evento facebook: https://www.facebook.com/events/778314625520821
Informazione
Bologna, sabato 3 maggio 2014
alle ore 15.00 in Piazza del Nettuno
PRESIDIO "CON L'UCRAINA ANTIFASCISTA"
Torna il fascismo ed il pericolo di guerra nel cuore dell’Europa
In Ucraina è in atto un colpo di Stato ad opera di gruppi neonazisti.
Ieri ad Odessa, 38 vittime innocenti sono cadute per mano di gruppi di estrema destra e di sedicenti attivisti "filoeuropei", sostenuti da un odio cieco contro tutti coloro i quali non si riconoscono nel governo golpista di Kiev.
A Sloviansk nel Donetsk, la giunta amica degli Stati Uniti e dell'Unione Europea, scatena la repressione inviando i carri armati contro il proprio popolo, che da settimane reclama diritti e democrazia in un Paese sconvolto dalla violenze fasciste operate dalle organizzazioni Pravj Sektor e Svoboda.
Anche nel caso della crisi ucraina, Usa, Nato ed Unione Europea, come già era avvenuto con le vicende libica e siriana, usano il pretesto delle manifestazioni popolari per rovesciare i governi legittimi ed esercitare una diretta ingerenza negli affari di un paese sovrano.
Violando palesemente il Diritto Internazionale, l'Unione Europea si è affrettata a riconoscere e a finanziare con 11 miliardi di (nostri) euro, un governo imposto dai rivoltosi paramilitari di piazza Maidan e composto da ministri che si richiamano apertamente all’ideologia nazista,
sostenuti dai settori reazionari del Paese e dagli oligarchi corrotti.
In nome della “sovranità ed integrità territoriale dell’Ucraina”, USA, Germania/UE e la NATO, mirano a sottomettere questo grande e ricco paese e a stringere d’assedio la Russia, oggi minacciata nel suo confine occidentale e provocata con i pogrom contro la popolazione russofona.
Il voto in Crimea e le manifestazioni nella regione orientale del Paese a maggioranza russofona, hanno dimostrato che la popolazione ha paura di un ritorno alla passata occupazione nazista, la quale memoria è viva nel ricordo di tanti cittadini democratici.
Esprimiamo la nostra solidarietà ai resistenti della Crimea, del Donetsk di Odessa e a tutti gli antifascisti ucraini, alle donne e ai tanti giovani che da mesi resistono coraggiosamente alle violenze dei golpisti di Kiev e dei loro sicari nazisti!
Quali antifascisti militanti condanniamo le violenze in atto in Ucraina ed invitiamo tutti i democratici e le istituzioni, a non prestare il fianco alla campagna di sostegno a questo colpo di Stato che rischia di far divampare nuovamente il fascismo e la guerra nel cuore dell’Europa!
Chiediamo al Parlamento e al Governo Italiano di sottrarsi alla campagna in atto contro la Russia e di lavorare ad un progetto politico di pace e cooperazione con i popoli dell'Est europeo!
SIAMO CON L'UCRAINA ANTIFASCISTA!
SIAMO CONTRO L'IMPERIALISMO DELL'UNIONE EUROPEA, DELLA NATO E DEGLI USA!
SIAMO PER LA PACE, LA FRATELLANZA E LA LIBERTA' DEI POPOLI!
evento Facebook: https://www.facebook.com/events/510598429044821/
=== Coordinamento Nazionale per la Jugoslavia - ONLUS https://www.cnj.it/ http://www.facebook.com/cnj.onlus/ === * ===
Scopri istella, il nuovo motore per il web italiano.
Istella garantisce risultati di qualità e la possibilità di condividere, in modo semplice e veloce, documenti, immagini, audio e video.
Usa istella, vai su http://www.istella.it?wtk=amc138614816829636
WHY? [Parte Prima]
Beograd, 22-23 marta 2014.god.
Udruženje "CNJ - Coordinamento Nazionale per la Jugoslavija, Italijanska Koordinacija za Jugoslaviju'' zvanično je osnovano 2007. godine u cilju održavanja i oživljavanja aktivnosti pojedinaca i grupa angažovanih još s početka devedesetih godina po pitanju jugoslonenske problematike, kako geografske i kulturološke tako i političke, na prostoru bivše Socijalisticke Federativne Republike Jugoslavije.
Namera udruženja je, zapravo, da se nastave i obnove sve aktivnosti koje se tiču informisanja, solidarnosti i odbrane civilnih prava, pokrenute u Italiji pre, za vreme i posle agresije 1999. protiv Savezne Republike Jugoslavije.
Danas smo, pre svega, ovde da bismo Vas pozdravili i poželeli uspeh na ovoj konferenciji, jer je važno pamtiti agresiju iz 1999.g, ne samo zbog toga što u ovom trenutku Sjedinjene Američke Države i Evropska unija potpiruju u mnogim krajevima sveta nove sukobe po modelu rata u Jugoslaviji, nego i zbog važnosti jugoslovenske istorije, kao i zbog stava evropske radničke klase u vezi s tim sukobima.
Reakcija italijanske radničke klase povodom agresije na Jugoslaviju bila je različita. Najvažniji sindikat, CGIL, kao i druga dva, CISL i UIL, nedostojno su opravdali agresiju usvojivši dokument u kojem se Jugoslavija optužuje da navodno ''nije prihvatila sporazum u Rambujeu''.
Tako se dogodilo da je mnogo radnika poverovalo tim lažima. Međutim, nezavisni sindikati su odmah zauzeli stav protiv agresije.
Istovremeno, slaba reakcija radničke klase pod uticajem medijskih laži bila je jedan od uzroka poraza italijanske radničke klase: neshvatanje da je rat protiv Jugoslavije bio rat za kontrolu tržišta, sirovina i radne snage, kao i puteva kojima se ove odlivaju ka imperijalističkim zemljama, oslabilo je i samu radničku klasu.
Osim toga, veliki deo političkih snaga i levičarski orijentisanih aktivista, antimilitarista i pokreta koji su navodno podržavali komunizam, imali su neodlučan stav: s jedne strane, istina je da su se borili protiv rata, sa druge,medjutim, nisu izrazili solidarnost prema napadnutima.
Agresija na Jugoslaviju, izuzetno važnu zemlju u istoriji prošlog veka, zemlju najvećeg partizanskog pokreta u Drugom svetskom ratu, jednu od osnivača Pokreta nesvrstanih zemalja, podstakla je savest pojedinaca koji su se postepeno okupljali oko samostalno formiranih grupa ne samo da bi se suprotstavili toj agresiji, već i da izraze solidarnost narodu koji se odupirao neuporedivo jačem agresoru. Društva i udruženja, različitog stava, počela su da šalju pomoć.
Da bi se održale veze između tih grupa rasutih po čitavom italijanskom tlu, od Trsta do Torina, od Firence do Barija, od Rima do Milana, formiran je CNJ koji se karakteriše svojom specifičnošću u uverenju da je jedinstvena jugoslovenska država bila pogodno rešenje za probleme područja na kome je nastala i da je rušenje Jugoslavije rezultat višegodišnjeg projekta Sjedinjenih Američkih Država i Evrope koji su dali podršku raznim nacionalizmima iz ekonomskih i geopolitičkih razloga.
Agresija na Jugoslaviju uklapa se u okvir novih imperijalističkih ratova nakon pada berlinskog zida. Napad na Irak bio je prvi od tih novih ratova, ali medjunarodni kontekst nije dozvolio njegovo okončanje, tako da je pravi uzor novog ratovanja upravo agresija na Jugoslaviju. Bez pretenzija da obuhvatimo temu u potpunosti, mislimo da su zajednički elemeti novih ratova:
* Veoma precizne medijske pripreme, poverene specijalizovanim agencijama, demonizacija zemlje koja se namerava napasti, počevši od vlade (definisane kao "režim" iako je demokratski izabrana) i čak do šefa vlade (definisanog kao "novi Hitler")
* Veze sa nacionalističkim elementima i separatistima u zemlji koja je postala meta
* Pokušaj da se agresija prikaže kao etički opravdana i neminovna, prema modelu "Aušvic" tj. uporedjuje se zemlja meta sa nacistima dok se unutrašnji neprijatelji, saveznici SAD i EU, uporede sa Jevrejima - radi se o etičkom ratu
* Sankcije ili čak embargo sve dok agresor nije dovoljno spreman kako bi izbegao gubitke
* Bombardovanje industrijskih i infrastrukturnih objekata uz korišćenje nekovencionalnog oružja
* Ogromna razlika snaga izmedju agresora i napadnutog
* Pobuna na ulicama protiv legitimne vlade, naširoko finansirana od SAD i EU
* Uklanjanje ili ubistvo šefa vlade napadnute zemlje
* Eksploatacija lokalne radne snage od strane zapadnih investitora.
* ...
Karakteristični element agresije na Jugoslaviju je mali gubitak ljudskih života na strani agresora, dok je broj žrtava sa jugoslovenske strane bio znatan. Radilo se o vazdušnom ratu sa neverovatno čestim napadima, no zahvaljujući veštini jugoslovenskih tehničara, civilnih i vojnih, koji su često uspevali da prevare veliku američku silu, nije došlo do bitno većih razaranja.
NATO bombardovanje prouzrokovalo je velike ekološke posledice tako da se slobodno može govoriti o hemijskom ratu: planirano i precizno sprovedeno uništavanje industrijskih objekata, od petrohemijskih industrija do farmaceutskih i prehrambenih, od elektrana i termoelektrana do automobilskih fabrika, izazvalo je efekte mnogo većih razmera nego u običnim nesrećama. Došlo je do razornih posledica na biosferu koje, zapravo, još nisu potpuno analizirane. Gubitak ljudskih života nije samo onaj za vreme agresije, nego se nastavlja tokom vremena zbog bolesti izazvanih ekološkom katastrofom (tumori, leukemija...). Posebnu raspravu bi zahteva analiza efekta osiromašenog uranijuma. Upravo oni koji su u medijskoj fazi rata krivili Srbe za takozvani genocid nad albanskim stanovništvom na Kosovu, pokušali su istrebljenje civilnog stanovništva Srbije na isti onaj način koji je primenjen za vreme embarga u Iraku kada je umrlo od gladi i bolesti oko 500.000 ljudi od kojih većina dece.
Jugoslavija, jedna od osnivača Pokreta nesvrstanih, prva je zemlja tog bloka koja je napadnuta: SAD ne prihvataju da bilo koja zemlja teži svom sopstvenom putu u kulturnom, društvenom, ekonomskom razvoju. Jedan od ciljeva ovako žestokih bombardovanja, uništenje industrijskih objekata i infrastruktura jeste, u stvari, pokušaj da se zemlja koja im je u datom momentu "trn u oku" vrati za nekoliko decenija unazad (ako ne i u kameno doba, kako se nadao jedan američki general za vreme prve agresije u Zalivu). Nakon Jugoslavije, takodje i druge zemlje Pokreta nesvrstanih bile su napadnute i opustošene, kao Libija, ili su predmet destabilizujućih manevara.
Cilj SAD-a je dominacija celim svetom, a to što optužuju svakog neprijatelja da je novi Hitler skriva upravo hitlerovski projekat njihove tendencije širenja prema jugu i istoku Planete. Sjedinjene Američke Države napornim korakom prati Evropska unija u nadi da joj se otvore nova tržišta kako bi mogla jeftino da koristi visokokvalifikovanu radnu snagu. Tipični primer koji potkrepljuje ovu tvrdnju je slučaj s FIAT-om u Kragujevcu.
Na desetogodišnjicu bombardovanja, u martu 2009, CNJ je zajedno sa pacifističkom organizacijom ''Rete Disarmiamoli'' upriličila veliki skup u Vićenci na kome su učestvovali predavači iz inostranstva, Juergen Elsaesser i Diana Johnstone, kao i predstavnici mnogih italijanskih društava koja su još uvek angažovana u akciji usvajanja ''na daljinu'' dece srpskih radnika (radi se o nevladinim organizacijama poput: "Non bombe ma solo caramelle", "Associazione Zastava Brescia", "Un ponte per Belgrado in terra di Bari", "Un ponte per... "). Na toj konferenciji čiji je cilj bio analiza efekata raznih vidova agresije (medijske, ekološke, ekonomske) nakon 10 godina od bombardovanja, bili su prisutni i učestvovali su u diskusiji i članovi Samostalnog sindikata Zastave iz Kragujevca.
Agresije koje su naknadno usledile i na druge države, kao napad na Libiju, sa ubistvom Gaddafija, intervencija u Maliju, pokušaj da se uništi Sirija koji je još u toku, provokacije u Venecueli, državni udar u Ukrajini - izvršene su po "jugoslovenskom" modelu. U Ukrajini su se nedavno pojavile neofašističke snage koje su dale doprinos pobedi nacionalističkih snaga i potom napale sedište komunističke partije Ukrajine.
Ovi dogadjaji ukazuju da je neophodan kontinuitet analize i vrednosti koje počivaju na bazi istorijskih činjenica, a ne na pukim geopolitičkim idealizacijama. Zato CNJ insistira na vrednostima antifašizma i smatra važnim održavanje istorijskog pamćenja borbe jugoslovenskih partizana protiv fašizma. U tom kontekstu, CNJ organizuje istorijska istraživanja kao što su, na primer, zločini italijanske vojske za vreme Drugog svetskog rata ili donedavno malo poznat slučaj jugoslovenskih partizana u Italiji: mnogi Jugosloveni zarobljeni u Jugoslaviji od strane italijanskih okupatora i odvedeni u zarobljeništvo, nakon što su pobegli iz italijanskih zatvora ili oslobodjeni posle 25. jula 1943, borili su se sa italijanskim partizanima za oslobođenje Italije, često gubeći svoje živote.
Od 2004. godine u Italiji vodimo kampanju protiv osnivanja ''Dana sećanja'', 10. februara na dan odlaska Italijana iz Istre i Dalmacije. U stvari, izabran je datum mirovnog ugovora između Italije i Jugoslavije (10. februar 1947) tako da Italija simbolično dovodi u pitanje ugovor i državne granice. Taj datum je istovremeno i znak revizionizma jer je vremenski blizu drugog datuma, 27. januara, "Dana sećanja na Holokaust", tako da i Italijani mogu imati dan kada se predstavljaju kao žrtve, a ne kao agresori. Agresori 1941, agresori 1999.
Što se tiče kulture, CNJ već od svog osnivanja održava odnose sa lingvistima, režiserima, intelektualcima iz svih republika bivše Jugoslavije, organizuje debate o srpsko-hrvatskom jeziku, o istoriji i umetnosti naroda koji žive na tim prostorima (Lordan Zafranović bio je više puta gost našeg društva za vreme projekcije svojih filmova ''Pad Italije'' i ''Okupacija u 26 slika'').
Na kraju, povodom petnaestogodišnjice agresije takodje smo prisutni s našim inicijativama po Italiji. Ove godine odlučili smo da obeležimo godišnjicu sa aspekta kulturne štete usled agresije, organizujući u Milanu miting o blagu srpsko-vizantijske kulture pogođenom bombama 1999. godine koje je još i sada ugroženo na Kosovu, tamo gde je srce istorije, kulture i identiteta srpskog naroda, a koje je značajno i za sve druge Južne Slovene. Srbima na Kosovu koji i dalje pate zbog rasističkog režima nametnutog od strane NATO-a upućujemo naše najlepše misli i žalje i poručujemo da nisu sami.
http://www.resistenze.org/sito/te/po/gr/pogrec31-014259.htm
Partito Comunista du Grecia (KKE) | kke.gr
Traduzione per Resistenze.org a cura del Centro di Cultura e Documentazione Popolare
31/03/2014
Una grande concentramento che ha preso la forma di una manifestazione militante contro gli interventi imperialisti, si è tenuta il 28 marzo presso l'ingresso centrale del porto di Salonicco, in occasione dei 15 anni dell'intervento dell'UE, degli USA e della NATO in Jugoslavia e il massacro del suo popolo. Alla manifestazione organizzata dall'Organizzazione di Partito della Regione della Macedonia Centrale, ha partecipato il Segretario Generale del CC del KKE, Dimitris Koutsoumpas.
Migliaia di persone hanno invaso l'ingresso principale del porto di Salonicco. Nel 1999 questo porto servì come base delle operazioni della NATO per il massacro del popolo jugoslavo, migliaia di soldati ed equipaggiamenti militari transitarono da Salonicco diretti in Kosovo.
Dimitris Koutsoumpas ha parlato compiutamente degli eventi in Jugoslavia, dell'intervento imperialista, della posizione che avevano assunto all'epoca i partiti politici e ha sottolineato che l'intervento in Jugoslavia ha dimostrato che la NATO e l'UE sono organizzazioni imperialiste istituite per servire gli interessi dei monopoli, del capitale, e naturalmente non della classe operaia, né dei settori popolari. Questo è qualcosa che da allora evidenzia solo il KKE.
Ha invitato i lavoratori a votare alle prossime elezioni di maggio, valutando la posizione di ciascun partito sulle questioni strategiche che determinano il corso del paese e la vita dei lavoratori.
Egli ha osservato che la ND e SYRIZA si stanno misurando su chi sarà in grado di servire più efficacemente la ripresa capitalista. Entrambi stanno parlando della protezione del percorso della Grecia nella zona euro e nell'Unione Europea. La ND dalla posizione di presidenza dell'UE e SYRIZA da quella di candidato alla presidenza della Commissione europea.
Ha sottolineato che è ingannevole parlare di un governo favorevole al popolo senza rovesciare il potere dei monopoli. La questione principale è organizzare da subito e dappertutto una opposizione operaia e popolare combattiva contro il padronato, il capitale, i loro governi, in generale contro il loro potere, contro l'UE. Così si ostacolerà l'attacco antipopolare e si spianerà il cammino al popolo per la presa del potere.
Аутор: Живадин Јовановић
Бивши немачки канцелар Герхард Шредер, нешто пре недавне посете Београду, изјави да су чланице НАТО-а, дакле, и Немачка, нападом на СР Југославију 1999., прекршиле међународне законе. У време напада, односно, агресије, Шредер је био Савезни канцелар Немачке. Шредер је први председник владе једне земље чланице НАТО и ЕУ, из времена агресије НАТО, који је јавно признао да су нападачи прекршили међународне законе. Дакле, Шредер, влада чији је шеф био и његова земља су, дакле, свесно, умишљајно, учествовале у кршењу међународних закона. По дефиницији међународних закона то је била оружана агресија која је злочин против мира и човечности. По међународним, али и по националним законима, ко супротно законима другом нанесе штету, има обавезу да исту надокнади. То је законска, али и морална и цивилиѕацијска обавеза. А штета нанета СР Југославији – Србији и Црној Гори - је огромна. Само директна материјална штета процењена је одмах након агресије на 100 милијарди америчких долара. Без процене штете за близу 4.000 убијених и око 10.000 рањених људи. Без процене штете по здравље људи и природну околину од употребе пројектила са осиромашеним уранијумом, касетних и графитних бомби. О патњама читаве нације и моралној штети да не говоримо.
НАТО је, како преносе медији, на свом сајту управо објавио саопштење у којем се, поред осталог, наводи да је напад на СР Југославију пре 15 година извршен без овлашћења Савета безбедности. А зна се, према Повељи УН једино тело које може дати одобрење за било какву војну акцију против неке друге земље јесте управо Савет безбедности. Дакле, сам по себи, став да је напад извршен без одобрења Савета безбедности, намеће закључак да је НАТО свесно, умишљајно, прекршио Повељу УН која је темељ читавог међународног правног поретка успостављеног после Другог светског рата. Агресијом НАТО против СРЈ пре равно 15 година, Алијанса је озбиљно поткопала, угрозила светски правни поредак. НАТО, додуше, наводи у саопштењу, да се одлучио на напад да би осигурао безбедно окружење, спречио масовно кршење људских права и протеривање становника. Колико је то био мотив, а колико маска за стално стационирање америчких војника (Боднстил) као ослонца стратегије експанзије на Исток, поодавно, углавном, није спорно, не само за аналчитичаре и слободно мислеће људе, већ ни за јавност у Европи и у свету. Какво је то безбедно окружење у коме је током мандата КФОР-а (читај: НАТО) на Косову и Метохији уништено 150 српских средњевековних манастира и цркава, разорано десетине, ако не стотине, српских гробаља, протерано око 250.000 Срба и других неалбанаца којима се ни после 15 година од протеривања не дозвољава слободан и безбедан повратак на њихова огњишта? Шта значи слобода за и „безбедно окружење“ за жртве погрома Срба 2004. године, за киднаповане, убијене и нестале, посебно за жртве трговине људским органима? О томе и много чему другом нема речи у ни у једном саопштењу НАТО.
Неко може рећи, да је саопштење НАТО усмерено да изравна рачуне са Русијом око Украјине. Да, управо, то је то циљ. Само, нико није у обавези да прихвати полуистине, искривљавање, арбитрарно тумачење ставова Савета безбедности, двоструке стандарде, селективно баратање чињеницама. Зашто међу аргументима званичника НАТО никада нема цитата и извештаја са Косова и Метохије немачког генерала Локваја, кључног војног аналитичара КВМ, или Дитмара Хартвига, шефа Мисије Европске уније у Покрајини (ЕЦММ) до почетка агресије? Зашто нико не помиње да се резолуцијама Савета безбедности усвојеним пре почетка агресије од свих чланица светске организације, дакле и од чланица НАТО, тгражило да прекину финансирање, наоружавање и обучавање терористичких формација на (са) Косову и Метохији? О чему су говорили такви позиви (налози) – о чистим рукама и принципијелности служби чланица НАТО, о посвећености борби против тероризма и поштовању људских права?!
Шредер је током посете Београду имао разговоре на највишим нивоима у Србији. Није познато да ли је том приликом поновио оцену о свом, немачком, или НАТО свесном кршењу међународних закона приликом агресије против Србије и Црне Горе ни да ли је уопште било речи о агресији иако су управо тих дана његови београдски саговорници полагали венце и одавали пошту жртвама агресије поводом њене 15. годишњице. Изјаву дату немачким медијима о учешћу у кршењу међународних закона, Шредер није поновио медијима у Београду, а очигледно није нашао за сходно да поводом тужне 15. годишњице, изрази јавно извиње због кршења међународних закона на штету Србије и српског народа, односно, због злочина учњених „у име Немачке“, у име НАТО, или већ било кога другог. Шредер је добро знао да долази у посету Србији управо у време када се жртвама агресије за коју и сам носи не малу одговорност. Како му није пало на памет да бар један каранфил положи на споменик палој деци у Парку Ташмајдан?
Зашто се Шредр није извинио Србији и њеним грађанима за страдања , за велике људске губитке? Зашто?
Да ли, на пример, зато што сматра да је речено кршење међународних закона, било и остало у интересу „људских права“, „добробити српског народа“, демократије, „европске перспективе Србије“, будућности, „бољег живота“? Тешко да би то био разлог. Каква би то била представа о људским правима, демократским и цивилизацијским вредностима, које се бране убијањем деце, тровањем народа, геноцидним оружјима као што су осиромашени уранијум, касетне и графитне бомбе, разарањем школа, болница, цркава, мостова, путева, пруга, радио и ТВ станица, уништавањем природне околине, савезништвом са овејаним терористима и структурама организованог међународног криминала?
Или, можда, Шредер сматра да пошто већ подавно више није завнични представник Немачке, нема права да својим изјавама обавезује Нмачку, њену садашњу владу? То и не би био сасвим нелогично. Међутим, зашто се бар у лично име, као учесник у злочину, не извину, бар за убијену децу, за 16-годишњу математичарку Сању Миленковић, погинулу приликом бомбардовања моста у Варварину, или двогодишњу Милицу Ракић, страдалу у родитељском наручју у Батајници, или трогодишњу Драгану Димић, из Старог Грацког, код Липљана, за њих 88... Уосталом, ако је имао овлашћења да говори како Немачка сматра Србију „кључним партнером на Балкану“, како ће Немачка пружити сваку подршку Србији на њеном путу ка чланству у ЕУ, било је још логичније да се извини српском народу за нешто за шта је и лично одговоран. Немачка јавност, која се у међувремену „едуковала“, која је сазнала за многобројне лажи и манипулације типа „Плана потковице“ владе чији је канцелар био управо Герхард Шредер, не би му замерила да се јавно извинио. Да не говоримо о томе да би му на таквом људском и цивилизованом гесту честитали многи врхунски немачки интелектуалци и поборници истине, као што су један други бивши немачки канцелар – Хелмут Шмит, парламентарац и државни секретар Вили Вимер, већ поменути генерал Хајнц Локвај, адмирал Елмар Шмелинг, проф. Клаус Хртман, проф. Волфганг Рицхтер, амбасадор Дитмар Хартвиг и многи други.
Заиста, тешко да је било прикладније прилике за извиње Шредера за злочине учињене Србији 1999. године него што је његов боравак у тренутку када цела Србија, читава јавност одају почаст жртвама агресије поводом 15. годишњице. У том тренутку у Београду се налазило 30 врхунских немачких интелектуалаца који су учествовали на међународној конференцији под мотом „ДА СЕ НЕ ЗАБОРАВИ“. Иако је било гостију из око 50 земаља из свих делова света, група из Немачке била је далеко најбројнија.
Све је већи број европских и светских интелектуалаца, аналитичара и историчара долази до кључне оцене – агресија НАТО против СР Југославије била је рат против Европе у коме је учествовала Европа! Иако су САД имале кључну улолгу у томе рату, и управо због тога, последице тог трагичног рата не трпе САД, већ Европа. И још дуго ће трпети. Немачка није изузета из ношења терета последица агресије. Напротив.
То је био рат за глобалне америчке циљеве. Један од тих циљева је био – даље притезање америчког захвата око Европе, притезање загрљаја. О томе сведочи и текућа криза у и око Украјине до које није дошло спонатано, нити вољом Европе. Порекло је у стратегији глобалног интервенционизма, „обојеним револуцијама“ (са песницом као заштитним знаком), сарадњи са терористима, наци-фашистима, „демократизацији“ милионским кеш исплатама, злочинима који се олако приписују противнику... Та технололгија и ижењеринг до детаља су испробани у периоду од 1995. – 2000. на Србији. Сада је то ГМО семе империјалистичке доминације.
Није ли време за катарзу европске и америчке политичке елите од неморала, лицемерја, од затварања очију пред стравичним злочинима у име „људских права“, „борбе против тероризма“, „уништавања оружја за масовно уништавање“, од шпијунирања пријатеља и сопствених грађана, тајних затвора и летова, сарадње са терористима, неонацистима, неофашистима, вођама нарко-кланова...
Прљаве методе политичке елите на Западу које су ескалирале током протекле две и по деценије у име цивилизацијских вредности као што су људска права, достојанство, морал, демократија и слобода – спредстављају канцер који озбиљно угрожава највеће цивилизацијске вредности. Ко ће и како надокнадити 150 средњевековних цркава и манастира порушених на Косову и Метохији? Или можда није требало ни да постоје. „И тако су били превише стари“, био је антологијски одговор високог официра НАТО на Косову и Метохији!
Све чега смо сведоци, од Бондстила и милитаризације Европе, преко напада на Авганистан, Ирак, Либију, Мали, до нових „антиракетних штитова“ и сукоба и преврата у Украјини, директно или индиректно, почело 90-их година прошлог века преко глава српског народа. Ред је, ипак, да се неко коначно извини Србији и српском народу. Без тога, чини ми се, тешко може бити боље Европи и свету.
Подсетимо се, ове године обележава се 100. годишњица почетка Првог и 75. годишњица почетка Другог светског рата, 70. годишњица ослобођења Београда од фашистичког окупатора и 15. годишњица агресије НАТО. Поуке историје се не смеју заборавити.
Si riaffaccia l'idea di rivolgersi alle organizzazioni internazionali, mentre qualcuno propone a chi ha bombardato con l'uranio di costruire un ospedale per i molti ammalati
venerdì 18 aprile 2014
Dopo la devastante canpagna dell'Alleanza la Serbia si era rivolta alla Corte internazionale di giustizia, organismo delle Nazioni Unite per ottenere i danni ma allora la risposta era stata farisaica: il tribunale non poteva pronunciarsi sulla richiesta poiche' all'epoca la "piccola Jugoslavia", ovvero la federazione fra Serbia e Montenegro, non faceva parte dell'assemblea dell'Onu.
Poco dopo anche la Corte europea per i diritti dell'uomo ha seguito la stessa linea, però adesso il massimo esperto di diritto del ministero degli Esteri,Rodoljub Etinski ritiene che anche se non vi è alcuna possibilità di intraprendere azioni legali la questione possa essere risolta in modo informale , con risarcimenti economici o altre forme di sostegno per la Serbia.
Se prima gli Stati che hanno partecipato al bombardamenti non potevano riconoscere formalmente le proprie responsabilità, oggi possono contribuire ad attenuare le conseguenze bombardamenti attraverso qualche sostegno economico e finanziario o di altre forme di impegno che migliorino la situazione economica e sociale del paese . "In questo modo il recupero da parte della Serbia sarebbe più facile , mentre alcuni Stati esteri assolverebbero ad un obbligo morale ", dice .
Anche alla facoltà di giurisprudenza dell' Università di Belgrado un docente, Bojan Milisavljevich][b/] ritiene che vi sia la possibilità di una compesazione con l'aiuto delle organizzazioni internazionali , soprattutto in conseguenza del caso del traffico di organi e dei crimini dell' "Uck" in Kosovo . " Il percorso legale attraverso cui la Serbia potrebbe tentare di ottenere il risarcimento dei danni deve partire dal traffico di organi in Kosovo e dall'inchiesta del Consiglio d'Europa: siamo vicino alla formazione di un tribunale speciale che finalmente dovrebbe esaminare le responsabilità. Attraverso le organizzazioni internazionali del Consiglio d' Europa o le Nazioni Unite , si potrebbe chiedere una commissione speciale che determini la portata e l'ammontare dei danni inflitti dai bombardamenti della Nato" .
E qui si apre un altro delicatissimo capitolo. "La commissione dovrebbe determinare il livello di contaminazione radioattiva del suolo , delle acque e dell'ambiente e danni ", aggiunge il professore mentre un altro docente, Viseslav Hadzzitanovic , cardiologo , suggerisce anche un'altra strada. "Dovremmo chiedere la costruzione di un ospedale speciale per le malattie maligne finanziato dai membri della Nato che hanno partecipato ai bombardamenti ", dice.
"Sappiamo che nel bombardamento sono state adoperate bombe all'uranio impoverito e che la Serbia ha visto aumentare il numero dei casi e dei decessi per cancro. Se fossi il ministro della Sanità aprirei un confronto con gli Usa e la Nato per aiutare i malati a sopravvivere ed ottenere un'adeguata tutela della salute , perché la gente spesso non ricevono in ritardo o ricevono la tutela della salute . Lo Stato serbo da parte sua potrebbe mettere a disposizione dai 10 a 30 ettari di terreno per la costruzione dell'ospedale che sarebbe dotato di tecnologie moderne e potrebbe usufruire dell'apporto di esperti provenienti da paesi che hanno preso parte ai bombardamenti ."
la pubblicazione ed il video "SEDÌCI PERSONE. Le parole negate del bombardamento della TV di Belgrado": https://www.cnj.it/24MARZO99/criminale.htm#sedici
23. 04. 2014.
Le famiglie, i colleghi e gli amici degli impiegati della TV di Stato che sono stati uccisi nei bombardamenti della NATO il 23 aprile del 1999 hanno deposto le ghirlande sotto il monumento nel Parco di Tasmajdan a Belgrado, sul quale scrive Perché?. Le ghirlande sono state deposte anche dai rappresentanti della TV di Stato e le associazioni dei giornalisti. Il direttore della RTV Serbia Nikola Mirkov ha detto che in quel luogo sono state uccise 16 persone innocenti. I dirigenti della NATO hanno deciso di attaccare un Paese sovrano, la Serbia, e di ucccidere i civili, trasgredendo tutti i principi del diritto internazionale e le regole del Consiglio di sicurezza delle Nazioni Unite, ha detto Mirkov.
Odata pošta radnicima RTS-a poginulim u NATO bombardovanju
Sre, 23/04/2014
Polaganjem venaca i paljenjem sveća kod spomenika "Zašto?" u beogradskom Tašmajdanskom parku, porodice, kolege i prijatelji odali su poštu radnicima RTS-a poginulim u NATO bombardovanju na današnji dan 1999. Vence su položili predstavnici RTS-a, novinarskih udruženja, članovi porodica i kolege poginulih. Istakavši da je NATO bombardovanje zgrade RTS-a bio strašan zločin, v. d. direktora RTS-a Nikola Mirkov je ukazao da su na tom mestu stradalo 16 nevinih ljudi. Mirkov je podsetio da su zvaničnici NATO-a odlučili da mimo svih međunarodnih principa i Saveta bezbednosti UN, napadnu jednu zemlju, gađajući i civilne ciljeve.
(Izvor: Tanjug)
Milano, sabato 10 maggio 2014
alle ore 16:00 presso la sala conferenze del C.A.M. "Scaldasole" - Via Scaldasole 3/A (zona Ticinese)
UN TESORO IN PERICOLO
Seminario - Proiezioni e dibattito
Andrea Martocchia - segretario, Coordinamento Nazionale per la Jugoslavia ONLUS
Intervengono:
ROSA D'AMICO - storica dell'arte, già Direttrice della Pinacoteca di Bologna e funzionaria della Soprintendenza per i beni artistici, storici ed etnoantropologici di Bologna. E' la maggiore esperta italiana in tema di arte medioevale serbo-bizantina
ALESSANDRO DI MEO - coordinatore delle attività di solidarietà verso la Serbia e il Kosovo per la ONG "Un Ponte per…" (Roma)
JEAN TOSCHI MARAZZANI VISCONTI - giornalista e saggista, autrice e curatrice di libri sulle questioni jugoslave per le case editrici Città del Sole e Zambon
I principali monumenti della cultura serba antica - da Studenica a Mileševa e Sopoćani, fino alle chiese trecentesche del Kosovo - stanno a testimoniare di un inestimabile patrimonio di cultura e di civiltà fiorito nel cuore dei Balcani e quindi dell'Europa. Un tesoro che in Italia è praticamente sconosciuto, nonostante i secolari rapporti storici ed artistici tra le due sponde dell'Adriatico. Anziché tutelare e promuovere la conoscenza di quel patrimonio, il nostro paese ha partecipato ad azioni militari e passaggi politico-diplomatici che lo hanno messo a repentaglio in anni recenti.
In questo 2014 cadono infatti il 15.mo anniversario dei bombardamenti della NATO su ciò che rimaneva della Jugoslavia dopo le già gravi secessioni iniziate nel 1991, e il 10.mo anniversario dei pogrom scatenati contro i serbi in Kosovo sotto gli occhi poco innocenti delle nostre truppe di occupazione. Fatti che non intendiamo dimenticare.
Il Kosovo, cuore storico della Serbia, che è a sua volta parte della Jugoslavia: sono per eccellenza i luoghi della convivenza tra culture diverse, e tali rimangono malgrado le politiche identitarie e nazionalistiche abbiano portato disunione e sangue con l'avallo della peggiore politica nostrana. Quei monumenti appartengono ad una identità condivisa, anche se spesso dimenticata, e la perdita di parte di quel patrimonio, avvenuta nel tempo e in occasione dei recenti eventi bellici, costituisce una ferita gravissima e non rimarginabile alla conoscenza non solo della storia di quei luoghi, ma anche della nostra.
Promuove: Coordinamento Nazionale per la Jugoslavia - ONLUShttps://www.cnj.it/ - jugocoord @ tiscali.it - https://www.facebook.com/cnj.onlus
BELLA ADDIO
No a richiesta Anpi per ordine pubblico. Sarà suonata al corteo (ANSA) - PORDENONE, 23 APR - Il Comitato per l'ordine e la sicurezza pubblica di Pordenone, presieduto dal Prefetto Pierfrancesco Galante, ha rigettato la richiesta, formulata dall'Anpi (Associazione nazionale partigiani), di cantare "Bella Ciao" durante la cerimonia commemorativa per il 25 aprile. La decisione è stata presa per motivi di ordine pubblico legati alla possibile presenza in piazza di gruppi anarchici che, dal 2006 in poi, avevano dato vita ad azioni di disturbo delle manifestazioni ufficiali, prendendo di mira in particolare esponenti dell'amministrazione provinciale. La famosa canzone della Resistenza sarà, quindi, eseguita dalla Banda unicamente durante il corteo cittadino. (ANSA). 23-APR-14 18:41
Na uradni proslavi 25. aprila mestna godba v Pordenonu ne bo zaigrala popularne himne italijanskega partizanskega gibanja
sreda, 23. aprila 2014
Priložen videoposnetek
Senator Demokratske stranke Lodovico Sonego zahteva odstavitev prefekta iz Pordenona, ki je po njegovem po nepotrebnem »zakuhal« ta primer
sreda, 23. aprila 2014
Cronologia a cura del Comitato unitario contro la guerra alla Jugoslavia (Roma 1999)
Ante Gotovina bacia la mano a San Wojtyla
https://www.cnj.it/immagini/gotopapa.jpg
Vescovi croati e Vaticano offrono protezione ad Ante Gotovina
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/3008
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/4558
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/5036
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/5636
Ante Gotovina condannato dal "Tribunale ad hoc" dell'Aia per le stragi commesse in gloria di Santa Romana Chiesa
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/7060
HOMILY OF THE HOLY FATHER AT MARIJA BISTRICA FOR THE BEATIFICATION OF THE VENERABLE SERVANT OF GOD CARDINAL ALOJZIJE STEPINAC
http://www.vatican.va/holy_father/john_paul_ii/travels/documents/hf_jp-ii_hom_03101998_croazia-beatification_en.html
https://www.cnj.it/documentazione/parenti07.htm
http://temi.repubblica.it/micromega-online/perche-wojtyla-non-e-un-santo/
http://old.terrelibere.org/4216-santo-dubito-una-lettura-critica-del-pontificato-di-giovanni-paolo-ii
di TOMMASO DI FRANCESCO da "IL MANIFESTO" del 9 aprile 2005
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/4424
L'offensiva contro la Teologia della Liberazione in America Latina (dossier ADISTA del 25.10. 2003)
http://www.adistaonline.it/speciali/76italiano.pdf - http://www.peacelink.it/latina/a/9597.html (PDF)
http://ecumenici.wordpress.com/2011/04/28/a-poche-ore-dalla-beatificazione-del-precedente-papa/ (TXT)
https://www.cnj.it/documentazione/ustascia1941.htm
HAINE CONTRE LA SERBIE ET RECOURS AU BRAS SÉCULIER
par Annie Lacroix-Riz (2000)
par Annie Lacroix-Riz (1998)
=== Coordinamento Nazionale per la Jugoslavia - ONLUS https://www.cnj.it/ http://www.facebook.com/cnj.onlus/ === * ===
Scopri istella, il nuovo motore per il web italiano.
Istella garantisce risultati di qualità e la possibilità di condividere, in modo semplice e veloce, documenti, immagini, audio e video.
Usa istella, vai su http://www.istella.it?wtk=amc138614816829636
French TV documentary: “Shoah by Shooting—SS Death Squads in Ukraine”
By Clara Weiss
22 April 2014
Earlier this year, the 2008 French television documentary “Shoah by Shooting—SS Death Squads in Ukraine,” by Romain Icard, was released on DVD with German subtitles by Absolut Medien. The documentary describes the journey of the French Catholic priest Patrick Desbois through Ukraine in his search for the mass graves of some 1.5 million murdered Jews.
The release of the DVD coincides with the German- and US-backed coup in Kiev that brought to power an extreme right-wing regime that includes neo-Nazi forces. The documentary underscores the criminal character of a policy of relying on fascistic forces.
The Nazis occupied Ukraine in the summer of 1941 and were expelled by the Red Army two-and-a-half years later. During the period of German occupation, the war and the mass murders carried out by the Nazis and their Ukrainian collaborators took the lives of between five and eight million people. Another one million Ukrainians were deported to Germany to serve as forced laborers. The Soviet Republic was plundered and savaged. Hitler planned to resettle 20 million Germans on the territory of Ukraine.
At the time of the attack on the Soviet Union, the Nazi leadership had already decided on the annihilation of European Jewry. The systematic murder of the Jews became an integral part of the occupation.
In Lithuania, the Nazis and their collaborators liquidated over 90 percent of the Jewish population. In Belarus, the Nazis murdered a quarter of the total population—800,000 people—including more than 90 percent of all Jews. In Ukraine, an estimated 1.5 million Jews were murdered—over half of the total Jewish population of 2.7 million.
As the director of the US Holocaust Memorial Museum explains in the documentary, “Ukraine is and will remain a vast cemetery.”
The Catholic Church played an important role in supporting the Hitler regime, together with other fascist regimes in Europe. Through its backing for Desbois’ work, the Vatican sought to erase the traces of its crimes. Nevertheless, the research carried out by Desbois, whose own father was held as a French prisoner of war in Ukraine and later informed his son of what he had seen of the Holocaust, is of great importance. Many crimes of the Nazis in Eastern Europe have not been fully explored and the sites of most of the mass graves in Ukraine were unknown until Desbois’ investigations.
Through systematic interviews, beginning in 2004, with thousands of eyewitnesses and survivors of the Holocaust, most of whom had never been questioned before, Desbois and his team were able to locate some 700 mass graves. The results of the research by his organization Yahad in Unum, which is also active in other countries in Eastern Europe, have been compiled on a web site. In total, some 1,200 mass graves have now been identified in Ukraine.
The majority of Ukrainian as well as Belarusian and Lithuanian Jews were shot by the dreaded Nazi SS strike forces (Einsatzgruppen) in mass actions, with the Ukrainian police playing an important role.
The most powerful scenes in the documentary are the interviews with survivors and eyewitnesses of the mass murders. Desbois encounters many of the survivors in impoverished rural areas that are more evocative of the 19th than the 21st century. “The Holocaust in the East remains in the memory of the poor,” he comments.
Desbois conducts most of the interviews with villagers who were between 8 and 15 years old during the occupation. These survivors remain marked by the horrors they witnessed as children, when the German occupiers terrorized the entire population and murdered their Jewish neighbors.
Temofis Ryzvanuk, a poor farmer from the village of Bakhiv ( in the Lutsk region), observed a mass execution at the age of 14. “Everyone was afraid here,” he tells the interviewer. “We were terribly fearful of the Germans.”
Ryzvanuk relates how Jewish men and women were forced by the lash to dig their own graves, only to be mown down by machine guns. “They were stripped naked. Men and women without distinction. After they killed them, they laid them head to head next to each other to save space…They were stacked like sardines.” German officers drove by during the executions and honked.
After questioning other villagers, Desbois was able to determine the location of the mass grave in which an estimated 9,000 people were buried. Grave robbers have searched there recently for jewelry and dental gold, leaving skulls and bone fragments strewn over the ground.
The mass executions were carefully planned. SS officers of the strike forces often drew up sketches of the executions in advance.
Desbois carried out particularly thorough research in northwest Ukraine, which is today one of the poorest regions of the country. Prior to the war, more than 150,000 Jews, almost half of the local population, inhabited the region. The area was also called “Jewish land” and was a cradle of Jewish culture. During the Holocaust, all of the Jews there were liquidated.
Resistance against the German occupation was brutally put down in “revenge actions.” Thousands of Ukrainians—the populations of entire villages and rural communities—were burned alive. Nadia Stepanova, whose father was burned along with other villagers in a church, describes the attack on the area:
“The German soldiers came from Lutsk to occupy the whole region. There are almost no houses there anymore, if you noticed. There was resistance against the Germans. After the shooting, they came into the village. They stayed overnight and in the morning rounded up all the residents.
“They separated the Jews and drove them to a ghetto. Then they separated men on one side, women and children on the other side of a barn. We thought, now it’s over. We thought we would all die, burn, as was the case in other villages.”
Her husband, Misha Stepanov, leads the film team to two mass graves of murdered Jews. He relates that trucks full of Jews were brought to the spot. He estimates that around 1,000 victims are buried in the two nearby graves, with many children among the murdered.
Leonid Kvil, who was just seven at the time, watched the executions. “They killed them, collected their clothes and brought them to the ghetto in the city,” he says. “Then they threw more Jews on top of the dead. Some were still alive. And it began again. They killed them and then brought new victims. They all came from the ghetto. This went on for two days.
“They covered the grave. It was still moving after six months, with blood seeping out. The Germans took jewelry, earrings, they took everything. It…[the blood ] flowed out three or four hundred yards. It flowed down to the river. It was awful.”
After their defeat at Stalingrad in February 1943, the Nazis were in retreat, as the Red Army began to retake the occupied territories. SS chief Heinrich Himmler ordered that all traces of the war crimes of the SS and the Wehrmacht be systematically erased. In the course of so- called Operation 1005, hundreds of thousands of corpses of murdered Jews were disinterred from their graves and burned.
Often, Jewish survivors were forced to take part in these actions. Desbois spoke with Dr. Leon Wells (1925-2009), one of the few Ukrainian Jews to survive and a man who testified at the trial of Adolf Eichmann in the 1960s. He was forced by the SS to burn corpses and then examine the ashes for gold. (A detailed interview with Leon Wells can be found on YouTube.)
In the forest of Lysinitchy, where 90,000-100,000 Jews were murdered, the burning of corpses lasted up to six months.
The documentary indicates that the Stalinist regime in the Soviet Union had partly encouraged anti-Semitic sentiments in the Ukrainian population, and that following the starvation of millions of Ukrainian peasants resulting from Stalin’s forced collectivization (1929 to 1932), many, especially in rural areas, subsequently greeted the Nazis in 1941 as “liberators.”
At this point the documentary adopts a pronounced anti-communist stance. In fact, it was the October Revolution of 1917 and the victory of the Bolsheviks in the civil war in 1921 that brought an end to the anti-Semitism of the Czarist regime and the mass murder of Jews. Tens of thousands of Jews had been killed during the civil war in Ukraine by both the White enemies of the Bolsheviks and the regime of Symon Petliura.
The Soviet government, led by Lenin and Trotsky, fiercely opposed anti-Semitism. The incitement of anti-Semitism by the Stalinist bureaucracy, which began particularly during the Moscow trials in the 1930s and culminated in the anti-Semitic purges of the late 1940s and early 1950s, was one of the most egregious expressions of the counterrevolutionary nature of Stalinism.
The anti-Semitism of Stalin and significant sections of the bureaucracy was bound up with their nationalist politics and betrayal of the program of world socialist revolution. It was no coincidence that the incitement of anti-Semitism during the Great Terror of the 1930s was directed against Leon Trotsky and his followers, who defended the internationalist program of the October Revolution.
After the Second World War, the Holocaust was treated in the Soviet Union solely under the category of “crimes against the Soviet people.” A “Black Book” on the systematic murder of Jews, assembled by the Jewish intellectuals Vasily Grossman and Ilya Ehrenburg from 1943 onwards, was published only in 1946. It was pulped in 1948.
Since the collapse of the Soviet Union and the independence of Ukraine, a systematic rehabilitation of Ukrainian anti-Semites and Nazi collaborators has taken place. President Viktor Yushchenko, who came to power in 2004 in the Western-backed “Orange Revolution,” made the glorification of Symon Petliura and Stepan Bandera, head of the fascist Organization of Ukrainian Nationalists during the Second World War, official government policy. He authorized public monuments for both men.
The Fatherland Party of the new Ukrainian prime minister Arseniy Yatsenyuk, and the far-right Svoboda party, which has several ministers in the coup government, both revere right-wing Ukrainian nationalists and fascists.
Berlin and Washington support this policy and are working directly with fascist forces to prepare for war against Russia and impose massive attacks on the Ukrainian working class. The documentary on the Holocaust in Ukraine is an important reminder of the monstrous deeds of German imperialism, which has now returned to the scene of its former crimes.
L'UNIONE EUROPEA E LA LIBERTA' DI INFORMAZIONE
REGIA DI ELENA MOZZETTA
UNO SPETTACOLO PRODOTTO DAL CP ANPI VITERBO
TRATTO DAI RACCONTI DI NELLO MARIGNOLI, PARTIGIANO VITERBESE COMBATTENTE IN JUGOSLAVIA
Dopo la commemorazione ci sposteremo al Nuovo Teatro di Cannobio per inagurare la mostra "I crimini fascisti in Jugoslavia".
La mostra sarà aperta dal 25 aprile fino al 3 maggio.
Se volete essere sicuri che la mostra sia aperta potete scrivere sulla nostra pagina oppure alla nostra mail: anpicannobioevalle @ inventati.org
Oggetto: 25 Aprile 2014: Comunicato stampa con preghiera di cortese pubblicazione e Invito a presenziare.
Comitato Provinciale/Pokrajinski odbor ANPI –VZPI
Sezione Borgo San Sergio - S. Anna - Coloncovez
Naselje Sv. Sergija-Sv. Ane- Kolonkovca
In collaborazione con il SISA – Sindacato Indipendente Scuola e Ambiente
V sodelovanju z Neodvisnim Sindikatom za šolo in okolje SISA
Casa del Popolo - Ljudski Dom - “Palmiro Togliatti”
Borgo San Sergio - Via Di Peco 7
Venerdì 25 aprile 2014 alle 18.00 – V petek, 25. april 2014, ob 18.00
Presentazione del libro - Predstavitev knjige
“Partigiani a Trieste”
I Gruppi di Azione Patriottica e Sergio Cermeli
Hammerle Editori
Introduce: Marta Ivašič Modera: Davide Rossi
Knjigo bosta predstavila Marta Ivašič in Davide Rossi
Sarà presente l'autore - Prisoten bo avtor
Sergio Mauri
Seguirà una cena, per prenotazioni telefonare al numero 040/826921 dal martedì a domenica dalle ore 16.30 alle 20.30, entro martedì 22. aprile.
Sledila bo večerja, za rezervacije kličati na št. 040/826921 od torka do nedelje, od 16.30 do 20.30, rezervacije se sprejmejo do torka, 22. april.
Musiche originali di Marco Vilevich eseguite dai Bachibaflax. Lettura e interpretazione di Tiziana Bertoli, Luca Giustolisi, Katia Monaco e Stefano Vattovani.
Entrata gratuita
Lipa è un piccolo paese della Croazia nord occidentale a ridosso del confine croato-sloveno. Il 30 aprile del 1944 tedeschi e italiani lo rasero al suolo distruggendo e dando alle fiamme 87 case e 85 fra stalle e capanne. Risparmiarono solo la chiesa. Vennero massacrate 269 persone. Erano anziani, donne e bambini. Gli uomini e i giovani del paese non c'erano, tutti impegnati nei boschi e nei monti con le brigate partigiane. Ben 121 bambini persero la vita quel giorno a Lipa. Il più piccolo aveva solo sette mesi. Lipa è uno dei tre villaggi che sono stati completamente bruciati e distrutti nella seconda guerra mondiale.
Lipa è un testo di Giuseppe Vergara. E' una storia che incrocia la Storia.
a 70 anni dalla proclamazione
Questo il Proclama del Comando della Brigata "Gramsci", di cui erano commissario politico Alfredo Filipponi "Pasquale" e comandante Svetozar Laković "Toso", affisso esattamente 70 anni fa in 200 copie nelle diverse località umbre e laziali liberate.
Nel 1975, nell'ambito delle celebrazioni per il Trentennale della Liberazione in Umbria, si tenne a Norcia una Tavola Rotonda su quei fatti. Ne è rimasto solo un dattiloscritto, che significativamente riporta la seguente Nota: "Il testo degli interventi, non rivisto dagli autori, è stato trascritto cercando di alterare il meno possibile il 'parlato'. Consapevoli delle carenze di questo ciclostilato, consideriamo comunque utile presentarlo per fornire una prima documentazione, costituita da testimonianze, su una parte rilevante della storia locale riguardante la Resistenza."
a 70 anni dalla proclamazione 1944-2014
prefazione di Francesco Innamorati (2)
introduzione di Costantino Di Sante (3)
Si tratta della scomparsa di quell'Italia rurale che aveva rappresentato il retroterra indispensabile della mobilitazione partigiana; si lamenta la crisi non solo del movimento per una trasformazione sociale radicale, di cui erano stati protagonisti i partigiani delle correnti socialista e comunista, ma anche del più generale processo di democratizzazione del nostro paese; si constata la emarginazione ed irrilevanza politica dei partigiani ex combattenti sulla scena politica dell'Italia repubblicana.
La componente sociale borghese e intellettuale, nei fatti qui narrati, fu secondaria. È noto d'altronde come la guerra inverta il rapporto città-campagna… e come, nel nostro paese, la fine della guerra abbia frettolosamente ristabilito il rapporto "gerarchico" e di egemonia culturale nei vecchi termini – per molte cause, dall'industrializzazione alla emigrazione, tutte risultanti in una urbanizzazione squilibrata.
La "Zona Libera" ed il movimento partigiano in Valnerina e aree limitrofe avevano rappresentato una inedita esperienza sociale di unione nella lotta tra la componente operaia ternana e la componente contadina e montanara. Tale esperienza fu drasticamente interrotta subito dopo la Liberazione: da una parte gli operai della città, sotto l'egemonia del PCI, dall'altra le popolazioni della valle e delle montagne, "recuperate" dalla Balena Bianca; una separazione significativamente sottolineata anche dalla non scontata demarcazione amministrativa tra le due province, rispettivamente di Terni e Perugia.
Però la vicenda della Brigata "Gramsci" non solo non può essere semplicisticamente definita "ternana" o "perugina", ma non è nemmeno una vicenda solo "umbra": la zona delle operazioni si estese infatti nelle Marche, fin sui Sibillini, e nel Reatino, quasi fino all'Abruzzo (Posta, Accumoli: la Via Salaria come la Via Flaminia fu asse strategico dell'azione militare dei partigiani). L'area liberata rispecchiava quindi, nella sua estensione, la conformazione geografica reale, la (in)accessibilità effettiva dei luoghi, meglio che non i confini amministrativi provinciali. Tra le specificità della "Zona Libera" alcune vanno insomma declinate in termini eminentemente geografici, perché la Storia, in effetti, è anche geografia.
a 70 anni dalla proclamazione 1944-2014
IL 5 PER MILLE A CNJ ONLUS
Sulla tua Dichiarazione dei Redditi puoi indicare il nostro
Codice Fiscale: 97479800589
... Grazie in anticipo!
Per maggiori informazioni consulta: https://www.cnj.it/coordinamentos.htm#005
... e ricorda anche che i versamenti effettuati direttamente a favore di CNJ-onlus (o equivalentemente JUGOCOORD onlus) - sottoscrizioni annuali, elargizioni e donazioni volontarie - sono deducibili o detraibili, purchè siano stati effettuati:
a) sul conto direttamente intestato al nostro Coordinamento, tramite versamento postale o bancario o tramite carte di credito, debito, o prepagate (in questo caso bisogna conservare l'estratto conto), oppure
b) con assegni bancari o circolari intestati al nostro Coordinamento.
Per i dettagli: https://www.cnj.it/coordinamentos.htm#deduci
Dal 2012 i proventi del 5 per mille sono integralmente destinati ad iniziative mirate:
L'iniziativa beneficiaria dei ricavi dei contributi 5x1000 2010 (redditi 2009 - 620,27 euro) è Pubblicazione di una monografia artistica di Milena Ċubraković
L'iniziativa beneficiaria dei ricavi dei contributi 5x1000 2011 (redditi 2010 - 606,46 euro) è Traduzione in lingua serbocroata del volume "I partigiani jugoslavi nella Resistenza italiana"
L'iniziative beneficiaria dei ricavi dei contributi 5x1000 2012 (redditi 2011 - 996,92 euro) è da decidere in occasione della Assemblea dei Soci 2014 della Onlus
4) Beograd 4/5: četvrti tradicionalni komemorativni skup povodom godišnjice smrti maršala Jugoslavije druga Josipa Broza Tita
Dopo settanta anni un libro ricostruisce l’eccidio di quattro partigiani comunisti a Malga Silvagno, nell’altopiano di Asiago, compiuto da altri partigiani badogliani.
Una storia misconosciuta, taciuta, ingombrante: ragioni di opportunità politica, dall’immediato dopoguerra ai giorni nostri, stanno alla base di questo lungo oblio.
Questa storia verrà raccontata e illustrata con una ricca documentazione fotografica da Ugo De Grandis, autore di “Malga Silvagno – il giorno nero della resistenza vicentina”
Per info: Assemblea Antifascista Bassanese - cianorio @ libero.it
Presso la Libreria Minerva - V knijžnici Minerva
Trieste - Via San Nicolò 20
Mercoledì 23 aprile 2014 alle 18.30 – V sreda , 23. april 2014, ob 18.30
Presentazione del libro - Predstavitev knjige
“Partigiani a Trieste”
I Gruppi di Azione Patriottica e Sergio Cermeli
Hammerle Editori
Introduce: Marta Ivašič
Knjigo bosta predstavila Marta Ivašič
Sarà presente l'autore - Prisoten bo avtor
Sergio Mauri
Segue dibattito - Sledi razprava
ore 21:00 - Sala riunioni del Dopolavoro ferroviario (1° Piano), Piazza della Stazione
UCRAINA 2014
A 69 anni dalla liberazione dal nazifascismo - a 15 anni dai bombardamenti sulla Jugoslavia
I padroni di oggi - Unione Europea, U.S.A., N.A.T.O. - continuano ad usare organizzazioni nazi-fasciste e reazionarie per imporre con la violenza la dissoluzione di interi stati, lo sfruttamento intensivo della manodopera, l'annessione di territori, la rapina delle altrui risorse naturali
ALL’INCONTRO-DIBATTITO PARTECIPERANNO:
GIULIETTO CHIESA Giornalista e Presidente di Alternativa Politica
ANDREA MARTOCCHIA Coordinamento Nazionale per la Jugoslavia Onlus
INTRODUCE:
VALTER LORENZI Rete dei Comunisti
La ricorrenza della liberazione dell’Europa dal giogo nazifascista torna quest’anno di estrema attualità, per evidenti motivi. Sull’onda della crisi sistemica del capitalismo gli epigoni di Hitler, Mussolini e dei vari duci che contribuirono al massacro della seconda guerra mondiale (Stepan Bandera in Ucraina, Ferenc Szálasi in Ungheria, Philippe Pétain in Francia…), tornano a occupare un ruolo centrale nelle vicende politiche contemporanee del continente.
La storia post bellica ci ricorda che in Europa, ben prima della fine della seconda guerra mondiale, i servizi segreti occidentali (in primis statunitensi e inglesi) reclutarono quadri militari e politici dei regimi reazionari in rotta, in funzione anticomunista e antisovietica. Furono organizzate sia vie di fuga sicure (le famigerate Rat line) per l’espatrio dei gerarchi nazi-fascisti più noti, sia reti spionistiche e paramilitari di funzionari degli ex regimi neri, attraverso l’uso delle basi militari della NATO e delle forze dell’ordine locali, (le reti Stay behind – Gladio). Così i nazi fascisti hanno continuato a svolgere il ruolo di braccio armato contro i movimenti politici, sociali e sindacali che si battevano per l’emancipazione dallo sfruttamento capitalista. In Italia questa funzione fu svolta attraverso la “strategia della tensione”, con le bombe sui treni e nelle piazze, gli omicidi mirati di dirigenti sindacali, comunisti, antifascisti, democratici.
I leader di questi gruppi reazionari sono da tempo usciti dall’ombra, proponendosi come leader di partiti e coalizioni diverse, nel tentativo di egemonizzare e rappresentare il malessere prodotto dalla attuale crisi sistemica del capitalismo. Il loro successo in alcuni paesi è sotto gli occhi di tutti, dalla Francia all’Ungheria, sino all’Ucraina, dove le milizie naziste di Svoboda e Pravij Sector hanno svolto un ruolo decisivo nel golpe che ha defenestrato il governo Yanukovich. La coalizione filo occidentale impostasi a Kiev a fine febbraio scorso vede tra i suoi venti ministri quattro nazisti. Nel silenzio dei mass media occidentali, la vita a Kiev per comunisti, democratici, ebrei, antifascisti e russofoni è resa impossibile dalle scorrerie dei gruppi paramilitari nazisti, inseriti recentemente nelle strutture di sicurezza statali dal governo in carica.
L’iniziativa del prossimo mercoledì 23 aprile ha come obiettivo quello di squarciare il velo di silenzio costruito ad arte dai mass media su questa realtà. Il caso ucraino oggi, le aggressioni contro il governo rivoluzionario venezuelano, la disintegrazione della Libia, l’aggressione alla Siria, così come la distruzione dell’ex Jugoslavia quindici anni fa, sono esempi evidenti di come le politiche di proiezione bellica dell’imperialismo della Unione Europea e degli USA continuino a usare reazionari, fondamentalisti islamici e nazi - fascisti per imporre con la forza le proprie ricette economiche, strappando con il terrorismo e golpe militari territori, risorse energetiche e umane all’avversario di turno, in questo caso la Russia.
A sessantanove anni dalla liberazione dal nazi – fascismo, a cento dall’anniversario della prima guerra mondiale, la storia del continente torna a vivere, in forme diverse dall’inizio del secolo scorso, l’incubo del bellicismo militarista delle grandi potenze.
Per questo le parole d’ordine che invitano i cittadini a partecipare all’iniziativa di mercoledì 23 aprile indicano l’urgenza di TORNARE A LOTTARE CONTRO LA MACCHINA BELLICA DELL'IMPERIALISMO EUROPEO E STATUNITENSE E A COMBATTERE IL FASCISMO, DA SEMPRE BRACCIO ARMATO DI QUESTE POLITICHE DI MORTE.
Durante la serata sarà presentato il quaderno della Rete dei Comunisti “ ANTIFASCISTI OGGI ANTIFASCISMO PERMANENTE”.
Raccolta sottoscrizioni per PANDORA TV - Un’altra visione del mondo
INIZIATIVA PROMOSSA DALLA RETE DEI COMUNISTI
Cercaci su Facebook: Rete dei Comunisti Pisa
Skup će se održati od 11 do 13 časova u bioskopskoj sali Muzeja Istorije Jugoslavije.
Prethodno će se u 10 časova u Kući Cveća obaviti polaganje venaca svih jugoslovenskih naroda i narodnosti drugu Titu i drugarici Jovanki.
Pozivamo sve drugarice, drugove, Jugoslovenke, Jugoslovene, komuniste i antifašiste da se tog dana nađemo na istom mestu i da pokažemo da nastavljamo putem koji nam je trasirao naš predsednik, naš maršal Tito.
SMRT FAŠIZMU, NACIONALIZMU I KAPITALIZMU!!!
SLOBODA NARODU, KOMUNIZMU I JUGOSLAVIJI!!!
NEKA VEČNO ŽIVI LIK I DELO MARŠALA TITA!!!
ŽIVELA JUGOSLAVIJA!!!
U vezi svih pitanja i informacija o skupu ČETVRTI KOMEMORATIVNI SKUP MARŠALU JUGOSLAVIJE JOSIPU BROZU TITU možete se obratiti sledećim osobama:
Boris Petković generalni sekretar pokreta JUGOSLOVENSKI CENTAR TITO - +30160/3997070
Dragana Živanović organizacioni sekretar pokreta JUGOSLOVENSKI CENTAR TITO - +38160/4226041
Il governo taglia tutto, ma non le spese militari
Quanto ci costa il Def della Nato
di Manlio Dinucci, Il Manifesto, 9.4.2014
Mentre nella «spending review» il governo promette una riduzione di 300–500 milioni nel bilancio della difesa — senza dire nulla, a quanto pare sugli F35 — , l’Italia sta assumendo nella Nato crescenti impegni che portano a un inevitabile aumento della spesa militare, diretta e indiretta. La Nato non conosce crisi. Si sta costruendo un nuovo quartier generale a Bruxelles: il costo previsto in 460 milioni di euro, è quasi triplicato salendo a 1,3 miliardi. Lo stesso è stato fatto in Italia, dove si sono spesi 200 milioni di euro per costruire a Lago Patria una nuova sede per il Jfc Naples: il Comando interforze Nato agli ordini dell’ammiraglio Usa Bruce Clingan – allo stesso tempo comandante delle Forze navali Usa in Europa e delle Forze navali Usa per l’Africa – a sua volta agli ordini del Comandante supremo alleato in Europa, Philip Breedlove, un generale statunitense nominato come di regola dal presidente degli Stati uniti.
Tali spese sono solo la punta dell’iceberg di un colossale esborso di denaro pubblico, pagato dai cittadini dei paesi dell’Alleanza. Vi è anzitutto la spesa iscritta nei bilanci della difesa dei 28 stati membri che, secondo i dati Nato del febbraio 2014, supera complessivamente i 1000 miliardi di dollari annui (circa 750 miliardi di euro), per oltre il 70% spesi dagli Stati uniti. La spesa militare Nato, equivalente a circa il 60% di quella mondiale, è aumentata in termini reali (al netto dell’inflazione) di oltre il 40% dal 2000 ad oggi.
Sotto pressione degli Stati uniti, il cui budget della difesa (735 miliardi di dollari) è pari al 4,5% del prodotto interno lordo, gli alleati si sono impegnati nel 2006 a destinare al bilancio della difesa come minimo il 2% del loro pil. Finora, oltre agli Usa, lo hanno fatto solo Gran Bretagna, Grecia ed Estonia. L’impegno dell’Italia a portare la spesa militare al 2% del pil è stato sottoscritto nel 2006 dal governo Prodi. Secondo i dati Nato, essa ammonta oggi a 20,6 miliardi di euro annui, equivalenti a oltre 56 milioni di euro al giorno. Tale cifra, si precisa nel budget, non comprende però diverse altre voci. In realtà, calcola il Sipri, la spesa militare italiana (al decimo posto su scala mondiale) ammonta a circa 26 miliardi di euro annui, pari a 70 milioni al giorno. Adottando il principio del 2%, questi salirebbero a oltre 100 milioni al giorno.
Agli oltre 1000 miliardi di dollari annui iscritti nei 28 bilanci della difesa, si aggiungono i «contributi» che gli alleati versano per il «funzionamento della Nato e lo sviluppo delle sue attività». Si tratta per la maggior parte di «contributi indiretti», tipo le spese per «le operazioni e missioni a guida Nato». Quindi i molti milioni di euro spesi per far partecipare le forze armate italiane alle guerre Nato nei Balcani, in Afghanistan e in Libia costituiscono un «contributo indiretto» al budget dell’Alleanza.
Vi sono poi i «contributi diretti», distribuiti in tre distinti bilanci. Quello «civile», che con fondi forniti dai ministeri degli esteri copre le spese per lo staff dei quartieri generali (4000 funzionari solo a Bruxelles). Quello «militare», composto da oltre 50 budget separati, che copre i costi operativi e di mantenimento della struttura militare internazionale. Quello di «investimento per la sicurezza», che serve a finanziare la costruzione dei quartieri generali, i sistemi satellitari di comunicazione e intelligence, la creazione di piste e approdi e la fornitura di carburante per le forze impegnate in operazioni belliche. Circa il 22% dei «contributi diretti» viene fornito dagli Stati uniti, il 14% dalla Germania, l’11% da Gran Bretagna e Francia. L’Italia vi contribuisce per circa l’8,7%: quota non trascurabile, nell’ordine di centinaia di milioni di euro annui. Vi sono diverse altre voci nascoste nelle pieghe dei bilanci. Ad esempio l’Italia ha partecipato alla spesa per il nuovo quartier generale di Lago Patria sia con la quota parte del costo di costruzione, sia con il «fondo per le aree sottoutilizzate» e con uno erogato dalla Provincia, per un ammontare di circa 25 milioni di euro (mentre mancano i soldi per ricostruire L’Aquila). Top secret resta l’attuale contributo italiano al mantenimento delle basi Usa in Italia, quantificato l’ultima volta nel 2002 nell’ordine del 41% per l’ammontare di 366 milioni di dollari annui. Sicuramente oggi tale cifra è di gran lunga superiore.
Si continua così a gettare in un pozzo senza fondo enormi quantità di denaro pubblico, che sarebbero essenziali per interventi a favore di occupazione, servizi sociali, dissesto idrogeologico e zone terremotate. E i tagli di 6,6 miliardi, previsti per il 2014, potrebbero essere evitati tagliando quanto si spende nel militare in tre mesi.