Informazione
From: S. K. <srebrenica.historical.project @ gmail.com>
Date: Monday, 21 November 2016
Subject: Srebrenica denial law in Serbia
Stephen Karganovic
SERBIA TO ADOPT REPRESSIVE LAW AGAINST “DENIAL OF SREBRENICA GENOCIDE”
A process of revision of Serbia’s Criminal Code has been going on for quite a while. It recently emerged that a government Task Force was set up for the purpose. Nothing is publicly known about the composition of this committee or its brief.
One of the Task Force’s goals (or directives) apparently is to introduce a change in the Criminal Code that would make Srebrenica “genocide denial” a crime in Serbia. Accordingly, theexisting article 387 of the Criminal Code was revised and supplemented with a new clause (5) that would make such denial prosecutable with a maximum punishment of five years in prison.
The proposed draft of article 387 (5), which will be up for a vote in Parliament sometime this week, reads:
“Whoever publicly approves, denies, or significantly diminishes the gravity of genocide, crimes against humanity or war crimes committed against groups of persons or individual members of a group based on their race, skin color, religion, origin, or state, national, or ethnic affiliation, in a manner that could lead to violence or incitement to hate toward such a group or group-member, if such criminal acts have been adjudicated in a final judgment of a court in Serbia or the International Criminal Court, will be subject to imprisonment for a term from six months to five years.”
Information about the proposed revision of the Criminal Code became known to a limited segment of the Serbian public only on Wednesday of last week, when the text was circulated on the internet. The mass media had not reported a single word about this significant legal development up to that point.
On Wednesday, we called Miloš Jovanović, a professor of law and also vice-president of the Serbian Democratic Party, a small parliamentary group with three deputies in Parliament, to ask him what his party was planning to do about this. His response was that he had no idea of what we were talking about and had not even heard that such a thing was afoot at all. Once we informed him and sent him the text of the proposed new legislation, he called a press conference to express his party’s vehement opposition to this project.
The following day, something resembling a debate took place in parliament, with various parties taking positions in favor and against the “genocide denial” law. The ruling Serbian Progressive Party, which has a majority in parliament, was studiously silent, leaving advocacy for this obnoxious law to its junior coalition members.
However, probably taken aback by the ensuing uproar, the minister of justice, Nela Kuburović, finally made a public statement on this issue. She said that adoption of a “genocide denial law” was Serbia’s “European obligation.” She did not cite a specific source for her claim.
With a bit of internet research, however, we established the convoluted origin of this attempt to criminalize an important aspect of free speech in Serbia. It is the “Framework Decision on Racism and Xenophobia,” adopted by the Council of Europe on 28 November 2008 (see full text and further references in footnote).[1] It deals with genocide denial only in passing, mainly focusing instead on thetopics indicated in its title. But more importantly, it clearly states that whatever the directive requires is applicable only to EU member-countries, which Serbia is not. Therefore, minister Kuburović’s assertion that the new law is a “European obligation” was patently false.
Additionally, the Framework Decision contains wording with reference to genocide denial which the Serbian Task Force obviously transcribed practically without revision or adaptation, i.e. simply translated and incorporated it as such into “their” proposed draft. A more striking example of slavishness is difficult to imagine.
According to the 2015 Council of Europe compliance report, of 28 EU member countries, thirteen did not follow the directive in the Framework Decision of 2008 and as of last year did not introduce the required legislation. No punishment for such countries was indicated or envisaged. That makes Serbia’s rush to comply with a non-binding directive all the more bizarre. Just as incomprehensibly, while as the draft currently stands it will be permissible in Serbia to deny the well-established account of the persecution of the Jewish people during World War II, critical questioning of the controversial Srebrenica “genocide narrative” would be subject to imprisonment for up to five years.
Also pertinent is a 2015 judgment of the European Court of Human Rights which held that a Turkish public figure could not be prosecuted in Switzerland for denying the Armenian genocide because the right to articulate such a position was a legitimate exercise in free speech.[2] That raises the question of whether the Serbian regime’s legal advisors are aware that their proposed genocide denial law may be subject to nullification once it is brought on appeal before the European court?
There is also a distinct possibility that the proposed Serbian law is not only contrary to the provisions of the European Convention of Human Rights, but is unconstitutional in Serbia as well. Articles 18 and 43 of the Serbian Constitution guarantee freedoms of conscience and public expression.
If you have concerns about this repressive legislation, please address them to the following institutions:
(1) Parliament of Serbia Department of Public Relations:
(2) Serbia’s Human Right Ombudsman:
Thank you for supporting the rule of law in Serbia.
Il 23 ° Congresso del Partito Comunista della Svizzera si è svolto a Lugano il 26 e 27 Novembre.
Il tema del Congresso è stata la discussione della Risoluzione Politica dal titolo: “Unione Europea, flussi migratori, anti-imperialismo, cooperazione internazionale e multipolarismo: una prospettiva socialista e scientifica”) e del Documento Politico dal titolo: “ Insistere sull’organizzazione, costruire “community”.
Alla prima giornata sono stati presenti ospiti, anche stranieri, mentre alla seconda giornata erano ammessi solo i delegati: il segretario del partito è stato eletto dai delegati.
L’attuale Partito Comunista Svizzero (PC) era la sezione ticinese del Partito Svizzero del Lavoro (PSdL). Al Congresso del PSdL nel 2007, la sezione ticinese dunque cambia nome e, proprio nel momento in cui nessuno vuole più essere comunista, diventa “Partito Comunista” (e non solo Partito Comunista del Canton Ticino). Nel 2014, il PSdL espelle la sezione ticinese, e il PC diventa il fulcro per la ricostruzione del Partito Comunista di tutta la Svizzera, avendo peraltro sede a Lugano.
Il Partito Comunista è formato da militanti e dirigenti molto giovani (età media intorno a 30 anni, forse meno) e soprattutto molto preparati, con un alto profilo culturale.
Il Congresso si è aperto con la commemorazione di Fidel Castro (la bandiera rossa del Partito era bordata a lutto), e con il canto dell’Internazionale. Numerosi gli ospiti presenti tra i quali: rappresentanti del Partito Popolare Rivoluzionario del Laos, membri dell’Ambasciata in Svizzera della Corea del Nord, un rappresentante del Partito del Progresso e Socialismo del Marocco, Ivan Pavičevac come rappresentante del Partito Socialista Operaio di Croazia (SRP), che ha ottenuto molti applausi, un rappresentante del partito comunista della Turchia, che ha tra l'altro a lungo parlato del fallito colpo di stato americano in Turchia. Tra gli Italiani, Fosco Giannini, che ha ribadito l’importanza della preparazione, dello studio e del coraggio intellettuale per una organizzazione comunista, quale quella ticinese.
Sono intervenuti anche alcune Associazioni e Organizzazioni internazionali, tra cui la nostra CNJ. In tal senso, a nome di CNJ ho ribadito l’importanza della aggressione alla Jugoslavia come paradigma delle neo-guerre che stanno infestando il mondo.Numerosissimi i messaggi dalla Svizzera e dall'estero.
Il Segretario politico, Massimilano Ay, che ha 34 anni, rieletto per la quarta volta, ha svolto una lunga relazione molto approfondita ed articolata, che ha messo in evidenza il carattere dell’organizzazione, profondamente anti-imperialista per quanto riguarda la politica estera, e anticapitalista all’interno, ma anche capace di approfittare di ogni possibile alleanza all’interno della società civile e politica svizzera.
Centrale è la difesa della sovranità statale contro ogni interveto ed intromissione imperialistica, mascherata da qualsiasi ipocrisia, altresì importante è la consapevolezza del ruolo dei paesi BRICS. In particolare, la lotta contro la NATO, fa parte della tradizionale neutralità svizzera.
23. KONGRES KP ŠVICARSKE
U Luganu je 26. i 27. novembra održan 23. kongres Komunističke partije Švicarske.
Tema kongresa bila je rasprava o političkoj Rezoluciji naziva „Evropska unija, imigracioni tokovi, antiimperijalizam, međunarodna suradnja i multipolarnost: znanstvena i socijalistička perspektiva“ i o političkom Dokumentu naziva „Inzistirati na organizaciji, graditi zajednicu“.
Prvog dana predstavljeni su domaći i inozemni gosti dok su drugi dan učestvovali samo delegati, koji su izabrali sekretara partije.
Aktualna KP Švicarske bila je sekcija Švicarske partije rada (PSdL) kantona Ticino. Na kongresu PSdL-a 2007. godine, sekcija kantona Ticino mijenja ime, u trenutku kada nitko više nije želio biti komunist, i postaje „Komunistička partija“, ne samo kantona Ticino.
2014. godine, PSdL istjeruje sekciju kantona Ticino i KP postaje oslonac rekonstrukcije Komunističke partije za cijelu Švicarsku, štoviše ona seli sjedište u Lugano.
KP Švicarske čini vrlo mlado rukovodstvo i aktivisti, prosječne dobi 30 godina ili manje, dobro politički izgrađeni izrazitog kulturnog profila.
Kongres je otvoren odavanjem počasti preminulom kubanskom revolucionaru Fidelu Kastru s crvenom partijskom zastavom optočenom crnim florom i uz zvukove Internacionale.
Kongresu su prisustvovali brojni inozemni gosti, a među kojima i: predstavnik Revolucionarne narodne partije Laosa, članovi ambasade Sjeverne Koreje u Švicarskoj, predstavnik Partije socijalizma i progresa iz Maroka, naš Ivan Pavićevac iz Rima, predstavnik Socijalističke radničke partije Hrvatske – čija je intervencija popraćena velikim aplauzom, predstavnik KP Turske, koji je govorio o propalom američkom pokušaju državnog udara u Turskoj. Od Talijana, Fosco Giannini istakao je značaj priprave, izučavanja i intelektualne hrabrosti za komunističku organizaciju poput ove iz Ticina. Nastupile su i neke inozemne udruge i organizacije, između ostalih i naš Coordinamento Nazionale per la Jugoslavia (CNJ). U tom smislu, u ime CNJ potvrdila sam značaj agresije na Jugoslaviju kao paradigmu neoratova koji su preplavili svijet. Pročitane su i brojne poruke podrške iz Švicarske i inozemstva.
Tridesetčetverogodišnji politički sekretar Massimiliano Ay, koji je reizabran po četvrti put, podnio je vrlo temeljit i artikuliran izvještaj u kome je naglašen duboko antiimperijalistički karakter organizacije na međunarodnom planu i antikapitalističke na unutrašnjem, koja je spremna iskoristiti sve prednosti svakog mogućeg saveza unutar civilnog i političkog društva Švicarske. Centralno mjesto zauzima obrana državnog suvereniteta protiv svake imperijalističke intervencije i uplitanja sa strane, važna je i svijest o ulozi država pripadnica BRICS-a, naročito borba protiv NATO-a kao dijela tradicionalne Švicarske neutralnosti.
Tamara Belone
INTERVENCIJA IVANA PAVIĆEVCA NA XXIII. KONGRESU KOMUNISTIČKE PARTIJE ŠVICARSKE
Poštovani drugovi!
U ime Socijalističke radničke partije Hrvatske, u ime Koordinacije komunističkih i radničkih partija sa jugoslavenskog prostora i u svoje lično ime, upućujem drugarski pozdrav svim prisutnima. Zahvaljujem organizatorima na pozivu, čime mi je učinjena čast da vam se mogu obratit. Želim i pun uspjeh kongresu i u daljnjem radu Komunističkoj partiji Švicarske prema zajedničkom cilju: ukidanju eksploatacije čovjeka po čovjeku, preuzimanja vlasništva nad sredstvima proizvodnje u ruke onih koji njima stvaraju novu vrijednost i ostvarenju pune emancipacije ljudskog roda.
Kriza kojoj svjedočimo nije od 2008. godine kako neki misle, već je ona prisutna od tektonskih društvenopolitičkih procesa 90-ih godina prošlog stoljeća. Ona ugrožava radne ljude i većinu građana i u samoj EU i ne posustaje. Zaduživanja i nezaposlenost rastu, a stečena radna i socijalna prava se reduciraju.
Neke zemlje, poput Grčke, Portugala i Španjolske, tlači se do iznad granica izdržljivosti. Njemačka nastoji ostaviti utisak da je krizu prevladala, ali krijući istinu o stanju nižih slojeva svojih građana.
Nekoliko je argumenata zbog kojih ne prihvaćamo tumačenje vodećih imperijalističkih krugova da se radi o monetarnoj ili financijskoj krizi. Prvo: ona traje predugo i da se radi isključivo o financijskoj krizi, bila bi već prevladana. Drugo: ne radi se o nedostatku novca, jer njega ima više nego ikada. Samo što se on ne koristi kao nekada u Gadafijevoj Libiji ili Chavezovoj Venezurli, za dobrobit širokih slojeva stanovništva, već se višak vrijednosti u obliku profita sliva u džepove plutokracije na čelu moćnih financijskih institucija.
Stoga na osnovu svih relevantnih pokazatelja zaključujemo da se radi o krizi sistema kao takvog u cjelini.
Urušavanjem socijalizma u Istočnoj Evropi, nestale su mnoge energije iz kojih je snagu crpio radnički i sindikalni pokret evropskog zapada. Osim toga, restrukturiranjem privrede, sve većim udjelom servisnog udjela rada u odnosu na onaj proizvodni, nepovoljno utiče na nivo revolucionarne svijesti zaposlenih. Rast nezaposlenosti, pad broja zaposlenih, sve veći udio zapošljavanja na određeno radno vrijeme u odnosu na neodređeno, obnavljanje radnih ugovora, često i na vrlo kratke intervale, uzrokuje trajnu nesigurnost radnika i dovodi do neprestanog smanjenja broja organiziranih radnika. Društvene mreže i spontane, često vrlo masivne akcije radnika i nezadovoljnih građana, nisu dovoljna zamjena za nedostatak svijesti i radničke solidarnosti koji su danas, na puno nižoj razini od one prije jednog stoljeća pa imamo primjere jačanja ekstremističkih grupa, sve do eksplicitno fašističkih.
Socijalistička ideja se stigmatizira na svim razinama, a u tome prednjače zemlje nekadašnjeg istočnog bloka, dodvoravajući se svojim novim gospodarima. To vrijedi i za Hrvatsku, uz napomenu da je to sve još intenzivirano rigidnim nacionalizmom i obnavljanjem poražene ustaške ideje iz II. svjetskog rata koja prodire u sve društvene slojeve, često i u vrlo eksplicitnom obliku.
Vojne intervencije imperijalnih centara moći na čelu sa Amerikom širom svijeta, rušenje legitimnih vlada, instaliranje marionetskih poslušnika čiji je zadatak bio omogućiti pljačku vlastitih prirodnih resursa i infrastrukture u korist svojih mentora, postala je permanentna praksa od završetka II. svjetskog rata pa do danas.
Ta je praksa eskalirala nakon pada Berlinskog zida i po svojoj masovnosti i materijalnoj i ljudskoj destrukciji nadmašila je mnoge dotadašnje, nastojeći nametnuti kontrolu iz jednog centra moći ostatku ljudske civilizacije.
Uništen je čitav niz država: Afganistan, Irak, Libija, Sirija, a prije toga Jugoslavija. Stvorene su, naoružane i financirane mnoge terorističke organizacije koje su postala prijetnja i Evropskoj uniji.
Vrhunac tragedije čini veliki izbjeglički val koji je preplavio Evropu, neusporedivo veći i od egzodusa jugoslavenskih građana prilikom secesionističkih ratova u Jugoslaviji 90-ih godina prošlog stoljeća. Milijuni ljudi u očaju napuštaju ono što je ostalo od njihovih domova i riskirajući vlastiti život bježe u Evropu. Na tom putu mnogi stradavaju pa i sasvim mala djeca.
Evropa nema pravo da se proglašava žrtvom terorističkih napada ili poplavom izbjeglica. To joj se samo poput bumeranga vraća ono u čijem stvaranju je i sama sudjelovala. Vjerno je izvršavala volju Amerike i podržavala i učestvovala u svim prljavim ratovima protiv suverenih država, a prije toga je stoljećima kao kolonijalna sila izrabljivala širom Afrike, Bliskog Istoka i Azije.
Dakle, kapitalizam, koji je ispunio svoju povijesnu misiju, ne nudi više odgovore na potrebe čovječanstva i on stvara sve dublje društvene, političke, ali i ekološke krize čime se određuje kao destruktivan poredak. Analiza te destrukcije nameće potrebu pomaka težišta akcije iz esencijalne sfere u egzistencijalnu. Ne uspije li čovječanstvo ukinuti kapitalizam, ukinut će on čovječanstvo. Naime, još prije jednog stoljeća, Rosa Luxemburg je ustvrdila da je budućnost čovječanstva socijalizam ili barbarstvo.
Pred sobom imamo jedan vrlo organizirani stroj s jako dobro osmišljenom tehnologijom vladanja ljudima i borba protiv njega ne može biti stihijska nego organizirana.
Budući da su kritika i samokritika ugrađeni u same temelje djelovanja revolucionarne ljevice, moramo pogledat istini u oči i ocijenit naša udio u odgovornosti za postojeće stanje. Sveprisutna nesloga, rivalstvo, personalne ambicije, fragmentacija do atomizacije na ljevici, multipliciranje broja organizacija s malobrojnim članstvom, oportunizam, skretanje s revolucionarnog puta i priklanjanje reformizmu i socijaldemokraciji uz eksplicitnu podršku pojedinih komunističkih partija vojnim intervencijama, čini nas nepouzdanim i neozbiljnim osloncem za široke mase. Time direktno radimo u korist vlastite štete i pomažemo svojem klasnom neprijatelju. Conditio sine qua non bilo kakvog pomaka u toj borbi je prevladavanje postojećih podijeljenosti na klasnoj osnovi.
Poštovani drugovi, dozvolite mi jednu digresiju! Koristim priliku da istaknem jednu partikularnu akciju švicarskih ljevičara koja je usko povezana s Hrvatskom. U Schlierenu je 4. septembra trebao biti održan koncert hrvatskog pjevača, ultranacionalista i poklonika ustaške ideologije, Marka Perkovića Thompsona. Kako smo informirani, na zahtjev nekoliko ljevičarskih subjekata, fondacija i grupa građana, gradske vlasti Schlierena zabranile su planirani nastup Thompsona. Ovim putem upućujem zahvalnost gradskim vlastima Schlierena na moralnoj odluci. Također zahvaljujem se svima koji su svojim javnim nastupom doprinijeli da takva odluka bude donesena. To nije prvi put da problematičnom pjevaču nije dozvoljen nastup. To se događalo već i u Njemačkoj i u Holandiji. Želim vjerovati da će se progresivne asocijacije i pojedinci angažirati i u buduće na tom planu.
Hvala na pažnji!
U Luganu, 26. XI. 2016.
Merkel und Hollande geht der Friedensprozess in der Ukraine zu langsam: Jetzt haben sie sich für eine Verlängerung der Sanktionen gegen Russland ausgesprochen. Ihre Regierungen wollen außerdem in weiteren Punkten kooperieren...
http://www.faz.net/aktuell/wirtschaft/wirtschaftspolitik/angela-merkel-und-hollande-wollen-russland-sanktionen-verlaengern-14572425.html
Merkel e Hollande vogliono l'estensione delle sanzioni alla Russia. Gentiloni?
14/12/2016 – Durante l'incontro di ieri con il presidente francese François Hollande, il cancelliere tedesco Angela Merkel ha detto, "Sarà necessario estendere le sanzioni nei confronti della Russia, ancora una volta," e ha criticato la mancanza di progressi nel porre fine al conflitto armato in Ucraina orientale.
Hollande ha aggiunto: "L'accordo di Minsk deve essere attuato ... sostengo l'estensione delle sanzioni fino a quando non vi saranno progressi." I leader dell'UE discuteranno delle sanzioni russi durante il Consiglio europeo di domani.
pagine: 188
formato: 14 x 21
ISBN: 978-88-548-9245-3
collana: Iconografie d’Europa | 1
Sebbene molto sia stato scritto sull’ex-Jugoslavia e su Josip Broz “Tito”, non sono altrettanto numerosi i libri o gli approfondimenti dedicati ai principali collaboratori del Maresciallo e spesso questi sono scritti in lingue diverse dall’Italiano.
Ecco perché l’appassionato di storia Balcanica, dei Servizi Segreti o della politica est-europea potrà trovare interessante il primo libro pubblicato da Luca Susic (collaboratore di Analisi Difesa) per Aracne Editrice e primo testo della nuova collana Iconografie d’Europa.
“Aleksandar Ranković e la Jugoslavia Socialista: dalla Guerra di Liberazione al Plenum di Brioni” è un saggio inedito che affronta appunto la figura di Ranković, creatore dell’OZNA/UDBA (l’intelligence jugoslava), braccio destro di Tito e vice-Presidente della Jugoslavia, caduto improvvisamente in disgrazia e rimosso da tutte le cariche nel 1966.
La sua figura fu cruciale sia nel corso del II Conflitto Mondiale che negli anni successivi, in quanto garantì alla leadership socialista gli strumenti per assicurarsi il potere e resistere alle pressioni interne ed esterne volte a rovesciare l’ordine costituito.
In particolare, egli guidò la guerra di spie che la Jugoslavia combatté contro l’URSS in seguito alla rottura del 1948, quando Belgrado era ormai sicura di essere prossima a subire un’invasione sovietica.
Nonostante questo ruolo, Ranković uscì dalla vita politica senza potersi opporre al disegno che era stato ordito alle sue spalle, patendo quella che si potrebbe definire una vera e propria damnatio memoriae e venendo accusato, nelle poche occasioni in cui il regime o gli stati successori si ricordavano di lui, dei principali crimini commessi dalla Jugoslavia, indipendentemente dal fatto che questi gli fossero realmente imputabili o meno.
La peculiarità del libro, comunque, è da ricercare nel fatto che questo può vantare numerose fonti inedite in Italia, una bibliografia in serbo-croato, sloveno, inglese, francese e russo, nonché numerose interviste esclusive.
Luca Susic, triestino laureatosi in Scienze Internazionali e Diplomatiche all’Università di Trieste, Polo di Gorizia, si occupa come analista e opinionista di Europa Orientale e si interessa in particolare delle questioni politiche, militari ed energetiche dell’area Balcanica ed ex Sovietica. Collabora con Analisi Difesa e altri media.
