti veri e propri si scatenano una dopo l’altra ondate di bombardamenti multimediali. Nell’agosto del 1998, un giornalista americano e uno tedesco «riferiscono dell’esistenza di fosse comuni con 500 cadaveri di albanesi tra cui 430 bambini nei pressi di Orahovac, dove si è duramente combattuto. La notizia è ripresa da altri giornali occidentali con grande rilievo. Ma è tutto falso, come dimostra una missione d’osservazione della Ue» (Morozzo Della Rocca 1999, p. 17).
Non per questo fa fabbrica del falso entrava in crisi. Agli inizi del 1999 i media occidentali cominciavano a tempestare l’opinione pubblica internazionale con le foto di cadaveri ammassati al fondo di un dirupo e talvolta decapitati e mutilati; le didascalie e gli articoli che accompagnavano tali immagini proclamavano che si trattava di civili albanesi inermi massacrati dai serbi. Sennonché:
«Il massacro di Racak è raccapricciante, con mutilazioni e teste mozzate. E’ una scena ideale per suscitare lo sdegno dell’opinione pubblica internazionale. Qualcosa appare strano nelle modalità dell’eccidio. I serbi abitualmente uccidono senza procedere a mutilazioni [...] Come la guerra di Bosnia insegna, le denunce di efferatezze sui corpi, segni di torture, decapitazioni, sono una diffusa arma di propaganda [...] Forse non i serbi ma i guerriglieri albanesi hanno mutilato i corpi» (Morozzo Della Rocca 1999, p. 249).
O, forse, i cadaveri delle vittime di uno degli innumerevoli scontri tra gruppi armati erano stati sottoposti a un successivo trattamento, in modo da far credere a un’esecuzione a freddo e a uno scatenamento di furia bestiale, di cui era immediatamente accusato il paese che la NATO si apprestava a bombardare (Saillot 2010, pp. 11-18).
La messa in scena di Racak era solo l’apice di una campagna di disinformazione ostinata e spietata. Qualche anno prima, il bombardamento del mercato di Sarajevo aveva consentito alla NATO di ergersi a suprema istanza morale, che non poteva permettersi di lasciare impunite le «atrocità» serbe. Ai giorni nostri si può leggere persino sul «Corriere della Sera» che «fu una bomba di assai dubbia paternità a fare strage nel mercato di Sarajevo facendo scattare l’intervento NATO» (Venturini 2013). Con questo precedente alle spalle, Racak ci appare oggi come una sorta di riedizione di Timisoara, una riedizione prolungatasi per alcuni anni. E, tuttavia, anche in questo caso il successo non mancava. L’illustre filosofo che nel 1990 aveva denunciato «l’Auschwitz della società dello spettacolo» verificatasi a Timisoara cinque anni dopo si accodava al coro dominante, tuonando in modo manicheo contro «il repentino slittamento delle classi dirigenti ex comuniste nel razzismo più estremo (come in Serbia, col programma di “pulizia etnica”)» (Agamben 1995, pp. 134-35). Dopo aver acutamente analizzato la tragica indiscernibilità di «verità e falsità» nell’ambito della società dello spettacolo, egli finiva col confermarla involontariamente, accogliendo in modo sbrigativo la versione (ovvero la propaganda di guerra) diffusa dal «sistema mondiale dei media», da lui precedentemente additato come fonte principale della manipolazione; dopo aver denunciato la riduzione del «vero» a «momento del movimento necessario del falso», operata dalla società dello spettacolo, egli si limitava a conferire una parvenza di profondità filosofica a questo «vero» ridotto per l’appunto a «momento del movimento necessario del falso».
Per un altro verso, un elemento della guerra contro la Jugoslavia, più che a Timisoara, ci riconduce alla prima guerra del Golfo. È il ruolo svolto dalle public relations:
«Milosevic è un uomo schivo, non ama la pubblicità, non ama mostrarsi o tenere discorsi in pubblico. Sembra che alle prime avvisaglie di disgregazione della Jugoslavia, la Ruder&Finn, compagnia di pubbliche relazioni che stava lavorando per il Kuwait nel 1991, gli si presentasse offrendo i suoi servizi. Fu congedata. Ruder&Finn venne assunta invece immediatamente dalla Croazia, dai musulmani di Bosnia e dagli albanesi del Kosovo per 17 milioni di dollari all’anno, per proteggere e incentivare l’immagine dei tre gruppi. E fece un ottimo lavoro!
James Harf, direttore di Ruder&Finn Global Public Affairs, in un’intervista [...] affermava: “Abbiamo potuto far coincidere nell’opinione pubblica serbi e nazisti [...] Noi siamo dei professionisti. abbiamo un lavoro da fare e lo facciamo. Non siamo pagati per fare la morale”» (Toschi Marazzani Visconti 1999, p. 31).
Veniamo ora alla seconda guerra del Golfo: nei primi giorni del febbraio 2003 il segretario di Stato USA, Colin Powell, mostrava alla platea del Consiglio di Sicurezza dell’ONU le immagini dei laboratori mobili per la produzione di armi chimiche e biologiche, di cui l’Irak sarebbe stato in possesso. Qualche tempo dopo il primo ministro inglese, Tony Blair, rincarava la dose: non solo Saddam aveva quelle armi, ma aveva già elaborato piani per usarle ed era in grado di attivarle «in 45 minuti». E di nuovo lo spettacolo, più ancora che preludio alla guerra, costituiva il primo atto di guerra, mettendo in guardia contro un nemico di cui il genere umano doveva assolutamente sbarazzarsi.
Ma l’arsenale delle armi della menzogna messe in atto o ponte per l’uso andava ben oltre. Al fine di «screditare il leader iracheno agli occhi del suo stesso popolo» la Cia si proponeva di «diffondere a Bagdad un filmato in cui veniva rivelato che Saddam era gay. Il video avrebbe dovuto mostrare il dittatore iracheno mentre faceva sesso con un ragazzo. “Doveva sembrare ripreso da una telecamera nascosta, come se si trattasse di una registrazione clandestina». A essere studiata era anche «l’ipotesi di interrompere le trasmissioni della televisione irachena con una finta edizione straordinaria del telegiornale contenente l’annuncio che Saddam aveva dato le dimissioni e che tutto il potere era stato preso dal suo temuto e odiato figlio Uday» (Franceschini 2010).
Se il Male dev’essere mostrato e bollato in tutto il suo orrore, il Bene deve risultare in tutto il suo fulgore. Nel dicembre 1992, i marines statunitensi sbarcavano sulla spiaggia di Mogadiscio. Per l’esattezza vi sbarcavano due volte, e la ripetizione dell’operazione non era dovuta a impreviste difficoltà militari o logistiche. Occorreva dimostrare al mondo che, prima ancora di essere un corpo militare di élite, i marines erano un’organizzazione benefica e caritatevole che riportava la speranza e il sorriso al popolo somalo devastato dalla miseria e dalla fame. La ripetizione dello sbarco-spettacolo doveva emendarlo dei suoi dettagli errati o difettosi. Un giornalista e testimone spiegava:
«Tutto quello che sta accadendo in Somalia e che avverrà nelle prossime settimane è uno show militar-diplomatico [...] Una nuova epoca nella storia della politica e della guerra è cominciata davvero, nella bizzarra notte di Mogadiscio [...] L’ “Operazione Speranza” è stata la prima operazione militare non soltanto ripresa in diretta dalle telecamere, ma pensata, costruita e organizzata come uno show televisivo» (Zucconi 1992).
Mogadiscio era il pendant di Timisoara. A pochi anni di distanza dalla rappresentazione del Male (il comunismo che finalmente crollava) faceva seguito la rappresentazione del Bene (l’Impero americano che emergeva dal trionfo conseguito nella guerra fredda). Sono ormai chiari gli elementi costitutivi della guerra-spettacolo e del suo successo.
Riferimenti bibliografici
Giorgio Agamben 1995
Homo sacer. Il potere sovrano e la nuda vita, Einaudi, Torino
Giorgio Agamben 1996
Mezzi senza fine. Note sulla politica, Bollati Boringhieri, Torino
Dan Bilefsky 2009
A rumor that set off the Velvet Revolution, in «International Herald Tribune» del 18 novembre, pp. 1 e 4
Jean-Luc Domenach, Philippe Richer 1995
La Chine, Seuil, Paris
François Fejtö 1994 (in collaborazione con Ewa Kulesza-Mietkowski)
La fin des démocraties populaires (1992), tr. it., di Marisa Aboaf, La fine delle democrazie popolari. L’Europa orientale dopo la rivoluzione del 1989, Mondadori, Milano
Enrico Franceschini 2010
La Cia girò un video gay per far cadere Saddam, «la Repubblica», 28 maggio, p. 23
John R. Macarthur 1992
Second Front. Censorship and Propaganda in the Gulf War, Hill and Wang, New York
Roberto Morozzo Della Rocca 1999
La via verso la guerra, in Supplemento al n. 1 (Quaderni Speciali) di «Limes. Rivista Italiana di Geopolitica», pp. 11-26
Fréderic Saillot 2010
Racak. De l’utilité des massacres, tome II, L’Hermattan, Paris
Jean Toschi Marazzani Visconti 1999
Milosevic visto da vicino, Supplemento al n. 1 (Quaderni Speciali) di «Limes. Rivista Italiana di Geopolitica», pp. 27- 34
Franco Venturini 2013
Le vittime e il potere atroce delle immagini, in «Corriere della Sera» del 22 agosto, pp. 1 e 11
Vittorio Zucconi 1992
Quello sbarco da farsa sotto i riflettori TV, in «la Repubblica» del 10 dicembre
