Associazione "La nostra Jugoslavia"

Pola 

REPUBBLICA DELLA CROAZIA

Al Parlamento della Croazia

Nelle mani del Presidente del Parlamento della Croazia 

Sig. Luka BEBIĆ 

Egregio Signor Presidente del Parlamento di Repubblica della Croazia,

Riguardo alle azioni avviate in occasione della modifica della Costituzione croata nel contesto della adesione della Croazia alla Comunità europea, L'Associazione "La nostra Jugoslavia" (la cui registrazione è in corso) propone di includere nella stessa il riconoscimento dei diritti per la nazionalità jugoslava. 

Le proposte dell'Associazione "La nostra Jugoslavia" derivano dalla continuità del sentimento jugoslavo in un certo numero di cittadini di Repubblica della Croazia. Il fatto etnico dell'esistenza di una nazione jugoslava si basa sugli argomenti elencati nella Dichiarazione sul diritto alla nazione jugoslava, che troverete in allegato. 

Consideriamo sufficientemente giustificata e sostenibile l'adesione all'Unione Europea di quelle nazioni europee paritarie, che in tutti i documenti giuridici di base ribadiscono il diritto inalienabile dell'uomo alla sua identità individuale e collettiva, e quindi esprimono l'amore ed il senso di unità con tutte le nazioni dell'Europa e del mondo. Prima di tutto, consideriamo giustificato e sostenibile l'amore e l'unità nei confronti di tutti i popoli e le nazionalità dello Stato unito della Jugoslavia, con i quali condivideremo in Europa un destino comune con la sola frontiera di Schengen. 

Noi crediamo che il riconoscimento della nazionalità jugoslava avrà un effetto positivo a fronte dell'odio palese che ultimamente si diffonde tra i cittadini, non solo in Croazia, ma anche in tutte le ex-unità federali jugoslave. Noi crediamo che il riconoscimento della nazionalità jugoslava contribuirebbe positivamente alla decontaminazione da tutti i tipi di intolleranza e discriminazione su base nazionale. La nazionalità jugoslava parla solo il linguaggio dell'amore e dell'unità.

In attesa dell'accettazione degli argomenti di cui sopra e delle richieste dell'Associazione "La nostra Jugoslavia", vogliate gradire i ns. più calorosi saluti, con il desiderio che la Repubblica di Croazia completi con successo i negoziati di adesione e venga al più presto ammessa nella comunità di popoli d'Europa.

Distinti saluti 

Il Presidente dell'Associazione "La nostra Jugoslavia"

Zlatko Stojković ing. edile

---

Allegato:

Dichiarazione sul diritto alla nazione jugoslava

Pola, il 19 ottobre del 2009

Sulla base della Dichiarazione ONU sui diritti dell'uomo e sulla base del documento finale della Conferenza per la Sicurezza e la Cooperazione in Europa OCSE, e del fatto che siamo tutti nati con il diritto naturale all'eguaglianza a prescindere da sesso, razza, nazionalità, condizione sociale, religione e visione del mondo, e del fatto che la libertà esiste solo se le minoranze sono davvero libere, l'Associazione "La nostra Jugoslavia" promuove l'iniziativa per il riconoscimento della nazione jugoslava. I cittadini di tutte le aree jugoslave, che vivono nel paese e all'estero, uniti da un sentimento unico di unità e di appartenenza alla comune area vitale jugoslava, con rispetto per le sovranità e le Costituzioni degli Stati emergenti indipendenti come comunità paritarie tra di loro, e socialmente simili, nell'interesse di garantire la sostenibilità economica, giuridica, culturale, storica ed ogni altra, rilasciano la seguente 

La base per il diritto alla nazione jugoslava sta nel fatto etnico che in tutte le nostre aree, oltre alla presenza millenaria di vari popoli indigeni e degli immigrati, la maggioranza delle persone hanno fatto e fanno parte delle tribù dei Slavi del Sud che si sono mescolate ed incrociate nel corso dei secoli, avendo una lingua comune o simile, una cultura interconnessa, una storia in comune ed interdipendente, una resistenza comune contro tutti gli occupatori, ed in due periodi hanno realizzato l'unità sotto forma statale: nel Regno dei Serbi, Croati e Sloveni, ovvero nel Regno di Jugoslavia, e nella RFSJ - Repubblica Socialista Federativa di Jugoslavia, membro dell'alleanza antifascista vincente durante la Seconda Guerra Mondiale e una delle fondatrici dell'ONU.

Con un processo naturale di diversificazione nazionale che ha avuto l'apice nel periodo tra il 1990 e il 2006 è stata realizzata e conclusa la separazione costitutiva degli Stati federali della RFSJ negli Stati indipendenti e sovrani di Bosnia-Erzegovina, Montenegro, Croazia, Macedonia, Slovenia, Serbia con la provincia autonoma della Vojvodina, ed il Kosovo parzialmente riconosciuto, che oggi si trovano in reciproci rapporti di collaborazione e tolleranza economica e culturale ai minimi livelli.

Nonostante la divisione di fatto in nazioni separate, ovvero in Stati, non si può negare ed ignorare il fatto dell'esistenza di un enorme numero di matrimoni etnicamente misti, derivanti dall'amore e creatisi soprattutto nel periodo fertile della comunità, i cui membri hanno cercato di avere il diritto alla propria identità nazionale jugoslava. Le generazioni di Jugoslavi etnici, oggi nostalgici, hanno girovagato per il mondo come apolidi - persone prive di una patria. Il crescente numero di cittadini istruiti, di cultura e di intelligenza emotiva ampia, seguaci dei valori universali dell'uomo, contribuisce alla necessità di un riconoscimento della nazionalità jugoslava come elemento di un legame importante sulla strada della convivenza senza odio e senza discriminazione nazionale. Proprio gli Jugoslavi rappresentano quelle persone che più di tutte si oppongono all'odierna intolleranza nazionale, al linguaggio dell'odio nei confronti di altri popoli.  

Quanto più i politici, le religioni, le istituzioni dei nuovi Stati si sforzano con tenacia di negare la jugoslavità, tanto più confermano l'identità jugoslava e la sua persistente esistenza in base al diritto democratico alla differenza.

Con l'adozione di questa Dichiarazione, l'associazione "La nostra Jugoslavia" esprime in modo inequivocabile l'intento di impegnarsi per la stabilizzazione dei rapporti tra tutte le nostre nazioni. Il riconoscimento della nazione jugoslava non rappresenta obbligatoriamente il ritorno ad uno stato precedente, ma sicuramente significa un'armonizzazione e una stabilizzazione dei rapporti inter-nazionali in direzione di una regolamentazione di quei valori nazionali, economici, culturali e morali senza i quali una soddisfazione delle richieste di sviluppo e prosperità, atte anche all'entrata nell'Unione Europea, non è possibile. Risulta da quanto sopra esposto e si impone la conclusione che il riconoscimento legale per la nazionalità "Jugoslavo" sia indispensabile nei più alti atti legislativi di Repubblica di Croazia.

La jugoslavità esiste. L'associazione "La nostra Jugoslavia" chiede che questo semplice fatto sia riconosciuto come un diritto.

Udruga „Naša Jugoslavija“

Pula 

REPUBLIKA HRVATSKA 

HRVATSKOM SABORU

Na ruke predsjedniku Hrvatskog Sabora, gospodinu Luki Bebiću

Poštovani gospodine predsjedniče Hrvatskog Sabora,

povodom pokrenutih radnji za promjenu Ustava Republike Hrvatske, a u kontekstu pristupanja Republike Hrvatske Evropskoj Zajednici, Udruga "Naša Jugoslavija" (registracija Udruge je u tijeku), predlaže da se u isti uključi i priznavanje prava na jugoslavensku naciju.

Prijedlozi Udruge "Naša Jugoslavija" proizlaze iz kontinuiteta jugoslavenskog osjećaja kod određenog broja građana Republike Hrvatske. Etnička činjenica o postojanju jugoslavenske nacije temelji se na argumentima koji su navedeni u Deklaraciji o pravu na Jugoslavensku naciju, a koju Vam prilažemo.

Pristupanjem Evropskoj Zajednici ravnopravnih evropskih naroda, koji u svim temeljnim aktima i pravnim stečevinama, ističu neotuivo pravo čovjeka na svoj pojedinačni i grupni identitet, i sa time izražavaju ljubav i osjećaj zajedništva sa svim narodima Evrope i Svijeta, smatramo dovoljno opravdanim i održivim. Prije svega smatramo opravdanim i održivim osjećaj ljubavi i zajedništva prema svim narodima i narodnostima dojučerašnje zajedničke države Jugoslavije, sa kojima ćemo u Evropi dijeliti zajedničku sudbinu sunarodnjaka sa jednom granicom – šengenskom.

Smatramo da će priznanje jugoslavenske nacije ozdravljujuće djelovati na evidentnu mržnju koja se u zadnje vrijeme sve više širi među građanima, ne samo u Republici Hrvatskoj, nego i svim ranijim jugoslavenskim federalnim jedinicama. Priznavanje jugoslavenske nacije imalo bi pozitivan utjecaj na dekontaminaciju svih vidova netrpeljivosti i diskriminacije na nacionalnoj osnovi. Jugoslavenska nacija jedina govori jezikom ljubavi i zajedništva.

U očekivanju prihvaćanja gornjih obrazloženja i zahtjeva Udruge "Naša Jugoslavija", primite naše najiskrenije pozdrave, uz želju da Republika Hrvatska uspješno završi pristupne pregovore i bude primljena u jednakopravnu zajednicu svih naroda Evrope u što skorijem roku.  

S poštovanjem

Predsjednik Udruge „Naša Jugoslavija"

Zlatko Stojković 

dipl. ing. građ.

__________________________________________________

Prilog:

- Deklaracija o pravu na jugoslavensku naciju  

-

- Pula, 19. listopada 2009. godine        

-

- Na osnovu Deklaracije UN-a o pravima čovjeka te na osnovu završnog dokumenta Konferencije za evropsku sigurnost i suradnju OSZE, činjenicom da smo svi rođeni po prirodnom pravu jednakosti bez obzira na spol, rasu, naciju, društveni status, religiju i svjetonazor, činjenicom da sloboda postoji samo ako je manjina slobodna, Udruga „Naša Jugoslavija“ pokreće inicijativu za priznavanje jugoslavenske nacije. Građani svih jugoslavenskih prostora koji žive u zemlji i inostranstvu, a objedinjeni jedinstvenim osjećajem zajedništva i pripadnosti jugoslavenskom životnom prostoru, uz poštivanje suverenosti i Ustava svih novonastalih samostalnih država, kao jednakopravnih i srodnih društvenih zajednica, u interesu osiguranja ekonomske, pravne, kulturne, povijesne, i svake druge samoodrživosti, donose sljedeću

-

-

- o pravu na Jugoslavensku naciju Izvorište prava na jugoslavensku naciju je etnička činjenica da su na svim našim prostorima, pored milenijske prisutnosti pripadnika raznih autohtonih i doseljenih naroda, većinski narod bili i jesu južnoslavenska plemena koja su se međusobno vijekovima miješala i ukrštala, imala jedan zajednički ili sličan jezik, srodnu kulturu, zajedničku i međuovisnu povjest, zajednički otpor prema svim zavojevačima, i u dva perioda plodno ostvareno zajedništvo kroz države: Kraljevinu Srba, Hrvata i Slovenaca, odnosno, Kraljevinu Jugoslaviju i SFRJ-Socijalističku Federativnu Republiku Jugoslaviju, članicu pobjedničke antifašističke koalicije II. svjetskog rata i jednog od osnivača UN-a.

-

- Prirodnim procesom nacionalnih i državotvornih diversifikacija sa vrhuncem u vremenu 1990. do 2006. izvršeno je i dovršeno državotvorno razdvajanje federalnih jedinica SFRJ u samostalne i suverene države: Bosna i Hercegovina, Crna Gora, Hrvatska, Makedonija, Slovenija, Srbija sa autonomnom pokrajinom Vojvodinom i djelimično priznato Kosovo, sada u minimalnom ekonomskom i kulturnom međusobnom odnosu suradnje i snošljivosti.

-

- I pored činjenice odvajanja na posebne nacije odnosno države, ne može se poreći i zanemariti činjenica o postojanju ogromnog broja nacionalno miješanih brakova nastalih iz ljubavi, i to prije svega u vremenu plodno ostvarenog zajedništva, tražeći istovremeno pravo na svoj nacionalni - jugoslavenski identitet. Generacije etničkih Jugoslavena danas nostalgično lutaju svijetom kao apatridi-osobe bez domovine. Sve veći broj obrazovanih građana široke kulture, emotivne inteligencije kao i sljedbenika univerzalnih vrijednosti pridonose potrebi priznavanja jugoslavenske nacije kao važan, povezujući element na putu ka suživotu bez mržnje i nacionalne diskriminacije. Sadašnjoj nacionalnoj nesnošljivosti i govoru mržnje prema pripadnicima drugih naroda, upravo se Jugoslaveni najviše suprotstavljaju govorom ljubavi i zajedništva. Koliko god bi se političari, religije i institucije novih država trudile poricati jugoslavenstvo, sva upornost njihovog poricanja i osporavanja upravo bi potvrdivale jugoslavenski identitet i njegovu opstojnost demokratskim pravom na različitost.

-

- Donošenjem ove Deklaracije Udruga „Naša Jugoslavija“ iskazuje nedvosmislenu namjeru da se zalaže za stabilizaciju odnosa među svim našim narodima. Priznanje jugoslavenske nacije ne znači nužno povratak u raniju državu, ali svakako znači harmonizaciju i stabilizaciju međunacionalnih odnosa u smjeru reguliranja onih nacionalnih, privrednih, kulturnih, gospodarskih i moralno-etičkih vrijednosti bez kojih nije moguć njihov zadovoljavajući razvoj i prosperitet uključujući i njihov prijem u Evropsku Uniju. Iz svega iznesenog nameće se zaključak o neophodnosti pravnog priznavanja postojanja nacionalnosti Jugosloven kroz najviše zakonodavne akte Republike Hrvatske.

-

- Jugoslavenstvo postoji. 

-

- Udruga „Naša Jugoslavija“ traži da se ta jednostavna činjenica prizna kao pravo.

«Istorijska neminovnost takva je ista mistika kao što je učenje crkve o predodređenosti, takva ista tlačilačka besmislica kao što je i narodno verovanje u sudbinu. Materijalizam je –bankrotstvo razuma, koji ne može da obuhvati svu raznovrsnost životnih pojava i na nakazan način ih sve svodi na jedan, najprostiji uzrok. Priroda ne zna za uprošćavanje i ona mu se protivi; njen je zakon razvitka od prostog ka složenom i još složenijem. Naša potreba da uprošćavamo je naša dečja bolest; ona dokazuje samo to da je razum zasada još nemoćan, da ne može uskladiti sav zbir, sav haos pojava.» [M. Gorki, Dela,tom XVIII, Moji Univerziteti, Kultura, Bgd,1949, str.188.]

Te je riječi Maksim Gorki 1923 godine, kad je živio u Berlinu, pišući o svom životu i «školovanju», stavio u usta A. F. Trojickog, koji je u Rusiji studirao bogosloviju, da bi kasnije završio kao liječnik u Francuskoj, u Orleanu. Danas je takvo mišljenje uvelike u modi, jer je malo onih koji «poslije potopa» uspijevaju uskladiti i shvatiti «sav zbir, sav kaos pojava».

A jedan drugi daroviti čovjek, kemičar po struci, koji je ljubav prema nauci platio životom, Nikolaj Zaharovič Vasiljev, kazao je Gorkom: »... Uverenja prosvećenih ljudi isto su tako konzervativna kao i uobičajeni način mišljenja nepismene, sujeverne narodne mase. To je jeretička misao, ali u njoj se krije žalosna istina...». [Idem, str. 199.]

Međutim taj kaos pojava naslutili su mnogi već daleko ranije nego što je uzeo ovoliko maha, čak  daleko ranije nego što se srušio berlinski zid iranije no  što je «mišljenje revolucije» postalo nemoguće, ne samo zato što je zabranjeno, već što je «izšlo iz mode» i nikog više ne uzbuđuje niti zanima.

Jedan koji je o tome prvi pisao, zapanjujući talijansku javnost, i kanio tu temu razraditi u romanu «Petrolio» («Nafta») - silom prilika nedovršenom - bio je Pier Paolo Pasolini. Od romana, koji je dijlom i sociološki esej, ostalo je u času kad je umoren u kasnu jesen  1975. napisano 600 stranica (a trebalo ih je biti 2000), a i one, iako se vidi da su neizredigirana i neuređene, jasno svjedoče o vizionarskim i profetskim predviđanjima njihovog autora. Za fašizam P.P. Pasolini je kazao: «Radilo se o grupi delinkvenata, koja se dokopala vlasti i zadržala je nasiljem. Ona s narodom Italije nije imala mnogo veze, iako mu se silom nametnula i natjerala ga da slijedi njene političke ambicije, interese i ciljeve. Fašizam je uzrokovao mnoge tragedije, ali je postojao lijek protiv njega u borbi, u otporu, u antifašizmu. I ovaj je nakraju iznio pobjedu. Potrošačkom (kapitalističkom) društvu nema lijeka, jer ono onemogućava i ubija bilo koji vid osporavanja, postavši univerzalni model ponašanja i života svih društvenih klasa. Zato je takvo društvo najgori fašizam.»

Nakon toga bio je ubijen. Neki, kao spisateljica Fernanda Piovano, tvrde zbog takvih misli i napisa. Drugi misle zbog filma Salò. Međutim ni to brutalno ubojstvo, ni sve ono što je kazao i napisao Pasolini nisu mogli ništa učiniti da istina, iako je ona razumljiva, dopre do masa. Pasolini je jednostavno ustvrdio, kako se na ovom stupnju razvoja zreli kapitalizam odlikuje ne samo ogromnom proizvodnjom roba, već i ljudi. Tako da: »...  novi način proizvodnje, nije samo proizvodnja dobara, već proizvodnja i samog čovječanstva - kako nas uči osnovni zakon političke ekonomije». [P.P. Pasolini: Lettere luterane, str. 133, Einaudi, Torino 2009.] I to -naravno - čovječanstva u kojem su vrijednosti obrnute i zbog tog obratanja na glavu vrijednosti svaka opozicija postaje nemoguća. Radi se o antropološkoj promjeni.

Pasolini je tvrdio: «Ja sam za progres, nisam za razvitak!» Ta paradoksalna misao danas je jasnija nego onda kad je bila izrečena. Jer je razvitak tehnologije i užasno uvećanje industrijske proizvodnje doslovno ugrozilo ljudski život uništenjem i zagađenjem prirode, a razvitak liberalizma i «liberalne demokracije» u zemljma «trećeg svijeta» doveo do krvavih ratova i nakaznih društavenih tvorevina, koje su ustvari karikatura demokracije i kojima vladaju hobotnički kraci mafije, političke moći i novih bogataša spletenih i srašćenih u gordijski čvor s novom «demokratskom» vlašću. Iako je na planeti ogroman broj gladnih – danas se računa već jedna milijarda – a preko sto miliona djece nikada neće vidjeti nikakve škole i bit će upotrebljeno kao najjeftinija radna snaga već u najranijoj mladosti - ni u razvijenim industrijskim zemljama stvari ne stoje sjajno. Usmjereno i specijalizirano obrazovanje stvara intelektualne invalide, a stalan udar na samostalno mišljenje (i sačivaj bože djelovanje!) donosi kao plod mase istomišljenika (ili jednako ne-mislećih) kako među posjednicima materijalnih dobara i sredstava za proizvodnju tako i među onima koji ne posjeduju ništa «osim vlastitog rada», kojeg je uostalom sve teže prodati...   

I tako i dalje širom svijeta «robovi ljube svoje lance» ostajući pokorni i glasajući za desnicu u Evropi ili hrle iz bijede, neimaštine i ratova nerazvijenih zenmalja i kontinenata u UE ili SAD, gdje će, nakon mnogo poniženja, ako uspiju dobiti dokumente i ako prežive put na kojem najčešće riskiraju život, biti izrabljivani prema svim zakonima tržišta, upotrebljavani za poslove koje Evropljani i Amerikanci više ne žele raditi (žene mahom kao služavke, a muškarci na najtežim i najrizičnijim poslovima u građevinarstvu), da bi ih se uz to cijelo vrijeme još i vrijeđalo, najgore sumnjičilo (ukoliko su muslimani) i uopće uzevši preziralo... Istovremeno UE na sva usta trubi o integraciji, o pravima čovjeka i građanina i proširenju sloboda, o kojima se brine jedna mastodontska administracija, koja, u konkretnim slučajevima, vrlo malo može učiniti za bilo koga...   

Nije to nikakvo iznenađenje za one koji su «znali» šta je kapitalizam. No oni kojima su silom bile nametnute blagodati jednakosti, ravnopravnosti i slobode u zemljama istočnog bloka, budući da je veliki historijski eksperiment doživio debakl, nisu vjerovali da je suština tog ogromnog mehanizma pohlepe i bezobzirnosti - društvena laž i njome kamuflirana prisila. Danas se ta suština otkrila u svoj svojoj «goloj brutalnosti» bez pogovora svima onima koji su ostali bez plaća i bez penzija, koliko i mladim generacijama, kojima je uskraćena sigurna budućnost, a dobitak radnog mjesta predstavlja jednaku sreću kao i zgoditak na lutriji. Ista se «brutalna istina» otkrila i zemljama i narodima, koje su bombardirali i donijeli im rat, patnju i pogibiju, kako bi im (više ne na bajonetama vojnika, već na bornim kolima ili iz aviona) bacili u krilo rajsku supstancu demokracije zapadnog tipa, višestranačkih izbora i  slobodnog tržišta, ma da neki od naroda, koji su ovako «usrećeni», nisu uopće pokazivali znakove, da tako nešto žele. O takvim željama govorili su svjetski mediji i najslušanije TV stanice, pa je to uzeto zdravo za gotovo, makar se te zemlje pretvorile u neopisive klanice, a njihovo stanovništvo unesrećeno i unazađeno za više generacija. 

I to sve naočigled cijelog svijeta i TV kamera!

Već je krajem šezdesetih godina talijanski književnik  Gofredo Parise pisao: «Ovi su zlikovci uništili Italiju. Lijepa zemlja pretvorena je u emporij odvratnih prčugarija, koje su u najvećem broju slučajeva ružne i ne služe ničemu!» Danas je u takav emporij pretvorena cijela Evropa, a uskoro će biti i cijeli svijet. Što će dotle zagađenje okoline, ozonske rupe i promjena klima uzrokovati još veći broj ljudskih tragedija no dosada, one koji na takvom «razvitku» zarađuju ogroman novac malo zanima. Gradovi od stakla i čelika i automobilske piste podignuti u pustinji, luksuzni hoteli, koji strče iz mora ili se nalaze ispod njegove površine, samo su neki od bizarnosti «razvitka» svijeta, u kojem svaki dan nekoliko desetina hiljada djece umre od izlječivih bolesti kao malarije ili TBC, uzrokovanih bijedom, nedostatkom vode i glađu!

Uostalom, da je tome tako dosta je prošetati se  Zagrebom i vidjeti neke od «dometa» nove arhitekure kao i ukuse novih gospodara novog društva (jer arhitektura je i društvena disciplina, koja prati zahtjeve novog doba) – tako su tradicionalno poznate kafane uređene po ukusu junkinje kazališnog komada «Zanat gospođe Worm» ili još jasnije rečeno barunice Glembay, a i to je još mila majka prema nekim od lokala u novim sandučarama izgrađenim u centru grada, koje doslovno predstavljaju zapanjujuću mješavinu luksuznog sastajališta za seksualne perverzije i barokne mrtvačnice. Ali o ukusima se ne diskutira... Jer, kako je kazao Pasolini: «Destrukcija je dominantni znak nove moći». [P.P. Pasolini: Lettere luerane, Einaudi, Torino, 1976, str. 83.] Ili, kako još podrobnije objašnjava: »Pazi, najneumoljivija karakteristika prve velike revolucije «na desnici» je destruktivnost –razaranje: njen je prvi neosporan zahtjev da sa scene sasvim i bez ostatka izbaci «moralni» univerzum, koji je onemogućuje u širenju.» [Idem, str. 81.] I evo kako ona nastupa: ...» Na neki se načim svako mora adaptirati na ono što se zove nova stvarnost. Tu je stvarnost lako prepoznati, jer je njeno nasilje ono što smrtonosnom vitalnošću odnosi prevagu nad svim: uz gubitak starih vrijednosti (ma kako se o njima sudilo); uz totalno i totalizirajuće uklapanje u buržoaski sistem, uz ispravljanje prihvatanja potrošnje preko ostenativne i uveliko prenaglašene anksioznosti za navodnom demokratičnošću; uz ispravljanje prihvatanja najdegradiranijeg i gotovo delirantnog konformizma preko alibija ostentativne i uveliko prenaglašene tolerancije.» [Idem, str. 80.] Evo: mehanizam je objašnjen i razotkrivena je njegova suština. Obazrite se oko sebe. Pasolinijeva je analiza od prije gotovo čerdeset godina zapanjujuće ispravna. Rezultat je takvog društvenog kretanja po Pasoliniju ne samo nepostojanje bilo kakve alternative, već i nemogućnost postojanja bitno drugačijeg. Teoretski demokratske slobode postoje, razmišljanje i mišljenje nemoguće je zabraniti, ali perverznim mehanizmom koji je gore opisan, ono je pretvoreno u Gulivera kojeg su Liliputanci svezali i sputali s hiljadu neraskidivih veza, tako da se on ne može ni pomaknuti.

 Globalizacija i fanatizam

Kad je i posljedna neupjela ili ne u dovoljnoj mjeri uspjela revolucija dvadesetog stoljeća izgubila sve svoje oslonce te pored materjalnog doživjela i idejni debakl, kad se o komunistima počelo govoriti kao o «zatočenicima i robovima neostvarivih ideja, koje su se kao sistem pokazale neefikasnim i nasilničkim» nastupilo je doba «ričućeg» [Kao lav Metro-Godvin- Mayera na filmskim špicama] turbo-kapitalizma, čiji je rezultat svijet u kojem živimo. Nezustavljivi «pohod na Istok» kapitala, njegovo gramžljivo bacanje i po cijenu ratova i krvoprolića, na nova tržišta, nije ga moglo izliječiti od bolesti od kojih vječno pati i koje će ga (možda) jednog dana doći glave. Nezajažljivost i po cijenu bezočne nepravičnosti prema pojedincima, skupinama (klasama) pa i cijelim narodima ili geografskim prostorima nekih religijskih pripadnosti, njihovo preplavljivanje proizvodima «zapadne civilizacije» i premještanje industrijske proizvodnje sa zapada na jug i istok planete nikome nije donijelo sreće. Štaviše, učinilo je mnogo štete, jer su drevna tribalna društva azijskog i afričkog kontinenta na brutalno nametanje suvremenog zapadnog «viđenja svijeta» reagirala regresijom u mrak vjerskog fanatizma praćen opasnom provalom samoubilačkog i ubistvenog ludila očajnika stjeranih uza zid.  

Hvaljena i slavljena «globalizacija» na kraju krajeva nije umanjila broj gladnih, ni nesretnih ni nedavno unesrećenih i što je glavno, nije dovela do izbjegavanja ili prenebegavanja vrlo jake ekonomske i financijske krize zapadnog modela kapitalizma, iako nas sredstva masovnog informiranja jedan dan uvjeravaju kako je kriza prošla, da bi već sutradan tvrdila suprotno. 

U tom kaosu i pometnji teško je naći put do istine, naročito zato što je prostor kulture, a naročito kulture ljevice, ne samo sužen, nego upravo izmaknut ispod nogu. U tom potezanju ćilima lijeve kulture, ona je izgubila ravnotežu i našla se na zemlji, a od neočekivanog pada i propadanja još joj se uvijek vrti u glavi...  Kamo krenuti, kamo se okrenuti?

«Starim, prokušanim vrijednostima» odgovara Pier Luigi Bersani, novi predsjednik DS – Demokratske stranke Italije, inače dugogogodišnji predsjednik najlijevijeg talijanskog sindikata CGL. A koje su to stare vrijednosti? Na to će najbolje odgovoriti knjga Gore Vidala o caru Julianu,  zvanom Apostata, koji je, postavši carem nakon imperatora Kostanca, ponovo uveo demokratska vjerovanja kulture helenizma i antičko demokratsko mnogoboštvo i nastojao rasprostranjivati grčku filozofiju i ljubav prema njoj, uprkos nasilnom i često krvavom nametanju kršćanstva svijetu i kulturi helenizma odmah nakon Konstatinovog edikta. Odnosno nakon što je pod carem Konstantinom službena religija rimskog carstva postala kršćanstvo. 

Vrlo je teško vratiti se na staro, kad se novo predstavlja kao razvijenije, savršenije, bolje, naprednije, istinitije. Štaviše kad se pretstavlja za jedinu istinu, koja poriče sve druge. A da li je uvijek baš tako? Mladi ostrašćeno idu za novim, njima se sviđa sve što je odjeveno u novo ruho i oni lako i oduševljeno prihvataju nove istine. Kako mladi nemaju mnogo iskustva nema ju ni razloga da posumnjaju u njih. No, primjećuje Julijan (koji je trebalo da postane biskup, no pošto mu je car Kostnco -ne bez razloga- ubio brata Gala 350 godine naše ere, ostaje na životu kao jedini nasljednik Konsantinovog roda): «Samo neko neobrazovan može povjerovati da jedan židovski revolucionar može da bude poistovjećen s Bogom!». Tako govori Julijan odnosno Gore Vidal na Julijanova usta. [Gore Vidal: Giliano, Fazi editore 2009, str. 129.] I zašto je Bog uzet iz jednog od tolikih naroda podređenih rimskom imperiju?

U trećem i četvrtom stoljeću ogromno carstvo nekad svemoćnog Rima nije se moglo očuvati drukčije nego onim čime je bilo i stečeno: nasiljem, vojnom silom i silom represije sudskih organa. A obespravljene mase i narodi toga carstva uglavnom su bili vrlo neobrazovani. I vapili za pričom o iskupljenju. S druge strane mit o Bogu koji je jedno, sveprisutno i svepostojeće, išao je na ruku centraliziranom carstvu i apsolutnoj vlasti careva: jedan car, jedan Bog i jedna (legalna) vjera u društvu. To uvelike olakšava održavanje reda u golemom imperiju, kojim je uprkos Dioklecijanovoj podjeli, bilo vrlo teško vladati.

Taj je mit o jednom Bogu čija su otajstva ili tajni sakramenti [Ibidem, 122-123.] – kako tvrdi Gore Vidal preuzeti iz vrlo starog perzijskog kulta boga Mitre [Po nekim izvorima kult boga Mitre, star 400 godina, bio je jako raširen među vojnicima rimskog imperija] - pobjedio kad je u antičkom svijetu propala demokracija, postala nemoguća republika ( zbog golemosti carstva), a jedan car – jedna centralna vlast – zahtijevala je jednog Boga i kao apsolutnu pokornost caru -  vjeru u Boga. Sve ostalo prijetilo je opstanku kako golemog carstva tako i apsolutne vlasti njegovih vladara. Helemizam, koji je već jedan od pomalo izvitoperenih proizvoda izvorne grčke kulture, filozofije i umjetnosti, nastojao je sačuvati stare istine, raspolagao je starom ljepotom (u arhitektonskim i skulpturalnim oblicima), starom grčkom mudrošću - filozofijom i «starim» smislom i  potrebom za razmišljanjem. Sve je to moralo biti zamijenjeno dogmom o jedinoj ispravnoj vjeri, jer se jedino tako apsolutna vlast careva mogla održati. I dogma je nametana ognjem i mačem, kako je u romanu o Julijanu prikazao Gore Vidal. I najmanja sumnja mogla je dovesti na stratište. A barbari koji su došli pod tadašnji rimski imperij kulturno su podlegli –što i nije bila neka naročita šteta, budući da je njihova kultura bila daleko niža od grčke ili rimske. No isto se ne može tvrditi za veliku kulturu antike, koju je održavao na životu helenizam.Veliki Homerov ep, divne građevine Atene i skulpture bogova, polubožanstava i ljudi, sve je to prezreno i dobrim dijelom uništeno, zatrpano i zaboravljeno sve do Renesanse, kako bi se spasio jedan poredak, onaj imperijalni, koji je, i ovako i onako, s prodorom barbara, ubrzo konačno propao. Posljednji rimski car, šesnastogodišnji Romulus August(ul)us svrgnut je od barbarskog vojskovođe Odoakra ujesen 476, a time je zauvjek propalo i Zapadno rimsko carstvo. Rim je porušen, dok će Bizant preživjeti još oko tisuću godina (do 1453), da bi i on nestao pod najezdom kopita Seldžuka. Slijedi li i ovoj civilizaciji sličan kraj?

Jasna Tkalec 

[Peter Handke: Quando vi amo, la colpa è mia (Politika 18.10.2009)]  )

=== 1 ===

--- DEUTSCH ---

Newsletter vom 16.10.2009 - Das Wirken der Deutschen im Osten

SIBIU/BUKAREST (Eigener Bericht) - Der Vorsitzende einer
"Deutschtums"-Organisation aus dem Netzwerk der Berliner Außenpolitik
steht im Mittelpunkt einer Regierungskrise in Rumänien. Die rumänische
Opposition, die Anfang der Woche den bisherigen Ministerpräsidenten
gestürzt hat, will den Bürgermeister von Sibiu, Klaus Johannis, mit
dem Amt betrauen. Staatspräsident Traian Băsescu verweigert sich
ihrem Ansinnen und hat nun einen Finanzexperten zum Regierungschef
nominiert. Johannis leitet das "Demokratische Forum der Deutschen in
Rumänien", eine Mitgliedsvereinigung der "Föderalistischen Union
Europäischer Volksgruppen" (FUEV), die von Norddeutschland aus unter
anderem die deutschsprachigen Minderheiten Europas koordiniert - mit
staatlicher Unterstützung. Die FUEV, die einst von früheren
NS-Rassisten gegründet wurde, arbeitet ebenso mit Johannis zusammen
wie die deutsche Hermann-Niermann-Stiftung, die vor Jahren wegen
verdeckter Einflussnahme für "Deutschtums"-Organisationen im Osten
Belgiens schwere Proteste hervorrief. Johannis' Nominierung ist nach
der Verleihung des Literaturnobelpreises an eine "Rumäniendeutsche"
die zweite außergewöhnliche Maßnahme zugunsten des rumänischen
"Deutschtums" binnen einer Woche.

mehr
http://www.german-foreign-policy.com/de/fulltext/57649

=== 2 ===

Newsletter 2009/10/12 - The Germandom Prize

BERLIN/STOCKHOLM (Own report) - Berlin's "Germandom" organizations are
cheering the awarding of the Nobel Prize in Literature to the
"Romanian-German" author Herta Mueller. As the President of the League
of Expellees (BdV), Erika Steinbach, CDU declared this award is an
indication of "how precious the Germans' cultural heritage is in the
East". "It means this heritage must be maintained and promoted." The
BdV has recently launched an exhibit of the "German Eastern
Settlements" throughout the centuries, with the intention of drawing
new public attention. This project is patterned after the "Center
against Expulsions" and is centered on the German speaking minorities
of Eastern and Southeastern Europe, exploited by Germany's politicians
and businessmen as bridgeheads for Berlin's expansionism. The Nobel
Prize Committee has bestowed an exemplary popularity upon one of these
minorities, the "Banat Swabians," of which Herta Mueller is a member.
The political intentions of the committee in Stockholm, whose
decisions are supported by foreign interests, are helping the BdV and
giving a boost to the "Germandom" policy. Criticism of the Nobel Prize
choice is being heard in countries, for example in Poland, affected by
"Germandom's" interference.

more
http://www.german-foreign-policy.com/en/fulltext/56287

--- DEUTSCH ---