Informazione


Federazione Internazionale dei Resistenti

1) РАТ  НИКАД  НИЈЕ  БРАТ – НИКО КАО ВЕТЕРАНИ НЕ ЗНА БОЉЕ (SUBNOR, 24.11.2016.)
У Прагу kонгресовао је ФИР, међународна организација која окупља људе добре воље са овог нашег континента [Sul Congresso della FIR svoltosi a Praga in novembre]
2) FIR, I RESISTENTI INTERNAZIONALI (Filippo Giuffrida, Patria Indipendente 19.12.2016.)
Sul XXVII Congresso della Federazione Internazionale dei Resistenti – più nota con il suo acronimo “FIR” – tenutosi a Praga dal 18 al 20 novembre scorsi, e sulla storia di questa organizzazione


=== 1 ===

http://www.subnor.org.rs/medjunarodna-saradnja-33


Међународна сарадња
Објављено под Актуелно |  24. новембра 2016.

РАТ  НИКАД  НИЈЕ  БРАТ


У центру Европе, у златном Прагу, већали су антифашисти. Конгресовао је ФИР, међународна организација која окупља људе добре воље са овог нашег континента. Међу њима ветеране из Другог светског рата, њихове потомке, поштоваоце, историјске и друге зналце што боље од многих знају какве страхоте, подстакнуте похлепом у освајању нових богатстава, носе ратни вихори.

Ређали су се говорници. Један за другим представнци из разних европских држава, остао је глас разума – сви народи света морају у заједничком налету да зауставе, најпре у својој средини па надаље, похлепна дивљања инспиратора погрома у разним кутовима планете.

Свеједно на којем језику, чули су се и Италијани и Шпанци, Немци и Енглези и Французи, онда Грци или Руси, нису изостали Украјинци и Шпанци уз Португалце, а представник СУБНОР-а Србије Душан Чукић, подсетивши да је у децембру 1941. из Рудог Прва пролетерска са најмање 1500 младића кренула, као једина толика војна формација, изузев оних совјетских, у бој са немачком окупационом силом. На крају исцрпљујуће четворогодишњег рата, у мају 1945, било је извесно да је фашизам војно поражен, али су рецидиви погубне идеологије интереса разним путевима остали и испливали у погубним обрисима и све више, на многим местима, прете новим облицима истребљења.

Рат никад није, без сумње, било коме био брат. То сви и свугде потврђују, али се ретко ко усуђује да упре прстом у инспираторе страдања, сви знају и ћуте због чега из Азије и са Блиског истока, са разних страна Африке, теку колоне заплашених несрећника у жељи да заштите и више од одузете коре хлеба и крова над главом.

ГОВОР ПРЕДСТАВНИКА СУБНОР-а МОЖЕТЕ ПРОЧИТАТИ НА ОВОМ ПОРТАЛУ ПОД НАСЛОВОМ ”НИКО КАО ВЕТЕРАНИ НЕ ЗНАЈУ БОЉЕ”.

Учесници репрезентативног окупљања у главном граду Чешке зналачки су оценили политичко и економско стање, а нису пропустили да изборну смену у вашингтонској Белој кући окарактеришу, без ефорије, као вољу америчког народа и, у исто време, дашак наде да ће политички дијалог без условљавања поново трасирати пут ка данима без претњи оружјем и празникавих обећања да је мир најпречи.

НИКАД АКТУЕЛНИЈИ АНТИФАШИЗАМ

Учесници Седамнаестог конгреса ФИР усвојили су политичку декларацију, у којој прецизирају, поред осталог, да је и после више од 70 година од историјске победе над фашистичким режимима у Европи маја 1945, антифашизам као политичка идеја актуелнији него икад.

Садашњи проблеми политичке, економске и друштвене природе захтевају заједничке акције свих људи – без обзира на политичке разлике – за један праведан, миран и демократски развој у свим деловима света.

Са великом забринутошћу гледамо како расте политички утицај екстремно десних снага, од насилног неофашизма до популистичких деснокрилних  група, у разним европским земљама. Ове групе се ангажују тако да изазивају забринутост људи, али они дају националистичке и расистичке одговоре на постојеће проблеме. Пропагирају и примењују све насилније облике сукоба. Кретање избеглица узроковано ратом и социјалним разлозима – на које се једино може одговорити солидарношћу свих европских земаља –наилази на одговор тражењем ауторитарности, нетолеранције и националистичког шовинизма. У исто време, они пропагирају идеале бивших фашистичких покрета (Бандера, Хорти, Мусолини, усташе и други “модели“).

ФИР и његове чланице као интернационалистички покрет стоји јединствен против расизма, ксенофобије, неофашизма, нацонализмаи екстремнодесног популизма.

Фашизам и рат су две стране исте медаље. Зато је 1945. настао слоган да нацизам треба разорити у корену и створити нови свет мира и слободе. ФИР – савез антифашиста има, као “Весник мира“ УН, моралну обавезу да ради на мирним, невојним, решењима конфликата у свету. Посебно се боримо против узрока рата и ратнохушкача који желе да наметну своје империјалне циљеве, потребе за сировинама и геополитичке интересе на рачун народа. Очекујемо да Уједињене нације подрже мирна средства за решавање проблема у Авганистану, Ираку, Сирији и у Украјини

Сећање на заједничку антифашистичку борбу народа и војних одреда антихитлеровске коалиције перманентан је задатак ФИР-а и њених чланица. У неколико европских земаља, балтичких држава, у земљама бивше Југославије и Украјини, видимо на разним политичким и друштвеним нивоима настојања да се фалсификује историја. Споменици  антифашистичке борбесу разарани, па чак и пренамењени. Бивши сарадници СС преименовани су у “борце за слободу“, а на европском нивоу има покушаја да се уведе “церемонија против тоталитаризма“ 23. аугуста. Ми се противимо тим настојањима за ревизију историје.

Задаци ФИР-а и његових чланица остају да штити и очувају историјска сећања на отпорнарода, на жене и људе који су жртвовали своје животе, који су се борили у редовима Антихитлеровске коалиције или за своја уверења или суиз других разлога били жртве фашистичке ексклузије у концлогорима за истребљење. Пренети њихова искуства на садашње и будуће генерације један је од најважнијих задатака који стоје пред нашим организацијама.

Већ 65 година ФИР делује као међународна кровна организација свих бораца и снага антихитлеровске коалиције, бораца ветерана антифашистичке борбе, прогоњених и данашњих антифашиста.Њихова снага је у јединству које резултира упркос различитим политичким оријентацијама, друштвеним визијама и религиозним вредностима. Стазе “Буктиње мира“ импресивно наглашавају заједништво”- стоји у политичкој декларацији.

СУБНОР Србије је један од носилаца Повеље ФИР за велики допринос организовању ”Буктиње мира” на територији наше државе. Београд ће, иначе, бити домаћин једне од будућих седница у наредној години Извршног одбора Међународне федерације, а добиће и место у руководству – што је посебно признање нашој организацији и Србији у целини у борби за народноослободилачку традицију и непоколебљиви антифашизам заштићујући слободарство и живот без насиља и ратова.


http://www.subnor.org.rs/medjunarodna-saradnja-2-2

Међународна сарадња (2)
Објављено под Актуелно |  24. новембра 2016.

НИКО КАО ВЕТЕРАНИ НЕ ЗНА БОЉЕ

Нико није толико против ратовања као ветерани, ретко ко осим њих зна боље шта су страдања.

Овим речима је председник СУБНОР-а Србије Душан Чукић, прикључујући се као први у политичкој дебати на Седамнаестом конгресу Међународне федерације антифашиста и покрета отпора, одржаном у Прагу, подржао општу борбу против оживљавања фашистичке идеологије у свету и Европи, ометања слободарства, историјских накнадних фалсификата, угњетавања народа и распарчавања држава, подметања ратних пожара који изазивају бег милиона несрећника у настојању да спасу голи живот.

”Потпредседник ФИР, наш друг из Италије, завршио је кореферат податком о сто хиљада избеглица у његовој земљи, а ја вас обавештавам – нагласио је Душан Чукић – да у мојој отаџбини, у Србији, територијално знатно мањој од Италије, тренутно борави око десет хиљада несрећника углавном из Авганистана и Пакистана. У Србију утерују нове колоне, а из Србије не пуштају никог да изађе. ЕУ је спустила рампе, подигла бодљикаву жицу, нема више слуха ни жеље да чује о патњама.

Исчилила је, шта ли, осећајност. У Србији, као и увек до сада, није. У овогодишњем децембру славимо 75-ту годишњицу оснивања Прве пролетерске ударне народноослободилачке бригаде. Преко 1500 момака је тог 21. децембра 1941. године, понављам с разлогом, 1941.године, у Руду стало у строј да пред Врховним командантом Титом положе заклетву и већ сутрадан крену у одлучну борбу са фашистичким окупатором.

Такву војну формацију није нико на почетку Другог светског рата имао у поробљеној Европи осим, наравно, совјетске Црвене армије која је предводила антихитлеровску коалицију у којој су југословенски партизани имали достојно место и веома значајну улогу у сламању фашизма.

Сви знамо да је 1945. злокобни фашизам војно поражен, али је јасно да се до данашњих дана идеолошки одржао у разним срединама и ево сада, на разне начине, поново оживљава и прети човечанству. Тужно је и недопустиво што ретко ко хоће прстом да упре у изазиваче сукоба, неће у последицама катастрофалних исхода да извуче поуке и укаже путеве који ће насилнике зауставити бар за догледно време у име мира и подједнаког права на слободу и миран живот свих народа, без обзира на величину, имовно стање, боју, вероисповест, политичка определења.

Можда је ових дана амерички човек дао одговор на изборима. То јесте њихов и само њихов избор, али у исто време и трачак наде за остале да ће, можда, на планети превладати глас разума и поново дијалогом доћи до споразума, нарочито међу великима, у општем циљу да мир стварно нема алтернативу.

СУБНОР Србије у том погледу види у ФИР, као један од оснивача и због, између осталог, престижне награде ”Весник мира” коју су ОУН доделиле нашој заједничкој организацији, светионик што показује истрајним радом бранећи основне принципе човечанства.

Има, наравно, још простора за свеобухватније ангажовање, па ће у том погледу и СУБНОР додавати свој допринос. Ми са преко 130.000 чланова негдашњих ветерана славне Народноослободилачке партизанске борбе из победничког строја антихитлеровске коалиције у Другом светском рату, са њиховим потомцима и поштоваоцима, свим људима добре воље и све више са новом младом генерацијом, нећемо ни трена посустати у одбрани антифашизма, славне традиције и спречавања фалсификатора историје, скрнављења успеха који су допринели дужем миру и слободном животу. А у исто време, са низом сличних организација на нашем континенту, енергично се залагати за мир и сарадњу међу народима у интересу оних што долазе на сцену бранећи своје и опште интересе човечанства да би се спокојније живело” – рекао је председник СУБНОР-а Србије Душан Чукић, на Седамнаестом конгресу Међународне федерације покрета отпора и антифашиста ФИР, одржаном у Прагу.


=== 2 ===

http://www.patriaindipendente.it/persone-e-luoghi/servizi/fir-i-resistenti-internazionali/

FIR, i resistenti internazionali


Filippo Giuffrida
La storia di una federazione, unica organizzazione antifascista ufficialmente accreditata dall’Unione Europea. Nata nel 1951, ha celebrato a Praga a novembre di quest’anno il suo XXVII Congresso

“Ad oltre 70 anni dalla storica vittoria del 1945 sui regimi fascisti in Europa, l’antifascismo è un’idea politica più attuale che mai. Gli odierni problemi politici, economici e sociali richiedono azioni comuni – senza frontiere partitiche – per uno sviluppo socialmente giusto, pacifico e democratico in ogni parte del mondo”.
Con queste parole si apre il documento politico approvato dal XXVII Congresso della Federazione Internazionale dei Resistenti – più nota con il suo acronimo “FIR” – tenutosi a Praga dal 18 al 20 novembre scorso. Un’affermazione forte, che troviamo in filigrana anche nei documenti dei Congressi Nazionali ANPI di Torino e di Rimini. FIR e ANPI, un cammino comune che ha radici antiche.
Facciamo un passo indietro nella storia, sino al febbraio del 1946. Varsavia è una città ridotta in macerie, che ha pagato un prezzo altissimo alla follia nazista (nell’archivio dell’Istituto Luce:
http://www.archivioluce.com/archivio/jsp/schede/schedaCine.jsp?db=cinematograficoCINEGIORNALI&section=/&physDoc=22330&theTerm=Notiziario+Nuova+Luce+NL012&qrId=3se642224187a29b&findCine=true&fromFondo).
I combattenti della Resistenza e i perseguitati dai regimi nazifascisti considerano la vittoria non come fine delle loro lotte, ma come un nuovo momento per dare voce politica al processo democratico dell’Europa da ricostruire. I rappresentanti di 17 organizzazioni di prigionieri politici e veterani della Resistenza si riuniscono nel febbraio del 1946 a Varsavia per fondare la FIAPP (Fédération Internationale des Anciens Prisonniers Politiques, Federazione Internazionale degli ex prigionieri politici) con l’obiettivo di “Lottare risolutamente per la soppressione totale del fascismo in tutte le sue forme e ovunque esso risorga, per l’eradicazione dell’ideologia fascista, per combattere con ogni mezzo qualsiasi tentativo – visibile e invisibile – di far rinascere il fascismo. (…) Per sviluppare un’attività tesa a rafforzare la solidarietà internazionale e la stretta collaborazione tra i popoli nei vari campi della vita politica, economica e culturale; per una pace duratura nel mondo e perché sia scongiurata una nuova guerra. (…) Per rappresentare gli interessi degli ex prigionieri politici verso i governi e le istituzioni nazionali ed internazionali, (…) per combattere in favore di un’educazione democratica dei popoli; erigere monumenti per le vittime della barbarie fascista e mantenere la Memoria dei martiri; creare archivi internazionali sulle prigioni fasciste e sui campi di sterminio.”
Sono anni difficili e la Guerra Fredda rischia di fomentare divisioni politiche all’interno della federazione. Il 3 luglio del 1951 s’incontrano a Vienna le più importanti associazioni nazionali di Resistenti, antifascisti, perseguitati e deportati e prendono atto del risorgere della propaganda nazifascista in Europa, favorita dalle spaccature nell’alleanza della coalizione anti-hitleriana.
Occorre una nuova energia per opporsi alla rinascita del nazifascismo, per vigilare sulle libertà democratiche, difendere i valori di movimento di Resistenza e rafforzare i principi che hanno costituito la base delle Nazioni Unite. È questo lo spirito che porta alla nascita della FIR.
“I Combattenti della Resistenza si sono uniti per opporsi alla rinascita del nazismo e del fascismo, per vegliare sulle libertà riconquistate, difendere i valori della Resistenza, esigere la condanna dei criminali di guerra, riaffermare i principi che furono base della creazione delle Nazioni Unite” dichiarerà il Sen. Arialdo Banfi, Partigiano di Giustizia e Libertà e Presidente della FIR in rappresentanza dell’ANPI in occasione del trentennale della Federazione.
È il colonnello Frédéric-Henri Manhès, Partigiano francese deportato a Buchenwald, Presidente della FNDIRP (la Fédération Nationale des Déportés et Internés, Federazione nazionale dei deportati ed internati francesi) l’iniziatore del movimento. A lui si deve la convocazione della riunione di Vienna del 30 giugno 1951, che dopo quattro giorni di intensi lavori porterà alla nascita della FIR. Il colonello Manhès è eletto primo Presidente dell’organizzazione dei Resistenti e lo resterà sino al suo decesso nel 1959.
Anni intensi, in cui il lavoro della FIR è scandito dal motto “Mai più fascismo! Niente più guerra“. La federazione raccoglie le associazioni degli ex combattenti nelle forze antifasciste (civili e militari), dei perseguitati dai regimi nazista e fascista durante la Seconda guerra mondiale e dei nuovi antifascisti; a essa aderiscono organizzazioni provenienti da 20 Paesi europei e da Israele e nuove associazioni continuano ad aggiungersi: nel 1971 la FIR conta 55 membri, saranno 64 nel 1981.
Nei primi anni della sua esistenza la federazione organizza varie conferenze internazionali su temi politici, storici e che riguardano la salute dei prigionieri nei campi di concentramento. Lo scopo di queste attività è dimostrare che la sconfitta del nazifascismo non è solo dovuta all’intervento degli eserciti alleati, ma anche a quello dei Resistenti e Partigiani.
Per preservare la memoria dei combattenti antifascisti e fornire ad accademici e alle generazioni successive materiale di studio e di memoria, la FIR crea una Commissione storica, che ha pubblicato dieci relazioni sui movimenti resistenziali nei vari Paesi europei, compreso un dettagliato lavoro di ricerca sulla liberazione di Parigi, Praga e il Nord Italia e sulla resistenza nei campi di concentramento e di sterminio, con una particolare attenzione ai gruppi di resistenza ebraici.
Le conferenze sulle condizioni mediche e di salute degli ex internati nei lager mettono in luce le conseguenze delle persecuzioni nazifasciste sui prigionieri e sulle loro famiglie, sottolineando la necessità di un equo indennizzo attraverso i pareri di medici di fama internazionale.
Arialdo Banfi diviene Presidente della FIR nel 1965 e riassume così lo spirito della federazione “È vero che tra di noi ci sono uomini molto diversi, sul piano ideologico, politico, religioso. Ci sono comunisti, socialdemocratici e socialisti, ci sono gollisti ed indipendenti; cattolici, ebrei ed atei. E malgrado tutto ciò la FIR ha saputo non solo mantenere, ma rafforzare la sua unità”.
Un punto fondamentale delle lotte nei primi anni di attività è il contrasto al riapparire di organizzazioni filonaziste e ai tentativi di restaurazione nella Repubblica Federale Tedesca. La FIR interviene a più riprese documentando le verità dei crimini nazifascisti e – a seguito dell’attentato alla sinagoga di Colonia nel dicembre del 1959 – convoca una conferenza internazionale contro il risorgere del nazismo e dell’antisemitismo. 130 delegati provenienti da 13 Paesi si incontrano a Firenze nel marzo 1960, sotto l’egida dalla Lega Internazionale per i Diritti dell’uomo, l’Unione delle Comunità ebraiche in Italia, l’ANPPIA, l’ANED, l’ANPI e la FIR. Sempre nel capoluogo toscano, tre anni dopo, è convocato il “Raduno internazionale contro il riemergere di nazismo e fascismo”, parte della campagna contro la HIAG (“Associazione di sostegno agli ex membri delle Waffen-SS”), che la Federazione ha iniziato nell’ottobre del 1963. A seguito dell’incontro italiano e delle costanti pressioni della FIR e delle associazioni nazionali, la HIAG è costretta ad annullare il previsto congresso europeo delle ex SS.
La collaborazione tra l’ANPI e la FIR è, in quegli anni, quotidiana, non solo per il contributo del presidente Banfi, ma anche attraverso il lavoro di Umberto Elia Terracini – che della Federazione sarà Vicepresidente dalla fondazione sino alla sua morte, nel 1983 – di Ferrer Visentini – Tesoriere e membro della Commissione controllo finanziario della FIR nel ventennio ’70/’80 – di Giuseppe Gaddi – membro del Comitato Esecutivo negli anni ’60 e della Segreteria dal 1969 – e di Isacco Nahoum, Vicepresidente nazionale dell’ANPI e per lungo tempo membro del Comitato Esecutivo della FIR.
L’inizio degli anni ’80 segna un progressivo distacco tra l’ANPI e la Federazione Internazionale dei Resistenti; pur rimanendo in contatto e collaborando a varie iniziative le due organizzazioni vivono in maniera diversa le mutazioni geopolitiche di quegli anni. La stessa cosa avviene con altre realtà resistenziali europee, ad esempio con le associazioni francesi, che pur essendo state alla base della creazione della FIR, decidono di cessare la collaborazione pur senza mai affermare apertamente l’uscita dalla federazione.
Dobbiamo a Massimo Rendina, rappresentante della FIR in Italia a cavallo del passaggio del millennio, il permanere dei rapporti tra le due organizzazioni e alla lungimiranza di Tino Casali e Raimondo Ricci il progressivo riavvicinamento che, grazie all’attenzione che Carlo Smuraglia ha da subito dedicato alla presenza ed all’impegno internazionale dell’ANPI, ha portato nel maggio del 2013 all’effettivo rientro della nostra associazione nella FIR, con l’elezione del Presidente Smuraglia alla Presidenza onoraria della FIR, di Marcello Basso alla Vicepresidenza e di Filippo Giuffrida nel Comitato Esecutivo.

La Federazione ha, nel frattempo, trasferito la sede da Vienna a Berlino e già nel 2004, in occasione del tredicesimo congresso, approvato un nuovo statuto che permette l’integrazione dei giovani antifascisti anche negli organi direttivi, aggiungendo al nome storico la menzione “Associazione di Antifascisti”. Michel Vanderborght, Partigiano belga, assume la presidenza, che manterrà sino al decesso nel settembre 2010.
È un periodo d’intenso lavoro per la FIR, che ritrova lo slancio e il vigore degli inizi, tanto che il Segretario Generale delle Nazioni Unite, per le varie attività in favore del disarmo e la cooperazione internazionale, le concede lo status di “Ambasciatore di Pace”, rafforzando la cooperazione con l’ONU che, sin dalle origini, è un interlocutore fondamentale. Come lo è il Consiglio d’Europa e – da qualche anno – il Parlamento europeo. La FIR è infatti l’unica organizzazione antifascista ufficialmente accreditata all’Unione Europea.
Innumerevoli le iniziative condotte direttamente o in collaborazione con le associazioni nazionali di questi ultimi anni, dalla Conferenza del maggio 2006 al Parlamento Europeo sui 60 anni d’Antifascismo in Europa alle manifestazioni a Riga contro il raduno annuale delle ex SS, l’organizzazione delle 3 edizioni del Treno dei 1000, l’incontro del gennaio 2014 in Campidoglio su “Destre e Antifascismo europei”, la Mostra sulle Resistenze Europee (esposta al nostro recente Congresso di Rimini), la carta dei campi di detenzione e sterminio (oltre 2200 luoghi di memoria in Europa).
Il recente congresso di Praga, che ha visto il rientro dell’Associazione francese ANACR, si è lungamente occupato non solo delle questioni legate alla presenza di movimenti e partiti di destra nella vita sociale e parlamentare di molti Stati europei, ma ha altresì stabilito un intenso programma di lavoro per gli anni a venire, che comprende una nuova edizione del Treno dei 1000, una rinnovata attenzione alle sinergie con le associazioni nazionali, nuovi strumenti di comunicazione e un più stretto rapporto con le istituzioni internazionali.
I delegati hanno rinominato alla presidenza Vilmos Hanti (MEASZ-Ungheria), eleggendo Filippo Giuffrida (ANPI), il generale Michail A. Moiseev (Federazione dei Veterani Russi) e Christos Tzintsilonis (PEAEA-Grecia) quali Vicepresidenti e confermando Ulrich Schneider (VVN-Germania) nel ruolo di Segretario Generale e Heinz Siefritz (VVN-Germania) quale Tesoriere. Il Congresso ha anche eletto al Comitato Esecutivo Alessandro Pollio Salimbeni (Vicepresidente nazionale dell’ANPI), Jean Cardoen (Fondazione Auschwitz-Belgio), Nikolai Royanov (Federazione dei Veterani Russi) e Gregori Touglidis (PEAEA-Grecia).
Si apre un nuovo capitolo nella storia della Federazione Internazionale dei Resistenti, in un contesto in cui la necessità di un antifascismo internazionalista appare più attuale che mai.
Filippo Giuffrida, giornalista, Presidente ANPI Belgio, Vicepresidente della FIR in rappresentanza dell’ANPI

PUBBLICATO LUNEDÌ 19 DICEMBRE 2016




Come volevasi dimostrare: la foiba non c'è.

1) La foiba non c’è: chiesta l’archiviazione 
Dalle indagini non è emerso alcun riscontro al documento del 1945 che segnalava la presenza di una fossa comune a Rosazzo
2) Lettera aperta a "Internazionale" sul Giorno del ricordo


=== 1 ===

Si veda anche:

SULLA PATACCA DELLA NON-FOIBA DI ROSAZZO
http://www.diecifebbraio.info/2016/03/sulla-patacca-della-non-foiba-di-rosazzo/

È ufficiale: la «foiba volante del Friuli» non esiste. E, a proposito di #foibe, una lettera aperta a Internazionale (di Nicoletta Bourbaki, 23.12.2016)
...  la foiba volante, nonostante la generosa copertura mediatica offerta dal Messaggero Veneto – diretto (allora) da Tommaso Cerno – a colpi di presunti scoop susseguitisi un giorno sì e l’altro pure, aveva già da tempo interrotto l’appassionante tour che l’aveva portata a visitare una decina di località friulane...
http://www.wumingfoundation.com/giap/2016/12/la-foiba-volante-non-esiste/

---

http://messaggeroveneto.gelocal.it/udine/cronaca/2016/12/19/news/la-foiba-non-c-e-chiesta-l-archiviazione-1.14593229

La foiba non c’è: chiesta l’archiviazione 

Dalle indagini non è emerso alcun riscontro al documento del 1945 che segnalava la presenza di una fossa comune a Rosazzo

di Luana de Francisco, 19 dicembre 2016

Nella zona di Rosazzo, e del Bosco Romagno in particolare, non esiste alcuna foiba contenente le salme di un numero imprecisato di persone - indicato tra un minimo di 200 e un massimo di 800 -, trucidate sul finire della seconda guerra mondiale per mano o, comunque, su ordine dei partigiani Sasso e Vanni.
È questa la conclusione cui è giunta la Procura di Udine, dopo dieci mesi di indagini condotte a scavalco tra il Friuli, alla ricerca della presunta fossa comune, e Roma, negli archivi dei ministeri agli Esteri e alla Difesa, dello Stato Maggiore dell’Esercito e dei Servizi segreti, dove solo avrebbero potuto essere conservati documenti comprovanti la sua presenza. Il risultato è stato negativo su tutta la linea e questo ha convinto i carabinieri di Palmanova a ritenere «non più utilmente esperibile altra attività», e il procuratore aggiunto Raffaele Tito, che ha coordinato l’inchiesta, a chiedere al gip l’archiviazione del procedimento.
A mettere in moto la macchina giudiziaria erano state le parole con cui Luca Urizio, presidente della Lega Nazionale di Gorizia, nel Giorno del Ricordo del febbraio scorso, aveva raccontato del ritrovamento alla Farnesina di un documento del 12 ottobre 1945, in cui si parlava appunto dell’infoibamento di centinaia di persone. La rivelazione era stata riferita dal Messaggero Veneto e prontamente fatta oggetto di un’informativa dell’Arma.
«Da quanto ricostruito – scrive il pm – sembra di poter ritenere, seppur non con totale certezza, che l’autore del documento, forse un agente segreto di nome Ermete, abbia esagerato o ingigantito fatti, peraltro di per sè comunque gravi e tragici, effettivamente avvenuti». Il che, quindi, non significa negare che in quel periodo e in quella zona avvennero episodi di sangue. Prova ne sia la nota a firma dell’allora sindaco di Premariacco, Dante Donato, inviata il 19 maggio 1945 alla Procura di Udine per segnalare che «nel territorio di questo Comune si trovano sparse nella campagna e sepolte quasi a fior di terra le salme di circa 60 persone in parte sconosciute, uccise dai partigiani, perchè ritenute spie o collaboratrici dei tedeschi». Con quella comunicazione si chiedeva l’autorizzazione a raccogliere i cadaveri (quelli riesumati in zona Rocca Bernarda sono risultati 41) e trasportarli in cimitero «anche per motivi igienici».
Nell’aprire un fascicolo a carico di ignoti - i due presunti responsabili Sasso e Vanni, al secolo Mario Fantini e Giovanni Padoan, nel frattempo sono entrambi deceduti -, Tito aveva ritenuto di applicare astrattamente una delle ipotesi previste all’articolo 3 della cosiddetta Amnistia Togliatti (22 giugno 1946): strage o sevizie particolarmente efferate, tali da escludere l’effetto estintivo del reato di omicidio semplice. La prova certa dell’esistenza della fossa, indispensabile per formulare la correlata ipotesi accusatoria, però, non è emersa.
Nulla nè dalle ricerche sul campo, propedeutiche a una significativa attività di scavo, nè dall’esame del materiale cartaceo acquisito negli uffici ministeriali, nè dalla testimonianza di chi avrebbe potuto o dovuto sapere. E cioè del figlio dell’allora sindaco di Premariacco, che alla Polizia giudiziaria ha invece riferito di non avere mai sentito dal padre alcunchè in proposito, e degli stessi Padoan e Fantini, che in vita non è risultato abbiano mai fatto cenno alla fantomatica fossa di Bosco Romagno.
E visto che di un’indagine simile si era recentemente occupata anche la Procura di Bologna, Tito ha voluto tentare anche quella strada, nella seppure remota possibilità di un qualche «riferimento trasversale». L’esito è stato a sua volta negativo. Così come vano è stato lo sforzo di memoria chiesto al luogotenente che all’epoca lavorava alla stazione di Cormòns e che, pur ricordando di un «casolare» nel Bosco Romagno usato come base logistica dai partigiani, di un «pozzo dove venivano occultate le armi», di «alcune uccisioni in località Rosazzo-Poggiobello», nulla ha invece detto di sapere, neppure indirettamente, di così tante persone gettate in una fossa comune.
E infine i documenti e le annotazioni di polizia messi a disposizione dall’Agenzia informazioni e sicurezza esterna, dove Tito si è recato personalmente il 21 ottobre. Niente neppure lì, tanto meno all’interno dei fascicoli personali di Sasso e Vanni.
«Il collega non ha lasciato niente di intentato – ha affermato il procuratore Antonio De Nicolo –. Condivido quindi pienamente la scelta di non tenere aperta oltre un’inchiesta di cui non sono prevedibili margini di sviluppo».


=== 2 ===

http://www.internazionale.it/notizie/2016/12/20/lettera-aperta-giorno-del-ricordo

Lettera aperta sul Giorno del ricordo

Riceviamo e volentieri pubblichiamo.

Riteniamo Internazionale una rivista di qualità, nella quale il lavoro giornalistico viene eseguito con competenza, obiettività e indipendenza. L’informazione fornita da Internazionale non ci sembra condizionata da mode, ossequiosa verso i potenti di turno o allineata al pensiero mainstream. 

Proprio per questo ci sembra che il modo in cui lo scorso anno è stato trattato sul sito l’argomento del Giorno del ricordo non sia all’altezza della professionalità che caratterizza il settimanale. 

Il 10 febbraio 2016, sulla versione online di Internazionale è uscita una scheda sulla complessità del “Confine Orientale”, dal titolo Cosa sono le foibe, che contiene numerose inesattezze. Anziché fare chiarezza su un tema cruciale che andrebbe trattato in maniera accurata, sono state riproposte cifre sensazionalistiche e approssimazioni che fanno ormai parte dell’arsenale retorico del Giorno del ricordo pur senza essere sostanziate da basi storiografiche. 

In particolare, vorremmo segnalare i seguenti punti critici (in corsivo le parti estratte dall’articolo di Internazionale del 10.2.2016). 

Dove

“Alla fine della seconda guerra mondiale l’esercito jugoslavo occupò Trieste e l’Istria (fino ad allora territorio italiano) per riconquistare i territori che, alla fine della prima guerra mondiale, erano stati negati alla Jugoslavia”.

Trieste e l’Istria in quel momento non erano più territorio italiano: dopo l’8 settembre erano state sottoposte all’amministrazione diretta tedesca e di fatto annesse al Terzo Reich con la denominazione “Zona di Operazioni del Litorale Adriatico”. 

Va inoltre ricordato che dal 1918 al 1943 la Venezia Giulia fu sì amministrativamente italiana, ma oltre la metà della sua popolazione era composta da sloveni e croati. Lo stato italiano mise in atto un’operazione di “bonifica etnica” tesa ad eliminare completamente i non italiani dal territorio, attraverso violenze, leggi che limitavano l’uso delle loro lingue in ambito pubblico e privato, lo scioglimento delle associazioni culturali, sportive e ricreative, la confisca delle proprietà e delle maggiori iniziative economiche, la chiusura delle scuole, l’italianizzazione forzata di nomi, cognomi e della toponomastica e la sistematica spinta all’emigrazione o al completo assorbimento e omologazione nella maggioranza italiana. 

Inoltre anche la mappa acclusa all’articolo risulta incoerente. Basovizza è oggi in territorio italiano e sulla mappa dovrebbe avere il nome italiano. Il “punto giallo” fa pensare sia in territorio sloveno. 

“In Istria sono state trovate più di 1.700 foibe”.

Questo dato, completamente inutile, ha solo l’effetto di aumentare l’enfasi sensazionalistica della propaganda irredentista. Le foibe sono fenditure carsiche: in molte di esse non vi fu alcuna “sepoltura”. 

“Uno dei principali monumenti alle vittime si trova a Basovizza, alle porte di Trieste. Qui è stata trovata una foiba che in realtà era il pozzo di una miniera di carbone scavata nella roccia agli inizi del Novecento e poi abbandonata. Vi furono gettate almeno 2.500 persone nei 45 giorni dal 1° maggio al 15 giugno 1945”.

Dai documenti alleati dell’epoca emerge invece che dalla “foiba” di Basovizza, oggi eretta a monumento del Giorno del ricordo, nella seconda metà del 1945 vennero recuperati una decina di corpi, per lo più soldati tedeschi, e carcasse di cavalli (cfr. J. Pirjevec, Foibe. Una storia d’Italia, Einaudi 2009). Non vi è alcun riscontro documentale di numeri come quelli riportati sopra. 

Quando e perché

Il fenomeno “foibe” è riferito fondamentalmente a due eventi distinti, con dinamiche e modalità diverse: il primo è successivo alla dissoluzione dell’autorità italiana con l’armistizio dell’8 settembre ’43 e riguardò principalmente l’Istria, il secondo è conseguenza della presa di potere da parte dei partigiani e dell’Esercito Popolare Jugoslavo nel maggio del ’45. 

“La prima ondata di violenza esplose dopo la firma dell’armistizio, l’8 settembre 1943: in Istria e in Dalmazia i partigiani jugoslavi si vendicarono contro i fascisti e gli italiani non comunisti”.

Nella presa di controllo del territorio, occupato fino a quel momento dalle forze italiane, da parte della popolazione locale (sia slovena e croata che italiana), ci furono indubitabilmente anche esecuzioni sommarie, ma va sicuramente considerato come queste furono una risposta ai crimini italiani nella regione che proseguivano da un ventennio (si noti come molti degli autori di questi atti vennero poi processati dagli stessi partigiani). Un’interpretazione in chiave esclusivamente ideologica alle violenze del settembre del 1943 (“nemici del popolo” - “italiani non comunisti”) non è storicamente corretta, né ci sono prove a riguardo. Molti studiosi invece riconoscono che nel momento di sfaldamento dell’autorità seguente all’8 settembre ’43 si verificò una “jacquerie”, una sorta di rivolta contadina, contro coloro che avevano detenuto il potere fino ad allora. L’insurrezione istriana – non dalmata – del 1943 ha poco a che fare con l’italianità o meno delle vittime, visto che erano italiani anche molti degli insorti. “La violenza insurrezionale si rivolse contro la locale classe dirigente considerata compromessa con il fascismo e contro i possidenti” (cfr. P. Purini, Metamorfosi etniche. I cambiamenti di popolazione a Trieste, Gorizia, Fiume e in Istria, Kappa Vu, Udine 2014, pp. 192-193). Inoltre indicare come data di riferimento il settembre del 1943, omettendo invece le stragi e le deportazioni fasciste nella regione, induce all’impropria interpretazione che gli italiani vadano considerati semplicemente come vittime. È inoltre totalmente omesso il fatto che buona parte delle uccisioni del 1943 in Istria avvenne mentre era in corso l’occupazione nazista che portò all’eliminazione di circa 5.000 persone tra civili e partigiani (cfr. ibid.). 

“La violenza aumentò nella primavera del 1945”.

Le violenze nazifasciste non furono certamente inferiori a quelle degli jugoslavi, anzi. La popolazione civile di Trieste e della Venezia Giulia subì rappresaglie pesantissime per le azioni dei partigiani sul territorio (basti pensare ai 269 abitanti del villaggio di Lipa, in maggior parte donne, arsi vivi nella primavera del 1944, ai 51 ostaggi impiccati nel Conservatorio di Trieste dell’aprile del 1944 e ai 71 fucilati al poligono di Opicina di un anno dopo). L’entrata dei partigiani a Trieste nel maggio del 1945 significò invece la liberazione dei prigionieri della Risiera di San Sabba, l’unico campo di concentramento nazista ora in territorio italiano dotato di forno crematorio, nel quale morirono circa 5.000 persone e che vide il passaggio di altre 20.000 per i campi di sterminio dell’Europa centrale. 

Non intendiamo affatto minimizzare la violenza del post-liberazione, alla base della quale vi erano la rivalsa per le passate atrocità nazifasciste, i regolamenti di conti personali e la volontà di attuare una rivoluzione comunista includendo Trieste nella Jugoslavia socialista. Ma non si può lasciare intendere che la Trieste in mano ai nazisti fosse un posto “meno violento” della Trieste liberata senza offendere le vittime della Shoah e delle rappresaglie, che a differenza della violenza “titoista” erano dirette in modo indiscriminato contro comunità e “razze” intere e non contro avversari politici. 

Quanti

“Altri furono uccisi dai partigiani di Tito, gettati nelle foibe o deportati nei campi sloveni e croati. Secondo alcune fonti le vittime furono tra le quattromila e le seimila, per altre diecimila: ex fascisti, collaborazionisti e repubblichini, ma anche partigiani che non accettavano l’invasione jugoslava e cittadini qualunque”.

Spesso nella quantificazione degli infoibati si generalizza considerando come tali anche i militari internati nei campi di prigionia. Per capire le esatte dinamiche di quel momento va invece fatta una distinzione tra le due categorie: i corpi recuperati nelle foibe ammontano a qualche centinaio. Il sottufficiale dei vigili del fuoco Arnaldo Harzarich, incaricato dei recuperi dalle autorità tedesche, scrisse: “è ormai assodato che in Istria nel ’43 le persone uccise nel corso della insurrezione successiva all’8 settembre sono fra le 250 e le 500” (Rapporto Harzarich, conservato in copia presso l’Archivio dell’IRSMLT, n. 346). Lo stesso ordine di grandezza è riportato da un articolo apparso il 19 gennaio 1944 sul Corriere della Sera. Eccone l’occhiello: “I 471 caduti nelle foibe dell’Istria e della Dalmazia saranno rievocati il 30 gennaio da tutte le federazioni fasciste”. 

Inoltre durante la guerra le foibe furono talvolta usate anche come sepoltura d’urgenza da parte dei partigiani per occultare i cadaveri dei compagni ed evitare in questo modo che il ritrovamento dei corpi sepolti potesse portare a delle rappresaglie sui loro parenti da parte dei nazifascisti. 

La maggior parte delle vittime, invece, morì di malattia, stenti o fu giustiziata nei campi di prigionia jugoslavi. Si trattava in larga maggioranza di uomini che avevano militato in formazioni o gruppi paramilitari direttamente o indirettamente sottoposti ai tedeschi e dunque dichiarati prigionieri di guerra. Una situazione (anche questa) molto diffusa nell’Europa del primissimo dopoguerra, basti pensare che nei campi di prigionia americani “il numero totale dei morti fra i prigionieri tedeschi nelle mani degli Americani, qualunque sia la causa della loro morte, non ha potuto superare le 56.000 unità” (Albert Cowdrey, del Servizio del Centro Storico Militare dell’Esercito, in S.E. Ambrose, Ike and the Disappearing Atrocities, New York Times Books, 24 febbraio 1991). 

Sommando gli infoibati e le vittime delle deportazioni, comunque, in tutta la Venezia Giulia le vittime provocate dall’esercito jugoslavo dopo la cacciata dei tedeschi variano dalle 4-5.000 (stime di Raoul Pupo) alle 2.000 (stime di Piero Purini). Raffrontando queste cifre con il numero delle vittime delle violenze di fine guerra in altre zone d’Italia (”Nella sola Emilia Romagna si ebbero 2.000 epurazioni, a Torino più di 1.000”: M. Dondi, La lunga liberazione. Giustizia e violenza nel dopoguerra italiano, Editori Riuniti, Roma 2000, pp. 97 e 224-225, cit. in L. Filipaz, Foibe o Esodo? “Frequently Asked Questions” per il Giorno del ricordo, apparso sul blog Giap l’8 febbraio 2015), si nota come il numero delle vittime non si discosti troppo da quello riscontrato altrove in Italia: il fenomeno si presenta dunque molto di più come una resa dei conti di fine guerra che come una violenza mirata contro gli italiani in quanto tali. 

Se poi si considerano i numeri dei morti in altri luoghi (nella stessa Slovenia le vittime collaborazionisti dei nazifascisti furono quasi 14.000, mentre in altre zone della Jugoslavia Tito usò una mano ancor più pesante) non si può più affermare che la violenza contro gli italiani fu quantitativamente maggiore, ma è invece in linea con quella del contesto generale dell’epoca (non mancarono inoltre anche violenze targate “occidente”, quale la sanguinosa repressione dei comunisti greci da parte di inglesi e monarchici). 

L’esodo

“Tra il maggio e il giugno del 1945 migliaia di italiani abitanti dell’Istria, di Fiume e della Dalmazia furono obbligati a lasciare la loro terra”.

Il regime jugoslavo fu senza dubbio responsabile di un atteggiamento ostile nei confronti di determinati gruppi sociali considerati avversi all’edificazione del socialismo (ex funzionari dello stato italiano, sacerdoti, possidenti, insegnanti, ecc.), nonché di misure poliziesche e coercitive nei confronti della popolazione (compresi i comunisti rimasti fedeli al Cominform dopo la rottura tra Tito e Stalin nel 1948). Inoltre molte delle misure di stampo socialista attuate in materia economica, quali l’esproprio dei latifondi, l’abolizione della mezzadria, la collettivizzazione, l’occupazione delle case sfitte, sconvolsero la società locale peggiorando la condizione di molti (soprattutto della borghesia). Per considerare obiettivamente il fenomeno dell’esodo, è necessario ricordare anche che l’Istria era comunque una delle regioni italiane più arretrate e inoltre stava entrando in un sistema socialista, mentre l’Italia era già considerata come un paese della sfera occidentale, nel quale ci sarebbe stato facile accesso agli aiuti americani. Pertanto tra coloro che se ne andarono ci fu anche chi partì sperando di migliorare la propria situazione economica in Italia. 

Peraltro va ricordato come migliaia di italiani rimasero comunque in Istria, dove la minoranza italiana ebbe diritti e garanzie decisamente maggiori di quella slovena in Italia. 

Non si possono inoltre tacere le responsabilità dello stato italiano e delle organizzazioni istriane finanziate dall’Italia stessa. “L’esodo di massa da Pola e Fiume fu un disastro per la Jugoslavia, sia sul piano economico che politico. Per contro i famigerati CLN ‘antislavi’ d’Istria e Fiume spinsero gli italiani ad andarsene in massa (tramite stampa e propaganda di strada), da un lato con lo specifico scopo di sabotare la Jugoslavia – una specie di sciopero di cittadinanza (un porto vuoto è un porto morto) –, dall’altro fu una tattica suicida per convincere la commissione alleata a riassegnare quelle terre all’Italia mostrando ad essi una sorta di ‘plebiscito di fatto’ a mezzo emigrazione di massa” (L. Filipaz, Foibe o Esodo? “Frequently Asked Questions” per il Giorno del ricordo, cit.). Possiamo quindi constatare che l’interesse a diffondere l’idea di un odio verso gli italiani in quanto tali fu utile tanto alla propaganda fascista del tempo, quanto a quella neoirredentista del dopoguerra. 

Inoltre la Jugoslavia in più di un’occasione mostrò di non avere particolare interesse nella partenza degli italiani. Il prof. Raoul Pupo dice in un’intervista: “Tito voleva dimostrare agli Alleati, impegnati nella definizione dei nuovi confini post-bellici, la volontà ‘annessionista’ degli italiani e quindi diede istruzioni affinché fossero ‘invogliati a legarsi’ al regime e non a espatriare” (Intervista a R. Pupo a cura di V. Di Donato, in Giornale di Brescia, 9 febbraio 2006). 

A lungo termine la partenza degli italiani inoltre si rivelò una catastrofe per la Jugoslavia, perché l’Istria spopolata iniziò a rappresentare un problema economico per il resto del paese: per questo dopo il 1956 agli italiani fu sempre più difficile andarsene. 

Conclusioni

“Dal 2005 la giornata del 10 febbraio è dedicata alla commemorazione delle foibe e del successivo esodo forzato della popolazione italiana”.

“Dal 2005 la giornata del 10 febbraio conserva e rinnova la memoria della tragedia degli italiani e di tutte le vittime delle foibe, dell’esodo dalle loro terre degli istriani, umani e dalmati nel secondo dopoguerra e della più complessa vicenda del confine orientale” (legge 30 marzo 2004 n. 92). 

A causa dell’invasione nazifascista in Jugoslavia morì un milione di persone su neppure 15 milioni di abitanti. Nella sola provincia di Lubiana 15.000 persone vennero fucilate dagli occupanti tedeschi e italiani. Nel lager italiano di Arbe/Rab morirono circa 1.500 internati su 10.000 (in massima parte donne, vecchi e bambini). Nel campo di concentramento della Risiera di San Sabba a Trieste i nazisti allestirono l’unico forno crematorio in Italia, nel quale vennero bruciati i corpi di 5.000 persone, civili e resistenti sloveni, croati, italiani ed ebrei. 

Ci pare dunque doveroso ricordare come le vittime innocenti non siano state solo italiane. Denunciare gli aspetti repressivi del regime jugoslavo ha un senso, ben altro invece è mettere sullo stesso piano la violenza del movimento partigiano con quella ben più gratuita e massiccia dei nazifascisti, responsabili del tentativo di bonifica etnica durante il regime di Mussolini e della violenza durante il governatorato della Zona Operazioni del Litorale Adriatico, antecedenti e quindi alla base di quanto accadde successivamente. 

Ogni 10 febbraio i mass media italiani non perdono l’occasione per raccontare una storia parziale e distorta del confine orientale, spesso basandosi su dati falsi o manipolati dalla propaganda neofascista. Il dibattito cui assistiamo ogni Giorno del ricordo sui mass media italiani appare pesantemente condizionato da omissioni e censure che possono essere lette come una spia del perdurare di un pericoloso vittimismo nazionalista all’interno della cultura e dell’informazione italiana. 

Chiediamo dunque che per il prossimo 10 febbraio la rivista, coinvolgendo una pluralità di voci e firme, prepari sul sito uno speciale che dia conto della complessità del tema, in primis reinserendo nel quadro le responsabilità dello stato italiano sul confine orientale a partire dal 1915. 

Nicoletta Bourbaki (gruppo di lavoro su revisionismo storico e false notizie storiche in rete)
Wu Ming (scrittori)
Kai Zen (scrittori)
Resistenze in Cirenaica (rete di collettivi, associazioni e gruppi di lavoro sul postcolonialismo italiano, Bologna)
Anpi Colle Val d’Elsa
Anpi Pavia centro “Onorina Pesce Brambilla”
Anpi Pavia Borgo Ticino “Giuseppe Pinelli”
Luca Bravi (storico)
Carlo Spartaco Capogreco (storico)
Anna Di Gianantonio (storica)
Eric Gobetti (storico)
Carlo Greppi (storico)
Piero Purini (storico)
Girolamo De Michele (scrittore)
Monica Di Barbora (insegnante)
Enrico Manera (insegnante e ricercatore)
Luca Manucci (ricercatore)
Benedetta Pierfederici (ricercatrice ed editor)
Alberto Prunetti (scrittore)


20 DICEMBRE 2016





(hrvatskosrpski / italiano)

Oni su ustaše?

1) Media in Croazia: un tentato omicidio che ci riguarda tutti (Helena Puljiz)
Il 28 ottobre scorso, mentre percorreva l'autostrada Bregana-Lipovac, l'automobile di Saša Leković ha mostrato segni di danneggiamento... si è constatato che due bulloni della ruota anteriore destra erano stati segati...
2) Oni su ustaše? Pa odnosimo se onda prema njima kako zaslužuju! (Mijo Vinceković)
A ako se tko ponaša kao ustaša, odijeva se kao ustaša, govori kao ustaša, pozdravlja kao ustaša, slavi 10. travnja, mrzi Srbe i pjeva ustaške budnice i poskočnice, onda je on bez svake sumnje ustaša. Zašto bi itko želio biti ustaša, je već drugo pitanje, jednako onome ima li itko pametan, a da želi biti ustaša?...


=== 1 ===

Si veda anche: Libertà dei media in calo in Croazia: un'infografica (OBC 15 novembre 2016
... Misure quali la rimozione di oltre 70 dipendenti dal servizio pubblico radiotelevisivo, la messa in discussione dell’agenzia nazionale per la regolamentazione delle telecomunicazioni e l'abolizione del finanziamento per i media non profit erodono la possibilità che i giornalisti possano svolgere il proprio lavoro adempiendo il compito fondamentale...
http://www.balcanicaucaso.org/aree/Croazia/Liberta-dei-media-in-calo-in-Croazia-un-infografica/


http://www.balcanicaucaso.org/aree/Croazia/Media-in-Croazia-un-tentato-omicidio-che-ci-riguarda-tutti-175238

Media in Croazia: un tentato omicidio che ci riguarda tutti


Nella giornata internazionale per fermare l'impunità per i crimini contro i giornalisti, il commento di Helena Puljiz sul tentato omicidio ai danni di Saša Leković, presidente dell'Associazione dei giornalisti croati

02/11/2016 -  Helena Puljiz Zagabria 

(Pubblicato originariamente da Index.hr  il 28 ottobre 2016 e tradotto da OBCT)

Il tentato omicidio ai danni del presidente dell'Associazione dei giornalisti croati, Saša Leković  , è un messaggio a tutti i giornalisti croati. Si dice loro di tacere e chinare il capo, e di accettare di lavorare secondo i dettami dei nemici della democrazia e della libertà di parola. Le centinaia di minacce verbali nei confronti di giornalisti avvenute nell’ultimo anno, le cui implicazioni sono state  minimizzate o ignorate in modo sistematico e persistente dalla polizia, sono sublimate nell’attacco a Leković e, solo  fortuitamente e grazie alla sua attenzione, oggi il giornalismo croato non è in lutto.

Di Saša Leković si può pensare quel che si vuole, ma quando si parla di lui non ci si riferisce solo a un cittadino di questo paese e a un giornalista, ma al presidente dell’Associazione dei giornalisti croati, organizzazione ombrello dei cronisti della Croazia. Quando qualcuno mette in pericolo la sua vita, non è in gioco solo la sua persona, ma ci troviamo di fronte ad un attacco al mondo del giornalismo nel suo insieme e alla libertà dei media in questo paese. Se il giornalismo indipendente è uno dei pilastri dell’ordinamento democratico, e non vi è dubbio che lo sia, allora il tentato omicidio di Leković è un tentativo di colpire i valori costituzionali e l'ordine democratico. Qualsiasi attacco ai danni dei giornalisti che svolgono il proprio lavoro con onestà e professionalità è un attacco alla libertà di parola e al sistema democratico croato.

La politica ha creato e incoraggiato i violenti

Da quando è entrato in carica, Saša Leković è stato continuamente esposto a brutali attacchi verbali e minacce, eventi ritenuti estremamente preoccupanti da molti di noi. Tuttavia, in molti abbiamo considerato verosimile e auspicabile che non si sarebbe andati oltre l’intimidazione verbale. La provenienza di quasi tutte queste minacce può essere identificata nei ranghi dell’estrema destra, alle cui fila Tomislav Karamarko ha dato legittimità in qualità di presidente del partito HDZ. L’incitamento all'odio si è diffuso nel paese lo scorso anno, senza che a ciò seguisse una reazione seria da parte delle autorità al governo né dalle fila dell’opposizione. In molti casi, al contrario, molte delle dichiarazioni e delle azioni da parte dei governanti hanno incoraggiato atteggiamenti di questo tipo.

Quando una folla di estremisti ha preso di mira la presidente del Consiglio per le comunicazioni elettroniche Mirjana Rakić, inneggiando lo slogan ustascia "Za dom spremni!" e intonando altri insulti orribili, la polizia si è astenuta dallo schedare chi aveva preso parte all'azione, adducendo come giustificazione il fatto che ci fossero troppe persone, è che quindi non si potesse intervenire in alcun modo. Quando i "serpenti ustascia", pochi giorni fa hanno minacciato i giornalisti Sandra Bartolović e Goran Borković, la polizia ha concluso che si fosse solo trattato di molestie, e non di minacce. Un caso simile ha riguardato di recente Branka Valentić, direttrice dell’agenzia di stampa Hina.

Quando la scorsa primavera, nel centro di Spalato, è stato preso di mira il giornalista e scrittore Ante Tomić, l’allora ministro della Cultura Zlatko Hasanbegović commentò cinicamente l’accaduto sostenendo l’importanza di fare attenzione a cosa si scrive e a come lo si fa. Željko Glasnović, fra i non eletti in parlamento del partito HDZ, ha sostenuto in passato che i giornalisti sono i peggiori nemici della democrazia e continua a rivendicare questa affermazione senza che nessuno si sia mai preso il disturbo di contraddirlo, con il pretesto che le sue posizioni non vengono prese sul serio.

Incitamento all’odio e minacce istituzionalizzati

Incitamento all’odio e minacce sono stati generati e nutriti dalla politica. La politica stessa è responsabile per il declino terrificante subito dalla cultura del dialogo nella nostra società e per aver spacciato l’incitamento all’odio per libertà di parola. Quando si tratta di politica, il silenzio significa complicità e assenso, e finora sono numerose le personalità pubbliche responsabili di aver mantenuto il silenzio - il primo ministro, la presidente, il presidente del Parlamento e il leader dell'opposizione; uno dei vice-presidenti del Parlamento ha addirittura preso parte all’assalto contro Mirjana Rakić.

L’incitamento all'odio e le minacce in Croazia sono istituzionalizzati e restano impuniti. Oltretutto, quando pressioni di questo tipo provengono dai rappresentanti politici che siedono in parlamento e dalle poltrone ministeriali, il passo successivo è che il primo dei vili si senta autorizzato a ricorrere a intimidazioni e offese, ritenendo che queste costituiscano la maniera più appropriata e normale di comunicare con il resto del mondo, e soprattutto con i giornalisti. Questo problema nel nostro paese non esiste da ieri, ma si è intensificato ed era solo una questione di tempo che a qualcuno venisse in mente di tranciare i bulloni dell’automobile del presidente dell'Associazione giornalisti croati.

Nessuno pensi che gli attacchi al giornalismo non lo riguardano

Ci sono molte cose che non funzionano nel giornalismo croato di cui siamo tutti a conoscenza. Non c’è dubbio che, sotto la pressione dei poteri politici, di uomini d'affari e di una parte del settore pubblicitario, gli standard professionali ed etici di molti giornalisti nel nostro paese abbiano subito un drastico declino. Ma che nessuno pensi che un attacco alla libertà di stampa non lo riguardi, o che sia stato un tentativo di eutanasia.

In questi giorni, la propaganda politica sta cercando di convincervi che siamo arrivati ad un governo di salvezza nazionale e che lo stato o il ministro delle Finanze aumenteranno i salari. È solo grazie alla stampa libera che ai cittadini è dato sapere che queste promesse non sono veritiere, perché i salari saranno aumentati solo alla classe politica e a chi già percepisce stipendi alti.

Solo grazie alla libertà di stampa e dei mezzi di informazione i cittadini hanno accesso a informazioni cruciali come il fatto che la riforma fiscale significherà per tutti loro cibo e medicinali più costosi, mentre non vi saranno aumenti significativi per quanto riguarda il reddito mensile di ciascuno di loro. È solo grazie al giornalismo indipendente che i cittadini possono essere messi a conoscenza dei problemi del governo di coalizione HDZ-Most, che proseguono immutati anche con la nuova formazione Petrov-Plenković. Allo stesso modo, è grazie alla stampa che si saprà che il revisionismo di Zlatko Hasanbegović, ammiratore dei "martiri ustascia" e ministro della Cultura nel precedente governo, è stato sostituito nell’attuale esecutivo dal revisionismo di Pavo Barišić che a sua volta si dichiara ammiratore dei "martiri ustascia" e che occuperà la posizione di ministro dell'Istruzione.

I media liberi sono l'unica difesa nei confronti del potere

Solo il giornalismo indipendente vi ricorderà che il primo ministro Andrej Plenković dice sciocchezze quando afferma che non permetterà che l’INA [la compagnia petrolifera di stato croata, ndt] diventi una mera filiale della compagnia MOL, perché nei fatti è già così dal momento in cui l'allora presidente dell’HDZ e primo ministro Ivo Sanader cedette i diritti di gestione di INA, facendolo per di più in circostanze talmente sospette da portare alla riapertura delle indagini nei suoi confronti. Tramite questo stesso giornalismo verrete a sapere che cosa possiedono Andrej Plenković e gli altri rappresentanti politici.

Solo grazie alla libertà di stampa e ai media indipendenti i nostri destini non sono più nelle mani del potere decisionale di Tomislav Karamarko, Slavko Linić, Branko Šegon, Mijo Crnoja e molti altri personaggi altrimenti ritenuti intoccabili.

Tutti i summenzionati, così come tutti coloro i cui nomi potrebbero comparire nelle righe soprastanti, preferirebbero che in questo paese non esistessero il giornalismo indipendente e la libertà dei mezzi di informazione, che senza essere stati invitati a farlo si immischiano nei retroscena dei loro interessi politici e privati. È nell’interesse di tutti coloro che hanno a cuore la vita in uno stato democratico, governato dalla legge e non dalla forza, che il giornalismo libero sopravviva e venga rafforzato.

Non sappiamo chi ha segato i bulloni della vettura del presidente dell’Associazione dei giornalisti croati, Saša Leković, o chi abbia potuto ordinare un simile gesto, ma questi criminali devono sapere che la Croazia non si piegherà alle loro intenzioni.

Hanno cercato di liquidare il presidente dell’Associazione dei giornalisti croati, ma non ci metteranno a tacere.


Questa pubblicazione è stata prodotta nell'ambito del progetto European Centre for Press and Media Freedom, cofinanziato dalla Commissione europea. La responsabilità sui contenuti di questa pubblicazione è di Osservatorio Balcani e Caucaso e non riflette in alcun modo l'opinione dell'Unione Europea.

---

Come riporta l'Associazione dei giornalisti croati  , il 28 ottobre scorso, mentre percorreva l'autostrada Bregana-Lipovac, l'automobile di Saša Leković ha mostrato segni di danneggiamento. Dopo un controllo effettuato da un meccanico professionista, si è constatato che due bulloni della ruota anteriore destra erano stati segati, una tipologia di danno che avrebbe potuto causare un incidente fatale per il conducente.


=== 2 ===

<< ... E se uno si comporta da ustascia, vestito come ustascia, parla come un ustascia, saluta come gli ustascia, celebra il 10 aprile, odia i serbi e canta inni e slogan ustascia, allora è senza dubbio un ustascia... >> Questo direbbe la logica, osserva Mijo Vinceković; eppure nella Croazia attuale i comportamenti ustascia sono ammessi, ed a sua volta la Croazia – neo-Stato fondato sulla pulizia etnica di mezzo milione di cittadini di etnia serba – è stata ammessa nella Unione Europea che la vezzeggia e la coccola.
Si veda anche, sulla recente apposizione di una targa ustascia nei pressi del lager di Jasenovac: 
https://www.mail-archive.com/Ova adresa el. pošte je zaštićena od spambotova. Omogućite JavaScript da biste je videli./msg00015.html
oppure  https://it.groups.yahoo.com/neo/groups/crj-mailinglist/conversations/messages/8634


http://kontraportal.com/oni-su-ustase-pa-odnosimo-se-onda-prema-njima-kako-zasluzuju/

Oni su ustaše? Pa odnosimo se onda prema njima kako zaslužuju!


Kontra Portal  6. prosinca 2016. piše: Mijo Vinceković


U današnjoj Hrvatskoj, državi koju prema njenom „tvorcu“ odmila zovemo Tuđmanistan, nema okupljanja, bilo kada, bilo gdje, bilo kojim i bilo kakvim povodom, osim onih zaista rijetkih, poput obilježavanja Dana antifašističke borbe, Dana ustanka naroda Like i komemoracije u Jasenovcu, na kojima se naveliko ne ustašuje u čemu prednjače članovi opskurnih proustaških stranaka, članovi braniteljskih udruga i to ne isključivo i samo bivših pripadnika HOS-a i katoličkog klera.

A ako se tko ponaša kao ustaša, odijeva se kao ustaša, govori kao ustaša, pozdravlja kao ustaša, slavi 10. travnja, mrzi Srbe i pjeva ustaške budnice i poskočnice, onda je on bez svake sumnje ustaša.
Zašto bi itko želio biti ustaša, je već drugo pitanje, jednako onome ima li itko pametan, a da želi biti ustaša?
Ali da ima onih koji žele biti ustaše i to njih ne tako mali broj, to valjda ni za koga u RH, osim za „europejce“ tipa Plenkovića, više nije sporno.

Zato osobno mislim da se ne smijemo ponašati kao da ustaša među nama nema, već da bismo kao društvo/država trebali svima koji žele biti ustaše dopustiti da to budu, kad to već tako silno žele, ali ih onda i tretirati kao ustaše, a to znači jednako kao što u Njemačkoj tretiraju neonaciste, naravno uz prethodno kriminaliziranje negiranja holokausta, promociju fašizma uz zabranu veličanja ustaškog režima i tzv. NDH. Najbolje bi bilo preuzeti zakonska rješenja SR Njemačke, jer su i ishodišta neprihvatljivih ponašanja antidemokratskih snaga u jednoj i drugoj državi vrlo slična.
Važno je napomenuti da je potrebno, jednako u stranačkim vrhovima, ali i vrhovima vlasti, prestati lupetati o svojim „antitotalitarističkim opredjeljenjima“ osudi „svih totalitarizama“, bez izričite osude ustaštva, jer doslovno ništa što se događalo u bivšoj državi nije usporedivo s monstruoznim ustaškim režimom, a kamoli da je isto ili jednako onome što se zbivalo u tzv. NDH.

Ja pritom ne želim reći da u Njemačkoj nema pojava neonacizma, pa i marševa neonacista, kad pokušavaju „pokazivati mišiće“, što je uvijek popraćeno, ne samo time da i policija provodeći zakon „pokaže mišiće“, štiteći demokraciju i državu vladavine prava, nego i masovnim okupljanjem onih koji za naciste i nacizam ne pokazuju nikakvo razumijevanje.
Kod nas na ustaške „nestašluke“ ne reagira policija, a i masovni protuprosvjedi antifašistički opredijeljenih građana izostaju.

Važno je napomenuti da niti njemačka stranačka scena, a pogotovo njemačke vlasti, nemaju razumijevanja niti se blagonaklono i poticajno odnose prema ispadima neonacista, za razliku od RH gdje na takve pojave ne reagiraju niti iz stranačkih struktura, niti iz struktura vlasti, a nažalost rijetko i mlako se reagira i iz Lige antifašista i još nekih tobože antifašističkih udruga, plašeći se reakcija moćnih i utjecajnih braniteljskih udruga, čiji članovi su uvijek u prvim redovima prilikom ovih ustaških performansa, a „Splitskom rivom“ „čekićanjem“ dvopismenih ploča u Vukovaru, „logorovanjem“ u Savskoj, „maršem s plinskim bocama“ i drugim manifestacijama „raspirivanja demokracije“ su pokazali i na što su sve spremni.

Ishodište veličanja ustaštva i tzv. NDH, kao i gotovo sve negativno što se u Hrvatskoj događalo, posebno od HDZ-ovog preuzimanja vlasti, valja tražiti u malignom karakteru ličnosti Franje Tuđmana, koji je već puno prije nego se nezadovoljan svojim statusom i odnosom vlasti u SRH prema njemu, ozbiljno sukobio s tim vlastima, on je naime smatrao da bi trebao u sustavu vlasti biti visoko pozicioniran. Kako vlasti nisu pokazivale nikakvo zanimanje za tog nasrtljivca, naprosto su ga ignorirale, Tuđman kreće u sukob sa SKH, koji mu „nestašluke“ ne oprašta, kažnjava ga i isključuje iz članstva. Tako je Franjo Tuđman postao „disident“.

Već i prije nego se ozbiljno sukobio s vlastima, Tuđman landra po svijetu, obilazi hrvatsko iseljeništvo, uglavnom onaj njegov segment koji je kontrolirala ustaška emigracija, posjećuje ustaške prvake u emigraciji i sastaje se s njima, pa se tako posredstvom Vinka Nikolića sastaje i s Maksom Luburićem u Španjolskoj i od njega preuzima ideju o „pomirbi sinova partizana i ustaša“, ideju samu po sebi potpuno besmislenu, ali koja je trebala poslužiti tek za davanje legitimiteta ustaštvu i njegovom izvođenju na hrvatsku javnu i političku scenu.

Ilustrativno je kako Franjo Tuđman zaobilazi „Hrvatsku bratsku zajednicu“, najveću, najorganiziraniju, najbogatiju i dotad sa „starim krajem“ najpovezniju organizaciju hrvatskog iseljeništva, koja ali nije dopuštala penetraciju ustaštva u svoje redove, ekstremna ustaška emigracija pokušala je radi toga čak 16 atentata na dugogodišnje njene predsjednike Johna Badovinca i Bernarda Luketicha. Dakle Tuđman se ne vezuje uz najrespektabilniju organizaciju hrvatskog iseljeništva, on bira opskurne ustaške punktove poput onog u Norvalu, tamo dogovara daljnje aktivnosti i utanačuje međusobne obaveze prema kojima će ustaška emigracija promovirati Tuđmana i financijski pomagati njegov uspon na vlast, a on preuzima obavezu provedbe procesa „pomirbe sinova partizana i ustaša“, rušenje Jugoslavije svim sredstvima i lustraciju Srba a ne komunista.

Ta Tuđmanova „slizanost“ s ustaštvom dovela je do masovnog dolaska ustaša i neoustaša u Hrvatsku i njihove penetracije u sve segmente vlasti, čime je onemogućena kriminalizacija ustaštva i zabrane djelovanja onima koji ne samo što promoviraju zločinačke ideologije i režime poražene u 2. Svjetskom ratu, nego i negiraju holokaust i pokušavaju revidirati, neću reći povijest nego prošlost, pokušavajući je promijeniti i učiniti je neizvjesnom.
Od samih početaka punu podršku Tuđmanovom usponu na vlast i ustašama daje većina klera Stepinčeve crkve, zaglušna propaganda iz HDZ i crkvenih redova nameće temu „Bleiburga“ odnosno svih događanja krajem 2. Svjetskog rata i neposredno po njegovom završetku kao za Hrvatsku sudbinsko pitanje, koje ima jednu jedinu svrhu; relativiziranje kvislinških zločina, odnosno umanjivanjem njihovog obima i svireposti, prikazujući „antifašističke zločine“ većim i po hrvatski narod pogubnijim od onih ustaških.

Danas je svakom iole politički pismenom jasno da bi usprkos svima koji su se angažirali na rušenju Jugoslavije i tako Tuđmanu izravno i neizravno pomagali pri njegovom usponu na vlast, od stranih tajnih službi, KC, pojedinaca iz struktura vlasti i SK SRH, “spavača“ SDS, koje je navodno angažirao Josip Manolić, bez pomoći Ivice Račana njihov trud bio uzaludan, Račanova pomoć bila je presudna.
Taj deal koji su imali Tuđman i Račan s jedne je strane otupio otpor prema jačanju ustaštva i njegovog kriminaliziranja, a s druge uz proces pomirbe onemogućio provođenje lustracije na kojoj je posebno inzistirao katolički kler.

Nasilno rušenje Jugoslavije nije se moglo provesti mirnim putem, a jednako tako se nije moglo ni „lustrirati“ Srbe, zato je Tuđman pokrenuo rat koji je imao sva obilježja fašističke kontrarevolucije, tako da su silno ojačale snage okupljene oko ideologije ratnih gubitnika iz 2. Svjetskog rata koji su krenuli u osvetničke akcije prema ratnim pobjednicima.
Otud tvrdnje da su ustaše bili borci za Hrvatsku, imenovanja vojnih postrojbi po „ustaškim vitezovima“, imenovanja ulica i trgova po ustaškim „velikanima“, pa i podizanje spomenika ustaškim „zaslužnicima“, rušenje spomenika i drugih spomen-obilježja antifašističkoj borbi, proglašavanje antifašizma zločinačkom ideologijom, omalovažavanje boraca NOR-a, umanjivanja i relativiziranja ustaških zločina, negiranja holokausta i veličanja ustaškog režima i tzv. NDH.

A da to sve nije nimalo smetalo ivici Račanu pokazuje i ona sramotna Deklaracija usvojena na 1. Konvenciji SDP, „hodočašće“ prvog Račanovog suradnika, Zdravka Tomca, na Blajburško polje, te kupnja tamošnjeg terenu obavljena za vrijeme Račanovog mandata …

Ništa manje karakteristična nije bila ni Račanova gromoglasna šutnja kojom je popratio najprije diskriminacijske postupke, a potom i mjere državnog terora Tuđmanovih vlasti prema Srbima u Hrvatskoj, premda je dobro znao da su na prvim višestranačkim izborim Srbi većinski glasali za SKH – SDP.

Što reći na ova najnovija lamentiranja oko ove spomen-ploče poginulim HOS-ovcima u Jasenovcu, kao tamo „nije mjesto za ZDS.
Nigdje u svijetu, a ne samo u Jasenovcu, ne bismjelo biti mjesto za ZDS, jednako kao što to nije ni za „Sieg! – Heil!“

U današnjoj Hrvatskoj nema jednog jedinog razloga radi kojeg bi trebalo provoditi lustraciju, osim ako pod tim pojmom ne podrazumijevamo detuđmanizciju i deustašizaciju.




Tanti propositi per il Nuovo Anno

a cura del Direttivo di JUGOCOORD ONLUS


Sretna Nova Godina! Buon Anno Nuovo, a tutti gli jugoslavi e gli amici della Jugoslavia!


... Stavolta però andiamo oltre gli auguri di rito e parliamo un po' di noi. Di solito non lo facciamo mai, perché è nostro costume quello di non passare tempo a guardarci l'ombelico; una volta tanto però facciamo una eccezione, a confermare la regola. 
La recente Assemblea dei Soci della nostra ONLUS, con la quale abbiamo concluso il 2016, ha preso decisioni importanti che vi vogliamo comunicare.

Nel corso dell'anno abbiamo ricevuto una importante donazione a seguito delle volontà testamentarie di Giuseppe Torre, compagno attivo nel movimento contro la guerra, sensibile alle questioni internazionali e amico dei popoli jugoslavi e del popolo serbo in particolare, deceduto nel 2014. Torre ci ha chiesto infatti espressamente di "difendere i Serbi accusati presso il Tribunale Speciale dell’Aia e far conoscere all’opinione pubblica cos’è veramente quest’istituzione: un insulto al diritto, alla giustizia e al senso d’umanità, creato dai vincitori come corollario e parte integrante delle loro guerre."
Abbiamo perciò potuto articolare una serie di nuovi progetti che inizieranno a realizzarsi nel 2017: abbiamo stanziato fondi per le attività connesse alla critica del "Tribunale ad hoc" dell'Aia; abbiamo deliberato di acquisire una sede sociale nella quale allestire una Biblioteca e un Archivio; abbiamo disposto contributi di solidarietà per alcuni Comuni dell'Italia centrale colpiti dai recenti terremoti, nei quali vanno tutelate le memorie della presenza degli antifascisti jugoslavi nel 1941-'44; abbiamo un po' di risorse per l'avvio di corsi di lingua serbocroata e di una nostra collana editoriale (titolo: "OrientaMenti"), nonché per il sostegno a realtà jugoslaviste e dei lavoratori nelle repubbliche ex-federate, e per altre iniziative ancora.

In particolare, nella Biblioteca specialistica troveranno posto volumi, in gran parte fuori catalogo o comunque introvabili in Italia, sui rapporti tra le due sponde dell'Adriatico, sull'internazionalismo partigiano, sui paesi socialisti e soprattutto sulla RFS di Jugoslavia, sulla cultura e la storia dei popoli dei Balcani; nell'Archivio saranno ospitati i fondi personali di ex combattenti, come il compagno e amico Drago Ivanović, di studiosi e militanti che vorranno riversarli a noi per impedirne la troppo frequente dispersione.

La Assemblea dei Soci 2016 di JUGOCOORD ONLUS, che ha preso tutte queste decisioni, è stata necessariamente un punto di svolta nella nostra storia associativa e quindi anche un momento di bilancio delle nostre attività. Nel Documento Strategico che è stato approvato si legge tra l'altro:
 

Il Coordinamento Nazionale per la Jugoslavia – "CNJ ONLUS" o "JUGOCOORD ONLUS" – è una associazione non lucrativa di utilità sociale (ONLUS) iscritta con il n.ro 3/25455 (prot. 86181 del 20/11/2007) al registro della Agenzia delle Entrate del Lazio. In base allo Statuto, essa

 

è formata da persone, cittadini italiani e stranieri, a vario titolo impegnate sulle problematiche jugoslave, inerenti cioè allo spazio geografico, culturale e politico della disciolta Repubblica Federativa Socialista di Jugoslavia. (...) Il CNJ si fonda su quegli stessi valori su cui è stato fondato mezzo secolo di vita pacifica e di sviluppo della Jugoslavia, contro ogni secessionismo e contro ogni contrapposizione nazionalitaria od etnicistica, a partire dalla Guerra Popolare di Liberazione alla quale, assieme a tutti gli altri, parteciparono anche migliaia di italiani. Con la nostra attività ci prefiggiamo di contribuire anche a rimediare al profondo debito storico e culturale e alla profonda disinformazione sulle vicende jugoslave e del nostro confine orientale che, proprio in Italia, ereditiamo da lunga data, attraverso il nazionalismo italiano post-unitario, le annessioni coloniali ed il fascismo, la guerra fredda, lo smembramento della RFSJ. In questo ci sentiamo in continuità con lo spirito della comune lotta dei partigiani jugoslavi e italiani contro il nazifascismo.

 

JUGOCOORD è ONLUS dal 2007, ma le sue attività si esplicavano già, nella veste di associazione non riconosciuta, negli anni precedenti.

Infatti, il Documento Costitutivo del Coordinamento – che prima ancora dello Statuto ha fissato valori e obiettivi di fondo – risale al 1/7/2001. Con quell'atto, diverse realtà che dalla seconda metà del 1999 avevano animato il Coordinamento Nazionale La Jugoslavia Vivrà stabilirono di conservare una struttura di collegamento a livello nazionale che continuasse a promuovere la necessaria controinformazione e mantenesse viva la memoria storica dei drammi recenti e della esperienza jugoslava, anche dopo il colpo di Stato che nell'ottobre 2000 aveva ipotecato, almeno per il breve e medio termine, le aspirazioni jugoslaviste.

Prima ancora della esperienza del Coordinamento Nazionale La Jugoslavia Vivrà, numerosi soggetti sul territorio italiano avevano animato la mobilitazione contro la aggressione della NATO della primavera del 1999; alcuni di questi erano attivi già negli anni ancora precedenti, impegnati a contrastare la disinformazione strategica che aveva consentito lo squartamento dello Stato unitario e lo scoppio della guerra fratricida in contesti come quello croato e bosniaco (1991-1992). Tra questi soggetti, va rilevato che il Coordinamento Romano per la Jugoslavia – la cui denominazione è non a caso simile a quella del CNJ – aveva operato nella Capitale sin dalla prima metà degli anni Novanta, curando la trasmissione televisiva "VOCE JUGOSLAVA" su Radio Città Aperta e promuovendo momenti di informazione e dibattito invero unici in un panorama assolutamente omologato sui pregiudizi correnti, come il convegno tenuto all'Università "La Sapienza" il 10-11/1/1996. E' significativo che gli attuali Presidente e Segretario di CNJ ONLUS vengano proprio da quella esperienza.

 

Torniamo dunque al luglio 2001 per passare brevemente in rassegna le principali iniziative ed i risultati conseguiti da JUGOCOORD:

 

– la prima iniziativa pubblica importante del nostro Coordinamento si è tenuta a Torino il 4 maggio 2002 quando abbiamo presentato, in anteprima assoluta per l'Italia, il documentario della BBC "FASCIST LEGACY" con una sottotitolazione originale in italiano prodotta per l'occasione. Con tale evento, cui partecipò il noto storico Angelo Del Boca, si portò all'attenzione del pubblico italiano la esistenza di questo documentario, che allora nessuno conosceva e che è tuttora censurato dalle reti RAI;

– grazie a JUGOCOORD fu promossa la traduzione in lingua italiana e furono organizzate presentazioni del libro di Jürgen Elsässer "MENZOGNE DI GUERRA" (2002–2004); con lo stesso Autore nel 2005 è stato organizzato un nuovo incontro a Roma sul tema, oggi più che mai attuale, della "JIHAD TARGATA U.S.A.";

– a Trieste il 16 novembre 2002 JUGOCOORD promosse il Convegno "PASSANDO SEMPRE PER LA JUGOSLAVIA...", primo tentativo di convergenza tra le numerose realtà che in Italia erano rimaste attive sulle questioni jugoslave e serbe (ma con ospiti anche dall’estero) e nell'ottica di mantenere tali questioni al centro dell'agenda del movimento contro la guerra;

– a Roma il 7-8 maggio 2005 JUGOCOORD ha co-promosso la convention “PARTIGIANI!”, iniziativa internazionale ed internazionalista nel 60.esimo anniversario della Liberazione dal nazifascismo. A fronte di una modesta partecipazione di pubblico, l'iniziativa è stata feconda nella costruzione di un'ampia rete di contatti che negli anni successivi ha permesso di sviluppare numerose attività attorno agli argomenti dell'internazionalismo partigiano e sulle questioni del Confine Orientale;

– su queste ultime siamo attivi da sempre. Sicuramente la nostra opera di controinformazione ha giocato un ruolo fondamentale nella divulgazione verso il largo pubblico, su scala nazionale, delle ricerche del gruppo di Resistenza Storica attraverso la prima diffusione via internet di articoli selezionati sul tema ripresi da La Nuova Alabarda e la pubblicazione integrale sul nostro sito della prima edizione de "OPERAZIONE FOIBE A TRIESTE" di Claudia Cernigoi (2003). Il Coordinamento ha co-promosso il convegno "FOIBE: LA VERITÀ. Contro il revisionismo storico" tenutosi a Sesto S. Giovanni (MI) il 9 febbraio 2008, partecipando alle attività anche successive degli organizzatori: pubblicazione degli Atti, costituzione del Comitato nazionale contro il revisionismo storico, fino alla produzione della mostra "TESTA PER DENTE. CRIMINI FASCISTI IN JUGOSLAVIA 1941/1945” ed allo sviluppo del sito dedicato “DIECI FEBBRAIO”, per la cui esistenza la nostra partecipazione è determinante;

– sempre sugli stessi temi, CNJ ONLUS è stata al centro della polemica e di iniziative di contrasto a pesanti operazioni revisioniste, come la fiction Il cuore nel pozzo (nostri attivisti hanno contestato verbalmente l'attore protagonista Leo Gullotta al V Congresso Nazionale del PRC a Venezia, 2005), la pièce teatrale Magazzino 18 e le altre comparsate di Simone Cristicchi (per cui il cantautore ha anche provato a far censurare il nostro sito internet attraverso un intervento del suo legale; la petizione sul ritiro della tessera ANPI a Cristicchi, da noi sostenuta, ha avuto enorme risonanza);

– di nuovo a Torino il 5-6-7 ottobre 2005 si è contribuito alla realizzazione di una RETROSPETTIVA DI LORDAN ZAFRANOVIC, prestigioso regista jugoslavo con il quale permangono contatti; lo stesso Zafranović ha partecipato nella stessa città nell’ottobre 2007 alle giornate su "LA MEMORIA RIMOSSA. L'occupazione italiana della Jugoslavia (1941 - 1943)" per le quali il contributo organizzativo di JUGOCOORD è stato sostanziale;

– nel maggio-giugno 2007 JUGOCOORD ha contribuito all'allestimento a Milano della mostra “JASENOVAC, TOMBA DI 19432 BAMBINI/E”, curata da Andrea Catone. Sullo stesso argomento sono state promosse rappresentazioni teatrali (di Dino Parrotta: “JASENOVAC, OMELIA DI UN SILENZIO“) e si è partecipato ad iniziative-dibattito (ad es. a Poggibonsi, il 28 gennaio 2009 alla presenza dell’Ambasciatore di Serbia);

– ancora a Torino il 17 maggio 2011 è stato proiettato il video “RADE KONČAR. UNA STORIA DI OPERAI JUGOSLAVI”. Si è trattato di una delle (finora troppo poche) iniziative dedicate a far conoscere le vicende gloriose del movimento operaio e resistenziale jugoslavo;

– il connubio tra memoria storica antifascista e intervento artistico-culturale si ha anche, in anni più recenti, con le rappresentazioni della pièce teatrale “DRUG GOJKO”, di e con Pietro Benedetti, incentrata sulla figura di Nello Marignoli partigiano italiano nella Resistenza jugoslava;

– a Vicenza nei giorni 21-22 marzo 2009 CNJ ONLUS ha organizzato, assieme alla Rete Disarmiamoli!, il Meeting internazionale “TARGET” nel X Anniversario dei bombardamenti della NATO sulla Repubblica Federale di Jugoslavia. Si è trattato dell'unico evento di carattere internazionale (tra gli ospiti: J. Elsässer e D. Johnstone) organizzato al di fuori della Serbia per la ricorrenza; è stato inoltre il solo nuovo tentativo effettuato in Italia, dopo quello di Trieste 2002 e parecchi anni dopo i bombardamenti, di rilancio della collaborazione tra le realtà rimaste attive sulle questioni jugoslave e serbe, sempre nell'ottica di riportare tali questioni al centro dell'agenda del movimento contro la guerra;

– nello specifico della questione kosovara JUGOCOORD ha prodotto informazione costante, in particolare attraverso la mailing list JUGOINFO e promuovendo alcune iniziative, come quella di Milano del 10 maggio 2014 ("Kosovo-Serbia-Jugoslavia: UN TESORO IN PERICOLO"), soprattutto incentrate sul patrimonio culturale storico-artistico; sullo stesso tema è in lavorazione un testo divulgativo a cura di Rosa D'Amico, componente del nostro Comitato Scientifico-Artistico (CSA);

– sulla questione linguistica serbocroata JUGOCOORD è intervenuto con documenti e prese di posizione pubbliche, avvalendosi della consulenza di esperti come la slavista Ljiljana Banjanin nostra socia, promuovendo a Sesto S. Giovanni (MI) il 3 marzo 2010 una iniziativa su "LINGUE E CONFINI: LA GUERRA INFINITA?"; più in generale, per la promozione della conoscenza della letteratura serbocroata la nostra associazione ha aperto apposite sezioni sul sito internet www.cnj.it dove sono proposte traduzioni originali di poesie e prose celebri;

– sotto il profilo della solidarietà, JUGOCOORD ha sempre sostenuto le campagne attive a livello nazionale, curate da altre associazioni che a questo si dedicano specificamente e continuativamente, tra l'altro attivando simbolicamente un affido a distanza per un anno (2002) e poi con continui aggiornamenti sul sito e la newsletter. Più recentemente, grazie all'impegno della socia Mengarelli, JUGOCOORD ha preso direttamente in carico iniziative di ospitalità e scambio culturale-didattico quali “UN PONTE PER… DOMANI!” (2013) e “NA MORE CON AMORE” (oramai alla quarta edizione);JUGOCOORD

– JUGOCOORD ha aderito a tutte le principali manifestazioni e campagne indette contro la guerra, contro l'imperialismo e contro il razzismo, partecipando talvolta con un proprio piccolo spezzone ai cortei: ricordiamo ad esempio la manifestazione di Roma dell’8 giugno 2008 indetta a seguito dell’ondata di pogrom contro i Rom, in occasione della quale fu prodotto il lungo striscione "Ridateci il nostro paese";

– proprio sul tema della condizione Rom, JUGOCOORD è intervenuto soprattutto con prese di posizione pubbliche e campagne riguardanti specifiche situazioni in Toscana tramite la nostra socia Paola Cecchi;

– recentemente sulla questione Ucraina/Donbass JUGOCOORD ha prodotto informazione (via JUGOINFO e con pagine dedicate sul sito internet), co-promosso o partecipato ad iniziative pubbliche, partecipato alla Carovana Antifascista promossa dalla Banda Bassotti nel maggio 2015, ed infine contribuito alla costituzione del Coordinamento Ucraina Antifascista;

– l'impegno dei soci del CNJ è stato determinante per operazioni editoriali come le pubblicazioni dei libri "IL CORRIDOIO. Viaggio nella Jugoslavia in guerra" di J.T.M. Visconti (2006), "A TE MIA DOLORES" di S. Bozović (a cura di D. Kovačević, trad. Giacomo Scotti, 2008), “UOMINI E NON UOMINI” di G. Jelisić (a cura di J.T.M. Visconti, trad. I. Kerečki, 2013), promuovendone la diffusione e le presentazioni in tutta Italia;

– soci della nostra ONLUS sono tra i protagonisti del progetto di riscoperta della vicenda dei partigiani jugoslavi in Appennino e della conseguente pubblicazione del libro “I PARTIGIANI JUGOSLAVI NELLA RESISTENZA ITALIANA” (Odradek 2011) per la cui promozione la ONLUS ha avuto un ruolo-chiave;

– ad Arezzo il 7 dicembre 2013 con il convegno intitolato "I FALSI AMICI", che ha dato seguito alla pubblicazione di un ampio dossier omonimo, si è affrontato per la prima volta in assoluto in una sede pubblica il problema delle infiltrazioni della destra nazionalista e fascista nelle battaglie antimperialiste;

– il nostro Coordinamento ha sviluppato una radicale critica al “Tribunale ad hoc” dell’Aia sin da tempi “non sospetti”, e dal 2001 ha sostenuto (in maniera informale e discreta, data l’esistenza di una apposita diversa struttura e ad evitare esposizioni di carattere prettamente “politico” inopportune per una ONLUS) le attività della Sezione Italiana del Comitato Internazionale per la Difesa di Slobodan Milošević; la mole di traduzioni e controinformazione prodotta da nostri soci sui temi correlati è stata enorme ed ha consentito tra l’altro la pubblicazione dei testi-documento “IN DIFESA DELLA JUGOSLAVIA” (Zambon 2005) e “UOMINI E NON UOMINI” (Zambon 2013); dopo l’assassinio di Milošević e il conseguente scioglimento della predetta Sezione Italiana JUGOCOORD si è caratterizzato come nuovo referente nazionale-internazionale su questi temi;

– sono state organizzate diverse altre iniziative-dibattito, specialmente nelle ricorrenze dei bombardamenti del '99 (24 Marzo) e in polemica con il Giorno del Ricordo (10 Febbraio), nonché presentazioni di libri, petizioni e campagne su diversi argomenti, presenze con banchetti informativi e diffusione di libri, eccetera – sulle quali non ci soffermiamo. Ancor più sono state le iniziative cui JUGOCOORD ha aderito, su diverse tematiche, pur senza esserne direttamente organizzatore, impegnandosi sempre per la loro massima pubblicizzazione attraverso i canali disponibili.

 

– Un capitolo a sé è quello riguardante le nostre attività nell’ambito dell’informazione. 

JUGOCOORD ha ereditato dal Coordinamento Romano per la Jugoslavia una trasmissione radiofonica – VOCE JUGOSLAVA su Radio Città Aperta, che va avanti ininterrottamente dal 1993 – ed una newsletter telematica – oggi sotto il nome di JUGOINFO, che in un ventennio ha contato circa 10mila invii con una rassegna di testi spesso introvabili altrimenti –, mentre il sito internet, già articolato tematicamente e ricco di documentazione, negli anni si è “moltiplicato” sviluppando al proprio  interno sezioni tematiche separate sui bombardamenti NATO del 1999 (https://www.cnj.it/24MARZO99/), sul carattere internazionale e internazionalista della Resistenza (https://www.cnj.it/PARTIGIANI/), sui partigiani jugoslavi nella Resistenza italiana (http://www.partigianijugoslavi.it/), su Milošević e il Tribunale “ad hoc” dell’Aia (https://www.cnj.it/MILOS/). 

Il CNJ si è dotato anche di una propria presenza in Facebook, che se da un lato ha garantito la nostra visibilità sul social, dall’altro non è servita a incrementare la partecipazione fattiva alle nostre attività. Le ragioni di questo risiedono nel carattere stesso di Facebook, che mentre esalta l’esposizione individuale e la cacofonia comunicativa globale, attraverso precise “tagliole” (algoritmi selettivi e condizioni economiche per la visibilità dei post) relega in secondo piano le realtà associative o istituzionali, soprattutto se “scomode”. Si può stimare che a seguirci più o meno costantemente sulle diverse piattaforme (newsletter, Facebook) siano almeno 2000 persone; il numero delle visite al sito internet non è regolarmente monitorato, ma basti considerare che nella settimana 15/09--21/09/2016 si hanno avuti in media circa 600 click al giorno; 1500 accessi in quei giorni sono stati diretti, cioè non via motore di ricerca ma da chi ha direttamente digitato il nostro indirizzo!

Per molti anni (almeno fino al 2006) il nostro Coordinamento è stato la realtà che a livello nazionale si è più efficacemente impegnata per produrre le traduzioni dei documenti fondamentali - e tuttavia ignorati dai mass-media - sulle questioni jugoslave e affini. Questo lavoro di traduzione è andato però via via scemando, e attualmente le traduzioni da noi proposte (via JUGOINFO e sul sito) sono quasi sempre riprese da terze parti.

 

Il nostro lavoro ha gettato luce in tempi non sospetti e spesso in totale solitudine su questioni entrate solo in seguito nella discussione pubblica o almeno nel novero dei temi affrontati dai commentatori più attenti, ad esempio: i meccanismi della disinformazione strategica; le responsabilità occidentali nella “esplosione” dell’islamismo radicale; i dubbi sulla dinamica dell’11 Settembre; distorsioni e abusi della “legalità internazionale”; la propaganda italiana su “foibe” ed “esodo”; la strumentalizzazione delle questioni nazionali e i micro-nazionalismi; il dominio tedesco e la fondazione antipopolare e revanscista della Unione Europea; i caratteri neo-coloniali e da compradoras delle nuove “repubblichette” sorte dallo sfascio degli Stati ex-socialisti; i pregiudizi slavofobi, serbofobici e russofobici dominanti a tutti i livelli, anche accademici, nella nostra realtà culturale e politica.

Va rimarcato come il Coordinamento abbia sempre operato con disinteresse, mettendosi a disposizione per la divulgazione e realizzazione di iniziative di terzi o ascritte a terzi, facilitando in questo modo la circolazione di informazioni e la diffusione di un “senso comune” critico su questi argomenti senza preoccuparsi di averne un “ritorno”. Al contempo, abbiamo sempre rifuggito ogni tentazione di compiacere chicchessia, ponendo con rigore quesiti di principio e discriminanti sia verso l’esterno che al nostro interno, non avendo paura di criticare anche personaggi noti dai quali avremmo potuto avere un qualche sostegno, persino se membri del nostro CSA. La nostra funzione è stata finora al contempo di avanguardia e da “grilli parlanti”, siamo stati assieme generosi e impopolari: certamente queste attitudini non ci hanno agevolato nella crescita della organizzazione, ma la nostra coerenza è stata riconosciuta da chi ci ha seguito, come ha dimostrato Giuseppe Torre nominandoci a destinatari di un rilevante lascito, e ci consente di procedere a testa alta per il conseguimento dei nostri obiettivi.

 

Il quadro è dunque quello di una amplissima gamma di temi trattati e di una molteplice tipologia di iniziative: a fronte di ciò JUGOCOORD fino ad oggi ha potuto giovarsi solo di forze esigue. (...) Analogamente modesto è sempre stato il Bilancio sociale, con un patrimonio costantemente attestato attorno ai 2000 euro ed un ricircolo annuo di denaro di dimensioni non superiori. Negli ultimi anni la assegnazione del 5 per mille (600-1000 euro) ha comportato all'incirca il raddoppio delle entrate ma anche le uscite sono cresciute in proporzione, in virtù della aumentata mole di iniziative promosse.

Va certamente tenuta presente la odierna fase di crisi dell'associazionismo gravante a tutti i livelli, che vede anche sodalizi storici lamentare cali di partecipazione e di tensione ideale. Tale crisi, sulla quale non è questa la sede per sviluppare analisi approfondite, trova notoriamente le sue ragioni principali nella ricerca della gratificazione individualistica, nella commercializzazione di ogni rapporto sociale, nella scarsa abitudine al lavoro collettivo e alla verifica oggettiva dei risultati del lavoro di gruppo, ed ha come esito prevalente la autoreferenzialità e la perdita del carattere comunitario e conviviale della vita associativa.

 


Tra le priorità che abbiamo individuato c'è quindi quella di "far crescere il Coordinamento potenziandone la base di attivisti". Uno strumento che introduciamo a questo scopo, a partire dal 1 gennaio 2017, è quello di una forma di tesseramento “leggero”, rivolto ad es. ai giovani e a chi ancora non conosciamo di persona. Finora per aderire a JUGOCOORD è stato infatti necessario, tra l’altro, essere presentati da una persona già aderente; in futuro tale condizione continuerà a valere per i soci effettivi, mentre i simpatizzanti ne saranno esentati (non godranno perciò di alcuni diritti quali la eleggibilità alle cariche sociali e il diritto di voto).


Ricapitolando: per aderire a JUGOCOORD ONLUS 
come simpatizzanti è necessario
- condividere i contenuti dello Statuto; 
- compilare e trasmettere una scheda di adesione (da noi fornita);
- contribuire annualmente con il versamento di  una sottoscrizione minima di 10 euro/anno.
Per aderire come soci è inoltre necessario
- essere presentati da una persona già aderente.
Si può aderire dall'Italia e dall'estero. Sia i simpatizzanti che i soci in difficoltà economiche possono fare domanda motivata di esenzione dalla quota sociale annua.


Con la ripresa del tesseramento rivolto a nuovi soci (2017) e la apertura della sede si daranno le condizioni per un significativo incremento della base sociale. (...) Questo è ciò che auspichiamo come condizione necessaria per lo sviluppo della nostra associazione, lo sviluppo dei rapporti con associazioni affini e organizzazioni jugoslaviste all’estero, ed il conseguimento dei tanti obiettivi che ci siamo posti e che grazie alla generosità di Giuseppe Torre forse diventano più vicini.



Nessuno dunque se ne voglia se rivolgiamo un augurio particolare per il Nuovo Anno a noi stessi del Coordinamento Nazionale per la Jugoslavia! 



(english / srpskohrvatski.
A Jasenovac sono di nuovo "Pronti per la patria" – "Za Dom spremni!", come recita la lapide nera apposta pochi giorni fa dai veterani ustascia nei pressi dell'ex campo di sterminio che nel 1942-1945 era gestito dai loro ispiratori. Nessuna condanna è venuta da Bruxelles per questo nuovo gesto simbolico ignobile, dopo la "riabilitazione" di Stato del nazi-collaborazionista arcivescovo Stepinac pochi mesi fa... )


„ЗА ДОМ СПРЕМНИ“ ПОНОВО У ЈАСЕНОВЦУ

1) Wiesenthal Center Denounces Plaque With Ustasha Slogan in Town of Jasenovac
2) "Za dom spremni" usred Jasenovca 
3) Salomon Jazbec: JASENOVAC (iz biltena "Naša Jugoslavija")
4) Simon Wiesenthal Center outraged by annulment of Stepinac conviction


Isto pročitajte:

„ЗА ДОМ СПРЕМНИ“ ПОНОВО У ЈАСЕНОВЦУ (Lj. Karan, понедељак, 05 децембар 2016)
Постављање табле ХОС у Јасеновцу није само провокација него далекосежна порука и претња...
http://standard.rs/politika/36389-„за-дом-спремни“-поново-у-јасеновцу

Sui crimini degli ustascia al potere in Croazia nel 1941-1945 ed in particolare sul loro sistema concentrazionario si veda la nostra pagina dedicata:
https://www.cnj.it/documentazione/ustascia1941.htm

Sulla riabilitazione dell' "arcivescovo del genocidio", il collaborazionista degli ustascia Alojizije Stepinac, da parte dello Stato croato si veda:
Clericofascismo (JUGOINFO 25 luglio 2016)
https://it.groups.yahoo.com/neo/groups/crj-mailinglist/conversations/messages/8566


=== 1 ===

http://www.wiesenthal.com/site/apps/nlnet/content.aspx?c=lsKWLbPJLnF&b=8776547&ct=14966995

Wiesenthal Center Denounces Plaque With Ustasha Slogan in Town of Jasenovac, Site of Mass Murder by Ustasha

December 6, 2016

Jerusalem – The Simon Wiesenthal Center today denounced the use of an Ustasha (Croatian fascist) slogan on a memorial plaque to Croatian soldiers who fell in the 90s, in the village of Jasenovac, site of the largest concentration camp in the Balkans, where close to 100,000 Serbs, Jews, Roma, and anti-fascist Croatians were murdered by the Ustasha.

In a statement issued here today by its director for Eastern European affairs, Dr. Efraim Zuroff, the Center noted that the use of slogans which incite to violence is forbidden by Croatian law, and that Za dom spremni (for the Homeland, ready) was an integral part of the propaganda accompanying the Ustasha genocidal campaigns against Serbs, Jews and Roma.

According to Zuroff:

"It is hard to believe that an incendiary slogan like Za dom spremni can be publicly displayed in a country which is a member of the European Union. Such slogans are an insult to the survivors of the Ustasha terror and part of an attempt to distort the history of World War II and the Holocaust, turning perpetrators into heroes."

For additional information please contact the Israel Office of the Wiesenthal Center, 972-2-563-1274 or 972-50-721-4156,  join the Center on Facebook, www.facebook.com/simonwiesenthalcenter, or follow @simonwiesenthal or @EZuroff for news updates sent direct to your Twitter feed.
 
The Simon Wiesenthal Center is one of the largest international Jewish human rights organizations with over 400,000 member families in the United States. It is an NGO at international agencies including the United Nations, UNESCO, the OSCE, the OAS, the Council of Europe and the Latin American Parliament (Parlatino).


=== 2 ===

http://www.novosti.rs/vesti/planeta.300.html:638120-U-centru-Jasenovca-spomen-obelezje-s-ustaskim-pozdravom-Za-dom-spremni

NOVA USTAŠKA PROVOKACIJA: "Za dom spremni" usred Jasenovca 

Jurica Kerbler | 03. decembar 2016. 16:52 > 19:25 | Komentara:  20
U neposrednoj blizini mesta gde je u ustaškoj NDH bio zloglasni logor Jasenovac, postavljena je tabla na kojoj su isklesana imena pripadnika Hrvatskih odbrambenih snaga uz napis "Za dom spremni"

OD STALNOG DOPISNIKA: ZAGREB

U neposrednoj blizini mesta gde je u ustaškoj NDH bio zloglasni logor Jasenovac, postavljena je tabla na kojoj su isklesana imena 11 pripadnika Hrvatskih odbrambenih snaga uz napis "Za dom spremni". Tabla je u centar Jasenovca stavljena pre mesec dana, na pročelje zgrade na Trgu kralja Petra Svačića, ali do sada niko nije reagovao. Na tabli piše da su je postavili veterani HOS-a iz Jasenovca i Zagreba, a na postavljanju su bili brojni hrvatski političari.

"Novostima" je rečeno da postoje sve potrebne dozvole za postavljanje table i da nijedna gradska služba nije imala nikakav prigovor - ni na tekst koji je ispisan na tabli, ni na hrvatski grb koji se koristio u vreme NDH, kao ni na ustaški pozdrav "Za dom spremni".

U vreme ratova devedesetih pripadnici HOS-a, koji su delovali kao paravojska, koristili su ustaška obeležja, a njihove jedinice nosile su imena najvećih koljača.

Do sada tabla nije izazvala pažnju van Jasenovca, jer hrvatski mediji nisu o tome pisali, i jedina informacija pojavila se u zagrebačkim "Novostima" koje izdaje Srpsko narodno veće.

Reč je, kako tvrdi istoričar Hrvoje Klasić, i o postupku koji zaslužuje kazneno gonjenje, jer je istaški pozdrav "Za dom spremni" zakonom zabranjen. 

STRAŠNI GOVOR

NA postavljanju table govorio je, uz predstavnike Jasenovca, i Hrvoje Niče, predsednik HSP-a Ante Starčevića, spomenuvši da je "zločinac Tito 21 godinu posle Drugog svetskog rata postavio velelepni spomenik 'Kameni cvet' Bogdana Bogdanovića u Jasenovcu, a mi tek sada, 21 godinu nakon Domovinskog rata, a postavljamo tablu našim palim bojovnicima".


=== 3 ===

Izvor: "Nasa Jugoslavija", Bilten XIV Novembar 2016. godine 
http://www.nasa-jugoslavija.org/Bilten-14.pdf

J A S E N O V A C 

Piše: Salomon Jazbec (1) 

Povijest interneta predstavlja kratku povijest manipulacije javnim mnijenjem. Koliko god pružao korisnih, značajnih i konkretnih podataka, toliko ujedno sadrži laži, obmana, opasnih i štetnih izobličavanja činjenica, pri čemu je historija omiljena meta iživljavanja mnoštva anonimnih pojedinaca i grupa. Čini se da gotovo i nije potrebno elaborirati taj fenomen, jer svatko intuitivno osjeća kako je u nekom dijelu svojeg korištenja web-a bivao žrtvom internetske podvale ili pak svjedočio iskrivljavanju povijesne istine elektronskim putem. Povijesni je revizionizam u internetu pronašao svoj hram. 

Svakog se dana na oltaru tog hrama obavlja pogansko žrtvovanje Mnemozine, majke muza i božice pamćenja. Mnemozina u grčkoj mitologiji bješe božanstvo, no u ovom slučaju antičkog prokletstva za XXI. stoljeće lišena je svoje nedodirljive božanske prirode te poganskom pretvorbom preobličena u životinju. Svećenici i svećenice internetskih sljedbi svakodnevno kolju i pale Mnemozinu na sjajnom žrtveniku, da bi je – čudotvorno oživljenu – već sutradan nanovo ubijali. I ubijat će je tako iznova sve dok bude sredstava i načina. Za interes nema bojazni. Svjetina, sada „računalno opismenjena“ – no i dalje polupismena (s nepismenošću višeg reda) – tražit će i nadalje svoju porciju dnevne opsjene. Nebeska zaštitnica povijesti postade priklana junica. 

Kako reče jedan naš aforističar devedesetih, povijest je bila naša učiteljica, a onda su došli neki manijaci i silovali našu učiteljicu. Silovali i masakrirali, dodao bih. Sve u suglasju s pandemonijem ratnih zločinaca i makabričnim katalogom zločinstava, što eruptiraju na Balkanu svakih pola stoljeća kao kakvo usudno antičko prokletstvo. Krvavo klatno se klati. Na starim klaonicama i žrtvama – imenovanim i neznanim – temelje se novi ratovi i novi genocidi. Koloplet zla ne prestaje se plesti. Zločinačko kolo ne prestaje se vrtjeti. Jednom žrtvovana čovjeka ubijaju iznova. Povijesni revizionizam na internetu postaje sredstvo masovnog uništenja memorije. 

Internet možda nije najviši stupanj, ali je zato najprostraniji poligon obmane, manipulacije i malverzacije. Kao što se vidjelo iz slučaja matematičara Grigorija Jakovljeviča Pereljmana i njegovog dokaza Poincaréove slutnje, čak ni matematika – kao kraljica znanostî i vrhunac egzaktnosti ljudske misli – nije imuna na manipulacije World Wide Weba. Posredstvom interneta, moguće je jednom znanstveniku u virtualnom svijetu oduzeti kapitalno dostignuće iz stvarnog svijeta. 

Kineski matematičari iskoristiše samozatajnost ruskog matematičkog genija da ga ponize na globalnom nivou i njegove znanstvene rezultate pripišu sebi, iako nikakva stvarnog udjela u svemu tome ne imahu. Zbog toga je petrogradski matematičar dr. Griša Pereljman odbio primiti sve počasti i milijunske novčane nagrade koje su bile namijenjene onome tko razriješi jedan od najtežih i najprovokativnijih problema matematičke znanosti, postavljen 1904. godine. Tim činom ukazao je na činjenicu, koliko je u sadašnjem trenutku lako uprljati čitav jedan – po defaultu uzvišen – akademski svijet. Da, i prije su se događale takve stvari, ali nikad ovako široko, ovako duboko, ovako dalekosežno i ovako brzo kao danas, kad se jednim klikom miša može plasirati neistina na milijardu adresa, kad se s dva-tri posta pred oči svijeta može postaviti burleskna predstava na portalu svjetske informacijske prvostolnice. 

Ta kad se tako nešto već može zbivati na egzaktnom području ljudske misli, koliko li je to tek moguće na polju onih društvenih disciplina – s historiografijom kao oglednim primjerom – što su zbog svoje unutarnje elastičnosti i rubne fragilnosti podvrgnute svakojakim distorzijama i lomovima, dovodeći pokatkad vlastiti karakter do brutalne perverzije, pod lošim utjecajima iznutra i još pogubnijim vanjskim utjecajima?! 

Ovisno o odsutstvu ili unosu ideološkog napitka, jedna te ista „povijest“ može biti doktor Jekyll i mister Hyde. Vrhunac tog procesa ogleda se u internetskoj enciklopediji pod imenom wikipedija. 

Što nam hrvatska wikipedija, primjerice, piše o Juri Francetiću? „Hrvatski političar i vojnik, veliki rodoljub, osobno neobično hrabar i pošten.“ (2) O Anti Paveliću i njegovoj vladavini? „Hrvatski radikalni nacionalistički političar, razni pjesnici pišu pjesme posvećene njemu, nastaju slike i skulpture, status Srba u NDH se poboljšao, posebice u urbanim dijelovima.“ (3) O Vjekoslavu Maksu Luburiću? „Čovjek koji se na svoj način posvetio borbi za Hrvatsku, spašava desetke pravoslavne siročadi i smješta u institucije koje o svom trošku održava Ustaška obrana.“ (4) O Jasenovcu? „Partizani su fotografirali ljude koje bi sami pobili i navodili da su to žrtve ustaškog režima. Tamo je stradala 481 osoba.“ (5) 

Takve stvari ne navodi čak niti notorni biografski leksikon „Tko je tko u NDH“ (u izdanju zagrebačke „Minerve“ iz 1997. godine). Pa čak i da navodi, znalo bi se kome te navode možemo pripisati, jer su leksikonske jedinice autorizirane. 

Tako one o Juri Francetiću i Maksu Luburiću potpisuje Zdravko Dizdar (6), a onu o Anti Paveliću Slaven Ravlić (7), dok se na hr.wikipediji u autorskom i uredničkom svojstvu pojavljuju sablasti s nadimcima SpeedyGonzales, Kubura, Jack Sparrow, Flopy i Roberta F. 

U konačnici iza čitavog tiskanog leksikografskog projekta stoji određeni (poznati i provjerljivi) urednički savjet, neko uredništvo, glavni urednik, urednik biblioteke. U slučaju biografskog leksikona „Tko je tko u NDH“, urednik biblioteke „Leksikoni“ nakladničke kuće „Minerva“ je Marko Grčić (8), a glavni urednik leksikona Darko Stuparić (9). U slučaju wikipedije, urednici su neimenovani ljudi. Za unose nitko ne odgovara. Za njihovu redakciju također (10). Nominalno je kao osnivač wikipedije i odgovorna osoba naznačen Amerikanac iz Londona Jimmy Wales, no dotični pojma nema, niti može imati saznanja o svemu onome što se svakodnevno kroz trinaest godina postojanja wikipedije objavljivalo i objavljuje, s obzirom da je dosad, samo na engleskom, publicirano četiri i pol milijuna enciklopedijskih jedinica, dok nove natuknice nastaju svake minute, na brojnim stranim jezicima, pa tako i hrvatskom (11). 

Štoviše, teško da bi ikakav međunarodni urednički odbor mogao obuhvatiti informacijsku lavinu svakodnevnog stvaranja globalne internetske enciklopedije. Stanje u biti balansira između anarhije i entropije s jedne strane, odnosno više ili manje kontrolirane učinkovite samoorganiziranosti wikipedijskih ogranaka s druge, gdje se vrlo velikom količinom suradnika u konačnici ipak postiglo izvjesno ravnovjesje informacijskog obilja i vjerodostojnosti te relativna pouzdanost i nepristranost iznošenja činjenica i komentara, odnosno korisni mehanizmi popravaka i usavršavanja gradiva, pa ih možemo smatrati leksikografski relevantnim punktovima. 

Wikipedije s više od milijun članaka u sadašnjem su času: nizozemska, ruska, poljska, švedska, njemačka, španjolska, talijanska i francuska. Wikipedije s više od četiristo tisuća članaka: ukrajinska, katalonska (12), vijetnamska, portugalska, kineska, norveška i japanska. Wikipedije s više od dvjesto tisuća članaka: češka, arapska, indonezijska, malezijska, finska, rumunjska, mađarska, turska, iranska, korejska i srpska. A wikipedije s više od pedeset tisuća članaka jesu: grčka, danska, bugarska, hebrejska, hindu, latvijska, slovačka, litavska, slovenska, tajlandska, estonska, baskijska, galicijska, urdu, esperanto, srpskohrvatska i hrvatska. 

U tom pobješnjelom moru članaka i jezika i osoba i događaja i mjesta i pojava i tko zna čega sve još – teško je steći čak i najpovršniju preglednost. To nije tek obično more ili ocean, već čitav jedan tekući planet u stanju trajne uzburkanosti. Jasno je da se o bilo kakvoj ozbiljnijoj regulativi u tom mediju ne da ozbiljno niti govoriti. Stvar je prepuštena samoj sebi. 

I kako se to onda rješava u stvarnosti? Improvizacijama i sustavima razvijenima usput. Opće se stanje drastično razlikuje od jedne wikipedije do druge. Dok je engleska enciklopedija s trideset i dvije tisuće suradnika i urednika dobro uređena i stvarno relevantna, pa se – po ocjenama leksikografa – praktički ne razlikuje po količini pogrešaka od najčuvenije svjetske tiskane enciklopedije (Encyclopedia Britannica (13)), dotle je situacija s manjim wikipedijama, koje imaju stotinjak stalnih anonimnih suradnika i urednika, loša, pa i katastrofalna. One su gotovo nekorisne, ne samo u pogledu problematičnih područja, već počesto i u nekim područjima koja se inače čine nespornima, jer je tim jedinicama naprosto posvećeno premalo pažnje, te su obrađene šturo, površno, ponekad i pogrešno, ili posve nerazumljivo. Nakon konzultiranja takvih kvazienciklopedijskih izvora, korisnici ostaju neinformirani i zbunjeni. 

Djelomično je to rezultat procesa stvaranja članaka od strane nekompetentnih osoba, zatim premalog interesa stručnjaka za aktivnu i kontinuiranu suradnju na stvaranju sadržaja, no naposljetku i rezultat puke tendencioznosti ili kaprica onih koji su otvorili temu i ne dozvoljavaju da se njihovo viđenje ili iznošenje podataka dovodi u pitanje i podvrgava izmjenama. 

Svaka korisna inicijativa tu završava u slijepoj ulici i nikakav Jimmy Wales iz Londona ili John Smith iz Huntsvillea, Alabama – zapamtite! – neće rješavati stvari što se dešavaju na vašoj wikipediji. Ona je prepuštena domaćim vandalima, hordi diletantskih skribomana bez imena koji odavno zauzeše administratorske i birokratske busije i drže ih pod punim naoružanjem (14), kako bi se mogli boriti za određenu političku ili ideološku ili religijsku pristranost. Samo se o tome radi. Ne o istini, ne o činjenici, ne o znanosti. Samo o odnosu sila na elektronskom bojištu. (15) 

O tome i o – zezanju. Dvije trećine kreatora sadržaja wikipedije izjavilo je da sudjeluje u tome zbog zabave, a u studenom 2007. na prva tri mjesta motiva istrčali su „fun“ (!), „ideology“ (!!!) i „values“ (!?). Čak 13% kontributora mlađe je od 17 godina. 

Sve to naravno ne bi bilo toliko štetno, kad bi se radilo o tome da netko krivo piše o dekadskim logaritmima, jer bi se konačnom konzultacijom s bilo kojim logaritamskim tablicama moglo provjeriti da je autor upisa o toj temi zabludjela neznalica i dokona budala (16). No kad se radi o složenim povijesnim temama koje nas se neposredno tiču, koje nas upravo bole, poput ustaškog logora smrti Jasenovac, ubrzo se uviđa da je zalaganje protiv povijesnog revizionizma na hrvatskoj inačici internetske enciklopedije mukotrpan i praktički nemoguć, upravo uzaludan poduhvat, što će pokazati slučaj suradnika internetskog portala H-Alter Marka Gregovića, opisan u njegovom žurnalističkom prilogu iz 2012. godine, pod naslovom „Nezavisna Wikipedija Hrvatska“. 

Gregovićev članak započinje riječima: „U hrvatskoj inačici Wikipedije NDH je izraz stoljetnih težnji za samostalnošću, Ante Pavelić je književnik al pari Ivi Andriću, ustaški pokret ustvari nije bio ni rasistički ni totalitaran, Jasenovac je bio Raj na zemlji, a Maks Luburić ni u snu nije bio patološki ubojica. Želite li to sve ispraviti, nailazite na zabranu administratora.“ (17) Pa nastavlja: „Hrvatske inačica te enciklopedije koja ovih dana slavi devet godina postojanja, ipak nije samo blještavi spomenik slobodnom znanju i mogućnostima ljudske suradnje. Ona ima i mračniju stranu – prepuna je pseudoznanosti, izmišljotina i rasističkog revizionizma.“ (18) Zatim se Gregović – povodom devete obljetnice wikipedije – entuzijastično poduhvatio sređivanja hrvatske wikipedije, da ne dočeka sirotica jubilarnu obljetnicu tako uneređena. „Za početak odlučim izbrisati jednu irelevantnu i neprovjerenu rečenicu koja kaže da su logoraši iz Jasenovca često igrali nogomet, a da je svaki tim imao svoj dres. Smatrao sam da tako nešto, sve i da je bila istina, nema što tražiti u članku koji se bavi logorom smrti u kojem i ovako fali mnoštvo relevantnih detalja. I tako napravim malu izmjenu, izbrišem rečenicu o nogometu i osjetim se ispunjen doprinosom ljudskome znanju. U roku od sat vremena suradnik Jack Sparrow bez objašnjenja ukida moje izmjene. Malo me to čudi, ali prijeđem preko toga – možda Jack Sparrow toliko voli nogomet, da mu je njegovo spominjanje važno čak i u članku o logoru smrti. Odbijam dopustiti da mi to pokvari entuzijazam za sudjelovanjem. Krećem na popravljanje drugog članka – onoga o NDH. U njemu se također propušta napomenuti sve i svašta, ali odlučujem se dodati samo to da NDH danas ne smatramo prethodnicom suvremene Hrvatske. Referenca koju navodim je Ustav u kojem naravno piše da je hrvatska nastala na antifašizmu. Ovaj put osjećam se još korisnijim – faktički sam u enciklopediju dodao neko znanje koje će netko jednom možda upotrijebiti. Ubrzo postaje jasno da je i drugi pokušaj propao – ovog puta administrator Flopy bez objašnjenja briše moje izmjene. Meni sad prekipi što me tu neki Flopy zaustavlja u mojem prosvjetiteljskom zanosu i ukinem ja njegove izmjene i vratim na svoju verziju. Ukine on moje. Ja njemu. On meni. Ja njemu opet pokušam i – ne mogu! Shvatim da je članak zaključan na 48 sati (zbog tzv. vandaliziranja), a da sam ja zaradio nekakav “žuti karton” (također zbog vandaliziranja). Naravno, članak je zaključan na verziju koja ne spominje antifašizam suvremene Hrvatske. Nakon još nekoliko neuspješnih pokušaja uređivanja drugih članaka zasad odustajem od daljnje borbe – očito protiv sebe imam administratora koji ima moć i ne želi popustiti. Zaključujem da je za neke Wikipedijine administratore dobro da u Hrvatskoj ne postoje zakoni koji brane negiranje Holokausta jer bi ih dobar dio završio iza rešetaka.“ (19) 

Napominjem da je na Facebooku pokrenuta grupa „Razotkrivanje sramotne hr.wikipedije“, koja ima četiri tisuće članova. Adresa joj je ndh.wikipedija. (20) 

Primjećujete da ne ulazim u analizu samih članaka o logoru Jasenovac na hrvatskoj, srpskoj, srpskohrvatskoj i engleskoj wikipediji. Smatram da bih vam time oduzimao dragocjeno vrijeme. Svatko je od nas duboko ušao u tu problematiku i nema prijeke potrebe da samima sebi tumačimo ono što već predobro znamo. Napokon: iznjedrili smo brojne stručne radove o toj temi, sudjelovali na proteklih pet međunarodnih konferencija o Jasenovcu. Neki od nas napisali su čitave knjige o Jasenovcu. (I ja sam, primjerice, autor jedne od osamsto stranica.) Svatko od nas na kraju može na internetu otvoriti wikipediju i potražiti na njoj natuknice što se tiču Jasenovca i ostalih pojmova iz Nezavisne Države Hrvatske. Svatko od nas u stanju je razlučiti što je od napisanog istina, a što odraz bestidnog povijesnog revizionizma. To će – prosuđujem – vrijediti i za čitatelje zbornika radova VI. međunarodne konferencije o Jasenovcu. 

Ovim radom želio sam skrenuti pozornost na problem wikipedijskog prikaza Jasenovca. Htio sam ujedno pokazati kako su i drugi prije mene to uočili kao problem, navesti što ih je zasmetalo i kakva su iskustva imali s pokušajima uređivanja članaka iz tematike NDH na hrvatskoj wikipediji. Ono što ipak želim konkretno istaknuti, jest to da se anonimni stvaratelji – a po svemu sudeći – i imatelji hrvatske wikipedije, u ispisivanju članka o Jasenovcu referiraju na pristrane, suspektne, isključive, nejasne i ispolitizirane izvore, kao i one insuficijentne informativnosti, od propovijedi fra Blaža Toplaka na „misi zadušnici za žrtve bačene u Husinu jamu“ (planina Kamešnica, uz staru cestu Livno-Sinj) 3. rujna 2011, do kompendija navoda revizionistkinje Ljubice Štefan o logoru Jasenovac, koji je skupio jedan slovenski građanin, ali sadržaj više nije dostupan na internetu, no poveznica postoji u okviru wikipedijske jedinice o Jasenovcu. (21) 

O logoru Jasenovac izdano je od 1945. do danas preko tisuću i sto knjiga, publicirano preko tri tisuće stručnih radova. Od njih se na hrvatskoj wikipediji u rubrici „Knjige o Jasenovcu“ navode tek tri djela: knjiga Josipa Jurčevića Nastanak mita o Jasenovcu iz 2005.; knjiga Mladena Ivezića Jasenovac – brojke iz 2003. te knjiga Vladimira Horvata i Vladimira Mrkocija Ogoljela laž logora Jasenovac iz 2008. 

Od vanjskih poveznica, hr.wikipedija daje link na blogerski post suradnika portala Dnevno.hr Tvrtka Dolića, pod nazivom „Istina o Jasenovcu“. Blog dotičnog blogera – koji tvrdi da je Isus bio Hrvat, a Marija Hrvatica (22) – portal Index.hr maknuo je sa svojih stranica krajem prošle godine, o čemu piše Jutarnji list 25. studenog 2013. u članku pod nazivom „Index.hr uklonio ustaškog blogera sa svojih stranica“. (23) Dolićev tekst „Istina o Jasenovcu“ iz 2010. objavljuje 17. ožujka 2014. godine Dnevno.hr. Već u njegovom uvodu nalazimo riječi: „Je li Jasenovac bio najveće svjetsko stratište ili običan pržun, kako svjedoče preživjeli logoraši i aktivisti Crvenog križa?“ (24) U svojim tekstovima Dolić iznosi „osobna saznanja da se u Jasenovcu živjelo jako dobro i ugodno“. (25) 

Tekst Tvrtka Dolića „Istina o Jasenovcu“ jest poveznica koju leksikografska jedinica „Logor Jasenovac“ na hrvatskoj wikipediji daje još 11. svibnja 2014., iako je s portala Index.hr skinut u studenom 2013. – i na toj se poveznici taj „jako koristan“ tekst ne nalazi. Uz njega se daje poveznica na predavanje Ljubice Štefan s tzv. II. hrvatskog žrtvoslovnog kongresa 1998. godine „Poslijeratni Titov logor Jasenovac 1945.-1947/48.“, objavljen na internetskom portalu Stina hrvatskih pradidova. (26) Također se daje link na razgovor s Josipom Jurčevićem, „znanstvenim suradnikom Instituta društvenih znanosti ‘Ivo Pilar’ u Zagrebu i profesorom suvremene povijesti na Hrvatskim studijama Sveučilišta u Zagrebu“. 

Uza sve navedeno, daje se začudo i poveznica na „Izvorno izvješće Zemaljske komisije Hrvatske (1946.)“ (uz bedastu opasku „pogrešna procjena broja žrtava“). (27) Međutim, na toj se poveznici predmetni članak ne nalazi. 

Što se tiče spomenute procjene broja žrtava, hrvatska wikipedija od svih mogućih izvora citira tek ustaškog ratnog zločinca fra Miroslava Filipovića-Majstorovića, koji je procijenio „da je pod njegovim zapovjedni-štvom likvidirano oko 20.000-30.000 zaro-bljenika u glavnom jasenovačkom logoru.“ 

Kad navodi Žerjavićeve i Kočovićeve procjene broja žrtava, hrvatska wikipedija napominje: „Demografska istraživanja Vladimira Žerjavića i dr. Bogoljuba Kočovića, koji su radili neovisno jedan od drugoga, dala su slične rezultate. Prema Žerjaviću proizlazi da je u Jasenovcu stradalo oko 83.000 osoba (od toga između 45 i 52 tisuće Srba, 12 tisuća Hrvata i Muslimana, 13 tisuća Židova i 10 tisuća Roma), dok je dr. Kočović došao do procjene da je u Jasenovcu život izgubilo oko 70.000 ljudi. Okvirne procjene ove dvojice stručnih istraživača do sada nisu opovrgnute nikakvim znanstveno utemeljenim argumentima.“ To je glupo ustvrđivanje, jer je navedene procjene oborio sam poimenični popis jasenovačkih žrtava JUSP Jasenovac. Službeni broj od 83.145 objavljen je na stranicama Javne ustanove Spomen-područje Jasenovac još u ožujku 2013. godine. (Novopopisane žrtve za prethodnih godinu dana nisu pribrojene, niti objavljene.) Poimenični popis beogradskog Muzeja žrtava genocida iz 2012. daje 88.000 jasenovačkih žrtava. (On se također kontinuirano dopunjuje.) Procjene koje su ispod ukupnog broja poimeničnih žrtava nisu validne i samim time su Žerjavićeve procjene jasenovačkih žrtava postale besmislene. Kočović nije dao nikakve procjene jasenovačkih žrtava; informacija o tome je hoax od strane Vladimira Žerjavića. 

Povodom desete obljetnice hrvatske wikipedije, desetog rujna 2013. godine Jutarnji list piše o wikirevizionizmu – kako ga nazivam – pa u članku Gorana Penića „Desničari preuzeli uređivanje hr.wikipedije“ ističe sljedeće: „Da je hrvatska verzija Wikipedije izrazito pristrana i ultradesničarski intonirana, smatra i naš znanstvenik dr. sc. Pavle Močilac, koji je zbog toga i prekinuo s njima suradnju. Močilac kaže kako u temama koje se tiču povijesti, Drugog svjetskog rata i NDH dominira revizionistički ton u kojem se opravdava i veliča NDH i fašizam, dok se antifašizam portretira u jako negativnom svjetlu. To je opasno, kaže Močilac, jer se današnji učenici i studenti rado služe tim podacima za učenje i seminarske radove misleći da iza toga stoji struka. ‘Izrazita pristranost i ideološka obojenost totalno obezvređuje kompletan projekt hr.wikipedije, što je tragedija, jer važnost projekta wikipedija za današnje obrazovanje postaje ogromna. Akademici generalno nisu skloni wikipediji upravo zbog toga što je pišu i uređuju vrlo često amateri koji, kao što vidimo, počesto ubacuju neistine, poluistine, vlastito (neutemeljeno) mišljenje, ideologiju, svoj pogled na religijska pitanja i slično, a vrlo često kao reference uzimaju irelevantne i loše internetske izvore ili čak revizionističke knjige’, kaže Močilac. On je nekoć uređivao članke iz područja farmakologije, jer mu je to primarna struka, ali kada je shvatio što sve piše na hr.wikipediji, odlučio je da u tome ne želi sudjelovati.“ (28) 

Ukoliko je rat produženje politike drugim sredstvima – kako uči vojni teoretičar Clausewitz – onda je internet produženje rata drugim sredstvima. Pobjeđuje onaj tko je jači na mreži. Rat se dobiva na netu. 

Ne smijemo, međutim, ni u kom slučaju potcjenjivati utjecaj wikipedije. Wikipedija je deveta najpopularnija web-stranica na svijetu sa sto dvadeset milijuna posjeta mjesečno, dok je u prosjeku svaki petnaesttisućiti posjetitelj ujedno i kontributor sadržaja, a od njih je otprilike desetina onih koji stalno pridonose stvaranju sadržaja na wikipediji. U jednom mjesecu wikipedija naraste za trideset milijuna riječi. Svakog mjeseca pridolazi četvrt milijuna novih registriranih korisnika wikipedije. 

Ako pogledamo statistiku za hrvatsku inačicu wikipedije (prema podacima koje je krajem veljače ove godine prikupio i obradio analitičar podataka Fundacije Wikipedija Erik Zachte), hrvatska wikipedija se obraća potencijalnom čitateljstvu od šest milijuna ljudi, na njoj se nalazi 143,5 tisuće članaka, a uređuje je 167 suradnika, s prosječnom posjećenošću od 34 tisuće posjeta stranice na sat. 

U odnosu na hrvatsku wikipediju, srpska wikipedija ima stotinu suradnika više, stotinu tisuća članaka više i obraća se dvaput većem broju govornika jezika na kojem je pisana. U isto vrijeme, ona ima samo 22 tisuće posjeta stranice na sat. Treba napomenuti da frekvencija posjeta stranice oscilira i fluktuira unutar jednog dana i mjeseca. Ovo su prosječni podaci, ali je u svakom slučaju zanimljiva činjenica da hrvatska wikipedija u prosjeku ima 60% veću posjećenost od srpske. Ukoliko uzmemo u obzir da se srpska wikipedija obraća dvaput većem potencijalnom čitateljstvu od hrvatske, to bi značilo da bi njezina prosječna posjećenost – u usporedbi s hrvatskom wikipedijom – trebala biti oko 70 tisuća posjeta na sat, dakle: ona bi trebala biti barem triput posjećenija nego što je to u sadašnjem trenutku. 

U svjetlu svega toga, ne smijemo omalovažavati utjecaj hrvatske wikipedije, koja postoji od sredine veljače 2003. (29) Ona doduše iskrivljeno prikazuje tematiku NDH i ustaškog logora smrti Jasenovac, ali je u isto vrijeme vrlo posjećena i njezini članci formiraju javno mnijenje u Hrvatskoj te svim područjima gdje obitavaju govornici hrvatskog jezika: od Sjedinjenih Država i Kanade do Europske Unije i Švicarske; od Argentine i Čilea do Australije i Novog Zelanda; od Vatikana do Bosne i Hercegovine. 

Na kraju ovog rada, želio bih se još vrlo kratko pozabaviti povijesnim revizionizmom en général. U izdanju Knjižare seljačke sloge 1946. u Zagrebu izlazi hrvatski prijevod knjige Putevima Evrope Ilje Erenburga. Na stranicama 55-96 opisano je Erenburgovo putovanje kroz Jugoslaviju 1945. Nakon kratkog, ali dirljivog izlaganja ratnog martirija naših naroda, Ilja Erenburg postavlja pitanje: „Zar je moguće, da čovječanstvo ima tako slabo pamćenje, da će zaboraviti ove žrtve?“ (30) 

Odgovaram nakon sedam desetljeća – moguće je. Ništa ne ide u prilog pamćenju i sjećanju. Internet je zadnji čavao u lijesu historiografije. Danas povjesnicu može ispisivati čak i osoba kojoj je oduzeta poslovna sposobnost. Povijesti nam izgledaju kao da ih je pisao J.R.R. Tolkien. Prepune maštovitih izmišljotina. Romansirane. Herojske. Drske. Crno-bijelog tkanja, sa sivom u tragovima i pokojim vriskom krvave boje. Heroji jedne strane za drugu stranu su zločinci. Žrtve jedne strane za drugu stranu ne postoje. Stratišta postaju zabavišta. Spomenici junačkoj borbi nestaju u prah, a humanizam je iščeznuo u bespućima povijesne zbiljnosti. 

Pa i da jest, napokon, sve s tom povijesti – nekim čudom – potaman, postavlja se pitanje: što možemo naučiti iz povijesti? Možemo li išta naučiti? Jesmo li išta naučili? Što smo učinili da se ona ne ponavlja? 
Što bismo uopće mogli učiniti? Te su dvojbe – izgleda – ušle već i u pop-kulturu, kad nam švedska glazbena grupa Roxette na svojem CD albumu iz 1999. „Have a Nice Day“, u pjesmi „Crush on You“ poručuje kroz stih: „No lessons learned from history.“ 

Ništa iz povijesti naučili nisu, a kad mi pomremo – cijela jedna povijest umrijet će s nama. O budućim naraštajima ovisi hoće li ikada uskrsnuti ili će mrtvački plašt zaborava prekriti naš svijet. 


(U Zagrebu, 15. svibnja 2014 – © Salamon Jazbec) 
Rad za 6. međunarodnu konferenciju o Jasenovcu, Banja Luka 18-20. 05. 2014. godine. 

1. Glavni tajnik židovske organizacije Margelov institut iz Zagreba; autor dvaju knjiških djela o fenomenu povijesnog revizionizma 2008. i 2010. godine. Učesnik Pete međunarodne konferencije o Jasenovcu i Prve međunarodne konferencije o Jadovnu. 
2. Prema stanju od 10. rujna 2013. Navodi su uzeti iz članka novinara „Jutarnjeg lista“ Gorana Penića „'NDH NIJE BILA TOTALITARNA, A ŽRTVE U JASENOVCU POBILI SU PARTIZANI’ – Desničari preuzeli uređivanje hrvatske Wikipedije“; s uvodnim tekstom: „Ustaški pokret nije bio svjesno desno-radikalan, rasistički i totalitaran, za pojavu ustaške ikonografije u modernoj Hrvatskoj krivi su masoni, antifašizam je ograničavanje svih osnovnih ljudskih sloboda, partizanskih zločina bilo je triput više nego ustaških, a u Hrvatskoj se redovito organiziraju antifašističko-četničke proslave na račun poreznih obveznika.“ 
3. http://www.jutarnji.hr/radikalni-desnicari-preuzeli-uredivanje-hr-wikipedije–ndh-nije-svjesno-bila-totalitarna–a-antifasizam-se-bori-protiv-svih-sloboda-/1125398/ (prema dostupnosti internetskog članka na dne 4. svibnja 2014. godine) 
4. Ibid. 
5. Ibid. 
6. Ibid. 
7. Doktor povijesnih znanosti i znanstveni savjetnik na Hrvatskom institutu za povijest u Zagrebu. (U doba nastajanja leksikona „Tko je tko u NDH“ magistar znanosti i znanstveni asistent u Hrvatskom institutu za povijest.) 
8. Doktor političkih znanosti i redoviti profesor na Katedri za sociologiju Pravnog fakulteta Sveučilišta u Zagrebu, urednik Hrvatske opće enciklopedije. (U doba nastajanja leksikona „Tko je tko u NDH“ magistar znanosti i urednik u Leksikografskom zavodu „Miroslav Krleža“.) 
9. Pjesnik, prevoditelj, esejist i publicist iz Zagreba. Od 1959. do 1991. novinar „Vjesnika“; od 1991. do umirovljenja 2004. godine kolumnist zagrebačkog tjednika „Globus“. 
10. Novinar i publicist iz Zagreba. Bivši glavni urednik omladinske revije za mlade „Polet“, zabavnog časopisa „Pop express“ i tjednika „Arena“. Pomoćnik glavnog urednika dnevnog lista „Vjesnik“ od 1985. do 1993. Od 1997. do umirovljenja 2007. godine glavni tajnik Hrvatske enciklopedije Leksikografskog zavoda „Miroslav Krleža“. 
11. Na stranu činjenica da se kao suradnici na stvaranju leksikona „Tko je tko u NDH“ navode: „Srećko Pšeničnik, publicist, gl. urednik Nezavisne Države Hrvatske, Zagreb – Mississau (Kanada)“; „Vinko Nikolić, književnik, urednik Hrvatske revije, Zagreb“; „Živko Kustić, teolog i publicist, gl. urednik Informativne katoličke agencije, Zagreb“; „Dubravko Horvatić, književnik, gl. urednik Hrvatskog slova, Zagreb“; „Josip Pavičić, književni kritičar, Zagreb“; „msgr. Valter Župan, generalni vikar Krčke biskupije, Krk“ ili „dr. Šimun Šito Ćorić, književnik i misionar, predsjednik Svjetskog Hrvatskog kongresa, Bern“. (stranica XIII i XIV) Bez obzira na sve, četrdeset i osam osoba s imenom i prezimenom stoji iza dotičnog biografskog leksikona, a sve leksikografske jedinice potpisane su njihovim poznatim inicijalima. O sadržaju možemo raspravljati, no autorstvo je činjenica, jasno znamo komu što možemo pripisati i to je točka od koje možemo poći dalje. Što se tiče wikipedije, čini se kao da se sama od sebe ispisala. Njezine netočnosti doslovno ne možemo pripisati ikome. Glupo je kritizirati mašinu, a u ovom se slučaju sve u konačnici doima kao obračun s virtualnim vjetrenjačama. 
12. Prosječna brzina čitanja odraslog čovjeka iznosi 250 riječi u minuti. Kontinuirano svladavanje tog teksta je, dakle, običnom smrtniku nemoguće. 
13. Wikipedije su svrstane prema jezicima na kojima su bile pokrenute i dalje nastaju. Wikipedija u sadašnjem času djeluje na 285 jezika, tj. postoji sveukupno 285 zasebnih wikipedija. 
14. Prema studiji objavljenoj u časopisu Nature iz 2005. godine. To je istraživanje osporeno od strane predmetne tiskane enciklopedije, s argumentom da je tokom analize premali broj stručnjaka analizirao premali broj usporednih članaka na wikipediji i Britannici. 
15. Od dvanaesteročlanog globalnog arbitrarnog komiteta wikipedije, koji bi trebao rješavati sporna pitanja u gomili od tridesetak milijuna članaka i 77 tisuća urednika, samo je jedan član registriran pod vlastitim imenom, David Fuchs, dok se ostali članovi nazivaju: AGK, Beeblebrox, GorillaWarfare, LFaraone, NativeForeigner, Newyorkbrad, Salvio giuliano (i.e. Salvius Iulianus, lat. pravnik i političar za Hadrijanove vladavine), Seraphimblade, Timotheus Canens (i.e. „Raspjevani Timotej“ na lat.), Worm That Turned i Floquenbeam. Tako da vam je i ta arbitraža u konačnici jedna vrsta vodvilja. Zaboravite na to. 
16. Prema jednom istraživanju napravljenom na engleskom Sveučilištu Oxford 2013. godine, najveći wikipedijski ratovi vođeni su oko leksikografskih jedinica: „George W. Bush“; „Anarhizam“; „Muhamed“; „Popis članova WWE“ (američke udruge profesionalnih hrvača); „Globalno zatopljenje“; „Obrezivanje“; „Sjedinjene Države“; „Isus“ te „Rasa i inteligencija“. Ti su članci bili najnapadaniji i najosporavaniji te pretrpjeli najviše izmjena i prepravaka. Slično istraživanje za hrvatsku i srpsku wikipediju nije vršeno, ali pretpostavljam da su teme iz Drugoga svjetskog rata – da tako kažem – na najvišem mjestu rovovskog pregledavanja i gerilskog uređivanja. 
17. Problem je s medicinskim pojmovima, jer diletantski upisi mogu prouzročiti znatnu štetu, s obzirom da se primjećuje trend traženja medicinske samopomoći putem interneta, kod čega je wikipedija jedna od važnijih štacija za iznalaženje zdravstvenih savjeta o bolestima i njihovom liječenju. (Prema članku Julie Beck na portalu The Atlantic, 72% posjetitelja interneta je kroz proteklu godinu potražilo zdravstveni savjet na internetu, uključujući tu i same liječnike.) http://www.theatlantic.com/health/archive/ 2014/05/can-wikipedia-ever-be-a-definitive-medical-text/361822/ (dostupnost članka na dne 11. svibnja 2014. godine) 
18. http://www.h-alter.org/vijesti/mediji/nezavisna-wikipedija-hrvatska (prema dostupnosti na dne 4. svibnja 2014. godine) 
19. Ibid. 
20. Ibid. Potcrtavanje moje. 
21. https://www.facebook.com/ndh.wikipedia?fref=ts (prema dostupnosti na dne 11. svibnja 2014. godine) 
22. http://www.safaric-safaric.si/materiali_cro/stefan_ljubica (prema pregledavanju natuknice „Logor Jasenovac“ na hr.wikipediji 11. svibnja 2014. godine; referiranje na taj link dano je u predmetnom tekstu kao fusnota br. 11, u okviru navoda: „Skrivajući se iza teških nedjela koje je ovdje počinio osovinski satelitski režim i koje je javno osudio nadbiskup Alojzije Stepinac, jugokomunistički je režim nastavio služiti se kapacitetima ovog logora sve do 1947./1948. godine. Ova je činjenica skoro više od pola stoljeća bila tajnom za koju je znao samo vrh vlasti, osoblje logora, okolni stanovnici i obitelji preživjelih logoraša. I nakon toga, komunističko korištenje kapaciteta ovog logora bilo je znanstvenim tabuom. Sabirni logor Jasenovac je stoga bio logor dva totalitaristička režima: prvo ustaškog od 1941. do travnja 1945., a od svibnja 1945. do 1947./1948. komunističkog. Raščišćavanje logorskog prostora trajalo je sve do 1951.“) 
23. http://croative.net/index.php/vijesti/item/3266-tvrtko-dolić-isus-je-bio-hrvat (prema dostupnosti članka na dne 11. svibnja 2014. godine) 
24. http://www.jutarnji.hr/index-hr-uklonio-ustaskog-blogera-sa-svojih-stranica/1142344/ (prema dostupnosti članka na dne 11. svibnja 2014. godine) 
25. http://www.dnevno.hr/kolumne/tvrtko-dolic/117776-istina-o-jasenovcu.html (prema dostupnosti članka na dne 11. svibnja 2014. godine) 
26. http://www.jutarnji.hr/sokantan-ispad-bloger-indexa—jasenovac-nije-bio-tako-los–a-ndh-je-isti-kao-rh–/1142224/ (prema dostupnosti članka na dne 11. svibnja 2014. godine) Prema tom članku, Tvrtko Dolić – na kojeg se poziva hr.wikipedija – je također autor tekstova „Četnički smrad Boba Dylana“ i „Milanović je dokaz da kršćanski bog ne postoji“. Mislim da to dovoljno ilustrira ozračje hrvatske wikipedije. 
27. http://shp.bizhat.com/T.jasenovac.html (prema dostupnosti članka na dne 11. svibnja 2014. godine) 
28. http://hr.wikipedia.org/wiki/Logor_Jasenovac (prema dostupnosti članka na dne 11. svibnja 2014. godine) 
29. http://www.jutarnji.hr/radikalni-desnicari-preuzeli-uredivanje-hr-wikipedije–ndh-nije-svjesno-bila-totalitarna–a-antifasizam-se-bori-protiv-svih-sloboda-/1125398/ (dostupnost članka na dne 4. svibnja 2014 – kurziv moj) Manevre oko wikipedije možda objašnjava činjenica da je 91% kontributora muškog roda, iako je primijećen trend porasta suradnica u wikipedijskom miljeu. 
30. Srpskohrvatska wikipedija postoji od kraja 2001. godine i ima 140 tisuća članaka, a pretpostavlja se da je može koristiti/razumjeti 23 milijuna ljudi, dok na njoj radi 46 urednika – no ima prosječnu posjećenost od samo 14 i pol tisuća posjeta na sat. Bosanska wikipedija ima skoro pedeset tisuća članaka, a prosječna posjećenost joj je šest tisuća posjeta na sat. Latinska wikipedija ima 105 tisuća članaka, a starocrkvenoslavjanska 540 članaka. Jidiš wikipedija ima šest urednika, jedanaest i pol tisuća članaka, tisuću posjeta na sat, a obraća se milijunu ljudi. Ladino wikipedija ima tri tisuće članaka, dva urednika, četiristo posjeta na sat, a obraća se stotini tisuća ljudi. 
31. Ilja Erenburg Putevima Evrope; III. poglavlje „Jugoslavija“, 2. dio, str. 59 – prijevod: S. Danilevska i N. Kolčevska. (Primjerak u vlasništvu S.J.) 


=== 4 ===

http://inserbia.info/today/2016/07/nazi-hunter-outraged-by-annulment-of-ustasha-collaborators-verdict/

Nazi hunter outraged by annulment of Ustasha collaborator’s verdict

By InSerbia with agencies -  Jul 25, 2016

BELGRADE – The Simon Wiesenthal Center (SWC) is outraged by the recent annulment of the 1946 conviction of Croatian Archbishop Alojzije Stepinac, for treason and collaboration with the Nazi-aligned Ustasha regime, The Jerusalem Post reported.

“As the leading Catholic priest in the Independent State of Croatia (NDH), Stepinac’s responsibility was to speak out on behalf of the innocent victims of the Ustasha, not to lend spiritual support to their murderers,” said the SWC’s top Nazi hunter, Dr. Efraim Zuroff.

“The genocidal campaign waged by the Ustasha against Serbs, their active participation in Holocaust crimes against Jews, and the murder of Roma and anti-fascist Croatians carried out in their network of concentration camps are among the most heinous crimes of World War II. No person who supported that regime should have their conviction annulled.”

The Zagreb County Court judge Ivan Turudić overturned the verdict last week, saying it had violated the right to a fair trial, the prohibition of forced labor and the rule of law.

Zuroff was dismissive of accounts that Stepinac later condemned Ustasha atrocities against Jews and Serbs.

“Bottom line is he was [NDH leader] Ante Pavelić’s priest, that says it all and it’s totally unforgivable,” he told The Jerusalem Post Monday. “He openly supported the regime, which committed mass murder and afforded them spiritual comfort and support,” he continued, saying the stance Stepinac took was of “huge significance.”

He says that for this reason, the annulment of the verdict is cause for celebration for nationalist and ultra right-wing Croatians. “Right now in Croatia there is a cultural, ideological war,” he states, saying that the latter are seeking to whitewash or modify the crimes of the Ustasha. “There are many people who view them as heroes because of their fierce patriotism and&

(Message over 64 KB, truncated)


UFFICIALI DI PAESI N.A.T.O. TRA I TOPI DI ALEPPO


Arresto di jihadisti e ufficiali stranieri ad Aleppo-Est

RETE VOLTAIRE | 18 DICEMBRE 2016 – Gli jihadisti di Aleppo-Est sono stati autorizzati a raggiungere, a loro scelta, Idleb (Al Qaeda) o Rakka (Daesh), oppure possono costituirsi prigionieri. Sono portati a destinazione con autobus, sotto responsabilità di Siria e Russia e alla presenza di rappresentanti dell’ONU.
Alcuni hanno tentato di fuggire mescolandosi alla popolazione civile. Al momento dell’identificazione di 120.000 abitanti, i servizi di controspionaggio ne hanno identificati e arrestati oltre 1.500.
Il deputato e presidente della Camera di commercio di Aleppo, Farés Shehabi, ha pubblicato una prima lista non esaustiva di 14 ufficiali stranieri fatti prigionieri nel bunker della NATO. Sono:

Mutaz Kanoğlu – Turchia 
David Scott Winer – Stati Uniti 
David Shlomo Aram – Israele 
Muhamad Tamimi – Qatar 
Muhamad Ahmad Assabian – Arabia saudita 
Abd-el-Menham Fahd al Harij – Arabia saudita 
Islam Salam Ezzahran Al Hajlan – Arabia saudita 
Ahmed Ben Naoufel Al Darij – Arabia saudita 
Muhamad Hassan Al Sabihi – Arabia saudita 
Hamad Fahad Al Dousri – Arabia saudita 
Amjad Qassem Al Tiraoui – Giordania 
Qassem Saad Al Shamry – Arabia saudita 
Ayman Qassem Al Thahalbi – Arabia saudita 
Mohamed Ech-Chafihi El Idrissi – Marrocco.

Si tratta di ufficiali che hanno declinato le loro generalità. Evidentemente, ci sono altri prigionieri che rappresentano altri Stati coinvolti nella guerra contro la Repubblica araba siriana. Conformemente alla Convenzione di Ginevra, non saranno pubblicate immagini.
A febbraio 2012 una quarantina di ufficiali turchi e una ventina di ufficiali francesi erano stati restituiti all’esercito di provenienza, grazie sia all’intermediazione di Mikhail Fradkov (direttore dell’intelligence russa), sia all’intervento diretto alla frontiera libanese dell’ammiraglio Edouard Guillaud (capo di stato-maggiore francese).

Fonte: http://www.voltairenet.org/article194622.html
Traduzione: Rachele Marmetti, Il Cronista 

---

Sulla aggressione imperialista contro la Siria si veda anche (in ordine cronologico inverso):

Il racconto malato di Aleppo ha superato di gran lunga la messa in scena dell'aggressione alla Jugoslavia (di Massimo Zucchetti, 18 Dicembre 2016)
I "bambini di Aleppo" fra i quali ovviamente non si includono le bambine usate come bombe umane dai "ribelli moderati", che sono poi i jihadisti di Al Qaeda e terroristi assimilati (ex spauracchi dell'occidente fino a pochi anni fa), il "corridoio umanitario per la popolazione", che è poi una via di fuga per i terroristi sconfitti verso una zona in mano all'ISIS, la "città martoriata", ora che è in mano alle forze governative, mentre prima che era in mano ai terroristi era un parco dei divertimenti, le "atroci sofferenze" della popolazione, che festeggia per le strade la fine dell'incubo jihadista, le "ultime lettere da Aleppo" mandate da bloggers pagati dall'Arabia Saudita, gli "ultimi medici" nelle decine di "ospedali per bambini" dei quali ora non vi è traccia, i "clown umanitari" inventati, la "popolazione deportata dai russi", che in realtà fugge dalla morsa dei terroristi per andare nella zona libera dove trova cibo e cure, le "foto" taroccate malamente...
http://www.lantidiplomatico.it/dettnews-m_zucchetti_il_racconto_malato_di_aleppo_ha_superato_di_gran_lunga_la_messa_in_scena_dellaggressione_alla_jugoslavia/82_18282/
oppure  http://www.marx21.it/index.php/internazionale/pace-e-guerra/27497-il-racconto-malato-di-aleppo-ha-superato-di-gran-lunga-la-messa-in-scena-dellaggressione-alla-jugoslavia#

Crisi alla NATO (RETE VOLTAIRE | 18 DICEMBRE 2016)
... Come accaduto con la conquista di Tripoli in agosto 2011, e contrariamente all’art. 9 dello statuto NATO, il Consiglio atlantico non era stato consultato su quest’operazione segreta...
http://www.voltairenet.org/article194623.html

Dopo l’arresto di ufficiali NATO ad Aleppo, il Consiglio di sicurezza si riunisce a porte chiuse (RETE VOLTAIRE | 17 DICEMBRE 2016)
http://www.voltairenet.org/article194593.html

Vittorio Zucconi tifa per l’Isis (di Redazione Contropiano, 11/12/2016)
http://contropiano.org/news/politica-news/2016/12/11/vittorio-zucconi-tifa-lisis-086937

"Fallito il Nobel, ora possono tentare con l'Oscar". Ennesimo video bufala degli Elmetti Bianchi sulla Siria (rimosso troppo tardi) (di Francesco Santoianni, 23.11.2016)
<< Rispondo qui ai tanti che su Facebook mi hanno chiesto cosa diavolo volesse dire la “performance” che nel video pretendevano di realizzare gli sciagurati “volontari” di Withe Helmets. Si tratta del Mannequin Challenge, la “sfida dei manichini” che pare stia spopolando sul web: http://www.quotidiano.net/cronaca/mannequin-challenge-1.2673383
Performance che, al di là delle velleità promozionali, avrebbe finito per evidenziare una tecnica comune a tantissimi video-bufale di questa “organizzazione umanitaria”: per questo, verosimilmente, i responsabili di WH hanno deciso di rimuovere il video. Francesco Santoianni >>
http://www.lantidiplomatico.it/dettnews-fallito_il_nobel_ora_possono_tentare_con_loscar_ennesimo_video_bufala_degli_elmetti_bianchi_sulla_siria_rimosso_troppo_tardi/6119_17940/
Video promozionale (subito rimosso dalla Rete) dei White Helmets (Francesco Santoianni, 22 nov 2016)
VIDEO: https://www.youtube.com/watch?v=Zs8D7flSn7s

Siria, Aleppo e il video bufala di Repubblica (Francesco Santoianni, 21/11/2016)
http://www.lantidiplomatico.it/dettnews-siria_aleppo_e_il_video_bufala_di_repubblica/6119_17920/
Video- bufala bombardamento ospedale pediatrico ad Aleppo (Francesco Santoianni, 20 nov 2016)
VIDEO: https://www.youtube.com/watch?v=gBmxT3xrI08

Nessuna traccia di bombardamenti sull’“Ospedale pediatrico di Aleppo est” (Francesco Santoianni, 20 nov 2016)
http://www.lantidiplomatico.it/dettnews-nessuna_traccia_di_bombardamenti_sullospedale_pediatrico_di_aleppo_est/6119_17913/

"L'ultimo ospedale pediatrico di Aleppo"... e la bufala continua (Francesco Santoianni, 17.11.2016)
http://www.lantidiplomatico.it/dettnews-lultimo_ospedale_pediatrico_di_aleppo_e_la_bufala_continua/6119_17885/

RACCOMANDIAMO INFINE DI SEGUIRE I CONTINUI AGGIORNAMENTI SULLA DISINFORMAZIONE STRATEGICA A PROPOSITO DELLA SIRIA AL SITO:
http://www.lantidiplomatico.it/argnews-Siria/59/



(français / italiano / english)

A Srebrenica denial law in Serbia?

1) Stephen Karganovic: SERBIA TO ADOPT REPRESSIVE LAW AGAINST “DENIAL OF SREBRENICA GENOCIDE” / LA SERBIE EST PRÊT A ADOPTER UNE LOI REPRESSIONNELLE CONTRE LE  « LE DÉNI DU GENOCIDE DE SREBRENICA »

2) Andy Wilcoxson: ICTY SIGNIFICANTLY REDUCES TOLL OF SREBRENICA MASSACRE, BUT CONTINUES TO EXAGGERATE BODY COUNT

3) FLASHBACK – E.S. Herman e J. Robles: IL MASSACRO DI SREBRENICA È UNA GIGANTESCA FRODE POLITICA


=== 1 ===

---------- Forwarded message ----------
From: S. K. <srebrenica.historical.project @ gmail.com>
Date: Monday, 21 November 2016
Subject: Srebrenica denial law in Serbia

Stephen Karganovic

 

SERBIA TO ADOPT REPRESSIVE LAW AGAINST “DENIAL OF SREBRENICA GENOCIDE”

 

A process of revision of Serbia’s Criminal Code has been going on for quite a while. It recently emerged that a government Task Force was set up for the purpose.  Nothing is publicly known about the composition of this committee or its brief.

 

One of the Task Force’s goals (or directives) apparently is to introduce a change in the Criminal Code that would make Srebrenica “genocide denial” a crime in Serbia. Accordingly, theexisting article 387 of the Criminal Code was revised and supplemented with a new clause (5) that would make such denial prosecutable with a maximum punishment of five years in prison.

 

The proposed draft of article 387 (5), which will be up for a vote in Parliament sometime this week, reads:

 

“Whoever publicly approves, denies, or significantly diminishes the gravity of genocide, crimes against humanity or war crimes committed against groups of persons or individual members of a group based on their race, skin color, religion, origin, or state, national, or ethnic affiliation, in a manner that could lead to violence or incitement to hate toward such a group or group-member, if such criminal acts have been adjudicated in a final judgment of a court in Serbia or the International Criminal Court, will be subject to imprisonment for a term from six months to five years.”

 

Information about the proposed revision of the Criminal Code became known to a limited segment of the Serbian public only on Wednesday of last week, when the text was circulated on the internet. The mass media had not reported a single word about this significant legal development up to that point.

 

On Wednesday, we called Miloš Jovanović, a professor of law and also vice-president of the Serbian Democratic Party, a small parliamentary group with three deputies in Parliament, to ask him what his party was planning to do about this. His response was that he had no idea of what we were talking about and had not even heard that such a thing was afoot at all. Once we informed him and sent him the text of the proposed new legislation, he called a press conference to express his party’s vehement opposition to this project.

 

The following day, something resembling a debate took place in parliament, with various parties taking positions in favor and against the “genocide denial” law. The ruling Serbian Progressive Party, which has a majority in parliament, was studiously silent, leaving advocacy for this obnoxious law to its junior coalition members.

 

However, probably taken aback by the ensuing uproar, the minister of justice, Nela Kuburović, finally made a public statement on this issue. She said that adoption of a “genocide denial law” was Serbia’s “European obligation.” She did not cite a specific source for her claim.

 

With a bit of internet research, however, we established the convoluted origin of this attempt to criminalize an important aspect of free speech in Serbia. It is the “Framework Decision on Racism and Xenophobia,” adopted by the Council of Europe on 28 November 2008 (see full text and further references in footnote).[1] It deals with genocide denial only in passing, mainly focusing instead on thetopics indicated in its title. But more importantly, it clearly states that whatever the directive requires is applicable only to EU member-countries, which Serbia is not. Therefore, minister Kuburović’s assertion that the new law is a “European obligation” was patently false.

 

Additionally, the Framework Decision contains wording with reference to genocide denial which the Serbian Task Force obviously transcribed practically without revision or adaptation, i.e. simply translated and incorporated it as such into “their” proposed draft. A more striking example of slavishness is difficult to imagine.

 

According to the 2015 Council of Europe compliance report, of 28 EU member countries, thirteen did not follow the directive in the Framework Decision of 2008 and as of last year did not introduce the required legislation. No punishment for such countries was indicated or envisaged. That makes Serbia’s rush to comply with a non-binding directive all the more bizarre. Just as incomprehensibly, while as the draft currently stands it will be permissible in Serbia to deny the well-established account of the persecution of the Jewish people during World War II, critical questioning of the controversial Srebrenica “genocide narrative” would be subject to imprisonment for up to five years.

 

Also pertinent is a 2015 judgment of the European Court of Human Rights which held that a Turkish public figure could not be prosecuted in Switzerland for denying the Armenian genocide because the right to  articulate such a position was a legitimate exercise in free speech.[2] That raises the question of whether the Serbian regime’s legal advisors are aware that their proposed genocide denial law may be subject to nullification once it is brought on appeal before the European court?

 

There is also a distinct possibility that the proposed Serbian law is not only contrary to the provisions of the European Convention of Human Rights, but is unconstitutional in Serbia as well. Articles 18 and 43 of the Serbian Constitution guarantee freedoms of conscience and public expression.

 

If you have concerns about this repressive legislation, please address them to the following institutions:

(1)          Parliament of Serbia Department of Public Relations:

infosluzba@...

(2)         Serbia’s Human Right Ombudsman:

zastitnik@...

Thank you for supporting the rule of law in Serbia.


[1] http://ec.europa.eu/justice/fundamental-rights/racism-xenophobia/framework-decision/index_en.htm 

 

[2] http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/europe/armenia/11933115/Right-to-deny-Armenian-genocide-upheld-by-European-court-in-blow-to-Amal-Clooney.html

 

=== EN FRANÇAIS ===


(hrvatskosrpski / italiano)

Il XXIII Congresso del PC svizzero a Lugano

a cura di Tamara Bellone, delegata per il Coord. naz. per la Jugoslavia ONLUS
 
 Il 23 ° Congresso del Partito Comunista della Svizzera si è svolto a Lugano il 26 e 27 Novembre.
 Il tema del Congresso è stata la discussione della Risoluzione Politica dal titolo: “Unione Europea, flussi migratori, anti-imperialismo, cooperazione internazionale e multipolarismo: una prospettiva socialista e scientifica”) e del Documento Politico dal titolo: “ Insistere sull’organizzazione, costruire “community”.
 Alla prima giornata sono stati presenti ospiti, anche stranieri, mentre alla seconda giornata erano ammessi solo i delegati: il segretario del partito è stato eletto dai delegati.
 L’attuale Partito Comunista Svizzero (PC) era la sezione ticinese del Partito Svizzero del Lavoro (PSdL). Al Congresso del PSdL nel 2007, la sezione ticinese dunque cambia nome e, proprio nel momento in cui nessuno vuole più essere comunista, diventa “Partito Comunista” (e non solo Partito Comunista del Canton Ticino). Nel 2014, il PSdL espelle la sezione ticinese, e il PC diventa il fulcro per la ricostruzione del Partito Comunista di tutta la Svizzera, avendo peraltro sede a Lugano.
 Il Partito Comunista è formato da militanti e dirigenti molto giovani (età media intorno a 30 anni, forse meno) e soprattutto molto preparati, con un alto profilo culturale.
 Il Congresso si è aperto con la commemorazione di Fidel Castro (la bandiera rossa del Partito era bordata a lutto), e con il canto dell’Internazionale. Numerosi gli ospiti presenti tra i quali: rappresentanti del Partito Popolare Rivoluzionario del Laos, membri dell’Ambasciata in Svizzera della Corea del Nord, un rappresentante del Partito del Progresso e Socialismo del Marocco, Ivan Pavičevac come rappresentante del Partito Socialista Operaio di Croazia (SRP), che ha ottenuto molti applausi, un rappresentante del partito comunista della Turchia, che ha tra l'altro a lungo parlato del fallito colpo di stato americano in Turchia. Tra gli Italiani, Fosco Giannini, che ha ribadito l’importanza della preparazione, dello studio e del coraggio intellettuale per una organizzazione comunista, quale quella ticinese. 
 Sono intervenuti anche alcune Associazioni e Organizzazioni internazionali, tra cui la nostra CNJ. In tal senso, a nome di CNJ ho ribadito l’importanza della aggressione alla Jugoslavia come paradigma delle neo-guerre che stanno infestando il mondo.Numerosissimi i messaggi dalla Svizzera e dall'estero.
 Il Segretario politico, Massimilano Ay, che ha 34 anni, rieletto per la quarta volta, ha svolto una lunga relazione molto approfondita ed articolata, che ha messo in evidenza il carattere dell’organizzazione, profondamente anti-imperialista per quanto riguarda la politica estera, e anticapitalista all’interno, ma anche capace di approfittare di ogni possibile alleanza all’interno della società civile e politica svizzera.
 Centrale è la difesa della sovranità statale contro ogni interveto ed intromissione imperialistica, mascherata da qualsiasi ipocrisia, altresì importante è la consapevolezza del ruolo dei paesi BRICS. In particolare, la lotta contro la NATO, fa parte della tradizionale neutralità svizzera.
 

http://www.srp.hr/23-kongres-kp-svicarske/

23. KONGRES KP ŠVICARSKE

16. Prosinac 2016. / SRP / No comments


U Luganu je 26. i 27. novembra održan 23. kongres Komunističke partije Švicarske.

Tema kongresa bila je rasprava o političkoj Rezoluciji naziva „Evropska unija, imigracioni tokovi, antiimperijalizam, međunarodna suradnja i multipolarnost: znanstvena i socijalistička perspektiva“ i o političkom Dokumentu naziva „Inzistirati na organizaciji, graditi zajednicu“.

Prvog dana predstavljeni su domaći i inozemni gosti dok su drugi dan učestvovali samo delegati, koji su izabrali sekretara partije.

Aktualna KP Švicarske bila je sekcija Švicarske partije rada (PSdL) kantona Ticino. Na kongresu PSdL-a 2007. godine, sekcija kantona Ticino mijenja ime, u trenutku kada nitko više nije želio biti komunist, i postaje „Komunistička partija“, ne samo kantona Ticino.

2014. godine,  PSdL istjeruje sekciju kantona Ticino i KP postaje oslonac rekonstrukcije Komunističke partije za cijelu Švicarsku, štoviše ona seli sjedište u Lugano.

KP Švicarske čini vrlo mlado rukovodstvo i aktivisti, prosječne dobi 30 godina ili manje, dobro politički izgrađeni izrazitog kulturnog profila.

Kongres je otvoren odavanjem počasti preminulom kubanskom revolucionaru Fidelu Kastru s crvenom partijskom zastavom optočenom crnim florom i uz zvukove Internacionale.

Kongresu su prisustvovali brojni inozemni gosti, a među kojima i: predstavnik Revolucionarne narodne partije Laosa, članovi ambasade Sjeverne Koreje u Švicarskoj, predstavnik Partije socijalizma i progresa iz Maroka, naš Ivan Pavićevac iz Rima, predstavnik Socijalističke radničke partije Hrvatske – čija je intervencija popraćena velikim aplauzom, predstavnik KP Turske, koji je govorio o propalom američkom pokušaju državnog udara u Turskoj. Od Talijana, Fosco Giannini istakao je značaj priprave, izučavanja i intelektualne hrabrosti za komunističku organizaciju poput ove iz Ticina. Nastupile su i neke inozemne udruge i organizacije, između ostalih i naš Coordinamento Nazionale per la Jugoslavia (CNJ). U tom smislu, u ime CNJ potvrdila sam značaj agresije na Jugoslaviju kao paradigmu neoratova koji su preplavili svijet. Pročitane su i brojne poruke podrške iz Švicarske i inozemstva.

Tridesetčetverogodišnji politički sekretar Massimiliano Ay, koji je reizabran po četvrti put, podnio je vrlo temeljit i artikuliran izvještaj u kome je naglašen duboko antiimperijalistički karakter organizacije na međunarodnom planu i antikapitalističke na unutrašnjem, koja je spremna iskoristiti sve prednosti svakog mogućeg saveza unutar civilnog i političkog društva Švicarske. Centralno mjesto zauzima obrana državnog suvereniteta protiv svake imperijalističke intervencije i uplitanja sa strane, važna je i svijest o ulozi država pripadnica BRICS-a, naročito borba protiv NATO-a kao dijela tradicionalne Švicarske neutralnosti.

 

Tamara Belone

 

INTERVENCIJA IVANA PAVIĆEVCA NA XXIII. KONGRESU KOMUNISTIČKE PARTIJE ŠVICARSKE


Poštovani drugovi!

U ime Socijalističke radničke partije Hrvatske, u ime Koordinacije komunističkih i radničkih partija sa jugoslavenskog prostora i u svoje lično ime, upućujem drugarski pozdrav svim prisutnima. Zahvaljujem organizatorima na pozivu, čime mi je učinjena čast da vam se mogu obratit. Želim i pun uspjeh kongresu i u daljnjem radu Komunističkoj partiji Švicarske prema zajedničkom cilju: ukidanju eksploatacije čovjeka po čovjeku, preuzimanja vlasništva nad sredstvima proizvodnje u ruke onih koji njima stvaraju novu vrijednost i ostvarenju pune emancipacije ljudskog roda.

Kriza kojoj svjedočimo nije od 2008. godine kako neki misle, već je ona prisutna od tektonskih društvenopolitičkih procesa 90-ih godina prošlog stoljeća. Ona ugrožava radne ljude i većinu građana i u samoj EU i ne posustaje. Zaduživanja i nezaposlenost rastu, a stečena radna i socijalna prava se reduciraju.

Neke zemlje, poput Grčke, Portugala i Španjolske, tlači se do iznad granica izdržljivosti. Njemačka nastoji ostaviti utisak da je krizu prevladala, ali krijući istinu o stanju nižih slojeva svojih građana.

Nekoliko je argumenata zbog kojih ne prihvaćamo tumačenje vodećih imperijalističkih krugova da se radi o monetarnoj ili financijskoj krizi. Prvo: ona traje predugo i da se radi isključivo o financijskoj krizi, bila bi već prevladana. Drugo: ne radi se o nedostatku novca, jer njega ima više nego ikada. Samo što se on ne koristi kao nekada u Gadafijevoj Libiji ili Chavezovoj Venezurli, za dobrobit širokih slojeva stanovništva, već se višak vrijednosti u obliku profita sliva u džepove plutokracije na čelu moćnih financijskih institucija.

Stoga na osnovu svih relevantnih pokazatelja zaključujemo da se radi o krizi sistema kao takvog u cjelini.

Urušavanjem socijalizma u Istočnoj Evropi, nestale su mnoge energije iz kojih je snagu crpio radnički i sindikalni pokret evropskog zapada. Osim toga, restrukturiranjem privrede, sve većim udjelom servisnog udjela rada u odnosu na onaj proizvodni, nepovoljno utiče na nivo revolucionarne svijesti zaposlenih. Rast nezaposlenosti, pad broja zaposlenih, sve veći udio zapošljavanja na određeno radno vrijeme u odnosu na neodređeno, obnavljanje radnih ugovora, često i na vrlo kratke intervale, uzrokuje trajnu nesigurnost radnika i dovodi do neprestanog smanjenja broja organiziranih radnika. Društvene mreže i spontane, često vrlo masivne akcije radnika i nezadovoljnih građana, nisu dovoljna zamjena za nedostatak svijesti i radničke solidarnosti koji su danas, na puno nižoj razini od one prije jednog stoljeća pa imamo primjere jačanja ekstremističkih grupa, sve do eksplicitno fašističkih.

Socijalistička ideja se stigmatizira na svim razinama, a u tome prednjače zemlje nekadašnjeg istočnog bloka, dodvoravajući se svojim novim gospodarima. To vrijedi i za Hrvatsku, uz napomenu da je to sve još intenzivirano rigidnim nacionalizmom i obnavljanjem poražene ustaške ideje iz II. svjetskog rata koja prodire u sve društvene slojeve, često i u vrlo eksplicitnom obliku.

Vojne intervencije imperijalnih centara moći na čelu sa Amerikom širom svijeta, rušenje legitimnih vlada, instaliranje marionetskih poslušnika čiji je zadatak bio omogućiti  pljačku vlastitih prirodnih resursa i infrastrukture u korist svojih mentora, postala je permanentna praksa od završetka II. svjetskog rata pa do danas.

Ta je praksa eskalirala nakon pada Berlinskog zida i po svojoj masovnosti i materijalnoj i ljudskoj destrukciji nadmašila je mnoge dotadašnje, nastojeći nametnuti kontrolu iz jednog centra moći ostatku ljudske civilizacije.

Uništen je čitav niz država: Afganistan, Irak, Libija, Sirija, a prije toga Jugoslavija. Stvorene su, naoružane i financirane mnoge terorističke organizacije koje su postala prijetnja i Evropskoj uniji.

Vrhunac tragedije čini veliki izbjeglički val koji je preplavio Evropu, neusporedivo veći i od egzodusa jugoslavenskih građana prilikom secesionističkih ratova u Jugoslaviji 90-ih godina prošlog stoljeća. Milijuni ljudi u očaju napuštaju ono što je ostalo od njihovih domova i riskirajući vlastiti život bježe u Evropu. Na tom putu mnogi stradavaju pa i sasvim mala djeca.

Evropa nema pravo da se proglašava žrtvom terorističkih napada ili poplavom izbjeglica. To joj se samo poput  bumeranga vraća ono u čijem stvaranju je i sama sudjelovala. Vjerno je izvršavala volju Amerike i podržavala i učestvovala u svim prljavim ratovima protiv suverenih država, a prije toga je stoljećima kao kolonijalna sila izrabljivala širom Afrike, Bliskog Istoka  i Azije.

Dakle, kapitalizam, koji je ispunio svoju povijesnu misiju, ne nudi više odgovore na potrebe čovječanstva i on stvara sve dublje društvene, političke, ali i ekološke krize čime se određuje kao destruktivan poredak. Analiza te destrukcije nameće potrebu pomaka težišta akcije iz esencijalne sfere u egzistencijalnu. Ne uspije li čovječanstvo ukinuti kapitalizam, ukinut će on čovječanstvo. Naime, još prije jednog stoljeća, Rosa Luxemburg je ustvrdila da je budućnost čovječanstva socijalizam ili barbarstvo.

Pred sobom imamo jedan vrlo organizirani stroj s jako dobro osmišljenom tehnologijom vladanja ljudima i borba protiv njega ne može biti stihijska nego organizirana.

Budući da su kritika i samokritika ugrađeni u same temelje djelovanja revolucionarne ljevice, moramo pogledat istini u oči i ocijenit naša udio u odgovornosti za postojeće stanje. Sveprisutna nesloga, rivalstvo, personalne ambicije, fragmentacija do atomizacije na ljevici, multipliciranje broja organizacija s malobrojnim članstvom, oportunizam, skretanje s revolucionarnog puta i priklanjanje reformizmu i socijaldemokraciji uz eksplicitnu podršku pojedinih komunističkih partija vojnim intervencijama, čini nas nepouzdanim i neozbiljnim osloncem za široke mase. Time direktno radimo u korist vlastite štete i pomažemo svojem klasnom neprijatelju. Conditio sine qua non bilo kakvog pomaka u toj borbi je prevladavanje postojećih podijeljenosti na klasnoj osnovi.

Poštovani drugovi, dozvolite mi jednu digresiju! Koristim priliku da istaknem jednu partikularnu akciju švicarskih ljevičara koja je usko povezana s Hrvatskom. U Schlierenu je 4. septembra trebao biti održan koncert hrvatskog pjevača, ultranacionalista i poklonika ustaške ideologije, Marka Perkovića Thompsona. Kako smo informirani, na zahtjev nekoliko ljevičarskih subjekata, fondacija i grupa građana, gradske vlasti  Schlierena zabranile su planirani nastup Thompsona. Ovim putem upućujem zahvalnost gradskim vlastima Schlierena na moralnoj odluci. Također zahvaljujem se svima koji su svojim javnim nastupom doprinijeli da takva odluka bude donesena. To nije prvi put da problematičnom pjevaču nije dozvoljen nastup. To se događalo već i u Njemačkoj i u Holandiji. Želim vjerovati da će se progresivne asocijacije i pojedinci angažirati i u buduće na tom planu.

 

Hvala na pažnji!

 
 

U Luganu, 26. XI. 2016.



(deutsch / italiano)

SPEZZARE LE RENI ALLA RUSSIA


Merkel und Hollande wollen EU-Sanktionen gegen Russland verlängern (13.12.2016)
Merkel und Hollande geht der Friedensprozess in der Ukraine zu langsam: Jetzt haben sie sich für eine Verlängerung der Sanktionen gegen Russland ausgesprochen. Ihre Regierungen wollen außerdem in weiteren Punkten kooperieren...
http://www.faz.net/aktuell/wirtschaft/wirtschaftspolitik/angela-merkel-und-hollande-wollen-russland-sanktionen-verlaengern-14572425.html

Merkel e Hollande primi della classe contro la Russia (PTV news 14 Dicembre 2016)
VIDEO: https://youtu.be/IbrkEpRbjlQ?t=1m43s


http://www.lantidiplomatico.it/dettnews-merkel_e_hollande_vogliono_lestensione_delle_sanzioni_alla_russia_gentiloni/11_18231/

Merkel e Hollande vogliono l'estensione delle sanzioni alla Russia. Gentiloni?

14/12/2016 – Durante l'incontro di ieri con il presidente francese François Hollande, il cancelliere tedesco Angela Merkel ha detto, "Sarà necessario estendere le sanzioni nei confronti della Russia, ancora una volta," e ha criticato la mancanza di progressi nel porre fine al conflitto armato in Ucraina orientale.
Hollande ha aggiunto: "L'accordo di Minsk deve essere attuato ... sostengo l'estensione delle sanzioni fino a quando non vi saranno progressi." I leader dell'UE discuteranno delle sanzioni russi durante il Consiglio europeo di domani.




Segnaliamo agli interessati:


Luca Susic

ALEKSANDAR RANKOVIC E LA JUGOSLAVIA SOCIALISTA
dalla Guerra di Liberazione al plenum di Brioni

Prefazione di Gianandrea Gaiani
Roma: Aracne, 2016

L’opera analizza la storia politica di Aleksandar Ranković, a lungo braccio destro di Tito e vicepresidente della Jugoslavia, che venne allontanato da tutte le cariche in seguito al Plenum di Brioni del 1966, durante il quale fu accusato di aver cospirato ai danni di Tito e di altri esponenti di spicco della Lega dei Comunisti. Vittima di una damnatio memoriae e dell’odio dei suoi ex compagni, Ranković è stato a lungo una figura poco approfondita dalla storiografia, soprattutto da quella italiana. Per ovviare a ciò l’autore ha consultato numerosi testi scientifici in lingua serbo–croata, inglese, francese, russa, realizzato interviste a testimoni diretti e a esperti del settore.

pagine: 188
formato: 14 x 21 
ISBN: 978-88-548-9245-3
collana: Iconografie d’Europa | 1

libro: 14 euro
pdf: 8,4 euro
ordini: http://www.aracneeditrice.it/aracneweb/index.php/pubblicazione.html?item=9788854892453

---

http://www.analisidifesa.it/2016/11/aleksandar-rankovic-e-la-jugoslavia-socialista/

ALEKSANDAR RANKOVIĆ E LA JUGOSLAVIA SOCIALISTA

• 6 novembre 2016 
• di Redazione
•  in Libri, film e riviste

Sebbene molto sia stato scritto sull’ex-Jugoslavia e su Josip Broz “Tito”, non sono altrettanto numerosi i libri o gli approfondimenti dedicati ai principali collaboratori del Maresciallo e spesso questi sono scritti in lingue diverse dall’Italiano.

Ecco perché l’appassionato di storia Balcanica, dei Servizi Segreti o della politica est-europea potrà trovare interessante il primo libro pubblicato da Luca Susic (collaboratore di Analisi Difesa) per Aracne Editrice e primo testo della nuova collana Iconografie d’Europa.

“Aleksandar Ranković e la Jugoslavia Socialista: dalla Guerra di Liberazione al Plenum di Brioni” è un saggio inedito che affronta appunto la figura di Ranković, creatore dell’OZNA/UDBA (l’intelligence jugoslava), braccio destro di Tito e vice-Presidente della Jugoslavia, caduto improvvisamente in disgrazia e rimosso da tutte le cariche nel 1966.

La sua figura fu cruciale sia nel corso del II Conflitto Mondiale che negli anni successivi, in quanto garantì alla leadership socialista gli strumenti per assicurarsi il potere e resistere alle pressioni interne ed esterne volte a rovesciare l’ordine costituito.

In particolare, egli guidò la guerra di spie che la Jugoslavia combatté contro l’URSS in seguito alla rottura del 1948, quando Belgrado era ormai sicura di essere prossima a subire un’invasione sovietica.

Nonostante questo ruolo, Ranković uscì dalla vita politica senza potersi opporre al disegno che era stato ordito alle sue spalle, patendo quella che si potrebbe definire una vera e propria damnatio memoriae e venendo accusato, nelle poche occasioni in cui il regime o gli stati successori si ricordavano di lui, dei principali crimini commessi dalla Jugoslavia, indipendentemente dal fatto che questi gli fossero realmente imputabili o meno.

La peculiarità del libro, comunque, è da ricercare nel fatto che questo può vantare numerose fonti inedite in Italia, una bibliografia in serbo-croato, sloveno, inglese, francese e russo, nonché numerose interviste esclusive.

Luca Susic, triestino laureatosi in Scienze Internazionali e Diplomatiche all’Università di Trieste, Polo di Gorizia, si occupa come analista e opinionista di Europa Orientale e si interessa in particolare delle questioni politiche, militari ed energetiche dell’area Balcanica ed ex Sovietica. Collabora con Analisi Difesa e altri media.




(srpskohrvatski / français)

Non à l'adhésion du Monténégro à l'Otan!

1) Communique du Comite de Surveillance OTAN (Belgique)
2) Интервју са пуковником Огаром: Црна Горо, не прикључуј се НАТО-у [interview avec Jacques Hogard, auteur du livre "L'Europe est morte à Pristina"]


=== 1 ===

Da: Comité Surveillance Otan <info @ csotan.org>
Oggetto: Fw: NON A LA RATIFICATION DE L'ADHESION DU MONTENEGRO A L'OTAN
Data: 9 dicembre 2016

COMMUNIQUE DU COMITE DE SURVEILLANCE OTAN
 
 
                                                                          Non à la ratification par la Belgique de l'adhésion du Monténégro à l'Otan!
 
 
Le Parlement Belge se prépare à  ratifier ce nouvel élargissement de l'Alliance, avant la fin 2016. Le projet de loi à ce sujet a déjà été adopté à la Commission Affaires Etrangères depuis une semaine. Les medias restent silencieux. Mis à part un communiqué de Belga repris par la RTBF le 7 décembre seulement.
 
En Belgique, ce projet de loi risque de passer au parlement comme une lettre à la poste, comme une question d'ordre technique et secondaire, alors que ce nouvel élargissement de l'Otan ne fait qu'exciter les tensions internationales et fait partie d'un plan très agressif de l'Alliance visant l' encerclement et une escalade de guerre vis-à-vis de la Russie.
 
Au Monténégro, cette adhésion est contestée par une grande partie de la population qui demande un referendum à ce sujet, et a été le principal thème de la récente campagne électorale qui s’est soldée par la défaite, d’extrême justesse et dans des circonstances troubles, de la coalition anti-OTAN.
 
L'Otan est devenue la machine de guerre la plus puissante de l'histoire. 
 
Elle impose à ses membres des dépenses militaires accrues, un modèle économique fondamentalement injuste, des partenariats et des coalitions internationales portant la guerre sur tous les continents et elle oblige la Belgique à y participer.
 
La ratification par notre pays de l'adhésion du Monténégro à l'Otan est une imposition de plus. Elle est inacceptable.
 
Le 8 décembre 2016                                                             Le Comité de Surveillance Otan
 
 
www.csotan.org – info@...


=== 2 ===

Jacques Hogard
L'Europe est morte à Pristina. Chronique du Kosovo
Hugo Document, 2014
ISBN: 978-2755614961

VIDEO (30 mag 2014 – http://www.tvlibertes.com/ ): https://www.youtube.com/watch?v=obqimqPUqZs

Žak Ogar: Evropa je pred mojim očima umrla u Prištini (Goran ČVOROVIĆ | 19. oktobar 2014.)
http://www.novosti.rs/vesti/naslovna/politika/aktuelno.289.html:515397-Zak-Ogar-Evropa-je-pred-mojim-ocima-umrla-u-Pristini
ili https://it.groups.yahoo.com/neo/groups/crj-mailinglist/conversations/messages/8272

ЕВРОПА ЈЕ УМРЛА У ПРИШТИНИ (Драгомир Вучићевић, 17 март 2015)
http://www.beoforum.rs/sve-knjige-beogradskog-foruma-za-svet-ravnopravnih/673-evropa-je-umrla-u-pristini.html
ili https://it.groups.yahoo.com/neo/groups/crj-mailinglist/conversations/messages/8272

---

http://www.beoforum.rs/forum-prenosi-beogradski-forum-za-svet-ravnopravnih/830-crna-goro-ne-prikljucuj-se-u-nato.html

Интервју са пуковником Огаром: Црна Горо, не прикључуј се НАТО-у


субота, 10 децембар 2016

Пише: Комнен Бећировић

Како управо путујем у Црну Гору, почео бих овај наш разговор оним што ме највише тишти као Црногорца, односно Србина из Црне Горе, наиме уласком Црне Горе у НАТО. Јер, ево већ дуже времена како црногорска власт, увијек иста већ четврт вијека, настоји свим силама да Црна Гора постане чланица Атлантског савеза. У својој пропаганди, режим иде тако далеко да представља НАТО као гарант мира, демократије, сигурности и напретка, малтене као Војску спаса.

Међутим, већина становника Црне Горе никако не види НАТО тим очима самом чињеницом што су прве бомбе НАТО-а 1999. пале управо на Црну Гору усмртивши људе, жене и дјецу, што је братска Србија била тешко рањена током тромјесечног дивљања НАТО авијације, шо је НАТО одузео Србији и свом српском народу свештено им Косово, и што је циљ НАТО-а да сломи и уништи Русију  према којој Црногорци вјековима осјећају синовску љубав. У ствари, они виде у НАТО-у оно што јесте: топуз америчког империјализма за освајање свијета, као што свједоче о томе, након Србије, Авганистан, Ирак, Либија, Сирија, Украјина… Упркос томе, власт истрајава у свом опредјељењу и хрли у НАТО.
Ни у ЕУ, ни у НАТО

Господине пуковниче, шта бисте Ви рекли Црногорцима? А Ви сте за то сасвим мјеродавни, будући да сте командовали француским контигентом у саставу НАТО снага на Косову љета 1999, те добро знате ко је и шта је НАТО.

„Јесте, ја сам командовао 1999. г. Међуармијском групом француских специјалних снага прво у Македонији, а затим на Косову. Та елитна јединица била је саставни дио CISOTF-a (Combined Joint Special Operations Task Force) којим је командовао британски генерал Малколм Месон подређен главнокомандујућем НАТО трупа генералу серу Мајку Џексону.

У моменту кад је Велика Британија референдумом управо донијела историјску одлуку да поврати свој суверенитет и своју независност напустивши Европску унију, не могу а да не пожелим као патриота да то исто уради и моја земља Француска. Исто тако желио бих да она напусти НАТО, који је заиста оружана рука Сједињених Америчких Држава и њиховог врло послушног вазала Европске уније. Ако је НАТО имао разлог постојања у вријеме кад су Исток и Запад били супротстављени, наспрам Варшавског пакта и комунистичке опасности, данас више нема никаквог разлога да постоји, осим да служи интересима Сједињених Америчких  Држава.

Дакле, не бих желио ни једној земљи, па ни Црној Гори, која држи до свога идентитета, до своје слободе, до свога суверенитета и до своје независности да уђе у НАТО, као што јој такође не бих желио да уђе у Европску унију! Са Брегзитом је сасвим могуће да је то почетак краја Европске уније. Плод је зрио и неће дуго потрајати док падне. Видјећемо у наредним мјесецима и годинама  друге одласке земаља које не могу више да трпе бреме и антидемократску бирократију Европске уније што их притискају и осиромашују у свим доменима.“
НАТО је ратна машина, а не снага мира

А НАТО у свему томе? Aко не успије да изазове Трећи свјетски рат, чега се веома бојати, нарочито ако једна Хилари Клинтон буде изабрана у Бијелу кућу, НАТО би морао да напусти европско тло, немајући више изговора да на њему остаје. Чак иако неке земље, као Пољска и Балтичке државе, у њиховој наивности и њиховом неоправданом, ирационалном страху од Русије, још увијек желе да буду под америчким кишобраном.

„Да, треба заиста жарко жељети да народи или режими који их воде и маштају да ће им статус вазала америчке моћи обезбиједити срећну будућност, схвате стравичне посљедице тога. Уствари, НАТО је ратна машина, а не снага мира. То се добро види на примјеру Украјине и недавним војним маневрима у Пољској. Јасно је да су ти маневри којима је услиједио самит НАТО-а у Варшави и одлуке на њему донешене, намјерно провоцирање Русије и показују зле намјере НАТО-а према Русији.

НАТО ће нас увући у Трећи свјетски рат, ако не будемо довољно пазили. Јасно је да Алијанса погрешно означује Русију као непријатеља, иако је Русија објективно савезница Европе наспрам опасности од обнове Отоманског царства на чему ради муслимански брат Реџеп Тајип Ердоган који води Турску, пуноправну чланицу НАТО-а, у радикални ислам.“
„Европа је скончала у Приштини“

Да ли бисте могли да нас укратко подсјетите на ваше искуство на Косову које сте описали у својој чувеној књизи „Европа је скончала у Приштини“? На примјер саучесништво америчког, енглеског, њемачког контигента са терористичком организацијом званом Ослободилачка војска Косова (ОВК), препуштање Албанцима да раде шта хоће, убиства Срба, егзодус, пљачка и разарање српских добара, рушење храмова... Поступивши као што сте учинили у одбрану Срба, ви сте то учинили на своју руку, супротставивши се својим надређенима у војној хијерархији…

„Моје косовско искуство било је кратко али довољно интензивно да потпуно схватим колико су коцке биле намјештене. Агресија НАТО-а већ била је у припреми у преговорима у Рамбујеу. НАТО је само наизглед тражио мирно решење сукоба, док је стварност била сасвим друкчија. Наиме, НАТО је хтио рат и тражио је начин да га учини легитимним. Наравно водеће нације у том рату против Србије биле су Сједињене Америчке Државе, Њемачка  и Велика Британија. Француска – јадна Француска! – она се задовољила да послушно слиједи став који јој био наметнут као чланици НАТО-а и Европске Уније, став који она није била способна да одбије јер није имала од смрти Франсое Митерана правог државника на своме челу.

Лично припадајући породици која воли историју, али ону праву гдје се настоји подсјетити одакле се долази како би се знало куда се иде, знао сам да ствар није тако манихејска као што су је приказивали западни лидери и њихови медији. Брзо сам се могао увјерити огромну деизинформацију које су Срби још једном били жртва поводом Косова.

На крају, рат против Србије био је објављен под изговором да се ‘геноцид’ одвијао на Косову, који је већ достигао ‘бар 100.000 мртвих’, како су лажно изјављивали Медлин Олбрајт и Бил Клинтон да би учинили легитимним почетак бомбардовања. Зна се данас да је број мртвих, званично признат од стрaне самог НATO-а 2000. године, током читавих косовских догађаја, између јануара и јула 1999., био нешто више од 4000 мртвих, што је наравно 4000 одвећ! Али што нема никакве везе са ‘бар 100.000 мртвих’. Поготово кад се  сада зна да је већина тих 4000 пострадалих жртва ОВК и њених НАТО савезника!

У тој веома посебној ситуацији, вршио сам своју дужност француског и хришћанског официра. Чинио сам што сам боље могао да пружим помоћ угроженим особама које су биле у великој већини Срби или Роми, као и да притекнем у помоћ монасима и монахињама прије свега што су били Срби и што отјеловљују хришћанску вјеру. Затим, наравно, да се сачува непроцјењива хришћанска баштина Косова и Метохије, манастири, посебно манастир Девич, жртва са својим монахињама најгорих непочинстава од стране ОВК у јуну 1999. године.

Интервенишући војно против ОВК, сваки пут кад сам морао да то учиним, јер смо хватали терористе на дјелу најгорег насилништва, имао сам осјећај да сам само вршио своју дужност. Ако је то могло да онерасположи и чак наљути моје претпостављене британске и америчке у команди НАТО-а, напротив увијек сам наилазио на ослонац и подршку мојих надређених француских војних личности. Посебно француског генерала команданта Специјалних операција, Жана Салена, данас преминулог, који ми је увијек рекао да сам добро урадио поступајући као што сам чинио. Не знам шта су могли мислити наши тадашњи политичари. Да право кажем, то ме и не занима.“
Дјеловање Русије у Сирији

Крајем прошле године, посјетили сте Сирију у друштву неколико француских личности гдје сте срели предсједника Асада. Шта можете да нам кажете о мучеништву Сирије, жртви наопаке  политике западних лидера? У ствари, ДАЕШ је, као прије тога Ал Каида, њихово чедо, они су подњивили пошаст која се сада окреће против њих, као што су показали покољи у Француској, у Белгији и недавно у Америци. Дух је побјегао из боце.

„Јесте, ја сам у новембру мјесецу, у моменту исламистичких напада у Паризу, учествовао са пет храбрих посланика Народне скупштине и неколико независних новинара, у четвородневној посјети Сирији. Доиста, срели смо предсједника Асада кога сам нашао врло различитог од систематског карикатуралногног приказивања распрострањног међу западним политичарима и медијима. За неколико дана схватили смо колико се америчка и европска политика тешко преварила у Сирији.

Кад помислимо да је Француска господе Оланда и Фабијуса подржавала политички, дипломатски, финансијски и војнички исламистичке групе као Џабат Ал Носра, филијале Ал Каиде у Сирији, кад се виде страхоте почињене од стране тих варвара над људима и њиховим добрима, посебно над хришћанима Сирије који су наравно прве означене жртве, има се страшно осјећање стида. Стида да се припада једној земљи савезници Сједњених Држава, Турске и Катара који су се острвили на једини световни мултиконфесионални режим гарант вјерских слобода у региону, зарад прије свега стратешких, хегемоних и економских интереса!

Супротно томе, вратио сам се са великим дивљењем према дјеловању младих добровољаца из француских асоцијација као што је SOS Chrétiens d’Orient на примјер. Мала али лијепа утјеха за мене као Француза. Али огромно задовољење је за мене као Европљанина што видимо у Сирији моћну и ефикасну интервенцију Русије, обновљене под вођством њеног видовитог шефа државе Владимира Путина. Данас је Путин тај који заслужује звање које су некад имали француски краљеви ‘Заштитника Хришћана, Блиског и Средњег Истока’!

Вративши се из Сирије, написао сам за ‘Фигаро’ чланак износећи све те утиске и убјеђења. Пошто је Фигаро одустао да га објави, вјероватно нашавши да је без уступака устаљеном једноумљу, текст су коначно објавили многи сајтови.“
Однос НАТО-а и Русије

Но вратимо се за крај на однос НАТО-Русија: мислите ли, имајући у виду необуздану западну пропаганду против Русије, али и војне подухвате, као прављење база, посебно ракетног штита НАТО-а у земљама пограничним Русији, да ће западни политичари ићи тако далеко у њиховој застрањености, у њиховом неразуму да би могли кренути на Русију и изазвати рат који може бити само нуклеарни, што би значило катастрофу за свијет?

„Очито је да се одвија у оквиру НАТО-а извјесна радикализација крајње опасна по свјетски мир. Та радикализација се може констатовати кроз нимало дипломатске изјаве шефова НАТО-а. На примјер, она генерала Ричарда Шерифа, бившег команданта Saceur-a (Supreme Allied Commander in Europe), аутора књиге „2017 War with Russia“ (2017 рат са Русијом). Или пак скорашње изјаве генерала Бен Ходџеса, шефа пешадијских снага НАТО-а у Европи, које свједоче о једном у најмању руку ратоборном стању духа на Западу према Русији.

Последња распоређивања снага НАТО-а у Источној Европи могу сe сматрати као провокација или као као потез пред наводном пријетњом од стране Русије. Као што је недавно рекао руски предсједник, НАТО се комеша на нашим границама, док ми не идемо на ничије границе! То је разлог због кога Владимир Путин знатно појачава рускe нуклеарнe снаге и уопште руски војни буџет који износи убудуће 21% од укупног буџета.

У том контексту, неодговорни став Хилари Клинтон која би лако могла да постане будући предсједник Сједињених Држава (пошто је била  First Lady) не може а да не узнемири мислеће људе.

До сада  је предсједник Путин пружао доказе врло велике уздржаности наспрам разних провокација сваке врсте, како у Украјини тако на Блиском и Средњем Истоку. Уствари, он је сасвим с разлогом учинио својом девизом  пословицу: Si vis pace, para bellum! (Ако хоћеш мир, спремај се за рат).“


(Биографија: Пуковник Жак Огар (Jacques Hogard) рођен је 1955. г. у Сен Мандеу у официрској породици: дјед и отац, као и ујак му, били су генерали. Пошто је завршио престижну Војну академију Сен-Сир, Жак Огар је распоређен на дужност официра у падобранским јединицама у Легији странаца у неколико афричких земаља.

Дужност на којој је провео 26 година година, вративши се у Француску већ одавно у чину пуковника. Затим је упућен као командант Специјалних француских јединица у Македонију па онда, након престанка бомбардовања Србије од стране НATO-а и Кумановског споразума од 9. јуна 1999.г., на Косово као командант француског контигента у  саставу  окупатирских снага Натоа. Убрзо је НАТО погазио тај споразум којим се предвиђала заштита свих становника Косова те су косовски Срби били препуштени на милост и немилост шиптарским терористима.

Тада се у пуковнику Огару побунио човјек од савјести, правде и истине тим прије што је био упућен у српско-француску епопеју на Балкану у Првом свјетском рату те је стао самоинцијативно са својим војницима да колико је могао штити Србе  и њихове светиње, као манастир Девич који спасио од сигурног разарања, на територији која је била у његовом домену.  За то његово изузетно херојско држање биће му додијељен, по одласку у пензију 2000.г., највеће српско одликовање Орден Светог Саве.  2005.г. објављује књигу „Сузе части“ поводом трагичних збивања у Руанди 1994. г. којима је такође кумовала кобна Медлин Олбрајт, тада америчка Амбасадорка у Уједињеним нацијама, као што ће затим, као Државни Секретар, још горе кумовати злу на Косову.

Носећи годiнама у себи свој тешки доживаљај страдања српског народа на Косову, ријешио је да о томе јавно свједочи књигом L’Europe est morte à Prichtina (Европа је скончала у Приштини), изашлој 2014.

Био је то такође директан одговор озвијереним хуманистима који су током читаве југословенске драме из својих медијских јазбина завијали на Србе, а од којих се један од најгрлатијих, Андре Глуксман, након скоро тромјесечног разбојништва НАТО-а над српским народом, огласио у Монду урликом Европа је рођена на Косову! Док је друга позната хуманистичка хијена звана Бернар-Анри Леви, завијала у истом листу хвалећи срмотоносне птичурине НАТО-а над Србијом као авионе људских права и демократије.

Огарова књига истине утолико је драгоцјенија што је свједочанство једног од учесника косовских збивања, здушно је поздрављена у слободно мислећим круговима, имала је низ промоција, мноштво приказа на мрежи, доживјела поновно издање, док супротна страна наставља да се гуши у већ одавно учмалој баруштини једноумља и конформизма. Наравно да је преведена и на српски којим поводом је наш пријатељ гостовао у Београду и Подгорици, јуна 2015.)




(français / srpskohrvatski / italiano)

Contro il Donbass come contro le Krajine

0) INIZIATIVE NEI PROSSIMI GIORNI 
1) ALTRI LINK SEGNALATI
Il primo ministro designato della Croazia, Plenković, in visita a Kiev offre aiuto "per la reintegrazione pacifica del Donbass... sul modello croato" (SIC). Giustamente indignata la reazione dalla Russia
2) Kiev: la popolazione del Donbass “geneticamente impura” (F. Poggi)


=== 0 ===

INIZIATIVE NEI PROSSIMI GIORNI

NAPOLI giovedì 8 Dicembre 2016
dalle ore 16 in Via Carriera Grande 32
Movimento Internazionale Antifascista e Migranti USB Campania promuovono:
LA VOCE DEI MARTIRI DI ODESSA
Incontro con un sopravvissuto al Massacro di Odessa
evento FB: https://www.facebook.com/events/682375928595795/

ROMA venerdì 9 Dicembre 2016
dalle ore 16:30 in Via dell’Aeroporto 129
Federazione Nazionale USB promuove:
ODESSA NON DIMENTICA
Incontro con un sopravvissuto al massacro di Odessa del 2 maggio 2014 
Il Dipartimento Internazionale USB in collaborazione con la Banda Bassotti 
ospita un sopravvissuto dell’assalto alla Casa dei Sindacati di Odessa dove sono stati trucidati 55 sindacalisti nel totale silenzio dell’Europa e della politica Italiana 

ROMA sabato 10 Dicembre 2016
dalle ore 18 presso lo Scalo 77 – Via dello Scalo San Lorenzo 77
Scalo 77 e Banda Bassotti promuovono:
INCONTRO CON UN SOPRAVVISSUTO AL MASSACRO DI ODESSA
Ad Odessa nazisti incendiarono la Casa dei Sindacati e assassinarono più di 50 compagni. Nessuno ha pagato fino ad ora.
Subito dopo il dibattito ci sarà una cena popolare di sostegno alla Carovana Antifascista del 1 maggio 2017.
evento FB: https://www.facebook.com/events/668363230008660/

PADOVA sabato 10 Dicembre 2016
dalle ore 17 alla Marzolo Occupata (via Marzolo 4, zona Portello)
Coordinamento Antifascista Veneto di Solidarietà con la Resistenza nel Donbass promuove:
CON IL DONBASS CHE RESISTE
proiezioni video e dibattito con testimonianze dirette. Cena - a base di prodotti tipici ucraini - e lotteria benefit. I soldi ricavati saranno usati per le spese delle spedizioni degli aiuti nelle zone colpite dalla guerra.
*E' gradita la conferma della partecipazione alla cena* (comandantegiacca @ libero.it).  
evento FB: https://www.facebook.com/events/1610523872583255/


=== 1 ===

ALTRI LINK SEGNALATI

KIEV: L'ITALIA DELL'IMPERO ROMANO HA PIÙ DIRITTI DELLA RUSSIA SULLA CRIMEA (di Fabrizio Poggi, 9 Febbraio 2016)
... Jaroš, parlando ieri a Mariupol, ha “assicurato” che i suoi uomini riconquisteranno Donbass e Crimea: “Torneremo in possesso del Donbass e, col tempo, anche della Crimea, e non solo per via diplomatica." (...) Pare che Jaroš, secondo l'agenzia nnr.su, avesse in mente “l'esperienza croata” che, a suo dire, consiste in “trattative, preparazione e operazione militare fulminea”, contemporaneamente all'introduzione dello stato d'assedio e annullamento delle elezioni nel Donbass. Un'altra occasione, per il nazista Jaroš, di “glorificare” i propri modelli fascisti, che con gli ustaša croati tanto hanno contribuito al disfacimento Nato della Jugoslavia...
http://www.contropiano.org/internazionale/item/34861-kiev-l-italia-dell-impero-romano-ha-piu-diritti-della-russia-sulla-crimea

PLENKOVIĆ U UKRAJINI Ovo je prvi službeni posjet jednog hrvatskog premijera toj zemlji (Hina, 20.11.2016.)
Predsjednik hrvatske vlade Andrej Plenković doputovao je u nedjelju u službeni posjet Ukrajini... "Iskustva Hrvatske u mirnoj reintegraciji okupiranih područja "mogu bilo vrlo korisna za Donjeck, Luhansk i Krim..."
http://www.jutarnji.hr/vijesti/hrvatska/plenkovic-u-ukrajini-ovo-je-prvi-sluzbeni-posjet-jednog-hrvatskog-premijera-toj-zemlji/5286559/

VIDEO: Plenković: Hrvatska će pomoći Ukrajini u mirnoj reintegraciji (HRT, 21.11.2016.)
http://vijesti.hrt.hr/361478/plenkovic-stigao-u-sluzbeni-posjet-ukrajini

RUSI OŠTRO KRITIZIRAJU ZBOG PLENKOVIĆEVA PRIJEDLOGA UKRAJINI: 'CIJENA HRVATSKE INTEGRACIJE TERITORIJA BIO JE PROGON 250.000 SRBA' (Sandra Veljković, 22.11.2016)
Bavite se svojim kroničnim problemom, kršenjem prava Srba i drugih manjina, a ne Ukrajinom
http://www.vecernji.hr/svijet/plenkovicev-prijedlog-ukrajini-rusima-je-razlog-za-zabrinutost-cijena-hrvatske-integracije-teritorija-bio-je-progon-250000-srba-1130382

DIPLOMATIE : QUAND LA CROATIE OFFRE SES SERVICES POUR LA RÉUNIFICATION DE L’UKRAINE (CdB, jeudi 24 novembre 2016)
« Absurde ». Voilà ce que pense la Russie de la proposition du Premier ministre croate, Andrej Plenković, d’aider l’Ukraine à réintégrer pacifiquement la Crimée au sein de son territoire. L’initiative, on s’en doute, avait peu de chance d’aboutir, et Moscou ne manque pas de rappeler l’exode des Serbes de Krajina...
http://www.courrierdesbalkans.fr/le-fil-de-l-info/diplomatie-zagreb-en-avocat-de-la-reunification-de-l-ukraine.html

PLENKOVIĆ SE NARUGAO PRIOPĆENJU RUSKOG MINISTARSTVA: TO JE NIŽA RAZINA (Hina, srijeda, 23.11.2016.)
... "Tu se govori o našem iskustvu, konfabulira se, govori se o progonu Srba iz Hrvatske, o tome da se mi orijentiramo na neke druge teme", rekao je Plenković... Ustvrdivši da je cijena hrvatske reintegracije svog teritorija bio progon 250 tisuća Srba u operacijama 'Bljesak' i 'Oluja' ruski komentator rekao je kako bi umjesto besperspektivnih prijedloga o Ukrajini Zagreb trebao aktivnije rješavati problem prava Srba. Na pitanje o već dvije godine upražnjenom veleposlaničkom mjestu u Moskvi Plenković je odgovorio da će doći na red do kraja godine...
http://www.index.hr/vijesti/clanak/plenkovic-se-narugao-priopcenju-ruskog-ministarstva-to-je-niza-razina/933782.aspx 

Andrej Plenković o temi: UKRAJINA
http://www.andrejplenkovic.hr/tema.php?id=55


=== 2 ===

http://contropiano.org/news/internazionale-news/2016/11/23/popolazione-donbass-geneticamente-impura-086202

Kiev: la popolazione del Donbass “geneticamente impura”


di Fabrizio Poggi

Se è lecito spendere una parola a suffragio dell'Ucraina del post-majdan, allora non si può fare a meno di ammettere che le cronache “intellettuali” golpiste non danno il tempo di annoiarsi. Dopo le esternazioni “spirituali del patriarca scissionista Filaret, secondo il quale la guerra nel sudest dell’Ucraina è la punizione divina scagliata contro i senzadio del Donbass; dopo la “scomunica” minacciata dal metropolita della diocesi Lutskaja e Volynskaja Mikhail Zinkevič, contro quei fedeli ucraini che osino pregare non “nella vostra lingua ucraina”, ma invece “nella lingua dell’occupante”; dopo le “rivelazioni” sulle scoperte geografiche, giuridiche, pittoriche dovute alla ingegnosità ucraina; ecco che ora il genio golpista si arricchisce di un'altra rivelazione, questa volta nel campo della genetica. Il (con rispetto parlando) “Ministro” della cultura di Kiev, l'attore tetral-cinematografico Evgenij Niščuk delizia il sapere universale sulla “inferiorità genetica” o “non completa purezza genetica” degli abitanti del Donbass. La “mancanza” sarebbe dovuta al fatto che parte della popolazione è “importata” e, come conseguenza, la cultura ucraina progredisce lentamente. “Se parliamo della genetica di zone quali Zaporože o il Donbass” ha detto il (vedi sopra) “Ministro”, “là non vi è genetica, sono zone di importazione. La stessa città di Čerkassy è per metà di importazione. Perché? Perché si aveva paura dello spirito di Ševčenko. Era il metodo sovietico” ha sentenziato il (di nuovo) “Ministro”, rispondendo a una domanda sulle ragioni della lenta diffusione della cultura ucraina nel Donbass. Il mondo ha appreso la nuova “scoperta” dalle onde del programma “Libertà di parola” (nel caso specifico, è il caso di dire: purtroppo!) del canale ICTV.

Forse anche per questo, a Kiev si studia così attentamente il metodo croato di pulizia etnica nella ex Republika Srpska Krajina, con le relative fasi dell'operazione “Tempesta”, con cui 150.000 soldati croati ebbero la meglio su 27.000 miliziani serbi e deportarono poi più di 250.000 civili serbi, distruggendo oltre 20.000 loro abitazioni.

Il paragone tra le mosse dei golpisti ucraini nei confronti del Donbass è fatto da Evgenij Krutikov, che su Vzgljad scrive di come l'ex consigliere presidenziale e attuale procuratore generale ucraino, l'elettrotecnico Jurij Lutsenko, inviti a studiare l'esperienza della “pacifica reintegrazione dei territori occupati” della Krajna e, allo scopo, abbia addirittura dato vita a una commissione mista croato-ucraina. Tutto, pur di non attuare nemmeno uno dei punti degli accordi di Minsk sulla soluzione pacifica della questione del Donbass; d'altronde, il comandante delle truppe di Zagabria che vent'anni fa guidò l'operazione “Tempesta” era un ucraino, il generale Zvonimir Červenko.

Già nel 2014 Lutsenko aveva suggerito, sull'esperienza croata, di utilizzare gli intervalli di cessate il fuoco per raccogliere le forze, grazie anche agli ingenti aiuti tedeschi e statunitensi, prima di sferrare un attacco su larga scala. Al netto di quanto ascritto a Milosevic, secondo cui egli avrebbe “scambiato” la Krajna con la fine delle sanzioni alla Serbia, sta di fatto che, in ogni caso, Zagabria, all'epoca, non aveva nemmeno bisogno di ricorrere agli schemi del “Ministro” ucraino Zinkevič e di dimostrare che i serbi erano persone di rango inferiore: l'appoggio occidentale era comunque assicurato.

Ma, in attesa di tale “pulizia” etnica golpista, qualcuno, al di là dei confini ucraini, sta iniziando artigianalmente a fare la sua parte. Nelle città polacche di confine, in cui vive anche una parte di ucraini, questi ultimi vengono sempre più spesso fatti oggetto di aggressioni. L'ultimo episodio è del 19 novembre scorso, a Rudnik nad Sanem, nel voivodato della Precarpazia, circa 180 km a nordovest dell'ucraina L'vov. Anche se i media polacchi e gli stessi ucraini aggrediti intendono smentire ogni ragione etnica, tali incidenti si stanno ripetendo con progressione preoccupante. Una settimana prima, una rissa gigantesca tra ucraini e polacchi era scoppiata a Częstochowa, nel voivodato della Slesia.

D'altronde, qualche comune discendenza “veteronazista”, al di qua e al di là della Vistola, non può non riflettersi negli odierni “complimenti” polacco-ucraini; c'est la vie. 


Fabrizio Poggi

23 novembre 2016




Potkategorije

Jugoinfo

Voce jugoslava / Jugoslavenski glas