German foreign minister Steinmeier agitates for war

By Ulrich Rippert 
20 June 2014

The 100th anniversary of August 4, 1914—the disastrous day on which the SPD (Social Democratic Party) faction voted in the Reichstag for the Kaiser’s war credits to finance World War I—is only weeks away. The SPD is preparing for the anniversary by pressing for renewed German militarism.

At the end of May, Foreign Minister Frank-Walter Steinmeier (SPD) opened a new web site for the foreign office with the title “Review 2014—Rethinking foreign policy.” The goal of the site is to combat long-standing public opposition to war and militarism.

With the support of the German federal government and the president, Steinmeier declared at the beginning of this year that the country’s previous policy of military restraint was at an end. In the future, Germany would intervene independently, “including militarily,” in crisis regions around the world. The foreign minister justified this by saying that Germany was “too big and too important” to limit itself “to merely commenting from the sidelines of world politics.”

Although this return of an aggressive German foreign policy underwent long and intensive preparation and was supported by all parties in the Bundestag as well as practically the entire media, it has met with the opposition and hostility by the majority of the population.

That is now supposed to change.

With the words “Allow us all to think further about foreign policy,” Steinmeier presses on the new web site for a foreign policy change. However, the mistrust and rejection of militarism and war are deep-seated. The despicable crimes of the Nazis and the Wehrmacht have embedded themselves deeply into the consciousness of broad layers of the population. The demands “No more war! No more fascism!” have shaped generations.

Steinmeier’s reaction to these sentiments leaves no room for doubt that from the point of view of the foreign ministry and the chancellor’s office the return of great power politics is a settled matter. At the same time, he is attempting to create the impression that it is not the German government and business interests that are pushing for great power politics and militarism, but rather that voices outside Germany are demanding “more leadership.” To this end, he has commissioned several dozen foreign “experts” to produce articles and assessments.

The advertisement for “Review 2014” claims: “For this web site we asked 50 renowned experts: ‘What, if anything, is wrong with German foreign policy? What must be changed?’ ”

In this regard, it should not be overlooked that these “renowned experts” in one or another way are dependent on and are paid by the foreign ministry. The form and content of their assessments clearly correspond with this dependence. Politicians, scientists, journalists and many countries all demand that Germany give up its cautious stance and take on a greater “leadership role” in security and military matters.

The demand for a German leadership role in Europe and the world has never been so shamelessly and forcefully raised in an official publication of the foreign ministry since the end of Hitler’s “Führerstaat” approximately 70 years ago.

Timothy Garton Ash, professor for European Studies at the University of Oxford, demands Germany take on a “greater leadership role” in the European Union (EU). Thomas Risse, head of the Working Group on Transnational Relations, Foreign and Security Policy at the Free University of Berlin, writes in an article entitled “German as a leading power” that the Berlin government must live up to its European leadership responsibility.

Volker Perthes, director of the Foundation for Science and Politics (SWP), which played a central role in the preparation of the change in foreign policy, emphasises, “Leadership depends on trust!” Perthes adds, “Foreign observers praise the professionalism of the German Foreign Service, but repeatedly complain that Germany plays too small of a role in international affairs—or otherwise promotes its own economic interests—and shies away from responsibility as well as leadership or shared leadership.” In another article, Perthes states, “Leadership means setting priorities.”

Kishore Mahbubani, a professor of political science at the National University of Singapore, was the clearest. He entitled his article “Germany’s destiny: leading Europe in order to lead the world.”

Nazi propaganda defined the character of Germany in a similar manner: “Today German belongs to us—tomorrow the entire world!” is part of the text of an infamous Nazi song.

Professor Mahbubani does not contest this. He declares that Merkel’s “European crisis management” has made Germany’s leading role in Europe unmistakably clear. “France and Great Britain can no longer fulfill this role,” he writes.

Professor Mahbubani does not worry about the fact that Germany committed unspeakable crimes in the previous century. Instead, he deplores the fact that it lost two world wars and he now wants to correct this.

He writes: “The twentieth century was a bad one for Germany. It lost two world wars and was divided and occupied.” The second half of the century was indeed better and brought Germany peace and prosperity. However, German society is “psychologically ill” with feelings of guilt about its past. This guilt complex must be overcome so that the twenty-first century “can become a great century for Germany.”

Steinmeier uses these remarks as justification for declaring that “foreign lands” have placed “great expectations” on German foreign policy. German politics should no longer ignore the cherished hopes and expectations “of our friends”.

With respect to the opening of the conference “Review 2014—Rethinking foreign policy” on May 20 in the foreign office’s “world hall steeped in history,” Steinmeier made it clear he wants to overcome the contradiction between “the great expectations placed on German foreign policy by foreign lands” and the ongoing opposition to a stronger stance on the part of the German population.

He says, “At the time I assumed office for the second time a half a year ago, I formulated a thesis in this world hall: Germany is somewhat too big and economically too strong for us to merely comment on world politics from the sidelines.” Now, he intends to explain and impose Germany’s new role in the world.

To this end, Steinmeier has planned numerous events over the course of the whole summer. He will no longer tolerate the public resistance to the return of militarism and war. For Steinmeier, democracy does not mean accepting the view of the majority and then acting. For him, a government that is “democratically legitimated by elections” has the task of defining German interests and imposing them against all opposition. It is the voice of the ruling finance oligarchy that tolerates no contradiction.

In the federal election of last autumn, this foreign policy turn was not introduced into the discussion, although it had been prepared for a long time in think tanks and ruling circles. Instead, all possible political issues of secondary importance were endlessly discussed, from gay marriage to a highway toll.

A few days after the election, President Gauck demanded that Germany once again play a role “in Europe and in the world” that corresponded with its actual influence. This was made a central theme of the coalition negotiations, and now the coalition is driving forward to resurrect German militarism.

Steinmeier is a typical Social Democratic representative of the state, who works on behalf of economic interests and the financial oligarchy, and views the population as an enemy. Symptomatic of this attitude was his angry outburst at an election meeting in Berlin, at which he shouted down his critics who had called him a “warmonger.”

Steinmeier cried, “You have no right!” and meant it literally. In an interview published in the Frankfurter Allgemeine Zeitung shortly after the European election, he called for the maintenance of an electoral threshold for small parties designed to maintain the dictatorship of the already established political parties.

A hundred years after the great betrayal by the SPD in August 1914, the Social Democrats have become the leading party of German imperialism and spout war propaganda on behalf of German militarism. Only one thing has changed: the SPD long ago lost its influence over the working class. The hostility between the Social Democrats and the workers is mutual.

German CP, Declaration First World War [En, De, Fr]

da www.viedellest.eu

Centenaire de 1914 : la Serbie officielle boycottera les cérémonies de Sarajevo

Princip pucao i u Hitlera

FOTOGRAFIJA Adolfa Hitlera dok zadovoljno posmatra spomen-ploču Gavrilu Principu, ratni trofej iz pregažene Jugoslavije, koji je dobio kao poklon za svoj 52. rođendan, objavljena u nedeljniku „Vreme“, snažnije od svih argumenata i rasprava vezala je ruke svima koji se zalažu za reviziju uzroka i povoda Prvog svetskog rata. Čak je i najglasniji među njima, istoričar Kristofer Klark, autor knjige „Mesečari - kako je Evropa krenula u rat 1914“, priznao da je ona najbolji vizuelni simbol veze između Prvog i Drugog svetskog rata.

Sa Muharemom Bazduljom, književnikom i novinarom, zahvaljujući kome je i objavljena fogografija Hajnriha Hofmana, koja se čuvala u Bavarskoj državnoj biblioteci, razgovarali smo o značaju same slike, o tome da li je posle njenog pojavljivanja u javnosti, moguća revizija Prvog svetskog rata i odnosa prema Austrougarskoj monarhiji.

- Ideja revizije Prvog svetskog rata moguća je između ostalog i zato što živih učesnika i svedoka više nema, zato što likovi Franje Josifa, kajzera Vilhema ili Franca Ferdinanda nemaju sugestije za današnjeg čoveka, što za mnoge u svetu Prvi svetski rat nije puno drugačiji od Tridesetogodišnjeg rata u srednjem veku - objašnjava Bazdulj.

Ali ova slika uspostavlja vezu između Prvog i Drugog svetskog rata. Ona na elementaran i vizuelan način pokazuje ono što je svakom racionalnom jasno - Hitler, simbol zla u 20. veku i Gavrilo Princip su, i u Prvom i u Drugom svetskom ratu bili na suprotnim stranama. Sa ovom fotografijom revizija Prvog svetskog rata postaje nemoguća.

- Savremene Austrija i Turska pokušavaju da svoje nekadašnje imperije postfestum proglase nekim multietničkim rajevima. To je na tragu slike da je čitava Evropa pre 1914. godine živela bel epok. Međutim, bogatstvo koje je tada postojalo u Evropi bazirano je na iskorišćavanju kolonija. Ne samo u Africi i Aziji, već i na Balkanu. 

Vidite kod Andrića u „Priči o kmetu Simanu“ da Austrougarska nije ni kmetstvo ukinula. Mi ne naglašavamo dovoljno da je Gavrilo Princip bio neka vrsta preteče oslobođenja svih delova sveta koji su u to vreme bili pokoreni i okupirani.

* Čak i u BiH i u Hrvatskoj, okupaciona Austrougarska se sada tretira kao država u kojoj su cvetale slobode, a Jugoslavija proglašava tamnicom naroda. Kako je došlo do takve zamene teza?

- To su politikantske interpretacije istorije i ono što je najironičnije zapravo jeste da se nastavljaju na nacističku propagandu. Hitler do 27. marta 1941. govori o Jugoslaviji, ali posle toga, vraća se na staru austrogugarsku propagandu i počinje da se govori isključivo o „srpskoj kliki“. 

Politika „zavadi pa vladaj“ koju su razne imperijalne sile sprovodile na Balkanu, prisutna je i danas. Zaboravlja se da je „Mlada Bosna“ bila jugoslovenska organizacija koja je okupljala i muslimane i Hrvate. Mnogi danas sude o „Mladoj Bosni“ kao o velikosrpskom elementu, a to je samo nastavak propagande Austrougarske monarhije.

* Ispada da je Jugoslavija bila velikosrpski projekat?

- Čini mi se da je ta ideja usađena sa ciljem da dovede do raspada Jugoslavije. Ideja da je Jugoslavija zapravo velika Srbija je na svaki način pogrešna, ali je bila potrebna da bi se projekat raspada realizovao.

* Pominjete 27. mart.

U ovdašnjim pokušajima revizije istorije, mnogi se tog datuma odriču.

- Na neki čudan način Hitler je mnogo bolje prepoznao sličnost 27. marta i Sarajevskog atentata nego mnogi drugi. On se tada nalazi na vrhuncu moći, imao je Evropu pod nogama i niko mu se nije suprotstavio na taj način. Odvajati ta dva događaja, i govoriti pozitivno o jednom, a negativno o drugom jednostavno nema smisla.

- O tome je Frojd pisao kao o narcizmu malih razlika. Što je razlika manja, ti moraš više da je ističeš. Dobar primer su Crnogorci. Južnoslovenski narodi koji govore istim jezikom su za distinkciju u jednom trenutku uzeli religiju, pa su oni koji su katolici postali Hrvati, pravoslavni Srbi, muslimani su bili Muslimani, danas Bošnjaci. Srbi i Crnogorci nisu mogli na taj način da se razlikuju i danas se vidi strašan napor da se ta razlika napravi. Jedini način da se ta razdvojenost očuva jeste da se naglašavaju te razlike. Ti nisi ono što jesi, nego ono što drugi nisu.

* Tekst koji si objavio u „Vremenu“ o fotografiji i sudbini spomen-ploče iz Sarajeva, završavaš konstatacijom da danas nema slobode. Da li to znači da su Princip i ostali mladobosanci zalud pucali u Austrougarsku monarhiju?

- Jedna od stvari zbog kojih je meni bliska mladobosanska ideja, jeste pitanje političkog subjektiviteta. Gavrilo Princip je u vreme atentata bio maloletan, ali njegova akcija je vodila ka tome da jugoslovenski narodi izađu iz stanja istorijske maloletnosti i uzmu sudbinu u svoje ruke, tako što će kreirati jednu državu koja neće biti marioneta velikih sila, koja neće biti kolonija, nego voditi svoju politiku i biti slobodna. 

Raspadom Jugoslavije, ratovima i svim kasnijim političkim epizodama, sve ove zemlje su manje ili više opet svedene na neku vrstu pseudokolonijalnih poseda ili satelita. Bosna i Makedonija su najbliže protektoratima, Srbija je neko vreme pokušavala da, na tragu Jugoslavije, vodi koliko-toliko samostalnu politiku. Međutim, čini mi se da se, naročito sa novom političkom garniturom, i od toga odustalo. I to nije čudno. Srbija nema tu vrstu snage i moći koja je za to potrebna. Ta baština mladobosanskog sna koja je jedno vreme bila ostvarena, sada se izgubila. Rekao si „Ne“ Hitleru 27. marta, rekao si „Ne“ Staljinu 1948. a sada razni ambasadori i činovnici imaju pravo da ti diktiraju šta ćeš da radiš.

HITLER DOBIO NA POKLON JEDINI RATNI TROFEJ DONET IZ RASKOMADANE JUGOSLAVIJE – SPOMEN-PLOČU GAVRILU PRINCIPU DONETU IZ OKUPIRANOG SARAJEVA 1941.

Štajerska, izlaz iz železničkog tunela kod Menihkirhena, 20. april 1941. Ispred specijalnog voza u kome je smešten „Firerov glavni štab Jugoistok" („Führerhauptquartier Südost") svira orkestar – Adolf Hitler slavi pedeset i drugi rođendan. Gosti: vojni i politički vrh Trećeg rajha, italijanski ministar spoljnih poslova Galeaco Ćano, mađarski regent admiral Mikloš Horti i bugarski kralj Boris III. Tri dana su prošla od jugoslovenske kapitulacije i svi su "kao lešinari okupljeni oko trupla Jugoslavije". Na vrhuncu slavlja Hitler dobija na poklon jedini ratni trofej donet iz raskomadane Jugoslavije – spomen-ploča Gavrilu Principu doneta iz okupiranog Sarajeva; uručenja poklona snima Hitlerov službeni fotograf, Hajnrih Hofman.

Zašto se bez ove fotografije – koju "Vreme" premijerno objavljuje – ne može smatrati potpunim ni jedna polemika i analiza o početku Prvog svetskog rata, o istorijskoj težini Sarajevskog atentata, Mlade Bosne i Gavrila Principa, karakteru jugoslovenskog političkog projekta, te o Drugom svetskom ratu kao nastavku nezavršenog Prvog?

Kako se oko ove fotografija koja sama po sebi ima čudesnu i sugestivnu magiju, ispreplela ista takva priča u kojoj se dotiču sudbine Ive Andrića i Kurta Valdhajma, Eve Braun i Rodoljuba Čolakovića, španskog kralja Alfonsa XIII i Murata Kusturice, Gavrila Principa i Adolfa Hitlera?

Zbog čega je Hitleru stalo da mu njegova vojska iz ubijene Jugoslavije donese samo jednu jedinu stvar –spomen-ploču kojom su u Sarajevu odali počast Gavrilu Principu?

Šta je razlog da jedino u spomen-ploči koju su u Sarajevu podigli Jugosloveni u slavu svoje slobode i nemačkog poniženja, Hitler vidi nadgrobnu ploču njihovoj zemlji i njihovim snovima?

...Nacistička vojska ušla je u Sarajevo 17. aprila 1941. godine. Trenutak skidanja spomen-ploče Gavrilu Principu sa zida zabilježen je kamerom i uključen u jedan filmski žurnal (dostupan na internetskoj adresihttp://www.youtube.com/watch?v=QhLeaqhPXVU). Snimke ulaska nacističkih tenkova u Sarajevo, mase koja ih veselo pozdravlja i podizanja njemačke zastave očito su manje važne, jer najduži dio ovog žurnala prati skupinu muškaraca koji uz pomoć merdevina pažljivo skidaju ploču i predaju je vojnicima Vermahta koji uz nju teatralno poziraju. Sve ovo prati glas spikera koji na njemačkom izgovara nekoliko rečenica. U prevodu one glase ovako: "Invazija u bosanski grad. Podiže se njemačka ratna zastava. U Sarajevu; ovdje je 28. juna 1914. austrijski prestolonasljednik postao žrtvom kukavičkog atentata srpskog studenta. Ti pucnjevi su dali signal za svjetski rat. Njemci skidaju mramornu tablu i predaju je Vermahtu. Na tabli stoji: Na ovom istorijskom mjestu se Gavrilo Princip izborio za slobodu Srbije. Firer je tablu predao Berlinskom Zeughausu⁵."

Autor citiranog teksta očito je imao pouzdanog prevodioca sa srpskohrvatskog. Natpis na tabli zbilja počinje frazom Na ovom istorijskom mjestu koja je u filmskom žurnalu na njemački doslovno prevedena (An dieser historischen Stätte). Nigdje se, međutim, na tabli ne pominju ni srpstvo ni Srbija. Iz ove lapidarne interpretacijeanonimnog njemačkog filmskog radnika, razviće se, i u naše vrijeme, brojne publicističke i scenske vizije Principovog čina. Na dan 21. aprila, agencija Asošijeted pres javlja iz Berlina kako je iz nacističkog štaba na Balkanu stigla informacija da je spomen-ploča kojom se komemorira Sarajevski atentat juče predana Hitleru i to od strane jednog od prvih njemačkih vojnika koji su ušli u taj jugoslovenski grad. Objavljeno je i da će ploča biti javno izložena u muzeju kao "dokaz srpske zločinačke krvave krivice za Svjetski rat". Prvog jula iste godine, a povodom poklanjanja spomen-ploče Adolfu Hitleru, komentator NDH-ovskog "Sarajskog novog lista" trijumfalno piše: "Sarajvo je opralo sa sebe vidovdansku ljagu". (Oblik Sarajvo ovdje nije štamparska greška. Prvih mjeseci okupacije ustaše su ime grada formalno promijenili u Sarajvo, no uskoro je vraćen naziv Sarajevo.)

(Više u tekstu Muharema Bazdulja Srećan rođendan, gospone Hitler, Vreme broj 1191, 31. oktobra 2013)