Informazione
(english / srpskohrvatski)
New Worker Special Feature - 30/4/2004
Kosovo - The Conflict Continues
by Elizabeth Farrell
---
http://komunist.free.fr/arhiva/maj2004/farrell_sh.html
Kosovo i dalje u plamenu
Buržuaska štampa se prošlog meseca opet bavila "etničkim čišćenjem" na
Kosovu i Metohiji, pokrajini u sastavu Srbije sada pod okupacijom
NATO-snaga. Ovoga puta, međutim, za razliku od prakse uobičajene
zadnjih 14 godina, moglo se pročitati da su vinovnici albanski
ekstremisti. Dvadeset i osam Srba je stradalo u tom dobro pripremljenom
etničkom čišćenju, uništene su pravoslavne crkve i škole. Odkud ta
erupcija nasilja? Navodno povod treba tražiti u ubistvu srpskog mladića
u Zaglavici i tragičnoj pogibiji dvojice Albanskih dečaka u Ibru,
nedaleko od Kosovske Mitrovice.
Od preostalih Srba gotovo polovina živi u Kosovskoj Mitrovici. Upravo
je na njih bačena krivica za stradanje dvojice dečaka u stihiji reke
Ibar. Albanci su se listom te Srpske pokrajine pod NATO okupacijom
digli, navodno, planski i pod organizacijom takozvane Oslobodilačke
vojske Kosova, UÇK-a. Između ostalih, službenik UN je rekao "da su
Albanci napali Srbe, a ne obrnuto", priznavši uzgred da na Kosovu
"ništa nije spontano". Sasvim je u pravu. Zulum nije bio spontan. Evo
šta o tome kaže Miša Gavrilović, predstavnik Britansko-Srpske Alijanse:
"Ako vam u kući eksplodira bomba, krivićete onog ko je bombu podmetnuo,
a ne bombu, zar ne?" Jasno, iza toga stoji UÇK, stoje albanski
ekstremisti, plan o "velikoj Albaniji" koja bi obuhvatila Kosmet,
delove unutrašnje Srbije, Crne Gore, Makedonije, Grčke i Bugarske. UÇK
je, međutim, samo "bomba"! A imperijalisti su odgovorni za njeno
podmetanje.
Američki predstavnici su 1998. osuđivali UÇK kao "terorističku
organizaciju" a potom, naredne godine SAD, Britanija i EU pod NATO
zastavom bombarduju Saveznu Republiku Jugoslaviju. Zversko
bombardovanje naroda Jugoslavije pravdano je Miloševićevom "kampanjom
čišćenja Kosova od Albanaca". Agresija na Jugoslaviju je usledila nakon
"mirovne konferencije" u Rambujeu gde je predsednik Milošević odbio
ultimatum postavljen Srbiji u vidu imperijalističkih zahteva o
dislociranju trupa na njenoj teritoriji.
UÇK im je tada došao kao poručen, poslužio im je kao izgovor za
razaranje vojnih i civilnih objekata, za nekoliko hiljada stradalih, za
razaranje sankcijama poljuljane privrede, kao i za utvrđivanje Nato
snaga u susednoj Makedoniji. U dokumentu Stejt Dipartmenta stoji:
"došlo se do saznanja (u krugovima NATO) da u sve ovo treba uključiti
UÇK". Opšte je poznato da CIA obučava UÇK već sredinom 1999. UÇK i
separatističke snage su cinično upotrebljene za ostvarenje
imperijalističkih ciljeva koji su bili jasno zacrtani: dokrajčiti
razaranje Jugoslavije na ovaj ili onaj način.
NATO je bombardovanje Srbije i Crne Gore predstavio kao "humanitarnu
intervenciju". Toni Bler će tako kazati: "Zadovoljenje pravde je naša
dužnost" a Bil Klinton: "Stupili smo u akciju da bismo na Kosovu
zaštitili na hiljade nedužnih od vojne ofanzive koja dobija na zamahu".
No, njihov motiv nije bio mir na Balkanu. Njihov cilj je bila totalna
kapitulacija Jugoslavije pred zahtevima imperijalističkih sila.
Zanemarili su čak i pregovore koje su vodili Slobodan Milošević i
miroljubivi albanski predstavnik Ibrahim Rugova. Prvobitno, Rugova je
bio sklon NATO agresiji, ali se naknadno zauzeo za prekid
"bombardovanja i stradanja".
Bombardovanje Jugoslavije završeno je tek nakon 78 dana i nakon što se
Milošević pismeno obavezao da će povući srpske snage sa Kosova. NATO
starešina Majkl Džekson je objavio da je Jugoslavija potpisala "da će
etapno i pod nadzorom povući svoje snage kako bi mirovne snage mogle da
nastupe i osiguraju bezbedan život". Sledi potom poraz SPS na izborima
u Srbiji 2000, zapravo pobeda imperijalista. Novoizabrani predsednik
Koštunica je najavio "demokratski preporod Srbije i Jugoslavije nakon
izbora". Izbor Koštunice i DOS-a, koalicije 18 prozapadnjačkih
stranaka, označio je početak "demokratizacije". Prvi pokušaj
Miloševićevog hapšenja usledio je na samom isteku roka. Naime, iz
Vašingtona su Koštunicu ucenili suspendovanjem kredita od 50 miliona
dolara ako do 31. marta vlada ne izađe u susret zahtevima "Međunarodnog
kriminala". Tako je Milošević zatvoren aprila 2001. nakon što je 24
časa njegov dom bio pod opsadom policijskih snaga, na očigled
pristalica koji su uzvikivali "Nemojte prodati Miloševića NATO paktu!"
Formalno nije podneta optužnica protiv njega. Otet je nekoliko meseci
nakon toga i isporučen "Međunarodnom krivičnom Sudu" u Hagu koji ga
tereti po osnovu 60 različitih optužnica za ratne zločine.
Marta ove godine Srbija je dobila novu koalicionu vladu u čijem se
sastavu nalazi i SPS. Predvodi je prozapadnjački nastrojeni Vojislav
Koštunica koji je obećao da će Srbima "osumnjičenim za ratne zločine"
biti suđeno u Srbiji. SPS je unapred stavila na znanje da će napustiti
koaliciju ukoliko neki Srbin bude isporučen lažnom haškom tribunalu.
Visoki predstavnik SPS, Milorad Vučelić je rekao: "Odmah se povlačimo i
obaramo vladu u slučaju takvih pokušaja". U intervjuu za novine je
izjavio: "Neko mora da odgovara za nezakonito izručenje Miloševića."
Vlada je takođe usvojila i zakon o finansijskoj pomoći Haškim
zatvorenicima pod istragom. Po tom zakonu, Haški zatočenici,
uključujući Miloševića i nacionalističkog vođu Vojislava Šešelja,
trebalo bi da dobijaju iznos jednak ličnom dohotku, nadoknadu putnih
troškova članovima porodice koja im dolazi u posetu i pokriće za
pojedine sudske troškove. Iako je sve to skupa zapravo veoma mali
finansijski dobitak, politički je važan napredak koji pokazuje da
Srbija nije baš spremna da se povinuje svakom zahtevu imperijalističkih
sila.
Takav obrt nikako nije po volji Zapadnim silama. Na njihovom spisku se
nalazi još znatan broj osumnjičenih kojima lažni tribunal treba da
sudi, primerice, komandant vojske bosanskih Srba, Ratko Mladić.
Izručenje "osumnjičenih za ratne zločine" je uslov za preko potrebnu
finansijsku pomoć Srbiji. Američki imperijalisti su odmah "privremeno
suspendovali" pomoć zbog "neodgovarajuće kolaboracije sa Međunarodnim
Sudom za Ratne Zločine".
A što se Kosova tiče, razumljivo, ništa od "bezbednog života" koji su
NATO funkcioneri obećali.
Član Laburističke Partije i poslanik u Parlamentu Majk Gejps (Mike
Gapes) koji je nedavno boravio na Kosovu, prošlog meseca je na
konferenciji u Londonu javno izjavio sledeće: "Ako ste Srbin i ako
živite na Kosovu, nema vam druge nego da u školu odlazite pod
tenkovskom pratnjom KFOR-a, da vam kuća bude pod stražom i da u crkvu
takođe idete pod vojnom pratnjom. To vam je stvarnost".
Srpska vlada je pred ogromnom dilemom. Ako ništa ne bude preduzela,
Srbi će i dalje živeti pod strahom i i dalje bivati ubijani. Ako se
odluči na akciju, pošalje snage na Kosovo koje joj pripada zvanično i
dalje, rizikuje novi sukob sa NATO paktom.
Ivica Dačić, iz SPS -a, rekao nam je sledeće: "Nedavnom erupcijom
nasilja razbijene su iluzije o tome da je Kosovo multietnička
zajednica. Pokazalo se da se tamo zapravo odvija etničko čišćenje.
Srbija mora sve da preduzme u cilju zaštite srpskog življa i sve
političke stranke moraju u tome biti solidarne".
Koštunica sada predlaže, kako se sam izrazio, "kantonizaciju" - podelu
kojom bi bili zaštićeni oni koji su još ostali na Kosovu i kako bi bila
izbegnuta nova krvoprolića. To je donekle već primenjeno u praksi počev
od 1999. kada se veliki broj kosovskih Srba sklonio u Mitrovicu, i to
je možda sada jedino rešenje.
A šta bivši predsednik Milošević kaže o "etničkom čišćenju"? Na velikom
zboru pred 30 000 okupljenih u Kosovu Polju 1992. izjavio je sledeće:
"Odavde, sa Kosova, potekla je ideja o "etničkom čišćenju" zašta srpski
narod danas biva neodgovorno optužen a bio je žrtva etničkog čišćenja
baš ovde na Kosovu, teritoriji Jugoslavije. Ovde su albanski
separatisti prvi upotrebili izraz etnički čisto Kosovo. Od njih smo
čuli prvi put za takve ideje i nehumanu politiku uperenu protiv našeg
naroda. Tada, kada je Srpski narod bio ugrožen i izložen jezivim
pritiscima, ni Evropa ni Svet nisu marili. Zlo naneto Srbima njih nije
uzrujavalo. Niko nije obraćao pažnju niti pokazivao želju da zaštiti
Kosovske Srbe.
Elizabet Farel
New Worker Online,
Friday, April 30, 2004
prevod: PRCF
(Pôle de Renaissance Communiste en France)
---
http://komunist.free.fr/arhiva/maj2004/farrell.html
Kosovo - The Conflict Continues
REPORTS of "ethnic cleansing" in the Nato-occupied Serbian province of
Kosovo-Metohija appeared in the bourgeois press once again last month.
But this time – for the first time in 14 years – they wrote that
Albanian extremists were to blame for the aggression. Twenty-eight
Serbs paid for the organised violence with their lives; schools and
Orthodox churches were destroyed. So what caused the latest outbreak of
violence? It was allegedly sparked by two incidents – an Albanian
attack on a young Serb in Caglavica, and the deaths of at least two
Albanian boys who tragically drowned in the river Ibar near the town of
Kosovska Mitrovica.
Nearly half of all Serbs still in Kosovo live in Mitrovica, and
Albanians blamed local Serbs for "driving the boys into the river".
Riots took place across the Nato-occupied Serbian province following
these events – which many say are planned and co-ordinated by the
so-called "Kosovo Liberation Army" or UCK. One UN official described
the atrocities as "one-way violence from Albanians against Serbs", and
admitted that "nothing in Kosovo happens spontaneously". He was right –
the upsurge in violence did not happen spontaneously. As Misha
Gavrilovic of the British Serbian alliance puts it: "If a bomb goes off
in your house, you do not blame the bomb: you blame the person who put
it there." Of course there are Albanian extremists and the UCK. Of
course there are those whose agenda is a "greater Albania", including
Kosovo, some other parts of Serbia, Montenegro, Macedonia, Greece and
Bulgaria. But the UCK is only "the bomb" – it is clearly imperialism
that "put it there".
In 1998, only a year before the United States, Britain and European
imperialism, under the Nato flag, began bombing the Federal Republic of
Yugoslavia, even US officials denounced the UCK as a "terrorist
organisation". But in 1999 they were waging a brutal bombing campaign
against the Yugoslav people, under the pretext that Miloševic was
"ethnically cleansing Kosovan Albanians". The bombing of Yugoslavia
followed President Slobodan Miloševic’s refusal to accept imperialist
demands formulated at the "peace talks" in Rambouillet, France – in
reality an ultimatum for Serbia to accept foreign troops in Kosovo.
The UCK then became very useful to them; it then suddenly became a
reason to bomb Serbian military targets as well as houses, hospitals,
schools, bridges – killing thousands and destroying an economy already
fragile because of sanctions – and to build up Nato forces in bordering
Macedonia. A US defence department document stated: "The realisation
has come to the people [within Nato] that we have to have the UCK
involved in this process." It is well known that the CIA has trained
UCK fighters since the mid-1990s. The UCK and separatist forces were
cynically used by imperialism to create a political pretext for doing
what Anglo-American imperialism would decide in any case: to complete
the break-up of Yugoslavia.
Nato, when it bombed Serbia and Montenegro in 1999, presented the
attack as a "humanitarian intervention". Tony Blair said that "we have
a duty to see justice is done" and Bill Clinton insisted: "We act to
protect thousands of innocent people in Kosovo from a mounting military
offensive." But they were not interested in restoring peace in the
Balkans. They were interested only in the total capitulation of
Yugoslavia to imperialism’s terms. Even talks between Slobodan
Miloševic and Kosovo Albanian pacifist leader Ibrahim Rugova were
completely ignored. Rugova, who initially supported the Nato
aggression, now called for an end to "the bombing and the killings".
The 78-day air war ended only when Miloševic signed an agreement
promising to withdraw all Serb troops from Kosovo. Senior Nato
commander Michael Jackson announced Yugoslavia had agreed to a "phased,
verifiable and orderly withdrawal from Kosovo" that would allow for a
peacekeeping force to enter the province and provide a "secure
environment".
Then came the defeat of Miloševic’s Socialist Party of Serbia (SPS) at
the Serbian elections in 2000 – a victory for the imperialists. Newly
elected pro-western President Koštunica declared that "the democratic
reconstruction of Serbia and Yugoslavia will be completed after these
elections". The election of Koštunica and his "Democratic Opposition of
Serbia" (DOS), a coalition of 18 pro-western parties, meant the start
of a process of "democratisation".
The first attempt to arrest the former president was made as a US
deadline was about to expire. Washington had threatened to suspend $50
million in aid unless Koštunica’s government began co-operating with
the "International Criminal" by 31 March. It was soon followed by
Miloševic’s imprisonment in Belgrade in April 2001, after he held out
in his house for 24 hours, surrounded by hundreds of police, and as
many of his supporters chanting "Don’t sell Miloševic to Nato!"
No formal charges were ever made against him. Months later he was
kidnapped and flown to the "International Criminal Tribunal" at The
Hague, where he faces accusations of over 60 counts of war crimes.
In March this year, a new government coalition was formed in Serbia
including the SPS. The new coalition, led by pro-western premier
Vojislav Koštunica, vowed to try Serb "war crimes suspects" in Serbian
courts. But SPS leaders have made it very clear that, if any Serb is
extradited to the kangaroo court at The Hague, the SPS will walk out of
the coalition and the Government will fall.
Senior SPS leader Millorad Vucelic warned: "We [would] immediately move
to topple the Government if this is attempted." And he told a Serbian
newspaper: "Someone will answer for the kidnapping of Miloševic. That
will be our condition. Those who illegally kidnapped Miloševic and who
illegally extradited him will, logically, be taken to court." And this
month the Koštunica government voted to give financial assistance to
Serbian citizens on trial at The Hague. A new law will provide the
prisoners, including Miloševic and nationalist leader Vojislav Seselj,
with the equivalent of their salaries had they worked in Serbia, travel
costs for visits by family members and some legal expenses. Even though
the financial aid provided will only be a small amount, it is
politically an important step that shows Serbia is no longer willing to
do whatever imperialism demands.
Western powers are worried by these developments – there are still a
number of people on the list to be tried at the kangaroo court in the
Netherlands, like Bosnian Serb military chief Ratko Mladic. The
hand-over of their "war crimes suspects" is a precondition for the
economic aid that Serbia very much needs. At the beginning of the month
US imperialism responded to the developments in Serbia by "temporarily
suspending" aid, giving "inadequate co-operation with the International
Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia" as their reason.
As for Kosovo, it didn’t, of course, become the "secure environment"
Nato officials had promised.
Labour MP Mike Gapes who visited Kosovo recently, spoke about the
situation at a public meeting in London last month. "If you are a Serb,
you have to go to school protected by Kfor (Nato "peace-keepers")
tanks; you have to have your houses protected and you have to have your
places of worship protected by armed forces. That is the reality," he
said.
The Serbian government faces a huge dilemma. If it does nothing,
Kosovan Serbs will continously live in fear, and more will inevitably
be killed. If it decides to act and send its troops into the occupied
province – still officially a part of Serbia – it will risk a new
conflict with Nato.
Ivica Dacic of Miloševic’s Socialist Party of Serbia told the New
Worker that the violence has dispelled ideas that Kosovo "is now a
multi-ethnic society" and proved ethnic cleansing is under way there.
"Serbia must do everything to protect Serbs and all the political
parties must back a practical solution," he said.
Koštunica now proposes what he calls "cantonisation" – a partition to
protect what is left of the Serbian minority of the occupied province
to put an end to the violence. This has already started to happen in
practice since the episode in 1999, with the vast majority of Kosovan
Serbs retreating to Mitrovica, and it may now be the only solution.
For now, let’s see what former President Miloševic had to say about the
"ethnic cleansing". He told the people of Kosovo Polje at a
30,000-strong rally in 1992: "Here, in this town, we have heard of
ethnic cleansing for the first time, which the Serbian nation is now
being unjustly accused, that had been exposed to this pressure and
ethnic cleansing for the first time here, in Kosovo, on the territory
of the former Yugoslavia. We have learned the slogan ethnically pure
Kosovo from the Albanian separatists. We have learned it from them for
the first time and have heard of these ideas and this inhumane policy
that was endangering this nation and this country from them for the
first time. "At that time, when this horrible pressure was exerted upon
the Serbian nation, neither Europe nor the world were concerned. There
was no attention and no desire to protect the Serbian nation in Kosovo.
Everything that had been committed against the Serbian nation here was
not disturbing them."
Elizabeth Farrell
New Worker Online,
Friday, April 30, 2004
New Worker Special Feature - 30/4/2004
Kosovo - The Conflict Continues
by Elizabeth Farrell
---
http://komunist.free.fr/arhiva/maj2004/farrell_sh.html
Kosovo i dalje u plamenu
Buržuaska štampa se prošlog meseca opet bavila "etničkim čišćenjem" na
Kosovu i Metohiji, pokrajini u sastavu Srbije sada pod okupacijom
NATO-snaga. Ovoga puta, međutim, za razliku od prakse uobičajene
zadnjih 14 godina, moglo se pročitati da su vinovnici albanski
ekstremisti. Dvadeset i osam Srba je stradalo u tom dobro pripremljenom
etničkom čišćenju, uništene su pravoslavne crkve i škole. Odkud ta
erupcija nasilja? Navodno povod treba tražiti u ubistvu srpskog mladića
u Zaglavici i tragičnoj pogibiji dvojice Albanskih dečaka u Ibru,
nedaleko od Kosovske Mitrovice.
Od preostalih Srba gotovo polovina živi u Kosovskoj Mitrovici. Upravo
je na njih bačena krivica za stradanje dvojice dečaka u stihiji reke
Ibar. Albanci su se listom te Srpske pokrajine pod NATO okupacijom
digli, navodno, planski i pod organizacijom takozvane Oslobodilačke
vojske Kosova, UÇK-a. Između ostalih, službenik UN je rekao "da su
Albanci napali Srbe, a ne obrnuto", priznavši uzgred da na Kosovu
"ništa nije spontano". Sasvim je u pravu. Zulum nije bio spontan. Evo
šta o tome kaže Miša Gavrilović, predstavnik Britansko-Srpske Alijanse:
"Ako vam u kući eksplodira bomba, krivićete onog ko je bombu podmetnuo,
a ne bombu, zar ne?" Jasno, iza toga stoji UÇK, stoje albanski
ekstremisti, plan o "velikoj Albaniji" koja bi obuhvatila Kosmet,
delove unutrašnje Srbije, Crne Gore, Makedonije, Grčke i Bugarske. UÇK
je, međutim, samo "bomba"! A imperijalisti su odgovorni za njeno
podmetanje.
Američki predstavnici su 1998. osuđivali UÇK kao "terorističku
organizaciju" a potom, naredne godine SAD, Britanija i EU pod NATO
zastavom bombarduju Saveznu Republiku Jugoslaviju. Zversko
bombardovanje naroda Jugoslavije pravdano je Miloševićevom "kampanjom
čišćenja Kosova od Albanaca". Agresija na Jugoslaviju je usledila nakon
"mirovne konferencije" u Rambujeu gde je predsednik Milošević odbio
ultimatum postavljen Srbiji u vidu imperijalističkih zahteva o
dislociranju trupa na njenoj teritoriji.
UÇK im je tada došao kao poručen, poslužio im je kao izgovor za
razaranje vojnih i civilnih objekata, za nekoliko hiljada stradalih, za
razaranje sankcijama poljuljane privrede, kao i za utvrđivanje Nato
snaga u susednoj Makedoniji. U dokumentu Stejt Dipartmenta stoji:
"došlo se do saznanja (u krugovima NATO) da u sve ovo treba uključiti
UÇK". Opšte je poznato da CIA obučava UÇK već sredinom 1999. UÇK i
separatističke snage su cinično upotrebljene za ostvarenje
imperijalističkih ciljeva koji su bili jasno zacrtani: dokrajčiti
razaranje Jugoslavije na ovaj ili onaj način.
NATO je bombardovanje Srbije i Crne Gore predstavio kao "humanitarnu
intervenciju". Toni Bler će tako kazati: "Zadovoljenje pravde je naša
dužnost" a Bil Klinton: "Stupili smo u akciju da bismo na Kosovu
zaštitili na hiljade nedužnih od vojne ofanzive koja dobija na zamahu".
No, njihov motiv nije bio mir na Balkanu. Njihov cilj je bila totalna
kapitulacija Jugoslavije pred zahtevima imperijalističkih sila.
Zanemarili su čak i pregovore koje su vodili Slobodan Milošević i
miroljubivi albanski predstavnik Ibrahim Rugova. Prvobitno, Rugova je
bio sklon NATO agresiji, ali se naknadno zauzeo za prekid
"bombardovanja i stradanja".
Bombardovanje Jugoslavije završeno je tek nakon 78 dana i nakon što se
Milošević pismeno obavezao da će povući srpske snage sa Kosova. NATO
starešina Majkl Džekson je objavio da je Jugoslavija potpisala "da će
etapno i pod nadzorom povući svoje snage kako bi mirovne snage mogle da
nastupe i osiguraju bezbedan život". Sledi potom poraz SPS na izborima
u Srbiji 2000, zapravo pobeda imperijalista. Novoizabrani predsednik
Koštunica je najavio "demokratski preporod Srbije i Jugoslavije nakon
izbora". Izbor Koštunice i DOS-a, koalicije 18 prozapadnjačkih
stranaka, označio je početak "demokratizacije". Prvi pokušaj
Miloševićevog hapšenja usledio je na samom isteku roka. Naime, iz
Vašingtona su Koštunicu ucenili suspendovanjem kredita od 50 miliona
dolara ako do 31. marta vlada ne izađe u susret zahtevima "Međunarodnog
kriminala". Tako je Milošević zatvoren aprila 2001. nakon što je 24
časa njegov dom bio pod opsadom policijskih snaga, na očigled
pristalica koji su uzvikivali "Nemojte prodati Miloševića NATO paktu!"
Formalno nije podneta optužnica protiv njega. Otet je nekoliko meseci
nakon toga i isporučen "Međunarodnom krivičnom Sudu" u Hagu koji ga
tereti po osnovu 60 različitih optužnica za ratne zločine.
Marta ove godine Srbija je dobila novu koalicionu vladu u čijem se
sastavu nalazi i SPS. Predvodi je prozapadnjački nastrojeni Vojislav
Koštunica koji je obećao da će Srbima "osumnjičenim za ratne zločine"
biti suđeno u Srbiji. SPS je unapred stavila na znanje da će napustiti
koaliciju ukoliko neki Srbin bude isporučen lažnom haškom tribunalu.
Visoki predstavnik SPS, Milorad Vučelić je rekao: "Odmah se povlačimo i
obaramo vladu u slučaju takvih pokušaja". U intervjuu za novine je
izjavio: "Neko mora da odgovara za nezakonito izručenje Miloševića."
Vlada je takođe usvojila i zakon o finansijskoj pomoći Haškim
zatvorenicima pod istragom. Po tom zakonu, Haški zatočenici,
uključujući Miloševića i nacionalističkog vođu Vojislava Šešelja,
trebalo bi da dobijaju iznos jednak ličnom dohotku, nadoknadu putnih
troškova članovima porodice koja im dolazi u posetu i pokriće za
pojedine sudske troškove. Iako je sve to skupa zapravo veoma mali
finansijski dobitak, politički je važan napredak koji pokazuje da
Srbija nije baš spremna da se povinuje svakom zahtevu imperijalističkih
sila.
Takav obrt nikako nije po volji Zapadnim silama. Na njihovom spisku se
nalazi još znatan broj osumnjičenih kojima lažni tribunal treba da
sudi, primerice, komandant vojske bosanskih Srba, Ratko Mladić.
Izručenje "osumnjičenih za ratne zločine" je uslov za preko potrebnu
finansijsku pomoć Srbiji. Američki imperijalisti su odmah "privremeno
suspendovali" pomoć zbog "neodgovarajuće kolaboracije sa Međunarodnim
Sudom za Ratne Zločine".
A što se Kosova tiče, razumljivo, ništa od "bezbednog života" koji su
NATO funkcioneri obećali.
Član Laburističke Partije i poslanik u Parlamentu Majk Gejps (Mike
Gapes) koji je nedavno boravio na Kosovu, prošlog meseca je na
konferenciji u Londonu javno izjavio sledeće: "Ako ste Srbin i ako
živite na Kosovu, nema vam druge nego da u školu odlazite pod
tenkovskom pratnjom KFOR-a, da vam kuća bude pod stražom i da u crkvu
takođe idete pod vojnom pratnjom. To vam je stvarnost".
Srpska vlada je pred ogromnom dilemom. Ako ništa ne bude preduzela,
Srbi će i dalje živeti pod strahom i i dalje bivati ubijani. Ako se
odluči na akciju, pošalje snage na Kosovo koje joj pripada zvanično i
dalje, rizikuje novi sukob sa NATO paktom.
Ivica Dačić, iz SPS -a, rekao nam je sledeće: "Nedavnom erupcijom
nasilja razbijene su iluzije o tome da je Kosovo multietnička
zajednica. Pokazalo se da se tamo zapravo odvija etničko čišćenje.
Srbija mora sve da preduzme u cilju zaštite srpskog življa i sve
političke stranke moraju u tome biti solidarne".
Koštunica sada predlaže, kako se sam izrazio, "kantonizaciju" - podelu
kojom bi bili zaštićeni oni koji su još ostali na Kosovu i kako bi bila
izbegnuta nova krvoprolića. To je donekle već primenjeno u praksi počev
od 1999. kada se veliki broj kosovskih Srba sklonio u Mitrovicu, i to
je možda sada jedino rešenje.
A šta bivši predsednik Milošević kaže o "etničkom čišćenju"? Na velikom
zboru pred 30 000 okupljenih u Kosovu Polju 1992. izjavio je sledeće:
"Odavde, sa Kosova, potekla je ideja o "etničkom čišćenju" zašta srpski
narod danas biva neodgovorno optužen a bio je žrtva etničkog čišćenja
baš ovde na Kosovu, teritoriji Jugoslavije. Ovde su albanski
separatisti prvi upotrebili izraz etnički čisto Kosovo. Od njih smo
čuli prvi put za takve ideje i nehumanu politiku uperenu protiv našeg
naroda. Tada, kada je Srpski narod bio ugrožen i izložen jezivim
pritiscima, ni Evropa ni Svet nisu marili. Zlo naneto Srbima njih nije
uzrujavalo. Niko nije obraćao pažnju niti pokazivao želju da zaštiti
Kosovske Srbe.
Elizabet Farel
New Worker Online,
Friday, April 30, 2004
prevod: PRCF
(Pôle de Renaissance Communiste en France)
---
http://komunist.free.fr/arhiva/maj2004/farrell.html
Kosovo - The Conflict Continues
REPORTS of "ethnic cleansing" in the Nato-occupied Serbian province of
Kosovo-Metohija appeared in the bourgeois press once again last month.
But this time – for the first time in 14 years – they wrote that
Albanian extremists were to blame for the aggression. Twenty-eight
Serbs paid for the organised violence with their lives; schools and
Orthodox churches were destroyed. So what caused the latest outbreak of
violence? It was allegedly sparked by two incidents – an Albanian
attack on a young Serb in Caglavica, and the deaths of at least two
Albanian boys who tragically drowned in the river Ibar near the town of
Kosovska Mitrovica.
Nearly half of all Serbs still in Kosovo live in Mitrovica, and
Albanians blamed local Serbs for "driving the boys into the river".
Riots took place across the Nato-occupied Serbian province following
these events – which many say are planned and co-ordinated by the
so-called "Kosovo Liberation Army" or UCK. One UN official described
the atrocities as "one-way violence from Albanians against Serbs", and
admitted that "nothing in Kosovo happens spontaneously". He was right –
the upsurge in violence did not happen spontaneously. As Misha
Gavrilovic of the British Serbian alliance puts it: "If a bomb goes off
in your house, you do not blame the bomb: you blame the person who put
it there." Of course there are Albanian extremists and the UCK. Of
course there are those whose agenda is a "greater Albania", including
Kosovo, some other parts of Serbia, Montenegro, Macedonia, Greece and
Bulgaria. But the UCK is only "the bomb" – it is clearly imperialism
that "put it there".
In 1998, only a year before the United States, Britain and European
imperialism, under the Nato flag, began bombing the Federal Republic of
Yugoslavia, even US officials denounced the UCK as a "terrorist
organisation". But in 1999 they were waging a brutal bombing campaign
against the Yugoslav people, under the pretext that Miloševic was
"ethnically cleansing Kosovan Albanians". The bombing of Yugoslavia
followed President Slobodan Miloševic’s refusal to accept imperialist
demands formulated at the "peace talks" in Rambouillet, France – in
reality an ultimatum for Serbia to accept foreign troops in Kosovo.
The UCK then became very useful to them; it then suddenly became a
reason to bomb Serbian military targets as well as houses, hospitals,
schools, bridges – killing thousands and destroying an economy already
fragile because of sanctions – and to build up Nato forces in bordering
Macedonia. A US defence department document stated: "The realisation
has come to the people [within Nato] that we have to have the UCK
involved in this process." It is well known that the CIA has trained
UCK fighters since the mid-1990s. The UCK and separatist forces were
cynically used by imperialism to create a political pretext for doing
what Anglo-American imperialism would decide in any case: to complete
the break-up of Yugoslavia.
Nato, when it bombed Serbia and Montenegro in 1999, presented the
attack as a "humanitarian intervention". Tony Blair said that "we have
a duty to see justice is done" and Bill Clinton insisted: "We act to
protect thousands of innocent people in Kosovo from a mounting military
offensive." But they were not interested in restoring peace in the
Balkans. They were interested only in the total capitulation of
Yugoslavia to imperialism’s terms. Even talks between Slobodan
Miloševic and Kosovo Albanian pacifist leader Ibrahim Rugova were
completely ignored. Rugova, who initially supported the Nato
aggression, now called for an end to "the bombing and the killings".
The 78-day air war ended only when Miloševic signed an agreement
promising to withdraw all Serb troops from Kosovo. Senior Nato
commander Michael Jackson announced Yugoslavia had agreed to a "phased,
verifiable and orderly withdrawal from Kosovo" that would allow for a
peacekeeping force to enter the province and provide a "secure
environment".
Then came the defeat of Miloševic’s Socialist Party of Serbia (SPS) at
the Serbian elections in 2000 – a victory for the imperialists. Newly
elected pro-western President Koštunica declared that "the democratic
reconstruction of Serbia and Yugoslavia will be completed after these
elections". The election of Koštunica and his "Democratic Opposition of
Serbia" (DOS), a coalition of 18 pro-western parties, meant the start
of a process of "democratisation".
The first attempt to arrest the former president was made as a US
deadline was about to expire. Washington had threatened to suspend $50
million in aid unless Koštunica’s government began co-operating with
the "International Criminal" by 31 March. It was soon followed by
Miloševic’s imprisonment in Belgrade in April 2001, after he held out
in his house for 24 hours, surrounded by hundreds of police, and as
many of his supporters chanting "Don’t sell Miloševic to Nato!"
No formal charges were ever made against him. Months later he was
kidnapped and flown to the "International Criminal Tribunal" at The
Hague, where he faces accusations of over 60 counts of war crimes.
In March this year, a new government coalition was formed in Serbia
including the SPS. The new coalition, led by pro-western premier
Vojislav Koštunica, vowed to try Serb "war crimes suspects" in Serbian
courts. But SPS leaders have made it very clear that, if any Serb is
extradited to the kangaroo court at The Hague, the SPS will walk out of
the coalition and the Government will fall.
Senior SPS leader Millorad Vucelic warned: "We [would] immediately move
to topple the Government if this is attempted." And he told a Serbian
newspaper: "Someone will answer for the kidnapping of Miloševic. That
will be our condition. Those who illegally kidnapped Miloševic and who
illegally extradited him will, logically, be taken to court." And this
month the Koštunica government voted to give financial assistance to
Serbian citizens on trial at The Hague. A new law will provide the
prisoners, including Miloševic and nationalist leader Vojislav Seselj,
with the equivalent of their salaries had they worked in Serbia, travel
costs for visits by family members and some legal expenses. Even though
the financial aid provided will only be a small amount, it is
politically an important step that shows Serbia is no longer willing to
do whatever imperialism demands.
Western powers are worried by these developments – there are still a
number of people on the list to be tried at the kangaroo court in the
Netherlands, like Bosnian Serb military chief Ratko Mladic. The
hand-over of their "war crimes suspects" is a precondition for the
economic aid that Serbia very much needs. At the beginning of the month
US imperialism responded to the developments in Serbia by "temporarily
suspending" aid, giving "inadequate co-operation with the International
Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia" as their reason.
As for Kosovo, it didn’t, of course, become the "secure environment"
Nato officials had promised.
Labour MP Mike Gapes who visited Kosovo recently, spoke about the
situation at a public meeting in London last month. "If you are a Serb,
you have to go to school protected by Kfor (Nato "peace-keepers")
tanks; you have to have your houses protected and you have to have your
places of worship protected by armed forces. That is the reality," he
said.
The Serbian government faces a huge dilemma. If it does nothing,
Kosovan Serbs will continously live in fear, and more will inevitably
be killed. If it decides to act and send its troops into the occupied
province – still officially a part of Serbia – it will risk a new
conflict with Nato.
Ivica Dacic of Miloševic’s Socialist Party of Serbia told the New
Worker that the violence has dispelled ideas that Kosovo "is now a
multi-ethnic society" and proved ethnic cleansing is under way there.
"Serbia must do everything to protect Serbs and all the political
parties must back a practical solution," he said.
Koštunica now proposes what he calls "cantonisation" – a partition to
protect what is left of the Serbian minority of the occupied province
to put an end to the violence. This has already started to happen in
practice since the episode in 1999, with the vast majority of Kosovan
Serbs retreating to Mitrovica, and it may now be the only solution.
For now, let’s see what former President Miloševic had to say about the
"ethnic cleansing". He told the people of Kosovo Polje at a
30,000-strong rally in 1992: "Here, in this town, we have heard of
ethnic cleansing for the first time, which the Serbian nation is now
being unjustly accused, that had been exposed to this pressure and
ethnic cleansing for the first time here, in Kosovo, on the territory
of the former Yugoslavia. We have learned the slogan ethnically pure
Kosovo from the Albanian separatists. We have learned it from them for
the first time and have heard of these ideas and this inhumane policy
that was endangering this nation and this country from them for the
first time. "At that time, when this horrible pressure was exerted upon
the Serbian nation, neither Europe nor the world were concerned. There
was no attention and no desire to protect the Serbian nation in Kosovo.
Everything that had been committed against the Serbian nation here was
not disturbing them."
Elizabeth Farrell
New Worker Online,
Friday, April 30, 2004
http://komunist.free.fr/arhiva/maj2004/proglas-nkpj.html
KOMUNIST
Arhiva : : Maj 2004.
PROLETERI SVIH ZEMALJA, UJEDINITE SE!
Nova komunistička partija Jugoslavije
PROGLAS
Nema zločina koji ne bi izvršio kapital da bi uvećao svoje razmere i
profit. Imperijalizam je eksploatacija pomoću sile i laži. U odnosu
prema slabijima, a takva je ogromna većina država u svetu, računajući
tu i našu zemlju, imperijalisti se rukovode načelom: "Slušaj, pokori
se, živi u ropstvu ili ćeš biti uništen".
Prošlo je dvanaest godina od kada su vođi agresivnog bloka NATO, uz
saradnju domaćih petokolonaša, političkih prostitutki i izdajnika svih
boja razbili SFRJ. U dugo pripremanoj i izrežiranoj krvavoj drami
ubijeno je i ranjeno na stotine hiljada ljudi, a oko dva miliona
izbeglica ostalo je bez svojih domova. U ratu su stradali i pretrpeli
ogromne materijalne gubitke svi narodi i nacionalne manjine u našoj
zemlji, ali je najteže prošao srpski narod koji je branio integritet,
suverenitet i nezavisnost Jugoslavije.
Prošlo je više od pet godina od monstruozne agresije NATO država protiv
SR Jugoslavije. Zverski je ubijeno nekoliko hiljada i ranjeno preko
deset hiljada ljudi. Materijalna šteta prevazilazi 100 milijardi
dolara. Uprkos herojskom otporu našeg naroda, okupirani su Kosovo i
Metohija i otuda je proterano preko 350 hiljada Srba i drugog
nealbanskog stanovništva, lojalnog Jugoslaviji.
Pod okriljem okupatora albanski teroristi su ubili i oteli nekoliko
hiljada Srba i zaveli teror strašniji i krvaviji od osmanlijskog.
Uz pomoć stotine miliona dolara, čudovišne medijske propagande i
fabrika laži, NATO države su suštinski pomogle kontrarevolucionarni
prevrat u Srbiji i omogućavaju opstanak na vlasti u Crnoj Gori
separatista Mila Đukanovića. U ostalim bivšim jugoslovenskim
republikama kontrarevolucije su izvedene ranije.
Danas vladajuće strukture na Balkanu propagiraju modu po kojoj svako
treba da ima svog okupatora.
U Srbiji i Crnoj Gori sada se nalazi oko milion izbeglica iz Hrvatske,
Bosne i Hercegivine i sa Kosmeta. U postojećim uslovima gotovo da nema
izgleda da se ogromna većina njih vrati u svoje domove, koji su ili
uništeni ili oduzeti. Genocid nad srpskim narodom se nastavlja.
RASPRODAJA JUGOSLAVIJE
Vlada koju je NATO ustoličio 2000. godine prihvatila je sistematsko
nastavljanje komadanja Jugoslavije. Brutalno kršeći tada važeće Savezni
i Republičke ustave, Vlada se odrekla kontinuiteta Jugoslavije
(prihvatajući zahtev SAD da naša država tobože postoji tek od 1992.g.)
i pristala na sukcesiju državne imovine, uključujući tu i onu koju su
Srbija i Crna Gora unele u saveznu državu.
Razbijanje sadašnje, smanjene Jugoslavije, planirano je u više rata, a
kao osnov za to služi takozvana "Ustavna povelja", skrojena po
instrukcijama Havijara Solane, ratnog zločinca i jednog od organizatora
NATO agresije na našu zemlju. "Ustavna povelja" je svojevrsna
smrtovnica Jugoslavije, koja je promenila čak i ime naše države. Njen
osnovni cilj je definitivno razdvajanje Srbije i Crne Gore.
Sa stanovišta NKPJ i, uvereni smo, ogromne većine našeg naroda, Srbija
i Crna Gora su sudbinski predodređene da žive u istoj državi iz milion
razloga, a najvažniji je taj da je u pitanju isti narod.
Za NKPJ je subjektivan i objektivan izdajnik svako koji na bilo koji
način pokuša da razdvoji Srbiju i Crnu Goru, jer time čini bratoubistvo.
Dosovska vlada dozvolila je da opštine Preševo, Bujanovac i Medveđa
faktički postanu protektorat NATO. Tamo se ne može doneti ni sprovesti
nijedna važnija odluka bez odobrenja NATO država.
U toku je završna faza restauracije kapitalizma u našoj zemlji, koja u
svim sferama donosi katastrofalne rezultate. Nema suštinske razlike
između vlade DOS-a, koja je otišla, i koalicione (modifikovane
dosovske) koja je došla. Istini za volju, postoje izvesne, bar
deklarativne razlike u politici prema Kosmetu (gde je koalicija takođe
nejedinstvena), ali je našoj zemlji nametnuta takva omča oko vrata da
je oslobađanje okupirane Južne srpske pokrajine nemoguće bez znatno
odlučnijeg angažovanja Rusije, Kine, Belorusije, drugih prijateljskih
država i progresivnih snaga u svetu. Nizom svojih izdajničkih postupaka
dosovska vlada je potpomogla legalizaciju separatističke kvislinške
vlasti na Kosmetu.
Nova koaliciona vlada nastavlja s politikom prihvatanja u paketu
statusa neokolonije, odnosno nastavlja s politikom rasprodaje
suvereniteta, državne, društvene i zadružne svojine, s razbijanjem
vojske, sa sluganskim odnosom prema Vašingtonu, Londonu, Berlinu,
Parizu i Briselu, s revizijom i falsifikovanjem istorije, s enormnim
zaduženjem, s povećanjem armije nezaposlenih, s ukidanjem ranije
stečenih socijalnih prava, sa smanjenjem zdravstvenog osiguranja, s
bitnim pogoršanjem programa, uslova i načina školovanja, s utapanjem u
mutne vode takozvanih "evropskih struktura", s poslušnošću i
metanisanjem pred haškom inkvizicijom.
Da bi se održala dosovska i nova koaliciona vlast su rasprodale i
rasprodaju u bescenje i na doboš sve što se moglo rasprodati, ne libeći
se čak da prodaju prirodna bogatstva i vitalne privredne objekte:
rudnike, banje, mineralne vode, šume, plaže, lovišta, puteve,
poljoprivredna dobra, elektrane, vodovode... Jedino još uvek nije
pronašla model za rasprodaju vazduha koji nas okružuje.
Pod vlašću prethodne i postojeće vlade Jugoslavija je postala
najsiromašnija zemlja u Evropi.
DUG SVAKE PORODICE INOSTRANSTVU - 8.500 DOLARA
Šta je donela i šta nosi restauracija kapitalizma u Jugoslaviji,
odnosno njeno uklapanje u "evropske strukture"?
Ukupna industrijska i poljoprivredna proizvodnja su daleko manje nego
1990. godine, mada je trebalo da budu znatno veće, jer je za poslednjih
14 godina tehnologija u svetu napredovala. Preko 60% industrijskih
kapaciteta ne radi, delimično radi, ili je zatvoreno. Za to vreme nije
izgrađen nijedan veliki i značajan industrijski objekat. Sve što je
izgrađeno - izgrađeno je u socijalizmu.
Dosovska vlada se hvalila, a to čini i sadašnja koaliciona vlada, da
je, blagodareći svojoj poslušnosti prema "međunarodnoj zajednici" (u
stvari prema NATO državama) i haškoj inkviziciji, našoj zemlji otpisan
deo finansijskih zaduženja na Zapadu i otvoren put za nova enormna
zaduženja u inostranstvu. Dugove će morati da vraćaju ne samo ova već i
buduće generacije. Najveći deo "otpisanih" i reprogramiranih dugova
Zapadu prestavljaju kamate nastale jednostranim prekidom trgovine i
finansijskih transakcija od strane kapitalističkih država za vreme
desetogodišnje blokade Jugoslavije.
Strani kapital ne dolazi da bi doneo, već prvenstveno da bi odneo.
Danas, prema zvaničnim podacima, spoljna zaduženost Jugoslavije iznosi
oko 85 odsto nacionalnog dohotka. I tendencija povećanja procenta
zaduženosti u odnosu na nacionalni dohodak se povećava. Ukupan spoljni
dug Jugoslavije krajem aprila 2004.g. zvanično je iznosio 14,5
milijardi dolara, a faktički negde između 15 i 16 milijardi dolara.
Ako uzmemo da prosečno domaćinstvo u Srbiji i Crnoj Gori ima četiri
člana, onda svaka porodica u našoj zemlji danas duguje inostranstvu
negde između 8 i 9 hiljada dolara. Naš spoljnotrgovinski deficit kreće
se približno oko 5 milijardi dolara godišnje. Uvoz iz inostranstva je
pokriven izvozom sa jedva 35 procenata.
Pre 14 godina, to jest 1990.g. naš uvoz je bio pokriven sa oko 80 odsto
izvoza. Danas je stanje na ovom sektoru neuporedivo teže iako od
2001.g. oko 95% naših proizvoda može da se izvozi u zemlje Evropske
unije bez carina. Ukupna ekonomska politika Jugoslavije i njen
podređeni odnos prema EU, SAD, MMF, Svetskoj i Evropskoj banci i drugim
zapadnim institucijama je takava da razne povlastice koje, navodno
dobija naša zemlja, u praksi proizvode katastrofalne rezultate. Što nas
više Zapad "pomaže" - to smo sve siromašniji.
Slične rezultate daje politika globalizma u celom svetu. Prema podacima
Ujedinjenih nacija za 2002.g. zemlje takozvanog Trećeg sveta, koje se
pod istim ili sličnim uslovima (kao naša država) zadužuju kod zapadnog
kapitala, imale su spoljni dug oko 3 hiljade milijardi dolara - gotovo
pet puta više nego 1980. godine. Istovremeno su kamate na taj dug
dostigle 2002.g. blizu 4 hiljade milijardi dolara. Po oceni Svetske
banke, danas 1,5 milijarda ljudi živi u proseku sa 24 dolara mesečno.
Poznati su mnogi primeri iz istorije, počev još od Stare Grčke i Rima,
kada je dužnik, nesposoban da vrati ono što je pozajmio, postajao ne
samo formalno već i faktički rob zajmodavca. Tim putem nas vodi i
sadašnja vlast. Ekonomsko ropstvo prerasta u političko ropstvo.
Prema zvaničnim podacima, na biroima rada u Srbiji i Crnoj Gori danas
ima oko milion i 100 hiljada nezaposlenih. Međutim, ta brojka je
dvostruko veća, jer se pod nezaposlenim računaju samo oni koji se vode
na biroima rada. A faktički nije zaposleno više od 50 odsto radno
sposobnog stanovništva. I ta cifra se iz dana u dan vrtoglavo povećava.
Prosečna dnevna zarada zaposlenih je manja od 2 dolara, ako se uračuna
koliko članova svoje porodice jedan zaposleni izdržava.
Penzije se realno sistematski smanjuju, uz neprestano pogoršanje uslova
za penzionisanje.
SVAKA PRIVATIZACIJA JE PLJAČKA
Privatizacija je prelazak u ruke pojedinaca, mafijaških grupa ili
stranih kapitalista naših prirodnih resursa, preduzeća i druge imovine
koje su krvlju i znojem stvarali radni ljudi naše zemlje.
Nema "poštene" privatizacije, niti je može biti. Svaka privatizacija
državne, društvene i zadružne svojine je legalizovana pljačka. Naivno
je verovati da je prelazak u privatne ruke, pogotovu u ruke stranaca,
naših preduzeća i prirodnih bogatstava u interesu običnih građana ili
jugoslovenske privrede u celini.
U poslednjih petnestak godina u Jugoslaviji se pojavio veliki broj
kapitalista koji su se raznim mahinacijama dočepali ogromnog kapitala,
velikih zemljišnih poseda i mnogobrojnih malih i velikih preduzeća.
Nameće se pitanje: odakle para novopečenoj finansijskoj mafiji i
oligarhiji da "kupuje" (tačnije otima) čitave fabrike, robne kuće,
hotele, građevinska preduzeća, banke... Niko po zakonima ove zemlje
nije mogao na pošten način da zaradi toliko para da bi bio u stanju da
kupuje u celini ili delimično privredna preduzeća i banke, pa makar ih
dobijao u bescenje.
Sprovedena privatizacija na prostorima bivšeg SSSR, u Istočnoj Evropi i
u republikama prethodne SFRJ dovela je do: privrednog i finansijskog
kolapsa, drastičnog smanjenja proizvodnje, zatvaranja i prodaje
ogromnog broja industrijskih preduzeća, masovne nezaposlenosti,
vrtoglavog opadanja životnog standarda, revizije ili ukidanja
socijalnih dostignuća u zdravstvu, školstvu, kulturi, nauci, sportu...
Takođe, uslovila je topljenje i iščezavanje penzijskih, invalidskih,
stambenih i socijalnih fondova, dovela je do abnormalne inflacije, do
čudovišnog socijalnog raslojavanja i stvaranja moćnih parazitskih
eksploatatorskih struktura. Dovela je do suštinskog smanjivanja
sredstava za vojsku i višestrukog slabljenja odbrane, gubljenja
nezavisnosti i vazalnog odnosa prema imperijalističkim državama. Stanje
se iz dana u dan pogoršava. Sve bivše socijalističke države na prostoru
SSSR, u Istočnoj Evropi i na Balkanu imaju daleko manju proizvodnju
nego 1990.g. Astronomski se povećavaju finansijski nameti i pljačke
naroda.
Imperijalističke snage imaju zajednički interes u obezbeđivanju
neograničenog širenja transnacionalnog kapitala i u gušenju svakog
antiimperijalističkog otpora, posebno u bivšim socijalističkim
zemljama. One koordiniraju svoje ekonomske i političke strategije,
usmeravaju u njihovu korist aktivnost Svetske trgovinske organizacije,
Međunarodnog monetarnog fonda, Svetske banke, Evropske banke i drugih
međunarodnih ustanova, koje su pretvorile u svoje filijale.
NKPJ nema ništa protiv privatne svojine ukoliko vlasnik sam ili udružen
sa nekim, ili sa više takvih suvlasnika radi, pod uslovom da to ne
predstavlja eksploataciju tuđeg rada, da ne predstavlja najamni odnos.
Međutim, takvim radom i zaradom on i oni ne mogu da zarade toliko da bi
kupovali fabrike, banke i druge velike sisteme, koji privatizovani ne
mogu da funkcionišu bez postojanja eksploatacije.
GLOBALIZACIJA ILI GROBALIZACIJA
Proces kapitalističke globalizacije, koji diktiraju multinacionalne
korporacije, ima četiri glavna obeležja: slobodan protok kapitala,
robe, usluga i radne snage. Sve se to čini u njihovom interesu u cilju
osvajanja novih teritorija, novih tržišta i maksimalnog sticanja
profita. Ne biraju se sredstva kojim bi se uništio svaki onaj koji
pokuša da se tome suprotstavi.
Oko 500 multinacionalnih korporacija kontroliše finansijsko tržište na
planeti, jer njihove finansijske rezerve prevazilaze rezerve svih
centralnih banaka na svetu, zajedno uzetih. Te korporacije kontrolišu
trgovinu prirodnim resursima, uključujući tu i 90% pšenice, kafe,
kukuruza, duvana, metala i drvne građe, 85% bakra, 80% olova, 75%
banana, nafte i kaučuka. Drugim rečima, glavni sadržaj kapitalističke
globalizacije je maksimalno nastojanje na koncentraciji i
centralizaciji svetskih prirodnih i proizvodnih resursa pod kontrolom
majušne elite globalnog finansijskog kapitala.
Moćne sile globalizacije nastoje da nametnu sopstvene ekonomske i
socijalne recepte drugim državama, putem nasilničkog pritiska na njih.
One prinuđuju druge države na zaključivanje globalnih ugovora, na
otvaranje granica, na slobodan protok kapitala, robe, usluga i radne
snage pod uslovima koje diktira krupan kapital. Vlade slabih država
najčešće to čine protiv interesa vlastite zemlje, što podriva njihove
ukupne potencijale za razvoj. Razume se, takva politika izaziva
ozbiljne posledice: raste nezaposlenost, pada životni standard, jača
socijalno raslojavanje.
Za ogromnu većinu čovečanstva kapitalistička globalizacija predstavlja
grobalizaciju.
Svi osnovni instrumenti globalizacije nalaze se u rukama
imperijalističkih država. Na 500 najvećih multinacionalnih korporacija
otpada oko 80 odsto transnacionalnih investicija. Međutim, obezbeđujući
stvaranje jedinstvenog svetskog "tržišta", globalizam istovremeno
zaoštrava suparništvo između konkurentskih blokova imperijalizma,
formiranih oko tri glavna centra - SAD, EU i Japana.
Najrazvijenije kapitalističke zemlje, takozvana "zlatna milijarda",
jedva da čine 1/6 stanovništva naše planete. Pa, ipak, one troše 85
odsto svih roba i usluga koje proizvodi čovečanstvo. Istovremeno, na
njih otpada preko 90 odsto zagađivača na Zemljinoj kugli. Međutim, one
jedva da raspolažu sa 1/10 prirodnih resursa planete, što znači da žive
najvećim delom eksploatišuću druge države, koje grcaju u nevoljama.
Stanovnici Zapadne Evrope u 2002.g. potrošili su samo na sladoled 11
milijardi dolara. To je za 2 milijarde više nego što je potrebno da se
obezbedi čistom vodom i kanalizacijom celokupno stanovništvo Zemlje.
Oko 10% najbogatijih Amerikanaca (približno 27 miliona ljudi) ima
ukupan prihod koji je jednak prihodu 45 odsto stanovništva sveta,
odnosno približno 2,8 milijarde ljudi.
SAD raspolažu sa 65% svih informativnih kapaciteta na planeti, što im
omogućava da nameću svoj ekonomski, politički i kulturni uticaj. Pa,
ipak, značajan deo američkog naroda od toga nema velike vajde.
Kapitalizam nije u stanju, zbog svoje prirode, da razreši neke vitalne
probleme čak ni u najrazvijenijim zemljama. U Zapadnoj Evropi
permanentno ima 35 - 40 miliona stalno, delimčno (po nekoliko sati
dnevno) ili povremeno nezaposlenih radnika.
Poznati američki publicista Skot Maršal, pozivajući se na zvanične
podatke, objavio je početkom 2000.g. u visokotiražnom listu "Pipl Vikli
vord" svoja studijska istraživanja u kojima ističe da su te godine SAD
imale 21 milion nezaposlenih, poluzaposlenih i privremeno zaposlenih.
Oko 43 miliona ljudi nema nikakav oblik medicinske pomoći, 5 miliona je
beskućnika, 37 miliona je nepismeno, od toga 18 miliona potpuno. Oko 80
procenata mladića i devojaka do 18 godina, čije je poreklo iz Afrike,
Južne i Srednje Amerike, ne pohađa školu i nije zaposleno. Narkomanija
je veoma zastupljena i služi kao sredstvo za smirivanje velikog broja
ljudi, kao sredstvo odvlačenja mladih generacija od klasne borbe.
Pljačka, otimačina i eksploatacija najvećeg dela čovečanstva nije
usmerena toliko na poboljšanje života siromašnih slojeva u
najrazvijenijim kapitalističkim državama, koliko za povećanje bogatstva
bogatih.
SAD troše godišnje oko 450 milijardi dolara više nego što proizvode.
Zbog toga je potrebno da svake godine privuku 450 milijardi dolara u
formi kapitala (inostranih investicija, berzanskih investicija,
bankovnih zajmova itd.). To im polazi za rukom zahvaljujući dominantnom
položaju dolara na međunarodnoj sceni.
Američki dolar je valuta bez zlatne podloge i u slučaju kad bi
poverioci, odnosno kreditori zatražili da im se novac vrati, SAD bi se
našle pred bankrotstvom a to bi izazvalo svetsku krizu. Međutim,
Vašington takvu mogućnos sprečava svojim ogromnim vojnim, ekonomskim i
političkim pritiscima, bez obzira što su SAD najzaduženija zemlja na
svetu, sa dugom koji se iz godine u godinu kreće u razmerama od 600 do
900 milijardi dolara.
NE U NATO
Gotovo sve političke snage u Jugoslaviji kao svoj prioritetni cilj
imaju pristupanje Jugoslavije NATO paktu i Partnerstvu za mir i u tom
pogledu već su preduzete mnoge ozbiljne mere.
NKPJ je izričito protiv ulaska u ove dve organizacije ne samo zbog toga
što su se u praksi one pokazale kao neprijatelji naše zemlje, već i
zbog njihovih globalnih agresivnih i reakcionarnih planova i ciljeva.
U poslednjoj deceniji DžDž veka, tadašnja izdjnička rukovodstva Rusije,
Ukrajine, Belorusije i svih država Istočne Evrope, pristupila su tzv.
Partnerstvu za mir, kao posredniku saradnje između njih i NATO-a. Potom
su, korak po korak, sve ove države, izuzimajući Rusiju, Belorusiju i
Ukrajinu, ušle u NATO. Takav ispit se sada nudi i državama nastalim na
ruševinama SFRJ.
Promenjeno rukovodstvo u Rusiji i Belorusiji, a pod pritiskom ovih
zemalja i progresivnih snaga, i vlada Ukrajine im se pridružila, dat je
drugi sadržaj Partnerstvu za mir i njegovom odnosu sa NATO. Interesi
ove tri zemlje su suprotstavljeni NATO-u, mada vlada Ukrajine i dalje
flertuje sa ovim agresivnim blokom.
NATO su formirale 4. aprila 1949.g. u Vašingtonu SAD, Kanada i vodeće
zapadnoevropske zemlje sa namerom da oružanim putem zaustave širenje
komunizma i da nameću svoju volju celom svetu. NATO je bio glavni
izvor, finansijer i izazivač ratova, diverzija, pritisaka, međunarodne
zategnutosti, terorizma i nestabilnosti. U poslednjih 15 godina Balkan
je jedno od glavnih poprišta njegove aktivnosti.
SAD su faktički gospodari NATO, citadela svetskog terorizma i agresije.
Od preko 326 ratova i većih oružanih sukoba posle Drugog svetskog rata,
SAD su učestvovale, organizovale ili podstakle 311 masovnih
krvoprolića. U tim oružanim konfliktima ubijeno je preko 30 miliona, a
ranjeno i obogaljeno više od 100 milijona ljudi. NATO - to su potoci
krvi, razaranja, otimačine i pljačke, to je rat.
NATO je udarna pesnica globalizma. On sve više nastoji da se proglasi
"Svetskom vladom", odnosno "Međunarodnom zajednicom", kako vole da kažu
sve buržoaske partije u Jugoslaviji. Pre izvesnog vremena, čelnici NATO
otvoreno su izjavili u Vašingtonu da se ovaj agresivni blok može
"mešati svuda gde smatra potrebnim, čak i bez dozvole Ujedinjenih
nacija". I tako su i postupili prilikom agresije na Jugoslaviju,
Avganistan, Irak i širom sveta.
Ekonomski zakoni monopolskog kapitalizma su neumoljivi. Kada sistem ne
može izdržati pod težinom hiperprodukcije i kriza, žeđ za profitom gura
monopole u rat.
U listu "Nenj York Times", u vreme NATO agresije na Jugoslaviju,
američki analitičar Tomas Fridman objasnio je da: "Globalno slobodno
tržište ne može postojati bez vojne sile u svetskim razmerama... Da bi
globalizacija funkcionisala, Amerika ne treba da se boji da deluje kao
svemoćna super-sila, kakva ona i jeste..." Slobodno tržište i rat su
nerazdvojni blizanci.
Nemački general Klaus Nauman, koji se pojavio kao svedok tužilaštva na
suđenju Slobodanu Miloševiću u Hagu, pratio je kao predstavnik
Bundesfera u NATO, tok agresije protiv Jugoslavije 1999. godine. On je
još u maju 1995.g. napisao u nedeljniku "Der Spigel" sledeće: "Nemačka
vojska će učestvovati u akcijama za podršku slobodnog tržišta i
neometanog pristupa izvorima sirovina u celom svetu..."
Danas je nemačka vojska jezgro Evrokorpusa i učestvuje u okupaciji
Bosne i Kosmeta, a prisutna je u agresivnim misijama u Makedoniji i u
nizu drugih regiona u svetu.
U cilju izbegavanja krize hiperprodukcije i propadanja ogromne ratne
industrije, SAD u EU nastoje da pokriju svoje finansijske deficite
novim vojnim narudžbinama i novim ratovima. SAD su stoga jednostrano
napustile međunarodni ugovor o protivreketnoj odbrani, pristupile
izgradnji sistema "Rat zvezda" i enormno povećale svoje vojne rashode.
Administracija Džordža Buša dobila je odobrenje Kongresa i Senata za
vojni budžet koji daleko prevazilazi 500 milijardi dolara godišnje. Ako
se ovome dodaju izdvajanja za CIA i druge obaveštajne službe, kao i za
razradu novih oružja, onda ulaganje u vojne svrhe prevazilazi 750
milijardi dolara.
Evropska unija stvara svoju vlastitu armiju, mada su njene članice
uključene u NATO. EU određuje svoje prvorazredne zone uticaja: Balkan,
Rusija, Srednji istok i Afrika. Sve ovo izaziva snažan rivalitet sa SAD
i već su stvorene ozbiljne pukotine u NATO.
Na bajonetima se može ustoličiti kvislinška vlast, ali se na bajonetima
ne može sedeti, niti opstati. To očigledno pokazuju američke agresije
na Avganistan, Irak, u Africi i u zemljama Latinske Amerike. Stoga
Vašington nastoji da u svoja kola upregne zemlje čije je vlade nasilno
i pritiscima ustoličio. Od njih zahteva da za njegov račun šalju trupe
u okupirane teritorije. Tako su, korišćenjem mehanizma NATO i
Partnerstva za mir, kao američki vazali, u mnoge okupirane regione
upućene vojne jedinice Poljske, Češke, Rumunije, Slovačke, Bugarske,
Mađarske...
KO NE HRANI SVOJU VOJSKU - HRANIĆE TUĐU
U cilju poslušnosti i dokazivanja vazalne vernosti, sadšnja koaliciona
vlada Jugoslavije priprema vojsku koja za interese NATO treba da
učestvuje u takozvanim "mirovnim operacijama" (koje su faktički
okupacija) u Iraku, Hondurasu, Liberiji, Avganistanu i svuda gde odrede
Vašington, London, Berlin ili Brisel.
Ovakvi planovi i postupci aktuelne vlasti u Srbiji i Crnoj Gori, i
njihovo usrdno sluganstvo zapadnim gospodarima, su protiv interesa naše
zemlje, izraz su vrhunskog cinizma i gaženja dostojanstva vlastitog
naroda. Kosovo i Metohiju, postojbinu srpskog naroda, okupirale su
snage NATO i tamo ne dopuštaju pristup vojsci Jugoslavije niti našoj
policiji, a i tri opštine na jugu Srbije faktički su pod protektoratom
stranih faktora. Teritorija Bosne i Hercegovine takođe je pod
protektoratom NATO, tamo je našoj vojsci takođe zabranjen pristup, a
traži se da naše trupe učestvuju po belom svetu kao najamnici, u
okupiranju tuđih teritorija i za tuđ račun.
To je pravo lice takozvane "saradnje" u okviru Partnerstva za mir i
NATO.
Sem toga, države koje pristupe NATO paktu dužne su da izdvoje na
desetine milijardi dolara za opremanje svoje vojske radi unifikacije sa
standardima ovog agresivnog bloka i da bi ratna industrija na Zapadu
permanentno radila. Ulazak u Partnerstvo za mir i NATO podrazumeva
razbijanje naše Armije (što je velikim delom već učinjeno) i stvaranje
nove sluganske vojske. To bi pretstavljalo bitan korak u daljem
gubljenju nezavisnosti i suvereniteta naše otadžbine, to bi
pretstavljalo dobrovoljno ropstvo sadašnjih i budućih generacija našeg
naroda.
NKPJ je za suštinsko jačanje i modernizaciju Vojske Jugoslavije i
drugih odbrambenih patriotskih struktura.
Ko ne hrani svoju vojsku - hraniće tuđu.
GLAVNE METE - RUSIJA I KINA
Ako je u mogućnosti NATO se surovo obračunava sa svima onima koji se
suprotstavljaju političkoj, ekonomskoj i vojnoj ekspanziji globalizma,
tvrdeći kako određene država ili organizacije predstavljaju pretnju za
bezbednost SAD i EU, svrstavajući ih u "osovinu zla" i pokrovitelje
terorizma. Te države su izložene ekonomskoj, političkoj i informativnoj
blokadi i stalno im se preti vojnom intervencijom. Posebno su na meti
SAD: DNR Koreja, Kuba, Iran, Sirija i Palestinci. "Teroristi" su svi
oni koji ne prihvataju diktat NATO država.
Međutim, glavne mete u NATO ekspanziji na Istok su Rusija i Kina, koje
zapadne vojne mašinerija nastoji da okruži vojnim bazama. Bez obzira na
deklarativne i licemerne povremene izjave o "dobrim i prijateljskim
namerama" prema ovim zemljama. Vašington i EU čine sve da oslabe
njihovu moć i da im nametnu okove globalizacije. S druge strane, Rusija
i Kina raspolažu kolosalnim ljudskim, privrednim i prirodnim rezervama,
snažnim armijama, tehnikom i tehnologijom, kao i moćnim nuklearnim i
raketnim naoružanjem tako da u bliskoj budućnosti treba očekivati
njihov globalan i efikasan odgovor na ekspanziju NATO, na potkresanje
njegovih krila.
Pozivanje na nužnost klečanja i saginjanja glave pred diktatom nosilaca
globalizacije, kao i identifikovanje NATO država sa "međunarodnom
zajednicom", služi kao izgovor za kapitulaciju i izdajstvo buržoaskih
snaga u Jugoslaviji. Sama Kina brojčano je veća od celog bloka NATO
(odnosno "međunarodne zajednice"), a po predviđanju najeminentnijih
stručnjaka na Zapadu, ona će za nekoliko decenija prevazići SAD i EU u
ukupnoj proizvodnji i bruto nacionalnom dohotku. Svi zvanični dokumenti
Kine nedvosmisleno govore da ona gradi socijalizam i da joj je cilj put
u komunističko društvo. Isti je slučaj i sa osamdesetomilionskim
Vijetnamom, čiji je godišnji privredni priraštaj još veći nego u Kini.
Kontrarevolucija na prostorima SSSR ima privremeni karakter. Rusija sa
svojim ogromnim prostranstvom, brojnim stanovništvom, tehnologijom,
resursima i vojnom tehnikom ne može biti vazal nijedne zemlje. Ona se
privredno naglo oporavlja i još uvek ima armiju koja je u stanju da
obuzda svakog agresora. U Belorusiji je i dalje socijalistički
društveni sistem, a on postoji i u dvema odvojenim od Gruzije
autonomnim republikama - Abhaziji i Južnoj Osetiji. I u Moldaviji su
komunisti na vlasti. Bez obzira na drastičnu neravnopravnost na
izborima, i informativnu blokadu, komunisti su i dalje najjača
politička snaga na prostorima bivšeg SSSR. Oni su nosioci budućnosti
ove zemlje.
Rusija, Ukrajina, Belorusija, Kina, Indija, Vijetnam, Kuba, Brazil,
Iran, DNR Koreja, Argentina, Kongo i ogromna većina čovečanstva nisu
članice NATO i ne pripadaju "međunarodnoj zajednici" u natovskoj
varijanti. One nisu ni članice Evropske unije. Zbog čega bi onda bilo
neophodno da Jugoslavija dobrovoljno pristupi savezu grupi država, čije
su namere prema njoj neprijateljske, i kao takve su se mnogu puta
iskazale.
(1/2 - ide dalje)
KOMUNIST
Arhiva : : Maj 2004.
PROLETERI SVIH ZEMALJA, UJEDINITE SE!
Nova komunistička partija Jugoslavije
PROGLAS
Nema zločina koji ne bi izvršio kapital da bi uvećao svoje razmere i
profit. Imperijalizam je eksploatacija pomoću sile i laži. U odnosu
prema slabijima, a takva je ogromna većina država u svetu, računajući
tu i našu zemlju, imperijalisti se rukovode načelom: "Slušaj, pokori
se, živi u ropstvu ili ćeš biti uništen".
Prošlo je dvanaest godina od kada su vođi agresivnog bloka NATO, uz
saradnju domaćih petokolonaša, političkih prostitutki i izdajnika svih
boja razbili SFRJ. U dugo pripremanoj i izrežiranoj krvavoj drami
ubijeno je i ranjeno na stotine hiljada ljudi, a oko dva miliona
izbeglica ostalo je bez svojih domova. U ratu su stradali i pretrpeli
ogromne materijalne gubitke svi narodi i nacionalne manjine u našoj
zemlji, ali je najteže prošao srpski narod koji je branio integritet,
suverenitet i nezavisnost Jugoslavije.
Prošlo je više od pet godina od monstruozne agresije NATO država protiv
SR Jugoslavije. Zverski je ubijeno nekoliko hiljada i ranjeno preko
deset hiljada ljudi. Materijalna šteta prevazilazi 100 milijardi
dolara. Uprkos herojskom otporu našeg naroda, okupirani su Kosovo i
Metohija i otuda je proterano preko 350 hiljada Srba i drugog
nealbanskog stanovništva, lojalnog Jugoslaviji.
Pod okriljem okupatora albanski teroristi su ubili i oteli nekoliko
hiljada Srba i zaveli teror strašniji i krvaviji od osmanlijskog.
Uz pomoć stotine miliona dolara, čudovišne medijske propagande i
fabrika laži, NATO države su suštinski pomogle kontrarevolucionarni
prevrat u Srbiji i omogućavaju opstanak na vlasti u Crnoj Gori
separatista Mila Đukanovića. U ostalim bivšim jugoslovenskim
republikama kontrarevolucije su izvedene ranije.
Danas vladajuće strukture na Balkanu propagiraju modu po kojoj svako
treba da ima svog okupatora.
U Srbiji i Crnoj Gori sada se nalazi oko milion izbeglica iz Hrvatske,
Bosne i Hercegivine i sa Kosmeta. U postojećim uslovima gotovo da nema
izgleda da se ogromna većina njih vrati u svoje domove, koji su ili
uništeni ili oduzeti. Genocid nad srpskim narodom se nastavlja.
RASPRODAJA JUGOSLAVIJE
Vlada koju je NATO ustoličio 2000. godine prihvatila je sistematsko
nastavljanje komadanja Jugoslavije. Brutalno kršeći tada važeće Savezni
i Republičke ustave, Vlada se odrekla kontinuiteta Jugoslavije
(prihvatajući zahtev SAD da naša država tobože postoji tek od 1992.g.)
i pristala na sukcesiju državne imovine, uključujući tu i onu koju su
Srbija i Crna Gora unele u saveznu državu.
Razbijanje sadašnje, smanjene Jugoslavije, planirano je u više rata, a
kao osnov za to služi takozvana "Ustavna povelja", skrojena po
instrukcijama Havijara Solane, ratnog zločinca i jednog od organizatora
NATO agresije na našu zemlju. "Ustavna povelja" je svojevrsna
smrtovnica Jugoslavije, koja je promenila čak i ime naše države. Njen
osnovni cilj je definitivno razdvajanje Srbije i Crne Gore.
Sa stanovišta NKPJ i, uvereni smo, ogromne većine našeg naroda, Srbija
i Crna Gora su sudbinski predodređene da žive u istoj državi iz milion
razloga, a najvažniji je taj da je u pitanju isti narod.
Za NKPJ je subjektivan i objektivan izdajnik svako koji na bilo koji
način pokuša da razdvoji Srbiju i Crnu Goru, jer time čini bratoubistvo.
Dosovska vlada dozvolila je da opštine Preševo, Bujanovac i Medveđa
faktički postanu protektorat NATO. Tamo se ne može doneti ni sprovesti
nijedna važnija odluka bez odobrenja NATO država.
U toku je završna faza restauracije kapitalizma u našoj zemlji, koja u
svim sferama donosi katastrofalne rezultate. Nema suštinske razlike
između vlade DOS-a, koja je otišla, i koalicione (modifikovane
dosovske) koja je došla. Istini za volju, postoje izvesne, bar
deklarativne razlike u politici prema Kosmetu (gde je koalicija takođe
nejedinstvena), ali je našoj zemlji nametnuta takva omča oko vrata da
je oslobađanje okupirane Južne srpske pokrajine nemoguće bez znatno
odlučnijeg angažovanja Rusije, Kine, Belorusije, drugih prijateljskih
država i progresivnih snaga u svetu. Nizom svojih izdajničkih postupaka
dosovska vlada je potpomogla legalizaciju separatističke kvislinške
vlasti na Kosmetu.
Nova koaliciona vlada nastavlja s politikom prihvatanja u paketu
statusa neokolonije, odnosno nastavlja s politikom rasprodaje
suvereniteta, državne, društvene i zadružne svojine, s razbijanjem
vojske, sa sluganskim odnosom prema Vašingtonu, Londonu, Berlinu,
Parizu i Briselu, s revizijom i falsifikovanjem istorije, s enormnim
zaduženjem, s povećanjem armije nezaposlenih, s ukidanjem ranije
stečenih socijalnih prava, sa smanjenjem zdravstvenog osiguranja, s
bitnim pogoršanjem programa, uslova i načina školovanja, s utapanjem u
mutne vode takozvanih "evropskih struktura", s poslušnošću i
metanisanjem pred haškom inkvizicijom.
Da bi se održala dosovska i nova koaliciona vlast su rasprodale i
rasprodaju u bescenje i na doboš sve što se moglo rasprodati, ne libeći
se čak da prodaju prirodna bogatstva i vitalne privredne objekte:
rudnike, banje, mineralne vode, šume, plaže, lovišta, puteve,
poljoprivredna dobra, elektrane, vodovode... Jedino još uvek nije
pronašla model za rasprodaju vazduha koji nas okružuje.
Pod vlašću prethodne i postojeće vlade Jugoslavija je postala
najsiromašnija zemlja u Evropi.
DUG SVAKE PORODICE INOSTRANSTVU - 8.500 DOLARA
Šta je donela i šta nosi restauracija kapitalizma u Jugoslaviji,
odnosno njeno uklapanje u "evropske strukture"?
Ukupna industrijska i poljoprivredna proizvodnja su daleko manje nego
1990. godine, mada je trebalo da budu znatno veće, jer je za poslednjih
14 godina tehnologija u svetu napredovala. Preko 60% industrijskih
kapaciteta ne radi, delimično radi, ili je zatvoreno. Za to vreme nije
izgrađen nijedan veliki i značajan industrijski objekat. Sve što je
izgrađeno - izgrađeno je u socijalizmu.
Dosovska vlada se hvalila, a to čini i sadašnja koaliciona vlada, da
je, blagodareći svojoj poslušnosti prema "međunarodnoj zajednici" (u
stvari prema NATO državama) i haškoj inkviziciji, našoj zemlji otpisan
deo finansijskih zaduženja na Zapadu i otvoren put za nova enormna
zaduženja u inostranstvu. Dugove će morati da vraćaju ne samo ova već i
buduće generacije. Najveći deo "otpisanih" i reprogramiranih dugova
Zapadu prestavljaju kamate nastale jednostranim prekidom trgovine i
finansijskih transakcija od strane kapitalističkih država za vreme
desetogodišnje blokade Jugoslavije.
Strani kapital ne dolazi da bi doneo, već prvenstveno da bi odneo.
Danas, prema zvaničnim podacima, spoljna zaduženost Jugoslavije iznosi
oko 85 odsto nacionalnog dohotka. I tendencija povećanja procenta
zaduženosti u odnosu na nacionalni dohodak se povećava. Ukupan spoljni
dug Jugoslavije krajem aprila 2004.g. zvanično je iznosio 14,5
milijardi dolara, a faktički negde između 15 i 16 milijardi dolara.
Ako uzmemo da prosečno domaćinstvo u Srbiji i Crnoj Gori ima četiri
člana, onda svaka porodica u našoj zemlji danas duguje inostranstvu
negde između 8 i 9 hiljada dolara. Naš spoljnotrgovinski deficit kreće
se približno oko 5 milijardi dolara godišnje. Uvoz iz inostranstva je
pokriven izvozom sa jedva 35 procenata.
Pre 14 godina, to jest 1990.g. naš uvoz je bio pokriven sa oko 80 odsto
izvoza. Danas je stanje na ovom sektoru neuporedivo teže iako od
2001.g. oko 95% naših proizvoda može da se izvozi u zemlje Evropske
unije bez carina. Ukupna ekonomska politika Jugoslavije i njen
podređeni odnos prema EU, SAD, MMF, Svetskoj i Evropskoj banci i drugim
zapadnim institucijama je takava da razne povlastice koje, navodno
dobija naša zemlja, u praksi proizvode katastrofalne rezultate. Što nas
više Zapad "pomaže" - to smo sve siromašniji.
Slične rezultate daje politika globalizma u celom svetu. Prema podacima
Ujedinjenih nacija za 2002.g. zemlje takozvanog Trećeg sveta, koje se
pod istim ili sličnim uslovima (kao naša država) zadužuju kod zapadnog
kapitala, imale su spoljni dug oko 3 hiljade milijardi dolara - gotovo
pet puta više nego 1980. godine. Istovremeno su kamate na taj dug
dostigle 2002.g. blizu 4 hiljade milijardi dolara. Po oceni Svetske
banke, danas 1,5 milijarda ljudi živi u proseku sa 24 dolara mesečno.
Poznati su mnogi primeri iz istorije, počev još od Stare Grčke i Rima,
kada je dužnik, nesposoban da vrati ono što je pozajmio, postajao ne
samo formalno već i faktički rob zajmodavca. Tim putem nas vodi i
sadašnja vlast. Ekonomsko ropstvo prerasta u političko ropstvo.
Prema zvaničnim podacima, na biroima rada u Srbiji i Crnoj Gori danas
ima oko milion i 100 hiljada nezaposlenih. Međutim, ta brojka je
dvostruko veća, jer se pod nezaposlenim računaju samo oni koji se vode
na biroima rada. A faktički nije zaposleno više od 50 odsto radno
sposobnog stanovništva. I ta cifra se iz dana u dan vrtoglavo povećava.
Prosečna dnevna zarada zaposlenih je manja od 2 dolara, ako se uračuna
koliko članova svoje porodice jedan zaposleni izdržava.
Penzije se realno sistematski smanjuju, uz neprestano pogoršanje uslova
za penzionisanje.
SVAKA PRIVATIZACIJA JE PLJAČKA
Privatizacija je prelazak u ruke pojedinaca, mafijaških grupa ili
stranih kapitalista naših prirodnih resursa, preduzeća i druge imovine
koje su krvlju i znojem stvarali radni ljudi naše zemlje.
Nema "poštene" privatizacije, niti je može biti. Svaka privatizacija
državne, društvene i zadružne svojine je legalizovana pljačka. Naivno
je verovati da je prelazak u privatne ruke, pogotovu u ruke stranaca,
naših preduzeća i prirodnih bogatstava u interesu običnih građana ili
jugoslovenske privrede u celini.
U poslednjih petnestak godina u Jugoslaviji se pojavio veliki broj
kapitalista koji su se raznim mahinacijama dočepali ogromnog kapitala,
velikih zemljišnih poseda i mnogobrojnih malih i velikih preduzeća.
Nameće se pitanje: odakle para novopečenoj finansijskoj mafiji i
oligarhiji da "kupuje" (tačnije otima) čitave fabrike, robne kuće,
hotele, građevinska preduzeća, banke... Niko po zakonima ove zemlje
nije mogao na pošten način da zaradi toliko para da bi bio u stanju da
kupuje u celini ili delimično privredna preduzeća i banke, pa makar ih
dobijao u bescenje.
Sprovedena privatizacija na prostorima bivšeg SSSR, u Istočnoj Evropi i
u republikama prethodne SFRJ dovela je do: privrednog i finansijskog
kolapsa, drastičnog smanjenja proizvodnje, zatvaranja i prodaje
ogromnog broja industrijskih preduzeća, masovne nezaposlenosti,
vrtoglavog opadanja životnog standarda, revizije ili ukidanja
socijalnih dostignuća u zdravstvu, školstvu, kulturi, nauci, sportu...
Takođe, uslovila je topljenje i iščezavanje penzijskih, invalidskih,
stambenih i socijalnih fondova, dovela je do abnormalne inflacije, do
čudovišnog socijalnog raslojavanja i stvaranja moćnih parazitskih
eksploatatorskih struktura. Dovela je do suštinskog smanjivanja
sredstava za vojsku i višestrukog slabljenja odbrane, gubljenja
nezavisnosti i vazalnog odnosa prema imperijalističkim državama. Stanje
se iz dana u dan pogoršava. Sve bivše socijalističke države na prostoru
SSSR, u Istočnoj Evropi i na Balkanu imaju daleko manju proizvodnju
nego 1990.g. Astronomski se povećavaju finansijski nameti i pljačke
naroda.
Imperijalističke snage imaju zajednički interes u obezbeđivanju
neograničenog širenja transnacionalnog kapitala i u gušenju svakog
antiimperijalističkog otpora, posebno u bivšim socijalističkim
zemljama. One koordiniraju svoje ekonomske i političke strategije,
usmeravaju u njihovu korist aktivnost Svetske trgovinske organizacije,
Međunarodnog monetarnog fonda, Svetske banke, Evropske banke i drugih
međunarodnih ustanova, koje su pretvorile u svoje filijale.
NKPJ nema ništa protiv privatne svojine ukoliko vlasnik sam ili udružen
sa nekim, ili sa više takvih suvlasnika radi, pod uslovom da to ne
predstavlja eksploataciju tuđeg rada, da ne predstavlja najamni odnos.
Međutim, takvim radom i zaradom on i oni ne mogu da zarade toliko da bi
kupovali fabrike, banke i druge velike sisteme, koji privatizovani ne
mogu da funkcionišu bez postojanja eksploatacije.
GLOBALIZACIJA ILI GROBALIZACIJA
Proces kapitalističke globalizacije, koji diktiraju multinacionalne
korporacije, ima četiri glavna obeležja: slobodan protok kapitala,
robe, usluga i radne snage. Sve se to čini u njihovom interesu u cilju
osvajanja novih teritorija, novih tržišta i maksimalnog sticanja
profita. Ne biraju se sredstva kojim bi se uništio svaki onaj koji
pokuša da se tome suprotstavi.
Oko 500 multinacionalnih korporacija kontroliše finansijsko tržište na
planeti, jer njihove finansijske rezerve prevazilaze rezerve svih
centralnih banaka na svetu, zajedno uzetih. Te korporacije kontrolišu
trgovinu prirodnim resursima, uključujući tu i 90% pšenice, kafe,
kukuruza, duvana, metala i drvne građe, 85% bakra, 80% olova, 75%
banana, nafte i kaučuka. Drugim rečima, glavni sadržaj kapitalističke
globalizacije je maksimalno nastojanje na koncentraciji i
centralizaciji svetskih prirodnih i proizvodnih resursa pod kontrolom
majušne elite globalnog finansijskog kapitala.
Moćne sile globalizacije nastoje da nametnu sopstvene ekonomske i
socijalne recepte drugim državama, putem nasilničkog pritiska na njih.
One prinuđuju druge države na zaključivanje globalnih ugovora, na
otvaranje granica, na slobodan protok kapitala, robe, usluga i radne
snage pod uslovima koje diktira krupan kapital. Vlade slabih država
najčešće to čine protiv interesa vlastite zemlje, što podriva njihove
ukupne potencijale za razvoj. Razume se, takva politika izaziva
ozbiljne posledice: raste nezaposlenost, pada životni standard, jača
socijalno raslojavanje.
Za ogromnu većinu čovečanstva kapitalistička globalizacija predstavlja
grobalizaciju.
Svi osnovni instrumenti globalizacije nalaze se u rukama
imperijalističkih država. Na 500 najvećih multinacionalnih korporacija
otpada oko 80 odsto transnacionalnih investicija. Međutim, obezbeđujući
stvaranje jedinstvenog svetskog "tržišta", globalizam istovremeno
zaoštrava suparništvo između konkurentskih blokova imperijalizma,
formiranih oko tri glavna centra - SAD, EU i Japana.
Najrazvijenije kapitalističke zemlje, takozvana "zlatna milijarda",
jedva da čine 1/6 stanovništva naše planete. Pa, ipak, one troše 85
odsto svih roba i usluga koje proizvodi čovečanstvo. Istovremeno, na
njih otpada preko 90 odsto zagađivača na Zemljinoj kugli. Međutim, one
jedva da raspolažu sa 1/10 prirodnih resursa planete, što znači da žive
najvećim delom eksploatišuću druge države, koje grcaju u nevoljama.
Stanovnici Zapadne Evrope u 2002.g. potrošili su samo na sladoled 11
milijardi dolara. To je za 2 milijarde više nego što je potrebno da se
obezbedi čistom vodom i kanalizacijom celokupno stanovništvo Zemlje.
Oko 10% najbogatijih Amerikanaca (približno 27 miliona ljudi) ima
ukupan prihod koji je jednak prihodu 45 odsto stanovništva sveta,
odnosno približno 2,8 milijarde ljudi.
SAD raspolažu sa 65% svih informativnih kapaciteta na planeti, što im
omogućava da nameću svoj ekonomski, politički i kulturni uticaj. Pa,
ipak, značajan deo američkog naroda od toga nema velike vajde.
Kapitalizam nije u stanju, zbog svoje prirode, da razreši neke vitalne
probleme čak ni u najrazvijenijim zemljama. U Zapadnoj Evropi
permanentno ima 35 - 40 miliona stalno, delimčno (po nekoliko sati
dnevno) ili povremeno nezaposlenih radnika.
Poznati američki publicista Skot Maršal, pozivajući se na zvanične
podatke, objavio je početkom 2000.g. u visokotiražnom listu "Pipl Vikli
vord" svoja studijska istraživanja u kojima ističe da su te godine SAD
imale 21 milion nezaposlenih, poluzaposlenih i privremeno zaposlenih.
Oko 43 miliona ljudi nema nikakav oblik medicinske pomoći, 5 miliona je
beskućnika, 37 miliona je nepismeno, od toga 18 miliona potpuno. Oko 80
procenata mladića i devojaka do 18 godina, čije je poreklo iz Afrike,
Južne i Srednje Amerike, ne pohađa školu i nije zaposleno. Narkomanija
je veoma zastupljena i služi kao sredstvo za smirivanje velikog broja
ljudi, kao sredstvo odvlačenja mladih generacija od klasne borbe.
Pljačka, otimačina i eksploatacija najvećeg dela čovečanstva nije
usmerena toliko na poboljšanje života siromašnih slojeva u
najrazvijenijim kapitalističkim državama, koliko za povećanje bogatstva
bogatih.
SAD troše godišnje oko 450 milijardi dolara više nego što proizvode.
Zbog toga je potrebno da svake godine privuku 450 milijardi dolara u
formi kapitala (inostranih investicija, berzanskih investicija,
bankovnih zajmova itd.). To im polazi za rukom zahvaljujući dominantnom
položaju dolara na međunarodnoj sceni.
Američki dolar je valuta bez zlatne podloge i u slučaju kad bi
poverioci, odnosno kreditori zatražili da im se novac vrati, SAD bi se
našle pred bankrotstvom a to bi izazvalo svetsku krizu. Međutim,
Vašington takvu mogućnos sprečava svojim ogromnim vojnim, ekonomskim i
političkim pritiscima, bez obzira što su SAD najzaduženija zemlja na
svetu, sa dugom koji se iz godine u godinu kreće u razmerama od 600 do
900 milijardi dolara.
NE U NATO
Gotovo sve političke snage u Jugoslaviji kao svoj prioritetni cilj
imaju pristupanje Jugoslavije NATO paktu i Partnerstvu za mir i u tom
pogledu već su preduzete mnoge ozbiljne mere.
NKPJ je izričito protiv ulaska u ove dve organizacije ne samo zbog toga
što su se u praksi one pokazale kao neprijatelji naše zemlje, već i
zbog njihovih globalnih agresivnih i reakcionarnih planova i ciljeva.
U poslednjoj deceniji DžDž veka, tadašnja izdjnička rukovodstva Rusije,
Ukrajine, Belorusije i svih država Istočne Evrope, pristupila su tzv.
Partnerstvu za mir, kao posredniku saradnje između njih i NATO-a. Potom
su, korak po korak, sve ove države, izuzimajući Rusiju, Belorusiju i
Ukrajinu, ušle u NATO. Takav ispit se sada nudi i državama nastalim na
ruševinama SFRJ.
Promenjeno rukovodstvo u Rusiji i Belorusiji, a pod pritiskom ovih
zemalja i progresivnih snaga, i vlada Ukrajine im se pridružila, dat je
drugi sadržaj Partnerstvu za mir i njegovom odnosu sa NATO. Interesi
ove tri zemlje su suprotstavljeni NATO-u, mada vlada Ukrajine i dalje
flertuje sa ovim agresivnim blokom.
NATO su formirale 4. aprila 1949.g. u Vašingtonu SAD, Kanada i vodeće
zapadnoevropske zemlje sa namerom da oružanim putem zaustave širenje
komunizma i da nameću svoju volju celom svetu. NATO je bio glavni
izvor, finansijer i izazivač ratova, diverzija, pritisaka, međunarodne
zategnutosti, terorizma i nestabilnosti. U poslednjih 15 godina Balkan
je jedno od glavnih poprišta njegove aktivnosti.
SAD su faktički gospodari NATO, citadela svetskog terorizma i agresije.
Od preko 326 ratova i većih oružanih sukoba posle Drugog svetskog rata,
SAD su učestvovale, organizovale ili podstakle 311 masovnih
krvoprolića. U tim oružanim konfliktima ubijeno je preko 30 miliona, a
ranjeno i obogaljeno više od 100 milijona ljudi. NATO - to su potoci
krvi, razaranja, otimačine i pljačke, to je rat.
NATO je udarna pesnica globalizma. On sve više nastoji da se proglasi
"Svetskom vladom", odnosno "Međunarodnom zajednicom", kako vole da kažu
sve buržoaske partije u Jugoslaviji. Pre izvesnog vremena, čelnici NATO
otvoreno su izjavili u Vašingtonu da se ovaj agresivni blok može
"mešati svuda gde smatra potrebnim, čak i bez dozvole Ujedinjenih
nacija". I tako su i postupili prilikom agresije na Jugoslaviju,
Avganistan, Irak i širom sveta.
Ekonomski zakoni monopolskog kapitalizma su neumoljivi. Kada sistem ne
može izdržati pod težinom hiperprodukcije i kriza, žeđ za profitom gura
monopole u rat.
U listu "Nenj York Times", u vreme NATO agresije na Jugoslaviju,
američki analitičar Tomas Fridman objasnio je da: "Globalno slobodno
tržište ne može postojati bez vojne sile u svetskim razmerama... Da bi
globalizacija funkcionisala, Amerika ne treba da se boji da deluje kao
svemoćna super-sila, kakva ona i jeste..." Slobodno tržište i rat su
nerazdvojni blizanci.
Nemački general Klaus Nauman, koji se pojavio kao svedok tužilaštva na
suđenju Slobodanu Miloševiću u Hagu, pratio je kao predstavnik
Bundesfera u NATO, tok agresije protiv Jugoslavije 1999. godine. On je
još u maju 1995.g. napisao u nedeljniku "Der Spigel" sledeće: "Nemačka
vojska će učestvovati u akcijama za podršku slobodnog tržišta i
neometanog pristupa izvorima sirovina u celom svetu..."
Danas je nemačka vojska jezgro Evrokorpusa i učestvuje u okupaciji
Bosne i Kosmeta, a prisutna je u agresivnim misijama u Makedoniji i u
nizu drugih regiona u svetu.
U cilju izbegavanja krize hiperprodukcije i propadanja ogromne ratne
industrije, SAD u EU nastoje da pokriju svoje finansijske deficite
novim vojnim narudžbinama i novim ratovima. SAD su stoga jednostrano
napustile međunarodni ugovor o protivreketnoj odbrani, pristupile
izgradnji sistema "Rat zvezda" i enormno povećale svoje vojne rashode.
Administracija Džordža Buša dobila je odobrenje Kongresa i Senata za
vojni budžet koji daleko prevazilazi 500 milijardi dolara godišnje. Ako
se ovome dodaju izdvajanja za CIA i druge obaveštajne službe, kao i za
razradu novih oružja, onda ulaganje u vojne svrhe prevazilazi 750
milijardi dolara.
Evropska unija stvara svoju vlastitu armiju, mada su njene članice
uključene u NATO. EU određuje svoje prvorazredne zone uticaja: Balkan,
Rusija, Srednji istok i Afrika. Sve ovo izaziva snažan rivalitet sa SAD
i već su stvorene ozbiljne pukotine u NATO.
Na bajonetima se može ustoličiti kvislinška vlast, ali se na bajonetima
ne može sedeti, niti opstati. To očigledno pokazuju američke agresije
na Avganistan, Irak, u Africi i u zemljama Latinske Amerike. Stoga
Vašington nastoji da u svoja kola upregne zemlje čije je vlade nasilno
i pritiscima ustoličio. Od njih zahteva da za njegov račun šalju trupe
u okupirane teritorije. Tako su, korišćenjem mehanizma NATO i
Partnerstva za mir, kao američki vazali, u mnoge okupirane regione
upućene vojne jedinice Poljske, Češke, Rumunije, Slovačke, Bugarske,
Mađarske...
KO NE HRANI SVOJU VOJSKU - HRANIĆE TUĐU
U cilju poslušnosti i dokazivanja vazalne vernosti, sadšnja koaliciona
vlada Jugoslavije priprema vojsku koja za interese NATO treba da
učestvuje u takozvanim "mirovnim operacijama" (koje su faktički
okupacija) u Iraku, Hondurasu, Liberiji, Avganistanu i svuda gde odrede
Vašington, London, Berlin ili Brisel.
Ovakvi planovi i postupci aktuelne vlasti u Srbiji i Crnoj Gori, i
njihovo usrdno sluganstvo zapadnim gospodarima, su protiv interesa naše
zemlje, izraz su vrhunskog cinizma i gaženja dostojanstva vlastitog
naroda. Kosovo i Metohiju, postojbinu srpskog naroda, okupirale su
snage NATO i tamo ne dopuštaju pristup vojsci Jugoslavije niti našoj
policiji, a i tri opštine na jugu Srbije faktički su pod protektoratom
stranih faktora. Teritorija Bosne i Hercegovine takođe je pod
protektoratom NATO, tamo je našoj vojsci takođe zabranjen pristup, a
traži se da naše trupe učestvuju po belom svetu kao najamnici, u
okupiranju tuđih teritorija i za tuđ račun.
To je pravo lice takozvane "saradnje" u okviru Partnerstva za mir i
NATO.
Sem toga, države koje pristupe NATO paktu dužne su da izdvoje na
desetine milijardi dolara za opremanje svoje vojske radi unifikacije sa
standardima ovog agresivnog bloka i da bi ratna industrija na Zapadu
permanentno radila. Ulazak u Partnerstvo za mir i NATO podrazumeva
razbijanje naše Armije (što je velikim delom već učinjeno) i stvaranje
nove sluganske vojske. To bi pretstavljalo bitan korak u daljem
gubljenju nezavisnosti i suvereniteta naše otadžbine, to bi
pretstavljalo dobrovoljno ropstvo sadašnjih i budućih generacija našeg
naroda.
NKPJ je za suštinsko jačanje i modernizaciju Vojske Jugoslavije i
drugih odbrambenih patriotskih struktura.
Ko ne hrani svoju vojsku - hraniće tuđu.
GLAVNE METE - RUSIJA I KINA
Ako je u mogućnosti NATO se surovo obračunava sa svima onima koji se
suprotstavljaju političkoj, ekonomskoj i vojnoj ekspanziji globalizma,
tvrdeći kako određene država ili organizacije predstavljaju pretnju za
bezbednost SAD i EU, svrstavajući ih u "osovinu zla" i pokrovitelje
terorizma. Te države su izložene ekonomskoj, političkoj i informativnoj
blokadi i stalno im se preti vojnom intervencijom. Posebno su na meti
SAD: DNR Koreja, Kuba, Iran, Sirija i Palestinci. "Teroristi" su svi
oni koji ne prihvataju diktat NATO država.
Međutim, glavne mete u NATO ekspanziji na Istok su Rusija i Kina, koje
zapadne vojne mašinerija nastoji da okruži vojnim bazama. Bez obzira na
deklarativne i licemerne povremene izjave o "dobrim i prijateljskim
namerama" prema ovim zemljama. Vašington i EU čine sve da oslabe
njihovu moć i da im nametnu okove globalizacije. S druge strane, Rusija
i Kina raspolažu kolosalnim ljudskim, privrednim i prirodnim rezervama,
snažnim armijama, tehnikom i tehnologijom, kao i moćnim nuklearnim i
raketnim naoružanjem tako da u bliskoj budućnosti treba očekivati
njihov globalan i efikasan odgovor na ekspanziju NATO, na potkresanje
njegovih krila.
Pozivanje na nužnost klečanja i saginjanja glave pred diktatom nosilaca
globalizacije, kao i identifikovanje NATO država sa "međunarodnom
zajednicom", služi kao izgovor za kapitulaciju i izdajstvo buržoaskih
snaga u Jugoslaviji. Sama Kina brojčano je veća od celog bloka NATO
(odnosno "međunarodne zajednice"), a po predviđanju najeminentnijih
stručnjaka na Zapadu, ona će za nekoliko decenija prevazići SAD i EU u
ukupnoj proizvodnji i bruto nacionalnom dohotku. Svi zvanični dokumenti
Kine nedvosmisleno govore da ona gradi socijalizam i da joj je cilj put
u komunističko društvo. Isti je slučaj i sa osamdesetomilionskim
Vijetnamom, čiji je godišnji privredni priraštaj još veći nego u Kini.
Kontrarevolucija na prostorima SSSR ima privremeni karakter. Rusija sa
svojim ogromnim prostranstvom, brojnim stanovništvom, tehnologijom,
resursima i vojnom tehnikom ne može biti vazal nijedne zemlje. Ona se
privredno naglo oporavlja i još uvek ima armiju koja je u stanju da
obuzda svakog agresora. U Belorusiji je i dalje socijalistički
društveni sistem, a on postoji i u dvema odvojenim od Gruzije
autonomnim republikama - Abhaziji i Južnoj Osetiji. I u Moldaviji su
komunisti na vlasti. Bez obzira na drastičnu neravnopravnost na
izborima, i informativnu blokadu, komunisti su i dalje najjača
politička snaga na prostorima bivšeg SSSR. Oni su nosioci budućnosti
ove zemlje.
Rusija, Ukrajina, Belorusija, Kina, Indija, Vijetnam, Kuba, Brazil,
Iran, DNR Koreja, Argentina, Kongo i ogromna većina čovečanstva nisu
članice NATO i ne pripadaju "međunarodnoj zajednici" u natovskoj
varijanti. One nisu ni članice Evropske unije. Zbog čega bi onda bilo
neophodno da Jugoslavija dobrovoljno pristupi savezu grupi država, čije
su namere prema njoj neprijateljske, i kao takve su se mnogu puta
iskazale.
(1/2 - ide dalje)
Nova komunistička partija Jugoslavije
PROGLAS - Drugi deo
EVROPSKA UNIJA - TUNEL BEZ IZLAZA
NKPJ je izričito protiv ulaska Jugoslavije u Evropsku uniju i slične
strukture Zapada, jer su one stvorene po merilima i u interesu krupnog
kapitala, deluju po diktatu transnacionalnih kompanija i Međunarodnog
monetarnog fonda. Naši građani bi bili u EU građani drugog reda,
konjušari, sluge i izmećari.
NKPJ je za ravnopravnu i uzajamno korisnu saradnju na političkom,
ekonomskom, naučnom, informativnom, vojnom, sportskom i drugom planu sa
svim državama u svetu, posebno sa evropskim, koje uvažavaju naš
suverenitet i integritet, i koje se u praksi izjašnjavaju za takve
odnose.
Istorijski, ekonomski i mnogi drugi razlozi nameću potrebu da saradnja
naše države bude prvenstveno orijentisana na naše susede, na Rusiju,
Ukrajinu, Belorusiju i Kinu.
Nažalost, aktuelna vlast naglašava neophodnost forsiranja "reformskog
kursa", što označava put u restauraciju kapitalizma, tačnije
kapitalističkog ropstva u kome nema nikakve ravnopravnosti. Time se
gubi politička nezavisnost, naša zemlja se pretvara u neokoloniju
zapadnog kapitala, odriče vlastite istorije, istorijske svesti naroda i
samobitne kulture.
Sve ovo aktuelna vlast cinično podvodi pod nazivom "integracije u
političke, ekonomske i civilizacijske strukture Evrope". I što se više
u tom smislu "integrišemo", to smo sve siromašniji i bespomoćniji.
Kod nas su u toku, a u Istočnoj Evropi su uglavnom završene, "privredne
reforme", podstaknute na zahtev, po uputstvima i u korist zapadnih
transnacionalnih kompanija. One diktiraju zemljama u takozvanoj
"tranziciji" sprovođenje kursa neoliberalnog globalizacije sa namerom
da pretvore u vlastiti protektorat pojedine države, regione i čitavu
planetu.
Važna poluga u tome je donošenje reakcionarnih zakona o radu, koji
ukidaju ili revidiraju decenijama sticana prava zaposlenih, izvojevana
u klasnoj borbi. Zakon o radu, koji je 2002.g. usvojila Skupština
Srbije, glasovima poslanika vladajućih partija i uz podršku
korumpiranih vođa Samostalnog i Nezavisnog sindikata, jedan je od
najreakcionarnijih u Evropi. Po ovom Zakonu radnici su ponovo postali
najamna radna snaga, prepušteni samovolji stranih kapitalista i
novopečene domaće kapitalističke mafije. Ovaj Zakon je u potpunosti
razvejao svaku iluziju o tobožnjoj "ravnopravnosti" ugovora između rada
i kapitala, jer priroda kapitalizma podrazumeva izvlačenje profita
putem eksploatacije tuđeg rada.
Mi živimo u klasnom društvu i nemoguće je govorite o Evropskoj uniji, a
zaobići ulogu koju u njoj imaju dve glavne klase - buržoazija i
radnička klasa. Pokretačku snagu EU ima krupan kapital koji nastoji da
se konsoliduje i objedini svoje napore u razmerama evropskog kontinenta.
Stoga je velikim multinacionalnim kompanijama neophodno stvaranje
kontinentalnog tržišta. Odatle proizilazi karakteristična crta upravo
završene etape proširenja EU - ekspanizija na Istok, sveobuhvatnost i
proširenje integracije. Time evropski kapital postaje konkurentniji u
svetskim razmerama u odnosu na severnoamerički i japanski u borbi za
uspostavljanje kontrole nad prirodnim bogatstvima, tržištima i
strateškim prostorima.
Imajući to u vidu, sasvim je razumljivo da svađe između SAD i EU oko
okupacije Iraka nisu izazvane navodnom brigom za interese i sudbinu
iračkog naroda, već je u prvom planu bio problem: ko će se dočepati
nafte u ovom delu Srednjeg Istoka.
Okupacija Iraka, i stavljanje pod kontrolom SAD njegove nafte,
predstavlja žestok udarac OPEK-u, koji malte ne jednostrano određuje
cenu ovog izuzetno važnog goriva. Na taj način, SAD su znatno umanjile
energentsku zavisnost svoje vojne mašine i privrede od Saudijske
Arabije - lidera OPEK-a. Međutim, sve se može završiti ozbiljnim
porazom prekookeanskog džina, koji uprkos primene varvarskih metoda,
nije u stanju da uguši ustanak iračkog naroda, već trpi sve veće
ljudske i materijalne gubitke. Sasvim je prirodno, da je u pitanju
opštearapski revolt i da je došlo do ozbiljnog sudara interesa SAD sa
vrhuškom Saudijske Arabije i drugih velikih proizvođača nafte na
Srednjem Istoku.
Globalizam i neoliberalizam SAD i EU podstiču uništavanje velikih
privrednih sistema u Jugoslaviji (pretežan deo su već kupili stranci)
ili ih transformišu u mala i srednja preduzeća, koja se lakše mogu
privatizovati. To protivureči zakonima savremenog privređivanja, koji
zahtevaju ukrupnjavanje i integraciju privrednih kapaciteta. S jedne
strane, naši privredni sistemi se cepaju i rasprodaju, a s druge strane
- zapadne korporacije (tesno povezane s bankarskim i finansijskim
kapitalom) učvršćuju dominantne pozicije u ključnim sektorima naše
privrede, pretvarajući je u svoj neokolonijalni prirepak.
ŠARENA LAŽA
Neoliberalna politika, koju diktira EU, pogibeljno se odražava na naša
mala preduzeća, sitna poljoprivredna gazdinstva i zanatlije koji nisu u
stanju da izdrže konkurenciju multinacionalnih kompanija, a domaći
zakoni ih ne štite ili dovoljno ne štite. Od svega toga daleko najveću
korist imaju multinacionalne kompanije, prvenstveno ekonomski
najsnažnijih država, ali i onih koje iz različitih razloga uspevaju da
se enormno bogate, koristeći nastale prilike u svom regionu.
Uzmimo za primer našeg suseda Grčku. Posle raspada SFRJ i restauracije
kapitalizma na njenim prostorima, buržoaskih kontrarevolucija u
Bugarskoj, Rumuniji i Albaniji, grčki kapital je doživeo pravu
ekspanziju na Balkanu i u zapadnom delu Crnomorskog regiona. Od 1990.
do 2002.g. profit grčkih korporacija povećan je za 3200 procenata.
Međutim, u isto vreme plate u Grčkoj su porasle samo 85%, a inflacija
je iznosila oko 136 procenata. Stopa nezaposlenosti ostala je visoka.
Uz sve to, Grčka je na zahtev francuskih, italijanskih i španskih
farmera morala da smanji poljoprivrednu proizvodnju za 35 odsto, mada
su njene obradive površine relativno male. I sve je ispalo šarena laža.
Članice EU, posebno one najsnažnije, daju krupne dotacije svojim
farmerima. Te subvencije veštački jačaju njihovu konkurentsku
sposobnost. Zahvaljujući tome, recimo, francuski farmeri faktički
uništavaju istočnoevropsko seljaštvo kao ekonomsku klasu. Naročito
pogubno takva politika se odražava na položaj seljaštva u Jugoslaviji,
koje je obremenjeno raznim nametima i ne uživa nikakvu zaštitu.
Upravo ovakvo stanje jedan je od razloga što u Poljskoj i Mađarskoj ima
najviše samoubistava farmera u Evropi.
Primenjujući ove i druge slične mere, zapadnoevropski imperijalizam
trasira put za ekonomsko porobljavanje naroda Istočne Evrope. Čak i
posle ulaska u EU Poljske, Češke, Slovačke, Mađarske, Litvanije,
Letonije, Estonije i Slovenije nastaviće se s primenom navedenih mera.
I, štaviše, novoprimljene članice će dobiti kvote koje određuju šta i
koliko smeju da proizvode u poljoprivredi i stočarstvu, kao i kolike
subvencije smeju da daju svom seljaštvu.
O svim vitalnim problemima EU faktički odlučuje neformalni direktorijum
tri sile - Nemačke, Engleske i Francuske. Razume se da one sve
značajnije probleme rešavaju u vlastitu korist.
Pa, ipak, i pored čudovišne propagandne mašinerije, gospodari EU ne
uspevaju da na raznim referendumima o ključnim pitanjima te
multinacionalne asocijacije privuku ni 50 odsto građana država-članica.
One praktično vladaju sa jedva 1/3 glasova.
Recimo, uprkos ogromnim pritiscima, Švajcarska i Norveška su odbile da
uđu u ovu novu tamnicu naroda. Ta tamnica bi se mogla uporediti
džinovskom bačvom meda na koji sleću rojevi muva. Med je sladak,
njihova krilca i nožice se polako lepe i za navek slepe, a muve udave u
slatkoj masi.
Nije tačno da je većina stanovnika našeg kontinenta za EU, koja stalno
ima 15-20 odsto nezaposlenih. Većina postojećih anketa i istraživanja
pokazuje da, uprkos neviđenoj propagandi, EU podržava najviše 35-40
odsto Evropljana, čije su države uključene u ovu organizaciju. A
izričito protiv nje su sve progresivne snage, u prvom redu komunističke
partije Evrope, ne ubrajajući ovde španske Kariljove "komuniste" (u
Španiji postoji i prava komunistička partija) i reformistički deo
francuskih "komunista".
EU je tunel koji ima ulaz, ali ne i izlaz. To je nova okupaciona zona
zapadnoevropskog kapitala za narode Balkana, Srednje i Istočne Evrope.
KOSMET
Okupacija Kosova i Metohije od strane NATO se nastavlja. U raznim
oblicima nastavlja se i teror albanskih separatista protiv preostalih
Srba. NKPJ je oduvek bila ne samo protiv okupacije Kosmeta, već i
protiv saradnje sa okupatorom, albanskim teroristima i separatistima.
Takva saradnja legalizuje vazalnu vlast koju je nametnuo okupator.
Međutim, sve stranke, koje su činile dosovsku, i čine sadašnju
koalicionu vladu, svojevremeno su izričito zahtevale od izbeglih i
preostalih Srba na Kosmetu da obavezno učestvuju na takozvanim lokalnim
i opštekosovskim izborima, kao i u formiranju tzv. vlade Kosova. Vlast
u Srbiji je pretila izbeglicama i Srbima preostalim u našoj Južnoj
pokrajini da će im ukinuti plate, penzije i socijalnu pomoć ukoliko ne
izađu na izbore.
Dogodilo se i događa se nezapamćen presedan u istoriji - na sednicama
"Parlamenta" Kosova tzv. srpski poslanici dovode se oklopnim vozilima
okupatora. I ko je za sve ovo kriv? Ko je saučesnik u ovoj izdajničkoj
raboti? Razume se kriva je poslušnička vlast (ove i prethodne vlade),
ustoličena 2000. g.
Završni čin terora nad Srbima - nova masovna ubistva, ranjavanja,
rušenja i paljenja njihovih stanova i kuća, crkava, istorijskih i
kulturnih spomenika - izvršen je u drugoj polovini marta 2004. g.
NKPJ je izdala nekoliko saopštenja o poslednjim zločinima na Kosmetu,
koji već duže vremena traju. Nažalost, naša štampa, radio i televizija
izbegavaju da prenesu ta saopštenja, ali su ih objavila mnoga inostrana
informativna sredstva. Mi izričito ističemo da su stvarni organizatori
najnovijih zločina SAD, EU i njihovi nameštenici koji nastupaju pod
firmom Ujedinjenih nacija.
Međutim, događaji su se istrgli njihovoj kontroli, pa su, pod pritiskom
svetske javnosti, malo curiknuli, nastavljajući da pod drugim vidom
sprovode svoje planove. A cilj im je da se protera i zastraši preostalo
srpsko stanovništvo, a potom da se kaže, kako na Kosmetu žive jedino
Albanci i da "zbog izvegavanja daljih potresa" ovaj region treba
proglasiti "nezavisnom albanskom državom".
Takva tvorevina može da postoji samo uz prisustvo i pod
pokroviteljstvom NATO trupa i stoga je neophodno stalno prisustvo
"mirotvoraca", odnosno okupatora. U tu svrhu podviđa se stvaranje
novih, najvećih u Evropi, NATO baza, koje bi služile za kontrolu
Balkana, Rusije, Bliskog i Srednjeg istoka. Radi tobožnjeg "čuvanja
mira" na Kosmetu treba dovesti nove NATO snage. To se već čini - u toku
je dalje povećanje okupatorske vojske.
Naš narod je gubio Kosmet kada su ga okupirali Turci, Nemci,
Italijani... ali nikada nije priznao okupatorsku vlast. I nema te sile
i cene koje bi nas prisilile da se odreknemo naše istorijske
postojbine. Kosmet je bio, jeste i ostaće nerazdvojni deo Srbije i
Jugoslavije. I to će ostati zauvek. Večno prokletstvo sustići će sve
one koji pokušavaju da trguju njime u sprezi sa albanskim teroristima,
separatistima i njihovim NATO pokroviteljima.
"SUD" U HAGU
Agresori NATO osnovali su tzv. "Haški sud" da bi svetskoj javnosti
bacili prašinu u oči i prikrili sopstvene zločine. U Hagu dželati sude
svojim žrtvama. Predsednik "Suda", ključne sudije i tužioci su iz
država koje su izvršile agresiju protiv Jugoslavije - Englezi,
Amerikanci, Nemci, Francuzi, Holanđani... Optuženi su oni koji su
rukovodili otporom agresiji i branili svoju otadžbinu, slobodu i
nezavisnost.
Haški kupleraj ima za cilj da za varvarsku agreresiju protiv
Jugoslavije spere krivicu Klintona, Blera, Šredera, Širaka, Solane,
Klarka, odnosno njihovih vlada, kao i "OVK" terorista i plaćenika.
"Tribunal u Hagu" ima takođe zadatak da zaplaši sve one koji bi se u
budućnosti usudili da se odupru agresivnoj politici NATO. Sudska farsa
u ovom holandskom gradu sračunata je i na izbegavanje plaćanja ratne
štete Jugoslaviji od preko 100 milijardi dolara.
Po scenariju Vašingtona, Londona i Berlina, u Hagu se odvija
monstruozna predstava. Sve je izrežirano, falsifikovano, montirano i
lažno. "Pravdu" dele arogantni londonski gangsteri i razuzdani američki
kauboji, naslednici neonacista i druga belosvetska ološ. Ilegalni "sud"
ne preza od najprljavijih i najciničnijih metoda da bi sakrio istinu. U
Hagu se sudi Jugoslaviji, Srbiji i srpskom narodu iz svih krajeva
nekadašnje SFRJ.
Zakon o saradnji sa Hagom, koji su donele partije i političari,
pripadnici DOS-a i sadašnje koalicione vlade, kao i crnogorska
koalicija "Zajedno za Jugoslaviju", predstavlja ozakonjenu izdaju i
jedan je od najsramnijih dokumenata u našoj istoriji. Nikada naš narod
nije sudio onima koji su branili otadžbinu već ih je odlikovao i
nagrađivao. Ovaj Zakon legalizuje prodaju i predaju agresoru naših
patriota.
Zakon faktički odobrava agresiju NATO, podstiče kažnjavanje
rukovodilaca odbrane od agresora i oznaničava trgovinu sa zločincima po
učinku od srpske glave.
Nema cene ni nasilja koji bi prinudile naše patriotske snage da se u
ovoj sramnoj raboti pridruže agresorima, odnosno pravim zločincima. Ali
saradnja sa Hagom bila bi moguća i poželjna, ukoliko bi neki novi
Međunarodni ratni tribunal (a to će jednog dana biti) sudio NATO
agresorima.
IZBORNE DISKRIMINACIJE
Iz istorije je poznato da je u 7. i 6. veku pre nove ere u Atini živeo
vlastodržac Solon. On je doneo zakone po kojima ljudi, odnosno staleži,
imaju onoliko prava koliko imaju imovine. To je bila robovlasnička
demokratija u kojoj je sva vlast pripadala robovlasnicima, odnosno
manjini.
U našoje zemlji su borci za tzv. "evropsku demoratiju", približno 2650
godina kasnije, skrojili u suštini isti zakon, prilagodivši ga
savremenim uslovima. Po ovom Zakonu, usvojenom krajem 2000. godine,
pravo učešća na parlamentarnim i predsedničkim izborima imaju samo one
partije koje su u stanju da plate državi taksu, sudske službenike i
druge dažbine u faktičkom iznosu od 15-20 hiljada evra. Ovde nisu
uračunati drugi neophodni troškovi u izbornom postupku.
NKPJ nije izdavala otadžbinu da bi joj imperijalisti davali dolare i
evre. Ona nije pljačkala državnu i društvenu imovinu, niti se bavila
drugim kriminalnim malverzacijama i stoga nije u mogućnosti da plati
ovolike namete...
I tako su komunisti, koji su, iako najprogresivnija snaga u državi, na
licemeran način diskriminisani i sprečeni da učestvuju na izborima.
Ako bi se izuzele finansijske i druge diskriminacije, NKPJ po
objektivnoj snazi treba da ima znatan broj odbornika u Srbiji i Crnoj
Gori, treba da ima poslanike u Skupštini Jugoslavije, u skupštini
Srbije, Crne Gore i Vojvodine.
ZA NAS NE POSTOJI NEMOGUĆE
Poslednje tri godine bile su za NKPJ najteži period od njenog postanka.
Snage koje su se dočepale vlasti posle 5. oktobra 2000.g. nametnule su
nam niz teških, često izmišljenih, finansijskih obaveza i podvrgle nas
gotovo potpunoj informativnoh blokadi i drugim diskriminacijama.
Uprkos tome, Partija je intezivno radila, u mnogim regionima, selima i
gradovima osnovala nove partijske organizacije i povećala broj članova.
Nažalost, u nekim mestima bilo je kapitulanstva, malodušnosti, pa čak
diverzija i sabotaža, što je paralisalo rad tamošnjih organizacija.
Uz velike napore, NKPJ je uglavnom uspela da prevaziđe najteže
probleme, posebno finansijske, i na putu je rešavanja preostalih
teškoća.
Sekretarijat i Centralni komitet NKPJ će učiniti sve što je moguće kako
bi se na osnovu marksističko-lenjinističke ideologija okupile u
zajednički front sve progresivne, odnosno komunističke snage u našoj
zemlji, udruženo radile na zaustavljanju kontrarevolucije i
orijentaciji države na socijalistički put razvoja.
Sekretarijat i Centralni komitet očekuju široku aktivizaciju partijskih
organizacija i svakog člana da prema svojim mogućnostima pomognu
blagovremeno prikupljanje sredstava za plaćanje državnog harača, čime
bi se obezbedilo učešće na jesenjim lokalni izborima, izborima za
Skupštinu Vojvodine, kao i na narednim parlamentarnim izborima.
Naš prioritetni cilj je dalje omasovljavanje, organizaciono, idejno i
materijalno jačanje postojećih i novih partijskih organizacija.
Svaki član treba da učlani bar još jednog novog i aktivnog člana
Partije. Trebe se uporno boriti za privlačenje u naše redove svakog
progresivnog čoveka.
Najveći broj partijskih organizacija nema svoje prostorije, a zakup je
veoma skup. Neke organizacije su to pitanje rešile improvizovanim
adaptiranjem i prilagođavanjem prostorija u nenastanjenim potkrovljima,
suterenima ili montažnim objektima. Na ovom planu potrebne su nove i
stalne inicijative, kako bi se problemi rešavali u skladu sa
mogućnostima na terenu.
Za prave i odvažne komuniste ne postoji reč nemoguće!
Značajna stavka u materijalnom stanju Partije su članarina i
dobrovoljni prilozi. Članarinu plaćaju oni koji su u stanju, a te
obaveze su oslobođeni nezaposleni i skojevci uzrasta do 30 godina,
ukoliko nisu u radnom odnosu.
AKTIVNOSTI NKPJ i SKOJ-a
U podlednjih godinu dana NKPJ i SKOJ su imali živu aktivnost, ali ni
izdaleka nisu iskorišćene sve mogućnosti iz subjektivnih i objektivnih
razloga. Ovom prilikom ćemo nabrojati samo manifestacije održane u
Beogradu.
Beogradska organizacija imala je oko 40 masovnih manifestacija,
uključujući tu dva mitinga sa Udruženjem Sloboda, kao i dva samostalna
mitinga.
Organizovano je više svečnih akademija (sa političkim i umetničkim
programom) u dvoranama koje primaju više stotina ljudi, kao i u sali
NKPJ. Povodi za ove političke skupove bili su: godišnjica Velike
oktobarske socijalističke revolucije, 1. i 9. maj, 7. juli, 20.
oktobar, 29 novembar, Dan partije, godišnjice rođenja Marksa, Engelsa,
Lenjina, Staljina, D.Tucovića i drugi važni datumi iz istorije našeg i
Međunarodnog komunističkog pokreta.
Održani su protesni mitinzi povodom petogodišnjice NATO agresije na
Jugoslaviju, novih zločina separatista na Kosmetu u drugoj povonini
marta 2004. godine, agresije SAD protiv Iraka...
Priređene su večeri prijateljstva i solidarnosti sa narodima Rusije,
Belorusije, Kine, Vijetnama, Kube, DNR Koreje, Palestine, Češke, Grčke.
U umetničkom delu ovih proslava učestvovali su mnogi progresivni i
najpoznatiji naši operski, dramski i estradni umetnici, poznati
muzičari, folklorni ansambli i horovi.
Veliki broj naših članova učestovao je u obeležavanju godišnjica i
polaganja venaca na spomenike oslobodiocima Beograda, Obrenovca,
Berana, D.Tucovića, na Sremskom frontu i u drugim mestima.
Predstavnici rukovodstva NKPJ i SKOJ-a posetili su veći broj gradova i
sela, ali iz materijalnih razloga zadaci na ovom planu ni izdaleka nisu
ispunjeni. Sve što je propušteno mora se nadoknaditi u najskorijem
vremenu.
SKOJ je formirao Društvo jugoslovensko-kubanskog prijateljstva "Če
Gevera - I.L. Ribar". Obnovljen je rad Saveza progresivnih knjževnika
Jugoslavije, koji blisko sarađuju sa Partijom i čiji su članovi
jugoslovenski orijentisani i progresivni pisci iz svih republika SFRJ.
NKPJ aktivno pomaže osnivanje Crvenog sindikata. Planirana je veća
aktivizacija Federacije progresivnih žena Jugoslavije, koja deluje pod
pokroviteljstvom Partije.
Na tribini Novi svet, u sali NKPJ, održano je više diskusija o
aktuelnoj unutrašnjoj i međunarodnoj situaciji, o stanju u Međunarodnom
komunističkom pokretu, o problemima Levog fronta u Jugoslaviji, o
izborima, o organizacionim, idejnim i drugim pitanjima.
Informativna služba NKPJ dala je u navedenom periodu niz saopštenja i
izjava o našim ocenama i stavovima, povodom niza važnih događaja u
zemlji i inostranstvu. Nažalost, štampa, radio i televizija su
prećutale najveći broj ovih saopštenja, ali su mnoga od njih objavila
strana informativna sredstva.
Članovi NKPJ publikovali su mnogobrojne napise i dali veći broj
intervijua inostranim televizijama, radiju i štampi, a jedan mali deo u
zemlji, jer je naša Partija pod izuzetnom informativnom blokadom.
Počev od 20. marta 2004.g. NKPJ je počela da daje saopštenja preko svog
sajta na internetu.
Ukoliko se obezbede finansijska sredstva u toku jeseni 2004.g. obnoviće
se izdavanje lista "Novi komunist" U skladu sa materijalnim
mogućnostima biće nastavljeno štampanje novih proglasa, letaka i
plakata.
MEĐUNARODNA SARADNJA
Gosti NKPJ (uglavnom o sopstvenom trošku) u poslednjih godinu dana bili
su predstavnici komunističkih i radničkih partija: Rusije, Kube, Kine,
Češke, Grčke, DNR Koreje, Vijetnama, Italije, Španije, Belgije,
Ukrajine i Nemačke.
U istom periodu, delegacije NKPJ i SKOJ-a učestvovale su na kongresima
i međunarodnim sastancima kompartija u Rusiji, Ukrajini, Belorusiji,
Grčkoj, Belgiji, Češkoj, Slovačkoj, Austriji, Moldaviji, Rumuniji,
Turskoj i Kubi.
NKPJ sarađuje sa više od 100 komunističkih i radničkih partija sa svih
kontinenata i učestvuje na svim važnim sastancima Međunarodnog
komunističkog pokreta.
Savez komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ) jedina je omldinska
orgaizacija, sa prostora bivše SFRJ, koja je član Svetske federacije
demokratske (odnosno komunističke) omladine.
Predstavnici SKOJ-a učestvovali su na Svetskom omladinskom festivalu na
Kubi i u Alžiru, a svake godine odlaze na skup komunističke omladine
sveta u Atini. Sem toga, delegacije SKOJ-a boravile su u Rusiji,
Italiji i Ukrajini.
Gosti SKOJ-a bile su omladinske delegacije iz Rusije, Grčke, Poljske,
Belgije, Austrije, Češke, Bugarske.
BILO JE MNOGO BOLJE
Za običnog čoveka, za ogromnu većinu ljudi i najgori socijalizam bolji
je od najboljeg kapitalizma.
Socijalizam koji je postojao u SSSR-u, Jugoslaviji i Istočnoj Evropi
imao je niz nedostataka, grešaka i mana, ali i neuporedivo više vrlina.
On je za običnog čoveka, za apsolutnu većinu, bio neuporedivo bolji od
onoga što je ovim zemljma nametnuto u poslednjih petnestak godina.
Amerikanizacija, nato-indoktrinacija i evromasonizacija našeg društva,
posebno mladih naraštaja, presadile su do čudovišnih razmera nakazne
tvorevine savremenog kapitalizma: enormni kriminal, korupciju,
narkomaniju, homoseksualizam, prostituciju, dekadenciju, kapitulanstvo
i izopačenja svih vrsta.
Za nepune četiri godine vladavine DOS-a i njegove modificirane
koalicije, život je izgubilo daleko više ljudi nego u svim nesrećama za
45 godina socijalizma. Organizovani kriminal sve više ugrožava život
građana i srasta sa finansijsko-političkom oligarhijom mafijaških
bandi, koje se ponašaju kao država u državi.
To je neizbežni rezultat restauracije kapitalizma, to je nepisani zakon
koji je na snazi u celoj Istočnoj Evropi i na prostorima bišeg SSSR,
izuzimajući Belorusiju, Moldaviju i region gde su komunisti na vlasti.
U svemu je ista situacija i u Crnoj Gori, a u mnogo čemu još i gora.
Restauracija kapitalizma porodila je ne samo nesagledive i nerešive
probleme našeg društva, već je trasirala i put razbijanja, gubljenja
suvereniteta i nezavisnosti naše otadžbine.
MILIJARDA I PO POD CRVENOM ZASTAVOM
Zbog otvorene izdaje Gorbačova, Jakovljeva, Jeljcina i njihove klike,
socijalizam je trenutno srušen u SSSR i Istočnoj Evropi, gde je ukupno
živelo oko 400 miliona ljudi. U istoriji su se dešavali slični
slučajevi da reakcionarne snage, do kontrarevolucija privremeno povrate
vlast. Ali taj proces je neprirodan i ograničen na kratko vreme.
Francusku buržoasku revoluciju srušili su 1794.g. godine reakcionarni
termidori. Napoleon Bonaparta je povratio monarhiju i feudalnu
aristokratiju na čelu države. Slično je pre toga učinjeno u 18. veku i
u Engeskoj. Buržoaska revolucija je privremeno srušena posle Kromvelove
smrti 1658. godine. Feudalna aristokratija je zbacila vlast tada mnogo
naprednije buržoazije.
Ali zakoni društvenog razvoja su neumoljivi. Posle nekoliko decenija
buržoazija se ponovo vratila na vlast u Engleskoj i u Francuskoj. Tako
će biti i sada - socijalizam je zakonomerna etapa u razvoju ljudskog
društva i zato je neuništiv.
Socijalističke zemlje su u kratkom istorijskom periodu rešile mnoge
vitalne probleme koje buržoaske države nikada ne mogu da reše zbog
prirode kapitalizma. SSSR i druge socijalističke države u potpunosti su
likidirale nezaposlenost, iskorenile nepismenost i svakom svom
građaninu omogućile bezbedan i pristojan život u skladu sa objektivnim
mogućnostima društva. Izgradili su i ogromne privredne kapacitete.
Socijalizam u Evropi i u našoj zemlji bio je mlad društveni sistem.
Morao je da savlađuje teške posledice I i II svetskog rata, mnogobrojne
nasleđene probleme i kapitalističku blokadu. Morao je da izdvaja velika
sredstva za odbranu
Stoga, prirodno, nije moglo da bude izobilja. Ali je bilo para za sve
što je neophodno: za redovne plate i penzije, za vojsku, socijalu,
prosvetu, nauku, kulturu, saobraćaj, komunalije, sport... A sada nema
novca i neće ga ni biti (što se više udaljavamo od socijalizma) ni za
šta.
NKPJ je za proklamovanje i ostvarivanje integralne slobode i ljudskih
prava.
Prema deklaraciji Ujedinjenih nacija o ljudskim pravima, najvažnije
ljudsko pravo je pravo na život. Međitim, nigde u svetu život nije
ugroženiji nego u SAD i u najrazvijenijim kapitalističkim državama. U
SAD ima najviše ubistava, kriminala, narkomanije, prostitucije i
zatvorenika.
Pravo na rad, koje proklamuje navedena Deklaracija, deluje kao farsa,
ako društvo nije obavezno da svakom svom članu obezbedi radno mesto. To
nije ostvarila nijedna buržoaska država, ali su ostvarile
socijalističke zemlje.
Postižući izvanredne rezultate u svim oblastima i ostvarujući najveći
priraštaj privredi, pod zastavom socijalizma i dalje maršira 1,5
milijarda ljudi u Kini, Vijetnamu, Belorusiji, Moldavij, Kubi, DNR
Koreji, Laosu, Kambodži, Zimbabveu... Iz godine u godinu njihov broj se
povećava. U Indiji su komunisti na vlasti u dve federalne države - i u
njima je najveći životni standard u ovoj džinovskoj zemlji.
Komunisti su najveća partija na Kipru, imaju najveći broj poslanika i
ministara u vladi. Komunisti su u koalicionim vladama mnogih zemalja -
u Brazilu, Siriji, Venecueli, Kongu. Oni su kao najveće, jedna od
najvećih ili uticajne snage zastupljeni u parlamentima Rusije, Ukrjine,
Grčke, Francuske, Italije, Španije, Češke, Slovačke, Letonije, Nemačke,
Švedske, Portugalije, Bugarske i u mnogim drugim zemljama.
DVADESET PRVI VEK - VEK SOCIJALIZMA
Pravi komunisti su uvek bili sa narodom. Oni su u Jugoslaviji
predvodili slavni Narodnooslobodilački pokret, koji je zajedno sa
Sovjetskom armijom oslobodio našu zemlju od fašističkog ropstva.
Komunisti su predstavljali odlučujući faktor u antihitlerovskoj
koaliciji koja je porazila fašizam. Preko 75 odsto fašističkih snaga
uništeno je na Istočnom frontu.
Komunisti su jedina realna snaga u svetu koja je u stanju da zaustavi
ekspanziju imperijalizma i novog kolonijalizma, koji nastupa pod imenom
globalizacije.
Svetski komunistički pokret se obnavlja, razvija i jača na neuništivim
načelima marksizma-lenjinizma. NKPJ i SKOJ su deo tog Pokreta. Oni
deluju u svim bivšim republikama SFRJ i permanentno šire i jačaju svoju
aktivnost, uprkos mnogobrojnih teškoća koje im se stvaraju.
Sadašnja kontrarevolucija je prolazna, retrogradna i sramna etapa u
istoriji civilizacije.
Dok god u svetu postoje siti i gladni, slobodni i obespravljeni,
siromašni i bogati postojaće i težnja za socijalnom pravdom. A
socijalne pravde nema bez socijalizma.
Budućnost pripada socijalizmu! I stoga sve patriote i svi progresivni
ljudi treba da budu sa nama.
Dvadeset prvi vek biće vek trijumfa socijalizma i komunizma!
NOVA KOMUNISTIČKA PARTIJA JUGOSLAVJE
Beograd, Nemanjina 34/III,
Tel/fax: 011/2642-985
http://komunist.free.fr/arhiva/maj2004/proglas-nkpj.html
PROGLAS - Drugi deo
EVROPSKA UNIJA - TUNEL BEZ IZLAZA
NKPJ je izričito protiv ulaska Jugoslavije u Evropsku uniju i slične
strukture Zapada, jer su one stvorene po merilima i u interesu krupnog
kapitala, deluju po diktatu transnacionalnih kompanija i Međunarodnog
monetarnog fonda. Naši građani bi bili u EU građani drugog reda,
konjušari, sluge i izmećari.
NKPJ je za ravnopravnu i uzajamno korisnu saradnju na političkom,
ekonomskom, naučnom, informativnom, vojnom, sportskom i drugom planu sa
svim državama u svetu, posebno sa evropskim, koje uvažavaju naš
suverenitet i integritet, i koje se u praksi izjašnjavaju za takve
odnose.
Istorijski, ekonomski i mnogi drugi razlozi nameću potrebu da saradnja
naše države bude prvenstveno orijentisana na naše susede, na Rusiju,
Ukrajinu, Belorusiju i Kinu.
Nažalost, aktuelna vlast naglašava neophodnost forsiranja "reformskog
kursa", što označava put u restauraciju kapitalizma, tačnije
kapitalističkog ropstva u kome nema nikakve ravnopravnosti. Time se
gubi politička nezavisnost, naša zemlja se pretvara u neokoloniju
zapadnog kapitala, odriče vlastite istorije, istorijske svesti naroda i
samobitne kulture.
Sve ovo aktuelna vlast cinično podvodi pod nazivom "integracije u
političke, ekonomske i civilizacijske strukture Evrope". I što se više
u tom smislu "integrišemo", to smo sve siromašniji i bespomoćniji.
Kod nas su u toku, a u Istočnoj Evropi su uglavnom završene, "privredne
reforme", podstaknute na zahtev, po uputstvima i u korist zapadnih
transnacionalnih kompanija. One diktiraju zemljama u takozvanoj
"tranziciji" sprovođenje kursa neoliberalnog globalizacije sa namerom
da pretvore u vlastiti protektorat pojedine države, regione i čitavu
planetu.
Važna poluga u tome je donošenje reakcionarnih zakona o radu, koji
ukidaju ili revidiraju decenijama sticana prava zaposlenih, izvojevana
u klasnoj borbi. Zakon o radu, koji je 2002.g. usvojila Skupština
Srbije, glasovima poslanika vladajućih partija i uz podršku
korumpiranih vođa Samostalnog i Nezavisnog sindikata, jedan je od
najreakcionarnijih u Evropi. Po ovom Zakonu radnici su ponovo postali
najamna radna snaga, prepušteni samovolji stranih kapitalista i
novopečene domaće kapitalističke mafije. Ovaj Zakon je u potpunosti
razvejao svaku iluziju o tobožnjoj "ravnopravnosti" ugovora između rada
i kapitala, jer priroda kapitalizma podrazumeva izvlačenje profita
putem eksploatacije tuđeg rada.
Mi živimo u klasnom društvu i nemoguće je govorite o Evropskoj uniji, a
zaobići ulogu koju u njoj imaju dve glavne klase - buržoazija i
radnička klasa. Pokretačku snagu EU ima krupan kapital koji nastoji da
se konsoliduje i objedini svoje napore u razmerama evropskog kontinenta.
Stoga je velikim multinacionalnim kompanijama neophodno stvaranje
kontinentalnog tržišta. Odatle proizilazi karakteristična crta upravo
završene etape proširenja EU - ekspanizija na Istok, sveobuhvatnost i
proširenje integracije. Time evropski kapital postaje konkurentniji u
svetskim razmerama u odnosu na severnoamerički i japanski u borbi za
uspostavljanje kontrole nad prirodnim bogatstvima, tržištima i
strateškim prostorima.
Imajući to u vidu, sasvim je razumljivo da svađe između SAD i EU oko
okupacije Iraka nisu izazvane navodnom brigom za interese i sudbinu
iračkog naroda, već je u prvom planu bio problem: ko će se dočepati
nafte u ovom delu Srednjeg Istoka.
Okupacija Iraka, i stavljanje pod kontrolom SAD njegove nafte,
predstavlja žestok udarac OPEK-u, koji malte ne jednostrano određuje
cenu ovog izuzetno važnog goriva. Na taj način, SAD su znatno umanjile
energentsku zavisnost svoje vojne mašine i privrede od Saudijske
Arabije - lidera OPEK-a. Međutim, sve se može završiti ozbiljnim
porazom prekookeanskog džina, koji uprkos primene varvarskih metoda,
nije u stanju da uguši ustanak iračkog naroda, već trpi sve veće
ljudske i materijalne gubitke. Sasvim je prirodno, da je u pitanju
opštearapski revolt i da je došlo do ozbiljnog sudara interesa SAD sa
vrhuškom Saudijske Arabije i drugih velikih proizvođača nafte na
Srednjem Istoku.
Globalizam i neoliberalizam SAD i EU podstiču uništavanje velikih
privrednih sistema u Jugoslaviji (pretežan deo su već kupili stranci)
ili ih transformišu u mala i srednja preduzeća, koja se lakše mogu
privatizovati. To protivureči zakonima savremenog privređivanja, koji
zahtevaju ukrupnjavanje i integraciju privrednih kapaciteta. S jedne
strane, naši privredni sistemi se cepaju i rasprodaju, a s druge strane
- zapadne korporacije (tesno povezane s bankarskim i finansijskim
kapitalom) učvršćuju dominantne pozicije u ključnim sektorima naše
privrede, pretvarajući je u svoj neokolonijalni prirepak.
ŠARENA LAŽA
Neoliberalna politika, koju diktira EU, pogibeljno se odražava na naša
mala preduzeća, sitna poljoprivredna gazdinstva i zanatlije koji nisu u
stanju da izdrže konkurenciju multinacionalnih kompanija, a domaći
zakoni ih ne štite ili dovoljno ne štite. Od svega toga daleko najveću
korist imaju multinacionalne kompanije, prvenstveno ekonomski
najsnažnijih država, ali i onih koje iz različitih razloga uspevaju da
se enormno bogate, koristeći nastale prilike u svom regionu.
Uzmimo za primer našeg suseda Grčku. Posle raspada SFRJ i restauracije
kapitalizma na njenim prostorima, buržoaskih kontrarevolucija u
Bugarskoj, Rumuniji i Albaniji, grčki kapital je doživeo pravu
ekspanziju na Balkanu i u zapadnom delu Crnomorskog regiona. Od 1990.
do 2002.g. profit grčkih korporacija povećan je za 3200 procenata.
Međutim, u isto vreme plate u Grčkoj su porasle samo 85%, a inflacija
je iznosila oko 136 procenata. Stopa nezaposlenosti ostala je visoka.
Uz sve to, Grčka je na zahtev francuskih, italijanskih i španskih
farmera morala da smanji poljoprivrednu proizvodnju za 35 odsto, mada
su njene obradive površine relativno male. I sve je ispalo šarena laža.
Članice EU, posebno one najsnažnije, daju krupne dotacije svojim
farmerima. Te subvencije veštački jačaju njihovu konkurentsku
sposobnost. Zahvaljujući tome, recimo, francuski farmeri faktički
uništavaju istočnoevropsko seljaštvo kao ekonomsku klasu. Naročito
pogubno takva politika se odražava na položaj seljaštva u Jugoslaviji,
koje je obremenjeno raznim nametima i ne uživa nikakvu zaštitu.
Upravo ovakvo stanje jedan je od razloga što u Poljskoj i Mađarskoj ima
najviše samoubistava farmera u Evropi.
Primenjujući ove i druge slične mere, zapadnoevropski imperijalizam
trasira put za ekonomsko porobljavanje naroda Istočne Evrope. Čak i
posle ulaska u EU Poljske, Češke, Slovačke, Mađarske, Litvanije,
Letonije, Estonije i Slovenije nastaviće se s primenom navedenih mera.
I, štaviše, novoprimljene članice će dobiti kvote koje određuju šta i
koliko smeju da proizvode u poljoprivredi i stočarstvu, kao i kolike
subvencije smeju da daju svom seljaštvu.
O svim vitalnim problemima EU faktički odlučuje neformalni direktorijum
tri sile - Nemačke, Engleske i Francuske. Razume se da one sve
značajnije probleme rešavaju u vlastitu korist.
Pa, ipak, i pored čudovišne propagandne mašinerije, gospodari EU ne
uspevaju da na raznim referendumima o ključnim pitanjima te
multinacionalne asocijacije privuku ni 50 odsto građana država-članica.
One praktično vladaju sa jedva 1/3 glasova.
Recimo, uprkos ogromnim pritiscima, Švajcarska i Norveška su odbile da
uđu u ovu novu tamnicu naroda. Ta tamnica bi se mogla uporediti
džinovskom bačvom meda na koji sleću rojevi muva. Med je sladak,
njihova krilca i nožice se polako lepe i za navek slepe, a muve udave u
slatkoj masi.
Nije tačno da je većina stanovnika našeg kontinenta za EU, koja stalno
ima 15-20 odsto nezaposlenih. Većina postojećih anketa i istraživanja
pokazuje da, uprkos neviđenoj propagandi, EU podržava najviše 35-40
odsto Evropljana, čije su države uključene u ovu organizaciju. A
izričito protiv nje su sve progresivne snage, u prvom redu komunističke
partije Evrope, ne ubrajajući ovde španske Kariljove "komuniste" (u
Španiji postoji i prava komunistička partija) i reformistički deo
francuskih "komunista".
EU je tunel koji ima ulaz, ali ne i izlaz. To je nova okupaciona zona
zapadnoevropskog kapitala za narode Balkana, Srednje i Istočne Evrope.
KOSMET
Okupacija Kosova i Metohije od strane NATO se nastavlja. U raznim
oblicima nastavlja se i teror albanskih separatista protiv preostalih
Srba. NKPJ je oduvek bila ne samo protiv okupacije Kosmeta, već i
protiv saradnje sa okupatorom, albanskim teroristima i separatistima.
Takva saradnja legalizuje vazalnu vlast koju je nametnuo okupator.
Međutim, sve stranke, koje su činile dosovsku, i čine sadašnju
koalicionu vladu, svojevremeno su izričito zahtevale od izbeglih i
preostalih Srba na Kosmetu da obavezno učestvuju na takozvanim lokalnim
i opštekosovskim izborima, kao i u formiranju tzv. vlade Kosova. Vlast
u Srbiji je pretila izbeglicama i Srbima preostalim u našoj Južnoj
pokrajini da će im ukinuti plate, penzije i socijalnu pomoć ukoliko ne
izađu na izbore.
Dogodilo se i događa se nezapamćen presedan u istoriji - na sednicama
"Parlamenta" Kosova tzv. srpski poslanici dovode se oklopnim vozilima
okupatora. I ko je za sve ovo kriv? Ko je saučesnik u ovoj izdajničkoj
raboti? Razume se kriva je poslušnička vlast (ove i prethodne vlade),
ustoličena 2000. g.
Završni čin terora nad Srbima - nova masovna ubistva, ranjavanja,
rušenja i paljenja njihovih stanova i kuća, crkava, istorijskih i
kulturnih spomenika - izvršen je u drugoj polovini marta 2004. g.
NKPJ je izdala nekoliko saopštenja o poslednjim zločinima na Kosmetu,
koji već duže vremena traju. Nažalost, naša štampa, radio i televizija
izbegavaju da prenesu ta saopštenja, ali su ih objavila mnoga inostrana
informativna sredstva. Mi izričito ističemo da su stvarni organizatori
najnovijih zločina SAD, EU i njihovi nameštenici koji nastupaju pod
firmom Ujedinjenih nacija.
Međutim, događaji su se istrgli njihovoj kontroli, pa su, pod pritiskom
svetske javnosti, malo curiknuli, nastavljajući da pod drugim vidom
sprovode svoje planove. A cilj im je da se protera i zastraši preostalo
srpsko stanovništvo, a potom da se kaže, kako na Kosmetu žive jedino
Albanci i da "zbog izvegavanja daljih potresa" ovaj region treba
proglasiti "nezavisnom albanskom državom".
Takva tvorevina može da postoji samo uz prisustvo i pod
pokroviteljstvom NATO trupa i stoga je neophodno stalno prisustvo
"mirotvoraca", odnosno okupatora. U tu svrhu podviđa se stvaranje
novih, najvećih u Evropi, NATO baza, koje bi služile za kontrolu
Balkana, Rusije, Bliskog i Srednjeg istoka. Radi tobožnjeg "čuvanja
mira" na Kosmetu treba dovesti nove NATO snage. To se već čini - u toku
je dalje povećanje okupatorske vojske.
Naš narod je gubio Kosmet kada su ga okupirali Turci, Nemci,
Italijani... ali nikada nije priznao okupatorsku vlast. I nema te sile
i cene koje bi nas prisilile da se odreknemo naše istorijske
postojbine. Kosmet je bio, jeste i ostaće nerazdvojni deo Srbije i
Jugoslavije. I to će ostati zauvek. Večno prokletstvo sustići će sve
one koji pokušavaju da trguju njime u sprezi sa albanskim teroristima,
separatistima i njihovim NATO pokroviteljima.
"SUD" U HAGU
Agresori NATO osnovali su tzv. "Haški sud" da bi svetskoj javnosti
bacili prašinu u oči i prikrili sopstvene zločine. U Hagu dželati sude
svojim žrtvama. Predsednik "Suda", ključne sudije i tužioci su iz
država koje su izvršile agresiju protiv Jugoslavije - Englezi,
Amerikanci, Nemci, Francuzi, Holanđani... Optuženi su oni koji su
rukovodili otporom agresiji i branili svoju otadžbinu, slobodu i
nezavisnost.
Haški kupleraj ima za cilj da za varvarsku agreresiju protiv
Jugoslavije spere krivicu Klintona, Blera, Šredera, Širaka, Solane,
Klarka, odnosno njihovih vlada, kao i "OVK" terorista i plaćenika.
"Tribunal u Hagu" ima takođe zadatak da zaplaši sve one koji bi se u
budućnosti usudili da se odupru agresivnoj politici NATO. Sudska farsa
u ovom holandskom gradu sračunata je i na izbegavanje plaćanja ratne
štete Jugoslaviji od preko 100 milijardi dolara.
Po scenariju Vašingtona, Londona i Berlina, u Hagu se odvija
monstruozna predstava. Sve je izrežirano, falsifikovano, montirano i
lažno. "Pravdu" dele arogantni londonski gangsteri i razuzdani američki
kauboji, naslednici neonacista i druga belosvetska ološ. Ilegalni "sud"
ne preza od najprljavijih i najciničnijih metoda da bi sakrio istinu. U
Hagu se sudi Jugoslaviji, Srbiji i srpskom narodu iz svih krajeva
nekadašnje SFRJ.
Zakon o saradnji sa Hagom, koji su donele partije i političari,
pripadnici DOS-a i sadašnje koalicione vlade, kao i crnogorska
koalicija "Zajedno za Jugoslaviju", predstavlja ozakonjenu izdaju i
jedan je od najsramnijih dokumenata u našoj istoriji. Nikada naš narod
nije sudio onima koji su branili otadžbinu već ih je odlikovao i
nagrađivao. Ovaj Zakon legalizuje prodaju i predaju agresoru naših
patriota.
Zakon faktički odobrava agresiju NATO, podstiče kažnjavanje
rukovodilaca odbrane od agresora i oznaničava trgovinu sa zločincima po
učinku od srpske glave.
Nema cene ni nasilja koji bi prinudile naše patriotske snage da se u
ovoj sramnoj raboti pridruže agresorima, odnosno pravim zločincima. Ali
saradnja sa Hagom bila bi moguća i poželjna, ukoliko bi neki novi
Međunarodni ratni tribunal (a to će jednog dana biti) sudio NATO
agresorima.
IZBORNE DISKRIMINACIJE
Iz istorije je poznato da je u 7. i 6. veku pre nove ere u Atini živeo
vlastodržac Solon. On je doneo zakone po kojima ljudi, odnosno staleži,
imaju onoliko prava koliko imaju imovine. To je bila robovlasnička
demokratija u kojoj je sva vlast pripadala robovlasnicima, odnosno
manjini.
U našoje zemlji su borci za tzv. "evropsku demoratiju", približno 2650
godina kasnije, skrojili u suštini isti zakon, prilagodivši ga
savremenim uslovima. Po ovom Zakonu, usvojenom krajem 2000. godine,
pravo učešća na parlamentarnim i predsedničkim izborima imaju samo one
partije koje su u stanju da plate državi taksu, sudske službenike i
druge dažbine u faktičkom iznosu od 15-20 hiljada evra. Ovde nisu
uračunati drugi neophodni troškovi u izbornom postupku.
NKPJ nije izdavala otadžbinu da bi joj imperijalisti davali dolare i
evre. Ona nije pljačkala državnu i društvenu imovinu, niti se bavila
drugim kriminalnim malverzacijama i stoga nije u mogućnosti da plati
ovolike namete...
I tako su komunisti, koji su, iako najprogresivnija snaga u državi, na
licemeran način diskriminisani i sprečeni da učestvuju na izborima.
Ako bi se izuzele finansijske i druge diskriminacije, NKPJ po
objektivnoj snazi treba da ima znatan broj odbornika u Srbiji i Crnoj
Gori, treba da ima poslanike u Skupštini Jugoslavije, u skupštini
Srbije, Crne Gore i Vojvodine.
ZA NAS NE POSTOJI NEMOGUĆE
Poslednje tri godine bile su za NKPJ najteži period od njenog postanka.
Snage koje su se dočepale vlasti posle 5. oktobra 2000.g. nametnule su
nam niz teških, često izmišljenih, finansijskih obaveza i podvrgle nas
gotovo potpunoj informativnoh blokadi i drugim diskriminacijama.
Uprkos tome, Partija je intezivno radila, u mnogim regionima, selima i
gradovima osnovala nove partijske organizacije i povećala broj članova.
Nažalost, u nekim mestima bilo je kapitulanstva, malodušnosti, pa čak
diverzija i sabotaža, što je paralisalo rad tamošnjih organizacija.
Uz velike napore, NKPJ je uglavnom uspela da prevaziđe najteže
probleme, posebno finansijske, i na putu je rešavanja preostalih
teškoća.
Sekretarijat i Centralni komitet NKPJ će učiniti sve što je moguće kako
bi se na osnovu marksističko-lenjinističke ideologija okupile u
zajednički front sve progresivne, odnosno komunističke snage u našoj
zemlji, udruženo radile na zaustavljanju kontrarevolucije i
orijentaciji države na socijalistički put razvoja.
Sekretarijat i Centralni komitet očekuju široku aktivizaciju partijskih
organizacija i svakog člana da prema svojim mogućnostima pomognu
blagovremeno prikupljanje sredstava za plaćanje državnog harača, čime
bi se obezbedilo učešće na jesenjim lokalni izborima, izborima za
Skupštinu Vojvodine, kao i na narednim parlamentarnim izborima.
Naš prioritetni cilj je dalje omasovljavanje, organizaciono, idejno i
materijalno jačanje postojećih i novih partijskih organizacija.
Svaki član treba da učlani bar još jednog novog i aktivnog člana
Partije. Trebe se uporno boriti za privlačenje u naše redove svakog
progresivnog čoveka.
Najveći broj partijskih organizacija nema svoje prostorije, a zakup je
veoma skup. Neke organizacije su to pitanje rešile improvizovanim
adaptiranjem i prilagođavanjem prostorija u nenastanjenim potkrovljima,
suterenima ili montažnim objektima. Na ovom planu potrebne su nove i
stalne inicijative, kako bi se problemi rešavali u skladu sa
mogućnostima na terenu.
Za prave i odvažne komuniste ne postoji reč nemoguće!
Značajna stavka u materijalnom stanju Partije su članarina i
dobrovoljni prilozi. Članarinu plaćaju oni koji su u stanju, a te
obaveze su oslobođeni nezaposleni i skojevci uzrasta do 30 godina,
ukoliko nisu u radnom odnosu.
AKTIVNOSTI NKPJ i SKOJ-a
U podlednjih godinu dana NKPJ i SKOJ su imali živu aktivnost, ali ni
izdaleka nisu iskorišćene sve mogućnosti iz subjektivnih i objektivnih
razloga. Ovom prilikom ćemo nabrojati samo manifestacije održane u
Beogradu.
Beogradska organizacija imala je oko 40 masovnih manifestacija,
uključujući tu dva mitinga sa Udruženjem Sloboda, kao i dva samostalna
mitinga.
Organizovano je više svečnih akademija (sa političkim i umetničkim
programom) u dvoranama koje primaju više stotina ljudi, kao i u sali
NKPJ. Povodi za ove političke skupove bili su: godišnjica Velike
oktobarske socijalističke revolucije, 1. i 9. maj, 7. juli, 20.
oktobar, 29 novembar, Dan partije, godišnjice rođenja Marksa, Engelsa,
Lenjina, Staljina, D.Tucovića i drugi važni datumi iz istorije našeg i
Međunarodnog komunističkog pokreta.
Održani su protesni mitinzi povodom petogodišnjice NATO agresije na
Jugoslaviju, novih zločina separatista na Kosmetu u drugoj povonini
marta 2004. godine, agresije SAD protiv Iraka...
Priređene su večeri prijateljstva i solidarnosti sa narodima Rusije,
Belorusije, Kine, Vijetnama, Kube, DNR Koreje, Palestine, Češke, Grčke.
U umetničkom delu ovih proslava učestvovali su mnogi progresivni i
najpoznatiji naši operski, dramski i estradni umetnici, poznati
muzičari, folklorni ansambli i horovi.
Veliki broj naših članova učestovao je u obeležavanju godišnjica i
polaganja venaca na spomenike oslobodiocima Beograda, Obrenovca,
Berana, D.Tucovića, na Sremskom frontu i u drugim mestima.
Predstavnici rukovodstva NKPJ i SKOJ-a posetili su veći broj gradova i
sela, ali iz materijalnih razloga zadaci na ovom planu ni izdaleka nisu
ispunjeni. Sve što je propušteno mora se nadoknaditi u najskorijem
vremenu.
SKOJ je formirao Društvo jugoslovensko-kubanskog prijateljstva "Če
Gevera - I.L. Ribar". Obnovljen je rad Saveza progresivnih knjževnika
Jugoslavije, koji blisko sarađuju sa Partijom i čiji su članovi
jugoslovenski orijentisani i progresivni pisci iz svih republika SFRJ.
NKPJ aktivno pomaže osnivanje Crvenog sindikata. Planirana je veća
aktivizacija Federacije progresivnih žena Jugoslavije, koja deluje pod
pokroviteljstvom Partije.
Na tribini Novi svet, u sali NKPJ, održano je više diskusija o
aktuelnoj unutrašnjoj i međunarodnoj situaciji, o stanju u Međunarodnom
komunističkom pokretu, o problemima Levog fronta u Jugoslaviji, o
izborima, o organizacionim, idejnim i drugim pitanjima.
Informativna služba NKPJ dala je u navedenom periodu niz saopštenja i
izjava o našim ocenama i stavovima, povodom niza važnih događaja u
zemlji i inostranstvu. Nažalost, štampa, radio i televizija su
prećutale najveći broj ovih saopštenja, ali su mnoga od njih objavila
strana informativna sredstva.
Članovi NKPJ publikovali su mnogobrojne napise i dali veći broj
intervijua inostranim televizijama, radiju i štampi, a jedan mali deo u
zemlji, jer je naša Partija pod izuzetnom informativnom blokadom.
Počev od 20. marta 2004.g. NKPJ je počela da daje saopštenja preko svog
sajta na internetu.
Ukoliko se obezbede finansijska sredstva u toku jeseni 2004.g. obnoviće
se izdavanje lista "Novi komunist" U skladu sa materijalnim
mogućnostima biće nastavljeno štampanje novih proglasa, letaka i
plakata.
MEĐUNARODNA SARADNJA
Gosti NKPJ (uglavnom o sopstvenom trošku) u poslednjih godinu dana bili
su predstavnici komunističkih i radničkih partija: Rusije, Kube, Kine,
Češke, Grčke, DNR Koreje, Vijetnama, Italije, Španije, Belgije,
Ukrajine i Nemačke.
U istom periodu, delegacije NKPJ i SKOJ-a učestvovale su na kongresima
i međunarodnim sastancima kompartija u Rusiji, Ukrajini, Belorusiji,
Grčkoj, Belgiji, Češkoj, Slovačkoj, Austriji, Moldaviji, Rumuniji,
Turskoj i Kubi.
NKPJ sarađuje sa više od 100 komunističkih i radničkih partija sa svih
kontinenata i učestvuje na svim važnim sastancima Međunarodnog
komunističkog pokreta.
Savez komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ) jedina je omldinska
orgaizacija, sa prostora bivše SFRJ, koja je član Svetske federacije
demokratske (odnosno komunističke) omladine.
Predstavnici SKOJ-a učestvovali su na Svetskom omladinskom festivalu na
Kubi i u Alžiru, a svake godine odlaze na skup komunističke omladine
sveta u Atini. Sem toga, delegacije SKOJ-a boravile su u Rusiji,
Italiji i Ukrajini.
Gosti SKOJ-a bile su omladinske delegacije iz Rusije, Grčke, Poljske,
Belgije, Austrije, Češke, Bugarske.
BILO JE MNOGO BOLJE
Za običnog čoveka, za ogromnu većinu ljudi i najgori socijalizam bolji
je od najboljeg kapitalizma.
Socijalizam koji je postojao u SSSR-u, Jugoslaviji i Istočnoj Evropi
imao je niz nedostataka, grešaka i mana, ali i neuporedivo više vrlina.
On je za običnog čoveka, za apsolutnu većinu, bio neuporedivo bolji od
onoga što je ovim zemljma nametnuto u poslednjih petnestak godina.
Amerikanizacija, nato-indoktrinacija i evromasonizacija našeg društva,
posebno mladih naraštaja, presadile su do čudovišnih razmera nakazne
tvorevine savremenog kapitalizma: enormni kriminal, korupciju,
narkomaniju, homoseksualizam, prostituciju, dekadenciju, kapitulanstvo
i izopačenja svih vrsta.
Za nepune četiri godine vladavine DOS-a i njegove modificirane
koalicije, život je izgubilo daleko više ljudi nego u svim nesrećama za
45 godina socijalizma. Organizovani kriminal sve više ugrožava život
građana i srasta sa finansijsko-političkom oligarhijom mafijaških
bandi, koje se ponašaju kao država u državi.
To je neizbežni rezultat restauracije kapitalizma, to je nepisani zakon
koji je na snazi u celoj Istočnoj Evropi i na prostorima bišeg SSSR,
izuzimajući Belorusiju, Moldaviju i region gde su komunisti na vlasti.
U svemu je ista situacija i u Crnoj Gori, a u mnogo čemu još i gora.
Restauracija kapitalizma porodila je ne samo nesagledive i nerešive
probleme našeg društva, već je trasirala i put razbijanja, gubljenja
suvereniteta i nezavisnosti naše otadžbine.
MILIJARDA I PO POD CRVENOM ZASTAVOM
Zbog otvorene izdaje Gorbačova, Jakovljeva, Jeljcina i njihove klike,
socijalizam je trenutno srušen u SSSR i Istočnoj Evropi, gde je ukupno
živelo oko 400 miliona ljudi. U istoriji su se dešavali slični
slučajevi da reakcionarne snage, do kontrarevolucija privremeno povrate
vlast. Ali taj proces je neprirodan i ograničen na kratko vreme.
Francusku buržoasku revoluciju srušili su 1794.g. godine reakcionarni
termidori. Napoleon Bonaparta je povratio monarhiju i feudalnu
aristokratiju na čelu države. Slično je pre toga učinjeno u 18. veku i
u Engeskoj. Buržoaska revolucija je privremeno srušena posle Kromvelove
smrti 1658. godine. Feudalna aristokratija je zbacila vlast tada mnogo
naprednije buržoazije.
Ali zakoni društvenog razvoja su neumoljivi. Posle nekoliko decenija
buržoazija se ponovo vratila na vlast u Engleskoj i u Francuskoj. Tako
će biti i sada - socijalizam je zakonomerna etapa u razvoju ljudskog
društva i zato je neuništiv.
Socijalističke zemlje su u kratkom istorijskom periodu rešile mnoge
vitalne probleme koje buržoaske države nikada ne mogu da reše zbog
prirode kapitalizma. SSSR i druge socijalističke države u potpunosti su
likidirale nezaposlenost, iskorenile nepismenost i svakom svom
građaninu omogućile bezbedan i pristojan život u skladu sa objektivnim
mogućnostima društva. Izgradili su i ogromne privredne kapacitete.
Socijalizam u Evropi i u našoj zemlji bio je mlad društveni sistem.
Morao je da savlađuje teške posledice I i II svetskog rata, mnogobrojne
nasleđene probleme i kapitalističku blokadu. Morao je da izdvaja velika
sredstva za odbranu
Stoga, prirodno, nije moglo da bude izobilja. Ali je bilo para za sve
što je neophodno: za redovne plate i penzije, za vojsku, socijalu,
prosvetu, nauku, kulturu, saobraćaj, komunalije, sport... A sada nema
novca i neće ga ni biti (što se više udaljavamo od socijalizma) ni za
šta.
NKPJ je za proklamovanje i ostvarivanje integralne slobode i ljudskih
prava.
Prema deklaraciji Ujedinjenih nacija o ljudskim pravima, najvažnije
ljudsko pravo je pravo na život. Međitim, nigde u svetu život nije
ugroženiji nego u SAD i u najrazvijenijim kapitalističkim državama. U
SAD ima najviše ubistava, kriminala, narkomanije, prostitucije i
zatvorenika.
Pravo na rad, koje proklamuje navedena Deklaracija, deluje kao farsa,
ako društvo nije obavezno da svakom svom članu obezbedi radno mesto. To
nije ostvarila nijedna buržoaska država, ali su ostvarile
socijalističke zemlje.
Postižući izvanredne rezultate u svim oblastima i ostvarujući najveći
priraštaj privredi, pod zastavom socijalizma i dalje maršira 1,5
milijarda ljudi u Kini, Vijetnamu, Belorusiji, Moldavij, Kubi, DNR
Koreji, Laosu, Kambodži, Zimbabveu... Iz godine u godinu njihov broj se
povećava. U Indiji su komunisti na vlasti u dve federalne države - i u
njima je najveći životni standard u ovoj džinovskoj zemlji.
Komunisti su najveća partija na Kipru, imaju najveći broj poslanika i
ministara u vladi. Komunisti su u koalicionim vladama mnogih zemalja -
u Brazilu, Siriji, Venecueli, Kongu. Oni su kao najveće, jedna od
najvećih ili uticajne snage zastupljeni u parlamentima Rusije, Ukrjine,
Grčke, Francuske, Italije, Španije, Češke, Slovačke, Letonije, Nemačke,
Švedske, Portugalije, Bugarske i u mnogim drugim zemljama.
DVADESET PRVI VEK - VEK SOCIJALIZMA
Pravi komunisti su uvek bili sa narodom. Oni su u Jugoslaviji
predvodili slavni Narodnooslobodilački pokret, koji je zajedno sa
Sovjetskom armijom oslobodio našu zemlju od fašističkog ropstva.
Komunisti su predstavljali odlučujući faktor u antihitlerovskoj
koaliciji koja je porazila fašizam. Preko 75 odsto fašističkih snaga
uništeno je na Istočnom frontu.
Komunisti su jedina realna snaga u svetu koja je u stanju da zaustavi
ekspanziju imperijalizma i novog kolonijalizma, koji nastupa pod imenom
globalizacije.
Svetski komunistički pokret se obnavlja, razvija i jača na neuništivim
načelima marksizma-lenjinizma. NKPJ i SKOJ su deo tog Pokreta. Oni
deluju u svim bivšim republikama SFRJ i permanentno šire i jačaju svoju
aktivnost, uprkos mnogobrojnih teškoća koje im se stvaraju.
Sadašnja kontrarevolucija je prolazna, retrogradna i sramna etapa u
istoriji civilizacije.
Dok god u svetu postoje siti i gladni, slobodni i obespravljeni,
siromašni i bogati postojaće i težnja za socijalnom pravdom. A
socijalne pravde nema bez socijalizma.
Budućnost pripada socijalizmu! I stoga sve patriote i svi progresivni
ljudi treba da budu sa nama.
Dvadeset prvi vek biće vek trijumfa socijalizma i komunizma!
NOVA KOMUNISTIČKA PARTIJA JUGOSLAVJE
Beograd, Nemanjina 34/III,
Tel/fax: 011/2642-985
http://komunist.free.fr/arhiva/maj2004/proglas-nkpj.html
http://komunist.free.fr/arhiva/maj2004/tivat.html
KOMUNIST
Arhiva : : Maj 2004.
Titovu štafetu dočekalo 5.000 Tivćana
Dan mladosti i rođendan Josipa Broza Tita, doživotnog predsjednika
Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije, proslavljen je juče
prolaskom štafete mladosti kroz crnogorske gradove. Osvježeno je
sjećanje na nekadašnje proslave 25. maja. Stanovnike svih gradova bivše
Jugoslavije okupljao je Dan mladosti. Omladinci nosioci štafeta bili su
ponosni na to vrijeme. Dičili su se osnovci što su postajali Titovi
pioniri. Štafetna palica, kojom je obilježen 25. maj, izrađena je od
maslinovog drveta koje je preživjelo ratne požare koji su zahvatili
jugoslovenske prostore. Maslina je simbol života, mira i stabilizacije.
Štafeta je juče iz Lazina, sela u Danilovgradu, krenula gradovima Crne
Gore. Njeni nosioci, devet studenata i srednjoškolaca sa pionirskim
maramama, protrčali su sa štafetnom palicom, došli do Ulice slobode u
Podgorici.
Vijorile su se trobojke sa petokrakama, zastava Saveza komunista
Jugoslavije sa parolom "Proleteri svih zemalja ujedinite se", kao i
obilježja Generalnog konzulata SFRJ iz Tivta.
- Lazine su sveto crnogorsko mjesto, omladinsko svetilište gdje je 52
mladih dalo živote za slobodu - istakao je Dragan Mitov Đurović,
novinar i publicista, kod spomenika Julske vatre mladih na Lazinama.
Božidar Petković, student Turističkog fakulteta u Beogradu, prvi je
nosilac štafete. Dalibor Ševaljević, student Pomorskog fakulteta koji
je sa kolegama studentima i tivatskim srednjoškolcima nosio štafetnu
palicu, rekao je da jučerašnja proslava nema političku pozadinu, već je
simbol mladosti, ljubavi i slobode. Ševaljević je najavio da će se i
narednih godina Dan mladosti obilježavati na ovaj način.
- Neka štafeta bude simbol mladosti, mira i međusobne vjerske i
partijske tolerancije. Dobrodošla, i neka obiđe našu lijepu Crnu Goru -
kazao je Goran Zeković, predsjednik Mjesne zajednice Lazine.
U glavnom crnogorskom gradu, koji je dugo vremena nosio Titovo ime,
mali broj građana vidio je štafetnu palicu. Iz automobila kotorskih
registarskih oznaka čula se pjesma "Druže Tito, mi ti se kunemo".
Podgoričani nijesu pokazali znatiželju i interesovanje za proslavu Dana
mladosti.
- Drug Tito bi zaplakao da vidi kako ga dočekuje Titograd. Dok smo bili
drugovi, bili smo gospoda i sad znamo da je Tito bio velikan - rekao je
Vojo Ivanović, koji je dočekao omladince na podgoričkom Trgu Republike
(Trg Ivana Milutinovića).
"Štafetu mladosti 2004" omladinci su nosili Njegoševom ulicom na
Cetinju, kroz Budvu, pa je plavim kombijem donijeli u Tivat. Generalni
konzulat SFRJ u Tivtu (NVO "29.11.1943.") organizovao je u ovom gradu
centralnu proslavu Dana mladosti i Titovog rođendana.
Iv. G.
DAN, Podgorica
Srijeda, 26. Maj 2004.
---
http://komunist.free.fr/arhiva/maj2004/kumrovec.html
KOMUNIST
Arhiva : : Maj 2004.
Pet tisuća ljudi klicalo Titu
U Kumrovcu jučer obilježan nakadašnji Dan mladosti
i 112. godišnjica rođenja Tita
KUMROVEC - "Druže Tito, ljubičice bijela", "Ide Tito preko Romanije",
"Po šumama i gorama" - jučer je već od ranih jutarnjih sati odjekivalo
Kumrovcem. Obilježavajući Dan mladosti i 112. godišnjicu rođenja Josipa
Broza Tita, u Kumrovcu se i ove godine okupilo oko pet tisuća ljudi
ispred Titove rodne kuće. Govornike koji su se redali na pozornici
mnoštvo je svako malo prekidalo pljeskom i klicanjem Titu.
U ime organizatora, Saveza društava "Josip Broz Tito", borce i
antifašiste pozdravila je 25-godišnja Nikolina Majić, napomenuvši da se
u Kumrovcu nisu okupili da vraćaju povijest, nego da sačuvaju sjećanje
na sve ono dobro što je Tito napravio.
U ime SAB-a skupu se, umjesto predsjednika Ivana Fumića, koji je
bolestan, obratio Juraj Hrženjak, a u ime općine Kumrovec nazočne je
pozdravio načelnik Srećko Blažičko, rekavši kako su borci antifašisti
uvijek dobrodošli u Titov kraj.
U Kumrovec je jučer došlo pet autobusa slovenskih boraca NOB-a, zatim
izaslanstva Bosne i Hercegovine, Srbije i Crne Gore te Makedonije. Ni
uobičajne ikonografije nije nedostajalo. Uz Titove slike te majice s
njegovim likom, koje su se prodavale po 25 kuna, te značke i Titovo
vino, bilo je i mališana sa štafetnim palicama odjevenih pout pionira,
potom Titovih kurira, bolničarki... Prodavale su se čak i partizanske
uniforme, i to po pet tisuća kuna, kape, opasači, kacige...
Za razliku od proteklih godina, nitko se od govornika nije osvrtao na
dnevnu politiku. Tek je Štefica Novak, govoreći u ime varaždinskog
Društva "Josip Broz Tito", istaknula da se isti ljudi ne mogu klanjati
i Bleiburgu i Jasenovcu, ali se i ne pojaviti u Kumrovcu, što je
popraćeno gromoglasnim pljeskom.
Na kraju, promovirana je i knjiga "Zagreb i Hrvatska u Titovo doba",
koja se prodavala po sto kuna.
Mladen Mandić
Večernji list, Zagreb
KOMUNIST
Arhiva : : Maj 2004.
Titovu štafetu dočekalo 5.000 Tivćana
Dan mladosti i rođendan Josipa Broza Tita, doživotnog predsjednika
Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije, proslavljen je juče
prolaskom štafete mladosti kroz crnogorske gradove. Osvježeno je
sjećanje na nekadašnje proslave 25. maja. Stanovnike svih gradova bivše
Jugoslavije okupljao je Dan mladosti. Omladinci nosioci štafeta bili su
ponosni na to vrijeme. Dičili su se osnovci što su postajali Titovi
pioniri. Štafetna palica, kojom je obilježen 25. maj, izrađena je od
maslinovog drveta koje je preživjelo ratne požare koji su zahvatili
jugoslovenske prostore. Maslina je simbol života, mira i stabilizacije.
Štafeta je juče iz Lazina, sela u Danilovgradu, krenula gradovima Crne
Gore. Njeni nosioci, devet studenata i srednjoškolaca sa pionirskim
maramama, protrčali su sa štafetnom palicom, došli do Ulice slobode u
Podgorici.
Vijorile su se trobojke sa petokrakama, zastava Saveza komunista
Jugoslavije sa parolom "Proleteri svih zemalja ujedinite se", kao i
obilježja Generalnog konzulata SFRJ iz Tivta.
- Lazine su sveto crnogorsko mjesto, omladinsko svetilište gdje je 52
mladih dalo živote za slobodu - istakao je Dragan Mitov Đurović,
novinar i publicista, kod spomenika Julske vatre mladih na Lazinama.
Božidar Petković, student Turističkog fakulteta u Beogradu, prvi je
nosilac štafete. Dalibor Ševaljević, student Pomorskog fakulteta koji
je sa kolegama studentima i tivatskim srednjoškolcima nosio štafetnu
palicu, rekao je da jučerašnja proslava nema političku pozadinu, već je
simbol mladosti, ljubavi i slobode. Ševaljević je najavio da će se i
narednih godina Dan mladosti obilježavati na ovaj način.
- Neka štafeta bude simbol mladosti, mira i međusobne vjerske i
partijske tolerancije. Dobrodošla, i neka obiđe našu lijepu Crnu Goru -
kazao je Goran Zeković, predsjednik Mjesne zajednice Lazine.
U glavnom crnogorskom gradu, koji je dugo vremena nosio Titovo ime,
mali broj građana vidio je štafetnu palicu. Iz automobila kotorskih
registarskih oznaka čula se pjesma "Druže Tito, mi ti se kunemo".
Podgoričani nijesu pokazali znatiželju i interesovanje za proslavu Dana
mladosti.
- Drug Tito bi zaplakao da vidi kako ga dočekuje Titograd. Dok smo bili
drugovi, bili smo gospoda i sad znamo da je Tito bio velikan - rekao je
Vojo Ivanović, koji je dočekao omladince na podgoričkom Trgu Republike
(Trg Ivana Milutinovića).
"Štafetu mladosti 2004" omladinci su nosili Njegoševom ulicom na
Cetinju, kroz Budvu, pa je plavim kombijem donijeli u Tivat. Generalni
konzulat SFRJ u Tivtu (NVO "29.11.1943.") organizovao je u ovom gradu
centralnu proslavu Dana mladosti i Titovog rođendana.
Iv. G.
DAN, Podgorica
Srijeda, 26. Maj 2004.
---
http://komunist.free.fr/arhiva/maj2004/kumrovec.html
KOMUNIST
Arhiva : : Maj 2004.
Pet tisuća ljudi klicalo Titu
U Kumrovcu jučer obilježan nakadašnji Dan mladosti
i 112. godišnjica rođenja Tita
KUMROVEC - "Druže Tito, ljubičice bijela", "Ide Tito preko Romanije",
"Po šumama i gorama" - jučer je već od ranih jutarnjih sati odjekivalo
Kumrovcem. Obilježavajući Dan mladosti i 112. godišnjicu rođenja Josipa
Broza Tita, u Kumrovcu se i ove godine okupilo oko pet tisuća ljudi
ispred Titove rodne kuće. Govornike koji su se redali na pozornici
mnoštvo je svako malo prekidalo pljeskom i klicanjem Titu.
U ime organizatora, Saveza društava "Josip Broz Tito", borce i
antifašiste pozdravila je 25-godišnja Nikolina Majić, napomenuvši da se
u Kumrovcu nisu okupili da vraćaju povijest, nego da sačuvaju sjećanje
na sve ono dobro što je Tito napravio.
U ime SAB-a skupu se, umjesto predsjednika Ivana Fumića, koji je
bolestan, obratio Juraj Hrženjak, a u ime općine Kumrovec nazočne je
pozdravio načelnik Srećko Blažičko, rekavši kako su borci antifašisti
uvijek dobrodošli u Titov kraj.
U Kumrovec je jučer došlo pet autobusa slovenskih boraca NOB-a, zatim
izaslanstva Bosne i Hercegovine, Srbije i Crne Gore te Makedonije. Ni
uobičajne ikonografije nije nedostajalo. Uz Titove slike te majice s
njegovim likom, koje su se prodavale po 25 kuna, te značke i Titovo
vino, bilo je i mališana sa štafetnim palicama odjevenih pout pionira,
potom Titovih kurira, bolničarki... Prodavale su se čak i partizanske
uniforme, i to po pet tisuća kuna, kape, opasači, kacige...
Za razliku od proteklih godina, nitko se od govornika nije osvrtao na
dnevnu politiku. Tek je Štefica Novak, govoreći u ime varaždinskog
Društva "Josip Broz Tito", istaknula da se isti ljudi ne mogu klanjati
i Bleiburgu i Jasenovcu, ali se i ne pojaviti u Kumrovcu, što je
popraćeno gromoglasnim pljeskom.
Na kraju, promovirana je i knjiga "Zagreb i Hrvatska u Titovo doba",
koja se prodavala po sto kuna.
Mladen Mandić
Večernji list, Zagreb
