Informazione
Reakcija Svjetskog Mirovnog Vijeća (WPC) na dodjelu Nobelove nagrade za mir Europskoj Uniji: "EU se ponaša kao imperijalistička sila"
- Da je tijekom posljednjih nekoliko desetljeća Europska unija sprovodila proces militarizacije, koji je ubrzan 1999.godine, nakon što je odigrala presudnu ulogu u brutalnom raspadu Jugoslavije i kasnije, u brutalnoj vojnoj agresiji protiv nje, koji je kulminirao procesom secesije srpske provincije Kosovo protivno međunarodnom pravu;
- Da je nakon NATO samita održanog u Washingtonu 1999. godine, Europskoj uniji dodijeljena stupna uloga tog vojno-političkog bloka predvođenog Sjedinjenim američkim državama. Ta je uloga od tada učvršćivana i jačana, od 2002. godine primjenom Lisabonskog ugovora. Treba imati na umu da je 21 zemlja Europske unije ujedno i članica NATO saveza;
- Da je tijekom proteklih nekoliko desetljeća Europska unija vodila i potpirala sve vojne agresije NATO-a i/ili njegovih članica protiv suvereniteta i nacionalne neovisnosti raznih zemalja, poput Jugoslavije, Iraka, Afganistana, Libije i Sirije koja je sada u toku, kao i brutalni režim sankcija koji su teško pogodili narode više zemalja;
- Da se Europska Unija zalaže i poduzima akcije, koje su u suprotnosti sa Poveljom Ujedinjenih Naroda o poštivanju suvereniteta i nemješanja u unutarnje poslove zemalja, naprotiv, promiče i jača nemilosrdnu militarizaciju u međunarodnim odnosima, popuštajući pred kršenjem ljudskih prava, poput tzv. "CIA-inih letova" i njihovim kriminalnim otmicama i aktima mučenja;
U tom kontekstu naša organizacija smatra, u najmanju ruku, upitnom dodjelu Nobelove nagrade za mir Europskoj uniji za njen doprinos unapređenju mira i pomirbe, demokracije i ljudskih prava u Europi, kako što je naveo Norveški Nobelov komitet prilikom objave priznanja.
Štoviše, u vrijeme kad se u Europi suočavamo sa razvojem situacije koja rezultira rastom nejednakosti i socijalne nepravde, a odnosi među državama temelje na ekonomskoj, pa čak i političkoj dominaciji jednih država nad drugima, stvarnost je daleko od bratstva među nacijama ili kongresa mira, o čemu Alfred Nobel govori kao o kriterijima za dodjelu Nobelove nagrade, u svojoj oporuci 1895. Godine.
Europska Unija je daleko od ostvarenja tzv. misije propagiranog mira,demokracije,ljudskih prava u ostalim dijelovima svijeta, što si pripisuju, upravo suprotno, Europska Unija ponaša se kao imperijalistička sila.
Mir u Europi uslijedio je nakon pobjede naroda u II sv. ratu, za kojim su čeznuli milijuni ljudi, mnogi od njih uključeni u snažan i široki mirovni pokret, koji je započet i razvijan nakon 1945. Godine.
Stvarnost i svrha objave Europske Unije je daleko od vrijednosti i principa proklamiranih i utvrđenih na historijskoj konferenciji održanoj u Helsinkiju 1975. Godine, kao što su: poštivanje suverenosti, suzdržavanje od prijetnje upotrebe sile, poštivanje teritorijalnog integriteta, mirno rješavanje sukoba, nemiješanje u unutrašnje poslove zemalja, poštivanje ljudskih prava i temeljnih sloboda, pravo samo-opredjeljenja naroda i suradnja među državama zasnovana na vrijednostima i načelima povelje Ujedinjenih Naroda.
Upravo poput 2009. Godine, prilikom predaje Nobelove nagrade za mir Baracku Obami, novoizabranom predsjedniku SAD, sadašnja Nobelova nagrada za mir dodijeljena Europskoj Uniji ne doprinosi vjerodostojnosti i ugledu ove nagrade.
Apendix:
Izjava je usvojena na regionalnoj konferenciji WPC za Europu, održanoj od 29-30 listopada u Bruxellesu.
U mnoštvu različitih subjekata koji se suprotstavljaju globalnim hegemonima, koji proizvode i generiraju krize, institucionalni terorizam, nasilna svrgavanja legalnih vlasti u suverenim državama, koje imaju za cilj ovladavanje prirodnih resursa pojedinih zemalja i čitavih regija uz pomoć instaliranih poslušnika, svojom se masovnošću i organiziranošću ističe World Peace Concil – WPC, odnosno Svjetsko mirovno vijeće.
World Peace Concil je međunarodna mirovna anti-imperijalistička organizacija koja se zalaže za mirnu koegzistenciju među državama i narodima, razoružanje, zabranu oružja za masovno uništenje. Dio je međunarodnog mirovnog pokreta i djeluje u suradnji sa drugim međunarodnim i nacionalnim pokretima sa sjedištem u više od 100 država. Pod sadašnjim imenom djeluje od 1950. Godine, mada derivira iz nekoliko mirovnih kongresa održanih u razdoblju od 1948 – 1949 u Wroclawu, Parizu i Pragu.
Prvi predsjednik bio je Jean Frédéric Joliot-Curie, zet Pierra i Marie Curie i dobitnik Nobelove nagrade za kemiju 1935. Godine.
Aktualna predsjednica je Socorro Gomes iz brazilskog Centra za solidarnost među narodima i borbe za mir - CEBRAPAZ. Sjedište organizacije je od 1999. Godine u Grčkoj.
Socijalistička radnička partija jedini je subjekt iz Hrvatske, koji održava tijesnu višegodišnju suradnju sa WPC. Ukoliko postoji još organizacija i udruga u Hrvatskoj ili okruženju koje to žele, voljni smo pomoći pri uspostavi kontakta.
9. XII 2012.
Kapuralin Vladimir
Statement of the WPC Regional Meeting, held in Brussels October 29-30,2012
On the award of the Nobel Peace Prize to the European Union
In reaction to the announcement of the award of the Nobel Peace prize to the European Union, the World Peace Council member organizations, cannot fail to recall:
That during the past decades the European Union has led a process of militarisation, sped up since 1999, after having played a crucial role in the violent breakup of Yugoslavia and, later on, in the brutal military aggression against this country, culminating in a process of secession of the Serbian Province of Kosovo in defiance of international law.
That since the NATO Summit held in Washington, in 1999, the European Union has been given the role of the European pillar of this politicalmilitary bloc led by the USA. A role that since then has been asserting itself and strengthening, namely since 2002 and with the adoption of the Lisbon Treaty. It should be remembered that 21 European Union countries are NATO members.
That over the past decades, the European Union has led and supported all military aggressions by NATO and/or its members against the sovereignty and national independence of various States, like Yugoslavia, Iraq, Afghanistan, Libya and now Syria, as well as violent regimes of sanctions that hit hard the peoples of several countries;
That the European Union has taken stands and actions that go against the principles set down in the United Nations Charter of respect for the sovereignty of the States and nonintervention in their internal affairs, and on the contrary, promote an increasing and relentless militarisation of international relations, being complaisant with the violation of human rights as was the case, for example, of the socalled «CIA flights» their criminal kidnappings and acts of torture; In this context, our organizations consider, to call the least, questionable the award of the Nobel Peace prize to the European Union (EU) for its contribution to the advancement of peace and reconciliation, democracy and human rights in Europe, as stated by the Norwegian Nobel Committee when it announced the prize.
Much more so, at a time when in the European Union we have the growth of a number of situations and developments that have resulted in an increase of inequalities and social injustice and of relations among States based on economic, and even, political domination by some States over others a reality far from the proclaimed fraternity among nations or the congress of peace that Alfred Nobel spoke about as a criterion for the Nobel Peace Prize in his 1895 will.
The European Union is far from accomplishing the socalled mission of propagating peace, democracy, human rights in the rest of the world that some claim to attribute, quite the contrary, the European Union behaves as an imperialist force. Peace in Europe was a victory of the peoples following World War II, in which weighed the aspiration for peace of millions of citizens, many of them activists from the strong and broad movement for peace that began and developed after 1945.
The reality and purposes anounced by the European Union are far removed from the values and principles proclaimed and established by the historic Helsinki Conference, held in 1975, such as: respect for sovereignty; refraining from the threat or use of force; respect for the territorial integrity of the States; peaceful settlement of conflicts; nonintervention in the internal affairs of the States; respect for human rights and fundamental freedoms; right to selfdetermination of the peoples; and cooperation among States values and principles set down in the United Nations Charter.
Just as in 2009, with the handing of the Nobel Peace prize to Barack Obama, then newly elected President of the USA, the Nobel Peace prize now awarded to the European Union does not contribute to give credibility and prestige to this award.
The Organisations of the European section of the WPC voice their protest against the award of the 2012 Nobel Peace Prize to the European Union, and call on all WPC member and friendly organizations to also voice their protest, namely on December 10th when the award is presented.
Annie Lacroix-Riz, historienne, est professeur émérite d’histoire contemporaine à l’Université Paris-VII – Denis Diderot. Auteur de nombreux ouvrages, elle a notamment étudié les origines et les parrains de la Communauté européenne (lire en particulier : L'intégration européenne de la France : la tutelle de l'Allemagne et des États-Unis, Paris, Le Temps des Cerises, 2007). Lorsque jury Nobel de la paix a annoncé le 12 octobre que son choix se portait cette année sur l’Union européenne, BRN a souhaité recueillir sa réaction et son éclairage.
Interview publiée dans le mensuel Bastille-République-Nations daté du 29/10/12
Informations et abonnements : www.brn-presse.fr
BRN – L’Union européenne s’est vu décerner cette année le Prix Nobel de la paix. Quelle a été votre première réaction à l’annonce du jury d’Oslo ?
ALR – L’information pouvait d’abord être prise pour un canular. Mais dans notre univers de l’absurde, une telle distinction est dans la droite ligne des choix du jury Nobel dans la dernière période. Cette décision n’en bat pas moins des records de ridicule, tant au regard des pratiques actuelles que des origines de l’UE.
BRN – Des pratiques actuelles que vous jugez bellicistes…
ALR – Pour l’heure, elle joue le rôle de petit soldat de l’OTAN, comme elle l’a fait dès sa naissance. L’UE en tant que telle ou nombre de ses membres sont impliqués dans quasiment toutes les guerres dites périphériques depuis vingt ans.
BRN – Cependant, en tant qu’historienne, vous insistez plus particulièrement sur les origines tout sauf pacifiques de l’UE. Pourriez-vous préciser cette analyse ?
ALR – Les archives, sources par excellence de la recherche historique, permettent seules de décortiquer ses véritables origines et objectifs, qui excluent la thèse d’une prétendue « dérive » récente de l’UE, dont on nous rebat les oreilles.
BRN – Vous évoquez en particulier la « déclaration Schuman », du 9 mai 1950, souvent décrite comme l’acte fondateur de l’« aventure européenne »…
ALR – Oui, et ses circonstances précises méritent examen. Le lendemain même – le 10 mai 1950, donc – devait avoir lieu à Londres une très importante réunion de la jeune OTAN (organisation de l’Alliance atlantique, elle-même fondée un an plus tôt). A l’ordre du jour figurait le feu vert officiel au réarmement de la République fédérale d’Allemagne (RFA), que Washington réclamait bruyamment depuis deux ans (1948). Les structures et officiers de la Wehrmacht avaient été maintenus dans diverses associations de façade. Mais quatre ans après l’écrasement du nazisme, un tel feu vert atlantique était quasi impossible à faire avaler aux populations, en France notamment. La création de la Communauté du charbon et de l’acier (CECA) annoncée par le ministre français des Affaires étrangères Robert Schuman a ainsi permis d’esquiver ou de retarder l’annonce officielle, requise par les dirigeants américains, du réarmement en cours.
BRN – Qu’est-ce qui motivait cette stratégie américaine ?
ALR – Dès mars 1947, dans son célèbre « discours au Congrès », le président Truman demanda des crédits pour sauver la Grèce et la Turquie « attaquées », forcément par l’URSS (dont le nom n’était pas prononcé). Ce faisant, il entamait en grand l’encerclement politico-militaire de cette dernière. De fait, c’est entre 1942 et 1945 que Washington avait préparé l’affrontement futur contre ce pays, pour l’heure allié militaire crucial pour vaincre l’Allemagne (1). Une pièce majeure de cet affrontement était la constitution d’une Europe occidentale intégrée.
BRN – Ce sont donc les dirigeants américains qui ont poussé à l’intégration européenne ?
ALR – Oui. Washington entendait imposer une Europe unifiée sous tutelle de la RFA, pays dont les structures capitalistiques étaient les plus concentrées, les plus modernes, les plus liées aux Etats-Unis (qui y avaient investi des milliards de dollars dans l’entre-deux-guerres) et les moins détruites (80% du potentiel industriel était intact en 1945). Cette Europe serait dépourvue de toute protection à l’égard des exportations et des capitaux américains : les motivations des dirigeants d’outre-Atlantique étaient non seulement géostratégiques mais aussi économiques.
BRN – Comment ces derniers s’y sont-ils pris ?
ALR – Ils ont harcelé leurs alliés ouest-européens, pas vraiment enthousiastes à l’idée d’être aussi vite réunis avec l’ennemi d’hier. Et ils ont sans répit usé de l’arme financière, en conditionnant l’octroi des crédits du « Plan Marshall » à la formation d’une « entité » européenne intégrée, condition clairement formulée par le discours de Harvard du 5 juin 1947.
BRN – Mais quel était l’état d’esprit des dirigeants ouest-allemands ?
ALR – De 1945 à 1948, avant même la création officielle de la RFA, ils n’ont eu de cesse de se poser en « meilleurs élèves de l’Europe », suivant une stratégie mûrement calculée : toute avancée de l’intégration européenne équivalait à un effacement progressif de la défaite, et constituait un gage de récupération de la puissance perdue. Ainsi ressurgissait le thème de l’« égalité des droits » de l’après-guerre précédent.
BRN – Voilà une affirmation audacieuse…
ALR – C’était l’analyse des diplomates français d’alors, en poste en général depuis l’avant-guerre et lucides sur ce qu’ils ressentaient comme un péril, comme le montrent leurs notes et mises en gardeofficieuses. Car, officiellement, le discours était de saluer l’horizon européen radieux.
BRN – Pouvez-vous préciser cet « effacement progressif de la défaite » attendu par les élites de Bonn ?
ALR – Celles-ci ont vite obtenu l’abandon des limitations de production imposées par les accords de Yalta et de Potsdam : en fait, dès 1945 dans les zones occidentales ; en droit, dès le lancement publicitaire du Plan Marshall, à l’été 1947. Les dirigeants ouest-allemands ont repris le discours d’entre-deux-guerres de Gustav Stresemann (ministre des Affaires étrangères de 1923 à 1929) et du maire de Cologne Adenauer : les « accords de Locarno » (1925) garantirent – sur le papier – les frontières occidentales de l’Allemagne (pas les orientales), motivant l’attribution à Stresemann, en 1926, et à son collègue français Briand… du Prix Nobel de la paix. Berlin entonna le refrain du rapprochement européen avec pour condition expresse l’égalité des droits (« Gleichberechtigung »). C’est à dire l’abandon des clauses territoriales et militaires du traité de Versailles : récupération des territoires perdus en 1918 (et Anschluss prétendument « européen » de l’Autriche), et levée de l’interdiction des industries de guerre.
BRN – Peut-on pour autant établir le parallèle avec la RFA d’après la seconde guerre mondiale ?
ALR – Le diplomate français Armand Bérard câble à Schuman en février 1952 que Konrad Adenauer (premier chancelier de la RFA, de 1949 à 1963) pourra, en s’appuyant sur la « force supérieure (mise…) en ligne » par les Américains contre l’URSS, contraindre celle-ci « à un règlement dans lequel elle abandonnera les territoires d’Europe centrale et orientale qu’elle domine actuellement » (RDA et Autriche incluses). Extraordinaire prévision de ce qui se réalisa près de quatre décennies plus tard…
BRN – Si l’on reprend votre analyse, l’Union européenne a donc été lancée sur injonction américaine, et soutenue avec détermination par les dirigeants ouest-allemands pour leurs objectifs propres…
ALR – Oui, ce qui nous place à des années-lumière des contes à l’eau de rose en vogue sur les « pères de l’Europe » taraudés par le « plus jamais ça » et exclusivement soucieux de construire l’« espace de paix » que les jurés Nobel ont cru bon d’honorer. A cet égard, il faut prendre en compte d’autres acteurs, au rôle déterminant dans l’intégration européenne.
BRN – Le Vatican ?
ALR – On évoque peu son rôle géopolitique dans la « construction européenne » du XXe siècle, mais après la seconde guerre mondiale, les dirigeants américains l’ont, encore plus qu’après la première, considéré comme un auxiliaire crucial. En outre, depuis la fin du XIXe siècle, et plus que jamais depuis la Première Guerre mondiale avec Benoît XV (pape de 1914 à 1922), les liens entre Reich et Vatican ont façonné le continent (Est compris), comme je l’ai montré dans l’ouvrage Le Vatican, l'Europe et le Reich. Globalement avec l’aval des Etats-Unis – sauf quand les rivalités (économiques) germano-américaines devenaient trop fortes. De fait, les relations du trio se compliquent quand les intérêts des dirigeants d’Outre-Atlantique et d’Outre-Rhin divergent trop. Dans ce cas, la préférence du Vatican va toujours à l’Allemagne. Le maximum de tension a donc été atteint au cours des deux guerres mondiales.
BRN – Précisément, vous décrivez une Europe voulue par Washington et Bonn (puis Berlin). Mais ces deux puissances n’ont pas nécessairement des intérêts qui coïncident…
ALR – Absolument. Et ces contradictions, perceptibles dans les guerres des Balkans de 1992 à 1999 (Michel Collon l’a écrit dans son ouvrage de 1997, Le grand échiquier), s’intensifient avec l’aggravation de la crise. Raison supplémentaire pour douter des effets « pacifiques » de l’intégration européenne.
BRN – Celle-ci est également promue par des dirigeants d’autres pays, comme la France.
ALR – François Bloch-Lainé, haut fonctionnaire des Finances devenu grand banquier, fustigeait en 1976 la grande bourgeoisie toujours prompte à « exploiter les malheurs de la patrie ». Du Congrès de Vienne (1815) à la Collaboration, en passant par les Versaillais s’alliant avec le chancelier prussien Bismarck contre la Commune, du modèle allemand d’avant-guerre au modèle américain d’après-guerre, cette classe dirigeante cherche à l’étranger un « bouclier socio-politique » contre son peuple.
BRN – Ce serait également une fonction de l’Union européenne ?
Sulla assemblea del movimento "arancione" << Cambiare si può >> si vedano ad esempio i report di Marco Santopadre:
Naranđasto: dobro, ali je li to uprava boja?
Ennio Remondino
Ta topla boja. Naranđasto je jako lijepa boja, živahna kao i crvena, ali prirodnija, manje agresivna u odnosu na razlike čitave palete. Naranđaste su nazvane izvjesne «revolucije» u nekim nama susjednim zemljama. I evo javlja se tendencija da ta boja prevlada i na talijanskom tlu.
Uostalom , tko ne bi glasao naranđastu boju milanskog gradonačelnika Pisapia u odnosu na plavu, što se pretvara i izblijedjelo sivu bivše gradonačelnice Moratti, kakva je u njeno vrijeme bila milanska gradska uprava, sa sjedištem u palači Marino? Naranđasto bivšeg suca De Magistrisa u odnosu na crvenu brlju, bez imalo sjaja, u posvađanom Napulju? Ili u Genovi, između Dorie, koji je bio nametnut izvana, u odnosu na dvostruko ružičastu upravnog aparata? Naranđasto je meni lično simpatična boja, ali historijske reference takvog su tipa, da moraju izazvati zapanjenost. Bar kod onih među nama, koji su s razloga profesije ili zbog godina vidjeli malo više i malo više pamte. Evo mog sjećanja, moje verzije fellinijevskog «Amaracorda», potsjetnika na «naranđaste revolucije», koje su se prilično davno dogodile i kojih se i te kako treba čuvati, podvlačiti njihove međusobne razlike i držati se što dalje od njih.
Bile su to naranđaste revolucije sa zvijezdama i sa prugama. Tako je pisao «il Manifesto» 30 decembra 2004. Sigurno u RAI-ju postoju o tome snimljeni zapis iz te godine u rubrici «Tv 7»(dana) . Tada sam s «mog» Balkana pričao o «Srbinu iz Novoga Sada», o jednom od «instruktora», koji je uvježavao istupe protiv režima na ulicama i trgovima Kijeva. Zbog ideje, veli, ali i za novce. A ko su bili naručioci? Vlade SAD-a i Evrope. Tako je postao «spcijalni savjetnik» za Ukrajinu American Freedom House. Imao je profesionalne akreditacije, jer je Milošević bio u zatvoru u Haagu, Shavernadze je bio prisiljen dati ostavku u Gruziji, a zatim je srušen i Yanukovič.
Koliko samo putovanja i koliko seminara «o nenasilju», koje je držao bivši pukovnik CIA-e, za njega i za ostale njegove drugare. «Tko plaća? » -postavio sam tada retoričko pitanje, inervjuirajući Stanka Lazendića. «Ovo je mladić, koji je mnogo toga vidio u životu, počevši od zatvora, u koji je počeo odlaziti vrlo često, otkad je Milošević došao na vlast. Sedamnaest puta bio je hapšen, što uopće nije malo za studentskog vođu, ukoliko je Lazendić ikada jedino to i bio.»
Davne priče i korisna sjećanja.Ne mogu se uopće usporediti s nečim lijepim, novim, čistim, što se počinje dešavati u Italiji. Kako bi se izbjegle kromatske konfuzije, ne škodi malo osvježiti pampćenje. Stanko Lazendić bio je jedan od osnivača srpskog studentskog pokreta «Otpor», što znači Rezistencija, i odastle je sve počelo. Otpor naroda, nenasilni, Miloševićevom režimu te davne 1998 godine, kad su se tom beogradskom despotu licemjerno udvarale mnoge zapadne vladine kancelarije, koje nisu bile baš načisto s tim, da li treba da ga posvoje ili da s njim zarate. Otpor nastaje u tom času i vjerojatno je jedini nasljednik širokog «antistrančkog» pokreta, koji se prijašnjih godina razvio na gradskim ulicama i gotovo da je uspio sam zadati odlučan udarac vlasti porodice Milošević. Zatim su tradicionalne partije, pa čak i one demokratske, progutale i pojele «Revoluciju pištaljki» u zimu 1996-1997, kao i nade na unutrašnji prevrat bez oružanih «humanitarnih» intervencija.
Fantaziju na vlast, ali ne samo nju. Otpor je revolucionirao političku liturgiju, sa bojama svojih zastava, sa svojim parolama i lozinkama, sa kolektivnim vodstvom, s muzikom koja je grmila na trgovima te permanentnim kreveljenjem i izrugivanjem vlasti. Slavenska duša, dotad sahranjena pod naslagama sažaljevanja samih sebe, iskoristila je trenutak, da izbije napolje i ispolji svoju poletnu snagu ironiziranja pa i autoironije i ruganja i sebi i drugima s ogorčenim nepoštovanjem. Bili bi to uradili sami i bili bi to uradili bolje oni iz Otpora, uz pomoć srpskog naroda, da neki vašingtonski strateg nije već bio odlučio, tada - polovinom 1998- kako će Milošević poslužiti za kolaudiranje militarističke ubojne snage NATO-a , kao čuvara istočnog fronta Imperija. Kada marta mjeseca 1999 po Jugoslaviji počinju pljuštati bombe, Otpor se javlja u vojsku, kao i cijela Srbija, ne uz Miloševića, već protiv NATO-a. Za njih su te bombe van pameti. Gađaju despota, a pogađaju srpski narod i narod na Kosovu. No to spada već u sjećanje.
Još jedna mala pomoć pri prisjećanju. Fantazija protesta na vlast, da, ali i ponešto parica za letke, za parole, za plaćanje advokata, za zastave, za slobodne radio stanice i za piratski Internet. Mnogi od tih studenata, koji su već odavna bili apsolvirali, čini se da su jako mnogo učili te zime u kojoj je Otpor zaratio s režimom: učili su kako izglaviti i razmraditi izvjestan grubi aparat moći i sahraniti ga, učinivši ga smješnim, zbog vlastite suštinske nemoći. I StankoLlazendić je također to učio. Premjestivši se u Budimpeštu, u susjednoj Mađarskoj, koja tada još nije tražila vize za srpske građane; i drugi njegovi prijatelji iz NATO-ovog protektorata u Bosni i Hercegovini ili iz američkog protektorata u Crnoj Gori bili su također tamo. Organizatori su to nazivali «seminarima» o «nenasilnom otporu». Dvije stvari uspio sam izvući iz Stankovog pamćenja: ime bar jednog od «docenata» na seminaru i nazive mnogih organizacija, koje su plaćale račune za ta putovanja i «studijske» boravke.
A kakve to veze ima s našim «naračastima»? Nikakve, ali neka se zna.
Revolucija u rukavicama od somota. U martu 2000 godine jedan od «docenata», koji je poučavao Stanka u hotelu Hilton u Budimpešti, bio izvjestni Robert Helvi, koji je kao pukovnik CIA-e , već bio operativac u u Rangoonu i u Burmi. Koliko je to nešto «parica», što su ih dobijali za svoje vrlo originalno profesionalno djelovanje, Stanko Lazendić nije želio kazti. Zato je govorio i opisivao vlastite naručioce. «Rjeđe su to same sudentske organizacije, a češće direktno oni, koji ih financiraju».
Demokratska velikodušnost Srbije, Ukrajine, Gruzije itd, tvrdi nam Stanko Lazendić, proističe direktno sa tekućih računa organizacija kao što je US AID, vladina organizacija Sjedinjenih Država, ili IRI, Internacionalni Republikanski Institut (tada Bushova stranka) ili od njegov rođeni brat, Demokrati (NDI), ili je to fondacija Soros ili pak fondacija Freedom House, ili su to njemačke organizacije «Friedrich Ebert» i «Konrad Adenauer» ili pak britanska «Westminster». Novac koji zaudara.
Naravno ovo je samo historija. Historija, koju će malo njih imati prilike čitati u službenim knjigama i udžbenicima povijesti, koje govore o tim davnim (ali ne predavnim) događanjima. U odnosu na talijanske incijative, koje su pokrenute s Naranđastom bojom, kao simbolom za nova i čista politička zajedništva, sve ovo treba da bude samo upozorenje izdaleka, koliko treba vjerovati izvjesnim malo previše organiziranim prijateljima. Ili prijateljima malo previše široke ruke. Stanko mi je to neprestano ponavljao – s dokumentima u ruci – kako je pobunu protiv Šavernazea u Gruziji platio Soros. Srpski otpor u eksport –formatu potom je porodio «Kmara»(Dosta!) u Tbilisiju i «Porà» (Vrijeme je!) u Kijevu. Nije se samo radilo o krasnim bojama, već i o efikasnim parolama. I, na kraju krajeva, da li je toliko daleka i strana, s obzirom na skorašnja talijanska politička iskustva, ta komplicirana i davna priča? Otkad je reklamni marketing ušao u politiku i otkad je on ustvari uslovljava? Šta danas može učiniti razbješnjeli web i koliko mogu uraditi indignirani slogani, ukoliko ne postoji autentični politički prijedlog?
(prijevod: Jasna Tkalec)
Oggetto: R: [JUGOINFO] Canadian Minister praises Ustasha supporter Stepinac
Data: 30 novembre 2012 18.25.53 GMT+01.00
questa vostra denuncia del ministro canadese Jason Kenney (senz'altro sacrosanta, presumo) mi ha molto stupito per il semplice fatto che invitiate a firmare la petizione dell'organizzazione Avaaz.
Su Avaaz e sul suo fondatore Ricken Patel allego una scheda (compilata per mio uso personale, non la si trova in rete) che dovrebbe essere di per sé illuminante.
Eventuali residui dubbi dovrebbero essere fugati dal notare che Ricken Patel figura all'89esimo posto nella graduatoria, uscita in questi giorni, del "100 eroi" Foreign Policy:
http://www.foreignpolicy.com/articles/2012/11/26/the_fp_100_global_thinkers?page=0,53#thinker89
saluti
Raffaele Simonetti
(Milano)
che mi riprometto di arricchire chiosando brevemente i soggetti più interessanti e noti in Italia.
Per adesso ho iniziato con Rick Patel di Avaaz e accennato a Mario Draghi (avevate notato che precede George Soros ma è dietro le Pussy Riot ?).
Registrant Name:Ricken Patel
La prima è un influente gruppo di azione politica on line presieduta da Eli Paliser (membro anche della seconda), politicamente vicino al partito democratico di Obama e dei Clinton (ministro ed ex presidente), e in passato finanziata (circa 5 milioni di dollari, stando a wikipedia) dal miliardario George Soros. …
In this photograph taken by AP Images for Avaaz, UN Secretary-General Ban Ki-moon, center left, accepts the 'End the War on Drugs' petition from Avaaz Executive Director Ricken Patel, center right, accompanied by Richard Branson, right, and Fernando Henrique.
Co-moderated by Dr Robin Niblett, Director, Chatham House and Ricken Patel, Executive Director, Avaaz.org
VENERDÌ 16 NOVEMBRE 2012
MERCOLEDÌ 28 NOVEMBRE 2012
Il Medio oriente è in fiamme. La Siria è in ginocchio, migliaia di profughi fuggono in Libano, in Turchia, in Giordania. Tel Aviv mobilita le forze terrestri, aeree, navali. Minaccia d’intervenire in Golan e di lanciare i suoi missili e i suoi caccia contro decine di “obiettivi strategici” in Iran. Intanto cannoneggia la striscia di Gaza e schiera carri armati e blindati alla frontiera con il Libano. Scenari di guerra che non sembrano intimorire più di tanto le forze politiche e il governo italiano. Quest’ultimo, anzi, trova pure il tempo d’inviare a Gerusalemme una delegazione d’eccezione, il premier con sei ministri, per il terzo summit intergovernativo in meno di due anni. Per rafforzare la partnership politica e militare e moltiplicare affari e scambi commerciali. Il comunicato ufficiale emesso lo scorso 25 ottobre è come sempre laconico. “In occasione del vertice Italia-Israele, al quale ha partecipato il Presidente del Consiglio, Mario Monti, il ministro della Difesa Giampaolo Di Paola ha incontrato il suo omologo dello Stato di Israele, Ehud Barak. A conferma dei solidi rapporti di amicizia e di collaborazione esistenti tra i due Paesi, sono stati approfonditi i temi inerenti alla cooperazione industriale nel settore della Difesa”.
Il faccia a faccia tra i ministri della guerra è stato preceduto da una serie d’incontri tra i massimi rappresentanti delle rispettive forze armate. Il 7 e l’8 febbraio 2012, il sottocapo di Stato maggiore israeliano, generale Nimrod Sheffer, ha incontrato a Roma i responsabili dell’Aeronautica italiana per “approfondire i processi di trasformazione in atto nelle due aeronautiche, le esperienze maturate nei rispettivi teatri di operazione e le future attività addestrative”. Il successivo 14 giugno è stato il comandante delle forze aeree israeliane, generale Ido Nehushtan, a giungere in Italia in missione ufficiale.
Meeting e visite di cortesia si sono sommate a tre importanti esercitazioni aeronavali bilaterali. Le prime due si sono svolte a fine 2011 in Sardegna (nome in codice Vega) e nel deserto del Negev (Desert Dusk). Durante i war games sono stati simulati combattimenti aerei tra cacciabombardieri F-15 ed F-16 israeliani ed “Eurofighter” e “Tornado” italiani; inoltre sono stati eseguiti veri e propri lanci di missili aria-terra e di bombe a caduta libera. Dal 3 all’8 novembre 2012, nelle acque prospicienti la città di Haifa, si è tenuta invece la prima edizione dell’esercitazione Rising Star a cui hanno partecipato i palombari artificieri del Gruppo operativo subacquei del COMSUBIN (Comando Subacquei ed Incursori) di La Spezia e i Divers (specialisti sommozzatori) della Marina israeliana.
L’accordo che disciplina la partnership militare tra Italia e Israele risale a sette anni fa ed è stato ratificato dal Parlamento italiano il 17 maggio 2005. Nella parte “pubblica” del testo (esisterebbe infatti un memorandum segreto mai sottoposto alla discussione e al voto dei parlamentari) si legge in particolare che la “cooperazione” fra i due paesi riguarderà in particolare “l’industria della difesa, l’importazione, l’esportazione e il transito di materiali militari, le operazioni umanitarie, l’organizzazione delle forze armate e la gestione del personale la formazione e l’addestramento, i servizi medici militari”. Sempre per l’accordo, le attività si svilupperanno grazie “alle riunioni dei ministri della Difesa, dei Comandanti in Capo e di altri ufficiali autorizzati, lo scambio di esperienze fra gli esperti delle due parti, l’organizzazione e l’attuazione delle attività di addestramento e delle esercitazioni, le visite di navi e aeromobili militari e ad impianti, lo scambio di informazioni, pubblicazioni e hardware, la ricerca, lo sviluppo e la produzione di sistemi d’armamento”. “Italia e Israele si adopereranno al massimo per contribuire, ove richiesto, a negoziare licenze, royalties ed informazioni tecniche, scambiate con le rispettive industrie”, recita l’articolo 3 dell’accordo di mutua collaborazione. E ancora: “Le Parti faciliteranno inoltre la concessione delle licenze di esportazione necessarie per la presentazione delle offerte o proposte richieste per dare esecuzione al presente Memorandum”.
Senza troppi giri di parole, l’import e l’export di sistemi d’arma devono essere l’essenza delle consolidate relazioni tra Roma e Tel Aviv, in palese violazione della legge italiana che disciplina il commercio di tecnologie belliche e che vieta le vendite a paesi belligeranti o i cui governi sono responsabili di gravi violazioni delle convenzioni internazionali dei diritti umani. Israele riassume in sé tutte le caratteristiche per dover essere posta al bando dal complesso militare industriale italiano: le sue forze armate sono sistematicamente impegnate su più fronti di guerra e dal 1967 occupano ancora buona parte della West Bank. Inoltre il regime d’apartheid instaurato contro la popolazione palestinese e gli stessi cittadini israeliani di origine araba è stigmatizzato dalle principali organizzazioni non governative internazionali. Non ultimo, Tel Aviv non ha mai firmato il Protocollo di Non Proliferazione Nucleare e da tempo immemorabile, anche grazie la collaborazione tecnico-scientifica di Stati Uniti ed Unione europea, a Dimona, nel deserto del Negev, si costruiscono armi nucleari (secondo gli istituti di ricerca indipendenti Israele sarebbe già in possesso di più di 200 testate).
Nonostante la riesplosione della crisi mediorientale, proprio il 2012 ha rappresentato l’anno chiave nei trasferimenti di sistemi d’arma tra i due paesi. Il 19 luglio, in particolare, il Ministero della difesa italiano e l’omologo israeliano hanno ratificato la fornitura alle forze armate israeliane di 30 velivoli da addestramento avanzato M-346 “Master” prodotti da Alenia Aermacchi. La commessa ha un valore di poco inferiore al miliardo di dollari ma prevede vantaggiose contropartite per le industrie israeliane. Elbit Systems, azienda specializzata nella produzione di tecnologie avanzate, svilupperà il nuovo software che verrà caricato sugli addestratori. Il Virtual Mission Training System (Vmts) “ingannerà i sensori degli M-346 simulando le funzioni di un moderno radar di scoperta attiva capace di gestire numerose funzioni tattiche, nonché scelte d’armamento complesse”, riporta la World Aeronautical Press Agency. “Utilizzando il software una volta in volo, il pilota in addestramento potrà esercitarsi in scenari avanzati, quali la guerra elettronica, la caccia alle installazioni radar e l’uso di sistemi d’arma all’avanguardia”. Alle future guerre le forze aeree israeliane si addestreranno cioè con il made in Italy.
In cambio dei caccia, Tel Aviv ha anche imposto che l’aeronautica militare italiana si doti di due velivoli di pronto allarme “Gulfstream 550” con relativi centri di comando, controllo e sistemi elettronici, prodotti daIsrael Aerospace Industries (IAI) ed Elta Systems (costo complessivo, 800 milioni di dollari circa). Selex Elsag, una controllata di Finmeccanica, s’incaricherà per conto delle aziende israeliane a fornire ai velivoli i “sottosistemi” di comunicazione e link tattici secondo gli standard Nato. Le forze armate italiane dovranno pure acquistare un sistema satellitare elettro-ottico ad alta risoluzione di seconda generazione “Ofeq”, anch’esso di produzione IAI ed Elbit Systems (245 milioni di dollari). Prime contractor degli israeliani sarà Telespazio, azienda controllata in parte da Finmeccanica, che assicurerà entro il 2015 la costruzione del segmento terrestre, il lancio e la messa in orbita del nuovo sistema satellitare.
Quest’anno, l’Aeronautica italiana ha pure deciso d’installare sugli elicotteri EH101 e sugli aerei da trasporto C27J “Spartan” e C130 “Hercules” un nuovo sistema di contromisure a raggi infrarossi, denominato Dircm - Directional infrared countermeasures, co-prodotto da Elettronica Spa di Roma ed Elbit Systems. Venticinque milioni e mezzo di euro la spesa, con consegne che saranno fatte entro la fine del 2013. Gli elicotteri d’attacco AW-129 “Mangusta” di AugustaWestland, in dotazione all’esercito italiano, dal prossimo anno saranno armati invece con i missili aria-terra a corto raggio “Spike” prodotti da un’altra importante azienda militare israeliana, Rafael. I missili, con una gittata tra gli 8 e i 25 km, potranno esseri equipaggiati con tre differenti tipologie di testata bellica a seconda dell’uso: anticarro, antifanteria e per la distruzione di bunker. Roma e Tel Aviv puntano infine a sviluppare congiuntamente nuovi velivoli a pilotaggio remoto UAV (i famigerati droni) e a cooperare nella produzione e nella “gestione logistica” del nuovo cacciabombardiere a capacità nucleare F-35, uno dei programmi più costosi della storia mondiale dell’aviazione da guerra.
Mentre i programmi di riarmo italo-israeliani sono condivisi e sostenuti da tutte le forze politiche presenti in Parlamentare, si sta rafforzando tra alcune forze sociali e no war la convinzione che la solidarietà al popolo palestinese non può essere disgiunta dalla mobilitazione per ottenere l’embargo militare nei confronti di Israele. Singoli cittadini, associazioni e comitati di base hanno dato vita alla Campagna BDSper “il boicottaggio, il disinvestimento e sanzioni nei confronti di Israele” fino a che esso “non porrà termine all’occupazione e alla colonizzazione di tutte le terre arabe e smantellerà il Muro; riconoscerà i diritti fondamentali dei cittadini Arabo-Palestinesi di Israele alla piena uguaglianza; rispetterà i diritti dei profughi palestinesi al ritorno nelle loro case e nelle loro proprietà come stabilito nella risoluzione 194 dell’ONU”.
Lo scorso 13 ottobre, di fronte allo stabilimento Alenia Aermacchi di Venegono-Varese, si è tenuta la manifestazione nazionale Nessun M346 a Israele per chiedere la revoca della vendita dei caccia addestratori alle forze armate israeliane, a cui hanno partecipato, tra gli altri, Pax Christi, la Commissione Giustizia e Pace dei Missionari Comboniani, Attac, Arci – Servizio Civile, Assopace e una serie di soggetti che sostengono il popolo palestinese. “Quella di Varese è stata una manifestazione anche contro lo scellerato accordo del 2005 di cooperazione militare, economica e scientifica tra il nostro Paese ed Israele”, ha spiegato Elio Pagani per il Comitato promotore. “Un accordo che non è stato scalfito neppure dall’Operazione piombo fuso del dicembre 2008 - gennaio 2009, che ha visto Israele colpire con il suo potere aereo la popolazione palestinese civile inerme (1.400 uccisi, di cui circa 400 bambini). Un’azione militare brutale, senza giustificazioni, nella quale sono state usate anche armi sconosciute o già vietate dalle Convenzioni internazionali (fosforo bianco, bombe D.I.M.E., uranio impoverito) e nella quale Israele ha commesso crimini di guerra e contro l’umanità”.
Articolo pubblicato in Adista, n. 43 dell’1 dicembre 2012
NKPJ i SKOJ OBELEŽILI 29. NOVEMBAR – DAN REPUBLIKE
28. novembra u susret proslavi Dana Republike, u Beogradu, u sali Novi svet u Ustaničkoj 17, sedištu Nove komunističke partije Jugoslavije i Saveza komunističke omladine Jugoslavije održana je svečana akademija posvećena Danu Republike.
Skupu se obratilo partijsko rukovodstvo, Generalni i Izvršni sekretar, još nekoliko članova sekretarijata, a reč je dobila i jedina živa pripadnica Prve proleterske udarne brigade, inače članica naše Partije, drugarica Nada Gagović.
Drugarice i drugovi su britko govorili o civilizacijskom doprinosu rađanja socijalističke republike, herojskom podvigu onih koji su svoje živote i druge žrtve dali za nju, ali i o aktuelnosti sećanja na datum kada je ona rođena. „Jugoslavija se nije naprosto raspala, ona je u krvi rušena imperijalističkim stremljenjima na Balkanu, a uz saučesništvo domaće pete kolone, tj svih onih koji su videli vlastiti interes u procesu rasturanja Jugoslavije. Pored povampirenih četnika i ustaša, ideološke sabraće, tu petu kolonu, što je bilo još važnije, činilo je samo rukovodstvo tzv. Saveza komunista Jugoslavije, čija je vrhuška koja se klela na vernost Josipu Brozu i zaista nije skretala s puta koji im je on odredio, u celosti stala na stranu kontrarevolucionarnih promena čiji je ultimativni cilj bio rasturanje Jugoslavije i svrgavanje ostataka socijalističkog društvenog uređenja u njoj. Jugoslovensko državno i partijsko rukovodstvo odrođeno od radničkih masa i intersa proletarijata Jugoslavije je postepeno radilo sve što je neminovno išlo ka njenom ukidanju, te otud nije slučajno što su se ciljevi imperijalizma i rezultati politike Saveza komunista podudarili u trenutku kada je konačno izvedena kontrarevolucija a Jugoslavija rasturena pre 20 godina. Taj proces, proces rasturanja Jugoslavije je unekoliko aktuelan i danas. Imperijalisti još uvek nisu pouzdano utvrdili granice novih država koje su na teritoriji Jugoslavije nastale, što suštinski oličava čin političkih pritisaka i ucena u njihovom interesu na tlu Balkana. Ti su pritisci trenutno najaktuelniji u vidu haških nepravdi. Za Haški sud, polugu imperijalizma, Jugoslavija nikako nije neaktuelna, on se njom i te kako zanima, a svakako ne da bi narodi Jugoslavije živeli u miru, slozi, solidarnosti i jedinstvu, već sasvim suprotno. Trenutno su aktuelni i pritisci koje domaće buržoaske vlasti sprovode rehabilitacijama onih koji su tokom revolucije za vreme Drugog svetskog rata činili sve kako do te revolucije, tj rađanja socijalističke republike ne bi došlo. To bi trebalo poručiti svima koji smatraju da je socijalistička Jugoslavija u punom smislu prošlost ili samo banalna stvarnost jugonostalgičara. Takođe treba konstatovati da utisku koji vodi ka banalizaciji aktuelnosti obeležavanja dana formiranja socijalističke republike, odbrane njenih tekovina u doslednom antiimperijalističkom borbenom duhu, održive kritike (a takva je samo marksitičko-lenjinistička) procesa koji otpočinju njenim rasturanjem i borbe protiv istih, doprinose i oni koji svojim nedijalektičnim patetičnim žalopojkama za zemljom koje više nema obeležavaju Dan Republike privatno, kod kuće uz pečenje i rakiju, ljudi u zrelom dobu maskirani u titove pionire ispred spomenika i muzeja, u etnoparku u Zagorju ili u virtuelnom prostoru društvenih mreža“ – poručeno je između ostalog na akademiji.
Dužni smo da se sećamo Dana Republike, ali smo u još većoj obavezi da se danas borimo za novu socijalističku revoluciju koja predstavlja zakonomernu etapu u civilizacijskom napredovanju naroda bivše Jugoslavije.
Nemamo vremena za setne emocije, borba se nastavlja, nema šta da čekaš!
Sekretarijat SKOJ-a,
Beograd, 29. novembar 2012.god.
ČESTITKA KOMUNISTA SRBIJE POVODOM 29. NOVEMBRA DANA REPUBLIKE
Dragi drugovi,
povodom jednog od najvećih praznika u istoriji naših naroda i narodnosti čestitamo Vam 29. novembar – Dan republike koji simbolizuje sve naše pobede u slavnoj Narodno-oslobodilačkoj borbi, socijalističkoj revoluciji i četrdesetpetogodišnjoj socijalističkoj izgradnji.
Na žalost, novonastale marionetske države ukinule su obeležavanje ovog velikog praznika naših naroda i narodnosti, ali se time ne mogu izbrisati iz sećanja istorijske činjenice vezane za 29. novembar. Danas živimo u vremenu u kome su gotovo sve vrednosti perioda socijalizma poništene i marginalizovane. Naša ružna stvarnost u kojoj živimo bi morala biti podstrek i obaveza, pre svega komunističkih i radničkih partija sa prostora Jugoslavije, da se što je moguće snažnije izbore za reafirmaciju pozitivnih poruka koje simbolizuje ovaj dan.
Još jednom čestitamo ovaj veliki praznik svim bratskim komunističkim i radničkim partijama sa željom da naša saradnja i borba protiv kapitalizma bude što uspešnija i delotvornija.
U ime Komunista Srbije,
Svetozar Markanović
