Informazione
Entscheidung über Nobelpreisverleihung
Daß der Europäischen Union in der größten Krise ihrer Geschichte der Friedensnobelpreis verliehen wurde, könnte man auch als einen Akt der Barmherzigkeit bezeichnen. Es muß tatsächlich sehr schlecht um sie bestellt sein, daß man ihr einen Trostpreis zukommen ließ. Wie schlecht muß es aber erst um den Frieden bestellt sein, wenn von der EU mitgeführte imperialistische Weltordnungskriege als Friedensengagement gewürdigt werden.
Das Nobelpreiskomitee in Oslo hatte sich offenbar bemüßigt gefühlt, den ramponierten Ruf des Staatenbundes wieder etwas aufzupolieren. Wenn schon der Euro als gemeinsame Währung für Länder mit unterschiedlicher Wirtschaftskraft versagt, wenn schon Kerneuropa und EU-Peripherie immer weiter auseinanderdriften, wenn schon die Bevölkerungen in allen Mitgliedsländern Brüssel zunehmend als Steuerungszentrale des Sozial- und Demokratieabbaus wahrnehmen, wenn schon die deutsche Dominanz über Europa als immer drückender empfunden wird, dann soll wenigstens am Gründungsmythos festgehalten werden, daß die europäische Integration ein Friedensprojekt sei.
Entsprechend lautet auch die Erklärung des Osloer Komitees. Die EU, heißt es, habe über sechs Jahrzehnte entscheidend zur friedlichen Entwicklung in Europa beigetragen. Tatsächlich sind die europäischen Hauptmächte einander seit dem Zweiten Weltkrieg nicht mehr an die Gurgel gegangen und werden das voraussichtlich auch nicht mehr tun. In der Zeit des Kalten Krieges hat Westeuropa unter US-amerikanischer Führung eine gemeinsame Front gegen das sozialistische Lager gebildet. Nach seinem Sieg in der Systemkonfrontation ging der Westen daran, seine Vorherrschaft über die in Unterentwicklung gehaltene Peripherie unumkehrbar zu machen. Das »Friedensprojekt« wurde also von Beginn an von aggressiven Absichten bestimmt.
Es waren Flugzeuge des westlichen Kriegsbündnisses, die 1999 die ersten Bomben über Europa seit 1945 abwarfen, um Jugoslawiens Widerstand gegen das neoliberale Globalisierungsdiktat zu brechen. Das Nobelpreiskomitee hat das keineswegs unberücksichtigt gelassen. In seiner Begründung wird die gewaltsame »Befriedung des Balkans« als besondere Friedensleistung hervorgehoben.
Im Vertrag von Lissabon sehen sich die Mitgliedsländer zur militärischen Aufrüstung verpflichtet. EU-weit werden die Wehrpflichtarmeen zu Berufsheeren transformiert und für »Out of area«-Einsätze fit gemacht. Der EU werden von den Preisverleihern aber nicht nur Verdienste um den Frieden, sondern auch um die Demokratie angedichtet, was angesichts des realen Demokratieverfalls im Zeichen der Brüsseler Austeritätspolitik eine fast schon satirisch anmutende Verzerrung der Wirklichkeit darstellt. Wenn dann in der Begründung auch noch die Troika-Herrschaft als »Förderung der demokratischen Entwicklungen in südeuropäischen Ländern« gewürdigt wird, meint man geradezu in eine Runde von Herrenwitzerzählern geraten zu sein.
The Nobel Peace Prize for War
by Michael Parenti
Those who own the wealth of nations take care to downplay the immensity of their holdings while emphasizing the supposedly benign features of the socio-economic order over which they preside. With its regiments of lawmakers and opinion-makers, the ruling hierarchs produce a never-ending cavalcade of symbols, images, and narratives to disguise and legitimate the system of exploitative social relations existing between the 1% and the 99%.
The Nobel Peace Prize would seem to play an incidental role in all this. Given the avalanche of system-sustaining class propaganda and ideological scenarios dished out to us, the Nobel Peace Prize remains just a prize. But a most prestigious one it is, enjoying a celebrated status in its anointment of already notable personages.
In October 2012, in all apparent seriousness, the Norwegian Nobel Committee (appointed by the Norwegian Parliament) bestowed the Nobel Peace Prize upon the European Union (EU). Let me say that again: the European Union with its 28 member states and 500 million inhabitants was awarded for having "contributed to the advancement of peace and reconciliation, democracy, and human rights in Europe." (Norway itself is not a member of the EU. The Norwegians had the good sense to vote against joining.)
Alfred Nobel's will (1895) explicitly states that the peace prize should go "to the person who shall have done the most or the best work for fraternity between nations, for the abolition or reduction of standing armies and for the holding and promotion of peace congresses." The EU is not a person and has not worked for the abolition or reduction of standing armies or promotion of any kind of peace agenda. If the EU award looked a bit awkward, the BBC and other mainstream news media came to the rescue, referring to the "six decades of peace" and "sixty years without war" that the EU supposedly has achieved. The following day, somebody at the BBC did the numbers and started proclaiming that the EU had brought "seventy years of peace on the European continent." What could these wise pundits possibly be thinking? Originally called the European Economic Community and formed in 1958, the European Union was established under its current name in 1993, about twenty years ago.
The Nobel Committee, the EU recipients, and the western media all overlooked the 1999 full-scale air war launched on the European continent against Yugoslavia, a socialist democracy that for the most part had offered a good life to people of various Slavic nationalities---as many of them still testify today.
The EU did not oppose that aggression. In fact, a number of EU member states, including Germany and France, joined in the 1999 war on European soil led largely by the United States. For 78 days, U.S. and other NATO forces bombed Yugoslavian factories, utilities, power stations, rail systems, bridges, hotels, apartment buildings, schools and hospitals, killing thousands of civilians, all in the name of a humanitarian rescue operation, all fueled by unsubstantiated stories of Serbian "genocide." All this warfare took place on European soil.
Yugoslavia was shattered, along with its uniquely designed participatory democracy with its self-management and social ownership system. In its place emerged a cluster of right-wing mini-republics wherein everything has been privatized and deregulated, and poverty has replaced amplitude. Meanwhile rich western corporations are doing quite well in what was once Yugoslavia.
Europe aside, EU member states have sent troops to Afghanistan, Iraq, Libya, and additional locales in Africa, the Middle East, and Central Asia, usually under the tutorship of the U.S. war machine.
But what was I to expect? For years I ironically asserted that the best way to win a Nobel Peace Prize was to wage war or support those who wage war instead of peace. An overstatement perhaps, but take a look.
Let's start back in 1931 with an improbable Nobel winner: Nicholas Murray Butler, president of Columbia University. During World War I, Butler explicitly forbade all faculty from criticizing the Allied war against the Central Powers. He equated anti-war sentiments with sedition and treason. He also claimed that "an educated proletariat is a constant source of disturbance and danger to any nation." In the 1920s Butler became an outspoken supporter of Italy's fascist dictator Benito Mussolini. Some years later he became an admirer of a heavily militarized Nazi Germany. In 1933, two years after receiving the Nobel prize, Butler invited the German ambassador to the U.S. to speak at Columbia in defense of Hitler. He rejected student appeals to cancel the invitation, claiming it would violate academic freedom.
Jump ahead to 1973, the year one of the most notorious of war criminals, Henry Kissinger, received the Nobel Peace Prize. For the better part of a decade, Kissinger served as Assistant to the President for National Security Affairs and as U.S. Secretary of State, presiding over the seemingly endless blood-letting in Indochina and ruthless U.S. interventions in Central America and elsewhere. From carpet bombing to death squads, Kissinger was there beating down on those who dared resist U.S. power. In his writings and pronouncements Kissinger continually talked about maintaining U.S. military and political influence throughout the world. If anyone fails to fit Alfred Nobel's description of a prize winner, it would be Henry Kissinger.
In 1975 we come to Nobel winner Andrei Sakharov, a darling of the U.S. press, a Soviet dissident who regularly sang praises to corporate capitalism. Sakharov lambasted the U.S. peace movement for its opposition to the Vietnam War. He accused the Soviets of being the sole culprits behind the arms race and he supported every U.S. armed intervention abroad as a defense of democracy. Hailed in the west as a "human rights advocate," Sakharov never had an unkind word for the horrific human rights violations perpetrated by the fascist regimes of faithful U.S. client states, including Pinochet's Chile and Suharto's Indonesia, and he aimed snide remarks at the "peaceniks" who did. He regularly attacked those in the West who opposed U.S. repressive military interventions abroad.
Let us not overlook Mother Teresa. All the western world's media hailed that crabby lady as a self-sacrificing saint. In fact she was a mean spirited reactionary who gladly welcomed the destruction of liberation theology and other progressive developments in the world. Her "hospitals" and "clinics" were little more than warehouses for the dying and for those who suffered from curable diseases that went untreated---eventually leading to death. She waged campaigns against birth control, divorce, and abortion. She readily hobnobbed with the rich and reactionary but she was so heavily hyped as a heavenly heroine that the folks in Oslo just had to give her the big medal in 1979.
Then there was the Dalai Lama who was awarded the Nobel Peace Prize in 1989. For years the Dalai Lama was on the payroll of the CIA, an agency that has perpetrated killings against rebellious workers, peasants, students, and others in countries around the world. His eldest brother played an active role in a CIA-front group. Another brother established an intelligence operation with the CIA, which included a CIA-trained guerrilla unit whose recruits parachuted back into Tibet to foment insurgency. The Dalai Lama was no pacifist. He supported the U.S./NATO military intervention into Afghanistan, also the 78 days' bombing of Yugoslavia and the destruction of that country. As for the years of carnage and destruction wrought by U.S. forces in Iraq, the Dalai Lama was undecided: "it's too early to say, right or wrong," said he in 2005. Regarding the violence that members of his sect perpetrated against a rival sect, he concluded that "if the goal is good then the method, even if apparently of the violent kind, is permissible." Spoken like a true Nobel recipient.
In 2009, in a fit of self parody, the folks in Oslo gave the Nobel Peace Prize to President Barack Obama while he produced record military budgets and presided over three or four wars and a number of other attack operations, followed a couple of years later by additional wars in Yemen, West Pakistan, Libya, and Syria (with Iran pending). Nobel winner Obama also proudly hunted down and murdered Osama Bin Laden, having accused him---without a shred of evidence---of masterminding the 9/11 attacks on the World Trade Center and the Pentagon.
You could see that Obama was somewhat surprised---and maybe even embarrassed---by the award. Here was this young drone commander trying to show what a tough-guy warrior he was, saluting the flag-draped coffins one day and attacking other places and peoples the next---acts of violence in support of the New World Order, certainly every bit worthy of a Nobel peace medal.
There are probably other Nobel war hawks and reactionaries to inspect. I don't pretend to be informed about every prize winner. And there are a few worthy recipients who come to mind, such as Martin Luther King, Jr., Linus Pauling, Nelson Mandela, and Dag Hammarskjöld.
Let us return to the opening point: does the European Union actually qualify for the prize? Vancouver artist Jennifer Brouse gave me the last (and best) word: "A Nobel Prize for the EU? That seems like a rather convenient and resounding endorsement for current cutthroat austerity measures. First, corporations are people, then money is free speech, now an organization of nation states designed to thwart national sovereignty on behalf of ruling class interests receives a prize for peace. On the other hand, if the EU is a person then it should be prosecuted for imposing policies leading directly to the violent repression of peaceful protests, and to the misery and death of its suffering citizens."
In sum, the Nobel Peace Prize often has nothing to do with peace and too much to do with war. It frequently sees "peace" through the eyes of the western plutocracy. For that reason alone, we should not join in the applause.
_______________
Michael Parenti is the author of The Face of Imperialism and Contrary Notions. For further information visit his website: www.michaelparenti.org
Mostra fotografica “Il lungo silenzio” sui criminali di guerra fascisti
Sabato 20 ottobre 2012 alle ore 17.00 presso la barchessa di Villa Giustinian Morosini “XXV aprile” verrà inaugurata la mostra promossa dall’Anpi provinciale di Venezia, dall’Anpi di Mirano e dal Comune di Mirano dal titolo “Il lungo silenzio” documenti e testimonianze sui crimini di guerra fascisti.
La mostra resterà aperta fino al 4 novembre.
Orari: sabato e domenica 10-12.30/14.30-17.30. Dal lunedì al venerdì 14.30-17.30.
La mostra è composta di 36 pannelli, 18 fanno parte della sezione curata da Davide Conti e sono il frutto delle ricerche d’archivio che ha effettuato per la pubblicazione del volume “Criminali di guerra italiani. Accuse, processi, impunità”, gli altri 18 sono curati da Paolo Consolaro (con la collaborazione di Alessandra Kersevan, Claudia Cernigoi e Sandi Volk) e fanno parte della esposizione intitolata “Testa per dente – crimini fascisti in Jugoslavia”. Vengono presentati foto e documenti d’archivio che ripercorrono le fasi dell’occupazione italiana dei Balcani (Jugoslavia, Grecia e Albania) durante la seconda guerra mondiale e dei crimini di guerra commessi dalle truppe del regio esercito nei confronti delle popolazioni civili locali e dei membri delle formazioni partigiane.
Attraverso documenti in gran parte provenienti dall’archivio del Ministero degli Esteri, viene presentata la ricostruzione delle relazioni internazionali e degli equilibri geopolitici che permisero al governo italiano post-fascista di Badoglio e poi a quelli della Repubblica democratica di evitare la consegna a tribunali internazionali o l’estradizione nei paesi ex-occupati di migliaia di militari italiani iscritti nelle liste dei presunti criminali di guerra consegnate alle Nazioni Unite dalla Jugoslavia, dalla Grecia, dall’Albania, dall’Urss, dalla Francia e dagli anglo-americani.
Il lavoro si concentra sulle trattative, gli accordi, le tensioni nazionali e internazionali relative alla questione dei presunti criminali di guerra, cercando di evidenziare come e perché fu possibile assicurare l’impunità a centinaia di militari del regio esercito e di camicie nere dando luogo alla cosiddetta “mancata Norimberga” ed al mito autoassolutorio degli “italiani brava gente”. È bene precisare che nella mostra non c’è nulla che possa essere paragonato a una “fiction”: l’impatto emotivo di alcuni contenuti è legato esclusivamente alla loro funzione documentaria. Le immagini e alcuni testi («in corsivo») sono tratti da pubblicazioni e documenti originali dell’epoca. Senza pretendere una completezza e una profondità di analisi impossibili da ottenere con un tale mezzo divulgativo, la cura nella ricerca e nella scelta del materiale è tale da non temere critiche fondate sul piano storico e metodologico.
Per verifiche, consultazioni e approfondimenti sono disponibili l’elenco puntuale delle fonti e un’ampia bibliografia.
Alla inaugurazione della mostra parteciperanno ed interverranno Renata Cibin (Presidente del Consiglio Comunale di Mirano), Marcello Basso (Comitato Nazionale Anpi) e Davide Conti (storico e curatore della mostra).
Prima l’esumazione, due settimane fa a Losanna. Poi la traslazione delle salme in Serbia. Infine, giovedì sera, l’esposizione delle bare nella cattedrale di San Michele Arcangelo, a Belgrado. E il tributo dei più solenni onori di Stato e religiosi. A poco più di settant’anni dalla sua deposizione e a 36 dalla sua morte, le spoglie del principe Pavle Karaðorðevic, reggente di Jugoslavia dal 1934 al 1941 e ultimo esponente della monarchia a governare il Paese, sono tornate a casa, assieme a quelle della moglie, la principessa Olga, e del figlio Nikola.
I tre Karaðorðevic saranno tumulati oggi nel mausoleo reale di Oplenac, nella Serbia centrale. Pavle era stato designato per reggere la Jugoslavia dopo l’uccisione del cugino, re Aleksandar, avvenuta nel 1934 a Marsiglia. Aveva conservato la corona per soli sette anni, durante i quali cercò di mantenere la Jugoslavia fuori dai giochi egemonici che si consumavano in Europa e di stabilizzare le relazioni tra serbi e croati. Il tutto, fino al “golpe” militare del 1941. Un colpo di Stato che lo rovesciò dopo che il seppur anglofilo Pavle, nel marzo di quell’anno, aveva siglato il Patto tripartito con le potenze dell’Asse, una firma considerata in Serbia come una capitolazione della Jugoslavia al giogo di Hitler.
Dopo la guerra, per questo motivo, fu bollato come traditore dal regime comunista. Morì a Parigi, in esilio. Solo in virtù della decisione di un tribunale serbo, nel dicembre 2011, Pavle era stato riabilitato. Alla cerimonia nella cattedrale di Belgrado ha partecipato il “Gotha” religioso e politico serbo. Il patriarca Irinej ha commentato il ritorno in patria di Pavle come un evento che ha corretto un’ingiustizia storica. «Era un grande patriota che capì la situazione politica in Europa, il ruolo della Jugoslavia e delle potenze europee che dominavano il continente. Ma altre persone la pensavano in modo diverso», ha affermato l’alto prelato ortodosso.
Il premier serbo, Ivica Dacic, ha definito il ritorno delle salme come un «grande giorno per la Serbia» e un «atto di riconciliazione nazionale». Un atto che indica «l’atteggiamento dello Stato verso la dinastia Karaðorðevic», ha aggiunto il leader socialista, specificando che non era il «momento per discutere se alcune mosse», come quella di Pavle nel 1941, «fossero quelle giuste o meno». Il ritorno a casa delle spoglie dei Karaðorðevic non è tuttavia stato apprezzato dagli ex partigiani. L’Associazione dei veterani della guerra popolare di liberazione della Jugoslavia (Subnor), in una lettera aperta al presidente serbo Tomislav Nikolic, ha criticato la riabilitazione di Pavle e di altri personaggi giudicati quali criminali di guerra nell’allora Jugoslavia. Riabilitazioni che potrebbero addirittura causare, secondo il Subnor, problemi con i Paesi che lottarono contro Hitler e con Stati un tempo membri della Jugoslavia.
Nova komunistička partija Jugoslavije (NKPJ) najoštrije osuđuje organizaciju i doček na najvišem državnom nivou, uz sve počasti, posmrtnih ostataka kneza Pavla Karađorđevića na Oplencu.
Pavle Karađorđević je bio izdajnik srpskog i drugih jugoslovenskih naroda, jer dok je bio namesnik, faktički vladar države, Jugoslavija je potpisala Trojni pakt sa silama fašističke Osovine. Reč je o jednom od najsramnijih činova u istoriji našeg naroda te je isto tako sramno da u organizaciji države uz sve počasti, posmrtne kosti Pavla Karađorđevića dočekuju predsednik Srbije Tomislav Nikolić i predsednik Vlade Srbije Ivica Dačić. Afirmativni govor koji je o knezu Pavlu Karađorđeviću održao predsednik Nikolić predstavlja uvredu za sve rodoljube koji su demonstrirali protiv sramne kneževe odluke 27.marta 1941. godine i za sve one koji danas baštine njihovu kao i tradiciju antifašističkog pokreta na našim prostorima. Nakon što je 25.marta 1941. godine po odluci namesnika Pavla Karađorđevića, Jugoslavija pristupila fašističkom Trojnom paktu, dva dana kasnije jugoslovenski rodoljubi su organizovali masovne demonstracije u Beogradu sa parolama “Bolje rat, nego pakt”, “Bolje grob, nego rob” uz aktivno učešće i veoma zapaženu ulogu aktivista slavne Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Namesnik Pavle Karađorđević je nakon toga svrgnut sa vlasti i bio je prinuđen da ode u emigraciju. Narodne vlasti su ga nakon završetka Drugog svetskog rata opravdano proglasile izdajnikom i zabranile povratak u zemlju. Shodno tome, pravi skandal predstavlja podatak da je buržoaski predsednik Srbije Tomislav Nikolić prisustvovao i održao govor prilikom dočeka posmrtnih ostataka kneza Pavla Karađorđevića. Ocene Nikolića kako u “istoriji Srbije nije sve crno-belo kako se propagiralo u komunizmu” je pokušaj falsifikovanja istorije. Period socijalističke izgradnje je najsvetliji u istoriji naše zemlje i naroda, a istorijske činjenice pokazuju da je knez Pavle Karađorđević bio izdajnik poput Dragoljuba Draže Mihailovića, Milana Nedića, Dimitrija Ljotića i vladike Nikolaja Velimirovića. Takođe, zapanjuje da je na skupu bio prisutan i predsednik Vlade Ivica Dačić, lider Socijalističke partije Srbije, koja se zalaže protiv rehabilitacije kvislinga iz Drugog svetskog rata i čije članstvo i glasači pripadaju političkoj tradiciji koja je demonstrirala protiv odluke kneza Pavla o pristupanju Trojnom paktu i učestvovala u njegovom zbacivanju sa vlasti. Potpuno je besmisleno i krajnje licemerno da Vlada Srbije koja za sebe tvrdi da baštini anatifašističke tekovine i osuđuje postavljanje spomen ploče izdajniku muslimanskog i drugih jugoslovenskih naroda i fašističkom kvislingu Aćifu Hadžiahmetoviću u Novom Pazaru, istovremeno odaje državnu počast izdajniku srpskog i drugih jugoslovenskih naroda knezu Pavlu Karađorđeviću koji je svojom odlukom Jugoslaviju hteo da svrsta u zločinački kamp hitlerovaca, musolinijevaca i japanskih militarista. Isto tako postavlja se pitanje zbog čega Vlada Srbije ukazuje počast čoveku čijim se potezom, odnosno pristupanjem Trojnom paktu inspirišu najreakcionarnije političke formacije u Srbiji, poput odlukama Ustavnog suda Srbije zabranjenih, Nacionalnog stroja i Otačastvenog pokreta “Obraz”. Kako to buržoaska država sa jedne strane vodi “borbu protiv ekstremizma” a sa druge strane rehabilituje i daje sve počasti čoveku čijim delom se ti isti desni ekstremisti inspirišu. Prisustvo patrijarha Irineja na državnom dočeku posmrtnih ostataka kneza Pavla jasno ukazuje na reakcionarni karakter rukovodstva Srpske pravoslavne crkve koje pokušava da skine ljagu sa izdajničkog delovanja ljudi poput kneza Pavla Karađorđevića, Dragoljuba Draže Mihailovića i vladike Nikolaja Velimirovića. Jasno je da buržoazija, u cilju da učvsti vladavinu kapitala na ovim prostorima, u tu svrhu pokušava da iskoristi sve “tradicionalne institucije” kao što je zasluženo propala jugoslovenska monarhija, a u njenom sastavu i izdajnika kneza Pavla Karađorđevića. Da sve buržoaske stranke o tom pitanju imaju identičan stav pokazuje činjenica da je knez Pavle Karaorđević sudski rehabilitovan 2011. godine u vreme vladavine režima Demokratske stranke.
Međutim, svi pokušaji srpske buržoazije su uzaludni. Rodoljubi Srbije nikada neće zaboraviti ko su bili izdajnici i sramota našeg naroda. Bez obzira na rehabilitaciju izdajnika Pavla Karađorđevića i na pokušaje rehabilitacije kvislinga Dragoljuba Draže Mihailovića, rodoljubi i antifašisti naše domovine znaju da su pravi patrioti i jedini oslobodioci Jugoslavije bili partizani predvođeni KPJ.
Stop rehabilitaciji narodnih izdajnika!
Živelo sećanje na 27.mart 1941. godine!
Sekretarijat NKPJ
Beograd, 06. oktobar 2012.god.
Stevan Mirković
Samstag, 6. Oktober 2012
Razmišljam ovih dana o Srbima , njihovim dobrim i lošim svojstvima ( ove druge prevažu jer kako bi se inače održali u životu prolazeći pored mnogth Scila i Haribda u svojoj istoriji.).
Ali., još više se u mislima bavim našom „slobodnom, nezvisnom i deomokratskom“ štampom, Vladom , Predsednikom, SPC , koji u ovim teškim vremenima za Srbe čine sve , da istaknu njihova loša svojstva a sakriju dobra, sledeći tako političku strategiju velikih sila Zapada. A cilj Zapada je da nas ugura,strpa u nekadašnju beogradsku nahiju, jer smo prepreka i pretnja (i to ne mala. pošto nastavljamo tradicije nekadašnje SFRJ) njihovim planovima na Balkanu i šire na jugoistoku Evrope.Tako se kod nas forsira izdajstvo, kukavičluk, poslušnost, strah od rata i otpora, dezerterstvo, „ tako nam je sudjeno“, „sila boga ne moli“ i slično.
Sve se to lepo videlo ponašanjem medija i vlasti povodom prenosa posmrtnih ostataka kneza Pavla iz Švajcarske u Srbiju. Pomenuti hor je skladno recitovao samo jednu pesmicu o pokojniku tj. „Knez se vratio svojoj kući“. Malo sutra! Nije to njegova kuća. Da je to njegova kuća on bi je sa svojim sinovima branio od neprijatelja a ne bi mu otvorio vrata da slobodno udje u nju.. A onda odmaglio u beli svet i ne hajući šta će biti s narodom. Šta je radio knez za vreme NOB 1941. – 1945., pa za vreme obnove porušene i popaljenje zemlje posle II svetskog rata, za vreme njene izgradnje itd.? Baškario se on po Švajcarskoj i evropskim dvorovima.i ne hajući mnogo ni za ove koji, ko papagaji ,ponavljaju „ Knez se....“. Pavle se grlio sa Hitlerom, a ovi danas ,što se skrušeno krste u Sabornoj crkvi pred Irinejom to čine danas sa Merkelovom i drugim drmatorima u svetu. Najsmešniji iz tog prvog reda mi je jedan omanji političar koga znam kao komunistu, socijalistu a sada je izgleda nacionalista.
Inače, dinastiju Karadjordjević karakterišu dva svojstva: prvo, kada „zagusti“ prvi hvataju maglu iz zemlje na neko bezbedno mesto, i odbijaju svaku sugestiju i molbu da se vrate u zemlju i bore za njenu slobodu.. Pobegli su iz zemlje i u Prvom srpskom ustanku, I i II svetskom ratu.
Posle prvih neuseha u borbama Prvog srpskog ustanka Karadjordje je 1813. prebegao ( čitaj pobegao) u Austriju. Vratio se u Srbiju 1917 ali je 13 jula ubijen ( sekirom) po zapovesti tadašnjeg vodje Srbije Miloša Obrenovića..
U I svetskom ratu hrabri vojvoda Živojin Mišić je na sastanku Vrhovne komande srpske vojske, na kome se raspravljalo (na Kosovu polju u jesen 1915 ) kojim putem se izvuci za Grčku ( dolinom Vardara ili preko Albanije) predložio“ Napasti neprijatelja i u njegovoj pozadini započeti gerilski rat“ .Vojvoda Vuk ( Popovic Vojin, pešadijski potpukovnik srpske vojske, poginuo u sukobu s Bugarima na Gruništu 16 novembra 1916.), pokazao je realnost te vojne koncepcije još 1912 – 1916. borbenim dejstvima svojih četničkih, dobrovoljačkih odreda u pozadini turskih , austrijskih, nemačkih i bugarskih trupa. . Tadašnji kralj Alkeksandar I odbio je predlog i naredio povlačenje preko Albanije. ,ostavljajući na milost i nemilost narod krvožednim Nemcima, Austrijancima i Bugarima. U tom rau izginulo je preko l milion Srba..
No, kulminacija kukavičluka dinastije Karadjordjevića pokazaće II svetski rat. Kralj, Vlada, političari, generali – svi su pobegli iz zemlje. Imali smo prilike da slušamo kako su kralj Petar II i princ Tomislav, sin lneza Pav la, završili pilotske škole u Engleskoj ali nema podataka o nekim njihovim podvizima u borbi. Čerčil je više puta predlagao mladom kralju da se padobranom spusti u Jugoslaviju ili da ga tamo prebace avionom i preuzme komandu nad svojom vojskom tj. Jugoslovenska vojska u otadžbiniu (JVuO) ali je „junak“ sve to odbio. A Čerčil je svog sina poslao u štab maršala Tita kao svog predstavnika..
Ne treba nas zato čuditi što danas malo ko veruje da se Kosovo može osloboditi samo puškom već tamo nekim pregovorima i razgovorima. Pa nije Tači lud da vrati poklon koji su mu Klinton i Olbrajtova dali 1999. Možemo ga samo oteti.pa mislim da sam u pravo ako kažem : danas Srbi žive samo na Kosovu.
Stevan Mirkovic
(izvor: http://www.facebook.com/groups/62460798190/permalink/10151102435143191/ )
NAJAVA ZA MEDIJE
PRENOS POSMRTNIH OSTATAKA KNEZA PAVLA, KNEGINJE OLGE I KNEŽEVIĆA NIKOLEBeograd, 3.oktobar 2012. – Njihova Kraljevska Visočanstva Prestolonaslednik Aleksandar II i Princeza Katarina zajedno sa sinovima Princom Naslednikom Petrom i Princom Filipom učestvovaće u ceremoniji prenošenja posmrtnih ostataka kneza Pavla, kneginje Olge i njihovog sina kneževića Nikole.Njihova Kraljevska Visočanstva učestvovaće u ceremoniji u Sabornoj crkvi4. oktobra i ceremoniji u Crkvi sv. Đorđa na Oplencu, 6.oktobra, koje će se uz najviše državne počasti odvijati na sledeći način:Četvrtak 4. oktobarU 17.40 časova planirano je da kolona u pratnji posmrtnih ostaci Nj. K. V. Kneza Pavla, Kneginje Olge i Kneževića Nikole stigne ispred Saborne crkve u Beogradu, gde će se nakon intoniranja himne Republike Srbije Bože pravde posmrtni ostaci uneti u Crkvu. Njegova Svetost Patrijarh srpski Gospodin Gospodin Irinej, arhijereji i sveštenstvo Saborne crkve počeće u 18 časova služenje Pomena Blaženopočivšima i Svete Arhijerejske Liturgije uz pojanje Prvog beogradskog pevačkog društva.U Sabornoj crkvi u Beogradu biće prisutni predsednik Republike Srbije NJ.E. g-din Tomislav Nikolić, premijer Republike Srbije Nj.E. g-din Ivica Dačić, predsednik Narodne skupštine Nj.E. g-din Nebojša Stefanović, NJ.K.V. Prestolonaslednik Aleksandar, NJ.K.V. Princeza Katarina, NJ.K.V. Princ Vladimir, NJ.K.V. Kneginja Jelisaveta, NJ.K.V. Knez Aleksandar, NJ.K.V. Knez Mihailo, NJ.K.V. Knez Đorđe, NJ.K.V. Kneginja Linda, NJ.K.V. Princeza Brigita, gospođa Katarina Oksenberg, NJ.K.V. Kneginja Barbara, kao i Ministri u Vladi Republike Srbije, članovi diplomatskog kora, verski i drugi zvaničnici.Posle služenja Pomena, Svete Arhijerejske Liturgije i Patrijarhove besede održaće se prijem za visoke zvaničnike u zgradi Patrijaršije.Mimohod za građanstvo će biti omogućen od 18 časova 4. oktobra do 17 časova narednog dana.Petak 5. oktobar-U 8.30 časova ujutru će sveštenstvo Saborne crkve dočekati Arhijereje nakon čega će se služiti Sveta Arhijerejska Liturgija.U 17 časova nakon formiranja kolone započeće prenos posmrtnih ostataka Kneza Pavla, Kneginje Olge i Kneževića Nikole do njihovog večnog prebivališta u kripti Crkve sv. Đorđa na Oplencu. Planirano je da kolona stigne na Oplenac oko 17.45 časova, gde će se služiti Pomen.Mimohod u Crkvi sv. Đorđa na Oplencu, počeće u 20 časova i trajati do ponoći, da bi se ponovo nastavio u subotu 6.oktobra u 5 časova ujutru i trajao do 8 časova.Subota 6. oktobarU Crkvi sv. Đorđa na Oplencu sa početkom u 10 časova Zaupokojenu liturgiju i parastos služiće Njegovo Preosveštenstvo Episkop australijsko-novozelandski Gospodin Irinej sa sveštenstvom Eparhije šumadijske.Nakon crkvene službe, polaganja venaca i govora predsednika Tomislava Nikolića, Episkopa Irineja Dobrijevića, Kneza Aleksandra, Kneginje Jelisavete i Prestolonaslednika Aleksandra II, obaviće se i sam čin sahrane.NJ.K.V. Prestolonaslednik Aleksandar i Princeza Katarina će ovim povodom prirediti prijem za porodicu, visoke zvaničnike, ambasadore i crkvene velikodostojnike u Belom dvoru u 20 časova.PRESS ANNOUNCEMENTTHE TRANSFER OF THE REMAINS OF PR INCE PAUL, PR INCESS OLGA AND PR INCE NIKOLABelgrade, 4 October 2012 - Their Royal Highnesses Crown Prince Alexander II and Crown Princess Katherine with their sons, Hereditary Prince Peter and Prince Philip will attend the ceremony of transfer the remains of Prince Paul, Princess Olga, and their son Prince Nikola.Their Royal Highnesses will attend the ceremonies that will take place on Thursday, 4 October at the Saborna Church and on Saturday, 6 October at the St George Church at Oplenac, which will be with full state honours conducted in the following manner:Thursday, October 4At 5.40 pm it is planned that a procession escorting the remains of TRH Prince Paul, Princess Olga and Prince Nikola will arrive in front of the Congregational Church in Belgrade, where the three coffins will be brought into the Church after the playing the National anthem of the Republic of Serbia. His Holiness Patriarch of Serbia Irinej, hierarchs and clergy of the Congregational Church will begin to serve a Holy Liturgy at 6 pm with chanting of the First Belgrade singing Society.There will be present President of Serbia, H.E. Mr. Tomislav Nikolic, Serbian Prime Minister H.E. Mr. Ivica Dacic, Speaker of the Parliament H.E. Mr. Nebojsa Stefanovic, HRH Crown Prince Alexander , HRH Crown Princess Katherine, HRH Prince Vladimir, HRH Princess Elizabeth, HRH Prince Alexander, HRH Princess Barbara, HRH Prince Michael, HRH Prince George, HRH Princess Linda, HRH Princess Birgitta, Mrs. Catherine Oxenberg, as well as ministers from the Serbian government, members of the diplomatic corps, religious and other officials.After serving of the Holy Liturgy and the Patriarch's speech, there will be a reception for high officials at the Patriarchate.The walking past the coffin for citizens will be allowed from 6 pm on October 4, until 5 am the next day.Friday, October 5At 8:30 am the clergy of the Congregational Church will be joined by Bishops and then the Holy Liturgy will be officiated.At 5 pm The transfer of remains will start to the crypt of St. George Church in Oplenac It is planned that column arrive at Oplenac around 5.45 pm, when a memorial service will be served.Walking past the coffin for citizens at the St. George Church in Oplenac will begin at 8 pm and last until midnight, and then continue on Saturday, October 6 at 5 pm and last until 8 am.Saturday, October 6His Grace Bishop of Australia and New Zealand Irinej will serve a Holy Liturgy and requiem at the Church of St. George in Oplenac at 10.00 am.After the Liturgy and the Requiem, laying wreaths and speeches of President Tomislav Nikolic, Bishop Irinej Dobrijevic, Prince Alexander, Princess Elizabeth and Crown Prince Alexander II, following the speeches the reburial will take place.TRH Crown Prince Alexander and Crown Princess Katherine have organised a reception for this occasion for Family, high officials, church dignitaries and ambassadors at the White Palace on 8 pm.
Marina KvržićKraljevski Dvor
Beograd 11040, Srbija
Tel: +381 11 306 4010
Fax: +381 11 306 4040
Posetite www.PAfond.rs
18.00 fino a 20.30
@ Slovenski Kulturni dom
Tržaški Partizanski Pevski Zbor Pinko Tomažič
1. Koncert za 40.letnico - 1. Concerto per i 40 anni (premiera)
GUESTS:
Iztok Mlakar,
Vado Kreslin,
Mef,
Kraški Ovčarji,
Dirty Fingers,
Freak Waves,
ZPZ Kombinat Ljubljana,
Partizanski zbor Ljubljana,
Taborniki TS ...
SHOWMEN:
Gojmir Lešnjak - Gojc and Boris Kobal
evento FB: http://www.facebook.com/events/356891864333676/