Informazione
http://www.artel.co.yu/sr/izbor/jugoslavija/2004-11-03.html
Srpski i(li) maternji jezik
NVU Aktiv profesora i nastavnika srpskog jezika i književnosti srednjih
i osnovnih škola - Nikšic
Spisak profesora srednjih škola u Nikšicu, koji su, zbog otpora
preimenovanju srpskog jezika ostali bez posla, kao i onih koji se dalje
opiru pa ce ovih dana i oni dobiti otkaze. Svi oni nijesu primile
plate, neki od 1, neki od 15, a neki od 20. septembra 2004. godine.
Gimazija "Stojan Cerivic":
1. Svetozar Cirakovic - otkaz
2. Radovan Colakovic - otkaz
3. Vesna Todorovic - otkaz
4. Dragana Todorovic - otkaz
5. Boris Jovanovic - otkaz
6. Vladenka Kovacevic - otkaz
7. Nebojša Đilas - pred otkazom
8. Marija Laltovic - pred otkazom
9. Dragomir Ninkovic - pred otkazom
10. Ivanka Antovic - pred otkazom
11. Miodrag Todorovic - pred otkazom
12. Dušan Kilibarda - pred otkazom
13. Radenko Krulanovic - pred otkazom
14. Miomir Kovacevic - pred otkazom
15. Radosav Đurkovic (pripravnik)
16. Ranko Zecevic (pripravnik)
JU Elektro-metalurška škola
1. Veselin Matovic - otkaz
2. Radmila Mitric-Matovic - pred otkazom
3. Milojko Pušica - pred otkazom
4. Veselin Kandic- pred otkazom
5. Ratko Škuletic - pred otkazom
JU Ekonomso-ugostiteljska škola
1. Stanka Nikcevic - otkaz
2. Lidija Mijuškovic - pred otkazom
3. Rada Radovic - pred otkazom
4. Ljubica Jovovic - pred otkazom
5. Milosava Nikolic - pred otkazom
JU Mašinsko-metalska škola
1. Milanaka Đurdevac - otkaz
U Nikšicu, 11. oktobra 2004.
NVU Aktiv profesora i nastavnika srpskog jezika i književnosti srednjih
i osnovnihškola - Nikšic
za, Veselin Matovic 067 880 452
NVU Aktiv profesora i nastavnika srpskog jezika i književnosti srednjih
i osnovnih škola - Nikšic
MINISTRASTVU PROSVJETE I NAUKE REPUBLIKE CRNE GORE
Ministru g. Slobodanu Backovicu
Kao NVU ciji je osnovni cilj "briga o zaštiti i ocuvanje srpskog jezika
i književnosti, kako u nastavnim planovima i programima osnovinih i
srednjih škola, tako i u javnoj komunikaciji" (clan 4 našeg Statuta), i
cijih je 9 clanova ostalo bez posla casno se suprostavljajuci gaženju
Ustava RCG kao i naucnih i pedagoških principa u našim školama, nudimo
Vam konkretan predlog za razrješenje problema oko Vašeg preimenovanja
nastavnog predmeta srpski jezik i književnost u novim nastavnim
planovima i programima, a koji, evo više od mjesec dana, potresa Crnu
Goru, prijeteci da preraste u gradanski komflikt sa nesagledivim
posljedicama.
Naime, pošto mi smatramo da je ovo prevashodno strucno, tj.
sociolingvisticko, a ne politicko pitanje, a hocemo da vjerujemo da mu
i Vi pristupate na slican nacin, buduci da u svim Vašim javnim
istupanjima uporno naglašavate kao želite u RCG "školu bez politike i
komflikta". Zar onda nije logicno da pitanje imena ovog nastavnog
predmeta prevashodno i rješavaju lingvisticki strucnjaci?
Dakle, predložite 8-10 priznatih lingvista (nivo - profesori
univerziteta i akademici), a mi cemo isto toliko i na istom nivou. Neka
se ti ljudi sastanu, neka rasprave ovo pitanje, pa ako rezultat te
rasprave opravda Vaše rješenje, onda cemo se mi povuci, priznati našu
krivicu i mirno prihvatiti kazne koje ste nam odredili. U suprotnom,
dakle, ako rasprava pokaže neopravdanost Vašeg rješenja, onda ste Vi
dužni:
- da odluku o preimenovanju nastavnog predmeta srpski jezik i
književnost odmah suspendujete;
- da poništite sve otkaze profesorima iz nikšickih srednjih škola i
nadoknadite im uskracene plate i
- da, kao odgovoran covjek, podnesete ostavku.
Nakon ove rasprave, bez obzira na njen ishod, potrebno je pokrenuti
akciju za postizanje opštedruštvenog konsenzusa po pitanju službenog
jezika u RCG što ce, kao u svim uredenim državama, rezultirati i
odgovarajucim ustavnim rješenjem. Do tada, privremeno suspendujte sve
aktivnosti oko implementacije sporne odluke u našim školama i time
demonstrirajte Vašu tolerantnost i opredijeljenost za naucno i
beskomfliktno rješavanje svih društvenih problema, o cemu cesto
govorite.
Molimo Vas da cim prije odgovorite prihvatate li ili ne ovaj naš
predlog. Mislimo da su za to dovoljna 3 dana.
Ukoliko ga prihvatite, smatramo da bi optimalni rok za održavanje
predloženog simpzijuma bio 20 dana, troškove bi snosilo Vaše
Ministarstvo, buduci da se radi o problemu od opšteg društvenog
interesa i koji ste Vi sami inicirali, a mi bismo istog dana obustavili
sve naše proteste.
Ukoliko ne prihvatite ovaj naš predlog, onda, naravno, necete moci
skinuti sa sebe odgovornost za direktno uvodenje politike u škole,
štaviše, ugradnju stranackih stavova i opredjeljenja u nastvne planove
i programe, tj. najgori oblik zloupotrebe škole i djece zarad
dnevnopoliticih interesa!
Napominjemo da smo mi o svim dešavanjima oko preimenovanja jezika
upoznali domacu i svjetsku strucnu i najširu javnost, pa cemo tako
uciniti i sa ovim predlogom.
U Nikšicu, 11. oktobra 2004.
NVU Aktiv profesora i nastavnika srpskog jezika i književnosti srednjih
i osnovnih škola - Nikšic
za, Veselin Matovic
* prof. dr Marko Durutovic
ATAK NA OBESMRCENI JEZIK
Povod za pricu koja slijedi kod svakog razumnog covjeka izaziva mucninu
i zapitanost: Je li moguce da u Crnoj Gori na pocetku 21. vijeka
postoje tako mali duhovi jeftinog umovanja koji otvoreno i pecobrazno
traže da se preimenuje jezik kojim su Crnogorci govorili od iskona i
nazivali ga srpskim? Jeste da je u pitanju lakrdija i banalnost prvoga
reda, ali je prijeteca, zlokoban nagovještaj, jer je postala dio
državne politike, samim tim i opasna. Zato ne smijemo cutati jer na to
nemamo pravo. Moramo se suociti sa onim što uistinu jeste. Naša velika
nevolja je u tome što još uvijek ne možemo da uvidimo dovoljno raspone
te davolske rabote, njenu dubinu i posledice, vec samo neke pojavne
oblike na koje mnogi pozvani i nepozvani i ne obracaju pažnju. Problem
je još veci što živimo u jednom kulturnom, duhovnom i politickom
ambijentu, u jednoj sumornoj stvarnosti u kojoj je sve moguce, u kojoj
se bezumne laži proglašavaju za istine, tovari neznanja deklarišu kao
znanje i gdje se uporno i beskrupolozno velike i svete stvari
izvrgavaju sprdnji.
Zahtjev za preimenovanje srpskog jezika u tzv. maternji jezik, što bi
kasnije dovelo do crnogorskog službenog jezika, samo je dio programa
ciji su ciljevi, zadaci i pravci djelovanja isplanirani u nekim
centrima moci skriveno od javnosti i daleko od zdrave pameti. Ali ono
što se ne može sakriti i što je odavno citljivo jesu sredstva kojima se
taj projekat ostvaruje: falsifikati, laži, prevare, obmane neupucenih i
lakovjernih... Za ostvarenje ovog programa pronadeni su i ljudi za koje
su ovakva sredstva rada imanentna njihovom bicu. To su uglavnom oni
novokomponovani velikocrnogorci koji svojim cjelokupnim djelovanjem,
bez trunke moralne odgovornosti, ilustruju neprirodno ponašanje ljudi
spremnih da se povinuju tudoj volji i za pristojnu apanažu realizuju
pravila jedne naopake i bezumne igre.
Samo, ta družina velikocrnogorskih arlekina izgubila je iz vida jednu
''sitnicu'': da svojim djelovanjem potkopava iskonske temelje Crne Gore
direktno ucestvujuci u njenom duhovnom razaranju, nezapamcenom
pomjeranju vrijednosti i enormnom gomilanju kolicine besmisla.
Ipak, da bi stvari bile jasnije, valja priznati da je Crna Gora u
zadnjih desetak godina postala zemlja cuda, tragikomicno pozorište
apsurda u kojem je mnogima omoguceno da biraju kostime, scenografiju i
da igraju ulogu kakvu traži jedna šokantna, nelogicna i po mnogo cemu
apsurdna stvarnost. Posmatramo, nažalost, scenu na kojoj igraju
raznorazni komedijanti, lakrdijaši, klovnovi koje ne može ukrotiti ni
zakon, ni moral, ni religija.
Te kategorije za njih ne postoje. I dok god aktuelna vlast bude
podržavala i proizvodila falsifikatore istorije, tradicije, kulture i
duhovnosti; dok god se vašarske družine budu promovisale u crkve, a
politicke organizacije u naucne istitucije uspostavljace se jedan
sistem lažnih vrijednosti u kojem ce prava Crna Gora polako nestati. I
vec nestaje. Premrežena je surogatima. Po njoj vršljaju lažni popovi,
lažni akademici, lažni rodoljubi, lažni reformatori, lažni uzori, lažni
lingvisti. Od nje se lagano stvara kulturni i duhovni rezervat,
izolacija, samodovoljnost i svakovrsna inferiornost. I tako do ponora.
U tom poduhvatu posebno su aktivni pojedinci udvornickog duha, moralne
niskosti i idiotske sebicnosti. U svom politickom sljepilu, a i tjerani
necuvenom mržnjom koja iz njih izvire prema svemu što je srpsko i
beskrajnom licnom sujetom, beskrupulozno nasrcu na srpske nacionalne
vrijednosti. To je taj bezumni anticivilizacijski, antiistorijski i
šovinisticki projekat. Na našu opštu sramotu.
U svemu tome najsramniju ulogu imaju oni nesrecnici koji se sa lakocom
odricu svoje vjere, crkve, jezika, nacionalnog identiteta, medu kojima
glavnu rijec imaju donedavni veliki Srbi, a sada dukljanski prvoborci,
novokomponovani velikocrnogorski vampiri koji svoje moralno survavanje
obrazlažu ''zabludama'' i ''nekadašnjim zarobljenicima srpske
mitomanije''.
Ustvari, oni su pristali na te uloge iz cistog koristoljublja, a ne iz
ubjedenja. Inace, poznat je fenomen tih malih, labilnih ljudi,
prelivoda, dok rade za vlast i djeluju u okviru vlasti ponašaju se kao
mocni, a u stvari su komicni, i skoro po pravilu budu na kraju odbaceni
od svojih zaštitnika, izolovani i prezreni.
Nema sumnje, antisrpstvo u Crnoj Gori postalo je profesija, vrlo unosno
zanimanje. Vještiji i bezobzirniji za kratko vrijeme osigurali su visok
standard, zavidan publicitet i javni uticaj. Ideolozi i glavni
propagatori antisrpstva da bi se ucvrstili kao mocan faktor u javnom
mnjenju u Crnoj Gori odabrali su jedini put kojim pokušavaju da
pobijede istinu - krivotvorenje istine, pravo na javnu upotrebu laži.
Uz blagoslov režima.
S tim ciljem su i osnovali lažnu crkvu (crnogorsku) i lažnu akademiju
(dukljansku). Još im samo nedostaje jezik. I smisliše: prvo maternji a
potom bi došao crnogorski .
Da bi se laž o tzv. ''crnogorskom jeziku'' primila ko istina njeni
protogonisti, ljudi sa zavidnom kolekcijom maski, sacekali su trenutak
da se slavodobitno ukljuce u crnogorsku lakrdijašku predstavu nazvanu
''povratak Crne Gore sebi'' (Citaj: Rasrbljavanje Crne Gore) odmah su
napravili prvi korak - oslobodili su se stida a u ovoj i ovakvoj Crnoj
Gori mnogi koji se najmanje stide postali su vrlo uspješni. Umijece
bestidnika i jeste u tome da svoj prevarantski agažman prikažu kao cin
za narodno dobro.
I smisliše: Valjalo bi za ovaj poduhvat objasniti narodu u Crnoj Gori
da njegov jezik odnosno jezik njegovih predaka ne bi više trebalo zvati
srpski vec maternji. Ime bez imena. A to što se od pamtivijeka zvao
srpski je obicna zabluda i neznanje. Kakva istorija i kakva
lingvistika? KAkav Vuk i kakav Njegoš? Trice i kucine.
Istinu o postojanju tzv. ''crnogorskog jezika'' trebalo je i dokazati.
A kako dokazati nešto što je besmisleno, što ne postoji na
ligvinstickoj mapi svijeta? Ko ce stati iza tako epohalnog otkrica?
Jeste da je Crna Gora dala velika lingvisticka imena, ali ovdje se radi
o specijalnoj ligvistici, nepoznatoj u ligvinstickim naucnim krugovima.
Ali Crna Gora i za ovakvu nauku ima kadrove, domacu pamet, samozvane
akademike i samozvane lingviste koji smisliše da bi trebalo skovati
neki novi jezik.
Suocivši se sa gomilom sprdnje koju im (po narudžbi) prirediše njihovi
jezicki strucnjaci, ljudi iz vrha vlasti riješiše da ovaj problem
prenesu sa kao bajagi lingvisticke ravni na politicku ravan gdje su
mogucnosti za manipulaciju naroda velike. Za tu vrstu posla, nema
sumnje, imamo vrhunske majstore. I smisliše jednostavniji put -
preimenovanje jezika. Umjesto srpski neka za sada bude maternji. I
digoše taj avetluk na državni nivo.
Crnogorska politicka vrhuška vrlo uspješno koristi nacine oglašavanja:
ispred sebe isturi maskote, poslušnike koji jedva cekaju priliku da
ojacaju svoju bijednu poziciju taoca, pa ako podvala uspije, ili se
makar nagovijesti mogucnost uspjeha, oglasice se oni koji vode glavnu
rijec. Za njima tada krecu poslušnici, kameleonska svita bezrezernih
podanika režimu, pri cemu prednjace oni koji su najbolje obavješteni o
onome što ne znaju, spremni da u svakom tenutku tumace cinjenice kako
to odgovara naruciocima pokazujuci i ovom prilikom još jedan dokaz da
se radi o profesionalnim braniocima režima, svaštarima cije udvorništvo
doseže do stepena lakejstva. Njih previše ne interesuje hoce li neko
odmah povjerovati u njihovu pricu (prevaru), ali je znacajno da ima
dosta onih koji ce sa pažnjom slušati njihove ''argumente''.
Mišljenja lingvistickih strucnjaka, istaknutih univerzitetskih
nastavnika, publicista, pisaca, književnih istoricara i kriticara,
kulturnih radnika i drugih ljudi od znacaja i ugleda su podudarna: da
se radi o prvorazrednoj prevari naroda. Upozoravaju kreatore crnogorske
politike da ako upravljaju Crnom Gorom ne smiju da razgraduju ono što
su vjekovima stvarali Crnogorci. Sve što je napisano, osvijetljeno,
izmišljeno, ostvareno od strane ljudi koji su obilježili epohe naše
sveukupne istorije, viševjekovno nasljede pokoljenja - sve je to
uradeno na srpskom jeziku. Najumniji Crnogorci, pisci i duhovnici,
majstori u ljepotama jezika i dalekosežnosti misli su jemstvo da je
jezik kojim su obesmrtili svoje misli i sam obesmrcen, da je riznica
naše mudrosti minulih vjekova i nikad se ne može zvati drukcije sem
srpski. Je li casno ime obesmrcenog jezika mijenjati necim što ne
postoji, necim što su smislile usijane glave plitke pameti i kratkog
pamcenja.
Eto šta namjeravaju da ucine. Okomili su se na Crnu Goru, na njenu
istoriju, kulturu, duhovnost..., na njene najumnije glave. To je
zlocin, destrukcija kakvu nije zapamtila evropska civilizacija. Cilj te
destrukcije, to agresivno, neznaveno i primitivno crnogorcenje je,
valjda je svima jasno, uporno traganje za nekom drugom i drukcijom
Crnom Gorom od one kakvu pamti istorija i zato su se besprizorno
okomili na njena dva temeljna stuba: Srpsku pravoslavnu crkvu, odnosno
Mitropoliju crnogorsko-primorsku i srpski jezik. Teško je gledati,
citati i slušati toliku kolicinu besmisla i sramote koju svakodnevno
prireduju ljudi neokomunistickog uma i raspojasanog ponašanja.
Otimati jednom narodu jezik, zahtijevati njegovo preimenovanje znaci za
taj narod gubitak onoga što je najdragocjenije. To mogu tražiti samo
oni koji su izgubili dušu i spasenje, koji se predstavljaju i u
nemoralu kao graditelji i zaštitnici morala, u rušenju viševjekovnih
vrijednosti kao graditelji novih vrijednosti. Odreci se imena svog
jezika za pojedince znaci ucvrstiti se u vulgarnoj politickoj
podobnosti, kusati iz režimskog kotla i biti do kraja vjeran onima koji
su i omogucili takva nepocinstva. Ta kameleonska družina dobro zna da
njihovim glavama i njihovim daljim sudbinama drugi raspolažu (zato su
im i odani do perverzije) i da im služe za svakovrsnu upotrebu, a ono
što jedni o drugima misle spada u domen psihopatalogije.
Ljudi koji su spremni da iz bilo kojih razloga ime svoga jezika dovedu
u pitanje osuduju se na to da ponište svoju ljudsku suštinu, da se
priklone jednoj stvarnosti koja poprima neprirodan i zastrašujuci ton.
Oni pristaju na život bez istine, pravde, rodoljuba. Jesu li se ikad
zapitali kakav moralni teret ostavljaju potomstvu. Jedno je nesumljivo:
Taj zahtjev je izraz dnevnih politickih mjerila, glas iz jedne
obezlicene mase, zahtjev ljudi koji pokušavaju, kako neko rece ''da
istoriji podmetnu novu'', jer ih istorijsko pamcenje Crne Gore progoni
kao mora pa su poodavno odlucili da je izigraju, promijene,
preoblikuju, lakovjerne i neupucene prevare.
Treba se suprotstaviti svima koji nas nagovaraju, savjetuju, a bojim se
i prisiljavaju da zažmurimo i prihvatimo ono što je suprotno zdravoj
ljudskoj pameti, logici, moralu i dostojanstvu, što unižava ljudsku
licnost Na kraju: Ako uspiju da ostvare svoju namjeru znajte da ce to
biti trijumf besmisla i bešcašca. To bi ostalo u istoriji (ne) morala
ovoga vremena i ovoga pokoljenja. Apsurd ce biti veci što cemo mi biti
krivci jer nijesmo umjeli ili htjeli da odbranimo ono najvrednije i
najsvetije što su nam vjekovi ostavili u naslede. To bi bila velika
sramota, za neke buduce hronicare zahvalna tema o jednom narodu koji na
kraju viševjekovnog puta posrnu, izgubi ime pod pritiskom jednog
vulgarnog politickog projekta. Uskratimo hronicarima takvu priliku.
Imamo još vremena.
Rijec na Tribini za odbranu srpskog jezika održane u Plužinama
5. oktobra 2004.
* U Nikšicu je, u organizaciji Aktiva profesora i nastavnika srpskog
jezika i književnosti srednjih i osnovnih škola iz Nikšica, a povodom
aktuelnih dešavanja u vezi sa preimenovanjem srpskog jezika, 30.
septembra održano predavanje pod nazivom " Slovo o jeziku " na kojem je
u prepunoj Sali 18. septembar govorio uvaženi lingvista prof. dr Miloš
Kovacevic
SA NESTANKOM SRPSKOG JEZIKA NESTACE I IDENTITET SRBA U CRNOJ GORI
Miloš Kovacevic je doktor lingvistickih nauka i redovni profesor
savremenog srpskog jezika, stilistike i opšte književnosti. Predavao je
na Filološkom fakultetu u Beogradu, Filozofskim fakultetima u Nišu,
Banja Luci, Srpskom Sarajevu, Petrinji, Nikšicu, Novom Sadu, Rurskom
univerzitetu. Objavio je više od 250 naucnih i strucnih radova i 16
udžbenika za osnovne i srednje škole, kao i veci broj knjiga, medu
kojima i 4 o sudbini srpskog jezika
U svom izlaganju prof. dr Miloš Kovacevic je istakao da su knjige koje
je napisao o sudbini srpskog jezika, motivisane našim nesrecama,
odnosno dešavanjima u vezi sa jezikom u poslednjih 150 godina, kojima
smo i mi doprinijeli, jer, kaže dr Kovacevic, prema svom jeziku,
odnosno prema sebi samima, nikad se nismo pokazali toliko loše, kao u
poslednjem desetljecu. Sadašnje stanje srpskog jezika u Crnoj Gori
najbolje ilustruje jedan letak koji je ovih dana uputila Gradanska
partija u cijem sadržaju se Ivu Andricu pripisuju rijeci da crnogorski
narod postoji, a takode i crnogorski jezik, a tu recenicu je izgovorio
Vladimir Bakaric 1978. god. na CK. Ipak, da bi nam sadašnje stanje
postalo jasnije mora se znati geneza dešavanja, jer je u njoj kljuc
današnjih problema srpskog jezika u srpskim i nesrpskim zemljama,
smatra prof. dr Kovacevic. Slijede izvodi iz njegovog izlaganja:
Smijace nam se sva ucena Evropa ako se budemo dijelili po vjerama
Svaki jezik da bi postao jezik, mora uzeti za osnovicu ili narodni
govor ili neke pisane spise. Srbi su medu vecinom svjetskih naroda
uzeli neki od narodnih govora. Vuk je izabrao istocno-hercegovacko
novoštokavsko narjecje i to iz više razloga - zato što je
najrasprostranjenije, zato što su u njemu spjevane sve srpske narodne
pjesme, zato što je to narjecje podudarno i sa prvom pisanom
dubrovackom književnošcu i što je najcistije. Sve su to razlozi zbog
kojih je Vuk iz tih razlicitih govora izabrao ijekavski kao
najprimjereniji književnom jeziku. Istocno-hercegovacko narjecje on
nije bio namjenio onima koji ga danas koriste kao književni jezik. Vuk
je rekao: Ja pravim književni jezik za sve Srbe. Sve i Svuda, kako je i
naslovio jedan tekst, objavljen 1849, a napisan 1836. odnosno, odnosno
kako Vuk kaže - za Srbe triju zakona: za Srbe grckog, rimskog i turskog
zakona - pravoslavce, katolike i muslimane. Ako bismo ih imenovali
narodima koji su nastali iz stopedesetogodišnjeg hoda Vukovog jezika,
onda je to jezik koji je Vuk napravio za Srbe koji se danas zovu Srbi,
Hrvati, Bošnjaci i Crnogorci. Vuk je bio ubijeden da je uspio. Za
njegovog života samo se jedan covjek pobunio protiv toga. Bio je to
Bogoslav Sulek - znameniti ceški lingvista, koji je živio u Hrvatskoj i
odgovorio je na Vukov tekst "Srbi Svi i Svuda". U tom odgovoru Sulek
iznosi stanovište u kojem se ne slaže sa Vukom i u kojem zagovara
mišljenje da Srbi ne bi trebalo da se odreduju samo na osnovu jezika,
po pripadnosti tom jeziku - ne na osnovu govornog, nego na osnovu
književnog jezika i stoga bi rješenje bilo da se oni Srbi koji su se
opredijelili za štokavicu zovu srbohrvatima. Vuk odgovara Suleku:
"Rekao sam što sam rekao - Srba nema drugijeh osim štokavaca, a
štokavci i Srbi su isto. Kad bismo prihvatili da se dijelimo po
vjerama, smijala bi nam se sva ucena Evropa. Zamislite, koliko bi
Nijemaca razlicitih vjera bilo, kad se ne bi odredivali prema jeziku
nego prema vjeri." I Vuk zatim navodi 5 vjera koje su Nijemci imali u
to doba. Vuk je umro s ubjedenjem da je srpski jezik ostavio svim
Srbima. Pet mjeseci nakon Vukove smrti Vatroslav Jagic, koga su Srbi
inace slavili kao jednog od najvecih vukovaca, objavio je tekst "Hrvati
i dubrovacka književnost" u kome kaže: Srbi i Hrvati jesu jedan narod
po svemu osim po vjeri. Jezik im je isti, jer su oba ova naroda
prihvatili štokavski za književni". Gaj je izabrao za osnovicu Vukov
jezik, što i Jagic cak priznaje - Vukov srpski knjizevni jezik.
Dubrovacka književnost je napisana tim jezikom. Jagic kaze: Dubrovacka
književnost nije samo srpska, nego i hrvatska. Najbolje bi bilo da se
Srbi i Hrvati ujedine u imenu i da se svi zovu Srbohrvati, a Vukov
jezik - srpskohrvatski.
Za gradenje sopstvenog filoloskog programa Hrvati koriste srpsku neslogu
Ovaj Jagicev predlog nikada ne bi uspio, da nije došlo do nekih sitnih
razmirica izmedu Stojana Novakovica i Đure Danicica. Postoje dokumenta
koja govore da je Štrosmajer iskoristio svadu izmedu ta dva srpska
velikana i ponudio dvostruku platu Đuri Danicicu da prede za tajnika
novoosnovane Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti. On 1867. g.
prelazi za sekretara i prva usluga za datu platu bila je ta koja nas je
ovdje okupila - da se jezik nazove ne srpski, nego hrvatski ili srpski.
Od novopokrenutog rjecnika, koji je raden od 1876. do 1976. g, u 23
toma Danicic je uradio prva dva sa imenom Rjecnik hrvatskog ili srpskog
jezika. Prvi koji je na sve ovo reagovao bio je veliki srpski pjesnik
Laza Kostic, koji se nalazio na Cetinju i bio urednik "Glasa
Crnogorca". On šalje poslanicu Đuri Danicicu i kaže: "Nismo te poslali
u Zagreb da praviš Hrvatima od srpskog hrvatski jezik. Sposobni su oni
da ni od cega naprave nešto, i od Srba Hrvate, a kamoli da nece od
srpskog hrvatski jezik."
Buduci iskoriscen od Hrvata, Đura Danicic se vraca u Beograd, posao
koji su mu namijenili on je odradio. Vrativši se u Beograd Danicic
ostavlja zapis - pismo Milicevicu: "Sve što sam radio u Zagrebu treba
da zaboravi srpska istorija." Nažalost, Srbi bi to lako zaboravili, ali
Hrvati nijesu nikad, jer to je bila ona osnova na kojoj su Hrvati
poceli da grade svoj filološki program. Srbi u Srbiji, Crnoj Gori, BiH
nijesu htjeli da cuju za srpskohrvatski jezik. Jagic, zvani patrijarh
slavistike, ušao je u clanstvo austro-ugarske delegacije kada je
Austro-Ugarska okupirala BiH 1878. g. Kalaju je prvi cilj bio da BiH
izoluje i od hrvatskih i od srpskih interesa. Austro-Ugarska je željela
da u BiH stvori poseban narod i poseban jezik. Tako je Kalaj zamislio
ideju po kojoj ce u Bosni živjeti Bosanci, a njihov jezik bi se zvao
bosanski.
Podsjeca li vas to na nešto sto se dešava danas?
I Kalaj je tražio uporište i potporu za vlastiti projekat (nije bio kao
današnji politicari koji misle da mogu da mijenjaju i nauku i naucne
istine) u vrhunskim naucnicima, jer je znao da nece dobiti odobrenje od
becke delegacije ukoliko potpiše ne stave neki od vrhunskih slavista.
Ponudio je najvecem Dubrovcaninu svih vremena Milanu Rešetaru da dokaže
da se govori BiH ne podudaraju sa govorima u Crnoj Gori i Srbiji,
odnosno Hrvatskoj, kako bi se iz te razlike onda mogao izvesti poseban
jezik - bosanski. Rešetar je tu ponudu odbio i rekao da u BiH govor
nije ništa lošiji od srpskog u Srbiji, nego je cak i bolji nego srpski
govor u Srbiji. Ali, Rešetarev zet Vatroslav Jagic iskoristio je prvu
pruženu priliku za provodenje vlastitog programa. On je znao da
Kalajeva ideja nece naici na prijem u Bosni, ni medu Srbima, ni medu
Hrvatima. Znao je i to da su srpske crkvene opštine u to doba uporno
upisivale u dnevnike umjesto bosanski - srpski jezik i izdavale diplome
sa nazivima srpski jezik, mimo odluke austrougarskih vlasti. Znali su i
Kalaj i Jagic da ce Srbi popustiti jednog dana, ukoliko im se ponudi
neko kompromisno rješenje - ako ne srpski, a onda bar srpskohrvatski. I
zaista 1896. g. u Becu Jagic podnosi izvještaj u kojem kaže da se u
Bosni mora priznati da postoji bosanski jezik, iako zna da u tom
trenutku od bosanskog nema ništa. Srbi u Beogradu i u Sarajevu i Hrvati
u Zagrebu prave demonstracije. Jagic, nakon tri godine, iznosi kao
jedino rješenje srpskohrvatski jezik. Ne pominjuci više srpski jezik,
što je osnovni problem koji nas i danas okupilja, Srbi izmedu bosanskog
i srpskohrvatskog prihvataju srpskohrvatski. Nastupa, zatim Jovan
Skerlic, ideja jugoslovenstva i srpskohrvatski se prihvata na svim
prostorima, bar deklarativno. Sve do 1954. g. to prihvatanje i jeste
deklarativno, a onda dolazi znameniti Novosadski dogovor na kome se i
po popisu svih znamenitih srpskih lingvista i knjizevnika srpski jezik
ukida i zamjenjuje imenom srpskohrvatski jezik. Ali, Hrvati koji su od
1864. g. do 1954. g. dakle punih 90 godina, vodili bitku za
srpskohrvatski jezik, istog dana kada se u Zagreb vratila delegacija iz
Novog Sada obznanjuju: Od danas pocinje bitka za hrvatski! Hrvatski
jezik nije postojao sve dok nije imenovan srpskohrvatski, odnosno kad
su Hrvati uspjeli da srpski jezik preimenuju u srpskohrvatski. O tom
zajednickom imenu pisao je i Skender Kulenovic 1957. g.: "Srbi su lud
narod, jer su prihvatili da srpskohrvatski pišu bez crtice. Zna se šta
znace složenice u srpskom jeziku. Hrvati su nasamarili Srbe, jer
srpskohrvatski može znaciti jedino hrvatski jezik sa srpskim nijansama.
Novo znacenje nosi druga rijec. Taj naziv -srpsko-hrvatski - Hrvatima
je otvorio put do hrvatskog jezika. Hrvati su odustali od rjecnika,
pravopisa, a glavna pobuna je pocela 1967.g. sa Deklaracijom o
hrvatskom jeziku. Nijedan narod nema pravo da mijenja ustaljeni naziv
jezika
Došle su 90.te godine i sa njima su svi narodi bivše Jugoslavije
krenuli da se odricu srpskohrvatskog jezika u korist novih naziva
jezika. Hrvatski Sabor je srpskohrvatski preimenovao u hrvatski. U
Hrvatskoj je napravljen veliki broj rjecnika, razlikovnih rjecnika
izmedu srpskog i hrvatskog jezika. Srbizmima su proglašavane sve
nakaradne rijeci, sve što je trebalo iskarikirati. I muslimani su
uradili ono što im je predodredio Kalaj 100 godina prije: prvo su
ukinuli veliko M u imenu svoje nacije i proglasili se Bošnjacima, ali
jezik nijesu htjeli da nazovu bošnjackim nego bosanskim. Od toponima
Bosna, može se izvesti da je stanovnik Bosne ili Bošnjak ili Bosanac.
Oni su uspjeli na dva nacina - uzeli su da je Bošnjak ime naroda, a
bosanski da je naziv jezika. Danas nijedan Srbin ili Hrvat ne može reci
da je Bosanac, jer on pripada bošnjackoj naciji i govori bosanskim
jezikom. Bosna je dobila status koji je imala za vrijeme Kalaja. Sa
Bosnom su se i u Crnoj Gori širili glasovi kako svaka republika ima
pravo na svoj jezik. Pozivanja Hrvata, Muslimana i ovih koji su htjeli
crnogorski jezik podvodi se pod pravo da svaki narod može da svoj jezik
zove po svom nahodenju, znaci, kojim hoce imenom.
Ispitivanjem pitanja tog prava prihvatio se jedan Nijemac, koji je
glavni za odredenje statusa jezika u Haškom tribunalu. Njemu je
Evropska Unija dala u zadatak da ispita da li su jezici bivše
Jugoslavije jedan ili više jezika. Rijec je o Bernardu Grašelu, koji je
izvještaj - studiju o postjugoslovenskoj situaciji, posebno jezickoj
objavio u jednom casopisu. Njegov osnovni cilj je bio da ispita postoji
li zaista pravo svakog naroda da jezik kojim govori imenuje kako hoce,
koliko je to pravo zastupljeno do sada medu 4 hiljade jezika koji
postoje u svijetu. Prvo je prekontrolisao pravna dokumenta o ljudskim i
nacionalnim pravima Ujedinjenih nacija. Zakljucak je bio da ni u jednom
pravnom dokumentu ne postoji podatak o pravu Ujedinjenih nacija po kome
narod može da mijenja ustaljeno ime jezika. Zatim je ispitivao u
institucijama OEBS-a i Savjeta Evrope. I tu je zakljucak bio isti: Ni u
jednom dokumentu nema zapisano da je postojao slucaj, a kamoli da je
propisano pravo naroda da može mijenjati ustaljeno ime jezika. Odakle
onda, pita se Grašel, to pravo u ustima Ljudevita Jonkea, Dalibora
Brozovica, Dževada Jahica, Vojislava Nikcevica i dr. On nalazi da je to
pravo prvi put zapisano u jednom balkanskom dokumentu - u Deklaraciji o
položaju hrvatskog jezika koju su napravili hrvatski knjizevnici 1967.
g., a koju su Srbi i ostali prihvatili kao bogomdano pravo ne
provjeravajuci da li ono uopšte postoji. A da postoji, veli Grašel, zar
bi 3 pokušaja Amerikanaca da preimenuju engleski u americki jezik,
propala na Ustavnom sudu Amerike? Zar bi 4 pokušaja Austrijanaca da
njemacki preimenuju u austrijski propala takode na Ustavnom sudu, jer
nijesu imala uporišta ni u kakvom pravu?
Ali, na Balkanu važe ad hok prava. I to je zakljucak citave studije.
Postavlja se pitanje: Koji jezik ima pravo na status jezika?
Šta nauka i politika smatraju jezikom?
Posebnost crnogorskog jezika ne mogu ciniti glasovi
istocnohercegova-ckih govornih osobina
U istoriji lingvistike postoje 3 kriterijuma identiteta jezika, po
kojima se može zakljuciti da li dva jezika kada se medusobno porede,
cine razlicite jezike ili su oni jedan jezik. Prvi je strukturni
kriterijum po kome - ukoliko dva (entiteta) govora imaju istu
gramaticku strukturu oni pripadaju istom strukturnom tipu,
predstavljaju isti jezik. Ukoliko se desi da je jedan jezik nastao na
osnovu pisanih dokumenata, a drugi na osnovu govora, pa su vještackom
intervencijom izjednacena dva razlicita govora, onda je to slucaj kada
dva jezika, iako su ista prividno na površini, imaju razlicito
porijeklo, odnosno razlicita im je osnovica, oni se moraju smatrati bar
istorijski - genetski - razlicitim jezicima. Srpski, bosanski,
hrvatski, "crnogorski " jezik svi su nastali na osnovama novoštokavskog
istocnohercegovackog dijalekta, dakle svi imaju istu osnovicu i
strukturalno i genetski su isti jezici. Postoji i treci, najbitniji
kriterijum, a to je kriterijum razumljivosti - ukoliko se dva jezika
razlikuju toliko da su 90 % medusobno razumljivi, da nema
komunikativnog šuma, onda su ti govori - govori istog jezika, u pitanju
je isti jezik. Kod Srba, Hrvata, Muslimana i Crnogoraca razumljivost je
i viša od 90 %, a nerazumijevanje se može napraviti jedino u vicevima.
Ili da se krene onim putem kojim su pošli Hrvati, ali ih narod ne sluša
- prave nove rijeci, a nema Hrvata koji zna novi hrvatski. Ako se na
taj nacin pravi jezik, onda je taj jezik tek tako poseban, ne cini ga
posebnim ono što oni smatraju da je njegova posebnost. Da ne govorim o
nekima koji pokušavaju od necega što nikad nije bilo osnova - npr.
moram da ga pomenem, iako do tog crnogorskog jezika ne drži ni
crnogorska vlast - Vojislava Nikcevica, koji u svojoj gramatici
crnogorskog jezika kaže da se crnogorski, srpski, hrvatski i bosanski
razlikuju po tome što crnogorski ima tri foneme više.
Zašto Vuk te foneme nije unio u knjizevni jezik?
Da bi jedan glas iz govornog jezika dobio status foneme on mora da ima
distinktivnu (razlikovnu) funkciju, mora imati prema sebi opozicije.
Vuk u Rjecniku iz 1818.g. i u Gramatici u prvoj fusnoti
objašnjava:"…Osim ovijeh glasova, koje sam unio kao glasove srpskog
književnog jezika kod Srba postoje još tri glasa koji ne mogu biti
glasovi književnog jezika."
Zašto?
Zato što nije moguce prema rijeci koja pocinje sa nekim od ove tri
foneme ili je imaju u sebi, napraviti nijednu drugu rijec koja bi se
razlikovala prema tim glasovima. Pomenute foneme su varijante govornih
glasova, nemaju fonemu, niti distinktivnu funkciju. I sad se nade novi
Vuk koji kaže da crnogorski jezik treba da ima te 3 foneme. Medutim, ni
te foneme ne cine posebnost moguceg crnogorskog jezika, jer ti glasovi
postoje i u Trebinju, Bileci, Gacku, Nevesinju. Možda neko hoce da
polaže pravo na citav istocnohercegovacki teritorij ili ce cak tu
teritoriju proglasiti crnogorskom. A da li ce navedeni hercegovacki
gradovi prihvatiti da im neko oduzme ove glasove kao govornu osobinu i
proglasi ih svojim? Da bi se nešto proglasilo autohtonom osobinom, ono
zaista mora biti autohtono, nedjeljivo sa necim drugim.
Srpski jezik u Crnoj Gori danas
U Ustavu Crne Gore iz 1992. g.stoji da je u upotrebi srpski književni
jezik ijekavskog izgovora. Ukoliko bi se Srbi odrekli ijekavskog
izgovora onda bi se odrekli srpskog jezika, jer Vuk je 1845. g. odabrao
ijekavsko narjecje kao narjecje književnog jezika, a 1894. g. u besjedi
o njegovanju srpskog književnog jezika Stojan Novakovic u Kraljevskoj
akademiji kaže: "Od danas nije samo ijekavica srpski književni izgovor,
nego je to i ekavica. Ovim ne smatram da ijekavica nije primarni srpski
govor, nego da Srbima treba ekavica zato što plemena koja su na granici
Srbije i Bugarske trebaju da se opredijele da li ce se prikljuciti
Srbiji ili Bugarskoj (dio današnje južne Srbije i Makedonije). Lakše ce
se opredijeliti za Srbiju ako im damo ekavski, jer se tamo ne govori
nisam nego nesam. Ekavicu, dakle treba uvesti iz politickih razloga i
time se ne ništi primarni status ijekavice. Odricanje od nje znacilo bi
odricanje od svega onoga do 1894. g., odnosno davanja prava Hrvatima i
Muslimanima da kažu da njihov jezik pocinje s Vukom, a srpski ekavski
sa Novakovicem.
Problem današnjeg trenutka je na koji nacin da se u Crnoj Gori provede
ono što je zakonski provedeno u BiH i Hrvatskoj i postoje li uslovi za
to? U Ustavu Crne Gore piše da je službeni jezik srpski ijekavskog
izgovora. Znaci potrebno bi bilo dobiti dvotrecinsku vecinu, kao što su
Hrvati u Saboru postigli 1991. g. ili Muslimani u tzv. parlamentarnoj
Skupštini BiH. To u Crnoj Gori nije moguce. Zato se pokušava na drugi
nacin - uvodenjem opšteg naziva, umjesto konkretnog naziva, uvodi se
maternji.
Šta znaci maternji?
Maternji jezik je opšti naziv za prvousvojeni jezik.
O cemu se radi?
Nastoji se na osnovu opšteg imena koje ne može biti lingvisticko ime
jezika sprovesti nešto drugo. Ucenici ce se na kraju razreda
opredjeljivati za naziv predmeta koji ce biti upisan u dokumentu
umjesto maternjeg. Cilj je da se upisivanjem maternjeg u dnevnike
"zamaštraka" do svjedocanstava, a onda ce se upisivati ono što je cilj
onih koji žele da ovo sprovedu.
Na koji nacin je to moguce?
Moguce je kao u Sarajevu npr. izdavanjem diploma na kojima studenti
biraju ime jezika koji ce naknadno upisati - bosanski, hrvatski,
srpski. I ovdje je to izgleda moguce, ali nije isto. Ukoliko u BiH
izaberete bosanski ili hrvatski, iako se radi istorijski o istom
jeziku, norma je ucinila svoje i svaka država je propisala "pravila"
tog jezika. U Crnoj Gori nastoje da nametnu nešto slicno - da se
upisuje crnogorski ili srpski.
Šta je to? Srpski jezik ima gramatiku, pravopis.
A crnogorski? Da li je to ono što je propisao Vojislav Nikcevic? Da li
je to nova norma koja podrazumijeva nove glasove i pravila? Može li
neko ko je naucio normu (srpskog, hrvatskog, bosanskog) da pod tu normu
podvede nešto što se naziva crnogorskim? Ne može, osim ako iza svega
toga ne postoji jedna politicka ideja. A ta ideja je - sve što je
srpsko u Crnoj Gori proglasiti crnogorskim. Iza toga je citava igra, a
pocela je i prije uvodenja maternjeg jezika. Sjetimo se, kada je
stvorena Zajednica Srbije i Crne Gore, Jevrem Brkovic je izjavio: Ako
smo vec stvorili ovu nakaradnu zajednicu, onda je normalno da ima i
nakaradan jezik.On treba da se u Beogradu zove srpski, a u Podgorici
crnogorski, pa kad nestane zajednica zna se koji jezik ce gdje ostati.
Srpskohrvatski jezik nikad nije postojao, jedino na nivou politicke
odluke, a nije razlicit niti drugaciji od srpskog vukovskog ili Vukovog
jezika. To je samo preimenovani Vukov jezik. I ovi sadašnji pokušaji
imaju za cilj da se srpski na neki nacin preimenuje, bez obzira na
neuslovnost tog nauma. Veliki problem su zakonske regulative. Situacija
je takva da je Ministarstvo na ovaj nacin pustilo probni balon sa
jezikom - drugi u Crnoj Gori. Ali, to nije balon samo sa jezikom, vec
sa statusom nacije koja stoji iza tog jezika. Ako prode ovaj projekat
sa jezikom, nastavlja se dalje. Vlast u slicnim situacijama prvo
lokalizuje i sve svede samo na jedan objekat, pa i u Nikšicu je tako
uradeno - sve je svedeno na gimnaziju "Stojan Cerovic" i roditelje cija
djeca su daci ove ustanove. Vlast zatim sprovodi dalje korak po korak.
One koje je izolovala na razlicite nacine, pritiscima ili nudenjem
kojekakvih uslova kruni polako, dok se ne svedu na jedno do dvoje. Tada
se problem zaboravlja i on je riješen, jer više nema price o njemu.
Prica se banalizuje kroz medije, navode se argumenti koji to u stvari
nijesu, narod, kojem je i inace svega dosta, odustaje govoreci: "Nek
ide i to kad je sve". Ako do takve situacije dode onda nece biti
problem samo srpski jezik. Sa jezikom ce nestati kompletan srpski
kulturni prostor, odnosno identitet u Crnoj Gori. Zato se vlastima mora
postaviti pitanje poštovanja Ustava, a prica o jeziku na nacin da se
dvije neprimjerene stvari dovedu na isti nivo je veoma
prijemciva.Takvih situacija bice i u buduce mnogo. Ipak, nadam se da im
ovaj pokušaj sa jezikom nece uspjeti, jer nikome u svijetu do danas
nije pošlo za rukom da preimenuje bilo koji jezik. Pokušali su
Muslimani i Hrvati. Ipak, u Njemackoj gdje sam boravio jedno vrijeme
nema ni na jednom univerzitetu katedre ili odsjeka za ove jezike, nego
se tamo i dalje izucava srpskohrvatski. Možda jedino na nekom privatnom
fakultetu. Dakle, da zakljucim - ne može država u ime Ustava i nauke
sebi dozvoliti da ništi i Ustav i nauku da bi propagirala ideje koje
idu protiv toga. Sve ovo oko maternjeg jezika prestace onog trenutka
kada politicari shvate šta je njihov posao i da ne mogu biti naucnici,
da ne mogu govoriti u ime nauke vec je moraju slušati. Ako joj se ne
povinuju bice izopšteni iz nje ili ce predstavljati smijuriju za citav
svijet. Nadam se da ova vlast nece uspjeti nikoga da ubijedi u nešto
što nije ni naucno ni ustavno. NVU Aktiv profesora i nastavnika srpskog
jezika i književnosti srednjih i osnovnih škola - Nikšic
* SAOPŠTENjE ZA JAVNOST
Protesti zbog preimenovanja srpskog jezika u Crnoj Gori postaju sve
brojniji. Juce su održane protestne šetnje gradana u Nikšicu, Podgorici
i Pljevljima. Medutim, stižu i neki novi otkazi za profesore nikšickih
škola. Juce je još jedan profesor dobio otkaz, tako da je trenutno u
Nikšicu 10 profesora ostalo bez posla, a narednih dana ce još njih 16.
Svi oni su ostali bez plata i bez ikakvih sredstava za egzistenciju.
Aktiv apeluje na sve dobre ljude da nam pomognu!
Naš žiro racun je:
55800-675-6-8430 Euromarket banka,
sa naznakom: za pomoc profesorima koji su ostali bez posla.
Naš devizni žiro racun je:
57A: 400 8769390 00
EUROMARKET BANKA AD PODGORICA
SWIFT code: EUMBCS22
59: NVU Aktiv srpskog jezika i književnosti
222300-06-512-0000112.6
Nikšic, VI crnogorske T-10
U Nikšicu, 12. oktobra 2004.
NVU Aktiv profesora i nastavnika srpskog jezika i književnosti srednjih
i osnovnih škola - Nikšic
za, Veselin Matovic
http://www.njegos.org/forum/viewtopic.php?p=790#790
Zahvaljujuci ljubaznosti naših prijatelja sa Njegoš.org-a, imamo cast
da prenesemo saopštenja Aktiva profesora i nastavnika srpskog jezika i
književnosti osnovnih i srednjih škola iz Nikšica. Saopštenja u celini
mogu se procitati ovde.
U Srbiji se, na žalost, nedovoljno pažnje posvecuje cinjenici da srpski
jezik u Crnoj Gori, svom istorijskom izvorištu, zahvaljujuci istrajnoj
histeriji dukljansko-duvanskih "reformista" iz tamošnjih režimskih
struktura - gubi pravo na postojanje. Naime, sve je pocelo kada je
grupa od devet profesora i nastavnika srpskog jezika odbila da prihvati
odluku režima o preimenovanju srpskog jezika u predmet pod nazivom
"maternji jezik". Svi su zbog toga izgubili posao. U protestu im se
pridružilo još devetnaest nikšickih profesora, a zatim i brojni
profesori i studenti Filozofskog fakulteta u Nikšicu, ali i nastavnici,
profesori, ucenici i studenti iz gradova širom Crne Gore.
Umesto blagovremenog i tacnog informisanja gradana Srbije o ovom
životno znacajnom i važnom nacionalnom pitanju, ovdašnji mediji, po
starom obicaju (podjednako državni i "nezavisni", ako i postoji razlika
medu njima), uredno izveštavaju o aktivnostima, recimo, Dedeiceve
grupice rašcinjenih sveštenika (koje, pritom, neki od njih nazivaju
nekakvom Crnogorskom pravoslavnom crkvom - ?!). Uostalom, nije nikakva
tajna da se i crnogorski, i vojvodanski, i srbijanski separatisti
medusobno odlicno slažu i prilicno uspešno saraduju.
Sa druge strane, SNP "Svetozar Miletic", poucen slicnim iskustvima i
bezbrojnim primerima "zla domacega" koje i nama u Srpskoj Vojvodini
odrice pravo na postojanje, odlicno razume znacaj borbe za ocuvanje
srpskog jezika i pamcenja u Crnoj Gori, koju su pokrenuli profesori iz
Nikšica i ostalih gradova. Ti hrabri ljudi mogu da racunaju na našu
bratsku i nesebicnu podršku i pomoc, a pozivamo i ostale nacionalno
odgovorne organizacije da nam se pridruže.
Finansijska pomoc Aktivu profesora srpskog jezika iz Nikšica, može se
uputiti na sledeci žiro racun: 55800-675-6-8430 kod Euromarket banke,
filijala Nikšic (Crna Gora) sa naznakom - "za pomoc profesorima koji
ostaju bez posla".
Za kraj, valja podsetiti na reci Mileticevog saborca, Mihaila
Polit-Desancica, napisane 1870. u listu Jovana Subotica "Narod",
povodom cuvene bune u Boki. U clanku kojim se vojvodanski Srbi pozivaju
da, moralno i materijalno, pomognu sunarodnicima iz Boke,
Polit-Desancic kaže: "Te priloge neka ne smatraju naša braca u Boki
kako kakav dar, nego kao našu zahvalnost za ono što srpstvu obraz
osvetlaše, što pokazaše svetu: da Srbin živi, da je junak."
Informativna služba SNP "Svetozar Miletic"
Srpski i(li) maternji jezik
NVU Aktiv profesora i nastavnika srpskog jezika i književnosti srednjih
i osnovnih škola - Nikšic
Spisak profesora srednjih škola u Nikšicu, koji su, zbog otpora
preimenovanju srpskog jezika ostali bez posla, kao i onih koji se dalje
opiru pa ce ovih dana i oni dobiti otkaze. Svi oni nijesu primile
plate, neki od 1, neki od 15, a neki od 20. septembra 2004. godine.
Gimazija "Stojan Cerivic":
1. Svetozar Cirakovic - otkaz
2. Radovan Colakovic - otkaz
3. Vesna Todorovic - otkaz
4. Dragana Todorovic - otkaz
5. Boris Jovanovic - otkaz
6. Vladenka Kovacevic - otkaz
7. Nebojša Đilas - pred otkazom
8. Marija Laltovic - pred otkazom
9. Dragomir Ninkovic - pred otkazom
10. Ivanka Antovic - pred otkazom
11. Miodrag Todorovic - pred otkazom
12. Dušan Kilibarda - pred otkazom
13. Radenko Krulanovic - pred otkazom
14. Miomir Kovacevic - pred otkazom
15. Radosav Đurkovic (pripravnik)
16. Ranko Zecevic (pripravnik)
JU Elektro-metalurška škola
1. Veselin Matovic - otkaz
2. Radmila Mitric-Matovic - pred otkazom
3. Milojko Pušica - pred otkazom
4. Veselin Kandic- pred otkazom
5. Ratko Škuletic - pred otkazom
JU Ekonomso-ugostiteljska škola
1. Stanka Nikcevic - otkaz
2. Lidija Mijuškovic - pred otkazom
3. Rada Radovic - pred otkazom
4. Ljubica Jovovic - pred otkazom
5. Milosava Nikolic - pred otkazom
JU Mašinsko-metalska škola
1. Milanaka Đurdevac - otkaz
U Nikšicu, 11. oktobra 2004.
NVU Aktiv profesora i nastavnika srpskog jezika i književnosti srednjih
i osnovnihškola - Nikšic
za, Veselin Matovic 067 880 452
NVU Aktiv profesora i nastavnika srpskog jezika i književnosti srednjih
i osnovnih škola - Nikšic
MINISTRASTVU PROSVJETE I NAUKE REPUBLIKE CRNE GORE
Ministru g. Slobodanu Backovicu
Kao NVU ciji je osnovni cilj "briga o zaštiti i ocuvanje srpskog jezika
i književnosti, kako u nastavnim planovima i programima osnovinih i
srednjih škola, tako i u javnoj komunikaciji" (clan 4 našeg Statuta), i
cijih je 9 clanova ostalo bez posla casno se suprostavljajuci gaženju
Ustava RCG kao i naucnih i pedagoških principa u našim školama, nudimo
Vam konkretan predlog za razrješenje problema oko Vašeg preimenovanja
nastavnog predmeta srpski jezik i književnost u novim nastavnim
planovima i programima, a koji, evo više od mjesec dana, potresa Crnu
Goru, prijeteci da preraste u gradanski komflikt sa nesagledivim
posljedicama.
Naime, pošto mi smatramo da je ovo prevashodno strucno, tj.
sociolingvisticko, a ne politicko pitanje, a hocemo da vjerujemo da mu
i Vi pristupate na slican nacin, buduci da u svim Vašim javnim
istupanjima uporno naglašavate kao želite u RCG "školu bez politike i
komflikta". Zar onda nije logicno da pitanje imena ovog nastavnog
predmeta prevashodno i rješavaju lingvisticki strucnjaci?
Dakle, predložite 8-10 priznatih lingvista (nivo - profesori
univerziteta i akademici), a mi cemo isto toliko i na istom nivou. Neka
se ti ljudi sastanu, neka rasprave ovo pitanje, pa ako rezultat te
rasprave opravda Vaše rješenje, onda cemo se mi povuci, priznati našu
krivicu i mirno prihvatiti kazne koje ste nam odredili. U suprotnom,
dakle, ako rasprava pokaže neopravdanost Vašeg rješenja, onda ste Vi
dužni:
- da odluku o preimenovanju nastavnog predmeta srpski jezik i
književnost odmah suspendujete;
- da poništite sve otkaze profesorima iz nikšickih srednjih škola i
nadoknadite im uskracene plate i
- da, kao odgovoran covjek, podnesete ostavku.
Nakon ove rasprave, bez obzira na njen ishod, potrebno je pokrenuti
akciju za postizanje opštedruštvenog konsenzusa po pitanju službenog
jezika u RCG što ce, kao u svim uredenim državama, rezultirati i
odgovarajucim ustavnim rješenjem. Do tada, privremeno suspendujte sve
aktivnosti oko implementacije sporne odluke u našim školama i time
demonstrirajte Vašu tolerantnost i opredijeljenost za naucno i
beskomfliktno rješavanje svih društvenih problema, o cemu cesto
govorite.
Molimo Vas da cim prije odgovorite prihvatate li ili ne ovaj naš
predlog. Mislimo da su za to dovoljna 3 dana.
Ukoliko ga prihvatite, smatramo da bi optimalni rok za održavanje
predloženog simpzijuma bio 20 dana, troškove bi snosilo Vaše
Ministarstvo, buduci da se radi o problemu od opšteg društvenog
interesa i koji ste Vi sami inicirali, a mi bismo istog dana obustavili
sve naše proteste.
Ukoliko ne prihvatite ovaj naš predlog, onda, naravno, necete moci
skinuti sa sebe odgovornost za direktno uvodenje politike u škole,
štaviše, ugradnju stranackih stavova i opredjeljenja u nastvne planove
i programe, tj. najgori oblik zloupotrebe škole i djece zarad
dnevnopoliticih interesa!
Napominjemo da smo mi o svim dešavanjima oko preimenovanja jezika
upoznali domacu i svjetsku strucnu i najširu javnost, pa cemo tako
uciniti i sa ovim predlogom.
U Nikšicu, 11. oktobra 2004.
NVU Aktiv profesora i nastavnika srpskog jezika i književnosti srednjih
i osnovnih škola - Nikšic
za, Veselin Matovic
* prof. dr Marko Durutovic
ATAK NA OBESMRCENI JEZIK
Povod za pricu koja slijedi kod svakog razumnog covjeka izaziva mucninu
i zapitanost: Je li moguce da u Crnoj Gori na pocetku 21. vijeka
postoje tako mali duhovi jeftinog umovanja koji otvoreno i pecobrazno
traže da se preimenuje jezik kojim su Crnogorci govorili od iskona i
nazivali ga srpskim? Jeste da je u pitanju lakrdija i banalnost prvoga
reda, ali je prijeteca, zlokoban nagovještaj, jer je postala dio
državne politike, samim tim i opasna. Zato ne smijemo cutati jer na to
nemamo pravo. Moramo se suociti sa onim što uistinu jeste. Naša velika
nevolja je u tome što još uvijek ne možemo da uvidimo dovoljno raspone
te davolske rabote, njenu dubinu i posledice, vec samo neke pojavne
oblike na koje mnogi pozvani i nepozvani i ne obracaju pažnju. Problem
je još veci što živimo u jednom kulturnom, duhovnom i politickom
ambijentu, u jednoj sumornoj stvarnosti u kojoj je sve moguce, u kojoj
se bezumne laži proglašavaju za istine, tovari neznanja deklarišu kao
znanje i gdje se uporno i beskrupolozno velike i svete stvari
izvrgavaju sprdnji.
Zahtjev za preimenovanje srpskog jezika u tzv. maternji jezik, što bi
kasnije dovelo do crnogorskog službenog jezika, samo je dio programa
ciji su ciljevi, zadaci i pravci djelovanja isplanirani u nekim
centrima moci skriveno od javnosti i daleko od zdrave pameti. Ali ono
što se ne može sakriti i što je odavno citljivo jesu sredstva kojima se
taj projekat ostvaruje: falsifikati, laži, prevare, obmane neupucenih i
lakovjernih... Za ostvarenje ovog programa pronadeni su i ljudi za koje
su ovakva sredstva rada imanentna njihovom bicu. To su uglavnom oni
novokomponovani velikocrnogorci koji svojim cjelokupnim djelovanjem,
bez trunke moralne odgovornosti, ilustruju neprirodno ponašanje ljudi
spremnih da se povinuju tudoj volji i za pristojnu apanažu realizuju
pravila jedne naopake i bezumne igre.
Samo, ta družina velikocrnogorskih arlekina izgubila je iz vida jednu
''sitnicu'': da svojim djelovanjem potkopava iskonske temelje Crne Gore
direktno ucestvujuci u njenom duhovnom razaranju, nezapamcenom
pomjeranju vrijednosti i enormnom gomilanju kolicine besmisla.
Ipak, da bi stvari bile jasnije, valja priznati da je Crna Gora u
zadnjih desetak godina postala zemlja cuda, tragikomicno pozorište
apsurda u kojem je mnogima omoguceno da biraju kostime, scenografiju i
da igraju ulogu kakvu traži jedna šokantna, nelogicna i po mnogo cemu
apsurdna stvarnost. Posmatramo, nažalost, scenu na kojoj igraju
raznorazni komedijanti, lakrdijaši, klovnovi koje ne može ukrotiti ni
zakon, ni moral, ni religija.
Te kategorije za njih ne postoje. I dok god aktuelna vlast bude
podržavala i proizvodila falsifikatore istorije, tradicije, kulture i
duhovnosti; dok god se vašarske družine budu promovisale u crkve, a
politicke organizacije u naucne istitucije uspostavljace se jedan
sistem lažnih vrijednosti u kojem ce prava Crna Gora polako nestati. I
vec nestaje. Premrežena je surogatima. Po njoj vršljaju lažni popovi,
lažni akademici, lažni rodoljubi, lažni reformatori, lažni uzori, lažni
lingvisti. Od nje se lagano stvara kulturni i duhovni rezervat,
izolacija, samodovoljnost i svakovrsna inferiornost. I tako do ponora.
U tom poduhvatu posebno su aktivni pojedinci udvornickog duha, moralne
niskosti i idiotske sebicnosti. U svom politickom sljepilu, a i tjerani
necuvenom mržnjom koja iz njih izvire prema svemu što je srpsko i
beskrajnom licnom sujetom, beskrupulozno nasrcu na srpske nacionalne
vrijednosti. To je taj bezumni anticivilizacijski, antiistorijski i
šovinisticki projekat. Na našu opštu sramotu.
U svemu tome najsramniju ulogu imaju oni nesrecnici koji se sa lakocom
odricu svoje vjere, crkve, jezika, nacionalnog identiteta, medu kojima
glavnu rijec imaju donedavni veliki Srbi, a sada dukljanski prvoborci,
novokomponovani velikocrnogorski vampiri koji svoje moralno survavanje
obrazlažu ''zabludama'' i ''nekadašnjim zarobljenicima srpske
mitomanije''.
Ustvari, oni su pristali na te uloge iz cistog koristoljublja, a ne iz
ubjedenja. Inace, poznat je fenomen tih malih, labilnih ljudi,
prelivoda, dok rade za vlast i djeluju u okviru vlasti ponašaju se kao
mocni, a u stvari su komicni, i skoro po pravilu budu na kraju odbaceni
od svojih zaštitnika, izolovani i prezreni.
Nema sumnje, antisrpstvo u Crnoj Gori postalo je profesija, vrlo unosno
zanimanje. Vještiji i bezobzirniji za kratko vrijeme osigurali su visok
standard, zavidan publicitet i javni uticaj. Ideolozi i glavni
propagatori antisrpstva da bi se ucvrstili kao mocan faktor u javnom
mnjenju u Crnoj Gori odabrali su jedini put kojim pokušavaju da
pobijede istinu - krivotvorenje istine, pravo na javnu upotrebu laži.
Uz blagoslov režima.
S tim ciljem su i osnovali lažnu crkvu (crnogorsku) i lažnu akademiju
(dukljansku). Još im samo nedostaje jezik. I smisliše: prvo maternji a
potom bi došao crnogorski .
Da bi se laž o tzv. ''crnogorskom jeziku'' primila ko istina njeni
protogonisti, ljudi sa zavidnom kolekcijom maski, sacekali su trenutak
da se slavodobitno ukljuce u crnogorsku lakrdijašku predstavu nazvanu
''povratak Crne Gore sebi'' (Citaj: Rasrbljavanje Crne Gore) odmah su
napravili prvi korak - oslobodili su se stida a u ovoj i ovakvoj Crnoj
Gori mnogi koji se najmanje stide postali su vrlo uspješni. Umijece
bestidnika i jeste u tome da svoj prevarantski agažman prikažu kao cin
za narodno dobro.
I smisliše: Valjalo bi za ovaj poduhvat objasniti narodu u Crnoj Gori
da njegov jezik odnosno jezik njegovih predaka ne bi više trebalo zvati
srpski vec maternji. Ime bez imena. A to što se od pamtivijeka zvao
srpski je obicna zabluda i neznanje. Kakva istorija i kakva
lingvistika? KAkav Vuk i kakav Njegoš? Trice i kucine.
Istinu o postojanju tzv. ''crnogorskog jezika'' trebalo je i dokazati.
A kako dokazati nešto što je besmisleno, što ne postoji na
ligvinstickoj mapi svijeta? Ko ce stati iza tako epohalnog otkrica?
Jeste da je Crna Gora dala velika lingvisticka imena, ali ovdje se radi
o specijalnoj ligvistici, nepoznatoj u ligvinstickim naucnim krugovima.
Ali Crna Gora i za ovakvu nauku ima kadrove, domacu pamet, samozvane
akademike i samozvane lingviste koji smisliše da bi trebalo skovati
neki novi jezik.
Suocivši se sa gomilom sprdnje koju im (po narudžbi) prirediše njihovi
jezicki strucnjaci, ljudi iz vrha vlasti riješiše da ovaj problem
prenesu sa kao bajagi lingvisticke ravni na politicku ravan gdje su
mogucnosti za manipulaciju naroda velike. Za tu vrstu posla, nema
sumnje, imamo vrhunske majstore. I smisliše jednostavniji put -
preimenovanje jezika. Umjesto srpski neka za sada bude maternji. I
digoše taj avetluk na državni nivo.
Crnogorska politicka vrhuška vrlo uspješno koristi nacine oglašavanja:
ispred sebe isturi maskote, poslušnike koji jedva cekaju priliku da
ojacaju svoju bijednu poziciju taoca, pa ako podvala uspije, ili se
makar nagovijesti mogucnost uspjeha, oglasice se oni koji vode glavnu
rijec. Za njima tada krecu poslušnici, kameleonska svita bezrezernih
podanika režimu, pri cemu prednjace oni koji su najbolje obavješteni o
onome što ne znaju, spremni da u svakom tenutku tumace cinjenice kako
to odgovara naruciocima pokazujuci i ovom prilikom još jedan dokaz da
se radi o profesionalnim braniocima režima, svaštarima cije udvorništvo
doseže do stepena lakejstva. Njih previše ne interesuje hoce li neko
odmah povjerovati u njihovu pricu (prevaru), ali je znacajno da ima
dosta onih koji ce sa pažnjom slušati njihove ''argumente''.
Mišljenja lingvistickih strucnjaka, istaknutih univerzitetskih
nastavnika, publicista, pisaca, književnih istoricara i kriticara,
kulturnih radnika i drugih ljudi od znacaja i ugleda su podudarna: da
se radi o prvorazrednoj prevari naroda. Upozoravaju kreatore crnogorske
politike da ako upravljaju Crnom Gorom ne smiju da razgraduju ono što
su vjekovima stvarali Crnogorci. Sve što je napisano, osvijetljeno,
izmišljeno, ostvareno od strane ljudi koji su obilježili epohe naše
sveukupne istorije, viševjekovno nasljede pokoljenja - sve je to
uradeno na srpskom jeziku. Najumniji Crnogorci, pisci i duhovnici,
majstori u ljepotama jezika i dalekosežnosti misli su jemstvo da je
jezik kojim su obesmrtili svoje misli i sam obesmrcen, da je riznica
naše mudrosti minulih vjekova i nikad se ne može zvati drukcije sem
srpski. Je li casno ime obesmrcenog jezika mijenjati necim što ne
postoji, necim što su smislile usijane glave plitke pameti i kratkog
pamcenja.
Eto šta namjeravaju da ucine. Okomili su se na Crnu Goru, na njenu
istoriju, kulturu, duhovnost..., na njene najumnije glave. To je
zlocin, destrukcija kakvu nije zapamtila evropska civilizacija. Cilj te
destrukcije, to agresivno, neznaveno i primitivno crnogorcenje je,
valjda je svima jasno, uporno traganje za nekom drugom i drukcijom
Crnom Gorom od one kakvu pamti istorija i zato su se besprizorno
okomili na njena dva temeljna stuba: Srpsku pravoslavnu crkvu, odnosno
Mitropoliju crnogorsko-primorsku i srpski jezik. Teško je gledati,
citati i slušati toliku kolicinu besmisla i sramote koju svakodnevno
prireduju ljudi neokomunistickog uma i raspojasanog ponašanja.
Otimati jednom narodu jezik, zahtijevati njegovo preimenovanje znaci za
taj narod gubitak onoga što je najdragocjenije. To mogu tražiti samo
oni koji su izgubili dušu i spasenje, koji se predstavljaju i u
nemoralu kao graditelji i zaštitnici morala, u rušenju viševjekovnih
vrijednosti kao graditelji novih vrijednosti. Odreci se imena svog
jezika za pojedince znaci ucvrstiti se u vulgarnoj politickoj
podobnosti, kusati iz režimskog kotla i biti do kraja vjeran onima koji
su i omogucili takva nepocinstva. Ta kameleonska družina dobro zna da
njihovim glavama i njihovim daljim sudbinama drugi raspolažu (zato su
im i odani do perverzije) i da im služe za svakovrsnu upotrebu, a ono
što jedni o drugima misle spada u domen psihopatalogije.
Ljudi koji su spremni da iz bilo kojih razloga ime svoga jezika dovedu
u pitanje osuduju se na to da ponište svoju ljudsku suštinu, da se
priklone jednoj stvarnosti koja poprima neprirodan i zastrašujuci ton.
Oni pristaju na život bez istine, pravde, rodoljuba. Jesu li se ikad
zapitali kakav moralni teret ostavljaju potomstvu. Jedno je nesumljivo:
Taj zahtjev je izraz dnevnih politickih mjerila, glas iz jedne
obezlicene mase, zahtjev ljudi koji pokušavaju, kako neko rece ''da
istoriji podmetnu novu'', jer ih istorijsko pamcenje Crne Gore progoni
kao mora pa su poodavno odlucili da je izigraju, promijene,
preoblikuju, lakovjerne i neupucene prevare.
Treba se suprotstaviti svima koji nas nagovaraju, savjetuju, a bojim se
i prisiljavaju da zažmurimo i prihvatimo ono što je suprotno zdravoj
ljudskoj pameti, logici, moralu i dostojanstvu, što unižava ljudsku
licnost Na kraju: Ako uspiju da ostvare svoju namjeru znajte da ce to
biti trijumf besmisla i bešcašca. To bi ostalo u istoriji (ne) morala
ovoga vremena i ovoga pokoljenja. Apsurd ce biti veci što cemo mi biti
krivci jer nijesmo umjeli ili htjeli da odbranimo ono najvrednije i
najsvetije što su nam vjekovi ostavili u naslede. To bi bila velika
sramota, za neke buduce hronicare zahvalna tema o jednom narodu koji na
kraju viševjekovnog puta posrnu, izgubi ime pod pritiskom jednog
vulgarnog politickog projekta. Uskratimo hronicarima takvu priliku.
Imamo još vremena.
Rijec na Tribini za odbranu srpskog jezika održane u Plužinama
5. oktobra 2004.
* U Nikšicu je, u organizaciji Aktiva profesora i nastavnika srpskog
jezika i književnosti srednjih i osnovnih škola iz Nikšica, a povodom
aktuelnih dešavanja u vezi sa preimenovanjem srpskog jezika, 30.
septembra održano predavanje pod nazivom " Slovo o jeziku " na kojem je
u prepunoj Sali 18. septembar govorio uvaženi lingvista prof. dr Miloš
Kovacevic
SA NESTANKOM SRPSKOG JEZIKA NESTACE I IDENTITET SRBA U CRNOJ GORI
Miloš Kovacevic je doktor lingvistickih nauka i redovni profesor
savremenog srpskog jezika, stilistike i opšte književnosti. Predavao je
na Filološkom fakultetu u Beogradu, Filozofskim fakultetima u Nišu,
Banja Luci, Srpskom Sarajevu, Petrinji, Nikšicu, Novom Sadu, Rurskom
univerzitetu. Objavio je više od 250 naucnih i strucnih radova i 16
udžbenika za osnovne i srednje škole, kao i veci broj knjiga, medu
kojima i 4 o sudbini srpskog jezika
U svom izlaganju prof. dr Miloš Kovacevic je istakao da su knjige koje
je napisao o sudbini srpskog jezika, motivisane našim nesrecama,
odnosno dešavanjima u vezi sa jezikom u poslednjih 150 godina, kojima
smo i mi doprinijeli, jer, kaže dr Kovacevic, prema svom jeziku,
odnosno prema sebi samima, nikad se nismo pokazali toliko loše, kao u
poslednjem desetljecu. Sadašnje stanje srpskog jezika u Crnoj Gori
najbolje ilustruje jedan letak koji je ovih dana uputila Gradanska
partija u cijem sadržaju se Ivu Andricu pripisuju rijeci da crnogorski
narod postoji, a takode i crnogorski jezik, a tu recenicu je izgovorio
Vladimir Bakaric 1978. god. na CK. Ipak, da bi nam sadašnje stanje
postalo jasnije mora se znati geneza dešavanja, jer je u njoj kljuc
današnjih problema srpskog jezika u srpskim i nesrpskim zemljama,
smatra prof. dr Kovacevic. Slijede izvodi iz njegovog izlaganja:
Smijace nam se sva ucena Evropa ako se budemo dijelili po vjerama
Svaki jezik da bi postao jezik, mora uzeti za osnovicu ili narodni
govor ili neke pisane spise. Srbi su medu vecinom svjetskih naroda
uzeli neki od narodnih govora. Vuk je izabrao istocno-hercegovacko
novoštokavsko narjecje i to iz više razloga - zato što je
najrasprostranjenije, zato što su u njemu spjevane sve srpske narodne
pjesme, zato što je to narjecje podudarno i sa prvom pisanom
dubrovackom književnošcu i što je najcistije. Sve su to razlozi zbog
kojih je Vuk iz tih razlicitih govora izabrao ijekavski kao
najprimjereniji književnom jeziku. Istocno-hercegovacko narjecje on
nije bio namjenio onima koji ga danas koriste kao književni jezik. Vuk
je rekao: Ja pravim književni jezik za sve Srbe. Sve i Svuda, kako je i
naslovio jedan tekst, objavljen 1849, a napisan 1836. odnosno, odnosno
kako Vuk kaže - za Srbe triju zakona: za Srbe grckog, rimskog i turskog
zakona - pravoslavce, katolike i muslimane. Ako bismo ih imenovali
narodima koji su nastali iz stopedesetogodišnjeg hoda Vukovog jezika,
onda je to jezik koji je Vuk napravio za Srbe koji se danas zovu Srbi,
Hrvati, Bošnjaci i Crnogorci. Vuk je bio ubijeden da je uspio. Za
njegovog života samo se jedan covjek pobunio protiv toga. Bio je to
Bogoslav Sulek - znameniti ceški lingvista, koji je živio u Hrvatskoj i
odgovorio je na Vukov tekst "Srbi Svi i Svuda". U tom odgovoru Sulek
iznosi stanovište u kojem se ne slaže sa Vukom i u kojem zagovara
mišljenje da Srbi ne bi trebalo da se odreduju samo na osnovu jezika,
po pripadnosti tom jeziku - ne na osnovu govornog, nego na osnovu
književnog jezika i stoga bi rješenje bilo da se oni Srbi koji su se
opredijelili za štokavicu zovu srbohrvatima. Vuk odgovara Suleku:
"Rekao sam što sam rekao - Srba nema drugijeh osim štokavaca, a
štokavci i Srbi su isto. Kad bismo prihvatili da se dijelimo po
vjerama, smijala bi nam se sva ucena Evropa. Zamislite, koliko bi
Nijemaca razlicitih vjera bilo, kad se ne bi odredivali prema jeziku
nego prema vjeri." I Vuk zatim navodi 5 vjera koje su Nijemci imali u
to doba. Vuk je umro s ubjedenjem da je srpski jezik ostavio svim
Srbima. Pet mjeseci nakon Vukove smrti Vatroslav Jagic, koga su Srbi
inace slavili kao jednog od najvecih vukovaca, objavio je tekst "Hrvati
i dubrovacka književnost" u kome kaže: Srbi i Hrvati jesu jedan narod
po svemu osim po vjeri. Jezik im je isti, jer su oba ova naroda
prihvatili štokavski za književni". Gaj je izabrao za osnovicu Vukov
jezik, što i Jagic cak priznaje - Vukov srpski knjizevni jezik.
Dubrovacka književnost je napisana tim jezikom. Jagic kaze: Dubrovacka
književnost nije samo srpska, nego i hrvatska. Najbolje bi bilo da se
Srbi i Hrvati ujedine u imenu i da se svi zovu Srbohrvati, a Vukov
jezik - srpskohrvatski.
Za gradenje sopstvenog filoloskog programa Hrvati koriste srpsku neslogu
Ovaj Jagicev predlog nikada ne bi uspio, da nije došlo do nekih sitnih
razmirica izmedu Stojana Novakovica i Đure Danicica. Postoje dokumenta
koja govore da je Štrosmajer iskoristio svadu izmedu ta dva srpska
velikana i ponudio dvostruku platu Đuri Danicicu da prede za tajnika
novoosnovane Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti. On 1867. g.
prelazi za sekretara i prva usluga za datu platu bila je ta koja nas je
ovdje okupila - da se jezik nazove ne srpski, nego hrvatski ili srpski.
Od novopokrenutog rjecnika, koji je raden od 1876. do 1976. g, u 23
toma Danicic je uradio prva dva sa imenom Rjecnik hrvatskog ili srpskog
jezika. Prvi koji je na sve ovo reagovao bio je veliki srpski pjesnik
Laza Kostic, koji se nalazio na Cetinju i bio urednik "Glasa
Crnogorca". On šalje poslanicu Đuri Danicicu i kaže: "Nismo te poslali
u Zagreb da praviš Hrvatima od srpskog hrvatski jezik. Sposobni su oni
da ni od cega naprave nešto, i od Srba Hrvate, a kamoli da nece od
srpskog hrvatski jezik."
Buduci iskoriscen od Hrvata, Đura Danicic se vraca u Beograd, posao
koji su mu namijenili on je odradio. Vrativši se u Beograd Danicic
ostavlja zapis - pismo Milicevicu: "Sve što sam radio u Zagrebu treba
da zaboravi srpska istorija." Nažalost, Srbi bi to lako zaboravili, ali
Hrvati nijesu nikad, jer to je bila ona osnova na kojoj su Hrvati
poceli da grade svoj filološki program. Srbi u Srbiji, Crnoj Gori, BiH
nijesu htjeli da cuju za srpskohrvatski jezik. Jagic, zvani patrijarh
slavistike, ušao je u clanstvo austro-ugarske delegacije kada je
Austro-Ugarska okupirala BiH 1878. g. Kalaju je prvi cilj bio da BiH
izoluje i od hrvatskih i od srpskih interesa. Austro-Ugarska je željela
da u BiH stvori poseban narod i poseban jezik. Tako je Kalaj zamislio
ideju po kojoj ce u Bosni živjeti Bosanci, a njihov jezik bi se zvao
bosanski.
Podsjeca li vas to na nešto sto se dešava danas?
I Kalaj je tražio uporište i potporu za vlastiti projekat (nije bio kao
današnji politicari koji misle da mogu da mijenjaju i nauku i naucne
istine) u vrhunskim naucnicima, jer je znao da nece dobiti odobrenje od
becke delegacije ukoliko potpiše ne stave neki od vrhunskih slavista.
Ponudio je najvecem Dubrovcaninu svih vremena Milanu Rešetaru da dokaže
da se govori BiH ne podudaraju sa govorima u Crnoj Gori i Srbiji,
odnosno Hrvatskoj, kako bi se iz te razlike onda mogao izvesti poseban
jezik - bosanski. Rešetar je tu ponudu odbio i rekao da u BiH govor
nije ništa lošiji od srpskog u Srbiji, nego je cak i bolji nego srpski
govor u Srbiji. Ali, Rešetarev zet Vatroslav Jagic iskoristio je prvu
pruženu priliku za provodenje vlastitog programa. On je znao da
Kalajeva ideja nece naici na prijem u Bosni, ni medu Srbima, ni medu
Hrvatima. Znao je i to da su srpske crkvene opštine u to doba uporno
upisivale u dnevnike umjesto bosanski - srpski jezik i izdavale diplome
sa nazivima srpski jezik, mimo odluke austrougarskih vlasti. Znali su i
Kalaj i Jagic da ce Srbi popustiti jednog dana, ukoliko im se ponudi
neko kompromisno rješenje - ako ne srpski, a onda bar srpskohrvatski. I
zaista 1896. g. u Becu Jagic podnosi izvještaj u kojem kaže da se u
Bosni mora priznati da postoji bosanski jezik, iako zna da u tom
trenutku od bosanskog nema ništa. Srbi u Beogradu i u Sarajevu i Hrvati
u Zagrebu prave demonstracije. Jagic, nakon tri godine, iznosi kao
jedino rješenje srpskohrvatski jezik. Ne pominjuci više srpski jezik,
što je osnovni problem koji nas i danas okupilja, Srbi izmedu bosanskog
i srpskohrvatskog prihvataju srpskohrvatski. Nastupa, zatim Jovan
Skerlic, ideja jugoslovenstva i srpskohrvatski se prihvata na svim
prostorima, bar deklarativno. Sve do 1954. g. to prihvatanje i jeste
deklarativno, a onda dolazi znameniti Novosadski dogovor na kome se i
po popisu svih znamenitih srpskih lingvista i knjizevnika srpski jezik
ukida i zamjenjuje imenom srpskohrvatski jezik. Ali, Hrvati koji su od
1864. g. do 1954. g. dakle punih 90 godina, vodili bitku za
srpskohrvatski jezik, istog dana kada se u Zagreb vratila delegacija iz
Novog Sada obznanjuju: Od danas pocinje bitka za hrvatski! Hrvatski
jezik nije postojao sve dok nije imenovan srpskohrvatski, odnosno kad
su Hrvati uspjeli da srpski jezik preimenuju u srpskohrvatski. O tom
zajednickom imenu pisao je i Skender Kulenovic 1957. g.: "Srbi su lud
narod, jer su prihvatili da srpskohrvatski pišu bez crtice. Zna se šta
znace složenice u srpskom jeziku. Hrvati su nasamarili Srbe, jer
srpskohrvatski može znaciti jedino hrvatski jezik sa srpskim nijansama.
Novo znacenje nosi druga rijec. Taj naziv -srpsko-hrvatski - Hrvatima
je otvorio put do hrvatskog jezika. Hrvati su odustali od rjecnika,
pravopisa, a glavna pobuna je pocela 1967.g. sa Deklaracijom o
hrvatskom jeziku. Nijedan narod nema pravo da mijenja ustaljeni naziv
jezika
Došle su 90.te godine i sa njima su svi narodi bivše Jugoslavije
krenuli da se odricu srpskohrvatskog jezika u korist novih naziva
jezika. Hrvatski Sabor je srpskohrvatski preimenovao u hrvatski. U
Hrvatskoj je napravljen veliki broj rjecnika, razlikovnih rjecnika
izmedu srpskog i hrvatskog jezika. Srbizmima su proglašavane sve
nakaradne rijeci, sve što je trebalo iskarikirati. I muslimani su
uradili ono što im je predodredio Kalaj 100 godina prije: prvo su
ukinuli veliko M u imenu svoje nacije i proglasili se Bošnjacima, ali
jezik nijesu htjeli da nazovu bošnjackim nego bosanskim. Od toponima
Bosna, može se izvesti da je stanovnik Bosne ili Bošnjak ili Bosanac.
Oni su uspjeli na dva nacina - uzeli su da je Bošnjak ime naroda, a
bosanski da je naziv jezika. Danas nijedan Srbin ili Hrvat ne može reci
da je Bosanac, jer on pripada bošnjackoj naciji i govori bosanskim
jezikom. Bosna je dobila status koji je imala za vrijeme Kalaja. Sa
Bosnom su se i u Crnoj Gori širili glasovi kako svaka republika ima
pravo na svoj jezik. Pozivanja Hrvata, Muslimana i ovih koji su htjeli
crnogorski jezik podvodi se pod pravo da svaki narod može da svoj jezik
zove po svom nahodenju, znaci, kojim hoce imenom.
Ispitivanjem pitanja tog prava prihvatio se jedan Nijemac, koji je
glavni za odredenje statusa jezika u Haškom tribunalu. Njemu je
Evropska Unija dala u zadatak da ispita da li su jezici bivše
Jugoslavije jedan ili više jezika. Rijec je o Bernardu Grašelu, koji je
izvještaj - studiju o postjugoslovenskoj situaciji, posebno jezickoj
objavio u jednom casopisu. Njegov osnovni cilj je bio da ispita postoji
li zaista pravo svakog naroda da jezik kojim govori imenuje kako hoce,
koliko je to pravo zastupljeno do sada medu 4 hiljade jezika koji
postoje u svijetu. Prvo je prekontrolisao pravna dokumenta o ljudskim i
nacionalnim pravima Ujedinjenih nacija. Zakljucak je bio da ni u jednom
pravnom dokumentu ne postoji podatak o pravu Ujedinjenih nacija po kome
narod može da mijenja ustaljeno ime jezika. Zatim je ispitivao u
institucijama OEBS-a i Savjeta Evrope. I tu je zakljucak bio isti: Ni u
jednom dokumentu nema zapisano da je postojao slucaj, a kamoli da je
propisano pravo naroda da može mijenjati ustaljeno ime jezika. Odakle
onda, pita se Grašel, to pravo u ustima Ljudevita Jonkea, Dalibora
Brozovica, Dževada Jahica, Vojislava Nikcevica i dr. On nalazi da je to
pravo prvi put zapisano u jednom balkanskom dokumentu - u Deklaraciji o
položaju hrvatskog jezika koju su napravili hrvatski knjizevnici 1967.
g., a koju su Srbi i ostali prihvatili kao bogomdano pravo ne
provjeravajuci da li ono uopšte postoji. A da postoji, veli Grašel, zar
bi 3 pokušaja Amerikanaca da preimenuju engleski u americki jezik,
propala na Ustavnom sudu Amerike? Zar bi 4 pokušaja Austrijanaca da
njemacki preimenuju u austrijski propala takode na Ustavnom sudu, jer
nijesu imala uporišta ni u kakvom pravu?
Ali, na Balkanu važe ad hok prava. I to je zakljucak citave studije.
Postavlja se pitanje: Koji jezik ima pravo na status jezika?
Šta nauka i politika smatraju jezikom?
Posebnost crnogorskog jezika ne mogu ciniti glasovi
istocnohercegova-ckih govornih osobina
U istoriji lingvistike postoje 3 kriterijuma identiteta jezika, po
kojima se može zakljuciti da li dva jezika kada se medusobno porede,
cine razlicite jezike ili su oni jedan jezik. Prvi je strukturni
kriterijum po kome - ukoliko dva (entiteta) govora imaju istu
gramaticku strukturu oni pripadaju istom strukturnom tipu,
predstavljaju isti jezik. Ukoliko se desi da je jedan jezik nastao na
osnovu pisanih dokumenata, a drugi na osnovu govora, pa su vještackom
intervencijom izjednacena dva razlicita govora, onda je to slucaj kada
dva jezika, iako su ista prividno na površini, imaju razlicito
porijeklo, odnosno razlicita im je osnovica, oni se moraju smatrati bar
istorijski - genetski - razlicitim jezicima. Srpski, bosanski,
hrvatski, "crnogorski " jezik svi su nastali na osnovama novoštokavskog
istocnohercegovackog dijalekta, dakle svi imaju istu osnovicu i
strukturalno i genetski su isti jezici. Postoji i treci, najbitniji
kriterijum, a to je kriterijum razumljivosti - ukoliko se dva jezika
razlikuju toliko da su 90 % medusobno razumljivi, da nema
komunikativnog šuma, onda su ti govori - govori istog jezika, u pitanju
je isti jezik. Kod Srba, Hrvata, Muslimana i Crnogoraca razumljivost je
i viša od 90 %, a nerazumijevanje se može napraviti jedino u vicevima.
Ili da se krene onim putem kojim su pošli Hrvati, ali ih narod ne sluša
- prave nove rijeci, a nema Hrvata koji zna novi hrvatski. Ako se na
taj nacin pravi jezik, onda je taj jezik tek tako poseban, ne cini ga
posebnim ono što oni smatraju da je njegova posebnost. Da ne govorim o
nekima koji pokušavaju od necega što nikad nije bilo osnova - npr.
moram da ga pomenem, iako do tog crnogorskog jezika ne drži ni
crnogorska vlast - Vojislava Nikcevica, koji u svojoj gramatici
crnogorskog jezika kaže da se crnogorski, srpski, hrvatski i bosanski
razlikuju po tome što crnogorski ima tri foneme više.
Zašto Vuk te foneme nije unio u knjizevni jezik?
Da bi jedan glas iz govornog jezika dobio status foneme on mora da ima
distinktivnu (razlikovnu) funkciju, mora imati prema sebi opozicije.
Vuk u Rjecniku iz 1818.g. i u Gramatici u prvoj fusnoti
objašnjava:"…Osim ovijeh glasova, koje sam unio kao glasove srpskog
književnog jezika kod Srba postoje još tri glasa koji ne mogu biti
glasovi književnog jezika."
Zašto?
Zato što nije moguce prema rijeci koja pocinje sa nekim od ove tri
foneme ili je imaju u sebi, napraviti nijednu drugu rijec koja bi se
razlikovala prema tim glasovima. Pomenute foneme su varijante govornih
glasova, nemaju fonemu, niti distinktivnu funkciju. I sad se nade novi
Vuk koji kaže da crnogorski jezik treba da ima te 3 foneme. Medutim, ni
te foneme ne cine posebnost moguceg crnogorskog jezika, jer ti glasovi
postoje i u Trebinju, Bileci, Gacku, Nevesinju. Možda neko hoce da
polaže pravo na citav istocnohercegovacki teritorij ili ce cak tu
teritoriju proglasiti crnogorskom. A da li ce navedeni hercegovacki
gradovi prihvatiti da im neko oduzme ove glasove kao govornu osobinu i
proglasi ih svojim? Da bi se nešto proglasilo autohtonom osobinom, ono
zaista mora biti autohtono, nedjeljivo sa necim drugim.
Srpski jezik u Crnoj Gori danas
U Ustavu Crne Gore iz 1992. g.stoji da je u upotrebi srpski književni
jezik ijekavskog izgovora. Ukoliko bi se Srbi odrekli ijekavskog
izgovora onda bi se odrekli srpskog jezika, jer Vuk je 1845. g. odabrao
ijekavsko narjecje kao narjecje književnog jezika, a 1894. g. u besjedi
o njegovanju srpskog književnog jezika Stojan Novakovic u Kraljevskoj
akademiji kaže: "Od danas nije samo ijekavica srpski književni izgovor,
nego je to i ekavica. Ovim ne smatram da ijekavica nije primarni srpski
govor, nego da Srbima treba ekavica zato što plemena koja su na granici
Srbije i Bugarske trebaju da se opredijele da li ce se prikljuciti
Srbiji ili Bugarskoj (dio današnje južne Srbije i Makedonije). Lakše ce
se opredijeliti za Srbiju ako im damo ekavski, jer se tamo ne govori
nisam nego nesam. Ekavicu, dakle treba uvesti iz politickih razloga i
time se ne ništi primarni status ijekavice. Odricanje od nje znacilo bi
odricanje od svega onoga do 1894. g., odnosno davanja prava Hrvatima i
Muslimanima da kažu da njihov jezik pocinje s Vukom, a srpski ekavski
sa Novakovicem.
Problem današnjeg trenutka je na koji nacin da se u Crnoj Gori provede
ono što je zakonski provedeno u BiH i Hrvatskoj i postoje li uslovi za
to? U Ustavu Crne Gore piše da je službeni jezik srpski ijekavskog
izgovora. Znaci potrebno bi bilo dobiti dvotrecinsku vecinu, kao što su
Hrvati u Saboru postigli 1991. g. ili Muslimani u tzv. parlamentarnoj
Skupštini BiH. To u Crnoj Gori nije moguce. Zato se pokušava na drugi
nacin - uvodenjem opšteg naziva, umjesto konkretnog naziva, uvodi se
maternji.
Šta znaci maternji?
Maternji jezik je opšti naziv za prvousvojeni jezik.
O cemu se radi?
Nastoji se na osnovu opšteg imena koje ne može biti lingvisticko ime
jezika sprovesti nešto drugo. Ucenici ce se na kraju razreda
opredjeljivati za naziv predmeta koji ce biti upisan u dokumentu
umjesto maternjeg. Cilj je da se upisivanjem maternjeg u dnevnike
"zamaštraka" do svjedocanstava, a onda ce se upisivati ono što je cilj
onih koji žele da ovo sprovedu.
Na koji nacin je to moguce?
Moguce je kao u Sarajevu npr. izdavanjem diploma na kojima studenti
biraju ime jezika koji ce naknadno upisati - bosanski, hrvatski,
srpski. I ovdje je to izgleda moguce, ali nije isto. Ukoliko u BiH
izaberete bosanski ili hrvatski, iako se radi istorijski o istom
jeziku, norma je ucinila svoje i svaka država je propisala "pravila"
tog jezika. U Crnoj Gori nastoje da nametnu nešto slicno - da se
upisuje crnogorski ili srpski.
Šta je to? Srpski jezik ima gramatiku, pravopis.
A crnogorski? Da li je to ono što je propisao Vojislav Nikcevic? Da li
je to nova norma koja podrazumijeva nove glasove i pravila? Može li
neko ko je naucio normu (srpskog, hrvatskog, bosanskog) da pod tu normu
podvede nešto što se naziva crnogorskim? Ne može, osim ako iza svega
toga ne postoji jedna politicka ideja. A ta ideja je - sve što je
srpsko u Crnoj Gori proglasiti crnogorskim. Iza toga je citava igra, a
pocela je i prije uvodenja maternjeg jezika. Sjetimo se, kada je
stvorena Zajednica Srbije i Crne Gore, Jevrem Brkovic je izjavio: Ako
smo vec stvorili ovu nakaradnu zajednicu, onda je normalno da ima i
nakaradan jezik.On treba da se u Beogradu zove srpski, a u Podgorici
crnogorski, pa kad nestane zajednica zna se koji jezik ce gdje ostati.
Srpskohrvatski jezik nikad nije postojao, jedino na nivou politicke
odluke, a nije razlicit niti drugaciji od srpskog vukovskog ili Vukovog
jezika. To je samo preimenovani Vukov jezik. I ovi sadašnji pokušaji
imaju za cilj da se srpski na neki nacin preimenuje, bez obzira na
neuslovnost tog nauma. Veliki problem su zakonske regulative. Situacija
je takva da je Ministarstvo na ovaj nacin pustilo probni balon sa
jezikom - drugi u Crnoj Gori. Ali, to nije balon samo sa jezikom, vec
sa statusom nacije koja stoji iza tog jezika. Ako prode ovaj projekat
sa jezikom, nastavlja se dalje. Vlast u slicnim situacijama prvo
lokalizuje i sve svede samo na jedan objekat, pa i u Nikšicu je tako
uradeno - sve je svedeno na gimnaziju "Stojan Cerovic" i roditelje cija
djeca su daci ove ustanove. Vlast zatim sprovodi dalje korak po korak.
One koje je izolovala na razlicite nacine, pritiscima ili nudenjem
kojekakvih uslova kruni polako, dok se ne svedu na jedno do dvoje. Tada
se problem zaboravlja i on je riješen, jer više nema price o njemu.
Prica se banalizuje kroz medije, navode se argumenti koji to u stvari
nijesu, narod, kojem je i inace svega dosta, odustaje govoreci: "Nek
ide i to kad je sve". Ako do takve situacije dode onda nece biti
problem samo srpski jezik. Sa jezikom ce nestati kompletan srpski
kulturni prostor, odnosno identitet u Crnoj Gori. Zato se vlastima mora
postaviti pitanje poštovanja Ustava, a prica o jeziku na nacin da se
dvije neprimjerene stvari dovedu na isti nivo je veoma
prijemciva.Takvih situacija bice i u buduce mnogo. Ipak, nadam se da im
ovaj pokušaj sa jezikom nece uspjeti, jer nikome u svijetu do danas
nije pošlo za rukom da preimenuje bilo koji jezik. Pokušali su
Muslimani i Hrvati. Ipak, u Njemackoj gdje sam boravio jedno vrijeme
nema ni na jednom univerzitetu katedre ili odsjeka za ove jezike, nego
se tamo i dalje izucava srpskohrvatski. Možda jedino na nekom privatnom
fakultetu. Dakle, da zakljucim - ne može država u ime Ustava i nauke
sebi dozvoliti da ništi i Ustav i nauku da bi propagirala ideje koje
idu protiv toga. Sve ovo oko maternjeg jezika prestace onog trenutka
kada politicari shvate šta je njihov posao i da ne mogu biti naucnici,
da ne mogu govoriti u ime nauke vec je moraju slušati. Ako joj se ne
povinuju bice izopšteni iz nje ili ce predstavljati smijuriju za citav
svijet. Nadam se da ova vlast nece uspjeti nikoga da ubijedi u nešto
što nije ni naucno ni ustavno. NVU Aktiv profesora i nastavnika srpskog
jezika i književnosti srednjih i osnovnih škola - Nikšic
* SAOPŠTENjE ZA JAVNOST
Protesti zbog preimenovanja srpskog jezika u Crnoj Gori postaju sve
brojniji. Juce su održane protestne šetnje gradana u Nikšicu, Podgorici
i Pljevljima. Medutim, stižu i neki novi otkazi za profesore nikšickih
škola. Juce je još jedan profesor dobio otkaz, tako da je trenutno u
Nikšicu 10 profesora ostalo bez posla, a narednih dana ce još njih 16.
Svi oni su ostali bez plata i bez ikakvih sredstava za egzistenciju.
Aktiv apeluje na sve dobre ljude da nam pomognu!
Naš žiro racun je:
55800-675-6-8430 Euromarket banka,
sa naznakom: za pomoc profesorima koji su ostali bez posla.
Naš devizni žiro racun je:
57A: 400 8769390 00
EUROMARKET BANKA AD PODGORICA
SWIFT code: EUMBCS22
59: NVU Aktiv srpskog jezika i književnosti
222300-06-512-0000112.6
Nikšic, VI crnogorske T-10
U Nikšicu, 12. oktobra 2004.
NVU Aktiv profesora i nastavnika srpskog jezika i književnosti srednjih
i osnovnih škola - Nikšic
za, Veselin Matovic
http://www.njegos.org/forum/viewtopic.php?p=790#790
Zahvaljujuci ljubaznosti naših prijatelja sa Njegoš.org-a, imamo cast
da prenesemo saopštenja Aktiva profesora i nastavnika srpskog jezika i
književnosti osnovnih i srednjih škola iz Nikšica. Saopštenja u celini
mogu se procitati ovde.
U Srbiji se, na žalost, nedovoljno pažnje posvecuje cinjenici da srpski
jezik u Crnoj Gori, svom istorijskom izvorištu, zahvaljujuci istrajnoj
histeriji dukljansko-duvanskih "reformista" iz tamošnjih režimskih
struktura - gubi pravo na postojanje. Naime, sve je pocelo kada je
grupa od devet profesora i nastavnika srpskog jezika odbila da prihvati
odluku režima o preimenovanju srpskog jezika u predmet pod nazivom
"maternji jezik". Svi su zbog toga izgubili posao. U protestu im se
pridružilo još devetnaest nikšickih profesora, a zatim i brojni
profesori i studenti Filozofskog fakulteta u Nikšicu, ali i nastavnici,
profesori, ucenici i studenti iz gradova širom Crne Gore.
Umesto blagovremenog i tacnog informisanja gradana Srbije o ovom
životno znacajnom i važnom nacionalnom pitanju, ovdašnji mediji, po
starom obicaju (podjednako državni i "nezavisni", ako i postoji razlika
medu njima), uredno izveštavaju o aktivnostima, recimo, Dedeiceve
grupice rašcinjenih sveštenika (koje, pritom, neki od njih nazivaju
nekakvom Crnogorskom pravoslavnom crkvom - ?!). Uostalom, nije nikakva
tajna da se i crnogorski, i vojvodanski, i srbijanski separatisti
medusobno odlicno slažu i prilicno uspešno saraduju.
Sa druge strane, SNP "Svetozar Miletic", poucen slicnim iskustvima i
bezbrojnim primerima "zla domacega" koje i nama u Srpskoj Vojvodini
odrice pravo na postojanje, odlicno razume znacaj borbe za ocuvanje
srpskog jezika i pamcenja u Crnoj Gori, koju su pokrenuli profesori iz
Nikšica i ostalih gradova. Ti hrabri ljudi mogu da racunaju na našu
bratsku i nesebicnu podršku i pomoc, a pozivamo i ostale nacionalno
odgovorne organizacije da nam se pridruže.
Finansijska pomoc Aktivu profesora srpskog jezika iz Nikšica, može se
uputiti na sledeci žiro racun: 55800-675-6-8430 kod Euromarket banke,
filijala Nikšic (Crna Gora) sa naznakom - "za pomoc profesorima koji
ostaju bez posla".
Za kraj, valja podsetiti na reci Mileticevog saborca, Mihaila
Polit-Desancica, napisane 1870. u listu Jovana Subotica "Narod",
povodom cuvene bune u Boki. U clanku kojim se vojvodanski Srbi pozivaju
da, moralno i materijalno, pomognu sunarodnicima iz Boke,
Polit-Desancic kaže: "Te priloge neka ne smatraju naša braca u Boki
kako kakav dar, nego kao našu zahvalnost za ono što srpstvu obraz
osvetlaše, što pokazaše svetu: da Srbin živi, da je junak."
Informativna služba SNP "Svetozar Miletic"
DEMOCRAZIA OCCIDENTALE
1. Petroelezioni e modello predittivo dollarettorale
2. Campagna elettorale: Vota per Karzai o ti bruciamo la casa
1. Petroelezioni e modello predittivo dollarettorale
da "Gian Che Dice?" sepoina @ inwind.it riceviamo e volentieri giriamo:
Bush: 358 Kerry: 311
voti? no milioni di dollari versati dai finanziatori.
Bush: 286 Kerry: 252
Grandi elettori.
Ora, vedete a quale livello di coerenza finanziario-elettorale si sia
arrivati. Tra poco non serviranno più le elezioni. (...)
" In Pennsylvania, dove il numero degli elettori registrati ha superato
già il numero dei residenti legali, dunque è palesemente falso, il
partito democratico ha pagato ai militanti venti dollari per un milione
di nuovi iscritti, dunque 20 milioni di dollari. In Florida, il
comitato per la rielezione di Bush ha bruciato 15 milioni per
assicurarsi che i cubani abbiano automobili per andare ai seggi, quel
giorno. "
( Vittorio Zucconi -
http://www.repubblica.it/2004/j/speciale/altri/elezioniusa/corsamilia/
corsamilia.html )
2. Campagna elettorale: "Vota per Karzai o ti bruciamo la casa"
KABUL (AFP) - "Vota per Karzai o ti bruciamo la casa", avverte un
messaggio di propaganda diffuso per le prime elezioni presidenziali
democratiche dell'Afghanistan. Alle elezioni del 9 ottobre concorrono
18 candidati, tra i quali l'attuale presidente, Hamid Karzai, e Yunuz
Qanooni, il suo principale rivale...
http://www.resistenze.org/sito/te/po/af/poaf4l11.htm
1. Petroelezioni e modello predittivo dollarettorale
2. Campagna elettorale: Vota per Karzai o ti bruciamo la casa
1. Petroelezioni e modello predittivo dollarettorale
da "Gian Che Dice?" sepoina @ inwind.it riceviamo e volentieri giriamo:
Bush: 358 Kerry: 311
voti? no milioni di dollari versati dai finanziatori.
Bush: 286 Kerry: 252
Grandi elettori.
Ora, vedete a quale livello di coerenza finanziario-elettorale si sia
arrivati. Tra poco non serviranno più le elezioni. (...)
" In Pennsylvania, dove il numero degli elettori registrati ha superato
già il numero dei residenti legali, dunque è palesemente falso, il
partito democratico ha pagato ai militanti venti dollari per un milione
di nuovi iscritti, dunque 20 milioni di dollari. In Florida, il
comitato per la rielezione di Bush ha bruciato 15 milioni per
assicurarsi che i cubani abbiano automobili per andare ai seggi, quel
giorno. "
( Vittorio Zucconi -
http://www.repubblica.it/2004/j/speciale/altri/elezioniusa/corsamilia/
corsamilia.html )
2. Campagna elettorale: "Vota per Karzai o ti bruciamo la casa"
KABUL (AFP) - "Vota per Karzai o ti bruciamo la casa", avverte un
messaggio di propaganda diffuso per le prime elezioni presidenziali
democratiche dell'Afghanistan. Alle elezioni del 9 ottobre concorrono
18 candidati, tra i quali l'attuale presidente, Hamid Karzai, e Yunuz
Qanooni, il suo principale rivale...
http://www.resistenze.org/sito/te/po/af/poaf4l11.htm
(francais / srpskohrvatski / italiano / english)
1. KOMISIJA EU FINANSIRA SIPTARSKE TERORISTE?
(S. Nikolic / ARTEL)
2. AKO U SAD POBEDE DEMOKRATE...
(Dmitrij KOSIREV / ARTEL)
3. Craignant les intentions de Kerry, l'opinion serbe préfère Bush (AFP)
VEDI ANCHE:
Albanesi per Kerry, Serbi per Bush
(Luka Zanoni / Osservatorio Balcani)
...Kerry si è spinto più avanti, inviando un messaggio, il 23 luglio
scorso, agli Albanesi d’America, con cui ha promesso che la sua
amministrazione, una volta insediatasi alla Casa Bianca, risolverà nel
minor tempo possibile lo status finale del Kosovo...
http://www.osservatoriobalcani.org/article/articleview/3572/1/51/
SEE ALSO:
Election 2004: Another "Demo Farce". Patriotic Dissent
(by Bob Djurdjevic / Truth in the Media)
http://karendjurdjevic.com/TruthinMedia/Bulletins2004/
Patriotic_Dissent.html
Documentary reveals Albanian arms dealer donated cash to the Kerry
campaign
http://scotlandonsunday.scotsman.com/international.cfm?id=1244732004
A parallel to Bosnia and Kosovo (Geoffrey Wasteneys)
http://www.artel.co.yu/en/reakcije_citalaca/2004-11-03.html
=== 1 ===
http://www.artel.co.yu/sr/izbor/jugoslavija/2004-10-28.html
KOMISIJA EU FINANSIRA SIPTARSKE TERORISTE?
Beograd, 28. oktobar 2004. god.
S. Nikolic
Italijanska poslanica u evropskom Parlamentu u Strazburu motivisana
dokumentarnim filmom "Brkulinska veza" u pokusaju da razotkrije
sokantne teme
Kristina Muskardini, italijanski poslanik evropskog Parlamenta u
Strazburu i potpredsednik poslanicke grupe "Unija za Evropu naroda",
postavila je u pisanoj formi parlamentarno pitanje, u kojem je
zatrazila da se obelodani, da li je Komisija EU odobrila svote novca
namenjene tzv. Oslobodilackoj vojsci Kosova (OVK) i da li su te pare
iskoriscene za nabavku oruzja ili finansijsku podrsku izbornoj kampanji
kandidata Demokratske partije Dzona Kerija u izbornoj trci za Belu kucu
u Vasingtonu? Na ideju da postavi ovakvo pitanje Muskardijeva je dosla
nakon gledanja dokumentarnog filma "Bruklinska veza" (ovaj dokumentarni
film mozete pogledati ako klinete na link) sa cijmo tematikom su
citaoci biltena ARTEL-a mogli da se se upoznaju pre par dana u analizi
- Siptarska sargarepa i batina u najavi, koja se bavi finansiranjem
predsednickih kampanja u SAD od strane sponzora siptarskog terorizma,
problemom "legalnog" sverca oruzja na KiM i pretnjama da ce Siptari
upotrebiti terorizam ako medjunarodna zajednica ne dozvoli stvaranje
"Nezavisnog Kosova".
"Sef OVK, Hasim Taci, poznat i pod nadimkom Zmija - podvlaci u svom
pitanju Kristina Muskardini sef evroparlamentaraca italijanske partije
"Nacionalni savez" - bio je na konvenciji Demokratske partije u
Bostonu. Po svom povratku je izjavio novinskoj agenciji na albanskom
jeziku KosovaLive, da je bio pozvan kao gost. To jos jednom potvrdjuje
da bi demokrate ukoliko dodju na vlast u SAD, priznale i postovale
volju albanskog stanovnistva na Kosovu za otcepljenje od Srbije".
Italijanska poslanica dalje kaze da su vodeci ljudi OVK prisustvovali i
jednoj donatorskoj veceri u Njujorku, za izbornu kampanju Dzona Kerija
i dodaje: U dokumentarnom filmu holandske televizije VPRO nazavanom
Bruklinska veza, jasno se vidi terorista Fljorin Krasnici, inace
pripadnik OVK, kako ucestvuje na jednoj donatorskoj veceri demokrata. i
u sledecem kadru kako svercuje oruzje na Kosovo za teroristicke akcije
protiv americkih trupa i vojnika ostalih nacija koje su angazovale UN
na Kosovu.
Kristina Mukardini, koja je istaknuti clan partije potpredsednika
italijanske vlade Djanfranka Finija i vec 15 godina poslanik u
Strazburu, posebno je naglasila da se na video zapisu takodje veoma
dobro uocava kako Krasnici i jos nekoliko pripadnika OVK potpisuju
pozamasne cifre u dolarima i na cekovima namenjenim za finansiranje
izborne trke demokratskog kandidata Kerija - prema informacijama
"Instituta za izvestavanje o ratu i miru - analiza "Americki albanci se
uzdaju u Kerija" na toj donatorskoj veceri odrzanoj maja u Njujorku,
prikupljeno je 510.000 dolara za potrebe Kerijeve predsednicke
kampanje. Fotos sa pomenute donatorks vecere na kojoj se sponzori
siptarskog terorizma mogu videti sa Ricardom Holbrukom.
U svom poslanickom pitanju Muskardijeva je navela da je svima poznato
da je OVK teroristicka organizacija, povezana kako sa Al Kidom tako i
sa Iranskom vladom.
"Onovni cilj OVK je da odvoji Kosovo, koje vec vekovima cini integralni
deo Srbije. Podsecam vas i da su u februaru 1996. godine bande OVK
napale brojne kampove na Kosovu, gde su bili smesteni Srbi izbeglice iz
BiH i Hrvatske" napisala je Muskardini, postavljajuci pitanje da li
Komisija EU finansirajuci OVK daje novac teroristima za akcije protiv
medjunarodnih snaga ili za kampanju Demokratske partije za predsednika
SAD Dzona Kerija?
Nazalost, "Bruklinska veza" kao da ne postoji za nasu drzavu iako se
informacije iz ovog dokumentarnog filma kombinovane sa drugim (recimo
da je na pomenutoj konvenciji Demokratske stranke u Bostonu Taci bio
bas u vreme martovskog progoma Srba i da su mu demokrate tada pruzile
zastitu od Bele kuce, jer je bilo sasvim dovoljno informacija da je
organizator martovskog progoma upravo on, a uz pomoc "ekstremnog
islamskog faktora" i samih demokrata. Busova administracija iz njoj
znanih razloga nije htela da "talasa" po pitanju umesanosti demokrata i
ekstremnog islamskog faktora u nasilje nad Srbima od 17 i 18. marta
iako su brojne indicje ukazivale na tu vezu.) mogu fantasticno
eksploatisati u medijskoj, propagandnoj i politickoj borbi protiv
siptarskih terorista i secesionista, i njihovih pomagaca, a u cilju
zaustavljanja secesije KiM koja je na pomolu.
Istina u politici retko dolazi sama
Holandska televizija VPRO je na svom Internet sajtu postavila forum u
vezi sa dokumentarnim filmom "Bruklinska veza", tako da i Vi mozete
davati svoje komentare. Nije bitno da li znate holandski ili neki drugi
strani jezik. Svi komentari i informacije vezane sa teoriste OVK,
njihovu trgovinu narkoticima, nasilje, veze sa stranim politicarima su
dobro dosle. Dajte i Vi doprinos da istina najzad izbije na videlo i da
ovakvih emisija stranih televizija bude jos vise.
Nemojte misliti da je tako nesto nemoguce. Zivimo u 21. veku a
savremena tehnologija nam daje skoro neogranicene mogucnosti
interaktivnih komunikacija. Mozda Vam tekst "Karla evo dokaza" bude
motivacija i pokazatelj da se protiv terorizma i za svoju zemlju mozete
boriti iako niste super tajni agent ili vrhunski specijalac.
=== 2 ===
http://www.artel.co.yu/sr/izbor/us_ca_au_nz/2004-11-01.html
AKO U SAD POBEDE DEMOKRATE…
Moskva, 0l. 11. 2004. godine
RIA “Novosti”
Specijalno za Artel-Geopolitiku
Dmitrij KOSIREV, politicki komentator RIA “Novosti”
Mozze se dopustiti razmisljanje o situaciji da ce se nakon
predsednickih izbora 2. novembra u SAD na vlast vratiti demokrate. Na
kraju krajeva, ssanse za to su jednake – 50 naspram 50 procenata – ako
se sumiraju sve krivulje u anketama javnog mnenja u Americi. Da li ce,
zbilja, zbog toga biti ogorcene ruske strukture vlasti, ruski politicki
krugovi, rusko drustvo u celini? A ako nece, zasto je onda predsedniku
Rusije Vladimiru Putinu trebalo da pre par nedelja izrekne nesto sto bi
se moglo protumaciti kao podrska Dzordza Bussa protiv kandidata Dzona
Kerija? “Ukoliko mi dodjemo na vlast mi treba da budemo sa vama
prijatelji i partneri – i da li je onda trebalo govoriti da je poraz
Dzordza Bussa – pobeda terorista?” – sa smeskom je ruskim kolegama
izjavio jedan od najssarmantnijih predstavnika demokratske partije,
koji je ovih dana posetio Moskvu. Mozda bi bilo dobro, polazeci upravo
od mogucnosti takve perspektive, uputiti demokratama jasan signal: da,
Moskva moze prijateljovati i sa demokratama. Nije iskljuceno, cak, da
ce oni biti i bolji prijatelji od republikanaca. Ali je za to obema
stranama – i ruskoj, i demokratskoj americkoj – potrebno da se
unekoliko promene. Rusi bi trebalo da odbace prilicno ustaljene i,
verovatno, pogressne predstave o tome da se demokrate razlikuju od
republikanaca. A demokrate bi trebalo da shvate, da u inostranstvu
odbojnost prema njima izaziva stil njihovog ponasanja. Na kraju
krajeva, spisak zemalja u kojima vladajuce strukture gaje simpatije
prema republikancima kudikamo je duzi od obicno navodjenih Japana,
Italije i Rusije. I samo ta svetska odbojnost prema republikananskom
stilu ponasanja oko rata u Iraku ne moze se vecito eksploatisati.
Dakle, misljenje Rusa povodom americkih demokrata, mozda pogresno i
uprossceno, skopcano je pre svega s time sto su demokrate, toboze, vise
skloni uplivu u unutrasnje politicke i drustvene strukture stranih
zemalja. Tu misionarsku ofanzivu neki racunaju od Dzona Kenedija i
njegovog “Korpusa mira”, a drugi jos i od ranijih vremena. Do dana
dansanjeg Rusi se sa uzasom secaju polovine 90-ih godina koje se
asociraju u umovima vecine sa bujicom savetnika, fondova, medijskih
projekata, ciji tvorci u Rusiji nisu bili samo Amerikanci, vec
vladajuci tokom 90-ih godina u SAD demokrate. Jedino su formirajuce
tada u Rusiji centristicke i nacionalisticke politicke partije sa
uzasom dozivljavale novu generaciju mladih gradjana, koji su vise
licili na elektorat americke demokratske partije nego na bilo sta
drugo. “Ko je izgubio Rusiju?” – pitali su republikanski konkurenti
Bila Klintona krajem 90-ih godina. I oni su, verovatno, bili u pravu:
“Izgubili” su je upravo demokrate. I aktuelna “putinska vecina” biraca,
koja kategoricki ne prihvata cak ni sam pojam “reforme” primenjiv na
90-te godine koje nisu pusstale u Drzavnu dumu liberalne ruske
politicare u koje se svojevremeno uzdao ne samo Vasington, nego i
“Zapad uopste” – takodje je rezultat delovanja demokrata. Delovanja sa
dobrim ili losim namerama – to je vec drugo pitanje, ali je rezultat
ocigledan. Prekorima na racun americkih demokrata – i ne samo u Rusiji
– mnogi dodaju jos i previse idealisticki prilaz realnostima naseg
sveta, previse ohrabrujucu propagandu liberalnog ekonomskog modela,
ideje globalizma kao sveta bez granica i suvereniteta. Sve to u nasem
veku na prvi pogled i zaista izgleda zastarelim. Covekova prava kao
batina za postizanje ciljeva, koji su daleko od prava coveka - i ta se
novina takodje smatra vise demokratskom (uzgred receno, i evropskom)
nego republikanskom. Problem je u tome sto su tu elegantnu ideologiju u
90-im godinama preccesto koristili neki delovi poslovnih krugova
Amerike iz sopstvenih interesa, ne fermajuci pri tom interese ovih ili
onih stranih poslovnih krugova ili, sto je jos gore, vlada. U celini
uzev, moze se kazati da aktuelna politicka elita Rusije, koja se
oslanja na mocnu podrsku biraca, zapravo i jeste ruski analog
republikanaca. Tojest, ljudi za koje su na prvom mestu nacionalni
interesi i jacanje sopstvene zemlje. Ne radi se tu o tome da ruski
“republikanci” uvek prihvataju akcije njihove americke sabrace –
narocito u slucaju sa Irakom, vec se radi o tome da je za njih u
krajnjoj liniji takav prilaz razumljiv i unutrasnje prijemcciv. Niko u
nasem svetu ne voli velike i jake drzave. Ali se tu postavlja pitanje
stila njihovog ponasanja. U mnogim zemljama tigar je manje opasan od
zmije, ali se prema njemu gaje simpatije makar zato sto je
transparentan u namerama. Da li bi Putinova Rusija, na primer, ponudila
americkim demokratama saradnju u takvim bliskim njenim granicama
regionima kao sto su Gruzija ili Srednja Azija? Verovatno, da. Ali bi
ispalo tako da su ti predlozi upuceni upravo republikancima. A zna se
dobro da je podosta kriza u odnosima izmedju Moskve i Vasingtona
nastajalo onda, kada su, po misljenju mnogih u Moskvi, republikanci
pocinjali da rade nekako “previse po demokratski”. Uzmimo, primera
radi, Gruziju. Vecina Rusa ni do danas ne moze da shvati ko je
pripremio mrezu nevladinih organizacija i tamo organizovao predaju
vlasti koja se nikako ne uklapa u okvire izborne demokratije? Bussovi
republikanci ili demokrate preko aktivno funkcionisuceg u republici
Dzordza Sorossa? Ovde je neophodno primetiti da pokusaji Moskve da
pruzi Americi ruku saradnje, pored ostalog i na postsovjetskom
prostoru, imaju i jos jedno objasnjenje. Obim ekonomskih veza izmedju
Rusije i SAD – jadnih nekoliko milijardi dolara, manji je ne samo od
obima trgovine Rusije sa tesno integrisanom sa njom Ukrajinom, pa i od
obima, recimo, sa Italijom. Zato nema niceg cudnog u tome sto
rusko-americki odnosi imaju stratesko-ideoloski karakter. Da je 90-ih
godina americki biznis investirao onoliko para u rusku ekonomiku koliko
je ulozeno u poliitcko-ideolosku infrastrukturu, slika odnosa verovatno
bi bila drugacija. Poznato je da bi u svojoj ruskoj politici eventualni
predsednik Dzon Keri hteo da premesti akcente po pitanju Cecenije i
nesirenja oruzja za masovno unistavanje. U vezi sa oba ova pitanja
Moskva bi sa zadovoljstvom bila uvuccena i u dijalog, i u saradnju. Sto
se Cecenije tice, ne samo Rusija, vec i Amerika bili bi na dobitku
zahvaljujuci zajednickom iskustvu obnavljanja struktura normalnog
zivota u bivsem carstvu bezakonja i ekstremalnog kriminala, kakvim je
donedavno bila Cecenoija. Rusiji su, naravno, tu neophodni pomoc i
iskustvo, ali bi i Americi koristilo takvo iskustvo, imajuci u vidu
nemoc aktuelne administracije u njenom pokusaju da stvori mir Iraku
nakon dobijenog rata. Unistavanje starih nuklearnih komponenata takodje
je Moskvi neophodni posao. I uopste, u saradnji sa SAD i drugim
zemljama vreme je da se preispita celokupni rezim nesirenja oruzja za
masovno unistavanje i problematika skopcana s time. Izmedju ostalog, u
tom cilju potrebno je da u svetu nestane sumnjicavosti da neko pod
izgovorom nesirenja oruzja za masovno unistavanje zeli da lisi druge
nacije prava na nuklearnu energetiku I da se neke nacije unapred unose
na spiskove zemalja koje cine “osovinu zla”, nezavinso od njihovih
realnih namera da saradjuju u nuklearnoj sferi. Ne moze se dva puta
stati u istu reku, posto se i voda i dno u njoj menjaju svakog trena.
Moze se pretpostaviti da ce u slucaju pobede republikanaca na izborima
2. novembra to biti vec drugi republikanci, koji ce imati i nesto
drugaciju ideologiju, i drugaciji stil. Oni ekstremisti koji su tako
neuspesno pokusavali da realizuju panamericki globalni projekat, tiho
ce otici, ako ih vec nije trebalo uklanjati uoci izbora. Ali ni
demokrate, u slucaju njihovog dolaska na vlast, nece nas vratiti u
90-te godine. Neizbezzni za njih nakon neuspeha Bussove evropske
politike izbor u korist saradnje i velike paznje prema saveznicima i
partnerima omogucava da se nadamo i u saradnju, i u prijateljstvo.
=== 3 ===
BELGRADE, 28 oct (AFP)
Craignant les intentions de Kerry, l'opinion serbe préfère Bush
L'opinion publique serbe a marqué sa préférence pour George W. Bush à
moins d'une semaine de la présidentielle américaine, de crainte, si le
démocrate John Kerry l'emporte, d'une administration plus critique à
l'égard de la Serbie-Monténégro.
"Même s'il est impopulaire, les Serbes préfèrent Bush, surtout parce
qu'ils redoutent l'entourage de Kerry", explique Ljiljana Smajlovic,
une analyste de l'hebdomadaire NIN.
Ainsi, les médias serbes se sont largement fait l'écho d'informations,
publiées par le quotidien américain Washington Times, affirmant que
l'administration Bush allait s'efforcer de mettre fin aux travaux du
Tribunal pénal international (TPI) pour crimes de guerre en
ex-Yougoslavie, une institution que de nombreux Serbes jugent injuste
et anti-serbe.
"Je ferme le TPI!", a titré à la Une le quotidien de droite Nacional, à
côté d'un portrait de M. Bush.
Certains journaux comme Nacional publient depuis des mois des
publicités pour la campagne électorale Bush-Cheney, ainsi que des
citations d'un site des Serbes américains "Serbian Americans for
Bush-Cheney 2004", sur l'addresse www.serbsforbush.com.
"Remportons la victoire contre le terrorisme" ou "Donnez votre voix à
Bush", indiquent ces publicités. "L'ennemi (terroriste) contre lequel
les Serbes se sont battus (au Kosovo et en Bosnie) est le même que
celui que nous Américains combattons aujourd'hui", ajoutent-elles.
La question du Kosovo est un point particulièrement sensible et selon
certains analystes, une victoire de John Kerry favoriserait le retour
de responsables acquis aux idées indépendantistes de la majorité
albanaise de cette province, administrée depuis 1999 par l'Onu.
Belgrade et la minorité serbe du Kosovo les rejettent.
"Les Serbes pensent que les démocrates travailleront en faveur de
l'indépendance du Kosovo", souligne Mme Smajlovic.
D'une manière générale, estiment les analystes, l'opinion publique
serbe craint, en cas de victoire de John Kerry, une administration
démocrate semblable à celle de Bill Clinton qui avait décidé les
bombardements de l'Otan contre la Yougoslavie en 1999.
L'administration de l'ancien président américain Bill Clinton et le
pouvoir de Slobodan Milosevic ont entretenu de très mauvaises relations
avant la chute de M. Milosevic en 2001.
La chaîne de télévision B92 a réalisé une enquête auprès de huit
députés de divers partis au parlement serbe. Six d'entre eux se sont
prononcés pour M. Bush et deux ont estimé qu'indépendamment du
vainqueur, la politique des Etats-Unis dans les Balkans dépendait
uniquement de leurs intérêts.
MM. Bush et Kerry ont par ailleurs lancé de nombreux appels aux Serbes
vivant aux Etats-Unis, 1,2 million de personnes selon des estimations.
"Les Serbes sont particulièrement nombreux dans des Etats tels que
l'Ohio, considérés comme clés pour la victoire le 2 novembre", note Mme
Smajlovic.
Plusieurs quotidiens, tels que le journal populaire Vecernje Novosti,
ont analysé les appels M. Kerry.
Dans l'un d'entre eux, diffusé en serbe, M. Kerry indique vouloir
"trouver le plus rapidement possible" une solution pour le futur statut
du Kosovo, "dans le cadre de la résolution 1244" de l'ONU, selon
laquelle la province fait partie de la Serbie-Monténégro.
Cette proposition, selon divers analystes, est clairement destinée à
attirer les Serbes.
SOURCE: alerte_otan
http://fr.groups.yahoo.com/group/alerte_otan/messages
1. KOMISIJA EU FINANSIRA SIPTARSKE TERORISTE?
(S. Nikolic / ARTEL)
2. AKO U SAD POBEDE DEMOKRATE...
(Dmitrij KOSIREV / ARTEL)
3. Craignant les intentions de Kerry, l'opinion serbe préfère Bush (AFP)
VEDI ANCHE:
Albanesi per Kerry, Serbi per Bush
(Luka Zanoni / Osservatorio Balcani)
...Kerry si è spinto più avanti, inviando un messaggio, il 23 luglio
scorso, agli Albanesi d’America, con cui ha promesso che la sua
amministrazione, una volta insediatasi alla Casa Bianca, risolverà nel
minor tempo possibile lo status finale del Kosovo...
http://www.osservatoriobalcani.org/article/articleview/3572/1/51/
SEE ALSO:
Election 2004: Another "Demo Farce". Patriotic Dissent
(by Bob Djurdjevic / Truth in the Media)
http://karendjurdjevic.com/TruthinMedia/Bulletins2004/
Patriotic_Dissent.html
Documentary reveals Albanian arms dealer donated cash to the Kerry
campaign
http://scotlandonsunday.scotsman.com/international.cfm?id=1244732004
A parallel to Bosnia and Kosovo (Geoffrey Wasteneys)
http://www.artel.co.yu/en/reakcije_citalaca/2004-11-03.html
=== 1 ===
http://www.artel.co.yu/sr/izbor/jugoslavija/2004-10-28.html
KOMISIJA EU FINANSIRA SIPTARSKE TERORISTE?
Beograd, 28. oktobar 2004. god.
S. Nikolic
Italijanska poslanica u evropskom Parlamentu u Strazburu motivisana
dokumentarnim filmom "Brkulinska veza" u pokusaju da razotkrije
sokantne teme
Kristina Muskardini, italijanski poslanik evropskog Parlamenta u
Strazburu i potpredsednik poslanicke grupe "Unija za Evropu naroda",
postavila je u pisanoj formi parlamentarno pitanje, u kojem je
zatrazila da se obelodani, da li je Komisija EU odobrila svote novca
namenjene tzv. Oslobodilackoj vojsci Kosova (OVK) i da li su te pare
iskoriscene za nabavku oruzja ili finansijsku podrsku izbornoj kampanji
kandidata Demokratske partije Dzona Kerija u izbornoj trci za Belu kucu
u Vasingtonu? Na ideju da postavi ovakvo pitanje Muskardijeva je dosla
nakon gledanja dokumentarnog filma "Bruklinska veza" (ovaj dokumentarni
film mozete pogledati ako klinete na link) sa cijmo tematikom su
citaoci biltena ARTEL-a mogli da se se upoznaju pre par dana u analizi
- Siptarska sargarepa i batina u najavi, koja se bavi finansiranjem
predsednickih kampanja u SAD od strane sponzora siptarskog terorizma,
problemom "legalnog" sverca oruzja na KiM i pretnjama da ce Siptari
upotrebiti terorizam ako medjunarodna zajednica ne dozvoli stvaranje
"Nezavisnog Kosova".
"Sef OVK, Hasim Taci, poznat i pod nadimkom Zmija - podvlaci u svom
pitanju Kristina Muskardini sef evroparlamentaraca italijanske partije
"Nacionalni savez" - bio je na konvenciji Demokratske partije u
Bostonu. Po svom povratku je izjavio novinskoj agenciji na albanskom
jeziku KosovaLive, da je bio pozvan kao gost. To jos jednom potvrdjuje
da bi demokrate ukoliko dodju na vlast u SAD, priznale i postovale
volju albanskog stanovnistva na Kosovu za otcepljenje od Srbije".
Italijanska poslanica dalje kaze da su vodeci ljudi OVK prisustvovali i
jednoj donatorskoj veceri u Njujorku, za izbornu kampanju Dzona Kerija
i dodaje: U dokumentarnom filmu holandske televizije VPRO nazavanom
Bruklinska veza, jasno se vidi terorista Fljorin Krasnici, inace
pripadnik OVK, kako ucestvuje na jednoj donatorskoj veceri demokrata. i
u sledecem kadru kako svercuje oruzje na Kosovo za teroristicke akcije
protiv americkih trupa i vojnika ostalih nacija koje su angazovale UN
na Kosovu.
Kristina Mukardini, koja je istaknuti clan partije potpredsednika
italijanske vlade Djanfranka Finija i vec 15 godina poslanik u
Strazburu, posebno je naglasila da se na video zapisu takodje veoma
dobro uocava kako Krasnici i jos nekoliko pripadnika OVK potpisuju
pozamasne cifre u dolarima i na cekovima namenjenim za finansiranje
izborne trke demokratskog kandidata Kerija - prema informacijama
"Instituta za izvestavanje o ratu i miru - analiza "Americki albanci se
uzdaju u Kerija" na toj donatorskoj veceri odrzanoj maja u Njujorku,
prikupljeno je 510.000 dolara za potrebe Kerijeve predsednicke
kampanje. Fotos sa pomenute donatorks vecere na kojoj se sponzori
siptarskog terorizma mogu videti sa Ricardom Holbrukom.
U svom poslanickom pitanju Muskardijeva je navela da je svima poznato
da je OVK teroristicka organizacija, povezana kako sa Al Kidom tako i
sa Iranskom vladom.
"Onovni cilj OVK je da odvoji Kosovo, koje vec vekovima cini integralni
deo Srbije. Podsecam vas i da su u februaru 1996. godine bande OVK
napale brojne kampove na Kosovu, gde su bili smesteni Srbi izbeglice iz
BiH i Hrvatske" napisala je Muskardini, postavljajuci pitanje da li
Komisija EU finansirajuci OVK daje novac teroristima za akcije protiv
medjunarodnih snaga ili za kampanju Demokratske partije za predsednika
SAD Dzona Kerija?
Nazalost, "Bruklinska veza" kao da ne postoji za nasu drzavu iako se
informacije iz ovog dokumentarnog filma kombinovane sa drugim (recimo
da je na pomenutoj konvenciji Demokratske stranke u Bostonu Taci bio
bas u vreme martovskog progoma Srba i da su mu demokrate tada pruzile
zastitu od Bele kuce, jer je bilo sasvim dovoljno informacija da je
organizator martovskog progoma upravo on, a uz pomoc "ekstremnog
islamskog faktora" i samih demokrata. Busova administracija iz njoj
znanih razloga nije htela da "talasa" po pitanju umesanosti demokrata i
ekstremnog islamskog faktora u nasilje nad Srbima od 17 i 18. marta
iako su brojne indicje ukazivale na tu vezu.) mogu fantasticno
eksploatisati u medijskoj, propagandnoj i politickoj borbi protiv
siptarskih terorista i secesionista, i njihovih pomagaca, a u cilju
zaustavljanja secesije KiM koja je na pomolu.
Istina u politici retko dolazi sama
Holandska televizija VPRO je na svom Internet sajtu postavila forum u
vezi sa dokumentarnim filmom "Bruklinska veza", tako da i Vi mozete
davati svoje komentare. Nije bitno da li znate holandski ili neki drugi
strani jezik. Svi komentari i informacije vezane sa teoriste OVK,
njihovu trgovinu narkoticima, nasilje, veze sa stranim politicarima su
dobro dosle. Dajte i Vi doprinos da istina najzad izbije na videlo i da
ovakvih emisija stranih televizija bude jos vise.
Nemojte misliti da je tako nesto nemoguce. Zivimo u 21. veku a
savremena tehnologija nam daje skoro neogranicene mogucnosti
interaktivnih komunikacija. Mozda Vam tekst "Karla evo dokaza" bude
motivacija i pokazatelj da se protiv terorizma i za svoju zemlju mozete
boriti iako niste super tajni agent ili vrhunski specijalac.
=== 2 ===
http://www.artel.co.yu/sr/izbor/us_ca_au_nz/2004-11-01.html
AKO U SAD POBEDE DEMOKRATE…
Moskva, 0l. 11. 2004. godine
RIA “Novosti”
Specijalno za Artel-Geopolitiku
Dmitrij KOSIREV, politicki komentator RIA “Novosti”
Mozze se dopustiti razmisljanje o situaciji da ce se nakon
predsednickih izbora 2. novembra u SAD na vlast vratiti demokrate. Na
kraju krajeva, ssanse za to su jednake – 50 naspram 50 procenata – ako
se sumiraju sve krivulje u anketama javnog mnenja u Americi. Da li ce,
zbilja, zbog toga biti ogorcene ruske strukture vlasti, ruski politicki
krugovi, rusko drustvo u celini? A ako nece, zasto je onda predsedniku
Rusije Vladimiru Putinu trebalo da pre par nedelja izrekne nesto sto bi
se moglo protumaciti kao podrska Dzordza Bussa protiv kandidata Dzona
Kerija? “Ukoliko mi dodjemo na vlast mi treba da budemo sa vama
prijatelji i partneri – i da li je onda trebalo govoriti da je poraz
Dzordza Bussa – pobeda terorista?” – sa smeskom je ruskim kolegama
izjavio jedan od najssarmantnijih predstavnika demokratske partije,
koji je ovih dana posetio Moskvu. Mozda bi bilo dobro, polazeci upravo
od mogucnosti takve perspektive, uputiti demokratama jasan signal: da,
Moskva moze prijateljovati i sa demokratama. Nije iskljuceno, cak, da
ce oni biti i bolji prijatelji od republikanaca. Ali je za to obema
stranama – i ruskoj, i demokratskoj americkoj – potrebno da se
unekoliko promene. Rusi bi trebalo da odbace prilicno ustaljene i,
verovatno, pogressne predstave o tome da se demokrate razlikuju od
republikanaca. A demokrate bi trebalo da shvate, da u inostranstvu
odbojnost prema njima izaziva stil njihovog ponasanja. Na kraju
krajeva, spisak zemalja u kojima vladajuce strukture gaje simpatije
prema republikancima kudikamo je duzi od obicno navodjenih Japana,
Italije i Rusije. I samo ta svetska odbojnost prema republikananskom
stilu ponasanja oko rata u Iraku ne moze se vecito eksploatisati.
Dakle, misljenje Rusa povodom americkih demokrata, mozda pogresno i
uprossceno, skopcano je pre svega s time sto su demokrate, toboze, vise
skloni uplivu u unutrasnje politicke i drustvene strukture stranih
zemalja. Tu misionarsku ofanzivu neki racunaju od Dzona Kenedija i
njegovog “Korpusa mira”, a drugi jos i od ranijih vremena. Do dana
dansanjeg Rusi se sa uzasom secaju polovine 90-ih godina koje se
asociraju u umovima vecine sa bujicom savetnika, fondova, medijskih
projekata, ciji tvorci u Rusiji nisu bili samo Amerikanci, vec
vladajuci tokom 90-ih godina u SAD demokrate. Jedino su formirajuce
tada u Rusiji centristicke i nacionalisticke politicke partije sa
uzasom dozivljavale novu generaciju mladih gradjana, koji su vise
licili na elektorat americke demokratske partije nego na bilo sta
drugo. “Ko je izgubio Rusiju?” – pitali su republikanski konkurenti
Bila Klintona krajem 90-ih godina. I oni su, verovatno, bili u pravu:
“Izgubili” su je upravo demokrate. I aktuelna “putinska vecina” biraca,
koja kategoricki ne prihvata cak ni sam pojam “reforme” primenjiv na
90-te godine koje nisu pusstale u Drzavnu dumu liberalne ruske
politicare u koje se svojevremeno uzdao ne samo Vasington, nego i
“Zapad uopste” – takodje je rezultat delovanja demokrata. Delovanja sa
dobrim ili losim namerama – to je vec drugo pitanje, ali je rezultat
ocigledan. Prekorima na racun americkih demokrata – i ne samo u Rusiji
– mnogi dodaju jos i previse idealisticki prilaz realnostima naseg
sveta, previse ohrabrujucu propagandu liberalnog ekonomskog modela,
ideje globalizma kao sveta bez granica i suvereniteta. Sve to u nasem
veku na prvi pogled i zaista izgleda zastarelim. Covekova prava kao
batina za postizanje ciljeva, koji su daleko od prava coveka - i ta se
novina takodje smatra vise demokratskom (uzgred receno, i evropskom)
nego republikanskom. Problem je u tome sto su tu elegantnu ideologiju u
90-im godinama preccesto koristili neki delovi poslovnih krugova
Amerike iz sopstvenih interesa, ne fermajuci pri tom interese ovih ili
onih stranih poslovnih krugova ili, sto je jos gore, vlada. U celini
uzev, moze se kazati da aktuelna politicka elita Rusije, koja se
oslanja na mocnu podrsku biraca, zapravo i jeste ruski analog
republikanaca. Tojest, ljudi za koje su na prvom mestu nacionalni
interesi i jacanje sopstvene zemlje. Ne radi se tu o tome da ruski
“republikanci” uvek prihvataju akcije njihove americke sabrace –
narocito u slucaju sa Irakom, vec se radi o tome da je za njih u
krajnjoj liniji takav prilaz razumljiv i unutrasnje prijemcciv. Niko u
nasem svetu ne voli velike i jake drzave. Ali se tu postavlja pitanje
stila njihovog ponasanja. U mnogim zemljama tigar je manje opasan od
zmije, ali se prema njemu gaje simpatije makar zato sto je
transparentan u namerama. Da li bi Putinova Rusija, na primer, ponudila
americkim demokratama saradnju u takvim bliskim njenim granicama
regionima kao sto su Gruzija ili Srednja Azija? Verovatno, da. Ali bi
ispalo tako da su ti predlozi upuceni upravo republikancima. A zna se
dobro da je podosta kriza u odnosima izmedju Moskve i Vasingtona
nastajalo onda, kada su, po misljenju mnogih u Moskvi, republikanci
pocinjali da rade nekako “previse po demokratski”. Uzmimo, primera
radi, Gruziju. Vecina Rusa ni do danas ne moze da shvati ko je
pripremio mrezu nevladinih organizacija i tamo organizovao predaju
vlasti koja se nikako ne uklapa u okvire izborne demokratije? Bussovi
republikanci ili demokrate preko aktivno funkcionisuceg u republici
Dzordza Sorossa? Ovde je neophodno primetiti da pokusaji Moskve da
pruzi Americi ruku saradnje, pored ostalog i na postsovjetskom
prostoru, imaju i jos jedno objasnjenje. Obim ekonomskih veza izmedju
Rusije i SAD – jadnih nekoliko milijardi dolara, manji je ne samo od
obima trgovine Rusije sa tesno integrisanom sa njom Ukrajinom, pa i od
obima, recimo, sa Italijom. Zato nema niceg cudnog u tome sto
rusko-americki odnosi imaju stratesko-ideoloski karakter. Da je 90-ih
godina americki biznis investirao onoliko para u rusku ekonomiku koliko
je ulozeno u poliitcko-ideolosku infrastrukturu, slika odnosa verovatno
bi bila drugacija. Poznato je da bi u svojoj ruskoj politici eventualni
predsednik Dzon Keri hteo da premesti akcente po pitanju Cecenije i
nesirenja oruzja za masovno unistavanje. U vezi sa oba ova pitanja
Moskva bi sa zadovoljstvom bila uvuccena i u dijalog, i u saradnju. Sto
se Cecenije tice, ne samo Rusija, vec i Amerika bili bi na dobitku
zahvaljujuci zajednickom iskustvu obnavljanja struktura normalnog
zivota u bivsem carstvu bezakonja i ekstremalnog kriminala, kakvim je
donedavno bila Cecenoija. Rusiji su, naravno, tu neophodni pomoc i
iskustvo, ali bi i Americi koristilo takvo iskustvo, imajuci u vidu
nemoc aktuelne administracije u njenom pokusaju da stvori mir Iraku
nakon dobijenog rata. Unistavanje starih nuklearnih komponenata takodje
je Moskvi neophodni posao. I uopste, u saradnji sa SAD i drugim
zemljama vreme je da se preispita celokupni rezim nesirenja oruzja za
masovno unistavanje i problematika skopcana s time. Izmedju ostalog, u
tom cilju potrebno je da u svetu nestane sumnjicavosti da neko pod
izgovorom nesirenja oruzja za masovno unistavanje zeli da lisi druge
nacije prava na nuklearnu energetiku I da se neke nacije unapred unose
na spiskove zemalja koje cine “osovinu zla”, nezavinso od njihovih
realnih namera da saradjuju u nuklearnoj sferi. Ne moze se dva puta
stati u istu reku, posto se i voda i dno u njoj menjaju svakog trena.
Moze se pretpostaviti da ce u slucaju pobede republikanaca na izborima
2. novembra to biti vec drugi republikanci, koji ce imati i nesto
drugaciju ideologiju, i drugaciji stil. Oni ekstremisti koji su tako
neuspesno pokusavali da realizuju panamericki globalni projekat, tiho
ce otici, ako ih vec nije trebalo uklanjati uoci izbora. Ali ni
demokrate, u slucaju njihovog dolaska na vlast, nece nas vratiti u
90-te godine. Neizbezzni za njih nakon neuspeha Bussove evropske
politike izbor u korist saradnje i velike paznje prema saveznicima i
partnerima omogucava da se nadamo i u saradnju, i u prijateljstvo.
=== 3 ===
BELGRADE, 28 oct (AFP)
Craignant les intentions de Kerry, l'opinion serbe préfère Bush
L'opinion publique serbe a marqué sa préférence pour George W. Bush à
moins d'une semaine de la présidentielle américaine, de crainte, si le
démocrate John Kerry l'emporte, d'une administration plus critique à
l'égard de la Serbie-Monténégro.
"Même s'il est impopulaire, les Serbes préfèrent Bush, surtout parce
qu'ils redoutent l'entourage de Kerry", explique Ljiljana Smajlovic,
une analyste de l'hebdomadaire NIN.
Ainsi, les médias serbes se sont largement fait l'écho d'informations,
publiées par le quotidien américain Washington Times, affirmant que
l'administration Bush allait s'efforcer de mettre fin aux travaux du
Tribunal pénal international (TPI) pour crimes de guerre en
ex-Yougoslavie, une institution que de nombreux Serbes jugent injuste
et anti-serbe.
"Je ferme le TPI!", a titré à la Une le quotidien de droite Nacional, à
côté d'un portrait de M. Bush.
Certains journaux comme Nacional publient depuis des mois des
publicités pour la campagne électorale Bush-Cheney, ainsi que des
citations d'un site des Serbes américains "Serbian Americans for
Bush-Cheney 2004", sur l'addresse www.serbsforbush.com.
"Remportons la victoire contre le terrorisme" ou "Donnez votre voix à
Bush", indiquent ces publicités. "L'ennemi (terroriste) contre lequel
les Serbes se sont battus (au Kosovo et en Bosnie) est le même que
celui que nous Américains combattons aujourd'hui", ajoutent-elles.
La question du Kosovo est un point particulièrement sensible et selon
certains analystes, une victoire de John Kerry favoriserait le retour
de responsables acquis aux idées indépendantistes de la majorité
albanaise de cette province, administrée depuis 1999 par l'Onu.
Belgrade et la minorité serbe du Kosovo les rejettent.
"Les Serbes pensent que les démocrates travailleront en faveur de
l'indépendance du Kosovo", souligne Mme Smajlovic.
D'une manière générale, estiment les analystes, l'opinion publique
serbe craint, en cas de victoire de John Kerry, une administration
démocrate semblable à celle de Bill Clinton qui avait décidé les
bombardements de l'Otan contre la Yougoslavie en 1999.
L'administration de l'ancien président américain Bill Clinton et le
pouvoir de Slobodan Milosevic ont entretenu de très mauvaises relations
avant la chute de M. Milosevic en 2001.
La chaîne de télévision B92 a réalisé une enquête auprès de huit
députés de divers partis au parlement serbe. Six d'entre eux se sont
prononcés pour M. Bush et deux ont estimé qu'indépendamment du
vainqueur, la politique des Etats-Unis dans les Balkans dépendait
uniquement de leurs intérêts.
MM. Bush et Kerry ont par ailleurs lancé de nombreux appels aux Serbes
vivant aux Etats-Unis, 1,2 million de personnes selon des estimations.
"Les Serbes sont particulièrement nombreux dans des Etats tels que
l'Ohio, considérés comme clés pour la victoire le 2 novembre", note Mme
Smajlovic.
Plusieurs quotidiens, tels que le journal populaire Vecernje Novosti,
ont analysé les appels M. Kerry.
Dans l'un d'entre eux, diffusé en serbe, M. Kerry indique vouloir
"trouver le plus rapidement possible" une solution pour le futur statut
du Kosovo, "dans le cadre de la résolution 1244" de l'ONU, selon
laquelle la province fait partie de la Serbie-Monténégro.
Cette proposition, selon divers analystes, est clairement destinée à
attirer les Serbes.
SOURCE: alerte_otan
http://fr.groups.yahoo.com/group/alerte_otan/messages
Inizio del messaggio inoltrato:
> Da: "Mauro Gemma"
> Data: Mer 3 Nov 2004 17:38:15 Europe/Rome
> Oggetto: RUSSIA: NUOVO ASSE CON PECHINO?
>
> http://www.equilibri.net/europa/russia2204.htm
>
> RUSSIA: NUOVO ASSE CON PECHINO?
>
Russia: nuovo asse con Pechino?
Vladimir Putin, in visita ufficiale in Cina, ha dichiarato che le
relazioni fra i due paesi si stanno sviluppando celermente. Rafforzare
le cooperazioni politiche, economiche e commerciali apre scenari nuovi
che molti analisti non esitano a definire complessi e pericolosi.
(Morgan Palmas)
Equilibri.net (3 ottobre 2004)
Putin a Pechino
Mosca e Pechino si sono accordate sul reciproco sostegno per la
difesa dell’unità nazionale, per la sovranità e l’integrità
territoriale: un rafforzamento sia del trattato di amicizia firmato dai
due Stati il 16 luglio 2001 sia di tutti quei documenti bilaterali
passati che concernono le questioni di Taiwan e Tibet.
L’accordo esplica palesemente che il Governo della Repubblica
Popolare Cinese è l’unico capace legittimamente di rappresentare
l’identità del popolo cinese, mentre quello di Taiwan rimane ad esso
estraneo non solo nella forma, ma soprattutto nella sostanza.
La Russia, dal canto suo, sostiene che non solo Taiwan non dovrebbe
cercare alcun tipo di legame con le istituzioni internazionali, come ad
esempio l’ONU, ma che ogni tentativo di presentarsi sulla scena delle
relazioni fra gli Stati debba essere considerato un’offesa a Pechino:
non possono esistere due facce della Cina, l’identità è unica.
Inoltre, Mosca appoggia l’idea che il Tibet sia una parte
inseparabile della Cina, nessun compromesso è accettabile.
I confini rappresentano una questione complessa che Mosca e
Pechino, di comune accordo, intendono affrontare senza considerare con
accuratezza le rivendicazioni delle minoranze. Infatti, come a siglare
un segno palese di complicità istituzionale, il premier Wen Jiabao ha
dichiarato senza esitazioni di considerare i ribelli ceceni terroristi
in grado di opprimere gli equilibri internazionali.
Durante la giornata del 14 ottobre si è anche affrontato il tema
dell’energia e il ministro degli Esteri cinese Zhang Qiyue ha
sottolineato come ciò sia il perno principale delle relazioni fra i due
paesi. In una recente visita del premier a Mosca si è ottenuto un
accordo importante basato su quattro punti principali che riguardano il
futuro rapporto economico. Il progetto trova il suo nucleo su due
azioni programmate: maggior commercio di petrolio dalla Siberia alla
Cina attraverso ferrovie più moderne e, quindi, tecnologicamente in
grado di ridurre i tempi di trasporto e un piano di cooperazione
intensa per lo sfruttamento del gas naturale.
Sarebbe scorretto definire gli incontri di fine settembre e quello
più recente un mero business commerciale, anche perché numerose sono le
questioni che si sono affrontate cercando di trovare un equilibrio
vantaggioso per entrambi i paesi. Si è discusso del futuro della
scienza e della tecnologia non solo da un punto di vista economico, ma
anche di significato intrinseco che si specchia sulle future sfide del
mondo.
I due presidenti, Vladimir Putin e Hu Jintao, hanno posto
l’attenzione sulla natura del terrorismo internazionale e hanno stimato
che sia necessario coinvolgere la comunità globale al fine di eliminare
definitivamente le correnti eversive e riportare ordine sia nei propri
territori sia in luoghi lontani non appartenenti alla sfera d’influenza
di Mosca e Pechino.
La lotta al terrorismo si sviluppa con il confronto nei rapporti
bilaterali e multilaterali fra gli Stati in cui risorse umane,
capacità, investimenti e responsabilità possano confluire verso un
unico progetto da ritenere di fondamentale importanza. Ciò può soltanto
essere ottenuto all’interno dell’Organizzazione delle Nazioni Unite e
non è indifferente evidenziare che i due Stati conoscono bene il loro
ruolo nel Consiglio di Sicurezza.
I legami sino russi concernono anche il WTO. Infatti, la Cina
sostiene con tutte le proprie capacità istituzionali l’ingresso della
Russia nell’organizzazione. Supachai Panitchpakdi, direttore generale
del WTO, ha dichiarato di recente che non sarà imminente il patto
commerciale con Mosca, ma che il paese sta facendo sforzi visibili e
concreti per potere raggiungere quanto prima gli obiettivi necessari.
I numerosi incontri della giornata hanno posto l’attenzione anche
su un’altra tematica di fondamentale importanza: la messa al bando
delle armi di distruzione di massa. I due presidenti hanno pattuito di
cooperare per affrontare con mezzi e investimenti adeguati la
proliferazione di armi pericolose per il mondo intero e che entrambi
sosterranno con forza la risoluzione 1540 dell’ONU inerente tale
materia. Il trattato di non proliferazione nucleare, siglato il primo
luglio 1968, è ancora alla base delle discussioni in quanto coinvolge a
livello normativo sia Mosca sia Pechino (rispettivamente entrato in
vigore nei due paesi nel 1970 e nel 1992).
Putin e Jintao concordano sul fatto che il trattato per la messa al
bando degli esperimenti nucleari (CTBT), firmato il 24 settembre del
1996 a New York, debba diventare effettivo quanto prima al fine di
arrestare talune correnti estremiste che potrebbero mettere in serio
pericolo intere popolazioni.
Non sono mancate le critiche allo stato di cose presenti in
Afghanistan dove ancora non è garantita la sovranità libera da
compromessi con la malavita del commercio di droga e con le fazioni
terroristiche. Un documento ufficiale siglato durante la giornata
dichiara quanto sia importante per la Cina e la Russia la completa
istituzionalizzazione del paese attraverso parametri di democrazia in
grado di tutelare le molteplici voci che spesso non sono ascoltate e la
tutela dei diritti umani.
Inoltre, ci si è soffermati sulla natura dei rapporti fra India e
Pakistan così da consegnare a Nuova Delhi e Islamabad l’appoggio ad un
dialogo che possa essere equilibrato e fruttuoso con l’obiettivo di
evitare attraverso la strada diplomatica qualsiasi tipo di offesa che
degeneri in un conflitto armato.
Il problema energetico
Il presidente Putin ha evidenziato come sia ineluttabile una
pragmatica collaborazione regionale soprattutto nelle regioni cinesi
del nord est che confinano con la Russia. Egli ha posto l’attenzione
sulla ricchezza della tecnologia russa per la scoperta di nuovi pozzi
petroliferi e minerari, oltre alla estrema capacità dei mezzi e del
personale. Ciò può abbracciare e sostenere una politica di cooperazione
fra Mosca e Pechino nella costruzione di una nuova ferrovia fra Qinghai
e il Tibet e di alcune centrali elettriche nelle regioni dello Sichuan
e dello Yunnan.
E’ obbiettivo categorico dei due paesi creare un ponte di relazioni
commerciali fra circa sessanta città che si trovano ai confini e
rafforzare i patti bilaterali al fine di aumentare e migliorare lo
scambio fra entità che possono sembrare di piccola natura, ma che in
realtà sono atte ad apportare volumi ingenti di business al momento
ancora poco sfruttati.
Putin ha rilevato come si debba promuovere il lavoro dei governi
locali, più preparati e capaci a fronteggiare le difficoltà in loco,
oltre a conoscere le vere necessità delle popolazioni di quelle
regioni, spesso così lontane non solo economicamente dai gangli del
potere centrale. Questo è un tema scottante sia per la Russia sia per
la Cina in quanto negli ultimi mesi le tensioni sociali ai confini, a
causa di povertà e disoccupazione, hanno allarmato i rispettivi
governi. Così Putin, più perspicace in tale materia rispetto a Jintao,
ha pensato di avvicinarsi alla periferia del proprio paese lanciando un
chiaro messaggio sia ai concittadini sia al presidente ospite.
Putin è giunto nella città di Xi’an, capoluogo della provincia
dello Shaanxi, e ha incontrato le autorità locali per spiegare loro ciò
che si era discusso a Pechino. Il governatore della regione, Jia
Zhibang, e il sindaco di Xi’an, Sun Qingyun, è stato accolto con
fastosi onori a segnare un’amicizia che con il tempo si è consolidata
fra le parti, soprattutto dal punto di vista dell’integrazione sociale
fra le istituzioni.
E’ stato ricordato che la Cina prospetta di investire al di là dei
confini una cifra pari a 12 miliardi di dollari statunitensi entro il
2020. Un comitato composto da personalità di 35 società russe e 32
cinesi garantirà nel futuro la completa trasparenza nelle operazioni
commerciali, sia sotto il profilo legale sia a tutela dei piccoli
risparmiatori.
Conseguenze geopolitiche
Siamo di fronte all’epilogo (forse) di contese che duravano da
circa quaranta anni e soprattutto alla nascita di un rapporto nuovo fra
i due paesi. Ago della bilancia sarà soprattutto l’evoluzione del
discusso oleodotto in Siberia, il quale potrà privilegiare in
particolare modo o la Cina o il Giappone, non entrambi.
Putin ha dichiarato più volte durante le sue visite a Pechino e
Xi’an che prenderà scelte facendo riferimento non soltanto sulla base
di interessi nazionali, ma altresì considerando le necessità delle
popolazioni locali.
Il ministro del Commercio russo, German Gref, ha evidenziato che la
scelta finale sarà espressa entro la fine dell’anno e che Mosca terrà
in considerazione che appoggiare la scelta cinese significherebbe
aumentare gli scambi commerciali fra i due paesi di quattro volte i
volumi attuali.
Non è semplice per gli analisti prevedere le future mosse del
governo russo, anche perché gli ultimi mesi sono stati ambigui dal
punto di vista della politica estera da parte del Presidente Putin,
sempre così capace e carismatico da attirare benevolenze e allo stesso
tempo critiche feroci riguardo la sua “autocrazia” che condiziona i
rapporti di potere sulla scena internazionale.
I tre giorni trascorsi in Cina sono stati fitti d’incontri e hanno
prodotto numerosi accordi commerciali che faranno da sostrato ai
prossimi impegni bilaterali; ora sarà interessare osservare che cosa il
governo giapponese proporrà al fine di vincere la questione
dell’oleodotto siberiano.
Tuttavia, sia sotto il profilo commerciale sia considerando le
necessità finanziarie russe, è alquanto improbabile che Mosca possa
chiudere le porte a Pechino e accettare senza esitazione la proposta
nipponica: da anni negli ambienti accademici di tutto il mondo si parla
di un nuovo asse sino russo e sembra proprio che le recenti visite dei
rispettivi presidenti avvalori la qualità di tale previsione.
Le implicazioni geopolitiche degli incontri hanno spesso posto
l’attenzione su Taiwan, Tibet e Cecenia e, con una complicità degna del
primo periodo rosso di qualche decennio addietro, Cina e Russia
appaiono vicine come mai era accaduto negli ultimi anni: sinonimo di
alleanza che oltrepassa ragioni economiche e che esplora nuove
dimensioni che dovranno essere considerate per comprendere maggiormente
gli scenari possibili nell’Asia del futuro.
Equilibri.net
> Da: "Mauro Gemma"
> Data: Mer 3 Nov 2004 17:38:15 Europe/Rome
> Oggetto: RUSSIA: NUOVO ASSE CON PECHINO?
>
> http://www.equilibri.net/europa/russia2204.htm
>
> RUSSIA: NUOVO ASSE CON PECHINO?
>
Russia: nuovo asse con Pechino?
Vladimir Putin, in visita ufficiale in Cina, ha dichiarato che le
relazioni fra i due paesi si stanno sviluppando celermente. Rafforzare
le cooperazioni politiche, economiche e commerciali apre scenari nuovi
che molti analisti non esitano a definire complessi e pericolosi.
(Morgan Palmas)
Equilibri.net (3 ottobre 2004)
Putin a Pechino
Mosca e Pechino si sono accordate sul reciproco sostegno per la
difesa dell’unità nazionale, per la sovranità e l’integrità
territoriale: un rafforzamento sia del trattato di amicizia firmato dai
due Stati il 16 luglio 2001 sia di tutti quei documenti bilaterali
passati che concernono le questioni di Taiwan e Tibet.
L’accordo esplica palesemente che il Governo della Repubblica
Popolare Cinese è l’unico capace legittimamente di rappresentare
l’identità del popolo cinese, mentre quello di Taiwan rimane ad esso
estraneo non solo nella forma, ma soprattutto nella sostanza.
La Russia, dal canto suo, sostiene che non solo Taiwan non dovrebbe
cercare alcun tipo di legame con le istituzioni internazionali, come ad
esempio l’ONU, ma che ogni tentativo di presentarsi sulla scena delle
relazioni fra gli Stati debba essere considerato un’offesa a Pechino:
non possono esistere due facce della Cina, l’identità è unica.
Inoltre, Mosca appoggia l’idea che il Tibet sia una parte
inseparabile della Cina, nessun compromesso è accettabile.
I confini rappresentano una questione complessa che Mosca e
Pechino, di comune accordo, intendono affrontare senza considerare con
accuratezza le rivendicazioni delle minoranze. Infatti, come a siglare
un segno palese di complicità istituzionale, il premier Wen Jiabao ha
dichiarato senza esitazioni di considerare i ribelli ceceni terroristi
in grado di opprimere gli equilibri internazionali.
Durante la giornata del 14 ottobre si è anche affrontato il tema
dell’energia e il ministro degli Esteri cinese Zhang Qiyue ha
sottolineato come ciò sia il perno principale delle relazioni fra i due
paesi. In una recente visita del premier a Mosca si è ottenuto un
accordo importante basato su quattro punti principali che riguardano il
futuro rapporto economico. Il progetto trova il suo nucleo su due
azioni programmate: maggior commercio di petrolio dalla Siberia alla
Cina attraverso ferrovie più moderne e, quindi, tecnologicamente in
grado di ridurre i tempi di trasporto e un piano di cooperazione
intensa per lo sfruttamento del gas naturale.
Sarebbe scorretto definire gli incontri di fine settembre e quello
più recente un mero business commerciale, anche perché numerose sono le
questioni che si sono affrontate cercando di trovare un equilibrio
vantaggioso per entrambi i paesi. Si è discusso del futuro della
scienza e della tecnologia non solo da un punto di vista economico, ma
anche di significato intrinseco che si specchia sulle future sfide del
mondo.
I due presidenti, Vladimir Putin e Hu Jintao, hanno posto
l’attenzione sulla natura del terrorismo internazionale e hanno stimato
che sia necessario coinvolgere la comunità globale al fine di eliminare
definitivamente le correnti eversive e riportare ordine sia nei propri
territori sia in luoghi lontani non appartenenti alla sfera d’influenza
di Mosca e Pechino.
La lotta al terrorismo si sviluppa con il confronto nei rapporti
bilaterali e multilaterali fra gli Stati in cui risorse umane,
capacità, investimenti e responsabilità possano confluire verso un
unico progetto da ritenere di fondamentale importanza. Ciò può soltanto
essere ottenuto all’interno dell’Organizzazione delle Nazioni Unite e
non è indifferente evidenziare che i due Stati conoscono bene il loro
ruolo nel Consiglio di Sicurezza.
I legami sino russi concernono anche il WTO. Infatti, la Cina
sostiene con tutte le proprie capacità istituzionali l’ingresso della
Russia nell’organizzazione. Supachai Panitchpakdi, direttore generale
del WTO, ha dichiarato di recente che non sarà imminente il patto
commerciale con Mosca, ma che il paese sta facendo sforzi visibili e
concreti per potere raggiungere quanto prima gli obiettivi necessari.
I numerosi incontri della giornata hanno posto l’attenzione anche
su un’altra tematica di fondamentale importanza: la messa al bando
delle armi di distruzione di massa. I due presidenti hanno pattuito di
cooperare per affrontare con mezzi e investimenti adeguati la
proliferazione di armi pericolose per il mondo intero e che entrambi
sosterranno con forza la risoluzione 1540 dell’ONU inerente tale
materia. Il trattato di non proliferazione nucleare, siglato il primo
luglio 1968, è ancora alla base delle discussioni in quanto coinvolge a
livello normativo sia Mosca sia Pechino (rispettivamente entrato in
vigore nei due paesi nel 1970 e nel 1992).
Putin e Jintao concordano sul fatto che il trattato per la messa al
bando degli esperimenti nucleari (CTBT), firmato il 24 settembre del
1996 a New York, debba diventare effettivo quanto prima al fine di
arrestare talune correnti estremiste che potrebbero mettere in serio
pericolo intere popolazioni.
Non sono mancate le critiche allo stato di cose presenti in
Afghanistan dove ancora non è garantita la sovranità libera da
compromessi con la malavita del commercio di droga e con le fazioni
terroristiche. Un documento ufficiale siglato durante la giornata
dichiara quanto sia importante per la Cina e la Russia la completa
istituzionalizzazione del paese attraverso parametri di democrazia in
grado di tutelare le molteplici voci che spesso non sono ascoltate e la
tutela dei diritti umani.
Inoltre, ci si è soffermati sulla natura dei rapporti fra India e
Pakistan così da consegnare a Nuova Delhi e Islamabad l’appoggio ad un
dialogo che possa essere equilibrato e fruttuoso con l’obiettivo di
evitare attraverso la strada diplomatica qualsiasi tipo di offesa che
degeneri in un conflitto armato.
Il problema energetico
Il presidente Putin ha evidenziato come sia ineluttabile una
pragmatica collaborazione regionale soprattutto nelle regioni cinesi
del nord est che confinano con la Russia. Egli ha posto l’attenzione
sulla ricchezza della tecnologia russa per la scoperta di nuovi pozzi
petroliferi e minerari, oltre alla estrema capacità dei mezzi e del
personale. Ciò può abbracciare e sostenere una politica di cooperazione
fra Mosca e Pechino nella costruzione di una nuova ferrovia fra Qinghai
e il Tibet e di alcune centrali elettriche nelle regioni dello Sichuan
e dello Yunnan.
E’ obbiettivo categorico dei due paesi creare un ponte di relazioni
commerciali fra circa sessanta città che si trovano ai confini e
rafforzare i patti bilaterali al fine di aumentare e migliorare lo
scambio fra entità che possono sembrare di piccola natura, ma che in
realtà sono atte ad apportare volumi ingenti di business al momento
ancora poco sfruttati.
Putin ha rilevato come si debba promuovere il lavoro dei governi
locali, più preparati e capaci a fronteggiare le difficoltà in loco,
oltre a conoscere le vere necessità delle popolazioni di quelle
regioni, spesso così lontane non solo economicamente dai gangli del
potere centrale. Questo è un tema scottante sia per la Russia sia per
la Cina in quanto negli ultimi mesi le tensioni sociali ai confini, a
causa di povertà e disoccupazione, hanno allarmato i rispettivi
governi. Così Putin, più perspicace in tale materia rispetto a Jintao,
ha pensato di avvicinarsi alla periferia del proprio paese lanciando un
chiaro messaggio sia ai concittadini sia al presidente ospite.
Putin è giunto nella città di Xi’an, capoluogo della provincia
dello Shaanxi, e ha incontrato le autorità locali per spiegare loro ciò
che si era discusso a Pechino. Il governatore della regione, Jia
Zhibang, e il sindaco di Xi’an, Sun Qingyun, è stato accolto con
fastosi onori a segnare un’amicizia che con il tempo si è consolidata
fra le parti, soprattutto dal punto di vista dell’integrazione sociale
fra le istituzioni.
E’ stato ricordato che la Cina prospetta di investire al di là dei
confini una cifra pari a 12 miliardi di dollari statunitensi entro il
2020. Un comitato composto da personalità di 35 società russe e 32
cinesi garantirà nel futuro la completa trasparenza nelle operazioni
commerciali, sia sotto il profilo legale sia a tutela dei piccoli
risparmiatori.
Conseguenze geopolitiche
Siamo di fronte all’epilogo (forse) di contese che duravano da
circa quaranta anni e soprattutto alla nascita di un rapporto nuovo fra
i due paesi. Ago della bilancia sarà soprattutto l’evoluzione del
discusso oleodotto in Siberia, il quale potrà privilegiare in
particolare modo o la Cina o il Giappone, non entrambi.
Putin ha dichiarato più volte durante le sue visite a Pechino e
Xi’an che prenderà scelte facendo riferimento non soltanto sulla base
di interessi nazionali, ma altresì considerando le necessità delle
popolazioni locali.
Il ministro del Commercio russo, German Gref, ha evidenziato che la
scelta finale sarà espressa entro la fine dell’anno e che Mosca terrà
in considerazione che appoggiare la scelta cinese significherebbe
aumentare gli scambi commerciali fra i due paesi di quattro volte i
volumi attuali.
Non è semplice per gli analisti prevedere le future mosse del
governo russo, anche perché gli ultimi mesi sono stati ambigui dal
punto di vista della politica estera da parte del Presidente Putin,
sempre così capace e carismatico da attirare benevolenze e allo stesso
tempo critiche feroci riguardo la sua “autocrazia” che condiziona i
rapporti di potere sulla scena internazionale.
I tre giorni trascorsi in Cina sono stati fitti d’incontri e hanno
prodotto numerosi accordi commerciali che faranno da sostrato ai
prossimi impegni bilaterali; ora sarà interessare osservare che cosa il
governo giapponese proporrà al fine di vincere la questione
dell’oleodotto siberiano.
Tuttavia, sia sotto il profilo commerciale sia considerando le
necessità finanziarie russe, è alquanto improbabile che Mosca possa
chiudere le porte a Pechino e accettare senza esitazione la proposta
nipponica: da anni negli ambienti accademici di tutto il mondo si parla
di un nuovo asse sino russo e sembra proprio che le recenti visite dei
rispettivi presidenti avvalori la qualità di tale previsione.
Le implicazioni geopolitiche degli incontri hanno spesso posto
l’attenzione su Taiwan, Tibet e Cecenia e, con una complicità degna del
primo periodo rosso di qualche decennio addietro, Cina e Russia
appaiono vicine come mai era accaduto negli ultimi anni: sinonimo di
alleanza che oltrepassa ragioni economiche e che esplora nuove
dimensioni che dovranno essere considerate per comprendere maggiormente
gli scenari possibili nell’Asia del futuro.
Equilibri.net
