Informazione
PRIMO PIANO CON QUATTRO ANNI DI RITARDO
Ieri sera (22/12/2004) ho visto con grande interesse il programma
"Primo Piano" su RAI3, che in pratica consisteva in un'intervista di
poco più di 10 minuti con uno dei leader di Otpor, il serbo Stanko
Lazendic.
L'intervistatore era il solito cerchiobottista Ennio Remondino, che
purtroppo ormai tutti ben conoscono come la voce del pensiero unico
occidentale che parlava da Belgrado e quindi non è che ci si potesse
aspettare chissà che cosa, tuttavia alcune cose sono trapelate e chi ha
voluto capire ha capito.
Prima dell'intervista vera e propria una breve introduzione in cui
Remondino tesse le lodi di Otpor, il movimento che ha dato una scossa
alla classe politica serba, troppo intrisa di "nazionalismo nostalgico
e vittimista" e che ha permesso alla DOS di vincere nel 2000, ma si è
dimenticato di dire attraverso un golpe. Tra le immagini di
repertorio, Djindjic e Draskovic con le magliette nere di Otpor che
arringavano in una pubblica piazza. Ovviamente non mancano i soliti
strali contro Milosevic, ma ormai per chi conosce Remondino non sono
certo una sorpresa.
Il tema della "non violenza" ricorre come un chiodo fisso in tutta la
trasmissione e Remondino ci tiene a rimarcare il carattere "non
violento" del movimento Otpor, ma mentre lo fa stranamente sullo
schermo scorrono le immagini del 2000 con il parlamento incendiato e
con Belgrado messa a ferro e fuoco dai manifestanti non violenti.
Inizia l'intervista a Lazendic, un "fisico da bodyguard ma lui ci tiene
a dire di non essere un mercenario", il quale definisce il proprio
lavoro come "istruttore" o "trainer". Dopo Otpor lui e Ivan Marovic
fondano il "Centro per la resistenza non violenta", definito come "una
ONG". Il Lazendic ammette candidamente di aver istruito e formato
"altre ONG" in Georgia (di cui si vanta del successo di Kmara),
Bielorussia, Azerbaijan e Ucraina. Parla di Alexandar Maric, il serbo
espulso dall'Ucraina qualche tempo fa, come di un vecchio amico e
militante di Otpor.
Ma la parte più bella è quando il Remondino gli domanda dei
finanziatori del Centro per la resistenza non violenta e dei corsi che
loro tengono nei vari paesi dell'Est. E lì escono fuori i famigerati
nomi divenuti ormai tristemente noti: NED, USAid, Freedom House,
Fondazione Adenauer (Germania), Fondazione Westminster (Gran Bretagna).
Stranamente Soros non viene mai nominato né da Remondino, né da
Lazendic.
Quando Remondino gli fa notare che molti li considerano sobillati dai
servizi segreti occidentali, Lazendic respinge seccamente l'accusa.
Allora Remondino incalza e fa il nome di Robert Helvy e dei corsi da
lui tenuti all'hotel Hilton di Budapest nel 2000. Corsi intensivi sui
metodi non violenti a cui il Lazendic ha partecipato. Alla domanda se
sapesse che Helvy era un colonnello della CIA, ovviamente il Lazendic
ha risposto che allora non sapeva nulla. Ovviamente ha detto di non
sapere nemmeno che Helvy era stato inviato a Budapest, attraverso
l'USAid, direttamente dall'IRI, l'Istituto Internazionale del Partito
Repubblicano.
Insomma, sempre nei limiti che ho detto sopra, comunque una
trasmissione che ha contribuito a parlare di questo argomento su cui
regna il solito silenzio assordante.
(a cura di Pino per il CNJ)
Ieri sera (22/12/2004) ho visto con grande interesse il programma
"Primo Piano" su RAI3, che in pratica consisteva in un'intervista di
poco più di 10 minuti con uno dei leader di Otpor, il serbo Stanko
Lazendic.
L'intervistatore era il solito cerchiobottista Ennio Remondino, che
purtroppo ormai tutti ben conoscono come la voce del pensiero unico
occidentale che parlava da Belgrado e quindi non è che ci si potesse
aspettare chissà che cosa, tuttavia alcune cose sono trapelate e chi ha
voluto capire ha capito.
Prima dell'intervista vera e propria una breve introduzione in cui
Remondino tesse le lodi di Otpor, il movimento che ha dato una scossa
alla classe politica serba, troppo intrisa di "nazionalismo nostalgico
e vittimista" e che ha permesso alla DOS di vincere nel 2000, ma si è
dimenticato di dire attraverso un golpe. Tra le immagini di
repertorio, Djindjic e Draskovic con le magliette nere di Otpor che
arringavano in una pubblica piazza. Ovviamente non mancano i soliti
strali contro Milosevic, ma ormai per chi conosce Remondino non sono
certo una sorpresa.
Il tema della "non violenza" ricorre come un chiodo fisso in tutta la
trasmissione e Remondino ci tiene a rimarcare il carattere "non
violento" del movimento Otpor, ma mentre lo fa stranamente sullo
schermo scorrono le immagini del 2000 con il parlamento incendiato e
con Belgrado messa a ferro e fuoco dai manifestanti non violenti.
Inizia l'intervista a Lazendic, un "fisico da bodyguard ma lui ci tiene
a dire di non essere un mercenario", il quale definisce il proprio
lavoro come "istruttore" o "trainer". Dopo Otpor lui e Ivan Marovic
fondano il "Centro per la resistenza non violenta", definito come "una
ONG". Il Lazendic ammette candidamente di aver istruito e formato
"altre ONG" in Georgia (di cui si vanta del successo di Kmara),
Bielorussia, Azerbaijan e Ucraina. Parla di Alexandar Maric, il serbo
espulso dall'Ucraina qualche tempo fa, come di un vecchio amico e
militante di Otpor.
Ma la parte più bella è quando il Remondino gli domanda dei
finanziatori del Centro per la resistenza non violenta e dei corsi che
loro tengono nei vari paesi dell'Est. E lì escono fuori i famigerati
nomi divenuti ormai tristemente noti: NED, USAid, Freedom House,
Fondazione Adenauer (Germania), Fondazione Westminster (Gran Bretagna).
Stranamente Soros non viene mai nominato né da Remondino, né da
Lazendic.
Quando Remondino gli fa notare che molti li considerano sobillati dai
servizi segreti occidentali, Lazendic respinge seccamente l'accusa.
Allora Remondino incalza e fa il nome di Robert Helvy e dei corsi da
lui tenuti all'hotel Hilton di Budapest nel 2000. Corsi intensivi sui
metodi non violenti a cui il Lazendic ha partecipato. Alla domanda se
sapesse che Helvy era un colonnello della CIA, ovviamente il Lazendic
ha risposto che allora non sapeva nulla. Ovviamente ha detto di non
sapere nemmeno che Helvy era stato inviato a Budapest, attraverso
l'USAid, direttamente dall'IRI, l'Istituto Internazionale del Partito
Repubblicano.
Insomma, sempre nei limiti che ho detto sopra, comunque una
trasmissione che ha contribuito a parlare di questo argomento su cui
regna il solito silenzio assordante.
(a cura di Pino per il CNJ)
( Izlaganje Vladislava Jovanovica: JUGOINFO 30 Nov 2004
Izlaganje Oskara Kovaca: JUGOINFO 22 Dic 2004
http://groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/messages )
http://www.artel.co.yu/sr/reakcije_citalaca/2004-12-22.html
MEDJUNARODNI POLOZAJ SRBIJE I CRNE GORE
I STRATEGIJA NJENE SPOLJNE POLITIKE
BEOGRADSKI FORUM ZA SVET RAVNOPRAVNIH
Beograd, 27. novembar 2004. godine
ETNOGRAFSKI MUZEJ
Okrugli sto na temu: MEDJUNARODNI POLOZAJ SRBIJE I CRNE GORE I
STRATEGIJA NJENE SPOLJNE POLITIKE
Izlaganje: Rade Drobac
I MEDJUNARODNI POLOZAJ SRBIJE I CRNE GORE
Danas, kada je nasa javnst podeljena na dva suprotna tabora, na one
koji misle da smo na ivici ponora i potpune propasti, sa pretnjom
potpunog nestajanja kao naroda I drzave, I one koji misle da smo nakon
godina mraka i stradanja izasli na svetao evropski but koji nam
garantuje sretnu buducnost, vazno je izneti objektivne pokazatelje koji
mogu razresiti ovu dilemu, bar kod onih koji misle svojom glavom.
Ovbakva podela onemogucava nam osmisljavanje bilo kakve dugorocne
nacionalne strategije I paraolise I sve aktuelne politicke aktivnosti u
bilo kom pravcu, cime zemlju postepeno void u sve vecu konfrontaciju, a
sledstveno tome, I nemogucnosti ostvarivanja ma ia najosnovnijih
drzavnih i nacionalnih interesa. Zato je izuzetno znacajno objektivno I
jasno oceniti medjunarodni polozaj nase zemlje, pa tek onda traziti
kako doci do nekakve nacionalne strategije, kako na unujtrasnjem, jos
vise na medjunarodnom planu, mada se ta dva pitanja ne mogu razdvajati
jer su organiski povezana.
Kada je u pitanju medjunarodni polozaj neke zemlje, on se moze vrlo
precizno odrediti na osnovu primene sasvim jasnih principa i kriterija.
Ti parametri su rezultat duge istorije i razlicitih oblika drzavnosti
zbog cega su objektivni, stabilni i tesko promenljivi. Ono sto je
posebno vazno je da ne spadaju u repertoar dnevne politike a u ovom
trenutku i na ovom mestu ih je utoliko znacajnije navesti kako bi se
ponovo podsetili tih osnovnih, a zaboravljenih, i svima razumljivih
nacela i razgrnuli maglu dezinformacija i poluistina koja krije stvarni
medjunarodni polozaj nase zemlje u ovom trenutku. To je ujedno I
preduslov da mozemo uopste razmisljati o bilo kakvoj strategiji nase
spoljne politike.
Prvi i osnovni kriterijum za vrednovanje naseg medjunarodnog polozaja
je utvrdjivanje kakvu percepciju o nasoj zemlji imaju druge drzave. Da
li je smatraju stabilnom ili nestabilnom, politicki monolitnom ili
nesloznom, ekonomski jakom ili slabom, vojno potentnom ili debilnom,
sposobnom, kredibilnom i samodovoljnom, ili nesposobnom, nepouzdanom i
zavisnom. Dakle, ukoliko strane drzave ocenjuju nasu zemlju stabilnom,
politicki monolitnom, ekonomski jakom, vojno potentnom, sposobnom,
kredibilnom i samodovoljnom, morace da je postuju, da njene interese
uvazavaju , da sa njom saradjuju a prostor za njihovo zlonamerno
mesanje u njene unutrasnje stvari ili ugrozavanje njenih
spoljno-politickih interesa bice sveden na minimum, odnosno takvo
eventualno delovanje bice svim ovim karakteristikama znatno
obeshrabreno. I naravno, obrnuto sa svim posledicama koje to moze
doneti. Neka svako zakljuci u koju kategoriju nasa zemlja danas spada.
Drugo, veoma znacajan kriterijum pri odredjivanju nase medjunarodne
pozicije je i u kojoj meri nasa zemlja ostvaruje svoje nacionalne,
drzavne, politicke, ekonomske, kulturne i druge interese jer je to
jedan od glavnih uslova za njen medjunarodni kredibilitet. Pri tome bi
se moralo znati koji su ti ciljevi koje zelimo ostvariti kako bismo
znali da li smo, i u kojoj meri, u tome uspeli. Jos je znacajnije
napraviti razliku izmedju nasih izvornih i stvarnih ciljeva i interesa
od poturanja tudjih interesa kao nasih, sto je u nasoj zemlji veoma
izrazeno u poslednjih nekoliko godina. Medjutim, ako realno i
objektivno sagledamo rezultate naseg delovanja kao drzave u polednjih
petnaestak godina, u odnosu na nase najosnovnije interese, videcemo da
skoro nijedan cilj nismo uspeli ostvariti. Naprotiv. U raspadu
Jugoslavije smo prosli najgore. Otete su nam teritorije, narod je
osakacen i proteran sa svojih ognjista, ekonomski smo uruseni,
politicki podeljeni i nacionalno sve dezorijntisaniji, a ubrzano padamo
ka potpunom haosu i bezizlazu. Pri tome, na racun nasih interesa, mnogi
drugi narodi i etnicke grupacije na ovom i na sirem prostoru, osvarili
su svoje vekovne i druge ciljeve. Kada danas to analiziramo, mislim da
moramo priznati da je to zato sto nismo imali jasne ciljeve, nismo
prepoznali ciljeve drugih, niti smo u haosu koji je namerno izazvan
znali da odreagujemo na adekvatan nacin da nase interese zastitimo a
interese drugih onemogucimo. Danas smo od ostvarivanja svojih ciljeva i
interesa udaljeniji vise nego ikad jer nam se, umesto nasih, poturaju
tudji interesi i ciljevi kao oni koji su u nasem interesu, mada je
mnogima jasno da to nije tako. Pri tome se nas pristanak na odustajanje
od nasih vitalnih nacionalnih i drzavnih interesa predstavlja kao
nekakva vrhunska i vrl;o uspesna "realpolitika", odnosno kao
ostvarivanje navodnog maksimima nekakvih ciljeva koji su u ovom
trenutku moguci, pri cemu retko ko pita sta ce nam takvi ciljevi jer
nam nista korisno za nas ne donose. To je, u stvari,politika
kapitulacije zaodenuta u ruho realpolitike da bolje izgleda a cilj joj
da u narodu ubije svakju nadu da se nasi stvarni interesi mogu ikada
ostvariti. Pri tome se sve predstavlja samo u danasnjem kontekstu i kao
konacno, svesno zanemarujuci istorijsku komponentu, kao da se istorija
ne nastavlja i da nam ni buducnost nece nista novo i dobro doneti.
Zagovara se mirenje sa navodno neizbeznom sudbinom, kao da upravo nas
narod nema tradiciju vekovnog otpora stranim dominacijama i kao da
dosada nije pokazao da se taj otpor uvek na kraju isplati i upornoscu i
strajnoscu u svojim interesima sloboda povrato, maker I nakon vise
vekova.
Trece, medjunarodni poolozaj neke zemlje moze se ceniti merom naseg
uticaja na medjunarodne tokove i zbivanja I u medjunarodnim
organizacijama. Posto smo mala zemlja, najvise rezultata trebalo bi
ocekivati u nasem neposrednom okruzenju a ako zaista imamo kapacitete u
smislu prethodno iznetim kriterijuma, i sire. Da bismo se objektivno
izvagali poredimo nas danasnji uticaj sa onim koji smo imali u vreme
nesvrstanosti pa ce nam sve biti jasno. Ako zelimo da budemo sasvim
iskreni prema sebi, videcemo da danas cesto ne mozemo da uticemo ni na
dogadjaje u nasoj zemlji, a kamoli u inostranstvu. Setimo se da smo
samo pre dvadesetak godina bili jedan od vodecih medjunarodnih faktora
ne samo u okruzenju, nego i u skoro svim tada aktuelnim medjunarodnim
pitanjima, pocev od Bliskog istoka pa do Roga Afriike.. Dakle, danas je
nas uticaj objektivno nikakav i svedeni smo na protektorat u sluzbi
stranih interesa.
I napokon, cetvrto, koliki je nas kulturni uticaj i ugled na nase
neposreno okruzenje i u svetu u celini. Politicki, ekonomski, vojni,
medijski I drugi uticaji jesu najvazniji, ali ne smemo potceniti ni
kulturni utic aj. On je, na primer, pored ostalih faktora, znacajno
uticao da u "hladnom ratu" SAD pobede SSSR. Dakle, ako bismo posmatrali
nase medjunarodne uspehe na planu filma, sporta ili muzike, cesto
nesrazmerne nasoj velicini i realnim mogucnostima, a posebno
ulaganjima, mogli bismo tu naci neku utehu i kompenzaciju za mnoge
druge promasaje i neuspehe, koji, ruku na srce, ne samo da
preovladjuju, vec se desavaju u oblastima od daleko veceg znacaja.
Medjutim, kada vidimo da nam se otimaju ili otudjuju teritorije, da nam
se jezik prekrstava, crkva rastace i odcepljuje, cirilica nestaje,
porodica, kao tradicionalni stub drustva, rusi, tradicionelne moralne
vrednosti ismevaju, stvar dobija sasvim drugaciji oblik. Dakle, ni tu
se ne mozemo pohvaliti nekim dostignucima, osim povremeno i u pojedinim
sferama, sto je sve zanemarljivo u poredjenju sa lavinom promasaja i
neuspeha Ikoji nas karakterisu I marginalizaciojom nase zemlje koja je
sve akutnija.
Najtragicnije od svega je da nas nasi politicki lideri ubedjuju kako
idemo u svetlu buducnost, kako nas svi vole, kako je nas interes u
evroatlantske integracije, pri cemu mi za taj ulazak ne postavljamo
nikakve uslove. Naprotiv, nama se postavljaju, za svaku drugu normalnu
zemlju, neprihvatljivi uslovi- odustajanje od sopstvenih teritorija,
odustajanje od svog suvereniteta, rasprodaja svog nacionalnog bogatsta,
favorizovanje manjina na racun vecine i sl. Po zemlji nam vrsljaju
strane agenture, drzavne organe nam superviziraju strani cinovnici,
nacionalno bogatstvo kupuje strani kapital, radnici masovno ostaju bez
posla a delovi nase teritorije su pod okupacijom ili pod pretnjom
otcepojenja u dogledno vreme.
Dakle, ako se slazemo da su prethodno izneti parametric objektivni, da
su prethodno iznete konstatacije, ili barem njihov veci deo tacne,
jasno nam je da je nas medjunarodni polozaj katastrofalan.. Takodje,
mozemo slobodno tvrditi da se nista, ili skoro nista, cast pojedincima
ili pojedinim patriotskim organizacijama, ne cini da se trend
propadanja i daljeg razbijanja nase zemlje zaustavi, definise minimum
nacionalnih i drzavnih interesa, pregrupisu snage u politickim i
intelektualnim krugovima I drzavnim organima koje se mogu boriti za
interese svoje zemlje i pokrene siroka unujtrtasnja konsolidacija i
medjunarodna ofanziva na odbrani i promociji nasih vitalnih interesa i
ciljeva.
Na kraju ovog dela moram istaci I cinjenicu da smo u proteklom peridou
kao drzava I narod bili suoceni sa velikim teskocama, napadima,
sankcijama, pretnjama, specijalnim ratom, I mnogim drugim teskocama i
da su svakako svi ti razlozi doveli dovde gde smo sada. Medjutim, bez
obzira na sve to, ipak smo sami krivi za poziciju u kojoj se sada
nalazimo. Da smo bili jedinstveniji, budniji, svesniji, organizovaniji,
posteniji, da smo imali veci stepen medjusobne solidarnosti, da smo
imali vise nacionalne svesti, da smo vise jacali drzavne organe i
nacionalne institucije , da smo manje verovali strancima a vise sebi,
da smo manje verovali u bajke a vise u stvarnost, I napaokon da smo
birali najbolje i strogo vodili racuna kakvi su i sta nam mogu doneti,
danas bismo bili u daleko boljoj poziciji. Svakako ravnopravnijoj u
odnosu na druge drzave u okruzenju, dostaojanstvenojiom u odnosu na
medjunarodnu zajednicu, srecnijoj u pogledu naseg svakodnevnog zivota.
Ako vec to do sada nismo uspeli, nadajmo se da smo iz toga bar nesto
naucili i da cemo vec jednom prekinuti lanac gresaka i pogresnih
poteza. Pocnimo misliti unapred, vuci konce prvi, ostvarivati nase
strateske i dugorocne interese i verovati u sebe i svoje snage. Drzimo
se jedni drugih. Ne verujmo d ace drugi uraditi vise za nas nego sto to
mi sami mozemo.
Ako to uspemo, pomoc drugih, cesto lazna , nece nam mnogo trebati.
II STRATEGIJA SPOLJNE POLITIKE SRBIJE I CRNE GORE
Analiza medjunarodnog polozaja nase zemlje ne bi bila potpuna i
svrsishodna ako se ne predloze i neke mere da se taj polozaj popravi,
stradanje zaustavi i interesi nase zemlje pocnu ozbiljnije i celovitije
ostvarivati. Oslikano stanje naseg medjunarodnog polozaja, koje je i
deo naseg unutrasnjeg stanja, ne moze se lako i brzo popraviti i
zahteva mnogo razlicitih aktivnosti, kratkorocnih i dugorocnih. Ali
posto se to ne moze u kratkim crtama izneti, a da bude uverljivo i
argumentovano, obrazlozicu samo neke od najvaznijih ciljeva a druge,
ali ne manje znacajne, samo cu navesti.
Kao prvi uslov da se situacija pocne menjati na bolje je uspostavljanje
jedinstva zemlje, osnosno svih, ili bar najvaznijih, politickih
faktora. U situaciji u kojoj se nasa zemlja nalazi, pred daljim
komadanjima njene teritorije, pred daljim slabljenjem njene kohezije,
snage njenih drzavnih oragana i novim dezorijentacijama kako bi se
bolje razbila , od vitalnog je interesa postici najveci moguci stepen
politickog i akcionog jedinstva. To je lakse reci nego ostvariti, ali
je situacija takva da se to ne moze odlagati. Kada je rec o Srbiji,
podele po sistemu demokratski blok, antihaski lobi, bivsi rezimi,
partizani i cetnici ,patriote i mondijalisti i mnoge druge, stvarne i
vestacke , spontane i izazvane, moraju odmah prestati. Nestanak
jednopartijskog sistema uveo je, na zalost, takav visestranacki system
i takvu parlamentanu demokratiju koji su favorizovali borbu za vlast a
u drugi plan gurnuli drzavne i nacionalne interese. Danas je vaznije
poraziti politicke protivnike u nekoj rivalskoj stranci nego
suprotstaviti se pravim neprijateljima nase zemlje. Zato su u krizi u
kakvoj se nalazimo potrebni opsti konzenzus, moratorijum na rad
stranaka i vlada nacionalnog spasa. Bez toga se necemo moci izvuci iz
ove izrazito teske situacije.
Potom je neophodno da se ni na koji nacin ne dozvoli razdvajanje Crne
gore i Srbije, odnosno da se po svaku cenu odrzi i ovakva zajednica
medju njima jer je i ona bolja od potpunog razlaza. Ovo iz mnogo
razloga u koje ne bih ulazio jer bi to uzelo previse vremena, Dovoljno
je reci da je opstanak ove zajednice u vitalnom interesu obe republike.
Pri tome je najvaznije da je vecina gradjana obe repuiblike i dalje za
zajednicki zivot.
Tek posto se to postigne, ako se u tome uspe, mora se definisati
minimum vitalnih interesa zemlje.
To, pre svega, mora biti teritorijalni integritet i suveresnost nad
celom teritorijom kao "conditio sine qua non". Nema primera u svetu da
se ijedna zemlja dobrovoljno odrekla svojih teritorija, pa nema razloga
da to mi prvi cinimo. Kosovo i Metohiju nam siptarski teroristi i
velike sile mogu uzeti silom, ali bez naseg pristanka. Onda zadrzavamo
pravo da ga silom ili milom vratimo kada se za to steknu uslovi. Ako
sami na to pristanemo, ta mogucnost ce verovatno zauvek biti
izgubljena. Na to moraju misliti danasnji politicari zarad svoje dece i
dece njihove dece I nase zajednicke buducnosti, ali u u ime svih onih
predaka koji su za nasu drzavu ikada ginuli verujuci da brane svoje
zemlje I svoje bliznje.
Potom, a u okviru istog cilja, podrska pravednoj borbi za svoj opstanak
i samoupravu Republike srpske u okviru BiH. Nasa zemlja je jedan od
garanata Dejtonskog sporazuma i ima obavezu da ga brani i u svom
interesu i u interesu srpskog naroda iz BiH. Ovo stoga jer se ne smeju
ponistiti rezultati pravedne borbe Srba iz BiH za njihovo ranopravno
mesto u toj drzavi. Odustajanje od toga ponistilo bi sve tekovine te
borbe i obezvredilo zrtve koje su za to podnete. Pored toga, sprski bi
narod ponovo bio marginalizovan, odvojen jos vise od marice Srbije,
sveden na vazalni status, zaostajanje, nerazvijenost u odnosu na druga
dva naroda iz BiH, pa i na postepeno nacionalno nestajanje. Pored svega
toga, Republika srpska je i znacajan deo nase opste bezbednosti i vrlo
znacajan protiv teg u nasim pregovorima i oko Kosova i Metohije.
Aktuelni pritisci na Republiku srpsku su mozda deo predigre za lakse
nasilno odvajanje KiM od Srbije i to se ne sme dozvoliti. Srbija svim
snagama sa kojima raspoloze mora braniti Republiku srpsku i njene
interese, jednako kao i Kosovo I Metohiju. Opstanak Republike srpske je
jedan od preduslova ocuvanja i celovitosti Srbije, pri cemu je odbrana
RS i KiM i deo borbe za demokratiju i legalitet u medjunarodnim
odnosima, nasuprot samovolji Pedi Esdauna i Johana Petersena koji
izrazavaju interese velikih sila ali koji ih nece moci dovesti do kraja
ako mi to ne dozvolimo...
Ima jos mnogh interesa koji bi se mogli navesti kao primarni za nasu
zemlju ali bi se o njima trebalo dogovarati tek ako se prethodno
navedeni uslovi ispune. Zato cu samo nabrojati neke od njih: jacanje
drzave i njenih organa kroz finansijsku podrsku, ozbiljnu kadrovsku
poiitiku i dugorocne planove razvoja, jacanje nacionalnih i naucnih
institucija i univerziteta, jacanje privrede uz oslonac na sopstvene
snage i saradnju sa inostranstvom u meri nasih interesa, aktivno
razvijanje svestrane saradnje sa svim zemljama sveta koje su za to
zainteresovane, a posebno sa onim zemljama u regionu i svetu za koje
nas vezuju tradicionalno dobri odnosi i podudarnost politickih ili
drugih interesa, dosledno insistiranje na ravnopravnosti u
medjunarodnim odnosima, odnosno na postovanju i primeni reciprociteta i
retorzije bez obzira o kome se radi, uclanjenje u medjunarodne
organizacije, prevashodno regionalnog karaktera, i u funkciji nasih
interesa a ne interesa tih organizacija, odnosno nekih njenih clanica,
svestrana afirmacija naseg nacionalnog I kulturnog identiteta u svim
pirlikama i u svim oblastima I mnogo toga drugog.
No, previse je toga vec receno. Ako se i delic iznetog ostvari, i to
mora biti veoma brzo jer nas dogadjaji pritiskaju, ucinili bismo veliki
korak ka zaustavljanju sveopste propasti naseg naroda i drzave a
verujem da bi to bio istorijski cin.
Izlaganje Oskara Kovaca: JUGOINFO 22 Dic 2004
http://groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/messages )
http://www.artel.co.yu/sr/reakcije_citalaca/2004-12-22.html
MEDJUNARODNI POLOZAJ SRBIJE I CRNE GORE
I STRATEGIJA NJENE SPOLJNE POLITIKE
BEOGRADSKI FORUM ZA SVET RAVNOPRAVNIH
Beograd, 27. novembar 2004. godine
ETNOGRAFSKI MUZEJ
Okrugli sto na temu: MEDJUNARODNI POLOZAJ SRBIJE I CRNE GORE I
STRATEGIJA NJENE SPOLJNE POLITIKE
Izlaganje: Rade Drobac
I MEDJUNARODNI POLOZAJ SRBIJE I CRNE GORE
Danas, kada je nasa javnst podeljena na dva suprotna tabora, na one
koji misle da smo na ivici ponora i potpune propasti, sa pretnjom
potpunog nestajanja kao naroda I drzave, I one koji misle da smo nakon
godina mraka i stradanja izasli na svetao evropski but koji nam
garantuje sretnu buducnost, vazno je izneti objektivne pokazatelje koji
mogu razresiti ovu dilemu, bar kod onih koji misle svojom glavom.
Ovbakva podela onemogucava nam osmisljavanje bilo kakve dugorocne
nacionalne strategije I paraolise I sve aktuelne politicke aktivnosti u
bilo kom pravcu, cime zemlju postepeno void u sve vecu konfrontaciju, a
sledstveno tome, I nemogucnosti ostvarivanja ma ia najosnovnijih
drzavnih i nacionalnih interesa. Zato je izuzetno znacajno objektivno I
jasno oceniti medjunarodni polozaj nase zemlje, pa tek onda traziti
kako doci do nekakve nacionalne strategije, kako na unujtrasnjem, jos
vise na medjunarodnom planu, mada se ta dva pitanja ne mogu razdvajati
jer su organiski povezana.
Kada je u pitanju medjunarodni polozaj neke zemlje, on se moze vrlo
precizno odrediti na osnovu primene sasvim jasnih principa i kriterija.
Ti parametri su rezultat duge istorije i razlicitih oblika drzavnosti
zbog cega su objektivni, stabilni i tesko promenljivi. Ono sto je
posebno vazno je da ne spadaju u repertoar dnevne politike a u ovom
trenutku i na ovom mestu ih je utoliko znacajnije navesti kako bi se
ponovo podsetili tih osnovnih, a zaboravljenih, i svima razumljivih
nacela i razgrnuli maglu dezinformacija i poluistina koja krije stvarni
medjunarodni polozaj nase zemlje u ovom trenutku. To je ujedno I
preduslov da mozemo uopste razmisljati o bilo kakvoj strategiji nase
spoljne politike.
Prvi i osnovni kriterijum za vrednovanje naseg medjunarodnog polozaja
je utvrdjivanje kakvu percepciju o nasoj zemlji imaju druge drzave. Da
li je smatraju stabilnom ili nestabilnom, politicki monolitnom ili
nesloznom, ekonomski jakom ili slabom, vojno potentnom ili debilnom,
sposobnom, kredibilnom i samodovoljnom, ili nesposobnom, nepouzdanom i
zavisnom. Dakle, ukoliko strane drzave ocenjuju nasu zemlju stabilnom,
politicki monolitnom, ekonomski jakom, vojno potentnom, sposobnom,
kredibilnom i samodovoljnom, morace da je postuju, da njene interese
uvazavaju , da sa njom saradjuju a prostor za njihovo zlonamerno
mesanje u njene unutrasnje stvari ili ugrozavanje njenih
spoljno-politickih interesa bice sveden na minimum, odnosno takvo
eventualno delovanje bice svim ovim karakteristikama znatno
obeshrabreno. I naravno, obrnuto sa svim posledicama koje to moze
doneti. Neka svako zakljuci u koju kategoriju nasa zemlja danas spada.
Drugo, veoma znacajan kriterijum pri odredjivanju nase medjunarodne
pozicije je i u kojoj meri nasa zemlja ostvaruje svoje nacionalne,
drzavne, politicke, ekonomske, kulturne i druge interese jer je to
jedan od glavnih uslova za njen medjunarodni kredibilitet. Pri tome bi
se moralo znati koji su ti ciljevi koje zelimo ostvariti kako bismo
znali da li smo, i u kojoj meri, u tome uspeli. Jos je znacajnije
napraviti razliku izmedju nasih izvornih i stvarnih ciljeva i interesa
od poturanja tudjih interesa kao nasih, sto je u nasoj zemlji veoma
izrazeno u poslednjih nekoliko godina. Medjutim, ako realno i
objektivno sagledamo rezultate naseg delovanja kao drzave u polednjih
petnaestak godina, u odnosu na nase najosnovnije interese, videcemo da
skoro nijedan cilj nismo uspeli ostvariti. Naprotiv. U raspadu
Jugoslavije smo prosli najgore. Otete su nam teritorije, narod je
osakacen i proteran sa svojih ognjista, ekonomski smo uruseni,
politicki podeljeni i nacionalno sve dezorijntisaniji, a ubrzano padamo
ka potpunom haosu i bezizlazu. Pri tome, na racun nasih interesa, mnogi
drugi narodi i etnicke grupacije na ovom i na sirem prostoru, osvarili
su svoje vekovne i druge ciljeve. Kada danas to analiziramo, mislim da
moramo priznati da je to zato sto nismo imali jasne ciljeve, nismo
prepoznali ciljeve drugih, niti smo u haosu koji je namerno izazvan
znali da odreagujemo na adekvatan nacin da nase interese zastitimo a
interese drugih onemogucimo. Danas smo od ostvarivanja svojih ciljeva i
interesa udaljeniji vise nego ikad jer nam se, umesto nasih, poturaju
tudji interesi i ciljevi kao oni koji su u nasem interesu, mada je
mnogima jasno da to nije tako. Pri tome se nas pristanak na odustajanje
od nasih vitalnih nacionalnih i drzavnih interesa predstavlja kao
nekakva vrhunska i vrl;o uspesna "realpolitika", odnosno kao
ostvarivanje navodnog maksimima nekakvih ciljeva koji su u ovom
trenutku moguci, pri cemu retko ko pita sta ce nam takvi ciljevi jer
nam nista korisno za nas ne donose. To je, u stvari,politika
kapitulacije zaodenuta u ruho realpolitike da bolje izgleda a cilj joj
da u narodu ubije svakju nadu da se nasi stvarni interesi mogu ikada
ostvariti. Pri tome se sve predstavlja samo u danasnjem kontekstu i kao
konacno, svesno zanemarujuci istorijsku komponentu, kao da se istorija
ne nastavlja i da nam ni buducnost nece nista novo i dobro doneti.
Zagovara se mirenje sa navodno neizbeznom sudbinom, kao da upravo nas
narod nema tradiciju vekovnog otpora stranim dominacijama i kao da
dosada nije pokazao da se taj otpor uvek na kraju isplati i upornoscu i
strajnoscu u svojim interesima sloboda povrato, maker I nakon vise
vekova.
Trece, medjunarodni poolozaj neke zemlje moze se ceniti merom naseg
uticaja na medjunarodne tokove i zbivanja I u medjunarodnim
organizacijama. Posto smo mala zemlja, najvise rezultata trebalo bi
ocekivati u nasem neposrednom okruzenju a ako zaista imamo kapacitete u
smislu prethodno iznetim kriterijuma, i sire. Da bismo se objektivno
izvagali poredimo nas danasnji uticaj sa onim koji smo imali u vreme
nesvrstanosti pa ce nam sve biti jasno. Ako zelimo da budemo sasvim
iskreni prema sebi, videcemo da danas cesto ne mozemo da uticemo ni na
dogadjaje u nasoj zemlji, a kamoli u inostranstvu. Setimo se da smo
samo pre dvadesetak godina bili jedan od vodecih medjunarodnih faktora
ne samo u okruzenju, nego i u skoro svim tada aktuelnim medjunarodnim
pitanjima, pocev od Bliskog istoka pa do Roga Afriike.. Dakle, danas je
nas uticaj objektivno nikakav i svedeni smo na protektorat u sluzbi
stranih interesa.
I napokon, cetvrto, koliki je nas kulturni uticaj i ugled na nase
neposreno okruzenje i u svetu u celini. Politicki, ekonomski, vojni,
medijski I drugi uticaji jesu najvazniji, ali ne smemo potceniti ni
kulturni utic aj. On je, na primer, pored ostalih faktora, znacajno
uticao da u "hladnom ratu" SAD pobede SSSR. Dakle, ako bismo posmatrali
nase medjunarodne uspehe na planu filma, sporta ili muzike, cesto
nesrazmerne nasoj velicini i realnim mogucnostima, a posebno
ulaganjima, mogli bismo tu naci neku utehu i kompenzaciju za mnoge
druge promasaje i neuspehe, koji, ruku na srce, ne samo da
preovladjuju, vec se desavaju u oblastima od daleko veceg znacaja.
Medjutim, kada vidimo da nam se otimaju ili otudjuju teritorije, da nam
se jezik prekrstava, crkva rastace i odcepljuje, cirilica nestaje,
porodica, kao tradicionalni stub drustva, rusi, tradicionelne moralne
vrednosti ismevaju, stvar dobija sasvim drugaciji oblik. Dakle, ni tu
se ne mozemo pohvaliti nekim dostignucima, osim povremeno i u pojedinim
sferama, sto je sve zanemarljivo u poredjenju sa lavinom promasaja i
neuspeha Ikoji nas karakterisu I marginalizaciojom nase zemlje koja je
sve akutnija.
Najtragicnije od svega je da nas nasi politicki lideri ubedjuju kako
idemo u svetlu buducnost, kako nas svi vole, kako je nas interes u
evroatlantske integracije, pri cemu mi za taj ulazak ne postavljamo
nikakve uslove. Naprotiv, nama se postavljaju, za svaku drugu normalnu
zemlju, neprihvatljivi uslovi- odustajanje od sopstvenih teritorija,
odustajanje od svog suvereniteta, rasprodaja svog nacionalnog bogatsta,
favorizovanje manjina na racun vecine i sl. Po zemlji nam vrsljaju
strane agenture, drzavne organe nam superviziraju strani cinovnici,
nacionalno bogatstvo kupuje strani kapital, radnici masovno ostaju bez
posla a delovi nase teritorije su pod okupacijom ili pod pretnjom
otcepojenja u dogledno vreme.
Dakle, ako se slazemo da su prethodno izneti parametric objektivni, da
su prethodno iznete konstatacije, ili barem njihov veci deo tacne,
jasno nam je da je nas medjunarodni polozaj katastrofalan.. Takodje,
mozemo slobodno tvrditi da se nista, ili skoro nista, cast pojedincima
ili pojedinim patriotskim organizacijama, ne cini da se trend
propadanja i daljeg razbijanja nase zemlje zaustavi, definise minimum
nacionalnih i drzavnih interesa, pregrupisu snage u politickim i
intelektualnim krugovima I drzavnim organima koje se mogu boriti za
interese svoje zemlje i pokrene siroka unujtrtasnja konsolidacija i
medjunarodna ofanziva na odbrani i promociji nasih vitalnih interesa i
ciljeva.
Na kraju ovog dela moram istaci I cinjenicu da smo u proteklom peridou
kao drzava I narod bili suoceni sa velikim teskocama, napadima,
sankcijama, pretnjama, specijalnim ratom, I mnogim drugim teskocama i
da su svakako svi ti razlozi doveli dovde gde smo sada. Medjutim, bez
obzira na sve to, ipak smo sami krivi za poziciju u kojoj se sada
nalazimo. Da smo bili jedinstveniji, budniji, svesniji, organizovaniji,
posteniji, da smo imali veci stepen medjusobne solidarnosti, da smo
imali vise nacionalne svesti, da smo vise jacali drzavne organe i
nacionalne institucije , da smo manje verovali strancima a vise sebi,
da smo manje verovali u bajke a vise u stvarnost, I napaokon da smo
birali najbolje i strogo vodili racuna kakvi su i sta nam mogu doneti,
danas bismo bili u daleko boljoj poziciji. Svakako ravnopravnijoj u
odnosu na druge drzave u okruzenju, dostaojanstvenojiom u odnosu na
medjunarodnu zajednicu, srecnijoj u pogledu naseg svakodnevnog zivota.
Ako vec to do sada nismo uspeli, nadajmo se da smo iz toga bar nesto
naucili i da cemo vec jednom prekinuti lanac gresaka i pogresnih
poteza. Pocnimo misliti unapred, vuci konce prvi, ostvarivati nase
strateske i dugorocne interese i verovati u sebe i svoje snage. Drzimo
se jedni drugih. Ne verujmo d ace drugi uraditi vise za nas nego sto to
mi sami mozemo.
Ako to uspemo, pomoc drugih, cesto lazna , nece nam mnogo trebati.
II STRATEGIJA SPOLJNE POLITIKE SRBIJE I CRNE GORE
Analiza medjunarodnog polozaja nase zemlje ne bi bila potpuna i
svrsishodna ako se ne predloze i neke mere da se taj polozaj popravi,
stradanje zaustavi i interesi nase zemlje pocnu ozbiljnije i celovitije
ostvarivati. Oslikano stanje naseg medjunarodnog polozaja, koje je i
deo naseg unutrasnjeg stanja, ne moze se lako i brzo popraviti i
zahteva mnogo razlicitih aktivnosti, kratkorocnih i dugorocnih. Ali
posto se to ne moze u kratkim crtama izneti, a da bude uverljivo i
argumentovano, obrazlozicu samo neke od najvaznijih ciljeva a druge,
ali ne manje znacajne, samo cu navesti.
Kao prvi uslov da se situacija pocne menjati na bolje je uspostavljanje
jedinstva zemlje, osnosno svih, ili bar najvaznijih, politickih
faktora. U situaciji u kojoj se nasa zemlja nalazi, pred daljim
komadanjima njene teritorije, pred daljim slabljenjem njene kohezije,
snage njenih drzavnih oragana i novim dezorijentacijama kako bi se
bolje razbila , od vitalnog je interesa postici najveci moguci stepen
politickog i akcionog jedinstva. To je lakse reci nego ostvariti, ali
je situacija takva da se to ne moze odlagati. Kada je rec o Srbiji,
podele po sistemu demokratski blok, antihaski lobi, bivsi rezimi,
partizani i cetnici ,patriote i mondijalisti i mnoge druge, stvarne i
vestacke , spontane i izazvane, moraju odmah prestati. Nestanak
jednopartijskog sistema uveo je, na zalost, takav visestranacki system
i takvu parlamentanu demokratiju koji su favorizovali borbu za vlast a
u drugi plan gurnuli drzavne i nacionalne interese. Danas je vaznije
poraziti politicke protivnike u nekoj rivalskoj stranci nego
suprotstaviti se pravim neprijateljima nase zemlje. Zato su u krizi u
kakvoj se nalazimo potrebni opsti konzenzus, moratorijum na rad
stranaka i vlada nacionalnog spasa. Bez toga se necemo moci izvuci iz
ove izrazito teske situacije.
Potom je neophodno da se ni na koji nacin ne dozvoli razdvajanje Crne
gore i Srbije, odnosno da se po svaku cenu odrzi i ovakva zajednica
medju njima jer je i ona bolja od potpunog razlaza. Ovo iz mnogo
razloga u koje ne bih ulazio jer bi to uzelo previse vremena, Dovoljno
je reci da je opstanak ove zajednice u vitalnom interesu obe republike.
Pri tome je najvaznije da je vecina gradjana obe repuiblike i dalje za
zajednicki zivot.
Tek posto se to postigne, ako se u tome uspe, mora se definisati
minimum vitalnih interesa zemlje.
To, pre svega, mora biti teritorijalni integritet i suveresnost nad
celom teritorijom kao "conditio sine qua non". Nema primera u svetu da
se ijedna zemlja dobrovoljno odrekla svojih teritorija, pa nema razloga
da to mi prvi cinimo. Kosovo i Metohiju nam siptarski teroristi i
velike sile mogu uzeti silom, ali bez naseg pristanka. Onda zadrzavamo
pravo da ga silom ili milom vratimo kada se za to steknu uslovi. Ako
sami na to pristanemo, ta mogucnost ce verovatno zauvek biti
izgubljena. Na to moraju misliti danasnji politicari zarad svoje dece i
dece njihove dece I nase zajednicke buducnosti, ali u u ime svih onih
predaka koji su za nasu drzavu ikada ginuli verujuci da brane svoje
zemlje I svoje bliznje.
Potom, a u okviru istog cilja, podrska pravednoj borbi za svoj opstanak
i samoupravu Republike srpske u okviru BiH. Nasa zemlja je jedan od
garanata Dejtonskog sporazuma i ima obavezu da ga brani i u svom
interesu i u interesu srpskog naroda iz BiH. Ovo stoga jer se ne smeju
ponistiti rezultati pravedne borbe Srba iz BiH za njihovo ranopravno
mesto u toj drzavi. Odustajanje od toga ponistilo bi sve tekovine te
borbe i obezvredilo zrtve koje su za to podnete. Pored toga, sprski bi
narod ponovo bio marginalizovan, odvojen jos vise od marice Srbije,
sveden na vazalni status, zaostajanje, nerazvijenost u odnosu na druga
dva naroda iz BiH, pa i na postepeno nacionalno nestajanje. Pored svega
toga, Republika srpska je i znacajan deo nase opste bezbednosti i vrlo
znacajan protiv teg u nasim pregovorima i oko Kosova i Metohije.
Aktuelni pritisci na Republiku srpsku su mozda deo predigre za lakse
nasilno odvajanje KiM od Srbije i to se ne sme dozvoliti. Srbija svim
snagama sa kojima raspoloze mora braniti Republiku srpsku i njene
interese, jednako kao i Kosovo I Metohiju. Opstanak Republike srpske je
jedan od preduslova ocuvanja i celovitosti Srbije, pri cemu je odbrana
RS i KiM i deo borbe za demokratiju i legalitet u medjunarodnim
odnosima, nasuprot samovolji Pedi Esdauna i Johana Petersena koji
izrazavaju interese velikih sila ali koji ih nece moci dovesti do kraja
ako mi to ne dozvolimo...
Ima jos mnogh interesa koji bi se mogli navesti kao primarni za nasu
zemlju ali bi se o njima trebalo dogovarati tek ako se prethodno
navedeni uslovi ispune. Zato cu samo nabrojati neke od njih: jacanje
drzave i njenih organa kroz finansijsku podrsku, ozbiljnu kadrovsku
poiitiku i dugorocne planove razvoja, jacanje nacionalnih i naucnih
institucija i univerziteta, jacanje privrede uz oslonac na sopstvene
snage i saradnju sa inostranstvom u meri nasih interesa, aktivno
razvijanje svestrane saradnje sa svim zemljama sveta koje su za to
zainteresovane, a posebno sa onim zemljama u regionu i svetu za koje
nas vezuju tradicionalno dobri odnosi i podudarnost politickih ili
drugih interesa, dosledno insistiranje na ravnopravnosti u
medjunarodnim odnosima, odnosno na postovanju i primeni reciprociteta i
retorzije bez obzira o kome se radi, uclanjenje u medjunarodne
organizacije, prevashodno regionalnog karaktera, i u funkciji nasih
interesa a ne interesa tih organizacija, odnosno nekih njenih clanica,
svestrana afirmacija naseg nacionalnog I kulturnog identiteta u svim
pirlikama i u svim oblastima I mnogo toga drugog.
No, previse je toga vec receno. Ako se i delic iznetog ostvari, i to
mora biti veoma brzo jer nas dogadjaji pritiskaju, ucinili bismo veliki
korak ka zaustavljanju sveopste propasti naseg naroda i drzave a
verujem da bi to bio istorijski cin.
[ Questo articolo in lingua italiana:
http://www.resistenze.org/sito/te/po/se/pose4n17.htm
oppure
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/4108 ]
http://pilger.carlton.com/print/133403
In his latest column for the New Statesman, John Pilger revisits an
earlier 'humanitarian' invasion - in Kosovo. He describes the parallels
with the invasion of Iraq, especially the fraudulent justifications for
intervening in a 'genocide' that never was. : Pilger : 08 Dec 2004
HOW SILENT ARE THE 'HUMANITARIAN' INVADERS OF KOSOVO?
Muted by the evidence of the Anglo-American catastrophe in Iraq, the
international "humanitarian" war party ought to be called to account
for its largely forgotten crusade in Kosovo, the model for Tony Blair's
"onward march of liberation". Just as Iraq is being torn apart by the
forces of empire, so was Yugoslavia, the multi-ethnic state that
uniquely rejected both sides in the cold war.
Lies as great as those of Bush and Blair were deployed by Clinton and
Blair in their grooming of public opinion for an illegal, unprovoked
attack on a European country. Like the build-up to the invasion of
Iraq, the media coverage in the spring of 1999 was a series of
fraudulent justifications, beginning with US Defence Secretary William
Cohen's claim that "we've now seen about 100,000 military-aged
[Albanian] men missing... they may have been murdered." David Scheffer,
the US ambassador at large for war crimes, announced that as many as
"225,000 ethnic Albanian men aged between 14 and 59" may have been
killed. Blair invoked the Holocaust and "the spirit of the Second World
War". The British press took its cue. "Flight from genocide," said the
Daily Mail. "Echoes of the Holocaust," chorused the Sun and the Mirror.
By June 1999, with the bombardment over, international forensic teams
began subjecting Kosovo to minute examination. The American FBI arrived
to investigate what was called "the largest crime scene in the FBI's
forensic history". Several weeks later, having not found a single mass
grave, the FBI went home. The Spanish forensic team also returned home,
its leader complaining angrily that he and his colleagues had become
part of "a semantic pirouette by the war propaganda machines, because
we did not find one - not one - mass grave."
In November 1999, the Wall Street Journal published the results of its
own investigation, dismissing "the mass grave obsession". Instead of
"the huge killing fields some investigators were led to expect ... the
pattern is of scattered killings [mostly] in areas where the separatist
Kosovo Liberation Army had been active." The Journal concluded that
Nato stepped up its claims about Serb killing fields when it "saw a
fatigued press corps drifting toward the contrarian story: civilians
killed by Nato's bombs ... The war in Kosovo was "cruel, bitter,
savage; genocide it wasn't."
One year later, the International War Crimes Tribunal, a body
effectively set up by Nato, announced that the final count of bodies
found in Kosovo's "mass graves" was 2,788. This included combatants on
both sides and Serbs and Roma murdered by the Albanian Kosovo
Liberation Army. Like Iraq's fabled weapons of mass destruction, the
figures used by the US and British governments and echoed by
journalists were inventions - along with Serb "rape camps" and
Clinton's and Blair's claims that Nato never deliberately bombed
civilians.
Code-named 'Stage Three', Nato's civilian targets included public
transport, hospitals, schools, museums, churches. "It was common
knowledge that Nato went to Stage Three [after a couple of weeks],"
said James Bissell, the Canadian ambassador in Belgrade during the
attack. "Otherwise, they would not have been bombing bridges on Sunday
afternoons and market places."
Nato's clients were the Kosovo Liberation Army. Seven years earlier,
the KLA had been designated by the State Department as a terrorist
organisation in league with Al Qaida. KLA thugs were feted; Foreign
Secretary Robin Cook allowed them to call him on his mobile phone. "The
Kosovo-Albanians played us like a Stradivarius," wrote the UN Balkans
commander, Major-General Lewis MacKenzie, last April. "We have
subsidised and indirectly supported their violent campaign for an
ethnically pure Kosovo. We have never blamed them for being the
perpetrators of the violence in the early 1990s and we continue to
portray them as the designated victim today in spite of evidence to the
contrary."
The trigger for the bombing of Yugoslavia was, according to Nato, the
failure of the Serbian delegation to sign up to the Rambouillet peace
conference. What went mostly unreported was that the Rambouillet accord
had a secret Annexe B, which Madeline Albright's delegation had
inserted on the last day. This demanded the military occupation of the
whole of Yugoslavia, a country with bitter memories of the Nazi
occupation. As the Foreign Office minister Lord Gilbert later conceded
to a Commons' defence select committee, Annexe B was planted
deliberately to provoke rejection by the government in Belgrade. As the
first bombs fell, the elected parliament in Belgrade, which included
some of Milosevic's fiercest opponents, voted overwhelmingly to reject
it.
Equally revealing was a chapter dealing exclusively with the Kosovo
economy. This called for a "free-market economy" and the privatisation
of all government assets. As the Balkans writer Neil Clark has pointed
out, "the rump of Yugoslavia... was the last economy in
central-southern Europe to be uncolonised by western capital. 'Socially
owned enterprises', the form of worker self-management pioneered under
Tito, still predominated. Yugoslavia had publicly owned petroleum,
mining, car and tobacco industries, and 75 per cent of industry was
state or socially owned."
At the Davos summit of neo-liberal chieftains in 1999, Blair berated
Belgrade, not for its handling of Kosovo, but for its failure to fully
embrace "economic reform". In the bombing campaign that followed, it
was state owned companies, rather than military sites, that were
targeted. Nato's destruction of only 14 Yugoslav army tanks compares
with its bombing of 372 centres of industry, including the Zastava car
factory, leaving hundreds of thousands jobless. "Not one foreign or
privately owned factory was bombed," wrote Clark.
Erected on the foundation of this massive lie, Kosovo today is a
violent, criminalised UN-administered "free market" in drugs and
prostitution. More than 200,000 Serbs, Roma, Bosniacs, Turks, Croats
and Jews have been ethnically cleansed by the KLA with Nato forces
standing by. KLA hit squads have burned, looted or demolished 85
Orthodox churches and monasteries, according to the UN. The courts are
venal. "You shot an 89-year-old Serb grandmother?" mocked a UN
narcotics officer. "Good for you. Get out of jail."
Although Security Council Resolution 1244 recognises Kosovo as an
integral part of Yugoslavia, and does not authorise the UN
administration to sell off anything, multinational companies are being
offered 10 and 15 year leases of the province's local industries and
resources, including the vast Trepca mines, some of the richest mineral
deposits in the world. After Hitler captured them in 1940, the mines
supplied German munition factories with 40 per cent of their lead.
Overseeing this plundered, murderous, now almost ethnically pure
"future democracy" (Blair), are 4,000 American troops in Camp
Bondsteel, a 775-acre permanent base.
Meanwhile, the trial of Milosevic proceeds as farce, not unlike an
earlier show trial in The Hague: that of the Libyans blamed for the
Lockerbie bomb. Milosevic was a brute; he was also a banker once
regarded as the west's man who was prepared to implement "economic
reforms" in keeping with IMF, World Bank and European Community
demands; to his cost, he refused to surrender sovereignty. The empire
expects nothing less.
First published in the New Statesman - www.newstatesman.co.uk
http://www.resistenze.org/sito/te/po/se/pose4n17.htm
oppure
http://it.groups.yahoo.com/group/crj-mailinglist/message/4108 ]
http://pilger.carlton.com/print/133403
In his latest column for the New Statesman, John Pilger revisits an
earlier 'humanitarian' invasion - in Kosovo. He describes the parallels
with the invasion of Iraq, especially the fraudulent justifications for
intervening in a 'genocide' that never was. : Pilger : 08 Dec 2004
HOW SILENT ARE THE 'HUMANITARIAN' INVADERS OF KOSOVO?
Muted by the evidence of the Anglo-American catastrophe in Iraq, the
international "humanitarian" war party ought to be called to account
for its largely forgotten crusade in Kosovo, the model for Tony Blair's
"onward march of liberation". Just as Iraq is being torn apart by the
forces of empire, so was Yugoslavia, the multi-ethnic state that
uniquely rejected both sides in the cold war.
Lies as great as those of Bush and Blair were deployed by Clinton and
Blair in their grooming of public opinion for an illegal, unprovoked
attack on a European country. Like the build-up to the invasion of
Iraq, the media coverage in the spring of 1999 was a series of
fraudulent justifications, beginning with US Defence Secretary William
Cohen's claim that "we've now seen about 100,000 military-aged
[Albanian] men missing... they may have been murdered." David Scheffer,
the US ambassador at large for war crimes, announced that as many as
"225,000 ethnic Albanian men aged between 14 and 59" may have been
killed. Blair invoked the Holocaust and "the spirit of the Second World
War". The British press took its cue. "Flight from genocide," said the
Daily Mail. "Echoes of the Holocaust," chorused the Sun and the Mirror.
By June 1999, with the bombardment over, international forensic teams
began subjecting Kosovo to minute examination. The American FBI arrived
to investigate what was called "the largest crime scene in the FBI's
forensic history". Several weeks later, having not found a single mass
grave, the FBI went home. The Spanish forensic team also returned home,
its leader complaining angrily that he and his colleagues had become
part of "a semantic pirouette by the war propaganda machines, because
we did not find one - not one - mass grave."
In November 1999, the Wall Street Journal published the results of its
own investigation, dismissing "the mass grave obsession". Instead of
"the huge killing fields some investigators were led to expect ... the
pattern is of scattered killings [mostly] in areas where the separatist
Kosovo Liberation Army had been active." The Journal concluded that
Nato stepped up its claims about Serb killing fields when it "saw a
fatigued press corps drifting toward the contrarian story: civilians
killed by Nato's bombs ... The war in Kosovo was "cruel, bitter,
savage; genocide it wasn't."
One year later, the International War Crimes Tribunal, a body
effectively set up by Nato, announced that the final count of bodies
found in Kosovo's "mass graves" was 2,788. This included combatants on
both sides and Serbs and Roma murdered by the Albanian Kosovo
Liberation Army. Like Iraq's fabled weapons of mass destruction, the
figures used by the US and British governments and echoed by
journalists were inventions - along with Serb "rape camps" and
Clinton's and Blair's claims that Nato never deliberately bombed
civilians.
Code-named 'Stage Three', Nato's civilian targets included public
transport, hospitals, schools, museums, churches. "It was common
knowledge that Nato went to Stage Three [after a couple of weeks],"
said James Bissell, the Canadian ambassador in Belgrade during the
attack. "Otherwise, they would not have been bombing bridges on Sunday
afternoons and market places."
Nato's clients were the Kosovo Liberation Army. Seven years earlier,
the KLA had been designated by the State Department as a terrorist
organisation in league with Al Qaida. KLA thugs were feted; Foreign
Secretary Robin Cook allowed them to call him on his mobile phone. "The
Kosovo-Albanians played us like a Stradivarius," wrote the UN Balkans
commander, Major-General Lewis MacKenzie, last April. "We have
subsidised and indirectly supported their violent campaign for an
ethnically pure Kosovo. We have never blamed them for being the
perpetrators of the violence in the early 1990s and we continue to
portray them as the designated victim today in spite of evidence to the
contrary."
The trigger for the bombing of Yugoslavia was, according to Nato, the
failure of the Serbian delegation to sign up to the Rambouillet peace
conference. What went mostly unreported was that the Rambouillet accord
had a secret Annexe B, which Madeline Albright's delegation had
inserted on the last day. This demanded the military occupation of the
whole of Yugoslavia, a country with bitter memories of the Nazi
occupation. As the Foreign Office minister Lord Gilbert later conceded
to a Commons' defence select committee, Annexe B was planted
deliberately to provoke rejection by the government in Belgrade. As the
first bombs fell, the elected parliament in Belgrade, which included
some of Milosevic's fiercest opponents, voted overwhelmingly to reject
it.
Equally revealing was a chapter dealing exclusively with the Kosovo
economy. This called for a "free-market economy" and the privatisation
of all government assets. As the Balkans writer Neil Clark has pointed
out, "the rump of Yugoslavia... was the last economy in
central-southern Europe to be uncolonised by western capital. 'Socially
owned enterprises', the form of worker self-management pioneered under
Tito, still predominated. Yugoslavia had publicly owned petroleum,
mining, car and tobacco industries, and 75 per cent of industry was
state or socially owned."
At the Davos summit of neo-liberal chieftains in 1999, Blair berated
Belgrade, not for its handling of Kosovo, but for its failure to fully
embrace "economic reform". In the bombing campaign that followed, it
was state owned companies, rather than military sites, that were
targeted. Nato's destruction of only 14 Yugoslav army tanks compares
with its bombing of 372 centres of industry, including the Zastava car
factory, leaving hundreds of thousands jobless. "Not one foreign or
privately owned factory was bombed," wrote Clark.
Erected on the foundation of this massive lie, Kosovo today is a
violent, criminalised UN-administered "free market" in drugs and
prostitution. More than 200,000 Serbs, Roma, Bosniacs, Turks, Croats
and Jews have been ethnically cleansed by the KLA with Nato forces
standing by. KLA hit squads have burned, looted or demolished 85
Orthodox churches and monasteries, according to the UN. The courts are
venal. "You shot an 89-year-old Serb grandmother?" mocked a UN
narcotics officer. "Good for you. Get out of jail."
Although Security Council Resolution 1244 recognises Kosovo as an
integral part of Yugoslavia, and does not authorise the UN
administration to sell off anything, multinational companies are being
offered 10 and 15 year leases of the province's local industries and
resources, including the vast Trepca mines, some of the richest mineral
deposits in the world. After Hitler captured them in 1940, the mines
supplied German munition factories with 40 per cent of their lead.
Overseeing this plundered, murderous, now almost ethnically pure
"future democracy" (Blair), are 4,000 American troops in Camp
Bondsteel, a 775-acre permanent base.
Meanwhile, the trial of Milosevic proceeds as farce, not unlike an
earlier show trial in The Hague: that of the Libyans blamed for the
Lockerbie bomb. Milosevic was a brute; he was also a banker once
regarded as the west's man who was prepared to implement "economic
reforms" in keeping with IMF, World Bank and European Community
demands; to his cost, he refused to surrender sovereignty. The empire
expects nothing less.
First published in the New Statesman - www.newstatesman.co.uk
__________________________________________________________________
Tiscali Adsl 2 Mega Free: l'adsl piu' veloce e' gratis!
Naviga libero dai costi fissi con Tiscali Adsl 2 Mega Free, l'adsl Free
piu' veloce in Italia. In piu', se ti abboni entro il 7 gennaio 2005,
navighi gratis fino al 31 marzo. E il costo di adesione e' GRATIS.
http://abbonati.tiscali.it/adsl/
Tiscali Adsl 2 Mega Free: l'adsl piu' veloce e' gratis!
Naviga libero dai costi fissi con Tiscali Adsl 2 Mega Free, l'adsl Free
piu' veloce in Italia. In piu', se ti abboni entro il 7 gennaio 2005,
navighi gratis fino al 31 marzo. E il costo di adesione e' GRATIS.
http://abbonati.tiscali.it/adsl/
