Informazione
Momir Bulatović explains how Federal Reserves are destroying USA and how that will start world war 3.
ЕКСКЛУЗИВНО - МОМИР БУЛАТОВИЋ: Необјављени Светски рат и ружно лице Америке (1) | СРБИН.ИНФО
SRBIN.INFO
„Ја сам најнесретнији човјек. Ја сам нехотично уништио моју земљу. Некад велика индустријска земља је сада контролисана кредитима.
Раст нације као и свих наших активности је у рукама пар људи. Ми смо постали једна од најгорих и најконтролисанијих влада у свијету.
Ми више нисмо влада слободног мишљења, увјерења и гласова већине, већ влада мишљења и присиле мале групе доминантних људи“.
Вудро Вилсон
предсједник САД 1913-1921.
(поводом стварања Федералних резерви, као конзорцијума приватних банака које контролишу издавање новца у САД).
Сажетак или резиме рада
Данас, на стогодишњицу Првог/Великог рата, свијет се налази усред новог планетарног сукоба. У овој фази, ради се о финансијском, као виду економског рата који може (али и не мора) да претходи стварном оружаном сукобу. Истина, овај рат још увијек није објављен на начин шватљив најширој свјетској јавности, мада то не умањује његову оштрину и обухватност, као и све опасније и нарастајуће посљедице.
Коријени овог рата леже у истим економским и социјалним разлозима који су довели до Првог свјетског рата. Наиме, када глобално доминатан постане модел либералног капитализма у којем апсолутну превагу узима финансијски капитал, законито нарастају унутрашње неједнакости и социјалне тензије које, у крајњем, резултирају ратовима између држава. Прецизније, упоређивање садашњег и стања од прије једног вијека може лако доказати тврдњу да се ради о једном јединственом процесу који (погубно) траје, са већим или мањим прекидима.
Увод
Предмет овог рада су глобални економски токови који законито (дакле, независно од било чије добре или лоше воље) стварају услове за сукоб планетарних размјера. Разумије се да овакав увид не претендује на предоминацију економских над разлозима политичке, историјске, социјалне или духовне природе.
Ипак, ми економисти (што је природна професионална деформација) сматрамо да анализа токова новца – због снаге његовог утицаја на све остале друштвене сфере, представља први корак у одгонетању кризе која се неумитно претвара у општи сукоб. Сукоб између појединих држава и нација (и њихових савеза), односно социјалних слојева унутар њих самих.
Финансијски, односно економски рат не мора нужно да прерасте у стварни, али уколико се анализи његових узрока и посљедица не приђе са пуном озбиљношћу, шансе за тако неповољан развој општих прилика бивају многоструко веће.
Изазивач овог рата су САД, држава која готово деведесет посљедњих година има привилегију да је њена национална валута – долар у улози свјетског новца. Захваљујући својој енормној економској моћи, Америка је изградила и спровела (што милом, што силом) систем односа у свијету који апсолутно фаворизује интересе њене елите (најбогатијих један одсто Американаца), а остварује се дипломатским и војним средствима свуда на планети.
Тај систем је исцрпио своје унутрашње гориво, а противурјечности које је створио свуда у свијету, настоје и хоће да буду разријешене у корист других држава и нација. Када империја пропада, она се са тим не мири. Привилегије које су прегажене од стране цивилизацијског развоја свака је умирућа империја бранила ратовима, чинећи бројна зла, али никада не успијевајући да заустави и врати назад точак развоја људске врсте.
Ружно лице Америке
Америка своју економску моћ деценијама заснива на једној простој економској чињеници. Долар је неприкосновени свјетски новац који сви користе, а само Америка одлучује о његовој количини („штампању“), односно вриједности. Постоје поудане проћене да се само на томе заснива око двадесет пет одсто прихода Америке. (1)
Почетком септембра 2014. год. Обавјештајна заједница САД (мисли се на свих шеснаест појединачних обавјештајних служби) издала је изненађујући и шокантан извјештај. (2)
Њихова процјена је да ће посљедице губљења статуса свјетског новца, за долар и Америку бити једнако погубне као што су биле за Велику Британију у времену послије Другог свјетског рата.
Прије него ли се назначе аргументи који поткрепљују оваква предвиђања, корисно је указати на веома посебан феномен. Наиме, ове Службе су задужене да брину о безбједности своје земље, прије свега у односу на спољње опасности, тј. непријатељско понашање других држава или терористичких организација. Али, када су дошле до закључка да највећа опасност Америци пријети од њеног највећег добра – долара, просто нису знале шта им ваља чинити. Апсурдно, зар не? Изгледа да је управо долар извршио одлучујући напад на САД.
Како је, уопште, могуће да долар постане највећа пријетња по саму Америку? Ријечи Вудро Вилсона, које су узете за мото овог рада, дају најбоље објашњење. Америка је штампање своје националне валуте препустила конзорцијуму приватних банкара, а сав новац који јој је потребан за функционисање, позајмљује од њих уз камату. Створен је застрашујући систем капиталистичке привреде и државе која, стално и изнова, функционише на дугу према банкарима. Да би ствар била опасна по остали дио планете, Америка је, користећи своју енормну економску и војну моћ, овај систем наметнула огромном броју држава у свијету, будући да је управо на прихватању оваквог система, сама могла да санира негативне посљедице све већег унутрашњег дуга.
Али, народна мудрост коју је записао Балтазар Богишић („Што се грбо роди, вријеме не исправи“) ни овај пут није оманула. Почетак краја оваквог пута се десио 2008.године са финансијском кризом изазваном у САД везаном уз тржиште финансијских деривата. Федералне резерве (ФЕД) су реаговале политиком „лаког новца“. Није то, дакле, била одлука америчке владе или њеног министарства финансија. Одлуку је донио конзорцијум највећих приватних банкара, а влада и Конгрес су је тек слијепо и немушто слиједили.
„Лаки новац“ је згодан еуфемизам за штампање новца и његову поделу банкарима уз камату која је близу нулте стопе. Идеја је била, чисто монетаристичка, да ће банке, будући да имају доста новца одобравати нове кредите домаћинствима и привреди, усљед чега ће се повећати потрошња и производња, одакле ће резултирати привредни раст и излазак из кризе. Огромна већина монетаристичких идеја је погрешна, а ова се показала грандиозно таква.
Подаци које износи заједница обавјештајних служби, дакле јавни и неспорни, показују да је у ту сврху ФЕД креирао 3,1 трилион (хиљада милијарди) долара. Резултат? Јавни (државни) дуг САД прелази 17,5 трилиона долара. Дугови парадржавних институција (здравственог система, социјалне сигурности, студентски кредити, осигурање кућа и станова од стране агенција иза којих стоји држава) износе преко 127 трилиона и одавно су се винули у зону вјечне ненаплативости.
Током педесетих и шездесетих година прошлог вијека, један долар новог новца, имао је ефекат од 2,41 долара економског раста. Тада је, разумије се, вођена сасвим другачија кредитна и каматна политика. Када је, током стагфлације крајем седамдесетих и почетком осамдесетих година истог стољећа примијењен исти лијек, ефекат је био другачији. Један нови долар је допринио расту БДП од тек 41 доларски цент. Током ове кризе и сталног упумпавања новца, један нови долар је резултирао само са три цента раста економије. Остатак од 97 одсто одлазио је у шпекулативне намјене, чиме је тзв.“болест финансијализације“(3) америчке економије доведена до крајности.
Као резултат таквог економског модела, стварна незапосленост у Америци је достигла рекордан ниво и износи 23 одсто. По званичним подацима (који се вјешто и упорно штимују) она је нешто изнад шест одсто. Независни експерти су је проћењивали на дупло већи износ да би, коначно, обавјештајна заједница изнијела управо ову цифру. Људи који немају посао, или основано страхују да би га могли изгубити, смањују своју потрошњу. Усљед тога, брзина оптицаја новца, као један од показатеља здравља неке економије, у Америци је на рекордно ниском нивоу, испод величине из времена Велике депресије (1929-33.год.).
Слично је и са показатељем који се назива „Индекс биједе“. Он представља збир стопе незапослености и реалне стопе инфлације у одређеном периоду. У вријеме Велике депресије која је готово уништила саму Америку, овај индекс је износио 27 поена. Данас је 32,89. Овакво стање може веома брзо да створи прави унутрашњи социјални колапс о чему треба да брину сви, не само обавјештајне службе које су алармирале америчку јавност.
Посебно јасну слику о стању америчке економије даје податак да једна шестина становништва (47 милиона људи)(4) прима државну помоћ у храни, будући да није у стању да елементарно прехрани себе и своје породице. Када се узме у обзир да толики број људи није у стању да се прехрани без државне помоћи, једва да има смисла питање у каквом се стању економија те земље налази.
Наредни податак показује да 53 досто америчких домаћинстава живе на дуг (годишње троше више него што зарађују). Американци су банакама по основу кредита за куповину кућа и станова дужни невјероватних 13,1 трилион долара. Просјечни дуг по једној кредитној картици у Америци износио је у јануару 2014.год. 15.270 долара. По УС Ценсус Буреау просјечни приход по домачинству у Америци је 9 одсто нижи данас, него 1999.године.
Америчке корпорације су презадужене, отварају све мање радних мјеста и, правдајући се високим трошковима пословања на тлу Америке и њених савезних држава, своје активности селе у инострантсво. По изјавама већине њихових директора, домаћи услови пословања су крајње дестимулативни.
Због економске кризе (прецизније, због економског модела који је довео до ње) јавне службе су пред физичким колапсом. Велики број градова је банкротирао, или се налази на ивици на којој је присиљен да грађанима ускраћује бројне основне комуналне, социјалне, безбједносне или друге услуге. Исто важи за администрацију савезних држава. Будући да само Савезна влада (односно ФЕД) има право да се непосредно и неометано задужује код банака, једино она и има неограничену количину долара на располагању. Резултат је видљив на графикону.
Поставља се суштинско економско питање које је, у крајњем, и основни изазивач текућег свјетског економског рата: Да ли Централна банка може да буде неликвидна? Јер, ако свака централна банка издаје („штампа“) новац онда она може да сваку недостајућу количину просто „створи“, па би одговор морао бити негативан.
ФЕД је објавио да је износ његових капиталних резерви у 2014. години био 56,2 милијарде долара. Импресивна цифра сама за себе. Али, потпуно безначајна када се узме у обзир да овим капиталом ФЕД гарантује за 4,3 трилиона долара које је креирао од 2008. год. до данас. На почетку кризе левериџ ФЕЂа је износио 22 напрема 1, да би ове (2014.год) он био 77 напрема 1. (5)
Штампање новца у тако огромним количинама мора, ипак, да произведе економске посљедице. Тај новац долази из банкарског система и (као дуг) се враћа у њега. Он не служи за подстицај материјалној производњи и свијету стварних услуга, већ прије свега као средство за финансијске шпекулације. Укупан износ дуга у америчком банкарском систему превазилази 60 трилиона долара. Стопа раста банкарских средстава већ годинама вишеструко надмашује (сиромашне) стопе раста америчке економије што је резултирало податком да се банкарски систем развијао тридесет пута брже од реалне економије Америке.
Новац је, дакле, ишао у шпекулативне намјене, а то је резултирало општим растом цијена акција. Такву нелогичност (привреда биљежи све лошије резултате а цијене акција компанија које су презадужене и неефикасне расту) законито производи политика „лаког новца“. О томе убједљиво свједочи показатељ који ставља у однос укупну тржишну вриједност акција и БДП државе .(6) Прије спектакуларног слома берзе и Велике депресије (1929-33.г.) цијена укупних акција је износила 183 одсто ондашњег БДП Америке. Ове године она износи 203 одсто. Стога је савим реална проћена да су цијене акција на берзама „пренадуване“ за најмање седамдесет одсто и да такво стање нужно води до слома берзе, као и у свим сличним историјским приликама.
Надаље, овако високе цијене акција стварају привид богатства и сигурности. На њиховом основу банке су развиле тржиште финансијских деривата, управо оних софистицираних, а дубоко лажних хартија од вриједности које су довеле до избијања кризе 2008.године. „Лаки новац“ ствара „лажне хартије од вриједности“.
Свјетско тржиште финансијским дериватима, упркос свим настојањима и закљињањима да ће бити обуздано, незаустављиво – попут канцера, расте и уништава свјетску економију. Ове године је достигло износ од 710 трилиона долара, што је готово десет пута више од свјетског БДП који је био 72,6 трилиона. На основу тога американци проћењују да ће штета од неизбјежног финансијског слома бити на нивоу од сто трилиона долара.
У свијету реалне економије ствари стоје потпуно обрнуто. Повећана количина новца, иако је у сфери финансијских шпекулација, утиче на осцијалције цијена реалних добара.
Огромна већина Американаца (њих деведесет девет одсто) суочена је са неизвјесношћу и сиромаштвом. Над њих се надвила она чувена јеврејска клетва: „Дабогда имао па немао“. Кога ће окривити за такво стање? Своју владу или ће некога из остатка свијета прогласити непријатељем и припремити се за обрачун са њим?
УПУТНИЦЕ:
(1) Write Down This date…, Stransberry&Associates Investment Reaearch, Peter Stransberry, February 2014.
(2) Види: The Money Morning Exclusive Interview with Jim Richards, the CIA,s Financial Threath and Asymetric Warfare Advisor, www. money morning.com
(3) Под појмом – болест финасијализације подразумијева се стање једне економије у којој доминантна профитна оријенатација јесте трговање вриједносним папирима, а не стварање реалних добара и услуга.
(4) Други извори баратају цифром од 50 милиона Американаца.
(5) Левериж (полуга) представља цифру коју банке произвољно утврде и са којом помноже свој капитал како би добиле износ новца који могу „безбједно“ да позајме својим клијентима. Ако је, напримјер, леверож десет, онда бака која има милион долара сасвим регуларно даје кредите до износа од десет милиона долара, иако сама нема толико новца.
(6) На берзама, кроз продају и куповину акција котира се тек манји број предузећа неке привреде.Значи, податак говори о вриједности која се добија на основу тржишне вриједности (цијене акција) само оних компанија које котирају на берзи и не односи се на огромни број других привредних субјеката.
(Србин.инфо; фото: Србин.инфо – Ненад Златановић)
Момир Булатовић је бивши председник Црне Горе и премијер савезне владе СРЈ.
Perché dobbiamo uscire dalla NATO / Why we must get out of NATO (Appello)
https://www.cnj.it/INIZIATIVE/usciredallanato2014.htm
La “globalizzazione” – termine che, già noto prima, viene abbondantemente utilizzato a partire dagli anni ‘90, dopo il crollo dell’URSS e l’apertura alle potenze capitaliste occidentali di un vasto mercato in aree che in precedenza erano controllate e regolate da un potere politico orientato al socialismo – non è neutrale, non significa la libera espansione del mercato mondiale su una base di parità, ma è essenzialmente una “globalizzazione imperialista”, che intende imporre in tutto il mondo il modello capitalista neoliberista, gli interessi dei grandi monopoli occidentali, privando molti paesi delle loro risorse. E quando alcuni paesi hanno resistito, cercando il proprio percorso di auto-sviluppo, le potenze occidentali, guidate dagli Stati Uniti, hanno fatto ricorso all’aggressione militare (Iraq, Serbia, Libia, Siria …), come al tempo del grande Lenin (in quest’anno ricordiamo il 90° anniversario della sua morte), quando ha elaborato la categoria scientifica di “imperialismo”…
SCARICA IN FORMATO PDF: http://www.marx21.it/documenti/catone_fronteunito.pdf
L'invio in Iraq di una squadriglia di aerei da combattimento, come i Tornado, fa entrare l'Italia di nuovo in guerra dopo quelle contro la Libia e quella ancora in corso in Afghanistan.
Inoltre assai ambigue ed oscure risultano essere le reali finalità di questa guerra. La motivazione ufficiale è quella di partecipare ad una coalizione che combatte l'ISIS, coalizione di cui però fanno parte stati, come l'Arabia Saudita il Qatar e gli USA, che hanno in passato creato e finanziato l'ISIS e altre formazioni estremiste e terroristiche, o che continuano a finanziare e sostenere tali formazioni, apertamente come la Turchia, o sotto banco come l’Arabia Saudita.
Ben fondata è l'ipotesi che il vero scopo di questa operazione sia interferire pesantemente nella politica interna di stati sovrani come Iraq e Siria e sabotare e porre ostacoli alle uniche forze che finora hanno combattuto efficacemente l'ISIS e gli altri gruppi estremisti, come il Governo e l'Esercito Nazionale della Siria e le formazioni kurde affiliate o simpatizzanti del PKK (considerate invece da USA e UE come "terroriste").
Per sconfiggere i terroristi non serve bombardare. Devono invece essere eliminate le complicità e chiusi i canali – peraltro già ben noti - attraverso cui l’ISIS e altre formazioni estremiste ricevono armi e rifornimenti e vendono il petrolio dei pozzi occupati. Di fatto finora i bombardamenti sono serviti sostanzialmente solo a distruggere importanti infrastrutture in Siria ed Iraq, essenziali per la sopravvivenza stessa di quei paesi.
La Rete No War invita tutti i parlamentari amanti della legalità e della pace ad opporsi a questo ulteriore disegno bellico dalle ambigue finalità, come sembra sia stato fatto finora solo dai parlamentari di 5Stelle, cui va in questo caso tutto il nostro sostegno.
Il rinnovo e il potenziamento della flotta da guerra della Marina Militare ha ottenuto il via libera definitivo dal Parlamento. Entrambe le commissioni Difesa – oggi (giovedì 4 dicembre) anche quella della Camera – hanno dato parere favorevole, con il solo voto contrario di Sel e Cinquestelle, al programma ventennale da 5,4 miliardi di euro già stanziati dalla legge di stabilità dell’anno scorso per la costruzione di una nuova portaerei, dieci pattugliatori/lanciamissili (destinati a diventare sedici), una gigantesca nave appoggio e due piccole unità veloci da assalto. Il finanziamento del programma, non a carico della Difesa ma del ministero dello Sviluppo Economico, aumenterà progressivamente di anno in anno: 140 milioni nel 2015, 470 milioni nel 2016, 690 milioni nel 2017 e così via.
Non è chiaro se all’ammodernamento della flotta sia destinato anche il contributo del ministero dello Sviluppo economico da 770 milioni (53 ogni anno, ex comma 38 dell’articolo 1 della legge n. 147 del 2013) che compare nella Tabella E della legge di stabilità attualmente in fase di approvazione. Se così fosse, il costo complessivo del programma navale supererebbe i 6 miliardi. Stando a questo documento parlamentare (leggi) sembrerebbe proprio così: “Ulteriori contributi ventennali nel settore navale sono stati autorizzati dal successivo comma 38 dell’articolo 1 della legge n. 147 del 2013”. Abbiamo chiesto chiarimenti allo Stato Maggiore della Marina, ma non ne abbiamo ancora ricevuti. Se questi soldi non fossero destinati al programma navale, sarebbe interessante capire a cosa serviranno.
La nuova campagna acquisti della Marina, fortemente voluta dal capo di Stato Maggiore, ammiraglio Giuseppe de Giorgi, appare molto ambiziosa, soprattutto considerando che va a completare l’ammodernamento della flotta già avviato con le portaerei Cavour (1,5 miliardi), le dieci fregate Fremm (5,7 miliardi, le ultime due dovrebbero essere finanziate entro aprile), le due fregate Orizzonte (1,5 miliardi), i quattro nuovi sommergibili U212 (1,9 miliardi), la nuova nave supporto forze speciali (finanziata pure con 50 milioni del ministero dell’Istruzione via Cnr), più ottanta nuovi elicotteri da assalto NH90 e EH101 (3 miliardi) e, almeno nelle intenzioni, quindici cacciabombardieri F35B (2/3 miliardi almeno).
“La Marina ha presentato al Parlamento informazioni limitate e riduttive su queste nuove navi”, denuncia Luca Frusone, membro Cinquestelle della commissione Difesa della Camera, spiegando che i dettagli tecnici sono stati forniti alla stampa specializzata ma non al Parlamento. “Lo Stato Maggiore ha parlato di una portaelicotteri tipo la Garibaldi ma, in realtà, per stazza si tratta di una seconda portaerei tipo Cavour, che potrà anche imbarcare aerei a decollo verticale come gli F35 visto che una delle cinque piattaforme di atterraggio è stata appositamente studiata a questo scopo. E i quattro pattugliatoti polivalenti in versione ‘full combat’ saranno dotati di un arsenale missilistico degno di una fregata. Ma chi dobbiamo invadere con tutte queste navi da guerra?”.
Anni fa altri ammiragli chiesero e ottennero la poderosa portaerei Cavour sostenendo che fosse indispensabile per la difesa dei nostri interessi nazionali. Da quando è entrata in servizio, cinque anni fa, questo costosissimo mastodonte è rimasto inutilizzato perché la Marina non può permettersi il suo esorbitante costo di esercizio (circa 200 mila euro al giorno): finora, quindi, è stata utilizzata solo per due missioni di promozione commerciale spesate dalle aziende italiane (Fincantieri, Finmeccanica, Eni) che se ne sono servite come fiera galleggiante del ‘made in Italy’ una prima volta in Brasile nel 2010 (con una puntata umanitaria ad Haiti) e recentemente in Medio Oriente e in Africa.
L'Italia non ripudia.... La Commissione esteri del Senato si schiera per l'intervento. Nel silenzio generale
http://ilmanifesto.info/roma-si-accoda-alla-guerra-contro-lo-stato-islamico-in-siria/
Il Senato autorizza l'intervento militare italiano in Siria
http://contropiano.org/internazionale/item/27972-il-senato-autorizza-l-intervento-militare-italiano-in-siria
di Manlio Dinucci | da il manifesto, 7 dicembre
La Commissione esteri del Senato, in una risoluzione sulla Siria (Doc. XXIV, n. 43), ha impegnato il governo a «sostenere in tutti i modi, incluso quello militare, l’azione della coalizione internazionale»: in altre parole, ha autorizzato (con voto favorevole PD-Pdl e contrario di Sel e 5Stelle) un intervento militare diretto dell’Italia in Siria.
La crisi siriana – sostiene la premessa approvata invece anche da Sel e con l’astensione di 5Stelle – si è trasformata in guerra civile «per la chiara e riconosciuta responsabilità del regime del presidente Assad», creando «il terreno ideale per il rafforzamento dell’estremismo fondamentalista armato, in particolare di quello del Daesh» (Isis) che costituisce oggi «una minaccia all’integrità territoriale dei paesi dell’area, oltre che una delle maggiori sfide contemporanee alla sicurezza, alla democrazia e alla libertà».
Sono stati in realtà gli Usa e i maggiori alleati Nato a finanziare, armare e addestrare in Libia nel 2011 gruppi islamici fino a poco prima definiti terroristi, tra cui i primi nuclei del futuro Isis; a rifornirli di armi attraverso una rete organizzata dalla Cia (documentata da un’inchiesta del New York Times nel marzo 2013) quando, dopo aver contribuito a rovesciare Gheddafi, sono passati in Siria per rovesciare Assad; sono stati sempre gli Usa e la Nato ad agevolare l’offensiva dell’Isis in Iraq (nel momento in cui il governo al-Maliki si allontanava da Washington, avvicinandosi a Pechino e a Mosca).
Vi sono su questo molte prove. Ad esempio la foto del senatore Usa John McCain, in missione in Siria per conto della Casa Bianca, che incontra nel maggio 2013 Ibrahim al-Badri, il «califfo» a capo dell’Isis. O il servizio televisivo trasmesso pochi giorni fa dalla tedesca Deutsche Welle, che mostra come centinaia di tir attraversano ogni giorno senza alcun controllo il confine fra Turchia e Siria, trasbordando carichi diretti a Raqqa, base delle operazioni Isis in Siria.
La Commissione del Senato sostiene inoltre che l’intervento militare in Siria, effettuato dalla coalizione internazionale di cui fa parte l’Italia, è autorizzato dalle risoluzioni 2170 e 2178 del Consiglio di sicurezza dell’Onu. Mentre in realtà esse stabiliscono solo l’obbligo dei paesi membri dell’Onu di prevenire il reclutamento, l’organizzazione, il trasporto e l’equipaggiamento di individui che si recano in altri Stati allo scopo di attuare atti terroristici (cosa che fanno proprio Usa e Nato).
L’intervento militare degli Stati uniti e di loro alleati in Siria non è quindi autorizzato dal Consiglio di sicurezza. E, incentrato apparentemente sull’Isis (in realtà funzionale alla strategia Usa/Nato), esso mira alla completa demolizione della Siria, finora impedita dalla resistenza interna e dalla mediazione russa in cambio del disarmo chimico di Damasco, e alla rioccupazione dell’Iraq. In questa guerra può entrare ora anche l’Italia.
Pare proprio che qualsiasi tentativo di modifica, che sia per inserire nuovamente anche il Senato nella decisione o quantomeno per innalzare il quorum necessario alla dichiarazione, verrà respinto dal Governo Renzi alla Camera, dove la discussione giace attualmente in Commissione Affari Costituzionali, come già successo al Senato. Il risultato, per certi versi paradossale, sarebbe quello di avere un accesso più facile ad una decisione grave come questa, addirittura rendendola meno difficile da prendere della già nominata elezione del Capo dello Stato. Inoltre l’effetto combinato con la riforma della legge elettorale, anch’essa sul tavolo parlamentare, ci potrebbe proiettare in una situazione per cui una minoranza non solo dell’elettorato ma anche del totale dei voti espressi, grazie al premio di maggioranza, potrebbe permettersi una dichiarazione di guerra in assoluta autonomia rispetto al resto del Paese.
Chiaramente non stiamo dicendo che la riforma istituzionale attualmente in discussione abbia come obiettivo principale quello di permettere ad un prossimo governo di poter andare a far la guerra facilmente in giro per il mondo… Ed oltretutto è ormai passato il tempo in cui i conflitti bellici venivano dichiarati formalmente dagli ambasciatori, con una sorta di antico galateo tra Stati. Ormai viviamo in un mondo dalla conflittualità liquida e diffusa, in cui la parola d’ordine per le frizioni politico-economiche è «bassa intensità» con il minore coinvolgimento possibile degli apparati pubblici e statali. Eppure dal punto di vista squisitamente politico si tratta di un passaggio problematico e non banale. Perché ancora una volta, come accade per molte altre questioni fondamentali nella vita del Paese e dei suoi Cittadini, si impoverisce il confronto politico riducendo la questione ad una decisione presa in ambiti ristretti e con una estremizzazione dell’idea di «vertice». Si continua insomma verso quella vocazione leaderistica che ha drogato la politica italiana negli ultimi anni per cui tutto appare sacrificato all’altare della cosiddetta «governabilità» o meglio ancora del decisionismo. Anche su un tema, come quello della guerra e della pace, in cui invece la riflessione calma e approfondita dovrebbe essere naturale ed imprescindibile.
Una modifica di prospettiva che sta avvenendo ad un secolo esatto di distanza dal primo conflitto mondiale: la sanguinosa Grande Guerra di cui tutti oggi ricordano orrori e distruzioni. Ma forse questo ricordo è celebrato solo perché siamo (solo in Italia) tranquillamente lontani nel tempo da morti, sangue, fame e conseguenze negative. Vogliamo davvero un modello di società in cui le decisioni più gravi ed importanti vengano prese in poco tempo e sulla base di un mandato conferito da una minoranza del Paese? Speriamo proprio di no. Ed anche per questo sarà opportuno che il mondo della Pace e della nonviolenza si faccia sentire con forza su questo ennesimo tentativo pasticciato di indebolire i capisaldi della nostra Carta Costituzionale.
Il Senato degli Stati Uniti ha accolto con favore la ratifica dell'”Ukraine Freedom Support Act”. L’atto, che deve ancora essere autorizzato dalla Casa Bianca, prevede la fornitura di servizi di sorveglianza, armi radar e anti-carro per l’esercito ucraino. L’aiuto militare degli Stati Uniti sarà del valore di 350 milioni di dollari.
http://www.ilfarosulmondo.it/usa-il-senato-approva-fornitura-di-armi-allesercito-ucraino/
13/12/2014: Jatsenjuk a Bruxelles per concordare l’avvicinamento di Kiev alla NATO
http://comunicati.russia.it/jazenjuk-e-andato-a-bruxelles-per-concordare-l-avvicinamento-di-kiev-alla-nato.html
By Prof Michel Chossudovsky – Global Research, December 05, 2014
NUOVA LEGISLAZIONE AMERICANA PREPARA IL TERRENO PER LA GUERRA ALLA RUSSIA?
- di prof. Michel Chossudovsky -
L’America è in marcia verso la guerra. Se è vero che uno scenario di terza guerra mondiale è stato nei piani del Pentagono per più di 10 anni, ora però le azioni militari contro la Russia vengono contemplate sul “piano operativo”.
Allo stesso modo, sia il Senato che la Camera hanno introdotto nuova legislazione che legittima la condotta di guerra contro la Russia. Non abbiamo a che fare con una “guerra fredda”. Non prevale nessuna delle salvaguardie in vigore in quell’epoca. Si è verificata una rottura diplomatica tra Oriente e Occidente, abbinata a un’estesa propaganda bellica. A loro volta, le Nazioni Unite hanno chiuso gli occhi di fronte ai crimini di guerra commessi dall’alleanza militare occidentale.
L’adozione di un’importante legge da parte della Camera statunitense, avvenuta il 4 dicembre, fornirà (qualora venga approvata in Senato) al presidente e comandante supremo il via libera per iniziare, senza approvazione del congresso, un processo di confronto militare con la Russia.
E’ in questione la sicurezza globale. Questo voto storico, che potrebbe influenzare le vite di centinaia di milioni di persone in tutto il mondo, quasi non è stato riportato dai media.
Il mondo è a un bivio pericoloso. Mosca ha risposto alle minacce di USA e NATO. I suoi confini sono minacciati. Il 3 dicembre, il ministro della difesa della Federazione Russa ha annunciato l’inaugurazione di un nuovo ente politico-militare che assumerebbe il potere nel caso di guerra. (Vedi: Russia launches ‘wartime government’ HQ in major military upgrade ).
Cronologia dei preparativi di guerra
A maggio 2014 è stato introdotto al Senato l’Atto di Prevenzione dell’Aggressione Russa (RAPA, S 2277) che invoca la militarizzazione dell’Europa orientale e degli stati baltici e lo stazionamento permanente di truppe USA e NATO sulle soglie della Russia.
Se è vero che la risoluzione S 2277 è all’esame del Comitato per le Relazioni Estere del Senato, le sue premesse essenziali sono però già in corso d’implementazione. In luglio, il comandante della NATO in Europa, generale Philip Breedlove, ha richiesto di “rifornire una base in Polonia con abbastanza armi, munizioni e provviste da supportare un rapido schieramento di migliaia di soldati contro la Russia” (RT, 24 luglio) […]
In ottobre si sono svolte esercitazioni USA-NATO negli stati baltici. All’inizio di novembre si è tenuto un secondo round di esercitazioni sia negli stati baltici che in Europa orientale. Tra queste, le esercitazioni NATO “Spada di ferro” in Lituania, a cui hanno partecipato 9 stati membri.
Secondo Mosca le esercitazioni servivano ad “aumentare la prontezza operativa” e a trasferire infrastrutture militari NATO ai confini russi. In risposta a tale schieramento NATO, anche la Russia ha condotto ad inizio novembre estese esercitazioni nel Mare di Barents per testare tutta la sua triade nucleare composta di bombardieri strategici, sottomarini e missili balistici intercontinentali.
La risoluzione H.Res. 758
Il 18 novembre è stata introdotta alla Camera l’importante risoluzione H.Res. 758, il cui nocciolo consiste nel dipingere la Russia come un aggressore che ha invaso l’Ucraina e nell’invocare contro di essa l’azione militare. ( https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=VptXR5bPNe4 )
[…] Se la risoluzione 758 dovesse diventare legge, di fatto fornirebbe al presidente degli Stati Uniti il via libera per dichiarare guerra alla Federazione Russa senza l’autorizzazione formale del Congresso. In questo senso potrebbe essere interpretata come “lievemente incostituzionale”, in quanto contravviene alla sostanza dell’articolo 1, sezione 8 della Costituzione statunitense, che assegna “il potere di dichiarare guerra” al Congresso.
La risoluzione sollecita il presidente degli Stati Uniti, in consulta con il Congresso, a:
“condurre una revisione della forza, prontezza e responsabilità delle forze armate statunitensi e delle forze di altri membri NATO, per stabilire se i contributi e le azioni di ciascuno siano sufficienti ad assolvere gli obblighi di difesa collettiva previsti dall’articolo 5 del Trattato Nord-Atlantico, e di specificare le misure necessarie a rimediare eventuali deficienze.”
Questo suggerisce che gli USA stiano contemplando l’uso della dottrina di sicurezza collettiva della NATO (art. 5) in vista dello scatenamento di un confronto militare con la Federazione Russa. L’articolo 5 è un meccanismo imposto dagli USA all’Europa occidentale. Esso costringe gli stati membri della NATO, in gran parte europei, a muovere guerra per conto di Washington.
Inoltre si sta prendendo in considerazione un referendum sull’adesione dell’Ucraina alla NATO. Nel caso l’Ucraina ne diventasse membro e/o ridefinisse i suoi accordi di sicurezza con la NATO, potrebbe venire invocato l’articolo 5 per giustificare una guerra contro la Russia.
Legislazione rapida
La velocità con cui questa legislazione è stata adottata è insolita nella storia del Congresso statunitense. La risoluzione 758 è stata introdotta il 18 novembre, passata in gran fretta al Comitato Affari Esteri e tornata subito all’intera Camera per il dibattito e l’adozione. Appena 16 giorni dopo essere stata introdotta dal deputato Kinzinger (Illinois) è stata adottata con 411 voti favorevoli e 10 contrari nella mattinata del 4 dicembre. I membri del Congresso sono burattini. Il loro voto è controllato dalle lobby di Washington. Per gli appaltatori della difesa, Wall Street e i magnati del petrolio texani, “la guerra fa bene agli affari”. […]
Il blackout dei media
Uno si aspetterebbe che questa decisione storica sia stata ampiamente trattata dai media. Al contrario c’è stato un totale blackout: i media nazionali non hanno parlato della risoluzione 758. Nessuno ha osato riflettere sulle sue drammatiche implicazioni, il suo impatto sulla “sicurezza globale”. La terza guerra mondiale non è notizia da prima pagina.
E, senza copertura mediatica delle preparazioni belliche, il pubblico resta ignaro dell’importanza di tale decisione del Congresso.
Passate parola. Invertite la rotta verso la guerra. […]
Fonte: Global Research
Traduzione: Anacronista
L'arte della guerra. La rubrica settimanale di Manlio Dinucci
In tal modo la risoluzione cancella tutta la storia della penetrazione Usa/Nato in Ucraina, fino al putsch di piazza Maidan organizzato per suscitare la reazione dei russi di Ucraina e della Federazione Russa, riportando l’Europa a una nuova guerra fredda. La risoluzione chiama quindi il Presidente a fornire al governo ucraino armi, addestramento e intelligence, e contemporaneamente a rivedere «lo stato di prontezza delle forze armate Usa e Nato».
Accusando la Russia di violare il Trattato Inf, che nel 1991 ha eliminato in Europa i missili nucleari a gittata intermedia lanciati da terra (tra cui quelli Usa schierati a Comiso), la risoluzione sollecita il Presidente a «rivedere l’utilità del Trattato Inf per gli interessi degli Stati uniti» con la possibilità di «ritirarsi dal Trattato» (non a caso nel momento in cui gli Usa ammodernano le armi nucleari che mantengono in Europa, Italia compresa). La risoluzione sollecita inoltre il Presidente a verificare se ciascun alleato è in grado di contribuire all’«autodifesa collettiva in base all’articolo 5 del Trattato nord-atlantico».
Tale articolo, che obbliga tutti i membri dell’Alleanza a intervenire se uno di loro è attaccato, viene esteso di fatto oggi anche all’Ucraina, pur non essendo ancora ufficialmente membro della Nato. Gli alleati vengono direttamente sollecitati, nella risoluzione, a «fornire la loro piena quota di risorse necessarie alla difesa collettiva», cioè ad accrescere la spesa militare in base all’impegno preso di portarla come minimo al 2% del pil. Il che implica per l’Italia un aumento dagli attuali 52 milioni di euro al giorno, secondo i dati ufficiali della Nato (72 secondo il Sipri [ http://www.ilmanifesto.info/cento-milioni-di-euro-al-giorno-in-armi/ ]), a oltre 100 milioni di euro al giorno.
Sul piano economico, per «ridurre la capacità della Russia di usare le forniture energetiche quale mezzo di pressione», la risoluzione chiama l’Unione europea a «sostenere le iniziative di diversificazione energetica» intraprese dagli Usa, in particolare «l’aumento delle esportazioni di gas naturale e altri tipi di energia dagli Stati uniti» verso la Ue, l’Ucraina e altri paesi europei. In altre parole, chiama la Ue a rinunciare all’importazione di gas russo (e per questo gli Usa hanno affossato il gasdotto «South Stream») per importare quello liquefatto (tra l’altro molto più caro) fornito dalle multinazionali statunitensi.
La risoluzione infine chiama il Presidente a sviluppare una strategia per «produrre e diffondere informazioni in lingua russa in paesi con significativi settori di popolazione che parlano russo», massimizzando l’uso delle emitenti «Voce dell’America» e «Radio Europa Libera/Radio Libertà» attraverso «partnership pubblico-private» con media nazionali. Rilanciando così in Europa l’isterismo propagandistico della guerra fredda.
Questo, in sintesi, il contenuto della Risoluzione 758 che, dopo che sarà stata approvata anche dal Senato, diverrà una vera e propria legge per l’attuale e le future amministrazioni. E allo stesso tempo una dichiarazione ufficiale di guerra alla Russia che, attraverso la Nato, riporta l’Europa in prima linea di un nuovo pericoloso confronto militare.
https://www.cnj.it/INIZIATIVE/usciredallanato2014.htm
Roman Herzog, Antje Vollmer, Wim Wenders, Gerhard Schröder und viele weitere fordern in einem Appell zum Dialog mit Russland auf. ZEIT ONLINE dokumentiert den Aufruf… (5. Dezember 2014)
In Germania ex presidenti, politici, artisti, industriali lanciano un potente appello per la distensione in Europa. I loro colleghi italiani tacciono (di Pino Cabras, 8 dicembre 2014)
http://www.german-foreign-policy.com/de/fulltext/59015
Џорџ Ф. Кенен, један од твораца спољне политике САД је након Другог светског рата још 1948. године написао: ”Морамо бити крајње опрезни када говоримо о нашој водећој улози у Азији… Ми поседујемо око 50% богатстава овог света, али чинимо само 6,3% светског становништва… Наш стварни задатак у следећој декади се састоји у изналажењу такаве форме односа која ће нам допустити да задржимо ову разлику у благостању, и да при томе значајније не умањимо нашу националну безбедност…Мораћемо да свудa усредсредимо пажњу на апсолутно своје националне циљеве… Треба да прекинемо са праксом да говоримо о нејасним, нереалним циљевима као што су људска права, подизање животног стандарда и демократизацији. Није далеко дан када ће наше деловање усмеравати трезвена идеја моћи.”
У апсолутне националне циљеве САД спада и обезбеђивање сировина и тржишта. Сједињене Америчке Државе су, додуше супротно Кененовом савету, многе ратове које су водиле после Другог светског рата оправдавале причом о људским правима и демократизацији, али се у стварности увек радило и још увек се ради о тржиштима и изворима сировина. Како би оставриле своје интересе и војним путем, САД располажу највећом војном силом света. Према подацима Штокхолмског института за мир СИПРИ за 2013. годину, САД су су са својих 685 милијарди долара војних издатака евидентно испред Кине са њених 188 милијарди и Русије са 88 милијарди долара. НАТО чланице заједно располажу са 1000 милијарди долара за војни сектор, а ипак се осећају да их Русија са својих 88 милијарди веома угрожава. Овом претњом се, као и у доба Хладног рата, оправдава кампања за повећање издатака за наоружање која се тренутно води у немачким медијима.
И у сукобу у Украјини ради се о сировинама и тржиштима
Барак Обама је на заседању Скупштине УН 24. септембра 2014. изјавио да конфликт у Украјини доказује колико је Русија велика опасност за Европу. Некадашњи државни секретар владе Роналда Регана, Пол Крег Робертс, коментарисо је овај говор овако: ”Апсолутно је непојмљиво да председник Сједињених Америчких Држава стаје пред целокупну светску заједницу да прича о стварима за које сви знају да су еклатантне лажи... Када Вашингтон баца бомбе и током тринаест година без објаве рата напада седам земаља онда то није агресија. У питању је агресија тек онда када Русија усвоји петицију Крима о уједињењу са Русијом за коју је гласало 97 процената становништва.”
И у конфликту у Украјини ради се о сировинама и тржиштима. Тако је примерице амерички концерн „Шеворн“ добио право да експлоатише гас добијен фрекингом, а Хантер Бајден, син америчког заменика председника Џоа Бајдена, члaн je директоријума једне украјинске корпорације за производњу гаса. У процесу ширења НАТО ка Истоку Киев је изостао из сфере утицаја Сједињених Држава, а то више није смело да остане тако.
Овакву спољну политику коју Америка спроводи десетинама година Вили Вимер, државни секретар парламента у Министарству одбране владе Хелмута Кола и дугогодишњи заменик председника ОЕБС-а, коментарише на следећи начин: ”Прво су Сједињене Америчке Државе приморале Уједњене Нације да прихвате НАТО као војни сервис који спроводи њихове безбедносно-политичких мере. Али, даљи циљ који је следила Америка ишао је и иде у другом смеру. Уједињене Нације је требало да буду до те мере маргинализоване да би убрзо могло да се догоди да НАТО, којим доминирају САД, заузме глобалну позицију коју имају Уједињене Нације.”
НАТО нема будућност као пуки инструмент наметања америчких интереса
Хелмут Шмит је, према Теу Зомеру, некадашњем руководиоцу Штаба за планирање у Министарству одбране, пре неког времена, размишљајући на сличан начин, на питање шта су данас смисао и сврха НАТО одговорио: ”У стварности НАТО је излишан.” Објективно гледано, у случају западног савеза ради се у крајњој линији о чистом инструменту америчке глобалне стратегије. Као пуки инструмент наметања америчких интереса НАТО нема будућност. Глобални интервенционизам не може бити његов имепратив.
И на Блиском Истоку су већ деценијама у питању искључиво сировине и тржишта. Све владе Сједињених Државо су покушавале да, у различитим формама, Америци обезбеде премоћ у Југозападној Азији када је у питању било обезбеђивање приступа изворима нафте. Као што знамо, оне нису биле нарочито скрупулозне приликом избора својих средстава. Оне су наоружале талибане, диктатора Садама Хусеина или ИДИЛ да би на крају водиле ратове против њих. Када данас заменик председника САД Џо Бајден оптужује савезнике Америке на Блиском Истоку да су наоружали ИДИЛ и кривицу сваљује на Турску, Саудијску Арабију и Уједињене Арапске Емирате, прећуткује чињеницу да су ови савезници САД уствари деловали као продужена рука америчке политике.
Они који данас својим трупама или испорукама оружја подржавају војне интервенције Сједињених Држава везују се за ону америчку спољну политику која је од Другог светског рата до данас око целе земаљске кугле за собом оставила траг милиона мртвих. У дискусијама око учешћа Бундесвера у војним интервенцијама последњих година не ради се у првој линији о томе да се спасу људски животи, већ суштински о питању не подржава ли Бундесвер ову америчку политику обезбеђивања сировина и тржишта.
Спрега партија система и немачких медија
До сада је немачка партија ЛЕВИЦА одбијала да буде учесник овакве политике. Због тога је партије система ЦДУ, ЦСУ, СПД, ФДП и Зелени, скупа са немачким медијима, годинама нападају, захтевајући да коначно почне да води ”одговорну” спољну политику. Петер Шол-Латур у својој посмртно објављеној књизи ”Проклетство злог дела” пише о улози медија: ”Глобална кампања дезинформисања америчких пропагандних института, којој је успело да најтемељније изманипулише европску медијску сцену, може некоме да изгледа сасвим оправданом, ако се ради о томе да се превари непријатељ... Али, она постаје кобна када се њени аутори запетљају у мрежу сопствених лажи и опсесивних представа, када потпадну под сопствене фантазме.”
Аргумент који се увек потура како не смемо да пасивно гледамо како људи пате или умиру лицемеран је и лажан. Западна заједница негованих вредности пасивно посматра мање више сваки дан како људи умиру од глади и болести. Избеглице се утапају, заразе попут еболе се шире, док индустријске земље ни у назнакама не размишљају о томе да за спас ових људи дају бар приближно онолико новца колико га годишње дају за војни комплекс. Просто нас изненади када видимо како се изненада пробуди сажаљење политичара и политичарки, када им се пружи прилика да се заложе за војну инервенцију, оставши при томе потпуно неосетљиви док гледају свакодневну глад, смрт и болест или дављење избеглица у светским морима.
Политичка левица у Европи могла је да одахне када је папа Фрања установио: ”Оваква привреда убија.” Ту привреду ЛЕВИЦА назива капитализмом. Пре скоро једног столећа француски социјалиста Жан Жорес је написао: ”Капитализам носи у себи рат као што облак носи кишу.” Другачије формулисано: Да би се обезбедиле сировине и тржишта у оваквом привредном систему ће увек бити употребљена војна сила.
Савремени француски социјалисти су из свог сећања протерали Жана Жореса исто онако као што су немачке социјалдемократе протерале Вилија Бранта чија је одлучујућа реченица у његовом говору приликом доделе Нобелове награде за мир гласила: ”Рат није ultima ratio већ ultima irratio.” У међувремену су војне интервенције постале неодвојив део спољне политике СПД.
”ЛЕВИЦА је интернационалистичка странка мира”
Седиште ЛЕВИЦЕ је у Дому Карла Либкнехта. Њени чланови осећају дуг према наслеђу Карла Либкнехта: ”Крај ратовима!” ЛЕВИЦА себе види као део ове традиције, уневши у свој програм став: ”ЛЕВИЦА је интернационалистичка странка мира која се бори против насиља.”
Meђутим, Грегор Гизи и још неколико политичара ЛЕВИЦЕ, које медији славе као ”реформаторе”, покушавају да се реше наслеђа Карла Либкнехта у програму ЛЕВИЦЕ. При томе они су бацили око на учешће у влади црвено-црвено-зелене коалиције. СПД и Зелени су условили састављање такве заједничке савезне владе одустајањем ЛЕВИЦЕ од њених миротворних политичких принципа.
Међутим, самосвесна политика изгледа другачије. Захтевима попут оног ”Напоље из Авганистана!” и ”Не извозу оружја!” ЛЕВИЦА је добила на изборима. И данданас већина грађана Савезне Републике одбија извоз оружја и војне интервенције Бундесвера у иностранству. ЛЕВИЦА има бољи одговор на питање: ”Хоћете ли да пасивно посматрамо како људи умиру?” Помозите, шаљите лекаре и болничарке уместо војника, храну и лекове уместо оружја. То је миротворна алтернатива војсци која ратује.”
То је и понуда ЛЕВИЦЕ СПД-у и Зеленим за формирање заједничке савезне владе. Ако би се социјалдемократе вратиле на пут Вилија Бранта, ништа не би било на путу сарадњи на пољу спољне политике. Таква спољна политка би, у духу политике попуштања затегнутости, била у споразумевању са Русијом које је у елементарном интересу Немаца. Одустајање од примене силе, добросуседски односи, попуштање затегнутости, заједничка безбедност су увек примеренији у обезбеђивању мира него што су то извоз оружја, интервенционистички ратови, кршење међународног права или санкције.
На хиљаде убистава дроновима да би се осигурали геостратешки интереси САД империје
Чак и када би све наведено и било тачно, зар не постоји обавеза да се помогне, ако треба и оружјем, људима попут Јесида, Курда или многих других народа којима је последњих година претило уништење? Само, коју војну интервенцију је могла да наложи Организација Уједињених Нација да би заштитила становништво Вијетнама од рата, када су Сједињене Америчке Државе користиле напалм бомбе и када су страдали милиони људи? Коју војну интервенцију је она могла да нареди у циљу заштите становништва у Ираку чији број жртава једна америчка студија процењује на пола милиона?
Само у случају када би се САД потчиниле одлукама реформисане ОУН – а оне су тренутно од тога удаљене светлосне године - могли бисмо да замислимо формирање светске полиције која би могла да спречи насиље на начин како то раде полиције у националним државама. Све док САД имају освајање извора сировина и тржишта за циљ своје спољне политике, сва размишљања да се светски мир и право могу поново успоставити војним средствима не спадају у домен реалне политике. То су сањарије људи који нису у стању да анализирају светске структуре моћи или неће да виде да најмоћнију војну силу на кугли земаљској води председник који је, да би осигурао геостратешке интересе имерије САД, наредио на хиљаде смакнућа дроновима и који је о себи изјавио: ”Добар сам у убијању људи.”
Kaнтов категорички императив: ”Делај само у складу са оном максимом чије придржавање омогућава твоје хтење да она постане општи закон” је прикладано упутство за делање када светске државе желе да живе у миру једне са другима. Придржавање међународног права, одрицање од силе, разоружање, заједничка безбедност и добросуседство следе овај императив, док спољна политика која има за циљ да освоји сировине и тржишта, ако сама оцени да треба, и војним средствима увек води у нове ратове.
Аутор је бивши председник СПД-а, касније странке ЛЕВИЦА. Данас је вођа фракције ЛЕВИЦЕ у Сарланду.
Превод са немачког: Бранка Јовановић
Una recensione da “Il Manifesto” del 17 settembre 2014 di Simone Pieranni
Saggi. «Se dici guerra…», un volume collettivo per le edizioni Kappa Vu. I mutamenti geopolitici testimoniano il declino dell’impero Usa e l’incapacità dell’Europa di una propria politica estera autonoma
Il recente vertice Nato a Newport, in Galles, considerato il più importante dalla costituzione dell’Alleanza Atlantica, ha confermato in modo clamoroso molte delle riflessioni e analisi contenute in Se dici guerra… basi militari, tecnologie e profitti (a cura di Gregorio Piccin, edizioni Kappa Vu, 12 euro).
Il volume è una raccolta di interventi sui conflitti bellici inanellati da un filo conduttore, la totale subalternità di Italia ed Europa alla Nato e agli Stati uniti. Si tratta di un dato confermato, del resto, anche nell’ultimo meeting «atlantico». Dovendo occuparsi di Ucraina e di Isis, a fare la parte del padrone è stato Barack Obama, capace di dettare la linea tanto sull’Ucraina, quanto sulla «coalizione» extra Nato che dovrà annientare la nuova organizzazione islamista che imperversa nelle regione tra Iraq e Siria (creata però proprio da chi ha finanziato «i ribelli» contro Assad in Siria). Ci sono molti punti che il libro coglie in pieno. In primo luogo, la subalternità italiana alla Nato.
Come scrive Giuseppe Casarrubea, nel capitolo «La Nato e gli eserciti Stay behind in Italia», la situazione italiana «è caratterizzata dall’assenza di una precisa identità democratica e dal suo perfetto allineamento strategico militare con la visione statunitense del mondo» Per quanto l’idea di un fronte comune europeo, «non c’è chi non veda come l’attuale concezione di questa idea sia progressivamente decaduta, supposto che abbia mai avuto una sua consistente forza reale».
Come spiega bene Manlio Dinucci, una firma presente in tema di armi, guerre e Alleanza Atlantica sul manifesto, nel capitolo «Il riorientamento strategico della Nato dopo la guerra fredda» la scomparsa dell’Urss e del suo blocco di alleanza ha creato un primo momento di svolta, dando vita nella regione europea ed euroasiatica «ad una situazione completamente nuova». La Nato amplia la propria concezione si sicurezza, muta i suoi concetti strategici, puntando a coinvolgere altri paesi oltre quelli nord atlantici. Si comincia così a delineare la «Grande Nato». L’Italia, naturalmente, par tecipa. «Tale strategia — scrive Dinucci — è fatta propria anche dall’Italia quando sotto il sesto governo Andreotti partecipa alla guerra del Golfo: i Tornado dell’Aeronautica italiana effettuano 226 sortite per complessive 589 ore di volo».
Sembra una vita fa. C’era l’America dei Bush; Washington era uscita vincitrice dal confronto con l’Unione Sovietica e poteva ancora affermare l’unilateralità imperiale degli Usa. Da allora, molta acqua è passata sotto i ponti. L’impero americano è in declino, mentre altri stati affermano la propria politica di potenza. Il mondo è cioè diventato multipolare. In mezzo ci sono state le guerre jugoslave, l’11 settembre, le primavere arabe. E oggi, l’Ucraina, rappresenta in pieno i cambiamenti epocali del mondo e la volontà statunitense nel perseguire la sua politica di potenza, utilizzando come pedine in una scacchiera tanti altri paesi, compresa l’Europa, compresa l’Italia. Secondo Dinucci, «l’operazione condotta dalla Nato in Ucraina inizia già nel 1991». Non riuscendo l’operazione di adesione dell’Ucraina nell’Alleanza atlantica, gli Stati uniti hanno iniziato a tessere quelle reti di collaborazione militare, teste di ponte per agenti Cia e un lavorio ben più denso di natura politica.
La nuova strategia Usa è spiegata dal segretario della difesa americana Chuckel Hagel. Le operazioni americane, spiega Hagel, «non intendono più essere coinvolte in grandi e lunghe operazioni di stabilità oltremare, come in Iraq o Afghanistan». Ormai la guerra si fa con squadre speciali, con droni, con la creazione di quelle condizioni «per destabilizzare i paesi e preparare successivamente attacchi militari mirati». Nel volume ci sono altri spunti di riflessione, ad esempio il ruolo dei sindacati all’interno dell’economia della spesa militare, che come richiesto da Obama a Newport aumenterà anche in Italia.
Gianni Alioti scrive sul ruolo del sindacalismo italiano, che per l’autore si è «più volte messo in gioco sulle contraddizioni di natura etica e politica, alla base della produzione e del commercio di armamenti. Lavorando, insieme ai movimenti pacifisti e antimilitaristi, sui temi del disarmo e del controllo dell’export e agendo in molti casi per la diversificazione e riconversione nel civile delle industrie a produzione militare». Argomento più che mai attuale, dato il previsto aumento delle spese militari in Italia. La guerra è un evento nefasto, come abbiamo appreso dai racconti dei nostri nonni, padri e madri. Guerra è fame, sofferenza e morte: una terribile realtà che le moderne armi provano invece ad annullare, riducendo i conflitti bellici a un buon business o a una lotta di civiltà.
Come specifica nell’introduzione Tommaso Di Francesco, «è nato un nuovo giornalismo embedded, al seguito collaterale degli eserciti sul campo, una generazione di inviati di guerra, come se la guerra fosse un evento naturale oggettivo e non un evento umano sulq uale avere un punto di vista contrario». Questi sono i meccanismi da sradicare e di cui invece «avere cura». Perché, si chiede Di Francesco, «non c’è ancora una generazione che rivendichi «il ruolo di inviati «contro» la guerra?».
It was the prospect of Ukraine being drawn into the western military alliance that triggered conflict in the first place…
http://www.theguardian.com/commentisfree/2014/sep/03/nato-peace-threat-ukraine-military-conflict
di Seumas Milne
Per i guerrafondai occidentali è un buon momento per stare in Galles. Un'alleanza militare che per anni ha lottato per giustificare la sua stessa esistenza ha preparato una fitta agenda per il suo vertice a Newport. La Nato può anche non essere al centro dei piani diBarack Obama e David Cameron per far decollare l'intervento in Medio Oriente e cancellare il cosiddetto pericolo dello Stato islamico ma dopo 13 anni di sanguinosa occupazione dell'Afghanistan e un nefasto intervento militare in Libia, l'alleanza occidentale ha finalmente un nemico che sembra adattarsi perfettamente alle sue strategie. Passando per l'ex repubblica sovietica dell'Estonia di oggi, il presidente degli Stati Uniti ha dichiarato che la Nato è pronta a difendere l'Europa da una "aggressione russa".
Il segretario generale della Nato, Anders Fogh Rasmussen - che nel 2003 dichiarò, così come il primo ministro danese, che "l'Iraq possiede armi di distruzione di massa ... lo sappiamo" - ha rilasciato le immagini satellitari che dimostrerebbero la supposta invasione dell'Ucraina da parte della Russia. Per non essere da meno, il primo ministro britannico ha paragonato Vladimir Putin a Hitler.
Il vertice ha in programma la costituzione di una forza di reazione rapida da dispiegare in Europa orientale per scoraggiare Mosca. La Gran Bretagna sta inviando truppe in Ucraina per esercitazioni militari. A Washington, i falchi del Congresso stanno chiedendo a gran voce una pacificazione e un intervento per dare all'Ucraina "una forza combattente più capace di resistere" alla Russia.
Ogni speranza per un accordo su il cessate il fuoco venuto dal presidente dell'Ucraina come via per porre fine al conflitto è naufragata nel momento in cui il suo primo ministro, Arsenij Yatseniuk - un favorito americano a Kiev - ha descritto la Russia come uno "stato terrorista" e, incoraggiato da Rasmussen, ha chiesto che all'Ucraina sia consentito di aderire alla NATO. Ma fu proprio la minaccia che l'Ucraina potesse entrare in un'alleanza militare ostile alla Russia, e nonostante l'opposizione della maggior parte degli ucraini e del governo da essi eletto, che innescò questa crisi.
Invece di mantenere la pace, è stata proprio la Nato la causa dell'escalation delle tensioni e della guerra. Che è quanto la Nato fa da quando è stata fondata nel 1949, al culmine della guerra fredda, sei anni prima del Patto di Varsavia, come un trattato di difesa contro la minaccia sovietica. Si è spesso affermato che l'alleanza ha mantenuto la pace in Europa per 40 anni, quando in realtà non c'è la minima prova che l'Unione Sovietica abbia mai pensato di attaccare.
Dopo il crollo dell'URSS, il Patto di Varsavia è stato debitamente sciolto. Lo stesso non è accaduto per la NATO, pur essendo venuta meno la ragione apparente per la sua esistenza. Se la pace fosse stata veramente il suo fine, si sarebbe potuto utilmente trasformarla in un accordo di sicurezza collettiva a cui far partecipare anche la Russia, sotto l'egida delle Nazioni Unite.
La NATO si è posta invece nuovamente "out of area" assegnandosi il mandato a fare la guerra unilaterale, dalla Jugoslavia in Afghanistan e in Libia, come avanguardia di un nuovo ordine mondiale dominato dagli Stati Uniti. In Europa ha gettato le basi per la guerra in Ucraina rompendo l'impegno tra Stati Uniti e Mosca eprocedendo inesorabilmente verso un'espansione ad Est: prima nei paesi dell'ex Patto di Varsavia, poi nei territori della ex Unione Sovietica.
Ma il "grande premio", come il capo della fondazione statunitense National Endowment for Democracy ha ammesso l'anno scorso, è stato la divisione etnica dell'Ucraina. Dopo che l'Unione Europea siglò un trattato militare unilaterale con l'Ucraina che escludeva un accordo coi russi - che il corrotto ma regolarmente eletto presidente dell'Ucraina rifiutò di firmare e per questo fu rovesciato da un vero e proprio colpo di stato sostenuto dagli Stati Uniti - divenne quasi paranoico per la Russia vedere l'acquisizione dello stato confinante come una minaccia ai suoi interessi fondamentali.
Sei mesi dopo, nell'Ucraina orientale la resistenza filorussa alle forze nazionaliste di Kiev appoggiate dalla Nato è diventata una guerra su vasta scala. Ci sono stati migliaia di morti e violazioni dei diritti umani da entrambe le parti, mentre le truppe governative e i loro ausiliari irregolari bombardano aree civili e rapiscono, detengono e torturano in massa i sospetti separatisti.
Le forze ucraine sostenute dai governi occidentali sono gruppi come ilbattaglione neo-nazista Azov, il cui simbolo è il "dente di lupo" usato dagli assaltatori di guerra nazisti. Il regime di Kiev, sempre più repressivo, sta ora tentando perfino di vietare il partito comunista ucraino, che ha ottenuto il 13% dei voti alle ultime elezioni parlamentari.
D'altronde la Nato, che spesso in passato ha avuto tra i suoi membri anche governi fascisti, non è mai stata troppo esigente in fatto di democrazia. Le prove portate a sostegno delle sue affermazioni sull'invasione dell'Ucraina orientale da parte delle truppe russe sono inconsistenti. Le forniture di armi e gli interventi segreti a sostegno dei ribelli del Donbass - comprese le forze speciali e irregolari - sono un'altra cosa.
Ma questo è esattamente ciò che le potenze della NATO, come Stati Uniti, Gran Bretagna e Francia sono state impegnate a fare in tutto il mondo per anni, dal Nicaragua alla Siria e in Somalia. L'idea poi che la Russia abbia inventato una nuova forma di "guerra ibrida" in Ucraina è quanto meno bizzarra.
Ciò non vuol dire che la guerra per procura tra la Nato e la Russia in Ucraina non sia brutta e pericolosa. Ma non è necessario avere alcuna simpatia per l'autoritarismo oligarchico di Putin per riconoscere che la NATO e l'UE, non la Russia, hanno scatenato questa crisi e che sono le stesse potenze occidentali che resistono alla soluzione negoziata che è l'unica via d'uscita, per paura di apparire deboli.
Tale soluzione dovrà includere come minimo l'autonomia federale, la parità di diritti per le minoranze e la neutralità militare, in altre parole, no Nato. Con l'aumento dello spargimento di sangue e il centro di gravità politico di Kiev spostato sempre più a destra l'economia dell'Ucraina sta implodendo, solo i suoi sponsor occidentali possono fare qualcosa. L'alternativa, dopo la Crimea, è l'escalation e la disintegrazione.
La Nato ama considerarsi come una comunità internazionale. In realtà si tratta di un club militare interventista ed espansionista degli stati ricchi del mondo e i loro satelliti sono utilizzati per far rispettare gli interessi strategici ed economici occidentali.
(3 settembre 2014)
Link articolo originale: http://www.theguardian.com/commentisfree/2014/sep/03/nato-peace-threat-ukraine-military-conflict
Traduzione di Pier Francesco De Iulio per Megachip.info
© Illustration: Matt Kenyon.
НАТО НИЈЕ ЧУВАР МИРА
Међународна федерација отпора и антифашиста ФИР, са седиштем у Берлину, чији је агилни и угледни члан СУБНОР Србије, упутила је апел светској јавности.
„Поводом 100-годишњице почетка Првог светског рата и 75. годишњице агресије хилеровске Немачке на Пољску 1. септембра 1939. године као почетак Другог светског рата, Међународна федерација бораца отпора (ФИР), кровна асоцијација организација некадашњих бораца отпора, партизана, чланица антихитлеровске коалиције, прогањаних од нацистичког режима, и данашњи антифашисти из 25 европских земаља и Израела – позива мировне покрете, политичке групе и владе на заједничке активности за нову међународну политику мира.
Ратови од 1914-18. и 1939-45. нису били резултат ни „месечара“ нити „коалиције тоталитарних режима“, него доказ о битки за империјалистичке интересе, за моћ и утицај у Европи и свету.
После ослобођења од фашизма 1945. године, антихитлеровска коалиција је покушала да одлукама Потсдамске конференције и стварањем ОУН изгради нове међународне односе и искључи рат из живота народа. Потсећамо да је задњих 40 година, кроз политичке активности народа и држава ОЕБС-а, успешан био процес елиминисања опасности од рата у Европи.
Од времена рата у Југославији и грађанског рата у Украјини, можемо видети да је опасност у садашњој Европи реална. Мада се чују другачији гласови од оних 1914. и 1939. године, ипак су присутни и нарастајући интереси за продор силе и утицаја у регионе са природним ресурсима и сировинама.
НАТО присваја себи право за утицај и активности на глобалном нивоу, наводно ради „одбране западних вредности“, док су повреде људских права и масовна убијања у току због материјалног богатства. Игнорише се и право на самоопредељење народа.
Као „Весник мира“, добитник великог признања светске заједнице народа, позивамо ОУН, међународне организације и друштвене снаге да подрже иницијативе за нову политику мира.То укључује признавање права на егзистенцију свих земаља и примену равноправног међународног поретка. Посебан допринос би могле да пруже земље ЕУ ако одбаце милитантну спољну политику.
У том смислу позивамо снаге мира, партије, синдикате и критичаре глобализације да буду активни у акцији, у гласањима и објашњавањима нове међународне политике мира.
ФИР позива своје чланице да учествују у таквим иницијативама с обзиром на своја историјска искуства“ – стоји у поруци Извршног комитета Међународне федерације отпора и антифашиста.
2) Trieste: i “boia” ucraini della Risiera di San Sabba / Demjanjuk condannato: «Contribuì allo sterminio»
http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/11/17/london-antifascists-gather-to-protest-remembrance-of-ukrainian-war-time-nazi-collaborators/
http://www.civg.it/index.php?option=com_content&view=article&id=488:il-tragico-anniversario-di-talerhof&catid=2:non-categorizzato
- Scritto da Georgij Poljakov
"Il passato non è mai morto. Non è nemmeno passato ".
William Faulkner, Requiem per una monaca
Sono passati un centinaio di anni da quando è stato creato il primo campo di concentramento in Europa (1): in Galizia, destinato ai russi e ai credenti ortodossi.
Il 4 Settembre 2014 ha segnato il centenario della tragedia dei campi di concentramento di Talerhof [Thalerhof] e Terezin [Theresienstadt], dove decine di migliaia di vittime hanno trovato una morte violenta, martirizzati per la loro fede ortodossa, per il rifiuto di tradire le proprie convinzioni, per il rifiuto di chiamarsi ucraini.
L'Anno 2014 – carico di presentimenti e di violenza – coincide in modo molto simbolico con due anniversari tragici della nostra storia; cento anni dall'inizio della prima guerra mondiale, e cento anni da quando il sangue dei martiri è stato versato nei campi di concentramento di Terezin e Talerhof. Sì, il 4 settembre 1914, quando cancelli dell'inferno di Talerhof si sono spalancati, è diventato un giorno di dolore, non solo per i russini ortodossi della Transcarpazia, vittime di una tirannia orribile per mano dei servi del Vaticano, ma per l'intero universo russo nel suo complesso. Non è un puro caso che la prima mega-guerra e il primo campo di concentramento abbiano contaminato contemporaneamente la nostra esistenza, come due corna di Satana: l'improvviso attacco infido che ha portato allo sterminio di creature di Dio su scala inimmaginabile. La guerra e il campo – creati nella stessa fabbrica, con sede negli inferi, sono divenuti i principali strumenti di annientamento della razza umana nell'era industriale.
Nel 1914-1917 il governo dell'Austria-Ungheria, con il sostegno esplicito della Germania e con la partecipazione diretta della Polonia, si è impegnato nello sterminio sistematico delle popolazioni ortodosse di Transcarpazia, Galizia e Bucovina. I ricercatori hanno stimato che la popolazione russina dell'Impero austro-ungarico contrava tra 3,1 e 4,5 milioni di persone all'inizio del XX secolo. Queste persone sono state sottoposte alle peggiori persecuzioni, scherni, umiliazioni, torture e orribili stragi. Decine di migliaia di russini hanno pagato con la vita la loro fedeltà alla loro fede e al loro patrimonio, per il loro diritto a rimanere russi.
La seconda metà del XIX secolo aveva visto la rinascita della cultura russina in Austria-Ungheria. Il popolo ancora una volta divenne consapevole del proprio posto in una cultura pan-russa, di appartenere a un indivisibile universo – dalla Kamchatka alle montagne dei Carpazi russi. In realtà, la leadership delle organizzazioni nazionali russine in Bucovina, Galizia e Transcarpazia era nelle mani dei partigiani dell'idea di una "grande" Russia unita. Chiamare se stessi o altri "ucraini" non era un dato etnico, ma piuttosto una sorta di etichetta politica, che descriveva la minoranza anti-russa.
I governanti dell'impero austro-ungarico, profondamente preoccupati da un'improvvisa rinascita dell'Ortodossia, risposero con arresti di massa tra i russi di Transcarpazia e Bucovina. Come antidoto ai sentimenti filo-russi il governo imperiale aveva creato, e quindi incoraggiato, la crescita della cosiddetta "scoperta etnica di sé" – le nozioni di etnicità "ucraina" e di nazione ucraina tra le parti della popolazione sensibili a tale sovversione. Gli "ucraini" sono stati così creati da menti polacche e austriache come mezzo per spostare i fedeli ortodossi verso una variante artificiale del cattolicesimo e un nuovo linguaggio "ucraino" creato artificialmente. Ma i campi di concentramento di Terezin e Talerhof hanno mostrato il vero volto della '"illuminata" reazione cattolica europea alla rinascita della fede ortodossa nel loro cortile. Questa è stata la reazione del prototipo della moderna Unione Europea, non ancora coperta dalla foglia di fico della "tolleranza" e simili inutili verbosità, contro la rinascita dell'universo russo, la Terza Roma scelta da Dio, la Santa Rus'.
Nel libro scritto da Javorskij, dal titolo "Il terrore in Galizia nel 1914-15", leggiamo questa terribile testimonianza: "Arrestavano chiunque, senza un giusto processo, chiunque si definiva russo, che portava un nome russo; chiunque teneva, anche in segreto, un giornale russo, un libro, un'icona o addirittura una cartolina. Hanno arrestato allo stesso modo intellettuali o contadini, uomini o donne, anziani o bambini, malati o sani. I loro obiettivi principali erano, ovviamente, i chierici ortodossi, i sacerdoti – quei capi disinteressati di congregazioni, "il sale della terra", l'essenza delle terre galiziano-russe. Hanno sostenuto il peso della crudeltà – tormentati, torturati, derisi, incessantemente inviati di prigione in prigione, a morire di fame e di sete, picchiati fino a quando perdevano i sensi, incatenati, giustiziati per fucilazione o per impiccagione... innumerevoli vittime innocenti, sofferenze senza limiti, il martirio di bagni di sangue, fiumi di lacrime degli orfani".
Questo è stato un genocidio, una pulizia etnica diretta ai russi, agli ortodossi. Avevano luogo su base regolare rastrellamenti di interi villaggi, uomini, donne, anziani, bambini... Oltre 100.000 russini etnici sono stati fisicamente sterminati dall'Impero. È un fatto significativo che, fino all'inverno del 1915, il campo di concentramento di Talerhof non aveva caserme. I detenuti hanno vissuto i loro ultimi giorni a cielo aperto, con sole, pioggia o neve. Sono stati impiccati, fucilati o uccisi a colpi di baionetta. Prima delle esecuzioni sono stati sottoposti a orribili torture - dita, labbra, orecchie tagliate. Altri 150.000 sono morti negli stessi campi – non per le esecuzioni, ma di malattia, freddo e fame. Centinaia di migliaia sono riusciti a fuggire andando in esilio. L'unico "crimine" di chi era perseguitato: il rifiuto di diventare "ucraini", il rifiuto di riconoscere il papa come loro sovrano, il rifiuto di tradire la loro fedeltà alla fede ortodossa, all'etnia e alla lingua russa.
Questo terribile crimine non è qualcosa che all'Europa moderna piace ricordare. Uno dei pochi memoriali, una lapide nel cimitero Lichakovskij a Leopoli, ha inciso sulla pietra: "Alle vittime di Talerhof – Rus' galiziana". Allora, la Russia non era intervenuta per salvare la vita dei propri fratelli in Ucraina occidentale. Ora, un secolo dopo, la storia si ripete; gli eventi seguono il vecchio scenario familiare di un'imminente tragedia. La guerra e i campi [di filtrazione], come due corna, puntano ancora una volta su vittime familiari, identificate da due tratti – russi e ortodossi. Nei mille anni del permanente stato di guerra tra ortodossia e cattolicesimo, Oriente e Occidente, Cristo e Anticristo, il secolo scorso è stato il più sanguinoso di tutti. Mentre scriviamo queste righe, orde di nuovi Cainsi, ucraini fratricidi e posseduti, stanno versando il sangue dei loro fratelli nel Donbass, e nuovi campi di filtraggio sono in costruzione a Zhdanovka (regione di Donetsk) e Martynovka (nei pressi di Nikolaev). Secondo le dichiarazioni ufficiali, queste allusive strutture, circondate da alte mura e filo spinato, sono destinate a "ospitare temporaneamente gli immigrati clandestini." Ma Mikhail Koval, un generale di alto rango dell'esercito ucraino, ha dichiarato pubblicamente un obiettivo diverso: "Effettueremo una filtrazione completa della popolazione. Dovremo utilizzare alcune tecniche di filtrazione per assicurarci che nessuno, comprese le donne, che nutra simpatie separatiste rimanga... Naturalmente separeremo gli uomini e le donne per il trattamento .... Dopo la filtrazione re-insedieremo quelli ritenuti affidabili in regioni remote... Daremo un'occhiata da vicino anche a tutti i partecipanti alla "guerra delle informazioni". Le nostre forze speciali compiranno la ricerca dei computer, dei collegamenti telefonici, degli amici ... "
Così il 1914 si ripete. La Russia troverà questa volta la forza spirituale e il coraggio di alzarsi e fermare l'attacco da parte delle forze delle tenebre? Il giorno del nostro giudizio dipende dal risultato.
Nota
(1) In Europa, ma non nel mondo: i primi 'campi di concentramento' moderni sono stati stabiliti dagli inglesi durante la seconda guerra boera.
Traduzione Padre Ambrogio - da ortodossiatorino
Da Mosca La Voce della Russia. La campagna di Russia di Mussolini. Italiani, brava gente? Prima puntata. Il 10 luglio del 1941 Mussolini invia in Russia il Corpo di spedizione italiano. Questa e’ la data ufficiale, ma dalla stampa sovietica emerge una realta’ alquanto diversa.
Per saperne di più: http://italian.ruvr.ru/radio_broadcast/53659446/53659702/
Ephraim Zuroff principale cacciatore di criminali nazisti, getta una grave accusa sulla nuova dirigenza ucraina
Il regime nazionalista e russofobo installatosi a Kiev con il golpe di febbraio continua la sua opera di revisione della storia dell'Ucraina cancellando feste e celebrazioni ereditate dall'epoca sovietica ed improntate ad un sentimento antifascista e sostituendole con nuove giornate dedicate ai leader e ai movimenti ultranazionalisti che negli anni '40 del secolo scorso collaborarono attivamente con gli invasori tedeschi e sparsero il terrore nel paese dando la caccia a comunisti, antifascisti, russi ed esponenti delle minoranze. Naturalmente il sistema d'istruzione ucraino non poteva rimanere immune da quest'ondata revisionista, con il governo che ha deciso di cancellare la dizione di 'grande guerra patriottica' in riferimento alla resistenza dei popoli dell'Unione Sovietica - Ucraina compresa - contro i nazifascisti. Di seguito la notizia per come è stata riportata dall'agenzia di stampa Interfax:
Il Ministero dell'Istruzione e della Scienza dell'Ucraina appoggia pienamente l'idea dell'Istituto della Memoria Nazionale di sostituire la dizione "Grande Guerra Patriottica" con "Seconda Guerra Mondiale", ha detto il Ministro dell'Istruzione Sergej Kvit.
"Personalmente lo sostengo, perché il mondo intero lo considera una tragedia. Si tratta della Seconda guerra mondiale. Per l'Ucraina quella non fu una Grande Guerra Patriottica. L'Ucraina fu vittima di una contesa tra stati totalitari. Naturalmente, i libri di testo attuali, quelli che sono, sono. Stiamo parlando dei nuovi libri di testo. E' una questione che riguarda gli storici; non si tratta del fatto che un funzionario incarica un altro di non far menzione. E' una questione che pongono gli storici. Verranno organizzati concorsi e ne usciranno i libri di testo", ha detto Kvit ai giornalisti, mercoledì, prima di iniziare la riunione di governo.
Alla vigilia il direttore dell'Istituto ucraino della Memoria Nazionale Vladimir Vyatrovic ha detto all'ucraina "Vesti", che dai libri di testo scolastici saranno rimosse "tutte le conseguenze della propaganda sovietica" e, soprattutto, "il mito della Grande Guerra Patriottica".
"Per noi, la seconda guerra mondiale è iniziata il 1 settembre 1939, e non abbiamo alcun diritto di restringerla alla Grande Guerra Patriottica – essa è stata molto peggiore e più tragica di quanto abbia cercato di dimostrare la propaganda sovietica" - ha detto Vyatrovic.
Una fonte del Ministero della Pubblica Istruzione ha dichiarato che "i programmi stanno già cambiando, ma per i nuovi libri di testo per ora non ci sono i sono soldi."
"Vesti" ricorda che con il presidente Viktor Yushchenko, il termine "Grande Guerra Patriottica" era già stato abolito, ma con Viktor Yanukovic era di nuovo comparso nei libri di testo.
fonte: Interfax.ru (Traduzione di Fabrizio Poggi)
In Ucraina occidentale esortano a non frequentare la Chiesa del Patriarcato di Mosca
http://comunicati.russia.it/in-ucraina-occidentale-esortano-a-non-frequentare-la-chiesa-del-patriarcato-di-mosca.html
7/10/2014 – Nella regione di Rivne nel quadro della campagna anti-russi i radicali stanno iniziando un’azione punitiva contro il clero.
Studenti ed insegnanti dell’Università nazionale ucraina "Accademia Ostrozhkij" hanno distribuito volantini che invitavano a non visitare le chiese sono la giurisdizione della Chiesa ortodossa russa. I radicali stanno preparando un'azione punitiva diretta contro questi rappresentanti del clero.
- Ogni centesimo lasciato alla Chiesa del Patriarcato di Mosca è una pallottola per un soldato ucraino! Ucraina! Ogni candela accesa in una chiesa di Mosca è un bruciato vivo come tuo marito, fratello o sposo! viene detto in un volantino.
I radicali hanno avvertito i fedeli che il 14 ottobre nella regione si terranno azioni punitive contro il clero delle chiese del Patriarcato di Mosca. Tra l'altro, in quel giorno i cristiani ortodossi celebrano la grande festa della Protezione del Velo della Santa Vergine. Nelle chiese della Chiesa ortodossa russa e in tutto il mondo tradizionalmente si svolgo funzioni religiose pubbliche e processioni.
Ricordiamo come in Ucraina ci sono tre Chiese ortodosse, di cui solo una è canonica, la Chiesa ortodossa ucraina del Patriarcato di Mosca. Le altre due la Chiesa del Patriarcato di Kiev e la Chiesa ortodossa autocefala ucraina da quasi 30 anni chiedono il riconoscimento ufficiale in tutto il mondo cristiano.
FONTE: http://lifenews.ru/news/142197
---
Indottrinamento razzista dei bambini da parte della parlamentare Irina Farion
19/ott/2014 – Irina Farion, membro del parlamento ucraino e del partito filo nazista "Svoboda", entra in una scuola materna di Leopoli ed esorta i bambini di 3/4 anni ad usare i loro nomi in un modo "ucraino". "Tu sei Olena, non Aliona. Se vuoi essere Aliona, dovresti preparare le valigie ed andartene in Russia" - Dice la Farion ad una bambina. A marzo 2014, la nazista Farion è stata presa in considerazione per l'incarico di Ministro degli Affari Culturali dell'Ucraina.
Bandera, uno dei leader del movimento ultra-nazionalista Ucraino durante la seconda guerra mondiale, i cui membri collaborarono con i nazisti ed "operarono" nel campo di concentramento "Babi Yar" di Kiev, viene adesso chiamato "Eroe dell'Ucraina".
https://www.facebook.com/ucrainaantifascista/posts/712083102206280
Gorlovka 1941-2014
Fonte: pagina FB "Con l'Ucraina antifascista", 15/11/2014
https://www.facebook.com/ucrainaantifascista/posts/725213800893210
<< Continua la "tregua" nel Donbass, e con essa la strage dei bambini: a Gorlovka, nella Rep. Popolare di Donetsk, in seguito ai bombardamenti con i mezzi di artiglieria pesante GRAD, ieri sera sono state uccise sei persone, tra cui una bambina di quattro anni e un ragazzino di nove anni.
I fascisti ucraini hanno come sempre accade preso di mira quartieri residenziali, per contrinuare a disseminare morte e terrore tra la popolazione civile.
Per chi sottovaluta o irride il riferimento all'antifascismo della resistenza del Donbass, ricordiamo che queste zone furono teatro di durissimi combattimenti tra i sovietici e le truppe nazifasciste. Nel dettaglio, proprio la città di Gorlovka nell'autunno del 1941cadde sotto l'occupazione del Corpo di Spedizione Italiano in Russia, poi confluito nell'ARMIR, nella scellerata e criminale operazione di Mussolini contro l'URSS. >>
Fonti: http://itar-tass.com/mezhdunarodnaya-panorama/1574330
TESTO E VIDEO: http://www.tribunaitalia.it/2014/11/15/ucraina-donbass-bombardamenti-a-gorlovka-nuovi-morti-a-nord-di-donetsk-video-foto/
---
Kiev distrugge intenzionalmente le chiese ortodosse del Donbass
29/11/2014 – Gli occupanti ucraini distruggono in modo mirato le chiese ortodosse del Donbass. Di questo informa, parlando in una conferenza stampa a Donezk, il vice-presidente del Supremo Consiglio della Repubblica popolare Denis Pushilin
Il vice presidente ha sottolineato che, dall'inizio delle operazioni punitive sul territorio del Donezk sono state distrutte, in tutto o in parte, 62 chiese di proprietà della Chiesa Ortodossa Ucraina del patriarcato di Mosca.
Pushilin ha sottolineato come questi dati il governo della RPD li abbia forniti al Metropolita di Donezk e Mariupol Ilarion, che si è rivolto alla dirigenza della RPD con la richiesta di evacuazione delle campane.
In precedenza, in rete, con riferimento a fonti presso la sede della «ATO» si ha avuto informazioni sull’ordine di distruzione delle chiese nel Donbass, allo scopo di costringere gli abitanti locali a sentire la loro «natura sbagliata» e sentirsi «abbandonati da Dio», ricorda il sito antifashist.com.
Fonte: http://novorossia.su/ru/node/10227
---
Speciale Pandora TV (9/12/2014)
La sconcertante educazione al patriottismo in una scuola a Mykolaïv, Ucraina occidentale. Con il commento di Giulietto Chiesa.
http://www.pandoratv.it/?p=2461
VIDEO: https://www.youtube.com/watch?v=TXhI0My9CSY
