Danas i jučer: ostajemo antifašisti

1. Jasna Tkalec: Danas i jučer: ostajemo antifašisti
2. O potrebi stvaranja Antifašističkog fronta


=== 1 ===


http://komunist.free.fr/arhiva/jun2004/tkalec.html
Arhiva : : Jun 2004.

Danas i jučer: ostajemo antifašisti

"Vrijednosti antifašističke borbe i partizanskog rata danas su
potrebniji nego ikad" piše Giorgio Bocca u časopisu Ernesto. Giorgio
Bocca je poznati novinar, partizanski borac i antifašist Italije.

Danas kao star čovjek, on navodi: "gledajući današnju Italiju ne mogu,
a da ne budem jako velik pesimist". To isto možemo reći svi mi, iako i
ne možemo gledati današnju Jugoslaviju, jer nje više nema, a ono što je
nastalo umjesto nje, najbolje je i ne gledati.

Ipak, sada kad je sve prošlo i iza nas, treba kazati da su vrijednosti,
ma da danas namerno pogažene, umanjene, ublaćene ili poreknute i
smućene, vrijednosti koje je iznjedrila anftifašistička i partizanska
borba na Balkanu kao i širom Evrope, jedine istinski nove vrednosti za
afirmaciju kojih se treba boriti, jučer kao i danas. Danas kao i sutra.

Bocca piše: "Revizionizam je uvijek bio pretekst da se napada svaki
istinski demokratski pokret, svaki napredni pokret i da se zadržava
status quo". U antifašističkoj borbi jugoslavenskih naroda prvi put se
javila nova demokracija, prvi put se pokazalo, da oni koji imaju moć (i
novac) nisu uvijek u pravu. Prvi put u svojoj historiji ti su narodi,
uz Tita, hodali uspravno. Prvi put u historiji nisu puzali, nisu bili
pretorijanci Evrope, niti borci na strani ovog ili onog velikog
imperijalnog i imperijalističkog interesa. Prvi put u historiji bili su
svoji i bili su zajedno i zato su predstavljali neku snagu, zato su
mogli kazati Staljinu ne i graditi socijalizam po vlastitoj mjeri i na
vlastiti način. Za jugoslavenske narode on je bio socijalizam sa
ljudskim licem, možda isuviiše ljudskim, jer su jugoslavenski narodi
isuviše popuštali sebi i svojim slabostima, ali ovdje ne ćemo o tome.

Možda treba upravo 22. juna, na dan napada na Sovjetski Savez, sjetiti
se, da je ta zemlja, koje također više nema, dala svoj obol u rušenju
nacifašizma, kao ni jedna druga zemlja na svijetu. Za slom nacifašizma
u tadašnjem Sovjetskom Savezu poginulo je više od 20 miliona ljudi.
Sovjetski izvori kažu 28 miliona, iako su tu ubrojane i indirekne žrtve
rata, žrtve fašističkog zločina i pustošenja. Niko kao sovjeti nije
pravio od tijela vlastitih vojnika bedem, preko kojeg hitlerovci nisu
mogli prijeći.

U porobljenoj i pregaženoj kraljevini Jugoslaviji digli su se u svim
njenim dijelovima, pod vodstvom KP Jugoslavije, njeni najbolji sinovi,
da dadu hrabar i neslomljiv otpor ogromno nadmoćnoj neprijateljskoj
sili. I danas, mnogo godina nakon nestanka i sloma socijalističke
Jugoslavije, njen herojski otpor nacifašizmu izaziva još uvijek
divljenje u Evropi.

Ali i mržnju. Nije slučajno baš Njemačka bila jedan od autora
munjevitog priznanja secesionističkih republika i u građanskom ratu,
koji je slijedio nakon eksplozije zemlje, nije slučajno baš Njemačka
stalno vatreno navijala za nekadašnje saveznike u novom, tobože
demokratskom ruhu.

Uostalom, zašto i ne bi? Svi oponenti socijalizma u tom su trenutku
poželjeli naplatiti stare račune. Koliko je to Njemačkoj uspjelo ostaje
pitanje, jer je kapital, koji je poplavio secesionističke i
nesecesionističke republike nekadašnje Jugoslavije, multinacionalan i
teško ga je definirati samo njemačkim ili samo talijanskim. Pristaše
pak poraženih fašističkih ideologija ostvarili su vlastite ciljeve
bolje nego u fašizmu. Etnički su očistili svoje atare i ostali uglavnom
nacionalno čisti. To je urađeno u Hrvatskoj – Tuđman je pobio manje
Srba od Pavelića, ali ih je istjerao više. Isto je to učinjeno i po
Bosni, iz Srpske su istjerani Muslimani i uglavnom Hrvati, iz
Hercegovine Srbi i Muslimani itd. Strane vojske, strani namjesnici i
evropski nadglednici nadgledavaju i nadziru poslove bijednih i ludih
balkanskih naroda, kojima, istini za volju, i nije više do međusobnog
neprijateljstva i ratovanja. Posvemašnja pauperizacija, strašno
osiromašenje, materijalno i duhovno, depresija, nostalgija, kao i teška
životna borba su na dnevnom redu za velike većine nekada bezbrižnih
jugoslavenskih samoupravljača. Ali ko ne zna sobom upravljati, njime će
upravljati drugi - kaže stara mudrost. Pa eto i upravljaju. I dok mase,
što su ostale bez zaposlenja, a često bez kuće, stana, roda i naroda,
misle kako da spoje jutro s večeri i početak sa krajem mjeseca
malobrojna se šačica gavana, ratnih profitera, gangstera i specijalista
za bankovno razbojništvo i šverc neizmjerno bogati, privatizira,
prodaje i preprodaje nekad javno i opće dobro. I to još nije najgore
zlo, piše talijanski novinar Enrico Vigna. "Najgore je što ti ljudi ne
odlučuju sami, kako će uređivati svoje poslove, kako birati parlament,
kako urediti školstvo ili zdravstvo. " O tome su u svim dijelovima
bivše Jugoslavije već poodavna odlučili drugi. Sada se samo njihove
odluke manje ili više brzo ili manje ili više vjerno sprovode.

A to kako se sprovode ne garantira ništa onima koji nemaju i nisu, a
daje sve mogućnosti onima koji imaju i jesu – šta? Bogati, razumije se.
Jer siromaštvo je po novom kodeksu vrijednosti, sramota. Što misle
bijedne i često gladne i mizerijom pritisnute mase, to nikoga ne
zanima, najmanje moćnike i nove gospodare svijeta. Uostalom mase i nisu
tu da misle, nego da slušaju i gledaju – koga? Televiziju, razumije se,
a ona im jasno govori, kako da glasaju, kako da misle i ko su gospodari
svijetu, koji su, razumije se, demokrati i slobodoljupci...

I u ime te demokracije i slobode pušta se da svoje prljave neistine
bljuju i četnici i ustaše i svi njihovi sinovi i unuci i njihova
jednako nakazna i jednako lažljiva duhovna djeca i posinci.

A sve to u ime nacionalne ideje i ideje nacionalnog pomirenja. "To su
sramne stvari", negoduje Giorgio Bocca, "i ostaće kao ljaga na javnosti
i novinarima, što su to dopustili". Naravno, Bocca govori o Italiji,
ali vrijedi za sve jugoslavenske, a izgleda i evropske zemlje. "To je
napad na zdrav razum, ali i na uobičajen osjećaj pristojnosti, ovo što
rade unuci nacifašista!" piše Bocca a i mi se s njim slažemo. Ali teren
je već odavno bio pripremljen za ovu navalu, a pripremili su ga, ajme,
sami bavši komunistički rukovodioci, kojekakvim sumnjivim izjavama,
kojima su ustvari navodili vodu na mlin nacifašista.

Danas, kad nas je ta voda potopila, možemo samo dodati, da još nismo
zaboravili da plivamo i nemamo nikakve namjere dopustiti, da nas
potpope. Uprkos mraka, uprkos nedaća, slobodaraski se glas čuje na sve
strane. Onih koji nisu zaboravili borbu za istinu i slobodu, za
istinsku slobodu naroda, a ne laži multinacionalnih kompanija i
uživalaca bogatih prebendi, kojim su im stranci i vjerske organizacije
platile poslušnost, još uvijek ima i u bivšoj Jugoslaviji i po Evropi,
koliko god hoćeš. Uostalom, na posljednjim izborima za Evropsku
Zajednicu, komunisti su dobili u Italiji (podijeljeni u dvije partije)
oko 10 % glasova, a prosječno u Evropi, oko 5%, što i nije tako malo.

U situaciji koja je objektivno teška to se mora cijeniti.

Pa iako je zbunjenost oko navodne demokracije i slobode i novih
vrijednosti, koje bijedne balkanske narode uče strani tutori velika,
doći će dan kad će se ćuti glas antifašista i istinski naprednih ljudi.
Jer, borba još uvijek traje. A da završim, opet ću se poslužiti
riječima Giorgia Bocce: "Osudu nasilja od strane ‘Rifondazione
comunista’ smatram kolosalnom greškom. Od kada postoji borba za vlast
postoji i nasilje. Kad su to u historiji duboke strukture vlasti
promijenjene na miran način? Nasilje je uvijek postojalo, ono je dio
ljudske povijesti. Kad ne bi bilo nasilja kroz hiljade godina gazde bi
uvijek bile iste i niko im se ne bi protivio".

Ukoliko se složimo s elementarnom postavkom, da onaj ko ima vlast ima i
legalan aparat sile, što znači policiju i vojsku, onda da se vlast
sruši, što treba činiti? Snovi nisu dovoljni.

Ne slažem se se tezom o vječnom nenasilju. Druga je stvar kazati da u
ovoj situaciji ljevici najviše odgovara demokratska borba, jer u
situaciji apsolutne nadmoći kapitala bolje je ne ulaziti u sukob u
kojem bi se sigurno kapital pokazao nadmoćnim i pobijedio bi. Ali ne
može se isključiti silu kao sredstvo borbe i odbrane naroda tvrdi
Bocca. "Što se tiče mirenja sa fašističkim idejama s njima se nikada
nećemo, ne želimo i ne možemo pomiriti, a sa fašistima i postfašistima
kao ljudima, u civilnom ophođenju, pomirili smo smo se odmah pošto je
rat završen" - piše Bocca. A antifašisti jesmo i ostajemo, kažemo mi,
jugoslavenski komunisti, bilo Jugoslavije ili ne, bilo te partije ili
ne.

Jasna Tkalec


=== 2 ===


http://komunist.free.fr/arhiva/avg2004/aff.html
Arhiva : : Avgust 2004.

O potrebi stvaranja Antifašističkog fronta

Iako su fašistički, rasistički, antisemitski i nacional-šovinistički
ispadi u Srbiji sve češći, buržoaski režim se trudi da takve pojave
minimizira smatrajući da priznavanje tako nečeg može da bude kočnica
"ulasku u Evropu". Naši buržoaski političari se teše činjenicom da je
rasističkih i ksenofobičnih ispada još uvek mnogo više u Zapadnoj
Evropi nego kod nas. Što se naša zemlja bude više približavala tamnici
naroda koja se naziva Evropska unija, fašističkih, antisemitskih i
nacional-šovinističkih ispada će nažalost biti sve više iz prostog
razloga što klica tog nacističkog zla leži u osnovi i protivrečnostima
kapitalističkog sistema.

Vratimo se na aktuelnu situaciju kod nas kada je u pitanju ovaj problem
koji prema buržoaskim glasnogovornicima u "ovom trenutku nije
prevelik". Svi smo svesni, gotovo svakodnevnih natpisa u dnevnoj štampi
o rasističkim napadima, najčešće na Rome ali je bilo i slučajeva da
budu napadnuti i stranci i pripadnici nacionalnih manjina. Poznat je
slučaj od prošle godine kada je banda naci-skinsa napala jednog
Beograđanina noževima dok je pokušavao da od njih odbrani svoju
crnoputu ženu. Širom Srbije neretko se napadaju i Jevrejski verski
objekti a ponekad su na meti i objekti drugih verskih zajednica.
Neonacistička formacija Blood&Honour Serbia (koja okuplja srpske
naci-skinse) se hvali da je svoj poslednji koncert, održan valjda u
nekom vojvođanskom selu čak uspela i da prijavi policiji i da je svirka
bila odobrena. Ilustracije radi, treba reći da se na B&H koncertima
zighajlira, skandira Hitleru a nacističke zastave su obavezna
ikonografija. Svakom iskrenom antifašisti je zaista čudno da neko može
odobriti takav jedan koncert, u zemlji u kojoj su pre šezdeset godina
nacisti ubijali po sto naših građana za jednog ubijenog nacistu, ali se
nažalost, ako je verovati hvalisanju pripadnika B&H po Internetu, to
ipak desilo. Inače skraćenica B&H je engleska verzija motoa zloglasnih
esesovskih jedinica (na nemačkom skraćeno SS) koja je glasila "Krv i
Čast". Kao "šlag na tortu" dolazi podatak da je sve više inicijativa
koje traže ukidanje abortusa a klero-fašistički krugovi iz dana u dan
sve više dižu svoj glas, verovatno osokoljeni time što je buržoaska
vlast svojevremeno dozvolila da se u zemlju vrate posmrtni ostaci
vladike Nikolaja Velimirovića osvedočenog antisemite i pristalice
teorije o "arijevskoj rasi", a koga je Crkva proglasila za sveca iz
samo njenim velikodostojnicima znanih razloga.

Zbog čega je potrebno stvaranje odbrambenog fronta?

Ima više razloga a prioritetna su tri.

Prvi je taj da buržoaska država neće učiniti ništa na zaustavljanju
fašističkih formacija pod firmom "slobode govora". Nigde u
"demokratskom svetu – svetu parlamentarne demokratije" ekstremno
desničarske partije nisu zabranjene. Zašto? Možda zato što krupna
buržozija sitnosopstveništvu sklon fašistički šljam čuva kao rezervni
odred u slučaju stvaranja određenih uslova koji bi mogli dovesti do
proleterske revolucije (tako nešto je već viđeno u Italiji 1922. i
Nemačkoj 1933. godine).

Drugi razlog je taj što je borba protiv fašizma osnova borbe za
ujedinjenje radničke klase i protiv deljenja proletera po rasnoj i
nacionalnoj osnovi.

Treći razlog za stvaranje Antifašističkog fronta je taj što su
revolucionarni levičari, prvenstveno komunisti, podjednako na udaru
fašističkih jurišnih grupa kao i Romi, Jevreji, stranci i ostale
ugrožene kategorije stanovništva.

Antifašistički front (AFF) bi trebalo da bude odbrambena organizacija
koja bi se mogla adekvatno suprotstaviti fašističkom nasilju. Takve
formacije postoje svugde u svetu pa bi nešto slično trebalo
organizovati i kod nas. Predvodnici AFF bi trebalo da budu
revolucionarni levičari, kod nas u Srbiji komunisti kao
najorganizovaniji odred radničke klase, seljaštva i poštene
inteligencije, koji mogu da osmisle i usmere aktivnosti ovakve jedne
formacije. Tu sektaštvu mesta nema i u AFF bi bilo prostora za
pripadnike svih levičarskih partija i asocijacija. Za sad je situacija
kod nas na tom planu veoma loša jer svaka revolucionarna levičarska
organizacija radi sama za sebe. Sve prisutnije divljanje fašističkih
uličnih hordi na ukazuje da treba ići putem akcionog jedinstva. Jer
ujedinjeni pobeđujemo a razjedinjeni propadamo!

Spartak

(english / italiano)

Serbia: il sistema sanitario allo sfascio

1. SERBIA: SANITA' ALLO SFASCIO, SPAZIO AGLI STREGONI (ANSA)
2. SERBIA: SICK HEALTH SERVICE NEEDS FIRST AID (IWPR)


=== 1 ===


SERBIA: SANITA' ALLO SFASCIO, SPAZIO AGLI STREGONI

(Di Beatrice Ottaviano e Dragan Petrovic)
(ANSA) - BELGRADO, 10 AGO - Due anni di attesa per una angiografia, un
anno per gli esami necessari a un intervento ortopedico, almeno dieci
mesi per una visita dall'oncologo: la crisi economica e la transizione
hanno messo in ginocchio la sanita' in Serbia, lasciando campo libero
agli stregoni.
La misura della crisi del sistema sanitario e' data dal tentativo del
governo di varare una legge che la stampa locale ha subito ribattezzato
come 'lapot', termine intraducibile che indica l'antica tradizione
montenegrina di uccidere, in periodi di carestia, i parenti anziani e
ammalati per garantire la sopravvivenza dei giovani. Il disegno
prevedeva infatti di sospendere farmaci salvavita gratuiti come i
citostatici (usati per tenere sotto controllo alcuni tipi di tumore)
alle persone con piu' di 60 anni di eta'. Il governo ha dovuto fare una
rapida marcia indietro, sia per le proteste delle organizzazioni
umanitarie, sia per non alienarsi il vasto serbatoio elettorale dei
pensionati: ma il ritmo attuale di spesa resta insostenibile per le
casse statali.
Ed ecco allora proliferare sui giornali, in televisione, alle radio,
miriadi di annunci di cosiddetti maghi bianchi che propongono a un
pubblico suggestionabile una serie di improbabili rimedi, dai talismani
alla medicina etnica alla piu' pericolosa erboristeria 'fai da te': con
risultati spesso tragici, a volte comici. Come nel caso della sedicente
'Sonia l'onnipotente', una maga che fino al recente arresto per truffa
'curava' i telespettatori di un canale locale ad Alibunar, nella Serbia
centrorientale: ''Signora, lei e' seriamente ammalata, ha problemi di
prostata'', ha detto a una attonita spettatrice che aveva telefonato
per lamentare sintomi dolorosi al bacino.
Spesso i moderni 'stregoni' mischiano elementi della medicina olistica,
delle tradizioni orientali e della locale superstizione: ''Affiancano
l'agopuntura alla radioestesia, le pozioni a base di sangue di
tartaruga, un animale peraltro protetto, alle tisane, addirittura al
gasolio'', accusano i responsabili del Centro nazionale per la lotta ai
tumori, che ha presentato una dettagliata denuncia alla polizia. ''La
responsabilita' non e' solo del truffatore o del truffato - aggiungono
- ma anche e soprattutto di quelle televisioni e quei giornali che
danno spazio ai sedicenti maghi bianchi. Senza dimenticare lo sfascio
della sanita' che alimenta l'ignoranza e crea terreno fertile per
questi 'guaritori' senza scrupoli''.
Sfruttava l'ignoranza Slobodan Velickovic, che a Pancevo (cittadina
industriale a ridosso di Belgrado) si faceva pagare migliaia di euro
per pomate reperibili farmacia per pochi spiccioli. Gli bastava
cambiare flaconi ed etichettare come 'bioelisir' normali unguenti
antinfiammatori, sciroppi per la tosse e medicine da banco per
convincere gli sprovveduti clienti che il rimedio funzionava. Con
questo sistema, un contadino della zona, Nedelko Zivkovic, ha pagato
1.670 euro per un po' di cera decorata con pentagrammi, che doveva
togliere un presunto malocchio, e una pomata antireumatica del costo di
due euro.
Succede raramente, ma a volte accade, che questi rimedi funzionino,
specialmente se a suggestione si aggiunge suggestione: e' il caso di un
giovane montenegrino caduto in depressione, Sasha Daniksic, cui un
locale mago ha diagnosticato una intossicazione da filtro amoroso.
Stando al Merlino di turno, una aspirante strega innamorata aveva fatto
bere al ragazzo un caffe' con due gocce di sangue mestruale, ricetta
tipica della stregoneria europea per le cosiddette pozioni d'amore. La
cura e' stata indossare l'orologio del padre finche questo non si e'
scaricato, e apparentemente ha funzionato.
''Non mi stupisce che in qualche caso si ottenga quello che la medicina
chiama 'effetto placebo' - dice Voja Antovic, autore di un libro sul
fenomeno - i malati hanno una straordinaria capacita' autocurativa se
debitamente suggestionati''. Comunque, ''Quella che i sedicenti
stregoni chiamano bioenergia, dicendosi in grado di maneggiarla, non
esiste - afferma perentorio il fisico nucleare Vladimir Ajdacic - siamo
in grado di registrare energie subatomiche, infinitesimali. Se ci fosse
qualcosa come la bioenergia, i nostri strumenti dovrebbero essere in
grado di riscontrarla''. (ANSA). OT
10/08/2004 17:59

http://www.ansa.it/balcani/fattidelgiorno/200408101759161057/
200408101759161057.html


=== 2 ===


http://www.iwpr.net/index.pl?archive/bcr3/bcr3_200403_484_2_eng.txt

IWPR'S BALKAN CRISIS REPORT, No. 484, March 10, 2004

SERBIA: SICK HEALTH SERVICE NEEDS FIRST AID

Years of underinvestment have left a system that was a showcase for
socialism in ruins.

By Zelimir Bojovic in Belgrade

At the Belgrade Institute of Urology, head nurse Liljana Nikolic takes
unusual measures to compensate for years of underinvestment in the
nation's hospitals.

Touring the luxurious foreign-owned hotels in the new part of the city,
she asks them to donate their spare linen, which they no longer need
because it is torn or blemished. The building where she works is
crumbling and crowded. "It's all falling apart," she said, pointing to
a ward where 30 patients - most with cancer - share one bathroom and
two toilets.

With its ravaged 80-year-old façade, warehouse-style entrance, grey
corridors and crowded lavatories, the urology institute is a symbol of
Serbia's failing health service. Virtually ignored under Slobodan
Milosevic's 12-year regime, when money was channelled into nationalist
military projects [Note: THIS A BLATANT LIE. THE WEST FORCED YUGOSLAVIA
INTO WAR; ON THE OTHER HAND, DISINVESTIMENT AND DESTRUCTION OF THE
STATE-OWNED SANITARY SYSTEM ONLY STARTED AFTER MILOSEVIC WAS OUSTED BY
PRO-WESTERN POLITICIANS -- THOSE WHO ARE GOING ON KILLING THE COUNTRY,
RIGHT NOW. I.Slavo], the health service is on its last legs.

Money is short. Whereas Britain annually spends 1,500 US dollars per
person on health, Serbia and Montenegro spends 50. The monthly salaries
of the country's 26,000 doctors average 20,000 dinars, or around 300
euro - a fraction of what counterparts earn in the West.

The 130,000 workers in the state health system are a demoralised army.
From October 2 until late December last year about half were on strike,
demanding pay increases. The government could not even consider their
demands, as the budget for 2004 had not been adopted owing to early
parliamentary elections in December 2003. The health service unions
have warned they will resume their strike the moment a new government
is formed.

Although health workers' salaries are low, they consume 60 per cent of
the 1 billion euro total health budget. Many officials are demanding
staff cuts. "The system we have now is excessive," said the health
minister, Dragomir Marisavljevic. "It is too bulky and inert. It must
be reshaped."

In the meantime, underpaid hospital staff work part-time in private
clinics to make ends meet - to the detriment of their jobs in the state
sector.

Milan Spuran has worked for 13 years at the state-run Serbian Clinical
Centre in Belgrade. "Even including night shifts, my salary is only
24,000 dinars (350 euro)," he complained. In spite of holding down a
key job, he cannot buy an apartment, which is why he works part-time
elsewhere. "I do private medical examinations at times and also provide
consulting services," he said. "Hopefully, our salaries will soon be
higher and our equipment repaired and replaced."

But Spuran's hopes are unlikely to be realised soon. Though some new
equipment has been purchased, including X-ray machines, ambulances and
new operating theatres, real structural improvement depends on
continued foreign aid.

According to the health ministry, foreign aid for health has so far
amounted to about 100 million euro. Another 50 million euro is in the
pipeline in the form of a loan from the European Investment Bank. But
this money has been held up in parliament after some opposition
deputies complained it was adding to the country's massive foreign
debt.

Health care representatives are demanding ratification of the loan,
pointing out that there is no time limit on the repayment. They warn
that without the money, they might soon be unable to provide even a
minimum service.

Surgery and basic hospital care remain free of charge in Serbia and
Montenegro, but patients already have to pay for an increasing
percentage of their medical bills. For people on low salaries, these
sums are frightening.

Milinko, 52, is not only concerned about whether he will survive
complex surgery but about the cost of post-operative medications. A
doctor has sent his family a long list of drugs and therapies that he
will need to purchase for himself.

"I have already spent about 10,000 dinars (150 euro) on medication and
other materials before surgery," said Milinko, who earns 17,000 dinars
monthly. After, he says he will have to spend several thousand more, "I
will have to pay for it all, so my family is economising on other
things."

Milinko appears confused by his plight. His small hospital room is
decrepit with dirty walls on which paint has peeled away. On a beside
table lies the remains of a meagre hospital meal, which Milinko has not
eaten.

Even when the sums required of patients amount only to a few hundred
dinars, it is a heavy burden, especially to people on pensions or
refugees. Vojo, 55, a refugee from Drvar, in north-west Bosnia, was
trying to beg for 200 dinars from passers-by in front of a clinic where
his wife is undergoing treated for cancer. "So far I've paid more than
150 euro for examinations and now the doctors have told me to buy
medication which costs 200 dinars," he said. "It embarrasses me to beg
but I have no one here in Belgrade to borrow from."

The grinding poverty afflicting patients and health workers alike
creates a fertile breeding ground for bribery. In January, a police
anti-corruption unit detained Laslo Svirtlih, head of the Miroslav
Zotovic clinic, on suspicion of demanding unauthorised payments from
his patients.

Svirtlih was accused of insisting on a down payment of 300 euro to
admit a patient to his hospital and then another 100 euro to extend his
treatment few days later. The police caught him receiving money, having
been informed beforehand. The family of the patient had marked the
banknotes that they handed over. He is currently awaiting trial.

Zoran Ilic, leader of a union with many health worker members, says
combating crime within the system should be a priority, but that "small
progress has been made in this respect". In reality, petty corruption
has been part of the health system for years. Patients often expect to
routinely hand doctors "gifts" in cash or objects to secure proper
treatment.

Tomica Milosavljevic, a former health minister, insists Serbia still
possesses a relatively well developed network of health institutions
and that the problem comes down to poor maintainance. "Many of our
problems are simply banal ones," he said, "like burst pipes, windows
that won't shut, inadequate heating and poor food for patients."

Milosavljevic blames a relatively low level of health insurance, which
is mandatory but only 11 per cent of incomes, as opposed to a European
average of at least 13 per cent. He also wants to see higher percentage
of public spending going towards health care.

While he and his successor, Dragomir Marisavljevic, predict an upturn
in the Serbian health service over the next decade, the patients of
today will have to make do with run-down facilities and overstretched
staff. As one 58-year-old woman waiting for treatment in a Belgrade
clinic remarked, ruefully, "People with no money can't afford to get
ill."


Zelimir Bojovic is a Deutsche Welle correspondent in Belgrade.

(...) Balkan Crisis Report is supported by the Department for
International Development, the European Commission, the Swedish
International Development and Cooperation Agency, The Netherlands
Ministry for Foreign Affairs, and other funders. IWPR also acknowledges
general support from the Ford Foundation.
For further details on this project, other information services and
media programmes, visit IWPR's website: www.iwpr.net (...) The
Institute for War & Peace Reporting is a London-based independent
non-profit organisation supporting regional media and democratic
change. [sic]
Lancaster House, 33 Islington High Street, London N1 9LH, United
Kingdom. Tel: +44 (0)20 7713 7130, Fax: +44 (0)20 7713 7140 E-mail:
info@... Web: www.iwpr.net
The opinions expressed in Balkan Crisis Report are those of the authors
and do not necessarily represent those of the publication or of IWPR.
ISSN: 1477-7932 Copyright (c) 2004 The Institute for War & Peace
Reporting
BALKAN CRISIS REPORT No. 484

DUECENTOSESSANTACINQUE


E' questo il numero dei cittadini della Bosnia ammazzati dalle forze di
occupazione occidentali in questi otto anni di regime di "protettorato"
internazionale. Notoriamente, i soldati stranieri godono di immunita'
assoluta per i loro delitti, compresi quelli dovuti ad "infortuni"
quali: la guida spericolata in stato di ubriachezza, i colpi di arma da
fuoco partiti accidentalmente, eccetera.


http://www.bhdani.com/default.asp?kat=fok&broj_id=373&tekst_rb=3#anter5

DANI (BiH), Broj 373 - 06.08.2004
FOKUS - Imunitet

Vojnici SFOR-a za osam godina usmrtili 265 građana u zapadnoj Bosni

U teškom saobraćajnom udesu koji se dogodio 31. jula 2003. na putu M-5
u Gorjevcu kod Bihaća, u sudaru mercedesa i teretnog vozila sa
prikolicom SFOR-a, poginuli su studenti Amir Hadžiselimović (23) iz
Sanskog Mosta, Rezak Filipović (22) iz Banje Luke i Aladin Lukač (27)
iz Novog Pazara. Hadžiselimović i Lukač ostali su na mjestu mrtvi, dok
je Rezak Filipović umro u Kantonalnoj bolnici u Bihaću.

Godinu dana nakon ove tragedije - istraga, koju je započeo tadašnji
istražni sudija Dževad Lipovača (u međuvremenu je decertificiran) a
nastavila kantonalna tužiteljica Damirka Mulabdić, nije završena.
Porodice nastradalih još uvijek ne znaju šta je bio uzrok tragedije.
Mulabdićeva je nedavno dala izjavu za NTV Hayat u vezi s ovom nesrećom,
rekavši da je "istraga u fazi prikupljanja dokumentacije".

Mirza Hadžiselimović, Amirov otac i bivši policajac sa 20 godina
iskustva, ne može prihvatiti istinu da godinu dana nije urađeno
praktično ništa. I on i Sakib Filipović mjesecima oblijeću Tužilaštvo i
druge organe, pa i Kantonalnu bolnicu u Bihaću, tražeći istinu o smrti
svoje djece. Hadžiselimović je, zbog niza sumnjivih okolnosti, uputio
prigovor na zapisnik o uviđaju koji je radio sudija Lipovača. Kaže kako
je ostao zaprepašten izjavom spomenutog sudije, koji mu je doslovce
rekao: "Znaš li ti kakav je mandat SFOR-a u BiH?! Znaš li da su oni
izuzeli svu dokumentaciju iz Kantonalnog suda u Zenici!?"

Da su se odmah nakon nesreće događale veoma čudne stvari govore dokazi
koje je prezentirao Hadžiselimović u svom prigovoru. Kanadski vojnici
su oružjem sprečavali da se pomogne Rezaku Filipoviću, koji je jaukao i
davao znake života. To je izjavio očevidac, veterinar Ivica Šantić,
koji je, rizikujući da bude napadnut od kanadskih vojnika, nakon
nekoliko bezuspješnih pokušaja prišao smrskanom autu i pritekao
Filipoviću u pomoć. Istražni sudija Lipovača na mjestu nesreće uopće
nije zatekao kanadskog vozača koji je vozio teretno vozilo, a u
zapisniku je konstatirao da je "teretnim vozilom SFOR-a upravljao
navodno Drake William, koji nije na licu mjesta"!?

Ali zato se na tijelu poginulog Amira Hadžiselimovića vršilo
vještačenje postojanja alkohola i droga u krvi i urinu!?! Od navodnog
vozača SFOR-ovog vozila Drakea Williama sudija Lipovača nije ni mogao
uzeti krv ni urin iz dva razloga - nije bio tu, a mandat SFOR-a je
takav da vojnici imaju imunitet koji ih štiti u svim okolnostima, pa i
u ovakvim.

Još jedan podatak budi sumnju - tragovi kočenja mercedesa iznosili su
pet metara, a SFOR-ovog vozila 23 metra. Hadžiselimović je, osim toga,
pronašao na mercedesu i tragove crne i bijele boje, čime je probuđena
sumnja da je u udesu učestvovalo i treće vozilo, kome nema traga.

Sakib Filipović je od svjedoka Ivice Šantića saznao da je njegov sin
Rezak bio pri svijesti i da nije imao vidnih rana, ali je nakon prijema
u Kantonalnoj bolnici umro od, kako je izjavio dr. Nazif Čolaković,
tzv. trospratnih ozljeda glave, grudi i trbuha. Međutim, Filipović nije
nikad dobio otpusno pismo, čime je misterioznost smrti njegovog sina
postala još veća. U patološkom nalazu dr. Samire Mešić stoji ocjena da
se, kada je riječ o uzroku smrti Rezaka Filipovića, "najvjerovatnije
radi o nagnječenju glave i grudnog koša". Ovaj slučaj, ni nakon godinu
dana, nije se pomjerio sa mrtve tačke. Inače, od 1996. godine do danas
u USK-u smrtno je stradalo 265 osoba u nezgodama u kojima su
učestvovali pripadnici SFOR-a. (M.O.)