Informazione
Spominski dan na dogodke v NOB Občine Sežana; občinski praznik občine Sežana; prihod prvih partizanov na območje bo v nedeljo, 24. avgusta 2014 ob 17. uri na Ocinci pri Štjaku. Organizator: Občina Sežana, ZB NOB Sežana, KO Štjak, LD Vrabče-Štjak
http://stopwar.org.uk/events/london-public-meeting-how-to-stop-the-spread-of-war
Evento Facebook: https://www.facebook.com/events/677003002389397/
https://www.facebook.com/events/500580903410833/
Tra le canzoni comprese nel disco una è dedicata al crimine dei bombardamenti NATO sulla RF di Jugoslavia nel 1999:
Gli angeli di Novi Sad
<< Penso che la storia della sinistra italiana finisca in quel momento. Da lì in poi niente è stato più come prima. >>
LEGGI TUTTO: http://www.the-gang.it/wordpress/2014/08/gli-angeli-di-novi-sad-diario-di-bordo-18-08-2014/
PREVOD NA S-H-om:
„Anđeli iz Novoga Sada“ – Brodski dnevnik
(prevela: Jasna Tkalec <This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.>)
Rat u bivšoj Jugoslaviji. Kosovo. Htio bih vam „ispričati“ ovu pjesmu, počevši od „linija“ koje sam slijedio da je napišem, opisati trenutke koji su mi poslužili kao inspiracija i koji su me doveli dovle, gdje jesam. Obično pjesma ne nastaje samo iz jedne crte, već se ide uzduž jedne od linija, a onda se slijede i mnoge druge, koje se ukrštaju, uatim se kreće se drugim putevima, a zatim se posrće i odbacuje na rub. Prije no o jednoj liniji može se govoriti o skupini vrlo različitih crta, nepredviđenih, nenadanih,koje daju perspektivu ...a to je pjesma.
Uvijek kad me put nanese kroz Pisu, ukoliko imam koji sat vremena idem na Torre dei Miracoli (Toranj čudesa)...No prije no što se popnem na Toranj idem na monumentalno groblje, da uživam u slici „Trijumf smrti“. To je nevjerojatan prizor, velika freska koja svaki put u meni izaziva veliko uzbuđenje. Herman Hesse u svojoj biografiji „Iz Italije“govori o njoj kao o moćnoj slici, koja i danas obuzima dušu promatrača svojim grobnim sjenama i natjerava ga na pogubne misli“. Radi se o melanholičnom misticizmu srednjevjekovlja na izdisaju.
Anđeli u mojoj pjesmi su prikaze, koje bi se mogle naći na toj slici, to su poludemoni ili u najmanju ruku anđeli, koji su prošli kroz pakao...
Mogu kazati da je ta slika jako utjecala na duh pjesme o kojoj vam govorim.
Oduvjek sam osjećao da je rat na Kosovu bio osnivački pakt Nove Evrope, Evrope koju poznajemo danas, Evrope nakon Pada zida, da se dobro razumijemo. E, pa kako je znano, u svakom osnivačkom aktu neophodna je sakrifikalna žrtva, a u ovom slučaju bio je to srpski narod. On je prikazan kao neprijatelj, kao čudovište, koje treba žrtvovati novom poretku Evrope. Sve ostalo, ratne strahote i užasi, posljedica su upravo onog, ko je sve to htio, ko je sve to izazvao, a zatim je ostao skrštenih ruku i samo promatrao – bila je to Evropa.
Druga linija koju sam slijedio bilo je djelo René Girarda o žrtvi. Tokom posljednjih decenija Girard je pomno ispitao dinamiku žrtvovanja i pogotovo koncept žrtvenog jarca, u kojem je vidio trenutak učvršćivanja društvenih veza mitskih kultura. U procesu otpočetom prije dvadeset godina knjigom „Nasilje svetog“ , istraživačko djelo Girarda postalo je sve specifičnije i sve pažljivije prema temeljnoj vrijednosti , u mitskim kulturama, ritualnog žrtvovanja te značenja povezanosti žrtvovanjem kao i njegovog cikličkog ponavljanja.
Mitovi osnivanja (Romul, Kain) izvrsno predstavljaju karakter mimetiziranog nasilja, na kojem je nastao društveni ugovor mitske antropologije. Društvo je mjesto stvaranja i ponavljanja mimetiziranih –prikrivenih –požuda i želja za oponašanjem te rivaliteta i antagonizama, što ih takve želje stvaraju. Socijalna struktura postaje teren interakcija i kontradikcija, frustracija, i zavisti, kamen posrtanja društvenih zajednica. Društvo obnavlja svoj (p)akt spajanja u zajednicu putem rita prolijevanja krvi žrtvenog jarca. Svi protiv svih na kraju biva razrješeno kao svi protiv jednog. Piše Girard: „Ako se ljudi uspiju uvjeriti da je samo jedan među njima odgovoran za cijelu nasilnu mimezis (pretvorbu), ako u njemu uspiju vidjeti 'mrlju'koja ih sve prlja i zaražava, ako zaista budu jednodušni u tom uvjerenju, tada će to vjerovanje biti potvrđeno /.../ Uništavajući biće koje se prinosi na žrtvu, ljudi će biti uvjereni da su se riješili zla“.
Jack Abott piše o viejtnamskom narodu u knjizi „Trbuh zvijeri“: „...bili su to krhki ljudi, koji su uživali u slobod noj ljubavi“= bili su blagi za vrijeme mira...a zatim su došli Amerikanci ...i taj je užas na kraju napravio je ljude poput Pol Pota ! Kako bih još izoštrili sliku o tome što je bio rat u bivšoj Jugoslaviji i kako ne bih bio uklopljen u zbor zapadnog „pojednostavljenog viđenja“ užasa počinjenih u „etničkom“ ratu i kako i ja ne bih upro prsto u žrtvenog jarca i iz Osjećaja pravde prema srpskom narodu poslužile su mi knjige Petera Handkea „Zimsko putovanje“ i „Dodatak dugom zimskom putovanju“.
Prva knjiga, koja nosi podnaslov „pravda za Srbiju“, jeste putovanje pisanjem uspomena. Protiv laži i pojednostavljenja Zapada i njegovih sredstava komuniciranja o jednom strašnom ratu, koji s mnogih gledišta još uvijek nije završen. Druga knjiga je put kroz bol i žaljenje kroz jednu realnost bez perspektive, kojoj je oduzeta sadašnjost i vjera u trajnu budućnost „najljepšu i najveću“, što je jedna generaciju može ostaviti u amanet generaciji, koja dolazi.
Te dvije knjige potsjetile su me na klasično štivo iz slavenske literature „Most na Drini“Srbina Ive Andrića. Ta mi je knjiga vratila viziju Mosta! Muslimani, kršćani, Židovi, neprijatelji kroz vijekove, oko tog mosta nađoše se , shvativši svoju zajedničku prirodu, prirodu ljudi, koja prevazilkazi ideologije te su iskušali mogućnost međusobnog razumijevanja. Zato je svaki most simbol moguće komunikacije i ljubavi među ljudima; zato svaki most, pa tako i most na Drini, ima Anđela čuvara, kojeg je poslao Alah da ga blagoslavi i sačuva. Jer ne postoji most koji nije božjeg porijekla: u početku Alaha potresoše nedjela Sotone, koji je, iz mržnje prema ljudskom rodu, bjesomučno izgrebao zemlju i tako izazvao duboke rasjede, provalije, rijeke, i ponore, s ciljem da spriječi da se ljudi međusobno nađu, da omete putnike. No bog popsla anđele, koji raskriliše svoja krila nad ponorima i nad rijekama, tako da ih ljudi mogu prelaziti; onda ljudi počeše graditi mostove. A Alah se raduje zbog onih, što grade mostove i česme: i tako posla anđela da čuva most na Drini i anđeo će ostati na Drini, dokle god bog bude želio da most postoji. Andrić je, kako je kazao Cronia, „pjesnik romantične Bosne, Bosne iz historije, one istinske Bosne, u kojoj se od dolaska Turaka do naših dana ukrštaju rase, religije, duhovne koncepcije i različite društvene institucije, često antitetske; u čijem pejzažu, pozornici ratova, ubojstava, nasilja i patnji, živi i stvara vrlo raznorodna galerija turskih paša i vezira, austrijskih oficira i katoličkih fratara, trgovaca i vojvoda, ljudi i žena svih vrsta, sa svojim nagonima i strastima, sa njihovim običajima i navikama“. Ako je istina da Andrićevim djelom dominira „težina sudbine, koja se mora izvršiti“ isto je toliko istina, da ispod površine teče rijeka nade, napor da se prebrode etničke i religijske podjele i da ljudi prepoznaju svoje jedinstvo. Zacijelo, historija uvijek slama ove nade, pa ipak, katkada su činjenice dozvolile ljudima da se prepoznaju upravo u ovoj zajedničkoj nadi: upravo to je poetska simbolika mosta na Drini. MOST! Tako se mogla zvati ova pjesma...
Paolo Rumiz napisao je u „la Repubblica“: „U zemlji koja je sama po sebi most između svjetova, mostovi još uvijek imaju posebno značenje, koje je kod nas izgubljeno. Svaki most što je srušen jeste jedna granica više i jedna mogućnost manje za pomirenje. U osam godina rata srušeni su najstariji mostovi, kako bi se iz korijena iščupali simboli pripadnosti prije no iz vojnih razloga. Instinktivno su mladi Beograda izabrali ovih dana da budu ljudski štitovi sa svojom pjesmom i igrom ne kraj crkava ili spomenika , već uz mostove Save“.
Dobitnik Nobelove nagrade Andrić je napisao: „Gdje god na svijetu krene ili se zaustavi moja misao, nailazi na vjerne i vrijedne mostove, kao na vječnu i nikad zadovoljenui želju čovjeka da poveže, pomiri i ujedini sve ono što stoji pred našim duhom i pred našim očima i što nam je pred nogama, kako ne bi bilo podjela, suprotnosti, prekida. Mostovi su važniji od kuća, svetiji i korisniji od hramova, pripadaju svima i jednaki su za sve, uvijek mudro izgrađeni na mjestu na kojem se ukršta najveći dio ljudskih potreba“.
Napisao sam ovu pjesmu jer ne treba demonizirati ni jedan narod, jednog dana je na redu srpski narod, ali nekog drugog dana može se to dogoditi i mome narodu.
Nikad se ne smije identificirati narod sa svojim ekstremistima!
Pa i dan danas osjećam, kao komunista, duboki stid u odnosu na srpski narod, jer je upravo vlada D'Aleme dozvolila vojnu intervenciju na Kosovu, nakon što je to odlučio NATO. Mislim da je u tom času došao kraj historije talijanske ljevice. Od tada pa nadalje više ništa nije bilo kao ranije.
Za ovu pjesmu tražio sam suradnju maestra Stefana Campolucci i njegovog violinskog orkestra. Ona će unutar ploče predstavljati posebnu i jedinstvenu epizodu. Da se razumijemo: bit će to pjesma kao „ Il Buco del Diavolo“ (Đavolja rupa) i“oltre“ (Preko)...uz aranžman, koji je nešto između onog Morriconea i Karaidroua.
ANĐELI U NOVOM SADU
Bio je tad upravo kraj Velikog Potopa
sjedeći na Obali
riječi molitve izustiše k'o iz topa
šarenoj Dugi.
Nosili su krstove
izvezene na mjestu srca
a stopalo zmiju im savi
ubijenu iz Ljubavi
Stizali su poput Obećanja
nosili su Odgovor na
Crni Vrisak majke
nad mrtvim snijegom rake
Kretali su se s pjesmom
u vrijeme zbog rata
zabranjenig sata
silazili sa periferija neba
i prošli su kroz vatru i sjetu:
bili su to anđeli
što padoše u letu.
Krila ispružili na suncu
Most! Most!
I krilima spojiše oblae tada
da svaki korak pretvore u Put
stigli su anđeli do Novoga Sada.
Pokrajinski svet Zveze združenj borcev za vrednote NOB Južne Primorske,
namestnik poveljnika Rabske brigade
Manifestazione nazionale per la Palestina a settembre
Un appello lanciato dalle comunità palestinesi in Italia chiede a tutte le forze solidali con il popolo palestinese e indignate per l'ennesimo mattatoio scatenato da Iraele contro Gaza di mobilitarsi e indica una data, sabato 27 settembre, per una manifestazione nazionale a Roma.
Qui di seguito il testo dell'appello:
Terra, pace e diritti per il popolo palestinese. Fermiamo l’occupazione
Appello per una manifestazione nazionale in sostegno al popolo palestinese il 27 settembre a Roma
L’aggressione Israeliana contro il popolo palestinese continua, dalla pulizia etnica del 1948, ai vari massacri di questi decenni, dal muro dell’apartheid, all’embargo illegale imposto alla striscia di Gaza e i sistematici omicidi mirati, per finire con il fallito tentativo di sterminio perpetuato in questi ultimi giorni sempre a Gaza causando più di 2000 morti ed oltre 10.000 ferite.
Il Coordinamento delle comunità palestinesi in Italia indice una manifestazione nazionale di solidarietà:
- per il diritto all’autodeterminazione e alla resistenza del popolo palestinese:
- per mettere fine all’occupazione militare israeliana;
- per la libertà di tutti i prigionieri politici palestinesi detenuti nelle carceri israeliane;
- per la fine dell’embargo a Gaza e la riapertura dei valichi;
- per mettere fine alla costruzione degli insediamenti nei territori palestinesi.
- per il rispetto della legalità internazionale e l’applicazione delle risoluzione del consiglio di sicurezza delle Nazioni Unite.
- per uno stato democratico laico in Palestina con Gerusalemme capitale (come sancito da molte risoluzioni dell’Onu).
- l’attuazione del dritto al ritorno dei profughi palestinesi secondo la risoluzione 194 dell’Onu e la IV Convenzione di Ginevra.
Chiediamo a tutte le forze democratiche e progressiste di far sentire la loro voce contro ogni forma di accordi militari con Israele.
Chiediamo al Governo italiano e in qualità di presidente del “semestre” dell’UE di adoperarsi per il riconoscimento europeo dei legittimi diritti del popolo palestinese e mettere fine alle politiche di aggressione di Israele, utilizzando anche la pressione economica e commerciale su Israele.
Il coordinamento delle Comunità palestinesi in Italia chiede a tutte le forze politiche e sindacali e a tutti le associazioni e comitati che lavorano per la pace e la giustizia nel mondo di aderire alla nostra manifestazione inviando l’adesione al nostro indirizzo mail comunitapalestineseitalia@...
Candidiamo "Lady Pesc", ma il nostro ministro non è invitato al tavolo di Berlino. E non è solo questione di prestigio: le misure anti Russia ci colpiscono direttamente
http://italian.ruvr.ru/2014_08_18/Incontro-di-Berlino-Lavrov-cerca-di-rinfrescare-la-memoria-ai-suoi-partner-6373/
(La ploutocratie occidentale s’en va en guerre… à l’ours – Pepe Escobar, 9 août 2014
Zapadna plutokracija kreće u rat na medvjeda
Pepe Escobar
9 augusta 2014
Status nakon hladnog rata u Istočnoj Evropi, da se ni ne spominje Zapadna Evropa, sad je mrtav i sahranjen
Za zapadnu plutokraciju, koja čini 0,00001% stanovništva na vrhu piramide naše planete, a istinski je gospodar univerzuma, Rusija predstavlja posljednji poželjan zalogaj: ogromno bogatstvo prepuno prirodnih izvora, šuma, čiste vode, minerala, nafte i prirodnog plina. Rusija posjeduje sve ono što može ljubitelje rata u orwellovskom panoptikumu NSA i CIA dovesti do ekstaze.
Što poduzeti da se ščepa i to s profitom takav zalogaj i da se dođe do zaista impresivnog plijena?
Tu stupa na scenu globalni policajac NATO. Upravo u času kad je dobila nogom u stražnjicu u vlastitoj pozadini od planinskih ratnika naoružanih kalašnjikovima, organizacija proizišla iz Atlantskog Pakta smjesta stvara „stožer“ usmjeren prema Rusiji, kako su to predlagali Mackinder i Brzezinski. Maršruta će biti zacrtana tokom sastanka na vrhu čitave skupine, početkom septembra u Škotskoj. U tom intervalu tragedija leta MH17 brzo se problikuje. Prema onome što je izrekao njemački pilot- stručnjak, uz konstatacije date na licu mjesta od strane promatrača OSCE iz Kanade, sasvim je moguće da je avion pogođen topovskom paljbom iz automata kalibra 30, kojima su opremljeni ukrajinski SU-25; projektil je pogodio pilotsku kabinu letilice MH17, što je dovelo masivne dekompresije i rušenja aviona.
Nikakave dakle rakete, čak ni R-60 M zrak-zrak, a još manje rakete BUK (objekti početne potpuno frentične manipulacije s američke strane)uopće nije bilo. Novo objašnjenje potvrđeno je od svjedoka, koji su se našli na licu mjesta i dali intervjue u odsad vrlo poznatoj reportaži BBC „izbrisani“. Radilo se dakle o operaciji pod lažnom zastovom, koju su planirale Sjedinjene Države, pacerski izvedenoj od strane Kijeva. Jedva da se mogu zamisliti geopolitički tektonski poremećaji, ukoliko se u potpunosti dokaže, da je riječ o provokaciji pod tuđom zastavom.
Malezija je predala registraciju leta Velikoj Britaniji, a to je kao da se veli NATO. Treba očekivati manipulacije CIA-e. Let AH 5017 Air Algérie srušio se nakon leta MH 17. A ipak, analiza tog udesa aviona već je odavno javno objavljena. Zašto je dakle za analize i manipulacije crnih kutija MH potrebno toliko vremena? Nastavlja se igranje sankcijama. Rusiju se i dalje smatra krivom, bez i najmanjeg dokaza i mora biti kažnjena. Evropa slijepo slijedi glas svog gazde i prema ruskom protivniku upotrijebila je sve one teške sankcije, koje su bile predmet diskusije zemalja članica UE proših tjedana.
No postoje načini izbjegavanja. Rusija će imati ograničen pristup tržištima, koja posluju u američkim dolarima i u eurima. Ruske banke ne mogu više prodavati akcije (dionice) ni obligacije (vrijednosnice) Zapadu. Ipak, Sberbank, najvažnija ruska banka, nije u uključena u sankcije
Kratkoročno i srednjeročno Rusija se mora samofinancirati. No kineske banke na tom mjestu i umjesto drugih mogu vršiti tu vrstu pozajmica. Ne treba zaboraviti na strateško partnerstvo Rusije i Kine. Kao da je Rusiji potrebno još dokaza, da se mora suzdržati u svojim aktivnostima od sistema baziranih na američkim dolarima.
Patit će sigurno evropske zemlje. BP sudjeluje sa 20% u Rosneftu i već je nose na nosilima. Exxon Mobil, Statoil (Norveška) i Shell bit će također jako pogođene. Sankcije ne pogađaju ipak industriju plina. Kad bi se to dogodilo, kontraproduktivna glupost EU dosegla bi zvjezdane vrhunce. Poljska, koja histerično napada Moskvu otprilike za sve što se događa pod kapom nebeskom, dobija 80% plina iz Rusije. Baltičke zemlje, jako osvetoljubive, kao i Finska, zavise od Rusije 100%.
Zabrana proizvoda, koji imaju dvostruku upotrebu (civilnu i vojnu) jako će pogoditi Njemačku, glavnu izvoznicu Evropske Unije prema Rusiji. Išćuškani su Ujedinjeno Kraljevstvo i Francuska kad se radi o proizvodima za odbranu. Ujedinjeno Kraljevstvo ima ništa manje od 200 dozvola za prodaju oružja i raketnih lansirnih mehanizama Rusiji. Osim toga Francuska joj prodaje jurišne brodove tipa Mistral, a ugovor za to vrijedi 1,2 milijarde eura (1,6 milijardi američkih dolara), koji će se prvi naći na udaru.
Kroz to vrijeme na planu ocrnjivanja...
Manipulacije Associed Pressa, koje se prodaju pod „analize“, dijele se novinama cijelog svijeta: to je cijela kolekcija klišea, čija je težnja dovesti do krajnosti postavljenu tezu. Dmitrij Trenin, iz Carnegie Moscow Center-a, obziran prema ruci koja ga hrani, kaže katkad istinu, a sve ostalo je čista laž. David Stockman ima zasluga, što je bar dekonstruirao laži o tome kako ta država ide u rat. A palmu za govorenje istine treba dati Segeju Glazjevu, Putinovom ekonomskom savjetniku. Njegova je osnovna teza da evropska poduzeća moraju žustro paziti na svoje interese upravo u času kad Sjedinjene Države nastoje „otpočeti u Evropi rat kao i hladni rat s Rusijom“.
Video pokazuje kako je to zaista bila prava bomba, koju je na najmirniji i najstaloženiji način uspio ispustiti, to jest izreći, gospodin Glazjev. Budite pažljivi dok ga pratite. Riječi Glazjeva, kazane prije više sedmica, kao i neki komentari navedeni u bilješkama, vode do neizbježnog zaključka: ključni sektori zapadne plutokracije još uvijek žele nedovoljno definiran rat s Rusijom. To uostalom i na drugim mjestima potvrđuju vitezovi Svetog Graala novinarstva, koji ni u što drugo ne vjeruju osim u službene demantije.
Plan NATO-a govori o smještanju raketnih baza u Ukrajini, o čemu će detaljno biti riječi u pripremnom razdobolju u vrhu NATO-a, na sastanku početkom septembra u Škotskoj. Ne treba ni upozoriti da će, ukoliko se ostvari taj prijedlog, crvena linija s Moskvom biti prekoračena, i to uvelike, jer će time biti omogućeni izravni udari na pogranične zone na zapadu Rusije.
U međuvremenu plan A Washingtona zahtijeva da se ograde jarkom federalisti iz Zapadne Ukrajine i Rusije. A to znači sve progresivnije direktno financiranje Kijeva, praćeno masovnim novačenjem i naoružavanjem, uz uplitanje američkih savjetnika, koji se već nalaze na licu mjesta, i pripremanje ogromne vojne sile, koja bi nadomjestila postojeću (i koja bi do kraja godine brojila 500.000 članova, kako misli gospodin Glazjev).
Rezultat svega bilo bi konfiniranje federalista u vrlo skučenu zonu. Predsjednik Ukrajine Petro Porošenko službeno je najavio da, ako ovo ne uspije do početka septembra, svakako mora biti učinjeno do kraja 2014.
U Sjedinjenim Državama i u velikom dijelu EU počeli su Putinu pripisivati monstruozne crte, kao da se radi o novom Ozami Bin Ladenu staljinističkog tipa. A ukrajinska strategija išla je za tim, da od Putina napravi nekog Vlada Lao Ceua, istovremeno dajući dokaze velikog strpljenja, budući da je dozvolila kijevskim huliganskim bandama, da joj stavljaju noge u tanjir, a za to vrijeme nastojala je pronaći i neko civilizirano rješenje sa EU. Sada je možda moguć i izvjestan zaokret, jer se gomilaju dokazi Glazjeva kao i dokazi od strane ruskih informativnih službi upućeni Putinu, kako je Ukrajina postala bojno polje; osjeća se koncentriran napor u smjeru destabilizacije Rusije; to je jednostavno sušta provokacija i što je još gore – nezamisliva provokacija.
Moskva se sa svojim suradnicima, zemljama BRICS-a , aktivno nastoji suzdržati od korištenja američkih dolara pri transakcijama, što je istinska raketna rampa za lansiranje ekonomskog rata, koji paralelno vode Sjedinjene Države; a ove izgleda muku muče oko zelenih novčanica koje ostaju bez vrijednosti. Napredak u tom ratu je spor, ali opipljiv, jer je zemljama BRICS-a, ili zemljama koje bi to htjele postati, zemljama G-77, odnosno onima iz pokreta Nevrstanih (MNA) - a to znači svim zemljama juga zemljine polutke – dosta i preko glave takvog stanja te im je zaista dozlogrdilo neprekidno žestoko maltretiranje Carstva haosa i sve te zemlje žele novi projekt međunarodnih odnosa. Sjedinjene Države sa svoje strane računaju na NATO, koji manipulira voljom ljudi i na Izrael, koji se ponaša kao bijesan pas, a možda na Savjet za Kooperaciju u Perzijskom Zaljevu, kojeg čine sunitske naftne monarhije, što aktivno surađuju u pretvaranju Gaze u klaonicu, a vjerojatno su kupljene ili natjerane da šute, jer će inače dobiti po prstima.
Napast da uđe na istok Ukrajine u 24 sata i da pretvori u prah i pepo zavojevače iz Kijeva za Putina mora da je nadljudska. Jer ludilo se širi na sve strane, balističke rakete su već u Poljskoj i uskoro će biti i u Kijevu, a nastavlja se i na slijepo bombardiranje Donbasa, kao i tragedija leta aviona MH17, dok histerično ocrnjivanje Putina na Zapadu svakako ne doprinose tome, da se stvari srede.
Strpljenje medvjeda ima svojih granica
Gospodin Putin igra dugoročno. Prilika da udari, i to snažno, već je propuštena. Taj njegov kung-fu udarac uzrokavao bi, da bi se NATO bio našao pred svršenom činjenicom (fait accompli), odnosno bilo bi se stvorilo takvo stanje, da etničko čišćenje 8 miliona Rusa ili rusofonog stanovništva u Dombasu nikada ne bi ni počelo.
Pa ipak Putin neće „zauzeti“ Ukrajinu, jer javno mnjenje Rusije ne želi da on to učini. Moskva će i dalje podržavati de facto pokret otpora u Dombasu. Za otprilika dva mjesec general Zima počet će žestoko napadati upropaštene Ukrajince, koje je Svjetski Monetarni Fond opljačkao.
Rusko-njemački mirovni plan, koji je potonuo, bit će izrađen od takvih tijela, koja će kolektivno braniti Washington. Veliki dio te ogromne igre Washingtona bio je spriječiti integriraciju Rusije s Evropskom Unijom, tako da se između njih umetne Njemačka, koja je također ranije bila dio velikog cjelovitog plana integriranja Euroazije, u koji bi bila uključena i Kina i sijaset puteva svile.
Ukoliko se trgovinska razmjena između Rusije i Evropske Unije, koja je iznosila 410 milijardi američkih dolara godine 2013 razbije o barjeru, koiju predstavljaju sankcije, treba predvidjeti pomicanje trgovine prema Istoku. To znači da se mora britko izglačati projekt euroazijske ekonomske unije, a ta unija uopće više neće imati nikakve veze s proširenom Evropom, što bi se prostirala od Lisabona do Vladivostoka, kakva je nekoć bila izvorna zamisao Putina. Euroazijska unija paralelno slijedi sijaset puteva svile prema Kini. A to znači tijesno partnerstvo Rusije i Kine u samom središtu Euroazije, što smjesta izaziva bespoštednu anatemu u očima Apsolutnih Gospodara Univerzuma. Ne treba se dati prevariti. Rusko –kinesko strateško partnerstvo jako će brzo napredovati, budući da Beiđing (kineski Peking) radi u simbiozi s velikim prirodnim resursima i vojno-strateškim mogućnostima Moskve, a da pri tom ne zaboravlja strateške prirodne prednosti. Moglo bi se kazati da se slična prilika nije ukazala od vremena Džingis-Kana. A ne treba se bojati, da će se Xi Đin Ping postaviti kao veliki Kan i početi pokoravati Sibir i pogranične krajeve.
Hladni rat broj 2 sada je neizbježan, jer Imperij kaosa nikada neće dozvoliti ruski utjecaj u nekim dijelovima Euroazije (pa čak ni u Kini). On nikada Rusiju neće priznati za ravnopravnog partnera (izuzetnost nikad ne prihvaća ravnopravnost). Na kraju, Imperij kaosa nikada neće oprostiti ni Rusiji ni Kini što otvoreno izazivaju svjetski poredak u kojem je izražena njegova izuzetnost, koja puca na sve strane, nametnuta od strane Amerikanaca.
Ako tajna američka država, čiji su predvodnici apsolutna ništavila, učini u očaju jedan suvišni korak, to bi moglo dovesti do genocida u Dombasu i do napada NATO-a na Krim, a to je najgori od scenarija: to je napad na samu Rusiju. Ali pazite se, jer će medvjed na to odgovoriti.
I neocon, tramite Victoria Nuland, volevano fare dell'Ucraina una crisi di valenza internazionale, o addirittura mondiale. Ma perché la fretta?
http://contropiano.org/documenti/item/25656-la-guerra-alle-porte-2-chi-parla-di-terza-guerra-mondiale
Contropiano
Tko govori o trećem svjetskom ratu
Giulietto Chiesa, srijeda 6 august 2014
Neocon (zervativci) su preko Viktorije Nuland htjeli učiniti od Ukrajine međunarodnu, odnosno svjetsku krizu. Čemu žurba?
Već sam dosta pisao o ukrajinskoj krizi. Prva stvar koja me pogodila, u času kad su srušili Viktora Janukoviča očitim državnim udarom, kojeg su patentirano podržavale Sjedinjene Države (a točnije bi bilo kazati da su ga one izazvale) uz aktivno sudjelovanje Poljske, Litve i Estonije te vlastitih marioneta, koje imaju vlast u Bruxellesu, bila je beskorisnost tog poteza na prvi pogled. Čemu inscenitati državni udar, kad je Januković mogao po svim pravilima sići sa političke scene za godinu dana putem najregularnijih izbora?
I sva ostala pitanja dovodila su do analognih odgovora.
Čemu prevrnuti stol, kad je Ukrajina već bila u rukama Amerikanaca, u potpunosti – s Janukovičem i bez Janukoviča – i to već više godina? Svakako još od časa tako zvane „narančaste revolucije“ Juščenko-Timošenko? Ovi su stavili u ruke CIA-e i posljednje ostatke nacionalnog suvereniteta, pošto su već u tom smislu izvršili rasprodaju prethodni predsjednici tobože „nezavisne“Ukrajine: Kravčuk i Kučma.
Zašto na kraju krajeva rušiti Janukoviča, kad je četvrti i posljednji predsjednik Ukrajine bio prodao Dombas Chevronu i Shellu: radilo se ništa manje nego o 8.000 kvadratnih kilometara teritorija datih na 50 godina te o tajnom ugovoru vrijednom 10 milijardi dolara za crpljenje plina iz bituminoznog škriljevca, što bi trebalo „zauvijek“ osloboditi Ukrajinu zavisnosti od omrznute Rusije?
Na kraju: Januković - predstavljen kao čovjek Moskve od strane svih zapadnih medija - nije bio baš preveliki prijatelj Putina.
Zašto ga rušiti tako brutalno? Kome je to trebalo? Zar samo zato što u Vilnjusu nije potpisao već potpuno gotov dokument hvatanja za gušu o „pridruživanju“ Evropskoj Uniji? Ali sve do novembra prošle godine Viktor Janukovič je pregovarao, tako da je ostavljao nadu da će EU na kraju potpuno pobijediti. Dokument je već bio pripremljen, iako je sadržavao i jedan vrlo tajni dio. Bilo je dovoljno pričekati koji mjesec i taj bi dokument bio nametnut Ukrajini, milom ili silom.
Na sva ta pitanja nije bilo adekvatnog odgovora. Jasno je da iza svega stoji nešto drugo. Brzina, kojom je Washington zahtijevao da se vrše pritisci, a Varšava je već djelovala po direktivi Washingtona, ukazivala je, da postoji neka žurna potreba.
Bilo je jasno da je puč – ne slučajno puč sa toliko očitim nacističkim stigmatima – uperen protiv Janukoviča, opruge koja uopće nije bila važna, ciljao na Rusiju.
Neocon su putem svoje izvršiteljice Victorije Nuland željele izazvati međunarodnu krizu, pa čak i svjetsku krizu. No ostaje pitanje čemu tolika žurba? Zašto ubrzati sukob i dovesti NATO praktički pred vrata Kremlja? Zbivalo se sve, kao predviđeno, po već poznatom scenariju. Ali odjednom se dogodilo iznenadno i vrlo dramatično ubrzanje. Mora da tu postoji još nešto, da bi se objasnila ova žurba. I veličina i značaj raskida, koji se odjednom počeo događati. Nije tu riječ o regionalnoj krizi niti o prolaznoj epizodi. Moguće reperkusije su evidentne: sukob ne manje značajan od raketne krize s Kubom godine 1962.
Treba objasniti smisao i razloge ovog iznenadnog ubrzanja. Nisam ekonomist (to ponavljam stalno kako ne bih postao metom primjedbi izumitelja tople vode). Nisam ni ekspert za mahlojke svjetskih financija. Vrlo malo ili ništa ne vjerujem brojkama, jer sam se već odavna uvjerio da se radi uglavnom o lažnim podacima ili u svakom slučaju o jako izmanipuliranim ciframa. Ali velika nervoza kod onih koji o tome pišu i navodno se u to razumiju (jer od njihovog kusura su živjeli i još uvijek žive) stvorila je u meni uvjerenje, da postoji nešto, što se ne poklapa u prije navedenom razmišljanju. Tako sam se našao, u dobrom društvu, kada govorim o „početku Trećeg svjetskog rata“.
Moram se u prvom redu zahvaliti Robertu Savio, koji je stvorio izvrstan bilten nazvan „Other News“, sa esplicitnim podnaslovom „Informacije koje tržišta eliminiraju“. Prvog augusta „Other News“ je objavila pregled brojnih različitih napisa iz Washinton's Blog-ova, pod nazivom: „Grupa finacijskih eksperata sa najvišeg nivoa tvrdi da će doći do Trećeg svjetskog rata, ukoliko ga ne zaustavimo“. Poslužit ću se mnogim podacima iz tog biltena i donesenog pregleda, koji mi izgledaju jako poučni. U prvom redu radi se o imenima velikog kalibra, ukoliko se sudi po učestalosti, kojom su ta imena citirana na tržištima.
Uzmimo na primjer Nouriela Rubini, koji je u januaru ove godine napisao na svom twitteru iz Davosa:“Mnogi govornici ovdje upoređuju 2014 sa 1914, kad je izbio Prvi svjetski rat, a da to niko nije očekivao. Da li smo pred crnim labudom u obliku rata između Kine i Japana?“ Slab pogodak. No evo javlja se Kile Bass, multimilijarderski manager hedge funds-a, koji najprije citira jednog uglednog kineskog analitičara, a zatim i samog japanskog premijera Abea, koji ne isključuju „vojni sukob između Kine i Japana“. Tome su dodana jako dobro napisana predviđanja, koja iz usta jednog upravljača financijama takvog kalibra ne treba smatrati nevažnima. „Milijarde dolara bankovnih depozita bit će restrukturirane – informira nas Kile Bass – i milioni opreznih štediša izgubit će u procentima velik dio svoje stvarne kupovne moći, upravo u pogrešnom času svog života /ukoliko uzmemo da uopće postoji pravi čas za gubitak vlastitite imovine prim. autora/. Ni ovoga puta to neće biti kraj svijeta, ali socijalna struktura utjecajnih nacija naći će se pred velikom tenzijom i u nekim će se slučajevima razbiti u paramparačad. (...) Vjerujemo da je rat neizbježna posljedica sadašnje globalne ekonomske situacije.“
Na to kao eho odgovara šef Office for Management and Budget iz Reganovog vremena, David Stockman. I on smatra da će sukob između Amerike i Rusije dovesti do Trećeg svjetskog rata. Malo je općenitiji, kad se radi o načinu, ali je uvjeren da svijet ide ka „velikom ratu“ (a majaor war) također i tehnički analitičar Goldman Sachs-a, Charles Nenner, koji, sada kad je počeo raditi za vlastitu firmu, ima za klijente brojne hedge funds-e, kao i izvjestan broj jako bogatih američkih investitora, koji se svi ističu u prvom planu, kao što su James Dines ili Marc Faber. Ovaj posljednji otvoreno izjavljuje što će američka vlada poduzeti kao odgovor na ekonomsku krizu, što je u toku. „Sljedeća stvar koju će vlada učiniti da odvrati pažnju ljudi od loših ekonomskih uvjeta – piše Marc Faber – bit će započinjanje nekog novog rata na nekoj strani“.
Sve je to vrlo jasno, ali zašto onda novine pišu i TV tvrdi da je američka privreda ponovo zakoračila snažno naprijed?
Prije nekoliko dana Martin Armstrong – upravljač suverenih investicijskih fondova multimilijardera- govori istu stvar: “Treba odvući ljudima pažnju od predstojećeg ekonomskog propadanja“, a zadnja dva članka, koje je napisao, naslovio je : „Krenut ćemo u rat s Rusijom“ i “Pripremimo se za Treći svjetski rat“. Nije baš jasno da li svi ovi proroci iskreno iznose svoja predviđanja ili pak unapred slave buduće finacijsko-ekonomske uspjehe, koje očekuju od rata, jer je jasno, i to oduvijek, da se od ratova u prvom redu bogate bankari , a nakon njih proizvođači oružja. Ali inzistiranje s kojim se ta tema ponavlja pokazuje da nešto jako smrdi i to su ovi gore navedeni osjetili prije svih drugih.
Ostali, kao na primjer predsjednica Brazila, Dilma Roussef, primjećuje da svijetom vlada „valutni rat“, koji se pretvara u globalni rat, to jest rat sviju protiv svih. Ne treba zaboraviti da je Drugi svjetski rat izbio nakon niza vrlo brutalnih devalvacija moneta u međusobnom natjecanju. Danas se događa upravo ista stvar, jer nacije devalviraju vlastite valute, da bi njihova roba bila kompetitivnija i da bi potaknule izvoz. Već mnogi primjećuju, kako nova banka, koju su stvorile zemlje BRICS-a, s početnim kapitalom od 100 miliona dolara, smještena u Kini, predstavlja impresionantnu novost u globalnoj panorami, jer se stalno povećava broj novčanih transakcija u yuanima i rubljama, umjesto u dolarima Sjedinjenih Država. Kako piše Jim Rickards - koji je 2009 sudjelovao u prvim „finacijskim ratnim igrama“, što ih je organizirao Pentagon – postoji rizik da se Sjedinjene Države nađu „uvučene“ u „nesimetrične ratove“ valuta, a ovi će biti u stanju da još povećaju globalnu nesigurnost. Evidentno je da je Rickards na američkoj strani. No ukoliko taj tip igara organizira Pentagon – a ne Federal Reserve – to znači da smo već zaglibili do vrata i da je vojni karakter tih igara izvan svake sumnje.
Uostalom (ovoga puta govori multimilijarder Hugo Saliinas Price) „mnogi od nas se pitaju, koji su pravi razlozi, što su doveli do eliminiranja Gadafija. On je planirao pan-afričku valutu. Isto se dogodilo sa Sadamom Huseinom. Sjedinjene Države ne trpe postojanje bilo koje čvrste valute, koja bi mogla biti u stanju ući u natjecanje s dolarom“.
Drugi pak ukazuju prstom na oskudnost resursa,odnosno sirovina, naročito energetskih. Neki pak vide Kinu kao goropadnog protivnika, kojeg je svakim danom sve manje moguće kontrolirati. Možda je ona protagonist asimetričnog rata, kojeg navodi Jim Rickards. Gerald Celente, autor oštroumnih financijskih i geopolitičkih predviđanja kroz dugi niz godina, također suho odgovara i usmjeren je na iste zaključke: “Uskoro će započeti Treći svjetski rat“.
Jim Rogers, još jedan milijarder i financijski investitor, upire oči u Evropu: „Ukoliko se bude spašavalo jednu državu za drugom, završit će se u još jednom svjetskom ratu“. Dakle nastavimo da zelenaški gušimo narode Evrope u cilju izbjegavanja rata. Radi se zaista o sumnjivom pacifizmu, ali u svakom slučaju ovaj zove na uzbunu. Naravno, bit će dobro pričuvati se izvjesnih „pacifista“.
Ali ovo jekoristan pregled, da se shvati kako uzbuna raste. Kina, ne dižući veliku buku, pravi zalihe, energetske i teritorijalne, samo umjesto da šalje vlastite topovnjače (a nije za to vrijeme), ona rečene zalihe kupuje i to novcima američkog duga. Putin se mora suočiti s prvom ofanzivom i nema vremena na gubljenje. Između ostalog, jedan holandski sud, bez ikakvog autoriteta i moći, odlučio je da Rusija mora platiti 50 milijardi dolara, plus kamate, poduzeću Yukos, koja je vlasništvo razbojnika Mihajla Hodakovskog, kojeg je Rusija pustila iz zatvora prije nekoliko mjeseci, u cilju smanjenja zategnutosti s Evropom (treba zapamtiti da se sud nalazi u onoj zemlji, koja je imala najviše žrtava u padu malezijskog boeninga na linijskom letu zračne kompanije pomenute zemlje). Da li je i to slučajnost?
Jedan od savjetnika najbližih Putinu, na pitanje šta će uraditi Rusija kao odgovor na tu presudu, slegnuo je ramenima i odgovorio: “Rat je pred evropskim vratima. Zar vi zaista mislite da jedna takva odluka ima neke važnosti?“
Pravno nema, ali će se njom na Zapadu koristiti izvjesni centri moći i središta komadiranja, kako bi se obrušili na materijalna dobra Rusa u inozemstvu, kako bi zaplijenili i zaledili bankovne račune kao i vlasništvo dionica. Eto što znači asimetričan rat, koji je već započeo, a da uopće nije objavljen.
Jedan utjecajan američki list posvetio je svoju naslovnu stranu Vladimiru Putinu uz ovaj komentar: „Parija“. Taj je naslov ustvari objava rata. Samo što nju nije objavio niti izrekao Sate Department, već „ministarstvo propagande“ , to jest zapadni mediji. A tu je definiciju upotrebio Paul Craig Roberts u jednom svom članku, prije nekoliko dana. A tko je Paul Craig Roberts? Čovjek, koji je bio pomoćnik Sekretara Budžetskih zaliha za vrijeme predsjednika Reagana, zatim bivši direktor Wall Street Journal-a, a drže ga za američkog „Who's Who“i ubrajaju u jednog od hiljadu najutjecajnijih političkih mislilaca na svijetu. Napisao je članak pod naslovljen“Rat dolazi (War is Coming)“.
Kiev’s blocking of Russian aid convoy to east Ukraine escalates risk of war (By Niles Williamson / WSWS, 16 August 2014)
http://www.wsws.org/en/articles/2014/08/16/ukwp-a16.html
Galina Bal'zamova, rappresentante ufficiale del comitato internazionale della Croce Rossa, informa i giornalisti che il governo di Kiev ancora rifiuta l'accesso nel territorio ucraino degli aiuti umanitari russi.
Sono varie le motivazioni "tecniche" di volta in volta portate da Kiev: mancato accordo sulle zone di destinazione delle merci, mancata supervisione della Croce Rossa, rischio che dietro l'aiuto si celi un non meglio precisato "intervento militare", lungaggini del controllo doganale...
Le motivazioni di Kiev sono in realtà tutte politiche, in quanto la giunta ancora definisce il conflitto come “operazione antiterrorismo” e non per quello che è, ovvero una guerra civile dove le milizie governative prendono regolarmente di mira obiettivi civili e dove muoiono quotidianamente decine di civili.
L’altra motivazione è quella della pulizia etnica nei confronti degli abitanti del Donbass, i quali secondo i piani di Kiev devono essere “filtrati” e ricollocati nelle regioni occidentali (dopo essere passati attraverso i lager, come candidamente spiegato dall’allora Ministro della Difesa Koval). Meglio ancora: che emigrino in Russia, dove già si trovano, peraltro, 750 mila rifugiati.
Perché dunque rifornire di aiuti persone che, secondo la Timoshenko, andrebbero sterminati con la bomba atomica?
Indigna, in questa situazione, la posizione delle cancellerie europee che hanno condannato l’aiuto umanitario di Mosca verso la popolazione ucraina, ma intanto hanno stanziato nel bel mezzo della guerra civile 500 milioni di euro per finanziare la giunta di Kiev (il Commissario europeo all'Economia e agli Affari Monetari, Olli Rehn, dichiarò in quell’occasione: "spetta a Kiev decidere come usarli, secondo i suoi bisogni”, ANSA, 17 giugno) e dopo che è stato ampiamente dimostrato il coinvolgimento di consiglieri USA e NATO, nonché di mercenari occidentali, nelle operazioni militari.
E mentre da Mosca partivano 280 camion di aiuti, l’Ungheria spediva a Kiev carri armati T-72, contravvenendo - come ha polemicamente osservato il Ministero degli Esteri russo - alle decisioni del Consiglio Europeo e alla normativa europea vigente in materia di esportazioni di armi convenzionali.*
Un’ultima annotazione sulla stampa italiana, che ignorando la catastrofe umanitaria nel Donbass (d’altronde, il Dipartimento di Stato USA nega che vi siano profughi ucraini in Russia, trattandosi di “turisti” o di ucraini “in visita dalla nonna”) continua a coprire le servili posizioni europee ed italiane, arrivando a scrivere che gli aiuti umanitari russi sono aiuti “umanitari”, tra virgolette.
http://www.globalresearch.ca/systematically-reconstructing-the-shoot-down-of-the-malaysian-airliner-mh17-the-guilt-is-clear-and-damning/5395070
In quei giorni era presente vicino alle coste del Mar Nero la nave da guerra italiana Elettra, adibita esattamente per le guerra elettronica (del suo invio aveva parlato qualche settimana prima il quotidiano "Libero"), attiva proprio in quei giorni in compartecipazione congiunta ad altre forze Nato ad una operazioni di disturbo radar sull'Ucraina.
L'operazione non è riuscita, come hanno dimostrato le rilevazioni radar russe che, assieme alle foto satellitari, hanno permesso di evidenziare sia il Sukoy25 sia le batterie di puntamento e guida a terra (quel giorno erano attivi ben 9 dispositivi di puntamento) dei Buck ucraini, e questo smacco tecnologico si aggiunge a quello del sottomarino della classe Virginia avvistato nel mare di Barens dai sonar russi (nonostante che progettato per risultare "Invisibile") e cacciato.
La soddisfazione per il fallimento tecnologico Nato non può distogliere l'attenzione dall'evento: il fatto che proprio in concomitanza con il 17 luglio sia la Elettra che altri dispositivi internazionali Nato fossero attivati per il disturbo radar sull'Ucraina indica un loro preordinato ruolo di copertura alla tentata missione di false flag ucraina, che al prezzo di 298 vite civili innocenti di ogni nazionalità intendeva addossare la colpa ai resistenti governativi del Donbass (operazione fallita per mancanza assoluta di prove da parte dei criminali della Casa Bianca, bianca di nome ma rossa di sangue).
Tutto questo significa che Casa bianca, vertici Nato, e ministri pupazzi dei governi fantoccio loro alleati non stanno semplicemente cercando di trascinare l'occidente in una guerra di aggressione contro la Russia, bensì sono impegnati in una guerra contro il mondo intero, organizzatori a questo punto evidenti della strage internazionale dell'MH17: ancora una volta la strage è di stato, un pluriomicidio premeditato, non la si può liquidare come semplice folle avventurismo di una fazione estremista del governo golpista ucraino, si tratta di una manovra internazionalmente ne architettata dalle criminali menti dirigenti della guerra infinita Nato. Un tentato nuovo 11 settembre, insomma, sanguinariamente inscenato nella regione utile di turno.
Sempre più urgente arrestare e processare Poroshenko e tutti i suoi complici politici e militari Nato, fino ai vertici della Casa Bianca, per efferati delitti e stragi contro l'umanità intera.
Ricordando che:
- i processi si svolgono anche in contumacia dei rei,
- in eventuale latitanza degli organi di stato e internazionali, suppliranno alle loro omissioni i tribunali dei popoli sovrani di tutto il mondo.
Forti del continuo sviluppo di un fronte internazionale di liberazione dalla tirannide.
Fabrizio Poggi - il Manifesto 10.08. 2014
Akademik i savjetnik ruskog predsjednka Sergej Glazev u nedavnom intervjuu datom listu Continentalist opisao je sadašnju geopolitičku situaciju Rusije kao dio šireg sjevernoameričkog projekta, a u tom viđenju rat u Ukrajini predstvlja nužan korak da bi se „postiglo potpuno uništenje naše zemlje“. Iza događaja u Ukrajini stoje Sjedinjene Države, tvrdi Glazev: „one računaju da će prevladati krizu i postići ekonomski rast putem rata na širokoj skali i to u Evropi“. Od tri moguća scenarija gledano srednjoročno – mirne globalizacije, stavljene pod krontrolu i sa nesumnjivim prednostima za sve zemlje; ili kraha anglosaksonskog finacijskog sistema te podjele planete u financijske zone odvojene jedne od druge; ili pak konzerviranja sadašnjeg poretka stvari „proždiranjem“ tako zvanih „perifernih“ zemalja – Glazev smatra onaj drugi po redu scenarij u potpunosti realnim, ali misli da je treći „scenarij taj, koji najviše zanima američke elite“. Vojna snaga je oduvijek omogućavala Amerikancima da nad svijetom upravljaju tako zvanim „gospodstvom dolara“, no danas je strategija globalne dominacije SAD-a, po Glazevu, gotovo prestala djelovati, a i količina dolara na računima cijelog svijeta jako se počela smanjivati. „Amerikanci se nadaju izići iz ćor-sokaka izazivanjem svjetskog ratnog sukoba. Strategijom 'kontroliranog kaosa' nastoje potpaliti cijeli niz ratova na čitavoj planeti“. Sjedinjene Države najviše vole djelovati na takav način, da one izravno ne sudjeluju u tim ratnim sukobima, već ih postižu korumpiranjem elita na vlasti huškanjem jednim protiv drugih; „NATO se upliće isključivo u času, kad su te metode do to mjere uspjele oslabiti neprijatelja, da ovaj nije više u stanju pružati otpor“.
Čini se da Ukrajina nije nikakav izuzetak u metodici, koju je opisao Glazev. Prema mnogim promatračima uzrok sukoba klanova, koji se nalazi u pozadini građanskog rata, jeste što neki magnati žele smjesta prigrabiti za sebe ogromne resurse industrijskog bazena Dombasa, naravno na štetu drugih, a upravo je na tom području gušenje pobune od strane Kijeva najkrvavije. Baš to je cilj Igora Kolomojskog (guvernera i bossa regije Dnjepropetrovsk) i njegove velike grupacije „Prvat“ u kojoj se nalaze finacijske kompanije, društva za energetsko posredovanje, kompanije koje se bave vađenjem sirovina iz zemlje i metalurgijska poduzeća itd. On zbog vlastitih ciljeva mora uništiti konkurente kao što su „kralj Dombasa“ Rinat Ahmetov i magnat kemijske industrije Dimitrij Firtaš. Kolomojskij je predložio nacionalizaciju njihovih dobara, ali da bi se stvar što više ubrzala, on je postao sponzor (financijer) Nacionalne garde i Desnog Sektora; radi se o pravoj pravcatoj ličnoj vojsci, koja je već dala dokaze neuobičajene krvoločnosti. A i programom rasprodaje - još ove 2014 godine 164 poduzeća – otići će na bubanj, a to je značajan dio državnih dobara, koja su u početku bila smatrana strateškim i stoga nedodirljivim: velike električne centrale, fabrika automobila, Azovmaš, velik proizvođač kemijskih gnojiva Luka Odese, poduzeća koja se bave ugljenom, poljoprivredno-industrijska poduzeća – sve to ulazi u plan grabeža tih magnata. Prema analitičarki Svetlani Kalmikovoj već notorni Komojskij izjavio je da treba oduzeti vlasništvo svima onima, na koje on sumnja da su umiješani u financiranje tako zvanih terorista-separatista: „Radi se o planu ponovne privatizacije – odnosno o oduzimanju vlasništva oligarsima, koji su bili povezani s Janukovičem i o prelazu tog vlasništva u ruke oligarha bliskih Porošenku, znači Jatsenjuku i samom Kolomojskom.“
Vrativši se na Rusiju, prema Glazevu „sankcije protiv nje treba da otvore put da se netko drugi dočepa njenih najprofitabilnijih privrednih aktivnosti“u perspektivi totalnog komadanja i drobljenja zemlje u budućnosti te nastanka niza malih državica u stalnom međusobnom ratu izazivanjem društvenih i etničkih sukoba. U tom cilju Sjedinjene Države spremne su na drastično slabljene ekonomije Evropske Unije, i, kad to bude postignuto, „ i na borbu protiv Kine“.
Drugi način, da se izbjegne rat velikih razmjera u Evropi, drži Glazov, jeste „oduzeti ukrajinskim nacistima podršku SAD-a. Financijska piramida dugova SAD-a mogla bi se stropoštati u svakom trenutku, kad bi najveće kreditori Sjedinjenih Država ubacili na tržište akumulirane dolare“. Amerikanci su zadnjih godine doživjeli značajne poraze. „Američka oligarhija neće riskirati, osim ako ne bude sasvim sigurna kako rat ni pod koju cijenu neće stići do teritorija Sjedinjenih Država. Sadašnji rat u Dombasu ima veliki historijsko značaj. Ako se narodna milicija uspije odbraniti od napadaja hunte, to će izazvati urušavanje slike Sjedinjenih Država kao neuništive velesile“.
U toj točci Putinov savjetnik predlaže još odlučniji korak:“Rusija mora zauzeti čvrst stav i objaviti, da će slanje NATO snaga u Ukrajinu biti jednako objavi rata, sa svim posljedicama, koje iz toga proizlaze za teritoriju Sjedinjenih Država kao i za teritoriju Evropske Unije“. No Glazev se ujedno nada da će Rusija uspijeti stvoriti „svjetsku antiratnu koaliciju, koja bi se mogla usprotiviti agresiji od strane Sjedinjenih Država i objaviti program stabilizacije svjetske ekonomije i takvim potezima pridonijeti da se uspostavi pravedan svjetski poredak. Ta koalicija - za čije stvaranje Rusija može računati na podršku zemalja BRICS-a – mora postati dovoljno jaka da se odupre otporu, što će ga pružiti kako Sjedinjene Države tako i države G7, koje će se do posljednjeg daha boriti za svoje pravo da se baš one dočepaju resursa odnosno sirovina planete“. Na unutarnjem planu „Ruska ekonomija mora se braniti od svjetskog financijskog tržišta. Pristup izvornim sirovinama i drugim strateškim sektorima mora biti dozvoljen isključivo ruskim poduzećima; moraju se sasvim zatvoriti legalni i polulegalni kanali izvoza valute i uvesti oporezivanje financijskih šekulacija; aktivnosti u dolarima moraju se konvertirati u zlato; izvoz tekućih goriva – hidrokarburanata – metala i drugih tome sličnih proizvoda mora se konvertirati u rublje. Državne firme ne smiju više uzimati kredite u inozemstvu“. Sve ovo mora pratiti kvalitetni tehnološki skoko naprijed kao i niz mehanizama vrlo povoljnih unutarnjih dugoročnih kredita. Mora se radikalno suzbiti socijalne razlike, podići minimalni životni standard na realističnu razinu, uvesti progresivne poreze na profite fizičkih osoba, a istodobno treba povećati troškove za obrazovanje i zdravstvo odnosno socijalno osiguranje.
Stop all'ortofrutta sulla piazza scaligera: a rischio 50 milioni Giomaro: «Per aggirare i divieti si pensa ad una base in Serbia»
Putinove sankcije blokiraju trgovinsku razmjenu Verona-Moskva
Stopiran izvoz voća i povrća sa scaligerske* pijace Verone: rizik iznosi 50 miliona Eura. „Kako bismo izbjegli zabrane, razmišljamo o Srbiji.“
Roba i šleperi u polsku sa Veronamercato upućeni za rusko tržište su u blokadi
Valeria Zanetti
L'Arena, 9 august 2014
Poništenje narudžbi. Gubitak obima posla. U perspektivi usporenje kontakta sa ruskim buyerima i napuštanje jednog od izvoznog tržišta poljoprivredno-prehrambenih proizvoda na kojeg su proizvođači i izvoznici skaligerskog grada (Verone) najviše računali u posljednje vrijeme i tako ostvarivali porast obima poslava, koji se odražavao u dvocifrenim brojkama. To su neposredne posljedice rata Putina i Zapada, koje udaraju nogom i poduzeća za uvoz i izvoz iz Verone, koja su ostvarivala poslovanje s Rusijom veće od 363 milijarde Eura putem trgovanja poljoprivrednim proizvodima, naročito povrćem i žitaricama, mesnim prerađevinama i proizvodima mliječne industrije kao i industrije sira, a u 2012 samo u toj proizvodnoj grani dostignuta je cifra od 30 milijardi; a u 2013 ta je cifra iznosila cifra 31 milijardu (+3,1%).
UZBUNJENI GROSISTI. Prvi su podigli uzbunu grosisti sa Veronamercato , koji odgovaraju na trgovinske zahtjeve više zemalja Istočne Evrope, uključivši i Rusiju. „Danima ne stiže nikakva nerudžba. Napustili smo izravne kontakte. Ako se nastavi embargo, bit će vrlo teško kažnjena naša poduzeća, koja su snabdjevači. Za nas to tržište vrijedi 50 miliona Eura godišnje, više od 11% našeg ukupnog prometa. Izgubiti to tržište za nas bi bilo porazno, jer smo već izgubili ukrajinsko tržište“,razmišlja Giuseppe Giomaro, predsjednik Fedagro Verona, koji se nalazi na čelu 58 poduzeća od njih 64 koja su na akcionarska društva i čiju djelatnost pomaže općina grada Verone. „Razmišljamo o tome da formiramo platformu u Srbiji ili u Albaniji, kako bi i dalje nastavili snabdjevati ruske klijente i na taj način zaobišli zabrane. Ukoliko ispadnemo iz igre, naše će mjesto ubrzo zauzeti srpski, hrvatski ili turski grosisti, kojima ćemo ostaviti u rukama tržište upravo u snažnom porastu i u koje smo dosta uložili“. Te iste probleme – tvrdi Mimma Perbellini, predsjednica Veronamercati –imaju trgovci poljoprivrednih proizvoda iz Padove i iz Udina, a djelomično i iz Trevisa.
PROIZVOĐAČI.“Pogođena je naročito Granny Smith, koja proizvodi hipokalorične povrtne proizvode, čije se ogromne količine prodaje u cijelosti na ruskom tržištu“ primjećuje Claudio Valente, predsjednk Coldiretti (izravni proizvođači prim. prev.) pokrajine. „ Od maja mjeseca tražimo od Evropske Komisije da aktivira član 319 Regulative 1308/2013, koji predviđa izuzetno interveniranje i pomoć poljoprivrednim poduzćima, kad se pojave anomalije na tržištu, a oni bi nas trebali pomoći sa, 2,7 milijardi Eura, namijenjenih talijanskim proizvođačima voća. Na taj scenarij, koji izaziva uzbunu, još se nadovezuje blokiranje izvoza voća i povrća u Rusiju, a za tu situaciju treba pronaći političko rješenje“izjavljuje u tom kontekstu Gimbattista Polo, šef lokalnog udruženje Agrinsieme.
Ipak u ovom času prehrambena industrija u cjelini još nije osjetila protuudar, kako nas uvjeravaju predstavnic iz API i Confindustrije „ naša poduzeća –članovi nisu nas još upozorili na probleme“umiruje Alessandro Fabiano, na čelu poljoprivredno-prehrambenog sektora Udruženja industrijalaca Verone „pred embargom smo nemoćni i zato je uvijek zlatno pravilo izvoziti na više inozemnih tržišta, jer se tako smanjuje rizik“, dodaje Raffaele Boscaini, koji obnaša istu tu dužnost na regionalnoj razini, a cifre Trgovačke komore već izračunavaju obim mogućih gubitaka.
ŠTETE U DESECIMA MILIONA. „Ako embargo ne bude ukinut“upozorava Gianni Dalla Bernardina, član općinske uprave grada Verone i podpredsjednik Veronamercato „grad Verona podnijet će štetu od 31 milion Eura od 183, koliko se računa da iznosi promet cijelog talijanskog sektora. Rusko tržište, kao i sva ostala tržišta bivšeg Sovjetskog Saveza nije uopće lako osvojiti, ali jednom osvojeno, to tržište zaista nagrađuje uložene napore. Godine 2013 bilo je to izvrsno tržište za mlijeko i mliječne proizvode (10,3 miliona;+42,1% u odnosi na 2012), povrće (4,3 miliona; +33,1%) i mesne proizvode (47 miliona;+16,2%)“. Jedino je izvoz voća opao sa 15,5 miliona 2012 na 11,4 miliona u 2013 (-26,4%).
*Veronu još po najpoznatijoj porodici zovu i „città scaligera“ odnosno gradom Scaligera
Merita un approfondimento la questione dell'origine delle armi che l'Italia generosamente passerà ai curdi di Barzani e Talabani (cioè ai curdi di destra).
Si tratta di una piccola parte del carico della nave Jadran Express che, destinato alle milizie croate, fu sequestrato nel 1994 nel Canale di Otranto:
http://archivio.panorama.it/Codice-Jadran
Furono rari all'epoca tali sequestri; molte di più furono le navi che passando per i nostri mari raggiunsero i destinatari – sempre solo croati, nostri grandi alleati cattolici. << Secondo la Dia sarebbero state almeno 22 le navi cariche di armi che, tra il 1992 e il 1994, attraversarono le acque italiane, prima di approdare in Croazia >>
http://lanuovasardegna.gelocal.it/regione/2011/06/04/news/armi-destinate-alla-guerra-nei-balcani-1.3456459
Le armi sequestrate alla Jadran Express furono stipate alla Maddalena, dove comunque - si badi bene - tuttora << non sono nella disponibilità dell’Italia, ma della NATO >>
http://ricerca.repubblica.it/repubblica/archivio/repubblica/2014/08/19/razzi-anti-carro-granate-e-mitragliatrici-dallex-jugoslavia-al-fronte-iracheno1106.html
Ovviamente esse non sono rimaste tutte lì in questi anni ad arrugginire: ad esempio, già il 18 maggio 2011 un grande quantitativo è stato trasportato su quattro container imbarcati segretamente sulla nave passeggeri [SIC] Seremar da Olbia a Civitavecchia, dopodiché se ne sono... perse le tracce:
http://www.altreconomia.it/site/fr_contenuto_stampa.php?intId=2942
In realtà la destinazione di quelle armi è un segreto di Pulcinella, poiché tutti sappiamo che anch'esse sono generosamente andate ad insanguinare il Medioriente, e precisamente nelle mani dei vezzeggiatissimi "ribelli di Bengasi"
http://www.globalist.ch/4DCGI/Detail_News_Display?ID=1016&typeb=0&session=QKYVKUVKQM
i quali dopo avere ucciso Gheddafi tramite linciaggio tuttora usano le stesse armi per alimentare la carneficina in corso in Libia e produrre naufraghi a Lampedusa.
(a cura di Italo Slavo)
3) IZMJENJENO RADNO ZAKONODAVSTVO. Što nam od sutra donosi novi ZOR (6. kolovoza 2014.)
07.02.2014 18:07 CET
Speciale Europa: Zagabria e Bruxelles, mai così vicine, mai così lontane
Gabriella Tesoro
Il primo luglio dello scorso anno, la Croazia è entrata a pieno titolo nell'Unione europea diventando di fatto il Paese più giovane dell'UE. Inoltre, dopo Lubiana, Zagabria è il secondo Stato della ex Jugoslavia a entrare nella cerchia di Bruxelles.
Un bel passo in avanti per un Paese che poco più di venti anni fa è stato travolto da una sanguinosissima guerra civile. Questo però non significa che la Croazia stia vivendo il suo momento d'oro, soprattutto perché per entrare nel club dei 27 e diventarne il 28esimo membro è costato caro al Paese, che ha dovuto tirare la cinghia a lungo per rispettare i rigidi parametri imposti dall'Unione europea.Dopo cinque anni consecutivi di recessione, l'economia è stagnante, la corruzione è ancora a livelli record, le riforme sono insufficienti e la disoccupazione è ferma al 20 per cento, dietro solo a Grecia e Spagna.
Come se non bastasse, Bruxelles continua a bacchettare Zagabria per la sua instabile economia, fattore che sta rendendo già stufo il popolo croato dopo nemmeno un anno dal suo ingresso. Appena tre settimane fa, i funzionari UE hanno chiesto alla Croazia di ridurre drasticamente il suo deficit di bilancio per riportarlo sotto il limite consentito. Questo significa che il Paese dovrà letteralmente dimezzare il deficit, dal 6,4 per cento previsto per quest'anno al 3 per cento entro il 2016. In particolare, secondo l'accordo firmato tra i 28 ministri delle Finanze dell'Ue, Zagabria dovrà chiudere il 2014 con un deficit del 4,6 per cento del PIL, il 2015 con il 3,5 per cento, e, negli anni successivi, con il 2,7 per cento. Non è una richiesta da poco.
Il ministro delle Finanze austriaco, Michael Spindelegger, ha affermato che la debole economia croata non dovrebbe diventare un pretesto per mantenere il disavanzo: "Le stesse regole valgono per tutti e non possono essere cambiate. Anche la Croazia deve stare al passo e migliorare le sue performance".
Secondo i dati UE, dal 2008, anno di massimo splendore, l'economia croata si è ridotta del 12 per cento e con i tagli previsti c'è il grande rischio che la crescita si indebolirà ulteriormente. Lo scorso mese l'agenzia di rating Standard & Poor's ha declassato la Croazia di un livello a causa dell'elevato indebitamento del settore pubblico e privato e poiché mancavano "fattori di crescita interni derivanti da inerzia politica e da vincoli politici alle riforme fiscali e strutturali".
Il governo di centrosinistra, dunque, si appresta a far fronte alle grandi aspettative internazionali, ma dovrà anche esser pronto ad affrontare la rabbia dei cittadini, stremati dal costante declino dello stile di vita. Difatti, molti croati pensavano che una volta entrati nell'Ue i periodi di ristrettezze sarebbero terminati, ma, a quanto pare, per far parte del club di Bruxelles i sacrifici non sono mai abbastanza, almeno per Zagabria. Non solo. Il Paese diventerà membro dello spazio Schengen solo nel prossimo anno e abbandonerà la Kuna per adottare l'euro solo quando rispetterà i criteri in materia di inflazione, finanze pubbliche, stabilità dei tassi di cambio e tassi di interesse.
Al momento, il presidente croato è l'impopolare Ivo Josipovic, del partito socialdemocratico SDP. Il governo è retto da Zoran Milanovic, altro membro dell'Sdp, ma neanche lui gode di un grande consenso. Il meno celebre di tutti è però è il leader dell'opposizione Tomislav Karamarko, dell'Unione Democratica Croata Hdz, lo stesso partito che portò il Paese verso l'indipendenza (e anche verso la guerra) e oggi accusato di avere un altissimo tasso di corruzione al suo interno. In sostanza, la popolazione croata non vede affatto di buon occhio i propri politici. Come dimostrano i casi di Bulgaria e Grecia, a causa del vuoto politico, a Zagabria comincia a farsi largo una corrente conservatrice di destra che gli analisti chiamano "rivoluzione conservatrice della Croazia", appoggiata per lo più da cattolici, ex soldati e dalle nuove generazioni, deluse da un Paese che ha poco da offrire. Non siamo ancora ai livelli di Atene e Sofia, ma come fa notare lo storico Neven Budak, i giovani croati di oggi sono notevolmente più conservatori dei loro genitori. Dopo essere riusciti a far approvare il referendum contro i matrimoni gay, pare che i prossimi obiettivi saranno l'approvazione di leggi contro l'aborto e un provvedimento contro i cartelli ufficiali scritti in cirillico per i serbi che, dopo la fine della guerra, sono passati dall'essere il 12 per cento della popolazione al 4,5 per cento, sintomo che, a quanto pare, persiste l'odio nei confronti della minoranza.
Insomma, i problemi economici si ripercuotono sul tessuto sociale e le recenti richieste di Bruxelles rischiano di gettare ulteriore acqua sul fuoco per un Paese già di suo politicamente ed economicamente instabile. "Parlare di ulteriori tagli un po' ci paralizza. È da quando avevo cinque anni che sento questi discorsi - ha spiegato Dejan Jovic, capo analista del presidente - Ma il panorama politico sta cambiando e, con il Paese in questa situazione, molti dei nuovi arrivati saranno tutt'altro che liberali".
EU imposes harsh austerity on Croatia, its newest member
By Ognjen Markovic
15 February 2014
European Union (EU) finance ministers have placed Croatia, which joined the bloc last July, in “excessive deficit procedure.” Acting on recommendations from the European Commission, the measure subjects countries with budget deficit in excess of 3 percent and debt of more than 60 percent of Gross Domestic Product (GDP) to direct economic control by the EU, and currently affects 16 other member states.
Olli Rehn, the EU commissioner for economic and monetary affairs, demanding stepped-up austerity, declared, “It will be essential for Croatia to take decisive action in order to achieve this in order to restore confidence in the economy…. This means that by April, Croatia is asked to undertake adequate and specifically specified [sic] measures to ensure progress towards the correction of its excessive deficit and debt.”
The EU will be the sole arbiter of whether the measures implemented by the Croatian government are adequate, and if deemed insufficient, the country could face possible sanctions, Rehn added.
The World Bank joined in, with its office in Zagreb stating, “The excessive deficit procedure is a good disciplinary tool for restoring macro-stability and reducing macro-imbalances. If it does not solve its economic weakness through sustainable fiscal adjustment and institutional reforms, Croatia will not fully benefit from EU membership, and the search for future prosperity may prove unsuccessful.”
The Social Democratic Party (SDP)-led coalition government is more than willing to oblige. Prime Minister Zoran Milanovic fell in line, defending the procedure in parliament as something “nearly all EU members went through last year” and adding, “the programme would help Croatia put its budget in order and implement reforms without delay.”
Since coming to power in late 2011, the SDP, in coalition with the Croatian Peoples Party (HNS) and the regional Istrian Democratic Assembly (IDS), has continuously pursued anti-working class policies, cutting public spending, raising Value Added Tax (VAT) to 25 percent—among the highest rates in Europe—and further privatising state assets and companies. Defending the privatisation drive, Finance Minister Slavko Linic, also of the SDP, said, “[O]ne should send a message that privatisation is in the function of reducing our foreign debt and covering this year’s deficit, because that is what rating agencies and creditors will appreciate.”
All three major rating agencies rate Croatia’s debt below investment level, with Standard & Poor’s further downgrading it on January 24.
After drafting the 2014 budget last November, the government set about implementing a whole raft of austerity measures, including cutting farm subsidies and health spending, raising VAT on tourism and levies on gas and tobacco—claiming they would cut the deficit to 5.5 percent in 2014. The EU found the measures insufficient, triggering the “excessive deficit procedure.”
“Our aim was to avoid burdening the economy,” Linic said, trying to justify the November budget draft. He submitted right away to the new EU demands, which included a cut of a further billion euros in the deficit this year and adjusting Croatia’s deficit targets to 4.6, 3.5 and 2.7 percent of GDP for the years 2014-2016. The new measures will force an unspecified number of public employees to retire early without filling the vacancies, while others will see their allowances cut. Further cuts in subsidies, health spending and pensions, as well as new taxes on gambling, have been announced.
The austerity measures the EU is forcing throughout the continent have had a major impact on Croatia. The country has been in continuous recession since 2009, with GDP contracting by almost 20 percent by 2012. A further drop is expected in 2013. The government was forced to slash its 2014 growth estimate from the previous 1.3 percent to only 0.2 percent, as the result of the latest cuts demanded by the EU.
Official unemployment reached 21.6 percent in December 2013. Youth unemployment is well over 50 percent and “one of the highest in Europe,” according to the World Bank. The bank noted a sharp rise in poverty to over 14 percent by the end of 2012, underlining that “the profile of the poor has changed, with the educated and younger living in richer urban areas now more affected.”
The latest statistics show the average full-time monthly wage for January to November 2013 was 5,511 kunas (around €720, or US$1,030), or 1.7 percent less in real terms compared to the same period a year ago. Some 55 percent of employees receive less than 5,000 kunas (€650). Even these figures understate the real conditions, because part-time wages are not included. Widespread disillusionment with the main political parties and the EU is evident, as noted by an article in the Economist, titled “Euphoria over joining [the EU] has given way to a morose mood.”
There is a growing concern in ruling circles that the overwhelming opposition to never-ending austerity measures might erupt in violent protests, as has happened in neighbouring Bosnia-Herzegovina. The ruling class know they can count on the unions to suppress workers’ resistance, but the fear is that popular discontent might develop independent of and in opposition to the unions.
The business portal SEEbiz.eu carried an article last month dedicated to discussing the possibility of and strategies for controlling public protests, after the Economist put Croatia high on the list of countries at risk of social unrest in 2014. SEEbiz spoke with two union leaders, one of whom—perhaps saying more than he intended—graphically exposed the role of the unions as advisers to the ruling class and as an industrial police force. Kresimir Sever, president of the Independent Croatian Unions, stated as clearly as possible, “What those in power should be afraid of are spontaneous unrest and going out in the streets. While it is organised by the unions, they are under surveillance.”
Kod neisplate plaće više se neće trebati čekati 30 dana da bi se pokrenule sindikalne akcije. S dospjećem plaće radnici će moći najaviti štraj i pokrenuti postupak mirenja, samo je jedna od novosti iz ZOR-a
ZAGREB Poslodavac koji ima više poduzeća, odnosno povezanih društava od sutra će moći radnike seliti iz jedne u drugu tvrtku. Mogućnost »selidbe« radnika unutar povezanih društava omogućuje mu novi Zakon o radu čija primjena započinje 07. kolovoza. Radnika ili radnike za koje ocijeni da su mu u poduzeću u kojem rade nepotrebni, poslodavac će u drugu svoju tvrtku moći preseliti na rok od najduže šest mjeseci. S druge stane, radnici koji rade u punom radnom vremenu od 40 sati tjedno, ili to puno radno vrijeme skupljaju radeći kod više poslodavaca u nepunom radnom vremenu, dodatnih osam sati tjedno, uz dozvolu poslodavca ili poslodavaca, moći će odraditi kod nekog drugog. To je samo dio novina domaćeg radnog zakonodavstva.
Prekovremeni sati
Prekovremeni rad do 50 sati tjedno, odlukom poslodavca, za koji dan postaje stvarnost. Zakon i dalje propisuje da je puno tjedno radno vrijeme 40 sati, uz mogućnost osam sati prekovremenih. No, promijenjene su odredbe o preraspodjeli radnog vremena pa se taj tjedni limit u stvarnosti povećava na 50 sati, odnosno 60 sati ako je kolektivnim ugovorom tako dogovoreno. Pritom, u razdoblju od četiri mjeseca prosječno tjedno radno vrijeme radnika ne smije prelaziti 48 sati (40 redovnih i osam prekovremenih).
Otkazi i otkazni rokovi
I dok sadašnje zakonsko rješenje priječi otkaz trudnici, odnosno rodilji u slučaju da poduzeće odlazi u likvidaciju, više neće biti tako. U razloge za prestanak ugovora o radu uključuje se tako smrt poslodavca fizičke osobe ili prestanak obrta po sili zakona, odnosno brisanje trgovca pojedinca iz registra u skladu s posebnim propisima. Redoviti otkaz, pak, moći će dobiti i radnik koji ne zadovolji na probnom radu.
Otkazni rok će teći i za vrijeme godišnjeg odmora, plaćenog dopusta te bolovanja, osim ako kolektivnim ugovorom, pravilnikom o radu ili ugovorom o radu nije drukčije uređeno. U sslučaju prekida otkaznog roka zbog radnikova odlaska na bolovanje, otkaz će nastupiti istekom šest mjeseci od trenutka kada je radniku uručena odluka o otkazu.
U slučaju neisplate plaće radnici više neće trebati čekati 30 dana da bi pokrenuli sindikalne akcije. Već s dospijećem plaće moći će najaviti štrajk i pokrenuti postupak mirenja.
Le società concessionarie che da ora in poi gestiranno le principali autostrade della Croazia, inclusa la più importante arteria del Paese, quella che collega la capitale Zagabria con Spalato costruita negli ultimi dieci anni, dovrebbero essere scelte dal governo croato entro i prossimi mesi al termine di un processo strisciante di privatizzazione che ha scatenato la protesta dei sindacati del paese che annunciano l’inizio della raccolta delle firme per l’indizione di un referendum.
Secondo il ministero dei Trasporti croato, a settembre finirà il primo turno del concorso per la concessione di 1250km delle autostrade croate, quando con i potenziali gestori privati saranno avviate trattative dirette per scegliere il “miglior offerente”. Finora sono tre i consorzi privati che hanno espresso il loro interesse. Il costo delle concessioni è stimato tra i 2,5 e i 3,2 miliardi di euro, ma la cifra finale dipenderà dal periodo, che potrà variare da un minimo di 30 anni fino a un massimo di 50.
Questo capitale dovrebbe pervenire nelle casse dello Stato croato entro febbraio e salvare in questo modo le spese pubbliche, ormai in stato critico e in grave deficit da anni. Almeno questa è la giustificazione che il governo utilizza per sminuire le proteste. Ma i sindacati ieri hanno annunciato l'intenzione di avviare ad ottobre una raccolta firme per indire un referendum popolare con lo scopo di fermare la cessione ai privati della rete autostradale. Secondo i dirigenti sindacali i sondaggi mostrano come tra il 60 e il 70 per cento dei croati sia contrario alla privatizzazione che definiscono "una svendita della più importante e vitale infrastruttura nazionale". Inoltre, i sindacati temono che una gestione privata delle infrastrutture punti solo al profitto, e che sia inevitabile una forte crescita dei pedaggi in un paese in cui la popolazione sta soffrendo la crisi e la disoccupazione più che in altri paesi europei.
