Informazione
PER CHI NON PUò VENIRE A CONDOVE:
Torino 14 aprile alle 21
presso l'Unione Culturale - Via CesareBattisti 4
SI TERRÀ LA STESSA CONFERENZA CON GHIORGOS GATOS
Inizio del messaggio inoltrato:
> Da: Coord. Naz. per la Jugoslavia
> Data: Dom 27 Mar 2005 12:35:58 Europe/Rome
> Oggetto: [JUGOINFO] Condove (TO) 12/4: LA GRECIA DEI COLONNELLI
>
>
>
> From: borisbellone @tin .it
>
> cari amici, importante ed interessante conferenza a Condove!
>
> INVITO
>
> 12 Aprile alle ore 21
>
> presso il Cinema Comunale di Condove
>
> (organizzata dall'Associazione Culturale Piemonte-Grecia "Santorre di
> Santaros"
>
> nell'ambito del Valsusa Film Fest)
>
> LA GRECIA DEI COLONNELLI (21 aprile 1967 - 24 luglio 1974)
>
> INCONTRO CON GHIORGOS GATOS, giornalista di politica interna ed estera,
>
> rifugiato politico a Torino durante la dittatura - autore del
>
> libro "Politecnico '73 - Reportage dalla storia".
>
> Interviene Amalia Kolonia neogrecista dell'Università degli Studi di
> Milano.
>
> Animazione teatrale ispirata alla rivolta degli studenti del
> Politecnico -
>
> Regia di Emanuela Capurso.
>
> proiezione di materiale cinematografico, musica, danza.
>
> Bio-bibliografia di Ghiorgos Gatos
>
> Ghiorgos Gatos, redattore di politica interna ed estera, analista e
> articolista, è nato ad Amfissa nel 1931.
>
> Ha studiato alla Facoltà di Giurisprudenza di Atene e ha seguito
> seminari e corsi di scienze politiche e storico sociali in Italia e in
> Francia. Si è occupato di reportage politico e storico e della ricerca
> storica e sociopolitica sulla Grecia moderna. E’ stato autore di grandi
> servizi giornalistici come corrispondente nelle dittature dell’America
> Latina, in Nicaragua, Cile, Cina, Corea, nell’Unione Sovietica e in
> Polonia, nei Paesi dell’Europa Orientale ed occidentale, dell’Estremo e
> del Medio Oriente, in Austria e in Africa, e ha raccontato grandi
> avvenimenti politici internazionali, come il Ventisettesimo Congresso
> del Partito Comunista dell’Unione Sovietica, gli incontri
> Reagan-Gorbaciov e altri…Ha preso parte a forum e a molti congressi
> internazionali e ha svolto grandi inchieste giornalistiche su vari temi
> temi: sul ruolo della monarchia greca (“Dimocratikì Allaghi”) e sul
> revisionismo della storia greca (“Ta Nea”) sulle dittature
> latino-americane (“Ethnos”).
>
> Redattore della voce sulla storia della Grecia moderna per le
> enciclopedie “Papiros Larousse”, “Enciclopedia Sovietica” e per il
> “Dizionario Biografico Universale”. Ha pubblicato studi e saggi sulle
> riviste: “Rivista d’arte”, “Epoche”, “Contro”, “Tempo”, “Quaderni”,
> “Lettere Etoliche” ed altre… E’ stato capo redattore del periodico
> della Gioventù Lambrakis, “I quaderni della Democrazia”. Ha lavorato
> nei giornali: “Avghì”, “Dimocratikì Allaghi”, “Rizospàstis”, “Ta Nèa” e
> “Ethnos”. Ha collaborato con la stampa d’opposizione alla dittatura dei
> colonnelli, i giornali “Patria Libera” e “Grecia Libera” a Roma.
>
> Durante la dittatura militare fu condannato e privato della
> cittadinanza greca. E’ stato rifugiato politico a Torino e, in questo
> periodo, ha tra l’altro organizzato e diretto la Biblioteca “Pablo
> Neruda” di Grugliasco. Da ultimo ha organizzato la Biblioteca di
> Anfissa.
>
> Ha pubblicato i volumi:
>
>
> - “Scritti inediti dei Grivas” – Atene 1963
>
> - “Alexandros Delmùzos e il suo tempo”- Atene 1964
>
> - “Memorandum inedito di Alessandro Delmuzos ad Eleuterio
> Venizelos”- Atene 1964
>
> - “Storia di Yannina” – Atene
> 1965
>
>
>
> - “La Polonia: punto e a capo” – Atene 1983
>
> - “Politecnico 1973 – Reportage dalla storia” Prima ed. Atene
> 1983, ultima Atene 2004
>
> - “Missione Perestroika – Tre versioni: Unione Sovietica, Cina
> popolare, Nicaragua”
>
> – Atene 1989
>
> - “La grande passione del demoticismmo educativo: 41 lettere di
> Dimitris Glinoòs ad
>
> – Alessandro Delmuzos”- Atene 2003
>
> - Con altri autori “Yannis Ritsos: Epitaffio Makronissos”
> edizioni Guanta– Parma 1970
>
>
Torino 14 aprile alle 21
presso l'Unione Culturale - Via CesareBattisti 4
SI TERRÀ LA STESSA CONFERENZA CON GHIORGOS GATOS
Inizio del messaggio inoltrato:
> Da: Coord. Naz. per la Jugoslavia
> Data: Dom 27 Mar 2005 12:35:58 Europe/Rome
> Oggetto: [JUGOINFO] Condove (TO) 12/4: LA GRECIA DEI COLONNELLI
>
>
>
> From: borisbellone @tin .it
>
> cari amici, importante ed interessante conferenza a Condove!
>
> INVITO
>
> 12 Aprile alle ore 21
>
> presso il Cinema Comunale di Condove
>
> (organizzata dall'Associazione Culturale Piemonte-Grecia "Santorre di
> Santaros"
>
> nell'ambito del Valsusa Film Fest)
>
> LA GRECIA DEI COLONNELLI (21 aprile 1967 - 24 luglio 1974)
>
> INCONTRO CON GHIORGOS GATOS, giornalista di politica interna ed estera,
>
> rifugiato politico a Torino durante la dittatura - autore del
>
> libro "Politecnico '73 - Reportage dalla storia".
>
> Interviene Amalia Kolonia neogrecista dell'Università degli Studi di
> Milano.
>
> Animazione teatrale ispirata alla rivolta degli studenti del
> Politecnico -
>
> Regia di Emanuela Capurso.
>
> proiezione di materiale cinematografico, musica, danza.
>
> Bio-bibliografia di Ghiorgos Gatos
>
> Ghiorgos Gatos, redattore di politica interna ed estera, analista e
> articolista, è nato ad Amfissa nel 1931.
>
> Ha studiato alla Facoltà di Giurisprudenza di Atene e ha seguito
> seminari e corsi di scienze politiche e storico sociali in Italia e in
> Francia. Si è occupato di reportage politico e storico e della ricerca
> storica e sociopolitica sulla Grecia moderna. E’ stato autore di grandi
> servizi giornalistici come corrispondente nelle dittature dell’America
> Latina, in Nicaragua, Cile, Cina, Corea, nell’Unione Sovietica e in
> Polonia, nei Paesi dell’Europa Orientale ed occidentale, dell’Estremo e
> del Medio Oriente, in Austria e in Africa, e ha raccontato grandi
> avvenimenti politici internazionali, come il Ventisettesimo Congresso
> del Partito Comunista dell’Unione Sovietica, gli incontri
> Reagan-Gorbaciov e altri…Ha preso parte a forum e a molti congressi
> internazionali e ha svolto grandi inchieste giornalistiche su vari temi
> temi: sul ruolo della monarchia greca (“Dimocratikì Allaghi”) e sul
> revisionismo della storia greca (“Ta Nea”) sulle dittature
> latino-americane (“Ethnos”).
>
> Redattore della voce sulla storia della Grecia moderna per le
> enciclopedie “Papiros Larousse”, “Enciclopedia Sovietica” e per il
> “Dizionario Biografico Universale”. Ha pubblicato studi e saggi sulle
> riviste: “Rivista d’arte”, “Epoche”, “Contro”, “Tempo”, “Quaderni”,
> “Lettere Etoliche” ed altre… E’ stato capo redattore del periodico
> della Gioventù Lambrakis, “I quaderni della Democrazia”. Ha lavorato
> nei giornali: “Avghì”, “Dimocratikì Allaghi”, “Rizospàstis”, “Ta Nèa” e
> “Ethnos”. Ha collaborato con la stampa d’opposizione alla dittatura dei
> colonnelli, i giornali “Patria Libera” e “Grecia Libera” a Roma.
>
> Durante la dittatura militare fu condannato e privato della
> cittadinanza greca. E’ stato rifugiato politico a Torino e, in questo
> periodo, ha tra l’altro organizzato e diretto la Biblioteca “Pablo
> Neruda” di Grugliasco. Da ultimo ha organizzato la Biblioteca di
> Anfissa.
>
> Ha pubblicato i volumi:
>
>
> - “Scritti inediti dei Grivas” – Atene 1963
>
> - “Alexandros Delmùzos e il suo tempo”- Atene 1964
>
> - “Memorandum inedito di Alessandro Delmuzos ad Eleuterio
> Venizelos”- Atene 1964
>
> - “Storia di Yannina” – Atene
> 1965
>
>
>
> - “La Polonia: punto e a capo” – Atene 1983
>
> - “Politecnico 1973 – Reportage dalla storia” Prima ed. Atene
> 1983, ultima Atene 2004
>
> - “Missione Perestroika – Tre versioni: Unione Sovietica, Cina
> popolare, Nicaragua”
>
> – Atene 1989
>
> - “La grande passione del demoticismmo educativo: 41 lettere di
> Dimitris Glinoòs ad
>
> – Alessandro Delmuzos”- Atene 2003
>
> - Con altri autori “Yannis Ritsos: Epitaffio Makronissos”
> edizioni Guanta– Parma 1970
>
>
[ Il leader del Partito Comunista Operaio della Bosnia-Erzegovina
(RKP-BIH - http://www.rkp-bih.cjb.net ), Goran Markovic, ha perso il
suo lavoro da informatico all'Universita' (privata) di Bijeljina perchè
è comunista.
È opportuno inviare lettere di protesta all'indirizzo univerzitet @
slobomirp.com , e per conoscenza a gmarkovic @ rstel.net.
Come modello si può usare il seguente:
<< To the University Authorities
We have received news of the sacking of Goran Markovic from his
position as teaching assistant at your university. We understand that
the reasons for this are his political ideas and affiliations. The
Labour Act of your country prohibits the violation of the right to work
on the basis of political conviction or membership in a political
party. What you have done is a denial of Markovic’s basic rights. We
are taking this issue up in our country and call on you to withdraw
this act of blatant victimisation and reinstate Markovic in his
position.
Yours... >> ]
*WCP** of **Bosnia** & **Herzegovina**, CP Leader Expelled From the
University***
*-------------------------------------------------***
*From:* *Workers’ Communist Party* *of **Bosnia & Herzegovina, **Sat.,
Mar. 19, 2005***
http://www.rkp-bih.cjb.net , mailto:gmarkovic@...
================================================
*Communist Party Leader Expelled From The University*
Bosnia and Herzegovina could hardly be recognized as a democratic
state. Violence of basic human rights of nations, religions and trade
unionists has been known for many years. Until now, however, violence
of right to have own political opinion has been less known, although
not recognized by many human rights activists and organizations. The
newest example of such violence is expulsion of the Communist Party
leader from the university where he has worked. Namely, Goran Markovic,
President of the Main Board of the Workers’ Communist Party of Bosnia
and Herzegovina, yesterday was fired out from the private university
where he worked as a teaching assistant for sociology.
The problems occurred six months ago, during electoral campaign in
Bosnia and Herzegovina, when comrade Markovic headed list of his party
for municipal elections. After his speeches have been delivered on TV,
university authorities attended secret meetings where they decided to
expel him from the university. Considering the fact that the Labor Act
abandoned possibility of violence of right to work on basis of
political conviction or membership of an employee, university
authorities had to find formal excuse to fire out comrade Markovic.
Knowing that there is no possibility for expelling him without great
danger for the university to be sued, university authorities proposed
to comrade Markovic signing of agreement on rupture of employment
relationship, which he rejected. After that he was invited on two
interviews with the owner of the university. The owner is a Serb who
left Yugoslavia thirty years ago and went to the United States. There
he established contacts with Serbian fascist emigration around chetnik
organizations and made great capital. At the beginning of the war in
Yugoslavia he came back and started with investments. After the process
of privatization started, he used good connections with political elite
to earn more capital buying state owned enterprises cheaply. One of his
greatest successes on this plan was buying of “Semberska Bank” (now
“Pavlovic International Bank”) from Bijeljina for three times less
price. After this “successful” buying he fired many workers and cut off
salaries to those who reserved working places.
The owner of the university Slobodan Pavlovic wanted to know reasons
why comrade Markovic became a communist and whether it would be
possible for him to retreat from the party. Even few professors earlier
talked with comrade Markovic and told him that real reason for his
expulsion from the university is his communist conviction. They advised
him to write a letter in which he would admit his mistake of being a
communist with promise that he would quit political activity. After
comrade Markovic refused to “admit a mistake” and condemn his own party
and himself, the owner of the university said it would not be possible
for comrade Markovic to stay on the university anymore because “as a
communist he could not educate children” and that if communism wins he
would lose his capital.
Considering the fact that all activities taken by university
authorities as well as by the owner of the university have been illegal
and anti-constitutional, that they are flagrant violence of human
rights and expression of tyranny, comrade Markovic decided to continue
his struggle against these illegal acts and to try to achieve his
rights through legal process in front of the court.
*End*
subscribe/unsubscribe mailto:info@...,
http://www.solidnet.org
(RKP-BIH - http://www.rkp-bih.cjb.net ), Goran Markovic, ha perso il
suo lavoro da informatico all'Universita' (privata) di Bijeljina perchè
è comunista.
È opportuno inviare lettere di protesta all'indirizzo univerzitet @
slobomirp.com , e per conoscenza a gmarkovic @ rstel.net.
Come modello si può usare il seguente:
<< To the University Authorities
We have received news of the sacking of Goran Markovic from his
position as teaching assistant at your university. We understand that
the reasons for this are his political ideas and affiliations. The
Labour Act of your country prohibits the violation of the right to work
on the basis of political conviction or membership in a political
party. What you have done is a denial of Markovic’s basic rights. We
are taking this issue up in our country and call on you to withdraw
this act of blatant victimisation and reinstate Markovic in his
position.
Yours... >> ]
*WCP** of **Bosnia** & **Herzegovina**, CP Leader Expelled From the
University***
*-------------------------------------------------***
*From:* *Workers’ Communist Party* *of **Bosnia & Herzegovina, **Sat.,
Mar. 19, 2005***
http://www.rkp-bih.cjb.net , mailto:gmarkovic@...
================================================
*Communist Party Leader Expelled From The University*
Bosnia and Herzegovina could hardly be recognized as a democratic
state. Violence of basic human rights of nations, religions and trade
unionists has been known for many years. Until now, however, violence
of right to have own political opinion has been less known, although
not recognized by many human rights activists and organizations. The
newest example of such violence is expulsion of the Communist Party
leader from the university where he has worked. Namely, Goran Markovic,
President of the Main Board of the Workers’ Communist Party of Bosnia
and Herzegovina, yesterday was fired out from the private university
where he worked as a teaching assistant for sociology.
The problems occurred six months ago, during electoral campaign in
Bosnia and Herzegovina, when comrade Markovic headed list of his party
for municipal elections. After his speeches have been delivered on TV,
university authorities attended secret meetings where they decided to
expel him from the university. Considering the fact that the Labor Act
abandoned possibility of violence of right to work on basis of
political conviction or membership of an employee, university
authorities had to find formal excuse to fire out comrade Markovic.
Knowing that there is no possibility for expelling him without great
danger for the university to be sued, university authorities proposed
to comrade Markovic signing of agreement on rupture of employment
relationship, which he rejected. After that he was invited on two
interviews with the owner of the university. The owner is a Serb who
left Yugoslavia thirty years ago and went to the United States. There
he established contacts with Serbian fascist emigration around chetnik
organizations and made great capital. At the beginning of the war in
Yugoslavia he came back and started with investments. After the process
of privatization started, he used good connections with political elite
to earn more capital buying state owned enterprises cheaply. One of his
greatest successes on this plan was buying of “Semberska Bank” (now
“Pavlovic International Bank”) from Bijeljina for three times less
price. After this “successful” buying he fired many workers and cut off
salaries to those who reserved working places.
The owner of the university Slobodan Pavlovic wanted to know reasons
why comrade Markovic became a communist and whether it would be
possible for him to retreat from the party. Even few professors earlier
talked with comrade Markovic and told him that real reason for his
expulsion from the university is his communist conviction. They advised
him to write a letter in which he would admit his mistake of being a
communist with promise that he would quit political activity. After
comrade Markovic refused to “admit a mistake” and condemn his own party
and himself, the owner of the university said it would not be possible
for comrade Markovic to stay on the university anymore because “as a
communist he could not educate children” and that if communism wins he
would lose his capital.
Considering the fact that all activities taken by university
authorities as well as by the owner of the university have been illegal
and anti-constitutional, that they are flagrant violence of human
rights and expression of tyranny, comrade Markovic decided to continue
his struggle against these illegal acts and to try to achieve his
rights through legal process in front of the court.
*End*
subscribe/unsubscribe mailto:info@...,
http://www.solidnet.org
http://www.draza-mihailovic.net/
The Trial Of Dragoljub-Draza Mihailovic - 1946
STENOGRAPHIC RECORD AND DOCUMENTS FROM THE TRIAL OF DRAGOLJUB-DRAZA
MIHAILOVIC
published by the Union of the Journalists Associations of the
Federative People’s Republic of Yugoslavia
---
http://www.draza-mihailovic.net/article.php3?id_article=5
Our leitmotiv in creating this web site
Last update : on Sunday 27th March 2005
Entered by ROOT
Number of readers : 5
Since Dec. 21rst 2004, former members of the cetnik movement are being
granted by the Serbian parliament the right to retirement pensions and
benefits for their involvement during second world war.
This controversial rehabilitation of once war criminals has been set in
a time of general revisionistic approach of the second world war events
in Yugoslavia.
We decided to make this official and historical document on the trial
of draza Mihailovic (who was convicted with many other of his officers
of treason and war crimes by a yugoslav military court) public as a
counterpunch initiative in response to those who aim at hiding the
crimes commited by either the declared or hidden collaborators of the
Nedic regime during the years of nazi german occupation.
May this document be of help to the worldwide community of
peace-seeking people.
---
http://www.draza-mihailovic.net/sommaire.php3
The official transcript
Introduction
STENOGRAPHIC RECORD AND DOCUMENTS FROM THE TRIAL OF DRAGOLJUB-DRAZA
MIHAILOVIC
published by the Union of the Journalists Associations of the
Federative People’s Republic of Yugoslavia
On June 10, 1946, before the Military Council of the Supreme Court of
the Federative People’s Republic of Yugoslavia began the trial of 24
traitors and war criminals, including the leading
criminal,Dragoljub-Draza Mihailovic.
The trial took place in the Summer Hall of the Infantry Training School
at Topcider, and lasted till July 15, when sentence was passed. It was
attended every day by hundreds of men and women from Belgrade and other
parts of the country. A total of about 30000 persons attended this
trial. The accused were tried before the Military Council of the
Supreme Court of the Federative People’s Republic of Yugoslavia,
Composed of the President, Colonel Mihailo Djordevic and the members of
the Council, Lieutenant-Colonel Milija Lakovic and Lieutenant Mihailo
Jankovic, the secretary was Lieutenant Todor Popadic and the assistant
judges, Major Nikola Stankovic and Major Radomir Ilic. The prosecution
was represented by the Deputy Military Prosecutor of the Yugoslav Army,
Colonel Milos Minic, with his assistant Captain Milos Jovanovic.
The accused were Dragoljub-Draza Mihailovic, Dr. Stevan Moljevic Dr.
Mladen Zujovic, Dr. Zivko Topalovic, Djuro Vilovic, Radoslav-Rade
Radic, Slavoljub Vranjesevic, Milos Glisic, Slobodan Jovanovic, Bozidar
Puric, Dr. Momcilo Nincic, Petar Zivkovic, Radoje Knezevic, Dr. Milan
Gavrilovic, Zivan Knezevic, Konstantin Fotic, Dragomir-Dragi Jovanovic,
Tanasije-Tasa Dinic, Velibor Jonic, Djura Dokic, Kosta Musicki, Bosko
Pavlovic, Dr. Lazar-Laza Markovic and Dr. Kosta Kumanudi.
The following were tried in their absence: Slobodan Jovanovic and
Bozidar Puric, premiers of the emigrant government, Petar Zivkovic, Dr.
Momcilo Nincic and Dr. Milan Gavrilovic, ministers of the emigrant
government, Radoje Knezevic, minister of the court in emigration,
Konstantin Fotic ambassador of the emigrant government to the USA,
Major Zivan Knezevic, director of the military chancellery of the
presidium of the emigrant government, Dr. Zivko Topalovic and Dr.
Mladen Zujovic, political leaders of the Ravna Gora Cetnik
organization, who had fled abroad. All the accused were represented by
counsel, as follows:
Dragoljub-Draza Mihailovic, by the barristers Nikola Djonovic and
Dragic Joksimovic;
Djuro Vilovic, by Dr. Milan Omcikus, barrister;
Dragoljub-Dragi Jovanovic, by Slavko Dukanac, barrister;
Tanasije Dinic, by Dr. Bogoljub Jovanovic, barrister;
Velibor Jonic, by Milan Zivadinovic, barrister;
Djuro Dokic, by Dragoljub Joksimiovic, barrister;
Dr. Lazar Markovic, by Aleksandar NikoJic, barrister;
Dr. Kosta Kumanudi, by Dr. Friedrich Pops, barrister, all of which
were chosen by the accused themselves.
The other accused were defended by counsel chosen by the Court:
Radoslav Radic, by Lazar Vucetic, barrister; Slavoljub Vranjesevic and
Milos Glisic, by Blazo Radovic, barrister; Kosta Musicki, by Djordje
Ciric, barrister; Bosko Pavlovic, Radoje Knezevic, and Dr. Milan
Gavrilovic by Slobodan Subotic, barrister; Dr. Mladen Zujovic and Dr.
Zivko Topalovic, by Nikola Radovanovic, barrister, Slobodan Jovanovic,
by Milos Terzic, barrister; Bozidar Puric and Petar Zivkovic, by Pavle
Miljakovic, barrister; Dr Momcilo Nincic, by David Alkalaj, barrister,
and Zivan Knezevic and Konstantin Fotic, by Dragutin Tasic, barrister.
The trial of the traitors and war criminals in Tolpcider was attended
by more then 100 journalists of whom about 60 were from abroad,
representatives of all big world papers and agencies. Special
correspondents were sent by the agencies TASS, CTK, P AP , Reuter,
Associated Press, Agence France Presse, United Press, Overseas News
Agency, International News Service, the Jewish News Agency, Tele Press,
the Albanian Telegraph Agency and ,the newspapers: Pravda Izvestia,
London Times, Daily Worker, New York Times, New York Herald Tribune,
News Chronicle, Daily Express and others. In order to facilitate speedy
communication for the foreign journalists, who had come from the USSR,
Bulgaria, Poland, Czechoslovakia, the United States of America, Great
Britain, France, China, Hungary, Roumania, Denmark and other countries,
a special office for telegraph and telephone service was established at
Topcider .
The entire proceedings of the trial were translated into Russian,
French and English, so that the foreign correspondents were enabled to
follow directly every word of the Court and the accused. In this way
the correspondents were able to send to their agencies and editors
their reports’ on statements and facts, which had been heard in Court a
few minutes previously. Special correspondents of the papers of all the
People’s Republics of Yugoslavia were also present. The Belgrade Radio
Station transmitted the whole course of the proceedings, so that the
entire country and the world public could listen to every word
pronounced at this stupendous trial. Many hundreds of thousands of
persons throughout Yugoslavia listened with the greatest attention to
the transmission of the Topcider trial, in workshops, institutions,
houses and squares, in all towns and villages.
The Trial Of Dragoljub-Draza Mihailovic - 1946
STENOGRAPHIC RECORD AND DOCUMENTS FROM THE TRIAL OF DRAGOLJUB-DRAZA
MIHAILOVIC
published by the Union of the Journalists Associations of the
Federative People’s Republic of Yugoslavia
---
http://www.draza-mihailovic.net/article.php3?id_article=5
Our leitmotiv in creating this web site
Last update : on Sunday 27th March 2005
Entered by ROOT
Number of readers : 5
Since Dec. 21rst 2004, former members of the cetnik movement are being
granted by the Serbian parliament the right to retirement pensions and
benefits for their involvement during second world war.
This controversial rehabilitation of once war criminals has been set in
a time of general revisionistic approach of the second world war events
in Yugoslavia.
We decided to make this official and historical document on the trial
of draza Mihailovic (who was convicted with many other of his officers
of treason and war crimes by a yugoslav military court) public as a
counterpunch initiative in response to those who aim at hiding the
crimes commited by either the declared or hidden collaborators of the
Nedic regime during the years of nazi german occupation.
May this document be of help to the worldwide community of
peace-seeking people.
---
http://www.draza-mihailovic.net/sommaire.php3
The official transcript
Introduction
STENOGRAPHIC RECORD AND DOCUMENTS FROM THE TRIAL OF DRAGOLJUB-DRAZA
MIHAILOVIC
published by the Union of the Journalists Associations of the
Federative People’s Republic of Yugoslavia
On June 10, 1946, before the Military Council of the Supreme Court of
the Federative People’s Republic of Yugoslavia began the trial of 24
traitors and war criminals, including the leading
criminal,Dragoljub-Draza Mihailovic.
The trial took place in the Summer Hall of the Infantry Training School
at Topcider, and lasted till July 15, when sentence was passed. It was
attended every day by hundreds of men and women from Belgrade and other
parts of the country. A total of about 30000 persons attended this
trial. The accused were tried before the Military Council of the
Supreme Court of the Federative People’s Republic of Yugoslavia,
Composed of the President, Colonel Mihailo Djordevic and the members of
the Council, Lieutenant-Colonel Milija Lakovic and Lieutenant Mihailo
Jankovic, the secretary was Lieutenant Todor Popadic and the assistant
judges, Major Nikola Stankovic and Major Radomir Ilic. The prosecution
was represented by the Deputy Military Prosecutor of the Yugoslav Army,
Colonel Milos Minic, with his assistant Captain Milos Jovanovic.
The accused were Dragoljub-Draza Mihailovic, Dr. Stevan Moljevic Dr.
Mladen Zujovic, Dr. Zivko Topalovic, Djuro Vilovic, Radoslav-Rade
Radic, Slavoljub Vranjesevic, Milos Glisic, Slobodan Jovanovic, Bozidar
Puric, Dr. Momcilo Nincic, Petar Zivkovic, Radoje Knezevic, Dr. Milan
Gavrilovic, Zivan Knezevic, Konstantin Fotic, Dragomir-Dragi Jovanovic,
Tanasije-Tasa Dinic, Velibor Jonic, Djura Dokic, Kosta Musicki, Bosko
Pavlovic, Dr. Lazar-Laza Markovic and Dr. Kosta Kumanudi.
The following were tried in their absence: Slobodan Jovanovic and
Bozidar Puric, premiers of the emigrant government, Petar Zivkovic, Dr.
Momcilo Nincic and Dr. Milan Gavrilovic, ministers of the emigrant
government, Radoje Knezevic, minister of the court in emigration,
Konstantin Fotic ambassador of the emigrant government to the USA,
Major Zivan Knezevic, director of the military chancellery of the
presidium of the emigrant government, Dr. Zivko Topalovic and Dr.
Mladen Zujovic, political leaders of the Ravna Gora Cetnik
organization, who had fled abroad. All the accused were represented by
counsel, as follows:
Dragoljub-Draza Mihailovic, by the barristers Nikola Djonovic and
Dragic Joksimovic;
Djuro Vilovic, by Dr. Milan Omcikus, barrister;
Dragoljub-Dragi Jovanovic, by Slavko Dukanac, barrister;
Tanasije Dinic, by Dr. Bogoljub Jovanovic, barrister;
Velibor Jonic, by Milan Zivadinovic, barrister;
Djuro Dokic, by Dragoljub Joksimiovic, barrister;
Dr. Lazar Markovic, by Aleksandar NikoJic, barrister;
Dr. Kosta Kumanudi, by Dr. Friedrich Pops, barrister, all of which
were chosen by the accused themselves.
The other accused were defended by counsel chosen by the Court:
Radoslav Radic, by Lazar Vucetic, barrister; Slavoljub Vranjesevic and
Milos Glisic, by Blazo Radovic, barrister; Kosta Musicki, by Djordje
Ciric, barrister; Bosko Pavlovic, Radoje Knezevic, and Dr. Milan
Gavrilovic by Slobodan Subotic, barrister; Dr. Mladen Zujovic and Dr.
Zivko Topalovic, by Nikola Radovanovic, barrister, Slobodan Jovanovic,
by Milos Terzic, barrister; Bozidar Puric and Petar Zivkovic, by Pavle
Miljakovic, barrister; Dr Momcilo Nincic, by David Alkalaj, barrister,
and Zivan Knezevic and Konstantin Fotic, by Dragutin Tasic, barrister.
The trial of the traitors and war criminals in Tolpcider was attended
by more then 100 journalists of whom about 60 were from abroad,
representatives of all big world papers and agencies. Special
correspondents were sent by the agencies TASS, CTK, P AP , Reuter,
Associated Press, Agence France Presse, United Press, Overseas News
Agency, International News Service, the Jewish News Agency, Tele Press,
the Albanian Telegraph Agency and ,the newspapers: Pravda Izvestia,
London Times, Daily Worker, New York Times, New York Herald Tribune,
News Chronicle, Daily Express and others. In order to facilitate speedy
communication for the foreign journalists, who had come from the USSR,
Bulgaria, Poland, Czechoslovakia, the United States of America, Great
Britain, France, China, Hungary, Roumania, Denmark and other countries,
a special office for telegraph and telephone service was established at
Topcider .
The entire proceedings of the trial were translated into Russian,
French and English, so that the foreign correspondents were enabled to
follow directly every word of the Court and the accused. In this way
the correspondents were able to send to their agencies and editors
their reports’ on statements and facts, which had been heard in Court a
few minutes previously. Special correspondents of the papers of all the
People’s Republics of Yugoslavia were also present. The Belgrade Radio
Station transmitted the whole course of the proceedings, so that the
entire country and the world public could listen to every word
pronounced at this stupendous trial. Many hundreds of thousands of
persons throughout Yugoslavia listened with the greatest attention to
the transmission of the Topcider trial, in workshops, institutions,
houses and squares, in all towns and villages.
ARTEL: Sest godina poslje bombardovanja
1. DA SE NE ZABORAVI: SEST GODINA POSLE AGRESIJE NATO (BEOGRADSKI FORUM)
2. RATNA ŠTETA I DVOSTRUKI ARŠINI (Oskar Kovac)
3. DA LI JE I PAMCENJE BOMBARDOVANO !? (Milos Markovic)
=== 1 ===
http://www.artel.co.yu/sr/reakcije_citalaca/2005-03-23.html
DA SE NE ZABORAVI: SEST GODINA POSLE AGRESIJE NATO
BEOGRADSKI FORUM ZA SVET RAVNOPRABNIH
Beograd, 23. 03. 2005.g.
Agresija NATO na Saveznu Republiku Jugoslaviju, zapoceta 24. marta
1999. godine, bila je dogadjaj sa globalnim i regionalnim posledicama
koje se osecaju danas i koje ce opterecivati region Balkana dugi niz
godina u buducnosti. Napravljen je tezak presedan upotrebe najvece
vojne sile krsenjem Povelje UN, ignorisanjem Saveta bezbednosti i
grubim gazenjem osnovnih principa medjunarodnih odnosa.
U agresiji na SR Jugoslaviju korisceni su najveci moguci vojni
potencijali protiv jedne suverene evropske zemlje. Koriscena su
zabranjena oruzja, kao sto su: kasetne bombe u vecim naseljima,
grafitne bombe za razaranje elektro-mreze i oruzje sa nuklearnim
punjenjem (osiromasenim uranijumom), kojim su, posebno, dugotrajno
kontaminirani pokrajina Kosovo i Metohija i jug Srbije.
Godisnjica pocetka agresije je trenutak kada se svi ljudi mira,
razumevanja i dobre volje s najdubljim pijetetom secaju hiljada
neduznih zrtava te agresije, odajuci im duznu postu, gajeci nadu da se
to nikada i nigde ne ponovi.
Humanizam, kao najvisa vrednost civilizacije, obavezuje da se i ovom
prilikom posebno progovori o ugrozenosti covekove prirodne okoline,
izazvane razaranjem rafinerija (Pancevo, Novi Sad), hemijskih i
industrijskih postrojenja, sto je dovelo do dugotrajne kontaminacije
zemljista i voda. Najvecu opasnost za ljudski rod u ovom delu Evrope
predstavljaju trajne, gotovo neotklonjive posledice koriscenja oruzja
sa osiromasenim uranijumom. Posledice se vec osecaju u najrazlicitijim
deformitetima kod dece, novo-rodjencadi. Posledice su osetili i
pripadnici KFOR-a i UNMIK-a na Kosovu i Metohiji, o cemu stampa na
Zapadu, posebno u Italiji, otvoreno pise. Lanac posledica se nastavlja
i, po svemu, prosiruje.
U Beogradu o svemu tome uglavnom cute. Kao da se to tice nekoga drugog,
a ne prevashodno zitelja Srbije i Crne Gore. Otkuda ta “uranijumska
tisina”! Odgovorna, ozbiljna vlast bi morala da izadje pred javnost sa
celovitim izvestajem o posledicama upotrebe oruzja sa osiromasenim
uranijumom, sa vise-decenijskim, precizno uradjenim planom za
otklanjanje, ili, bar, za smanjivanje rizika po zdravlje stanovnistva
i, konacno – sa zahtevom prema zemljama – ucesnicama u agresiji za
naknadu svih troskova sanacije prirodne okoline. Takav prilaz ne
iskljucuje i siri, legitiman zahtev za nadoknadu ratne stete.
Sadasnja vlast u Beogradu polazi od toga da bi ovakvi prilazi i zahtevi
bili neugodni za vlade zemalja koje su dugotrajn o ugrozile
stanovnistvo Srbije i C rne Gore i cute. One smatraju da ce cutanjme
razvijati saradnju i prijateljske odnose sa tim zemljama, sto je velika
zabluda.
Posledice agresije, izvedene u savezu sa jednom teroristickom
organizacijom, kao sto je bila i ostala OVK, kako god se ona danas
zvala, su nastavljanje terorizma i sirenje organizovanog medjunarodnog
kriminala sa Kosova i Metohije, kao odskocne daske, prema Evropi.
Drasticnu posledicu predstavlja pogrom i etnicko ciscenje Srba i drugih
nealbanaca sa Kosova i Metohije u periodu od 10. juna 1999. godine do
dansnjeg dana. Zato se i dan-danas van Kosova i Metohije, u izbeglistvu
nalazi preko 250 hiljada Srba i drugih nealbanaca, zato nema njihovog
povratka, zato nema rekonstrukcije 150 unistenih i spaljenih crkava i
manstira i vise desetina hiljada srpskih porodicnih kuca i stanova.
Pri svemu tome siri se teza o frustraciji kosovskih Albanaca, ciji je
cilj priprema atmosfere za otcepljenje Kosova i metohije od Srbije.
Niko da se tome suprotstavi, niko da progovori ne o frustriranosti, vec
o direktnoj zivotnoj ugrozenosti Srba na Kosovu i Metohiji i onih koji
su otuda proterani.
Govori se o tzv. konacnom resenju za Kosovo i Metohiju. U beogradskim
medijima se licitira kako bi to resenje trebalo da izgleda. Razni
kvazi-intelektualci, ukljucujuci i visoke predstavnike srpske Vlade,
utrkuju se nudeci javno svoje “koncepte“, samo prividno razlicite, a u
sustini svi vode odricanju od Kosova i Metohije. Sve u ime evropejstva
i “strategije izvodljivost“ i priblizavanja evro-atlantskim
integracijama, - porucuju Srbiji najvisi srpski drzavnici iz Brisela, u
drustvu sa Havijerom Solanom, covekom koji je tacno pre sest godina
naredio pocetak agresije NATO pakta na Jugoslaviju. “Sve“- da li to
znaci i odustajanje od Kosova i Metohije.
Niko da kaze - dajte da se na Kosovo i Metohiju najpre vrati bar
polovina terorizmom proteranih Srba, da im se garantuju bezbednost,
imovina i egzistencija, – pa da onda pocnemo da razgovaramo o sadrzini
resenja.
Sve u svemu – posledice agresije NATO su siroko prisutne, posebno u
svesti naseg naroda, zatim u ekonomiji, kulturi, medijima, obrazovanju,
socijalnoj bedi, razaranju vojske..., ali je verovatno najteze sto nema
politike i politicara koji bi odgovorno radili na otklanjanju tih
posledica.
=== 2 ===
http://www.artel.co.yu/sr/reakcije_citalaca/2005-03-23_1.html
RATNA ŠTETA I DVOSTRUKI ARŠINI
Beograd, 22. mart 2005. godine
Oskar Kovac
Prošlo je pet godina od NATO agresije na Jugoslaviju. Taj akt je po
svojoj nelegitimnoj prirodi bio akt državnog terorizma. Svaki terorizam
rada novi terorizam, na koji se opet odgovara. Tako je terorizam
zakucao i na vrata SAD, pa one sada ratuju protiv terorizma svuda u
svetu gde postoji sirova nafta, gas ili znacajna geostrateška pozicija.
Posle 11. septembra 2001. godine , kada je u dve porušene zgrade
svetskog trovinskog centra i njegovoj okolini u Njujorku tragicno
poginulo 3000 ljudi, svi normalni ljudi sveta su osecali saucešce.
Razvijene zemlje su angažovale znacajna sredstva za brzo saniranje
situacije. Organizacija za ekonomsku saradnju i razvoj (OECD) odmah je
sabrala sve procene neposredne štete i pokušala da sagleda srednjerocne
posledice ne samo za SAD, nego i za svetsku privredu.
Po metodologiji privrednih bilansa, uništenje zgrada stvorilo je oko 14
milijardi dolara štete privatnoj privredi, 1,5 milijardi $ državi i
lokalnim državnim preduzecima, i 0,7 milijardi $ federalnoj vladi.
Troškovi spasavanja i rašcišcavanja prostora procenjeni su na 11
milijardi dolara. Ukupna neposredna šteta iznosila je 27,2 milijarde $.
Da bi se sprecio raspad finansijskih tržišta, Federalni rezervni sistem
je u privredu pustio ogromnu kolicinu likvidnosti i neprekidno snižavao
eskontnu stopu, što su sledile i centralne banke razvijenih zemalja.
Evropska centralna banka, centralne banke Velike Britanije i Kanade
pomogle su i jednomesecnom podrškom (svop linijama) u iznosu od oko 90
milijardi dolara.
Sve prognoze privrednih kretanja za SAD odmah su revidirane i uglavnom
su ocenjivale da ce BDP SAD biti manji za 0,5% u 2001. i za 1,2% u
2002. godini. Kumulativan gubitak iznosio bi do kraja 2003. godine oko
500 milijardi dolara.
Da podsetimo, u 1999. godini u Srbiji je gubitak BDP zbog NATO agresije
iznosio oko 25%. Poginulo približno isto toliko ljudi kao u SAD.
Medutim žrtva od 3000 ljudi u Srbiji, preracunato na dimenzije SAD,
isto je kao da je u SAD poginulo 87.183 ljudi! Srazmerno gledano, broj
žrtava u Srbiji je blizu trideset puta veci nego u SAD. Ipak je,
direktna i indirektna, šteta u SAD procenjena na pet puta veci iznos od
onog u Srbiji gde je cela teritorija bila pod neljudskim bombardovanjem.
Na osnovu potpune fizicke evidencije su ucinjene preliminarne procene
materijalne štete koje pokazuju da ona prevazilazi iznos od 100
milijardi americkih dolara (Savezno ministarstvo za inostrane poslove,
1999, str. 2.).
Posledice NATO agresije na Jugoslaviju, nažalost, još uvek traju, a sa
njima raste i ratna šteta. To znaci da je zemlja suocena ne samo sa
posledicama šteta nastalih u toku bombardovanja nego i sa nastankom
novih šteta koje se neprekidno nanose njenoj privredi i stanovništvu u
pokrajini Srbije, Kosovu i Metohiji. Zemlje NATO, uz više nego
blagonaklonu podršku potpuno diskreditovanih glavnih prestavnika
Ujedinjenih nacija, svakodnevno pomažu otimanju i uništavanju imovine
preduzeca i gradana od strane albanskih terorista, kao i gradana
Albanije dovedenih na Kosovo zajedno sa medunarodnom mafijom. Pošto se
ove štete nanose u vreme odgovornosti Ujedinjenih nacija na Kosovu,
Srbija i Crna Gora bi za njihovo otklanjanje i dovodenje stvari u
predašnje stanje trebalo da podnese zahtev u odnosu na Ujedinjene
nacije.
Nacin na koji se "medunarodna zajednica" odnosi prema ratnoj šteti koju
je NATO naneo Srbiji najbolje pokazuje postojanje dva aršina. Pritisak
na sadašnji režim u Srbiji da povuce tužbe protiv zemalja NATO kod
Medunarodnog suda pravde pokazuje da su tužbe opravdane.
Jedini nacin da se ratna šteta naplati jeste ostajanje pri tužbama
protiv zemalja NATO pred Medunarodnim sudom pravde, uz neprekidno
ažuriranje i kompletiranje dokumentacije. Pošto je država dužna da
štiti interese gradana i u inostranstvu, svaka agilnija vlada koja
poštuje svoj narod, morala bi da pruži svu potrebnu pomoc svojim
gradanima da i pojedinacno podnose tužbe za nadoknadu štete zbog
povrede svojih materijalnih i drugih prava Sudu za ljudska prava Saveta
Evrope. Kada bi tamo stiglo nekoliko stotina hiljada tužbi, niko se
prema njima ne bi mogao neodgovorno ponašati.
=== 3 ===
http://www.artel.co.yu/sr/reakcije_citalaca/2005-03-24.html
DA LI JE I PAMCENJE BOMBARDOVANO !?
Beograd, 22. 3. 2005.god.
Milos Markovic
U prolece 1999. u Srbiji je sve bombardovano: deca, ljudi, hrana, voda,
cvece, voce, struja, putevi, mostovi, skole, manastiri, fabrike,
bolnice, jednostavno – sve! Sve ovozemno i vidljivo! Nema potrebe za
nekom klasifikacijom i sistematizacijom, po bilo kojim merilima.
Dovoljno je, a i apsolutno tacno, reci – nema toga sto nije
bombardovano! cak i simboli!
Moglo bi se reci da je, naknadno i na poseban nacin, bombardovano
pamcenje i secanje na samo bombardovanje! Zrtvi je oduzeto pravo da
govori o zlocinu nad sobom, a cutanje o tome nametnuto kao politicka
obaveza prvoga reda. Takav oblik zastite zlocina i zlocinaca kao da
predstavlja novi politicki izum sa kojim se zavrsava 20. a pocinje 21.
vek. Moglo bi se reci da je to prinudno zaboravljanje i cutanje
nametnuto kao osnovna lekcija iz aktuelne demokratije, takozvanih
ljudskih prava i sloboda.
Kakva solidarnost sa zlocinima i zlocincima!
Ipak, iz sveukupnosti bombardovanog, da izdvojimo samo jednu oblast,
onu koja se obicno oznacava kao “elektronski mediji”, ili, metaforicki
receno – oci i usi jednog naroda.
- Petog aprila 1999. bobardovan je i potpuno unisten TV-relej RTS-a na
planini Gucevo.
- U noci izmedju 5. i 6. aprila, bombardovan je i potpuno unisten
TV-relej “Crveni Cot”, na Fruskoj gori.
- U zoru, 8. aprila raketama je dokrajcen, vec ranije bombardovani
repetitor RTS-a na vrhu Tornika, nedaleko od Zlatibora.
- U noci izme|u 9. i 10. aprila unisten repetitor i zgrada RTS-a na
Golecu, nedaleko od Pristine.
- Postanski i tv-repetitor na Gazi-mestanu, nedaleko od Pristine,
unisteni 13. aprila.
- Istog dana (13. 4.) po prvi put bombardovana satelitska stanica
“Jugoslavija”, u selu Prilike, nedaleko od Ivanjice.
- TV predajnik “Ov~ar”, nedaleko od ^a~ka, raketama uni{ten 15. aprila.
- Na planini Jagodnji, 15. aprila unisteni predajnici, zgrade i antene
Telekoma Srbije.
- U noci izmedju 16. i 17. aprila raketiran TV-predajnik i repetitor
Telekoma Srbije na planini Ceru.
- U zoru, 21. aprila bombardovana zgrada palate “Usce” na Novom
Beogradu u kojoj je bilo smesteno nekoliko radio i tv stanica.
- U noci izmedju 22. i 23. aprila bombardovana zgrada RTS-a u Beogradu.
Poginulo 16 zaposlenih. Unistena dragocena tv-dokumentacija.
- Velelepni toranj na Iriskom vencu bombardovan 27. aprila, a sutradan
potpuno unisten. Bio je tu i tv-predajnik velike snage.
- TV-toranj na Avali, jedan od simbola Beograda, bombardovan i potpuno
unisten 29. aprila.
- Zgrada RTS-a u Novom Sadu, bombardovana 4. maja. Istovremeno oboren i
njen veliku rtv-toranj.
- Repetitor PTV Politika, na Rudniku (Gornji Milanovac), srusen 8. maja.
- Na Vrsackom bregu, 11. maja, unisten antenski stub i nova zgrada
emisione tehnike i veza RTS-a.
- Ponovo je, 13. maja, raketirana zgrada RTS-a u Novom Sadu. Skoro sve
je unisteno.
- TV-predajnik na Gobelji (Kopaonik) – potpuno unisten.
- Dana 19. maja bombardovan repetitor Telekoma Srbije na planini Cer.
- Po trc}i put bombardovana i potpuno dokrajcena zgrada RTS-a u Novon
Sadu (29. maj).
- Na planini Besna Kobila (Vranje), 30. maja raketiran repetitor RTS-a.
- Istog dana bombardovan i tv-repetitor RTS-a na brdu Kozarica kod
Dimitrovgrada.
- Takodje 30. maja, u selu Stobline, opstina Obrenovac, sa vise
projektila unisten objekat kratkotalasnog centra Radio-Jugoslavije.
- Cetvrto bombardovanje istoga dana (30.maj), unistilo je predajnik
RTS-a u selu Zvecka kod Obrenovca.
- Treceg juna, sa cetiri rakete, unisten je tv-repetitor RTS-a na mestu
Koji Do (Opstina Trgoviste).
- Istog dana, sa dve rakete, unisten je predajnik RTS-a i uredjaji za
mobilnu telefoniju na Kopaoniku.
- Takodje 3. juna, sa tri projektila, unisten je repetitor RTS-a na
planini Besna Kobila (Vranje).
- Istog dana desilo se i cetvrto NATO bombardovanje radio-
televizijskog sistema Srbije. Na Cvijecevom Vrhu, na planini Rudnik,
rakete “Milosrdnog andjela” unistile su predajnike RTV Politika i
Mobilne telefonije Srbije.
Dakle, desetinama puta, sa stotinama razornih raketa, NATO sile su u
Srbiji unistavale ono sto je po svim medjunarodnim konvencijama –
zabranjeno!
Ovakav zlocin nad informativnim sistemom jedne zemlje istorija nije
zabelezila.Sila je pobedila pravo i pravdu, a laz istinu i
objektivnost. Svi zlocini koje sirom sveta sprovodi Amerika, pa i oni
ucinjeni u genocidnim razmerama nad srpskim narodom, opravdavaju se
lazima! Istu tragicnu sudbinu dozivljava i Irak, posto je razoren na
osnovu laznih tvrdnji da poseduje razorna oruzja. Laz, licemerje,
hipokrizija, neojezuitizam americkog politickog morala, ne mogu sakriti
nikakve parole o demokratiji, slobodi, pravu i pravdi koje ona,
navodno, siri svetom.
Ni bombardovanje, cak ni sama smrt, nisu poslednja kazna koju
Amerikanci priredjuju “novooslobodjenim i demokratizovanim” narodima.
Tamo gde nametnu svoju politiku i politicare, gde narod i drzavu dovedu
u servilni vazalski polozaj, oni odredjuju sta ce se misliti, sta ce se
pisati, sta ce se govoriti. Jednostavno, zrtve moraju obozavati svoje
zlocince.
Za sve zlocine koje je NATO pakt pocinio nad Srbijom, osudjen je samo
jedan covek! Dragoljub Milanovic tadasnji direktor RTS-a mora robijati
10 godina za sve pobrojane zlocine koje je NATO pocinio samo nad
informativnim sistemom Srbije. Novinari koji su preziveli bombardovanje
zgrade RTS-a, naknadno su kaznjeni, ostajuci, vecina njih, bez posla. A
za noc uzasa u zgradi koja se rusi i gori, za vecite postraumatske
posledice, dodeljene su im uvrede i ponizenja koja se nazivaju “naknada
za pretrpljeni dusevni bol”. A kako ta “nadoknada “ izgleda, po
aktuelnom pravu i pravdi, dovoljno je reci da je,prema pisanju stampe,
sadasnji direktor RTS-a, zbog “dusevnog bola” koji je pretrpeo zbog
pogresne informacije da je navodno uhapsen u demokratskoj akciji
“Sablja” , dobio sest puta vece obestecenje od onih koji su preziveli
pakao bombardovanja. On, istina, nikada nije ni jedan novinarski red
napisao protiv NATO bombardovanja.
Prvi direktor posle “oslobodjenja”, odnosno zauzimanja RTS-a, Nenad
Ristic, govoreci na godisnjicu bombardovanja rekao je: “Poginuli su
pravi profesionalci, a nisu poginuli novinari, urednici, komentatori i
propagatori!” Tako je veciti rukovodilac RTS-a, Nenad Ristic, znajuci
kome ce se udvarati, kritikovao (naravno, dobronamerno) NATO pakt, zbog
neefikasnosti, i izrazio osecanje nepravde sto nisu poginuli “novinari,
urednici, komentatori i propagatori”!
O tempora, o mores!
1. DA SE NE ZABORAVI: SEST GODINA POSLE AGRESIJE NATO (BEOGRADSKI FORUM)
2. RATNA ŠTETA I DVOSTRUKI ARŠINI (Oskar Kovac)
3. DA LI JE I PAMCENJE BOMBARDOVANO !? (Milos Markovic)
=== 1 ===
http://www.artel.co.yu/sr/reakcije_citalaca/2005-03-23.html
DA SE NE ZABORAVI: SEST GODINA POSLE AGRESIJE NATO
BEOGRADSKI FORUM ZA SVET RAVNOPRABNIH
Beograd, 23. 03. 2005.g.
Agresija NATO na Saveznu Republiku Jugoslaviju, zapoceta 24. marta
1999. godine, bila je dogadjaj sa globalnim i regionalnim posledicama
koje se osecaju danas i koje ce opterecivati region Balkana dugi niz
godina u buducnosti. Napravljen je tezak presedan upotrebe najvece
vojne sile krsenjem Povelje UN, ignorisanjem Saveta bezbednosti i
grubim gazenjem osnovnih principa medjunarodnih odnosa.
U agresiji na SR Jugoslaviju korisceni su najveci moguci vojni
potencijali protiv jedne suverene evropske zemlje. Koriscena su
zabranjena oruzja, kao sto su: kasetne bombe u vecim naseljima,
grafitne bombe za razaranje elektro-mreze i oruzje sa nuklearnim
punjenjem (osiromasenim uranijumom), kojim su, posebno, dugotrajno
kontaminirani pokrajina Kosovo i Metohija i jug Srbije.
Godisnjica pocetka agresije je trenutak kada se svi ljudi mira,
razumevanja i dobre volje s najdubljim pijetetom secaju hiljada
neduznih zrtava te agresije, odajuci im duznu postu, gajeci nadu da se
to nikada i nigde ne ponovi.
Humanizam, kao najvisa vrednost civilizacije, obavezuje da se i ovom
prilikom posebno progovori o ugrozenosti covekove prirodne okoline,
izazvane razaranjem rafinerija (Pancevo, Novi Sad), hemijskih i
industrijskih postrojenja, sto je dovelo do dugotrajne kontaminacije
zemljista i voda. Najvecu opasnost za ljudski rod u ovom delu Evrope
predstavljaju trajne, gotovo neotklonjive posledice koriscenja oruzja
sa osiromasenim uranijumom. Posledice se vec osecaju u najrazlicitijim
deformitetima kod dece, novo-rodjencadi. Posledice su osetili i
pripadnici KFOR-a i UNMIK-a na Kosovu i Metohiji, o cemu stampa na
Zapadu, posebno u Italiji, otvoreno pise. Lanac posledica se nastavlja
i, po svemu, prosiruje.
U Beogradu o svemu tome uglavnom cute. Kao da se to tice nekoga drugog,
a ne prevashodno zitelja Srbije i Crne Gore. Otkuda ta “uranijumska
tisina”! Odgovorna, ozbiljna vlast bi morala da izadje pred javnost sa
celovitim izvestajem o posledicama upotrebe oruzja sa osiromasenim
uranijumom, sa vise-decenijskim, precizno uradjenim planom za
otklanjanje, ili, bar, za smanjivanje rizika po zdravlje stanovnistva
i, konacno – sa zahtevom prema zemljama – ucesnicama u agresiji za
naknadu svih troskova sanacije prirodne okoline. Takav prilaz ne
iskljucuje i siri, legitiman zahtev za nadoknadu ratne stete.
Sadasnja vlast u Beogradu polazi od toga da bi ovakvi prilazi i zahtevi
bili neugodni za vlade zemalja koje su dugotrajn o ugrozile
stanovnistvo Srbije i C rne Gore i cute. One smatraju da ce cutanjme
razvijati saradnju i prijateljske odnose sa tim zemljama, sto je velika
zabluda.
Posledice agresije, izvedene u savezu sa jednom teroristickom
organizacijom, kao sto je bila i ostala OVK, kako god se ona danas
zvala, su nastavljanje terorizma i sirenje organizovanog medjunarodnog
kriminala sa Kosova i Metohije, kao odskocne daske, prema Evropi.
Drasticnu posledicu predstavlja pogrom i etnicko ciscenje Srba i drugih
nealbanaca sa Kosova i Metohije u periodu od 10. juna 1999. godine do
dansnjeg dana. Zato se i dan-danas van Kosova i Metohije, u izbeglistvu
nalazi preko 250 hiljada Srba i drugih nealbanaca, zato nema njihovog
povratka, zato nema rekonstrukcije 150 unistenih i spaljenih crkava i
manstira i vise desetina hiljada srpskih porodicnih kuca i stanova.
Pri svemu tome siri se teza o frustraciji kosovskih Albanaca, ciji je
cilj priprema atmosfere za otcepljenje Kosova i metohije od Srbije.
Niko da se tome suprotstavi, niko da progovori ne o frustriranosti, vec
o direktnoj zivotnoj ugrozenosti Srba na Kosovu i Metohiji i onih koji
su otuda proterani.
Govori se o tzv. konacnom resenju za Kosovo i Metohiju. U beogradskim
medijima se licitira kako bi to resenje trebalo da izgleda. Razni
kvazi-intelektualci, ukljucujuci i visoke predstavnike srpske Vlade,
utrkuju se nudeci javno svoje “koncepte“, samo prividno razlicite, a u
sustini svi vode odricanju od Kosova i Metohije. Sve u ime evropejstva
i “strategije izvodljivost“ i priblizavanja evro-atlantskim
integracijama, - porucuju Srbiji najvisi srpski drzavnici iz Brisela, u
drustvu sa Havijerom Solanom, covekom koji je tacno pre sest godina
naredio pocetak agresije NATO pakta na Jugoslaviju. “Sve“- da li to
znaci i odustajanje od Kosova i Metohije.
Niko da kaze - dajte da se na Kosovo i Metohiju najpre vrati bar
polovina terorizmom proteranih Srba, da im se garantuju bezbednost,
imovina i egzistencija, – pa da onda pocnemo da razgovaramo o sadrzini
resenja.
Sve u svemu – posledice agresije NATO su siroko prisutne, posebno u
svesti naseg naroda, zatim u ekonomiji, kulturi, medijima, obrazovanju,
socijalnoj bedi, razaranju vojske..., ali je verovatno najteze sto nema
politike i politicara koji bi odgovorno radili na otklanjanju tih
posledica.
=== 2 ===
http://www.artel.co.yu/sr/reakcije_citalaca/2005-03-23_1.html
RATNA ŠTETA I DVOSTRUKI ARŠINI
Beograd, 22. mart 2005. godine
Oskar Kovac
Prošlo je pet godina od NATO agresije na Jugoslaviju. Taj akt je po
svojoj nelegitimnoj prirodi bio akt državnog terorizma. Svaki terorizam
rada novi terorizam, na koji se opet odgovara. Tako je terorizam
zakucao i na vrata SAD, pa one sada ratuju protiv terorizma svuda u
svetu gde postoji sirova nafta, gas ili znacajna geostrateška pozicija.
Posle 11. septembra 2001. godine , kada je u dve porušene zgrade
svetskog trovinskog centra i njegovoj okolini u Njujorku tragicno
poginulo 3000 ljudi, svi normalni ljudi sveta su osecali saucešce.
Razvijene zemlje su angažovale znacajna sredstva za brzo saniranje
situacije. Organizacija za ekonomsku saradnju i razvoj (OECD) odmah je
sabrala sve procene neposredne štete i pokušala da sagleda srednjerocne
posledice ne samo za SAD, nego i za svetsku privredu.
Po metodologiji privrednih bilansa, uništenje zgrada stvorilo je oko 14
milijardi dolara štete privatnoj privredi, 1,5 milijardi $ državi i
lokalnim državnim preduzecima, i 0,7 milijardi $ federalnoj vladi.
Troškovi spasavanja i rašcišcavanja prostora procenjeni su na 11
milijardi dolara. Ukupna neposredna šteta iznosila je 27,2 milijarde $.
Da bi se sprecio raspad finansijskih tržišta, Federalni rezervni sistem
je u privredu pustio ogromnu kolicinu likvidnosti i neprekidno snižavao
eskontnu stopu, što su sledile i centralne banke razvijenih zemalja.
Evropska centralna banka, centralne banke Velike Britanije i Kanade
pomogle su i jednomesecnom podrškom (svop linijama) u iznosu od oko 90
milijardi dolara.
Sve prognoze privrednih kretanja za SAD odmah su revidirane i uglavnom
su ocenjivale da ce BDP SAD biti manji za 0,5% u 2001. i za 1,2% u
2002. godini. Kumulativan gubitak iznosio bi do kraja 2003. godine oko
500 milijardi dolara.
Da podsetimo, u 1999. godini u Srbiji je gubitak BDP zbog NATO agresije
iznosio oko 25%. Poginulo približno isto toliko ljudi kao u SAD.
Medutim žrtva od 3000 ljudi u Srbiji, preracunato na dimenzije SAD,
isto je kao da je u SAD poginulo 87.183 ljudi! Srazmerno gledano, broj
žrtava u Srbiji je blizu trideset puta veci nego u SAD. Ipak je,
direktna i indirektna, šteta u SAD procenjena na pet puta veci iznos od
onog u Srbiji gde je cela teritorija bila pod neljudskim bombardovanjem.
Na osnovu potpune fizicke evidencije su ucinjene preliminarne procene
materijalne štete koje pokazuju da ona prevazilazi iznos od 100
milijardi americkih dolara (Savezno ministarstvo za inostrane poslove,
1999, str. 2.).
Posledice NATO agresije na Jugoslaviju, nažalost, još uvek traju, a sa
njima raste i ratna šteta. To znaci da je zemlja suocena ne samo sa
posledicama šteta nastalih u toku bombardovanja nego i sa nastankom
novih šteta koje se neprekidno nanose njenoj privredi i stanovništvu u
pokrajini Srbije, Kosovu i Metohiji. Zemlje NATO, uz više nego
blagonaklonu podršku potpuno diskreditovanih glavnih prestavnika
Ujedinjenih nacija, svakodnevno pomažu otimanju i uništavanju imovine
preduzeca i gradana od strane albanskih terorista, kao i gradana
Albanije dovedenih na Kosovo zajedno sa medunarodnom mafijom. Pošto se
ove štete nanose u vreme odgovornosti Ujedinjenih nacija na Kosovu,
Srbija i Crna Gora bi za njihovo otklanjanje i dovodenje stvari u
predašnje stanje trebalo da podnese zahtev u odnosu na Ujedinjene
nacije.
Nacin na koji se "medunarodna zajednica" odnosi prema ratnoj šteti koju
je NATO naneo Srbiji najbolje pokazuje postojanje dva aršina. Pritisak
na sadašnji režim u Srbiji da povuce tužbe protiv zemalja NATO kod
Medunarodnog suda pravde pokazuje da su tužbe opravdane.
Jedini nacin da se ratna šteta naplati jeste ostajanje pri tužbama
protiv zemalja NATO pred Medunarodnim sudom pravde, uz neprekidno
ažuriranje i kompletiranje dokumentacije. Pošto je država dužna da
štiti interese gradana i u inostranstvu, svaka agilnija vlada koja
poštuje svoj narod, morala bi da pruži svu potrebnu pomoc svojim
gradanima da i pojedinacno podnose tužbe za nadoknadu štete zbog
povrede svojih materijalnih i drugih prava Sudu za ljudska prava Saveta
Evrope. Kada bi tamo stiglo nekoliko stotina hiljada tužbi, niko se
prema njima ne bi mogao neodgovorno ponašati.
=== 3 ===
http://www.artel.co.yu/sr/reakcije_citalaca/2005-03-24.html
DA LI JE I PAMCENJE BOMBARDOVANO !?
Beograd, 22. 3. 2005.god.
Milos Markovic
U prolece 1999. u Srbiji je sve bombardovano: deca, ljudi, hrana, voda,
cvece, voce, struja, putevi, mostovi, skole, manastiri, fabrike,
bolnice, jednostavno – sve! Sve ovozemno i vidljivo! Nema potrebe za
nekom klasifikacijom i sistematizacijom, po bilo kojim merilima.
Dovoljno je, a i apsolutno tacno, reci – nema toga sto nije
bombardovano! cak i simboli!
Moglo bi se reci da je, naknadno i na poseban nacin, bombardovano
pamcenje i secanje na samo bombardovanje! Zrtvi je oduzeto pravo da
govori o zlocinu nad sobom, a cutanje o tome nametnuto kao politicka
obaveza prvoga reda. Takav oblik zastite zlocina i zlocinaca kao da
predstavlja novi politicki izum sa kojim se zavrsava 20. a pocinje 21.
vek. Moglo bi se reci da je to prinudno zaboravljanje i cutanje
nametnuto kao osnovna lekcija iz aktuelne demokratije, takozvanih
ljudskih prava i sloboda.
Kakva solidarnost sa zlocinima i zlocincima!
Ipak, iz sveukupnosti bombardovanog, da izdvojimo samo jednu oblast,
onu koja se obicno oznacava kao “elektronski mediji”, ili, metaforicki
receno – oci i usi jednog naroda.
- Petog aprila 1999. bobardovan je i potpuno unisten TV-relej RTS-a na
planini Gucevo.
- U noci izmedju 5. i 6. aprila, bombardovan je i potpuno unisten
TV-relej “Crveni Cot”, na Fruskoj gori.
- U zoru, 8. aprila raketama je dokrajcen, vec ranije bombardovani
repetitor RTS-a na vrhu Tornika, nedaleko od Zlatibora.
- U noci izme|u 9. i 10. aprila unisten repetitor i zgrada RTS-a na
Golecu, nedaleko od Pristine.
- Postanski i tv-repetitor na Gazi-mestanu, nedaleko od Pristine,
unisteni 13. aprila.
- Istog dana (13. 4.) po prvi put bombardovana satelitska stanica
“Jugoslavija”, u selu Prilike, nedaleko od Ivanjice.
- TV predajnik “Ov~ar”, nedaleko od ^a~ka, raketama uni{ten 15. aprila.
- Na planini Jagodnji, 15. aprila unisteni predajnici, zgrade i antene
Telekoma Srbije.
- U noci izmedju 16. i 17. aprila raketiran TV-predajnik i repetitor
Telekoma Srbije na planini Ceru.
- U zoru, 21. aprila bombardovana zgrada palate “Usce” na Novom
Beogradu u kojoj je bilo smesteno nekoliko radio i tv stanica.
- U noci izmedju 22. i 23. aprila bombardovana zgrada RTS-a u Beogradu.
Poginulo 16 zaposlenih. Unistena dragocena tv-dokumentacija.
- Velelepni toranj na Iriskom vencu bombardovan 27. aprila, a sutradan
potpuno unisten. Bio je tu i tv-predajnik velike snage.
- TV-toranj na Avali, jedan od simbola Beograda, bombardovan i potpuno
unisten 29. aprila.
- Zgrada RTS-a u Novom Sadu, bombardovana 4. maja. Istovremeno oboren i
njen veliku rtv-toranj.
- Repetitor PTV Politika, na Rudniku (Gornji Milanovac), srusen 8. maja.
- Na Vrsackom bregu, 11. maja, unisten antenski stub i nova zgrada
emisione tehnike i veza RTS-a.
- Ponovo je, 13. maja, raketirana zgrada RTS-a u Novom Sadu. Skoro sve
je unisteno.
- TV-predajnik na Gobelji (Kopaonik) – potpuno unisten.
- Dana 19. maja bombardovan repetitor Telekoma Srbije na planini Cer.
- Po trc}i put bombardovana i potpuno dokrajcena zgrada RTS-a u Novon
Sadu (29. maj).
- Na planini Besna Kobila (Vranje), 30. maja raketiran repetitor RTS-a.
- Istog dana bombardovan i tv-repetitor RTS-a na brdu Kozarica kod
Dimitrovgrada.
- Takodje 30. maja, u selu Stobline, opstina Obrenovac, sa vise
projektila unisten objekat kratkotalasnog centra Radio-Jugoslavije.
- Cetvrto bombardovanje istoga dana (30.maj), unistilo je predajnik
RTS-a u selu Zvecka kod Obrenovca.
- Treceg juna, sa cetiri rakete, unisten je tv-repetitor RTS-a na mestu
Koji Do (Opstina Trgoviste).
- Istog dana, sa dve rakete, unisten je predajnik RTS-a i uredjaji za
mobilnu telefoniju na Kopaoniku.
- Takodje 3. juna, sa tri projektila, unisten je repetitor RTS-a na
planini Besna Kobila (Vranje).
- Istog dana desilo se i cetvrto NATO bombardovanje radio-
televizijskog sistema Srbije. Na Cvijecevom Vrhu, na planini Rudnik,
rakete “Milosrdnog andjela” unistile su predajnike RTV Politika i
Mobilne telefonije Srbije.
Dakle, desetinama puta, sa stotinama razornih raketa, NATO sile su u
Srbiji unistavale ono sto je po svim medjunarodnim konvencijama –
zabranjeno!
Ovakav zlocin nad informativnim sistemom jedne zemlje istorija nije
zabelezila.Sila je pobedila pravo i pravdu, a laz istinu i
objektivnost. Svi zlocini koje sirom sveta sprovodi Amerika, pa i oni
ucinjeni u genocidnim razmerama nad srpskim narodom, opravdavaju se
lazima! Istu tragicnu sudbinu dozivljava i Irak, posto je razoren na
osnovu laznih tvrdnji da poseduje razorna oruzja. Laz, licemerje,
hipokrizija, neojezuitizam americkog politickog morala, ne mogu sakriti
nikakve parole o demokratiji, slobodi, pravu i pravdi koje ona,
navodno, siri svetom.
Ni bombardovanje, cak ni sama smrt, nisu poslednja kazna koju
Amerikanci priredjuju “novooslobodjenim i demokratizovanim” narodima.
Tamo gde nametnu svoju politiku i politicare, gde narod i drzavu dovedu
u servilni vazalski polozaj, oni odredjuju sta ce se misliti, sta ce se
pisati, sta ce se govoriti. Jednostavno, zrtve moraju obozavati svoje
zlocince.
Za sve zlocine koje je NATO pakt pocinio nad Srbijom, osudjen je samo
jedan covek! Dragoljub Milanovic tadasnji direktor RTS-a mora robijati
10 godina za sve pobrojane zlocine koje je NATO pocinio samo nad
informativnim sistemom Srbije. Novinari koji su preziveli bombardovanje
zgrade RTS-a, naknadno su kaznjeni, ostajuci, vecina njih, bez posla. A
za noc uzasa u zgradi koja se rusi i gori, za vecite postraumatske
posledice, dodeljene su im uvrede i ponizenja koja se nazivaju “naknada
za pretrpljeni dusevni bol”. A kako ta “nadoknada “ izgleda, po
aktuelnom pravu i pravdi, dovoljno je reci da je,prema pisanju stampe,
sadasnji direktor RTS-a, zbog “dusevnog bola” koji je pretrpeo zbog
pogresne informacije da je navodno uhapsen u demokratskoj akciji
“Sablja” , dobio sest puta vece obestecenje od onih koji su preziveli
pakao bombardovanja. On, istina, nikada nije ni jedan novinarski red
napisao protiv NATO bombardovanja.
Prvi direktor posle “oslobodjenja”, odnosno zauzimanja RTS-a, Nenad
Ristic, govoreci na godisnjicu bombardovanja rekao je: “Poginuli su
pravi profesionalci, a nisu poginuli novinari, urednici, komentatori i
propagatori!” Tako je veciti rukovodilac RTS-a, Nenad Ristic, znajuci
kome ce se udvarati, kritikovao (naravno, dobronamerno) NATO pakt, zbog
neefikasnosti, i izrazio osecanje nepravde sto nisu poginuli “novinari,
urednici, komentatori i propagatori”!
O tempora, o mores!
