Informazione
http://www.militant-blog.org/?p=10921
Guardatela bene questa prima pagina del Corriere della Sera di ieri, giovedì 10 luglio [ http://www.militant-blog.org/wp-content/uploads/2014/07/IMG_1865.jpg ]. Non è nè ingenua nè approssimativa, tantomeno ricerca una finta equidistanza. E’ una pagina apertamente schierata, ma nella maniera intelligente, pervicace, strisciante, che lascia spazio a interpretazioni mettendo a segno tutti gli obiettivi politici che si propone. Che confluiscono tutti, in buona sostanza, nell’orientamento dell’opinione pubblica volto a giustificare, in questo caso, la politica di guerra israeliana in Palestina.
Dopo giorni di guerra e più di cento palestinesi morti sia a Gaza che in Cisgiordania (gli unici morti di questa aggressione) il titolo è costruito attorno ad un controsenso fuorviante: è Israele che chiede ad Hamas di fermarsi. Automaticamente, il lettore medio, poco informato, che molte volte non va al di là del titolo e che costituisce la stragrande maggioranza dei lettori di quotidiani, sarà portato a credere come sia Hamas, cioè la Palestina, che sta attaccando Israele, e non il contrario come effettivamente sta avvenendo. Nell’occhiello sopra il titolo, poi, l’apoteosi: “Ancora razzi sulla città. Peres: basta lanci o siamo pronti all’invasione”, rafforzando il concetto inesistente che siano i palestinesi a bombardare Israele e non il contrario, e come Israele stia tentando in tutti i modi di evitare un’aggressione che, se ci sarà, sarà determinata esclusivamente dall’atteggiamento palestinese. Nel sottotitolo continua l’opera di ri-costruzione ideologica dell’evento: “A Gaza 50 morti. Gli integralisti: puntiamo alla centrale nucleare”. L’unica concessione a ciò che sta accadendo realmente in Palestina sarebbe quel riferimento ai morti di Gaza. Messa così, però, è a dir poco fuorviante. Al di là dei morti, che in questi tre giorni hanno superato quota cento, nessuno specifica che i morti sono solo palestinesi, e il lettore medio di cui sopra, quello che non ha un’idea chiara di dove sia Gaza e soprattutto da chi sia amministrata, sarà portato a credere che i morti siano di ambedue le parti, avvalorando l’ipotesi della guerra fra due Stati o due popoli e non quella dell’aggressione unilaterale, come effettivamente sta avvenendo. Per completare l’opera di revisione della realtà, il piccolo trafiletto messo a spiegazione del titolo. Ecco un passaggio significativo: “Gli attacchi sulla Striscia hanno provocato almeno 50 morti, mentre su Israele sono stati lanciati 220 razzi, anche a lunga gittata”. Anche qui l’equiparazione delle responsabilità in campo è assolutamente sviante. I “220 razzi palestinesi” non hanno provocato neanche un ferito israeliano. E questo non per la temibile difesa anti-missile dello Stato ebraico, ma per l’assoluta inutilità dei cosiddetti razzi palestinesi, che finiscono tutti nelle campagne alle periferie delle città più prossime alla striscia di Gaza. Tutto questo viene paragonato ai cinquanta morti palestinesi, in un gioco a somma zero dove l’aggredito viene scambiato per l’aggressore.
Non è da meno Repubblica [ http://www.militant-blog.org/wp-content/uploads/2014/07/repubblica.jpg ], a conferma della sostanziale unità d’intenti e di visione politica fra i due giornali, artificialmente contrapposti da chi ha interesse a conservare quote di lettori inebediti dal voyeurismo anti-berlusconiano. Anche per il giornale di De Benedetti il problema sono “i razzi di Hamas”, che starebbero nientemento sfiorando delle centrali nucleari. Nessuno che ponga l’accento sui morti palestinesi, gli unici morti di questa aggressione. Anche qui è Israele, per bocca di Peres, che “chiede ai palestinesi di fermarsi”. Altrimenti, con la morte nel cuore e avendo avuto cura di ricercare tutte le possibili mediazioni, sembrano dirci i dirigenti sionisti, “saremo costretti ad invadervi”. Non volevamo, ma ci avete provocato ripetutamente, non possiamo farne a meno. L’idea generale che producono questi titoli e questa visione della storia nel “lettoremedio” è facilmente intuibile, e infatti fortemente ricercata. Poco importa che a pagina 16 poi verrà stilata una rassegna dei fatti “più equilibrata”, dove al resoconto giornalistico verrà affiancato il commento di qualche arabo per pareggiare la versione sionista: il gioco è fatto, e per la formazione dell’opinione pubblica un titolo di giornale in prima pagina è più importante di cento commentatori arabi nelle pagine interne. Questo gli editorialisti e i loro mandanti lo sanno bene, e continuano a giocare su questo fatto. Entrando ieri nella redazione del “giornale” gratuito “Metro”, la prima risposta del direttore è stata appunto questa: “ma io il giorno dopo, nella risposta ad una lettera a pagina 8, dicevo che c’erano anche i morti palestinesi da piangere, non solo quelli israeliani”. Non crediamo ci sia bisogno di aggiungere altro.
Chiudiamo questa breve rassegna del giornalismo filo-sionista con questa pagina, sempre del Corriere della Sera ma del giorno prima, mercoledì 9 luglio [ http://www.militant-blog.org/wp-content/uploads/2014/07/IMG_1866.jpg ]. Nell’introduzione del pezzo di Davide Frattini, ecco apparire un’altro dei metodi di svilimento della controparte palestinese volta alla costruzione di una empatia (e di una sim-patia) verso la causa israeliana. “E’ guerra tra Israele e Hamas”. Questo modo di riportare la notizia, fintamente equidistante, in realtà cela già la scelta di campo, e mira ad influenzare non tanto il lettore cosciente, ma quello appunto medio. Da una parte c’è uno Stato, magari criticabile ma formato da istituzioni credibili e riconoscibili, Israele. Dall’altra non c’è la Palestina o i palestinesi, ma Hamas. E Hamas non viene descritta come il legittimo, ancorchè criticabile, governo di una parte del territorio palestinese, ma “la fazione palestinese al potere a Gaza”. Il proseguo del pezzo è un capolavoro d’arringa politica mascherato da giornalismo: “Il sistema missilistico difensivo dello Stato ebraico ha evitato che Gerusalemme e Tel Aviv fossero raggiunte dai razzi lanciati dalla Striscia, colpita a sua volta: 19 i morti”. Dunque, i razzi palestinesi non hanno prodotto alcun morto, nè feriti, nè alcun danno a edifici, mentre l’attacco israeliano ha fatto 19 morti. A nessuno viene in mente di descrivere quei razzi palestinesi come la risposta ad un attacco, quello israeliano, che continua a mietere vittime. L’attacco è sempre e solo quello palestinese, la risposta sempre e solo quella israeliana. Avremmo mai potuto leggere questa stessa notizia messa in questo modo: “E’ guerra tra la Palestina e Likud, la fazione israeliana al potere a Tel Aviv. Colpita la Palestina con 19 morti, mentre a Tel Aviv il sistema missilistico difensivo della fazione israeliana ha evitato che Gerusalemme e Tel Aviv fossero raggiunte dai razzi lanciati dalla Palestina” ? No, sarebbe impossibile, perchè prevederebbe un giornalismo anti-sionista (e non anti-israeliano, come vorrebbero farci credere i commentatori sionisti). E questa visione del mondo, che nei fatti della Palestina è così semplice smontare, viene ripetuta per ogni altro evento di politica internazionale. Il racconto mediatico di determinati fatti avviene sempre da un punto di vista politico. Quello dei due giornali menzionati è il punto di vista sionista, imperialista, neoliberista, tanto nel racconto del conflitto arabo-israeliano quanto nella narrazione di tutti gli altri fatti di politica internazionale. E’ sempre bene tenerlo a mente.
C’è Netanyahu dietro il rapimento dei 3 studenti
11 luglio 2014
Il Mossad sapeva del sequestro una settimana prima. Il governo sapeva che i tre erano morti due settimane prima dell’annuncio. Un ex Mossad: «C’è la mano dei miei ex colleghi»
di Franco Fracassi
E se il rapimento dei tre ragazzi israeliani fosse stato una messa in scena? «Gli ultimi sulla terra a volere una pacificazione tra Israele e Palestina sono i vertici dell’Idf (le forze armate israeliane), quelli del Mossad e dello Shin Bet (i servizi segreti israeliani) e il governo Netanyahu. State pur certi che faranno di tutto per impedire che la pace si intraveda anche solo in lontananza. Di tutto. Senza limiti, né vergogna». Victor Ostrovsky dal Mossad se n’è andato disgustato. È stato per anni un agente del servizio segreto. «Poi ho capito che non stavo proteggendo Israele e gli israeliani. Bensì i veri nemici del mio Paese. Benjamin Netanyahu è in cima alla lista dei cattivi». Ostrovsky ha detto a Popoff: «Dico una cosa che forse vi scioccherà. Dietro il rapimento dei tre ragazzi c’è la mano dei miei ex colleghi».
Il primo luglio il governo israeliano ha rimosso l’ordine che prevedeva la riservatezza su tutte le informazioni sul rapimento. In Israele in tanti non hanno creduto alla versione ufficiale. E così molti giornali hanno iniziato a indagare. Ecco che cosa è emerso.
Scrive il quotidiano israeliano “Ha’aretz”: «Il 5 giugno ha avuto luogo una riunione straordinaria nell’ufficio del ministro dell’Interno. Il capo del Mossad Tamir Pardo ha detto ai presenti: “Non dovete assolutamente approvare la legge che dà al governo la possibilità di scambiare terroristi condannati per omicidio. Questa legge avrà come conseguenza la riduzione del campo d’azione del governo in caso di rapimenti”. Pardo si è poi rivolto al ministro dell’Economia Naftali Bennet: “Immagini uno scenario che preveda il rapimento di tre adolescenti israeliani. Che cosa farebbe lei se tre quattordicenni venissero rapite da un insediamento tra una settimana? Che cosa ci farete con quella legge?».
L’8 giugno la legge è stata approvata. Il 12 Gilad Shaar (sedici anni) della colonia di Talmon, Naftali Frenkel (sedici) del villaggio di Nof Ayalon sulla “linea verde” ed Elad Yifrach (diciannove) di Elad, nei pressi di Petah Tikva scompaiono nel nulla. È passata esattamente una settimana dal discorso di Pardo.
“Der Spiegel”: «Non c’è alcuna prova concreta che si tratti di Hamas». “Taz”: «Gli eventi sembrano essere fatti apposta per favorire il primo ministro israeliano». “Zürcher Tagesanzeiger”: «I rapimenti giovano a Netanyahu. Mentre non portano nessun vantaggio ad Hamas». “Israeli Today”: «Funzionari delle Nazioni Unite in Israele affermano che il rapimento potrebbe tranquillamente essere stato opera dello stesso Israele. La storia che sia stata Hamas non regge». Il canale tv tedesco “Deutschlandfunk” ha chiesto all’ambasciatore israeliano a Berlino: «Non esistono prove che coinvolgano Hamas nel rapimento. Non le pare un azzardo dire che sia stata Hamas?». L’attivista pacifista israeliano Gilad Atzmon ha dichiarato a “The Guardian”: «Non esistono prove sul fatto che i tre ragazzi siano stati rapiti. Più tempo passa e più appare chiaro che dietro c’è la mano dei nostri servizi segreti. Il motto del Mossad è: “Fai la guerra inducendo all’errore il nemico”. Questo sequestro è la migliore occasione che possa capitare a Netanyahu per bastonare brutalmente i dirigenti e i civili palestinesi».
Ma c’è dell’altro. “Ha’aretz” ha rivelato: «Il 15 giugno il governo israeliano aveva già informato la stampa di essere a conoscenza che gli studenti erano stati uccisi, ma aveva imposto la segretezza su questa informazione». Quindi, il governo doveva già sapere dove si trovavano i corpi, nonostante le ricerche siano continuate fino al 30 giugno, giorno del loro ritrovamento ufficiale. A che cosa sono serviti i quindici giorni di silenzio sulla morte dei tre studenti? Durante il sequestro la Knesset ha approvato una legge che blocca il ritorno di Gerusalemme Est ai palestinesi.
I giornali israeliani hanno pubblicato le registrazioni di una telefonata che uno dei tre studenti aveva fatto al numero verde della polizia, subito dopo aver accettato un passaggio in autostop. «Mi hanno rapito», ha urlato il ragazzo al telefono. Poi si odono spari e gemiti. Infine, il silenzio. Quarantanove secondi in tutto. La polizia ha ignorato questa chiamata.
La legge impone alla polizia di aprire un’indagine e di contattare la famiglia del rapito. Invece, le ricerche sono partite solo dopo che il padre del ragazzo ha chiamato a sua volta la polizia (sei ore dopo) per denunciarne la scomparsa, e dopo uno scambio di cinquantaquattro telefonate tra polizia, esercito, Mossad e Shin Bet.
«Due sono le possibilità. O bisogna accusare la polizia di aver violato la legge ignorando la telefonata. Oppure la chiamata è falsa. In questo caso va ricercato il colpevole e processarlo. La legge impone punizioni severe per chiunque sopra i dodici anni faccia false chiamate ai servizi di sicurezza. Oppure…», ha scritto “The Jewish Daily.
https://www.cnj.it/documentazione/ustascia1941.htm
Due anni fa era stato il patriarca ortodosso Ireneo ad auspicare una visita di papa Benedetto XVI in occasione delle celebrazioni del 2013 in occasione del 17° centenario dell’Editto di Milano. Nonostante il suo esplicito desiderio, la possibilità di una visita del papa in Serbia veniva giudicata abbastanza remota: il consenso dei vescovi non era unanime e non esisteva ancora il necessario supporto dei fedeli per formalizzare un invito. Da non sottovalutare poi il contesto politico-religioso dello stato di Serbia e i risvolti di violenza che una visita di un romano pontefice avrebbe potuto innescare e la persistenza di uno stato di rapporti alquanto tesi fra i serbi (ortodossi) e i croati (cattolici), le cui cause affondano le loro radici nel passato, benché esistessero già chiari segnali di distensione e riavvicinamento anche a livello politico.
Ora le cose sembrano decisamente cambiate in meglio e un invito a papa Francesco è stato inviato ufficialmente tramite mons. Dominique Manberti, segretario della Santa Sede per i Rapporti con gli Stati nei giorni scorsi in visita in Serbia, una terra che sta ricostruendo a fatica quanto distrutto dal drammatico alluvione del maggio scorso - uno dei più violenti degli ultimi decenni - con 33 vittime e oltre 15 mila sfollati.
Secondo quanto pubblicato dal quotidiano locale Politika sarebbero due le lettere affidate al prelato vaticano. La prima è quella del presidente serbo, Tomislav Nikolić, che ha partecipato di persona all’incontro bilaterale, dove i temi sul tappeto hanno spaziato dal riconoscimento dell’indipendenza del Kosovo alla restituzione alle comunità religiose delle proprietà nazionalizzate. In quella stessa sede Nikolic, secondo quanto dichiarato al termine alla stampa, si sarebbe esplicitamente detto "felice di accogliere il capo della Chiesa cattolica romana, non appena fosse raggiunto un accordo sulla questione con la Chiesa ortodossa serba".
Alla missiva presidenziale si è aggiunta quella del patriarca ortodosso Irinej. Nonostante il contenuto resti sconosciuto, un’anticipazione è venuta dallo stesso patriarca che, nel corso di un’intervista a Politika, ha toccato il tema della canonizzazione del beato Alojzije Stepinac, sulla cui opportunità la chiesa serba non nasconde forti riserve, ma che è fortemente sostenuta dall’attuale cardinale di Zagabria e suo successore, Josip Bozanić. “Di certo non vediamo con favore il fatto che Stepinac possa diventare santo”, ha dichiarato il patriarca (che è pure in ottimi rapporti con Bozanić) che ha aggiunto “diventa santo una personalità che rifulga di chiara virtù e che sia considerato tale dagli stessi fedeli”.
Alojzije Viktor Stepinac è stato proclamato beato, come vescovo e martire, da Giovanni Paolo II il 3 ottobre 1998. Di origini croate (era nato a Brezaric nel 1898), vescovo di Zagabria nel 1937, aveva attraversato il periodo del nazifascismo e la Guerra. Dal 1945 al 1951 venne incarcerato dal sotto il regime comunista di Tito e in seguito visse agli arresti domiciliari fino alla morte avvenuta per stenti nel 1960 (si parla anche di avvelenamento). Nel 1953 era stato creato cardinale da Pio XII, ma non poté recarsi a Roma, né partecipò al conclave del 1958 che elesse Giovanni XIII.
La sua figura, però, è ancora controversa e le accuse di collaborazionismo con i regimi totalitari nazifascisti – nella fattispecie con lo Stato fascista indipendente di Croazia di Ante Pavelić e i campi di sterminio per serbi, ebrei e rom – gli valse la condanna di quello comunista, peraltro anche per motivi di religiosi e di repressione in atto contro le chiese cristiane.
Autor Marinko Culic
14.7.2014. u 09:03
Bilo je samo pitanje vremena kada će se to dogoditi. Nakon što je poslije Tuđmanove smrti Katolička crkva postala jedan od glavnih, trenutno možda i glavni barjaktar nacionalističke i antikomunističke rekonkviste u Hrvatskoj, to se ovih dana prelilo i preko državnih granica. Povod je najavljena kanonizacija (proglašenje svetim) kardinala Alojzija Stepinca, na što su prosvjednim pismima reagirali državni vrh Srbije (Tomislav Nikolić) i vrh Srpske pravoslavne crkve. Ako se prvo pismo možda i može otpisati ili čak neotpečaćeno vratiti, jer dolazi s neprilične adrese četničkog vojvode, ovo drugo nikako se ne može. U njemu se elaborira vrlo argumentirano mišljenje srpskog patrijarha Irineja (Gavrilovića) iz jednog nedavnog intervjua, u kojem je on kazao da je proglašenje Stepinca svetim promašeno ako ga svetim ne vide i drugi kršćani. A pravoslavni vjernici ga takvim ne vide.
Na Kaptolu još nema reagiranja na ovaj prosvjed iz Beogradske patrijaršije, iako je u njemu otvoreno mnogo više od kompromitirane ili, najblaže rečeno, sporne Stepinčeve biografije iz vremena Drugog svjetskog rata i nakon njega. To je smiju li se kršćanske i druge konfesije s ovih prostora ponašati tako da svaka drži kao do svete vodice samo do svoje memorije, a da memorije drugih tretira kao nešto bezvrijedno, poput napršnjaka barske vode. Uostalom, čovjek se mora zapitati kako će se te konfesije izboriti za mjesto u svjetovnom okruženju ako ni jedna drugu minimalno ne respektiraju, nego se međusobno izguravaju preko ruba elementarnog poštovanja.
Ipak, Kaptol je makar i neizravno dao odgovor na spomenuto reagiranje iz SPC-a, i to toliko jasan da teško može biti jasniji. Kada su nedavno nakon javnog grljenja i ljubljenja sisačkog biskupa Vlade Košića s osuđenim ratnim zločincem Darijom Kordićem uvrijeđeno reagirale druge vjerske zajednice, posebno islamska (valjda ne treba objašnjavati što u bošnjačkoj memoriji znače Kordić i Ahmići), zbor zagrebačkih katoličkih biskupa hladno je stao u Košićevu obranu. Nisu to tako rekli, ali se između redaka sasvim lako dalo iščitati da se kolege ogrnute mantijama drugih vjeroispovijesti nemaju što pačati u stvari presvete Katoličke crkve. Nije ih od tog stava skrenula za milimetar čak ni činjenica da je biskup Košić, uz ostalo, predsjednik Vijeća HBK-a za ekumenizam i dijalog. Dakle čovjek koji u ime Hrvatske biskupske konferencije vodi poslove međusobnih odnosa s predstavnicima baš tih drugih vjeroispovijesti. A on te poslove, vidimo, vodi otprilike onako kao što se vodi magarad na pojilo ili goveda na gmajnu.
Eto, u takvom kontekstu tupe bezosjećajnosti za druge nacije i njihove žrtve pojavila se ova vijest da Vatikan namjerava u dogledno vrijeme kanonizirati Stepinca. Ona je za Srbe i pravoslavne loša vijest, a morala bi biti i za Hrvate i katolike, iz više razloga. Poći ću od jednog blažeg ili, ako hoćete, manje skandaloznog. Čuvši za tu vijest, zagrebački nadbiskup Josip Bozanić s djetinjim je ushićenjem izjavio da je dosad Hrvatskom vladao “importirani umjetni duh”, a sada, eto, konačno dobivamo “kompas hrvatskog naroda”.
Da se prekrstiš i lijevom i desnom. Činjenica da se od jednog ultrakonzervativnog kardinala, koji je prepun kontroverzi i bez konteksta NDH djelovao prije sedamdesetak godina, pravi lučonošu današnje Hrvatske, sama je po sebi čudačka i gubitnička. Čovjek ne može vjerovati da sadašnja “Crkva u Hrvata” nije u stanju pratiti duh vremena kroz neki manje arhaični i prašnjavi uzor, recimo kroz lik nekog od papa koji su se pojavili u toku i nakon prijelomnog Drugog vatikanskog koncila (1962. – 1965.). Ali ne. Svi ti pape, Montini, Roncalli,Bergoglio, čak i kruti tradicionalisti Wojtyla i Ratzinger, za ove naše su previše modernistički, oni hoće baš Stepinca. A hoće ga iako je on, ili baš zato, objektivno crvena krpa u očima Srba i pravoslavnih vjernika. To se može pokazati na puno primjera iz Drugog svjetskog rata, pri čemu nije dobro uzeti one najgore, recimo kardinalove predrasude prema pravoslavnima kao navodno genetskim pokvarenjacima i lašcima. Jer toga je bilo na svim stranama, a pothranjuje i neke jednostrane stavove o njemu, koji također ne stoje. Zato ću uzeti jedan koji možda najtočnije govori o njemu. On je aktivno podupirao plan pokatoličenja pravoslavnih Srba, ali je u svojoj arhivi ostavio zabilješku da se te nedobrovoljne vjerske konverzije imaju poništiti nakon rata. Dakle Stepinac nije bio nedvoznačno crna figura na šahovnici NDH, prije je bio kontroverzna ličnost, otprilike kao papa Pio XII., čija se kanonizacija također najavljuje.
Ali tu postoji i jedna važna razlika. Dok zagovornici kanonizacije ovog pape tvrde da se on suprotstavljao nacifašizmu u gornjim granicama svojih moći, hrvatski zagovornici Stepinca uopće na tome ne inzistiraju. Oni ga portretiraju isključivo u bojama borca protiv “svih totalitarizama” a to, prevedeno na jezik stvarnih pojmova, znači kao bojovnog nacionalista i antikomunista. Dakle predstavljaju ga u tamnijim tonovima nego što je realno bio, što ne čudi. Treba maknuti s očiju, ili barem bitno umanjiti, činjenicu da je on, po svemu sudeći, bio – kako sam ovdje jednom već napisao – odgovorniji i odvažniji od ovih danas na Kaptolu. Jest, Stepinac je stao uz Pavelićevu NDH, kadeći joj i kao božjem djelu, ali je imao petlje nazvati Jasenovac “ljagom” (istina, tek nakon što je tamo ubijena grupa slovenskih svećenika), što nije bilo bez rizika i po glavu na ramenima. Danas takav rizik ne postoji ni u najblažim natruhama, ali je odnos vrha Katoličke crkve prema hrvatskim zločinima pao na sramotnu i bogohulnu razinu javnog cmokanja Košića s Kordićem. Jedini izuzetak je tvrdi konzervativac kardinal Franjo Kuharić, koji je ranih devedesetih imao dovoljno kičme da se suprotstavi ubojstvima srpskih civila i paljevini njihovih kuća u Krajini.
Eto, nije Stepinčeva kanonizacija promašena samo zato što se on nije dovoljno suprotstavio ustaškim zločinima, nego još više zato što se zločinima još manje suprotstavljaju njegovi nasljednici u vrhu Katoličke crkve. Zbog toga su sasvim opravdani ljutiti prigovori iz vrha Srpske pravoslavne crkve, bez obzira na to što i njoj ide na dušu veličanje suspektnih crkvenjaka iz Drugog svjetskog rata (Nikolaja Velimirovića, na primjer). I zato nema opravdanja što sadašnji papa Franjo pušta Stepinčevu kanonizaciju kraju, bez obzira na blistavu reputaciju koju ima. Ta reputacija opasno visi baš na Stepinčevoj kanonizaciji, o kojoj je on posredno progovorio odbacujući kritike na račun Pija XII., uz čudno objašnjenje da ni antifašistički saveznici nisu svetinje jer nisu bombardirali pristupe nacističkim logorima. Da, nisu svetinje, ali nešto bez sumnje jesu. Pobijedili su u ratu s nacifašizmom, a Crkva se u taj rat nije ni uključila.
1914-2014, German "Left" Ready for War
http://www.corriere.it/esteri/14_luglio_10/caso-nsa-germania-espelle-capo-cia-berlino-3b6cc2e8-0837-11e4-9d3c-e15131ae88f3.shtml
L’arresto
Negli ultimi dieci giorni sono emersi due casi di presunto spionaggio contro la Germania da parte degli Usa. La settimana scorsa era stato arrestato un dipendente dei servizi segreti tedeschi accusato di aver passato informazioni alla Cia. Mercoledì, invece, i procuratori federali di Berlino avevano fatto irruzione nelle proprietà vicino alla capitale di «una persona sospettata di spionaggio per un’agenzia di intelligence». Secondo il quotidiano Sueddeutsche Zeitung, l’uomo lavorava in campo militare ed è sospettato di spionaggio per gli Stati Uniti.
La cancelliera tedesca Angela Merkel, rispondendo a una domanda sul tema, ha detto che con gli Stati Uniti vede «una differenza di principi molto grande rispetto ai compiti dei servizi segreti dopo la guerra fredda» e ha definito «uno spreco di energia» spiare gli alleati. «Ci sono problemi enormi - non solo le sfide in Siria e con l’Isis - nella difesa dal terrorismo, che per me sono prioritari rispetto alla questione di spiarsi tra alleati», ha aggiunto Merkel.
The US spy scandal and the return of German imperialism
By Peter Schwarz
12 July 2014
The expulsion of the CIA station chief this week is directly linked to the revival of German imperialism, which has been systematically propagated and driven forward by the German government since the beginning of the year.
The German media and political parties have responded to the government’s demand that the Berlin head of the CIA immediately leave the country with satisfaction. It marked a “turning point in the history of German-American relations, and an unprecedented act of protest against American arrogance,” wrote the daily Süddeutsche Zeitung.
The most widely sold German daily newspaper considered the drastic measure as a step towards more German independence and drew a parallel with the German refusal to participate in the Iraq war in 2003: “Gerhard Schröder’s opposition to the Iraq war twelve years ago was the first step in asserting independence from the major ally. Now the next step is coming.”
The Germans, according to the Süddeutsche Zeitung, have “a right to be treated fairly and as an equal in the partnership with the US ... Obama and his people [will] hopefully realise that they cannot get away with everything in Germany.”
Several regional newspapers spoke in similar tones. “We will not accept being dealt with like that: that message should now have reached Washington,” declared the Nordwest Zeitung. And the Neue Osnabrücker Zeitung wrote, “The continuing humiliation of Germany by out of control American intelligence agencies cannot be dismissed any longer.”
All parties in parliament, especially the Left Party, also welcomed the government action.
The expulsion of the American intelligence chief was “only a first step,” noted André Hahn, who sits on the parliamentary control committee for the intelligence services for the Left Party. German Chancellor Angela Merkel had to “explain in a government statement after the summer break at the latest, how the government plans to protect citizens from surveillance from foreign and domestic intelligence agencies.”
This is clearly absurd. The expulsion of the Berlin head of the CIA has nothing to do with protecting citizens from surveillance. And the German government would be the last to protect them from this threat. The German and American intelligence agencies collaborate closely in foreign and domestic surveillance, spying on the global telecommunications network and even in the selection of targets for killer drones. This was shown by the documents released by the former NSA contractor Edward Snowden.
This collaboration is continuing after the expulsion of the US intelligence chief. This has been emphasised by government spokespersons on both sides of the Atlantic at every opportunity. This is why the German government has also strictly opposed offering Snowden asylum or providing him with immunity to allow him to testify in Germany.
The real reason for the conflict with Washington is Berlin’s attempt to return to the world stage as a major imperialist power. Already in January, foreign minister Frank-Walter Steinmeier declared in parliament that Germany was too big and important to limit itself to “commenting on global politics from the sidelines.”
Shortly thereafter, German President Joachim Gauck spoke out in favour of stronger military engagement by Germany at the Munich Security Conference.
The return to its great power ambitions is bringing Germany into conflict with the US, which is not prepared voluntarily to give up its position as the sole global power. For the present, this is expressed in the desire “to be treated fairly and as an equal partner” by the US. But it will not remain confined to this.
The fight for spheres of influence, raw materials, new markets and cheap labour, which is the source of the growth of militarism, not only leads to a more aggressive approach towards China and Russia, but also produces conflicts between the imperialist allies. Both can result in a third world war.
There are already significant tensions between Germany and the US. They collaborated to install a right-wing, pro-Western regime in power in Ukraine, but they have differences on the issue of economic sanctions against Russia, which would mainly affect German and European companies.
In the Middle East, Germany and the European Union are increasingly distancing themselves from US policy, which has resulted in a debacle. Former German Foreign Minister Joschka Fischer, traditionally a close ally of the US, published a guest article in the Süddeutsche Zeitung on Wednesday, describing the military invasion of Iraq in 2003 as the “original sin” of the catastrophic development in the regions, with the “too rapid and too early withdrawal” of American troops as the “second error”.
The current outrage from leading German politicians about US spies is largely for show. The SPD politician Karsten Voigt, who was German government coordinator for German-American Co-operation from 1999 to 2010, stated in an interview in Die Zeit that the unmasking of a US agent in the country’s foreign intelligence service (BND) came as no surprise.
When asked: “Did it come as a surprise that the US has spies in our government and the BND,” Voigt replied: “I did not know that of course, but I always assumed it was the case. During my tenure in the nineties, German ambassadors in Washington were convinced that they would be monitored.”
The German government is deliberately using its shows of outrage to exploit widespread hostility against the US’ criminal foreign policy to advance its own imperialist interests and expand the German secret service and armed forces. Such a policy change means that German imperialism is once again returning to a tradition that put the crimes of all the other imperialist powers in the shade. The German government not only has the support of the governing parties, the conservative CDU / CSU and social democrat SPD, but also the opposition parties, the Greens and the Left Party.
Whoever wants to fight against surveillance and war, must reject this fraud. The spying upon of millions of people by the NSA, CIA and other US services will not be stopped by the upgrading of German intelligence services, but only by the dissolution of all of the secret services, including those in Germany itself.
Along with the struggle against war and social inequality, the fight against state espionage and monitoring requires the international unification of the working class on the basis of a socialist program pledged to the overthrow of capitalism and the building of a socialist society.
Germany's failed attempts to get its gold back from the US 'opens question of its sovereignty'
July 07, 2014
There is neither real criticism from German politicians, nor any visible efforts to return German gold held in the US, so it seems that US controls Germany, economic analyst Michael Mross told RT.
In one of its recent reports Bloomberg claimed that Germany decided not to repatriate its gold reserves from the US, instead the Bundesbank issued an official statement that underscores it’s "trust" in its American partners. According to Bloomberg, Germany gave up after repatriating just 5 tons of gold, though earlier it was told that it would get all the German gold back by 2020.
RT: What's really behind Germany's efforts to get its gold reserves back?
Michael Mross: These German efforts to get back gold reserves are not really there. They are talking about it but it is only a simple and ridiculous theatre in my opinion. I cannot see any effort to do it. What we have is lack to re-transport or take back, 300 tons before 2020, but also this is ridiculous – last year they took back only 37 tons. At the end of the day, it is to make the public calm, but it is not really an effort to take back the gold.
RT: Shifting so much gold in the time-frame they've given themselves sounds like a logistical nightmare. How are they going to manage it?
MM: 300 tons by 2020 is really nothing, and as a matter of fact only 37 tons have been transported so far back from the US. In my opinion, the gold will stay there as propaganda like actions are underway to tell the German public that the German gold in New York is safe. But of course the contrary is true.
RT: Do you buy any of the conspiracy theories that the gold is missing?
MM: This is not a conspiracy theory. If it is there you can take it back. Why don’t they give it back to us? In my opinion, it seems that they like to control us, even blackmail us. If you have gold, you tell me what to do. It opens many questions when it comes to the real sovereignty of Germany. Also it comes to all the scandals which we had, for example, these NSA surveillance things in Germany. We do not hear real actual critique from German politicians, and also when it comes to the German gold at the moment everything is calm and everything will stay where it is. But I have a solution. They can keep it, they can keep our gold. It’s worth about 100 billion dollars at the moment or even euro, and so they can send us the money, then we can buy back the gold on the market during 1-2 years. But even this does not happen. In my opinion they keep the gold because we are condemned to be calm and must not have any questions and any demands in order to take it back.
RT: Here's a recent quote from Merkel's party's spokesperson: "The Americans are taking good care of our gold. Objectively, there’s absolutely no reason for mistrust." This has led some to speculate that Germany's had a change of heart and wants its gold to stay put. What do you make of that?
MM: This was a report from Bloomberg and it was a wrong report. It did not reflect the truth. It is very interesting that Bloomberg is publishing such a thing. Bloomberg got this thing deliberately wrong to con the German public. There are many quotations of people, for example, we have here in Germany the action [initiative] “Take our gold back home”, and at Bloomberg he was quoted as “Ok, we are calm, we don’t want it back”. This was absolutely not true. And these politicians which were quoted in this report, they have absolutely no competence about our gold. When it comes to German gold only the Bundesbank has something to say, but they were not mentioned in this article.
The statements, views and opinions expressed in this column are solely those of the author and do not necessarily represent those of RT.
http://www.advance.hr/vijesti/granate-iz-ukrajine-pogodile-teritorij-ruske-regije-rostov-najmanje-jedna-osoba-poginula-nekoliko-ranjenih-moskva-razmatramo-zestok-odgovor/
Granate iz Ukrajine pogodile teritorij ruske regije Rostov: najmanje jedna osoba poginula, nekoliko ranjenih - Moskva: "Razmatramo žestok odgovor"
Ukrajinska vojska opovrgava da su oni granatirali ruski teritorij.
12:00 - izjava iz Rusije:
Rusko ministarstvo vanjskih poslova nazvalo je granatiranje "očitim činom agresije" s ukrajinske strane ističući kako bi ovaj incident mogao imati "nepopravljive posljedice" te kako će Kijev snositi punu odgovornost za ovu provokaciju.
Slike nakon napada: http://www.advance.hr/ad/im/aktnews/slike_an/granate-iz-ukrajine-pogodile-teritorij-ruske-regije-rostov-najmanje-jedna-osoba-poginula-nekoliko-ranjenih-moskva-razmatramo-zestok-odgovor_1599_7609_e.jpg
No, do danas nije bilo smrtnih slučajeva, samo jedan slučaj u kojem je pripadnik ruskih pograničnih snaga zadobio ozljede glave od gelera. Ruske pogranične službe također tvrde kako je ukrajinska vojska u nekoliko navrata granatirala granične prijelaze dok su izbjeglice iz Ukrajine čekali u redu na provjeru putovnice kako bi ušli na ruski teritorij.
Rusija do sada niti jednom nije reagirala na ove incidente, mada brojne zemlje na slične incidente u kojima i nema žrtava često žestoko reagiraju (primjerice tursko granatiranje Sirije ili izraelski udari na Libanon). No, nakon jutrošnjeg incidenta sa smrtnim slučajem to bi se, ako je suditi prema izjavama koje stižu iz Moskve, moglo promijeniti.
Zamjenik ministra vanjskih poslova, Grigorij Karasin, rekao je kako Rusija razmatra "žestok odgovor" na incident koji se desio jutros u regiji Rostov. "Istražujemo incident. Ovo je znak opasnog rasta tenzija na granici. Postoji konkretna opasnost za naše građane stoga će naši odgovori biti žestoki i precizni. No, prvo moramo ustanoviti sve okolnosti ovog incidenta", rekao je Karasin.
Dakako, bilo bi vrlo neodgovorno od Rusije da pokreće ikakvo vojno uzvraćanje bez da se saznaju detalji. Teoretski se ne može odbaciti ni mogućnost da pobunjenici izvedu neki ovakav napad s ciljem uvlačenja Rusije u rat. Sjetimo se samo incidenata 2012. na granici Sirije i Turske - nakon što su granate ispaljene sa sirijske strane ubile nekoliko civila u turskom pograničnom naselju, Turska je uzvratila žestokim artiljerijskim napadima na položaje sirijske vojske, a strahovalo se i od moguće turske vojne invazije. No, nekoliko dana nakon pojedini turski mediji otkrili su kako su granate zapravo ispalili pobunjenici, upravo s ciljem provociranja ovakve reakcije (vidi: Turski list Yurt otkriva: Pobunjenici su gađali turski grad Akcakale - granatama koje koristi samo NATO).
Stoga je važno da Rusija nipošto ne djeluje impulzivno na ovakve incidente, jer nema sumnje da bi Kijev konstatirao kako se radi o "dogovorenom" incidentu između Rusije i pobunjenika koji bi za cilj imao uvesti Rusiju kao aktera u konfliktu. Rusija se, barem do sada, uvelike distancirala od sukoba na istoku Ukrajine ističući kako žele primirje i pregovore između pobunjenika i Kijeva.
No, nema sumnje da će ovaj incident sa smrtnim posljedicama dodatno povećati pritisak na Moskvu od strane onih koji već duže vrijeme zagovaraju rusku vojnu intervenciju na prostoru istočne Ukrajine. Takav potencijalni ishod vjerojatno bi odmah rezultirao uvođenjem bolnih ekonomskih sankcija Rusiji od strane SAD-a i Europske Unije, a to je nešto što Moskva očito nastoji izbjeći.
Opširnije o aktualnoj situaciji na istoku Ukrajine:
Veliki pregled stanja u Ukrajini: "Tampon zona" prema Rusiji postaje ključni strateški vojni cilj - o njenoj uspostavi ili probijanju ovisiti će daljnji tijek sukoba
Od Njemačke 1933. do Ukrajine 2014. - Lažnim i montiranim optužbama nove ukrajinske vlasti žele zabraniti Komunističku partiju
Ruski Korrespondent podsjeća da je 13. svibnja tadašnji v.d. predsjednik Ukrajine, Alexander Turchinov, apelirao na Ministarstvo pravosuđa da ispita mogućnost zabrane Komunističke partije "zbog moguće suradnje te stranke sa separatistima na jugoistoku zemlje"
Dana 16. svibnja, Vrhovna Rada Ukrajine usvaja nacrt rezolucije broj 4896 o ukidanju Komunističke partije Ukrajine. Turchinov je zatražio da je ispita sudjelovanje KPU u obavljanju aktivnosti "usmjerenih na kršenje suvereniteta i teritorijalne cjelovitosti države, potkopavanje državne sigurnosti, nezakonito oduzimanje državne vlasti, te da se odmah u skladu sa zakonom poduzmu mjere za zabranu stranke".
Nakon toga je ministarstvo pravosuđa poslalo zahtjev tužitelju i sigurnosnim službama, koje su provele istragu o mogućim kaznenim djelima od strane rukovodstva Komunističke partije Ukrajine.
U lipnju je šef službe sigurnosti Ukrajine, Valentyn Nalyvaychenko, rekao "kako je njegova agencija prikupila i predala ministarstvu pravosuđa informacije o ilegalnim aktivnostima KPU".
Nalivaychenko je zahtijevao da se zabrani rad stranci i ukloni imunitet komunističkim zastupnicima u Vrhovnoj Radi, kao i predstavnicima stranke u regijama Lugansk i Donjeck. U to su vrijeme zastupnici KPU iz regionalnog vijeća regije Lugansk u cijelosti podržali parlament Narodne Republike Lugansk.
Alexander Turchinov je cijelo vrijeme govorio u prilog zabrani Komunističke partije Ukrajine, obrazlažući svoju odluku činjenicom da je stranka "suučesnik u terorističkim i separatističkim aktivnostima".
Lider Komunističke partije Ukrajine, Petro Symonenko, također je optužen za "rusku propagandu", a zabranu djelovanja ukrajinske KP su tražili i "prozapadni i demokratski" aktivisti EuroMaidana, među kojima su najvatreniji bili lider Desnog Sektora Dmitriy Yarosh i vođa Radikalne stranke, Oleg Lyashko.
Tijekom proteklih nekoliko mjeseci su predstavnici Komunističke partije Ukrajine u više navrata kritizirali središnje vlasti Ukrajine zbog vođenja kaznene operacije na istoku, a lider ukrajinskih komunista, Petro Symonenko, opisao je situaciju na jugoistoku zemlje kao "teror protiv vlastitog naroda".
Komunistička partija Ukrajine kao zasebna stranka nakon raspada Sovjetskog Saveza postoji od 90-ih godina, a samo je 1991. nakratko bila podvrgnuta zabrani, ali nakon nekog vremena je opet nastavila s legalnim aktivnostima.
08. srpnja 2014. Glasnogovornik ukrajinskog ministartsva pravosuđa izjavljuje kako će Okružni upravni sud u Kijevu rasparavljati o zabrani rada KPU "zbog neprijateljskih aktivnosti protiv ukrajinske države i podrške ruskim separatistima na jugoistoku zemlje":
Jedini krimen i razlog za kaznenu prijavu, ako izuzmemo članove KPU u lokalnim ograncima na istoku zemlje, je bilo izlaganje lidera ukrajinskih komunista, Petra Symonenka, koji je prozvao režim Ukrajine "nacifašističkim", a događaj u Domu sindikata u Odesi "inkvizicijom koja je palila žive ljude".
Europska ljevica je u međuvremenu počela skupljati potpise u znak podrške kolegama iz Ukrajine i traži da se prestane s progonom koji podsjeća na '30-te godine u nacističkoj Njemačkoj.
Korrespondent navodi kako je nekoliko europskih ljevičarskih pokreta počelo prikupljati potpise u prilog Komunističke partije Ukrajine, što je potvrdio lider Lijevog fronta u Rusiji, Egon Rutterbah.
Ruttenbach tvrdi da je KPU "podvrgnuta političkom progonu od strane aktualne ukrajinske vlasti".
"Protiv naših saveznika u Ukrajini se koriste prljavi trikovi, koje prate maltretiranja članova uprave i svih pripadnika Komunističke partije u cjelini, koja je nepravedno optužena za separatizam, ali čak i za plaćanje ilegalnih pošiljki oružja na jugoistok zemlje", rekao je Rutterbah.
"Takva praksa se mora zaustaviti i moramo privući svjetsku pozornost na povredu ukrajinskog ustava koji jamči slobodu političkog djelovanja", dodao je.
Prema riječima Rutterbaha, samo ruski aktivisti su skupili više od 10 000 potpisa "što pokazuje da europski komunisti prihvaćaju stavove Komunističke partije i ne prihvaćaju pritisak ukrajinskog režima na KPU".
Uoči službene kaznene prijave protiv KPU, ukrajinski SBU je objavio informacije o pritvaranju pet militanata koji su službeno prijavljeni tijekom istrage "da je Komunistička partija organizator u nabavi oružja za proruske snage na ratištima i da su sudjelovali u aktivnostima protiv vladinih snaga u Donbasu".
Komunistički čelnik Petro Symonenko je to sve nazvao lažima, a za video snimak s navodnim priznanjem jednog od uhićenih članova KPU je rekao "kako je svima jasno da se radi o podvali".
Osim toga, Služba sigurnosti Ukrajine je otvorila i kazneni postupak protiv KPU zamjenika KPU u regiji Lugansk koji je ljude zvao da se pridruže frakciji KP Narodne Republike Lugansk. Optužen je za "pokušaj stvaranja terorističke organizacije na teritoriju Ukrajine".
**********************************************************
Nacional-socijalizam - Ulomak iz Wikipedie.hr
(…) Na izborima za Reichstag u srpnju 1932., nacisti su sakupili nevjerojatnih 13,7 milijuna glasova i dobili su 230 od ukupnih 670 mjesta u Reichstagu. Kao tada najjačoj stranci, iako još bez većine, predsjednik Hindenburg ponudio je nacistima mjesto u koalicijskoj vladi. Hitler je odbio tražeći samo potpunu vlast. Reichstag je raspušten, i na izborima za njegova nasljednika u studenom, stranka je pala i dobila oko 11,7 milijuna glasova što joj je donijelo samo, u usporedbi sa prošlim glasovanjem, 196 mjesta u parlamentu. Kombinirani zbroj glasova komunista i socijaldemokrata bio je preko 13 milijuna, te su te dvije stranke skupa dobile 221 mjesto u parlamentu. No, kako su te dvije stranke bili ljuti neprijatelji, nacisti su još uvijek zadržali mjesto najjače stranke u Reichstagu. Hitler je ponovo odbio koalicijsku vladu i Reichstag je ponovo raspušten. Na savjet bivšeg kancelara Franza von Papena, predsjednik Hindenburg je 30. siječnja 1933. imenovao Hitlera kancelarom, te je stranka započela stvaranje nacističke države.
Pri kraju veljače, pred sam početak nove izborne kampanje za Reichstag, zgrada Reichstaga je uništena u požaru nepoznatog porijekla. Nacisti su za palež okrivili komuniste i iskoristili taj događaj i to okrivljavanje kako bi na nasilan način suzbili komunističku partiju Njemačke. Kasnije je i SPD suzbijen na nasilan način. Nijedna stranka nije pružila organiziran otpor. Sve ostale stranke su naknadno zakonom zabranjene, pokušaj stvaranja nove stranke smatran je zločinom i NSDAP je postala jedina legalna stranka u Njemačkoj. U Aktu od 23. ožujka 1933., zakonodavne moći Reichstaga prebačene su na stranku. Akt je Hitleru dao diktatorske moći i označio kraj Weimarske Republike. Po zakonu od 1. prosinca 1933., NSDAP je "nepovratno stopljen s državom".(…)
Ono što je uslijedilo je poznata, najmračnija stranica ljudske povijesti.
Пред око 150 истинољубивих и праводљубивих посетилаца, на отварању су се обратили Живадин Јовановић, председник Београдског форума за свет равноправних и Олег Музика, један од преживелих злочина, чији се брат и даље води међу несталима.
Напомињући да су организовали изложбу са жељом да се чује истина о злочину и омогући њено ширење, Живадин Јовановић је рекао да српски народ не само да има дужност већ га и проживљена иста судбина води саосећању и солидарности према свим жртвама и осуди сваког злочина. Зато ни овај злочин не може бити изузетак, те допринос правди и истрајавње на проналажењу и осуди злочинаца представља обавезу свакога човека.
Наглашавајући да је злочин у Одеси резултат исте политике коју је на својој кожи осетио српски народ деведестих година, он је истакао да је тиме морална обавеза српскога народа о ширењу истине већа. Аналогија са злочином у Одеси види се у злочинима какви су деведесетих били улица Васе Мишкина, Маркале 1, Маркале 2, Јеврејско гробље, злочини током НАТО агресије на СР Југославију и други. Медијске блокаде и манипулације при којима се жртва проглашава за виновника представљају исти метод деловања који је примењен и овде.
Примаран узрок и овом злочину, као најмонструознијем у грађанском рату у Украјини, јесте империјално кретање НАТО-а на Исток и рушење међународног правног система започето агресијом на СР Југославију. Доживљавајући свој почетак у Југославији, империјално кретање НАТО-а доводи до поништавања свих цивилизацијских вредности, што злочин у Дому синдиката и показује. Последице су грађански рат и насиље над недужним цивилима. Једино су непосредни актери овог пута другачији. Како објашњава председник Беофорума, сукобе у Украјини изазвале су профашистичке и пронацистичке снаге, бандеровске групације подржане и финансиране од стране Запада. Он је подсетио да је најчешће цитирана цифра финансирања демократије у Украјини пет милијарди америчких долара.
Уместо мешања са стране и заговарања радикалних и војних метода, он истиче да решење кризе могу бити само дијалог и равноправност међу народима. Демократски принципи и поштовање узајамних права, посебно права мањина, услов су за конструктиван дијалог сукобљених страна и доласка до мирног решења. Тако би се онемогућиле радикалне групе, следбеници нацистичке идеологије, не само у Украјини, него и читавој Европи. На крају, господин Јовановић, представио је и најавио госта из Украјине, Олега Музику.
Олег Музика, становник Одесе и један од преживелих злочина, на почетку је објаснио да је циљ грађана на југоистоку федерализација Украјине, очување руског језика као другог званичног језика и да југоисточни региони имају право да сами бирају органе локалне самоуправе. Не желећи да разговарају о жељама југоисточних региона нове власти у Кијеву послале су војску и довеле до грађанског сукоба у којем се као последица десио и злочин у Одеси. Као један од мирних демонстраната, Олег Музика се нашао заточен на другом спрату Дома синдиката у тренуцима када је запаљен и када су профашистичке групе почеле да чине масакр над грађанима који су се сакрили у Дому.
Узалудно се надајући да ће полиција спречити масакр, како је објаснио, одлучили су да траже излаз и побегну у чему су многи, па и он, успели, али други, међу којима и његов брат, нису па су убијени или се воде као нестали. Објашњавајући да је ситуација у Одеси након злочина веома напета и прети да ескалира, грађани су и пре пар дана пуштали црне балоне и беле голубове, прве као симбол жалости, а друге као симбол мира, желећи да се злочини више не понављају и да се мир врати у Одесу.
Оно што највише брине грађане Одесе, напоменуо је Олег Музика, јесте да полиција више не хапси, али извештава где се демонстранти налазе, те ти људи, касније, нестају у тишини. Пошто се његов брат води као нестао након злочина у Одеси 2. маја, његова мисија да се бори за истину о страдалима довела га је и у Србију да проговори о својој судбини.
Поруке изложбе су да се злочинци морају пронаћи и осудити; да оживаљавање нацизма и фашизма представља велику опасност по читаву Европу; да експанзија НАТО на Исток, ка руским границама, и милитаризација Европе треба да се зауставе. Да је Украјини и Европи потребно мирно политичко решење. Оно је могуће дипломатијом и договором у којем ће учествовати и разговарати власт и опозиција, САД, ЕУ и Русија.
Изложба је оставила утисак и на посетиоце који су у Књигу утисака, у коју ће грађани моћи да се упишу током њеног трајања, оставили поруке захвалности организаторима, подршке страдалном народу Украјине и осуде злочина, као и поруке које осликавају сврху изложбе међу којима можемо издвојити следеће: „Ко год је починио ове злочине, мора бити кажњен. Просто је невероватно да се у XXI веку, на континенту који је колевка демократије, дешавају овакви злочини. Ово доказује да човек може и јесте највећа звер. Нацизам мора бити заустављен. Заувек. Желећи да сви виде ову изложбу и из ње извуку поуке, један посетилац је поручио:"Мржњо, стани! Човече љуби човека, то је највећи овоземаљски дар!“
Изложба ће бити отворена од 10. до 15. јуна, у времену од 11:00 до 21:00 час.
