Informazione
The Voice of Russia / 1
1. 206 paratroopers who shocked the world
(A. Khramchikhin, PRAVDA.Ru, 15/6/2004)
2. Kosovo: still the seat of Balkan instability
(Pavel Kandel, Novosti, 19/3/2004)
3. Genocide in Kosovo
(V. Bubnov, PRAVDA.Ru, 19/3/2004)
[ Cinque anni fa, i soldati russi furono i primi ad entrare
all'aereoporto di Pristina dopo la partenza dell'esercito jugoslavo,
che era stato costretto dalla NATO, attraverso bombardamenti criminali,
ad abbandonare la provincia.
Accolti con speranza dai settori della popolazione di ogni "etnia",
contrari al secessionismo, i russi furono pero' i primi a doversene
andare.
Oggi il Kosovo e' un lager a cielo aperto per le nazionalita'
minoritarie; un lager nel quale gli irredentisti pan-albanesi e le
bande mafiose, che gestiscono ogni sorta di traffici, fanno il bello ed
il cattivo tempo sotto agli occhi compiacenti dei soldati dei paesi
NATO. Ma il Kosovo e' anche l'epicentro di una instabilita' alla quale
l'intera area e' tuttora soggetta, a causa delle scelte delle
cancellerie occidentali, che hanno voluto e perseguono lo smembramento,
e per ottenerlo si appoggiano senza remore ai settori revanscisti, gia'
collaborazionisti del nazifascismo, ed al crimine organizzato.
(a cura di I. Slavo) ]
=== 1 ===
http://english.pravda.ru/printed.html?news_id=13094
206 paratroopers who shocked the world - 06/15/2004 09:32
5 years ago Russian troops marched to Kosovo.
The forced march of Russian paratroopers from Bosnia to Kosovo on June
11-12, 1999 became history as currently Russians withdrew from former
Yugoslavia.
Today many people think that the Soviet Union was a powerful country
and nobody would dare to offend its allies (if the USSR had existed, no
war in Iraq could have broken out), while contemporary Russia is weak
and nobody takes it into account. However, there are some facts
contradicting this idea. Since the 1960s, Vietnam probably was the main
ally of the USSR outside the Warsaw Block, but Americans were fighting
against Vietnam for 10 years. The USA did not invade North Vietnam not
because it was scared of the USSR, but because it did not want big
losses of its troops.
On the other hand, "weak" Russia did all it wanted in Georgia and
Tajikistan in the beginning of the 1990s. There was no much success in
Georgia, but it was a result of Russia's own mistakes, not the
intrigues of the West. The forced mach to Kosovo was another proof of
Russia's strength.
There were only 206 paratroopers. Their most powerful weapons were 15
large-caliber machine-guns in the turrets of their armored vehicles and
20 grenade cup discharges. They had no cannons. The entire world was
watching their 17-hour march to Kosovo on live TV. No NATO troops took
a risk to prevent Russians from taking over the important strategic
aerodrome in Pristina. First NATO did not understand where the Russian
paratroopers were heading, when they understood they go scared.
Commander of NATO forces in Europe general Wesley Clarke ordered
British Commander of NATO troops in the Balkans general Michael Jackson
to take over the aerodrome earlier than Russians, but the British
general said that he was not going to start World War III. Strong NATO
had to take "weak" Russia into account and negotiate wit it.
The paratroopers' march was marvelous, this was the case we seldom
experience: we did not follow events, but overtook them. Our opponents
were shocked. However, later the things got worse, that our former
"brothers" - East European countries - did not let the aircrafts with
reinforcement to Pristina. This happened because we did not know for
what reasons we arrived in Pristina. Moreover, it was the style of
former Russian President Yeltsin to have a brilliant victory, to
demonstrate his strength and then to lose interest and not to benefit
from the victory.
Finally, we just did a bad turn to the West, but we did it with
inspiration. We could be proud. Later the five landing ships of Black
Sea fleet landed Russian paratroopers brigade in Greece, and this
brigade was served as peace-keepers in Kosovo. This did not prevent
Albanians from banishing Serbs from Kosovo which made Kosovo's return
in Serbia impossible. Our peace-keepers' conduct was perfect, they
sympathized with Serbs, but were impartial as they were doing
assignments composed in Brussels and in Washington, not in Moscow.
Nobody in Moscow dared to formulate assignments for Russian
peace-keepers.
In addition, in Yugoslavia we were supporting the loser (Milosevic), he
had nothing to be loved for. Moreover, like all our friends-dictators,
he despised Russia and deceived when it was possible. As a result,
Moscow has no good relations with the current authorities of the
country. Recent rude statements about killed Serbian Prime Minister
Zoran Djindjic made by some Russian politicians and journalists,
demonstrated lack of moral of a part of Russian political elite. For
these reasons, Russia's withdrawal from former Yugoslavia was a natural
thing. There are no interests left there to fight for. Generals will
successfully steal the saved money. However, the march to Pristina
demonstrated what the ideal Russian army should be.
Alexander Khramchikhin
PRAVDA.Ru
=== 2 ===
http://en.rian.ru/rian/
index.cfm?prd_id=160&msg_id=4077352&startrow=31&date=2004-03-
19&do_alert=0
Russian Information Agency (Novosti)
March 19, 2004
KOSOVO: STILL THE SEAT OF BALKAN INSTABILITY
Pavel Kandel,
head of the ethno-politcal conflicts sector at the
Russian Academy of Sciences' Institute of Europe
The situation in Kosovo deteriorated sharply on March
17. Serbs and Albanians fought in fierce racially
charged clashes on the streets of Mitrovica, which, in
essence, ended in murderous attacks targeting the
province's Serbian population. The spontaneous mass
demonstrations that ensued in a number of Serbian
cities show that the Kosovo problem is still burning,
destabilising the situation in Serbia and Montenegro
and the Balkans as a whole.
Following the 1999 NATO aggression, Kosovo was de
facto taken out of Serbian territory and power in the
province passed to Albanian extremists, who have since
been pursuing, with the connivance of NATO
peacekeepers, a course to achieve Kosovo's complete
cessation from Serbia and Montenegro and the creation
of an "ethnically pure" independent state. At least
200,000 Serbs, as well as Gypsies, Jews and
representatives of other ethnic groups, have been
expelled from Kosovo over the past few years.
NATO-pampered Albanian separatism is now a serious
threat to the entire Balkan Peninsula. The extremists
have long been harbouring plans to create a Greater
Albania, which would include, apart from Kosovo, the
areas of Macedonia, Montenegro and Northern Greece
populated by Albanians. These mad plans, of course,
would lead to a serious revision of national borders,
and the explosion of the situation in the Balkans,
which, as two world wars show, is for good reason
called the "powder keg of Europe."
The events of the past few days, the murders of Serbs,
fatal attacks in Kosovo and retaliatory attacks in
Serbia (fire-bombings of mosques and assaults against
Muslims) show that all the talk about reaching
interethnic accord is just fiction. On the contrary,
it is obvious that interethnic tension has reached the
point where the possibility of Albanians and Serbs
coexisting can be ruled out. It seems that Vojislav
Kostunica, the new Serbian premier and former
president of the Federal Republic of Yugoslavia, was
correct when he said that there had to be an
administrative division of Kosovo into cantons along
ethnic lines. In current situation, this is possibly
the only solution.
However, Kosovo's Albanian leaders categorically do
not agree with his proposal. They do not want a new
administrative division of the autonomous province,
which in accordance with UN Security Council
Resolution 1244 is an inalienable part of Serbia, but
a complete, final and legally established withdrawal
from Serbia and Montenegro.
It cannot be ruled out that Albanian extremists were
behind the recent events in Kosovo, as they attempt to
bring pressure to bear on the UN in a bid to make it
recognise "the just and substantiated nature" of their
demands. The UN has not yet accepted the idea of
Kosovo's independence, demanding that the local
authorities first of all, restore order and create
conditions for the coexistence of people of various
nationalities and for the return of refugees. The UN
has made it clear that it will only be ready to talk
about the Kosovo's status when these conditions have
been fulfilled.
However, the province's leaders are not going to
restore order there, even the relatively moderate
president, Ibragim Rugova. The desire to establish
order also does not apply to such extremists as Hashim
Thaqi, the former leader of the terrorist organisation
known as the Kosovo Liberation Army (KLA) and now the
leader of the so-called Democratic Party of Kosovo,
which was created on the basis of the nominally
disbanded KLA. This same can be said about another
extremist, Ramush Haradinai, who is also a former KLA
commander and now the leader of the party Alliance for
a Future Kosovo. Indeed, the leadership of the former
Federal Republic of Yugoslavia considered Hashim
Thaqi, who was responsible for the notorious slogan
"Kosovo Without Serbs!", to be a military criminal and
repeatedly applied to the International Tribunal in
the Hague to bring him to account for numerous crimes.
However, the Tribunal did not react to this just
request, thereby demonstrating its lack of objectivity
and anti-Serbian bias.
The West is still pursuing a policy of appeasement
with regard to the extremists. This is true of
Macedonia, too, where Albanian extremists, not content
with the concessions made to them, are demanding a
confederate system for the country, in breach of the
agreement with the Macedonian government they signed
with NATO mediation. The events in both Kosovo and
Macedonia show that appeasement is a very dangerous
choice.
Russia believes that there can be no re-division of
the Balkan's internal borders, and that separatism and
extremism, whatever their political slogans, must not
be indulged.
Moscow is convinced that in the search for a just
settlement of the Kosovo problem, it is extremely
important that the principle of respect for the
sovereignty and territorial integrity of Serbia and
Montenegro be observed. Moscow has repeatedly warned
the Albanian community of Kosovo against taking
unilateral steps to determine the final status of
Kosovo.
The situation in the province and its further fate
will depend on whether or not equality for all the
ethnic communities in Kosovo and security for all the
people who live there are ensured. Moscow believes
that in this context, international structures,
primarily the UN mission, have to take particular
responsibility for this. Indeed, the UN mission should
fulfil its obligations in the province in line with UN
Security Council Resolution 1244, which confirms
Belgrade's jurisdiction over Kosovo.
=== 3 ===
http://english.pravda.ru/world/20/91/365/12312_Kosovo.html
Pravda.ru
March 19, 2004
Genocide in Kosovo
Vasily Bubnov
By evacuating Serbs from the towns of Kosovo, Nato peacekeepers
admitted their inability to protect Serbs from extremists.
There is no exact information on the number of victims of the clashes
in Kosovo. The figure of 31 dead and 500 wounded was named, but there
may be more victims as the ethnic violence continues. Big
reinforcements for Nato peacekeepers have started arriving in Kosovo.
Obviously, ethnic violence in Kosovo is a planned action - attacks on
Serbs started simultaneously in all Kosovo towns and villages with
Serbian population. Albanian leaders are pursuing the purpose of
establishing Albanian mono-ethnical state in Kosovo.
After the end of the war in Yugoslavia, Albanian majority was forcing
Serbs out of the region. Not only Serbs, but also people of other
nations were leaving Kosovo. Before the war, there were 2 million of
Albanians, 200 thousand of Serbs, 100 thousand of Gypsies and 30
thousand of Turks in the region. For the last 5 years, the number of
non-Albanians in the region decreased twice. The non-Albanians who
remained in the Kosovo are taken to schools and work in the armored
vehicles of multinational police and peace-keeping troops.
The ethnic clashes have demonstrated that the only thing multinational
peacekeepers are able to do is taking Serbs and Gypsies to one place
and guard them from attacks there. What are the Serbs and Gypsies
supposed to do after the cease of the clashes? To return to their
destroyed, robbed and burned houses? To sue Albanians and demand
compensation for the damage?
Even if the outburst of the ethnic violence in the region can be
stopped, this will not guarantee normalization of the situation in
Kosovo. Albanian majority is very close to realizing its dream -
proclaiming independence for Kosovo and driving all other nations out
of the region.
For the last five years the UN police and multinational peace-keeping
troops did nothing for mitigating the ethnic conflicts in the region.
No leaders of Albanian extremists were arrested (although they were
wiping out Serbian population, and this resulted in 1,000 dead,
according to official information). On the contrary, the extremist
leaders are consolidating their influence among the Albanian population
of the region. Former militants of Kosovo Liberation Army are keeping
plenty of weapons, and are using these weapons in the ethnic clashes.
This is the multinational peace-keepers" fault - they preferred not to
interfere for the sake of "not exploding the situation in the region".
The result of this escape from problems was predictable..
Meanwhile, the commander for the international peace-keeping force in
Kosovo general Holger Kammerholf rejected the request of Serbian
President Voislav Kostunica to allow Serbian Security Force to
participate in stopping ethnic violence in Kosovo and Metohia. "There
will be no cooperation between KFOR and Serbian Security Force", said
the general. Serbian President Voislav Kostunica stopped saying that
Kosovo is a part of Serbia and is just requesting territorial autonomy
for the Serbs living in the region. However, this request is unlikely
to be paid any attention.
Vasily Bubnov
Read the original in Russian:
http://world.pravda.ru/world/2004/5/14/37/16350_Kosovo.html
(Translated by: Andrey Nesterov)
Pravda.Ru
1. 206 paratroopers who shocked the world
(A. Khramchikhin, PRAVDA.Ru, 15/6/2004)
2. Kosovo: still the seat of Balkan instability
(Pavel Kandel, Novosti, 19/3/2004)
3. Genocide in Kosovo
(V. Bubnov, PRAVDA.Ru, 19/3/2004)
[ Cinque anni fa, i soldati russi furono i primi ad entrare
all'aereoporto di Pristina dopo la partenza dell'esercito jugoslavo,
che era stato costretto dalla NATO, attraverso bombardamenti criminali,
ad abbandonare la provincia.
Accolti con speranza dai settori della popolazione di ogni "etnia",
contrari al secessionismo, i russi furono pero' i primi a doversene
andare.
Oggi il Kosovo e' un lager a cielo aperto per le nazionalita'
minoritarie; un lager nel quale gli irredentisti pan-albanesi e le
bande mafiose, che gestiscono ogni sorta di traffici, fanno il bello ed
il cattivo tempo sotto agli occhi compiacenti dei soldati dei paesi
NATO. Ma il Kosovo e' anche l'epicentro di una instabilita' alla quale
l'intera area e' tuttora soggetta, a causa delle scelte delle
cancellerie occidentali, che hanno voluto e perseguono lo smembramento,
e per ottenerlo si appoggiano senza remore ai settori revanscisti, gia'
collaborazionisti del nazifascismo, ed al crimine organizzato.
(a cura di I. Slavo) ]
=== 1 ===
http://english.pravda.ru/printed.html?news_id=13094
206 paratroopers who shocked the world - 06/15/2004 09:32
5 years ago Russian troops marched to Kosovo.
The forced march of Russian paratroopers from Bosnia to Kosovo on June
11-12, 1999 became history as currently Russians withdrew from former
Yugoslavia.
Today many people think that the Soviet Union was a powerful country
and nobody would dare to offend its allies (if the USSR had existed, no
war in Iraq could have broken out), while contemporary Russia is weak
and nobody takes it into account. However, there are some facts
contradicting this idea. Since the 1960s, Vietnam probably was the main
ally of the USSR outside the Warsaw Block, but Americans were fighting
against Vietnam for 10 years. The USA did not invade North Vietnam not
because it was scared of the USSR, but because it did not want big
losses of its troops.
On the other hand, "weak" Russia did all it wanted in Georgia and
Tajikistan in the beginning of the 1990s. There was no much success in
Georgia, but it was a result of Russia's own mistakes, not the
intrigues of the West. The forced mach to Kosovo was another proof of
Russia's strength.
There were only 206 paratroopers. Their most powerful weapons were 15
large-caliber machine-guns in the turrets of their armored vehicles and
20 grenade cup discharges. They had no cannons. The entire world was
watching their 17-hour march to Kosovo on live TV. No NATO troops took
a risk to prevent Russians from taking over the important strategic
aerodrome in Pristina. First NATO did not understand where the Russian
paratroopers were heading, when they understood they go scared.
Commander of NATO forces in Europe general Wesley Clarke ordered
British Commander of NATO troops in the Balkans general Michael Jackson
to take over the aerodrome earlier than Russians, but the British
general said that he was not going to start World War III. Strong NATO
had to take "weak" Russia into account and negotiate wit it.
The paratroopers' march was marvelous, this was the case we seldom
experience: we did not follow events, but overtook them. Our opponents
were shocked. However, later the things got worse, that our former
"brothers" - East European countries - did not let the aircrafts with
reinforcement to Pristina. This happened because we did not know for
what reasons we arrived in Pristina. Moreover, it was the style of
former Russian President Yeltsin to have a brilliant victory, to
demonstrate his strength and then to lose interest and not to benefit
from the victory.
Finally, we just did a bad turn to the West, but we did it with
inspiration. We could be proud. Later the five landing ships of Black
Sea fleet landed Russian paratroopers brigade in Greece, and this
brigade was served as peace-keepers in Kosovo. This did not prevent
Albanians from banishing Serbs from Kosovo which made Kosovo's return
in Serbia impossible. Our peace-keepers' conduct was perfect, they
sympathized with Serbs, but were impartial as they were doing
assignments composed in Brussels and in Washington, not in Moscow.
Nobody in Moscow dared to formulate assignments for Russian
peace-keepers.
In addition, in Yugoslavia we were supporting the loser (Milosevic), he
had nothing to be loved for. Moreover, like all our friends-dictators,
he despised Russia and deceived when it was possible. As a result,
Moscow has no good relations with the current authorities of the
country. Recent rude statements about killed Serbian Prime Minister
Zoran Djindjic made by some Russian politicians and journalists,
demonstrated lack of moral of a part of Russian political elite. For
these reasons, Russia's withdrawal from former Yugoslavia was a natural
thing. There are no interests left there to fight for. Generals will
successfully steal the saved money. However, the march to Pristina
demonstrated what the ideal Russian army should be.
Alexander Khramchikhin
PRAVDA.Ru
=== 2 ===
http://en.rian.ru/rian/
index.cfm?prd_id=160&msg_id=4077352&startrow=31&date=2004-03-
19&do_alert=0
Russian Information Agency (Novosti)
March 19, 2004
KOSOVO: STILL THE SEAT OF BALKAN INSTABILITY
Pavel Kandel,
head of the ethno-politcal conflicts sector at the
Russian Academy of Sciences' Institute of Europe
The situation in Kosovo deteriorated sharply on March
17. Serbs and Albanians fought in fierce racially
charged clashes on the streets of Mitrovica, which, in
essence, ended in murderous attacks targeting the
province's Serbian population. The spontaneous mass
demonstrations that ensued in a number of Serbian
cities show that the Kosovo problem is still burning,
destabilising the situation in Serbia and Montenegro
and the Balkans as a whole.
Following the 1999 NATO aggression, Kosovo was de
facto taken out of Serbian territory and power in the
province passed to Albanian extremists, who have since
been pursuing, with the connivance of NATO
peacekeepers, a course to achieve Kosovo's complete
cessation from Serbia and Montenegro and the creation
of an "ethnically pure" independent state. At least
200,000 Serbs, as well as Gypsies, Jews and
representatives of other ethnic groups, have been
expelled from Kosovo over the past few years.
NATO-pampered Albanian separatism is now a serious
threat to the entire Balkan Peninsula. The extremists
have long been harbouring plans to create a Greater
Albania, which would include, apart from Kosovo, the
areas of Macedonia, Montenegro and Northern Greece
populated by Albanians. These mad plans, of course,
would lead to a serious revision of national borders,
and the explosion of the situation in the Balkans,
which, as two world wars show, is for good reason
called the "powder keg of Europe."
The events of the past few days, the murders of Serbs,
fatal attacks in Kosovo and retaliatory attacks in
Serbia (fire-bombings of mosques and assaults against
Muslims) show that all the talk about reaching
interethnic accord is just fiction. On the contrary,
it is obvious that interethnic tension has reached the
point where the possibility of Albanians and Serbs
coexisting can be ruled out. It seems that Vojislav
Kostunica, the new Serbian premier and former
president of the Federal Republic of Yugoslavia, was
correct when he said that there had to be an
administrative division of Kosovo into cantons along
ethnic lines. In current situation, this is possibly
the only solution.
However, Kosovo's Albanian leaders categorically do
not agree with his proposal. They do not want a new
administrative division of the autonomous province,
which in accordance with UN Security Council
Resolution 1244 is an inalienable part of Serbia, but
a complete, final and legally established withdrawal
from Serbia and Montenegro.
It cannot be ruled out that Albanian extremists were
behind the recent events in Kosovo, as they attempt to
bring pressure to bear on the UN in a bid to make it
recognise "the just and substantiated nature" of their
demands. The UN has not yet accepted the idea of
Kosovo's independence, demanding that the local
authorities first of all, restore order and create
conditions for the coexistence of people of various
nationalities and for the return of refugees. The UN
has made it clear that it will only be ready to talk
about the Kosovo's status when these conditions have
been fulfilled.
However, the province's leaders are not going to
restore order there, even the relatively moderate
president, Ibragim Rugova. The desire to establish
order also does not apply to such extremists as Hashim
Thaqi, the former leader of the terrorist organisation
known as the Kosovo Liberation Army (KLA) and now the
leader of the so-called Democratic Party of Kosovo,
which was created on the basis of the nominally
disbanded KLA. This same can be said about another
extremist, Ramush Haradinai, who is also a former KLA
commander and now the leader of the party Alliance for
a Future Kosovo. Indeed, the leadership of the former
Federal Republic of Yugoslavia considered Hashim
Thaqi, who was responsible for the notorious slogan
"Kosovo Without Serbs!", to be a military criminal and
repeatedly applied to the International Tribunal in
the Hague to bring him to account for numerous crimes.
However, the Tribunal did not react to this just
request, thereby demonstrating its lack of objectivity
and anti-Serbian bias.
The West is still pursuing a policy of appeasement
with regard to the extremists. This is true of
Macedonia, too, where Albanian extremists, not content
with the concessions made to them, are demanding a
confederate system for the country, in breach of the
agreement with the Macedonian government they signed
with NATO mediation. The events in both Kosovo and
Macedonia show that appeasement is a very dangerous
choice.
Russia believes that there can be no re-division of
the Balkan's internal borders, and that separatism and
extremism, whatever their political slogans, must not
be indulged.
Moscow is convinced that in the search for a just
settlement of the Kosovo problem, it is extremely
important that the principle of respect for the
sovereignty and territorial integrity of Serbia and
Montenegro be observed. Moscow has repeatedly warned
the Albanian community of Kosovo against taking
unilateral steps to determine the final status of
Kosovo.
The situation in the province and its further fate
will depend on whether or not equality for all the
ethnic communities in Kosovo and security for all the
people who live there are ensured. Moscow believes
that in this context, international structures,
primarily the UN mission, have to take particular
responsibility for this. Indeed, the UN mission should
fulfil its obligations in the province in line with UN
Security Council Resolution 1244, which confirms
Belgrade's jurisdiction over Kosovo.
=== 3 ===
http://english.pravda.ru/world/20/91/365/12312_Kosovo.html
Pravda.ru
March 19, 2004
Genocide in Kosovo
Vasily Bubnov
By evacuating Serbs from the towns of Kosovo, Nato peacekeepers
admitted their inability to protect Serbs from extremists.
There is no exact information on the number of victims of the clashes
in Kosovo. The figure of 31 dead and 500 wounded was named, but there
may be more victims as the ethnic violence continues. Big
reinforcements for Nato peacekeepers have started arriving in Kosovo.
Obviously, ethnic violence in Kosovo is a planned action - attacks on
Serbs started simultaneously in all Kosovo towns and villages with
Serbian population. Albanian leaders are pursuing the purpose of
establishing Albanian mono-ethnical state in Kosovo.
After the end of the war in Yugoslavia, Albanian majority was forcing
Serbs out of the region. Not only Serbs, but also people of other
nations were leaving Kosovo. Before the war, there were 2 million of
Albanians, 200 thousand of Serbs, 100 thousand of Gypsies and 30
thousand of Turks in the region. For the last 5 years, the number of
non-Albanians in the region decreased twice. The non-Albanians who
remained in the Kosovo are taken to schools and work in the armored
vehicles of multinational police and peace-keeping troops.
The ethnic clashes have demonstrated that the only thing multinational
peacekeepers are able to do is taking Serbs and Gypsies to one place
and guard them from attacks there. What are the Serbs and Gypsies
supposed to do after the cease of the clashes? To return to their
destroyed, robbed and burned houses? To sue Albanians and demand
compensation for the damage?
Even if the outburst of the ethnic violence in the region can be
stopped, this will not guarantee normalization of the situation in
Kosovo. Albanian majority is very close to realizing its dream -
proclaiming independence for Kosovo and driving all other nations out
of the region.
For the last five years the UN police and multinational peace-keeping
troops did nothing for mitigating the ethnic conflicts in the region.
No leaders of Albanian extremists were arrested (although they were
wiping out Serbian population, and this resulted in 1,000 dead,
according to official information). On the contrary, the extremist
leaders are consolidating their influence among the Albanian population
of the region. Former militants of Kosovo Liberation Army are keeping
plenty of weapons, and are using these weapons in the ethnic clashes.
This is the multinational peace-keepers" fault - they preferred not to
interfere for the sake of "not exploding the situation in the region".
The result of this escape from problems was predictable..
Meanwhile, the commander for the international peace-keeping force in
Kosovo general Holger Kammerholf rejected the request of Serbian
President Voislav Kostunica to allow Serbian Security Force to
participate in stopping ethnic violence in Kosovo and Metohia. "There
will be no cooperation between KFOR and Serbian Security Force", said
the general. Serbian President Voislav Kostunica stopped saying that
Kosovo is a part of Serbia and is just requesting territorial autonomy
for the Serbs living in the region. However, this request is unlikely
to be paid any attention.
Vasily Bubnov
Read the original in Russian:
http://world.pravda.ru/world/2004/5/14/37/16350_Kosovo.html
(Translated by: Andrey Nesterov)
Pravda.Ru
I nazionalisti pan-albanesi premono per le privatizzazioni
[ NOTA: Radio Free Europe e' l'emittente internazionale plurilingue
controllata dal Dipartimento di Stato degli USA; Notizie Est e' un
bollettino di orientamento anti-jugoslavo che da anni esprime le
posizioni dell'irredentismo pan-albanese; Balcani e' una mailing list
di discussione di Peacelink]
Resent-From: balcani@ peacelink.it
Da: "Davide Bertok"
Data: Mer 16 Giu 2004 14:10:46 Europe/Rome
A: balcani@ peacelink.it
Oggetto: (Fwd) N.E. Balcani #817 - Kosovo
------- Forwarded message follows -------
Date sent: 16 Jun 2004 08:48:34 -0000
To: <free@...>
From: "Notizie Est" <info@...>
Subject: N.E. Balcani #817 - Kosovo
Send reply to: info@...
Notizie Est - http://www.notizie-est.com
N.E. BALCANI #817 - KOSOVO
16 giugno 2004
L’ONU, UNICA RESPONSABILE DELLA CATASTROFE ECONOMICA IN KOSOVO
a cura di Olsi Sulejmani
La situazione economica in Kosovo è disastrosa, i funzionari ONU
pensano solo ai loro stipendi e il mantra degli standard prima dello
status non fa che peggiorare il tutto
Mentre in tutta l’Europa dell’Est le privatizzazioni sono state
fortemente osteggiate dalle popolazioni, e come conseguenza i governi
che le hanno varate hanno pagato un prezzo in termini di voti, in
Kosovo succede il contrario. E’ la società civile che vuole le
privatizzazioni e il governo (quello dell’ONU) che le ha sospese. Il
Kosovo versa in una situazione tragica. Le cifre della disoccupazione
sono vicine al 60-70%, gli investitori internazionali non investono a
causa dell'assenza di una legislazione chiara che protegga i loro
investimenti e l’ONU decide di interrompere le privatizzazioni a
tempo indefinito (è questa la notizia che proviene dal palazzo di
vetro). Lo status non definito del Kosovo, inoltre, sta creando una
generazione di giovani che vedono ormai come il loro nemico numero
uno l’amministrazione ONU. Sarebbe facilissimo oggi in Kosovo per le
organizzazioni oltranziste raccogliere sostenitori. Tutti i giornali
del Kosovo continuano a rendere pubblici i salari dei funzionari ONU,
e sono tutte cifre che basterebbero a sfamare una famiglia del Kosovo
per un anno intero. Sempre secondo i quotidiani, i funzionari
vorrebbero che la situazione rimanesse cosi per sempre.
La comunità internazionale in genere, e l’Occidente in particolare,
non hanno il coraggio necessario per affrontare la questione dello
status e, senza risposte a breve, il Kosovo esploderà. Non sarà più
una vendetta contro i serbi, ma diretta verso quei funzionari che il
giovane disoccupato kossovaro non vede più come amici, oppure, verso
entrambi. Per lui ormai sono il principale ostacolo del suo futuro.
Il 10 giugno c’è stata la prima manifestazione contro l’UNMIK in
Kosovo. Manifestazione pacifica, e non perché c’erano più forze
dell’ordine che manifestanti. Nei vari cartelli si leggeva: “Holkeri,
portateli via tutti”, “UNMIK fuori dal Kosovo” ed altri ancora. Sarà
pacifica anche la prossima? Le voci in Kosovo diventano sempre più
insistenti e sempre meno cordiali. Il governo del Kosovo a breve si
ritirerà dalla commissione per le privatizzazioni, che non lavora
ormai da diversi mesi. A nulla è servito il licenziamento della
funzionaria Fucci da parte di Holkeri. Come d’altronde aveva
anticipato il governo provvisorio, da solo non sarebbe bastato. E
intanto il responsabile UNMIK sulle privatizzazioni, Nicola
Lampsdorf, si porta all'ONU proprio la Sig.ra Marie Fucci quale
consulente. Risultato ottenuto? La sospensione definitiva delle
privatizzazioni e un ulteriore sberleffo politico alle istituzioni
kossovare, che con tante insistenze e fatiche avevano ottenuto il
licenziamento della Fucci. Holkeri nel suo discorso conclusivo aveva
detto che le privatizzazioni erano il problema più urgente, ma ora è
andato via e nessuno sa come la penserà il prossimo. L’Unione Europea
vuole un suo rappresentante e sicuramente sarà cosi. Vuole più voce
in capitolo, ma sbaglia le comunicazioni al popolo del Kosovo (vedi
anche l’intervista all’analista di Radio Free Europe sotto). Solana
si è lamentato della ricostruzione lentissima delle abitazioni dei
serbi nella sua visita in Kosovo. Secca e fulminea la risposta del
governo provvisorio, “…in tre mesi è stato costruito il 33% delle
case danneggiate. Nessun paese al mondo ha avuto questi ritmi. Stiamo
anche infrangendo le leggi sugli appalti per velocizzare i lavori.
Abbiamo portato a tre soli giorni la pratica che per legge deve
essere di trenta. E poi, è sulle leggi varate dalla comunità
internazionale che stiamo lavorando ed esse ci impediscono di essere
più veloci”, ha dichiarato la portavoce del governo del Kosovo,
Mimoza Kusari.
Il terzo partito politico, l’AAK ha già detto che in Kosovo ci vuole
un’opposizione e che non rifarebbe un governo a tre con Rugova e
Thaci, ma si schiererebbe solo con uno dei due.
Quest’ultimo dopo la proposta di applicare gli accordi di Ohrid anche
in Kosovo, e ricevuti diversi no internazionali, comincia a chiedere
a gran voce il trasferimento dei poteri. Il leader del PDK, in
un'intervista per l’agenzia Reuters, ha affermato che: “Le Nazioni
Unite in Kosovo hanno fallito in quanto la missione dell’UNMIK ha
perso la fiducia del popolo del Kosovo. L’UNMIK si deve trasformare
in una missione consultiva dopo le elezioni di ottobre. La
maggioranza dei funzionari dell’UNMIK sono qui per dormire, guardare
e poi bloccare le nostre iniziative. Lo status non definito del
Kosovo non consente l’esecuzione dei progetti delle nostre
istituzioni” ha concluso Thaci la sua intervista per la Reuters.
Rugova, nei festeggiamenti del quinquennio della “Liberazione di
Pristina” ha detto che il sesto sarà festeggiato con l’indipendenza.
Ma non si è spinto più in la. Dacia, capo del parlamento del Kosovo,
lo segue a ruota con toni più decisi. “Il governo del Kosovo è pronto
al passaggio delle competenze”. I serbi si aspettano le elezioni, e
già hanno fatto sapere che useranno come sempre il ricatto della loro
partecipazione. E se nelle elezioni serbe dovesse vincere
l’ultranazionalista Nikolic… Le elezioni sono alle porte e i partiti
politici devono raccogliere voti. Di certo, non butteranno acqua sul
fuoco che arde. Ormai è la società civile che pressa il governo, come
nel caso degli imprenditori della Camera di Commercio del Kosovo
(vedi intervista sotto), e i partiti non potrebbero fare diversamente
in quanto adesso non sono più loro a condurre il gioco. L’America ha
altro a cui pensare e la polveriera dei Balcani comincia avere la
miccia sempre più corta.
SE LA PRIVATIZZAZIONE NON CONTINUA IL GOVERNO DEVE AGIRE
Intervista di Radio Free Europe a I. Kastrati, Direttore della Camera
di Commercio del Kosovo, 11 giugno 2004
Radio Free Europe:
Sig. Kastrati, ultimamente ci sono state voci per la sospensione
totale del processo di privatizzazione. Come le valutate?
Kastrati:
Purtroppo dalle Nazioni Unite non arrivano segnali buoni e si attende
la sospensione delle privatizzazioni. Si vede che per l’UNMIK è una
normale dinamica, in quanto l’UNMIK è un amministrazione che desidera
avere competenze e ottime paghe, ma non responsabilità. E’ per questo
che si fermano questi processi. Si difendono sempre con la scusa
dell’immunità del AKM (Agenzia Kossovara delle Privatizzazioni) e in
un modo o nell'altro hanno inciso e contribuito palesemente alla
situazione di stallo dello sviluppo economico del Kosovo e alla
distruzione della proprietà pubblica, sia con la sospensione della
privatizzazione, sia con la corruzione e il crimine economico, dove
sono coinvolti direttamente anche uomini dell’UNMIK.
Radio Free Europe:
Sig. Kastrati, come inciderà sull’economia kossovara e sull'intero
processo l’eventuale totale sospensione delle privatizzazioni?
Kastrati:
Le aziende pubbliche si distruggeranno gradualmente, si svaluteranno,
avremo tensioni sociali, una disoccupazione alta, si fermerà lo
sviluppo economico. La proprietà nella quale un popolo intero ha
investito per anni il proprio sudore e il proprio capitale oggi viene
contestata da burocrati ai quali non interessa il problema del
Kosovo, ma le proprie paghe.
Radio Free Europe:
Come inciderà sui potenziali investitori stranieri questa sospensione?
Kastrati:
Per quanto riguarda la proprietà pubblica sicuramente esiteranno a
investire in Kosovo, perché si è creata una cattiva opinione, si è
creato una situazione paradossale in cui non si rispetta la proprietà
e il diritto di proprietà e sotto l’aspetto giuridico non ci sono
garanzie. Per questo si esiterà a investire. Ma noi dobbiamo
orientarci sempre di più a sviluppare l’economia privata sotto forme
di promozione del lavoro in aziende piccole e medie. Li concentreremo
tutte le nostre risorse e aspetteremo la soluzione del problema della
privatizzazione, che si è trasformato in un problema
politico e non più economico.
Radio Free Europe:
In questo quadro, Sig. Kastrati, il governo del Kosovo ha ammonito
che i suoi rappresentanti nel consiglio dell'AKM si ritireranno
definitivamente. Come valutate questo ammonimento del governo?
Kastrati:
Quel consiglio non ha funzionato che otto mesi. Sarebbe illogico che
qualcuno possa pretendere di dire che ne fa parte. Se un consiglio
non funziona per interi mesi perché se ne deve far parte? Ma io penso
che se l’UNMIK non vuole avere responsabilità per quanto riguarda il
contesto della proprietà pubblica, quella responsabilità se la deve
accollare il governo del Kosovo perché noi siamo quelli che, oggi,
domani e in prospettiva, saremo qui, avremo la responsabilità dello
sviluppo economico nei confronti dei cittadini del Kosovo,
indipendentemente a quale nazionalità loro appartengano. Non dobbiamo
aspettare che burocrati, i quali non hanno altro interesse oltre alle
loro paghe, risolvano i nostri problemi economici.
Radio Free Europe:
Sig. Castrati, secondo voi qual è la via per uscire da questa
situazione?
Kastrati:
Credo che si debba insistere anche in futuro affinché il processo
ricominci. Noi come imprenditori abbiamo spedito una richiesta in
merito e se non ricomincia, a un certo punto questa responsabilità se
la deve prendere il governo del Kosovo. Questo patrimonio è dei
kosovari e non delle Nazioni Unite.
MOORE: “STANDAR CON LO STATUS, NON STATUS DOPO GLI STANDARD”
Intervista di Radio Free Europe all’analista Patrick Moore, 12 giugno
2004.
Radio Free Europe:
Havier Solana questa settimana a Prishtina ha detto che l’uccisione
del giovane serbo dimostra che il Kosovo non è una società sana, e
che una società simile non appartiene all’Europa. C’è il rischio che
il Kosovo venga scomunicato dall’Europa?
Patrick Moore:
Sappiamo tutti che quello che è successo a questo adolescente è stato
una tragedia e qualcosa di imperdonabile. Comunque devo dire che
quando ho sentito questa dichiarazione di Solana non volevo credere
alle mie orecchie. Sembrava un maestro di scuola arrogante, che stava
parlando a dei piccoli bambini. Se voi analizzate con attenzione
questa dichiarazione, in un certa maniera vuol dire che in ogni paese
dove vengono uccisi sedicenni non appartiene alla Comunità Europea.
So che nella città di Detroit (USA), dalla quale provengo, vengono
uccisi ogni anno diversi adolescenti in “giochi di guerra”. Ho
telefonato a un mio amico noto giornalista e gli ho chiesto se ci
sono vittime adolescenti in Germania e se questo volesse dire che
loro non appartengono all’Europa. Mi ha risposto subito che in
Germania, Francia, Spagna e altri paesi non solo gli adolescenti sono
vittime, ma a volte anche i bambini di 7 anni. Secondo questa logica
nessun paese dovrebbe far parte dell’Unione Europea. Credo di non
essere l’unica persona ad aver pensato così, o che abbia fatto questa
lettura a proposito di questa dichiarazione. Spero che la prossima
volta, quando qualcuno vorrà tenere una lezione alla gente del
Kosovo, o di qualche altro stato balcanico, ci penserà due volte
prima di parlare.
Radio Free Europe:
Sig. Moore, il Kosovo si sta confrontando con una grave crisi
sociale. La disoccupazione è del 60-70%, il processo di
privatizzazione si sta fermando e investimenti dall’estero non ce ne
sono. Lo sviluppo economico nel periodo dopo il giugno 1999 era un
dovere dell’Unione Europea (ricordiamo il caso dell'America, della
guerra e della ricostruzione dell'Europa). Si può andare avanti sul
piano politico con questa situazione economica?
Patrick Moore:
Cominciamo da quello che durante questi 4-5 anni doveva fare l’Unione
Europea. Sono più o meno gli stessi paesi fortemente critici per il
fato che l’Iraq (degli Stati Uniti) non funziona come la Svizzera in
meno di un anno. Ma torniamo alle cifre della disoccupazione in
Kosovo: 60-70%.
Qualche anno fa ero a una conferenza che si svolgeva in Macedonia, a
Ohrid e lì ho incontrato un funzionario della Banca Mondiale. Quel
giorno ho visto le cifre della disoccupazione nella Repubblica Serba
della Bosnia ed ero fortemente sorpreso per quanto erano alte. Anche
quelle si avvicinavano al livello del 50-60%, specialmente tra i
giovani.
Il funzionario mi ha spiegato che ogni qualvolta che le cifre della
disoccupazione superano il livello del 30% si entra in una categoria
filosofica, con altre parole è una catastrofe. E ogni cifra ulteriore
sopra il livello del 30% non ha importanza. Per questo si può
sostenere che il Kosovo si trova in una situazione catastrofica.
Bisogna andare a vedere chi è stato il responsabile dell’economia,
per esempio delle privatizzazioni e degli investimenti. Quello che
abbiamo imparato dalla Bosnia è che serve stabilità politica e una
legislatura chiara, in modo che si possano attuare questi processi.
Ho paura che in Kosovo non ci sarnno né la stabilità politica né una
legislatura chiara fino a quando la soluzione dello status rimarrà
irrisolta. Vediamo infatti continuamente che, fin quando la soluzione
dello status viene rimandata, i problemi che possono essere risolti
solo con la chiarezza dello status vanno ad aggravarsi.
Radio Fre Europe:
Un'organizzazione non governativa in questi giorni ha sostenuto che
il cittadino del Kosovo si trova tra l’impotenza e l’inefficienza
delle istituzioni locali e il potere assoluto e l’incompetenza
dell’UNMIK. Chi è il responsabile?
Patrick Moore:
E’una frase che descrive esattamente la situazione e la questione in
gioco. Tutti sappiamo che ci sono degli standard da realizzare e
questo è assolutamente vero. Ma se si deve aspettare all’infinito per
una realizzazione assolutamente perfetta degli standard, bisognerà
aspettare tutta la vita e le problematiche alle quali ha accennato
continueranno e si aggraveranno. Penso che l’idea dello status
insieme agli standard, che è stata menzionata recentemente
dall’ambasciatore del Pakistan alle Nazioni Unite, quando era
presidente di turno del Consiglio di Sicurezza, cioè la combinazione
parallela dei due elementi, invece dell’uno prima dell’altro, offre
la speranza di uscire da questo vicolo cieco.
(traduzioni dall'albanese di Olsi Sulejmani)
--------------------------------
Se volete cancellare il vostro abbonamento a "Notizie Est - Balcani",
o cambiare l'e-mail alla quale ricevete la newsletter, potete farlo
accedendo alla sezione "Area utenti" del sito web http://www.notizie-
est.com con la password che vi è stata assegnata.
------- End of forwarded message -------
--
Mailing list Balcani dell'associazione PeaceLink.
Per ISCRIZIONI/CANCELLAZIONI: http://www.peacelink.it/mailing_admin.html
Archivio messaggi: http://www.peacelink.it/webgate/balcani/maillist.html
Si sottintende l'accettazione della Policy Generale:
http://www.peacelink.it/associazione/html/policy_generale.html
[ NOTA: Radio Free Europe e' l'emittente internazionale plurilingue
controllata dal Dipartimento di Stato degli USA; Notizie Est e' un
bollettino di orientamento anti-jugoslavo che da anni esprime le
posizioni dell'irredentismo pan-albanese; Balcani e' una mailing list
di discussione di Peacelink]
Resent-From: balcani@ peacelink.it
Da: "Davide Bertok"
Data: Mer 16 Giu 2004 14:10:46 Europe/Rome
A: balcani@ peacelink.it
Oggetto: (Fwd) N.E. Balcani #817 - Kosovo
------- Forwarded message follows -------
Date sent: 16 Jun 2004 08:48:34 -0000
To: <free@...>
From: "Notizie Est" <info@...>
Subject: N.E. Balcani #817 - Kosovo
Send reply to: info@...
Notizie Est - http://www.notizie-est.com
N.E. BALCANI #817 - KOSOVO
16 giugno 2004
L’ONU, UNICA RESPONSABILE DELLA CATASTROFE ECONOMICA IN KOSOVO
a cura di Olsi Sulejmani
La situazione economica in Kosovo è disastrosa, i funzionari ONU
pensano solo ai loro stipendi e il mantra degli standard prima dello
status non fa che peggiorare il tutto
Mentre in tutta l’Europa dell’Est le privatizzazioni sono state
fortemente osteggiate dalle popolazioni, e come conseguenza i governi
che le hanno varate hanno pagato un prezzo in termini di voti, in
Kosovo succede il contrario. E’ la società civile che vuole le
privatizzazioni e il governo (quello dell’ONU) che le ha sospese. Il
Kosovo versa in una situazione tragica. Le cifre della disoccupazione
sono vicine al 60-70%, gli investitori internazionali non investono a
causa dell'assenza di una legislazione chiara che protegga i loro
investimenti e l’ONU decide di interrompere le privatizzazioni a
tempo indefinito (è questa la notizia che proviene dal palazzo di
vetro). Lo status non definito del Kosovo, inoltre, sta creando una
generazione di giovani che vedono ormai come il loro nemico numero
uno l’amministrazione ONU. Sarebbe facilissimo oggi in Kosovo per le
organizzazioni oltranziste raccogliere sostenitori. Tutti i giornali
del Kosovo continuano a rendere pubblici i salari dei funzionari ONU,
e sono tutte cifre che basterebbero a sfamare una famiglia del Kosovo
per un anno intero. Sempre secondo i quotidiani, i funzionari
vorrebbero che la situazione rimanesse cosi per sempre.
La comunità internazionale in genere, e l’Occidente in particolare,
non hanno il coraggio necessario per affrontare la questione dello
status e, senza risposte a breve, il Kosovo esploderà. Non sarà più
una vendetta contro i serbi, ma diretta verso quei funzionari che il
giovane disoccupato kossovaro non vede più come amici, oppure, verso
entrambi. Per lui ormai sono il principale ostacolo del suo futuro.
Il 10 giugno c’è stata la prima manifestazione contro l’UNMIK in
Kosovo. Manifestazione pacifica, e non perché c’erano più forze
dell’ordine che manifestanti. Nei vari cartelli si leggeva: “Holkeri,
portateli via tutti”, “UNMIK fuori dal Kosovo” ed altri ancora. Sarà
pacifica anche la prossima? Le voci in Kosovo diventano sempre più
insistenti e sempre meno cordiali. Il governo del Kosovo a breve si
ritirerà dalla commissione per le privatizzazioni, che non lavora
ormai da diversi mesi. A nulla è servito il licenziamento della
funzionaria Fucci da parte di Holkeri. Come d’altronde aveva
anticipato il governo provvisorio, da solo non sarebbe bastato. E
intanto il responsabile UNMIK sulle privatizzazioni, Nicola
Lampsdorf, si porta all'ONU proprio la Sig.ra Marie Fucci quale
consulente. Risultato ottenuto? La sospensione definitiva delle
privatizzazioni e un ulteriore sberleffo politico alle istituzioni
kossovare, che con tante insistenze e fatiche avevano ottenuto il
licenziamento della Fucci. Holkeri nel suo discorso conclusivo aveva
detto che le privatizzazioni erano il problema più urgente, ma ora è
andato via e nessuno sa come la penserà il prossimo. L’Unione Europea
vuole un suo rappresentante e sicuramente sarà cosi. Vuole più voce
in capitolo, ma sbaglia le comunicazioni al popolo del Kosovo (vedi
anche l’intervista all’analista di Radio Free Europe sotto). Solana
si è lamentato della ricostruzione lentissima delle abitazioni dei
serbi nella sua visita in Kosovo. Secca e fulminea la risposta del
governo provvisorio, “…in tre mesi è stato costruito il 33% delle
case danneggiate. Nessun paese al mondo ha avuto questi ritmi. Stiamo
anche infrangendo le leggi sugli appalti per velocizzare i lavori.
Abbiamo portato a tre soli giorni la pratica che per legge deve
essere di trenta. E poi, è sulle leggi varate dalla comunità
internazionale che stiamo lavorando ed esse ci impediscono di essere
più veloci”, ha dichiarato la portavoce del governo del Kosovo,
Mimoza Kusari.
Il terzo partito politico, l’AAK ha già detto che in Kosovo ci vuole
un’opposizione e che non rifarebbe un governo a tre con Rugova e
Thaci, ma si schiererebbe solo con uno dei due.
Quest’ultimo dopo la proposta di applicare gli accordi di Ohrid anche
in Kosovo, e ricevuti diversi no internazionali, comincia a chiedere
a gran voce il trasferimento dei poteri. Il leader del PDK, in
un'intervista per l’agenzia Reuters, ha affermato che: “Le Nazioni
Unite in Kosovo hanno fallito in quanto la missione dell’UNMIK ha
perso la fiducia del popolo del Kosovo. L’UNMIK si deve trasformare
in una missione consultiva dopo le elezioni di ottobre. La
maggioranza dei funzionari dell’UNMIK sono qui per dormire, guardare
e poi bloccare le nostre iniziative. Lo status non definito del
Kosovo non consente l’esecuzione dei progetti delle nostre
istituzioni” ha concluso Thaci la sua intervista per la Reuters.
Rugova, nei festeggiamenti del quinquennio della “Liberazione di
Pristina” ha detto che il sesto sarà festeggiato con l’indipendenza.
Ma non si è spinto più in la. Dacia, capo del parlamento del Kosovo,
lo segue a ruota con toni più decisi. “Il governo del Kosovo è pronto
al passaggio delle competenze”. I serbi si aspettano le elezioni, e
già hanno fatto sapere che useranno come sempre il ricatto della loro
partecipazione. E se nelle elezioni serbe dovesse vincere
l’ultranazionalista Nikolic… Le elezioni sono alle porte e i partiti
politici devono raccogliere voti. Di certo, non butteranno acqua sul
fuoco che arde. Ormai è la società civile che pressa il governo, come
nel caso degli imprenditori della Camera di Commercio del Kosovo
(vedi intervista sotto), e i partiti non potrebbero fare diversamente
in quanto adesso non sono più loro a condurre il gioco. L’America ha
altro a cui pensare e la polveriera dei Balcani comincia avere la
miccia sempre più corta.
SE LA PRIVATIZZAZIONE NON CONTINUA IL GOVERNO DEVE AGIRE
Intervista di Radio Free Europe a I. Kastrati, Direttore della Camera
di Commercio del Kosovo, 11 giugno 2004
Radio Free Europe:
Sig. Kastrati, ultimamente ci sono state voci per la sospensione
totale del processo di privatizzazione. Come le valutate?
Kastrati:
Purtroppo dalle Nazioni Unite non arrivano segnali buoni e si attende
la sospensione delle privatizzazioni. Si vede che per l’UNMIK è una
normale dinamica, in quanto l’UNMIK è un amministrazione che desidera
avere competenze e ottime paghe, ma non responsabilità. E’ per questo
che si fermano questi processi. Si difendono sempre con la scusa
dell’immunità del AKM (Agenzia Kossovara delle Privatizzazioni) e in
un modo o nell'altro hanno inciso e contribuito palesemente alla
situazione di stallo dello sviluppo economico del Kosovo e alla
distruzione della proprietà pubblica, sia con la sospensione della
privatizzazione, sia con la corruzione e il crimine economico, dove
sono coinvolti direttamente anche uomini dell’UNMIK.
Radio Free Europe:
Sig. Kastrati, come inciderà sull’economia kossovara e sull'intero
processo l’eventuale totale sospensione delle privatizzazioni?
Kastrati:
Le aziende pubbliche si distruggeranno gradualmente, si svaluteranno,
avremo tensioni sociali, una disoccupazione alta, si fermerà lo
sviluppo economico. La proprietà nella quale un popolo intero ha
investito per anni il proprio sudore e il proprio capitale oggi viene
contestata da burocrati ai quali non interessa il problema del
Kosovo, ma le proprie paghe.
Radio Free Europe:
Come inciderà sui potenziali investitori stranieri questa sospensione?
Kastrati:
Per quanto riguarda la proprietà pubblica sicuramente esiteranno a
investire in Kosovo, perché si è creata una cattiva opinione, si è
creato una situazione paradossale in cui non si rispetta la proprietà
e il diritto di proprietà e sotto l’aspetto giuridico non ci sono
garanzie. Per questo si esiterà a investire. Ma noi dobbiamo
orientarci sempre di più a sviluppare l’economia privata sotto forme
di promozione del lavoro in aziende piccole e medie. Li concentreremo
tutte le nostre risorse e aspetteremo la soluzione del problema della
privatizzazione, che si è trasformato in un problema
politico e non più economico.
Radio Free Europe:
In questo quadro, Sig. Kastrati, il governo del Kosovo ha ammonito
che i suoi rappresentanti nel consiglio dell'AKM si ritireranno
definitivamente. Come valutate questo ammonimento del governo?
Kastrati:
Quel consiglio non ha funzionato che otto mesi. Sarebbe illogico che
qualcuno possa pretendere di dire che ne fa parte. Se un consiglio
non funziona per interi mesi perché se ne deve far parte? Ma io penso
che se l’UNMIK non vuole avere responsabilità per quanto riguarda il
contesto della proprietà pubblica, quella responsabilità se la deve
accollare il governo del Kosovo perché noi siamo quelli che, oggi,
domani e in prospettiva, saremo qui, avremo la responsabilità dello
sviluppo economico nei confronti dei cittadini del Kosovo,
indipendentemente a quale nazionalità loro appartengano. Non dobbiamo
aspettare che burocrati, i quali non hanno altro interesse oltre alle
loro paghe, risolvano i nostri problemi economici.
Radio Free Europe:
Sig. Castrati, secondo voi qual è la via per uscire da questa
situazione?
Kastrati:
Credo che si debba insistere anche in futuro affinché il processo
ricominci. Noi come imprenditori abbiamo spedito una richiesta in
merito e se non ricomincia, a un certo punto questa responsabilità se
la deve prendere il governo del Kosovo. Questo patrimonio è dei
kosovari e non delle Nazioni Unite.
MOORE: “STANDAR CON LO STATUS, NON STATUS DOPO GLI STANDARD”
Intervista di Radio Free Europe all’analista Patrick Moore, 12 giugno
2004.
Radio Free Europe:
Havier Solana questa settimana a Prishtina ha detto che l’uccisione
del giovane serbo dimostra che il Kosovo non è una società sana, e
che una società simile non appartiene all’Europa. C’è il rischio che
il Kosovo venga scomunicato dall’Europa?
Patrick Moore:
Sappiamo tutti che quello che è successo a questo adolescente è stato
una tragedia e qualcosa di imperdonabile. Comunque devo dire che
quando ho sentito questa dichiarazione di Solana non volevo credere
alle mie orecchie. Sembrava un maestro di scuola arrogante, che stava
parlando a dei piccoli bambini. Se voi analizzate con attenzione
questa dichiarazione, in un certa maniera vuol dire che in ogni paese
dove vengono uccisi sedicenni non appartiene alla Comunità Europea.
So che nella città di Detroit (USA), dalla quale provengo, vengono
uccisi ogni anno diversi adolescenti in “giochi di guerra”. Ho
telefonato a un mio amico noto giornalista e gli ho chiesto se ci
sono vittime adolescenti in Germania e se questo volesse dire che
loro non appartengono all’Europa. Mi ha risposto subito che in
Germania, Francia, Spagna e altri paesi non solo gli adolescenti sono
vittime, ma a volte anche i bambini di 7 anni. Secondo questa logica
nessun paese dovrebbe far parte dell’Unione Europea. Credo di non
essere l’unica persona ad aver pensato così, o che abbia fatto questa
lettura a proposito di questa dichiarazione. Spero che la prossima
volta, quando qualcuno vorrà tenere una lezione alla gente del
Kosovo, o di qualche altro stato balcanico, ci penserà due volte
prima di parlare.
Radio Free Europe:
Sig. Moore, il Kosovo si sta confrontando con una grave crisi
sociale. La disoccupazione è del 60-70%, il processo di
privatizzazione si sta fermando e investimenti dall’estero non ce ne
sono. Lo sviluppo economico nel periodo dopo il giugno 1999 era un
dovere dell’Unione Europea (ricordiamo il caso dell'America, della
guerra e della ricostruzione dell'Europa). Si può andare avanti sul
piano politico con questa situazione economica?
Patrick Moore:
Cominciamo da quello che durante questi 4-5 anni doveva fare l’Unione
Europea. Sono più o meno gli stessi paesi fortemente critici per il
fato che l’Iraq (degli Stati Uniti) non funziona come la Svizzera in
meno di un anno. Ma torniamo alle cifre della disoccupazione in
Kosovo: 60-70%.
Qualche anno fa ero a una conferenza che si svolgeva in Macedonia, a
Ohrid e lì ho incontrato un funzionario della Banca Mondiale. Quel
giorno ho visto le cifre della disoccupazione nella Repubblica Serba
della Bosnia ed ero fortemente sorpreso per quanto erano alte. Anche
quelle si avvicinavano al livello del 50-60%, specialmente tra i
giovani.
Il funzionario mi ha spiegato che ogni qualvolta che le cifre della
disoccupazione superano il livello del 30% si entra in una categoria
filosofica, con altre parole è una catastrofe. E ogni cifra ulteriore
sopra il livello del 30% non ha importanza. Per questo si può
sostenere che il Kosovo si trova in una situazione catastrofica.
Bisogna andare a vedere chi è stato il responsabile dell’economia,
per esempio delle privatizzazioni e degli investimenti. Quello che
abbiamo imparato dalla Bosnia è che serve stabilità politica e una
legislatura chiara, in modo che si possano attuare questi processi.
Ho paura che in Kosovo non ci sarnno né la stabilità politica né una
legislatura chiara fino a quando la soluzione dello status rimarrà
irrisolta. Vediamo infatti continuamente che, fin quando la soluzione
dello status viene rimandata, i problemi che possono essere risolti
solo con la chiarezza dello status vanno ad aggravarsi.
Radio Fre Europe:
Un'organizzazione non governativa in questi giorni ha sostenuto che
il cittadino del Kosovo si trova tra l’impotenza e l’inefficienza
delle istituzioni locali e il potere assoluto e l’incompetenza
dell’UNMIK. Chi è il responsabile?
Patrick Moore:
E’una frase che descrive esattamente la situazione e la questione in
gioco. Tutti sappiamo che ci sono degli standard da realizzare e
questo è assolutamente vero. Ma se si deve aspettare all’infinito per
una realizzazione assolutamente perfetta degli standard, bisognerà
aspettare tutta la vita e le problematiche alle quali ha accennato
continueranno e si aggraveranno. Penso che l’idea dello status
insieme agli standard, che è stata menzionata recentemente
dall’ambasciatore del Pakistan alle Nazioni Unite, quando era
presidente di turno del Consiglio di Sicurezza, cioè la combinazione
parallela dei due elementi, invece dell’uno prima dell’altro, offre
la speranza di uscire da questo vicolo cieco.
(traduzioni dall'albanese di Olsi Sulejmani)
--------------------------------
Se volete cancellare il vostro abbonamento a "Notizie Est - Balcani",
o cambiare l'e-mail alla quale ricevete la newsletter, potete farlo
accedendo alla sezione "Area utenti" del sito web http://www.notizie-
est.com con la password che vi è stata assegnata.
------- End of forwarded message -------
--
Mailing list Balcani dell'associazione PeaceLink.
Per ISCRIZIONI/CANCELLAZIONI: http://www.peacelink.it/mailing_admin.html
Archivio messaggi: http://www.peacelink.it/webgate/balcani/maillist.html
Si sottintende l'accettazione della Policy Generale:
http://www.peacelink.it/associazione/html/policy_generale.html
(english / srpskohrvatski)
New Worker Special Feature - 30/4/2004
Kosovo - The Conflict Continues
by Elizabeth Farrell
---
http://komunist.free.fr/arhiva/maj2004/farrell_sh.html
Kosovo i dalje u plamenu
Buržuaska štampa se prošlog meseca opet bavila "etničkim čišćenjem" na
Kosovu i Metohiji, pokrajini u sastavu Srbije sada pod okupacijom
NATO-snaga. Ovoga puta, međutim, za razliku od prakse uobičajene
zadnjih 14 godina, moglo se pročitati da su vinovnici albanski
ekstremisti. Dvadeset i osam Srba je stradalo u tom dobro pripremljenom
etničkom čišćenju, uništene su pravoslavne crkve i škole. Odkud ta
erupcija nasilja? Navodno povod treba tražiti u ubistvu srpskog mladića
u Zaglavici i tragičnoj pogibiji dvojice Albanskih dečaka u Ibru,
nedaleko od Kosovske Mitrovice.
Od preostalih Srba gotovo polovina živi u Kosovskoj Mitrovici. Upravo
je na njih bačena krivica za stradanje dvojice dečaka u stihiji reke
Ibar. Albanci su se listom te Srpske pokrajine pod NATO okupacijom
digli, navodno, planski i pod organizacijom takozvane Oslobodilačke
vojske Kosova, UÇK-a. Između ostalih, službenik UN je rekao "da su
Albanci napali Srbe, a ne obrnuto", priznavši uzgred da na Kosovu
"ništa nije spontano". Sasvim je u pravu. Zulum nije bio spontan. Evo
šta o tome kaže Miša Gavrilović, predstavnik Britansko-Srpske Alijanse:
"Ako vam u kući eksplodira bomba, krivićete onog ko je bombu podmetnuo,
a ne bombu, zar ne?" Jasno, iza toga stoji UÇK, stoje albanski
ekstremisti, plan o "velikoj Albaniji" koja bi obuhvatila Kosmet,
delove unutrašnje Srbije, Crne Gore, Makedonije, Grčke i Bugarske. UÇK
je, međutim, samo "bomba"! A imperijalisti su odgovorni za njeno
podmetanje.
Američki predstavnici su 1998. osuđivali UÇK kao "terorističku
organizaciju" a potom, naredne godine SAD, Britanija i EU pod NATO
zastavom bombarduju Saveznu Republiku Jugoslaviju. Zversko
bombardovanje naroda Jugoslavije pravdano je Miloševićevom "kampanjom
čišćenja Kosova od Albanaca". Agresija na Jugoslaviju je usledila nakon
"mirovne konferencije" u Rambujeu gde je predsednik Milošević odbio
ultimatum postavljen Srbiji u vidu imperijalističkih zahteva o
dislociranju trupa na njenoj teritoriji.
UÇK im je tada došao kao poručen, poslužio im je kao izgovor za
razaranje vojnih i civilnih objekata, za nekoliko hiljada stradalih, za
razaranje sankcijama poljuljane privrede, kao i za utvrđivanje Nato
snaga u susednoj Makedoniji. U dokumentu Stejt Dipartmenta stoji:
"došlo se do saznanja (u krugovima NATO) da u sve ovo treba uključiti
UÇK". Opšte je poznato da CIA obučava UÇK već sredinom 1999. UÇK i
separatističke snage su cinično upotrebljene za ostvarenje
imperijalističkih ciljeva koji su bili jasno zacrtani: dokrajčiti
razaranje Jugoslavije na ovaj ili onaj način.
NATO je bombardovanje Srbije i Crne Gore predstavio kao "humanitarnu
intervenciju". Toni Bler će tako kazati: "Zadovoljenje pravde je naša
dužnost" a Bil Klinton: "Stupili smo u akciju da bismo na Kosovu
zaštitili na hiljade nedužnih od vojne ofanzive koja dobija na zamahu".
No, njihov motiv nije bio mir na Balkanu. Njihov cilj je bila totalna
kapitulacija Jugoslavije pred zahtevima imperijalističkih sila.
Zanemarili su čak i pregovore koje su vodili Slobodan Milošević i
miroljubivi albanski predstavnik Ibrahim Rugova. Prvobitno, Rugova je
bio sklon NATO agresiji, ali se naknadno zauzeo za prekid
"bombardovanja i stradanja".
Bombardovanje Jugoslavije završeno je tek nakon 78 dana i nakon što se
Milošević pismeno obavezao da će povući srpske snage sa Kosova. NATO
starešina Majkl Džekson je objavio da je Jugoslavija potpisala "da će
etapno i pod nadzorom povući svoje snage kako bi mirovne snage mogle da
nastupe i osiguraju bezbedan život". Sledi potom poraz SPS na izborima
u Srbiji 2000, zapravo pobeda imperijalista. Novoizabrani predsednik
Koštunica je najavio "demokratski preporod Srbije i Jugoslavije nakon
izbora". Izbor Koštunice i DOS-a, koalicije 18 prozapadnjačkih
stranaka, označio je početak "demokratizacije". Prvi pokušaj
Miloševićevog hapšenja usledio je na samom isteku roka. Naime, iz
Vašingtona su Koštunicu ucenili suspendovanjem kredita od 50 miliona
dolara ako do 31. marta vlada ne izađe u susret zahtevima "Međunarodnog
kriminala". Tako je Milošević zatvoren aprila 2001. nakon što je 24
časa njegov dom bio pod opsadom policijskih snaga, na očigled
pristalica koji su uzvikivali "Nemojte prodati Miloševića NATO paktu!"
Formalno nije podneta optužnica protiv njega. Otet je nekoliko meseci
nakon toga i isporučen "Međunarodnom krivičnom Sudu" u Hagu koji ga
tereti po osnovu 60 različitih optužnica za ratne zločine.
Marta ove godine Srbija je dobila novu koalicionu vladu u čijem se
sastavu nalazi i SPS. Predvodi je prozapadnjački nastrojeni Vojislav
Koštunica koji je obećao da će Srbima "osumnjičenim za ratne zločine"
biti suđeno u Srbiji. SPS je unapred stavila na znanje da će napustiti
koaliciju ukoliko neki Srbin bude isporučen lažnom haškom tribunalu.
Visoki predstavnik SPS, Milorad Vučelić je rekao: "Odmah se povlačimo i
obaramo vladu u slučaju takvih pokušaja". U intervjuu za novine je
izjavio: "Neko mora da odgovara za nezakonito izručenje Miloševića."
Vlada je takođe usvojila i zakon o finansijskoj pomoći Haškim
zatvorenicima pod istragom. Po tom zakonu, Haški zatočenici,
uključujući Miloševića i nacionalističkog vođu Vojislava Šešelja,
trebalo bi da dobijaju iznos jednak ličnom dohotku, nadoknadu putnih
troškova članovima porodice koja im dolazi u posetu i pokriće za
pojedine sudske troškove. Iako je sve to skupa zapravo veoma mali
finansijski dobitak, politički je važan napredak koji pokazuje da
Srbija nije baš spremna da se povinuje svakom zahtevu imperijalističkih
sila.
Takav obrt nikako nije po volji Zapadnim silama. Na njihovom spisku se
nalazi još znatan broj osumnjičenih kojima lažni tribunal treba da
sudi, primerice, komandant vojske bosanskih Srba, Ratko Mladić.
Izručenje "osumnjičenih za ratne zločine" je uslov za preko potrebnu
finansijsku pomoć Srbiji. Američki imperijalisti su odmah "privremeno
suspendovali" pomoć zbog "neodgovarajuće kolaboracije sa Međunarodnim
Sudom za Ratne Zločine".
A što se Kosova tiče, razumljivo, ništa od "bezbednog života" koji su
NATO funkcioneri obećali.
Član Laburističke Partije i poslanik u Parlamentu Majk Gejps (Mike
Gapes) koji je nedavno boravio na Kosovu, prošlog meseca je na
konferenciji u Londonu javno izjavio sledeće: "Ako ste Srbin i ako
živite na Kosovu, nema vam druge nego da u školu odlazite pod
tenkovskom pratnjom KFOR-a, da vam kuća bude pod stražom i da u crkvu
takođe idete pod vojnom pratnjom. To vam je stvarnost".
Srpska vlada je pred ogromnom dilemom. Ako ništa ne bude preduzela,
Srbi će i dalje živeti pod strahom i i dalje bivati ubijani. Ako se
odluči na akciju, pošalje snage na Kosovo koje joj pripada zvanično i
dalje, rizikuje novi sukob sa NATO paktom.
Ivica Dačić, iz SPS -a, rekao nam je sledeće: "Nedavnom erupcijom
nasilja razbijene su iluzije o tome da je Kosovo multietnička
zajednica. Pokazalo se da se tamo zapravo odvija etničko čišćenje.
Srbija mora sve da preduzme u cilju zaštite srpskog življa i sve
političke stranke moraju u tome biti solidarne".
Koštunica sada predlaže, kako se sam izrazio, "kantonizaciju" - podelu
kojom bi bili zaštićeni oni koji su još ostali na Kosovu i kako bi bila
izbegnuta nova krvoprolića. To je donekle već primenjeno u praksi počev
od 1999. kada se veliki broj kosovskih Srba sklonio u Mitrovicu, i to
je možda sada jedino rešenje.
A šta bivši predsednik Milošević kaže o "etničkom čišćenju"? Na velikom
zboru pred 30 000 okupljenih u Kosovu Polju 1992. izjavio je sledeće:
"Odavde, sa Kosova, potekla je ideja o "etničkom čišćenju" zašta srpski
narod danas biva neodgovorno optužen a bio je žrtva etničkog čišćenja
baš ovde na Kosovu, teritoriji Jugoslavije. Ovde su albanski
separatisti prvi upotrebili izraz etnički čisto Kosovo. Od njih smo
čuli prvi put za takve ideje i nehumanu politiku uperenu protiv našeg
naroda. Tada, kada je Srpski narod bio ugrožen i izložen jezivim
pritiscima, ni Evropa ni Svet nisu marili. Zlo naneto Srbima njih nije
uzrujavalo. Niko nije obraćao pažnju niti pokazivao želju da zaštiti
Kosovske Srbe.
Elizabet Farel
New Worker Online,
Friday, April 30, 2004
prevod: PRCF
(Pôle de Renaissance Communiste en France)
---
http://komunist.free.fr/arhiva/maj2004/farrell.html
Kosovo - The Conflict Continues
REPORTS of "ethnic cleansing" in the Nato-occupied Serbian province of
Kosovo-Metohija appeared in the bourgeois press once again last month.
But this time – for the first time in 14 years – they wrote that
Albanian extremists were to blame for the aggression. Twenty-eight
Serbs paid for the organised violence with their lives; schools and
Orthodox churches were destroyed. So what caused the latest outbreak of
violence? It was allegedly sparked by two incidents – an Albanian
attack on a young Serb in Caglavica, and the deaths of at least two
Albanian boys who tragically drowned in the river Ibar near the town of
Kosovska Mitrovica.
Nearly half of all Serbs still in Kosovo live in Mitrovica, and
Albanians blamed local Serbs for "driving the boys into the river".
Riots took place across the Nato-occupied Serbian province following
these events – which many say are planned and co-ordinated by the
so-called "Kosovo Liberation Army" or UCK. One UN official described
the atrocities as "one-way violence from Albanians against Serbs", and
admitted that "nothing in Kosovo happens spontaneously". He was right –
the upsurge in violence did not happen spontaneously. As Misha
Gavrilovic of the British Serbian alliance puts it: "If a bomb goes off
in your house, you do not blame the bomb: you blame the person who put
it there." Of course there are Albanian extremists and the UCK. Of
course there are those whose agenda is a "greater Albania", including
Kosovo, some other parts of Serbia, Montenegro, Macedonia, Greece and
Bulgaria. But the UCK is only "the bomb" – it is clearly imperialism
that "put it there".
In 1998, only a year before the United States, Britain and European
imperialism, under the Nato flag, began bombing the Federal Republic of
Yugoslavia, even US officials denounced the UCK as a "terrorist
organisation". But in 1999 they were waging a brutal bombing campaign
against the Yugoslav people, under the pretext that Miloševic was
"ethnically cleansing Kosovan Albanians". The bombing of Yugoslavia
followed President Slobodan Miloševic’s refusal to accept imperialist
demands formulated at the "peace talks" in Rambouillet, France – in
reality an ultimatum for Serbia to accept foreign troops in Kosovo.
The UCK then became very useful to them; it then suddenly became a
reason to bomb Serbian military targets as well as houses, hospitals,
schools, bridges – killing thousands and destroying an economy already
fragile because of sanctions – and to build up Nato forces in bordering
Macedonia. A US defence department document stated: "The realisation
has come to the people [within Nato] that we have to have the UCK
involved in this process." It is well known that the CIA has trained
UCK fighters since the mid-1990s. The UCK and separatist forces were
cynically used by imperialism to create a political pretext for doing
what Anglo-American imperialism would decide in any case: to complete
the break-up of Yugoslavia.
Nato, when it bombed Serbia and Montenegro in 1999, presented the
attack as a "humanitarian intervention". Tony Blair said that "we have
a duty to see justice is done" and Bill Clinton insisted: "We act to
protect thousands of innocent people in Kosovo from a mounting military
offensive." But they were not interested in restoring peace in the
Balkans. They were interested only in the total capitulation of
Yugoslavia to imperialism’s terms. Even talks between Slobodan
Miloševic and Kosovo Albanian pacifist leader Ibrahim Rugova were
completely ignored. Rugova, who initially supported the Nato
aggression, now called for an end to "the bombing and the killings".
The 78-day air war ended only when Miloševic signed an agreement
promising to withdraw all Serb troops from Kosovo. Senior Nato
commander Michael Jackson announced Yugoslavia had agreed to a "phased,
verifiable and orderly withdrawal from Kosovo" that would allow for a
peacekeeping force to enter the province and provide a "secure
environment".
Then came the defeat of Miloševic’s Socialist Party of Serbia (SPS) at
the Serbian elections in 2000 – a victory for the imperialists. Newly
elected pro-western President Koštunica declared that "the democratic
reconstruction of Serbia and Yugoslavia will be completed after these
elections". The election of Koštunica and his "Democratic Opposition of
Serbia" (DOS), a coalition of 18 pro-western parties, meant the start
of a process of "democratisation".
The first attempt to arrest the former president was made as a US
deadline was about to expire. Washington had threatened to suspend $50
million in aid unless Koštunica’s government began co-operating with
the "International Criminal" by 31 March. It was soon followed by
Miloševic’s imprisonment in Belgrade in April 2001, after he held out
in his house for 24 hours, surrounded by hundreds of police, and as
many of his supporters chanting "Don’t sell Miloševic to Nato!"
No formal charges were ever made against him. Months later he was
kidnapped and flown to the "International Criminal Tribunal" at The
Hague, where he faces accusations of over 60 counts of war crimes.
In March this year, a new government coalition was formed in Serbia
including the SPS. The new coalition, led by pro-western premier
Vojislav Koštunica, vowed to try Serb "war crimes suspects" in Serbian
courts. But SPS leaders have made it very clear that, if any Serb is
extradited to the kangaroo court at The Hague, the SPS will walk out of
the coalition and the Government will fall.
Senior SPS leader Millorad Vucelic warned: "We [would] immediately move
to topple the Government if this is attempted." And he told a Serbian
newspaper: "Someone will answer for the kidnapping of Miloševic. That
will be our condition. Those who illegally kidnapped Miloševic and who
illegally extradited him will, logically, be taken to court." And this
month the Koštunica government voted to give financial assistance to
Serbian citizens on trial at The Hague. A new law will provide the
prisoners, including Miloševic and nationalist leader Vojislav Seselj,
with the equivalent of their salaries had they worked in Serbia, travel
costs for visits by family members and some legal expenses. Even though
the financial aid provided will only be a small amount, it is
politically an important step that shows Serbia is no longer willing to
do whatever imperialism demands.
Western powers are worried by these developments – there are still a
number of people on the list to be tried at the kangaroo court in the
Netherlands, like Bosnian Serb military chief Ratko Mladic. The
hand-over of their "war crimes suspects" is a precondition for the
economic aid that Serbia very much needs. At the beginning of the month
US imperialism responded to the developments in Serbia by "temporarily
suspending" aid, giving "inadequate co-operation with the International
Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia" as their reason.
As for Kosovo, it didn’t, of course, become the "secure environment"
Nato officials had promised.
Labour MP Mike Gapes who visited Kosovo recently, spoke about the
situation at a public meeting in London last month. "If you are a Serb,
you have to go to school protected by Kfor (Nato "peace-keepers")
tanks; you have to have your houses protected and you have to have your
places of worship protected by armed forces. That is the reality," he
said.
The Serbian government faces a huge dilemma. If it does nothing,
Kosovan Serbs will continously live in fear, and more will inevitably
be killed. If it decides to act and send its troops into the occupied
province – still officially a part of Serbia – it will risk a new
conflict with Nato.
Ivica Dacic of Miloševic’s Socialist Party of Serbia told the New
Worker that the violence has dispelled ideas that Kosovo "is now a
multi-ethnic society" and proved ethnic cleansing is under way there.
"Serbia must do everything to protect Serbs and all the political
parties must back a practical solution," he said.
Koštunica now proposes what he calls "cantonisation" – a partition to
protect what is left of the Serbian minority of the occupied province
to put an end to the violence. This has already started to happen in
practice since the episode in 1999, with the vast majority of Kosovan
Serbs retreating to Mitrovica, and it may now be the only solution.
For now, let’s see what former President Miloševic had to say about the
"ethnic cleansing". He told the people of Kosovo Polje at a
30,000-strong rally in 1992: "Here, in this town, we have heard of
ethnic cleansing for the first time, which the Serbian nation is now
being unjustly accused, that had been exposed to this pressure and
ethnic cleansing for the first time here, in Kosovo, on the territory
of the former Yugoslavia. We have learned the slogan ethnically pure
Kosovo from the Albanian separatists. We have learned it from them for
the first time and have heard of these ideas and this inhumane policy
that was endangering this nation and this country from them for the
first time. "At that time, when this horrible pressure was exerted upon
the Serbian nation, neither Europe nor the world were concerned. There
was no attention and no desire to protect the Serbian nation in Kosovo.
Everything that had been committed against the Serbian nation here was
not disturbing them."
Elizabeth Farrell
New Worker Online,
Friday, April 30, 2004
New Worker Special Feature - 30/4/2004
Kosovo - The Conflict Continues
by Elizabeth Farrell
---
http://komunist.free.fr/arhiva/maj2004/farrell_sh.html
Kosovo i dalje u plamenu
Buržuaska štampa se prošlog meseca opet bavila "etničkim čišćenjem" na
Kosovu i Metohiji, pokrajini u sastavu Srbije sada pod okupacijom
NATO-snaga. Ovoga puta, međutim, za razliku od prakse uobičajene
zadnjih 14 godina, moglo se pročitati da su vinovnici albanski
ekstremisti. Dvadeset i osam Srba je stradalo u tom dobro pripremljenom
etničkom čišćenju, uništene su pravoslavne crkve i škole. Odkud ta
erupcija nasilja? Navodno povod treba tražiti u ubistvu srpskog mladića
u Zaglavici i tragičnoj pogibiji dvojice Albanskih dečaka u Ibru,
nedaleko od Kosovske Mitrovice.
Od preostalih Srba gotovo polovina živi u Kosovskoj Mitrovici. Upravo
je na njih bačena krivica za stradanje dvojice dečaka u stihiji reke
Ibar. Albanci su se listom te Srpske pokrajine pod NATO okupacijom
digli, navodno, planski i pod organizacijom takozvane Oslobodilačke
vojske Kosova, UÇK-a. Između ostalih, službenik UN je rekao "da su
Albanci napali Srbe, a ne obrnuto", priznavši uzgred da na Kosovu
"ništa nije spontano". Sasvim je u pravu. Zulum nije bio spontan. Evo
šta o tome kaže Miša Gavrilović, predstavnik Britansko-Srpske Alijanse:
"Ako vam u kući eksplodira bomba, krivićete onog ko je bombu podmetnuo,
a ne bombu, zar ne?" Jasno, iza toga stoji UÇK, stoje albanski
ekstremisti, plan o "velikoj Albaniji" koja bi obuhvatila Kosmet,
delove unutrašnje Srbije, Crne Gore, Makedonije, Grčke i Bugarske. UÇK
je, međutim, samo "bomba"! A imperijalisti su odgovorni za njeno
podmetanje.
Američki predstavnici su 1998. osuđivali UÇK kao "terorističku
organizaciju" a potom, naredne godine SAD, Britanija i EU pod NATO
zastavom bombarduju Saveznu Republiku Jugoslaviju. Zversko
bombardovanje naroda Jugoslavije pravdano je Miloševićevom "kampanjom
čišćenja Kosova od Albanaca". Agresija na Jugoslaviju je usledila nakon
"mirovne konferencije" u Rambujeu gde je predsednik Milošević odbio
ultimatum postavljen Srbiji u vidu imperijalističkih zahteva o
dislociranju trupa na njenoj teritoriji.
UÇK im je tada došao kao poručen, poslužio im je kao izgovor za
razaranje vojnih i civilnih objekata, za nekoliko hiljada stradalih, za
razaranje sankcijama poljuljane privrede, kao i za utvrđivanje Nato
snaga u susednoj Makedoniji. U dokumentu Stejt Dipartmenta stoji:
"došlo se do saznanja (u krugovima NATO) da u sve ovo treba uključiti
UÇK". Opšte je poznato da CIA obučava UÇK već sredinom 1999. UÇK i
separatističke snage su cinično upotrebljene za ostvarenje
imperijalističkih ciljeva koji su bili jasno zacrtani: dokrajčiti
razaranje Jugoslavije na ovaj ili onaj način.
NATO je bombardovanje Srbije i Crne Gore predstavio kao "humanitarnu
intervenciju". Toni Bler će tako kazati: "Zadovoljenje pravde je naša
dužnost" a Bil Klinton: "Stupili smo u akciju da bismo na Kosovu
zaštitili na hiljade nedužnih od vojne ofanzive koja dobija na zamahu".
No, njihov motiv nije bio mir na Balkanu. Njihov cilj je bila totalna
kapitulacija Jugoslavije pred zahtevima imperijalističkih sila.
Zanemarili su čak i pregovore koje su vodili Slobodan Milošević i
miroljubivi albanski predstavnik Ibrahim Rugova. Prvobitno, Rugova je
bio sklon NATO agresiji, ali se naknadno zauzeo za prekid
"bombardovanja i stradanja".
Bombardovanje Jugoslavije završeno je tek nakon 78 dana i nakon što se
Milošević pismeno obavezao da će povući srpske snage sa Kosova. NATO
starešina Majkl Džekson je objavio da je Jugoslavija potpisala "da će
etapno i pod nadzorom povući svoje snage kako bi mirovne snage mogle da
nastupe i osiguraju bezbedan život". Sledi potom poraz SPS na izborima
u Srbiji 2000, zapravo pobeda imperijalista. Novoizabrani predsednik
Koštunica je najavio "demokratski preporod Srbije i Jugoslavije nakon
izbora". Izbor Koštunice i DOS-a, koalicije 18 prozapadnjačkih
stranaka, označio je početak "demokratizacije". Prvi pokušaj
Miloševićevog hapšenja usledio je na samom isteku roka. Naime, iz
Vašingtona su Koštunicu ucenili suspendovanjem kredita od 50 miliona
dolara ako do 31. marta vlada ne izađe u susret zahtevima "Međunarodnog
kriminala". Tako je Milošević zatvoren aprila 2001. nakon što je 24
časa njegov dom bio pod opsadom policijskih snaga, na očigled
pristalica koji su uzvikivali "Nemojte prodati Miloševića NATO paktu!"
Formalno nije podneta optužnica protiv njega. Otet je nekoliko meseci
nakon toga i isporučen "Međunarodnom krivičnom Sudu" u Hagu koji ga
tereti po osnovu 60 različitih optužnica za ratne zločine.
Marta ove godine Srbija je dobila novu koalicionu vladu u čijem se
sastavu nalazi i SPS. Predvodi je prozapadnjački nastrojeni Vojislav
Koštunica koji je obećao da će Srbima "osumnjičenim za ratne zločine"
biti suđeno u Srbiji. SPS je unapred stavila na znanje da će napustiti
koaliciju ukoliko neki Srbin bude isporučen lažnom haškom tribunalu.
Visoki predstavnik SPS, Milorad Vučelić je rekao: "Odmah se povlačimo i
obaramo vladu u slučaju takvih pokušaja". U intervjuu za novine je
izjavio: "Neko mora da odgovara za nezakonito izručenje Miloševića."
Vlada je takođe usvojila i zakon o finansijskoj pomoći Haškim
zatvorenicima pod istragom. Po tom zakonu, Haški zatočenici,
uključujući Miloševića i nacionalističkog vođu Vojislava Šešelja,
trebalo bi da dobijaju iznos jednak ličnom dohotku, nadoknadu putnih
troškova članovima porodice koja im dolazi u posetu i pokriće za
pojedine sudske troškove. Iako je sve to skupa zapravo veoma mali
finansijski dobitak, politički je važan napredak koji pokazuje da
Srbija nije baš spremna da se povinuje svakom zahtevu imperijalističkih
sila.
Takav obrt nikako nije po volji Zapadnim silama. Na njihovom spisku se
nalazi još znatan broj osumnjičenih kojima lažni tribunal treba da
sudi, primerice, komandant vojske bosanskih Srba, Ratko Mladić.
Izručenje "osumnjičenih za ratne zločine" je uslov za preko potrebnu
finansijsku pomoć Srbiji. Američki imperijalisti su odmah "privremeno
suspendovali" pomoć zbog "neodgovarajuće kolaboracije sa Međunarodnim
Sudom za Ratne Zločine".
A što se Kosova tiče, razumljivo, ništa od "bezbednog života" koji su
NATO funkcioneri obećali.
Član Laburističke Partije i poslanik u Parlamentu Majk Gejps (Mike
Gapes) koji je nedavno boravio na Kosovu, prošlog meseca je na
konferenciji u Londonu javno izjavio sledeće: "Ako ste Srbin i ako
živite na Kosovu, nema vam druge nego da u školu odlazite pod
tenkovskom pratnjom KFOR-a, da vam kuća bude pod stražom i da u crkvu
takođe idete pod vojnom pratnjom. To vam je stvarnost".
Srpska vlada je pred ogromnom dilemom. Ako ništa ne bude preduzela,
Srbi će i dalje živeti pod strahom i i dalje bivati ubijani. Ako se
odluči na akciju, pošalje snage na Kosovo koje joj pripada zvanično i
dalje, rizikuje novi sukob sa NATO paktom.
Ivica Dačić, iz SPS -a, rekao nam je sledeće: "Nedavnom erupcijom
nasilja razbijene su iluzije o tome da je Kosovo multietnička
zajednica. Pokazalo se da se tamo zapravo odvija etničko čišćenje.
Srbija mora sve da preduzme u cilju zaštite srpskog življa i sve
političke stranke moraju u tome biti solidarne".
Koštunica sada predlaže, kako se sam izrazio, "kantonizaciju" - podelu
kojom bi bili zaštićeni oni koji su još ostali na Kosovu i kako bi bila
izbegnuta nova krvoprolića. To je donekle već primenjeno u praksi počev
od 1999. kada se veliki broj kosovskih Srba sklonio u Mitrovicu, i to
je možda sada jedino rešenje.
A šta bivši predsednik Milošević kaže o "etničkom čišćenju"? Na velikom
zboru pred 30 000 okupljenih u Kosovu Polju 1992. izjavio je sledeće:
"Odavde, sa Kosova, potekla je ideja o "etničkom čišćenju" zašta srpski
narod danas biva neodgovorno optužen a bio je žrtva etničkog čišćenja
baš ovde na Kosovu, teritoriji Jugoslavije. Ovde su albanski
separatisti prvi upotrebili izraz etnički čisto Kosovo. Od njih smo
čuli prvi put za takve ideje i nehumanu politiku uperenu protiv našeg
naroda. Tada, kada je Srpski narod bio ugrožen i izložen jezivim
pritiscima, ni Evropa ni Svet nisu marili. Zlo naneto Srbima njih nije
uzrujavalo. Niko nije obraćao pažnju niti pokazivao želju da zaštiti
Kosovske Srbe.
Elizabet Farel
New Worker Online,
Friday, April 30, 2004
prevod: PRCF
(Pôle de Renaissance Communiste en France)
---
http://komunist.free.fr/arhiva/maj2004/farrell.html
Kosovo - The Conflict Continues
REPORTS of "ethnic cleansing" in the Nato-occupied Serbian province of
Kosovo-Metohija appeared in the bourgeois press once again last month.
But this time – for the first time in 14 years – they wrote that
Albanian extremists were to blame for the aggression. Twenty-eight
Serbs paid for the organised violence with their lives; schools and
Orthodox churches were destroyed. So what caused the latest outbreak of
violence? It was allegedly sparked by two incidents – an Albanian
attack on a young Serb in Caglavica, and the deaths of at least two
Albanian boys who tragically drowned in the river Ibar near the town of
Kosovska Mitrovica.
Nearly half of all Serbs still in Kosovo live in Mitrovica, and
Albanians blamed local Serbs for "driving the boys into the river".
Riots took place across the Nato-occupied Serbian province following
these events – which many say are planned and co-ordinated by the
so-called "Kosovo Liberation Army" or UCK. One UN official described
the atrocities as "one-way violence from Albanians against Serbs", and
admitted that "nothing in Kosovo happens spontaneously". He was right –
the upsurge in violence did not happen spontaneously. As Misha
Gavrilovic of the British Serbian alliance puts it: "If a bomb goes off
in your house, you do not blame the bomb: you blame the person who put
it there." Of course there are Albanian extremists and the UCK. Of
course there are those whose agenda is a "greater Albania", including
Kosovo, some other parts of Serbia, Montenegro, Macedonia, Greece and
Bulgaria. But the UCK is only "the bomb" – it is clearly imperialism
that "put it there".
In 1998, only a year before the United States, Britain and European
imperialism, under the Nato flag, began bombing the Federal Republic of
Yugoslavia, even US officials denounced the UCK as a "terrorist
organisation". But in 1999 they were waging a brutal bombing campaign
against the Yugoslav people, under the pretext that Miloševic was
"ethnically cleansing Kosovan Albanians". The bombing of Yugoslavia
followed President Slobodan Miloševic’s refusal to accept imperialist
demands formulated at the "peace talks" in Rambouillet, France – in
reality an ultimatum for Serbia to accept foreign troops in Kosovo.
The UCK then became very useful to them; it then suddenly became a
reason to bomb Serbian military targets as well as houses, hospitals,
schools, bridges – killing thousands and destroying an economy already
fragile because of sanctions – and to build up Nato forces in bordering
Macedonia. A US defence department document stated: "The realisation
has come to the people [within Nato] that we have to have the UCK
involved in this process." It is well known that the CIA has trained
UCK fighters since the mid-1990s. The UCK and separatist forces were
cynically used by imperialism to create a political pretext for doing
what Anglo-American imperialism would decide in any case: to complete
the break-up of Yugoslavia.
Nato, when it bombed Serbia and Montenegro in 1999, presented the
attack as a "humanitarian intervention". Tony Blair said that "we have
a duty to see justice is done" and Bill Clinton insisted: "We act to
protect thousands of innocent people in Kosovo from a mounting military
offensive." But they were not interested in restoring peace in the
Balkans. They were interested only in the total capitulation of
Yugoslavia to imperialism’s terms. Even talks between Slobodan
Miloševic and Kosovo Albanian pacifist leader Ibrahim Rugova were
completely ignored. Rugova, who initially supported the Nato
aggression, now called for an end to "the bombing and the killings".
The 78-day air war ended only when Miloševic signed an agreement
promising to withdraw all Serb troops from Kosovo. Senior Nato
commander Michael Jackson announced Yugoslavia had agreed to a "phased,
verifiable and orderly withdrawal from Kosovo" that would allow for a
peacekeeping force to enter the province and provide a "secure
environment".
Then came the defeat of Miloševic’s Socialist Party of Serbia (SPS) at
the Serbian elections in 2000 – a victory for the imperialists. Newly
elected pro-western President Koštunica declared that "the democratic
reconstruction of Serbia and Yugoslavia will be completed after these
elections". The election of Koštunica and his "Democratic Opposition of
Serbia" (DOS), a coalition of 18 pro-western parties, meant the start
of a process of "democratisation".
The first attempt to arrest the former president was made as a US
deadline was about to expire. Washington had threatened to suspend $50
million in aid unless Koštunica’s government began co-operating with
the "International Criminal" by 31 March. It was soon followed by
Miloševic’s imprisonment in Belgrade in April 2001, after he held out
in his house for 24 hours, surrounded by hundreds of police, and as
many of his supporters chanting "Don’t sell Miloševic to Nato!"
No formal charges were ever made against him. Months later he was
kidnapped and flown to the "International Criminal Tribunal" at The
Hague, where he faces accusations of over 60 counts of war crimes.
In March this year, a new government coalition was formed in Serbia
including the SPS. The new coalition, led by pro-western premier
Vojislav Koštunica, vowed to try Serb "war crimes suspects" in Serbian
courts. But SPS leaders have made it very clear that, if any Serb is
extradited to the kangaroo court at The Hague, the SPS will walk out of
the coalition and the Government will fall.
Senior SPS leader Millorad Vucelic warned: "We [would] immediately move
to topple the Government if this is attempted." And he told a Serbian
newspaper: "Someone will answer for the kidnapping of Miloševic. That
will be our condition. Those who illegally kidnapped Miloševic and who
illegally extradited him will, logically, be taken to court." And this
month the Koštunica government voted to give financial assistance to
Serbian citizens on trial at The Hague. A new law will provide the
prisoners, including Miloševic and nationalist leader Vojislav Seselj,
with the equivalent of their salaries had they worked in Serbia, travel
costs for visits by family members and some legal expenses. Even though
the financial aid provided will only be a small amount, it is
politically an important step that shows Serbia is no longer willing to
do whatever imperialism demands.
Western powers are worried by these developments – there are still a
number of people on the list to be tried at the kangaroo court in the
Netherlands, like Bosnian Serb military chief Ratko Mladic. The
hand-over of their "war crimes suspects" is a precondition for the
economic aid that Serbia very much needs. At the beginning of the month
US imperialism responded to the developments in Serbia by "temporarily
suspending" aid, giving "inadequate co-operation with the International
Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia" as their reason.
As for Kosovo, it didn’t, of course, become the "secure environment"
Nato officials had promised.
Labour MP Mike Gapes who visited Kosovo recently, spoke about the
situation at a public meeting in London last month. "If you are a Serb,
you have to go to school protected by Kfor (Nato "peace-keepers")
tanks; you have to have your houses protected and you have to have your
places of worship protected by armed forces. That is the reality," he
said.
The Serbian government faces a huge dilemma. If it does nothing,
Kosovan Serbs will continously live in fear, and more will inevitably
be killed. If it decides to act and send its troops into the occupied
province – still officially a part of Serbia – it will risk a new
conflict with Nato.
Ivica Dacic of Miloševic’s Socialist Party of Serbia told the New
Worker that the violence has dispelled ideas that Kosovo "is now a
multi-ethnic society" and proved ethnic cleansing is under way there.
"Serbia must do everything to protect Serbs and all the political
parties must back a practical solution," he said.
Koštunica now proposes what he calls "cantonisation" – a partition to
protect what is left of the Serbian minority of the occupied province
to put an end to the violence. This has already started to happen in
practice since the episode in 1999, with the vast majority of Kosovan
Serbs retreating to Mitrovica, and it may now be the only solution.
For now, let’s see what former President Miloševic had to say about the
"ethnic cleansing". He told the people of Kosovo Polje at a
30,000-strong rally in 1992: "Here, in this town, we have heard of
ethnic cleansing for the first time, which the Serbian nation is now
being unjustly accused, that had been exposed to this pressure and
ethnic cleansing for the first time here, in Kosovo, on the territory
of the former Yugoslavia. We have learned the slogan ethnically pure
Kosovo from the Albanian separatists. We have learned it from them for
the first time and have heard of these ideas and this inhumane policy
that was endangering this nation and this country from them for the
first time. "At that time, when this horrible pressure was exerted upon
the Serbian nation, neither Europe nor the world were concerned. There
was no attention and no desire to protect the Serbian nation in Kosovo.
Everything that had been committed against the Serbian nation here was
not disturbing them."
Elizabeth Farrell
New Worker Online,
Friday, April 30, 2004
http://komunist.free.fr/arhiva/maj2004/proglas-nkpj.html
KOMUNIST
Arhiva : : Maj 2004.
PROLETERI SVIH ZEMALJA, UJEDINITE SE!
Nova komunistička partija Jugoslavije
PROGLAS
Nema zločina koji ne bi izvršio kapital da bi uvećao svoje razmere i
profit. Imperijalizam je eksploatacija pomoću sile i laži. U odnosu
prema slabijima, a takva je ogromna većina država u svetu, računajući
tu i našu zemlju, imperijalisti se rukovode načelom: "Slušaj, pokori
se, živi u ropstvu ili ćeš biti uništen".
Prošlo je dvanaest godina od kada su vođi agresivnog bloka NATO, uz
saradnju domaćih petokolonaša, političkih prostitutki i izdajnika svih
boja razbili SFRJ. U dugo pripremanoj i izrežiranoj krvavoj drami
ubijeno je i ranjeno na stotine hiljada ljudi, a oko dva miliona
izbeglica ostalo je bez svojih domova. U ratu su stradali i pretrpeli
ogromne materijalne gubitke svi narodi i nacionalne manjine u našoj
zemlji, ali je najteže prošao srpski narod koji je branio integritet,
suverenitet i nezavisnost Jugoslavije.
Prošlo je više od pet godina od monstruozne agresije NATO država protiv
SR Jugoslavije. Zverski je ubijeno nekoliko hiljada i ranjeno preko
deset hiljada ljudi. Materijalna šteta prevazilazi 100 milijardi
dolara. Uprkos herojskom otporu našeg naroda, okupirani su Kosovo i
Metohija i otuda je proterano preko 350 hiljada Srba i drugog
nealbanskog stanovništva, lojalnog Jugoslaviji.
Pod okriljem okupatora albanski teroristi su ubili i oteli nekoliko
hiljada Srba i zaveli teror strašniji i krvaviji od osmanlijskog.
Uz pomoć stotine miliona dolara, čudovišne medijske propagande i
fabrika laži, NATO države su suštinski pomogle kontrarevolucionarni
prevrat u Srbiji i omogućavaju opstanak na vlasti u Crnoj Gori
separatista Mila Đukanovića. U ostalim bivšim jugoslovenskim
republikama kontrarevolucije su izvedene ranije.
Danas vladajuće strukture na Balkanu propagiraju modu po kojoj svako
treba da ima svog okupatora.
U Srbiji i Crnoj Gori sada se nalazi oko milion izbeglica iz Hrvatske,
Bosne i Hercegivine i sa Kosmeta. U postojećim uslovima gotovo da nema
izgleda da se ogromna većina njih vrati u svoje domove, koji su ili
uništeni ili oduzeti. Genocid nad srpskim narodom se nastavlja.
RASPRODAJA JUGOSLAVIJE
Vlada koju je NATO ustoličio 2000. godine prihvatila je sistematsko
nastavljanje komadanja Jugoslavije. Brutalno kršeći tada važeće Savezni
i Republičke ustave, Vlada se odrekla kontinuiteta Jugoslavije
(prihvatajući zahtev SAD da naša država tobože postoji tek od 1992.g.)
i pristala na sukcesiju državne imovine, uključujući tu i onu koju su
Srbija i Crna Gora unele u saveznu državu.
Razbijanje sadašnje, smanjene Jugoslavije, planirano je u više rata, a
kao osnov za to služi takozvana "Ustavna povelja", skrojena po
instrukcijama Havijara Solane, ratnog zločinca i jednog od organizatora
NATO agresije na našu zemlju. "Ustavna povelja" je svojevrsna
smrtovnica Jugoslavije, koja je promenila čak i ime naše države. Njen
osnovni cilj je definitivno razdvajanje Srbije i Crne Gore.
Sa stanovišta NKPJ i, uvereni smo, ogromne većine našeg naroda, Srbija
i Crna Gora su sudbinski predodređene da žive u istoj državi iz milion
razloga, a najvažniji je taj da je u pitanju isti narod.
Za NKPJ je subjektivan i objektivan izdajnik svako koji na bilo koji
način pokuša da razdvoji Srbiju i Crnu Goru, jer time čini bratoubistvo.
Dosovska vlada dozvolila je da opštine Preševo, Bujanovac i Medveđa
faktički postanu protektorat NATO. Tamo se ne može doneti ni sprovesti
nijedna važnija odluka bez odobrenja NATO država.
U toku je završna faza restauracije kapitalizma u našoj zemlji, koja u
svim sferama donosi katastrofalne rezultate. Nema suštinske razlike
između vlade DOS-a, koja je otišla, i koalicione (modifikovane
dosovske) koja je došla. Istini za volju, postoje izvesne, bar
deklarativne razlike u politici prema Kosmetu (gde je koalicija takođe
nejedinstvena), ali je našoj zemlji nametnuta takva omča oko vrata da
je oslobađanje okupirane Južne srpske pokrajine nemoguće bez znatno
odlučnijeg angažovanja Rusije, Kine, Belorusije, drugih prijateljskih
država i progresivnih snaga u svetu. Nizom svojih izdajničkih postupaka
dosovska vlada je potpomogla legalizaciju separatističke kvislinške
vlasti na Kosmetu.
Nova koaliciona vlada nastavlja s politikom prihvatanja u paketu
statusa neokolonije, odnosno nastavlja s politikom rasprodaje
suvereniteta, državne, društvene i zadružne svojine, s razbijanjem
vojske, sa sluganskim odnosom prema Vašingtonu, Londonu, Berlinu,
Parizu i Briselu, s revizijom i falsifikovanjem istorije, s enormnim
zaduženjem, s povećanjem armije nezaposlenih, s ukidanjem ranije
stečenih socijalnih prava, sa smanjenjem zdravstvenog osiguranja, s
bitnim pogoršanjem programa, uslova i načina školovanja, s utapanjem u
mutne vode takozvanih "evropskih struktura", s poslušnošću i
metanisanjem pred haškom inkvizicijom.
Da bi se održala dosovska i nova koaliciona vlast su rasprodale i
rasprodaju u bescenje i na doboš sve što se moglo rasprodati, ne libeći
se čak da prodaju prirodna bogatstva i vitalne privredne objekte:
rudnike, banje, mineralne vode, šume, plaže, lovišta, puteve,
poljoprivredna dobra, elektrane, vodovode... Jedino još uvek nije
pronašla model za rasprodaju vazduha koji nas okružuje.
Pod vlašću prethodne i postojeće vlade Jugoslavija je postala
najsiromašnija zemlja u Evropi.
DUG SVAKE PORODICE INOSTRANSTVU - 8.500 DOLARA
Šta je donela i šta nosi restauracija kapitalizma u Jugoslaviji,
odnosno njeno uklapanje u "evropske strukture"?
Ukupna industrijska i poljoprivredna proizvodnja su daleko manje nego
1990. godine, mada je trebalo da budu znatno veće, jer je za poslednjih
14 godina tehnologija u svetu napredovala. Preko 60% industrijskih
kapaciteta ne radi, delimično radi, ili je zatvoreno. Za to vreme nije
izgrađen nijedan veliki i značajan industrijski objekat. Sve što je
izgrađeno - izgrađeno je u socijalizmu.
Dosovska vlada se hvalila, a to čini i sadašnja koaliciona vlada, da
je, blagodareći svojoj poslušnosti prema "međunarodnoj zajednici" (u
stvari prema NATO državama) i haškoj inkviziciji, našoj zemlji otpisan
deo finansijskih zaduženja na Zapadu i otvoren put za nova enormna
zaduženja u inostranstvu. Dugove će morati da vraćaju ne samo ova već i
buduće generacije. Najveći deo "otpisanih" i reprogramiranih dugova
Zapadu prestavljaju kamate nastale jednostranim prekidom trgovine i
finansijskih transakcija od strane kapitalističkih država za vreme
desetogodišnje blokade Jugoslavije.
Strani kapital ne dolazi da bi doneo, već prvenstveno da bi odneo.
Danas, prema zvaničnim podacima, spoljna zaduženost Jugoslavije iznosi
oko 85 odsto nacionalnog dohotka. I tendencija povećanja procenta
zaduženosti u odnosu na nacionalni dohodak se povećava. Ukupan spoljni
dug Jugoslavije krajem aprila 2004.g. zvanično je iznosio 14,5
milijardi dolara, a faktički negde između 15 i 16 milijardi dolara.
Ako uzmemo da prosečno domaćinstvo u Srbiji i Crnoj Gori ima četiri
člana, onda svaka porodica u našoj zemlji danas duguje inostranstvu
negde između 8 i 9 hiljada dolara. Naš spoljnotrgovinski deficit kreće
se približno oko 5 milijardi dolara godišnje. Uvoz iz inostranstva je
pokriven izvozom sa jedva 35 procenata.
Pre 14 godina, to jest 1990.g. naš uvoz je bio pokriven sa oko 80 odsto
izvoza. Danas je stanje na ovom sektoru neuporedivo teže iako od
2001.g. oko 95% naših proizvoda može da se izvozi u zemlje Evropske
unije bez carina. Ukupna ekonomska politika Jugoslavije i njen
podređeni odnos prema EU, SAD, MMF, Svetskoj i Evropskoj banci i drugim
zapadnim institucijama je takava da razne povlastice koje, navodno
dobija naša zemlja, u praksi proizvode katastrofalne rezultate. Što nas
više Zapad "pomaže" - to smo sve siromašniji.
Slične rezultate daje politika globalizma u celom svetu. Prema podacima
Ujedinjenih nacija za 2002.g. zemlje takozvanog Trećeg sveta, koje se
pod istim ili sličnim uslovima (kao naša država) zadužuju kod zapadnog
kapitala, imale su spoljni dug oko 3 hiljade milijardi dolara - gotovo
pet puta više nego 1980. godine. Istovremeno su kamate na taj dug
dostigle 2002.g. blizu 4 hiljade milijardi dolara. Po oceni Svetske
banke, danas 1,5 milijarda ljudi živi u proseku sa 24 dolara mesečno.
Poznati su mnogi primeri iz istorije, počev još od Stare Grčke i Rima,
kada je dužnik, nesposoban da vrati ono što je pozajmio, postajao ne
samo formalno već i faktički rob zajmodavca. Tim putem nas vodi i
sadašnja vlast. Ekonomsko ropstvo prerasta u političko ropstvo.
Prema zvaničnim podacima, na biroima rada u Srbiji i Crnoj Gori danas
ima oko milion i 100 hiljada nezaposlenih. Međutim, ta brojka je
dvostruko veća, jer se pod nezaposlenim računaju samo oni koji se vode
na biroima rada. A faktički nije zaposleno više od 50 odsto radno
sposobnog stanovništva. I ta cifra se iz dana u dan vrtoglavo povećava.
Prosečna dnevna zarada zaposlenih je manja od 2 dolara, ako se uračuna
koliko članova svoje porodice jedan zaposleni izdržava.
Penzije se realno sistematski smanjuju, uz neprestano pogoršanje uslova
za penzionisanje.
SVAKA PRIVATIZACIJA JE PLJAČKA
Privatizacija je prelazak u ruke pojedinaca, mafijaških grupa ili
stranih kapitalista naših prirodnih resursa, preduzeća i druge imovine
koje su krvlju i znojem stvarali radni ljudi naše zemlje.
Nema "poštene" privatizacije, niti je može biti. Svaka privatizacija
državne, društvene i zadružne svojine je legalizovana pljačka. Naivno
je verovati da je prelazak u privatne ruke, pogotovu u ruke stranaca,
naših preduzeća i prirodnih bogatstava u interesu običnih građana ili
jugoslovenske privrede u celini.
U poslednjih petnestak godina u Jugoslaviji se pojavio veliki broj
kapitalista koji su se raznim mahinacijama dočepali ogromnog kapitala,
velikih zemljišnih poseda i mnogobrojnih malih i velikih preduzeća.
Nameće se pitanje: odakle para novopečenoj finansijskoj mafiji i
oligarhiji da "kupuje" (tačnije otima) čitave fabrike, robne kuće,
hotele, građevinska preduzeća, banke... Niko po zakonima ove zemlje
nije mogao na pošten način da zaradi toliko para da bi bio u stanju da
kupuje u celini ili delimično privredna preduzeća i banke, pa makar ih
dobijao u bescenje.
Sprovedena privatizacija na prostorima bivšeg SSSR, u Istočnoj Evropi i
u republikama prethodne SFRJ dovela je do: privrednog i finansijskog
kolapsa, drastičnog smanjenja proizvodnje, zatvaranja i prodaje
ogromnog broja industrijskih preduzeća, masovne nezaposlenosti,
vrtoglavog opadanja životnog standarda, revizije ili ukidanja
socijalnih dostignuća u zdravstvu, školstvu, kulturi, nauci, sportu...
Takođe, uslovila je topljenje i iščezavanje penzijskih, invalidskih,
stambenih i socijalnih fondova, dovela je do abnormalne inflacije, do
čudovišnog socijalnog raslojavanja i stvaranja moćnih parazitskih
eksploatatorskih struktura. Dovela je do suštinskog smanjivanja
sredstava za vojsku i višestrukog slabljenja odbrane, gubljenja
nezavisnosti i vazalnog odnosa prema imperijalističkim državama. Stanje
se iz dana u dan pogoršava. Sve bivše socijalističke države na prostoru
SSSR, u Istočnoj Evropi i na Balkanu imaju daleko manju proizvodnju
nego 1990.g. Astronomski se povećavaju finansijski nameti i pljačke
naroda.
Imperijalističke snage imaju zajednički interes u obezbeđivanju
neograničenog širenja transnacionalnog kapitala i u gušenju svakog
antiimperijalističkog otpora, posebno u bivšim socijalističkim
zemljama. One koordiniraju svoje ekonomske i političke strategije,
usmeravaju u njihovu korist aktivnost Svetske trgovinske organizacije,
Međunarodnog monetarnog fonda, Svetske banke, Evropske banke i drugih
međunarodnih ustanova, koje su pretvorile u svoje filijale.
NKPJ nema ništa protiv privatne svojine ukoliko vlasnik sam ili udružen
sa nekim, ili sa više takvih suvlasnika radi, pod uslovom da to ne
predstavlja eksploataciju tuđeg rada, da ne predstavlja najamni odnos.
Međutim, takvim radom i zaradom on i oni ne mogu da zarade toliko da bi
kupovali fabrike, banke i druge velike sisteme, koji privatizovani ne
mogu da funkcionišu bez postojanja eksploatacije.
GLOBALIZACIJA ILI GROBALIZACIJA
Proces kapitalističke globalizacije, koji diktiraju multinacionalne
korporacije, ima četiri glavna obeležja: slobodan protok kapitala,
robe, usluga i radne snage. Sve se to čini u njihovom interesu u cilju
osvajanja novih teritorija, novih tržišta i maksimalnog sticanja
profita. Ne biraju se sredstva kojim bi se uništio svaki onaj koji
pokuša da se tome suprotstavi.
Oko 500 multinacionalnih korporacija kontroliše finansijsko tržište na
planeti, jer njihove finansijske rezerve prevazilaze rezerve svih
centralnih banaka na svetu, zajedno uzetih. Te korporacije kontrolišu
trgovinu prirodnim resursima, uključujući tu i 90% pšenice, kafe,
kukuruza, duvana, metala i drvne građe, 85% bakra, 80% olova, 75%
banana, nafte i kaučuka. Drugim rečima, glavni sadržaj kapitalističke
globalizacije je maksimalno nastojanje na koncentraciji i
centralizaciji svetskih prirodnih i proizvodnih resursa pod kontrolom
majušne elite globalnog finansijskog kapitala.
Moćne sile globalizacije nastoje da nametnu sopstvene ekonomske i
socijalne recepte drugim državama, putem nasilničkog pritiska na njih.
One prinuđuju druge države na zaključivanje globalnih ugovora, na
otvaranje granica, na slobodan protok kapitala, robe, usluga i radne
snage pod uslovima koje diktira krupan kapital. Vlade slabih država
najčešće to čine protiv interesa vlastite zemlje, što podriva njihove
ukupne potencijale za razvoj. Razume se, takva politika izaziva
ozbiljne posledice: raste nezaposlenost, pada životni standard, jača
socijalno raslojavanje.
Za ogromnu većinu čovečanstva kapitalistička globalizacija predstavlja
grobalizaciju.
Svi osnovni instrumenti globalizacije nalaze se u rukama
imperijalističkih država. Na 500 najvećih multinacionalnih korporacija
otpada oko 80 odsto transnacionalnih investicija. Međutim, obezbeđujući
stvaranje jedinstvenog svetskog "tržišta", globalizam istovremeno
zaoštrava suparništvo između konkurentskih blokova imperijalizma,
formiranih oko tri glavna centra - SAD, EU i Japana.
Najrazvijenije kapitalističke zemlje, takozvana "zlatna milijarda",
jedva da čine 1/6 stanovništva naše planete. Pa, ipak, one troše 85
odsto svih roba i usluga koje proizvodi čovečanstvo. Istovremeno, na
njih otpada preko 90 odsto zagađivača na Zemljinoj kugli. Međutim, one
jedva da raspolažu sa 1/10 prirodnih resursa planete, što znači da žive
najvećim delom eksploatišuću druge države, koje grcaju u nevoljama.
Stanovnici Zapadne Evrope u 2002.g. potrošili su samo na sladoled 11
milijardi dolara. To je za 2 milijarde više nego što je potrebno da se
obezbedi čistom vodom i kanalizacijom celokupno stanovništvo Zemlje.
Oko 10% najbogatijih Amerikanaca (približno 27 miliona ljudi) ima
ukupan prihod koji je jednak prihodu 45 odsto stanovništva sveta,
odnosno približno 2,8 milijarde ljudi.
SAD raspolažu sa 65% svih informativnih kapaciteta na planeti, što im
omogućava da nameću svoj ekonomski, politički i kulturni uticaj. Pa,
ipak, značajan deo američkog naroda od toga nema velike vajde.
Kapitalizam nije u stanju, zbog svoje prirode, da razreši neke vitalne
probleme čak ni u najrazvijenijim zemljama. U Zapadnoj Evropi
permanentno ima 35 - 40 miliona stalno, delimčno (po nekoliko sati
dnevno) ili povremeno nezaposlenih radnika.
Poznati američki publicista Skot Maršal, pozivajući se na zvanične
podatke, objavio je početkom 2000.g. u visokotiražnom listu "Pipl Vikli
vord" svoja studijska istraživanja u kojima ističe da su te godine SAD
imale 21 milion nezaposlenih, poluzaposlenih i privremeno zaposlenih.
Oko 43 miliona ljudi nema nikakav oblik medicinske pomoći, 5 miliona je
beskućnika, 37 miliona je nepismeno, od toga 18 miliona potpuno. Oko 80
procenata mladića i devojaka do 18 godina, čije je poreklo iz Afrike,
Južne i Srednje Amerike, ne pohađa školu i nije zaposleno. Narkomanija
je veoma zastupljena i služi kao sredstvo za smirivanje velikog broja
ljudi, kao sredstvo odvlačenja mladih generacija od klasne borbe.
Pljačka, otimačina i eksploatacija najvećeg dela čovečanstva nije
usmerena toliko na poboljšanje života siromašnih slojeva u
najrazvijenijim kapitalističkim državama, koliko za povećanje bogatstva
bogatih.
SAD troše godišnje oko 450 milijardi dolara više nego što proizvode.
Zbog toga je potrebno da svake godine privuku 450 milijardi dolara u
formi kapitala (inostranih investicija, berzanskih investicija,
bankovnih zajmova itd.). To im polazi za rukom zahvaljujući dominantnom
položaju dolara na međunarodnoj sceni.
Američki dolar je valuta bez zlatne podloge i u slučaju kad bi
poverioci, odnosno kreditori zatražili da im se novac vrati, SAD bi se
našle pred bankrotstvom a to bi izazvalo svetsku krizu. Međutim,
Vašington takvu mogućnos sprečava svojim ogromnim vojnim, ekonomskim i
političkim pritiscima, bez obzira što su SAD najzaduženija zemlja na
svetu, sa dugom koji se iz godine u godinu kreće u razmerama od 600 do
900 milijardi dolara.
NE U NATO
Gotovo sve političke snage u Jugoslaviji kao svoj prioritetni cilj
imaju pristupanje Jugoslavije NATO paktu i Partnerstvu za mir i u tom
pogledu već su preduzete mnoge ozbiljne mere.
NKPJ je izričito protiv ulaska u ove dve organizacije ne samo zbog toga
što su se u praksi one pokazale kao neprijatelji naše zemlje, već i
zbog njihovih globalnih agresivnih i reakcionarnih planova i ciljeva.
U poslednjoj deceniji DžDž veka, tadašnja izdjnička rukovodstva Rusije,
Ukrajine, Belorusije i svih država Istočne Evrope, pristupila su tzv.
Partnerstvu za mir, kao posredniku saradnje između njih i NATO-a. Potom
su, korak po korak, sve ove države, izuzimajući Rusiju, Belorusiju i
Ukrajinu, ušle u NATO. Takav ispit se sada nudi i državama nastalim na
ruševinama SFRJ.
Promenjeno rukovodstvo u Rusiji i Belorusiji, a pod pritiskom ovih
zemalja i progresivnih snaga, i vlada Ukrajine im se pridružila, dat je
drugi sadržaj Partnerstvu za mir i njegovom odnosu sa NATO. Interesi
ove tri zemlje su suprotstavljeni NATO-u, mada vlada Ukrajine i dalje
flertuje sa ovim agresivnim blokom.
NATO su formirale 4. aprila 1949.g. u Vašingtonu SAD, Kanada i vodeće
zapadnoevropske zemlje sa namerom da oružanim putem zaustave širenje
komunizma i da nameću svoju volju celom svetu. NATO je bio glavni
izvor, finansijer i izazivač ratova, diverzija, pritisaka, međunarodne
zategnutosti, terorizma i nestabilnosti. U poslednjih 15 godina Balkan
je jedno od glavnih poprišta njegove aktivnosti.
SAD su faktički gospodari NATO, citadela svetskog terorizma i agresije.
Od preko 326 ratova i većih oružanih sukoba posle Drugog svetskog rata,
SAD su učestvovale, organizovale ili podstakle 311 masovnih
krvoprolića. U tim oružanim konfliktima ubijeno je preko 30 miliona, a
ranjeno i obogaljeno više od 100 milijona ljudi. NATO - to su potoci
krvi, razaranja, otimačine i pljačke, to je rat.
NATO je udarna pesnica globalizma. On sve više nastoji da se proglasi
"Svetskom vladom", odnosno "Međunarodnom zajednicom", kako vole da kažu
sve buržoaske partije u Jugoslaviji. Pre izvesnog vremena, čelnici NATO
otvoreno su izjavili u Vašingtonu da se ovaj agresivni blok može
"mešati svuda gde smatra potrebnim, čak i bez dozvole Ujedinjenih
nacija". I tako su i postupili prilikom agresije na Jugoslaviju,
Avganistan, Irak i širom sveta.
Ekonomski zakoni monopolskog kapitalizma su neumoljivi. Kada sistem ne
može izdržati pod težinom hiperprodukcije i kriza, žeđ za profitom gura
monopole u rat.
U listu "Nenj York Times", u vreme NATO agresije na Jugoslaviju,
američki analitičar Tomas Fridman objasnio je da: "Globalno slobodno
tržište ne može postojati bez vojne sile u svetskim razmerama... Da bi
globalizacija funkcionisala, Amerika ne treba da se boji da deluje kao
svemoćna super-sila, kakva ona i jeste..." Slobodno tržište i rat su
nerazdvojni blizanci.
Nemački general Klaus Nauman, koji se pojavio kao svedok tužilaštva na
suđenju Slobodanu Miloševiću u Hagu, pratio je kao predstavnik
Bundesfera u NATO, tok agresije protiv Jugoslavije 1999. godine. On je
još u maju 1995.g. napisao u nedeljniku "Der Spigel" sledeće: "Nemačka
vojska će učestvovati u akcijama za podršku slobodnog tržišta i
neometanog pristupa izvorima sirovina u celom svetu..."
Danas je nemačka vojska jezgro Evrokorpusa i učestvuje u okupaciji
Bosne i Kosmeta, a prisutna je u agresivnim misijama u Makedoniji i u
nizu drugih regiona u svetu.
U cilju izbegavanja krize hiperprodukcije i propadanja ogromne ratne
industrije, SAD u EU nastoje da pokriju svoje finansijske deficite
novim vojnim narudžbinama i novim ratovima. SAD su stoga jednostrano
napustile međunarodni ugovor o protivreketnoj odbrani, pristupile
izgradnji sistema "Rat zvezda" i enormno povećale svoje vojne rashode.
Administracija Džordža Buša dobila je odobrenje Kongresa i Senata za
vojni budžet koji daleko prevazilazi 500 milijardi dolara godišnje. Ako
se ovome dodaju izdvajanja za CIA i druge obaveštajne službe, kao i za
razradu novih oružja, onda ulaganje u vojne svrhe prevazilazi 750
milijardi dolara.
Evropska unija stvara svoju vlastitu armiju, mada su njene članice
uključene u NATO. EU određuje svoje prvorazredne zone uticaja: Balkan,
Rusija, Srednji istok i Afrika. Sve ovo izaziva snažan rivalitet sa SAD
i već su stvorene ozbiljne pukotine u NATO.
Na bajonetima se može ustoličiti kvislinška vlast, ali se na bajonetima
ne može sedeti, niti opstati. To očigledno pokazuju američke agresije
na Avganistan, Irak, u Africi i u zemljama Latinske Amerike. Stoga
Vašington nastoji da u svoja kola upregne zemlje čije je vlade nasilno
i pritiscima ustoličio. Od njih zahteva da za njegov račun šalju trupe
u okupirane teritorije. Tako su, korišćenjem mehanizma NATO i
Partnerstva za mir, kao američki vazali, u mnoge okupirane regione
upućene vojne jedinice Poljske, Češke, Rumunije, Slovačke, Bugarske,
Mađarske...
KO NE HRANI SVOJU VOJSKU - HRANIĆE TUĐU
U cilju poslušnosti i dokazivanja vazalne vernosti, sadšnja koaliciona
vlada Jugoslavije priprema vojsku koja za interese NATO treba da
učestvuje u takozvanim "mirovnim operacijama" (koje su faktički
okupacija) u Iraku, Hondurasu, Liberiji, Avganistanu i svuda gde odrede
Vašington, London, Berlin ili Brisel.
Ovakvi planovi i postupci aktuelne vlasti u Srbiji i Crnoj Gori, i
njihovo usrdno sluganstvo zapadnim gospodarima, su protiv interesa naše
zemlje, izraz su vrhunskog cinizma i gaženja dostojanstva vlastitog
naroda. Kosovo i Metohiju, postojbinu srpskog naroda, okupirale su
snage NATO i tamo ne dopuštaju pristup vojsci Jugoslavije niti našoj
policiji, a i tri opštine na jugu Srbije faktički su pod protektoratom
stranih faktora. Teritorija Bosne i Hercegovine takođe je pod
protektoratom NATO, tamo je našoj vojsci takođe zabranjen pristup, a
traži se da naše trupe učestvuju po belom svetu kao najamnici, u
okupiranju tuđih teritorija i za tuđ račun.
To je pravo lice takozvane "saradnje" u okviru Partnerstva za mir i
NATO.
Sem toga, države koje pristupe NATO paktu dužne su da izdvoje na
desetine milijardi dolara za opremanje svoje vojske radi unifikacije sa
standardima ovog agresivnog bloka i da bi ratna industrija na Zapadu
permanentno radila. Ulazak u Partnerstvo za mir i NATO podrazumeva
razbijanje naše Armije (što je velikim delom već učinjeno) i stvaranje
nove sluganske vojske. To bi pretstavljalo bitan korak u daljem
gubljenju nezavisnosti i suvereniteta naše otadžbine, to bi
pretstavljalo dobrovoljno ropstvo sadašnjih i budućih generacija našeg
naroda.
NKPJ je za suštinsko jačanje i modernizaciju Vojske Jugoslavije i
drugih odbrambenih patriotskih struktura.
Ko ne hrani svoju vojsku - hraniće tuđu.
GLAVNE METE - RUSIJA I KINA
Ako je u mogućnosti NATO se surovo obračunava sa svima onima koji se
suprotstavljaju političkoj, ekonomskoj i vojnoj ekspanziji globalizma,
tvrdeći kako određene država ili organizacije predstavljaju pretnju za
bezbednost SAD i EU, svrstavajući ih u "osovinu zla" i pokrovitelje
terorizma. Te države su izložene ekonomskoj, političkoj i informativnoj
blokadi i stalno im se preti vojnom intervencijom. Posebno su na meti
SAD: DNR Koreja, Kuba, Iran, Sirija i Palestinci. "Teroristi" su svi
oni koji ne prihvataju diktat NATO država.
Međutim, glavne mete u NATO ekspanziji na Istok su Rusija i Kina, koje
zapadne vojne mašinerija nastoji da okruži vojnim bazama. Bez obzira na
deklarativne i licemerne povremene izjave o "dobrim i prijateljskim
namerama" prema ovim zemljama. Vašington i EU čine sve da oslabe
njihovu moć i da im nametnu okove globalizacije. S druge strane, Rusija
i Kina raspolažu kolosalnim ljudskim, privrednim i prirodnim rezervama,
snažnim armijama, tehnikom i tehnologijom, kao i moćnim nuklearnim i
raketnim naoružanjem tako da u bliskoj budućnosti treba očekivati
njihov globalan i efikasan odgovor na ekspanziju NATO, na potkresanje
njegovih krila.
Pozivanje na nužnost klečanja i saginjanja glave pred diktatom nosilaca
globalizacije, kao i identifikovanje NATO država sa "međunarodnom
zajednicom", služi kao izgovor za kapitulaciju i izdajstvo buržoaskih
snaga u Jugoslaviji. Sama Kina brojčano je veća od celog bloka NATO
(odnosno "međunarodne zajednice"), a po predviđanju najeminentnijih
stručnjaka na Zapadu, ona će za nekoliko decenija prevazići SAD i EU u
ukupnoj proizvodnji i bruto nacionalnom dohotku. Svi zvanični dokumenti
Kine nedvosmisleno govore da ona gradi socijalizam i da joj je cilj put
u komunističko društvo. Isti je slučaj i sa osamdesetomilionskim
Vijetnamom, čiji je godišnji privredni priraštaj još veći nego u Kini.
Kontrarevolucija na prostorima SSSR ima privremeni karakter. Rusija sa
svojim ogromnim prostranstvom, brojnim stanovništvom, tehnologijom,
resursima i vojnom tehnikom ne može biti vazal nijedne zemlje. Ona se
privredno naglo oporavlja i još uvek ima armiju koja je u stanju da
obuzda svakog agresora. U Belorusiji je i dalje socijalistički
društveni sistem, a on postoji i u dvema odvojenim od Gruzije
autonomnim republikama - Abhaziji i Južnoj Osetiji. I u Moldaviji su
komunisti na vlasti. Bez obzira na drastičnu neravnopravnost na
izborima, i informativnu blokadu, komunisti su i dalje najjača
politička snaga na prostorima bivšeg SSSR. Oni su nosioci budućnosti
ove zemlje.
Rusija, Ukrajina, Belorusija, Kina, Indija, Vijetnam, Kuba, Brazil,
Iran, DNR Koreja, Argentina, Kongo i ogromna većina čovečanstva nisu
članice NATO i ne pripadaju "međunarodnoj zajednici" u natovskoj
varijanti. One nisu ni članice Evropske unije. Zbog čega bi onda bilo
neophodno da Jugoslavija dobrovoljno pristupi savezu grupi država, čije
su namere prema njoj neprijateljske, i kao takve su se mnogu puta
iskazale.
(1/2 - ide dalje)
KOMUNIST
Arhiva : : Maj 2004.
PROLETERI SVIH ZEMALJA, UJEDINITE SE!
Nova komunistička partija Jugoslavije
PROGLAS
Nema zločina koji ne bi izvršio kapital da bi uvećao svoje razmere i
profit. Imperijalizam je eksploatacija pomoću sile i laži. U odnosu
prema slabijima, a takva je ogromna većina država u svetu, računajući
tu i našu zemlju, imperijalisti se rukovode načelom: "Slušaj, pokori
se, živi u ropstvu ili ćeš biti uništen".
Prošlo je dvanaest godina od kada su vođi agresivnog bloka NATO, uz
saradnju domaćih petokolonaša, političkih prostitutki i izdajnika svih
boja razbili SFRJ. U dugo pripremanoj i izrežiranoj krvavoj drami
ubijeno je i ranjeno na stotine hiljada ljudi, a oko dva miliona
izbeglica ostalo je bez svojih domova. U ratu su stradali i pretrpeli
ogromne materijalne gubitke svi narodi i nacionalne manjine u našoj
zemlji, ali je najteže prošao srpski narod koji je branio integritet,
suverenitet i nezavisnost Jugoslavije.
Prošlo je više od pet godina od monstruozne agresije NATO država protiv
SR Jugoslavije. Zverski je ubijeno nekoliko hiljada i ranjeno preko
deset hiljada ljudi. Materijalna šteta prevazilazi 100 milijardi
dolara. Uprkos herojskom otporu našeg naroda, okupirani su Kosovo i
Metohija i otuda je proterano preko 350 hiljada Srba i drugog
nealbanskog stanovništva, lojalnog Jugoslaviji.
Pod okriljem okupatora albanski teroristi su ubili i oteli nekoliko
hiljada Srba i zaveli teror strašniji i krvaviji od osmanlijskog.
Uz pomoć stotine miliona dolara, čudovišne medijske propagande i
fabrika laži, NATO države su suštinski pomogle kontrarevolucionarni
prevrat u Srbiji i omogućavaju opstanak na vlasti u Crnoj Gori
separatista Mila Đukanovića. U ostalim bivšim jugoslovenskim
republikama kontrarevolucije su izvedene ranije.
Danas vladajuće strukture na Balkanu propagiraju modu po kojoj svako
treba da ima svog okupatora.
U Srbiji i Crnoj Gori sada se nalazi oko milion izbeglica iz Hrvatske,
Bosne i Hercegivine i sa Kosmeta. U postojećim uslovima gotovo da nema
izgleda da se ogromna većina njih vrati u svoje domove, koji su ili
uništeni ili oduzeti. Genocid nad srpskim narodom se nastavlja.
RASPRODAJA JUGOSLAVIJE
Vlada koju je NATO ustoličio 2000. godine prihvatila je sistematsko
nastavljanje komadanja Jugoslavije. Brutalno kršeći tada važeće Savezni
i Republičke ustave, Vlada se odrekla kontinuiteta Jugoslavije
(prihvatajući zahtev SAD da naša država tobože postoji tek od 1992.g.)
i pristala na sukcesiju državne imovine, uključujući tu i onu koju su
Srbija i Crna Gora unele u saveznu državu.
Razbijanje sadašnje, smanjene Jugoslavije, planirano je u više rata, a
kao osnov za to služi takozvana "Ustavna povelja", skrojena po
instrukcijama Havijara Solane, ratnog zločinca i jednog od organizatora
NATO agresije na našu zemlju. "Ustavna povelja" je svojevrsna
smrtovnica Jugoslavije, koja je promenila čak i ime naše države. Njen
osnovni cilj je definitivno razdvajanje Srbije i Crne Gore.
Sa stanovišta NKPJ i, uvereni smo, ogromne većine našeg naroda, Srbija
i Crna Gora su sudbinski predodređene da žive u istoj državi iz milion
razloga, a najvažniji je taj da je u pitanju isti narod.
Za NKPJ je subjektivan i objektivan izdajnik svako koji na bilo koji
način pokuša da razdvoji Srbiju i Crnu Goru, jer time čini bratoubistvo.
Dosovska vlada dozvolila je da opštine Preševo, Bujanovac i Medveđa
faktički postanu protektorat NATO. Tamo se ne može doneti ni sprovesti
nijedna važnija odluka bez odobrenja NATO država.
U toku je završna faza restauracije kapitalizma u našoj zemlji, koja u
svim sferama donosi katastrofalne rezultate. Nema suštinske razlike
između vlade DOS-a, koja je otišla, i koalicione (modifikovane
dosovske) koja je došla. Istini za volju, postoje izvesne, bar
deklarativne razlike u politici prema Kosmetu (gde je koalicija takođe
nejedinstvena), ali je našoj zemlji nametnuta takva omča oko vrata da
je oslobađanje okupirane Južne srpske pokrajine nemoguće bez znatno
odlučnijeg angažovanja Rusije, Kine, Belorusije, drugih prijateljskih
država i progresivnih snaga u svetu. Nizom svojih izdajničkih postupaka
dosovska vlada je potpomogla legalizaciju separatističke kvislinške
vlasti na Kosmetu.
Nova koaliciona vlada nastavlja s politikom prihvatanja u paketu
statusa neokolonije, odnosno nastavlja s politikom rasprodaje
suvereniteta, državne, društvene i zadružne svojine, s razbijanjem
vojske, sa sluganskim odnosom prema Vašingtonu, Londonu, Berlinu,
Parizu i Briselu, s revizijom i falsifikovanjem istorije, s enormnim
zaduženjem, s povećanjem armije nezaposlenih, s ukidanjem ranije
stečenih socijalnih prava, sa smanjenjem zdravstvenog osiguranja, s
bitnim pogoršanjem programa, uslova i načina školovanja, s utapanjem u
mutne vode takozvanih "evropskih struktura", s poslušnošću i
metanisanjem pred haškom inkvizicijom.
Da bi se održala dosovska i nova koaliciona vlast su rasprodale i
rasprodaju u bescenje i na doboš sve što se moglo rasprodati, ne libeći
se čak da prodaju prirodna bogatstva i vitalne privredne objekte:
rudnike, banje, mineralne vode, šume, plaže, lovišta, puteve,
poljoprivredna dobra, elektrane, vodovode... Jedino još uvek nije
pronašla model za rasprodaju vazduha koji nas okružuje.
Pod vlašću prethodne i postojeće vlade Jugoslavija je postala
najsiromašnija zemlja u Evropi.
DUG SVAKE PORODICE INOSTRANSTVU - 8.500 DOLARA
Šta je donela i šta nosi restauracija kapitalizma u Jugoslaviji,
odnosno njeno uklapanje u "evropske strukture"?
Ukupna industrijska i poljoprivredna proizvodnja su daleko manje nego
1990. godine, mada je trebalo da budu znatno veće, jer je za poslednjih
14 godina tehnologija u svetu napredovala. Preko 60% industrijskih
kapaciteta ne radi, delimično radi, ili je zatvoreno. Za to vreme nije
izgrađen nijedan veliki i značajan industrijski objekat. Sve što je
izgrađeno - izgrađeno je u socijalizmu.
Dosovska vlada se hvalila, a to čini i sadašnja koaliciona vlada, da
je, blagodareći svojoj poslušnosti prema "međunarodnoj zajednici" (u
stvari prema NATO državama) i haškoj inkviziciji, našoj zemlji otpisan
deo finansijskih zaduženja na Zapadu i otvoren put za nova enormna
zaduženja u inostranstvu. Dugove će morati da vraćaju ne samo ova već i
buduće generacije. Najveći deo "otpisanih" i reprogramiranih dugova
Zapadu prestavljaju kamate nastale jednostranim prekidom trgovine i
finansijskih transakcija od strane kapitalističkih država za vreme
desetogodišnje blokade Jugoslavije.
Strani kapital ne dolazi da bi doneo, već prvenstveno da bi odneo.
Danas, prema zvaničnim podacima, spoljna zaduženost Jugoslavije iznosi
oko 85 odsto nacionalnog dohotka. I tendencija povećanja procenta
zaduženosti u odnosu na nacionalni dohodak se povećava. Ukupan spoljni
dug Jugoslavije krajem aprila 2004.g. zvanično je iznosio 14,5
milijardi dolara, a faktički negde između 15 i 16 milijardi dolara.
Ako uzmemo da prosečno domaćinstvo u Srbiji i Crnoj Gori ima četiri
člana, onda svaka porodica u našoj zemlji danas duguje inostranstvu
negde između 8 i 9 hiljada dolara. Naš spoljnotrgovinski deficit kreće
se približno oko 5 milijardi dolara godišnje. Uvoz iz inostranstva je
pokriven izvozom sa jedva 35 procenata.
Pre 14 godina, to jest 1990.g. naš uvoz je bio pokriven sa oko 80 odsto
izvoza. Danas je stanje na ovom sektoru neuporedivo teže iako od
2001.g. oko 95% naših proizvoda može da se izvozi u zemlje Evropske
unije bez carina. Ukupna ekonomska politika Jugoslavije i njen
podređeni odnos prema EU, SAD, MMF, Svetskoj i Evropskoj banci i drugim
zapadnim institucijama je takava da razne povlastice koje, navodno
dobija naša zemlja, u praksi proizvode katastrofalne rezultate. Što nas
više Zapad "pomaže" - to smo sve siromašniji.
Slične rezultate daje politika globalizma u celom svetu. Prema podacima
Ujedinjenih nacija za 2002.g. zemlje takozvanog Trećeg sveta, koje se
pod istim ili sličnim uslovima (kao naša država) zadužuju kod zapadnog
kapitala, imale su spoljni dug oko 3 hiljade milijardi dolara - gotovo
pet puta više nego 1980. godine. Istovremeno su kamate na taj dug
dostigle 2002.g. blizu 4 hiljade milijardi dolara. Po oceni Svetske
banke, danas 1,5 milijarda ljudi živi u proseku sa 24 dolara mesečno.
Poznati su mnogi primeri iz istorije, počev još od Stare Grčke i Rima,
kada je dužnik, nesposoban da vrati ono što je pozajmio, postajao ne
samo formalno već i faktički rob zajmodavca. Tim putem nas vodi i
sadašnja vlast. Ekonomsko ropstvo prerasta u političko ropstvo.
Prema zvaničnim podacima, na biroima rada u Srbiji i Crnoj Gori danas
ima oko milion i 100 hiljada nezaposlenih. Međutim, ta brojka je
dvostruko veća, jer se pod nezaposlenim računaju samo oni koji se vode
na biroima rada. A faktički nije zaposleno više od 50 odsto radno
sposobnog stanovništva. I ta cifra se iz dana u dan vrtoglavo povećava.
Prosečna dnevna zarada zaposlenih je manja od 2 dolara, ako se uračuna
koliko članova svoje porodice jedan zaposleni izdržava.
Penzije se realno sistematski smanjuju, uz neprestano pogoršanje uslova
za penzionisanje.
SVAKA PRIVATIZACIJA JE PLJAČKA
Privatizacija je prelazak u ruke pojedinaca, mafijaških grupa ili
stranih kapitalista naših prirodnih resursa, preduzeća i druge imovine
koje su krvlju i znojem stvarali radni ljudi naše zemlje.
Nema "poštene" privatizacije, niti je može biti. Svaka privatizacija
državne, društvene i zadružne svojine je legalizovana pljačka. Naivno
je verovati da je prelazak u privatne ruke, pogotovu u ruke stranaca,
naših preduzeća i prirodnih bogatstava u interesu običnih građana ili
jugoslovenske privrede u celini.
U poslednjih petnestak godina u Jugoslaviji se pojavio veliki broj
kapitalista koji su se raznim mahinacijama dočepali ogromnog kapitala,
velikih zemljišnih poseda i mnogobrojnih malih i velikih preduzeća.
Nameće se pitanje: odakle para novopečenoj finansijskoj mafiji i
oligarhiji da "kupuje" (tačnije otima) čitave fabrike, robne kuće,
hotele, građevinska preduzeća, banke... Niko po zakonima ove zemlje
nije mogao na pošten način da zaradi toliko para da bi bio u stanju da
kupuje u celini ili delimično privredna preduzeća i banke, pa makar ih
dobijao u bescenje.
Sprovedena privatizacija na prostorima bivšeg SSSR, u Istočnoj Evropi i
u republikama prethodne SFRJ dovela je do: privrednog i finansijskog
kolapsa, drastičnog smanjenja proizvodnje, zatvaranja i prodaje
ogromnog broja industrijskih preduzeća, masovne nezaposlenosti,
vrtoglavog opadanja životnog standarda, revizije ili ukidanja
socijalnih dostignuća u zdravstvu, školstvu, kulturi, nauci, sportu...
Takođe, uslovila je topljenje i iščezavanje penzijskih, invalidskih,
stambenih i socijalnih fondova, dovela je do abnormalne inflacije, do
čudovišnog socijalnog raslojavanja i stvaranja moćnih parazitskih
eksploatatorskih struktura. Dovela je do suštinskog smanjivanja
sredstava za vojsku i višestrukog slabljenja odbrane, gubljenja
nezavisnosti i vazalnog odnosa prema imperijalističkim državama. Stanje
se iz dana u dan pogoršava. Sve bivše socijalističke države na prostoru
SSSR, u Istočnoj Evropi i na Balkanu imaju daleko manju proizvodnju
nego 1990.g. Astronomski se povećavaju finansijski nameti i pljačke
naroda.
Imperijalističke snage imaju zajednički interes u obezbeđivanju
neograničenog širenja transnacionalnog kapitala i u gušenju svakog
antiimperijalističkog otpora, posebno u bivšim socijalističkim
zemljama. One koordiniraju svoje ekonomske i političke strategije,
usmeravaju u njihovu korist aktivnost Svetske trgovinske organizacije,
Međunarodnog monetarnog fonda, Svetske banke, Evropske banke i drugih
međunarodnih ustanova, koje su pretvorile u svoje filijale.
NKPJ nema ništa protiv privatne svojine ukoliko vlasnik sam ili udružen
sa nekim, ili sa više takvih suvlasnika radi, pod uslovom da to ne
predstavlja eksploataciju tuđeg rada, da ne predstavlja najamni odnos.
Međutim, takvim radom i zaradom on i oni ne mogu da zarade toliko da bi
kupovali fabrike, banke i druge velike sisteme, koji privatizovani ne
mogu da funkcionišu bez postojanja eksploatacije.
GLOBALIZACIJA ILI GROBALIZACIJA
Proces kapitalističke globalizacije, koji diktiraju multinacionalne
korporacije, ima četiri glavna obeležja: slobodan protok kapitala,
robe, usluga i radne snage. Sve se to čini u njihovom interesu u cilju
osvajanja novih teritorija, novih tržišta i maksimalnog sticanja
profita. Ne biraju se sredstva kojim bi se uništio svaki onaj koji
pokuša da se tome suprotstavi.
Oko 500 multinacionalnih korporacija kontroliše finansijsko tržište na
planeti, jer njihove finansijske rezerve prevazilaze rezerve svih
centralnih banaka na svetu, zajedno uzetih. Te korporacije kontrolišu
trgovinu prirodnim resursima, uključujući tu i 90% pšenice, kafe,
kukuruza, duvana, metala i drvne građe, 85% bakra, 80% olova, 75%
banana, nafte i kaučuka. Drugim rečima, glavni sadržaj kapitalističke
globalizacije je maksimalno nastojanje na koncentraciji i
centralizaciji svetskih prirodnih i proizvodnih resursa pod kontrolom
majušne elite globalnog finansijskog kapitala.
Moćne sile globalizacije nastoje da nametnu sopstvene ekonomske i
socijalne recepte drugim državama, putem nasilničkog pritiska na njih.
One prinuđuju druge države na zaključivanje globalnih ugovora, na
otvaranje granica, na slobodan protok kapitala, robe, usluga i radne
snage pod uslovima koje diktira krupan kapital. Vlade slabih država
najčešće to čine protiv interesa vlastite zemlje, što podriva njihove
ukupne potencijale za razvoj. Razume se, takva politika izaziva
ozbiljne posledice: raste nezaposlenost, pada životni standard, jača
socijalno raslojavanje.
Za ogromnu većinu čovečanstva kapitalistička globalizacija predstavlja
grobalizaciju.
Svi osnovni instrumenti globalizacije nalaze se u rukama
imperijalističkih država. Na 500 najvećih multinacionalnih korporacija
otpada oko 80 odsto transnacionalnih investicija. Međutim, obezbeđujući
stvaranje jedinstvenog svetskog "tržišta", globalizam istovremeno
zaoštrava suparništvo između konkurentskih blokova imperijalizma,
formiranih oko tri glavna centra - SAD, EU i Japana.
Najrazvijenije kapitalističke zemlje, takozvana "zlatna milijarda",
jedva da čine 1/6 stanovništva naše planete. Pa, ipak, one troše 85
odsto svih roba i usluga koje proizvodi čovečanstvo. Istovremeno, na
njih otpada preko 90 odsto zagađivača na Zemljinoj kugli. Međutim, one
jedva da raspolažu sa 1/10 prirodnih resursa planete, što znači da žive
najvećim delom eksploatišuću druge države, koje grcaju u nevoljama.
Stanovnici Zapadne Evrope u 2002.g. potrošili su samo na sladoled 11
milijardi dolara. To je za 2 milijarde više nego što je potrebno da se
obezbedi čistom vodom i kanalizacijom celokupno stanovništvo Zemlje.
Oko 10% najbogatijih Amerikanaca (približno 27 miliona ljudi) ima
ukupan prihod koji je jednak prihodu 45 odsto stanovništva sveta,
odnosno približno 2,8 milijarde ljudi.
SAD raspolažu sa 65% svih informativnih kapaciteta na planeti, što im
omogućava da nameću svoj ekonomski, politički i kulturni uticaj. Pa,
ipak, značajan deo američkog naroda od toga nema velike vajde.
Kapitalizam nije u stanju, zbog svoje prirode, da razreši neke vitalne
probleme čak ni u najrazvijenijim zemljama. U Zapadnoj Evropi
permanentno ima 35 - 40 miliona stalno, delimčno (po nekoliko sati
dnevno) ili povremeno nezaposlenih radnika.
Poznati američki publicista Skot Maršal, pozivajući se na zvanične
podatke, objavio je početkom 2000.g. u visokotiražnom listu "Pipl Vikli
vord" svoja studijska istraživanja u kojima ističe da su te godine SAD
imale 21 milion nezaposlenih, poluzaposlenih i privremeno zaposlenih.
Oko 43 miliona ljudi nema nikakav oblik medicinske pomoći, 5 miliona je
beskućnika, 37 miliona je nepismeno, od toga 18 miliona potpuno. Oko 80
procenata mladića i devojaka do 18 godina, čije je poreklo iz Afrike,
Južne i Srednje Amerike, ne pohađa školu i nije zaposleno. Narkomanija
je veoma zastupljena i služi kao sredstvo za smirivanje velikog broja
ljudi, kao sredstvo odvlačenja mladih generacija od klasne borbe.
Pljačka, otimačina i eksploatacija najvećeg dela čovečanstva nije
usmerena toliko na poboljšanje života siromašnih slojeva u
najrazvijenijim kapitalističkim državama, koliko za povećanje bogatstva
bogatih.
SAD troše godišnje oko 450 milijardi dolara više nego što proizvode.
Zbog toga je potrebno da svake godine privuku 450 milijardi dolara u
formi kapitala (inostranih investicija, berzanskih investicija,
bankovnih zajmova itd.). To im polazi za rukom zahvaljujući dominantnom
položaju dolara na međunarodnoj sceni.
Američki dolar je valuta bez zlatne podloge i u slučaju kad bi
poverioci, odnosno kreditori zatražili da im se novac vrati, SAD bi se
našle pred bankrotstvom a to bi izazvalo svetsku krizu. Međutim,
Vašington takvu mogućnos sprečava svojim ogromnim vojnim, ekonomskim i
političkim pritiscima, bez obzira što su SAD najzaduženija zemlja na
svetu, sa dugom koji se iz godine u godinu kreće u razmerama od 600 do
900 milijardi dolara.
NE U NATO
Gotovo sve političke snage u Jugoslaviji kao svoj prioritetni cilj
imaju pristupanje Jugoslavije NATO paktu i Partnerstvu za mir i u tom
pogledu već su preduzete mnoge ozbiljne mere.
NKPJ je izričito protiv ulaska u ove dve organizacije ne samo zbog toga
što su se u praksi one pokazale kao neprijatelji naše zemlje, već i
zbog njihovih globalnih agresivnih i reakcionarnih planova i ciljeva.
U poslednjoj deceniji DžDž veka, tadašnja izdjnička rukovodstva Rusije,
Ukrajine, Belorusije i svih država Istočne Evrope, pristupila su tzv.
Partnerstvu za mir, kao posredniku saradnje između njih i NATO-a. Potom
su, korak po korak, sve ove države, izuzimajući Rusiju, Belorusiju i
Ukrajinu, ušle u NATO. Takav ispit se sada nudi i državama nastalim na
ruševinama SFRJ.
Promenjeno rukovodstvo u Rusiji i Belorusiji, a pod pritiskom ovih
zemalja i progresivnih snaga, i vlada Ukrajine im se pridružila, dat je
drugi sadržaj Partnerstvu za mir i njegovom odnosu sa NATO. Interesi
ove tri zemlje su suprotstavljeni NATO-u, mada vlada Ukrajine i dalje
flertuje sa ovim agresivnim blokom.
NATO su formirale 4. aprila 1949.g. u Vašingtonu SAD, Kanada i vodeće
zapadnoevropske zemlje sa namerom da oružanim putem zaustave širenje
komunizma i da nameću svoju volju celom svetu. NATO je bio glavni
izvor, finansijer i izazivač ratova, diverzija, pritisaka, međunarodne
zategnutosti, terorizma i nestabilnosti. U poslednjih 15 godina Balkan
je jedno od glavnih poprišta njegove aktivnosti.
SAD su faktički gospodari NATO, citadela svetskog terorizma i agresije.
Od preko 326 ratova i većih oružanih sukoba posle Drugog svetskog rata,
SAD su učestvovale, organizovale ili podstakle 311 masovnih
krvoprolića. U tim oružanim konfliktima ubijeno je preko 30 miliona, a
ranjeno i obogaljeno više od 100 milijona ljudi. NATO - to su potoci
krvi, razaranja, otimačine i pljačke, to je rat.
NATO je udarna pesnica globalizma. On sve više nastoji da se proglasi
"Svetskom vladom", odnosno "Međunarodnom zajednicom", kako vole da kažu
sve buržoaske partije u Jugoslaviji. Pre izvesnog vremena, čelnici NATO
otvoreno su izjavili u Vašingtonu da se ovaj agresivni blok može
"mešati svuda gde smatra potrebnim, čak i bez dozvole Ujedinjenih
nacija". I tako su i postupili prilikom agresije na Jugoslaviju,
Avganistan, Irak i širom sveta.
Ekonomski zakoni monopolskog kapitalizma su neumoljivi. Kada sistem ne
može izdržati pod težinom hiperprodukcije i kriza, žeđ za profitom gura
monopole u rat.
U listu "Nenj York Times", u vreme NATO agresije na Jugoslaviju,
američki analitičar Tomas Fridman objasnio je da: "Globalno slobodno
tržište ne može postojati bez vojne sile u svetskim razmerama... Da bi
globalizacija funkcionisala, Amerika ne treba da se boji da deluje kao
svemoćna super-sila, kakva ona i jeste..." Slobodno tržište i rat su
nerazdvojni blizanci.
Nemački general Klaus Nauman, koji se pojavio kao svedok tužilaštva na
suđenju Slobodanu Miloševiću u Hagu, pratio je kao predstavnik
Bundesfera u NATO, tok agresije protiv Jugoslavije 1999. godine. On je
još u maju 1995.g. napisao u nedeljniku "Der Spigel" sledeće: "Nemačka
vojska će učestvovati u akcijama za podršku slobodnog tržišta i
neometanog pristupa izvorima sirovina u celom svetu..."
Danas je nemačka vojska jezgro Evrokorpusa i učestvuje u okupaciji
Bosne i Kosmeta, a prisutna je u agresivnim misijama u Makedoniji i u
nizu drugih regiona u svetu.
U cilju izbegavanja krize hiperprodukcije i propadanja ogromne ratne
industrije, SAD u EU nastoje da pokriju svoje finansijske deficite
novim vojnim narudžbinama i novim ratovima. SAD su stoga jednostrano
napustile međunarodni ugovor o protivreketnoj odbrani, pristupile
izgradnji sistema "Rat zvezda" i enormno povećale svoje vojne rashode.
Administracija Džordža Buša dobila je odobrenje Kongresa i Senata za
vojni budžet koji daleko prevazilazi 500 milijardi dolara godišnje. Ako
se ovome dodaju izdvajanja za CIA i druge obaveštajne službe, kao i za
razradu novih oružja, onda ulaganje u vojne svrhe prevazilazi 750
milijardi dolara.
Evropska unija stvara svoju vlastitu armiju, mada su njene članice
uključene u NATO. EU određuje svoje prvorazredne zone uticaja: Balkan,
Rusija, Srednji istok i Afrika. Sve ovo izaziva snažan rivalitet sa SAD
i već su stvorene ozbiljne pukotine u NATO.
Na bajonetima se može ustoličiti kvislinška vlast, ali se na bajonetima
ne može sedeti, niti opstati. To očigledno pokazuju američke agresije
na Avganistan, Irak, u Africi i u zemljama Latinske Amerike. Stoga
Vašington nastoji da u svoja kola upregne zemlje čije je vlade nasilno
i pritiscima ustoličio. Od njih zahteva da za njegov račun šalju trupe
u okupirane teritorije. Tako su, korišćenjem mehanizma NATO i
Partnerstva za mir, kao američki vazali, u mnoge okupirane regione
upućene vojne jedinice Poljske, Češke, Rumunije, Slovačke, Bugarske,
Mađarske...
KO NE HRANI SVOJU VOJSKU - HRANIĆE TUĐU
U cilju poslušnosti i dokazivanja vazalne vernosti, sadšnja koaliciona
vlada Jugoslavije priprema vojsku koja za interese NATO treba da
učestvuje u takozvanim "mirovnim operacijama" (koje su faktički
okupacija) u Iraku, Hondurasu, Liberiji, Avganistanu i svuda gde odrede
Vašington, London, Berlin ili Brisel.
Ovakvi planovi i postupci aktuelne vlasti u Srbiji i Crnoj Gori, i
njihovo usrdno sluganstvo zapadnim gospodarima, su protiv interesa naše
zemlje, izraz su vrhunskog cinizma i gaženja dostojanstva vlastitog
naroda. Kosovo i Metohiju, postojbinu srpskog naroda, okupirale su
snage NATO i tamo ne dopuštaju pristup vojsci Jugoslavije niti našoj
policiji, a i tri opštine na jugu Srbije faktički su pod protektoratom
stranih faktora. Teritorija Bosne i Hercegovine takođe je pod
protektoratom NATO, tamo je našoj vojsci takođe zabranjen pristup, a
traži se da naše trupe učestvuju po belom svetu kao najamnici, u
okupiranju tuđih teritorija i za tuđ račun.
To je pravo lice takozvane "saradnje" u okviru Partnerstva za mir i
NATO.
Sem toga, države koje pristupe NATO paktu dužne su da izdvoje na
desetine milijardi dolara za opremanje svoje vojske radi unifikacije sa
standardima ovog agresivnog bloka i da bi ratna industrija na Zapadu
permanentno radila. Ulazak u Partnerstvo za mir i NATO podrazumeva
razbijanje naše Armije (što je velikim delom već učinjeno) i stvaranje
nove sluganske vojske. To bi pretstavljalo bitan korak u daljem
gubljenju nezavisnosti i suvereniteta naše otadžbine, to bi
pretstavljalo dobrovoljno ropstvo sadašnjih i budućih generacija našeg
naroda.
NKPJ je za suštinsko jačanje i modernizaciju Vojske Jugoslavije i
drugih odbrambenih patriotskih struktura.
Ko ne hrani svoju vojsku - hraniće tuđu.
GLAVNE METE - RUSIJA I KINA
Ako je u mogućnosti NATO se surovo obračunava sa svima onima koji se
suprotstavljaju političkoj, ekonomskoj i vojnoj ekspanziji globalizma,
tvrdeći kako određene država ili organizacije predstavljaju pretnju za
bezbednost SAD i EU, svrstavajući ih u "osovinu zla" i pokrovitelje
terorizma. Te države su izložene ekonomskoj, političkoj i informativnoj
blokadi i stalno im se preti vojnom intervencijom. Posebno su na meti
SAD: DNR Koreja, Kuba, Iran, Sirija i Palestinci. "Teroristi" su svi
oni koji ne prihvataju diktat NATO država.
Međutim, glavne mete u NATO ekspanziji na Istok su Rusija i Kina, koje
zapadne vojne mašinerija nastoji da okruži vojnim bazama. Bez obzira na
deklarativne i licemerne povremene izjave o "dobrim i prijateljskim
namerama" prema ovim zemljama. Vašington i EU čine sve da oslabe
njihovu moć i da im nametnu okove globalizacije. S druge strane, Rusija
i Kina raspolažu kolosalnim ljudskim, privrednim i prirodnim rezervama,
snažnim armijama, tehnikom i tehnologijom, kao i moćnim nuklearnim i
raketnim naoružanjem tako da u bliskoj budućnosti treba očekivati
njihov globalan i efikasan odgovor na ekspanziju NATO, na potkresanje
njegovih krila.
Pozivanje na nužnost klečanja i saginjanja glave pred diktatom nosilaca
globalizacije, kao i identifikovanje NATO država sa "međunarodnom
zajednicom", služi kao izgovor za kapitulaciju i izdajstvo buržoaskih
snaga u Jugoslaviji. Sama Kina brojčano je veća od celog bloka NATO
(odnosno "međunarodne zajednice"), a po predviđanju najeminentnijih
stručnjaka na Zapadu, ona će za nekoliko decenija prevazići SAD i EU u
ukupnoj proizvodnji i bruto nacionalnom dohotku. Svi zvanični dokumenti
Kine nedvosmisleno govore da ona gradi socijalizam i da joj je cilj put
u komunističko društvo. Isti je slučaj i sa osamdesetomilionskim
Vijetnamom, čiji je godišnji privredni priraštaj još veći nego u Kini.
Kontrarevolucija na prostorima SSSR ima privremeni karakter. Rusija sa
svojim ogromnim prostranstvom, brojnim stanovništvom, tehnologijom,
resursima i vojnom tehnikom ne može biti vazal nijedne zemlje. Ona se
privredno naglo oporavlja i još uvek ima armiju koja je u stanju da
obuzda svakog agresora. U Belorusiji je i dalje socijalistički
društveni sistem, a on postoji i u dvema odvojenim od Gruzije
autonomnim republikama - Abhaziji i Južnoj Osetiji. I u Moldaviji su
komunisti na vlasti. Bez obzira na drastičnu neravnopravnost na
izborima, i informativnu blokadu, komunisti su i dalje najjača
politička snaga na prostorima bivšeg SSSR. Oni su nosioci budućnosti
ove zemlje.
Rusija, Ukrajina, Belorusija, Kina, Indija, Vijetnam, Kuba, Brazil,
Iran, DNR Koreja, Argentina, Kongo i ogromna većina čovečanstva nisu
članice NATO i ne pripadaju "međunarodnoj zajednici" u natovskoj
varijanti. One nisu ni članice Evropske unije. Zbog čega bi onda bilo
neophodno da Jugoslavija dobrovoljno pristupi savezu grupi država, čije
su namere prema njoj neprijateljske, i kao takve su se mnogu puta
iskazale.
(1/2 - ide dalje)
Nova komunistička partija Jugoslavije
PROGLAS - Drugi deo
EVROPSKA UNIJA - TUNEL BEZ IZLAZA
NKPJ je izričito protiv ulaska Jugoslavije u Evropsku uniju i slične
strukture Zapada, jer su one stvorene po merilima i u interesu krupnog
kapitala, deluju po diktatu transnacionalnih kompanija i Međunarodnog
monetarnog fonda. Naši građani bi bili u EU građani drugog reda,
konjušari, sluge i izmećari.
NKPJ je za ravnopravnu i uzajamno korisnu saradnju na političkom,
ekonomskom, naučnom, informativnom, vojnom, sportskom i drugom planu sa
svim državama u svetu, posebno sa evropskim, koje uvažavaju naš
suverenitet i integritet, i koje se u praksi izjašnjavaju za takve
odnose.
Istorijski, ekonomski i mnogi drugi razlozi nameću potrebu da saradnja
naše države bude prvenstveno orijentisana na naše susede, na Rusiju,
Ukrajinu, Belorusiju i Kinu.
Nažalost, aktuelna vlast naglašava neophodnost forsiranja "reformskog
kursa", što označava put u restauraciju kapitalizma, tačnije
kapitalističkog ropstva u kome nema nikakve ravnopravnosti. Time se
gubi politička nezavisnost, naša zemlja se pretvara u neokoloniju
zapadnog kapitala, odriče vlastite istorije, istorijske svesti naroda i
samobitne kulture.
Sve ovo aktuelna vlast cinično podvodi pod nazivom "integracije u
političke, ekonomske i civilizacijske strukture Evrope". I što se više
u tom smislu "integrišemo", to smo sve siromašniji i bespomoćniji.
Kod nas su u toku, a u Istočnoj Evropi su uglavnom završene, "privredne
reforme", podstaknute na zahtev, po uputstvima i u korist zapadnih
transnacionalnih kompanija. One diktiraju zemljama u takozvanoj
"tranziciji" sprovođenje kursa neoliberalnog globalizacije sa namerom
da pretvore u vlastiti protektorat pojedine države, regione i čitavu
planetu.
Važna poluga u tome je donošenje reakcionarnih zakona o radu, koji
ukidaju ili revidiraju decenijama sticana prava zaposlenih, izvojevana
u klasnoj borbi. Zakon o radu, koji je 2002.g. usvojila Skupština
Srbije, glasovima poslanika vladajućih partija i uz podršku
korumpiranih vođa Samostalnog i Nezavisnog sindikata, jedan je od
najreakcionarnijih u Evropi. Po ovom Zakonu radnici su ponovo postali
najamna radna snaga, prepušteni samovolji stranih kapitalista i
novopečene domaće kapitalističke mafije. Ovaj Zakon je u potpunosti
razvejao svaku iluziju o tobožnjoj "ravnopravnosti" ugovora između rada
i kapitala, jer priroda kapitalizma podrazumeva izvlačenje profita
putem eksploatacije tuđeg rada.
Mi živimo u klasnom društvu i nemoguće je govorite o Evropskoj uniji, a
zaobići ulogu koju u njoj imaju dve glavne klase - buržoazija i
radnička klasa. Pokretačku snagu EU ima krupan kapital koji nastoji da
se konsoliduje i objedini svoje napore u razmerama evropskog kontinenta.
Stoga je velikim multinacionalnim kompanijama neophodno stvaranje
kontinentalnog tržišta. Odatle proizilazi karakteristična crta upravo
završene etape proširenja EU - ekspanizija na Istok, sveobuhvatnost i
proširenje integracije. Time evropski kapital postaje konkurentniji u
svetskim razmerama u odnosu na severnoamerički i japanski u borbi za
uspostavljanje kontrole nad prirodnim bogatstvima, tržištima i
strateškim prostorima.
Imajući to u vidu, sasvim je razumljivo da svađe između SAD i EU oko
okupacije Iraka nisu izazvane navodnom brigom za interese i sudbinu
iračkog naroda, već je u prvom planu bio problem: ko će se dočepati
nafte u ovom delu Srednjeg Istoka.
Okupacija Iraka, i stavljanje pod kontrolom SAD njegove nafte,
predstavlja žestok udarac OPEK-u, koji malte ne jednostrano određuje
cenu ovog izuzetno važnog goriva. Na taj način, SAD su znatno umanjile
energentsku zavisnost svoje vojne mašine i privrede od Saudijske
Arabije - lidera OPEK-a. Međutim, sve se može završiti ozbiljnim
porazom prekookeanskog džina, koji uprkos primene varvarskih metoda,
nije u stanju da uguši ustanak iračkog naroda, već trpi sve veće
ljudske i materijalne gubitke. Sasvim je prirodno, da je u pitanju
opštearapski revolt i da je došlo do ozbiljnog sudara interesa SAD sa
vrhuškom Saudijske Arabije i drugih velikih proizvođača nafte na
Srednjem Istoku.
Globalizam i neoliberalizam SAD i EU podstiču uništavanje velikih
privrednih sistema u Jugoslaviji (pretežan deo su već kupili stranci)
ili ih transformišu u mala i srednja preduzeća, koja se lakše mogu
privatizovati. To protivureči zakonima savremenog privređivanja, koji
zahtevaju ukrupnjavanje i integraciju privrednih kapaciteta. S jedne
strane, naši privredni sistemi se cepaju i rasprodaju, a s druge strane
- zapadne korporacije (tesno povezane s bankarskim i finansijskim
kapitalom) učvršćuju dominantne pozicije u ključnim sektorima naše
privrede, pretvarajući je u svoj neokolonijalni prirepak.
ŠARENA LAŽA
Neoliberalna politika, koju diktira EU, pogibeljno se odražava na naša
mala preduzeća, sitna poljoprivredna gazdinstva i zanatlije koji nisu u
stanju da izdrže konkurenciju multinacionalnih kompanija, a domaći
zakoni ih ne štite ili dovoljno ne štite. Od svega toga daleko najveću
korist imaju multinacionalne kompanije, prvenstveno ekonomski
najsnažnijih država, ali i onih koje iz različitih razloga uspevaju da
se enormno bogate, koristeći nastale prilike u svom regionu.
Uzmimo za primer našeg suseda Grčku. Posle raspada SFRJ i restauracije
kapitalizma na njenim prostorima, buržoaskih kontrarevolucija u
Bugarskoj, Rumuniji i Albaniji, grčki kapital je doživeo pravu
ekspanziju na Balkanu i u zapadnom delu Crnomorskog regiona. Od 1990.
do 2002.g. profit grčkih korporacija povećan je za 3200 procenata.
Međutim, u isto vreme plate u Grčkoj su porasle samo 85%, a inflacija
je iznosila oko 136 procenata. Stopa nezaposlenosti ostala je visoka.
Uz sve to, Grčka je na zahtev francuskih, italijanskih i španskih
farmera morala da smanji poljoprivrednu proizvodnju za 35 odsto, mada
su njene obradive površine relativno male. I sve je ispalo šarena laža.
Članice EU, posebno one najsnažnije, daju krupne dotacije svojim
farmerima. Te subvencije veštački jačaju njihovu konkurentsku
sposobnost. Zahvaljujući tome, recimo, francuski farmeri faktički
uništavaju istočnoevropsko seljaštvo kao ekonomsku klasu. Naročito
pogubno takva politika se odražava na položaj seljaštva u Jugoslaviji,
koje je obremenjeno raznim nametima i ne uživa nikakvu zaštitu.
Upravo ovakvo stanje jedan je od razloga što u Poljskoj i Mađarskoj ima
najviše samoubistava farmera u Evropi.
Primenjujući ove i druge slične mere, zapadnoevropski imperijalizam
trasira put za ekonomsko porobljavanje naroda Istočne Evrope. Čak i
posle ulaska u EU Poljske, Češke, Slovačke, Mađarske, Litvanije,
Letonije, Estonije i Slovenije nastaviće se s primenom navedenih mera.
I, štaviše, novoprimljene članice će dobiti kvote koje određuju šta i
koliko smeju da proizvode u poljoprivredi i stočarstvu, kao i kolike
subvencije smeju da daju svom seljaštvu.
O svim vitalnim problemima EU faktički odlučuje neformalni direktorijum
tri sile - Nemačke, Engleske i Francuske. Razume se da one sve
značajnije probleme rešavaju u vlastitu korist.
Pa, ipak, i pored čudovišne propagandne mašinerije, gospodari EU ne
uspevaju da na raznim referendumima o ključnim pitanjima te
multinacionalne asocijacije privuku ni 50 odsto građana država-članica.
One praktično vladaju sa jedva 1/3 glasova.
Recimo, uprkos ogromnim pritiscima, Švajcarska i Norveška su odbile da
uđu u ovu novu tamnicu naroda. Ta tamnica bi se mogla uporediti
džinovskom bačvom meda na koji sleću rojevi muva. Med je sladak,
njihova krilca i nožice se polako lepe i za navek slepe, a muve udave u
slatkoj masi.
Nije tačno da je većina stanovnika našeg kontinenta za EU, koja stalno
ima 15-20 odsto nezaposlenih. Većina postojećih anketa i istraživanja
pokazuje da, uprkos neviđenoj propagandi, EU podržava najviše 35-40
odsto Evropljana, čije su države uključene u ovu organizaciju. A
izričito protiv nje su sve progresivne snage, u prvom redu komunističke
partije Evrope, ne ubrajajući ovde španske Kariljove "komuniste" (u
Španiji postoji i prava komunistička partija) i reformistički deo
francuskih "komunista".
EU je tunel koji ima ulaz, ali ne i izlaz. To je nova okupaciona zona
zapadnoevropskog kapitala za narode Balkana, Srednje i Istočne Evrope.
KOSMET
Okupacija Kosova i Metohije od strane NATO se nastavlja. U raznim
oblicima nastavlja se i teror albanskih separatista protiv preostalih
Srba. NKPJ je oduvek bila ne samo protiv okupacije Kosmeta, već i
protiv saradnje sa okupatorom, albanskim teroristima i separatistima.
Takva saradnja legalizuje vazalnu vlast koju je nametnuo okupator.
Međutim, sve stranke, koje su činile dosovsku, i čine sadašnju
koalicionu vladu, svojevremeno su izričito zahtevale od izbeglih i
preostalih Srba na Kosmetu da obavezno učestvuju na takozvanim lokalnim
i opštekosovskim izborima, kao i u formiranju tzv. vlade Kosova. Vlast
u Srbiji je pretila izbeglicama i Srbima preostalim u našoj Južnoj
pokrajini da će im ukinuti plate, penzije i socijalnu pomoć ukoliko ne
izađu na izbore.
Dogodilo se i događa se nezapamćen presedan u istoriji - na sednicama
"Parlamenta" Kosova tzv. srpski poslanici dovode se oklopnim vozilima
okupatora. I ko je za sve ovo kriv? Ko je saučesnik u ovoj izdajničkoj
raboti? Razume se kriva je poslušnička vlast (ove i prethodne vlade),
ustoličena 2000. g.
Završni čin terora nad Srbima - nova masovna ubistva, ranjavanja,
rušenja i paljenja njihovih stanova i kuća, crkava, istorijskih i
kulturnih spomenika - izvršen je u drugoj polovini marta 2004. g.
NKPJ je izdala nekoliko saopštenja o poslednjim zločinima na Kosmetu,
koji već duže vremena traju. Nažalost, naša štampa, radio i televizija
izbegavaju da prenesu ta saopštenja, ali su ih objavila mnoga inostrana
informativna sredstva. Mi izričito ističemo da su stvarni organizatori
najnovijih zločina SAD, EU i njihovi nameštenici koji nastupaju pod
firmom Ujedinjenih nacija.
Međutim, događaji su se istrgli njihovoj kontroli, pa su, pod pritiskom
svetske javnosti, malo curiknuli, nastavljajući da pod drugim vidom
sprovode svoje planove. A cilj im je da se protera i zastraši preostalo
srpsko stanovništvo, a potom da se kaže, kako na Kosmetu žive jedino
Albanci i da "zbog izvegavanja daljih potresa" ovaj region treba
proglasiti "nezavisnom albanskom državom".
Takva tvorevina može da postoji samo uz prisustvo i pod
pokroviteljstvom NATO trupa i stoga je neophodno stalno prisustvo
"mirotvoraca", odnosno okupatora. U tu svrhu podviđa se stvaranje
novih, najvećih u Evropi, NATO baza, koje bi služile za kontrolu
Balkana, Rusije, Bliskog i Srednjeg istoka. Radi tobožnjeg "čuvanja
mira" na Kosmetu treba dovesti nove NATO snage. To se već čini - u toku
je dalje povećanje okupatorske vojske.
Naš narod je gubio Kosmet kada su ga okupirali Turci, Nemci,
Italijani... ali nikada nije priznao okupatorsku vlast. I nema te sile
i cene koje bi nas prisilile da se odreknemo naše istorijske
postojbine. Kosmet je bio, jeste i ostaće nerazdvojni deo Srbije i
Jugoslavije. I to će ostati zauvek. Večno prokletstvo sustići će sve
one koji pokušavaju da trguju njime u sprezi sa albanskim teroristima,
separatistima i njihovim NATO pokroviteljima.
"SUD" U HAGU
Agresori NATO osnovali su tzv. "Haški sud" da bi svetskoj javnosti
bacili prašinu u oči i prikrili sopstvene zločine. U Hagu dželati sude
svojim žrtvama. Predsednik "Suda", ključne sudije i tužioci su iz
država koje su izvršile agresiju protiv Jugoslavije - Englezi,
Amerikanci, Nemci, Francuzi, Holanđani... Optuženi su oni koji su
rukovodili otporom agresiji i branili svoju otadžbinu, slobodu i
nezavisnost.
Haški kupleraj ima za cilj da za varvarsku agreresiju protiv
Jugoslavije spere krivicu Klintona, Blera, Šredera, Širaka, Solane,
Klarka, odnosno njihovih vlada, kao i "OVK" terorista i plaćenika.
"Tribunal u Hagu" ima takođe zadatak da zaplaši sve one koji bi se u
budućnosti usudili da se odupru agresivnoj politici NATO. Sudska farsa
u ovom holandskom gradu sračunata je i na izbegavanje plaćanja ratne
štete Jugoslaviji od preko 100 milijardi dolara.
Po scenariju Vašingtona, Londona i Berlina, u Hagu se odvija
monstruozna predstava. Sve je izrežirano, falsifikovano, montirano i
lažno. "Pravdu" dele arogantni londonski gangsteri i razuzdani američki
kauboji, naslednici neonacista i druga belosvetska ološ. Ilegalni "sud"
ne preza od najprljavijih i najciničnijih metoda da bi sakrio istinu. U
Hagu se sudi Jugoslaviji, Srbiji i srpskom narodu iz svih krajeva
nekadašnje SFRJ.
Zakon o saradnji sa Hagom, koji su donele partije i političari,
pripadnici DOS-a i sadašnje koalicione vlade, kao i crnogorska
koalicija "Zajedno za Jugoslaviju", predstavlja ozakonjenu izdaju i
jedan je od najsramnijih dokumenata u našoj istoriji. Nikada naš narod
nije sudio onima koji su branili otadžbinu već ih je odlikovao i
nagrađivao. Ovaj Zakon legalizuje prodaju i predaju agresoru naših
patriota.
Zakon faktički odobrava agresiju NATO, podstiče kažnjavanje
rukovodilaca odbrane od agresora i oznaničava trgovinu sa zločincima po
učinku od srpske glave.
Nema cene ni nasilja koji bi prinudile naše patriotske snage da se u
ovoj sramnoj raboti pridruže agresorima, odnosno pravim zločincima. Ali
saradnja sa Hagom bila bi moguća i poželjna, ukoliko bi neki novi
Međunarodni ratni tribunal (a to će jednog dana biti) sudio NATO
agresorima.
IZBORNE DISKRIMINACIJE
Iz istorije je poznato da je u 7. i 6. veku pre nove ere u Atini živeo
vlastodržac Solon. On je doneo zakone po kojima ljudi, odnosno staleži,
imaju onoliko prava koliko imaju imovine. To je bila robovlasnička
demokratija u kojoj je sva vlast pripadala robovlasnicima, odnosno
manjini.
U našoje zemlji su borci za tzv. "evropsku demoratiju", približno 2650
godina kasnije, skrojili u suštini isti zakon, prilagodivši ga
savremenim uslovima. Po ovom Zakonu, usvojenom krajem 2000. godine,
pravo učešća na parlamentarnim i predsedničkim izborima imaju samo one
partije koje su u stanju da plate državi taksu, sudske službenike i
druge dažbine u faktičkom iznosu od 15-20 hiljada evra. Ovde nisu
uračunati drugi neophodni troškovi u izbornom postupku.
NKPJ nije izdavala otadžbinu da bi joj imperijalisti davali dolare i
evre. Ona nije pljačkala državnu i društvenu imovinu, niti se bavila
drugim kriminalnim malverzacijama i stoga nije u mogućnosti da plati
ovolike namete...
I tako su komunisti, koji su, iako najprogresivnija snaga u državi, na
licemeran način diskriminisani i sprečeni da učestvuju na izborima.
Ako bi se izuzele finansijske i druge diskriminacije, NKPJ po
objektivnoj snazi treba da ima znatan broj odbornika u Srbiji i Crnoj
Gori, treba da ima poslanike u Skupštini Jugoslavije, u skupštini
Srbije, Crne Gore i Vojvodine.
ZA NAS NE POSTOJI NEMOGUĆE
Poslednje tri godine bile su za NKPJ najteži period od njenog postanka.
Snage koje su se dočepale vlasti posle 5. oktobra 2000.g. nametnule su
nam niz teških, često izmišljenih, finansijskih obaveza i podvrgle nas
gotovo potpunoj informativnoh blokadi i drugim diskriminacijama.
Uprkos tome, Partija je intezivno radila, u mnogim regionima, selima i
gradovima osnovala nove partijske organizacije i povećala broj članova.
Nažalost, u nekim mestima bilo je kapitulanstva, malodušnosti, pa čak
diverzija i sabotaža, što je paralisalo rad tamošnjih organizacija.
Uz velike napore, NKPJ je uglavnom uspela da prevaziđe najteže
probleme, posebno finansijske, i na putu je rešavanja preostalih
teškoća.
Sekretarijat i Centralni komitet NKPJ će učiniti sve što je moguće kako
bi se na osnovu marksističko-lenjinističke ideologija okupile u
zajednički front sve progresivne, odnosno komunističke snage u našoj
zemlji, udruženo radile na zaustavljanju kontrarevolucije i
orijentaciji države na socijalistički put razvoja.
Sekretarijat i Centralni komitet očekuju široku aktivizaciju partijskih
organizacija i svakog člana da prema svojim mogućnostima pomognu
blagovremeno prikupljanje sredstava za plaćanje državnog harača, čime
bi se obezbedilo učešće na jesenjim lokalni izborima, izborima za
Skupštinu Vojvodine, kao i na narednim parlamentarnim izborima.
Naš prioritetni cilj je dalje omasovljavanje, organizaciono, idejno i
materijalno jačanje postojećih i novih partijskih organizacija.
Svaki član treba da učlani bar još jednog novog i aktivnog člana
Partije. Trebe se uporno boriti za privlačenje u naše redove svakog
progresivnog čoveka.
Najveći broj partijskih organizacija nema svoje prostorije, a zakup je
veoma skup. Neke organizacije su to pitanje rešile improvizovanim
adaptiranjem i prilagođavanjem prostorija u nenastanjenim potkrovljima,
suterenima ili montažnim objektima. Na ovom planu potrebne su nove i
stalne inicijative, kako bi se problemi rešavali u skladu sa
mogućnostima na terenu.
Za prave i odvažne komuniste ne postoji reč nemoguće!
Značajna stavka u materijalnom stanju Partije su članarina i
dobrovoljni prilozi. Članarinu plaćaju oni koji su u stanju, a te
obaveze su oslobođeni nezaposleni i skojevci uzrasta do 30 godina,
ukoliko nisu u radnom odnosu.
AKTIVNOSTI NKPJ i SKOJ-a
U podlednjih godinu dana NKPJ i SKOJ su imali živu aktivnost, ali ni
izdaleka nisu iskorišćene sve mogućnosti iz subjektivnih i objektivnih
razloga. Ovom prilikom ćemo nabrojati samo manifestacije održane u
Beogradu.
Beogradska organizacija imala je oko 40 masovnih manifestacija,
uključujući tu dva mitinga sa Udruženjem Sloboda, kao i dva samostalna
mitinga.
Organizovano je više svečnih akademija (sa političkim i umetničkim
programom) u dvoranama koje primaju više stotina ljudi, kao i u sali
NKPJ. Povodi za ove političke skupove bili su: godišnjica Velike
oktobarske socijalističke revolucije, 1. i 9. maj, 7. juli, 20.
oktobar, 29 novembar, Dan partije, godišnjice rođenja Marksa, Engelsa,
Lenjina, Staljina, D.Tucovića i drugi važni datumi iz istorije našeg i
Međunarodnog komunističkog pokreta.
Održani su protesni mitinzi povodom petogodišnjice NATO agresije na
Jugoslaviju, novih zločina separatista na Kosmetu u drugoj povonini
marta 2004. godine, agresije SAD protiv Iraka...
Priređene su večeri prijateljstva i solidarnosti sa narodima Rusije,
Belorusije, Kine, Vijetnama, Kube, DNR Koreje, Palestine, Češke, Grčke.
U umetničkom delu ovih proslava učestvovali su mnogi progresivni i
najpoznatiji naši operski, dramski i estradni umetnici, poznati
muzičari, folklorni ansambli i horovi.
Veliki broj naših članova učestovao je u obeležavanju godišnjica i
polaganja venaca na spomenike oslobodiocima Beograda, Obrenovca,
Berana, D.Tucovića, na Sremskom frontu i u drugim mestima.
Predstavnici rukovodstva NKPJ i SKOJ-a posetili su veći broj gradova i
sela, ali iz materijalnih razloga zadaci na ovom planu ni izdaleka nisu
ispunjeni. Sve što je propušteno mora se nadoknaditi u najskorijem
vremenu.
SKOJ je formirao Društvo jugoslovensko-kubanskog prijateljstva "Če
Gevera - I.L. Ribar". Obnovljen je rad Saveza progresivnih knjževnika
Jugoslavije, koji blisko sarađuju sa Partijom i čiji su članovi
jugoslovenski orijentisani i progresivni pisci iz svih republika SFRJ.
NKPJ aktivno pomaže osnivanje Crvenog sindikata. Planirana je veća
aktivizacija Federacije progresivnih žena Jugoslavije, koja deluje pod
pokroviteljstvom Partije.
Na tribini Novi svet, u sali NKPJ, održano je više diskusija o
aktuelnoj unutrašnjoj i međunarodnoj situaciji, o stanju u Međunarodnom
komunističkom pokretu, o problemima Levog fronta u Jugoslaviji, o
izborima, o organizacionim, idejnim i drugim pitanjima.
Informativna služba NKPJ dala je u navedenom periodu niz saopštenja i
izjava o našim ocenama i stavovima, povodom niza važnih događaja u
zemlji i inostranstvu. Nažalost, štampa, radio i televizija su
prećutale najveći broj ovih saopštenja, ali su mnoga od njih objavila
strana informativna sredstva.
Članovi NKPJ publikovali su mnogobrojne napise i dali veći broj
intervijua inostranim televizijama, radiju i štampi, a jedan mali deo u
zemlji, jer je naša Partija pod izuzetnom informativnom blokadom.
Počev od 20. marta 2004.g. NKPJ je počela da daje saopštenja preko svog
sajta na internetu.
Ukoliko se obezbede finansijska sredstva u toku jeseni 2004.g. obnoviće
se izdavanje lista "Novi komunist" U skladu sa materijalnim
mogućnostima biće nastavljeno štampanje novih proglasa, letaka i
plakata.
MEĐUNARODNA SARADNJA
Gosti NKPJ (uglavnom o sopstvenom trošku) u poslednjih godinu dana bili
su predstavnici komunističkih i radničkih partija: Rusije, Kube, Kine,
Češke, Grčke, DNR Koreje, Vijetnama, Italije, Španije, Belgije,
Ukrajine i Nemačke.
U istom periodu, delegacije NKPJ i SKOJ-a učestvovale su na kongresima
i međunarodnim sastancima kompartija u Rusiji, Ukrajini, Belorusiji,
Grčkoj, Belgiji, Češkoj, Slovačkoj, Austriji, Moldaviji, Rumuniji,
Turskoj i Kubi.
NKPJ sarađuje sa više od 100 komunističkih i radničkih partija sa svih
kontinenata i učestvuje na svim važnim sastancima Međunarodnog
komunističkog pokreta.
Savez komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ) jedina je omldinska
orgaizacija, sa prostora bivše SFRJ, koja je član Svetske federacije
demokratske (odnosno komunističke) omladine.
Predstavnici SKOJ-a učestvovali su na Svetskom omladinskom festivalu na
Kubi i u Alžiru, a svake godine odlaze na skup komunističke omladine
sveta u Atini. Sem toga, delegacije SKOJ-a boravile su u Rusiji,
Italiji i Ukrajini.
Gosti SKOJ-a bile su omladinske delegacije iz Rusije, Grčke, Poljske,
Belgije, Austrije, Češke, Bugarske.
BILO JE MNOGO BOLJE
Za običnog čoveka, za ogromnu većinu ljudi i najgori socijalizam bolji
je od najboljeg kapitalizma.
Socijalizam koji je postojao u SSSR-u, Jugoslaviji i Istočnoj Evropi
imao je niz nedostataka, grešaka i mana, ali i neuporedivo više vrlina.
On je za običnog čoveka, za apsolutnu većinu, bio neuporedivo bolji od
onoga što je ovim zemljma nametnuto u poslednjih petnestak godina.
Amerikanizacija, nato-indoktrinacija i evromasonizacija našeg društva,
posebno mladih naraštaja, presadile su do čudovišnih razmera nakazne
tvorevine savremenog kapitalizma: enormni kriminal, korupciju,
narkomaniju, homoseksualizam, prostituciju, dekadenciju, kapitulanstvo
i izopačenja svih vrsta.
Za nepune četiri godine vladavine DOS-a i njegove modificirane
koalicije, život je izgubilo daleko više ljudi nego u svim nesrećama za
45 godina socijalizma. Organizovani kriminal sve više ugrožava život
građana i srasta sa finansijsko-političkom oligarhijom mafijaških
bandi, koje se ponašaju kao država u državi.
To je neizbežni rezultat restauracije kapitalizma, to je nepisani zakon
koji je na snazi u celoj Istočnoj Evropi i na prostorima bišeg SSSR,
izuzimajući Belorusiju, Moldaviju i region gde su komunisti na vlasti.
U svemu je ista situacija i u Crnoj Gori, a u mnogo čemu još i gora.
Restauracija kapitalizma porodila je ne samo nesagledive i nerešive
probleme našeg društva, već je trasirala i put razbijanja, gubljenja
suvereniteta i nezavisnosti naše otadžbine.
MILIJARDA I PO POD CRVENOM ZASTAVOM
Zbog otvorene izdaje Gorbačova, Jakovljeva, Jeljcina i njihove klike,
socijalizam je trenutno srušen u SSSR i Istočnoj Evropi, gde je ukupno
živelo oko 400 miliona ljudi. U istoriji su se dešavali slični
slučajevi da reakcionarne snage, do kontrarevolucija privremeno povrate
vlast. Ali taj proces je neprirodan i ograničen na kratko vreme.
Francusku buržoasku revoluciju srušili su 1794.g. godine reakcionarni
termidori. Napoleon Bonaparta je povratio monarhiju i feudalnu
aristokratiju na čelu države. Slično je pre toga učinjeno u 18. veku i
u Engeskoj. Buržoaska revolucija je privremeno srušena posle Kromvelove
smrti 1658. godine. Feudalna aristokratija je zbacila vlast tada mnogo
naprednije buržoazije.
Ali zakoni društvenog razvoja su neumoljivi. Posle nekoliko decenija
buržoazija se ponovo vratila na vlast u Engleskoj i u Francuskoj. Tako
će biti i sada - socijalizam je zakonomerna etapa u razvoju ljudskog
društva i zato je neuništiv.
Socijalističke zemlje su u kratkom istorijskom periodu rešile mnoge
vitalne probleme koje buržoaske države nikada ne mogu da reše zbog
prirode kapitalizma. SSSR i druge socijalističke države u potpunosti su
likidirale nezaposlenost, iskorenile nepismenost i svakom svom
građaninu omogućile bezbedan i pristojan život u skladu sa objektivnim
mogućnostima društva. Izgradili su i ogromne privredne kapacitete.
Socijalizam u Evropi i u našoj zemlji bio je mlad društveni sistem.
Morao je da savlađuje teške posledice I i II svetskog rata, mnogobrojne
nasleđene probleme i kapitalističku blokadu. Morao je da izdvaja velika
sredstva za odbranu
Stoga, prirodno, nije moglo da bude izobilja. Ali je bilo para za sve
što je neophodno: za redovne plate i penzije, za vojsku, socijalu,
prosvetu, nauku, kulturu, saobraćaj, komunalije, sport... A sada nema
novca i neće ga ni biti (što se više udaljavamo od socijalizma) ni za
šta.
NKPJ je za proklamovanje i ostvarivanje integralne slobode i ljudskih
prava.
Prema deklaraciji Ujedinjenih nacija o ljudskim pravima, najvažnije
ljudsko pravo je pravo na život. Međitim, nigde u svetu život nije
ugroženiji nego u SAD i u najrazvijenijim kapitalističkim državama. U
SAD ima najviše ubistava, kriminala, narkomanije, prostitucije i
zatvorenika.
Pravo na rad, koje proklamuje navedena Deklaracija, deluje kao farsa,
ako društvo nije obavezno da svakom svom članu obezbedi radno mesto. To
nije ostvarila nijedna buržoaska država, ali su ostvarile
socijalističke zemlje.
Postižući izvanredne rezultate u svim oblastima i ostvarujući najveći
priraštaj privredi, pod zastavom socijalizma i dalje maršira 1,5
milijarda ljudi u Kini, Vijetnamu, Belorusiji, Moldavij, Kubi, DNR
Koreji, Laosu, Kambodži, Zimbabveu... Iz godine u godinu njihov broj se
povećava. U Indiji su komunisti na vlasti u dve federalne države - i u
njima je najveći životni standard u ovoj džinovskoj zemlji.
Komunisti su najveća partija na Kipru, imaju najveći broj poslanika i
ministara u vladi. Komunisti su u koalicionim vladama mnogih zemalja -
u Brazilu, Siriji, Venecueli, Kongu. Oni su kao najveće, jedna od
najvećih ili uticajne snage zastupljeni u parlamentima Rusije, Ukrjine,
Grčke, Francuske, Italije, Španije, Češke, Slovačke, Letonije, Nemačke,
Švedske, Portugalije, Bugarske i u mnogim drugim zemljama.
DVADESET PRVI VEK - VEK SOCIJALIZMA
Pravi komunisti su uvek bili sa narodom. Oni su u Jugoslaviji
predvodili slavni Narodnooslobodilački pokret, koji je zajedno sa
Sovjetskom armijom oslobodio našu zemlju od fašističkog ropstva.
Komunisti su predstavljali odlučujući faktor u antihitlerovskoj
koaliciji koja je porazila fašizam. Preko 75 odsto fašističkih snaga
uništeno je na Istočnom frontu.
Komunisti su jedina realna snaga u svetu koja je u stanju da zaustavi
ekspanziju imperijalizma i novog kolonijalizma, koji nastupa pod imenom
globalizacije.
Svetski komunistički pokret se obnavlja, razvija i jača na neuništivim
načelima marksizma-lenjinizma. NKPJ i SKOJ su deo tog Pokreta. Oni
deluju u svim bivšim republikama SFRJ i permanentno šire i jačaju svoju
aktivnost, uprkos mnogobrojnih teškoća koje im se stvaraju.
Sadašnja kontrarevolucija je prolazna, retrogradna i sramna etapa u
istoriji civilizacije.
Dok god u svetu postoje siti i gladni, slobodni i obespravljeni,
siromašni i bogati postojaće i težnja za socijalnom pravdom. A
socijalne pravde nema bez socijalizma.
Budućnost pripada socijalizmu! I stoga sve patriote i svi progresivni
ljudi treba da budu sa nama.
Dvadeset prvi vek biće vek trijumfa socijalizma i komunizma!
NOVA KOMUNISTIČKA PARTIJA JUGOSLAVJE
Beograd, Nemanjina 34/III,
Tel/fax: 011/2642-985
http://komunist.free.fr/arhiva/maj2004/proglas-nkpj.html
PROGLAS - Drugi deo
EVROPSKA UNIJA - TUNEL BEZ IZLAZA
NKPJ je izričito protiv ulaska Jugoslavije u Evropsku uniju i slične
strukture Zapada, jer su one stvorene po merilima i u interesu krupnog
kapitala, deluju po diktatu transnacionalnih kompanija i Međunarodnog
monetarnog fonda. Naši građani bi bili u EU građani drugog reda,
konjušari, sluge i izmećari.
NKPJ je za ravnopravnu i uzajamno korisnu saradnju na političkom,
ekonomskom, naučnom, informativnom, vojnom, sportskom i drugom planu sa
svim državama u svetu, posebno sa evropskim, koje uvažavaju naš
suverenitet i integritet, i koje se u praksi izjašnjavaju za takve
odnose.
Istorijski, ekonomski i mnogi drugi razlozi nameću potrebu da saradnja
naše države bude prvenstveno orijentisana na naše susede, na Rusiju,
Ukrajinu, Belorusiju i Kinu.
Nažalost, aktuelna vlast naglašava neophodnost forsiranja "reformskog
kursa", što označava put u restauraciju kapitalizma, tačnije
kapitalističkog ropstva u kome nema nikakve ravnopravnosti. Time se
gubi politička nezavisnost, naša zemlja se pretvara u neokoloniju
zapadnog kapitala, odriče vlastite istorije, istorijske svesti naroda i
samobitne kulture.
Sve ovo aktuelna vlast cinično podvodi pod nazivom "integracije u
političke, ekonomske i civilizacijske strukture Evrope". I što se više
u tom smislu "integrišemo", to smo sve siromašniji i bespomoćniji.
Kod nas su u toku, a u Istočnoj Evropi su uglavnom završene, "privredne
reforme", podstaknute na zahtev, po uputstvima i u korist zapadnih
transnacionalnih kompanija. One diktiraju zemljama u takozvanoj
"tranziciji" sprovođenje kursa neoliberalnog globalizacije sa namerom
da pretvore u vlastiti protektorat pojedine države, regione i čitavu
planetu.
Važna poluga u tome je donošenje reakcionarnih zakona o radu, koji
ukidaju ili revidiraju decenijama sticana prava zaposlenih, izvojevana
u klasnoj borbi. Zakon o radu, koji je 2002.g. usvojila Skupština
Srbije, glasovima poslanika vladajućih partija i uz podršku
korumpiranih vođa Samostalnog i Nezavisnog sindikata, jedan je od
najreakcionarnijih u Evropi. Po ovom Zakonu radnici su ponovo postali
najamna radna snaga, prepušteni samovolji stranih kapitalista i
novopečene domaće kapitalističke mafije. Ovaj Zakon je u potpunosti
razvejao svaku iluziju o tobožnjoj "ravnopravnosti" ugovora između rada
i kapitala, jer priroda kapitalizma podrazumeva izvlačenje profita
putem eksploatacije tuđeg rada.
Mi živimo u klasnom društvu i nemoguće je govorite o Evropskoj uniji, a
zaobići ulogu koju u njoj imaju dve glavne klase - buržoazija i
radnička klasa. Pokretačku snagu EU ima krupan kapital koji nastoji da
se konsoliduje i objedini svoje napore u razmerama evropskog kontinenta.
Stoga je velikim multinacionalnim kompanijama neophodno stvaranje
kontinentalnog tržišta. Odatle proizilazi karakteristična crta upravo
završene etape proširenja EU - ekspanizija na Istok, sveobuhvatnost i
proširenje integracije. Time evropski kapital postaje konkurentniji u
svetskim razmerama u odnosu na severnoamerički i japanski u borbi za
uspostavljanje kontrole nad prirodnim bogatstvima, tržištima i
strateškim prostorima.
Imajući to u vidu, sasvim je razumljivo da svađe između SAD i EU oko
okupacije Iraka nisu izazvane navodnom brigom za interese i sudbinu
iračkog naroda, već je u prvom planu bio problem: ko će se dočepati
nafte u ovom delu Srednjeg Istoka.
Okupacija Iraka, i stavljanje pod kontrolom SAD njegove nafte,
predstavlja žestok udarac OPEK-u, koji malte ne jednostrano određuje
cenu ovog izuzetno važnog goriva. Na taj način, SAD su znatno umanjile
energentsku zavisnost svoje vojne mašine i privrede od Saudijske
Arabije - lidera OPEK-a. Međutim, sve se može završiti ozbiljnim
porazom prekookeanskog džina, koji uprkos primene varvarskih metoda,
nije u stanju da uguši ustanak iračkog naroda, već trpi sve veće
ljudske i materijalne gubitke. Sasvim je prirodno, da je u pitanju
opštearapski revolt i da je došlo do ozbiljnog sudara interesa SAD sa
vrhuškom Saudijske Arabije i drugih velikih proizvođača nafte na
Srednjem Istoku.
Globalizam i neoliberalizam SAD i EU podstiču uništavanje velikih
privrednih sistema u Jugoslaviji (pretežan deo su već kupili stranci)
ili ih transformišu u mala i srednja preduzeća, koja se lakše mogu
privatizovati. To protivureči zakonima savremenog privređivanja, koji
zahtevaju ukrupnjavanje i integraciju privrednih kapaciteta. S jedne
strane, naši privredni sistemi se cepaju i rasprodaju, a s druge strane
- zapadne korporacije (tesno povezane s bankarskim i finansijskim
kapitalom) učvršćuju dominantne pozicije u ključnim sektorima naše
privrede, pretvarajući je u svoj neokolonijalni prirepak.
ŠARENA LAŽA
Neoliberalna politika, koju diktira EU, pogibeljno se odražava na naša
mala preduzeća, sitna poljoprivredna gazdinstva i zanatlije koji nisu u
stanju da izdrže konkurenciju multinacionalnih kompanija, a domaći
zakoni ih ne štite ili dovoljno ne štite. Od svega toga daleko najveću
korist imaju multinacionalne kompanije, prvenstveno ekonomski
najsnažnijih država, ali i onih koje iz različitih razloga uspevaju da
se enormno bogate, koristeći nastale prilike u svom regionu.
Uzmimo za primer našeg suseda Grčku. Posle raspada SFRJ i restauracije
kapitalizma na njenim prostorima, buržoaskih kontrarevolucija u
Bugarskoj, Rumuniji i Albaniji, grčki kapital je doživeo pravu
ekspanziju na Balkanu i u zapadnom delu Crnomorskog regiona. Od 1990.
do 2002.g. profit grčkih korporacija povećan je za 3200 procenata.
Međutim, u isto vreme plate u Grčkoj su porasle samo 85%, a inflacija
je iznosila oko 136 procenata. Stopa nezaposlenosti ostala je visoka.
Uz sve to, Grčka je na zahtev francuskih, italijanskih i španskih
farmera morala da smanji poljoprivrednu proizvodnju za 35 odsto, mada
su njene obradive površine relativno male. I sve je ispalo šarena laža.
Članice EU, posebno one najsnažnije, daju krupne dotacije svojim
farmerima. Te subvencije veštački jačaju njihovu konkurentsku
sposobnost. Zahvaljujući tome, recimo, francuski farmeri faktički
uništavaju istočnoevropsko seljaštvo kao ekonomsku klasu. Naročito
pogubno takva politika se odražava na položaj seljaštva u Jugoslaviji,
koje je obremenjeno raznim nametima i ne uživa nikakvu zaštitu.
Upravo ovakvo stanje jedan je od razloga što u Poljskoj i Mađarskoj ima
najviše samoubistava farmera u Evropi.
Primenjujući ove i druge slične mere, zapadnoevropski imperijalizam
trasira put za ekonomsko porobljavanje naroda Istočne Evrope. Čak i
posle ulaska u EU Poljske, Češke, Slovačke, Mađarske, Litvanije,
Letonije, Estonije i Slovenije nastaviće se s primenom navedenih mera.
I, štaviše, novoprimljene članice će dobiti kvote koje određuju šta i
koliko smeju da proizvode u poljoprivredi i stočarstvu, kao i kolike
subvencije smeju da daju svom seljaštvu.
O svim vitalnim problemima EU faktički odlučuje neformalni direktorijum
tri sile - Nemačke, Engleske i Francuske. Razume se da one sve
značajnije probleme rešavaju u vlastitu korist.
Pa, ipak, i pored čudovišne propagandne mašinerije, gospodari EU ne
uspevaju da na raznim referendumima o ključnim pitanjima te
multinacionalne asocijacije privuku ni 50 odsto građana država-članica.
One praktično vladaju sa jedva 1/3 glasova.
Recimo, uprkos ogromnim pritiscima, Švajcarska i Norveška su odbile da
uđu u ovu novu tamnicu naroda. Ta tamnica bi se mogla uporediti
džinovskom bačvom meda na koji sleću rojevi muva. Med je sladak,
njihova krilca i nožice se polako lepe i za navek slepe, a muve udave u
slatkoj masi.
Nije tačno da je većina stanovnika našeg kontinenta za EU, koja stalno
ima 15-20 odsto nezaposlenih. Većina postojećih anketa i istraživanja
pokazuje da, uprkos neviđenoj propagandi, EU podržava najviše 35-40
odsto Evropljana, čije su države uključene u ovu organizaciju. A
izričito protiv nje su sve progresivne snage, u prvom redu komunističke
partije Evrope, ne ubrajajući ovde španske Kariljove "komuniste" (u
Španiji postoji i prava komunistička partija) i reformistički deo
francuskih "komunista".
EU je tunel koji ima ulaz, ali ne i izlaz. To je nova okupaciona zona
zapadnoevropskog kapitala za narode Balkana, Srednje i Istočne Evrope.
KOSMET
Okupacija Kosova i Metohije od strane NATO se nastavlja. U raznim
oblicima nastavlja se i teror albanskih separatista protiv preostalih
Srba. NKPJ je oduvek bila ne samo protiv okupacije Kosmeta, već i
protiv saradnje sa okupatorom, albanskim teroristima i separatistima.
Takva saradnja legalizuje vazalnu vlast koju je nametnuo okupator.
Međutim, sve stranke, koje su činile dosovsku, i čine sadašnju
koalicionu vladu, svojevremeno su izričito zahtevale od izbeglih i
preostalih Srba na Kosmetu da obavezno učestvuju na takozvanim lokalnim
i opštekosovskim izborima, kao i u formiranju tzv. vlade Kosova. Vlast
u Srbiji je pretila izbeglicama i Srbima preostalim u našoj Južnoj
pokrajini da će im ukinuti plate, penzije i socijalnu pomoć ukoliko ne
izađu na izbore.
Dogodilo se i događa se nezapamćen presedan u istoriji - na sednicama
"Parlamenta" Kosova tzv. srpski poslanici dovode se oklopnim vozilima
okupatora. I ko je za sve ovo kriv? Ko je saučesnik u ovoj izdajničkoj
raboti? Razume se kriva je poslušnička vlast (ove i prethodne vlade),
ustoličena 2000. g.
Završni čin terora nad Srbima - nova masovna ubistva, ranjavanja,
rušenja i paljenja njihovih stanova i kuća, crkava, istorijskih i
kulturnih spomenika - izvršen je u drugoj polovini marta 2004. g.
NKPJ je izdala nekoliko saopštenja o poslednjim zločinima na Kosmetu,
koji već duže vremena traju. Nažalost, naša štampa, radio i televizija
izbegavaju da prenesu ta saopštenja, ali su ih objavila mnoga inostrana
informativna sredstva. Mi izričito ističemo da su stvarni organizatori
najnovijih zločina SAD, EU i njihovi nameštenici koji nastupaju pod
firmom Ujedinjenih nacija.
Međutim, događaji su se istrgli njihovoj kontroli, pa su, pod pritiskom
svetske javnosti, malo curiknuli, nastavljajući da pod drugim vidom
sprovode svoje planove. A cilj im je da se protera i zastraši preostalo
srpsko stanovništvo, a potom da se kaže, kako na Kosmetu žive jedino
Albanci i da "zbog izvegavanja daljih potresa" ovaj region treba
proglasiti "nezavisnom albanskom državom".
Takva tvorevina može da postoji samo uz prisustvo i pod
pokroviteljstvom NATO trupa i stoga je neophodno stalno prisustvo
"mirotvoraca", odnosno okupatora. U tu svrhu podviđa se stvaranje
novih, najvećih u Evropi, NATO baza, koje bi služile za kontrolu
Balkana, Rusije, Bliskog i Srednjeg istoka. Radi tobožnjeg "čuvanja
mira" na Kosmetu treba dovesti nove NATO snage. To se već čini - u toku
je dalje povećanje okupatorske vojske.
Naš narod je gubio Kosmet kada su ga okupirali Turci, Nemci,
Italijani... ali nikada nije priznao okupatorsku vlast. I nema te sile
i cene koje bi nas prisilile da se odreknemo naše istorijske
postojbine. Kosmet je bio, jeste i ostaće nerazdvojni deo Srbije i
Jugoslavije. I to će ostati zauvek. Večno prokletstvo sustići će sve
one koji pokušavaju da trguju njime u sprezi sa albanskim teroristima,
separatistima i njihovim NATO pokroviteljima.
"SUD" U HAGU
Agresori NATO osnovali su tzv. "Haški sud" da bi svetskoj javnosti
bacili prašinu u oči i prikrili sopstvene zločine. U Hagu dželati sude
svojim žrtvama. Predsednik "Suda", ključne sudije i tužioci su iz
država koje su izvršile agresiju protiv Jugoslavije - Englezi,
Amerikanci, Nemci, Francuzi, Holanđani... Optuženi su oni koji su
rukovodili otporom agresiji i branili svoju otadžbinu, slobodu i
nezavisnost.
Haški kupleraj ima za cilj da za varvarsku agreresiju protiv
Jugoslavije spere krivicu Klintona, Blera, Šredera, Širaka, Solane,
Klarka, odnosno njihovih vlada, kao i "OVK" terorista i plaćenika.
"Tribunal u Hagu" ima takođe zadatak da zaplaši sve one koji bi se u
budućnosti usudili da se odupru agresivnoj politici NATO. Sudska farsa
u ovom holandskom gradu sračunata je i na izbegavanje plaćanja ratne
štete Jugoslaviji od preko 100 milijardi dolara.
Po scenariju Vašingtona, Londona i Berlina, u Hagu se odvija
monstruozna predstava. Sve je izrežirano, falsifikovano, montirano i
lažno. "Pravdu" dele arogantni londonski gangsteri i razuzdani američki
kauboji, naslednici neonacista i druga belosvetska ološ. Ilegalni "sud"
ne preza od najprljavijih i najciničnijih metoda da bi sakrio istinu. U
Hagu se sudi Jugoslaviji, Srbiji i srpskom narodu iz svih krajeva
nekadašnje SFRJ.
Zakon o saradnji sa Hagom, koji su donele partije i političari,
pripadnici DOS-a i sadašnje koalicione vlade, kao i crnogorska
koalicija "Zajedno za Jugoslaviju", predstavlja ozakonjenu izdaju i
jedan je od najsramnijih dokumenata u našoj istoriji. Nikada naš narod
nije sudio onima koji su branili otadžbinu već ih je odlikovao i
nagrađivao. Ovaj Zakon legalizuje prodaju i predaju agresoru naših
patriota.
Zakon faktički odobrava agresiju NATO, podstiče kažnjavanje
rukovodilaca odbrane od agresora i oznaničava trgovinu sa zločincima po
učinku od srpske glave.
Nema cene ni nasilja koji bi prinudile naše patriotske snage da se u
ovoj sramnoj raboti pridruže agresorima, odnosno pravim zločincima. Ali
saradnja sa Hagom bila bi moguća i poželjna, ukoliko bi neki novi
Međunarodni ratni tribunal (a to će jednog dana biti) sudio NATO
agresorima.
IZBORNE DISKRIMINACIJE
Iz istorije je poznato da je u 7. i 6. veku pre nove ere u Atini živeo
vlastodržac Solon. On je doneo zakone po kojima ljudi, odnosno staleži,
imaju onoliko prava koliko imaju imovine. To je bila robovlasnička
demokratija u kojoj je sva vlast pripadala robovlasnicima, odnosno
manjini.
U našoje zemlji su borci za tzv. "evropsku demoratiju", približno 2650
godina kasnije, skrojili u suštini isti zakon, prilagodivši ga
savremenim uslovima. Po ovom Zakonu, usvojenom krajem 2000. godine,
pravo učešća na parlamentarnim i predsedničkim izborima imaju samo one
partije koje su u stanju da plate državi taksu, sudske službenike i
druge dažbine u faktičkom iznosu od 15-20 hiljada evra. Ovde nisu
uračunati drugi neophodni troškovi u izbornom postupku.
NKPJ nije izdavala otadžbinu da bi joj imperijalisti davali dolare i
evre. Ona nije pljačkala državnu i društvenu imovinu, niti se bavila
drugim kriminalnim malverzacijama i stoga nije u mogućnosti da plati
ovolike namete...
I tako su komunisti, koji su, iako najprogresivnija snaga u državi, na
licemeran način diskriminisani i sprečeni da učestvuju na izborima.
Ako bi se izuzele finansijske i druge diskriminacije, NKPJ po
objektivnoj snazi treba da ima znatan broj odbornika u Srbiji i Crnoj
Gori, treba da ima poslanike u Skupštini Jugoslavije, u skupštini
Srbije, Crne Gore i Vojvodine.
ZA NAS NE POSTOJI NEMOGUĆE
Poslednje tri godine bile su za NKPJ najteži period od njenog postanka.
Snage koje su se dočepale vlasti posle 5. oktobra 2000.g. nametnule su
nam niz teških, često izmišljenih, finansijskih obaveza i podvrgle nas
gotovo potpunoj informativnoh blokadi i drugim diskriminacijama.
Uprkos tome, Partija je intezivno radila, u mnogim regionima, selima i
gradovima osnovala nove partijske organizacije i povećala broj članova.
Nažalost, u nekim mestima bilo je kapitulanstva, malodušnosti, pa čak
diverzija i sabotaža, što je paralisalo rad tamošnjih organizacija.
Uz velike napore, NKPJ je uglavnom uspela da prevaziđe najteže
probleme, posebno finansijske, i na putu je rešavanja preostalih
teškoća.
Sekretarijat i Centralni komitet NKPJ će učiniti sve što je moguće kako
bi se na osnovu marksističko-lenjinističke ideologija okupile u
zajednički front sve progresivne, odnosno komunističke snage u našoj
zemlji, udruženo radile na zaustavljanju kontrarevolucije i
orijentaciji države na socijalistički put razvoja.
Sekretarijat i Centralni komitet očekuju široku aktivizaciju partijskih
organizacija i svakog člana da prema svojim mogućnostima pomognu
blagovremeno prikupljanje sredstava za plaćanje državnog harača, čime
bi se obezbedilo učešće na jesenjim lokalni izborima, izborima za
Skupštinu Vojvodine, kao i na narednim parlamentarnim izborima.
Naš prioritetni cilj je dalje omasovljavanje, organizaciono, idejno i
materijalno jačanje postojećih i novih partijskih organizacija.
Svaki član treba da učlani bar još jednog novog i aktivnog člana
Partije. Trebe se uporno boriti za privlačenje u naše redove svakog
progresivnog čoveka.
Najveći broj partijskih organizacija nema svoje prostorije, a zakup je
veoma skup. Neke organizacije su to pitanje rešile improvizovanim
adaptiranjem i prilagođavanjem prostorija u nenastanjenim potkrovljima,
suterenima ili montažnim objektima. Na ovom planu potrebne su nove i
stalne inicijative, kako bi se problemi rešavali u skladu sa
mogućnostima na terenu.
Za prave i odvažne komuniste ne postoji reč nemoguće!
Značajna stavka u materijalnom stanju Partije su članarina i
dobrovoljni prilozi. Članarinu plaćaju oni koji su u stanju, a te
obaveze su oslobođeni nezaposleni i skojevci uzrasta do 30 godina,
ukoliko nisu u radnom odnosu.
AKTIVNOSTI NKPJ i SKOJ-a
U podlednjih godinu dana NKPJ i SKOJ su imali živu aktivnost, ali ni
izdaleka nisu iskorišćene sve mogućnosti iz subjektivnih i objektivnih
razloga. Ovom prilikom ćemo nabrojati samo manifestacije održane u
Beogradu.
Beogradska organizacija imala je oko 40 masovnih manifestacija,
uključujući tu dva mitinga sa Udruženjem Sloboda, kao i dva samostalna
mitinga.
Organizovano je više svečnih akademija (sa političkim i umetničkim
programom) u dvoranama koje primaju više stotina ljudi, kao i u sali
NKPJ. Povodi za ove političke skupove bili su: godišnjica Velike
oktobarske socijalističke revolucije, 1. i 9. maj, 7. juli, 20.
oktobar, 29 novembar, Dan partije, godišnjice rođenja Marksa, Engelsa,
Lenjina, Staljina, D.Tucovića i drugi važni datumi iz istorije našeg i
Međunarodnog komunističkog pokreta.
Održani su protesni mitinzi povodom petogodišnjice NATO agresije na
Jugoslaviju, novih zločina separatista na Kosmetu u drugoj povonini
marta 2004. godine, agresije SAD protiv Iraka...
Priređene su večeri prijateljstva i solidarnosti sa narodima Rusije,
Belorusije, Kine, Vijetnama, Kube, DNR Koreje, Palestine, Češke, Grčke.
U umetničkom delu ovih proslava učestvovali su mnogi progresivni i
najpoznatiji naši operski, dramski i estradni umetnici, poznati
muzičari, folklorni ansambli i horovi.
Veliki broj naših članova učestovao je u obeležavanju godišnjica i
polaganja venaca na spomenike oslobodiocima Beograda, Obrenovca,
Berana, D.Tucovića, na Sremskom frontu i u drugim mestima.
Predstavnici rukovodstva NKPJ i SKOJ-a posetili su veći broj gradova i
sela, ali iz materijalnih razloga zadaci na ovom planu ni izdaleka nisu
ispunjeni. Sve što je propušteno mora se nadoknaditi u najskorijem
vremenu.
SKOJ je formirao Društvo jugoslovensko-kubanskog prijateljstva "Če
Gevera - I.L. Ribar". Obnovljen je rad Saveza progresivnih knjževnika
Jugoslavije, koji blisko sarađuju sa Partijom i čiji su članovi
jugoslovenski orijentisani i progresivni pisci iz svih republika SFRJ.
NKPJ aktivno pomaže osnivanje Crvenog sindikata. Planirana je veća
aktivizacija Federacije progresivnih žena Jugoslavije, koja deluje pod
pokroviteljstvom Partije.
Na tribini Novi svet, u sali NKPJ, održano je više diskusija o
aktuelnoj unutrašnjoj i međunarodnoj situaciji, o stanju u Međunarodnom
komunističkom pokretu, o problemima Levog fronta u Jugoslaviji, o
izborima, o organizacionim, idejnim i drugim pitanjima.
Informativna služba NKPJ dala je u navedenom periodu niz saopštenja i
izjava o našim ocenama i stavovima, povodom niza važnih događaja u
zemlji i inostranstvu. Nažalost, štampa, radio i televizija su
prećutale najveći broj ovih saopštenja, ali su mnoga od njih objavila
strana informativna sredstva.
Članovi NKPJ publikovali su mnogobrojne napise i dali veći broj
intervijua inostranim televizijama, radiju i štampi, a jedan mali deo u
zemlji, jer je naša Partija pod izuzetnom informativnom blokadom.
Počev od 20. marta 2004.g. NKPJ je počela da daje saopštenja preko svog
sajta na internetu.
Ukoliko se obezbede finansijska sredstva u toku jeseni 2004.g. obnoviće
se izdavanje lista "Novi komunist" U skladu sa materijalnim
mogućnostima biće nastavljeno štampanje novih proglasa, letaka i
plakata.
MEĐUNARODNA SARADNJA
Gosti NKPJ (uglavnom o sopstvenom trošku) u poslednjih godinu dana bili
su predstavnici komunističkih i radničkih partija: Rusije, Kube, Kine,
Češke, Grčke, DNR Koreje, Vijetnama, Italije, Španije, Belgije,
Ukrajine i Nemačke.
U istom periodu, delegacije NKPJ i SKOJ-a učestvovale su na kongresima
i međunarodnim sastancima kompartija u Rusiji, Ukrajini, Belorusiji,
Grčkoj, Belgiji, Češkoj, Slovačkoj, Austriji, Moldaviji, Rumuniji,
Turskoj i Kubi.
NKPJ sarađuje sa više od 100 komunističkih i radničkih partija sa svih
kontinenata i učestvuje na svim važnim sastancima Međunarodnog
komunističkog pokreta.
Savez komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ) jedina je omldinska
orgaizacija, sa prostora bivše SFRJ, koja je član Svetske federacije
demokratske (odnosno komunističke) omladine.
Predstavnici SKOJ-a učestvovali su na Svetskom omladinskom festivalu na
Kubi i u Alžiru, a svake godine odlaze na skup komunističke omladine
sveta u Atini. Sem toga, delegacije SKOJ-a boravile su u Rusiji,
Italiji i Ukrajini.
Gosti SKOJ-a bile su omladinske delegacije iz Rusije, Grčke, Poljske,
Belgije, Austrije, Češke, Bugarske.
BILO JE MNOGO BOLJE
Za običnog čoveka, za ogromnu većinu ljudi i najgori socijalizam bolji
je od najboljeg kapitalizma.
Socijalizam koji je postojao u SSSR-u, Jugoslaviji i Istočnoj Evropi
imao je niz nedostataka, grešaka i mana, ali i neuporedivo više vrlina.
On je za običnog čoveka, za apsolutnu većinu, bio neuporedivo bolji od
onoga što je ovim zemljma nametnuto u poslednjih petnestak godina.
Amerikanizacija, nato-indoktrinacija i evromasonizacija našeg društva,
posebno mladih naraštaja, presadile su do čudovišnih razmera nakazne
tvorevine savremenog kapitalizma: enormni kriminal, korupciju,
narkomaniju, homoseksualizam, prostituciju, dekadenciju, kapitulanstvo
i izopačenja svih vrsta.
Za nepune četiri godine vladavine DOS-a i njegove modificirane
koalicije, život je izgubilo daleko više ljudi nego u svim nesrećama za
45 godina socijalizma. Organizovani kriminal sve više ugrožava život
građana i srasta sa finansijsko-političkom oligarhijom mafijaških
bandi, koje se ponašaju kao država u državi.
To je neizbežni rezultat restauracije kapitalizma, to je nepisani zakon
koji je na snazi u celoj Istočnoj Evropi i na prostorima bišeg SSSR,
izuzimajući Belorusiju, Moldaviju i region gde su komunisti na vlasti.
U svemu je ista situacija i u Crnoj Gori, a u mnogo čemu još i gora.
Restauracija kapitalizma porodila je ne samo nesagledive i nerešive
probleme našeg društva, već je trasirala i put razbijanja, gubljenja
suvereniteta i nezavisnosti naše otadžbine.
MILIJARDA I PO POD CRVENOM ZASTAVOM
Zbog otvorene izdaje Gorbačova, Jakovljeva, Jeljcina i njihove klike,
socijalizam je trenutno srušen u SSSR i Istočnoj Evropi, gde je ukupno
živelo oko 400 miliona ljudi. U istoriji su se dešavali slični
slučajevi da reakcionarne snage, do kontrarevolucija privremeno povrate
vlast. Ali taj proces je neprirodan i ograničen na kratko vreme.
Francusku buržoasku revoluciju srušili su 1794.g. godine reakcionarni
termidori. Napoleon Bonaparta je povratio monarhiju i feudalnu
aristokratiju na čelu države. Slično je pre toga učinjeno u 18. veku i
u Engeskoj. Buržoaska revolucija je privremeno srušena posle Kromvelove
smrti 1658. godine. Feudalna aristokratija je zbacila vlast tada mnogo
naprednije buržoazije.
Ali zakoni društvenog razvoja su neumoljivi. Posle nekoliko decenija
buržoazija se ponovo vratila na vlast u Engleskoj i u Francuskoj. Tako
će biti i sada - socijalizam je zakonomerna etapa u razvoju ljudskog
društva i zato je neuništiv.
Socijalističke zemlje su u kratkom istorijskom periodu rešile mnoge
vitalne probleme koje buržoaske države nikada ne mogu da reše zbog
prirode kapitalizma. SSSR i druge socijalističke države u potpunosti su
likidirale nezaposlenost, iskorenile nepismenost i svakom svom
građaninu omogućile bezbedan i pristojan život u skladu sa objektivnim
mogućnostima društva. Izgradili su i ogromne privredne kapacitete.
Socijalizam u Evropi i u našoj zemlji bio je mlad društveni sistem.
Morao je da savlađuje teške posledice I i II svetskog rata, mnogobrojne
nasleđene probleme i kapitalističku blokadu. Morao je da izdvaja velika
sredstva za odbranu
Stoga, prirodno, nije moglo da bude izobilja. Ali je bilo para za sve
što je neophodno: za redovne plate i penzije, za vojsku, socijalu,
prosvetu, nauku, kulturu, saobraćaj, komunalije, sport... A sada nema
novca i neće ga ni biti (što se više udaljavamo od socijalizma) ni za
šta.
NKPJ je za proklamovanje i ostvarivanje integralne slobode i ljudskih
prava.
Prema deklaraciji Ujedinjenih nacija o ljudskim pravima, najvažnije
ljudsko pravo je pravo na život. Međitim, nigde u svetu život nije
ugroženiji nego u SAD i u najrazvijenijim kapitalističkim državama. U
SAD ima najviše ubistava, kriminala, narkomanije, prostitucije i
zatvorenika.
Pravo na rad, koje proklamuje navedena Deklaracija, deluje kao farsa,
ako društvo nije obavezno da svakom svom članu obezbedi radno mesto. To
nije ostvarila nijedna buržoaska država, ali su ostvarile
socijalističke zemlje.
Postižući izvanredne rezultate u svim oblastima i ostvarujući najveći
priraštaj privredi, pod zastavom socijalizma i dalje maršira 1,5
milijarda ljudi u Kini, Vijetnamu, Belorusiji, Moldavij, Kubi, DNR
Koreji, Laosu, Kambodži, Zimbabveu... Iz godine u godinu njihov broj se
povećava. U Indiji su komunisti na vlasti u dve federalne države - i u
njima je najveći životni standard u ovoj džinovskoj zemlji.
Komunisti su najveća partija na Kipru, imaju najveći broj poslanika i
ministara u vladi. Komunisti su u koalicionim vladama mnogih zemalja -
u Brazilu, Siriji, Venecueli, Kongu. Oni su kao najveće, jedna od
najvećih ili uticajne snage zastupljeni u parlamentima Rusije, Ukrjine,
Grčke, Francuske, Italije, Španije, Češke, Slovačke, Letonije, Nemačke,
Švedske, Portugalije, Bugarske i u mnogim drugim zemljama.
DVADESET PRVI VEK - VEK SOCIJALIZMA
Pravi komunisti su uvek bili sa narodom. Oni su u Jugoslaviji
predvodili slavni Narodnooslobodilački pokret, koji je zajedno sa
Sovjetskom armijom oslobodio našu zemlju od fašističkog ropstva.
Komunisti su predstavljali odlučujući faktor u antihitlerovskoj
koaliciji koja je porazila fašizam. Preko 75 odsto fašističkih snaga
uništeno je na Istočnom frontu.
Komunisti su jedina realna snaga u svetu koja je u stanju da zaustavi
ekspanziju imperijalizma i novog kolonijalizma, koji nastupa pod imenom
globalizacije.
Svetski komunistički pokret se obnavlja, razvija i jača na neuništivim
načelima marksizma-lenjinizma. NKPJ i SKOJ su deo tog Pokreta. Oni
deluju u svim bivšim republikama SFRJ i permanentno šire i jačaju svoju
aktivnost, uprkos mnogobrojnih teškoća koje im se stvaraju.
Sadašnja kontrarevolucija je prolazna, retrogradna i sramna etapa u
istoriji civilizacije.
Dok god u svetu postoje siti i gladni, slobodni i obespravljeni,
siromašni i bogati postojaće i težnja za socijalnom pravdom. A
socijalne pravde nema bez socijalizma.
Budućnost pripada socijalizmu! I stoga sve patriote i svi progresivni
ljudi treba da budu sa nama.
Dvadeset prvi vek biće vek trijumfa socijalizma i komunizma!
NOVA KOMUNISTIČKA PARTIJA JUGOSLAVJE
Beograd, Nemanjina 34/III,
Tel/fax: 011/2642-985
http://komunist.free.fr/arhiva/maj2004/proglas-nkpj.html
http://komunist.free.fr/arhiva/maj2004/tivat.html
KOMUNIST
Arhiva : : Maj 2004.
Titovu štafetu dočekalo 5.000 Tivćana
Dan mladosti i rođendan Josipa Broza Tita, doživotnog predsjednika
Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije, proslavljen je juče
prolaskom štafete mladosti kroz crnogorske gradove. Osvježeno je
sjećanje na nekadašnje proslave 25. maja. Stanovnike svih gradova bivše
Jugoslavije okupljao je Dan mladosti. Omladinci nosioci štafeta bili su
ponosni na to vrijeme. Dičili su se osnovci što su postajali Titovi
pioniri. Štafetna palica, kojom je obilježen 25. maj, izrađena je od
maslinovog drveta koje je preživjelo ratne požare koji su zahvatili
jugoslovenske prostore. Maslina je simbol života, mira i stabilizacije.
Štafeta je juče iz Lazina, sela u Danilovgradu, krenula gradovima Crne
Gore. Njeni nosioci, devet studenata i srednjoškolaca sa pionirskim
maramama, protrčali su sa štafetnom palicom, došli do Ulice slobode u
Podgorici.
Vijorile su se trobojke sa petokrakama, zastava Saveza komunista
Jugoslavije sa parolom "Proleteri svih zemalja ujedinite se", kao i
obilježja Generalnog konzulata SFRJ iz Tivta.
- Lazine su sveto crnogorsko mjesto, omladinsko svetilište gdje je 52
mladih dalo živote za slobodu - istakao je Dragan Mitov Đurović,
novinar i publicista, kod spomenika Julske vatre mladih na Lazinama.
Božidar Petković, student Turističkog fakulteta u Beogradu, prvi je
nosilac štafete. Dalibor Ševaljević, student Pomorskog fakulteta koji
je sa kolegama studentima i tivatskim srednjoškolcima nosio štafetnu
palicu, rekao je da jučerašnja proslava nema političku pozadinu, već je
simbol mladosti, ljubavi i slobode. Ševaljević je najavio da će se i
narednih godina Dan mladosti obilježavati na ovaj način.
- Neka štafeta bude simbol mladosti, mira i međusobne vjerske i
partijske tolerancije. Dobrodošla, i neka obiđe našu lijepu Crnu Goru -
kazao je Goran Zeković, predsjednik Mjesne zajednice Lazine.
U glavnom crnogorskom gradu, koji je dugo vremena nosio Titovo ime,
mali broj građana vidio je štafetnu palicu. Iz automobila kotorskih
registarskih oznaka čula se pjesma "Druže Tito, mi ti se kunemo".
Podgoričani nijesu pokazali znatiželju i interesovanje za proslavu Dana
mladosti.
- Drug Tito bi zaplakao da vidi kako ga dočekuje Titograd. Dok smo bili
drugovi, bili smo gospoda i sad znamo da je Tito bio velikan - rekao je
Vojo Ivanović, koji je dočekao omladince na podgoričkom Trgu Republike
(Trg Ivana Milutinovića).
"Štafetu mladosti 2004" omladinci su nosili Njegoševom ulicom na
Cetinju, kroz Budvu, pa je plavim kombijem donijeli u Tivat. Generalni
konzulat SFRJ u Tivtu (NVO "29.11.1943.") organizovao je u ovom gradu
centralnu proslavu Dana mladosti i Titovog rođendana.
Iv. G.
DAN, Podgorica
Srijeda, 26. Maj 2004.
---
http://komunist.free.fr/arhiva/maj2004/kumrovec.html
KOMUNIST
Arhiva : : Maj 2004.
Pet tisuća ljudi klicalo Titu
U Kumrovcu jučer obilježan nakadašnji Dan mladosti
i 112. godišnjica rođenja Tita
KUMROVEC - "Druže Tito, ljubičice bijela", "Ide Tito preko Romanije",
"Po šumama i gorama" - jučer je već od ranih jutarnjih sati odjekivalo
Kumrovcem. Obilježavajući Dan mladosti i 112. godišnjicu rođenja Josipa
Broza Tita, u Kumrovcu se i ove godine okupilo oko pet tisuća ljudi
ispred Titove rodne kuće. Govornike koji su se redali na pozornici
mnoštvo je svako malo prekidalo pljeskom i klicanjem Titu.
U ime organizatora, Saveza društava "Josip Broz Tito", borce i
antifašiste pozdravila je 25-godišnja Nikolina Majić, napomenuvši da se
u Kumrovcu nisu okupili da vraćaju povijest, nego da sačuvaju sjećanje
na sve ono dobro što je Tito napravio.
U ime SAB-a skupu se, umjesto predsjednika Ivana Fumića, koji je
bolestan, obratio Juraj Hrženjak, a u ime općine Kumrovec nazočne je
pozdravio načelnik Srećko Blažičko, rekavši kako su borci antifašisti
uvijek dobrodošli u Titov kraj.
U Kumrovec je jučer došlo pet autobusa slovenskih boraca NOB-a, zatim
izaslanstva Bosne i Hercegovine, Srbije i Crne Gore te Makedonije. Ni
uobičajne ikonografije nije nedostajalo. Uz Titove slike te majice s
njegovim likom, koje su se prodavale po 25 kuna, te značke i Titovo
vino, bilo je i mališana sa štafetnim palicama odjevenih pout pionira,
potom Titovih kurira, bolničarki... Prodavale su se čak i partizanske
uniforme, i to po pet tisuća kuna, kape, opasači, kacige...
Za razliku od proteklih godina, nitko se od govornika nije osvrtao na
dnevnu politiku. Tek je Štefica Novak, govoreći u ime varaždinskog
Društva "Josip Broz Tito", istaknula da se isti ljudi ne mogu klanjati
i Bleiburgu i Jasenovcu, ali se i ne pojaviti u Kumrovcu, što je
popraćeno gromoglasnim pljeskom.
Na kraju, promovirana je i knjiga "Zagreb i Hrvatska u Titovo doba",
koja se prodavala po sto kuna.
Mladen Mandić
Večernji list, Zagreb
KOMUNIST
Arhiva : : Maj 2004.
Titovu štafetu dočekalo 5.000 Tivćana
Dan mladosti i rođendan Josipa Broza Tita, doživotnog predsjednika
Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije, proslavljen je juče
prolaskom štafete mladosti kroz crnogorske gradove. Osvježeno je
sjećanje na nekadašnje proslave 25. maja. Stanovnike svih gradova bivše
Jugoslavije okupljao je Dan mladosti. Omladinci nosioci štafeta bili su
ponosni na to vrijeme. Dičili su se osnovci što su postajali Titovi
pioniri. Štafetna palica, kojom je obilježen 25. maj, izrađena je od
maslinovog drveta koje je preživjelo ratne požare koji su zahvatili
jugoslovenske prostore. Maslina je simbol života, mira i stabilizacije.
Štafeta je juče iz Lazina, sela u Danilovgradu, krenula gradovima Crne
Gore. Njeni nosioci, devet studenata i srednjoškolaca sa pionirskim
maramama, protrčali su sa štafetnom palicom, došli do Ulice slobode u
Podgorici.
Vijorile su se trobojke sa petokrakama, zastava Saveza komunista
Jugoslavije sa parolom "Proleteri svih zemalja ujedinite se", kao i
obilježja Generalnog konzulata SFRJ iz Tivta.
- Lazine su sveto crnogorsko mjesto, omladinsko svetilište gdje je 52
mladih dalo živote za slobodu - istakao je Dragan Mitov Đurović,
novinar i publicista, kod spomenika Julske vatre mladih na Lazinama.
Božidar Petković, student Turističkog fakulteta u Beogradu, prvi je
nosilac štafete. Dalibor Ševaljević, student Pomorskog fakulteta koji
je sa kolegama studentima i tivatskim srednjoškolcima nosio štafetnu
palicu, rekao je da jučerašnja proslava nema političku pozadinu, već je
simbol mladosti, ljubavi i slobode. Ševaljević je najavio da će se i
narednih godina Dan mladosti obilježavati na ovaj način.
- Neka štafeta bude simbol mladosti, mira i međusobne vjerske i
partijske tolerancije. Dobrodošla, i neka obiđe našu lijepu Crnu Goru -
kazao je Goran Zeković, predsjednik Mjesne zajednice Lazine.
U glavnom crnogorskom gradu, koji je dugo vremena nosio Titovo ime,
mali broj građana vidio je štafetnu palicu. Iz automobila kotorskih
registarskih oznaka čula se pjesma "Druže Tito, mi ti se kunemo".
Podgoričani nijesu pokazali znatiželju i interesovanje za proslavu Dana
mladosti.
- Drug Tito bi zaplakao da vidi kako ga dočekuje Titograd. Dok smo bili
drugovi, bili smo gospoda i sad znamo da je Tito bio velikan - rekao je
Vojo Ivanović, koji je dočekao omladince na podgoričkom Trgu Republike
(Trg Ivana Milutinovića).
"Štafetu mladosti 2004" omladinci su nosili Njegoševom ulicom na
Cetinju, kroz Budvu, pa je plavim kombijem donijeli u Tivat. Generalni
konzulat SFRJ u Tivtu (NVO "29.11.1943.") organizovao je u ovom gradu
centralnu proslavu Dana mladosti i Titovog rođendana.
Iv. G.
DAN, Podgorica
Srijeda, 26. Maj 2004.
---
http://komunist.free.fr/arhiva/maj2004/kumrovec.html
KOMUNIST
Arhiva : : Maj 2004.
Pet tisuća ljudi klicalo Titu
U Kumrovcu jučer obilježan nakadašnji Dan mladosti
i 112. godišnjica rođenja Tita
KUMROVEC - "Druže Tito, ljubičice bijela", "Ide Tito preko Romanije",
"Po šumama i gorama" - jučer je već od ranih jutarnjih sati odjekivalo
Kumrovcem. Obilježavajući Dan mladosti i 112. godišnjicu rođenja Josipa
Broza Tita, u Kumrovcu se i ove godine okupilo oko pet tisuća ljudi
ispred Titove rodne kuće. Govornike koji su se redali na pozornici
mnoštvo je svako malo prekidalo pljeskom i klicanjem Titu.
U ime organizatora, Saveza društava "Josip Broz Tito", borce i
antifašiste pozdravila je 25-godišnja Nikolina Majić, napomenuvši da se
u Kumrovcu nisu okupili da vraćaju povijest, nego da sačuvaju sjećanje
na sve ono dobro što je Tito napravio.
U ime SAB-a skupu se, umjesto predsjednika Ivana Fumića, koji je
bolestan, obratio Juraj Hrženjak, a u ime općine Kumrovec nazočne je
pozdravio načelnik Srećko Blažičko, rekavši kako su borci antifašisti
uvijek dobrodošli u Titov kraj.
U Kumrovec je jučer došlo pet autobusa slovenskih boraca NOB-a, zatim
izaslanstva Bosne i Hercegovine, Srbije i Crne Gore te Makedonije. Ni
uobičajne ikonografije nije nedostajalo. Uz Titove slike te majice s
njegovim likom, koje su se prodavale po 25 kuna, te značke i Titovo
vino, bilo je i mališana sa štafetnim palicama odjevenih pout pionira,
potom Titovih kurira, bolničarki... Prodavale su se čak i partizanske
uniforme, i to po pet tisuća kuna, kape, opasači, kacige...
Za razliku od proteklih godina, nitko se od govornika nije osvrtao na
dnevnu politiku. Tek je Štefica Novak, govoreći u ime varaždinskog
Društva "Josip Broz Tito", istaknula da se isti ljudi ne mogu klanjati
i Bleiburgu i Jasenovcu, ali se i ne pojaviti u Kumrovcu, što je
popraćeno gromoglasnim pljeskom.
Na kraju, promovirana je i knjiga "Zagreb i Hrvatska u Titovo doba",
koja se prodavala po sto kuna.
Mladen Mandić
Večernji list, Zagreb
Gli sloveni non fanno quello che vuole il papa
Nonostante i pressanti inviti a recarsi alle urne, giunti da parte di
tutte le cancellerie occidentali oltreche' dal papa, i cittadini
sloveni hanno disertato in massa le elezioni europee 2004.
Solo il 27,81 percento degli aventi diritto (451.000 persone su 1,6
milioni) e' andato a votare. Anche l'anno scorso, ai referendum per
l'adesione alla UE ed alla NATO, nonostante la forsennata campagna di
stampa ed il bavaglio messo alle posizioni dissidenti, la percentuale
dei votanti era stata di poco superiore al 50%.
Nel frattempo, continuano da parte vaticana le azioni per rafforzare il
potere temporale della Chiesa (vedi: religione a scuola ed
appropriazione di beni immobili) nella repubblica che proprio il
Vaticano tra i primi riconobbe come "indipendente" all'inizio del 1992.
(a cura di Italo Slavo)
PAPA: SLOVENIA CONTRIBUISCA A EUROPA FAMIGLIA DI POPOLI
(ANSA) - CITTA' DEL VATICANO, 28 MAG - Contribuire al ''comune impegno
di fare dell'Europa una vera famiglia di Popoli in un contesto di
liberta' e di mutua cooperazione'', ma salvaguardando ''la propria
identita' culturale e spirituale'' della quale fanno parte i valori
cristiani, e' il ''contributo'' che la Slovenia puo' dare al Vecchio
continente, nel discorso che Giovanni Paolo II ha rivolto al primo
ministro della Repubblica di Slovenia, Anton Rop, ricevuto in
occasione dello scambio degli strumenti di ratifica dell'Accordo
intervenuto fra la Slovenia e la Santa Sede su alcuni temi giuridici
di comune interesse.
L'Accordo, nella parole del Papa, ''testimonia l'impegno della
Repubblica di Slovenia di mantenere buoni rapporti con la Sede
Apostolica. Questi rapporti sono fondati sul mutuo rispetto e sulla
leale collaborazione a vantaggio di tutti gli abitanti del vostro
Paese''.
Giovanni Paolo II e' apparso in discrete condizioni: dopo un
colloquio a quattr'occhi di una quindicina di minuti, al momento del
saluto a tutta la delegazione, ha scambiato qualche battuta con i suoi
ospiti, anche se ha letto solo la prima e l'ultima riga del discorso
in sloveno (lingua che non conosce), lasciando il resto ad un prelato
della segreteria di Stato, mons. Mitja Leskovar. Il Primo ministro,
che era accompagnato dalla moglie KìJadranska Kolosa e da un seguito
di altre sei persone, ha fatto dono al Papa della copia di un antico
calice, ''dono - ha detto - dell'amore di tutta la Slovenia''.
Giovanni Paolo II ha ricambiato con medaglie del pontificato.
Prima dell'udienza papale, Rop era stato con il cardinale
segretario di Stato, Angelo Sodano nella Sala dei trattati del Palazzo
apostolico, per la cerimonia dello scambio degli strumenti di ratifica
di una accordo giunto in porto dopo una lunga trattativa e che
riguarda anche questioni come l'educazione religiosa ed i beni della
Chiesa. Nel discorso pronunciato dopo la firma, il card. Sodano ha
rievocato i legami storici del popolo sloveno con Roma. ''E' doloroso
ricordare che, con l'avvento del regime comunista in Jugoslavia si
cerco' di spezzare tali vincoli che furono non solo religiosi, ma di
cultura e di civilta'. Quel sistema politico non creava solo
difficolta' alla vita della Chiesa, ma tentava di negare la storia
stessa della Slovenia, un Paese che da secoli aveva sviluppato la sua
identita', in stretta unione con la Sede di Pietro''. Ma ''la liberta'
di un popolo non si puo' soffocare'', ha aggiunto ricordando la scelta
della popolazione di separarsi dalla Jugoslavia, nel dicembre 1990, ed
il riconoscimento del nuovo Stato da parte della Santa Sede il 13
gennaio 1992.
Il cardinale non ne ha parlato, ma quel riconoscimento,
contemporaneo a quello della ugualmente cattolica Croazia, fu una
scelta nella quale il Vaticano fu preceduto solo dalla Germania e che
provoco', in seguito al successivo conflitto nella ex-Jugoslavia, una
vera frattura con il mondo ortodosso, del quale faceva e fa parte la
Serbia, frattura superata solo dopo quasi un decennio. (ANSA).
PSA 28-MAG-04 12:39 NNNN 28/05/2004 15:49
Nonostante i pressanti inviti a recarsi alle urne, giunti da parte di
tutte le cancellerie occidentali oltreche' dal papa, i cittadini
sloveni hanno disertato in massa le elezioni europee 2004.
Solo il 27,81 percento degli aventi diritto (451.000 persone su 1,6
milioni) e' andato a votare. Anche l'anno scorso, ai referendum per
l'adesione alla UE ed alla NATO, nonostante la forsennata campagna di
stampa ed il bavaglio messo alle posizioni dissidenti, la percentuale
dei votanti era stata di poco superiore al 50%.
Nel frattempo, continuano da parte vaticana le azioni per rafforzare il
potere temporale della Chiesa (vedi: religione a scuola ed
appropriazione di beni immobili) nella repubblica che proprio il
Vaticano tra i primi riconobbe come "indipendente" all'inizio del 1992.
(a cura di Italo Slavo)
PAPA: SLOVENIA CONTRIBUISCA A EUROPA FAMIGLIA DI POPOLI
(ANSA) - CITTA' DEL VATICANO, 28 MAG - Contribuire al ''comune impegno
di fare dell'Europa una vera famiglia di Popoli in un contesto di
liberta' e di mutua cooperazione'', ma salvaguardando ''la propria
identita' culturale e spirituale'' della quale fanno parte i valori
cristiani, e' il ''contributo'' che la Slovenia puo' dare al Vecchio
continente, nel discorso che Giovanni Paolo II ha rivolto al primo
ministro della Repubblica di Slovenia, Anton Rop, ricevuto in
occasione dello scambio degli strumenti di ratifica dell'Accordo
intervenuto fra la Slovenia e la Santa Sede su alcuni temi giuridici
di comune interesse.
L'Accordo, nella parole del Papa, ''testimonia l'impegno della
Repubblica di Slovenia di mantenere buoni rapporti con la Sede
Apostolica. Questi rapporti sono fondati sul mutuo rispetto e sulla
leale collaborazione a vantaggio di tutti gli abitanti del vostro
Paese''.
Giovanni Paolo II e' apparso in discrete condizioni: dopo un
colloquio a quattr'occhi di una quindicina di minuti, al momento del
saluto a tutta la delegazione, ha scambiato qualche battuta con i suoi
ospiti, anche se ha letto solo la prima e l'ultima riga del discorso
in sloveno (lingua che non conosce), lasciando il resto ad un prelato
della segreteria di Stato, mons. Mitja Leskovar. Il Primo ministro,
che era accompagnato dalla moglie KìJadranska Kolosa e da un seguito
di altre sei persone, ha fatto dono al Papa della copia di un antico
calice, ''dono - ha detto - dell'amore di tutta la Slovenia''.
Giovanni Paolo II ha ricambiato con medaglie del pontificato.
Prima dell'udienza papale, Rop era stato con il cardinale
segretario di Stato, Angelo Sodano nella Sala dei trattati del Palazzo
apostolico, per la cerimonia dello scambio degli strumenti di ratifica
di una accordo giunto in porto dopo una lunga trattativa e che
riguarda anche questioni come l'educazione religiosa ed i beni della
Chiesa. Nel discorso pronunciato dopo la firma, il card. Sodano ha
rievocato i legami storici del popolo sloveno con Roma. ''E' doloroso
ricordare che, con l'avvento del regime comunista in Jugoslavia si
cerco' di spezzare tali vincoli che furono non solo religiosi, ma di
cultura e di civilta'. Quel sistema politico non creava solo
difficolta' alla vita della Chiesa, ma tentava di negare la storia
stessa della Slovenia, un Paese che da secoli aveva sviluppato la sua
identita', in stretta unione con la Sede di Pietro''. Ma ''la liberta'
di un popolo non si puo' soffocare'', ha aggiunto ricordando la scelta
della popolazione di separarsi dalla Jugoslavia, nel dicembre 1990, ed
il riconoscimento del nuovo Stato da parte della Santa Sede il 13
gennaio 1992.
Il cardinale non ne ha parlato, ma quel riconoscimento,
contemporaneo a quello della ugualmente cattolica Croazia, fu una
scelta nella quale il Vaticano fu preceduto solo dalla Germania e che
provoco', in seguito al successivo conflitto nella ex-Jugoslavia, una
vera frattura con il mondo ortodosso, del quale faceva e fa parte la
Serbia, frattura superata solo dopo quasi un decennio. (ANSA).
PSA 28-MAG-04 12:39 NNNN 28/05/2004 15:49
[ In italiano, sul pestaggio subito da Collon nel 1999 per essersi
opposto ai bombardamenti della NATO, vedi:
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/3577 ]
Michel Collon: Lettre ouverte à l'ex-bourgmestre de Bruxelles
1. Lettre ouverte à l'ex-bourgmestre de Bruxelles
2. Qui a protégé les flics brutaux de Bruxelles-Ville ?
M. Collon - Les minutes les plus longues de ma vie:
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/3544
Source: Anti-imperialiste mailing list
Anti-imperialiste @ chiffonrouge.org
http://chiffonrouge.org/cgi-bin/mailman/listinfo/anti-imperialiste
=== 1 ===
Lettre ouverte à l'ex-bourgmestre de Bruxelles
Lettre envoyée personnellement à Monsieur de Donnéa, qui était
bourgmestre de Bruxelles en 1999, à l'époque des faits. Comme il n'a
pas répondu, je la lui réenvoie, publiquement. Les faits étant très
graves, peut-il se réfugier dans le silence ?
---
Liège, 21 mai 2004,
Monsieur de Donnea,
Prochainement (lundi 14 juin, 8h45), aura lieu au tribunal
correctionnel de Bruxelles (50ème chambre), le procès de deux policiers
bruxellois qui m'ont très violemment tabassé le 3 avril 1999, au moment
où aurait dû avoir lieu une manifestation pour la paix, contre
l'intervention de l'Otan en Yougoslavie.
Quatre côtes fracturées, de nombreuses contusions, une longue
immobilisation. (N.B. Voir mon courrier précédent "Les minutes les plus
longues de mon existence")
Vous étiez à l'époque bourgmestre de Bruxelles. Ces policiers
intervenaient donc sous vos ordres. Et après les faits, ils ont
continué à exercer leurs talents dans la police de Bruxelles. Je crois
qu'ils le font encore toujours.
Je me permets de vous interroger puisque vous étiez leur chef. Après
ces brutalités scandaleuses, vous êtes-vous informé auprès d'eux et
auprès de leurs supérieurs ? Les faits n'ont pu vous échapper, ils ont
été présentés par toutes les télévisions belges, et j'ai immédiatement
déposé plainte.
En fait, j'aimerais en avoir le coeur net : ces individus ont-ils agi
à l'encontre de vos directives, ont-ils donc été interrogés et
sanctionnés ? S'ils ne l'ont pas été, faut-il en déduire qu'ils
auraient été en quelque sorte, "couverts" ? Par qui ?
Ma question semble d'autant plus pertinente que vous aviez pris un
arrêté interdisant la manifestation. Arrêté qui fut jugé illégal et
annulé par le Conseil d'Etat, mais ce n'est pas l'objet de ma lettre.
Se peut-il que ces policiers se soient crus encouragés par votre arrêté
ou quelque autre phénomène créant une ambiance où on me présentait
comme un délinquant dangereux ?
Vous comprendrez l'importance de cette question. Le procès qui va
avoir lieu, doit établir la vérité, très importante à mes yeux et pour
beaucoup de gens soucieux de défendre nos libertés démocratiques.
Monsieur Bush nous annonce de nombreuses guerres, et la liberté de
manifester sera donc plus essentielle que jamais.
Si vous avez pris des initiatives à l'encontre de ces policiers, ou si
pour certaines raisons, vous n'avez pu le faire, ce sera un facteur
très intéressant pour déterminer la position à prendre. Sinon, que
penser ? Je tiens à être bien informé de votre point de vue.
En vous remerciant d'avance, Monsieur de Donnea, de la réponse que vous
m'apporterez.
Michel Collon
NOTE COMPLEMENTAIRE :
A l'époque, la Ville de Bruxelles était dirigée par une majorité MR -
PS - Ecolo. A ma connaissance, aucun de ces partis n'est intervenu
contre l'intervention illégale et brutale des policiers bruxellois.
Parce que tous approuvaient à tort les bombardements de l'Otan contre
la Yougoslavie, cela justifiait-il de bafouer ainsi la liberté de
manifester pour la paix ?
Audience ce lundi 14 juin, à 8 heures 45 au Palais de Justice de
Bruxelles, 50ème chambre correctionnelle. Ceux qui peuvent se libérer,
sont les bienvenus. Je pense qu'il est important de nous mobiliser
ensemble aujourd'hui pour faire respecter et garantir nos libertés
politiques de demain.
=== 2 ===
Qui a protégé les flics brutaux de Bruxelles-Ville ?
Vous trouverez ci-après la copie d'un article signé Gilbert Dupont dans
La Dernière Heure. Pour la première fois, un média belge lève le voile
sur des brutalités à répétition et d'autres illégalités commises par
des policiers de la Ville de Bruxelles.
L'un d'eux, Frank Van Impe, est justement l'un des deux policiers qui
m'ont arrêté arbitrairement et violemment tabassé (4 côtes fracturées)
en tant qu'organisateur d'une manifestation pour la paix en 99 (voir
mon courrier précédent Les minutes les plus longues de ma vie).
Ce média, classé à droite sur l'échiquier, n'a certes pas la réputation
de "casser du flic". Or, il montre clairement que ces policiers ont
multiplié les brutalités depuis des années. Il apparaît aussi qu'ils
ont bénéficié de protections.
Lundi prochain, devant la 50ème chambre du tribunal correctionnel, au
palais de Justice de Bruxelles (8h45), je demanderai non seulement que
justice soit faite envers ces brutes, mais aussi que soit éclaircie la
responsabilité de leurs chefs. Et j'apporterai d'autres révélations sur
des événements ultérieurs inquiétants.
Pourquoi durant cinq ans, ces flics brutaux et dangereux ont-ils été
maintenus en service et protégés ? On apprend maintenant qu'ils en ont
profité pour faire de nombreuses autres victimes. Monsieur de Donnea
était bourgmestre de Bruxelles lors des faits de 99. En protégeant ces
policiers, n'est-il pas responsable de ce qui est arrivé à leurs
victimes suivantes ? Le silence des responsables de la Ville de
Bruxelles pourra-t-il être maintenu indéfiniment ?
Toujours le même policier (La Dernière Heure, 11/06/2004)
Un policier convoqué comme témoin est depuis hier sous protection!
BRUXELLES Reprise, ce matin, devant la 52e chambre, du procès en
correctionnelle de trois policiers des stups de la police de Bruxelles,
le commissaire Welch et les inspecteurs Van Impe et Patrick D.W. pour
lesquels le parquet a déjà réclamé 12, 18 et 12 mois (sursis).
On attend un témoin exceptionnel - un policier dont le parquet a
demandé qu'il vienne avec une protection rapprochée: ce policier a
visiblement des choses à dire. Et lundi, le policier Van Impe et son
collègue Bernard J. comparaissent devant la 50e chambre pour deux
passages à tabac. L'un, en juin 2002, à la Bourse, pendant la Coupe du
Monde, d'un agent de la Stib.
L'autre, le 3 avril 1999, à Woluwe, lors d'une manif contre la guerre
en Yougoslavie. Manif interdite par le bourgmestre, interdiction
annulée par le Conseil d'Etat. Cinq manifestants dont un bon vieux prof
d'unif, Robert Franck, formaient une sorte de cordon. L'un d'eux,
Michel Collon, 52 ans, a été embarqué dans un combi de police. Collon
explique qu'une technique consiste à vous empoigner le sexe. Tout est
filmé.
Collon peut prouver ainsi qu'il est malmené, mais n'a rien quand il est
poussé dans le combi. Au commissariat, il faut faire venir un médecin,
le Dr De Cock, qui fait transférer Michel Collon aux Cliniques St-Luc.
Rapport du légiste, le Dr Frédéric Bonbled: quatre côtes fracturées.
Et pourtant, pendant des années, le juge ne veut rien entendre. Il
commence par prétendre qu'il n'est pas possible d'identifier les
policiers (qui pourtant ont été filmés...) puisqu'il est impossible de
déterminer le moment où M. Collon a été frappé (alors que ça s'est
passé dans le combi où ils étaient trois policiers dont un qui
conduisait). C'est ce que l'avocate Selma Benkhelifa fait remarquer à
la chambre du conseil: celle-ci ordonne au juge dit d'instruction de
procéder aux devoirs qui valent à présent à Frank Van Impe et à son
acolyte de s'expliquer lundi en correctionnelle pour coups et blessures
et arrestation arbitraire.
Dans le combi? «Ils ont commencé dès qu'on a démarré vers le
commissariat de Woluwe. En gros, le chauffeur prétend n'avoir rien vu
ni rien entendu. J'ai été menotté (liens en plastique) dans le dos et
jeté sur le plancher. Bernard J., assis, me maintenait et me frappait
méthodiquement, de façon répétée, à la tête, les poings serrés et les
phalanges à plat. Van Impe, debout mais courbé, me bourrait de coups de
pied dans le ventre et les côtes...»
Bilan, 4 côtes, une incisive cassée, des contusions multiples, trois
semaines d'immobilisation totale, etc.
Michel Collon a écrit au premier chef de la police d'alors. Et encore
tout récemment. Poliment. Pas de réponse. Collon fait remarquer que ces
policiers sont restés à la police de Bruxelles. Il s'inquiétait
d'apprendre qu'ils pourraient éventuellement recommencer... Et c'est
bien ce que les 50e et 52e chambres correctionnelles reprochent à Van
Impe sans que personne - ni bourgmestre ni direction de PolBru -
n'intervienne entre 99 et 2004. Au contraire, il y a 8 jours, leur
chef, le divisionnaire Lucien Vermeir, parle de «confiance à 100%».
Et Paul Dhaeyer, substitut, dit mercredi au procès que le Contrôle
interne de PolBru a manoeuvré pour disculper le policier et faire
accuser... un ex-gendarme à sa place!
Gilbert Dupont
© La Dernière Heure 2004
Audience lundi 14 juin, 8h45,50ème chambre correctionnelle, palais de
Justice de Bruxelles.
opposto ai bombardamenti della NATO, vedi:
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/3577 ]
Michel Collon: Lettre ouverte à l'ex-bourgmestre de Bruxelles
1. Lettre ouverte à l'ex-bourgmestre de Bruxelles
2. Qui a protégé les flics brutaux de Bruxelles-Ville ?
M. Collon - Les minutes les plus longues de ma vie:
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/3544
Source: Anti-imperialiste mailing list
Anti-imperialiste @ chiffonrouge.org
http://chiffonrouge.org/cgi-bin/mailman/listinfo/anti-imperialiste
=== 1 ===
Lettre ouverte à l'ex-bourgmestre de Bruxelles
Lettre envoyée personnellement à Monsieur de Donnéa, qui était
bourgmestre de Bruxelles en 1999, à l'époque des faits. Comme il n'a
pas répondu, je la lui réenvoie, publiquement. Les faits étant très
graves, peut-il se réfugier dans le silence ?
---
Liège, 21 mai 2004,
Monsieur de Donnea,
Prochainement (lundi 14 juin, 8h45), aura lieu au tribunal
correctionnel de Bruxelles (50ème chambre), le procès de deux policiers
bruxellois qui m'ont très violemment tabassé le 3 avril 1999, au moment
où aurait dû avoir lieu une manifestation pour la paix, contre
l'intervention de l'Otan en Yougoslavie.
Quatre côtes fracturées, de nombreuses contusions, une longue
immobilisation. (N.B. Voir mon courrier précédent "Les minutes les plus
longues de mon existence")
Vous étiez à l'époque bourgmestre de Bruxelles. Ces policiers
intervenaient donc sous vos ordres. Et après les faits, ils ont
continué à exercer leurs talents dans la police de Bruxelles. Je crois
qu'ils le font encore toujours.
Je me permets de vous interroger puisque vous étiez leur chef. Après
ces brutalités scandaleuses, vous êtes-vous informé auprès d'eux et
auprès de leurs supérieurs ? Les faits n'ont pu vous échapper, ils ont
été présentés par toutes les télévisions belges, et j'ai immédiatement
déposé plainte.
En fait, j'aimerais en avoir le coeur net : ces individus ont-ils agi
à l'encontre de vos directives, ont-ils donc été interrogés et
sanctionnés ? S'ils ne l'ont pas été, faut-il en déduire qu'ils
auraient été en quelque sorte, "couverts" ? Par qui ?
Ma question semble d'autant plus pertinente que vous aviez pris un
arrêté interdisant la manifestation. Arrêté qui fut jugé illégal et
annulé par le Conseil d'Etat, mais ce n'est pas l'objet de ma lettre.
Se peut-il que ces policiers se soient crus encouragés par votre arrêté
ou quelque autre phénomène créant une ambiance où on me présentait
comme un délinquant dangereux ?
Vous comprendrez l'importance de cette question. Le procès qui va
avoir lieu, doit établir la vérité, très importante à mes yeux et pour
beaucoup de gens soucieux de défendre nos libertés démocratiques.
Monsieur Bush nous annonce de nombreuses guerres, et la liberté de
manifester sera donc plus essentielle que jamais.
Si vous avez pris des initiatives à l'encontre de ces policiers, ou si
pour certaines raisons, vous n'avez pu le faire, ce sera un facteur
très intéressant pour déterminer la position à prendre. Sinon, que
penser ? Je tiens à être bien informé de votre point de vue.
En vous remerciant d'avance, Monsieur de Donnea, de la réponse que vous
m'apporterez.
Michel Collon
NOTE COMPLEMENTAIRE :
A l'époque, la Ville de Bruxelles était dirigée par une majorité MR -
PS - Ecolo. A ma connaissance, aucun de ces partis n'est intervenu
contre l'intervention illégale et brutale des policiers bruxellois.
Parce que tous approuvaient à tort les bombardements de l'Otan contre
la Yougoslavie, cela justifiait-il de bafouer ainsi la liberté de
manifester pour la paix ?
Audience ce lundi 14 juin, à 8 heures 45 au Palais de Justice de
Bruxelles, 50ème chambre correctionnelle. Ceux qui peuvent se libérer,
sont les bienvenus. Je pense qu'il est important de nous mobiliser
ensemble aujourd'hui pour faire respecter et garantir nos libertés
politiques de demain.
=== 2 ===
Qui a protégé les flics brutaux de Bruxelles-Ville ?
Vous trouverez ci-après la copie d'un article signé Gilbert Dupont dans
La Dernière Heure. Pour la première fois, un média belge lève le voile
sur des brutalités à répétition et d'autres illégalités commises par
des policiers de la Ville de Bruxelles.
L'un d'eux, Frank Van Impe, est justement l'un des deux policiers qui
m'ont arrêté arbitrairement et violemment tabassé (4 côtes fracturées)
en tant qu'organisateur d'une manifestation pour la paix en 99 (voir
mon courrier précédent Les minutes les plus longues de ma vie).
Ce média, classé à droite sur l'échiquier, n'a certes pas la réputation
de "casser du flic". Or, il montre clairement que ces policiers ont
multiplié les brutalités depuis des années. Il apparaît aussi qu'ils
ont bénéficié de protections.
Lundi prochain, devant la 50ème chambre du tribunal correctionnel, au
palais de Justice de Bruxelles (8h45), je demanderai non seulement que
justice soit faite envers ces brutes, mais aussi que soit éclaircie la
responsabilité de leurs chefs. Et j'apporterai d'autres révélations sur
des événements ultérieurs inquiétants.
Pourquoi durant cinq ans, ces flics brutaux et dangereux ont-ils été
maintenus en service et protégés ? On apprend maintenant qu'ils en ont
profité pour faire de nombreuses autres victimes. Monsieur de Donnea
était bourgmestre de Bruxelles lors des faits de 99. En protégeant ces
policiers, n'est-il pas responsable de ce qui est arrivé à leurs
victimes suivantes ? Le silence des responsables de la Ville de
Bruxelles pourra-t-il être maintenu indéfiniment ?
Toujours le même policier (La Dernière Heure, 11/06/2004)
Un policier convoqué comme témoin est depuis hier sous protection!
BRUXELLES Reprise, ce matin, devant la 52e chambre, du procès en
correctionnelle de trois policiers des stups de la police de Bruxelles,
le commissaire Welch et les inspecteurs Van Impe et Patrick D.W. pour
lesquels le parquet a déjà réclamé 12, 18 et 12 mois (sursis).
On attend un témoin exceptionnel - un policier dont le parquet a
demandé qu'il vienne avec une protection rapprochée: ce policier a
visiblement des choses à dire. Et lundi, le policier Van Impe et son
collègue Bernard J. comparaissent devant la 50e chambre pour deux
passages à tabac. L'un, en juin 2002, à la Bourse, pendant la Coupe du
Monde, d'un agent de la Stib.
L'autre, le 3 avril 1999, à Woluwe, lors d'une manif contre la guerre
en Yougoslavie. Manif interdite par le bourgmestre, interdiction
annulée par le Conseil d'Etat. Cinq manifestants dont un bon vieux prof
d'unif, Robert Franck, formaient une sorte de cordon. L'un d'eux,
Michel Collon, 52 ans, a été embarqué dans un combi de police. Collon
explique qu'une technique consiste à vous empoigner le sexe. Tout est
filmé.
Collon peut prouver ainsi qu'il est malmené, mais n'a rien quand il est
poussé dans le combi. Au commissariat, il faut faire venir un médecin,
le Dr De Cock, qui fait transférer Michel Collon aux Cliniques St-Luc.
Rapport du légiste, le Dr Frédéric Bonbled: quatre côtes fracturées.
Et pourtant, pendant des années, le juge ne veut rien entendre. Il
commence par prétendre qu'il n'est pas possible d'identifier les
policiers (qui pourtant ont été filmés...) puisqu'il est impossible de
déterminer le moment où M. Collon a été frappé (alors que ça s'est
passé dans le combi où ils étaient trois policiers dont un qui
conduisait). C'est ce que l'avocate Selma Benkhelifa fait remarquer à
la chambre du conseil: celle-ci ordonne au juge dit d'instruction de
procéder aux devoirs qui valent à présent à Frank Van Impe et à son
acolyte de s'expliquer lundi en correctionnelle pour coups et blessures
et arrestation arbitraire.
Dans le combi? «Ils ont commencé dès qu'on a démarré vers le
commissariat de Woluwe. En gros, le chauffeur prétend n'avoir rien vu
ni rien entendu. J'ai été menotté (liens en plastique) dans le dos et
jeté sur le plancher. Bernard J., assis, me maintenait et me frappait
méthodiquement, de façon répétée, à la tête, les poings serrés et les
phalanges à plat. Van Impe, debout mais courbé, me bourrait de coups de
pied dans le ventre et les côtes...»
Bilan, 4 côtes, une incisive cassée, des contusions multiples, trois
semaines d'immobilisation totale, etc.
Michel Collon a écrit au premier chef de la police d'alors. Et encore
tout récemment. Poliment. Pas de réponse. Collon fait remarquer que ces
policiers sont restés à la police de Bruxelles. Il s'inquiétait
d'apprendre qu'ils pourraient éventuellement recommencer... Et c'est
bien ce que les 50e et 52e chambres correctionnelles reprochent à Van
Impe sans que personne - ni bourgmestre ni direction de PolBru -
n'intervienne entre 99 et 2004. Au contraire, il y a 8 jours, leur
chef, le divisionnaire Lucien Vermeir, parle de «confiance à 100%».
Et Paul Dhaeyer, substitut, dit mercredi au procès que le Contrôle
interne de PolBru a manoeuvré pour disculper le policier et faire
accuser... un ex-gendarme à sa place!
Gilbert Dupont
© La Dernière Heure 2004
Audience lundi 14 juin, 8h45,50ème chambre correctionnelle, palais de
Justice de Bruxelles.
http://www.patriotmagazin.com/media/019.htm
PATRIOT (Republika Srpska)
BROJ 118
24. 5. 2004.
Utvrdivanje istine o zlocinima pocinjenim nad Srbima u Sarajevu
Moraju se razotkriti zlocini nad sarajevskim Srbima
Prirodna jama u stijenama, uska a izuzetno duboka, u narodu poznata kao
bezdan - "Kazani", iznad sarajevskog naselja Bistrik,jedno je od
spomenutih 28 stratista u koja su bacani Srbi pobijeni u Sarajevu u toku
rata. S tim sto su u "Kazane" bacani i jos uvijek zivi Srbi. Poslije su
na njih bacane stare automobilske gume, polijevane benzinom i paljene, a
onda bi dosao sloj kreca i zemlje, pa opet sloj pobijenih Srba. Na kraju
su, svjedoci kazu, nakon deset takvih slojeva, tijesni otvor i
stjenoviti zidovi kao i dio tijela vrlo pazljivo minirani, pa je danas
skoro nemoguce spustiti se u ovaj bezdan
pise: Zoran Jankovic
Komisija za istrazivanje desavanja u Srebrenici u julu 1995. koju je
formirala Vlada RS radi na prikupljanju cinjenica koje ce rasvijetliti
ove dogadaje. Istina, bilo je peripetija, personalnih promjena i
pritisaka od strane visokog predstavnika, ali komisija trenutno radi
uspjesno. Jos kad ne bi bila opterecena kratkim rokovima, vjerovatno bi
radila i uspjesnije. Iako to nece svi u RS glasno izreci, interes je i
srpskog naroda da se prava istina o Srebrenici sazna, a krivci budu
konacno imenovani. Da se prestane okrivljivati cio srpski narod, ali i
manipulisati u politicke svrhe zrtvama Srebrenice. Jer zrtve su u svakoj
prilici i uvijek bili obicni ljudi, bez skupih odijela, kravata i licnih
vozaca. Ma koliko se spominjala pripadnost zrtve jednom narodu,
stradanje je uvijek pojedinacno, a istinska bol i tuga - emocije su koje
iskreno osjecaju samo clanovi porodica i najblizi srodnici. Sve ostalo
je manipulacija. Kao sto rece pisac: "Covjek je uvijek na gubitku." I to
onaj obicni covjek, iz naroda. No, posto je u Bosni i Hercegovini sve
(boze oprosti) trilicno, ovdje i istina ima najmanje tri lica. I isto
toliko nalicja. Istinu o Srebrenici utvrdice Komisija. A sta je sa
istinom o Sarajevu 1992-1995; 124 logora i lokacije u koje su zatvarani
Srbi; izmedu 7.000 i 10.000 ubijenih Srba; 56 spaljenih srpskih naselja;
najmanje 28 masovnih stratista; preko 100 sarajevskih naselja u kojima
vise skoro da nema Srba; blizu 100.000 protjeranih Srba!? Istina o
Sarajevu utvrduje se ad-hok, djelic po djelic, pojedinacno i neefikasno.
Zasto se ne formira drzavna komisija, utvrdi konacna istina i kaze ko su
bile zrtve a ko zlocinci u glavnom gradu BiH - Sarajevu? Tek tada bi se
i na ovu stranicu istorije mogla konacno staviti tacka.
Krvavi sarajevski "Kazani"
Prirodna jama u stijenama, uska a izuzetno duboka, u narodu poznata kao
bezdan - "Kazani", iznad sarajevskog naselja Bistrik, jedno je od
spomenutih 28 stratista u koja su bacani Srbi pobijeni u Sarajevu u toku
rata. S tim sto su u "Kazane" bacani i jos uvijek zivi Srbi. Poslije su
na njih bacane stare automobilske gume, polijevane benzinom i paljene, a
onda bi dosao sloj kreca i zemlje, pa opet sloj pobijenih Srba. Na kraju
su, svjedoci kazu, nakon deset takvih slojeva, tijesni otvor i
stjenoviti zidovi kao i dio tijela vrlo pazljivo minirani, pa je danas
skoro nemoguce spustiti se u ovaj bezdan.
Pouzdano se ne zna koliko je sarajevskih Srba skoncalo u "Kazanima". To
bi trebalo utvrditi. Medutim, ima ljudi cija su imena i prezimena
poznata i za koje se pouzdano zna da su ovdje baceni. Ergin Nikolic,
Dusko Jovanovic, Predrag Salipur, Branislav Radosavljevic, Dragoslav i
Marina Komljenovic (stariji bracni par), Milena Draskovic, Ana i Vasilj
Lavriv (takode bracni par), kao i mnogi drugi, ubijeni su i baceni u
"Kazane".
"Kazani" su, inace, bili omiljeno mjesto Musana Topalovica Cace, jednog
od predratnih kriminalaca, koji ima velike "zasluge" za izbijanje rata u
Sarajevu. Caco je bio komandant ozloglasene 10. brdske brigade Armije R
BiH i on i njegovi "izabrani" vojnici najcesce su "koristili" "Kazane".
Topalovic je odrzavao prisne odnose sa generalom Seferom Halilovicem,
nacelnikom Generalstaba Armije BiH. U toku 1992. godine Halilovic je
cesto dolazio u Topalovicev stab.
Ni sta bez Alijinog znanja
Caco, prema podacima Komiteta za prikupljanje podataka o izvrsenim
zlocinima SRJ, koji se poziva na iskaz svjedoka, nista nije radio bez
saglasnosti Alije Izetbegovica. Prema tom izvoru, Topalovic je imao
posebnu, direktnu telefonsku vezu sa Izetbegovicem. Nesto kao "crveni
telefon", pa je naredenja primao bas od Izetbegovica. U ljeto 1992.
godine Alija Izetbegovic sa Biserkom Turkovic (kasnijim diplomatskim
predstavnikom BiH u Zagrebu) posjetio je vojne jedinice na ovom podrucju
i pred televizijskim kamerama pohvalio Musana Topalovica, a jos
izdasnija u pohvalama bila je gospoda Turkovic. Podsjetimo, licno Alija
Izetbegovic kasnije ce narediti da vojna policija likvidira Musana
Topalovica Cacu jer se toliko ostrvio i osilio da je odbio da izvrsava
cak i Izetbegoviceva naredenja. Takode, jedan od razloga za njegovu
likvidaciju bilo je i to sto se proculo da je naredenja primao direktno
od Alije, a ruke su mu bile toliko krvave da su krvavi tragovi mogli
odvesti sve do Izetbegovicevog kabineta.
"... Dok sam se nalazio u celiji broj 2 u Centralnom zatvoru u Sarajevu
(april 1993 - septembar 1995. godine), u njoj su izvjesno vrijeme
boravili i bivsi pripadnici oruzanih jedinica Musana Topalovica zvanog
Caco i njegovog zamjenika Ramiza Delalica zvanog Celo 2: Alen Hatic i
Emir Kapetanovic. U prostoriji za dnevni boravak razgovarao sam sa
Samirom Kapetanovicem i Harisom Kulenovicem. Hatic je u zatvoru bio zbog
krade, Emir i Samir zbog oruzane pljacke sa ubistvom neke djece, a Haris
Kulenovic kao saucesnik. U razgovoru sa Haticem i Kapetanovicem, oni su
mi ispricali da su ucestvovali u mnogim akcijama kao pripadnici navedene
jedinice, hvatali mnoge Srbe u Sarajevu, odvodili ih na kopanje rovova,
kojom prilikom su, prema njihovim rijecima, mnogi Srbi ubijeni. Njihovi
lesevi odvozeni su na mjesto zvano 'Kazani' iznad naselja Bistrik u
opstini Stari grad. U ovu provaliju 'Kazani' bacani su u slojevima i,
kako su objasnili, prvo bi bacali 30-40 leseva, zatim preko njih zivi
krec, a preko kreca jedan sloj zemlje i tako redom, tako da je po
njihovim rijecima bilo deset slojeva...", svjedoci jedan od ratnih
zatvorenika Centralnog zatvora o svojim saznanjima o "Kazanima".
Milenu Draskovic i Anu i Vasilja Lavriva pripadnici 10. brdske brigade
Armije R BiH, kojoj je komandovao Caco, doveli su na lokaciju "Kazana",
a zatim ih tukli i prebijali. Nogama i rukama tukli su ih Zijo Kubat,
Esad Tucakovic, Samir Seferovic, Suad Omanovic i Omer Tendzo, a drvenim
palicama Suad Omanovic, Esad Tucakovic i Zijo Kubat. Nakon maltretiranja
Zijo Kubat uzeo je noz i zaklao Vasilja tako sto je vise puta presao
nozem preko prednjeg dijela vrata. Esad Tucakovic nozem od oko 40 cm
duzine sa sjecivom sirine oko 8 cm (sablja koju su razliciti pripadnici
10. brdske brigade A BiH cesto koristili za klanje Srba, a odmila su je
zvali "granata"), jednim potezom zaklao je Anu, odsjekao joj glavu i
bacio u "Kazane". Milenu Draskovic Suad Omanovic udario je u glavu
drskom od krampe. Sve tri zrtve bacene su u "Kazane".
Srbin je Srbin
Sredinom septembra 1993. po naredenju Musana Topalovica Cace privedeni
su Ergin Nikolic zvani Ego i Dusko Jovanovic zvani Tarli - sarajevski
Srbi, inace i sami pripadnici Cacine 10. b. br. A BiH. Prvo su ih tukli
Samir Bajtic, Sead Kadic i Samir Seferovic, a zatim i Musan Topalovic,
Armin Hodzic, Sabahudin Ziga, Samir Bejtic, Sead Hasic, Sead Kadic,
Samir Ljubovic, Mevludin Selak i Esad Raonic. Uveli su ih u zemunicu
snajperskog voda, a zatim tukli i ubili. Samir Bejtic uzeo je sablju u
obje ruke i ubo u vrat Ergina Nikolica zaklavsi ga. Duska Jovanovica
nozevima su izboli Musan Topalovic i Sead Kadic. Samir Bejtic odrezao je
Nikolicu glavu i odvojio je od tijela. Oba tijela bacili su u "Kazane".
Nikolicu nije pomoglo ni to sto je bio pripadnik Armije BiH. Bio je
Srbin i zbog toga je ubijen.
Sredinom oktobra 1993. po Cacinom naredenju iz stana u ul. Borisa
Kidrica odveden je Predrag Salipur, a sa njim i Branislav Radosavljevic,
koji se slucajno zatekao u stanu kod Salipura, i dovedeni su u komandu
10 b. br. A BiH na Bistriku. Musan Topalovic, Sabahudin Ziga, Senad
Haracic i Asif Alibasic tukli su ih rukama i nogama, a Samir Bejtic
zeljeznom stangom po potkoljenicama, koljenima i clancima nogu. Tesko
pretucene nesretne srpske mladice zatim su odveli na "Kazane", gdje su
ih nastavili batinati. Caco je Branislava vise puta udario nogom u
glavu, dok mu je glava bila prislonjena na kamen, i ubio ga. Onda je
nozem, sa vise uboda, ubio i Predraga. Tijela su bacena u "Kazane".
Krajem juna 1993. u komandu 10. b. br. A BiH na Bistriku privedeni su
Marina i Dragoslav Komljenovic, stariji bracni par, jos i invalidi koji
su se kretali uz pomoc staka. Poslije privodenja odvedeni su na
"Kazane". Omer Tendzo i Asif Alibasic predali su ih Mevludinu Selaku i
Refiku Colaku, prenijeli im naredenje da ih zakolju i dali im nozeve.
Mevludin je gurao Dragoslava prema ivici jame, a onda ga s leda uhvatio
za usta, oborio na zemlju i zaklao ga. Refik je na isti nacin zaklao
Marinu. Oba tijela bacili su u "Kazane".
Dana 25. 12. 1992. Armin Hodzic i Samir Bejtic odveli su na Bogusevac
Zorana Vucurevica. Samir je Zorana odveo ispred linije i ubio ga sa dva
hica iz pistolja, polio razrjedivacem i spalio les.
Krajem jula 1993. Samir Bejtic iz stana je odveo Bozidara Sljivica.
Izveo ga je iz vozila, a onda je Caco Bozidara ubio sa dva hitca iz
pistolja. Sljivicu nije pomogla ni cinjenica sto je imao akreditaciju
"Zelenih beretki". Bio je Srbin i ubili su ga samo zbog toga.
Uvredljive presude
I koliko li je slicnih i jos gnusnijih ubistava pocinjeno na " Kazanima
" i u Sarajevu uopste za koje je mala vjerovatnoca da ce ikada biti
objelodanjena?
Dio zlocina i zlocinaca sa " Kazana " dobio je sudski epilog. Ali
optuznice su tako okvalifikovane a presude su toliko niske da vrijedaju
sjecanje na zrtve. Optuznica nije podignuta za genocid, ni za ratne
zlocine, vec za ubistva izvrsena na svirep i podmukao nacin. A sud je
nasao da se cak ne radi ni o ubistvima na svirep ili podmukao nacin,
iako su i po nalazu vjestaka tijela zrtava bila izmasakrirana. Okruzni
vojni sud u Sarajevu 1994. godine donio je presudu po kojoj su Esad
Tucakovic, Zijo Kubat, Refik Colak i Mevludin Selak osudeni na kazne
zatvora u trajanju po sest godina. Senad Hasic, Sabahudin Ziga, Samir
Seferovic, Omer Tendzo, Esad Raonic, Samir Ljubovic, Senad Haracic i
Armin Hodzic osudeni su na kazne zatvora od po 10 mjeseci. Posto im je
vrijeme provedeno u pritvoru uracunato u trajanje kazne, ispalo je da
su, nakon izricanja presude, svi osudeni na 10 mjeseci izasli iz
zatvora. Jos kad se uzme u obzir da je Ziji Kubatu i Esadu Tucakovicu
izrecena mjera obaveznog psihijatrijskog lijecenja i cuvanja u
zdravstvenoj ustanovi, s tim da se vrijeme provedeno u zdravstvenoj
ustanovi uracunava u vrijeme trajanja izrecene kazne i da ne moze duze
trajati od izrecene kazne zatvora, jasno je da je sudenje bilo prava
lakrdija.
U Kantonalnom sudu u Sarajevu u toku je sudenje Samiru Bejticu, koji je
konacno, nakon izdrzane kazne u njemackom zatvoru zbog otmice Kasima
Bjelavca, izrucen bh. vlastima. Medutim, svjedok zlocina na sudenju
Bejticu - Mesud Lagumdzija sada kaze da uopste ne poznaje optuzenog,
Osman Gedzo mijenja iskaze jer je ranije bio "pod pritiskom" i "morao
potpisati ono sto mu je sugerisano", a svi svjedoci krivicu svaljuju na
pokojnog Cacu.
Seadu Kadicu sudi se u odsustvu jer je u bjekstvu. Tim vjestaka, koji je
u svom nalazu i misljenju 1994. godine zakljucio da je Sead Kadic bio
bitno smanjeno uracunljiv u momentu kada su svirepo ubijeni Ergin
Nikolic i Dusko Jovanovic, ostaje kod nalaza iz 1994, ali i priznaje da
u njemu nije vidljiva osnova kojom bi tim potkrijepio zakljucak o bitno
smanjenoj uracunljivosti optuzenog. Dr Alma Bravo-Mehmedbasic, jedan od
clanova tog tima, iako je proslo deset godina od prvog vjestacenja,
prisjetila se odredenih stvari. "Izgleda da je optuzeni u vrijeme
inkriminisanog djela bio udaren u prepone, sto moze izazvati jak bol
zbog kojeg moze doci do privremene dusevne poremecenosti, koja za
rezultat moze imati bitnu smanjenu uracunljivost", pojasnila je
Mehmedbasiceva. Boginja pravde - Justicija vjerovatno se crveni zbog
ovakvih bosnjackih "sudenja" i "sudskih vjestaka".
Ko se boji istine o zlocinima u Sarajevu
Mnogo je primjera o stradanju Srba u Sarajevu. Previse. Nevjerovatno je
da i medunarodna zajednica sve to precutkuje. Pa zgrada OHR-a na Vrbanji
u Sarajevu, u kojoj sjedi i visoki predstavnik, vazdusnom linijom nije
udaljena vise od 500 metara od "Kazana". Voda koju pljuskovi u vrijeme
jakih kisa nose niz strme ulice Bistrika prema centru Sarajeva
vjerovatno jos uvijek nosi cestice tkiva srpskih zrtava iz "Kazana". I
sve to u Sarajevu - glavnom gradu BiH. Htio to neko priznati ili ne,
volio to neko ili ne, mnogi putevi vode i Srbe u ovaj grad. Bilo kakav
ozbiljniji posao da pokusate zavrsiti, posebno u istocnom dijelu
Republike Srpske, putevi i poslovi vode vas u Sarajevo. A, ne bi bilo
prijatno da covjek setajuci glavnim gradom drzave u kojoj zivi lice
slucajnog prolaznika prepozna kao lice nekog od zlocinaca, ili sa
iskaznice na odijelima sluzbenika procita jedno od spomenutih imena.
Ili, ne daj boze, sjedne da popije kafu sa nekim od njih. Zbog svega
toga trebalo bi formirati komisiju koja bi nepristrasno utvrdila istinu
o ratnim desavanjima u Sarajevu. Malo li je kadrova koji su sposobni za
nesto takvo? Profesor Istorije dr Smajo Cekic, koji je clan Komisije za
Srebrenicu Vlade RS, zivi u Sarajevu, a i direktor je Instituta za
istrazivanje ratnih zlocina i zlocina protiv covjecnosti Univerziteta u
Sarajevu, mogao bi kvalitetno poraditi i na ovom poslu. Naravno, skupa
sa clanovima komisije iz reda srpskog naroda kojima su poznata ova
desavanja. Trebalo bi to uciniti zbog Srba koji su stradali, zbog onih
koji su prezivjeli, zbog zlocinaca koji jos uvijek slobodno hodaju
sarajevskim ulicama. Najvise zbog istine.
PATRIOT (Republika Srpska)
BROJ 118
24. 5. 2004.
Utvrdivanje istine o zlocinima pocinjenim nad Srbima u Sarajevu
Moraju se razotkriti zlocini nad sarajevskim Srbima
Prirodna jama u stijenama, uska a izuzetno duboka, u narodu poznata kao
bezdan - "Kazani", iznad sarajevskog naselja Bistrik,jedno je od
spomenutih 28 stratista u koja su bacani Srbi pobijeni u Sarajevu u toku
rata. S tim sto su u "Kazane" bacani i jos uvijek zivi Srbi. Poslije su
na njih bacane stare automobilske gume, polijevane benzinom i paljene, a
onda bi dosao sloj kreca i zemlje, pa opet sloj pobijenih Srba. Na kraju
su, svjedoci kazu, nakon deset takvih slojeva, tijesni otvor i
stjenoviti zidovi kao i dio tijela vrlo pazljivo minirani, pa je danas
skoro nemoguce spustiti se u ovaj bezdan
pise: Zoran Jankovic
Komisija za istrazivanje desavanja u Srebrenici u julu 1995. koju je
formirala Vlada RS radi na prikupljanju cinjenica koje ce rasvijetliti
ove dogadaje. Istina, bilo je peripetija, personalnih promjena i
pritisaka od strane visokog predstavnika, ali komisija trenutno radi
uspjesno. Jos kad ne bi bila opterecena kratkim rokovima, vjerovatno bi
radila i uspjesnije. Iako to nece svi u RS glasno izreci, interes je i
srpskog naroda da se prava istina o Srebrenici sazna, a krivci budu
konacno imenovani. Da se prestane okrivljivati cio srpski narod, ali i
manipulisati u politicke svrhe zrtvama Srebrenice. Jer zrtve su u svakoj
prilici i uvijek bili obicni ljudi, bez skupih odijela, kravata i licnih
vozaca. Ma koliko se spominjala pripadnost zrtve jednom narodu,
stradanje je uvijek pojedinacno, a istinska bol i tuga - emocije su koje
iskreno osjecaju samo clanovi porodica i najblizi srodnici. Sve ostalo
je manipulacija. Kao sto rece pisac: "Covjek je uvijek na gubitku." I to
onaj obicni covjek, iz naroda. No, posto je u Bosni i Hercegovini sve
(boze oprosti) trilicno, ovdje i istina ima najmanje tri lica. I isto
toliko nalicja. Istinu o Srebrenici utvrdice Komisija. A sta je sa
istinom o Sarajevu 1992-1995; 124 logora i lokacije u koje su zatvarani
Srbi; izmedu 7.000 i 10.000 ubijenih Srba; 56 spaljenih srpskih naselja;
najmanje 28 masovnih stratista; preko 100 sarajevskih naselja u kojima
vise skoro da nema Srba; blizu 100.000 protjeranih Srba!? Istina o
Sarajevu utvrduje se ad-hok, djelic po djelic, pojedinacno i neefikasno.
Zasto se ne formira drzavna komisija, utvrdi konacna istina i kaze ko su
bile zrtve a ko zlocinci u glavnom gradu BiH - Sarajevu? Tek tada bi se
i na ovu stranicu istorije mogla konacno staviti tacka.
Krvavi sarajevski "Kazani"
Prirodna jama u stijenama, uska a izuzetno duboka, u narodu poznata kao
bezdan - "Kazani", iznad sarajevskog naselja Bistrik, jedno je od
spomenutih 28 stratista u koja su bacani Srbi pobijeni u Sarajevu u toku
rata. S tim sto su u "Kazane" bacani i jos uvijek zivi Srbi. Poslije su
na njih bacane stare automobilske gume, polijevane benzinom i paljene, a
onda bi dosao sloj kreca i zemlje, pa opet sloj pobijenih Srba. Na kraju
su, svjedoci kazu, nakon deset takvih slojeva, tijesni otvor i
stjenoviti zidovi kao i dio tijela vrlo pazljivo minirani, pa je danas
skoro nemoguce spustiti se u ovaj bezdan.
Pouzdano se ne zna koliko je sarajevskih Srba skoncalo u "Kazanima". To
bi trebalo utvrditi. Medutim, ima ljudi cija su imena i prezimena
poznata i za koje se pouzdano zna da su ovdje baceni. Ergin Nikolic,
Dusko Jovanovic, Predrag Salipur, Branislav Radosavljevic, Dragoslav i
Marina Komljenovic (stariji bracni par), Milena Draskovic, Ana i Vasilj
Lavriv (takode bracni par), kao i mnogi drugi, ubijeni su i baceni u
"Kazane".
"Kazani" su, inace, bili omiljeno mjesto Musana Topalovica Cace, jednog
od predratnih kriminalaca, koji ima velike "zasluge" za izbijanje rata u
Sarajevu. Caco je bio komandant ozloglasene 10. brdske brigade Armije R
BiH i on i njegovi "izabrani" vojnici najcesce su "koristili" "Kazane".
Topalovic je odrzavao prisne odnose sa generalom Seferom Halilovicem,
nacelnikom Generalstaba Armije BiH. U toku 1992. godine Halilovic je
cesto dolazio u Topalovicev stab.
Ni sta bez Alijinog znanja
Caco, prema podacima Komiteta za prikupljanje podataka o izvrsenim
zlocinima SRJ, koji se poziva na iskaz svjedoka, nista nije radio bez
saglasnosti Alije Izetbegovica. Prema tom izvoru, Topalovic je imao
posebnu, direktnu telefonsku vezu sa Izetbegovicem. Nesto kao "crveni
telefon", pa je naredenja primao bas od Izetbegovica. U ljeto 1992.
godine Alija Izetbegovic sa Biserkom Turkovic (kasnijim diplomatskim
predstavnikom BiH u Zagrebu) posjetio je vojne jedinice na ovom podrucju
i pred televizijskim kamerama pohvalio Musana Topalovica, a jos
izdasnija u pohvalama bila je gospoda Turkovic. Podsjetimo, licno Alija
Izetbegovic kasnije ce narediti da vojna policija likvidira Musana
Topalovica Cacu jer se toliko ostrvio i osilio da je odbio da izvrsava
cak i Izetbegoviceva naredenja. Takode, jedan od razloga za njegovu
likvidaciju bilo je i to sto se proculo da je naredenja primao direktno
od Alije, a ruke su mu bile toliko krvave da su krvavi tragovi mogli
odvesti sve do Izetbegovicevog kabineta.
"... Dok sam se nalazio u celiji broj 2 u Centralnom zatvoru u Sarajevu
(april 1993 - septembar 1995. godine), u njoj su izvjesno vrijeme
boravili i bivsi pripadnici oruzanih jedinica Musana Topalovica zvanog
Caco i njegovog zamjenika Ramiza Delalica zvanog Celo 2: Alen Hatic i
Emir Kapetanovic. U prostoriji za dnevni boravak razgovarao sam sa
Samirom Kapetanovicem i Harisom Kulenovicem. Hatic je u zatvoru bio zbog
krade, Emir i Samir zbog oruzane pljacke sa ubistvom neke djece, a Haris
Kulenovic kao saucesnik. U razgovoru sa Haticem i Kapetanovicem, oni su
mi ispricali da su ucestvovali u mnogim akcijama kao pripadnici navedene
jedinice, hvatali mnoge Srbe u Sarajevu, odvodili ih na kopanje rovova,
kojom prilikom su, prema njihovim rijecima, mnogi Srbi ubijeni. Njihovi
lesevi odvozeni su na mjesto zvano 'Kazani' iznad naselja Bistrik u
opstini Stari grad. U ovu provaliju 'Kazani' bacani su u slojevima i,
kako su objasnili, prvo bi bacali 30-40 leseva, zatim preko njih zivi
krec, a preko kreca jedan sloj zemlje i tako redom, tako da je po
njihovim rijecima bilo deset slojeva...", svjedoci jedan od ratnih
zatvorenika Centralnog zatvora o svojim saznanjima o "Kazanima".
Milenu Draskovic i Anu i Vasilja Lavriva pripadnici 10. brdske brigade
Armije R BiH, kojoj je komandovao Caco, doveli su na lokaciju "Kazana",
a zatim ih tukli i prebijali. Nogama i rukama tukli su ih Zijo Kubat,
Esad Tucakovic, Samir Seferovic, Suad Omanovic i Omer Tendzo, a drvenim
palicama Suad Omanovic, Esad Tucakovic i Zijo Kubat. Nakon maltretiranja
Zijo Kubat uzeo je noz i zaklao Vasilja tako sto je vise puta presao
nozem preko prednjeg dijela vrata. Esad Tucakovic nozem od oko 40 cm
duzine sa sjecivom sirine oko 8 cm (sablja koju su razliciti pripadnici
10. brdske brigade A BiH cesto koristili za klanje Srba, a odmila su je
zvali "granata"), jednim potezom zaklao je Anu, odsjekao joj glavu i
bacio u "Kazane". Milenu Draskovic Suad Omanovic udario je u glavu
drskom od krampe. Sve tri zrtve bacene su u "Kazane".
Srbin je Srbin
Sredinom septembra 1993. po naredenju Musana Topalovica Cace privedeni
su Ergin Nikolic zvani Ego i Dusko Jovanovic zvani Tarli - sarajevski
Srbi, inace i sami pripadnici Cacine 10. b. br. A BiH. Prvo su ih tukli
Samir Bajtic, Sead Kadic i Samir Seferovic, a zatim i Musan Topalovic,
Armin Hodzic, Sabahudin Ziga, Samir Bejtic, Sead Hasic, Sead Kadic,
Samir Ljubovic, Mevludin Selak i Esad Raonic. Uveli su ih u zemunicu
snajperskog voda, a zatim tukli i ubili. Samir Bejtic uzeo je sablju u
obje ruke i ubo u vrat Ergina Nikolica zaklavsi ga. Duska Jovanovica
nozevima su izboli Musan Topalovic i Sead Kadic. Samir Bejtic odrezao je
Nikolicu glavu i odvojio je od tijela. Oba tijela bacili su u "Kazane".
Nikolicu nije pomoglo ni to sto je bio pripadnik Armije BiH. Bio je
Srbin i zbog toga je ubijen.
Sredinom oktobra 1993. po Cacinom naredenju iz stana u ul. Borisa
Kidrica odveden je Predrag Salipur, a sa njim i Branislav Radosavljevic,
koji se slucajno zatekao u stanu kod Salipura, i dovedeni su u komandu
10 b. br. A BiH na Bistriku. Musan Topalovic, Sabahudin Ziga, Senad
Haracic i Asif Alibasic tukli su ih rukama i nogama, a Samir Bejtic
zeljeznom stangom po potkoljenicama, koljenima i clancima nogu. Tesko
pretucene nesretne srpske mladice zatim su odveli na "Kazane", gdje su
ih nastavili batinati. Caco je Branislava vise puta udario nogom u
glavu, dok mu je glava bila prislonjena na kamen, i ubio ga. Onda je
nozem, sa vise uboda, ubio i Predraga. Tijela su bacena u "Kazane".
Krajem juna 1993. u komandu 10. b. br. A BiH na Bistriku privedeni su
Marina i Dragoslav Komljenovic, stariji bracni par, jos i invalidi koji
su se kretali uz pomoc staka. Poslije privodenja odvedeni su na
"Kazane". Omer Tendzo i Asif Alibasic predali su ih Mevludinu Selaku i
Refiku Colaku, prenijeli im naredenje da ih zakolju i dali im nozeve.
Mevludin je gurao Dragoslava prema ivici jame, a onda ga s leda uhvatio
za usta, oborio na zemlju i zaklao ga. Refik je na isti nacin zaklao
Marinu. Oba tijela bacili su u "Kazane".
Dana 25. 12. 1992. Armin Hodzic i Samir Bejtic odveli su na Bogusevac
Zorana Vucurevica. Samir je Zorana odveo ispred linije i ubio ga sa dva
hica iz pistolja, polio razrjedivacem i spalio les.
Krajem jula 1993. Samir Bejtic iz stana je odveo Bozidara Sljivica.
Izveo ga je iz vozila, a onda je Caco Bozidara ubio sa dva hitca iz
pistolja. Sljivicu nije pomogla ni cinjenica sto je imao akreditaciju
"Zelenih beretki". Bio je Srbin i ubili su ga samo zbog toga.
Uvredljive presude
I koliko li je slicnih i jos gnusnijih ubistava pocinjeno na " Kazanima
" i u Sarajevu uopste za koje je mala vjerovatnoca da ce ikada biti
objelodanjena?
Dio zlocina i zlocinaca sa " Kazana " dobio je sudski epilog. Ali
optuznice su tako okvalifikovane a presude su toliko niske da vrijedaju
sjecanje na zrtve. Optuznica nije podignuta za genocid, ni za ratne
zlocine, vec za ubistva izvrsena na svirep i podmukao nacin. A sud je
nasao da se cak ne radi ni o ubistvima na svirep ili podmukao nacin,
iako su i po nalazu vjestaka tijela zrtava bila izmasakrirana. Okruzni
vojni sud u Sarajevu 1994. godine donio je presudu po kojoj su Esad
Tucakovic, Zijo Kubat, Refik Colak i Mevludin Selak osudeni na kazne
zatvora u trajanju po sest godina. Senad Hasic, Sabahudin Ziga, Samir
Seferovic, Omer Tendzo, Esad Raonic, Samir Ljubovic, Senad Haracic i
Armin Hodzic osudeni su na kazne zatvora od po 10 mjeseci. Posto im je
vrijeme provedeno u pritvoru uracunato u trajanje kazne, ispalo je da
su, nakon izricanja presude, svi osudeni na 10 mjeseci izasli iz
zatvora. Jos kad se uzme u obzir da je Ziji Kubatu i Esadu Tucakovicu
izrecena mjera obaveznog psihijatrijskog lijecenja i cuvanja u
zdravstvenoj ustanovi, s tim da se vrijeme provedeno u zdravstvenoj
ustanovi uracunava u vrijeme trajanja izrecene kazne i da ne moze duze
trajati od izrecene kazne zatvora, jasno je da je sudenje bilo prava
lakrdija.
U Kantonalnom sudu u Sarajevu u toku je sudenje Samiru Bejticu, koji je
konacno, nakon izdrzane kazne u njemackom zatvoru zbog otmice Kasima
Bjelavca, izrucen bh. vlastima. Medutim, svjedok zlocina na sudenju
Bejticu - Mesud Lagumdzija sada kaze da uopste ne poznaje optuzenog,
Osman Gedzo mijenja iskaze jer je ranije bio "pod pritiskom" i "morao
potpisati ono sto mu je sugerisano", a svi svjedoci krivicu svaljuju na
pokojnog Cacu.
Seadu Kadicu sudi se u odsustvu jer je u bjekstvu. Tim vjestaka, koji je
u svom nalazu i misljenju 1994. godine zakljucio da je Sead Kadic bio
bitno smanjeno uracunljiv u momentu kada su svirepo ubijeni Ergin
Nikolic i Dusko Jovanovic, ostaje kod nalaza iz 1994, ali i priznaje da
u njemu nije vidljiva osnova kojom bi tim potkrijepio zakljucak o bitno
smanjenoj uracunljivosti optuzenog. Dr Alma Bravo-Mehmedbasic, jedan od
clanova tog tima, iako je proslo deset godina od prvog vjestacenja,
prisjetila se odredenih stvari. "Izgleda da je optuzeni u vrijeme
inkriminisanog djela bio udaren u prepone, sto moze izazvati jak bol
zbog kojeg moze doci do privremene dusevne poremecenosti, koja za
rezultat moze imati bitnu smanjenu uracunljivost", pojasnila je
Mehmedbasiceva. Boginja pravde - Justicija vjerovatno se crveni zbog
ovakvih bosnjackih "sudenja" i "sudskih vjestaka".
Ko se boji istine o zlocinima u Sarajevu
Mnogo je primjera o stradanju Srba u Sarajevu. Previse. Nevjerovatno je
da i medunarodna zajednica sve to precutkuje. Pa zgrada OHR-a na Vrbanji
u Sarajevu, u kojoj sjedi i visoki predstavnik, vazdusnom linijom nije
udaljena vise od 500 metara od "Kazana". Voda koju pljuskovi u vrijeme
jakih kisa nose niz strme ulice Bistrika prema centru Sarajeva
vjerovatno jos uvijek nosi cestice tkiva srpskih zrtava iz "Kazana". I
sve to u Sarajevu - glavnom gradu BiH. Htio to neko priznati ili ne,
volio to neko ili ne, mnogi putevi vode i Srbe u ovaj grad. Bilo kakav
ozbiljniji posao da pokusate zavrsiti, posebno u istocnom dijelu
Republike Srpske, putevi i poslovi vode vas u Sarajevo. A, ne bi bilo
prijatno da covjek setajuci glavnim gradom drzave u kojoj zivi lice
slucajnog prolaznika prepozna kao lice nekog od zlocinaca, ili sa
iskaznice na odijelima sluzbenika procita jedno od spomenutih imena.
Ili, ne daj boze, sjedne da popije kafu sa nekim od njih. Zbog svega
toga trebalo bi formirati komisiju koja bi nepristrasno utvrdila istinu
o ratnim desavanjima u Sarajevu. Malo li je kadrova koji su sposobni za
nesto takvo? Profesor Istorije dr Smajo Cekic, koji je clan Komisije za
Srebrenicu Vlade RS, zivi u Sarajevu, a i direktor je Instituta za
istrazivanje ratnih zlocina i zlocina protiv covjecnosti Univerziteta u
Sarajevu, mogao bi kvalitetno poraditi i na ovom poslu. Naravno, skupa
sa clanovima komisije iz reda srpskog naroda kojima su poznata ova
desavanja. Trebalo bi to uciniti zbog Srba koji su stradali, zbog onih
koji su prezivjeli, zbog zlocinaca koji jos uvijek slobodno hodaju
sarajevskim ulicama. Najvise zbog istine.
(deutsch / srpskohrvatski)
http://www.artel.co.yu/sr/glas_dijaspore/2004-06-13.html
=== SRPSKOHRVATSKI ===
NEDAIST: Poziv na demonstracije u Hagu
Hanover, 12. juni 2004. godine
Dragi prijatelji,
saljemo vam poziv "NedaIst"-a upucenog clanovima srpske dijaspore u
Evropi.Demonstracije organizujemo zajedno sa clanovima ICDSM .Na skupu
ce iz Nemacke govoriti pored Klausa Hartmana najverovatnije i Jürgen
Elsaser .Ocekujemo da udruzenje "Sloboda" predlozi govornika iz
Beograda. Bilo bi dobro da se tekst objavi na "artel"u.
Puno pozdrava sa zeljom da skup u Beogradu i Hagu brojem ucesnika
pokaze svetskoj javnosti da su poslusnici u nasoj zemlji zanemarujuca
manjina.
Ljiljana Verner
12 godina borbe za ocuvanje teritorijalnog integriteta , suvereniteta i
nacionalnog dostojanstva
9 godina posle "Oluje" i prvih bacenih bombi osiromasenog
uranijuma na nas narod
5 godina posle NATO-agresije i okupacije Kosova i Metohije
3 godine posle kidnapovanja i hapsenja legitimno izabranih srpskih
politicara
Agresor ne miruje i njegov
" Tribunal" u Hagu je instrument odmazde NATO-pakta prema srpskom
narodu zbog nepovinovanja permanentnom politickom, vojnom i ekonomskom
diktatu i herojske borbe protiv separatizma, terorizma i agresije .
"Tribunal" u Hagu nije legalna pravosudna institucija i sudjenjem
zrtvama agresije, politicari drzava NATO-pakta pokusavaju da izbegnu
sopstvenu odgovornost za pocinjene zlocine prema srpskom narodu.
"Tribunal" treba da demoralise i obeshrabri i ostale progresivne snage
sveta koje sprecavaju ostvarenje neokolonijalnih ciljeva USA i EU.
Proces pred tim "Tribunalom" predstavlja nastavak agresije na nasu
zemlju i utice politicki na razvoj dogadjaja koji podrzavaju dalji
teror protiv naseg naroda, sprecavaju povratak izbeglica i forsiraju
dalju dezintegraciju nase otadzbine.
Srpski narod bi ponistio svoje morale vrednosti,slobodarske tradicije i
samopostovanje ako dozvoli amnestiranje agresije; ako dozvoli da se
njegovi branioci kriminalizuju i osude kao ratni zlocinci;ako dozvoli
da ostane bez sopstvene drzave.
Ne damo Istoriju - Ne damo Istinu - Ne damo Slobodu
Zato inicijativa srpske dijaspore u Evropi " NedaIst " poziva sve
patriotske snage na trece
vidovdanske
DEMONSTRACIJE U HAGU
26.juna 2004
Ne dozvolimo agresoru da nam falsifikuje istoriju i pise "novu"
14 h. pocetak na trgu "Plein", (ispred holandskog parlamenta) protestni
mars do zatvora
16.h manifestacija ispred zatvora - govorice internacionalini i srpski
govornici
Podignimo glas protiv laznog tribunala - Ne zaboravimo zrtve rata !
Upoznajmo Evropu sa pravim ciljevima "Tribunala" kao i razlozima zasto
ga vecina naseg naroda odbacuje i trazi njegovo ukidanje
Borba protiv "Tribunala" je borba protiv politike duplih standarda u
odnosu na terorizam i separatizam
Sloboda za sve branioce slobode i otadzbine
-----------------------------------------
Organizacioni Komitet
NedaIst Amsterdam, London, Hanover i Bec
u zajednici sa
ICDSM - Internacionalni Komitet za odbranu Slobodana Milosevica
=== DEUTSCH ===
Demonstration am 26. Juni in Den Haag
Die Demonstration wird vom Serbisches Diaspora-Komitee NedaIst (eine
Abkuerzung von "Nedamo Istoriju", was "Wir werden unsere Geschichte
nicht ausliefern" bedeutet) mit Unterstuetzung des ICDSM veranstaltet.
Abfahrt mit dem Bus ab Frankfurter Hauptbahnhof,
Kosten: 30,- Euro (auf das Konto: Peter Betscher; Stadt- und
Kreissparkasse Darmstadt; KTN: 102144163; BLZ: 50850150
Kennwort: Den Haag, vornehmen.
Infos: peter_betscher @ freenet.de )
Der "Strafgerichtshof für das frühere Jugoslawien" wurde unter Bruch
der UN-Charta geschaffen - vom UN-Sicherheitsrat, der sich damit ein
der UN-Vollversammlung vorbehaltenes Recht anmaßte.
Sonderbehandlung und Sondergerichte bedeuten nicht Rechtspflege,
sondern faschistischen Rechtsbruch, führen zum "System Guantanamo".
Deshalb fordern wir:
Schließt das völkerrechtswidrige Sondergericht in Den Haag!
Freiheit für Slobodan Miloševic
und alle politischen Gefangenen der NATO!
Seinen Charakter machte das "Tribunal" unmissverständlich klar, als es
auf dem Höhepunkt der Bombardierung Jugoslawiens durch die NATO seine
Anklage erhob - gegen Slobodan Miloševic und die politische Führung des
angegriffenen Landes - statt gegen die Aggressoren: Dieses Tribunal ist
kein Instrument des Rechts, sondern zur Zerstörung des Rechts, zum
fortgesetzten Bruch des Völkerrechts.
Am Vidovdan, dem höchsten serbischen Feiertag, am 28. Juni 2001
lieferte eine Marionettenregierung in Belgrad Slobodan Miloševic an das
"Tribunal" der Aggressoren aus - für eine Handvoll Dollar.
Die Angreifer wollen über die Angegriffenen zu Gericht sitzen. Sie
wollen aller Welt zeigen: Widerstand gegen die "Neue Weltordnung" ist
strafbar.
Der NATO dient ihr Haager "Tribunal" zur permanenten politischen
Erpressung und zur kolonialen Beherrschung des Balkan.
Dazu wollen sie die Geschichte umschreiben - jedoch:
Wir geben unsere Geschichte nicht her!
Deshalb rufen wir auf zur
DEMONSTRATION
in Den Haag am Samstag, dem 26. Juni 2004
14 Uhr Kundgebung am "Plein",
Protestmarsch zum Gefängnis,
ab 16 Uhr Kundgebung
Widerstand gegen das illegale Haager "Tribunal" ist Widerstand gegen
die Globalisierung der Barbarei!
NedaIst - Serbisches Diaspora-Komitee "Nedamo Istoriju" in
Zusammenarbeit mit dem
ICDSM - Internationales Komitee zur Verteidigung von Slobodan Miloševic
ViSdP: Klaus Hartmann, Schillstr. 7, 63067 Offenbach am Main, E-Mail:
vorstand @ freidenker.de
http://www.artel.co.yu/sr/glas_dijaspore/2004-06-13.html
=== SRPSKOHRVATSKI ===
NEDAIST: Poziv na demonstracije u Hagu
Hanover, 12. juni 2004. godine
Dragi prijatelji,
saljemo vam poziv "NedaIst"-a upucenog clanovima srpske dijaspore u
Evropi.Demonstracije organizujemo zajedno sa clanovima ICDSM .Na skupu
ce iz Nemacke govoriti pored Klausa Hartmana najverovatnije i Jürgen
Elsaser .Ocekujemo da udruzenje "Sloboda" predlozi govornika iz
Beograda. Bilo bi dobro da se tekst objavi na "artel"u.
Puno pozdrava sa zeljom da skup u Beogradu i Hagu brojem ucesnika
pokaze svetskoj javnosti da su poslusnici u nasoj zemlji zanemarujuca
manjina.
Ljiljana Verner
12 godina borbe za ocuvanje teritorijalnog integriteta , suvereniteta i
nacionalnog dostojanstva
9 godina posle "Oluje" i prvih bacenih bombi osiromasenog
uranijuma na nas narod
5 godina posle NATO-agresije i okupacije Kosova i Metohije
3 godine posle kidnapovanja i hapsenja legitimno izabranih srpskih
politicara
Agresor ne miruje i njegov
" Tribunal" u Hagu je instrument odmazde NATO-pakta prema srpskom
narodu zbog nepovinovanja permanentnom politickom, vojnom i ekonomskom
diktatu i herojske borbe protiv separatizma, terorizma i agresije .
"Tribunal" u Hagu nije legalna pravosudna institucija i sudjenjem
zrtvama agresije, politicari drzava NATO-pakta pokusavaju da izbegnu
sopstvenu odgovornost za pocinjene zlocine prema srpskom narodu.
"Tribunal" treba da demoralise i obeshrabri i ostale progresivne snage
sveta koje sprecavaju ostvarenje neokolonijalnih ciljeva USA i EU.
Proces pred tim "Tribunalom" predstavlja nastavak agresije na nasu
zemlju i utice politicki na razvoj dogadjaja koji podrzavaju dalji
teror protiv naseg naroda, sprecavaju povratak izbeglica i forsiraju
dalju dezintegraciju nase otadzbine.
Srpski narod bi ponistio svoje morale vrednosti,slobodarske tradicije i
samopostovanje ako dozvoli amnestiranje agresije; ako dozvoli da se
njegovi branioci kriminalizuju i osude kao ratni zlocinci;ako dozvoli
da ostane bez sopstvene drzave.
Ne damo Istoriju - Ne damo Istinu - Ne damo Slobodu
Zato inicijativa srpske dijaspore u Evropi " NedaIst " poziva sve
patriotske snage na trece
vidovdanske
DEMONSTRACIJE U HAGU
26.juna 2004
Ne dozvolimo agresoru da nam falsifikuje istoriju i pise "novu"
14 h. pocetak na trgu "Plein", (ispred holandskog parlamenta) protestni
mars do zatvora
16.h manifestacija ispred zatvora - govorice internacionalini i srpski
govornici
Podignimo glas protiv laznog tribunala - Ne zaboravimo zrtve rata !
Upoznajmo Evropu sa pravim ciljevima "Tribunala" kao i razlozima zasto
ga vecina naseg naroda odbacuje i trazi njegovo ukidanje
Borba protiv "Tribunala" je borba protiv politike duplih standarda u
odnosu na terorizam i separatizam
Sloboda za sve branioce slobode i otadzbine
-----------------------------------------
Organizacioni Komitet
NedaIst Amsterdam, London, Hanover i Bec
u zajednici sa
ICDSM - Internacionalni Komitet za odbranu Slobodana Milosevica
=== DEUTSCH ===
Demonstration am 26. Juni in Den Haag
Die Demonstration wird vom Serbisches Diaspora-Komitee NedaIst (eine
Abkuerzung von "Nedamo Istoriju", was "Wir werden unsere Geschichte
nicht ausliefern" bedeutet) mit Unterstuetzung des ICDSM veranstaltet.
Abfahrt mit dem Bus ab Frankfurter Hauptbahnhof,
Kosten: 30,- Euro (auf das Konto: Peter Betscher; Stadt- und
Kreissparkasse Darmstadt; KTN: 102144163; BLZ: 50850150
Kennwort: Den Haag, vornehmen.
Infos: peter_betscher @ freenet.de )
Der "Strafgerichtshof für das frühere Jugoslawien" wurde unter Bruch
der UN-Charta geschaffen - vom UN-Sicherheitsrat, der sich damit ein
der UN-Vollversammlung vorbehaltenes Recht anmaßte.
Sonderbehandlung und Sondergerichte bedeuten nicht Rechtspflege,
sondern faschistischen Rechtsbruch, führen zum "System Guantanamo".
Deshalb fordern wir:
Schließt das völkerrechtswidrige Sondergericht in Den Haag!
Freiheit für Slobodan Miloševic
und alle politischen Gefangenen der NATO!
Seinen Charakter machte das "Tribunal" unmissverständlich klar, als es
auf dem Höhepunkt der Bombardierung Jugoslawiens durch die NATO seine
Anklage erhob - gegen Slobodan Miloševic und die politische Führung des
angegriffenen Landes - statt gegen die Aggressoren: Dieses Tribunal ist
kein Instrument des Rechts, sondern zur Zerstörung des Rechts, zum
fortgesetzten Bruch des Völkerrechts.
Am Vidovdan, dem höchsten serbischen Feiertag, am 28. Juni 2001
lieferte eine Marionettenregierung in Belgrad Slobodan Miloševic an das
"Tribunal" der Aggressoren aus - für eine Handvoll Dollar.
Die Angreifer wollen über die Angegriffenen zu Gericht sitzen. Sie
wollen aller Welt zeigen: Widerstand gegen die "Neue Weltordnung" ist
strafbar.
Der NATO dient ihr Haager "Tribunal" zur permanenten politischen
Erpressung und zur kolonialen Beherrschung des Balkan.
Dazu wollen sie die Geschichte umschreiben - jedoch:
Wir geben unsere Geschichte nicht her!
Deshalb rufen wir auf zur
DEMONSTRATION
in Den Haag am Samstag, dem 26. Juni 2004
14 Uhr Kundgebung am "Plein",
Protestmarsch zum Gefängnis,
ab 16 Uhr Kundgebung
Widerstand gegen das illegale Haager "Tribunal" ist Widerstand gegen
die Globalisierung der Barbarei!
NedaIst - Serbisches Diaspora-Komitee "Nedamo Istoriju" in
Zusammenarbeit mit dem
ICDSM - Internationales Komitee zur Verteidigung von Slobodan Miloševic
ViSdP: Klaus Hartmann, Schillstr. 7, 63067 Offenbach am Main, E-Mail:
vorstand @ freidenker.de
Da: ICDSM Italia
Data: Ven 11 Giu 2004 19:26:36 Europe/Rome
A: icdsm-italia @yahoogroups.com
Oggetto: [icdsm-italia] Le attivita' di ICDSM-Italia
--- TRASMISSIONE TELEVISIVA
Sabato 12 giugno alle ore 20.50 -
ed in replica giovedì 17 giugno alle ore 20 -
su TELEAMBIENTE (canale 68 nell'Italia centrale) E RETI CONSOCIATE
il G.A.MA.DI. (Gruppo Atei Materialisti Dialettici)
cura una trasmissione sul tema:
QUELLO CHE L'IMPERIALISMO CI HA DONATO: LA DISTRUZIONE DELLA JUGOSLAVIA
ED IL CRIMINALE ARBITRIO CONTRO MILOSEVIC PER NON AVERE RISPOSTO
"SIGNORSI".
--- SITO INTERNET
Grazie alla ospitalita' della Fondazione Pasti, e' stata recentemente
aperta la pagina internet di ICDSM-Italia:
http://www.pasti.org/linkmilo.htm
--- VOLANTONE E RACCOLTA FIRME PER MILOSEVIC
Sono in distribuzione un volantone informativo di 4 pagine, curato da
ICDSM-Italia, ed un volantino per la raccolta di firme in solidarieta'
a Slobodan Milosevic.
Quantitativi possono essere richiesti a:
ICDSM - Sezione Italiana - c/o GAMADI,
Via L. Da Vinci 27 - 00043 Ciampino (Roma)
Riproduciamo di seguito il testo del volantone:
###################################
Lettera Aperta di Ramsey Clark a Kofi Annan
sul processo a Slobodan Milosevic, ex-Presidente della Repubblica
Federale di Jugoslavia, davanti al “Tribunale ad hoc” per i crimini di
guerra in ex-Jugoslavia (ICTY):
(...) A più di due anni dalla prima testimonianza (...), nonostante 500
mila pagine di documenti, 5 mila video, 300 giorni di giudizio, 200
testimoni, 33000 pagine di trascrizione di atti (...), l’accusa non è
riuscita a presentare significative o inconfutabili prove di alcuna
azione o intento criminale del Presidente Milosevic. (...) Intanto lo
spettacolo di questo poderoso attacco, sferrato da un team enorme per
l’accusa, con grandi risorse impiegate contro un singolo uomo, che si
difende da solo, cui è negata una effettiva assistenza, i cui
sostenitori sono sotto attacco in ogni luogo, che sta perdendo la
salute per la fatica, da l’idea dell’ingiustizia del processo. (...)
Il processo contro Milosevic fu istruito da R. Goldstone (Sud Africa)
nell’Ottobre del 1994. Quando lasciò l’incarico, nel Dicembre del ’96,
non aveva trovato prove che sostenessero l’imputazione. (...) Tale
imputazione giunse durante il pesante bombardamento USA/NATO su tutta
la Serbia e il Kosovo: una guerra di aggressione che ha ammazzato
civili e distrutto beni per miliardi di dollari, (inclusa la casa di
Milosevic, nel tentativo di assassinarlo, il 22/4/99, e l’ambasciata
Cinese a Belgrado, il 7/5/999). Bombe all’uranio impoverito, bombe a
grappolo e “superbombe” hanno centrato i civili e le loro risorse.
Centinaia di infrastrutture civili sono state distrutte e persone sono
state uccise a Novi Sad, a Nis, a Pristina. (...) Le accuse sono
semplicemente un’azione politica per demonizzare Milosevic e la Serbia,
e giustificare quei bombardamenti sulla Serbia, che sono essi stessi
una violazione criminale della Carta delle Nazioni Unite e della NATO
Come ambasciatrice USA alle NU, la Albright guidò le pressioni US per
indurre il Consiglio di Sicurezza a creare l’ICTY. In seguito scrisse
nelle sue memorie che mentre era Segretaria di Stato, aveva mirato da
lungo tempo alla rimozione di Milosevic dalla sua carica: “Ho spinto
l’opposizione interna serba a costruire una efficace organizzazione
politica puntata ad estromettere Milosevic. In una nota pubblica
affermai ripetutamente che gli USA volevano Milosevic ‘via dal potere’,
via dalla Serbia, e agli arresti per crimini di guerra”.
Il Presidente Milosevic è stato accusato ed è sotto processo per aver
pensato e agito per proteggere e preservare la Jugoslavia, una
federazione essenziale alla pace nei Balcani. Interessi forti
stranieri, con l’aiuto di gruppi nazionalisti e separatisti e di
interessi affaristici all’interno delle diverse Repubbliche jugoslave,
erano determinati, per diverse ragioni, a smembrare la Jugoslavia.
Primi tra questi gli Stati Uniti; con la Germania che ha giocato un
ruolo. (...) Le conseguenze sono state disastrose per ognuno degli
Stati che facevano parte della precedente repubblica federale. Oggi in
Jugoslavia ci sono interferenze economiche e stagnazione, instabilità
politica, diffuso malcontento e una montante minaccia di violenza. Gli
USA sollecitano la Croazia a far parte della NATO, come base per le
forze in Europa, per il controllo e per mantenere la divisione della
regione. La Croazia ha mandato un piccolo contingente militare al
servizio alla NATO in Afghanistan e sta subendo pressioni per mandare
truppe in Iraq. (...) L’ex-Presidente della Jugoslavia, accusato per
aver difeso la Jugoslavia in una corte del Consiglio di Sicurezza, non
può far rimostranze. Invece il Presidente degli USA, che ha apertamente
e notoriamente indetto una guerra di aggressione, “supremo crimine
internazionale”, contro l’Iraq indifeso, causando decine di migliaia di
morti, spargendo violenza qui e altrove, non affronta addebiti. Il
Presidente Bush continua a minacciare guerre d’aggressione unilaterali
e a spingere allo sviluppo di una nuova generazione di armi nucleari
tattiche - dopo avere invaso l’Iraq usando il pretestuoso argomento che
fosse una minaccia per gli USA e che possedesse armi di distruzione di
massa. (...)
Quale evidenza è più chiara, per comprendere le intenzioni degli USA di
infischiarsene della legge e di imporsi con la forza, dei grandi sforzi
statunitensi per distruggere la Corte Penale Internazionale (ICC) e
manovrare i trattati bilaterali affinché le nazioni non accettino di
sottomettere cittadini USA all’ICC? (...) L‘ambasciatore Negroponte ha
chiesto l’immunità per gli USA rispetto a qualsiasi accusa (...),
minacciando il veto sulla risoluzione pendente in Consiglio di
Sicurezza per il rinnovo della missione di pace in Bosnia-Erzegovina,
ed ha così ottenuto dal Consiglio un’immunità che è, di fatto,
impunità. (...)
Il tribunale ICTY e gli altri creati ad hoc dal Consiglio di Sicurezza
sono illegali perché la Carta dell’ONU non da mandato al Consiglio di
Sicurezza di istruire alcun tipo di corte penale. Il dettato della
Carta è chiaro. Fosse stato messo un tale potere nella Carta nel 1945,
non ci sarebbero le Nazioni Unite. (...) La creazione dell’ICC dovrebbe
precludere la creazione di altri tribunali penali e portare
all’abolizione di quelli esistenti, i quali sono stati creati per
servire le ambizioni geopolitiche degli Stati Uniti. La questione è di
primaria importanza. (...)
L’ICTY è sfacciatamente contro i serbi, e solo i leaders serbi sono
stati imputati da esso, inclusi non solo Milosevic e il suo governo ma
anche i leaders della Srpska, l’enclave dei serbi in Bosnia. (...) Il
Presidente Milosevic, da carcerato, con la salute pericolosamente
compromessa, difendendosi da solo nell’aula del tribunale, ha avuto
meno di tre mesi di tempo per preparare la sua difesa, prima che sia
avviata la presentazione della difesa stessa [all'inizio di agosto
2004]. Per preparare correttamente la difesa, gli sarebbe stato
necessario procurarsi ed esaminare decine di migliaia di documenti,
cercare e interrogare centinaia di potenziali testimoni e organizzare
la deposizione in una presentazione coerente ed efficace.
Le Nazioni Unite devono compiere le azioni seguenti, nell’interesse
della giustizia, per correggere gli errori precedenti, assicurare la
legalità e la serietà della corte e mantenere la credibilità agli occhi
dei popoli delle Nazioni Unite:
- Dichiarare una moratoria su tutti i procedimenti in tutti i tribunali
criminali istruiti “ad hoc “ (...)
- Creare una commissione di studiosi di diritto penale internazionale
per rivedere il processo in corso contro il Presidente Milosevic, per
determinare se gli errori legali, le violazioni dei procedimenti
legali, e le ingiustizie nella condotta del processo costringano alla
ricusazione degli atti e se le prove addotte dall’accusa contro
l’ex-Presidente Milosevic siano sufficienti per la legge
internazionale, prima che ogni difesa sia presentata, per convalidare e
giustificare la continuazione del processo.
- Fornire all’ex-Presidente Milosevic dei fondi da anticipare al
collegio dei consiglieri, a investigatori, ricercatori, esaminatori di
documenti ed altri esperti, sufficienti a contestare efficacemente le
prove presentate dall'accusa e a completare il lavoro prima di
qualsiasi ulteriore ripresa processuale; tale sforzo diventerà
essenziale, anche se la Corte sarà abolita o se il processo sarà
respinto, per favorire la dimostrazione dei fatti storici e dunque per
la pace futura.
- Provvedere fondi per garantire diagnosi mediche autonome, trattamenti
e cure, per l’ex-Presidente Milosevic, in Serbia.
Rispettosamente, Ramsey Clark
A questa lettera, diffusa nel febbraio 2004, Ramsey Clark ha allegato
un lungo saggio, intitolato: DIVIDE ET IMPERA - LA DISTRUZIONE DELLA
FEDERAZIONE BALCANICA DA PARTE DEGLI STATI UNITI E DELLA NATO - che e‘
leggibile integralmente in lingua italiana al sito:
https://www.cnj.it/documentazione/divideetimpera.htm
DIFENDERE MILOSEVIC
significa difendere la verità storica e resistere
contro l'imperialismo, il neocolonialismo e la guerra
Intellettuali ed artisti di molti paesi - tra i quali il maggiore
drammaturgo inglese vivente, Harold Pinter, ed il piu' grande scrittore
di lingua tedesca contemporaneo, Peter Handke - hanno recentemente
diffuso un appello – vedi:
http://it.groups.yahoo.com/group/icdsm-italia/message/68 - nel quale
esortano tutte le persone oneste ad attivarsi per la liberazione di
Milosevic, per lo scioglimento dell'illegittimo "tribunale ad hoc"
dell'Aia, e per una vera indagine e condanna dei crimini di guerra
commessi in tutti questi anni contro la Jugoslavia ed i suoi abitanti.
La battaglia per la difesa di Milosevic ha un valore strategico, e non
solo etico, per chiunque si oppone alla guerra ed alle politiche di
ricolonizzazione praticate dall'Occidente. Infatti, con il
processo-farsa contro Milosevic, le grandi potenze imperialiste
vogliono creare un precedente. Esse vogliono avere mano libera in
futuro nelle loro decisioni sugli assetti del pianeta; vogliono avere
formalmente riconosciuta la facoltà di stabilire ad arbitrio quali
guerre scatenare, contro chi e con quali mezzi; vogliono garantirsi la
impunità sui loro propri crimini di guerra; e si arrogano la facoltà di
giudicare e condannare le loro stesse vittime... Di condannarle anche
formalmente, non solo mediaticamente, e financo di condannarle al
risarcimento dei danni causati dalle loro stesse aggressioni !
E dopo la Jugoslavia, sarà la volta dell'Iraq, e poi di chissà chi...
Dopo Milosevic, davanti ad un “tribunale dei vincitori” potrebbero
portare Saddam Hussein, con le stesse bugie. E non illudiamoci: la
"guerra preventiva e permanente" non termina certo in Iraq. Ma intanto,
i crimini di Pancevo (1999) o di Falluja (2004) chi li dovrebbe
giudicare? Il "tribunale ad hoc" dell'Aia si è ostinatamente rifiutato
di aprire qualsivoglia procedimento per tutti quei crimini di guerra,
ben documentati, commessi dalla NATO nella primavera del 1999, in
spregio alle richieste formali e nonostante tutta la documentazione
pervenuta. Certo, chi assiste al "dibattimento" dell'Aia assiste al
fallimento totale dell'impianto accusatorio: Carla Del Ponte non ha
potuto dimostrare alcuna delle imputazioni contro Milosevic, nonostante
l'immane sforzo organizzativo e propagandistico. Ma le cancellerie
occidentali impongono che il "processo" continui, e che esso abbia
l'esito che è stato scritto già prima dell'inizio della farsa. Una
farsa gestita da una istituzione illegittima, nella quale tutti i
diritti e le procedure giuridiche standard sono stati quotidianamente
calpestati.
Anche se i mass media hanno evitato di riportare quanto è successo
finora nelle aule dell'Aia, "coprendo" il processo-farsa con un velo di
censura di fatto, 33mila pagine di verbali testimoniano quanto sopra. I
giornalisti hanno evitato finora di fare cronaca sul "processo", perchè
essa non conviene ai loro datori di lavoro: dobbiamo allora pensarci
noi. Nell'estate 2004 il "dibattimento" riprende, con l'inizio della
fase cosiddetta della "autodifesa", dopo alcune settimane di pausa. La
nuova fase inizia con una lunga dichiarazione di Milosevic, il quale
chiama poi a testimoniare molti responsabili politici occidentali, che
devono rispondere delle loro stesse scelte e delle conseguenze di
queste per la Jugoslavia e per tutti i suoi cittadini. Per contribuire
ad impedire che la storia tragica e vergognosa di questi anni in
Jugoslavia sia scritta esclusivamente sulla base delle "sentenze
giudiziarie" dettate dai servizi di intelligence della NATO, come
Sezione Italiana del Comitato Internazionale per la Difesa di Slobodan
Milosevic ci siamo organizzati per effettuare traduzioni militanti e
per far circolare i testi di ciò che è stato e verrà detto in
quell'aula.
Tuttavia, senza mezzi finanziari, la difesa di Milosevic non ha molte
chances. Tanto per fare un esempio: anche i viaggi, per l'Aia e
ritorno, dei testimoni convocati da Milosevic, andranno finanziati con
i soldi della difesa. Inoltre, serviranno soldi per pubblicare i testi
relativi al "processo-farsa". Il Comitato Internazionale per la Difesa
di Slobodan Milosevic (ICDSM) valuta che sia indispensabile raccogliere
almeno 10mila euro al mese per far fronte alle necessità primarie di
assistenza legale, di documentazione e di comunicazione. La Sezione
Italiana dell'ICDSM, ringraziando tutti quelli che hanno finora
contribuito alla campagna di autofinanziamento dall'Italia, chiede che
lo sforzo in tal senso prosegua, così come sta proseguendo in tutte le
altre realtà nazionali.
Si badi bene: non esistono altre fonti di finanziamento. Una recente
legge passata dal Parlamento serbo – che in linea di principio avrebbe
garantito una parziale copertura delle spese - è stata subito
"congelata" in seguito alle minacce occidentali. Una qualsivoglia
campagna di finanziamento su basi volontarie a Belgrado è praticamente
irrealizzabile: a causa delle scelte estremistiche, in senso
neoliberista, del regime instaurato il 5 ottobre 2000, la situazione
sociale è disastrosa, la disoccupazione dilaga, i salari sono da fame,
chi ha i soldi per mangiare li tiene ben stretti e non rischia certo la
galera (o peggio: vedi le torture in carcere nella primavera 2003,
durante la cosiddetta "Operazione Sciabola") in attività politiche o di
solidarietà a favore di Milosevic, che viene tuttora demonizzato dai
media locali - oramai tutti in mano a società occidentali, soprattutto
tedesche - esattamente come da noi. I nuovi ricchi votano i partiti
filo-occidentali e di destra, e preferiscono che Milosevic marcisca in
carcere, insieme alla loro cattiva coscienza.. A tutti deve essere
infine chiaro - se ancora ci fosse bisogno di ripeterlo - che al di là
delle menzogne giornalistiche non esiste alcun “tesoro nascosto” di
Milosevic, e che il nostro impegno per la sua difesa è insostituibile
oltrechè indispensabile.
I C D S M – Comitato Internazionale per la Difesa di Slobodan Milosevic
Sezione Italiana
c/o GAMADI, Via L. Da Vinci 27 - 00043 Ciampino (Roma)
email: icdsm-italia@...
sito internet: http://www.pasti.org/linkmilo.htm
Conto Corrente Postale numero 86557006
intestato ad Adolfo Amoroso, ROMA - causale: DIFESA MILOSEVIC
==========================
ICDSM - Sezione Italiana
c/o GAMADI, Via L. Da Vinci 27
00043 Ciampino (Roma)
tel/fax +39-06-4828957
email: icdsm-italia @...
Conto Corrente Postale numero 86557006
intestato ad Adolfo Amoroso, ROMA
causale: DIFESA MILOSEVIC
sito internet:
http://www.pasti.org/linkmilo.htm
Data: Ven 11 Giu 2004 19:26:36 Europe/Rome
A: icdsm-italia @yahoogroups.com
Oggetto: [icdsm-italia] Le attivita' di ICDSM-Italia
--- TRASMISSIONE TELEVISIVA
Sabato 12 giugno alle ore 20.50 -
ed in replica giovedì 17 giugno alle ore 20 -
su TELEAMBIENTE (canale 68 nell'Italia centrale) E RETI CONSOCIATE
il G.A.MA.DI. (Gruppo Atei Materialisti Dialettici)
cura una trasmissione sul tema:
QUELLO CHE L'IMPERIALISMO CI HA DONATO: LA DISTRUZIONE DELLA JUGOSLAVIA
ED IL CRIMINALE ARBITRIO CONTRO MILOSEVIC PER NON AVERE RISPOSTO
"SIGNORSI".
--- SITO INTERNET
Grazie alla ospitalita' della Fondazione Pasti, e' stata recentemente
aperta la pagina internet di ICDSM-Italia:
http://www.pasti.org/linkmilo.htm
--- VOLANTONE E RACCOLTA FIRME PER MILOSEVIC
Sono in distribuzione un volantone informativo di 4 pagine, curato da
ICDSM-Italia, ed un volantino per la raccolta di firme in solidarieta'
a Slobodan Milosevic.
Quantitativi possono essere richiesti a:
ICDSM - Sezione Italiana - c/o GAMADI,
Via L. Da Vinci 27 - 00043 Ciampino (Roma)
Riproduciamo di seguito il testo del volantone:
###################################
Lettera Aperta di Ramsey Clark a Kofi Annan
sul processo a Slobodan Milosevic, ex-Presidente della Repubblica
Federale di Jugoslavia, davanti al “Tribunale ad hoc” per i crimini di
guerra in ex-Jugoslavia (ICTY):
(...) A più di due anni dalla prima testimonianza (...), nonostante 500
mila pagine di documenti, 5 mila video, 300 giorni di giudizio, 200
testimoni, 33000 pagine di trascrizione di atti (...), l’accusa non è
riuscita a presentare significative o inconfutabili prove di alcuna
azione o intento criminale del Presidente Milosevic. (...) Intanto lo
spettacolo di questo poderoso attacco, sferrato da un team enorme per
l’accusa, con grandi risorse impiegate contro un singolo uomo, che si
difende da solo, cui è negata una effettiva assistenza, i cui
sostenitori sono sotto attacco in ogni luogo, che sta perdendo la
salute per la fatica, da l’idea dell’ingiustizia del processo. (...)
Il processo contro Milosevic fu istruito da R. Goldstone (Sud Africa)
nell’Ottobre del 1994. Quando lasciò l’incarico, nel Dicembre del ’96,
non aveva trovato prove che sostenessero l’imputazione. (...) Tale
imputazione giunse durante il pesante bombardamento USA/NATO su tutta
la Serbia e il Kosovo: una guerra di aggressione che ha ammazzato
civili e distrutto beni per miliardi di dollari, (inclusa la casa di
Milosevic, nel tentativo di assassinarlo, il 22/4/99, e l’ambasciata
Cinese a Belgrado, il 7/5/999). Bombe all’uranio impoverito, bombe a
grappolo e “superbombe” hanno centrato i civili e le loro risorse.
Centinaia di infrastrutture civili sono state distrutte e persone sono
state uccise a Novi Sad, a Nis, a Pristina. (...) Le accuse sono
semplicemente un’azione politica per demonizzare Milosevic e la Serbia,
e giustificare quei bombardamenti sulla Serbia, che sono essi stessi
una violazione criminale della Carta delle Nazioni Unite e della NATO
Come ambasciatrice USA alle NU, la Albright guidò le pressioni US per
indurre il Consiglio di Sicurezza a creare l’ICTY. In seguito scrisse
nelle sue memorie che mentre era Segretaria di Stato, aveva mirato da
lungo tempo alla rimozione di Milosevic dalla sua carica: “Ho spinto
l’opposizione interna serba a costruire una efficace organizzazione
politica puntata ad estromettere Milosevic. In una nota pubblica
affermai ripetutamente che gli USA volevano Milosevic ‘via dal potere’,
via dalla Serbia, e agli arresti per crimini di guerra”.
Il Presidente Milosevic è stato accusato ed è sotto processo per aver
pensato e agito per proteggere e preservare la Jugoslavia, una
federazione essenziale alla pace nei Balcani. Interessi forti
stranieri, con l’aiuto di gruppi nazionalisti e separatisti e di
interessi affaristici all’interno delle diverse Repubbliche jugoslave,
erano determinati, per diverse ragioni, a smembrare la Jugoslavia.
Primi tra questi gli Stati Uniti; con la Germania che ha giocato un
ruolo. (...) Le conseguenze sono state disastrose per ognuno degli
Stati che facevano parte della precedente repubblica federale. Oggi in
Jugoslavia ci sono interferenze economiche e stagnazione, instabilità
politica, diffuso malcontento e una montante minaccia di violenza. Gli
USA sollecitano la Croazia a far parte della NATO, come base per le
forze in Europa, per il controllo e per mantenere la divisione della
regione. La Croazia ha mandato un piccolo contingente militare al
servizio alla NATO in Afghanistan e sta subendo pressioni per mandare
truppe in Iraq. (...) L’ex-Presidente della Jugoslavia, accusato per
aver difeso la Jugoslavia in una corte del Consiglio di Sicurezza, non
può far rimostranze. Invece il Presidente degli USA, che ha apertamente
e notoriamente indetto una guerra di aggressione, “supremo crimine
internazionale”, contro l’Iraq indifeso, causando decine di migliaia di
morti, spargendo violenza qui e altrove, non affronta addebiti. Il
Presidente Bush continua a minacciare guerre d’aggressione unilaterali
e a spingere allo sviluppo di una nuova generazione di armi nucleari
tattiche - dopo avere invaso l’Iraq usando il pretestuoso argomento che
fosse una minaccia per gli USA e che possedesse armi di distruzione di
massa. (...)
Quale evidenza è più chiara, per comprendere le intenzioni degli USA di
infischiarsene della legge e di imporsi con la forza, dei grandi sforzi
statunitensi per distruggere la Corte Penale Internazionale (ICC) e
manovrare i trattati bilaterali affinché le nazioni non accettino di
sottomettere cittadini USA all’ICC? (...) L‘ambasciatore Negroponte ha
chiesto l’immunità per gli USA rispetto a qualsiasi accusa (...),
minacciando il veto sulla risoluzione pendente in Consiglio di
Sicurezza per il rinnovo della missione di pace in Bosnia-Erzegovina,
ed ha così ottenuto dal Consiglio un’immunità che è, di fatto,
impunità. (...)
Il tribunale ICTY e gli altri creati ad hoc dal Consiglio di Sicurezza
sono illegali perché la Carta dell’ONU non da mandato al Consiglio di
Sicurezza di istruire alcun tipo di corte penale. Il dettato della
Carta è chiaro. Fosse stato messo un tale potere nella Carta nel 1945,
non ci sarebbero le Nazioni Unite. (...) La creazione dell’ICC dovrebbe
precludere la creazione di altri tribunali penali e portare
all’abolizione di quelli esistenti, i quali sono stati creati per
servire le ambizioni geopolitiche degli Stati Uniti. La questione è di
primaria importanza. (...)
L’ICTY è sfacciatamente contro i serbi, e solo i leaders serbi sono
stati imputati da esso, inclusi non solo Milosevic e il suo governo ma
anche i leaders della Srpska, l’enclave dei serbi in Bosnia. (...) Il
Presidente Milosevic, da carcerato, con la salute pericolosamente
compromessa, difendendosi da solo nell’aula del tribunale, ha avuto
meno di tre mesi di tempo per preparare la sua difesa, prima che sia
avviata la presentazione della difesa stessa [all'inizio di agosto
2004]. Per preparare correttamente la difesa, gli sarebbe stato
necessario procurarsi ed esaminare decine di migliaia di documenti,
cercare e interrogare centinaia di potenziali testimoni e organizzare
la deposizione in una presentazione coerente ed efficace.
Le Nazioni Unite devono compiere le azioni seguenti, nell’interesse
della giustizia, per correggere gli errori precedenti, assicurare la
legalità e la serietà della corte e mantenere la credibilità agli occhi
dei popoli delle Nazioni Unite:
- Dichiarare una moratoria su tutti i procedimenti in tutti i tribunali
criminali istruiti “ad hoc “ (...)
- Creare una commissione di studiosi di diritto penale internazionale
per rivedere il processo in corso contro il Presidente Milosevic, per
determinare se gli errori legali, le violazioni dei procedimenti
legali, e le ingiustizie nella condotta del processo costringano alla
ricusazione degli atti e se le prove addotte dall’accusa contro
l’ex-Presidente Milosevic siano sufficienti per la legge
internazionale, prima che ogni difesa sia presentata, per convalidare e
giustificare la continuazione del processo.
- Fornire all’ex-Presidente Milosevic dei fondi da anticipare al
collegio dei consiglieri, a investigatori, ricercatori, esaminatori di
documenti ed altri esperti, sufficienti a contestare efficacemente le
prove presentate dall'accusa e a completare il lavoro prima di
qualsiasi ulteriore ripresa processuale; tale sforzo diventerà
essenziale, anche se la Corte sarà abolita o se il processo sarà
respinto, per favorire la dimostrazione dei fatti storici e dunque per
la pace futura.
- Provvedere fondi per garantire diagnosi mediche autonome, trattamenti
e cure, per l’ex-Presidente Milosevic, in Serbia.
Rispettosamente, Ramsey Clark
A questa lettera, diffusa nel febbraio 2004, Ramsey Clark ha allegato
un lungo saggio, intitolato: DIVIDE ET IMPERA - LA DISTRUZIONE DELLA
FEDERAZIONE BALCANICA DA PARTE DEGLI STATI UNITI E DELLA NATO - che e‘
leggibile integralmente in lingua italiana al sito:
https://www.cnj.it/documentazione/divideetimpera.htm
DIFENDERE MILOSEVIC
significa difendere la verità storica e resistere
contro l'imperialismo, il neocolonialismo e la guerra
Intellettuali ed artisti di molti paesi - tra i quali il maggiore
drammaturgo inglese vivente, Harold Pinter, ed il piu' grande scrittore
di lingua tedesca contemporaneo, Peter Handke - hanno recentemente
diffuso un appello – vedi:
http://it.groups.yahoo.com/group/icdsm-italia/message/68 - nel quale
esortano tutte le persone oneste ad attivarsi per la liberazione di
Milosevic, per lo scioglimento dell'illegittimo "tribunale ad hoc"
dell'Aia, e per una vera indagine e condanna dei crimini di guerra
commessi in tutti questi anni contro la Jugoslavia ed i suoi abitanti.
La battaglia per la difesa di Milosevic ha un valore strategico, e non
solo etico, per chiunque si oppone alla guerra ed alle politiche di
ricolonizzazione praticate dall'Occidente. Infatti, con il
processo-farsa contro Milosevic, le grandi potenze imperialiste
vogliono creare un precedente. Esse vogliono avere mano libera in
futuro nelle loro decisioni sugli assetti del pianeta; vogliono avere
formalmente riconosciuta la facoltà di stabilire ad arbitrio quali
guerre scatenare, contro chi e con quali mezzi; vogliono garantirsi la
impunità sui loro propri crimini di guerra; e si arrogano la facoltà di
giudicare e condannare le loro stesse vittime... Di condannarle anche
formalmente, non solo mediaticamente, e financo di condannarle al
risarcimento dei danni causati dalle loro stesse aggressioni !
E dopo la Jugoslavia, sarà la volta dell'Iraq, e poi di chissà chi...
Dopo Milosevic, davanti ad un “tribunale dei vincitori” potrebbero
portare Saddam Hussein, con le stesse bugie. E non illudiamoci: la
"guerra preventiva e permanente" non termina certo in Iraq. Ma intanto,
i crimini di Pancevo (1999) o di Falluja (2004) chi li dovrebbe
giudicare? Il "tribunale ad hoc" dell'Aia si è ostinatamente rifiutato
di aprire qualsivoglia procedimento per tutti quei crimini di guerra,
ben documentati, commessi dalla NATO nella primavera del 1999, in
spregio alle richieste formali e nonostante tutta la documentazione
pervenuta. Certo, chi assiste al "dibattimento" dell'Aia assiste al
fallimento totale dell'impianto accusatorio: Carla Del Ponte non ha
potuto dimostrare alcuna delle imputazioni contro Milosevic, nonostante
l'immane sforzo organizzativo e propagandistico. Ma le cancellerie
occidentali impongono che il "processo" continui, e che esso abbia
l'esito che è stato scritto già prima dell'inizio della farsa. Una
farsa gestita da una istituzione illegittima, nella quale tutti i
diritti e le procedure giuridiche standard sono stati quotidianamente
calpestati.
Anche se i mass media hanno evitato di riportare quanto è successo
finora nelle aule dell'Aia, "coprendo" il processo-farsa con un velo di
censura di fatto, 33mila pagine di verbali testimoniano quanto sopra. I
giornalisti hanno evitato finora di fare cronaca sul "processo", perchè
essa non conviene ai loro datori di lavoro: dobbiamo allora pensarci
noi. Nell'estate 2004 il "dibattimento" riprende, con l'inizio della
fase cosiddetta della "autodifesa", dopo alcune settimane di pausa. La
nuova fase inizia con una lunga dichiarazione di Milosevic, il quale
chiama poi a testimoniare molti responsabili politici occidentali, che
devono rispondere delle loro stesse scelte e delle conseguenze di
queste per la Jugoslavia e per tutti i suoi cittadini. Per contribuire
ad impedire che la storia tragica e vergognosa di questi anni in
Jugoslavia sia scritta esclusivamente sulla base delle "sentenze
giudiziarie" dettate dai servizi di intelligence della NATO, come
Sezione Italiana del Comitato Internazionale per la Difesa di Slobodan
Milosevic ci siamo organizzati per effettuare traduzioni militanti e
per far circolare i testi di ciò che è stato e verrà detto in
quell'aula.
Tuttavia, senza mezzi finanziari, la difesa di Milosevic non ha molte
chances. Tanto per fare un esempio: anche i viaggi, per l'Aia e
ritorno, dei testimoni convocati da Milosevic, andranno finanziati con
i soldi della difesa. Inoltre, serviranno soldi per pubblicare i testi
relativi al "processo-farsa". Il Comitato Internazionale per la Difesa
di Slobodan Milosevic (ICDSM) valuta che sia indispensabile raccogliere
almeno 10mila euro al mese per far fronte alle necessità primarie di
assistenza legale, di documentazione e di comunicazione. La Sezione
Italiana dell'ICDSM, ringraziando tutti quelli che hanno finora
contribuito alla campagna di autofinanziamento dall'Italia, chiede che
lo sforzo in tal senso prosegua, così come sta proseguendo in tutte le
altre realtà nazionali.
Si badi bene: non esistono altre fonti di finanziamento. Una recente
legge passata dal Parlamento serbo – che in linea di principio avrebbe
garantito una parziale copertura delle spese - è stata subito
"congelata" in seguito alle minacce occidentali. Una qualsivoglia
campagna di finanziamento su basi volontarie a Belgrado è praticamente
irrealizzabile: a causa delle scelte estremistiche, in senso
neoliberista, del regime instaurato il 5 ottobre 2000, la situazione
sociale è disastrosa, la disoccupazione dilaga, i salari sono da fame,
chi ha i soldi per mangiare li tiene ben stretti e non rischia certo la
galera (o peggio: vedi le torture in carcere nella primavera 2003,
durante la cosiddetta "Operazione Sciabola") in attività politiche o di
solidarietà a favore di Milosevic, che viene tuttora demonizzato dai
media locali - oramai tutti in mano a società occidentali, soprattutto
tedesche - esattamente come da noi. I nuovi ricchi votano i partiti
filo-occidentali e di destra, e preferiscono che Milosevic marcisca in
carcere, insieme alla loro cattiva coscienza.. A tutti deve essere
infine chiaro - se ancora ci fosse bisogno di ripeterlo - che al di là
delle menzogne giornalistiche non esiste alcun “tesoro nascosto” di
Milosevic, e che il nostro impegno per la sua difesa è insostituibile
oltrechè indispensabile.
I C D S M – Comitato Internazionale per la Difesa di Slobodan Milosevic
Sezione Italiana
c/o GAMADI, Via L. Da Vinci 27 - 00043 Ciampino (Roma)
email: icdsm-italia@...
sito internet: http://www.pasti.org/linkmilo.htm
Conto Corrente Postale numero 86557006
intestato ad Adolfo Amoroso, ROMA - causale: DIFESA MILOSEVIC
==========================
ICDSM - Sezione Italiana
c/o GAMADI, Via L. Da Vinci 27
00043 Ciampino (Roma)
tel/fax +39-06-4828957
email: icdsm-italia @...
Conto Corrente Postale numero 86557006
intestato ad Adolfo Amoroso, ROMA
causale: DIFESA MILOSEVIC
sito internet:
http://www.pasti.org/linkmilo.htm
NOVE MILIONI DI DOLLARI E NESSUN BLITZ
Riceviamo e giriamo:
---------
Vi invito a leggere e diffondere il seguente articolo "NOVE MILIONI DI
DOLLARI E NESSUN BLITZ" http://www.peacereporter.net/,%c2%a0(il sito è stato
oggi oscurato!) ché non è detto venga ripreso nei modi dovuti dagli
organi di informazione ufficiale.
Vi invito a diffondere questo messaggio, urgentemente, d'importanza
capitale per il futuro della libertà d'informazione in Italia.
Non abbiamo elementi per esprimerci sulla veridicità del contenuto, ma
tutta questa storia degli ostaggi e del blitz è piena di buchi, anzi,
di vere e proprie voragini. Se tra qualche giorno la natura di questo
evento si rivelasse quella di una grande messinscena a scopo
elettorale, non solo sarebbe una delle peggiori menzogne propinate
all'opinione pubblica dall'inizio di questa guerra, ma noi tutti ci
mangeremmo le mani per non essere stati in grado di contrastarla per
tempo. Anche perché la posta in gioco è molto alta. Quindi rischiamo,
diffondiamo, e che Dio (o chi ne fa le veci) la mandi buona a tutt* noi.
Nel frattempo, le ricostruzioni giornalistiche colgono in castagna
Ministri, Funzionari, Generali, ex-Ostaggi e Presidente del Consiglio
nel contraddirsi a vicenda sullo svolgimento dei fatti. Quel che conta
ora dire è che c'è puzza di bruciato. Ci sono troppe incongruenze nel
comportamento del governo. Sono troppe le contraddizioni tra la
ricostruzione del governo, questa rivendicazione che dovrebbe dirci che
l'assassinio era imminente e le testimonianze che è stato possibile
raccogliere. Come fa un qualsiasi documento ad essere pubblicato su un
sito oscurato quasi un mese fa?
Una considerazione su tutte: possibile che ben due bambini sapessero
che i loro cari sarebbero stati liberati l'8 giugno?
- la nipote di Umberto Cupertino aveva scritto sul calendario la parola
"Liberi" nel giorno di oggi: "La cosa ha del miracoloso", ha detto la
madre. Lo dico anche io;
- anche William, figlio di Salvatore Stefio, è stato miracolato: ieri
diceva a tutti "Domani papà torna con noi".
Qui per la ricostruzione più completa di fatti, circostanze e
dichiarazioni:
http://www.bloggers.it/progettomayhem/
index.cfm?blogaction=permalink&id=045DF603-AE9B-590E-C237F82D6EA84BB5
E poi qui:
http://www.repubblica.it/2004/f/sezioni/politica/ostliberi2/ostliberi2/
ostliberi2.html
E ancora qui:
http://www.unita.it/index.asp?SEZIONE_COD=HP&TOPIC_TIPO=&topic_id=35209
E qui:
http://italy.indymedia.org/news/2004/06/567895.php
Segue articolo su testimoni oculari della "liberazione" degli ostaggi
_____
NOVE MILIONI DI DOLLARI E NESSUN BLITZ
by Enrico Piovesana from Peace Reporter
www.peacereporter.net
Per i tre ostaggi italiani pagati nove milioni di dollari
Una fonte di PeaceReporter rivela: "Gli ostaggi italiani sono stati
consegnati alle forze Usa, non c'è stato nessun blitz".
10 giugno 2004 - "Quella casa al numero 17 di Zaitun Street era
disabitata da almeno due mesi.
Fino a lunedì sera tardi (7 giugno, n.d.r.) quando, intorno alle 23, si
è sentito un gran trambusto. Io, che abito al 13, ho visto arrivare
alcune auto e fermarsi davanti a quella casa. Sono entrate un po' di
persone. Era buio, non abbiamo visto bene. Poco dopo se ne sono andati
via ed è tornata la calma".
"Il mattino seguente, intorno alle 9:30, sono arrivate cinque auto
militari americane, di colore verde oliva. Si sono fermate davanti a
quella casa. Ne sono scesi alcuni uomini vestiti in abiti civili e con
gli occhiali scuri. Erano sicuramente uomini del mukhabarat (servizio
segreto, n.d.r.) americano. Hanno aperto la porta dell'abitazione,
senza forzarla, come se fosse già aperta, e sono riusciti subito con
solo quattro uomini, che poi abbiamo saputo essere i tre ostaggi
italiani e un ostaggio polacco.
Li hanno caricati su un furgoncino bianco e se ne sono andati via. Il
tutto con la massima calma. Non è stato sparato un colpo. Nella casa, a
parte gli ostaggi, evidentemente non c'era più nessuno. Non è stato
assolutamente un blitz militare come è stato annunciato tre ore dopo.
Quelli sono tutta un'altra cosa. Lì si è trattato di una semplice presa
in consegna. Gli americani sono andati lì a colpo sicuro. Sapevano che
gli ostaggi erano stati portati lì, si erano messi d'accordo. Il vostro
governo ha pagato un riscatto: nove milioni di dollari. Qui ormai lo
sanno tutti. Adesso però basta parlare al telefono, non è sicuro".
A parlare, raggiunto al telefono da PeaceReporter, è un iracheno, il
signor Fahad, che assieme ad altri due suoi vicini, il signor Mohammed
e il signor Ibrahim, è stato testimone oculare della liberazione di
Agliana, Cupertino e Stefio. Fahad parla dalla sua casa, al 13 di
Zaitun Street, ad Abu Ghraib, il sobborgo occidentale di Baghdad
divenuto tristemente famoso per lo scandalo delle torture sui
prigionieri iracheni.
La sua versione dei fatti è confermata da un'altra fonte irachena
raggiunta da PeaceReporter, vicina al braccio politico della
guerriglia. Una fonte che ha voluto rimanere anonima, e che ha fornito
la sua versione di tutta la vicenda del sequestro, delle trattative e
della liberazione.
La fonte inizia facendo un nome, quello di Salih Mutlak. "Mutlak dice
è un facoltoso commerciante iracheno arricchitosi con le speculazioni
e il contrabbando durante il periodo dell'embargo. Da molti è definito
semplicemente come un 'mafioso'. Lui è il personaggio chiave della
vicenda della liberazione dei tre ostaggi italiani, assieme al già noto
Abdel Salam Kubaysi (solo un omonimo di Jabbar al-Kubaysi), ulema
sunnita e docente all'università di Baghdad, salito all'onore delle
cronache televisive internazionali per il suo ruolo nella trattativa
per il rilascio - dietro pagamento di riscatto - degli ostaggi
giapponesi".
Secondo la fonte, con Mutlak e con Kubaysi il governo italiano avrebbe
trattato segretamente per settimane al fine di ottenere il rilascio di
Agliana, Cupertino e Stefio, rapiti il 12 aprile assieme a Quattrocchi,
ucciso il 14 aprile. Si scoprirà poi che aveva in tasca un porto d'armi
rilasciato dalle forze britanniche e un pass della Coalizione.
I contatti tra i nostri servizi segreti, il Sismi, e la coppia
Mutlak-Kubaysi sono iniziati subito dopo quei tragici giorni, e già il
20 aprile erano cominciate a trapelare notizie sull'accordo con il
governo italiano per il pagamento di un riscatto di 9 milioni di
dollari.
Il 22 era stato lo stesso governatore italiano di Nassiriya, Barbara
Contini, a lasciarsi scappare che non c'era nulla da stupirsi del fatto
che il governo pagasse un riscatto. "Si è sempre fatto così" aveva
detto. Subito dopo aveva smentito questa dichiarazione, e il ministro
degli Esteri, Franco Frattini, aveva detto che si trattava di "storie
prive di fondamento". Lo stesso giorno, una qualificata fonte dei
servizi segreti italiani rivelava all'agenzia Ansa: "La trattativa,
avviata da giorni, è già stata definita in tutti i suoi aspetti, sia
para-politici, sia economici. Quello che dovevamo fare l'abbiamo fatto".
Dopo questa burrasca il Sismi ha protestato per queste fughe di notizie
che rischiavano di far saltare le trattative in corso. A quel punto, il
governo ha deciso di imporre il silenzio stampa assoluto sulla vicenda.
"Le trattative - spiega la fonte - sono proseguite fino a quando,
all'inizio di maggio, Salih Mutlak è andato in aereo a Roma. Ragione
ufficiale del suo viaggio: affari. E' rimasto nella capitale italiana
per una ventina di giorni, tornando a Baghdad alla fine di maggio con
una valigetta piena di soldi. Cinque milioni di dollari, prima tranche
di un riscatto complessivo di nove milioni di dollari. Gli altri
quattro, questi erano gli accordi da lui presi, sarebbero stati
consegnati ai rapitori dopo la liberazione degli ostaggi".
Dopo il ritorno di Mutlak con i soldi, nei primi giorni di giugno si è
consumato un duro scontro all'interno delle fila dei guerriglieri
iracheni. Da una parte il braccio 'militare' dei guerriglieri, quelli
che detenevano materialmente gli ostaggi e che, tramite Mutlak e
Kubaysi, erano in contatto con il governo italiano: per loro
l'importante era solo incassare il malloppo. Dall'altra parte il
braccio 'politico' che non voleva fare la figura di una banda di
delinquenti che rapiscono per soldi e che quindi non volevano accettare
il riscatto.
"Noi ci siamo opposti a questo gioco sporco. Questa storia del riscatto
e della messa in scena della liberazione sostiene la fonte avrebbe
rovinato l'immagine della nostra causa, facendoci passare per dei
volgari banditi, e poi avrebbe giovato al governo italiano e quindi
prolungato l'occupazione militare dell'Iraq. Noi volevamo consegnare
gli ostaggi, senza alcun riscatto, nelle mani di rappresentanti del
mondo pacifista italiano, sia laico che cattolico, con cui eravamo già
in contatto da tempo e con i quali eravamo vicinissimi a una
conclusione".
Ancora domenica scorsa 6 giugno, i rappresentati della Santa Sede in
Iraq si dicevano infatti certi che la liberazione dei tre italiani
sarebbe stata questione di ore. Anche il governo italiano sentiva che
la questione era giunta a un punto decisivo: venerdì scorso, 4 giugno,
il ministro Frattini ha annullato una sua importante visita a Tokyo per
"motivi familiari". Forse quello è stato un giorno decisivo.
"Alla fine prosegue la fonte, con tono infuriato l'hanno spuntata i
'militari' senza scrupoli, che nei giorni scorsi, assieme a Mutlak,
hanno organizzato in gran segreto il trasferimento dei tre ostaggi
italiani dal loro luogo di detenzione, cioè Ramadi, un centinaio di
chilometri a ovest di Baghdad, fino alla periferia occidentale della
capitale, nel sobborgo di Abu-Ghraib. I tre sono stati lasciati in una
casa e poi la loro posizione è stata comunicata ai servizi italiani e a
quelli americani perché li venissero a prelevare. Il loro piano era di
far sembrare tutto come un blitz militare che si concludesse con
l'arresto dei sequestratori. Ma non è andata così".
E in effetti, fonti vicine ai servizi italiani hanno rivelato che i due
arrestati effettuati in connessione con il presunto blitz erano in
realtà solo due pastori iracheni, che nulla avevano a che fare con la
guerriglia e che erano stati pagati per farsi trovare lì.
Di certo, il fatto che a condurre l'operazione siano stati militari
americani, e non italiani, preclude alla magistratura una effettiva
indagine sui "liberatori".
In Iraq, al mercato nero delle armi, un kalashnikov costa tra i venti e
i trenta dollari. Con nove milioni di dollari se ne possono comprare
centinaia di migliaia.
---------------
da il manifesto di oggi, 11/6:
INTERVISTA A GINO STRADA:
«9 milioni di dollari»
18 miliardi di lire consegnati ai rapitori di Agliana Stefio e
Cupertino ai rapitori dal «mafioso» Salim Mutlak e l'ulema Abdel Salam
al Kubaisi. Committente: il governo italiano. Un «contatto» racconta la
storia a Gino Strada di Emergency
SARA MENAFRA
«Nove milioni di dollari, offerti da alcuni mediatori che si sarebbero
detti in contatto con il governo italiano». A raccontare che i rapitori
avrebbero rilasciato gli italiani in cambio di un sostanzioso riscatto
è Gino Strada, il fondatore di Emergency, che in questi giorni ha
tentato più volte di ottenere la liberazione degli ostaggi. La conferma
della notizia circolata già nei giorni scorsi - secondo cui
l'ambasciata italiana avrebbe pagato la cifra richiesta - arriva dal
«contatto» che teneva i rapporti tra l'associazione e i rapitori.
Cominciamo dall'inizio. Del ruolo di Emergency in questa vicenda si è
parlato parecchio e in modi diversi. Ci racconti com'è andata?
Prima di tutto voglio dire che anche se potrebbe sembrare strano che
Emergency abbia deciso di provare a parlare con i rapitori, il nostro è
stato un atteggiamento coerente con l'idea di mettere le vite umane
davanti a qualunque valutazione politica. Tutto è partito con una
intervista fatta da Peacereporter a un membro dell'opposizione irachena
che dava una generica disponibilità a dialogare con esponenti
pacifisti. Noi ci siamo messi a disposizione, anche se fin dai primi
contatti ci è stato detto che contemporaneamente qualcuno stava
lavorando a risolvere la questione con il pagamento di un riscatto.
Abbiamo risposto che non erano fatti nostri. E per settimane siamo
stati in Iraq, dicendo a tutti quelli che conosciamo da quando
arrivammo nel `95: «Il nostro mestiere è dare una mano alle vittime
della guerra. Vi chiediamo un atto di solidarietà: rilasciateli».
Ma il contatto giusto? Si è parlato di servizi iracheni, di
fondamentalisti...
E' una situazione complicata: ci sono dei rapitori di cui non conosci
l'identità e non la saprai mai. Però con queste persone parla un
signore iracheno, il contatto con un collaboratore di Emergency. Non è
importante avere certezze su chi sia questo contatto. Diciamo che è
dell'opposizione a Saddam Hussein ma anche agli americani.
E' Jabbar al Kubaisi?
Assolutamente no, l'ho visto ad Amman, ma a Baghdad non l'ho più visto.
Vi hanno dato informazioni sugli ostaggi?
Ci è stato detto che gli ostaggi stavano bene, che c'era disponibilità
a rilasciarli ma che il rilascio avrebbe richiesto un po' di tempo. E
noi abbiamo deciso di tornare in Italia anche perché la presenza di
occidentali in una zona di guerra non passa inosservata per mesi. A
Baghdad ci sono più spie che venditori ambulanti.
Ma se erano in trattativa per un riscatto perché avrebbero dovuto darli
a voi gratis?
Perché quella che viene chiamata resistenza irachena e che io chiamo
opposizione al regime di occupazione militare era assolutamente
contraria persino a dialogare con il governo italiano o con la croce
rossa italiana che loro considerano strettamente legata al governo.
Eppure tramite mediazioni religiose sono stati rilasciati anche
cittadini appartenenti ad altri stati occupanti...
I gruppi non sono tutti uguali. C'è una galassia di formazioni.
Ciascuna ha i suoi leader politici o religiosi e segue strade diverse.
Sta di fatto che a noi l'opposizione irachena ha detto che non c'era
alcuna intenzione di dialogare con istituzioni degli occupanti.
Avevate capito dove tenessero gli ostaggi?
Nella zona a Ovest di Baghdad. I contatti sono proseguiti fino a lunedì
scorso. Quando Al Jazeera ha mandato in onda il filmato del 31 maggio
ci hanno detto di stare tranquilli e che gli ostaggi sarebbero stati
rilasciati a breve. Questo è il motivo per cui ho continuato a dirmi
ottimista.
E la trattativa per il riscatto?
Dieci giorni fa, i rapitori ci hanno contattati e ci hanno detto che si
erano presentati due iracheni che avevano offerto 9 milioni di dollari.
I nostri interlocutori volevano sapere se l'iniziativa fosse partita da
noi e noi abbiamo risposto di no.
Chi erano queste persone che si sono presentati ai rapitori?
A quel che ci hanno detto sarebbero Salik Mutlak, un businessman che
qualcuno definisce un mafioso e che ha fatto miliardi con l'embargo, e
Abdel Salam Kubaysi, ulema e docente all'università di Baghdad.
E i soldi da dove venivano?
Probabilmente dal governo italiano, con cui stavano trattando. Chi
altri potrebbe essere interessato? E' a questo punto che ci spiegano
come tra i sequestratori ci sia qualcuno che sostiene la tesi
«lasciarli andare per lasciarli andare almeno portiamo a casa nove
milioni di dollari». L'altro giorno, dopo la notizia della liberazione
abbiamo fatto una chiacchierata con il nostro contatto. Il quadro è
abbastanza coerente. Nella divisione tra posizioni diverse qualcuno ha
deciso di accettare il riscatto, pagato ovviamente in contanti, solo a
quel punto gli ostaggi sono stati trasferiti ad Abu Ghraib, a sud di
Baghdad. E qui sono stati lasciati in attesa degli americani.
Peacereporter ha parlato con l'uomo che abita vicino alla casa in cui
sono stati trovati, che ha raccontato di aver sentito arrivare i
rapitori la notte di lunedì e la mattina dopo, le automobili americane.
Repubblica ieri (2 giorni fa n.d.r.) scriveva che l'ultimo video
conteneva un messaggio rivolto a voi...
Non mi risulta, non sarebbe nel nostro stile.
Conclusione?
Siamo contenti anche perché il nostro primo obiettivo era quello di
salvare tre vite. Forse abbiamo contribuito a farlo.
Riceviamo e giriamo:
---------
Vi invito a leggere e diffondere il seguente articolo "NOVE MILIONI DI
DOLLARI E NESSUN BLITZ" http://www.peacereporter.net/,%c2%a0(il sito è stato
oggi oscurato!) ché non è detto venga ripreso nei modi dovuti dagli
organi di informazione ufficiale.
Vi invito a diffondere questo messaggio, urgentemente, d'importanza
capitale per il futuro della libertà d'informazione in Italia.
Non abbiamo elementi per esprimerci sulla veridicità del contenuto, ma
tutta questa storia degli ostaggi e del blitz è piena di buchi, anzi,
di vere e proprie voragini. Se tra qualche giorno la natura di questo
evento si rivelasse quella di una grande messinscena a scopo
elettorale, non solo sarebbe una delle peggiori menzogne propinate
all'opinione pubblica dall'inizio di questa guerra, ma noi tutti ci
mangeremmo le mani per non essere stati in grado di contrastarla per
tempo. Anche perché la posta in gioco è molto alta. Quindi rischiamo,
diffondiamo, e che Dio (o chi ne fa le veci) la mandi buona a tutt* noi.
Nel frattempo, le ricostruzioni giornalistiche colgono in castagna
Ministri, Funzionari, Generali, ex-Ostaggi e Presidente del Consiglio
nel contraddirsi a vicenda sullo svolgimento dei fatti. Quel che conta
ora dire è che c'è puzza di bruciato. Ci sono troppe incongruenze nel
comportamento del governo. Sono troppe le contraddizioni tra la
ricostruzione del governo, questa rivendicazione che dovrebbe dirci che
l'assassinio era imminente e le testimonianze che è stato possibile
raccogliere. Come fa un qualsiasi documento ad essere pubblicato su un
sito oscurato quasi un mese fa?
Una considerazione su tutte: possibile che ben due bambini sapessero
che i loro cari sarebbero stati liberati l'8 giugno?
- la nipote di Umberto Cupertino aveva scritto sul calendario la parola
"Liberi" nel giorno di oggi: "La cosa ha del miracoloso", ha detto la
madre. Lo dico anche io;
- anche William, figlio di Salvatore Stefio, è stato miracolato: ieri
diceva a tutti "Domani papà torna con noi".
Qui per la ricostruzione più completa di fatti, circostanze e
dichiarazioni:
http://www.bloggers.it/progettomayhem/
index.cfm?blogaction=permalink&id=045DF603-AE9B-590E-C237F82D6EA84BB5
E poi qui:
http://www.repubblica.it/2004/f/sezioni/politica/ostliberi2/ostliberi2/
ostliberi2.html
E ancora qui:
http://www.unita.it/index.asp?SEZIONE_COD=HP&TOPIC_TIPO=&topic_id=35209
E qui:
http://italy.indymedia.org/news/2004/06/567895.php
Segue articolo su testimoni oculari della "liberazione" degli ostaggi
_____
NOVE MILIONI DI DOLLARI E NESSUN BLITZ
by Enrico Piovesana from Peace Reporter
www.peacereporter.net
Per i tre ostaggi italiani pagati nove milioni di dollari
Una fonte di PeaceReporter rivela: "Gli ostaggi italiani sono stati
consegnati alle forze Usa, non c'è stato nessun blitz".
10 giugno 2004 - "Quella casa al numero 17 di Zaitun Street era
disabitata da almeno due mesi.
Fino a lunedì sera tardi (7 giugno, n.d.r.) quando, intorno alle 23, si
è sentito un gran trambusto. Io, che abito al 13, ho visto arrivare
alcune auto e fermarsi davanti a quella casa. Sono entrate un po' di
persone. Era buio, non abbiamo visto bene. Poco dopo se ne sono andati
via ed è tornata la calma".
"Il mattino seguente, intorno alle 9:30, sono arrivate cinque auto
militari americane, di colore verde oliva. Si sono fermate davanti a
quella casa. Ne sono scesi alcuni uomini vestiti in abiti civili e con
gli occhiali scuri. Erano sicuramente uomini del mukhabarat (servizio
segreto, n.d.r.) americano. Hanno aperto la porta dell'abitazione,
senza forzarla, come se fosse già aperta, e sono riusciti subito con
solo quattro uomini, che poi abbiamo saputo essere i tre ostaggi
italiani e un ostaggio polacco.
Li hanno caricati su un furgoncino bianco e se ne sono andati via. Il
tutto con la massima calma. Non è stato sparato un colpo. Nella casa, a
parte gli ostaggi, evidentemente non c'era più nessuno. Non è stato
assolutamente un blitz militare come è stato annunciato tre ore dopo.
Quelli sono tutta un'altra cosa. Lì si è trattato di una semplice presa
in consegna. Gli americani sono andati lì a colpo sicuro. Sapevano che
gli ostaggi erano stati portati lì, si erano messi d'accordo. Il vostro
governo ha pagato un riscatto: nove milioni di dollari. Qui ormai lo
sanno tutti. Adesso però basta parlare al telefono, non è sicuro".
A parlare, raggiunto al telefono da PeaceReporter, è un iracheno, il
signor Fahad, che assieme ad altri due suoi vicini, il signor Mohammed
e il signor Ibrahim, è stato testimone oculare della liberazione di
Agliana, Cupertino e Stefio. Fahad parla dalla sua casa, al 13 di
Zaitun Street, ad Abu Ghraib, il sobborgo occidentale di Baghdad
divenuto tristemente famoso per lo scandalo delle torture sui
prigionieri iracheni.
La sua versione dei fatti è confermata da un'altra fonte irachena
raggiunta da PeaceReporter, vicina al braccio politico della
guerriglia. Una fonte che ha voluto rimanere anonima, e che ha fornito
la sua versione di tutta la vicenda del sequestro, delle trattative e
della liberazione.
La fonte inizia facendo un nome, quello di Salih Mutlak. "Mutlak dice
è un facoltoso commerciante iracheno arricchitosi con le speculazioni
e il contrabbando durante il periodo dell'embargo. Da molti è definito
semplicemente come un 'mafioso'. Lui è il personaggio chiave della
vicenda della liberazione dei tre ostaggi italiani, assieme al già noto
Abdel Salam Kubaysi (solo un omonimo di Jabbar al-Kubaysi), ulema
sunnita e docente all'università di Baghdad, salito all'onore delle
cronache televisive internazionali per il suo ruolo nella trattativa
per il rilascio - dietro pagamento di riscatto - degli ostaggi
giapponesi".
Secondo la fonte, con Mutlak e con Kubaysi il governo italiano avrebbe
trattato segretamente per settimane al fine di ottenere il rilascio di
Agliana, Cupertino e Stefio, rapiti il 12 aprile assieme a Quattrocchi,
ucciso il 14 aprile. Si scoprirà poi che aveva in tasca un porto d'armi
rilasciato dalle forze britanniche e un pass della Coalizione.
I contatti tra i nostri servizi segreti, il Sismi, e la coppia
Mutlak-Kubaysi sono iniziati subito dopo quei tragici giorni, e già il
20 aprile erano cominciate a trapelare notizie sull'accordo con il
governo italiano per il pagamento di un riscatto di 9 milioni di
dollari.
Il 22 era stato lo stesso governatore italiano di Nassiriya, Barbara
Contini, a lasciarsi scappare che non c'era nulla da stupirsi del fatto
che il governo pagasse un riscatto. "Si è sempre fatto così" aveva
detto. Subito dopo aveva smentito questa dichiarazione, e il ministro
degli Esteri, Franco Frattini, aveva detto che si trattava di "storie
prive di fondamento". Lo stesso giorno, una qualificata fonte dei
servizi segreti italiani rivelava all'agenzia Ansa: "La trattativa,
avviata da giorni, è già stata definita in tutti i suoi aspetti, sia
para-politici, sia economici. Quello che dovevamo fare l'abbiamo fatto".
Dopo questa burrasca il Sismi ha protestato per queste fughe di notizie
che rischiavano di far saltare le trattative in corso. A quel punto, il
governo ha deciso di imporre il silenzio stampa assoluto sulla vicenda.
"Le trattative - spiega la fonte - sono proseguite fino a quando,
all'inizio di maggio, Salih Mutlak è andato in aereo a Roma. Ragione
ufficiale del suo viaggio: affari. E' rimasto nella capitale italiana
per una ventina di giorni, tornando a Baghdad alla fine di maggio con
una valigetta piena di soldi. Cinque milioni di dollari, prima tranche
di un riscatto complessivo di nove milioni di dollari. Gli altri
quattro, questi erano gli accordi da lui presi, sarebbero stati
consegnati ai rapitori dopo la liberazione degli ostaggi".
Dopo il ritorno di Mutlak con i soldi, nei primi giorni di giugno si è
consumato un duro scontro all'interno delle fila dei guerriglieri
iracheni. Da una parte il braccio 'militare' dei guerriglieri, quelli
che detenevano materialmente gli ostaggi e che, tramite Mutlak e
Kubaysi, erano in contatto con il governo italiano: per loro
l'importante era solo incassare il malloppo. Dall'altra parte il
braccio 'politico' che non voleva fare la figura di una banda di
delinquenti che rapiscono per soldi e che quindi non volevano accettare
il riscatto.
"Noi ci siamo opposti a questo gioco sporco. Questa storia del riscatto
e della messa in scena della liberazione sostiene la fonte avrebbe
rovinato l'immagine della nostra causa, facendoci passare per dei
volgari banditi, e poi avrebbe giovato al governo italiano e quindi
prolungato l'occupazione militare dell'Iraq. Noi volevamo consegnare
gli ostaggi, senza alcun riscatto, nelle mani di rappresentanti del
mondo pacifista italiano, sia laico che cattolico, con cui eravamo già
in contatto da tempo e con i quali eravamo vicinissimi a una
conclusione".
Ancora domenica scorsa 6 giugno, i rappresentati della Santa Sede in
Iraq si dicevano infatti certi che la liberazione dei tre italiani
sarebbe stata questione di ore. Anche il governo italiano sentiva che
la questione era giunta a un punto decisivo: venerdì scorso, 4 giugno,
il ministro Frattini ha annullato una sua importante visita a Tokyo per
"motivi familiari". Forse quello è stato un giorno decisivo.
"Alla fine prosegue la fonte, con tono infuriato l'hanno spuntata i
'militari' senza scrupoli, che nei giorni scorsi, assieme a Mutlak,
hanno organizzato in gran segreto il trasferimento dei tre ostaggi
italiani dal loro luogo di detenzione, cioè Ramadi, un centinaio di
chilometri a ovest di Baghdad, fino alla periferia occidentale della
capitale, nel sobborgo di Abu-Ghraib. I tre sono stati lasciati in una
casa e poi la loro posizione è stata comunicata ai servizi italiani e a
quelli americani perché li venissero a prelevare. Il loro piano era di
far sembrare tutto come un blitz militare che si concludesse con
l'arresto dei sequestratori. Ma non è andata così".
E in effetti, fonti vicine ai servizi italiani hanno rivelato che i due
arrestati effettuati in connessione con il presunto blitz erano in
realtà solo due pastori iracheni, che nulla avevano a che fare con la
guerriglia e che erano stati pagati per farsi trovare lì.
Di certo, il fatto che a condurre l'operazione siano stati militari
americani, e non italiani, preclude alla magistratura una effettiva
indagine sui "liberatori".
In Iraq, al mercato nero delle armi, un kalashnikov costa tra i venti e
i trenta dollari. Con nove milioni di dollari se ne possono comprare
centinaia di migliaia.
---------------
da il manifesto di oggi, 11/6:
INTERVISTA A GINO STRADA:
«9 milioni di dollari»
18 miliardi di lire consegnati ai rapitori di Agliana Stefio e
Cupertino ai rapitori dal «mafioso» Salim Mutlak e l'ulema Abdel Salam
al Kubaisi. Committente: il governo italiano. Un «contatto» racconta la
storia a Gino Strada di Emergency
SARA MENAFRA
«Nove milioni di dollari, offerti da alcuni mediatori che si sarebbero
detti in contatto con il governo italiano». A raccontare che i rapitori
avrebbero rilasciato gli italiani in cambio di un sostanzioso riscatto
è Gino Strada, il fondatore di Emergency, che in questi giorni ha
tentato più volte di ottenere la liberazione degli ostaggi. La conferma
della notizia circolata già nei giorni scorsi - secondo cui
l'ambasciata italiana avrebbe pagato la cifra richiesta - arriva dal
«contatto» che teneva i rapporti tra l'associazione e i rapitori.
Cominciamo dall'inizio. Del ruolo di Emergency in questa vicenda si è
parlato parecchio e in modi diversi. Ci racconti com'è andata?
Prima di tutto voglio dire che anche se potrebbe sembrare strano che
Emergency abbia deciso di provare a parlare con i rapitori, il nostro è
stato un atteggiamento coerente con l'idea di mettere le vite umane
davanti a qualunque valutazione politica. Tutto è partito con una
intervista fatta da Peacereporter a un membro dell'opposizione irachena
che dava una generica disponibilità a dialogare con esponenti
pacifisti. Noi ci siamo messi a disposizione, anche se fin dai primi
contatti ci è stato detto che contemporaneamente qualcuno stava
lavorando a risolvere la questione con il pagamento di un riscatto.
Abbiamo risposto che non erano fatti nostri. E per settimane siamo
stati in Iraq, dicendo a tutti quelli che conosciamo da quando
arrivammo nel `95: «Il nostro mestiere è dare una mano alle vittime
della guerra. Vi chiediamo un atto di solidarietà: rilasciateli».
Ma il contatto giusto? Si è parlato di servizi iracheni, di
fondamentalisti...
E' una situazione complicata: ci sono dei rapitori di cui non conosci
l'identità e non la saprai mai. Però con queste persone parla un
signore iracheno, il contatto con un collaboratore di Emergency. Non è
importante avere certezze su chi sia questo contatto. Diciamo che è
dell'opposizione a Saddam Hussein ma anche agli americani.
E' Jabbar al Kubaisi?
Assolutamente no, l'ho visto ad Amman, ma a Baghdad non l'ho più visto.
Vi hanno dato informazioni sugli ostaggi?
Ci è stato detto che gli ostaggi stavano bene, che c'era disponibilità
a rilasciarli ma che il rilascio avrebbe richiesto un po' di tempo. E
noi abbiamo deciso di tornare in Italia anche perché la presenza di
occidentali in una zona di guerra non passa inosservata per mesi. A
Baghdad ci sono più spie che venditori ambulanti.
Ma se erano in trattativa per un riscatto perché avrebbero dovuto darli
a voi gratis?
Perché quella che viene chiamata resistenza irachena e che io chiamo
opposizione al regime di occupazione militare era assolutamente
contraria persino a dialogare con il governo italiano o con la croce
rossa italiana che loro considerano strettamente legata al governo.
Eppure tramite mediazioni religiose sono stati rilasciati anche
cittadini appartenenti ad altri stati occupanti...
I gruppi non sono tutti uguali. C'è una galassia di formazioni.
Ciascuna ha i suoi leader politici o religiosi e segue strade diverse.
Sta di fatto che a noi l'opposizione irachena ha detto che non c'era
alcuna intenzione di dialogare con istituzioni degli occupanti.
Avevate capito dove tenessero gli ostaggi?
Nella zona a Ovest di Baghdad. I contatti sono proseguiti fino a lunedì
scorso. Quando Al Jazeera ha mandato in onda il filmato del 31 maggio
ci hanno detto di stare tranquilli e che gli ostaggi sarebbero stati
rilasciati a breve. Questo è il motivo per cui ho continuato a dirmi
ottimista.
E la trattativa per il riscatto?
Dieci giorni fa, i rapitori ci hanno contattati e ci hanno detto che si
erano presentati due iracheni che avevano offerto 9 milioni di dollari.
I nostri interlocutori volevano sapere se l'iniziativa fosse partita da
noi e noi abbiamo risposto di no.
Chi erano queste persone che si sono presentati ai rapitori?
A quel che ci hanno detto sarebbero Salik Mutlak, un businessman che
qualcuno definisce un mafioso e che ha fatto miliardi con l'embargo, e
Abdel Salam Kubaysi, ulema e docente all'università di Baghdad.
E i soldi da dove venivano?
Probabilmente dal governo italiano, con cui stavano trattando. Chi
altri potrebbe essere interessato? E' a questo punto che ci spiegano
come tra i sequestratori ci sia qualcuno che sostiene la tesi
«lasciarli andare per lasciarli andare almeno portiamo a casa nove
milioni di dollari». L'altro giorno, dopo la notizia della liberazione
abbiamo fatto una chiacchierata con il nostro contatto. Il quadro è
abbastanza coerente. Nella divisione tra posizioni diverse qualcuno ha
deciso di accettare il riscatto, pagato ovviamente in contanti, solo a
quel punto gli ostaggi sono stati trasferiti ad Abu Ghraib, a sud di
Baghdad. E qui sono stati lasciati in attesa degli americani.
Peacereporter ha parlato con l'uomo che abita vicino alla casa in cui
sono stati trovati, che ha raccontato di aver sentito arrivare i
rapitori la notte di lunedì e la mattina dopo, le automobili americane.
Repubblica ieri (2 giorni fa n.d.r.) scriveva che l'ultimo video
conteneva un messaggio rivolto a voi...
Non mi risulta, non sarebbe nel nostro stile.
Conclusione?
Siamo contenti anche perché il nostro primo obiettivo era quello di
salvare tre vite. Forse abbiamo contribuito a farlo.
Jugocoord su Telegram
Jugocoord su Facebook