Informazione



19 Giugno 2013
di Pascual Serrano | da www.rebelion.org
traduzione a cura di Marx21.it

I paesi dell'Unione Europea, non dimentichiamo premiata con il Nobel della Pace, non hanno sostenuto il 13 giugno al Consiglio dei Diritti Umani dell'ONU, a Ginevra, la risoluzione sulla promozione del diritto alla pace, patrocinata da sedici paesi membri del Consiglio.

In totale, la proposta è stata appoggiata da trenta paesi, la maggioranza del Terzo Mondo, mentre le nazioni europee, insieme a Stati Uniti, Giappone e India si sono astenute (8) o hanno votato contro (9). Tra gli europei astenuti Polonia e Italia, oltre alla Svizzera che non appartiene all'UE. La Spagna, insieme a Germania, Repubblica Ceca e Austria, ha votato No.

La risoluzione è un'iniziativa di Cuba, in seguito assunta dalla Comunità degli Stati Latinoamericani e dei Caraibi (CELAC), che, per raccogliere il maggior consenso possibile, si limita a chiedere che si collabori con il gruppo di lavoro e un comitato consultivo già esistente perché, mediante la consultazione con gli Stati membri, la società civile, il mondo accademico e tutti gli altri operatori di rilievo, si prepari un progetto di Dichiarazione sul Diritto dei popoli alla pace.

Il citato Comitato Consultivo ha presentato lo scorso anno un progetto di dichiarazione che raccoglie la maggior parte dei suggerimenti ricevuti da esperti, governi e società civile. Questo comitato ha suggerito di cambiare la formulazione originale “Diritto dei popoli alla pace” con la più breve “Diritto alla pace”, considerandola più opportuno in quanto permette di includere tanto la dimensione individuale quanto quella collettiva di tale diritto. Ad opinione di Micol Savia, rappresentante nel Consiglio dei Diritti Umani dell'Associazione Internazionale dei Giuristi (link), “il progetto supera la tendenza restrittiva a considerare la pace principalmente come un diritto collettivo e a metterla in relazione esclusivamente con temi come guerra e disarmo. Il diritto alla pace è un diritto inerente a tutti gli esseri umani senza alcuna distinzione o discriminazione” (art. 1). E la pace non è solo assenza di violenza: 'ogni persona ha diritto a vivere senza paura e senza miseria' e 'vivere senza miseria implica il godimento del diritto allo sviluppo sostenibile e ai diritti economici, sociali e culturali' (art. 2)”.

Secondo Savia, “la Dichiarazione si occupa di varie questioni relative alla pace e alla sicurezza internazionale (disarmo, educazione e realizzazione della pace, diritto all'obiezione di coscienza al servizio militare, imprese militari e di sicurezza privata, resistenza e opposizione all'oppressione, conservazione della pace, ecc.). Ma, riconoscendo che 'la disuguaglianza, l'esclusione e la povertà generano violenza strutturale che è incompatibile con la pace e devono essere eliminate', il testo include anche standard di pace in ambiti come sviluppo, ambiente, rifugiati e migranti, ecc”.

Quando nel giugno del 2012 il Comitato Consultivo presentò il progetto al Consiglio dei Diritti Umani, la grande maggioranza degli Stati e la società civile reagirono con entusiasmo. L'UE si limitò a prendere nota, ribadendo la sua posizione di non includere il diritto alla pace nel diritto internazionale.

Il progetto votato lo scorso 13 giugno conta sull'appoggio di numerose organizzazioni della società civile, capeggiate dalla Fondazione Pace senza Frontiere (link) copresieduta dal cantante spagnolo Miguel Bosé e dal colombiano Juanes. Lo stesso Bosé ha partecipato a una manifestazione pubblica organizzata dai paesi latinoamericani nel Consiglio. In una conferenza stampa a Ginevra ha affermato di non capire perché esistano nazioni che resistono al fatto che la pace venga codificata come un diritto umano, quando rappresenta insieme alla sicurezza la garanzia fondamentale per lo sviluppo, uno dei quattro fondamenti del lavoro delle Nazioni Unite (link).

A parere della Missione Permanente di Cuba a Ginevra (link), “in un mondo in cui determinate potenze promuovono guerre e interventi in varie regioni, risulta imprescindibile la codificazione del diritto alla pace, che costituisce la condizione fondamentale per la fruizione di tutti i diritti umani, in particolare il diritto alla vita. In virtù della Dichiarazione Universale dei Diritti dell'Uomo, ogni persona ha diritto ad un ordine in cui tutti i diritti possano essere pienamente realizzabili. La pace, senza alcun dubbio, è una componente essenziale di questo ordine”.

Ci si attende che il gruppo di lavoro, presieduto dal Costa Rica, concluda i suoi lavori nel 2014 affinché il progetto di dichiarazione possa essere approvato nel Consiglio dei Diritti Umani e, in seguito, dall'Assemblea Generale delle Nazioni Unite

Fonte: www.publico.es



(srpskohrvatski / francais / italiano)

Il TPIJ dell'Aia assolve spie e servi della NATO

A seguito della recente assoluzione della famigerata coppia Stanisic-Simatovic, che hanno reso in passato i loro servigi al "Tribunale ad hoc" testimoniando contro Milosevic, si apre la polemica sugli agenti segreti al servizio dell'Occidente che ricevono trattamenti di favore da parte del "Tribunale". Il giudice danese Harhoff ha accusato il presidente  Meron di avere "effettuato pressioni sui suoi colleghi". Harhoff sospetta che gli ordini a Meron siano arrivati dall'establishment militare americano e israeliano.
Sul carattere illegittimo, servile e fazioso del "Tribunale ad hoc" si veda anche la documentazione raccolta al nostro sito: https://www.cnj.it/MILOS/testi.htm


1) Giudice Harhoff accusa: “assoluzioni su pressioni Usa-Israele” / 
Haški sudac Harhoff: Natjerali su nas da oslobodimo ratne zločince Gotovinu i Markača! / 
Acquittements en série au TPIY : une justice sous influence ?

2) FLASKBACK - TPI : Comment la France a défendu ses « amis » inculpés par la justice internationale
Les cas Gotovina, Perišić, Stanišić, Simatović, Legija... (2011)

3) ЧАСНИ ВИТЕЗ ИЛИ ПРОВОКАТОР? (Скандал у Међународном трибуналу за бившу Југославију)
Александар МЕЗЈАЈЕВ - srb.fondsk.ru

4) Amerikanci minimalno špijuniraju srpski internet, hrvatski i kosovski češće
(i casi di Stanisic, Perisic, e degli altri al servizio degli USA)


=== 1 ===

TPI ex Jugoslavia: per giudice “assoluzioni su pressioni Usa-Israele”

www.ansa.it - 13 giugno 2013

Attraverso una lettera confidenziale inviata a una cinquantina di colleghi, pubblicata a stralci dal quotidiano di Copenhagen BT, un giudice danese in servizio al Tribunale penale internazionale per l’ex Jugoslavia, Frederik Harhoff, ha duramente criticato la Corte dell’Aja in relazione a recenti controverse sentenze d’assoluzione, in primis quelle del generale croato Ante Gotovina e del serbo Momcilo Perisic, dovute alle pressioni di Usa e Israele, in vista di futuri processi in cui sono coinvolti esponenti dei due Paesi.

BT riporta passaggi in cui il giudice sostiene che ‘‘alcuni verdetti’’ del Tpi hanno provocato in lui ‘‘profondi dilemmi morali e professionali, mai sperimentati prima’’. ‘‘Il peggiore’’, continua la missiva ‘‘riguarda il sospetto che alcuni miei colleghi’’ ‘‘siano stati esposti a pressioni politiche perché indirizzassero verso l’assoluzione alcuni processi-chiave come quello di appello contro Gotovina e quello contro il generale serbo Perisic’’. Pressioni, scrive Harhoff, operate dall’ “establishment militare di alcune potenze straniere, Usa e Israele in testa’’. Nella missiva, riporta il tabloid danese, Harhoff specifica inoltre che ‘‘l’opinione pubblica non saprà mai dei sospetti circolanti al Tpi sulle presunte sollecitazioni per la liberazione dei due ex alti ufficiali esercitate da parte del giudice americano Theodor Meron, presidente del Tpi. Meron che, nel caso di Gotovina, avrebbe saputo ‘‘persuadere all’ultimo minuto l’anziano giudice turco (Mehmet Guney, nda) a cambiare opinione’’ sulla colpevolezza di Gotovina, sovvertendo così la sentenza.

Sentenze, quelle di assoluzione nei confronti di Gotovina e Perisic, che avrebbero così creato un ‘‘precedente’’ importante nel caso di futuri processi internazionali contro alti leader militari ‘‘americani (e israeliani) che potranno tirare un sospiro di sollievo’’. Harhoff, infine, ha criticato anche le ‘‘presunte pressioni di Meron sul giudice Alphons Orie in relazione alla recente sentenza di assoluzione’’ che ha rimesso in libertà due alti papaveri dei servizi di sicurezza serbi, Jovica Stanisic e Franko Simatovic, sospettati di aver coordinato e coadiuvato l’azione dei paramilitari di Belgrado in Croazia e in Bosnia. Per Harhoff, il mutamento di rotta del Tpi sarebbe avvenuto nel 2012 ‘‘stravolgendo la consuetudine di considerare i comandanti militari in servizio al tempo della guerra nell’ex Jugoslavia responsabili dei crimini di guerra compiuti dai loro sottoposti’’.

---

http://www.index.hr/vijesti/clanak/haski-sudac-harhoff-natjerali-su-nas-da-oslobodimo-ratne-zlocince/683169.aspx

Haški sudac Harhoff: Natjerali su nas da oslobodimo ratne zločince Gotovinu i Markača!

Piše: P.V.
četvrtak, 13.6.2013.

KLJUČNI PODACI
• Haški sudac Harhoff tvrdi da je predsjednik suda Meron vršio pritisak
• Harhoff tvrdi da su suci bili prisiljeni oslobađati ratne zločince

HAŠKI sud ne dijeli pravdu, već provodi političke odluke, napisao je Frederik Harhoff, jedan od sudaca na međunarodnom tribunalu u Haagu, u pismu svojim kolegama. Sadržaj pisma objavio je danski dnevni list BT. 
U pismu se Harhoff posebno osvrnuo na nedavne oslobađajuće presude Anti Gotovini, Mladenu Markaču, Momčilu Perišiću, Franku Simatoviću i Jovici Stanišiću. "To je protivno svakoj vrsti pravde", napisao je Harhoff referirajući se na oslobađajuću presudu hrvatskim generalima Gotovini i Markaču. 

"Amerikanac Meron vršio pritisak na suce da oslobode Gotovinu"

"Američki predsjednik Haškog suda Theodor Meron vršio je pritisak na svoje kolege u slučajevima Gotovine i Perišića. Bilo mu je jako stalo da dođe do oslobađajuće presude i imao je sreće kada je u zadnji čas uspio nagovoriti ostarjelog turskog suca da promjeni mišljenje", piše Harhoff. 
"Ostarjeli turski sudac" na kojeg se Danac poziva je Mehmet Guney, 77-godišnjak koji je glasao da se Gotovinu i Markača oslobodi. Podsjećamo, do oslobađajuće presude hrvatskim generalima došlo se preglasavanjem; troje sudaca bilo je za (Meron, Guney i Patrick Robinson), a dvoje protiv (Fausto Pocar i Carmel Agius). 
"Recentne presude izazvale su kod mene duboku profesionalnu i moralnu dilemu, koju nisam do sada iskusio. Najgora od svega je sumnja da su neki moji kolege izloženi političkom pritisku. To sasvim mijenja premisu moga posla, koji bi trebao služiti principima razuma i pravde", piše Harhoff. 

Pritisak iz SAD-a i Izraela?

U svom dramatičnom pismu danski sudac ističe da su haški suci prisiljeni svjesno puštati ratne zločince na slobodu. Kao izvor takvih pritisaka Harhoff je istaknuo predsjednika suca, Amerikanca Merona, koji je bio šef sudskog vijeća koje je oslobodilo Gotovinu i Markača. 
"Čini se da se vojni establišment u moćnim državama poput SAD-a i Izraela prestrašio da se Haški sud previše približava najviše rangiranim vojnim dužnosnicima. Jesu li izraelski ili američki dužnosnici izvršili pritisak na američkog predsjednika Haškog suda da promjeni tijek sudskih postupaka?", pita se Harhoff u svom pismu.

---

http://balkans.courriers.info/article22728.html


Sense Agency
Mise en ligne : lundi 17 juin 2013

Acquittements en série au TPIY : une justice sous influence ?


Traduit par Stéphane Surprenant


Le Tribunal pénal international, machine à acquitter ? Oui, et pas sans raison. Les USA et Israël auraient fait pression sur le TPIY, craignant que l’extension du principe de responsabilité de commandement ne crée un précédent universel... C’est ce qu’écrit le juge danois Frederik Harhoff, qui met nommément en cause le président du Tribunal, Theodor Meron.


Le juge Frederik Harhoff s’étonne des changements intervenus dans le fonctionnement et la jurisprudence du Tribunal, craignant qu’ils ne soient le résultat de pressions exercés par les milieux militaires de pays très influents, à savoir les États Unis et Israël.

Les « instances militaires » de ces pays auraient estimé que la jurisprudence créée par le TPIYl dans l’application du principe de la responsabilité du commandement allait trop loin, et que cela pouvait mettre en péril leurs propres militaires dans de tout autres régions que dans les Balkans, explique le juge Harhoff.

Le juge évoque ces soupçons dans une lettre privée envoyée à 56 de ses collègues et amis. Cette lettre est parvenue dans les bureaux du quotidien de Copenhague BT. Le journal a publié la lettre dans sa totalité à la une, estimant que les questions abordées dans la lettre étaient « sans aucun doute d’intérêt public ».

Les récents jugements ayant mené à l’acquittement des généraux Gotovina, Markač et Perišić, ainsi que des deux anciens chefs de la police secrète serbe Stanišić et Simatović, « ont provoqué un profond dilemme professionnel et moral » chez le juge Harhoff, d’une ampleur à laquelle il n’avait jamais été confronté auparavant. Le pire, affirme le juge Harhoff dans sa lettre, ce sont les « soupçons qui planent sur certains de mes collègues, qui auraient cédé à des pressions politiques à courte vue. Cela transforme complètement les postulats qui fondent mon travail au service des principes de justice et de raison ».

Dans sa lettre, le juge Harhoff pense que personne « ne saura probablement jamais » si ses soupçons sont vrais. Il craint que le Président américain du Tribunal n’ait exercé une forte influence sur Mehmet Guney, le « juge turc vieillissant », pour qu’il change d’idée à la dernière minute et se joigne à la petite minorité qui estimait que l’acquittement des généraux Gotovina et Markac était justifié.

Frederik Harhoff assure que, d’après ses conversations avec des collègues dans les « couloirs du Tribunal », il avait appris que le président Meron avait exercé des pressions sur le juge Orie afin qu’il rende son jugement contre les policiers Stanišić et Simatović avant la fin du mois de mai 2013 et le discours de Theodor Meron au Conseil de sécurité de l’ONU. Aussi, la Cour n’aurait pas eu le temps nécessaire pour examiner en détails la preuve de la culpabilité des accusés. Comme le raconte le juge Harhoff, le juge Picard, dont l’avis a été battu par la majorité des voix à la Cour, n’avait eu que quatre jours pour élaborer une opinion dissidente et expliquer pourquoi l’accusé aurait plutôt dû être jugé coupable et condamné.

Il reste à voir si la lettre du juge Harhoff ébranlera le Tribunal et si oui, de quelle manière. Des collègues appuieront-ils ses dires ? Plusieurs juges ont déjà exprimé des inquiétudes sur la nouvelle façon de faire du Tribunal, mais seulement dans les « couloirs » du TPIY...


=== 2 - FLASHBACK ===


Mediapart / Le Courrier des Balkans

TPI : Comment la France a défendu ses « amis » inculpés par la justice internationale


Une enquête de Jean-Arnault Dérens et Laurent Geslin

Mise en ligne : mardi 19 avril 2011
Les carnets du général Rondot, l’ancien coordinateur des services de renseignements, révèlent comment la France essaya de protéger Ante Gotovina, ancien légionnaire et ancien braqueur, devenu général croate. Ces carnets montrent aussi comment Paris accorda sa protection à d’autres acteurs des « sales guerres » yougoslaves, au nom des « services » qu’ils auraient rendu. Parmi ces « amis de la France », on retrouve Momčilo Perišić, Jovica Stanišić et même Milorad Ulemek « Legija »...


Avant même que le général serbe Momčilo Perišić ne soit inculpé, les autorités françaises se préoccupaient d’organiser sa défense devant le Tribunal de La Haye ! L’homme aurait en effet joué un rôle crucial dans l’affaire de la libération des pilotes français pris en otage en Bosnie en 1995.

Dans les notes du général Rondot, un autre inculpé du TPIY est cité à plusieurs reprises : le général Momčilo Perišić. Lorsque la guerre éclata, en 1991, ce Serbe dirigeait l’École d’artillerie de l’Armée populaire yougoslave à Zadar, en Croatie. En janvier 1992, il fut nommé commandant du 13e régiment de Bileća de l’Armée de la Republika Srpska de Bosnie-Herzégovine, basé à Mostar. Surnommé par la presse nationaliste serbe le « chevalier de Mostar », il participa activement au siège de la capitale de l’Herzégovine, ce qui lui valut d’être inculpé par le TPIY de crimes contre l’humanité et violations des lois et coutumes de la guerre. Entre temps, le général était revenu en Serbie, où il a poursuivi sa carrière militaire, comme commandant du IIIe Corps d’armée de Niš, puis chef d’État-major. A ce titre, c’est l’officier serbe le plus gradé à avoir été inculpé par la justice international.

Cette affaire des pilotes se trouve en effet au cœur des « relations troubles » établies par la France avec plusieurs inculpés de haut rang du TPIY. Le 30 août 1995, alors que le siège de Sarajevo touche à sa fin et que les forces croates et bosniaques ont déjà reconquis de larges secteurs du territoire bosnien occupé par les forces serbes, le Mirage 2000 du capitaine Frédéric Chiffot et du lieutenant José Souvignet est abattu au-dessus de la Bosnie. Les deux militaires parviennent à s’extraire de l’appareil et sont détenus durant quatorze semaines par les forces serbes. Les négociations qui permirent leur libération furent menées par Jean-Charles Marchiani, qui a rencontré Slobodan Milošević et Radovan Karadžić, faisant des promesses au contenu toujours inconnu en échange de la libération des deux hommes.Le 23 février 2005, « l’affaire Perišić » va beaucoup occuper le général Rondot. A 20 heures, il reçoit un coup de téléphone de Philippe Marland, l’avertissant de l’inculpation du général. Ou plus exactement de l’inculpation imminente. En effet, l’acte d’accusation initial n’a été établi que le lendemain, le 24 février, et rendu public seulement le 7 mars. Philippe Marland est néanmoins informé de l’imminence de cet acte d’accusation. Philippe Rondot note que le directeur de cabinet a reçu Samuel Pisar, qui lui a certainement communiqué ces précieuses informations. Survivant du Ghetto de Varsovie, avocat franco-américain, Samuel Pisar joue fréquemment ce rôle « d’intermédiaire » entre La Haye et les autorités françaises. En tout cas, les conclusions que tire Rondot sont énergiques : il « faut assurer la défense, devant le TPIY, du Gal Perišić. Et il évoque « un dossier laissé avec des témoignages de satisfaction de la DGSE au Gal Perišić », renvoyant à « Casques bleus otages en Bosnie. Affaire des pilotes ».


Jovica Stanišić, un agent multi-carte ?

Jovica Stanišić a intégré les services secrets yougoslaves dès la fin de ses études. Il aurait fait ses premières armes en jouant un rôle actif dans le piège tendu au fameux terroriste Ilich Ramírez Sánchez, alias Carlos, arrêté dans l’hôtel Métropol de Belgrade en 1975, mais presque aussitôt relâché par les autorités yougoslaves. Il joua ensuite un rôle essentiel dans la prise de pouvoir de Slobodan Milošević, facilitant, tout au long des années 1980, sa montée en puissance au sein des structures de la Ligue des communistes de Serbie.Dès le 27 juin 2003, une réunion chez Philippe Marland permet de faire le point sur les dossiers concernant les criminels de guerre, et le général Rondot note le « souci du DIRCAB » : « affaire des pilotes->rôle de JC.Marchiani ? ». Le 24 février 2005, le général Rondot s’inquiète également du sort du général Jovica Stanišić, ancien chef de la Sécurité d’État serbe (DB), un homme clé du système Milošević, inculpé par le TPIY et arrêté par les autorités serbes le 13 mars 2003. Il note que Philippe Marland lui remet « le dossier du Gal Stanišić (mis en accusation devant le TPIY) transmis par Samuel Pisar pour témoignage de services rendus->demander des éléments d’appréciation à la DGSE ». L’informateur, Samuel Pisar, est le même que dans le cas du général Perišić.

Par la suite, dans les années 1990, les agents de Stanišić jouèrent un rôle essentiel pour diviser l’opposition démocratique. En somme, quand Milošević guerroyait en Croatie et en Bosnie, Stanišić avait la haute main sur les affaires « intérieures », en pilier essentiel à la stabilité du régime. Avec son complice Franko Simatović, dit « Frenki », il s’occupa aussi de la fourniture en armes des nationalistes serbes de Croatie et de Serbie. C’est également lui qui assurait le lien avec les réseaux criminels qui contribuèrent directement au financement du régime, notamment le « clan de Zemun », acteur majeur du trafic de l’héroïne à l’échelle européenne.

L’étoile de Stanišić aurait commencé à faiblir à Belgrade dès 1995, après la conclusion des accords de Dayton. L’homme clé de la Sécurité d’État était notamment en butte à l’hostilité ouverte de Mira Marković, l’influente épouse du dictateur. Il aurait néanmoins contribué à des négociations secrètes, en 1998, entre le régime de Milošević et les Albanais du Kosovo.

La chute du maître de Belgrade, en octobre 2000, ne remit pas directement en cause sa position. L’homme connaissait trop de dossiers pour que les nouveaux dirigeants démocratiques serbes puissent le mettre sur la touche. Avant même la révolution, il aurait d’ailleurs commencé à pactiser secrètement avec Zoran Djindjić, le chef du Parti démocratique. Ce dernier aimait à dire que Jovica Stanišić « avait des amis au paradis et en enfer » .

Après son arrestation, en 2003, Jovica Stanišić a assuré qu’il aurait collaboré avec la CIA américaine, tout au long de ses années passées à la tête de la DB. Il n’a jamais publiquement évoqué les liens qu’il aurait pu entretenir avec les services français, mais notre pays a sûrement, lui aussi, « des amis au paradis et en enfer ».

Au nom des « services rendus » par plusieurs figures du régime Milošević, la France se trouve donc être « moralement débitrice » de plusieurs inculpés du TPIY. Les plus hautes sphères de l’État se préparent donc à organiser leur défense. On est bien loin de la « coopération pleine et entière avec la justice internationale », que la France officielle réclame de la part des États des Balkans...


Les anciens de la Légion

Tout au long de l’année 2003, le général Rondot fait état de demandes de renseignements émanant de Belgrade. Le 17 octobre, il précise que « MAM va en parler au MI » (ministre de l’Intérieur, à savoir Nicolas Sarkozy), ajoutant « traiter ce dossier avec la DST ». Le 30 octobre, l’affaire prend de l’ampleur : le ministre de l’Intérieur « n’était pas au courant de la demande serbe », alors que le Président aurait été informé. Rondot précise : « Ph.Marland en parlera à M.Guéant », alors directeur de cabinet de Nicolas Sarkozy. On ignore toujours quelles informations la France pouvait communiquer à la Serbie sur Milorad Ulemek, dit Legija. Beaucoup d’autres anciens Légionnaires ont également été impliqués dans les conflits yougoslaves. L’un des plus célèbres d’entre eux, Milorad Ulemek, justement surnommé « Legija », fut le commanditaire du meurtre du Premier ministre démocrate Zoran Djindjić, abattu à Belgrade le 12 mars 2003. Ulemek s’est engagé dans la Légion le 10 avril 1986, à l’âge de 18 ans. Il a servi au Tchad, à Beyrouth et en Irak durant la première guerre du Golfe, mais n’aurait pas effectué le temps de service lui permettant de prétendre à la nationalité française. Il revient également au pays au début des guerres yougoslaves, mais naturellement côté serbe. Il prit en 1996 la tête des « Bérets rouges », les Unités spéciales de la police serbe, qui se rallièrent à l’opposition démocratique en octobre 2000, au moment de la chute de Milošević, avant d’entrer en conflit avec le gouvernement de Zoran Djindjić.



=== 3 ===

http://www.beoforum.rs/forum-prenosi-beogradski-forum-za-svet-ravnopravnih/493-casni-vitez-ili-provokator.html

http://srb.fondsk.ru/news/2013/06/19/chasni-vitez-ili-provokator-skandal-u-medzhunarodnom-tribunalu-za-bivshu-iugoslaviiu.html



ЕЛЕКТРОНСКО ИЗДАЊЕ

19.06.2013 | 08:56

Александар МЕЗЈАЈЕВ
srb.fondsk.ru

ЧАСНИ ВИТЕЗ ИЛИ ПРОВОКАТОР? (Скандал у Међународном трибуналу за бившу Југославију)


У Међународном трибуналу за бившу Југославију је 13.јуна дошло до још једног скандала, али овога пута – уз учешће судије.[1] Званична прича је следећа. Судија Фредерик Хархоф[2] из Данске написао је мејл, у коме је својим пријатељима испричао тужну причу. Тужна  прича је у томе, да председник МТБЈ Т.Мерон врши врло јак притисак на рад судија Трибунала како би их натерао да донесу одлуку о невиности више лица. Ради се о невиности Готовине и Маркача, генерала М.Перишића, као и Ј.Станишића и Ф.Симатовића. Судија Ф.Хархоф сматра да тај притисак амерички судија врши како би  променио постојећу праксу МТБЈ јер је постојећа,  како он сматра, постала превише опасна за америчка и израелска војна лица. Судија не објашњава у чему је та опасност, али  његова идеја може да се схвати: пресуде МТБЈ се последњих година разматрају као   преседани. Зато оне у будућим могућим процесима против војних лица наведених земаља могу да се користе као правне норме.

Судија Хархов је растужен толико да је писмо завршио следећим речима: „Последње пресуде су ме довеле у дубоку професионалну и моралну  дилему коју никада до тог тренутка нисам осећао.“[3]

Треба да се призна да је наведено писмо овог судије МТБЈ стварно већ само по себи скандалозно. Али у том скандалу има и много вештачког и неприродног, што тера да се размисли о стварним разлозима и циљевима које је оно требало да постигне.

Прво, сама чињеница слања наведеног писма је врло зачуђујућа. Тешко је и помислити да судија Хархоф није схватао да,  слањем својим пријатељима информације о противправним поступцима председника Трибунала,  он крши унутрашње корпоративне прописе. Моралан човек би започео борбу са самим Мероном, а не би кришом причао лицима са стране о томе шта се дешава. Тешко је поверовати и да је судија Хархоф толико наиван  да је био сасвим сигуран да једно такво писмо неће доспети у руке јавности. Уосталом, то је тим интересантније, што је већ постојао један скандал који је имао везе са саопштењима у светским медијима о томе колико су приватне информације обичних људи на интернету доступне тајним службама.[4] Пажња  треба да се поклони и томе, да је писмо Хархофа усмерено не само против председника Мерона већ и против других судија МТБЈ који нису могли или нису хтели да се супротставе његовом притиску (Турчина М.Гунеја, Холанђанина А. Орија и низа других). Најзад, неопходно је и да се схвати да је, у ствари, писмо Хархофа усмерено не толико против појединца, колико против држава. Јер Хархоф директно пише да циљ Мероновог притиска представља покушај да се заштите војна лица САД и Израела.[5]

Ако се то све зна, тешко је поверовати  да писмо судије  Хархофа представља његову омашку. Све говори да је оно написано управо како би било растурено. Осим  тога – „растурено“ лично писмо  представља идеалан начин да не може  да се сматра ни за какав доказ... Па какви су то, у конкретном случају, стварни циљеви организовања скандала? Нама се чини да се највероватније ради о руковођењу Међународним трибуналом за бившу Југославију. У Трибуналу и изван њега постоје снаге које не желе да дозволе да Т.Мерон буде реизабран за још један  период, обзиром да  су избори предвиђени за крај ове године. У вези са тим треба обратити пажњу на чињеницу да је Т.Мерон већ биран за председника МТБЈ други пут. Та чињеница је сама по себи необична. Јер МТБЈ има 18 судија, и сви они имају право да претендују за место председника.[6] Међутим, поново бирају Мерона који је већ био председник у периоду 2003. – 2005.година. Зашто? Зар међу тих 18 судија нема ни једног достојнијег од Мерона, те њега морају  да „нам  га врате  опет, да управља нама, неразумнима“?

Ако се поглед како је вршен избор руководиоца МТБЈ, може се запазити јасно смењивање представника Европе и Америке. Место председника МТБЈ су заузимали представници следећих земаља, по овом реду: Италија, САД, Француска, САД, Италија, Јамајка, САД. И сада су опет  нови избори на којима Мерон жели да остане на свом досадашњем месту. Јасно је да се то не свиђа свим државама, посебно оним, ко би требало да се у складу са ротацијом Европа - САД нађу на том месту,   установљеном  двадесетгодишњим  постојањем.[7] Не може, а да се не примети да се  поновни избор Мерона на место председника МТБЈ поклапа са његовим постављењем и на место председника Међународног механизма за преостале предмете  међународних кривичних трибунала (МОМУТ).[8] При том ћемо подвући  – Мерона нису изабрали, већ баш поставили, и то постављење је извршио лично генерални секретар УН Бан Ки Мун. Зато не можемо, а да не закључимо да је некоме врло важно да и МТБЈ, и МОМУТ  води управо судија Мерон.

Постоји још једна чињеница која говори у корист тога да писмо судије Ф.Хархофа представља само добро организован повод за скандал. То је   аргументација писма. Хархоф тврди да је као разлог за притисак на друге  судије Мерон изабрао концепцију „директне намере  за чињење злочина“. Међутим, та концепција представља основни принцип кривичног права и ту нема ничег новог. Сумњиво ј друго: Хархоф је помешао   три потпуно различите ствари, као да је једна: предмет Готовина и други, предмет Перишић и предмет Станишић – Симатовић. Како он тврди – разлог оправдања у сва три поступка је то, да је трибунал увео сасвим нову концепцију „директне намере“ (specific direction). А то нема везе!

Прво, концепција „директне намере“ у МТБЈ је почела да се користи још у поступку против Тадића, када Мерон још није био у Трибуналу. После тога је коришћена у пресудама по предметима Купрешкића, Васиљевића, Благојевића  и Јокића. Коришћена је и у Међунродном трибуналу за Руанду и у Специјалном суду за Сијера Леоне. И – најинтересантније – коришћена је и у пресуди по предмету М.Станишића и Жупљанина, односно – користио је лично Хархоф![9] Значи, треба да се утврди у чему су се састојали радикални разлози за ослобађајуће пресуде оптуженим. Они су очигледни. Разлог за ослобођење Перишића су биле његове везе са америчком обавештајном службом. А разлог за ослобођење Готовине је потреба да се хрватске власти оправдају за  масовне злочине против Срба уопште и Републике Српска Крајина конкретно. Да се то није десило – то би стварно представљало противуречност са већ формираном праксом МТБЈ! А последице би биле озбиљније.

Што се тиче брзог завршетка предмета Станишић – Симатовић – и за то постоји образложење. За МТБЈ је од изузетне важности да продужи свој живот што је могуће више, и због тога је неопходно да се обезбеди подношење приговора у вези са овим предметом до 1.07 2013. У том случају ће  апелациони суд МТБЈ наставити да постоји,   радиће  још неколико година, и то  истовремено са МОМУТ-ом који,  ко бајаги, треба да заврши незавршене послове МТБЈ. У ствари, МТБЈ (макар и у облику „само“ његовог Апелационог суда) ће постојати паралелно са МОМУТ-ом. Ето како се вешто изврдава идеја  о „скорашњем престанку рада МТБЈ“!

Осим тога, брзи вердикт у предмету Станишић – Симатовић је био врло згодан за Т.Мерона пред његово извештавање Савету безбедности УН. И – треба да се призна – он је успео: успело му је да обмане руску дипломатију која га је похвалила због ослобађајуће пресуде. Сада ће тај предмет да се разматра у Апелационом суду (на чијем је челу – опет – овај исти Т.Мерон) и после свих похвала које је добио вердикт слободно може да се у потпуности преиспита.

Све у свему- писмо судије Хархофа изгледа очигледно намештено и неискрено. Сама лексика писма и организација текста показују да писмо није писано за стручна лица, већ за јавност (тако, на пример, у писму се објашњавају ствари које сви стручњаци добро знају, али за широке масе је потребно посебно објашњење). Не можемо а да не скренемо пажњу и на цинизам писма: политички притисак у МТБЈ је познат још откако он постоји, а Хархоф свој текст гради тако, да се понашање Мерона представи као нешто врло необично и као да се тек сада први пут десило. А ништа није тако. Можемо да се присетимо како је тадашњи председник МТБЈ А.Касезе, и он кршећи Статут, протерао концепцију „заједничких злочиначких дејстава“. И Хархоф је свим оним,  што се до сада дешавало у Трибуналу,  био потпуно задовољан: и потпуним ослобођењем НАТО-а због бомбардовања Југославије, и потпуним ослобођењем од одговорности Харадинаја и његових саучесника, потпуним оправдањем Делића и Халиловића, потпуним ослобођењем лица која су организовала убиства најмање три окривљена у затвору МТБЈ и суђењем по очигледно лажним оптужницама. Ништа од тога за Хархофа није представљало ни професионалну, ни моралну дилему!

Тако да у искреност Хархофа може да поверује само стварно наиван човек. Политички притисак у МТБЈ је уобичајена ствар и уопште није нова. Једино што бисмо хтели да сазнамо какве је то тачно начине притиска користио Мерон како би судије МТБЈ натерао да гласају онако, како му је требало. И не само да гласају, већ да то образложе на више стотина страница. Стварно, хајде да размислимо: чиме је то било могуће натерати „уважене и искусне судије“  да они, обзиром да су сигурни у кривицу оптуженика, одлучeда оптужене ослободе кривице и да их отпусте директно из суднице?..


[1] Раније су скандале правили главни тужиоци (К.дел Понте) и секретари за штампу (Флоранс Хартман), које су написале раскринкавајуће књиге, као и творац Викиликса Џ.Асанж објављивањем шифрованих порука амбасаде САД  које су се тицале рада Хашког трибунала.

[2] Ф.Хархоф је у овом  тренутку судија на процесу против В.Шешеља. Пре тога је био један од судија у већима на процесима М.Станишићу и С.Жупљанину.

[3]The latest judgements here have brought me before a deep professional and moral dilemma, not previously faced. Потпуни текст писма судије Хархофа: http://www.bt.dk/sites/default/files-dk/node-files /511 /6/ 6511917 -letter -english.pdf

[4] Погл. например: http://www.ft.com/cms/s/0/87532b6a-d085-11e2-a050-00144feab7de.html#axzz2WHoMJvBp.

[5] Спомињање Израела има везе са чињеницом да је Т.Мерон постао амерички држављанин тек 1978 г, пошто је у САД емигрирао из Израела. До тада је он радио у израелском МИП-у. Мада му то, уосталом, уопште није представљало сметњу да после „емиграције“ почне да ради у стејт департменту САД.

[6] Осим тога, у саставу МТБЈ  су судије ad litem, које поседују мањи број права и не могу да се нађу у руководству МТБЈ. Судија Хархоф је један од њих.

[7] Детаљније о борби између англосаксонских и европских кланова у МТБЈ – погл. Књигу К.дел Понте „Лов. Ја и ратни злочинци“.

[8] International Residual Mechanism for Criminal Tribunals – нови међународни кривични трибунал  који, као, треба да заврши разматрање свих предмета који остану незавршени после завршетка рада МТБЈ и МТР.

[9] Погл. Решење по предмету „Тужилац против М.Станишића и С.Жупљанина: http://www.icty.org/x/cases/zupljanin_stanisicm/tjug/en/130327-1.pdf.



=== 4 ===

La NSA americana spia la Serbia meno delle altre repubbliche ex-JU... L'articolo conclude menzionando le collaborazioni di Stanisic e Perisic con i servizi USA, oltre che i molti ancora sconosciuti che rivelavano i segreti di stato agli USA, spiegando dunque il poco interesse USA per la Serbia con "ne čudi me što Srbija nije interesantna, oni o nama već sve znaju" (a cura di A.D. per CNJ-onlus)

http://www.seebiz.eu/amerikanci-minimalno-spijuniraju-srpski-internet-hrvatski-i-kosovski-cesce/ar-65737/

ŠPIJUNAŽA 

Amerikanci minimalno špijuniraju srpski internet, hrvatski i kosovski češće

Autor/izvor: SEEbiz / Blic 
Datum objave: 10.06.2013. - 08:38:00 
Zadnja izmjena: 10.06.2013. - 11:07:02 

NEW YORK - Američka Nacionalna agencija za bezbednost presrela je samo u toku marta oko 97 biliona digitalnih podataka. U Srbiji minimalno prikuplja informacije.
Srbija je jedina zemlja na planeti koja je na mapi NSA obeležena crnom bojom, što znači da je najmanje špijunirana i s minimalnim brojem presretanih i snimljenih informacija.
Britanski Guardian došao je u posed mape o nadzoru agencije NSA u zemljama sveta u kojima prikuplja informacije o svim vrstama komunikacija koje se dostavljaju ostalim obaveštajnim agencijama, od elektronske pošte do telefonskih poziva, što uključuje i razmenu poruka na društvenim mrežama Facebook, Twitter i drugima. Obaveštajne agencije tako dobijaju telefonske brojeve, dužinu trajanja poziva, jedinstveni serijski broj mobilnog telefona i potencijalnu lokaciju učesnika u razgovoru. Na taj način, bezbednosne službe povezuju potencijalno opasne osobe i nadziru s kim, koliko i odakle razgovaraju ili se dopisuju.
Američka agencija je Srbiju, jedinu na mapi sveta, označila crnom bojom. Istovremeno, Bosna i Hercegovina, Crna Gora, Hrvatska označene su zelenom, što znači veći stepen špijunaže od NSA, dok je Kosovo izdvojeno iz Srbije i obeleženo narandžastom bojom, što je u rangu sa Indijom, Kinom i Egiptom, iz kojih je NAS presrela ubedljivo najviše podataka. Prema rečima Dragana Jovanovića, zamenika šefa Odeljenja za visokotehnološki kriminal SBPOK-a, označavanje Srbije kao „neinteresantne zemlje" može da znači samo dve stvari.
"Prvo i osnovno je da Amerikanci o Srbiji znaju dovoljno toga, pa im nije neophodno naknadno praćenje i špijuniranje. S druge strane, ovo presretanje informacija tiče se pitanja nacionalne bezbednosti SAD, pa je moguće da su Amerikanci snimali Srbiju, videli da od nas nema potencijalne opasnosti i obustavili dalji nadzor ", ističe Jovanović.
Kriminolog Igor Pešić kaže da je Srbija poznata kao zemlja-saradnik američkih službi i da nema potrebe za elektronskim nadzorom.
"Poznati su slučajevi izuzetno bitnih državnih funkcionera poput Jovice Stanišića i njegovih sastanaka sa američkim agentima, ili Momčila Perišića, koji je zbog saradnje sa CIA uhapšen na Ibarskoj magistrali. I dalje nisu otkriveni ljudi koji su od raspada Jugoslavije konstantno odavali državne tajne Amerikancima. Zbog toga, ne čudi me što Srbija nije interesantna, oni o nama već sve znaju", kaže Pešić.




===

Coordinamento Nazionale per la Jugoslavia - ONLUS
https://www.cnj.it/
http://www.facebook.com/cnj.onlus/

=== * ===



Invita i tuoi amici e Tiscali ti premia! Il consiglio di un amico vale più di uno spot in TV. Per ogni nuovo abbonato 30 € di premio per te e per lui! Un amico al mese e parli e navighi sempre gratis: http://freelosophy.tiscali.it/





(intervista a Vladimir Kapuralin, presidente del Partito Socialista Operaio di Croazia, pubblicata sulla rivista settimanale del quotidiano Glas Istre lo scorso 15 giugno 2013)

Interview je objavljen u revijalnom broju Glasa Istre u subotu 15. juna 2013.

http://www.srp.hr/intervju-s-predsjednikom-srp-a-vladimirom-kapuralinom-nema-amnestije-za-radnicku-klasu-zbog-napustanja-klasne-borbe/

Intervju s predsjednikom SRP-a, Vladimirom Kapuralinom: „Nema amnestije za radničku klasu zbog napuštanja klasne borbe“



Razgovarao Bojan ŽIŽOVIĆ

Snimio Danilo MEMEDOVIĆ

 

U posljednjoj kampanji za lokalne izbore potrošili su nula kuna. I ponosni su na svoju skromnost. Stranka SRP osnovana je 1997., a njezin predsjednik je od konca prošle godine Vladimir Kapuralin iz Pule. Jedni su to od rijetkih preostalih istinskih ljevičara. O tome što se događa s ljevicom kod nas i u Europi razgovarali smo s Kapuralinom.

 

Ljevičarske stranke kod nas nisu ni blizu prelaska izbornog praga na parlamentarnim izborima, dok se na lokalnima gotovo i ne pojavljuju. Što se to događa s ljevicom u Hrvatskoj? Postoji li ikakva perspektiva za takve stranke?

Ne znam koliko ljevičarskih stranaka vidite u Hrvatskoj. Pritom smatram neophodnim naglasiti da je pojam pod kojim se kod nas kolokvijalno percipira ljevica vrlo rastezljiv. Prvenstveno se tu misli na oportunističku socijaldemokraciju, ali i puno šire. Prema našoj definiciji, pod autentičnom ljevicom podrazumijevamo samo one političke subjekte koji u svom programu i političkom djelovanja zastupaju interese rada, a ne kapitala. To znači da se zauzimaju za socijalističko društveno uređenje, što podrazumijeva društveno vlasništvo nad sredstvima za proizvodnju i raspolaganje viškom vrijednosti onih koji ga stvaraju. Prema toj definiciji u Hrvatskoj u ovom trenutku nema druge stranke osim SRP-a koji ispunjava te kriterije, ako izuzmemo Socijalističku partiju koja je nastala izdvajanjem jedne manje grupacije iz SRP-a 2006. godine. Od te frakcije, koliko je meni poznato, ostala je samo organizacija u Splitu.

 

Igramo utakmicu na protivničkom terenu

Zaključak je da je SRP u ovom trenutku na političkoj sceni kapitalističke Hrvatske remetilački faktor, koji igra utakmicu na protivničkom terenu, prema pravilima igre koje je odredila protivnička strana, i uspjeli smo se održati na tom skliskom terenu usprkos svim potiskivanjima. Suština nije u tome postoji li perspektiva za stranku autentične ljevice u Hrvatskoj, već postoji li perspektiva za oslobođenje rada, da radni čovjek postane gospodar uvjeta i rezultata svoga rada. Za postizanje tog cilja neophodan je potrebni minimum društvene svijesti, zrelosti i samopouzdanja radnika, koji od secesije ‘90-ih pa do danas još nije postignut. U takvim okolnostima iluzorno je očekivati da će netko radnicima donijeti emancipaciju na pladnju. Građanske stranke neće jer se to kosi s njihovim klasnim interesima, a mi to nismo u mogućnosti bez podrške tih istih radnika.

 

Stranke desnice, s druge strane, imaju stabilnu potporu kod hrvatskih birača. U čemu je njihova prednost pred vama?

Jačanje desnice, pa i one fašističke, u kriznim razdobljima nije nepoznata pojava, a Hrvatska je u dubokoj krizi, kao uostalom i većina evropskih zemalja. Osim toga, desnica je po svojoj prirodi agresivna, uživa podršku klera, pogoduje joj niža obrazovna razina društva i niži stupanj informiranosti, ima slobodan pristup medijima i njihovu pažnju, a raspolaže i s dovoljnim financijskim sredstvima za realizaciju svojih planova. Primjera radi, SRP je u Puli u kampanji na nedavnim izborima za Gradsko vijeće Pule potrošio nula kuna.

 

Smatrate li da je ljevica kod nas negativno obilježena teretom iz bivšeg sistema?

Ne znam na koji teret mislite. Većina građana Hrvatske dva desetljeća preživljava na tekovinama ostvarenim u samoupravnom razdoblju, a neki još i danas. A i sam oportunistički SDP, koji se odrekao svih političkih, idejnih i ideoloških veza sa svojom prošlošću iz bivšeg sistema od koje bježi k’o vrag od tamjana, nije se odrekao materijalnog naslijeđa koje mu ne pripada. Ali da je situacija dovedena do apsurda, to stoji. S jedne strane prisutno je većinsko raspoloženje građana da su prije živjeli bolje i da su imali zadovoljavajuća socijalna, zdravstvena, obrazovna i ostala prava iz radnog odnosa, a s druge strane plasira se stigma da se nije radilo i da se tako dalje nije moglo. Na pitanje kako se nije radilo ako su i danas, mada u tragovima, još prisutni ostaci tada ostvarenog, a postoje i realizirani investicijski projekti na inozemnim gradilištima koji su dobiveni na međunarodnim natječajima, umotvorci nemaju odgovora. Na upit zašto se tako dalje nije moglo, odgovaraju da smo bili prezaduženi. Pred raspad Jugoslavije iznos vanjskog duga bio je 800 dolara per capita. Današnji vanjski dug je davno prešao 10.000 eura per capita. Uzimanjem u obzir valutne promjene u razdoblju od dva desetljeća, razlika je evidentna. Tada nijedan industrijski objekt nije bio prodan stranim vlasnicima, nijedan segment komunikacijske infrastrukture, financijskog potencijala, turistički objekt, nijedan pedalj zemlje, nezaposlenost je bila osjetno manja, postojalo je tržište i industrija je radila punom parom. Slijedom logike to naslijeđe bi trebalo biti teret za desne retrogradne političke subjekte, a za vrijednosti autentične ljevice bi trebalo biti poticajno.

 

Koji je razlog da desnica nije ispaštala zbog svega što se dogodilo ‘90-ih – pljačke u privatizaciji, osiromašenja građana, bogaćenja pojedinaca…?

Jer desnica nema kome podnositi račune, ona stanuje u svojoj kući. Pa sve što se tada i danas događa je njenih ruku djelo. Jedan njen dio je nakon poraza u Drugom svjetskom ratu preživio hibernaciju u inozemstvu, a drugi se prilagodio novonastaloj situaciji u zemlji. Nakon tektonskih geopolitičkih poremećaja ‘90-ih te su snage ocijenile da je nastupilo njihovo vrijeme za revanš, i to su iskoristili na za njih najbolji način. Kako su politički i ekonomski ciljevi nerazdvojivi, da bi postigli zacrtane ciljeve i interese trebalo je ukinuti socijalističko društveno uređenje i samoupravljanje te uvesti kapitalističko. Za postizanje cilja trebalo je prethodno demontirati zajedničku državu, što nije bilo moguće bez oružanog sukoba. I kao što je Đorđe Balašević prije nekoliko godina na koncertu u Sarajevu metaforički okarakterizirao događaje rekavši: “Najprije se pojave popovi, pa topovi, pa lopovi”. Tako su se nekako događaji i odvijali. Što se tiče ispaštanja desnice zbog pljačke društvenog dobra, osiromašenja građana koje ste spomenuli, ali i zločina prema ljudima i stvarima, ono će biti moguće isključivo nakon promjene društvenopolitičkog uređenja i uvjeren sam da će biti puno manjeg intenziteta od ispaštanja nedužnih nakon secesije ‘90-ih do danas.

 

U Kumrovcu se na obilježavanju rođendana Josipa Broza Tita okupi mnoštvo štovatelja njegovog lika i djela? Jesu li to zapravo i jedini glasači koje okuplja ljevica?

Nismo pravili nikakve ankete, ali pouzdano znamo da oni nisu naši jedini glasači, oni nisu niti naši reprezentativni glasači, jer da jesu, davno bismo prešli izborni prag u mnogim sredinama. Ali ne samo oni, već to nisu niti pripadnici nekadašnjih boračkih a današnjih udruga antifašista. I za to ne postoji racionalno objašnjenje, to je još jedan hrvatski politički paradoks i specifikum, jer su boračke i antifašističke organizacije Italije, Grčke, Rusije, Ukrajine, Bjelorusije, Češke vjerni glasački resursi njihovih komunističkih partija.

 

Što je s radničkom klasom koja bi trebala, u svojoj vječitoj potlačenosti, biti taj stup ljevičarskog promišljanja? Kako je ušutkana?

Pojavu je vrlo plastično prikazao Michael Moore u jednom od svojih dokumentarnih filmova. Kada je upitao jednog građanina kako sistem uspijeva držati ljude u pokornosti i poslušnosti, dobio je odgovor: “Ništa jednostavnije, potrebno je prvo ljude zastrašiti i zatim iz njih izbiti osjećaj da mogu išta promijeniti”. To je univerzalni recept koji funkcionira i u Hrvatskoj. Na takvo ponašanje utječe i čitav niz objektivnih okolnosti. Sve veći udio servisnog rada u odnosu na onaj proizvodni nepovoljno utječe na nivo revolucionarne svijesti zaposlenih. Rast nezaposlenosti, pad broja radnih mjesta, sve veći udio zapošljavanja na odreeno radno vrijeme, obnavljanje radnih ugovora na vrlo kratke intervale, stečajni postupci, višemjesečne neisplate plaća… sve to uzrokuje trajnu nesigurnost radnika i dovodi do neprestanog smanjenja broja organiziranih radnika. Društvene mreže i često vrlo masovne akcije očajnih radnika i nezadovoljnih građana nisu dovoljna zamjena za nedostatak svijesti i radničke solidarnosti, koji su danas na puno nižoj razini od one prije jednog stoljeća. Objektivne okolnosti, međutim, ne mogu amnestirati radničku klasu zbog njenog napuštanje klasne borbe za vlastite interese prihvaćanjem mrvica s trpeze svojih izrabljivača.

 

Kakav je položaj ljevice u Europi? Jesu li Vaše europske kolege optimistične u pogledu eventualnog jačanja ljevice na Starom kontinentu u skoroj budućnosti?

Snaga autentične evropske ljevice je u permanentnom opadanju od pojave tzv. eurokomunizma, koji su inicirale krajem 60-ih i početkom 70-ih godina prošlog stoljeća komunističke partije Italije, Španjolske i Francuske, do tada najjače komunističke partije Zapada. Taj proces tada još nije direktno ugrozio tzv. welfare state ili državu blagostanja. To će se dogoditi tek nakon ‘90-ih urušavanjem socijalizma u istočnoj Evropi i samoupravljanja u Jugoslaviji, čime su nestale mnoge energije iz kojih je snagu crpio radnički i sindikalni pokret evropskog zapada. Nakon pada Berlinskog zida svjedočimo drugom političkom paradoksu, ovog puta na evropskom nivou: nestankom socijalizma  koji je do tada na Zapadu stigmatiziran i optuživan za sve dotadašnje nedaće, za nizak životni standard i nedostatak ljudskih prava – rapidno se počeo smanjivati životni standard građana na Zapadu, ali i njihova stečena socijalna, pa i građanska prava. Taj proces se produbljuje, ali i potiče autentičnu ljevicu na nove aktivnosti. Suočeni s alternativom koju je još prije jednog stoljeća definirala Rosa Luxemburg, da je budućnost svijeta socijalizam ili barbarstvo, razumljivo je da moramo razvijati optimizam.

 

Kakve akcije danas provode ljevičarske organizacije protiv sadašnjeg načina društvenog upravljanja?

Za razliku od oportunističke socijaldemokracije, koja je najvjerniji i najpouzdaniji partner neoliberalnog kapitalizma u borbi protiv radničkih prava, od Evropske ljevice, do grčke Syrize, nadu pobuđuje praksa nekih komunističkih i radničkih partija, koje postižu dobru suradnju s klasno orijentiranim sindikatima u svojim zemljama. Na tom je području izuzmemo li Rusiju, Ukrajinu i Bjelorusiju, najbolje rezultate postigla Komunistička partija Grčke, KKE. Njihove organizacijske veze s nacionalnom sindikalnom organizacijom P.A.M.E. funkcioniraju na sljedeći način: KKE ustupa mjesto na svojim izbornim listama članovima sindikata, sindikati u tvornicama agitiraju za izborne liste KKE, sindikalisti, odnosno radnici na taj način ulaze u tijela lokalne uprave i u parlament, a KKE jača veze s radništvom i ostvaruje bolje rezultate. Evo, u trenutku dok razgovaramo KKE je povukla briljantan politički potez, ustupivši svoj TV kanal za emitiranje programa nacionalne televizije koji je vlada ukinula zbog štednje.

 

Podržavate li prosvjede u Turskoj? Je li represija koju pokazuje tamošnji državni aparat slična kao kod nas, s tom razlikom što ljudi ovdje ne izlaze na ulice?

Demonstracije u Turskoj podržavamo u onoj mjeri u kojoj podržavamo sve antikapitalističke akcije i u okvirima u kojima ih podržavaju naši drugovi iz Komunističke partije Turske (TKP) i Radničke partije Turske (IP). Postupanje policije u obrani poretka u pravilu nikad nije nježno, u što sam se i osobno uvjerio u sindikalnim demonstracijama u Zagrebu 1998., a imam i međunarodnog iskustva s postupanjem policijskog stroja. Tu bih istaknuo učešće u velikim anti-NATO demonstracijama na rijeci Rajni za vrijeme održavanja NATO-summita u Strasbourgu 2009., na poziv Svjetskog mirovnog vijeća, WPC-a. Ali informacije koje stižu iz Turske svjedoče o brutalnosti policije koja po intenzitetu i širini nadilazi nivo na koji smo navikli u Evropi. Demonstracije u Turskoj su nam interesantne po još jednoj osnovi. Mišljenja smo da one ometaju logističku podršku iz Turske pobunjenicima i stranim plaćenicima koji se bore protiv regularne sirijske vojske, što je kompatibilno s recentnim uspjesima regularne vojske.

 

U obrani demokracije ne biraju se sredstva, ali kada netko drugi želi obraniti svoj sistem, onda je to režim. Je li takav pristup pošten?

Naravno da nije, a posljedično nije ni ispravan. Među ostalima, i vaš list je 27. svibnja objavio Hininu informaciju o novinarki sirijske TV stanice koju su iz zasjede ubili teroristi. U nastavku Hina objašnjava čitateljima da u frazeologiji režima terorist označava ustanika. Izjavu u kojoj polemiziram s takvim pristupom poslao sam Hini, svim dnevnim novinama u Hrvatskoj i nekolicini e-medija. Koliko znam, objavio je samo portal Advance.hr.

 

Zapadna propaganda piše o zvjerstvima u siromašnim komunističkim zemljama, poput kanibalizma, recimo u Sjevernoj Koreji i nekad u Kini. Svojevremeno se vjerojatno isto pričalo i za Jugoslaviju. Zašto kapitalističke zemlje udaraju na tako, rekli bismo, proziran način i kako to da građani uspijevaju progutati takvo što?

Propaganda jako dobro prati i poznaje filozofiju masa, prilagođena je mentalnom sklopu te dosezima onih kojima je namijenjena. I zato se špekulacijama o kanibalizmu u Koreji nemam razloga baviti. Ali svjedoci smo nedavnog kanibalističkog rituala jednog terorista koji je izvadio srce sirijskom vojniku i pojeo ga pred kamerama. Takve teroriste podržavaju vlade u Evropi i kukavna hrvatska podanička Vlada.

 

Jeste li u posljednje vrijeme putovali u neku od preostalih komunističkih država u svijetu? Kako se tamo živi?

Nisam putovao u te zemlje pa se moja saznanja o njima sastoje od informacija dobivenih na međunarodnim skupovima. O načinu života na Kubi i Venezueli moglo se iz prve ruke čuti iz nadahnutog govora Aleide Guevara, kćerke legendarnog revolucionara Ernesta Che Guevare, na Subversive festivalu u Zagrebu. Govorila je kako živi kubanski narod u uvjetima brutalnog, nepravednog i ničim izazvanog embarga SAD-a već gotovo 60 godina. No, svaki Kubanac vjerojatno nema pet pari cipela, ali ima jedan par i prema tvrdnjama upućenih najbolje zdravstveno osiguranje na svijetu. Prosječni Kubanac nema ni pet pari hlača, ali ima jedan od najboljih obrazovnih sistema na svijetu.

 

Čini mi se da su jedino Južnoamerikanci istinski ljevičari, po rođenju, odgoju, načinu života, dok su, recimo, kod nas salonski. I Vas sam znao čuti kako s istomišljenicima čitate referate koji zanimaju samo uzak krug ljudi. Ne želim Vas uvrijediti, ali po meni je to salonsko ljevičarstvo.

U formiranju ličnosti bitne komponente čine genetika i odgoj, ali revolucionarnost određuju povijesni i socijalni uvjeti u kojima ljudi žive, a ti uvjeti su u ovom trenutku za ljevicu najpovoljniji u Južnoj Americi. Što se, pak, tiče definicije ili pripadnosti salonskoj ljevici, ta je kvalifikacija ipak rezervirana za oportunističku socijaldemokraciju i ne odnosi se na politički subjekt koji u svom programu i djelovanju zastupa maksimalističke zahtjeve, promjenu društvenog sistema sa zadiranjem u vlasničku strukturu, a to je SRP. Na pitanje, pak, koje se odnosi na mene ne mogu odgovoriti, bilo bi subjektivno; o meni ocjenu moraju dati oni koji poznaju moje djelovanje, pa i vi novinari. Ono što mogu reći je da imam, zajedno s drugovima iz stranke, u nogama dosta utakmica na otvorenom prostoru.

  

Glas Istre 15. 06. 2013.





===

Coordinamento Nazionale per la Jugoslavia - ONLUS
https://www.cnj.it/
http://www.facebook.com/cnj.onlus/

=== * ===



Invita i tuoi amici e Tiscali ti premia! Il consiglio di un amico vale più di uno spot in TV. Per ogni nuovo abbonato 30 € di premio per te e per lui! Un amico al mese e parli e navighi sempre gratis: http://freelosophy.tiscali.it/




(srpskohrvatski / italiano)

22.mo Seminario Comunista Internazionale a Bruxelles

31/05 - 02/06/2013

1) Lista partecipanti, Conclusioni generali e lista firmatari
2) NKPJ na Međunarodnom Komunističkom Seminaru u Briselu


=== 1 ===

http://www.resistenze.org/sito/te/pe/mc/pemcdf14-013004.htm
www.resistenze.org - pensiero resistente - movimento comunista internazionale - 14-06-13 - n. 458

ICS 2013 - 22° Seminario Comunista Internazionale

Bruxelles, 31/05 - 02/06/2013
www.icseminar.org - info@...

Gli attacchi ai diritti democratici e alle libertà nella crisi capitalista mondiale. Strategie e azioni di risposta.

Lista dei partecipanti

ICS 2013 | icseminar.org

1. Afghanistan, People's Party of Afghanistan
2. Algeria, Parti Algérien pour la Démocratie et le Socialisme (PADS)
3. Azerbaijan, Communist Party of Azerbaijan
4. Belarus, Belarussian Communist Workers' Party
5. Belgium, Workers' Party of Belgium (PTB)
6. Bénin, Parti Communiste du Bénin
7. Brazil, Communist Party of Brazil (PCdoB)
8. Brazil, Partido Patria Livre (PPL)
9. Bulgaria, Party of Bulgarian Communists
10. Colombia, Colombian Communist Party
11. Cuba, Communist Party of Cuba
12. Cyprus, Progressive Party of the Working People (AKEL)
13. Denmark, Communist Party of Denmark
14. Denmark, Danish Communist Party
15. France, Union des Révolutionnaires Communistes de France (URCF)
16. France, Pôle de Renaissance Communiste en France (PRCF)
17. Germany, German Communist Party (DKP)
18. Greece, Communist Party of Greece (KKE)
19. Hungary, Hungarian Workers' Party
20. Iran, Tudeh Party of Iran
21. Ireland, Workers' Party of Ireland
22. Laos, Lao People's Revolutionary Party
23. Latvia, Socialist Party of Latvia
24. Lebanon, Lebanese Communist Party
25. Lithuania, Socialist People's Front
26. Luxembourg, Communist Party of Luxembourg (KPL)
27. Malta, Communist Party of Malta
28. Mexico, Partido Popular Socialista de México
29. Netherlands, New Communist Pary of Netherlands (NCPN)
30. Palestine, Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP)
31. Palestine, Palestinian Communist Party
32. Philippines, Communist Party of the Philippines
33. Portugal, Portuguese Communist Party
34. Russia, Communist Party of the Russian Federation (CPRF)
35. Russia, Communist Party of the Soviet Union
36. Russia, Russian Communist Workers' Party - CPSU
37. Serbia, New Communist Party of Yugoslavia
38. South Sudan, Communist Party of South Sudan
39. Spain, Communist Party of Spain
40. Spain, Spanish Communist Workers' Party (PCOE)
41. Spain, Communist Party of the Peoples of Spain (PCPE)
42. Sri Lanka, People's Liberation Front - JVP
43. Sweden, Communist Party (KP)
44. Switzerland, Parti Suisse du Travail
45. Tunisia, Parti des Patriotes et Démocrates Uni
46. Turkey, Communist Party of Turkey (TKP)
47. Turkey, Labour Party (EMEP)
48. Ukraine, Union of Communists
49. United Kingdom, Communist Party of Great-Britain - Marxist-Leninist
50. USA, Freedom Road Socialist Organization (FRSO)
51. Venezuela, Communist Party of Venezuela (PCV)
52. Vietnam, Communist Party of Viet Nam

---

http://www.resistenze.org/sito/te/pe/mc/pemcdf18-013013.htm

www.resistenze.org - pensiero resistente - movimento comunista internazionale - 18-06-13 - n. 458

ICS 2013 - 22° Seminario Comunista Internazionale

Bruxelles, 31/05 - 02/06/2013
www.icseminar.org - info@...

Gli attacchi ai diritti democratici e alle libertà nella crisi capitalista mondiale. Strategie e azioni di risposta.

Conclusioni generali

ICS 2013 | icseminar.org
Traduzione per Resistenze.org a cura del Centro di Cultura e Documentazione Popolare

A. L'importanza della lotta per i diritti democratici e le libertà
  
1. Marx, Engels e Lenin consideravano la "democrazia" sulla base dei criteri di classe, distinguendo tra una democrazia borghese e una democrazia della classe operaia. Consideravano la lotta per i diritti democratici e le libertà necessaria affinché le contraddizioni degli interessi tra la classe operaia e la borghesia apparissero chiaramente, per creare condizioni più favorevoli al completo sviluppo della lotta politica della classe operaia. I comunisti si pongono alla testa delle lotte per i diritti democratici.

2. Le aspirazioni democratiche dei lavoratori non possono realizzarsi pienamente e in modo durevole sotto il capitalismo, dove solo la borghesia esercita il potere. I progressi democratici strappati alla borghesia sono limitati e insufficienti e possono essere ridotti e revocati in qualsiasi momento, soprattutto nei periodi di crisi del sistema capitalistico.

3. E' per questa ragione che i comunisti inquadrano la loro azione per i diritti democratici in una più lunga prospettiva di lotta strategica contro il capitalismo e per il socialismo, unica via che conduce ad un'autentica democrazia per le masse popolari, in quanto detentrici del potere. Questo potere rende "... effettiva per le classi lavoratrici, cioè per la stragrande maggioranza della popolazione, la possibilità di esercitare i diritti e le libertà democratiche, possibilità che non è mai esistita, nemmeno approssimativamente, nelle repubbliche borghesi migliori e più democratiche." (1).

B. Il carattere ed il ruolo dello Stato borghese

4. Lo Stato si trasformò in una necessità ad un certo momento dello sviluppo economico, quando la società si divise in classi, in sfruttatori e sfruttati.

5. Lo Stato non costituisce un organo neutro intorno alla società, bensì un organo del dominio di classe, per l'oppressione di una classe da parte di un'altra. La funzione essenziale dello Stato borghese è di obbligare le classi oppresse a rispettare la proprietà privata e il dominio di classe, di evitare i conflitti di classe acuti e, se necessario, di reprimerli in maniera violenta, per evitare che superino il quadro della sua legalità e possano abbattere lo stato borghese. A questo proposito, lo Stato dispone dei servizi di polizia, ufficiali e segreti, di un apparato giudiziario e delle forze armate. Lo Stato ha anche un suo corpo di alti funzionari che nei gabinetti, nelle amministrazioni, gestiscono la "continuità" dello Stato, indipendentemente dai cambiamenti della maggioranza politica.

6. L'oppressione è una necessità concomitante allo sfruttamento di classe. L'intensificazione della repressione e l'escalation degli attacchi ai diritti democratici e sindacali e alle libertà da parte della classe borghese nell'intero mondo capitalista, è l'altra faccia dell'intensificazione dello sfruttamento, della concentrazione e centralizzazione del capitale. Quindi è nella natura stessa della borghesia al potere attaccare i diritti democratici e le libertà della classe lavoratrice e del popolo pur di preservare il sistema di sfruttamento.

7. Il regime di dominio di classe non utilizza solamente la repressione ma anche l'ideologia: la classe che dispone di mezzi di produzione materiali dispone contemporaneamente dei mezzi di produzione culturali. Le idee dominanti in ogni società ed in ogni epoca sono le idee della classe dominante. I grandi media, l'educazione ed altri mezzi e forme di cultura e di educazione, tanto pubblici che privati, sono strumenti nelle mani della classe dominante per mantenere le sue posizioni a discapito della massa dei lavoratori. La borghesia cerca anche di imporre la sua ideologia attraverso il controllo su certe Ong, sindacati ed altre associazioni.

8. Infine, lo Stato borghese gioca un considerevole ruolo internazionale: conquista per i suoi capitalisti nuovi mercati o difende quelli esistenti, se necessario, con le armi. A questo scopo, utilizza la gestione delle relazioni internazionali, delle ambasciate, dei servizi di esportazione e, soprattutto, di un esercito offensivo, legato ad alleanze internazionali imperialiste (come la Nato).

9. Rispetto allo Stato feudale, lo Stato borghese costituisce un progresso considerevole. Lo Stato, nel sistema capitalista, può assumere varie forme. Ma finanche nella sua forma più sviluppata, la repubblica democratica, rimane all'interno della stretta cornice dello sfruttamento capitalista. Il vero potere risiede nel dominio dei capitalisti sul lavoro salariato. Molto presto, dopo la caduta degli ancien régime, la borghesia restrinse l'esercizio della democrazia ed escluse le classi inferiori. I diritti dell'immensa maggioranza sono così limitati, monchi, addirittura palesemente assenti. Lo Stato borghese utilizza anche leggi d'eccezione che possono essere adoperate per annullare i diritti democratici in caso di "necessità".

10. Sotto la repubblica democratica, il potere è esercitato in maniera indiretta dalla borghesia. Lenin scrisse: "Nella repubblica democratica - continua Engels - "la ricchezza esercita il suo potere indirettamente, ma in maniera tanto più sicura", in primo luogo con la "corruzione diretta dei funzionari", in secondo luogo con "l'alleanza tra governo e Borsa" [...] La repubblica democratica è il migliore involucro politico possibile per il capitalismo;  per questo il capitale, dopo essersi impadronito (...) di questo involucro - che è il migliore - fonda il suo potere in modo talmente saldo, talmente sicuro, che nessun cambiamento, né di persone, né di istituzioni, né di partiti nell'ambito della repubblica democratica borghese può scuoterlo." (2).
Le decisioni prese dai governi borghesi sono allineate alle priorità delle grandi imprese, banche, fondi speculativi e istituzioni imperialiste come il Fondo monetario internazionale, la Banca mondiale, la Banca centrale europea ed altre.

C. Un rapido sguardo storico

11. Nel XIX secolo, il mondo operaio si confrontò con la contraddizione tra la proclamazione dei diritti umani e la loro mancata applicazione pratica. Il movimento operaio riprese per suo conto la lotta per la democrazia, col passaggio dal suffragio censitario a quello universale, con il diritto ad organizzarsi in sindacati ed in partiti operai…

12. L'apparizione del movimento operaio e del suffragio universale spinse la borghesia a spostare il vero potere sull'esecutivo. Il parlamento si muta così sempre di più in una macchina per votare, ratificando le decisioni antipopolari già prese in un altro luogo.

13. Mentre la repubblica democratica è la forma di Stato privilegiata dalla borghesia in ascesa, lo Stato nell'imperialismo tende ad assumere tratti sempre più autoritari. Lenin scrisse: "[...] «il capitale finanziario aspira alla supremazia e non alla libertà». La reazione politica su tutta la linea è propria dell'imperialismo." (3).
Lo Stato tende a limitare in maniera crescente i diritti dei lavoratori, attaccando i diritti sindacali e i partiti comunisti. Esso aumenta il suo carattere autoritario, repressivo e militare. Diffonde un'ideologia sciovinista, religiosa fondamentalista, razzista e diffonde il corporativismo.

14. I paesi socialisti, dall'Ottobre 1917, fecero nascere o amplificarono i diritti e le libertà democratiche, generalmente in condizioni economiche difficili. Una delle innovazioni imprescindibili del socialismo, basato sui nuovi rapporti di produzione, è di avere esteso il concetto dei diritti fondamentali delle libertà individuali ai diritti sociali fondamentali, come il diritto al lavoro, all'abitazione, alla previdenza sociale, alla gratuità dell'educazione e di avere trasformato i principi della pace e della giustizia sociale in diritti universali dell'uomo. In particolare, le realizzazioni storiche del socialismo sul piano dei diritti della donna non hanno finora trovato uguali.

15. Nei paesi capitalisti, la classe operaia ha rivendicato l'applicazione dei suoi diritti fondamentali collettivi che sono contraddittori rispetto la natura stessa del capitalismo. Obbligati e forzati, sotto l'influenza della Rivoluzione d'Ottobre e della vittoria dell'Unione sovietica nella Seconda guerra mondiale, per paura del "pericolo comunista" e grazie alla persistente lotta della classe operaia, la borghesia dell'Europa occidentale dovette concedere la proclamazione di alcuni diritti sociali ed economici e la loro parziale realizzazione: il sistema della previdenza sociale, il riconoscimento dei diritti sindacali, la riduzione dell'orario di lavoro, le migliori condizioni di lavoro, i giorni di vacanza pagati, una certa democratizzazione dell'educazione e della cultura, ecc.

16. Sotto l'influenza dei paesi socialisti e delle lotte anticoloniali a livello internazionale, i diritti individuali, (civili e politici) e i diritti collettivi (sociali, economici e culturali) sono arricchiti dai diritti dei popoli (all'autodeterminazione, alla sovranità, alla pace, allo sviluppo, alla protezione ambientale, ecc.)

17. Sin dall'inizio, la borghesia ha fatto di tutto per limitare la portata delle concessioni fatte. In periodi di crisi acuta, potenzialmente minacciato dal movimento operaio, lo Stato borghese può rovesciare la repubblica democratica (o la monarchia costituzionale) verso il fascismo, che è la dittatura aperta, la forma di dominazione della frazione più aggressiva e reazionaria del capitale monopolistico. Ma la borghesia usa forme intermediarie di dominio, nelle quali gli aspetti formali della democrazia si accompagnano alle politiche e metodi fascisti.

18. Dal 1973, il capitalismo mondiale è in crisi di sovrapproduzione e di sovraccumulazione di capitale. A livello economico, a partire dagli anni '80 la borghesia mondiale lancia un'offensiva in tutti i campi, sottomettendo ancora di più i lavoratori ed i popoli alla dittatura dei monopoli, con l'aiuto del Fondo monetario internazionale, della Banca mondiale, dell'Organizzazione mondiale del commercio e di altri strumenti imperialisti come l'Unione europea. L'obiettivo strategico è di aumentare la quota di profitto (con manodopera più a buon mercato, ristrutturazioni, privatizzazioni, ecc.) e contrastare la tendenza alla diminuzione del saggio di profitto medio, adattandosi contemporaneamente alle condizioni attuali di intensificata internazionalizzazione dell'economia capitalista e del mercato del lavoro. A livello politico, quest'offensiva si accompagna a più forti violazioni dei diritti democratici. Sono i lavoratori e i paesi sottosviluppati a soffrire maggiormente di queste condizioni di depressione e oppressione globale.

19. Durante lunghi anni, l'Unione sovietica e l'insieme dei paesi socialisti furono le uniche forze a fare da contrappeso all'onnipotenza del capitalismo e dell'imperialismo. La caduta del socialismo in Unione sovietica e negli altri paesi socialisti dell'Europa orientale, rappresenta un arretramento qualitativo nella correlazione di forze a livello mondiale. Dagli anni '90, la borghesia mondiale ha campo libero per consolidare la sua politica ed estendere gli attacchi, in casa e all'estero.

20. Lo Stato capitalista si prepara a disdire i diritti economici e sociali acquisiti dai lavoratori. I governi abbandonano innumerevoli regolamentazioni e legislazioni che garantiscono condizioni di lavoro corrette o che proteggono i lavoratori in caso di malattia e licenziamento. I diritti alla previdenza sociale (disoccupazione, pensione, malattia) sono minacciati, limitati o aboliti.

21. La borghesia si prepara costantemente ad affrontare rivolte popolari che potrebbero mettere in questione il suo potere sulla società. Gli apparati legislativi e materiali di repressione si sono considerevolmente estesi. Il combattimento contro il nemico esterno si confonde con la lotta contro quello "interno", le guerre all'esterno servono ad attaccare i diritti democratici all'interno. Dopo l'11 settembre, questa dinamica si è rafforzata in maniera significativa con la guerra "al terrore".

22. La "democrazia" borghese mostra il suo vero volto antidemocratico nella politica di dominio mondiale applicata dall'imperialismo statunitense e dalle altre potenze imperialiste con la militarizzazione, gli interventi, le guerre e l'appoggio alle dittature. Stati uniti, Unione europea e Nato, applicano il terrorismo di Stato nel mondo e lanciano guerre di aggressione, anche calpestando quella legalità internazionale che loro stessi invocano, spesso e cinicamente con il pretesto di "proteggere i diritti umani" o "promuovere la democrazia", come in Afghanistan, Iraq, Libia e Siria.

D. Gli attuali attacchi contro i diritti democratici e le libertà.
  
23. Con la nuova fase della crisi economica del capitalismo mondiale, dal 2008 si intensificano nuovamente gli attacchi ai diritti democratici. Si tratta di un attacco generale contro la classe operaia, con l'obiettivo essenziale di rafforzare la competitività del capitale in ogni paese a spese dei lavoratori. Per ottenere ciò, il capitale monopolistico cerca di ridurre il costo del lavoro ed estrarre maggiore plusvalore dai lavoratori, aumentando il trasferimento della ricchezza dalla classe operaia alla borghesia. Sul posto di lavoro, ogni capitalista impone una vera dittatura, le sue regole e le sue leggi ai lavoratori.

24. Il primo diritto ad essere minacciato, limitato o completamente annullato, è il diritto al lavoro. Il tasso di disoccupazione, che soprattutto tra i giovani ha livelli molto elevati, mette in pericolo il tenore di vita e la dignità di milioni di lavoratori e delle loro famiglie come delle generazioni future.

25. Le conquiste ottenute dalla classe operaia nei rapporti di lavoro vengono smantellate. Il capitale ricorre ai licenziamenti di massa, ai ribassi salariali. In tutto il mondo capitalista, si amplificano gli attacchi al diritto di sciopero e ai sindacati, la liquidazione dei contratti di lavoro collettivi, la degradazione delle condizioni lavorative, la repressione delle lotte operaie e delle manifestazioni, la precettazione dei lavoratori in caso di sciopero, la cacciata delle famiglie dai loro alloggi, ecc. In vari paesi, militanti sindacali, comunisti, difensori dei diritti umani e altri attivisti sono assassinati, rapiti, molestati o minacciati. Per lasciare posto alle multinazionali e ai grandi proprietari terrieri, milioni di contadini sono espulsi violentemente. Le forze della repressione responsabili di queste violazioni e crimini generalmente rimangono nell'impunità.

26. Lo Stato capitalista cerca anche di "disciplinare" e controllare la popolazione, ancora più in tempi di crisi. Azioni di protesta e di solidarietà nell'ambito di diversi temi (per esempio giustizia sociale, democrazia, pace, ecologia, uguaglianza di diritti) sono minacciati, proibiti, criminalizzati, soffocati o soggetti a multe esorbitanti. C'è un controllo generale sulla popolazione. Il controllo generalizzato sulla popolazione è un elemento essenziale, la libertà personale - vita privata e dati personali - non è oramai più rispettata. Si disciplinano i lavoratori tramite l'attivazione dei disoccupati (con misure obbligatorie, forzandoli ad accettare qualunque impiego, sotto la minaccia di sanzioni e di espulsione) e dei pensionati (con misure che obbligano a lavorare più tempo) e con leggi che facilitano il licenziamento. Ma c'è anche una volontà di "condannare" le vittime per la condizione in cui si trovano, di "punire" i poveri, che sono accusati di essere i responsabili e non le vittime. Lo Stato incita i "comportamenti antisociali", le "inciviltà" per disciplinare la popolazione, i giovani in particolare. L'offensiva del capitale è ideologica in tutti i campi.

27. Lo Stato capitalista diminuisce ancora di più i diritti dei rifugiati e dei sans papiers, già minimi, e intensifica la repressione contro di loro, per mezzo di leggi repressive, la loro esclusione dai servizi sociali e l'espulsione del paese. Sono tuttavia lo sfruttamento crudele delle multinazionali e gli interventi imperialisti di Nato, Stati Uniti e Unione europea all'origine delle ondate di rifugiati in Europa, Medio oriente e Africa. Sono questi stessi Stati imperialisti a massacrare i popoli, a spingerli alla miseria e all'esilio, moltiplicando i campi di concentramento per rifugiati e sans papiers.

28. C'è una stretta relazione tra la crisi capitalista e l'aumento della resistenza popolare, da una parte, e l'incremento dell'ideologia e delle forze reazionarie, dall'altra. La borghesia sviluppa, utilizza e promuove le correnti scioviniste, fondamentaliste religiose, comunaliste, etniciste, razziste e fasciste per deviare l'attenzione delle masse dall'origine della crisi, per dividere i lavoratori ed evitare che prendano la via della resistenza e della rivoluzione.

29. Si sviluppano anche i meccanismi di provocazione lanciati dagli apparati di Stato per screditare il movimento operaio e giustificare la repressione. L'ascesa di partiti di estrema destra fa parte di questa operazione. In varie occasioni i loro membri sono utilizzati per spezzare gli scioperi, seminare il terrore tra gli immigrati, ecc. Questa violenza ha anche l'obiettivo di spaventare i lavoratori per fargli abbandonare la lotta.

30. L'anticomunismo è utilizzato per calunniare ogni riferimento alle alternative proposte dal partito comunista e dalla prospettiva socialista. La borghesia internazionale associa e perfino paragona il comunismo, i movimenti rivoluzionari ed i sindacati militanti col terrorismo, al fine di reprimerli. La falsa teoria degli "opposti estremismi" è utilizzata per battere il movimento operaio ed i comunisti. In numerosi paesi dell'Europa orientale, le campagne anticomuniste sono servite e servono per imporre misure antidemocratiche e repressive, per proibire ed escludere i partiti comunisti ed i loro simboli.

31. L'imperialismo diventa sempre più aggressivo per ottenere manodopera a buon mercato, per controllare le risorse naturali, le vie commerciali ed il mercato mondiale. La Nato e particolarmente l'esercito statunitense, hanno come funzione principale il garantire la riproduzione capitalistica nel pianeta. I militari statunitensi sono presenti in 130 paesi. L'imperialismo ha buttato a mare il corpus del diritto internazionale uscito dalla Seconda guerra mondiale. I paesi che si oppongono al dominio imperialista sono oggetto di minacce, di sanzioni e di blocchi economici da parte delle grandi potenze imperialiste. Esse utilizzano tutta la gamma di ingerenze, azioni terroristiche realizzate dai gruppi che loro stesse creano, addestrano, finanziano ed armano, guerre di bassa intensità e per procura, interventi diretti, bombardamenti e guerre aperte. Dove possono, insediano regimi fantoccio, completamente sottomessi ai loro interessi economici e geostrategici. In alcuni paesi spingono il separatismo ad unico interesse dell'imperialismo.

32. Gli stessi diritti e libertà considerate fondamentali nella legge borghese sono soppressi con il pretesto della lotta contro il terrorismo. Negli Stati uniti, l'amministrazione Bush ha legittimato la tortura e il presidente Obama si è arrogato il diritto di ammazzare in giro per il mondo senza alcuna forma di processo, decidendo in gran segreto ogni settimana le esecuzioni extragiudiziali praticate per mezzo di droni in paesi come Afghanistan, Pakistan, Yemen e Somalia.

E. Le azioni e le strategie di risposta

33. Con l'intensificazione della crisi del capitalismo, molte sono nel mondo le manifestazioni, mobilitazioni, scioperi e sollevazioni, tumulti sociali, tumulti politici e altre forme di resistenza con cui i lavoratori e i popoli rifiutano di pagare per la crisi del capitalismo. I comunisti guardano con ottimismo allo sviluppo delle lotte dei lavoratori e dei popoli per i loro diritti. Stanno rendendo le condizioni più favorevoli alla rinascita e rafforzamento del movimento della classe operaia contro il capitalismo e per il socialismo. Analizzando correttamente il programma politico ed il carattere di classe di questi movimenti e lotte, i comunisti intervengono in maniera attiva affinché si allontanino dall'influenza borghese e per volgerli verso una prospettiva di classe e socialista.

34. Il movimento operaio lotta in prima linea per la conquista, l'affermazione o la restaurazione dei diritti e delle libertà democratiche. I lavoratori esigono misure per migliorare le loro necessità immediate d'impiego, di un salario degno, di migliori condizioni di lavoro e di vita e di servizi sociali.

35. I comunisti appoggiano il movimento operaio nelle sue rivendicazioni immediate per diritti e libertà democratiche, nella cornice necessaria di lotta contro il capitalismo e l'imperialismo, maggiori ostacoli alla loro completa e duratura realizzazione, e nella prospettiva del socialismo, l'unica garanzia per una vera democrazia popolare.

36. Nella misura in cui ha radici profonde nelle grandi masse, il partito comunista è capace di guadagnare l'adesione dei lavoratori e di rafforzarsi, cosa che aumenta la sua capacità di dirigere le lotte popolari per i diritti democratici. Questa grande base di massa costituisce contemporaneamente la prima linea di difesa e la migliore protezione contro ogni attacco anticomunista e contro ogni attentato all'esistenza e al funzionamento del partito comunista.

37. I comunisti stimolano e tentano di dirigere un lavoro di fronte su differenti terreni, inclusivo nell'area dei diritti democratici e delle libertà. Operano per riunire le forze popolari in alleanze che raggruppino i lavoratori e gli altri strati sociali della popolazione toccati dalla crisi sistemica del capitalismo. Agiscono in primo luogo con e dentro i sindacati e le altre organizzazioni popolari di massa. In secondo luogo, possono associarsi a certe organizzazioni e iniziative di altri strati della popolazione che sono sensibili e si mobilitano per i diritti democratici.

38. I comunisti, i lavoratori ed i popoli sviluppano l'internazionalismo e la solidarietà contro ogni tendenza sciovinista, fondamentalista religiosa, etnicista, comunalista, razzista e fascista.

39. Sviluppano la lotta contro gli interventi, le guerre e la militarizzazione imperialista in tutte le sue forme.

40. Nei paesi sotto la dominazione imperialista, dove la questione dell'indipendenza politica, della sovranità nazionale e dei diritti democratici elementari sono ancora all'ordine del giorno, i comunisti si uniscono e dirigono il popolo, legando la sua lotta per la liberazione nazionale e la democrazia alla lotta per il socialismo.

F. I diritti democratici e le libertà sotto il socialismo

41. I diritti democratici e le libertà non possono essere maggiormente e pienamente sviluppati da e per i lavoratori ed i popoli che nel quadro della completa liberazione sociale, nel quadro della società socialista, basata sulla proprietà collettiva dei grandi mezzi di produzione e sulla pianificazione dell'economia.

42. Non c'è continuità tra la democrazia capitalista e la democrazia socialista. La classe operaia deve sviluppare la propria democrazia, il dominio dalla classe operaia, il governo diretto dal popolo. Il compito principale e la cosa importante della democrazia socialista è la costruzione, l'istituzione e lo sviluppo dei nuovi rapporti di produzione. La classe operaia deve creare e dirigere uno Stato che realizzi e difenda fino alla fine i suoi diritti e libertà fondamentali e che impregni la società con i nuovi valori socialisti.

43. La partecipazione delle masse è alimentata dalla fioritura della democrazia, soprattutto attraverso gli organi del potere popolare e in secondo luogo attraverso le organizzazioni di massa come i sindacati, le organizzazioni della gioventù e delle donne. Questo significa che i lavoratori, come padroni dello Stato e della società, decidono delle cose essenziali dell'organizzazione della società a tutti i livelli: posto di lavoro, quartiere, provincia, paese. Partecipano alla pianificazione dell'economia, alla soluzione delle contraddizioni e delle illegalità sociali, al controllo e all'amministrazione delle unità di produzione, ai servizi sociali ed amministrativi, a tutti gli organi di potere, all'organizzazione dell'educazione, del sapere e della tecnica. Discutono sulle grandi questioni della società: la creazione o la modificazione della costituzione, le scelte di bilancio, l'organizzazione della sanità, dell'educazione, della tutela ambientale, le questioni etiche…

44. In una visione socialista, i diritti individuali, collettivi e dei popoli non possono essere visti separatamente: sono indivisibili. Solo il socialismo può gettare le basi per realizzare l'insieme di questi diritti.

45. I diritti democratici e le libertà sotto il socialismo, sono, tra gli altri:
- Il diritto alla partecipazione democratica nella gestione dello Stato e dell'economia a tutti i livelli (dal locale al nazionale, dall'impresa alla pianificazione nazionale);
- Il diritto alla vita; la proibizione della schiavitù, della tortura e della minaccia all'integrità fisica;
- I diritti al lavoro, all'educazione, alla casa e alla salute; il diritto al riposo e al tempo libero; il diritto allo sport; il diritto alla cultura;
- I diritti alla libertà d'espressione, di stampa, di riunione e associazione, di pensiero e di coscienza, nel quadro della legalità socialista;
- L'uguaglianza dei diritti civili, politici, sociali, economici e culturali per tutta la popolazione, indipendentemente dalla nazionalità, sesso, colore della pelle, convinzione religiosa o filosofica, ecc.;
- Il diritto alla pace;
- Il diritto a lottare per la transizione al comunismo e costruire una società senza sfruttamento dell'uomo all'uomo, con l'abolizione della proprietà privata dei mezzi di produzione, della contraddizione tra città e campagna, e tra il lavoro manuale e intellettuale.

46. Lo Stato socialista è necessario anche per evitare che la borghesia - la borghesia di casa, in connivenza con la borghesia internazionale - riprenda il potere e smantelli i diritti fondamentali ristabilendo il capitalismo.

47. La democrazia della società socialista è legata alla democrazia all'interno del partito comunista. Il partito deve applicare correttamente il centralismo democratico, conservare e diffondere uno stile di lavoro duro e di vita semplice, al servizio del popolo, avere una linea ed uno spirito rivoluzionario. Deve concentrarsi sullo sviluppo della democrazia socialista, costruendo un sistema di giustizia socialista ed aiutare le organizzazioni di massa a giocare il loro specifico ruolo.

Note:

1) Lenin, Tesi e rapporto sulla democrazia borghese e sulla dittatura del proletariato presentate al primo Congresso dell'Internazionale comunista, 1919, Opere complete, vol. 28, pag 468
2) Lenin, Stato e rivoluzione, capitolo 1.
3) Lenin, L'imperialismo e la scissione del socialismo (1916) - www.resistenze.org/sito/ma/di/cl/mdcl6f09.htm


Lista dei firmatari al 17 giugno 2013

ICS 2013 | icseminar.org

1. Afghanistan, People's Party of Afghanistan
2. Algeria, Parti Algérien pour la Démocratie et le Socialisme (PADS)
3. Azerbaijan, Communist Party of Azerbaijan
4. Belarus, Belarussian Communist Workers' Party
5. Belgium, Workers' Party of Belgium (PTB)
6. Bénin, Parti Communiste du Bénin
7. Brazil, Communist Party of Brazil (PCdoB)
8. Brazil, Partido Patria Livre (PPL)
9. Bulgaria, Party of Bulgarian Communists
10. Denmark, Communist Party of Denmark
11. France, Union des Révolutionnaires Communistes de France (URCF)
12. France, Pôle de Renaissance Communiste en France (PRCF)
13. Germany, German Communist Party (DKP)
14. Greece, Communist Party of Greece (KKE)
15. Hungary, Hungarian Workers' Party
16. Iran, Tudeh Party of Iran
17. Ireland, Workers' Party of Ireland
18. Latvia, Socialist Party of Latvia
19. Lebanon, Lebanese Communist Party
20. Lithuania, Socialist People's Front
21. Luxembourg, Communist Party of Luxembourg (KPL)
22. Mexico, Partido Popular Socialista de México
23. Palestine, Palestinian Communist Party
24. Philippines, Communist Party of the Philippines
25. Russia, Communist Party of the Russian Federation (CPRF)
26. Russia, Russian Communist Workers' Party - CPSU
27. Russia, Communist Party of the Soviet Union
28. Serbia, New Communist Party of Yugoslavia
29. South Sudan, Communist Party of South Sudan
30. Spain, Communist Party of Spain (PCE)
31. Spain, Spanish Communist Workers' Party (PCOE)
32. Sri Lanka, People's Liberation Front - JVP
33. Switzerland, Parti Suisse du Travail
34. Turkey, Communist Party of Turkey (TKP)
35. Ukraine, Union of Communists
36. United Kingdom, Communist Party of Great-Britain - Marxist-Leninist
37. Venezuela, Communist Party of Venezuela (PCV)
38. Vietnam, Communist Party of Viet Nam


=== 2 ===


NKPJ NA MEĐUNARODNOM KOMUNISTIČKOM SEMINARU U BRISELU


Sekretar za međunarodne odnose Nove komunističke partije Jugoslavije (NKPJ) drug Marijan Kubik učestvovao je 1. i 2. juna na 22 Međunarodnom komunističkom seminaru (ICS) u Briselu koji se od 1992. godine održava u organizaciji Partije Rada Belgije (PTB).



ICS je nastao nakon razbijanja SSSR-a i istočnoevropskih socijalističkih zemalja kao jedan od prvih pokušaja reorganizovanja komunističkih i radničkih partija, odnosno njihovog organizacionog i idejnog jedinstva. ICS je bio prvi organizovani odgovor na krupne geo-političke lomove nastale posle rušenja Berlinskog zida i pokušaj prevazilaženja nastale krize u komunističkom pokretu. Skupovi ICS organizovani u periodu od 1992. do 1995. godine bili su usesređeni na analizu uzroka restauracije kapitalizma u SSSR-u i Istočnoj Evropi i izvlačenje pouka za budućnost. ICS je posebnu podršku dao Saveznoj Republici Jugoslaviji 1999. godine u vreme NATO agresije kada je u jeku imperijalističkog bombardovanja, delegaciju NKPJ na tom seminaru u Briselu predvodio pokojni generalni sekretar Partije, drug, Branko Kitanović.

Ovogodišnjem 22-gom Međunarodnom komunističkom seminaru prisustvovalo je oko 60 delegacija komunističkih i radničkih partija iz celog sveta. Između ostalih na seminaru su bili i predstavnici komunističkih partija socijalističkih država, Kube, Vijetnama i Laosa koji su istakli da i pored svetske ekonomske krize koja pogađa svet socijalistička izgradnja u tim zemljama obezbeđuje stabilan kontinuirani ekonomski rast i socijalni prosperitet.

Na ovogodišnjem seminaru bilo je reči o borbi koju radnička klasa vodi kako bi sačuvala svoje pravo na rad, socijalnu sigurnost i dostojanstven život a na koju vladajuća buržoazija širom sveta odgovora brutalnom represijom jasno pokazujući da ne mari za prava radničke klase. Na seminaru je zaključeno da je svetsku krizu izazvao kapitalizam i njegovi predvodnici, te da oni moraju da plaćaju danak takve politike a ne radnička klasa.

Na ICS su usvojene četiri rezolucije, a posebnu solidarnost data je narodu Turske koji se nalazi pod surovom represijom pro-imperijalističkog buržoaskog režima. U svom nastupu pred učesnicima seminara drug Marijan Kubik je predstavio stavove NKPJ o svim ključnim pitanjima kako u zemlji tako i inostranstvu sa posebnim akcentom na okupaciju Kosova i Metohije od strane zapadnih imperijalista i njihovih albanskih separatističkih marioneta u Prištini. Učesnici ICS upoznati sa servilnim izdajničkim stavom pro-imperijalističke Vlade Srbije koja zarad ulaska Srbije u tamnicu naroda Evropsku uniju prihvata sve ultimatume zapadnog imperijalizma u cilju priznavanja “nezavisnosti” Kosova. Predstavnik NKPJ drug Kubik imao je prijateljske razgovore sa svim delegacijama koje su učestvovale na ICS. Poslednjeg dana drug Kubik je ima iscrpne razgovore sa predstvanicima domaćina, Radničke partije Belgije. U tim razgovorima istaknuta je obostrana želja za jačanjem saradnje, razmenom informacija i iskustva. Domaćini su druga Kubika informisali da Radnička partija Belgije poslednjih pet godina beleži rast popularnosti. Članstvo PTB je u značajnom porastu što se odrazilo na sveukupne anktivnosti te partije. Na prošlogodišnjim lokalnim izborima Radnička partija Belgije ukupno je osvojila 31 mandat na raznim nivoima a čelnici te partije očekuju da bi na sledećim izborima mogli da po prvi put izbore mandate u belgijskom parlamentu.






===

Coordinamento Nazionale per la Jugoslavia - ONLUS
https://www.cnj.it/
http://www.facebook.com/cnj.onlus/

=== * ===



Invita i tuoi amici e Tiscali ti premia! Il consiglio di un amico vale più di uno spot in TV. Per ogni nuovo abbonato 30 € di premio per te e per lui! Un amico al mese e parli e navighi sempre gratis: http://freelosophy.tiscali.it/



  1. 7708 nA More Con AMore
  2. 7706 Matija Gubec 1573.-2013.
  3. 7704 14 years since end of NATO's 1999 attacks on Yugoslavia
  4. 7705 Sutjeska i Neretva u srcu
  5. 7703 Visnjica broj 916
  6. 7702 Che cosa è il Bilderberg
  7. 7701 RISIERA E FOIBE: UN ACCOSTAMENTO ABERRANTE
  8. 7700 Le Monde et les conflits yougoslaves
  9. 7699 La Yougoslavie de Tito, l’ âge d’or de la pop tzigane
  10. [7698] Izdajice svoje domovine

Subcategories

Jugoinfo

Voce jugoslava / Jugoslavenski glas