Informazione
Casa Vacanza al mare affittasi. Scegli la tua meta in tutta Italia, Costa Azzurra e Corsica!
A seguito delle proteste di oggi, rivolte anche direttamente alla redazione del Corriere della Sera, la mappa che appariva sulla pagina segnalata è stata modificata:
http://www.corriere.it/esteri/11_luglio_28/tensioni-serbia-kosovo_3dfc4142-b8e3-11e0-a8dd-ced22f738d7a.shtml
--- In JUGOINFO, C.N.J. ha scritto:
AVANGUARDIA NERA
A margine di un "pezzo" sulle tensioni e gli incidenti in atto in questi giorni sulla linea di demarcazione amministrativa del Kosovo, la redazione del Corriere della Sera online ha posto una significativa mappa della regione. In essa la Serbia è ridotta alla sua sola porzione centrale, con l'amputazione non solo del Kosovo ma anche di tutta la provincia settentrionale della Vojvodina. Non è chiaro se i redattori del Corriere - che si pongono così come vera e propria avanguardia del giornalismo guerrafondaio del nostro paese - auspichino che la Vojvodina diventi l'ennesima repubblichetta delle banane, colonia di UE e NATO dello spazio jugoslavo, oppure se intendano annetterla direttamente alla Grande Ungheria, per realizzare un altro tassello del progetto nazista di spartizione "etnica" dei Balcani:
http://www.corriere.it/esteri/11_luglio_28/tensioni-serbia-kosovo_3dfc4142-b8e3-11e0-a8dd-ced22f738d7a.shtml
Balcani, alta tensione in Kosovo (CdS 28/7/2011)
Casa Vacanza al mare affittasi. Scegli la tua meta in tutta Italia, Costa Azzurra e Corsica!
Non temiamo alcun confronto: Tiscali ha l'Adsl più veloce d'Italia!
Risparmia con Tutto Incluso Light: Voce + Adsl 20 mega a soli 17,95 € al mese per 12 mesi!
http://abbonati.tiscali.it/telefono-adsl/prodotti/tc/tuttoincluso_light/?WT.mc_id=01fw
(dichiarazione programmatica del 1. Congresso degli antifascisti dell'Europa sud-orientale, che si terrà i prossimi 29 e 30 ottobre a Bihac
- ricevuto via Facebook: http://www.facebook.com/notes/antifašistička-liga-jugoistočne-evrope/d-e-k-l-a-r-a-c-i-j-a/10150263422323921 )
---
D E K L A R A C I J A
pubblicata da Antifašistička liga Jugoistočne Evrope il giorno martedì 5 luglio 2011 alle ore 0.01
Nakon dvodnevnog zasjedanja Prvog Kongres Antifašista Jugoistočne Europe, održan 29 i 30.10. 2011. godine u Bihaću donio je:
D E K L A R A C I J U
kao političko akcioni dokument u kome se iznose osnovne spoznaje o fašizmu kao povijesnom fenomenu i objašnjavaju razlozi i potreba stalne borbe protiv fašizma u sadašnjosti i u budućnosti.
I. Fašizam je složeni sociološki, psihološki, ideološki i politički fenomen, koga nije moguće jednoznačno izraziti. U sebi sjedinjuje elemente koji su različito strukturirani, podložni promjenama, ovisno o vremenu i prostoru, odnosno razvojno-sociološkim i kulturološkim uvjetima u kojima se rađa i razvija. Otud i različiti oblici fašizma. Iako pod utjecajem svoga okruženja mijenja svoje oblike, njegova bit uvijek ostaje ista.
Teorijske izvore fašizma nalazimo već u antičkoj filozofiji, pa sve do suvremenih filozofskih promišljanja, ali i u političkoj praksi svih reakcionarnih restauracija koje se temelje na koncepcijama vječnoga zakona i misticizma. No ti elementi u daljnjoj prošlosti, više su bili osmišljeni nazori nego politička praksa. Ali u svojim suvremenijim uvjetima ti nazori poprimaju elemente fašistoidnosti kao što su nacionalizam, rasizam, ksenofobija, totalitarizam, antisematizam, militarizam i imperijalizam, a u specifičnim uvjetima u kojima se našla Italija i Njemačka nakon I svjetskog rata, posloženi u sistem, doživljavaju svoju reakcionarnu kosekvenciju što jedinstvenim izrazom nazivamo nacifašizam. Fašistički pokreti organizirali su se u gotovo svim razvijenijim kapitalističkim zemljama Europe u to vrijeme, ali nisu postojali svi uvjeti i da dođu na vlast osim još u Španjolskoj.
U filozofskom smislu fašizam se pokazuje kao spiritualističko – metafizički pogled na svijet u kome je sve konačno. U sociološkom smislu, fašizam je duhovni izraz povijesno deklasiranih slojeva koji i čine njegovu političku bazu. U psihološkom smislu fašizam je izraz izgubljenosti individue, nedostatak sebe u sebi i potreba za kompenzacijom, poistovjećujući se sa stvarima iznad sebe, dakle idolatrija. U ideološkom smislu, fašizam je političko programska koncepcija sklepana sa raznim istegnutim načelima pojedinih filozofskih škola koje čak i nisu izvorno fašističke, prilagođenih kako bi se s jedne strane izrazilo nezadovoljstvo širokih masa prema postojećim prilikama, a da se istovremeno ne ugrozi vladajući kapitalistički poredak i sistem privatnoga vlasništva i nejednakosti na kome kapitalizam počiva. Čine je najmanje šest motiva, koji svaki za sebe imaju svoju funkciju, ali u njihovoj u među igri, čine specifičnost i djelotvornost fašističke ideologije, a to su; ideologija zajednice u koju se broji nacionalizam, ideologija autoriteta, koja završava načelom vođe, ideja vlasništva, vrhunac koje je militantni antikomunizam, stanoviti antikapitalizam usmjeren protiv krupnoga kapitala, ali koji su u spoju sa ideologijom vlasništva politički otupljeni, filozofija grešnoga jarca koja pruža uvjerljiva obrazloženja za sva zla svijeta i istodobno nudi masama objekt na kojima one mogu bez opasnosti rasteretiti svoju agresiju i konačno militarizam koji mase ideološki priprema za rat. Politička funkcija fašizma je novim metodama vladanja stvaranje nove masovne baze postojećeg kapitalističkog poretka koju je u krizi i nepovjerenjem masa izgubilo. Fašizam objektivno predstavlja moderni pučki, maskirani oblik građansko kapitalističke kontra revolucije, suspenzijom parlamentarne demokracije da bi se spriječila legalna pobjeda revolucije. On je blokada povijesti, anticivilizacijski i zato je tako nasilan. Fašizam kao ideološko-misaoni projekt i politička praksa uvijek se oblikuje kao diktatura u čijem sjedištu je vođa, koji se izdiže iznad društva, građana i njihovih života. U Musolinijevom fašizmu, sam život se shvaća kao borbu i jednu od presudnih vrijednosti svakog čovjeka. Čovjek je odlučujuće određen svojom pripadnošću, određenoj organskoj zajednici – svojoj naciji ili rasi, koja je mistično jedinstvo prirodnog i povijesnog. Bitna čovjekova značajka nije um, nego volja. Društvo se ustrojava tako da ljudi borbom stječu položaje – jačim nad slabijim, pa je glavno ustrojstvo društva, nadređenost jača ličnost nad slabijom, snažniji narod nad nejakim. Fašizam je i antidemokratski, jer je totalitaran i traži da država prožme život pojedinca. Država je entitet višega reda, nju ne stvara narod, nego obrnuto. Bit države koncentrira se u vođi čija je volja najviši zakon i on je ne pogrešiv. Njegovo bitno svojstvo je imperijalizam.
Sve to preuzima Hitlerov nacizam i obogatio übermensch teorijom nordijske rase i novim tehnologijama vladanja. Otud rasizam, antisemitizam, holokaust i genocid u nacizmu poprimaju krajnju konsekvenciju.
II. Iako je fašistički pokret duboko povezan sa krizom kapitalizma i njegovim spašavanjem, ne može se reći da je fašizam običan privjesak kapitala, jer on ima svoju socijalnu bazu, koja nipošto nije izvorna baza krupnog kapitala. Ali za svoj razvoj i osvajanje vlasti bila mu je potrebna podrška kapitala. Tamo gdje tu podršku nije dobio, nije ni došao na vlast. To znači da postoji uzajamna naklonost između kapitala i fašizma i da ona proizlazi iz neke zajedničke osnove, a to je ideologija vlasništva i zajednički neprijatelj komunizam. Iz toga proizlazi da je fašizam samo jedan od oblika građanske klasne vladavine, do duše najgrubljeg oblika, od liberalizma do fašizma. Njegovu socijalnu bazu rađa kapitalističko raslojavanje, a nastup osigurava kriza kapitalističke reprodukcije i strah od moguće revolucije. Zato je nenaučno i krajnje licemjerno današnje propagandističko izjednačavanje komunizma i fašizma, od strane buržoaske apologije. Ta veza postoji samo sa kapitalizmom. Naprotiv, fašizam je zajedno sa krupnim kapitalom uperen protiv Marksizma i revolucije.
U ostalom nacifašizam o kome govorimo, odnjihala je kapitalistička reakcija vjerujući da će fašizam samo blokirati promjene u zemljama u kojima je na vlasti, a na internacionalnom planu biti udarna pesnica protiv Oktobarske revolucije i SSSR. Ali fašizmu je imenentan imperijalizam i protiv je svake demokracije uključujući i građanske liberalne. Kada se nacifašističko osvajanje svijeta rasplamsalo, morala je biti uspostavljena velika antifašistička koalicija svih demokratskih snaga da se zaustavi ta nacistička neman, koja je pokrenula II svjetski rat i u kome je uz golema materijalna razaranja i patnje poginulo 50 miliona ljudi, najviše u povijesti čovječanstva. Njegove najstrašnije tekovine su holokaust i genocid.
III. Antifašizam je pokret protiv fašizma, za razvoj demokracije i mira. Istovremeno, on je značio i borbu za očuvanja nezavisnosti i oslobođenje od fašističke okupacije zemalja. Antifašizam označuje i politički i kulturni program antifašističkih organizacija u nacionalnim i svjetskim razmjerima.
Antifašizam se pojavio gotovo kada i sam fašizam. Francuski komunisti i socijalisti 1934. godine spriječili su pokušaj fašističkog prevrata u Francuskoj. U Austriji antifašistička borba bila je izražena u oružanom ustanku radništva. U Španjolskoj antifašizam pretvorio se u građanski rat ( 1936-1938 ) u kome je iskazana i međunarodna solidarnost. Komunistička Internacionala je u drugoj dekadi tridesetih godina prošloga stoljeća pokrenula stvaranje antifašističke fronte, koja je naročito došla do izražaju u Francuskoj i Poljskoj. Antifašistička udruženja pokretali su i kulturni radnici i stvaraoci. I konačno u II svjetskom ratu stvorena je velika antifašistička koalicija, Velika Britanija SAD i SSSR i brojne antifašističke i narodnooslobodilačke fronte u Jugoslaviji, Grčkoj, Poljskoj, Belgiji, Nizozemskoj, Danskoj, Norveškoj i Italiji, protiv sila osovina Rim – Berlin - Tokyo.
Nakon II svjetskog rata, antifašizam je ugrađen u temelje Zapadno europske demokracije, Narodne demokracije u zemljama Istočne Europe i socijalističkih revolucija u Jugoslaviji i Kini, te u antikolonijalistički pokret mnogih afričkih i azijskih zemalja.
Nažalost neke bitne vrijednosne komponente antifašizma, nisu se do kraja ostvarile. Nedostatak jedinstvene osnove antifašizma i različitost interesa članova Velike antifašističke koalicije, dovela ih je u međusobnu borbu oko podjele interesa, produživši se novim međusobnim ratom, ali sada ne više ne vatrenim, nego «hladnim» koji traje i do devedesetih godina dvadesetog stoljeća. Time se antifašizam sveo pretežno na obilježavanje ratnih datuma i uspomena, a izgubio frontovsko politički karakter i antifašističku predostrožnost, koju svakako treba povratiti u novim uvjetima, stvaranjem jedinstvene ideološke osnove. Samo puna demokracija, ekonomska, socijalna i politička, u čijem je središtu čovjek može biti ideološka osnova da se to postigne i da se spriječi svaki oblik fašizacije i novog fašizma. Antifašizam, dakle mora dobiti novu suvremenu dimenziju.
IV. Ako fašizam shvaćamo kao mogući odgovor na krizu kapitalizma, onda opasnost od fašizma i dalje postoji, iako je od 1945. godine, kao oblik vladavine u Italiji i Njemačkoj i šire poražen. Kapitalistički društveni poredak, koji je u prošlosti proizveo fašizam i dalje postoji u najvećem djelu razvijenih industrijskih zemalja. Iako on stalno sofisticira svoje metode vladavine, on nije fundamentalno promijenio svoju bit, da bi fašističke konsekvencije bile sasvim isključene. Još uvijek postoje socijalni uvjeti za nastanak i djelovanje fašističkih pokreta koji u raznim oblicima postoje, koji se ne razlikuju po svojim ciljevima od pokreta dvadesetih i tridesetih godina prošloga stoljeća, jedino što se prilagođavaju novim uvjetima i što samo otežava borbu protiv njih. Svjedoci smo i dramatičnih kriza kapitalističke reprodukcije, kao i pojave lijevih antiglobalizacijskih i emancipaotirskih pokreta u pojedinim zemljama i svjetskoj razini, pa u očuvanju postojećeg kapitalističkog poretka od lijevih emancipatorkih snaga, može doći do spoja između fašistoidnih organizacija i grupa i gornjih vladajućih slojeva, što je nužno za pobjedu novog fašizma.
Čak što više nakon realnog socijalizma u Istočnoj Europi, a time i urušavanja Jugoslavije i socijalističkog samoupravljanja kao anticipacije nove budućnosti, bez obzirni nastup globalnog kapitala se pojačava, a time i povećava opasnost od kriza i načina njihovog razrješavanja. Uostalom, razvijene kapitalističke zemlje na čelu sa SDA i kao pobjednice antifašističke koalicije nisu do kraja obračunale sa ostacima fašističkog pokreta, već su ga na razne načine održavale i spremale za dnevno političke svrhe u borbi protiv socijalizma. I same su podržavale brojne fašističke diktature nakon II svjetskog rata kao konkretnog odgovora na krize u pojedinim zemljama interesne sfere i obrane svjetskog kapitalističkog poretka (Južna Koreja, Indonezija, Grčka, Čile, Argentina ) i brojne druge diktature ali i brojni lokalni ratovi uključujući i ratove na tlu Avnojske Jugoslavije.
Osim toga u suvremenim uvjetima fašističke tendencije djeluju manje vidljivo i kapilarno u fašistoidnim pojavama, koje se uvijek u kriznim uvjetima mogu spojiti u sistem. Pa i sam neoliberalni sistem koji je u osnovi diktatura kapitala i uskih oligarhijskih upravljačkih i političkih moćnih slojeva, a propagandistički viju zastavu demokracije i ljudskih prava od čega u stvarnosti gotovo da ništa nema, po mnogo čemu je fašistoidni oblik stvaranja masovne baze kapitalizmu da bi mogao opstati. Sama multinacionalna korporacija kao glavni medijator globalnog kapitalizma, u kojoj je sve lijepo posloženo i uglađeno po svojim ciljevima i funkcijama je duboko nedemokratska i fašistoidna, jer čovjeka zaposlenika potpuno podređuje jedinom cilju a to je rast korporacija kao uvjeta njenog opstanka. Antikomunistička histerija koja se u zadnje vrijeme u svijetu naročito poduzima, dobar je dokaz da fašistoidnosti i suprotstavljanju suštinskim promjenama. Komunizam koji je samo filozofski pojam i nigdje u svijetu nije oživotvoren, samo zato što označava pokret podjarmljenih radnih slojeva za ekonomsko i socijalno oslobođenje proglašava se zločinom. O faktičkim zločinima kapitalizma u njegovoj gotovo 400 godišnjoj vladavini i nemilosrdnoj eksploataciji radnih slojeva i prouzročenim ratovima, ni riječi. To je tobože samo borba za demokraciju i ljudska prava, ali je svakom pametnom vidljivo koliko je vladajuća oligarhija bliža fašistoidnim rješenjima, nego istinskoj socijalizaciji. Najveća imperijalistička sila SDA svojom nacionalnom strategijom polazeći od Wilsonove doktrine, da ono što je dobro za Ameriku, dobro je i za Svijet, uzima sebi za pravo da kontrolira svjetske resurse i sirovine i pojavu nepoželjnih emancipatorskih pokreta i poredaka, koji bi mogli ugroziti kapitalistički poredak i njenu vodeću ulogu i da vojno intervenira mimo organizacije UN i Međunarodnog prava. Po principu obožavanja njih slijedi veliki broj režima u svijetu što je po sebi fašistoidno. To je već nedopustivo veliki stupanj fašizacije međunarodnih ekonomskih i političkih odnosa i neravnopravnosti među narodima i državama.
Danas u svijetu postoji cijeli niz i drugih okolnosti koje objektivno mogu pridonositi fašistoidnim promišljanjima pa i rješenjima kao što su; jačanje jaza između bogatih i siromašnih zemalja, brojne tehnologije koje potpadaju pod kontrolu uskih oligarhijskih interesa i njihova moguća zloupotreba, vrlo raširena i neutaživa pohlepa za profitom i političkom moći, trka u naoružanju , terorizam kao očajnička reakcija na jednakost i ponižavanje određenih skupina i slojeva, demokratura kao oblik degradacije same liberalne demokracije pod utjecajem oligarhijske moći i tome slično.
V. Kakvu nestabilnost, nepredvidivost i do dramatičnih raspleta, ali u kojoj se ipak daju nazreti osnovne zakonitosti povijesnih kretanja, govore i događaji devedesetih, koji simboliziraju pad berlinskog zida, a naročito ono što se dogodilo na prostorima, avnojevske Jugoslavije.
Autentična socijalistička revolucija koja se tokom II svjetskog rata i poslije njega dogodila na ovim prostorima, imala je svoje uspone i blistave trenutke, prije svega u narodnooslobodilačkoj i antifašističkoj borbi, uspostavljanju nove naprednije društveno ekonomske socijalističke strukture, razvoja proizvodnih snaga društva, naročito u uspostavljanju razvoja radničkog, socijalističko i društvenog samoupravljanja na unutarnjem planu, te suprostavljanju i otporu staljinizmu u međunarodnom radničkom pokretu, te u uspostavi miroljubive koigzistencije i pokretanju nesvrstanosti na međunarodnom planu, ali i svojih padova. U svakom slučaju bio je to najviši društveno-ekonomski, socijalni i kulturni doseg razvoja ovih prostora, u svojoj povijesti i najduži period života u miru.
Radnička klasa nastala u predratnoj Kapitalističkoj Jugoslaviji, omasovljena u periodu državnog socijalizma, transformirala se u sistem udruženog rada i integralnog samoupravljanja, u slobodne proizvođače i potrošače i postala pretežni i vodeći sloj društva, pokazujući svijetu u kom pravcu procesi istinske demokracije treba da idu. Bivši neobrazovani i siromašni seljaci, koji su i dalje ostali na selu, postali su organizirani robni proizvođači i bitno unapredili kvalitetu svoga života.
Ekonomsko, politički, socijalni i moralni učinak te povijesne stvarnosti je neuništiv, a potpuni diskontinuitet nemoguć, barem ne bez teških posljedica. Nastup neoliberalnih snaga devedesetih, da se učini taj otklon, urodio je sadašnjim teškim društvenim stanjem, koje je bliže katastrofalnom, nego lošem. Naime, ovi prostori danas su ponovno prožeti rigidnim kapitalizmom i usisani u svjetski poredak klasne kapitalističke vladavine. Karakteriziraju ga prvobitna akumulacija kapitala, ogromno socijalno raslojavanje, potpuna obespravljenost radničke klase i nepostojanje djelotvornog radničkog pokreta. To naravno nije kapitalizam centra, koga karakteriziraju visoko razvijene i homogene nacionalne privrede, bazirane prije svega na unutrašnjim tržištima i jakom ekspanzijom u svijet iz koga dovlače ekstra profite i zahvaljujući tome, bez obzira na socijalne i klasne razlike, osiguravaju relativno visoku potrošnju većine kategorija stanovništva, a koga predstavlja grupa razvijenih zemalja zapada, koje ne propuštaju ostali svijet unutra, nego periferni kapitalizam, koga karaktezira posve obrnuta situacija, uslijed specijalizacije iz centra i pojačane eksploatacije i dezartikulirane privrede ovisne od centra, razvoj nerazvijenosti, relativno zaostajanje i siromaštvo, a koga čine polu razvijene i nerazvijene zemlje trećega svijeta. Time su ovi prostori iz stanja srednje industrijske razvijenosti i ubrzanog razvoja, ponovo poprimili obilježja zemalja trećega svijeta, razorene privredne i socijalne strukture i zaostajanje za zemljama razvijenog centra.
Razloge očigledne destrukcije objašnjava prosta činjenica da ove promjene devedesetih nisu bile u korespodenciji sa potrebama i razinom razvijenosti proizvodnih snaga društva i duhovnog ozračja dvadeset prvog stoljeća, već korak natrag u povijesno prevladani proizvodni društveni odnos i njemu odgovarajuće konzervativne društvene svijesti. U svakom slučaju put kojim se krenulo, nije bio pravi odgovor na krizu u kojem se jugoslavensko društvo našlo krajem osamdesetih. Destruirana Partija i tehnobirokracija koji su krizu i izazvale, nisu bile u stanju dati odgovor u pravcu istinskog jačanja samoupravljanja i vlasti radničke klase što je otvorilo vrata kontrarevoluciji. Te vladajuće strukture, ne samo da nisu bile spremne prepustiti vlast samoupravljanju, već su napustile ideju i tekovine socijalizma i velikim djelom prešle na stranu neoliberalne kontrarevolucije. Bila je to povijesna repriza termidorske kontrarevolucije koju je doživjela i građanska revolucija u Francuskoj, naravno u posve drugim uvjetima i vremenu, ali prema istim historijsko-dijalektičkim zakonitostima. Nacionalizam je svjesno postao ideologija i tehnologija vladanja, koji je omogućio, da se proces prvobitne akumulacije, koji se sastajao u pljački društvene imovine i surovoj eksploataciji i obespravljenju radničke klase, prikrije iza fraze o borbi za nacionalno oslobođenje. Izmišljajući neprijatelje nacije ili pogrešno prikazujući i objašnjavajući stvarne društvene procese, novonastali nacionalistički režimi su uspjeli postići nacionalističku homogenizaciju čitavih etnosa nakon čega je bilo lako provesti proces kapitalističke restauracije, bez opasnosti da to dovede do krupnih socijalnih sukoba. Ti sukobi su samo odloženi i oni sada dolaze do punog izražaja. Da je odgovor na krizu od socijalističkih snaga dat na vrijeme, nacionalizam ne bi imao nikakve šanse. Ovako sve je završilo u raspadu zemlje i građanskom ratu sa teškim dugoročnim posljedicama za sve narode na ovim prostorima.
Nakon svega što se dogodilo, južnoslavenske države, iako formalno nezavisne imaju manje samostalnosti nego što su imale u SFRJ iz po Ustavu iz 1974. godine. Ekonomski, socijalno i moralno su potpuno upropaštene, a politički pod čvrstom kontrolom centrala moći u Bruxellesu i Washingtonu. Nacionalni dignitet, za koga se tobože na smrt borilo nikada nije bio ugroženiji. Budućnost nikad nije bila neizvjesnija. Na teritoriju bivše SFRJ stvoreno je gotovo dvadesetak državnih i poludržavnih entiteta, što podsjeća na stanje srednjovjekovne podijeljenosti. To pogoduje uspostavljanju tržišta razvijenih kapitalističkih ekonomija, a naposlje tržišta jeftine radne snage, što služi rješavanju krize u centru, a ne razvoju lokalnih nacionalnih ekonomija. Kultura, nauka i znanje su potpuno zanemareni. Obrazovani ljudi već su otišli, a mnogi se spremaju da odu, jer teško dolaze do izražaja u državama u kojima postoji vladavina mediokriteta, političkih elita i mafije. Demokracija je poprimila karikaturne oblike, pretvorivši se u partitokratiju i demokraturu.
Vladajuće kaste teže uključivanju u Euroatlantske integracije, jer to je jedini način da očuvaju nelegitimno stečene privilegije i vlasti. Ali narodi sve više razmišljaju drugačije. U svakom slučaju ovdje su se odvili retrogradni procesi, koji produbljuju krizu i na domaćem i na svjetskom planu, a time i opasnosti od moguće fašizacije.
VI. Rat devedesetih potaknuo je, oslobodio i reafirmirao fašistoidne elemente, neofašizam i novi fašizam. Zabrinjava da ni nakon završenog rata te pojave i tendencije ne jenjavaju. Pošto su ti elementi, grupe i organizacije učestvovale za « nacionalnu stvar », one su svjesno dobile i svoje koncesije, ne samo materijalne, nego i moralne, relativizacijom fašističkih zločina, obilježavanje njihovih obljetnica iz II svjetskog rata i nesmetani javni politički nastup.
Liberalna demokracija, netom uspostavljena, postala je okvir da se slobodno djelovanje, kao tobože jednako pravni glasovi civilnoga društva, gdje se jaz između fašističkih i antifašističkih vrijednosti i ideja pokušava prikazati kao normalni sukob dviju ravnopravnih koncepcija. Vladajuće kapitalističke kaste, kao i prije II svjetskog rata, podcjenjuju te fašističke nastupe, čak što više stavljajući ih u istu ravan sa antifašizmom, što je otvoreni izraz sklonosti prema tim snagama i pojavama i prepoznatljivi instrumentarij borbe protiv opasnog nastupa ljevice, za vladajući sistem u ovim za njih opasnim vremenima. Ide se čak i dalje od toga, pa se istjeruju i izmišljaju komunistički i antifašistički zločini. Pišu se nove političke rezolucije u kojima se ratni zločinci oslobađaju krivnje i prikazuju kao žrtve.
Nestankom Jugoslavije raspala se jedinstvena interpretacija vezanih za II svjetski rat. Svaka od novo nastalih država u svojim udžbenicima povijesti nudi vlastite (re) interpretacije tog povijesnog perioda, odbacujući «nepoželjne» elemente i prihvaćajući one događaje i ličnosti i ideje koje konzerviraju mitološke osnove za novo uspostavljene nacionalne ideologije. Antifašizmu se doduše ne uskraćuju civilizacijske vrijednosti, ali se reinterpretacijom i umanjenjem uloge komunista i partizana, one otupljuju. Tako se u Hrvatskoj umanjuju zločini ustaškog pokreta, u Bosni prešućuje Handžar divizija, a u Srbiji četnički pokret prikazuje kao vojska odana kralju i otadžbini.
Ponovo oživljena mitologija i ideološka revizija tako postaju djelom historiografske, publicistike i javnoga diskursa, oblikujući nacionalne ideologije, koje historijske fakte, reintepretiraju u cilju vlastitog utemeljenja i afirmacije. Postojeći udžbenici obiluju primjerima netrepeljivosti i satanizacije drugih naroda i nacionalnih manjina, iskrivljenim historijskim podacima, paušalnim ocjenama i ideološkim konstrukcijama. Etnička indokrinacija mladih tako biva začeta unutar samog obrazovnog sistema. Odrastajući i obrazujući se u sredini koja ističe različitost, a potom i na njima utemeljen animuzitet, bez jasne predodžbe o stvarnoj prirodi fašističke ideologije, mladi pribjegavaju korištenju fašističkih simbola i veličanju onih kolaboracionističkih ideologija, koje izvore imaju u njihovoj etničkoj skupini. Nasuprot ideologiji bratstva i jedinstva naroda i prožimanja različitosti u zajedničko, što je izgurano kroz prozor, danas imamo, ideologiju mržnje prema svemu što je drugačije. Nakon neofašizma koji se porodio, dekadu nakon II svjetskog rata, nakon rata devedesetih, pred nama stoji fenomen novog fašizma kome je mržnja temeljna odlika svega. To je veliki problem koji sada stoji pred nama i cijelom civilizacijom i koji traži rješenja. Ali vladajuće kaste ta nam rješenja ne nude.
VII. Sve zabrinutije mase koje se otrežnjuju i koje sve više razmišljaju u kategorijama socijalne pravde, pune demokracije i ravnopravnosti naroda, imperativ vide prije svega u povezivanju malih i sebi ravnih naroda, a ne nadobudno utapanje u neravnopravne asocijacije krupnog europskog kapitala. Doduše nije moguće zaboraviti ili zbrisati sve ono što se ovdje dogodilo, već to treba naučno objasniti i izbjeći pogubni subjektivizam i nacionalizam. Brojni zločini koji su u proteklom ratu činjeni na ovim prostorima, ne smiju biti prepreka za suradnju onih koji u njima nisu učestvovali, niti su ih podržavali i opravdavali, jer već postoje pouzdani podaci koji potvrđuju da je vrlo mali broj lica učestvovao u njihovom planiranju, postrehavanju, izvršavanju i prikrivanju. Čitavi narodi ne smiju ispaštati zbog zločina malih skupina ljudi.
Zbližavanje i suradnja južnoslavenskih naroda i država je imperativ, u prvom redu radničke klase i radničkog pokreta, koje imaju dugu tradiciju zajedničkog življenja i čvrste političke, ekonomske i kulturne povezanosti. Ta suradnja naroda najprije će se razvijati na kulturnom, sportskom i ekonomskom planu.
Kulturna suradnja omogućavat će stvaranje šireg kulturnog prostora, koji je postojao do 1991. godine, a čiji nedostatak, kulturni radnici neprekidno osjećaju i o tom otvorno govore. Ovo je utoliko značajnije, ukoliko se zna da se radi o narodima na približno istom ili sličnom stupnju kulturnoga razvoja i koji govori istim ili sličnim jezikom.
Iako između novonastalih država postoje razlike u pogledu stupnja ekonomske razvijenosti, one ipak sve dijele sudbinu kapitalističke poluperiferije, što znači da će na svjetskom tržištu uvijek biti u podređenom položaju. Činjenica da su južnoslavenske ekonomije tehnološki zaostale za razvijenim zapadnim ekonomijama, ukazuju na potrebu da svoju konkurentnost i razvoj pokušavaju ostvariti u međusobnoj suradnji i čvršćim ekonomskim integracijama, a ne u pogubnim angažmanima s razvijenim zapadnim ekonomijama. Drugim riječima one moraju težiti stvaranju zajedničke strategije nastupa prema razvijenom zapadnom tržištu i izgradnji mehanizma i institucija planiranja i usklađivanja ekonomskog razvoja na regionalnom nivou.
Političke integracije bit će moguće u mjeri u kojoj slabi razjareni nacionalizam. Nasuprot političkim strukturama EU, koji dovode do nedemokratske vladavine euro birokracije nužne su regionalne integracije, koje neće ugrožavati samostalnost i samobitnost jugoslavenskih naroda i država, nego će omogućiti da oni međusobno i zajednici sa sebi ravnim narodima postignu istinsku demokraciju i ekonomski napredak. One će se događati po mjeri nužnosti borbe malih naroda i država za pravo i vlastiti samostalni put ka postizavanju optimalnog društveno ekonomskog i duhovnog razvoja.
VIII. Antifašiste Jugoistočne Europe (bivše Jugoslavije) spaja potreba obaveza i htjenje u očuvanju tekovina slavne antifašističke borbe za oslobođenje svojevremeno zajedničke zemlje od okupatora i domaćih kvislinga i socijalnog i političkog preobražaja, ali i velikih tekovina u izgradnji novog socijalističkog društva i sveukupnog društvenog napretka poslije II svjetskog rata, a napose samoupravljanja na domaćem planu i antikolonijalizma, miroljubive koegzistencije i nesvrstanosti na međunarodnom planu. To je bila prije svega velika narodna epopeja i pobjeda sa puno žrtava, kojima moramo odavati trajno poštovanje i mnogo heroja i pojedinačnih imena među kojima je zasigurno najveće ime, ime Josipa Broza Tita, maršala i državnika svjetskih dimenzija. Ali jednako tako zbog posljedica građanskog rata i restauracijom kapitalizma, ovo područje ponovno je postalo bure baruta i nadmetanje svjetskih multinacionalnih i imperijalističkih interesa i utjecaja reafirmacije nastajanja i širenja neofašističkih pojava i tendencija i otud potreba da se bratski držimo za ruke u zajedničkoj borbi protiv svih negativnih unutrašnjih i vanjskih tendencija, kako bi osvijetlili i spriječili nove podjele, mržnje i ratove i osigurali mir i napredak. U tom smislu Antifašisti Jugoistočne Europe utvrđuju da je u njihovom zajedničkom interesu:
• Stabilizacija odnosa među svim južno slavenskim narodima i bivšim jugoslavenskim republikama na svim poljima međusobne suradnje.
• Pokušaj degradacije i potpune eliminacije šovinističkih ideologija na ovim prostorima kao izvora sukoba nesreća i patnji svih naroda i narodnosti.
• Suradnja sa svim društvima, udrugama i udruženjima antifašističke programske deklaracije u Europi i svijetu, kao i sa svim srodnim organizacijama, pokretima i udruženjima slične programske orijentacije na prostoru Jugoistočne Europe, a posebno objedinjavanje svih antifašista na prostoru bivše Jugoslavije.
• Razvijanje i gajenje antifašizma, humanizma i pune demokracije, istinske tolerancije među građanima, narodima i regijama, a na demokratskim principima solidarnosti i socijalne pravde, te poticanje i podržavanje naprednih, humanističkih ideja i pokreta
• Njegovanje patriotizma i pripadnosti svojoj naciji i državi svakog pojedinca, a time ne omalovažavajući druge i drugačije da čine isto, i pri tome poštujući sve različitosti koje čine bogatstvo među kulturama, narodima Europe i Svijeta.
• Čuvanje i zaštita tekovina NOR-a 1941 – 1945., radi očuvanja antifašističkih ideja na kojima počiva poslijeratna Europa i Svijet.
• Oživljavanje sjećanja kakav je ugled u Titovo vrijeme uživala Jugoslavija, koliko je bila cijenjena njena uloga u međunarodnim odnosima i koliko je u svijetu bio cijenjen i poštovan doprinos Josipa Broza Tita.
• Čuvanje istine o vremenu i dostignućima socijalističke izgradnje i razvoja društva ne neprolaznim vrijednostima, jednakosti, ravnopravnosti i sloge, te razvijanju neposredne, samoupravne demokracije, humanizma, socijalne pravde, kulturnog preporoda, sigurnosti i dostojanstva svih građana i naroda.
• Zajedničko organiziranje naučnih istraživanja, kritičkih rasprava, javnih skupova, obilježavanje historijskih događaja i datuma vezanih za ime Josipa Broza Tita i tekovina Antifašističke koalicije iz II svjetskog rata, a posebno ukazivanje na vrijednost odluka AVNOJ-a, donesenih u Bihaću i Jajcu, 1942 i 1943 godine
• Posebno se zalagati zajedničkim djelovanje na punoj državnosti bivših Republika u njihovim Avnojevskim granicama i punoj međudržavnoj suradnji na svim poljima.
• Zajednički je interes Antifašista i naroda Jugoistočne Evrope (bivše SFRJ) ukidanje granica medju AVNOJ-evskim državama na način kako to funkcioniše u EU.
• Ni u jednoj AVNOJ-evskoj državi niti jedan narod sa prostora Jugoistočne Evrope (bivše SFRJ) nebi smio da bude nacionalna manjina, a u svim AVNOJ-evskim zemljama treba biti omogućeno svim gradjanima da se mogu slobodno izjasniti kaojugosloveni ukoliko to žele ili se tako osjećaju, a da pri tom ne budu tretirani kao nacionalna manjina ili narod bez države kao što je to slučaj nakon 90-tih godina.
• U zajedničkom je interesu svih naroda i svih novonastalih država na prostoru Jugoistočne Evrope zajedničko djelovanje na vojnom planu što uključuje postizanje i potpisivanje sporazuma o medjusobnom trajnom miru medju državama i narodima Jugoistočne Evrope (bivše SFRJ), a posebno je u zajedničkom interesu proglasiti sve ratove koji su vodjeni nakon 1990 godine na prostoru SFRJ izmedju naroda i izmedju južnoslavenskih država nepotrebnim obzirom da je Ustav SFRJ iz 1974 godine garantovao veću samostalnost AVNOJ-evskim državama i narodima nego što su to dobili izlaskom iz SFRJ.
IX. Naprijed obrazložena poimanja fašizma i povijesno politička konstelacija ne samo da opravdava, već i nalaže daljnje djelovanje antifašista protiv svih neofašističkih pojavnosti ma u kakvom se obliku očitovale. Nažalost antifašizam je danas ideja koju ne plediraju politički sistemi, odnosno njihove institucije i predstavnici, već samo dio populacije i veterani, koji ne žele da se stvari ponove. Drugim riječima nema potrebne antifašističke fronte, postoje samo pojedinci koji se ne misle pomiriti sa fašizmom, koji znaju da život može biti nešto više od mržnje, tjeskobe i rata.
U središtu pozornosti antifašističkih aktivnosti treba biti čovjek i demokracija kao čovjekokracija, a to će reći sloboda, pravna i socijalna sigurnost, ravnopravnost, mirno rješavanje sporova, uzajamnost, solidarnost i druge vrijednosti dostojne čovjeka i ljudskih zajednica, ali njegov odnos prema prirodi kao svom životnom okolišu.
Antifašisti se moraju zalagati za otklanjane uzroka i uvjeta pod kojima se rađaju fašistoidi. To dalje pretpostavlja potrebu obogaćivanja programa antifašističkih udruženjima, novim sadržajima, oblicima i metodama djelovanja koji odgovaraju današnjem vremenu. Nije dovoljno samo čuvati antifašističke vrijednosti i braniti ih od njihova iskrivljavanja, već ih je nužno dalje razvijati i neposredno širiti. Samo jedan najširi masovni pokret koji integrira sve progresivne vrijednosti političkih stranaka, ali ih i nadilazi, ma kako se zvao, mogao bi imati snage i vjerodostojnosti da spriječi rat, terorizam, bijedu i nepravdu, siromaštvo u svijetu kao i opasnosti koje prijete od samouništenja ljudskog roda na ovoj planeti. To bi morao biti pokret za punu demokraciju – političku, ekonomsku i socijalnu. On bi morao biti usmjeren protiv svakog ekstremizma, militarizma, totalitarizma neokolonijalizma, hegemonizma i svih drugih negativnih pojavnosti ne samo političke nego i privredne, socijalne, ekološke i moralne prirode i to na svim razinama i stupnjevima društvene organiziranosti i opće razvijenosti svijeta. Antifašizam se naprosto treba prihvatiti kao jedno od mjerila civilizacijske razvijenosti, te političko-demokratsko-kulturološke zrelosti. Za vjerovati je, a antifašisti će se za to zalagati, da čovječanstvo krene pravim putem od raskrižja na kome se danas nalazi. Misli se na put koji vodi u društvo blagostanja, prema novoj humanijoj zdravstvenoj civilizaciji visoko obrazovanih i kulturnih ljudi i tako izbjeći opasno kretanje putem koji vodi u samouništenje ljudskog roda i svih povijesno kulturnih vrijednosti koje su postignute u dosadašnjem razvoju čovječanstva uključivo i njegov odnos prema prirodi koja ga okružuje i čiji je sastavni dio – podruštvljena očovječena priroda. Antifašisti Jugoistočne Europe tako snažnu antifašističku frontu započet će ostvarivati na ovim prostorima i širiti taj utjecaj prema Europi i svijetu.
Non temiamo alcun confronto: Tiscali ha l'Adsl più veloce d'Italia!
Risparmia con Tutto Incluso Light: Voce + Adsl 20 mega a soli 17,95 € al mese per 12 mesi!
http://abbonati.tiscali.it/telefono-adsl/prodotti/tc/tuttoincluso_light/?WT.mc_id=01fw
Voice of Russia - June 15, 2011
Human organ trafficking scandal unveils in Kosovo
Today we shall talk about Kosovo and the investigation into the organ trafficking story dating back to the late 1990s.
Several people in Pristina have been charged with organ trafficking. “Similar offences,” the Council of Europe says, “have been committed in the late 1990s.” That was the subject of the report filed by Dick Marty, the reporter of the Council of Europe.
So, has there been any investigation into the facts unveiled in the Marty report? What consequences could the Kosovo leaders face and why?
We discussed these issues with some help from our guest speaker, Cedomir Antic, leading researcher with the Institute for Balkan Studies in Belgrade, Serbia.
In fact, we were reminded of the whole human organ trafficking scandal in Kosovo after today the news appeared that Kosovo's European Union justice mission has charged a Turk and an Israeli citizen with illegally trafficking organs at a clinic in Pristina which is the capital of Kosovo, a Balkan state which declared independence from Serbia in 2008.
Now, according to the report which was filed by the EU's police and justice mission EULEX, the District Court in Pristina has issued warrants for the arrest of a Turkish surgeon, called Yusuf Ercin Sonmez, and a citizen of Israel by the name of Moshe Harel.
So, now they are also subject to international wanted notices issued by Interpol.
These two people are charged with trafficking in persons, unlawful medical activity and organized crime, so it is like a full spectrum.
In fact, there is a whole group of people, and they are all Kosovo citizens, who have been charged by EULEX on the same case with similar offences, and they all are waiting for their trials to begin. But when I heard the news, my first thought was that those were the offences referred to by Dick Marty’s report.
You mean the one which actually made the news in December of last year?
That is right, but, however, it appeared that my impression was wrong, because these cases you have mentioned date back to the year 2008.
Which is obviously a different story.
We could remind our listeners of this report.
Back in December 2010 Swiss senator Dick Marty, who is also a reporter for the Council of Europe Committee on Legal Affairs and Human Rights, presented a draft report which claimed that Prime Minister of Kosovo Mr. [Hashim] Thaçi had headed a mafia-style organized crime ring in the late 1990s that engaged in assassinations, beatings, organ trafficking and other crimes.
That are really serious offences.
This is an extremely serious offence, especially when we are talking about a head of state.
If we are talking about Dick Marty’s report, then things are moving quite slowly.
Now I suppose it is the right time to move to the Burning Point Press Desk.
Blic, which is a Serbian English-language daily, said that EULEX finally conducted “the tender for election of a seven-member team that shall investigate claims over body organ trade under the EULEX authority. The names of judges and prosecutors to investigate abductions, murders and organ trade as well as the involvement of the Kosovo Liberation Army leadership in those activities are still not known. However, as things are now, the former chief prosecutor of the Hague Tribunal, Carla Del Ponte, who recommended herself to lead the investigation and got support by Serbian prosecution, is not going to be a part of that team.” Which is quite strange, isn’t it?
It really takes them so long - almost six months after the facts have been made public.
This is not the first year that we have heard about these suspicious claims.
Then there were allegations, but I believe that Dick Marty has dug up some facts. So, he listed them in a report, and then it takes them almost six months to appoint judges.
According to Blic, this new team is going to have seven members including a special prosecutor. The special prosecutor is from one of the EU countries and has not been working within the EULEX until so far. That means that the prosecutor in question cannot be Del Ponte since Switzerland is not a member of the EU. The newly established team of prosecutors and judges would join the already formed EULEX team leading the preliminary investigation which has been going on since January.
This might actually mean that things are moving in the right direction, though slowly. But the reality is more complicated.
According to the same Blic, to its unofficial sources, “The investigation being led by the EULEX since January is stuck and is mainly focused on unsuccessful attempts of coming into possession of material pieces of evidence which would confirm doubts contained in the report by the Council of Europe. The success of the investigation depends on the testimony of eyewitnesses that Dick Marty talked with. That is why Marty insisted on several occasions that the EULEX should not lead the investigation because it does not have the capacity to protect witnesses. By the way, both Dick Marty and the Serbian side insisted on a team that should be capable of protecting witnesses in Kosovo.”
It is an important point, because if you cannot guarantee that witnesses are going to be protected even after the trial then you are not going to get people willing to testify.
If we remember the whole security situation in Kosovo is rather difficult and besides that some authorities at least used to belong to a mafia, do you think you could really protect witnesses in Kosovo?
I think if I was a witness in Kosovo I certainly would not be testifying.
It is interesting that Del Ponte was surprised at the whole issue because she actually publically brought the issue up in her book which was published three years ago. So, she is allegedly surprised by news that a competition was announced for the selection of a seven-member team which is obviously going to investigate the case within the UN mission in Kosovo. Mrs. Del Ponte said, “I know nothing about that but let us wait and see what is going to happen in the days to come.” She also added that she was ready to take part in that investigation at any time.
It is also interesting that she was not even aware of something that was going on in the case which she actually unveiled, [about which] she was the first one to ring the bell. It does seem a little bit inadequate. So, there is a whole series of inadequacies, something just does not fit. Besides there are also questions, as far as I know, related to EULEX.
There was something on Balkaninsight.com; they are saying that EULEX has not been efficient enough, particularly in the north. “The EULEX deputy head Andy Sparkes told Pristina daily newspaper Zeri that EULEX was not efficient enough, particularly in the north, but added that the biggest responsibility for success and failures falls on local institutions.”
“It’s not the job of the international community to achieve success or failure. This is the job that Kosovars have to do with our help,” Sparkes was quoted by Zeri as saying.
Again something is just not making sense.
It would seem logical that the international community should be a part of any investigation process.
Besides it is rather strange to me that the main responsibility should be assigend to local authorities. Responsibility in what? In investigating what the highest authorities actually did in 1990s?
It seems odd.
Serbian analysts actually talk of a double-standard policy that the international bodies have been applying to the Serbian region. And now we are joined by Cedomir Antic, researcher with the Institute for Balkan Studies in Belgrade.
I believe that international justice in the case of the latest Yugoslav wars is just perceived as some kind of war instrument, as regarding the parts in the war there was no understanding for punishing war crimes. I would say that in Serbia, in the former Yugoslavia, in Croatia, in Bosnia, in Kosovo, even though all governments were democratically elected they were not interested in prosecuting war crimes, especially those war crimes which were committed by their own national armies which were involved in those wars.
The international community was not inspired by some kind of universal Nuremberg justice, but they established a tribunal in the Hague which was only concentrated on the Yugoslav wars, and, as a matter of fact, it was obvious that the international court was actually involved in post-war efforts to reshape the outcome of the war.
And only the Serbian political leadership and Serbian high command was prosecuted. Ethnic Albanians and ethnic Bosnians were not prosecuted; there are only few of their people who were accused and later on sentenced for war crimes.
In Kosovo that situation was and actually is very obvious. Your audience might remember that at the beginning of NATO aggression against Serbia and the Serbian nation it was officially stated by high officials of the United States and its NATO allies that more than 100 thousand ethnic Albanians were killed and more than 500 thousand were banished from Serbia; later on it was revealed that out of 12 thousand people who were killed during the war more than 2600 were ethnic Serbs, which means that ethnic Serbs were victims twice more frequently according to total numbers than ethnic Albanians who were allegedly identified as the only victims.
When Carla Del Ponte revealed the affair related to internal organs [trafficking], she did it when she was no longer chief prosecutor; it was some kind of her last official address to the international public because she put it in her memoirs, and it was important for history but not for those victims and for the actual situation in Kosovo and in Serbia.
And then the Council of Europe asked Mr. Dick Marty to produce a report, that report was produced, and then Mr. Dick Marty was isolated, he was attacked from all sides, and now we are about to forget that report and EULEX would like to avoid greater instability in Kosovo region: Mr. Thaçi, who was mentioned in that report as someone who was involved, he is now the most influential person in Kosovo and he had full support from the United States and from the European Union.
I believe that this decision of EULEX to appoint some international judges to take this case it is a part of efforts to stop that course of events which was unintentionally published by Mrs. Del Ponte and which was in a very honest way presented to the international community by Mr. Dick Marty. I do not have much hope about EULEX justice because we have seen the deeds of EULEX in last three years. I do not believe that with Mrs. Del Ponte something would be better and would be different. Mr. Dick Marty was something of a bright spot of the European Union in the Kosovo situation, in the Kosovo crisis; Mrs. Del Ponte would not be, by my humble opinion, remembered as a good prosecutor and as a person who committed to reconciliation and justice in Serbia.
So, do I get you right that what we are witnessing now is again a case of double standards, because if we have sufficient evidence that the crime has been there and that some key officials, not only Hashim Thaçi, but also some of his closest allies, were involved in organ trafficking, and still the international bodies are just trying to cover it up? So, what is the point actually because what they are getting in a result is a small state run by criminals? So, what could be their logic?
That was an outcome of very narrow-minded policy of the United States in 1998-1999. They supported the extremists and semi-criminals in 1998.
...
Mr. Holbrooke was the one who negotiated with Milošević in those negotiations which led to bombing, and not only allies of Milošević were bombed but the entire nation was bombed, the nation which was against Milošević, which was involved possibly by support of the United States of America in elections which were forced. And what to say about those people? They established during the war the international court of law; only the main purpose of that court was political, not legal. And what now to say about their protégés? It was obvious even before they were involved in illegal activities.
Do I get you right now that you believe that no matter what the results could the investigation produce, the present team is likely to remain in power in Kosovo? Is my understanding correct?
By all means, because the entire nation is behind them, and you should know that in Kosovo during the last twelve years more than 940 Serbs have been killed while more than 250 Albanians, mostly political active, were killed as well. I believe that it was some kind of criminal engineering of political scene in Kosovo. The international community, especially the United States and some European states, even divided Serbs in Kosovo, and we now have one tiny minority, but this minority took part in parliamentary elections which attracted 20% of total lot among ethnic Serbs who support Thaçi. It was a great project, Mr. Thaçi and his party – they were a great project. We can see the same situation with Haradinaj, one of former Kosovo prime ministers, who was allegedly involved into war crimes, during his trial nine witnesses were killed, and he was released. When he was accused as a war criminal, he was prime minister, and then the international
representative in Kosovo received him, took a cup of coffee with him, said him farewell. Mrs. Del Ponte actually wrote it in her book that in Germany the federal government wanted even to make him reception of honor in the airport even though he was in his journey to The Hague. It was a part of political activity which is partially or even mainly aimed against vital interests of Republic of Serbia and the Serbian nation. It is obvious, and I do not say that ethnic Serbs were innocent; I do not say that the international community should not create international court of law, but this court of law is not the way. The nternational court of law which now exists for other countries which is financed by the United States while the United States decided not to hold its own citizens for that court, that court is not the way for international justice, because there is one great power which believes that it is above the international law.
But it is exceptional, right?
For me it is not.
It believes that it is exceptional?
Yes, it is exceptional.
Do you see that this strategy is still being applied to the region now?
I hope that the independence of Kosovo, the process which actually started in 1990, is stopped. However, it is obvious that in Northern and South-Western Serbia there are movements for autonomy and in future that would be the movements for independence which enjoy some kind of support of the international community. I would like to mention the region of Novi Pazar, so called Sanjak: there about 130 thousand ethnic Bosnians live, and they want to unite six municipalities in which more than 110 thousand ethnic Serbs live, and they would like to create some kind of autonomy and later on probably a federal republic inside of Serbia. They do not have an open support of the EU, but some European states and the USA created groups for Sanjak. And now I would ask why then for more than 110 thousand Serbs in Croatia who live in Krajina and who are much more threatened than Bosnians in Sanjak, why there is no group for Krajina, or group for Knin? It is the exact
truth that there are double standards. Not to mention Vojvodina. For example, in Vojvodina more than 70% of the population are ethnic Serbs, and there is a tiny group of ethnic Serbs predominantly who want autonomy because they want to have power, and they are supported by several institutions of the EU, even though they do not have support of people, but they use some kind of split which exists in ruling party of Serbia, Democratic Party, which was elected on the ground of some social and democratic issues, not national issues. In Vojvodina that tiny minority which represents maybe just 10% of electorate, when they want an independent electrical company for Vojvodina, when they want police, nobody said anything, while in Bosnia and Herzegovina where 90% of Serbs want to preserve the autonomy, when that autonomy is attacked by high representative of the United Nations, nobody with exceptions in some circles of Serbia and in Russia, nobody intervenes,
nobody reacts. Why? Because there are double standards, and we used to live with double standards, we do not want to accept that true is false.
What is your forecast? How do you see the security situation is going to develop in the region?
I hope that it will be better in future. As you know, we are now in the process of negotiating of technical issues between the government of Kosovo, so-called Republic of Kosovo, and Republic of Serbia. On the other hand, I believe that the majority of people in Serbia are firmly concentrated to our constitution of 2006. In Bosnia, even though the situation is fragile now, there is some kind of balance of power between Republic of Serbska and, on the other hand, higher representative of Federation of Bosnia and Herzegovina. I hope that the European Union would keep that balance of power, would not try to challenge it, because we should be a part of the European Union but with knowing the truth about the situation in this region. It is not only impossible, it is injustice to resolve Serbia as a state and, on the other hand, to establish some kind of unitary Bosnia - artificially and against the will of majority of its people. I believe that the European
Union and the United States of America should recognize and approve the situation which was established when the peace was established in this region, because even though this peace came after the wars, after heavy negotiations, after bitter compromise, I hope that this peace agreement and this peaceful period of 10 years and even 15 had some good points, had some good angles which should be preserved.
Right, let us hope that they finally abandoned their double standard approach.
It would be very nice, and I hope that now their attention would be attracted by Africa and Middle East, and that we would not be so interested for them.
Mr. Antic, thank you very much!
To sum up what we have been talking about in this program, it really looks like the international community is still pursuing a double-standard policy in regards to Serbia and other former Yugoslavian regions.
Their approach is not new, and it usually back fires. The famous saying “Somoza may be a son of a bitch but he is our son of the bitch” has been attributed to a number of US presidents but the message it sends is clear. We have seen that in Latin America, in Africa, in Iraq, in Afghanistan – just to name a few; we have seen some of that in the Middle East which is now scorching in the hit of Arab Spring revolutions.
However, Mr. Antic said that in a long-run security situation in former Yugoslavia might turn for the better for the simple reason that the US is now taking more interest in Africa than in the Balkans.
But could security situation really improve in countries ruled by former mafia leaders? I have my doubts, but time will tell.
====================================================================
SOURCE: Stop NATO e-mail list
http://groups.yahoo.com/group/stopnato/messages
Stop NATO website and articles:
http://rickrozoff.wordpress.com
To subscribe for individual e-mails or the daily digest, unsubscribe, and otherwise change subscription status:
Ova adresa el. pošte je zaštićena od spambotova. Omogućite JavaScript da biste je videli.
======================================================================
Non temiamo alcun confronto: Tiscali ha l'Adsl più veloce d'Italia!
Risparmia con Tutto Incluso Light: Voce + Adsl 20 mega a soli 17,95 € al mese per 12 mesi!
http://abbonati.tiscali.it/telefono-adsl/prodotti/tc/tuttoincluso_light/?WT.mc_id=01fw
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/7091
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/7081
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/7042
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/6647
http://www.slobodanjovanovic.org/2010/01/11/tekst-proglasa-o-referendumu-o-nato/?lang=lat
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/6620
U drugoj polovini 20. veka na teritoriji Zapadne Nemačke bilo je stacionirano oko 900.000 vojnika NATO snaga od čega 500.000 Amerikanaca. Ujedinjenjem Nemačke i raspadom Varšavskog pakta u njoj je ostalo oko 100.000 vojnika. Godine 2004. SAD su odlučile da zatvore skoro polovinu od svojih 589 vojnih baza u Evropi. U ovom trenutku, smatraju vojni stručnjaci, Amerika je više zainteresovana ne za klasične vojne baze, već za „punktove zajedničke bezbednosti“, koji bi trebalo da budu razmešteni u prvom redu u zemljama oko Crnog mora, pre svega u Rumuniji i Bugarskoj.
Bosna
Potreba za vojnim angažovanjem Amerike aktuelizovana je ponovo u građanskom ratu u Bosni. Posle potpisivanja Dejtonskog sporazuma 21. novembra 1995. godine odlučeno je da snage NATO budu stacionirane u Bosni. Prvi kontingent od ukupno 20.000 američkih vojnika u sastavu IFOR, a kasnije i SFOR dolaze u BiH početkom januara 1996. godine. Daljom stabilizacijom prilika taj broj je negde 2004. godine bio smanjen na 6.000 da bi već početkom 2006. Amerikance u Bosni zamenile bezbednosne snage EU. U BiH, američke vojne baze su formirane u bosanskoj Posavini i širem rejonu Tuzle. Najveća baza upravo je formirana na aerodromu „ Dubrava“ kod Tuzle gde je bila smeštena operativna grupa „ Orao“ i gde se nalazila komanda koja je pokrivala američki sektor u BiH. Baza je do samog zatvaranja sredinom 2006. godine bila pretvorena u pravu tvrđavu u kojoj su bile smeštene dve snažne helikopterske eskadrile od čega je jedna bila eskadrila naoružana „apačima“. Amerikanci su u Bosni napravili i dve manje baze: „Mekgarven“ i kod „Bratunca“ kapaciteta oko 150 vojnika. Aktivan je i vojna baza „Butmir“.
Kosmet
Okončanjem agresije NATO pakta i potpisivanjem Vojnotehničkog sporazuma u Kumanovu juna 1999. godine stvoreni su prvi uslovi za dugotrajnije stacioniranje američkih vojnika na prostoru Kosova i Metohije. Amerikanci su napravili novu bazu 35 kilometara južno od Prištine, kod Uroševca na površini od 75 hektara. Kamp „Bondstil“, kako je zovu smatra se najvećom vojnom bazom na Balkanu. Izgradnjom ove baze Pentagon je ostvario uslove da američke vojne efektive iz Zapadne Evrope budu preseljene na Balkan do kraja 2010. godine, a počev od 2004.
„Bondstil“ se dalje vodi kao privremena baza armije SAD. Baza ima kapacitet za prijem 7.000 vojnika. Amerikanci su na Kosovu izgradili još dve manje baze u sektoru koji pokrivaju, a to su „ Montif“ pored Gnjilana kapaciteta 2.000 vojnika i baza kod Vitine kapaciteta 3.000 vojnika.
Ostale snage NATO su u svojim sektorima takođe gradile vojne baze jer je na početku misije KFOR trebalo smestiti preko 40.000 vojnika. Zato su Nemci u Kačaniku izgradili veliki artiljerijski centar, koji pokriva zonu Prizrena. U italijanskom sektoru u okolini Peći i Đakovice izgrađena je baza gde je smešten obaveštajno-bezbednosni centar . U selu Balovac kod Podujeva Englezi su izgradili bazu za 1.000 vojnika, a na obroncima planine Kopaonik sa kosovske strane izgrađena je helikopterska baza.
Makedonija
Amerikanci su u Makedoniji vojno prisutni od kraja 1992. godine. Na aerodromu „ Petrovec“ kod Skoplja 1994. godine formirana je vojna baza sa zadatkom da štiti interese SAD u Makedoniji. Kapacitet ove baze povećava se dolaskom KFOR, izgrađen je novi heliodrom, baza opremljena za PVO odbranu osmatračkim radarima i PVO raketnim sistemima „ houk“. U okviru plana razmeštanja vojnika SAD zauzet je i nekadašnji vojni poligon „Krivolak“ gde se vršila obuka NATO snaga i jedinica Partnerstva za mir. U Kumanovu je uspostavljena špijunsko-satelitska baza i logistički centar KFOR, koji su izbijanjem sukoba sa Albancima u proleće 2001. iseljeni.
Grčka
Danas u Grčkoj postoji samo jedna vojna baza SAD na ostrvu Krit u Egejskom moru. Baza „Suda zaliv“ je poslednja od četiri nekadašnje operativne baze armije SAD, koja je ostala operativna posle gašenja preostale tri početkom devedesetih prošlog veka. „ Suda zaliv“ je izgrađena 1953. godine kao podrška američkim pomorskim snagama u Sredozemlju. U ovoj bazi smešteno je 200 vojnika i pista za poletanje izvidničkih aviona. NATO je zadržao u svom sastavu i avio-bazu „ Larisa“, koja je modernizovana krajem 2002. godine izgradnjom podzemnih kaponira i modernizacijom piste, a NATO je u nju prebacio i deo svoje komande za ovaj deo Evrope.
Rumunija i Bugarska
Ulaskom Rumunije i Bugarske u NATO kao zalog naši istočni susedi su ponudili crnomorske luke Konstancu i Varnu kao baze za NATO flotu. Bugari su Amerikancima dali na korišćenje i avio-bazu Graf Ignjatijevo blizu Plovdiva u koju će biti prebačeni vazdušni kapaciteti armije SAD iz Nemačke. Osim ove dve baze u planu su još tri i to Jambol, Sliven i Veliko Trnovo. Pentagon planira da do kraja ove godine iskešira oko 110 miliona dolara za obnovu vojnih baza u Bugarskoj i Rumuniji. Planom je predviđeno da baze postanu operativne posle obnove infrastrukture i ulaganje do 2012. godine u kojima će biti stacionirano više od 4.000 vojnika armije SAD. U Rumuniji se predviđa smeštanje 1.600 vojnika, a u Bugarskoj 2.500.
Usložnjavanjem vojnopolitičke situacije na Balkanu i izbijanjem sukoba na Kosmetu 1998, i 1999. godine u službu Amerikanaca stavljena je i bivša avio-baza“Tasar“ u Mađarskoj odakle su pre NATO agresije u jesen i zimu 1998. godine poletale bespilotne letelice nad SRJ, a tokom agresije i lovci-bombarderi FA-18, a za iste svrhe poslužila je i baza u Italiji „Avijano“.
Source of the following texts in english is the Stop NATO e-mail list
Website and articles:
http://rickrozoff.wordpress.com
======================================================================
ADN Kronos International - June 13, 2011
Serbia: Opposition protests held over NATO conference in Belgrade
Belgrade: Several opposition parties protested on Monday against a NATO conference on a “strategic military partnership”, hosted by the Serbian ministry of defence, which opens in Belgrade on Tuesday.
About one hundred officials and members of parliament from the... Serbian Radical Party (SRS) protested in front of the Serbian state presidency building, burning NATO flags and calling pro-European President Boris Tadic a “traitor”.
Sunday evening several hundreds attended a protest rally organised by the opposition Democratic Party of Serbia (DSS), headed by former prime minister Vojislav Kostunica.
NATO bombed Serbia for 78 days in 1999 to push Serbian forces out of breakaway Kosovo province...
As a result, Kosovo declared independence in February 2008.
Apart from huge material damages, over 2,000 people were killed in the bombing and animosities are still high against western military alliance. Serbia is striving for membership in the European Union, but has taken a neutral stand towards any military bloc and two thirds of the population oppose membership in NATO.
SRS protesters said that holding a NATO conference in Belgrade was like a “criminal returning to the scene of crime”. They accused Tadic of “betraying state and national interests” and of having tacitly approved Kosovo independence.
The conference will be attended by chiefs of general staff of NATO countries and NATO's Partnership for Peace, of which Serbia is a member. A total of sixty countries, including Serbia’s ally Russia, will attend Belgrade meeting.
...
http://en.trend.az/news/nato/1890945.html
Trend News Agency - June 13, 2011
NATO conference begins in Belgrade
NATO opened its annual Strategic Military Partner Conference on Monday in the Serbian capital of Belgrade. Military representatives of about 70 countries will participate in three days of workshops and discussions, aimed at sharing perspectives on strategic issues, Xinhua reported.
The agenda of the conference's theme "Post Lisbon: Delivering Transformation" is expected to follow three major topics: Innovative Approaches to Effective Capability Development, Assured Access to the Global Commons, and finally Training, Partnerships and Outreach.
According to a NATO press release, this annual conference is a "core event"
within its military engagement campaign. As a strategic level conference it will be used to inform members and partners of NATO's transformational efforts and provide a forum for the discussion these ideas from national military points of view.
...
Serbia's main opposition political parties held a rally on Monday to protest the conference. Members of the...Democratic Party of Serbia (DSS) and the Serbian Radical Party (SRS), demanding that Serbia remain militarily neutral, hung banners "No to NATO" and "Never in NATO" from the bridges over the River Sava, linking the old town with the towers of New Belgrade.
As Serbia moves toward EU integration, membership in NATO remains an emotional and politically divisive issue.
In 1999, NATO forces bombed Serbia, forcing its army to leave its southern
province of Kosovo. In the aftermath, Kosovo unilaterally declared independence and has been recognized by most members of NATO. As many as 3,500 people were killed and 12,500 wounded; with damage to infrastructure estimated between 30 million and 100 million U.S. dollars.
http://english.ruvr.ru/2011/06/14/51675975.html
Voice of Russia - June 14, 2011
Security tightened in Belgrade over NATO conference
Security has been tightened in Belgrade in view of a NATO conference on strategic military partnership that’s due to get under way in the Serbian capital today.
Hundreds of Serbs held a rally outside President Boris Tadic’s office yesterday night. The posters they held read “Never to NATO”.
They accused the Serbian leader of high treason and burnt down the NATO flag. The protesters see the arrival in Serbia of “criminals that bombed Serbia in 1999” and tore away Kosovo as inadmissible.
ADN Kronos International - June 14, 2011
Libya: Prolonged Nato operation 'may run into financial problems'
Belgrade: A high-ranking Nato official said on Tuesday said he believed in the success of the military coalition's operation in Libya, but cautioned that a drawn out mission could cause the alliance to run into financial difficulty.
“At this point the allied forces have enough means and I’m convinced that the operation in Libya will be successful,” General Stephane Abrial, Nato's Supreme Allied Commander for Transformation, told a Nato conference in Belgrade.
“But if the operation is prolonged, of course the question of finances will become an issue,” the French general said.
He echoed a concern expressed buy the US Secretary of defence Robert Gates last week that only eight Nato's 28 members were actively taking part in the aerial operations against Libyan leader Muammar Gaddafi.
Abrial opened the first Nato conference in Belgrade, attended by chiefs of general staff of member countries and participants in the Partnership for Peace program. The Partnership for Peace is a programme of practical bilateral cooperation between individual partner countries and Nato. A total of 56 countries, including Russia, are attending.
The meeting is held under tight security measures, amid opposition protests against Nato - which bombed Serbia for 78 days in 1999 - over what was called a “humanitarian catastrophe” and mass exodus of Albanians from breakaway Kosovo province, which declared independence in 2008.
Two thirds of Serbian citizens oppose the country’s membership in Nato...
But defence minister Dragan Sutanovac told the meeting Serbia was actively cooperating with Nato through the Partnership for Peace program and was ready to take part in peace-keeping missions under the umbrella of the United Nations.
“Fully aware of the emotions provoked by Nato in Serbia, we have assumed the responsibility to organize this meeting because we deeply believe that it is in the general interest and good for the future,” Sutanovac said.
http://www.balkans.com/open-news.php?uniquenumber=108494
Balkans Business News - June 14, 2011
Montenegro receives support to become the 29th NATO alliance member
Mr Lamers said he has deep appreciation for PM Lukšić’s policy and commended Montenegro’s commitment to EU and NATO integration. He welcomed Montenegro’s involvement in Afghanistan..
Mr Lamers also made a favourable assessment of Montenegro’s EU accession process, at the same time underlining that “Germany gives full support to both the EU and NATO integration of Montenegro.”
PM Lukšić stressed that Montenegro will continue to work diligently on venerating the European and Euro-Atlantic principles not only for the sake of joining the organisations but primarily to ensure better quality of life for its citizens.
http://english.ruvr.ru/2011/06/14/51703227.html
Voice of Russia - June 14, 2011
Serbians not too keen on joining NATO
An overwhelming majority of the Serbians have a negative opinion of the plans of their leadership to start the process of joining NATO. This was obviously demonstrated on Monday, ahead of the NATO conference on strategic military partnership in Belgrade. Hundreds of people went into the streets to protest against President Boris Tadic’s pro-NATO policy.
For ordinary Serbians NATO is first of all associated with devastating bombings of Belgrade in 1999. According to public opinion polls, 75% of Serbian citizens do not accept the policy of joining the alliance.
Many people believe that holding a NATO conference so soon after the extradition of General Ratko Mladic to the Hague is an act of national humiliation. Instead of suing NATO in the International Court for numerous victims and the collapse of Yugoslavia, the authorities are developing a close military cooperation with the bloc.
Moreover, the Serbian Defence Ministry has declared that “holding the conference will raise the clout of the country on the international arena”. This is not a very politically correct explanation for their own people, believes the head of the Centre for Studying the Current Balkan Crisis Yelena Guskova:
“People have not forgotten the bombings, deprivations, grief and isolation of the country. This is why they march in the streets protesting against NATO. The country’s leadership is sure that holding the conference in Belgrade is a sign of a good attitude to Serbia. But if Serbia, which was bombed in the past, joins NATO, this will be the justification of the NATO policy in that period and Serbia will pass its own indictment.”
Serbians who live in Kosovo and Metohija are also utterly disappointed. Serbia lost its lands exactly because of the NATO policy. Serbian politician Marko Jaksic calls the decision of the Serbian authorities to host the NATO conference “masochistic”:
“NATO bombed Yugoslavia for 79 days. Over 800 children were killed, the number of cancer patients has increased by six times because the alliance used shells with depleted uranium, and the country suffered damage of more than $200 billion. In the end, it was due to NATO that Serbia lost Kosovo which makes up 15% of its territory. This is how the alliance contributed to the good of our country”.
However, it would be wrong to say that all Serbians are against integration with Europe. They support cooperation with the EU and joining it in the future, but they do not want to join NATO. This is what Alexander Karasiov, the head of a department of the Institute of Slavonic Studies at the Russian Academy of Sciences, says:
“There is a consensus about joining the EU. Most Serbians are in favour of this, joining the EU is important for both intellectuals and businessmen. As for relations with NATO, the problem is much more complicated. We can see a definite rift here. The majority of those who want the country to join the EU are against Serbia joining NATO”.
http://www.b92.net/eng/news/politics-article.php?yyyy=2011&mm=06&dd=14&nav_id=74904&version=print
B92/Tanjug News Agency - June 14, 2011
Minister: Conference has military significance
BELGRADE: Defense Minister Dragan Šutanovac says the Strategic Military Partner Conference in Belgrade has considerable military, but not political significance.
...
Šutanovac stressed that, while making a decision to host the gathering, the Serbian Defense Ministry was aware of the emotions that NATO provokes in Serbia.
....
"The conference has an extremely important military, not political character," Šutanovac stressed, adding that the goal of the meeting is to show that Serbia is a dependable partner that can be relied on not only by NATO, but also by other countries attending the conference.
Šutanovac said that Serbia will continue strengthening its defense forces and raising international reputation through its presence in peacekeeping missions.
He underscored that two recently signed agreements with the EU will establish the legal framework for Serbia's participation in the EU peacekeeping operations.
"In this way, we will confirm our commitment to Serbia's European perspective and the universal system of values fostered in the modern world," he said.
The aim of the Strategic Military Partner Conference is to exchange experience and opinions on major strategic issues of common interest. The conference is attended by representatives of member states of NATO, the Partnership for Peace, Mediterranean Dialogue and Istanbul Cooperation Initiative, as well as high EU and NATO officials.
The gathering, bringing together NATO and its partner countries, was opened today by NATO Commander of Allied Command Transformation Stephane Abrial.
Dragan Šutanovac and Miloje Miletić, chief of the VS general staff, were present.
Representatives of some 60 countries are taking part in the event that started at the Hyatt Hotel in Belgrade.
Ahead of the official start of the conference, participants attended a reception at the Guard House in Topčider.
The conference will last through June 15.
It is organized by NATO's Allied Command Transformation, and gathered members of this western military alliance, its Partnership for Peace program, the Mediterranean Dialogue and the Istanbul Initiative.
Security culture
Serbia is recognized as a partner country that shares a common security culture of the contemporary world Stephane Abrial has been quoted as saying ahead of the conference.
Abrial met with Dragan Šutanovac in Belgrade on Monday.
Abrial praised the Serbian Defense Ministry and the army (VS) for a successful organization and extraordinary cooperation in the preparation of the Strategic Military Partner Conference, co-organized with the Allied Command Transformation, the Defense Ministry said in a website release.
Šutanovac informed his guest about the results achieved in the defense system reforms that have been key conditions to put Serbia among countries with the capacity to contribute to international peace and security.
Trust is also being earned by such conferences, and credibility gained by readiness to reform a country's defense system in a way that it can respond to national, regional and global security challenges, Šutanovac said.
http://english.ruvr.ru/2011/06/15/51720388.html
Voice of Russia - June 15, 2011
Serbian Patriarch condemns NATO
The head of the Serbian Orthodox Church Patriarch Irenaeus condemned the holding of a NATO conference in Belgrade. According to him, the wounds inflicted by the alliance on the Serbian people have not yet healed.
In March 1999, NATO countries, led by the United States, began a bombing campaign in Yugoslavia, mainly in Serbia and Montenegro.
Due to the fact that aircraft used shells with depleted uranium cores the local residents who were in the areas of the bombing have seen a dramatic increase in mortality rates and an increased number of congenital diseases in children.
The NATO operation, undertaken without UN sanctions, continued for about three months. Its purpose was to protect Kosovar Albanians from the Serbian authorities, who started a military operation against the militant Albanian terrorist organization "The Kosovo Liberation Army."
Standart News - June 16, 2011
US Marines Come to Bulgaria from Afghanistan
Serbian troops that came to Bulgaria to take part in the joint US-Bulgarian military exercise were given brand new Kalashnikov automatic rifles.
The gala inauguration ceremony of the Black Sea Rotation Force 2011 was held in the Novo Selo base. For the first time a unit of the Serbian army will partake in such a large-scale military training in Bulgarian territory.
A platoon of the Bulgarian western neighbor, however, arrived without being armed. Bulgarian, Serbian and American marines lined up at one of the training grounds of Novo Selo. The flag hoisting ceremony was headed by current commander Lieutenant Colonel Nelson Cardella of the US Marines. “Our troops will be trained to improve the interoperability of our staffs,” he said.
The top USMC commanding officer underscored that most of the US SEALS have arrived in Novo Selo straight from Afghanistan.
“This is a very good range with excellent conditions for training and monoeuvring,” the US officer said.
The Standart daily learnt that US Marines arrived by Hercules-C-130 personnel carrier, which in the next two weeks will be at the disposal of paratroopers from the Bulgarian Army.
In the last two years Serbia sent observers to the joint Bulgarian-US exercise. This year it will participate with proper subdivisions and it is expected that next year the Black Sea Rotation Force exercise will take place in Serbia.
It is scheduled 2012 Bulgarian-US trainings to include subdivisions from some other Balkan countries.
During Black Sea Rotation Force 2011 several basic actions will be drilled, staff officers said.
North Atlantic Treaty Organization - June 29, 2011
NATO Secretary General visits Montenegro and calls for Euro-Atlantic integration of the Western Balkans
The NATO Secretary General Anders Fogh Rasmussen visited Budva, Montenegro on Wednesday, 29th June 2011. During his visit, the Secretary General met with President Filip Vujanovic and with Prime Minister Igor Luksic.
They discussed progress made in the first year of Montenegro’s Membership Action Plan (MAP), the situation in the Western Balkans as well as NATO-led operations in Afghanistan and Libya. In a joint press conference with the Prime Minister, Mr. Rasmussen thanked Montenegro for substantial contributions to the Alliance’s operation in Afghanistan.
...
The Secretary General also commended the participation of Montenegro in the Adriatic Charter initiative aimed at providing trainers to Afghanistan.
...
Mr. Rasmussen stressed that the joint Adriatic Charter initiative "is an excellent example of how we can produce security in the future”.
...
Mr. Rasmussen also commended Montenegro for the constructive role it has played in promoting security and stability in the region.
"It is my vision to see all countries in the Western Balkans improve their relationship with NATO and the EU in the future", he emphasised.
The Secretary General praised the Government of Montenegro for "its efforts to reform the Montenegrin society."
“Your first year in the MAP process has been a great success. Montenegro has achieved a lot of progress in its reform process".
The Secretary General underlined that nevertheless "there is still some work to do when it comes to fight against organised crime and corruption" and concluded: "I welcome the strong commitment of the Government to continue the reform work".
In his address to the Adriatic Charter Conference, the Secretary General urged the leaders of the region to focus on the common ground and the common good.
“My message to all the political leaders, of all the countries in this region, is clear. You are responsible for breaking with the past, and focusing on the future. For taking your countries forward. And into Europe and the Euro-Atlantic community of nations”, he said.
North Atlantic Treaty Organization - July 11, 2011
Western Balkans: moving closer to Euro-Atlantic integration
For nearly two decades, NATO [has been active] in the Western Balkans. In that time, the region’s engagement with NATO has been shifting increasingly from peacekeeping and crisis management towards Euro-Atlantic integration.
“We want to see the whole of this region sharing the stability and the well-being of the Euro-Atlantic community of nations,” said NATO Secretary General Anders Fogh Rasmussen during a speech in Montenegro on 29 June...
Within a few years of having deployed its first peacekeeping mission to Bosnia and Herzegovina in December 1995, NATO mobilized to intervene in the Kosovo crisis...and deployed the NATO-led Kosovo Force in 1999. In 2001, NATO along with the European Union came to the assistance of the former Yugoslav Republic of Macedonia¹ [sic], facilitating the end of an internal conflict...
While the mission in Kosovo is ongoing, the focus of relations with partners in the region has shifted towards developing cooperation to promote reform and Euro-Atlantic integration. NATO’s Partnership for Peace programme has had a major impact, engaging partner countries in political dialogue and helping them with reform challenges, especially in the defence sector.
The Secretary General stressed that NATO would continue supporting the entire region on the way to Euro-Atlantic integration and that the Alliance’s door is open...
Members and partners
An important indicator of the progress that has already been made in the region is that some former partners have joined the Alliance, namely Albania (2009), Croatia (2009) and Slovenia (2004).
Three partners in the Western Balkans are membership aspirants. The former Yugoslav Republic of Macedonia¹, will be invited to start accession talks when a solution to the issue over the country’s name has been reached.
Montenegro joined the MAP in 2009 and Bosnia and Herzegovina was invited to MAP in 2010, pending the resolution of a key issue concerning immovable defence property.
While Serbia does not currently aspire to join NATO, it is seeking to deepen cooperation with the Alliance and further its European Union integration goals.
No longer “security consumers”
Another important measure of progress in the Western Balkans is the fact that partners that were previously “security consumers” are now themselves contributing to international security by supporting peace-support operations abroad.
The former Yugoslav Republic of Macedonia¹ has been contributing to the NATO-led International Security Assistance Force (ISAF) in Afghanistan since 2002, Bosnia and Herzegovina since 2009, and Montenegro since 2010.
1. Turkey recognizes the Republic of Macedonia with its constitutional name.
Non temiamo alcun confronto: Tiscali ha l'Adsl più veloce d'Italia!
Risparmia con Tutto Incluso Light: Voce + Adsl 20 mega a soli 17,95 € al mese per 12 mesi!
http://abbonati.tiscali.it/telefono-adsl/prodotti/tc/tuttoincluso_light/?WT.mc_id=01fw
Investig'Action - michelcollon.info
Sarkozy, combien d'enfants as-tu tués cette nuit ?
http://www.michelcollon.info/VIDEO-Sarkozy-combien-d-enfants-as.html?lang=fr
Non il n'existe pas de « guerre propre » ! Michel Collon nous envoie un reportage depuis la Libye. Il nous montre ce que les bombes de l'OTAN peuvent faire loin des caméras de télévision.
ATTENTION, CERTAINES IMAGES PEUVENT CHOQUER.
Voir la vidéo: http://vimeo.com/26309684
Michel Collon in Libya shows a « collateral damage ».
Guerre umanitarie: la pulizia etnica dei Libici Neri
di Black Star News
su altre testate del 04/07/2011
Editoriale di Black Star News.
I "ribelli" a Misurata in Libia hanno cacciato l'intera popolazione nera della città, secondo un racconto agghiacciante di «The Wall Street Journal» con il titolo “Città libica lacerata da faida tribale”. I "ribelli" ora si trovano in vista della città di Tawergha, a 40 km di distanza, e giurano di ripulirla da tutte le persone di colore, una volta che si impadroniscano della città. Non è questa la perfetta definizione del termine "genocidio"? Secondo l'articolo del «Wall Street Journal», i "ribelli" si riferiscono a se stessi come «la brigata per l'eliminazione degli schiavi, pelle nera». Il giornale cita un comandante ribelle, Ibrahim al-Halbous, all’atto di dichiarare sui libici neri che «dovrebbero fare le valigie,» e che «Tawergha non esiste più, solo Misurata».
Non leggerete un articolo di questo tipo nel «New York Times», che è diventato giornalisticamente corrotto e compromesso come la vecchia «Pravda» dell'era sovietica. Questa rubrica ha insistito fin dall'inizio del conflitto di Libia sul fatto che i "ribelli" hanno abbracciato il razzismo e usato l'accusa che Muammar Gheddafi avesse impiegato mercenari provenienti da altri paesi africani come un pretesto per massacrare i libici neri.
Le prove di pubblico linciaggio di persone di colore sono disponibili online attraverso semplici ricerche di Google o YouTube, anche se il «New York Times» ha completamente ignorato questa storia cruciale. Qualcuno ritiene che se gente di origine africana controllasse gli editoriali del «New York Times» o addirittura le pagine delle notizie una storia così grande e negativa sarebbe stata ignorata?
Se il caso fosse capovolto e i libici neri stessero commettendo pulizia etnica contro i libici non di colore, qualcuno crede che le persone che ora controllano gli editoriali o le pagine di news al «New York Times» ignorerebbero una storia del genere? Evidentemente, non è motivo di fastidio per i guru del «Times» il fatto che i libici neri siano presi specificamente di mira in funzione di una loro liquidazione per via del colore della loro pelle.
Invece il «New York Times» ha altro da fare, come in un recente editoriale che vantava il suo sostegno alla campagna di bombardamenti della NATO, che solo in questa settimana a quanto si riferisce ha ucciso 20 civili. Il «Times» ha anche ignorato l’appello del parlamentare Dennis Kucinich affinché la Corte penale internazionale (CPI) indaghi i comandanti della NATO su possibili crimini di guerra in relazione ai civili libici uccisi.
Il «Times» non può scrivere sulla pulizia etnica dei libici neri e dei migranti da altri paesi africani in quanto diminuirebbe la reputazione dei "ribelli" che il giornale ha pienamente preso sotto le sue amorevoli cure, perfino dopo che la Corte penale internazionale ha pure riferito che anche loro hanno commesso crimini di guerra. Invece, il «Times» si trova a suo agio con la narrazione semplicistica: «Gheddafi cattivo», e «ribelli buoni», a prescindere addirittura dal fatto che il «Wall Street Journal» ha anche riferito che i ribelli sono stati addestrati da ex leader di al-Qa‘ida che erano stati affrancati dalla detenzione statunitense nella Baia di Guantanamo.
Il «New York Times» ha anche del tutto ignorato il piano di pace dell'Unione Africana (UA), che fa appello essenzialmente a un cessate il fuoco, per dei negoziati finalizzati a una costituzione, ed elezioni democratiche, il tutto da far monitorare alla comunità internazionale.
Quindi, cosa possiamo dire del «New York Times» per il fatto di aver ignorato la pulizia etnica dei libici neri da parte dei "ribelli" di Misurata, con l'aiuto della NATO? Questo rende per caso «The New York Times» colpevole della pulizia etnica, in quanto il giornale non solo ignora deliberatamente la storia, ma altresì dipinge falsamente i "ribelli" come salvatori della Libia?
Telefonate al «New York Times» al (212) 556-1234 e domandate del redattore degli Esteri per chiedergli perché il suo giornale non stia riferendo nulla della pulizia etnica dei libici neri.
"Dire la verità per dar forza".
Fonte: http://www.blackstarnews.com/news/135/ARTICLE/7478/2011-06-21.html.
Traduzione per Megachip a cura di Pino Cabras e Melania Turudda.
WFDY o nalogu za hapsenje Moamera Gadafija od strane Medunarodnog krivicnog suda
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/7107
WFDY on the ICC capture warrant against Muammar Khadafi
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/7107
http://www.wsws.org/articles/2011/jun2011/sark-j17.shtml
ASSALTO ALLA LIBIA: LO STATO FRANCESE CONTRO LO STATO FRANCESE?
Avvocati francesi chiamano Sarkozy in giudizio per crimini contro l'umanità in Libia
Di Antoine Lerougetel
17 giugno 2011
Due avvocati di primi piano francesi, Jacques Vergès e l'ex ministro del Partito Socialista Roland Dumas, hanno annunciato che progettano di ricorrere in giudizio contro il presidente francese Nicolas Sarkozy francese con l'accusa di crimini contro l'umanità commessi nel corso del corrente intervento militare NATO in Libia. I due legali agiscono per conto di circa trenta famiglie libiche parenti di vittime uccise nei bombardamenti. In una conferenza stampa in Libia il 29 maggio u.s. hanno dichiarato che gli atti legali dovrebbero iniziare nei tribunali francesi lunedì, il 30 maggio.
C'è stato un black-out quasi completo dell'annuncio nei mezzi di comunicazione francesi. Solo il Marianne, rivista settimanale vicina al Partito Socialista ha commentato la notizia, attaccando Dumas e Vergès per "un'accusa grottesca contro il presidente della Repubblica".
In una conferenza stampa in Libia domenica scorsa Dumas ha detto, facendo riferimento al bombardamento NATO, "questa missione, annunciata a protezione dei civili, nei fatti li sta uccidendo". Ha dedefinito la guerra in Libia "un'aggressione brutale contro una nazione sovrana".
Appellando le nazioni dell'alleanza NATO "assassini", Vergès ha denunziato "uno stato francese capeggiato da teppisti e da assassini... Intendiamo rompere il muro del silenzio". Ha dichiarato di aver visto in un ospedale svariate vittime civili, dove da uno dei medici gli è stato riferito di un numero di vittime attorno alle 20.000.
Dumas ha detto di essere pronto a sostenere la difesa di Gaddafi stesso se egli fosse intenzionato a comparire al Tribunale Penale Internazionale (ICC) All'Aia, riferendosi al fatto che il 16 maggio, agendo per conto delle maggiori potenze Occidentali, il procuratore ("prosecutor" in originale, ndt) dell' ICC ha richiesto un mandato di cattura per crimini contro l'umanità contro Gaddafi. Dumas ha inoltre stigmatizzato la dubbia legittimità e autorità di Sarkozy e della NATO nel condurre il bombardamento basandosi sulla Risoluzione 1973 del Consiglio di sicurezza dell'ONU, definendola "l'artificiale - molto artificiale - copertura delle Nazioni Unite".
L'azione legale cade nel momento in cui gli alleati NATO hanno dichiarato che la guerra sarà estesa per almeno altri 90 giorni, fino a settembre, e mentre Gran Bretagna e Francia hanno annunciato un'incremento dei bombardamenti militari, che già ha comportato diverse azioni mirati all'assassinio politico, mediante il bombardamento di abitazioni della famiglia del leader libico Muammar Gaddafi.
Le truppe di élite britanniche EX-SAS e altri mercenari al soldo dalla NATO aiutano l'identificazione dei bersagli nella città portuale libica di Misrata. Sono lì con la benedizione di Gran Bretagna, Francia e degli altri paesi NATO, che hanno fornito loro le apparecchiatura di comunicazione. È probabile che forniscano pure informazioni ai piloti degli elicotteri di attacco di recente schierati da Francia e Gran Bretagna.
Il governo francese è stato il protagonista principale della Risoluzione 1073 del Consiglio di sicurezza della Nzioni Unita, una fragile copertura legale per uno scoperto intervento neocolonialista e imperialista, spacciaco come atto a proteggere i civili dalle forze armate libice. Nella realtà, esso si inquadra nella corsa alle risorse di petrolio e gas della Libia, e per l'imposizione di un governo filo-imperialista compiacente che già è stato assemblato e coltivato a Benghazi.
Altri avvocati che agiscono per conto di Aïcha Gaddafi, la figlia del dirigente libico Muammar Gaddafi, hanno presentato atti di accusa contro la NATO in un tribunale belga. Hanno dichiarato, "La decisione di mirare a una casa civile in Tripoli costituisce un crimine di guerra". L'accusa riguarda un'incursione aerea NATO del 30 aprile che ha ucciso il più giovane dei figli di Gaddafi e tre dei suoi nipotini.
I due avvocati, inoltre, ricorrono in giudizio anche per l'annullamento della decisione dei ministri UE di congelare i conti del regime libico nella Corte Europea di giustizia in Lussemburgo.
Non è chiaro se l'ottuagenario Vergès e Dumas, con lunghi e stretti rapporti con lo Stato francese, stiano lavorando direttamente assieme a settori dello Stato, ma di certo seri dubbi sono emersi nei circoli decisionali francesi sulla decisione di Sarkozy di intraprendere l'intervento militare in Libia.
Il sito web della TTU - informazioni della difesa ha commentato una relazione inedita di 50 pagina emessa dopo una visita di tre settimane in Libia dagli esperti di intelligence capitanati da Yves Bonnet, già capo dell'agenzia nazionale di intelligence francese DST.
Secondo il sito della di TTU, l'intervento oltrepassa la risoluzione 1973, mentre "il controllo di risorse di energia è il cuore della strategia attuale. Agli Stati Uniti piacerebbe rovesciare Gaddafi per cacciare la Cina fuori dal Paese. L'Egitto, che non ha mai accettato l'unione della Cirenaica e delle sue riserve di petrolio a Tripoli, non può vedere nient'altro che vantaggi dalle divisioni del paese". Il sito aggiunge: "La relazione esprime allarme per quest'implicazione "sconsiderata" di Parigi, che gioca nelle mani dell'amministrazione americana, che invece si è presa cura di non mostrare il suo giuoco, lasciando che sia la Francia a portarne tutti i rischi". Vengono espressi forti dubbi sul se e come il Consiglio transitorio di Benghazi possa "preservare gli interessi delle potenze coinvolti", riferendosi specificatamente a quelli dell'imperialismo francese. Il commentatore militare Jacques Borde fa notare inoltre che, mentre la Francia oltrepassa futilmente le sue capacità militari, i suoi alleati Arabi e Occidentali mieteranno le ricompense in termini della suddivisione delle spoglie.
C'è anche il pericolo della "Somalizzazione" di Libia - cioè la sua disintegrazione in tribù guerriere e signori della guerra.
I due attempati avvocati hanno delle lunghe storie politiche e legali.
Dumas ha rivelato di essere stato assieme a Vergès avvicinato dal regime di Gaddafi per occuparsi del caso.
Ad ogni modo, e quali siano le loro motivazioni, non v'è dubbio che l'imputazione che portano per le criminali azioni condotte dall'imperialismo francese e Occidentale contro la popolazione libica è una fonte di imbarazzo per il governo di Sarkozy ed i suoi alleati imperialisti. Così è anche per il PS, il PCF e le falsi sinistre del NPA in Francia, che hanno fatto i tromboni dell'imperialismo diffondendo la bugia dell'intervento "umanitario" pianificato per proteggere il popolo della Libia.
Copyright © 1998-2009
World Socialist Web Site
Traduzione di G. Ellero, giugno 2011
Giornalismo come arma nella guerra di Libia
Durante la notte il rumore dei jet della NATO che sorvolano Tripoli può essere ascoltato nelle città costiere del Mediterraneo. Tripoli non è stata bombardata da alcuni giorni, ma i i sorvoli sono stati numerosi. L’Alleanza Atlantica sceglie deliberatamente la notte come mezzo per disturbare il sonno dei residenti, nel tentativo di diffondere la paura. I bambini piccoli in Libia hanno perso parecchio sonno durante questa guerra. Questa è parte della guerra psicologica. Ha lo scopo di spezzare lo spirito della Libia. Tutto ciò si aggiunge alle gravi ferite inflitte alla Libia, con falsità e sedizione.
Nello stesso contesto, la guerra mediatica contro la Libia è continuata. L’Hotel Rixos nella capitale libica di Tripoli, dove si trova la maggior parte della stampa internazionale, è un nido di menzogne e di deformazione, in cui i giornalisti stranieri distorcono la realtà, mistificano i fatti e pubblicano articoli inesatti per giustificare la guerra della NATO contro la Libia. Ogni relazione e dispaccio di agenzia viene inviato dalla Libia, dai reporter internazionali, deve essere attentamente controllo incrociato e analizzato. I giornalisti stranieri hanno messo parole in bocca ai libici e sono volontariamente ciechi. Hanno ignorato i civili morti in Libia, i crimini di guerra perpetrati chiaramente contro il popolo libico, ed i danni alle infrastrutture civili, dagli hotel agli ospedali e alle banchine.
Un gruppo di giovani libici ha spiegato, in una conversazione privata, che quando si parla con i giornalisti dovrebbero intervistare a due a due. Uno porrebbe la domanda seguito immediatamente dall’altro. Nel processo, la risposta alla prima domanda, verrebbe utilizzata come risposta per la seconda. Negli ospedali libici i report esteri cercano di non riprendere le immagini dei feriti e dei moribondi. Vanno negli ospedali solo per dipingersi un’immagine di imparzialità, ma praticamente non rapportano sui nulla e ignorano quasi tutto ciò che faccia notizia. Si rifiutano di raccontare l’altro lato della storia. Sfacciatamente di fronte a civili gravemente feriti, il tipo di domande che molti giornalisti stranieri pongono a medici, infermieri e personale ospedaliero è se hanno curato personale militare e della sicurezza negli ospedali.
La CNN ha anche pubblicato un rapporto da Misurata di Sara Sidner, che mostra la sodomizzazione di una donna con un manico di scopa, che è stato compiuto dai militari libici (che attribuisce alle truppe di Gheddafi, come strumento di demonizzazione). In realtà il video è stato un caso nazionale e da prima del conflitto. In origine si è svolto a Tripoli e l’uomo ha anche un accento di Tripoli. Questo è il tipo di invenzioni che i media mainstream portano avanti per sostenere la guerra e l’intervento militare.
Ora ci sono indagini in corso per dimostrare che l’uranio impoverito è stato usato contro libici. L’uso di uranio impoverito è un crimine di guerra assoluto. Non è solo un attacco al presente, ma lascia anche una traccia radioattiva che attacca i bambini non ancora nati di domani. Le generazioni future saranno ferite da queste armi. Queste future generazioni sono innocenti. L’uso di uranio impoverito è come se gli Stati Uniti avessero lasciato delle armi nucleari in Germania o in Giappone, durante la seconda guerra mondiale, e lasciando che i timer le facessero esplodere nel 2011. Questo è un tema importante e degno di nota in Libia, e tutti i giornalisti stranieri ne hanno sentito parlare, ma quanti ne hanno effettivamente parlato?
La Ionis, una nave di Bengasi che è attraccato a Tripoli il 26 giugno 2011, trasportava oltre 100 persone che volevano lasciare Bengasi e ricongiungersi con le loro famiglie a Tripoli. I reporter stranieri erano lì in massa, giunti da tutto il mondo. CNN, RT e Reuters erano tra loro. Tra i giornalisti stranieri c’erano molti che non avevano alcun indizio circa la situazione in Libia, e stavano lavorando sulla base della disinformazione sostenuta dai loro rispettivi network e paesi. Ad una discussione informale, quando questi giornalisti sono sfidati sulla base delle loro valutazioni, non riuscono a rispondere e sembrano ridicoli. Un giornalista occidentale ha detto che le defezioni governative a Tripoli sono una valanga, ma quando viene sfidato da un collega a spiegare, ha potuto solo citare la cosiddetta defezione di un atleta libico.
L’arrivo della nave passeggeri è stato significativa, perché è un sintomo che la partizione politica della Libia è in corso. Quando le famiglie e gli individui sono trasportati in diverse parti della Libia, c’è l’indicazione che una sorta di linea di demarcazione sarà tracciata in modo temporaneo o permanente.
La Chiesa cattolica romana in Libia è stato distrutta e ferita. La posizione di padre Giovanni Martinelli, vescovo di Tripoli, è in contraddizione con quella degli Stati Uniti e della NATO. Il contatto con le chiese cattolica e le comunità a Bengasi e dintorni è stato perso. Mons. Martinelli ha anche perso dei cari amici nella guerra, che non avevano niente a che fare con qualsiasi sorta di combattimento o ostilità. Quali giornalisti e agenzie di stampa stranieri ha parlato di ciò?
I giornalisti hanno la responsabilità di dire la verità e segnalare tutte le notizie. Alcuni lo fanno, ma le loro storie o sono modificate o non vengono mai pubblicate o trasmesse. Altri non dicono nulla e invece inventano storie. E’ ora responsabilità del pubblico leggere i report che escono dalla Libia da tutti le parti cum grano salis. La diversità delle notizie è solo un inizio.
The Bombing of Al Fateh University, Campus B
By Cynthia McKinney
“Intervento umanitario” della NATO: il bombardamento dell'Università di Tripoli
di Cynthia McKinney*
su www.informationclearinghouse.info del 27/06/2011
Traduzione di l'Ernesto online
* Cynthia McKinney è stata deputato della Georgia al Congresso degli Stati Uniti
Fin dal mio arrivo a Tripoli per vedere sul posto le conseguenze delle operazioni militari della NATO, mi è risultato evidente che, nonostante il continuo silenzio della stampa internazionale che si trova qui sul terreno, in Libia esiste una chiara evidenza che sono stati attaccati obiettivi civili e che civili libici sono stati feriti e uccisi.
La mattina di martedì mi hanno condotto dal mio hotel, attraverso la città, in mezzo a un intenso traffico, fino all'Università Al Fateh.
Il 9 giugno, il decano Ali Mansur si trovava all'esterno nel parcheggio. Il cielo era di un azzurro intenso. Le nubi bianche. Gonfie e bianche. Il decano Mansur era visibilmente irritato. Sembrava che alcuni ragazzi del Campus B dell'Università Al Fateh stessero litigando per delle ragazze. Mi ha spiegato che i libici sono di sangue ardente. Con un sorriso, mi ha detto: “le ragazze sono importanti per i giovani”.
Si, era evidente mentre mi stavo avvicinando all'Università Al Fateh, al Campus B, noto in precedenza come Università Nasser. Sotto gli alberi, sul prato mentre ci avvicinavamo alle porte del campus, ho potuto vedere giovani uomini e donne conversare, parlare con i telefoni mobili, camminare da un lato all'altro, riuniti, probabilmente commentando le notizie più recenti del campus, non importa quali. Il campus Al Fateh è traboccante di vita. La vita studentesca pare vibrare. Il sentimento e il clima di questa università non pare diverso da quello di centinaia di università che ho visitato negli Stati Uniti e in tutto il mondo.
I ragazzi e le ragazze libici sono come i nostri. Mio figlio si troverebbe facilmente bene in questa università.
Anche il campus sembra traboccare di vita. Le gru stanno ad indicare un solido programma di costruzione, allo scopo di aggiungere nuovi edifici per migliorare l'ambiente educativo. Nonostante il chiasso degli studenti, il decano aveva tutte le ragioni del mondo per sentirsi contento nel vedere che la sua università si sta ingrandendo, sta migliorando e rafforzandosi. Mi ha detto che era stato firmato un accordo con un'università britannica per avviare programmi in inglese. Non corsi di inglese, ma tutto un programma insegnato in lingua inglese. Certamente, disse, è una delusione che tutto ciò sia andato in fumo.
L'Università Al Fateh, Campus B, è formata da circa 10.000 studenti, 800 candidati a master, e 18 studenti del dottorato, 150 professori ad hoc, 120 impiegati. Ha otto auditorium, 19 aule, 4 aule più grandi. Ha anche un campus rurale a Al Azizia dove studiano 700 studenti e che fa parte del sistema universitario. Il decano Mansur si paragona a un sindaco perché ha tante responsabilità nella direzione di una grande comunità di studenti impegnati in una vita accademica ricca e vivace.
Il decano mi ha detto che la vita nell'università, e la sua personale, è cambiata per sempre la sera di giovedì 9 giugno 2011.
Ha ricordato che l'università aveva aperto come sempre alle 8 circa del mattino e avrebbe dovuto chiudere la sera alle 8.
Aveva pensato che il 9 giugno sarebbe stato un giorno normale, se non fosse stato per il litigio per le ragazze che aveva spinto molti ragazzi ad abbandonare il campus per non partecipare alla disputa. Fuori, nel parcheggio del campus, il dottor Mansur era preoccupato pensando a come affrontare il problema disciplinare che si preannunciava.
Improvvisamente, si sentì un forte rumore nel cielo.
Era come un ruggito fortissimo. Subito dopo un sibilo ad alta frequenza. Mansur dice di aver guardato verso il cielo e di non aver creduto a quello che vedevano i suoi occhi: è apparso qualcosa di luccicante nel cielo che si agitava di fronte a lui. Si muoveva come un gioco atari o qualcosa di somigliante. Si agitava e zigzagava per tutto il cielo. Dice di essere rimasto paralizzato davanti a questo oggetto per un tempo che sembrava di minuti, ma in realtà era solo di pochi secondi.
Accelerava nel cielo, alzandosi, abbassandosi e virando, andando a schiantarsi sul terreno circostante. Era un missile della NATO.
Tragicamente aveva trovato il suo bersaglio: l'Università Fateh, Campus B.
Il Decano Mansur afferma di aver visto solo un missile, molto fuoco, molti colori diversi da tutte le parti, e subito dopo un'immensa colonna di fumo. Ha visto un missile, ma ha sentito quelle che sembravano essere molte esplosioni. Non può dire esattamente quante.
Il dottor Mansur dice che la forza e l'impatto dell'esplosione lo hanno lasciato paralizzato. Che il suo cuore ha cessato di battere per un momento. Non aveva paura, era solo come paralizzato. Non si è messo a correre; non è stato sopraffatto dalla paura; era semplicemente stupefatto.
La forza dell'esplosione ha penetrato strutture in cemento armato, ha rotto centinaia di vetri e ha fatto crollare i tetti delle sale di riunione.
Nessuno sa se si trattava di un missile Tomahawk o di una bomba guidata da un laser mal indirizzata. Nessuno è in grado di saperlo.
I suoi primi pensieri sono stati per le migliaia di studenti dell'università e per i suoi tre figli che vi studiano.
Dopo circa 30 minuti, è arrivata la stampa libica per vedere cosa era successo. Sono arrivati anche il presidente dell'Università ed altri funzionari dell'istituzione. Ma, con sorpresa del dottor Mansur, non si è visto nessuno della stampa internazionale.
E che cosa hanno visto?
I media hanno constatato un rilevante danno strutturale in molti degli edifici, tutte le finestre rovesciate in ognuno degli otto auditorium. Porte strappate dai cardini. La biblioteca ridotta in un ammasso di rovine. Libri e detriti ovunque. La moschea del campus danneggiata. Vetri dappertutto. Si stava già tentando di ripulire.
Il dottor Mansur dice, che in tutti i posti in cui è stato possibile farlo, si è rimesso a posto come prima dell'attacco. Con l'eccezione dell'ala principale in cui lavorano gli studenti, che si sta ripulendo e che verrà ribattezzata Seif Al-Arab in memoria del figlio di Muammar Gheddafi assassinato dalle bombe della NATO a casa sua, il 30 aprile 2011.
Giovedì, i missili della NATO. Venerdì e sabato qui vengono considerati fine settimana. Domenica, lunedì e martedì, gli studenti sono tornati nelle loro aule senza lasciarsi intimidire dalle bombe. In molte aule che ho visitato, gli studenti stavano svolgendo i loro esami finali tra le macerie. Mentre camminavo per il campo, una voce virile ha gridato in arabo: “Dove sta Obama?”
Buona domanda, ho pensato.
Sempre mi sono domandata se i politici che inviano regolarmente i nostri giovani uomini e donne in guerra e che bombardano regolarmente la gente povera del mondo, si siano trovati a fare, essi stessi, da bersaglio di un attacco di missili da crociera o se abbiano provato gli effetti di una bomba all'uranio impoverito guidata da un laser. Ho pensato che se fosse accaduto, se avessero sperimentato di persona l'orrore di un attacco della NATO contro un obiettivo civile, potrebbero fermarsi un momento a riflettere, mettendo in discussione la necessità di inviare le nostre forze armate ad attaccare il popolo della Libia.
Non ho voluto disturbare gli studenti impegnati negli esami e ho incontrato alcuni che stavano fuori dalle aule. Ho chiesto se avevano qualcosa da dire al presidente Obama. Una professoressa ha subito risposto, dicendo: “Lavoriamo sotto il fuoco, fisico e psicologico”. Uno studente ha affermato che Obama dovrebbe “liberare la Palestina e lasciare in pace la Libia”. E ha proseguito: “noi siamo una sola famiglia”.
Rispetto a questa affermazione, in breve, c'è da dire che ogni libico è membro di una tribù e che ogni tribù si governa e seleziona i suoi dirigenti: dopo, i dirigenti di tutte le tribù eleggono i loro leader, e così di seguito fino a quando emerga il leader di tutte le tribù della Libia. Ho incontrato questo leader tribale a Tripoli che mi dicono essere il vero leader di questo paese. Presiede il Consiglio Tribale che costituisce il vero organo di decisione politica della Libia. Di modo che quando il giovane ha affermato “siamo una sola famiglia”, dice realmente la verità.
Il dottor Mansur, formato negli Stati Uniti, ha ricordato con affetto la sua permanenza negli USA e i molti amici che ha in questo paese. E' orgoglioso dei suoi studenti e della ricchezza di vita della comunità universitaria. Esattamente come qualsiasi altro decano universitario.
Penso che Dio sia intervenuto il 9 giugno 2011.
Il giorno che è caduto il missile, non è morto un solo studente. Sarebbe potuto andare ben diversamente. Poteva essere una catastrofe, che sarebbe costata la vita a centinaia di giovani.
Mi dicono che nell'area circostante, nei dintorni dell'università, altri non sono stati così fortunati. Dicono che ci sono stati morti nelle case vicine.
C'è qualcosa di strano nella guerra. Coloro che la causano sembrano inconsapevoli ed estranei alle sue conseguenze; sembrano felici di infliggere danno ad altri e sono assolutamente insensibili di fronte alle conseguenze, mentre le vittime della guerra si danno da fare per normalizzare l'anormale e adattarsi a vivere sotto la costante minaccia della morte e della distruzione.
Dopo aver visitato Tripoli, mi oppongo più che mai alla guerra.
Gli studenti dell'Università Al Fateh continuano i loro studi nonostante l'accerchiamento che subisce il paese.
Al gruppo di studenti con cui ho parlato ho chiesto anche quanto pagano per l'iscrizione. Mi hanno guardato sconcertati dopo la traduzione. Ho domandato quanto pagano per i libri. Di nuovo, gli stessi volti sconcertati. L'iscrizione all'Università Al Fateh è di 16 dinari all'anno – circa 9 dollari -. E a causa dell'embargo della NATO sulle importazioni di benzina, la scuola ha inaugurato 10 linee gratuite di bus nelle aree vicine, allo scopo di garantire che gli studenti possano arrivare a scuola, gratis.
Ho detto che anch'io mi sono trovata sul punto di entrare in un programma di dottorato negli USA e che per l'iscrizione e i libri avrei avuto bisogno di decine di migliaia di dollari. Ho spiegato che mia cugina ha un debito di 100.000 dollari per pagare un master nell'università che ha scelto.
Mi hanno risposto: “Ringraziamo Muammar Gheddafi. Perchè grazie a Muammar Gheddafi abbiamo l'istruzione gratuita. Allah, Muammar, Libia obes!”
In quanto alla NATO, continua a sostenere la favola che i suoi attacchi sono solo contro obiettivi militari e che il suo è un “intervento umanitario”.
Ancora continuo ad aspettare che mi si dimostri, in qualche luogo del mondo, che il bombardamento dall'aria di povere popolazioni civili del Terzo Mondo vada bene per il loro diritto al voto, alla democrazia, all'assistenza medica, all'educazione, all'assistenza sociale, e per migliorare le loro entrate personali e la distribuzione della ricchezza. Mi sembra ovvio che i problemi complessi della vita richiedono un intervento più complesso di quello che può fornire un missile da crociera.
Papst ehrt Ustascha Verbrecher
Vorbild Kroatien
=== 2 ===
Massenmörder hatte Wohlwollen des Papstes
Der Papstbesuch am Wochenende in Kroatien bringt die Erinnerung an einen Massenmörder zurück, der Hunderttausende massakrieren liess: Ante Pavelic, kroatischer Führer von Hitlers und Mussolinis Gnaden.
NEZAVISNA DRŽAVA HRVATSKA: NAJBOLJE ČUVANA TAJNA VATIKANA
Početkom juna 2011. rimski papa Benedikt Šesnaesti posetio je Hrvatsku, dajući podršku njenom putu ka Evropskoj uniji i pozivajući je da i dalje ostane verna Vatikanu, boreći se za hrišćanske vrednosti. Oduševljeno dočekan od preko 3oo ooo Hrvata, papa nije propustio da usput pomene kvislinšku tvorevinu, Nezavisnu Državu Hrvatsku, kao instrumentalizovanu od fašizma i nacizma (nijednom ne pominjući 7ooooo žrtava ustaškog konclogora Jasenovac, koje su stradale zato što su bile Srbi, Jevreji i Romi, kao ni ulogu preko 1ooo rimokatoličkih župnika, fratara i časnih sestara, koji ne samo da su podržavali Pavelića i njegove monstrume, nego su i aktivno učestvovali u pokoljima nedužnih ljudi ,kao „zaklete ustaše“.) Mlako se ograđujući od NDH, papa je veličao zagrebačkog nadbiskupa Alojzija Stepinca, koga je njegov prehodnik, papa Ivan Pavao Drugi, 1998. proglasio „blaženim“, i koji je, po Benediktu Šesnaestom, navodno bio žrtva dvaju totalitarizama – nacizma i komunizma.
Racinger je, još kao kardinal, 15. februara 1998., u hrvatskom (negda ilirskom) vatikanskom Zavodu Svetog Jeronima održao besedu u čast Stepinčevu. (To je onaj zavod u kome je monsinjor Mađarec 1941. godine oduševljeno dočekao Antu Pavelića, a monsinjor Ratko Perić, sadašnji biskup, 1991. godine Franju Tuđmana.) Racinger je tada istakao da je Stepinac bio jedan „Božiji Hrvat“, kakvog je Dante opevao u „Raju“ svoje „Božanstvene komedije“. Stepinac je, po Racingeru, bio živa slika „trpećeg Krista“, koji je na kraju poneo njegovu trnovu krunu i muke. Suprostavljajući se totalitarizmima, kardinal DIXIT, Stepinac je u doba nacizma, bio „branitelj židova, pravoslavaca i svih progonjenih, zatim je, u vremenu komunizma, postao odvjetnik svojih vjernika, svojih svećenika progonjenih i ubijanih“. U svojoj besedi, kao učenik germanske škole srbofobije, Racinger je istakao da je Stepinac postao nadbiskup Hrvatske 1936. godine, kada je rimokatolicima bilo teško, jer su trpeli Jugoslaviju „koju su saveznici nakon Prvog svetskog rata stvorili od suprotnih elemenata i sa snažnim protukatoličkim nabojem“.
Pred dolazak u nezavisnu EU Hrvatsku, ove, 2o11, papa je o Stepincu opet fabulirao kao o borcu protiv ustaškog režima i branitelju Srba, Jevreja i Roma, kao i velikom humanisti. Nazvao je velikim pastirom i hrišćaninom onoga koga italijanski naučnik Marko Aurelio Riveli zove „nadbiskupom genocida“.
A koliko je Stepinac zaista bio protiv ustaškog režima, koga se Racinger javno odriče, dovoljno je pisano. Doduše, nadbiskup zagrebački je u nekim svojim prpovedima u doba rata ustajao protiv rasizma i nasilja, ali ga to nije sprečavalo da bude vojni vikar ustaške vojske, član NDH Sabora, nosilac ustaških odlikovanja i, naravno, koordinator prekrštavanja Srba u Pavelićevoj monstrum-državi. Da i ne govorimo da je vatreno branio NDH u Vatikanu, koji je, preko Vlade Kraljevine Jugoslavije, bio odlično obavešten o zločinima hrvatske CivitasDei. Godine 1943, Stepinac je papi Piju Dvanaestom podneo Memorandum u kome, između ostalog, piše o vekovnoj vernosti Hrvata papi, i upozorava ga šta bi se desilo ako bi NDH propala:“/.../ Njezinom propašću ili fatalnim smanjenjem – tisuće najboljih hrvatskih vjernika i svećenika žrtvovalo bi dragovoljno i rado svoje živote da zapriječe tu mogućnost. Ne bi bilo uništeno samo onih cca24oooo prelaznika sa srpskog pravoslavlja, nego i čitavo katoličko pučanstvo tolikih teritorija sa svojim crkvama i svojim samostanima/.../ Napredak katolicizma je najuže povezan sa napretkom Hrvatske Države, njegov opstanak uz njen opstanak, njezin spas-njegov spas“.
A 10. juna 1943. ustaški izaslanik u Rimu, Lobkovic, javlja da je Stepinac mnogo učinio za NDH pred Kurijom:“/.../ Nadbiskup je vrlo pozitivno izvijestio o Hrvatskoj. Naglasio je, da je neke stvari s kojima se on inače nikako ne slaže – prešutio, samo da stvori o Hrvatskoj ŠTO BOLJI DOJAM/.../ Mnogo je u Vatikanu izticao naše zakone za zločin pobačaja, koji su zakoni u Vatikanu vrlo dobro primljeni /.../
Nadbiskup je na temelju tih zakona OPRAVDAO DJELOMIČNO I POSTUPAK PROTIV ŽIDOVA (toliko o Stepinčevom zastupanju Jevreja, nap. V. D.), koji su kod nas bili najveći pobornici i najčešći izvršitelji zločina ovakve vrsti“. (Stepinac je branio ustaške zakone protiv pobačaja u doba dok su ustaše vadile nerođenu srbsku decu iz utroba majki, i na kame ih nabijali; ovakva hipokrizija je metastaza onog licemerja zbog koga je Dostojevski tvrdio da je papizam gori od ateizma, jer propoveda izopačeni Hristov lik.) A zvanični ustaški list, „Hrvatski narod“, 27. jula 1944. godine preneo je poruku Stepinca da je „nepokolebljivi optimist“ o budućnosti Hrvata. Novine su hvalile Stepinca zbog uloge koju je imao u Vatikanu, braneći NDH.
Posle rata, Stepinac je na Kaptolu skrivao kako ustaške zločince, tako i njihovu arhivu, ali i zlato opljačkano od žrtava, koje je, jednim značajnim svojim delom, završilo u vatikanskim trezorima.
Kakav je Stepinac bio „branitelj“ Srba, posvedočio je i njegov sekretar, monsinjor Stjepan Lacković, koji se vratio u Hrvatsku posle 45 godina emigracije (i dao intervju „Azur žurnalu“ broj 9, za januar 1991. godine), koji je vodio spiskove prekrštenih Srba:“/.../ Mnogi pravoslavaci koji su ovdje živjeli stoljećima isto su tako pozdravili tu priliku da mogu sada s Hrvatima katolicima biti u jednoj vjerskoj zajednici/.../ Politička vlast (ustaše, nap. V.D.) je mislila da će riješiti pitanje i našeg suživota i zajedništva./.../ Svi moramo doći u jednu zajednicu djece ljudske, a to nije nikakva politička ustanova, već katolička crkva/.../“
Dakle, Lacković ni jednom jedinom rečju nije izrazio žaljenje što su Stepinac i on sam učestvovali u NASILNOM KATOLIČENJU SRBA, nego je tvrdio da je Pavelić time hteo da dođe do „srećnijeg suživota“ na prostoru NDH... Toliko o Stepincu, koga papa Benedikt predstavlja kao „humanistu“ i zaštitnika Srba, Jevreja i Roma...
USTAŠTVO: BORBENI RIMOKATOLICIZAM
Papa Racinger se, u svojim izjavama, ograđivao od ustaša (tobožnjih su instrumentalizovali zli fašisti i nacisti), pa je, kao što smo videli, i Stepinca proglasio borcem protiv ustaštva. No, naravno, to je samo maskiranje prave istine. U svojoj programskoj knjizi, „Strahote zabluda“ (poglavnikov „Majn kampf“ ), godine 1937., Pavelić je istakao da Hrvati ne mogu živeti u Jugoslaviji koja teži da se „preokrene tisućgodišnja orijentacija hrvatskih katolika i da se prekinu pradavne veze Hrvata sa Svetom Stolicom“. Pavelić je ozakonio sve ono za šta se u današnjoj Hrvatskoj založio i papa – katolički kult porodice, zabranu pobačaja, „kršćanske vrednote“. Ali, te „vrednote“ važile su samo za rimokatolike.
Pavelić je pravoslavne Srbe u Hrvatskoj smatrao za strano, antikatoličko telo, koje treba ukloniti iz narodnog organizma. NDH je doživljavao kao predstražu rimokatoličke Evrope, koja brani istu od „varvarskog Bizanta“, to jest Balkana. Pre no što je stigao u Zagreb, papa Benedikt se sećao hrvatskih kardinala Šečera, Kuharića i Bozanića, koji su mu stalno govorili da Hrvatska nije Balkan, nego Srednja Evropa. I ustaše su Hrvatsku izdvajali iz oblasti Balkana: u intervjuu španskom fašističkom listu „Arriba“ datom 26. maja 1943, Pavelić kaže: “Balkanski je duh imao ekspanzivnu moć koja je uspjela da prodre do granice Beča. Austro-Ugarska je imala snage da goni taj duh ka Jugoistoku, gdje više nije predstavljao nikakvu opasnost. Dužnost je Hrvatske da nastavi sa ovim pritiskom na balkanske običaje dok ih ne svede u njihove prave granice“. A ustaški ideolog, svećenik dr Ivo Guberina, usred rata ponavlja poglavnikove ideje: “Uništen je bizantsko-pravoslavni pritisak na Hrvatsku i stvorena je mogućnost da Hrvatska zaigra ulogu predziđa Europe. NEZAVISNA DRŽAVA HRVATSKA JE JEDINA DRŽAVA SA KATOLIČKOM VEĆINOM NA BALKANU. JEDINA VRATA KATOLICIZMA NA BALKANU. Ne samo to. NEZAVISNA DRŽAVA HRVATSKA JE DANAS NAJJAČI BEDEM SREDNJE EUROPE“.
A ovo se sve uklapalo u staru vatikansku predstavu o Srbima kao „remetilačkom faktoru“. Setimo se da je austrougarskom poslaniku u Vatikanu, grofu Moricu Palfiju, kardinal Meri del Vala, sekretar najmanje države na svetu, 1914. blagoslovio rat protiv Srbije, sledećim rečima: “Papa i Kurija vide u Srbiji razornu bolest, koja pomalo nagriza monarhiju i koja će je vremenoim rastočiti/.../ Njegova Svetost je u više mahova izrazila svoje žaljenje, što je Austro-Ugarska u više mahova propustila da kazni svog opasnog dunavskog suseda.“
Pavelić je bio više nego odani rimokatolik. Njegova ćerka, Mirjana Pavelić-Pšeničnik, , u intervjuu „Globusu“ (17. maj 1991.) kaže: “Tata je bio katolik i mi smo imali svog kapelana koji je nedjeljom dolazio kod nas. Čak smo sagradili i kapelicu za njega. Svake nedjelje smo slušali misu, a tata je čak i ministrirao, jer je to kao mladi dečko naučio. Ministrirao je kod isusovaca u Travniku“.
Da, to je isti onaj Pavelić kome su, kako svedoči Kurcio Malaparte, ustaše slale, na poklon, kotaricu punu očiju poklanih Srba…
HRVATSKI RIMOKATOLICI SE NE ODRIČU USTAŠTVA
Iako se, zarad EU vrednosti, zvaničnici Hrvatske formalno odriču ustaštva, rimokatolički živalj i njegovo sveštenstvo ostaju najdubljim simpatijama vezani za period NDH. O tome govori popularnost pevača Marka Perkovića Tompsona, koga je sadašnji papa primao u audijenciju, i koji je ove godine, skupa s drugim hrvatskim pevačima, dočekivao papu pesmom o porodičnim vrednostima. Tompson u svojim songovima veliča ustaške koljače poput Jure Francetića i Maksa Luburića, kao i samog Antu Pavelića. Upravo rimokatolički sveštenici pravdaju Tompsona kao odanog „domoljuba“. U novinama „Vjesnik“, sveštenik Pavle Primorac je istakao da neki kritičari mrze Tompsona samo zato „što im je svaka ideja nacionalnoga i vjerskog opredjeljenja mrska“, da bi fra Martin Planinić u „Fokusu“, marta 2006, ustvrdio da mu je omiljena pesma „Kroz Imotski kamioni žure, voze bojnu Francetića Jure“ (inače, zloglasnog komandanta ustaške „Crne legije“.)
Opravdanja NDH i njene ideologije može se, među rimokatoličkim klerom, naći u izobilju. Tako je don Luka Vučo, u „Novom listu“, maja 2003, tumačio popularnost ustaškog pozdrava „Za dom spremni“ na sledeći način: “Uzvik „Za dom spremni“ nije kod naroda pristajanje uz ustaštvo, već želja za samostalnošću od Srba koja je postojala, nažalost, samo za ustaša“. Don Anto Baković je u listu „Narod“, avgusta 2oo3, izjavio:“U Nezavisnoj Državi Hrvatskoj se probudio genije hrvatskog naroda, u kojoj je hrvatski narod konačno dobio svoju slobodu, svoju hrvatsku državu, a sve je to trajalo sasvim kratko, očajno kratko...“Govoreći o krvoloku Anti Paveliću, na misi zadušnici u zadarskoj crkvi Ivana Krstitelja u januaru 2oo5, fra Vjekoslav Lasić je istakao: “Poglavnik je za života učinio mnogo dobrih djela, a jedno od najvećih je obnova NDH. To uskrsnuće su Hrvati, skupa sa svojim mučenikom, blaženim Alojzijem Stepincem, doživjeli kao ostvarenje najvišeg sna... Poglavnik je bio dobar čovjek i branitelj Hrvatske, vođa zemlje čije zasade leže u današnjoj Hrvatskoj“. Pater Vladimir Horvat, na Radio Mariji u julu 2oo5, poriče da je Jasenovac bio logor smrti i užasa (za koga Jevreji koji su preživeli tvrde da je, po monstruoznosti s kojom su nevini ubijani, bio strašniji od industrijske smrti Aušvica), i kaže da tu ljude „nisu dovodili da ih ubijaju, nego da rade“.
Jednom rečju, NDH se među rimokatoličkim sveštenstvom doživljava kao država svoja, u kojoj su branjene vrednosti rimokatolicizma. Zato nije nimalo slučajno da se papa Benedikt Šesnaesti nikad neće pokloniti žrtvama u Jasenovcu, niti će biti spreman da se kaje zbog nedela ustaških klerofašista. NDH je ipak bila rimokatolička CIVITASDEI, ostvarenje srednjevekovnih ideala krstaških ratova u dvadesetom veku. Dok se borimo protiv revizije ishoda Drugog svetskog rata i svih laži koje bi da rehabilituju nacizam (u ime navodnog antikomunizma, a u stvari rusofobije i srbofobije), i to treba imati u vidu.
Episkop Irinej o poseti pape Zagrebu
Ipak, dve poruke izrečene u dva dana ostale su zapamćene kao kontroverzne, i to ne samo u srpskoj javnosti.
Prvu je papa poslao još na putu u Hrvatsku, iz aviona, u neformalnom razgovoru sa novinarima. Naime, sećajući se ranijih zagrebačkih nadbiskupa, on je izjavio: „Pokojni kardinal Franjo Šeper, pokojni kardinal Franjo Kuharić i kardinal Josip Bozanić uvek su govorili da Hrvatska nije na Balkanu nego u Srednjoj Evropi, pa bi bilo logično, pravedno i potrebno da Hrvatska uđe u Evropsku uniju, gde istorijski i kulturno oduvek pripada.“ Razmišljajući o ovom sudu, pritom bez ulaženja u raspravu o tome da li je Hrvatska na Balkanu ili u Srednjoj Evropi, želimo da verujemo da njegov ugledni izricatelj nije imao nameru da Jugoistočnu Evropu – nekada središnji prostor Rimskog Carstva, a potonju Rumeliju (u prevodu Rimsku zemlju: evropski, pretežno hrišćanski deo Otomanske Imperije), danas poznatu pod turskim nazivom Balkan – smesti nekud izvan Evrope, niti pak da se vrati na početak 16. stoleća, kada je njegov prethodnik Lav X Hrvatsku označio kao antemurale christianitatis („predziđe hrišćanstva“). Ne treba pritom zaboraviti da su „predziđe“ u ta vremena, pored Zrinskih i Frankopana, čuvali i mnogobrojni Srbi graničari, kojih danas, posle pet vekova istorijskog prisustva, najednom onde više nema ili opstaju kao ostatak što poklanog što proteranog naroda.
Sa svoje strane, mi Balkanci, dakle i mi Srbi, Evropu ne vidimo u uskom obzorju Zapadne i Srednje Evrope, pa ni u širem rasponu od Atlantika do Urala, nego je vidimo kao civilizacijski kontinent od Atlantika do Pacifika, odnosno od Kanarskih do Kurilskih ostrva, jer je to jedinstven duhovni prostor, koji ima iste hrišćanske korene i deli iste vrednosne ideale. Mi pak koji pripadamo pravoslavnim narodima Balkana, ne ljubimo samo svoje otadžbine nego i sav Balkan, svoj vizantijsko-slovenski, ali i onaj zapadnohrišćanski, kao i muslimanski, svoju širu – romejsku – otadžbinu, svesni da je ona podarila Evropi njena dva civilizacijska temelja, jelinstvo i hrišćanstvo. Napominjemo da klasična jelinska kultura, vekovima najviša u Evropi, jeste, po definiciji, prevashodno balkanska kultura – kao što su to i najstarije poznate kulture Evrope, lepenska i vinčanska – a da je mlado hrišćanstvo na tlo Evrope stupilo takođe na Balkanu (konkretno u Filipima, blizu današnje Kavale u Grčkoj).
Podsećamo i na antologijsku formulaciju počivšeg pape Jovana Pavla II da nema Evrope bez oba plućna krila, od kojih se jedno zove pravoslavno ili istočnohrišćansko, mahom grčko-slovensko…
Mada ovom prilikom nisu ispunjena očekivanja mnogih rimokatoličkih vernika, ponajpre u Hrvatskoj, da će Alojzije Stepinac, zagrebački nadbiskup tokom Drugog svetskog rata, biti kanonizovan, odnosno priznat za svetitelja Rimokatoličke Crkve, dodatnu kontroverzu, u našoj sredini i bolnu nedoumicu, izazvale su papine reči – izgovorene takođe na putu prema Zagrebu – da je kardinal Alojzije Stepinac „bio protiv ustaškog režima“ i da je „branio pravo čovečanstvo protiv tog režima time što je branio Srbe, Jevreje, Rome“. Slično je ponovio u omiliji u zagrebačkoj katedrali rekavši da je kardinal Stepinac „u vreme nacističke i fašističke diktature postao braniteljem Jevreja, pravoslavnih i svih progonjenih“. S obzirom na to da je Stepinac bio vojni vikar „Nezavisne Države“ Hrvatske – ili je, prema drugima, postavio vojnog vikara – i član parlamenta endehazije, a, sa druge strane, imajući u vidu čitavom svetu poznati ustaški fizički i duhovni genocid nad Srbima, Jevrejima i Ciganima, moramo istaći da je, u svetlu istorijskih činjenica, ova dimenzija Stepinčeve ličnosti u najmanju ruku jednostrano prenaglašena ili, pre će biti, na silu iskonstruisana, i to predimenzioniranjem slučajeva njegovog zauzimanja za pojedine Srbe ili Jevreje, među kojima nekim čudom, nema imenâ trojice mučenički postradalih pravoslavnih episkopa i više od dve stotine pravoslavnih sveštenika pobijenih od ustaša, a prećutkivanjem ili minimalizovanjem njegove ideološki motivisane i javno iskazivane animoznosti prema Pravoslavlju, „Bizantu“, Jevrejstvu, Srpstvu i još ponečem.
Na kraju, blagodarno ističemo, uprkos svemu prethodnom, papin poziv rimokatoličkim biskupima i sveštenicima da se trajno zauzimaju za pomirenje među podeljenim hrišćanima, kao i među hrišćanima i muslimanima. Ruke pomirenja neka uvek budu ispružene, kao u aktu stvaranja, kako ga je Mikelanđelo Buanoroti prikazao u Sikstinskoj kapeli. Bog je Pomiritelj prošlog sa budućim. Bog je naš Istok, i Zapad, i Sever, i Jug. Bog je naše Sve.
Die Beerdigung wird am 16. Juli in der Wiener Kapuzinergruft, der Grablege der Habsburger, stattfinden.
Im Begräbnisritual der Habsburger hielt der Trauerzug vor der verschlossenen Tür der Kapuzinergruft und ein Herold klopfte an die Tür. Darauf fragte einer der Kapuziner-Brüder von drinnen: „Wer begehrt Einlass?“ Der Herold antwortete mit allen zu Lebzeiten des Verstorbenen getragenen Titeln.
N. N. von Gottes Gnaden Kaiser von Österreich; Apostolischer König von Ungarn; König von Böhmen, von Dalmatien, Kroatien, Slawonien, Galizien, Lodomerien und Illyrien; König von Jerusalem etc. Erzherzog von Österreich; Großherzog von Toskana und Krakau; Herzog von Lothringen, von Salzburg, Steier, Kärnten, Krain und der Bukowina; Großfürst von Siebenbürgen; Markgraf von Mähren; Herzog von Ober- und Nieder-Schlesien, von Modena, Parma, Piacenza und Guastalla, von Auschwitz und Zator, von Teschen, Friaul, Ragusa und Zara; gefürsteter Graf von Habsburg und Tirol, von Kyburg, Görz und Gradiska; Fürst von Trient und Brixen; Markgraf von Ober- und Nieder-Lausitz und in Istrien; Graf von Hohenems, Feldkirch, Bregenz, Sonnenberg etc.; Herr von Triest, von Catarro und auf der windischen Mark; Großwoiwode der Woiwodschaft Serbien etc. etc.
Von drinnen erfolgte allerdings die Antwort "Wir kennen sie/ihn nicht!".
Daraufhin klopfte der Herold noch einmal. Wieder wurde gefragt „Wer begehrt Einlass?“ Diesmal antwortete der Herold mit der Kurzfassung der Titel. Doch die Antwort war "Wir kennen sie/ihn nicht!".
Der Herold klopfte ein drittes Mal, wieder wurde dieselbe Frage gestellt. Nun antwortete der Herold: „X.Y., ein armer Sünder“, woraufhin das Tor geöffnet wurde.
Der Herr schenke ihm die ewige Ruhe. Das ewige Licht leuchte ihm. Gott lasse ihn ruhen in Frieden!
Gott schütze Österreich!
Međunаrodni krivični sud (MKS) izdаo je nаlog za hapšenje Moаmerа Gadafija, predsjednika Libije, okrivljujući gа zа "nelegitimno hаpšenje ljudi " i za "ubistvа člаnovа opozicije" koji se protive libijskoj vladi, od februаrа ove godine. Još jednom, MKS dolаzi dа se dokаže kаo smiješnа mаrionetа imperijаlističkog poretkа, čiji je jedini cilj dа legitimiše imperijаlističke intervencije.
Od velikog je znаčаjа dа se podsjetimo još jednom dа ovаj sud ne sudi аmeričkim vojnicimа ili zločinima počinjenim od strаne SAD-a i od osnivanja, nikаdа nije rekao ni riječ protiv bezbrojnih zločina NATO-а ili bilo koje druge imperijаlističke koаlicije ili intervencije.
Svjetska Federacija Demokratske Omladine ne priznаje MKS kao autoritet da okrivljuje bilo koga za bilo šta. Tokom posljednjih godinа, ovаj tаkozvаni "sud", nikаdа nije govorio o ubistvima koja su izvršili imperijаlistički kriminаlаci i njihovi sаveznici u Libiji, Avgаnistаnu, Irаku, Pаlestini, Zаpаdnoj Sаhаri, Bаhreinu, Jemenu, Tunisu i Egiptu (dа pomenemo sаmo nekoliko) i uvijek je stаjаo nа strаni okupаtorа, bombаrderа i diktаtorа. Njegovа ulogа je dа doprinese pljаčkama i ubistvima koje imperijаlizаm širi po svetu sа svojim stаlnim rаtovimа i konfliktimа.
Motivаcijа imperijаlizmа dа bombаrduje i nаpаda Libiju nikаdа nije bio i nije Gаdаfi ili bilo kakva licemjerna odbrana ljudskih prava. Imperijаlizаm je nаoružаo pobunjeničke snаge, bombаrdovаo i nаpаo Libiju i ubijao nevin libijski narod kako bi krenuo u pohod na ogromne rezerve nаfte i dа bi instаlirаo u toj oblаsti još jedаn ogromаn vojni kompleks koji će stvoriti bolje uslove zа svаku novu intervenciju.
Ovom prilikom, WFDY pozivа sve svoje članove dа osude ovаj novi tаlаs propаgаnde kаo dio kontinuirаnog nаporа kojeg činimo zа hitаn prekid rаtа protiv Libije, tаko dа libijski narod sam može da riješi svoje probleme , kаo i u svаkoj drugoj suverenoj držаvi.
Prvedeno sa stranice Svjetske Federacije Demokratske Omladine
The International Criminal Court (ICC) has issued a capture warrant Muammar Khadafi, president of Libya, blaming him for the “illegitimate arresting of
people” and “murders of opposition members” standing against the Libyan government, both done since last February.
Once again, the ICC comes to prove itself as a ridiculous puppet of the imperialist order, whose only purpose is to legitimate the imperialist interventions.
It is of high importance to remind, once again, that this court does not judge American soldiers or crimes done by the US and, since it exists, never it has taken even a word against the countless crimes of NATO or any other imperialist coalition or intervention.
WFDY does not recognize to the ICC even a drop of authority to blame or find guilty anyone for anything. Over the last years, this so-called “court”, has never even spoken about the killing done by imperialist criminals and their allies in Libya, Afghanistan, Iraq, Palestine, Western Sahara, Bahrain, Yemen, Tunisia and Egypt (just to mention a few) and always stood by the side of the occupiers, the bombers and the dictators. Its role is to contribute to the pillage and murder that imperialism spreads around the world with its constant wars and conflicts.
The motivation of imperialism to bombard and invade Libya was never and is not Khadafi or any hypocrite defense of the human rights. Imperialism has armed rebel forces, bombed and invaded Libya and killed innocent Libyan people to go after the Libyan immense reserves of oil and to be able to install in that area another huge military compound that will create better conditions for any new interventions.
On this occasion, WFDY calls upon all its member organizations to denounce this new wave of propaganda as part of the continuous efforts we are making for the immediate end of the war against Libya, so that it can be the Libyan people to solve their own issues, as in any other sovereign country.
"Libia, l'obiettivo della Nato è assassinare Gheddafi"
Lo storico italiano Angelo Del Boca: "Una guerra fondata sulla disinformazione e veri e propri falsi. Altro che proteggere i civili: i capi dell'Alleanza dichiarano che il fine è far fuori il Colonnello".
La guerra in Libia analizzata dal più autorevole studioso italiano del Nord Africa: Angelo Del Boca.
A mesi di distanza dall'inizio della guerra in Libia, le chiedo: che storia è questa?
«È una storia che si può guardare da molti lati, e comunque la si analizzi resta sempre una brutta storia. Perché è vero che c'è stata una risoluzione, la 1973, del Consiglio di Sicurezza dell'Onu che autorizzava l'attacco alla Libia di Gheddafi, ma poi questa facoltà è stata sicuramente snaturata, nel senso che ciò che si sta cercando di fare in tutti i modi è assassinare Gheddafi. Ormai nessuno tace su questa ipotesi. Gli stessi rappresentanti della Nato ammettono che se il Colonnello viene colpito e fatto fuori è ancora meglio È quindi una guerra strana ».
Strana perché?
«Perché in realtà la Francia ha un suo obiettivo, l'Italia un altro e gli Stati Uniti un altro ancora. Ma in definitiva nessuno sa come uscirne. E' una guerra nata sotto una cattiva informazione e continua ad essere corredata da storie inverosimili, da veri falsi. Amnesty International è stata sia a Tripoli che a Bengasi, e ha documentato che le torture sono state fatte in modo particolare a Bengasi su presunti mercenari che non erano altro che poveri migranti africani provenienti dal Sahara».
Ma qual è a suo avviso l'obiettivo dell'Italia?
«L'obiettivo dell'Italia è il più strano. Perché in realtà noi siamo entrati in guerra controvoglia. Da principio davamo soltanto le nostre basi, poi abbiamo messo a disposizione un certo numero di aerei, e soltanto in un secondo tempo è arrivato l'ordine di sparare. Oggi si dice che il 30 per cento delle missioni le fa l'Italia. Ed è veramente un controsenso perché noi dovevamo restare estranei a questa guerra, così come ha fatto la Germania di Angela Merkel. E noi avevamo ancora più motivi della Germania ».
Quali?
«Primo: la Costituzione italiana all'articolo 11 ci proibisce di entrare in guerra. Secondo: soltanto tre anni fa abbiamo firmato un trattato di amicizia e cooperazione con Tripoli. E anche se di recente abbiamo di fatto annullato questo accordo, in realtà è un atto che non si può cancellare se non viene fatto contemporaneamente dalle due parti. Per finire, con la nostra aggressione ad uno Stato sovrano, noi facciamo un balzo indietro di 100 anni, a quando attaccammo Tripoli nel 1911, in una atmosfera coloniale che oggi si ripete in maniera straordinaria, tragicamente straordinaria».
Quali scenari possibili nel futuro immediato?
«Le opzioni sono tutte legate alla sorte di Gheddafi. Gheddafi ha tre possibilità: quella di fuggire dal Paese, ma non è nella sua storia mitizzata; può lasciare la Libia dopo trattative, ma non vedo in queste ultime settimane trattative consistenti. E infine, l'ultima possibilità, quella che lui sembra, in un certo senso, invocare: morire da martire nella sua Tripoli. L'ultima sua dichiarazione in un qualche modo evoca proprio questa fine, quando Gheddafi dice ho le spalle al muro . Per quanto mi riguarda, come biografo di Gheddafi, spero che non sia questo il suo ultimo destino, ma temo che questa guerra finirà proprio con un assassinio».
Quale Libia sta nascendo sulle macerie del regime di Gheddafi?
«Nel dopo-Gheddafi si parla di mandare un centinaio di osservatori e poi anche alcune migliaia di soldati, turchi si suppone, per mantenere quel minimo di tranquillità dopo la guerra. Queste sono le ipotesi formulate in ambito Nato. Io invece prevedo un terribile caos nella Libia di domani, una somalizzazione dell'intero Paese. Vi saranno molte vendette consumate, e poi bisogna vedere che cosa accadrà sul piano delle speculazioni, perché non credo proprio che Sarkozy abbia puntato tutto sulla guerra solo per guadagnare qualche punto sul piano elettorale. Penso che ci saranno molti interessi petroliferi in gioco e a farne le spese di questo cambiamento sarà sicuramente l'Italia».
Mentre parliamo, la tv di Stato libica ha denunciato una strage di civili a Brega a seguito di un raid aereo Nato. L'Alleanza nega...
«Non è la prima volta che Bruxelles nega ma i morti civili ci sono, proprio i civili che andavano protetti...». Non esistono dunque bombe «intelligenti»... «In questa guerra di intelligente non c'è niente, non solo le bombe. Penso anche a dichiarazioni di autorevoli capi militari della Nato che ammettono che il bersaglio principale è Gheddafi».
French lawyers sue Sarkozy over crimes against humanity in Libya
By Antoine Lerougetel
17 June 2011
Two high-profile French lawyers, Jacques Vergès and former Socialist Party minister Roland Dumas, have announced that they plan to sue French president Nicolas Sarkozy on charges of crimes against humanity committed in the on-going NATO military intervention in Libya. They are acting for some thirty Libyan families who have lost family members in the NATO bombings.
At a press conference May 29 in Libya they declared that they would initiate legal proceedings in the French courts on Monday, May 30. There has been an almost complete blackout of the announcement in the French media. Only the Socialist Party-leaning newsweekly Marianne commented, attacking Dumas and Vergès for “a grotesque accusation against the president of the Republic.”
At a press conference in Libya on Sunday Dumas said, referring to the NATO bombing, “this mission, which is supposed to protect civilians, is in the process of killing them.” He said the war in Libya was “a brutal aggression against a sovereign nation.”
Calling the NATO alliance nations “murderers”, Vergès denounced “a French state led by thugs and murderers ... We intend to break the wall of silence.” He said he had seen several civilian victims at a hospital and had been told by one of its doctors that there were as many as 20,000 victims.
Dumas said he was ready to take the defense of Gaddafi himself if he was to appear at the International Criminal Court (ICC) at The Hague. On May 16, acting at the behest of the major Western powers, the ICC prosecutor requested an arrest warrant for crimes against humanity against Gaddafi.
Dumas questioned the authority of Sarkozy and NATO to conduct bombing based on UN Security Council Resolution 1973, calling it “the artificial—very artificial—cover of the United Nations.”
The lawsuit comes at a time when the NATO allies have stated that the war will be extended for at least 90 days, until September, and when Britain and France have announced the stepping up of the military bombardments, which have already involved several attempts at targeted political assassination through the bombing of homes of Libyan leader Muammar Gaddafi’s family.
British ex-SAS elite troops and other mercenaries employed by NATO are helping identify targets in the Libyan port city of Misrata, They are there with the blessing of Britain, France and other NATO countries, which have supplied them with communications equipment. They are likely to be providing information for the pilots of newly deployed British and French attack helicopters.
The French government was the main protagonist of United Nations Security Council Resolution 1973, a flimsy legal cover for the naked neo-colonial, imperialist intervention supposedly to protect civilians from the Libyan armed forces. In reality, it is part of the scramble for Libya’s oil and gas resources and the imposition of a pliant pro-imperialist government being assembled and groomed in Benghazi.
Other lawyers acting for Aïcha Gaddafi, the daughter of the Libyan leader Muammar Gaddafi, have reportedly filed charges against NATO in a Belgian court. They declared, “The decision to target a civilian home in Tripoli constitutes a war crime.”
The charge concerns a NATO air raid on April 30 that killed Gaddafi’s youngest son and three of his infant grandchildren. The two lawyers are also suing for the annulment of the EU ministers’ decision to freeze the accounts of the Libyan regime in the European Court of Justice in Luxembourg.
It is not clear whether the octogenarian Vergès and Dumas, with long and close ties to the French state, are directly working with sections of the French state but certainly serious doubts have emerged in French ruling circles on Sarkozy’s decision to embark on the military intervention in Libya.
The TTU defense information web site commented on an unpublished 50-page report issued after a three-week visit to Libya by intelligence experts headed by Yves Bonnet, former chief of the French national intelligence agency, the DST. According to the TTU site, the intervention is overstepping resolution 1973 and “the control of energy resources is at the heart of the current strategy. The US would like to overthrow Gaddafi in order to kick China out of the country. Egypt, which has never accepted the attachment of Cyrenaica and its oil reserves to Tripoli, can see nothing but advantages from the partitions of the country.”
The site adds: “The report expresses alarm at this ‘thoughtless’ involvement by Paris, which plays into the hands of the American administration, which has taken care not to show its hand and let France take all the risks.” It expresses serious doubts as to whether the Benghazi transitional council could “preserve the interests of the powers involved,” implying most especially those of French imperialism.
The military commentator Jacques Borde has also suggested that, while France is futilely overreaching its military capacities, its Arab and Western allies will be reaping the rewards in terms of the share-out of the spoils. There is also the danger of the “Somalisation” of Libya – that is its disintegration into warring tribes and warlords.
The two aging lawyers have long political and legal histories. Dumas, born 1922, was a close collaborator of François Mitterrand, Socialist Party (PS) president of France from 1981 to 1995, and served as a minister in several PS governments. He has never been a policy-maker, but rather a trusted errand boy for the executive.
He was part of the corrupt relations of French imperialism with African governments known as Françafrique. In 1983 he was Mitterrand’s special envoy to Gaddafi. His task was to persuade Libya not to invade Chad in support of a rebellion in the north of the country against the pro-French government. Finally, with the complicity of Gaddafi, the government was kept in power thanks to France’s intervention.
In 1995 Dumas was nominated President of the Constitutional Council, the French constitutional court, by Mitterrand. He resigned in January 1999 because of the Elf corruption affair.
Vergès was born in 1925 of a Vietnamese mother and a Réunionese father. Among the most famous legal defenses he carried out were that of the terrorist Carlos “the Jackal” and the Nazi war criminal Klaus Barbie, “the butcher of Lyon” in occupied France. He accused French imperialism of committing similar crimes in Algeria to those of the Nazis.
Dumas has admitted that he and Vergès were approached by the Gaddafi régime to take the case. Whatever their motivations, however, there is no doubt that the indictment they are making of French and Western imperialism’s criminal action against the Libyan people is a source of some embarrassment for the Sarkozy government and its imperialist allies. So it is also for the PS, the PCF, and the fake lefts of the NPA in France, who have peddled the lie that the intervention is “humanitarian” and designed to protect the Libyan people.
World Socialist Web Site
All rights reserved
DOMENICA 4 SETTEMBRE 2011
ORGANIZZA UNA VISITA
ALL’OSPEDALE PARTIGIANO “FRANJA”
L'ospedale partigiano Franja è oggi uno dei pochi esempi ancora conservati dei 120 ospedali partigiani, che operarono durante la seconda guerra mondiale in Slovenia. Essi venivano creati a seconda dei bisogni del movimento di resistenza all'interno delle singole zone della Slovenia. I loro costruttori, volendo offrire ai feriti le migliori condizioni possibili di cura, ma soprattutto di sicurezza, cercarono a tal fine dei siti in mezzo ai boschi, in forre difficilmente accessibili ed in grotte sotterranee.
Il complesso dell'ospedale partigiano Franja è composto da 13 baracche di legno diverse per dimensioni e scopi e da vari fabbricati ausiliari. Il suo fondatore ed il primo costruttore fu il dottor Viktor Voljcak, ma l'ospedale prende il nome dalla dottoressa ed amministratrice Franja Bojc Bidovec. Fu attivo dal dicembre 1943 al maggio 1945
PROGRAMMA:
ore 6.00 ritrovo presso il piazzale COOP/CGIL Conegliano
ore 6.15 ritrovo presso il piazzale del IV Corpo d’Armata (ex COOP) Vittorio Veneto;
ore 10.30 arrivo a Cerkno (Slovenia) e visita all’ospedale partigiano “Franja”, al termine
partenza per Lubiana dove ci sarà la possibilità di pranzare e visitare la città;
ore 17.30 partenza per Conegliano/Vittorio con arrivo previsto ore 21.00
Il costo previsto è di 20 euro per il pullman e di 5 euro per l’ingresso.
Piero 339 8535838
Mirella 329 9266295
e-mail: anpivittorioveneto @ gmail.com
NB.: DOCUMENTO DI RICONOSCIMENTO IN TASCA E SCARPE COMODE AI PIEDI
Jugocoord su Telegram
Jugocoord su Facebook