Informazione
U toku je suđenje KP Poljske zbog širenja komunističke ideologije na svojoj web-stranici i partijskoj štampi.
Učesnicima na XIX. Međunarodnoj konferenciji KP i RP u Petrogradu ponuđena je, među ostalim, i rezolucija kojom se osuđuje progon poljskih komunista. Tu rezoluciju je potpisala i delegacija SRP-a, a objavljena je na stranicama Solidneta.
U nastavku, donosimo vam prijevod teksta rezolucije na hrvatskom jeziku:
31. ožujka 2016. godine, četiri člana Komunističke partije Poljske osuđeni su od regionalnog suda Dąbrowe Górnicze na 9 mjeseci uvjetne kazne uz obavezni društveno korisni rad i novčane kazne.
Pravni postupak, na račun Komunističke partije Poljske i njenih članova, koji traje već dvije godine, ponovno će početi 27. studenoga s optužbama za „širenje komunističke ideologije“ u novinama „Brzask“ i na Internet stranicama KP. Ako ih sud proglasi krivima, prijeti im do dvije godine zatvora.
U isto vrijeme, Komunistička partija Poljske suočena je s novim nasrtajem poljske kapitalističke klase i vladajuće stranke Zakon i Pravda (PIS) koji pokušavaju staviti KP Poljske izvan zakona uz objašnjenje da je „program KP Poljske u suprotnosti s Ustavom“.
Komunističke partije, koja su prisutne na Međunarodnoj konferenciji komunističkih i radničkih partija, osuđuju pokušaje stavljanja komunističke ideologije van zakona u Poljskoj i osuđujemo progon naših poljskih drugova.
Ovi progoni, kao i progoni u drugim državama članicama EU, idu ruku pod ruku sa sve intenzivnijom ofanzivom kojoj je cilj izjednačiti komunizam s monstruoznošću fašizma. Cilj im je izbrisati postignuća socijalizma iz kolektivnog sjećanja naroda.
Sto godina nakon Oktobarske revolucije, narod može i mora donijeti zaključke na osnovu sve žešćih antikomunističkih političkih pozicija EU i buržujskih vlada. Narod mora vjerovati komunistima i tražiti zadovoljenje svojih potreba u suvremenom svijetu, vjerovati komunistima u organiziranju narodne borbe protiv kapitalističkog sustava i monopola te njihove moći.
Sve optužbe protiv KP Poljske i njenih članova moraju odmah biti odbačene!
Ne dirajte u poljske komuniste, komunističku ideologiju i omogućite im nesmetano djelovanje!
Solidarnost s KP Poljske!
Antikomunizam neće proći!
Il 27 novembre è ripreso il processo contro il Partito Comunista della Polonia. Da due anni, i compagni del PCP sono oggetto di una campagna persecutoria, con la pretestuosa accusa “di propaganda dell\'ideologia comunista” nelle pagine del loro giornale \"Brzask\".
La repressione anticomunista delle autorità di Varsavia, che non ha mai suscitato la benché minima condanna da parte delle istituzioni di governo dell\'UE, di cui la Polonia fa parte, è stata denunciata in una dichiarazione sottoscritta da 67 partiti comunisti, nel corso del 19° Incontro Internazionale dei Partiti Comunisti e Operai, tenutosi a San Pietroburgo. (...)
Continua la persecuzione anticomunista contro il Partito Comunista di Polonia (KPP). Il 27 novembre riprenderà il procedimento giudiziario, che continua da due anni, che si basa sull’accusa di propaganda dell’ideologia comunista sul quotidiano “Brzask” e sul sito web del partito. Un processo che fa parte della campagna realizzata dal governo per rendere illegale il KPP.
Questa persecuzione sta avvenendo simultaneamente alla politica anticomunista di riscrivere la storia e rimuovere i monumenti e nomi delle strade associati al comunismo e al movimento operaio dallo spazio pubblico. Il KPP rivolge un appello ad organizzare proteste di solidarietà contro la persecuzione politica alle ambasciate polacche in tutto il mondo il 27 novembre.
La repressione anticomunista in Polonia è stata condannata da 67 partiti partecipanti al 19° Incontro Internazionale dei Partiti Comunisti e Operai attraverso una dichiarazione congiunta che riportiamo di seguito:
Denunciamo le persecuzioni contro i nostri compagni polacchi. Questa persecuzione, così come le persecuzioni portate avanti da altri stati membri dell’Unione Europea, va di pari passo con l’intensificazione dell’offensiva antipopolare, all’equiparazione del comunismo con il mostro fascista, e mira a cancellare le conquiste del socialismo dalla memoria collettiva dei popoli.
100 anni dopo la Rivoluzione d’Ottobre, i popoli possono e devono trarre delle conclusioni dalle anticomuniste posizioni politiche dell’UE e dei governi borghesi che divengono sempre più intense. Devono avere fiducia nei comunisti e esigere la soddisfazione dei loro bisogni moderni, organizzando la loro lotta contro il sistema capitalista, i monopoli e il loro potere. Tutte le accuse contro il PC di Polonia e i suoi quadri devono esser rimosse immediatamente. Giù le mani dai comunisti polacchi, dall’ideologia comunista e la loro azione.
Solidarietà con il PC di Polonia!
L’anticomunismo non passerà!
- Partito Comunista d’Australia
- Partito del Lavoro d’Austria
- Partito Comunista d’Azerbaijan
- Tribuna Progressista del Bahrein
- Partito Comunista del Bangladesh
- Partito Comunista di Bielorussia
- Partito Comunista del Brasile
- Partito Comunista Brasiliano
- Nuovo Partito Comunista della Gran Bretagna
- Partito Comunista di Bulgaria
- Partito dei Comunisti Bulgari
- Partito Socialista dei Lavoratori di Croazia
- Partito Comunista di Cuba
- Akel, Cipro
- Partito Comunista di Boemia e Moravia
- Partito Comunista Egiziano
- Partito Comunista d’Ecuador
- Partito Comunista d’Estonia
- Partito Comunista Unificato di Georgia
- Partito Comunista Tedesco
- Partito Comunista di Grecia
- Partito dei Lavoratori Ungheresi
- Partito Comunista dell’India
- Partito Comunista dell’India (Marxista)
- Partito Comunista Iracheno
- Partito Comunista del Kurdistan
- Partito Tudeh d’Iran
- Partito Comunista d’Irlanda
- Partito dei Lavoratori d’Irlanda
- Partito Comunista d’Israele
- Partito Comunista (Italia)
- Partito Comunista Giordano
- Movimento Socialista del Kazakistan
- Partito dei Comunisti del Kirghizistan
- Partito dei Lavoratori di Corea
- Partito Socialista di Lettonia
- Fronte Popolare Socialista (Lituania)
- Partito del Congresso per l’Indipendenza del Madagascar
- Partito Comunista del Messico
- Partito dei Comunisti della Repubblica di Moldavia
- Partito Comunista del Nepal
- Partito Comunista di Norvegia
- Partito Comunista Palestinese
- Partito Comunista Paraguayano
- Partito Comunista del Perù (Patria Rossa)
- Partito Comunista Peruviano
- Partito Comunista Filippino (PKP-1930)
- Partito Comunista Portoghese
- Partito Socialista Rumeno
- Partito Comunista della Federazione Russa
- Partito Comunista Operaio Russo
- Nuovo Partito Comunista di Jugoslavia
- Comunisti di Serbia
- Partito Comunista dei Popoli di Spagna
- Comunisti di Catalogna
- Partito Comunista dello Sri Lanka
- Partito Comunista Sud Africano
- Partito Comunista Sudanese
- Partito Comunista di Svezia
- Partito Comunista Siriano
- Partito Comunista Siriano (Unificato)
- Partito Comunista del Tajikistan
- Partito Comunista di Turchia
- Partito Comunista d’Ucraina
- Unione dei Comunisti d’Ucraina
- Partito Comunista d’Uruguay
- Partito Comunista del Venezuela
U sedištu Nove komunističke partije Jugoslavije (NKPJ) u Beogradu ugošćena je delegacija Komunističke partije Poljske koju je predvodila potpredsednica partije, drugarica Beata Karon, a uz nju je u delegaciji bio prisutan i drug Piotr Drosd.
Naši prijatelji iz Poljske posebno su se zahvalili na podršci koju je na NKPJ pružila povodom farsičnih pokušaja zabrane simbola socijalizma i progresa, što se posebno teško prenelo na KP Poljske. Obavešteni smo da sudski procesi još nisu gotovi i da se 27. novembra proces nastavlja pred poljskim tužilaštvom.
Predstavnicima NKPJ je dostavljen ovom prilikom zvanični poziv za učešće u zajedničkim aktivnostima koje sprovode Poljski, Češki i Nemački komunisti jednom godišnje na velikom tradicionalnom komunističkom skupu na Poljsko-Češkoj granici koji se održava svake godine u avgustu.
Takođe, naši predstavnici su konstatovali i potvrdili važnost naše soliarnosti, saradnje i nastavka zajedničkog delovanja u okviru Inicijative komunističkih i radničkih partija Evrope, kao i u okviru Međunarodnog komunističkog pokreta. Značaj susreta ogleda se i u kontekstu internacionalističke važnosti momenta u kom je održan, neposredno po obeleženoj stogodišnjice Velike oktobarske socijalističke revolucije, čemu smo i mi i naši drugovi iz Poljske dali veliki značaj.
Sekretarijat NKPJ,
Beograd, 21.11.2017.
\n
Presiding Judge Alphons Orie said the court found that Mladic’s actions during the war were “among the most heinous known to humankind” and amounted to genocide. The court sentenced the Serb to life in prison.
Mladic heard the verdict from a separate room, having been ousted by bailiffs after an outburst of criticism against the judges. The former general said in the courtroom that everything the judges said was a lie, the general’s son, Darko, told TASS. According to Darko, his father said: “This is all lies, this is a NATO court!”
The tirade came in response to the court’s rejection of a request by Mladic’s lawyer to postpone the hearings due to the defendant’s high blood pressure. Darko added that he was not surprised by the ruling, saying: “The court was totally biased from the start.”
Only a handful of Serbs, including politician Milan Milutinovic, General Momcilo Perisic and Yugoslav army captain Miroslav Radic were acquitted by the tribunal, compared to well over a dozen defendants of other nationalities. The tribunal insists the statistics reflect the actual crimes committed during the hostilities.
The case of Mladic, 74, was the last for the ICTY to pass a verdict on. Among the crimes he was found guilty of were the killings of an estimated 8,000 Muslim males in the UN-designated safe zone in Srebrenica and the 43-month siege of the Bosnian capital, Sarajevo, during which over 11,000 civilians are estimated to have been killed. Mladic’s defense team said it would appeal the verdict, with his case joining some two dozen others pending new rulings.
Belgrade and Moscow have on various occasions criticized the tribunal for a perceived anti-Serb bias. In 2015, Russia used its UN veto right to block a resolution on the 20th anniversary of the Srebrenica tragedy, saying that the draft document depicted the Serbian people as the sole guilty party in the complex armed conflict in Yugoslavia.
By Christopher Black
Global Research, November 29, 2017
“All that is a lie. This is a NATO-style trial.”
The defiant words of General Mladic to the judges of the NATO controlled ad hoc war crimes tribunal for Yugoslavia rang out loud and clear the day they pretended to convict him. He could have added ‘but history will absolve me” and a lot more but he was thrown out of the room by the chief judge, Orie, in his condescending style, as if he was dealing to a truant schoolboy, instead of a man falsely accused of crimes he did not commit.
The Russian Foreign Ministry spokeswoman, Maria Zakharova, echoed the general’s words on November 23,
“We have again to state that the guilty verdict, delivered by the International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia against Mladic, is the continuation of the politicized and biased line, which has initially dominated the ICTY’s work.”
Both General Mladic and the Russian government are correct. The document called a “judgment” proves it for it reads like a propaganda tract instead of a court judgment. In just over 2500 pages the trio of “judges” recite the prosecution version of events nonstop, from the first paragraph to the last. The defence is mentioned only in passing.
The ICTY rejects claims that it is a biased court, a NATO court but they proved it with the very first witnesses they called to set the stage for what was to follow. A man named Richard Butler was called to testify on general military matters and the political structure in Bosnia and the Republic Srpksa. He was introduced as a “military analyst” which he is, but not an independent one. No, at the time of his testimony he was a member of the United States National Security Agency, seconded to the ICTY as a staffer. So, the first witness against General Mladic was biased on two counts. He worked for the American intelligence services that supported the enemies of General Mladic and Yugoslavia, and he was part of the prosecution staff. It is as if the NSA and the prosecutor had, at the same time, stepped into the box to testify against the accused. Butler’s testimony plays a large role in the trial; the same role he played in the trial of General Krstic.
Another military analyst expert then appears, Reynaud Theunens, also working on the staff of the prosecution. Experts in criminal trials are supposed to be completely neutral. But not only was he acting on behalf of the prosecutor, he was at the same time a Belgian Army intelligence officer. So there we have it right at the opening of the trial. The stage is set; NATO is in charge of the case.
NATO officers work inside the tribunal. It is a NATO tribunal in UN disguise. Accordingly, throughout the judgment NATO crimes, and the crimes of the opposing Bosnian forces are never referred to. The context is deliberately constricted to give a very narrow and distorted picture of events.
The judgment continues with detailed recitations of prosecution witness testimony. Defence witnesses, on the few occasions they are referred to, never have their testimony set out in like detail. One line is devoted to a witness and all of them are dismissed as biased if their testimony is at odds with the testimony of the prosecution witnesses.
And of what does the prosecution evidence consist?
It consists of some oral testimony of NATO military officers involved in events and who were working in the UN forces against General Mladic and his forces, the testimony of opposing Bosnian Army soldiers or their families, and witness statements and “adjudicated facts,” that is “facts” held to be so by another set of judges in another case no matter whether true or false. A number of times, the judges state something to the effect that, “the defence claims X did not happen and relied on certain evidence to support that claim. Where this evidence conflicts with the adjudicated facts we reject it.”
There are many instances of reliance on hearsay. Time and again, a paragraph in the judgment begins with the words, “The witness was told…” Thanks to corrupt jurists like Canadian former prosecutor Louise Arbour, the use of hearsay, even double hearsay was allowed in as evidence in these trials when it is forbidden in the rest of the world because hearsay testimony cannot be verified or checked for reliability and accuracy.
I was not able to observe much of the trial and only by video from time to time so, I am not able to comment on all the factual findings of the trial judges set on in their long judgment in which they condemn General Mladic and his government in page after tedious page. Those who are aware of the real history of events will realize that every paragraph of condemnation is neither more nor less than the same NATO propaganda put out during the conflict but made to look like a judgment.
For it is not a judgment. A true judgment in a criminal trial should contain the evidence presented by the prosecution, the evidence presented by the defence, and the arguments of both sides about the evidence. It must contain references to witness testimony both as witnesses testified in chief and in cross-examination. Then there must be a reasoned decision by the judges on the merits of each party’s case and their reasoned conclusions. But you will be hard pressed to find a trace of any of the defence evidence in this document. I could find none except for a few references in a hand full of paragraphs and some footnotes in both of which testimony of a defence witness was briefly referred to in order to dismiss it and to dismiss it because it did not support the prosecution version of events.
Even more shocking is that there is little reference to verbal testimony, that is, witness testimony. Instead there are references to “experts” connected to the CIA or State Department, or other NATO intelligence agencies who set out their version of history, which the judges accept without question. There is no reference to any defence experts.
Consequently, there are no reasoned conclusions from the judges as to why they decided to accept the prosecution evidence but not the defence evidence. From reading this one would think no defence was presented, other than a token one. That is not a judgment.
But there is something even more troubling about this “judgment.” It is not possible to make out if many of the witnesses referred to testified in person because there are few references to actual testimony. Instead there are countless references to documents of various kinds and “witness statements.”
This is an important factor in these trials because the witness statements referred to are statements made, or are alleged to have been made by alleged witnesses to investigators and lawyers working for the prosecution. We know from other trials that in fact these statements are often drafted by prosecution lawyers as well as investigators, and then presented to the “witnesses” to learn by rote. We know also that the “witnesses” often came to the attention of the prosecution by routes that indicate the witnesses were presenting fabricated testimony and were recruited for that purpose.
At the Rwanda tribunal, we made a point in our trial of aggressively cross-examining these “witnesses” and they invariably fell apart on the stand, since they could not remember the scripts assigned to them. We further made a point of asking the “witnesses” how they came to meet with prosecution staff and how the interviews were conducted and how these statements were created. The results were an embarrassment to the prosecution as it became clear they had colluded with investigators to manipulate, pressure and influence “witnesses” and that they were complicit in inventing testimony.
Further, it is important for anyone reading this “judgment” to be able to refer to the pages in the transcripts at which the witnesses testified, what they testified to, and what they said in cross-examination, because a statement is not testimony. It is just a statement.
A statement cannot be used as evidence. That requires the witness to get in the box and to state under oath what they observed. Then they can be questioned as to the reliability as observers, their bias if any, their credibility and so on. But in this case we see hundreds of references to “witness statements.” This indicates that the judges based their “judgment” not on the testimony of the witnesses (if they were called to testify) but on their written statements, prepared by the prosecution, and without facing any cross-examination by the defence.
It is not clear at all from this judgment that any of the witnesses referred to in the statements actually testified or not. If they did then their testimony should be cited, not their statements. The only valid purpose the statements have is to notify the lawyers what a witness is likely to say in the trial, and to disclose the prosecution case to the defence so they can prepare their case and then use the statements in the trial to cross examine the witness by comparing the prior statement with their testimony under oath in the witness box.
The formula is a simple one. The prosecution witness gets in the box, is asked to state what he observed about an event and then the defence questions the witness,
“Mr. Witness, in your statement dated x date you said this, but today you say that. …Let’s explore the discrepancy.”
That’s how it is supposed to go. But where is it in this case? It is nowhere to be found.
It would take a book to recite the problems with the “trial” as exposed by this judgment. But there is one example which highlights the rest relating to Srebrenica and concerns a famous meeting that took place at the Fontana Hotel on the evening of July 11, 1995 at which General Mladic meets with a Dutch peacekeeper colonel to arrange the evacuation of the civilians in the Srebrenica area and the possible laying down of arms of the 28th Bosnian Army Division. There is a video of that meeting available on YouTube.
I paraphrase but it shows General Mladic asking why NATO planes were bombing his positions and killing his men. He asks why the UN forces were smuggling weapons to the Bosnian military. He asks why the UN forces tried to murder him personally. To each question he receives an apology from the Dutch officer. He then asks the Dutch officer if he wants to die and he says no. Mladic replies, nor do my men want to die, so why are you shooting at them? No answer.
The rest of the video concerns discussion of a plan to evacuate the town during which Mladic offers the UN men cigarettes, and offers some wine to ease the tension. For me, as a defence lawyer, it is a crucial element of the defence to the charges concerning Srebrenica. But no reference to this video is made in the judgment. Instead the judges refer to the testimony of several UN-NATO officers who were at the meeting in which they totally distort and twist what was said. There is no clue that the defence cross-examined those liars using the video; “Sir you state that this was said, but here in the video it shows that you are wrong. What do you say?”
It is nowhere. Was it used and ignored by the judges or not used? I have no idea. But it is clear that the prosecution chose not to use it because it would mean the collapse of their case. For even on the prosecution evidence it is clear that the men of the 28th Division refused to lay down their arms and fought their way to Tuzla. Most were killed in the fighting on the way. Many were taken prisoner. A handful of Bosnian witnesses claim these prisoners were massacred. But their testimony is of the “I was the lone miraculous survivor of the massacre” variety they tend to use in these trials.
I won’t enter into the heavy use of the bogus legal concept of joint criminal enterprise to attach criminal liability to the general, guilt by association and without intent. That they used it shows they know they had no case against him.
In summary this document contains within it little sense of the defence case or what the facts presented by the defence were, what the defence arguments were on the facts, nor their full legal arguments.
But most importantly we have no idea what the testimony was of most of the prosecution witnesses and no idea what the testimony was of defence witnesses. It is as if there was no trial, and the judges just sat in a room sifting through prosecution documents writing the judgment as they went. We must suppose that this is not far from the truth.
This “judgment” and the trial are another humiliation of Yugoslavia and Serbia by the NATO alliance since it is clear from its creation, financing, staffing and methods that the ICTY is a NATO controlled tribunal. This is confirmed by the statement of the NATO Secretary-General, who said,
“I welcome the ruling…. the Western Balkans are of strategic importance for our Alliance…”
In other words, this conviction helps NATO to consolidate its hold on the Balkans by keeping the Serbs down and out. General Mladic is a scapegoat for the war crimes of the NATO alliance committed in Yugoslavia, which the ICTY covers up and so assists NATO in committing more war crimes, as we have seen since.
The ICTY has proven to be what we expected it to be, a kangaroo court, using fascist methods of justice that engaged in selective prosecution to advance the NATO agenda of conquest of the Balkans as a prelude to aggression against Russia. NATO uses the tribunal as a propaganda weapon to put out a false history of the events in Yugoslavia, to cover up its own crimes, to keep the former republics of Yugoslavia under its thumb, and to justify NATO aggression and occupation of Yugoslavian territory. It is a stain on civilization.
Christopher Black is an international criminal lawyer based in Toronto. He is known for a number of high-profile war crimes cases and recently published his novel “Beneath the Clouds. He writes essays on international law, politics and world events, especially for the online magazine “New Eastern Outlook.” where this article was originally published.
Featured image is from the author.
The original source of this article is Global ResearchCopyright © Christopher Black, Global Research, 2017
Портпаролка руског Министарства спољних послова Марија Захарова поновила је генералове речи 23. новембра:
„Морамо опет истаћи да је пресуда Међународног кривичног суда за бившу Југославију против Младића наставак политизованог и пристрасног односа који од почетка доминира радом Хашког трибунала“.
Младић и руска влада су у праву. Документ под називом „пресуда“ то доказује будући да звучи као пропагандни летак, а не процена једног суда. На преко 2.500 страна трио „судија“ непрекидно рецитује своју верзију догађаја од прве до последње странице. Одбрана се помиње само успутно.
Хашки трибунал (ICTY) одбацује тврдње да је пристрасни NATO суд, али то доказује од позивања првог сведока, који је поставио позорницу за оно што ће уследити. Човек по имену Ричард Батлер (на слици испод) позван је да сведочи о војним питањима и политичкој структури у Босни и Републици Српској. Представљен је као „војни стручњак“, што и јесте, али није независан. У тренутку свог сведочења био је члан Националне безбедносне агенције (NSA) САД, додељен Хашком трибуналу у својству сарадника. Тако је први сведок у случају против генерала Младића био двоструко пристрасан – радио је за америчке обавештајне службе, које су подржавале непријатеље генерала Младића и Југославије, и био члан особља тужилаштва. То је као да су NSA и тужилац истовремено сведочили против оптуженог. Батлерово сведочење имало је важну улогу у судском процесу, а исту улогу одиграо је и у суђењу генералу Крстићу.
ОД ЧЕГА СЕ САСТОЈЕ ДОКАЗИ ТУЖИЛАШТВА?
Потом се појављује други војни стручњак Рејнод Тионенс, такође члан особља тужилаштва. Експерти у кривичним поступцима требало би да буду потпуно неутрални. А он није говорио само у име тужилаштва; истовремено је био и обавештајни официр белгијске војске. NATO официри раде у Трибуналу. Ради се о NATO суду под маском УН. Сходно томе, у пресуди се не помињу злочини NATO и супротстављених босанских снага. Контекст је намерно постављен тако да пружа врло уску и искривљену слику догађаја.
Пресуда се наставља детаљним сведочењима сведока оптужбе. У исказима сведока одбране – у пар наврата где се помињу – не улази се у детаље. Сви сведоци одбране су одбачени као пристрасни ако се њихово сведочење не поклапа са сведочењима сведока оптужбе.
А од чега се састоје докази тужилаштва? Од вербалног сведочења NATO војних официра, који су тада радили за УН против генерала Младића и његових снага; од сведочења бошњачких војника и њихових породица; и од изјава сведока о „потврђеним чињеницама“, односно „чињеницама“ које доказале судије које су радиле на другим случајевима, без обзира да ли су тачне или нису. У великом броју случајева судије су рекле нешто типа – „одбрана тврди да се то и то није догодило и износи одређене доказе за ту тврдњу, али ти докази нису у складу са потврђеним чињеницама и због тога смо их одбили“.
У много случајева пресуда се ослања на гласине. Изнова и изнова, параграфи пресуде почињу речима „Сведоку је речено…“. Захваљујући корумпираним правницима, попут бившег канадског тужиоца Луиз Арбур, докази из друге или чак треће руке на овим суђењима узимани су за легитимне, док су у остатку света забрањени, јер сведочење из друге руке не може бити потврђено, односно не може бити проверена његова поузданост и прецизност.
Нисам био у могућности да посматрам велики део суђења – изузев с времена на време путем видео линка – па не могу да коментаришем све чињеничне налазе судија који се појављују у њиховој дугачкој и монотоној пресуди, којом се осуђују генерал Младић и српска влада. Они који су упознати са правом историјом догађаја разумеће да се у сваком параграфу пресуде налази ни мање ни више него иста она NATO пропаганда која је изношена још за време конфликта, само прилагођена да личи на пресуду.
ОЗБИЉАН ПРОБЛЕМ СВЕДОЧЕЊА
Јер то и није пресуда. Права пресуда у кривичном поступку требало би да садржи доказе тужиоца, доказе одбране и аргументе обе стране о тим доказима. Мора садржати упућивање на исказе сведока, како на оне изнете самостално, тако и на доказе изнете током унакрсног испитивања. Затим мора постојати образложена одлука судија о валидности сваке стране и њихових образложених закључака. Али тешко ћете успети да пронађете било какав траг доказа одбране у овом документу (мисли се на пресуду; прим. прев.). Нисам успео да пронађем ништа осим неколико референци у гомили параграфа и пар фуснота у којима се искази сведока одбране кратко помињу само да би били одбачени јер се не слажу са тужиочевом верзијом догађаја.
Још шокантније је што има мало референци о вербалним сведочењима, тј. исказима сведока. Уместо тога помињу се искази „експерата“ повезаних са CIA, Стејт департментом или неком другом NATO обавештајном агенцијом која је изнела своју верзију историје, коју судије безусловно прихватају. Не постоји ниједна референца о било каквим експертима одбране.
Сходно томе, од судија нема образложених закључака о томе зашто су одлучили да прихвате доказе оптужбе, али не и доказе одбране. Читајући ово, намеће се закључак да одбрана није ни била присутна, осим визуелно. То није пресуда.
Али постоји нешто још проблематичније у вези са овом „пресудом“. Није могуће закључити да ли су многи сведоци на које се пресуда позива сведочили лично, јер је мало референци о самом суђењу. Уместо тога, имамо безбројна позивања на разне документе и „изјаве сведока“.
То је важан фактор на оваквим суђењима јер се поставља питање да ли су изјаве сведока заиста постојале или се ради о наводним изјавама које су наводни сведоци дали истражитељима и адвокатима који раде за тужилаштво. Из других случајева познато је да ове изјаве често конструишу адвокати за кривично гоњење, као и истражитељи, и потом их представљају као „сведочења“ по сећању. Такође знамо да „сведоци“ често доспевају у центар пажње тужилаштва због индиција да су унајмљени за изношење лажног сведочења.
На Руандском трибуналу смо вршили агресивна унакрсна испитивања оваквих „сведока“, који би неизбежно бивали раскринкани јер нису могли да запамте скрипте које су им додељене. Такође смо их испитивали о састанку са особљем тужилаштва, како су рађени интервјуи и како су настале њихове изјаве. Резултат је био срамотан за тужилаштво, јер је постало очигледно да су били у дослуху са истражитељима с циљем да манипулишу, изврше притисак и утичу на „сведоке“, односно да су саучесници у лажном сведочењу.
Даље, важно је да свако ко чита ову „пресуду“ има могућност да се позове на странице у транскриптима где се налазе искази сведока, шта су сведочили и шта су рекли у унакрсном испитивању. Јер изјава није исто што и сведочење; то је само изјава.
САСТАНАК У ХОТЕЛУ ФОНТАНА
Изјава не може бити коришћена као доказ. За то је потребно да сведок уђе у судницу и под заклетвом каже шта је видео. Они тада могу бити испитивани како би се проверила поузданост сведока, евентуална пристрасност, кредибилитет итд. Али у овом случају имамо стотине референци на „изјаве сведока“. То указује да судије своју „пресуду“ нису засновале на сведочењима сведока (као што би био случај да су позивани да сведоче), већ на њиховим писаним изјавама које је припремило тужилаштво, без икаквог унакрсног испитивања одбране.
Из пресуде се уопште не може закључити да ли је иједан од реферисаних сведока заправо сведочио или није. Ако јесу, онда би требало да буде цитирано њихово сведочење, а не изјаве. Једина ваљана сврха изјава јесте да адвокате обавесте шта ће сведок вероватно рећи у судници и да представе случај тужилаштва како би одбрана могла да се припреми и те изјаве искористи током унакрсног испитивања сведока, упоређујући их са сведочењем под заклетвом.
Формула је једноставна. Сведок тужилаштва улази у судницу, бива замољен да каже шта је видео о одређеном догађају и потом одбрана испитује сведока.
„Господине Сведок, у вашој изјави, дана тог и тог, рекли сте то и то, али данас кажете ово. Хајде да истражимо ову противречност“.
Тако би требало да иде. Али у овом случају од тога нема ни трага.
Требало би написати књигу да се наведу сви проблеми са „суђењем“ који проистичу из ове пресуде. Један од репрезентативних примера односи се на Сребреницу и познати састанак који се у хотелу Фонтана у Братунцу одржао 11. јула 1995, на којем се генерал Младић срео са пуковником холандских миротвораца (ради се о Томасу Каремансу, заповеднику холандског батаљона; прим. прев.) како би се организовала евакуација цивила на подручју Сребренице и потенцијално полагање оружја 28. дивизије Армије БиХ. Постоји видео запис са тог састанка доступан на сајту Youtube.
Парафразирајући садржај снимка, види се како генерал Младић пита због чега су NATO авиони бомбардовали његове позиције и убијали његове људе. Пита због чега су снаге УН кријумчариле оружје за босанску војску. Пита због чега су снаге УН покушале лично да га убију. На свако од питања добија извињење од холандског официра. Потом га Младић пита жели ли да умре, на шта овај одговара одрично. Младић му реплицира да ни његови људи нису желели да умру и пита због чега је на њих пуцао. Нема одговора.
„ПРЕСУДА“ ЈЕ NATO ПОНИЖЕЊЕ ЗА СРБИЈУ
У остатку видеа дискутује се о плану за евакуацију града. Током дискусије Младић официрима УН нуди цигарете и вино да се спусти тензија. За мене као адвоката ово је кључни елемент одбране од оптужби за Сребреницу. Али у пресуди се ниједном не помиње тај видео. Уместо тога, позива се на сведочења неколико УН-NATO официра присутних на састанку који су тотално изокренули све што је речено. Нема индиција да је одбрана унакрсно испитала ове лажове уз помоћ снимка, по принципу „Господине, кажете да је речено то и то, али из снимка се види да нисте у праву. Како то коментаришете?“ Тога нема нигде. Да ли је то искоришћено па игнорисано од стране суда или уопште није коришћено? Не знам, али је јасно да се не налази у пресуди зато што би оборило цео случај. Јер чак и из овакве пресуде је јасно да су борци 28. дивизије одбили да положе оружје и да су почели да се пробијају ка Тузли. Већина их је погинула у борби. Многи су узети за затворенике. Део босанских сведока тврди да су ови затвореници масакрирани. Али њихово сведочење је било једно од оних „једини сам чудом преживео масакр“
(Message over 64 KB, truncated)
\n
https://www.facebook.com/ucraina.antifascista.bo/posts/1601116269910924
Comitato Ucraina Antifascista Bologna, 27/11/2017
APPELLO IMPORTANTE IN ITALIANO E RUSSO
Cari compagni, per il prossimo Natale vi chiediamo un aiuto speciale:
Misha (Mihail Matvienko) è un giovane uomo di 22 anni, è nato e cresciuto a Donetsk, allevato dalla mamma e senza il papà. Studente del liceo e sportivo, nel maggio del 2014 si unisce al Battaglione Vostok per combattere il fascismo. Nel settembre del 2014 rimane gravemente ferito a causa dell\'esplosione di una mina e subisce l\'amputazione di entrambi i piedi e di una mano, purtroppo Misha perde anche la vista. Si trasferisce a Mosca, dove lo abbiamo incontrato, aiutato da alcuni volontari per sottoporsi a cure mediche. Attualmente frequenta l\'Università e coltiva il sogno di ritornare a Donetsk, crearsi una famiglia ed aprire una scuola che formi i ragazzi alla educazione e al rispetto per gli altri.
Misha è solito ripetere: \" finché avrò sangue nelle vene non sono finito, la pace in Ucraina tornerà solo quando il popolo avrà consapevolezza che c\'è la guerra.\"
Decorato con due medaglie al valore per il suo coraggio e la difesa dello storico monumento di Saur Mogila, ha un animo cosacco che lo aiuta ad affrontare le durezze della vita.
Misha ha bisogno della nostra solidarietà, una importante operazione all\'occhio potrebbe ridonargli la vista.
Compagni, sottoscrivete, contattateci in privato o versate un aiuto concreto sul conto:
CONTO BANCOPOSTA n. 88411681 intestato a JUGOCOORD ONLUS, Roma
IBAN: IT 40 U 07601 03200 000088411681. Causale \"Per Misha\".
Grazie
Миша (Mihail Matvienko) - молодой человек, 22-ух лет. Родился и вырос в Донецке. До войны учился, работал и занимался спортом, как и большинство молодых людей, его возраста.
В мае 2014 вступил в батальон \" Восток \" и воевал против фашистов. В сентябре того же года, в результате минно - взрывного ранения, Миша получил тяжелые увечья : ампутация обеих нижних конечностей, ампутация правой кисти, потеря зрения , частичная потеря слуха. Благодаря неравнодушным людям, с целью получения медицинской помощи, Миша был приглашен в Москву, где и проживает вместе с мамой. В этом году он поступил в один из Московских вузов на факультет психологии.
Награжден двумя медалями : \" За боевые заслуги \", \" Защитнику Саур-Могилы \".
Справляться с жизненными трудностями Мише помагает козацкий дух, вера в добро и справедливость. Мечтает вернуться в Донецк, снова видеть, создать семью.
Сейчас Мише необходима наша поддержка и солидарность. Товарищи, друзья подписывайтесь или пишите в личные сообщения.
Спасибо!
\"Война на Украине закончится тогда, когда люди наконец поймут, что идет война \". ( Миша )
Il programma: https://www.facebook.com/events/1589719677755710/
★ Alle 17.00 interverrà la redazione della rivista #Antitesi con la presentazione della seconda parte del nuovo numero \"Comunisti: imparare dal passato, agire nel presente, trasformare il futuro\", all\'interno dell\'assemblea-dibattito \"La Rivoluzione d\'Ottobre e noi\" sull\'attualità degli insegnamenti dell\'esperienza sovietica nella fase attuale.
★ Alle 20.00 saremo in compagnia dell\'Associazione Nova Harmonia per una cena popolare, il cui ricavato sarà devoluto in solidarietà alle popolazioni del Donbass. (Per la cena è gradita la conferma della partecipazione entro venerdì 1).
★ Alle 21.30 si terrà una performance audio-visiva: verrà proiettata la pellicola \"Ottobre\" del maestro Sergej Michajlovič Ėjzenštejn con la risonorizzazione live a cura del Collettivo Foa Boccaccio 003.
La memoria di ieri per la lotta di oggi!
Partecipa e diffondi.
\n
Queste fabbriche di sfruttamento offrono lavoratori economici, anche se qualificati e professionali. Troppo spesso i salari mensili della maggior parte della forza lavoro femminile raggiungono appena la soglia del salario minimo legale, che varia dagli 89 euro in Ucraina ai 374 euro in Slovacchia. Ma il salario dignitoso, quello che permetterebbe a una famiglia di provvedere ai bisogni primari, dovrebbe essere quattro o cinque volte superiore e in Ucraina, ad esempio, questo vorrebbe dire guadagnare almeno 438 euro al mese.
I salari minimi legali in questi Paesi sono attualmente al di sotto delle loro rispettive soglie di povertà e dei livelli di sussistenza. Le conseguenze sono terribili. “A volte semplicemente non abbiamo niente da mangiare”, ha raccontato una lavoratrice ucraina. “I nostri salari bastano appena per pagare le bollette elettriche, dell’acqua e dei riscaldamenti” ha detto un’altra donna ungherese.
Le interviste a 110 lavoratrici e lavoratori di fabbriche di abbigliamento e calzature in Ungheria, Ucraina e Serbia hanno rivelato che molti di loro sono costretti ad effettuare straordinari per raggiungere i loro obiettivi di produzione. Ma nonostante questo, difficilmente riescono a guadagnare qualcosa in più del salario minimo.
Molti degli intervistati hanno raccontato di condizioni di lavoro pericolose come l’esposizione al calore o a sostanze chimiche tossiche, condizioni antigieniche, straordinari forzati illegali e non pagati e abusi da parte dei dirigenti. I lavoratori intervistati si sentono intimiditi e sotto costante minaccia di licenziamento o trasferimento.
Quando i lavoratori serbi chiedono perché durante la calda estate non c’è aria condizionata, perché l’accesso all’acqua potabile è limitato, perché sono costretti a lavorare di nuovo il sabato, la risposta è sempre la stessa: “Quella è la porta”.
“Ci pare evidente che i marchi internazionali stiano approfittando in maniera sostanziosa di un sistema foraggiato da bassi salari e importanti incentivi governativi” dichiara Deborah Lucchetti, portavoce della Campagna Abiti Puliti, sezione italiana della Clean Clothes Campaign. “In Serbia, ad esempio, oltre ad ingenti sovvenzioni, le imprese estere ricevono aiuti indiretti come esenzione fiscale fino a per dieci anni, terreni a titolo quasi gratuito, infrastrutture e servizi. E nelle zone franche sono pure esentate dal pagamento delle utenze mentre i lavoratori fanno fatica a pagare le bollette della luce e dell’acqua, in continuo vertiginoso aumento” continua Deborah Lucchetti.
Le fabbriche citate nel rapporto producono tutte per importanti marchi globali: tra questi troviamo Benetton, Esprit, GEOX, Triumph e Vera Moda. La Campagna Abiti Puliti chiede ai marchi coinvolti di adeguare i salari corrisposti al livello dignitoso e di lavorare insieme ai loro fornitori per eliminare le condizioni di lavoro disumane e illegali documentate in questo rapporto.
Scarpe e abiti, la nuova frontiera della schiavitù è Made in Europa (di Patrizia De Rubertis, su Il Fatto Quotidiano del 27 novembre 2017)
Salari sotto la soglia di povertà e trattamento disumano: è quello che accade in molte aziende dell’Est che riforniscono il mercato italiano, secondo il report di “Abiti Puliti”. “Quando ho detto alla mia supervisore che non riuscivamo a respirare perché in fabbrica c’erano più di 30 gradi in fabbrica, lei ha preso il tubo di scarico della macchina e me l’ha puntato in faccia. E m’ha detto ‘Arrangiatevi, c’è un sacco di gente pronta a sostituirvi’...
\n
