Informazione
Il Partito Comunista di Slovenia contro l'imperialismo austro-tedesco
[ This text in english:
http://komunist.free.fr/arhiva/apr2004/kps_03.html
and JUGOINFO Lun 19 Apr 2004:
Austro-German financial imperialism strongly endangering nations and
nationalities in the place of the SFRJ ]
*** L’imperialismo finanziario austro-tedesco pone in grave pericolo
nazioni e nazionalità nello spazio della SFRJ ***
Il partito comunista sloveno esprime preoccupazione per la distruzione
sempre maggiore dell’economia slovena, che fu costruita dagli stessi
sloveni con l’aiuto di tutte le repubbliche (in originale: nazioni) e
nazionalità della Jugoslavia e dalla classe lavoratrice della SFRJ,
così come dalle istituzioni finanziarie e politiche della SFRJ e dalla
Banca Nazionale Jugoslava.
Il partito comunista sloveno sottolinea la crescente distruzione delle
fabbriche, il dilagare della crisi e del caos, il grosso debito
pubblico che è, ufficialmente, 50 volte superiore a quello antecedente
al 1989, così come l'acquisizione di imprese nazionali da parte del
capitale finanziario austriaco nel caso di centinaia di fabbriche e di
cinque banche. Con la Repubblica Federale di Germania divenuta
proprietaria della banche austriache, l’influenza dell’imperialismo
finanziario tedesco si è automaticamente trasferita alla Slovenia.
Le fabbriche e le compagnie slovene (2.600 al tempo del Maresciallo
Tito) furono costruite per sostenere lo sviluppo sociale della SFRJ,
non per rinvigorire l’economia austriaca o per lo sfruttamento da parte
dell’imperialismo finanziario austro-tedesco. Pertanto, la
partecipazione della Slovenia alla Comunità europea è illegale e
rappresenta solo una copertura per nascondere lo sfruttamento della
Slovenia e di tutti i Balcani.
Anche in altre regioni si è assistito alla privatizzazione selvaggia,
alla rapina legalizzata delle fabbriche, alla distruzione della
proprietà pubblica a beneficio del capitale finanziario austro-tedesco.
Nelle altre repubbliche, il debito verso la Germania sta aumentando ad
un livello tale che non esiste più copertura, nelle riserve dello
stato, neanche per gli interessi bancari.
Riguardo alla Slovenia, la sua unica possibilità di cooperazione
nell’Unione Europea è nella stessa forma applicata dalla SFRJ nella
Comunità Economica Europea. La sua piena partecipazione rappresenta un
attacco all’intera regione della SFRJ e la completa distruzione
dell’economia e della finanze slovene, nonché la colonizzazione di
stato, nazione e nazionalità.
Riguardo alla NATO, le nazioni balcaniche devono pensare a se stesse:
ciò vuol dire che nessuna collaborazione e' possibile in forme diverse
da quella dei tempi della SFRJ. Si pensi ai tentativi del gruppo
dell’Aia, di mettere sotto inchiesta persone della Slovenia, per poi
concedere un avvicinamento alla NATO in cambio del ritiro delle accuse
all’Aia! [*]
La Slovenia è già stata un membro della "Partnership per la pace" e una
partecipazione regolare alla NATO non sarebbe in conformità né con la
costituzione slovena, né con una conferenza sulla Jugoslavia-SFRJ e
neanche con le decisioni dell’AVNOJ e di altre conferenze
internazionali.
La corte de L’Aia ha indagato sull’ex presidente della Slovenia e su
altre persone che hanno preso parte ad attività criminali.
Oltre alla distruzione economica della Slovenia e alla catastrofe del
debito crescente – a livelli mai raggiunti prima nella storia – fa
sentire i suoi effetti anche la privatizzazione selvaggia, vale a dire
la rapina legalizzata di 2.600 fabbriche, di pari passo con la
distruzione delle fabbriche e con i debiti privi di garanzia: alla
richiesta dei creditori seguirà una colonizzazione economica e
territoriale. Il livello di vita peggiora di giorno in giorno, la
situazione si aggrava lentamente ma in modo costante.
Tutto è iniziato con la violazione della costituzione della SFRJ e lo
smantellamento del socialismo, a cui hanno fatto seguito la
privatizzazione selvaggia e l’instaurazione di altrettanto selvaggi
stati borghesi con connotazioni fasciste. E allo smantellamento del
sistema socialista è seguito il furto di beni materiali, seguito a sua
volta dal furto di beni immateriali: mancanza di rispetto per la gente,
i lavoratori, i comunisti, gli atei, le masse nazionali, disonorate e
private della giustizia.
Partiamo dall’Articolo 238 della Costituzione, secondo il quale
nessuno, nello spazio della SFRJ o in qualsiasi altra parte della SFRJ,
può firmare una capitolazione. Dopo lo smantellamento del socialismo,
l’introduzione della privatizzazione selvaggia e la rapina di imprese e
fabbriche, è stata rovinata la scienza, con le invenzioni scientifiche
passate alla Germania per una valutazione. Dopo la distruzione di
centinaia di compagnie, è iniziato il massiccio debito pubblico.
Nell’interesse di gruppi di pressione capitalistici, alcune fabbriche
sono state fatte saltare con la dinamite. Tutti i mezzi di informazione
sloveni hanno lanciato l'allarme contro questi gruppi di pressione,
accusandoli di violazione della costituzione e di distruzione delle
fabbriche, e chiedendo pene severe: prigione per chi commette continui
atti criminali, sentenze fino a 20 anni, pena di morte. [*]
Sia da parte dei media che di altre organizzazioni, c’è lo sforzo di
mandare in tribunale non solo le persone indagate da L’Aia, ma anche
chi distrugge e chi commette atti criminali più gravi. Le rimostranze
ad Austria e Germania per queste attività nei Balcani non hanno
ricevuto alcun riscontro.
Anche la pressione sulle regioni slovene dell’Austria è andata
aumentando, in aggiunta all’importazione di estremisti di destra dal
bacino del Danubio a Karnten e Steiermark. Ciò viola il quinto articolo
dell’accordo di neutralità austriaco. L’Austria ha compromesso la sua
stessa neutralità con l’ingresso nella Comunità Europea. La firma per
prendere parte ad unità militari promuoverà questa perdita di
neutralità.
A seguito degli attacchi dei gruppi di pressione imperialisti contro
Slovenia, Croazia, Serbia e le masse popolari, tutti i Balcani, le
organizzazioni e associazioni progressiste chiedono l’immediata
cooperazione e un coordinamento comune tra le nazioni e le nazionalità
per difendere il loro stesso interesse come quello delle future
generazioni nello spazio jugoslavo.
24.12.2003 e 07.01.2004
Comitato centrale del PCS
(traduzione di Manuela Marianetti, che ringraziamo)
[*] Poco comprensibile nell'originale inglese, ndt
[ This text in english:
http://komunist.free.fr/arhiva/apr2004/kps_03.html
and JUGOINFO Lun 19 Apr 2004:
Austro-German financial imperialism strongly endangering nations and
nationalities in the place of the SFRJ ]
*** L’imperialismo finanziario austro-tedesco pone in grave pericolo
nazioni e nazionalità nello spazio della SFRJ ***
Il partito comunista sloveno esprime preoccupazione per la distruzione
sempre maggiore dell’economia slovena, che fu costruita dagli stessi
sloveni con l’aiuto di tutte le repubbliche (in originale: nazioni) e
nazionalità della Jugoslavia e dalla classe lavoratrice della SFRJ,
così come dalle istituzioni finanziarie e politiche della SFRJ e dalla
Banca Nazionale Jugoslava.
Il partito comunista sloveno sottolinea la crescente distruzione delle
fabbriche, il dilagare della crisi e del caos, il grosso debito
pubblico che è, ufficialmente, 50 volte superiore a quello antecedente
al 1989, così come l'acquisizione di imprese nazionali da parte del
capitale finanziario austriaco nel caso di centinaia di fabbriche e di
cinque banche. Con la Repubblica Federale di Germania divenuta
proprietaria della banche austriache, l’influenza dell’imperialismo
finanziario tedesco si è automaticamente trasferita alla Slovenia.
Le fabbriche e le compagnie slovene (2.600 al tempo del Maresciallo
Tito) furono costruite per sostenere lo sviluppo sociale della SFRJ,
non per rinvigorire l’economia austriaca o per lo sfruttamento da parte
dell’imperialismo finanziario austro-tedesco. Pertanto, la
partecipazione della Slovenia alla Comunità europea è illegale e
rappresenta solo una copertura per nascondere lo sfruttamento della
Slovenia e di tutti i Balcani.
Anche in altre regioni si è assistito alla privatizzazione selvaggia,
alla rapina legalizzata delle fabbriche, alla distruzione della
proprietà pubblica a beneficio del capitale finanziario austro-tedesco.
Nelle altre repubbliche, il debito verso la Germania sta aumentando ad
un livello tale che non esiste più copertura, nelle riserve dello
stato, neanche per gli interessi bancari.
Riguardo alla Slovenia, la sua unica possibilità di cooperazione
nell’Unione Europea è nella stessa forma applicata dalla SFRJ nella
Comunità Economica Europea. La sua piena partecipazione rappresenta un
attacco all’intera regione della SFRJ e la completa distruzione
dell’economia e della finanze slovene, nonché la colonizzazione di
stato, nazione e nazionalità.
Riguardo alla NATO, le nazioni balcaniche devono pensare a se stesse:
ciò vuol dire che nessuna collaborazione e' possibile in forme diverse
da quella dei tempi della SFRJ. Si pensi ai tentativi del gruppo
dell’Aia, di mettere sotto inchiesta persone della Slovenia, per poi
concedere un avvicinamento alla NATO in cambio del ritiro delle accuse
all’Aia! [*]
La Slovenia è già stata un membro della "Partnership per la pace" e una
partecipazione regolare alla NATO non sarebbe in conformità né con la
costituzione slovena, né con una conferenza sulla Jugoslavia-SFRJ e
neanche con le decisioni dell’AVNOJ e di altre conferenze
internazionali.
La corte de L’Aia ha indagato sull’ex presidente della Slovenia e su
altre persone che hanno preso parte ad attività criminali.
Oltre alla distruzione economica della Slovenia e alla catastrofe del
debito crescente – a livelli mai raggiunti prima nella storia – fa
sentire i suoi effetti anche la privatizzazione selvaggia, vale a dire
la rapina legalizzata di 2.600 fabbriche, di pari passo con la
distruzione delle fabbriche e con i debiti privi di garanzia: alla
richiesta dei creditori seguirà una colonizzazione economica e
territoriale. Il livello di vita peggiora di giorno in giorno, la
situazione si aggrava lentamente ma in modo costante.
Tutto è iniziato con la violazione della costituzione della SFRJ e lo
smantellamento del socialismo, a cui hanno fatto seguito la
privatizzazione selvaggia e l’instaurazione di altrettanto selvaggi
stati borghesi con connotazioni fasciste. E allo smantellamento del
sistema socialista è seguito il furto di beni materiali, seguito a sua
volta dal furto di beni immateriali: mancanza di rispetto per la gente,
i lavoratori, i comunisti, gli atei, le masse nazionali, disonorate e
private della giustizia.
Partiamo dall’Articolo 238 della Costituzione, secondo il quale
nessuno, nello spazio della SFRJ o in qualsiasi altra parte della SFRJ,
può firmare una capitolazione. Dopo lo smantellamento del socialismo,
l’introduzione della privatizzazione selvaggia e la rapina di imprese e
fabbriche, è stata rovinata la scienza, con le invenzioni scientifiche
passate alla Germania per una valutazione. Dopo la distruzione di
centinaia di compagnie, è iniziato il massiccio debito pubblico.
Nell’interesse di gruppi di pressione capitalistici, alcune fabbriche
sono state fatte saltare con la dinamite. Tutti i mezzi di informazione
sloveni hanno lanciato l'allarme contro questi gruppi di pressione,
accusandoli di violazione della costituzione e di distruzione delle
fabbriche, e chiedendo pene severe: prigione per chi commette continui
atti criminali, sentenze fino a 20 anni, pena di morte. [*]
Sia da parte dei media che di altre organizzazioni, c’è lo sforzo di
mandare in tribunale non solo le persone indagate da L’Aia, ma anche
chi distrugge e chi commette atti criminali più gravi. Le rimostranze
ad Austria e Germania per queste attività nei Balcani non hanno
ricevuto alcun riscontro.
Anche la pressione sulle regioni slovene dell’Austria è andata
aumentando, in aggiunta all’importazione di estremisti di destra dal
bacino del Danubio a Karnten e Steiermark. Ciò viola il quinto articolo
dell’accordo di neutralità austriaco. L’Austria ha compromesso la sua
stessa neutralità con l’ingresso nella Comunità Europea. La firma per
prendere parte ad unità militari promuoverà questa perdita di
neutralità.
A seguito degli attacchi dei gruppi di pressione imperialisti contro
Slovenia, Croazia, Serbia e le masse popolari, tutti i Balcani, le
organizzazioni e associazioni progressiste chiedono l’immediata
cooperazione e un coordinamento comune tra le nazioni e le nazionalità
per difendere il loro stesso interesse come quello delle future
generazioni nello spazio jugoslavo.
24.12.2003 e 07.01.2004
Comitato centrale del PCS
(traduzione di Manuela Marianetti, che ringraziamo)
[*] Poco comprensibile nell'originale inglese, ndt
SERBIA: A GUCA FESTIVAL TRADIZIONALE DELLA TROMBA
(ANSA) - BELGRADO, 6 AGO - Le bande di ottoni, come sanno gli
ammiratori del regista cinematografico Emir Kusturica, accompagnano
tutti i momenti salienti della vita dei serbi, dal battesimo, al
matrimonio, al funerale, dalla partenza per la leva alla festa del
santo patrono, dalla stagione della semina a quella del raccolto. E
ogni anno a Guca, piccolo villaggio dell'ovest della Serbia considerato
la patria delle bande musicali, si tiene un ormai molto rinomato
festival tradizionale delle trombe. All'edizione di quest'anno, la
45.ma, sono attesi mezzo milione di spettatori da tutto il mondo e
un'ospite di eccezione, Geraldine Chaplin, figlia del mitico 'Charlot'.
Il festival di Guca, divenuto rapidamente famoso grazie ad artisti del
calibro di Milan Mladevnovic, Boban Markovic, Feat ed Ekrem Sejdic,
Elvis Aidinovic, e' infatti un appuntamento obbligato per la tradizione
folkloristica degli ottoni non solo balcanici, ma anche italiani,
francesi, spagnoli, britannici, americani, cinesi, persino australiani.
La tradizione di Guca come capitale della tromba risale al 1831, quando
il conte Milos Obrenovic organizzo' in quella zona la prima orchestra
militare di trombe. Dai primi anni '60, e' stato lanciato il festival
internazionale - la piu' antica manifestazione musicale serba aperta ad
altri paesi - che nel 2002 ha raggiunto la partecipazione record di
300.000 visitatori. La maggior parte dei musicisti e' autodidatta:
pochi sanno leggere uno spartito, ma quasi tutti sono dei veri
virtuosi. Con il tempo, ai concerti si sono unite manifestazioni di
altri tipi, sempre legate al folklore: dalla danza, alla poesia, al
teatro popolare, alla pittura e alla scultura. Per chi volesse saperne
di piu', Guca ha allestito un proprio sito internet (www.guca.co.yu)
con informazioni disponibili anche in lingua italiana. (ANSA). OT
06/08/2004 19:20
http://www.ansa.it/balcani/serbiamontenegro/20040806192033035484.html
(ANSA) - BELGRADO, 6 AGO - Le bande di ottoni, come sanno gli
ammiratori del regista cinematografico Emir Kusturica, accompagnano
tutti i momenti salienti della vita dei serbi, dal battesimo, al
matrimonio, al funerale, dalla partenza per la leva alla festa del
santo patrono, dalla stagione della semina a quella del raccolto. E
ogni anno a Guca, piccolo villaggio dell'ovest della Serbia considerato
la patria delle bande musicali, si tiene un ormai molto rinomato
festival tradizionale delle trombe. All'edizione di quest'anno, la
45.ma, sono attesi mezzo milione di spettatori da tutto il mondo e
un'ospite di eccezione, Geraldine Chaplin, figlia del mitico 'Charlot'.
Il festival di Guca, divenuto rapidamente famoso grazie ad artisti del
calibro di Milan Mladevnovic, Boban Markovic, Feat ed Ekrem Sejdic,
Elvis Aidinovic, e' infatti un appuntamento obbligato per la tradizione
folkloristica degli ottoni non solo balcanici, ma anche italiani,
francesi, spagnoli, britannici, americani, cinesi, persino australiani.
La tradizione di Guca come capitale della tromba risale al 1831, quando
il conte Milos Obrenovic organizzo' in quella zona la prima orchestra
militare di trombe. Dai primi anni '60, e' stato lanciato il festival
internazionale - la piu' antica manifestazione musicale serba aperta ad
altri paesi - che nel 2002 ha raggiunto la partecipazione record di
300.000 visitatori. La maggior parte dei musicisti e' autodidatta:
pochi sanno leggere uno spartito, ma quasi tutti sono dei veri
virtuosi. Con il tempo, ai concerti si sono unite manifestazioni di
altri tipi, sempre legate al folklore: dalla danza, alla poesia, al
teatro popolare, alla pittura e alla scultura. Per chi volesse saperne
di piu', Guca ha allestito un proprio sito internet (www.guca.co.yu)
con informazioni disponibili anche in lingua italiana. (ANSA). OT
06/08/2004 19:20
http://www.ansa.it/balcani/serbiamontenegro/20040806192033035484.html
(srpskohrvatski / italiano)
SERBI, EBREI, SREBRENICA
scrive Emil VLAJKI
Stranamente, nel corso di questi giorni estivi, quando tanta gente se
n'e' andata da qualche parte, il mio testo sulla presunta cattura di
Karadžić, e sul tribunale dell'Aja, ha avuto un riscontro considerevole
(*). E' interessante notare che la maggior parte delle reazioni sono
state orientate sul tema delle relazioni serbo-ebraiche, benché la mia
impostazione sul carattere INDIRETTAMENTE antisemita (la frase che ho
utilizzato nel mio testo) dell'imputazione contro Milošević, abbia
avuto un carattere diverso. Qui, di seguito, riporto una mia risposta
ad uno dei corrispondenti:
"Gli affari ebraici sono un tema veramente complicato. Gli Ebrei di
Belgrado negli ultimi dieci anni si sono comportati dignitosamente,
criticando severamente la piattaforma del Congresso Mondiale Ebraico di
New York, le cui attitudini erano estremamente anti-serbe. Alcuni
intellettuali Ebrei in Francia si sono ingaggiati in maniera
estremamente sporca contro i Serbi. Dall'altro canto, Israele è stato
il paese che più degli altri ha aiutato i Serbi della Bosnia!
Goldstein, il Presidente della comunità ebraica di Zagabria, è stato il
più critico contro il regime di Tuđman, ecc. Però, non si tratta di
questo. Difatti, Carla del Ponte, nell'accusa contro Milošević, non ha
pronunciato una parola sulle cause che hanno spinto i Serbi a
ribellarsi contro il regime dell'HDZ (secondo molti nel mondo, era un
regime neonazista). Lei in tal modo si è apertamente schierata sulla
parte del razzismo anti-serbo ed anti-ebraico, ed è questo che deve o
dovrebbe meritare una divulgazione mondiale."
Ho scritto molto sul carattere anti-serbo ed antisemita del regime HDZ
di Tuđman. Le dichiarazioni di Tuđman su come fosse felice di non
essere sposato con una donna ebrea o serba, il suo revisionismo
filonazista (le minimizzazioni drastiche) sull'olocausto (genocidio) di
Serbi ed Ebrei, eccetera (per le quali fu costretto nel 1997 a scusarsi
con gli Ebrei di tutto il mondo, però non con i Serbi), sono note a
tutti nel mondo, tranne che a Carla del Ponte ed al team di
Milošević!!! Quest'ultimo, a causa della sua particolare mediocrità,
non e' stato in grado di comprendere il carattere razzista (anti-serbo
ed anti-ebraico) del regime di Tuđman, e neanche del totale silenzio su
questo fatto nell'atto di imputazione. La conclusione logica è che
quest'accusa, in se, e' anti-serba ed anti-ebraica (linguisticamente:
antisemita). Se ci fosse stata per tempo una reazione, e precisamente,
nella maniera come io espongo le cose, Carla del Ponte sarebbe stata
ormai sostituita da lungo tempo (naturalmente, non per anti-serbismo,
ma per anti-ebraismo). Però, quando ho presentato questa tesi,
elaborata su 10 pagine, a Milošević ed al suo team, ho ricevuto la
risposta: "Emil, questo che hai scritto, è una cosa da nulla"!!! Dopo
di che probabilmente per loro risultavo uno stupido ed inutile, ed
hanno all'improvviso interrotto la collaborazione con me! Onestamente,
non credo che Milošević ed il suo team siano anti-serbi ed antisemiti,
però è più che evidente che in quest'ambito si sono dimostrati
estremamente limitati, non avendo appreso l'alta importanza tattica
della verità che ho loro presentata.
Per quanto riguarda le relazioni tra Serbi ed Ebrei nel decennio
trascorso, questo tema è strategicamente molto serio, e perciò non può
essere l'oggetto di questo testo. Nei miei due libri ho elaborato il
tema dei comportamenti di una parte degli Ebrei nei confronti deli
Serbi ("La Demonizzazione dei Serbi", e "La terreur américaine"). Una
buona parte dei Serbi giustamente ha reagito con rabbia al
comportamento di una parte degli Ebrei della diaspora. Purtroppo, una
parte dei Serbi è passata all'estremo antisemitismo. Però la maggior
parte del popolo ebraico, in Israele in particolare, e' stato
attivamente con i Serbi per tutto questo tempo; quando si parla degli
Ebrei, di questo si deve sempre tener conto. Soltanto i Serbi
mentalmente limitati non comprendono che l'antisemitismo e' un male
universale, che essere antisemita significa contemporaneamente essere
antiserbo, anticroato, antitedesco, antiiracheno, ecc. A causa
dell'alto livello di demonizzazione da loro subito nel decennio scorso,
i Serbi sono divenuti "gli Ebrei del Mondo", e temo che questa
situazione continuera' ancora a lungo. Poiché condividono uno stesso
destino ed uno stesso nemico in questo periodo, sarebbe utile rinnovare
il dialogo tra Serbi ed Ebrei, sulla base della piattaforma degli Ebrei
di origine serba (mi riferisco alla lettera dell'Unione delle Comunità
Ebraiche al Congresso Mondiale Ebraico, del 1993), in modo che la
spaccatura non si approfondisca ulteriormente.
Per quanto riguarda Srebrenica, temo che la propaganda occidentale
abbia fortemente marchiato anche i Serbi stessi. Molti di loro credono
che il massacro abbia avuto luogo e che sia stato perfino pianificato.
Di seguito allego la risposta di uno dei corrispondenti (in questo caso
un Serbo, esperto di leggi internazionali):
"Purtroppo, nel sistema legislativo americano, le cose non stanno
proprio così. Se una persona espone un dato, ha tutti i diritti di
farlo. Se mente, l'accusa deve portare in evidenza le prove che questi
abbia mentito. Sostenere che un "massacro pianificato" ci sia stato e'
una cosa, mentre dimostrare che ci sia stato il massacro è un'altra.
Non le sembra? Se affermiamo che ci sia stato un massacro
non-pianificato, e che non abbia riguardato la cifra di 7000 Musulmani,
è una cosa. Se asseriamo che il massacro non ci sia proprio stato,
dobbiamo dimostrare come si è giunti alla cifra di 3000 corpi o una
simile. Penso che Serbi debbano chiarirsi tra di loro su cosa è davvero
accaduto a Srebrenica, e che debbano spiegarsi con il mondo su questo
tema. Ma prima bisogna sapere di quale "storia" si dovrebbe parlare.
Non credo che i dirigenti Serbi abbiano pianificato l'uccisione di 7000
Musulmani. Nello stesso tempo sono al corrente del fatto che tanti
Musulmani ugualmente sono stati liquidati... La verità sta da qualche
parte in mezzo..."
E la mia risposta:
"sig. Todorović,
Il suo ragionamento è molto logico e mi fa piacere avere contatti con
Lei, però alcune cose non le conosce fino in fondo. Questi 3000 corpi
(non sono neanche 3000, ma non importa) in un arco di tempo di quattro
anni di guerra, non sono una cifra granche' alta. Come ciliegina su
tutto ciò, le bande di Orić, a Srebrenica e nei dintorni, secondo le
fonti occidentali, hanno ucciso più di mille Serbi, dando fuoco ad un
centinaio di villaggi Serbi. Si pone la domanda: dove sono finiti
questi corpi dei Serbi? Non può essere che soltanto i Musulmani siano
morti.
Secondo: almeno una metà di questi corpi non è identificata.
Terzo, se anche si trattasse dei Musulmani soltanto, bisogna porsi la
domande sul modo in cui sono morti, ecc. (vedere nel mio libro 'La
Demonizzazione dei Serbi' la parte su Srebrenica, circa 20 pagine).
Per quanto riguarda l'occupazione Nato, questa è ufficializzata e le
leggi occidentali configurano la Bosnia come un protettorato dove il
Commissario per la Bosnia ed Erzegovina detiene diritti illimitati su
questo paese. Puo' imporre le leggi, sostituire strutture politiche di
svariate decine di persone - questo si può fare soltanto nei paesi
occupati. D'altronde, non è che dobbiamo polemizzare su questi fatti
evidenti!
Riguardo ai Serbi, loro effettivamente hanno un problema con se stessi,
però questo è un altro discorso. Questo scambio di opinioni è molto
utile, però concerne degli aspetti che sono stati ormai chiariti molto
tempo fa. Nel caso voleste dirmi che quelli che governano il mondo in
questo momento hanno la possibilità di imporre le loro (non)leggi al
resto del mondo, vi informo che sono al corrente di questo fatto. Tutto
sommato, sarebbe meglio riuscire a trovare un modo per astutamente
vincere contro le canaglie che continuamente distruggono intere
popolazioni, anziche' tenere delle discussioni sui loro "diritti". Emil"
In altre parole, Srebrenica in questo momento e' una sporca metafora a
livello mondiale, che sta per "l'aspirazione genocida del popolo
serbo"; però le basi di questa affermazione sono estremamente deboli,
in quanto è falsa. Bisogna tenere in mente quanto segue:
"L'emancipazione dei Serbi sarà veramente realizzata quando il caso
Srebrenica sara' demistificato", oppure, "Senza demistificazione di
Srebrenica non si arrivera' all'emancipazione dei Serbi".
(traduzione di Dragomir K., che ringraziamo. Revisione del testo a cura
di Andrea M.)
---
SRBI, JEVREJI, SREBRENICA
by Emil VLAJKI
Zacudo, u ovim ljetnim danima, kada su svi negdje otisli, moj je napis
o eventualnom Karadzicevom hvatanju i haskom tribunalu (*) naisao na
poprilican odjek. Zanimljivo je, pritom, da je najveci broj reakcija
bio na temu srpsko-jevrejskih odnosa,iako je moja teza o INDIREKTNOM
(izraz upotrebljen u mom tekstu) antisemitskom karakteru optuznice
protiv Milosevica imala potpuno drugaciji karakter. Evo sto sam,
pritom, odgovorio jednom od korespondenata:
"Jevrejska posla su stvarno komplicirana stvar.U posljednjih deset
godina, Jevreji u Beogradu su se izuzetno casno ponjeli i ostro su
kritizirali stavove Svjetskog jevrejskog kongresa u Njujorku koji je
bio krajnje antisrpski raspolozen. Neki Jevreji-intelektualci u
Francuskoj su se krajnje prljavo angazirali protiv Srba. S druge
strane, Izrael je bio taj koji je najvise vojno pomagao bosanske Srbe!
Predsjednik jevrejske opcine u Zagrebu, Goldstajn, bio je najostriji
kriticar Tudjmanovog rezima, itd.
Ali nije stvar u tome. Cinjenica je, da Karla del Ponte u optuznici
protiv Milosevica, nije ni rijec zucnula o razlozima koji su nagnali
Srbe da se pobune protiv hadezeovskog (po mnogima u svijetu:
neonacistickog) rezima. Ona je time otvoreno stala na stranu
antisrpskog i antijevrejskog rasizma, i to trebalo, ili bi trebalo
dobiti zasluzni publicitet u svijetu".
Ja sam dosta toga napisao o antisrpskom i antisemitskom karakteru
Tudjmanovog hadezeovskog rezima. Tudjmanove izjave kako je sretan sto
mu zena nije Zidovka ni Srpkinja, njegove nacisticke revizije
(drasticna umanjenja) holokosta (genocida) nad Srbima i Jevrejima,
itd., (radi cega je 1997. bio prisiljen da se izvini Jevrejima u
svijetu, ali ne i Srbima), svima su u svijetu poznate osim Karli del
Ponte i Milosevicevom timu!!! Ovaj posljednji, zbog svog izrazitog
mediokritetstva, nije bio u stanju da shvati rasisticki (antisrpski i
antijevrejski) karakter ni Tudjmanovog rezima ni totalnu sutnju o tome
u optuznici. Logican zakljucak je, da je ta optuznica po svom karakteru
antisrpska i antijevrejska (u jezickoj upotrebi: antisemitska). Da je
na vrijeme bilo reagirano, na ovakav nacin kako ja to prezentiram,
Karla del Ponte bi vec vjerovatno odavna bila smjenjena (naravno, ne
zbog antisrpstva vec zbog antijevrejstva). Kada sam, medjutim, ovu tezu
prezentirao Milosevicu i njegovom timu, elaboriranu na 10 stranica,
odgovor je bio: "Ovo, Emile, sto si napisao je 'Suc, muc pa prolij'
"!!! Posto sam, izgleda, ispao priglup i nekoristan za njih, oni su
naglo prekinuli suradnju sa mnom! Ja, iskreno receno, ne vjerujem da su
Milosevic i njegov tim antisrbi i antisemiti, ali da su se u ovom
pogledu pokazali krajnje ogranicenima, ne shvacajuci visoki takticki
znacaj istine koju sam prezentirao, to je vise nego ocito.
Sto se tice odnosa Srba i Jevreja u posljednjoj deceniji, ta je tema
izuzetno strateski ozbiljna i ne spada u ovaj napis. Ja sam o ponasanju
dijela Jevreja prema Srbima objasnio u dvjema knjigama ('Demonizacija
Srba', 'La terreur américaine'). Dobar dio Srba je opravdano gnjevno
reagirao na ponasanje dijela Jevreja u dijaspori. Na zalost, jedan dio
Srba je presao u krajnji antisemitizam. Ali najveci dio jevrejskog
naroda, posebno onog u Izraelu je aktivno bio uz Srbe za svo ovo
vrijeme i to, kada se govori o Jevrejima, ne treba nikada smetnuti s
uma.Samo ograniceni Srbi ne shvacaju da je antisemitizam univerzalno
zlo, i da biti antisemita znaci istovremeno biti antisrbin, antihrvat,
antinijemac, antiiracanin, itd. Srbi su posljednjoj deceniji, zbog
stepena demonizacije koja se na njih primijenila, postali 'svjetski
Jevreji' i bojim se, da ce se ta situacija jos dugo nastaviti.Posto
imaju zajednicku sudbinu i trenutno zajednickog neprijatelja, bilo bi
korisno obnoviti srpsko-jevrejski dijalog na bazi platforme srpskih
Jevreja (pismo upuceno od strane Saveza Jevrejskih opcina Svjetskom
jevrejskom kongresu iz 1993.), a ne produbljivati razdor.
Sto se Srebrenice tice, bojim se, da je zapadna propaganda izuzetno
markirala i same Srbe. Mnogi od njih vjeruju da je masakr pocinjen i da
je cak bio planiran. Evo sto mi je jedan od korespondenata,
Srbin, (strucnjak medjunarodnog prava) napisao:
"Na zalost, u americkom pravu, stvari ne stoje bas tako. Ako neko
nesto kaze, ima pravo da kaze, ako laze, taj koji donosi optuzbu da je
taj drugi slagao mora da dokaze da je slagao.
Jedno je dokazati da je "planiranog masakra" bilo a drugo je da je
masakar bio. Zar ne?Ako tvrdimo da je masakr bio a da nije bio
planiran i da nije obuhvatao neki 7000 muslimana je jedno. Ako tvrdimo
da uopste masakra nije bilo onda moramo da dokazemo kako je doslo do
3000 ili neznam ni ja koliko tjela.
Mislim da Ssrbi moraju izmedju sebe da rasciste sta je se ustvari
desilo u Srebrenici i da to objasne svijetu ali prvo treba znati koja
ce "prica" da bude. Ja nevjerujem da je srpsko rukovodstvo planiralo
da ubije 7000 muslimana, ali takodje znam da su veliki broj muslimana
pobijeno...istina je negdje izmedju..."
Evo i mog odgovora:
"Gospodine Todorovicu,
Vi ste vrlo logican i drago mi je sto komuniciramo, ali neke stvari ne
znate do kraja. Tih 3000 tijela (nema ih 3000, ali nema veze) u cetiri
godine rata i nije bog zna sta. Ali sto je najljepse, Oriceve bande su
u Srebrenici i oko nje pobile, prema zapadnim izvorima, preko hiljadu
Srba spalivsi stotinjak srpskih sela. Pitanje je gdje su srpska tijela?
Nije vrag da su samo Muslimani ginuli?
Drugo, barem polovica tih tijela nije identificirana?
Trece, ako se radi samo o Muslimanima, pitanje je pod kojim su uslovima
poginulu, itd. (Pogledajte u mojoj knjizi 'Demonizacija Srba' dio o
Srebrenici, na jedno 20 stranica).
Sto se tice Nato okupacije, ona je sluzbeno ozvanicena i zapadno pravo
govori o BiH kao o protektoratu gdje namjesnik za BiH ima neogranicena
prava nad tom zemljom. Nametati zakone, smjenjivati politicke strukture
od vise desetina ljudi, itd., to se moze samo u okupiranim zemljama.
Uostalom, ne cemo valjda oko toga polemizirati!
A sto se Srba tice, oni istinski imaju problema sa samima sobom, ali to
je vec druga prica.
Ova razmjena misljenja je vrlo korisna, ali se ipak tice stvari koje su
odavna apsolvirane. A ako mi hocete reci, da oni koji trenutno vladaju
svijetom imaju mogucnost da nametnu njihovo (ne)pravo ostalima, onda
takvu informaciju vec posjedujem.
Sve u svemu, bolje bi bilo da se vidi kako doskociti gadovima koji
neprekidno unistavaju citave narode, nego voditi raspravu o njihovim
"pravima" . Emil"
Drugim rijecima, Srebrenica je u ovom casu svjetski prljava metafora za
"genocidnost srpskog naroda", ali je njezina osnovica krajnje slaba jer
je neistinita. U tom smislu, treba zapamtiti slijedece: "Emancipacija
Srba ce se istinski ostvariti kada se Srebrenica bude demistificirala",
ili, "Nema emancipacije Srba bez demistifikacije Srebrenice".
--- (*) ---
KARADZIC VJEROVATNO UHVACEN
By Emil VLAJKI
Naglo dezinteresiranje Tribunala za Milosevica, moze teorijski znaciti
dvije stvari:
- Ili je Tribunal ocijenio da Milosevic nece fizicki moci izdrzati
sudjenje vise od godinu dana, pa se trudi da process sudjenja i osude
zavrsi u tom roku
- Ili je pak netko od cuvene dvojice (Karadzic, Mladic) vjerovatno
uhvacen.
Tribunal sada zeli da se process Milosevicu zavrsi najkasnije do
oktobra 2005., obrazlazuci to navodnom brigom za Milosevicevo zdravlje.
To je, po obicaju Tribunala, krajnje cinicno. Taj placenicki « sud » je
dokazao da nema nikakvih skrupula ni milosti prema « neposlusnim »
Srbima. Ubio je vec dvojicu Srba, a neke je ucjenjivao sa pruzanjem
zdravstvene pomoci u zamjenu za navodna priznanja.
Ustvari, Tribunal nema nista konkretno protiv Milosevica, samo prazne
price, niti je on moralno i pravno podoban da mu sudi.. Da je Milosevic
raspolagao sa kompetentnijom pravnom ekipom, ona bi, preko analize
sadrzaja, dokazala da je optuznica protiv Milosevica mnogo vise
optuznica protiv Srba, a da, indirektno, sadrzi i visoku dozu
antisemitizma. Ja sam takvu analizu sadrzaja napravio i predlozio da se
glavna tuziteljka Tribunala pozove na odgovornost pred sudom zbog
rasisticke antisrpske i antisemitske obojenosti Optuznice. Odgovoreno
mi je, da je trebalo reagirati davno prije i da je sada kasno za takav
demars. Ja u to ne vjerejum. Mislim, da se moze sazvati bilo koji sud
na svijetu i da se takav proces uprilici. Nazalost, oni koji bi trebalo
da budu najvise zainteresirani za to, ukljucujuci i samog glavnog
optuzenika, nisu shvatili domete moje analize i inicijative.
Tragicno je, sto osoba u pitanju vise vjeruje mediokritetima i
poltronima oko nje nego nezavisnim intelektualcima. Isto tako, postoje
ozbiljne indikacije da su neki komiteti za podrsku Milosevicu
infiltrirani od strane bivsih obavjestajaca pogotovo onih iz bivse
Istocne Evrope, a kojima sada rukovode CIA i NSA. Neki komiteti u
sjevernoj Americi, takodjer su, iz istih
razloga, sumnjivi. Novac, dakle, koji stize od nekih od tih ad hoc
udruzenja, je vrlo sumnjiv. Mnogi intelektualci bi se htjeli angazirati
za obranu Milosevica ali ne zele da pristupe tim komitetima i da se ne
kompromitiraju.
Sve u svemu, ako je Karadzic uhvacen, onda za Tribunal, Milosevic nema
vise ikakve vrijednosti. Ako je, dakle, to tocno, onda ce se
Karadzicevo hvatanje sinkronizirati sa Busovom predsjednickom
kampanjom. Milosevic i njegova borba za vracanje dostojanstva srpskom
narodu bit ce prekinuti. A novi talas demonizacije Srba sa pretekstom
Srebrenice, preplavit ce svjetske medije.
Autor ovog teksta je preko objavljenih knjiga, clanaka i napisa na
Internetu upozoravao na cinjenicu da treba u svijetu prvenstveno
rascistiti pitanje Srebrenice koji se vec pretvorio u jedan od najvecih
mitova dvadesetog stoljeca i da ce se sve drugo raspasti kao kula od
karata, ali nitko to nije previse ozbiljno shvatio.
Postoje, prema tome, dvije slabe tocke kampanje unistavanja srpskog
naroda, koja je, nazalost, do sada bila vise nego uspjesna. Te dvije
slabe tocke su; optuznica protiv Milosevica sa svojim rasistickim
karakterom i srebrenicki mit.
Sto se tice prve tocke, ja sam, ponavljam, na zahtjev glavnog
optuzenika, napravio analizu sadrzaja Optuznice. Na pr., za Milosevica
se tvrdi da je komandno odgovoran, dok se hrvatski Srbi optuzuju za
genocid nad Hrvatima u pocetku devedesetih! Ni rijeci o Tudjmanovom
neonacizmu i o protjerivanju i ubijanju hrvatskih Srba od samih
pocetaka Tudjmanovog rezima. Da se je radilo o neonacistickom
(hadezeovskom) pokretu u Hrvatskoj, potvrdjuje i jedan intervju
Vizentala iz 1991.Nije potrebno isticati da je takva optuznica krajnje
rasisticka i prema Srbima i prema Jevrejima i da se na nju treba
reagirati Trebalo bi dici buku oko toga pred Medjun. sudom pravde u
Hagu, bez obzira na konacan ishod.
Sto se tice Srebrenice, trebalo bi iskoristiti bilo koji clanak ili
izjavu na Zapadu povodom "masakra" i dici optuznice pred lokalnim
sudovima, pa neka dokazu da je masakra bilo (sto je, naravno, nemoguce
dokazati; ako nista drugo, nema materijalnih dokaza za navodno 6-12
hiljada masakriranih
muslimanskih muskaraca, a postoji vjerovatnost teskih manipulacija sa
sadasnjim DNK analizama ostataka tijela po Bosni i Hercegovini).
Tribunal u Hagu je politicki sud sa jasnom zadacom: osuditi Srbe po
svaku cijenu, dok se mozda neki lokalni sudovi na Zapadu ne bi tako
prljavo ponasali.
Autor ovog dakle teksta predlaze da se pred medjunarodnim sudom pravde
u Hagu ili drugim sudovima, uzimajuci bilo koji pretekst, ova dva
pitanja rasciste. Umjesto da se napori i sredstva trose jedino na
obranu licnosti Milosevica, a postujuci simboliku njegove borbe, ipak
je to od samog pocetka bila krajnje pogresna orijentacija, pa bi
trebalo napad usmjeriti na novi totalitarni medjunarodni poredak
udarajuci po ovim dvjema pomenutim slabim tockama. To ne moze raditi
sadasnja (pro) miloseviceva jer je nekompetentna i kompromitirana, cak
i unutar sebe ozbiljno suprotstavljena. Trebalo bi dakle u Hagu
osnovati nevladinu organizaciju intelektualaca, javnih radnika i drugih
osoba sa kompletnom logistikom i jasnim ciljevima u kojoj sadasnji
promilosevicevski komiteti ne bi vodili glavnu rijec.U svakom slucaju,
ako se ova prilika udara na tuzilastvo Tribunala propusti, prostituirani
svjetski mediji, kontrolirani uglavnom od strane SAD, intenzivno i
ponovo ce se dohvatiti Srebrenice, Karadzica i Mladica, te ce tada
sanse za protunapad biti mnogo manje ako ne i nistavne.
Srpska Informativna Mreza
s r p s k i_ p u t @ a n t i c . o r g
http://www.antic.org/
SERBI, EBREI, SREBRENICA
scrive Emil VLAJKI
Stranamente, nel corso di questi giorni estivi, quando tanta gente se
n'e' andata da qualche parte, il mio testo sulla presunta cattura di
Karadžić, e sul tribunale dell'Aja, ha avuto un riscontro considerevole
(*). E' interessante notare che la maggior parte delle reazioni sono
state orientate sul tema delle relazioni serbo-ebraiche, benché la mia
impostazione sul carattere INDIRETTAMENTE antisemita (la frase che ho
utilizzato nel mio testo) dell'imputazione contro Milošević, abbia
avuto un carattere diverso. Qui, di seguito, riporto una mia risposta
ad uno dei corrispondenti:
"Gli affari ebraici sono un tema veramente complicato. Gli Ebrei di
Belgrado negli ultimi dieci anni si sono comportati dignitosamente,
criticando severamente la piattaforma del Congresso Mondiale Ebraico di
New York, le cui attitudini erano estremamente anti-serbe. Alcuni
intellettuali Ebrei in Francia si sono ingaggiati in maniera
estremamente sporca contro i Serbi. Dall'altro canto, Israele è stato
il paese che più degli altri ha aiutato i Serbi della Bosnia!
Goldstein, il Presidente della comunità ebraica di Zagabria, è stato il
più critico contro il regime di Tuđman, ecc. Però, non si tratta di
questo. Difatti, Carla del Ponte, nell'accusa contro Milošević, non ha
pronunciato una parola sulle cause che hanno spinto i Serbi a
ribellarsi contro il regime dell'HDZ (secondo molti nel mondo, era un
regime neonazista). Lei in tal modo si è apertamente schierata sulla
parte del razzismo anti-serbo ed anti-ebraico, ed è questo che deve o
dovrebbe meritare una divulgazione mondiale."
Ho scritto molto sul carattere anti-serbo ed antisemita del regime HDZ
di Tuđman. Le dichiarazioni di Tuđman su come fosse felice di non
essere sposato con una donna ebrea o serba, il suo revisionismo
filonazista (le minimizzazioni drastiche) sull'olocausto (genocidio) di
Serbi ed Ebrei, eccetera (per le quali fu costretto nel 1997 a scusarsi
con gli Ebrei di tutto il mondo, però non con i Serbi), sono note a
tutti nel mondo, tranne che a Carla del Ponte ed al team di
Milošević!!! Quest'ultimo, a causa della sua particolare mediocrità,
non e' stato in grado di comprendere il carattere razzista (anti-serbo
ed anti-ebraico) del regime di Tuđman, e neanche del totale silenzio su
questo fatto nell'atto di imputazione. La conclusione logica è che
quest'accusa, in se, e' anti-serba ed anti-ebraica (linguisticamente:
antisemita). Se ci fosse stata per tempo una reazione, e precisamente,
nella maniera come io espongo le cose, Carla del Ponte sarebbe stata
ormai sostituita da lungo tempo (naturalmente, non per anti-serbismo,
ma per anti-ebraismo). Però, quando ho presentato questa tesi,
elaborata su 10 pagine, a Milošević ed al suo team, ho ricevuto la
risposta: "Emil, questo che hai scritto, è una cosa da nulla"!!! Dopo
di che probabilmente per loro risultavo uno stupido ed inutile, ed
hanno all'improvviso interrotto la collaborazione con me! Onestamente,
non credo che Milošević ed il suo team siano anti-serbi ed antisemiti,
però è più che evidente che in quest'ambito si sono dimostrati
estremamente limitati, non avendo appreso l'alta importanza tattica
della verità che ho loro presentata.
Per quanto riguarda le relazioni tra Serbi ed Ebrei nel decennio
trascorso, questo tema è strategicamente molto serio, e perciò non può
essere l'oggetto di questo testo. Nei miei due libri ho elaborato il
tema dei comportamenti di una parte degli Ebrei nei confronti deli
Serbi ("La Demonizzazione dei Serbi", e "La terreur américaine"). Una
buona parte dei Serbi giustamente ha reagito con rabbia al
comportamento di una parte degli Ebrei della diaspora. Purtroppo, una
parte dei Serbi è passata all'estremo antisemitismo. Però la maggior
parte del popolo ebraico, in Israele in particolare, e' stato
attivamente con i Serbi per tutto questo tempo; quando si parla degli
Ebrei, di questo si deve sempre tener conto. Soltanto i Serbi
mentalmente limitati non comprendono che l'antisemitismo e' un male
universale, che essere antisemita significa contemporaneamente essere
antiserbo, anticroato, antitedesco, antiiracheno, ecc. A causa
dell'alto livello di demonizzazione da loro subito nel decennio scorso,
i Serbi sono divenuti "gli Ebrei del Mondo", e temo che questa
situazione continuera' ancora a lungo. Poiché condividono uno stesso
destino ed uno stesso nemico in questo periodo, sarebbe utile rinnovare
il dialogo tra Serbi ed Ebrei, sulla base della piattaforma degli Ebrei
di origine serba (mi riferisco alla lettera dell'Unione delle Comunità
Ebraiche al Congresso Mondiale Ebraico, del 1993), in modo che la
spaccatura non si approfondisca ulteriormente.
Per quanto riguarda Srebrenica, temo che la propaganda occidentale
abbia fortemente marchiato anche i Serbi stessi. Molti di loro credono
che il massacro abbia avuto luogo e che sia stato perfino pianificato.
Di seguito allego la risposta di uno dei corrispondenti (in questo caso
un Serbo, esperto di leggi internazionali):
"Purtroppo, nel sistema legislativo americano, le cose non stanno
proprio così. Se una persona espone un dato, ha tutti i diritti di
farlo. Se mente, l'accusa deve portare in evidenza le prove che questi
abbia mentito. Sostenere che un "massacro pianificato" ci sia stato e'
una cosa, mentre dimostrare che ci sia stato il massacro è un'altra.
Non le sembra? Se affermiamo che ci sia stato un massacro
non-pianificato, e che non abbia riguardato la cifra di 7000 Musulmani,
è una cosa. Se asseriamo che il massacro non ci sia proprio stato,
dobbiamo dimostrare come si è giunti alla cifra di 3000 corpi o una
simile. Penso che Serbi debbano chiarirsi tra di loro su cosa è davvero
accaduto a Srebrenica, e che debbano spiegarsi con il mondo su questo
tema. Ma prima bisogna sapere di quale "storia" si dovrebbe parlare.
Non credo che i dirigenti Serbi abbiano pianificato l'uccisione di 7000
Musulmani. Nello stesso tempo sono al corrente del fatto che tanti
Musulmani ugualmente sono stati liquidati... La verità sta da qualche
parte in mezzo..."
E la mia risposta:
"sig. Todorović,
Il suo ragionamento è molto logico e mi fa piacere avere contatti con
Lei, però alcune cose non le conosce fino in fondo. Questi 3000 corpi
(non sono neanche 3000, ma non importa) in un arco di tempo di quattro
anni di guerra, non sono una cifra granche' alta. Come ciliegina su
tutto ciò, le bande di Orić, a Srebrenica e nei dintorni, secondo le
fonti occidentali, hanno ucciso più di mille Serbi, dando fuoco ad un
centinaio di villaggi Serbi. Si pone la domanda: dove sono finiti
questi corpi dei Serbi? Non può essere che soltanto i Musulmani siano
morti.
Secondo: almeno una metà di questi corpi non è identificata.
Terzo, se anche si trattasse dei Musulmani soltanto, bisogna porsi la
domande sul modo in cui sono morti, ecc. (vedere nel mio libro 'La
Demonizzazione dei Serbi' la parte su Srebrenica, circa 20 pagine).
Per quanto riguarda l'occupazione Nato, questa è ufficializzata e le
leggi occidentali configurano la Bosnia come un protettorato dove il
Commissario per la Bosnia ed Erzegovina detiene diritti illimitati su
questo paese. Puo' imporre le leggi, sostituire strutture politiche di
svariate decine di persone - questo si può fare soltanto nei paesi
occupati. D'altronde, non è che dobbiamo polemizzare su questi fatti
evidenti!
Riguardo ai Serbi, loro effettivamente hanno un problema con se stessi,
però questo è un altro discorso. Questo scambio di opinioni è molto
utile, però concerne degli aspetti che sono stati ormai chiariti molto
tempo fa. Nel caso voleste dirmi che quelli che governano il mondo in
questo momento hanno la possibilità di imporre le loro (non)leggi al
resto del mondo, vi informo che sono al corrente di questo fatto. Tutto
sommato, sarebbe meglio riuscire a trovare un modo per astutamente
vincere contro le canaglie che continuamente distruggono intere
popolazioni, anziche' tenere delle discussioni sui loro "diritti". Emil"
In altre parole, Srebrenica in questo momento e' una sporca metafora a
livello mondiale, che sta per "l'aspirazione genocida del popolo
serbo"; però le basi di questa affermazione sono estremamente deboli,
in quanto è falsa. Bisogna tenere in mente quanto segue:
"L'emancipazione dei Serbi sarà veramente realizzata quando il caso
Srebrenica sara' demistificato", oppure, "Senza demistificazione di
Srebrenica non si arrivera' all'emancipazione dei Serbi".
(traduzione di Dragomir K., che ringraziamo. Revisione del testo a cura
di Andrea M.)
---
SRBI, JEVREJI, SREBRENICA
by Emil VLAJKI
Zacudo, u ovim ljetnim danima, kada su svi negdje otisli, moj je napis
o eventualnom Karadzicevom hvatanju i haskom tribunalu (*) naisao na
poprilican odjek. Zanimljivo je, pritom, da je najveci broj reakcija
bio na temu srpsko-jevrejskih odnosa,iako je moja teza o INDIREKTNOM
(izraz upotrebljen u mom tekstu) antisemitskom karakteru optuznice
protiv Milosevica imala potpuno drugaciji karakter. Evo sto sam,
pritom, odgovorio jednom od korespondenata:
"Jevrejska posla su stvarno komplicirana stvar.U posljednjih deset
godina, Jevreji u Beogradu su se izuzetno casno ponjeli i ostro su
kritizirali stavove Svjetskog jevrejskog kongresa u Njujorku koji je
bio krajnje antisrpski raspolozen. Neki Jevreji-intelektualci u
Francuskoj su se krajnje prljavo angazirali protiv Srba. S druge
strane, Izrael je bio taj koji je najvise vojno pomagao bosanske Srbe!
Predsjednik jevrejske opcine u Zagrebu, Goldstajn, bio je najostriji
kriticar Tudjmanovog rezima, itd.
Ali nije stvar u tome. Cinjenica je, da Karla del Ponte u optuznici
protiv Milosevica, nije ni rijec zucnula o razlozima koji su nagnali
Srbe da se pobune protiv hadezeovskog (po mnogima u svijetu:
neonacistickog) rezima. Ona je time otvoreno stala na stranu
antisrpskog i antijevrejskog rasizma, i to trebalo, ili bi trebalo
dobiti zasluzni publicitet u svijetu".
Ja sam dosta toga napisao o antisrpskom i antisemitskom karakteru
Tudjmanovog hadezeovskog rezima. Tudjmanove izjave kako je sretan sto
mu zena nije Zidovka ni Srpkinja, njegove nacisticke revizije
(drasticna umanjenja) holokosta (genocida) nad Srbima i Jevrejima,
itd., (radi cega je 1997. bio prisiljen da se izvini Jevrejima u
svijetu, ali ne i Srbima), svima su u svijetu poznate osim Karli del
Ponte i Milosevicevom timu!!! Ovaj posljednji, zbog svog izrazitog
mediokritetstva, nije bio u stanju da shvati rasisticki (antisrpski i
antijevrejski) karakter ni Tudjmanovog rezima ni totalnu sutnju o tome
u optuznici. Logican zakljucak je, da je ta optuznica po svom karakteru
antisrpska i antijevrejska (u jezickoj upotrebi: antisemitska). Da je
na vrijeme bilo reagirano, na ovakav nacin kako ja to prezentiram,
Karla del Ponte bi vec vjerovatno odavna bila smjenjena (naravno, ne
zbog antisrpstva vec zbog antijevrejstva). Kada sam, medjutim, ovu tezu
prezentirao Milosevicu i njegovom timu, elaboriranu na 10 stranica,
odgovor je bio: "Ovo, Emile, sto si napisao je 'Suc, muc pa prolij'
"!!! Posto sam, izgleda, ispao priglup i nekoristan za njih, oni su
naglo prekinuli suradnju sa mnom! Ja, iskreno receno, ne vjerujem da su
Milosevic i njegov tim antisrbi i antisemiti, ali da su se u ovom
pogledu pokazali krajnje ogranicenima, ne shvacajuci visoki takticki
znacaj istine koju sam prezentirao, to je vise nego ocito.
Sto se tice odnosa Srba i Jevreja u posljednjoj deceniji, ta je tema
izuzetno strateski ozbiljna i ne spada u ovaj napis. Ja sam o ponasanju
dijela Jevreja prema Srbima objasnio u dvjema knjigama ('Demonizacija
Srba', 'La terreur américaine'). Dobar dio Srba je opravdano gnjevno
reagirao na ponasanje dijela Jevreja u dijaspori. Na zalost, jedan dio
Srba je presao u krajnji antisemitizam. Ali najveci dio jevrejskog
naroda, posebno onog u Izraelu je aktivno bio uz Srbe za svo ovo
vrijeme i to, kada se govori o Jevrejima, ne treba nikada smetnuti s
uma.Samo ograniceni Srbi ne shvacaju da je antisemitizam univerzalno
zlo, i da biti antisemita znaci istovremeno biti antisrbin, antihrvat,
antinijemac, antiiracanin, itd. Srbi su posljednjoj deceniji, zbog
stepena demonizacije koja se na njih primijenila, postali 'svjetski
Jevreji' i bojim se, da ce se ta situacija jos dugo nastaviti.Posto
imaju zajednicku sudbinu i trenutno zajednickog neprijatelja, bilo bi
korisno obnoviti srpsko-jevrejski dijalog na bazi platforme srpskih
Jevreja (pismo upuceno od strane Saveza Jevrejskih opcina Svjetskom
jevrejskom kongresu iz 1993.), a ne produbljivati razdor.
Sto se Srebrenice tice, bojim se, da je zapadna propaganda izuzetno
markirala i same Srbe. Mnogi od njih vjeruju da je masakr pocinjen i da
je cak bio planiran. Evo sto mi je jedan od korespondenata,
Srbin, (strucnjak medjunarodnog prava) napisao:
"Na zalost, u americkom pravu, stvari ne stoje bas tako. Ako neko
nesto kaze, ima pravo da kaze, ako laze, taj koji donosi optuzbu da je
taj drugi slagao mora da dokaze da je slagao.
Jedno je dokazati da je "planiranog masakra" bilo a drugo je da je
masakar bio. Zar ne?Ako tvrdimo da je masakr bio a da nije bio
planiran i da nije obuhvatao neki 7000 muslimana je jedno. Ako tvrdimo
da uopste masakra nije bilo onda moramo da dokazemo kako je doslo do
3000 ili neznam ni ja koliko tjela.
Mislim da Ssrbi moraju izmedju sebe da rasciste sta je se ustvari
desilo u Srebrenici i da to objasne svijetu ali prvo treba znati koja
ce "prica" da bude. Ja nevjerujem da je srpsko rukovodstvo planiralo
da ubije 7000 muslimana, ali takodje znam da su veliki broj muslimana
pobijeno...istina je negdje izmedju..."
Evo i mog odgovora:
"Gospodine Todorovicu,
Vi ste vrlo logican i drago mi je sto komuniciramo, ali neke stvari ne
znate do kraja. Tih 3000 tijela (nema ih 3000, ali nema veze) u cetiri
godine rata i nije bog zna sta. Ali sto je najljepse, Oriceve bande su
u Srebrenici i oko nje pobile, prema zapadnim izvorima, preko hiljadu
Srba spalivsi stotinjak srpskih sela. Pitanje je gdje su srpska tijela?
Nije vrag da su samo Muslimani ginuli?
Drugo, barem polovica tih tijela nije identificirana?
Trece, ako se radi samo o Muslimanima, pitanje je pod kojim su uslovima
poginulu, itd. (Pogledajte u mojoj knjizi 'Demonizacija Srba' dio o
Srebrenici, na jedno 20 stranica).
Sto se tice Nato okupacije, ona je sluzbeno ozvanicena i zapadno pravo
govori o BiH kao o protektoratu gdje namjesnik za BiH ima neogranicena
prava nad tom zemljom. Nametati zakone, smjenjivati politicke strukture
od vise desetina ljudi, itd., to se moze samo u okupiranim zemljama.
Uostalom, ne cemo valjda oko toga polemizirati!
A sto se Srba tice, oni istinski imaju problema sa samima sobom, ali to
je vec druga prica.
Ova razmjena misljenja je vrlo korisna, ali se ipak tice stvari koje su
odavna apsolvirane. A ako mi hocete reci, da oni koji trenutno vladaju
svijetom imaju mogucnost da nametnu njihovo (ne)pravo ostalima, onda
takvu informaciju vec posjedujem.
Sve u svemu, bolje bi bilo da se vidi kako doskociti gadovima koji
neprekidno unistavaju citave narode, nego voditi raspravu o njihovim
"pravima" . Emil"
Drugim rijecima, Srebrenica je u ovom casu svjetski prljava metafora za
"genocidnost srpskog naroda", ali je njezina osnovica krajnje slaba jer
je neistinita. U tom smislu, treba zapamtiti slijedece: "Emancipacija
Srba ce se istinski ostvariti kada se Srebrenica bude demistificirala",
ili, "Nema emancipacije Srba bez demistifikacije Srebrenice".
--- (*) ---
KARADZIC VJEROVATNO UHVACEN
By Emil VLAJKI
Naglo dezinteresiranje Tribunala za Milosevica, moze teorijski znaciti
dvije stvari:
- Ili je Tribunal ocijenio da Milosevic nece fizicki moci izdrzati
sudjenje vise od godinu dana, pa se trudi da process sudjenja i osude
zavrsi u tom roku
- Ili je pak netko od cuvene dvojice (Karadzic, Mladic) vjerovatno
uhvacen.
Tribunal sada zeli da se process Milosevicu zavrsi najkasnije do
oktobra 2005., obrazlazuci to navodnom brigom za Milosevicevo zdravlje.
To je, po obicaju Tribunala, krajnje cinicno. Taj placenicki « sud » je
dokazao da nema nikakvih skrupula ni milosti prema « neposlusnim »
Srbima. Ubio je vec dvojicu Srba, a neke je ucjenjivao sa pruzanjem
zdravstvene pomoci u zamjenu za navodna priznanja.
Ustvari, Tribunal nema nista konkretno protiv Milosevica, samo prazne
price, niti je on moralno i pravno podoban da mu sudi.. Da je Milosevic
raspolagao sa kompetentnijom pravnom ekipom, ona bi, preko analize
sadrzaja, dokazala da je optuznica protiv Milosevica mnogo vise
optuznica protiv Srba, a da, indirektno, sadrzi i visoku dozu
antisemitizma. Ja sam takvu analizu sadrzaja napravio i predlozio da se
glavna tuziteljka Tribunala pozove na odgovornost pred sudom zbog
rasisticke antisrpske i antisemitske obojenosti Optuznice. Odgovoreno
mi je, da je trebalo reagirati davno prije i da je sada kasno za takav
demars. Ja u to ne vjerejum. Mislim, da se moze sazvati bilo koji sud
na svijetu i da se takav proces uprilici. Nazalost, oni koji bi trebalo
da budu najvise zainteresirani za to, ukljucujuci i samog glavnog
optuzenika, nisu shvatili domete moje analize i inicijative.
Tragicno je, sto osoba u pitanju vise vjeruje mediokritetima i
poltronima oko nje nego nezavisnim intelektualcima. Isto tako, postoje
ozbiljne indikacije da su neki komiteti za podrsku Milosevicu
infiltrirani od strane bivsih obavjestajaca pogotovo onih iz bivse
Istocne Evrope, a kojima sada rukovode CIA i NSA. Neki komiteti u
sjevernoj Americi, takodjer su, iz istih
razloga, sumnjivi. Novac, dakle, koji stize od nekih od tih ad hoc
udruzenja, je vrlo sumnjiv. Mnogi intelektualci bi se htjeli angazirati
za obranu Milosevica ali ne zele da pristupe tim komitetima i da se ne
kompromitiraju.
Sve u svemu, ako je Karadzic uhvacen, onda za Tribunal, Milosevic nema
vise ikakve vrijednosti. Ako je, dakle, to tocno, onda ce se
Karadzicevo hvatanje sinkronizirati sa Busovom predsjednickom
kampanjom. Milosevic i njegova borba za vracanje dostojanstva srpskom
narodu bit ce prekinuti. A novi talas demonizacije Srba sa pretekstom
Srebrenice, preplavit ce svjetske medije.
Autor ovog teksta je preko objavljenih knjiga, clanaka i napisa na
Internetu upozoravao na cinjenicu da treba u svijetu prvenstveno
rascistiti pitanje Srebrenice koji se vec pretvorio u jedan od najvecih
mitova dvadesetog stoljeca i da ce se sve drugo raspasti kao kula od
karata, ali nitko to nije previse ozbiljno shvatio.
Postoje, prema tome, dvije slabe tocke kampanje unistavanja srpskog
naroda, koja je, nazalost, do sada bila vise nego uspjesna. Te dvije
slabe tocke su; optuznica protiv Milosevica sa svojim rasistickim
karakterom i srebrenicki mit.
Sto se tice prve tocke, ja sam, ponavljam, na zahtjev glavnog
optuzenika, napravio analizu sadrzaja Optuznice. Na pr., za Milosevica
se tvrdi da je komandno odgovoran, dok se hrvatski Srbi optuzuju za
genocid nad Hrvatima u pocetku devedesetih! Ni rijeci o Tudjmanovom
neonacizmu i o protjerivanju i ubijanju hrvatskih Srba od samih
pocetaka Tudjmanovog rezima. Da se je radilo o neonacistickom
(hadezeovskom) pokretu u Hrvatskoj, potvrdjuje i jedan intervju
Vizentala iz 1991.Nije potrebno isticati da je takva optuznica krajnje
rasisticka i prema Srbima i prema Jevrejima i da se na nju treba
reagirati Trebalo bi dici buku oko toga pred Medjun. sudom pravde u
Hagu, bez obzira na konacan ishod.
Sto se tice Srebrenice, trebalo bi iskoristiti bilo koji clanak ili
izjavu na Zapadu povodom "masakra" i dici optuznice pred lokalnim
sudovima, pa neka dokazu da je masakra bilo (sto je, naravno, nemoguce
dokazati; ako nista drugo, nema materijalnih dokaza za navodno 6-12
hiljada masakriranih
muslimanskih muskaraca, a postoji vjerovatnost teskih manipulacija sa
sadasnjim DNK analizama ostataka tijela po Bosni i Hercegovini).
Tribunal u Hagu je politicki sud sa jasnom zadacom: osuditi Srbe po
svaku cijenu, dok se mozda neki lokalni sudovi na Zapadu ne bi tako
prljavo ponasali.
Autor ovog dakle teksta predlaze da se pred medjunarodnim sudom pravde
u Hagu ili drugim sudovima, uzimajuci bilo koji pretekst, ova dva
pitanja rasciste. Umjesto da se napori i sredstva trose jedino na
obranu licnosti Milosevica, a postujuci simboliku njegove borbe, ipak
je to od samog pocetka bila krajnje pogresna orijentacija, pa bi
trebalo napad usmjeriti na novi totalitarni medjunarodni poredak
udarajuci po ovim dvjema pomenutim slabim tockama. To ne moze raditi
sadasnja (pro) miloseviceva jer je nekompetentna i kompromitirana, cak
i unutar sebe ozbiljno suprotstavljena. Trebalo bi dakle u Hagu
osnovati nevladinu organizaciju intelektualaca, javnih radnika i drugih
osoba sa kompletnom logistikom i jasnim ciljevima u kojoj sadasnji
promilosevicevski komiteti ne bi vodili glavnu rijec.U svakom slucaju,
ako se ova prilika udara na tuzilastvo Tribunala propusti, prostituirani
svjetski mediji, kontrolirani uglavnom od strane SAD, intenzivno i
ponovo ce se dohvatiti Srebrenice, Karadzica i Mladica, te ce tada
sanse za protunapad biti mnogo manje ako ne i nistavne.
Srpska Informativna Mreza
s r p s k i_ p u t @ a n t i c . o r g
http://www.antic.org/
IPSE DIXIT
KOSOVO: EX PREMIER, GOVERNO SI BASA SU STRUTTURE MAFIOSE (ANSA) -
BERLINO, 31 LUG - Grave atto d'accusa dell'ex premier kosovaro Bujar
Bukoshi, secondo il quale l'attuale governo della provincia
separatista serba (a maggioranza albanese) sarebbe gravemente
corrotto. ''Il nostro governo si basa di fatto su strutture
mafiose'', ha detto Bukoshi in un'intervista all'ultimo numero del
settimanale Der Spiegel. A suo avviso ''tutti i grandi partiti di
governo, compresa la Ldk del presidente Ibrahim Rugova, hanno una
struttura corrotta che manipola i bandi di concorso o le
privatizzazioni''. Lo Spiegel, in edicola lunedi', ha diffuso oggi
un'anticipazione dell'intervista. ''Quando un ministro assume 200
persone della sua famiglia nell'apparato statale, in tal modo egli si
garantisce anche l'elettorato'', ha aggiunto Bukoshi, secondo il quale
''tangenti vengono versate dappertutto, in particolare per il
contrabbando di petrolio''. ''Se la nostra giustizia funzionasse,
la maggior parte dei ministri e funzionari dovrebbe dimettersi'', ha
detto Bukoshi, uno dei fondatori della Lega democratica del Kosovo
(LDK) di Rugova, e attualmente leader della formazione liberale 'Nuovo
partito del Kosovo'. Il Kosovo e' amministrato dalle Nazioni Unite
dal 1999. (ANSA). QN 31/07/2004 19:13
KOSOVO: EX PREMIER, GOVERNO SI BASA SU STRUTTURE MAFIOSE (ANSA) -
BERLINO, 31 LUG - Grave atto d'accusa dell'ex premier kosovaro Bujar
Bukoshi, secondo il quale l'attuale governo della provincia
separatista serba (a maggioranza albanese) sarebbe gravemente
corrotto. ''Il nostro governo si basa di fatto su strutture
mafiose'', ha detto Bukoshi in un'intervista all'ultimo numero del
settimanale Der Spiegel. A suo avviso ''tutti i grandi partiti di
governo, compresa la Ldk del presidente Ibrahim Rugova, hanno una
struttura corrotta che manipola i bandi di concorso o le
privatizzazioni''. Lo Spiegel, in edicola lunedi', ha diffuso oggi
un'anticipazione dell'intervista. ''Quando un ministro assume 200
persone della sua famiglia nell'apparato statale, in tal modo egli si
garantisce anche l'elettorato'', ha aggiunto Bukoshi, secondo il quale
''tangenti vengono versate dappertutto, in particolare per il
contrabbando di petrolio''. ''Se la nostra giustizia funzionasse,
la maggior parte dei ministri e funzionari dovrebbe dimettersi'', ha
detto Bukoshi, uno dei fondatori della Lega democratica del Kosovo
(LDK) di Rugova, e attualmente leader della formazione liberale 'Nuovo
partito del Kosovo'. Il Kosovo e' amministrato dalle Nazioni Unite
dal 1999. (ANSA). QN 31/07/2004 19:13
[ Dopo il Sudan (bombardamento dell'industria farmaceutica, 1998), la
Jugoslavia, la Sierra Leone, l'Afghanistan e l'Iraq, il primo ministro
britannico Tony Blair si e' entusiasticamente lanciato a caldeggiare
l'ennesima "guerra umanitaria" - di nuovo contro il Sudan, come in un
circolo perverso... E di nuovo, le giustificazioni addotte si basano su
quelle plateali menzogne alle quali egli ha oramai abituato il pubblico
britannico, che infatti lo considera "B-LIAR" - "B il bugiardo". Ma
dietro la sfacciata propaganda di Blair si nasconde, di nuovo,
nient'altro che petrolio: quel petrolio del Darfur che le cancellerie
occidentali vogliono sottrarre tanto al concorrente cinese, quanto al
primo, legittimo proprietario - il popolo africano. Lo sostiene J.
Laughland a chiare lettere sulle pagine del quotidiano piu' venduto
d'Inghilterra, il Guardian... ]
http://politics.guardian.co.uk/print/0,3858,4983677-111381,00.html
Comment
The mask of altruism disguising a colonial war
Oil will be the driving factor for military intervention in Sudan
John Laughland
Monday August 2, 2004
The Guardian
If proof were needed that Tony Blair is off the hook over Iraq, it came
not during the Commons debate on the Butler report on July 21, but
rather at his monthly press conference the following morning. Asked
about the crisis in Sudan, Mr Blair replied: "I believe we have a moral
responsibility to deal with this and to deal with it by any means that
we can." This last phrase means that troops might be sent - as General
Sir Mike Jackson, the chief of the general staff, immediately confirmed
- and yet the reaction from the usual anti-war campaigners was silence.
Mr Blair has invoked moral necessity for every one of the five wars he
has fought in this, surely one of the most bellicose premierships in
history. The bombing campaign against Iraq in December 1998, the 74-day
bombardment of Yugoslavia in 1999, the intervention in Sierra Leone in
the spring of 2000, the attack on Afghanistan in October 2001, and the
Iraq war last March were all justified with the bright certainties
which shone from the prime minister's eyes. Blair even defended Bill
Clinton's attack on the al-Shifa pharmaceuticals factory in Sudan in
August 1998, on the entirely bogus grounds that it was really
manufacturing anthrax instead of aspirin.
Although in each case the pretext for war has been proved false or the
war aims have been unfulfilled, a stubborn belief persists in the
morality and the effectiveness of attacking other countries. The
Milosevic trial has shown that genocide never occurred in Kosovo -
although Blair told us that the events there were worse than anything
that had happened since the second world war, even the political
activists who staff the prosecutor's office at the international
criminal tribunal in The Hague never included genocide in their Kosovo
indictment. And two years of prosecution have failed to produce one
single witness to testify that the former Yugoslav president ordered
any attacks on Albanian civilians in the province. Indeed, army
documents produced from Belgrade show the contrary.
Like the Kosovo genocide, weapons of mass destruction in Iraq, as we
now know, existed only in the fevered imaginings of spooks and
politicians in London and Washington. But Downing Street was also
recently forced to admit that even Blair's claims about mass graves in
Iraq were false. The prime minister has repeatedly said that 300,000 or
400,000 bodies have been found there, but the truth is that almost no
bodies have been exhumed in Iraq, and consequently the total number of
such bodies, still less the cause of their deaths, is simply unknown.
In 2001, we attacked Afghanistan to capture Osama bin Laden and to
prevent the Taliban from allegedly flooding the world with heroin. Yet
Bin Laden remains free, while the heroin ban imposed by the Taliban has
been replaced by its very opposite, a surge in opium production,
fostered by the warlords who rule the country. As for Sierra Leone, the
United Nations human development report for 2004, published on July 15,
which measures overall living standards around the world, puts that
beneficiary of western intervention in 177th place out of 177, an
august position it has continued to occupy ever since our boys went in:
Sierra Leone is literally the most miserable place on earth. So much
for Blair's promise of a "new era for Africa".
The absence of anti-war scepticism about the prospect of sending troops
into Sudan is especially odd in view of the fact that Darfur has oil.
For two years, campaigners have chanted that there should be "no blood
for oil" in Iraq, yet they seem not to have noticed that there are huge
untapped reserves in both southern Sudan and southern Darfur. As oil
pipelines continue to be blown up in Iraq, the west not only has a
clear motive for establishing control over alternative sources of
energy, it has also officially adopted the policy that our armies
should be used to do precisely this. Oddly enough, the oil concession
in southern Darfur is currently in the hands of the China National
Petroleum Company. China is Sudan's biggest foreign investor.
We ought, therefore, to treat with scepticism the US Congress
declaration of genocide in the region. No one, not even the government
of Sudan, questions that there is a civil war in Darfur, or that it has
caused an immense number of refugees. Even the government admits that
nearly a million people have left for camps outside Darfur's main towns
to escape marauding paramilitary groups. The country is awash with
guns, thanks to the various wars going on in Sudan's neighbouring
countries. Tensions have risen between nomads and herders, as the
former are forced south in search of new pastures by the expansion of
the Sahara desert. Paramilitary groups have practised widespread
highway robbery, and each tribe has its own private army. That is why
the government of Sudan imposed a state of emergency in 1999.
But our media have taken this complex picture and projected on to it a
simple morality tale of ethnic cleansing and genocide. They gloss over
the fact that the Janjaweed militia come from the same ethnic group and
religion as the people they are allegedly persecuting - everyone in
Darfur is black, African, Arabic-speaking and Muslim. Campaigners for
intervention have accused the Sudanese government of supporting this
group, without mentioning that the Sudanese defence minister condemned
the Janjaweed as "bandits" in a speech to the country's parliament in
March. On July 19, moreover, a court in Khartoum sentenced six
Janjaweed soldiers to horrible punishments, including the amputation of
their hands and legs. And why do we never hear about the rebel groups
which the Janjaweed are fighting, or about any atrocities that they may
have committed?
It is far from clear that the sudden media attention devoted to Sudan
has been provoked by any real escalation of the crisis - a peace
agreement was signed with the rebels in April, and it is holding. The
pictures on our TV screens could have been shown last year. And we
should treat with scepticism the claims made for the numbers of deaths
- 30,000 or 50,000 are the figures being bandied about - when we know
that similar statistics proved very wrong in Kosovo and Iraq. The
Sudanese government says that the death toll in Darfur, since the
beginning of the conflict in 2003, is not greater than 1,200 on all
sides. And why is such attention devoted to Sudan when, in neighbouring
Congo, the death rate from the war there is estimated to be some 2 or 3
million, a tragedy equalled only by the silence with which it is
treated in our media?
We are shown starving babies now, but no TV station will show the
limbless or the dead that we cause if we attack Sudan. Humanitarian aid
should be what the Red Cross always said it must be - politically
neutral. Anything else is just an old-fashioned colonial war - the
reality of killing, and the escalation of violence, disguised with the
hypocritical mask of altruism. If Iraq has not taught us that, then we
are incapable of ever learning anything.
· John Laughland is an associate of Sanders Research Associates
Guardian Unlimited © Guardian Newspapers Limited 2004
Jugoslavia, la Sierra Leone, l'Afghanistan e l'Iraq, il primo ministro
britannico Tony Blair si e' entusiasticamente lanciato a caldeggiare
l'ennesima "guerra umanitaria" - di nuovo contro il Sudan, come in un
circolo perverso... E di nuovo, le giustificazioni addotte si basano su
quelle plateali menzogne alle quali egli ha oramai abituato il pubblico
britannico, che infatti lo considera "B-LIAR" - "B il bugiardo". Ma
dietro la sfacciata propaganda di Blair si nasconde, di nuovo,
nient'altro che petrolio: quel petrolio del Darfur che le cancellerie
occidentali vogliono sottrarre tanto al concorrente cinese, quanto al
primo, legittimo proprietario - il popolo africano. Lo sostiene J.
Laughland a chiare lettere sulle pagine del quotidiano piu' venduto
d'Inghilterra, il Guardian... ]
http://politics.guardian.co.uk/print/0,3858,4983677-111381,00.html
Comment
The mask of altruism disguising a colonial war
Oil will be the driving factor for military intervention in Sudan
John Laughland
Monday August 2, 2004
The Guardian
If proof were needed that Tony Blair is off the hook over Iraq, it came
not during the Commons debate on the Butler report on July 21, but
rather at his monthly press conference the following morning. Asked
about the crisis in Sudan, Mr Blair replied: "I believe we have a moral
responsibility to deal with this and to deal with it by any means that
we can." This last phrase means that troops might be sent - as General
Sir Mike Jackson, the chief of the general staff, immediately confirmed
- and yet the reaction from the usual anti-war campaigners was silence.
Mr Blair has invoked moral necessity for every one of the five wars he
has fought in this, surely one of the most bellicose premierships in
history. The bombing campaign against Iraq in December 1998, the 74-day
bombardment of Yugoslavia in 1999, the intervention in Sierra Leone in
the spring of 2000, the attack on Afghanistan in October 2001, and the
Iraq war last March were all justified with the bright certainties
which shone from the prime minister's eyes. Blair even defended Bill
Clinton's attack on the al-Shifa pharmaceuticals factory in Sudan in
August 1998, on the entirely bogus grounds that it was really
manufacturing anthrax instead of aspirin.
Although in each case the pretext for war has been proved false or the
war aims have been unfulfilled, a stubborn belief persists in the
morality and the effectiveness of attacking other countries. The
Milosevic trial has shown that genocide never occurred in Kosovo -
although Blair told us that the events there were worse than anything
that had happened since the second world war, even the political
activists who staff the prosecutor's office at the international
criminal tribunal in The Hague never included genocide in their Kosovo
indictment. And two years of prosecution have failed to produce one
single witness to testify that the former Yugoslav president ordered
any attacks on Albanian civilians in the province. Indeed, army
documents produced from Belgrade show the contrary.
Like the Kosovo genocide, weapons of mass destruction in Iraq, as we
now know, existed only in the fevered imaginings of spooks and
politicians in London and Washington. But Downing Street was also
recently forced to admit that even Blair's claims about mass graves in
Iraq were false. The prime minister has repeatedly said that 300,000 or
400,000 bodies have been found there, but the truth is that almost no
bodies have been exhumed in Iraq, and consequently the total number of
such bodies, still less the cause of their deaths, is simply unknown.
In 2001, we attacked Afghanistan to capture Osama bin Laden and to
prevent the Taliban from allegedly flooding the world with heroin. Yet
Bin Laden remains free, while the heroin ban imposed by the Taliban has
been replaced by its very opposite, a surge in opium production,
fostered by the warlords who rule the country. As for Sierra Leone, the
United Nations human development report for 2004, published on July 15,
which measures overall living standards around the world, puts that
beneficiary of western intervention in 177th place out of 177, an
august position it has continued to occupy ever since our boys went in:
Sierra Leone is literally the most miserable place on earth. So much
for Blair's promise of a "new era for Africa".
The absence of anti-war scepticism about the prospect of sending troops
into Sudan is especially odd in view of the fact that Darfur has oil.
For two years, campaigners have chanted that there should be "no blood
for oil" in Iraq, yet they seem not to have noticed that there are huge
untapped reserves in both southern Sudan and southern Darfur. As oil
pipelines continue to be blown up in Iraq, the west not only has a
clear motive for establishing control over alternative sources of
energy, it has also officially adopted the policy that our armies
should be used to do precisely this. Oddly enough, the oil concession
in southern Darfur is currently in the hands of the China National
Petroleum Company. China is Sudan's biggest foreign investor.
We ought, therefore, to treat with scepticism the US Congress
declaration of genocide in the region. No one, not even the government
of Sudan, questions that there is a civil war in Darfur, or that it has
caused an immense number of refugees. Even the government admits that
nearly a million people have left for camps outside Darfur's main towns
to escape marauding paramilitary groups. The country is awash with
guns, thanks to the various wars going on in Sudan's neighbouring
countries. Tensions have risen between nomads and herders, as the
former are forced south in search of new pastures by the expansion of
the Sahara desert. Paramilitary groups have practised widespread
highway robbery, and each tribe has its own private army. That is why
the government of Sudan imposed a state of emergency in 1999.
But our media have taken this complex picture and projected on to it a
simple morality tale of ethnic cleansing and genocide. They gloss over
the fact that the Janjaweed militia come from the same ethnic group and
religion as the people they are allegedly persecuting - everyone in
Darfur is black, African, Arabic-speaking and Muslim. Campaigners for
intervention have accused the Sudanese government of supporting this
group, without mentioning that the Sudanese defence minister condemned
the Janjaweed as "bandits" in a speech to the country's parliament in
March. On July 19, moreover, a court in Khartoum sentenced six
Janjaweed soldiers to horrible punishments, including the amputation of
their hands and legs. And why do we never hear about the rebel groups
which the Janjaweed are fighting, or about any atrocities that they may
have committed?
It is far from clear that the sudden media attention devoted to Sudan
has been provoked by any real escalation of the crisis - a peace
agreement was signed with the rebels in April, and it is holding. The
pictures on our TV screens could have been shown last year. And we
should treat with scepticism the claims made for the numbers of deaths
- 30,000 or 50,000 are the figures being bandied about - when we know
that similar statistics proved very wrong in Kosovo and Iraq. The
Sudanese government says that the death toll in Darfur, since the
beginning of the conflict in 2003, is not greater than 1,200 on all
sides. And why is such attention devoted to Sudan when, in neighbouring
Congo, the death rate from the war there is estimated to be some 2 or 3
million, a tragedy equalled only by the silence with which it is
treated in our media?
We are shown starving babies now, but no TV station will show the
limbless or the dead that we cause if we attack Sudan. Humanitarian aid
should be what the Red Cross always said it must be - politically
neutral. Anything else is just an old-fashioned colonial war - the
reality of killing, and the escalation of violence, disguised with the
hypocritical mask of altruism. If Iraq has not taught us that, then we
are incapable of ever learning anything.
· John Laughland is an associate of Sanders Research Associates
Guardian Unlimited © Guardian Newspapers Limited 2004
Hag u agoniji (1/2)
1. Za pravo, istinu i zivot! - hitni apel Slobode UN, tribunalu i
domacim vlastima (SLOBODA, 9.8.2004)
2. "Politika", "Novosti": Hag u agoniji; Tapuskovic odbio da bude
nametnuti advokat Milosevicu (9.8.2004)
3. NAMETANJE ADVOKATA SLOBODANU MILOSEVICU UGROZAVA BUDUCNOST
MEDJUNARODNOG PRAVA I NJEGOV ZIVOT
=== 1 ===
Da: "Vladimir Krsljanin"
Data: Lun 9 Ago 2004 01:11:02 Europe/Rome
Oggetto: Za pravo, istinu i zivot! - hitni apel Slobode UN, tribunalu i
domacim vlastima
UDRUZENJE *SLOBODA*
Clan Svetskog saveta za mir
NACIONALNI KOMITET ZA OSLOBODJENJE SLOBODANA MILOSEVICA
Beograd, Rajiceva 16, tel./faks: 630 549
****************************************
06. avgusta 2004. g.
=============================
S A O P S T E N J E Z A S T A M P U
=============================
Udruzenje «Sloboda» uputilo je danas hitni apel predsedavajucem Saveta
bezbednosti, ruskom ambasadoru Andreju Denisovu i drugim najvisim
zvanicnicima Ujedinjenih nacija, visokom komesaru za ljudska prava, kao
i predsedniku i sudijama haskog tribunala. Isti apel upucen je i
Predsedniku Republike i Predsedniku Vlade Republike Srbije, predsedniku
drzavne zajednice, kao i republickom i saveznom parlamentu.
U apelu se aktuelno ponasanje haskog tribunala u procesu protiv
Predsednika Milosevica karakterise kao zlocin cije je izvrsenje u toku
i zahteva od svih odgovornih da deluju odmah, kako bi zlocin bio
zaustavljen.
Zdravstveno stanje Predsednika Milosevica, kao i cinjenica da je samim
procesom sve vreme ugrozen njegov zivot, poznati su tribunalu sve
vreme, od dovodjenja predsednika Milosevica u Hag. To je tribunal tri
godine ignorisao, odbijajuci takodje da adekvatno razmotri opravdane
zahteve za oslobodjenje predsednika Milosevica radi lecenja, oporavka i
priprema.
Danas, medjutim, tribunal manipulise medicinskim cinjenicama i
lekarskim izvestajima sa ciljem da nezakonitim nametanjem advokata i
promenama pravila na stetu predsednika Milosevica spreci iznosenje
istine.
Ovakve namere ne mogu doprineti ni bilo kakvoj pravdi, niti mogu
olaksati zdravstveno stanje predsednika Milosevica, kao sto se
licemerno tvrdi, vec upravo suprotno. One su zlocin jer odrazavaju
strah pravih zlocinaca i izvrsilaca agresije od istine i jer mogu
dramaticno povecati opasne po zivot rizike kojima je Predsednik
Milosevic izlozen u Hagu.
Udruzenje «Sloboda» u svom apelu zahteva od svih odgovornih domacih i
medjunarodnih cinilaca da odmah deluju kako bi protivzakonita haska
samovolja bila zaustavljena, i kako ne bi bili saucesnici u zlocinu. Sa
svoje strane, Udruzenje «Sloboda» izrazava resenost da upotrebi sva
pravna sredstva kako bi bila utvrdjena krivicna odgovornost svih
umesanih u ovaj zlocin.
********************************************************
SLEDI INTEGRALNI TEKST APELA:
UN: g. Kofi ANAN, Generalni sekretar UN;
g. Andrej DENISOV, stalni predstavnik Ruske Federacije u UN,
predsedavajuci Saveta bezbednosti UN;
g. Dzulijan Robert HUNTE, Predsednik 58. zasedanja Generalne skupstine
UN;
g-dja Luiz ARBUR, Visoki komesar UN za ljudska prava
MKTJ: g. Teodor MERON, predsednik; gg. Patrik ROBINSON, O-Gon KVON, Jan
BONOMI, sudije Pretresnog veca III; gg. Stiven KEJ, Prof. Dr. Timoti
MekKORMAK, Amici Curiae
Srbija i Crna Gora: g. Svetotar MAROVIC, Predsednik Srbije i Crne Gore;
g. Zoran SAMI, predsednik Skupstine Srbije i Crne Gore; g. Boris TADIC,
predsednik Republike Srbije; Dr. Vojislav KOSTUNICA, predsednik Vlade
Republike Srbije; g. Predrag MARKOVIC, predsednik Narodne skupstine
Republike Srbije; predsednici poslanickih grupa u Narodnoj skupstini
Republike Srbije
HITNI APEL ZA ZASTITU MEDJUNARODNOG PRAVA,
PRAVA NARODA NA ISTINU I ZIVOTA PREDSEDNIKA SLOBODANA MILOSEVICA
Tokom citavog trajanja haskog procesa protiv predsednika Slobodana
Milosevica, najodgovornija lica u MKTJ su bila upoznata, putem vise
lekarskih izvestaja i putem brojnih poruka nase organizacije, drugih
organizacija i pojedinaca, sa zdravstvenim stanjem predsednika
Slobodana Milosevica i sa cinjenicom da sam proces ugrozava njegov
zivot. Uprkos tome, tribunal nije nikada ispoljio adekvatan odnos prema
zdravstvenom stanju predsednika Milosevica, niti je ikada na adekvatan
nacin razmotrio opravdane zahteve za njegovo oslobodjenje radi lecenja,
oporavka i priprema za nastavak procesa. Tim putem je, kao i nacinom
vodjenja samog procesa, tribunal samo doprinosio pogorsanju zdravlja
predsednika Milosevica.
Nasa organizacija, kao i druge medjunarodne i nacionalne organizacije i
pojedinci, takodje su blagovremeno i vise puta informisali najvise
organe UN i najvise organe Rpeublike Srbije i SR Jugoslavije, odnosno
DZ Srbija i Crna Gora o ovoj situaciji, zahtevajuci njihovo reagovanje
i upozoravajuci ih na njihov deo odgovornosti.
Poslednjih nedelja, tribunal je iznenada ispoljio interes za
zdravstveno stanje predsednika Milosevica, pokusavajuci da zloupotrebi
medicinske cinjenice kao izgovor za nametanje branioca predsedniku
Milosevicu protiv njegove volje, kao i za druge promene pravila
postupka na stetu predsednika Milosevica.
Ovi pokusaji tribunala su u suprotnosti sa Medjunarodnim paktom o
gradjanskim i politickim pravima, kao osnovnim izvorom prava, sa
Statutom samog tribunala i sa osnovnim principima demokratskog
pravosudja, kao sto je detaljno argumentovano u peticiji 75 istaknutih
advokata i profesora prava iz 15 zemalja, upucenoj ovih dana
Ujedinjenim nacijama i tribunalu. Mere koje tribunal nastoji da
primeni, delovace na razoran nacin upravo protivno ciljevima koji se
navode kao motiv za njihovo uvodjenje, kao sto su fer karakter i
efikasnost procesa i zivot i zdravlje predsednika Milosevica. Ali iznad
svega, primena ovakvih mera delovala bi protiv pravde i ucinila bi
nemogucim utvrdjivanje istine.
Po svojoj sustini, ove mere se ne mogu razumeti drugacije, nego kao
pokusaj da se spreci iznosenje istine, da se osigura nekaznjenost
stvarnih zlocinaca, odgovornih za razbijanje Jugoslavije, tragediju
njenih naroda i brojne zrtve i ogromnu ratnu stetu koje je proizvela
agresija NATO protiv Jugoslavije 1999. godine. Kolicina nezakonitosti
sadrzana u odlukama koje priprema tribunal svedoci o panicnom strahu od
istine.
U krivicno-pravnom smislu, ponasanje tribunala se ne moze drugacije
okarakterisati, nego kao zlocin cije je izvrsenje u toku.
Pozivamo najvise predstavnike UN, MKTJ i Srbije i Crne Gore da odmah
deluju kako bi zlocin bio zaustavljen. Odbijanje ili izbegavanje
ovakvog delovanja bilo bi saucesnistvo u zlocinu. Izrazavajuci
misljenje naroda Srbije, Udruzenje «Sloboda» je odlucno da upotrebi sva
pravna sredstva za utvrdjivanje krivicne odgovornosti svih koji jesu
ili bi bili ukljuceni u izvrsenje ovog zlocina.
Narodi sveta ocekuju postovanje medjunarodnog prava. Oni takodje imaju
pravo na istinu o balkanskoj tragediji. Predsednik Milosevic ima pravo
da zivi i da zastupa istinu i samog sebe.
Sloboda za Slobodana Milosevica!
Beograd, 6. avgusta 2004.g.
U ime Udruzenja «Sloboda», Bogoljub Bjelica, predsednik Upravnog odbora
---
SLOBODA urgently needs your donation.
Please find the detailed instructions at:
http://www.sloboda.org.yu/pomoc.htm
To join or help this struggle, visit:
http://www.sloboda.org.yu/ (Sloboda/Freedom association)
http://www.icdsm.org/ (the international committee to defend Slobodan
Milosevic)
http://www.free-slobo.de/ (German section of ICDSM)
http://www.icdsm-us.org/ (US section of ICDSM)
http://www.icdsmireland.org/ (ICDSM Ireland)
http://www.pasti.org/milodif.htm (ICDSM Italy)
http://www.wpc-in.org/ (world peace council)
http://www.geocities.com/b_antinato/ (Balkan antiNATO center)
=== 2 ===
Da: "Vladimir Krsljanin"
Data: Lun 9 Ago 2004 00:41:21 Europe/Rome
Oggetto: "Politika", "Novosti": Hag u agoniji; Tapuskovic odbio da bude
nametnuti advokat Milosevicu
Pozivajuci se na pravne argumente, i smatrajuci takvu eventualnu odluku
haskog tribunala nelegalnom, beogradski advokat Branislav Tapuskovic je
pismeno odbio da bude nametnuti branilac Predsedniku Milosevicu. G.
Tapuskovic je ocigledno zakljucio da kao doskorasnji Amicus Curiae moze
postici veci efekat sopstvenim pismenim obracanjem tribunalu, nego
pridruzivanjem medjunarodnoj peticiji pravnika, iako je u svom pismu
koristio u osnovi iste argumente.
Pravo je pravo - i ne bi smelo biti igracka u rukama mocnika. Ako ste
advokat, profesor prava ili profesionalni pravnik, podrzite
medjunarodnu peticiju pravnika
http://www.icdsm.org/Lawappeal.htm
saljuci svoj potpis na: slobodavk@...
**********************************************************
Politika, 6. avgusta 2004.
AGONIJA HASKOG PROCESA STOLECA
PRITISAK RASTE, SUDNICA SE PRAZNI
Branislav Tapuskovic odbio da bude branilac po sluzbenoj duznosti
Ako zbog zdravstvenog stanja optuzeni nije u stanju da bude u sudnici,
nema uslova da se sudjenje odrzi. Ovo je parafrazirani deo pisma koje
je beogradski advokat Branislav Tapuskovic uputio sekretarijatu Haskog
tribunala, kao odgovor na njihov predlog da ga stave na listu
potencijalnih branilaca po sluzbenoj duznosti Slobodanu Milosevicu. U
pismu koje je nekadasnji "prijatelj suda" poslao pre dva dana
Tribunalu, Tapuskovic odbija da se prihvati ove nezahvalne duznosti jer
smatra da bi svojim pristankom da mu bude branilac "ugrozio i
onemogucio ostvarivanje osnovnih procesnih prava koja su optuzenom
zagarantovana Statutom Medjunarodnog tribunala za bivsu Jugoslaviju".
Prijatelji suda su tokom celog procesa, koji je uz veliku pompu i sa
ogromnim ocekivanjima poceo 12. februara 2002. godine, vise puta
izrazavali svoje jedinstveno misljenje o povremenim predlozima da se
Slobodanu Milosevicu imenuje branilac protiv njegove volje. Ovakav stav
nastavio je da zastupa i britanski advokat Stiven Kej, preostali
aktuelni prijatelj suda u sudnici, sada kada se Tapuskovic, kome je
istekao mandat po isteku prve faze sudjenja (postupak izvodjenja
svedoka Tuzilastva zavrsen u martu ove godine) vratio u Beograd.
Tapuskovic, koga je Milosevic svojevremeno kada se pojavio u sudnici u
svojstvu prijatelja suda docekao sa negodovanjem, da bi vremenom
njihovi odnosi na svakodnevnim sudjenjima vidno otoplili, istice u
pismu koje je ekskluzivno pruzio na uvid "Politici" da je prema clanu
21, tacka 4 d Statuta Tribunala, optuzenom "zagarantovano pravo da mu
se sudi u njegovoj prisutnosti i da se brani licno". Ovaj iskusni
beogradski advokat ne izjasnjava se eksplicitno o tome da li u ovakvim
uslovima, kada su lekari konstatovali da optuzeni zbog bolesti nije u
stanju da se dalje sam brani, moze doci i do obustave sudjenja. On u
pismu Tribunalu, medjutim, navodi da "video veza sa bolesnim covekom"
ne moze tog bolesnika uciniti "procesno sposobnim".
Svemirska optuznica
Iako je aluzija na to da bi Milosevic mogao da se proglasi procesno
nesposobnim prilicno jasna, mala je mogucnost da se nadlezni na tako
nesto odluce u Hagu. Na proces stoleca, ili kamen temeljac buduce
globalne medjunarodne pravde, kako je oznacavan pocetak sudjenja
Slobodanu Milosevicu, uz velike reci i energiju potrosena su ogromna
sredstva medjunarodne zajednice. Greska je, po mnogima, zbog
megalomanskih ambicija bila nacinjena na samom pocetku kada su tri
optuznice, ratovi u cetiri drzave i deset godina krize strpani pod kapu
istog procesa i na teret jednom coveku. Vrlo brzo se pokazalo da svi ti
nerazmrsivi balkanski cvorovi (istorijski, nacionalni, socijalni,
politicki) ne mogu da stanu ni u jednu sudnicu, pa bila ona i svemirski
opremljena kao sto je ova haska.
Smrt sudije Meja, koja je usled neizlecive bolesti nastupila naglo, i
hronicno poboljevanje Slobodana Milosevica (opasno visok pritisak),
samo su na najdrasticniji nacin pokazali ono sto se moglo ocekivati od
samog pocetka. To je sudjenje koje po svom obimu i zamisljenim dometima
prevazilazi sposobnosti bilo kog coveka na zemaljskoj kugli.
Nema kandidata za advokate
No, bez obzira na sve to, nadlezni u Tribunalu i dalje su uporni u
nameri da se sudjenje nastavi 31. avgusta. Sa nametnutim braniocem ili
bez njega, uz prisustvo optuzenog ili uspostavljanjem video linka sa
celijom u kojoj lezi bolesnik.
Ali ko bi u tom slucaju mogao da bude njegov branilac po sluzbenoj
duznosti, ako Tapuskovic to odbija, a Stiven Kej je takodje kao pravnik
ocenio da takva mogucnost nije u skladu sa Statutom Tribunala. Svaki
novi branilac koji bi se eventualno nametnuo Milosevicu, morao bi, ako
se zeli iole sacuvati kredibilitet suda i procesa, da zatrazi odlaganje
na bar jos godinu dana.
U donekle slicnoj situaciji vec je, medjutim, napravljen presedan, pa
je sudija koji je zamenio preminulog Ricarda Meja poceo da zajedno sa
preostalom dvojicom iz sudskog veca donosi znacajne odluke o ovom
postupku, a da ni fizicki nije ni izbliza mogao da stigne da makar
procita sve materijale koji su se tokom procesa natalozili. Ukoliko bi
se sada ista stvar uradila i sa braniocem, proces bi se zaista
pretvorio u lakrdiju, a malo bi odjeka i kredibiliteta imala presuda
koja bi se pod tim okolnostima donela.
Da li ce sud ipak naci neko solomonsko resenje i da li ce se naci
branilac koji ce prihvatiti ovaj zasigurno unosan posao, znace se do
31. avgusta za kada je zakazan nastavak procesa. Postoji i mogucnost da
se ceka Milosevicevo ozdravljenje, mada nema lekara koji bi na osnovu
dosadasnjih zdravstvenih rezultata potpisao takvu povoljnu prognozu.
Milosevicev pritisak po svim zakonima medicine moze samo da raste, a po
logici medjunarodne zajednice, cije su najbogatije clanice vec prestale
da uplacuju novac za ovaj Tribunal, pritisak da se rad ovog ad hok
eksperimentalnog suda okonca - takodje ce biti sve veci. Najbolje bi
bilo da se, u ovako nezavidnoj situaciji, paznja svetske javnosti
usredsredi na nekog novog zvucnog dosljaka u pritvorsku jedinicu
Seveningen. Spas za Hag bili bi jedan od dvojice najpoznatijih:
Karadzic ili Mladic. I kad bi oni jos stigli do kraja avgusta, niko se
vise ne bi mnogo ni bavio starom pricom bez kraja: sudjenjem Milosevicu.
Zorana Suvakovic
*******************************************************
Vecernje Novosti, 6.avgusta 2004.
TAPUSKOVIC ODBIO DA BRANI MILOSEVICA
Advokat Branislav Tapuskovic odbio je ponudu Haskog tribunala da brani
Slobodana Milosevica.
U pismu Sekretarijatu haskog suda, koje je uputio posle razgovora s
gospodjom Aleksandrom Vicente, bivsi "prijatelj suda" u procesu protiv
optuzenog nekadasnjeg Predsednika Srbije i SRJ, pozivajuci se na ponudu
da eventualno pristane "da bude stavljen na listu potencijalnih
branilaca u predmetu protiv Slobodana Milosevica" podsetio je da su se
on i njegov kolega Britanac Stiven Kej, vise puta, izjasnjavali i oko
uticaja zdravstvenog stanja okrivljenog na postupak i na njegovo pravo
na odbranu.
"Prijatelji suda" su tokom celog procesa imali istovetan stav u odnosu
na tok procesa u slucaju pogorsanja zdravstvenog stanja optuzenog, kao
i u odnosu na mogucnost da se tada optuzenom od strane sudskog veca
imenuje branilac protiv njegove volje" - napisao je Sekretarijatu
tribunala Tapuskovic.
POZIV TELEFONOM
Povod za ovakvo obracanje Tribunalu je telefonski razgovor sa gospodjom
Vicence, koja ga je pozvala 30.jula ove godine i zatrazila pristanak da
ga stavi na listu potencijalnih kandidata u predmetu Milosevic.
Proces najpoznatijem haskom optuzeniku je, kao sto je poznato, zapao u
corsokak zbog loseg zdravstvenog stanja optuzenog i njegov zakazani
nastavak za 31.avgust, zavisi iskljucivo od misljenja lekara - da li ce
Milosevic biti zdravstveno sposoban da aktivno u njemu ucesvuje. Jedina
mogucnost da se sudjenje nastavi, ako Milosevicu ne spadne pritisak, je
da mu krivicno vece postavi sluzbenog branioca, koji bi u sudnici
istupao umesto njega i u njegovo ime.
Predsedavajuci sudija Patrik Robinson je, u medjuvremenu, nalozio
sekretarijatu tribunala da u tom pravcu preduzme korake, sto je i bio
razlog da se gospodja Vicence obrati Tapuskovicu. NJegov odgovor bio je
kategorican, negativan i uz sledece obrazlozenje:
"Prema clanu 21.tacka 4/d Statuta Medjunarodnog tribunala za bivsu
Jugoslaviju, optuzenom je zagarantovano pravo. Da mu se sudi u njegovoj
prisutnosti i da se brani licno".
Bivsi "prijatelj suda" iskoristio je priliku da predoci Tribunalu svoje
pravno stanoviste o valjanosti nastupa procesa u odsustvu optuzenog:
"Stoga, ako zdravstveno stanje optuzenom onemogucava da bude prisutan u
sudnici, nema uslova da se sudjenje odrzi (cak i u slucaju da je sve
vreme imao izabranog branioca)."
Tapuskovic je istovremeno dezavuisao i inicijativu tuzilastva da
Milosevic prati rudjenje u svojoj celiji u Seveningenu, a sto je
Tribunal vec isprobao u praksi, tokom procesa nekim drugim optuzenim i
nedvosmisleno porucio: "video link bolesnog coveka ne moze uciniti
procesno sposobnim".
PRAVO I ZDRAVLJE
Jedna od glavnih prepreka Tribunalu da Milosevicu postavi branioca je
stav pokojnog predsedavajuceg krivicnog veca koje mu sudi, sudije
Ricarda Meja, koji je potpisao odluku da bi nametanje advokata, mimo
volje optuzenog, predstavljalo krsenje njegovog osnovnog prava na
odbranu.
Iako nije citirao Meja, Tapuskovic istice da pravo optuzenog da se
brani licno, ne moze da se uskrati Milosevicu, pogotovu ako mu to pravo
otezava ili onemogucava njegovo zdravstveno stanje.
"U takvim okolnostima, smatram da bih svojim pristankom da mu
eventualno budem branilac, ugrozio i onemogucio ostvarivanje osnovnih
procesnih prava, koja su optuzenom zagarantovana Statutom Medjunarodnog
tribunala za bivsu Jugoslaviju " - naveo je ovaj advokat razloge zbog
kojih ne moze da prihvati predlog Sekrektarijata tribunala.
Na pitanje - postoji li mogucnost da se predomisli - Tapuskovic
odgovara negativno. Na podsecanje - da je, uprkos Milosevicevom
protivljenju, pritisku u javnosti i otporima kroz medije i u skupstini,
svojevremeno "usao u predmet" kao "prijatelj suda" - nas sagovornik
objasnjava kako je tada bio uveren da cini pravu stvar, upravo kao sto
sada veruje da je ispravno ono sto je napisao Sekretarijatu tribunala.
- Ono sto su mi pruzale mogucnosti obavljanja funkcije "prijatelja
suda", nije moglo da bude ni od kakve stete, a istovremeno je moglo da
bude od ogromnog znacaja za opsta pitanja oko dogadjaja na ovim
prostorima, koja se protezu pred tribunalom. Koliko sam u tome uspeo,
nije moje da ocenjujem i neka to drugi kazu.
Da li odbijanjem da se prihvati Miloseviceve odbrane, ovaj vrsni
pravnik nije hteo da pokvari utisak koji je ostavio kao "prijatelj
suda" ili se plasi ostrog Milosevicevog protivljenja, tesko je
proceniti, iako preovladjuje utisak da je Tapuskovicev potez daleko
vise principijelne, nego licne prirode. Koliko je u svom stavu odlucan,
najbolje svedoci njegova poruka gospodji Vicence - kako su telefonom
razgovarali o tome da mu Sekretarijat uputi i pismenu ponudu - ali da
je i bez nje, njegov odgovor unapred negativan.
Miroslav Zaric
=== 3 ===
Da: "Vladimir Krsljanin"
Data: Sab 7 Ago 2004 12:50:23 Europe/Rome
Oggetto: Pravnici sveta protiv ugrozavanja Milosevicevih prava i
njegovog zivota
************************************************************
U trenutku kada haski tribunal pokusava "salto mortale" - da potpunim
odricanjem od pravnih normi sprovede svoj politicki zadatak: da ucutka
istinu, odnosno Slobodana Milosevica, koji uz masovne simpatije i
podrsku naroda razbija koncept tribunala - da zrtve proglasi
zlocincima, a zlocince amnestira i da srpski narod i sve borce za
ocuvanje sopstvene drzave proglasi uzrocnicima njenog razbijanja i
okupacije, preko 70 istaknutih advokata i profesora prava iz 15 zemalja
obratilo se ovih dana Ujedinjenim nacijama i samom tribunalu,
zahtevajuci postovanje medjunarodnog prava.
Potpisi se i dalje skupljaju. Bilo bi ih i vise, da tribunal ne
pokusava da svoje prljave igre sprovede usred leta, daleko od medijske
i politicke paznje. Po nekim procenama, odluke o nametanju advokata
Slobodanu Milosevicu i/ili o razdvajanju postupaka po tri optuznice,
bice donete sredinom avgusta.
A ako budu donete, bice to kraj nasih nada da se cuje puna istina.
Najpre su nam ukrali predsednika, a sada hoce da ukradu i njegovu
odbranu. I to koristeci kao jedan od izgovora njegovu bolest, koju su
tri godine sistematski ili ignorisali ili pogorsavali. A sada
pokusavaju da nas uvere da ce on dozivljavati manje uzbudjenja i
stresa, ako neki bescasni placenik (drukcije se ne moze nazvati advokat
koji bi prihvatio da nekoga brani protiv njegove volje) bude sprovodio
njegovu odbranu umesto njega!
Ako ste advokat, profesor prava ili prosto pravnik, pridruzite se
peticiji.
Ako poznajete nekog istaknutog predstavnika struke, domaceg ili
stranog, obratite mu se, dajte mu tekst peticije i zamolite da potpise,
odnosno da saglasnost da se njegovo ime nadje medju potpisnicima.
Nijedan castan pravnik to nece odbiti.
Podatke o novim potpisnicima, molimo saljite na adresu:
slobodavk@...
U nastavku mozete procitati srpski prevod teksta peticije i imena onih
koji su je do sada potpisali. Engleski original teksta, koji je
sastavila kanadski advokat Tifen Dikson, strucnjak za medjunarodno
krivicno pravo i "ad hoc tribunale", mozete naci na adresi
http://www.icdsm.org/Lawappeal.htm
Tribunal sada pokusava da ucini nesto toliko nezakonito, da je to
ocigledno svakom pravniku, bez obzira da li ima simpatije za srpski
narod i Slobodana Milosevica. U tome i jeste nasa sansa da sprecimo
najgore. Molimo delujte odmah!
Vladimir Krsljanin,
pomocnik za medjunarodne odnose Predsednika Milosevica
***************************************************************
Tekst peticije:
================================================
NAMETANJE ADVOKATA SLOBODANU MILOSEVICU UGROZAVA BUDUCNOST
MEDJUNARODNOG PRAVA I NJEGOV ZIVOT
================================================
Nj.E. g. KOFIJU ANANU, Generalnom sekretaru Ujedinjenih Nacija,
Nj.E. g. DZULIJANU ROBERTU HANTU, Predsedniku 58-og zasedanja Generalne
skupstine UN,
Ruskom Predsednistvu Saveta bezbednosti UN,
Svim clanicama Saveta bezbednosti UN, Svim clanicama UN
Cc: Medjunarodni krivicni tribunal za bivsu Jugoslaviju
Mi dolepotpisani, pravnici, profesori prava i advokati koji se bave
medjunarodnim krivicnim pravom izrazavamo nasu alarmiranost i
zabrinutost zbog namere Medjunarodnog krivicnog tribunala za bivsu
Jugoslaviju (MKTJ) da se okrivljenom Slobodanu Milosevicu nametne
branioc, uprkos njegovom protivljenju.
Ova ocigledno kaznena mera je u suprotnosti sa medjunarodnim pravom,
nespojiva sa kontradiktornoscu krivicnog postupka izrazenom kroz
Rezoluciju 808 Saveta bezbednosti UN; ovom merom MKTJ takodje ignorise
svoju obavezu da obezbedi adekvatnu medicinsku negu i privremeno
pustanje na slobodu okrivljenog. Umesto da preduzima odgovarajuce mere
u cilju resenja pitanja ozbiljnih zdravstvenih problema Slobodana
Milosevica MKTJ ove probleme samo uvecava. MKTJ ignorise vise puta
ponovljene zahteve za privremeno pustanje na slobodu, na sta svako po
prezumpciji nevinosti ima pravo, i namece nerealno kratke rokove za
pripremu odbrane; pored toga, MKTJ je dozvolio tuzilastvu izvodjenje
nepotrebno ogromne kolicine dokaza, od kojih su mnogi bili liseni svake
sudske relevantnosti, na taj nacin povisavajuci nivo stresa kod g.
Milosevica, a taj stres je glavni okidac njegove bolesti.
Trece vece je o tome obavesteno od strane kardiologa koga je samo
postavilo.
Okrivljenom nije dozvoljeno da bude pregledan od strane svog lekara,
sto je jos jedna povreda njegovih prava.
Nakon sto je doveo do ozbiljnog pogorsanja zdravlja predsednika
Milosevica, na sta je bio upozoren, MKTJ sada nastoji da mu nametne
branioca i pored njegovog protivljenja - umesto da odredi privremeno
pustanje na slobodu u cilju obezbedjivanja adekvatne i pravilne
medicinske nege, a to je upravo razumna mera kako u domacem, tako i u
medjunarodnom pravu i praksi. Predvidjeno nametanje branioca
predstavlja tesku povredu medjunarodno priznatih ljudskih prava i samo
ce sluziti daljem ugrozavanju zivota g. Milosevica i jos vise
diskreditovati postupak.
Pravo da se jedno lice samo brani u krivicnom postupku je centralno
pravo kako u medjunarodnom pravu, tako i osnovica nacela
kontradiktornosti krivicnog postupka. Fundamentalno, minimalno pravo
ustanovljeno Rimskim Statutom Medjunarodnog krivicnog suda, kao i
Statutima tribunala za Ruandu i bivsu Jugoslaviju jeste pravo
okrivljenog da se licno brani. Sustina ovih odredbi je u tome da su ta
prava data okrivljenom, a ne advokatu. Lice ima pravo da zastupati samo
sebe protiv optuzbi tuzilastva i da, subsidijarno, moze imati
asistenciju - pomoc advokata ukoliko to zeli. Medjutim, ukoliko se,
poput Slobodana Milosevica, okrivljeni neopozivo protivi zastupanju od
strane advokata, njegovo pravo da se sam brani lisava sud i tuzilastvo
mogucnosti dodele advokata. Kao sto je Vrhovni sud SAD naveo u pogledu
tumacenja Sestog amandmana na Zakon o pravima (Bill of Rights), koji je
upadljivo slican clanu 21 Statuta MKTJ:
"Ovde je rec o "asistenciji" advokata, a asistent ma koliko da je
ekspert, ipak je samo asistent. Jezik i duh Sestog amandmana su u tome
da ce branilac, poput drugih odbrambenih sredstava garantovanih
Amandmanom, pomagati branjeniku koji se sa tim slaze. Branilac ne moze
biti u poziciji drzavnog organa koji posreduje izmedju okrivljenog koji
se protivi nametanju advokata i njegovog prava da se sam brani.
Nametanje advokata okrivljenom protiv njegove volje krsi citavu logiku
Sestog amandmana. U takvom slucaju, advokat nije pomocnik, vec
gospodar; pored toga, odbrana je lisena licnog karaktera na kome taj
Amandman upravo insistira."
(Faretta v. California, 422 U.S. 806 1975).
Statut MKTJ, poput tribunala za Ruandu i Medjunarodnog krivicnog suda,
takodje garantuje "odbrambena sredstva", poput prava na zastupanje od
strane advokata, kao i pravo da to bude besplatno ukoliko okrivljeni
nema dovoljno sredstava. Sustina prava da se neko sam brani je
ponistena kada pravo na advokata postaje - obaveza. Kao sto se dalje
navodi u citiranom slucaju Faretta:
"Nezeljeni branilac 'zastupa' branjenika samo kroz nategnutu i
neprihvatljivu pravnu fikciju. Ukoliko okrivljeni nije pristao da ga
brani advokat, takva odbrana nije odbrana koju mu garantuje Ustav, niti
je u pravom smislu reci uopste odbrana".
Id.
Niti bi odbrana Slobodana Milosevica bila odbrana koju mu garantuje
medjunarodno pravo, ukoliko mu branilac bude nametnut.
Struktura MKTJ je bazirana na sistemu kontradiktornosti sudskog
postupka. Ima i drugih pravnih uticaja koji su integrisani u Pravilnik
o postupku i dokazima, ali priroda tog postupka u kome ucestvuju
tuzilac i okrivljeni, kao stranke u postupku, iznoseci dokaze pred vece
u ulozi arbitra, je bez dileme kontradiktorne prirode. U
kontradiktornom sistemu, istorija je adekvatno ilustrovala nametanje
advokata okrivljenom i to kao praksu politickih sudova, za koje nema
mesta u demokratskom sistemu pravde; niti moze imati mesta pred
institucijom koja ce generisati precedente za odista legitimni krivicni
sud cije ustanovljenje je plod poluvekovne borbe. U slucaju Faretta,
Vrhovni sud SAD dalje navodi:
"U dugoj istoriji britanske krivicno-pravne prakse, postojao je samo
jedan tribunal koji je ikada usvojio praksu nametanja advokata
okrivljenom koji se tome protivi. Taj tribunal se zvao Zvezdano vece
(Star Chamber). Ta cudna institucija koja je procvetala krajem 16-og i
pocetkom 17-og veka bila je mesanog izvrsnog i sudskog karaktera, a
njena karakteristika je bila odstupanje od tradicije precedentnog
prava. Iz tih razloga, kao i zbog toga sto se specijalizovalo za
"politicka" sudjenja, Zvezdano vece vekovima simbolizuje krsenje
osnovnih individualnih prava."
Nedavno je MKTJ nalozio tuziocu, i to samo tuziocu, da podnese
misljenje u pogledu nametanja advokata koji bi delovao bez instrukcija
i saradnje g. Milosevica. Vece stalno podvlaci svoju obavezu da
obezbedi pravicno sudjenje i donelo je odluku, kada je priznalo pravo
na samostalno zastupanje u aprilu 2003., da ono "odista ima obavezu da
obezbedi posteno i efikasno sudjenje; pored toga, imajuci u vidu
zdravlje okrivljenog, ta obaveza dobija posebnu vaznost". Clan 21
Statuta MKTJ predvidja da vece mora ovu svoju obavezu ispuniti imajuci
u vidu "potpuno postovanje prava okrivljenog". Medjutim, upravo onda
kada se okrivljeni sprema da iznese esencijalne i potencijalno
kompromitujuce dokaze, efikasnost je ocigledno postala glavna briga za
Vece.
Nametanje advokata, cak i "standby advokata", kako po svemu sudeci
planira MKTJ, nece otkloniti ni jednu od teskoca sa kojima se suocava
postupak. Ono nece leciti niti izleciti malignu hipertenziju Slobodana
Milosevica; nece mu omoguciti vreme i uslove za pripremu odbrane; nece
umanjiti neproporcionalno veliku razliku u resursima dodeljenim
tuzilastvu i odbrani, sto inace zahteva nacelo "jednakosti oruzja" koje
MKTJ navodno priznaje. Nametanjem advokata pravo Slobodana Milosevica
da se sam brani ce biti naruseno i on ce opet imati samo 150 dana za
odbranu, sto je samo polovina vremena dodeljenog tuzilastvu.
Trenutno je nejasno kakvu ulogu bi igrao nametnuti advokat. Kakva kod
ona bila, sigurno je da nece biti koristi od takve mere bez presedana.
Statut MKTJ propisuje i garnatuje minimum prava okrivljenog u toku
sudjenja.
Ukoliko stanje zdravlja Slobodana Milosevica ne dozvoli da bude
prisutan na sudjenju, i on se ne odrekne tog prava, MKTJ nema
ovlascenja da mu sudi u odsustvu. Odlaganja ce se nastaviti sve dok ne
budu preduzete mere lecenja maligne hipertenzije g. Milosevica, a to
stanje ne moze biti reseno daljim krsenjem njegovih prava - sudjenjem u
odsustvu ili prenosenjem njegove odbrane u ruke totalnog stranca.
MKTJ je odredio tri advokata da delaju kao amicus curiae, sa
predvidjenom ulogom da osiguraju, izmedju ostalog, fer sudjenje. Tesko
je verovati da bi nametnuti advokat, cak i "standby advokat", mogao
uciniti ista vise, bez preotimanja odbrane predsednika Milosevica, ili
njegovog - ucutkivanja. Sem toga, oslanjanje na jedan presedan kojim je
u MKTJ postavljen "standby advokat" nije primenjljiv u ovom slucaju.
Jer, u slucaju Dr Seselja "standby advokat" je postavljen pre pocetka
sudjenja i to u cilju sprecavanja "ometanja" postupka.
Predsednik Milosevic ne priznaje MKTJ. On istice svoju nevinost i
odlucno kritikuje MKTJ i NATO. On je nevin dok se suprotno ne dokaze i
ima svako pravo da ospori legitimitet te institucije. Nametanjem
advokata MKTJ ne samo da bi prekrsio pravo na samostalnu odbranu, vec i
njegovo pravo da iznese relevantne dokaze koji dokazuju povrede
suvereniteta Jugoslavije u toku vise od jedne decenije. Ove povrede su
dovele do nezakonitog agresivnog rata NATO protiv Jugoslavije i njenog
bombardovanja. Upravo na vrhuncu te agresije podignuta je optuznica
protiv Slobodana Milosevica u MKTJ, u providnom nastojanju da se
jugoslovenskom narodu uskrati glas koji bi pregovarao o miru i da se
opravda nastavak agresivnog rata.
Nastavak sudjenja Slobodanu Milosevicu je odlozen do 31. avgusta 2004.
Tuzilac je izveo 295 svedoka u isto toliko dana, a sve svedoke je
unakrsno ispitao licno okrivljeni, posto ne priznaje MKTJ kao sudsko
telo i to nepriznavanje takodje izrazava odbijanjem da ima advokata.
Slobodan Milosevic je dilomirani pravnik, tri puta je bio izabran na
najvise drzavne funkcije u Srbiji i Jugoslaviji i prema svemu sto je
vidjeno, kompetentno je osporio navode tuzilastva. O stanju njegovog
mentalnog zdravlja nema diskusije u smislu njegove mogucnosti da se
odrekne prava na advokata. MKTJ-u moze da se ne dopada kritika kojoj ga
izlaze Slobodan Milosevic. Pa ipak, koristi koje svetska javnost ima od
postovanja njegovog prava da se sam brani ima potpunu prevagu nad bilo
kakvom brukom koja moze zadesiti MKTJ. Pravda zahteva da se Slobodanu
Milosevicu omoguci pravo da dokaze da je institucija Saveta bezbednosti
UN koja ga drzi zatvorenim politicko oruzje protiv suvereniteta i
samoopredeljenja srpskog i svih jugoslovenskih naroda.
Nelson Mandela se sam branio u zloglasnim Rivonia sudjenjima sezdesetih
godina. Mandela je izneo politicku odbranu protiv aparthejda, ali cak
ni Juznoafricko sudstvo mu nije nametnulo advokata u cilju da ga
ucutka. MKTJ je u poziciji koja preti da ugrozi buducnost medjunarodnog
prava cineci ono sto se ni sudije u eri aparthejda nisu usudile - da
zalepe flaster na usta okrivljenom i ometu ga u iznosenju odbrane. I to
u postupku - sto se mora primetiti - koji je glomaznim, nerazumljivim i
neshavtljivo dugim ucinilo upravo tuzilastvo, i to sa dozvolom sudskog
veca, a ne Slobodan Milosevic.
Odista, vecina posmatraca postupka smatra da tuzilac nije izneo nikakve
ubedljive dokaze da potkrepi bilo koju od optuzbi. Umesto da u takvoj
situaciji obustavi postupak, MKTJ je dozvolio tuzilastvu da izvodi
dodatne svedoke, u ocajnickom pokusaju da dodje do neceg ubedljivog.
Pravo na samostalnu odbranu pred sudom je u srcu Medjunarodnog pakta o
gradjanskim i politickim pravima. UN ne bi trebalo da dalje tolerisu
ovakve povrede medjunarodnog prava u ime efikasnosti postupka.
Koriscenje neadekvatnog lecenja pritvorenika kao izgovor za dalje
krsenje njegovih prava i njegovo ucutkivanje, kao i za otiskivanje u
"radikalnu reformu" postupka sto sada Vece razmatra, menjajuci pravila
usred sudjenja na stetu okrivljenog - to je perverzija kako slova, tako
i duha medjunarodnog prava.
Kao pravnici, duboko smo zabrinuti planiranim nametanjem advokata, jer
bi to stvorilo neopozivi precedent sa potencijalom da bilo koje lice
lisi prava da iznese nekakvu znacajniju odbranu pred sudom u
buducnosti. U slucaju Slobodana Milosevica ova mera ce samo pogorsati
njegovu hipertenziju i
ugroziti mu zivot.
MKTJ i Savet bezbednosti UN ce biti odgovorni za lako predvidive
tragicne posledice svojih postupaka.
[ Potpisnici su vec vise nego 70 ]
**************************************************************
Ako ste advokat, profesor prava ili profesionalni pravnik, jos nije
kasno da potpisete medjunarodnu peticiju:
NAMETANJE ADVOKATA SLOBODANU MILOSEVICU UGROZAVA BUDUCNOST
MEDJUNARODNOG PRAVA I NJEGOV ZIVOT http://www.icdsm.org/Lawappeal.htm
saljuci svoj potpis na: slobodavk@...
**************************************************************
1. Za pravo, istinu i zivot! - hitni apel Slobode UN, tribunalu i
domacim vlastima (SLOBODA, 9.8.2004)
2. "Politika", "Novosti": Hag u agoniji; Tapuskovic odbio da bude
nametnuti advokat Milosevicu (9.8.2004)
3. NAMETANJE ADVOKATA SLOBODANU MILOSEVICU UGROZAVA BUDUCNOST
MEDJUNARODNOG PRAVA I NJEGOV ZIVOT
=== 1 ===
Da: "Vladimir Krsljanin"
Data: Lun 9 Ago 2004 01:11:02 Europe/Rome
Oggetto: Za pravo, istinu i zivot! - hitni apel Slobode UN, tribunalu i
domacim vlastima
UDRUZENJE *SLOBODA*
Clan Svetskog saveta za mir
NACIONALNI KOMITET ZA OSLOBODJENJE SLOBODANA MILOSEVICA
Beograd, Rajiceva 16, tel./faks: 630 549
****************************************
06. avgusta 2004. g.
=============================
S A O P S T E N J E Z A S T A M P U
=============================
Udruzenje «Sloboda» uputilo je danas hitni apel predsedavajucem Saveta
bezbednosti, ruskom ambasadoru Andreju Denisovu i drugim najvisim
zvanicnicima Ujedinjenih nacija, visokom komesaru za ljudska prava, kao
i predsedniku i sudijama haskog tribunala. Isti apel upucen je i
Predsedniku Republike i Predsedniku Vlade Republike Srbije, predsedniku
drzavne zajednice, kao i republickom i saveznom parlamentu.
U apelu se aktuelno ponasanje haskog tribunala u procesu protiv
Predsednika Milosevica karakterise kao zlocin cije je izvrsenje u toku
i zahteva od svih odgovornih da deluju odmah, kako bi zlocin bio
zaustavljen.
Zdravstveno stanje Predsednika Milosevica, kao i cinjenica da je samim
procesom sve vreme ugrozen njegov zivot, poznati su tribunalu sve
vreme, od dovodjenja predsednika Milosevica u Hag. To je tribunal tri
godine ignorisao, odbijajuci takodje da adekvatno razmotri opravdane
zahteve za oslobodjenje predsednika Milosevica radi lecenja, oporavka i
priprema.
Danas, medjutim, tribunal manipulise medicinskim cinjenicama i
lekarskim izvestajima sa ciljem da nezakonitim nametanjem advokata i
promenama pravila na stetu predsednika Milosevica spreci iznosenje
istine.
Ovakve namere ne mogu doprineti ni bilo kakvoj pravdi, niti mogu
olaksati zdravstveno stanje predsednika Milosevica, kao sto se
licemerno tvrdi, vec upravo suprotno. One su zlocin jer odrazavaju
strah pravih zlocinaca i izvrsilaca agresije od istine i jer mogu
dramaticno povecati opasne po zivot rizike kojima je Predsednik
Milosevic izlozen u Hagu.
Udruzenje «Sloboda» u svom apelu zahteva od svih odgovornih domacih i
medjunarodnih cinilaca da odmah deluju kako bi protivzakonita haska
samovolja bila zaustavljena, i kako ne bi bili saucesnici u zlocinu. Sa
svoje strane, Udruzenje «Sloboda» izrazava resenost da upotrebi sva
pravna sredstva kako bi bila utvrdjena krivicna odgovornost svih
umesanih u ovaj zlocin.
********************************************************
SLEDI INTEGRALNI TEKST APELA:
UN: g. Kofi ANAN, Generalni sekretar UN;
g. Andrej DENISOV, stalni predstavnik Ruske Federacije u UN,
predsedavajuci Saveta bezbednosti UN;
g. Dzulijan Robert HUNTE, Predsednik 58. zasedanja Generalne skupstine
UN;
g-dja Luiz ARBUR, Visoki komesar UN za ljudska prava
MKTJ: g. Teodor MERON, predsednik; gg. Patrik ROBINSON, O-Gon KVON, Jan
BONOMI, sudije Pretresnog veca III; gg. Stiven KEJ, Prof. Dr. Timoti
MekKORMAK, Amici Curiae
Srbija i Crna Gora: g. Svetotar MAROVIC, Predsednik Srbije i Crne Gore;
g. Zoran SAMI, predsednik Skupstine Srbije i Crne Gore; g. Boris TADIC,
predsednik Republike Srbije; Dr. Vojislav KOSTUNICA, predsednik Vlade
Republike Srbije; g. Predrag MARKOVIC, predsednik Narodne skupstine
Republike Srbije; predsednici poslanickih grupa u Narodnoj skupstini
Republike Srbije
HITNI APEL ZA ZASTITU MEDJUNARODNOG PRAVA,
PRAVA NARODA NA ISTINU I ZIVOTA PREDSEDNIKA SLOBODANA MILOSEVICA
Tokom citavog trajanja haskog procesa protiv predsednika Slobodana
Milosevica, najodgovornija lica u MKTJ su bila upoznata, putem vise
lekarskih izvestaja i putem brojnih poruka nase organizacije, drugih
organizacija i pojedinaca, sa zdravstvenim stanjem predsednika
Slobodana Milosevica i sa cinjenicom da sam proces ugrozava njegov
zivot. Uprkos tome, tribunal nije nikada ispoljio adekvatan odnos prema
zdravstvenom stanju predsednika Milosevica, niti je ikada na adekvatan
nacin razmotrio opravdane zahteve za njegovo oslobodjenje radi lecenja,
oporavka i priprema za nastavak procesa. Tim putem je, kao i nacinom
vodjenja samog procesa, tribunal samo doprinosio pogorsanju zdravlja
predsednika Milosevica.
Nasa organizacija, kao i druge medjunarodne i nacionalne organizacije i
pojedinci, takodje su blagovremeno i vise puta informisali najvise
organe UN i najvise organe Rpeublike Srbije i SR Jugoslavije, odnosno
DZ Srbija i Crna Gora o ovoj situaciji, zahtevajuci njihovo reagovanje
i upozoravajuci ih na njihov deo odgovornosti.
Poslednjih nedelja, tribunal je iznenada ispoljio interes za
zdravstveno stanje predsednika Milosevica, pokusavajuci da zloupotrebi
medicinske cinjenice kao izgovor za nametanje branioca predsedniku
Milosevicu protiv njegove volje, kao i za druge promene pravila
postupka na stetu predsednika Milosevica.
Ovi pokusaji tribunala su u suprotnosti sa Medjunarodnim paktom o
gradjanskim i politickim pravima, kao osnovnim izvorom prava, sa
Statutom samog tribunala i sa osnovnim principima demokratskog
pravosudja, kao sto je detaljno argumentovano u peticiji 75 istaknutih
advokata i profesora prava iz 15 zemalja, upucenoj ovih dana
Ujedinjenim nacijama i tribunalu. Mere koje tribunal nastoji da
primeni, delovace na razoran nacin upravo protivno ciljevima koji se
navode kao motiv za njihovo uvodjenje, kao sto su fer karakter i
efikasnost procesa i zivot i zdravlje predsednika Milosevica. Ali iznad
svega, primena ovakvih mera delovala bi protiv pravde i ucinila bi
nemogucim utvrdjivanje istine.
Po svojoj sustini, ove mere se ne mogu razumeti drugacije, nego kao
pokusaj da se spreci iznosenje istine, da se osigura nekaznjenost
stvarnih zlocinaca, odgovornih za razbijanje Jugoslavije, tragediju
njenih naroda i brojne zrtve i ogromnu ratnu stetu koje je proizvela
agresija NATO protiv Jugoslavije 1999. godine. Kolicina nezakonitosti
sadrzana u odlukama koje priprema tribunal svedoci o panicnom strahu od
istine.
U krivicno-pravnom smislu, ponasanje tribunala se ne moze drugacije
okarakterisati, nego kao zlocin cije je izvrsenje u toku.
Pozivamo najvise predstavnike UN, MKTJ i Srbije i Crne Gore da odmah
deluju kako bi zlocin bio zaustavljen. Odbijanje ili izbegavanje
ovakvog delovanja bilo bi saucesnistvo u zlocinu. Izrazavajuci
misljenje naroda Srbije, Udruzenje «Sloboda» je odlucno da upotrebi sva
pravna sredstva za utvrdjivanje krivicne odgovornosti svih koji jesu
ili bi bili ukljuceni u izvrsenje ovog zlocina.
Narodi sveta ocekuju postovanje medjunarodnog prava. Oni takodje imaju
pravo na istinu o balkanskoj tragediji. Predsednik Milosevic ima pravo
da zivi i da zastupa istinu i samog sebe.
Sloboda za Slobodana Milosevica!
Beograd, 6. avgusta 2004.g.
U ime Udruzenja «Sloboda», Bogoljub Bjelica, predsednik Upravnog odbora
---
SLOBODA urgently needs your donation.
Please find the detailed instructions at:
http://www.sloboda.org.yu/pomoc.htm
To join or help this struggle, visit:
http://www.sloboda.org.yu/ (Sloboda/Freedom association)
http://www.icdsm.org/ (the international committee to defend Slobodan
Milosevic)
http://www.free-slobo.de/ (German section of ICDSM)
http://www.icdsm-us.org/ (US section of ICDSM)
http://www.icdsmireland.org/ (ICDSM Ireland)
http://www.pasti.org/milodif.htm (ICDSM Italy)
http://www.wpc-in.org/ (world peace council)
http://www.geocities.com/b_antinato/ (Balkan antiNATO center)
=== 2 ===
Da: "Vladimir Krsljanin"
Data: Lun 9 Ago 2004 00:41:21 Europe/Rome
Oggetto: "Politika", "Novosti": Hag u agoniji; Tapuskovic odbio da bude
nametnuti advokat Milosevicu
Pozivajuci se na pravne argumente, i smatrajuci takvu eventualnu odluku
haskog tribunala nelegalnom, beogradski advokat Branislav Tapuskovic je
pismeno odbio da bude nametnuti branilac Predsedniku Milosevicu. G.
Tapuskovic je ocigledno zakljucio da kao doskorasnji Amicus Curiae moze
postici veci efekat sopstvenim pismenim obracanjem tribunalu, nego
pridruzivanjem medjunarodnoj peticiji pravnika, iako je u svom pismu
koristio u osnovi iste argumente.
Pravo je pravo - i ne bi smelo biti igracka u rukama mocnika. Ako ste
advokat, profesor prava ili profesionalni pravnik, podrzite
medjunarodnu peticiju pravnika
http://www.icdsm.org/Lawappeal.htm
saljuci svoj potpis na: slobodavk@...
**********************************************************
Politika, 6. avgusta 2004.
AGONIJA HASKOG PROCESA STOLECA
PRITISAK RASTE, SUDNICA SE PRAZNI
Branislav Tapuskovic odbio da bude branilac po sluzbenoj duznosti
Ako zbog zdravstvenog stanja optuzeni nije u stanju da bude u sudnici,
nema uslova da se sudjenje odrzi. Ovo je parafrazirani deo pisma koje
je beogradski advokat Branislav Tapuskovic uputio sekretarijatu Haskog
tribunala, kao odgovor na njihov predlog da ga stave na listu
potencijalnih branilaca po sluzbenoj duznosti Slobodanu Milosevicu. U
pismu koje je nekadasnji "prijatelj suda" poslao pre dva dana
Tribunalu, Tapuskovic odbija da se prihvati ove nezahvalne duznosti jer
smatra da bi svojim pristankom da mu bude branilac "ugrozio i
onemogucio ostvarivanje osnovnih procesnih prava koja su optuzenom
zagarantovana Statutom Medjunarodnog tribunala za bivsu Jugoslaviju".
Prijatelji suda su tokom celog procesa, koji je uz veliku pompu i sa
ogromnim ocekivanjima poceo 12. februara 2002. godine, vise puta
izrazavali svoje jedinstveno misljenje o povremenim predlozima da se
Slobodanu Milosevicu imenuje branilac protiv njegove volje. Ovakav stav
nastavio je da zastupa i britanski advokat Stiven Kej, preostali
aktuelni prijatelj suda u sudnici, sada kada se Tapuskovic, kome je
istekao mandat po isteku prve faze sudjenja (postupak izvodjenja
svedoka Tuzilastva zavrsen u martu ove godine) vratio u Beograd.
Tapuskovic, koga je Milosevic svojevremeno kada se pojavio u sudnici u
svojstvu prijatelja suda docekao sa negodovanjem, da bi vremenom
njihovi odnosi na svakodnevnim sudjenjima vidno otoplili, istice u
pismu koje je ekskluzivno pruzio na uvid "Politici" da je prema clanu
21, tacka 4 d Statuta Tribunala, optuzenom "zagarantovano pravo da mu
se sudi u njegovoj prisutnosti i da se brani licno". Ovaj iskusni
beogradski advokat ne izjasnjava se eksplicitno o tome da li u ovakvim
uslovima, kada su lekari konstatovali da optuzeni zbog bolesti nije u
stanju da se dalje sam brani, moze doci i do obustave sudjenja. On u
pismu Tribunalu, medjutim, navodi da "video veza sa bolesnim covekom"
ne moze tog bolesnika uciniti "procesno sposobnim".
Svemirska optuznica
Iako je aluzija na to da bi Milosevic mogao da se proglasi procesno
nesposobnim prilicno jasna, mala je mogucnost da se nadlezni na tako
nesto odluce u Hagu. Na proces stoleca, ili kamen temeljac buduce
globalne medjunarodne pravde, kako je oznacavan pocetak sudjenja
Slobodanu Milosevicu, uz velike reci i energiju potrosena su ogromna
sredstva medjunarodne zajednice. Greska je, po mnogima, zbog
megalomanskih ambicija bila nacinjena na samom pocetku kada su tri
optuznice, ratovi u cetiri drzave i deset godina krize strpani pod kapu
istog procesa i na teret jednom coveku. Vrlo brzo se pokazalo da svi ti
nerazmrsivi balkanski cvorovi (istorijski, nacionalni, socijalni,
politicki) ne mogu da stanu ni u jednu sudnicu, pa bila ona i svemirski
opremljena kao sto je ova haska.
Smrt sudije Meja, koja je usled neizlecive bolesti nastupila naglo, i
hronicno poboljevanje Slobodana Milosevica (opasno visok pritisak),
samo su na najdrasticniji nacin pokazali ono sto se moglo ocekivati od
samog pocetka. To je sudjenje koje po svom obimu i zamisljenim dometima
prevazilazi sposobnosti bilo kog coveka na zemaljskoj kugli.
Nema kandidata za advokate
No, bez obzira na sve to, nadlezni u Tribunalu i dalje su uporni u
nameri da se sudjenje nastavi 31. avgusta. Sa nametnutim braniocem ili
bez njega, uz prisustvo optuzenog ili uspostavljanjem video linka sa
celijom u kojoj lezi bolesnik.
Ali ko bi u tom slucaju mogao da bude njegov branilac po sluzbenoj
duznosti, ako Tapuskovic to odbija, a Stiven Kej je takodje kao pravnik
ocenio da takva mogucnost nije u skladu sa Statutom Tribunala. Svaki
novi branilac koji bi se eventualno nametnuo Milosevicu, morao bi, ako
se zeli iole sacuvati kredibilitet suda i procesa, da zatrazi odlaganje
na bar jos godinu dana.
U donekle slicnoj situaciji vec je, medjutim, napravljen presedan, pa
je sudija koji je zamenio preminulog Ricarda Meja poceo da zajedno sa
preostalom dvojicom iz sudskog veca donosi znacajne odluke o ovom
postupku, a da ni fizicki nije ni izbliza mogao da stigne da makar
procita sve materijale koji su se tokom procesa natalozili. Ukoliko bi
se sada ista stvar uradila i sa braniocem, proces bi se zaista
pretvorio u lakrdiju, a malo bi odjeka i kredibiliteta imala presuda
koja bi se pod tim okolnostima donela.
Da li ce sud ipak naci neko solomonsko resenje i da li ce se naci
branilac koji ce prihvatiti ovaj zasigurno unosan posao, znace se do
31. avgusta za kada je zakazan nastavak procesa. Postoji i mogucnost da
se ceka Milosevicevo ozdravljenje, mada nema lekara koji bi na osnovu
dosadasnjih zdravstvenih rezultata potpisao takvu povoljnu prognozu.
Milosevicev pritisak po svim zakonima medicine moze samo da raste, a po
logici medjunarodne zajednice, cije su najbogatije clanice vec prestale
da uplacuju novac za ovaj Tribunal, pritisak da se rad ovog ad hok
eksperimentalnog suda okonca - takodje ce biti sve veci. Najbolje bi
bilo da se, u ovako nezavidnoj situaciji, paznja svetske javnosti
usredsredi na nekog novog zvucnog dosljaka u pritvorsku jedinicu
Seveningen. Spas za Hag bili bi jedan od dvojice najpoznatijih:
Karadzic ili Mladic. I kad bi oni jos stigli do kraja avgusta, niko se
vise ne bi mnogo ni bavio starom pricom bez kraja: sudjenjem Milosevicu.
Zorana Suvakovic
*******************************************************
Vecernje Novosti, 6.avgusta 2004.
TAPUSKOVIC ODBIO DA BRANI MILOSEVICA
Advokat Branislav Tapuskovic odbio je ponudu Haskog tribunala da brani
Slobodana Milosevica.
U pismu Sekretarijatu haskog suda, koje je uputio posle razgovora s
gospodjom Aleksandrom Vicente, bivsi "prijatelj suda" u procesu protiv
optuzenog nekadasnjeg Predsednika Srbije i SRJ, pozivajuci se na ponudu
da eventualno pristane "da bude stavljen na listu potencijalnih
branilaca u predmetu protiv Slobodana Milosevica" podsetio je da su se
on i njegov kolega Britanac Stiven Kej, vise puta, izjasnjavali i oko
uticaja zdravstvenog stanja okrivljenog na postupak i na njegovo pravo
na odbranu.
"Prijatelji suda" su tokom celog procesa imali istovetan stav u odnosu
na tok procesa u slucaju pogorsanja zdravstvenog stanja optuzenog, kao
i u odnosu na mogucnost da se tada optuzenom od strane sudskog veca
imenuje branilac protiv njegove volje" - napisao je Sekretarijatu
tribunala Tapuskovic.
POZIV TELEFONOM
Povod za ovakvo obracanje Tribunalu je telefonski razgovor sa gospodjom
Vicence, koja ga je pozvala 30.jula ove godine i zatrazila pristanak da
ga stavi na listu potencijalnih kandidata u predmetu Milosevic.
Proces najpoznatijem haskom optuzeniku je, kao sto je poznato, zapao u
corsokak zbog loseg zdravstvenog stanja optuzenog i njegov zakazani
nastavak za 31.avgust, zavisi iskljucivo od misljenja lekara - da li ce
Milosevic biti zdravstveno sposoban da aktivno u njemu ucesvuje. Jedina
mogucnost da se sudjenje nastavi, ako Milosevicu ne spadne pritisak, je
da mu krivicno vece postavi sluzbenog branioca, koji bi u sudnici
istupao umesto njega i u njegovo ime.
Predsedavajuci sudija Patrik Robinson je, u medjuvremenu, nalozio
sekretarijatu tribunala da u tom pravcu preduzme korake, sto je i bio
razlog da se gospodja Vicence obrati Tapuskovicu. NJegov odgovor bio je
kategorican, negativan i uz sledece obrazlozenje:
"Prema clanu 21.tacka 4/d Statuta Medjunarodnog tribunala za bivsu
Jugoslaviju, optuzenom je zagarantovano pravo. Da mu se sudi u njegovoj
prisutnosti i da se brani licno".
Bivsi "prijatelj suda" iskoristio je priliku da predoci Tribunalu svoje
pravno stanoviste o valjanosti nastupa procesa u odsustvu optuzenog:
"Stoga, ako zdravstveno stanje optuzenom onemogucava da bude prisutan u
sudnici, nema uslova da se sudjenje odrzi (cak i u slucaju da je sve
vreme imao izabranog branioca)."
Tapuskovic je istovremeno dezavuisao i inicijativu tuzilastva da
Milosevic prati rudjenje u svojoj celiji u Seveningenu, a sto je
Tribunal vec isprobao u praksi, tokom procesa nekim drugim optuzenim i
nedvosmisleno porucio: "video link bolesnog coveka ne moze uciniti
procesno sposobnim".
PRAVO I ZDRAVLJE
Jedna od glavnih prepreka Tribunalu da Milosevicu postavi branioca je
stav pokojnog predsedavajuceg krivicnog veca koje mu sudi, sudije
Ricarda Meja, koji je potpisao odluku da bi nametanje advokata, mimo
volje optuzenog, predstavljalo krsenje njegovog osnovnog prava na
odbranu.
Iako nije citirao Meja, Tapuskovic istice da pravo optuzenog da se
brani licno, ne moze da se uskrati Milosevicu, pogotovu ako mu to pravo
otezava ili onemogucava njegovo zdravstveno stanje.
"U takvim okolnostima, smatram da bih svojim pristankom da mu
eventualno budem branilac, ugrozio i onemogucio ostvarivanje osnovnih
procesnih prava, koja su optuzenom zagarantovana Statutom Medjunarodnog
tribunala za bivsu Jugoslaviju " - naveo je ovaj advokat razloge zbog
kojih ne moze da prihvati predlog Sekrektarijata tribunala.
Na pitanje - postoji li mogucnost da se predomisli - Tapuskovic
odgovara negativno. Na podsecanje - da je, uprkos Milosevicevom
protivljenju, pritisku u javnosti i otporima kroz medije i u skupstini,
svojevremeno "usao u predmet" kao "prijatelj suda" - nas sagovornik
objasnjava kako je tada bio uveren da cini pravu stvar, upravo kao sto
sada veruje da je ispravno ono sto je napisao Sekretarijatu tribunala.
- Ono sto su mi pruzale mogucnosti obavljanja funkcije "prijatelja
suda", nije moglo da bude ni od kakve stete, a istovremeno je moglo da
bude od ogromnog znacaja za opsta pitanja oko dogadjaja na ovim
prostorima, koja se protezu pred tribunalom. Koliko sam u tome uspeo,
nije moje da ocenjujem i neka to drugi kazu.
Da li odbijanjem da se prihvati Miloseviceve odbrane, ovaj vrsni
pravnik nije hteo da pokvari utisak koji je ostavio kao "prijatelj
suda" ili se plasi ostrog Milosevicevog protivljenja, tesko je
proceniti, iako preovladjuje utisak da je Tapuskovicev potez daleko
vise principijelne, nego licne prirode. Koliko je u svom stavu odlucan,
najbolje svedoci njegova poruka gospodji Vicence - kako su telefonom
razgovarali o tome da mu Sekretarijat uputi i pismenu ponudu - ali da
je i bez nje, njegov odgovor unapred negativan.
Miroslav Zaric
=== 3 ===
Da: "Vladimir Krsljanin"
Data: Sab 7 Ago 2004 12:50:23 Europe/Rome
Oggetto: Pravnici sveta protiv ugrozavanja Milosevicevih prava i
njegovog zivota
************************************************************
U trenutku kada haski tribunal pokusava "salto mortale" - da potpunim
odricanjem od pravnih normi sprovede svoj politicki zadatak: da ucutka
istinu, odnosno Slobodana Milosevica, koji uz masovne simpatije i
podrsku naroda razbija koncept tribunala - da zrtve proglasi
zlocincima, a zlocince amnestira i da srpski narod i sve borce za
ocuvanje sopstvene drzave proglasi uzrocnicima njenog razbijanja i
okupacije, preko 70 istaknutih advokata i profesora prava iz 15 zemalja
obratilo se ovih dana Ujedinjenim nacijama i samom tribunalu,
zahtevajuci postovanje medjunarodnog prava.
Potpisi se i dalje skupljaju. Bilo bi ih i vise, da tribunal ne
pokusava da svoje prljave igre sprovede usred leta, daleko od medijske
i politicke paznje. Po nekim procenama, odluke o nametanju advokata
Slobodanu Milosevicu i/ili o razdvajanju postupaka po tri optuznice,
bice donete sredinom avgusta.
A ako budu donete, bice to kraj nasih nada da se cuje puna istina.
Najpre su nam ukrali predsednika, a sada hoce da ukradu i njegovu
odbranu. I to koristeci kao jedan od izgovora njegovu bolest, koju su
tri godine sistematski ili ignorisali ili pogorsavali. A sada
pokusavaju da nas uvere da ce on dozivljavati manje uzbudjenja i
stresa, ako neki bescasni placenik (drukcije se ne moze nazvati advokat
koji bi prihvatio da nekoga brani protiv njegove volje) bude sprovodio
njegovu odbranu umesto njega!
Ako ste advokat, profesor prava ili prosto pravnik, pridruzite se
peticiji.
Ako poznajete nekog istaknutog predstavnika struke, domaceg ili
stranog, obratite mu se, dajte mu tekst peticije i zamolite da potpise,
odnosno da saglasnost da se njegovo ime nadje medju potpisnicima.
Nijedan castan pravnik to nece odbiti.
Podatke o novim potpisnicima, molimo saljite na adresu:
slobodavk@...
U nastavku mozete procitati srpski prevod teksta peticije i imena onih
koji su je do sada potpisali. Engleski original teksta, koji je
sastavila kanadski advokat Tifen Dikson, strucnjak za medjunarodno
krivicno pravo i "ad hoc tribunale", mozete naci na adresi
http://www.icdsm.org/Lawappeal.htm
Tribunal sada pokusava da ucini nesto toliko nezakonito, da je to
ocigledno svakom pravniku, bez obzira da li ima simpatije za srpski
narod i Slobodana Milosevica. U tome i jeste nasa sansa da sprecimo
najgore. Molimo delujte odmah!
Vladimir Krsljanin,
pomocnik za medjunarodne odnose Predsednika Milosevica
***************************************************************
Tekst peticije:
================================================
NAMETANJE ADVOKATA SLOBODANU MILOSEVICU UGROZAVA BUDUCNOST
MEDJUNARODNOG PRAVA I NJEGOV ZIVOT
================================================
Nj.E. g. KOFIJU ANANU, Generalnom sekretaru Ujedinjenih Nacija,
Nj.E. g. DZULIJANU ROBERTU HANTU, Predsedniku 58-og zasedanja Generalne
skupstine UN,
Ruskom Predsednistvu Saveta bezbednosti UN,
Svim clanicama Saveta bezbednosti UN, Svim clanicama UN
Cc: Medjunarodni krivicni tribunal za bivsu Jugoslaviju
Mi dolepotpisani, pravnici, profesori prava i advokati koji se bave
medjunarodnim krivicnim pravom izrazavamo nasu alarmiranost i
zabrinutost zbog namere Medjunarodnog krivicnog tribunala za bivsu
Jugoslaviju (MKTJ) da se okrivljenom Slobodanu Milosevicu nametne
branioc, uprkos njegovom protivljenju.
Ova ocigledno kaznena mera je u suprotnosti sa medjunarodnim pravom,
nespojiva sa kontradiktornoscu krivicnog postupka izrazenom kroz
Rezoluciju 808 Saveta bezbednosti UN; ovom merom MKTJ takodje ignorise
svoju obavezu da obezbedi adekvatnu medicinsku negu i privremeno
pustanje na slobodu okrivljenog. Umesto da preduzima odgovarajuce mere
u cilju resenja pitanja ozbiljnih zdravstvenih problema Slobodana
Milosevica MKTJ ove probleme samo uvecava. MKTJ ignorise vise puta
ponovljene zahteve za privremeno pustanje na slobodu, na sta svako po
prezumpciji nevinosti ima pravo, i namece nerealno kratke rokove za
pripremu odbrane; pored toga, MKTJ je dozvolio tuzilastvu izvodjenje
nepotrebno ogromne kolicine dokaza, od kojih su mnogi bili liseni svake
sudske relevantnosti, na taj nacin povisavajuci nivo stresa kod g.
Milosevica, a taj stres je glavni okidac njegove bolesti.
Trece vece je o tome obavesteno od strane kardiologa koga je samo
postavilo.
Okrivljenom nije dozvoljeno da bude pregledan od strane svog lekara,
sto je jos jedna povreda njegovih prava.
Nakon sto je doveo do ozbiljnog pogorsanja zdravlja predsednika
Milosevica, na sta je bio upozoren, MKTJ sada nastoji da mu nametne
branioca i pored njegovog protivljenja - umesto da odredi privremeno
pustanje na slobodu u cilju obezbedjivanja adekvatne i pravilne
medicinske nege, a to je upravo razumna mera kako u domacem, tako i u
medjunarodnom pravu i praksi. Predvidjeno nametanje branioca
predstavlja tesku povredu medjunarodno priznatih ljudskih prava i samo
ce sluziti daljem ugrozavanju zivota g. Milosevica i jos vise
diskreditovati postupak.
Pravo da se jedno lice samo brani u krivicnom postupku je centralno
pravo kako u medjunarodnom pravu, tako i osnovica nacela
kontradiktornosti krivicnog postupka. Fundamentalno, minimalno pravo
ustanovljeno Rimskim Statutom Medjunarodnog krivicnog suda, kao i
Statutima tribunala za Ruandu i bivsu Jugoslaviju jeste pravo
okrivljenog da se licno brani. Sustina ovih odredbi je u tome da su ta
prava data okrivljenom, a ne advokatu. Lice ima pravo da zastupati samo
sebe protiv optuzbi tuzilastva i da, subsidijarno, moze imati
asistenciju - pomoc advokata ukoliko to zeli. Medjutim, ukoliko se,
poput Slobodana Milosevica, okrivljeni neopozivo protivi zastupanju od
strane advokata, njegovo pravo da se sam brani lisava sud i tuzilastvo
mogucnosti dodele advokata. Kao sto je Vrhovni sud SAD naveo u pogledu
tumacenja Sestog amandmana na Zakon o pravima (Bill of Rights), koji je
upadljivo slican clanu 21 Statuta MKTJ:
"Ovde je rec o "asistenciji" advokata, a asistent ma koliko da je
ekspert, ipak je samo asistent. Jezik i duh Sestog amandmana su u tome
da ce branilac, poput drugih odbrambenih sredstava garantovanih
Amandmanom, pomagati branjeniku koji se sa tim slaze. Branilac ne moze
biti u poziciji drzavnog organa koji posreduje izmedju okrivljenog koji
se protivi nametanju advokata i njegovog prava da se sam brani.
Nametanje advokata okrivljenom protiv njegove volje krsi citavu logiku
Sestog amandmana. U takvom slucaju, advokat nije pomocnik, vec
gospodar; pored toga, odbrana je lisena licnog karaktera na kome taj
Amandman upravo insistira."
(Faretta v. California, 422 U.S. 806 1975).
Statut MKTJ, poput tribunala za Ruandu i Medjunarodnog krivicnog suda,
takodje garantuje "odbrambena sredstva", poput prava na zastupanje od
strane advokata, kao i pravo da to bude besplatno ukoliko okrivljeni
nema dovoljno sredstava. Sustina prava da se neko sam brani je
ponistena kada pravo na advokata postaje - obaveza. Kao sto se dalje
navodi u citiranom slucaju Faretta:
"Nezeljeni branilac 'zastupa' branjenika samo kroz nategnutu i
neprihvatljivu pravnu fikciju. Ukoliko okrivljeni nije pristao da ga
brani advokat, takva odbrana nije odbrana koju mu garantuje Ustav, niti
je u pravom smislu reci uopste odbrana".
Id.
Niti bi odbrana Slobodana Milosevica bila odbrana koju mu garantuje
medjunarodno pravo, ukoliko mu branilac bude nametnut.
Struktura MKTJ je bazirana na sistemu kontradiktornosti sudskog
postupka. Ima i drugih pravnih uticaja koji su integrisani u Pravilnik
o postupku i dokazima, ali priroda tog postupka u kome ucestvuju
tuzilac i okrivljeni, kao stranke u postupku, iznoseci dokaze pred vece
u ulozi arbitra, je bez dileme kontradiktorne prirode. U
kontradiktornom sistemu, istorija je adekvatno ilustrovala nametanje
advokata okrivljenom i to kao praksu politickih sudova, za koje nema
mesta u demokratskom sistemu pravde; niti moze imati mesta pred
institucijom koja ce generisati precedente za odista legitimni krivicni
sud cije ustanovljenje je plod poluvekovne borbe. U slucaju Faretta,
Vrhovni sud SAD dalje navodi:
"U dugoj istoriji britanske krivicno-pravne prakse, postojao je samo
jedan tribunal koji je ikada usvojio praksu nametanja advokata
okrivljenom koji se tome protivi. Taj tribunal se zvao Zvezdano vece
(Star Chamber). Ta cudna institucija koja je procvetala krajem 16-og i
pocetkom 17-og veka bila je mesanog izvrsnog i sudskog karaktera, a
njena karakteristika je bila odstupanje od tradicije precedentnog
prava. Iz tih razloga, kao i zbog toga sto se specijalizovalo za
"politicka" sudjenja, Zvezdano vece vekovima simbolizuje krsenje
osnovnih individualnih prava."
Nedavno je MKTJ nalozio tuziocu, i to samo tuziocu, da podnese
misljenje u pogledu nametanja advokata koji bi delovao bez instrukcija
i saradnje g. Milosevica. Vece stalno podvlaci svoju obavezu da
obezbedi pravicno sudjenje i donelo je odluku, kada je priznalo pravo
na samostalno zastupanje u aprilu 2003., da ono "odista ima obavezu da
obezbedi posteno i efikasno sudjenje; pored toga, imajuci u vidu
zdravlje okrivljenog, ta obaveza dobija posebnu vaznost". Clan 21
Statuta MKTJ predvidja da vece mora ovu svoju obavezu ispuniti imajuci
u vidu "potpuno postovanje prava okrivljenog". Medjutim, upravo onda
kada se okrivljeni sprema da iznese esencijalne i potencijalno
kompromitujuce dokaze, efikasnost je ocigledno postala glavna briga za
Vece.
Nametanje advokata, cak i "standby advokata", kako po svemu sudeci
planira MKTJ, nece otkloniti ni jednu od teskoca sa kojima se suocava
postupak. Ono nece leciti niti izleciti malignu hipertenziju Slobodana
Milosevica; nece mu omoguciti vreme i uslove za pripremu odbrane; nece
umanjiti neproporcionalno veliku razliku u resursima dodeljenim
tuzilastvu i odbrani, sto inace zahteva nacelo "jednakosti oruzja" koje
MKTJ navodno priznaje. Nametanjem advokata pravo Slobodana Milosevica
da se sam brani ce biti naruseno i on ce opet imati samo 150 dana za
odbranu, sto je samo polovina vremena dodeljenog tuzilastvu.
Trenutno je nejasno kakvu ulogu bi igrao nametnuti advokat. Kakva kod
ona bila, sigurno je da nece biti koristi od takve mere bez presedana.
Statut MKTJ propisuje i garnatuje minimum prava okrivljenog u toku
sudjenja.
Ukoliko stanje zdravlja Slobodana Milosevica ne dozvoli da bude
prisutan na sudjenju, i on se ne odrekne tog prava, MKTJ nema
ovlascenja da mu sudi u odsustvu. Odlaganja ce se nastaviti sve dok ne
budu preduzete mere lecenja maligne hipertenzije g. Milosevica, a to
stanje ne moze biti reseno daljim krsenjem njegovih prava - sudjenjem u
odsustvu ili prenosenjem njegove odbrane u ruke totalnog stranca.
MKTJ je odredio tri advokata da delaju kao amicus curiae, sa
predvidjenom ulogom da osiguraju, izmedju ostalog, fer sudjenje. Tesko
je verovati da bi nametnuti advokat, cak i "standby advokat", mogao
uciniti ista vise, bez preotimanja odbrane predsednika Milosevica, ili
njegovog - ucutkivanja. Sem toga, oslanjanje na jedan presedan kojim je
u MKTJ postavljen "standby advokat" nije primenjljiv u ovom slucaju.
Jer, u slucaju Dr Seselja "standby advokat" je postavljen pre pocetka
sudjenja i to u cilju sprecavanja "ometanja" postupka.
Predsednik Milosevic ne priznaje MKTJ. On istice svoju nevinost i
odlucno kritikuje MKTJ i NATO. On je nevin dok se suprotno ne dokaze i
ima svako pravo da ospori legitimitet te institucije. Nametanjem
advokata MKTJ ne samo da bi prekrsio pravo na samostalnu odbranu, vec i
njegovo pravo da iznese relevantne dokaze koji dokazuju povrede
suvereniteta Jugoslavije u toku vise od jedne decenije. Ove povrede su
dovele do nezakonitog agresivnog rata NATO protiv Jugoslavije i njenog
bombardovanja. Upravo na vrhuncu te agresije podignuta je optuznica
protiv Slobodana Milosevica u MKTJ, u providnom nastojanju da se
jugoslovenskom narodu uskrati glas koji bi pregovarao o miru i da se
opravda nastavak agresivnog rata.
Nastavak sudjenja Slobodanu Milosevicu je odlozen do 31. avgusta 2004.
Tuzilac je izveo 295 svedoka u isto toliko dana, a sve svedoke je
unakrsno ispitao licno okrivljeni, posto ne priznaje MKTJ kao sudsko
telo i to nepriznavanje takodje izrazava odbijanjem da ima advokata.
Slobodan Milosevic je dilomirani pravnik, tri puta je bio izabran na
najvise drzavne funkcije u Srbiji i Jugoslaviji i prema svemu sto je
vidjeno, kompetentno je osporio navode tuzilastva. O stanju njegovog
mentalnog zdravlja nema diskusije u smislu njegove mogucnosti da se
odrekne prava na advokata. MKTJ-u moze da se ne dopada kritika kojoj ga
izlaze Slobodan Milosevic. Pa ipak, koristi koje svetska javnost ima od
postovanja njegovog prava da se sam brani ima potpunu prevagu nad bilo
kakvom brukom koja moze zadesiti MKTJ. Pravda zahteva da se Slobodanu
Milosevicu omoguci pravo da dokaze da je institucija Saveta bezbednosti
UN koja ga drzi zatvorenim politicko oruzje protiv suvereniteta i
samoopredeljenja srpskog i svih jugoslovenskih naroda.
Nelson Mandela se sam branio u zloglasnim Rivonia sudjenjima sezdesetih
godina. Mandela je izneo politicku odbranu protiv aparthejda, ali cak
ni Juznoafricko sudstvo mu nije nametnulo advokata u cilju da ga
ucutka. MKTJ je u poziciji koja preti da ugrozi buducnost medjunarodnog
prava cineci ono sto se ni sudije u eri aparthejda nisu usudile - da
zalepe flaster na usta okrivljenom i ometu ga u iznosenju odbrane. I to
u postupku - sto se mora primetiti - koji je glomaznim, nerazumljivim i
neshavtljivo dugim ucinilo upravo tuzilastvo, i to sa dozvolom sudskog
veca, a ne Slobodan Milosevic.
Odista, vecina posmatraca postupka smatra da tuzilac nije izneo nikakve
ubedljive dokaze da potkrepi bilo koju od optuzbi. Umesto da u takvoj
situaciji obustavi postupak, MKTJ je dozvolio tuzilastvu da izvodi
dodatne svedoke, u ocajnickom pokusaju da dodje do neceg ubedljivog.
Pravo na samostalnu odbranu pred sudom je u srcu Medjunarodnog pakta o
gradjanskim i politickim pravima. UN ne bi trebalo da dalje tolerisu
ovakve povrede medjunarodnog prava u ime efikasnosti postupka.
Koriscenje neadekvatnog lecenja pritvorenika kao izgovor za dalje
krsenje njegovih prava i njegovo ucutkivanje, kao i za otiskivanje u
"radikalnu reformu" postupka sto sada Vece razmatra, menjajuci pravila
usred sudjenja na stetu okrivljenog - to je perverzija kako slova, tako
i duha medjunarodnog prava.
Kao pravnici, duboko smo zabrinuti planiranim nametanjem advokata, jer
bi to stvorilo neopozivi precedent sa potencijalom da bilo koje lice
lisi prava da iznese nekakvu znacajniju odbranu pred sudom u
buducnosti. U slucaju Slobodana Milosevica ova mera ce samo pogorsati
njegovu hipertenziju i
ugroziti mu zivot.
MKTJ i Savet bezbednosti UN ce biti odgovorni za lako predvidive
tragicne posledice svojih postupaka.
[ Potpisnici su vec vise nego 70 ]
**************************************************************
Ako ste advokat, profesor prava ili profesionalni pravnik, jos nije
kasno da potpisete medjunarodnu peticiju:
NAMETANJE ADVOKATA SLOBODANU MILOSEVICU UGROZAVA BUDUCNOST
MEDJUNARODNOG PRAVA I NJEGOV ZIVOT http://www.icdsm.org/Lawappeal.htm
saljuci svoj potpis na: slobodavk@...
**************************************************************
http://www.reseauvoltaire.net/article14558.html
Flagrant délit
Sur le vif : une image révélatrice, un fait marquant ou une déclaration
décalée.
30 juillet 2004
Le Forum social des Amériques secoué par un scandale
Ils l'appellent le « volante violento » (le tract violent). Lors de la
manifestation du mercredi 28 juillet 2004, les participants du premier
Forum social des Amériques qui se tient à Quito (Équateur) ne parlaient
que de lui. Titré « L'arme secrète du financement : comment l'ennemi
agit au sein du Forum social », le document, signé par l'Observatoire
de l'ingérence des États-Unis, présente une liste de fondations qui
permettraient à la CIA de financer indirectement les mouvements
antimondialisation. «À travers de nombreuses fondations
"indépendantes", explique le tract, la CIA a mis en place un stratégie
de financement et d'encadrement des mouvements de contestation. En
soutenant des organisations et des projets apparemment opposés aux
États-Unis, elle les oriente dans le but de les neutraliser.» Le texte
pointe du doigt de nombreuses fondations européennes qui seraient les
relais de la CIA, coordonnées depuis les États-Unis par la Nacional
Endowment for Democracy (NED), et porte une attention particulière à la
Fondation Ford. Il se termine par une invitation à trouver, «parmi les
organisations participantes au Forum social des Amériques, lesquelles
sont financées par l'ennemi».
Flagrant délit
Sur le vif : une image révélatrice, un fait marquant ou une déclaration
décalée.
30 juillet 2004
Le Forum social des Amériques secoué par un scandale
Ils l'appellent le « volante violento » (le tract violent). Lors de la
manifestation du mercredi 28 juillet 2004, les participants du premier
Forum social des Amériques qui se tient à Quito (Équateur) ne parlaient
que de lui. Titré « L'arme secrète du financement : comment l'ennemi
agit au sein du Forum social », le document, signé par l'Observatoire
de l'ingérence des États-Unis, présente une liste de fondations qui
permettraient à la CIA de financer indirectement les mouvements
antimondialisation. «À travers de nombreuses fondations
"indépendantes", explique le tract, la CIA a mis en place un stratégie
de financement et d'encadrement des mouvements de contestation. En
soutenant des organisations et des projets apparemment opposés aux
États-Unis, elle les oriente dans le but de les neutraliser.» Le texte
pointe du doigt de nombreuses fondations européennes qui seraient les
relais de la CIA, coordonnées depuis les États-Unis par la Nacional
Endowment for Democracy (NED), et porte une attention particulière à la
Fondation Ford. Il se termine par une invitation à trouver, «parmi les
organisations participantes au Forum social des Amériques, lesquelles
sont financées par l'ennemi».
ATENE 2004: CERCASI INNO PER SERBIA E MONTENEGRO
(Di Beatrice Ottaviano) (ANSA) - BELGRADO, 4 AGO - Il tradizionale
'Forza slavi' e' andato in soffitta con la vecchia Federazione
jugoslava e fra gli inni della Serbia e del Montenegro c'e' scarsa
compatibilita' musicale che mal si presta al mixaggio. Belgrado si
scopre afona a meno di due settimane dall'inizio dei giochi olimpici di
Atene, e tenta di correre ai ripari: il parlamento dell'unione
serbomontenegrina si e' dato sette giorni di tempo per trovare una
musica che possa accompagnare l'alzabandiera in onore dei suoi atleti
da podio. L'unico spartito papabile e' quello arrangiato nelle
settimane scorse dal compositore pop Slobodan Markovic, che con uno
stile vagamente da discoteca ha cercato di saldare il vecchio inno del
regno serbo, 'Boze Pravde' (Dio dacci giustizia), con la canzone
popolare montenegrina 'Maiko nasa Crna Goro' (terra montenegrina madre
nostra). Il risultato e' un azzardato equilibrismo fra ritmi e metriche
diversi e un attento lavoro semantico per eliminare qua e la' le tracce
di un monarca o di un simbolo troppo nazionalista a favore di un testo
piu' politicamente corretto. La spregiudicata operazione di ingegneria
genetica ha provocato l'attesa levata di scudi sia da parte dei
nostalgici sia dei fautori della scissione fra Serbia e Montenegro: i
primi restano fedeli a 'Forza slavi', nonostante le bordate di fischi
che quell'inno non manca di provocare fra il pubblico degli altri paesi
balcanici. I secondi rifiutano perentoriamente di cantare 'Dio salvi il
popolo serbo' se montenegrini, o 'Montenegro madre nostra' se serbi.
L'11 agosto, a due soli giorni dalla cerimonia di apertura dei giochi
olimpici, il parlamento federale si riunira' in seduta di emergenza per
deliberare sull'inno di Markovic, che stando alle previsioni della
vigilia dovrebbe passare per il rotto della cuffia. L'ambasciata
serbomontenegrina ad Atene usera' quelle 48 ore per comunicare al
Comitato olimpico internazionale la scelta e consegnare le cassette
registrate. Nei guai resteranno comunque i calciatori della nazionale
olimpica, che per motivi di torneo iniziano a giocare sin dall'11 e che
si troveranno quindi a scegliere tra 'Forza slavi' e il silenzio:
comunque vada, inizieranno i giochi di Atene con un inno per
concluderli con un altro. ''Niente di sorprendente - dice Aleksander
Shapik, del team di pallanuoto serbomontenegrino - io sono nato in un
paese, la 'grande Jugoslavia', cresciuto in un altro, la 'piccola
Jugoslavia a due', e divenuto adulto in un terzo, Serbia e Montenegro.
Non mi sento particolarmente legato agli inni''. Gli fa eco il compagno
di squadra Danilo Ikodinovic: ''Anche se quello nuovo sara' un brutto
inno, non ha molta importanza. Non durera' a lungo, vedrete: anche
questa unione si spezzera' presto''. (ANSA). OT
04/08/2004 18:33
http://www.ansa.it/balcani/serbiamontenegro/20040804183333033064.html
(Di Beatrice Ottaviano) (ANSA) - BELGRADO, 4 AGO - Il tradizionale
'Forza slavi' e' andato in soffitta con la vecchia Federazione
jugoslava e fra gli inni della Serbia e del Montenegro c'e' scarsa
compatibilita' musicale che mal si presta al mixaggio. Belgrado si
scopre afona a meno di due settimane dall'inizio dei giochi olimpici di
Atene, e tenta di correre ai ripari: il parlamento dell'unione
serbomontenegrina si e' dato sette giorni di tempo per trovare una
musica che possa accompagnare l'alzabandiera in onore dei suoi atleti
da podio. L'unico spartito papabile e' quello arrangiato nelle
settimane scorse dal compositore pop Slobodan Markovic, che con uno
stile vagamente da discoteca ha cercato di saldare il vecchio inno del
regno serbo, 'Boze Pravde' (Dio dacci giustizia), con la canzone
popolare montenegrina 'Maiko nasa Crna Goro' (terra montenegrina madre
nostra). Il risultato e' un azzardato equilibrismo fra ritmi e metriche
diversi e un attento lavoro semantico per eliminare qua e la' le tracce
di un monarca o di un simbolo troppo nazionalista a favore di un testo
piu' politicamente corretto. La spregiudicata operazione di ingegneria
genetica ha provocato l'attesa levata di scudi sia da parte dei
nostalgici sia dei fautori della scissione fra Serbia e Montenegro: i
primi restano fedeli a 'Forza slavi', nonostante le bordate di fischi
che quell'inno non manca di provocare fra il pubblico degli altri paesi
balcanici. I secondi rifiutano perentoriamente di cantare 'Dio salvi il
popolo serbo' se montenegrini, o 'Montenegro madre nostra' se serbi.
L'11 agosto, a due soli giorni dalla cerimonia di apertura dei giochi
olimpici, il parlamento federale si riunira' in seduta di emergenza per
deliberare sull'inno di Markovic, che stando alle previsioni della
vigilia dovrebbe passare per il rotto della cuffia. L'ambasciata
serbomontenegrina ad Atene usera' quelle 48 ore per comunicare al
Comitato olimpico internazionale la scelta e consegnare le cassette
registrate. Nei guai resteranno comunque i calciatori della nazionale
olimpica, che per motivi di torneo iniziano a giocare sin dall'11 e che
si troveranno quindi a scegliere tra 'Forza slavi' e il silenzio:
comunque vada, inizieranno i giochi di Atene con un inno per
concluderli con un altro. ''Niente di sorprendente - dice Aleksander
Shapik, del team di pallanuoto serbomontenegrino - io sono nato in un
paese, la 'grande Jugoslavia', cresciuto in un altro, la 'piccola
Jugoslavia a due', e divenuto adulto in un terzo, Serbia e Montenegro.
Non mi sento particolarmente legato agli inni''. Gli fa eco il compagno
di squadra Danilo Ikodinovic: ''Anche se quello nuovo sara' un brutto
inno, non ha molta importanza. Non durera' a lungo, vedrete: anche
questa unione si spezzera' presto''. (ANSA). OT
04/08/2004 18:33
http://www.ansa.it/balcani/serbiamontenegro/20040804183333033064.html
[ Questo discorso di Fidel Castro si puo' leggere in lingua italiana ad
esempio ai siti:
http://www.italia-cuba.it/cuba/discorsi_fidel/discorso_6_2004.htm
http://www.inocentes.org/discorso_26_luglio_2004.htm ]
http://komunist.free.fr/arhiva/avg2004/kastro.html
Arhiva : : Avgust 2004.
Govor Fidela Kastra Rusa, Predsednika Republike Kube, na svečanosti
povodom 51. Godišnjice napada na kasarne Monkada i "Karlos Manuel de
Sespedes", održanoj na centralnom univerzitetu Las Viljas
26. jula 2004.
(stenogramska verzija – Savet Ministara)
Dragi sunarodnici; Poštovani gosti:
Na ovu 51. godišnjicu napada na utvrđenje Monkada 26. jula 1953 g.,
posvetiću moje reči jednoj zlokobnoj ličnosti koja nam preti, vređa nas
i kleveće. To nije kapric ili prijatan izbor; to je potreba i dužnost.
21. juna na Antiimperijalističkoj tribini pročitao sam poslanicu broj 2
Predsedniku Sjedinjenih Država, odgovarajući na jedan sraman izveštaj
Stejt Departmenta o trgovini ljudskim bićima, poput onih koje obično
pravi navodni vrhovni moralni sudija sveta, vlada te zemlje, a u kome
se Kuba optužuje da je među zemljama koje promovišu seksualni turizam i
dečiju pornografiju.
Prošlo je tek dve nedelje i umesto da pristojno zaćute pred neospornim
istinama sadržanim u poslanici, teleksi su doneli vesti o jednom
Bušovom izbornom govoru u Tampi, Florida, sa novim i još podmuklijim
optužbama i uvredama, koje su imale jasnu nameru da okleveću Kubu i
opravdaju pretnje agresijom i brutalne mere koje je upravo doneo protiv
našeg naroda.
Francuska agencija AFP je 16. jula iz Tampe javila sledeće:
"Predsednik Džordž V. Buš je lansirao oštar napad na Kubu definišući je
kao "glavnu destinaciju seksualnog turizma" i potvrdio da SAD ima
dužnost da predvodi svetsku borbu protiv trgovine ljudima radi
prisilnog rada ili seksualnih ciljeva".
"Kuba je jedna od 10 zemalja koje Stejt Department navodi u jednom
izveštaju objavljenom u junu, u kome se ukazuje na vlade koje tolerišu
trgovinu ljudima ili se ne bore protiv tog prestupa".
"Režim Fidela Kastra je pretvorio Kubu u glavnu destinaciju seksualnog
turizma" zamenjujući jugoistok Azije kao omiljenu destinaciju pedofila
iz SAD i Kanade", potvrdio je Buš.
Tokom jedne konferencije u Tampi, Florida, mandatar je ukazao na Kubu
kao na jednog od najgorih prekršilaca u toj oblasti.
"Seksualni turizam je vitalni izvor deviza za održavanje korumpirane
vlade na površini", optužio je.
Buš je naveo da će okončanje trgovine ljudskim bićima biti osnovni deo
njegove spoljne politike.
"Trgovina ljudskim bićima donosi patnju i stid našoj zemlji i
predvodićemo borbu protiv nje", obećao je.
"Nalazimo se u borbi protiv zla, Amerikanci su zahvalni za vašu
posvećenost i službu", rekao je prisutnima na konferenciji. "Ljudski
život je poklon našeg tvorca i nikad ne treba da bude prodat".
Teleks španske agencije EFE je ukazivao:
"Imamo problem na samo 150 km od naše obale", rekao je Buš u državi
Floridi.
"Naveo je jednu studiju prema kojoj je Kuba "zamenila azijski jugoistok
kao mesto za putovanja homoseksualaca i turista koji traže seks".
"Kada su smanjene restrikcije za putovanja na Kubu devedesetih godina,
studija je otkrila da je protok Amerikanaca i Kanađana doprineo visokom
porastu dečije prostitucije na Kubi".
"Moja vlada radi na kompletnom rešavanju tog problema: brza i mirna
tranzicija u demokratiju na Kubi".
"Pokrenuli smo jednu strategiju da bi približili dan kada nijedan
kubanski dečak ili devojčica neće biti eksploatisani radi finansiranja
jedne propale revolucije i svi Kubanci će živeti u slobodi".
Buš je rekao da je ljudski život dar našeg Tvorca i nikad ne sme biti
na prodaju.
"Potrebna je posebna vrsta izopačenosti da bi se eksploatisali i
povredili najosetljiviji članovi društva".
"Trgovci ljudima kradu deci njihovu nevinost, izlažu ih onom najgorem
iz života pre nego što su i videli mnogo od njega. Trgovci dele
porodice i svoje žrtve tretiraju kao robu za prodaju najboljem
ponuđaču.".
Kao vrhunac čudnih vesti, taj isti teleks je dodao rečenice Džona
Eškrofta, u govoru prezentacije Buša na Nacionalnoj konferenciji za
uputstva u vezi sa trgovinom ljudima:
"U XIX veku je predsednik Abraham Linkoln definisao viziju slobode za
sve i opravdano ga zovu veliki emancipator".
"U XXI veku imamo jednog velikog lidera koji nas je pozvao na
razumevanje slobode ne kao poklona Sjedinjenih Država svetu, nego kao
dar svemogućeg čovečanstvu".
Drugi teleks engleske agencije Rojters je javio:
"Predsednik SAD je u petak optužio kubanskog Predsednika da je svoje
karipsko ostrvo pretvorio u destinaciju za seksualni turizam i da
doprinosi svetskom problemu trgovine ljudima".
Itaijanska agencija ANSA je obavestila:
"Režim iz Havane je pridodao još zločina: daje dobrodošlicu seksualnom
turizmu", rekao je Buš, koji je čak ponovio jedan navodni Kastrov
citat: "Kuba ima najčistije i najobrazovanije prostitutke na svetu".
Kasniji teleksi su dali na znanje da se navod iz jedne tobožnje moje
rečenice o toj temi, koji je izneo Predsednik SAD u svom pomenutom
govoru iz Tampe da bi dao podršku svojim teškim optužbama, bazira na
jednom dokumentu o Kubi koji je napisao Čarls Trambl, student prava sa
američkog univerziteta iz Vanderbilta, koji je enfatično izjavio da je
Bušov govor zlonamerno tumačenje pravog značenja jedne rečenice
uključene u njegov rad, dodajući između ostalog sledeća objašnjenja:
"Prostitucija je imala nagli porast u karipskoj državi posle sloma
Sovjetskog Saveza."
"Kastro, koji je po preuzimanju vlasti 1959 g. proglasio prostituciju
nelegalnom, na početku je imao malo sredstava da je suzbije. Ali su
početkom 1996. g. kubanske vlasti počele da preduzimaju oštre mere u
vezi te prakse".
"Iako još uvek postoji, mnogo je manje vidljiva i bilo bi netačno reći
da je vlada promoviše".
U ponedeljak 19. jula, zvaničnici Bušove administracije su priznali da
nisu imali drugi izvor koji se odnosio na temu, osim rada pomenutog
studenta.
Uprkos tome što je bilo dokazano da je predsednik SAD izneo najtežu
optužbu na osnovu rečenice uzete iz rada jednog američkog studenta,
čije je zlonamerno tumačenje demantovao sam autor, odgovor portparola
Bele kuće, suočenog sa tim demantijem, nije mogao biti neobičniji.
Jednostavno je, prema istom teleksu "branio uključenje (te rečenice) sa
argumentom da je izražavala osnovnu istinu o Kubi", ili, da je za Belu
kuću "osnovna istina o Kubi" bilo koja stvar koju predsednik zamisli u
svojoj glavi nezavisno da li odgovara stvarnosti ili ne .
To je upravo tip fundamentalističkog gledanja na stvari na šta se
predsednik Buš stalno poziva, gde su činjenice, argumenti, istine,
rezonovanja i realnost višak, a ono jedino što opredeljuje, jeste ideja
koju on ima, ili koja mu odgovara o nekoj posebnoj temi: nešto se
pretvara u apsolutnu i neospornu istinu jednostavno kad gospodin Buš to
zamisli.
Ima u svetu mnogo onih koji veoma malo znaju o Kubanskoj revoluciji i
mogu biti žrtve laži i prevara koje širi vlada SAD preko ogromnih mas
medija kojima raspolaže.
Ali isto tako ima mnogo onih, naročito među siromašnim zemljama, koji
znaju šta je Kubanska revolucija, marljivost sa kojom se od prvog
trenutka posvetila obrazovanju i zdravlju dece i čitave populacije,
njen duh solidarnosti koji ju je doveo do nekoristoljubive saradnje sa
desetinama zemalja Trećeg sveta, njenu privrženost najvećim moralnim
vrednostima, njene etičke principe, njen nenadmašan koncept
dostojanstva i časti Otadžbine i njenog naroda, za šta su kubanski
revolucionari uvek bili spremni da polože svoje živote. Bez sumnje se
ti mnogobrojni prijatelji u bilo kom kutku sveta, pitaju kako je moguće
da se protiv Kube lansiraju tako užasne i prostačke klevete.
To me obavezuje da sa svom ozbiljnošću i otvorenošću objasnim razloge
koji, sa moje tačke gledišta, daju prostor takvim neshvatljivim
tvrdnjama Predsednika najmoćnije sile na planeti, koji nam, osim toga,
preti nestankom Kubanske revolucije sa lica Zemlje.
Učiniću to sa najvećom mogućom objektivnošću, bez arbitrarnih tvrdnji i
sramnog iskrivljivanja reči, rečenica i koncepata drugih, ili vođen
bednim osećanjima osvete ili lične mržnje.
Jedna tema koja je široko dokumentovana u raznim knjigama eminentnih
naučnih autora i drugih američkih ličnosti je zavisnost sadašnjeg
predsednika SAD od alkohola tokom dve decenije, od 20. do 40. godine.
Tu temu je rigorozno i impresivno obradio, sa naučnim kriterijumima i
sa psihijatrijske tačke gledišta doktor Džastin A. Frenk u jednoj već
čuvenoj knjizi pod naslovom "Buš na kauču".
Doktor Frenk je otpočeo objašnjenjem da bi vredelo da se naučno
definiše da li je Buš bio alkoholičar i da li je to i dalje, iznoseći
doslovno u nastavku:
"...najbitnija nepoznanica je da li uticaj tih godina tvrdokornog
pijanca i kasnija apstinencija još uvek utiču na njega i na one koji ga
okružuju."
Nastavlja da objašnjava i doslovno ga citiram:
"Alkoholizam je potencijalno fatalna bolest, zlo za čitav život koje je
izuzetno teško zaustaviti zauvek".(str. 40).
U nastavku, pominjući posebno Predsednika SAD, izlaže:
"Buš je javno rekao da je prestao da uzima alkohol bez pomoći Anonimnih
alkoholičara (organizacije posvećene lečenju zavisnika od uzimanja
alkohola), i bez ikakvog programa protiv neodgovarajuće upotrebe
zabranjenih supstanci, i potvrdio da je tu naviku ostavio zauvek uz
pomoć duhovnih instrumenata, kao što je proučavanje Biblije i razgovora
sa propovednikom Bilom Grahamom."
Knjiga na 40. strani kaže da je, prema bivšem piscu govora Dejvidu
Frumu, po dolasku u Ovalni kabinet, Buš pozvao jednu grupu religioznih
vođa, tražio im njihove molitve i rekao im:
"Ima samo jedan razlog zbog kojeg sam u Ovalnom kabinetu a ne u baru.
"Našao sam veru, našao sam Boga. Ovde sam zbog snage molitve".
U vezi toga dr. Frenk analizira da ta tvrdnja može biti istinita i
svojim sopstvenim rečima beleži sledeće:
"Sigurno bi svi Amerikanci želeli da veruju da Predsednik više ne pije,
čak i kada nemamo načina da znamo da li je to tačno. Ako je tako,
uklapa se u sliku starog pijanca čiji je alkoholizam zaustavljen, ali
nije lečen".
I dodaje:
"Stari pijanci koji se uzdržavaju bez dobrobiti programa Anonimnih
alkoholičara poznati su kao "suvi pijanci", naziv koji je cirkulisao
Internetom i na drugi način u vezi Buša. "Suvi pijanac" nije medicinski
termin, i nije termin koji sam ja koristio u kliničkoj sredini. Ali bez
svrstavanja Buša kao takvog, teško je zanemariti mnoge problematične
elemente njegovog karaktera među crtama koje literatura o oporavku
povezuje sa alkoholizmom, uključujući veličinu, prirodu sklonu mudrim
izrekama, netoleranciju, prekid odnosa, negiranje odgovornosti,
tendenciju ka prekomernom reagovanju i averziju prema introspekciji"
(str. 41).
Dr. Frenk insistira na tome da je on lično primao alkoholičare koji su
prekinuli svoju zavisnost bez adekvatnog lečenja, koji uglavnom imaju
veoma malo uspeha u učenju kontrole anksioznosti koju su jednom
nastojali da potisnu uzimanjem alkohola, i objašnjava da:
"Njihovi kruti napori da kontrolišu anksioznost otežavaju bilo kakvu
psihološku analizu. Neki čak ne mogu ni da se suoče sa anksioznošću da
priznaju svoj alkoholizam".
Dr Frenk nastavlja:
"Zapazio sam da bez tog priznanja čak ni stari pijanci ne mogu realno
da se promene ni da nauče iz sopstvenog iskustva".
I pominjući konkretno Buša, daje sledeći zaključak:
"Model krivice i negacije koji tako žarko pokušavaju da razbiju
alkoholičari u oporavku, izgleda da je ukorenjen u alkoholičarskoj
ličnosti; retko kad se ograničava na njihov alkoholizam. Navika
okrivljivanja drugih i negiranje odgovornosti je toliko dominantna u
ličnoj istoriji Džordža V. Buša da se očevidno javlja pred najmanjom
pretnjom.
"Krutost u Bušovom ponašanju je možda očigledna u njegovom dobro
dokumentovanom poverenju u dnevne rutine - čuveni kratki sastanci,
sveti program vežbi, dnevno čitanje Biblije i ograničeno vreme u
kancelariji. Jedna zdrava osoba je sposobna da promeni svoju rutinu;
jedna kruta osoba to ne može da učini". (str. 43).
"Naravno" - nastavlja doslovno da tvrdi eminentni američki specijalista
– "svima nam je potreban odmor i opuštanje, vreme da se saberemo, ali
izgleda da je Bušu to više potrebno nego većini. I to nije iznenađenje,
među drugim razlozima jer želja da bude predsednik može da predstavlja
realni rizik od povratka piću" (str. 43).
"Zajedno sa krutom rutinom dolazi proces krutog mišljenja – druga
karakteristika Bušovog predsednikovanja", dalje tvrdi Dr. Frenk, sa
skoro matematičkom preciznošću: "To zapažamo po tvrdoglavom , skoro
opsesivnom načinu na koji se hvata za ideje i planove pošto su bili
odbačeni, od vlastite slike o sebi kao osobi koja "spaja, ne deli", do
njegovog ubeđenja da je Irak imao oružje za masovno uništenje (ili u
nedostatku pomenutog oružja, da su, u svakom slučaju, SAD na neki način
učinile ono što je bilo ispravno u Iraku). Takva krutost mišljenja nije
motivisana samo tvrdoglavošću: nelečeni alkoholičar, izjedan zadatkom
da mora da kontroliše anksioznost koja može da ga odvede u potragu za
pićem, jednostavno ne može da toleriše nikakvu pretnju svom statusu
quo."
Dr Frenk dodaje da takva netolerancija uglavnom donosi kao posledicu
neadekvatne odgovore u odnosu na veličinu stvarne pretnje.
"To bi moglo da pomogne u objašnjenu dramatičnog kontrasta između
odgovora Džordža V. Sadamu Huseinu i onog njegovog oca, koji je
brižljivo stvorio koaliciju, preduzeo mere tek pošto je Kuvajt bio
napadnut), a kasnije delovao sa mudrošću i obazrivošću dok su se
odvijale borbe – ponašanje jednog iskusnog lidera koji je znao da je
odgovoran za bezbroj života, a ne jednog alkoholičara naviknutog da
preduzima dramatične mere radi samozaštite".
Nastavljajući svoju analizu, dr. Frenk precizira:
"Postoje 2 pitanja preko kojih je štampa, izgleda usmerena da posebno
prelazi, a koja tiho vise u vazduhu od pre nego što je Buš preuzeo
predsedništvo: Da li još uvek konzumira alkohol? I ako nije tako, da li
je zbog svih tih godina kada je uzimao alkohol onesposobljen? Obe
nepoznanice moraju biti obuhvaćene u bilo kakvoj ozbiljnoj oceni
njegovog psihološkog stanja". (str. 48).
Što se tiče prvog pitanja, postoji mogućnost da Buš smiruje svoju
anksioznost lekovima da bi se držao dalje od alkohola, i to se posebno
odnosi na njegovo čudno držanje na konferencijama za štampu.
U vezi toga izlaže:
"Pišući o smetenom izgledu Buša na jednoj konferenciji za štampu
održanoj upravo pred početak rata protiv Iraka, kritičar "Vašington
Posta", Tom Šelis, je špekulisao da je "Predsednik možda bio malo pod
lekovima".
"Ipak više zabrinjavaju nastupi koji izazivaju sumnju ne zbog načina na
koji govori, već zbog onoga što kaže. U više navrata se potpuno predao
zaveri, popunjavajući praznine u svom pamćenju onim za šta on veruje da
su činjenice – najupečatljivije je bilo 14. jula 2003 g. kada je stao
pored Kofija Anana i izmislio ideju da su SAD dale Sadamu "priliku da
dopusti ulazak inspektora, a on im nije dozvolio da uđu". (Kako
primećuje "Vašington Post", Husein je zapravo dozvolio inspektorima da
rade a Buš se usprotivio produžetku njihovog rada jer nije verovao da
će biti efikasni". Zavera je zajednički fenomen među uživaocima
alkohola, kao što je i postojanost koja se ogleda u tendenciji Buša da
ponavlja ključne reči i rečenice, kao da će mu ponavljanje pomoći da
ostane smiren i zadrži pažnju." (str. 49)
Doktor Frenk zaključuje svoju analizu o ova dva pitanja sledećim rečima:
"Čak i ako prihvatimo da su alkoholičarski dani Džordža V. Buša
prošlost, još uvek ostaje nepoznanica o trajnoj šteti koju su mogli da
prouzrokuju pre nego što je prestao da pije – i još više o znatnom
uticaju na njegovu ličnost što možemo pratiti do njegovog uzdržavanja
od lečenja. Čitava psihološka ili psihoanalitčika integralna studija
predsednika Buša mora da istraži koliko se promenio mozak i njegove
funkcije za više od 20 godina alkoholizma.U jednoj nedavnoj sudiji koju
je uradio Medicinski centar Univerziteta iz Kalifornije, San Francisko,
istraživači su dokazali da okoreli pijanci koji sami sebe ne smatraju
alkoholičarima otkrivaju da "njihov nivo potrošnje alkohola predstavlja
problem koji zahteva lečenje". Studija primećuje da su okoreli pijanci
tog tipa bili "znatno onesposobljeni u merenju radne memorije, brzine
obrade, pažnje, izvršnih funkcija i ravnoteži". Još uvek je u toku
jedno ozbiljno istraživanje o dugotrajnom oporavku od neodgovarajuće
upotrebe alkohola. Nauka je ustanovila da je sam alkohol toksičan za
mozak, kako za njegovu anatomiju (jer se u mozgu skupljaju i šire
pukotine među hemisferama i oko njih), tako i za njegovu
neurofiziologiju. Ali oporavak nastaje sa stalnom uzdržanošću tokom
perioda od 5 godina za mnoge alkoholičare. Buš tvrdi da je bio uzdržan
tokom više od 15 godina i odlično je mogao da se oporavi do nivoa od
pre konzumiranja alkohola. Međutim, čak i hronični alkoholičari koji
povrate svoje mentalne funkcije uglavnom izložene opasnosti, pate od
uporne štete po njihovu sposobnost da obrađuju novu informaciju.
Pogođene su važne neuropsihološke funkcije: nova informacija se
uglavnom smešta u kartoteku koja se izgubi u mozgu".
"Bivši okoreli pijanci, uglavnom imaju problema sa razlikovanjem važne
od nevažne informacije.Isto tako mogu da izgube deo sposobnosti da
zadrže koncentraciju. Sve što moramo da učinimo da bi smo zapazili
nedostatak Bušove pažnje je da ga posmatramo dok sluša govor neke druge
osobe, da posmatramo njegovo ponašanje u prilikama tokom pune izborne
kampanje ili da razmotrimo očigledan očajnički napor koji čini da
zadrži koncentraciju u svim govorima koje izgovara". (str. 50).
Najzad, doktor Frenk ukazuje da bi Buš olakšao bojazan mnogih
Amerikanaca ako bi se podvrgao psiho-testovima koji mogu naučno da
izmere dejstvo njegove zavisnosti od alkohola na funkcionisanje
njegovog mozga i upozorava:
"Nasuprot tome, ne možemo ništa drugo nego da sumnjamo – s razlogom -
da bi naš Predsednik mogao biti onesposobljen u svojoj veštini da
shvati kompleksne ideje i informacije". (str. 51).
I završava presuđujući:
"Verovatno bi svi i bili donekle bojažljivi da to proverimo: posle
svega, već je ostao na čelu tri godine i odveo našu naciju u rat. Ali,
ako to ne učinimo, posledice bi mogli da osetimo svi mi i svako od nas
pojedinačno". (str. 51)
Drugo pitanje detaljno razmatrano u pomenutoj knjizi "Bush na kauču"
doktora Džastina A. Frenka, se odnosi na religiozni fundamentalizam
predsednika Buša.
Doktor Frenk objašnjava kako je, nastojeći da nađe olakšanje za
unutrašnji haos koji je piće u nekim trenucima smirivalo, ali u
krajnjoj liniji intenziviralo, Buš u religiji verovatno našao izvor
smirenja ne sasvim različit od alkohola, kao i u grupi pravila koja mu
pomažu da se nosi sa oboma, spoljnim svetom i unutarnjim duhovnim
svetom.
Izlaže da će analiza uloge fundamentalizma u Bušovom životu pokazati da
je zamena zabranjenih supstanci samo jedan od više načina na koje Buš
zavisi od religije kao mehanizma odbrane, i potvrđuje da Buš koristi
religiju radi pojednostavljenja ili čak zamene razmišljanja, tako da u
izvesnoj meri ne mora čak ni da misli. Dodaje da se Buš, stavljajući se
na stranu dobra – na stranu Boga - postavlja iznad svetske diskusije i
debate. Religija mu služi kao štit radi zaštite od izazova, uključujući
i one koje bi na drugi način on sam stvorio.
Pita se kako je Buš došao na tu tačku i u nastavku izlaže da se
tradicija porodice Buš tokom mnogo godina zasnivala na veri, na
verovanju u jednog boga tesno povezanog sa moralnom ispravnošću, ali
pravi sledeću razliku:
"Ipak, religiozna orijentacija predsednika Buša predstavlja značajnu
promenu u odnosu na porodičnu tradiciju. Čak i kada su se određeni
vidovi porodične tradicije zadržali, posebno formalnost religioznog
učešća, njeno pretvaranje u sazrevanje prema jednom
fundamentalističkijem pristupu dramatično se razlikuje od duhovnog
života njegovog oca."
"Analiza događaja koji su doveli Buša do toga da svesno prigrli
fundamentalizam pokazuje da se to odista dogodilo u jednom trenutku u
kom je očajnički tražio rešenja, u jednom trenutku preke potrebe."
Doktor Frenk dalje navodi da fundamentalističke religije sužavaju
univerzum mogućnosti i dele svet na dobre i zle, u apsolutnim terminima
koji ne ostavljaju mesta za rasprave, i u vezi sa tim objašnjava:
"Takođe se pojednostavljuje pojam 'ja'. Na isti način na koji
fundamentalističko učenje stvaranja negira istoriju, fundamentalistička
shvatanja preobraćenja i ponovnog rođenja podstiču vernika da vidi sebe
razdvojenog od istorije. Koristoljubiva i okolišna odbrana koju Buš
pruža za svoj život pre ponovnog rođenja, upravo pokazuje ovu
tendenciju. 'Ne bi bilo dobro da napravim popis grešaka koje sam
počinio kada sam bio mlad', insistira Buš. 'Smatram da je način... na
koji treba da odgovaram na pitanja o svojim specifičnim postupcima da
podsetim ljude da, kada sam bio mlad i neodgovoran, bio sam mlad i
neodgovoran. Promenio sam se... 'Za vernika, moć duhovnog oslobođenja
ne samo da briše grehove iz prošlosti, već uspostavlja jedan razlaz
između sadašnjeg ja i prvobitnog grešnika."
Doktor Frenk razjašnjava da nema ničeg inherentno natprirodnog u
činjenici da Buš traži zaštitu u veri i da, čak i kada ga ona čini
jačim, krutost njegovog načina razmišljanja i govora, i njegovih radnih
planova pokazuju značajnu slabost. On objašnjava da su Bušovi strahovi
prema svemu – od nesuglasica do terorističkih napada – ponekad tako
bolno očigledni, čak (ili posebno) u njegovim apstinencijama, i on je
čovek koji očajnički traži zaštitu. Pita se: "Ali od čega se Džordž V.
Buš toliko očajnički štiti?", odgovarajući na ovo pitanje sledećom
analizom:
"Sistem verovanja koji toliko odlučno brani, štiti ga od onih koji
prkose njegovim idejama, od onih koji ga kritikuju, od njegovih
protivnika i, što je najvažnije, od njega samog. Kada se dublje zađe u
temu, teško je poverovati da ne pati od urođenog straha od propasti,
straha koji je previše užasan da bi mogao da mu se suprotstavi."
"Za osobu koja očajnički pokušava da ne izgubi pravac, da pribegne veri
(ili čak nekim ključnim frazama) i veže se za njih, to je drugi način
da se zaštiti od propasti. Konferencije za štampu predsednika Buša su
alarmantni primeri ove neprekidne anksioznosti – zbog tako nepogrešivih
dokaza ništa ne čudi što Bela kuća okleva da ih emituje. Posle jedne
posebno užasne konferencije za štampu održane u julu 2003. godine,
politički kolumnista Slejta, Timoti Noa, zapazio je da je 'Buš deluje
smeteno'. Sledećeg dana, Njujork Tajms je objavio kritički članak u
kojem je ukazao na 'neodređene i nepovezane' predsednikove odgovore,
jasno sugerišući da je Buš 'zaslepljen mitom koji je izmislila njegova
sopstvena vlada'."
Daje primere nekih izraza koje Buš ponavlja više puta na toj
konferenciji za štampu:
"To znači da napredujemo. Sporo, ali sigurno napredujemo u tome da
plate oni koji plaše svoje sunarodnike, i napredujemo u tome da ubedimo
irački narod da je sloboda ostvariva. Što više budu ubeđeni u to da je
sloboda ostvariva, preuzeće odgovornosti koje zahteva jedno slobodno
društvo..."
"A pretnja je stvarna pretnja. A to je pretnja za koju očito nemamo
specifične podatke, ne znamo kada, gde i šta. Ali znamo nekoliko
stvari... jasno je da razgovaramo sa stranim vladama i sa stranim
avio-linijama da bismo im ukazali na to koliko je stvarna pretnja..."
"Ne znam koliko smo blizu hvatanja Sadama Huseina. Kao što znate,
nalazimo se bliže njegovom hvatanju nego juče. Pretpostavljam. Samo
znam da smo se dali u poteru. To je kao da ste me pitali, pre nego što
sam uhvatio njegove sinove, koliko smo blizu hvatanja njegovih sinova.
Rekao bih, ne znam, ali dali smo se u poteru."
"Dobro, pre svega, rat protiv terorizma se nastavlja, na šta stalno
podsećam ljude... Pretnja za koju pitaš, Stiv, podseća nas na to da
treba da se damo u poteru, jer se rat protiv terorizma nastavlja..."
"Upravo sam vam rekao da je prisutna pretnja prema Sjedinjenim
Državama..."
"Nimalo ne sumnjam, Kembel, da je Sadam Husein predstavljao pretnju za
bezbednost Sjedinjenih Država i pretnju za mir u regionu..."
"Sadam Husein je pretnja. Ujedinjene Nacije su ga smatrale pretnjom. Iz
tih razloga su usvojile 12 rezolucija. Moji prethodnici su ga smatrali
pretnjom. Sakupili smo dosta informacija. Te informacije su bile dobre,
čvrste informacije na osnovu kojih sam doneo odluku..."
A doktor Frenk nastavlja:
"Njegovi strahovi su tako moćni da on sa njima ne može ni da se izbori.
Njegov čuveni tužni savet Amerikancima, nešto manje od dve nedelje
posle događaja od 11. septembra – kada je posavetovao Amerikance da
nastave sa kupovinom i putovanjima kao što su radili i pre, u jasnoj
kontradikciji sa radikalnim merama koje je preduzimao kao odgovor na
tek otkrivenu ranjivost nacije – predstavlja dokaz o tome na koji on
pojednostavljen način analizira situaciju, okrenuvši leđa anksioznosti
i zabrinutosti. Uporedite njegovu reakciju sa reakcijom gradonačelnika
Njujorka, Rudolfa Đulijanija, koji se suočio sa svojim strahovima,
zadigao rukave i počeo da radi, čineći tako da se ljudi sigurnije
osećaju nego sa usiljenim Bušovim distanciranjem."
"Otkada je preuzeo predsedničku funkciju, Buš je nastavio da navodi
božanske instrukcije kako bi opravdao svoje akcije. I kao što piše u
izraelskom "Haarety News", Buš kaže: "Bog mi je rekao da napadnem Al
Kaidu i napao sam je, a kasnije me je uputio da napadnem Sadama, što
sam i učinio."
Na kraju, doktor Frenk navodi svoja razmišljanja:
"Biblijska bitka između dobra i zla isticana je u svim njegovim
govorima počevši od 11. septembra, od neprekidne upotrebe izraza
’krstaški rat’, karakterizacije terorista kao ’zlotvore’, pa do
grupisanja Iraka, Irana i Severne Koreje u ’Osovinu zla’. Istovremeno,
prikazuje Sjedinjene Države kao zemlju potpuno nevinih žrtava.
Prikazavši zlo na ovaj način, dok oslobađa Sjedinjene Države svake
odgovornosti, Buš transformiše svoju dezintegrisanu i infantilnu viziju
sveta u jednu potpuno borbenu (i primitivnu) spoljnu politiku."
"Bušova retorika" - zaključuje doktor Frenk – "jasno pokazuje kako on
identifikuje sebe, kao Predsednika, sa Bogom i Sjedinjenim Državama. Za
njega su ova tri koncepta međusobno zamenljivi. Nesposoban da dovoljno
oplakuje poginule od 11. septembra, i umesto da obavlja iscrpno
istraživanje o tome šta se dogodilo – i koliko smo odgovorni za to –
slepo napada ’neprijatelja ’ kojeg vidi svuda, kao da odjednom ispod
svakog kamena postoji po jedan terorista."
U svojoj knjizi "Bele gluperde", Majkl Mur ukazuje na to da Buš ima
vidne simptome nesposobnosti da čita na nivou odraslog čoveka, i izlaže
sledeće, kao deo otvorenog pisma Bušu:
"1. Džordž, da li možeš da čitaš i pišeš na nivou odrasle osobe?"
"Meni i mnogim drugima se čini da si možda, nažalost, funkcionalno
nepismen. Nije to neka sramota. Milioni Amerikanaca ne mogu da čitaju
na nivou koji prelazi četvrti razred."
"Ipak, dozvoli mi da priupitam sledeće: ako imaš problema sa
razumevanjem dokumenata vezanih za složenu situaciju, koji su ti
predati kao Lideru skoro slobodnog sveta, kako možemo da ti poverimo
nešto kao što su naše nuklearne tajne?"
"Svi znaci ove nepismenosti su tu – i na izgled te niko nije izazvao
zbog njih. Prva naznaka je bila kada si naveo kao svoju omiljenu knjigu
iz detinjstva, "The Very Hungry Caterpillar" (Izgladneli guseničar)".
"Nažalost, ta knjiga je objavljena tek godinu dana pošto si ti
diplomirao na fakultetu".
"Jedno je jasno svima nama – ne možeš da govoriš na engleskom jeziku
koristeći rečenice koje mi možemo da razumemo.
"Ako ćes da budeš Vrhovni komandant, moraš da budeš u stanju da
preneseš svoje naredbe. Šta će se desiti ako ove male zabune nastave da
se događaju? Znaš li kako je lako da se jedan mali pogrešan korak
pretvori u noćnu moru za nacionalnu bezbednost?"
"Tvoji saradnici su rekli da ti ne čitaš dokumenta sa uputstvima koje
ti oni daju, i da im ti tražiš da ih pročitaju umesto tebe ili da ti ih
pročitaju.
"Molim te, nemoj ništa od ovoga da shvatiš lično. Možda se radi o
nesposobnosti za učenje. Skoro šezdeset miliona Amerikanaca nemaju
sposobnost za učenje."
U knjizi "Protiv svih neprijatelja", Ričard Klark piše da, kada je Buš
stigao u Belu kuću "pravovremeno smo upozoreni da Predsednik nije neki
veliki čitalac".
Knjiga "Buš u ratu" Boba Vudvarda govori o tome da je na jednoj sednici
Nacionalnog saveta za bezbednost, za vreme rata u Avganistanu, Buš
rekao sledeće: "Ja ne čitam uvodnike. Ja to ne radim. Prevelika buka
koja teži da se stvori oko tih teleksa, svaki stručnjak i svaki bivši
pukovnik i sve to, je samo jedna zvučna kulisa."
To je bio jedan kratak pregled nekih tema koje su ugledne američke
ličnosti izložile, a koje pomažu u objašnjenju čudnog ponašanja i
ratobornosti Predsednika Sjedinjenih Država.
Ne želim za sada da širim priču o mnogo delikatnijim pitanjima, kao što
je ono, čije je objavljivanje koštalo života Dž.H. Hatfilda, autora
knjige "Srećni sin", ili o drugim temama od velikog interesa, koje su
razmatrali eminentni autori, zaista briljantni i hrabri.
Klevete i laži gospodina Buša i njegovih najbližih savetnika bile su
osmišljene sa žurbom, da bi se opravdale surove mere koje su donete
protiv građana kubanskog porekla koji žive u Sjedinjenim Državama, a
održavaju veze sa najbližom rodbinom na Kubi.
Takva ucena, na koju smo već upozorili 21. juna, imala bi štetne
političke posledice u državi Florida, i može da bude presudna u
aktuelnoj izbornoj borbi. Ideja o kažnjavanju glasanjem dobija snagu
među hiljadama američkih Kubanaca, od kojih bi mnogi regularno glasali
za Buša.
Mržnja i zaslepljenost doveli su Administraciju do jedne nemoralne i
glupe radnje, pod pritiskom terorističke mafije koja je donela Bušu
pobedu na prevaru, sa milion glasova manje od njegovog rivala u celoj
zemlji, i neznatnu prednost od 537 glasova na Floridi gde je, osim što
je mnogo "preminulih" iskoristilo svoje pravo glasa, na hiljade građana
crnaca bilo na silu sprečeno da glasa. Ove brutalne mere kritikovane su
na nivou cele zemlje.
Kao deo ogromne većine, terorističku mafiju, koja je odlučila, ni manje
ni više, o izboru jednog predsednika Sjedinjenih Država, čine ili njome
upravljaju bivše Batistine pristalice i njihovi potomci; grupe koje su
učestvovale decenijama u terorističkim akcijama, piratskim napadima,
planovima atentata na kubanske revolucionarne lidere i u svim vrstama
oružanih agresija na našu otadžbinu; veliki zemljoposednici i rođaci
visoke buržoazije, pogođene revolucionarnim zakonima, koji su zajedno
sa ovim prethodnima uživali sve moguće privilegije, a mnogi od njih su
skupili velika bogatstva i stekli ugled u značajnim sektorima moći
unutar vlada Sjedinjenih Država.
Više od 90% onih koji su emigrirali sa Kube od pobede Revolucije,
učinili su to normalnim kanalima i motivisani ekonomskim razlozima,
njihove izlaske je Revolucija odobrila bez ikakve prepreke. Međutim,
Kubanci emigranti su bili primorani da prođu kroz paklene muke moćne
mafije, čijeg uticaja nisu mogli lako da se oslobode.
Za razliku od mnogih miliona Latinoamerikanaca, uključujući i Haićane i
Karibljane, koji su legalno ili ilegalno emigrirali u Sjedinjene Države
i koji se vode kao emigranti, Kubanci se, bez ijednog izuzetka, vode
kao prognani.
S druge strane, apsurdni Zakon o specijalnom tretmanu Kubanaca (Ley de
Ajuste) koštao je neizmernih gubitaka života Kubanaca, nagrađujući i
stimulišući ilegalne izlaske, dajući im posebne privilegije koje se ne
dodeljuju državljanima drugih zemalja u svetu.
Međutim, Kuba je odavno, još pre raspada Sovjetskog Saveza i
specijalnog perioda, uprkos opasnostima od špijunaže i terorističkih
planova iz Sjedinjenih Država, počela da daje emigrantima dozvole za
posete rodbini i rodnoj zemlji, dok im Bušova administracija grubo
zatvara vrata, u njegovoj opsednutosti da Kuba poklekne tako što će je
ekonomski ugušiti.
Sa istim ciljem da liši zemlju bilo kakvih prihoda, naziva turističku
industriju Kube seksualnim turizmom, a ljude iz Sjedinjenih Država koji
posećuju našu zemlju "pedofilima" i "tragačima za zadovoljstvom".
Gospodin Buš takođe ne okleva da istu kvalifikaciju uputi i kanadskim
turistima, kada čitav svet zna da se u velikoj većini radi o
penzionerima i osobama trećeg doba koje u pratnji svojih rođaka traže i
uživaju u miru i izuzetnoj sigurnosti, obrazovanju, kulturi i
gostoprimstvu koje nalaze u našoj zemlji.
Kako bi gospodin Buš ocenio desetine miliona turista koji svake godine
posećuju SAD gde ima u izobilju kazina, kockarnica, centara za mušku i
žensku prostituciju i mnogih drugih oblika aktivnosti vezanih za
pornografiju i seks, od kojih ni jedan ne postoji na Kubi i strani su
revolucionarnoj kulturi našeg naroda?
Kako bi ocenio desetine miliona Evropljana koji posećuju Španiju svake
godine gde se brojne stranice u štampi posvećuju objavljivanju imena,
adresa, fizičkih, kulturnih i intelektualnih osobina, individualnim
specijalnostima i talentima za sve ukuse osoba koje upražnjavaju stari
zanat prostitucije? Da li bi američku i špansku turističku industriju
ocenio kao seksualni turizam?
Nijednoj od pomenutih aktivnosti nema mesta na Kubi. Ipak, u
grozničavoj i fundamentalističkoj pameti svemogućeg gospodina iz Bele
kuće i njegovih najbližih savetnika sada treba "spasiti" Kubu ne samo
do "tiranije", treba "spasti kubansku decu od seksualne eksploatacije i
trgovine ljudima", "treba osloboditi svet od tog strašnog problema koji
se odvija na 150 km od SAD."
Zar mu niko nije rekao da se na Kubi, pre pobede revolucije 1959. g.,
oko 100 hiljada žena zbog siromaštva, diskriminacije i nedostatka
posla, bavilo direktno ili indirektno prostitucijom, a da ih je
Revolucija obrazovala i našla im posao, i da su od tada bile zabranjene
takozvane "zone tolerancije" koje su postojale u pseudorepublici i
neokoloniji nametnutoj od strane SAD?
Zar mu niko nije rekao da su kubanska dece, čije fizičko, mentalno i
moralno zdravlje čini prioritetni cilj Revolucije, zaštićena zakonima
koji su mnogo strožiji od onih u SAD i da svi idu u školu, uključujući
i više od 50 hiljada onih koji zbog toga što pate od određenih oblika
nesposobnosti zahtevaju i dobijaju, bez ikakvog izuzetka, odgovarajuću
pažnju u centrima za specijalno obrazovanje?
Zar mu niko nije rekao da je smrtnost dece manja na Kubi nego u SAD i
nastavlja da opada?
Zar se niko nije usudio da mu šapne da Kuba u obrazovanju zauzima
istaknuto i međunarodno priznato mesto; da su sve obrazovne i
zdravstvene usluge besplatne i obuhvataju celokupno stanovništvo; da se
u obrazovanju, zdravstvu i kulturi danas odvijaju programi koji će je
smestiti mnogo iznad svih zemalja sveta?
Istorijsko zasedanje Nacionalne skupštine narodne vlasti Kube od 1. i
2. jula raskrinkalo je i učinilo smešnim groteskni izveštaj od više od
400 strana u kome se naširoko i detaljno govori o neokolonijalnim i
aneksionističkim programima koje predlaže za primenu fašistička grupa
koja je iznedrila tako odvratne projekte protiv naroda i suvereniteta
Kube. Ništa drugo nisu time postigli osim da još više ujedine naš narod
i ojačaju njegov borbeni duh.
Treba biti neizlečivo lud da bi se govorilo ni manje ni više nego o
primeni programa opismenjavanja i vakcinacije na Kubi, gde je odavno
iskorenjena nepismenost, minimalno školovanje je devet razreda, a deca
se vakcinišu protiv 13 bolesti. U svakom slučaju, programi takvog tipa
treba da se primenjuju na desetine miliona izopštenih Amerikanaca, koji
ne uživaju prednosti zdravstvenog osiguranja ili nisu išli u školu, ili
su potpuno, ili funkcionalno nepismeni.
Čak ni administracija SAD se nije usudila da kaže ni jednu jedinu reč o
velikodušnoj ponudi koju je dala naša zemlja za spasavanje, u kratkom
periodu od pet godina, po jednog života za svaki onaj osoba koje su
poginule u kulama bliznakinjama, prihvatajući tri hiljade američkih
građana koji ne dobijaju zdravstvene usluge neophodne za očuvanje
života. Isto tako se nije odgovorilo na pitanje da li bi bili kažnjeni
ili ne oni koji bi odlučili da putuju na Kubu i iskoriste tu priliku.
Zaista je otkrovenje činjenica da je istog dana kada je gospodin Buš
izgovorio tako sramne klevete i pretnje, jedna prestižna naučna
institucija iz Kalifornije potpisala sa Centrom za molekularnu
imunologiju na Kubi sporazum o transferu tehnologije razvijene u našoj
zemlji za kliničke probe i kasniju proizvodnju tri obećavajuće vakcine
u borbi protiv raka, bolesti koja, kao što je poznato, ubija više od
milion i po građana SAD svake godine.
Ispravno je priznati da u ovom slučaju nije bilo opstrukcije od strane
američkih vlasti.
Taj čin pokazuje kako rezultati onoga o čemu sam ranije govorio,
počinju da daju plodove svuda u našoj zemlji, uprkos 45 godina surove
blokade i agresija od strane vlada Sjedinjenih Država.
I ne radi se o biološkom oružju, hemijskom oružju, ni nuklearnom
oružju; radi se o naučnim dostignućima koji mogu da pomognu celom
čovečanstvu.
Kamo sreće da, u slučaju Kube, Bog gospodinu Bušu ne želi da "da
instrukcije" za napad na našu zemlju, a da ga bolje nagovori da spreči
tu ogromnu grešku! On bi trebalo da se uveri u autentičnost bilo kojeg
božanskog ratnog mandata, konsultujući se sa Papom i drugim prestižnim
dostojnicima i teolozima hrišćanskih crkava, pitajući ih za mišljenje.
Izvinite me, gospodine Predsedniče Sjedinjenih Država, što Vam ovom
prilikom ne pišem treću poslanicu. Bilo bi teško da se analizira ta
tema ovim putem. Moglo bi da izgleda kao lična uvreda. U svakom
slučaju, pridržavam se kurtoaznih normi.
Ave, Cezare, ali ovog puta dodajem: mi koji smo spremni da umremo, ne
plašimo se tvoje ogromne moći, tvog nezaustavljivog besa ni tvojih
opasnih i kukavičkih pretnji protiv Kube!
Živela istina!
Živelo ljudsko dostojanstvo!
26. jul 2004.
Izvor:
http://www.kubabeograd.org.yu/ambasadavesti/srpski/260704.htm
esempio ai siti:
http://www.italia-cuba.it/cuba/discorsi_fidel/discorso_6_2004.htm
http://www.inocentes.org/discorso_26_luglio_2004.htm ]
http://komunist.free.fr/arhiva/avg2004/kastro.html
Arhiva : : Avgust 2004.
Govor Fidela Kastra Rusa, Predsednika Republike Kube, na svečanosti
povodom 51. Godišnjice napada na kasarne Monkada i "Karlos Manuel de
Sespedes", održanoj na centralnom univerzitetu Las Viljas
26. jula 2004.
(stenogramska verzija – Savet Ministara)
Dragi sunarodnici; Poštovani gosti:
Na ovu 51. godišnjicu napada na utvrđenje Monkada 26. jula 1953 g.,
posvetiću moje reči jednoj zlokobnoj ličnosti koja nam preti, vređa nas
i kleveće. To nije kapric ili prijatan izbor; to je potreba i dužnost.
21. juna na Antiimperijalističkoj tribini pročitao sam poslanicu broj 2
Predsedniku Sjedinjenih Država, odgovarajući na jedan sraman izveštaj
Stejt Departmenta o trgovini ljudskim bićima, poput onih koje obično
pravi navodni vrhovni moralni sudija sveta, vlada te zemlje, a u kome
se Kuba optužuje da je među zemljama koje promovišu seksualni turizam i
dečiju pornografiju.
Prošlo je tek dve nedelje i umesto da pristojno zaćute pred neospornim
istinama sadržanim u poslanici, teleksi su doneli vesti o jednom
Bušovom izbornom govoru u Tampi, Florida, sa novim i još podmuklijim
optužbama i uvredama, koje su imale jasnu nameru da okleveću Kubu i
opravdaju pretnje agresijom i brutalne mere koje je upravo doneo protiv
našeg naroda.
Francuska agencija AFP je 16. jula iz Tampe javila sledeće:
"Predsednik Džordž V. Buš je lansirao oštar napad na Kubu definišući je
kao "glavnu destinaciju seksualnog turizma" i potvrdio da SAD ima
dužnost da predvodi svetsku borbu protiv trgovine ljudima radi
prisilnog rada ili seksualnih ciljeva".
"Kuba je jedna od 10 zemalja koje Stejt Department navodi u jednom
izveštaju objavljenom u junu, u kome se ukazuje na vlade koje tolerišu
trgovinu ljudima ili se ne bore protiv tog prestupa".
"Režim Fidela Kastra je pretvorio Kubu u glavnu destinaciju seksualnog
turizma" zamenjujući jugoistok Azije kao omiljenu destinaciju pedofila
iz SAD i Kanade", potvrdio je Buš.
Tokom jedne konferencije u Tampi, Florida, mandatar je ukazao na Kubu
kao na jednog od najgorih prekršilaca u toj oblasti.
"Seksualni turizam je vitalni izvor deviza za održavanje korumpirane
vlade na površini", optužio je.
Buš je naveo da će okončanje trgovine ljudskim bićima biti osnovni deo
njegove spoljne politike.
"Trgovina ljudskim bićima donosi patnju i stid našoj zemlji i
predvodićemo borbu protiv nje", obećao je.
"Nalazimo se u borbi protiv zla, Amerikanci su zahvalni za vašu
posvećenost i službu", rekao je prisutnima na konferenciji. "Ljudski
život je poklon našeg tvorca i nikad ne treba da bude prodat".
Teleks španske agencije EFE je ukazivao:
"Imamo problem na samo 150 km od naše obale", rekao je Buš u državi
Floridi.
"Naveo je jednu studiju prema kojoj je Kuba "zamenila azijski jugoistok
kao mesto za putovanja homoseksualaca i turista koji traže seks".
"Kada su smanjene restrikcije za putovanja na Kubu devedesetih godina,
studija je otkrila da je protok Amerikanaca i Kanađana doprineo visokom
porastu dečije prostitucije na Kubi".
"Moja vlada radi na kompletnom rešavanju tog problema: brza i mirna
tranzicija u demokratiju na Kubi".
"Pokrenuli smo jednu strategiju da bi približili dan kada nijedan
kubanski dečak ili devojčica neće biti eksploatisani radi finansiranja
jedne propale revolucije i svi Kubanci će živeti u slobodi".
Buš je rekao da je ljudski život dar našeg Tvorca i nikad ne sme biti
na prodaju.
"Potrebna je posebna vrsta izopačenosti da bi se eksploatisali i
povredili najosetljiviji članovi društva".
"Trgovci ljudima kradu deci njihovu nevinost, izlažu ih onom najgorem
iz života pre nego što su i videli mnogo od njega. Trgovci dele
porodice i svoje žrtve tretiraju kao robu za prodaju najboljem
ponuđaču.".
Kao vrhunac čudnih vesti, taj isti teleks je dodao rečenice Džona
Eškrofta, u govoru prezentacije Buša na Nacionalnoj konferenciji za
uputstva u vezi sa trgovinom ljudima:
"U XIX veku je predsednik Abraham Linkoln definisao viziju slobode za
sve i opravdano ga zovu veliki emancipator".
"U XXI veku imamo jednog velikog lidera koji nas je pozvao na
razumevanje slobode ne kao poklona Sjedinjenih Država svetu, nego kao
dar svemogućeg čovečanstvu".
Drugi teleks engleske agencije Rojters je javio:
"Predsednik SAD je u petak optužio kubanskog Predsednika da je svoje
karipsko ostrvo pretvorio u destinaciju za seksualni turizam i da
doprinosi svetskom problemu trgovine ljudima".
Itaijanska agencija ANSA je obavestila:
"Režim iz Havane je pridodao još zločina: daje dobrodošlicu seksualnom
turizmu", rekao je Buš, koji je čak ponovio jedan navodni Kastrov
citat: "Kuba ima najčistije i najobrazovanije prostitutke na svetu".
Kasniji teleksi su dali na znanje da se navod iz jedne tobožnje moje
rečenice o toj temi, koji je izneo Predsednik SAD u svom pomenutom
govoru iz Tampe da bi dao podršku svojim teškim optužbama, bazira na
jednom dokumentu o Kubi koji je napisao Čarls Trambl, student prava sa
američkog univerziteta iz Vanderbilta, koji je enfatično izjavio da je
Bušov govor zlonamerno tumačenje pravog značenja jedne rečenice
uključene u njegov rad, dodajući između ostalog sledeća objašnjenja:
"Prostitucija je imala nagli porast u karipskoj državi posle sloma
Sovjetskog Saveza."
"Kastro, koji je po preuzimanju vlasti 1959 g. proglasio prostituciju
nelegalnom, na početku je imao malo sredstava da je suzbije. Ali su
početkom 1996. g. kubanske vlasti počele da preduzimaju oštre mere u
vezi te prakse".
"Iako još uvek postoji, mnogo je manje vidljiva i bilo bi netačno reći
da je vlada promoviše".
U ponedeljak 19. jula, zvaničnici Bušove administracije su priznali da
nisu imali drugi izvor koji se odnosio na temu, osim rada pomenutog
studenta.
Uprkos tome što je bilo dokazano da je predsednik SAD izneo najtežu
optužbu na osnovu rečenice uzete iz rada jednog američkog studenta,
čije je zlonamerno tumačenje demantovao sam autor, odgovor portparola
Bele kuće, suočenog sa tim demantijem, nije mogao biti neobičniji.
Jednostavno je, prema istom teleksu "branio uključenje (te rečenice) sa
argumentom da je izražavala osnovnu istinu o Kubi", ili, da je za Belu
kuću "osnovna istina o Kubi" bilo koja stvar koju predsednik zamisli u
svojoj glavi nezavisno da li odgovara stvarnosti ili ne .
To je upravo tip fundamentalističkog gledanja na stvari na šta se
predsednik Buš stalno poziva, gde su činjenice, argumenti, istine,
rezonovanja i realnost višak, a ono jedino što opredeljuje, jeste ideja
koju on ima, ili koja mu odgovara o nekoj posebnoj temi: nešto se
pretvara u apsolutnu i neospornu istinu jednostavno kad gospodin Buš to
zamisli.
Ima u svetu mnogo onih koji veoma malo znaju o Kubanskoj revoluciji i
mogu biti žrtve laži i prevara koje širi vlada SAD preko ogromnih mas
medija kojima raspolaže.
Ali isto tako ima mnogo onih, naročito među siromašnim zemljama, koji
znaju šta je Kubanska revolucija, marljivost sa kojom se od prvog
trenutka posvetila obrazovanju i zdravlju dece i čitave populacije,
njen duh solidarnosti koji ju je doveo do nekoristoljubive saradnje sa
desetinama zemalja Trećeg sveta, njenu privrženost najvećim moralnim
vrednostima, njene etičke principe, njen nenadmašan koncept
dostojanstva i časti Otadžbine i njenog naroda, za šta su kubanski
revolucionari uvek bili spremni da polože svoje živote. Bez sumnje se
ti mnogobrojni prijatelji u bilo kom kutku sveta, pitaju kako je moguće
da se protiv Kube lansiraju tako užasne i prostačke klevete.
To me obavezuje da sa svom ozbiljnošću i otvorenošću objasnim razloge
koji, sa moje tačke gledišta, daju prostor takvim neshvatljivim
tvrdnjama Predsednika najmoćnije sile na planeti, koji nam, osim toga,
preti nestankom Kubanske revolucije sa lica Zemlje.
Učiniću to sa najvećom mogućom objektivnošću, bez arbitrarnih tvrdnji i
sramnog iskrivljivanja reči, rečenica i koncepata drugih, ili vođen
bednim osećanjima osvete ili lične mržnje.
Jedna tema koja je široko dokumentovana u raznim knjigama eminentnih
naučnih autora i drugih američkih ličnosti je zavisnost sadašnjeg
predsednika SAD od alkohola tokom dve decenije, od 20. do 40. godine.
Tu temu je rigorozno i impresivno obradio, sa naučnim kriterijumima i
sa psihijatrijske tačke gledišta doktor Džastin A. Frenk u jednoj već
čuvenoj knjizi pod naslovom "Buš na kauču".
Doktor Frenk je otpočeo objašnjenjem da bi vredelo da se naučno
definiše da li je Buš bio alkoholičar i da li je to i dalje, iznoseći
doslovno u nastavku:
"...najbitnija nepoznanica je da li uticaj tih godina tvrdokornog
pijanca i kasnija apstinencija još uvek utiču na njega i na one koji ga
okružuju."
Nastavlja da objašnjava i doslovno ga citiram:
"Alkoholizam je potencijalno fatalna bolest, zlo za čitav život koje je
izuzetno teško zaustaviti zauvek".(str. 40).
U nastavku, pominjući posebno Predsednika SAD, izlaže:
"Buš je javno rekao da je prestao da uzima alkohol bez pomoći Anonimnih
alkoholičara (organizacije posvećene lečenju zavisnika od uzimanja
alkohola), i bez ikakvog programa protiv neodgovarajuće upotrebe
zabranjenih supstanci, i potvrdio da je tu naviku ostavio zauvek uz
pomoć duhovnih instrumenata, kao što je proučavanje Biblije i razgovora
sa propovednikom Bilom Grahamom."
Knjiga na 40. strani kaže da je, prema bivšem piscu govora Dejvidu
Frumu, po dolasku u Ovalni kabinet, Buš pozvao jednu grupu religioznih
vođa, tražio im njihove molitve i rekao im:
"Ima samo jedan razlog zbog kojeg sam u Ovalnom kabinetu a ne u baru.
"Našao sam veru, našao sam Boga. Ovde sam zbog snage molitve".
U vezi toga dr. Frenk analizira da ta tvrdnja može biti istinita i
svojim sopstvenim rečima beleži sledeće:
"Sigurno bi svi Amerikanci želeli da veruju da Predsednik više ne pije,
čak i kada nemamo načina da znamo da li je to tačno. Ako je tako,
uklapa se u sliku starog pijanca čiji je alkoholizam zaustavljen, ali
nije lečen".
I dodaje:
"Stari pijanci koji se uzdržavaju bez dobrobiti programa Anonimnih
alkoholičara poznati su kao "suvi pijanci", naziv koji je cirkulisao
Internetom i na drugi način u vezi Buša. "Suvi pijanac" nije medicinski
termin, i nije termin koji sam ja koristio u kliničkoj sredini. Ali bez
svrstavanja Buša kao takvog, teško je zanemariti mnoge problematične
elemente njegovog karaktera među crtama koje literatura o oporavku
povezuje sa alkoholizmom, uključujući veličinu, prirodu sklonu mudrim
izrekama, netoleranciju, prekid odnosa, negiranje odgovornosti,
tendenciju ka prekomernom reagovanju i averziju prema introspekciji"
(str. 41).
Dr. Frenk insistira na tome da je on lično primao alkoholičare koji su
prekinuli svoju zavisnost bez adekvatnog lečenja, koji uglavnom imaju
veoma malo uspeha u učenju kontrole anksioznosti koju su jednom
nastojali da potisnu uzimanjem alkohola, i objašnjava da:
"Njihovi kruti napori da kontrolišu anksioznost otežavaju bilo kakvu
psihološku analizu. Neki čak ne mogu ni da se suoče sa anksioznošću da
priznaju svoj alkoholizam".
Dr Frenk nastavlja:
"Zapazio sam da bez tog priznanja čak ni stari pijanci ne mogu realno
da se promene ni da nauče iz sopstvenog iskustva".
I pominjući konkretno Buša, daje sledeći zaključak:
"Model krivice i negacije koji tako žarko pokušavaju da razbiju
alkoholičari u oporavku, izgleda da je ukorenjen u alkoholičarskoj
ličnosti; retko kad se ograničava na njihov alkoholizam. Navika
okrivljivanja drugih i negiranje odgovornosti je toliko dominantna u
ličnoj istoriji Džordža V. Buša da se očevidno javlja pred najmanjom
pretnjom.
"Krutost u Bušovom ponašanju je možda očigledna u njegovom dobro
dokumentovanom poverenju u dnevne rutine - čuveni kratki sastanci,
sveti program vežbi, dnevno čitanje Biblije i ograničeno vreme u
kancelariji. Jedna zdrava osoba je sposobna da promeni svoju rutinu;
jedna kruta osoba to ne može da učini". (str. 43).
"Naravno" - nastavlja doslovno da tvrdi eminentni američki specijalista
– "svima nam je potreban odmor i opuštanje, vreme da se saberemo, ali
izgleda da je Bušu to više potrebno nego većini. I to nije iznenađenje,
među drugim razlozima jer želja da bude predsednik može da predstavlja
realni rizik od povratka piću" (str. 43).
"Zajedno sa krutom rutinom dolazi proces krutog mišljenja – druga
karakteristika Bušovog predsednikovanja", dalje tvrdi Dr. Frenk, sa
skoro matematičkom preciznošću: "To zapažamo po tvrdoglavom , skoro
opsesivnom načinu na koji se hvata za ideje i planove pošto su bili
odbačeni, od vlastite slike o sebi kao osobi koja "spaja, ne deli", do
njegovog ubeđenja da je Irak imao oružje za masovno uništenje (ili u
nedostatku pomenutog oružja, da su, u svakom slučaju, SAD na neki način
učinile ono što je bilo ispravno u Iraku). Takva krutost mišljenja nije
motivisana samo tvrdoglavošću: nelečeni alkoholičar, izjedan zadatkom
da mora da kontroliše anksioznost koja može da ga odvede u potragu za
pićem, jednostavno ne može da toleriše nikakvu pretnju svom statusu
quo."
Dr Frenk dodaje da takva netolerancija uglavnom donosi kao posledicu
neadekvatne odgovore u odnosu na veličinu stvarne pretnje.
"To bi moglo da pomogne u objašnjenu dramatičnog kontrasta između
odgovora Džordža V. Sadamu Huseinu i onog njegovog oca, koji je
brižljivo stvorio koaliciju, preduzeo mere tek pošto je Kuvajt bio
napadnut), a kasnije delovao sa mudrošću i obazrivošću dok su se
odvijale borbe – ponašanje jednog iskusnog lidera koji je znao da je
odgovoran za bezbroj života, a ne jednog alkoholičara naviknutog da
preduzima dramatične mere radi samozaštite".
Nastavljajući svoju analizu, dr. Frenk precizira:
"Postoje 2 pitanja preko kojih je štampa, izgleda usmerena da posebno
prelazi, a koja tiho vise u vazduhu od pre nego što je Buš preuzeo
predsedništvo: Da li još uvek konzumira alkohol? I ako nije tako, da li
je zbog svih tih godina kada je uzimao alkohol onesposobljen? Obe
nepoznanice moraju biti obuhvaćene u bilo kakvoj ozbiljnoj oceni
njegovog psihološkog stanja". (str. 48).
Što se tiče prvog pitanja, postoji mogućnost da Buš smiruje svoju
anksioznost lekovima da bi se držao dalje od alkohola, i to se posebno
odnosi na njegovo čudno držanje na konferencijama za štampu.
U vezi toga izlaže:
"Pišući o smetenom izgledu Buša na jednoj konferenciji za štampu
održanoj upravo pred početak rata protiv Iraka, kritičar "Vašington
Posta", Tom Šelis, je špekulisao da je "Predsednik možda bio malo pod
lekovima".
"Ipak više zabrinjavaju nastupi koji izazivaju sumnju ne zbog načina na
koji govori, već zbog onoga što kaže. U više navrata se potpuno predao
zaveri, popunjavajući praznine u svom pamćenju onim za šta on veruje da
su činjenice – najupečatljivije je bilo 14. jula 2003 g. kada je stao
pored Kofija Anana i izmislio ideju da su SAD dale Sadamu "priliku da
dopusti ulazak inspektora, a on im nije dozvolio da uđu". (Kako
primećuje "Vašington Post", Husein je zapravo dozvolio inspektorima da
rade a Buš se usprotivio produžetku njihovog rada jer nije verovao da
će biti efikasni". Zavera je zajednički fenomen među uživaocima
alkohola, kao što je i postojanost koja se ogleda u tendenciji Buša da
ponavlja ključne reči i rečenice, kao da će mu ponavljanje pomoći da
ostane smiren i zadrži pažnju." (str. 49)
Doktor Frenk zaključuje svoju analizu o ova dva pitanja sledećim rečima:
"Čak i ako prihvatimo da su alkoholičarski dani Džordža V. Buša
prošlost, još uvek ostaje nepoznanica o trajnoj šteti koju su mogli da
prouzrokuju pre nego što je prestao da pije – i još više o znatnom
uticaju na njegovu ličnost što možemo pratiti do njegovog uzdržavanja
od lečenja. Čitava psihološka ili psihoanalitčika integralna studija
predsednika Buša mora da istraži koliko se promenio mozak i njegove
funkcije za više od 20 godina alkoholizma.U jednoj nedavnoj sudiji koju
je uradio Medicinski centar Univerziteta iz Kalifornije, San Francisko,
istraživači su dokazali da okoreli pijanci koji sami sebe ne smatraju
alkoholičarima otkrivaju da "njihov nivo potrošnje alkohola predstavlja
problem koji zahteva lečenje". Studija primećuje da su okoreli pijanci
tog tipa bili "znatno onesposobljeni u merenju radne memorije, brzine
obrade, pažnje, izvršnih funkcija i ravnoteži". Još uvek je u toku
jedno ozbiljno istraživanje o dugotrajnom oporavku od neodgovarajuće
upotrebe alkohola. Nauka je ustanovila da je sam alkohol toksičan za
mozak, kako za njegovu anatomiju (jer se u mozgu skupljaju i šire
pukotine među hemisferama i oko njih), tako i za njegovu
neurofiziologiju. Ali oporavak nastaje sa stalnom uzdržanošću tokom
perioda od 5 godina za mnoge alkoholičare. Buš tvrdi da je bio uzdržan
tokom više od 15 godina i odlično je mogao da se oporavi do nivoa od
pre konzumiranja alkohola. Međutim, čak i hronični alkoholičari koji
povrate svoje mentalne funkcije uglavnom izložene opasnosti, pate od
uporne štete po njihovu sposobnost da obrađuju novu informaciju.
Pogođene su važne neuropsihološke funkcije: nova informacija se
uglavnom smešta u kartoteku koja se izgubi u mozgu".
"Bivši okoreli pijanci, uglavnom imaju problema sa razlikovanjem važne
od nevažne informacije.Isto tako mogu da izgube deo sposobnosti da
zadrže koncentraciju. Sve što moramo da učinimo da bi smo zapazili
nedostatak Bušove pažnje je da ga posmatramo dok sluša govor neke druge
osobe, da posmatramo njegovo ponašanje u prilikama tokom pune izborne
kampanje ili da razmotrimo očigledan očajnički napor koji čini da
zadrži koncentraciju u svim govorima koje izgovara". (str. 50).
Najzad, doktor Frenk ukazuje da bi Buš olakšao bojazan mnogih
Amerikanaca ako bi se podvrgao psiho-testovima koji mogu naučno da
izmere dejstvo njegove zavisnosti od alkohola na funkcionisanje
njegovog mozga i upozorava:
"Nasuprot tome, ne možemo ništa drugo nego da sumnjamo – s razlogom -
da bi naš Predsednik mogao biti onesposobljen u svojoj veštini da
shvati kompleksne ideje i informacije". (str. 51).
I završava presuđujući:
"Verovatno bi svi i bili donekle bojažljivi da to proverimo: posle
svega, već je ostao na čelu tri godine i odveo našu naciju u rat. Ali,
ako to ne učinimo, posledice bi mogli da osetimo svi mi i svako od nas
pojedinačno". (str. 51)
Drugo pitanje detaljno razmatrano u pomenutoj knjizi "Bush na kauču"
doktora Džastina A. Frenka, se odnosi na religiozni fundamentalizam
predsednika Buša.
Doktor Frenk objašnjava kako je, nastojeći da nađe olakšanje za
unutrašnji haos koji je piće u nekim trenucima smirivalo, ali u
krajnjoj liniji intenziviralo, Buš u religiji verovatno našao izvor
smirenja ne sasvim različit od alkohola, kao i u grupi pravila koja mu
pomažu da se nosi sa oboma, spoljnim svetom i unutarnjim duhovnim
svetom.
Izlaže da će analiza uloge fundamentalizma u Bušovom životu pokazati da
je zamena zabranjenih supstanci samo jedan od više načina na koje Buš
zavisi od religije kao mehanizma odbrane, i potvrđuje da Buš koristi
religiju radi pojednostavljenja ili čak zamene razmišljanja, tako da u
izvesnoj meri ne mora čak ni da misli. Dodaje da se Buš, stavljajući se
na stranu dobra – na stranu Boga - postavlja iznad svetske diskusije i
debate. Religija mu služi kao štit radi zaštite od izazova, uključujući
i one koje bi na drugi način on sam stvorio.
Pita se kako je Buš došao na tu tačku i u nastavku izlaže da se
tradicija porodice Buš tokom mnogo godina zasnivala na veri, na
verovanju u jednog boga tesno povezanog sa moralnom ispravnošću, ali
pravi sledeću razliku:
"Ipak, religiozna orijentacija predsednika Buša predstavlja značajnu
promenu u odnosu na porodičnu tradiciju. Čak i kada su se određeni
vidovi porodične tradicije zadržali, posebno formalnost religioznog
učešća, njeno pretvaranje u sazrevanje prema jednom
fundamentalističkijem pristupu dramatično se razlikuje od duhovnog
života njegovog oca."
"Analiza događaja koji su doveli Buša do toga da svesno prigrli
fundamentalizam pokazuje da se to odista dogodilo u jednom trenutku u
kom je očajnički tražio rešenja, u jednom trenutku preke potrebe."
Doktor Frenk dalje navodi da fundamentalističke religije sužavaju
univerzum mogućnosti i dele svet na dobre i zle, u apsolutnim terminima
koji ne ostavljaju mesta za rasprave, i u vezi sa tim objašnjava:
"Takođe se pojednostavljuje pojam 'ja'. Na isti način na koji
fundamentalističko učenje stvaranja negira istoriju, fundamentalistička
shvatanja preobraćenja i ponovnog rođenja podstiču vernika da vidi sebe
razdvojenog od istorije. Koristoljubiva i okolišna odbrana koju Buš
pruža za svoj život pre ponovnog rođenja, upravo pokazuje ovu
tendenciju. 'Ne bi bilo dobro da napravim popis grešaka koje sam
počinio kada sam bio mlad', insistira Buš. 'Smatram da je način... na
koji treba da odgovaram na pitanja o svojim specifičnim postupcima da
podsetim ljude da, kada sam bio mlad i neodgovoran, bio sam mlad i
neodgovoran. Promenio sam se... 'Za vernika, moć duhovnog oslobođenja
ne samo da briše grehove iz prošlosti, već uspostavlja jedan razlaz
između sadašnjeg ja i prvobitnog grešnika."
Doktor Frenk razjašnjava da nema ničeg inherentno natprirodnog u
činjenici da Buš traži zaštitu u veri i da, čak i kada ga ona čini
jačim, krutost njegovog načina razmišljanja i govora, i njegovih radnih
planova pokazuju značajnu slabost. On objašnjava da su Bušovi strahovi
prema svemu – od nesuglasica do terorističkih napada – ponekad tako
bolno očigledni, čak (ili posebno) u njegovim apstinencijama, i on je
čovek koji očajnički traži zaštitu. Pita se: "Ali od čega se Džordž V.
Buš toliko očajnički štiti?", odgovarajući na ovo pitanje sledećom
analizom:
"Sistem verovanja koji toliko odlučno brani, štiti ga od onih koji
prkose njegovim idejama, od onih koji ga kritikuju, od njegovih
protivnika i, što je najvažnije, od njega samog. Kada se dublje zađe u
temu, teško je poverovati da ne pati od urođenog straha od propasti,
straha koji je previše užasan da bi mogao da mu se suprotstavi."
"Za osobu koja očajnički pokušava da ne izgubi pravac, da pribegne veri
(ili čak nekim ključnim frazama) i veže se za njih, to je drugi način
da se zaštiti od propasti. Konferencije za štampu predsednika Buša su
alarmantni primeri ove neprekidne anksioznosti – zbog tako nepogrešivih
dokaza ništa ne čudi što Bela kuća okleva da ih emituje. Posle jedne
posebno užasne konferencije za štampu održane u julu 2003. godine,
politički kolumnista Slejta, Timoti Noa, zapazio je da je 'Buš deluje
smeteno'. Sledećeg dana, Njujork Tajms je objavio kritički članak u
kojem je ukazao na 'neodređene i nepovezane' predsednikove odgovore,
jasno sugerišući da je Buš 'zaslepljen mitom koji je izmislila njegova
sopstvena vlada'."
Daje primere nekih izraza koje Buš ponavlja više puta na toj
konferenciji za štampu:
"To znači da napredujemo. Sporo, ali sigurno napredujemo u tome da
plate oni koji plaše svoje sunarodnike, i napredujemo u tome da ubedimo
irački narod da je sloboda ostvariva. Što više budu ubeđeni u to da je
sloboda ostvariva, preuzeće odgovornosti koje zahteva jedno slobodno
društvo..."
"A pretnja je stvarna pretnja. A to je pretnja za koju očito nemamo
specifične podatke, ne znamo kada, gde i šta. Ali znamo nekoliko
stvari... jasno je da razgovaramo sa stranim vladama i sa stranim
avio-linijama da bismo im ukazali na to koliko je stvarna pretnja..."
"Ne znam koliko smo blizu hvatanja Sadama Huseina. Kao što znate,
nalazimo se bliže njegovom hvatanju nego juče. Pretpostavljam. Samo
znam da smo se dali u poteru. To je kao da ste me pitali, pre nego što
sam uhvatio njegove sinove, koliko smo blizu hvatanja njegovih sinova.
Rekao bih, ne znam, ali dali smo se u poteru."
"Dobro, pre svega, rat protiv terorizma se nastavlja, na šta stalno
podsećam ljude... Pretnja za koju pitaš, Stiv, podseća nas na to da
treba da se damo u poteru, jer se rat protiv terorizma nastavlja..."
"Upravo sam vam rekao da je prisutna pretnja prema Sjedinjenim
Državama..."
"Nimalo ne sumnjam, Kembel, da je Sadam Husein predstavljao pretnju za
bezbednost Sjedinjenih Država i pretnju za mir u regionu..."
"Sadam Husein je pretnja. Ujedinjene Nacije su ga smatrale pretnjom. Iz
tih razloga su usvojile 12 rezolucija. Moji prethodnici su ga smatrali
pretnjom. Sakupili smo dosta informacija. Te informacije su bile dobre,
čvrste informacije na osnovu kojih sam doneo odluku..."
A doktor Frenk nastavlja:
"Njegovi strahovi su tako moćni da on sa njima ne može ni da se izbori.
Njegov čuveni tužni savet Amerikancima, nešto manje od dve nedelje
posle događaja od 11. septembra – kada je posavetovao Amerikance da
nastave sa kupovinom i putovanjima kao što su radili i pre, u jasnoj
kontradikciji sa radikalnim merama koje je preduzimao kao odgovor na
tek otkrivenu ranjivost nacije – predstavlja dokaz o tome na koji on
pojednostavljen način analizira situaciju, okrenuvši leđa anksioznosti
i zabrinutosti. Uporedite njegovu reakciju sa reakcijom gradonačelnika
Njujorka, Rudolfa Đulijanija, koji se suočio sa svojim strahovima,
zadigao rukave i počeo da radi, čineći tako da se ljudi sigurnije
osećaju nego sa usiljenim Bušovim distanciranjem."
"Otkada je preuzeo predsedničku funkciju, Buš je nastavio da navodi
božanske instrukcije kako bi opravdao svoje akcije. I kao što piše u
izraelskom "Haarety News", Buš kaže: "Bog mi je rekao da napadnem Al
Kaidu i napao sam je, a kasnije me je uputio da napadnem Sadama, što
sam i učinio."
Na kraju, doktor Frenk navodi svoja razmišljanja:
"Biblijska bitka između dobra i zla isticana je u svim njegovim
govorima počevši od 11. septembra, od neprekidne upotrebe izraza
’krstaški rat’, karakterizacije terorista kao ’zlotvore’, pa do
grupisanja Iraka, Irana i Severne Koreje u ’Osovinu zla’. Istovremeno,
prikazuje Sjedinjene Države kao zemlju potpuno nevinih žrtava.
Prikazavši zlo na ovaj način, dok oslobađa Sjedinjene Države svake
odgovornosti, Buš transformiše svoju dezintegrisanu i infantilnu viziju
sveta u jednu potpuno borbenu (i primitivnu) spoljnu politiku."
"Bušova retorika" - zaključuje doktor Frenk – "jasno pokazuje kako on
identifikuje sebe, kao Predsednika, sa Bogom i Sjedinjenim Državama. Za
njega su ova tri koncepta međusobno zamenljivi. Nesposoban da dovoljno
oplakuje poginule od 11. septembra, i umesto da obavlja iscrpno
istraživanje o tome šta se dogodilo – i koliko smo odgovorni za to –
slepo napada ’neprijatelja ’ kojeg vidi svuda, kao da odjednom ispod
svakog kamena postoji po jedan terorista."
U svojoj knjizi "Bele gluperde", Majkl Mur ukazuje na to da Buš ima
vidne simptome nesposobnosti da čita na nivou odraslog čoveka, i izlaže
sledeće, kao deo otvorenog pisma Bušu:
"1. Džordž, da li možeš da čitaš i pišeš na nivou odrasle osobe?"
"Meni i mnogim drugima se čini da si možda, nažalost, funkcionalno
nepismen. Nije to neka sramota. Milioni Amerikanaca ne mogu da čitaju
na nivou koji prelazi četvrti razred."
"Ipak, dozvoli mi da priupitam sledeće: ako imaš problema sa
razumevanjem dokumenata vezanih za složenu situaciju, koji su ti
predati kao Lideru skoro slobodnog sveta, kako možemo da ti poverimo
nešto kao što su naše nuklearne tajne?"
"Svi znaci ove nepismenosti su tu – i na izgled te niko nije izazvao
zbog njih. Prva naznaka je bila kada si naveo kao svoju omiljenu knjigu
iz detinjstva, "The Very Hungry Caterpillar" (Izgladneli guseničar)".
"Nažalost, ta knjiga je objavljena tek godinu dana pošto si ti
diplomirao na fakultetu".
"Jedno je jasno svima nama – ne možeš da govoriš na engleskom jeziku
koristeći rečenice koje mi možemo da razumemo.
"Ako ćes da budeš Vrhovni komandant, moraš da budeš u stanju da
preneseš svoje naredbe. Šta će se desiti ako ove male zabune nastave da
se događaju? Znaš li kako je lako da se jedan mali pogrešan korak
pretvori u noćnu moru za nacionalnu bezbednost?"
"Tvoji saradnici su rekli da ti ne čitaš dokumenta sa uputstvima koje
ti oni daju, i da im ti tražiš da ih pročitaju umesto tebe ili da ti ih
pročitaju.
"Molim te, nemoj ništa od ovoga da shvatiš lično. Možda se radi o
nesposobnosti za učenje. Skoro šezdeset miliona Amerikanaca nemaju
sposobnost za učenje."
U knjizi "Protiv svih neprijatelja", Ričard Klark piše da, kada je Buš
stigao u Belu kuću "pravovremeno smo upozoreni da Predsednik nije neki
veliki čitalac".
Knjiga "Buš u ratu" Boba Vudvarda govori o tome da je na jednoj sednici
Nacionalnog saveta za bezbednost, za vreme rata u Avganistanu, Buš
rekao sledeće: "Ja ne čitam uvodnike. Ja to ne radim. Prevelika buka
koja teži da se stvori oko tih teleksa, svaki stručnjak i svaki bivši
pukovnik i sve to, je samo jedna zvučna kulisa."
To je bio jedan kratak pregled nekih tema koje su ugledne američke
ličnosti izložile, a koje pomažu u objašnjenju čudnog ponašanja i
ratobornosti Predsednika Sjedinjenih Država.
Ne želim za sada da širim priču o mnogo delikatnijim pitanjima, kao što
je ono, čije je objavljivanje koštalo života Dž.H. Hatfilda, autora
knjige "Srećni sin", ili o drugim temama od velikog interesa, koje su
razmatrali eminentni autori, zaista briljantni i hrabri.
Klevete i laži gospodina Buša i njegovih najbližih savetnika bile su
osmišljene sa žurbom, da bi se opravdale surove mere koje su donete
protiv građana kubanskog porekla koji žive u Sjedinjenim Državama, a
održavaju veze sa najbližom rodbinom na Kubi.
Takva ucena, na koju smo već upozorili 21. juna, imala bi štetne
političke posledice u državi Florida, i može da bude presudna u
aktuelnoj izbornoj borbi. Ideja o kažnjavanju glasanjem dobija snagu
među hiljadama američkih Kubanaca, od kojih bi mnogi regularno glasali
za Buša.
Mržnja i zaslepljenost doveli su Administraciju do jedne nemoralne i
glupe radnje, pod pritiskom terorističke mafije koja je donela Bušu
pobedu na prevaru, sa milion glasova manje od njegovog rivala u celoj
zemlji, i neznatnu prednost od 537 glasova na Floridi gde je, osim što
je mnogo "preminulih" iskoristilo svoje pravo glasa, na hiljade građana
crnaca bilo na silu sprečeno da glasa. Ove brutalne mere kritikovane su
na nivou cele zemlje.
Kao deo ogromne većine, terorističku mafiju, koja je odlučila, ni manje
ni više, o izboru jednog predsednika Sjedinjenih Država, čine ili njome
upravljaju bivše Batistine pristalice i njihovi potomci; grupe koje su
učestvovale decenijama u terorističkim akcijama, piratskim napadima,
planovima atentata na kubanske revolucionarne lidere i u svim vrstama
oružanih agresija na našu otadžbinu; veliki zemljoposednici i rođaci
visoke buržoazije, pogođene revolucionarnim zakonima, koji su zajedno
sa ovim prethodnima uživali sve moguće privilegije, a mnogi od njih su
skupili velika bogatstva i stekli ugled u značajnim sektorima moći
unutar vlada Sjedinjenih Država.
Više od 90% onih koji su emigrirali sa Kube od pobede Revolucije,
učinili su to normalnim kanalima i motivisani ekonomskim razlozima,
njihove izlaske je Revolucija odobrila bez ikakve prepreke. Međutim,
Kubanci emigranti su bili primorani da prođu kroz paklene muke moćne
mafije, čijeg uticaja nisu mogli lako da se oslobode.
Za razliku od mnogih miliona Latinoamerikanaca, uključujući i Haićane i
Karibljane, koji su legalno ili ilegalno emigrirali u Sjedinjene Države
i koji se vode kao emigranti, Kubanci se, bez ijednog izuzetka, vode
kao prognani.
S druge strane, apsurdni Zakon o specijalnom tretmanu Kubanaca (Ley de
Ajuste) koštao je neizmernih gubitaka života Kubanaca, nagrađujući i
stimulišući ilegalne izlaske, dajući im posebne privilegije koje se ne
dodeljuju državljanima drugih zemalja u svetu.
Međutim, Kuba je odavno, još pre raspada Sovjetskog Saveza i
specijalnog perioda, uprkos opasnostima od špijunaže i terorističkih
planova iz Sjedinjenih Država, počela da daje emigrantima dozvole za
posete rodbini i rodnoj zemlji, dok im Bušova administracija grubo
zatvara vrata, u njegovoj opsednutosti da Kuba poklekne tako što će je
ekonomski ugušiti.
Sa istim ciljem da liši zemlju bilo kakvih prihoda, naziva turističku
industriju Kube seksualnim turizmom, a ljude iz Sjedinjenih Država koji
posećuju našu zemlju "pedofilima" i "tragačima za zadovoljstvom".
Gospodin Buš takođe ne okleva da istu kvalifikaciju uputi i kanadskim
turistima, kada čitav svet zna da se u velikoj većini radi o
penzionerima i osobama trećeg doba koje u pratnji svojih rođaka traže i
uživaju u miru i izuzetnoj sigurnosti, obrazovanju, kulturi i
gostoprimstvu koje nalaze u našoj zemlji.
Kako bi gospodin Buš ocenio desetine miliona turista koji svake godine
posećuju SAD gde ima u izobilju kazina, kockarnica, centara za mušku i
žensku prostituciju i mnogih drugih oblika aktivnosti vezanih za
pornografiju i seks, od kojih ni jedan ne postoji na Kubi i strani su
revolucionarnoj kulturi našeg naroda?
Kako bi ocenio desetine miliona Evropljana koji posećuju Španiju svake
godine gde se brojne stranice u štampi posvećuju objavljivanju imena,
adresa, fizičkih, kulturnih i intelektualnih osobina, individualnim
specijalnostima i talentima za sve ukuse osoba koje upražnjavaju stari
zanat prostitucije? Da li bi američku i špansku turističku industriju
ocenio kao seksualni turizam?
Nijednoj od pomenutih aktivnosti nema mesta na Kubi. Ipak, u
grozničavoj i fundamentalističkoj pameti svemogućeg gospodina iz Bele
kuće i njegovih najbližih savetnika sada treba "spasiti" Kubu ne samo
do "tiranije", treba "spasti kubansku decu od seksualne eksploatacije i
trgovine ljudima", "treba osloboditi svet od tog strašnog problema koji
se odvija na 150 km od SAD."
Zar mu niko nije rekao da se na Kubi, pre pobede revolucije 1959. g.,
oko 100 hiljada žena zbog siromaštva, diskriminacije i nedostatka
posla, bavilo direktno ili indirektno prostitucijom, a da ih je
Revolucija obrazovala i našla im posao, i da su od tada bile zabranjene
takozvane "zone tolerancije" koje su postojale u pseudorepublici i
neokoloniji nametnutoj od strane SAD?
Zar mu niko nije rekao da su kubanska dece, čije fizičko, mentalno i
moralno zdravlje čini prioritetni cilj Revolucije, zaštićena zakonima
koji su mnogo strožiji od onih u SAD i da svi idu u školu, uključujući
i više od 50 hiljada onih koji zbog toga što pate od određenih oblika
nesposobnosti zahtevaju i dobijaju, bez ikakvog izuzetka, odgovarajuću
pažnju u centrima za specijalno obrazovanje?
Zar mu niko nije rekao da je smrtnost dece manja na Kubi nego u SAD i
nastavlja da opada?
Zar se niko nije usudio da mu šapne da Kuba u obrazovanju zauzima
istaknuto i međunarodno priznato mesto; da su sve obrazovne i
zdravstvene usluge besplatne i obuhvataju celokupno stanovništvo; da se
u obrazovanju, zdravstvu i kulturi danas odvijaju programi koji će je
smestiti mnogo iznad svih zemalja sveta?
Istorijsko zasedanje Nacionalne skupštine narodne vlasti Kube od 1. i
2. jula raskrinkalo je i učinilo smešnim groteskni izveštaj od više od
400 strana u kome se naširoko i detaljno govori o neokolonijalnim i
aneksionističkim programima koje predlaže za primenu fašistička grupa
koja je iznedrila tako odvratne projekte protiv naroda i suvereniteta
Kube. Ništa drugo nisu time postigli osim da još više ujedine naš narod
i ojačaju njegov borbeni duh.
Treba biti neizlečivo lud da bi se govorilo ni manje ni više nego o
primeni programa opismenjavanja i vakcinacije na Kubi, gde je odavno
iskorenjena nepismenost, minimalno školovanje je devet razreda, a deca
se vakcinišu protiv 13 bolesti. U svakom slučaju, programi takvog tipa
treba da se primenjuju na desetine miliona izopštenih Amerikanaca, koji
ne uživaju prednosti zdravstvenog osiguranja ili nisu išli u školu, ili
su potpuno, ili funkcionalno nepismeni.
Čak ni administracija SAD se nije usudila da kaže ni jednu jedinu reč o
velikodušnoj ponudi koju je dala naša zemlja za spasavanje, u kratkom
periodu od pet godina, po jednog života za svaki onaj osoba koje su
poginule u kulama bliznakinjama, prihvatajući tri hiljade američkih
građana koji ne dobijaju zdravstvene usluge neophodne za očuvanje
života. Isto tako se nije odgovorilo na pitanje da li bi bili kažnjeni
ili ne oni koji bi odlučili da putuju na Kubu i iskoriste tu priliku.
Zaista je otkrovenje činjenica da je istog dana kada je gospodin Buš
izgovorio tako sramne klevete i pretnje, jedna prestižna naučna
institucija iz Kalifornije potpisala sa Centrom za molekularnu
imunologiju na Kubi sporazum o transferu tehnologije razvijene u našoj
zemlji za kliničke probe i kasniju proizvodnju tri obećavajuće vakcine
u borbi protiv raka, bolesti koja, kao što je poznato, ubija više od
milion i po građana SAD svake godine.
Ispravno je priznati da u ovom slučaju nije bilo opstrukcije od strane
američkih vlasti.
Taj čin pokazuje kako rezultati onoga o čemu sam ranije govorio,
počinju da daju plodove svuda u našoj zemlji, uprkos 45 godina surove
blokade i agresija od strane vlada Sjedinjenih Država.
I ne radi se o biološkom oružju, hemijskom oružju, ni nuklearnom
oružju; radi se o naučnim dostignućima koji mogu da pomognu celom
čovečanstvu.
Kamo sreće da, u slučaju Kube, Bog gospodinu Bušu ne želi da "da
instrukcije" za napad na našu zemlju, a da ga bolje nagovori da spreči
tu ogromnu grešku! On bi trebalo da se uveri u autentičnost bilo kojeg
božanskog ratnog mandata, konsultujući se sa Papom i drugim prestižnim
dostojnicima i teolozima hrišćanskih crkava, pitajući ih za mišljenje.
Izvinite me, gospodine Predsedniče Sjedinjenih Država, što Vam ovom
prilikom ne pišem treću poslanicu. Bilo bi teško da se analizira ta
tema ovim putem. Moglo bi da izgleda kao lična uvreda. U svakom
slučaju, pridržavam se kurtoaznih normi.
Ave, Cezare, ali ovog puta dodajem: mi koji smo spremni da umremo, ne
plašimo se tvoje ogromne moći, tvog nezaustavljivog besa ni tvojih
opasnih i kukavičkih pretnji protiv Kube!
Živela istina!
Živelo ljudsko dostojanstvo!
26. jul 2004.
Izvor:
http://www.kubabeograd.org.yu/ambasadavesti/srpski/260704.htm
(english / italiano)
Croazia: 1995, il sogno nazista si avvera
Il 4 agosto 1995 miliziani "regolari" ed irregolari croati, con
l'assistenza di mercenari stranieri e strutture militari occidentali
(ufficiali e non ufficiali), sferrano l'attacco finale contro la
popolazione serba delle Krajine. Il risultato: 150mila persone in fuga,
centinaia di morti ed altrettanti "scomparsi" nell'arco di pochi
giorni, la cancellazione della ipotesi di una amministrazione autonoma
dei serbi della Croazia (la "Repubblica Serba della Krajina").
E' il completamento della operazione militare, politica e diplomatica
iniziata nel 1991, mirata a realizzare il sogno nazista di uno Stato
indipendente di Croazia. La nuova Croazia "indipendente" - che aveva
avuto come unico precedente la entita' nazifascista guidata da Ante
Pavelic nel 1941-1944 - e' il gioiellino degli USA, della Germania e
del Vaticano. Priva di qualsiasi reale sovranita', essa e' oggi una
colonia straniera sia dal punto di vista economico che da quello
politico-militare. Oggi, le politiche di apartheid e di violenza contro
gli ortodossi e la fedelta' atlantica del paese vengono premiate anche
dalla Unione Europea con l'apertura, pochi mesi fa, delle trattative
per la annessione del paese alla UE.
(a cura di I. Slavo)
LINKS:
Una eloquente immagine dell'esodo del 1995
https://www.cnj.it/immagini/krajina1995.jpg
August 4-8, 1995: Genocide in Serbian Krajina 'The Trail of Tears'
by Jared Israel and Andy Wilcoxson, in consultation with Petar Makara
(Makarov)
http://emperors-clothes.com/croatia/tears.htm
August 4, 1995: The Invasion of Serbian Krajina
by Greg Elich
http://emperors-clothes.com/articles/elich/krajina.html
BlitzKrieg in Krajina
http://www.balkan-archive.org.yu/kosta/Geopolitics/Risto.Mostarski/
Krajina.html
World Serb Congress: Annihilation of Republic of Serbian Krajina (by
Predrag R. Dragic Kijuk)
http://groups.yahoo.com/group/sorabia/message/53850
Prime Minister's letter to Serb refugees marking nine years of
expulsion from Croatia
http://www.srbija.sr.gov.yu/vesti/
vest.php?pf=1&id=4229&url=%2Fvesti%2Fvest.php%3Fpf%3D1%26id%3D4229
Croazia: 1995, il sogno nazista si avvera
Il 4 agosto 1995 miliziani "regolari" ed irregolari croati, con
l'assistenza di mercenari stranieri e strutture militari occidentali
(ufficiali e non ufficiali), sferrano l'attacco finale contro la
popolazione serba delle Krajine. Il risultato: 150mila persone in fuga,
centinaia di morti ed altrettanti "scomparsi" nell'arco di pochi
giorni, la cancellazione della ipotesi di una amministrazione autonoma
dei serbi della Croazia (la "Repubblica Serba della Krajina").
E' il completamento della operazione militare, politica e diplomatica
iniziata nel 1991, mirata a realizzare il sogno nazista di uno Stato
indipendente di Croazia. La nuova Croazia "indipendente" - che aveva
avuto come unico precedente la entita' nazifascista guidata da Ante
Pavelic nel 1941-1944 - e' il gioiellino degli USA, della Germania e
del Vaticano. Priva di qualsiasi reale sovranita', essa e' oggi una
colonia straniera sia dal punto di vista economico che da quello
politico-militare. Oggi, le politiche di apartheid e di violenza contro
gli ortodossi e la fedelta' atlantica del paese vengono premiate anche
dalla Unione Europea con l'apertura, pochi mesi fa, delle trattative
per la annessione del paese alla UE.
(a cura di I. Slavo)
LINKS:
Una eloquente immagine dell'esodo del 1995
https://www.cnj.it/immagini/krajina1995.jpg
August 4-8, 1995: Genocide in Serbian Krajina 'The Trail of Tears'
by Jared Israel and Andy Wilcoxson, in consultation with Petar Makara
(Makarov)
http://emperors-clothes.com/croatia/tears.htm
August 4, 1995: The Invasion of Serbian Krajina
by Greg Elich
http://emperors-clothes.com/articles/elich/krajina.html
BlitzKrieg in Krajina
http://www.balkan-archive.org.yu/kosta/Geopolitics/Risto.Mostarski/
Krajina.html
World Serb Congress: Annihilation of Republic of Serbian Krajina (by
Predrag R. Dragic Kijuk)
http://groups.yahoo.com/group/sorabia/message/53850
Prime Minister's letter to Serb refugees marking nine years of
expulsion from Croatia
http://www.srbija.sr.gov.yu/vesti/
vest.php?pf=1&id=4229&url=%2Fvesti%2Fvest.php%3Fpf%3D1%26id%3D4229
(english / italiano)
Croazia: minacce neonaziste
Dopo l'avvio in Croazia, da parte del Centro Wiesenthal,
dell'operazione 'Ultima chance' per la cattura di alcuni criminali
ustascia tuttora presenti in quel paese (allegato 1), sono
immediatamente pervenute allo stesso centro minacce di morte da parte
di gruppi neonazisti (allegato 2).
Sulla continuita' tra vecchio e nuovo nazismo in Croazia segnaliamo ad
esempio il libro: "FUEHRER EX - Memoirs of a Former Neo-Nazi", di I.
Hasselbach e T. Reiss (allegato 3). Sulla storia del nazismo croato e
sulle complicita' del Vaticano vedi anche:
RATLINES - La guerra della Chiesa contro il comunismo: le reti di fuga
dei criminali di guerra nazisti e ustascia nel secondo dopoguerra, con
la copertura del Vaticano (sintesi dal libro di Mark Aarons e John
Loftus)
https://www.cnj.it/documentazione/ratlines.htm
IL FASCISMO E GLI USTASCIA - 1929-1941: Il separatismo croato in
Italia, di Pasquale Juso
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/2814
THE VATICAN'S HOLOCAUST - The sensational account of the most
horrifying religious massacre of the 20th century - By Avro Manhattan
http://www.reformation.org/holocaus.html
THE PAVELIC PAPERS
http://www.pavelicpapers.com/
CROATIAN NAZIS
http://www.srpska-mreza.com/library/facts/ustashi.html
THE BEATIFICATION OF ALOIZIJE STEPINAC
http://www.vatican.va/holy_father/john_paul_ii/travels/documents/hf_jp-
ii_hom_03101998_croazia-beatification_en.html
HOW THE CATHOLIC CHURCH UNITED WITH LOCAL NAZIS TO RUN CROATIA DURING
WORLD WAR II
http://emperors-clothes.com/croatia/stepinac1.htm
THE BLACK LEGION - A History of the 1st Ustasha Regiment, by Carl Savich
http://www.serbianna.com/columns/savich/049.shtml
--- allegato 1 ---
http://www.ansa.it/balcani/croazia/20040630214432996528.html
CROAZIA: CACCIA CENTRO WIESENTHAL A DUE USTASCIA
(ANSA) - ZAGABRIA, 30 GIU - In Croazia vivono almeno due criminali di
guerra che nel Secondo conflitto mondiale si sono messi al servizio
della Germania nazista perseguitando ebrei, serbi e Rom. Lo ha detto
oggi a Zagabria Efraim Zuroff, direttore esecutivo del Centro Simon
Wiesenthal che da decenni da' la
caccia agli ex nazisti e ai loro collaboratori, secondo quanto ha
riferito l'agenzia di stampa Hina. Dando oggi il via in Croazia
all'operazione 'Ultima chance', Zuroff ha fatto il nome di Milivoj
Asner, sospettato di aver organizzato l'applicazione delle leggi
razziali e la deportazione di ebrei a Pozega, in Slavonia, all'indomani
dell' occupazione nazista del paese nel 1941. Asner, che ora ha 91
anni, era capo della polizia speciale degli ustascia, formazione
filonazista di Ante Pavelic portata al potere da Hitler e Mussolini.
Zuroff ha detto di aver consegnato alla magistratura croata alcune
prove contro Asner e di aspettarsi che adesso sia la Croazia a
procedere. Non ha invece voluto fornire alcun dettaglio sul secondo
sospettato. Negli ultimi giorni il Centro Simon Wiesenthal ha lanciato
la caccia ai criminali di guerra pubblicando annunci in cui si offrono
10.000 dollari per informazioni utili su ex nazisti e ustascia. Zuroff
ha anche riferito dell'incontro che stamani ha avuto con il presidente
croato Stipe Mesic, che ha dato il pieno appoggio all'operazione
'Ultima chance'. ''Lo scopo - ha aggiunto il dirigente del Centro
Wiesenthal - e' di portare i criminali nazisti davanti alla giustizia e
nel contempo non dare loro un attimo di tregua anche se sono in eta'
avanzata''. Nell'ambito dell'operazione il Centro Wiesenthal ha finora
- secondo Zuroff - ottenuto informazioni su 294 possibili criminali in
tutto il mondo. Il primo grande processo contro un gerarca ustascia in
Croazia ha portato nel 1999 a una condanna a 20 anni di Dinko Sakic,
comandante nel 1944 del campo di concentramento di Jasenovac,
soprannominato la ''Auschwitz croata'. (ANSA). COR 30/06/2004 21:44
--- allegato 2 ---
http://www.haaretz.com/hasen/spages/455064.html
HAARETZ (ISRAEL)
Fri., July 23, 2004 Av 5, 5764
Wiesenthal: Croatian associates get death threats
From DPA (Deutsche Presse Agentur)
23 July 2004
The Simon Wiesenthal Center said yesterday that their associates who
helped locate World War II crime suspects in Croatia have been
receiving death threats.
The center said "Operation Last Chance" - aimed at discovering WWII
crime suspects - would continue in Croatia despite the death threats
against the project's organizers in the past few weeks. "If anything,
these threats only reinforce our intention to attempt to maximize the
prosecution of Nazi war criminals in Croatia," said the center's
director.
According to Zuroff, death threats were sent to Zoran Pusic, president
of the Civic Committee for Human Rights, Croatian Justice Minister
Vesna Skare Ozbolt, and other public figures. A Croatian organization
called the Anti-Jewish Movement warned that if any Croat was arrested,
jailed, or harmed as a result of the Operation, the group would "begin
murdering Croatian Jews."
--- allegato 3 ---
http://www.srpska-mreza.com/Croatia/Nazi_neo.html
NEW BOOK: "FUEHRER EX"
Memoirs of a Former Neo-Nazi
INGO HASSELBACH
WITH TOM REISS
Chatto & Windus, London
Copyright @) 1996 by Ingo Hasselbach
Ingo Hasselbach has asserted his right under the Copyright,
Designs and Patents Act, 1988 to be identified as the author
of this work.
First published in Great Britain in 1996 by
Chatto & Windus Limited
Random House, 20 Vauxhall Bridge Road,
London SW1V 2SA
Random House Australia (Pty) Limited
20 Alfred Street, Milsons Point, Sydney
New South Wales 2061, Australia
Random House New Zealand Limited
18 Poland Road, Glenfield
Auckland 10, New Zealand
Random House South Africa (Pty) Limited
PO Box 337, Bergvlei, South Africa
Random House UK Limited Reg No. 954009
"Fuhrer Ex" grew from:
Die Abrechnung: Ein Neonazi steigt aus
by Ingo Hasselbach and Winfried Bonengel
published in Germany in 1993 by Aufbau Verlag GmbH
A CIP catalogue record for this book
is available from the British Library
ISBN 0 7011 6536 7
Printed and bound in Great Britain by
Mackays of Chatham PLC, Chatham, Kent
Excerpts:
Pages 207-9:
(Quote:)
IN THE SPRING of 1991, the civil war in Croatia began. The Movement saw
it as the perfect chance to give those who wanted it real experience
killing people. Moreover, there was a historical tie: during World War
II Nazi Germany had played an active role in Yugoslav ethnic politics;
the Nazis had supported a puppet dictatorship in Croatia, the Ustashe,
that had built concentration camps in which mostly Serbs but also Jews
were killed.
*The current government in Croatia was reviving the tradition of the
Ustashe and in many other ways honoring the former Fascists. Units of
the Croatian Army were flying swastika flags, and many more were flying
the old Croatian Fascist symbol. Croatia had become the first European
government since World War II to openly embrace these symbols. ... It
was a neo-Nazi
dream come true.*
All of the West German neo-Nazis saw it as a wonderful opportunity, but
Nero Reisz, the barking anti-Semite from Hesse, was particularly
pleased. The problem for him was that there weren't enough Jews being
killed. But Serbs would do.
A system was set up whereby potential recruits for Croatia were first
trained in paramilitary camps in Germany, then passed on to middlemen
who were responsible for arranging their transport, clothing, and food
on the way to the front.
The way it worked was first through a word-of-mouth network. We had to
be careful about doing any advertising because hiring mercenaries was
strictly illegal in the Federal Republic. It was simply known in the
scene that you could go to Croatia, if fighting was your trip, and that
in Berlin I was one of the contacts. The other main contact people in
Berlin were Arnulf Priem and Oliver Schweigert. Once we'd checked out
recruits to make sure they weren't spies, we took them to a
paramilitary camp to get tested and trained. We were mainly interested
in whether they were physically fit to go down there. Mental fitness
didn't interest us much.
I knew one guy from the GDR who'd been loosely involved in the Movement
for about a year and then went down to Croatia because it was a chance
to kill Communists, i.e., the Serbs. He wasn't even much of a neo-Nazi,
really. He simply hated the Stasi, who'd tortured him in jail, and was
half crazy to get some revenge on anyone for his suffering. He had
shoulder-length hair, like a hippie, and hardly any sense of purpose at
all. He just wanted a chance to kill "Communists", and he got it in
Croatia. In a documentary some television team made at the front, he
was interviewed and he talked about how many Serbs he'd killed and how
much he'd learned about weapons. Less than a year later, he was killed
himself.
But the more sane and careful ones came back after a few months or a
year with valuable training in weapons and explosives. They'd of course
also learned what it was like to kill people. (Many stayed down there,
living in the hills, constantly involved in skirmishes no one ever
heard about, and are only now coming back into Germany and Austria and
forming the basis of the most militant and dangerous neo-Nazi cells.)
The effort to organize young German neo-Nazis and send them to Croatia
to fight and kill for the Ustashe - as the SS had once done - was
organized largely by the Movement representatives in Hesse, Bavaria,
and-for logistical reasons, as it was directly on the border with
Yugoslavia-Austria. The main man in charge in Germany was Nero Reisz.
He organized transport and took care that everyone got uniforms and
weapons. Then Michel Faci and his right-hand man, Nikolas, organized
most of the
Croatian neo-Nazi units, training both young Croatians and Germans
who'd come down for the ride. Faci trained Croatians as young as ten
years old to kill "Communists" while teaching them the basics of
Nazism. With his childish antics, he is good at making murder seem like
a game.
The neo-Nazis mostly fought independently from other units, as a
legionnaire corps. But they received arms and ammunition, even tanks,
from the Croatians.
From what I heard from men who came back, they fought against Serbs but
also against Bosnian Muslims, even though the Muslims had been in the
SS during World War II. They simply fought against whomever they could
get an excuse to kill. They kept track of how many Serbs they killed
and tried to collect per-body pay from the Croatians, but they actually
got hardly anything, apart from invaluable experience.
I NEVER WENT down there. Personally, I wouldn't have gone to Croatia
for anything in the world. I saw no reason to risk my neck for another
nation. I was only interested in the potential of getting
battle-hardened recruits back from the front. The actual fight in
Yugoslavia didn't interest me.
So I organized paramilitary camps and helped provide training, tested
the recruits with the help of a few sympathetic people from the
Bundeswehr. There was a lot of physical training-jogging, crawling,
scaling. Recruits learned how to use firearms and how to dismantle,
clean, and reassemble them. There was explosives training and practice
in throwing grenades and
using bazookas. We modeled our course on Bundeswehr training exercises
and what we could piece together about the old Waffen SS training with
the help of training manuals and the memories of our retired SS
supporters. But the basic source for our training was the West German
Federal Army.
(...)
Croazia: minacce neonaziste
Dopo l'avvio in Croazia, da parte del Centro Wiesenthal,
dell'operazione 'Ultima chance' per la cattura di alcuni criminali
ustascia tuttora presenti in quel paese (allegato 1), sono
immediatamente pervenute allo stesso centro minacce di morte da parte
di gruppi neonazisti (allegato 2).
Sulla continuita' tra vecchio e nuovo nazismo in Croazia segnaliamo ad
esempio il libro: "FUEHRER EX - Memoirs of a Former Neo-Nazi", di I.
Hasselbach e T. Reiss (allegato 3). Sulla storia del nazismo croato e
sulle complicita' del Vaticano vedi anche:
RATLINES - La guerra della Chiesa contro il comunismo: le reti di fuga
dei criminali di guerra nazisti e ustascia nel secondo dopoguerra, con
la copertura del Vaticano (sintesi dal libro di Mark Aarons e John
Loftus)
https://www.cnj.it/documentazione/ratlines.htm
IL FASCISMO E GLI USTASCIA - 1929-1941: Il separatismo croato in
Italia, di Pasquale Juso
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/2814
THE VATICAN'S HOLOCAUST - The sensational account of the most
horrifying religious massacre of the 20th century - By Avro Manhattan
http://www.reformation.org/holocaus.html
THE PAVELIC PAPERS
http://www.pavelicpapers.com/
CROATIAN NAZIS
http://www.srpska-mreza.com/library/facts/ustashi.html
THE BEATIFICATION OF ALOIZIJE STEPINAC
http://www.vatican.va/holy_father/john_paul_ii/travels/documents/hf_jp-
ii_hom_03101998_croazia-beatification_en.html
HOW THE CATHOLIC CHURCH UNITED WITH LOCAL NAZIS TO RUN CROATIA DURING
WORLD WAR II
http://emperors-clothes.com/croatia/stepinac1.htm
THE BLACK LEGION - A History of the 1st Ustasha Regiment, by Carl Savich
http://www.serbianna.com/columns/savich/049.shtml
--- allegato 1 ---
http://www.ansa.it/balcani/croazia/20040630214432996528.html
CROAZIA: CACCIA CENTRO WIESENTHAL A DUE USTASCIA
(ANSA) - ZAGABRIA, 30 GIU - In Croazia vivono almeno due criminali di
guerra che nel Secondo conflitto mondiale si sono messi al servizio
della Germania nazista perseguitando ebrei, serbi e Rom. Lo ha detto
oggi a Zagabria Efraim Zuroff, direttore esecutivo del Centro Simon
Wiesenthal che da decenni da' la
caccia agli ex nazisti e ai loro collaboratori, secondo quanto ha
riferito l'agenzia di stampa Hina. Dando oggi il via in Croazia
all'operazione 'Ultima chance', Zuroff ha fatto il nome di Milivoj
Asner, sospettato di aver organizzato l'applicazione delle leggi
razziali e la deportazione di ebrei a Pozega, in Slavonia, all'indomani
dell' occupazione nazista del paese nel 1941. Asner, che ora ha 91
anni, era capo della polizia speciale degli ustascia, formazione
filonazista di Ante Pavelic portata al potere da Hitler e Mussolini.
Zuroff ha detto di aver consegnato alla magistratura croata alcune
prove contro Asner e di aspettarsi che adesso sia la Croazia a
procedere. Non ha invece voluto fornire alcun dettaglio sul secondo
sospettato. Negli ultimi giorni il Centro Simon Wiesenthal ha lanciato
la caccia ai criminali di guerra pubblicando annunci in cui si offrono
10.000 dollari per informazioni utili su ex nazisti e ustascia. Zuroff
ha anche riferito dell'incontro che stamani ha avuto con il presidente
croato Stipe Mesic, che ha dato il pieno appoggio all'operazione
'Ultima chance'. ''Lo scopo - ha aggiunto il dirigente del Centro
Wiesenthal - e' di portare i criminali nazisti davanti alla giustizia e
nel contempo non dare loro un attimo di tregua anche se sono in eta'
avanzata''. Nell'ambito dell'operazione il Centro Wiesenthal ha finora
- secondo Zuroff - ottenuto informazioni su 294 possibili criminali in
tutto il mondo. Il primo grande processo contro un gerarca ustascia in
Croazia ha portato nel 1999 a una condanna a 20 anni di Dinko Sakic,
comandante nel 1944 del campo di concentramento di Jasenovac,
soprannominato la ''Auschwitz croata'. (ANSA). COR 30/06/2004 21:44
--- allegato 2 ---
http://www.haaretz.com/hasen/spages/455064.html
HAARETZ (ISRAEL)
Fri., July 23, 2004 Av 5, 5764
Wiesenthal: Croatian associates get death threats
From DPA (Deutsche Presse Agentur)
23 July 2004
The Simon Wiesenthal Center said yesterday that their associates who
helped locate World War II crime suspects in Croatia have been
receiving death threats.
The center said "Operation Last Chance" - aimed at discovering WWII
crime suspects - would continue in Croatia despite the death threats
against the project's organizers in the past few weeks. "If anything,
these threats only reinforce our intention to attempt to maximize the
prosecution of Nazi war criminals in Croatia," said the center's
director.
According to Zuroff, death threats were sent to Zoran Pusic, president
of the Civic Committee for Human Rights, Croatian Justice Minister
Vesna Skare Ozbolt, and other public figures. A Croatian organization
called the Anti-Jewish Movement warned that if any Croat was arrested,
jailed, or harmed as a result of the Operation, the group would "begin
murdering Croatian Jews."
--- allegato 3 ---
http://www.srpska-mreza.com/Croatia/Nazi_neo.html
NEW BOOK: "FUEHRER EX"
Memoirs of a Former Neo-Nazi
INGO HASSELBACH
WITH TOM REISS
Chatto & Windus, London
Copyright @) 1996 by Ingo Hasselbach
Ingo Hasselbach has asserted his right under the Copyright,
Designs and Patents Act, 1988 to be identified as the author
of this work.
First published in Great Britain in 1996 by
Chatto & Windus Limited
Random House, 20 Vauxhall Bridge Road,
London SW1V 2SA
Random House Australia (Pty) Limited
20 Alfred Street, Milsons Point, Sydney
New South Wales 2061, Australia
Random House New Zealand Limited
18 Poland Road, Glenfield
Auckland 10, New Zealand
Random House South Africa (Pty) Limited
PO Box 337, Bergvlei, South Africa
Random House UK Limited Reg No. 954009
"Fuhrer Ex" grew from:
Die Abrechnung: Ein Neonazi steigt aus
by Ingo Hasselbach and Winfried Bonengel
published in Germany in 1993 by Aufbau Verlag GmbH
A CIP catalogue record for this book
is available from the British Library
ISBN 0 7011 6536 7
Printed and bound in Great Britain by
Mackays of Chatham PLC, Chatham, Kent
Excerpts:
Pages 207-9:
(Quote:)
IN THE SPRING of 1991, the civil war in Croatia began. The Movement saw
it as the perfect chance to give those who wanted it real experience
killing people. Moreover, there was a historical tie: during World War
II Nazi Germany had played an active role in Yugoslav ethnic politics;
the Nazis had supported a puppet dictatorship in Croatia, the Ustashe,
that had built concentration camps in which mostly Serbs but also Jews
were killed.
*The current government in Croatia was reviving the tradition of the
Ustashe and in many other ways honoring the former Fascists. Units of
the Croatian Army were flying swastika flags, and many more were flying
the old Croatian Fascist symbol. Croatia had become the first European
government since World War II to openly embrace these symbols. ... It
was a neo-Nazi
dream come true.*
All of the West German neo-Nazis saw it as a wonderful opportunity, but
Nero Reisz, the barking anti-Semite from Hesse, was particularly
pleased. The problem for him was that there weren't enough Jews being
killed. But Serbs would do.
A system was set up whereby potential recruits for Croatia were first
trained in paramilitary camps in Germany, then passed on to middlemen
who were responsible for arranging their transport, clothing, and food
on the way to the front.
The way it worked was first through a word-of-mouth network. We had to
be careful about doing any advertising because hiring mercenaries was
strictly illegal in the Federal Republic. It was simply known in the
scene that you could go to Croatia, if fighting was your trip, and that
in Berlin I was one of the contacts. The other main contact people in
Berlin were Arnulf Priem and Oliver Schweigert. Once we'd checked out
recruits to make sure they weren't spies, we took them to a
paramilitary camp to get tested and trained. We were mainly interested
in whether they were physically fit to go down there. Mental fitness
didn't interest us much.
I knew one guy from the GDR who'd been loosely involved in the Movement
for about a year and then went down to Croatia because it was a chance
to kill Communists, i.e., the Serbs. He wasn't even much of a neo-Nazi,
really. He simply hated the Stasi, who'd tortured him in jail, and was
half crazy to get some revenge on anyone for his suffering. He had
shoulder-length hair, like a hippie, and hardly any sense of purpose at
all. He just wanted a chance to kill "Communists", and he got it in
Croatia. In a documentary some television team made at the front, he
was interviewed and he talked about how many Serbs he'd killed and how
much he'd learned about weapons. Less than a year later, he was killed
himself.
But the more sane and careful ones came back after a few months or a
year with valuable training in weapons and explosives. They'd of course
also learned what it was like to kill people. (Many stayed down there,
living in the hills, constantly involved in skirmishes no one ever
heard about, and are only now coming back into Germany and Austria and
forming the basis of the most militant and dangerous neo-Nazi cells.)
The effort to organize young German neo-Nazis and send them to Croatia
to fight and kill for the Ustashe - as the SS had once done - was
organized largely by the Movement representatives in Hesse, Bavaria,
and-for logistical reasons, as it was directly on the border with
Yugoslavia-Austria. The main man in charge in Germany was Nero Reisz.
He organized transport and took care that everyone got uniforms and
weapons. Then Michel Faci and his right-hand man, Nikolas, organized
most of the
Croatian neo-Nazi units, training both young Croatians and Germans
who'd come down for the ride. Faci trained Croatians as young as ten
years old to kill "Communists" while teaching them the basics of
Nazism. With his childish antics, he is good at making murder seem like
a game.
The neo-Nazis mostly fought independently from other units, as a
legionnaire corps. But they received arms and ammunition, even tanks,
from the Croatians.
From what I heard from men who came back, they fought against Serbs but
also against Bosnian Muslims, even though the Muslims had been in the
SS during World War II. They simply fought against whomever they could
get an excuse to kill. They kept track of how many Serbs they killed
and tried to collect per-body pay from the Croatians, but they actually
got hardly anything, apart from invaluable experience.
I NEVER WENT down there. Personally, I wouldn't have gone to Croatia
for anything in the world. I saw no reason to risk my neck for another
nation. I was only interested in the potential of getting
battle-hardened recruits back from the front. The actual fight in
Yugoslavia didn't interest me.
So I organized paramilitary camps and helped provide training, tested
the recruits with the help of a few sympathetic people from the
Bundeswehr. There was a lot of physical training-jogging, crawling,
scaling. Recruits learned how to use firearms and how to dismantle,
clean, and reassemble them. There was explosives training and practice
in throwing grenades and
using bazookas. We modeled our course on Bundeswehr training exercises
and what we could piece together about the old Waffen SS training with
the help of training manuals and the memories of our retired SS
supporters. But the basic source for our training was the West German
Federal Army.
(...)
(english)
[ Sul caso di Bobby Fisher vedi anche:
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/3654
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/3659
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/3685 ]
-------- Original Message --------
Subject: Bobby Fischer Fights On
Date: Tue, 3 Aug 2004 13:31:25 +0900
From: John Bosnitch
Bobby Fischer Battles On
New appeal, refugee claim, 1st asylum offer
Aug. 3, 2004 (TOKYO) The Committee to Free Bobby Fischer announced on
Tuesday that Fischer's lawyer, Ms Masako Suzuki, has completed her
submissions for his appeal to Japan's Justice Minister. The written
appeal to the minister is the next step in fighting his deportation on
false US allegations that his passport is invalid. The appeal to the
minister follows a two-day oral appeal made to the Immigration Bureau
over Friday, July 23 and Tuesday, July 27 that was summarily rejected.
The oral appeal was made in response to a July 15 Immigration Bureau
deportation decision that was scandalously printed and sealed even
before Fischer's first hearing was convened.
The current written appeal to the minister says that due process has
been denied to Bobby Fischer by a politically motivated US effort to
unlawfully revoke his passport retroactively, and by the illegal
seizure and destruction of his passport by a man who visited the
airport jail, would not give his last name, but claimed to be a US
consul. The legal filings also state that what Japanese officials are
calling a "deportation" is in fact an effort to extradite Fischer in
violation of the Japan-US Extradition Treaty. Under the treaty, Fischer
could never be extradited for his December 15, 1992 US indictment under
a US presidential sanctions order against Yugoslavia. Extradition is
not possible because the alleged crime (of playing a game of chess) is
not also a crime in Japan. Fischer played a championship chess match in
Yugoslavia despite receiving a written warning from the US government
in 1992. His action was an intentional political protest against the US
sanctions on Yugoslavia. Bobby Fischer specifically played in
Yugoslavia, after for many years declining numerous offers to play
matches around the globe following his 1972 world championship victory.
In addition to pointing out that Fischer has been denied his US legal
right of appeal to any revocation of his passport, lawyer Suzuki says
the political nature of the US persecution of Fischer makes him
eligible for refugee status in Japan.
Fischer initiated a refugee claim on Monday, August 2. That claim is
separate and distinct from his appeal of the deportation order and has
its own series of procedures.
Appeals to the Justice Minister usually take no less than several weeks
and often run into months. Refugee claims can take years. There is now
no likelihood of any quick deportation if Japanese and international
law is respected.
Bobby Fischer has also started the process to apply a second time for a
Provisional Release from the jail at Narita Airport, which is about an
hour east of Tokyo by commuter train. After being assaulted during his
July 13 "kidnapping," Bobby was roughed up again the next day when he
was forced to meet with an unidentified person who said his first name
was "Peter" and that he came from the "embassy". It is now 21 days
since Bobby Fischer was seized and locked up. He has not been allowed
to see the sun or to get any outdoor exercise or fresh air. Fischer,
who is 61 and a nonsmoker, is also forced to endure jail conditions in
which other prisoners are allowed to smoke cigarettes all day in a
common detention area. This mistreatment is especially glaring
considering the fact that it is illegal to smoke a cigarette outdoors
in central Tokyo. His access to the telephone is restricted and
visitors, including his support committee, are only allowed to speak to
him for 30 minutes a day and have to travel over two hours by train for
each visit. His provisional release request is backed by a personal
guarantee from Mr. Ichiji Ishii, a former vice Foreign Minister of
Japan. The continuing denial of a provisional release constitutes
unwarranted and inhumane mistreatment of Fischer, who has not been
convicted of any crime.
The Committee to Free Bobby Fischer is continuing to contact
independent countries around the world to seek safe havens for Bobby
Fischer from US political persecution. The first public response has
come from President Filip Vujanovic of the Republic of Montenegro,
which hosted the 1992 chess tournament at its resort island of Sveti
Stefan.
About one week ago, John Bosnitch, who heads the Committee to Free
Bobby Fischer, proposed a list of over 20 countries that might be most
likely to come quickly to the aid of Bobby Fischer. Scanning the list,
Fischer picked Serbia and Montenegro as his first choice. The
intellectual art of chess is a national passion in Serbia and
Montenegro, and the people of the country recognize the terrible
sacrifice that Bobby Fischer has made for them over the past 12 years
for standing up against the sanctions on Yugoslavia in 1992. Acting on
Bobby's request, Bosnitch initiated contact with Montenegrin officials
through a respected Montenegrin academic based in Japan. The Committee
is now making further contact with Montenegro to determine the precise
details of the asylum offer. The Committee is also pursuing other
asylum options and is continuing to assemble the original documentation
of Fischer's current, existing German citizenship.
John Bosnitch says, "Japan's scandalous detention of one of the
greatest living human intellects can only become a bigger and bigger
national embarrassment. The story of the ordeal of Bobby Fischer is top
news around the world. It is being published and broadcast in North and
South America, Asia, Europe, Africa and across the Pacific. Coming just
as the Japanese government has announced a new initiative to seek a
permanent seat on the United Nations Security Council, the continuing
mistreatment of chess legend Bobby Fischer can only give a most
unflattering impression of Japan to the entire international community.
Millions are watching."
- 30 -
Media Contact:
John Bosnitch
Committee to Free Bobby Fischer
+81(90)8119-6679
j o h n . b @ i m c n e w s . c o m
http://www.freebobbyfischer.net
Date: Thu, 5 Aug 2004 21:55:54 +0900
To: John Bosnitch
URGENT!
Fischer takes initiative in deportation/refugee battle
Chess champion Bobby Fischer's lawyer Masako Suzuki, and the Committee
to Free Bobby Fischer representative John Bosnitch are holding a press
conference at the Bengoshi Kaikan (Japan Lawyers' Association Building)
in Kasumigaseki, Tokyo, at 3:00 PM on Friday, August 6 to officially
release Bobby Fischer's decision on his citizenship status and to
outline the legal action commencing immediately against the Japanese
government.
The domestic Japanese media and the foreign media are all welcome at
this unrestricted-access press conference. Interpreter will be present.
- 30 -
3:00-5:00 PM
Friday, August 6, 2004
Room 1208
Bengoshi Kaikan
1-1-3, Kasumigaseki
Chiyodaku, Tokyo
Media Contact:
John Bosnitch
Committee to Free Bobby Fischer
090-8119-6679
j o h n . b @ i m c n e w s . c o m
For regular updates on the battle:
www.freebobbyfischer.net
[ Sul caso di Bobby Fisher vedi anche:
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/3654
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/3659
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/3685 ]
-------- Original Message --------
Subject: Bobby Fischer Fights On
Date: Tue, 3 Aug 2004 13:31:25 +0900
From: John Bosnitch
Bobby Fischer Battles On
New appeal, refugee claim, 1st asylum offer
Aug. 3, 2004 (TOKYO) The Committee to Free Bobby Fischer announced on
Tuesday that Fischer's lawyer, Ms Masako Suzuki, has completed her
submissions for his appeal to Japan's Justice Minister. The written
appeal to the minister is the next step in fighting his deportation on
false US allegations that his passport is invalid. The appeal to the
minister follows a two-day oral appeal made to the Immigration Bureau
over Friday, July 23 and Tuesday, July 27 that was summarily rejected.
The oral appeal was made in response to a July 15 Immigration Bureau
deportation decision that was scandalously printed and sealed even
before Fischer's first hearing was convened.
The current written appeal to the minister says that due process has
been denied to Bobby Fischer by a politically motivated US effort to
unlawfully revoke his passport retroactively, and by the illegal
seizure and destruction of his passport by a man who visited the
airport jail, would not give his last name, but claimed to be a US
consul. The legal filings also state that what Japanese officials are
calling a "deportation" is in fact an effort to extradite Fischer in
violation of the Japan-US Extradition Treaty. Under the treaty, Fischer
could never be extradited for his December 15, 1992 US indictment under
a US presidential sanctions order against Yugoslavia. Extradition is
not possible because the alleged crime (of playing a game of chess) is
not also a crime in Japan. Fischer played a championship chess match in
Yugoslavia despite receiving a written warning from the US government
in 1992. His action was an intentional political protest against the US
sanctions on Yugoslavia. Bobby Fischer specifically played in
Yugoslavia, after for many years declining numerous offers to play
matches around the globe following his 1972 world championship victory.
In addition to pointing out that Fischer has been denied his US legal
right of appeal to any revocation of his passport, lawyer Suzuki says
the political nature of the US persecution of Fischer makes him
eligible for refugee status in Japan.
Fischer initiated a refugee claim on Monday, August 2. That claim is
separate and distinct from his appeal of the deportation order and has
its own series of procedures.
Appeals to the Justice Minister usually take no less than several weeks
and often run into months. Refugee claims can take years. There is now
no likelihood of any quick deportation if Japanese and international
law is respected.
Bobby Fischer has also started the process to apply a second time for a
Provisional Release from the jail at Narita Airport, which is about an
hour east of Tokyo by commuter train. After being assaulted during his
July 13 "kidnapping," Bobby was roughed up again the next day when he
was forced to meet with an unidentified person who said his first name
was "Peter" and that he came from the "embassy". It is now 21 days
since Bobby Fischer was seized and locked up. He has not been allowed
to see the sun or to get any outdoor exercise or fresh air. Fischer,
who is 61 and a nonsmoker, is also forced to endure jail conditions in
which other prisoners are allowed to smoke cigarettes all day in a
common detention area. This mistreatment is especially glaring
considering the fact that it is illegal to smoke a cigarette outdoors
in central Tokyo. His access to the telephone is restricted and
visitors, including his support committee, are only allowed to speak to
him for 30 minutes a day and have to travel over two hours by train for
each visit. His provisional release request is backed by a personal
guarantee from Mr. Ichiji Ishii, a former vice Foreign Minister of
Japan. The continuing denial of a provisional release constitutes
unwarranted and inhumane mistreatment of Fischer, who has not been
convicted of any crime.
The Committee to Free Bobby Fischer is continuing to contact
independent countries around the world to seek safe havens for Bobby
Fischer from US political persecution. The first public response has
come from President Filip Vujanovic of the Republic of Montenegro,
which hosted the 1992 chess tournament at its resort island of Sveti
Stefan.
About one week ago, John Bosnitch, who heads the Committee to Free
Bobby Fischer, proposed a list of over 20 countries that might be most
likely to come quickly to the aid of Bobby Fischer. Scanning the list,
Fischer picked Serbia and Montenegro as his first choice. The
intellectual art of chess is a national passion in Serbia and
Montenegro, and the people of the country recognize the terrible
sacrifice that Bobby Fischer has made for them over the past 12 years
for standing up against the sanctions on Yugoslavia in 1992. Acting on
Bobby's request, Bosnitch initiated contact with Montenegrin officials
through a respected Montenegrin academic based in Japan. The Committee
is now making further contact with Montenegro to determine the precise
details of the asylum offer. The Committee is also pursuing other
asylum options and is continuing to assemble the original documentation
of Fischer's current, existing German citizenship.
John Bosnitch says, "Japan's scandalous detention of one of the
greatest living human intellects can only become a bigger and bigger
national embarrassment. The story of the ordeal of Bobby Fischer is top
news around the world. It is being published and broadcast in North and
South America, Asia, Europe, Africa and across the Pacific. Coming just
as the Japanese government has announced a new initiative to seek a
permanent seat on the United Nations Security Council, the continuing
mistreatment of chess legend Bobby Fischer can only give a most
unflattering impression of Japan to the entire international community.
Millions are watching."
- 30 -
Media Contact:
John Bosnitch
Committee to Free Bobby Fischer
+81(90)8119-6679
j o h n . b @ i m c n e w s . c o m
http://www.freebobbyfischer.net
Date: Thu, 5 Aug 2004 21:55:54 +0900
To: John Bosnitch
URGENT!
Fischer takes initiative in deportation/refugee battle
Chess champion Bobby Fischer's lawyer Masako Suzuki, and the Committee
to Free Bobby Fischer representative John Bosnitch are holding a press
conference at the Bengoshi Kaikan (Japan Lawyers' Association Building)
in Kasumigaseki, Tokyo, at 3:00 PM on Friday, August 6 to officially
release Bobby Fischer's decision on his citizenship status and to
outline the legal action commencing immediately against the Japanese
government.
The domestic Japanese media and the foreign media are all welcome at
this unrestricted-access press conference. Interpreter will be present.
- 30 -
3:00-5:00 PM
Friday, August 6, 2004
Room 1208
Bengoshi Kaikan
1-1-3, Kasumigaseki
Chiyodaku, Tokyo
Media Contact:
John Bosnitch
Committee to Free Bobby Fischer
090-8119-6679
j o h n . b @ i m c n e w s . c o m
For regular updates on the battle:
www.freebobbyfischer.net
Jugocoord su Telegram
Jugocoord su Facebook